29 Οκτ 2017

Ο τόπος έχει ανάγκη από μια «σοβαρή Χρυσή Αυγή»…

       


Γράφει ο Μ. Κοττάκης στη «Δημοκρατία»: «Είναι σύμπτωση που ο τόπος δεν έχει σοβαρή (ακρο)δεξιά με γωνίες, χωρίς δικαστικές εκκρεμότητες. Αν υπήρχε Έλλην αστός ηγέτης τύπου Εναλλακτικής για τη Γερμανία (…) ο συσχετισμός μεταξύ Αριστεράς – Δεξιάς θα είχε διαταραχθεί (…) Την όποια αντισυστημική ψήφο πολιτών (…) τη διεκδικεί ο ΣΥΡΙΖΑ! (…) Η ΝΔ δεν φαίνεται ότι το μπορεί (…) Η Χρυσή Αυγή μπορεί, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι το θέλει. Το κόμμα είναι διχοτομημένο (…) Η Νέα Δεξιά του Φαήλου Κρανιδιώτη, τέλος, είναι αφοσιωμένη στο πώς θα κερδίζει ψήφους από τη ΝΔ (…) αντί να παρατηρεί με προσοχή τι γίνεται (…) στις τάξεις των μουδιασμένων ψηφοφόρων της Χρυσής Αυγής. Τούτων δοθέντων, μένει χώρος για τον ΣΥΡΙΖΑ της ψευτο-αντιδιαπλοκής (…) τον ψευτοαντισυστημικό (…) Ελλείψει βασικής αντισυστημικής δύναμης η Αριστερά εγκλωβίζει μάζες που θέλουν να την εγκαταλείψουν, αλλά δεν έχουν άλλη επιλογή (…) Αν υπήρχε σοβαρή Δεξιά, ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν τρίτο κόμμα εδώ και καιρό».

Η αγωνία του αρθρογράφου να ανατραπεί εκλογικά ο συσχετισμός ΣΥΡΙΖΑ – δεξιάς είναι δική του υπόθεση. Γνώμες όπως αυτή, όμως, εκφράζουν βαθύτερες ανησυχίες, αλλά και σχεδιασμούς της αστικής τάξης, που δεν κρύβει τον προβληματισμό της για την ανάγκη αναμόρφωσης του χώρου «δεξιά» της ΝΔ. Άλλωστε, δεν πάει πολύς καιρός που γραφόταν στον Τύπο ότι ο τόπος έχει ανάγκη από μια «σοβαρή Χρυσή Αυγή». Με αυτού του τύπου τις αναλύσεις «κολλάνε» και διάφορες διεργασίες σε κόμματα και μορφώματα της λεγόμενης «ακροδεξιάς», που προδίδουν έντονη κινητικότητα το τελευταίο διάστημα και προϊδεάζουν για εξελίξεις…

Μια ζωή ρουφιάνοι, μαφιόζοι, νταήδες και κατσαπλιάδες

Γαλανόλευκα τρικάκια στο κέντρο της Αθήνας χθες, 28 0κτώβρη, με προτροπές από τους υπόδικους, ναζήδες δολοφόνους προς τους «Έλληνες, να κρατήσουν ψηλά τις σημαίες» – διότι προφανώς, «αν δεν κρατήσουν ψηλά τις χριστιανορθόδοξες σημαίες των ελλήνων αστών», θα ξανανιώσουν «τι πα’ να πει να ακονίζονται οι ξιφολόγχες στα πεζοδρόμια»-.
Μια ζωή ρουφιάνοι, μαφιόζοι, νταήδες και κατσαπλιάδες, όπως ακριβώς και τα κατά καιρούς αφεντικά τους.
Ξέρουμε τον ρόλο, που διαδραμάτισαν την περίοδο της τριπλής κατοχής, όπως και αργότερα, οι ιδεολογικοί και πολιτικοί τους πρόγονοι. Υπηρέτες ήταν όλοι τους, αλλοεθνών ιμπεριαλιστών. Τότε, τα βενιζελικής έμπνευσης και δημιουργίας τάγματα ασφαλείας ορκίζονταν στον Γερμανό καταχτητή και φύρερ Αδόλφο, ως κατακάθια κι αποβράσματα, που ήταν -και παραμένουν ακόμη ως τάγματα εφόδου- κι είχαν ως κύρια αποστολή τους την παρενόχληση του ΕΛΑΣ, δηλαδή του αρματωμένου λαού, που βγήκε στα βουνά και στο κλαρί, για να υπερασπιστεί το βιός και την ζωή του, με μπροστάρηδες τους επαναστάτες κομμουνιστές του τόπου μας.
Τα ναζιστικά θρασίμια παρενοχλούσαν με κάθε τρόπο τότε, όπως και τώρα κάνουν άλλωστε, κάθε σοβαρή απειλή για τα συμφέροντα των αφεντικών και προστατών τους.
Μια ζωή ρουφιάνοι, μαφιόζοι, νταήδες και κατσαπλιάδες
Ξέρουμε και τώρα, τι ρόλο ακριβώς βαράνε τα χρυσαυγίδια, που σκούζουν και βελάζουν σε κάθε χώρο δουλειάς. Υποτακτικοί των αφεντικών είναι, οπότε ποιες σημαίες ψηλά;…
Οι δικές μας σημαίες είναι ατόφιες κι εργατικές, το διεθνιστικό και κομμουνιστικό κόκκινο των προλετάριων, ακόμη τους φοβίζει…
Σε κάθε ευκαιρία και παντού θα τους ξεμπροστιάζουμε και θα τους απομονώνουμε, κι αυτούς και τα εθνικιστικά πατριδοκάπηλα «ιδεώδη» τους…
Ρίχνουν στάχτη στα μάτια, μα όσο επιμένουν να προκαλούν και να δείχνουν μπόι που δεν έχουν, ας θυμηθούν, πως ο λαός κι οι εργαζόμενοι θα τους ξανατσακίσουν…
Όχι τα αστικά δικαστήρια…
Αυτό πρέπει να είναι το «όχι» τους.

Κράτος – ΕΡΤ «ξεπλένουν» Ναζί ανήμερα 28ης Οκτωβρίου!

