15 Μαΐ 2017

ΜΟΝΑΣΤΗΡΙΑ ΜΕ ΙΣΤΟΡΙΑ (Ι) - Η άγνωστη μάχη της Βράχας


  
Στη Βράχα…
Τα παλιά μοναστήρια της Ευρυτανίας, εκτός του γεγονότος ότι αποτελούν σημαντικά βυζαντινά και υστεροβυζαντινά μνημεία, κρύβουν στα ανήλιαγα κελιά τους και σπουδαίες ιστορικές μνήμες καθώς τα περισσότερα εξ’ αυτών, απομονωμένα και καλά καμουφλαρισμένα μέσα στα απροσπέλαστα βουνά μας, αποτέλεσαν καταφύγια, τόπους περίθαλψης, αλλά και ορμητήρια επαναστατών αγωνιστών πριν και κατά τη διάρκεια της εξέγερσης του 1821. Ο Κατσαντώνης, ο Λεπενιώτης, ο γερο Δίπλας, ο Καραϊσκάκης, ο Μπότσαρης, ο Ανδρούτσος, ο Βελής και πολλοί ακόμη, βρήκαν, ανά καιρούς, απάγκιο και αποκούμπι στα διάφορα ευρυτανικά μοναστήρια. Να αναφέρουμε ενδεικτικά τις μονές Τατάρνας, Προυσού, Αγίας Τριάδας Σάϊκας, Παναγίας Γρανίτσας, Καταφυγίου, Μεσαμπελιάς, μα και πολλές άλλες για τις οποίες θα γίνουν μελλοντικά αφιερώματα από το blog μας. Σήμερα θα αναφερθούμε στη Μεταμόρφωση του Σωτήρα στο χωριό της Βράχας.
Το παλιό πέτρινο μοναστήρι της Βράχας, βρίσκεται φωλιασμένο μέσα στην αγκαλιά της άγριας ευρυτανικής φύσης, περιτριγυρισμένο από γάργαρες πηγές, βελανιδιές και καστανιές εκατοντάδων ετών και με τον θηριώδη ψηλόβραχο της Τσούκας να στέκει ακοίμητος φρουρός από πάνω του.  Πιθανολογείται μάλιστα ότι το όνομα Βράχα έλκει την καταγωγή του από αυτόν ακριβώς τον επιβλητικό βράχο. Το μοναστήρι χρονολογείται πολλούς αιώνες πριν, αλλά είναι άγνωστη η ακριβής χρονολογία της ίδρυσής του. Έχει, όμως, επιβεβαιωθεί η  “εκ βάθρου και θεμελίου” ανακαίνιση της μονής στα 1745-1753. Το προγενέστερο της ανακαίνισης κτίσμα, που υπήρχε εκεί, καταστράφηκε, στο μεγαλύτερο μέρος του, από επιδρομές, ενώ γίνεται λόγος και για μία θανατηφόρα επιδημία που έπληξε, στις αρχές του 18ου αιώνα, τον τόπο και ερήμωσε και τη μονή για παραπάνω από δυόμιση δεκαετίες. Τοιχογραφίες, μια μικρή καμπάνα της μονής (1585), μια παλιά δεσποτική εικόνα (“Ο Σωτήρ” 1664), τμήματα τέμπλου, καθώς και χειρόγραφα κι άλλα αξιολογημένα κειμήλια που χρονολογήθηκαν από το 16ο αιώνα, μαρτυρούν ως πιθανότερη χρονολογία ίδρυσης της μονής της Βράχας περίπου το 1600.
Πρόκειται για αγιορείτικο τρίκογχο ναό, με στοιχεία παρόμοια με αυτά των παλιών μοναστηριών της Στάνας Επινιανών και της Σωτήρας στην Α. Φραγκίστα. Εντυπωσιάζει το μικρό καθολικό με το επίχρυσο τέμπλο, την εξαιρετική διακόσμηση, τις σπάνιες τοιχογραφίες και τις περίτεχνες εικονογραφήσεις με πλήθος θεμάτων από την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη. Ως ζωγράφοι πιθανολογούνται οι αγιογράφοι Γεώργιος Γεωργίου και Γεώργιος Αναγνώστου μαθητές του Διονυσίου εκ Φουρνάς. Επίσης λέγεται ότι σε κάποιους τοίχους του ναού υπήρχαν και υπογραφές σημαντικών αγωνιστών της επανάστασης, μαζί και αυτή του Καραϊσκάκη, οι οποίες όμως σκεπάστηκαν με χρώμα (!) κατά τη δεκαετία του 1930, όπως δυστυχώς χαράχτηκε με τα ονόματα κάποιων άμυαλων επισκεπτών και ο διακοσμημένος εξωνάρθηκας του ιστορικού μοναστηριού! Οι Βραχηνοί μιλάνε και για μία υπόγεια σήραγγα διαφυγής που οδηγούσε από το μοναστήρι ως το ποτάμι και την οποία πιθανόν να χρησιμοποίησε και ο Καραϊσκάκης στην απόδρασή του που θα περιγράψουμε παρακάτω.
Να πούμε και “δυο κουβέντες γνωριμίας” για το χωριό της Βράχας, που αναπαύεται στη ραχοκοκαλιά της νότιας Πίνδου, στη Βορειανατολική Ευρυτανία, σε μια πανέμορφη φυσική θέση, μέσα σε μια ολοπράσινη βουνοπλαγιά με άφθονα κρύα νερά, σε υψόμετρο περίπου 880 μ. Πανέμορφοι ελατόφυτοι δασικοί δρόμοι ζώνουν ολόγυρα το χωριό. Σύμφωνα με το Γάλλο διπλωμάτη Πουκεβίλ η Βράχα επί τουρκοκρατίας ανήκε στα 28 χωριά των ευρυτανικών Αγράφων με 40 οικογένειες και ένα μοναστήρι. Στην επανάσταση του 1821 το χωριό βρέθηκε αρκετές φορές στο μάτι του κυκλώνα με αποτέλεσμα να πυρποληθεί ολοκληρωτικά από τούρκικα στρατεύματα. Η Βράχα επλήγη και από τους σεισμούς του 1966 (που είχαν επίκεντρο το παραπλήσιο φαράγγι του Μέγδοβα) και εξαιτίας αυτού του γεγονότος  κάποιοι κάτοικοι του πληγωμένου χωριού μετοίκησαν, τότε, στη Νέα Βράχα στο Σταυρό Φθιώτιδας.  Πολλοί, όμως, έμειναν! Στενά δεμένοι με τον τόπο τους, αρνήθηκαν να τον αποχωριστούν και κατόρθωσαν με την αγάπη και  τη φροντίδα τους να αναστήσουν ξανά το λατρεμένο τους χωριό. Στη Βράχα ξεχωρίζει ο τεράστιος γέρο πλάτανος ηλικίας 350-400 ετών που βρίσκεται στο “χοροστάσι” (πλατεία) όπως και η ιστορική εκκλησία του Αγ. Νικολάου. Επίσης υπάρχουν παλιές βρύσες, μύλοι, αλώνια, γεφύρια και αρκετά λιθόστρωτα σοκάκια. Στο χωριό συναρπάζει η διάχυτη καλοσύνη, η ευγένεια και η αυθόρμητη φιλόξενη διάθεση των αξιαγάπητων Βραχηνών, που κάνουν τον επισκέπτη να αισθάνεται οικεία και άνετα. 
Μοναστήρι τυλιγμένο στην ιστορία και στις εξεγέρσεις.
