Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας //
Ιδού η απορία. Ο λόγος για το Φάιναλ-Φορ της Ευρωλίγκα που γίνεται στη Μαδρίτη στο τέλος της βδομάδας, με τον Ολυμπιακό να στοχεύει στην 4η ευρωπαϊκή του κούπα. Το Ατέχνως επιχειρεί μια σύντομη (τρόπον τινά) ανάλυση με τα υπέρ και τα κατά των δύο ενδεχομένων, ξεκινώντας από τα πρώτα.
ΝΑ ΤΟ ΔΕΙΣ:
-Για να αποτίσεις φόρο τιμής στις αναμνήσεις του από τις πρώτες διοργανώσεις και τη φρενίτιδα με τα ελληνικά καραβάνια των πιστών, που ταξίδευαν μεγάλη βδομάδα, για να δουν τα είδωλά τους να αποτυγχάνουν και τον προπονητή να γίνεται αποδιοπομπαίος τράγος. Σταύρωσον αυτόν!
-Για να δεις αν θα συνεχίσουν οι έλληνες την παράδοση να παίρνουν τις μισές κούπες στην Ευρωλίγκα, από το 96’, που έσπασε το ρόδι ο ΠΑΟ στο Παρίσι (πάμε για τη δέκατη στις 20). Ή το ίδιο για τις εγκυμοσύνες της Χοψονίδου και το γούρι του Σπανούλη (διαλεκτικός υλισμός, σου λέει ο άλλος). Αν και οι παραδόσεις είναι για να σπάνε, όπως τα νερά.
-Για να δεις αν θα συνεχίσει τα μαγικά ο γητευτής των Φάιναλ Φορ, Ομπράντοβιτς.
-Και γιατί ελπίζεις σε μία ακόμα αποτυχία των Ισπανών και του Ρούντι Φερνάντεθ στο σπίτι τους, που λατρεύουμε να τους μισούμε, ως ελληνικό, μπασκετικό έθνος. Κάντο, όπως ο Χόλντεν…

-Για να δεις τον τελικό που περιμένουν να δουν (σχεδόν) όλοι: Ρεάλ-Τσσκα· και πώς τα θεωρητικά αουτσάιντερ θα διαψεύσουν τα προγνωστικά, στέλνοντας κάποιο φαβορί στο μικρό τελικό της παρηγοριάς.
-Γιατί το ευρωπαϊκό μπάσκετ έχει ποιότητα, τακτική, συστήματα και πολύ λιγότερες διακοπές από τα play-off του ΝΒΑ, με τα πέντε διαφορετικά είδη τάιμ-άουτ. Άσε που αποκλείστηκε νωρίς φέτος η πιο ευρωπαϊκή ομάδα: οι Σαν Αντόνιο Σπερς. Οπότε σχόλασε το γλέντι για τους μερακλήδες.
-Γιατί είναι απείρως προτιμότερο από άλλα «ψυχαγωγικά» θεάματα-πανηγυράκια σαν τη Eurovision και τον τελικό του ελληνικού κυπέλλου στο ποδόσφαιρο, που δίνουν πια μόνο αφορμές για γέλιο και χαβαλέ.
-Γιατί πάντα χρειάζεσαι μια καλή αφορμή, για να παραγγείλεις απέξω και να βρεθείς με παρέα. Κι αγώνα να μη δείτε στην τελική, σου μένουν όλα τα άλλα.
-Γιατί για μια καζούρα ζούμε. Κι από Δευτέρα, είτε έτσι είτε αλλιώς, κάποιοι θα γελάνε και κάποιοι θα κρύβονται, για να μην παίξουν το ρόλο που τους αναλογεί.
-Γιατί την τελευταία δεκαετία το σηκώνει κάθε φορά διαφορετική ομάδα. Κι ας είναι κάπως κλειστό το κλαμπ των ομάδων, που φτάνουν στο Φάιναλ Φορ τα τελευταία χρόνια.
-Γιατί το μπάσκετ είναι από τα πιο πνευματικά παιχνίδια κι απαιτεί διαφορετικό επίπεδο από όσους συμμετέχουν, το οποίο φαίνεται ακόμα και στις δηλώσεις των παικτών (παρά τις λιγοστές εξαιρέσεις, μια σύγκριση με τους ποδοσφαιριστές θα σας πείσει).
-Γιατί… Devotion, devotion λέμε. Σου έχει κολλήσει ο ύμνος της διοργάνωσης και τον τραγουδά το πικάπ του μυαλού σου.
ΝΑ ΜΗΝ ΤΟ ΔΕΙΣ:
-Γιατί το μπάσκετ έχει πέσει στην υπόληψή σου κι αντικειμενικά, μετά το σχίσμα του 2010, με τις δύο Ευρωλίγκες, όταν λειτούργησε σαν πειραματόζωο (και παραλίγο να τα τινάξει) για το ποδόσφαιρο και την κλειστή λίγκα, σαν εναλλακτικό Τσάμπιονς Λιγκ, που ήθελε να φτιάξει η G14 (το κλειστό κλαμπ των ισχυρών). Και γιατί ακόμα δεν έχεις καταλάβει πολύ καλά τι εστί πικ εν ρολ. Πού πήγαν τα αθώα χρόνια μας, που όλα ήταν πιο απλά;
-Γιατί έχεις βαρεθεί να βλέπεις κάθε χρόνο σχεδόν τις ίδιες ομάδες στην τελική τετράδα.
-Γιατί είναι προτιμότερο να πάρεις τους φίλους σου και να φτιάξετε μια δική σας τετράδα, να πάτε για κάνα μονό.