 



Σήμερα, το κράτος του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ, το κράτος της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, το κράτος του Ποταμιού και των Κεντρώων, το κράτος των πλουτοκρατών που αποτελεί συνέχεια εκείνου του κράτους που ποτέ δεν καταδίκασε δοσίλογους και μαυραγορίτες και έχτιζε τους «νέους Παρθενώνες» του με τα βόλια των χιτών και των ταγματασφαλι(η)τών, διέπραξε και τούτη την ύβρη:

 Έδωσε βήμα για να «τιμήσουν» στην παρέλαση της Θεσσαλονίκης την 28η Οκτωβρίου στους ναζί της Χρυσής Αυγής! Έδωσε μικρόφωνα (η ΕΡΤ) για να βγάλει λόγο ο ναζί Κασιδιάρης υπέρ φασίστα Μεταξά και κατά… μεταναστών (σ.σ: ο μοναδικός λόγος που μεταφέρουμε σε βίντεο την δήλωση του ναζί – ζητώντας συγγνώμη για αυτό – είναι για να μπορέσει άμεσα ο αναγνώστης μας να την συγκρίνει με τις φωτογραφίες και τα βίντεο που ακολουθούν).

https://youtu.be/V_5pf5EHb6o

Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Πoλύ περισσότερο που εδώ ισχύει στον απόλυτο βαθμό η ρήση: «Μια φωτογραφία – χίλιες λέξεις».

 Ιδού, λοιπόν, ποιοι ποζάρουν σαν «ιδιοκτήτες» της 28ης Οκτωβρίου – και σε ποιους το κράτος προσέφερε στασίδι και μικρόφωνα.

  Ιδού ποιοι παριστάνουν τους «επιγόνους» (!) των ηρώων που πολέμησαν στην Πίνδο, στο Αλβανικό Μέτωπο και ενάντια στη γερμανική εισβολή -και σε ποιους το κράτος προσέφερε στασίδι και μικρόφωνα.

  Ιδού ποια είναι η (πραγματική) σχέση τους με την 28η Οκτωβρίου – και σε ποιους το κράτος προσέφερε στασίδι και μικρόφωνα.

 Ιδού η (πραγματική) σχέση τους με εκείνους, τους Ιταλούς φασίστες και τους Γερμανούς ναζί, που επιτέθηκαν και ρήμαξαν τότε την Ελλάδα – και σε ποιους το κράτος προσέφερε στασίδι και μικρόφωνα:


Ο υποφυρερίσκος της «Χρυσής Αυγής», ο Χρήστος Παππάς, σε μια από τις πολλές επισκέψεις του στον τάφο του Μουσολίνι στο χωριό Πρεντάπιο της Ιταλίας. Ο «πατριώτης» αποδίδει φόρο τιμής στο ίνδαλμά του: Τον Μουσολίνι! Ο Παππάς, ευλαβικός προσκυνητής στον τάφο του φασίστα, του δικτάτορα που επιτέθηκε στην Ελλάδα στις 28 Οκτωβρίου 1940…

Ο Παππάς, ο λάτρης του Μουσολίνι, ο χρυσαυγίτης που απευθύνει… γνήσιο «πατριωτικό» (άμα τε και… αρχαιοελληνικό) χαιρετισμό στον Ντούτσε του. Ο Παππάς και οι όμοιοί του. Αυτοί είναι που παριστάνουν τους «ιδιοκτήτες» της 28ης Οκτωβρίου!
Σε αυτούς, που μαθαίνουν παιδάκια να φωνάζουν «Χάιλ Χίτλερ», δόθηκε το μικρόφωνο σήμερα από την ΕΡΤ για δηλώσεις υπέρ… 28ης Οκτωβρίου. 
Σε αυτούς, στους απογόνους των Ες – Ες, στην – καθ’ ομολογία τους – «σπορά των ηττημένων του ‘45», πρόσφερε στασίδι και μικρόφωνα το κράτος στην επέτειο του «Όχι».





Σε αυτόν τύπο, με τον αγκυλωτό του ναζισμού στο χέρι, έδωσε μικρόφωνα η ΕΡΤ για να παραστήσει τον «ιδιοκτήτη» της 28ης Οκτωβρίου. Στον ίδιο τύπο, που ένα χρόνο πριν μπουν στη Βουλή, έγραφε: «Ποιο θα ήταν το μέλλον της Ευρώπης και ολόκληρου του σύγχρονου κόσμου, αν ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος (…) δεν σταματούσε την ανανεωτική πορεία του Εθνικοσοσιαλισμού;(…). Ο ρομαντισμός ως πνευματικό κίνημα και ο κλασικισμός θα υπερίσχυαν (…)» (Ηλ.Κασιδιάρης, εφημερίδα «Χρυσή Αυγή», 20/4/2011).
Σε αυτούς έδωσε βήμα ανήμερα της 28ης Οκτωβρίου το κράτος του «δημοκρατικού συνταγματικού τόξου» και μικρόφωνα η κρατική ΕΡΤ.
 Έτσι παίζεται το παιχνίδι όσων αποπατούν πάνω στην Ιστορία και έτσι βρίσκει πλάτες μια ναζιστική δολοφονική συμμορία να παριστάνει το «νόμιμο πολιτικό κόμμα».
   Αιδώς Αργείοι! 


Με αφορμή τις επεξεργασίες των ΟΟΣΑ - ΣΕΒ για τις Συλλογικές Συμβάσεις


Προπαγανδίζουν τη «σημασία ενός ευέλικτου και αποτελεσματικού μείγματος συλλογικών διαπραγματεύσεων για το μέλλον της εργασίας»...

Η αντεργατική στρατηγική του κεφαλαίου, όπως αποτυπώνεται στις επεξεργασίες του ΣΕΒ, αποτελεί την «πυξίδα» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ
Eurokinissi
Η αντεργατική στρατηγική του κεφαλαίου, όπως αποτυπώνεται στις επεξεργασίες του ΣΕΒ, αποτελεί την «πυξίδα» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ
Στο διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ, βάζουμε ως άξονες:

1. Αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές, κάλυψη των απωλειών, των βασικών αναγκών.
2. Υπογραφή Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας και επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ.
3. Επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας.
4. Κατάργηση όλων των αντεργατικών, αντιλαϊκών νόμων και μέτρων, των μνημονίων.
Προτάσσουμε το μέτωπο διεκδίκησης Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας (ΣΣΕ), συνδέοντάς το με την πάλη για το ξήλωμα όλου του αντεργατικού πλαισίου.
Παλεύοντας για ΣΣΕ με γνώμονα τις απώλειες, σε συνδυασμό με τις βασικές ανάγκες μας, δεν περιορίζουμε τη διεκδίκηση μόνο στους μισθούς. Αλλά διεκδικούμε ένα συνολικό πλαίσιο στόχων - αιτημάτων που περιλαμβάνει τις εργασιακές σχέσεις (λαμβάνοντας υπόψη την «ευελιξία» που τσακίζει κόκαλα, με μερική απασχόληση, εκ περιτροπής εργασία, διευθέτηση χρόνου κ.λπ.), τα ωράρια δουλειάς, επικεντρώνοντας στο σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο (8ωρο - 7ωρο, 5ήμερο), στην Υγεία, στην Κοινωνική Ασφάλιση, στην υγεία και ασφάλεια στους τόπους δουλειάς, δηλαδή σε όλο το πλαίσιο των όρων πώλησης της εργατικής δύναμης.
ΣΕΒ: Διατήρηση της σημερινής εργασιακής ζούγκλας

