39ο Φεστιβάλ: Μαζική και δυναμική η πολιτική συγκέντρωση του ΚΚΕ - Δείτε όλα τα στιγμιότυπα της τρίτης μέρας του Φεστιβάλ (ΦΩΤΟ - VIDEO)
Με μια πραγματικά μαζική συγκέντρωση στο χώρο της Κεντρικής Σκηνής στο πάρκο «Τρίτση» και την ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα κορυφώθηκαν οι εκδηλώσεις του 39ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - «Οδηγητή».
Το Φεστιβάλ ολοκληρώθηκε με πλήθος κόσμου να γεμίζει όλες τις μουσικές σκηνές, παρακολουθώντας το ιδιαίτερα πλούσιο πρόγραμμα της τρίτης μέρας.
Δείτε στο slideshow (στο τέλος του θέματος) φωτορεπορτάζ από την τρίτη μέρα του Φεστιβάλ, ενώ αναλυτικά ρεπορτάζ, φωτογραφίες και βίντεο για όλους τους χώρους μπορείτε να δείτε πατώντας τους συνδέσμους.
Στην Κεντρική Σκηνή, το πρόγραμμα ολοκληρώθηκε με ένα μελωδικό ταξίδι από τουςΕλένη Βιτάλη - Νίκο Ξύδη - Βαλέρια Κουρουπή.
Νωρίτερα, οι Θ. Μικρούτσικος, Μ. Μητσιάς, Ρ. Αντωνοπούλου, Μ. Πασχαλίδης και Χρ. Θηβαίος τραγούδησαν στο αφιέρωμα στον Άλκη Αλκαίο με τίτλο ««Για το αδύνατο ικανοί», σε ενορχήστρωση του Θύμιου Παπαδόπουλου.
Στη Λαϊκή Σκηνή, η μουσική κομπανία του Δημήτρη Κώτσικα και οι «Μιουζίκαροι» του Νίκου Φάκαρου από την Ικαρία έπαιξαν στο αφιέρωμα «Τραγούδια και σκοποί της στεριάς και του πελάγους». Ακολούθησε λαϊκό γλέντι με τους Δ. Μυστακίδη - Μ. Κώττη - Ν. Τατασόπουλο.
Νωρίτερα τα μικρόφωνα είχαν πάρει τα μαθητικά συγκροτήματα «Ravious» (Παγκράτι) και «Eterno» (Καισαριανή). Το πρόγραμμα στο Μαθητικό Στέκι ολοκληρώθηκε με συναυλίες από τους «Absinth brothers», τους «Εκμέκ» και τους «Burger Project».
Στα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι άνεργοι, τις δυσκολίες που συναντά η οργάνωση της πάλης τους, αλλά και τις προσπάθειες που κάνουν τα Συνδικάτα και οι Λαϊκές Επιτροπές ήταν αφιερωμένη η συζήτηση που πραγματοποιήθηκε στο Στέκι Νέων Εργαζομένων – Νέων Ανέργων το απόγευμα με θέμα«Με τον οργανωμένο αγώνα μας να στείλουμε τα μονοπώλια και την εξουσία τους στην ανεργία».
Δεκάδες μικρά παιδάκια με τους γονείς τους γέμισαν τον Παιδότοπο. Οι μικροί θεατές επέδειξαν ιδιαίτερο ενθουσιασμό στη μουσικοθεατρική παράσταση «Τα τρία γουρουνάκια»σε σκηνοθεσία Ι. Μπόικο, ενώ ακολούθησε η παράσταση κουκλοθεάτρου «Ο Ψαροτρομάρας», με την τεχνική του Μαύρου Θεάτρου από τον κουκλοθίασο ΚΟΥ-ΚΛΟ.
Στο χώρο του κινηματογράφου προβλήθηκε η ταινία «Και οι δήμιοι πεθαίνουν» του Φριτζ Λανγκ.
Από 'δω το πήγε, από 'κει τό 'φερε...πώς διάολο τα κατάφερε, μας την βγήκε από αριστερά ο καραδεξιός τού καρακερατά! Ο λόγος περί του Αδώνιδος, του υπουργού υγείας:
"Το μέτρο των 25 ευρώ που ετέθη ακροθιγώς σήμερα, ούτως ή άλλως είναι να εφαρμοστεί από την 1/1/2014 και έχουμε πολύ δρόμο μέχρις εκεί, ενώ το εξετάζουμε σε συνολική μας πρόταση για τους ανασφάλιστους. Εάν το διατηρήσουμε, γιατί μπορούμε να το επαναδιαπραγματευθούμε, θα το διατηρήσουμε μόνο με τέτοιους όρους ώστε τα χρήματα να πηγαίνουν για τους ανασφάλιστους."
Αν δεν έχετε πάρει χαμπάρι για ποιο πράμα μιλάω, πρέπει να σας πληροφορήσω ότι από την επόμενη πρωτοχρονιά, όποτε χρειαστεί (χτύπα ξύλο!) να μπείτε σε νοσοκομείο, θα σκάτε ένα εικοσιπεντάρι στην είσοδο. Φωνάζατε για το ταλληράκι που είχε καθιερώσει ως εισιτήριο ο μέγας αναμορφωτής τής υγείας Λοβέρδος; Φάτε τώρα πέντε τάλληρα στην μάπα σαν μούντζα, από τον έτερο αναμορφωτή με τα βερύκοκκα.
