26 Αυγ 2014

Αμέρικα – Αμέρικα...

Αμέρικα – Αμέρικα...

   Τί συνέβη στο Φέργκιουσον των ΗΠΑ; Προφανώς συνέβη μια δολοφονία. Γιατί οι 6 σφαίρες που δέχτηκε από τον (λευκό) αστυνομικό ο άοπλος 18χρονος μαύρος Μάικλ Μπράουν, την στιγμή που προσπαθούσε να παραδοθεί, ήταν δολοφονία.
Το σκίτσο του ιατροδικαστή με τις βολές που δέχτηκε ο 18χρονος, όπως δημοσιεύτηκε στους New York Times

   Όμως, για να δούμε τί πραγματικά συνέβη, για να εντοπίσουμε τί ήταν εκέινο που οδήγησε στο ξέσπασμα των πολυήμερων διαδηλώσεων, για να διεισδύσουμε βαθύτερα στο τί βρίσκεται πίσω από την αντιμετώπιση του «εχθρού – λαού» από τις πάνοπλες δυνάμεις της Εθνοφρουράς, θα πρέπει να σταθούμε σε γενικότερα στοιχεία που σε σημαντικό βαθμό περιγράφουν όσα συμβαίνουν και αφορούν στο σύνολο της αμερικανικής κοινωνίας.
   Στις ΗΠΑ του (μαύρου) Προέδρου Ομπάμα, λοιπόν, η εικόνα είναι αυτή:
  • Υπάρχουν πάνω από δύομισυ εκατομμύρια φυλακισμένοι, οι μισοί εκ των οποίων είναι μαύροι αν και το ποσοστό των μαύρων στο σύνολο του πληθυσμού δεν ξεπερνά το 13%.
  • Ο ένας στους 99 ενηλίκους στις ΗΠΑ, είναι φυλακισμένος. Οσον αφορά τις διακρίσεις, η πιθανότητα εγκλεισμού στη φυλακή κάποιου που δεν είναι λευκός εκτοξεύεται: Ανάμεσα στους μαύρους ο ένας στους 15 είναι έγκλειστος και ανάμεσα στους ισπανόφωνους φυλακισμένος είναι ο ένας στους 36. Αν δηλαδή είσαι μαύρος ή ισπανόφωνος στις ΗΠΑ έχεις 6 φορές και 3 φορές, αντίστοιχα, περισσότερες πιθανότητες να βρεθείς στη φυλακή απ' ό,τι αν ήσουν λευκός. Σύμφωνα με τα στοιχεία που αφορούν ειδικά στο γυναικείο πληθυσμό, μεταξύ 35 - 39 ετών φυλακισμένη είναι η μια στις 355 λευκές γυναίκες, αντίθετα στις μαύρες γυναίκες φυλακισμένη είναι η μία στις 100.
  • Το 80% των εκτελέσεων της ποινής του θανάτου στις ΗΠΑ αφορά σε μαύρους.
  • Οι μαύροι είναι 10 φορές πιθανότερο να φυλακιστούν για υποθέσεις ναρκωτικών, απ' ό,τι οι λευκοί, παρότι οι δύο φυλετικές ομάδες συμμετέχουν ισόποσα σε σχετικά αδικήματα.
  • Το 60% των μαύρων ζουν σε γκέτο και σε περιοχές που έχουν επιλεγεί για την απόρριψη απορριμμάτων.
  • Σύμφωνα με τα στοιχεία για τη φτώχεια, το ποσοστό των μαύρων που ζουν σε συνθήκες κάτω του ορίου της φτώχειας είναι τρεις φορές μεγαλύτερο από το ποσοστό των λευκών.
  • Το προσδόκιμο ζωής του μαύρου πληθυσμού στις ΗΠΑ υπολείπεται κατά 6 χρόνια του προσδόκιμου ζωής που αφορά στο λευκό πληθυσμό.
   Πενήντα χρόνια μετά από τη δολοφονία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ αυτή είναι η «δημοκρατία» στις ΗΠΑ, όπως προκύπτει από την έκθεση του «Pew Center».
   Στον αμερικανικό Νότο, πριν απο δυο αιώνες δέσποζε η επιγραφή: «Απαγορεύεται η είσοδος σε μαύρους και σε σκύλους». Στον αμερικανικό Νότο, σήμερα, αν είσαι σκύλος έχεις περισσότερες πιθανότητες, από το αν είσαι μαύρος, να επιπλεύσεις στα λασπόνερα της Λουιζιάνας...  
   Η προφανής διαπίστωση είναι ότι στις ΗΠΑ υπάρχει – για να το πούμε κομψά – «πρόβλημα φυλετικών διακρίσεων». Οποιος όμως επιχειρήσει να περιορίσει την εξήγηση της «εξέγερσης» στο Μιζούρι στις φυλετικές διακρίσεις, κάνοντας ένα σωστό πρώτο βήμα θα έχει κατρακυλήσει στο δρόμο της λάθος ανάλυσης.
   Ούτε τα γεγονότα στο Φέργκιουσον, αλλά ούτε κι αυτό καθ’ αυτό το καθεστώς των φυλετικών διακρίσεων, είναι δυνατόν να εξηγηθούν και να αναλυθούν αν δεν ειδωθούν μέσα στο συνολικό κοινωνικό και οικονομικό κάδρο της αμερικανικής κοινωνίας. Αν δεν εντοπιστεί το έδαφος πάνω στο οποίο αναπτύσσεται ο ρατσισμός.
   Ο θρύλος του αμερικανικού μπάσκετ, το άγαλμα του οποίου δεσπόζει στο σταδιο των Λέικερς στο Λος Αντζελες, ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ, πριν από λίγες μέρες το διατύπωσε έτσι:
