18 Δεκ 2019

Ανακοίνωση του ΚΚΕ για την αστυνομική επιχείρηση στο Κουκάκι

«Το σημερινό κρεσέντο αστυνομικής βίας και καταστολής, που παραβιάζει ακόμα κι αυτούς τους αστικούς νόμους, βαραίνει αποκλειστικά την κυβέρνηση της ΝΔ και το αρμόδιο υπουργείο», τονίζει το ΚΚΕ σε σχόλιό του για την αστυνομική επιχείρηση στο Κουκάκι, προσθέτοντας, «οι εικόνες με τις συλλήψεις και τις “κουκούλες”, αλλά και οι καταγγελίες για απειλή και άσκηση βίας, σε βάρος κατοίκων της περιοχής, έρχονται να προστεθούν σε άλλα απαράδεκτα κρούσματα, όπως αυτά του “ξεγυμνώματος” συλληφθέντων».
«Είναι προφανές ότι με αυτές τις πρακτικές οι δυνάμεις καταστολής κάνουν επίδειξη βίας, που στόχο έχει τελικά να τρομοκρατήσει το λαό και να εμπεδώσει το αυταρχικό δόγμα “νόμος και τάξη” της κυβέρνησης» επισημαίνει το ΚΚΕ καταλήγοντας στο σχόλιό του, «σε αυτά τα κρούσματα πρέπει να υπάρχει απάντηση από το εργατικό κίνημα. Την αντιλαϊκή πολιτική και την κρατική καταστολή, που πάνε χέρι – χέρι, μπορεί να τις αντιμετωπίσει η πάλη του λαού και της νεολαίας».
Δέκα προσαγωγές – Μεταξύ τους και δύο κάτοικοι διπλανού σπιτιού!
Οκτώ άτομα από τις καταλήψεις αλλά και δύο κάτοικοι (πατέρας και γιος) της περιοχής έχουν προσαχθεί από την Αστυνομία, κατά την τριπλή επιχείρηση εκκένωσης κτιρίων στο Κουκάκι.
Σύμφωνα με τα μέχρι στιγμής στοιχεία, οι αστυνομικοί της ΕΚΑΜ και της ΟΠΚΕ, που εισέβαλαν στα κτίρια της οδού Ματρώζου 45, Παναιτωλίου 21 και Αρβάλη 3, προσήγαγαν συνολικά δύο άτομα από το πρώτο, τέσσερα (3 γυναίκες και ένας άνδρας) από το δεύτερο και δύο (ένας άνδρας, μια γυναίκα) από το τρίτο.
Στην επιχείρηση που έγινε στην οδό Ματρώζου, προσήχθησαν και ένας πατέρας με τον γιο του από το διπλανό κτίριο (αριθμός 47), στο οποίο διαμένουν.
Μιλώντας σε τηλεοπτικό σταθμό η σύζυγος και μάνα των δύο προσαχθέντων κατήγγειλε ότι αστυνομικοί «τους έβαλαν κάτω, τους έδεσαν τα χέρια και τους πλάκωσαν στο ξύλο» στην ταράτσα του σπιτιού τους, επειδή ζήτησαν να υπάρχει εισαγγελική εντολή για να περάσουν από το σπίτι τους. «Είδα άνθρωπο των ΜΑΤ να έχει πατήσει το κεφάλι του γιου μου με το γόνατο στο πάτωμα της ταράτσας» πρόσθεσε, ενώ την ίδια την απείλησαν λέγοντάς της «φύγε γιατί θα σε πετάξουμε από τη σκάλα». Κατήγγειλε επίσης ότι «στη συνέχεια ήρθε ο εισαγγελέας και έκανε έλεγχο στο σπίτι μας μήπως κρύβουμε καταληψίες, δεν βρήκαν τίποτα, φύγανε, αλλά τον άντρα μου και τα παιδιά μου τα έχουν πάρει δαρμένους και ξυλοδαρμένους στη ΓΑΔΑ».
Κατά την Αστυνομία, οι αστυνομικοί τούς αντιλήφθηκαν στη διάρκεια της επιχείρησης και -όπως λένε- τους είδαν να «αντιδρούν στην επιχείρηση» και ότι συνελήφθησαν παρουσία εισαγγελέα, ενώ αντιδράσεις σημειώθηκαν και από τη μάνα, όταν είδε τον σύζυγο και τον γιο της με χειροπέδες. Επίσης, κατά την Αστυνομία, με εντολή του εισαγγελέα, πραγματοποιήθηκε έρευνα στο διαμέρισμά τους, για την περίπτωση που είχαν κρύψει καταληψίες, αλλά δεν βρέθηκε τίποτα.
Όλοι οι προσαχθέντες μεταφέρθηκαν στην Κρατική Ασφάλεια όπου εξετάζονται, ενώ οι έρευνες στα κτίρια συνεχίζονται. Σύμφωνα με πληροφορίες, έχουν βρεθεί διάφορα αντικείμενα και σημειώσεις στην οδό Ματρώζου.
Στη διάρκεια της επιχείρησης στις οδούς Ματρώζου και Παναιτωλίου, οι αστυνομικοί έκαναν χρήση δακρυγόνων και χειροβομβίδων κρότου – λάμψης με αποτέλεσμα να σημειωθεί ένταση στην περιοχή. Οι άνδρες της ΕΚΑΜ έσπασαν τις πόρτες και οι αστυνομικοί εισέβαλαν στα κτίρια, όπου προχώρησαν στις προσαγωγές.

Και συ τσούλα των δολοφόνων …Δικαιοσύνη

Σχόλιο Ηρακλής Κακαβάνης
Εμβρόντητο και οργισμένο το πανελλήνιο από την αγόρευση της εισαγγελέως στη Δίκη της εγκληματικής οργάνωσης Χρυσή Αυγή. Σύμφωνα με την εισαγγελέα ο Ρουπακιάς έδρασε μόνος του – θεωρώντας ότι δεν είχε από την αρχή ανθρωποκτόνο σκοπό – και δεν υπήρχε σχέδιο δολοφονίας ούτε στοχοποίησή του από τη Χρυσή Αυγή.
Για τους αλιεργάτες και το ΠΑΜΕ πρότεινε τη μετατροπή του κατηγορητήριου (απόπειρα ανθρωποκτονίας) σε ελαφρότερα αδικήματα (βαριά σκοπούμενη βλάβη από κοινού και επικίνδυνη σωματική βλάβη, αντίστοιχα).
Δηλαδή
  1. Ο Ρουπακιάς δεν είναι φορέας μια εγκληματικής ιδεολογίας που στοχοποιεί και εξαπολύει δολοφονικές επιθέσεις σε αντιφασίστες, συνδικαλιστές, μετανάστες και άλλες μειονότητες
  2. Η Χρυσή Αυγή, μέλος της οποίας ήταν ο Ρουπακιάς, δεν ευθύνεται για άλλες δολοφονικές επιθέσεις, οι οποίες τις ημέρες της «ακμής» της ακολουθούσε η μία μετά την άλλη
  3. Η δολοφονία του Παύλου Φύσσα, γνωστού αντιφασίστα, ήταν μια στιγμιαία αντίδραση του Ρουπακιά και όχι γιατί αυτοί οι φασίστες, είναι έτοιμοι να διαπράξουν κάθε έγκλημα
  4. (Ο Ρουπακιάς πώς και γιατί βρέθηκε στο χώρο που ήταν ο Παύλος και η παρέα του)
  5. Τόσοι ακόμη χρυσαυγίτες βρέθηκαν τυχαία στο τόπο της δολοφονίας;
  6.  Τα τηλέφωνα των εμπλεκομένων που πήραν φωτιά τα λεπτά πριν και μετά τη δολοφονία ήταν για λόγους κοινωνικού ενδιαφέροντος…
  7. Άκουσε άραγε η κ. εισαγγελέας τις καταθέσεις κατηγορουμένων και μαρτύρων, τι παραδέχτηκαν οι πρώτοι και τι κατέθεσαν οι δεύτεροι;
Η τοποθέτηση της εισαγγελέως βιάζει τη λογική, έρχεται σε αντίθεση με την κοινή εμπειρία και αδιαφορεί για την ιστορική διδαχή. Αυτόβουλη ή όχι η τοποθέτησή της, γεγονός είναι ότι δίνει αέρα στα πανιά των φασιστών. Είναι υπεύθυνη, όχι παθητικά αλλά ενεργητικά, για όλα τα φασιστικά εγκλήματα, δίνοντας το μήνυμα χτυπήστε ελεύθερα, κάψτε, βασανίστε δολοφονήστε βιοπαλαιστές μετανάστες, συνδικαλιστικές, κομμουνιστές, αντιφασίστες…
Τέλος, δολοφονεί για μία ακόμη φορά τον αδικοχαμένο Παύλο Φύσσα

«Κράτησα την υπόσχεση στο Κόμμα και στον Αγώνα μας»

… Εγώ θα κρατήσω το αυτόματο και το πιστόλι για ώρα ανάγκης…»

Η συνέχεια της κουβέντας δεν σταματά. Το μάθημα Ιστορίας είναι συναρπαστικό. Ούτε νερό πίνουμε και ο χρόνος μας κυνηγάει. Ας είναι, λέω μέσα μου. Από την περιπέτεια με τους Γερμανούς περάσαμε στον Εμφύλιο. Τώρα είμαι διαβασμένη. Έχω και τα χειρόγραφα του Πέτρου και όλα είναι εκεί γραμμένα… Συνεχίσαμε την αφήγηση με την ζωντάνια των λόγων του Αγωνιστή Πέτρου Ζαρκογιάννη. Στα χρόνια του Εμφυλίου στέκεται πολύ. Άλλωστε, από εκεί ξεκινάνε και τα γραπτά του. Με τον τίτλο  «Αναζήτηση συμπολεμιστών» αρχίζουν τα χειρόγραφά του:
Βρισκόμαστε στο Βίτσι. Μετά τις αιματηρές μάχες των εκκαθαριστικών επιχειρήσεων και την συντριπτική ήττα των φασιστικών δυνάμεων στο Μάλι Μάδι, οι δυνάμεις του ΔΣΕ βγήκαν νικήτριες για άλλη μια φορά απέναντι σ’ έναν στρατό οπλισμένο μέχρι τα δόντια. Οι μάχες σταμάτησαν, οι στρατιωτικές δυνάμεις διαλυμένες αποσύρθηκαν και στο Βίτσι επικρατεί απόλυτη ησυχία.
Ήταν αρχές του Οκτώβρη όταν μια Διμοιρία της 6της  σειράς της Σχολής Αξιωματικών του ΔΣΕ που μόλις είχε δημιουργηθεί  με εντολή του Γενικού Αρχηγείου (Γ.Α ) μέσα σε εικοσιτέσσερις ώρες, πήρε την εντολή να μετακινηθεί προς το Γράμμο. Η αποστολή της ήταν να ελέγχει όλη την περιοχή, να δει σε τι κατάσταση είναι, να επιλέξει και το κατάλληλο μέρος όπου θα προετοίμαζαν τον χώρο για την διεξαγωγή της 5ης Ολομέλειας του ΚΚΕ. Το μόνο πρόβλημα ήταν η παρουσία μικρής ομάδας στρατού, οχυρωμένης με συρματοπλέγματα λίγο πιο κάτω από το χωριό Γράμουστα και το ύψωμα Φλάμπουρο. Με την ενίσχυση και άλλων δυνάμεών μας και με τον σωστό συνδυασμό επίθεσης, καταφέραμε να διώξουμε τον στρατό. Φύγανε οι φαντάροι όπως, όπως από εκεί αφήνοντας πίσω έναν νεκρό και πολλά λάφυρα για μας. Οι προετοιμασία για την Ολομέλεια συνεχίζεται και στις αρχές του Φλεβάρη διεξάγεται.
Όλα ήταν έτοιμα και οι αντιπρόσωποι απ’ όλες τις μεριές έρχονται. Τα μέτρα περιφρούρησης είναι αυστηρά. H παρουσία του αρχηγού μας Ν. Ζαχαριάδη, του Μάρκου Βαφειάδη, του Ιωαννίδη και άλλων στελεχών μας είναι πραγματικότητα. Η Ολομέλεια τελείωσε και οι μάχες συνεχίζονταν. Μας έπιασε ο Μάρτιος χαμηλά στην Πέτρα Μούκα, μαζί με τις δυνάμεις του 3ου Τάγματος. Στην απέναντι πλευρά προς Βασιλίτσα, στην περιοχή Γουμάρας βρίσκονται τα άλλα δυο Τάγματα της Σχολής Αξιωματικών του ΔΣΕ με Διοικητή τον Υψηλάντη.
Η παρουσία του ΔΣΕ στις περιοχές Γράμμου, Χρυσή Λυκοράχη, Βούρμπιανη, Πυρσόγιαννη, Πατώματα είναι δυναμική και ο σκοπός μας είναι να διώξουμε τις δυνάμεις του στρατού από τις κορυφές αυτές.
Όπως προβλέπονταν στο σχέδιο του Αρχηγείου, το 3ο Τάγμα έπρεπε να βρεθεί (να προλάβει) στην πρώτη μάχη στην Πυρσόγιαννη. Εκεί βρίσκονταν και η 175 Ταξιαρχία του στρατού (των αντιπάλων μας).
Στα τέλη Μαρτίου – αρχές Απριλίου νωρίς το πρωί μας ανακοίνωσε ο Ταγματάρχης του 3ου  Τάγματος, Θανάσης Μαλιακόπουλος πως θα συμπτυχτούμε για εκκίνηση. Το ξεκίνημα έγινε νωρίς, νωρίς το πρωί προς άγνωστη κατεύθυνση. Στην πορεία μας είχαμε πολλές συγκρούσεις και μάχες σκληρές με τον στρατό. Τους αναγκάσαμε να εγκαταλείψουν τον Αϊ Λιά Οξιάς, μετά και την Λυκοράχη… Επίσης, διώξαμε μια μικρή δύναμη στρατού που κρατούσε ένα μικρό υψωματάκι στο ρέμα που κατέβαινε από Βούρμπιανη. Από νωρίς πιάνανε δουλειά και οι Γαλατάδες (τα αναγνωριστικά αεροπλάνα του στρατού). Πετούσαν τα αεροπλάνα πάνω από τα κεφάλια μας έτοιμα να μας χτυπήσουν. Οι μαχητές κρατούσαν την ψυχραιμία και τα σημάδευαν στο πέρασμά τους. Οι συναγωνιστές κατάφεραν και χτύπησαν ένα αεροπλάνο. Πέφτοντας αυτό, βούτηξε στα νερά του Σαρανταπόταμου. Κυκλοφορούσε η φήμη πως από τα πυρά μιας συντρόφισσας έπεσε ‘ηρωικά’ ο Γαλατάς…
Όλες οι συντονισμένες προσπάθειες του ΔΣΕ είχαν στόχο την 175 Ταξιαρχία στρατού. Με σωστή οργάνωση και συντονισμό αιφνιδιάσαμε τον εχθρό, αναγκάζοντάς τον να εγκαταλείψει γρήγορα την Πυρσόγιαννη αφήνοντας πίσω πολλά εφόδια (λάφυρα). Μετά τις τελευταίες μάχες στον Πύργο Στράτσιανης, Πέτρα Μούκα… και την κατάληψη της περιοχής από τον ΔΣΕ στα Πατώματα, η περιοχή ήταν ελεύθερη, ενώ η Σχολή Αξιωματικών συνεχίζει την εκπαίδευση των ανταρτών. Εδώ ξεκουραστήκαμε δύο μέρες αν και συνεχίζαμε τα θεωρητικά και πρακτικά μαθήματα στην Πέτρα Μούκα, πάνω στο Γέρο Σούφλακα (στα ψηλά βουνά του Γράμμου). Σ’ αυτές τις δύο μέρες έγινε η μάζωξη της Κομματικής Οργάνωσης των μόνιμων μελών του Κόμματος. Με την ευκαιρία, απονεμήθηκαν βιβλιάρια μελών του Κόμματος και σε καινούργια άτομα. Μεταξύ αυτών ήμουν και εγώ. Αξέχαστη τιμή και περηφάνια σε όλη μου τη ζωή.

