Οι Ένοπλες Δυνάμεις σε ρόλο κατασταλτικού μηχανισμού

 

ίτλο «Λευκή Βίβλος για την Προστασία του Πολίτη», που παρουσιάστηκε πρόσφατα εκ μέρους του σχετικού υπουργείου, είναι ένα καθαρά αντιλαϊκό – αντιδραστικό κείμενο. Είναι ένα κείμενο που προδιαγράφει ευκρινώς την ανατριχιαστική προοπτική μιας κολοσσιαίων διαστάσεων καταστολής για τον 21ο αιώνα, που είναι αναπόσπαστο κομμάτι της γενικότερης αντιλαϊκής πολιτικής που προτίθενται να εντατικοποιήσουν οι αστικές κυβερνήσεις.

Είναι ευνόητο και συνάμα εύκολα ερμηνεύσιμο ότι πάγια επιδίωξη και βασικός στόχος του αστικού πολιτικού συστήματος είναι η μακροημέρευση και η σταθεροποίησή του. Βασικό εργαλείο του γι’ αυτό είναι το δίπολο ενσωμάτωση και καταστολή. Αυτός είναι και ο λόγος που εναλλάσσει περίτεχνα απ’ τη μια τη γενικευμένη επίκληση της «εθνικής ομοψυχίας» και της ανάγκης ύπαρξης ενός «νέου κοινωνικού συμβολαίου», στοχεύοντας στην ενσωμάτωση εργατικών – λαϊκών δυνάμεων, κι απ’ την άλλη την αδίστακτη εφαρμογή νέων και πιο εξελιγμένων μεθόδων κρατικής καταστολής, φόβητρο για τους μη συμμορφούμενους.

Η αναφορά στο κείμενο της «Λευκής Βίβλου» ότι «η εσωτερική ασφάλεια σε αρκετές περιπτώσεις δεν μπορεί να διαχωριστεί από την εξωτερική» αναδεικνύει μια νέα πτυχή της ανοιχτής και βίαιης καταστολής. Αυτή θα περιλαμβάνει τη δυναμική ανάπτυξη ενός συνόλου ολοκληρωμένων κατασταλτικών επιλογών, όπου θα χρησιμοποιούνται αστυνομικά και μη αστυνομικά μέσα.

Από αυτό αποκαλύπτεται πλέον η μέχρι σήμερα συγκεκαλυμμένη πρόθεση άμεσης επιχειρησιακής διασύνδεσης Σωμάτων Ασφαλείας και Ενόπλων Δυνάμεων. Μιας διασύνδεσης που είναι αναγκαία για την αστική τάξη προκειμένου να «πειθαρχήσει» και στη ΝΑΤΟική απαίτηση (Σύνοδος Κορυφής της Λισαβόνας, 2010) ύπαρξης «εσωτερικής ασφάλειας και σταθερότητας» στο εσωτερικό των κρατών – μελών της λυκοσυμμαχίας, με «φροντίδα» των ίδιων των κρατών – μελών.

Ακριβώς αυτές οι προβλέψεις – «προτροπές» είναι που προτάσσουν ως λειτουργική απαίτηση τη διαμόρφωση ενός κατασταλτικού πλαισίου στο οποίο θα συμμετέχουν κυρίως τα Σώματα Ασφαλείας, οι Ενοπλες Δυνάμεις, με τη συνδρομή ακόμα και παραστρατιωτικών οργανώσεων, αλλά και Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων (ΜΚΟ). Στόχος τους είναι η δημιουργία και η λειτουργία μιας αποτελεσματικής σιδερένιας γροθιάς της αστικής εξουσίας ενάντια στο λαό και τις διεκδικήσεις του, όταν αυτό απαιτηθεί.

Οι ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις είναι οργανικά συνδεδεμένες με τις ιμπεριαλιστικές δομές του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, τόσο σε επίπεδο δόγματος, ειδικά μετά την πρόσφατη εξαγγελία του «Νέου Δόγματος», όσο και σε επιχειρησιακό επίπεδο. Απ’ αυτήν τη σχέση πηγάζει και η αναγκαιότητα μεθοδικής προετοιμασίας τους στους τομείς σχεδιασμού, στελέχωσης, εξοπλισμού και εκπαίδευσης, έτσι ώστε όταν κληθούν να αναλάβουν κατασταλτικές αποστολές, να είναι αποτελεσματικές.

Είναι ενδεικτικές οι ασκήσεις και τα σεμινάρια που διεξάγονται στο πλαίσιο αυτής της προετοιμασίας επί ελληνικού εδάφους, άλλοτε με αποκλειστική συμμετοχή ελληνικών δυνάμεων και άλλοτε στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ ή της ΕΕ. Πρόκειται για ασκήσεις «καταστολής πλήθους», ασκήσεις «διεξαγωγής επιχειρήσεων σε κατοικημένες περιοχές», αλλά και ασκήσεις «διαχείρισης κρίσεων», που έχουν όλα τα χαρακτηριστικά επιβολής στρατιωτικού νόμου στην «υποθετική» περιοχή που απεικονίζουν, καθώς οι στρατιωτικές δυνάμεις εμφανίζονται να θέτουν υπό τον έλεγχό τους όλες τις πολιτικές δομές, σύμφωνα με τα εξεταζόμενα σενάρια.

Οι ισχυρισμοί που «ψελλίζουν», πως τα σενάρια αυτά αφορούν περιοχές όπου αναπτύσσονται οι λεγόμενες «ειρηνευτικές αποστολές», προφανώς και δεν αλλάζουν στο ελάχιστο τη σταδιακή μετάλλαξη του χαρακτήρα των Ενόπλων Δυνάμεων και την αντικατάσταση του δόγματος αποκλειστικής υπεράσπισης των συνόρων και προάσπισης των κυριαρχικών δικαιωμάτων, από το ιμπεριαλιστικό δόγμα και τη στοχοποίηση του «εχθρού λαού».