 «Και εφόσον δεν θέλουμε την αγριότητα του Ferguson να την καταπιεί η Ιστορία και να καταλήξει ένα ερέθισμα στο έντερο της, πρέπει δούμε την όλη κατάσταση όχι μόνο σαν άλλη μια πράξη στα πλαίσια του ρατσισμού του συστήματος, αλλά και ό,τι άλλο στην πραγματικότητα είναι: Ταξικός πόλεμος».
   Ας δούμε μερικές εκφάνσεις του «ταξικού πολέμου» για τον οποίο μιλάει ο Τζαμπάρ και τις συνέπειες που έχει – ανεξαρτήτως χρώματος – στον αμερικανικό λαό:
  • Το 1% των πλουσίων μεταξύ του αμερικανικού πληθυσμού (περί τα 2,5 εκατομμύρια) έχουν τόσο εισόδημα όσο τα 100 φτωχότερα εκατομμύρια.
  • Το 1% των πλούσιων Αμερικανών κατέχει πάνω από το 40% του πλούτου της χώρας
  • Το 1% κατέχει το 50% των μετοχών, των ομολόγων και των αμοιβαίων κεφαλαίων στη χώρα.
  • Σύμφωνα με την Οικονομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, ο πλούτος που κατέχει το 20% των πλουσιότερων Αμερικανών φθάνει στο 93% του συνολικού πλούτου της χώρας. 'Η αντίστροφα, το υπόλοιπο 80% του πληθυσμού κατέχει μόλις το 7% του πλούτου.
  • Περίπου 55 εκατομμύρια Αμερικανοί (σύμφωνα με την Εθνική Ακαδημία Επιστημών) ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, εκ των των οποίων 15,5 εκατομμύρια είναι παιδιά. Περίπου 100 εκατομμύρια, δηλαδή το 1/3 του πληθυσμού, αντιμετωπίζουν σοβαρή οικονομική δυσπραγία.
  • Υπάρχουν 50 εκατομμύρια Αμερικανοί που δεν έχουν ασφάλεια υγείας, 50 εκατομμύρια που σιτίζονται με κουπόνια σίτισης.
  • Σύμφωνα με το πρακτορείο «Ρόιτερ», μερικούς μήνες πριν τους «Δίδυμους Πύργους» ένα στα έξι παιδιά στις ΗΠΑ δεν είχε φαγητό.
  • Ο μέσος όρος των εσόδων των ανώτερων εισοδηματικά τάξεων στις ΗΠΑ είναι κατά 400 φορές μεγαλύτερος από το μέσο όρο των αποδοχών των εργαζόμενων στρωμάτων.
  • Τα ετήσια έσοδα του Μπιλ Γκέιτς ισούνται με το άθροισμα των εισοδημάτων 1 εκατομμυρίου μέσων νοικοκυριών των ΗΠΑ.
  • Τα διευθυντικά στελέχη των επιχειρήσεων, τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, είδαν την «ψαλίδα» του «7 προς 1» που χώριζε τις αποδοχές τους από τους μισθούς των εργατών, να διευρύνεται στο «110 προς 1».
  • Ενας μέσος εργαζόμενος στις ΗΠΑ πρέπει να εργαστεί επί ένα μήνα για να κερδίσει όσα ένας διευθύνων σύμβουλος σε μια ώρα.
  • Τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, η ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης των ΗΠΑ (πέρα από τη γενική εφαρμογή της μερικής απασχόλησης) ισοδυναμεί με μια αύξηση του χρόνου που εργάζεται κατά 21%, αλλά η αγοραστική της δύναμη βαίνει μειούμενη.  
  • Στις ΗΠΑ ο αριθμός των ανέργων και των υποαπασχολούμενων ανέρχεταΙ στο 27%
    Αυτά συμβαίνουν, λοιπόν, στην «πρωτεύουσα» του καπιταλισμού, της «ελεύθερης αγοράς» και της «ανταγωνιστικής οικονομίας». Εκεί, σε αυτές τις συνθήκες είναι, που τις δολοφονίες των 18χρονων, αλλά και το πέρασμα των τυφώνων, όπως πριν από μερικά χρόνια στη Νέα Ορλεάνη, τα ακολουθεί το «Αλτ, τις ει;» της Εθνοφρουράς.
   Πάνω σε αυτή τη «τη διάσπαση της κοινωνίας σε ασυμφιλίωτες εχθρικές τάξεις»(B.I. Λένιν, «Κράτος κι Επανάσταση», εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, σ.16) είναι που εντέλεται η Αστυνομία, ο Στρατός και η Εθνοφρουρά να επιβάλει την «τάξη» της τάξης που κατέχει την εξουσία.
   Αυτός είναι, με δυο λόγια, ο ταξικός πόλεμος για τον οποίο μιλάει ο Τζαμπάρ. Και εκδήλωση αυτού του ταξικού πολέμου που μαίνεται και που τον έχει εξαπολύσει η τάξη των ισχυρών, είναι ο ρατσισμός, η φυλετική διάκριση, ο «χρωματισμός» της φτώχειας και της αδικίας.
 
