20 Οκτ 2014

Βρετανία: Μεγάλες διαδηλώσεις με αίτημα αυξήσεις στους μισθούς

Βρετανία: Μεγάλες διαδηλώσεις με αίτημα αυξήσεις στους μισθούς

Δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι διαδήλωσαν σήμερα στους δρόμους του Λονδίνου εναντίον της μείωσης των μισθών, οι οποίοι έχουν συρρικνωθεί κατά 50 λίρες (63 ευρώ) την εβδομάδα από το 2008, παρά το γεγονός ότι η βρετανική οικονομία δεν βρίσκεται σε ύφεση.
Η πορεία, στην οποία συμμετείχαν εργαζόμενοι στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, άρχισε μετά το μεσημέρι και έφθασε ως το Χάιντ Παρκ, στο κέντρο της βρετανικής πρωτεύουσας.
Η πορεία, που ονομάζεται «Η Βρετανία χρειάζεται μια αύξηση μισθού», οργανώνεται από τη συνομοσπονδία εργατικών συνδικάτων Trade Unions Congress (TUG).
Η πορεία αυτή ολοκληρώνει μια εβδομάδα που σημαδεύτηκε από διαδηλώσεις διαφόρων κινημάτων με κοινωνικά αιτήματα στη Βρετανία. Τη Δευτέρα, εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στο βρετανικό Εθνικό Σύστημα Υγείας (NHS) έκαναν στάση εργασίας για τέσσερις ώρες για να αξιώσουν αυξήσεις μισθών, κάτι που είχε να συμβεί από το 1982, επί των ημερών της Μάργκαρετ Θάτσερ. Την Τετάρτη, δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα πραγματοποίησαν 24ωρη απεργία εναντίον του παγώματος των μισθών και της μείωσης της αγοραστικής τους δύναμης, ενώ αντικυβερνητικοί διαδηλωτές έχουν συγκεντρωθεί από την Παρασκευή κοντά στο κοινοβούλιο.  

Είχα πάει λαϊκή

 Είχα πάει λαϊκή

Τα ψώνια στη λαϊκή είναι μια ιεροτελεστία. Να βρεις την πιο βολική διαδρομή για το καρότσι, να προσέχεις να μη ζουληχτούν στον πάτο του οι ντομάτες και άλλα ευπαθή προσόντα, να ακούς τους απολαυστικούς διαλόγους μεταξύ των παραγωγών και το θηλυκό γονιό να τα ψάλλει στο ναρίτη άβερελ (με πολιτικό υπόβαθρο) για αυτά που διάλεξε κι έφερε. Να βρεις τα στέκια με τους γνωστούς σου πωλητές που τους ακολουθείς πιστά σα γκρούπι, να παζαρεύεις για το έθιμο και την ευχαρίστηση –κι όχι από τσιγγουνιά- να λιμπίζεσαι κάτι μπλουζάκια CCCP και κάτι φτηνά ρούχα στους πάγκους με τα χύμα και να παλεύεις με τις αναστολές σου: άραγε θα είσαι τσιπης αν το πάρεις, ή μήπως σνομπ, καλομαθημένο (με φίρμες) ψώνιο, εάν δεν..;

Να κλείνεις τη μύτη στην μπόχα της ψαραγοράς (μα πώς αντέχουν αλήθεια αυτοί οι άνθρωποι;) γιατί τα ψάρια είναι ευτυχισμένα μόνο μες στη θάλασσα κι όταν δεν είναι στο δείχνουν· και παρακάτω στις μυρωδιές της καντίνας, για να μην υποκύψεις στον πειρασμό (μα πώς να αντέξεις να μην πάρεις κάτι;) Να κλείνεις τα μάτια στο χούι να σου βάζουνε κάθε φορά στη σακούλα δυο-τρία φρούτα παραπάνω, για να στρογγυλέψει το ποσό. Και να σου κλείνουν το δρόμο δυο θείτσες που συναντήθηκαν με τα καρότσια τους κι ο κόσμος σταματάει γύρω τους και δε θέλει να περάσει από εκείνο το σημείο όπου συναντήθηκαν.

Να είσαι μαθητής στα λύκεια της τούμπας, να σου παίρνουν το μυαλό οι μυρωδιές κι οι φωνές και να θες να φωνάξεις με τη σειρά σου: σώπα δάσκαλε, σώπα να ακούσουμε το λαϊκατζή! Και στην παλιά απογευματινή βάρδια να βλέπεις το σχόλασμα της λαϊκής τις τετάρτες, και να εύχεσαι να έχει κάνα αγώνα κυπέλλου ή ευρωπαϊκό, να πλακώσουν από νωρίς οι κάφροι και να ουρλιάζουν: άσε μωρή τα παιδιά να δουν τον παοοοοκ! Αυτά όμως τα πρόλαβαν οι παλιότερες γενιές. Κι εμείς οι μικρότεροι τα ακούγαμε σαν ιστορίες, για να τρώμε όλο το φαγητό μας.

Κι άλλοι σφοι μπορεί να έχουν να σου πουν άλλες δικές τους ιστορίες, για λαϊκές μικρές σα στρουμφοχωριά (πχ αυτή στις 40 εκκλησιές) κι άλλες, τεράστιες μεγαλουπόλεις όπου χάνεσαι στο πλήθος (τούμπα, κανάρη). Ή εναλλακτικές κωμοπόλεις, σαν τη λαϊκή της καλλιδρομίου στα εξάρχεια, με τις μεσημεριανές (πρωινές δηλ για τα δεδομένα της περιοχής) εξορμήσεις με υλικό που καταλήγουν ηρωικά στις «μουριές» για την ξεκούραση του πολεμιστή. Και τα χανιά, όπου συναντάς το σύντροφο από την κοβ μεσκλών, που –είχαμε δει σε μια προηγούμενη ανάρτηση για την κρήτη, και- φτιάχνει στον πάγκο του μια μικρή διαδήλωση με αυτοσχέδια πλακάτ, σαν εκείνο το επεισόδιο  (και το επόμενο) της φρουτοπίας με την πολιτική ομιλία του αιμίλιου του μήλου και τους διαδηλωτές να φωνάζουν στο αντιιμπεριαλιστικό κλίμα της εποχής: άνθρωποι-ψυγεία, η ίδια συμμορία.



Αν και η κορυφαία, κατά τη γνώμη μου, ήταν η λαϊκή στο κέντρο, γύρω από τη ροτόντα, που τώρα σταμάτησε, για να μην προκαλεί μάλλον κυκλοφοριακή συμφόρηση στους γύρω δρόμους, αυτό το υπέροχο, πολύχρωμο χάος που διοργανωνόταν κάθε τετάρτη στην αρμενοπούλου και τα πέριξ.

Γιατί η λαϊκή είναι οι χαμένες μυρωδιές και τα χρώματα ενός άχρωμου και άοσμου κόσμου, που βρωμάει καυσαέριο. Ένα πανηγύρι φυλών και λαών που εκθέτουν την κουλτούρα τους, κατά κάποιον τρόπο, μαζί με την πραμάτειά τους. Λαϊκό φροντιστήριο με μοναδικές, αυθόρμητες στιχομυθίες και πληρωμένες απαντήσεις, που αφήνουν πολλά έτη φωτός πίσω το κυνήγι της ατάκας και τη δηθενιά στο τουίτερ. Ερασιτέχνες ντελάληδες και αυτοσχέδια τραγουδάκια, σα διαφημιστικά τζιγκλάκια, σαν κομμάτι του ανθρώπινου πολιτισμικού πλούτου, που όσο πάει, τυποποιείται και χάνεται. Και μέσα σε όλα, η αυθεντική εξαθλίωση αφιλτράριστη, χωρίς φτιασίδια, με τους ρακοσυλλέκτες των απομειναριών και τις σακούλες του ενός ευρώ με το σκάρτο εμπόρευμα –τώρα θα υπάρχουν και στα εκπολιτισμένα σούπερ μάρκετ- όπως έκανε δηλ κι ο κοεμτζής αν δεν απατώμαι, στα τελευταία χρόνια της ζωής του.
Μια εβδομαδιαία συνάθροιση ερασιτεχνών εμπόρων (όχι απαραίτητα αθώων) σε μια αγορά, που είναι τέτοια κυρίως με την αρχαία της έννοια, της εκκλησίας του δήμου, και παρεμπιπτόντως ή δευτερευόντως από εμπορική άποψη.

Και έχει μια σειρά πολιτικές προεκτάσεις.
Τις προεκλογικές υποσχέσεις (έξοδος από το μνημόνιο, επαναφορά μισθών) σαν τις καλές φράουλες στην επιφάνεια, που σκεπάζουν τις σάπιες στον πάτο του κεσέ και τον άμεσο συνειρμό με τους ιππείς του αριστοφάνη, όπου ο μόνος τρόπος για να πέσει (να φύγουνεεε..!) ο κεκράκτης κλέωνας είναι να βρεθεί ένα ακόμα πιο άθλιο και βρωμερό υποκείμενο, όπως ο αλλαντοπώλης αγοράκριτος, ο οποίος βασικά θα συνέχιζε να κάνει ό, τι απαιτούσε και το επάγγελμά του: να τυλίγει τις βρωμιές με μπόλικα μπαχαρικά για να μη φαίνονται και να τις σερβίρει ωραία στον κόσμο, που θα του λέει κι ευχαριστώ.

Τους μικροπαραγωγούς, που τρέχουν αξημέρωτα να πουλήσουν τη σοδειά τους, χωρίς μεσάζοντες, αλλά με το ζόρι βγάζουν τα προς το ζην (κι αυτό ανεξάρτητα από την πατάτα της πρώτης ανακοίνωσης για το –έλεος- «κίνημα της πατάτας»). Και για τη μοναδική προοπτική του αγροτικού συνεταιρισμού σε ένα άλλο κοινωνικό πλαίσιο, που υπάρχει για τους φτωχομεσαίους αγρότες ως εναλλακτική στον (αργό στην καλύτερη) αφανισμό τους από τη συγκέντρωση γης σε λίγα χέρια.

Και το βαθιά λαϊκό χαρακτήρα της (το λέει και το όνομά της) λαϊκής αγοράς, που προσιδιάζει άριστα σε ένα κόμμα που μπορεί να μην έχει καμία σχέση με το λαϊκό κόμμα του τσαλδάρη (και τους πολιτικούς του απογόνους, που το χειροκροτούν ενίοτε υστερόβουλα και εκ του πονηρού για τους δικούς τους σκοπούς), αλλά έχει φτιάξει τα λαϊκά μέτωπα (που δεν ‘ξεγέλασαν’ κανένα, πάλι το αστικό κράτος μας κυνηγούσε ανελέητα και μας έσφαζε) κι είχε κατά καιρούς αναφορές σχεδόν σε καθετί λαϊκό, από την (εργατική-) λαϊκή εξουσία-οικονομία, ως τη λαϊκή συμμαχία του 19ου και τη λαϊκή συσπείρωση (τη θρυλική λασυ) στις εκλογές της τοπικής διοίκησης. Ή το λαϊκό στρώμα (που συνεχίζει να κοροϊδεύει προκλητικά την κοινωνία και δε θα γράψει ποτέ τίποτα) και το σοσιαλισμό με αγορά επί περεστρόικα, που ήταν μια χοντροκομμένη μεταφορά της λαϊκής αγοράς ως όρου στο πεδίο της πολιτικής οικονομίας.


Σε κάθε περίπτωση, θα ήταν στοίχημα για κάθε σφο να αποκτήσει την τριβή, την τακτική ευελιξία, την ικανότητα στο μαζικό άνοιγμα και την οικειότητα στην επαφή με τις μάζες, που έχει ο μέσος λαϊκατζής. Γιατί η λαϊκή κι η επαφή με το λαϊκό κόσμο, με όσα στραβά και κουσούρια κι αν κουβαλάει, είναι πάντα το μεγαλύτερο σχολείο..


Όταν βγούμε από τα σπίτια μας και τα καβούκια μας.

