18 Σεπ 2012

Ιστορία του ΔΣΕ, μέρος 39: Για την Πολιτική Δουλειά στον Δημοκρατικό Στρατό


Ιστορία του ΔΣΕ, μέρος 39: Για την Πολιτική Δουλειά στον Δημοκρατικό Στρατό

ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ 1947
Για την πολιτική δουλιά στο ΔΣΕ
Απόφαση του 2ου Κλιμακίου του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ
Meros46_Photo1_small.jpg
Η απόφαση του 2ου Κλιμακίου του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, που δημοσιεύουμε σήμερα, αφορά την πολιτική δουλιά του Κόμματος στις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού και λήφθηκε, όπως προκύπτει από την ημερομηνία που φέρει, σε συνεδρίαση του οργάνου, στις 2/12/1947. Στην ίδια συνεδρίαση, το 2ο Κλιμάκιο συζήτησε και τα προβλήματα υλοποίησης των αποφάσεων της 3ης Ολομέλειας, καθώς και του σχεδίου “Λίμνες”. Η απόφασή του γι’ αυτό το θέμα έχει δημοσιευτεί στα Επίσημα Κείμενα του Κόμματος (τόμος 6ος, σελ. 249 – 251), ενώ η απόφαση για την πολιτική δουλιά στο ΔΣΕ δεν έχει μέχρι σήμερα πουθενά δημοσιευτεί. Προέρχεται από το αρχείο του ΚΚΕ, απ’ όπου την είχε πάρει το Ιστορικό Τμήμα της ΚΕ του Κόμματος, αλλά, λόγω του ότι εντοπίστηκε καθυστερημένα, δεν έγινε δυνατή η δημοσίευσή της στον 6ο τόμο των επίσημων κομματικών κειμένων. Η απόφαση τιτλοφορείται “Συμπεράσματα για την πολιτική μας δουλιά” και το περιεχόμενό της είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρον. Αξίζει να σημειώσουμε ότι, βάσει αυτής της απόφασης, εκδόθηκε και το περιοδικό του ΔΣΕ, “Δημοκρατικός Στρατός”.
Το κείμενο της απόφασης
“Συμπεράσματα για την πολιτική μας δουλιά
1. Η πολιτική μας δουλιά στο ΔΣΕ είναι ένας απ’ τους πιο αδύνατους τομείς μας. Το περιεχόμενο δουλιάς των κομ. πυρήνων δεν ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις του σκληρού αγώνα του ΔΣΕ. Το πολιτικό επίπεδο των μαχητών και κατώτερων στελεχών του είναι πολύ χαμηλό και αυτό επιδρά και στην πολεμική τους απόδοση και την κατάχτηση της πολεμικής τέχνης. Ακόμα και οι περιπτώσεις λιποταξίας οφείλονται βασικά στην έλλειψη σοβαρής πολιτικής και αφομοιωτικής δουλιάς ανάμεσα στους καινούριους μαχητές. Το διαφωτιστικό υλικό που βγαίνει (εφημερίδες, δελτία ειδήσεων, μπροσούρες και προκηρύξεις) δεν είναι αρκετό, παρουσιάζει πολλές ελλείψεις και δε συντελεί, όσο χρειάζεται, στην ανάπτυξη του πολιτικού επιπέδου των μαχητών και στελεχών του ΔΣΕ.
2. Επίσης αδύνατη είναι η πολιτική στις πόλεις και στα χωριά, στις περιοχές Μακεδονίας, Θεσσαλίας και Ρούμελης. Η δουλιά των οργανώσεών μας στις περιοχές αυτές περιορίζεται μόνο στην έκδοση διαφωτιστικού υλικού (εφημερίδες, προκηρύξεις, τρικ). Η αδύνατη πολιτική δουλιά στις πόλεις εμποδίζει την πραγματοποίηση της επιστράτευσης σ’ αυτές και τη δημιουργία των εφεδρειών που χρειάζονται για να εκπληρωθούν οι σκοποί του ΔΣΕ. Η μικρή συμμετοχή της εργατικής τάξης στο ΔΣΕ έχει τον αντίκτυπό της και στην όλη μας πολιτική δουλιά μέσα σ’ αυτόν.
