21 Σεπ 2016

Ο μαγικός κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ στην Υγεία


«Το ΕΣΥ δεν κινδυνεύει με κατάρρευση - αντίθετα αντιστράφηκε η συνεχής επί εξαετία περικοπή δαπανών και απώλεια προσωπικού και είναι σε εξέλιξη η πρώτη σοβαρή παρέμβαση ενίσχυσης της δημόσιας περίθαλψης από την αρχή της κρίσης», είπε χτες ο υπουργός Υγείας, Α. Ξανθός, παρεμβαίνοντας στο συνέδριο «HEALTHWORLD 2016», που οργανώνει το Ελληνοαμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο. Σ' άλλο σημείο της παρέμβασής του αναφέρθηκε στην «πολύ μεγάλη τομή στην πολιτική Υγείας, που ήταν η καθολική υγειονομική κάλυψη των ανασφάλιστων πολιτών», τονίζοντας: «Αυτή ήταν μια "μεροληπτική" υπέρ των αδύναμων πολιτική επιλογή, ίσως η πιο κοινωνικά ανακουφιστική παρέμβαση της κυβέρνησης της Αριστεράς». Αμέσως μετά τον υπουργό Υγείας, στο βήμα ανέβηκε ο διευθυντής της Ε' Παθολογικής Κλινικής του «Ευαγγελισμού» και μίλησε για την «κρίση ταυτότητας», που αισθάνεται δουλεύοντας στο μεγαλύτερο νοσοκομείο της χώρας και η οποία συνοδεύεται από ελλείψεις υλικών του ενός ευρώ, όπως τα βαμβάκια και οι γάζες. «Λείπουν, πρόσθεσε, και τα πιαστράκια για τους καθετήρες για να μη σέρνονται οι καθετήρες στο έδαφος και γεμίζουν μικρόβια. Πλήρωσα απ' την τσέπη μου 20 ευρώ για την προμήθειά τους». Κι όταν ο υπουργός είχε αποχωρήσει, στο συνέδριο παρουσιάστηκε μια έρευνα, σύμφωνα με την οποία τον τελευταίο χρόνο δεν μπόρεσαν να έχουν «λήψη θεραπείας» το 42,5% των αρρώστων, επειδή δεν είχαν να πληρώσουν, και ένα ακόμα 17,5% γιατί υπήρχε μεγάλη αναμονή για να κλείσουν ραντεβού. Δηλαδή, το 60% δεν μπόρεσαν να έχουν θεραπεία, για τον απλούστατο λόγο ότι κι αυτή είναι επί πληρωμή, στον μαγικό κόσμο της ...«καθολικής υγειονομικής κάλυψης» που διαφημίζει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Στο ίδιο συνέδριο, αναφερόμενος στην πολιτική φαρμάκου, ο Α. Ξανθός είπε: «Είμαστε σε μια φάση όπου υπάρχει ένα δεδομένο πλαίσιο συμφωνημένο με τους δανειστές, όπου αναγκαστικά μας θέτει περιορισμούς. Οφείλουμε όμως, επιστρατεύοντας όλη την "πολιτική μας ευφυΐα", να μπορέσουμε σε αυτό το πλαίσιο να κάνουμε τις αλλαγές για ένα σχέδιο εθνικής φαρμακευτικής πολιτικής που θα ανταποκρίνεται στην απαίτηση του πολίτη να έχει πρόσβαση στα φάρμακα, να μειώνει σταδιακά την επιβάρυνσή του και να εφαρμόζεται ένας ορθολογικός έλεγχος της δαπάνης». Η πολιτική ευφυΐα της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ εκφράστηκε με την προ ημερών ημερίδα για την παρουσίαση του σχεδίου δράσης με έξι άξονες για την ανάπτυξη της εγχώριας φαρμακοβιομηχανίας. Μόνο που δεν είναι για τις λαϊκές ανάγκες, αλλά για τις απαιτήσεις της βιομηχανίας συνολικά. Είναι μια κίνηση στην ενδεδειγμένη στρατηγική, ώστε η φαρμακοβιομηχανία να αποτελέσει ένα βασικό πυλώνα στην αναπτυξιακή διαδικασία, υπογράμμισε με έμφαση χτες ο πρόεδρος του Ελληνοαμερικανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου. Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση εξαντλεί την πολιτική της «ευφυΐα» στη διαμόρφωση των προϋποθέσεων για την ανάκαμψη της κερδοφορίας των φαρμακοβιομηχάνων...

Ο κλαυσίγελως του περιουσιολογίου

 Ο κλαυσίγελως του περιουσιολογίου


Κατά πάσα πιθανότητα, έχετε ακούσει ότι από τον ερχόμενο Φλεβάρη μπαίνει σε εφαρμογή το "Περιουσιολόγιο". Δηλαδή, του χρόνου θα πρέπει όλοι να δηλώσουμε στο κράτος τα περιουσιακά μας στοιχεία κι από κει και πέρα να το ενημερώνουμε κάθε φορά που αυτά τα στοιχεία αλλάζουν.

Το πώς θα εφαρμοστεί αυτό το πράγμα παραμένει άγνωστο. Αναγκαστικά, βασιζόμαστε στις διάφορες "αποκαλύψεις" των δημοσιογράφων και σε όσα σκόρπια λόγια ξεφεύγουν από τα χείλη των λογής-λογής κυβερνητικών στελεχών και υπαλλήλων. Αν τα βάλουμε όλα αυτά σε μια σειρά, προκύπτει ότι στο περιουσιολόγιο θα πρέπει να δηλώσουμε (α) όλα τα ακίνητά μας, έστω κι αν τα έχουμε ήδη δηλωμένα στο Ε9, (β) όλα τα μεταφορικά μέσα που διαθέτουμε, είτε τα δηλώνουμε ήδη μέσω της δήλωσης φορολογίας εισοδήματος (αυτοκίνητα, σκάφη κλπ) είτε όχι (δίκυκλα), (γ) όλα τα κινητά αντικείμενα αξίας (πίνακες ζωγραφικής, τιμαλφή κλπ) εφ' όσον έχουν συνολική αξία πάνω από 30.000 ευρώ,  (δ) τις πάσης μορφής χρηματικές μας τοποθετήσεις (καταθέσεις, ομόλογα, μετοχές κλπ), (ε) τα μετρητά που βρίσκονται στην κατοχή μας εκτός τραπεζικών λογαριασμών (σε θυρίδες, κάτω από το στρώμα, χωμένα στο μπαούλο, θαμμένα στον κήπο κλπ) εφ' όσον υπερβαίνουν τις 15.000 ευρώ και (στ) ό,τι άλλο νομίζουμε πως έχει κάποια σημαντική αξία.

Big Brother is watching you! Ακόμα και μέσα στο μπαούλο!

Στοιχηματίζω πως, όσοι δεν έχετε μείνει με το στόμα ανοιχτό, έχετε ήδη λυθεί στα γέλια. Κι όμως, η κατάσταση είναι για κλάμματα. Αν ξεχάσουμε ή "ξεχάσουμε" να γράψουμε κάτι και αυτό βρεθεί αργότερα, πλην του προστίμου που θα επιβληθεί, θα κατάσχεται. Κι αν η εφορία εκτιμήσει ότι η συνολική αξία αυτών που θα δηλώσουμε είναι αναντίστοιχα υψηλή προς τα εισοδήματά μας, θα έχει την δυνατότητα να επιβάλει αναδρομικούς φόρους σε βάθος δεκαετίας. Δηλαδή, μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα για όσους στο παρελθόν αγόρασαν κάτι ακριβό με μαύρο χρήμα.

Θα μου πείτε πως καλά να πάθουν όλοι αυτοί που έβγαλαν μαύρο χρήμα και να πληρώσουν για να βάλουν μυαλό. Να πληρώσουν; Χμμμ... Αυτό είναι μια κουβέντα. Κάποια εποχή, θες μαύρο θες άσπρο, έβγαινε χρήμα και δεν είχα πρόβλημα να πάρω δυο βραχιόλια δώρο στην γυναίκα μου ή να αγοράσω έναν Μυταρά σε δημοπρασία (όχι πως μ' άρεσε ο Μυταράς, δηλαδή, αλλά από τότε που τον κρέμασα στο σαλόνι, ανέβηκα στην εκτίμηση πολλών. Τώρα να μου πείτε τι να κάνω, που άλλαξαν οι καιροί, φαλήρισε η βιοτεχνία μου, μείνανε σε μένα ο Μυταράς και στην γυναίκα μου τα βραχιόλια και την βγάζουμε με δυο συντάξεις τού ΟΑΕΕ κι εκείνες κουτσουρεμένες μιας και μου κρατάνε τις εισφορές που δεν πλήρωνα τα τελευταία χρόνια. Πώς θα πληρώσω το πρόστιμο που θα μου ρίξουν λόγω αναντιστοιχίας εισοδήματος και περιουσίας; Δεν θα πληρώσω. Άρα Μυταράς και βραχιόλια κατάσχονται υπέρ πατρίδος.

Με τα "μεταφορικά μέσα" ποιός θα μου πει τι να κάνω; Πόσο να αποτιμήσω εκείνη την C230 που πήρα πριν καμμιά δεκαετία κοψοχρονιά 35 χιλιάρικα (π' ανάθεμα την ώρα και την στιγμή), δήλωσα ότι την πήρα δώδεκα και από πρόπερσι έχω καταθέσει τις πινακίδες της γιατί δεν μπορούσα να την πουλήσω ούτε για πέντε χιλιάδες; Το Ίμπιζα, με το οποίο βολευόμαστε οικογενειακώς κι ας κοντεύει να σκορπίσει, πόσο να πω ότι αξίζει; Και το παπί που το αφήνω ξεκλείδωτο το βράδυ διότι έτσι που έχει καταντήσει το σιχαίνονται και οι κλέφτες, θα με πιστέψουν αν πω ότι δεν πιάνει μία;

Για να μη σας αδικώ, πάντως, οφείλω να παραδεχτώ ότι κάπου βγαίνει και λίγο γέλιο από την όλη φάση. Αλήθεια, θεωρείται τιμαλφές το σκαλιστό ρολογάκι τσέπης που έφερε ο προπάππος μου από την Μικρασία; Μπορεί για μένα να είναι απλώς κειμήλιο που η αξία του δεν αποτιμάται σε χρήμα αλλά πού ξέρω αν σε μια δημοπρασία δεν μπορεί να χτυπήσει δέκα χιλιάρικα; Και ποιός θα μου πει αν αξίζει κάτι εκείνος ο απίθανος μουτζουροπίνακας κάπου απίθανου Μαλέα... Σαλέα... κάπως έτσι, που αγόρασε η γυναίκα μου σε ένα γκαλά και που εγώ δεν θα χαράμιζα ούτε ένα κατοστάρικο για δαύτον; Πόσο να τον αποτιμήσω τον απίθανο; Και πόσο να αποτιμήσω εκείνη την μαχαίρα που, σύμφωνα με την πεθερά μου, ανήκε στον παππού της που πολέμησε με τον Κολοκοτρώνη στα Δερβενάκια;

Αμ το άλλο, με τα εκτός τραπεζών μετρητά τί σας λέει; Να έχεις, ας πούμε, πέντε φράγκα στην καβάντζα και να πρέπει να τα δηλώσεις; Κι άμα αβγατίσουν ή λιγοστέψουν, να πρέπει να κάνεις σχετική δήλωση; Παναπεί, κάθε φορά που θα φεύγει ο ντελιβεράς, θα πρέπει να ενημερώνω το taxisnet ότι τα λεφτά στο πορτοφόλι μου λιγόστεψαν κατά ένα δεκάρικο; Κι άμα κερδίσω τον Μιχάλη στο τάβλι, θα πρέπει να ενημερώσω τον πίνακα "κέρδη από παίγνια" με το τάλληρο που θα του πάρω; Θα μου πείτε να μη τα δηλώσω. Κι άμα με σταματήσει στον δρόμο κανένας εφοριακός για έλεγχο και μου βρει πέντε ευρώ παραπανίσια στην τσέπη; Θα 'ρθείτε εσείς να καθαρίσετε; Ε, ρε, μπερδέματα...