 ΠΑΡΑΔΙΑΛΟΓΙΣΜΟΙ






Από τον Χρήστο Επαμ. Κυργιάκη


Π: Πατέρας        Γ: Γιος
Γ: Τον πιστεύεις τον κύριο πρωθυπουργό όταν λέει πως δεν θα ησυχάσει αν δεν μας βγάλει από το μνημόνιο;
Π: Απόλυτα. Αν δεν μας βγάλει από αυτό το μνημόνιο, πώς θα μας βάλει στο επόμενο;
Γ: Τον πιστεύεις τον κύριο Τσίπρα που λέει ότι θα τηρήσει όλες τις προεκλογικές του δεσμεύσεις;
Π: Φυσικά παιδί μου. Οι προσδοκίες του κόσμου βρίσκονται στο μηδέν. Το μόνο που θέλουν όλοι πλέον είναι να μην χειροτερεύσουν πολύ τα πράγματα.
Γ: Πιστεύεις ότι θα φέρει το βασικό μισθό στα 751 ευρώ;
Π: Γιατί, αν τον φέρει στα 651 θα εμφανιστεί κανένας παραπονούμενος; Όλοι ευχαριστημένοι θα είναι γιατί θα μπορούσε να τον φέρει στα 551 ή στα 451 ή στα 351 ή στα 251 ή στα 151 ή στα 51!
Γ: Πατέρα, δεν εκτιμάς το ρεαλισμό και την ειλικρίνεια του κυρίου Λοβέρδου που λέει ότι δεν θα καλυφθούν όλα τα κενά στα σχολεία;
Π: Εκτιμώ το θράσος του παιδί μου. Με το ίδιο θράσος έλεγε πριν από χρόνια ότι η ανεργία θα ξεπεράσει το 25%. Το ίδιο θράσος είχε και η Διαμαντοπούλου όταν έλεγε πως δεν θα κάνει κανέναν διορισμό. Απορώ μόνο με το θράσος το δικό μου που αποδέχομαι το θράσος τους γνωρίζοντας ότι σε λίγα χρόνια θα μου ζητήσεις το λόγο για τη στάση μου αυτή.
Γ: Τι εννοεί ο κύριος Λοβέρδος όταν λέει ότι τα κενά στα σχολεία δεν θα καλυφθούν ικανοποιητικά αλλά η κάλυψή τους θα είναι επαρκής;
Π: Εννοεί ότι θα υπάρχουν κενά και θα πρέπει να μάθουμε να ζούμε με αυτό. Όπως μάθαμε να ζούμε με μειωμένους μισθούς κατά 40%, χωρίς δώρα, χωρίς κοινωνική και ιατρική ασφάλιση, χωρίς δουλειά μες στο φόβο και την κατάθλιψη.
Γ: Το Νέο Λύκειο πώς το βρίσκεις;
Π: Το παραγγέλνεις ηλεκτρονικά και στο στέλνουν απευθείας από τα εργοστάσια παραγωγής του, τον ΟΟΣΑ και την ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΕΝΩΣΗ.
Γ: Συμφωνείς με την τράπεζα θεμάτων;
Π: Όλες οι τράπεζες, για το καλό μας, πρέπει να σωθούν και να αναπτυχθούν. Τα σπίτια των «κόκκινων δανείων» θα οδηγηθούν σε κατασχέσεις και οι μαθητές των «κόκκινων οικονομικά τάξεων» σε κατασχέσεις ονείρων και ζωών.
Γ: Νομίζεις ότι οι νέοι της εποχής μου είναι ώριμοι;
Π: Είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι οι νέοι μέχρι να γίνουν 18 χρονών, είναι ανώριμοι όταν διεκδικούν και αγωνίζονται αλλά με το που κλείνουν τα 18 ωριμάζουν απότομα και μπορούν με ωριμότητα να ψηφίζουν και να εκλέγουν αυτούς που τους κατηγορούν για ανωριμότητα. Είναι, επίσης ώριμοι να τους αγοράζουν οι γονείς, οι παππούδες και λοιποί συγγενείς κινητά, τάμπλετς, άι φον, άι ποντ και άι μην πω τίποτε άλλο, αλλά τελείως ανώριμοι όταν τα χρησιμοποιούν.
Γ: Ποια είναι η γνώμη σου για τον κύριο Θεοδωράκη και το ποτάμι του;
Π: Νομίζω πως είναι αυτό που έλλειπε από την πολιτική ζωή του τόπου. Προεκλογικά λέει πως είναι ενάντια σε όλους τους άλλους και μετεκλογικά λέει πως θα συνεργαστεί, αν μπει στη Βουλή, με όλους τους άλλους. Σαφέστατος, ειλικρινής και με σταθερή πολιτική άποψη. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να μπει στην κυβέρνηση.
Γ: Χάρηκες που ήρθε η κυρία Αμάλ Αλαμουντίν – Κλούνεϋ για να υποστηρίξει την επιστροφή των μαρμάρων στην Ελλάδα;
Π: Πάρα πολύ χάρηκα. Περισσότερο όμως χάρηκαν τα 3,5 εκατομμύρια συμπολίτες μας που βρίσκονται στο όριο της φτώχιας.
Γ: Γιατί νομίζεις ότι η κυρία Μπακογιάννη είναι ενάντια στον ΕΝΦΙΑ;
Π: Δεν ξέρω αλλά σίγουρα όχι επειδή διαθέτει πάρα πολλά ακίνητα. Αυτό δεν μου περνάει από το μυαλό γιατί δεν ξέρω αν ισχύει κιόλας. Απλά, σκέφτεται τους ανθρώπους που δεν μπορούν να πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ. Τόσα χρόνια σε κυβερνητικές θέσεις, έκανε τίποτε άλλο από το να προασπίζεται τα συμφέροντα των φτωχών;
Γ: Τελικά, πότε θα βγούμε από το μνημόνιο;
Π: Όταν βγούμε από τα σπίτια μας και τα καβούκια μας.

Ε-ε-έρχεται!

 Ε-ε-έρχεται! 


Θέλουν αυτοδύναμη κυβέρνηση, ακόμα κι αν είναι ο ΣΥΡΙΖΑ

Η υποδοχή εν αναμονή υπουργού Οικονομίας που επιφύλαξαν Αμερικανοί τραπεζίτες της Bank of America Merril Lynch για τον Γιώργο Σταθάκη υποδήλωσε εσχάτως και την αλλαγή κλίματος που υπάρχει στην αμερικανικη πρωτεύουσα για την ενδεχόμενη ανάληψη της εξουσίας από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Η παρουσία του επικεφαλής του τομέα Ανάπτυξης Γιώργου Σταθάκη στην Ουάσιγκτον, την περασμένη εβδομάδα, μόνο απαρατήρητη δεν πέρασε από αμερικανικούς τραπεζικούς κύκλους. Είναι η πρώτη φορά που χρηματοπιστωτικά ιδρύματα στις ΗΠΑ προσκάλεσαν πρωτοκλασάτο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ να συμμετάσχει σε εσωτερικές συζητήσεις τους, κάτι που είθισται να λαμβάνει χώρα στο περιθώριο της ετήσιας συνόδου του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας. Η επίσκεψη Σταθάκη στην Ουάσιγκτον είναι η δεύτερη [είναι η τρίτη] που πραγματοποιεί ανώτατο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ επί αμερικανικού εδάφους. Είχε προηγηθεί η επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα και της αντιπροσωπείας του κόμματος στις αρχές του 2013, όταν με αφορμή ομιλία του στο Ινστιτούτο Brookings είχε επισκεφθεί την «κοιλιά του κήτους» (σ.σ. έκφραση που αποδίδεται στον νούμερο 2 του ΔΝΤ, Ντέιβιντ Λίπτον, όταν τότε υποδέχθηκε τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ στην έδρα του Ταμείου για μια εθιμοτυπική συνάντηση).



Η Merril Lynch

Την πρωτοβουλία να προσκληθεί ο εκ των σχεδιαστών της οικονομικής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε η Bank America Merril Lynch, η οποία διοργάνωσε μια συζήτηση με θέμα: «Euro Politics: Α New Way Forward». Η συζήτηση διεξήχθη και κεκλεισμένων των θυρών, ενώ δεν επιτράπηκε η είσοδος σε δημοσιογράφους. Η «Ε» είναι σε θέση να γνωρίζει ότι ανάμεσα στο πολυπληθές ακροατήριο την τοποθέτηση Σταθάκη παρακολούθησαν εκπρόσωποι μεγάλων τραπεζών και επενδυτικών σχημάτων (Pimco, JP Morgan, Blackrock, Morgan Stanley, Lazard κ.ά.), αξιωματούχος του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών, καθώς και νυν και πρώην στελέχη του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας.

Στην ομιλία του ο κ. Σταθάκης υποστήριξε πως «κατά την επικείμενη επαναδιαπραγμάτευση των δανειακών συμβάσεων από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, θα τεθεί εκ των πραγμάτων το ζήτημα της απομείωσης του δημόσιου χρέους της χώρας τουλάχιστον κατά 50% και η αποπληρωμή του εναπομείναντος τμήματός του με ρήτρα ανάπτυξης, καθώς και ένας ισοσκελισμένος και μη πλεονασματικός προϋπολογισμός, με αναδιανομή φορολογικών βαρών σε συνδυασμό με αναπτυξιακές πρωτοβουλίες».

Ενδιαφέρον είχε η παρέμβαση της συντονίστριας της συζήτησης, Ραφαέλα Τενκόνι, επικεφαλής οικονομολόγου του Ευρωπαϊκού Τμήματος της Bank of America Merril Lynch, όταν ρώτησε κάποια στιγμή τον κ. Σταθάκη, αν ο ΣΥΡΙΖΑ θα βρει υποστήριξη από την Κομισιόν στις θέσεις που προβάλλει. Η απάντηση του κ. Σταθάκη ήταν η εξής: «Δεν νομίζω η Κομισιόν να πάρει πρωτοβουλία να μας υποστηρίξει, αλλά όλοι οι δρόμοι οδηγούν εκεί... Η συγκυρία έχει δημιουργήσει ρωγμές στο σύστημα πειθαρχίας και τα αποτελέσματα τα βλέπετε σε Γαλλία και σε Ιταλία. Η διαπραγμάτευση θα έχει διάρκεια...».

«Μετριοπαθής»

Σύμφωνα με εκπρόσωπο αμερικανικού επενδυτικού σχήματος, που βρέθηκε μεταξύ του ακροατηρίου και μίλησε υπό το καθεστώς της ανωνυμίας στην «Ε», «ο κ. Σταθάκης έκανε μια μετριοπαθή τοποθέτηση και δεν υπήρξε προκλητικός στις απόψεις του...». Κατά τον ίδιο εκπρόσωπο του επενδυτικού σχήματος, η Ελλάδα «δεν αντιμετωπίζεται πια από τους επενδυτές ότι πυροδοτεί αστάθεια (trigger instability) στην Ευρωζώνη λόγω του διλήματος παραμονής ή όχι στο ευρώ». Οι επενδυτές, όπως μας έχει μεταφερθεί εγκύρως, «φοβούνται περισσότερο την εσωτερική αστάθεια που θα προκληθεί σε περίπτωση μη αυτοδυναμίας του ΣΥΡΙΖΑ, αν προκηρυχθούν εκλογές λόγω μη συμφωνίας στο πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας».

Η παραμονή του κ. Σταθάκη στην Ουάσιγκτον, την οποία είχε επισκεφθεί δύο φορες το διάστημα 1988-1992 για να μελετήσει στα Εθνικά Αρχεία το σχέδιο Μάρσαλ με αφορμή την ολοκλήρωση ενός βιβλίου του, είχε και κάποιες παρασκηνιακές «κοινωνικές» διαστάσεις. Το κορυφαίο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ συμμετείχε σε δείπνο που διοργάνωσε η αντιπροσωπεία της Εθνικής Τράπεζας στο κοσμικό Mortons, ένα από τα γνωστά ρεστοράν της Ουάσιγκτον όπου συχνάζουν διπλωμάτες, πολιτικοί και τραπεζίτες. Στο ίδιο τραπέζι, παρών ήταν και ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας, Γιάννης Στουρνάρας.

Ο «σκιώδης» υπουργός Οικονομίας του ΣΥΡΙΖΑ είχε επίσης στην Ουάσιγκτον συνάντηση με τον επικεφαλής των οικονομολόγων της Παγκόσμιας Τράπεζας, Καούσικ Μπάσου, ενώ δεν ήταν στο πρόγραμμά του ραντεβού με εκπρόσωπο από το ΔΝΤ. Παράλληλα, υπήρξε βολιδοσκόπηση για μια συνάντηση με αξιωματούχο του αμερικανικού υπουργείου Οικονομικών, το οποίο τελικά δεν πραγματοποιήθηκε. Ο Γιώργος Σταθάκης εκλήθη να μετέχει εκ νέου σε παρόμοια εκδήλωση της Bank of America Merill Lynch, που προγραμματίζεται το προσεχές διάστημα στο Λονδίνο.

ΘΑΝΑΣΗΣ ΤΣΙΤΣΑΣ
Ελευθεροτυπία

Η Γιάννα όμηρος, θυσία για την πατρίδα!

 Η Γιάννα όμηρος, θυσία για την πατρίδα!


Πηγή:www.capital.gr

Αρθρογράφος: Θανάσης Μαυρίδης αναδημοσίευση από www.capital.gr

Η κυρία Γιάννα Δασκαλάκη Αγγελοπούλου αναλαμβάνει, προφανώς, ρόλο να πείσει τους Ευρωπαίους ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι δα και τόσο κακό πράγμα. Ότι στην πραγματικότητα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι τόσο απέναντι στο σύστημα όσο και η ίδια. Κι έπειτα, δήλωσε στην συνέντευξή της στον Στέφανο Κασιμάτη στην Καθημερινή, ότι αποκλείεται να της ζητήσουν να γίνει η επόμενη πρόεδρος της Δημοκρατίας και ότι αν το έκαναν θα ήταν σουρεαλιστικό. Να δείτε που στο τέλος η παρέα του 2004 θα μας βγει και από πάνω!

Είναι φανερό ότι το άρωμα της εξουσίας είναι πιο δυνατό από οποιοδήποτε άλλο. Η κυρία Δασκαλάκη έχει δικαίωμα να ψηφίσει οτιδήποτε θέλει, όπως και ο κάθε ένας από εμάς. Αλλά να καταγγέλλει το σημερινό πολιτικό σύστημα, αυτό πια είναι ο ορισμός του σουρεαλισμού. Ποιος; Ο άνθρωπος που διοργάνωσε σε μία φτωχή χώρα όπως η Ελλάδα τους πιο ακριβούς μέχρι εκείνη την στιγμή Ολυμπιακούς Αγώνες. Αν η κυρία Δασκαλάκη Αγγελοπούλου δεν είναι ένα από τα σύμβολα του παλιού πολιτικού κόσμου που οδήγησε την Ελλάδα στον υπερδανεισμό, τότε ποιος άλλος είναι;


Φυσικά και δεν φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ για το γεγονός ότι τον αγάπησε, ξαφνικά, η πρώην εκδότρια του Ελεύθερου Τύπου. Η κυρία Δασκαλάκη, όμως, ξέχασε να μας διευκρινίσει πότε ακριβώς άρχισε να μισεί το... σύστημα. Σίγουρα όχι την εποχή που ο κ. Καραμανλής επισκεπτότανε τις εγκαταστάσεις του Ελεύθερου Τύπου, ανταποκρινόμενος σε ανάλογο αίτημα και με σκοπό να αναδειχτεί ο Ε.Τ. σε ναυαρχίδα του φιλελεύθερου τύπου...