Η πλάκα είναι ότι πριν κανά μήνα, ο βερυκοκκάς είχε δηλώσει σε συνέντευξη τύπου ότι "η αύξηση του εισιτηρίου από τα 5 ευρώ στα 25 ευρώ είναι πολύ μεγάλη για τις σημερινές συνθήκες κρίσης" και υποσχέθηκε ότι "θα διαπραγματευτούμε τον Σεπτέμβριο με την τρόικα την μείωση της αύξησης". Είναι σαφές ότι το έκθετο του Καρατζαφύρερ τα έκανε σκατά με τις διαπραγματεύσεις. Τέλος πάντων. Πάμε παρακάτω.
Εν τάξει, ρε πούστη μου, πέταξες μια μαλακία περί διαπραγματεύσεων και έγινες ρόμπα. Σταμάτα το εδώ, γαμώτο. Μη προσπαθείς να δικαιολογήσεις τα αδικαιολόγητα με μια μαλακία παραπάνω. Τί την ήθελες την χοντράδα για τους ανασφάλιστους; Σαν ροχάλα στην μούρη μας είναι. Δες γιατί:
Λες ότι η επιθυμία σου είναι αυτό το εικοσιπεντάρι να πάει στους ανασφάλιστους. Μάλιστα. Ρε συ, έχεις πάρει χαμπάρι πόσοι είναι οι ανασφάλιστοι σε τούτον τον ρημαδότοπο; Βάλε 1.300.000 άνεργους... πρόσθεσε καμμιά εκατοστή χιλιάδες μικροεπαγγελματιών που χρωστάνε στον ΟΑΕΕ... μέτρα και καμμιά διακοσαριά χιλιάδες άπορους, οι οποίοι δεν μπορούν να βγάλουν χαρτί απορίας επειδή έχουν εκκρεμότητες είτε με την εφορία είτε με κάποιο ταμείο από την εποχή που δεν ήσαν άποροι... Ξεπεράσαμε το ενάμιση εκατομμύριο, ε; Ωραία. Δεν πρέπει τώρα να λογαριάσουμε και τα μέλη των οικογενειών τους; Βλέπεις, το παιδί ασφαλίζεται από τον πατέρα του οπότε αν ο πατέρας είναι ανασφάλιστος επειδή χρωστάει στον ΟΑΕΕ, είναι ανασφάλιστο και το παιδί.
Αν μπερδεύτηκες με τις πράξεις, μη χολοσκάς. Άκου τον πρόεδρο του ΕΟΠΥΥ, τον Δημήτρη Κοντό, που κάνει λόγο για 3.000.000 ανασφάλιστους στην Ελλάδα. Ή άκου την Ομοσπονδία Ενώσεων Νοσοκομειακών Γιατρών Ελλάδας, σύμφωνα με την οποία: "με την επιβολή των μνημονίων δημιουργήθηκε και εδραιώθηκε στην Ελλάδα μία εκτεταμένη ζώνη αποκλεισμού από τις δημόσιες υπηρεσίες υγείας, που αφορά πια το 30% του πληθυσμού, που είναι ανασφάλιστοι, μακροχρόνια άνεργοι, επαγγελματίες και έμποροι που χρεοκόπησαν ή αδυνατούν να πληρώσουν τις ασφαλιστικές τους εισφορές, νέοι επιστήμονες με «μπλοκάκι» (σ.σ.: βάσει νόμου, οι αμειβόμενοι με μπλοκάκι από έναν ή κυρίως από έναν εργοδότη δεν υποχρεούνται σε ασφαλιστικές εισφορές), μετανάστες χωρίς χαρτιά κλπ".
Το κατάλαβες, Άδωνι; Το τριάντα τοις εκατό του πληθυσμού δεν έχει ασφαλιστική κάλυψη. Τρία εκατομμύρια φουκαράδες πρέπει να κόψουν τον σβέρκο τους να πληρώσουν για να έχουν πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας (άσε την σύνταξη, την έχουν ξεχάσει). Σου δίνω τα νουμεράκια αριθμητικώς και ολογράφως για να τα εμπεδώσεις, μιας και τις προάλλες, σε πρωινή εκπομπή τού Μέγκα, είπες κατά λέξη: "Κανείς δεν ξέρει πόσοι είναι ανασφάλιστοι. Σίγουρα είναι πάρα πολλοί". Ε, λοιπόν, τώρα ξέρεις περίπου πόσοι είναι αυτοί οι ανασφάλιστοι.
