27 Απρ 2017

Στη ντισκοτέκ την παλιά

 Στη ντισκοτέκ την παλιά

Διακόπτουμε την κανονική ροή των αναρτήσεων για κάτι τελείως διαφορετικό, όσο και κλασικό.

Οι εχθροί μας λένε πως ο μαρξισμός ανήκει στον 19ο αιώνα κι οι επαναστάσεις στο (σύντομο) εικοστό αιώνα. Έξω από αυτά τα χρονικά πλαίσια, είναι σαν το ψάρι έξω από το νερό και τη ντίσκο έξω από τη δεκαετία με τις βάτες. Κάτι που μας θυμίζει το ντίσκο-τσουτσούνι του Πανούση και το στίχο "στη στεριά δε ζει το ψάρι" (ούτε ο Κνίτης με φρικιά).

Κι όλοι αυτοί που γεμίζουν τους δρόμους στις πορείες ή τις ντισκοτέκ τα βράδια, σαν την Boom-Boom στις Τζιτζιφιές, που έχει μείνει αναλλοίωτη από τότε;
Ω μα αυτοί δεν είναι παρά απολιθώματα άλλων, σκοτεινών εποχών, που αποπνέουν κάτι το αφόρητα ρετρό και παλαιακό.

Κι όμως, το κόμμα είναι κλασικό, σαν την ομοούσια κι αδιαίρετη τριάδα των κλασικών, όχι ρετρό. Όπως και η ντίσκο, άλλωστε. Και δεν είναι τυχαίο το κύμα της Ostalgie στη ΓΛΔ και τις χώρες του πάλαι ποτέ υπαρκτού. Ούτε η μαζική νοσταλγία του κόσμου για τη μουσική που άκουγε και τον τρόπο που διασκέδαζε τότε.

-Στη ντισκοτέκ την παλιά βάλαν νέα φώτα...
Και το κόμμα έχει καινούριο πρόγραμμα, σύγχρονες επεξεργασίες, αναλύσεις. Άλλο αν κάποιοι σφοι έχουν μείνει κολλημένοι χρόνια στις ίδιες κασέτες, ρεφρέν, τσιτάτα και στραβώνουν γιατί...
Ήμουν απ' αυτούς που στόχους δεν μπορούν να μάθουν
Τώρα οι επεξεργασίες που αγαπούσα δεν υπάρχουν

Κι ήταν όλοι τους εκεί, Μήτσος, Λίλα και Αλέκα
Ο Πρωτούλης, η Μπαλλού και του Γόντικα η γυναίκα
-Όμως δεν ήσουν εσύ... το συνέδριό μου (15ο)

Όπα, όπα, σύντροφοι, ένσταση, επί της διαδικασίας.
Καταρχάς δεν ήταν όλοι αυτοί. Και δεν ήταν καν το κόμμα, αλλά το κλαδικό (ένα γράμμα το χωρίζει από το "κλασικό") σωματείο του χρηματοπιστωτικού, που καλούσε για πάρτι στην Boom-Boom, το περασμένο Σαββατόβραδο, όσους μοιράζονται τον πυρετό του.
Αν και τα μπαλόνια στα τραπέζια, όπου είχε κάνει κράτηση το σωματείο, έγραφαν: the party is here! Δεν εξηγούσαν ποιο party ακριβώς, αλλά τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται: ένα είναι το κόμμα - party.

99 red ballons
Κατά δεύτερον, δεν ήταν όλοι τους εκεί (η Σοφία κι ο Σταμάτης, Πάνος, Στάθης και Καιτούλα κι ο χαλίφης της Βαγδάτης).
Ο Στάθης είχε φύγει μια μέρα πριν κι ήταν τέτοια η συγκυρία που η βραδιά έμοιαζε σα φόρος τιμής στη μνήμη του. Και περίμενες πως θα κρατηθεί ένα λεπτός σιγής στην αρχή, ότι θα του αφιερώσουν το staying alive ή κάτι παρόμοιο.
Ο Ψάλτης φεύγει μωρέ, η σπορά μένει.

Δεν είναι τίποτα καρεκλάδες ούτε καρεκλοκένταυροι οι σφοι στο κόμμα -δηλ στο σωματείο ήθελα να πω- αλλά πέρασαν καλά κι η βραδιά... "είχε φάση", κι ας φαίνεται από χέρι καμένη σε κάποιους. Εξάλλου, αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ πώς θα γενούν τα σκοτάδια φως, και πολύχρωμες ντισκομπάλες και μαύρο φως, που μέχρι να το καταλάβεις, νομίζεις πως απέκτησες ξάφνου πιτυρίδα.

Στην αρχή έπαιζε χαμηλά italo (χωρίς ευρωκομμουνιστική σκουριά) σε ιδανικά ντεσιμπέλ, όσο χρειάζεται για να μιλήσεις, να κάνεις μια άτυπη κόβα ή συνέλευση σωματείου τέλος πάντων. Ύστερα τα ντεσιμπέλ ανέβηκαν, μαζί κι ο κόσμος στην πίστα, με τους συναδέλφους να πρωτοπορούν και να χαράζουν το δρόμο στους υπόλοιπους.
Κι ευτυχώς που ήταν το χρηματοπιστωτικό -είπε ένας σφος- κι όχι οι οικοδόμοι πχ, γιατί η φάση μπορεί να θύμιζε Blue Oyster Cult από τη "μεγάλη των μπάτσων σχολή".



Κι άρχισαν οι επιτυχίες κι οι πολιτικοί συνειρμοί.
I was made for loving you baby, you were made for loving me, που δείχνει τους ακατάλυτους δεσμούς του κόμματος και του σωματείου με την εργατική τάξη. Η οποία χωρίς αυτά θα έχανε τον μπούσουλα, την ταξική της συνείδηση και θα ένιωθε Lost in the night. Το οποίο μοιάζει πολύ με το "Μπιτζαπά-αα...", "Μπι-τζαπά-ααα...".
-Με ποιο μοιάζει λέει;
-Μα αφού έτσι το έλεγε ο ντι-τζέι το Big In Japan.
-Ναι αλλά εδώ υπάρχει ΠΑΜΕ, δεν είναι Ιαπωνία..

Δεν ξέρω αν έπαιξε πιο μετά, στο ελληνικό πρόγραμμα, και Γαρδέλη: εγώ δε θέλω μεροκάματο (θέλω σοσιαλισμό και εργασία για τη χαρά της δημιουργίας) ή το ερωτικό "με λένε Αλέξη, σε λένε Σοφία", που αν το καλοσκεφτείς, δεν πάνε μαζί πολιτικά (το δις εξαμαρτείν με τον Αλέξη ουκ ανδρός σοφού) και στις επόμενες εκλογές μπορεί να γίνει: "άντε σπάσε ρε μ-λ..." αλλά όχι για να έρθει ο Κυριάκος (που ως γνωστόν, εδώ και χρόνια, είναι πολύ κουλόπαιδο).

Αλλά αν χρειάζεσαι κάτι που να θυμίζει τον ορισμό της επαναστατικής κατάστασης, όπου κάθε μέρα είναι γεμάτη, μετράει σα μήνας και μας γεμίζει κι αυτή με τη σειρά της με αγωνιστικό ενθουσιασμό: I' m so excited, I just can't hide it.
Κι όταν παίζει το Brother Louie από Modern Talking δε γίνεται να μη σκεφτείς συνειρμικά τα λόγια της διασκευής του Τραγουδόσαυρου: ποια θυσία (3) έχει κάνει για σένα ποτέ η εξουσία;

Ύστερα άρχισε ο dj Σούλης -sic- τις αφιερώσεις στο κοινό: χρόνια πολλά στους Γιώργηδες, στον άλλο που έχει γενέθλια, στην τρίτη που παντρεύεται...
Λες να πει και στο Λένιν που είχε γενέθλια το Σάββατο ή για τα 100 χρόνια της Οχτωβριανής;
Όχι. Ανέφερε όμως "το κλαδικό σωματείο". Έτσι σκέτο. Δε χρειάζονται περσότερα. Ένα είναι το κλαδικό σωματείο. Ένα είναι το κόμμα -αν και δεν πρέπει να τα μπερδεύουμε, έτσι;

Δε μείναμε ως το τέλος να δούμε το κλείσιμο, κι έτσι έμεινα με την απορία αν θα έκαναν το ίδιο με την Πανσπουδαστική, που σε ένα παλιό αποκριάτικο πάρτι στη Λέσχη του ΑΠΘ έριξε τίτλους τέλους με τον ύμνο της ΕΣΣΔ, για να πείσει και τον τελευταίο αμετανόητο πως σχόλασε το γλέντι.