Τα ταξικά συνδικάτα προτάσσουν το μέτωπο των Συλλογικών Συμβάσεων, συνδέοντάς το με την πάλη για το ξήλωμα όλου του αντεργατικού πλαισίου
Τα ταξικά συνδικάτα προτάσσουν το μέτωπο των Συλλογικών Συμβάσεων, συνδέοντάς το με την πάλη για το ξήλωμα όλου του αντεργατικού πλαισίου
Και ο ΣΕΒ έχει ανοίξει πολύμορφα και πονηρά το ζήτημα των ΣΣΕ. Και λέμε πονηρά γιατί συνδέει το ζήτημα με την καπιταλιστική ανάπτυξη, αλλά εμφανίζεται να ενδιαφέρεται τάχα για την «αντιμετώπιση της ανεργίας», για την άμβλυνση των συνεπειών της κρίσης στην εργατική τάξη.
Παράδειγμα η επεξεργασία του με τίτλο: «Αναπτυξιακή εξόρμηση με σύγχρονη αγορά εργασίας, ο μόνος σίγουρος δρόμος για τη μείωση της ανεργίας!».
Λέει σε αυτήν χαρακτηριστικά: «Στην περίπτωση της ελληνικής οικονομίας, η κατακλυσμική ύφεση της περιόδου 2009 - 2012 de facto κατήργησε πολλές από τις στρεβλώσεις στην αγορά εργασίας, καθώς οι επιχειρήσεις αντιμετώπιζαν πρόβλημα επιβίωσης. Για παράδειγμα, οι συμβάσεις πλήρους απασχόλησης για νέες προσλήψεις, από 79% το 2009, αρχίζουν να συρρικνώνονται πριν να εισέλθουν σε φάση σταθεροποίησης κοντά στο 45% το 2015 - 2016 (...) Είναι, επίσης, σημαντικό να μην διαταραχθεί ξανά η ισορροπία που έχει βρεθεί στην αγορά εργασίας».
Τώρα διοργάνωσε και συνέδριο με τίτλο «Το μέλλον της εργασίας μετά το Μνημόνιο», που βάζει ζήτημα «η πορεία των μισθών να συνδέεται και να εξαρτάται από την πορεία των παραγωγικοτήτων» και ότι ο «κοινωνικός διάλογος» και η διαπραγμάτευση των «κοινωνικών εταίρων» «πρέπει να διευρυνθεί με άλλα ζητήματα, όπως το Ασφαλιστικό, η εκπαίδευση, η ανάπτυξη του ανθρώπινου δυναμικού και η επιχειρησιακή απόδοση, η υπερφορολόγηση, η επιχειρηματική μεγέθυνση, πέρα και πάνω από το στενό προσδιορισμό του κατώτατου μισθού».

