9 Ιαν 2015

Ανακοινώθηκαν τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ

Πανικός στο νησί των μακάρων

 Πανικός στο νησί των μακάρων

Αν μείνει κανείς στην επιφάνεια των πραγμάτων, θα ενώσει τη φωνή του με όλους εκείνους που καταδικάζουν τον «ισλαμοφασισμό» για την επίθεση στα γραφεία του γαλλικού σατιρικού περιοδικού Charlie Hebdo. Υπάρχουν, άλλωστε, όλες οι εκδοχές καταδίκης. Από εκείνες που χρησιμοποιούν τα γνωστά δόγματα της ισλαμοφοβίας και του ρατσισμού μέχρι τις πιο εκλεπτυσμένες που υπερασπίζονται την ελευθερία του λόγου και της σάτιρας, την οποία υποτίθεται ότι υπερασπίζονταν και τα στελέχη του εν λόγω περιοδικού.

Είναι πολύ βολικές αυτές οι ερμηνείες σε μια Ευρώπη που έτεινε να ξεχάσει τα πολεμικά πλήγματα στο μετρό του Λονδίνου και στο σιδηροδρομικό σταθμό Ατόσα της Μαδρίτης, θυμίζοντας και πάλι νησί των μακάρων, οι οποίοι ζουν ευτυχισμένοι, χωρίς καν να ενοχλούνται από πτώματα τεράτων που ξεβράζει η θάλασσα. Τα πτώματα δεν ξεβράζονται στις ευρωπαϊκές ακτές, αλλά θάβονται σε θλιβερούς τάφους, ομαδικούς ή ατομικούς, εκεί όπου βασιλεύει το όπλο του νεοαποικοκράτη και το κνούτο του τοπικού τυράννου, η φτώχεια, η πείνα, η υπερεκμετάλλευση, οι αρρώστιες, η παιδική θνησιμότητα.

Ουδείς στη Γαλλία σήκωσε το χέρι για να δείξει ως ηθικούς αυτουργούς τον Ολάντ, τον Σαρκοζί, την Λαγκάρντ και τους συμμάχους τους: τον Ομπάμα, την Μέρκελ, τον Κάμερον και όλο το υπόλοιπο ιμπεριαλιστικό σκυλολόι που καταδικάζει το λεγόμενο τρίτο κόσμο σε όλα τα δεινά που προαναφέραμε κι όταν κάτι δεν πάει σύμφωνα με τα σχέδιά του ξαμολάει τους μισθοφόρους του να σπείρουν το θάνατο και να αποκαταστήσουν την ιμπεριαλιστική τάξη πραγμάτων.
Ολοι αυτοί που φωνάζουν «είμαστε όλοι Charlie Hebdo» (όπως είχαν φωνάξει «είμαστε όλοι Αμερικανοί», Βρετανοί, Ισπανοί) δεν φώναξαν «είμαστε όλοι Μαλινέζοι» ή Λίβυοι όταν οι κομάντο της Λεγεώνας των Ξένων σκόρπιζαν το θάνατο στις δυο αυτές χώρες. Δεν φώναξαν «είμαστε όλοι Αφγανοί» ή Ιρακινοί ή Σύριοι.

«Δολοφονήθηκε η γενιά μας, η γενιά των σκιτσογράφων, μια από τις τελευταίες μορφές του πνεύματος του Μάη του ‘68», κραύγασε ο πολιτικά ψοφοδεής και κοινωνικά αποκρουστικός Ντανιέλ Κον Μπεντίτ. Αν η γενιά του Μάη είναι ο Κον Μπεντίτ και ο ομοϊδεάτης του Γιόσκα Φίσερ, που χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό τους νατοϊκούς βομβαρδισμούς αμάχων στη Σερβία (ο Φίσερ ως υπουργός Εξωτερικών δεν ήταν απλός χειροκροτητής, αλλά στην κλίκα αυτών που έπαιρναν τις αποφάσεις), τότε αυτή η γενιά αξίζει να χαθεί.

«Δεν κατηγορώ τους μουσουλμάνους που δεν γελούν με τα σκίτσα μας, αλλά εγώ υπακούω στους γαλλικούς νόμους, δεν υπακούω στο Κοράνι» , έλεγε σε μια συνέντευξή του το 2012 ο διευθυντής του Charlie Hebdo Στεφάν Σαρμπονιέ, ένας από τους νεκρούς που άφησαν πίσω τους οι δυο ισλαμιστές εκτελεστές. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι με την ίδια γαλατική αλαζονεία, με τον ίδιο ιμπεριαλιστικό κυνισμό αντιμετώπιζε και τα λουτρά αίματος που προκαλούν οι γαλλικές κυβερνήσεις στις πρώην κτήσεις και νυν νεοαποικίες της «μητρόπολης της δημοκρατίας και του πολιτισμού».

«Να λοιπόν η πρόκληση για τον επόμενο Μάη: η υπεράσπιση της ελευθερίας, όλων των ελευθεριών, από τους σκοταδιστές. Ιδίως όταν πρόκειται για την ελευθερία του γέλιου», έγραψε ένας γαλλοτραφής έλληνας αρθρογράφος, προδίδοντας, εκτός από κυνισμό και κουτοπονηριά, και απύθμενη άγνοια των πραγματικών διεθνών δεδομένων. Κανένας στρατός και καμιά καθολική ιμπεριαλιστική ενότητα δεν μπορεί να καθυποτάξει το ένα τρίτο του πληθυσμού της Γης, που η ιμπεριαλιστική επιθετικότητα έχει καταδικάσει και έχει σπρώξει στην αγκαλιά μιας θρησκείας, η οποία είναι το μόνο του καταφύγιο, η μόνη ιδεολογία που γνωρίζει, η μόνη ελπίδα για απολύτρωση.

Αυτοί που με τόση ευκολία μιλούν για «ισλαμοφασίστες» δεν χρησιμοποιούν τον ίδιο όρο για να περιγράψουν την πολιτική των κυβερνήσεών τους, τη συμπεριφορά των εταιριών τους και τα συνεχή μακελειά των ένοπλων δυνάμεων των κρατών τους.

Αυτοί που διεκδικούν την «ελευθερία στο γέλιο», την ώρα που οι κυβερνήσεις τους καταπνίγουν κάθε ελευθερία στον «τρίτο κόσμο», ευτελίζοντας την ίδια την ανθρώπινη υπόσταση και την αξία της ζωής, αισθάνονται βαθιά έκπληξη όταν τα πτώματα στοιβάζονται στην αυλή τους και είναι δικών τους ανθρώπων. Ο πανικός που προκαλεί η ανατριχίλα του θανάτου οδηγεί πλήθη ανθρώπων στην αποδοχή ενός καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Μπορείτε, αγαπητοί Γάλλοι, να ζήσετε με πάνοπλους στρατιώτες να σας κοιτάζουν ως οιονεί υπόπτους;

Αν μπορέσετε, θα πρόκειται για κατόρθωμα που θ’ ανατρέψει όλη την ιστορική σας παράδοση. Να θυμόσαστε, όμως, ότι εκείνοι που είναι αποφασισμένοι να χτυπήσουν ούτε θα πτοηθούν από τις περιπολίες των Ράμπο ούτε θα εμποδιστούν. Θα βρουν τον τρόπο να χτυπήσουν, χωρίς να λογαριάζουν τη ζωή τους. Γιατί εκεί οδήγησε τα πράγματα ο ιμπεριαλισμός. Να μην έχει η ανθρώπινη ζωή καμιά αξία. Αν θέλουμε να επανακτήσει αξία, θα πρέπει να ξεριζώσουμε τη ρίζα του κακού, τον ιμπεριαλισμό.
Πηγή: Κόντρα

Επικήδειοι

 Επικήδειοι

Το παραπάνω είναι χαιρετισμός στον ηρωϊσμό του δολοφονημένου Μουσουλμάνου αστυνομικού Ahmed Merabet, θύματος της επίθεσης στην Charlie Hebdo. O χαιρετισμός έχει ως εξής: Είμαι ο Αχμέτ, ο άνθρωπος που πέθανε για να υπερασπιστεί την ελεύθερη έκφραση ενός περιοδικού που γελοιοποιούσε την πίστη του και την κουλτούρα του.