Ποιο είναι το ηθικό δίδαγμα; Μπορεί το κόμμα -όπως κι η ντίσκο- να είχε τις μεγάλες επιτυχίες του πριν την αντεπανάσταση του 90' και να έχουν περάσει πολλά χρόνια έκτοτε, αλλά δεν έχει παλιώσει, ούτε αφήνει ασυγκίνητο τον κόσμο. Προπαντός παραμένει αυθεντικό, ψάχνοντας όμως τρόπους να πιάσει το πνεύμα των καιρών και να επικαιροποιήσει τις θέσεις του ή βασικά (καλησπέρα σας) τον τρόπο που τις μεταδίδει.

Από την άλλη, ο κόσμος ψάχνει απεγνωσμένα διεξόδους, τρόπους να ξεφύγει απ' την πραγματικότητα και να ξεχάσει. Και μπορεί να χορέψει τα πάντα για να ξεδώσει και να ικανοποιήσει την ανάγκη του, πόσο μάλλον όταν πρόκειται για ευχάριστα ακούσματα, συνδεμένα με ευχάριστες αναμνήσεις, που δε χρειάζεται να έχεις κατεβάσει ένα μπουκάλι αλκοόλ για να τα χορέψεις.

Το ερώτημα είναι γιατί να μην προσπαθεί αντίστοιχα να καλύψει και τις άλλες ανάγκες του, γιατί διστάζει να ανέβει στην πίστα των ταξικών αγώνων κι αφήνει να τον χορεύουν στο ταψί...

Μαζικές απολύσεις και τρομοκρατία στη Vodafone



Την Τρίτη 4/4 προκηρύχτηκε 24ωρη απεργία στον Όμιλο Vodafone και στην Victus Networks A.E., με κύρια αιτήματα να σταματήσουν οι εκβιαστικές απολύσεις, η ανακύκλωση προσωπικού, οι μειώσεις μισθών και η ενοικίαση εργασίας. Δύο μέρες μετά την πετυχημένη απεργιακή κινητοποίηση, η εργοδοσία προχώρησε στην απόλυση δύο εργαζομένων, σε συνέχεια των περισσότερων από 30 απολύσεων -έμμεσων ή άμεσων- που έχει πραγματοποιήσει το τελευταίο διάστημα.

Άμεση ήταν η απάντηση των εργαζομένων οι οποίοι προχώρησαν την επόμενη κιόλας μέρα σε μαζική συνέλευση μέσα στο χώρο εργασίας που εργάζονταν οι δύο απολυμένες. Η συνέλευση αποφάσισε αποχή από την εργασία μέχρι και τη λήξη της βάρδιας, απαιτώντας  να σταματήσουν οι απολύσεις και να επιστρέψουν στις θέσεις εργασίας τους οι απολυμένες. Παράλληλα, οι δύο εργαζόμενες αρνήθηκαν την απόλυση, την κατήγγειλαν στην Επιθεώρηση Εργασίας, αντιστέκονται και διεκδικούν την επαναπρόσληψή τους.

Η  διοίκηση της επιχείρησης, στην προσπάθειά της να εκφοβίσει και να κάμψει την όλο και αυξανόμενη αντίσταση των εργαζομένων, κάλεσε σε Υπηρεσιακό Συμβούλιο (πειθαρχικό) τους συνδικαλιστές και εργαζόμενους που από την Πέμπτη 6/4 (μέρα που ξεκίνησαν οι τελευταίες απολύσεις) πρωτοστάτησαν στην οργάνωση της αντίστασης. Πρόκειται ξεκάθαρα για συνδικαλιστικές διώξεις, με στόχο το χτύπημα του δικαιώματος των εργαζομένων στη συλλογική οργάνωση και δράση, και την επιβολή ενός κλίματος τρομοκρατίας που θα επιτρέπει στην εργοδοσία να αυθαιρετεί μόνιμα σε βάρος όλων των εργαζομένων στον όμιλο.

Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο της Vodafone που κρύβεται πίσω από τις υποκριτικές διαφημίσεις και τις ακριβές δημόσιες σχέσεις: ένα απαράδεκτο εργασιακό περιβάλλον, καθημερινές σχεδόν απολύσεις, μισθοί πείνας, μηνιαία ανακύκλωση προσωπικού, μια κατάσταση που  συνεχίζεται και με διώξεις σε όσους αγωνίζονται και διεκδικούν.

Αυτές οι κινήσεις εκμεταλλεύονται την ένταση της αντεργατικής πολιτικής που συνεχίζει να προωθείται και από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Εκμεταλλεύονται τους δεκάδες αντεργατικούς νόμους, το κλίμα εργασιακής ζούγκλας που επιβάλλουν οι λεγόμενοι «δανειστές», δηλαδή τα κέντρα του κεφάλαιου και του ιμπεριαλισμού. Εκμεταλλεύονται την προθυμία της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων και το «ρεαλισμό της υποταγής» που θέλουν να επιβάλουν, το «ρεαλισμό» που φέρνει νέα αντεργατικά μέτρα στις πλάτες μας.

Αυτές οι κινήσεις βάζουν στο στόχαστρο κάθε το δικαίωμα στον ελεύθερο, ανεξάρτητο από κράτος και εργοδοσία, συνδικαλισμό, στο δικαίωμα στην απεργία και συνολικά τα δημοκρατικά δικαιώματα του λαού.
Γνωρίζουν καλά ότι οι συλλογικοί αγώνες των εργαζομένων μπορούν να βάλουν φραγμό στις επιδιώξεις τους για απόλυτη εξαθλίωση, και ειδικά σε μεγάλους χώρους δουλειάς, όπου έχει κατοχυρωθεί η ύπαρξη και λειτουργία σωματείων.

Γνωρίζουν ότι ο μόνος που μπορεί να τους σταματήσει είναι ο μαζικός αγώνας του λαού και των εργαζομένων. Αγώνας για το δικαίωμα στην πλήρη και σταθερή δουλειά για όλους, με δικαιώματα και ανθρώπινες συνθήκες.


  • Κάτω τα χέρια από τις συνδικαλιστικές ελευθερίες!


  • Κάτω τα χέρια από τη συλλογική οργάνωση των εργαζομένων!


  • Όχι στις απολύσεις και την τρομοκρατία!


  • Μόνιμη, πλήρης και σταθερή εργασία για όλους!


  • Αγώνας για την ανατροπή της αντεργατικής πολιτικής!

