19 Φεβ 2020

Τα παράσιτα της Λατινικής Αμερικής

Στη νικήτρια ταινία των Όσκαρ 2020, φωτογραφίζεται η Νότια Κορέα: οι κοινωνικές ανισότητες αυτής της χώρας μας καλούν να σκεφτούμε ότι η ανάπτυξή της δεν αρκεί για να λύσει τα βαθιά προβλήματα της οικονομίας ή της αναδιανομής του τεράστιου πλούτου της, όπως ακριβώς συμβαίνει με διάφορα έθνη και πόλεις της Λατινικής Αμερικής.
Σύμφωνα με τον συντελεστή Gini, ο οποίος μετρά τον δείκτη ανισότητας μιας χώρας, η Νότια Κορέα βρίσκεται (σύμφωνα με τον ΟΟΣΑ) στο 0,35 -κάτω (ΣΣ. δηλ. καλύτερα) από το 0,46 της Χιλής και του Μεξικού, ή ακόμα κι από το 0,39 των ΗΠΑ, αν και εξακολουθεί να απέχει πολύ από το 0,29 της Γαλλίας ή το 0,26 της Δανίας (βλ και σχετικό σημείωμα του BBC)
ΣΣ |> Η Νότια Κορέα έχει έκταση 100.284km2 (75% σε σχέση με την Ελλάδα) και πληθυσμό (εκτίμηση 2020) ~52.000.000 (~5πλάσιο από το δικό μας) Α.Ε.Π. (PPP 2016) 1.934,033 δισ.$ – Κατά κεφαλή 37.740$, Α.Ε.Π. (Ονομαστικό) 1.411,246 δισ.$ (7πλάσιο από το δικό μας) – Κατά κεφαλή 27.538$ (το δικό μας 18.613$), ΔΑΑ 2018 -Δείκτης Ανθρώπινης Ανάπτυξης (Human Development Index, HDI) Αύξηση 0,906 – πολύ υψηλός …
|> Ο συντελεστής Τζίνι είναι μέτρηση στατιστικής διασποράς κατανομής εισοδήματος / πλούτου (αν και  αναπτύχθηκε το 1912 στο βιβλίο του κοινωνιολόγου Corrado Gini, Variabilità e mutabilità «μεταβλητότητα και ευμεταβλητότητα» είναι το πιο συχνά χρησιμοποιούμενο μέτρο της ανισότητας.
Μετράει την ανισότητα μέσω μιας κατανομής συχνοτήτων (επίπεδα εισοδήματος): ο (θεωρητικά) μηδενικός συντελεστής εκφράζει την τέλεια ισότητα (όλοι έχουν το ίδιο εισόδημα) και ο [1], μιας μονάδας (ή 100%) εκφράζει τη μέγιστη ανισότητα (πχ., για ένα κράτος, όπου μόνο ένα άτομο έχει όλο το εισόδημα και οι άλλοι σχεδόν τίποτε)]
Έτσι ο σκηνοθέτης των «Parasites»  Bong Joon-Jo, πολύ έξυπνα και διακριτικά, αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα του πλανήτη μας, του κόσμου που δημιουργείται από τον καπιταλισμό, από τις ομάδες ηγεμονικών μέσων ενημέρωσης και από ορισμένους «στοχαστές» που είναι πεπεισμένοι ότι ο υπερβολικός πλούτος είναι συνώνυμο της ανάπτυξης και της ευημερίας.
santiago
Φωτο Reuters
Οι «Parasites» μας βοηθάνε να καταλάβουμε τι συνέβη πχ. στη Χιλή, όπου Cecilia Morel, σύζυγος του προέδρου Sebastián Piñera, δήλωσε, σχετικά με την κοινωνική ανυπακοή και κατακραυγή στη χώρα αυτή, ότι θα αναγκαστούν να «μειώσουν τα προνόμιά τους» (ΣΣ |> Την ημέρα που ξεκίνησαν οι λαϊκές κινητοποιήσεις, τον Οκτώβρη του 2019, εμφανίστηκε συγκαταβατική και «λαϊκή», λέγοντας  “Παρακαλώ, ψυχραιμία! να καλέσουμε τώρα τους ανθρώπους καλής θέλησης, σε μια αναδιανομή του πλούτου: θα πρέπει να μειώσουμε τα προνόμιά μας και να μοιραστούμε τους άλλους»!…)
Η οικογένεια Kim, στην κορεατική ταινία, είναι επίσης το ζωντανό πορτρέτο της φάρας Piñera ή Macri, που σε χώρες όπως η Χιλή και η Αργεντινή πλούτισαν ξένοιαστοι και ξεδιάντροπα, μέσα από τις κοινωνικές ανισότητες του κορεατικού μοντέλου εκβιομηχάνισης και εντατικής τεχνολογικής ανάπτυξης.
Εάν σε αυτή την ασιατική χώρα τρεις από τους τέσσερις νέους θέλουν να πάνε στο εξωτερικό, μπορεί αυτό να θεωρηθεί ένα επιτυχημένο μοντέλο για να επιζήσει ένα έθνος και να καλέσει τις νέες γενιές σε μια ενεργό συμμετοχή στο μέλλον των συμπολιτών τους;
Η πραγματικότητα των παρασίτων είναι απλά αυτή των χωρών όπως το Εκουαδόρ, όπου έχουμε στην ίδια πόλη τις ίδιες ακραίες συνθήκες πλούτου και φτώχειας, ένα χιλιόμετρο ή δύο μακριά η μια από την άλλη: αυτό αποδεικνύεται από το καντόνι Samborondón του Guayaquil ή, στο Quito, την Cumbayá και τα περίχωρά της. Το ίδιο συμβαίνει σε πόλεις όπως Lima, Bogotá, México ή Río de Janeiro.
Κανείς δεν αμφισβητεί την ποιότητα του σεναρίου και τη σκηνοθεσία της κορεατικής ταινίας, αλλά ο κινηματογράφος έχει ήδη ασχοληθεί με αυτά τα θέματα σε διάφορες ταινίες και έχει επισημάνει παρόμοιες πραγματικότητες σε περισσότερες από μία περιπτώσεις (με σταθερά και σημείο αναφοράς την ταξική σύγκρουση) και με μια αίσθηση καταγγελίας, όπου ίσως η «πολιτική» μεροληψία αποτέλεσε το κλειδί του Χόλιγουντ για τη βράβευση.
Πάντως, ο τίτλος καλεί σε προβληματισμό και αυτή είναι η μεγάλη επιτυχία της ταινίας.
Η μόνη ένσταση και κριτική βρίσκεται στην αιματηρή έκβαση, όπως πολύ συχνά κάνει η οπτική του Tarantino, που δεν περιπλέκει το προτεινόμενο θέμα, παραπάνω από όσο η κινηματογραφική μεταφορά απαιτεί.
Η υποχρεωτική ερώτηση μετά την παρακολούθηση της ταινίας της χρονιάς είναι ποιοι αποτελούν τα παράσιτα και που ακριβώς στις κοινωνίες μας; και στην Κορέα και στην Αφρική και στις ΗΠΑ!
Η Σεούλ με τις εικόνες και τις ιδιαιτερότητες της είναι μια αξία της ταινίας, αλλά παρατηρώντας την μέσα από την απανταχού -στον κόσμο όλο, κατάσταση της οικονομίας και της κοινωνικής ανισότητας, είναι σαφές ότι οι σούπερ-εκατομμυριούχοι και οι μεγάλοι επιχειρηματίες είναι παράσιτα των μεγάλων φτωχών μαζών του πλανήτη, προϊόντα εκμετάλλευσης εκείνων που γίνονται καθημερινά φτωχότεροι, όπως επεσήμανε ο οικονομολόγος Ha-Joon Chang σε συνέντευξή του.
Πηγή <| telesurtv.net |>

