4 Φεβ 2019

Όταν οι επίγονοι του Κύρκου μιλούν για “δηλώσεις μετανοίας” του ΚΚΕ στην ΕφΣυν

Μπορεί η Συμφωνία των Πρεσπών να έχει επικυρωθεί, η αντι – ΚΚΕ “σάγκα” περί Μακεδονικού ωστόσο δεν φαίνεται να τελειώνει σύντομα. Η ΕφΣυν έχει εξελιχθεί σε ναυαρχίδα αυτής της υπόθεσης, με τελευταίο κρούσμα το χθεσινό άρθρο του Τάσου Κωστόπουλου, με το γλαφυρό τίτλο “Κοινοβουλευτική δήλωση μετανοίας” ο οποίος με το κύρος του “Ιού” και του ερευνητή που έχει ασχοληθεί εκτενώς με διάφορες εκφάνσεις του Μακεδονικού στο παρελθόν ήρθε να ενισχύσει και “επιστημονικά” το αφήγημα που οφείλουν να καταπιούν οι αναγνώστες της εφημερίδας: Το ΚΚΕ συμπλέει με τη Δεξιά.
“Αν κάτι σημάδεψε βαριά την τριήμερη κοινοβουλευτική αντιπαράθεση, αυτό ήταν η θλιβερή συμμόρφωση του ΚΚΕ με τον σκληρό πυρήνα των επιχειρημάτων της εθνικιστικής δεξιάς περί Μακεδονικού, σε βάρος της ίδιας της εκατοντάχρονης ιστορίας του.” Να τη πάλι η 100χρονη ιστορία του ΚΚΕ, γνήσιος εκφραστής της οποίας αποτελεί μόνο ο νεοπασοκισμός του Σύριζα και των κονδυλοφόρων του. Στα γρήγορα περνάει το ζήτημα του ΝΑΤΟ, όπου αναγνωρίζει υποκριτικά “ότι θα δικαιολογούσε την εκ μέρους του καταψήφιση της συμφωνίας” κι αυτό μόνο και μόνο για να μην αναμετρηθεί με την ουσία του ζητήματος, που αποτελεί και βασικό επίδικο της συμφωνίας. Κάτι που ο ίδιος φροντίζει τεχνηέντως να αρνηθεί, μιλώντας για την πρόβλεψη περί εισόδου της ΠΓΔΜ με το προσωρινό της όνομα.
Στη συνέχεια, η αγανάκτηση πνίγει τον αρθρογράφο: “Πραγματική τομή αποτέλεσε η προσχώρηση του ΚΚΕ στο βασικό αφήγημα της μείζονος Δεξιάς, με την αναπαραγωγή από τους αγορητές του των βασικών ιδεολογημάτων της τελευταίας όσον αφορά τον «ανιστόρητο» και «εγγενώς αλυτρωτικό» χαρακτήρα του μακεδονικού αυτοπροσδιορισμού των γειτόνων μας. Αποψη που ισοδυναμεί επί της ουσίας με κατασυκοφάντηση των ηρωικότερων σελίδων της Ιστορίας του κόμματος − των ίδιων ακριβώς σελίδων, δηλαδή, που οι σημερινοί κάτοχοι του τίτλου του αρέσκονται να προβάλλουν σαν την «ύψιστη στιγμή της ταξικής πάλης» στη χώρα μας.”
Ακόμα και αν υιοθετήσει κανείς από τη δική του σκοπιά τα περί “τομής”, ο ίδιος ο συγγραφέας αυτοαναιρείται λίγες παραγράφους πιο κάτω, αφιερώνοντας ολόκληρο υποκεφάλαιο στην “Τροχιά της ανάνηψης”, την οποία τοποθετεί τουλάχιστον από το 1988 και τον ¨κύκλο να κλείνει το 2011″. Στο ενδιάμεσο βέβαια έχει ήδη ανακαλύψει μια άλλη τομή, εμπνευσμένος προφανώς από τη ρητορική Παπαδημούλη πριν λίγο διάστημα, αποδίδοντας την υποτιθέμενη “ανάνηψη” στην προσχώρηση της Λιάνας Κανέλλη ως συνεργαζόμενης στα τέλη της δεκαετίας του ’90.
Το κλείσιμο του κειμένου βασίζεται σε ένα σχεδόν απολαυστικό από μία άποψη επιχείρημα – αχυράνθρωπο, λέγοντας πως “Θα ήταν, πάντως, άδικο να ισχυριστούμε ότι μόνο το ΚΚΕ άντλησε εμπνεύσεις από το ιδεολογικό οπλοστάσιο των πάλαι ποτέ αντιπάλων του. Ο όρος «εθνομηδενισμός», προσφιλέστατος πλέον στην εγχώρια Δεξιά, όπως διαπιστώσαμε από τις αγορεύσεις στη Βουλή τόσο της Χρυσής Αυγής (Παππάς, Κασιδιάρης) όσο και της Ν.Δ. (Σαμαράς, Αραμπατζή, Κατσανιώτης), προέρχεται από το ιδεολογικό οπλοστάσιο του ύστερου «υπαρκτού σοσιαλισμού» της γειτονιάς μας (σ.σ εννοώντας τη Βουλγαρία του Ζίβκοφ).” Άπαντες ξέρουν βέβαια πως το ΚΚΕ δεν έχει χρησιμοποιήσει ποτέ την έννοια εθνομηδενισμός στα κείμενά του ή στο λόγο του. Απλά ο συγγραφέας αποφάσισε ότι εκτός από λίγη ακόμα λάσπη στο κόμμα, ήταν μια χρυσή ευκαιρία να επιδοθεί και σε πολεμική στο τρισκατάρατο υπαρκτό, στη λογική του “βρήκαμε παπά να θάψουμε πεντέξι”.
Τα σκιάχτρα που φτιάχνει βέβαια ο Τ. Κωστόπουλος είναι περισσότερα. Επιλέγοντας αποσπασματικά μια δήλωση του Δημήτρη Κουτσούμπα περί ανυπαρξίας μακεδονικού έθνους, το οποίο αναφέρεται σε “κυρίαρχη εθνότητα στην ΠΓΔΜ”, διερωτάται, τάχα κάνοντας τον ανήξερο: “Να υποθέσουμε ότι, από τη στιγμή που η Γιουγκοσλαβία δεν υπάρχει πια, πήγε περίπατο και το επίμαχο έθνος;” Πραγματικά ξεκαρδιστήκαμε. Κατηγορεί το γγ του ΚΚΕ ότι “αποφεύγει να κατονομάσει” την κυρίαρχη εθνότητα των γειτόνων, αγνοώντας σκόπιμα τις τοποθετήσεις τόσο του ίδιου, όσο και άλλων στελεχών του κόμματος σε βουλή και ΜΜΕ ότι ούτε πρόβλημα με το όνομα έχει, ούτε με την ύπαρξη βορειομακεδονικής ή σλαβομακεδονικής γλώσσας, αλλά με τη λογική του μακεδονικού έθνους που τροοφοδοτεί αμοιβαία τον εθνικισμό.
Από το μενού βέβαια δε θα μπορούσε να λείπει αναφορά στη θέση της ΚΔ περί ενιαίας Μακεδονίας, η Μίρκα Γκίνοβα, που εναγωνίως προσπαθούν να μας πείσουν πως αν ζούσε θα κατέβαινε με το Σύριζα, οι Σλαβομακεδόνες του ΝΟΦ και του ΔΣΕ, τα αλφαβητάρια της Τασκένδς, η 5η ολομέλεια, η σκόπιμη σύμφυρση της αναγνώρισης της ΛΔ Μακεδονίας με εκείνη της σλαβομακεδονικής μειονότητας, που ούτως ή άλλως ήταν πολύ λογικό να τίθεται ως ζήτηαμ διαφορετικά λίγες δεκαετίες πριν. Εξάλλου ούτε η συμφωνία των Πρεσπών προβλέπει οτιδήποτε περί ύπαρξης μειονότητας, πολλώ δε μάλλον αποκατάσταση επιζώντων πολιτικών προσφύγων που στερήθηκαν το δικαίωμα επιστροφής ως “μη Έλληνες το γένος” και τους οποίους τάχα “πρόδωσε” το ΚΚΕ. Είναι πάντως εντυπωσιακό ότι ο Κωστόπουλος, χωρίς να πρωτοτυπεί, μιλά για “αναγνώριση” της “στροφής” του ΚΚΕ από το Βορίδη, τη στιγμή που αυτός που δίνει επιχειρήματα στην δεξιά δεν είναι άλλος από τον ίδιο το Σύριζα. Κι αυτό γιατί., ενώ διαρρηγνύει τα ιμάτιά του ότι δεν υπέγραψε ύπαρξη μακεδονικής εθνότητας, αλλά μόνο “ιθαγένειας” ή “υπηκοότητας”, ανοίγοντας ολόκληρη μεταφραστική και νομική συζήτηση περί διάκρισης citizenship και nationality, ταυτόχρονα εγκαλεί το ΚΚΕ ότι δεν αναγνωρίζει αυτή την εθνότητα που κι ο ίδιος επιμένει ότι δεν αναγνώρισε! Πόση “διαλεκτική” να χρησιμοποιήσει κανείς για να καταπιεί μια τόσο χτυπητή αντίφαση.
Εξίσου εκπληκτικό είναι πώς η θέση του ΚΚΕ για το Μακεδονικό, που και από την αναθεωρητική  ιστοριογραφική παράδοση της “ανανεωτικής αριστεράς” από την οποία εμπνέεται ο αρθρογράφος παρουσιαζόταν ως βασική αχίλλειος πτέρνα της πορείας του κόμματος, ξαφνικά έχει γίνει σε ό,τι αφορά  κυρίως την περίοδο 1924 – 1935 και ξανά για λίγο το 1949 αποκορύφωμα διεθνισμού και ηρωισμού, τον οποία τιμά ο Τσίπρας βάζοντας τους απογόνους των μαχητών του ΔΣΕ στο ΝΑΤΟ.
Αποκορύφωμα του θράσους είναι όμως να μιλούν για “δηλώσεις μετανοίας” οι πολιτικοί επίγονοι του Κύρκου, όσοι θεωρούσαν συνολικά τον εμφύλιο “λάθος” και με τον ένα ή τον άλλο τρόπο προσυπέγραφαν το “ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι”. Εκείνοι δηλαδή που υπέγραψαν όχι δηλώσεις, αλλά ολόκληρες ομολογίες πίστης στον καπιταλισμό, την αστική δημοκρατία ως απαύγασμα πολιτικής οργάνωσης της ανθρωπότητας και την ευρωνατοϊκή προοπτική των χωρών που “υπέφεραν” κάτω από τον “ζυγό¨του σοσιαλισμού.
Μπορεί ο “Ιός” του αντικομμουνισμού να είναι ανίατος, υπάρχουν όμως και αντισώματα, με κυριότερο την αλήθεια, τόσο της ιστορίας του κόμματος συνολικά και μελετημένης υπό τις εκάστοτε συνθήκες, όσο και των πραγματικών θέσεών του στο Μακεδονικό σήμερα, οι οποίες συστηματικά αποκρύπτονται ή διαστρεβλώνονται, παρουσιάζοντας μια βολική για την κυβέρνηση καρικατούρα τους.