ΣΟΥΗΔΙΑ-ανατριχιαστική αποκάλυψη



Το 1997 η σουηδική εφημερίδα «Dagens Nyheter» έκανε μια ανατριχιαστική αποκάλυψη που συγκλόνισε την παγκόσμια κοινή γνώμη. Από το 1935 έως το 1976, οι Σουηδοί εφάρμοσαν ένα πρόγραμμα με σκοπό να διατηρήσουν την «καθαρότητα της φυλής». Στο πλαίσιο του προγράμματος περισσότεροι από 60.000 άνθρωποι, στην πλειονότητά τους γυναίκες, στειρώθηκαν, καθώς θεωρούνταν «κατώτεροι» είτε διότι ήταν μιγάδες, είτε επειδή είχαν νοητική υστέρηση, ψυχολογικά προβλήματα ή «παρεκκλίνουσα» συμπεριφορά, όπως έντονη σεξουαλική δραστηριότητα. Σε γενικές γραμμές το πρόγραμμα εφαρμόστηκε σε όσους τα χαρακτηριστικά τους θεωρήθηκε ότι δεν άρμοζαν στο πρότυπο της άριας φυλής. Το πρόγραμμα στειρώσεων άρχισε να εφαρμόζεται μετά τη ψήφιση σχετικού νόμου το 1934. Οι σουηδικές αρχές διεξήγαγαν το πρόγραμμα με άκρα μυστικότητα. Την έρευνα έκανε ο δημοσιογράφος Ματσιέχ Ζαρέμπα και στο ρεπορτάζ του φιλοξένησε τη μαρτυρία μιας γυναίκας. Η Μαρία Νόρντιν, κατήγγειλε ότι όταν ήταν μαθήτρια δεν έβλεπε καλά τον πίνακα καθώς είχε μυωπία, αλλά δεν φορούσε γυαλιά. Οι σχολικές αρχές την κατέταξαν στα «καθυστερημένα παιδιά», την έβαλαν σε ειδικό σχολείο και σε ηλικία 17 ετών, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, την κάλεσαν να υπογράψει «κάτι χαρτιά». Η μαρτυρία της 72χρονης τότε γυναίκας είναι συγκλονιστική. Υπέγραψα γιατί ήξερα ότι πρέπει να το κάνω για να βγω από εκεί. Με οδήγησαν σε νοσοκομείο όπου μου έκαναν ολική αφαίρεση γεννητικών οργάνων. Ένας γιατρός μου είπε: δεν είσαι και πολύ έξυπνη, δεν πρέπει να κάνεις παιδιά. Σύμφωνα με την έρευνα της εφημερίδας οι στειρώσεις, επισήμως, ήταν οικειοθελείς. Πολλά θύματα όμως κατήγγειλαν, ότι αναγκάστηκαν να υπογράψουν, με την απειλή ότι αν δεν το έκαναν, θα έχαναν τα παιδιά τους, αν αποκτούσαν, καθώς και όλες τις κοινωνικές παροχές. Η αποκάλυψη δημιούργησε σάλο στη σουηδική κοινή γνώμη και προκάλεσε την παρέμβαση της τότε υπουργού Κοινωνικών Υποθέσεων Μαργκότ Βάλστρομ. Αποκάλεσε το μέτρο “πράξη βαρβάρων” και διέταξε έρευνα για τη διαλεύκανση του ζητήματος. Η σουηδική κυβέρνηση διόρισε τον καθηγητή Καρλ Γκούσταφ Άντρεν επικεφαλής μια επιτροπής για να φωτίσει το ρόλο που διαδραμάτισαν γιατροί και πολιτικοί στην υπόθεση και να συλλέξει όσο το δυνατόν περισσότερα στοιχεία. Έπειτα από περίπου τρία χρόνια ο καθηγητής παρέδωσε στην σουηδική κυβέρνηση την έκθεση με όλα τα στοιχεία που συγκέντρωσε, τα οποία είναι ανατριχιαστικά. 230.000 άτομα υπέστησαν στείρωση στη Σουηδία από το 1935 έως το 1996. Μάλιστα οι 63.000 στειρώσεις έγιναν από το 1935 έως το 1976 στο πλαίσιο των νόμων που είχε εγκρίνει ομόφωνα η σουηδική Βουλή. Το 1976 ψηφίστηκε νέος νόμος που όριζε ως αναγκαία την προηγούμενη συγκατάθεση των ενδιαφερομένων. Στα χρόνια που ακολούθησαν έως το 1996, υπέστησαν στείρωση περίπου άλλοι 166.000 άνθρωποι. Τη δεκαετία του ’50, παρατηρήθηκε μία μεταστροφή, με αποτέλεσμα, ενώ αρχικά οι περισσότερες στειρώσεις γίνονταν υπό πίεση, τελικά οι περισσότερες κατέληξαν να γίνονται με τη συγκατάθεση του ενδιαφερομένου. Η δημοσιογραφική έρευνα που δημοσιεύθηκε στη «Dagens Nyheter» επί τέσσερις ημέρες, υποστήριζε ότι το πρόγραμμα δεν εφαρμοζόταν μόνο στη Σουηδία. Η Δανία και η Νορβηγία είχαν θέσει σε εφαρμογή αντίστοιχα προγράμματα «φυλετικών εκκαθαρίσεων» μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο…. Διαβάστε όλο το άρθρο: http://www.mixanitouxronou.gr/stirosan-230-chiliades-anthropous-sti-souidia-giati-nothevan-tin-katharotita-tis-filis-i-anatrichiastiki-apokalipsi-gia-to-programma-pou-efarmoze-epi-40-chronia-i-chora/

Διαβάστε περισσότερα: https://www.kar.org.gr/2017/04/25/stirosan-230-chiliades-anthropous-sti-souidia-giati-nothevan-tin-katharotita-tis-fylis-i-anatrichiastiki-apokalypsi-gia-to-programma-pou-efarmoze-epi-40-chronia-i-chora/


Για την «αποκαθήλωση» της διαφημιστικής καμπάνιας του «ΑΒ Βασιλόπουλου»




Ως εργαζόμενοι και εργαζόμενες στο χώρο του εμπορίου, ξέρουμε πολύ καλά τι σημαίνει διαφήμιση. Και το ξέρουμε αυτό «από τα μέσα». Ταυτόχρονα, ως απλοί πολίτες αυτού του κόσμου, μπορούμε με σχετική σιγουριά να επιβεβαιώσουμε ότι η τέχνη της διαφήμισης βασίζει την ύπαρξή της στις παλιές και δοκιμασμένες τεχνικές της προπαγάνδας. Και γιατί όλα αυτά;





Μόλις πρόσφατα, υπέπεσε στην αντίληψή μας άλλο ένα διαφημιστικό μαργαριτάρι της εταιρείας «ΑΒ Βασιλόπουλος» η οποία συμπληρώνει την τελευταία σειρά διαφημιστικών σποτ που γιορτάζουν τα «78 χρόνια της εταιρείας». Σε όλα τα προηγούμενα σποτ της καμπάνιας, διάφοροι προμηθευτές και συνεργάτες της εταιρείας επικαλούμενοι την αγνότητα των προϊόντων τους, τις προσωπικές τους ευαισθησίες, την ποιότητα των υπηρεσιών της εταιρείας ή ακόμα και την προσωπική τους γνωριμία με τον Γεράσιμο Βασιλόπουλο (!!!), προσπαθούν να μας πείσουν να ψωνίζουμε από τον ΑΒ Βασιλόπουλο. Ως εδώ, καλά. Τα γνωρίζουμε, τα έχουμε ξανακούσει, τίποτα το πρωτότυπο.

Όμως στο τελευταίο σποτ της εταιρείας, επιχειρείται κάτι διαφορετικό. Πλέον τον λόγο παίρνει μια διευθύντρια καταστήματος της εταιρείας η οποία μιλά για την «προσωπική της εμπειρία». Στην ερώτηση προς το καταναλωτικό κοινό «Γιατί εδώ;», το σποτ απαντά «Για τους 14.216 εργαζόμενούς της». Ουσιαστικά, μέσω της διευθύντριας, ο λόγος περνά «στους εργαζόμενους της εταιρείας» και το κεντρικό επιχείρημα του σποτ είναι «ο εργασιακός παράδεισος» που προσφέρει η εταιρεία τους.