3. Για να καλυτερέψει και να αναπτυχθεί η πολιτική δουλιά στο ΔΣΕ, πρέπει να γίνουν τα εξής:
α. Να ολοκληρωθεί η οργάνωση των κομματικών δυνάμεων σε όλες τις μονάδες του ΔΣΕ, να βελτιωθεί η κομματική λειτουργία και προπαντός να δοθεί συγκεκριμένο και κατάλληλο περιεχόμενο δουλειάς στους κομ. πυρήνες που χρειάζεται στις σημερινές συνθήκες. Κι αυτό είναι η πολιτική ενημέρωση των μελών του Κόμματος και ο σωστός προσανατολισμός τους πάνω στα προβλήματα του ΔΣΕ, η καλύτερη οργάνωση της στρατιωτικοπολιτικής δουλιάς στις ομάδες, διμοιρίες, λόχους κλπ., το ξεπέρασμα των αδυναμιών που παρουσιάζονται σε σχέση με την εκγύμναση και την κατάχτηση της πολεμικής τέχνης, το καθήκον της ανάπτυξης της πειθαρχίας και επαγρύπνησης κλπ. και όλα αυτά με βάση την πείρα, τα θετικά και αρνητικά σημεία απ’ την καθημερινή δράση του ΔΣΕ.
Η στρατιωτική εκπαίδευση, αλλά και η πολιτική ενημέρωση, η ιδεολογική και μορφωτική δουλιά αποτελούσαν βασικά στοιχεία, παρά τις μεγάλες δυσκολίες και τις αντίξοες συνθήκες, της καθημερινής ζωής των μαχητών του ΔΣΕ
Meros46_Photo2_small.jpg
β. Η εφημερίδα του Γ. Α. “Εξόρμηση” να δίνει την απαραίτητη πολιτική τροφή και σωστό πολιτικό προσανατολισμό στους μαχητές και αξιωματικούς. Γι’ αυτό πρέπει να καλυτερέψει η ίδια η εφημερίδα, να εκφράζει περισσότερο τη ζωή και τα προβλήματα του ΔΣΕ, να ‘χει ανταποκρίσεις και να τονίζει, τόσο τα θετικά σημεία της δουλιάς, όσο και τις αδυναμίες και τις υπερβολές.
γ. Να βγει μέσα στο Γενάρη μηνιάτικο στρατιωτικοπολιτικό περιοδικό, που να συγκεντρώνει και να γενικεύει την πείρα που βγαίνει από τον αγώνα του ΔΣΕ και να κατατοπίζει τα στελέχη του πάνω στα στρατιωτικοπολιτικά ζητήματα.
δ. Για να αναπτυχθεί περισσότερο η πολιτική δουλιά στη Σχολή Αξιωματικών του Γ. Α., στη σειρά που πρόκειται να τελειώσει μέσα σ’ ένα μήνα, αποφασίζεται να γίνουν ορισμένα μαθήματα και διαλέξεις που να δίνουν μια ιστορική εισαγωγή για τους αγώνες του ελληνικού λαού απ’ το 1821 μέχρι σήμερα και για τους σκοπούς και επιδιώξεις του ΔΣΕ.
ε. Να βγουν σε σύντομο χρονικό διάστημα (σε δύο μήνες) μια σειρά από πολιτικές μπροσούρες (Τι είναι και τι θέλει ο ΔΣΕ, αντάρτικο και ταχτικός στρατός, Λαϊκή Εξουσία και ΔΣ, επαγρύπνηση και πειθαρχία, ο μαχητής και αξ/κός του ΔΣ), που θα βοηθήσουν στην ανάπτυξη της μορφωτικής δουλιάς, καθώς και μικρές μπροσούρες με στρατιωτικό περιεχόμενο.
4. Τα αρχηγεία περιοχής και ιδιαίτερα οι υποδιοικητές τους πρέπει να προσέξουν περισσότερο τις πόλεις και να πάρουν άμεσα πραχτικά μέτρα για την οργάνωση και την ανάπτυξη της στρατιωτικοπολιτικής δουλιάς μέσα σ’ αυτές. Να οργανωθεί καλά το δίχτυ μας των πληροφοριών στις πόλεις, η ένοπλη αυτοάμυνα, η οργανωμένη στρατολογία καινούριων μαχητών για το ΔΣΕ και ταυτόχρονα να αναπτυχθεί το μαζικό παλλαϊκό κίνημα.
Παράλληλα, πρέπει να προσεχτεί η δουλιά του ΑΚΕ, των γυναικών και της ΔΝ. Ιδιαίτερη πολιτική δουλιά πρέπει να γίνει ανάμεσα στους Σλαβομακεδόνες και να στρατολογήσουμε και άλλους μαχητές – άνδρες και γυναίκες – στο ΔΣΕ.
2/12/47″.