Ο Γέρος του Μωριά αντιμέτωπος με την καμαρίλα των ανακτόρων

Στις 4 του Φλεβάρη 1843 έφυγε από τη ζωή ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης γνωστός και ως «Γέρος του Μωριά», αρχιστράτηγος  και ηγετική μορφή της Επανάστασης του 1821, “το μυαλό, η καρδιά και το όπλο του αγώνα”, όπως σημειώνει μεταξύ άλλων η Έλλη Αλεξίου, στην εισαγωγή της στα Άπαντα Κολοκοτρώνη. Μεταφέρουμε ολόκληρη της εισαγωγή της Έλλης Αλεξίου από την έκδοση “Άπαντα Κολοκοτρώνη” – Παρουσίαση: Γεωργίου Τερτσέτη, Αναστάσιου Πολυζωΐδη, Φωτάκου (Φώτιου Χρυσανθόπουλου), που επιμελήθηκε η ίδια και κυκλοφόρησε από τις Ιστορικές Εκδόσεις 1821.
Εισαγωγή Έλλης Αλεξίου
Η πατρίδα μας, όντας μικρή κι αδύναμη, φυσικό ήταν να γνωρίσει από τα παλιά χρόνια άγριους σκλαβωμούς, αλλά, παράλληλα, να καταγράψει ηρωισμούς και θυσίες των παιδιών της, που μη βαστώντας τη σκλαβιά ξεσηκώνουνταν και δεν ησύχαζαν ως να της εξασφαλίσουν πάλι τη λευτεριά της. Σ’ αυτούς τους ξεσηκωμούς, που ολόψυχα λάβαιναν μέρος τα καλύτερα παλικάρια της, όταν περνούσεν ο σάλος και τα πνεύματα κατακάθιζαν, κατά ένα περίεργο τρόπο, η Ιστορία, αυτός ο αδέκαστος ελεγκτής, ερχότανε, βαθμολογούσε, άμειβε ή καταδίκαζε, και στα επίσημα, τα αμετακίνητα αρχεία της, κατέγραφε τους αρίστους των αρίστων.
Έτσι έγινε με την περσική επιδρομή, έτσι έγινε με την ρωμαϊκή κατάκτηση, με τους Τούρκους, με τους χιτλερικούς.
Η επανάσταση του 1821 κράτησε δέκα περίπου χρόνια. Σ’ αυτό το διάστημα πολλά ονόματα ανέβηκαν στον αφρό και πολλά, έτσι ή αλλιώς βούλιαξαν στο βυθό. Λιγοστά, — μετριούνται στα δάχτυλα τον χεριού —, καταγράφηκαν από την Ιστορία στα επίσημα αρχεία και σήμερα, όταν γίνεται λόγος για το εικοσιένα, αυτά τα λιγοστά ονόματα, τα ξεδιαλεγμένα, ανεβαίνουν αυθόρμητα στα στόματα των Ελλήνων, όταν είναι να μνημονεύσουν και να ευγνωμονήσουν τους ήρωες στους οποίους χρωστούν τη λευτεριά τους. Θα ακούσεις: Μακρυγιάννης, Κανάρης, Παπαφλέσοας, Ανδρούτσος, Καραϊσκάκης… και «γέρος του Μωριά».
Κι είναι ο «Γέρος του Μωριά» ο νικητής στο Βαλτέτσι και στην Τριπολιτσά, στην Πάτρα, στα Δερβενάκια, και είναι το ατρόμητο παλικάρι, που με απαράμιλλη πίστη στο δίκιο του αγώνα, και στη νικηφόρα του έκβαση, όρθωσε το ανάστημά του στις δύσκολες μέρες της επιδρομής στην Πελοπόννησο του Ιμπραήμ. Ο βάρβαρος επιδρομέας οσμίστηκε κι έβαλε σε εφαρμογή όλα τα μέσα, που θα μπορούσαν να κλονίσουν το ηθικό των μαχητών. Να φέρουν σε απόγνωση την αγροτιά, να εξαπατήσουν, να αδρανήσουν ή και να προσελκύσουν τους εύπιστους, τους δειλούς και τους συμφεροντολόγους. Ο Ιμπραήμ, με πολυάριθμο στρατό, πλούσια εξοπλισμένο, εξόντωνε με σκληρότητα τους οπαδούς της επανάστασης. Για να τους στερήσει και τα λιγοστά μέσα διαβίωσης, και να δημιουργήσει εχθρικό κλίμα των χωρικών κατά των επαναστατών εφάρμοσε το εγκληματικό μέτρο του ξεριζώματος των αμπελιών, των συκιών, των λιόδεντρων. Έτσι καταδίκαζε όλο τον πληθυσμό του Μωριά στο θάνατο από την πείνα. Παράλληλα προς αυτή την τερατώδικη εκστρατεία, εξέδωσε και το περιώνυμο διάταγμα της αμνηστείας. Έδινε συχωροχάρτι και αμοιβές, σ’ αυτούς που θα προσήρχουνταν, που θα εδήλωναν πως σταματούν κάθε είδος εχθροπραξίας, και θα αντιμετώπιζαν χωρίς αντιδικίες την τουρκική κατοχή. Τούτη η «αμνηστεία» είχε κάμει το χειρότερο κακό. Βρέθηκαν πολλοί, που για να γλυτώσουν τα σπίτια τους και τη ζωή τους, παρατούσαν τον αγώνα και γύριζαν στα χωριά τους. Προσκυνούσαν τον κατακτητή. Σε κείνη τη δύσκολη περίσταση ακούστηκε η γεμάτη παλμό και πατριωτική έξαρση φωνή του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη: «Τσεκούρι και φωτιά στους προσκυνημένους!» Είχε αντιληφθεί ότι η ύπουλη αμνηστεία του Ιμπραήμ δημιουργούσε πολύ μεγαλύτερους κινδύνους. Εξαπατούσε το λαό. Λιγόστευε τους μαχητές, δημιουργούσε αναμεταξύ τους εχθρότητες και καχυποψίες, και υπόσκαφτε το φρόνημα των αγωνιστών. Και ύψωσε τότε την οργισμένη φωνή του κατά των προσκυνημένων, γιατί έβλεπε πως κείνη τη στιγμή οι προσκυνημένοι φέρνανε πολύ μεγαλύτερη ζημιά στον αγώνα παρά οι ίδιοι οι αλλόφυλοι.
Ο Κολοκοτρώνης ήτανε το μυαλό, η καρδιά και το όπλο του αγώνα. Ανήκε σε κείνο το είδος των ανθρώπων, που θέτοντας ένα υψηλό σκοπό στη ζωή τους, τον υπηρετούν με αφοσίωση και πείσμα μη παρεκκλίνοντας, ούτε στο ελάχιστο, από την προγραμματισμένη πορεία τους. Ακόμη και μπρος στις πιο μεγάλες αντιξοότητες, που μπορεί να συναντήσουν. Φαίνεται όμως πως τον ηρωισμό ο Κολοκοτρώνης τον είχε έμφυτο. Τον είχε κληρονομημένο. Όλο το κολοκοτρωνέικο, ξεκινώντας από τους προγόνους και φτάνοντας ως τα παιδιά και τα εγγόνια του Γέρου, όλοι απόμειναν στην ιστορία σα μια γενιά δοσμένη στο καλό της πατρίδας. Ο δε Θεόδωρος Κολοκοτρώνης ένιωθε τόσο ισχυρή μέσα του την πατριωτική φλόγα, που από δεκαπέντε χρονών παλικαρόπουλο είχε πάει κλέφτης στα βουνά. Και ήταν ένα παιδί αγράμματο, που μήτε την υπογραφή του δεν ήξερε να βάλει. Ωστόσο η ευστροφία του μυαλού του στην τέχνη του πολέμου ξεπερνούσε σε αξιότητα τον πιο σπουδασμένο στρατιωτικό.