Το 1695 αλωνίζουν στην Ευρυτανία οι ορδές του πρώην Μανιάτη πειρατή Λυμπεράκη Γερακάρη, ο οποίος πουλά τις υπηρεσίες του εναλλάξ σε Τούρκους και Βενετσιάνους, με αποτέλεσμα να έχει δημιουργηθεί μία χαοτική κατάσταση τρόμου στον τόπο. Οι συμμορίτες του Γερακάρη πληροφορούνται ότι στο μοναστήρι της Βράχας καταφεύγουν διάφοροι απείθαρχοι καθώς και εξεγερμένοι κλεφταρματολοί και έτσι επελαύνουν επιχειρώντας να το πυρπολήσουν. Παρεμβαίνουν  όμως τα παλικάρια του  ξακουστού Ευρυτάνα  αρματολού του επονομαζόμενου “μικρού Χορμόπουλου”, που σε συνεργασία με τον ηγούμενο Δαμασκηνό δίνουν σκληρή μάχη και εντέλει γλυτώνουν το μοναστήρι, αν και μισοκαμμένο. Πιθανόν λόγω αυτού του συμβάντος, θα πρέπει να έγινε, πενήντα χρόνια μετά, δηλ. στα 1745, και η συνολική ανακαίνιση που προαναφέραμε, με έξοδα της οικογενείας Γεωργίου Χατζηδήμου από την Αγία Τριάδα. Να σημειώσουμε ότι στη συγκεκριμένη μάχη σκοτώθηκε το πρωτοπαλίκαρό του μικρού Χορμόπουλου,  ο καπετάν Λίσκος, που θάφτηκε δίπλα από το μοναστήρι.
Εδώ στη Βράχα θα βρεθεί, ουκ ολίγες φορές, και ο θρυλικός Ευρυτάνας επαναστάτης ο Κατσαντώνης, που και αυτός θα χρησιμοποιεί πολύ συχνά τη μονή  σαν επαναστατικό άντρο και κρησφύγετό του. Υπήρχε μάλιστα παλιότερα και κοντινή βρύση με το όνομά του, καθώς και ομώνυμη σπηλιά, ενώ η παράδοση αναφέρεται και σε πολλές διηγήσεις γερόντων της εποχής που μολογούσαν για τις απίθανες κόντρες του Κατσαντώνη με τον τότε ηγούμενο (λόγω κάποιων “δοσιμάτων” που απαιτούσε ο Αγραφιώτης επαναστάτης από την εύπορη μονή για λογαριασμό κάποιων χωρικών, απαίτηση όμως που αρνούνταν ο ηγούμενος) με αποτέλεσμα η μεταξύ τους διαφωνία να καταλήγει σε γερή… τσιπουροκατάνυξη!!! Επίσης, σύμφωνα με μία εκδοχή, και ο αδερφός του Κατσαντώνη, ο περίφημος Λεπενιώτης, μετά το βαρύ τραυματισμό του (πιθανότερη ημερομηνία το Πάσχα του 1812) από ενέδρα του τουρκολάτρη Νίκου Θέου και του κοτζαμπάση Γ. Κωστάκη, στην κοντινή Φουρνά, μεταφέρθηκε άμεσα από τους συντρόφους του στο μοναστήρι της Βράχας, όπου πιθανόν εκεί να απεβίωσε μετά από λίγες ημέρες. 
Στην περίοδο της ακμής του μοναστηριού, στις αρχές του 19ου αιώνα, λειτουργεί σχολή γραμμάτων και ανώτερο διδασκαλείο, γεωπονική σχολή μελισσοκομίας και δεντροκομίας. Υπάρχει αρχονταρίκι, μετόχι, βιβλιοθήκη και… θεραπευτήριο!!! Επίσης η  μονή διαθέτει σεβαστό αριθμό κοπαδιών, δεκάδες στρέμματα με καλλιέργειες, νερόμυλο κλπ. Εξαιτίας αυτού, το ακμαίο οικονομικά μοναστήρι γίνεται συχνός στόχος ληστειών από αρβανίτες και διάφορους άλλους περαστικούς επιδρομείς .
Ο Καραϊσκάκης και η άγνωστη μάχη της Βράχας.
Στα 1824 και ενώ μαίνεται ο εμφύλιος μεταξύ των εξεγερμένων, ο Γιώργης Καραϊσκάκης κατηγορείται για προδοσία (δήθεν για συνεργασία με τον Ομέρ Βρυώνη). Στήνεται μία δίκη-παρωδία σκηνοθετημένη από τον εγγλεζόδουλο Μαυροκορδάτο και την αυλή του. Παρεμπιπτόντως θα αναφέρουμε ότι ο λεγόμενος “διαβολοπρίγκηπας” ο Μαυροκορδάτος, ο ραδιούργος Φαναριώτης, το “τσογλάνι του Ρείζ εφέντη” όπως τον αποκαλούσε ο Καραϊσκάκης, υπήρξε και ο διαχειριστής του περιβόητου ληστρικού αγγλικού δανείου που αλυσόδεσε με τα χειρότερα δεσμά της εξάρτησης τη χώρα και το λαό μας… από τότε!!! Έτσι λοιπόν η κλίκα Μαυροκορδάτου χρησιμοποιώντας ένα δικό τους ψευδομάρτυρα ονόματι Βουλπιώτη, ανιψιό του εκλεκτού τους Ράγκου, καταφέρνουν να καταδικάσουν στη “δίκη της ντροπής” τον Καραϊσκάκη ο οποίος τελικά εξορίζεται. Τότε εκείνος, μαζί με 80 παλικάρια του, φεύγει από το Αιτωλικό και τραβά προς τα αγαπημένα του Άγραφα. Στη διαδρομή το ασκέρι του Καραϊσκάκη ενισχύεται με πολλούς εθελοντές, αγγίζοντας στο τέλος τους 1.500 μαχητές! Στόχος των “Καραϊσκάκηδων” είναι να ξαναπάρουν το αρματολίκι των Αγράφων που το θεωρούν ως το φυσικό τους οχυρό αλλά και σαν το ζωτικό τους χώρο ύπαρξης, αφενός λόγω του πρότερου βίου τους εκεί, και αφετέρου λόγω των φιλικά προσκείμενων ευρυτάνων χωρικών, οι οποίοι (αφού δεινοπαθούν από τον φιλάργυρο και τουρκολάτρη αρματολό Αγράφων Ράγκο που τους καταδυναστεύει, βασανίζει και λεηλατεί αλύπητα) προσδοκούν την επάνοδο του δίκαιου Καραϊσκάκη για να ανακουφιστούν. Κατά πόδας τον καταδιώκουν οι Γιαννάκης Ράγκος, Νίκος Στορνάρης, Γρηγόρης Λιακατάς με την υπόδειξη βέβαια του ύπουλου “πρεζιντέντε” Μαυροκορδάτου. Αργότερα προστίθεται και ο τουρκόφιλος Σταμούλης Γάτσος και ο αρβανίτης Καραταϊρης. Όλοι τούτοι λοιπόν, οι τάχα πατριώτες, έφτασαν να συνεργαστούν ακόμη και με τους Τούρκους και με το Σούλτζιε Κόρτζα αρκεί να εξουδετερώσουν το “γιο της καλόγριας” και να διατηρήσουν τα δικά τους “κεκτημένα” στην ταλαίπωρη περιοχή των Αγράφων. Μόνο ο Ν. Στορνάρης, ντροπιασμένος κάποια στιγμή από αυτή τη συνεργασία, αποχωρεί από την ανίερη συμμαχία των διωκτών. Οι υπόλοιποι συνεχίζουν την καταδίωξη του “ταραχοποιού” όπως τον αποκαλούν. Κλείνουν τα περάσματα, αλλά ο Καραϊσκάκης με συνεχείς ελιγμούς τους ξεφεύγει συνεχίζοντας το δρόμο του.

