Μαχόμενη δημοσιογραφία
κι οι ανακολουθίες του Unfollow
Δε θα πω ονομαστικά ποιος, γιατί δε νομίζω να το ήθελε. Αλλά την καλύτερη ατάκα για τη "μαχόμενη δημοσιογραφία" του Unfollow, την είχα ακούσει σε ανύποπτο σχετικά χρόνο από ένα σφο. Που είχε πει πολύ σωστά πως το Unfollow χτίζει μεθοδικά το προφίλ της αδέσμευτης, αποκαλυπτικής ενημέρωσης, που ενοχλεί τα μεγάλα συμφέροντα και βγάζει στη φόρα καυτά θέματα, που κανείς δεν τολμά να αγγίξει. Κρύβει όμως εξίσου μεθοδικά τα στηρίγματα που έχει και του δίνουν το περιθώριο να λειτουργεί έτσι.
Με απλά λόγια, θέλει να δείξει ότι έχει αρχ..., αλλά δε μας λέει τι πλάτες έχει. Και δεν είναι και τόσο έντιμο να προβάλλεις θορυβωδώς το πρώτο, όταν αποσιωπάς το δεύτερο.
Δεν ξέρω βέβαια αν ήξερε ή έστω υποψιαζόταν κι ο ίδιος για ποιες πλάτες μιλάμε τελικά και πόσο... χτιστές είναι. Βασικά δεν ξέρω αν μπορούσε οποιοσδήποτε να το σκεφτεί τότε. Ασφαλώς ήταν μια ισχυρή ένδειξη η συστηματική ενασχόληση του περιοδικού με το Μελισσανίδη, αλλά αυτό βασικά εντασσόταν στο πλαίσιο της αδυσώπητης μάχης που είχαν κηρύξει ενάντια στα μονοπώλια και τις προνομιακές σχέσεις κάποιων καπιταλιστών με το κράτος (οι σχέσεις με την κυβέρνηση Σαμαρά και το ξεπούλημα του κερδοφόρου ΟΠΑΠ). Νομίζω επίσης ότι υπήρξε κι ένα μαφιόζικο χτύπημα σε μια μηχανή του Χαραλαμπόπουλου, που παρέπεμπε σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών (σε φάση: πρόσεξε, ξέρουμε πού μένεις). Αλλά κι αυτό θεωρήθηκε ως μέρος της προσπάθειας φίμωσης μιας μαχητικής, ανεξάρτητης φωνής, που μπαίνει στο μάτι των ισχυρών και πληρώνει το τίμημα.
Τώρα όμως, μετά από την ανακοίνωση της συνεργασίας με τα Παραπολιτικά του Μαρινάκη, που θα κυκλοφορούν κάθε τρίτη βδομάδα του μήνα με ένα ένθετο υπό την επιμέλεια της ομάδας (ή μάλλον κάποιων) δημοσιογράφων του Unfollow- πολλά πράγματα μπορούν (κι επιβάλλεται) να διαβαστούν διαφορετικά.
Η ειρωνεία του πράγματος είναι πως στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού, υπάρχει ένα θέμα με τίτλο "αυτός ο καναλάρχης ποιανού είναι;", που στην ιστοσελίδα του Unfollow συνοδεύεται από μια φωτό του Μαρινάκη και προαναγγέλλεται με ένα σύντομο σημείωμα, όπου διαβάζουμε μεταξύ άλλων και τα εξής:
Η δημοπρασία των τηλεοπτικών αδειών αποδεικνύει πόσο σημαντικό είναι να διαχειρίζεται κανείς το μέσο που διαχέει την πληροφορία. Η ένταση με την οποία επεδίωξε κάθε ενδιαφερόμενος να αποκτήσει τη «μαγική» άδεια δείχνει πόσο πολύτιμο είναι γι’ αυτούς να έχουν στα χέρια τους ένα εργαλείο που διαμορφώνει το πολιτικό κλίμα και επηρεάζει τα πολιτικά πράγματα.
Πόσο επίκαιρα είναι τα παραπάνω, αν αναλογιστεί κανείς πως ισχύουν για όλα τα μέσα και όχι μόνο για τα τηλεοπτικά κανάλια!