Στην ίδια κατεύθυνση χειραγώγησης, τρομοκρατίας και βίαιης καταστολής των λαϊκών κινητοποιήσεων κινείται και η λειτουργία του «Συντονιστικού Κέντρου Ειδικών Επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ (NSCC)». Με την ίδρυση αυτού του Κέντρου, υλοποιήθηκε η καθιέρωση ενός ενιαίου επιχειρησιακού χώρου, υπαγόμενου σε ένα επιχειρησιακό κέντρο που θα εδρεύει στις Βρυξέλλες, υπό Αμερικανό διοικητή. «Αποστολή του NSCC είναι η υποστήριξη των ειδικών επιχειρήσεων του ΝΑΤΟ σε ολόκληρη τη Συμμαχία (σ.σ. και στο εσωτερικό των χωρών – μελών του ΝΑΤΟ ) προς υποστήριξη του σχεδιασμού και εκτέλεσης των επιχειρήσεων σε καιρό ειρήνης και κρίσεων». Αυτό το Συντονιστικό Κέντρο τίθεται υπεράνω των χωρών – μελών και με ανοιχτό το ενδεχόμενο να αναλαμβάνει αποστολές «ανορθόδοξου πολέμου» και εντός των χωρών – μελών, σε συνεργασία ακόμα και με Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις, όταν τα ιμπεριαλιστικά συμφέροντα το απαιτήσουν, χωρίς φυσικά κάτι τέτοιο να γίνεται δημόσια γνωστό. Για την Ιστορία, την κύρωση της σύμβασης για την ίδρυση και λειτουργία του NSCC, τον Αύγουστο του 2011, υπερψήφισαν το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και το ΛΑ.Ο.Σ., ο δε ΣΥΡΙΖΑ, που υποκριτικά τότε την είχε καταψηφίσει, την τίμησε πανηγυρικά αργότερα ως κυβέρνηση, όταν παρέδιδε στη ΝΔ τον δρόμο στρωμένο για τη μετατροπή της Ελλάδας σε μια απέραντη αμερικανοΝΑΤΟική βάση, αφού ολοκληρώθηκε το πλαίσιο της β’ φάσης του «Στρατηγικού Διαλόγου» Ελλάδας – ΗΠΑ, τον Οκτώβρη του 2019.

Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του αστικού κράτους, νομοτελειακά, ούτε καταργούνται ούτε αλλάζουν ούτε μετασχηματίζονται. Είναι αναπόσπαστα δεκανίκια στήριξης και υλοποίησης της βάρβαρης και απάνθρωπης πολιτικής του σε βάρος των εργαζομένων, του λαού. Οταν η αστική τάξη, οι σύμμαχοί της και τα συμφέροντά τους το απαιτήσουν, τότε εκτός της αστυνομίας, που ήδη χρησιμοποιείται, θα χρησιμοποιηθούν σε ρόλους ανοιχτής καταστολής και οι Ενοπλες Δυνάμεις. Θα ενταχθούν κι αυτές στη φαρέτρα του αντιδραστικού οπλοστασίου της αστικής τάξης, τακτική που γνωρίζει πολύ καλά απ’ το παρελθόν.

Είναι ενδεικτικό ότι στον 20ό αιώνα η αστική τάξη «έβγαλε» απ’ τους στρατώνες πολλές φορές τις Ενοπλες Δυνάμεις, όπως: Στις 15 Αυγούστου 1909, το στρατιωτικό κίνημα στου Γουδή είχε χαρακτήρα αστικού κινήματος, που οργανώθηκε από τον Στρατιωτικό Σύνδεσμο, με επικεφαλής τον συνταγματάρχη Νικόλαο Ζορμπά. Στις 17 Αυγούστου 1916 πραγματοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη από φιλοβενιζελικούς αξιωματικούς και με την καθοδήγηση του Ελ. Βενιζέλου το Κίνημα Εθνικής Αμυνας, που στρεφόταν ενάντια στην κυβέρνηση των Αθηνών. Στις 14 Σεπτέμβρη 1916 πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα κίνημα υπό τον Θ. Πάγκαλο, ο οποίος συνέλαβε εκατοντάδες οπαδούς του βασιλιά, με σκοπό να τους τουφεκίσει. Την ίδια μέρα παραιτήθηκε ο βασιλιάς Κωνσταντίνος και ανέλαβε ο Γεώργιος Β’, ενώ την επομένη μπήκαν στην Αθήνα τα στρατεύματα που βρίσκονταν στο Λαύριο και την εξουσία ανέλαβαν οι Γονατάς – Πλαστήρας – Φωκάς, ηγέτες του στρατιωτικού κινήματος. Στις 21 Οκτώβρη 1923 απέτυχε απόπειρα φιλοβασιλικού πραξικοπήματος των Λεοναρδόπουλου – Γαργαλίδη.

Στις 25 Ιούνη 1925 ο στρατηγός Θ. Πάγκαλος, συνεπικουρούμενος από τον ναύαρχο Χατζηκυριάκο και από τα λεγόμενα «Δημοκρατικά Τάγματα», πραγματοποίησε στρατιωτικό πραξικόπημα, ανέτρεψε την κυβέρνηση Μιχαλακοπούλου και σχημάτισε δική του. Ο Πάγκαλος στις 4 Γενάρη 1926 με διάγγελμά του κήρυξε και επίσημα τη δικτατορία, που είχε τη στήριξη και του βρετανικού παράγοντα. Στις 22 Αυγούστου 1926 η παγκαλική δικτατορία ανατράπηκε με στρατιωτικό πραξικόπημα υπό τον στρατηγό Γ. Κονδύλη.

Στις 5 Μάρτη 1933 ο Ν. Πλαστήρας προχώρησε στην οργάνωση στρατιωτικού πραξικοπήματος. Την 1η Μάρτη 1935 εκδηλώθηκε μια ακόμη αποτυχημένη προσπάθεια πραξικοπήματος από την πλευρά των Φιλελευθέρων. Το κίνημα καθοδηγούσαν οι Ελ. Βενιζέλος και Ν. Πλαστήρας. Στις 10 Οκτώβρη 1935 ο Κονδύλης, που στο μεταξύ είχε μεταπηδήσει στο μοναρχικό στρατόπεδο, μαζί με τους Παπάγο – Οικονόμου – Ρέππα ανέτρεψε την κυβέρνηση Τσαλδάρη, έχοντας τη στήριξη της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας. Το πραξικόπημα οδήγησε στην επαναφορά της βασιλείας και του Γεωργίου Β’, μέσω δημοψηφίσματος, στο οποίο έγινε εκτεταμένη νοθεία. Στις 21 Απρίλη 1967 εγκαθιδρύθηκε η επτάχρονη δικτατορία των συνταγματαρχών.

Σήμερα στις Ενοπλες Δυνάμεις, με βάση τις ΝΑΤΟικές απαιτήσεις αλλά και τις επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης, υπάρχουν συντεταγμένα σχέδια υλοποίησης τέτοιων στοχεύσεων. Η δοκιμή αυτών των σχεδίων, με αντίστοιχο προσωπικό και μέσα, ήδη έχει γίνει σε στρατιωτικές ασκήσεις στο πρόσφατο παρελθόν. Υπενθυμίζουμε τις ασκήσεις καταστολής πλήθους, όπως η πρώτη απ’ αυτές που έγιναν επίσημα από ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις, στη Βέροια στις 13 Μάρτη 2002, στο πλαίσιο άσκησης του Β’ Σώματος Στρατού, με αντικείμενο την αντιμετώπιση «ατάκτων ομάδων» άμαχων πολιτών. Την άσκηση του 951 Τάγματος Στρατονομίας στου Παπάγου, την 13 Ιούνη 2006, για την «αντιμετώπιση διαδηλωτών» που διαδήλωναν κατά του ΝΑΤΟ. Την άσκηση που έγινε στις 29 Ιούλη 2008 στο Πεδίο Βολής της Νέας Περάμου Αττικής, στην οποία το ΓΕΣ έδινε «ιδιαίτερη βαρύτητα στην εκπαίδευση τμημάτων σε επιχειρήσεις εντός κατοικημένου τόπου». Δεκάδες ανά έτος ασκήσεις, με σενάρια για αγώνα μέσα σε κατοικημένες περιοχές, εκτελούμενες από παραστρατιωτικές οργανώσεις που φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια σε όλη την Ελλάδα, με προκάλυμμα κάποια γενική εφεδροπολεμική ιδιότητα, σε πολλές περιπτώσεις όμως σε στενή συνεργασία με επίσημες αρχές.