Όμως σε κάποια στιγμή παθαίνει σοβαρή κρίση από τη φυματίωση που τον ταλαιπωρεί αφάνταστα. Τότε λοιπόν, βαριά άρρωστος, μεταφέρεται από τους συντρόφους του πάνω σε ένα ξυλοκρέβατο και όλοι μαζί βαδίζουν ασταμάτητα με συνεχείς νυχτερινές πορείες μέσα στη δύσβατη ευρυτανική γη, ώσπου στις 15 Μάη 1824, μια επίλεκτη ομάδα, μαζί με τον άρρωστο καπετάνιο, φτάνει στο γνώριμο φιλόξενο Μοναστήρι της Βράχας. Οχυρώνονται εκεί. Ο αρχηγός είναι πλήρως εξουθενωμένος από την ασθένειά του. Οι καλόγεροι της μονής τον φροντίζουν, μάλιστα τρέφεται με… γάλα γαϊδούρας προσπαθώντας να ανακάμψει, αλλά δυστυχώς η υγεία του παραμένει σε άθλια κατάσταση. Έτσι την ηγεσία για την επικείμενη μάχη την αναθέτει στο αγαπημένο του πρωτοπαλίκαρο το γενναίο Αντώνη Ζαραλή. Εν τω μεταξύ οι συνασπισμένοι αντίπαλοι του Καραϊσκάκη καταφτάνουν από Ρεντίνα, Κλειστό, Φουρνά. Μαζί τους είναι και οι σύμμαχοί τους τα ασκέρια του Σούλτζιε Κόρτζα και άλλοι ακόμη Τούρκοι που έχουν έρθει από το Μαυρίλο. Στις 16 Μάη όλοι μαζί εφορμούν στο μοναστήρι της Βράχας. Οι οχυρωμένοι, έχοντας τις πλάτες τους καλυμμένες από το βουνό, ξεμπουκάρουν και λίγο πιο κάτω, στη θέση Κουκιά, κάνουν γιουρούσι στους αντιπάλους, τους οποίους σε πρώτη φάση κατατροπώνουν και τους εξαναγκάζουν σε προσωρινή υποχώρηση. Όμως εκεί, ο επικεφαλής Ζαραλής πληγώνεται θανάσιμα και σε λίγο ξεψυχάει μέσα στο μοναστήρι της Βράχας όπου έχει μεταφερθεί από τους συντρόφους του. Λένε ότι στο σελάχι του Ζαραλή βρέθηκε ένα πολυκαιρισμένο σημείωμα του Μαυροκορδάτου που τον προέτρεπε να δολοφονήσει τον Καραϊσκάκη με αντάλλαγμα το αρματολίκι των Αγράφων και άλλα οφίτσια. Ο πιστός και ανιδιοτελής Ζαραλής ούτε που καταδέχτηκε να το δείξει ποτέ στον αρχηγό του. Ο Καραϊσκάκης συγκλονίζεται από το θάνατο του καλύτερού του φίλου και καταρρέει ψυχολογικά. Αν και βαθιά συντετριμμένος, καταφέρνει να πραγματοποιήσει ένα έξυπνο αντιπερισπασμό και να ξεφύγει επιτυχώς από τον ασφυχτικό κλοιό. Ξεγλιστρώντας έτσι από το μοναστήρι της Βράχας, κατευθύνεται αρχικά προς τα Πολιτοχώρια πλησίον του Καρπενησίου, και από εκεί στη Γραμμένη Οξιά και στη Δομνίστα όπου θα βρει περίθαλψη, κατάλυμα και στήριξη από άλλους καπεταναίους. Από τη Δομνίστα λίγες μέρες αργότερα (27/5/1824) ο Καραϊσκάκης θα προβεί σε “δήλωση μετανοίας” προς το Μαυροκορδάτο επιδιώκοντας πρόσκαιρη συνθηκολόγηση με σκοπό να μεταβεί ακολούθως στο Ναύπλιο, όπου εδρεύει η Κεντρική Διοίκηση για να την μεταπείσει και να αποκατασταθεί το όνομά του. Οι πολιτικοί της Κεντρικής Διοίκησης για να εξασφαλίσουν τις λεγόμενες ισορροπίες θα μοιράσουν, λίγο αργότερα, το περιβόητο αρματολίκι των Αγράφων ανάμεσα στον Καραϊσκάκη και το Ράγκο μισό-μισό! Ο Μαυροκορδάτος θα συνεχίσει την υπονόμευση με δυσμενείς συνέπειες για τον Αγώνα στα Άγραφα, αλλά δεν είναι της παρούσης η συνέχεια επί αυτού του ζητήματος.  Να σημειώσουμε ότι στη μάχη της Βράχας χάθηκαν 7 παλικάρια του Καραϊσκάκη, ενώ από τους αντίπαλους οι απώλειες ξεπέρασαν τις 40! Οι καλόγεροι έθαψαν τους νεκρούς “Καραϊσκάκηδες” στον περίβολο του Μοναστηριού, ενώ κατά μία εκδοχή το σώμα του Αντώνη Ζαραλή, για να μην ατιμαστεί, θάφτηκε σε μυστικό σημείο σε κοντινό βουνό.
Τo 1833 με βασιλικό διάταγμα διαλύονται όσα μοναστήρια διαθέτουν κάτω από 6 μοναχούς. Ανάμεσά τους και η ιστορική μονή της Βράχας.  Από τότε το μοναστήρι πέφτει σε παρακμή. Κλάπηκαν σημαντικά ιστορικά κειμήλιά του, ενώ ο αδυσώπητος χρόνος άφησε τα ανεξίτηλα σημάδια του και πάνω στο πέτρινο κορμί του. Tο 1956 χαρακτηρίστηκε “Ιστορικό διατηρητέο μνημείο Ιερά μονή Μεταμορφώσεως του Σωτήρα την κατά Βράχας των Αγράφων”! Με την παρέμβαση που γίνεται τα τελευταία χρόνια, για αποκατάσταση της μονής, κυρίως με τις άοκνες προσπάθειες των Βραχηνών αλλά και τη συνδρομή της αρμόδιας εφορείας βυζαντινών αρχαιοτήτων, ενδεχομένως να μπορέσουν να αποκαλυφθούν ξανά αυτά τα μονάκριβα ιστορικά ίχνη. Μέχρι στιγμής κατασκευάστηκαν νέα κελιά πάνω στα θεμέλια των παλιών, αλλά οπωσδήποτε θα πρέπει να γίνουν πολλές ακόμη εργασίες για την πλήρη αποκατάσταση του ιστορικού μοναστηριού.   
“Λεφτά υπάρχουν”, σε αυτή τη χώρα, μόνο για τους μεγαλοπρονομιούχους;
Για την Ιστορία και τον Πολιτισμό;