Η δεύτερη ειρωνεία της υπόθεσης είναι αυτή που επιστρατεύουν κάποιες συριζόφιλες σελίδες (λίγο κακόηχος όρος, αλλά ασορτί με το νόημα και το σημαινόμενο) που έβγαλαν το θέμα για την... "παρά φύση" συνεργασία, αναλογιζόμενες το πολιτισμικό σοκ των αναγνωστών της εφημερίδας, που θα πέφτει στα χέρια τους ένα ένθετο χωρίς λάιφ-στάιλ θέματα και θα χρειάζονται διερμηνέα για να το ξεφυλλίσουν. Αλλά και των αναγνωστών του Unfollow, που θα πηγαίνουν στο περίπτερο να ζητήσουν μια ρυπαρή φυλλάδα και θα παίρνουν μαζί ένα cd της Πάολα ή κάτι άλλο αντίστοιχα ποιοτικό.
Προφανώς κι είναι γελοίοι οι Συριζαίοι (νικώντας σχεδόν τους πάντες στη σύγκριση) αλλά παίρνουν το αίμα τους πίσω από τους παλιούς τους φίλους. Και βασικά, πατάνε σε γεγονότα, οπότε βρίσκουν και τα λένε.
Μία από τις ιστοσελίδες που έπαιξαν το θέμα πχ είναι το TVXS του Κούλογλου. Ο οποίος είναι μεν γλοιώδης, αλλά είναι παγκοίνως γνωστός ως Κούλογλου και δεν μπορεί να ξεγελάσει πολύ κόσμο, αν προσπαθήσει να πουλήσει κάτι διαφορετικό (άλλο που τον ψήφισε πολύς κόσμος στις ευρωεκλογές. Αυτός ο σχιζοφρενικός δυισμός, να γλείφεις εκεί που φτύνεις, είναι τυπικό γνώρισμα των κατοίκων του Αριστεροχωρίου).
Υπήρξε όμως ένα διάστημα, που περνούσε η εναλλακτική μπογιά του, και την αξιοποίησε στο έπακρο για να στάξει αντικομμουνιστική χολή και δηλητήριο με αριστερό, "προοδευτικό" πρόσημο. Κι όταν έκλεισε ο δικός του κύκλος, άνοιξε ο επόμενος. Ο Βαξεβάνης με τη λίστα Λαγκάρντ (και τις δικές του πλάτες που του πάσαραν την είδηση) και το Unfollow, που δύσκολα θα φανταζόταν κανείς τόσο εύκολη και εντυπωσιακή την πολιτική του χρεοκοπία.
Το πιο εντυπωσιακό πάντως είναι ότι αυτά τα έντυπα έρχονται και παρέρχονται, ακολουθώντας πιστά τον κύκλο των πολιτικών φορέων που κινούνται σε τροχιά γύρω από αυτόν το χώρο (αριστεροχώρι) και γίνονται διάττοντες αστέρες, που χάνονται, για να αναγεννηθούν (σε καινούρια συσκευασία) από την αστρική ύλη της σοσιαλδημοκρατίας. Και ο συμπυκνωμένος πολιτικός χρόνος (λατρεμένο κλισέ των αριστεροχωριανών) μειώνει διαρκώς τον (φαύλο) κύκλο ζωής τους.
Τραγική ειρωνεία (πώς τα φέρνει καμιά φορά η ζωή) είναι και το ντούρο αγωνιστικό παρελθόν των υπευθύνων της έκδοσης. Και δεν αναφέρομαι τόσο στον Πι Σωτήρη (στέλεχος της Αραν, παλιότερα της Ανταρσυα και πλέον στη ΛαΕ), όσο στο Χαραλαμπόπουλο (που ήταν υποψήφιος της Ανταρσυα, αλλά η αρθρογραφία του προδίδει ανοιχτό δίαυλο και με τη Ζωή) κι άλλα βλαστάρια, που είχαν βγει ως τιμητές του ΚΚΕ, όταν βρήκαν πχ μια συμβολική δωρεά του Μελισσανίδη στη μνήμη του πατέρα του (στη στήλη με τα μνημόσυνα του Ριζοσπάστη που μόνο οι... φανατικοί μερακλήδες διαβάζουν) και νόμιζαν πως έπιασαν λαβράκι ή μάλλον με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια κι υπονοούσαν ότι υπάρχει βαθύτερη σχέση-σύνδεση. Ή όταν έκαναν σπέκουλα με τις περικοπές στο όργανο της ΚΕ κι έλεγαν πως η απόλυση του Μπογιόπουλου ήταν απόδειξη πως είναι κομμουνιστής (άλλο αν στην πορεία τα έσπασαν τελικά μαζί του).