 Αυτός είναι ο λόγος που:
  • Η αναλογία του εισοδήματος μιας μέσης οικογένειας λευκών στις ΗΠΑ προς μια μέση οικογένεια μαύρων είναι 2 προς 1.
  • Ενώ το 20% των παιδιών στις ΗΠΑ (ένα στα πέντε παιδιά - ποσοστό που είναι το μεγαλύτερο στον ανεπτυγμένο κόσμο) ζει μέσα στη φτώχεια, το μεγαλύτερο μερίδιο παιδιών σε φτώχεια είναι μαύροι (37%) και ισπανόφωνοι (35%), έναντι 15% των λευκών παιδιών.
  • Στον 21ο αιώνα (State of working America 2000-01, «Economic Policy Institute») στο Νότο των ΗΠΑ, το 25% του πληθυσμού ζει κάτω από όριο της φτώχειας, ενώ ειδικά τα παιδιά και οι νέοι ζουν στην εξαθλίωση σε ποσοστά πάνω από 35%.
  • Στον κόσμο της «δημοκρατίας», σύμφωνα με μελέτη των Πανεπιστημίων Κορνέλ και Ουάσιγκτον, εννιά στους δέκα μαύρους Αμερικανούς, δηλαδή το 91%, το οποίο φτάνει στην ηλικία των 75 ετών, έχει περάσει τουλάχιστον ένα χρόνο της ώριμης ηλικίας του σε συνθήκες φτώχειας.
   Γιατί, τελικά, οι κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις έχουν ακριβώς αυτή την ιδιότητα: Να αναζητούν στον αδύναμο τον πιο αδύναμο. Για να διευρύνουν οι «από πάνω» - και με αυτό τον τρόπο να συντηρούν – την κοινωνική και ταξική ανισότητα κρατώντας τους «από κάτω» - όλους και και ανεξαρτήτως χρώματος - όχι μόνο καταπιεσμένους, αλλά και διασπασμένους.  
   Παρατήρηση: Αξίζει έπειτα από τα προηγούμενα να θυμηθούμε εκείνο που με αρκετή δόση πικρής ειρωνείας γράφει ο Ταρίκ Αλί στο βιβλίο του «Ο Μπους στη Βαβυλώνα». Σημείωση χρήσιμη για να καταλάβουμε τί κρύβεται πίσω από τους – και εγχώριους - θιασώτες του λεγόμενου «αμερικανικού μοντέλου διαχείρησης της κρίσης»: Οτι, δηλαδή, οι ΗΠΑ, ανίκανες καθώς είναι να παράσχουν σε σημαντικά τμήματα του ίδιου του πληθυσμού τους τα βασικά και αναγκαία της καθημερινής ζωής, μάλλον δεν θα πρέπει να θεωρούνται και το καλύτερο «μοντέλο» για την εφαρμογή κάποιου ανύπαρκτου «κεϋνσιανού παραδείσου» ανά τον κόσμο...