Και κάπου εδώ είναι που μαγκωθήκαμε και κάτι τσίγκλησε μέσα μας. Αυτό που μας εντυπωσίασε είναι το μέγεθος του ψεύδους και της θρασύτητας της εργοδοσίας και των διαφημιστών της ώστε να επικαλείται τον «εργασιακό παράδεισο» για χιλιάδες συναδέλφους και συναδέλφισσές μας στα καταστήματα της εταιρείας για να εξυπηρετήσει την διαφημιστική-εμπορική της στρατηγική. Και για να μην αφήνουμε πράγματα να αιωρούνται, θα επιχειρήσουμε να «αποκαθηλώσουμε» το εν λόγω σποτ με τις αλήθειες που γνωρίζουμε εμείς «από τα μέσα», από την καθημερινή εργασιακή μας εμπειρία στους χώρους δουλειάς. Ας ξεκινήσουμε.

Κεντρικό πρόσωπο του σποτ είναι η διευθύντρια του καταστήματος του ΑΒ mega στην Θεσσαλονίκη, Κυριακή Κεραμιδάρη. Πάμε στα λόγια της «πρωταγωνίστριας».

«Η ΑΒ είναι κομμάτι του εαυτού μου. 18 ολόκληρα χρόνια μου δίνει χαρά».

Αυτό που γνωρίζουμε και βιώνουμε καθημερινά είναι ότι οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες σε ένα κατάστημα, σε μια εταιρεία, είμαστε τα κομμάτια που συνθέτουν ένα σύνολο. Δηλαδή, εμείς είμαστε τα κομμάτια του καταστήματος ή της εταιρείας, και όχι το αντίστροφο. Μάλιστα, ξέρουμε πολύ καλά ότι χωρίς εμάς, χωρίς τους εργαζόμενους, το «σύνολο» δεν μπορεί να λειτουργήσει γιατί εμείς είμαστε αυτοί που το βάζουμε σε κίνηση.

Πάντα υπάρχουν κάποιοι και κάποιες από εμάς που ίσως να θεωρούν τον εργοδότη μας καλό, τυπικό ή απλά «εντάξει». Όσοι και όσες δηλώνουν ότι η εταιρεία είναι «κομμάτι του εαυτού τους», τους ρωτάμε αν είναι καλά και αν χρειάζονται κάποια βοήθεια. Αν επιπλέον μας πουν ότι δουλεύουν 18 συναπτά έτη χαρούμενοι, τότε ή τους λέμε να κάνουν ένα μικρό διάλειμμα ή τους έχουμε κατά νου το επόμενο διάστημα μήπως τους έχει συμβεί κάτι σοβαρό.

Πέραν του αστείου, αυτή η πλήρης αντιστροφή που εκφράζεται μέσα από τα χείλη της διευθύντριας Κεραμιδάρη αποτελεί την κλασσική αγωνία κάθε γραφείου προσωπικού, κάθε διευθυντή. Δηλαδή, η αναζήτηση της εταιρείας «μέσα μας», δηλαδή της διάθεσής του κάθε εργαζόμενου να ταυτιστεί με τα συμφέροντα της εργοδοσίας και, επιπλέον, να παραχωρήσει και ένα κομμάτι του εαυτού του σ’ αυτήν, πέραν του εργασιακού του χρόνου που, ούτως ή άλλως, είναι αυτό για το οποίο πληρωνόμαστε (συνήθως…). Αυτή η 18χρονη χαρά της διευθύντριας Κεραμιδάρη σημαίνει 2 ζητήματα: ή ελλιπή μνήμη για τα χρόνια που δεν ήταν διευθύντρια ή συνειδητό ψέμα. Το χειρότερα, βέβαια, είναι το 3ο ενδεχόμενο: να χαίρεται πραγματικά επί 18 συναπτά έτη απλά δουλεύοντας στον ΑΒ.

«Όταν έγινα διευθύντρια, το 1ο πράγμα που σκέφτηκα για τους ανθρώπους μου, ήταν να τους κάνω να έρχονται στη δουλειά με χαμόγελο».

Εδώ της ξεφεύγει μια μικρή αλήθεια. Η λυτρωτική παρουσία της καινούργιας διευθύντριας που θα χαρίσει χαμόγελα αποκαλύπτει ότι πριν από αυτήν οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες ΔΕΝ χαμογελούσαν όταν πήγαιναν στη δουλειά!!! Το γεγονός κιόλας ότι χρησιμοποιεί για τους συναδέλφους την κτητική αντωνυμία ΜΟΥ αποκαλύπτει και την συνολικότερη πρόθεσή της: να τους κάνει ότι θέλει αφού πλέον της ανήκουν. Κλασσικό δείγμα ψυχολογίας ενός διευθυντά: από το ύψος της ιεραρχικής θέσης που κατέχει νομίζει ότι μπορεί να εισβάλλει στην ψυχολογία των «από κάτω» μοιράζοντας χαμόγελα, ροδοπέταλα και παντεσπάνι…

Δυστυχώς, κάτι τέτοιο δεν περνάει από το χέρι της. Εκτός αν στο κατάστημά της, έχει επιβάλλει κατακόρυφες αυξήσεις μισθών, συλλογικές συμβάσεις της προκοπής, αν όλοι και όλες κάνουν διαλείμματα, παίρνουν άδειες και υπερωρίες, αν τηρούνται τα ωράρια και οι αρμοδιότητες, αν δεν υπάρχουν 4ωρα και 6ωρα της πείνας και άλλα πολλά. Και κάτι τέτοιο, δεν συμβαίνει. Άρα μπορεί να αρκεστεί με τα χαμόγελα της αμηχανίας προς το παρόν…

«Αυτό που εισπράττεις από τα μάτια του ανθρώπου που του λες «Καλωσήρθες, εμείς θα συνεργαστούμε», είναι μοναδική η στιγμή».

Αν η διευθύντρια Κεραμιδάρη εννοεί την στιγμή που ανακοινώνει σε πρώην ανέργους/άνεργες την πρόσληψή τους έναντι 210 ευρώ για 4 ώρες δουλειάς ή 360 ευρώ ο 6ωρος, τότε γι’ αυτήν η στιγμή είναι πράγματι ευχάριστη και «μοναδική».

Τον λόγο για λίγο τον παίρνει μια εργαζόμενη λέγοντας.

«Αν πριν 8 μήνες ερχόταν κάποιος και μου έλεγε ότι θα βρω μια δουλειά στην οποία είχα και πολύ γρήγορη εξέλιξη θα έλεγα ότι είναι σενάριο επιστημονικής φαντασίας».





Καταρχήν, να επισημάνουμε ότι η «απλή» συναδέλφισσα δεν έχει όνομα. Για την ακρίβεια, στο διαφημιστικό σποτ δεν αναγράφεται το όνομα της εργαζόμενης, όπως στην αρχή αναγραφόταν το όνομα της διευθύντριας Κυριακής Κεραμιδάρη. Γιατί άραγε; Δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι η εν λόγω δεσποινίς δεν είναι συναδέλφισσα και είναι ηθοποιός σε ένα σποτ. Αυτό που με σιγουριά μπορούμε να πούμε όμως είναι ότι η απουσία ονόματος αντικατοπτρίζει κάτι σημαντικότερο: δεν έχει σημασία το όνομα και το πρόσωπο των «απλών» εργαζομένων στον ΑΒ. Ούτως ή άλλως, είναι κομπάρσοι και αναλώσιμοι! Όποτε θέλουμε τους φέρνουμε, όποτε θέλουμε τους διώχνουμε. Τι σημασία έχουν τα ονόματα των 14.216 εργαζομένων της εταιρείας; Σημασία έχει η επίκληση του αριθμού τους ώστε να πάρει τα εύσημα ο ευεργέτης-εργοδότης, όχι η πραγματικότητα που βιώνουν οι 14.216 συνάδελφοι-ισσες με ονοματεπώνυμο.