Η διαφώτιση στο ΔΣΕ
Ενα ενδιαφέρον άρθρο από το περιοδικό “Δημοκρατικός Στρατός”
Το εξώφυλλο της πρόσφατης έκδοσης του “Ριζοσπάστη”, με αφορμή τα 50 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ, που περιλαμβάνει όλα τα τεύχη του περιοδικού “Δημοκρατικός Στρατός”
Meros46_Photo3_small.jpg
Χαρακτηριστικό της ιδιαίτερης σημασίας, που έδινε η ηγεσία του ΔΣΕ στην πολιτική δουλιά – ιδιαίτερα μετά τη σχετική απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ – αλλά και των τρόπων και των μεθόδων που χρησιμοποιούσαν, αποτελεί το παρακάτω άρθρο, που δημοσιεύτηκε στο τεύχος 4 (Απρίλης 1948) του περιοδικού “Δημοκρατικός Στρατός”:
“Στον λαϊκό – απελευθερωτικό πόλεμο, που κάνουμε πολεμάμε σε πολλά μέτωπα. Εκτός από το πολιτικό, στρατιωτικό, οικονομικό έχουμε και το ιδεολογικό μέτωπο. Με τους ντόπιους και ξένους εχθρούς μας κάνουμε και ιδεολογικό πόλεμο. Ολοι νιώθουμε πόση μεγάλη επίδραση έχει η ιδεολογική δουλιά στη διαμόρφωση του ηθικού των μαχητών μας, μα και στο σμπαράλιασμα του ηθικού των αντιπάλων μας. Ο σ. Ζαχαριάδης στην μπροσούρα του “Ολοι στ’ άρματα”, γράφει: “Στο ιδεολογικό μέτωπο χρειάζεται πιο έντονος και αποφασιστικός αγώνας μέσα στις γραμμές μας, μέσα στον κόσμο που πιστεύει σε μας και μας ακολουθεί, μέσα στις γραμμές του εχθρού, καθώς επίσης και ενάντια στην προπαγάνδα του, τη δημαγωγία και την απάτη του”. Και σ’ άλλο σημείο γράφει: “Για βασική αποστολή της η διαφώτιση (μέσα στο ΔΣΕ) έχει να κατατοπίζει το μαχητή απλά και κατανοητά, με συζητήσεις, με ομιλίες, με τα έντυπα, με νέα μας για την κατάσταση, να τον προσανατολίζει σωστά, να λύνει τις απορίες του, να απαντά στα ερωτήματα που του γεννιούνται. Πρέπει να αποφεύγει τις γενικολογίες και τα παχιά και άδεια λόγια. Τονίζει και ανεβάζει το προσωπικό παράδειγμα και την ηρωική πράξη. Οργανώνει την ψυχαγωγία του πολεμιστή, με ομαδικό διάβασμα καλού βιβλίου, με το τραγούδι, το χορό, το θέατρο και το καλό συναγωνιστικό γλέντι.
Παράλληλα, η διαφώτιση φροντίζει για την πολιτική, τη θεωρητική και πραχτική στρατιωτικοπολιτική μόρφωση και εκπαίδευση του στρατού”.
… Με βάση αυτά και τη μέχρι τώρα πείρα της διαφωτιστικής δουλιάς, γράφουμε αυτό το άρθρο, σαν βοήθημα στην καλύτερη λύση του προβλήματος αυτού από τα αρχηγεία περιοχών, περιφερειακά, κλπ.
I. Τι πρέπει να χαρακτηρίζει τη διαφωτιστική μας δουλιά
Οπως σ’ όλα τα μέτωπα ο ΔΣΕ επιτίθεται, έτσι και στο ιδεολογικό μας μέτωπο, στη διαφωτιστική μας δουλιά, πρέπει να κυριαρχεί το πνεύμα της επίθεσης…
Η στενή μας σύνδεση με το λαό, η πολιτική της λαϊκής ενότητας και συμφιλίωσης στον αγώνα για λευτεριά, ανεξαρτησία, δημοκρατία και ειρήνη πρέπει να αγκαλιάζουν κάθε τομέα της διαφωτιστικής μας δουλιάς. Πώς και με τι πολεμικά διαφωτιστικά μέσα θα τα πραγματοποιήσουμε αυτά;
II. Τα διαφωτιστικά μας μέσα
Τον ιδεολογικό μας πόλεμο, τον διεξάγουμε με ορισμένα όπλα και μέσα, στα Αρχηγεία περιοχής (που γι’ αυτά κυρίως γράφεται το άρθρο αυτό). Αυτά είναι: 1. Το καθημερινό δελτίο ειδήσεων
2. Η δεκαπενθήμερη εφημερίδα
3. Ο ραδιοσταθμός – ανταποκρίσεις
4. Πεταχτό υλικό (τρικ, προκηρύξεις, κλπ.)