[Από το "Ποντίκι", 24/12/2015]

Ας σοβαρευτούμε λίγο. Αν επαληθευτούν έστω τα μισά από όσα λέγονται και ακούγονται, μπορώ να πω με βεβαιότητα ότι το περιουσιολόγιο θα αποδειχτεί ένα καινοτόμο μέτρο που σχεδιάστηκε για να... μη δουλέψει! Θα παρουσιαστεί ως ρηξικέλευθη προσπάθεια της κυβέρνησης να συλλάβει τον αδήλωτο πλούτο αλλά θα καταντήσει νομιμοποιημένο εργαλείο περαιτέρω επιβολής φόρων.. Χρησιμοποιώ εν γνώσει μου τον όρο "νομιμοποιημένο", διότι η επίσημη προπαγάνδα (φυσικά, με την βοήθεια των πρόθυμων μουμουέδων) θα φροντίσει να πείσει τον κόσμο ότι μ' αυτόν τον τρόπο θα βάλει τους "έχοντες και κατέχοντες" να πληρώσουν "επί τέλους".

Με την πείρα 30+ χρόνων στα φοροτεχνικά πράγματα και με σαφή γνώση περί του τι γίνεται με τις δηλώσεις "πόθεν έσχες", υποψιάζομαι ότι το περιουσιολόγιο θα αποδειχτεί μέτρο κενό ουσίας, φτιαγμένο με τρόπο που να επιτρέπει στην φορολογούσα αρχή να εντοπίζει λάθη και ανακρίβειες, τα οποία θα χρησιμοποιεί ως άλλοθι για να επιβάλλει φόρους, ποινές και πρόστιμα. Αναρωτιέμαι πότε θα καταλάβουν κρατούντες και κρατούμενοι (!!) ότι οποιοδήποτε μέτρο για να λειτουργήσει πρέπει να είναι απλό στην εφαρμογή του και εύκολα ελέγξιμο. Τα περίπλοκα μέτρα δεν παράγουν αποτέλεσμα. Παράγουν κλαυσίγελω.


Υστερόγραφο. Αν υπάρχει κάποιος αναγνώστης που να ζη στην Γερμανία, θα ήθελα να επιβεβαιώσει ή να ακυρώσει την πληροφορία μου ότι εκεί εξακολουθεί μεν να ισχύει τυπικά το περιουσιολόγιο αλλά φόρος περιουσίας έχει να εισπραχτεί από το 1996 (!), λόγω μιας απόφασης περί αντισυνταγματικότητος που έβγαλε το ανώτατο συνταγματικό δικαστήριο της χώρας. Έτσι, για να ξέρουμε αν αληθεύει το ότι ο
Σώυμπλε μας έβαλε να εφαρμόσουμε ένα μέτρο που στον τόπο του κρίθηκε αντισυνταγματικό. 

Η Πολωνία και εμείς

 Η Πολωνία και εμείς

Τις προάλλες ένας σφος μου ζήτησε να του δώσω, αν γνωρίζω, μια λίστα σχετικά με την Πολωνία, από την εποχή του Πιλσούδσκι ως τις ανατροπές του 89' και κατά προτίμηση (όχι απαραίτητα) από τη δική μας σκοπιά, αφού την άλλη (που είναι βασικά μία μες στην πολλαπλότητά της) μπορείς να τη βρεις παντού, εύκολα. Κι επειδή η συλλογική δουλειά φέρνει σχεδόν πάντα καλύτερα αποτελέσματα από έναν κόκορα που λαλεί να ξημερώσει, προέκυψε αυτή η ανάρτηση. Η κε του μπλοκ σημειώνει ενδεικτικά μια πρόχειρη λίστα από την ελληνική βιβλιογραφία (αυτήν ξέρω, αυτήν εμπιστεύομαι που λέει το σλόγκαν) κι οι σφοι αναγνώστες μπορούν να τη συμπληρώσουν με ό,τι παραπάνω γνωρίζουν.

Αφορμή για τη σημερινή ανάρτηση, θα μπορούσε να είναι κι αυτή η είδηση για την πολωνική κυβέρνηση που δεν περιορίζεται στην απαγόρευση των κομμουνιστικών συμβόλων, αλλά σκοπεύει να ποινικοποιήσει ακόμα και την ιστορική μνήμη.

Έχουμε και λέμε λοιπόν, καταρχάς για το στρατιωτικό νόμο του 81'.
Η επίσημη θέση του κόμματος εκφράστηκε τότε από τον εκκολαπτόμενο θεωρητικό και ιδεολογικό στέλεχος της ΚΕ, Νίκο Κοτζιά. Δεν έχω πρόχειρο το βιβλιαράκι, για να παραθέσω κάνα μαργαριτάρι-απόσπασμα, αλλά είναι σίγουρο πως ο ίδιος θα αποκήρυσσε τα γραφόμενά του και τα συμπεράσματα στα οποία κατέληγε τότε, ενώ κι εμείς τα διαβάζουμε κριτικά και μάλλον δε θα τα προσυπογράφαμε πλήρως, καθώς έχουμε διαφορετική θεωρητική οπτική σε κάποια ζητήματα σοσιαλισμού και πτυχές της πείρας της οικοδόμησης.


Αξίζει να σημειωθεί τότε πως κατά τα Πολωνικά, ο κομματικός μηχανισμός δέχτηκε ένα σημαντικό πλήγμα, καθώς σύμφωνα με τα απομνημονεύματά του, στο "προχωρώντας και αναθεωρώντας" (ίσως ο μοναδικός που φέρει με τόση περηφάνια τον τίτλο του αναθεωρητή -μαζί με το Ραφαηλίδη, αλλά από τελείως διαφορετική σκοπιά), ο Νίκος Μπίστης αποχώρησε από το κόμμα, αμέσως μετά από τα γεγονότα στην Πολωνία, που δε θα μπορούσε να σταθεί και να τα δικαιολογήσει στο Δικηγορικό Σύλλογο. Να πώς κατέληξε στα 31 προς 32 του στο εσωτερικού, αρχίζοντας τη μεγάλη καριέρα του πολιτικού γυρολόγου.
Ο Κοτζιάς θα ακολουθούσε μια επταετία (και μια Αλλαγή) αργότερα, αλλά δε θα έφτανε ούτε τις μισές ομάδες, μέχρι να πάρει κάποιον (υπουργικό) τίτλο.

Ο Μπιτσάκης που έκανε παρόμοια διαδρομή, σε διαφορετικούς χρόνους βέβαια, από το ΚΚΕ στο Ναρ και από εκεί στην αγκαλιά του (νέου) ΠαΣοΚ και τις αυταπάτες της ΠΦΑ, έγραψε το 91' το βιβλίο "ένα φάντασμα πλανάται", που έμοιαζε περισσότερο με αλμανάκ-χρονικό και συλλογή άρθρων ή ως μια εσπευσμένη (και μάλλον εμπορική) αγωνία να τοποθετηθεί στα γεγονότα όσο αυτά εξελίσσονταν (έχοντας σαφώς κριθεί), με συνέπεια να αναπαραγάγει αρκετά αστικά κλισέ του συρμού, παρά να προχωρήσει σε μια θεωρητική ερμηνεία της πραγματικότητας.

Ένα από τα πρώτα κεφάλαια του βιβλίου είναι αφιερωμένο στις εξελίξεις στην Πολωνία και τις υπόλοιπες ΛΔ/ΣΔ, που έχει τουλάχιστον χρήσιμα ιστορικά στοιχεία κι ενδιαφέρουσες παραθέσεις από τον Τύπο. Το εντυπωσιακό είναι πως είκοσι χρόνια μετά, προχώρησε στην επανέκδοση του βιβλίου, χωρίς να νιώσει την ανάγκη να προσθέσει ή να αλλάξει τίποτα (παρά μόνο να αφαιρέσει το κεφάλαιο της κριτικής στο ΚΚΕ, που σήμερα θα εξέθετε μάλλον τον ίδιο). Θα μου πεις βέβαια, τι πιο εντυπωσιακό από τη δική του οβιδιακή μεταμόρφωση και μετακίνηση προς το Σύριζα -αν και μετά το δημοψήφισμα αγνοούνται τα ίχνη του. Ή μήπως όχι...;

Πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία δίνει και το βιβλίο "η νίκη" του Πίτερ Σβαρτς που εντάσσει την Πολωνία και την αδρή χρηματοδότηση της Αλληλεγγύης από τη Δύση, στα πλαίσια της συνολικής στρατηγικής των ΗΠΑ, κατά τη δεκαετία με τις βάτες, να πετύχουν καίρια, αποφασιστικά ρήγματα στο σοσιαλιστικό συνασπισμό.

Υπάρχει επίσης το "κουβεντιάζοντας στην Πολωνία" (ένα χρόνο μετά από το "κουβεντιάζοντας στο Κρεμλίνο) του Γιάννη Καψή, διευθυντή των Νέων τότε και πατέρα των δύο γνωστών, σύγχρονων Καψήδων. Μόνο που κάθε εποχή έχει το ΠαΣοΚ και τον Καψή που της αξίζει κι εκείνη την εποχή το φρεσκοεκλεγμένο ΠαΣοΚ έπαιζε περίτεχνα το φιλοσοβιετικό χαρτί κι ήταν η μόνη δυτική χώρα, αν δεν κάνω λάθος, που δεν είχε καταδικάσει την επιβολή στρατιωτικού νόμου και την κυβέρνηση του Γιαρουζέλσκι.

Αν ο Καψής κουβεντιάζει με τα υψηλόβαθμα στελέχη της κάθε πλευράς (εκτός από τους βασικούς πρωταγωνιστές, δηλ το Γιαρουζέλσκι και το Βαλέσα) το βιβλίο του Γ. Γάτου (Πολωνία από την αρχή) θυμάμαι να εστιάζει στην καθημερινότητα του πολωνικού λαού, που δε φαίνεται να επηρεάστηκε δραματικά από τον (κάπως ιδιότυπο και διαφορετικό από τα δικά μας δεδομένα) στρατιωτικό νόμο.