Είναι ευνόητο ότι αυτές οι εξελίξεις είναι εξαιρετικά επικίνδυνες για τη δυνατότητα του λαού μας, των εργαζομένων, της νεολαίας, να εκφράζονται ελεύθερα και να διεκδικούν αγωνιστικά λύσεις στα τεράστια προβλήματα που γεννά η αντιλαϊκή πολιτική των κυβερνήσεων. Αποτελούν το υπόβαθρο για μια επερχόμενη άγρια, βίαιη και ενδεχομένως αιματηρή καταστολή. Είναι ανάγκη αυτό να γίνει πλατιά συνείδηση και ο λαός να βάλει ένα τέλος σε όλα αυτά.

Σε καμία περίπτωση, με καμία αιτιολογία και κανενός τη διαταγή, είτε αυτή εκπορεύεται από μέσα είτε απ’ έξω από την Ελλάδα, οι Ενοπλες Δυνάμεις δεν πρέπει να χρησιμοποιηθούν εναντίον του λαού. Κάθε νομοθέτημα ή επίσημο κείμενο, όπως η πρόσφατη «Λευκή Βίβλος για την Προστασία του Πολίτη», που περιλαμβάνει φανερά ή συγκαλυμμένα, τέτοιου είδους προβλέψεις, να καταργηθεί αμέσως.

Ο λαός πρέπει να γίνει ο ίδιος νοικοκύρης σε μια Ελλάδα χωρίς φτώχεια, απελευθερωμένος από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, με τη δική του εξουσία, κι αυτό είναι εφικτό, είναι ρεαλιστικό και κυρίως αποτελεί τη μόνη λύση για μια πραγματική λαϊκή ευημερία.

 

«Σκλάβοι» στον 21ο αιώνα δεν θα γίνουμε!

 

 Η κυβέρνηση της ΝΔ ετοιμάζεται να νομοθετήσει ένα αντεργατικό τερατούργημα που φέρνει τις «ανατροπές του αιώνα» στα εργασιακά δικαιώματα και τη συνδικαλιστική δράση.

Μετά τα αντεργατικά μέτρα της περιόδου των μνημονίων, που ψήφισαν και διατήρησαν όλες οι κυβερνήσεις...

Μετά τις νέες μορφές εκμετάλλευσης που δοκιμάστηκαν ή γενικεύτηκαν την περίοδο της πανδημίας...

Τώρα η κυβέρνηση καταργεί το 8ωρο, που κατακτήθηκε το 1920, παρουσιάζοντάς το ως «πρόοδο»!

Οι επιχειρήσεις θα μπορούν να απασχολούν τους εργαζόμενους για μια ορισμένη χρονική περίοδο μέχρι 10 ώρες τη μέρα. Βασικό στοιχείο της «διευθέτησης» του χρόνου εργασίας είναι ότι οι

επιπλέον ώρες εργασίας δεν αμείβονται, αλλά ανταλλάσσονται με μειωμένες ώρες και ρεπό. Η «διευθέτηση» αυξάνει τον απλήρωτο χρόνο της εργασίας προς όφελος του εργοδότη.

Στην Ελλάδα ο βασικός νόμος της «διευθέτησης» είναι ο νόμος 3986/2011 της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ. Αυτόν τον νόμο διατήρησε κι επέκτεινε ο ΣΥΡΙΖΑ. Πάνω εκεί χτίζει τώρα η ΝΔ, τροποποιώντας τον προς το χειρότερο. Μέχρι σήμερα η εφαρμογή της «διευθέτησης» γινόταν με Συλλογική Σύμβαση. Ηταν κι αυτό ένα από τα «χρυσωμένα χάπια», που αξιοποίησε τότε η ηγεσία της ΓΣΕΕ για να περάσει ο νόμος της «διευθέτησης» με τις λιγότερες αντιδράσεις. Τώρα αυτό θα γίνεται με ατομική «συμφωνία» εργοδότη - εργαζόμενου.

Το νομοσχέδιο βάζει κυριολεκτικά «μπουρλότο» στη ζωή εκατομμυρίων εργαζομένων. Το πόσο δουλεύουν, αμείβονται, ξεκουράζονται θα καθορίζεται από την ατομική συμφωνία κάθε μεμονωμένου εργαζόμενου με την εργοδοσία.

Οι εργαζόμενοι εύλογα θα αναρωτηθούν«και τι μπορώ να κάνω απέναντι σε αυτά;»

Την απάντηση θα την βρουν - κυριολεκτικά - στο ίδιο το νομοσχέδιο, όπου προβλέπονται επιπλέον ασφυκτικοί περιορισμοί στη συνδικαλιστική δράση και πιο συγκεκριμένα στο απεργιακό δικαίωμα.

Αν ο συλλογικός αγώνας, η οργάνωση στα σωματεία, οι απεργιακοί αγώνες ήταν «χωρίς αποτέλεσμα», γιατί η κυβέρνηση και η μεγάλη εργοδοσία κόπτονται να τα βάλουν στον «γύψο»;

Γιατί αυτός είναι ο φόβος τους!

Για την κυβέρνηση, τα αστικά κόμματα και το κεφάλαιο «σύγχρονος εργαζόμενος» είναι αυτός που δεν θα προστατεύεται από Συλλογικές Συμβάσεις και που οι όροι εργασίας του θα προκύπτουν από «ατομική διαπραγμάτευση». Θα αμείβεται με ψίχουλα, θα δουλεύει απλήρωτα 10ωρα και Κυριακές. Θα μετατρέπει το σπίτι του σε εργασιακό χώρο και κυρίως δεν θα είναι οργανωμένος σε συνδικάτα.