Ο Πέτρος Ζαρκογιάννης και άλλοι μαχητές του ΔΣΕ δίπλα στο Νίκο Ζαχαριάδη. Στο πίσω μέρος της φωτογραφίας: «Ιούλης 1949. Σφήκα (χωριό) στο Βίτσι την στιγμή όταν ο συναγ. αρχηγός του ΚΚΕ και του Δ.Σ.Ε. μας παρέδωσε τα βιβλιάρια αξιωματικών του Δ.Σ.Ε.»
Στα μέσα Ιουλίου, η Σχολή Αξιωματικών του ΔΣΕ, με καλά οργανωμένη κίνηση από την Αλεβίτσα, κάνει την νύχτα μέρα. Ξημερώματα, τα τρία Τάγματα βρίσκονται στην περιοχή της Κρυσταλλοπηγής. Το 3το Τάγμα επιλέγει το μικρό χωριό Σφήκα με αυξημένη περιφρούρηση και δράση. Εδώ, στο χωριό Σφήκα θα μας επισκέπτονταν ο Αρχηγός μας Νίκος Ζαχαριάδης. Όλο το Τάγμα ήταν συγκεντρωμένο σ’ έναν ανοιχτό, καταπράσινο χώρο όπου τον υποδεχτήκαμε με ενθουσιασμό και αγάπη. Με μικρή και σύντομη ομιλία μάς χαιρέτησε και πριν αποχωρήσει μάς απένειμε τα βιβλιάρια του Αξιωματικού του ΔΣΕ. Τις μέρες που βρισκόμαστε στο χωριό Σφήκα , οι δυνάμεις του στρατού εξαπολύουν σφοδρές επιθέσεις σε όλο το μέτωπο του Βιτσίου.
Με το 3το Τάγμα του ΔΣΕ είμαι κι εγώ, με τον Θανάση Μαλιακόπουλο και επίτροπο τον Βασίλειο Ηλία . Με εντολή της Ταξιαρχίας, κατευθυνόμαστε προς την απέναντι πλευρά στην Πολενάτη και Λέσιτς αφήνοντας πίσω μας και στα δεξιά μας το χωριό Κώττας. Πηγαίνοντας προς το Λέσιτς, περάσαμε το δημόσιο δρόμο και πήραμε πάλι την ανηφόρα. Εκεί, κοντά στο δημόσιο δρόμο ήταν και το χωριό Τίρναβο αν θυμάμαι καλά. Σε διάταξη μάχης προχωράμε και σε ετοιμότητα είμαστε, αν και δεν είχαμε καμιά πληροφορία για την κατάσταση εδώ. Δεν γνωρίζαμε ούτε που βρίσκεται ο στρατός και που μας περιμένει…
Ξημερώματα φτάσαμε κοντά στην κορυφή όπου μας περίμεναν οι αντίπαλοι και πρωί, πρωί μας επιτέθηκαν με ομαδικά πυρά όλμων και πολυβόλων. Αναγκαστήκαμε να αμυνθούμε με όποιον τρόπο και μέσο είχαμε. Ακολούθησαν πολλές επιθέσεις και αντεπιθέσεις.
Σε μια από αυτές τις επιθέσεις του στρατού, τραυματίστηκα από βλήμα όλμου στην αριστερή ωμοπλάτη μου. Δεν ήταν σοβαρό το τραύμα, αλλά αιμορραγούσε. Με την βοήθεια των συντρόφων μου έγινε η επίδεση του τραύματος. Ευτυχώς είχα πάντα μαζί μου δύο επιδέσμους. Ο ένας επίδεσμος μας έφτασε για το τραύμα της ωμοπλάτης μου. Με την προτροπή του συντρόφου Μαλιακόπουλου να κινηθώ προς τα μετόπισθεν, εγώ συνέχιζα και όλο του έλεγα πως το δεξί μου χέρι είναι καλά και δεν πάω πουθενά. Έμεινα μαζί τους συνεχίζοντας τον αγώνα. Οι μάχες δεν έλεγαν να σταματήσουν. Η σύγκρουση στο Λέσιτς μεταξύ ΔΣΕ και δυνάμεων του στρατού ήταν σφοδρή. Ο στρατός είχε όλα τα μέσα και ενισχύονταν από τις αεροπορικές επιδρομές που έπιαναν δουλειά από τα χαράματα. Χτυπούσαν ασταμάτητα τον δημόσιο δρόμο προς τις Πρέσπες. Οι βόμβες ναπάλμ έπεφταν βροχή. Η ατμόσφαιρα μάς δυσκόλευε ακόμα πιο πολύ. Τις απογευματινές ώρες ήρθε προς ενίσχυση και το 2ο Τάγμα μας. Παραμείναμε στο ίδιο σημείο.
Οι ώρες περνούσαν και ο ήλιος πήγαινε να χαθεί πίσω από τα Αλβανικά βουνά. Ήταν 5 το απόγευμα  όταν βλέπω δίπλα μου τον συναγωνιστή Σινάνη, να έρχεται στα χέρια με έναν ΛΟΚατζή. Με όση δύναμη έχω ρίχνω δύο ριπές και ορμάω. Εγώ κάθομαι δίπλα και καθώς κάνω να αλλάξω την δέσμη, την ταινία στο αυτόματο, με παίρνει μια σφαίρα στο χέρι, στο μηρό και στην γάμπα. Πέφτοντας με βλέπει ο Θανάσης Μαλιακόπουλος και έρχεται τρέχοντας να με βοηθήσει και κουράγιο να μου δώσει. Με συμβουλεύει ο Θανάσης να συρθώ προς τα κάτω. Εκεί θα βρω και άλλους δικούς μας…
-Κάνε κουράγιο Πέτρο και σύρσου προς τα κάτω…
-Θανάση, θα κάνω ό,τι μπορώ, εσύ μόνο κοίτα τα άλλα παιδιά…
-Κουράγιο Πέτρο…
Αυτή ήταν και η τελευταία του λέξη… ΚΟΥΡΑΓΙΟ… Λέγοντάς μου αυτά, ορμάει στην ανηφόρα με το αυτόματο σηκωμένο και με την προτροπή «Απάνω τους παιδιάαα»… και «ΑΕΡΑααα»… τον βρήκε το βόλι κατάσθητα . Βλέπω να πέφτει το παλικάρι, εκεί, σχεδόν στην κορυφή του Λέσιτς για πάντα. Λεβεντόπαιδο ο Θανάσης και δάσκαλος στο επάγγελμα και με δάσκαλο πατέρα στα παιδιά μας.
Τώρα έπρεπε να κάνω αυτά που μου είπε ο Θανάσης, να συρθώ…  Πριν ξεκινήσω να σέρνομαι, βάζω το χέρι μου πάνω στο τραύμα του ποδιού μου και γεμίζω αίματα. Προσπαθώ να  βγω από το σημείο μάχης. Συρόμενος παίρνω την κατηφόρα και απομακρύνομαι για λίγο από τον τόπο της μάχης. Ψάχνω στις τσέπες και βρίσκω τον δεύτερο επίδεσμο. Χωρίς να χάνω χρόνο το σφίγγω στο πάνω μέρος του μηρού μου και το δένω όσο μπορώ πάνω από το παντελόνι. Συνεχίζω το δέσιμο στο τραύμα κάτω στη γάμπα. Με το ένα χέρι δεν μπορούσα να κάνω και τίποτα. Ματωμένο ήταν και αυτό. Ο επίδεσμος όμως τελείωσε και η γάμπα έμεινε ανοιχτή στο κάτω μέρος. Σκέφτηκα να κατέβω λίγο πιο κάτω. Σε λίγο θα έπεφτε και το σκοτάδι, θα έπαιρνα και λίγη ανάσα…
Εκεί, κάνω μια στάση και βάζω το χέρι στα τραύματα και πάνω και κάτω στη γάμπα και το χέρι μου γεμίζει αίματα. Δεν χάνω καιρό και σέρνω, τραβώ δίπλα μου για κάθε ‘κακό’ που λέγαμε και το όπλο που κουβαλούσα μαζί και τις σφαίρες. Με δυσκολία βγάζω το σακάκι μου και το πουκάμισο που φορούσα. Το είχα και καμάρι αυτό το πουκάμισο μιας και ήταν από τα λάφυρα που βρήκαμε στα Πατώματα σε μια από τις μάχες. Ήταν εγγλέζικης προέλευσης και σαν εγγλεζάκι έμοιαζα. Με ένα μαχαιράκι ενός φίλου μου από το Γαρδίκι , κόβω (σκίζω) σε λωρίδες, λωρίδες όλο το πουκάμισο και συνεχίζω να δένω τα τραύματα. Κράτησα και δύο, τρεις λωρίδες για να έχω σε ώρα ανάγκης. Έσφιξα καλά το μηρό μου πάνω, το ίδιο και τη γάμπα μου κάτω και ένοιωθα περισσότερη ασφάλεια. Τώρα ήμουν πιο ήσυχος, πιο ήρεμος. Πρέπει όμως κάπου να ακουμπήσω, να βάλω πλάτη όπως λέμε. Και συνεχίζω να σέρνομαι στην κατηφόρα ψάχνοντας το κατάλληλο μέρος να βγάλω και τη νύχτα. Στα 200 μέτρα βλέπω έναν βράχο μεγάλο. Λες και τον είχα παραγγελία και με περίμενε. Άστραψαν τα μάτια μου και χτύπησε η καρδούλα μου. Εκεί, στο βράχο βάζω πλάτη και πιο δυνατός είμαι. Το σπιτικό μου ετοίμαζα και καθάριζα το μέρος από τις πέτρες. Το ρολόι έδειχνε εννιά και μισή το βράδυ και γύρω μου απλώνονταν απόλυτη ησυχία. Κοιτούσα γύρω μου και έλεγα τώρα, ούτε ο Γαλατάς πετάει πάνω από το κεφάλι, ούτε και κάνα σπουργίτι ακούω. Ησύχασαν και τα πουλιά μέσα στη νύχτα του Λέσιτς. Ποιος ξέρει τι ζούσαν και αυτά στα χρόνια του πολέμου. Τα στρατά έχουν περάσει στην απέναντι πλευρά και πιο πάνω από τη Σφήκα. Βάζω αυτί, αφουγκράζομαι και προσπαθώ, μπας και ακούσω κάτι μες τη νύχτα. Σιγομιλάω με τον εαυτό μου και όλο που πήγαν λέω… Όλοι χάθηκαν;… Και ΠΟΥ ΝΑ ΠΑΩ λέω… Μόνος είμαι και πολλά περνάνε από το μυαλό μου. Θυμήθηκα μες στη μοναξιά μου και τον Θανάση που με συμβούλευε πριν σκοτωθεί: « Σύρσου, εδώ πιο κάτω, θα βρεις και άλλους δικούς μας»… Και τότε πήρα την απόφαση, έβγαλα μια φωνή και Κώστααα… μου βγήκε. Αν με ακούς απάντησέ μου, έλεγα… Βγάζω μια φωνή όχι πολύ δυνατή. Νηστικός και ταλαίπωρος ήμουν και λίγες δυνάμεις είχα. Δεν είχα κάποιον στο μυαλό μου. Έτσι μου ‘ρθε κείνη τη στιγμή. Τη φωνή μου άκουγα στην ερημιά που ήμουν. Δεν πήρα καμιά απάντηση με την πρώτη. Σκέφτηκα να φωνάξω και δεύτερη φορά και μου ήρθε η απάντηση από μακριά: «ναι εδώ είμαστε… Προχώρα αν μπορείς»… Άκουσα το ΝΑΙ, ΕΔΩ ΕΙΜΑΣΤΕ και πήρα δύναμη και κουράγιο. Ησύχασα. Αποφάσισα να βγάλω τη νύχτα ακουμπώντας στο βράχο και το πρωί να δω, μπας και τους συναντήσω. Μα δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι. Όλοι τη νύχτα το μυαλό μου έτρεχε πότε για την επόμενη μέρα και πότε στους δικούς μου ανθρώπους. Για τρία χρόνια δεν είχαμε επαφή αλλά ούτε και νέα τους είχα. Έρχεται σε λίγο και το δεκαπενταύγουστο σκεφτόμουν, μέρα γενεθλίων μου κιόλα και η μάνα μου, ο πατέρας μου και ο αγαπημένος μου αδερφός ο Στέργιος θα το γιορτάσουν μόνοι τους και χωρίς εμένα. Θυμήθηκα και το φυλακτό που μου ‘δωσε η μάνα μου στο φευγιό μου… Μου ζήτησε να το προσέχω όσο κρατήσει ο πόλεμος. Ήταν το φυλακτό μου και πάντα στο χέρι το κρατούσα..  Σχεδόν ξάγρυπνο με βρήκε το γλυκοχάραμα της αυγής και ακόμα συλλογιζόμουν πότε με το ένα και πότε με το άλλο. Και τότε είδα ένα πουλάκι να πετάει από κλαδί σε κλαδί και να βγάζει τη δική του φωνούλα. Το κατάλαβα, ήταν το γλυκό κελάηδημα του γκιόνη που είχαμε και στο χωριό μας. Τον κοίταγα και έλεγα μέσα μου: Πες το γκιόνη μου, πες το… ποιος ξέρει αν θα σε ξαναδώ… Ήταν η πιο γλυκιά στιγμή μες στην περιπέτεια που περνούσα. Με βασάνιζαν όμως οι σκέψεις της νύχτας και έλεγα για την επόμενη μέρα: Εδώ θα βγάλω την νύχτα… και τι θα γίνει το πρωί;… Θα έχουμε επισκέψεις αεροπλάνων όπως συνηθίζουν να μας κάνουν;… Σκέψεις και όλο σκέψεις έκανα κείνο το βράδυ.
Με το ξημέρωμα άρχισα να κοιτάω πότε τις ανηφόρες και πότε τις κατηφόρες. Έψαχνα να δω που είμαι, που βρίσκομαι και που είναι οι άλλοι τραυματίες. Πρέπει να τους βρω, πρέπει να τους συναντήσω έλεγα. Έκανα μια γρήγορη ψηλάφηση των τραυμάτων πριν ξεκινήσω. Σε καλή κατάσταση μού φαίνονται και χωρίς αιμορραγίες τούτη τη φορά. Αποφασίζω να κινηθώ και σέρνοντας το κορμί μου, προχωρώ προς το μέρος που άκουσα « εδώ είμαστε »… Όμως, δυσκολεύομαι πολύ. Πρέπει να σέρνομαι μέσα σε ένα άγριο τοπίο με χαμόκλαδα και πολλές πέτρες. Στα τριάντα – πενήντα μέτρα κάνω μια στάση και λίγη ανάσα παραπάνω παίρνω. Τα κατάφερα στην κατηφόρα αν και κουράστηκα πολύ. Μπροστά μου τώρα έχω ένα ξερό ρεματάκι. Περνούσε κάποτε νερό και κουβαλούσε πέτρες στο πέρασμά του. Πάλι πάνω από πέτρες και ξύλα πρέπει να συρθώ και δύσκολα τα καταφέρνω. Μετά από απερίγραπτες προσπάθειες και δυσκολίες που δεν μπορώ να περιγράψω άντεξα και πάλι. Εδώ με βρήκαν τα ξημερώματα. Ροδοκοκκινίζει ο ήλιος σιγά, σιγά και τα πρώτα αεροπλάνα εμφανίζονται. Είναι οι Γαλατάδες (τα μαύρα σιδερένια πουλιά) που έπιασαν δουλειά και μας ψάχνουν… Ακολουθούν  τα αεροπλάνων η βοή τους είναι εκκωφαντική. Ρίχνουν στα γρήγορα το πρώτο φορτίο τους. Κατακαίγεται ο δημόσιος δρόμος που πηγαίνει για τις Πρέσπες. Το τοπίο άλλαξε με τη μια… Ρίχνω μια ματιά γύρω μου και τίποτα δεν διακρίνω. Όλα είναι θολά. Χαμηλά, στο δημόσιο δρόμο μόνο καπνοί και μαυρίλα είναι. Από τις βόμβες Ναπάλμ που ρίξανε υψώνονταν οι καπνοί. Σκορπούσανε οι καπνοί και μοιάζανε με μαύρα σύννεφα πάνω από το κεφάλι μου. Που να πάω και που να σταθώ… Σκέφτομαι πάλι να φωνάξω. Έβαλα τα χέρια μου στο στόμα σαν χωνί και Εεεε… Γιώργοοο… φώναξα. Πάλι τυχαίο όνομα μου ήρθε. Άκουσα μια μακρινή φωνή που δεν καταλάβαινα τι μου λέει. Μού έφτανε όμως και με ησύχασε για λίγο. Προς τα κει θα πήγαινα και την φωνή θα έψαχνα. Θυμήθηκα τα οχυρά που είχαμε σε κείνη την περιοχή και άρχισα πάλι να σέρνομαι. Πλησίασα και ο πρώτος αντάρτης έρχεται δίπλα μου και «κάνε κουράγιο» μου λέει. «Εδώ είμαστε, περιμένουμε βοήθεια σύντροφε»… Τον ευχαρίστησα λέγοντάς του να μην χαθούμε τώρα, κάποια επαφή να έχουμε. Κάθισα καρτερικά και περίμενα την επαφή  με τους δικούς μας. Απέναντι, προς Κώττα, Λέσιτς, Κρυσταλλοπηγή οι Γαλατάδες (τα αναγνωριστικά αεροπλάνα του στρατού) συνέχιζαν το μακάβριο έργο τους. Αμέσως ακολουθούσαν αεροπλάνα που ξεφόρτωναν τις βόμβες και φεύγανε για τον επόμενο γύρω.
Πόσο μίσος είχαν σκεφτόμουνα κείνες τις στιγμές για τους αεροπόρους, για το στρατό, που έδινε εντολή να σημαδεύουν ξυπόλυτους, κυνηγημένους και πεινασμένους, την φύση, τα ζώα και τα πουλιά…
Κοιτούσα και έπαιρνα με τη σειρά τις πλαγιές, πότε τις ανηφόρες και πότε τις κατηφόρες. Στο βάθος μιας πλαγιάς σταμάτησε το βλέμμα μου. Σ’ ένα μικρό ξέφωτο βλέπω σκιές και σα να περπατάνε. Σκιές που μοιάζουν με φιγούρες ανθρώπων που περπατάνε… και τις μετράω: μια, δύο, τρεις, τέσσερις… και φτάνω σιγά, σιγά στο δέκα. Δεν ξεκολλάνε τα μάτια μου από τις σκιές. Τώρα σα να κινούνται και πιο γρήγορα. Αναστατώθηκα. Μένω κολλημένος στην κατηφόρα ως την στιγμή που δέκα παιδιά (μαχητές) εμφανίζονται μπροστά μου και στα λίγα μέτρα.
Η Διοίκηση της Σχολής Αξιωματικών είχε ενημερωθεί για δέκα βαριά τραυματισμένους στην κορυφή του Λέσιτς. Τα παιδιά μας είναι. Ήρθαν για να μας πάρουν, να μας κατεβάσουν χαμηλά στον δημόσιο δρόμο και να μας προωθήσουν προς τις Πρέσπες. Σφίξαμε τα χέρια και καλό κουράγιο λέγαμε.
Μάς μέτρησαν αν είμαστε δέκα οι τραυματίες, κάνανε έναν έλεγχο του χώρου και μετά κοιτούσαν έναν, έναν τα τραύματα και την κατάστασή μας. Είχαμε όμως μεταξύ των τραυματισμένων και μια κοπέλα με βαριά και πολλαπλά τραύματα.
Η μεταφορά μας ήταν δύσκολη. Χρειάζονταν ένα φορείο και δύο ανθρώπους να το κουβαλάνε. Φορείο δεν υπήρχε και το πρόβλημα ήταν μεγάλο. Έτρεξαν τα παιδιά. Ψάχνοντας βρήκαν μια παλιά κουβέρτα και δέσανε και δύο ξύλα από εδώ και από εκεί να την στηρίζουν.
Τώρα έχουμε άλλο πρόβλημα. Είμαστε δέκα τραυματίες και δέκα τραυματιοφορείς. Ένας για έναν… και η κοπέλα για το φορείο θέλει δύο… Ένας έπρεπε να μείνει πίσω… για αργότερα. Κανείς δεν ήθελε να μείνει και η μεταφορά μας αργούσε. Το ξεκίνημά μας και η κατάβασή μας είναι το μεγάλο μας πρόβλημα. Μεταξύ των παιδιών που ήρθαν να μας πάρουν ήταν και ένας γνωστός μου, Σταύρος το όνομά του. Τον φώναξα, έτρεξε, και ήρθε κοντά μου. Άκουσέ με Σταύρο του λέω:


Στο πίσω μέρος της φωτογραφίας: Γράμμος 7.7.1947. Ονόματα και αγωνιστικά ψευδώνυμα μαχητών και αξιωματικών του ΔΣΕ. Με πιο αχνά γράμματα: Ομάδα Αρχηγ[είου] Γράμμου […] Γιαννούλη
 «Εμείς, τη ζωή μας θυσιάζουμε στον Αγώνα και με την υπόσχεση για το Κόμμα θα τα θυσιάσουμε όλα. Εγώ σου ορκίζομαι ότι δέχομαι να μείνω εδώ… Θα σας περιμένω όσο χρειαστεί… Εσείς μόνο να σωθείτε και να σώσετε τα παιδιά. Και αν δεν μπορείτε ή δεν προλάβετε να με πάρετε και να με σώστε… Εγώ θα κρατήσω το αυτόματο και το πιστόλι για ώρα ανάγκης… Εδώ θα είμαι, και λίγο παρακάτω σε παρακαλώ βοήθησέ με να πάω σε καλύτερο μέρος. Εδώ μπορώ να περιμένω και μια και δύο και τρείς μέρες»…
 Όλοι συμφώνησαν και με την βοήθεια του Σταύρου διάλεξα το μέρος που θα ακουμπούσα όσο χρειαζότανε. Τους χαιρέτησα και παρακολουθούσα με κομμένη την ανάσα πως κατηφορίζουν. Όση ώρα τους έβλεπα να απομακρύνονται, το μυαλό μου ήταν στα αεροπλάνα. Φοβόμουν μην τους αντιληφθούν και τότε ποιος γλυτώνει…
Έφυγαν αυτοί κι εγώ πάλι μόνος είμαι στην κορυφή του Λέσιτς. Νεκρική μοναξιά και γύρω μου δεσπόζει απόλυτη ησυχία. Η μέρα είναι μεγάλη και η ζέστη αφόρητη. Η πείνα ακόμη δεν με ενοχλεί. Φαίνεται πως συνήθισα. Τα χείλη όμως πάνε να σκάσουν από τη δίψα. Ψαχούλευα τα λίγα χόρτα που βρίσκονταν γύρω μου. Τα έγλυφα και τα μασούσα λίγο. Όμως, όσα κι αν δοκίμαζα τα έφτυνα με την πρώτη. Θυμήθηκα την πείνα του ’40 με την κατοχή. Και τότε μασούσαμε κάποια χόρτα για να γελάσουμε τη δίψα και την πείνα. Εδώ πάνω, τα χόρτα ήταν λίγα και δεν υπήρχαν ούτε αυτά που ήξερα από το χωριό μου. Στο λιγοστό χορταράκι ξάπλωσα κατάκοπος.
Όσο περνούσε η ώρα, ο ήλιος κατακόρυφα έπεφτε  πάνω στο κεφάλι μου. Καυτός είναι και δε θα αντέξω. Κάτι πρέπει να κάνω και όλο σκέφτομαι.
Έβγαλα το σακάκι μου και μένω με την φανέλα. Πουκάμισο δεν είχα, το ‘χα κάνει λωρίδες κι έδεσα τα τραύματά μου. Κράτησα όμως και λίγες λωρίδες για ώρα ανάγκης όπως λέμε. Τις βρήκα σε μια τσέπη και χτύπησε η καρδιά μου από χαρά. Τις έδεσα σε δυο κλωνάρια από τους θάμνους και έκανα τη σκιά μου…
Εκεί περνούσα τις ώρες μου περιμένοντας τον φίλο μου τον Σταύρο να γυρίσει. Μου υποσχέθηκε πως θα γυρίσει και ακόμα οι ελπίδες με κρατούσαν.
Δυσκολίες μεγάλες είχαν και οι τραυματίες συναγωνιστές μου. Τα αεροπλάνα πετούσαν από πάνω και οι κατάβασή τους αργούσε. Αυτό αντιλήφτηκε η Ταξιαρχία μας και με τη βοήθεια του συντρόφου και συναγωνιστή Αχιλλέα Προύσαλη, μάζεψαν 10 ζώα και με τη συνοδεία τριών μαχητών ξεκίνησαν να μας ψάχνουν κι ας μην ήξεραν ούτε που βρισκόμαστε. Ξεκίνησαν με κατεύθυνση προς τις Πρέσπες λίγο πιο μακριά από το Τίρναβο. Πιάσανε το δημόσιο δρόμο οι δικοί μας γιατί μαίνονταν συγκρούσεις προς την Κρυσταλλοπηγή.
Εκεί, στη δημοσιά σταμάτησαν κάτω από μια γέφυρα όπου αντάμωσαν και με μαχητές που κατέβηκαν από το Λέσιτς. Οι ώρες περνούσαν και έπρεπε να οργανωθούν, να κάνουν το επόμενο βήμα εκκίνησης.
Μετά από πολύ σκέψη χωρίστηκαν σε τρεις ομάδες και ανά τριάδες. Η πρώτη τριάδα θα πήγαινε προς Κώττα ψάχνοντας κάποια επαφή με τους δικούς μας.
Η δεύτερη ομάδα θα πήγαινε προς τις Πρέσπες και η τρίτη ομάδα θα έμενε να περιφρουρεί τους τραυματίες από κάθε επικίνδυνο ενδεχόμενο. Στο δρόμο της, η ομάδα που κατευθύνονταν προς τις Πρέσπες, κάτι περίεργο αντιλήφθηκε στην αριστερή πλευρά της δημοσιάς. Ερευνώντας την περιοχή, διαπίστωσαν κάτι ζώα που η Ταξιαρχία φρόντισε να μας τα στείλει για την διευκόλυνση μεταφοράς τραυματιών. Με τα ζώα αυτά ήταν και οι αντάρτες της τρίτης ομάδας. Αργά και μες στη νύχτα έφτασαν στο σημείο που περίμεναν συγκεντρωμένοι οι τραυματίες. Μόνο εγώ δεν είμαι μαζί τους. Περιμένω ακόμα μόνος εκεί στο Λέσιτς τον δικό μου σωτήρα, τον Σταύρο. Σταμάτησαν σ’ ένα σημείο με τους τραυματίες και ο Σταύρος πήρε το δρόμο πίσω… Πήρε το δικό μου μονοπάτι.
Ήθελε να με βρει.
Ήθελε να περάσει την ίδια ταλαιπωρία και κινδύνους για να με βρει.
Ήθελε να το κάνει για μένα…
Πρέπει να ήταν δεύτερη η τρίτη μέρα της μοναξιάς μου χωρίς νερό και φαγητό. Το παλικάρι με έψαχνε στο σημείο που με άφησε κι εγώ σύρθηκα λίγο πιο κάτω… Γύριζε εκεί γύρω και με έψαχνε. Εγώ, με τις λίγες δυνάμεις και εξαντλημένος, έβγαλα μια φωνή. Με είδε και όταν έφτασε κοντά μου, ούτε ανάσα έπαιρνε. Ήρθε δίπλα μου και έπεσε κάτω χωρίς να πει κουβέντα. Η ώρα περνούσε κι έπρεπε να βιαστούμε. Η κατηφόρα είναι δύσκολη και οι δυνάμεις μας δεν φτάνουν. Εξαντλημένος όπως είναι, ίσα, ίσα που τον ακούω « Σε λίγο ξεκινάμε. Άσε όμως αυτά τα ερμάδικα, τον οπλισμό σου»…
Πώς να τα αποχωριστώ όμως; Πώς να τα παρατήσω τώρα; Σβάρνιζα το κορμί μου και σβάρνιζα και το όπλο με τις σφαίρες… Στις ανηφόρες και κατηφόρες τα τραβούσα και δυνάμεις δεν είχα. Και τώρα, έπρεπε να ξεφορτωθώ τα βάρη…
Κράτησα μόνο το πιστόλι και λίγες σφαίρες για την κακιά στιγμή. Έχωσα τις σφαίρες και το πιστόλι στη τσέπη του σακακιού και ξεκινήσαμε. Πήραμε την κατηφόρα αν και ήταν δύσκολη και επικίνδυνη. Μόνο βράχια βλέπουμε μπροστά μας. Στην αρχή περπατάμε και πάμε πλαγίως την κατηφόρα για να μην βρεθούμε κουτουλώντας κάτω… Έπρεπε όμως να βιαστούμε, να μην μας πιάσει η νύχτα που θα μας καθυστερούσε πολύ. Οι άλλοι αντάρτες μάς περίμεναν για τον μακρύ μας και άγνωστο δρόμο. Στο πέρασμά μας απ’ το μονοπάτι, στα αριστερά μας ακούγεται ένας παράξενος θόρυβος. Σταματάμε για λίγο και κατεβαίνει ο Σταύρος λίγο πιο κάτω και ψάχνει να δει γύρω, γύρω τι ακούγεται και ποιος είναι.
Εκεί αντίκρισε μια κοπέλα αντάρτισσα με δύο ζώα φορτωμένα με πάντζερ, πήγαινε να τα προωθήσει στα τμήματά μας που ακόμα μάχονταν. Δεν τους πρόλαβε, είχανε φύγει και επέστρεφε μόνη της με το φορτίο και τα ζώα μες στο βαθύ σκοτάδι. Επιστρέφει ο Σταύρος και συνεχίζουμε στην κατηφόρα. Στα μισά της κατάβασης σταματήσαμε για λίγο. Τότε είδα και το πόδι μου εκεί στο κάταγμα να αιμορραγεί. Με καθυστέρηση φτάσαμε κοντά σ’ ένα χωριό. Μάς πρόλαβε το σκοτάδι και ο Σταύρος μου λέει:
-Θα μείνεις εδώ κι εγώ θα πάω να ψάξω τους άλλους. Να δω αν είναι ακόμα εκεί που τους άφησα…
-Όπως νομίζεις καλύτερα, αλλά πρόσεχε, γιατί το σκοτάδι έχει πολλούς κινδύνους. Όταν όμως έφτασε στη γέφυρα, οι μισοί είχανε φύγει… Περίμενα μισή ώρα, ίσως και παραπάνω αλλά για μένα ήταν ατέλειωτος ο χρόνος. Κάτι αντίκρισα μες στο σκοτάδι και για καλό σημάδι έλεγα. Έβλεπα να έρχεται ο Σταύρος και πήρα χαρά και ελπίδα. Μου έφερε και τα νέα. Στα πεταχτά και λαχανιασμένος μου έλεγε πως οι συναγωνιστές μας πάνε προς Σφήκα. Μόλις ξεκίνησαν. Βρήκαν και ζώα που ήθελαν για την μεταφορά των τραυματιών και με τη συνοδεία μαχητών προχωρούν. Κρατούσαν και αποστάσεις μεταξύ τους για λόγους ασφαλείας. Στα 100 με 150 μέτρα ακολουθούσε ο ένας πίσω από τον άλλο.
-Ελπίζω να τους προλάβουμε Πέτρο. Τώρα είμαστε στο 50% σίγουροι πως θα τα καταφέρουμε… θα σωθούμε… Μη φοβάσαι μου λέει.
-Δε φοβάμαι Σταύρο. Κανένας φόβος δεν υπάρχει. Κουράγιο κάνουμε για να βρούμε και τα άλλα παιδιά.
Πήραμε δυνάμεις με την ελπίδα της συνάντησης.
Σταμάτησαν οι δικοί μας σ’ ένα σημείο της διαδρομής και μας περίμεναν. Τους βρήκαμε επιτέλους. Τώρα είμαστε όλοι μαζί. Όλοι οι τραυματίες πάνω στα άλογα είμαστε. Έχουμε δίπλα και τους συνοδούς μας. Το δικό μου χαλινό κρατούσε ο φίλος μου ο Πρόδρομος από τη Λάγκα Καστοριάς.
Η νύχτα όμως ήταν ατελείωτη. Φτάσαμε μέχρι τον Κώττα όπου βρίσκονταν εκεί κοντά και το προσωρινό αναρρωτήριό μας. Τώρα όμως δεν βρήκαμε τίποτα. Μόνο μισή κούτα με τσιγάρα κι εκείνη πεταμένη ήταν.
Ο δρόμος προς τη Σφήκα είχε και πολλά εμπόδια. Ήταν δύσκολος και βραχώδης. Εκεί, στην ανάβασή μας δεχτήκαμε ομοβροντία πυροβολικού, με αποτέλεσμα να περάσει το πρώτο ζώο και να χτυπηθεί το δεύτερο στα πισινά του και κατρακύλησε στο γκρεμό που ήταν δίπλα μας.
Ευτυχώς όμως που δεν παρέσυρε στον γκρεμό και τον τραυματία που κουβαλούσε στην ράχη του. Σώθηκε ο τραυματίας χάρη στον μαχητή που τον συνόδευε.
Τρόμαξε και το δικό μου άλογο και με μια νευρική κίνηση με πέταξε κάτω, σε κάτι χαμόκλαδα. Με συνόδευε ο Πρόδρομος και σκάλωσε κι αυτός στα κλαδιά. Με δυσκολία ξεσκάλωσε το χαλινό από τους κέδρους και σιγά, σιγά με ανέβασε πάλι στο άλογο. Τις πρωινές ώρες και χωρίς άλλες απώλειες φτάσαμε στον προορισμό μας. Σ’ ένα χωριό σταματήσαμε και μας βάλανε σε κάτι καταφύγια όπου μας περιποιήθηκαν οι δικοί μας σύντροφοι. Εκεί περιμέναμε και άλλους τραυματιοφορείς.
Όταν ένοιωσα λίγο καλύτερα άρχισα να ακούω των βόμβο των αεροπλάνων, των Γαλατάδων, που δεν έλεγε να σταματήσει. Επιτέλους ξεκουράστηκα και άρχισα να αισθάνομαι το κορμί μου. Συνέρχομαι σιγά, σιγά και γύρω, γύρω μου κοιτάω.
Δίπλα μου βλέπω μια μαυροφορεμένη γερόντισσα να κάθετε ανάμεσα σε μένα και τον τραυματισμένο Κοσμά που όλο πονούσε και όλο νερό ζητούσε. Σλαβομακεδόνας ήταν το παλικάρι και μάικο, μάικο (μάνα) φώναζε.
Κάποια στιγμή η γριούλα έβγαλε ένα αχλάδι και έναν μικρό σουγιά από την τσέπη της και αφού το καθάρισε το έκοψε στη μέση και με το ένα χέρι δρόσιζε τα χείλη του διπλανού μου και με το άλλο μισό αχλάδι δροσίζει τα δικά μου χείλη. Δεν έμαθα ποτέ ποια ήταν. Δεν την ξέχασα όμως ποτέ.
Αργότερα, προς το μεσημέρι ήρθε και ο γιατρός. Του ζήτησα να δει τα τραύματα και αν γίνεται να αλλάξουμε τους επιδέσμους. Δεν είχε τίποτα ο άνθρωπος, το βράδυ θα του φέρνανε φάρμακα και επιδέσμους. Τα ξημερώματα ήρθαν και οι τραυματιοφορείς. Η διαδρομή που θα ακολουθούσαμε ήταν: Από Σφήκα θα ξεκινούσαμε και θα περνούσαμε από Μαύρη Ράχη, Πάτωμα, Περβάλ … για να φτάσουμε χαμηλά, στην Μικρή Λίμνη, στο χωριό Κρανιώνα.
Μετά από μια δύσκολη διαδρομή φτάσαμε στο σημείο όπου θα περιμέναμε ένα καΐκι να μας περάσει στην απέναντι πλευρά, στο Βροντερό Φλώρινας. Δύσκολες στιγμές και να μην τις ζήσει κανείς. Τα αεροπλάνα πετούσαν πάνω από τα κεφάλια μας. Ο κάμπος χτυπήθηκε πολύ. Έριχναν τα αεροπλάνα το φορτίο τους και φεύγανε για να ξανάρθουν. Πέντε, πέντε έρχονταν τα αεροπλάνα και άλλα τόσα έφευγαν για να ξανάρθουν φορτωμένα. Σκορπούσαν τον θάνατο στον κάμπο και στα βουνά με τις βόμβες τους. Άλλα έφευγαν και άλλα έρχονταν και η βοή τους ήταν τρομακτική.
Κι εμείς, καλυμμένοι και χωμένοι μέσα στις καλαμιές περιμέναμε… το ΧΑΡΟ ή το τυχερό της ΖΩΗΣ…
Εκεί, στις καλαμιές τις λίμνης περιμέναμε όλη νύχτα το ψαροκάικο. Τις πρωινές ώρες ακούστηκε ο ήχος του δικού μας ψαροκάικου και όλοι χαρήκαμε. Στα γρήγορα μας βάλανε στο καΐκι γύρω στα 20-25 άτομα. Ξεκινήσαμε και πριν προλάβουμε να ακουμπήσουμε στην άκρη της λίμνης άρχισε η απόβασή μας σε δύο βάρκες. Όλα γίνονταν στα κρυφά και μες στις καλαμιές. Οι περιπέτειες δεν έχουν τέλος. Στην πρώτη βάρκα με βάλανε και πρώτο, πρώτο. Με το βάρος μου η βάρκα έγειρε και το μεγαλύτερο μέρος της βυθίζεται στο νερό. Έβαλα αμέσως το δεξί μου πόδι με τα τραύματα πάνω στη σανίδα για να προφυλάξω τις πληγές μου από τα νερά.
Όταν κατέβασαν και τον δεύτερο τραυματία στη βάρκα, οι κωπηλάτες βούτηξαν στο νερό… μάς εγκατέλειψαν με λίγα λόγια. Ούτε που πρόλαβαν να μας κουνήσουν ένα μέτρο. Κείνες οι ώρες δεν περιγράφονται. Όλη τη μέρα τα αεροπλάνα πετούσαν πάνω από τα κεφάλια μας κι εμείς χωμένοι πάλι στις καλαμιές τα παρακολουθούσαμε μέχρι αργά το βράδυ.  Αργά το απόγευμα έφυγαν τα αεροπλάνα και πιάσανε δουλειά οι δικοί μας. Μάς πήγαν με τις βάρκες στην άκρη της λίμνης και με τα φορεία φτάσαμε έξω από το χωριό Βροντερό. Σ’ ένα αλώνι με σανό ακουμπήσαμε και βγάλαμε όλη την νύχτα περιμένοντας το άγνωστο… Από εκεί σ’ έναν βράχο θα μας ανέβαζαν πάλι.