Στη σχετική βιβλιογραφία, μπορούμε να συμπεριλάβουμε και το κεφάλαιο για το Κατίν, από την μπροσούρα του Β. Σαμαρά -που δημοσιεύτηκε εδώ πριν από λίγες μέρες- καθώς και την πλούσια, σχετική αρθρογραφία (σε κομματικά έντυπα κι όχι μόνο).

Υπάρχει επίσης μια συλλογή λόγων κι ομιλιών του Γιαρουζέλσκι, που κυκλοφόρησε στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Ειρήνη και σίγουρα δεν είναι το πιο συναρπαστικό ανάγνωσμα που υπάρχει, αλλά μπορεί να βρει κανείς πολλά κι ενδιαφέροντα πίσω από τις γραμμές και τις επίσημες διατυπώσεις. Υπόψη πως το συγκεκριμένο εκδοτικό είχε κι άλλες αντίστοιχες εκδόσεις, πχ για το Χόνεκερ, τον Ζίβκοφ, κτλ, και μάλιστα μία από αυτές (νομίζω του Χόνεκερ) είχε και πρόλογο από τον Ανδρέα -που ήξερε, όπως είπαμε, να παίζει πολύ καλά το φιλοσοβιετικό χαρτί.

Στα ελληνικά κυκλοφορεί και μια αυτοβιογραφία του Βαλέσα με τον τίτλο "ένας δρόμος ελπίδας" (η ελπίδα έρχεται, λέμε) που κυκλοφόρησε πριν από τις ανατροπές του 89', αλλά δεν έχει ενδιαφέρον και ζουμερά στοιχεία. Καθώς και (τουλάχιστον) μία συλλογή κειμένων, άρθρων και συνεντεύξεών του, όπως αυτή στην οποία παρουσιάζεται ένθερμος υπερασπιστής του σοσιαλισμού και της ανανέωσής του (σε ένα σχεδόν καλτ διαμαντάκι).

Στην ευρύτερη κατηγορία Πολωνία (χωρίς άμεση σχέση με το θέμα μας) θα έβαζα και το βιβλίο του θρυλικού σαγόνια Γιάτσεκ Γκμοχ, του μοναδικού προπονητή που οδήγησε στον τίτλο επαρχιακή ομάδα, "έξι χρόνια στο Ελλάντα", που σατιρίζει τη δική του αδυναμία να μάθε καλά ελληνικά, όσα χρόνια κι αν παρέμεινε στο Ελλάντα. Και το οποίο το είχα σταμπάρει κάποτε στο παλαιοπωλείο στη Βικτώρια, αλλά τσιγκουνεύτηκα τότε τα δύο ευρώ (λες να μην αξίζει, κτλ) και την επόμενη μέρα το είχε πάρει κάποιος άλλος.


Αυτή είναι μια πρώτη ενδεικτική λίστα, όπως είπαμε, που μπορεί να εμπλουτιστεί με τη δική σας συμβολή και τις προτάσεις σας, που μπορούν να συμπληρώσουν και το δικό μου κενό στην ξενόγλωσση βιβλιογραφία. Κάθε βοήθεια ευπρόσδεκτη.

Η διαφορά του Ανθρώπου απο τον Φασίστα

 Η διαφορά του Ανθρώπου απο τον Φασίστα





Ποια είναι η διαφορά ενός Ανθρώπου από ένα Φασίστα στην αντιμετώπιση των χιλιάδων εγκλωβισμένων και κατατρεγμένων προσφύγων ; Ο Άνθρωπος αποκαλύπτει και καταγγέλλει τους κύριους υπεύθυνους με την δράση των οποίων αυτοί οι άνθρωποι ξεσπιτώθηκαν και παράλληλα βοηθώντας τους όσο μπορεί απαιτεί οι κατατρεγμένοι να προωθηθούν στις χώρες που αυτοί νομίζουν οτι θα προστατευτούν βάση της διεθνής σύμβασης της Γενεύης !
Ο Φασίστας κυνηγάει τα ίδια τα θύματα τους πρόσφυγες και όχι μόνο δεν διαμαρτύρεται για τους υπεύθυνους που αυτοί οι άνθρωποι ξεσπιτώθηκαν όχι μόνο τους καλύπτει αλλά συνεχίζει το ίδιο το έργο τους ! 
Οι ιμπεριαλιστές με τις επεμβάσεις και τους πολέμους οι καπιταλιστικές ενώσεις με τις αποφάσεις εγκλωβισμού χιλιάδων προσφύγων και οι φασίστες με τα πογκρόμ ενάντια στους πρόσφυγες είναι ένα και το αυτό !


Κωστας Μπουρχας






Οταν η ΕΕ σχεδιάζει την ενιαία στρατιωτική της ενίσχυση


Στην κοινή συνέντευξη Τύπου με την Αγκ. Μέρκελ, στο τέλος της άτυπης Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στην Μπρατισλάβα, ο Φρ. Ολάντ μίλησε για προτεραιότητα στην ασφάλεια, δηλώνοντας: «Η ασφάλεια είναι πάνω από όλα προστασία των εξωτερικών συνόρων». Η Γαλλία «καταβάλλει τη βασική προσπάθεια για την ευρωπαϊκή άμυνα», αλλά «δεν μπορεί να το κάνει μόνη της. Αν οι ΗΠΑ επιλέξουν να απομακρυνθούν, η Ευρώπη πρέπει να είναι σε θέση να αμυνθεί από μόνη της». Η Αγκ. Μέρκελ είπε για το ίδιο ζήτημα: «Χρειαζόμαστε περισσότερη συνεργασία, ειδικά στον τομέα της άμυνας». Σύμφωνα με το ΑΠΕ, Γερμανία - Γαλλία παρουσίασαν κοινή πρωτοβουλία για την κοινή ευρωπαϊκή άμυνα.
Η Κομισιόν έχει προτάσεις για «κοινούς στρατιωτικούς πόρους», «ενιαίο στρατιωτικό επιτελείο» και «ευρωπαϊκό ταμείο για την έρευνα και την καινοτομία στην αμυντική βιομηχανία». Ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν, Γίρκι Κατάινεν, σε συνέντευξή του στους «Financial Times», μίλησε για σχέδιο της Κομισιόν για την έκδοση «ευρωπαϊκών αμυντικών ομολόγων», για ενίσχυση της αντιτρομοκρατικής τους άμυνας και των εξωτερικών συνόρων. Ορισμένα από τα όπλα, όπως μη επανδρωμένα αεροσκάφη, μέσα για την αντιμετώπιση κυβερνοεπιθέσεων, πλοία, θα χρησιμοποιούνται από κοινού. Και μίλησε για ευρωπαϊκό ταμείο για την άμυνα, για αγορά οπλικών συστημάτων που θα ανήκουν στην ΕΕ.
Ολα δε αυτά, όταν σχεδόν όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ είναι και κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ, ιδιαίτερα δε τα ηγετικά, Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία κ.λπ.
Γίνεται, επομένως, φανερό ότι η ΕΕ, ως διακρατική ιμπεριαλιστική ένωση, δρομολογεί την εξασφάλιση ικανότητας αυτοτελούς πολεμικής δράσης. Ολα τα παραπάνω είναι δείκτες οξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Οι ίδιες οι εστίες κρίσεων και ιμπεριαλιστικών πολέμων αποκαλύπτουν του λόγου το αληθές. Εστίες όξυνσης όπως Ουκρανία, Ανατολική Μεσόγειος και Μέση Ανατολή, Βόρεια και Υποσαχάρεια Αφρική. Ηδη, η Γαλλία συμμετέχει στον πόλεμο στη Συρία, η Γερμανία, με αφορμή το Προσφυγικό, αναβαθμίζει τις σχέσεις με την Τουρκία, κάνοντας σκαλοπάτι για συμμετοχή στην ιμπεριαλιστική δράση στην περιοχή ενώ εχει ανοίξει το ζήτημα της αναβάθμισης της στρατιωτικής της δύναμης.
Την ίδια στιγμή παρά τις προσπάθειες συμφωνιών οξύνονται οι αντιθέσεις των ΗΠΑ με τη Ρωσία, ενώ δραστηριότητα εμφανίζει και η Κίνα (κοινές στρατιωτικές ασκήσεις με Ρωσία στη Μεσόγειο, αλλά και ενδιαφέρον για Συρία με πρόσχημα τους Ουιγούρους, μουσουλμάνικους πληθυσμούς στα εδάφη της που προβάλλει ότι έχουν σχέση με την τρομοκρατία και το ISIS). Αλλωστε, το 50% του πετρελαίου που χρειάζεται το αγοράζει από την περιοχή. Η Κίνα ετοιμάζεται να αναβαθμίσει τη στρατιωτική της παρουσία στην Αφρική.
Γαλλία και Γερμανία αναζητούν δρόμους ενίσχυσης των μονοπωλίων τους στην παγκόσμια αγορά σε συνθήκες οικονομικής επιβράδυνσης, που οξύνει τους ανταγωνισμούς. Οι ανταγωνισμοί Γερμανίας - ΗΠΑ σε όλη την περίοδο της οικονομικής κρίσης είναι παροιμιώδεις. Το τελευταίο μόνο παράδειγμα του τεράστιου προστίμου των 14 δισ. δολαρίων των ΗΠΑ στην Ντόιτσε Μπανκ, αλλά και το πρόστιμο των 13 δισ. ευρώ για φοροδιαφυγή στην «Αpple» από την Κομισιόν, (και η Γερμανία διερευνά ζητήματα για προνομιακή σχέση της «Αpple» σε σχέση με ανταγωνιστές της στη γερμανική αγορά), αυτό δείχνουν.
Φαίνεται ότι η αξιοποίηση της ΕΕ ως οντότητας, σε όφελος των μονοπωλίων τους στο διεθνή ανταγωνισμό απασχολεί Γερμανία και Γαλλία. Ομως υπάρχει και ο μεταξύ τους ανταγωνισμός. Ανταγωνισμοί οξύνονται και στο πλαίσιο της ΕΕ, εκφράζονται και στο ΝΑΤΟ. Για παράδειγμα, τα κράτη του Βίζεγκραντ όπως αποκαλούνται (Πολωνία, Ουγγαρία, Τσεχία, Σλοβακία), οξύνουν την αντιπαράθεση στην ΕΕ, ζητώντας περισσότερη «εθνική αυτοτέλεια», ενώ την ίδια ώρα αναζητούν ενίσχυση της παρουσίας του ΝΑΤΟ στα σύνορα με τη Ρωσία και ενάντιά της, όταν Γερμανία και Γαλλία αναζητούν δρόμους άμβλυνσης της αντιπαράθεσης με τη Ρωσία, σε αντίθεση με τις ΗΠΑ, γιατί έχουν ανεπτυγμένες οικονομικές σχέσεις, πρώτ' απ' όλα ενεργειακές. Η δε προβολή από τον Φρ. Ολάντ της άποψης ότι «αν οι ΗΠΑ επιλέξουν να απομακρυνθούν, η Ευρώπη πρέπει να είναι σε θέση να αμυνθεί από μόνη της» δείχνει τέτοιους ανταγωνισμούς.
Βεβαίως, η Γαλλία είναι πυρηνική δύναμη. Αλλά και η Γερμανία ενισχύεται στρατιωτικά. Θυμίζουμε τη «Λευκή Βίβλο για τη γερμανική ασφάλεια και το μέλλον των Ενόπλων Δυνάμεων της Γερμανίας». Στον πρόλογο γράφει η Γερμανίδα καγκελάριος, Αγκ. Μέρκελ: «Ο κόσμος του 2016 είναι αναστατωμένος (...) Η ειρήνη και η σταθερότητα δεν είναι κάτι δεδομένο ακόμα και για την Ευρώπη. (...) Το οικονομικό και πολιτικό βάρος της Γερμανίας σημαίνει ότι είναι καθήκον μας να αναλάβουμε ευθύνες για την ασφάλεια της Ευρώπης».Στο όνομα της «ασφάλειας» Γερμανίας και Ευρώπης, δηλαδή της προάσπισης των συμφερόντων του γερμανικού κεφαλαίου, χρειάζεται πολεμική ετοιμότητα και δράση, άρα ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Ο δε σοσιαλδημοκράτης υπουργός Εξωτερικών, Β. Σταϊνμάγερ, στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης υπεραμύνθηκε της ανάγκης «η Γερμανία να αποκτήσει ενεργότερο ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις (...) με μεγαλύτερες δυνάμεις σε διάφορες στρατιωτικές επεμβάσεις», υποστηρίζοντας ότι «η Γερμανία πρέπει επιτέλους να πάρει διαζύγιο από τις "ενοχές" του Β' Παγκοσμίου Πολέμου».
Μετά απ' όλ' αυτά έχουμε νέα κλιμάκωση με τα σχέδια της ΕΕ για «ενιαία αμυντική στρατηγική». Μόνο που όλ' αυτά αντικειμενικά κάνουν πιο ορατο το κίνδυνο ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου. Απαιτείται λοιπόν προετοιμασία της εργατικής τάξης, του λαού κάθε χώρας να μην μπει κάτω από τις σημαίες της αστικής της τάξης σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο, αλλά να οργανώσουν τη δικιά τους πάλη ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου που οδηγεί σε σφαγή τους λαούς μεταξύ τους, για το αβγάτισμα των κερδών του.