Εκείνο που με προβληματίζει, π' ανάθεμά σε, είναι που μεριά δεν ξέρεις πόσοι είναι οι ανασφάλιστοι, μεριά τούς τάζεις εικοσιπεντάρια. Ε, λοιπόν! Πώς να μην αμολήσεις κοτσάνα; Πρόσεξε τι εννοώ:
Εφ' όσον υπολογίσαμε τους ανασφάλιστους σε 3 εκατομμύρια, οι ασφαλισμένοι πρέπει να είναι γύρω στα 7 εκατομμύρια. Σωστά; Σωστά. Αν όλοι αυτοί αρρωστήσουν μεσ' στην χρονιά και μπουν στο νοσοκομείο, θα μαζέψεις 7 εκατομμύρια εικοσιπεντάρια (θεωρητικά πάντα, γιατί τα νοσοκομεία που άφησες δεν φτάνουν ούτε για έναν στους δέκα). Δηλαδή, ένα σκάρτο εξηντάρι για κάθε ανασφάλιστο. Έτσι θα καλύψεις τους ανασφάλιστους, ρε συ; Με ένα εξηντάρι κι αυτό θεωρητικό; Τέτοια γαλαντομία;
η εξομοίωση του κομμουνισμού με τον φασισμό - μια χυδαία πρακτική
Πίσω απ’ την θεωρία των άκρων βρίσκεται πάντα η εξομοίωση του κομμουνισμού με τον φασισμό. Ο στόχος πάντα είναι η δαιμονοποίηση του κομμουνισμού. Για όσους είναι πληροφορημένοι, ακούγεται κοινότυπο να πει κάποιος ότι η εξομοίωση του κομμουνισμού με τον φασισμό είναι βασικότατο συστατικό της κυρίαρχης προπαγάνδας, να πει ότι είναι μια χυδαία πρακτική που θελημένα παραβλέπει το οικονομικό υπόβαθρο του φασισμού το οποίο ήταν και είναι ο καπιταλισμός. Το προβλημα είναι ότι αυτός ο εξομοιωτισμός (ας μου επιτραπεί ο νεολογισμός, για συντομία) απευθύνεται σε πολλούς που δυστυχώς είναι από απληροφόρητοι ως και ανιστόρητοι και οι οποίοι, δυστυχέστερα, έχοντας αφομοιώσει αυτήν την στρέβλωση, την αναπαράγουν.
Ο εξομοιωτισμός είναι μια ακραία απολογία της αστικής δημοκρατίας. Ιδιαίτερα όταν εμφανίζεται και στην πιο εκλεπτυσμένη και «πληροφορημένη» εκδοχή του και αφορά το απο κοινού τσουβάλιασμα του λεγόμενου σταλινισμού με τον φασισμό, όπου ο πρώτος όρος υπονοεί όχι απλά την αποδοχή του Στάλιν ως έναν απο τους γνήσιους μεγάλους επαναστάτες, όχι απλά ότι εκφράζει μιαν υποτίθεται νοσταλγία ενός νοσηρά εννοούμενου Σοβιετικού σταλινικού καθεστώτος, αλλά κυρίως ότι, όπως και ο φασισμός-ναζισμός, αποτελεί μια ιδεολογία, νοοτροπία και πρακτική που αφενός εμπνέεται ιστορικά απο μια βίαια καθεστωτική καταστολή της ελευθερίας του ατόμου, και αφετέρου στοχεύει στην εγκαθίδρυση της με βίαιο τρόπο. Παρότι ο αντισταλινισμός δεν εμφανίζεται πάντα απροκάλυπτα σαν αντικομουνισμός, καταλήγει να εκτρέφει την ίδια παρανόηση ότι δεν μπορεί να υπάρχει ένας κομμουνισμός χωρίς τα χαρακτηριστικά αυτού που οι εξομοιωτέςεννοούν ή παρανοούν ως σταλινισμό κι ότι δεν είναι καλύτερος από τον φασισμό. Αυτή η πιο εκλεπτυσμένη εκδοχή του εξομοιωτισμού απευθύνεται σε αυτούς που θέλουν να σκέπτονται.
Το ζήτημα είναι που παροτρύνεται να εστιάζει ο δέκτης της προπαγάνδας αυτής, είτε αρέσκεται στο να θωρεί τον εαυτό του σκεπτόμενο, είτε όχι. Να εστιάζει στην παλελθούσα, στην μελλοντική ουτοπία, ή στην σημερινή πραγματικότητα; Η βρωμιά που απλώνουν οι εξομοιωτές πάνω στην εικόνα του παρελθόντος σοσιαλισμού, στην ιστορία του, είναι συνάμα βρωμιά που προβάλουν στον μελλοντικό κομμουνισμό, στο όραμα του. Το εξωφρενικό είναι ότι όλα τα συστατικά αυτής της βρωμιάς που προβάλλεται στον κομμουνισμό δεν είναι απλές επινοήσεις, αλλά αποτελούν αντανάκλαση, μέσω παραμορφωτικών κατόπτρων, ακριβώς της φρικωδιας του σημερινού καπιταλισμού. Η ωμή καταπίεση, οι ψυχολογικοί και φυσικοί βασανισμοί, οι εξορίες, φυλακίσεις, προσφυγιά, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, οι πολιτικές δολοφονίες, η γραφειοκρατία και η σιχαμερή διαφθορά της, η κατάχρηση εξουσίας – όλα αυτά είναι συστατικά του καπιταλισμούπου προβάλλονται στον κομμουνισμό. Και αυτά χωρίς να αναφέρουμε τα αποκλειστικά καπιταλιστικής φύσης συστημικά χαρακτηριστικά της «δημοκρατίας» που συνιστούν έναν ανελέητο κεφαλαιοκρατικό ολοκληρωτισμό, όπως η εκμετάλλευση, η εξωφρενική σπάταλη, οι κρίσεις, οι πόλεμοι και οι γενοκτονίες στις οποίες οδηγεί.
