25 Δεκ 2016

Μυτιλήνη. Χριστούγεννα του 1944

 Μυτιλήνη. Χριστούγεννα του 1944



Κυριακή, παραμονή Χριστούγεννα του 1944. Στις εφτά το πρωί, μαθεύτηκε σ' ολόκληρη την πόλη, πως απ' την αυγή άραξαν όξω απ' το λιμάνι έξι καράβια, μεταγωγικά γεμάτα μαύρους και τρία πολεμικά Εγγλέζικα.
Στα μπλόκια είχαν κιόλας ξεφορτώσει έξι στρατιωτικά αυτοκίνητα. Τα φύλαγαν δυό μαύροι. Στο ίδιο μέρος ήταν κι άλλα φορτηγά που από καιρό είχαν φέρει στο νησί οι Άγγλοι.

Η μέρα ήταν βαριά και κρύα. Φυσούσε δυνατός αγέρας κι ώρες ώρες έριχνε χιονόνερο. Τα χωνιά γυρίζουν στις γειτονιές και ειδοποιούν τον κόσμο. «Οι δολοφόνοι του γενναίου λαού της Αθήνας και του Πειραιά, ο Παπανδρέου κι ο Σκόμπι, θέλουν να ματοκυλίσουν και το ηρωικό νησί μας, θέλουν να φέρουν μια μαύρη τρομοκρατία για να μας υποδουλώσουν. Έξι πλοία με αραπάδες βρίσκονται στο λιμάνι της Μυτιλήνης. Νιάτα και λαέ! Εμπρός, όλοι άντρες γυναίκες και παιδιά να ζητήσουμε να φύγουν απ' το νησί μας οι μαύροι, θάνατος στο φασισμό - Λευτεριά στο λαό».

Όλοι που βρίσκονταν στην προκυμαία, τριγυρνούσαν ανήσυχοι κι όλοι αναρωτιόνταν για το τι έμελλε να γίνει. Θα βγουν; Είναι περαστικοί; Τί ζητούν από μας; Όσο ψήλωνε η μέρα, πύκνωνε κι ο κόσμος. Όσα μαγαζιά είχαν ανοίξει, έκλεισαν. Η απεργιακή Επιτροπή που από καιρό βρισκόταν σ' επιφυλακή κήρυξε γενική απεργία. Σ' όλο το νησί. Οι Ελασίτες και η Πολιτοφυλακή βρισκόταν στις θέσεις τους. Κι ο κόσμος όλο και κατέβαινε.

Στις εννιά η ώρα απ' ένα μεταγωγικό άρχισαν να κατεβαίνουν αραπάδες σε τορπιλάκατο. Με γυλιό στον ώμο και πάνοπλοι. Ετοιμαζόταν να βγουν. Τα χωνιά μπήκαν πάλι σ' ενέργεια. Έτσι μαζεύτηκε πολύς κόσμος. Τώρα όλοι τραβούσαν κατά το ταχυδρομείο, κατά κει είχε τιμόνι και η τορπιλάκατο. Αξιωματικοί του ναυτικού, και ναύτες πολέμησαν να κρατήσουν τον κόσμο στα σύρματα. Το πλήθος έσπασε τη ζώνη κι όλοι φώναζαν «πίσω, δε σας θέλουμε».

Πολλές γυναίκες έπεσαν απάνω στο αποβατικό σκάφος και φώναζαν «χτυπάτε». Οι μαύροι κοιτούσαν με απορία τον κόσμο που με κανένα τρόπο δεν τους άφηνε να πατήσουν πόδι στη γη. Ο κόσμος κατεβαίνει, όλο κατεβαίνει. Οι μπούκες των πολυβόλων είναι γυρισμένες κατά πάνω του. Δε δείλιασε κανένας. Γυναίκες βγάζουν τα τσόκαρα και τα σηκώνουν καταπάνω στους μαύρους που σαστισμένοι συμαζεύουνται μέσα στην τορπιλάκατο. Το πλήθος την αβαρέρνει με αμέτρητα χέρια.
Η απόβαση δε μπορούσε να γίνει εκεί. Η τορπιλάκατο έκανε πίσω κι έβαλε τιμόνι ολοταχώς κατά τα μπλόκια. Όλοι τρέχουν κατά κει.

Φτάνουν πάνω στην ώρα. Ένας ναύτης προσπαθεί να ρίξει κάβο, τον περνούν και τον πετούν στη θάλασσα. Μια, δυο, τρεις φορές. 'Έβλεπες γυναίκες να ζητούν να τον κόψουν με τα δόντια. Μια στιγμή κατάφεραν να δέσουν. Κάποιος έκοψε το σκοινί με μαχαίρι. Κι' όλο το πλήθος φώναζε «πίσω, πίσω, δε σας θέλουμε». Ένας ναύτης πάτησε τα χέρια ενός παιδιού που 'χε κολήσει στην τορπιλάκατο. Τα χέρια δεν παράτησαν το σφίξιμο. Το παιδί πολεμά ν' ανέβει στην τορπιλάκατο να χτυπήσει τους μαύρους. Το πλήθος ουρλιάζει. Ο αγέρας πάγωνε τους ανθρώπους· η βροχή τους μούσκεβε μα δεν έφευγε κανένας. Έφυγαν οι μαύροι η τορπιλάκατο πλεύρισε το καράβι· ο στρατός μπήκε πάλι στο μεγάλο μεταγωγικό.

Εξακολουθεί να βρέχει· η προκυμαία γεμίζει κόσμο. Κατεβαίνουν από παντού. Τραγουδούν τον αντάρτικο. Στα μπλόκια οι γυναίκες κάθουνται και περιμένουν. Τις δέρνει το χιονόνερο κι η παγωμένη αλισάχνη. Ο αγέρας δυναμώνει. Ο κόσμος μαζεύει ξύλα κι ανάβει φωτιές· στήνονται πρόχειρες σκηνές με τέντες από αυτοκίνητα.

Η επιτροπή του αγώνα που ανέβηκε στα πλοία, κάθισε τρεις ώρες. Φαίνεται πως η απάντηση του Τόρνμπουλ είναι τούτη: οι μαύροι θα βγουν ό,τι και να γίνει. Τα χωνιά ρίχνουν το σύνθημα να μη φύγει κανένας. Δεν έφυγε κανένας. Τραγουδάν τον αντάρτικο και σφίγγουν τις γροθιές. Βρέχει. Κρυώνει. Μα δεν έφυγε κανένας.

Το απόγιομα παράτησε η βροχή, μα ο αγέρας φυσούσε πιο δυνατός και κρύος. Στις τρισήμιση έφεραν, με κάρα κάστανα και μανταρίνια κι έφαγε ο κόσμος. Λίγα πράματα, ένα δύο κάστανα ο καθένας, μισό μανταρίνι. Για το φαΐ δε νοιαζόταν κανείς. «Εμείς θέλουμε να φύγουν». Έτσι φώναζαν.

Λίγο πιο υστέρα, ένα μικρό σάτι έβανε πλώρη κατά το Μακρύ-γιαλό. Πολύς κόσμος έτρεξε κατά κει και δεν άφησε τους αραπάδες να βγούνε. Έμειναν εκεί πολλοί άνθρωποι να φυλάγουν βάρδια.
Τ' απόγεμα καταφτάνουν συνταγμένοι, οπλισμένοι οι Μοριανοί. Ένα σωρό άνθρωποι με σκουριασμένες χατζάρες, κασμάδες, τσεκούρια και ξύλα. Και με ψυχή.
Έρχουνται οι Αγιασώτες, η αγροτιά της Γέρας, οι βασανισμένοι του Λεσβιακού κάμπου. Μέσα στη νύχτα που άρχισε να πυκνώνει γυαλίζουν παράξενα οι σπάθες, οι μαχαίρες, τα ντουφέκια. Τους καινούριους τους υποδέχουνται οι παλιοί με ζήτω, χαλασμός κυρίου. Όλη αυτή τη νύχτα την πέρασε τόσος κόσμος που έκανε ώρες ποδαρόδρομο, πάνω στην προκυμαία. Μέσα στη λάσπη και στο κρύο. Δε νοιάστηκε κανένας ούτε για φαΐ, ούτε για κρεβάτι. Άναβαν φωτιές να ζεσταθούν και τραγουδούσαν. Η προκυμαία γέμισε φλόγα και τραγούδι.

Αυτή τη νύχτα σηκώθηκαν οδοφράγματα με πέτρες, βαρέλια, αραμπάδες, κάσες και άλλα. Κάθε δρόμος και οδόφραγμα. Ο λαός αγρυπνούσε. Παντού.
Ξημέρωναν τα Χριστούγεννα κι από παντού καταφθάνουν οι αγρότες του νησιού με κασμάδες, τσεκούρια και ντουφέκια. Όλοι μαζώνονται στην προκυμαία και στα μπλόκια. Ο κόσμος δείχνει μεγάλη αποφασιστικότητα.

Απ' την αυγή άρχισαν πάλι τα χωνιά τη δουλειά τους «Όλοι στα μπλόκια. Όλοι στο πόδι». Άρχισαν να χτυπούν και καμπάνες. Όλοι περιμένουν. Ο καθένας πηγαίνει στη θέση του.

Όλη τη μέρα η πόλη ήταν έρημη. Η μέρα πέρασε με πολύ νευριασμό. Το κρύο τρυπούσε κόκαλο, ο κόσμος δίχως ρούχο, ξυπόλυτος, μισοχορτάτος, νηστικός, είναι αποφασισμένος για όλα.

Αργά το βράδυ, ήταν εφτά η ώρα, το μεγάλο πολεμικό ανέβασε σήμα μάχης. Τα μεταγωγικά ανάβουν τα φώτα τους οι μαύροι ετοιμάζονται πάλι να μπαρκάρουν· χτυπούν καμπάνες, παίζουνε σάλπιγγες, αντηχούν τα χωνιά. Χαλά ο κόσμος. Το πλήθος τρέχει στα μπλόκια με αλαλαγμούς. Με γυμνωμένα σπαθιά κι ορθά πελέκια. Μπροστά στην αποφασιστική στάση που κρατά ο λαός οι μαύροι κάνουν πίσω. Τα φώτα έσβυσαν και το πλήθος καταλάγιασε.

Φυσά, βρέχει, κρύο και λάσπη. Οι κουρασμένοι ζητούν απάνεμο μέρος να ζεσταθούν λίγο, να γύρουν. Πολλοί βολεύονται σε κοντινά σπίτια, σε κέντρα της προκυμαίας. Κείνη τη βραδιά κάπου στην προκυμαία, κεφαλοδεμένες αγρότισες χορεύουν γύρω απ' τη φωτιά το χορό του Ζαλόγγου «Έχετε γειά βρυσούλες...».

Κοντεύουν μεσάνυχτα. Χωνιά, σάλπιγγες και καμπάνες. Οι μαύροι αρχίζουν στα πλοία μανούβρες. Μα δεν είναι τίποτα. Ο λαός αγρυπνά παντού. Την αυγή στις πέντε πάλι τα ίδια.