Και ο προφορικός λόγος (διαλέξεις, ομιλίες)
Και όπως κάθε όπλο έχει τις δικές του τεχνικές και τακτικές ιδιότητες και χρησιμοποιείται κάθε φορά ανάλογα με τους σκοπούς, το χώρο, με την ποσότητα και ποιότητα εκείνων που απευθύνεται, κλπ. έτσι και τα διαφωτιστικά μέσα – όπλα έχουν τη δική τους τεχνική, ταχτική, χρησιμοποίηση. Στα διαφωτιστικά μας όπλα υπάρχει τούτο το ξεχωριστό: πως μ’ αυτά απευθυνόμαστε στους δικούς μας ανθρώπους (μαχητές και λαό) και στους εχθρούς μας. Το καθένα απ’ αυτά έχει διαφορετική χρησιμοποίηση. Αλλο σκοπό επιδιώκουμε με το δελτίο ειδήσεων, αλλιώτικο με τη δεκαπενθήμερη εφημερίδα, διαφορετικό με το πεταχτό υλικό, κλπ.
Αυτό πρέπει να το δούμε, να το μελετήσουμε ζωντανά, έτσι που για το καθένα μας όπλο να μπορούμε να ξεχωρίζουμε πότε, πού και για ποιον να το χρησιμοποιήσουμε…
Α. ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ
Ενα καθημερινό καλογραμμένο “Δελτίο ειδήσεων” είναι ένα όπλο παραπάνω για την καλύτερη διεξαγωγή του πολέμου. Επιδιώκει να ανεβάζει το ηθικό του μαχητή, να τον ενημερώνει πολιτικά με τρόπο σύντομο. Μέσα απ’ τις γραμμές του του “Δελτίου” πρέπει να ξεπηδάει το πνεύμα της επίθεσης, της πίστης στη νίκη, του ενθουσιασμού και της αισιοδοξίας, η δύναμη του δημοκρατικού κινήματος γενικά. Με την απλότητα που πρέπει να γράφεται, με το ρωμαλέο ύφος του, να γίνει ο αχώριστος σύντροφος του κάθε μαχητή, της κάθε ομάδας, ακόμα και λίγα λεπτά πριν την ώρα της μάχης. Από τα διαφωτιστικά μέσα που χρησιμοποιούμε σήμερα είναι το σοβαρότερο και το καλύτερο…
Β. ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ
Εφημερίδα δεκαπενθήμερη πρέπει να βγάζουν μόνο τα Αρχηγεία περιοχών. Τα περιφερειακά αρχηγεία δε χρειάζεται να βγάζουν (αυτά κυρίως πρέπει να βγάζουν δελτίο ειδήσεων, εφ’ όσον είναι κάπως απομακρυσμένα από το Αρχηγείο περιοχής, πεταχτό υλικό και να στέλνουν ανταποκρίσεις στο ραδιοσταθμό).
Η εφημερίδα, σαν όργανο του Αρχηγείου περιοχής, απευθύνεται στους μαχητές του ΔΣ της περιοχής της και στο σκλαβωμένο λαό της περιοχής της. Εντονα πρέπει μέσα στις στήλες της, να φαίνεται το τοπικό χρώμα απ’ όλες τις εκδηλώσεις του πολέμου και της λαϊκής αντίστασης. Ετσι, αν δούμε τις εφημερίδες που βγάζουνε ως τώρα τα Αρχηγεία περιοχών έχουμε να παρατηρήσουμε, πως αν και έχουμε σημαντική βελτίωση, οι εφημερίδες των Αρχηγείων περιοχών, ακόμα μέσα από τις στήλες τους δεν περνάει ο παλμός και η ζωή του πολέμου σ’ όλες του τις εκδηλώσεις…
Να προσπαθήσουμε να δώσουμε σε κάθε σελίδα τη δική της μορφή από κάθε άποψη… Στην πρώτη σελίδα να αποφεύγονται τα ολοσέλιδα και μεγάλα άρθρα, που όλες οι εφημερίδες γράφουνε. Αρθρο, παραπάνω από 2.000 γράμματα να μη βάζουν. Το θέμα του να παίρνεται τις πιο πολλές φορές από τη ζωή της περιοχής και όχι από τη γενική πολιτική και πολεμική ζωή, όπως συνήθως γίνεται ως τώρα…
Να μπάσουμε τον εύθυμο, ελαφρό και σατιρικό – καυστικό τόνο, στις δεύτερες σελίδες των εφημερίδων μας. Πιο ζωντανά, να γράφονται όσα μπαίνουν με τίτλο “αμερικανοκρατία” και όχι σαν δελτίο ωμοτήτων…
Ανταποκριτές παντού
Να πλουτίσουμε τις εφημερίδες μας με άφθονο υλικό ανταποκρίσεων. Αυτό είναι εκείνο, που θα δώσει ζωντάνια και πολεμικό παλμό στις εφημερίδες… Περισσότερη προσοχή και τέχνη στη σελιδοποίηση και αισθητική εμφάνιση της εφημερίδας με τα λίγα μέσα που διαθέτουμε. Οχι συνέχειες από τη μια σελίδα σε άλλη.