Το συστηματικό βρόμισμα λειτουργεί σαν «κατευθυνόμενος διαλογισμός» απο τους εξομοιωτές. Επιφέρει «χαλάρωση» απο τον βιωνόμενο σύγχρονο εφιάλτη του καπιταλισμού με «οραματισμούς της φρίκης» που μπορεί να τον αντικαταστήσει.
Ατενίζοντας την πραγματικότητα του καπιταλισμού στις μέρες μας, η εξομοίωση αυτή καθίσταται αηδιαστικά υποκριτική. Για ελευθερία του ατόμου σαν βασικό και οικουμενικό γνώρισμα του σύγχρονου καπιταλισμού μπορούν να μιλούν πλέον μόνο κρετίνοι και κυνικοί.
Ένας λόγος για τον οποίο ο εξομοιωτισμος είναι αποτελεσματικός είναι ότι η «δημοκρατία», για τις ευρύτερες λαϊκές μάζες, ειδωμένη συχνά με μεταφυσικό τρόπο και χωρίς τις εγγενείς αντιφάσεις της, έχει καταστεί απαραβίαστο ταμπού. Ο φασισμός αντιπαρατίθεται απο τους εξομοιωτές στην «ιερή δημοκρατία» ενώ η καπιταλιστική φύση και των δυο (φασισμού και αστικής δημοκρατίας αποκρύβεται), σαν να πρόκειται για ασυμβίβαστα και άλληλο-αποκλειόμενα συστήματα.
Εκτός αυτού που είναι κραυγαλέα έκδηλο – ότι δηλαδή οι δικτατορίες, συνήθως σε χώρες του λεγόμενου αναπτυσσομένου καπιταλισμού, επιβάλλονται με απαράμιλλο κυνισμό από τους «δημοκρατικά» εκλεγμένους εκπρόσωπους «δημοκρατιών» του αναπτυγμένου καπιταλισμού – πίσω από την επίφαση δημοκρατίας στον καπιταλισμό κρύβονται μηχανισμοί άσκησης εξουσίας πολύ ποιο αποκλειστικοί και απόλυτοι από αυτούς που χαρακτήρισαν τον φασισμό και τον ναζισμό του περασμένου αιώνα και την δικτατορία των ημερών μας. Αυτός είναι και ένας λόγος για τον οποίο η «δημοκρατία» είναι το καθεστώς πρώτης επιλογής των αστών. Οι μηχανισμοί αυτοί είναι ποιο αποκλειστικοί διότι ο αποκλεισμός αυτών που είναι οι καθυπότακτοι της εξουσίας, και παραμένουν κάτω και έξω από αυτήν, υφίσταται όχι τόσο επειδή υπάρχουν εμφανή κατασταλτικά συστήματα σε κάθε είδους καπιταλισμό (που όντως υπάρχουν και σε ώρες ανάγκης χρησιμοποιούνται), όχι τόσο επειδή ο περιορισμός της ελευθερίας του ατόμου είναι περισσότερο συστημικός και άρα πιο αποτελεσματικός απο θεσμικός (που είναι επίσης – και αυξάνεται), αλλά επειδή ο καθυπότακτος άνθρωπος στον αναπτυγμένο καπιταλισμό έχει υποστεί μια τεχνητή αναπηρία, έχει καταστεί ανίκανος να διακρίνει τα αιτία, τους όρους και την φύση της καθυπόταξης του. Και σ’ αυτό συνεισφέρει ο εξομοιωτισμός.
Παραδόξως, αυτός ο εξομοιωτισμός, όσο θερμά και να βάλει κατά «παντός είδους ολοκληρωτισμού» στα λόγια, το αποτέλεσμα είναι ότι καθίσταται κύριος και αναντικατάστατος αρωγός και τροφοδότης του φασισμού στην πράξη. «Μα δεν μπορεί αυτό να αληθεύει όταν αυτό που αποκαλείς «εξομοιωτισμό» στρέφεται εναντίον και των δυο μορφών ολοκληρωτισμού», θα ισχυριζόταν κάποιος θιασώτης του. Να όμως που μπορεί, διότι οι εξίσου «απαράδεκτοι» τύποι «ολοκληρωτισμού» τίθενται σε αντιπαράθεση με την «δημοκρατία» η οποία παρουσιάζεται ως το μόνο καθεστώς το οποίο κατοχυρώνει ατομικές ελευθερίες. Όμως - με δοσμένο ότι ο εξομοιωτισμοςθελημένα παραβλέπει τους κεφαλαιοκράτες (πάντα κρυμμένοι πίσω απο το προσωπείο του Φασισμού-Ναζισμού), με δοσμένο επίσης ότι αποκρύπτεται ο καπιταλιστικός χαραχτήρας της αστικής δημοκρατίας - όταν οι συνθήκες ζωής επιδεινώνονται, η αντίδραση ενός τμήματος των λαϊκών μαζών, στους οποίους συστηματικά καλλιεργείται αυτή η λειψή συνείδηση της πραγματικότητας, ευκολότερα χειραγωγείται ώστε να στραφούν εναντίον αυτής της «δημοκρατίας» που φαίνεται να τους εξαθλιώνει. Ευκολότερα καταλήγουν να οραματίζονται αυταρχικές λύσεις. Στο στόχαστρο λοιπόν δεν μπαίνει ο «άφαντος» καπιταλισμός αλλά η «φαύλη δημοκρατία».