Το εγκώμιο είναι ακαταμάχητο ως προς τα μηνύματα που στέλνει (προφανώς για αυτό και τόσα retweet). Και το μήνυμα είναι ξεκάθαρο: δεν υπάρχει υψηλότερη μοίρα απ' το να πεθάνεις για να υπερασπιστείς το δικαίωμα κάποιου, αφού σε εκμεταλλευτεί, να σε βρίζει και να σε συκοφαντεί. Αύριο-μεθαύριο ίσως αξιωθούμε και μεις να πεθάνουμε για να υπερασπιστούμε το δικαίωμα στην ελεύθερη έκφραση του Πάσχου Μανδραβέλη, του Αριστείδη Μπαλτάκου, του Άδωνι Γεωργιάδη, του Νίκου Μιχαλολιάκου --  όσων τέλος πάντων έχουν ως αποστολή να απαξιώνουν και να συκοφαντούν τις δικές μας πεποιθήσεις, το δικό μας πολιτισμό. Τι μεγαλείο! Τρέμε Ρόζα Λούξεμπουργκ, τρέμε Τσε Γκεβάρα, τρέμε Νίκο Μπελογιάννη, πεθάνατε για κάτι πολύ ξεπερασμένο και κατώτερο απ' τον εξιδανικευμένο ραγιαδισμό! Για να υπερασπιστείτε τις δικές σας ιδέες και τη δική σας τάξη αντί για την "ελευθερία" των αστών να σας πηδάνε ασάλιωτα και να σας βρίζουν κιόλας!

Ευρωραγιαδισμός της πεντάρας!

Ευρωραγιαδισμός της πεντάρας!


 Νίκος Μπογιόπουλος στον eniko


    Η τάξη των χορτάτων αποφάσισε να ξαναπιάσει τη «βαριοπούλα» για να σφηνώσει μέσα στο κεφάλι των πεινασμένων την γνωστή απάτη: Ότι τα δικά της ιδιοτελή προνόμια ισοδυναμούν με το δήθεν «εθνικό συμφέρον»...
    Δεν υπάρχει πολιτευτής της μνημονιακής συμφοράς, τηλεοπτικός και ραδιοφωνικός κολαούζος, δεν υπάρχει προύχοντας, δεκανίκι ή παπαγάλος του ευρω-ραγιαδισμού, που να μην επιδίδεται στη διακίνηση του παρακάτω δόγματος:
    «Η μεγαλύτερη μεταπολεμική κατάκτηση της χώρας είναι το ευρώ»! Νατη η γνωστή μπούρδα που, όπως ακριβώς και το 2012, επιστρέφει  στο προσκήνιο. Ιδού η «μεγάλη αλήθεια» τους, που διακινείται με ένταση οργουελιανής προπαγάνδας τα τελευταία 24ωρα.   
    Ο στόχος τους είναι προφανής: Επιδιώκουν και στο τελευταίο χωριό της χώρας, και στην τελευταία ανθρωποσύναξη, και στον τελευταίο μισθωτό, «απασχολήσιμο», άνεργο, τον απομονωμένο και παραδομένο μπροστά στο σύγχρονο εικονοστάσι της μαζικής χειραγώγησης που ακούει στο όνομα «τηλεόραση», να φτάσει το παραλυτικό μήνυμα:
    «’Η θα αποδεχτείς να θυσιάζεσαι αιωνίως, ή θα μας διώξουν από το ευρώ και τότε… χανόμαστε»!
    Το λοβοτομικό τους εγχείρημα να ταυτίσει ο ελληνικός λαός την ίδια του την ύπαρξη με ένα νόμισμα (!), είναι τόσο φτηνό και τόσο ανάξιο, μια σκέτη φάρσα προηγούμενων ιστορικών περιόδων όταν εκτρέφονταν «Μεγάλες Ιδέες» - οι οποίες έφεραν τις πραγματικές συμφορές.
    Σε κάθε περίπτωση η τακτική τους συνιστά μια ακόμα απόδειξη για την «ποιότητα» των «σωτήρων»: Για τους ευρω-μαυρογιαλούρους μας το «μεγαλύτερο μεταπολεμικό επίτευγμα» δεν είναι ούτε ότι η Ελλάδα στάθηκε στα πόδια της μετά από την καταστροφή του Β' Παγκόσμιου Πολέμου. Ούτε ότι κατάφερε να περάσει διά πυρός και σιδήρου μέσα από «γύψους» και χούντες. Ούτε ότι ο λαός της δημιούργησε μια χώρα που το ΑΕΠ της, ο πλούτος της,  αυξήθηκε από τη μεταπολίτευση και σε σταθερές τιμές του 1974 έως και κατά 15.000%!
    Όχι! Για την τάξη που εκπροσωπεί ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος, ο Παπανδρέου, ο Θεοδωράκης, το «μεγαλύτερο επίτευγμα» της Ελλάδας είναι ότι έχουν εξαναγκάσει τον ελληνικό λαό να μετράει τη δυστυχία του έχοντας για μονάδα μέτρησης μια… μεταμφίεση του μάρκου!
    Το «μεγαλύτερο επίτευγμα» της Ελλάδας (ω, τι κήρυγμα πατριωτισμού»!) είναι ότι, πλέον, τα μονοπώλια μετρούν την φοροαποφυγή τους στην Ελλάδα, τις καταθέσεις τους στην Ελβετία και την εκμετάλλευση του εργάτη στην Ευρώπη, έχοντας για μονάδα μέτρησης μια... μεταμφίεση του μάρκου.
    Πράγματι. Από αυτή την άποψη, το ευρώ για την ολιγαρχία - και μόνο για την ολιγαρχία – είναι μεγάλη κατάκτηση. Πράγματι, οι εγγυήσεις του ΣΥΡΙΖΑ ότι η θέση της Ελλάδας στην ΕΕ «δεν αμφισβητείται», στην ίδια ολιγαρχία απευθύνονται.
    Ακούγοντας τους ευρω-εκβιαστές δεν είναι δύσκολο να αντιληφθείς πως τα «επιχειρήματά τους» δεν αξίζουν ούτε μια τρύπια δεκάρα. Κι αν η προπαγάνδα τους καταφέρνει να «περνάει» και να βαφτίζει το μαύρο άσπρο, είναι για ένα και μόνο λόγο: Επειδή έχει εξασφαλίσει ότι μέσα από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, με το διαρκές «πες - πες» της ακατάσχετης ευήθειάς της, «κάτι θα μείνει».
    Εντούτοις, όσο κι αν μονότονα επιμένουν ότι το «ευρώ» είναι ένα τοτέμ όπου οι Έλληνες πρέπει να προσέρχονται γονυπετείς για να το προσκυνούν και να του προσφέρουν τα παιδιά τους, όπως ο Αβραάμ τον Ισαάκ, δε μας απαντούν:
    Ποιος κερδίζει από τη σφαγή; Ποιος κέρδισε από την ΕΕ, από τα «Αγορές», από τα Μάαστριχτ; Η «βασιλεία των Ουρανών» που υπόσχονταν ποιον αφορούσε; Στη λατρεία ποιου ακριβώς «Θεού» καλούν το λαό να συνεχίσει να παίρνει μέρος ως σφαχτάρι; Τίνος «Άγιος» είναι, τελικά, το ευρώ;
    Η ευρω-προπαγάνδα για να πνιγεί μέσα στην ίδια της τη ρηχότητα είναι αρκετό να ζυγιστεί και να μετρηθεί με το ζύγι του καθημερινού ανθρώπου. Εκείνου του ανθρώπου που πάει στο σούπερ - μάρκετ και στη λαϊκή. Εκείνου του ανθρώπου που δεν έχει για φάρμακα και πετρέλαιο θέρμανσης.
    Ας το αποτυπώσουμε, λοιπόν, με τον πιο απλό, έως απλουστευτικό και απλοϊκό, τρόπο. Με τον τρόπο, δηλαδή, που υπαγορεύεται από τη δική τους «βαθύνοια», και με δεδομένο ότι τα δώδεκα χρόνια που πέρασαν από τότε είναι ελάχιστος χρόνος για να θολώσει η σκέψη.
    Ρωτάμε: Το ευρώ είναι ή δεν είναι εκείνο το νόμισμα που από το ίδιο βράδυ που μας το παρουσίασε ο Σημίτης, ό,τι ο εργάτης αγόραζε με 100 δραχμές, το επόμενο πρωί το αγόραζε με 170 δραχμές;
    Το ευρώ είναι ή δεν είναι εκείνο το νόμισμα που με το που μπήκε στη ζωή του Έλληνα, ό,τι τη μια στιγμή κόστιζε 200 δραχμές, την ακριβώς επόμενη στιγμή ο μισθωτός έπρεπε να πληρώσει 340,75 δραχμές για να το ψωνίσει;
    Το ευρώ είναι ή δεν είναι εκείνο το νόμισμα που τίναξε την ακρίβεια ακόμα πιο ψηλά;
    Το ευρώ είναι ή δεν είναι εκείνο το νόμισμα με το οποίο η Ελλάδα
  • κατέρριψε κάθε προηγούμενο ρεκόρ ανεργίας,
  • κατέρριψε κάθε προηγούμενο ρεκόρ φτώχειας,
  • κατέρριψε, ήδη προ μνημονίου, κάθε προηγούμενο ρεκόρ πραγματικής μείωσης εισοδημάτων,
  • κατέρριψε κάθε προηγούμενο ρεκόρ σε «λουκέτα» και «φέσια» στην αγορά,
  • κατέρριψε κάθε προηγούμενο ρεκόρ μεταναστευτικής ροής της νεολαίας σε ομαλές συνθήκες,
  • κατέρριψε κάθε προηγούμενο ρεκόρ χρεών;
    Βέβαια, ισχύει και η άλλη αλήθεια: Το ευρώ, όντως, είναι εκείνο το νόμισμα με το οποίο η ελληνική πλουτοκρατία - πατώντας πάνω στον κοινωνικό ερειπιώνα που αποτελεί την προϋπόθεση για την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητας» των μονοπωλίων - σημείωσε τη μεγαλύτερη κερδοφορία στην ιστορία της!
    Το ευρώ είναι το νόμισμα με το οποίο οι τράπεζες έφτασαν να κατέχουν ενεργητικό 3 (!) φορές πάνω από όλο το ΑΕΠ της χώρας με αποτέλεσμα οι δικές τους «φούσκες» να μετατρέπονται σε χρέη για το λαό και σε πλειστηριασμούς για τα σπίτια του λαού. Να, επομένως, από πού η απορρέει η λατρεία τους για το ευρώ, την ΕΕ, την Ευρωζώνη ΟΝΕ...
    Αυτό είναι το ευρώ «τους». Μέσο νομισματικής καταγραφής του θησαυρισμού των λίγων και της αποστέρησης των πολλών. Αυτό ήταν, είναι και θα είναι και κάθε νόμισμα – από το δολάριο και τη δραχμή μέχρι τα αρχαίες μνες αι τα τάλαντα - στο σύστημα της εκμετάλλευσης και της ταξικής ανισότητας.
    Να λοιπόν γιατί το ερώτημα δεν είναι σε ποιο νόμισμα θα μετρούν τη χλιδή τους οι κεφαλαιοκράτες - και σε ποιο νόμισμα θα μετρούν την ανέχειά τους οι προλετάριοι, οι άνεργοι, εξαθλιωμένοι.
    Το ερώτημα δεν είναι σε ποιο νόμισμα οι μεν δουλοκτήτες θα μετράνε τα περισσεύματά τους, οι δε είλωτες το υστέρημά τους.
    Το ερώτημα δεν είναι σε ποιο νόμισμα θα μετρούν οι πολυεθνικές την υπεραξία που σφετερίζονται και σε ποιο νόμισμα οι εργάτες και οι άνεργοι την υποτίμηση της ζωής τους και τον εξανδραποδισμό της ύπαρξής τους.
    Το δίλημμα είναι αν ο λαός θα διατηρήσει ζωντανές τις δυνάμεις που απαιτούνται ώστε να τους «σαρώσει» θέτοντας στην υπηρεσία του την οικονομία (συνεπώς και το νόμισμα). Αν δηλαδή θα γίνει εκείνος πολιτικά κυρίαρχος αποτινάσσοντας από το σβέρκο του τις πολιτικές βδέλλες. Η’ αν θα «παραδοθεί» και θα αφεθεί να τον απομυζούν μέχρι τελευταίας «ευρωδεκάρας» εκείνοι που δεν δίνουν για τη ζωή του «πεντάρα τσακιστή».