Την άλλη μέρα και στις 27 οι μαύροι δεν έδειξαν καμιά διάθεση για απόβαση. Στις 28 το φορτηγό που ήταν πλευρισμένο στο εξωτερικό λιμάνι, βγήκε έξω στ' ανοιχτά. Άλλο ένα φορτηγό κι ένα αντιτορπιλικό έφυγαν. Την άλλη μέρα κατά το βράδυ έφυγαν κι άλλα καράβια. Απόμεινε ένα μονάχα φορτηγό κι ένα πολεμικό. Μαθεύτηκε πως ήρθανε στην Αθήνα ο πρωθυπουργός της Αγγλίας Τσώρτσιλ κι ο Ήντεν. Ο Ταξίαρχος περίμενε κι αυτός το τι θα γινόταν στην Αθήνα. Οι μέρες και οι νύχτες πέρασαν ήσυχες. Απ' την προκυμαία όμως δεν έφυγε κανένας. Όλοι έμειναν στις θέσεις τους. Μέρα και νύχτα.

Στις τέσσερις αυτές μέρες έγιναν πολλές διαδηλώσεις κι ο λαός ενέκρινε διάφορα ψηφίσματα. Στις 27 ο λαός απαίτησε να φύγει ο Νομάρχης. Ο κ. Κόντης όλες αυτές τις μέρες στάθηκε ξένος στον πόνο του λαού. Απ' τις 27 του μήνα, μέρα Τετάρτη πήγε στη Νομαρχία το παλιό νομαρχιακό συμβούλιο.

Οταν ο φασισμός εμφανίζεται σαν "πατριωτισμός"


Με τη συμμετοχή βουλευτών της Χρυσής Αυγής στην
αντιπροσωπεία που επισκέφτηκε πρόσφατα ακριτικά
νησιά του Αιγαίου, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δίνει
άλλοθι στους φασίστες να πουλάνε πατριωτισμό
Με δύο πρόσφατες παρεμβάσεις του, ο φυρερίσκος της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή Μιχαλολιάκος απέδειξε για μια ακόμα φορά με ποιον τρόπο οι φασίστες λειτουργούν ως χρήσιμο και αναγκαίο δεκανίκι των καπιταλιστών και της πολιτικής τους εξουσίας. Ανήμερα της 28ης Οκτώβρη, επιχείρησε να αποδώσει τα εύσημα για την πάλη του ελληνικού λαού ενάντια στην ιταλική εισβολή στον δικτάτορα Μεταξά και το αποκαλούμενο «εθνικιστικό κράτος».
Ο ιδεολογικός απόγονος των δοσίλογων και των ταγματασφαλιτών προσπάθησε να εμφανιστεί ως πατριώτης, εξαπολύοντας έναν οχετό ενάντια στους κομμουνιστές. Συσκοτίζει τα πράγματα αναφερόμενος στο κράτος ως έναν ουσιαστικά αταξικό μηχανισμό, που ο χαρακτήρας του καθορίζεται από τον ιδεολογικό μανδύα που φοράει κάθε φορά η αστική τάξη: πότε «φιλελεύθερο», πότε «εθνικιστικό».
Στην ομιλία του στη Βουλή για τον προϋπολογισμό, επιτιθέμενος φαινομενικά στον πρωθυπουργό για το πρόσφατο ταξίδι του στην Κούβα, κατέφυγε σε έναν ωμό αντικομμουνισμό και «πτωματολογία» ενάντια στην Κουβανική Επανάσταση, χρησιμοποιώντας αυτούσια τα επιχειρήματα των ιμπεριαλιστικών επιτελείων. Μ' ένα σμπάρο, δυο τρυγόνια!
Και ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζεται ως δήθεν αριστερή, μαρξιστική πολιτική δύναμη, και τα λαϊκά στρώματα εξαπατούνται με το ιδεολόγημα ότι τα προβλήματά τους μπορεί να λυθούν με μια «εθνική πολιτική» (δες και τις παράτες στο Καστελόριζο, όπου δήθεν «χτυπά η καρδιά της Ελλάδας») και όχι με το ξεδίπλωμα της ταξικής πάλης μέχρι την επαναστατική ανατροπή της αστικής εξουσίας.
Η αντίληψη για ένα υπερταξικό κράτος
Οι θέσεις της Χρυσής Αυγής για το κράτος δεν αποτελούν κάτι το καινούργιο. Βασική ιδεολογική σταθερά της αποτελεί η αντίληψη για ένα «λαϊκό κοινωνικό» κράτος, πολιτική οργάνωση του έθνους, που αποτελεί δήθεν αναγκαιότητα προκειμένου να αναπτύσσεται το έθνος. Το κράτος, διαμέσου της ισονομίας και της «πολιτικά ιεραρχημένης κοινωνικής ισότητας», εξασφαλίζει ότι «δεν υπάρχει κοινωνική διαστρωμάτωση με βάση τις εισοδηματικές - οικονομικές τάξεις. Οι λαϊκές τάξεις είναι συνεργαζόμενες οργανικά, ομάδες ανθρώπων με άλλες παραγωγικές ειδικές ικανότητες και δεξιότητες η κάθε μια».
Η τέτοια αντίληψη του κράτους ως εργαλείου που εξυπηρετεί την αναπαραγωγή ενός δήθεν αέναου («καθαρού») έθνους, συσκοτίζει τον ταξικό χαρακτήρα του αστικού κράτους ως οργάνου επιβολής των συμφερόντων του κεφαλαίου. Το έθνος - κράτος αποτέλεσε ιστορικό συνοδοιπόρο του ανερχόμενου καπιταλισμού και ποτέ δεν στηρίχτηκε σε μια φυλετική καθαρότητα. Ολα τα μεγάλα έθνη - κράτη αποτέλεσαν χωνευτήρια διαφορετικών εθνοτήτων, λαοτήτων και φυλών, στο μέτρο και στο βαθμό που αυτό εξυπηρετούσε την αναγκαία για το κεφάλαιο διαμόρφωση μιας ενιαίας εθνικής ταυτότητας.
Οι προπαγανδιστικές κορόνες της εγκληματικής οργάνωσης ενάντια στη μεγάλη ιδιοκτησία («πλουτοκρατική ολιγαρχία») και η ανάθεση στο αστικό («εθνικιστικό») κράτος να περιορίζει την «ασύδοτη» λειτουργία της, μέσα και από τη λειτουργία κρατικών επιχειρήσεων, υποκρύπτουν το γεγονός ότι ο χαρακτήρας του κράτους δεν εξαρτάται από το αν ασκεί περισσότερη ή λιγότερη επιχειρηματική δραστηριότητα. Το εύρος της επιχειρηματικής δραστηριότητας του αστικού κράτους καθορίζεται, σε κάθε δεδομένη συγκυρία, από τις αναγκαιότητες αναπαραγωγής του συνολικού κοινωνικού κεφαλαίου και όχι από κάποιες γενικές αρχές κοινωνικής δικαιοσύνης.
Οι αντιλήψεις της Χρυσής Αυγής για το κράτος δεν θέτουν υπό αμφισβήτηση την ταξική διαίρεση της κοινωνίας, άρα την ίδια την ουσία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Επιχειρούν να εγκλωβίσουν την εργατική τάξη στους σχεδιασμούς των αστών στο όνομα του κοινού εθνικού συμφέροντος, καλλιεργώντας την αυταπάτη ότι είναι δυνατόν η ταξική διαίρεση να μην οδηγήσει σε «κοινωνική διαστρωμάτωση».
Η ισότητα των ευκαιριών και η ισονομία αποτελούν θεμελιώδεις αρχές του αστικού κράτους από τα γεννοφάσκια του, δίχως βέβαια να αποτρέπουν στο ελάχιστο την εμφάνιση των «ολιγαρχιών του χρήματος». Σε τελική ανάλυση, και η πολιτική πρόταση της ΧΑ δεν επιζητεί την κατάργηση (απαλλοτρίωση) αυτών των ολιγαρχιών, αλλά την αξιοκρατική δήθεν ανάδειξή τους μέσα από τη διαμεσολάβηση του «λαϊκού κράτους» και του εθνικισμού.
Υποκρύπτεται, ακόμα, ότι η εναλλαγή στις κρατικές μορφές της αστικής διακυβέρνησης, το πέρασμα από κοινοβουλευτικές μορφές σε ανοιχτά δικτατορικές - φασιστικές, ανταποκρίνεται στα κάθε φορά συμφέροντα και αναγκαιότητες της αστικής τάξης. Το αστικό κράτος, υπό τη μορφή της μεταξικής δικτατορίας, εξυπηρετούσε τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών συμμάχων της, πρώτα και κύρια της Αγγλίας. Οχι μόνο τσάκισε όλα τα λαϊκά δικαιώματα και τις ελευθερίες, αλλά έμπλεξε βαθιά τον ελληνικό λαό στο κουβάρι των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και στις προετοιμασίες της νέας παγκόσμιας ανθρωποσφαγής.
Η πορεία προς το Β' Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο
Ο Μιχαλολιάκος επιχειρεί με κουτοπόνηρη αφέλεια να απαλλάξει την εγκληματική συμμορία του από το στίγμα της ιδεολογικής συμπόρευσης με το φασισμό, επαναλαμβάνοντας τις γνωστές συκοφαντίες ότι το ΚΚΕ πήρε θέση «εναντίον του πολέμου ακολουθώντας τη γραμμή της Μόσχας και του ίδιου του Στάλιν, ο οποίος είχε δηλώσει στην "Πράβδα" στις 30 Νοεμβρίου του 1939 ότι δεν επετέθη η Γερμανία εναντίον της Αγγλίας και της Γαλλίας, αλλά συνέβη ακριβώς το αντίθετο». Πριν δούμε τη στάση του ΚΚΕ στο ξέσπασμα του ελληνοϊταλικού πολέμου, έχει σημασία να σταθούμε στο πώς η ανθρωπότητα οδηγήθηκε στο νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Στα χρόνια πριν το ανοιχτό ξέσπασμα του πολέμου, οξύνθηκε η διαπάλη ανάμεσα σε δύο ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα: το ένα έθετε ανοιχτά το ζήτημα για ένα νέο ξαναμοίρασμα του κόσμου και μια αλλαγή των συνόρων στην Ευρώπη (Γερμανία, Πολωνία, Ουγγαρία, Ιταλία), ενώ το αντίπαλο στρατόπεδο επιζητούσε τη διατήρηση του υπέρ του στάτους κβο. Το δεύτερο στρατόπεδο αντιπροσωπευόταν σε παγκόσμιο επίπεδο από τις Ηνωμένες Πολιτείες και, στην Ευρώπη, κυρίως από τη Γαλλία.
Οι σχεδιασμοί στα διάφορα ιμπεριαλιστικά επιτελεία περιλάμβαναν ως αναπόσπαστο κομμάτι τους το χτύπημα και το αδυνάτισμα της σοβιετικής εξουσίας, παρόλο που η οξύτητα των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών έκανε δύσκολη τη δημιουργία ενός ενιαίου αντι-σοβιετικού μπλοκ. Το 1938 αποτέλεσε μια εξαιρετικά αποκαλυπτική χρονιά όσον αφορά τους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστικών επιτελείων ενάντια στη Σοβιετική Ενωση, αλλά και σχετικά με το πόσο απατηλή ήταν η ελπίδα ότι οι μικρότεροι λαοί μπορούσαν να «ακουμπήσουν» πάνω στα μεγάλα ιμπεριαλιστικά κράτη για την εθνική ανεξαρτησία τους.
Η προσάρτηση της Αυστρίας στη Γερμανία το Μάρτη του 1938 ακολουθήθηκε το Σεπτέμβρη του 1938 από τη διαβόητη Συμφωνία του Μονάχου μεταξύ Γερμανίας, Ιταλίας, Αγγλίας και Γαλλίας, Συμφωνία που οδήγησε στο διαμελισμό της Τσεχοσλοβακίας και σφράγισε ουσιαστικά τη μοίρα της για τα αμέσως επόμενα χρόνια.
Οι θριαμβολογίες των Αγγλο-γάλλων ιμπεριαλιστών ότι, με τη Συμφωνία, «η παγκόσμια ειρήνη είχε εξασφαλιστεί για 50 χρόνια τουλάχιστον» αποδείχτηκαν πολύ γρήγορα κενό γράμμα. Στην πραγματικότητα, η αιχμή της Συμφωνίας του Μονάχου στρεφόταν εναντίον της Σοβιετικής Ενωσης. Η συμφωνία όχι μόνο δεν απομάκρυνε τον κίνδυνο ενός νέου παγκόσμιου πολέμου, αλλά τον έφερε πιο κοντά.
Βλέπουμε, λοιπόν, παρά τις φαιδρότητες του Μιχαλολιάκου, ότι ήταν οι Αγγλο-γάλλοι ιμπεριαλιστές που έστρωσαν με ροδοπέταλα το δρόμο του Χίτλερ προς τον πόλεμο και όχι η Σοβιετική Ενωση και ο Στάλιν. Η Σοβιετική Ενωση έδινε μια τιτάνια μάχη για να προλάβει να ολοκληρώσει την πολεμική προετοιμασία της και να καθυστερήσει όσο μπορούσε την αναμενόμενη γερμανική επίθεση. Σ' αυτήν την κατεύθυνση, είχε ιδιαίτερη σημασία να αξιοποιηθούν από τη σοβιετική εξωτερική πολιτική όλες οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις, ώστε να μη σχηματιστεί ένα ενιαίο μέτωπο στήριξης από όλα τα ιμπεριαλιστικά κέντρα της στρατιωτικής επίθεσης ενάντια στην ΕΣΣΔ.
Τα γεγονότα αποδεικνύουν ότι ο ελιγμός της ΕΣΣΔ με την υπογραφή του Συμφώνου Ρίμπεντροπ - Μολότοφ το καλοκαίρι του 1939 ήταν μονόδρομος για να εξασφαλιστούν 20 κρίσιμοι μήνες για τη σοβιετική πολεμική προετοιμασία, για να δοθούν με καλύτερους όρους οι μεγάλες μάχες της Μόσχας και του Στάλινγκραντ, που προετοίμασαν την τελική συντριβή του φασισμού.
Το ΚΚΕ και η ιταλική εισβολή στην Ελλάδα
Η ιταλική εισβολή στην Ελλάδα τον Οκτώβρη του 1940 βρήκε το ΚΚΕ βαριά χτυπημένο από τη μεταξική δικτατορία, με το συντριπτικό μέρος της καθοδήγησής του στα μπουντρούμια του αστικού κράτους.
Μέσα στις ασφυκτικές αυτές συνθήκες, όταν ο Μεταξάς είχε καταφέρει να δημιουργήσει, από κομματικά στελέχη που πέρασαν ανοιχτά με το μέρος του ταξικού εχθρού, ακόμα και χαφιέδικη «ΚΕ» (τη λεγόμενη «Προσωρινή Διοίκηση»), ο ΓΓ του ΚΚΕ, ο Νίκος Ζαχαριάδης, έδωσε με το πρώτο γράμμα του (στις 31 Οκτώβρη) την κατεύθυνση της λαϊκής πάλης, την ανάγκη οι κομμουνιστές να πρωτοστατήσουν στην πάλη ενάντια στο φασίστα εισβολέα.
Σκοπός του σημερινού άρθρου δεν είναι φυσικά να επαναλάβει σημεία της κριτικής προσέγγισης του ΚΚΕ σε πλευρές της στρατηγικής του ελληνικού και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος της εποχής εκείνης, που οδήγησαν στην αδυναμία συνδυασμού της πάλης ενάντια στον κατακτητή με την πάλη για την επίλυση του ζητήματος της εξουσίας κατά την έξοδο από τον πόλεμο. Στόχος είναι να απαντηθεί η συκοφαντία ότι οι κομμουνιστές δεν καλούσαν σε πάλη ενάντια στην αστική τάξη της Ιταλίας που εισέβαλε στην Ελλάδα παρά μόνο μετά την επίθεση της Γερμανίας ενάντια στη Σοβιετική Ενωση τον Ιούνη του 1941. Οι Ελληνες κομμουνιστές από την πρώτη στιγμή του πολέμου τοποθετούνται με σαφήνεια ενάντια στον εισβολέα και καλούν σε πάλη ενάντια του.
Στα δύο μετέπειτα γράμματά του, ο Νίκος Ζαχαριάδης φωτίζει το χαρακτήρα του γενικότερου πολέμου που είχε ξεσπάσει ανάμεσα στα δύο ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα και τις προσπάθειες της αστικής τάξης της Ελλάδας να προωθήσει τα συμφέροντά της και με πολεμικά μέσα.
Ο Μιχαλολιάκος, παρουσιάζοντας επιλεκτικά δυο αράδες από το μανιφέστο της «Παλιάς ΚΕ», επιχειρεί να καλλιεργήσει σύγχυση για τη θέση του ΚΚΕ. Πέρα από το γεγονός ότι το κείμενο αυτό έμεινε άγνωστο και δεν επέδρασε στη δράση των μαζών την εποχή εκείνη, έχει σημασία να αναφερθεί ότι δεν αρνούνταν γενικά την πάλη για την ακεραιότητα και την ανεξαρτησία της χώρας, αλλά αμφισβητούσε την κυβέρνηση Μεταξά και καταδίκαζε την έξοδο του στρατού από τα σύνορα της χώρας.
Αυτό που στην πραγματικότητα ενοχλεί τα εθνικιστικά τσιράκια της αστικής τάξης είναι ο πρωταγωνιστικός ρόλος και η μαζική επιρροή που κατάκτησε το ΚΚΕ μέσα στην πάλη ενάντια στους Ιταλούς και Γερμανούς κατακτητές.
Αντίθετα, οι πολιτικοί πρόγονοι της Χρυσής Αυγής, πολλά επιφανή στελέχη του λεγόμενου «εθνικιστικού κράτους», οδηγήθηκαν με μαθηματική ακρίβεια στην ανοιχτή συνεργασία με τον κατακτητή, με τη δημιουργία των κατοχικών κυβερνήσεων, των ταγμάτων ασφαλείας και των άλλων δοσιλογικών οργανώσεων - δημίων του ελληνικού λαού. Φυσικά, οι περισσότεροι από αυτούς δεν είχαν τον παραμικρό ενδοιασμό να αλλάξουν γρήγορα αστικό στρατόπεδο, όταν μετά την Απελευθέρωση η άνοδος της ταξικής πάλης έκανε εξαιρετικά χρήσιμες τις υπηρεσίες τους στις νικήτριες μερίδες της αστικής τάξης.