Επίσης, αν η συναδέλφισσα είναι πραγματική και είχε ονοματεπώνυμο, θα έπρεπε να αναμετρηθεί με την πραγματικότητα των λεγόμενών της. Δηλαδή ότι κανείς εργαζόμενος στον ΑΒ που εργάζεται 8 μήνες δεν πρόκειται να είχε «γρήγορη εξέλιξη»!!! Οι λόγοι είναι εξής. Ο ΑΒ Βασιλόπουλος εδώ και πολλά χρόνια κάνει προσλήψεις αποκλειστικά 4ωρων ή 6ωρων συναδέλφων, και μάλιστα αρκετοί-ες με συμβάσεις ορισμένου χρόνου, 3μηνες ή 6μηνες. Μεταξύ των ελάχιστων 8ωρων εργαζομένων που υπάρχουν στα καταστήματα του ΑΒ Βασιλόπουλος, θα βρείτε τον διευθυντή του καταστήματος και τους υπευθύνους των επιμέρους τμημάτων. Επιπλέον, ο ΑΒ ακολουθώντας τις «βέλτιστες πρακτικές» των εργοδοτών στο εμπόριο, αξιολογεί το προσωπικό του σε ετήσιο επίπεδο (12 μήνες) απ’ όπου και προκύπτουν οι οποιοσδήποτε «εξελίξεις» στην ιεραρχία ενός καταστήματος. Αν η πολυεθνική εταιρεία της Delhaize, μεγαλομέτοχος του ΑΒ, παραβίασε αυτόν τον κανονισμό ώστε να προλάβει να προάγει την εν λόγω 8μηνη εργαζόμενή του, τότε πράγματι ζούμε σε σενάριο επιστημονικής φαντασίας…ή φαρσοκωμωδίας.

Και ο λόγος πάλι στη διευθύντρια.

«Προσωπικά, έχω τη χαρά στο κατάστημά μου να έχω προσλάβει 35 συναδέλφους τον τελευταίο χρόνο».

Η πρόσληψη 35 εργαζομένων σε ένα κατάστημα αποδεικνύει 2 πράγματα: ή ότι το κατάστημα είχε ανάγκη αυτούς τους εργαζόμενους και το προηγούμενο διάστημα η δουλειά έβγαινε από λιγότερους με εξαιρετικά εντατικοποιημένους ρυθμούς ή (το πιο πιθανό) ότι απολύθηκε / «παραιτήθηκε» ο μισός ή παραπλήσιος αριθμός παλιότερων συναδέλφων-ισσων την προηγούμενη περίοδο και η εργοδοσία εφάρμοσε το γνωστό σύστημα ανακύκλωσης του προσωπικού. Το τι ισχύει ακριβώς μπορούν να το διηγηθούν μόνο οι υφιστάμενοι της διευθύντριας Κεραμιδάρη. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η πρόσληψη εργαζομένου ΔΕΝ είναι χορηγία ενός εργοδότη παρά έμμισθη σχέση μεταξύ εργοδότη-εργαζόμενου. Και η έμμισθη αυτή σχέση ρυθμίζεται από το εργατικό δίκαιο και όχι από κάποιους άγραφους νόμους των αφεντικών που με βάση αυτούς θα πρέπει να τους ευχαριστούμε που μας δίνουν κακοπληρωμένες δουλειές. Πόσο μάλλον ότι μας τις δίνουν για να «γλιτώσουν» από παλιότερους συναδέλφους που’ χαν κατακτήσει κάποια ελάχιστα παραπάνω αυτονόητα δικαιώματα σε σχέση με τους νεοπροσληφθέντες.

«Η ΑΒ ακόμα και εν καιρώ κρίσης συνέχισε να αναπτύσσεται εδώ στη Θεσσαλονίκη μας αλλά ακόμα και σε εμάς, τους παλιούς, δεν μας επιβάλλανε καμία μείωση, δεν συζητήθηκε καν».

Το πόσες μειώσεις μισθών έχουν υποστεί οι εργαζόμενοι και οι εργαζόμενες όλης της χώρας, σε όλους τους κλάδους ανεξαιρέτως από την αρχή της κρίσης, το ξέρουν πολύ καλά οι ίδιοι και οι ίδιες που καταφέρνουν ακόμα να ζουν μ’ αυτούς τους μισθούς. Το να διατείνεται η κ.Κεραμιδάρη, και ο ΑΒ μέσω αυτής, ότι τα καταστήματα της εταιρείας αποτελούν όαση εν τη ερήμω προκαλεί και την κοινή λογική. Επίσης, η βασική μείωση μισθών που προέκυψε το 2014 με την κατάργηση των κλαδικών/συλλογικών συμβάσεων και επέβαλλε και στο εμπόριο μειώσεις περίπου 20%, πράγματι δεν συζητήθηκαν καθόλου. Επιβλήθηκαν από τα αφεντικά και τις κυβερνήσεις τους! Και με την απουσία συλλογικών συμβάσεων, η μοίρα πολλών «παλιών» συναδέλφων ήταν οι απολύσεις ή οι οικειοθελείς αποχωρήσεις ώστε να αντικατασταθούν από νέους,φτηνότερους και πιο ελαστικούς εργαζόμενους. Και αυτό πλέον το γνωρίζουν όλοι όσοι θα δουν αυτό το σποτ. Βέβαια, βασική αρχή της προπαγάνδας είναι το «πες,πες, κάτι μένει»…Εξ ου και η απλή επίκληση ενός τόσο μεγάλου και εξόφθαλμου ψέματος. Η καθημερινή επανάληψή του μέσω των ΜΜΕ μπορεί να το κάνει να φαίνεται αληθινό. Και στον σύγχρονο κόσμο των ΜΜΕ και του θεάματος, αν κάτι φαίνεται αληθινό, ίσως και να είναι…Που άλλωστε θα ακουστεί το αντίστροφο;

«Σε κάθε νέο συνάδελφό μου του λέω την προσωπική μου εμπειρία. «Ξέρεις κάτι και εγώ ταμίας ξεκίνησα και έχω γίνει διευθύντρια. Μπορείς και εσύ».

Ωχ, πάλι αυτό το ξινισμένο παραμύθι της ανέλιξης. Δυστυχώς, στον χώρο του εμπορίου έχουμε βαρεθεί να το ακούμε με χίλιους τρόπους: με τις «προσωπικές εμπειρίες» των διευθυντάδων μας, με «σεμινάρια εξέλιξης», με συνεχείς αξιολογήσεις κ.α. Είναι ένα από τα μεγάλα όπλα της εργοδοσίας ώστε να βρει μέσα μας ένα κομμάτι από αυτήν, όπως είπαμε και παραπάνω. Και ειδικότερα στην Ελλάδα που έχει γαλουχηθεί από τη μια με τον Βασίλη Καϊλα και από την άλλη με τα κάθε λογής τηλεοπτικά είδωλα του 24ωρου, μια τέτοια ρητορική έχει ακόμα πέραση. Γι’ αυτό και συνεχίζει να λέγεται…



«Δεν θα μπορούσα να σταθώ επάξια στη θέση αυτή χωρίς όλους τους ανθρώπους μου».