Μεγάλος διαγωνισμός με δώρο κάρτα-μέλους στο κόμμα που θα κυβερνήσει!

Μεγάλος διαγωνισμός με δώρο κάρτα-μέλους στο κόμμα που θα κυβερνήσει!


undefined
Έλα, έχω πράμα που σαλεύει!
Σύντροφε και συντρόφισσα,
Για να γίνεις κι εσύ μέλος του κόμματος που θα κυβερνήσει πρέπει να είσαι ενήμερος για τις θέσεις του κόμματος. Απάντησε λοιπόν σωστά στις ερωτήσεις για να κερδίσεις τώρα την κάρτα!



ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΡΩΤΗ
Ποια είναι η πραγματική πρόταση του κόμματος για το χρέος και ποιος ο αυθεντικός της εκφραστής;

α. Απόσυρση του χρέους (Δραγασάκης, Σεπτ. 2014)
β. Απομείωση του χρέους (Παπαδημούλης, Νοεμ. 2014)
γ. Διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους (Λαφαζάνης, Νοεμβ. 2014)
δ. Μονομερής διαγραφή του χρέους (Λαφαζάνης, Ιουλ. 2013)
ε. Διαγραφή του συντριπτικά μεγαλύτερου μέρους του χρέους (Λαφαζάνης, Οκτ. 2014)
στ. Επιμήκυνση του χρέους (Σταθάκης, Σεπτ. 2014)
ζ. Μείωση του χρέους 50% (Σταθάκης, Οκτ. 2014)
ι. Μείωση του χρέους 5% (Σταθάκης, Ιαν. 2014)
ια. Κούρεμα του χρέους (Τσίπρας, Οκτ. 2014)
ιβ. Διαγραφή μέρους του χρέους (Τσίπρας, Σεπτ. 2014)
ιγ. Ελάφρυνση του χρέους (Τσίπρας, Οκτ. 2014)
ιδ. Επιθετική αναδιαπραγμάτευση του χρέους (Τσίπρας, Ιουλ. 2011)
ιε. Ρύθμιση του χρέους (Τσίπρας, Μαϊ 2014)
ιστ. Λύση τύπου Γερμανίας του 1953 (Μηλιός, Νοεμβ. 2014)
ιζ. Πάγωμα του χρέους (Δραγασάκης, Σεπτ. 2014)



Σύντροφε και συντρόφισσα, μελλοντικό μέλος του κόμματος της Ριζοσπαστικής Αριστεράς...
ΕΡΩΤΗΣΗ ΔΕΥΤΕΡΗ



Ποια είναι η πραγματική θέση του κόμματος για το τι θα κάνει με το Μνημόνιο και ποιος ο αυθεντικός εκφραστής της;

στ) Θα αναδιαπραγματευτεί το Μνημόνιο (Σταθάκης, Ιουν. 2012)
ζ) Θα αντικαταστήσει το Μνημόνιο (Τσίπρας, Δεκ. 2012)

Σύντροφε και συντρόφισσα,

Περνάμε τώρα σ' ένα ευκολάκι! Αυτό θα το βρεις σίγουρα!
ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΡΙΤΗ

Ποια είναι η πραγματική θέση του κόμματος για το τι πρέπει να κάνει η χώρα απέναντι στο ΝΑΤΟ και ποιος ο αυθεντικός εκφραστής της;

α) Πρέπει να απεμπλακεί από το ΝΑΤΟ (ΣΥΡΙΖΑ, Απρ. 2012)
β) Πρέπει να παλέψει για να διαλυθεί το ΝΑΤΟ μόνο του (Βίτσας, Σεπτ. 2014)
γ) Πρέπει να φύγει απ' το ΝΑΤΟ (Δρίτσας, Σεπτ. 2014)
δ) Δεν αμφισβητείται απ' τον ΣΥΡΙΖΑ ότι η Ελλάδα ανήκει στο ΝΑΤΟ (Τσίπρας, Μαϊ 2014)
ε) Δεν αποτελεί προτεραιότητα του ΣΥΡΙΖΑ στις σημερινές συνθήκες να φύγει η Ελλάδα από το ΝΑΤΟ, αν και στις συνθήκες αυτές δεν έχει λόγο ύπαρξης το ΝΑΤΟ και πρέπει να αντικατασταθεί από νέους θεσμούς (Τσίπρας, Σεπτ. 2014)
στ) Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εναντίον του ΝΑΤΟ, αλλά δεν έχει ως προτεραιότητα την έξοδο της Ελλάδας απ' το ΝΑΤΟ(Τριγάζης, Οκτ. 2014)
ζ) Σταθερή και αμετάκλητη θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η αποδέσμευση απ' το ΝΑΤΟ (Δρίτσας, εκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, Ιουν. 2012)
στ) Η θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η απεμπλοκή από το ΝΑΤΟ, η κατάργηση των ξένων στρατιωτικών βάσεων, η αποτροπή της στρατιωτικής συνεργασίας με το Ισραήλ και η εφαρμογή της αρχής «κανείς Έλληνας στρατιώτης σε πολεμικά μέτωπα έξω από τα σύνορα της χώρας» (Πολιτική Απόφαση Ιδρυτικού Συνεδρίου ΣΥΡΙΖΑ, 2012)
ζ) Πάγια θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι η έξοδος από το ΝΑΤΟ (Καραγιαννίδης, Ιαν. 2013)
ι) Δεν είναι δεδομένο ότι θα μείνουμε στο ΝΑΤΟ (Τσίπρας, Σεπτ. 2014)
ια) Θα μείνουμε στο ΝΑΤΟ όσο δεν θίγονται τα εθνικά μας συμφέροντα (Τσίπρας, Σεπτ. 2014)
ιβ) Το ΝΑΤΟ δεν έχει λόγο ύπαρξης εδώ και είκοσι χρόνια (Δούρου, Ιουν. 2012)
ιγ) Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν προτίθεται να εγκαταλείψει το ΝΑΤΟ ή τις αμερικανικές στρατιωτικές βάσεις (Βαρουφάκης και Galbraith, Μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να σώσει την Ελλάδα, Ιουν. 2013)