Τα Χριστούγεννα του μικρού Νικόλα

 Τα Χριστούγεννα του μικρού Νικόλα

Είθισται τέτοιες μέρες να λέμε διάφορες ιστορίες. Κι αν δε μιλάμε για αυτήν που γράφεται από τους λαούς, δεν υπάρχει άλλη, καλύτερη, από αυτές που διηγείται ο Γκοσινί για το μικρό Νικόλα. Και ας έχω σοβαρές ιδεολογικές διαφωνίες για την καινούρια μετάφραση: ποιος Ζοφρουά; Ποιος Σουπιάς; Ποιος Ζοακίμ ή Ιωακείμ; Πού είναι ο Γκοφρουά, ο Ζουμιάς κι ο Γιοακίμ; Όλα όσα αγαπήσαμε; Ο παιδικός μας κόσμος που καταρρέει σα χάρτινος πύργος;

Καλή ανάγνωση, καλές γιορτές.


Πριν τα Χριστούγεννα είναι υπέροχα

Συνήθως, ο μπαμπάς μου λέει πως ο Αϊ-Βασίλης είναι πολύ φτωχός και πως δεν μπορεί να μου φέρει όλα αυτά τα τρομερά πράγματα που του ζητάω, αλλά φέτος θα είναι υπέροχα, γιατί ο μπαμπάς μου υποσχέθηκε πως θα έχω ό,τι ζητήσω.

Σήμερα ήταν η τελευταία μέρα του σχολείου πριν τις διακοπές. Ο Ζοφρουά έχει έναν πολύ πλούσιο μπαμπά, που του αγοράζει πράγματα όλο το χρόνο κι εμείς φυσικά δε ζηλεύουμε γιατί ο Ζοφρουά είναι φίλος μας, αλλά δεν είναι δίκαιο αυτός ο χαζός να παίρνει συνεχώς δώρα ενώ εμείς να παίρνουμε δώρα μόνο στα γενέθλιά μας, τα Χριστούγεννα και όταν ερχόμαστε πρώτοι στα διαγωνίσματα, πράγμα όμως που δε συμβαίνει συχνά, γιατί πρώτος είναι πάντα ο Ανιάν, που είναι το χαϊδεμένο της δασκάλας.

Ο Ζοφρουά δεν πρόλαβε να μας μιλήσει για τα γυαλιά αεροπόρου που του πήραν, γιατί χτύπησε το κουδούνι και αναγκαστήκαμε να μπούμε στη σειρά για να πάμε στην τάξη. Και στην τάξη, η δασκάλα θύμωσε γιατί ο Ζοφρουά κι ο Εντ μιλούσαν μεταξύ τους.

-Ζοφρουά! Εντ! φώναξε η δασκάλα. Θέλετε να μείνετε τιμωρία όλα τα Χριστούγεννα στο σχολείο;
-Εγώ δεν μπορώ, κυία, είπε ο Ζοφρουά. Φεύγω αύριο για σκι στο βουνό.
-Σιγά, αν είσαι τιμωρία, είπε ο Εντ, θα μείνεις στο σχολείο όπως κι εγώ και δε θα φύγεις, είναι απλό!
-Α, έτσι; είπε ο Ζοφρουά. Ο πατέρας μου έχει κλείσει δωμάτια στο ξενοδοχείο και θέσεις στο τρένο, άμα θες να ξέρεις!
-Ησυχία! φώναξε η δασκάλα. Είσαστε ανυπόφοροι!... Νικόλα, ελπίζω να μη σε ενοχλεί που μιλάω την ώρα που μιλάς κι εσύ... Μα τι έχετε πάθει σήμερα, δε σας αντέχω! Μία λέξη ακόμα και όλη η τάξη θα μείνει τιμωρία, Χριστουγεννιάτικα!
-Βλέπεις! είπε ο Εντ.