Συνδέει την εξέλιξη των μισθών με την πορεία της παραγωγικότητας, δηλαδή με κριτήριο την αύξηση της ανταγωνιστικότητας, την αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης, σε αυτό ωθεί η άνοδος της παραγωγικότητας. Και όταν για παράδειγμα η παραγωγικότητα από 100 πάει 1.000, με αντίστοιχη ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων, δεν αποκλείονται και κάποιες ελάχιστες αυξήσεις - ψίχουλα. Ουσιαστικά ο ΣΕΒ θέτει ζήτημα «ευελιξίας» στη διαπραγμάτευση των μισθών.
Συνδέει, επίσης, τη συλλογική διαπραγμάτευση με όλα τα ζητήματα που σχετίζονται με τους όρους αγοραπωλησίας της εργατικής δύναμης.
Κεντρικό ζήτημα για τον ΣΕΒ είναι η μη διατάραξη της «ισορροπίας» που έχει επέλθει στην αγορά εργασίας στην περίοδο της κρίσης. Θεωρεί απαράβατο όρο τη διατήρηση ολόκληρου του αντεργατικού θεσμικού πλαισίου που διαμόρφωσε η πολιτική διαχείρισης της κρίσης για την έξοδο απ' αυτήν σε όφελος του κεφαλαίου. Με αυτό το βασικό για τους επιχειρηματικούς ομίλους ζήτημα, αντιμετωπίζει ο ΣΕΒ τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τις ΣΣΕ.
Χαρακτηριστικές οι επεξεργασίες του κεφαλαίου για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις
Στο εβδομαδιαίο δελτίο του, 7/9/2017, ο ΣΕΒ παρουσίαζε μια επεξεργασία του ΟΟΣΑ για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και τη δική του πρόταση - πλαίσιο για τις ΣΣΕ. Ο τίτλος «Η σημασία ενός ευέλικτου και αποτελεσματικού μείγματος συλλογικών διαπραγματεύσεων για το μέλλον της εργασίας!» είναι ενδεικτικός των διαθέσεων και της στρατηγικής του ΣΕΒ για τις ΣΣΕ και τη σχέση τους με την καπιταλιστική ανάπτυξη, την κερδοφορία των μονοπωλίων.
Ο ΣΕΒ αναφέρει χαρακτηριστικά τα εξής:
«...Η χώρα έχει ανάγκη από (...) μια βιώσιμη πορεία υψηλών ρυθμών ανάπτυξης, παραγωγικότητας και εξωστρέφειας του ιδιωτικού τομέα (...) Η ανταγωνιστικότητα (...) χρειάζεται ένα φιλικό προς την επιχειρηματικότητα και την κερδοφορία περιβάλλον. (...) Σημαντική συνεισφορά στην προσπάθεια αυτή έχει η ρύθμιση της αγοράς εργασίας.
(...) Η χώρα να μην επαναλάβει τα αδιέξοδα των εργασιακών πρακτικών του παρελθόντος που συνέβαλαν στην κρίση. Στη χώρα μας το σύστημα συλλογικών διαπραγματεύσεων που ίσχυε πριν την κρίση (...) ο τρόπος καθορισμού των μισθών είχε σημαντικές αρνητικές επιδράσεις στην ευελιξία των μισθών σε επιχειρησιακό επίπεδο, και ως εκ τούτου, την ανταγωνιστικότητα, τις επενδύσεις και την απασχόληση στην ελληνική οικονομία. Ουσιαστικά, οι κλαδικές ή ομοιοεπαγγελματικές συλλογικές συμβάσεις, σε συνδυασμό με την επέκταση, επέβαλαν κατώτατους μισθούς σε ολόκληρους κλάδους ή επαγγέλματα, εμποδίζοντας την αποτελεσματική προσαρμογή στη συγκυρία των επιχειρήσεων που δεν είχαν ισχυρά θεμελιώδη μεγέθη. Η μόνη διέξοδος για αυτές ήταν η μείωση της απασχόλησης και η αδήλωτη εργασία (...).
Δεν είναι τυχαία η ανάκαμψη της απασχόλησης από το 2012 και μετά, όταν μειώθηκε ο κατώτατος μισθός και διευκολύνθηκαν πιο ευέλικτες μορφές απασχόλησης, ώστε να αντιμετωπισθεί η λαίλαπα της ύφεσης (...).
Η επαναφορά εργασιακών ρυθμίσεων που ίσχυαν πριν την κρίση (...) θα οδηγήσουν σε δυσκολότερη επίτευξη διεθνούς ανταγωνιστικότητας, σε απώθηση ξένων επενδύσεων, με δυσμενείς επιπτώσεις για το μέλλον της οικονομίας μας».
Να θυμίσουμε ότι και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, μέσω του πρωθυπουργού και της ομιλίας του το Μάη του 2017 στο Σύνδεσμο των Βιομηχάνων, είπε ότι «η προσδοκία της επιστροφής στο 2009, πέρα από ουτοπία, αποτελεί και στρατηγικό λάθος». Με την ίδια ακριβώς γλώσσα, ο πρόεδρος του ΣΕΒ ανέφερε στο πρόσφατο συνέδριο του Συνδέσμου ότι «η επιστροφή στο καθεστώς εργασιακών ρυθμίσεων που ίσχυε πριν την κρίση είναι μια ανιστόρητη ουτοπία που δεν έχει καμία σχέση με την οικονομική πραγματικότητα της χώρας μας»...
Ο δε υπουργός Οικονομίας, Δ. Παπαδημητρίου, καλούσε πρόσφατα ξένους επενδυτές να επενδύσουν στην Ελλάδα, με βασικό επιχείρημα ότι η ανταγωνιστικότητα του κόστους της εργασίας βελτιώθηκε κατά 24%.
Ταξικά επιχειρήματα και κάλπικα διλήμματα υπέρ του κεφαλαίου
Τι λέει ο ΣΕΒ για να χτυπήσει κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές Συλλογικές Συμβάσεις και την Εθνική Γενική ΣΣΕ;
Λέει τα εξής:
1. Οι μεγάλοι μισθοί, ανελαστικοί για τις επιχειρήσεις, τις υπονόμευσαν και αναγκάστηκαν να κάνουν απολύσεις ή να λειτουργούν με «μαύρη εργασία».
2. Τέτοιες Συμβάσεις και μισθοί αποτελούν εμπόδιο στην ανταγωνιστικότητα και τις επενδύσεις, ωθούν σε απολύσεις.
3. Αυτές οι Συμβάσεις και οι μισθοί είναι η αιτία της κρίσης.
Ο ΣΕΒ χτυπά τις ΣΣΕ όπως χτυπά κάθε εμπόδιο στην αύξηση της κερδοφορίας του κεφαλαίου, επιδιώκοντας καπιταλιστική ανάπτυξη, επενδύσεις σε νέους τομείς ή και σε υπάρχοντες, με στόχο την άνοδο της παραγωγικότητας σε κλάδους και επιχειρήσεις, αύξηση ανταγωνιστικότητας που ενισχύει τις εξαγωγές. Κανέναν «καημό» δεν έχει το κεφάλαιο για ανάπτυξη της παραγωγής με στόχο την κάλυψη λαϊκών αναγκών.
Ο ανταγωνισμός στη διεθνή αγορά απαιτεί άνοδο της παραγωγικότητας, χαμηλούς μισθούς, δηλαδή λιγότερη δαπάνη κεφαλαίου για αγορά εργατικής δύναμης.
Η αντεργατική προπαγάνδα τους βάζει κάλπικα διλήμματα στην εργατική τάξη, προκειμένου να κάνουν συνεχώς πιο φτηνή την εργατική της δύναμη και να αυξάνουν το ποσοστό κέρδους, όπως: «Μεγάλοι μισθοί και λίγες θέσεις εργασίας άρα μεγάλη ανεργία ή μικροί μισθοί και πολλές θέσεις εργασίας», ή «μεγάλοι μισθοί και οικονομική κρίση ή μικροί μισθοί και ανάπτυξη».