Απεργία 17 Μάη

Τεταρτη 17 Μαη,ολοι στο ΣΑΡΟΚΟ 10πμ

ΚΡΥΦΤΟΥΛΙ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΗ ΜΑΣ




Στη Βουλή,  όπου συζητούνται τα μέτρα και τα αντίμετρα της συμφωνίας, ο βουλευτής της Χρυσής Αυγής Ηλίας Κασιδιάρης χειροδικεί κατά του βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Νίκου Δένδια, επειδή ο δεύτερος πέρασε από μπροστά του την ώρα που μιλούσε στην έναρξη της συζήτησης στην επιτροπή της Βουλής για το πολυνομοσχέδιο. Από το βουλευτή τη Χ.Α. Γ.Λαγό έγινε προσπάθεια συμψηφισμού της σημερινής  τραμπούκικης  συμπεριφοράς του Η. Κασιδιάρη με την θεωρούμενη, σύμφωνα με τη  Χ.Α., βία που ασκήθηκε από την κυβέρνηση Α. Σαμαρά, και ειδικότερα το Ν. Δένδια, επειδή οδήγησαν βουλευτές της Χ. Α στη φυλακή. Σύσσωμη η βουλή καταδίκασε το επεισόδιο και απαίτησε την αποβολή της κοινοβουλευτικής ομάδας της Χ.Α.
               Με τη δίκη της Χ.Α να καρκινοβατεί στο περιθώριο της πολιτικής ζωής, το φασιστικό λόγο να βρίσκει πέρα από τα ευήκοα ώτα σε μέρος του πληθυσμού και πρόθυμους πολιτικούς ή πνευματικούς ταγούς κεκαλυμμένα να τον ενσωματώνουν στο σκεπτικό τους, όσο περνά ο καιρός η δυσπιστία για την εχθρότητα των αστικών κομμάτων απέναντι στη Χ.Α μάλλον επιβεβαιώνεται. Ακόμα κι όλη αυτή η σύγκρουση σήμερα της Χ.Α  με το Ν. Δένδια της  Ν.Δ και  το βουλευτή της Μ. Βορίδη ν’ αποφαίνεται «"Ζήσαμε αυτό που μέχρι στιγμής στο ελληνικό Κοινοβούλιο δεν είχαμε ζήσει" μοιάζει να θέλει να διαμορφώσει εκατέρωθεν ένα κλίμα αντιπαράθεσης μέσα στο οποίο να συσκοτισθούν τα κρίσιμα ιδεολογικά και πολιτικά  ζητήματα. Κι εμφανίζονται όλα τα κόμματα που ψήφισαν μνημόνια και προεδρικά διατάγματα εξαθλίωσης του πληθυσμού στην εμπροσθοφυλακή του αγώνα εναντίον των τραμπουκισμών της Χ.Α. Στο κάτω-κάτω είναι τόσο δύσκολο για όλα τα αστικά κόμματα να αναζητούν λόγους αντιπαράθεσης με την κυβέρνηση, πέρα από τον …ηθικό για την  αγάπη της  στην εξουσία, της οποίας την πολιτική επί της ουσίας επικροτούν κι ενστερνίζονται.  Για σήμερα τουλάχιστον μπορούν να υπερασπιστούν την δημοκρατικότητά τους έναντι της Χ.Α. Η φασιστική απειλή υποβιβάζεται σε απλή πολιτική αντιπαράθεση.
Οι τραμπουκισμοί  της Χ. Α αναπληρώνουν την έλλειψη ουσιαστικής της διαφωνίας με την  άσκηση της συγκεκριμένης οικονομικής πολιτικής, ανταποκρινόμενοι έτσι σε προσδοκίες ενός τμήματος του πληθυσμού που αποδίδει την οικονομική του εξαθλίωση σε μια δράκα πολιτικών ανθελλήνων και διεφθαρμένων κι απαξιώνοντας τους αστικούς θεσμούς λειτουργίας του πολιτεύματος. Συγχρόνως, μ’ αυτόν τον τρόπο η Χ.Α νομιμοποιεί στη συνείδηση τμήματος του πληθυσμού τις δολοφονικές επιθέσεις της σε απόκληρους της κοινωνίας, μετανάστες, πολιτικούς αντιπάλους. Κι εξάλλου στο μυαλό πολλών εξαθλιωμένων και χωρίς ταξική συνείδηση εργαζομένων ή ανέργων είτε και  απλώς φοβισμένων μικροαστών η σύνδεση του φασισμού με άγριες συμπεριφορές και σκληρούς φασίστες που επιβάλλουν το νόμο τους   δεν είναι κατ’ ανάγκη κάτι αρνητικό. Αντίθετα, αυτή η σκληρότητα, η στοχοποίηση συγκεκριμένων ομάδων ως αιτίων της εξαθλίωσης και η καταδίωξή τους μπορεί να φαίνεται σα σημάδι δύναμης και ζωτικότητας.
Ακόμα όμως και μ’  αυτόν τον τρόπο η Χ. Α μάλλον εξυπηρετεί το σύστημα παρά το υπονομεύει στον πυρήνα του. Στην ουσία όλοι αυτοί οι τραμπουκισμοί μοιάζουν με αντιπερισπασμούς που αποσκοπούν στη μετατόπιση του επικέντρου του ενδιαφέροντος σε ζητήματα συμπεριφοράς, ευγένειας, ηθικής κλπ. κι έτσι μπλοκάρεται η πολιτική σκέψη  και οδηγείται σε αδιέξοδο. Σαν όλα αυτά να μην είναι παρά μια ακόμα προσπάθεια να διαμορφωθεί το κατάλληλο κλίμα που να εμποδίζει την ανάπτυξη πολιτικής σκέψης γύρω από καίρια πολιτικά ζητήματα, να γίνεται ζητούμενο της πολιτικής ζωής το αυτονόητο,  η ευπρεπής  συμπεριφορά, ενώ η απαξίωση του πολιτικού συστήματος με την ταυτόχρονη ανάδειξη άγριων ενστίκτων και σωματικής δύναμης φαίνεται ένας ανέξοδος τρόπος για να πάρουν με το μέρος τους εξαθλιωμένους ή φοβισμένους, προσφέροντάς τους μια απλοϊκή παράσταση του κόσμου, όπου ο σκληρός νικά, στη θέση της ταξικής κοινωνικής συνείδησης.
Αυτό που ενδιαφέρει την κυρίαρχη πολιτική είναι οι ντροπές και οι εξευτελισμοί, οι δουλικές και ταπεινωτικές εργασίες που αποτελειώνουν τη συντριβή μας να μην  οδηγήσουν στη συνείδηση της ταξικής μας ταυτότητας. Γι’  αυτό κι εδώ και στην Ευρώπη οι κραυγές εναντίον των ακροδεξιών κομμάτων είναι τόσο ηχηρές όταν χρειάζεται να δικαιολογηθεί η ιδεολογία των δυο άκρων, να προλειανθεί το έδαφος για άρση δημοκρατικών δικαιωμάτων με λαϊκή συναίνεση (η δημοκρατική Γαλλία ψήφισε υπό καθεστώς έκτακτης ανάγκης).
 Κι αν μοιάζουν εχθροί η αστική δημοκρατία και ο φασισμός όμως όταν ο καπιταλισμός το χρειαστεί σφίγγουν το χέρι και παίζουν κρυφτούλι πίσω από την πλάτη μας.

«Καλή πρόοδο στο Κράτος σας»!!!


Σκίτσο του Δ. Μεγαλίδη από το Λεύκωμα του Αγώνα
Εκατοντάδες λαϊκοί αγωνιστές έβαψαν με το αίμα τους τη «μάντρα της Ξηριώτισσας» στη Λαμία μετά από καταδικαστικές αποφάσεις θανάτου των στρατοδικείων του μοναρχοφασιστικού κράτους της εποχής του εμφυλίου. Ανάμεσα τους πάρα πολλοί Ευρυτάνες και Ευρυτάνισσες που αγωνίστηκαν για ανεξαρτησία-λευτεριά-λαοκρατία! Μεγάλη η εκατόμβη και των δικών μας συμπατριωτών… (βλ. σχετικά και εδώ!)

Στα βουνά, τα παιδιά του λαού μάχονταν με το τουφέκι στο χέρι μέσα από τις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας κόντρα στο ελεεινό αμερικανόδουλο καθεστώς.

Αλλά δεν ήταν μόνο εκείνοι... Ξοπίσω, σε πόλεις και χωριά, πολλοί ακόμη έδιναν τη δική τους συμβολή στον αγώνα. Απλοί καθημερινοί άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, γονείς και συγγενείς ανταρτών, διώχθηκαν, βασανίστηκαν, δολοφονήθηκαν σ' εκείνα τα πέτρινα χρόνια! Άνθρωποι σπουδαίοι-ξεχωριστοί που δεν λύγισαν αλλά αντιθέτως στάθηκαν με απαράμιλλο ηρωισμό σε φυλακές, εξορίες και εκτελεστικά αποσπάσματα. Πόσοι απ’ αυτούς δεν αντίκριζαν κατάματα το θάνατο στους τόπους του μαρτυρίου τραγουδώντας και ζητωκραυγάζοντας για το δίκιο του αγώνα μπροστά στις κάννες των όπλων (βλ. εδώ!) !!!


Έργο του Δημήτρη Κατσικογιάννη
Μικρές και μεγάλες ιστορίες αξιοπρέπειας και ανθρώπινου μεγαλείου γράφτηκαν όχι μόνο στις μάντρες των εκτελέσεων, αλλά και στις ίδιες τις αίθουσες των στρατοδικείων. Εκεί όπου το «ηθικό πλεονέκτημα» των αγωνιστών είχε τη συντριπτική υπεροχή! Εκεί όπου τόσοι λεβέντες και λεβέντισσες συνεπαρμένοι από τα ιδανικά τους «ξεπερνούσαν το μπόι τους», γιγαντώνονταν και υπερέβαιναν όχι μόνο τον ανθρώπινο φόβο, αλλά επιπλέον κατατρόπωναν κι αυτούς ακόμα τους δικαστές τους, όταν με τη θαρραλέα και ανυποχώρητη στάση τους περιφρονούσαν και εξευτέλιζαν ποικιλοτρόπως την αιματοβαμμένη εξουσία των διωκτών τους (βλ και εδώ ) !



Θα αναφερθούμε σε μία τέτοια άγνωστη ιστορία:

Ο Κώστας Τσιουγκρής κατάγονταν από το Καλεσμένο Ευρυτανίας. Γέροντας, ογδοντάχρονος και βάλε, αλλά παλικάρι ζηλευτό! Το γιο του το Χρήστο τον είχαν εκτελέσει οι Ιταλοί φασίστες κατακτητές τον Οχτώβρη του 1942. Σε λιγότερο από 6 χρόνια, από τη θυσία του παιδιού του, ο γέρο-Τσιουγκρής θα οδηγηθεί στο στρατοδικείο με τη συνήθη κατηγορία: «συμμετοχή εις αναρχικάς ομάδας»! Αυτό ήταν προφανώς… «το ευχαριστώ» από την «Ελλάδα των δωσίλογων εθνικοφρόνων» για όσα είχε προσφέρει ο ίδιος και η οικογένειά του στην πατρίδα. 

Ο Κώστας Τσιουγκρής είχε κι άλλο ένα «κακό»: ήταν συγγενής του ξακουστού «καπετάν Ζούκωφ» (Δημήτρη Τσιουγκρή) στελέχους του λαϊκού επαναστατικού κινήματος της Ευρυτανίας, τον οποίο δολοφόνησαν ύπουλα παρακρατικοί φασίστες κεφαλοκυνηγοί τον Ιούνη του 1948 και κατόπιν σκύλευσαν τη σωρό του εκθέτοντας το κομμένο κεφάλι του με ένα τσιγάρο στο στόμα στην πλατεία του Καρπενησίου (σ.σ. υποσχόμαστε, μελλοντικά, ένα ξεχωριστό αφιέρωμα στον αλησμόνητο «Ζούκωφ»).