Πέτρος Ζαρκογιάννης: «Στη μνήμη των νεκρών συναγωνιστών έγραψα και κράτησα την υπόσχεση στο Κόμμα και στον Αγώνα μας»
Οι τραυματιοφορείς με μεγάλες προσπάθειες ετοίμασαν το μέρος υποδοχής μας. Εκεί ετοίμασαν και το χώρο με τα απαραίτητα ιατρικά υλικά για τις πρώτες βοήθειες. Ακόμη και εδώ, η αεροπορία περνούσε από πάνω μας. Εδώ μάς δόθηκαν οι πρώτες βοήθειες. Μάς άλλαξαν τους ματωμένους επιδέσμους και ήπιαμε το πρώτο τσάι με ψωμί και βούτυρο…
 Εδώ, όλο το προσωπικό, γιατροί και νοσοκόμες έδωσαν όλες τις δυνάμεις τους στους τραυματίες.
Εδώ ταιριάζει να πω «πως έπεσαν πάνω μας για να μας σώσουν».
Μείναμε εκεί 5-6 μέρες και όλοι ήταν δίπλα μας κι ας περνούσαν κάθε τόσο τα αεροπλάνα από πάνω μας.
Στις 22 με 24 Αυγούστου του 1949 αν θυμάμαι καλά, μας ανέβασαν απάνω στην πυραμίδα των συνόρων με την Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας όπου μας περίμενε ένα μεγάλο φορτηγό με ένα συρόμενο πίσω που έμοιαζε με πλατφόρμα. Δύσκολη αποστολή και αυτή… Μέσα από τα στενά μονοπάτια της φύσης, χωρίς τον δημόσιο δρόμο, χωρίς να μας αντιληφθεί ο στρατός και τα αεροπλάνα τους, έπρεπε να φτάσουμε στον προορισμό μας.
Η προετοιμασία μας άρχισε όταν σταμάτησαν τα αεροπλάνα να πετάνε. Στρώσανε κάτω στην πλατφόρμα τις λίγες κουβέρτες και σακάκια που είχαμε και άρχισαν να μας ανεβάζουν. Μάς βάζανε με προσοχή τον ένα κοντά στον άλλο. Ματωμένοι είμαστε όλοι. Κάθε λακκούβα στο δρόμο, μάς έσκιζε την ψυχή και την καρδιά μας. Ο πόνος ήταν αβάσταχτος. Ανοιχτές πληγές και αίματα ξεραμένα πάνω στα κορμιά μας.
Μάς βόλεψαν όμως όλους στην πλατφόρμα.
Όταν ήταν όλα έτοιμα για να ξεκινήσουμε, ο υπεύθυνος μάς ανακοίνωσε πως ξεκινάμε σε λίγο για Κορυτσά, για το Νοσοκομείο… Στο τέλος όμως, μας είπε να ρίξουμε μια ματιά πίσω, στα ελληνικά βουνά και να τα χαιρετήσουμε. Κείνη τη στιγμή ακούγεται η φωνή μιας μαχήτριας: «Λίγο χώμα ελληνικό φέρτε μας». Και τότε κατέβηκε και έτρεξε μια συνοδός μας, μάζεψε στα γρήγορα λίγο χώμα στην ποδιά της και το μοίρασε λίγο, λίγο σε όλους. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα. Έτσι, ξεκινήσαμε για το άγνωστο του προορισμού και της επιστροφής…
Είμαστε στις 25-26 Αυγούστου του 1949. Είμαι στο φορείο και περιμένω τη σειρά μου για το Νοσοκομείο της Κορυτσάς… Εδώ έζησα άλλη μια έκπληξη που δεν ξέχασα ποτέ. Κάποιος άγνωστος για μένα πέρασε από κοντά μου και άφησε πάνω στο φορείο μου ένα φύλλο της Εφημερίδας της Προσωρινής Κυβέρνησης του Βουνού. Το φύλαξα και το κρατώ σφικτά όσο ζω. Έγραφε για την απονομή Μεταλλίου Ανδρείας στο πρόσωπό μου. Αυτό διάβασα και στο περιοδικό της Εθνικής Αντίστασης, τεύχος 131 (Μελέτη Μεταλλίων του ΔΣΕ, του Γιώργου Ζελιλίδη). Εκεί τελείωσε πια η Ιστορία μας. Ο Αγώνας για μας ήταν ΟΥΣΙΑ… γι’ αυτό, όταν τραυματίστηκα σοβαρά και έμεινα πίσω, είπα στους συναγωνιστές (στα παιδιά):
«Ή θα ζήσουμε, ή θα πεθάνουμε… δεν μας νοιάζει. Θέλουμε ΛΕΥΤΕΡΙΑ και να δικαιωθεί ο Αγώνας μας. Αυτοί είμαστε εμείς και αυτό θέλουμε. Τίποτα άλλο». Με την μεταφορά μου στην Κορυτσά ακολούθησαν τα νοσοκομεία της ξενιτιάς. Σε νοσοκομείο της Ουγγαρίας έφτασα μαζί με εκατοντάδες τραυματίες αγωνιστές, μαχητές του ΔΣΕ. Με τη στήριξη των Ούγγρων ιατρών και όλου του προσωπικού αρχίσαμε και αναρρώναμε. Αρχίζαμε και κάναμε όνειρα. Θέλαμε να δουλέψουμε και σιγά, σιγά να σταθούμε στα πόδια μας. Η επικοινωνία με τους δικούς μας ανθρώπους άργησε πολύ. Μετά την Ουγγαρία ακολούθησε η Τσεχοσλοβακία όπου έζησα τα περισσότερα χρόνια της πολιτικής μου προσφυγιάς. Επέστρεψα στην Πατρίδα μετά από δεκαετίες. Δεν ήταν επιλογή μου. Το αστικό κράτος της Ελλάδας αποφάσισε και έβαλε τα γνωστά εμπόδια για τον ερχομό μας. Γύρισα με σημάδια πολέμου στο κορμί μου, αλλά περήφανος για τον Αγώνα μας. Φύλαξα στην ψυχή μου και στην καρδιά μου αξέχαστες στιγμές και αναμνήσεις:
               1) Το φυλαχτό της μάνας μου στο φευγιό…
               2) Το βιβλιάριο Αξιωματικού του ΔΣΕ (απονομή από τον Ν. Ζαχαριάδη).
               3) Το βιβλιάριο του μέλους του ΚΚΕ (που έλαβα εκεί στις κορυφές)…
               4) Το Μετάλλιο Ανδρείας του ΔΣΕ. 
Έγραψα λίγες αράδες και λίγα στιγμιότυπα του δύσκολου Αγώνα μας. Ήταν όμως δίκαιος και μένω σ’ αυτό. Στην μνήμη των νεκρών συναγωνιστών έγραψα και κράτησα την υπόσχεση στο Κόμμα και στον Αγώνα μας».
Το πρώτο μέρος της συζήτησης με τον Πέτρο Ζαρκογιάννη εδώ:

Όταν ακούς θυσίες, «ανθρώπινο κρέας μυρίζει»…


Υπουργέ μου, είστε απολαυστικός. Δεν ξέρω αν υπάρχουν άλλες λέξεις για να περιγράψουν όσα λέτε, κάνετε, σχεδιάζετε και συγκαλύπτετε τόσο ανερυθρίαστα.
Δεν ξέρω αν υπάρχουν άλλες λέξεις για να περιγράψουν τις μεταλλάξεις, τις μεταστροφές και τις κωλοτούμπες που εκτελείτε με περισσή ευλυγισία και προσαρμοστικότητα.
Όσα δηλώσατε για τη σχέση Ελλάδας – Τουρκίας στις 14 Δεκεμβρίου σε εκπομπή στην τηλεόραση είναι για μια ακόμη φορά αποκαλυπτικά του πόσο επικίνδυνη για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού είναι η πολιτική που εκπροσωπείτε και προΐσταστε.
Δήλωση πρώτη: Την Ελλάδα «δεν την συμφέρει καθόλου να σηκωθεί σκόνη σε αυτή τη φάση» καθώς «είναι η ώρα να προσελκύσουμε επενδύσεις και να φέρουμε τη χώρα σε μία κανονικότητα».
Συμπέρασμα: Οι στίχοι του Λευτέρη Παπαδόπουλου που τραγουδούσαν το 1989 οι Γιώργος Νταλάρας και Βασίλης Παπακωνσταντίνου: «Μη μιλάς, μη γελάς, κινδυνεύει η Ελλάς». Ή, αλλιώς, συνεκμετάλλευση, η νέα κανονικότητα – σκάσε και κολύμπα…
Δήλωση δεύτερη: «Το πρώτο πράγμα που πρέπει να καταλάβει ο ελληνικός λαός είναι πως μπροστά μας έχουμε και θυσίες».
Συμπέρασμα: Παραφράζοντας τον Οδυσσέα Ελύτη, «Όταν ακούς θυσίες, ανθρώπινο κρέας μυρίζει». Δικό μας αίμα…
Επιπλέον, στις δηλώσεις του Υπουργού Ανάπτυξης – που ανέφερε επίσης σε άλλη εκπομπή στην τηλεόραση μία μέρα μετά πως «είχαν αυταπάτες με την Τουρκία» –  συνυπολογίστε:
Την πρόσφατη δήλωση του βουλευτή της ΝΔ, Μάξιμου Χαρακόπουλου, πως «Οφείλουμε να δούμε άμεσα ένα ολοκληρωμένο εξοπλιστικό πρόγραμμα σε βάθος χρόνου. Μπορεί μετά από δέκα χρόνια κρίσης όλοι να ζητούν βούτυρο. Φοβούμαι, όμως, ότι χωρίς κανόνια, δεν θα υπάρχει και βούτυρο».
Την επίσης πρόσφατη δήλωση της βουλευτή της ΝΔ, Ντόρας Μπακογιάννη, πως «η επιμήκυνση της θητείας ιδιαίτερα στον στρατό ξηράς, αλλά και στα άλλα όπλα, δεν μπορεί να είναι ταμπού».
Υπάρχει πρόβλημα, λοιπόν, και μάλιστα σοβαρό, αφού γίνεται προσπάθεια να δημιουργηθεί το ίδιο φοβικό κλίμα που είχε δημιουργηθεί πριν δέκα χρόνια όταν ξεκινούσε η οικονομική κρίση. Και τότε μιλούσαν ορισμένοι για τις θυσίες που έπρεπε να υποστεί ο ελληνικός λαός για να «μην καταρρεύσει η χώρα», για να «βγούμε στο ξέφωτο», για να «μειωθεί το χρέος», για να γίνουμε μια «σύγχρονη κανονική χώρα» και όλα αυτά τα συμπαρομαρτούντα που υποστήριζαν και υποστηρίζουν κατά καιρούς.
Σήμερα, όμως, το αποτέλεσμα είναι εμείς να έχουμε μείνει με τις θυσίες και αυτοί που τα υποστήριζαν όλα αυτά με τα κέρδη από τις δικές μας θυσίες. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τη σχέση μας με την Τουρκία. Με το ΝΑΤΟ να σφυρίζει αδιάφορα και με την Ευρωπαική Ένωση και τον ΟΗΕ να προωθούν στην πράξη το παιχνίδι των ίσων αποστάσεων, εμείς οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε με τον πλέον κατανοητό τρόπο πως οι θυσίες που έχουν αρχίσει να επικαλούνται κυβερνητικά στελέχη δεν έχουν καμία σχέση με τη θωράκιση των συμφερόντων μας και την προστασία των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων – για τα οποία όταν παραστεί ανάγκη και θυσίες θα κάνουμε και το κεφάλι μας στο ντορβά θα βάλουμε – αλλά θα οδηγήσουν σε de facto γκριζάρισμα του Αιγαίου και θα μας φέρουν προ τετελεσμένων γεγονότων.
Για να τελειώνουμε, λοιπόν, μια και καλή, θα σας αποκαλύψουμε το σημείο στο οποίο τέμνονται οι θυσίες που είμαστε πρόθυμοι να καταβάλλουμε με τις θυσίες στις οποίες θέλετε εσείς να μας σύρετε. Είναι το ίδιο σημείο στο οποίο τέμνονται η αξιοπρέπεια με τη χαμέρπεια και η αριστεία με την υποκρισία των «αρίστων». Είναι το σημείο της αναπόφευκτης σύγκρουσης ανάμεσα σε αυτούς τους δύο κόσμους, τον παλιό που εκπροσωπούν οι θυσίες σας και τον νέο που εκπροσωπούν οι δικές μας θυσίες.
Να το θυμάστε αυτό κύριε Γεωργιάδη και λοιποί «πατριώτες», την επόμενη φορά που θα προσποιηθείτε πως νοιάζεστε για την ασφάλεια του λαού αυτού του τόπου και όχι για την ασφάλεια των συμφερόντων της αστικής τάξης – της οποίας είστε φυσικά ένας από τους πιο ισχυρούς της θεματοφύλακες.

Αλήθειες και ψέματα για τον Στάλιν: Συνέντευξη με τον καθηγητή Grover Furr

Συνέντευξη – Επιμέλεια: Νίκος Μόττας //
Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 140 χρόνων από τη γέννηση του Ιωσήφ. Β. Στάλιν μιλήσαμε με τον Grover Furr, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Montclair του Νιού Τζέρσι, γνωστό για τις μελέτες και το συγγραφικό του έργο πάνω στην ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης και ιδιαίτερα για την περίοδο της ηγεσίας του Ι.Β.Στάλιν. Από τα πλέον γνωστά βιβλία του είναι το “Khrushchev Lied” (Ο Χρουστσόφ είπε ψέματα) ενώ έχει συγγράψει πληθώρα ερευνητικών πονημάτων, μεταξύ άλλων για τη δολοφονία του Σεργκέι Κιρόφ, τις Δίκες της Μόσχας και την υπόθεση της «σφαγής στο Κατίν». Το 2007 το όνομα του Grover Furr συγκαταλέχθηκε από συντηρητικούς κύκλους των ΗΠΑ στον κατάλογο των «101 πιο επικίνδυνων ακαδημαϊκών στην Αμερική».