Γ. ΡΑΔΙΟΣΤΑΘΜΟΣ – ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΕΙΣ
Ο ραδιοσταθμός είναι ένα καινούριο διαφωτιστικό όπλο, που για πρώτη φορά χρησιμοποιείται στο λαϊκό – δημοκρατικό κίνημα στη χώρα μας. Είναι η καθημερινή εφημερίδα για το λαό της σκλαβωμένης Ελλάδας. Ποια πρέπει να είναι η συμβολή κάθε Αρχηγείου περιοχής, περιφερειακού, κλπ, προς το ραδιοσταθμό; Με τη βοήθεια που θα κάνει να φαίνεται και να εκλαϊκεύεται όλο το πολεμικό έργο που γίνεται σήμερα. Και αυτό θα το πετύχουμε με τις ανταποκρίσεις που θα στέλνουν οι ανταποκριτές του πρακτορείου “Ελεύθερη Ελλάδα” στο ραδιοσταθμό.
Ο Λένιν έγραφε στο “Τι να κάνουμε” πως ό,τι μπορούμε να δώσουμε σ’ έναν εργάτη με μια πολιτική ανταπόκριση, παρμένη από τη ζωή δεν μπορούμε να το κάνουμε με ένα σωρό θεωρίες, κλπ. Και πολιτική ανταπόκριση σήμερα πάει να πει, κυρίως πολεμική ανταπόκριση. Πρέπει πολύ να καλλιεργήσουμε και να αναπτύξουμε το κίνημα των πολεμικών ανταποκριτών, που γράφουνε μέσα από τη μάχη, από τον καταυλισμό, το λημέρι, το έμπεδο, κλπ. Και όταν αυτοί δεν τα αποδίδουν καλά, δουλιά του γραφείου διαφώτισης είναι να τα δουλεύει καλύτερα, χωρίς να τους αφαιρεί το πηγαίο, το φυσικό, ζωντανό χρώμα που κλείνουν μέσα τους…
Δ. ΠΕΤΑΧΤΟ ΥΛΙΚΟ, ΤΗΛΕΒΟΕΣ, ΣΥΝΘΗΜΑΤΑ
Μ’ αυτά κυρίως τα διαφωτιστικά μέσα θα απευθυνθούμε στις ένοπλες μοναρχοφασιστικές δυνάμεις, μα και στα σκλαβωμένα χωριά σε συνδυασμό με τις επιχειρήσεις που γίνονται. Εδώ χρειάζεται να τονιστεί πως πρέπει να είναι απλά και σύντομα και γραμμένα με πειστικότητα… Η καλή επιλογή του τι θα γράφεται σε πεταχτό υλικό, πρέπει να συνδυάζεται με το τι θα περιέχουν η εφημερίδα, το δελτίο ειδήσεων…
Ε. ΕΙΔΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ
Εδώ πρώτα πρώτα χρειάζεται να αξιοποιηθεί το υλικό που στέλνεται από το Γενικό Αρχηγείο (μπροσούρες, ορισμένα άρθρα, βιβλία) είτε με ατομικό είτε με ομαδικό διάβασμα. Για το υλικό αυτό χρειάζεται να παρθούν ειδικά μέτρα από τα Αρχηγεία περιοχών και να αξιοποιείται…
ΣΤ. ΟΜΙΛΙΕΣ
Θέματα για τέτοιες ομιλίες πρέπει να παίρνονται από τα στρατιωτικά και πολιτικά ζητήματα του αγώνα μας…
III. Οργάνωση της δουλιάς
Κύρια επιδίωξη στην οργανωτική μας δουλιά πρέπει να είναι να κάνουμε το γραφείο διαφώτισης κολεχτίβα δουλιάς και ζωής. Αυτό θα το πετύχουμε με ένα καλό καταμερισμό ανάμεσα στα μέλη του γραφείου, με τη σκοπιμότερη διάθεση του εργάσιμου χρόνου, με την καλή οργάνωση της εσωτερικής του ζωής, με τη δημιουργία γύρω από το γραφείο ενός κύκλου συνεργατών της διαφώτισης και ειδικών επιτροπών κατά τομέα δουλιάς (συνταχτική επιτροπή εφημερίδας, δελτίου ειδήσεων, ραδιοσταθμού, κλπ.).