-Γιατί το ευρωπαϊκό μπάσκετ έχει πνιγεί στη σκοπιμότητα και την άμυνα ζώνης (κόουτς, μη σφίγγεις άλλο το ζωνάρι), ενώ το ΝΒΑ σου φαίνεται πιο αθλητικό και θεαματικό. Και γιατί οι καλύτεροι παίκτες φεύγουν από την Ευρώπη και δοκιμάζουν την τύχη τους στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, για να επιστρέψουν στα βαθιά τους, μπασκετικά γεράματα –και αν…
-Γιατί δεν μπορείς το μαλλί της γριάς του Κιριλένκο και τη φράντζα αλά Παναγιώτης Γιαννάκης του Τεόντοσιτς, που μπαίνει στα μάτια. Τη φαλάκρα και τον εγωισμό του Σπανούλη ή την καγκουριά και τα τατουάζ του Πρίντεζη. Το τσουλούφι του προκλητικού Ρούντι Φερνάντεθ, τη γενειάδα του Τσάτσο Ροντρίγκεθ, το όνομα του Γιουγ, που κανείς δεν μπορεί να πετύχει. Το μελιτζανί χρώμα του Ομπράντοβιτς και το καλοσιδερωμένο προφίλ του Ζήση. Το γιάπη τεχνοκράτη Μπερτομέου, τους γκρίζους που ντύθηκαν με μαυρο-πορτοκαλί προβιά. Και όλες αυτές τις μικρές λεπτομέρειες, που κάνουν τη διαφορά και την ευτυχία.
-Γιατί είσαι πράσινος και δεν αντέχεις να βλέπεις.
-Γιατί είσαι κόκκινος, αλλά το θέμα φίλε είναι τι μεταγραφές θα κάνει ο πρόεδρας και να μην πάμε σε Grexit, που θα πλήξει την ομαδάρα.
-Γιατί είσαι άλλου είδους κόκκινος και έχεις πάψει, καιρό τώρα, να καίγεσαι για την πορεία και τα αποτελέσματα αθλητικών ανώνυμων εταιριών.

-Γιατί μέχρι να συνέλθεις από την ντρίπλα του Μέσι στον Μπόατενγκ, δεν μπορείς να ασχοληθείς με άλλο άθλημα.
-Γιατί… έχεις δει πόσο γλυκές είναι αυτές οι βραδιές του Μάη, για να κλειστείς κάπου ή να φας την ώρα σου μπροστά σε μια οθόνη;
Σε κάθε περίπτωση, εσύ αποφασίζεις…