Απαντούν στη σήψη και τη νοθεία - Κινητοποίηση στις 25 Φλεβάρη ενάντια στο συνέδριο-παρωδία της ΓΣΕΕ

 




Το συνέδριο-παρωδία της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ, που μάλιστα θα εποπτεύει ο ίδιος ο πρωθυπουργός, ο εισαγγελέας του Αρείου Πάγου και ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη, με παρουσία πολυπληθούς αστυνομικής δύναμης και άλλων κατασταλτικών δυνάμεων, καταγγέλλουν Εργατικά Συνδικάτα, που ζητούν να γίνει Συνέδριο της ΓΣΕΕ χωρίς νόθους, ΜΑΤ και Αστυνομία. Στο πλαίσιο αυτό προχωρούν σε κινητοποίηση την Τρίτη 25 Φλεβάρη στο χώρο διεξαγωγής του στο ξενοδοχείο «ΑΠΟΛΛΩΝ» στο Καβούρι Αττικής.

Τα Εργατικά Συνδικάτα καταγγέλλουν το κατ’ όνομα μόνο συνέδριο λίγων ωρών που αποφάσισε η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ, με συνοπτικές διαδικασίες που δεν προβλέπονται από κανένα καταστατικό σωματείου, στο καλά φυλασσόμενο πολυτελές ξενοδοχείο Αττικής. Δείχνουν με αυτόν τον τρόπο ότι δεν μένουν με τα χέρια σταυρωμένα απέναντι στην αθλιότητα και τη νοθεία μιας χούφτας εργατοπατέρων. Δίνουν μια μάχη ελπίδας μέχρι να σπάσει το απόστημα της εργοδοσίας στις γραμμές του εργατικού - συνδικαλιστικού κινήματος.


Γνήσιο συνέδριο της ΓΣΕΕ, με βάση το καταστατικό της, και όχι συνέδριο-παρωδία με ΜΑΤ, εισαγγελείς και την εποπτεία του πρωθυπουργού ζητά η ΕΕ της ΑΔΕΔΥ. Κηρύσσει διευκολυντική στάση εργασίας την Τρίτη 25 Φλεβάρη από τις 12 μ. μέχρι τη λήξη του ωραρίου και καλεί σε συμμετοχή στη συγκέντρωση στο Καβούρι, στο ξενοδοχείο «Απόλλων».