Σύντροφε και συντρόφισσα,

Όπως όλοι ξέρουμε η τέταρτη ερώτηση είναι η τυχερή. Πάμε λοιπόν:
ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΕΤΑΡΤΗ


Ποια είναι η πραγματική θέση του κόμματος για τον χαρακτήρα της κρίσης και ποιος ο αυθεντικός εκφραστής της;

α) Πρόκειται για κρίση χρέους (Μηλιός, Μαϊ 2014)
β) Είναι ανθρωπιστική κρίση (Τσίπρας, Απρ. 2014)
ε) Είναι ηγεμονική κρίση (Ιωακείμογλου, Ιουν. 2014)
ζ) Είναι μια δομική κρίση κανόνων (Δραγασάκης, Νοεμβ. 2014)
ιβ) Είναι κρίση της σοσιαλδημοκρατίας (Τσίπρας, Νοεμβ. 2014)
ιγ) Είναι κρίση της συγκυβέρνησης (Κομμουνιστική τάση του ΣΥΡΙΖΑ, Οκτ. 2014)
ιδ) Είναι παγκόσμια δομική κρίση του καπιταλισμού (ΣΥΡΙΖΑ, Πολιτική απόφαση Ιδρυτικού Συνεδρίου, Ιουν. 2012)
ιε) Είναι κρίση του πολιτικού συστήματος λόγω των μνημονιακών ταξικών πολιτικών (ΣΥΡΙΖΑ, Πολιτική απόφαση Ιδρυτικού Συνεδρίου, Ιουν. 2012)


(ΠΑΡΑΛΑΒΗ ΤΟΥ ΔΩΡΟΥ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΩΝΗ

Για ποια (και ποιανού) "ελευθερία της έκφρασης";

 Για ποια (και ποιανού) "ελευθερία της έκφρασης";

"ΓΑΛΑ ΓΙΑ ΑΡΑΠΗΔΕΣ" (Η ΜΕΛΑΝΗ)

"Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΚΕΡΔΙΣΕ ΕΛΕΦΑΝΤΑ ΣΤΗ ΛΟΤΑΡΙΑ", 1863
"ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΧΤΥΠΗΜΑ ΣΤΟ ΚΙΝΕΖΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ", 1877
"ΟΙ ΑΓΡΙΟΙ ΑΦΗΝΟΝΤΑΙ ΑΝΕΞΕΛΕΓΚΤΟΙ", 1783
"Η ΚΙΤΡΙΝΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ ΣΕ ΟΛΗ ΤΗΣ ΤΗ ΔΟΞΑ", 1899
"Η ΑΞΙΟΤΙΜΗ ΠΕΜΠΤΗ ΦΑΛΑΓΓΑ", 1942 (ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΙΑΠΩΝΙΚΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ, ΠΟΥ ΚΛΕΙΣΤΗΚΑΝ ΣΕ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΩΣ ΕΞ ΟΡΙΣΜΟΥ ΥΠΟΠΤΟΙ ΑΝΤΙΠΑΤΡΙΩΤΙΚΩΝ ΕΝΕΡΓΕΙΩΝ)

"Ο ΑΙΩΝΙΟΣ ΕΒΡΑΙΟΣ" (ΓΕΡΜΑΝΙΑ)
"ΤΟ ΒΟΥΝΟ ΗΡΘΕ ΜΕ ΤΟ ΜΩΑΜΕΘ", 2008

"ΣΦΑΓΗ ΣΤΗΝ ΑΙΓΥΠΤΟ: ΤΟ ΚΟΡΑΝΙ ΕΙΝΑΙ ΣΚΑΤΑ, ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑΕΙ ΤΙΣ ΣΦΑΙΡΕΣ". 2013
(ΑΛΛΟΙ ΤΙΤΛΟΙ: "ΤΥΝΗΣΙΑ [ΠΡΩΗΝ ΓΑΛΛΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ]: Ο ΙΣΛΑΜΙΣΜΟΣ ΑΠΕΙΛΕΙΤΑΙ ΑΠ' ΤΗ ΡΑΠ ΚΑΙ ΤΑ ΒΥΖΙΑ"· "Ο ΒΙΟΣ ΤΟΥ ΜΩΑΜΕΘ" [ΣΕ ΚΑΡΤΟΥΝ ΠΟΥ ΤΟΝ ΓΕΛΟΙΟΠΟΙΟΥΝ])
Το αφήγημα των ελίτ ήταν απλό: ένα αριστερό περιοδικό έβγαζε 'σατιρικά καρτούν' για όλες τις θρησκείες και τους πολιτικούς, και κάποια απ' αυτά ήταν για τον προφήτη Μωάμεθ. Αλλά μόνο οι Μουσουλμάνοι προσβλήθηκαν (εννοείται επειδή η οπισθοδρομική και βάρβαρη θρησκεία τους είναι ξένο σώμα και μισαλλόδοξη).
Ας το εξηγήσω από άλλη σκοπιά -- τη σκοπιά που βλέπουν πολύ καθαρά οι Μουσουλμάνοι.
Στις ΗΠΑ της δεκαετίας του 1930, όταν οι λευκοί έκαιγαν τους μαύρους στα δέντρα, θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το ίδιο επιχείρημα. Στο κάτω-κάτω, υπήρχαν και γελοιογραφίες που σατίριζαν τον πρόεδρο! Αλλά το να δημιουργείς προσβλητικές γελοιογραφίες για τους λευκούς που ελέγχουν τις δομές εξουσίας δεν ήταν το ίδιο πράγμα με το να δαιμονοποιείς τους μαύρους, μια τάξη υποτελών χωρίς καμία εξουσία.
Οι εικόνες των μαύρων ως ανθρώπων ηλίθιων, βίαιων, τεμπέληδων, κλεφτών, παρόμοιων με μαϊμούδες, στήριζαν μια πολιτική πραγματικότητα. Ήταν εικόνες που ενίσχυαν τις προκαταλήψεις αυτών που είχαν την εξουσία και υπέτασσαν τους μαύρους.
Το ίδιο συνέβη με τους Εβραίους στη ναζιστική Γερμανία. Φανταστείτε τα σημερινά επιχειρήματα [για την Charlie Hebdo] να χρησιμοποιούνται από τους Ναζί. Θα μπορούσε να κρυφτεί μια γερμανική εφημερίδα πίσω απ' το επιχείρημα ότι κορόιδευε και τους Άρειους Γερμανούς; Πόσο παράλογο που μόνο οι Εβραίοι παραπονέθηκαν! Στο κάτω-κάτω δεν παραπονέθηκαν οι Άρειοι Γερμανοί! Αυτοί οι οπισθοδρομικοί Εβραίοι και η άπληστη θρησκεία τους δεν καταλάβαιναν από ελεύθερη έκφραση!
Στη σημερινή Γαλλία, οι Μουσουλμάνοι αποτελούν μια δαιμονοποιημένη κάστα υποτελών. Ένα λαό που δαιμονοποιείται και δέχεται την επίθεση των δομών εξουσίας. Ένα φτωχό λαό με πολύ λίγη ή καθόλου εξουσία. Και αυτές οι απεχθείς γελοιογραφίες χειροτερεύουν τη ζωή του και αυξάνουν τη ρατσιστική προκατάληψη εναντίον του.
Από άρθρο του Asghar Bukhari, μτφρ.: Lenin Reloaded


-Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι;

 -Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι;

 -Συμμαχία με ποιόν και ενάντια σε ποιόν ακριβώς ρε μπαγλαμάδες;

Ας φρεσκάρουμε λίγο την ιστορική μας μνήμη:

Στην υπηρεσία της Γαλλίας

Κεντρικό πεδίο μαχών για τους Λεγεωνάριους ήταν η Αλγερία.
Με το τουφέκι και τις τσάπες στα χέρια άνοιγαν δρόμους, κανάλια και έστηναν γέφυρες.
Η προπαγάνδα της εποχής, τους παρουσίαζε σαν τη λεγεώνα των Ρωμαίων, που εκτός από πολεμιστές ήταν και το μηχανικό.
Το 1854 η Γαλλία έστειλε τη λεγεώνα στον Πόλεμο της Κριμαίας και πέντε χρόνια μετά στην Ιταλία.
Ακολούθησε το Μεξικό και ο πόλεμος στο πλευρό του Ναπολέοντος Γ’ εναντίον των Πρώσσων.
Η πανωλεθρία που υπέστησαν ήταν ανεπανάληπτη και πολλοί αναρωτήθηκαν αν η Λεγεώνα των Ξένων ήταν έτοιμη να αντιμετωπίσει αληθινούς στρατούς και όχι μόνο ανοργάνωτους επαναστάτες ή χωρικούς.
Οι Γάλλοι τους έστελναν παντού. Μαρόκο, Ινδοκίνα, Μαδαγασκάρη και κυρίως στη Βόρεια Αφρική.
Οι απώλειες ήταν μεγάλες, αλλά πάντα υπήρχαν πολλοί πρόθυμοι για κατάταξη στις μονάδες των μισθοφόρων.

Καταφύγιο των Ες Ες


Μετά τον πόλεμο η Λεγεώνα των Ξένων ανασυντάχθηκε. Η δύναμή της ήταν 20 χιλιάδες αλλά τα στρατολογικά της γραφεία πλημμύριζαν από αιτήσεις εθελοντών.
Οι περισσότεροι ήταν Γερμανοί στρατιώτες των Ες Ες και φασίστες άλλων χωρών, που δεν μπορούσαν να προσαρμοστούν στην νέα πολιτική κατάσταση.
Τους δέχθηκαν όλους, καθώς οι λαοί των αποικιών ξεσηκώνονταν και η Γαλλία χρειάζονταν στρατιωτικό προσωπικό.
Το 1945 διέπραξαν στην Αλγερία ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα, όταν εξολόθρευσαν 40 χιλιάδες Αλγερινούς στην περιοχή της Κωνσταντίνης.
Οι βιαιότητες συνεχίστηκαν στη Μαδαγασκάρη και την Ινδοκίνα.

Το μάθημα από τους Βιετναμέζους

Παρά το γεγονός ότι απέσπασαν από τους αποδεκατισμένους Ιάπωνες εδάφη, μετά την εισβολή τους στη Σαϊγκόν, κλήθηκαν να αντιμετωπίσουν τους Βιετναμέζους που είχαν σχηματίσει αντάρτικες μονάδες.
Εκτός από τη ζέστη και τις ασθένειες, η Λεγεώνα των Ξένων είχε να αντιμετωπίσει και έναν αόρατο και θανατηφόρο αντάρτικο, με κίνητρο την ελευθερία του.
Οι Βιετναμέζοι εκμεταλλεύτηκαν στρατηγικά λάθη των στρατηγών και τσάκισαν τους στρατιώτες της λεγεώνας βάζοντας τέλος στην κυριαρχία τους.

Η τελευταία μεγάλη μάχη και το πραξικόπημα

Η τελευταία αποικιοκρατική αποστολή της Λεγεώνας ήταν στην Αλγερία, η οποία είχε εξεγερθεί εναντίον του γαλλικού ζυγού.
Οι λεγεωνάριοι πολέμησαν τους Αλγερινούς με τρομακτική βιαιότητα, δολοφονίες και φρικτά βασανιστήρια άμαχων πολιτών.
Το 1961 τάχθηκαν στο πλευρό των στρατηγών Σαλάν Ζουώ, Σαλ και Ζελέρ που οργάνωσαν πραξικόπημα εναντίον του Ντε Γκωλ, ο οποίος είχε υποστηρίξει τη διαπραγμάτευσης με τους Αλγερινούς.
Το πραξικόπημα απέτυχε και η Λεγεώνα των Ξένων υπέστειλε τη σημαία της και μεταφέρθηκε στην Κορσική.
Πηγή: Μηχανη του χρόνου

Προσωπικά

 Προσωπικά

Σε αυτές τις εκλογές –και όχι μόνο- το κουκουέ φαίνεται να είναι το κόμμα με το λιγότερο πατατάκι, χωρίς συγκινήσεις, ίντριγκες, μεταγραφικά πάθη και συντροφικά μαλλιοτραβήγματα στη βάση αρχών πάντοτε. Με δυο λόγια είναι τελείως αδιάφορο για το μέσο «φιλοθεάμον» κοινό που διψάει για αίμα, σπέρμα και λίγη πολιτική σαπουνόπερα.

Χτες παρουσιάστηκαν τα ψηφοδέλτια του κόμματος ανά την επικράτεια, χωρίς ιδιαίτερα ταρατατζούμ κι εκπλήξεις. Υπάρχει μια σχετική ανανέωση στις λίστες, σε συνδυασμό με την απαραίτητη πείρα κάποιων παλιότερων στελεχών, όπως πχ η αλέκα. Που δεν αποστρατεύεται τελικά, όπως είχα λανθασμένα υποθέσει βλέποντας ζωγραφισμένη τη θανάσιμη ανία στο πρόσωπό της κατά την τελευταία ψηφοφορία-πανηγυράκι, πριν τη διάλυση της βουλής. Αλλά παραμένει μάχιμη και αξιοποιείται και σε αυτό το πόστο, πέρα από τις άλλες θέσεις από τις οποίες μπορεί να κληθεί να προσφέρει.

Κανείς δε θα μπορέσει να βρει σταριλίκι, προσωπικές φιλοδοξίες και καριερίστες μεταξύ των υποψήφιων του κουκουέ. Ελάχιστοι είναι οι συνεργαζόμενοι που τυπώνουν δικά τους προεκλογικά φυλλάδια και κάνουν προσωπική καμπάνια. Αλλά κανείς δε βάζει τη δική του εκλογή πάνω από την ψήφο στο κόμμα και τη στήριξη της πολιτικής του. Όσοι θέλουν αξιώματα κι οφίτσια, όσοι επιδιώκουν να εξαργυρώσουν το όνομά τους και τη δημοφιλία τους, έχουν φροντίσει να βρουν θέση σε άλλα κόμματα, που λειτουργούν σαν (προ)εκλογικοί μηχανισμοί κι όχι ως πολιτικοί οργανισμοί αρχών.

Είναι χαρακτηριστική η σεμνή στάση όσων διάσημων (καλλιτεχνών ή άλλων γνωστών, καταξιωμένων στον χώρο τους προσωπικοτήτων) στηρίζουν το κόμμα και συμμετέχουν στα ψηφοδέλτιά του. Η γερασιμίδου έγινε άθελά της θέμα, γιατί αρνείται τα βουλευτικά της προνόμια και χρησιμοποιεί σαν.. κοινή θνητή τα μέσα μαζικής μεταφοράς. Η κανέλλη έκανε την πιο δύσκολη επιλογή, για την οποία δεν κερδίζει τίποτα άλλο πέρα από την χλεύη της αστικής κοινωνίας στην οποία μεγάλωσε κι ανατράφηκε. Η καφαντάρη «όργωσε» τα προηγούμενα χρόνια το αιγαίο, είτε ως υποψήφια βουλευτής είτε ως υποψήφια περιφερειάρχης, και τώρα μπαίνει στην α’ αθήνας, χωρίς ιδιαίτερες πιθανότητες να εκλεγεί, πίσω από την κανέλλη, που παίρνει πάντα με διαφορά την πρώτη θέση.

Ο κώστας πετρόπουλος μπαίνει σε μια μη εκλόγιμη θέση στο επικρατείας και χτες στην παρουσίαση είπε ότι έχει συνηθίσει τους δύσκολους αγώνες κι έχει μάθει να παλεύει με μικρομεσαίες ομάδες –αν και κατά βάθος η δική μας είναι η μεγαλύτερη και έχει την πιο βαριά φανέλα. Ο λεάνης μπαίνει για δεύτερη συνεχή φορά σε δικό μας ψηφοδέλτιο (μετά τον περασμένο μάη) και μας προσφέρει αφιλοκερδώς απρόσμενη προβολή από τη συχνότητα του σπορ φμ –και όχι μόνο στην προεκλογική περίοδο, όπως θα θυμούνται ίσως όσοι έτυχε να ακούνε το σταθμό το σεπτέμβρη, την περίοδο του φεστιβάλ. Ο μαργαρίτης μπαίνει υποψήφιος και τρέχει αδιαμαρτύρητα όπου του ζητηθεί (εθνικές εκλογές, ευρωεκλογές, πρυτανικές, εκδηλώσεις, κτλ) χωρίς να έχει εκλεγεί ποτέ κάπου. Ο ορκόπουλος ανέβηκε στο βήμα κάπως συγκινημένος και φαινόταν η αμηχανία του, γιατί συνήθως επί σκηνής έχει απέναντί του σκοτάδι, ενώ χτες έβλεπε γύρω του πρόσωπα φωτεινά και ταξικά. Κρίσιμη λεπτομέρεια: ούτε αυτός τοποθετήθηκε σε εκλόγιμη θέση.