«Μα γιατί δεν στρέφονται οι μάζες προς τον κομμουνισμό» θα ρωτούσε ο ίδιος κουτοπόνηρα. Η απάντηση είναι ότι, κόντρα στα μύρια όσα αντίξοα, στρέφονται και προς τον κομουνισμό, αλλά συχνά όχι με την δέουσα ταχύτητα. Μια ανάλυση των λόγων για τους οποίους ο κομμουνισμός, σαν κίνημα, συχνά δεν αναπτύσσεται τόσο ραγδαία όσο ο φασισμός, θα αποτελούσε αντικείμενο ενός άλλου σημειώματος. Μας αρκεί να αναφέρουμε ότι οι λόγοι είναι πολλοί, οι δυο βασικοί απο τους οποίους είναι ότι: όχι μόνο η κρατική μηχανή της αστικής δημοκρατίας παρατάσσεται υπέρ του φασισμού απο τους αστούς, αλλά και όλος ο μηχανισμός παραγωγής ιδεολογίας, σε τέτοιες συνθήκες, πιο έντονα στηρίζει την ιδέα ότι η δικτατορία ενός «μεσσιανικού ηγέτη» είναι προτιμότερη απο την «δημοκρατία», ενώ η δικτατορία του προλεταριάτου ήδηέχει απωθηθεί στο κοινωνικό ασυνείδητο σαν μια οψη της χειρότερης κόλασης που και η σκέψη της «μας... ταράζει». Αυτός ο μηχανισμός παραγωγής ιδεολογίας, που είναι σε ιδιωτικά καπιταλιστικά χέρια, έχει την δύναμη να στηρίξει ή να διαλύσει ένα καθεστωτικό σχήμα, έχει την δύναμη να ανεβάσει ένα συνονθύλευμα εγκληματιών στο πλατύσκαλο της εξουσίας, ή να το μειώσει στο περιθώριο του πολιτικού γίγνεσθαι. Δεν χρειάζεται να πάμε μακριά σε τόπο και χρόνο: Δείτε πως εδώ και τώρα, για παράδειγμα, μετά την άνοδο της δημοτικότητας της ΧΑ, που έγινε δυνατή με συστηματικό λιβάνισμα της απο τον κύριο όγκο των μέσων ενημέρωσης, φαίνεται να μειώνεται ξαφνικά η δημοτικότητα της στο ήμισυ, μετά την αποκάλυψη της εγκληματικής φύσης της απο τα ίδια μέσα. Που σημαίνει ότι αν αυτός ο μηχανισμός ήθελε, θα μπορούσε απο μόνος του να αποτρέψει την εξέλιξη των γεγονότων που αφορούν τον Νεοναζισμό εδώ και, μ' αυτήν την έννοια, ενέχεται σε ηθική αυτουργία για οποιουδήποτε κρίμα έχει διαπραξει.
Αυτό το αστικό, συστημικό πλέγμα παραγωγής ιδεολογίας, είναι υπεύθυνο για την καλλιέργεια των πολιτικών προκαταλήψεων κατά του κομμουνισμού, που απο ένα σημείο και πέρα αυτό-αναπαράγονται. Οι προλήψεις και προκαταλήψεις που καλλιεργούν γίνονται ο υλικός καταλύτης που είτε αδρανοποιεί τις μάζες είτε τις κατευθύνει προς αυταρχικές «λύσεις» του προβλήματος τους οι οποίες τελικά ποτέ δεν είναι λύσεις για τις ίδιες.
Γι αυτό η εν λόγω εξομοίωση αναγκαστικά μετατρέπεται σε στήριξη του πολέμου του φασισμού εναντίον του κομμουνισμού, που δεν είναι απλά ένας πόλεμος ιδεολογιών απο τον οποίο κάποιοι μπορούν να μένουν σε ασφαλή «δημοκρατική» απόσταση και αμέτοχοι. Σ΄ αυτόν συμμετέχουν όλοι, και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς: πρόκειται πάντα για μια επίθεση των πλουτοκρατών εναντίον των εργατών με σκοπό την διαιώνιση της εκμετάλλευσης των τελευταίων απο τους πρώτους.
«Είχαν στα χέρια τους ρόπαλα με τη σημαία της Ελλάδας. Άρχισαν να με χτυπούν και να καταστρέφουν…»
Είμαι στην Ελλάδα έξι χρόνια νόμιμα, έχω άδεια παραμονής και εργασίας και, όλα αυτά τα χρόνια, δεν έχω δημιουργήσει το παραμικρό πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία, ούτε έχω απασχολήσει τις αρχές. Πουλάω νόμιμαπροϊόντα στα πανηγύρια και στις λαϊκές. Εκείνη την ημέρα στη Ραφήνα ήταν όμως μια διαφορετική μέρα. Κάποια στιγμή είδα πολλά άτομα, που αργότερα κατάλαβα ότι ήτανβουλευτές και μέλη της Χρυσής Αυγής, να έρχονται προς τον πάγκο μας. Φώναζαν καιείχαν στα χέρια τους ρόπαλα με τη σημαία της Ελλάδας. Αρχισαν να με χτυπούν και να καταστρέφουν το εμπόρευμα, παρόλο που τους έδειξα όλα τα νόμιμα στοιχεία, άδειες για τον πάγκο που είχα στήσει και αποδείξεις ότι όλα ήταν αγορασμένα. Σοκαρίστηκα και απογοητεύτηκα γιατί τους συνόδευαν αστυνομικοί.