Δεν ξέρω ποια θα είναι η γραμμή υπεράσπισής τους για όλα αυτά. Μπορεί να είναι πχ η γραμμή του Χατζηστεφάνου, για τα βρώμικα μαγαζιά με τα οποία αναγκάζεται να συνεργαστεί στην καριέρα του ένας δημοσιογράφος (και δεν είναι μόνο το BBC τον καιρό των βομβαρδισμών του Ιράκ, αλλά και το Κόκκινο, τον καιρό του τρίτου μνημονίου). Νομίζω όμως πως θα επιλέξουν την επίθεση -που είναι η καλύτερη άμυνα- είτε για τους κολαούζους του Σύριζα, είτε (εφόσον εμφανώς δε χωράνε σε αυτό το τσουβάλι) κάτι άλλο, πχ το ΚΚΕ που πούλησε το κανάλι στο Μαρινάκη (κι όλως παραδόξως, κανείς δε βγήκε τότε να πει: μαγκιά του, που του τα πήρε, για να τα δώσει στους εργαζόμενους...)
Ή μπορεί να επιστρατεύσουν το καλαμπούρι ότι η συνεργασία αυτή δεν επηρεάζει στο παραμικρό τη μαχόμενη κι αποκαλυπτική τους δημοσιογραφία. Γιατί έτσι λειτουργούν τα πράγματα στην Ελλάδα. Και το επόμενο τεύχος του Unfollow θα έχει λογικά μια μεγάλη έρευνα για τη σκοτεινή υπόθεση του NOOR-1. Εγγυημένα πράγματα...
Υστερόγραφο: μη ξεχάσετε να γίνετε συνδρομητές Unfollow. Που αποδεικνύει σε κάθε βήμα της πορείας του την ανεξαρτησία του.
Δε θα πω ονομαστικά ποιος, γιατί δε νομίζω να το ήθελε. Αλλά την καλύτερη ατάκα για τη "μαχόμενη δημοσιογραφία" του Unfollow, την είχα ακούσει σε ανύποπτο σχετικά χρόνο από ένα σφο. Που είχε πει πολύ σωστά πως το Unfollow χτίζει μεθοδικά το προφίλ της αδέσμευτης, αποκαλυπτικής ενημέρωσης, που ενοχλεί τα μεγάλα συμφέροντα και βγάζει στη φόρα καυτά θέματα, που κανείς δεν τολμά να αγγίξει. Κρύβει όμως εξίσου μεθοδικά τα στηρίγματα που έχει και του δίνουν το περιθώριο να λειτουργεί έτσι.
Με απλά λόγια, θέλει να δείξει ότι έχει αρχ..., αλλά δε μας λέει τι πλάτες έχει. Και δεν είναι και τόσο έντιμο να προβάλλεις θορυβωδώς το πρώτο, όταν αποσιωπάς το δεύτερο.
Δεν ξέρω βέβαια αν ήξερε ή έστω υποψιαζόταν κι ο ίδιος για ποιες πλάτες μιλάμε τελικά και πόσο... χτιστές είναι. Βασικά δεν ξέρω αν μπορούσε οποιοσδήποτε να το σκεφτεί τότε. Ασφαλώς ήταν μια ισχυρή ένδειξη η συστηματική ενασχόληση του περιοδικού με το Μελισσανίδη, αλλά αυτό βασικά εντασσόταν στο πλαίσιο της αδυσώπητης μάχης που είχαν κηρύξει ενάντια στα μονοπώλια και τις προνομιακές σχέσεις κάποιων καπιταλιστών με το κράτος (οι σχέσεις με την κυβέρνηση Σαμαρά και το ξεπούλημα του κερδοφόρου ΟΠΑΠ). Νομίζω επίσης ότι υπήρξε κι ένα μαφιόζικο χτύπημα σε μια μηχανή του Χαραλαμπόπουλου, που παρέπεμπε σε ξεκαθάρισμα λογαριασμών (σε φάση: πρόσεξε, ξέρουμε πού μένεις). Αλλά κι αυτό θεωρήθηκε ως μέρος της προσπάθειας φίμωσης μιας μαχητικής, ανεξάρτητης φωνής, που μπαίνει στο μάτι των ισχυρών και πληρώνει το τίμημα.