Μύθοι και πραγματικότητα

1ος μύθος:Είναι προς το συμφέρον των εργαζομένων η «διευθέτηση του χρόνου εργασίας»

Το μέτρο δεν ικανοποιεί τους εργαζόμενους, αλλά τις επιχειρήσεις, ώστε να μπορούν να «απασχολούν» τους εργαζόμενους όποτε, όσο και όταν τους έχουν ανάγκη. Το ξεχαρβάλωμα του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας σημαίνει και ξεχαρβάλωμα της ζωής των εργαζομένων και των οικογενειών τους, εκτός από τη μεγάλη επιβάρυνση και φθορά στην υγεία τους. Η «διευθέτηση» δεν αφορά μια μέρα, αλλά τον συνολικό ετήσιο χρόνο εργασίας. Οι εργαζόμενοι που δουλεύουν 10ωρο χάνουν το δικαίωμα στον ελεύθερο χρόνο, απορρυθμίζεται η οικογενειακή και κοινωνική τους ζωή. Ο εργαζόμενος μετατρέπεται σε ένα «ομιλούν εργαλείο», που ζει για να δουλεύει και όχι το αντίθετο, αφού σπαταλά 10 - 12 ώρες καθημερινά στη δουλειά και στις μετακινήσεις από και προς το χώρο εργασίας του, με ελάχιστο ελεύθερο χρόνο για ανάπαυση, πόσο μάλλον για ψυχαγωγία, κοινωνική και συνδικαλιστική δραστηριότητα.

2ος μύθος: Η κυβέρνηση νομοθετεί την 4ήμερη εργάσιμη βδομάδα

Για να δουλέψει κάποιος εργαζόμενος 4ήμερο για κάποια περίοδο μέσα στον χρόνο, θα πρέπει την περίοδο που θα ισχύει το 10ωρο να ξεθεώνεται δουλεύοντας 50 ώρες το 5ήμερο ή 60 ώρες το 6ήμερο τη βδομάδα. Αφού η κυβέρνηση αποφάσισε να «πουλήσει τρέλα», γιατί δεν καθιερώνει τριήμερη εργασία, με 14 ώρες δουλειάς τη μέρα;

3ος μύθος: Η αλλαγή στον χρόνο εργασίας θα γίνει με «εθελοντική» συμφωνία του εργαζόμενου

Οι αναφορές στη δήθεν εθελοντική επιλογή της 10ωρης εργασίας αποτελούν «ανέκδοτο». Το διευθυντικό δικαίωμα έχει ήδη τα χαρακτηριστικά των εκβιασμών, των απειλών και της απόλυσης. Σε συνθήκες πλέον που ο εργαζόμενος ατομικά θα προσπαθεί να βρει το δίκιο του ή να αρνηθεί τις εργοδοτικές αξιώσεις, η κάθε αναφορά σε εθελοντική συναίνεση του εργαζόμενου αποτελεί πρόκληση και γεννά οργή.

4ος μύθος: Η ηλεκτρονική κάρτα εργασίας θα αποκαλύπτει την πραγματική υπερωριακή απασχόληση

Η κοροϊδία πάει σύννεφο. Αν όντως η λύση στη «μαύρη» εργασία ήταν η ψηφιακή κάρτα, τι τους εμπόδιζε μέχρι σήμερα να την εφαρμόσουν για την αδήλωτη εργασία, χωρίς φυσικά να καταργείται το 8ωρο; Οι εργαζόμενοι γνωρίζουν την απάντηση. Σήμερα το 8ωρο και το 5ήμερο παραβιάζονται. Γι' αυτό λοιπόν και η κυβέρνηση το καταργεί, για να μπορούν νόμιμα οι εργοδότες να παρεμβαίνουν στο ωράριο και τους όρους εργασίας χωρίς τα τυπικά εμπόδια του νόμου.

5ος μύθος: Ο νέος συνδικαλιστικός νόμος στοχεύει στην «εξυγίανση» του συνδικαλιστικού κινήματος

Τα συνδικάτα έχουν καταστατικά και λογοδοτούν στα μέλη τους και όχι στην κυβέρνηση και την εργοδοσία. Δεν έχει κανέναν ρόλο η κυβέρνηση να παρεμβαίνει και να καθορίζει την εσωτερική τους λειτουργία. Την κυβέρνηση δεν την νοιάζει η «εξυγίανση» των συνδικάτων. Αλλωστε, τα κυβερνητικά κόμματα χρόνια τώρα στηρίζουν τις διάφορες συνδικαλιστικές «μαφίες» και τους «ανθρώπους» της μεγαλοεργοδοσίας σε ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ. Αντιθέτως, υψώνει νέα εμπόδια στη συνδικαλιστική δράση.

Η εφαρμογή της εξ αποστάσεως ψηφοφορίας (ηλεκτρονικά) για την πραγματοποίηση απεργίας, η οποία θα συνδυάζεται με την υποχρεωτική συμμετοχή του 50%+1 των οικονομικά ενεργών μελών του πρωτοβάθμιου συνδικάτου (μέτρο που είχε ψηφίσει ο ΣΥΡΙΖΑ), έχει στόχο να γίνουν οι χώροι δουλειάς «νεκροταφεία» και η φυσική παρουσία στα σωματεία και τις συνελεύσεις παρελθόν.

Οι διατάξεις του νομοσχεδίου στερούν από τα συνδικάτα την ελεύθερη και δημοκρατική λειτουργία. Υποχρεώνονται να παραδώσουν στο υπουργείο Εργασίας τα μητρώα των μελών τους, ως προϋπόθεση για την υπογραφή ΣΣΕ. Το μέτρο αυτό συνιστά ανοιχτή παρεμπόδιση της οργάνωσης των εργαζομένων, όταν μάλιστα απολύονται καθημερινά εργαζόμενοι για τη συνδικαλιστική τους δράση.

6ος μύθος: Το προσωπικό ασφαλείας θα διασφαλίζει την ελάχιστη εγγυημένη λειτουργία τους και θα προστατεύει τα δικαιώματα των πολιτών

Αυτή η υποχρέωση των εργαζομένων πρέπει να εκπληρώνεται πέρα και από το «προσωπικό ασφαλείας» που έτσι κι αλλιώς υπάρχει και σήμερα. Επομένως, η υποχρέωση για εργασία τη μέρα της απεργίας αντικειμενικά καταλαμβάνει ένα πολύ μεγάλο μέρος του προσωπικού. Η κυβέρνηση προωθεί τη μετατροπή της απεργίας σε μια συμβολική πράξη, ζηλεύοντας προφανώς εκείνες τις χώρες όπου ο «απεργός» δουλεύει κανονικά φορώντας ...ένα περιβραχιόνιο. Στόχος είναι να απονευρώσει την απεργία, το πιο σημαντικό «όπλο» που έχει ο εργαζόμενος στον αγώνα του.