Τα μικρόβια του φασισμού στη σοσιαλδημοκρατία

 Τα μικρόβια του φασισμού στη σοσιαλδημοκρατία



Αφίσα του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας που κυκλοφόρησε στις εκλογές του 1920, γράφει: «Οι ψηφοφόροι υιοθετούν τη στάση σας! Δικτατορία των τραπεζιτών ή δικτατορία των εργαζομένων;»



Ο Φασισμός δεν έλκει μόνο ιστορικά την προέλευσή του κατά κύριο λόγο από τη σοσιαλδημοκρατία, υπό την έννοια ότι πολλοί εκ των βασικών ηγετών του προέρχονται από το συγκεκριμένο χώρο: ο Μουσολίνι, πρώην εκδότης της«Avanti», επίσημου οργάνου των Ιταλών σοσιαλιστών, ο Πιλσούντσκι, πρώην ηγέτης του Πολωνικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, ο Μόσλι, πρώην υπουργός στη δεύτερη κυβέρνηση των Εργατικών, με πρωθυπουργό τον ΜακΝτόναλντ.
Ο φασισμός εκπορεύεται ιδεολογικά κυρίως από τις τακτικές στις οποίες έχει ήδη καταλήξει η σοσιαλδημοκρατία.
Αναζητώντας τα ίχνη του
Είναι εφικτή η απόπειρα να ανακαλύψει κανείς πρώιμα ίχνη και τάσεις στις προπολεμικές μη μαρξιστικές μορφές σοσιαλισμού, τα οποία ήδη υπαινίσσονταν απόψεις που αργότερα αποτέλεσαν συστατικά του φασισμού: Λόγου χάρη, ο «εθνικού» τύπου σοσιαλισμός του Λασάλ (οι βουλευτές του λασαλικού κόμματος, σημειωτέον, ψήφισαν τις πολεμικές πιστώσεις του 1870, εν αντιθέσει με την αποχή των μαρξιστών), οι πρωσικές τάσεις και η ερωτοτροπία με τον Βίσμαρκ, τα πιστωτικά σοφίσματα του Προυντόν και η αντίθεσή του στην ταξική πάλη, η λατρεία της βίας από τον Σορέλ, «οι κοινωνικοί μύθοι» για τη μαζική παραπλάνηση και η αόριστη αποκήρυξη της δημοκρατίας, η συνδικαλιστική λατρεία των «επαγγελματικών» διαχωριστικών γραμμών, η φαβιανή εξύμνηση του υπερταξικού κράτους. Ο ήδη προϋπάρχων κοινωνικός σοβινισμός του Χάιντμαν και η μεγάλη ναυτική αναταραχή. Οι φασίστες συγγραφείς αναζητούν τους πνευματικούς προγόνους τους σε τρεις βασικές πηγές: Στον Ματσίνι1 (ο παλιός φιλελεύθερος δημοκράτης θα έβγαινε από τον τάφο του), στον Προυντόν και τον Σορέλ2. Ωστόσο, αυτό αποτελεί απλή μυθοπλασία. Ο φασισμός είναι, ουσιαστικά, προϊόν της μεταπολεμικής γενικής κρίσης του καπιταλισμού και δεν έχει κανέναν πνευματικό πρόγονο. Ο φασισμός είναι, στην πράξη, η αποβολή που απορρέει από την αποτυχημένη κυοφορία της προλεταριακής κοινωνικής επανάστασης.

Ιδεολογικές συνάφειες





Χίτλερ - Χίντεμπουργκ. Ο στρατάρχης Χίντεμπουργκ είχε εκλεγεί πρόεδρος της Δημοκρατίας και με τις ψήφους των σοσιαλδημοκρατών
Από το 1914, όταν η σοσιαλδημοκρατία εγκατέλειψε ευθέως το μαρξισμό και το διεθνισμό, άρχισαν να εμφανίζονται τα συναφή με το φασισμό χαρακτηριστικά ιδεολογικά ρεύματα. Τυχόν μελέτη των κυριότερων ακραίων εκφράσεων που διατύπωσαν οι σοσιαλιστές υπέρμαχοι του πολέμου, ειδικότερα οι Λενς, Πάρβους και Κούνοφ στη Γερμανία, ο Ερβέ στη Γαλλία ή ο Μπλάτσφορντ στην Αγγλία, θα αποκάλυπτε πολλές εντυπωσιακές ομοιότητες με το μετέπειτα φασισμό. «Σε αυτόν τον παγκόσμιο πόλεμο», έγραψε ο Λενς το 1916, «η Γερμανία ολοκληρώνει την επανάστασή της» (χαρακτηριστική η αναφορά στην «επανάσταση» για να καλυφθεί η πιο ακραία δικτατορία των μονοπωλίων και ο σοβινισμός), «στην κεφαλή της Γερμανικής Επανάστασης στέκει ο Μπέθμαν-Χόλβεγκ3». Ο Κούνοφ δήλωσε ότι η σοσιαλδημοκρατία πρέπει να προσαρμοστεί στον ιμπεριαλισμό και να απαλλαγεί από τα υπολείμματα της φιλελεύθερης - δημοκρατικής ιδεολογίας αναφορικά με το «δικαίωμα των εθνών στην πολιτική ανεξαρτησία». «Η Αγγλία στον πόλεμο», έγραψε ο σοσιαλιστής υπέρμαχος του πολέμου Χένις, «αντιπροσωπεύει την οπισθοδρόμηση, ενώ η Γερμανία την αξιακή αρχή της επανάστασης». Ολα αυτά αποσαφηνίζουν τη χρήση της «επαναστατικής» φρασεολογίας και της αποκήρυξης των απαρχαιωμένων «φιλελεύθερων - δημοκρατικών» προκαταλήψεων προκειμένου να καλυφθεί, στην πράξη, η πλήρης δουλική υποταγή στο μονοπωλιακό καπιταλισμό και το σοβινισμό. Η άρνηση του διεθνισμού, η διακήρυξη της ταξικής ενότητας ή της «ιερής ανακωχής» και η υπηρέτηση του καπιταλιστικού κράτους στο όνομα της «σοσιαλιστικής» ή της «επαναστατικής» φρασεολογίας, όλα αυτά αποτελούν την κοινή αφετηρία της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας από το 1914 και, σε μια πιο εξελιγμένη μορφή, του φασισμού.
Γόνιμο έδαφος




Ο Μπενίτο Μουσουλίνι κρατούμενος από την ελβετική αστυνομία το 1903 την περίδο που ήταν σοσιαλδημοκράτης
Ωστόσο, η μεταπολεμική περίοδος είναι η εποχή που η σοσιαλδημοκρατική ιδεολογία μετατρέπεται σε πραγματικά γόνιμο έδαφος για την ανάπτυξη του φασισμού. Η σοσιαλδημοκρατία ανέκυψε από τον πόλεμο με δυο πολύ εμφανή χαρακτηριστικά: Πρώτον, τη στενή ταύτιση κάθε κόμματος με το «εθνικό», δηλαδή ιμπεριαλιστικό, κράτος και την άρνηση κάθε μορφής διεθνισμού εκτός του επίσημου «διαύλου επικοινωνίας» σε ανώτατο επίπεδο, δεύτερον, την ταξική συνεργασία, με τη μορφή των υπουργικών συμμαχιών και των συνδικαλιστικών συνεργασιών, για τη συμβολή στην επίτευξη της καπιταλιστικής ευμάρειας ως τον απαραίτητο όρο για την ευημερία της εργατικής τάξης. Θα καταστεί εμφανές ότι αυτές οι βασικές αρχές ήδη εγγίζουν εκείνες του «εθνικοσοσιαλισμού».
Η σοσιαλδημοκρατία, μετά από τον πόλεμο, ήρθε αντιμέτωπη με δυο στόχους: Πρώτον, να νικήσει την επανάσταση της εργατικής τάξης, δεύτερον, να βοηθήσει στην ανοικοδόμηση της κατακερματισμένης καπιταλιστικής δομής. Ο πρώτος έφερε τη σοσιαλδημοκρατική ηγεσία σε στενή συμμαχία με τους αντιδραστικούς στρατοκρατικούς κύκλους της Λευκής Φρουράς και την εκπαίδευσε να αναλαμβάνει την κυβερνητική ευθύνη στις δολοφονίες των μαχητικών εργατών. Ο δεύτερος στόχος της καπιταλιστικής ανοικοδόμησης, όταν έκλεισε η περίοδος των εμφυλίων που ξέσπασαν αμέσως μετά από τον πόλεμο, απαίτησε την πιο στενή συνεργασία της σοσιαλδημοκρατίας και των συνδικάτων με το μονοπωλιακό καπιταλισμό.
Νέα θεωρητική βάση