Και η δασκάλα έβαλε τον Εντ και το Ζοφρουά τιμωρία όρθιους, από τη μια και από την άλλη μεριά του πίνακα. γιατί οι γωνιές της τάξης ήταν πιασμένες από τον Κλοτέρ, που είχε σηκωθεί για μάθημα -αυτός πηγαίνει πάντα στη γωνία, στο βάθος, όταν σηκώνεται για μάθημα- και το Ρούφους, που είχε πετάξει ένα χαρτάκι στο Μεξάν, όπου είχε γράψει, "Στο διάλειμμα πρέπει να σου μιλήσω" και η δασκάλα είχε δει το χαρτάκι και δεν της αρέσει να πετάμε χαρτάκια στην τάξη. Λέει πως αν έχουμε κάτι σημαντικό να πούμε, μπορούμε να περιμένουμε το διάλειμμα για να το πούμε. Και μετά, χτύπησε το κουδούνι και η δασκάλα μας άφησε όλους να βγούμε έξω, ακόμα και τους τιμωρημένους. Είναι πολύ καλή η δασκάλα και επιπλέον μου φαίνεται πως της αρέσει να μένει πού και πού μόνη στην τάξη.

Στην αυλή, ο Μεξάν ρώτησε το Ρούφους τι ήταν αυτό που ήθελε να του πει, αλλά ο Ρούφους του είπε πως δε λέει τίποτα στους χαζούς που αφήνουν τη δασκάλα να τους τσακώνει, όταν τους ρίχνουν χαρτάκια, πως αυτό είχε μόνο να του πει και πως δε θα του ξανάλεγε τίποτα ποτέ πια.

Την ώρα που ο Μεξάν έλεγε στο Ρούφους να του πει παρόλα αυτά εκείνο που ήθελε να του πει, εμείς μαζευτήκαμε γύρω από το Ζοφρουά, που είχε φορέσει τα γυαλιά του αεροπόρου και που μας εξηγούσε πώς τα φορούν όταν κάνουν σκι.

-Εσύ ξέρεις να κάνεις σκι; τον ρώτησα.
-Όχι ακόμα, μου απάντησε ο Ζοφρουά, αλλά στο βουνό, θα κάνω μαθήματα σκι με ένα δάσκαλο και μετά θα πάρω μέρος σε αγώνες, όπως οι τύποι που βλέπουμε στην τηλεόραση και επειδή θα πηγαίνω πολύ γρήγορα, χρειάζομαι γυαλιά αεροπόρου.
-Παραμύθια, είπε ο Εντ.

Αυτό δεν άρεσε στο Ζοφρουά.
-Αυτό το λες γιατί ζηλεύεις! φώναξε ο Ζοφρουά.
-Ας γελάσω, είπε ο Εντ. Άμα θέλω, για τα Χριστούγεννα μπορώ να ζητήσω γυαλιά αεροπόρου και θα μου πάρουν ένα σωρό.
-Παραμύθια! φώναξε ο Ζοφρουά. όταν δεν κάνεις σκι, δεν έχεις το δικαίωμα να έχεις γυαλιά αεροπόρου.
-Τι λες καλέ! είπε ο Εντ. Κι αν θες να ξέρεις, θα ζητήσω να μου πάρουν σκι και θα χρειάζομαι τα γυαλιά του αεροπόρου ακόμα πιο πολύ από σέναμ γιατί θα τρέχω πιο γρήγορα από σένα!

Άρχισαν να δέρνονται και ο Σουπιάς έφτασε τρέχοντας. Ο Σουπιάς, δεν ξέρω αν σας το έχω πει, είναι ο επιστάτης μας και τον φωνάζουμε έτσι γιατί λέει συχνά "Κοιτάξτε με καλά στα μάτια", και μέσα στη σούπα, όταν βράζει, πολλές φορές σχηματίζονται κύκλοι σαν μάτια. Οι μεγάλοι του έβγαλαν αυτό το όνομα.

-Απαίσια παλιόπαιδα! φώναξε ο Σουπιάς. Αυτό είναι το πνεύμα των Χριστουγέννων; Θα συμπεριφέρεστε σαν αγρίμια μέχρι την τελευταία μέρα; Και κατ' αρχήν γιατί τσακώνεστε; Κοιτάξτε με καλά στα μάτια και απαντήστε μου!
-Αυτός λέει πως τρέχει πιο γρήγορα από μένα, με τα παλιοσκί του! φώναξε ο Ζοφρουά.

-Καλά, καλά, είπε ο Σουπιάς. Ούτε κιχ να μην ακούσω. Θα μου κλίνετε και οι δύο το εξής: "Δεν πρέπει να λέω παλαβομάρες στο διάλειμμα, ούτε να συμπεριφέρομαι σαν βάνδαλος, παίζοντας ξύλο στην αυλή του σχολείου, με τις πιο ανόητες δικαιολογίες". Σε όλες τις φωνές και όλους τους χρόνους. Για μετά τις διακοπές. Και τώρα και οι δύο τιμωρία.

-Μα εγώ φεύγω αύριο για σκι! είπε ο Ζοφρουά.
-Παραμύθια, είπε ο Αλσέστ.
Και ο Σουπιάς τον έβαλε τιμωρία.

-Εγώ, είπε ο Κλοτέρ, θα γράψω στον Αϊ-Βασίλη να μου φέρει ένα σύστημα που αλλάζεις ταχύτητες, για το ποδήλατό μου.
-Σε ποιον θα γράψεις; ρώτησε ο Ιωακείμ.
-Στον Αϊ-Βασίλη, φυσικά, απάντησε ο Κλοτέρ. Σε ποιον θέλεις να γράψω, για να ζητήσω αυτό το σύστημα για τις ταχύτητες;
-Ας γελάσω, είπε ο Ιωακείμ. Και εγώ όταν ήμουνα μικρός πίστευα στον Αϊ-Βασίλη. Τώρα όμως ξέρω πως ο Αϊ-Βασίλης είναι ο πατέρας μου.
Ο Κλοτέρ κοίταξε τον Ιωακείμ και μετά χτύπησε το πλάι του κεφαλιού του με το δάχτυλό του.

-Αφού σου λέω πως τον είδα! φώναξε ο Ιωακείμ. Πέρσι, ξύπνησα. Η πόρτα του δωματίου μου ήταν ανοιχτή και είδα τον πατέρα μου να βάζει τα δώρα κάτω από το δέντρο. Αφού το δέντρο κόντεψε μάλιστα να πέσει πάνω του και ο πατέρας μου είπε μια κακή λέξη.

-Ε, παιδιά! είπε ο Κλοτέρ. Λέει πως ο πατέρας του είναι ο Αϊ-Βασίλης! Ας γελάσω! Εσύ μπορεί να είδες τον πατέρα σου, αλλά εγώ είδα τον Αϊ-Βασίλη μέσα σε ένα μαγαζί, με την άσπρη του γενειάδα και την κόκκινη κάπα του, κάθισα κιόλας στα γόνατά του και ένιωσα πολύ άσχημα γιατί με ρώτησε αν ήμουνα καλός μαθητής! Και δεν ήταν ο πατέρας σου!

-Φυσικά και δεν ήταν ο πατέρας μου! φώναξε ο Ιωακείμ. Ο πατέρας μου δε θα δεχόταν να κάτσει ένας χαζός στα γόνατά του!
-Ούτε εγώ, είπε ο Κλοτέρ, θα ήθελα ποτέ να καθίσω στα γόνατα του πατέρα σου, ακόμα και αν με πλήρωναν! Και έπειτα, αν μπει ποτέ στο σπίτι μου και κάνει τον Καραγκιόζη γύρω από το δέντρο μας, ε να ξέρεις, πως ο πατέρας μου θα τον πετάξει έξω, σίγουρα! Ο πατέρας σου ας καθίσει στο δικό του δέντρο που δεν μπορεί καλά-καλά να σταθεί όρθιο!
-Για ξαναπές αυτό που είπες για το δέντρο μας! είπε ο Ιωακείμ.

Και ο Σουπιάς ήρθε πάλι τρέχοντας, γιατί ο Κλοτέρ και ο Ιωακείμ άρχισαν να πλακώνονται στα χαστούκια.
-Αν ο πατέρας μου έχει όρεξη να κάνει τον Καραγκιόζη γύρω από το δέντρο σου, σιγά μην τον εμποδίσει ο δικός πατέρας! φώναζε ο Ιωακείμ. Κι ούτε πρόκειται ποτέ στη ζωή σου να καθίσεις στα γόνατα του πατέρα μου!
-Σκοτίστηκα για τα γόνατα του πατέρα σου! φώναξε ο Κλοτέρ.

Ο Σουπιάς έγινε κατακόκκινος, έδειξε το βάθος της αυλής και είπε χωρίς να κουνάει τα δόντια:
-Τιμωρία εκεί κάτω. Μαζί με τους άλλους. Και θα γράψετε κι εσείς την ίδια τιμωρία.

Και πριν τελειώσει το διάλειμμα, ο Σουπιάς χρειάστηκε να έρθει πάλι για το Ρούφους, που είχε ξαπλώσει κάτω, και το μεξάν που είχε ξαπλώσει πάνω στο Ρούφους και που του έλεγε: "Θα μου πεις τι ήθελες να μου πεις ή δε θα μου πεις;" Και ο Ρούφους έκανε όχι, με το κεφάλι, σφίγγοντας δυνατά τα χείλια του, για να μη μιλήσει.


Και μετά, την τελευταία ώρα, μας έβαλαν στη σειρά στην αυλή και ο διευθυντής ήρθε να μας πει πως μας ευχόταν "Καλά κι Ευτυχισμένα Χριστούγεννα" και πως ήξερε ότι μερικοί ήταν πολύ εκνευρισμένοι, αλλά πως, επειδή άρχιζαν οι διακοπές, θα μας χάριζε όλες τις τιμωρίες. Έχει δίκιο ο διευθυντής, κι εγώ το έχω προσέξει. η δασκάλα κι ο Σουπιάς είναι πάντα πολύ εκνευρισμένοι πριν τις διακοπές και όλο βάζουν τιμωρίες.