Η ζωή του Κολοκοτρώνη και στην περίοδο του πολέμου και ύστερα από την απελευθέρωση δεν κύλησε ομαλά. Το αδέκαστο του χαρακτήρα του, η παλικαριά του, το ανυποχώρητο μπρος στην τήρηση του σωστού και του δίκιου, η θαρραλέα στηλίτευση των ασχημιών και των εγωκεντρικών ενεργειών ορισμένων από το αρχοντολόι, είχαν δημιουργήσει την αντιπάθεια και το μίσος αυτών των κύκλων εναντίον του. Και όσο ακόμη ο Καποδίστριας ήταν κυβερνήτης, που εκτιμούσε ιδιαίτερα το Γέρο, οι διαθέσεις οι εχθρικές κατά του Κολοκοτρώνη παρέμεναν λανθάνουσες. Αλλά μετά τη δολοφονία τον Ιωάννη Καποδίστρια, το 1831, τα πράγματα στην Ελλάδα άλλαξαν ριζικά τροπή.
Ο Γέρος του Μωριά αντιμέτωπος με την καμαρίλα των ανακτόρων
Ο Γέρος του Μωριά αντιμέτωπος με την καμαρίλα των ανακτόρων
Μετά το θάνατο του Καποδίστρια ανακηρύχτηκε στην Ελλάδα βασιλιάς ο Όθωνας. Επειδή όμως ήταν ανήλικος, διορίστηκε τριμελής αντιβασιλεία, που θα τον κηδεμόνευε ως την ενηλικίωσή του.
Σύμφωνα με το άρθρο 10 του πρωτόκολλου του Λονδίνου, της 7ης του Μάη του 1832, ο Λουδοβίκος της Βαυαρίας θα διόριζε την αντιβασιλεία. Και έκαμε την εκλογή του όσο μπορούσε καλύτερα για τα συμφέροντα της γερμανικής Βαυαρίας και όσο γίνεται χειρότερα για την Ελλάδα. Επικεφαλής της τριμελούς αντιβασιλείας διορίστηκε ο Άρμανσπεργκ, ένας τύπος εντυπωσιακού παρουσιαστικού, αλλά κενός περιεχομένου, συμφεροντολόγος και τεμπέλης. Όλες τις ευθύνες, με τις οποίες ήταν επιφορτισμένος, τις ανάθετε σε υφισταμένους του. Δεύτερο μέλος ήταν ο Μάουρερ, νομικός, μεγαλομανής, φαντασμένος, σχολαστικός. Αυτός ήταν δουλευτής, αλλά η εργατικότητά του σπαταλιόταν σε ανεδαφικές καταγραφές νόμων, που ήταν τελείως ανεφάρμοστες στο φτωχό νεοσύστατο ελληνικό κρατίδιο. Και ο στρατηγός  Έυντεκ, που ήταν ο χειρότερός τους, διορίστηκε τρίτος αντιβασιλέας. Ο Έυντεκ ήταν γνωστός, γιατί το 1826 είχε κατεβεί στην Ελλάδα σα στρατιωτικός — συνταγματάρχης.  Έκαμε φρούραρχος στο Ανάπλι, έλαβε μέρος στην πολιορκία της Ακρόπολης και στις μάχες του Φαλήρου. Είχε όμως τη φήμη επιπόλαιου και μισητή των Ελλήνων, που περνούσε τις ημέρες του ικανοποιώντας τα χόμπυ του. Γύριζε στις ακρογιαλιές πλουτίζοντας τις κοχυλοσυλλογές του, ή, αγαπώντας την ιππασία, ανέβαινε στο άλογό του κι έπαιρνε δρόμο για τις εξοχές.
Μαζί με την τριμελή αντιβασιλεία διορίστηκαν και δύο αναπληρωματικοί. Ο Άβελ, πονηρός, κακεντρεχής και μηχανορράφος. Ο Άβελ ήταν ο πιο ανθέλληνας και ο πιο φανατικός γερμανόφιλος. Εισήγαγε τη γερμανική γλώσσα σαν ημιεπίσημη και, όπως αναφέρει ο ιστορικός Δημ. Φωτιάδης, επέβαλε η Εφημερίδα της Κυβερνήσεως να βγαίνει μισή στα ελληνικά και μισή στα γερμανικά. Ο άλλος αναπληρωματικός ήταν ο Γκράϊνερ, που υποδυότανε τον οικονομολόγο που θα διόρθωνε τάχα τα οικονομικά της Ελλάδας. Προτού όμως φτιάξουν τα οικονομικά της άτυχης πατρίδας, ενδιαφέρθηκαν να φτιάξουν τα δικά τους οικονομικά. Οι μηνιάτικοι μισθοί τους, χωρίς τις άλλες πολυποίκιλες απολαβές τους, ήσαν μισθοί κυριολεκτικά αυτοκρατορικοί. Και ενώ η αντιβασιλεία εισέπραττε τεράστια ποσά, οι αγωνιστές ψωμοζητούσαν. Είχαν υποσχεθεί στους μαχητές ότι θα κανονιστούν με επίσημο διάταγμα οι τιμητικές συντάξεις τους, μόνο να προσέλθουν να παραδώσουν τον οπλισμό τους. Οι αγωνιστές πειθάρχησαν στη διαταγή. Βαθιά συγκινημένοι, πολλοί με άσπρα μαλλιά, με δάκρυα στα μάτια, αποχωρίζονταν τα όπλα, που σ’ όλα τα χρόνια της επανάστασης ήσαν οι πιστοί τους αχώριστοι σύντροφοι. Τώρα θα ακολουθούσαν ευτυχισμένα ειρηνικά χρόνια. Τα όπλα, σωστό ήταν, να παραδοθούν στο κράτος. Μετά τον αφοπλισμό των μαχητών, η αντιβασιλεία μπορούσε ακίνδυνα να κανονίσει τις συντάξεις όποτε και όπως θα έκρινε εκείνη. Και η κρίση, στην οποία είχε καταλήξει, ήταν η επ’ άπειρο αναβολή.
Δεν άργησε ο λαός να αντιληφθεί την αντιλαϊκή στάση των Βαυαρών και να εκδηλώνει με ποικίλους τρόπους τη δυσαρέσκειά του. Κύριος εχθρός των ξένων εκδηλώθηκαν οι εγκαταλειμμένοι αγωνιστές και των αγωνιστών οι ξένοι. Ενώ μεγάλη μερίδα προσκυνημένων, τη φορά αυτή στους Βαυαρούς, πλούτιζαν κι αυτοί μαζί με τους ξένους και παίρνανε υψηλά αξιώματα, υπουργηλίκια και διευθυντηλίκια. Την απαράδεχτη αυτή κατάσταση πραγμάτων δεν ανέχτηκαν οι αρχηγοί του αγώνα και πρώτος στους πρώτους ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Αλλά και ο Μακρυγιάννης, κι ο Πλαπούτας, ανιψιός του Κολοκοτρώνη με το γάμο του με την ανιψιά του Γέρου, ο Μαμούρης, ο γιός του Κολοκοτρώνη ο Γενναίος Κολοκοτρώνης, όλοι οι οπλαρχηγοί του αγώνα έβλεπαν με δυσπιστία τους νέους δυνάστες και τους συνεταίρους τους: Μαυροκορδάτους, Κωλέττηδες, Μεταξάδες… που είχαν μάθει από πριν να ξεπουλούν τα ελληνικά συμφέροντα (σε Άγγλους, Γάλλους, Ρώσους) για τα ξένα.