Γύρισα σπίτι στην Αθήνα. Για τρεις μήνες δεν είχα ούτε τά χρήματα ούτε το κουράγιο να κάνω τίποτα, μέχρι που ένας Ελληνας συνάδελφος από τη λαϊκή με πήρε τηλέφωνο και μου ζήτησε να βρεθούμε. Ήθελε να μου δώσει χρήματα για να ξαναστήσω τη μικρή μου επιχείρηση. Έτσι σιγά σιγά άρχισα πάλι να δουλεύω.
Δύο βδομάδες αργότερα, καθώς γυρνούσα από την Κόρινθο, στον προαστιακό συνάντησα πάλι τους φουσκωτούς, μαυροντυμένους της Χρυσής Αυγής. Ηταν πολλοί και φώναζαν τα ρατσιστικά συνθήματά τους. Μόλις είχαμε ανέβει στο τρένο εγώ και ένας φίλος μου. Ήμασταν οι μόνοι αφρικάνικης καταγωγής και ξεχωρίζαμε. Αυτοί ούρλιαζαν. Ήρθε ένας μπροστά μας και άρχισε τις βρισιές:«Γιατί δε γυρνάτε στις χώρες σας, μαϊμούδες» και τέτοια. Άρχισαν να μας χτυπούν με ρόπαλα. Μου έσπασαν το κεφάλι, το πρόσωπο μου είχε γεμίσει αίμα, ο συνάδελφος τα ίδια, πόναγα σε όλο μου το σώμα. Ανέβαιναν από την μια μεριά του τρένου, περνούσαν ένας ένας, μας χτυπούσαν και μετά έπαιρνε σειρά άλλος. To μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι θα πεθάνω και δεν θα δω την οικογένεια μου.
Πήγαμε στο νοσοκομείο και την επόμενη μέρα, στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής, καταγγείλαμε την επίθεση. Δώσαμε και εκατό ευρώ, αν θυμάμαι καλά. Από τότε δεν έχει γίνει τίποτα. Ούτε n πρεσβεία μας δεν έβγαλε μια ανακοίνωση. Στη Νιγηρία υπάρχουν Έλληνες που δουλεύουν. Εδώ γιατί μας θέλουν νεκρούς;
Σχολιο του μπλογκ: Αλλη μια δικαίωση για τους υπαλλήλους του Αλαφούζου (και οχι μόνο) που αναφερόμενοι σε όσους εκτόξευαν πέτρες εναντίον των διαδηλωτών τους αποκάλεσαν αγανακτισμένους πολίτες:
Προτού πιάσουμε τα απεργιακά, ας συνεχίσουμε από εκεί που είχαμε μείνει το ξεφύλλισμα του άλμπουμ με τις αναμνήσεις του φεστιβάλ με το δεύτερο και τελευταίο μέρος τους –θα υπήρχε πιθανότατα και τρίτο, αν η κε του μπλοκ δεν έχανε τις σημειώσεις που κράτησε την τελευταία μέρα.
Τη δεύτερη μέρα, σε κάποια αποστροφή της ομιλίας του ο χιώνης έπιασε το θέμα της χρυσής αυγής. Κι ας πω με την ευκαιρία πως υπάρχουν κάποιες θεματικές ενότητες –καλή ώρα- που οι τηλεοπτικοί μας εκπρόσωποι σε πάνελ κι εκπομπές, ανεξάρτητα από το αν γράφουν πάντα καλά στο γυαλί ή όχι και τόσο, δίνουν ρέστα και χαίρεσαι να τους βλέπεις να τα λένε χύμα και τσεκουράτα. Έτσι κι ο χιώνης λοιπόν είχε μερικές ιδιαίτερα πετυχημένες φράσεις (χωρίς να μένει η απάντησή του στο επίπεδο της ατάκας) για τους χρυσαυγίτες, τα γιουσουφάκια των εφοπλιστών, που εκπαιδεύονταν σε μετανάστες, πριν στραφούν ενάντια στο κίνημα, αλλά θα το βρούνε από το λαό. Κι είχε πλάκα το πώς εστίασε στην ανιστόρητη λογική των ίσων αποστάσεων στα σχολεία μεταξύ του φασισμού και των σοβιετικών, που έδωσαν είκοσι εκατομμύρια νεκρούς στον πόλεμο κατά των ναζί, με επικεφαλής το σφο με το μουστάκι.
-Ε ναι, τι να κάνουμε; Ο στάλιν ήταν επικεφαλής.