* * *  

-Εξήντα-πέντε χρόνια μετά το θάνατο του Στάλιν, το όνομα του παραμένει στο επίκεντρο του αντικομμουνισμού. Η αστική ιστοριογραφία και οι πολιτικές δυνάμεις της αστικής τάξης συνεχίζουν την συκοφάντηση του, αποκαλώντας τον «δικτάτορα» και «αιμοσταγή τύραννο» που- όπως ισχυρίζονται- «σκότωσε δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους». Γιατί οι αντικομμουνιστές εστιάζουν ακόμη και σήμερα τις επιθέσεις τους στον Στάλιν και ποιες είναι οι κύριες πηγές των ισχυρισμών τους;
Ο Grover Furr.
Ο καθηγητής Grover Furr.
Οι υπερασπιστές του καπιταλισμού χρειάζεται να παρουσιάσουν τον κομμουνισμό ως κάτι απαίσιο! Γι’ αυτό, εκτός απ’ το να κρύβουν την φρίκη του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, χρειάζονται έναν «μπαμπούλα» στον οποίο να εστιάζουν, χρησιμοποιώντας τον σαν την επιτομή των «κακών» του κομμουνισμού. Ο Στάλιν υπήρξε ο ηγέτης της ΕΣΣΔ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος κατά την περίοδο των μεγαλύτερων τους θριάμβων και επομένως κατά την περίοδο της μεγαλύτερης απειλής ενάντια στον καπιταλισμό. Ως εκ τούτου, ο Στάλιν είναι φυσικό να αποτελεί στόχο σε κάθε περίπτωση.
Υπάρχουν, όμως, τουλάχιστον άλλοι δύο λόγοι. Ο πρώτος είναι ο Λέων Τρότσκι, ο οποίος είπε ψέματα για τον Στάλιν σε όλα όσα έγραψε από το 1928 έως τη δολοφονία του το 1940. Τα γραπτά του Τρότσκι, από το 1929 και έπειτα, αποτέλεσαν την πρώτη βασική πηγή ψεμάτων και συκοφαντιών ενάντια στον Στάλιν και την ΕΣΣΔ. Ο δεύτερος είναι ο Νικίτα Χρουστσόφ. Η «μυστική ομιλία» του στις 25 Φλεβάρη 1956 στο 20ο Συνέδριο [του ΚΚΣΕ] ήταν ένα ολέθριο πλήγμα για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Αποτέλεσε δε ένα ανεκτίμητο δώρο για τους αντικομμουνιστές όλου του κόσμου!
Έπειτα από το 22ο Συνέδριο του Κόμματος τον Οκτώβρη του 1961, όταν ο Χρουστσόφ και οι συνεργάτες του επιτέθηκαν ακόμη πιο άγρια στον Στάλιν, με ακόμη περισσότερα ψέματα, ο Χρουστσόφ και το ΚΚΣΕ στήριξαν την έκδοση εκατοντάδων βιβλίων και άρθρων που επιτίθονταν και ψευδολογούσαν ενάντια στον Στάλιν. Επίσης, υπό την αιγίδα του Χρουστσόφ, εκδόθηκαν εκατοντάδες βιβλία και άρθρα με επιθέσεις και ψέματα ενάντια στο Λαβρέντι Μπέρια, τη δολοφονία του οποίου οργάνωσε ο ίδιος ο Χρουστσόφ στις 26 Ιούνη 1953. Ο Μπέρια δεν είναι τόσο σημαντική φυσιογνωμία στην σοβιετική ιστορία όσο ο Στάλιν. Αλλά ο Χρουστσόφ και οι συνεργάτες του συκοφάντησαν τον Μπέρια το ίδιο αγρίως- αν όχι και περισσότερο- όπως έπραξαν με τον Στάλιν. Και αυτοί που είχαν υπάρξει πιο κοντά στον Στάλιν – οι Μόλοτοφ, Μαλένκοφ, Καγκανόβιτς- υποστήριξαν τον Χρουστσόφ σε αυτήν την αδίστακτη επίθεση εναντίον του, όπως και στην δολοφονία του Μπέρια.
Άμεσο αποτέλεσμα της αντισταλινικής εκστρατείας του Χρουστσόφ ήταν ο μισός περίπου αριθμός των κομμουνιστών διεθνώς- εκτός του σοσιαλιστικού μπλοκ – να εγκαταλείψουν τα κόμματα τους. Κάποιοι εξ’ αυτών πέρασαν κυριολεκτικά στο απέναντι πεζοδρόμιο και έγιναν μέλη τροτσκιστικών κομμάτων! Σε ότι αφορά τα ψέματα του Χρουστσόφ για τον Στάλιν και την Σοβιετική ιστορία, πρέπει να θυμόμαστε πως, την εποχή εκείνη, ελάχιστοι άνθρωποι αντιλήφθηκαν πραγματικά πως ήταν ψέματα. Κανείς δεν μπορούσε να αποδείξει ότι ήταν ψέματα, μιας και ο Χρουστσόφ ουδέποτε δημοσίευσε κανένα αποδεικτικό στοιχείο. Ούτε ο Χρουστσόφ, ούτε οι διάδοχοι του, επέτρεψαν την πρόσβαση – ακόμη και σε ιστορικούς του Κόμματος- σε βασικά ντοκουμέντα των αρχείων.
Οι ψευδολογίες του Χρουστσόφ και των εκατοντάδων γραφιάδων του έγιναν δεκτές με ενθουσιασμό από αντικομμουνιστές της Δύσης και αναδείχθηκαν σε βασική πηγή αντισταλινικών ψεμάτων για όλους τους αντικομμουνιστές συγγραφείς και «ακαδημαϊκούς» που ακολούθησαν, μέχρι και σήμερα. Κάποια απ’ τα σοβιετικά αντικομμουνιστικά έργα της εποχής του Χρουστσόφ δημοσιεύθηκαν στο δυτικό κόσμο και γνώρισαν ευρεία δημοσιότητα από τους καπιταλιστές. Ανάμεσα σε αυτούς τους συγγραφείς περιλαμβάνονται οι Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, Ρόι Μεντβέντεφ και Αλεξάντρ Νέκριτς.
Πολλά έργα δυτικών «ειδημόνων» περί της ΕΣΣΔ βασίστηκαν σε μεγάλο βαθμό στις ψευδολογίες της χρουστσοφικής περιόδου. Σημαντικά παραδείγματα αυτών είναι τα έργα του Ρόμπερτ Κόνκουεστ και η βιογραφία του Μπουχάριν από τον αμερικανό ιστορικό Στίβεν Κοέν. Κατά την διάρκεια της ηγεσίας του Μπρέζνιεφ και των διαδόχων του, του Αντρόποφ και Τσερνιένκο, τα αντισταλινικά πονήματα και άρθρα σχεδόν εξαλείφθηκαν. Ο Μπρέζνιεφ και οι άλλοι σοβιετικοί ηγέτες αντιλήφθηκαν τη μεγάλη ζημιά που ο Χρουστσόφ – και τα εμπνευσμένα από τον Χρουστσόφ έργα – προκαλούσαν στην Σοβιετική Ένωση και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Είναι, όμως, σημαντικό να σημειώσουμε ότι αυτοί οι μετα-χρουστσοφικοί ηγέτες ουδέποτε αποκήρυξαν τα ψέματα του Χρουστσόφ για τον Στάλιν και την σταλινική περίοδο. Θα μπορούσαν να το έχουν πράξει. Τόσο οι ίδιοι, όσο και οι ερευνητές τους, είχαν πρόσβαση σε όλα τα αποδεικτικά στοιχεία, σε όλο το αρχειακό υλικό. Ήξεραν, ασφαλώς, ότι ο Χρουστσόφ είχε πει ψέματα. Όμως δεν απέρριψαν κανένα από αυτά τα ψέματα.
Προκύπτει, λοιπόν, ένα ερώτημα: Γιατί ο Χρουστσόφ έκανε ότι έκανε; Ανάμεσα στους λόγους είναι σίγουρα το γεγονός ότι ο Χρουστσόφ και η υπόλοιπη ηγεσία του Κόμματος είχε εγκαταλείψει την ιδέα του κομμουνισμού. Ήθελαν μια Σοβιετική Ένωση που να ήταν ισχυρή οικονομικά, στρατιωτικά και πολιτικά. Δεν ήθελαν όμως να προχωρήσει η ΕΣΣΔ προς την κατεύθυνση μιας αληθινά κομμουνιστικής κοινωνίας. Ο Στάλιν το ήθελε! Το πέρασμα στο επόμενο στάδιο [της σοσιαλιστικής οικοδόμησης] προς τον κομμουνισμό ήταν το θέμα του 19ου Συνεδρίου του Κόμματος το 1952. Πρόκειται για το ΜΟΝΑΔΙΚΟ κομματικό συνέδριο στην ιστορία της ΕΣΣΔ τα πρακτικά του οποίου ουδέποτε δημοσιεύθηκαν. Υπάρχουν πολλά περισσότερα που μπορούν να ειπωθούν για την προώθηση, εκ μέρους του Στάλιν, της κομμουνιστικής προοπτικής, όπως και για τις αποτυχημένες απόπειρες περαιτέρω εκδημοκρατισμού της Σοβιετικής Ένωσης, όμως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να αναλυθεί στο πλαίσιο μιας συνέντευξης.
Ένα χρόνο και πλέον από τότε που έγινε Γενικός Γραμματέας του ΚΚΣΕ, ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ ξεκίνησε μια εκστρατεία ψεμάτων και συκοφαντιών για τον Στάλιν και ευρύτερα για την σοβιετική ιστορία που έκανε ακόμη και την αντίστοιχη καμπάνια του 1962-1964 επί Χρουστσόφ να μοιάζει μετριοπαθής! Για άλλη μια φορά, εκατοντάδες βιβλία και χιλιάδες άρθρα γράφτηκαν, επιτιθέμενα στον Στάλιν, παρουσιάζοντας την ΕΣΣΔ της σταλινικής περιόδου ως πεδίο τερατωδών εγκλημάτων και τον ίδιο τον Στάλιν ως αρχιεγκληματία. Και πάλι δεν υπήρχαν αποδείξεις, μονάχα επανάληψη των ψεμάτων της περιόδου του Χρουστσόφ αλλά και ανακάλυψη κι’ άλλων ψευδολογιών. Αυτή η αντισταλινική, αντικομμουνιστική επίθεση βοήθησε ιδεολογικά στο να στρωθεί ο δρόμος για την επιστροφή στον καπιταλισμό και την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Διότι, άπαξ και έχεις εγκαταλείψει τον προλεταριακό διεθνισμό, σε τι χρειάζεται ένα πολυεθνικό, πολυφυλετικό κράτος όπως η ΕΣΣΔ;
Τα ψέματα επί εποχής Χρουστσόφ και Γκορμπατσόφ αναφορικά με τον Στάλιν και την σταλινική περίοδο αποτελούν τη βασική πηγή της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας σε όλο τον κόσμο. Πρόκειται για ψευδολογίες πολύ χρήσιμες για τους καπιταλιστές και τους αντικομμουνιστές για την συκοφάντηση του κομμουνισμού. Τόσο χρήσιμες που είναι αδύνατο για έναν ιστορικό να βρει δουλειά ως καθηγητής σοβιετικής ιστορίας εάν δεν αποδέχεται ως αλήθειες τα αντικομμουνιστικά ψέματα της περιόδου του Χρουστσόφ και του Γκορμπατσόφ. Για παράδειγμα, είναι απαγορευμένο να δηλώνεις ότι ο Χρουστσόφ είπε ψέματα στη «μυστική ομιλία» του, παρ’ ότι οι ακαδημαϊκοί ερευνητές της σοβιετικής ιστορίας γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο Χρουστσόφ ψεύδονταν. Αλλά το να το παραδεχτείς ότι ο ίδιος και οι συνεργάτες του είπαν ψέματα – όπως είπαν ο Γκορμπατσόφ και οι δικοί του συνεργάτες – είναι σα να γκρεμίζεις και να απορρίπτεις όλη την αντικομμουνιστική ιστοριογραφία τουλάχιστον τριών γενεών «ακαδημαϊκών». Αυτό απαγορεύεται. Αυτά τα ψέματα ήταν και συνεχίζουν να είναι εξαιρετικά χρήσιμα για τους αντικομμουνιστές και τους καπιταλιστές ώστε να τα εγκαταλείψουν!
Φυσικά και ο Τρότσκι είπε ψέματα. Ελάχιστοι του έδωσαν σημασία μέχρι τη «μυστική ομιλία» του Χρουστσόφ. Τότε, ο Τρότσκι έμοιαζε σαν «προφήτης», ως «ο μόνος αληθινός κομμουνιστής», όπως ο ίδιος και οι οπαδοί του πάντοτε ισχυρίζονταν. Μετά την ομιλία Χρουστσόφ ο τροτσκισμός ξαναγεννήθηκε. Ο τροτσκισμός μπορεί να συνεχίζει να υπάρχει διαδίδοντας αντισταλινικά και αντικομμουνιστικά ψεύδη! Γι’ αυτό σήμερα οι τροτσκιστές προωθούν όλα τα αντισταλινικά ψέματα – αυτά του Τρότσκι, του Χρουστσόφ και των συγγραφέων της περιόδου του, των δυτικών αντικομμουνιστών όπως ο Κόνκουεστ, ο Ρόμπερτ Τάκερ και τόσων άλλων, του Γκορμπατσόφ, των μετασοβιετικών αντικομμουνιστών ψευδολόγων όπως οι Όλεγκ Χλεβνιούκ, Γιοργκ Μπαμπερόφσκι, Νίκολας Γουέρθ, Ανδρέα Γρατσιόζι και Τίμοθι Σνάϊντερ που είναι ιδιαίτερα γνωστοί στην Ευρώπη. Ο τροτσκισμός διαθέτει κάποιο κύρος σε ανθρώπους που βλέπουν μέσα από το μαρξισμό και τον κομμουνισμό την απελευθέρωση από τον καπιταλισμό, αλλά που έχουν εμποτιστεί βαθιά από τα αντισταλινικά ψέματα που προωθούνται παντού από το 1956. Επομένως, ο τροτσκισμός αποτελεί μια σημαντική δύναμη, η οποία ωστόσο βασίζεται εξ’ ολοκλήρου σε ψεύδη. Πρόκειται για ένα είδος «δόγματος». Καμία κριτική δεν επιτρέπεται για τον «μεγάλο ηγέτη».
Ένα εύλογο συμπέρασμα είναι ότι κανένας αντικομμουνιστής, από τον Τρότσκι και τον Χρουστσόφ μέχρι τους πιο διαβασμένους, σύγχρονους «ειδικούς» του αντικομμουνισμού, δε μπορεί να αποδείξει ούτε ένα πραγματικό έγκλημα που να διέπραξε ο Στάλιν. Διότι δεν υπήρξε κανένα! Το λέω αυτό με σιγουριά διότι, εάν υπήρχαν τέτοια εγκλήματα, οι αφοσιωμένοι αυτοί αντικομμουνιστές ακαδημαϊκοί θα τα είχαν σίγουρα αποκαλύψει και δημοσιοποιήσει σε όλο τον κόσμο. Δεν έχουν βρει όμως κανένα αληθινό έγκλημα! Γι’ αυτό και αναγκάζονται να πουν ψέματα, να επινοήσουν πράγματα, να πλαστογραφήσουν…
Stalin 2
-Ένα από τα πλέον συνηθισμένα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται ενάντια στον Στάλιν είναι ότι «σύναψε συμμαχία με την χιτλερική Γερμανία», με το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο μη-επίθεσης Ρίμπεντροπ-Μολότοφ που υπογράφτηκε στις 23 Αυγούστου 1939. Αυτός ο ισχυρισμός αποτελεί έναν από τους πυλώνες της αντιδραστικής θεωρίας «των δύο άκρων» που επιχειρεί την εξίσωση του κομμουνισμού με το ναζισμό και το φασισμό. Ποια είναι η ιστορική αλήθεια για το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ;
Όλα αυτά τα αναλύω με όλα τα σχετικά ντοκουμέντα στα κεφάλαια 7 και 8 του βιβλίου μου Blood Lies”. Η ΕΣΣΔ επιχείρησε να δημιουργήσει μια συμμαχία – μια αμοιβαία αμυντική συμφωνία ενάντια στη ναζιστική Γερμανία – με τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία και την Πολωνία. Οι διαπραγματεύσεις κορυφώθηκαν τον Αύγουστο του 1939, όταν βρετανοί και γάλλοι απεσταλμένοι βρέθηκαν στη Μόσχα για συνομιλίες. Ωστόσο, οι απεσταλμένοι-εκπρόσωποι της Βρετανίας και της Γαλλίας δεν είχαν δικαιοδοσία να υπογράψουν οποιαδήποτε συμφωνία. Η πολωνική κυβέρνηση αρνήθηκε ακόμη και να σκεφτεί το ενδεχόμενο να επιτρέψει την παρουσία σοβιετικών δυνάμεων στο έδαφος της. Ήταν επομένως ξεκάθαρο στους σοβιετικούς ότι η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία δεν ήθελαν πραγματικά μια συμφωνία συλλογικής ασφάλειας που θα τις δέσμευε να αντεπιτεθούν στη ναζιστική Γερμανία σε περίπτωση που οι γερμανοί επιτίθονταν πρώτοι σε οποιαδήποτε απ’ αυτές τις χώρες (η Πολωνία ήταν ο πιο προφανής στόχος της Γερμανίας). Η Βρετανία και η Γαλλία χρησιμοποιούσαν τις συνομιλίες ώστε να πιέσουν τη Γερμανία, με την οποία ήθελαν πράγματι να κάνουν κάποια συμφωνία.
Αυτή τους η στάση ήταν συνεπής με τη διπλωματία που ασκούσαν τα προηγούμενα χρόνια, ιδιαίτερα με την συμφωνία του Μονάχου, με την οποία Βρετανία και Γαλλία παρέδωσαν τμήμα της Τσεχοσλοβακίας στον Χίτλερ χωρίς καν να ρωτήσουν την τσέχικη κυβέρνηση. Οι βρετανοί και οι γάλλοι ήθελαν να ενθαρρύνουν τον Χίτλερ να επιτεθεί στην ΕΣΣΔ. Αλλά αυτό σήμαινε πως θα άφηναν τη Γερμανία να υποτάξει την Πολωνία, μιας και η Γερμανία δεν είχε σύνορα με την ΕΣΣΔ. Και αυτό ήταν που στην πραγματικότητα η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία έπραξαν. Υπέγραψαν αμοιβαίο αμυντικό σύμφωνο με την Πολωνία αλλά αρνήθηκαν να επιτεθούν στη Γερμανία ακόμη κι’ όταν η Πολωνία είχε ηττηθεί κατά κράτος τις πρώτες μέρες μετά τη γερμανική εισβολή.