Θα παρέχεται η δυνατότητα στον εργοδότη να διεκδικήσει αποζημίωση από τους απεργούς και τα συνδικάτα σε περίπτωση που μια κινητοποίηση κριθεί «παράνομη», «καταχρηστική» ή και τα δύο. Με δεδομένο ότι ήδη 9 στις 10 απεργίες κρίνονται «παράνομες» ή/και «καταχρηστικές» από τα δικαστήρια, αυτό σημαίνει οικονομική εξόντωση των συνδικάτων και μια «δαμόκλειο σπάθη» που θα επικρέμαται μόνιμα πάνω από τα κεφάλια των απεργών.

Το αντεργατικό τερατούργημα δεν είναι «κεραυνός εν αιθρία». Εντάσσεται στον στρατηγικό στόχο του κεφαλαίου για πιο φτηνή κι ευέλικτη εργατική δύναμη. Το κεφάλαιο έχει στραμμένη την προσοχή του στην εργάσιμη μέρα, επειδή η παραγωγή της υπεραξίας συντελείται μέσα σε αυτό το χρονικό πλαίσιο. Γι' αυτό στοχεύει πάντα στη διεύρυνση των ορίων του εργάσιμου χρόνου. Ταυτόχρονα, «εξοικονομεί» και εργατικά χέρια, επιβάλλοντας σε λιγότερους να κάνουν την ίδια δουλειά που κανονικά θα έκαναν περισσότεροι.

Γι' αυτό εδώ και χρόνια όλες οι κυβερνήσεις, βήμα βήμα, ξηλώνουν τα εργασιακά και συνδικαλιστικά δικαιώματα, ειδικά το δικαίωμα στον σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο.

Στη βάση της στρατηγικής συμφωνίας με τους στόχους του κεφαλαίου, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο διατήρησε τον νόμο 3986/2011 αλλά και τον εμπλούτισε με τον νόμο 4498/2017, που αφορά τους νοσοκομειακούς γιατρούς, όπου προβλέπεται «μέχρι δώδεκα (12) ώρες συνεχής εργασία με παρουσία στον χώρο εργασίας». Κύρωσε Συλλογικές Συμβάσεις που υπέγραψαν συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες και προβλέπουν αυτό ακριβώς που τώρα θεσμοθετεί η ΝΔ σε ατομική βάση. Εθεσε τα θεμέλια του χτυπήματος στο συνδικαλιστικό κίνημα, με τον απεργοκτόνο νόμο της Αχτσιόγλου.

Τώρα, σύμφωνα με την πάγια τακτική του, εμφανίζεται αντίθετος προκειμένου να «ψαρέψει στα θολά νερά» του τυχοδιωκτισμού.

Το Ταμείο Ανάκαμψης, η νέα «αλυσίδα» για τους λαούς της Ευρώπης

Οι νέες αντεργατικές ανατροπές περιλαμβάνονται στο Εθνικό Σχέδιο Ανάκαμψης που αποτελεί τη «γέφυρα» της Ελλάδας των μνημονίων και των μεταμνημονιακών δεσμεύσεων με το πανευρωπαϊκό «super μνημόνιο» του Ταμείου Ανάκαμψης της ΕΕ. Ο στόχος της ανάκαμψης αφορά τα κέρδη των λίγων φορτώνοντας τα βάρη στους πολλούς.

Οι πόροι του Ταμείου προέρχονται από τους λαούς και θα κατευθυνθούν στους μεγάλους ομίλους της λεγόμενης «πράσινης και ψηφιακής» ανάπτυξης, ενώ για κάθε εκταμίευση από το Ταμείο θα πρέπει να νομοθετούνται νέα αντεργατικά μέτρα, για να διασφαλιστούν τα κέρδη των νέων επενδύσεων.

Να μην κατατεθεί το νομοσχέδιο - έκτρωμα για τα Εργασιακά!

Να διεκδικήσουμε:

• Σταθερό ημερήσιο χρόνο δουλειάς, με μείωση του εργάσιμου χρόνου. 7ωρο - 5ήμερο - 35ωρο.
• Ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις χωρίς καμία εμπλοκή του κράτους.
• Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με αυξήσεις στους μισθούς και κατοχύρωση δικαιωμάτων.
• Προστασία της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων, με ευθύνη του κράτους και των επιχειρηματικών ομίλων.
• Την κατοχύρωση της ελεύθερης και ανεμπόδιστης δράσης των συνδικάτων και των συνδικαλιστών, κόντρα συνολικά στην κρατική, εργοδοτική παρέμβαση και καταστολή.

Το ΚΚΕ καλεί τους εργαζόμενους να δυναμώσουν τον αγώνα και την οργάνωσή τους σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς, για να διεκδικήσουν ζωή και δουλειά με δικαιώματα.

Να μπουν στον ελπιδοφόρο αγώνα για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης και όλων των καταπιεζόμενων, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για τον σοσιαλισμό που σήμερα είναι αναγκαίος και επίκαιρος. Είναι η μόνη ρεαλιστική απάντηση στη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Η ζωή που μας αξίζει, προϋποθέτει οι εργαζόμενοι να απολαμβάνουν τον πλούτο που παράγουν με τον κόπο τους. Η επιστημονική γνώση, η ανάπτυξη της τεχνολογίας, των ψηφιακών μέσων να αξιοποιείται για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, για τη μείωση του εργάσιμου χρόνου κι όχι για την κερδοφορία του κεφαλαίου.

Είναι ώρα οι εργαζόμενοι να αξιοποιήσουν τα δικά τους «όπλα» στην επίθεση του κεφαλαίου!

Μέχρι την οριστική κατάργηση της μισθωτής «σκλαβιάς»!

***

«Εγχειρίδιο» αντεργατικών ανατροπών, γραμμένο πριν από 28 χρόνια!

Συντάχθηκε το 1993 και περιέχει «κατευθυντήριες γραμμές» για την αγορά εργασίας, με στόχο τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου

Υπερασπιζόμενη το νομοσχέδιο που μεταξύ άλλων καθιερώνει το 10ωρο με ατομική σύμβαση εργασίας, βάζει νέα εμπόδια στην απεργία, ενισχύει την παρέμβαση κράτους και εργοδοσίας στα συνδικάτα, η κυβέρνηση ισχυρίζεται αισχρά ότι επιλέγει την «πρόοδο από τη στασιμότητα».

Παρουσιάζει ως «πρόοδο», στο επίπεδο που έχει φτάσει σήμερα η παραγωγικότητα της εργασίας, να δουλεύουν οι εργαζόμενοι 10 ώρες τη μέρα, ενώ υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για μείωση του εργάσιμου χρόνου. Παρουσιάζει ως «πρόοδο» το σάρωμα συνδικαλιστικών δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με σκληρούς ταξικούς αγώνες.

Από τη σκοπιά του κεφαλαίου, βέβαια, αυτό είναι «πρόοδος»: Να τσαλαπατάει με νόμους των κυβερνήσεων οτιδήποτε μπορεί να βάλει προσκόμματα στην κερδοφορία του, όπως ο σταθερός ημερήσιος εργάσιμος χρόνος, η συλλογική διεκδίκηση για σύγχρονα δικαιώματα και μισθούς και, βέβαια, το δικαίωμα στην απεργία, που διακόπτει την παραγωγή, άρα και τα κέρδη του.