  Νίκος Μπογιόπουλος

Η αξιοποίηση των «τζιχαντιστών»

Η αξιοποίηση των «τζιχαντιστών»

Στην ειδησεογραφία των ημερών κυριαρχεί ο όρος «τζιχαντιστές» (δηλαδή μαχητές του «ιερού πολέμου του Ισλάμ») που αναφέρεται στους ενόπλους του λεγόμενου «Ισλαμικού Κράτους» με δράση στο Ιράκ και τη Συρία. Αναλύσεις επί αναλύσεων στα αστικά ΜΜΕ, που συνοδεύονται και από τις σχετικές δόσεις τρομο-λαγνείας, έτσι που ο συνειρμός των θεατών, ακροατών, αναγνωστών να είναι «τι κακό μας βρήκε; Τώρα όλοι ενωμένοι να το αντιμετωπίσουμε».
Από τα στοιχεία που βγαίνουν καθημερινά φαίνεται καθαρά ότι το «νήμα», για να εξηγηθούν τα σημερινά φαινόμενα, πρέπει να πιαστεί από την αρχή. Από την περίοδο που φανατικές ισλαμιστικές ομάδες εκπαιδεύονταν από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για να χτυπηθεί, π.χ. στο Αφγανιστάν, η πρώτη απόπειρα να ξεφύγει από το σκοταδισμό την περίοδο της Λαϊκής Δημοκρατίας το 1979. Τότε, μέσω Πακιστάν και με αμερικανοβρετανική χρηματοδότηση, εξοπλισμό και εκπαίδευση δημιουργήθηκαν «φυντάνια» τύπου Οσάμα Μπιν Λάντεν, η οργάνωση - φαντομάς «Αλ Κάιντα» μέσω των λεγόμενων μουτζαχεντίν. Ο Πρόεδρος των ΗΠΑ Τζ. Μπους είχε δηλώσει ότι η CIA είχε σχέσεις με την «Αλ Κάιντα». Οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο Αφγανιστάν το 2001 και στο Ιράκ το 2003, με το πρόσχημα της αντιμετώπισης της «τρομοκρατίας», της «προώθησης της δημοκρατίας», οδήγησαν στην υποδαύλιση αντιπαραθέσεων στη λογική του «διαίρει και βασίλευε» στις χώρες που έκαναν τους πολέμους και τις επεμβάσεις τους με στόχο την αρπαγή από τα μονοπώλιά τους σημαντικών ενεργειακών πόρων και των δρόμων μεταφοράς τους. Αυτό δείχνουν μετέπειτα και οι εξελίξεις στη Συρία (ως προθάλαμος για το χτύπημα κατά του Ιράν) και η κατάσταση στην ευρύτερη Μέση Ανατολή. Για την προώθηση των συμφερόντων των μονοπωλιακών ομίλων οι ιμπεριαλιστές αξιοποίησαν τις ισλαμιστικές οργανώσεις. Σε αγαστή συνεργασία με κράτη, όπως οι πετρελαιομοναρχίες του Κόλπου, τις εξόπλισαν ενάντια στην κυβέρνηση της Συρίας.
***
Τέτοιες περιπτώσεις είναι το «Μέτωπο Αλ Νούσρα» αλλά και μια σειρά άλλες ομάδες, μικρότερες και μεγαλύτερες, από όπου προέκυψε και το «Ισλαμικό Κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε», μετέπειτα «Ισλαμικό Κράτος». Εγκληματίες αδίστακτοι και άρτια εκπαιδευμένοι, μπορεί κάλλιστα να έχουν προετοιμαστεί, αν όχι όλοι τουλάχιστον κάποιοι σημαντικοί πυρήνες τους, από τις τάξεις των μυστικών υπηρεσιών διαφόρων καπιταλιστικών χωρών. Ας μην ξεχνάμε ότι οι ίδιοι οι αστοί είχαν αποκαλύψει ότι τους ενόπλους κατά του Καντάφι στη Λιβύη τους εκπαίδευσαν, τους εξόπλισαν οι μυστικές υπηρεσίες της Βρετανίας (SAS) βασικά, που στη συνέχεια κλιμάκιό τους μεταφέρθηκε στη Συρία. Βεβαίως συμμετείχαν δυνάμεις και από τις ΗΠΑ και τη Γαλλία. Στην περίπτωση του αποκεφαλισμού του Αμερικανού δημοσιογράφου γίνεται λόγος για Βρετανούς υπηκόους και τα στοιχεία που διαρρέουν κάνουν λόγο για γόνους εύπορων οικογενειών από αραβικές χώρες, ενώ διάφορα ρεπορτάζ αναφέρουν ότι η συμμετοχή Βρετανών στους «τζιχαντιστές» είναι αρκετά μεγάλη, έως και ένας στους τέσσερις.