Όταν το πολωνικό κράτος κατέρρευσε, ο Κόκκινος Στρατός κατέλαβε την ανατολική Πολωνία. Όμως, η «ανατολική Πολωνία» αποτελούσε τμήμα της σοβιετικής Ρωσίας μέχρι που η ιμπεριαλιστική πολωνική κυβέρνηση το άρπαξε δια της βίας στον Ρωσο-Πολωνικό πόλεμο του 1919-1921. Οι πολωνοί ουδέποτε ήταν πλειοψηφία στην περιοχή εκείνη. Ακόμη και το μετασοσιαλιστικό αντιδραστικό καθεστώς της Πολωνίας ουδέποτε έχει διεκδικήσει τα εδάφη αυτά μέχρι σήμερα.
Το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ δεν συνιστούσε «συμμαχία». Ήταν ένα σύμφωνο μη-επίθεσης μεταξύ της ΕΣΣΔ και της Γερμανίας. Περιελάμβανε μια απόρρητη ρήτρα στην οποία ο Χίτλερ αναγνώριζε την σοβιετική δικαιοδοσία στο ανατολικό τμήμα της Πολωνίας, τις χώρες της Βαλτικής και την Φινλανδία. Αυτή η ρήτρα κρατούσε τα γερμανικά στρατεύματα εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τα σοβιετικά σύνορα. Όταν ο Χίτλερ επιτέθηκε στην ΕΣΣΔ αυτή η επιπλέον απόσταση που ο γερμανικός στρατός είχε να διασχίσει, συνέβαλε στο να αποσοβηθεί η κατάληψη και η καταστροφή της Μόσχας και του Λένινγκραντ.
Stalin children
-Είναι γνωστό ότι έχετε ερευνήσει εκτενώς την υπόθεση της «σφαγής του Κατίν» η οποία σύμφωνα με την αστική ιστοριογραφία ήταν ενα έγκλημα που διέπραξε η Σοβιετική Ένωση. Σε επίσημη ανακοίνωση που εξέδωσε τον Απρίλη του 1990 η κυβέρνηση Γκορμπατσόφ εξέφρασε την «ειλικρινή της θλίψη για την τραγωδία του Κατίν», αποκαλώντας την «ένα από τα χειρότερα εγκλήματα του σταλινισμού». Ένας αριθμός «αποχαρακτηρισθέντων» ρωσικών κρατικών εγγράφων έχουν παρουσιαστεί ως απόδειξη της- υποτιθέμενης- ενοχής του Στάλιν για τη μαζική σφαγή στο Κατίν. Κάνοντας μια σύνοψη των ευρημάτων της έρευνας σας, ποιος είναι ο πραγματικός ένοχος για το έγκλημα στο Κατίν και ποια είναι τα σημεία-κλειδιά της υπόθεσης;
Οι γερμανοί σκότωσαν τους πολωνούς. Τα αποδεικτικά στοιχεία δεν αφήνουν περιθώριο για κανένα άλλο συμπέρασμα. Στα τέλη του 1991, ο Γκορμπατσόφ παρέδωσε στο Γέλτσιν τα έγγραφα που αναφέρατε, τα οποία είναι γνωστά ως «Κλειστό Πακέτο 1». Αυτά τα ντοκουμέντα, εάν ήταν αληθινά, θα αποδείκνυαν την σοβιετική ενοχή στην σφαγή του Κατίν. Ωστόσο, το 2010, το μέλος της Δούμα, βουλευτής του ΚΚ της Ρωσικής Ομοσπονδίας Βίκτορ Ιλιούχιν παρουσίασε δημοσίως ισχυρά αποδεικτικά στοιχεία σύμφωνα με τα οποία τα έγγραφα του «Κλειστού Πακέτου 1» ήταν πλαστογραφημένα.
Το 2012, σε έκθεση ενός πολωνού αρχαιολόγου, όπου συνοψίζονται τα ευρήματα κοινής πολωνο-ουκρανικής ανασκαφής σε τοποθεσία μαζικών εκτελέσεων στο Βολιντίμιρ-Βολίνσκι (Ουκρανία), αναφέρεται ότι βρέθηκε σε μαζικό τάφο το διακριτικό σήμα ενός πολωνού αστυνομικού. Ο εν λόγω αστυνομικός είναι ένας απ’ τους πολωνούς που φέρονται να δολοφονήθηκαν από τους σοβιετικούς την άνοιξη του 1940 και να τάφηκαν κοντά στο Τβερ (τέως Καλίνιν), εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Ένα χρόνο πριν τη δημοσιοποίηση της αυτής της έκθεσης, το διακριτικό ενός άλλου πολωνού αστυνομικού – που επίσης υποτίθεται πως δολοφονήθηκε από τους σοβιετικούς στο Τβερ την άνοιξη του ’40 – είχε επίσης βρεθεί στον ίδιο μαζικό τάφο. Το θέμα συζητήθηκε στα πολωνικά και ουκρανικά ΜΜΕ, αν και η ανακάλυψη αυτή είχε παραληφθεί από το πόρισμα του πολωνού αρχαιολόγου. Η πολωνική έκθεση σημείωνε επίσης ότι τα θύματα του μαζικού τάφου είχαν αδιαμφισβήτητα δολοφονηθεί από τους γερμανούς του 1941. Ωστόσο, στο σχετικό πόρισμα των ουκρανών αρχαιολόγων δεν αναφέρονταν ούτε η εύρεση των δύο [αστυνομικών] διακριτικών που ανήκαν σε υποτιθέμενα θύματα του Κατίν, ούτε τα ευρήματα που αποδείκνυαν ότι οι άνθρωποι είχαν δολοφονηθεί από τους γερμανούς. Ενας δε ουκρανός αρχαιολόγος δήλωσε πως ήταν λάθος του πολωνού συναδέλφου του να αναφέρει τα σχετικά ευρήματα, καθώς κάτι τέτοιο θα μπορούσε να «εγείρει αμφιβολίες» για την σφαγή στο Κατίν.
Το 2013 δημοσίευσα σχετικό άρθρο για τις ανακαλύψεις αυτές που, από μόνες τις, εγείρουν σοβαρότατες αμφιβολίες για τα περί σοβιετικής ενοχής στο Κατίν. Ήξερα όμως ότι έπρεπε να ψάξω περισσότερο την υπόθεση. Μεταξύ 2015 και 2018 διεξήγαγα μεγάλης κλίμακας έρευνα για την υπόθεση Κατίν. Αποφάσισα να προσεγγίσω το Κατίν ως μυστήριο, χωρίς κάποια προκατάληψη σχετικά με το ποια πλευρά – γερμανοί ή σοβιετικοί – είναι ένοχη. Στο βιβλίο μου The Mystery of the Katyn Massacre: The Evidence, The Solution”, που δημοσιεύθηκε τον Ιούλη του 2018, αναφέρω όλα τα αποδεικτικά στοιχεία που πιθανότατα δε μπορούν να αμφισβητηθούν. Το αποτέλεσμα είναι ολοφάνερο, όσο και απρόσμενο. ΌΛΑ τα αδιαμφισβήτητα έγκυρα αποδεικτικά στοιχεία δείχνουν γερμανική ενοχή. ΚΑΝΕΝΑ απ’ αυτά δεν συνηγορεί ως προς την ενοχή των σοβιετικών.
Ασφαλώς, αυτό το συμπέρασμα δεν είναι «αποδεκτό», αποτελεί «ταμπού». Έχω ήδη γίνει δέκτης πάρα πολλών παρενοχλήσεων από πολωνούς εθνικιστές αλλά και από ακαδημαϊκούς ειδικούς στον τομέα της σοβιετικής ιστορίας. Θεωρείται απλώς αδιανόητο να συμπεραίνει κάποιος πως οι σοβιετικοί δεν ήταν ένοχοι και… ποιος νοιάστηκε για αποδείξεις!
Η σφαγή του Κατίν, λοιπόν, που υποτίθεται πως είναι το πλέον καλά τεκμηριωμένο «έγκλημα του Στάλιν» είναι ένα ψέμα!
-Αστοί ιστορικοί θεωρούν τις «Δίκες της Μόσχας» ως σκευωρίες με στόχο την ενοχοποίηση αθώων κατηγορούμενων και πως ο Στάλιν κατασκεύασε τις κατηγορίες. Ποια είναι η αλήθεια; Ήταν πράγματι οι κατηγορούμενοι (τροτσκιστές, ζινοβιεφικοί, «μπλοκ των δεξιών», κλπ) αθώοι;
Δεν έχει υπάρξει, ουδέποτε, καμία απόδειξη ότι οι Δίκες της Μόσχας, όπως και η υπόθεση Τουχατσέφσκι τον Ιούνη του 1937, ήταν «σκευωρίες» και πως οι κατηγορούμενοι βασανίστηκαν, απειλήθηκαν, κλπ, ώστε να προβούν σε ψευδείς ομολογίες. Στα πρώτα 12 κεφάλαια του βιβλίου μου Trotsky’s Amalgams (2015) εξετάζω και διασταυρώνω όσες περισσότερες δηλώσεις των κατηγορούμενων μπόρεσα. Νωρίτερα φέτος δημοσίευσα μια επικαιροποιημένη έκδοση της έρευνας αυτής ως ξεχωριστό βιβλίο (The Moscow Trials As Evidence).
Έχουμε συντριπτικές αποδείξεις ότι οι κατηγορούμενοι στις Δίκες της Μόσχας ήταν ένοχοι το λιγότερο για τα εγκλήματα που οι ίδιοι ομολόγησαν. Σε ορισμένες δε περιπτώσεις, όπως επί παραδείγματι του Νικολάι Μπουχάριν, γνωρίζουμε πλέον ότι οι κατηγορούμενοι ήταν ένοχοι εγκλημάτων τα οποία ουδέποτε ομολόγησαν. Έχουμε επίσης πληθώρα αποδεικτικών στοιχείων που επιβεβαιώνουν ότι ο Τρότσκι συνεργάστηκε πράγματι με τη ναζιστική Γερμανία και την φασιστική Ιταλία, όπως κατηγορήθηκε στις Δίκες της Μόσχας.
-Ο ιταλός μαρξιστής Ντομένικο Λοζούρντο- που πέθανε φέτος- είχε γράψει ότι «υπάρχουν δυο κρίσιμα χρονικά σημεία που διαμόρφωσαν την σύγχρονη άποψη που υπάρχει για τον Στάλιν: η έναρξη του Ψυχρού Πολέμου το 1947 και το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ». Συμφωνείτε με την εκτίμηση αυτήν;
Συμφωνώ με τον καθηγητή Λοζούρντο, ο θάνατος του οποίου αποτελεί μεγάλη απώλεια για όλους εμάς που ψάχνουμε την αλήθεια για την παγκόσμια ιστορία και την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος του 20ου αιώνα. Κοιτώντας πίσω στο παρελθόν, ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν αναπόφευκτος. Παρ’ όλα αυτά, για πολλούς εντός του κομμουνιστικού κινήματος, δεν έδειχνε αναπόφευκτος. Με το που ξεκίνησε, όλη η αντισταλινική αντικομμουνιστική προπαγάνδα μπήκε πολύ γρήγορα σε εφαρμογή.
lenin_stalin
-Πως εκτιμάτε την συνολική συμβολή του Ιωσήφ Στάλιν στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Σοβιετική Ένωση;
Κάτω από την ηγεσία του Στάλιν στην Σοβιετική Ένωση οικοδομήθηκε η σοσιαλιστική κοινωνία. Ο φασισμός ηττήθηκε. Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα διέδωσε τη θεωρία του Μαρξισμού-Λενινισμού σε όλο τον κόσμο. Ο ιμπεριαλισμός δέχθηκε θανάσιμο πλήγμα στο οποίο συνέβαλαν, με την αφοσιωμένη βοήθεια τους, μια σειρά κομμουνιστικά κόμματα. Ωστόσο, ο σοσιαλισμός της ΕΣΣΔ δεν εξελίχθηκε σταθερά προς την κατεύθυνση του κομμουνισμού, παρά το γεγονός ότι ακριβώς αυτό ήταν που ήθελε ο Στάλιν και που πίστευε πως θα συμβεί. Αντίθετα, την περίοδο του θανάτου του, στις 5 Μάρτη 1953, ο ίδιος ήταν πολιτικά απομονωμένος στην ηγεσία του ΚΚΣΕ.
Ο δρόμος προς τον κομμουνισμό εγκαταλείφθηκε. Ο Χρουστσόφ αντικατέστησε την ιδέα ότι η επανάσταση ήταν αναγκαία για την ανατροπή του καπιταλισμού με την λανθασμένη θεωρία του «ειρηνικού ανταγωνισμού» (σ.σ: ειρηνικής συνύπαρξης) με τον καπιταλισμό. Σύμφωνα μ’ αυτήν την θεωρία ήταν οι εκλογές, αντί της επανάστασης, που θα έφερναν τη νίκη του κομμουνισμού. Αυτό σήμαινε απόρριψη της εργατικής τάξης ως ηγέτιδας δύναμης της ιστορίας. Όμως η εργατική τάξη ήταν και συνεχίζει να είναι ικανή να παρεμποδίσει την καπιταλιστική παραγωγή και, στο βαθμό που είναι οργανωμένη από ένα επαναστατικό κόμμα, να κάνει την επανάσταση, να ανατρέψει τον καπιταλισμό και να κατακτήσει την εξουσία.
Υπό την ηγεσία του Στάλιν η Σοβιετική Ένωση έκανε πράξη τη λενινιστική θεωρία του σοσιαλισμού. Αυτό δεν σημαίνει ότι η θεωρία του Λένιν και του Στάλιν για τον σοσιαλισμό δεν εμπεριείχε μοιραία λάθη. Από την έρευνα μου συμπεραίνω ότι η θεωρία των Λένιν-Στάλιν για τον σοσιαλισμό διατήρησε υπερβολικά πολλά στοιχεία της θεωρίας που αναπτύχθηκε από την Δεύτερη Σοσιαλιστική Διεθνή πριν τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο. Από τη μια πλευρά, «σοσιαλισμός» σήμαινε ένα είδος καπιταλισμού με ισχυρό εργατικό κίνημα βασισμένο στα εργατικά συνδικάτα, αρκετά ισχυρό πολιτικά ώστε να αναγκάζει τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις να προβαίνουν σε σημαντικές μεταρρυθμίσεις ώστε να γίνεται λιγότερο ανυπόφορη η ζωή των εργαζόμενων: υψηλότερη μισθοί και μια σειρά κοινωνικές παροχές. Από την άλλη πλευρά, ο «σοσιαλισμός» έφτασε στο σημείο να σημαίνει μια πλήρως βιομηχανοποιημένη κοινωνία στην οποία ο καπιταλισμός είχε ανατραπεί και η πολιτική εξουσία είχε περιέλθει στην εργατική τάξη μέσω του κομμουνιστικού κόμματος. Η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής είχε καταργηθεί. Τα σοβιέτ ήταν ο μηχανισμός που διοικούσε την κοινωνία προς όφελος της εργατικής τάξης. Οι εργάτες και οι αγρότες- όχι οι καπιταλιστές- ήταν οι προνομιούχοι. Αυτή είναι η λενινιστική θεωρία του σοσιαλισμού.
Ωστόσο, στο πλαίσιο αυτής της θεωρίας, οι σχέσεις παραγωγής παρέμειναν αρκετά όμοιες με τις αντίστοιχες που επικρατούσαν επί καπιταλισμού. Το χρήμα συνέχιζε να καθορίζει την κατανομή των αγαθών και των υπηρεσιών. Ήταν βέβαια αδύνατο να συσσωρεύσει κάποιος προσωπικό πλούτο και οι εργάτες μαζί με τους αγρότες απολάμβαναν πολύ περισσότερες κοινωνικές παροχές και δικαιώματα σε σχέση με οποιαδήποτε καπιταλιστική χώρα. Ωστόσο, οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, η συνεχιζόμενη διαφοροποίηση μεταξύ πόλης και υπαίθρου, η διαφορά πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας, συνέχιζαν να υπάρχουν. Αυτές οι αδυναμίες αποδείχθηκαν ισχυρότερες από την πολιτική θέληση να προχωρήσει μπροστά η προοπτική της πραγμάτωσης μιας κομμουνιστικής κοινωνίας.
Η ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης την περίοδο του Στάλιν είναι μια μεγάλη αποθήκη μαθημάτων, ένα «βιβλίο» το οποίο μπορούμε και πρέπει να μελετήσουμε, ώστε να αντλήσουμε μαθήματα, τόσο θετικά όσο και αρνητικά, για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα του 20ου αιώνα. Πρέπει να διδαχθούμε από όσα σωστά και ηρωικά έκαναν οι σοβιετικοί και – υπό την ηγεσία αυτών- η Κομιντέρν, προς την κατεύθυνση της κομμουνιστικής προοπτικής. Όπως πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε όσα λάθη έγιναν τα οποία σταδιακά απομάκρυναν την Σοβιετική Ένωση και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα από την ανάπτυξη του κομμουνισμού, οδηγώντας πίσω στον ληστρικό καπιταλισμό.
Χάρη στις κοσμοϊστορικές προσπάθειες των κομμουνιστών του 20ου αιώνα, ιδιαίτερα κατά την περίοδο της ηγεσίας του Στάλιν, μπορούμε να μελετήσουμε αυτήν την εκπληκτική κληρονομιά. Στηριζόμενοι στους ώμους γιγάντων μπορούμε να δούμε μακρύτερα απ’ όσο μπόρεσαν αυτοί, χάρη στην εμπειρία που μας παρείχαν, προς την κατεύθυνση του κομμουνιστικού μέλλοντος της ισότητας και της ελευθερίας για το οποίο η ανθρωπότητα πασχίζει.
____________________________________________________________________________