Κι έτσι ακριβώς είναι. Μπορούμε άραγε να μιλήσουμε για τη μεγάλη αντιφασιστική νίκη των λαών, χωρίς να αναφερθούμε στο στάλιν και τον κόκκινο στρατό; Όχι σύντροφοι, δεν μπορούμε. Ή μπορείς μήπως να φανταστείς πχ το τραγούδι για «του αδόλφου τα εγγόνια» να μη λέει τίποτα στους στίχους του για το ράιχσταγκ, τον ζούκοφ και το γεωργιανό; Τι θα ‘μενε τότε; Μόνο το ριφάκι και ο σκοπός, άνευ σκοπού και αιτίας;
Κι αυτή εν παρόδω ήταν μάλλον κι η πιο συγκινητική στιγμή του φεστιβάλ –αν και αυτό είναι κάπως υποκειμενικό, λόγω της προσωπικής γνωριμίας με κάποιους υπεραστικούς. Λίγο ο κόσμος που είχε ακούσει το μεσημέρι το τραγούδι στην ελληνοφρένεια και έλεγε κι αυτός τα λόγια, λίγο το θερμό χειροκρότημα, δυο και τρεις φορές πριν τελειώσει καν το τραγούδι και πρωτίστως η συγκυρία που το καθιστούσε εξαιρετικά επίκαιρο, έκαναν τη στιγμή ξεχωριστή. Ως κι ο ουρανός δάκρυσε…
Ο ουρανός; Ε ναι αλίμονο. Λείπει ο μάρτης απ’ τη σαρακοστή κι η βροχή από το φεστιβάλ; Όχι σύντροφοι, δε λείπει. Κι όσο δυνάμωνε η ψιχάλα, τόσο πωρωνόταν ο κόσμος και το συγκρότημα και τραγουδούσε πιο γρήγορα, για να προλάβει να τα πει όλα. Με τραγούδια, όπλα και σπαθιά, ει! Με τραγούδια, όπλα και σπαθιά, ει! Μέχρι που άρχισαν να βγάζουν οι ενισχυτές, κάτι περίεργους ήχους κι έγινε αναγκαστική διακοπή, για να μην έχουμε κάνα ατύχημα.
Αλλά πώς να μη βρέξει σφε αναγνώστη, όταν το πρόγραμμα θα είχε το γνωστό και μη εξαιρετέο λαυρέντη –όχι τον μπέρια, τον άλλον. Σε λίγο στην κεντρική σκηνή θα τραγουδήσει ο λαυρέντης μαχαιρίτσας.
Αυτή ήταν λοιπόν η πιο συγκινητική και πιο άτυχη συνάμα στιγμή του φεστιβάλ. Ας κάνουμε όμως μια μικρή ανακεφαλαίωση σε όσα είδαμε κι ακούσαμε, με μερικές ακόμα στιγμές του φετινού ταξιδιού του φεστιβάλ.
Η πιο «γαμάτη», ψωνίστικη στιγμή: η εμφάνιση του μουζουράκη κι ένα τραγούδι, που έλεγε πόσο ωραίο είναι να είσαι γαμάτος κι ότι το δικό του αστέρι είναι το πιο φωτεινό! Έλα όμως που κάποιες φήμες λένε πως ήρθε τελείως ανιδιοτελώς στο φεστιβάλ, χωρίς να πληρωθεί. Ενώ θα δώσει το «παρών» και στο αυριανό αντιφασιστικό συλλαλητήριο!
Η μεγαλύτερη αμερικανιά: ο βουρλιώτης στη θεσσαλονίκη να λέει τραγουδιστά στο μικρόφωνο: goin’ throughlive, φεστιβάλ κνε θεσσαλονίκη, είκοσι δεκατρία… -κατά το twentythirteenτων άγγλων.
Η πιο προλεκάλτ στιγμή: το στριπτίζ του χρυσαυγίτη στην πάτρα κι η μουσικοχορευτική κίνηση του σφου που τον υποδύθηκε. Δυστυχώς η κε του μπλοκ δεν κατάφερε να εξασφαλίσει εγκαίρως τα σχετικά φωτογραφικά ντοκουμέντα, ούτως ή άλλως όμως μάλλον θα χρειαζόταν βιντεάκι για να αποδώσει το θέαμα σε όλη του τη διάσταση.
Η (παραλίγο) πιο τραυματική σκηνή: η επίδειξη πολεμικών τεχνών. Και οι κάπως απρόθυμοι (δ)εθελοντές, που θύμιζαν λίγο το mrbean, στη σκηνή στην τάξη του τζούντο.
Όση ώρα ήμουν εκεί πάντως, οι μόνοι εθελοντές ήταν κάτι μικρά παιδάκια, που δεν έτρωγαν φυσικά ξύλο και μάθαιναν πώς να κάνουν λαβές στους εκπαιδευτές.
Η πιο γιούχου παρουσία: η μπλε τραγουδίστρια, χωρίς συναγωνισμό. Φέτος έμαθα αναδρομικά και μια περσινή της ατάκα, όπου αφιέρωσε ένα τραγούδι στα παιδιά που έχουν τρίχες στις μασχάλες… Τρίχες στα χέρια, που λέει και στο αστερίξ λεγεωνάριος.
Η πιο τεμπέλα παρουσία: του μπάμπη στόκα, που δεν τραγουδούσε πολλούς στίχους κι έλεγε ‘δικό σας’ πριν καν φτάσει στο ρεφρέν.
Η ατάκα: από τον χαβαλετζή σταρόβα για τους πυξ λαξ. Που τους έβλεπε κάποτε στο θέατρο βράχων στο βύρωνα να ανοίγουν διάλογο με το κοινό τους.