Στις 26 Ιουλίου 1948 το στρατοδικείο καταδίκασε σε θάνατο (και δύο μέρες μετά οδήγησε στο εκτελεστικό απόσπασμα στην Ξηριώτισσα) και τους γέρους γονείς του «Ζούκωφ», το Χρήστο και τη Μαρία Τσιουγκρή. Δύο αγνούς, ήσυχους και αξιαγάπητους ανθρώπους που δεν δέχονταν να φύγουν από το χωριό τους αφού σύμφωνα με το άθλιο κατηγορητήριο-σκευωρία της εξουσίας…. «εγκλημάτησαν κατά του κράτους διότι ως αυτοαμυνίται του χωρίου προσέφεραν την αρωγήν των εις τους αντάρτας»!

Την ημέρα εκείνη δικάζονταν ταυτόχρονα και ο άλλος Τσιουγκρής που προαναφέραμε, ο υπέργηρος Κώστας… ως «αναρχοκομμουνιστής» βεβαίως κι αυτός! Τo αποτέλεσμα της «δίκης» ήταν φυσικά καταδικαστικό για το γεροντάκι: ΙΣΟΒΙΑ!

Την ώρα που ο πρόεδρος του στρατοδικείου εκφωνούσε με την εκδικητική επισημότητα του ρόλου του την βαριά ποινή, παρατήρησε ότι ο Τσιουγκρής δεν καταδέχτηκε καν να σηκωθεί απ’ τη θέση του!

Εκνευρισμένος ο στρατοδίκης απευθύνθηκε στον γέρο-Τσιουγκρή:

-Άκουσες γέροντα, την απόφαση;;; Ισόβια καταδικάστηκες. Σήκω αμέσως επάνω.»

Ατάραχος ο  λεβεντόγερος, και χωρίς βέβαια να κουνηθεί, απάντησε:

-«Άκουσα…»

-«Και τι έχεις να πεις;;;»

-«Καλή πρόοδο στο Κράτος σας»!!!


Ξυλογραφία της Βάσως Κατράκη

Κασιδιάρης – Δένδιας, μεταξύ μας… Μεταξάς

Οι παροικούντες την ακροδεξιά Ιερουσαλήμ, πιστεύουν πάντως πως ο Κασιδιάρης τα έχει από καιρό μαζεμένα στον Νίκο τον Δένδια, από τότε δηλαδή που ο τελευταίος κάλεσε ολόκληρο το κοινοβούλιο να μην χαρίζει τον Ιωάννη Μεταξά στους Χρυσαυγίτες. Σε κάθε περίπτωση, καταδικάζουμε τους φασίστες από όπου και αν προέρχονται.
Ή και “τα μεταξικά βρακιά, θέλουν κι ακροδεξιούς κώλους”.
Τέλος πάντων, αυτά είχαμε σε λογοπαίγνια, σχετικά με το επεισόδιο στη Βουλή μεταξύ Κασιδιάρη και Δένδια.
Που αν ήμασταν σαν κι εκείνους, θα παίρναμε ύφος Χατζηνικολάου και θα περιμέναμε την κυκλοφορία του πλήρους βίντεο ή έστω την avant premiere, ίσως και το directors cut με σχολιασμό Βαρούχα, για να αποφασίσουμε αν όντως υπάρχει πρόθεση Κασιδιάρη ή πρόκειται για ακούσιο χτύπημα και ο προεδρεύων διαιτητής Μπαλαούρας ήταν άδικος που τον απέβαλλε. (Χάνει την επόμενη συνεδρίαση;).
Ο Βορίδης που δεν μασάει τα λόγια του και τα λέει τσεκουράτα, ζήτησε την αποβολή ολόκληρης της Κοινοβουλευτικής Ομάδας για το χτύπημα στον Δένδια. Γιατί εντάξει να δολοφονείς αντιφασίστες και μετανάστες, αλλά διάολε, όχι να χτυπάς και τον Δένδια! Αυτό πάει πολύ.
Αμέσως μετά το επεισόδιο και την αποβολή, στη μικτή ζώνη, εμφανώς μετανιωμένος για τη συμπεριφορά του, ο Ηλίας Κασιδιάρης δήλωσε “γ… μια αδερφή μέσα και τώρα αποχωρώ”. Φυσικά και δεν μας πέφτει λόγος, αλλά η απορία πάντα μένει. Στο βαθιά ομοφοβικό κεφάλι του Ηλία, το να “γ… μια αδερφή”, με ποιον ακριβώς τρόπο σου περιποιεί τιμή;
Οι παροικούντες την ακροδεξιά Ιερουσαλήμ, πιστεύουν πάντως πως ο Κασιδιάρης τα έχει από καιρό μαζεμένα στον Νίκο τον Δένδια, από τότε δηλαδή που ο τελευταίος κάλεσε ολόκληρο το κοινοβούλιο να μην χαρίζει τον Ιωάννη Μεταξά στους Χρυσαυγίτες. Άλλωστε επί Μεταξά -αν και δεν είμαστε σίγουροι αν υπήρξαν έργα οδοποιίας- κοιμόμασταν με τις πόρτες ανοιχτές, αποκτήσαμε ΙΚΑ. Άσε που είπε και το “ΌΧΙ”. Συγκεκριμένα το είπε στους κομμουνιστές που την επαύριο της κήρυξης του πολέμου, ζήτησαν να αποφυλακιστούν για να πάνε στο μέτωπο. Στον Ιταλό πρέσβη, που του έδωσε το τελεσίγραφο είπε εκείνο το μελαγχολικό “Alors, c’est la guerre”.

Από την πλευρά του ο Άρης ο Πορτοσάλτε, πιστεύει ότι η Χρυσή Αυγή προσπαθεί με το επεισόδιο να αποπροσανατολίσει από την ψήφιση του 4ου Μνημονίου, κάνοντας πλάτες στον ΣΥΡΙΖΑ. Που θέλεις, αλλά δεν μπορείς να καταλάβεις αν το λέει για καλό ή για κακό.
Η αγενής (sic) άμιλλα μεταξύ Κασιδιάρη και Τζήμερου καλά κρατεί, άλλωστε ακόμα και η αρνητική διαφήμιση δεν παύει να είναι διαφήμιση. Το βασικό πρόβλημα που αναδεικνύεται από τους ευερέθιστους χαρακτήρες των πρωταγωνιστών των επεισοδίων δεν είναι άλλο από το επίπεδο της σκηνοθεσίας στη χώρα.
ΟΚ, ο σκηνοθέτης στους αγώνες του Champions League, αλλάζει κάμερα μόλις ξεσπούν επεισόδια στις εξέδρες ή όταν πηδά στον αγωνιστικό χώρο ο Jimmy Jump. Εκείνος της Βουλής, πως έχει αξιολογήσει το τηλεοπτικό προϊόν που διαχειρίζεται και προσπαθεί να διατηρήσει την εμπορικότητά του;

Σε κάθε περίπτωση, καταδικάζουμε τους φασίστες από όπου και αν προέρχονται αν και αναμένουμε άμεσα, μα σε κάποια συνεδρίαση για ιδιωτικοποιήσεις, μα σε κάποια για φοροαπαλλαγές εφοπλιστών, οι δυο άνδρες να σφίξουν τα χέρια και να τραγουδήσουν παρέα “Γιατί χαίρεται ο κόσμος και χαμογελά πατέρα, γιατί λάμπει ο ήλιος έτσι, γιατί φέγγει έτσι η μέρα…”

Κάλεσμα ηττοπάθειας και απεργοσπασίας από τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ!