Σχολώντας, επειδή όλοι είμαστε μια φοβερή και μεγάλη παρέα φίλων, καθίσαμε λίγο για να ευχηθούμε ο ένας στο άλλον "Χρόνια Πολλά". Ο Κλοτέρ τα ξανάφτιαξε με τον Ιωακείμ και του είπε πως αυτά που είχε πει για τα γόνατα του πατέρα του Ιωακείμ, τα έλεγε για πλάκα και ο Ιωακείμ είπε πως θα ζητούσε από τον πατέρα του να χαρίσει στον Κλοτέρ ένα σύστημα που αλλάζεις ταχύτητες, ο Ρούφους είπε στο Μεξάν αυτό που ήθελε να του πει και του είπε πως είχε δει σε ένα μαγαζί με παιχνίδια κάτι τηλέφωνα που δούλευαν σαν αληθινά. Οπότε, αν ο Μεξάν που μένει δίπλα στο Ρούφους, ζητήσει ένα τέτοιο τηλέφωνο για τα Χριστούγεννα θα ζητήσει κι αυτός κι έτσι θα μπορούν να μιλούν συνέχεια και ο Μεξάν είπε πως αυτή ήταν πολύ καλή ιδέα και πως μπορούσαν κιόλας να φέρουν τα τηλέφωνά τους στην τάξη και να μιλάνε κι έτσι η δασκάλα δε θα θυμώνει με τα χαρτάκια που πετάνε. Κι έφυγαν και οι δύο πολύ χαρούμενοι, για να ζητήσουν τα τηλέφωνα από τους πατεράδες τους. Γελάσαμε πολύ με τον Ανιάν, που μας είπε πως την περασμένη χρονιά είχε ζητήσει τους τρεις πρώτους τόμους μιας τρομερής εγκυκλοπαίδειας και πως φέτος θα ζητούσε τους τρεις τελευταίους, από το Μ ως το Ω. Είναι παλαβός ο Ανιάν! Ο Εντ θα ζητήσει σκι.

Και μετά έφυγα με τον Αλσέστ, που είναι ο καλύτερός μου φίλος, ένας χοντρός που τρώει συνεχώς και που μένει δίπλα στο σπίτι μου.
-Την παραμονή θα έχουμε στο σπίτι μας τη γιαγιά, τη θεία Ντοροτέ και το θείο Ευγένιο, του είπα.
-Στο δικό μας, μου είπε ο Αλσέστ, θα έχουμε γαλοπούλα γεμιστή.

Και μετά κοιτάξαμε τις βιτρίνες της γειτονιάς, που είναι πολύ ωραίες, γιατί έχουν Χριστουγεννιάτικα στολίδια, γιρλάντες, έλατα, χιόνι, γυάλινες μπάλες που λάμπουν, φάτνες και Αϊ-Βασίληδες.

Η βιτρίνα του μπακάλικου του κυρίου Κομπανί ήταν πολύ ωραία. Είχε ένα έλατο από σαρδελοκούτια, με άχνη ζάχαρη γύρω του και μείναμε πολλή ώρα μπροστά στο ζαχαροπλαστείο, γιατί είχε χριστουγεννιάτικα γλυκά και η κυρία του ζαχαροπλαστείου βγήκε έξω και είπε στον Αλσέστ να φύγει, γιατί την εκνευρίζει να τον βλέπει να στέκεται εκεί, ακίνητος, με τη μύτη κολλημένη στη βιτρίνα.

Ακόμα και το μαγαζί που πουλάει κάρβουνα, όπου συνήθως έχει μόνο βρόμικους, μεγάλους σάκους, τώρα είχε μια γιρλάντα με τρεις μικρές λάμπες. Αν μιλάμε για λάμπες, φυσικά, το πιο τρομερό ήταν το μαγαζί με τα ηλεκτρικά όπου όλες οι λάμπες στη βιτρίνα -υπήρχαν ένα σωρό κι απ' όλα τα χρώματα- αναβόσβηναν, συνέχεια και πολύ γρήγορα. Και το φως ήταν τόσο δυνατό που φώτιζε τα παντζούρια του απέναντι σπιτιού. Και μετά, ο Αλσέστ έφυγε τρέχοντας γιατί είχε αργήσει και στο σπίτι του ανησυχούν πολύ, όταν αργεί για φαγητό.

-Πάλι τριγύριζες μετά το σχολείο, μου είπε η μαμά όταν έφτασα σπίτι. Σου αξίζει να μη σε πάρω μαζί μου στο κέντρο, να δεις τα μαγαζιά!
-Αχ ο΄χι μαμά, σε παρακαλώ, μαμά!
Τότε η μαμά γέλασε, είπε "καλά εντάξει, άντε γιατί είναι οι διακοπές των Χριστουγέννων, φάε το απογευματινό σου και μετά θα πάμε".

Έφαγα πολύ βιαστικά, άλλαξα πουκάμισο και πουλόβερ γιατί είχε ένα λεκέ από γάλα και πήραμε το λεωφορείο, που ήταν γεμάτος κυρίες με παιδιά της ηλικίας μου και ήμασταν πολύ στριμωγμένοι, αλλά ήμασταν όλοι πολύ χαρούμενοι, ειδικά τα παιδιά.

Στο κέντρο, ήμασταν ξανά πολύ στριμωγμένοι όπως στο λεωφορείο και τα μαγαζιά είχαν ένα σωρό φώτα που γύριζαν απ' όλες τις μεριές και που φώτιζαν τα σταματημένα αυτοκίνητα που γέμιζαν τους δρόμους και μέσα στ' αυτοκίνητα, οι άνθρωπο φώναζαν και πατούσαν τις κόρνες και ήταν πάρα πολύ ωραία. Ήταν ακόμα πιο ωραία κι από το μαγαζί με τα ηλεκτρικά της γειτονιάς, αλλά ήταν πιο δύσκολο να πλησιάσεις τις βιτρίνες.

-Ωραία ιδέα είχα, να έρθουμε εδώ! είπε η μαμά.
-Ω, ναι, είπα.
-Κυρία μου, επιτέλους μη σπρώχνετε, είπε μια κυρία.
-Δε σπρώχνω κυρία μου. Με σπρώχνουν, απάντησε η μαμά.

Και φτάσαμε μπροστά σε μία βιτρίνα, με κούκλες που κουνιόταν, πολύ αστείες, και σε ένα βαγόνι ήταν ένας χοντρός ελέφαντας και γύρω του κάτι ηλεκτρικά τρένα με τούνελ, ανισόπεδες διαβάσεις, σταθμούς, μικρές αγελάδες, γέφυρες και η μαμά μου είπε να προχωρήσω, κι εγώ της είπα:
-Όχι, άσε με να δω ακόμα λίγο, έλα!

-Μα προχωράτε επιτέλους κυρία μου, είπε η κυρία. Δε βλέπετε πως κλείνετε το πέρασμα; Δεν είστε μόνη σας στο δρόμο.
-Οχ, κυρία μου, είπε η μαμά, σας αρέσει δε σας αρέσει, θα κάνετε όπως όλος ο κόσμος!

Τα τρένα ήταν πολύ ωραία, ιδίως αυτά που είχαν πολύ παλιές ατμομηχανές, αυτά που είχαν φουγάρα απ' όπου έβγαινε αληθινός καπνός.

-Θα προχωρήσετε, ναι ή όχι, κυρία μου; είπε η κυρία.
-Φαίνεται πως δεν έχετε παιδί, κυρία μου, είπε η μαμά. Αλλιώς θα δείχνατε μεγαλύτερη κατανόηση.
-Πώς δεν έχω παιδί; είπε η κυρία. Και μετά φώναξε:
-Ροζέ! Ροζέ! Ροζέ! Πού είσαι Ροζέ; Έλα εδώ αμέσως! Ροζέ! Ροζέ!

Και μετά είδαμε άλλες βιτρίνες με αλογάκια που γύριζαν στα αλήθεια, αληθινά ξύλινα αλογάκια, και υπήρχαν και πολλά μολυβένια στρατιωτάκια και πανοπλίες και  αυτοκίνητα και μπάλες και είπα στη μαμά να μπούμε στο μαγαζί να αγγίξω τα παιχνίδια.

-Μ' όλη αυτή την κοσμοσυρροή; είπε η μαμά. Ούτε να το σκέφτεσαι, Νικόλα! Πρέπει να είναι κανείς τρελός για να μπει εκεί μέσα! Θα έρθεις άλλη μέρα με τον μπαμπά.

Αλλά δεν μπορούσαμε να φύγουμε γιατί μας έσπρωχνε όλος αυτός ο κόσμος και αναγκαστήκαμε να μπούμε στο μαγαζί και η μαμά είπε, "καλά, ας κάνουμε μία μικρή βόλτα, αλλά θα ξαναβγούμε αμέσως".

Ανεβήκαμε από την κυλιόμενη σκάλα. Εμένα μου αρέσει η κυλιόμενη σκάλα, αλλά εκεί, στα παιχνίδια, δεν μπορούσα να δω και πολλά εξαιτίας των μεγάλων που ήταν παντού και γι' αυτό είναι πιο βολικό να πηγαίνω στα μαγαζιά με τον μπαμπά, γιατί αυτός με σηκώνει ψηλά και μπορώ να δω. Είναι πολύ δυνατός ο μπαμπάς.

Υπήρχε μια ουρά με παιδάκια που περίμεναν να μιλήσουν στον ΑΪ-Βασίλη και στην ουρά ήταν και ένας μεγάλος, ένας κύριος που έμοιαζε θυμωμένος και που κρατούσε από το χέρι ένα πολύ μικρό παιδί, που έκλαιγε και που φώναζε πως φοβόταν και πως δεν ήθελε να του κάνουν πάλι εμβόλιο.

-Πάμε, είπε η μαμά.
-Λίγο ακόμα, έλα! παρακάλεσα.
Αλλά η μαμά με αγριοκοίταξε και κατάλαβα πως δεν ήταν η στιγμή για τέτοια και πριν τα Χριστούγεννα καλύτερα να μην έχουμε φασαρίες. Ήταν πολύ δύσκολο να φύγουμε από το μαγαζί εξαιτίας όλου αυτού του κόσμου κι όταν επιτέλους βγήκαμε έξω, η μαμά ήταν κατακόκκινη και είχε χάσει ένα γάντι.

Όταν φτάσαμε στο σπίτι, ο μπαμπάς ήταν ήδη εκεί.
-Πού ήσασταν; Πόση ώρα κάνατε! Άρχισα να ανησυχώ!
-Α, για σε παρακαλώ, είπε η μαμά. Τις παρατηρήσεις σου κράτα τες για άλλη φορά!
Η μαμά πήγε να αλλάξει και ο μπαμπάς με ρώτησε:
-Μα επιτέλους πού ήσασταν;

-Ε, πήγαμε να δούμε τα μαγαζιά, του εξήγησα, και ήταν φοβερά, είδαμε βιτρίνες με ανθρωπάκια που κουνιούνται, ηλεκτρικά τρένα με παλιές ατμομηχανές, που βγάζουν καπνό και το λεωφορείο ήταν πολύ γεμάτο και μπροστά στο μαγαζί ήταν μια κυρία που τσακώθηκε με τη μαμά και η κυρία έχασε το γιο της, που τον έλεγαν Ροζέ, και υπήρχαν κι ένα σωρό φωτάκια και μουσική κι ένας ΑΪ-Βασίλης κι ένα παιδάκι που φοβόταν να τον πλησιάσει και περιμέναμε πολλή ώρα το λεωφορείο γιατί ήταν όλα γεμάτα και είχε πάρα πολλή πλάκα!