Την ίδια τακτική ετήρησαν και κάτω από τους Βαυαρούς. Δέχονταν οφίτσια και πλούσιες επιχορηγήσεις, αποχτώντας περιουσίες, που δεν τολμούσαν να τις ονειρευτούν, ανεχόμενοι τον εξευτελισμό των ελευθερωτών, και μετέχοντας στα στημένα κατηγορητήρια κατά των αγωνιστών για συνωμοσίες κατά της βασιλείας και προδοσίες.
Οι αδίσταχτοι Βαυαροί, που αυτοί κυβερνούσαν το φτωχό και μικρό ελληνικό κρατίδιο έχοντας εξασφαλίσει και την υποστήριξη απάτριδων Ελλήνων, προχωρούσαν με έντεχνο προγραμματισμό στον παραμερισμό και στην εξόντωση των υγιών στοιχείων, που τους έμπαιναν εμπόδιο στα σχέδια εκγερμανισμού και υλικής εκμετάλλευσης των πατριωτών.
Και πρώτα – πρώτα έπρεπε να φύγει από τη μέση ο Κολοκοτρώνης. Για το σκοπό αυτό έφτιαχναν ψευδομάρτυρες και σκηνοθετούσαν δίκες. Και μαζί με τον Κολοκοτρώνη κι ο Πλαπούτας υπήρξαν τα πρώτα εξιλαστήρια θύματα. Τα πρώτα κρατητήρια, τους πρώτους διωγμούς γνώρισε ο Κολοκοτρώνης το 1833 υπό τη διακυβέρνηση της Αντιβασιλείας. Φυλακίστηκε τότε μαζί με τον Κολοκοτρώνη και ο γιός του, ο Γενναίος, και ο Πλαπούτας, ο Ν. Μούκουρας, ο Κωνστ. Πελοπίδας, που ήταν γιατρός και μεγάλο στέλεχος της Φιλικής Εταιρείας, και άλλοι.
Στις 10 Ιανουαρίου είχαν κινήσει από την Κέρκυρα τα τρία συμμαχικά πολεμικά και τα μεταγωγικά με το στρατό, συνοδεύοντας τον Όθωνα στην Ελλάδα. Η είδηση έφτασε στο Ναύπλιο, πρωτεύουσα ακόμη της Ελλάδας, με τον παλιό τρόπο: με φωτιές που άναβαν από βουνό σε βουνό. Έγινε συγκινημένη ενθουσιαστική υποδοχή του συμπαθέστατου νεαρού βασιλιά, που ο ελληνικός λαός τον έβλεπε εκπρόσωπο της απελευθέρωσής του και ορόσημο της μετάβασής του από την τετρακοσιόχρονη σκλαβιά στη λευτεριά — Από τις πρώτες επιθυμίες που είχε εκφράσει ο Όθωνας ήταν να επιτραπεί στον αρχηγό των παλικαριών, τον Κολοκοτρώνη, να μπει στο Ναύπλιο, αλλά ξαρμάτωτος, όχι πάνω στο άλογο, και με την προστατευτική συνοδεία γαλλικής φρουράς. Είχε επικηρυχθεί η ζωή του σε πέντε χιλιάδες φράγκα ως αμοιβή σε κείνον που θα προσκόμιζε την κεφαλή του νικητή του Δράμαλη στο κυβερνείο… στους Επιτρόπους της Β. Αντιβασιλείας! Ο Κολοκοτρώνης δέχτηκε τους μειωτικούς όρους κι έδωσε τόπο στην οργή, ελπίζοντας πως η παρουσία του βασιλιά θα έβαζε κάποτε φραγμό στις ατασθαλίες ντόπιων και Βαυαρών.
Δυστυχώς υπάρχουν στα χρονικά των πολιτικών εξελίξεων περιπτώσεις, που η διαβολή, το ψεύδος και η συκοφαντία προτρέχουν της αποκατάστασης της αλήθειας. Εξάλλου κι ο ίδιος ο Όθωνας δεν ήταν σε θέση να αντιληφθεί τις δολοπλοκίες που εξυφαίνονταν μπρος στα μάτια του. Περισσότερο πίστευε τους συμπατριώτες του Βαυαρούς και το αρχοντολόι, που τον κολάκευε και τον περιστοίχιζε παρά τους ταπεινούς, τους φτωχοντυμένους και συνεσταλμένους λαϊκούς ήρωες.
Πατρίδα του Κολοκοτρώνη ήταν το χωριό της Καρύταινας Λιμποβίτσι, εκεί γεννήθηκε το 1770, όπου ο γέρος κατά το έθιμο των Μανιατών, είχε χτίσει πύργο, απ’ όπου να μπορεί να χτυπά τον εχθρό, σε ώρα επιδρομής. Με τον ερχομό του Όθωνα, που τον έβλεπε σαν κατακλείδα των εχθροπραξιών, και θέλοντας έμπρακτα να δείξει τη χαρά του, σ’ αυτό το νέο παιδί που το ’βλεπε, όπως ειπώθηκε, σαν το συμβόλαιο της απελευθέρωσης, του δώρισε τον πύργο του με τούτα τα λόγια: «… Παρουσίασα στον Όθωνα μια αναφορά και του επρόσφερα το κάστρο της Καρύταινας, το οποίον είχα φτιάξει με τα έξοδά μου. Έλεγα εις την αναφοράν μου ότι το κάστρο το έφτιασα δια να χρησιμεύσει εις την ανάγκην της πατρίδος μας, τώρα δεν μου χρησιμεύει πλέον και σας το προσφέρω».
Μα και τον Απρίλη της ίδιας χρονιάς 1833, που κατέβηκε στην Ελλάδα ο αδελφός του Όθωνα, ο Μαξιμιλιανός, κι αυτόν δεν τον άφησε παραπονεμένο. Διέδιδε ο Μαξιμιλιανός, πως του αρέσει να συγκεντρώνει κειμήλια του αγώνα, κι ο φιλότιμος αγωνιστής ικανοποίησε και εκείνου την επιθυμία στέλνοντάς του ως δώρο το σπαθί του. Πως το ’λεγε ο Σολωμός; «Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κι αγαπημένε, πάντοτ’ ευκολοπίστευτε και πάντα προδομένε…»
Το 1833 ο Κολοκοτρώνης και μεγάλος αριθμός αγωνιστών γνώρισαν το κλείσιμο στο κάτεργο του Ιτς καλέ, την Ακροναυπλία, και το 1834, με τη δίκη που επακολούθηοε, Κολοκοτρώνης και Πλαπούτας καταδικάστηκαν εις θάνατον. Και εις την επονείδιστον εκείνη δίκη εμειοψήφισαν, προς τιμήν τους, οι: Γ. Τερτσέτης και Αθαν. Πολυζωίδης, αλλά η απόφαση παρέμεινε καταδικαστική.
Το 1835, με την ενηλικίωση του Όθωνα και την ανακήρυξή του σε βασιλέα, η ποινή του θανάτου μετατράπηκε σε ισόβια κάθειρξη, και σε λίγο οι δυο αγωνιστές της λευτεριάς αποφυλακίστηκαν.
Αξίζει να προσθέσουμε ότι ο Γέρος του Μωριά, κλέφτης, αρματωλός, φιλικός, οπλαρχηγός, και επάξιος συντελεστής της ελληνικής λευτεριάς από τον τουρκικό ζυγό, πέθανε το 1843 μια νύχτα, από αιφνίδιο θάνατο, από κεραυνοβόλο αποπληξία, επιστρέφοντας από το χορό των Ανακτόρων — αυτά είναι τα απρόοπτα της ζωής — όπου είχε διασκεδάσει ρίχνοντας στη λήθη τις αγωνίες, τα χτυπήματα, τα κυνηγητά, τις δίκες και καταδίκες, που είχε υποστεί από την καμαρίλα των ανακτόρων.