Καθένας βάζει το δικό του λιθαράκι σε κάθε μάχη και το δικό του όνομα πλάι στα υπόλοιπα, σεμνή υπογραφή του λαού μας στις λεωφόρους του μέλλοντος, όπως λέει ο ποιητής. Κι αυτή είναι μια πρόχειρη, ενδεικτική λίστα με πρόσωπα, που τα αναφέρω απλώς γιατί δεν είχαν ανάγκη το κόμμα για να κερδίσουν προβολή και δεν περιμένουν κάποια προσωπική ανταμοιβή. Σεμνές υπογραφές πλάι σε άλλες, που δεν είναι διάσημες με τηλεοπτικούς όρους, αλλά είναι γνωστοί στον κλάδο τους, στους συναδέλφους τους, αναδεικνύονται στους χώρους δουλειάς, από το εργατικό κίνημα. Καμία σχέση δηλ με όσα γίνονται στα υπόλοιπα κόμματα και τα πολιτικάντικα προεκλογικά παζάρια για την κατάρτιση των ψηφοδελτίων τους. Τόσα δίνω πόσα θες, στα λαδάδικα πουλάνε αυτό που θες.

Μία απλή σύγκριση με τα δεδομένα που επικρατούν σε άλλους χώρους, σε όλο το (μικρο)αστικό πολιτικό φάσμα, είναι καταλυτική.
Η στανίση πηγαίνει στην τελεία για να χτίσουν το κόμμα των ενωμένων celebrities. Ο παντελίδης ακούγεται πως μπορεί να βρει χώρο έκφρασης για τις πολιτικές του ανησυχίες στη νδ. Η γκερέκου απέκτησε πιο ελαστικές αρχές, για να καταλήξει κι αυτή στη νδ, σκεπτόμενη με ποιο κόμμα θα έχει καλύτερες προοπτικές επανεκλογής για να συνεχίσει να προσφέρει στον τόπο. Η ανταρσυα διαψεύδει το ενδεχόμενο συνεργασίας με τη ρέιτσελ (που είναι σταρ για τα δικά της δεδομένα) και επικαλείται την τακτική της, που απορρίπτει –λέει- τις πολιτικάντικες, εκλογικίστικες συμμαχίες. Προφανώς ο αλέκος ήρθε για να μείνει, γι’ αυτό και δεν περιλαμβάνεται σε αυτή την κατηγορία –σε αντίθεση με ό,τι μπορεί να σκέφτεται πικρόχολα κάποιος σφος αναγνώστης ή η κε του μπλοκ.

Κι ο σύριζα μπορεί να απέτυχε να ψήσει το λαζόπουλο στις περσινές ευρωεκλογές, αλλά βρήκε στήριγμα για την α’ θεσσαλονίκης στον χάρρυ κλυνν. Που κατέβαινε τα προηγούμενα χρόνια υποψήφιος δήμαρχος καλαμαριάς, με στήριξη νδ σε ένα κατά βάση αντι-πασόκ ψηφοδέλτιο, αλλά τώρα υποκύπτει στην πολιτική γοητεία του σύγχρονου πασόκ της νέας εποχής.
Όλα μάλλον ξεκίνησαν από εκείνη τη θρυλική σκηνή του τραμπάκουλα με τον ινστρούκτορα, που απαιτούσε να μάθει αν ο συνομιλητής του είναι αναθεωρητής. Ο τραμπάκουλας δεν καταλάβαινε γρι και κατέληξε στην τύχη: όχι παιδάκι μου, έναν είχαμε, τον πήρανε χτες. Αλλά με τον καιρό παίζει να κατάλαβε τι εστί: Α-ΝΑ-ΘΕ-Ω-ΡΗ-ΤΗΣ. Είστε ή δεν είστε; Κι αποφάσισε ότι είναι.

Μήπως όμως όλα αυτά συμβαίνουν γιατί οι κομμουνιστές ρέπουν προς.. ολοκληρωτικές λογικές που καταπιέζουν την ατομικότητα και διατυμπανίζουν ανοιχτά σε όλους τους τόνους ότι τα πρόσωπα δεν έχουν σημασία (κι ας μας κατηγορούσαν για προσωπολατρία); Κι ότι η ιστορία βρίσκει κάθε φορά εκείνο το πρόσωπο που θα εκφράσει τις ανάγκες της «σιδερένιας κι απρόσωπης» κοινωνικής νομοτέλειας;

Ή μήπως στην πραγματικότητα συμβαίνει το ακριβώς αντίστροφο; Ότι δηλ κάποια αστικά ρετάλια βάζουν πάνω απ’ όλα το τομάρι τους –εις οιωνός άριστος, αμύνεσθαι περί πάρτης- και περιμένουν να βρουν κάθε φορά, με τακτική κι ιδεολογική ευελιξία μύξας, το κόμμα-ψηφοδέλτιο, που θα κληθεί να εκφράσει την... κοινωνική αναγκαιότητα της εκλογής τους, για να μην χάσουν τη μαρμίτα με το μέλι.

Η βολική προεκλογική «κοπτοραπτική»