***
Σήμερα και πάλι στήνεται το σκηνικό και η ανάλογη προετοιμασία της διεθνούς κοινής γνώμης για τη διεύρυνση των επεμβάσεων σε Ιράκ και Συρία. Η δήθεν απαραίτητη παρέμβαση, όπως προβάλλεται, για δυναμικό χτύπημα των ισλαμιστών στις βάσεις τους στη Συρία προκαλεί συζητήσεις και μέσα στα ιμπεριαλιστικά επιτελεία κατά πόσο αυτό θα ωφελήσει την κυβέρνηση Ασαντ που θέλουν να ανατρέψουν. Το «χαρτί» των «τζιχαντιστών» πάντως ανακατεύει την τράπουλα την ίδια ώρα που φουντώνουν ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός και η φαγωμάρα των μονοπωλιακών ομίλων σε πολλούς τομείς. Το ζήτημα της στρατολόγησης μισθοφόρων για το «Ισλαμικό Κράτος» αξιοποιείται και για την προώθηση μέτρων περιστολής δικαιωμάτων στο όνομα της αντιμετώπισης του κινδύνου «κατά της δυτικής δημοκρατίας και των αξιών της». Αυτό το τέχνασμα ξαναχρησιμοποιείται σήμερα πιο συστηματικά την ίδια ώρα που στην ΕΕ, για παράδειγμα, προωθείται η λεγόμενη «πάλη κατά του εξτρεμισμού» που έχει βέβαια ως κύριο προσανατολισμό την εξίσωση, κάτω από την ταμπέλα του «ολοκληρωτισμού», της ταξικής αντιμονοπωλιακής - αντικαπιταλιστικής πάλης, της πάλης των κομμουνιστών, με το φασισμό που γεννιέται από την καπιταλιστική μήτρα. Η απειλή της «τρομοκρατίας» μπορεί να λειτουργήσει ως συγκολλητική ουσία για να προωθηθούν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, καμουφλάροντας το γεγονός ότι το χάος και η αναδιάταξη συνόρων βολεύουν την επέμβαση των μονοπωλίων.
***
Επιδίωξη της προβολής από τα αστικά ΜΜΕ της υπόθεσης «τζιχαντιστές» είναι να στρέφεται η προσοχή παντού εκτός από τις γενεσιουργούς αιτίες του φαινομένου. Ταυτόχρονα επιχειρείται να πέφτει και ο «σπόρος» ότι είναι το αποτέλεσμα μιας λάθος τακτικής, ή ότι η εξάπλωση των «τζιχαντιστών» οφείλεται σε αδυναμίες εκτέλεσης μιας κατά τ' άλλα σωστής στρατηγικής (ο τρόπος παρέμβασης στη Λιβύη, στη Συρία, στο Ιράκ). Η λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη» ήταν ένα τέτοιο παράδειγμα που αξιοποιήθηκε ανάλογα για ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις στο πλαίσιο του ανταγωνισμού με άλλα κράτη, κυρίως τη Ρωσία και την Κίνα. Πριν από τρία χρόνια δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας εκθείαζαν την «Αραβική Ανοιξη», όπως μιλούσαν για κοσμογονικές αλλαγές και πριν από μια 20ετία, με την ανατροπή του σοσιαλισμού και τις «λεωφόρους της δημοκρατίας που ανοίγονταν». Σήμερα, για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει κριτική στην ΕΕ γιατί δεν είναι πιο ενεργή στις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή και αλλού. Κρύβει τον ουσιαστικό χαρακτήρα της ιμπεριαλιστικής ένωσης και ζητάει και από την κυβέρνηση να «αξιοποιήσει τη γεωπολιτική θέση της χώρας», στο πλαίσιο της λυκοσυμμαχίας που δεν αμφισβητεί.
Συμπερασματικά, για τα λαϊκά στρώματα είναι απαραίτητο να ψάχνουν πάντα πίσω και κάτω από αυτό που προβάλλεται με μια λογική «τηλεοπτικής», κοντόθωρης μνήμης. Αυτό που δείχνει η Ιστορία και αποδεικνύεται και πάλι είναι ότι οι ιμπεριαλιστές και τα δημιουργήματά τους αιματοκυλούν τους λαούς και αυτό θα συνεχίζει να συμβαίνει όσο οι λαοί δεν ορθώνουν το ανάστημά τους στη γενεσιουργό αιτία των δεινών τους, δηλαδή το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα.