Το πιο σουρεαλιστικό που είπε η κυρία Δασκαλάκη; Ρωτήθηκε για την διαπλοκή και απάντησε: «Όταν βλέπουμε επιχειρηματικές επιδιώξεις να συνδέονται με πολιτικές επιδιώξεις, εκεί θα πρέπει να χτυπά ο συναγερμός». Εντάξει! Να το πει αυτό κάποιος που δεν έχει κάνει την διαδρομή της Γιάννας. Αλλά, η Γιάννα;

Όσο περνάει ο καιρός και ο ΣΥΡΙΖΑ σταθεροποιεί το προβάδισμά του στις δημοσκοπήσεις, τόσοι περισσότεροι οπαδοί του σουρεαλισμού θα συγκεντρώνονται γύρω του. Όπως συνέβη στο παρελθόν με οποιοδήποτε κόμμα ήταν έτοιμο να αναλάβει την εξουσία.

Από την άλλη πλευρά, η κυρία Δασκαλάκη θα μπορούσε να αποδειχτεί ιδιαίτερα χρήσιμη στον Αλέξη. Κυρίως αν αναλάμβανε να διδάξει σε έναν κύκλο σεμιναρίων στα στελέχη της Κουμουνδούρου για το τι ακριβώς είναι οι αγορές και πως αυτές μπορούν να επηρεάσουν την καθημερινότητά μας.

Αν το έκανε αυτό, δεν θα έβγαινε ο κ. Λαφαζάνης να ζητήσει από τον κ. Τσίπρα να έχει ένα έτοιμο σχέδιο να αντιδράσει αν οι αγορές... αντιδράσουν με την σειρά τους υπερβολικά! Δηλαδή, τι να κάνει ο Αλέξης κύριε Λαφαζάνη; Να πλακώσει στο ξύλο τους διαχειριστές, να απαγορεύσει στους ξένους να επισκέπτονται την Ελλάδα ή να πάρει την Γιάννα όμηρο;

Θανάσης Μαυρίδης



Πηγή:www.capital.gr

“Αγορές ή θάνατος”!



Ξεκίνησαν με το «Μνημόνιο ή χρεοκοπία». Kαι έφεραν τη χρεοκοπία, έφεραν την φτωχοποίηση  εκατομμυρίων ανθρώπων του λαού.

Προχώρησαν με το «Μεσοπρόθεσμο ή τανκς». Kαι έφεραν δοτούς πρωθυπουργούς, τον αυταρχισμό του «μαύρου», τη δημοκρατία των Μπαλτάκων και των Πράξεων Νομοθετικού Περιεχομένου.

Συνέχισαν με το δεύτερο Μνημόνιο, διακηρύσσοντας «Μνημόνιο ή χάος». Και έφεραν το χάος της αδιανόητης ανεργίας, των συσσιτίων, των ληγμένων τροφίμων, των παιδιών που λιποθυμούν από ασιτία στα σχολεία.

Απείλησαν με το «PSI ή καταστροφή». Και έφεραν την καταστροφή των νοσοκομείων, των Πανεπιστημίων, των Ασφαλιστικών Ταμείων.

Εκβίασαν με το «ευρώ ή δραχμή». Και έφεραν την πλήρη... αφραγκία, το μηδενικό εισόδημα, τα χαράτσια, τον ΕΝΦΙΑ, τη φτώχεια που ακόμα κι αυτήν τη φοροληστεύουν. 

Και να που μετά από όλα αυτά φτάσαμε στον νέο εκβιασμό: «Αγορές ή θάνατος»! «Αγορές ή πείνα»! «Αγορές ή εξανδραποδισμός»!

Ιδού, λοιπόν, η νέα τρομοκρατία. Αυτοί που «σκίζουν Μνημόνια», που «διαπραγματεύονται την έξοδο από τα Μνημόνια», που «οργανώνουν την έξοδο της χώρας από τα Μνημόνια», σε συνεργασία με τους αφεντάδες του βασιλείου που υπηρετούν, σε συνεργασία δηλαδή με τους κερδοσκόπους και τους τοκογλύφους του σάπιου βασιλείου της Αυτού Εξοχότητας της «Αγοράς», βάζουν τα κανάλια τους, τις εφημερίδες τους και τους ενσωματωμένους διανοούμενους της αγοραίας κινδυνολογίας να διαλαλούν:
-       Ή θα κάνουμε ό,τι λένε οι «Αγορές» ή θα πεινάσουμε!
-       Ή θα κάνουμε ό,τι λένε οι «Αγορές» ή θα χρεοκοπήσουμε!
-       Ή θα παραμείνουμε αιωνίως (και… προληπτικώς) σε καθεστώς λιτότητας υπό την επιτήρηση της ΕΕ, της Κομισιόν, της ΕΚΤ ή οι «Αγορές» θα μας πνίξουν!

Ερώτηση 1η: Από πότε συνιστά «σωτηρία» και «πατριωτισμό» το «σφάξε με… Αγορά μου ν’ αγιάσω»;
   
Ερώτηση 2η: Από πότε είναι «σωτηρία» και «πατριωτισμός» να απειλούν με «πείνα» ένα λαό αυτοί που – για τον… εξευμενισμό των «Αγορών» - κατάντησαν τα 6,3 εκατομμύρια του πληθυσμού της Ελλάδας να ζουν στην καταχνιά της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού;

Ερώτηση 3η: Από πότε είναι «σωτηρία» και «πατριωτισμός» το κήρυγμα της αιώνιας υποταγής στα πιράνχας των «Αγορών» από αυτούς που για να θησαυρίζουν οι ύαινες των «Αγορών» σφάγιασαν μισθούς και συντάξεις, «φυλάκισαν» τα εργασιακά δικαιώματα και «απελευθέρωσαν» τις απολύσεις;

Ερώτηση 4η: Από πότε είναι «σωτηρία» και «πατριωτισμός» να κατακρεουργούνται στην προκρούστια κλίνη της «Αγοράς» οι εργάτες, οι υπάλληλοι και οι άνεργοι για να διασώζονται οι τραπεζίτες, οι βιομήχανοι και οι εργολάβοι της «Αγοράς»;

Αφού, λοιπόν, έπαιξαν με τα ταξίδια στα Παρίσια και με τα «διαζύγια» με το ΔΝΤ, ιδού ο «ρεαλιστικός» δρόμος που μας προτείνουν: Να είμαστε φρόνιμοι, να πληρώνουμε κανονικά τους κερδοσκόπους και τους διεθνείς τοκογλύφους, να είμαστε μειλίχιοι κα κατευναστικοί με τις «Αγορές», να συνεχίσουμε να ταΐζουμε τον Μινώταυρο της καπιταλιστικής κρίσης με την δική μας ανθρωπιστική κρίση, ειδάλλως οι «Αγορές» θα μας αυξήσουν τα σπρέντ…

 Αλλά για μισό λεπτό ορέ «λεβέντες»:
- Και τι θα γίνει άμα μας αυξήσουν τα σπρεντ;  Τότε – απαντούν οι «λεβέντες» - δεν θα μπορούμε να δανειζόμαστε (από τους τοκογλύφους).
- Ε, κι άμα δεν μπορούμε να δανειζόμαστε από τους τοκογλύφους τι θα γίνει; Τότε – επιμένουν οι «λεβέντες» - δεν θα μπορούμε να ξεπληρώνουμε τα χρέη (στους τοκογλύφους).
- Αλλά ποιος σας είπε, ορέ «λεβέντες», ότι η μοίρα αυτού του λαού είναι ντε και καλά να θυσιάζεται για δάνεια και να ματώνει για χρέη που τα δημιουργεί η κάστα σας και για τόκους που τους εισπράττουν οι τοκογλύφοι φίλοι σας;

Επομένως: Αφού η «Αγορά» σας δεν είναι παρά το γήπεδο ενός σικέ παιχνιδιού, αφού δεν είναι  τίποτα λιγότερο από μια ζούγκλα από γύπες κι από ύαινες, από σαρκοφάγα και από παχύδερμα που παριστάνουν τους «καλούς Σαμαρείτες», τότε:
  • Είναι δικαίωμα του ελληνικού λαού και κάθε λαού να την στείλει στην «Αγορά» σας στον αγύριστο.
  • Είναι δικαίωμα του ελληνικού λαού να αρνηθεί να πληρώνει στην «Αγορά» σας χρέη που δεν του αναλογούν.
  • Είναι δικαίωμά του αντί να πληρώνει λύτρα σε εκβιαστές και τρομοκράτες, να οργανώσει την άμυνά του απέναντι στην «Αγορά» σας, και να χρηματοδοτήσει ο ίδιος τους όρους της ύπαρξής του.

Εδώ, βέβαια, ξεκινούν τα δύσκολα. Εδώ είναι που τίθεται το μέγα ερώτημα: Και πώς θα γίνουν όλα αυτά; Πως θα τα βάλουμε με τις «Αγορές»; Μπορεί η «μικρή Ελλάδα» να τα βάλει με τέτοιες δυνάμεις; Μην είναι καλύτερα να εξουσιοδοτήσουμε κάποιο Μεσσία μπας και καλοπιάσει τα όρνεα; Μήπως να προσδοκούμε να περισώσουμε κάτι από τις διαπραγματεύσεις με τις ύαινες; Μήπως να διατηρήσουμε τη χώρα και το λαό στις αρένες των «Αγορών» εν αναμονή της συνεννόησης με τα παχύδερμα;

Ένα τέτοιο πολιτικό σχέδιο, ισοδυναμεί με το να πιστεύεις ότι παίζοντας με τους κανόνες του Κύκλωπα και ζώντας μέσα στη σπηλιά του Κύκλωπα, θα καλοπιάσεις τον Κύκλωπα.

Στην οργάνωση του σχεδίου της άμυνας, και ταυτόχρονα της λαϊκής αντεπίθεσης, απέναντι στα σαρκοφάγα και τους Κύκλωπες των «Αγορών» δεν χωρούν ψευδαισθήσεις. Εδώ απαιτείται ένας κοινωνικός συναγερμός, αποτυπωμένος σε ένα τέτοιο πολιτικό σχέδιο που δεν μπορεί παρά:
  • Να περνάει μέσα από την ανυπακοή στους εκβιαστές και από την «ιχνηλάτηση» της πορείας αποδέσμευσης από την αρένα τους.
  • Να περνάει μέσα από ένα λαό αποφασισμένο ότι τον πλούτο που παράγεται σε αυτόν τον τόπο δεν θα τον οικειοποιούνται τρίτοι.
  • Να στηρίζεται από ένα οικονομικό πρόγραμμα που θα αξιοποιεί όλο το εργατικό και επιστημονικό δυναμικό της χώρας στο πλαίσιο της παραγωγικής αναγέννησης του τόπου.
  • Να εντάσσει την παραγωγική βάση, τον ορυκτό πλούτο, τις βιομηχανικές δυνατότητες, τον τραπεζικό τομέα, τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας σε ένα σχεδιασμό με γνώμονα τις κοινωνικές ανάγκες και με πολιτική πυξίδα οι παραγόμενες αξίες να μην γίνονται κέρδη ή τοκοχρεολύσια για τους λίγους αλλά κοινωνικό όφελος που θα διανέμεται στους πολλούς.
  • Να περνάει μέσα από την οικοδόμηση διεθνών σχέσεων όπου ο δανεισμός και οι κάθε λογής σχέσεις της χώρας στο «παγκόσμιο χωριό» θα αποφασίζονται στη βάση του κοινού οφέλους και όχι στη βάση της υποταγής στο δίκιο του εκμεταλλευτή.  

Μα όλα αυτά – θα πουν οι «λεβέντες» - θα επιφέρουν τη σύγκρουση με τις «Αγορές» και με τα πολιτικοοικονομικά τους στηρίγματα εντός και εκτός Ελλάδας.

Μα, ναι! Αυτό ακριβώς λέμε! Λέμε ότι εισερχόμαστε στη νέα φάση της λαϊκής σφαγής, όπου όντως στον ελληνικό λαό τίθεται το πραγματικό δίλημμα:
    Ή θα συνεχίσει να παρακολουθεί τη συντριβή του ή θα επιλέξει τον άλλο δρόμο!
    Ή θα αποδεχθεί το εκβιαστικό δίλημμα «Αγορές ή θάνατος» και θα υποταχθεί στην τυραννία ως το θάνατο, ή θα συγκρουστεί με τους εκ-βιαστές του διεκδικώντας ως έπαθλο την Ελευθερία του από τις αλυσίδες.   

Νίκος Μπογιόπουλος

Το ποτάμι που γυρίζει πίσω, ή γιατί δεν πεθαίνει το ΠΑΣΟΚ;

 Το ποτάμι που γυρίζει πίσω, ή γιατί δεν πεθαίνει το ΠΑΣΟΚ;

via Fadomduck
"Το ποτάμι", δηλαδή η ρους της ιστορίας, "δε γυρίζει πίσω." Έλα όμως που γυρίζει πίσω, κι έτσι γυρίζει πίσω και το ίδιο το κλασικό σύνθημα του Ανδρέα ότι το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Πόσο μάλλον όταν υπάρχει πλέον και πολιτικό κόμμα με το όνομα "Ποτάμι", με το οποίο ο ευρωπιονέρος διάδοχος του Ανδρέα χωρίς την ελιά του (ή τις ελιές του, ακριβέστερα), προσπαθεί να γυρίσει πίσω ως βαθυστόχαστος πρωταγωνιστής σε αμήχανη ταινία του νέου ελληνικού κινηματογράφου. 