-Κατάλαβα! είπε ο μπαμπάς.
Φάγαμε αρκετά αργά και η μαμά φαινόταν κουρασμένη.
-Μπαμπά, τι δώρα θα πάρω τα Χριστούγεννα; ρώτησα την ώρα που τρώγαμε το γλυκό, τη μεσημεριανή μηλόπιτα. Νόστιμη! Οι φίλοι μου ζήτησαν ένα σωρό πράγματα.
-Εξαρτάται κάπως από εσένα, μωρό μου, είπε γελώντας ο μπαμπάς. Τι θέλεις να ζητήσεις από τον Αϊ-Βασίλη;

-Ένα ηλεκτρικό τρένο που βγάζει καπνό, είπα, ένα καινούριο ποδήλατο, ένα σύστημα που αλλάζεις ταχύτητες για το καινούριο ποδήλατο, μολυβένια στρατιωτάκια, ένα μικρό μπλε αυτοκίνητο με φωτάκια που ανάβουν, ένα παιχνίδι με κατασκευές κι ένα τηλέφωνο που δουλεύει σαν τα αληθινά για να μιλάω στην τάξη με τον Αλσέστ.

-Αυτά μόνο; ρώτησε ο μπαμπάς χωρίς να γελάει πια.
-Και μια μπάλα ποδοσφαίρου και μία μπάλα του ράγκμπι, είπα.
-Ξέρεις Νικόλα, μου είπε ο μπαμπάς, ο Αϊ-Βασίλης φέτος δεν είναι πολύ πλούσιος.
-Α, κάθε φορά τα ίδια! είπα. Δεν είναι δίκαιο, οι φίλοι μου παίρνουν πάντα ότι ζητήσουν κι εγώ ποτέ!
-Νικόλα! φώναξε ο μπαμπάς.

-Α, όχι, είπε η μαμά. Μην αρχίζετε πάλι! Σας είναι πολύ δύσκολο να κάνετε λίγη ησυχία και να σταματήσετε αυτήν την κουβέντα; Έχω τρομερά πονοκέφαλο.
-Πολύ καλά, τότε, άψογα, άψογα, είπε ο μπαμπάς. Λοιπόν, για να τελειώνουμε αυτήν τη συζήτηση, θα έχεις όλα αυτά που ζήτησες Νικόλα,. Κι επιπλέον για να ισοφαρίσουμε, θα σου πάρω κι ένα γιοτ. Σύμφωνοι;

Τότε η μαμά γέλασε, σηκώθηκε, φίλησε τον μπαμπά και μετά είπε:
-Σου ζητώ συγνώμη, αγάπη μου. Έχω την εντύπωση πως θα είναι ατελείωτος ο χρόνος μέχρι τα Χριστούγεννα... Πρέπει να οπλιστούμε με υπομονή.
-Υπομονή, δε θα πει τίποτα! είπε ο μπαμπάς.

Εμένα αυτό μου αρέσει πιο πολύ πριν τα Χριστούγεννα, να είμαι ανυπόμονος. Ιδίως όταν σκέφτομαι τα μούτρα του Ζοφρουά, μετά τα Χριστούγεννα, όταν με δει να οδηγώ το γιοτ μου, πολύ γρήγορα, φορώντας τα γυαλιά του αεροπόρου.

Κατά παραγγελία της εργοδοσίας η απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ

Κατά παραγγελία της εργοδοσίας η απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ



Τον περασμένο Οκτώβρη, το Σωματείο των εργαζομένων στα «Τσιμέντα Χαλκίδας» με την Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ έδωσαν συνέντευξη Τύπου στις Βρυξέλλες, για την προσφυγή της πολυεθνικής «Lafarge» και το ρόλο του Δικαστηρίου της ΕΕ
Τον περασμένο Οκτώβρη, το Σωματείο των εργαζομένων στα «Τσιμέντα Χαλκίδας» με την Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ έδωσαν συνέντευξη Τύπου στις Βρυξέλλες, για την προσφυγή της πολυεθνικής «Lafarge» και το ρόλο του Δικαστηρίου της ΕΕ
«Χριστουγεννιάτικο μποναμά» στην καπιταλιστική εργοδοσία επιφύλαξε το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ενωσης (ΔΕΕ), με την απόφασή του στις 21/12/2016 για τις ομαδικές απολύσεις των εργαζομένων στο μονοπωλιακό όμιλο της «Lafarge» στα «Τσιμέντα Χαλκίδας». Η απόφαση του ΔΕΕ (υπόθεση C-201/15), την οποία προσδοκούσαν τόσο ο ΣΕΒ, όσο και η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ανοίγει διάπλατα το δρόμο για την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων και την κατάργηση ακόμη και της όποιας υποτυπώδους προστασίας των εργατών, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ.
Η εξέλιξη της υπόθεσης επιβεβαιώνει την τοποθέτηση και τις αποκαλύψεις του ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή, ότι η όλη διαδικασία ήταν προσχεδιασμένη, με αποτέλεσμα προδιαγεγραμμένο. Οτι το γνωστό και αναμενόμενο ήδη από την πρόταση του εισαγγελέα αποτέλεσμά της επιδίωκε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να το αξιοποιήσει σαν πρόσχημα για να καταργήσει κάθε διάταξη στοιχειώδους προστασίας των εργαζομένων, στο πλαίσιο της συμφωνίας με τους δανειστές για την ολοκλήρωση της δεύτερης «αξιολόγησης», με τη στήριξη όλων των άλλων αστικών κομμάτων.
Γι' αυτό, άλλωστε, είχε φροντίσει να διαμηνύσει σε όλους τους τόνους, από πριν, ότι θα «σεβαστεί» - δηλαδή θα υιοθετήσει - την απόφαση του Δικαστηρίου της Ευρωπαϊκής Ενωσης, ενώ μετά την ανακοίνωσή της έσπευσε να δηλώσει ότι θα «συμμορφωθεί με την απόφαση»...
Το ιστορικό της υπόθεσης
Το ότι επρόκειτο για απόφαση κατά παραγγελία της μεγαλοεργοδοσίας, αποδεικνύεται άλλωστε και από την πρόσφατη αποκάλυψη για την «ανοιχτή γραμμή επικοινωνίας» για τα ζητήματα αυτά, που διατηρούσε ήδη από το 2011 η διοίκηση της «Lafarge» - «Τσιμέντα Χαλκίδας» με τον επικεφαλής και στελέχη του ΔΝΤ στη χώρα μας. Επιβεβαιώνεται, όμως, και από την ίδια τη δικαστική εξέλιξη.
Οπως είναι γνωστό, η υπόθεση έφτασε στο Δικαστήριο της ΕΕ έπειτα από προσφυγή της «Lafarge» στο Συμβούλιο της Επικρατείας (ΣτΕ), ενάντια στην απόρριψη του αιτήματος (με βάση την ισχύουσα σήμερα απαιτούμενη έγκριση των ομαδικών απολύσεων από τον υπουργό Εργασίας) να απολύσει αμέσως και τους 236 εργαζόμενους στο εργοστάσιο των «Τσιμέντων Χαλκίδας» και την επακόλουθη απόφαση του ΣτΕ (αριθ.1245/2015) να απευθύνει στο Ευρωδικαστήριο «προδικαστικό ερώτημα» για τη «συμβατότητα» της ελληνικής νομοθεσίας με την Οδηγία 98/59 της ΕΕ σχετικά με τις ομαδικές απολύσεις και τις Συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Μετά την απόρριψη του αιτήματος, το πολυεθνικό μονοπώλιο, κάνοντας χρήση του ορίου 5% που του παρέχει ο ν. 1387/1983 για τις μηνιαίες ομαδικές απολύσεις, ολοκλήρωσε την απόλυση όλων των εργατών ήδη από τον Ιούλη του 2015. Παρότι η ίδια η προσφυγή κι η απόφαση του ΣτΕ δεν είχαν καμία απολύτως πρακτική σημασία, αφού όλοι οι εργαζόμενοι είχαν ήδη απολυθεί, η «Lafarge», λειτουργώντας σαν «λαγός», δρομολόγησε την όλη υπόθεση για τα συνολικά συμφέροντα της τάξης των καπιταλιστών. Η δε αστική δικαιοσύνη ανέλαβε από εκεί και πέρα την «απονομή του δικαίου», που στο καπιταλιστικό σύστημα είναι προορισμένο να υπηρετεί τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Σαφής ταξική τοποθέτηση
Το σκεπτικό της απόφασης του Ευρωδικαστηρίου αποτυπώνει τη σαφή ταξική του τοποθέτηση, αναγνωρίζοντας ότι στον καπιταλισμό η «επιχειρηματική ελευθερία του εργοδότη» αποτελεί απαραβίαστη αρχή.
Η απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ υπερβαίνει το ζήτημα της ελληνικής νομοθεσίας για τις ομαδικές απολύσεις (ν.1387/1983) και προορίζεται να αποτελέσει «νομολογιακό προηγούμενο» και υπόθεση - «πιλότος», για να δοθεί το βολικό πρόσχημα στις αστικές κυβερνήσεις και στα όργανα της ΕΕ για να σαρώσουν, προς όφελος του κεφαλαίου, όποιες προστατευτικές διατάξεις των εργαζομένων έχουν απομείνει στις νομοθεσίες των κρατών - μελών.
Θεμελιώδες στοιχείο της απόφασης είναι ότι κάθε ρύθμιση κράτους - μέλους που θέτει όρους στην ελευθερία των επιχειρηματικών ομίλων να αποφασίζουν για ό,τι αφορά τη δράση και την κερδοφορία τους, θεωρείται αντίθετη με τις Συνθήκες της ΕΕ και άρα άκυρη. Οι Συνθήκες της ΕΕ, που κατοχυρώνουν το δικαίωμα του κεφαλαίου για ανεμπόδιστη δράση και κίνηση (να προβαίνει σε εξαγορές, συγχωνεύσεις, πωλήσεις, αγορές, εγκατάσταση παντού, να προσλαμβάνει, να απολύει κ.λπ.), υπερισχύουν κάθε αστικού (εθνικού ή και συνταγματικού) νόμου.