1919 σύλληψη «Σπαρτακιστή» από την Ράιχσβερ της σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης
Η συνεργασία της σοσιαλδημοκρατίας με τον καπιταλισμό, κατά την περίοδο της ανοικοδόμησης και σταθεροποίησης, απαίτησε την ανάπτυξη μιας αντίστοιχης νέας ιδεολογίας. Η κυρίαρχη ιδεολογία από την εποχή του πολέμου, για τον «εθνικό κίνδυνο» και την αναγκαία ενότητα για την αντιμετώπιση του «κοινού εχθρού», δεν εξυπηρετούσε πλέον εν καιρώ ειρήνης. Στην περίοδο της ανοικοδόμησης και της σταθερότητας, ήταν αναγκαία η δημιουργία μιας νέας θεωρητικής βάσης. Η κατάρρευση του καπιταλισμού, όπως υποστήριζαν, δεν ήταν προς το συμφέρον της εργατικής τάξης, η εργατική τάξη απαιτούσε έναν ακμάζοντα καπιταλισμό ως βάση για την άνοδο του σοσιαλισμού, «δεν έχει νόημα να κοινωνικοποιείς τη μιζέρια» δήλωνε ο Κάουτσκι, καταδεικνύοντας την «οικονομική καταστροφή» της Ρωσίας ως προειδοποίηση των συνεπειών που θα είχε ο άλλος δρόμος. Ο καπιταλισμός δεν είχε ακόμα εξαντλήσει τα όρια της ανάπτυξής του, είχε μπροστά του ακόμα την εξέλιξη προς μια νέα ανθηρή περίοδο του «οργανωμένου καπιταλισμού», αυτός ήταν ο δρόμος προς το σοσιαλισμό. Καθήκον των εργατών ήταν να βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση του καπιταλισμού, στην αύξηση της παραγωγής και στην ανάπτυξη του νέου εξορθολογισμένου «οργανωμένου καπιταλισμού», με αυξανόμενη συμμετοχή σε οικονομικό επίπεδο μέσω των συνδικάτων («οικονομική δημοκρατία», Μοδισμός) και σε πολιτικό με την είσοδο της σοσιαλδημοκρατίας στην κυβέρνηση, αυτός ήταν ο πραγματικός δρόμος ανάπτυξης, εν αντιθέσει με τις «καταστροφικές» πολιτικές του κομμουνισμού. Κατά την περίοδο της σταθεροποίησης, του εξορθολογισμού και της βραχύβιας διετούς άνθησης μεταξύ 1927-1929, αυτή η νέα ιδεολογία της σοσιαλδημοκρατίας έφτασε στο απόγειό της.


Υποταγή στις ανάγκες του καπιταλισμού

Ο μαρξισμός άρχισε, λίγο ως πολύ, να εξοστρακίζεται ανοιχτά, κυρίως από την ηγεσία των συνδικάτων, αν και επισήμως παρέμενε στο πρόγραμμά τους. Ο Τάρνοφ, κορυφαίος Γερμανός συνδικαλιστής θεωρητικός, υποστήριξε ρητά στο Συνέδριο της Γερμανικής Ομοσπονδίας Εργατικών Συνδικάτων στο Μπρέσλαου ότι:
«Ο μαρξισμός, ως η κορυφαία ιδεολογία του κινήματος της εργατικής τάξης, έχει ξεπεραστεί. Ομως, το πραγματικά ισχυρό μαζικό κίνημα δεν μπορεί να υπάρχει χωρίς αντίστοιχη ιδεολογία και συνεπώς εμείς, οι ηγέτες των συνδικάτων, πρέπει να δημιουργήσουμε μια καινούργια».
Η ουσία της «καινούργιας ιδεολογίας» ήταν, στην πραγματικότητα, η πάλαι ποτέ προμαρξιστική (αρχικά φιλελεύθερη, αργότερα φαβιανή και τελικά φασιστική) θεωρία της ταύτισης των συμφερόντων της εργατικής τάξης με εκείνα του καπιταλισμού. Οπως δήλωσε ακόμα ένας κορυφαίος θεωρητικός των γερμανικών συνδικάτων:
«Δεν πρέπει να διαφεύγει σε κανέναν ότι η εργατική τάξη είναι μέρος του καπιταλιστικού συστήματος, η καταστροφή του οποίου σημαίνει και τη δική της καταστροφή, συνεπώς, το μεγάλο ιστορικό καθήκον της εργατικής τάξης είναι να επιτύχει, με τον καθορισμό της θέσης της στο εν λόγω σύστημα, την καλυτέρευση της συνολικής κοινωνικής δομής, η οποία, επίσης, αντιστοιχεί στην καλυτέρευση της δικής της κοινωνικής κατάστασης».
Τον ίδιο τρόπο σκέψης εξέφρασε το Γενικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας Βρετανικών Συνδικάτων στην αναφορά του, στο Συνέδριο του Σουόνσι, το 1928, στο σημείο όπου ανέλυε τις τρεις προοπτικές των συνδικάτων, υποστηρίζοντας την τρίτη (τη γραμμή του Μοδισμού υπέρ της συνεργασίας με τον καπιταλισμό) ως την καλύτερη:
«Η τρίτη προοπτική σημαίνει για το συνδικαλιστικό κίνημα την τολμηρή παραδοχή ότι δεν το απασχολεί μόνο η ευημερία της βιομηχανίας, αλλά ότι θα αρθρώσει λόγο για την πορεία που αυτή ακολουθεί, ώστε να ασκήσει επιρροή στις νέες εξελίξεις που λαμβάνουν χώρα. Η καταληκτική πολιτική του κινήματος μπορεί να φανεί πολύ πιο χρήσιμη σε μια αποδοτική βιομηχανία από ό,τι σε μια παρατημένη και τα συνδικάτα μπορούν να χρησιμοποιήσουν την ισχύ τους για να προωθήσουν και να καθοδηγήσουν την επιστημονική αναδιοργάνωση της βιομηχανίας καθώς και να αποκτήσουν υλικά πλεονεκτήματα από την εν λόγω διαδικασία».

Βαφτίζοντας κρατικομονοπωλιακές ρυθμίσεις ως «σοσιαλισμό»

Η σοσιαλδημοκρατία και τα συνδικάτα που έχει υπό τον έλεγχό της μετατρέπονται, σύμφωνα με τη θεωρία της, σε συστατικά στοιχεία της σύγχρονης καπιταλιστικής οργάνωσης και του καπιταλιστικού κράτους (στην πραγματικότητα, οι Ουέμπ4 είχαν επεξεργαστεί πλήρως το εν λόγω ζήτημα στη θεωρία που ανέπτυξαν, πολύ πριν τον πόλεμο, η οποία διατρέχει τόσο το βιβλίο τους «Η Ιστορία του εργατικού συνδικαλισμού» όσο και το σύνολο του έργου τους). «Η σοσιαλδημοκρατία, σήμερα», επιβεβαίωσε ο Χίλφερντιγκ στο Συνέδριο του Γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος στο Κίελο, το 1927, «αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο του κράτους». «Χωρίς τα συνδικάτα», έγραψε ο Σιτρίν, «δε θα μπορούσε να λειτουργήσει αποδοτικά η βιομηχανία, στις σύγχρονες συνθήκες» (Ου. Μ. Σιτρίν, «Εργατικός Συνδικαλισμός: Το προπύργιο εναντίον του χάους», για την εφημερίδα «Reynolds' News», 4 Σεπτέμβρη 1932).
Κάθε εξέλιξη στην οργάνωση και την ενίσχυση του μονοπωλιακού καπιταλισμού και της δικτατορίας του χαιρετίζεται, συνεπώς, ως έλευση του «σοσιαλισμού». Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η στήριξη του Εργατικού Κόμματος στη «δημόσια επιχείρηση» (καπιταλιστικό τραστ υπό κρατική προστασία, με εγγυημένα μερίσματα στους μετόχους) ως μορφή σύγχρονου σοσιαλισμού, δείγμα της οποίας αποτελεί το Διάταγμα για τη Μεταφορά Επιβατών στο Λονδίνο, το οποίο εισήγαγε η κυβέρνηση των Εργατικών και υλοποίησε η κυβέρνηση των Συντηρητικών, ενώ επιδοκιμάστηκε από το Εργατικό Κόμμα ως θρίαμβος του «σοσιαλισμού». Για το εν λόγω ζήτημα, οι συντηρητικοί «Times» δηλώνουν:
«Οι κυριότερες αντιρρήσεις που εγείρονται μπορούν να χωριστούν σε τρεις ομάδες με κύριους τίτλους: Το νομοσχέδιο είναι "σοσιαλιστικό", δημιουργεί επικίνδυνο μονοπώλιο, θα αυξήσει το κόστος μεταφοράς. Καμιά από τις προαναφερόμενες κρίσεις δεν αντέχει στην παρατεταμένη εξέταση. Είναι αλήθεια ότι το νομοσχέδιο, στην αυθεντική μορφή του, αποτελεί προϊόν σοσιαλιστικής κυβέρνησης και ότι ο τότε υπουργός Μεταφορών, ο κ. Μόρισον, παραλίγο να επιτύχει την τελεσίδικη καταδίκη του, καθώς το αποκαλούσε θρίαμβο του σοσιαλισμού. Πώς, στ' αλήθεια, προκύπτει στη συζήτηση ο σοσιαλισμός; Πού διαφέρει επί της αρχής το νέο εγχείρημα στις μεταφορές από τα ισχύοντα στην Κεντρική Επιχείρηση Ηλεκτρισμού ή την Αυτοκρατορική Εταιρία Επικοινωνιών, οι οποίες αποτελούν αμφότερες δημιουργήματα Συντηρητικής κυβέρνησης; Ομοια με εκείνες, αποτελεί θεσμοθετημένο μονοπώλιο και συνεπώς υπόκειται, ως ένα βαθμό, σε δημόσιο έλεγχο, ωστόσο, ανήκει σε ιδιώτη, όχι στο δημόσιο.» («Times», κύριο άρθρο «Νομοσχέδιο για τη Μετακίνηση στο Λονδίνο», 1 Δεκέμβρη 1932).
Είναι φανερό ότι η «δημόσια επιχείρηση» του Εργατικού Κόμματος και της σοσιαλδημοκρατίας έχει επί της αρχής μεγάλες ομοιότητες με τη φασιστική «επιχείρηση» ως σύστημα βιομηχανικής οργάνωσης.
Σε αυτή τη βάση, η σοσιαλδημοκρατία υπερασπίζει τις σύγχρονες εξελίξεις στο μονοπωλιακό καπιταλισμό, σα να επρόκειτο ήδη για την έλευση του «σοσιαλισμού». Οπως δήλωσε ο Ντίτμαν, ηγέτης του γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος, στο συνέδριο του κόμματος στο Μάγκντεμπουργκ:
«Δε ζούμε πλέον στον καπιταλισμό, ζούμε στην περίοδο μετάβασης στο σοσιαλισμό, από οικονομικής, πολιτικής και κοινωνικής άποψης... Στη Γερμανία, έχουμε δεκαπλάσιες σοσιαλιστικές κατακτήσεις να υπερασπίσουμε σε σύγκριση με τη Ρωσία».