"Το ΠΑΣΟΚ", έγραψε ένας σύντροφος, "δεν είναι κόμμα. Είναι κοινωνική τάξη." Καθ' υπερβολήν το σχήμα, αλλά με ακέραιο τον πυρήνα αλήθειας του. Κάτω απ' τη σκέπη του, και για 30 περίπου χρόνια, ένα σεβαστό τμήμα της αγροτιάς, ένα πολύ ευρύ στρώμα της δημοσιοϋπαλληλίας, ένα καθόλου ευκαταφρόνητο κομμάτι της εργατικής τάξης, κι ένα ακόμα κομμάτι του επιχειρηματικού κόσμου, κυρίως των μικρομεσαίων αλλά όχι μόνο, συντήχθηκαν εις σάρκαν μίαν και σοσιαλδημοκρατικήν.

Ήταν μια συμμαχία χωρίς προηγούμενο, σε ό,τι αφορά την έκτασή της, στα χρόνια μετά τον ταξικό εμφύλιο. Αλλά και χωρίς προηγούμενο σε ό,τι αφορά την ιδεολογική της βάση: για πρώτη φορά στην σύγχρονη ελληνική ιστορία η σοσιαλδημοκρατία αναδείχθηκε σε σταθερή, συγκριτικά μιλώντας κυβερνητική δύναμη, κι ακόμα σημαντικότερα, για πρώτη φορά διείσδυσε στο κράτος και τους κρατικούς μηχανισμούς και το κράτος και οι μηχανισμοί του διείσδυσαν, όπως συνηθίζουν άλλωστε, στην ίδια. Ήταν η εποχή που οι "δυο Ελλάδες" του Σαββόπουλου έγιναν μια Ελλάδα και κάτι ξεροκέφαλα και απροσάρμοστα κόκκινα ψιλά. Μια Ελλάδα που το 1981 έμοιαζε έτοιμη να εισέλθει στα πράσινα λιβάδια της κοινωνικής χειραφέτησης και που το 1989 είχε βουλιάξει σε ένα λάκκο από σκατά--τόσα σκατά, που δεν της έφταναν κούτες από Pampers για να ξεσκατωθεί, εξού και ο εκτοπισμός (με την ψυχαναλυτική έννοια) της πηγής της μπόχας του "βρώμικου 89" που εφήυρε, με αξιοσημείωτη και διαχρονική επιτυχία, ο μεγαλύτερος της μεγάλης των ατακαδόρων καθ ημάς σχολής Ανδρέας (άνευ επιθέτου, ένας ήταν ο Ανδρέας). 

Μια Ελλάδα λοιπόν, με τα πράσινα λιβάδια των ελπίδων της και με τα σκατωμένα Pampers της, η οποία δεν πεθαίνει. Δεν φτάνει ούτε η μεγαλύτερη οικονομική κρίση εδώ και δεκαετίες για να πεθάνει. Αυτό που πέθανε ήταν η σχέση της με την σκέπη της, με το εργαστήρι εκκόλαψής της. Αλλά το προϊόν, το παιδί που έκανε ο Ανδρέας, ζει. Και το σημαντικότερο, δεν έχει αλλάξει σε τίποτα απολύτως. Αυτό που άλλαξε, όπως αναμενόμενο ήταν για ένα κόμμα της "αλλαγής", ήταν το ΠΑΣΟΚ. Άλλαζε και άλλαζε, και ο ήλιος γύριζε και γύριζε, ώσπου κάποια στιγμή ζαλίστηκαν οι περισσότεροι απ' τα γυρίσματα και έφυγαν απ' το μαντρί να αναζητήσουν άλλα ΠΑΣΟΚ. Ακριβέστερα, να τα εγκαταστήσουν σαν ηλεκτρονικό ιό σε διαφορετικά κομματικά προγράμματα: και ιδού η ΔΗΜΑΡ, ιδού το Ποτάμι, ιδού ο ΣΥΡΙΖΑ. Μία, δύο, τρεις, πολλές σοσιαλδημοκρατίες: όλα τα λουλούδια άνθισαν. Σοσιαλδημοκρατία υπεύθυνη, σοσιαλδημοκρατία υπευθυνότερη και με λιγότερες σαχλοενοχές, σοσιαλδημοκρατία μιντιακή, κενόλογη και σακιδιοφορούσα και σοσιαλδημοκρατία νεανική, σέξι, Μπουρμπεράτη και τρελιάρα. Αθροιστικά, οι σοσιαλδημοκρατίες παραμένουν η κυρίαρχη πολιτική δύναμη στη χώρα· βεβαίως, με κάποιες σημαντικές μεταλλάξεις, κυρίως σε ό,τι αφορά την εκμάθηση της τέχνης της συνύπαρξης με το φασισμό, εκμάθηση που τελειοποιήθηκε στα μεγάλα σχολεία τω Βρυξελλών, υπό τη διδασκαλία των μεγάλων νομοθετών που εκδημοκράτισαν την Ουκρανία: ο Ανδρέας με τέτοια δεν είχε να ασχοληθεί, στη δική του εποχή το ζήτημα εξαντλούνταν σε Βερυβάκειες μουστάκες και θούριους.

Βεβαίως, και οι τάξεις --ακριβέστερα, οι διαταξικές συμμαχίες-- πεθαίνουν, και όχι μόνο τα κόμματα. Αλλά πεθαίνουν με άλλους ρυθμούς, πιο παρατεταμένα, πιο αγωνιωδώς, πιο βασανιστικά. Και αφού πρώτα εξαντλήσουν όλους τους διαθέσιμους τρόπους να αναπαραχθούν, γιατί η αναπαραγωγή είναι η βασική βιολογική ορμή όχι μόνο των έμβιων οργανισμών αλλά και αυτών των σύνθετων και πολυμελών οργανισμών που ονομάζονται τάξεις. Αναπαραγωγή σημαίνει βεβαίως ανακύκλωση, και ανακύκλωση σημαίνει αέναη επιστροφή του ίδιου, έστω και με τη μορφή, αναγκαστικά και λόγω εκτάκτων περιστάσεων, του άλλου ίδιου. Κι έτσι το ποτάμι (όχι το κόμμα, το άλλο) γυρίζει πίσω, και ξαναγυρίζει πίσω, καθώς η διαταξική συσπείρωση αναζητά ξανά τα πράσινα λιβάδια, τα αναζητά και τα αναζητά, ανάμεσα σε βουνά ολόκληρα από σκατά. 

Αλλά η αφόδευση είναι φυσιολογική λειτουργία που συνοδεύει την κατάποση και την χώνεψη απ' το στομάχι, και τα σκατά προέρχονται από γεύματα που προηγήθηκαν εδώ και πολλά χρόνια και που όσο πάνε και λιγοστεύουν, παρά την αναζήτηση νέων πράσινων λιβαδιών προς βόσκηση. Κατά κάποιο τρόπο, τα σκατά, ναι, τα σκατά, και η συσσώρευσή τους σε βαθμό που να υπερτερούν της ποσότητας φρέσκιας τροφής, είναι η μόνη αληθινή --έστω και δύσοσμη-- απόδειξη ότι ο χρόνος προχωράει μπροστά, ότι οι συνέπειές του δεν αναιρούνται και δεν αναστρέφονται, και ότι το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. 

Πόση απόσταση χωρίζει τα «Ζάππεια» από τη «Θεσσαλονίκη»;

Πόση απόσταση χωρίζει τα «Ζάππεια» από τη «Θεσσαλονίκη»;