Το Ευρωδικαστήριο, επίσης, αποφαίνεται ότι η ευρωπαϊκή Οδηγία 98/57 δεν περιορίζει την ελευθερία του εργοδότη να επιλέξει εάν θα προβεί σε ομαδικές απολύσεις1, την οποία ονομάζει «πρακτική αποτελεσματικότητα» της Οδηγίας2. Επομένως, απόλυτο δικαίωμα του εργοδότη είναι να προβαίνει σε ομαδικές απολύσεις, το οποίο καμία εθνική νομοθεσία δεν μπορεί να αποκλείει.
Σχετικά με τη «συμβατότητα» της ελληνικής νομοθεσίας με τις Συνθήκες της ΕΕ (άρθρα 49 και 63 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της ΕΕ), που προβλέπουν «την ελεύθερη, χωρίς κανένα περιορισμό εγκατάστασή του σε κάθε κράτος - μέλος της ΕΕ» και την «ανεμπόδιστη ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου», το Ευρωδικαστήριο θεωρεί πως όποια νομοθεσία κράτους - μέλους (όπως εξαιρετικά περιορισμένα κάνει η ελληνική) εξαρτά τις ομαδικές απολύσεις από προηγούμενη κρατική έγκριση, παραβιάζει τα «άγια των αγίων» της Ευρωπαϊκής Ενωσης, δηλαδή την ανεμπόδιστη και απεριόριστη κίνηση του κεφαλαίου και της επιχειρηματικής δραστηριότητας με σκοπό το κέρδος.
Χαρακτηριστικά, η απόφαση αναφέρει: «Μια τέτοια εθνική νομοθετική ρύθμιση αποτελεί σημαντική επέμβαση στην άσκηση ορισμένων ελευθεριών που εν γένει απολαύουν οι επιχειρήσεις (...) καθώς και για την ελευθερία τους να κρίνουν εάν και πότε πρέπει να καταρτίσουν σχέδιο ομαδικών απολύσεων». Παραβιάζει, ακόμη, όπως λέει, και το βασικό δικαίωμα που διατρέχει το λεγόμενο «Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ», «την άσκηση της επιχειρηματικής ελευθερίας που είναι κατοχυρωμένη στο άρθρο 16 του Χάρτη3».
Να θυμίσουμε ότι τον εν λόγω Χάρτη εκθείαζαν τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, όσο κι η ΛΑΕ, η Πλεύση Ελευθερίας, μαζί με άλλους οπορτουνιστές που είχαν βγει στα κεραμίδια και τον διαφήμιζαν ως «μεγάλη δημοκρατική κατάκτηση».
Τα «ιερά και όσια» του κεφαλαίου
Στη συνέχεια, η απόφαση επικαλείται ...ακαταλληλότητα, ασάφεια κι αοριστία για τα κριτήρια του «ποσοστού ανεργίας σε μία χώρα», της «εθνικής οικονομίας», των «συνθηκών της αγοράς εργασίας» και της «κατάστασης της επιχείρησης» που προβλέπει η ελληνική νομοθεσία για την έγκριση ή μη των ομαδικών απολύσεων και έτσι κρίνει ότι παραβιάζει την «ελευθερία εγκατάστασης» και δράσης των επιχειρηματικών ομίλων και επομένως είναι αντίθετη με τις Συνθήκες της ΕΕ.
Η ελληνική νομοθεσία, όπως είναι διαμορφωμένη και σήμερα, δεν παρέχει καμία ουσιαστική προστασία των εργαζομένων. Η προηγούμενη έγκριση του υπουργού Εργασίας δεν συνιστά καμία εγγύηση για τους εργάτες, με εμβληματικό παράδειγμα τις ομαδικές απολύσεις στη «Χαλυβουργία» του Μάνεση, που έγιναν και με την υπουργική σφραγίδα και υπογραφή.
Η απόφαση, όμως, πηγαίνει ακόμη παραπέρα. Απαιτεί οι όποιες προϋποθέσεις για τις ομαδικές απολύσεις τίθενται από την εθνική νομοθεσία, να μη θίγουν την ελευθερία εγκατάστασης των επιχειρήσεων, συστατικό στοιχείο της οποίας είναι το δικαίωμα του εργοδότη για ομαδικές απολύσεις. Δρομολογεί έτσι μία κρατική έγκριση κομμένη και ραμμένη, ακόμη περισσότερο απ' ό,τι σήμερα, στις ανάγκες των εργοδοτών, που θα ορίζει ειδικά όρους και προϋποθέσεις στις οποίες εύκολα οι επιχειρηματικοί όμιλοι θα ανταποκρίνονται, καθιστώντας κενό γράμμα, και για τα μάτια του κόσμου, τη δήθεν εγγύηση της έγκρισης του υπουργού, δρομολογώντας ντε φάκτο την πλήρη απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων.
Οι αιτιολογήσεις του Ευρωδικαστηρίου είναι χαρακτηριστικές για τον ταξικό του ρόλο, ως θεματοφύλακας των συμφερόντων των καπιταλιστών: «Η διενέργεια ομαδικής απολύσεως συνιστά θεμελιώδη απόφαση για το βίο μιας επιχειρήσεως (...) η εθνική νομοθετική ρύθμιση είναι, συνεπώς, ικανή να καταστήσει εξαρχής λιγότερο ελκυστική την πρόσβαση στην ελληνική αγορά (...) ενδέχεται να αποτελέσει σοβαρό εμπόδιο για την άσκηση της ελευθερίας εγκαταστάσεως στην Ελλάδα (...) η εναντίωση της εθνικής αρχής σε σχέδια ομαδικών απολύσεων μπορεί να καταλήξει σε παρεμπόδιση της υλοποιήσεως των σχεδίων αυτών από τον εργοδότη»4.
Απάντηση ο επίμονος ταξικός αγώνας
Το συμπέρασμα από την απόφαση του Ευρωδικαστηρίου είναι σαφές και σε βάρος της εργατικής τάξης σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ: Η ελευθερία του κεφαλαίου είναι ο υπέρτατος νόμος της διακρατικής ένωσης των κεφαλαιοκρατών, της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Το ανεμπόδιστο δικαίωμα, η απόλυτη ελευθερία των επιχειρηματικών ομίλων να επιβάλουν τους όρους της πιο άγριας εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, αποτελεί το θεμέλιο της ΕΕ και των συνθηκών της.
Αυτό είναι, λοιπόν, το «κοινοτικό κεκτημένο», οι «βέλτιστες πρακτικές» της ΕΕ, οι «αρχές της ΕΕ που ορίζουν οι ιδρυτικές συνθήκες της», με τα οποία πασχίζει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ να κοροϊδέψει το λαό και με αυτά συμφωνεί απόλυτα.
Γι' αυτό και αποτελεί μνημείο πολιτικής εξαπάτησης των εργαζομένων η ανακοίνωση του υπουργείου Εργασίας, στην οποία αναφέρεται ότι «η σημερινή απόφαση του Δικαστηρίου δικαιώνει τις θέσεις της ελληνικής κυβέρνησης», όπως και το πρωτοσέλιδο - πρόκληση της «Αυγής» για την απόφαση του Ευρωδικαστηρίου: «Στοπ στην ασυδοσία των ομαδικών απολύσεων». Ενώ με την ανακοίνωση της ΓΣΕΕ, ο εργοδοτικός συνδικαλισμός παριστάνει την «απατημένη σύζυγο» της καπιταλιστικής, ευρωενωσιακής βαρβαρότητας που υπηρετεί.
Ως απάντηση, ο επίμονος αγώνας των εργαζομένων των «Τσιμέντων Χαλκίδας», όπως και συνολικά του ΠΑΜΕ, των ταξικών δυνάμεων ενάντια σε αυτά τα σχέδια για τις ομαδικές απολύσεις, είναι πολύτιμος για την εργατική τάξη. Η όλη υπόθεση διδάσκει τους εργάτες για τη βαρβαρότητα του εκμεταλλευτικού συστήματος. Το κεφάλαιο, με στόχο την καπιταλιστική ανάκαμψη, επιταχύνει τις αναδιαρθρώσεις που προϋποθέτουν εργάτες «γυμνούς» από εργατικά δικαιώματα, μαζικές απολύσεις, ανεργία, με κινητικότητα και περιπλάνηση ανάμεσα σε εργασία - ανεργία, σε διάφορους κλάδους ή και χώρες.
Ετσι προωθούνται τα σχέδια της αστικής τάξης και των επιτελείων της, με σχέδιο και ταξικό κριτήριο, προκειμένου να περάσουν οι αντεργατικές αναδιαρθρώσεις που έχει ανάγκη το κεφάλαιο. Για τα δικά τους ταξικά συμφέροντα, από τη δική τους σκοπιά, χρειάζεται να οργανωθούν και να παλέψουν οι εργάτες. Βγαίνουν, λοιπόν, συμπεράσματα για την ανάγκη η εργατική τάξη, με ανασύνταξη του κινήματός της, με τη συγκρότηση της κοινωνικής συμμαχίας, να απαλλαγεί από την εκμετάλλευση του κεφαλαίου, της εξουσίας του και των διακρατικών συμμαχιών του, διεκδικώντας το μέλλον που της ανήκει, με την εξουσία και την οικονομία στα δικά της χέρια.
Παραπομπές:
1. Αιτιολογική σκέψη 30 της απόφασης του ΔΕΕ
2 . Αιτιολογική σκέψη 35
3 . Αιτιολογική σκέψη 66
4. Αιτιολογικές σκέψεις 52-56