Η κρίση μείωσε πολλαπλάσια τις θέσεις εργασίας και αύξησε την ανεργία, όχι οι μεγάλοι μισθοί, αυτοί ελάχιστα μπορούν να επηρεάσουν. Οι απολύσεις γίνονται επειδή η κρίση μειώνει τον όγκο παραγωγής των επιχειρήσεων. Γίνονται επίσης με την άνοδο της παραγωγικότητας, τις αλλαγές στην οργάνωση της παραγωγής που ωθούν σε λιγότερη ζωντανή εργασία, αντί να μειώνουν τον εργάσιμο χρόνο.
Ανεργία επίσης δημιουργείται επειδή οι καπιταλιστές μεταφέρουν τα κεφάλαιά τους από κλάδο σε κλάδο ανάλογα με το ποσοστό κέρδους, οπότε κλείνουν επιχειρήσεις (για παράδειγμα το κερδοφόρο εργοστάσιο της «Πίτσος» μεταφέρει τη δραστηριότητά του στην Τουρκία ή η «Γιουνιλέβερ» καταργεί την παραγωγή της σε διατροφικά προϊόντα και αυξάνει σε αυτά της καθαριότητας).
Γενικότερα, η ανεργία είναι σύμφυτη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, δεν έχει ποτέ εξαλειφθεί, υπάρχει και σε περιόδους ανάπτυξης και οφείλεται στο ότι η παραγωγή γίνεται για το κέρδος και όχι για την κάλυψη των αναγκών των εργαζομένων.
Οσο για την οικονομική κρίση, έρχεται μετά από περίοδο καπιταλιστικής ανάπτυξης, είναι κρίση υπερσυσσώρευσης, δεν την φέρνουν οι μεγάλοι μισθοί, αλλά τα κεφάλαια που γιγαντώνονται από τα κέρδη και δεν μπορούν να επενδυθούν.
Ο ΣΕΒ βάζει αυτά τα διλήμματα με στόχο να τρομοκρατεί τους εργαζόμενους, ώστε να μη διεκδικούν ΣΣΕ σε συνάρτηση με την κάλυψη των απωλειών αλλά και βασικών αναγκών της εργατικής οικογένειας και μάλιστα ενιαία σε πανεθνικό επίπεδο και ενιαία σε κλαδικό επίπεδο.
Θέλουν την εργατική τάξη να απεμπολεί τις ανάγκες και τις απαιτήσεις της στο όνομα της κερδοφορίας των καπιταλιστών και της ανάπτυξής τους, γιατί πράγματι αυτή η απεμπόληση δικαιωμάτων, δηλαδή η δραστική μείωση των απαιτήσεων που καθορίζουν τους όρους ζωής και δουλειάς των εργαζομένων, είναι προϋπόθεση για την καπιταλιστική κερδοφορία και ανάπτυξη. Γι' αυτό θέλουν πλήρως απελευθερωμένη την αγορά εργασίας.
Ποιες κλαδικές Συμβάσεις;
Η συγκεκριμένη επεξεργασία αναφέρει ότι οι κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις όπως τις ξέραμε είναι ξεπερασμένες, ανεπιστρεπτί.
Λέει η έρευνα του ΟΟΣΑ: «Στις Σκανδιναβικές χώρες, για παράδειγμα, οι κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις προσδιορίζουν το γενικότερο πλαίσιο αρχών και κανόνων και αφήνουν μεγάλο μέρος της εξειδικευμένης διαπραγμάτευσης αποδοχών και όρων εργασίας στη διακριτική ευχέρεια των συμβαλλόμενων μερών στο επιχειρησιακό επίπεδο (...) Μια συγκεκριμένη αύξηση μισθών που συμφωνείται σε κλαδικό επίπεδο, μπορεί να εφαρμόζεται μεσοσταθμικά από τις επιχειρήσεις ώστε να διαφοροποιούν τις αμοιβές αναλόγως της παραγωγικότητας των εργαζομένων».
Ο ΣΕΒ επίσης προβάλλει την άποψη ότι «είναι σημαντικό να διατηρηθεί η δυνατότητα υπερίσχυσης των συμβάσεων που συνάπτονται πιο κοντά στο επίπεδο της επιχείρησης».
Αξιοποιώντας την επεξεργασία του ΟΟΣΑ, αναφέρει: «H βέλτιστη ισορροπία απαιτεί, μεταξύ άλλων, τη διαμόρφωση μιας διαρθρωμένης αποτελεσματικής σχέσης μεταξύ επιχειρησιακών και κλαδικών συμβάσεων και τον εξορθολογισμό του περιεχομένου των κλαδικών συμβάσεων με τη χρήση επεκτάσιμων πρακτικών και, ταυτόχρονα, "δικλείδων ασφαλείας" μέσω εισαγωγής ρητρών και εξαιρέσεων».
Θέλει «ευελιξία στην εφαρμογή των κλαδικών ανά επιχείρηση». Βάζει το ζήτημα της σχέσης κλαδικών - επιχειρησιακών Συμβάσεων, του εξορθολογισμού του περιεχομένου των κλαδικών Συμβάσεων με τη χρήση επεκτάσιμων πρακτικών και, ταυτόχρονα, «δικλείδων ασφαλείας» μέσω εισαγωγής ρητρών και εξαιρέσεων, για να μπορεί να τις εφαρμόζει κάθε επιχείρηση σύμφωνα με τις ανάγκες κερδοφορίας της. Οπως στη Σκανδιναβία.
Ο ΣΕΒ λέει ότι αυτό έχει σχέση με τις διαφορετικές συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί στις επιχειρήσεις και τα εργοστάσια κάθε κλάδου. Είναι άλλο ένα σημάδι που δείχνει επιδίωξη χωρισμού των εργαζομένων κάθε κλάδου σε κατηγορίες ανάλογα με την επιχείρηση, διασπώντας τους στο θέμα της «πάλης για ενιαίους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης» απέναντι στους εργοδότες.
Ουσιαστικά συμβάσεις όπως οι παραπάνω θα είναι στο όνομα κλαδικές και στην πράξη θα λειτουργούν σαν επιχειρησιακές.
Και στρατηγική επιδίωξη ακύρωσης των συνδικάτων
Ακρως επικίνδυνη εξέλιξη, αν θεσμοθετηθεί, είναι και η πρόταση του ΣΕΒ για την αφαίρεση από τα συνδικάτα της δυνατότητας και ευθύνης να διαπραγματεύονται για τις ΣΣΕ και, ουσιαστικά, την ακύρωσή τους ως οι μόνες εργατικές οργανώσεις που εκφράζουν, άρα και διεκδικούν, τα συλλογικά δικαιώματα και συμφέροντα των εργαζομένων. Επιδιώκουν τον αφοπλισμό της εργατικής τάξης στην ταξική πάλη, αφού έτσι ακυρώνουν τα συνδικάτα ως το αποτελεσματικό όπλο στη διαπάλη με την εργοδοσία για τους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης στο πλαίσιο του καπιταλισμού και ακυρώνουν την πραγματική, ουσιαστική σχέση των συνδικάτων με την εργατική τάξη, το ταξικό περιεχόμενο αυτής της σχέσης.
Να πώς το προσδιορίζει η έρευνα του ΟΟΣΑ:
«Η εκπροσώπηση των συμφερόντων των εργαζομένων στο επίπεδο της επιχείρησης λαμβάνει διάφορες μορφές:
-- Εκπρόσωποι συνδικάτων
-- Συμβούλια εργαζομένων