Η βολική προεκλογική «κοπτοραπτική»
Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλοντας να απαντήσει στις κατηγορίες που του απευθύνει η ΝΔ (ότι δήθεν με την πολιτική του οδηγεί την Ελλάδα έξω από το ευρώ) αντιτάσσει μια σειρά από δηλώσεις ευρωενωσιακών αξιωματούχων που καθησυχάζουν το ντόπιο κεφάλαιο, βεβαιώνοντάς το ότι δεν υφίσταται θέμα εξόδου απ' το κοινό νόμισμα.
Μεταξύ άλλων ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επικαλεστεί δημοσιεύματα του «Σπίγκελ», των «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς», των «Νιου Γιορκ Τάιμς», του προέδρου της ΕΚΤ, της εκπροσώπου της Κομισιόν, του εκπροσώπου της καγκελαρίας, του αντικαγκελάριου, Γερμανών οικονομολόγων - συμβούλων της γερμανικής κυβέρνησης κ.λπ κ.λπ...
Κι αν όλο αυτό το κακό συναπάντημα αρκεί για να καθησυχάσει το κεφάλαιο απ' το οποίο διεκδικεί το χρίσμα, οι δηλώσεις τους δεν είναι καθόλου καθησυχαστικές για το λαό. Γι' αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ είτε τις πετσοκόβει (π.χ. τη δήλωση του Ολάντ) είτε τις αποσιωπά (όπως π.χ. τις δηλώσεις Σουλτς στη γερμανική τηλεόραση). Δεν λέει, για παράδειγμα, ότι άπαντες διαμηνύουν πως οι ευρωενωσιακές Συνθήκες και τα συμφωνηθέντα στο πλαίσιο της δανειακής σύμβασης είναι αδιαπραγμάτευτα.
Πρόκειται για συνθήκες και συμφωνίες σωστές λαιμητόμους για τα λαϊκά συμφέροντα, που καρατόμησαν τόσα και τόσα δικαιώματα και έχουν ακόμα πολλή δουλειά μπροστά τους σύμφωνα με όσα προβλέπουν.
***
Το γεγονός αυτό προβάλλει η κυβέρνηση, κρύβοντας όμως απ' την πλευρά της το περιεχόμενο των συμφωνιών αυτών. Ο νέος κυβερνητικός εκπρόσωπος, Στ. Αναγνώστου, δηλώνει σχετικά: «Στο διθυραμβικό σχόλιο του ΣΥΡΙΖΑ για τις δηλώσεις της εκπροσώπου Τύπου της Κομισιόν ότι "η συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη είναι αμετάκλητη", η απάντηση είναι ότι αυτό ισχύει υπό την βασική προϋπόθεση ότι η χώρα μας θα εκπληρώνει τις υποχρεώσεις της...».
Τσιμουδιά για το ποιες είναι αυτές και τι αντιλαϊκό προβλέπουν. Οπως και ο Αλ. Τσίπρας απ' το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ υπέβαλλε τα σέβη του στις ευρωενωσιακές Συνθήκες και στο ευρωενωσιακό θεσμικό πλαίσιο προσπερνώντας ότι απ' αυτά πηγάζουν όλα όσα υπηρετούν την ανάγκη του κεφαλαίου για κέρδη και κάνουν μαρτύριο τη ζωή του λαού.
Ισως γιατί όπως «κάρφωσε» ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Μ. Σουλτς, που κατά δήλωσή του έχει πολλές φορές μιλήσει τελευταία με τον Αλ. Τσίπρα, «μεταξύ της προεκλογικής ρητορικής και ενός κυβερνητικού προγράμματος συχνά υπάρχει διαφορά», προσθέτοντας πως «εάν κάθε φορά που ένας πολιτικός έλεγε κάτι κατά την προεκλογική περίοδο πέφταμε σε βαθιά περισυλλογή, θα είχαμε πολλή δουλειά (...) Ολα τα μέλη της ΕΕ και της Ευρωζώνης, ανεξάρτητα από το ποια κυβέρνηση κυβερνά, έχουν επίγνωση των ευθυνών τους. Πιστεύω ότι αυτό ισχύει και για τον κ. Τσίπρα».
Ο Μ. Σουλτς, γνωστή αλεπού της ευρωενωσιακής σοσιαλδημοκρατίας, ξέρει τι λέει. Εχει προφανώς σχηματίσει την άποψή του απ' τα παρασκηνιακά νταραβέρια του ΣΥΡΙΖΑ μαζί του και με άλλους παράγοντες της ΕΕ, καθώς τελευταία πυκνώνουν οι πληροφορίες περί συζητήσεων στα κρυφά.
***
Επειτα κι απ' αυτά τα πάρε - δώσε έφτασε προχτές ο Αλ. Τσίπρας σε άρθρο του να μετασχηματίσει το γνωστό κάλπικο για το λαό δίλημμα «λιτότητα ή ανάπτυξη» σε «στρατηγική Ντράγκι ή στρατηγική Σόιμπλε», υπερασπίζοντας τον πρόεδρο της ΕΚΤ και τις προτάσεις του.
Ποιες είναι αυτές; Ο Μ. Ντράγκι δήλωσε προχτές ότι «οι δαπάνες για επενδύσεις πρέπει να αυξηθούν», και μάλιστα σε συνδυασμό με μειώσεις των εξόδων, όπως είναι οι φόροι. Πρόσθεσε ότι είναι αναγκαίες περισσότερες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, ιδιαίτερα στις «αγορές εργασίας», προκειμένου, όπως είπε, να στηριχτεί η ανάκαμψη στην Ευρωζώνη, η οποία παραμένει «εύθραυστη και άνιση». Φανταζόμαστε ότι ο Σόιμπλε δεν θα είχε αντιρρήσεις...
Είναι παραπάνω από φανερό ότι η «στρατηγική Ντράγκι», με την οποία ταυτίζεται ανοιχτά πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι η στρατηγική του κεφαλαίου και της λυκοσυμμαχίας του, που απ' την καλή και την ανάποδη έχει γνωρίσει στο πετσί του ο λαός. Και θα συνεχίσει για όσο δεν αποφασίζει να αναμετρηθεί μαζί της, απ' τη σκοπιά και με τους όρους της στρατηγικής που επιβάλλουν τα δικά του συμφέροντα.

ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ Δεν στηρίζει ΣΥΡΙΖΑ, καταγγέλλει «απαράδεκτη ηθική κακοποίηση»

ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ
Δεν στηρίζει ΣΥΡΙΖΑ, καταγγέλλει «απαράδεκτη ηθική κακοποίηση»


Δεν στηρίζει, τελικά, ΣΥΡΙΖΑ ο Μίκης Θεοδωράκης, όπως ο ίδιος εξηγεί με επιστολή του που αναρτήθηκε στην προσωπική ιστοσελίδα του. Αφήνει, μάλιστα, υπονοούμενο ότι ανακοίνωση υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ που κυκλοφόρησε με την υπογραφή «Σπίθα» είναι κατασκεύασμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Η χτεσινή επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη δόθηκε στη δημοσιότητα ως απάντηση σε ερώτηση φίλου του μετά από την εντύπωση που είχε δημιουργηθεί από προηγούμενη δήλωσή του με ημερομηνία 6 Γενάρη, ότι δήθεν στηρίζει ΣΥΡΙΖΑ. Η πρώτη δήλωση προβλήθηκε υπό τον τίτλο «Στηρίζω ΣΥΡΙΖΑ» στο σύνολο σχεδόν των διαδικτυακών μέσων και σ' αυτήν μεταξύ άλλων καλούσε τον ΣΥΡΙΖΑ: «Να δεσμευθεί προεκλογικά, εδώ και τώρα, ότι εάν και εφ' όσον γίνει κυβέρνηση, το πρώτο πράγμα που θα κάνει, θα είναι να φέρει στη Βουλή νόμο για την οριστική και πλήρη απαλλαγή της χώρας από όλους τους επαχθείς όρους του Μνημονίου».
Με τη χτεσινή, δεύτερη δήλωσή του, υπό μορφή επιστολής, ο Μίκης Θεοδωράκης εξηγεί ότι «ο όρος που έθεσα στον ΣΥΡΙΖΑ είναι εν γνώσει μου ανέφικτος». Στη συνέχεια παραθέτει ένα ιστορικό των επαφών που είχε ο μουσικοσυνθέτης με τον ΣΥΡΙΖΑ σε παρελθόντα χρόνο, από το οποίο προκύπτει ότι «η συνεργασία μαζί μας δεν ήταν ειλικρινής αλλά απλώς μας μεταχειρίστηκε, για να αυξήσει μονομερώς την εκλογική του δύναμη και να μπει στη Βουλή, με στόχο την κατάκτηση της διακυβέρνησης μέσα από το Σύστημα, εγκαταλείποντας τους δυο πυλώνες άμυνας, το Λαϊκό Μέτωπο και τον πλούτο της χώρας». Στη συνέχεια εκτιμά ότι «δεν μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να διακηρύττει από τώρα το τέλος του Μνημονίου» και μιλά για «μια απαράδεκτη ηθική κακοποίησή» του (σ.σ. του Μίκη), σημειώνοντας ότι «δεν θα αποκάλυπτα τώρα αυτή την ζοφερή αλήθεια, αν δεν με προκαλούσε ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος αφού πρώτα διέλυσε την ΣΠΙΘΑ με τη μέθοδο του φραξιονισμού, επιμένει να διατηρεί ομάδες με την ονομασία της Σπίθας, με στόχο να εκμεταλλευτεί για μια φορά ακόμα το όποιο κύρος μου, δηλαδή να ανασκαλέψει την μεγάλη πληγή που μου άνοιξαν ως τώρα».

ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ Προεκλογική εκστρατεία στα μέτρα του κεφαλαίου

ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
Προεκλογική εκστρατεία στα μέτρα του κεφαλαίου



Η προεκλογική εκστρατεία της ΝΔ έχει στόχο να πειθαναγκάσει τα λαϊκά στρώματα να στοιχηθούν πίσω από τα προτάγματα του μεγάλου κεφαλαίου, συναινώντας στη συνέχιση της αντεργατικής, αντιλαϊκής πολιτικής στο έδαφος του ευρωμονόδρομου. Και δε διστάζει να χρησιμοποιεί την κινδυνολογία, για ζητήματα που αφορούν το κεφάλαιο, προπαγανδίζοντας ότι θα βλάψουν το λαό. Ενδεικτικά είναι όσα είπε προχτές βράδυ ο Αντ. Σαμαράς σε ομιλία του στη Χαλκίδα.
Συνεχίζει την αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ επαναλαμβάνοντας την κινδυνολογία περί «Grexit» τάχα λόγω των αποφάσεων που θέλει να πάρει ο Αλ. Τσίπρας, όταν οι του ΣΥΡΙΖΑ δίνουν όρκους πίστης στους επιχειρηματικούς ομίλους, στην Ευρωζώνη και την ΕΕ.
Παλεύει να τους φανεί χρησιμότερος
Απευθυνόμενος στους αστούς, που θέλουν σταθερότητα στη διαχείριση της εξουσίας τους και στη διακυβέρνηση και τις μεγαλύτερες δυνατές συναινέσεις των αστικών πολιτικών δυνάμεων προς επίτευξη αυτού του στόχου, ο Αντ. Σαμαράς έβαλε ζήτημα ότι ο Αλ. Τσίπρας δεν μπορεί να τους εγγυηθεί κάτι τέτοιο: «(...) κορόιδεψαν τους ανθρώπους εκείνους, τους οποίους είχαν παρασύρει και ψήφισαν μαζί τους (σ.σ.: "όχι" στην εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας). Και δεν κατάφεραν τελικά να συνεννοηθούν ούτε με τον Κουβέλη και τους βουλευτές του, που τους ακολουθούσαν... Αν δεν μπορούν να συνεργαστούν ούτε με εκείνους με τους οποίους συμμάχησαν, αν δεν μπορούν να τους εμπιστευθούν ούτε εκείνοι που συνεργάστηκαν μαζί τους, τότε, είναι το ερώτημα στα χείλη του ελληνικού λαού, πώς έχουν το θράσος να νομίζουν ότι θα μπορούσαν να κυβερνήσουν με συναίνεση, με διάλογο, με δημοκρατία αυτόν τον τόπο;», αναρωτήθηκε πασχίζοντας να τους φανεί πιο φερέγγυος κι αξιόπιστος για τη διαχείριση της εξουσίας τους.