Ένα γράμμα από την Χιλή: αγωνιζόμαστε χωρίς κοινό πρόγραμμα και στόχους

Επιμέλεια Πάνος Αλεπλιώτης // 
Ένα γράμμα Χιλιανού αγωνιστή, πολιτικού πρόσφυγα της εποχής Πινοσέτ, δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Riktpunkt του ΚΚ Σουηδίας. Περιγράφει τις εμπειρίες του από την παραμονή του στην Χιλή την ίδια περίοδο που ξέσπασαν οι μαζικές διαμαρτυρίες ενάντια στην κυβέρνηση Πινιέρα που απαντά με καταστολή ακόμη και με δολοφονίες, βασανιστήρια, βιασμούς. Στην επιστολή φαίνεται η αγωνία του συντάκτη της επιστολής για την κατεύθυνση που παίρνουν οι κινητοποιήσεις. Φαίνεται πως η ενωτική προσπάθεια που καταβάλει το ΚΚ Χιλής δεν έχει φτάσει σε επιθυμητό επίπεδο. Σε κάθε περίπτωση το περιεχόμενο μας δίνει στοιχεία για την κατάσταση που επικρατεί στην Χιλή που θυμίζουν τις διαμαρτυρίες των πρώτων χρόνων της κρίσης στην Ελλάδα.
“Έχω συμμετάσχει σε πολλές προσυγκεντρώσεις που γίνονται στις εργατικές συνοικίες αλλά και σε άλλες όπως από καλλιτέχνες και άλλους και έχω θέσει το ερώτημα “τι θα κάνουμε” και παίρνω διαφορετικές απαντήσεις και συμπεραίνω πως σίγουρα υπάρχει κίνημα στους δρόμους που απαιτεί δικαιοσύνη αλλά δεν υπάρχει αγωνιστικό μέτωπο. 
Για παράδειγμα γίνεται κάλεσμα για Γενική Απεργία με αιτήματα αύξηση των συντάξεων, του βασικού μισθού, δωρεάν παιδεία, καταδίκη της δράσης της Αστυνομίας και σεβασμό στα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά δεν είναι οργανωμένη από τα επίσημα Σωματεία που δεν έχουν πει ακόμη κάτι.  Σίγουρα δίνουν κάποιες βοήθειες αλλά δεν είναι οι οργανωτές. Την ίδια μέρα οι φεμινίστριες, που υποστηρίζονται από την Δεξιά για να διασπάσουν τον αγώνα, ανκαι τα αιτήματα τους είναι δίκαια, καλούν σε συγκέντρωση για ισότητα μεταξύ των φύλων, οι οικολόγοι για προστασία των δασών και κάποια άλλη συγκέντρωση γίνεται για τα δικαιώματα των αυτόχθονων στην γη τους. Άλλες γυναίκες διαδηλώνουν για τους αγνοούμενους και ζητούν απαντήσεις εδώ και τώρα. 
Όσο δεν υπάρχει ένα συνολικό πλάνο για το τι πρέπει να γίνει είναι σαν να ψάχνουμε για νερό στο υπερπέραν. Όλοι, χωρίς εξαίρεση, μιλούν για τους πολιτικούς και τα πολιτικά κόμματα με τον χειρότερο τρόπο, η νεολαία μιλάει για την «τάξη των πολιτικών» που κοιτάει μόνο το συμφέρον της και έχει ξεχάσει τον λόγο που εκλέχθηκε και εκφράζεται το ίδιο για ΌΛΟΥΣ ανεξαιρέτως τους πολιτικούς και η άποψη «έξω τα κόμματα» που εκφράζεται από την νεολαία αποπροσανατολίζει τον αγώνα. 
Οι εκδηλώσεις διαμαρτυρίας συνεχίζονται αλλά με το ίδιο αποτέλεσμα: καυγάδες, προσβολές από την μία μεριά και καταστολή από την άλλη πλευρά. Μέσα σ αυτή την κατάσταση οι νέοι πρωτοστατούν στις διαδηλώσεις και στις πορείες επειδή ο αγώνας γίνεται στους δρόμους σε έναν αγώνα χωρίς ιεραρχημενα αιτήματα, εύκολα αντιμετωπίσιμο, γιατί τα συνθήματα είναι μόνο προσβολές που δημιουργούν μόνο εκνευρισμό. 
Δυστυχώς δίνουν ευκαιρίες για πιο αυστηρούς νόμους και προβοκάτσιες από την μεριά της Αστυνομίας, που οργανώνει παραπλανητικές “επιθέσεις” σε βάρος της και δημιουργεί κλίμα για νέους καταπιεστικούς νόμους. Παράδειγμα ο τελευταίος νόμος για την απαγόρευση των εκδηλώσεων  ψηφίστηκε με μόνον 7 ψήφους κατά.
Το να πιστεύει κανείς πως υπάρχει επαναστατική κατάσταση δείχνει έλλειψη γνώσης, οι αγωνιζόμενοι στην Χιλή δίνουν προς τα έξω την εντύπωση πως η επανάσταση είναι προ των πυλών, αλλά αυτό δεν είναι αλήθεια. 
Η εξέγερση δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα αν δεν υπάρχει ένα κοινό πλάνο. Η κατάσταση θυμίζει την εποχή του Πινοσέτ όταν στο εξωτερικό εκτιμούσαν πως υπάρχει ισχυρό κίνημα που θα ρίξει τον Πινοσέτ. 
Όταν μας δόθηκε πριν χρόνια το δικαίωμα να έρθουμε στην Χιλή επί Πινοσέτ τότε καταλάβαμε πως δεν είναι έτσι τα πράγματα. 
Έτσι είναι και τώρα: πολύς κόσμος στον δρόμο, στο κέντρο, μα η κάθε ομάδα για την δική της υπόθεση. Στις εργατικές συνοικίες υπάρχουν εκδηλώσεις μόνο με τοπικά αιτήματα. 
Η πικρή αλήθεια είναι πως όσο δεν υπάρχει ένα ξεκάθαρο πρόγραμμα θα υπάρχει αναρχία στον αγώνα και κάθε ομάδα, κάθε συνοικία και κάθε επαρχία θα έχει την δική της ημερήσια διάταξη.
Παράδειγμα της εύκολης αντιμετώπησης είναι πως το αίτημα για ένα νέο Σύνταγμα που από την αρχή ήταν διατυπωμένο να μην έχει κανένα ίχνος του Συντάγματος του Πινοσέτ έχει αλλάξει και γίνεται συζήτηση για μια «Συνταγματική διαδικασία». 
Με άλλα λόγια να ξαναπώ πως όσο δεν υπάρχει κοινό πρόγραμμα και στόχοι δεν πρόκειται να πέσει η κυβέρνηση».

Το «διαβατήριο»




Ως «διαβατήριο» για ακόμα πιο γερό μπάσιμο της ΔΕΗ ΑΕ στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, σε «σύμπραξη» με άλλους επενδυτές και επιχειρηματικούς ομίλους, εμφανίζουν κυβέρνηση και διοίκηση το νέο «επιχειρησιακό σχέδιο» που παρουσιάστηκε τη Δευτέρα.
Σύμφωνα με όσα ανακοίνωσε ο διευθύνων σύμβουλος της ΔΕΗ, παράλληλα με το ήδη δρομολογημένο σχέδιο της «απολιγνιτοποίησης» που επιταχύνεται σε σχέση με τις αρχικές κυβερνητικές εξαγγελίες, η επιχείρηση βρίσκεται ήδη σε συζητήσεις με πάνω από δέκα επιχειρηματικούς ομίλους για συνεργασία στον τομέα των ΑΠΕ, με στόχο την επόμενη χρονιά να ανέβει στο 25% από το 20% το ποσοστό των επενδύσεων που κατευθύνονται σ' αυτές κι ακόμα περισσότερο τα επόμενα χρόνια. Αντίστοιχα, στόχος είναι το μερίδιο της επιχείρησης στην αγορά των ΑΠΕ να φτάσει έως το 2024 στο 10% - 20%, από 2% σήμερα.
Μάλιστα, σύμφωνα με σχετικές πληροφορίες, στο «τραπέζι» των διαπραγματεύσεων έχουν ήδη μπει οι υδροηλεκτρικές υποδομές, ενώ «προίκα» για τους κάθε λογής «επενδυτές» αποτελούν και οι τεράστιες εκτάσεις που διαθέτει η ΔΕΗ (π.χ. ορυχεία κ.τ.λ.) για την εγκατάσταση φωτοβολταϊκών και άλλων υποδομών ΑΠΕ.
***
Το «διαβατήριο» προς τα νέα αυτά πεδία κερδοφορίας για τους μετόχους της επιχείρησης, αλλά και συνολικά για τα «πράσινα» αρπακτικά στον κλάδο, έχει πάνω του διάφορες «σφραγίδες», όπως:
  • Αυτήν της έκρηξης της ενεργειακής φτώχειας, με νέες μεγάλες αυξήσεις στα ήδη τσουχτερά τιμολόγια, ένταση του κυνηγητού και των εκβιασμών από τη ΔΕΗ και τις εισπρακτικές στα λαϊκά στρώματα (55.000 αποκοπές ρεύματος μόνο το τελευταίο τετράμηνο ανακοίνωσε ο διευθύνων σύμβουλος της ΔΕΗ, στα βήματα των δεκάδων χιλιάδων του προηγούμενου διαστήματος), που πλήρωσαν τα προηγούμενα χρόνια και θα ξαναπληρώσουν (και) τις πανάκριβες ΑΠΕ.
  • Αυτήν της παραπέρα ανατροπής των εργασιακών σχέσεων στην επιχείρηση και συνολικά τον κλάδο, με τη γενίκευση και μονιμοποίηση της «ευελιξίας» που ήδη «ζει και βασιλεύει», την κατάργηση της μονιμότητας για τους νεοπροσλαμβανόμενους, τη μετάταξη 4.500 εργαζομένων και χιλιάδες ακόμα «εθελούσιες» απολύσεις, την ανατροπή στους όρους της ΣΣΕ, την ερήμωση ουσιαστικά ολόκληρων περιοχών όπου σήμερα δραστηριοποιείται η ΔΕΗ ΑΕ.
  • Των μεγάλων κινδύνων για την ενεργειακή επάρκεια της χώρας, στο πλαίσιο των οξυμένων ανταγωνισμών κι ενώ προτεραιότητα του «απελευθερωμένου» ενεργειακού σχεδιασμού αποτελούν οι εξαγωγές ρεύματος προς την ΕΕ, στη βάση και της «ολοκλήρωσης» της «ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς Ενέργειας».
  • Των καταστροφικών συνεπειών για το περιβάλλον, παρά τον «φιλοπεριβαλλοντικό» μανδύα, όπως δείχνει το παράδειγμα των μεγάλων καταστροφών στους ορεινούς όγκους για την εγκατάσταση ανεμογεννητριών (σύμφωνα με υπολογισμούς, για την αντικατάσταση μιας σύγχρονης λιγνιτικής μονάδας, όπως η «Μελίτη 5», χρειάζεται η εγκατάσταση... 2.000 ανεμογεννητριών!). Αλλά και η απαξίωση γης υψηλής παραγωγικότητας, με αλλαγή χρήσης για την εγκατάσταση φωτοβολταϊκών.
  • Τέλος, έχει τη «σφραγίδα» των πολύ μεγάλων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για τα μερίδια των ενεργειακών επιχειρηματικών ομίλων, όπως και συνολικά για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στους ενεργειακούς σχεδιασμούς στην περιοχή, που σηματοδοτούν νέους μεγάλους κινδύνους για το λαό μας και συνολικά για τους λαούς της περιοχής.
***
Αυτά είναι τα «θεμέλια» και οι «πυλώνες», πάνω στα οποία θα βασιστεί το «νέο μοντέλο» της «απελευθερωμένης» Ενέργειας, που «τρέχουν» η μία πίσω από την άλλη οι αστικές κυβερνήσεις - πριν ο ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα η ΝΔ - προωθώντας τη στρατηγική της ΕΕ για μια «Νέα Πράσινη Συμφωνία», με στόχο να δοθεί κερδοφόρα επενδυτική διέξοδος σε κεφάλαια που έχουν υπερσυσσωρευτεί και λιμνάζουν, να αντιμετωπίσει η ΕΕ την ενεργειακή υπεροχή των ΗΠΑ και της Ρωσίας στον τομέα των υδρογονανθράκων και να προωθήσει τα εμπορεύματα «πράσινης τεχνολογίας», στα οποία έχει συγκριτικό πλεονέκτημα.
Ενδεικτικές αυτών των στοχεύσεων είναι και οι αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ την περασμένη βδομάδα, που προανήγγειλαν έναν πακτωλό ενισχύσεων στους επιχειρηματικούς ομίλους για τη «στήριξη» επενδύσεων (1 τρισ. για την επόμενη δεκαετία). Σημειώνουν μάλιστα ότι οι στόχοι της ΕΕ θα δημιουργήσουν «σημαντικές ευκαιρίες, όπως δυνατότητες για οικονομική ανάπτυξη, για νέα επιχειρηματικά μοντέλα και αγορές, για νέες θέσεις εργασίας και τεχνολογική ανάπτυξη», και ότι για το σκοπό αυτόν χρειάζεται στα κράτη - μέλη «να διαμορφωθεί ένα ευνοϊκό πλαίσιο που θα ωφελεί όλα τα κράτη - μέλη και θα περιλαμβάνει κατάλληλα μέσα, κίνητρα, στήριξη και επενδύσεις».
***
Είναι φανερό από το παράδειγμα της Ενέργειας, όσο και από την εμπειρία της ΔΕΗ, ότι το κυνήγι της ανταγωνιστικότητας και του κέρδους, η πολιτική της ΕΕ και των κομμάτων που το υπηρετεί, εχθρεύονται ανοιχτά τις λαϊκές ανάγκες.
Αυτές μπορεί να τις βάλει στο επίκεντρο μόνο η πάλη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, απέναντι όχι μόνο στις συνέπειες αυτής της πολιτικής, ούτε βέβαια με την υπεράσπιση της σημερινής κατάστασης ή της επιστροφής στο κρατικό μονοπώλιο της ΔΕΗ, αλλά σε σύγκρουση με τη στρατηγική κεφαλαίου - κυβερνήσεων - ΕΕ. Στον αντίποδα αυτής της πολιτικής βρίσκεται η προοπτική για τους εργαζόμενους, συνολικά το λαό, στον ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, μιας άλλης εξουσίας, της κοινωνικής ιδιοκτησίας των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, που σκοπός της παραγωγής θα είναι η κάλυψη των πραγματικών αναγκών όλων των εργαζομένων, με αξιοποίηση όλων των ενεργειακών πηγών, με αυστηρά μέτρα προστασίας του περιβάλλοντος και με στόχο τη στήριξη της κεντρικά σχεδιασμένης παραγωγής και την παροχή φτηνού ρεύματος για όλο το λαό.

Τ.

TOP READ