Η γνωστή επωδός. Όλοι είμαστε μια οικογένεια. Σε ένα κατάστημα με ιεραρχία, με διευθυντές και εργαζόμενους, με μισθούς και απολύσεις, όλοι παραμένουμε μια οικογένεια. Ίδιον της ελληνικής αγοράς; Όχι, ισχύει ακόμα και στους τεράστιους πολυεθνικούς ομίλους: η εταιρεία είναι μια τεράστια οικογένεια και όλοι εμείς αγαπημένοι συνεργάτες. Κρίμα. Κρίμα για την υποτίμηση της νοημοσύνης μας. Κρίμα για τα πρότυπα της «σύγχρονης οικογένειας» που προωθούν οι εργοδότες μας… Η κ.Κεραμιδάρη κλείνει λέγοντας το αυτονόητο με λάθος λόγια: η ίδια, τα στελέχη της εταιρείας, η εταιρεία, τα κέρδη των μετόχων της Delhaize δεν θα ήταν τίποτα χωρίς την σκληρή δουλειά, χωρίς τον εργασιακό μεσαίωνα που βιώνει η συντριπτική πλειονότητα των εργαζομένων στα καταστήματα του ΑΒ Βασιλόπουλου.

ΥΓ. Όσοι και όσες θέλουν να μάθουν λίγο καλύτερα τι συμβαίνει στα καταστήματα του «ΑΒ Βασιλόπουλου» τους παραπέμπουμε σε 2 προηγούμενες ανακοινώσεις της εργατικής μας συνάντησης: η πρώτη με αφορμή την επαναπρόσληψη της απολυμένης συναδέλφισσας Ελένης Σ. από τον «ΑΒ» στο Χολαργό και η δεύτερη που καταγγέλλει τον γκρίζο-εργοδοτικό σωματείο που’ χει στήσει η εργοδοσία και οι διευθυντάδες της εταιρείας.

Εργαζόμενοι-ες στον κλάδο του εμπορίου


Το τσογλάνι ξαναχτύπησε!

       

Θυμάστε εκείνον τον αρχιτσόγλανο, το «παπαγαλάκι» τον οποίον το αφεντικό του έχεζε σε ζωντανή μετάδοση μαζί με άλλα «παπαγαλάκια» κι εκείνος ενώ το αφεντικό του τον έχεζε του έγλυφε τον κώλο! Θυμάστε που αυτό το ίδιο το «παπαγαλάκι» κάλεσε πριν λίγες ημέρες τις χήρες να πάρουν τον κώλο τους και να πάνε να δουλέψουν αντί να περιμένουν και να διεκδικούν τις συντάξεις χηρείας τις οποίες οι άντρες τους είχαν πληρώσει με τις ασφαλιστικές τους εισφορές;! Τον θυμάστε;!
Αυτό το αξιοθρήνητο «παπαγαλάκι», αυτό το χαμένο κορμί, αυτός ο αρχιτσόγλανος ξαναχτύπησε γιατί προφανώς θεώρησε ότι τον ξεπέρασε σε βρωμιά εκείνο το παλιοτόμαρο που θέλει να κοπούν κι άλλο τις συντάξεις των παππούδων για να μην δίνουν χαρτζιλίκι στα εγγόνια τους κι εκείνα να χαραμοφαΐζουν πίνοντας φραπέ! Έτσι το «παπαγαλάκι» σ’ αυτόν τον ιδιότυπο διαγωνισμό τσογλανιάς θέλησε να κάνει άλμα για να πάρει την πρωτιά και δήλωσε πως πρέπει να δοθούν κίνητρα στους επιχειρηματίες για να προσλάβουν τις χήρες κι όχι να δίνονται συντάξεις χηρείας!
Έχει δίκιο βέβαια το «παπαγαλάκι»! Αφού όλοι όσοι υπερασπίζει κατέκλεψαν τα ασφαλιστικά ταμεία και λεφτά δεν υπάρχουν, τώρα πρέπει να δοθούν στους ίδιους κλέφτες κίνητρα για να προσλάβουν τις χήρες για να δουλεύουν σαν σκλάβες, ώστε οι μεγαλοεπιχειρηματίες να συνεχίσουν να μεγαλώνουν τις κοιλιές τους και να ταΐζουν καλά τα «παπαγαλάκια»! Το ότι τα κλοπιμαία μόνο από το ΙΚΑ πριν το PSI είχαν φτάσει τα 111 δισεκατομμύρια ευρώ είναι για το «παπαγαλάκι» ψιλά γράμματα αφού αυτό δεν συμφέρει στα αφεντικά του να ακούγεται!
Το ελεεινό «παπαγαλάκι» επειδή δεν ήταν σίγουρο ότι με την παραπάνω αθλιότητα θα κερδίσει τον διαγωνισμό της προστυχιάς και της αλητείας προχώρησε ένα άλμα παραπέρα! Ξεπέρασε σε αθλιότητα εκείνον τον «συνεταίρο» που είπε ότι πρέπει να κοπούν κι άλλο οι συντάξεις για να πάνε τα χρήματα από τις περικοπές στους μεγαλοκαρχαρίες ώστε να πληρώνονται οι ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων τους, αντί να πηγαίνουν στα εγγόνια των παππούδων για να πίνουν φραπέδες! Το ελεεινό «παπαγαλάκι», για να ξεπεράσει τον αλητάμπουρα ανταγωνιστή του, έκανε ένα άλμα λέγοντας πως οι παππούδες δίνουν τις συντάξεις τους για να κάθονται γάιδαροι 45 και 50 χρόνων και να παίζουν κολτσίνα στα καφενεία, άρα όχι δεν τρέχει τίποτα αν περικοπούν οι συντάξεις αλλά επιβάλλεται να περικοπούν οι συντάξεις για να δοθεί τέλους στο ρεμπέλιασμα των 45χρονων και των 50χρονων!
Άξιος ο μισθός του «παπαγάλου» και δίκαιο το γλείψιμο που κάνει στους χεσμένους κώλους των αφεντικών για να τους καθαρίσει! Το πρόβλημα είναι ότι το στόμα του παραμυρίζει όταν ανοίγει και τον παίρνουν χαμπάρι! Καλά είναι να ρίχνει στον βόθρο του λίγο αποσμητικό χώρου πριν τον ανοίξει!

Ραφαήλ Βασιλειάδης

Ο ξενοδόχος… λογάριαζε χωρίς τους εργαζόμενους: Η Πρωτομαγιά «βλάπτει την εργασιακή ειρήνη…τα περί απεργίας…είναι απλώς παράνομα»!! ― Σωματείο: «Η εκδήλωση θα γίνει!»

 

«Παράνομη» η απεργία της Πρωτομαγιάς!

«Παράνομη» (!) χαρακτηρίζει την απεργία της Πρωτομαγιάς η εργοδοσία στα ξενοδοχεία της Ρόδου «Amilia Mare» και «Paradise Village», του ομίλου «Aldemar», η οποία επέδωσε εξώδικο στο επιχειρησιακό σωματείο, στο οποίο «επισημαίνει» ότι η Πρωτομαγιά είναι... αργία και όχι απεργία!

«Κατ' αρχάς επισημαίνουμε ότι αντιθέτως με την εσφαλμένη εκδοχή την οποία υποστηρίζετε, η Πρωτομαγιά του έτους 2017 κηρύχθηκε αργία», αναφέρει η επιχείρηση. Στη συνέχεια παραθέτει με κάθε λεπτομέρεια τα στοιχεία της Υπουργικής Απόφασης και του αντίστοιχου ΦΕΚ, με βάση τα οποία η φετινή 1η Μάη κηρύχθηκε αργία, όπως γινόταν και τα προηγούμενα χρόνια. «Ερμηνεύοντας» την απόφαση αυτή κατά πώς τη βολεύει, η εταιρεία διαμηνύει στο σωματείο πως «τα περί απεργίας, προσωπικού ασφαλείας κ.λπ. τα οποία ισχυρίζεστε, είναι απλώς παράνομα»!

Επιβεβαιώνοντας μάλιστα ότι τα «ρεκόρ» του Τουρισμού πατάνε στις συνθήκες γαλέρας που επιβάλλουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι στους εργαζόμενους του κλάδου, η εταιρεία... προειδοποιεί τους εργαζόμενους να απέχουν από «ενέργειες όπως αυτές (...) καθώς προδήλως αυτές βλάπτουν την εργασιακή ειρήνη και το πνεύμα συνεργασίας που πρέπει να χαρακτηρίζει όλους τους συντελεστές της επιχείρησης».