Πριν από λίγο η κρατική τηλεόραση φιλοξένησε τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ για να μιλήσει για την Πανεργατική Πανελλαδική Γενική Απεργία της Τετάρτης! Τι είπε ο αθεόφοβος πρόεδρος της ΓΣΕΕ, τι είπε ο εργατοπατέρας;! Είπε ότι η απεργία της Τετάρτης είναι πολιτική απεργία καταγγελίας, αφού υπάρχει συμπαγής κυβερνητική πλειοψηφία και τα μέτρα θα ψηφιστούν!
Εάν αυτό δεν είναι κάλεσμα ηττοπάθειας και απεργοσπασίας τότε ποιο είναι;! Ο Πρόεδρος της ΓΣΕΕ και η ΓΣΕΕ όπως την κατήντησαν σε ρόλο κυβερνητικού – εργοδοτικού συνδικαλιστικού οργάνου, δεν κάνει απεργία την Τετάρτη για να μπει φραγμός στη νέα βαρβαρότητα, αλλά απεργεί εθιμοτυπικά! Τα νέα μέτρα θα φορτωθούν κι αυτά στην πλάτη του λαού και μόνο εθιμοτυπικά δεν θα είναι! Προφανώς ως εθιμοτυπικά τα αντιλαμβάνονται όσοι δεν θα τα φορτωθούν στη ράχη τους! Η ΓΣΕΕ όχι μόνο δεν προπαγανδίζει την Γενική Απεργία της Τετάρτης για να βγει ο λαός στους δρόμους και να μην αφήσει να περάσει το τέταρτο μνημόνιο, αλλά κάνει και σπέκουλα σε βάρος της απεργίας!
Ποιος εργαζόμενος θα απεργήσει χάνοντας το μεροκάματο όταν ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ του λέει ότι τα μέτρα θα περάσουν;! Ποιος εργαζόμενος θα έρθει σε κόντρα με τον εργοδότη του απεργώντας, όταν ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ του λέει ότι η απεργία είναι εθιμοτυπική και χωρίς καμία προοπτική;!
Ο εργαζόμενος λαός μαζί με τον υπόλοιπο λαό πρέπει να κλείσουν τα αυτιά τους στις απεργοσπαστικές προσεγγίσεις του εργοδοτικού – κυβερνητικού συνδικαλισμού! Ο εργαζόμενος λαός πρέπει να κατέβει μαζικά στους δρόμους με τις ταξικές δυνάμεις, με το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα για να μην αφήσει να περάσει το τέταρτο μνημόνιο και για να ανοίξει τον δρόμο της ανατροπής της πολιτικής που γεννάει την πείνα και την εξαθλίωση. Ο εργαζόμενος λαός πρέπει να απεργήσει μαζικά και να πλαισιώσει τις αγωνιστικές απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ, δίνοντας απάντηση σε όσους τον θέλουν θεατή στις εξελίξεις, σε όσους τον θέλουν έρμαιο, να απεργήσει δίνοντας απάντηση και στον εργατοπατέρα που κήρυξε την απεργία για εθιμοτυπικούς λόγους! Ο λαός πρέπει την Τετάρτη να δώσει βροντερό αγωνιστικό παρόν γιατί μπορεί να εμποδίσει το τέταρτο μνημόνιο, γιατί μπορεί να βάλει τέλος στον κατήφορο.
Ίσως αυτή η εμφάνιση του προέδρου της ΓΣΕΕ στην κρατική τηλεόραση, λίγο πριν την μεγάλη απεργία, είναι ακριβώς γιατί το σύστημα φοβάται τις αγωνιστικές διαθέσεις του λαού και θέλει να τις φρενάρει! Στους δρόμους λοιπόν γιατί εκεί θα κριθεί το δίκιο.

Mα φασίστας να ντουφεκάει φασίστα μωρε !!







Η φασιστική ψείρα βγήκε το μέτωπο!
Επεισόδιο Χ.Α. - Δένδια
Η ΧΑ πατώντας πάνω στα «δικαιώματα» της αστικής δημοκρατίας, επιτίθεται ανοιχτά τώρα και στους αστούς. Φυσικό ήταν, οι αστοί νόμιζαν άλλα.
Το τι κατάλαβαν οι αστοί είναι χαρακτηριστική η στάση της ΝΔ, ότι τάχα η επίθεση στον Δένδια έγινε για να βοηθηθεί ο… ΣΥΡΙΖΑ και να μη γίνει η συζήτηση του 4ου μνημονίου. Με άλλα λόγια και η ΝΔ από την πίσω πόρτα αλλάζει την ατζέντα του φασισμού και την κάνει απλό μέρος του παιχνιδιού των αστικών κομμάτων.
Μ αυτά και μ΄ αυτά ο φασισμός κερδίζει πόντους.
Όσοι νομίζουν με αυτά θα ξεμπροστιαστρεί η ΧΑ και θα χάσει, είναι βαθιά νυχτωμένοι. Στο τέλος θα συσπειρώσει γύρω της όλο το σκυλολόι της αντίδρασης και κάθε υποταγμένο και προσκυνημένο που ζητάει σωτήρα.
Όταν χτυπάνε τα φασιστοειδή την Μπαλού και από κάτω γεμίζει το διαδίκτυο περίπου «καλά της έκανε», όπως και με την Κανέλλη, μη περιμένετε να κατανοήσουν οι ψηφοφόροι των αστικών κομμάτων τον κίνδυνο.
Με αυτό τον τρόπο, βίας και αίματος, ανέρχονται οι φασίστες, δείτε και την ιστορία, όχι με καλούς αστικοδημοκρατικούς τρόπους.
Το μόνο αντίδοτο είναι η οργάνωση και ο ανυποχώρητος πολιτικός και ταξικός αντιφασιστικός αγώνας με περιεχόμενο την ανατροπή του καπιταλισμού. Κανένα άλλο φάρμακο δεν υπάρχει! Και δεν είναι φάρμακο η αστική δημοκρατία που νοιώθει τον φασισμό σαν το καθυστερημένο αδελφάκι που το κτυπά και το περιθάλπει … μέχρι αυτό να την πνίξει!
Έτσι δεν χτυπιέται ο φασισμός.


Στέργιος Βασιλείου 













Αυτο το ειδατε;



Στη Ουγγαρία, σε δημοσκόπηση του Κέντρου Ερευνών Pew, το 72% δήλωσε πως η ζωή στον καπιταλισμό, είναι χειρότερη απ’ ότι κατά την περίοδο του σοσιαλισμού. Το ποσοστό που λέει το ίδιο στην Βουλγαρία, είναι της τάξεως του 62%. Επίσης, 62% είναι το ποσοστό και των Ουκρανών, που θεωρούν ότι στον καπιταλισμό η ζωή είναι χειρότερη.
Στη Ρουμανία, το 45% απ’ όσους συμμετείχαν σε πρόσφατη έρευνα του Ρουμάνικου Ινστιτούτου Αξιολόγησης και Στρατηγικής, πιστεύουν ότι σήμερα θα ζούσαν καλύτερα, αν δεν είχε επικρατήσει ο καπιταλισμός στη χώρα τους. Το 61%, δήλωσε ότι σήμερα ζει κάτω από πολύ χειρότερες συνθήκες, απ’ ότι επί σοσιαλισμού. Απ’ την άλλη, μόλις το 29% αντιλαμβάνεται τον κομμουνισμό σαν μια «κακή ιδέα».
Στη Γερμανία, το γνωστό περιοδικό Der Spiegel παραδέχτηκε πως «η εξύμνηση της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας βρίσκεται σε άνοδο δύο δεκαετίες μετά την πτώση του τείχους». Ενώ, παρέθεσε δημοσκόπηση στην οποία, το 57% υπερασπίζεται τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας. Όπως σημειώνει το περιοδικό: «Από τα αποτελέσματα της δημοσκόπησης προκύπτει ότι η νοσταλγία για την πρώην Ανατολική Γερμανία έχει ριζώσει βαθιά στις καρδιές πολλών πρώην Ανατολικογερμανών, αφού δεν περιορίζεται πλέον στους πιο ηλικιωμένους, που θρηνούν την απώλεια της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, αλλά ακόμα και οι νέοι, που δεν είχαν σχεδόν καθόλου εμπειρία από τη Λαϊκή Δημοκρατία της Γερμανίας, έχουν σήμερα θετική άποψη γι’ αυτή.» Επίσης, στο περιοδικό υπάρχουν μαρτυρίες, όπως αυτή ενός 38χρονου σήμερα, πρώην Ανατολικογερμανού, ο οποίος αναφέρει χαρακτηριστικά, για την περίοδο μετά την επανένωση της Γερμανίας: «είδα για πρώτη φορά στη ζωή μου άστεγους, ζητιάνους και φτωχούς ανθρώπους, που φοβούνταν για την επιβίωσή τους».

Όλα αυτά, δεν αναιρούν τα προβλήματα που μπορεί να υπήρχαν στις σοσιαλιστικές χώρες. Όμως από την άλλη, δείχνουν πως η προπαγάνδα της «ελεύθερης» και «δημοκρατικής» Δύσης, σχετικά με τον σοσιαλισμό, έχει διαμορφώσει στρεβλές συνειδήσεις για την κατάσταση που υπήρχε στις σοσιαλιστικές χώρες. Πολλοί πιστεύουν πως στον σοσιαλισμό «οι άνθρωποι πεινούσαν» και «δεν περνούσαν καλά», όμως οι ίδιοι οι άνθρωποι σε πολλές από τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, λένε πως σήμερα στον καπιταλισμό τα πράγματα είναι χειρότερα!