Ήδη, σε συμμετοχή στην κινητοποίηση καλεί ο Σύλλογος Εκπαιδευτικών ΠΕ Αν. Αττικής «Ο Σωκράτης» ο οποίος κηρύσσει στάση εργασίας για τις 3 τελευταίες ώρες του πρωινού και 3 ώρες του απογευματινού (ολοήμερου).

Κάλεσμα «σε όλα τα σωματεία του κλάδου άμεσα να συνεδριάσουν, να καταδικάσουν τις πρακτικές αυτών που οι εργαζόμενοι αποκαλούν συνδικαλιστική μαφία, αλλά και την εμπλοκή της κυβέρνησης και των εισαγγελέων. Να πάρουν αποφάσεις με κάθε τρόπο, με απεργία, με στάση εργασίας, με κάθε μορφή πάλης, για να διαδηλώσουν όλοι οι εργαζόμενοι απέναντι στη σήψη, στην αθλιότητα και τη νοθεία μιας χούφτας εργατοπατέρων» απευθύνει το Συνδικάτο ΟΤΑ Αττικής.

«Η κυβέρνηση έχει μεγάλη ευθύνη! Δεν έχει καμία δουλειά στο συνδικαλιστικό κίνημα. Είναι απαράδεκτη η επιχείρησή της να επιβάλει τις διαδικασίες που θέλει, στα Συνδικάτα. Τον λόγο στα Συνδικάτα τον έχουν οι εργάτες» τονίζει το Εργατικό Κέντρο Άρτας.

902.gr 

“Το ΠΑΜΕ στο λιμάνι; Αυτό είναι σοβαρό, το αναλαμβάνω…” – Σε ρόλο “σοβαρής Χρυσής Αυγής” ο Μπογδάνος κατά του σωματείου ΕΝΕΔΕΠ στον Πειραιά


Λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή και ο Μπογδάνος από όσους βγάζουν φλύκταινες με την απεργία; Προφανώς όχι και δεν εκπλήσσεται κανείς με αυτό. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει ωστόσο πώς επέλεξε να εκφράσει την αγανάκτησή του κατά των απεργιών, αλλά και πώς προέβαλε τη σχετική παρέμβασή του στη βουλή. Φορώντας στολή “σοβαρής χρυσής αυγής” -κάθε άλλο παρά αποκριάτικη.
Ο βουλευτής – δημοσιογράφος – ποιητής ασχολήθηκε με το λιμάνι του Πειραιά, και πιο συγκεκριμένα με το σωματείο ΕΝΕΔΕΠ, που χρόνια τώρα δίνει τη μάχη για αξιοπρεπείς συνθήκες στο λιμάνι, ενάντια σε κράτος, κατασταλτικούς μηχανισμούς και εργοδοτική τρομοκρατία. Παλιότερα το ρόλο του his master’s voice στο λιμάνι τον είχαν αναλάβει εργολαβικά οι χρυσαυγίτες, ωστόσο τα νομικά τους μπλεξίματα άφησαν ένα κενό, το οποίο ο Μπογδάνος, πιστός σε παλιότερη σοσιαλμιντιακή ρήση του “αυτό είναι σοβαρό, το αναλαμβάνω”, σπεύδει να αναπληρώσει πρόθυμα, υιοθετώντας επιχειρήματα που δύσκολα διακρίνονται από αυτά του Λαγού και του Παναγιώταρου κατά του ΠΑΜΕ.
Κατέθεσε λοιπόν ερώτηση προς τους υπουργούς Δικαιοσύνης, Προ. Πο. και Ναυτιλίας, παίρνοντας υπό την προστασία του το χρυσαυγίτικο σωματείο ΣΥΝΕΔΕΠ και παρουσιάζοντάς το ως πλειοψηφικό σε αντίθεση με το ΕΝΕΔΕΠ, με κλαυθμούς και οδυρμούς για “χαμένα μεροκάματα” λιμενεργατών εξαιτίας “μιας στρεβλής και αντιδημοκρατικής διαδικασίας”.
Ο βουλευτής ισχυρίζεται πως αστυνομία, λιμενικό και δικαστικές αρχές παραμένουν “αδρανείς” και δεν μεριμνούν για την “αποκατάσταση της τάξης” και το “δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής των εργαζομένων αν θα απεργήσουν ή όχι”, δηλαδή το “δικαίωμα” της απεργοσπασίας. Προφανώς ο Μπογδάνος δεν έχει παρακολουθήσει ή απλώς κάνει πως δεν ξέρει τις συνεχείς δικαστικές αποφάσεις σε βάρος του σωματείου ΕΝΕΔΕΠ, τις συγκρούσεις με την αστυνομία και το λιμενικό σε μέρες κινητοποιήσής του, την ταχύτητα με την οποία τα αστικά δικαστήρια έβγαζαν παράνομες και καταχρηστικές σχεδόν όλες τις απεργίες του σωματείου.
Η ερώτηση συνεχίζει στο γνωστό ύφος κοινωνικού αυτοματισμού, με αναφορές σε “πλήγμα του κύρους της χώρας”, ενώ δεν κρύβει καθόλου ποιος είναι ο καημός του και για λογαριασμό ποιών διαρρηγνύει τα ιμάτιά του: “Για κάθε ημέρα απεργίας, δεν ξεφορτώνονται 12.000 εμπορευματοκιβώτια, με σημαντική ζημία για τις ναυτιλιακές εταιρείες”. Ουσιαστικά ο Μπογδάνος ζητά απαγόρευση των απεργιών για να μη θίγονται τα συμφέροντα των ναυτιλιακών, στο όνομα τάχα της “πλειοψηφίας” των εργαζομένων, που είναι γνωστό σε τι συνθήκες εργοδοτικών πιέσεων και εκφοβισμού “ελεύθερα επιλέγουν” αν θα απεργήσουν ή όχι.
Υπάρχει ωστόσο και ένα φαιδρό κομμάτι σε όλα αυτά. Ο βουλευτής επέλεξε να προβάλλει την παρέμβασή του μέσω του προσωπικού του σάιτ meaculpa.gr, επιλέγοντας, όχι απλά να μιλήσει για τον εαυτό του σε τρίτο πρόσωπο, αλλά να βάλει και το όνομά του στον τίτλο “Ο Μπογδάνος, το ΠΑΜΕ και η ιδιότυπη ασυλία των εργατοπατέρων”. Είναι προφανές ότι έχει αναθέσει αλλού τη διαχείρισή της ιστοσελίδας, αυτό δεν καθιστά λιγότερο αστείο τον τρόπο με τον οποίο αυτοπροβάλλεται, σε μια λογική του “Γιάννης πίνει και  Γιάννης κερνάει”.
Εν κατακλείδι: Αν ανήκετε στην κατηγορία του πληθυσμού που αρέσκεται να βλέπει ενοχλημένο τον Κωνσταντίνο Μπογδάνο, ξέρετε πολύ καλά πλέον ποιος είναι ένας από τους αποτελεσματικότερους τρόπους για να το πετύχετε.