Η εργοδοσία ξεσπαθώνει επίσης ενάντια στην πρωτοβουλία του επιχειρησιακού Σωματείου να οργανώσει εκδηλώσεις μέσα στο χώρο εργασίας, αφιερωμένες στη μέρα της εργατικής τάξης και των αγώνων της. Σύμφωνα με την εργοδοσία κάτι τέτοιο «στερείται παντελώς οποιουδήποτε ερείσματος στο νόμο, είναι εκτός του πλαισίου της νόμιμης συνδικαλιστικής δράσης», ενώ «θέτει σε κίνδυνο τα έννομα συμφέροντα της επιχειρήσεώς μας, καθώς είναι πρόδηλο ότι θα διαταράξει την ηρεμία και την ησυχία των ενοίκων - πελατών των ξενοδοχείων μας».

Περήφανη απάντηση από το Σωματείο

Απαντώντας στις εργοδοτικές προκλήσεις, το Σωματείο υπογραμμίζει με ανακοίνωσή του ότι «οι απεργίες δεν αποφασίζονται από τους υπουργούς και το κράτος, αλλά από τις συνδικαλιστικές οργανώσεις των εργαζομένων», ενώ προσθέτει πως ειδικά η 1η Μάη είναι 24ωρη απεργία που έχει προκηρυχθεί και από την τριτοβάθμια συνδικαλιστική οργάνωση, που σημαίνει ότι ισχύει για όλους τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, ενώ και το ίδιο το Σωματείο έχει πάρει σχετική απόφαση συμμετοχής σε Γενική Συνέλευση με μυστική ψηφοφορία.

Ξεκαθαρίζει επίσης ότι «η εκδήλωση την Παρασκευή 28/4 θα γίνει κανονικά στις 2 μ.μ. στο εστιατόριο προσωπικού, ενώ έχει προκηρυχθεί στάση εργασίας από τις 2 μ.μ. έως τις 3 μ.μ. την ίδια μέρα, για να διευκολυνθεί η συμμετοχή των συναδέλφων» και καλεί τους εργαζόμενους «πιο πεισμωμένοι από αυτή την εξέλιξη, να πάρουν μαζικά μέρος και στην εκδήλωση και στην απεργία της 1ης Μάη».

Αναδεικνύοντας τους πραγματικούς λόγους της εργοδοτικής επίθεσης, το Σωματείο υπογραμμίζει πως «αυτό που ενόχλησε την επιχείρηση είναι ότι το Σωματείο οργανώνει εκδήλωση μέσα στον τόπο δουλειάς για την εργατική Πρωτομαγιά, και επιστρατεύει την τρομοκρατία για να βάλει φρένο στη συμμετοχή των εργαζομένων (...) Αποδεικνύεται περίτρανα ότι η "δημοκρατία" σταματά στην πύλη της επιχείρησης, από εκεί και πέρα, νόμος είναι το δίκιο του αφεντικού. Το θράσος αυτό πηγάζει ακριβώς από το ότι οι κυβερνήσεις και ο εργοδοτικός συνδικαλισμός έχουν στρώσει το έδαφος για χρόνια. Δεν είναι τυχαίο, τέλος, που ένα τέτοιο ζήτημα ανοίγει σε μια περίοδο που η κυβέρνηση ετοιμάζεται να νομοθετήσει τον περιορισμό της συνδικαλιστικής οργάνωσης και δράσης των εργαζομένων».

Ριζοσπάστης

Μισές αλήθειες και ολόκληρα ψέματα

Μισές αλήθειες και ολόκληρα ψέματα
Μισές αλήθειες και ολόκληρα ψέματα είπε προχτές ο πρωθυπουργός στη συνέντευξή του στον «ΑΝΤ1», προσπαθώντας από τη μια να συγκαλύψει τον ταξικό υπέρ του κεφαλαίου χαρακτήρα της πολιτικής της κυβέρνησης και από την άλλη να κάνει το λαό παθητικό θεατή ή και ενεργητικό χειροκροτητή της. Ας δούμε ορισμένα απ' όσα ειπώθηκαν στη συνέντευξη.
* * *
«Η συμφωνία που διαπραγματευόμαστε είναι εξιτήριο της χώρας από τα μνημόνια. Και αμέσως μετά έξοδος στις αγορές». Κατ' αρχήν, αυτή καθαυτή η συμφωνία συνεπάγεται μια σειρά νέων, πρόσθετων αντιλαϊκών μέτρων (Φορολογικό, Εργασιακά, Ασφαλιστικό κ.λπ.), που θα κληθεί να πληρώσει και πάλι ο λαός. Και μάλιστα, θα μπορούσε να πει κάποιος, αυτό το πακέτο ισοδυναμεί με ένα νέο μνημόνιο. Αρα, το «εξιτήριο» για το οποίο μιλά ο πρωθυπουργός δεν αφορά τη λαϊκή οικογένεια. Αλλωστε, ανεξάρτητα από το εάν υπάρχει ή δεν υπάρχει μνημόνιο, 3ο, 4ο ή 5ο με την έννοια μίας ακόμα συμφωνίας, ο ίδιος ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, η ίδια η καπιταλιστική κρίση, οι δεσμεύσεις απέναντι στους ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς, τα διαρκή και επαναλαμβανόμενα μέτρα που βυθίζουν στο τούνελ της φτώχειας και της ανέχειας το λαό, είναι, έτσι κι αλλιώς, ένα σταθερό, μόνιμο και αέναο μνημόνιο, που μπορεί να ανατραπεί μόνο εάν ανατραπούν οι αιτίες που το γεννούν... Εξάλλου, ο Αλ. Τσίπρας τι είπε; Οτι μετά το «εξιτήριο» βγαίνουμε στις αγορές. Μήπως αυτό σημαίνει βελτίωση των όρων ζωής των εργαζομένων; Σε καμία περίπτωση. Ακριβώς το αντίθετο. Σημαίνει συνθήκες βελτίωσης για την ανάκαμψη των κερδών των καπιταλιστών.
***
«Τα μέτρα θα εφαρμοστούν εάν και μόνο αν εφαρμοστούν και ποσοτικοποιηθούν τα μέτρα για το χρέος». Είναι γεγονός ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ θέλει απεγνωσμένα κάποια ρύθμιση για το χρέος. Εχουμε γράψει πολλές φορές στο παρελθόν ότι η όποια διαχείριση του κρατικού χρέους, όπως και όλων των πλευρών της καπιταλιστικής κρίσης, δεν πρόκειται να κάνει καλύτερη τη ζωή της εργατικής τάξης. Ο Αλ. Τσίπρας παραδέχεται, λοιπόν, ότι τα νέα μέτρα θα εφαρμοστούν σε κάθε περίπτωση, καθώς και ότι η διαπραγμάτευση δεν αφορά μόνο το τρέχον πρόγραμμα, αλλά μια συνολικότερη συμφωνία, στην ουσία ένα νέο μνημόνιο, στο όνομα της ρύθμισης του χρέους. Η ανάπτυξη για την οποία πασχίζουν η συγκυβέρνηση και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, έχει ταξικό πρόσημο, είναι η ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου, που αντικειμενικά συνδέεται με την ένταση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση των επιχειρηματικών ομίλων και ταυτόχρονα το ξεκλήρισμα των φτωχών αυτοαπασχολούμενων της πόλης και της υπαίθρου. Στην προκειμένη περίπτωση, αυτό που λέει ο πρωθυπουργός «μέτρα για το χρέος», που μάλιστα τα θέλει πολύ, είναι ένα νέο πακέτο αντιλαϊκών μέτρων. Πολλοί θεωρούν, μάλιστα, ότι είναι ένα νέο μνημόνιο με το ΔΝΤ. Οπως κι αν βαφτιστεί η ρύθμιση του χρέους (αναδιάρθρωση, απομείωση, «κούρεμα», επιμήκυνση κ.λπ.), το μόνο σίγουρο είναι ότι θα αποτελέσει έναν ακόμα μόνιμο βραχνά για τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά, που θα εκτείνεται πολλές δεκαετίες μπροστά.
***
«Κάνω το σταυρό μου που πιάσαμε αυτό το πλεόνασμα». Εκτός από τον πρωθυπουργό, «το σταυρό τους» κάνουν και οι μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι, αλλά και οι εκπρόσωποι των ιμπεριαλιστικών μηχανισμών, που βλέπουν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να υλοποιεί και με το παραπάνω την πολιτική που εξυπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Και για να γίνει αυτό, για να υπάρχουν πρωτογενή πλεονάσματα, η εργατική τάξη ματώνει τα τελευταία χρόνια και στερεί από τον εαυτό της και τα παιδιά της ακόμα και βασικά είδη πρώτης ανάγκης για να μπορέσουν να ζήσουν.
***
«Αν ήταν δική μας η επιλογή, αν δεν κυβερνούσαμε με το πιστόλι στον κρόταφο, δεν θα επιλέγαμε να πουλήσουμε σε περίοδο κρίσης με χαμηλά τις τιμές. Ακόμα κι αν δεν υπήρχαν μνημόνιο και τρόικα, εφόσον είμαστε μέλος της ΕΕ, είμαστε υποχρεωμένοι να πάμε τη ΔΕΗ στο 50% της λιανικής». Θα μπορούσαμε να μη σχολιάσουμε καν την παραπάνω δήλωση. Ομως, αν προσέξουμε καλύτερα, θα δούμε ότι το πρόβλημα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν είναι οι ιδιωτικοποιήσεις, πράγμα άλλωστε γνωστό, αλλά το ότι «πούλησαν» σε χαμηλές τιμές. Δηλαδή, στο ζήτημα της αδυναμίας να μπορέσει το δημόσιο ταμείο να εισπράξει μεγαλύτερο τίμημα. Κάτι που, στην πραγματικότητα, έρχεται να απαντήσει στον ενδοαστικό καβγά με άλλα αστικά κόμματα που μιλούν για «ξεπούλημα», όπως έκανε ως αντιπολίτευση και ο ΣΥΡΙΖΑ. Ωστόσο, στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης είναι οι ιδιωτικοποιήσεις, δηλαδή τα νέα πεδία για κερδοφορία του κεφαλαίου που είναι υποχρεωμένη να ανοίγει μία αστική κυβέρνηση. Οσον αφορά, δε, τη ΔΕΗ, ο Αλ. Τσίπρας δεν έκανε τίποτε άλλο από το να περιγράψει με ανάγλυφο τρόπο ότι, είτε με είτε χωρίς μνημόνιο και τρόικα, οι νόμοι της καπιταλιστικής αγοράς και της «απελευθέρωσης» είναι δεδομένοι...