Είμαστε στο πλευρό της Βενεζουέλας

«Ο Ελληνοκουβανικός Σύνδεσμος Καλαμάτας, Venceremos, καταγγέλλει απερίφραστα την απροκάλυπτη, ωμή παρέμβαση των ΗΠΑ στα εσωτερικά της Βενεζουέλας, μιας χώρας που οι ίδιες οι ΗΠΑ με τις εγκληματικές τους ενέργειες (κυρώσεις, αποκλεισμοί, δεσμεύσεις λογαριασμών και χρυσού σε τρίτες χώρες, τιμωρία εταιριών που συναλλάσσονται μαζί της κλπ) επί σειρά ετών, την έφεραν σε αυτήν την εξαιρετικά δύσκολη κατάσταση. Έκπληκτη η ανθρωπότητα, παρακολουθεί το πρωτοφανές γεγονός, ο πρόεδρος της συμμορίας του Λευκού Οίκου, να διορίζει με διάγγελμά του τον Γκουαϊντό – ένα ανδρείκελο των αμερικανικών εταιριών πετρελαίου, μεταβατικό δήθεν πρόεδρο, σε μια χώρα που έχει ήδη εκλεγμένο από το λαό της πρόεδρο, τον Νικολάς Μαδούρο.
Αισθανόμαστε την ανάγκη να υποστηρίξουμε την Βενεζουέλα και για τον επιπλέον λόγο ότι ήταν η μόνη χώρα που στήριξε την Κούβα στέλνοντας πετρέλαιο, στην πιο κρίσιμη στιγμή της, που, μετά την Γκορμπατσοφική προδοσία, έμεινε εντελώς μόνη και αβοήθητη. Έτσι και η Κούβα σήμερα και πάντα, στέκεται δίπλα στην Μπολιβαριανή Βενεζουέλα, στέλνοντας στο λαό της, τους γιατρούς και τους επιστήμονες της. Γι’ αυτό οι γιάνκηδες, απειλούν τώρα με τον πιο ωμό τρόπο την Κούβα, να την βάλουν πάλι στη “λίστα” (τους) των χωρών που υποθάλπουν την τρομοκρατία¨.
Εκφράζουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας στον λαό και την κυβέρνηση της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας της Βενεζουέλας.
Καταδικάζουμε απερίφραστα την πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου που συντάσσεται με τα βορειοατλαντικά αφεντικά, “αναγνωρίζοντας” την μαριονέτα των ΗΠΑ, ως “πρόεδρο” (παράνομα σύμφωνα με τον Γραμματέα του ΟΗΕ).
Απαιτούμε από την ελληνική κυβέρνηση να μην συνταχθεί με τα γεράκια των ΗΠΑ και της Ευρώπης,  εμπλέκοντας τη χώρα μας, για τα δικά τους συμφέροντα, μια ακόμη φορά  στα ιμπεριαλιστικά εγκληματικά τους σχέδια.
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΤΡΕΛΑΙΟ ΤΗΣ!
ΟΧΙ ΣΤΟΝ ΑΠΟΚΛΕΙΣΜΟ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΚΟΥΒΑΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΚΥΡΡΩΣΕΙΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ!».
ΕΛΛΗΝΟΚΟΥΒΑΝΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΙΑΣ & ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ ΚΑΛΑΜΑΤΑΣ “VENCEREMOS”

"Documento" Γκεμπελισμού και αθλιότητας




Αβάντα στη Χρυσή Αυγή και κατηγορίες για “ρατσιστικό” ΠΑΜΕ με “αριστερίστικο” δεκανίκι από το Documento του Βαξεβάνη

Η χάρη των τοπικών κουκουλοφόρων έφτασε μέχρι την Πάτρα!

        

Η χάρη των τοπικών κουκουλοφόρων, που βρώμισαν την τοπική κοινωνία με συκοφαντίες και ψεύτικες καταγγελίες, έφτασε μέχρι την Πάτρα! Οι κουκουλοφόροι δεν άντεξαν στα στενά τοπικά πλαίσια και είπαν να ανοίξουν τα φτερά τους για να ρίξουν την λάσπη τους στον δήμαρχο της Πάτρας, Κώστα Πελετίδη, λες και δεν έχει η Πάτρα βρωμιάρηδες και κουκουλοφόρους για να κάνουν αυτήν τη δουλειά! Έτσι οι κουκουλοφόροι κατήγγειλαν τον Πελετίδη ότι πήγε σε κομματική συγκέντρωση του Μητσοτάκη! Οι κουκουλοφόροι μάλιστα κυκλοφόρησαν και μία αποκαλυπτική φωτογραφία του Πελετίδη με τον Μητσοτάκη! Βέβαια ο Κώστας Πελετίδης δεν πήγε σε καμιά συγκέντρωση κανενός Μητσοτάκη και κανενός Τσίπρα! Σε μια εκδήλωση τοπικής εφημερίδας πήγε και στη φωτογραφία εκτός από τον Μητσοτάκη, φαίνεται και ο υποψήφιος περιφερειάρχης του ΣΥΡΙΖΑ! Αλλά τι να πεις;! Μια φορά κουκουλοφόρος, πάντα κουκουλοφόρος και μάλιστα πανελλήνιας εμβέλειας! Μια φορά ψεύτης πάντα ψεύτης! Και οι καταγγελίες των κουκουλοφόρων σε τοπικό επίπεδο είναι τόσο αληθείς όσο αληθινή είναι η καταγγελία τους για τον δήμαρχο της Πάτρας.

Χαρίλαος Ταπαρίδης

ΥΤΟΙ ΠΟΥ ΑΝΕΧΟΣΑΣΤΕ ή ΥΠΟΘΑΛΠΕΤΕ ΠΝΙΓΟΥΝ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ 6 ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΑΣ


Διαδρομές απελπισίας… 

Έξι άνθρωποι πνίγονται στη Μεσόγειο κάθε μέρα
Έξι άνθρωποι πνίγονται στη Μεσόγειο κάθε μέρα. Να το πούμε άλλη μια φορά γιατί δεν το χωράει εύκολα ο νους. Κάθε μέρα, για το 2018, είχαμε 6 νεκρούς στην προσπάθειά τους να φύγουν από εμπόλεμες ζώνες, από την απειλητική ένδεια και τον άμεσο κίνδυνο της ζωής, για να φτάσουν στην Ευρώπη.
Μια θάλασσα είχαμε, να βαφτίζουμε στην αλμύρα τις αγωνίες μας και μας την έχουν μετατρέψει σε νεκροταφείο. Κανονικά, θα έπρεπε να ντρεπόμαστε να την πλησιάσουμε με τα μαγιό μας, όπως ντρεπόμαστε να μπούμε σε εκκλησία ημίγυμνοι. 
Μια θάλασσα είχαμε, μια Μεσόγειο που έχει θρέψει τους αρχαιότερους πολιτισμούς, που έχει χαρίσει στην τέχνη τις ομορφότερες εικόνες και έχει φωτίσει τις ζωές μας με τα πιο πορφυρά δειλινά. Τώρα, τι μας έχουν αφήσει εκείνοι, που σφυροκοπούν τις χώρες της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής στα δυτικά καμίνια του εκδημοκρατισμού τους;
Μας έχουν αφήσει να μετράμε πτώματα, κάποια να τα βρίσκουμε και άλλα να τα εικάζουμε. Μας έχουν αφήσει με ειδήσεις που συνήθως ξεκινούν κάπως έτσι:
«Άκαρπες οι έρευνες για τον εντοπισμό όσων επέβαιναν στη βάρκα, μεταξύ των αγνοουμένων ήταν και παιδιά»
Το 2018, η θάλασσά μας κατάπιε 2.275 ψυχές. Συνολικά, έφθασαν στην Ευρώπη (δια θαλάσσης σε Ιταλία, Ισπανία, Μάλτα και Ελλάδα) περίπου 116.647 άνθρωποι. Η αναλογία όσων πνίγηκαν στη διαδρομή είναι ένας άνθρωπος  για κάθε πενήντα έναν (1/51) που έμπαιναν στις βάρκες των δουλεμπόρων. Μόνο στο Αιγαίο πνίγηκαν επιβεβαιωμένα 187 άνθρωποι, ενώ σε άλλα μονοπάτια – κυρίως στα σύνορά μας με την Τουρκία – χάθηκαν 136.
Σύμφωνα με την πρόσφατη έκθεση της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες (η έκθεση εδώ), το πιο επικίνδυνο χερσαίο διασυνοριακό πέρασμα της Ευρώπης είναι μέσω Έβρου. Από τους ανθρώπους που κατάφεραν τελικά να φτάσουν ως την πατρίδα μας, το 37% ήταν παιδιά, το 23% γυναίκες και το 40% άνδρες. 
Αξίζει να σημειώσουμε, ότι ανάμεσα σ’ αυτά τα παιδιά υπήρξαν πάνω από 1.900 που ταξίδευαν μόνα τους, ασυνόδευτα, απροστάτευτα και εκτεθειμένα στους πιο άγριους κινδύνους. Οι κύριες χώρες προέλευσής τους ήταν η Συρία, το Πακιστάν και το Αφγανιστάν. Στην ίδια έκθεση ο ΟΗΕ αναφέρει ότι στην Ελλάδα, μέχρι το τέλος του 2018, καταγράφηκαν συνολικά 3.700 ασυνόδευτα παιδιά, εκ των οποίων μόνο το ένα τρίτο (1/3) βρίσκεται σήμερα σε κατάλληλες δομές. Σχεδόν 750 απ’ αυτά, είτε είναι άστεγα, είτε έχουν εξαφανιστεί. Παιδιά που μπήκαν στη χώρα μας, κυνηγημένα και κατασπαραγμένα από όσα συνάντησαν στη διαδρομή τους, εξαφανίστηκαν εδώ, στη χώρα μας, στη γειτονιά μας.
Η Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες εξέφρασε στην ελληνική κυβέρνηση τις ανησυχίες της, αρκετές φορές, κατά τη διάρκεια του περασμένου έτους, αφού αποκαλύφθηκε ότι στους χώρους που έχουν προωθηθεί κάποια απ’ αυτά τα παιδιά, απειλείται η ακεραιότητά τους σε τέτοιο βαθμό που χρειάζονται τη συνοδεία αστυνομικού ακόμα και για να πάνε στην τουαλέτα. 
Σε έναν από τους «χώρους φιλοξενίας» σε ελληνικό νησί, φαίνεται (σύμφωνα πάντα με τη σχετική έκθεση), ότι το κοντέινερ που στεγάζει μια ομάδα ανήλικων κοριτσιών είναι τόσο μικρό που τα παιδιά, υποχρεώνονται να ξαπλώνουν εκ περιτροπής, καθώς δεν χωράνε όλα μαζί.  
Την χρονιά που μας πέρασε η χώρα μας είδε αύξηση των προσφυγικών ροών κατά 45% σε σχέση με το 2017. Κατά τη διάρκεια του έτους, κατάφεραν να φτάσουν ως εδώ 50.500 άνθρωποι, οι 32.500 μέσω θάλασσας και οι 18.000 από ξηράς.