Ταλαιπωρία για τους οδηγούς είδε η ...«Αυγή»!



«Με υπομονή θα πρέπει να οπλιστούν σήμερα οι πολίτες, αφού, λόγω της απεργίας των εργαζομένων σε όλα τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, είναι ιδιαίτερα αυξημένη η κίνηση σε βασικούς οδικούς άξονες της Αττικής». Αυτό αναφέρει δημοσίευμα  - όχι κάποιου εμφανώς φιλοκυβερνητικού σάιτ όπως θα υποθέσατε πχ Σκάϊ – αλλά η ιστοσελίδα της Αυγής!
Την ώρα που χιλιάδες εργαζόμενοι σε όλη τη χώρα  διεκδικούν το δικαίωμά τους στην Κοινωνική Ασφάλιση, δημόσια και καθολική για όλους, η «αριστερή» κατά τα άλλα ιστοσελίδα της «Αυγής», υιοθέτησε την προπαγάνδα της κυβέρνησης της ΝΔ, περί ταλαιπωρίας των πολιτών, προσφέροντας το απαραίτητο άλλοθι για την επίθεση στους απεργούς.

Μάλιστα, η αναπαραγωγή αυτής της προπαγάνδας που στοχεύει και στον κοινωνικό αυτοματισμό, αποκτά ιδιαίτερη σημασία, όταν είναι στα σκαριά το διαβόητο νομοσχέδιο της κυβέρνησης για τις διαδηλώσεις που αποτελεί ένα νομοσχέδιο καταστολής, αυθαιρεσίας, ποινικοποίησης και προβοκάτσιας, που φτάνει να παραβιάζει ακόμη κι αυτές τις διατάξεις του σημερινού Συντάγματος.
Κι αναρωτιέται κανείς, πόση διαφορά έχει η Αυγή από το Σκάϊ, που στο όνομα της «ενημέρωσης» και των συμφερόντων της αστικής τάξης που υπηρετούν,  δυσφημίζουν τους λαϊκούς αγώνες,  παραβλέπουν τους χιλιάδες απεργούς σε όλη τη χώρα, αποσιωπούν το δίκαιο των αιτημάτων τους και τελικά  υπερασπίζονται το νέο νομοθετικό έκτρωμα «Κατρούγκαλου – Βρούτση». Απολύτως καμία!