Να γίνει βήμα κλιμάκωσης του αγώνα

Να γίνει βήμα κλιμάκωσης του αγώνα
Η φετινή Πρωτομαγιά βρίσκει την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα αντιμέτωπους με νέα κορύφωση της αντιλαϊκής επίθεσης, με τη σφραγίδα της κυβέρνησης, που με συνέπεια υπηρετεί τη στρατηγική του κεφαλαίου και συνεχίζει το έργο των προηγούμενων, προσθέτοντας βάρη στις πλάτες του λαού και προσπαθώντας ταυτόχρονα να αποσπάσει την ανοχή του.
Αιχμή των νέων μέτρων είναι η παραπέρα μείωση του αφορολόγητου, με το οποίο θα συρρικνωθεί εκ νέου το ήδη λεηλατημένο λαϊκό εισόδημα, αλλά και οι νέες περικοπές που θα επιβληθούν στις καταβαλλόμενες συντάξεις με το κόψιμο της «προσωπικής διαφοράς».
Παράλληλα, δρομολογείται η πλήρης απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων για τις μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις, η οποία θα συνοδεύσει και την παραπέρα επέκταση των ιδιωτικοποιήσεων. Τέλος, η κυβέρνηση συζητάει νέες ανατροπές στο συνδικαλιστικό νόμο και, στα χνάρια των προηγούμενων, ετοιμάζεται να νομοθετήσει την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας.
Αυτή είναι η μια πλευρά της επίθεσης. Η άλλη έχει να κάνει με τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς που οξύνονται στην ευρύτερη περιοχή, με την κλιμάκωση των πολεμικών συγκρούσεων και τον κίνδυνο αυτές να πάρουν πιο γενικευμένη μορφή.
Σε αυτούς τους ανταγωνισμούς, η χώρα μας όχι μόνο δεν είναι αμέτοχη, αλλά, με ευθύνη της κυβέρνησης, εμπλέκεται ακόμα πιο βαθιά, με στόχο τη γεωπολιτική αναβάθμιση της θέσης της στην περιοχή, για λογαριασμό ισχυρών οικονομικών συμφερόντων που προσβλέπουν στην ανάδειξή της σε ενεργειακό και διαμετακομιστικό κόμβο. Το στόχο αυτό επιβεβαίωσε ξανά ο πρωθυπουργός στην προχτεσινή του συνέντευξη, συνδέοντάς τον άμεσα και με την πρόσφατη ανάδειξη επενδυτή για το λιμάνι της Θεσσαλονίκης.
Η βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς σηματοδοτείται κυρίως από: Την αναβαθμισμένη παρουσία του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, με πρόσκληση της κυβέρνησης και με πρόσχημα τις προσφυγικές ροές. Την επέκταση και αναβάθμιση του ρόλου της βάσης της Σούδας, η οποία λειτουργεί ως «στρατηγικός κόμβος» για την εξυπηρέτηση της αμερικανοΝΑΤΟικής πολεμικής μηχανής στην Ανατολική Μεσόγειο. Την εμβάθυνση της στρατιωτικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ και τη σύσφιξη των σχέσεων με το Ισραήλ.
Να γιατί οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα χρειάζεται να βρίσκονται σε αγωνιστική εγρήγορση μπροστά σε όλα τα ενδεχόμενα. Ιδιαίτερα μπροστά στον ταξικό γιορτασμό της Πρωτομαγιάς, κανείς δεν μπορεί να αποστρέψει το πρόσωπό του από όσα επικίνδυνα δρομολογούνται γύρω του.
Τώρα είναι η ώρα να πάρει ο καθένας θέση και ευθύνη, με τη συμμετοχή του στην προετοιμασία των Πρωτομαγιάτικων συλλαλητηρίων τα οποία διοργανώνουν οι συνδικαλιστικές οργανώσεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, στη μαχητική οργάνωση της πανεργατικής γενικής απεργίας που θα ακολουθήσει.
Στόχος είναι να αποτελέσουν οι δεκάδες Πρωτομαγιάτικες συγκεντρώσεις των ταξικών δυνάμεων σε όλη τη χώρα, με τη συμμετοχή αυτοαπασχολούμενων και μικρομεσαίων αγροτών, βήμα κλιμάκωσης του αγώνα ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα και στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ενάντια στην εμπλοκή της χώρας σ' αυτόν, προβάλλοντας ταυτόχρονα την ανάγκη να δυναμώνει μέσα από κάθε μάχη η πάλη για τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες, ενάντια στο σύστημα που γεννάει εκμετάλλευση, πολέμους, προσφυγιά, όπως περιγράφεται και στο σύνθημα του φετινού ταξικού γιορτασμού της 1ης Μάη.

TOP READ