«Ο κ. Σαμαράς και οι προηγούμενες κυβερνήσεις προφανώς και θα ήθελαν, εγώ θυμάμαι μάλιστα τον κ. Σαμαρά να κάνει τα Ζάππεια Ι, Ζάππεια ΙΙ, Ζάππεια ΙΙΙ και να λέει πράγματα τα οποία ήταν τότε σε μια τελείως διαφορετική πολιτική, από αυτά τα οποία υλοποίησε. Προφανώς όμως ο κ. Σαμαράς, για να βρεθεί στη θέση του πρωθυπουργού, έκανε κάποια συμφωνία στις Κάννες (...) Αυτή η συμφωνία προφανώς είχε και κάποιες δεσμεύσεις από την πλευρά του, έτσι ξέχασε και το Ζάππειο Ι και το Ζάππειο ΙΙ και το Ζάππειο ΙΙΙ και όλα όσα έλεγε προεκλογικά, τα ορθά λέω εγώ, τα κεϋνσιανά που έλεγε προεκλογικά, για τη ζήτηση, για το πώς θα βγούμε από την κρίση».
Οταν, στις 14 του Σεπτέμβρη, ο Αλ. Τσίπρας δήλωνε - για πολλοστή φορά μέσα στα δύο τελευταία χρόνια - τα παραπάνω, δεν το έκανε τόσο για να στηλιτεύσει την υπαναχώρηση του Αντ. Σαμαρά από διακηρυγμένες θέσεις της ΝΔ υπέρ ενός μείγματος διαχείρισης ευνοϊκότερου για τη στήριξη της ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας, όσο για να διαμηνύσει στην αστική τάξη ότι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ αυτός που σήμερα έχει ενσωματώσει στο ακέραιο σχεδόν τις θέσεις αυτές στο πρόγραμμά του.
Το Μάη του 2011, ο Αντ. Σαμαράς, παρουσιάζοντας το «Ζάππειο ΙΙ», έλεγε: «Μιλάω για αποφάσεις που προκαλούν την επανεκκίνηση της οικονομίας, την επανεκκίνηση της αγοράς, των προσδοκιών, του ηθικού της κοινωνίας. Την επανεκκίνηση της Ελλάδας! Προτεραιότητα να σωθεί η χώρα! Τι σημαίνει "επανεκκίνηση"; Σημαίνει ότι η ανάκαμψη δεν μπορεί να γίνει μόνη της, αυτόματα. Χρειάζεται ένα σοκ. Αυτό είναι η επανεκκίνηση: Ενα δημιουργικό σοκ!».
Φέτος, το Σεπτέμβρη, στη Θεσσαλονίκη, ο Αλ. Τσίπρας δήλωνε: «Το πρόγραμμά μας αφορά όμως και παρεμβάσεις που έχουν να κάνουν με την αποκατάσταση, την άρση της καταστολής στην πραγματική οικονομία, που μπορεί να δώσει πνοή, προοπτική, να ξανακινηθεί η οικονομία, να πάρει μπρος (...) Το Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης περιλαμβάνει τους τέσσερις μεγάλους πυλώνες για την αντιστροφή της κοινωνικής και οικονομικής αποδιάρθρωσης, την ανόρθωση της οικονομίας και την έξοδο από την κρίση (...) Επιδιώκουμε μια εθνική και κοινωνική συμφωνία (...) για την ανασυγκρότηση της πατρίδας μας (...) Είμαστε βαθιά πεπεισμένοι πως η μοναδική λύση για να βγει η χώρα από το τέλμα της ύφεσης είναι η κινητοποίηση της κάθε Ελληνίδας και του κάθε Ελληνα (...) με τον πατριωτισμό, το φιλότιμο, τις ικανότητές του κάθε Ελληνα πολίτη, που θα μπει μπροστά, θα πάρει στις πλάτες του την υλοποίηση του Εθνικού Σχεδίου Ανασυγκρότησης».
Το Μάη του 2011 ο Αντ. Σαμαράς διεκδικούσε για το κόμμα του το ρόλο αυθεντικού εκφραστή και διαχειριστή των συμφερόντων της αστικής τάξης, αναφωνώντας: «Είμαστε με τους επιχειρηματίες»!Είχε προηγηθεί, μια βδομάδα, ο τότε πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, που διαβεβαίωνε: «Στηρίζουμε με κάθε μέσο την υγιή επιχειρηματικότητα».Δύο χρόνια μετά σειρά παίρνει ο Αλ. Τσίπρας, κι απ' το βήμα της διάσκεψης της Ελληνικής Ενωσης Επιχειρηματιών κραυγάζει: «Θα στηρίξουμε την υγιή επιχειρηματικότητα».
Αλλωστε, αν ο Αντ. Σαμαράς στο Ζάππειο ΙΙΙ, το 2012, αναγόρευε τους καπιταλιστές σε «φίλους του ελληνικού λαού», ο Αλ. Τσίπρας, στις αρχές Οκτώβρη, τους αναγόρευε σε συμμάχους του λαού, εγκωμιάζοντας τον «καινοτόμο επιχειρηματία που αναλαμβάνει κινδύνους και εκπληρώνει την κοινωνική του ευθύνη, είναι σύμμαχος στην εθνική προσπάθεια για την ανασυγκρότηση, την ανάπτυξη και την ανασύνταξη της χώρας».
Τα Ζάππεια της ΝΔ...
Σταχυολογούμε ορισμένες απ' τις προτάσεις που περιελάμβαναν τα «Ζάππεια» της ΝΔ στο πλαίσιο του «σχεδίου για επανεκκίνηση της οικονομίας με δημιουργικό σοκ». Εχουμε και λέμε:
  • «Ζεστό» χρήμα στις μεγάλες επιχειρήσεις:«Το σημαντικότερο από τα άμεσα αναπτυξιακά μέτρα είναι η εξόφληση των οφειλών του Δημοσίου προς κατασκευαστές, προμηθευτές νοσοκομείων, οι επιστροφές φόρων προς τις επιχειρήσεις, ιδίως τις εξαγωγικές, καθώς και οι επιχορηγήσεις του αναπτυξιακού νόμου».
  • Κρατικές επιχορηγήσεις στο όνομα της ανάπτυξης:«Αμεση προώθηση και ψήφιση ενός Επενδυτικού Νόμου με ισχυρά φορολογικά κίνητρα».
  • Ολα για τις επενδύσεις των καπιταλιστών:«Κλαδικές επενδύσεις εκεί που υπάρχουν συγκριτικά πλεονεκτήματα. Στον Τουρισμό, στη Ναυτιλία, αλλά και στη Μεταποίηση, σε προϊόντα όπου η Ελλάδα μπορεί να επιτύχει καθετοποίηση και αξιόλογες εξαγωγικές επιδόσεις».
  • Μείωση του ΦΠΑ από το 23% στο 19% και από το 13% στο 9%, αλλά ειδικά για τους κεφαλαιοκράτες στον τουρισμό στο 4,5%.
  • Κατάργηση του «πόθεν έσχες» για την αγορά κατοικίας (πρώτης, δεύτερης, εξοχικής) για τρία χρόνια, αλλά και κατάργηση του «πόθεν έσχες» στο όνομα του επαναπατρισμού κεφαλαίων.
  • Να δοθεί ένα 20-30% στις επιχειρήσεις, κυρίως στις εξαγωγικές και τις τουριστικές, από τα πακέτα εγγυήσεων των τραπεζών (από τις τσέπες δηλαδή του λαού). Ταυτόχρονα, να παραταθεί η διοχέτευση ρευστότητας στις τράπεζες από την ΕΚΤ μέχρι το τέλος του 2012.
  • Μεγάλα επενδυτικά προγράμματα για μόνιμη παραθεριστική κατοικία, επιδότηση επιτοκίου δανείων για πρώτη κατοικία κατά δύο μονάδες, πρόγραμμα βελτίωσης του ενεργειακού δυναμικού των σπιτιών, αξιοποίηση κοινοτικών κονδυλίων.
  • «Αξιοποίηση» της δημόσιας περιουσίας με όλες τις μορφές, από τις «παραδοσιακές», όπως μακροχρόνια ενοικίαση και ΣΔΙΤ, μέχρι τις εξειδικευμένες, όπως τα αμοιβαία κτηματομεσιτικά κεφάλαια και εταιρείες συμμετοχών. Οσον αφορά τις αποκρατικοποιήσεις, προέκρινε τη μέθοδο του στρατηγικού επενδυτή και της απελευθέρωσης των αγορών παντού (Ενέργεια, νερά κ.ο.κ.).
Πιστός στο «έθιμο» ο Αντ. Σαμαράς είχε πετάξει τότε ένα κόκαλο στο λαό, υποσχόμενος αποκατάσταση των συντάξεων μέχρι 700 ευρώ (!), καθώς και των ενισχύσεων που έκοψε η κυβέρνηση προς τους πολύτεκνους, κόστους 2 δισ. ευρώ.
Στο Ζάππειο ΙΙΙ ο Αντ. Σαμαράς συμπύκνωνε τη στρατηγική υπέρ του κεφαλαίου ως εξής: «Πρώτα πρώτα να το πω απερίφραστα: Αποδεχόμαστε πλήρως το στόχο μείωσης του ελλείμματος. Αν είναι δυνατό και πιο γρήγορα (...) Οχι γιατί το επέβαλε η τρόικα. Ηταν δική μας πολιτική, πριν ακόμα πάμε στο μνημόνιο (...) Αποδεχόμαστε το στόχο μείωσης του χρέους. Γι' αυτό και πρώτοι μιλήσαμε για αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας. Αποδεχόμαστε τις βασικές πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων. Από την αρχή τις υποστηρίξαμε κι είμαστε αποφασισμένοι να τις σπρώξουμε πιο γρήγορα».
...και η Θεσσαλονίκη του ΣΥΡΙΖΑ
Σταχυολογούμε και ορισμένες προτάσεις που περιλαμβάνει το «Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης» του ΣΥΡΙΖΑ, όπως τις παρουσίασε στη Θεσσαλονίκη ο Αλ. Τσίπρας, αλλά κι απ' το βήμα της διάσκεψης της Ελληνικής Ενωσης Επιχειρηματιών, στις αρχές του Οκτώβρη:
  • Αφθονο χρήμα για τη στήριξη των επενδύσεων του μεγάλου κεφαλαίου, επιδοτήσεις για την πρόσληψη εργατικού δυναμικού, μείωση του ενεργειακού κόστους, διευκολύνσεις σε ό,τι αφορά δάνεια και χρέη.
  • «Διοχέτευση πόρων στην πραγματική οικονομία», μέσω της ίδρυσης «δημόσιας αναπτυξιακής τράπεζας» που «θα ενοποιήσει υφιστάμενους μηχανισμούς, όπως το ΕΤΕΑΝ, το Ταμείο Παρακαταθηκών Δανείων, και θα διευκολύνει την άντληση και διοχέτευση πόρων προς την πραγματική οικονομία». Αλλά και με «παράκαμψη του τραπεζικού συστήματος» μέσω «ενός συστήματος διοχέτευσης εγγυήσεων ή εγγυητικών επιστολών μέσω σχημάτων ειδικού σκοπού και με την εγγύηση αξιόπιστου διεθνούς χρηματοπιστωτικού οργανισμού».
  • «Στοχευμένες ενέργειες με στόχο την κάλυψη ρευστότητας στην πραγματική οικονομία», όπως η ίδρυση «αναπτυξιακής τράπεζας και τραπεζών ειδικού σκοπού».
  • Παρεμβάσεις στο κράτος, ώστε «να λειτουργεί ως εργαλείο αναπτυξιακού σχεδιασμού και ως μοχλός ανάπτυξης (...) Κράτος που θα είναι αξιόπιστος ελεγκτικός μηχανισμός και αποτελεσματικός αρωγός του πραγματικού επενδυτή, του υγιούς επιχειρηματία».
  • Θεσμοθέτηση «ισχυρών φορολογικών κινήτρωνγια τα πρώτα χρόνια λειτουργίας των ελληνικών νεοφυών επιχειρήσεων», αλλά και ένα «απλό και σταθερό φορολογικό σύστημα», το οποίο «θα παρέχει κίνητρα για παραγωγικές επενδύσεις και θα επιτρέπει το μακροπρόθεσμο επιχειρησιακό σχεδιασμό». Ακόμα, «υψηλότερη φορολόγηση στα διανεμόμενα κέρδη και χαμηλότερη σε αυτά τα οποία αποθεματοποιούνται για να επενδυθούν στην πραγματική οικονομία».
  • «Απλοποίηση αδειοδότησης και λειτουργίας επιχειρήσεων». Με τη «δημιουργία Κέντρων Εξυπηρέτησης Επιχειρήσεων (ΚΕΕΠ) και συμβουλευτικών υπηρεσιών στις δημόσιες υπηρεσίες».
  • Ρύθμιση των «κόκκινων» επιχειρηματικών δανείων ως «προϋπόθεση για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας».
  • «Ρυθμίσεις για ενίσχυση ανταγωνισμού, καταπολέμηση καρτέλ και μείωση των τιμών». Εδώ, λόγο έκανε για θεσμική και λειτουργική αναβάθμιση της Επιτροπής Ανταγωνισμού, για υιοθέτηση νομοθεσίας για την αναγραφή καθαρών τιμών στα τιμολόγια πώλησης. Για δημιουργία Παρατηρητηρίου Τιμών πρώτων υλών και μηχανολογικού εξοπλισμού, ώστε να πάψει η Ελλάδα να αποτελεί «την δεύτερη ακριβότερη χώρα στην Ευρώπη για μηχανολογικό εξοπλισμό, γεγονός που εμποδίζει τον εκσυγχρονισμό των παραγωγικών επιχειρήσεων και μειώνει την ανταγωνιστικότητά τους».
  • Δημόσια αναπτυξιακή τράπεζα, για την προώθηση αναπτυξιακών έργων. Αναθεώρηση του αναπτυξιακού νόμου, ώστε να επιδοτούνται στοχευμένα παραγωγικές επενδύσεις. Παροχή ρευστότητας, από το χρηματοπιστωτικό σύστημα αλλά και από μη συμβατικά χρηματοδοτικά εργαλεία. Δημόσιες επενδύσεις, ως ατμομηχανή για τον ιδιωτικό τομέα.
  • «Τις ιδιωτικοποιήσεις θα τις επανεξετάσει η Βουλή και όποια δεν είναι εντάξει, θα πάρουμε τα απαραίτητα μέτρα», ήταν ουσιαστικά η δέσμευσή του στους καπιταλιστές ότι οι ιδιωτικοποιήσεις δεν θα ακυρωθούν.
Πιστός στο «έθιμο» και ο Αλ. Τσίπρας έταξε ορισμένα ψίχουλα για τη διαχείριση της ακραίας και μόνο φτώχειας. Λίγες μέρες μετά τη Θεσσαλονίκη κι αφού σε όλους τους τόνους ξεκαθαρίστηκε ότι αυτά δεν συνιστούν παροχολογία αλλά αναγκαία μέτρα «ώστε να μην πεθαίνουν της πείνας άνθρωποι γύρω μας», διευκρινίστηκε ότι αφορούν οικογένειες με εισόδημα έως 700 ευρώ! Κι αυτά ακόμα με απώτερο στόχο «να μπορέσουμε και κάτι να εισπράξουμε από αυτά τα ανείσπρακτα, τις ανείσπρακτες οφειλές που κάθε μήνα διογκώνονται κατά ένα δισεκατομμύριο ευρώ».
Συμπυκνώνοντας τη φιλομονοπωλιακή στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, ο Γ. Δραγασάκης διαβεβαίωσε πριν από λίγες μέρες ότι «όλες οι προτάσεις γίνονται υπό τις συνθήκες ισοσκελισμένου προϋπολογισμού. Δεν επιστρέφουμε στα ελλείμματα (...) Αλλο αν εμείς διεκδικούμε να εξαιρεθούν οι δημόσιες επενδύσεις, όπως και οι Ιταλοί το θέλουν και πολλοί άλλοι».
Εξασφαλισμένο το χειροκρότημα
Ακριβώς επειδή καμία από τις προτάσεις αυτές δεν ανακουφίζει έστω το λαό, απεναντίας ενισχύουν τις αιτίες των προβλημάτων του, Αντ. Σαμαράς και Αλ. Τσίπρας, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, υποστηρίζουν σε όλους τους τόνους την ανάγκη να εξασφαλιστεί η συναίνεση του λαού.
Ελεγε ο Αντ. Σαμαράς, το Μάη του 2011, στη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ:«Ο κόσμος πρέπει να πιστέψει ότι υπάρχει διαφορετικός δρόμος (...) Η αυριανή συναίνεση θα δημιουργηθεί σε μιαν άλλη προοπτική (...) Για να οικοδομήσω τη συναίνεση του αύριο, που θα μας βγάλει από το αδιέξοδο, είμαι υποχρεωμένος να αρνηθώ σήμερα το λάθος που μας έφερε στο αδιέξοδο».
Και είπε ο Αλ. Τσίπρας, στις αρχές Οκτώβρη, στη διάσκεψη της Ελληνικής Ενωσης Επιχειρηματιών, ότι είναι η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ που εγγυάται «την έξοδο από την καταστροφή με την ευρύτερη δυνατή κοινωνική συναίνεση» και ότι το κόμμα του μπορεί να κατορθώσει τη σύναψη μιας νέας «κοινωνικής συμφωνίας για την ανόρθωση της οικονομίας, την παραγωγική ανασυγκρότηση, την επιστροφή στην ανάπτυξη».
Δεν κέρδισαν τυχαία το χειροκρότημα των καπιταλιστών. Τόσο ο ΣΕΒ όσο και το ΕΒΕΑ επιφύλαξαν ενθουσιώδη υποδοχή στα Ζάππεια του Σαμαρά, δηλώνοντας ότι αυτά ενσωματώνουν ατόφιες τις δικές τους θέσεις για την έξοδο από την κρίση.
Αντίστοιχη ήταν όμως και η ανταπόκρισή τους στις εξαγγελίες του Αλ. Τσίπρα απ' τη Θεσσαλονίκη. Το διεθνές οικονομικό δίκτυο «Bloomberg» απευθύνθηκε και απέσπασε ιδιαιτέρως θετικά σχόλια από στελέχη μονοπωλιακών ομίλων της χώρας.
***

Το συμπέρασμα προκύπτει αβίαστα: Το «καινούργιο» και «ανατρεπτικό» που φέρνει το «Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» του ΣΥΡΙΖΑ το 2014 είναι το ίδιο με αυτό των «Ζαππείων» της ΝΔ του 2011 και του 2012. Η ουσία είναι ίδια: Μέτρα στήριξης του κεφαλαίου και υποσχέσεις για ψίχουλα στο λαό την ώρα που θα συνεχίζεται η πτώχευσή του. Η στρατηγική τους σύμπλευση βγάζει μάτι...

Επιβράδυνση της ανάπτυξης στην Ευρωζώνη - σημάδι πορείας προς νέα κρίση;

Επιβράδυνση της ανάπτυξης στην Ευρωζώνη - σημάδι πορείας προς νέα κρίση;



Κρ.Λαγκάρντ, Β.Σόιμπλε.Τα διαφορετικά αντιλαϊκά μείγματα διαχείρισης που προβάλλουν δεν σώζουν το σύστημα από την κρίση
Associated Press
Σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Γιούροστατ (στατιστική υπηρεσία της ΕΕ), η βιομηχανική παραγωγή στην Ευρωζώνη τον Αύγουστο του 2014 είχε πτώση 1,9% σε σύγκριση με τον Αύγουστο του 2013. Αυτό οφείλεται στην πτώση κατά 3,7% που καταγράφεται στην παραγωγή «κεφαλαιουχικών αγαθών» (αυτά που προορίζονται για την παραγωγική διαδικασία, όπως μηχανήματα, πρώτες ύλες, Ενέργεια κ.λπ.). Τα στοιχεία της Γιούροστατ δείχνουν πτώση της βιομηχανικής παραγωγής στη Γερμανία 2,8%, στη Φινλανδία 3,3%, στην Ιταλία 0,7%, στην Ελλάδα 6%, ενώ στα όρια της στασιμότητας, +0,1%, είναι στη Γαλλία. Στο σύνολο των 28 κρατών - μελών της ΕΕ καταγράφεται πτώση 0,8%.