Ενόχλησε η απεργία – Λύσσα από το φιλελέ εσμό με ψέματα και προπαγάνδα


Ακόμα κι αν δεν είχε σήμερα εικόνα κάποιος από το βαθμό συμμετοχής και τη μαζικότητα της απεργίας και των συγκεντρώσεων και πολλές ακόμα πόλεις της Ελλάδας, αρκεί να έβλεπε πόσοι είναι αυτοί που ενοχλήθηκαν από αυτή, επιστρατεύοντας κάθε κόλπο από την εργαλειοθήκη του κοινωνικού αυτοματισμού, για να καταλάβει πως κάτι καλό έγινε σήμερα.
Όλα τα καθάρματα δουλεύουνε μαζί Όλα τα σφυριά βαρούσαν στην ίδια κατεύθυνση. Ο ΣΚΑΪ ξεκίνησε το δελτίο ειδήσεων με ρεπορτάζ για το μποτιλιάρισμα στην εθνική οδό και τους κεντρικούς δρόμους, και την “απίστευτη” ταλαιπωρία που υπέστησαν οι πολίτες από την απεργία στα ΜΜΜ. Κρίμα πάντως  που δε θα δούμε αύριο ή κάποια άλλη καθημερινή την κάμερά τους στο ίδιο σημείο για να μας δείξει πόσοι κολλάνε στην κίνηση τις άλλες μέρες και να μας εξηγήσει γιατί συμβαίνει αυτό άραγε. Ούτε θα τη δούμε συχνά στις στάσεις των ΜΜΜ, για να δουν πόσες είναι οι καθυστερήσεις των λεωφορείων, των τρόλεϊ, ακόμα και του μετρό σε κάποιες περιπτώσεις, πώς στιβάζονται σα σαρδέλες οι επιβάτες και δη σε μια περίοδο έξαρσης της γρίπης. Κι αφού μας “ενημέρωσε υπεύθυνα” για την κίνηση στους δρόμους, το κανάλι του Φαλήρου έκανε αναφορά και στις απεργιακές συγκεντρώσεις, για να δούμε τι ήταν αυτό που προκάλεσε το “κομφούζιο” και ν’ ακούσουμε το νον πέιπερ της κυβέρνησης για την απεργία και το χαρακτήρα της.
Ο υπουργός Μεταφορών δήλωσε με θράσος πως θα τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι της απεργίας στην ΤΡΑΙΝΟΣΕ, δείχνοντας πως τους ενοχλεί οποιαδήποτε απεργία, απ’ όπου κι αν προέρχεται και προαναγγέλλοντας την τιμωρία συνδικαλιστών για κάτι που είναι θεωρητικά ιερό και αναφαίρετο δικαίωμα για κάθε εργαζόμενο.
Ο Βρούτσης από την άλλη είπε ότι είναι αστείο να γίνεται απεργία για ένα νομοσχέδιο που φέρνει αυξήσεις στις συντάξεις. Παρέκαμψε βολικά βέβαια – ανάμεσα σε πολλά ακόμα –  την προϋπόθεση των 30 ετών πλήρους ασφάλισης, που θα είναι άπιαστο όνειρο για τους περισσότερους νέους εργαζόμενους, στη σημερινή ζούγκλα ελαστικής εργασίας.
Τελευταίο, αλλά όχι έσχατο σε σημασία, η κυβέρνηση έδωσε με νον πέιπερ τη γραμμή πως την απεργία την υποκινούν εργατοπατέρες, με τα κυρίαρχα ΜΜΕ να ενστερνίζονται και να αναπαράγουν ασμένως αυτή την ανοησία. Ας ρωτήσει τα δικά της στελέχη της ΔΑΚΕ, που συμμετείχαν σε αρκετούς κλάδους στην απεργία, αλλά στην τελική ας μην κρίνει εξ ιδίων τα αλλότρια.
Την επόμενη φορά που θα ακούσετε κάποιο γνωστό ή συνάδελφο να αναμασά το κλισέ για τις “απεργίες που δεν πετυχαίνουν τίποτε”, πείτε του να παρακολουθεί πιο προσεχτικά ποιοι είναι εκείνοι που βγάζουν δηλητήριο και μόνο στο άκουσμά τους και γιατί να συμβαίνει αυτό, αν οι απεργίες είναι τόσο “ανώφελες” και “ακίνδυνες”. Μήπως είναι καιρός να αρχίσουμε να τους ενοχλούμε συχνότερα;

Η Τουρκία και τα μονά – ζυγά…


Το φημολογούμενο πραξικόπημα κατά του Ερντογάν, ξύπνησε αισιόδοξες σκέψεις και ελπίδες σε πολλούς κουφιοκεφαλάκηδες που ονειρεύονται ένα αμερικανόπευστο πραξικόπημα που θα φέρει την Τουρκία στην αγκαλιά της Δύσης, χωρίς αμφισβητήσεις και στην οδό της… λογικής! Από αυτό, λένε, θα ωφεληθεί η Ελλάδα!

Πλανώνται πλάνη οικτρά!

Ο Ερντογάν είναι τέκνο της επιθετικής πολιτικής μιας μερίδας της τουρκικής αστικής τάξης που κοινωνικά στηρίζεται στο πιο συντηρητικό και καθυστερημένο κομμάτι της κοινωνίας. Αξιοποιεί αυτή την κοινωνική συναίνεση για να αναπτύξει παντού επιθετικές τάσεις και να διεκδικήσει μια ανεξάρτητη ιμπεριαλιστική πολιτική, όσο αυτό είναι εφικτό για να κεφαλαιοποιήσει κάποια στιγμή οφειλές. Η στροφή προς την Μόσχα της έδωσε αυτή την ελευθερία που ήθελε και ταυτόχρονα της έδωσε τα όρια που έθετε η Μόσχα στις φιλοδοξίες του. Έτσι μέχρι στιγμής βρυχάται και εμείς απλώς φοβόμαστε…

Τώρα κάποιοι ονειρεύονται πως αν την κυβερνητική εξουσία καταλάβει ένας πολιτικός της άλλης, κοσμοπολίτικης, μερίδας της τουρκικής αστικής τάξης, η Ελλάδα θα κερδίσει!
δεν είναι δυνατόν καμία μερίδα της αστικής τάξης να αποποιηθεί τέτοιο τεράστιο κληροδότημα από τον Ερντογάν. Θα το αξιοποιήσει δεόντως. Το μόνο βέβαιο είναι ότι θα συνεχιστεί η ίδια επιθετικής πολιτική απόσπασης συμφερόντων από τα γύρω κράτη και θα απαιτεί από το ΝΑΤΟ και της ΗΠΑ να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις της, δεδομένου ότι τώρα δεν έχουν να φοβούνται τίποτα από την Τουρκία. Κι όπως δεν θα έχουν τα φρένα που βάζει η Ρωσία, θα αποχαλινωθούν τελείως!