Η παραγωγή αγαθών και η τεχνολογία στην ΕΣΣΔ





Στη φωτογραφία ένα εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας με αυτοματοποιημένες γραμμές παραγωγής στην ΕΣΣΔ το 1966. Μπορούσε να παράγει όλων των ειδών τα υφάσματα.
Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά του σοσιαλιστικού δρόμου ανάπτυξης είναι η συνεχής επιστημονική έρευνα και τεχνολογική εξέλιξη στα μέσα παραγωγής προκειμένου να βελτιώνεται η παραγωγικότητα των σοσιαλιστικών επιχειρήσεων. Με την βελτίωση της παραγωγικότητας επιδιώκεται η αύξηση της ποσότητας και ποιότητας παραγωγής, με ταυτόχρονη βελτίωση των συνθηκών εργασίας και μείωση του χρόνου εργασίας των εργαζόμενων χωρίς μείωση αποδοχών. Η βελτίωση της παραγωγικότητας εξασφαλίζει πρόσθετους οικονομικούς πόρους στη σοσιαλιστική κοινωνία για την βελτίωση των παρεχόμενων δωρεάν κοινωνικών υπηρεσιών (υγείας, παιδείας, πρόνοιας, στέγασης, πολιτισμού-αθλητισμού) καθώς και για την δημιουργία νέων παραγωγικών μονάδων στον ίδιο ή άλλο οικονομικό κλάδο, εξασφαλίζοντας έτσι εργασία σε όλους.

Ταυτόχρονα εκτός από την εξασφάλιση πόρων για τους παραπάνω κοινωνικούς στόχους, η αξιοποίηση της τεχνολογίας με την βελτίωση των μεθόδων παραγωγής και την εισαγωγή αυτοματοποιημένων γραμμών παραγωγής δημιουργεί την δυνατότητα αύξησης του εισοδήματος των εργαζόμενων στις συγκεκριμένες επιχειρήσεις του κλάδου που συμβάλλουν στην εκπλήρωση του πλάνου παραγωγής, είτε με την άμεση αύξηση του μισθού για αγορά προϊόντων που δεν μπορούν στη φάση αυτή να παρασχεθούν δωρεάν, είτε με την αύξηση δωρεάν παροχών της επιχείρησης όπως διατροφή, διακοπές σε θέρετρα, βρεφονηπιακοί σταθμοί, κατασκηνώσεις κ.λπ.


το ιδιο εργοστασιο

Απώτερος στόχος της σοσιαλιστικής ανάπτυξης είναι η αρμονική ανάπτυξη όλων των κλάδων της οικονομίας με προτεραιότητες που καθορίζονται στα πλαίσια του εργατικού-λαϊκού ελέγχου και της ουσιαστικής συμμετοχής στα κέντρα λήψης αποφάσεων (επιχείρηση, κλάδος, περιφέρεια). Μέσα από αυτή την διαδικασία σοσιαλιστικής ανάπτυξης επιτυγχάνεται σταδιακή μείωση της τιμής των προϊόντων και υπηρεσιών που δεν παρέχονται δωρεάν μέχρι την εξάλειψη της ανάγκης να πωλούνται και την παροχή τους δωρεάν σύμφωνα με τις ανάγκες των μελών της σοσιαλιστικής-κομμουνιστικής κοινωνίας. Βασική αρχή για την αξιοποίηση της τεχνολογίας και την επίτευξη του τελικού στόχου είναι η διατήρηση της ορθής αναλογίας του όγκου παραγωγής των μηχανών και εργαλείων σε σχέση με την παραγωγή καταναλωτικών προϊόντων, έτσι ώστε να μην επιβραδύνεται η αναγκαία αύξηση παραγωγής καταναλωτικών προϊόντων, αλλά ούτε αυτή η αύξηση να γίνεται σε βάρος της αναγκαίας τεχνολογικής έρευνας και αύξησης παραγωγής βελτιωμένων εργαλειομηχανών και αυτοματισμού που είναι προϋπόθεση για την εξασφάλιση της απρόσκοπτης αυτοτροφοδοτούμενης φιλολαϊκής ανάπτυξης.


Όμως στις καπιταλιστικές κοινωνίες, όπου τα μέσα παραγωγής είναι στα χέρια των καπιταλιστών, η αξιοποίηση της τεχνολογίας γίνεται σε βάρος του κοινωνικού συνόλου, γιατί η βελτίωση της παραγωγικότητας που επιτυγχάνεται με την εισαγωγή νέας τεχνολογίας χρησιμοποιείται αποκλειστικά για την αύξηση του καπιταλιστικού κέρδους και συνοδεύεται πάντα με μείωση των θέσεων εργασίας και αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης. Αυτό συμβαίνει γιατί οι καπιταλιστές εκμεταλλεύονται την «νεκρή εργασία» που δεν είναι τίποτε άλλο παρά η συμπυκνωμένη εργασία του συνόλου των εργαζόμενων μέσα στον νέο τεχνολογικό εξοπλισμό (μηχανές, εργαλεία) που εισάγουν στις καπιταλιστικές επιχειρήσεις, δηλαδή αυξάνεται η ποσότητα της απλήρωτης εργασίας του κοινωνικού συνόλου.
Η βελτίωση της παραγωγικότητας με την αξιοποίηση της τεχνολογίας στον καπιταλισμό μετατρέπεται σε καπιταλιστικό κέρδος, γιατί δεν χρησιμοποιείται ούτε για την αύξηση αμοιβών, ούτε για μείωση χρόνου εργασίας, ούτε για την μείωση τιμής προϊόντων, ούτε για την βελτίωση κοινωνικών υπηρεσιών, ούτε για την δημιουργία νέων μονάδων παραγωγής με στόχο την μείωση ανεργίας. Οι καπιταλιστές ακόμα κι αν επενδύουν το κάνουν μόνο σε κλάδους που έχουν μεγάλο ποσοστό κέρδους, με προϋποθέσεις χαμηλής φορολόγησης, με χαμηλά μεροκάματα και με κεφάλαια που δεν προέρχονται από τα κέρδη τους, αλλά από κρατικές επιδοτήσεις και τραπεζικό δανεισμό, δηλαδή από χρήμα που πληρώνει τελικά ο ίδιος ο λαός.
Το επιστέγασμα και η νομοτελειακή κατάληξη της καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι κάθε φορά η καπιταλιστική κρίση. Η καπιταλιστική ανάπτυξη από τα σπάργανα της είναι αδιέξοδη και θνησιγενής, γιατί στόχος της είναι τα καπιταλιστικά κέρδη που αντιστρατεύονται το συμφέρον και την επιβίωση της κινητήριας δύναμης της που είναι οι εργαζόμενοι. Η καπιταλιστική ανάπτυξη και η καπιταλιστική κρίση είναι οι δύο αλληλένδετες φάσεις του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης εξίσου αντιλαϊκές και απάνθρωπες…


Ευαγγελος Δανεζης 














Ηλεκτρονική αλητεία σε απίστευτα μεγαλεία!