Σημάδια μεγάλης επιβράδυνσης
Την ίδια ώρα, το υπουργείο Οικονομικών της Γερμανίας, σχετικά με τη διαμόρφωση του ΑΕΠ της χώρας, ανακοίνωσε ότι ο ρυθμός ανάκαμψης αναμένεται για το 2014 σε 1,2% (από 1,8% σύμφωνα με προηγούμενη εκτίμηση) και για το 2015 σε 1,3% (από 2%, σύμφωνα με προηγούμενη εκτίμηση). Επίσης, οι παραγγελίες στις γερμανικές επιχειρήσεις μειώθηκαν κατά 5,7% τον Αύγουστο, μετά την αύξησή τους κατά 4,9% τον Ιούλη. Οι παραγγελίες για εξαγωγές μειώθηκαν κατά 8,4% τον Αύγουστο, ενώ η εγχώρια ζήτηση υποχώρησε 2%. Επίσης, η βιομηχανική παραγωγή της Γερμανίας μειώθηκε 4% τον Αύγουστο σε σχέση με τον Ιούλη, όταν είχε αυξηθεί κατά 1,6%. Η μείωση ήταν η μεγαλύτερη από το Γενάρη του 2009. Επίσης, το ΔΝΤ αναθεώρησε προς τα κάτω τις προβλέψεις του για την ανάπτυξη της Γερμανίας, στο 1,4% από το 1,9% για το 2014, και στο 1,5% από το 1,7% για το 2015.
Η εκτίμηση ότι το εμφανιζόμενο πισωγύρισμα της ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας της Γερμανίας, με δεδομένες τη στασιμότητα σε Γαλλία και την ύφεση στην Ιταλία, υποσκάπτει κάθε προσπάθεια ανάκαμψης στην Ευρωζώνη, επιβεβαιώνεται από πρόσφατα στοιχεία του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ). Στην τελευταία έκθεσή του, για την κατάσταση της παγκόσμιας οικονομίας, η μέση ανάπτυξη στην Ευρωζώνη εκτιμάται στο 0,8% το 2014 και στο 1,3% το 2015. Οι εκτιμήσεις του είναι κατά 0,3 ποσοστιαίες μονάδες πιο κάτω από τις εκτιμήσεις της προηγούμενης έκθεσης, του Ιούλη.
Επίσης, ο ΟΟΣΑ εκτιμά ότι η οικονομική ανάπτυξη στην Ευρωζώνη θα επιβραδυνθεί. Για την οικονομική ανάπτυξη το υπόλοιπο διάστημα του 2014 εκτιμά ότι δεν θα είναι καλύτερη και μπορεί επίσης να σηματοδοτήσει μια επιστροφή σε ύφεση. Ο ΟΟΣΑ συμπληρώνει ότι η οικονομία της Ευρωζώνης άρχισε να σημειώνει άνοδο στα τέλη του 2012. Τότε προέβλεπε την επιστροφή της Ευρωζώνης στην ανάπτυξη στο β΄ τρίμηνο του 2013. Λέει ακόμη ότι ενώ σταθεροποιήθηκε στις αρχές του 2014, τώρα μειώνεται.
Η έμφαση που δίνεται στην επιβράδυνση των ρυθμών ανάκαμψης της καπιταλιστικής οικονομίας της Γερμανίας γίνεται για δύο λόγους. Ο ένας είναι ότι έως τώρα εκτιμούσαν πως έχει ανάκαμψη και μάλιστα τροφοδοτεί την ανάκαμψη στην Ευρωζώνη, ο δεύτερος ότι είναι η μεγαλύτερη καπιταλιστική οικονομία στην Ευρωζώνη και επιδρά σημαντικά στην πορεία της οικονομίας της.
Προς νέα οικονομική κρίση;
Ολα επομένως τα παραπάνω στοιχεία και οι εκτιμήσεις των διεθνών καπιταλιστικών οργανισμών δείχνουν επιβράδυνση ρυθμών ανάπτυξης, για να μην πούμε στασιμότητα, σε μια περίοδο που όλα έδειχναν ότι η Ευρωζώνη περνά από την κρίση στην ανάκαμψη.
Η μεγάλη επιβράδυνση στην καπιταλιστική οικονομία της Ευρωζώνης δείχνει ότι, ανεξάρτητα από την ανισομετρία, την οικονομική και πολιτική δύναμη κάθε κράτους, το μείγμα αστικής πολιτικής για τη διαχείριση, η κρίση είναι σύμφυτη με το σύστημα, με το καπιταλιστικό δρόμο και ξαναχτυπά την πόρτα όλων των κρατών της Ευρωζώνης.
Το ΔΝΤ στην τελευταία του έκθεση αναφέρει για την Ευρωζώνη ότι «ο κίνδυνος παρατεταμένα χαμηλής ανάπτυξης και επίμονα χαμηλού πληθωρισμού είναι υψηλός». Κάνει λόγο ακόμη για κινδύνους μεταρρυθμιστικής κόπωσης, δηλαδή οι κυβερνήσεις να μη σηκώσουν το πολιτικό κόστος των συνεχών αντεργατικών - αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων και να καθυστερήσουν μέτρα τόνωσης των καπιταλιστικών επενδύσεων και ενίσχυσης της κερδοφορίας. Θέτει, δηλαδή, το ζήτημα της κρατικής στήριξης των επενδύσεων ως κλειδί για την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου. Η χαλάρωση της αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής στην Ευρωζώνη προβάλεται ως ένας από τους παράγοντες που θα συμβάλουν, αφενός με κρατικό χρήμα , αφετέρου με δανειοδοτήσεις των επιχειρηματικών ομίλων για επενδύσεις.
Αυτή η διαμορφούμενη πραγματικότητα στην Ευρωζώνη οξύνει και τη διαπάλη στους κόλπους του κεφαλαίου εντός της, αλλά και εντός των κρατών - μελών της, σχετικά με τη διαμόρφωση του «κατάλληλου» μείγματος της αντιλαϊκής πολιτικής ώστε να υπάρξει ανάκαμψη. Αλλωστε, Ιταλία και Γαλλία επιμένουν να διαφοροποιούνται από την πολιτική που επιβάλλει η γερμανική κυβέρνηση για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και τήρηση των δεικτών του Συμφώνου Σταθερότητας για ελλείμματα κάτω από 3%, προβάλλοντας την άποψη ότι απαιτείται δημοσιονομική χαλάρωση, δηλαδή φοροελαφρύνσεις κυρίως στο κεφάλαιο και κρατικό χρήμα για επενδύσεις, που σημαίνει μεγαλύτερα ελλείμματα. Βεβαίως, αυτό δεν είναι όλη η αλήθεια αφού την ίδια ώρα μέσω κρατικών προϋπολογισμών κάνουν δραστικές περικοπές στις δαπάνες που καλύπτουν λαϊκές ανάγκες (Ασφάλιση, Υγεία, Πρόνοια κ.λπ.).
Η πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης
Πρόσφατα, στη σύνοδο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας, ο Β. Σόιμπλε είπε ότι με αύξηση των δαπανών για επενδύσεις - και όχι για κατανάλωση - θα απαντήσει η Γερμανία στη σημαντική εξασθένηση που παρουσιάζει ήδη η οικονομία της, δίνοντας στίγμα για τη στροφή που ετοιμάζει η γερμανική κυβέρνηση στην πολιτική κρατικών δαπανών. Είναι αναγκαία κίνηση κυβέρνησης καπιταλιστικής χώρας μπροστά στο ενδεχόμενο νέας οικονομικής κρίσης. Θα το κάνει; Το ερώτημα έχει σχέση με την τελευταία σύνοδο του Γιούρογκρουπ, αμέσως μετά από αυτήν του ΔΝΤ, όπου ο Β. Σόιμπλε υπεραμύνθηκε των ισοσκελισμένων κρατικών προϋπολογισμών στην Ευρωζώνη και της τήρησης του Συμφώνου Σταθερότητας, κοντράροντας τη Γαλλία, η οποία μεταθέτει την κάλυψη των δεικτών του Συμφώνου που αφορούν τον προϋπολογισμό της στο 2017.
Αλλά το ξεπέρασμα της οικονομικής κρίσης απαιτεί καπιταλιστικές επενδύσεις, που με τη σειρά τους απαιτούν χρηματοδότηση και από το κράτος.
Ο Ούλριχ Γκρίλο, πρόεδρος της Ομοσπονδίας Βιομηχανιών της Γερμανίας (BDI), στο «Εθνος», 28/9/2014, εκτιμά ότι: «Η κυβέρνηση έχει ευθύνες για τη φάση αδυναμίας που διέρχεται τώρα η οικονομία της χώρας. Ενα πρώτο σωστό βήμα είναι τα επιπλέον 5 δισ. ευρώ που θα θέσει στη διάθεση των επενδύσεων η γερμανική κυβέρνηση μέχρι το 2017. Αλλά αυτό δεν αρκεί. Στην πραγματικότητα, απαιτούνται 4 δισ. ευρώ ετησίως».
Ο Ράινερ Χουντσχόφερ λέει ότι «η εταιρεία του, "EBM-Papst", στη Γερμανία, που κατασκευάζει βιομηχανικούς ανεμιστήρες, έχει επενδύσει 50 εκατομμύρια ευρώ ώστε να επεκτείνει το εργοστάσιό της, ωστόσο ο δρόμος που το συνδέει με μια γειτονική μονάδα παραγωγής είναι υπό επιδιόρθωση εδώ και χρόνια. Οι εταιρείες δεν είναι υπεύθυνες για την επισκευή των δημοσίων υποδομών, γι' αυτό πληρώνουμε φόρους... Αν το κράτος δεν αναλάβει δράση, τότε η Γερμανία δεν θα είναι πλέον ελκυστική ως προορισμός επενδύσεων και οι εταιρείες θα επενδύσουν αλλού» («Καθημερινή», 14/10/2014).
Οι συγκεκριμένοι παράγοντες είναι δυσμενείς. Και είναι δυσμενείς γιατί οι δείκτες πορείας της καπιταλιστικής οικονομίας για ισχυρές χώρες είναι δυσμενείς. Με εξαίρεση τις ΗΠΑ, όπου προβλέπεται ανοδικός ρυθμός ανάπτυξης, στις άλλες καπιταλιστικές οικονομίες, στις οποίες αναφέρεται ενδεικτικά, οι ρυθμοί είναι πτωτικοί. Και αυτό είναι πρόβλημα. Ετσι η έκθεση του ΔΝΤ εκτιμά: Για τις ΗΠΑ προβλέπεται ανάπτυξη 2,2% το 2014 και 3,1% το 2015. Για την Κίνα 7,4% το 2014 και 7,1% το 2015 και για τη Ρωσία ανάπτυξη 0,2% το 2014 και 0,5% το 2015. Επίσης, αναθεωρούνται προς τα κάτω οι εκτιμήσεις για την παγκόσμια ανάπτυξη, στο 3,3% το 2014 από 3,4% που ήταν η εκτίμηση τον Ιούλη, ενώ για το 2015 εκτιμάται ότι θα υπάρξει αύξηση του παγκόσμιου ΑΕΠ κατά 3,8%, από 4% που εκτιμούσε τον Ιούλη.
Ποια η έξοδος από την κρίση;
Η δυναμική στη φάση της ανόδου, της λεγόμενης ανάκαμψης εξαρτάται από την καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και κεφαλαίου που έχει πραγματοποιηθεί. Οσο πιο βαθιά είναι αυτή η καταστροφή τόσο πιο μεγάλο το ενδιαφέρον για επενδύσεις, αλλιώς υπάρχει στασιμότητα, δυσκολία να «πάρει μπρος η καπιταλιστική οικονομία». Βεβαίως την καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων και κεφαλαίου την πληρώνουν οι εργαζόμενοι με τις απολύσεις, το τσάκισμα μισθών και εργασιακών δικαιωμάτων, την υπερφορολόγηση κ.λπ. Αυτό από την άλλη περιορίζει την λαϊκή κατανάλωση και μειώνει την ζήτηση, ενισχύεται λοιπόν ένας ακόμα παράγοντας που μπαίνει εμπόδιο στην διαδικασία τόνωσης της καπιταλιστικής οικονομίας. Αυτή η αντίφαση δεν λύνεται όσο και αν ψάχνουν μείγματα που να εξασφαλίζουν και τα δύο. Στη σημερινή μάλιστα μεγάλη διαπλοκή και αλληλεξάρτηση των καπιταλιστικών οικονομιών, σε συνθήκες ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς, είναι ακόμα πιο σύνθετες αυτές οι αντιφάσεις. Για παράδειγμα η καπιταλιστική οικονομία της Γερμανίας στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στις εξαγωγές και μάλιστα στις χώρες της ΕΕ και της Ευρωζώνης, γι' αυτό και έχει και πλεονάσματα, από την άλλη όμως η επιμονή σε μια περιοριστική πολιτική σε επίπεδο ΕΕ δυσκολεύει την απορρόφηση των εξαγωγών της σε όλη την ΕΕ. Ταυτόχρονα μειώνεται και η εσωτερική ζήτηση γιατί ανάλογα μέτρα παίρνονται και στην Γερμανία των mini jobs και των ελαστικών εργασιακών σχέσεων. Από την άλλη, το ενδεχόμενο δημοσιονομικής χαλάρωσης σημαίνει απώλεια πλεονεκτημάτων της Γερμανίας τόσο μέσα στην Ευρωζώνη όσο και στον διεθνή της ανταγωνισμό με ΗΠΑ, Κίνα κ.λ.π. Το ΔΝΤ εκτιμά ότι η Ευρωζώνη και η ΕΕ είναι ευάλωτες σε εξωτερικές συνθήκες όπως η χαμηλότερη ανάπτυξη στον υπόλοιπο κόσμο, το υψηλότερο κόστος της Ενέργειας και μία απότομη επιδείνωση των παγκόσμιων χρηματοοικονομικών συνθηκών. Κουβάρι λοιπόν άλυτο.
Η κατάσταση στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία δείχνει σχεδόν στασιμότητα, αν όχι πορεία προς νέα κρίση. Είναι μια κλασική εξέλιξη του καπιταλισμού. Το παράδειγμα της Γερμανίας επιβεβαιώνει τις εκτιμήσεις του ΚΚΕ για τις δυσκολίες στη φάση της ανάκαμψης και για το ενδεχόμενο νέας κρίσης.
Το ζητούμενο είναι αν οι εργαζόμενοι θα μπουν κάτω από τη σημαία ξανά του κεφαλαίου, αν υποταχθούν στα νέα «προαπαιτούμενα» για τη στήριξη της ανάκαμψης ή την αντιμετώπιση της νέας κρίσης ή θα σπάσουν το φαύλο κύκλο της καπιταλιστικής οικονομίας.