Eurokinissi
Προειδοποίησε ότι αν ακολουθηθεί άλλο μείγμα διαχείρισης θα προκληθούν εκ νέου «ελλείμματα». Διαφημίζοντας και παραπέρα τη χρησιμότητά του στο κεφάλαιο θύμισε ότι η κυβέρνησή του έκοψε «πάνω από το 41% του χρέους μας, χωρίς να έλθουμε σε σύγκρουση με κανένα (...) Εχουμε ακόμα - προσέξτε - διαπραγματευθεί έτσι, ώστε πληρώνει η Ελλάδα αυτή τη στιγμή τα χαμηλότερα επιτόκια (...) Κι ακόμα έχουμε ήδη διαπραγματευθεί να επεκτείνουμε στο μέλλον για πολλά ακόμα χρόνια αυτά τα ίδια χαμηλά επιτόκια! Και την αποπληρωμή!». Κομβικό ζήτημα τα προαναφερόμενα για τα ντόπια μονοπώλια καθώς προσδοκούν από την τέτοια ρύθμιση του χρέους απελευθέρωση νέων κονδυλίων για δημόσιες επενδύσεις σε όφελός τους και για την πρόσθετη ενίσχυσή τους με κάθε είδους επιδοτήσεις.
Φιλοτεχνώντας, εξάλλου, το εικόνισμα της ΕΕ μίλησε για τα κονδύλια του ΕΣΠΑ και της ΚΑΠ. Βεβαίως, τα κονδύλια που αναφέρει είναι πληρωμένα απ' τον ελληνικό λαό μέσα από την άγρια φορολόγησή του, και επανακατευθύνονται στη χώρα μέσα από στοχευμένες διαδρομές και «ενισχύσεις» για τους επιχειρηματικούς ομίλους και όχι για λαϊκές ανάγκες.
Τάζει εκσυγχρονισμούς και ιδιωτικοποιήσεις
Ο Αντ. Σαμαράς δεν παρέλειψε να τάξει και χτύπημα της «γραφειοκρατίας», αναγκαίους εκσυγχρονισμούς στο αστικό κράτος όχι προς βελτίωση της καθημερινότητας του λαού, αλλά για να διευκολυνθεί παραπέρα στη δραστηριότητά του το μεγάλο κεφάλαιο. Αλλωστε, το ξεκαθάρισε ότι στο μείγμα διαχείρισης που ασπάζεται και προωθεί είναι: «Ανάπτυξη σημαίνει ανταγωνιστικότητα.Επενδύσεις (...) Εξαγωγές.Επιχειρηματικότητα σε νέους κλάδους (...) Ανάπτυξη σημαίνει ακόμα ιδιωτικοποιήσεις. Σημαίνει αξιοποίηση περιουσίας του Δημοσίου», ανοίγοντας δρόμο για περαιτέρω ιδιωτικοποιήσεις, για διάνοιξη νέων πεδίων κερδοφορίας στο κεφάλαιο πάνω και στα ερείπια εργατικών, ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων.
Επιτέθηκε και στο φοιτητικό κίνημα καυχώμενος ότι κατάργησε «το άσυλο παρανομίας στα Πανεπιστήμια!». Αναγνώρισε ωστόσο ότι «πρέπει να γίνουν ακόμα πολλά»: «Πουθενά στον κόσμο δεν (...) κάνουν τάχα "συνελεύσεις" με ελάχιστους, εξαγγέλλουν όποτε θέλουν "αποχές" (...) Το νοικοκύρεμα ακόμα στην Εκπαίδευση δεν τελείωσε. Μόλις άρχισε! Και να το ξέρουν, θα το ολοκληρώσουμε». Ταυτόχρονα διαβεβαίωσε λιμνάζοντα κεφάλαια ότι θα τους ανοίξει και εκεί πεδία κερδοφορίας, προωθώντας «και τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια».
Και νέες φοροαπαλλαγές στους μεγαλοκαρχαρίες
Σε ένα όργιο διαστρέβλωσης της πραγματικότητας ο Αντ. Σαμαράς δεν δίστασε να παρουσιάσει ως «φορολογικές μειώσεις στα επόμενα χρόνια» τα επόμενα νέα μέτρα υπέρ των μεγαλοκαρχαριών: «Ο ανώτατος φόρος εισοδήματος θα πέσει στο 33% από το 42% που είναι σήμερα και από το 45% που ήταν πριν την κρίση.Ο φόρος στα κέρδη των επιχειρήσεων θα μειωθεί σταδιακά, να υπάρχει ένας ενιαίος φόρος, στο 15% από το 25% που είναι σήμερα».
Εταξε, επίσης, ότι «όλοι οι συντελεστές στα υψηλά κλιμάκια του ΦΠΑ θα μειωθούν σταδιακά. Και κάποια από τα μεσαία επίσης αργότερα. Ο ΕΝΦΙΑ σταδιακά θα μειωθεί κι άλλο. Και τα έσοδα του ΕΝΦΙΑ θα δοθούν στην Τοπική Αυτοδιοίκηση απευθείας. Για να γίνει και αυτή υπεύθυνη Τοπική Αυτοδιοίκηση. Αληθινός μοχλός περιφερειακής ανάπτυξης. Να πάψει η Τοπική Αυτοδιοίκηση να είναι ο μόνιμος "ζητιάνος" του κράτους και να είναι πολλές φορές πηγή σπατάλης, ακόμα και διαφθοράς. Και αυτή είναι μια από τις πιο σημαντικές μεταρρυθμίσεις που σχεδιάζουμε».
Στην πραγματικότητα, ο Αντ. Σαμαράς με τέτοιες εξαγγελίες επιβεβαιώνει την ταξικότητα της πολιτικής του. Οσα τάζει, στην πράξη, σημαίνουν:
-- Οτι ο ΕΝΦΙΑ μονιμοποιείται ως άλλο ένα χαράτσι στη λαϊκή κατοικία, το οποίο εντέλλεται να το εισπράττει η Τοπική Διοίκηση μαζί με τα ογκούμενα δημοτικά τέλη και φόρους, τη μόνη πηγή εσόδων της που επίσης αξιοποιούνται συνήθως σε όφελος της ανάπτυξης των επιχειρηματιών, αφού ολοένα και περισσότερο οι υπηρεσίες στα λαϊκά στρώματα γίνονται ανταποδοτικές.
-- Μειώνεται, κατά βάση, η φορολογία των μεγαλοεισοδηματιών και των επιχειρηματιών κατά 12 ποσοστιαίες μονάδες, επιβεβαιώνοντας και έτσι ότι το μεγάλο κεφάλαιο, εν μέσω της κρίσης του, βγαίνει ακόμα πιο κερδισμένο φορτώνοντας τα «σπασμένα» της στο λαό.
-- Αν και εφόσον υπάρξουν κάποιες μειώσεις για τα πλατιά λαϊκά στρώματα, η όποια ευνοϊκή επίδρασή τους θα εξανεμιστεί στο γενικότερο πλαίσιο εφαρμογής αντιλαϊκών μέτρων.
Αλλωστε, ο ίδιος ο Αντ. Σαμαράς το είπε καθαρά μην αφήνοντας περιθώρια παρερμηνειών: «Να το ξέρουν όλοι: Είμαστε στην περίοδο που έχουν αρχίσει οι αυξήσεις, αλλά θα πάμε ομαλά για να μην ξαναπέσουμε στα ελλείμματα. Το νοικοκύρεμα θα συνεχιστεί», παραπέμποντας σε νέες περικοπές και καταργήσεις σε ό,τι απέμεινε ως ξέφτια κοινωνικών παροχών και δικαιωμάτων για το λαό.

TOP READ