Ποιος θα βάλει φρένο σε σύμμαχο μεγάλης αξίας; Οι ΗΠΑ, η Αγγλία, η Γερμανία; Μα τώρα που παίζει με τη Μόσχα δεν το κάνουν θα το κάνουν όταν θα είναι σύμμαχοι χωρίς αμφισβήτηση; Αυτά ισχύουν για μικρούς δουλοπρεπείς συμμάχους όπως η Ελλάδα όχι για συμμάχους με ιμπεριαλιστική ισχύ.

Μονά – ζυγά χάνουμε, αυτό είναι το συμπέρασμα. Για να μη χάσουμε θα έπρεπε να είχαμε απελευθερωθεί από τους Ιμπεριαλιστές που μας χρησιμοποιούν σαν πανί για να σκουπίζουν τοα αίμα από τις ιμπεριαλιστικές μοιρασιές και να είχαμε αναπτύξει τη δική μας άμυνα… δεν είναι εύκολο ,αλλά η άλλη λύση είναι: χάνουμε.


Θα καταργήσετε και την πάλη των τάξεων, κύριε Μητσοτάκη;

Γράφει ο Νίκος Μόττας //
Η κυβέρνηση βρίσκεται σε τροχιά κλιμάκωσης της αντιλαϊκής της ατζέντας. Μέρα με τη μέρα, βδομάδα με τη βδομάδα, ξετυλίσσεται μια ολομέτωπη επίθεση στα εργατικά-λαϊκά δικαιώματα.
Ξεκίνησαν με την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, προχώρησαν με την υπογραφή και κύρωση της επαίσχυντης και επικίνδυνης συμφωνίας με τις ΗΠΑ για τις στρατιωτικές βάσεις και συνέχισαν με το αντιασφαλιστικό έκτρωμα του νόμου «Κατρούγκαλου-Βρούτση».
Τώρα, στο πλαίσιο του δόγματος «νόμος και τάξη», η κυβέρνηση της ΝΔ ετοιμάζεται να καταθέσει το επόμενο διάστημα στη Βουλή νομοσχέδιο που περιλαμβάνει περιορισμούς, διάλυση, απαγόρευση διαδηλώσεων έως και ιδιώνυμα αδικήματα. Η «κανονικότητα» σε όλο της το αυταρχικό μεγαλείο…
Πρόκειται για νομοσχέδιο-επιτομή της αυθαιρεσίας και της καταστολής, κομμένο και ραμμένο κατά παραγγελία του κεφαλαίου. Όσο κι’ αν η κυβέρνηση ισχυρίζεται πως πρόκειται για νομοσχέδιο που δήθεν «στοχεύει στις ολιγομελείς συγκεντρώσεις» που δημιουργούν φασαρίες, δεν πείθει κανέναν.
Ο στόχος τους, άλλωστε, ήταν και είναι πάντα το οργανωμένο εργατικό-λαϊκό κίνημα. Αυτό φοβούνται και αυτό θέλουν να χτυπήσουν. Το έπραξαν πολλές φορές στο παρελθόν με σωρεία προβοκατόρικων ενεργειών, όπως η συντονισμένη δολοφονική επίθεση παρακρατικών στην απεργιακή συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Πλ. Συντάγματος στις 20 Οκτώβρη 2011.
Το ταξικό εργατικό κίνημα, η νεολαία, συνολικά ο λαός δεν πρέπει να παραχωρήσει ούτε χιλιοστό του κατακτημένου με αγώνες και αίμα δικαιώματος του στη δημόσια συνάθροιση, στην συγκέντρωση, στη διαδήλωση. Κανένας νόμος, κανένα ιδιώνυμο αδίκημα, δεν πρόκειται να διώξει τις σημαίες του ταξικού αγώνα από τους δρόμους.
Ενδεχομένως, η κυβέρνηση να ζήλεψε τη «δόξα» του περιβόητου «Νόμου 330» περί «εργατικών οργανώσεων και συνδικαλιστικών ελευθεριών» που είχε φέρει στη Βουλή το Μάη του 1976 η τότε κυβέρνηση του Κων. Καραμανλή. Ήταν τότε που ο αλήστου μνήμης υπουργός Εργασίας Κ. Λάσκαρης, με θράσος παρόμοιο με αυτό του σημερινού υπουργού Βρούτση, ανακοίνωνε την… «κατάργηση της πάλης των τάξεων»!
Δε μπορούμε να αντισταθούμε στον πειρασμό να απευθύνουμε, έστω και ρητορικά, στον πρωθυπουργό το ερώτημα: Μήπως θα καταργήσετε και την πάλη των τάξεων, κύριε Μητσοτάκη;