-Θα σπάσουμε τους βράχους; -Ναι…
-Θα σπάσουμε τους βράχους; -Ναι…
Κι άρχιζαν. Άγονη πλήξη…
Αλλά όπως είπε κι ο μίκης, που αποσύρεται από τα κοινά της ελλάδας, την ίδια περίπου περίοδο με το συνονόματο ποντίκι, το κουκουέ είναι ο βράχος μας. Και (προσθέτω εγώ) όσο και αν προσπαθούν να το σπάσουν και να το διαβρώσουν, γίνονται καταγέλαστοι σαν τα δύο τρίτα των πυξ λαξ –συγκεκριμένα, αυτούς που είναι εν ζωή.
Το σαρδάμ: στην ομιλία του κουτσούμπα {αν και το μεταφέρω με επιφύλαξη, όπως μου το μετέφεραν τρίτοι} που (φέρεται να) είπε σε κάποια φάση κάτι σαν : μύλο στο νερό της αντίδρασης… Σα να λέμε, μπούκοβο στον κεφτέ του λαϊκού στρώματος –που δεν πρόκειται να βγάλει ποτέ το τρίτο μέρος.
Η απορία: τη μια μέρα στόκας, την άλλη πλιάτσικας, πόσους πυξ λαξ μπορεί να αντέξει να ακούσει κανείς;
Απορίες για το φεστιβάλ νέων σύριζα -που ‘παίρνει σκυτάλη’ το επόμενο τριήμερο. Γιατί έβαλαν τη φαραντούρη στην κόκκινη σκηνή; Δε θα της πήγαινε περισσότερο η πράσινη; Η μπάντα μπασότι ξέρει πού πήγε να παίξει; Γιατί χαλάει το καλό της όνομα με τέτοιες λάθος επιλογές; Και η κοε θα συνεχίσει τα φεστιβάλ, ή πέρσι ήταν το κύκνειο άσμα τους;
Η πιο ευρηματική σκηνή: οι τρόποι που σκαρφίστηκε ο πολυμήχανος λαός, για να γλιτώσει από τη βροχή και τις συνέπειές της. Αγόρασε στεγνά μπλουζάκια από τη διεθνούπολη, έστησε πρόχειρες κατασκευές για να κρυφτεί από κάτω, κατέφυγε μέχρι και στις χημικές τουαλέτες, όπως μπορεί να μας βεβαιώσει ο θρυλικός εφτάς και η φαμίλια του. Δεν χτύπησε όμως το κακό στη ρίζα του κι άφησε το λαυρέντη να τριγυρνά ελεύθερος.
Η καλύτερη ιδέα: την είχαν όσοι πήγαν να δουν την έκθεση με τα ταμπλό, όσο μιλούσε ο γγ στην κεντρική και δεν είχε τόση κίνηση. Εκεί μπορούσε να δει κανείς (μεταξύ πολλών κι αξιόλογων άλλων) τα στιγμιότυπα της παρακμής: το μπρεζνιεφικό σύνταγμα του 77’ με σύνθημα ‘για την ειρήνη’, τον αρτόμ ταρασόφ, πρώτο σοβιετικό εκατομμυριούχο επί περεστρόικα, τις ουρές στα πρώτα μακ ντόναλντ το 89’ και τα προεδρεία του 20ού (56’) και του 28ου και τελευταίου συνεδρίου (1990) του κκσε. Τρόμος..
Οικονομικά επωφελής ιδέα: να ανοίγαμε τη δεύτερη μέρα έναν πάγκο που να πουλούσε ομπρέλες με το σήμα του κόμματος. Και στη γιγαντοοθόνη να έπαιζε το προεκλογικό μας σποτάκι: έρχεται θύελλα. Το κουκουέ επιβεβαιώνεται.
Δεύτερη επωφελής ιδέα: να ερχόταν την τρίτη μέρα (κατά τας γραφάς), που γινόταν ο απόλυτος πανικός (ρεκόρ προσέλευσης στο τρίτση, όπως ανακοινώθηκε στην κεντρική από τα μικρόφωνα) κάποιος πλανόδιος και να πουλούσε στη μαύρη αγορά καρέκλες σε αστρονομικές τιμές.
-Συγνώμη, την χρειάζεστε αυτήν την καρέκλα;
-Μα αφού κάθομαι πάνω της…
-Ναι, αλλά την χρειάζεστε;
Σταθερές αξίες: τα καλοταϊσμένα παπάκια, η βροχή, οι λουκουμάδες, τα μπιχλιμπίδια στο κιόσκι του ελληνοκουβανικού, η ιε της κετουκε με χρέωση στη σύγχρονη εποχή και μια σειρά από αυτές τις μικρές λεπτομέρειες που μας κάνουν ευτυχισμένους.
Χαρήκαμε που είδαμε: τους υπεραστικούς, τους εν καρδία και τη νατάσα μποφίλιου, κυρίως για τη στάση και τις δηλώσεις της απέναντι στην χρυσή αυγή, πολύ πριν γίνει της μόδας και ντυθεί ‘αντίφα’ κι ο πρετεντέρης ακόμα.
Η μεγάλη απουσία: η σούλα βαζούρα στη λαϊκή
Θέλουμε να δούμε του χρόνου: τον πέτρο πουντίδη (τοτέμ)
Δεν τρέχει και κάτι αν δεν ξαναδούμε: το στόκα, τον πλιάτσικα και το μύρωνα στρατή.
Ευχαριστούμε πολύ το λαυρέντη μαχαιρίτσα και τους μουσικούς του. Και τώρα…