Λ.

Πίσω από τη διαπάλη για τις ομαδικές απολύσεις

Πίσω από τη διαπάλη για τις ομαδικές απολύσεις



Οι ομαδικές απολύσεις και γενικότερα η περαιτέρω απελευθέρωση της αγοράς εργασίας βρίσκονται αυτή την περίοδο στο προσκήνιο της επικαιρότητας. Βρίσκονται στα μέτρα που έχουν συμφωνηθεί για την επόμενη περίοδο, με τον κλασικό μανδύα των «προαπαιτούμενων» αλλά και στην πολιτική συζήτηση, με διαφορετικές αστικές απόψεις για το θέμα να διασταυρώνουν τα ξίφη τους. Καταγράφονται ως μια από τις «σκληρές» απαιτήσεις της τρόικας και του ΔΝΤ, ενώ η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΓΣΕΕ εμφανίζονται, για μια ακόμα φορά, τάχα να «χαράσσουν κόκκινες γραμμές».
Στη συγκυρία αυτή έχει μεγάλη σημασία να συζητηθεί πλατιά, και μέσα στο κίνημα, γιατί το κεφάλαιο προχωρά σε τέτοια μέτρα και κυρίως από ποια σκοπιά πρέπει να αντιταχθούν σ' αυτά οι λαϊκές δυνάμεις.
Το βασικό τους επιχείρημα υπέρ της απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων
Τα επιχειρήματα της κυρίαρχης αντίληψης υπέρ των ομαδικών απολύσεων είναι απλά: Η απελευθέρωση των απολύσεων επιτρέπει ταχύτερο άνοιγμα και κλείσιμο επιχειρήσεων και δίνουν «ανάσα» στον «επιχειρηματικό κόσμο» που ασφυκτιά από το σκληρό σημερινό σύστημα προστασίας. Επιτρέπει να γίνονται πιο «ριψοκίνδυνες» επενδύσεις, αφού μια επένδυση που πέφτει έξω έχει μικρότερο κόστος για τον επιχειρηματία. Η κινητικότητα στην αγορά εργασίας, συστατικό στοιχείο της οποίας είναι η απελευθέρωση των απολύσεων, επιτρέπει την ευκολότερη μετακίνηση του εργατικού δυναμικού από κλάδο σε κλάδο, από επιχείρηση σε επιχείρηση. Τελικά, υποστηρίζει το βασικό αστικό επιχείρημα, μέσα απ' τη διαδικασία αυτή, η απελευθέρωση των απολύσεων οδηγεί στην παραγωγή νέου πλούτου, νέων επιχειρήσεων και πάνω απ' όλα στη δημιουργία των πολυπόθητων νέων θέσεων εργασίας. Χαρακτηριστικά, αναφέρει σε άρθρο της στην «Καθημερινή» η κ. Αντιγόνη Λυμπεράκη: «Η λογική απελευθέρωσης των απολύσεων είναι για να μπορούν να δημιουργηθούν νέες δουλειές, όταν επιτέλους θα έρθει η ανάκαμψη».
Πυρήνας της αστικής θέσης είναι ότι οι ομαδικές απολύσεις συμβάλλουν στο να διασφαλισθεί φθηνότερη εργατική δύναμη, διευκολύνουν τις νέες επενδύσεις, που είναι τελικά ο δρόμος, για να έρθει η ανάπτυξη και μέσα απ' αυτήν η λαϊκή ευημερία.
Το επιχείρημα αυτό έχει φυσικά ορισμένα στοιχεία αλήθειας. Πράγματι, αναγκαία προϋπόθεση για να έρθουν νέες επενδύσεις είναι η διασφάλιση ικανοποιητικού ποσοστού κέρδους των επενδύσεων. Το σύνολο των μέτρων που λαμβάνονται όλο το προηγούμενο διάστημα και που προωθούνται στη συνέχεια έχουν αυτό το χαρακτήρα. Η απελευθέρωση των απολύσεων, η δυσκολία οργάνωσης του εργατικού κινήματος οδηγούν σε φθηνότερη εργατική δύναμη και συνεπώς δίνουν νέα κίνητρα στο μεγάλο κεφάλαιο για να έρθουν επενδύσεις. Αυτή τη κατεύθυνση ακολουθεί διαχρονικά και η πολιτική της ΕΕ. Η κινητικότητα στην αγορά εργασίας θεωρείται ως ένας από τους βασικούς πυλώνες που διασφαλίζουν την ανταγωνιστικότητα των ομίλων.
Ωστόσο, το επιχείρημα είναι μόνο η μισή αλήθεια, και η μισή αλήθεια είναι χειρότερη από το ψέμα. Πράγματι, μέτρα αυτής της κατεύθυνσης οδηγούν σε επιτάχυνση της καπιταλιστικής ανάπτυξης, σε δημιουργία νέου πλούτου. Ωστόσο, αυτός ο νέος πλούτος δε μεταφράζεται σε νέο πλούτο για όλους, δε μεταφράζεται σε κοινωνική ευημερία.
Στο προαναφερθέν άρθρο γίνεται λόγος για την ευεργετική επίδραση της διαδικασίας συνεχών απολύσεων και της ανακατανομής του εργατικού δυναμικού από κλάδο σε κλάδο και από επιχείρηση σε επιχείρηση στις ΗΠΑ τις δεκαετίες του '80 και του '90. Αναφέρεται πως πάνω από το μισό της αύξησης της παραγωγικότητας της εργασίας οφείλεται στην αυξημένη κινητικότητα του εργατικού δυναμικού.
Ομως αυτήν την αύξηση της παραγωγικότητας της εργασίας δεν την καρπώθηκε η εργατική τάξη. Αντίθετα, όπως μας ενημερώνει η πλέον επίσημη σχετική πηγή των ΗΠΑ, το γραφείο στατιστικής της εργασίας, τις δεκαετίες του '80 και του '90, οι πραγματικοί εργατικοί μισθοί στις ΗΠΑ παρέμειναν σταθεροί, ενώ η παραγωγικότητα της εργασίας υπερδιπλασιάστηκε. Αυτό το φαινόμενο δεν αποτελεί ξεχωριστό χαρακτηριστικό των ΗΠΑ. Σε ολόκληρη την Ευρώπη, το μερίδιο των εργαζόμενων στη ετήσια παραγόμενη πίτα του πλούτου, το ΑΕΠ, εμφανίζει ουσιαστική κάμψη.
Δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Η αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης των εργαζόμενων είναι, τελικά, ο βασικότερος μηχανισμός με τον οποίο ο καπιταλισμός αντιδρά στην τάση πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους. Η ίδια η συσσώρευση του κεφαλαίου, τελικά η ίδια η καπιταλιστική ανάπτυξη, προϋποθέτει συνεχές πρόσθετο ξεζούμισμα των εργαζόμενων, προκειμένου να διατηρείται υψηλή η κερδοφορία.
Γι' αυτό και η προσέλκυση επενδύσεων, που σίγουρα θα υποβοηθηθεί από τις ελαστικότερες εργασιακές σχέσεις, δεν θα αντιμετωπίσει την ανεργία και δεν θα οδηγήσει σε καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας που να καλύπτουν τις ανάγκες των εργαζόμενων . Οι όποιες νέες θέσεις εργασίας δημιουργηθούν θα είναι θέσεις με χαμηλούς μισθούς, πολύ κάτω ακόμα και από τα προ κρίσης επίπεδα, με ελαστικό, εξαντλητικό ωράριο. Συγχρόνως, οι θέσεις αυτές θα αντικαθιστούν υφιστάμενες θέσεις εργασίας που είχαν διασφαλίσει καλύτερες εργασιακές σχέσεις. Η τεράστια δεξαμενή ανέργων δίνει στο κεφάλαιο το «πάνω χέρι» στη διαπραγμάτευση των μισθών, συμπιέζοντάς τους σημαντικά.
Η σοσιαλδημοκρατική ψευτοαντιπαράθεση
Απ' την άλλη μεριά, υπάρχουν και αστικές δυνάμεις που, σήμερα, φέρονται να αντιτίθενται στην προώθηση των ομαδικών απολύσεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα επιτελεία του διαμορφώνουν μια θέση που στα χαρτιά είναι ενάντια στις ομαδικές απολύσεις, εξηγώντας παράλληλα πως είναι μια πολιτική λαθεμένη για την ίδια την καπιταλιστική ανάπτυξη.
Χαρακτηριστική είναι μια κριτική του προαναφερθέντος άρθρου της «Καθημερινής» από τον κ. Αγγελο Ευστρατόγλου, στελέχους του ΙΝΕ της ΓΣΕΕ, κριτική που δημοσιεύθηκε στην ίδια εφημερίδα. Ο πυρήνας της κριτικής του συμπυκνώνεται στο ακόλουθο: «Η παραγωγικότητα της εργασίας εξαρτάται από έναν μεγάλο αριθμό παραγόντων, με το κόστος εργασίας να είναι ένας μόνο εξ αυτών». Αρα, συνεχίζει, η προώθηση των ομαδικών απολύσεων που αντικειμενικά ελαττώνει το κόστος εργασίας δεν οδηγεί σε αύξηση της παραγωγικότητας, δηλαδή, σε μεγαλύτερα κέρδη για το μεγάλο κεφάλαιο. Μάλιστα στο εν λόγω άρθρο αναφέρει πως «οι εργαζόμενοι που παραμένουν για μεγάλο χρονικό διάστημα στην ίδια επιχείρηση εμφανίζουν αυξημένη αφοσίωση στην επιχείρηση, αυξημένες δεξιότητες και εμπειρία». Δεν θα επεκταθούμε στην κριτική της έννοιας της «αφοσίωσης στην επιχείρηση», αφού ο ρόλος της ΓΣΕΕ και του Ινστιτούτου της στη διασφάλιση της «κοινωνικής ειρήνης», της ταξικής συνεργασίας είναι πασίγνωστος. Θα περιοριστούμε στην κριτική του βασικού επιχειρήματος.
Πράγματι, η παραγωγικότητα, για τον καπιταλιστή δε σχετίζεται μόνο με το κόστος εργασίας. Εξαρτάται από το επίπεδο εκπαίδευσης της εργατικής τάξης, από τις υλικοτεχνικές υποδομές, την καινοτομία, από το γενικό επίπεδο καπιταλιστικής ανάπτυξης. Ωστόσο, αυτό τελικά είναι το βαθύτερο πρόβλημα για τους εργαζόμενους στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ. Τις προηγούμενες δεκαετίες, τις δεκαετίες του 1970 και 1980, οι όροι αυτοί στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ ήταν ριζικά διαφορετικοί σε σχέση με τη σημερινή Ευρώπη και σε σχέση τον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο. Αυτό οδηγούσε σε μεγαλύτερη κερδοφορία των επιχειρήσεων στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Αυτή η μεγαλύτερη κερδοφορία ήταν η υλική βάση του υψηλότερου βιοτικού επιπέδου του καπιταλισμού εκείνης της περιόδου. Αυτή η υλική δυνατότητα σε συνδυασμό με την ύπαρξη των σοσιαλιστικών κρατών, την ανάγκη πολιτικής σταθεροποίησης του μεταπολεμικού καπιταλισμού και τους εργατικούς αγώνες της περιόδου, οδήγησαν στις «χρυσές δεκαετίες» του καπιταλισμού της Δυτικής Ευρώπης.
Σήμερα όμως, η κατάσταση είναι διαφορετική. Οι προαναφερθέντες υλικοί όροι υψηλής παραγωγικότητας δεν περιορίζονται στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ. Το αμερικανικό μονοπώλιο πληροφορικής της ΙΒΜ έχει πλέον περισσότερους ειδικευμένους εργαζόμενους στον τομέα της πληροφορικής στην Ινδία από ό,τι στις ΗΠΑ, γιατί οι μισθοί στην Ινδία είναι σχεδόν πέντε φορές μικρότεροι. Οι όροι αυξημένης παραγωγικότητας της εργασίας έχουν διαχυθεί σε ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο. Γι' αυτό και οι μονοπωλιακοί όμιλοι στην ΕΕ και στις ΗΠΑ για να αντιμετωπίσουν τον ανταγωνισμό έχουν ένα βασικό δρόμο, τη διασφάλιση φθηνής εργατικής δύναμης.
Αυτό δείχνει πως η απαίτηση του κεφαλαίου για φθηνή εργατική δύναμη δεν είναι «δογματική προσέγγιση» ή λαθεμένος υπολογισμός, αλλά ανάγκη της ίδιας της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Γι' αυτό, όποιος αγκαλιάζει την καπιταλιστική ανάπτυξη, όπως κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι εκ των πραγμάτων αναγκασμένος να ακολουθεί την πολιτική της άρχουσας τάξης και της ΕΕ για τη διασφάλιση της ανταγωνιστικότητας, τη γραμμή της φθηνής εργατικής δύναμης.
Η γραμμή διεξόδου
Η απελευθέρωση των απολύσεων είναι αντιλαϊκή και άδικη. Οχι γιατί δε βοηθά την καπιταλιστική ανάπτυξη, όπως ισχυρίζονται σοσιαλδημοκράτες οικονομολόγοι. Αλλά, αντίθετα, γιατί για να έρθει η καπιταλιστική ανάπτυξη, το τσάκισμα των εργαζόμενων και η φθηνή εργατική δύναμη είναι προϋπόθεση. Γι' αυτό άλλωστε το πολιτικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιστρατεύεται τη γραμμή της φθηνής εργατικής δύναμης, δεν οδηγεί ούτε καν στην ανάκτηση των απωλειών της περιόδου. Πρόκειται για ένα πρόγραμμα ...κοινωνικοποίησης της φτώχειας ανάμεσα στα λαϊκά στρώματα. Οι παροχές - ψίχουλα σε κάποιες κατηγορίες εργαζομένων θα προκύψουν από τα ίδια τα λαϊκά στρώματα, αφού τον πραγματικό πλούτο, τα κέρδη και τα κεφάλαια των μονοπωλιακών ομίλων, όχι απλά δεν τα φορολογεί, αλλά τα ενισχύει.
Καθήκον του εργατικού κινήματος σήμερα δεν είναι απλά να αντιπαλεύει το ένα ή το άλλο μεμονωμένο μέτρο, αφού η ανάγκη του καπιταλισμού για φθηνή εργατική δύναμη μπορεί να ικανοποιηθεί με άλλα ανάλογα μέτρα.
Αντίθετα, καθήκον σήμερα είναι η οργάνωση της πάλης, η αναγέννηση του συνδικαλιστικού κινήματος που σημαδεύει τον πραγματικό αντίπαλο, την άρχουσα τάξη και την ΕΕ, που, με αφετηρία την άμεση ανάκτηση του συνόλου των απωλειών της τελευταίας περιόδου, οργανώνει την πάλη για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, για έναν ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, το δρόμο της αποδέσμευσης απ' την ΕΕ, με εργατική - λαϊκή εξουσία.