Οι σωτήρες του καπιταλισμού ξανά επί το έργον - όλο και πιο κοντά στο φασισμό

Η παγκόσμια οικονομική κρίση κατάφερε βαρύ χτύπημα στη συγκεκριμένη ιδεολογία. Ωστόσο, η σοσιαλδημοκρατία προσαρμόστηκε στην κρίση, διευρύνοντας τις θεωρίες της. Ηταν αναγκαίο τώρα, δήλωνε, να «σωθεί» ο καπιταλισμός από την απειλή του χάους και της προλεταριακής επανάστασης. Το Συνέδριο του γερμανικού Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος στη Λειψία, το 1931, έδωσε το σύνθημα: «Πρέπει να γίνουμε οι γιατροί του πάσχοντος καπιταλισμού». Ο Βαντερβέλντε, πρόεδρος της Δεύτερης Διεθνούς, διακήρυξε στη Βουλή των Αντιπροσώπων του Βελγίου, το 1932:
«Το καπιταλιστικό σύστημα εμφανίζει ρωγμές σε όλες τις πλευρές του. Μπορεί να σωθεί μόνο με σοβαρά και επείγοντα μέτρα. Βρισκόμαστε στην ενδέκατη ώρα. Φροντίστε το προλεταριάτο να μην γκρεμίσει, ως άλλος Σαμψών, τις κολόνες του ναού» (Ε. Βαντερβέλντε, «Le Peuple», 7 Μάη 1932).
Μάλιστα, ο Γάλλος σοσιαλιστής, Μοντέλ, είχε ήδη διακηρύξει, πριν την κρίση («Republique Sociale», 15 Νοέμβρη 1928): «Το Σοσιαλιστικό Κόμμα θα παρουσιαστεί ως το μοναδικό ικανό να σώσει την αστική κοινωνία».
Με το σύνολο αυτής της τακτικής και προπαγάνδας καθίσταται εμφανές ότι το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα προετοίμαζε και προλείανε, στην πράξη, το δρόμο για την έλευση του φασισμού και των αντιλήψεών του. Και πράγματι, ακόμα και μετά από τη νίκη του φασισμού, ο Λάιπαρτ, ηγέτης του γερμανικού συνδικαλισμού, χρησιμοποίησε ευθέως την ίδια επιχειρηματολογία προκειμένου να αποδείξει ότι ο συνδικαλισμός θα μπορούσε να γίνει αποδεκτός από το φασισμό ως όργανο υποταγμένο στη φασιστική δικτατορία:
«Τα συνδικάτα έχουν εξελιχτεί σε οργανωμένη αυτοβοήθεια της εργατικής τάξης και κατά την πορεία της ιστορίας τους, λόγω φυσικών αιτιών, συγχωνεύονται όλο και περισσότερο με το κράτος.
Το κοινωνικό καθήκον των συνδικάτων πρέπει να εκπληρώνεται υπό οποιαδήποτε μορφή κρατικού συστήματος...
Τα συνδικάτα είναι σε πλήρη ετοιμότητα, ακόμα και πέραν του πεδίου των μισθών και των συνθηκών εργασίας, να προχωρήσουν σε μόνιμη συνεργασία με τις εργοδοτικές οργανώσεις.
Η κρατική επίβλεψη σε μια τέτοια συνεργασία θα μπορούσε να συμβάλλει σε ορισμένες περιπτώσεις στην άνοδο της αξίας της και στην ευκολότερη εφαρμογή της.
Τα συνδικάτα δεν απαιτούν να ασκούν ευθέως επιρροή στην κρατική πολιτική. Το μοναδικό καθήκον τους, από αυτή την άποψη, μπορεί να είναι να θέτουν τα δίκαια αιτήματα των εργατών υπόψη της κυβέρνησης, αναφορικά με τα μέτρα της κοινωνικής και οικονομικής πολιτικής και τη νομοθεσία, καθώς και να υπηρετούν την ίδια και το Κοινοβούλιο, συμβάλλοντας με τη γνώση και την εμπειρία τους».
Αυτή ήταν η επίσημη διακήρυξη του γερμανικού συνδικαλισμού, το Μάρτη του 1933, προσφερόμενος να συμμαχήσει με τη φασιστική δικτατορία. Εγινε δεκτή με εκφράσεις πόνου και αγανάκτησης από το σοσιαλδημοκρατικό Τύπο εκτός Γερμανίας, ως «επαίσχυντη συνθηκολόγηση». Ωστόσο, η τακτική που διατυπώνεται στο ζήτημα συνδικαλισμός και κράτος είναι απολύτως ταυτόσημη με την επιχειρηματολογία του Σιτρίν στη Βρετανία, του Γκριν στις Ηνωμένες Πολιτείες και του Ζουό στη Γαλλία.
Μπορεί να συγκριθεί με την πρόταση του Μουσολίνι, το 1921, για ενδεχόμενη συμμαχία της ρεφορμιστικής σοσιαλδημοκρατίας με το φασισμό:
«Στο πεδίο της κοινωνικής νομοθεσίας και της καλυτέρευσης των συνθηκών ζωής για την εργατική τάξη, οι σοσιαλιστές μπορούν να βρουν απρόσμενους συμμάχους στο φασισμό. Η διάσωση της χώρας μπορεί να διασφαλιστεί, όχι με την κατάπνιξη της αντίθεσης μεταξύ φασισμού και σοσιαλισμού, αλλά με τη συμφιλίωσή τους εντός Κοινοβουλίου. Μια συνεργασία με τους σοσιαλιστές είναι αρκετά πιθανή, ιδιαιτέρως σε πιο προχωρημένο στάδιο, όταν η αποσαφήνιση των ιδεών και των τάσεων, για την οποία εργάζεται σήμερα το Σοσιαλιστικό Κόμμα, θα έχει ολοκληρωθεί. Είναι φανερό ότι η συνύπαρξη Αδιάλλακτων και Ρεφορμιστών Σοσιαλιστών, στο ίδιο κόμμα, θα αποβεί αδύνατη με το πέρασμα του χρόνου. Επανάσταση ή μεταρρύθμιση προκύπτει από τη συμμετοχή στις ευθύνες της εξουσίας». (Μουσολίνι, «Popolo d' Italia», 22 Μάη 1921).
Η πορεία των γεγονότων κατέστησε αυτή την ωμή συμμαχία περιττή, αργότερα, ωστόσο, ο Μουσολίνι θα θέσει τους ρεφορμιστές συνδικαλιστές ηγέτες, τον Ντ' Αραγκόνα και τους συνεργάτες του, στην υπηρεσία του.

Αντί επιλόγου: τα πέντε εγκλήματα της σοσιαλδημοκρατίας εναντίον της εργατικής τάξης

Η σοσιαλδημοκρατία, συνεπώς, προετοίμασε ιδεολογικά το δρόμο για το φασισμό: Καταρχήν, εγκαταλείποντας ή αλλοιώνοντας το μαρξισμό, δεύτερον, αρνούμενη το διεθνισμό και προσδένοντας τους εργάτες στην υπηρεσία του «δικού τους» ιμπεριαλιστικού κράτους, τρίτον, πολεμώντας τον κομμουνισμό και την προλεταριακή επανάσταση, τέταρτον, παραποιώντας το «σοσιαλισμό» ή χρησιμοποιώντας αορίστως «σοσιαλιστικές» φράσεις («η νέα κοινωνική ευταξία», η «κοινοπολιτεία», «η βιομηχανία ως δημόσια υπηρεσία» κλπ.) για να καλύψει το μονοπωλιακό καπιταλισμό, πέμπτον, υπερασπίζοντας την ταξική συνεργασία και την ενσωμάτωση των οργανώσεων της εργατικής τάξης στο καπιταλιστικό κράτος. Ολα αυτά παρέχουν την ιδεολογική βάση και τα θεμέλια του φασισμού, ο οποίος αντιπροσωπεύει το τελικό στάδιο της πολιτικής που επιζητά την πλήρη αφομοίωση της εργατικής τάξης, δεμένης χειροπόδαρα, στον καπιταλισμό και το καπιταλιστικό κράτος. Το σύνολο αυτής της προπαγάνδας και τακτικής που ακολούθησε η σοσιαλδημοκρατία έσπειρε σύγχυση, αποδυνάμωσε και τσάκισε την ταξικά συνειδητή σοσιαλιστική θεώρηση όλων εκείνων των εργατών που επηρέαζε, εμπόδισε τη διάδοση της επαναστατικής μαρξιστικής αντίληψης, εξέθρεψε φασιστικές εν μέρει ιδέες περί εθνικισμού, ιμπεριαλισμού και ταξικής συνεργασίας, και συνεπώς άφησε τις μάζες να γίνουν εύκολη λεία για το φασισμό.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1 Γκιουζέπε Ματσίνι (1805-1872). Ιταλός επαναστάτης, ηγετική φυσιογνωμία του εθνικοαπελευθερωτικού κινήματος για την ένωση και ανεξαρτησία της Ιταλίας, έντιμος και ένθερμος θιασώτης δημοκρατικών και λαϊκών ιδεωδών. Υπήρξε ιδρυτής της μυστικής πατριωτικής οργάνωσης «Νέα Ιταλία», η οποία αποπειράθηκε ανεπιτυχώς να πραγματοποιήσει την εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση. Η αχίλλειος πτέρνα του ήταν ότι ο Ματσίνι, στην προσπάθειά του να συσπειρώσει τόσο τους φιλελεύθερους ευγενείς και αστούς γαιοκτήμονες όσο και τις καταπιεζόμενες μάζες των εργατών και αγροτών σε ενιαίο μέτωπο, πίστευε πως η κατάργηση της κοινωνικής ανισότητας θα αποτελούσε απόρροια της ειρηνικής συνένωσης κεφαλαίου - εργασίας μέσω της δημιουργίας παραγωγικών συνεταιρισμών.
2 Ζορζ Σορέλ (1847-1922). Γάλλος κοινωνιολόγος και φιλόσοφος, θεωρητικός του αναρχοσυνδικαλισμού. Ο Σορέλ απέρριπτε τους θεσμούς του αστικού κράτους (τη δημοκρατία, την ηθική, το εκπαιδευτικό σύστημα κλπ.) και πίστευε ότι, σε καθεστώς βαθιάς κρίσης, ο ευρωπαϊκός πολιτισμός θα διασωζόταν μέσω της σοσιαλιστικής επανάστασης. Ωστόσο, θεωρούσε την επανάσταση μια αυθόρμητη και διόλου ορθολογική λαϊκή έκρηξη, υποκινούμενη από κοινωνικούς μύθους. Πίστευε πως η επανάσταση είχε τις ρίζες της στην ηθική αξία της βίας, η οποία αποτελεί την κινητήρια δύναμη της Ιστορίας. Σύμφωνα με τον Σορέλ, οι φορείς των σοσιαλιστικών ιδεών δεν ήταν τα κόμματα αλλά τα συνδικάτα, οι επαγγελματικές ενώσεις.
3 Θίομπαλντ Μπέθμαν-Χόλβεγκ (1856-1921). Γερμανός πολιτικός ο οποίος διετέλεσε Καγκελάριος της χώρας την περίοδο 1909-1917.
4 Ο συγγραφέας αναφέρεται στο ζεύγος Σίντνεϊ και Βεατρίκη Ουέμπ (Σίντνεϊ Ουέμπ 1859-1947, Βεατρίκη Ουέμπ 1858-1943). Αγγλοι οικονομολόγοι, κοινωνικοί παράγοντες και θεωρητικοί του εργατικού συνδικαλισμού και του φαβιανού σοσιαλισμού. Απέρριπταν την ταξική πάλη και πίστευαν ότι η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας θα λυνόταν μέσω της προοδευτικής ανάπτυξης των συνεταιρισμών σε ομοσπονδιακό επίπεδο, οι οποίοι θα δραστηριοποιούνταν στην αγορά των μεγάλων αγροτικών - κτηνοτροφικών εκτάσεων και των εργοστασίων, της ενίσχυσης των εργατικών συνδικάτων και της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Τα φαντάσματα επιστρέφουν