Ακόμα απαραίτητη προϋπόθεση για να ανταποκριθεί στη δουλιά του ένα γραφείο διαφώτισης είναι να δουλεύει με προοπτική και σχέδιο δουλιάς. Στο σχέδιο αυτό πρέπει να παίρνεται υπόψη η πολιτική μας γραμμή, η πολιτική μας δράση, τα πολιτικά γεγονότα, τι ζητήματα προωθούνται από τον περασμένο μήνα σε συνέχεια, σε τι σημεία χτυπάει η προπαγάνδα της αντίδρασης, οι τυχόν επέτειοι και καμπάνιες, που πρέπει να γίνονται…
Χρειάζεται να διώξουμε τον εμπειρισμό απ’ την οργάνωση της έκδοσης και διανομής, να δουλεύουμε ορθολογιστικά, αποβλέποντας κάθε φορά σε μεγαλύτερη έκδοση και καλύτερη διανομή…
Στην τεχνική μας δουλιά, όπως συνηθίσαμε να τη λέμε, πρέπει να φύγει μια αντίληψη, όχι σωστή: να μην υποτιμούμε και να τη βάζουμε σε δεύτερη μοίρα και έργο ενός “ειδικού τεχνικού”. Η όλη διαφωτιστική δουλιά είναι ενότητα πολιτικής σύλληψης, σύνταξης, έκδοσης και διανομής. Επομένως, εκτός από τον τεχνικό, όλα τα διαφωτιστικά στελέχη πρέπει να γίνουν “τεχνικοί”, ιδίως σήμερα στον πόλεμο που κάνουμε.
IY. Το ύφος – στιλ
Στα γραφτά μας πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλα τα είδη του λόγου. Εκείνο το είδος που προσαρμόζεται περισσότερο στην ψυχολογία του πολεμιστή είναι η διηγηματική περιγραφή με τις ζωντανές εικόνες, το πολεμικό ρεπορτάζ.
Κάνουμε λαϊκό επαναστατικό πόλεμο, το κριτήριο των μαχητών μας είναι πολύ οξυμένο και η ατμόσφαιρα τόσο πολύ ηλεκτρισμένη και ένας μικρός σπινθήρας χρειάζεται για να πάρει κανένας φωτιά. Αρκεί να μιλάμε στην ψυχή του. Λίγα λόγια ζουμερά, σύντομα και σταράτα μα και γεμάτα παλμό. Να εξοστρακίσουμε από τα γραφτά μας τις γενικότητες, αρθρογραφίες και φλυαρίες, τις δημοσιογραφικές προχειρότητες, τις εισαγωγές, προλόγους και επιλόγους. Να επιδιώκουμε να βάλουμε στο χαρτί όλο το μεγάλο έργο που γίνεται σήμερα, όσο το δυνατό πιο φυσικά, πιο ανθρώπινα, πιο πολεμικά, μα και να βοηθάμε ακόμα και στην παραπέρα προώθησή του.
Να δουλεύουμε γλωσσικά, αισθητικά τα κείμενά μας. Μας χρειάζεται ακόμα και λογοτεχνική επεξεργασία των γραφτών μας…
ΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΔΙΑΦΩΤΙΣΗΣ ΤΟΥ ΓΑ ΤΟΥ ΔΣΕ”
Περιεχόμενα

Παλιά τους τέχνη ο αντικομμουνισμός


Παλιά τους τέχνη ο αντικομμουνισμός
«Το ΠΓ καλεί τα μέλη, τους φίλους του Κόμματος και της ΚΝΕ, κάθε εργαζόμενο, που αναγνωρίζει την αναγκαιότητα ύπαρξης και δράσης του ΚΚΕ, να υπερασπιστούν μαχητικά το Κόμμα από τις επιθέσεις που θα δεχτεί, επειδή η πολιτική του είναι ριζικά αντίθετη και εχθρική στο καπιταλιστικό σύστημα». Ετσι έκλεινε η ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ για την παύση λειτουργίας της τηλεόρασης του «902». Και κάποιες αστικές εφημερίδες φρόντισαν αμέσως να μας επιβεβαιώσουν. Οχι, δεν τους έπιασε ο πόνος γιατί η τηλεόραση του «902» σταμάτησε να εκπέμπει πρόγραμμα. Ούτε τους έπιασε ο πόνος, γιατί κάποιοι εργαζόμενοι θα μείνουν άνεργοι. Αλλωστε, οι εφημερίδες που ασχολήθηκαν με τον «902» και βρήκαν αφορμή να εκφράσουν τη «συμπάθειά» τους για τους ανέργους, είναι αυτές που στηρίζουν αναφανδόν όλα τα αντεργατικά μέτρα κυβέρνησης, κεφαλαίου, ΕΕ, για να σωθεί το κεφάλαιο από την κρίση. Οτι η υποκρισία της αστικής προπαγάνδας δεν έχει όρια και αυτό είναι επίσης γνωστό. Αλλωστε, όλα τα αστικά ΜΜΕ έχουν προχωρήσει σε δραστική μείωση μισθών, δραστική μείωση των εργαζομένων τους, εντατικοποίηση της δουλειάς τους, προκειμένου να μπορούν να μειώνουν τις ζημιές τους, έχοντας ταυτόχρονα και τεράστια χρέη. Ο στόχος τους είναι το ΚΚΕ. `Η πιο σωστά να εντείνουν την άτιμη προπαγάνδα τους ότι το ΚΚΕ ως κόμμα, η πολιτική του γραμμή, οι θέσεις του, δεν έχουν καμιά σχέση με τα συμφέροντα των εργαζομένων, είναι παρωχημένες και ας έχουν επιβεβαιωθεί από την ίδια τη ζωή. Γι' αυτό και η επίθεση κάποιων με χυδαίο τρόπο, και κάποιων με σοβαρό.