Βαγγέλης ΚΑΤΣΙΑΒΑΣ
Μέλος της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ

Με μάτια ανοιχτά και ετοιμότητα απέναντι στις εξελίξεις

Με μάτια ανοιχτά και ετοιμότητα απέναντι στις εξελίξεις



Από την πανεξόρμηση με τις Θέσεις την περασμένη Κυριακή
Από την πανεξόρμηση με τις Θέσεις την περασμένη Κυριακή
Η απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ, την Τετάρτη, για τις ομαδικές απολύσεις είναι ανάμεσα στα θέματα που ξεχώρισαν τη βδομάδα που μας πέρασε. Το σκεπτικό, βέβαια, της απόφασης ξεπερνάει κατά πολύ τα όρια της διαπραγμάτευσης για τη δεύτερη «αξιολόγηση», όπου η παραπέρα απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων είναι από τις βασικές ανατροπές που συζητά η κυβέρνηση με το κουαρτέτο.

Με την απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ αναγνωρίζεται η συμβατότητα της ελληνικής νομοθεσίας με το «πνεύμα και το γράμμα» της ευρωπαϊκής οδηγίας για τις ομαδικές απολύσεις και, ταυτόχρονα, στρώνεται το έδαφος για την παραπέρα απελευθέρωσή τους. Στο σκεπτικό του, το Δικαστήριο επικαλείται την ελευθερία εγκατάστασης των επιχειρήσεων, που κατοχυρώνεται από τη Συνθήκη για τη λειτουργία της ΕΕ, ένα από τα θεμελιακά κείμενα της ιμπεριαλιστικής Ενωσης.
Στην πραγματικότητα, η απόφαση επισημαίνει το εξής: Δεν νοείται το νομικό πλαίσιο της ΕΕ και η αντίστοιχη νομοθεσία στα κράτη - μέλη να εμποδίζουν με οποιονδήποτε τρόπο την ελευθερία δράσης των μονοπωλιακών ομίλων, τα επιχειρηματικά σχέδια για την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία τους.
Αντιλαμβάνεται κανείς ότι το «δόγμα» αυτό του κεφαλαίου υπηρετείται από ένα αδιάρρηκτο πλέγμα οδηγιών της ΕΕ και νόμων στα κράτη - μέλη, που είναι βαθιά ταξικό και αποτελεί θηλιά στο λαιμό των εργαζομένων. Επιβεβαιώνεται από παντού ότι το λεγόμενο «ευρωπαϊκό κεκτημένο», που επικαλείται η κυβέρνηση στην αναμόρφωση της νομοθεσίας για τα Εργασιακά, είναι αντεργατικό - αντιλαϊκό και ότι καμιά επιείκεια δεν πρέπει να δείξει ο λαός σε όσους προσπαθούν να τον κοροϊδέψουν για το αντίθετο.
Υπερασπίζονται και επεκτείνουν τη ζούγκλα
Με τη δημοσιοποίηση της απόφασης του Δικαστηρίου της ΕΕ για την υπόθεση «Lafarge», προστίθεται ένα από τα βασικά κομμάτια στο «παζλ» της μεταρρύθμισης που επιχειρούν από κοινού κυβέρνηση, εργοδοσία και κουαρτέτο στα Εργασιακά. Από την αρχή ακόμα της συζήτησης, τον περασμένο Οκτώβρη, γράφαμε ότι οι νέες αντεργατικές αλλαγές οριοθετούνται από το μνημόνιο, το πόρισμα της επιτροπής των «ειδικών» και βέβαια από την απόφαση του Δικαστηρίου της ΕΕ για τις ομαδικές απολύσεις.
Το μνημόνιο που έχει υπογράψει η κυβέρνηση, μαζί με ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Ποτάμι, καθορίζει τη «φορά» της μεταρρύθμισης, καθώς προβλέπει ότι καμιά παρέμβαση στα Εργασιακά, και ιδιαίτερα στις συλλογικές διαπραγματεύσεις, δεν μπορεί να συνιστά επιστροφή σε «προηγούμενο καθεστώς». Το πόρισμα των «ειδικών», που υιοθέτησε η κυβέρνηση ως δική της θέση στη διαπραγμάτευση, εξειδικεύει τις κατευθύνσεις του μνημονίου και διαμορφώνει τον προπαγανδιστικό μανδύα για την εφαρμογή τους.
Σ' αυτά προστίθεται τώρα η δικαστική απόφαση για τις ομαδικές απολύσεις, για την οποία η κυβέρνηση έχει πει ότι θα την εφαρμόσει, χτίζοντας άλλοθι για την παραπέρα απελευθέρωσή τους. Αξίζει, όμως, να θυμηθούμε τι έλεγε η κυβέρνηση για τις ομαδικές απολύσεις, στο υπόμνημα με τις θέσεις της προς την επιτροπή των «ειδικών». Εκεί, το υπουργείο Εργασίας διαβεβαίωνε ότι οι ομαδικές απολύσεις είναι πλήρως απελευθερωμένες, αφού κανένα όριο δεν υφίσταται για επιχειρήσεις με 20 εργαζόμενους και κάτω, που αποτελούν την πλειοψηφία των επιχειρήσεων στην Ελλάδα.
Ισχυριζόταν ακόμα ότι το σημερινό καθεστώς είναι αρκετά «ευέλικτο», ώστε να εξασφαλίζει τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων, και επικαλούνταν στοιχεία, σύμφωνα με τα οποία «από το 2011 μέχρι σήμερα έχουν καταγραφεί 10 περιπτώσεις όπου οι διαβουλεύσεις μεταξύ των μερών (εργοδοσία - εργαζόμενοι) κατέληξαν σε συμφωνία σχετικά με τις απολύσεις». Τέλος, διαφήμιζε εκείνες τις περιπτώσεις όπου ο υπουργός δεν γνωμοδότησε μέσα στην προθεσμία που ορίζει ο νόμος, με αποτέλεσμα οι απολύσεις να γίνουν όπως τις σχεδίαζε η εργοδοσία!
Η κατακλείδα ήταν ότι οι εργοδότες κάνουν μια χαρά τη δουλειά τους με το ισχύον σύστημα, όπου οι ομαδικές απολύσεις είναι σε μεγάλο βαθμό απελευθερωμένες! Το επιχείρημα αυτό επαναλαμβάνει η κυβέρνηση μετά την απόφαση του Δικαστηρίου, προσθέτοντας ότι είναι έτοιμη να υιοθετήσει τις υποδείξεις που περιέχονται στο σκεπτικό της.
Εφάπαξ επίδομα, μόνιμη κοροϊδία και περικοπές
Κι ενώ στα Εργασιακά φαίνεται να ξεκαθαρίζει η εικόνα (για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις έχει ήδη γραφτεί ότι υπάρχει φόρμουλα για συμφωνία, όπως και για τις αλλαγές στο συνδικαλιστικό νόμο), από τις ίδιες τις εξελίξεις επιβεβαιώνεται ότι στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης η διαβούλευση για τα επόμενα αντιλαϊκά μέτρα βρίσκεται σε προχωρημένο στάδιο.
Αυτό προδίδουν η εντατική συζήτηση για την κάλυψη των πρωτογενών πλεονασμάτων μετά το 2018 και οι διαρκείς παρεμβάσεις των «θεσμών», κυρίως του ΔΝΤ, για διεύρυνση της φορολογικής βάσης με κατάργηση του αφορολόγητου ορίου (όπου έχει απομείνει...) και παραπέρα μείωση των συντάξεων, ως αναγκαία προϋπόθεση για τη δημοσιονομική σταθερότητα και κατ' επέκταση την ανάκαμψη της οικονομίας.
Η συζήτηση αυτή φαίνεται πως έγινε πιο συγκεκριμένη από την ώρα που η κυβέρνηση δημοσιοποίησε την απόφασή της να δώσει τη «13η σύνταξη - μαϊμού» στους συνταξιούχους, χωρίς να έχει ολοκληρώσει τις συνεννοήσεις με τους «θεσμούς» για το πώς θα αξιοποιηθεί η «υπεραπόδοση» από τα ματωμένα πρωτογενή πλεονάσματα.
Η ανακατωσούρα στο «EuroWorking Group» και οι πληροφορίες για το περιεχόμενο της απαντητικής επιστολής που καλείται να στείλει η κυβέρνηση (την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές δεν είχε ακόμα αποσταλεί) για να ξεμπλοκάρουν τα βραχυπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, αποκαλύπτουν ότι στο παρασκήνιο συζητιούνται συγκεκριμένα αντιλαϊκά μέτρα, με αιχμή τις περικοπές στις ήδη αποδιδόμενες συντάξεις, καθώς διαμορφώνεται το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα για μετά το 2018.
Αυτό που μένει ως αίσθηση στο λαό, ιδιαίτερα στους συνταξιούχους, που την Πέμπτη πληρώθηκαν την εφάπαξ παροχή, είναι το «μία η άλλη». Από τη μια, ορισμένοι από αυτούς μοιράστηκαν «μια κι έξω» 600 εκατ. ευρώ «απόθεμα» από την υπερφορολόγηση των ίδιων και των οικογενειών τους, από τις περικοπές σε κοινωνικές δαπάνες που πλήττουν και τους ίδιους.
Από την άλλη, αφαιρέθηκε μόνιμα το 50% του ΕΚΑΣ απ' όσους έχουν απομείνει να το παίρνουν, ώσπου να το χάσουν όλοι οριστικά μέχρι το 2020. Αυτό σημαίνει απώλεια 2,4 δισ. ευρώ σωρευτικά στο εισόδημά τους την τετραετία, ποσό πολλαπλάσιο από εκείνο που μοιράστηκε ως εφάπαξ παροχή. Η «κοινωνική πολιτική» της κυβέρνησης, με μια απλή εξίσωση...
Εκφράζονται οξυμένες αντιθέσεις...
Αν κάτι εμπεδώνεται ολοένα και περισσότερο στο λαό, είναι ότι το παιχνίδι που παίζεται με τη διαπραγμάτευση για το ελληνικό χρέος, είναι πολύ πιο χοντρό απ' όσο το παρουσιάζουν. Και σίγουρα, δεν αφορά κυρίως το ένα ή το άλλο προαπαιτούμενο της «αξιολόγησης», αλλά σχετίζεται με ζητήματα μεγάλης σημασίας στον ανταγωνισμό ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη και τα κέντρα που εμπλέκονται με πολλούς τρόπους και από διαφορετικά κανάλια με τις εξελίξεις στην Ελλάδα, στην Ευρωζώνη και την ευρύτερη περιοχή.
Μπλεγμένο σ' αυτό το αξεδιάλυτο κουβάρι είναι το ζήτημα της διαχείρισης του ελληνικού κρατικού χρέους, πάνω στο οποίο αναζητούνται ευρύτεροι συμβιβασμοί και εκφράζονται οξυμένες αντιθέσεις ανάμεσα στο ΔΝΤ και την Ευρωζώνη, στις ΗΠΑ και τη Γερμανία, στις χώρες της Ευρωζώνης μεταξύ τους, στις ΗΠΑ και κράτη της ΕΕ με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, αλλά και στο εσωτερικό αυτών των κρατών.
Για παράδειγμα, ο τρόπος διαχείρισης του χρέους στην Ελλάδα θα αξιοποιηθεί ως «δεδικασμένο» από ισχυρότερα οικονομικά κράτη της Ευρωζώνης, όπως, για παράδειγμα, η Ιταλία, που δυσκολεύονται ολοένα και περισσότερο να διαχειριστούν τα χρέη τους και γι' αυτό κοντράρονται με τη Γερμανία.
Αστάθμητος παράγοντας θεωρείται και η στάση που θα κρατήσει η νέα κυβέρνηση των ΗΠΑ, που καθορίζει σε μεγάλο βαθμό τις αποφάσεις στο ΔΝΤ και στην παρούσα φάση οι απόψεις της συμπίπτουν με εκείνες των αναπτυσσόμενων ή αναδυόμενων οικονομιών - μελών του Ταμείου, που ζητούν ενεργότερη συμμετοχή της Ευρωζώνης στη διευθέτηση των οικονομικών της προβλημάτων και απόσυρση ή υποβάθμιση της συμμετοχής του ΔΝΤ.
Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί δεν εκφράζονται μόνο με πολιτικές αντεγκλήσεις, κινήσεις στρατηγικής στη γεωπολιτική σκακιέρα, εύθραυστους συμβιβασμούς και αναδιάταξη συμμαχιών, αλλά και με πόλεμο στην ευρύτερη γειτονιά μας, με τη συμμετοχή μάλιστα της ελληνικής κυβέρνησης στους ευρω-ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς.
Με όπλο τις Θέσεις της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ
Μέσα σ' αυτό το περιβάλλον, με όλα τα μέτωπα ανοιχτά, είναι σοβαρό το ενδεχόμενο να έχουμε απότομες και απρόβλεπτες εξελίξεις. Γι' αυτό χρειάζεται ο λαός να έχει τα μάτια ανοιχτά και προπάντων να αναλύει και να προσεγγίζει με ταξικό κριτήριο τα πράγματα. Να προετοιμάζεται για όλα τα ενδεχόμενα, όχι από τη θέση του παθητικού θεατή, αλλά από αυτή του οργανωμένου μαχητή, που δεν στέκεται με φόβο και απορία μπροστά στις εξελίξεις, αλλά παρεμβαίνει με την πάλη του για να ανοίξει ρήγματα στον αρνητικό συσχετισμό, να δημιουργήσει προϋποθέσεις για αντεπίθεση.
Σ' αυτόν τον αγώνα, οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες που πρωτοστατούν, οι χιλιάδες οπαδοί και φίλοι του Κόμματος και της ΚΝΕ έχουν από την περασμένη Κυριακή ένα ακόμα σπουδαίο όπλο στα χέρια τους: Τις Θέσεις της ΚΕ για το 20ό Συνέδριο του ΚΚΕ. Η διάδοσή τους πλατιά στο λαό, με την πετυχημένη διακίνηση του «Κυριακάτικου Ριζοσπάστη», ήταν η καλύτερη αρχή της προσυνεδριακής διαδικασίας, που θα κορυφωθεί με τις εργασίες του Συνεδρίου, από τις 30/3 έως τις 2/4 του 2017.

TOP READ