Οι αριστεροί με τα ποικιλόχρωμα βρακιά που χοροπηδούσαν στις πλατείες κοπανώντας τεντζερέδες, που κρεμούσαν στα λεωφορεία πανό τα οποία έγραφαν «δεν πληρώνω», που άνοιγαν τα διόδια για να περάσουν τα οχήματα χωρίς να πληρώσουν ενώ κραύγαζαν για κατάργηση των διοδίων, που κρεμούσαν τα ποικιλόχρωμα βρακιά τους στις περιφράξεις των αεροδρομίων γράφοντας απάνω τους «η Ελλάδα δεν πωλείται», που έκαναν σημαίες τους τις ποικιλόχρωμες πουκαμίσες τους οι οποίες πάνω τους έγραφαν «κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη», αυτοί οι απατεώνες, οι ψεύτες έγιναν τελικά κυβερνήτες για να μας αποδείξουν ότι δεν είναι μόνο απατεώνες, ψεύτες, κλέφτες, λωποδύτες, αλλά είναι και βασανιστές και στυγνοί δολοφόνοι του λαού!
Οι τύποι που έκατσαν στο σβέρκο του λαού μεταξύ των υπολοίπων νέων ανοσιουργημάτων που θα ψηφίσουν θα ψηφίσουν να πλειστηριάζουν τις λαϊκές κατοικίες τρεις φορές την εβδομάδα για να τις αρπάζουν και να τις δίνουν στις τράπεζες! Οι απατεώνες που έκλεψαν την ψήφο του κοσμάκη για να γλιτώσουν δήθεν το σπίτι του, έρχονται τώρα και του το αρπάζουν παριστάνοντας τους μπράβους των τραπεζών!
Αυτοί οι λωποδύτες που θα έφερναν την ελπίδα φέρνουν ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς για να πετάξουν τον κόσμο έξω από το σπίτι του, για να τον καταστήσουν άστεγο, για να τον καταστήσουν πένητα! Αυτοί οι απατεώνες που έλεγαν ότι θα αλλάξουν τη ζωή του λαού προφανώς εννοούσαν ότι θα την αλλάξουν καθιστώντας τον χίπη!
Την ίδια στιγμή που γράφω τα παραπάνω ξερνάω καθώς βλέπω το κρατικό κανάλι να διαφημίζει την μείωση του ΕΝΦΙΑ, που θα καταργούσε τελείως η αριστερά, ως αντίμετρο στην αρπαγή της λαϊκής κατοικίας.
Αυτή είναι η αριστερά με τα πολύχρωμα βρακιά. Φορώντας τα ποικιλόχρωμα βρακιά και παριστάνοντας τους προοδευτικούς του κώλου κορόιδεψαν τον κόσμο και τώρα του παίρνουν και τα σώβρακα.
Η κλάψα όμως είναι για τα σκουλίκια και η γκρίνια για τους υποταγμένους! Στους δρόμους και στις πλατείες του αγώνα όλος ο λαός για να μην περάσουν τα νέα βάρβαρα μέτρα! Στους δρόμους και στις πλατείες θα κριθεί το δίκιο με τα λάβαρα που δεν είναι ποικιλόχρωμα, που είναι ξεκάθαρα, που είναι κόκκινα και είναι ταγμένα στην ανατροπή της σάπιας καπιταλιστικής κοινωνίας.

Ήταν κάποτε μια χώρα που τη λέγανε Υεμένη


Μετά την ανάδειξη ενός προέδρου φίλα προσκείμενου στις ΗΠΑ, που ήταν κι ο μοναδικός υποψήφιος στις εκλογές, οι κάτοικοι ξεσηκώθηκαν κι άρχισαν να διαμαρτύρονται. Και τότε άρχισε μια καταστροφική ιμπεριαλιστική επέμβαση, για την οποία ελάχιστα γνωρίζουν οι λαοί του δυτικού κόσμου.
Η σφαγή της Υεμένης σε αριθμούς
Στο νοτιότερο άκρο της αραβικής χερσονήσου, υπήρχε κάποτε μια χώρα που τη λέγανε Υεμένη. Οι κάτοικοί της δε ζούσαν τόσο πλουσιοπάροχα όσο οι υπόλοιποι στη χερσόνησο, αφού δεν είχαν τα ίδια αποθέματα σε πετρέλαιο και έτσι η χώρα αυτή χαρακτηρίζονταν ως η φτωχότερη της περιοχής. Πέρα από τη φτώχεια όμως, οι άνθρωποι που ζούσαν σε εκείνη τη χώρα, είχαν αναγκαστεί να μάθουν να ζουν και με την καθημερινή παρουσία αμερικανικών drones που τους βομβάρδιζαν για χρόνια, ώστε να τους φέρουν τη δημοκρατία. Παρόλες τις αντιξοότητες, οι κάτοικοι εκείνης της χώρας, προσπαθούσαν να ζήσουν τις ζωές τους. Να κάνουν οικογένεια, παιδιά, να δουλέψουν και να φάνε.
Μια μέρα, γίναν εκλογές και πρόεδρος εκλέχθηκε ένας αγαπημένος των ΗΠΑ. Οι κάτοικοι ενοχλήθηκαν, όχι τόσο γιατί ο πρόεδρός τους ήταν το παραπαίδι αυτών που τους ανατίναζαν. Αυτό το είχαν συνηθίσει. Αλλά κυρίως γιατί στις εκλογές από τις οποίες εκλέχθηκε ο νέος πρόεδρος, κατέβαινε μόνο ένας υποψήφιος. Αυτός δηλαδή που κέρδισε. Έτσι οι κάτοικοι ξεσηκώθηκαν και άρχισαν να διαμαρτύρονται.
Και μετά, αυτό:
8 χώρες υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας, άρχισαν να βομβαρδίζουν την Υεμένη. Η Αίγυπτος, το Μαρόκο, η Ιορδανία, το Σουδάν(;!), τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, το Κουβέιτ, το Κατάρ και το Μπαχρέιν.
2 ήταν οι διαφορετικές επιχειρήσεις που διεξήγαγαν η Σαουδική Αραβία και οι εταίροι της στην Υεμένη. Η πρώτη ονομάστηκε Decisive Storm ( Αποφασιστική Καταιγίδα ) και επειδή δεν αποδείχθηκε τόσο αποφασιστική, τη δεύτερη την ονόμασαν Restoring Hope ( Αποκαθιστώντας την Ελπίδα ).
0 (μηδενική) ήταν σχεδόν η καταδίκη για την εισβολή από την παγκόσμια κοινότητα, ενώ έκπληξη είχαν προκαλέσει τότε και οι αντικαθεστωτικοί στη Συρία, που λίγο πολύ είπαν, “Καλά τους κάνουνε. Άντε να έρθουν μια βόλτα και από δω”.
3.3 δισεκατομμύρια σε όπλα πούλησαν στη Σαουδική Αραβία οι Βρετανοί
130 δισεκατομμύρια σε όπλα πούλησαν στη Σαουδική Αραβία οι ΗΠΑ
40 δισεκατομμύρια σε όπλα πούλησαν οι ΗΠΑ στο Κατάρ, χώρα που συμμετέχει στους βομβαρδισμούς, καθιστώντας την τη μεγαλύτερη αγοραπωλησία όπλων για το 2015. Μπράβο Ομπάμα.
70 αεροπορικές επιδρομές έκαναν ενάντια στην Υεμένη οι ΗΠΑ, μόνο μέσα στους τρεις πρώτους μήνες του 2017. Μπράβο Τραμπ.
10.000 άνθρωποι έχουν χάσει τη ζωή τους.
40.000 έχουν τραυματιστεί
39 νοσοκομεία και ιατρεία έχουν βομβαρδιστεί από το συνασπισμό της Σαουδικής Αραβίας
0 κάτοικοι της Υεμένης έχουν καταφέρει να φύγουν από τη χώρα σαν πρόσφυγες, αφού η Σαουδική Αραβία έχει επιβάλει παντελή απομόνωση στη χώρα, από στεριά και θάλασσα.
0 είναι οι εισαγωγές και οι εξαγωγές που επιτρέπονται στην Υεμένη από το σαουδαραβικό συνασπισμό, καταδικάζοντας τους κατοίκους σε λιμό, λοιμό και θάνατο.
90% των τροφίμων και των φαρμάκων που χρειάζεται η Υεμένη, τα εισήγαγε από το εξωτερικό πριν την έναρξη της Σαουδαραβικής εισβολής.
3.300.000 παιδιά και έγκυες κινδυνεύουν από το λιμό που έχει προκύψει σαν αποτέλεσμα
7.000.000 άνθρωποι συνολικά δεν έχουν σταθερή πρόσβαση σε τροφή, με το λιμό να προβλέπεται να φτάσει σύντομα σε “βιβλικές διαστάσεις”.
1 μόνο θέση δώσαν στη Σαουδική Αραβία, στην επιτροπή του ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα, ενώ προφανώς δικαιούνταν παραπάνω.
1 μόνο Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών φέρεται να έχει απειλήσει η Σαουδική Αραβία, ώστε να εξαιρεθεί από τη λίστα των χωρών που διαπράττουν εγκλήματα πολέμου.
0 είναι οι καμπάνιες που έχουμε δει να διεξάγονται σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, με σκοπό την ενημέρωση και την ευαισθητοποίηση του κόσμου, όπως ας πούμε #prayForAden, την πρωτεύουσα της Υεμένης.
Χ άνθρωποι ξέρουν πως στην πραγματικότητα η πρωτεύουσα της Υεμένης είναι η Sanaa
Ήταν κάποτε μια χώρα που την έλεγαν Υεμένη

TOP READ