Τώρα όμως, μετά από την ανακοίνωση της συνεργασίας με τα Παραπολιτικά του Μαρινάκη, που θα κυκλοφορούν κάθε τρίτη βδομάδα του μήνα με ένα ένθετο υπό την επιμέλεια της ομάδας (ή μάλλον κάποιων) δημοσιογράφων του Unfollow- πολλά πράγματα μπορούν (κι επιβάλλεται) να διαβαστούν διαφορετικά.
Η ειρωνεία του πράγματος είναι πως στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού, υπάρχει ένα θέμα με τίτλο "αυτός ο καναλάρχης ποιανού είναι;", που στην ιστοσελίδα του Unfollow συνοδεύεται από μια φωτό του Μαρινάκη και προαναγγέλλεται με ένα σύντομο σημείωμα, όπου διαβάζουμε μεταξύ άλλων και τα εξής:
Η δημοπρασία των τηλεοπτικών αδειών αποδεικνύει πόσο σημαντικό είναι να διαχειρίζεται κανείς το μέσο που διαχέει την πληροφορία. Η ένταση με την οποία επεδίωξε κάθε ενδιαφερόμενος να αποκτήσει τη «μαγική» άδεια δείχνει πόσο πολύτιμο είναι γι’ αυτούς να έχουν στα χέρια τους ένα εργαλείο που διαμορφώνει το πολιτικό κλίμα και επηρεάζει τα πολιτικά πράγματα.
Πόσο επίκαιρα είναι τα παραπάνω, αν αναλογιστεί κανείς πως ισχύουν για όλα τα μέσα και όχι μόνο για τα τηλεοπτικά κανάλια!
Η δεύτερη ειρωνεία της υπόθεσης είναι αυτή που επιστρατεύουν κάποιες συριζόφιλες σελίδες (λίγο κακόηχος όρος, αλλά ασορτί με το νόημα και το σημαινόμενο) που έβγαλαν το θέμα για την... "παρά φύση" συνεργασία, αναλογιζόμενες το πολιτισμικό σοκ των αναγνωστών της εφημερίδας, που θα πέφτει στα χέρια τους ένα ένθετο χωρίς λάιφ-στάιλ θέματα και θα χρειάζονται διερμηνέα για να το ξεφυλλίσουν. Αλλά και των αναγνωστών του Unfollow, που θα πηγαίνουν στο περίπτερο να ζητήσουν μια ρυπαρή φυλλάδα και θα παίρνουν μαζί ένα cd της Πάολα ή κάτι άλλο αντίστοιχα ποιοτικό.
Προφανώς κι είναι γελοίοι οι Συριζαίοι (νικώντας σχεδόν τους πάντες στη σύγκριση) αλλά παίρνουν το αίμα τους πίσω από τους παλιούς τους φίλους. Και βασικά, πατάνε σε γεγονότα, οπότε βρίσκουν και τα λένε.
Μία από τις ιστοσελίδες που έπαιξαν το θέμα πχ είναι το TVXS του Κούλογλου. Ο οποίος είναι μεν γλοιώδης, αλλά είναι παγκοίνως γνωστός ως Κούλογλου και δεν μπορεί να ξεγελάσει πολύ κόσμο, αν προσπαθήσει να πουλήσει κάτι διαφορετικό (άλλο που τον ψήφισε πολύς κόσμος στις ευρωεκλογές. Αυτός ο σχιζοφρενικός δυισμός, να γλείφεις εκεί που φτύνεις, είναι τυπικό γνώρισμα των κατοίκων του Αριστεροχωρίου).