Η «ενοχλητική» αύξηση της δυναμικής του ΚΚΕ


Παρατηρούμε εσχάτως μια ενόχληση από κάποιους, για την ακρίβεια ένα «τσούξιμο», επειδή σημαντικό κομμάτι ενός κόσμου πρόκειται στις επόμενες εκλογές να στηρίξει το ΚΚΕ.
Η «ενοχλητική» αύξηση της δυναμικής του ΚΚΕΕίτε προέρχεται από το Κόμμα και βρέθηκε σε άλλους χώρους, πάντα όμως δίνοντας αγώνες με ανιδιοτέλεια και συνέπεια, χωρίς να χτυπά δημόσια το ΚΚΕ.
Είτε προέρχεται από άλλους πολιτικούς χώρους, αλλά προσεγγίζει το ΚΚΕ, βλέποντας ότι στην παρούσα στιγμή, αποτελεί τον μοναδικό φορέα αντίστασης και προοπτικής.
Και στις δύο περιπτώσεις, είτε κόσμος επιστρέφει στον φυσικό του χώρο είτε τον προσεγγίζει για πρώτη φορά, το ΚΚΕ δεν απαιτεί πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων ούτε δηλώσεις μετανοίας, όπως κάποιοι κακοπροαίρετοι διαδίδουν.
Άλλωστε όπως είπε και ένας πολύ καλός φίλος, δηλώσεις μετανοίας, ζητούσαν οι εκπρόσωποι της εθνικοφροσύνης, από τους κομμουνιστές, για να αποκηρύξουν τις ιδέες τους.
Είναι εκπληκτικό πάντως ότι στο συγκεκριμένο θέμα, υπάρχει απόλυτη ταύτιση, συριζαίων, λαετζήδων και λοιπών αναχωμάτων.
Η «ενοχλητική» αύξηση της δυναμικής του ΚΚΕΚατανοούμε πλήρως τον λόγο της βαθιάς ανησυχίας τους και του κομπλεξικού μίσους τους.
Ένα ΚΚΕ ισχυρό, σημαίνει αντίστοιχα μείωση των δυνάμεων του οπορτουνισμού και του ρεφορμισμού, των κάθε λογής κυρκόσπορων, οπαδών του Πιλάφα, ψευτοτροτσκιστών και «αριστερών» του υφάλμυρου ύδατος.
Αυτά όσον αφορά την δυναμική που αναπτύσσεται ως στήριξη στο ΚΚΕ, η οποία μακάρι να εκφραστεί στην κάλπη, αλλά κυρίως στο ταξικό κίνημα.
Μιας και πιάσαμε τα πολιτικά, να αναφερθούμε όσο το δυνατόν πιο σύντομα και στα θέματα της επικαιρότητας.
Τα όσα ιλαροτραγικα παρακολουθουμε στην λειτουργία της αστικής δημοκρατίας, οδηγούν στην πλήρη απαξίωση και κατάπτωση της πολιτικής.
Αποτελούν «βούτυρο στο ψωμί» της ακροδεξιάς, που ονειρεύεται στρατηγούς και συνταγματαρχες, να μας σώσουν από την σαπίλα.
Η «ενοχλητική» αύξηση της δυναμικής του ΚΚΕΚαι φυσικά ένα μεγάλο μέρος του λαού, ασπάζεται τέτοιες απόψεις, με κύρια ευθύνη, του πολιτικού τέρατος, που λέγεται σύριζα, το οποίο όχι μόνο ξεφτίλισε και ισοπέδωσε αξίες και οράματα, αλλά νομιμοποιεί τον ακροδεξιό κακοήθη λαϊκισμό.
Στις καθαυτό εξελίξεις, όλα δείχνουν μεγάλη ήττα του μορφώματος, το οποίο πολύ δύσκολα θα φτάσει μέχρι το τέλος της τετραετίας, δηλαδή τον Οκτώβριο.
Η συντριβή του Μαΐου, είναι δίκοπο μαχαίρι για τον τζίφριζα:
Όταν ο πολίτης δεν σε θέλει για δήμαρχο, περιφερειάρχη και ευρωβουλευτή, θα σε θέλει για βουλευτή και να τον κυβερνήσεις;
Ξέχωρα, ότι από τον Μάϊο και μετά, ο καθένας θα κοιτάξει να σώσει το τομάρι του.
Το που θα καταλήξει όλη αυτή η άθλια παράσταση του Καμμένου με τον Τζίφρα, θα το μάθουμε λίαν συντόμως.

Η «ενοχλητική» αύξηση της δυναμικής του ΚΚΕΕίναι φως φανάρι ότι ο Καμμένος ξέρει πολλά και τους κρατάει στο χέρι, και το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα πλήξουμε καθόλου μέχρι την διεξαγωγή των εκλογών.

Τρεις νεκροί εργάτες κάθε μέρα στην Ιταλία – Κάλεσμα των κομμουνιστών για οργάνωση της ταξικής πάλης

Δεν είναι μόνο στην Ελλάδα που τα εργατικά «ατυχήματα» εκτοξεύονται, αφήνοντας ολοένα και περισσότερους νεκρούς στον αγώνα για την επιβίωση. Ίδια και χειρότερη εμφανίζεται η κατάσταση στη γειτονική Ιταλία, όπου πριν λίγες μέρες δημοσιεύτηκαν τα στοιχεία των εργατικών ατυχημάτων για το 2018. Σύμφωνα με αυτά σημειώθηκαν 1133 δυστυχήματα με θανατηφόρα έκβαση, δηλαδή 3 νεκροί εργάτες κάθε μέρα, δηλαδή αύξηση που αντιστοιχεί σε 10,1% για το ίδιο διάστημα το 2017. Πιο «επικίνδυνος» μήνας αναδείχτηκε ο Αύγουστος, ενώ σε σχέση με το ’17 η αύξηση παρατηρείται και στα δυστυχήματα με περισσότερους από έναν νεκρό, σε ποσοστό 60%.
Ενδιαφέρον παρουσιάζει ότι η αύξηση των νεκρών δεν αφορά μόνο τους τόπους εργασίας, αλλά και τον αριθμό όσων πέθαναν καθ’οδόν από και προς το χώρο δουλειάς τους. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα πριν λίγες βδομάδες, όταν στις 9 Γενάρη 47χρονος εργάτης έχασε τη ζωή του σε τροχαίο γυρνώντας σπίτι του μετά από 12ωρη βάρδια. Η εντατικοποίηση της εργασίας, αλλά και ο μεγαλύτερος μέσος όρος ηλικίας των εργαζομένων, λόγω των υψηλών συνταξιοδοτικών ορίων επιτείνουν το πρόβλημα, σε συνδυασμό με τα συχνά ελλιπή μέτρα ασφαλείας στο όνομα του κέρδους. Ενδεικτικό είναι πως πάνω από τους μισούς νεκρούς εργάτες είναι σε ηλικία 50 – 69 ετών.
Ελαφρά αύξηση παρουσιάζουν και τα ελαφρύτερα ατυχήματα, που ανήλθαν σε 641.261 μέσα στο 2018, ποσοστό ενισχυμένο κατά 0.9% σε σχέση με την προηγούμενη μέτρηση, ενώ μεταξύ των αλλοδαπών εργαζομένων αυτή η αύξηση εκτοξεύεται στο 9.3%.
Ίδια μαύρη εικόνα και στις επαγγελματικές ασθένειες, που αυξήθηκαν κατά 2,5%, ιδίως τα μυοσκελετικά προβλήματα. Βιομηχανία και υπηρεσίες είναι οι κλάδοι που πλήττονται περισσότερο από θανατηφόρα περιστατικά και επαγγελματικές ασθένειες. Πιο πρόσφατο θύμα ένας οικοδόμος στη Ματέλικα που έπεσε στο κενό στη διάρκεια επισκευών κτιρίου που είχε χτυπηθεί από σεισμό το 2016. Η κυβέρνηση Λέγκας – 5 αστέρων, παρά το υποκριτικό της ενδιαφέρον για τα «καταθλιπτικά νούμερα» που θυμίζουν «απώλειες σε καιρό πολέμου» δεν έχει κάνει τίποτε για να εξασφαλίσει μέτρα προστασίας των εργαζομένων, αντιθέτως μείωσε κατά 32% τις εργοδοτικές εισφορές στην Υπηρεσία Ασφαλίσεων Εργατικών Ατυχημάτων INAIL, μια εξοικονόμηση 410 εκ. ευρώ για τα αφεντικά μόνο μέσα σε ένα χρόνο.
Στο θέμα αναφέρθηκε ο Τζόρτζιο Αποστόλου, υπεύθυνος του Τμήματος Εργασίας του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας, σημειώνοντας μεταξύ άλλων πως «Οι κομμουνιστές δε θεωρούμε αυτούς τους νεκρούς «ατυχήματα», αλλά δολοφονίες που προκαλεί ένα βάρβαρο κοινωνικό σύστημα εκμετάλλευση.», προσθέτοντας πως «μόνη αποτελεσματική λύση με προοπτική είναι η ένταση της οργάνωσης της ταξικής πάλης, για να σταματήσει η σφαγή των εργατών και να ανοίξει ο δρόμος προς μια άλλη κοινωνία με επίκεντρο τις ανάγκες, τα δικαιώματα και την αξιοπρέπεια του εργαζόμενου λαού και όχι την εξουσία και τα κέρδη λίγων εκμεταλλευτών».
Με πληροφορίες από lariscossa.it