Ολα αυτά παράλληλα με την προσπάθεια να ενσωματώσουν τους εργαζόμενους με τον «κοινωνικό εταιρισμό», να τους κάνουν συμμέτοχους στην «εθνική υπόθεση» ανάκαμψης της ανταγωνιστικότητας και των κερδών του.

Γι' αυτό, άλλωστε, ο νόμος που τώρα προωθεί η ΝΔ δεν προέκυψε από παρθενογένεση. Ούτε βέβαια αποτελεί ελληνική πρωτοτυπία. Οπως η ίδια η κυβέρνηση ομολογεί, ενσωματώνει τις «βέλτιστες ευρωπαϊκές πρακτικές» στην αγορά εργασίας, θυμίζοντας μάλιστα ότι έχουμε δρόμο ακόμα να διανύσουμε για να φτάσουμε άλλες χώρες, όπου η «ευελιξία» στον χρόνο εργασίας και στις μορφές απασχόλησης έχει απαλλαχτεί από κάθε περιορισμό.

Τις «κατευθυντήριες γραμμές» που αποτυπώνονται στους αντεργατικούς νόμους για την «ευελιξία», τους μισθούς, τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας, στη χώρα μας και σε όλα τα κράτη - μέλη, τις έχουν επεξεργαστεί εδώ και δεκαετίες.

Περιγράφονται στα στρατηγικά κείμενα της ΕΕ, ως «εγχειρίδιο» για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας του ευρωπαϊκού κεφαλαίου απέναντι στους ανταγωνιστές του, επιβεβαιώνοντας ότι τα κέρδη των επιχειρήσεων και τα δικαιώματα των εργαζομένων δεν μπορούν να συναντηθούν πουθενά.

Με το ίδιο «εγχειρίδιο» «δούλεψαν» όλες οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα, όπως και αυτή του ΣΥΡΙΖΑ, που σήμερα ανακάλυψε ότι ο νόμος για το 10ωρο είναι «κατ' εντολή του ΣΕΒ»!

Ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει πιο κάτω ένα από τα πιο χαρακτηριστικά κείμενα της ΕΕ για τα Εργασιακά, που συντάχθηκε πριν από 28 χρόνια και εγκρίθηκε στη Σύνοδο Κορυφής στις 10 - 11/12/1993. Το κείμενο έχει τίτλο «Ανάπτυξη, Ανταγωνιστικότητα, Απασχόληση. Οι προκλήσεις και η αντιμετώπισή τους για τη μετάβαση στον 21ο αιώνα. Λευκή Βίβλος» ή αλλιώς «Λευκή Βίβλος για την Απασχόληση».

Στα αποσπάσματα που δημοσιεύουμε θα αναγνωρίσει κανείς το περιεχόμενο πολλών από τους νόμους με τους οποίους βρέθηκαν αντιμέτωποι οι εργαζόμενοι τα τελευταία χρόνια, με όλες τις κυβερνήσεις, αλλά και τον πυρήνα των μεταρρυθμίσεων που προσθέτει τώρα η ΝΔ με το νομοσχέδιο που ετοιμάζεται να φέρει.

Στο επίκεντρο η κάθε μορφής «ευελιξία»

Στο κεφάλαιο για την «ευελιξία» της αγοράς εργασίας, η «Λευκή Βίβλος» σημειώνει:

• «Παρατηρείται ακαμψία που οφείλεται στην έλλειψη ευελιξίας της αγοράς εργασίας, ιδίως ως προς την οργάνωση του χρόνου εργασίας, τις αποδοχές και την κινητικότητα, και στο ότι η προσφορά εργασίας δεν προσαρμόζεται στις ανάγκες της αγοράς, ιδίως όσον αφορά τις επαγγελματικές ειδικότητες του εργατικού δυναμικού. Η ακαμψία αυτή είναι το αίτιο του σχετικά υψηλού κόστους εργασίας, το οποίο αυξήθηκε στην Κοινότητα με πολύ ταχύτερο ρυθμό από ό,τι στους κύριους εταίρους μας (...) Υπάρχει όμως ανάγκη για μεγάλες μεταρρυθμίσεις της αγοράς εργασίας, μέσω της καθιέρωσης μεγαλύτερης ευελιξίας στην οργάνωση της εργασίας και στην κατανομή του χρόνου εργασίας, της μείωσης του κόστους εργασίας, της προώθησης της βελτίωσης των επαγγελματικών προσόντων και δραστήριων πολιτικών για την εργασία (...)».
• «Η καθιέρωση μεγαλύτερης ευελιξίας πρέπει να γίνει σε θέματα οργάνωσης της εργασίας, π.χ. καταργώντας τα εμπόδια που καθιστούν δυσχερέστερη ή πιο δαπανηρή την απασχόληση με μειωμένο ωράριο ή τις συμβάσεις ορισμένου χρόνου (...) Οσον αφορά την κατανομή του χρόνου εργασίας, έχουν γίνει προτάσεις για υπολογισμό των ωρών εργασίας σε ετήσια βάση ή για θέματα μείωσης των ωρών εργασίας σε περιόδους ύφεσης. Πρέπει ακόμη να αρθούν τα εμπόδια της κινητικότητας, είτε αυτή είναι κλαδική, γεωγραφική ή κινητικότητα στο εσωτερικό των επιχειρήσεων. Η ανάπτυξη και η ευελιξία πρέπει να αντανακλώνται στις κανονιστικές ρυθμίσεις και στα συστήματα συλλογικής διαπραγμάτευσης (...)».

Πιο ειδικά, για τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας σημειωνόταν από τότε:

• «Η αναγκαιότητα της ευελιξίας της απασχόλησης πρέπει να εξετασθεί από δύο απόψεις: Αφενός, της εξωτερικής αγοράς εργασίας όπου συναντώνται η προσφορά και ζήτηση εργασίας και, αφετέρου, της αγοράς στο εσωτερικό κάθε επιχείρησης, δηλαδή του ανθρώπινου δυναμικού που διαθέτει και προσαρμόζει ανάλογα με τις ανάγκες και τις μορφές οργάνωσης και διευθέτησης του χρόνου εργασίας που έχουν επιλεγεί (...) Η εσωτερική ευελιξία είναι αποτέλεσμα της βέλτιστης διαχείρισης του ανθρώπινου δυναμικού από την επιχείρηση (...) Στηριζόμενη στη συνέχιση της σύνδεσης μεταξύ της επιχείρησης και της εκπαίδευσης, η εσωτερική ευελιξία μεγιστοποιεί την επένδυση σε ανθρώπινο δυναμικό καθώς και τη συμμετοχή. Εναπόκειται στις επιχειρήσεις να την βελτιώσουν μέσω των δυνατοτήτων πολύπλευρης απασχόλησης, της ολοκληρωμένης οργάνωσης της εργασίας, της ευελιξίας του χρόνου εργασίας (ανάπτυξη της μερικής ή της καταμερισμένης εργασίας), και των αμοιβών με βάση την απόδοση».