-- Εκπρόσωποι εργαζομένων
-- `Η, συνδυασμός όλων των παραπάνω
Στις ευρωπαϊκές, κυρίως, χώρες, το ποσοστό των εργαζομένων που εκπροσωπούνται ως ανωτέρω τείνει να είναι υψηλότερο στις χώρες όπου υπερισχύουν οι συλλογικές διαπραγματεύσεις σε επιχειρησιακό επίπεδο (...)
Απαιτείται η ενθάρρυνση νέων μορφών συλλογικής εκπροσώπησης (...) καθώς και η μεγαλύτερη χρήση των κοινωνικών μορφών δικτύωσης. Παράλληλα, τα παραδοσιακά εργατικά σωματεία καλούνται να επανεξετάσουν τις σχέσεις τους με εργαζόμενους που υπάγονται σε μη τυπικές μορφές εργασίας».
Στην Ελλάδα, για παράδειγμα, υπάρχουν οι «Ενώσεις Εργαζομένων» για να υπογράφουν επιχειρησιακές συμβάσεις όπου δεν υπάρχουν επιχειρησιακά συνδικάτα. Φαίνεται ότι πάνε να γενικεύσουν τις «Ενώσεις Εργαζομένων» ή άλλες μορφές εκπροσώπησης βολικές στην εργοδοσία.
Αλλη μια παράμετρος που δείχνει την επιδίωξη ακύρωσης των συνδικάτων. Και μάλιστα στο όνομα της συμμετοχής και της κάλυψης όλων των εργαζομένων, με δεδομένη την ύπαρξη πολλών διαφορετικών μορφών εργασιακών σχέσεων (αορίστου χρόνου, ορισμένου χρόνου, μερικής απασχόλησης, εκ περιτροπής απασχόλησης κ.λπ.). Η κινητικότητα και περιπλάνηση των εργαζομένων γίνονται προσχήματα ή άλλοθι για ακύρωση των συνδικάτων. Αναδεικνύεται έτσι από μια ακόμα πλευρά της αντεργατικής επίθεσης η αναγκαιότητα της οργάνωσης όλων των εργαζομένων στα συνδικάτα, ανεξαρτήτως εργασιακής σχέσης.
ΟΟΣΑ και ΣΕΒ λένε ότι αυτό πρέπει να αλλάξει («τα παραδοσιακά εργατικά σωματεία καλούνται να επανεξετάσουν τις σχέσεις τους με εργαζόμενους που υπάγονται σε μη τυπικές μορφές εργασίας») και το συνδέουν με την αναζήτηση νέων μορφών οργάνωσης της εργατικής τάξης (όχι συνδικάτα και μάλιστα κλαδικά), προτάσσοντας το επίπεδο επιχείρησης.
Πρόκειται για στρατηγική υπονόμευσης και εξαναγκασμού σε παραίτηση της εργατικής τάξης από τη διεκδίκηση καλύτερων όρων πώλησης της εργατικής της δύναμης με κριτήριο τις ανάγκες της, κόντρα στο κεφάλαιο, την εξουσία του, την ΕΕ, τις κυβερνήσεις τους. Αλλά και στην πάλη τους σε κάθε μέτωπο που συνδέεται οργανικά με τη ζωή των εργατών, όπως π.χ. το αντιπολεμικό.
Σε αυτό συντείνει και η αποτύπωση στην επεξεργασία των ΟΟΣΑ - ΣΕΒ της σχέσης των συλλογικών διαπραγματεύσεων με τη συνδικαλιστική πυκνότητα. Ουσιαστικά, θέτουν όρο να διαπραγματεύονται με εκπροσώπους όλων των εργαζομένων ενώ, λένε, στα συνδικάτα δεν είναι όλοι εγγεγραμμένοι. Και με τη νομοθέτηση ότι η απόφαση για απεργία χρειάζεται απαρτία από το 50% +1 των μελών των συνδικάτων, ουσιαστικά κάνουν τους εργαζόμενους να μην μπορούν ποτέ να απεργήσουν.
Ενώ ταυτόχρονα υπονομεύεται το κλαδικό συνδικάτο, άρα υπονομεύεται και η δυνατότητα για ενότητα δράσης των εργαζομένων στο επίπεδο του κλάδου, δημιουργούν άλλο ένα μοχλό διάσπασης.
Σε αυτό, επίσης, συντείνει και η επιδίωξη ηλεκτρονικής καταγραφής των μητρώων των συνδικάτων με απαίτηση από την κυβέρνηση να είναι ανοικτή σε όλους, δηλαδή στο κράτος και στην εργοδοσία. Ζήτημα που θα αξιοποιηθεί πολλαπλά αντιδραστικά, αντεργατικά, επιδιώκοντας να βάλουν ταφόπλακα στην ταξική δράση των συνδικάτων.
Να αντιπαλέψουμε τη στρατηγική των καπιταλιστών
Η εργατική τάξη πρέπει να αντιπαλέψει τη στρατηγική των καπιταλιστών στο μέτωπο των κλαδικών Συλλογικών Συμβάσεων, με γνώμονα τα δικά της συμφέροντα, τις δικές της ανάγκες, να αντεπιτεθεί ενιαία, ξεπερνώντας τις τρικλοποδιές διάσπασης από κυβέρνηση - καπιταλιστές - εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό. Οι συνθήκες είναι ήδη σύνθετες και δύσκολες, το περιεχόμενο της διαπάλης με την εργοδοσία, τον οπορτουνισμό, τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, διευρυμένο, οι αντικειμενικές συνθήκες για τη δημιουργία όρων ανάπτυξης της ταξικής πάλης και οι εργατικές συνειδήσεις πολύ πίσω από τις ανάγκες και τις απαιτήσεις, αλλά αυτός ο αγώνας είναι μονόδρομος, έχει οργανική σχέση με την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και πρέπει να τον οργανώσουμε όσο γίνεται πιο αποτελεσματικά.
Εν κατακλείδι, από την έρευνα ΟΟΣΑ και την προσαρμογή της στην Ελλάδα από τον ΣΕΒ προκύπτουν δύο αλληλένδετα μεγάλα μέτωπα: Το ένα είναι οι ΣΣΕ (Εθνική, Κλαδικές, Ομοιοεπαγγελματικές). Το δεύτερο η υπεράσπιση του ρόλου και του χαρακτήρα των συνδικάτων, η περιφρούρησή τους από τις επιδιώξεις των καπιταλιστών, της εξουσίας και των κομμάτων τους, των διεθνικών, διακρατικών θεσμικών οργάνων τους, της ΕΕ για αλλαγή του χαρακτήρα τους, από εργατικές οργανώσεις που διεκδικούν τους όρους πώλησης της εργατικής δύναμης, από οργανώσεις που είναι μοχλοί συμβολής στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Η πάλη ενάντια σε αυτές τις επιδιώξεις συνδυάζεται με τη δράση για την ενίσχυση των συνδικάτων, την ενιαία δράση τους, την ανάπτυξη της ταξικής αλληλεγγύης στους αγώνες έμπρακτα, βάζοντας στο επίκεντρο της πάλης τους τον πραγματικό ταξικό αντίπαλο, την εργοδοσία, την εξουσία της, τα κόμματά της, την ΕΕ, τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου.
Η δράση μας και στα δύο αυτά αλληλένδετα μέτωπα εντάσσεται στη δράση για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, στο τράβηγμα της εργατικής τάξης στην πάλη, στην ενίσχυση των δεσμών μας με τους εργαζόμενους, στη δυνατότητα πολιτικοποίησης της πάλης, σε αντικαπιταλιστική ρότα.