Κρύβουν τη σκληρή πραγματικότητα



Το άρθρο αναδημοσιεύεται από «Τα Νέα Σαββατοκύριακο» 
 
  Πηγή: Eurokinissi

Αναδημοσιεύουμε από την εφημερίδα «Τα Νέα Σαββατοκύριακο» άρθρο του Νίκου Μαυροκέφαλου, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ και της Διοίκησης του ΕΚΑ, για τον κατώτερο μισθό:  

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ αποδείχτηκε ο πιο συνεπής και ικανός διαχειριστής της αντεργατικής πολιτικής. Τα τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, αποτελούν αυθεντική συνέχεια των προηγούμενων κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Υλοποιήθηκε κατά γράμμα η στρατηγική του κεφαλαίου, όπως αυτή προσδιοριζόταν από τις αποφάσεις της ΕΕ και της Λευκής Βίβλου, για μεγαλύτερη ευελιξία στην απασχόληση και ταυτόχρονα μεγάλο πετσόκομμα σε ασφαλιστικά και μισθολογικά δικαιώματα.


Η κυβέρνηση, υλοποιώντας τον αντεργατικό μνημονιακό νόμο Βρούτση, δυναμώνει την προπαγάνδα της για τις δήθεν «καλύτερες μέρες που έρχονται» και παράλληλα επιδιώκει να συσκοτίσει την σκληρή πραγματικότητα για τους εργαζόμενους. Επιδιώκει να ξεχαστεί ότι η ίδια συνέχισε εδώ και τέσσερα χρόνια να τους κρατά στη φτώχεια και την εκμετάλλευση, κρατώντας τους μισθούς στα άθλια επίπεδα των 586€ και ακόμα πιο κάτω για τους νέους ανθρώπους. Να κρύψει το γεγονός ότι βάζει τις ΣΣΕ στο γύψο, ότι η φοροληστεία θα εξανεμίσει σύντομα την όποια μικρή αύξηση. Να συσκοτίσει και να εξωραΐσει τις αρνητικές συνέπειες της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ στη ζωή των εργαζομένων και της νεολαίας.

Γιατί αυτή είναι η πραγματικότητα και τα αποτελέσματα της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ. Εξαντλητικά ωράρια και χαμηλοί μισθοί, υποαπασχόληση και εργασιακές σχέσεις - λάστιχο, που αγγίζουν πλέον το 60%, εκατοντάδες νεκροί και σακατεμένοι στους χώρους δουλειάς, ένταση της εργοδοτικής τρομοκρατίας και της κρατικής καταστολής ενάντια σε όσους αγωνίζονται, διεύρυνση της φοροληστείας και των χαρατσιών, των κατασχέσεων και των πλειστηριασμών.

Την ίδια στιγμή, οι επιχειρηματικοί όμιλοι συνεχίζουν να αυγαταίνουν τα κέρδη τους και να εντείνουν την εκμετάλλευση, βασισμένοι και στο νομοθετικό πλαίσιο που «κληροδότησαν» η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ και εκείνος με τη σειρά του, φρόντισε και φροντίζει να το κάνει ακόμα πιο αντιδραστικό. Γι’ αυτό έχει πάρει ψήφο εμπιστοσύνης από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ, από τη Μέρκελ, τον Τράμπ και το ΔΝΤ.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, μαζί και η ΝΔ, όπως και τα άλλα αστικά κόμματα, καλούν τους εργαζόμενους να κάνουν νέες θυσίες για να εξασφαλιστεί η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλιακών ομίλων, ξορκίζοντας ως «παρωχημένες πολιτικές» και «ανεδαφικές διεκδικήσεις που υπονομεύουν την ανάπτυξη» και τα δίκαια αιτήματα των συνδικάτων, του ΠΑΜΕ, που σχετίζονται με την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών των εργαζομένων και των οικογενειών τους.

Το ΚΚΕ κατέθεσε πρόταση νόμου, 2 φορές, υιοθετώντας την πρόταση 530 συνδικαλιστικών οργανώσεων, για την άμεση επαναφορά του κατώτατου μισθού στα 751 ευρώ και την κατάργηση του κατάπτυστου νόμου «Βρούτση-Αχτσιόγλου».

Η πρόταση νόμου απορρίφθηκε πανηγυρικά από την κυβέρνηση και τους συνοδοιπόρους της, αποδεικνύοντας ξανά την προσήλωσή της στο μνημονιακό αντιλαϊκό πλαίσιο. Ανέφεραν προκλητικά ότι θεωρούν τα 751 ευρώ ως “μαξιμαλιστικό” στόχο, ως "μη ρεαλιστικό"!

Το ΚΚΕ αποκαλύπτει και αγωνίζεται ενάντια στην εργασιακή ζούγκλα που έχουν επιβάλει κυβέρνηση και επιχειρηματικοί όμιλοι. Προβάλλει ότι δεν είναι μονόδρομος για την εργατική τάξη και το λαό μας η πολιτική των θυσιών, των αντιλαϊκών νόμων, του μικρότερου κακού. Αλλά η οργάνωση και η πάλη για τις σύγχρονες ανάγκες τους, η προοπτική του αγώνα ενάντια στην κυριαρχία των μονοπωλίων και την καπιταλιστική βαρβαρότητα.

902gr

Δελτίο Κομινφόρμ - Φλεβάρης 2019


Κλείνοντας έντεκα χρόνια ζωής το μπλοκ -ή μάλλον εννιάμισι χρόνια πραγματικής ζωής και άλλον ενάμιση που προχωρά με κεκτημένη ταχύτητα και πάνω στις πλάτες των αναγνωστών που το κρατάν ζωντανό- συνεχίζει με κινητήρια δύναμη τη βάση του και τα δικά της σχόλια.
Συζήτηση επί παντός επιστητού, με τις εκλογές να έρχονται -εμπρός βήμα ταχύ- τα συριζοτρόλ να αυξάνουν ρυθμούς, θυμίζοντας τις μέρες του 15', και τις Συμπληγάδες του δικομματισμού (που είναι βασικά η Σκύλλα και η Χάρυβδη από άλλο μυθολογικό ανέκδοτο) να είναι έτοιμες να συνθλίψουν κάθε διαφορετική φωνή, εντείνοντας την πόλωση, όσο μπορούν.
Έχουν ένα νέο δικομματισμό να θρέψουν. Και ένα μεγάλο συνασπισμό να ετοιμάσουν. Όχι της αριστεράς και της προόδου, αλλά κυβερνητικό. Αν και προς το παρόν, επιστρέφουν μάλλον στην εποχή των αυτοδυναμιών.
Σχόλια για κάθε τι που προκύπτει στην επικαιρότητα, για αυτά που ήδη έχουν προκύψει, για κείμενα της Κατιούσα -αρκεί να υπάρχει λόγος να γίνει εδώ- για ψυχολογικά ανισόρροπους τουιτεράδες, για όλα αυτά που απασχολούν τον απλό, καθημερινό εργάτη στα γιαπιά και τους χώρους δουλειάς.
Καλός, νηφάλιος σχολιασμός. Και μην αφήστε ένα Μηλιό να σας χωρίζει, με την "ενωτική" του διάθεση.