Δύο νεκροί εργάτες σε στεριά και θάλασσα

Δύο νεκροί εργάτες σε στεριά και θάλασσα

Οι εργασιακές ανατροπές στη θάλασσα έχουν πολλαπλασιάσει τους κινδύνους ακόμα και για τη ζωή των ναυτεργατών
Δύο ακόμα νεκρούς μετράει η εργατική τάξη.
Τραγικό θάνατο στα 42 του χρόνια βρήκε ο ναύτης Δ. Γαλανός μέσα στο ρυμουλκό «Μ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ», όταν έσπασε κάβος και έπεσε με δύναμη πάνω στο στήθος του, πετώντας τον στη θάλασσα.
Το ναυτεργατικό «ατύχημα» έγινε στη ράδα του Πειραιά, κατά τη διάρκεια των εργασιών που έκανε το πλήρωμα για να μαζέψει τους κάβους και τα συρματόσχοινα (ρυμούλκεια) από τη θάλασσα, μετά τη ρυμούλκηση πλοίου από το Σουέζ μέχρι τον Πειραιά. Κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες και ενώ ο ναύτης μάζευε τον κάβο με το βαρούλκο, αυτός έσπασε και έπεσε πάνω του, ενώ στην άκρη του είχε και μεταλλικό κλειδί (ο κρίκος που συνδέει δύο κάβους).
Με αφορμή το «ατύχημα», οι ναυτεργάτες καταγγέλλουν τα εξαντλητικά ωράρια και συνολικά την υπερεντατικοποίηση που έχουν επιβάλει οι εφοπλιστές στα ρυμουλκά μετά και τις συνεχείς μειώσεις των οργανικών συνθέσεων.
Στο συγκεκριμένο ναυαγοσωστικό, έχει μειωθεί το πλήρωμα κατά δύο άτομα, με αποτέλεσμα οι εννιά ναυτεργάτες, στη διάρκεια της ρυμούλκησης πλοίου που μπορεί να κρατήσει και βδομάδες, να είναι στο πόδι πολλές παραπάνω ώρες από αυτές που προβλέπουν οι κανονισμοί ασφαλείας.
Το δεύτερο θανατηφόρο εργατικό «ατύχημα» έγινε χτες, σε οικοδομή στις Μοίρες του νομού Ηρακλείου, με θύμα τον 47χρονο Νικόλαο Μπαμπιονιτάκη, πατέρα δύο παιδιών. Ο εργάτης υπέστη ηλεκτροπληξία όταν η μάνικα που κρατούσε για να ρίχνει μπετό, ακούμπησε τα καλώδια της ΔΕΗ. Καταγγελία για ελλείψεις σε μέτρα ασφάλειας, εξέδωσε το Συνδικάτο Οικοδόμων Ηρακλείου.