Φακέλωμα διαδηλωτών με βιντεοκάμερες




Η κυβέρνηση προχωρά με γρήγορους ρυθμούς στην υλοποίηση του μέτρου της καταγραφής με κάμερες των αστυνομικών επιχειρήσεων. Αυτό προκύπτει και από τη δήλωση του υπουργού Προστασίας του Πολίτη, Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, στη δευτερολογία του, κατά τη συζήτηση Επίκαιρης Ερώτησης στη Βουλή για την αστυνομική βία και καταστολή.
Σύμφωνα με πληροφορίες, η αστυνομία για την εφαρμογή του μέτρου θα χρησιμοποιήσει την τεχνογνωσία και εμπειρία των ειδικών κατασταλτικών δυνάμεων της Γαλλικής Αστυνομίας (CRS), όπου μετεκπαιδεύονται Ελληνες αξιωματικοί των ΜΑΤ στις πρακτικές διαδικασίες καταγραφής με κάμερες των αστυνομικών επιχειρήσεων και διαδηλώσεων. Η μετεκπαίδευση αφορά τόσο την καταγραφή με μικροκάμερες προσαρμοσμένες στις επιχειρησιακές στολές, όσο και με φορητές κάμερες που φέρονται από τον χειριστή αστυνομικό. Επίσης, περιλαμβάνει εκπαίδευση και στην καταγραφή με κάμερες προσαρμοσμένες στα επιχειρησιακά αυτοκίνητα που χρησιμοποιούν οι ειδικές μονάδες, καθώς και στα περιπολικά αυτοκίνητα.
Σημειώνεται ότι αξιωματικοί της Ελληνικής Αστυνομίας και ιδιαίτερα των Ειδικών Μονάδων Καταστολής έχουν μετεκπαιδευτεί από τη CRS στο Παρίσι και σε τακτικές καταστολής των λαϊκών κινητοποιήσεων και στη χρήση κατασταλτικών μέσων και τεχνολογίας, που στη συνέχεια έγινε χρήση τους και στη χώρα μας, όπως πρόσφατα με τα όπλα εκτόξευσης σφαιρών από καουτσούκ.
* * *
Το μέτρο αυτό η κυβέρνηση επιχειρεί να το παρουσιάσει ως μέσο που θα διασφαλίσει την αντικειμενικότητα στις περιπτώσεις καταγγελιών για την αστυνομική βία. Ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη το χαρακτήρισε «μέτρο αποτρεπτικό της παραβατικότητας». Εκτιμάται ότι σε πρώτη φάση στη χώρα μας θα χρησιμοποιηθεί μια κάμερα από κάθε διμοιρία των ΜΑΤ και όχι μικροκάμερα στη στολή του κάθε αστυνομικού.
Στην ουσία πρόκειται για μέτρο αναβάθμισης της καταστολής και του φακελώματος. Η στόχευση είναι η αστυνομία να καταγράφει τις κινητοποιήσεις του λαού και να συλλέγει υλικό σε βάρος αγωνιστών του λαϊκού κινήματος, το οποίο θα διαχειρίζεται καταπατώντας ακόμη και τα στοιχειώδη προσωπικά δεδομένα. Οι κάμερες δεν καταργούν, ούτε είναι μέσο ελέγχου της αστυνομικής βίας. Αντίθετα, τη νομιμοποιούν γιατί κάνουν αποδεκτή τη βία του αστικού κράτους, μέσα στο πλαίσιο των αντιδραστικών νόμων που καθορίζει το δόγμα «νόμος και τάξη».

Γιώργος ΠΑΛΙΟΥΡΑΣ
Υποστράτηγος Αστυνομίας ε.α.