Και προτείνει μεταξύ άλλων:

• «(...) ενθάρρυνση των εθνικών κυκλικών τάσεων προς την κατεύθυνση της μικρότερης εργάσιμης εβδομάδας ανά εργαζόμενο, όπου αυτό ενδείκνυται, με παράλληλη αύξηση της χρησιμοποίησης του κεφαλαιουχικού εξοπλισμού και εξασφάλιση της ανταγωνιστικότητας».

«Στον τάκο» οι Συλλογικές Συμβάσεις και η πάλη για καλύτερους μισθούς

Σε άλλα σημεία γίνεται λόγος για μείωση των μισθών. Ενοχοποιούνται μάλιστα οι Συλλογικές Συμβάσεις και οι συλλογικές διαπραγματεύσεις για την αυξημένη ανεργία και παρουσιάζεται η «ευελιξία» ως παράγοντας που μπορεί να αυξήσει την απασχόληση:

• «Οσον αφορά τη μείωση του κόστους εργασίας, έχουν υποβληθεί προτάσεις π.χ. για τη σύνδεση του επιπέδου αποδοχών με την αποδοτικότητα των επιχειρήσεων και την παραγωγικότητα».
• «Οι υφιστάμενες ρυθμίσεις για τις συλλογικές διαπραγματεύσεις και το σχετικό κόστος από πλευράς φορολογίας και εργασίας έχουν ως αποτέλεσμα τα κέρδη από την οικονομική ανάπτυξη να απορροφώνται κυρίως από εκείνους που ήδη εργάζονται, αντί να δημιουργούν περισσότερες θέσεις εργασίας. Για να αλλάξει αυτό θα πρέπει να επιδιωχθεί πολιτική συμφωνία και συμφωνία μεταξύ των κοινωνικών εταίρων για: Τον περιορισμό των μισθολογικών αυξήσεων κάτω από την αύξηση της παραγωγικότητας. Τη λήψη συνοδευτικών μέτρων για να εξασφαλιστεί, με τη χρησιμοποίηση ποικίλων μέσων, ότι η οικονομική ανάπτυξη μεταφράζεται σε περισσότερες νέες θέσεις εργασίας και σε μεγαλύτερη μείωση της ανεργίας».

Στην ίδια κατεύθυνση προτείνεται η μείωση και του «μη μισθολογικού κόστους» που, μεταξύ άλλων, αποτελεί ευθύ χτύπημα στην Κοινωνική Ασφάλιση:

• «Το πρόβλημα των εισφορών Κοινωνικής Ασφάλισης πρέπει να αντιμετωπιστεί (...) Στις περισσότερες χώρες της Ενωσης το εργατικό κόστος επιβαρύνεται σημαντικά από τις προβλεπόμενες από το νόμο εισφορές (...)».
• «(...) μείωση του σχετικού κόστους της εργασίας σε σχέση με τους άλλους συντελεστές της παραγωγής (κεφαλαιουχικές, ενεργειακές και μη ενεργειακές ανάγκες), με μείωση π.χ. των εισφορών των εργοδοτών για την Κοινωνική Ασφάλιση και αύξηση των φορολογικών εσόδων με άλλα μέσα (...)».

Η μείωση του μη μισθολογικού κόστους σημειώνεται πως θα είναι πιο αποτελεσματική αν συνδυάζεται με άλλα αντεργατικά μέτρα:

• «Για μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα, η μείωση αυτή των φόρων που διογκώνουν το κόστος εργασίας θα πρέπει να συνδυάζεται με δραστήριες πολιτικές στον τομέα της απασχόλησης. Θα μπορούσε να ενσωματωθεί σε μια προσπάθεια ανάπτυξης που θα βασίζεται (...) και στην καλύτερη χρησιμοποίηση των εξοπλισμών μέσω της διευθέτησης των ωραρίων εργασίας».

Ακόμα προτείνεται η ανακύκλωση της ανεργίας:

• «Θέσπιση μέτρων παροχής κινήτρων για την κάλυψη των νέων ευκαιριών για απασχόληση από εγγεγραμμένους ανέργους, μέσω π.χ. συστημάτων κυκλικής εναλλαγής σε θέσεις απασχόλησης», όπως συμβαίνει για παράδειγμα με τους εργαζόμενους στα προγράμματα «κοινωφελούς εργασίας».

Ολα τα παραπάνω ζητήματα απασχολούν και επικαιροποιούνται μέσα και από τις ετήσιες Εκθέσεις των «Κατευθυντήριων γραμμών για τις πολιτικές απασχόλησης» των κρατών - μελών της ΕΕ.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Με τον δικό μας «οδικό χάρτη» για την υγεία και τα δικαιώματά μας

Υπάρχει «οδικός χάρτης» αντιμετώπισης μιας θανατηφόρας πανδημίας, δίχως αυτός να περιλαμβάνει έκτακτα και αυξημένα μέτρα θωράκισης νοσοκομείων και Κέντρων Υγείας; Δίχως επιπλέον ενίσχυση των δομών Υγείας με προσωπικό και μέσα; Γίνεται να «βγούμε από το τούνελ» χωρίς να μπουν όλες οι διαθέσιμες δυνάμεις στη μάχη, χωρίς να επιταχθούν άνευ όρων οι ιδιωτικές δομές, τα μεγαθήρια της ιδιωτικής Υγείας; Υπάρχει περίπτωση να νοσηλευτούν με όρους σωτηρίας της ζωής τους όσοι, βαριά χτυπημένοι από τον κορονοϊό, διασωληνώνονται σε απλούς θαλάμους δίχως εντατική επίβλεψη από εξειδικευμένο προσωπικό;

Οταν κριτήριο αντιμετώπισης της πανδημίας είναι η θωράκιση της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων και ο περιορισμός του δημοσιονομικού κόστους, τα παραπάνω μετατρέπονται σε «ψιλά γράμματα». Κι αυτό φαίνεται ιδιαίτερα τις τελευταίες μέρες, με τους «σταθμούς» που ανακοίνωσε η κυβέρνηση για την «επάνοδο στην κανονικότητα». Μπορεί τα κρούσματα να παραμένουν στα ύψη, ο αριθμός των διασωληνωμένων να σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο, μπορεί το 30% των συνολικών θανάτων της πανδημίας να καταγράφεται μόλις τις τελευταίες 8 βδομάδες, αλλά εδώ και 5 μέρες η δημόσια συζήτηση και η «αντιπαράθεση» επικεντρώνονται σε ζητήματα όπως: Μέχρι πού επιτρέπονται οι μετακινήσεις, τι θα γίνει με τα sms, πώς θα ανοίξει η εστίαση, ποιο θα είναι το ωράριο των εκκλησιών, πότε θα βγάζουμε τη μάσκα για να φάμε, πώς έγιναν οι προμήθειες των self test, γιατί κάνουμε «Πάσχα στην πόλη» κ.ο.κ. Θεωρώντας δεδομένη την κατάσταση στο σύστημα Υγείας, στους χώρους δουλειάς, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, τη στιγμή μάλιστα που εν μέσω πανδημίας κυκλοφορούν λεωφορεία χωρίς παράθυρα!