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Οξύνονται η αντιπαράθεση και το παζάρι

ΟΥΚΡΑΝΙΑ
Οξύνονται η αντιπαράθεση και το παζάρι
  • Σήμερα η συνάντηση Ποροσένκο, Πούτιν, Αστον στο Μινσκ
  • Για τις 26 Οκτώβρη εξαγγέλθηκαν πρόωρες βουλευτικές εκλογές



Με σκυμμένα κεφάλια οι Ουκρανοί αιχμάλωτοι στο Ντονέτσκ
Associated Press
ΝΤΟΝΕΤΣΚ.--
Το σφυροκόπημα των ανατολικών περιοχών της Ουκρανίας από την κυβέρνηση των εθνικιστών και φασιστών συνεχίζεται αδιάκοπα, ενώ την ίδια ώρα εντείνεται η αντιπαράθεση ανάμεσα στην κυβέρνηση του Κιέβου και τη Ρωσία. Την ίδια ώρα, σήμερα αναμένεται να πραγματοποιηθεί στην πρωτεύουσα της Λευκορωσίας Μινσκ η συνάντηση των Προέδρων της Ουκρανίας Πέτρο Ποροσένκο και Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν με την εκπρόσωπο της ΕΕ επικεφαλής της Κοινής Πολιτικής Ασφάλειας και Αμυνας, Κάθριν Αστον και εκπροσώπους της Τελωνειακής Ενωσης (της διακρατικής καπιταλιστικής ένωσης όπου συμμετέχουν Ρωσία, Λευκορωσία και Καζαχστάν). Επίσης, στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό ο Πρόεδρος της Ουκρανίας διέλυσε χτες το κοινοβούλιο και εξήγγειλε πρόωρες βουλευτικές εκλογές για τις 26 Οκτώβρη.
Μικρές προσδοκίες από την Μέρκελ
Πάντως, η Γερμανίδα καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ που βρέθηκε το περασμένο Σάββατο προσκεκλημένη στο Κίεβο και συναντήθηκε με τον Ουκρανό Πρόεδρο Ποροσένκο θέλησε να ρίξει τις προσδοκίες για τη συνάντηση στο Μινσκ. «Η επίσκεψή μου στο Κίεβο ήταν προετοιμασία για μια τέτοια συνάντηση», είπε για τη συνάντηση Πούτιν και Ποροσένκο, και πρόσθεσε «η οποία βέβαια δε θα έχει αποτέλεσμα μια λύση». Αυτά δήλωσε σε συνέντευξή της στο γερμανικό τηλεοπτικό δίκτυο ARD μια μέρα μετά. Επίσης, τάχθηκε υπέρ της δυνατότητας «να μπορεί να επιλέξει το δρόμο του», ενώ δήλωσε ότι η Γερμανία είναι διατεθειμένη να βοηθήσει και τις δυο πλευρές, Ουκρανία και Ρωσία, ώστε να ξεπεράσουν τις διαφορές τους σε θέματα από την αποκέντρωση μέχρι τις εμπορικές σχέσεις και τις παραδόσεις φυσικού αερίου και επισήμανε ότι δεν βλέπει στρατιωτική λύση. Πρόσθεσε επίσης ότι χρειάζεται διάλογος με τον άλλον για να βρεθούν λύσεις και δήλωσε ότι δεν θέλει να κάνει κάτι που θα έβλαπτε τη Ρωσία αλλά αντίθετα θέλει να έχει καλές εμπορικές και διπλωματικές σχέσεις με τη Μόσχα. Ενδεικτική είναι και η δήλωση του αντικαγκελάριου σοσιαλδημοκράτη Ζ. Γκάμπριελ που τάχθηκε υπέρ της ομοσπονδιοποίησης της Ουκρανίας για να συγκεραστούν οι διαφορές με τις ανατολικές επαρχίες.