Του Γρηγόρη ΛΙΟΝΗ*
*Ο Γρηγόρης Λιονής είναι μέλος του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ του ΚΚΕ

Αντιλαϊκή και η λεγόμενη «μετά το μνημόνιο εποχή»

Αντιλαϊκή και η λεγόμενη «μετά το μνημόνιο εποχή»
Με κεντρικό άξονα τις σαρωτικές αναδιαρθρώσεις για την τόνωση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, συνεχίστηκε την περασμένη βδομάδα το ντόμινο των αντιλαϊκών διεργασιών, που αφορούν στη μεταβατική φάση για τη λεγόμενη «μετά το μνημόνιο εποχή». Στο ίδιο κάδρο εντάσσεται και η ενδοαστική διαπάλη γύρω από τη «βιωσιμότητα» του ελληνικού κρατικού χρέους και το στήσιμο των «προληπτικών γραμμών χρηματοδότησης». Τι είναι όμως οι «προληπτικές γραμμές χρηματοδότησης»; Πρόκειται για χρηματοδότηση μετά το 2014 από την πλευρά της ΕΕ, για το υπαρκτό ενδεχόμενο αδυναμίας πρόσβασης στις διεθνείς χρηματαγορές. Το σχετικό «σήμα» δόθηκε την περασμένη βδομάδα μετά από τους κλυδωνισμούς στα μεγάλα διεθνή χρηματιστήρια και την απογείωση των επιτοκίων στη δευτερογενή αγορά του ελληνικού κρατικού χρέους στα επίπεδα του 9%. Σε κάθε περίπτωση, ανεξάρτητα από τους μηχανισμούς χρηματοδότησης, είτε μέσω των «αγορών» είτε μέσω της διακρατικής στήριξης από την ΕΕ, ανεξάρτητα και από τη συμμετοχή ή μη του ΔΝΤ, η αντιλαϊκή επίθεση θα συνεχιστεί με αναδιαρθρώσεις για την παραπέρα ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας του κεφαλαίου, ταυτόχρονα με την εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων που ήδη έχουν αποφασιστεί αλλά δεν έχουν προλάβει να εφαρμοστούν και ως προϋπόθεση για να διαπραγματευτεί η κυβέρνηση τη διευθέτηση του χρέους. Αλλά και με τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση δεν πρόκειται να αλλάξει κάτι σε όφελος του λαού. Και αυτός θα διαπραγματευτεί για το χρέος και τη δανειακή σύμβαση, κάτι που προϋποθέτει αναδιαρθρώσεις.
Με αντιλαϊκή επωδό τις «μεταρρυθμίσεις»
Η διασφάλιση χρηματοδότησης προς το ελληνικό κράτος, με προϋπόθεση την επίτευξη συμφωνίας για «ένα συνολικό πακέτο φιλόδοξων μεταρρυθμίσεων», αποτελεί το νέο αντιλαϊκό μήνυμα που εκπέμπουν τα επιτελεία της ΕΕ. Αυτό επισήμανε σε γραπτή δήλωσή του ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν, αρμόδιος για θέματα Οικονομίας, Γ. Κατάινεν, προκειμένου «να διασφαλιστούν λογικές συνθήκες για το ελληνικό κράτος και να δρομολογηθεί ομαλά η πλήρης και βιώσιμη πρόσβαση στις αγορές». Ο εκπρόσωπος της ΕΕ απέστειλε καθαρό το μήνυμα στους «επενδυτές»: «Θα υποστηρίξουμε την Ελλάδα όσον αφορά την καθησύχαση των δανειστών και των χρηματοπιστωτικών αγορών για την ισχυρή δέσμευση όσον αφορά τις μεταρρυθμίσεις και για την τήρηση των δημοσιονομικών στόχων, συμπεριλαμβανομένου ενός ισχυρού και επαρκούς δημοσιονομικού αποθέματος» (σ.σ. όπως αποδίδεται, στην επίσημη μετάφραση, ο όρος capital buffer).
«Εχει εξηγηθεί από την πλευρά της Ελλάδας ότι δεν χρειαζόμαστε νέο μνημόνιο. Οπως αποτελεί και στοιχείο των διαπραγματεύσεων μια πιθανή προληπτική γραμμή στήριξης, που θα προστάτευε τη χώρα μας από πιθανές αναταράξεις στις αγορές. Και μάλιστα σε μια στιγμή που η παγκόσμια οικονομία δείχνει σημάδια κάμψης», δήλωσε προχτές, Παρασκευή, από το Μιλάνο ο πρωθυπουργός, Αντ. Σαμαράς, μετά το τέλος της Συνόδου Κορυφής Ασίας - Ευρώπης. Συνεχίζοντας σημείωσε ότι «υπάρχει συμφωνία για την επόμενη μέρα και προχωρεί μια σοβαρή συζήτηση με τους εταίρους και τους δανειστές μας για την πρώτη μεταβατική φάση».
Από την πλευρά του, ο επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ESM), Κλ. Ρέγκλινγκ, σημείωσε ότι «οι πιστωτικές γραμμές είναι ένα από τα διαθέσιμα εργαλεία που θα μπορούσε να λάβει η Ελλάδα, για να στηριχθεί η μεταρρυθμιστική προσπάθεια», και ότι «όσο οι μεταρρυθμίσεις συνεχίζονται, το ελληνικό χρέος θα είναι και βιώσιμο»...
Ενθαρρύνουμε τις αρχές «να εφαρμόσουν αποφασιστικά τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις - κλειδιά σύμφωνα με τις δεσμεύσεις του προγράμματος», επισημαίνεται σε ανακοίνωση που εξέδωσε το ΔΝΤ. Οι όροι που βάζει για το ενδεχόμενο «πρόωρης» εξόδου του από το μηχανισμό χρηματοδοτικής στήριξης είναι η επιτυχής ολοκλήρωση του τρέχοντος ελέγχου της τρόικας, η ένταξη της Ελλάδας σε προληπτική γραμμή χρηματοδοτικής στήριξης, καθώς και η διασφάλιση της βιωσιμότητας του ελληνικού κρατικού χρέους από την πλευρά της ΕΕ.
Ο επικεφαλής του συμβουλίου υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης (Γιούρογκρουπ), Γ. Ντάισελμπλουμ, σχολιάζοντας το ενδεχόμενο προκήρυξης εκλογών σημείωσε ότι «οι κυβερνήσεις αλλάζουν, αλλά υπάρχουν κανόνες. Το βασικό για την Ελλάδα είναι το πώς θα σχεδιάσει την έξοδο για την επόμενη μέρα».
Ανάπτυξη για το κεφάλαιο
Σύμφωνα με τις πληροφορίες, οι σχεδιασμοί του κεφαλαίου για τη βιωσιμότητα του κρατικού χρέους και τις γραμμές χρηματοδότησης, θα συνδυαστούν και συμφωνηθούν μαζί με το λεγόμενο νέο «εθνικό αναπτυξιακό πρότυπο». Να σημειωθεί το γεγονός ότι οι όροι χρηματοδότησης κάθε αστικού κράτους διαμορφώνουν ανάλογους όρους και προϋποθέσεις για τη χρηματοδότηση των επιχειρηματικών ομίλων που δραστηριοποιούνται σ' αυτό. Σε αυτό το πλαίσιο οι επιχειρηματικοί όμιλοι δεν θα μπορούσαν να κάνουν ούτε ρούπι μπροστά, δίχως τη στήριξη του κράτους τους.
Μερίδιο από τις διακρατικές ενισχύσεις του συνολικού πακέτου ύψους 300 δισ. ευρώ, για τις επενδύσεις στην ΕΕ (πακέτο Γιούνκερ) διεκδικεί για λογαριασμό των ελληνικών βιομηχανικών ομίλων η διοίκηση του ΣΕΒ, η οποία μετείχε στο «επιχειρηματικό φόρουμ Ευρώπης - Ασίας», παράλληλα με τη Σύνοδο Κορυφής Ευρώπης - Ασίας, την περασμένη βδομάδα στο Μιλάνο. Στόχος τους, η απόσπαση κεφαλαίων, που θα ενισχύσουν την «καινοτομία και την εξωστρέφεια της ελληνικής οικονομίας» και με έμφαση σε κλάδους, όπως η Ενέργεια, το περιβάλλον, οι μεταφορές, η πληροφορική και οι επικοινωνίες, τα νέα υλικά, τα τρόφιμα και τα φάρμακα. Ως «κρίσιμους παράγοντες», για την υλοποίηση του πακέτου Γιούνκερ, θεωρούν την προώθηση φορολογικών κινήτρων, την ευρύτερη χρήση εργαλείων για τις επιχειρηματικές αναδιαρθρώσεις, καθώς και την άμεση συμμετοχή τους στο «σχεδιασμό και την παρακολούθηση των πόρων των ευρωπαϊκών ταμείων και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων». Ο ΣΕΒ κατέθεσε τις παραπάνω προτάσεις του στον Οργανισμό της BUSINESS EUROPE, της ευρωπαϊκής οργάνωσης των εργοδοτών. Από την πλευρά της, η «ευρωπαϊκή επιχειρηματική κοινότητα κατέθεσε σειρά προτάσεων πολιτικής με στόχο τη βελτίωση και των ευρωπαϊκών οικονομιών και των ανερχόμενων οικονομιών της Ασίας», συγκεκριμένα στους τομείς του εμπορίου, της Ενέργειας, των υποδομών και των δικτύων διασύνδεσης των δύο ηπείρων. Σε αυτό το πλαίσιο, σημειώνουν πως «ασκήθηκε σημαντική πίεση προς τις πολιτικές ηγεσίες προκειμένου να επιταχύνουν την οριστικοποίηση των Συμφωνιών Ελεύθερου Εμπορίου (free trade agreements), μεταξύ των ευρωπαϊκών και ασιατικών οικονομιών, οι οποίες υπολογίζεται ότι μπορούν να προσθέσουν 2 εκατομμύρια νέες θέσεις εργασίας», σε μια εξέλιξη που φέρνει μπαράζ από επιχειρηματικές αναδιαρθρώσεις και αντεργατικές ανατροπές.
Σε μια παράλληλη εξέλιξη, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ) προχωρά σε βελτίωση των όρων για τη διοχέτευση φτηνής χρηματοδότησης στις ελληνικές τράπεζες, προκειμένου αυτές με τη σειρά τους να την αποδώσουν στους επιχειρηματίες. Η στήριξη επιβεβαιώνεται με την απόφαση της ΕΚΤ για μείωση των παρεχόμενων εγγυήσεων στη βάση των οποίων οι ελληνικές τράπεζες αντλούν ρευστότητα. Αλλά ο Ντράγκι κάνοντάς το λέει ότι θέλει ενός είδους επιτήρηση. Οι λεπτομέρειες του σχεδίου δεν έχουν ανακοινωθεί, ωστόσο, σύμφωνα με πληροφορίες, το ύψος της ρευστότητας θα φτάνει στο 70% επί των παρεχόμενων εγγυήσεων (από 40% σήμερα).

TOP READ