***
Οπως π.χ. «Το πρώτο Θέμα» που, ανάμεσα σε άλλα φαιδρά για το σταθμό, γράφει: «Το κόμμα αποφάσισε να σκεπάσει με πένθιμο μαύρο το επαναστατικό του κόκκινο, πλουτίζοντας έτσι τις ηρωικές του αναμνήσεις». Δηλαδή το ΚΚΕ είναι κόμμα ενός ηρωικού παρελθόντος, παρωχημένο, άρα δεν εκφράζει τις σύγχρονες ανάγκες του λαού, εγκαταλείψτε το. `Η η «Κυριακάτικη Δημοκρατία» που, σε ρεπορτάζ του ανεκδιήγητου Π. Λιάκου, με τίτλο «Το τέλος της εποχής των δεινοσαύρων» και σκίτσο ένα σφυροδρέπανο με νεκροκεφαλή, προφητεύει το τέλος του ΚΚΕ ως εξής: «Η θλίψη για τη διακοπή της λειτουργίας του "902" δεν μπορεί να αναιρέσει τους νόμους της λογικής, οι οποίοι υποδεικνύουν ότι τη μοίρα του σταθμού θα έχει και η ναυαρχίδα της μαρξιστικής και σταλινικής ουτοπίας: το ίδιο το κόμμα». Πολύ όψιμος προφήτης ο αντικομμουνιστής «δημοσιογράφος» και η εφημερίδα του, γιατί από την ίδρυση του ΚΚΕ πολλοί προφήτευσαν το χαμό του, αλλά η εργατική τάξη, ο λαός τούς διέψευσε. Οση χολή και αν χύνει ο οπαδός της σαπίλας του καπιταλισμού, το μόνο που θα του μείνει είναι η νεκροκεφαλή του σκίτσου του ως σύμβολο του συστήματος που υπηρετεί.
***
Αλλά υπάρχει και η «σοβαρή» πλευρά της αντιΚΚΕ επίθεσης. Που μετά την «Ελλάδα» και τον Γ. Πενταράκη που έπιασε την αντικομμουνιστική επιχείρηση διαχωρισμού βάσης - καθοδήγησης στο ΚΚΕ και του «πογκρόμ σε βάρος αξιόλογων στελεχών» (παλιά μέθοδος των αστών στην επιδίωξή τους να δημιουργούν ρήγματα στα Κομμουνιστικά Κόμματα), νομίζοντας ότι έτσι θα σπιλώσει το ΚΚΕ, πήρε τη σκυτάλη ο Λ. Σταυρόπουλος και «Το Βήμα της Κυριακής», όπου διαπίστωσε παραμερισμό στελεχών από το Κόμμα, γράφοντας μεν ρεπορτάζ για τον «902», αλλά με τίτλο: «Το ΚΚΕ στέλνει στελέχη στην εφεδρεία». Και με φανταστικά σενάρια περί του αριθμού των επαγγελματικών στελεχών του ΚΚΕ και την αρνητικά φορτισμένη αστική διάλεκτο περί «κομματικών στρατών», προσπαθεί να ενσταλάξει το αντικομμουνιστικό του δηλητήριο. Σε ανάλογη ρότα επίσης το «Εθνος της Κυριακής». Είναι λίγο περίεργο, βεβαίως, το γεγονός των παρόμοιων ρεπορτάζ των «σοβαρών δημοσιογράφων», αλλά η αντικομμουνιστική, μάλιστα ενιαία, τακτική και προπαγάνδα ήταν πάντα το προσφιλές όπλο των αστών και των επιτελείων τους ενάντια στην εργατική τάξη, το κίνημά της και το Κόμμα της, το ΚΚΕ, που με τη συκοφαντία και άλλα δόλια μέσα επιχειρούν να ορθώσουν τείχος ανάμεσα στο ΚΚΕ και στο λαό. Είναι βαθιά γελασμένοι οτι θα τα καταφέρουν.