Ζούγκλα




Θα αρκούσε μια ενδεικτική μόνο καταγραφή των κλάδων και των χώρων δουλειάς που βρέθηκαν στην επικαιρότητα το τελευταίο διάστημα για να φανεί το μέγεθος της κυβερνητικής κοροϊδίας, ότι η ανάπτυξη φέρνει «περισσότερες και πιο καλοπληρωμένες θέσεις εργασίας», όπως ισχυρίστηκε ο πρωθυπουργός, μιλώντας τις προάλλες στη Βουλή για τα Εργασιακά.
Δεν είναι όμως μόνο οι συμβασιούχοι που απολύονται κατά εκατοντάδες από τα νοσοκομεία, οι εργάτες της ΛΑΡΚΟ και της ΔΕΗ, οι εργαζόμενοι στις τράπεζες, οι εργάτες της Ανακύκλωσης στο Ηράκλειο, στα Λιπάσματα Καβάλας, στην ΕΒΖ. Είναι οι εμποροϋπάλληλοι στα μεγαλοκαταστήματα και στα «εκπτωτικά χωριά», όπου καταργείται οριστικά η αργία της Κυριακής. Είναι οι χιλιάδες νέοι που δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί στον Επισιτισμό - Τουρισμό. Είναι οι εργαζόμενοι σε όλους τους κλάδους, στους οποίους συμπιέζονται ο μέσος μισθός και τα εργασιακά - ασφαλιστικά δικαιώματα, για να πολλαπλασιάζονται τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.
Ολοι όσοι παλεύουν για το μεροκάματο, καμιά σχέση δεν έχουν με τους «ικανοποιημένους εργαζόμενους», χωρίς τους οποίους δεν μπορεί «να υπάρχουν και ακμαίες επιχειρήσεις», όπως ισχυρίστηκε ο Κυρ. Μητσοτάκης στην ομιλία του στη Βουλή, διαφημίζοντας τη «συμφωνία αλήθειας», με την οποία δεσμεύτηκε προεκλογικά στους επιχειρηματικούς ομίλους για μείωση της φορολογίας, διευκολύνσεις στην «επιχειρηματικότητα», πρόσβαση σε ρευστότητα, με την προϋπόθεση ότι θα ...φροντίζουν τους εργαζομένους τους!
Δεν δίστασε μάλιστα να παρουσιάσει τα άγρια μέτρα, με τα οποία εμπλούτισε την αντεργατική φαρέτρα της εργοδοσίας, ως «συμβολή» στην ανάπτυξη των επιχειρήσεων προς όφελος των εργαζομένων και των ανέργων, με το επιχείρημα ότι μπορούν ευκολότερα να προσλαμβάνουν, επειδή ο νόμος τούς δίνει τη δυνατότητα και ευκολότερα να απολύουν!
Η κυβέρνηση της ΝΔ οξύνει την αντεργατική επίθεση και προσφέρει νέα εργαλεία στους ομίλους να εντείνουν την εκμετάλλευση. Η ζούγκλα όμως στην αγορά εργασίας δεν προέκυψε τους τελευταίους εφτά μήνες, όσο κι αν ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ προσπάθησε στην ίδια συζήτηση να παρουσιάσει μαγική εικόνα και να κάνει το μαύρο άσπρο, σε ό,τι αφορά τα αντεργατικά «επιτεύγματα» της δικής του κυβερνητικής θητείας.
Οποια πέτρα κι αν σηκώσεις, θα βρεις από κάτω κι έναν νόμο του ΣΥΡΙΖΑ, που προστέθηκε σ' αυτούς των προηγούμενων κυβερνήσεων και πηγαίνει ένα βήμα πιο πέρα την αντεργατική επίθεση, είτε μιλάμε για τη διάλυση του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας, είτε για τους κλαδικούς μισθούς, είτε για την «ευελιξία» στην αγορά εργασίας, είτε για το δικαίωμα στην απεργία, είτε για τα δουλεμπορικά, είτε, είτε...
Και δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς, αφού τόσο η κυβέρνηση όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αστικά κόμματα παρουσιάζουν την καπιταλιστική ανάπτυξη ως προϋπόθεση για τη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων, κρύβοντας ότι αυτή προϋποθέτει ένταση της εκμετάλλευσης, χειροτέρευση των όρων δουλειάς και αμοιβής, ακόμα και σε χώρους που οι μισθοί εμφανίζονται σχετικά καλύτεροι από τη συντριπτική πλειοψηφία των κλάδων.
Ανεξάρτητα λοιπόν από τις οριακές αυξομοιώσεις στα στατιστικά στοιχεία, που χρησιμοποιούν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ για να συντηρούν τον καβγά του «καταλληλότερου» στην κυβερνητική εναλλαγή, η αλήθεια παραμένει ότι έξι στις δέκα νέες θέσεις εργασίας είναι μερικής, προσωρινής ή εκ περιτροπής εργασίας, ότι ο μέσος μεικτός μισθός στη μερική απασχόληση δεν ξεπερνάει τα 400 ευρώ και ότι στο σύνολο της οικονομίας, οι απολύσεις στη διάρκεια ενός έτους ισούνται με το σύνολο του εργατικού δυναμικού (!) που δείχνει και το μέγεθος της «ευελιξίας» στην αγορά εργασίας.
Αυτή είναι επομένως η ανάπτυξή τους. Κι όπως κι αν την ονομάσουν, «βιώσιμη», «δίκαιη» ή αλλιώς, δεν «συναντιέται» πουθενά με την ανάγκη για σύγχρονα δικαιώματα των εργαζομένων. Αντίθετα, προϋποθέτει το διαρκές πρεσάρισμά τους, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρήσεων. Δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι η κριτική του ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση είναι για την «αποτυχία» της να αυξήσει τους ρυθμούς ανάπτυξης στο ύψος που υποσχόταν προεκλογικά και να εγγυηθεί ότι αυτή θα είναι «διατηρήσιμη».
Με αφορμή και τη σημερινή απεργία, οι εργαζόμενοι καλούνται να δώσουν με τη μαζική συμμετοχή τους μια καθαρή απάντηση στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων κομμάτων του κεφαλαίου, κλιμακώνοντας τον αγώνα για ΣΣΕ με πραγματικές αυξήσεις στους μισθούς, κατάργηση των αντεργατικών νόμων, σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους, μείωση και όχι αύξηση του εργάσιμου χρόνου, σύγχρονα εργασιακά, ασφαλιστικά και συνδικαλιστικά δικαιώματα.

TOP READ