Η «επιστροφή»... στο παρόν της βαρβαρότητας



Με το αφήγημα του «come - back», της «επιστροφής» της χώρας, πορεύεται από την περασμένη βδομάδα και την επίσκεψη στις ΗΠΑ η κυβέρνηση, σε μια προσπάθειά της να πείσει τα λαϊκά στρώματα ότι με λίγη ακόμα υπομονή και ανοχή στην αντιλαϊκή πολιτική, με «λίγα ακόμα», 95 για την ακρίβεια, «προαπαιτούμενα» μέτρα που σκοπεύει να περάσει στο πλαίσιο της τρίτης «αξιολόγησης», του χρόνου τέτοια εποχή θα «ανασαίνει λέφτερος» και εκτός μνημονίων. Αλλά για ποια επιστροφή μιλάνε; Και τι έχει τάχα να περιμένει ο λαός από αυτή;

«Επιστροφή» στην εργασιακή ζούγκλα...
Μήπως η επιστροφή σε ρυθμούς ανάκαμψης, στις «αγορές» και στον «κόσμο των επενδυτών», που για το κεφάλαιο σημαίνει ζεστό χρήμα και κεφάλαια για την αναθέρμανση της εγχώριας καπιταλιστικής οικονομίας, σημαίνουν για το λαό «επιστροφή» των όσων έχασε μαζεμένα στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης για να ανασάνει το κεφάλαιο; Κάθε άλλο.
Ο ΣΕΒ δεν θα μπορούσε να είναι περισσότερο αποκαλυπτικός ως προς αυτό, ανοίγοντας τη βδομάδα που πέρασε το «διάλογο» για το «μέλλον της εργασίας μετά το μνημόνιο»: «Η επιστροφή στο καθεστώς εργασιακών ρυθμίσεων που ίσχυε πριν την κρίση είναι μια ανιστόρητη ουτοπία, που δεν έχει καμία σχέση με την οικονομική πραγματικότητα της χώρας μας».
Δεν πάει άλλωστε ούτε μήνας απ' όταν η Eurobank διαπίστωνε σε μελέτη της (και ο υπουργός Οικονομίας επαναλάμβανε στους «επενδυτές») ότι βασικό «ανταγωνιστικό πλεονέκτημα» για την προσέλκυση επενδυτών είναι το «ανταγωνιστικό κόστος εργασίας», αφού οι συνεχείς μειώσεις, το σμπαράλιασμα μισθών και Συλλογικών Συμβάσεων, συνολικά το τσάκισμα της τιμής της εργατικής δύναμης οδήγησαν τις «ονομαστικές αποδοχές περίπου στο μισό του μέσου όρου της ΕΕ».
Οσο περισσότερο πλησιάζουμε στην «επόμενη μέρα», τόσο περισσότερες θα είναι οι επιβεβαιώσεις ότι η ένταση της εκμετάλλευσης αποτελεί όρο της ανάκαμψης για λογαριασμό του κεφαλαίου. Οσα ιδεολογήματα κι αν εφεύρει η κυβέρνηση περί «δίκαιης ανάπτυξης» σε ένα άδικο εκμεταλλευτικό σύστημα, προκειμένου να στρατεύσει το λαό στους στόχους του κεφαλαίου, η συντήρηση και επέκταση του αντεργατικού οπλοστασίου που έχουν στα χέρια τους οι καπιταλιστές, είναι το βασικό «κρατούμενο» για το νέο γύρο καπιταλιστικής συσσώρευσης.
Η ευελιξία που σπάει κόκαλα, οι συμβάσεις της μιας μέρας και τα δουλεμπορικά, οι «απελευθερωμένες» απολύσεις, η εντατικοποίηση στους χώρους δουλειάς ως η «άλλη όψη» της γενικευμένης ανεργίας, η απληρωσιά και τα δεκάδες εργατικά «ατυχήματα» (μόνο 25 νεκροί εργάτες το τελευταίο τρίμηνο σύμφωνα με την καταγραφή του «Ριζοσπάστη»), το τσάκισμα συνδικαλιστικών δικαιωμάτων όπως αυτό της απεργίας, που κατακτήθηκαν με αίμα και παζαρεύει η κυβέρνηση στην τρίτη «αξιολόγηση»: Να ποιο είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσει η εργατική τάξη, για να επιστρέψει το κεφάλαιο σε υψηλούς ρυθμούς κερδοφορίας.
...στο ξεζούμισμα...
Δεν είναι το μόνο. Το ξεζούμισμα των λαϊκών στρωμάτων και το τσεκούρι στις συντάξεις, η φοροληστεία και η «διεύρυνση» της φορολογικής βάσης με «εισοδηματίες» των 400 ευρώ, οι «αυτόματοι κόφτες» στις δαπάνες για Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία, συνολικά η «δημοσιονομική πειθαρχία», που διασφαλίζεται άλλωστε από τα ευρωπαϊκά εξάμηνα και τα άλλα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ, πλάι στις πρόσφατες δεσμεύσεις της κυβέρνησης ότι ο λαός θα πληρώσει μέχρι δεκάρας όσα χρωστάει το κεφάλαιο, αποτελούν την «εγγύηση» ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ μπορεί να υλοποιήσει και τις υπόλοιπες δεσμεύσεις της στους επιχειρηματικούς ομίλους.
Δεσμεύσεις που δεν κουράζονται να επαναλαμβάνουν τα κυβερνητικά στελέχη στις «αναπτυξιακές» φιέστες που στήνουν ανά την Ελλάδα και αφορούν τις ακόμα μεγαλύτερες φοροαπαλλαγές των επιχειρηματικών ομίλων και τις εισφοροαπαλλαγές της εργοδοσίας, τα χρηματοδοτικά «εργαλεία» και «πακέτα», τις κρατικές «πλάτες» για τη μείωση του κόστους, όπως π.χ. της Ενέργειας για τους βιομήχανους, το «ζεστό» δηλαδή χρήμα που με διάφορους τρόπους θα κατευθυνθεί στις τσέπες των καπιταλιστών.
Οπως «μοχλός» για την επιστροφή κεφαλαίων της τάξης των 100 δισ., που λένε τα αστικά επιτελεία ότι χρειάζονται να πέσουν στην εγχώρια καπιταλιστική οικονομία, ώστε αυτή να «συνέλθει», αποτελούν και το «μεγάλο πρόγραμμα ιδιωτικοποιήσεων» αλλά και η λεγόμενη «απελευθέρωση» της αγοράς σε μια σειρά κρίσιμους κλάδους.