Είναι η τρίτη φορά μέσα σε λίγες μέρες.
Η αρχή έγινε με το άγαλμα της βασίλισσας Ολγας στη Θεσσαλονίκη, που τοποθετήθηκε με πρωτοβουλία Σαββίδη και με τις ευλογίες της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας και του δημάρχου Θεσσαλονίκης, δήθεν για να συμβολίσει την ελληνορωσική φιλία. Λες και δεν υπήρχαν άλλοι Ρώσοι φιλέλληνες, όπως για παράδειγμα ο ποιητής Πούσκιν, που υποστήριξε μάλιστα ένθερμα και την Επανάσταση του 1821.
Στη συνέχεια, είχαμε την πρόσκληση και παρουσία του γιου του Κωνσταντίνου Γλίξμπουργκ, Νικόλαου, στο Προεδρικό Μέγαρο, με αφορμή την έναρξη των εργασιών του «Athens Democracy Forum».
Το κακό τρίτωσε χτες. Οταν σε μια εκδήλωση της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής, αφιερωμένη στους Ολυμπιονίκες του Ρίο, εμφανίστηκε ο τέως βασιλιάς Γλίξμπουργκ, δήθεν ως πρώην Ολυμπιονίκης, παίρνοντας μάλιστα και το λόγο.
Κι όλα αυτά, παρουσία του ΠτΔ, Π. Παυλόπουλου και του υφ. Αθλητισμού, Σ. Κοντονή, που προφανώς δεν ενοχλήθηκαν απ' αυτήν την προκλητική - για το λαό, την Ιστορία και τις μνήμες του - ενέργεια. Ο εκπρόσωπος, πάντως, του ΚΚΕ αποχώρησε αμέσως!

Η πηγάδα - 7. Αναζητώντας την αλήθεια

 Η πηγάδα - 7. Αναζητώντας την αλήθεια


Όταν αποφάσιζα να βάλω μπρος αυτή την σειρά κειμένων, ήξερα ότι θα κολυμπήσω σε ταραγμένα, βαθειά κι αχαρτογράφητα νερά. Στα τόσα χρόνια που μελετώ Ιστορία, πρώτη φορά βρέθηκα μπροστά σε τόσο πολλές αλληλοσυγκρουόμενες, διαστρεβλωμένες και ψευδείς πληροφορίες, πολλές από τις οποίες είναι τόσο εμφανώς κατασκευασμένες ώστε βγάζουν μάτια.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα εξώφθαλμα κατασκευασμένου πειστηρίου είναι το κείμενο του ιερέα τού Μελιγαλά Παναγιώτη Παπαδόπουλου, το οποίο παρέθεσε εδώ ανώνυμος σχολιογράφος, αλιεύοντάς το από το βιβλίο τού συνταγματάρχη Ηλία Θεοδωρόπουλου "Η πηγάδα του Μελιγαλά".  Σύμφωνα με τον Θεοδωρόπουλο, όμως, πρόκειται για "ακριβές αντίγραφον, του ευρισκομένου εις χείρας τού Δημητρίου Παπαδοπούλου, υιού του εις Κύριον αποδημήσαντος Ιερέως Παπαδοπούλου, δακτυλογραφημένου κειμένου συνταχθέντος υπό του ιδίου του Ιερέως, κατά την βεβαίωσιν του υιού του". Δηλαδή, εν έτει 1945, ο παπάς του χωριού πήρε μια γραφομηχανή και δακτυλογράφησε με τα χέρια του, εις άπταιστον και αλάνθαστον καθαρεύουσαν το κείμενό του, αντί να πάρει ένα κομμάτι χαρτί κι ένα μολύβι; Δύσκολο να το πιστέψουμε. Αλλά, βλέπετε, το χαρτί και το μολύβι πιστοποιούν γραφικό χαρακτήρα, κάτι που δεν συμβαίνει με τις γραφομηχανές.

Εξ άλλου, στο ίδιο κείμενο, ο παπάς βεβαιώνει ότι αυτός δεν βρισκόταν στο Μπεζεστένι: "αν ξεκινούσε ο υποφαινόμενος και πήγαινα εκεί, ασφαλώς δεν θα υπήρχα σήμερον να σας γράψω τα τραγικά αυτά γεγονότα". Βεβαιώνει δε ότι απλώς κρυφοκοίταζε: "είδα με τα μάτια μου από τις γρύλιες των παραθύρων...". Παραμένει άξιο απορίας πώς ο παπάς είδε "από τις γρύλιες των παραθύρων" τους αντάρτες να αρπάζουν κρατούμενους από το Μπεζεστένι, να τους οδηγούν στην πηγάδα που βρίσκεται δυο χιλιόμετρα μακρύτερα, να τους κόβουν μύτες κι αφτιά κι ύστερα να τους σφάζουν και να τους ρίχνουν στην πηγάδα. Όλα αυτά -υποτίθεται πως- τα πιστοποιεί ένας παπάς, τον οποίο οι συγχωριανοί του τον είχαν σε τέτοια "εκτίμηση" ώστε τον φώναζαν "παπα-Πούλο".

Λεπτομέρεια: Ο Θεοδωρόπουλος "καρφώνεται" μόνος του, καθώς αφήνει να εννοηθεί ότι ο παπα-Πούλος είχε αλισβερίσια με τους αντάρτες, λέγοντας ότι "σήμερον πλανώνται εις ολόκληρον την περιοχήν υπόνοιαι κατά του Ιερέως Παπαδοπούλου, δι' ο και καλούνται οι υιοί του Δημήτριος και Γεώργιος και αι θυγατέραι του Βασιλική και Σοφία να υπεραμυνθούν της μνήμης, του πατριωτισμού, της τιμής, της υπολήψεως και της Ιερωσύνης του Πατρός των και να δώσουν εις την δημοσιότητα κάθε έγκυρον στοιχείον". Τί άλλο να κάνουν τα παιδιά; Ολόκληρο δακτυλόγραφο βρήκαν!

Καλαμάτα, 1944: αναμνηστική φωτογραφία έξω από το θέατρο "Ρεξ". Από αριστερά: ο βρεττανός ταγματάρχης
Λάυλ Ουίλκις, ο διαβόητος ελληνοπολιτειακός λοχαγός Τζον Φατσέας, ο Άρης Βελουχιώτης, ο βρεττανός λογαχός
Ντόναλντ "Καμπούρης" Γκίμπσον και ο καπετάνιος τους ΕΛΑΣ Γιάννης "Ωρίων" Μιχαλόπουλος.

Κορυφαίο δείγμα αντικρουόμενων πληροφοριών είναι κι αυτό που προκύπτει από την μελέτη του βιβλίου του Σπύρου Ξιάρχου "Η αλήθεια για τον Μελιγαλά". Στην σελίδα 34  αυτού του βιβλίου διαβάζουμε: "Ούτε μέσα στο Μελιγαλά ούτε στον ομαδικό τάφο τής Πηγάδας υπάρχουν 'κατακρεουργημένοι'. Μια αδιάψευστη μαρτυρία προκειμένου περί της Πηγάδας αποτελεί η ιατροδικαστική έκθεση η οποία συνετάγη το 1945 από συνεργείο Βρεττανών γιατρών που έστειλαν τα Βρεττανικά εργατικά συνδικάτα τού Σερ Ουώλτερ Σιτρίν και την οποία έχει προσυπογράψει και ο τότε Πρωτοδίκης Πρινόπουλος. Η έκθεση αναφέρει ότι όλοι οι εντός του ομαδικού τάφου τής Πηγάδας έχουν φονευθεί διά πυροβόλου όπλου".

Για να τονίσει την αλήθεια του παραπάνω συγκλονιστικού στοιχείου, ο Ξιάρχος συμπληρώνει: "Σε δίκη μου ενώπιον του εκτάκτου στρατοδικείου Καλαμάτας του οποίου προήδρευσε ο Πρωτοδίκης Πρινόπουλος με το βαθμό τού ταγματάρχη τής Στρατιωτικής Δικαιοσύνης και μετείχε ο ταγματάρχης τότε Γιάννης Λαδάς και ο λοχαγός Γρ. Αλεξανδρόπουλος, ο Βασιλικός Επίτροπος Δαραβίγκας σε ερωτήσεις του μου εζήτη να του δηλώσω αν είχαν γίνει εξορύξεις οφθαλμών, ακροτηριασμοί και άλλα πήρε αρνητική απάντηση και ακόμη επικαλέστηκα τη μαρτυρία τού Προέδρου Πρινόπουλου ο οποίος είχε υπογράψει την έκθεση νεκροψίας. Πράγματι ο Πρόεδρος του στρατοδικείου δέχτηκε την άποψή μου".

Και τώρα; Τί κάνουμε με τον παπα-Πούλο, που είδε με τα μάτια του αντάρτες να σφάζουν αθώους; Τί κάνουμε με όλες αυτές τις μαρτυρίες "αυτοπτών", οι οποίοι μιλάνε για μαχαίρια, τσεκούρια και... κονσερβοκούτια; Τί κάνουμε με όλους εκείνους που βεβαιώνουν ότι ο ίδιος ο Άρης έδωσε εντολή στους αντάρτες του να σκοτώνουν σφάζοντας για να μη χαλάνε σφαίρες; Πρόκειται για ερωτήματα, την απάντηση των οποίων πρέπει να αναζητήσουμε μέσω ενός άλλου ερωτήματος: Με τον Βελουχιώτη και τον Μπελογιάννη να έχουν δώσει εντολή να μη μείνει ρουθούνι (*) και με τόσους μανιασμένους αντάρτες να σφάζουν αδιακρίτως ό,τι και όποιον εκινείτο, πώς επιβίωσαν τόσοι αυτόπτες μάρτυρες;


Άλλος αναγνώστης αναφέρει σε σχόλιό του ότι, μετά από "μια επισκόπηση σε μια μεγάλη συλλογή πηγών και μαρτυριών", κατέληξε σε ένα σημαντικό συμπέρασμα: "Στα Βρετανικά Αρχεία (TNA) βρήκα έναν αξιωματικό Γκίμπσον, αλλά δεν είχε πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα, ούτε υπάρχει σχετική έκθεση για το Μελιγαλά. Συνεπώς η εκδοχή, που αν δεν κάνω λάθος είναι η εκδοχή Σπύρου Χατζάρα, πρέπει να αποσυρθεί εντελώς".