ΤΟΝ ΤΟΜΠΡΑ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΟΙ "ΖΑΙΟΙ" ?

Νέα αποκαλυπτικά στοιχεία για το θέμα των συνακροάσεων - υποκλοπών στο τηλεφωνικό κέντρο της ΚΕ του ΚΚΕ, που εδραιώνουν το συμπέρασμα ότι η κωλυσιεργία των εμπλεκόμενων αρμόδιων για τη διερεύνηση της υπόθεσης αρχών οδηγεί στο κουκούλωμα της υπόθεσης, φέρνει σήμερα στη δημοσιότητα ο «Ριζοσπάστης». 
Ως γνωστόν, το τελευταίο κρούσμα καταγράφηκε την Παρασκευή 18 Γενάρη 2019 (έχει γίνει παρέμβαση της εισαγγελέα του Αρείου Πάγου), δύο και πλέον χρόνια μετά το πρώτο κρούσμα στις 30 Νοέμβρη 2016. 
Τότε, το ΚΚΕ είχε καταγγείλει αμέσως το γεγονός και, με αφορμή την καταγγελία, η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου είχε διατάξει κατεπείγουσα έρευνα.
Θυμίζουμε ότι την περασμένη βδομάδα, στο φύλλο της 26-27 Γενάρη, ο «Ριζοσπάστης» αποκάλυψε πως:
-- Δεν έγινε ουσιαστικός επιτόπιος έλεγχος από τεχνικούς της ΑΔΑΕ στις εγκαταστάσεις και τα συστήματα του παρόχου.
-- Τα στοιχεία του ελέγχου που αντλήθηκαν, ακριβώς επειδή δεν έγινε ουσιαστικός επιτόπιος έλεγχος, είναι ελλιπή.
-- Η ΑΔΑΕ αρκέστηκε αποκλειστικά και μόνο στα στοιχεία που ο ίδιος ο πάροχος έδωσε μετά από σχετικό γραπτό αίτημα. Δηλαδή πρόκειται για στοιχεία που όχι μόνο δεν επαρκούν, αλλά θα μπορούσε να ήταν οποιαδήποτε στοιχεία θέλει να δώσει η εταιρεία - πάροχος.
«Εγώ το έκανα...»

Σήμερα, τα στοιχεία που φέρνει ο «Ριζοσπάστης» στη δημοσιότητα, συμπληρώνουν θεαματικά ένα ακόμα μέρος ενός περίεργου «παζλ», που όταν ολοκληρωθεί, θα μπορέσει να διαπιστώσει κάποιος εύκολα σωρεία γεγονότων που συνηγορούν πως μάλλον κάποιοι δεν ήθελαν να ασχοληθούν σοβαρά με μια τόσο κρίσιμη υπόθεση.
Κι αυτό γιατί προφανώς είχαν τους λόγους τους, τους οποίους πρέπει να εξηγήσουν...
Πιο συγκεκριμένα, σήμερα αποκαλύπτουμε τα εξής:
-- Πληροφορίες κάνουν λόγο πως, λίγες μέρες μετά την πρώτη καταγγελία του ΚΚΕ το Δεκέμβρη του 2016, άγνωστο πρόσωπο επικοινώνησε με την ΑΔΑΕ και είπε πως είναι ο «φυσικός αυτουργός» των παρεμβάσεων στο τηλεφωνικό κέντρο του ΚΚΕ!
Τα ερωτήματα που προκύπτουν είναι για άλλη μια φορά αμείλικτα:
-- Αληθεύει ότι υπήρξε τέτοιο τηλεφωνικό ή ηλεκτρονικό μήνυμα στα γραφεία της ΑΔΑΕ, από πρόσωπο που παρουσιάστηκε ως «αυτουργός» των τηλεφωνικών συνακροάσεων;
-- Αν ναι, τι ακριβώς έκανε η ΑΔΑΕ; Ερεύνησε η ίδια αυτό το σοβαρό στοιχείο; Πώς το αξιοποίησε; Το περιέλαβε στις εκθέσεις και τα πορίσματά της και πώς το αξιολόγησε;
-- Η κρατική Ασφάλεια, που με εντολή εισαγγελέα διερεύνησε την υπόθεση, τι έρευνα ακριβώς έκανε για αυτό το σημαντικό στοιχείο και μέχρι ποιο σημείο έφτασε; Συνεργάστηκε με τη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος και ποια ήταν τα αποτελέσματα;
-- Τελικά, οι κρατικές υπηρεσίες «αδυνατούν» να ανακαλύψουν τα πρόσωπα πίσω από τέτοιες ενέργειες;
`Η μήπως επέλεξαν τη βολική για το κουκούλωμα οδό της αντιμετώπισης μίας τόσο σοβαρής υπόθεσης ως... «φάρσας»;
Νόμιμες και παράνομες συνακροάσεις
Στο δημοσίευμα του «Ριζοσπάστη» την περασμένη βδομάδα, ένα από τα σοβαρά θέματα που αποκαλύψαμε, αφορούσε τις λεγόμενες «νόμιμες και παράνομες συνακροάσεις». Σήμερα, επαναφέρουμε αυτό το θέμα, γιατί φαίνεται πως ορισμένοι που ασχολούνται με την υπόθεση θεωρούν ότι εκεί βρίσκεται το ζουμί της ιστορίας...
Οπως γράφαμε λοιπόν: «Είναι γνωστό ότι οι υπηρεσίες του κρατικού μηχανισμού πολύ συχνά αξιοποιούν μία πρακτική παρακολουθήσεων, επικαλούμενες διάφορους λόγους. Ονομάζεται "νόμιμη συνακρόαση". Και μάλιστα υπάρχουν ειδικά συστήματα "νόμιμης συνακρόασης". 
Πηγές που γνωρίζουν καλά αυτά τα θέματα είπαν στον "Ριζοσπάστη" πως "συνακροάσεις γίνονται και παράνομα", με την έννοια ότι δεν έχει προηγηθεί η απαραίτητη δικαστική διάταξη. Αρα, λοιπόν, εδώ εγείρονται τρία κρίσιμα ερωτήματα:
-- Εγινε επιτόπιος ή άλλου είδους έλεγχος στα συστήματα νόμιμης συνακροάσεως, τόσο του παρόχου όσο και των αρμόδιων κρατικών υπηρεσιών, προκειμένου να διερευνηθεί το ενδεχόμενο να γίνονταν παρανόμως συνακροάσεις από υπαλλήλους αυτών των φορέων χωρίς την απαραίτητα δικαστική διάταξη;
-- Το δεύτερο ζήτημα αφορά τον έλεγχο στα αρχεία πρόσβασης των σχετικών συστημάτων συνακροάσεων που τηρούνται στις κρατικές υπηρεσίες. Εγινε σχετικός έλεγχος στα αρχεία πρόσβασης των σχετικών συστημάτων και υποσυστημάτων;
-- Με βάση τα παραπάνω πολύ σοβαρά θέματα, για τα οποία ακόμα είναι άγνωστο το τι ακριβώς έχει γίνει και το εάν έχει γίνει κάτι, γεννάται ένα τρίτο ερώτημα: Μπορεί η ΑΔΑΕ να πιστοποιήσει ότι δεν έγινε τέτοιου είδους πρόσβαση; Οτι δηλαδή δεν υπήρξε νόμιμη ή παράνομη συνακρόαση, στην οποία κάποιοι ενέπλεξαν και το τηλεφωνικό κέντρο της ΚΕ του ΚΚΕ στον Περισσό; 
Θα μπορούσε βέβαια να πει κάποιος ότι το παραπάνω ερώτημα είναι αστείο, εάν αναλογιστούμε πως η ΑΔΑΕ όχι μόνο έχει άρτιες τεχνικές δυνατότητες και μέσα, αλλά επιπλέον έχει και την απόλυτη νομιμοποίηση να κάνει τις σχετικές έρευνες ως συνταγματικά κατοχυρωμένη ανεξάρτητη αρχή...».
Επαναλαμβάνουμε προς όλους όσοι είναι αρμόδιοι για την έρευνα των συνακροάσεων - υποκλοπών:
Ο «Ριζοσπάστης» τις επόμενες μέρες θα συνεχίσει τη δημοσίευση στοιχείων από τη δημοσιογραφική έρευνα σχετικά με τη συγκεκριμένη υπόθεση. Και θα περιμένουμε τις απαντήσεις στα πολύ σοβαρά ερωτήματα που προκύπτουν...
ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ
Αμείλικτα ερωτήματα από αποκαλυπτικά στοιχεία του «Ριζοσπάστη» (26/1/2019)

Οχι άλλη κωλυσιεργία για τις συνακροάσεις (24/1/2019)

TOP READ