Φιέστα και συμβολισμοί
Πάντως, πέρα από τις μάχες που συνεχίστηκαν το Σαββατοκύριακο (όπου χτυπήθηκε και ένα νέο νοσοκομείο στο Ντονέτσκ) η κυβέρνηση του Κιέβου έκανε το Σάββατο μια φιέστα (την παρακολούθησε και η Μέρκελ) για να γιορτάσει την «ανεξαρτησία» της χώρας, δηλαδή την ανατροπή του σοσιαλισμού και την διάλυση της ΕΣΣΔ. Αυτή περιελάμβανε στρατιωτική παρέλαση και πύρινους λόγους για την «ανεξαρτησία και την εδαφική ακεραιότητα» και την «οριστική νίκη κατά των αποσχιστών».
Από την πλευρά τους, οι πολιτοφυλακές του Ντονέτσκ κάλεσαν τον κόσμο να βγει στην κεντρική πλατεία όπου ανάγκασαν και τους αιχμάλωτους πολέμου στρατιώτες του ουκρανικού στρατού να «παρελάσουν» φρουρούμενοι και με δεμένα χέρια, για να δεχτούν τις αποδοκιμασίες του κόσμου που τους αποκαλούσαν «προδότες» και «φασίστες». Η κίνηση αυτή στη διάρκεια της μέρας χρησιμοποιήθηκε, όπως δηλώθηκε, και για την αποτροπή νέων βομβαρδισμών στο κέντρο της πόλης. Επίσης, το Σαββατοκύριακο στο Ντονέτσκ ολοκληρώθηκε η παράδοση της ρωσικής ανθρωπιστικής βοήθειας με τουλάχιστον 160 φορτηγά που πέρασαν στις ελεγχόμενες από τις πολιτοφυλακές παρακάμπτοντας την κωλυσιεργία της κυβέρνησης του Κιέβου. Ταυτόχρονα, χτες, ο ΥΠΕΞ της Ρωσίας Σεργκέι Λαβρόφ ανακοίνωσε ότι η χώρα του σκοπεύει να στείλει νέο κομβόι με ανθρωπιστική βοήθεια στην ανατολική Ουκρανία, «εντός των επομένων ημερών» όπου, όπως είπε, «η κατάσταση στην περιοχή επιδεινώνεται καθημερινά». Φυσικά, η ανθρωπιστική βοήθεια εξυπηρετείι τα ιδιαίτερα συμφέροντα της Ρωσίας σε μια περιοχή που τη θεωρεί τομέα δράσης για τους δικούς τους μονοπωλιακούς ομίλους.
Νέο πάντως πεδίο αντιπαράθεσης είναι τώρα η κατηγορία της κυβέρνησης του Κιέβου ότι στο έδαφος της Ουκρανίας εισήλθαν από τα νοτιοανατολικά 10 άρματα μάχης και δύο τεθωρακισμένα, όπου όπως καταγγέλλει προσποιούνται τις ρωσόφωνες πολιτοφυλακές, προκειμένου η Ρωσία να ανοίξει νέο μέτωπο. «Το πρωί υπήρξε μια απόπειρα από Ρώσους στρατιώτες που προσποιούνταν ότι ήταν μαχητές του Ντονμπάς να ανοίξουν ένα νέο πεδίο στρατιωτικής αντιπαράθεσης στη νότια περιοχή του Ντονέτσκ», δήλωσε ο εκπρόσωπος του Συμβουλίου Αμυνας Αντρίι Λισένκο. Πάντως, η κυβέρνηση του Κιέβου παραδέχτηκε ότι στις μάχες έχει χάσει 772 στρατιώτες ενώ δεν αναφέρεται ο αριθμός όσων έχουν πιαστεί αιχμάλωτοι ή έχουν περάσει με τις δυνάμεις των πολιτοφυλακών.

TOP READ