Όχι μόνο δεν αμφισβητώ στο παραμικρό την διάθεση του αναγνώστη να ανακαλύψει, μαζί με όλους μας, την αλήθεια αλλά πρέπει και να τον ευχαριστήσω για τις παρεμβάσεις του. Και, βεβαίως, θεωρώ περιττό να δηλώσω ότι δεν θα ήταν ποτέ δυνατό να χρησιμοποιήσω ως πηγή μου τον Χατζάρα. Όμως, ο Ξιάρχος πιστοποιεί την παρουσία τού Γκίμπσον (παραθέτει και φωτογραφία του) και βεβαιώνει ότι συναντήθηκε με τους πολιορκημένους, αν και η εκδοχή του διαφέρει ελαφρώς από εκείνη που υιοθέτησα στο δικό μου κείμενο. Σύμφωνα με τον Ξιάρχο, ο λοχαγός Γκίμπσον, ο ταγματάρχης Ουίλκις και ο αρχιμανδρίτης Ιωήλ Γιαννακόπουλος συναντήθηκαν την παραμονή (κι όχι την δεύτερη μέρα) της μάχης με τον Περρωτή και κάποιους άλλους στην είσοδο του χωριού (δεν τους επετράπη να μπουν) για διαβουλεύσεις περί παράδοσης, οι οποίες δεν καρποφόρησαν.

Σημειωτέον ότι η παρουσία τού λοχαγού Γκίμπσον πιστοποιείται και στην κατάληψη της Καλαμάτας αλλά και στους Γαργαλιάνους, όπως αναφέραμε. Και για να μην αισθάνεται άβολα ο αναγνώστης που προανέφερα, ας ξεκαθαρίσω ότι κι εγώ χρειάστηκα ώρες αναζήτησης μέχρι να βρω το μικρό όνομα αυτού του λοχαγού, τον οποίο οι έλληνες αποκαλούσαν με το παρατσούκλι "Καμπούρης": Ντόναλντ.


Ψάχνοντας το διαδίκτυο, στο λήμμα τής αγγλικής Wikipedia για τον Μελιγαλά. βρήκα να γίνεται αναφορά σε κάποιο έγγραφο του Φόρειν Όφφις με αριθμό 371/43693/R 16026, το οποίο αναζήτησα επισταμένως αλλά δεν κατάφερα να εντοπίσω. Πρόκειται για μια αναφορά που έστειλε ο λοχαγός Γκίμπσον στις 18 Σεπτεμβρίου, σύμφωνα με την οποία στις 14 Σεπτεμβρίου (την δεύτερη μέρα της μάχης) οι ταγματασφαλίτες του Μελιγαλά εκτέλεσαν όλους τους ομήρους που κρατούσαν. Παρά το ότι πρόκειται για συνταρακτική πληροφορία, αποφάσισα ότι δεν πρέπει να την πάρω σοβαρά υπ' όψη μου διότι δεν διασταυρώνεται από πουθενά. Αν οι ταγματασφαλίτες είχαν εκτελέσει κρατούμενους, κάποιος εαμίτης θα βρισκόταν να μας το πει και δεν θα περιμέναμε τον Γκίμπσον.

Υπάρχουν και περιπτώσεις όπου ο ερευνητής, αν δεν προσέξει, μπορεί να παρασυρθεί σε σφάλματα τεράστια. Για παράδειγμα, σχολιογράφος αποδίδει στον Ξιάρχο την εξής "αποκάλυψη", την οποία βρήκε στο διαδίκτυο (γραμμένη από κάποιο φασιστοειδές που υπογράφει ως "Γιάννης-2") και την αντέγραψε: "Τις εκτελέσεις δεν τις έκαναν αδέσποτα στοιχεία της περιοχής, αλλά αντάρτες με την έγκριση του Βελουχιώτη. Σε διαφορετική περίπτωση, αυτός θα τις σταματούσε και θα ελευθέρωνε όλους που ήταν στην συνοδεία". Δυστυχώς, ο σχολιογράφος κατάπιε αμάσητο ό,τι του σέρβιραν και δεν κατέφυγε στον ίδιο τον Ξιάρχο, ο οποίος πουθενά δεν υποστηρίζει τέτοια βλακεία. Αντίθετα, γράφει στη σελίδα 41: "Το μυστήριο περί του ποίος αποφάσισε και ποίος έδωκε εντολή για τις εκτελέσεις παραμένει ανεξιχνίαστο και θα μείνει ίσως για πάντα. Την έδωσε ο αρχηγός του ΕΛΑΣ ο Άρης Βελουχιώτης; Είναι απίθανο. (...) Την έλαβε το ΚΚΕ; Και αυτό είναι απίθανο γιατί θα έπρεπε να έχει παρθεί όμοια απόφαση και για τους αιχμαλώτους τής Καλαμάτας ή αργότερα των Γαργαλιάνων της Πύλου (...)". Και ο Ξιάρχος καταλήγει στο συμπέρασμα ότι πίσω από τις εκτελέσεις ήταν "αγγλικός δάκτυλος".

Καλαμάτα, 1944: Ο λοχαγός Ντόναλντ Γκίμπσον με το ζεύγος Πήρσον τού σουηδικού Ερυθρού Σταυρού.

Ένα άλλο βασανιστικό ζήτημα είναι το αν οι πολιορκημένοι παραδόθηκαν ή αν πάλεψαν μανιασμένα μέχρι τέλους. Υπάρχουν μαρτυρίες και για τα δυο. Γεγονός είναι ότι στον αηΛιά έπεφταν κορμιά μέχρι την ώρα που σήμανε η καμπάνα δηλώνοντας παράδοση. Όμως, αν λογαριάσουμε πως από τους κάπου χίλιους αμυνόμενους, καμμιά διακοσαριά έφυγαν με τον Καζάκο και καμμιά πεντακοσαριά είχαν αποφασίσει να παραδοθούν και κλείστηκαν στα σπίτια, είναι πολύ λογικό να συμπεράνουμε ότι στην υπόλοιπη πόλη έπεφταν μόνο σποραδικές ντουφεκιές. Η μάχη στον αηΛιά ήταν πράγματι σκληρή, γιατί βρέθηκαν αντιμέτωποι δυο γενναίοι πολεμιστές: ο επιλοχίας Παναγιώτης Μπένος από πλευράς ταγματασφαλιτών και ο λοχαγός Κώστας Μπασακίδης από πλευράς ΕΛΑΣ (**). Γι' αυτό και έληξε μόλις σκοτώθηκε ο Μπένος.

Σύμφωνα με τον διοικητή του Τ.Α. ταγματάρχη Διονύσιο Παπαδόπουλο, πολλοί ταγματασφαλίτες είχαν κρυφτεί σε σπίτια και δεν πολεμούσαν. Με τον Παπαδόπουλο συμφωνεί και ο Ξιάρχος, ο οποίος υποστηρίζει ότι "το 1/3 των ταγματασφαλιτών δεν πολεμούσε". Μάλιστα, ο Ξιάρχος προσθέτει ότι "ο Παν. Μπένος, ο Θεοφάνους και ο ταγματάρχης Παπαδόπουλος τους έβγαζαν από τα σπίτια και τους οδηγούσαν στον Άγιο Λια αλλά εκείνοι μόλις έβρισκαν ευκαιρία τόσκαζαν". Γι' αυτό θεώρησα ως λογικό το συμπέρασμα ότι ο Μελιγαλάς μάλλον παραδόθηκε παρά κυριεύτηκε. Ακόμη κι έτσι, όμως, ποιός είπε πως προδότης που παραδίνεται δεν δικάζεται και δεν εκτελείται; Από πότε η παράδοση ενός εγκληματία τού εξασφαλίζει το ακαταδίωκτο;


Ώρα για τον επίλογο. Νομίζω ότι οι αναγνώστες κατάλαβαν την τεράστια προσπάθεια που καταβλήθηκε σε τούτο το ιστολόγιο για να γραφτούν όλα αυτά τα κείμενα περί Μελιγαλά. Υπήρξαν στιγμές που η αναζήτηση και -κυρίως- το ξεδιάλεγμα των πληροφοριών, προκειμένου να ξεχωρίσουν τα πραγματικά στοιχεία από τα σκουπίδια, με κούρασαν αφάνταστα. Πιθανώς, σ' αυτό το ξεδιάλεγμα ή και σε κάποια συμπεράσματα να έκανα λάθη αλλά κανένα απ' αυτά δεν έγινε εσκεμμένα. Η ιδεολογική μου τοποθέτηση δεν είναι μυστική. Όμως, μπορώ να περηφανεύομαι ότι έχω διαμορφώσει την ιδεολογία μου βασιζόμενος στην αλήθεια και ποτέ δεν βίασα την αλήθεια για δικαιολογήσω την ιδεολογία μου.

Σημείωση: Πλήρης βιβλιογραφία και εργογραφία αλλά και δικτυακοί διασύνδεσμοι θα παρατεθούν σε ειδικό σημείωμα την Κυριακή.

-------------------------------------
(*) Κάποιοι ανακάλυψαν και την σχετική διαταγή τού Βελουχιώτη: 330/15-9-1944. Σύμφωνα με αυτή την διαταγή, "διά τελευταίαν φοράν διακηρρύσσομεν δημοσία ότι πας ανήκων εις τα Εθνοπροδοτικά Τάγματα, όστις ήθελε παραδοθή ημίν και παραδώση τον οπλισμόν του εντός 24 ωρών από της κοινοποιήσεως της παρούσης θα του εξασφαλισθή απολύτως η ζωή και η ελευθερία επανόδου εις την οικίαν του. Μετά την εκπνοήν της άνω προθεσμίας πας εξ αυτών συλλαμβανόμενος κατά την διάρκειαν της μάχης ή άλλως ένοπλος θα τυφεκίζεται επί τόπου". Έγραψε ο Άρης διαταγή στην καθαρεύουσα, με υποτακτικές και υπογεγραμμένες; Πόσο βλάκας μπορεί να αποδειχτεί ένας πλαστογράφος;

(**) Ο Μπασακίδης σκοτώθηκε στις 14/3/1949 στο Δρακοβούνι Μαντινείας. Μετά την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, το 1985 απονεμήθηκε στον Μπασακίδη ο βαθμός τού αντισυνταγματάρχη.

TOP READ