Ο λαός έχει πείρα για να κρίνει τι σημαίνουν όλα αυτά για τη δική του ζωή και πόση σχέση έχουν με τις δικές του σύγχρονες ανάγκες. Η «απελευθέρωση» σε μια σειρά κλάδους, η επιτάχυνση της συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης, αποδείχτηκε ξανά και ξανά «απελευθέρωση» του κεφαλαίου από τα όποια δικαιώματα των εργαζομένων, «απελευθέρωση» και από τη μάζα των χιλιάδων επαγγελματιών και αυτοαπασχολούμενων στους κλάδους αυτούς, προκειμένου να βρουν πρόσφορο έδαφος τα μονοπώλια, οι επιχειρηματικοί όμιλοι.
Αποδείχτηκε ότι το κίνητρο του καπιταλιστικού κέρδους όχι μόνο δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες, αλλά εξ ορισμού τις αντιστρατεύεται: Η άλλη όψη της «απελευθέρωσης» και των ιδιωτικοποιήσεων σε κλάδους όπως η Ενέργεια και οι Μεταφορές (π.χ. βλέπε πώληση λιγνιτικών και άλλων μονάδων της ΔΕΗ, λιμανιών και αεροδρομίων) είναι η ενεργειακή φτώχεια για το λαό, οι πανάκριβες μεταφορές, οι μεγάλοι κίνδυνοι για την υγεία και το περιβάλλον.
...στην εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς
Πολύ περισσότερο, οι στόχοι της αστικής τάξης για την προσέλκυση κεφαλαίων στους κλάδους αυτούς, με «χαρτί» τη γεωγραφική θέση και τη συμμετοχή στην ΕΕ, αντικειμενικά κάνουν τη χώρα «κόμβο» των αντιθέσεων ιμπεριαλιστικών κέντρων και ισχυρών καπιταλιστικών κρατών, «κόμβο» των αντιτιθέμενων επιχειρηματικών σχεδίων μονοπωλίων και ενεργειακών «κολοσσών».
Οποιος διαβάσει πίσω από τις προπαγανδιστικές γραμμές των αστικών επιτελείων περί τάχα «αμοιβαία επωφελών» επιχειρηματικών συμφωνιών, μπορεί να διακρίνει το νόημα παρεμβάσεων όπως π.χ. του Αμερικανού πρέσβη για το Νεώριο της Σύρου, ότι τα ναυπηγεία «δεν μπορούν να πάνε σε μη ΝΑΤΟική χώρα», ότι στην Ενέργεια χρειάζεται «περισσότερος ανταγωνισμός» απέναντι στο φυσικό αέριο που προμηθεύεται η ΕΕ από τη Ρωσία.
Μπορεί να δει «τα κορμιά που πέφτουν» πίσω από τις «προσεκτικές διατυπώσεις» Ρώσων και Κινέζων αξιωματούχων, όπως αυτές στο πρόσφατο συνέδριο του «Economist» για τη σημασία των υποδομών της Ελλάδας στους σχεδιασμούς τους και τις προοπτικές για την ανάπτυξη των διεθνών εφοδιαστικών αλυσίδων, που κολλάνε όμως στους «φραγμούς» και περιορισμούς που βάζει η ΕΕ.
Να και γιατί η λεγόμενη «επιστροφή» της χώρας πηγαίνει χέρι - χέρι με την ακόμα βαθύτερη εμπλοκή στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, όπως αυτή «σφραγίστηκε» από το ταξίδι του πρωθυπουργού και του μισού Υπουργικού Συμβουλίου στις ΗΠΑ την περασμένη βδομάδα. Να και γιατί ο «πυλώνας σταθερότητας» και η «ασφάλεια» που χρειάζονται τα σχέδια των επιχειρηματικών ομίλων για να «τρέξουν», σημαίνουν τη μετατροπή της χώρας σε μια απέραντη ΝΑΤΟική βάση, ορμητήριο πολέμων και ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων κατά των λαών της περιοχής, σημαίνουν εξοπλισμούς και δαπάνες δισεκατομμυρίων για την «αναβαθμισμένη παρουσία» στους σχεδιασμούς και τις αποστολές του ΝΑΤΟ την ώρα που ο λαός στενάζει.
Οπως επίσης σημαίνει ενεργότερη εμπλοκή σε όλα τα επίπεδα στους επικίνδυνους σχεδιασμούς, με την κυβέρνηση να σπεύδει, άμα τη επιστροφή της από τις ΗΠΑ, με νέα «ορμή» να κλείσει μια σειρά από «ανοιχτά» ζητήματα, όπως δείχνει και η επίσκεψη Κοτζιά στην Τουρκία, να διεκδικεί ρόλους «διαμεσολαβητή» στα Βαλκάνια όπου οι ανταγωνισμοί οξύνονται και έχουν ήδη ανάψει το φιτίλι επικίνδυνων εξελίξεων, να στήνει σχήματα «εμπέδωσης» της ιμπεριαλιστικής σταθερότητας.
Προετοιμασία για σκληρή αναμέτρηση
Να τι σηματοδοτεί για το λαό το «come back», η επιστροφή της καπιταλιστικής οικονομίας σε ρυθμούς ανάκαμψης, η «επιστροφή» της χώρας σε αναβαθμισμένους ρόλους στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Γιατί το ζήτημα δεν είναι βέβαια το αν μια καπιταλιστική οικονομία, μετά από 8 χρόνια καπιταλιστικής κρίσης και ύφεσης, μπορεί να επιστρέψει σε μια αναιμική και επίφοβη σύμφωνα με τους ίδιους ανάκαμψη.
Το ζήτημα για το λαό είναι ότι όπως και την κρίση έτσι και την ανάκαμψη των καπιταλιστών θα την πληρώσει ο ίδιος. Γιατί, όντως, αποτελεί «ανιστόρητη ουτοπία» η αντίληψη ότι το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα και οι κυβερνήσεις που το υπηρετούν θα επιστρέψουν «οικειοθελώς» όσα έχασαν η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης. Αποτελεί ουτοπία η μάταιη προσμονή ότι το εκμεταλλευτικό σύστημα μπορεί να δώσει κάτι περισσότερο στην εργατική τάξη πέρα από νέα βάσανα, φτώχεια, εκμετάλλευση και πολέμους.
Τα αντιλαϊκά παζάρια και σχέδια, όπως και η προσπάθεια των αστικών επιτελείων και της κυβέρνησης να στρατεύσουν το λαό στους στόχους των καπιταλιστών, πρέπει και θα πάρουν απάντηση με τη μαζική συμμετοχή στα συλλαλητήρια του ΠΑΜΕ στις 9 Νοέμβρη.

TOP READ