Υπήρξε όμως ένα διάστημα, που περνούσε η εναλλακτική μπογιά του, και την αξιοποίησε στο έπακρο για να στάξει αντικομμουνιστική χολή και δηλητήριο με αριστερό, "προοδευτικό" πρόσημο. Κι όταν έκλεισε ο δικός του κύκλος, άνοιξε ο επόμενος. Ο Βαξεβάνης με τη λίστα Λαγκάρντ (και τις δικές του πλάτες που του πάσαραν την είδηση) και το Unfollow, που δύσκολα θα φανταζόταν κανείς τόσο εύκολη και εντυπωσιακή την πολιτική του χρεοκοπία.
Το πιο εντυπωσιακό πάντως είναι ότι αυτά τα έντυπα έρχονται και παρέρχονται, ακολουθώντας πιστά τον κύκλο των πολιτικών φορέων που κινούνται σε τροχιά γύρω από αυτόν το χώρο (αριστεροχώρι) και γίνονται διάττοντες αστέρες, που χάνονται, για να αναγεννηθούν (σε καινούρια συσκευασία) από την αστρική ύλη της σοσιαλδημοκρατίας. Και ο συμπυκνωμένος πολιτικός χρόνος (λατρεμένο κλισέ των αριστεροχωριανών) μειώνει διαρκώς τον (φαύλο) κύκλο ζωής τους.
Τραγική ειρωνεία (πώς τα φέρνει καμιά φορά η ζωή) είναι και το ντούρο αγωνιστικό παρελθόν των υπευθύνων της έκδοσης. Και δεν αναφέρομαι τόσο στον Πι Σωτήρη (στέλεχος της Αραν, παλιότερα της Ανταρσυα και πλέον στη ΛαΕ), όσο στο Χαραλαμπόπουλο (που ήταν υποψήφιος της Ανταρσυα, αλλά η αρθρογραφία του προδίδει ανοιχτό δίαυλο και με τη Ζωή) κι άλλα βλαστάρια, που είχαν βγει ως τιμητές του ΚΚΕ, όταν βρήκαν πχ μια συμβολική δωρεά του Μελισσανίδη στη μνήμη του πατέρα του (στη στήλη με τα μνημόσυνα του Ριζοσπάστη που μόνο οι... φανατικοί μερακλήδες διαβάζουν) και νόμιζαν πως έπιασαν λαβράκι ή μάλλον με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια κι υπονοούσαν ότι υπάρχει βαθύτερη σχέση-σύνδεση. Ή όταν έκαναν σπέκουλα με τις περικοπές στο όργανο της ΚΕ κι έλεγαν πως η απόλυση του Μπογιόπουλου ήταν απόδειξη πως είναι κομμουνιστής (άλλο αν στην πορεία τα έσπασαν τελικά μαζί του).
Δεν ξέρω ποια θα είναι η γραμμή υπεράσπισής τους για όλα αυτά. Μπορεί να είναι πχ η γραμμή του Χατζηστεφάνου, για τα βρώμικα μαγαζιά με τα οποία αναγκάζεται να συνεργαστεί στην καριέρα του ένας δημοσιογράφος (και δεν είναι μόνο το BBC τον καιρό των βομβαρδισμών του Ιράκ, αλλά και το Κόκκινο, τον καιρό του τρίτου μνημονίου). Νομίζω όμως πως θα επιλέξουν την επίθεση -που είναι η καλύτερη άμυνα- είτε για τους κολαούζους του Σύριζα, είτε (εφόσον εμφανώς δε χωράνε σε αυτό το τσουβάλι) κάτι άλλο, πχ το ΚΚΕ που πούλησε το κανάλι στο Μαρινάκη (κι όλως παραδόξως, κανείς δε βγήκε τότε να πει: μαγκιά του, που του τα πήρε, για να τα δώσει στους εργαζόμενους...)
Ή μπορεί να επιστρατεύσουν το καλαμπούρι ότι η συνεργασία αυτή δεν επηρεάζει στο παραμικρό τη μαχόμενη κι αποκαλυπτική τους δημοσιογραφία. Γιατί έτσι λειτουργούν τα πράγματα στην Ελλάδα. Και το επόμενο τεύχος του Unfollow θα έχει λογικά μια μεγάλη έρευνα για τη σκοτεινή υπόθεση του NOOR-1. Εγγυημένα πράγματα...
Υστερόγραφο: μη ξεχάσετε να γίνετε συνδρομητές Unfollow. Που αποδεικνύει σε κάθε βήμα της πορείας του την ανεξαρτησία του.