Εχει λοιπόν κοπεί «μαχαίρι» κάθε συζήτηση γύρω από την κατάσταση του δημόσιου συστήματος Υγείας, γύρω από τα αναγκαία μέτρα πρόληψης της υπερμετάδοσης, όπως στους χώρους δουλειάς, στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς κ.α. Τώρα, με το βλέμμα στραμμένο στην πελατεία των τουριστικών ομίλων, κάθε τέτοια συζήτηση θεωρείται παρωχημένη. Τώρα σειρά έχουν πάλι τα «πρωτόκολλα» των αερομεταφορέων, των εφοπλιστών και των μεγαλοξενοδόχων, σε μια θλιβερή επανάληψη του περσινού έργου, με το άνοιγμα χωρίς ουσιαστικά μέτρα και τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα. Γι' αυτό άλλωστε δεν είναι άνευ αντικειμένου οι επιφυλάξεις μικροεπαγγελματιών στο χώρο της εστίασης, που εκφράζουν αμφιβολία αν θα καταφέρει να μείνει ανοιχτή ή αν θα χρειαστεί να ξανακλείσει μετά από ένα νέο πανδημικό κύμα...

«Εμείς ό,τι ήταν να κάνουμε το κάναμε... Τώρα βγάλτε τα πέρα μόνοι σας, με την αυτοδιάγνωση και τα εμβόλια... Αν αρρωστήσετε, εσείς ευθύνεστε...»: Σε αυτά τα λόγια θα μπορούσε να συμπυκνωθεί το μήνυμα της κυβέρνησης στο λαό, που βλέπει ένα δημόσιο σύστημα Υγείας υπό κατάρρευση, που βλέπει τα νοσοκομεία να μετατρέπονται το ένα μετά το άλλο σε «μιας νόσου». Μια απογείωση της «ατομικής ευθύνης», που από μόνη της αποτελεί «βόμβα» στα θεμέλια της ουσιαστικής και ολόπλευρης προστασίας των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων.

Αλλωστε, ακόμα και ο εμβολιασμός που η κυβέρνηση παρουσιάζει ως «πανάκεια» σκοντάφτει σε μια σειρά εμπόδια, που όλα έχουν τον ίδιο παρονομαστή: Αφενός τις ελλείψεις σε εμβόλια, αφού οι ρυθμοί παραγωγής και διανομής του δεν καθορίζονται από τις πραγματικές ανάγκες, αλλά από την εξασφάλιση των κερδών των πολυεθνικών των φαρμάκων, τις δεσμεύσεις της ΕΕ, τους γεωπολιτικούς ανταγωνισμούς. Και αφετέρου τη σμπαραλιασμένη Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας, που δημιουργεί μια σειρά προσκόμματα στον αποτελεσματικό σχεδιασμό.

Και βέβαια, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση καλλιεργεί παραπλανητικά τον εφησυχασμό, η εξέλιξη της πανδημίας σε μια σειρά χώρες, με τις μεταλλάξεις να γίνονται ο νέος εφιάλτης και με τα ερωτήματα για την αποτελεσματικότητα των εμβολίων απέναντί τους, δείχνει ότι παρά τον αναγκαίο μαζικό εμβολιασμό, τα μέτρα προστασίας σε χώρους δουλειάς και σχολεία, η ενίσχυση των νοσοκομείων παραμένουν διεκδικήσεις κατεπείγουσας σημασίας. Είναι άλλωστε μέτρα που αν είχαν έγκαιρα υλοποιηθεί, όπως εδώ και πάνω από ένα χρόνο απαιτούν εργατικά σωματεία και υγειονομικοί, θα ήταν άλλη η εξέλιξη της πανδημίας.

Οσο η αγωνία κυβέρνησης, κεφαλαίου και αστικών κομμάτων είναι το πώς θα δουλέψουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι του τουρισμού και πώς θα λειτουργήσει η καπιταλιστική οικονομία με τους όρους που επιβάλλει η μεγαλοεργοδοσία, τόσο πρέπει οι εργαζόμενοι να οργανώνουν την πάλη τους για ουσιαστικά μέτρα προστασίας. Γιατί η «περιπέτεια» δεν τελειώνει όσο η υγεία και η προστασία του λαού αγοράζονται και πουλιούνται, όσο η επιχειρηματική δράση, το ζύγι κόστους - οφέλους στη λειτουργία νοσοκομείων και άλλων δομών καθορίζει το πώς θα λειτουργήσουν, αποδεικνύοντας ότι δεν μπορεί να συνυπάρχει δημόσιος και ιδιωτικός τομέας προς όφελος του λαού.

Αυτή η «περιπέτεια» συνεχίζεται: Και για τους χιλιάδες ασθενείς και τις οικογένειές τους που δοκιμάζονται από τον κορονοϊό. Και για τους πάσχοντες με άλλες νόσους, οι οποίοι είτε αναζητούν την τύχη τους στον ιδιωτικό τομέα βάζοντας βαθιά το χέρι στην τσέπη, είτε μένουν χωρίς έγκαιρη διάγνωση, χωρίς παρακολούθηση και θεραπεία, αντιμέτωποι με τον σύγχρονο «καιάδα» της εμπορευματοποιημένης Υγείας - Πρόνοιας. Και για τους χιλιάδες εργαζόμενους που βιώνουν την ένταση της εκμετάλλευσης με πρόσχημα την πανδημία, αφού η κυβέρνηση έχει δώσει το «πράσινο φως» στην εργοδοσία να ξεσαλώνει.

Η απεργία στις 6 Μάη, οι κινητοποιήσεις σωματείων εργαζομένων, υγειονομικών που συνεχίζονται, είναι κρίσιμοι σταθμοί για την κλιμάκωση της διεκδίκησης, για τη σύγκρουση με την εγκληματική πολιτική της κυβέρνησης, της ΕΕ, του κεφαλαίου. Γιατί ο λαός πρέπει να χαράξει τον δικό του «οδικό χάρτη» για την υγεία και τα δικαιώματά του, με βάση τις δικές του ανάγκες.

Δ.