Στον Καιάδα του χαχανητού


Του Παντελη Μπουκαλα
Στον Καιάδα του χαχανητού 



 Μια μορφή Καιάδα είναι και τα χάχανα και ο άγριος εμπαιγμός εις βάρος ανθρώπων καταφανώς ανήμπορων. Μια μορφή λιντσαρίσματος. Τα χάχανα αυτά τα άκουσαν στην τηλεόραση ή στο Διαδίκτυο όσοι είδαν τη σκηνή του Αγίου Παντελεήμονα. Οι δημοκοπικά φιλάνθρωποι της Χρυσής Αυγής προέβαιναν σε διαφημισθείσα «διανομή τροφίμων», με επικεφαλής τον βουλευτή κ. Ηλία Παναγιώταρο. Και επειδή, εκτός από το να ζητούν ταυτότητα για να διαπιστώνουν την ελληνικότητα των «ευεργετουμένων» και να κρατούν τα στοιχεία τους, έχουν τη μαγική ικανότητα να κόβουν φάτσες και να αναγνωρίζουν εξ αποστάσεως ποιας εθνικότητας τυγχάνουν τα βαθιά κρυμμένα γονίδια του καθενός, κατάλαβαν αστραπιαία πως η προσερχόμενη γερόντισσα δεν θα μπορούσε να είναι γνήσια Ελληνίδα. Τα ελληνικά της δεν τους έπειθαν, γιατί ήταν τα ελληνικά ενός ανθρώπου που δεν του περισσεύουν τα δόντια. Και δεν μιλούσε με αρχαιοελληνική προσωδία.

Την απέπεμψαν λοιπόν χαχανίζοντας με τρόπο που αποκάλυπτε ψυχική ξηρότητα και διανοητική ωμότητα· με τρόπο που προκαλεί ντροπή και φόβο σε οποιονδήποτε τρίτο. «Της έδωσαν πόρτα» σαν μπράβοι νυχτερινού κλαμπ. Και γελώντας με την ανέχειά της, της συνέστησαν «να πάει στον Τσίπρα και στην Παπαρήγα για χαβιάρι και αστακομακαρονάδα». Κι εκείνη, φτωχή μα πιο πλούσια ψυχικά από τους «ευεργέτες», ζήτησε συγγνώμη που τους ενόχλησε άθελά της και διέκοψε την παράστασή τους. Και έφυγε. Δίχως τη σακούλα με τα τρόφιμα, που θα μπορούσε να τη χρησιμοποιήσει σαν τεκμήριο ελληνικής γνησιότητας σε κάποιο φυλετικό δικαστήριο.
 Αλλά όχι. Δεν τους ενόχλησε άθελά της. Οπως αποκάλυψαν οι ίδιοι οι χαχανιστικά ανάλγητοι όταν κατάλαβαν ότι ντροπιάστηκαν ακόμα και στα μάτια υποστηρικτών τους, η αλλοδαπή δεν ήταν αλλοδαπή. Ηταν Ελληνίδα, η Μαλάμω, από τους θαμώνες των εκπομπών της κ. Αννίτας Πάνια, μαζί με τον Κάτμαν και τον Βας-Βας· η εκμετάλλευσή της εκεί βασιζόταν ακριβώς, στο νωδό στόμα της, γι’ αυτό και τραγουδούσε συνεχώς το «Εξω από τα δόντια». «Οι Συριζαίοι», λοιπόν, λένε τα σάιτ των «ελληνόψυχων» σερλοκχόλμηδων, «πλήρωσαν τη Μαλάμω για να παραστήσει τη Βουλγάρα και να τους εκθέσει». Μάλιστα, μάλιστα. Κι αυτοί, που μυρίζουν από μίλια μακριά ποιος είναι Ελληνας και ποιος όχι, την πάτησαν. Πάτησαν και την εαμοβουλγαρική πεπονόφλουδα και τη δόλια τη Μαλάμω, που βρέθηκε να πρωταγωνιστεί σε ανθελληνική συνωμοσία, όπως άλλοτε οι «Λαμπράκισσες με τις μαύρες κάλτσες».
 Αυτοί λοιπόν, που λένε πως είναι «οι πιο Ελληνες», θα ’πρεπε να ξέρουν δύο τινά:
  Πρώτον, ότι ο ελληνικός λαός, όποια παράδοση κι αν τον εμπνέει, η χριστιανική, η αρχαιοελληνική ή και οι δύο, ακόμα και στις δεινότερες στιγμές του βίου του δεν νοιάζεται τον διπλανό του βάσει εθνικότητας.
 Και δεύτερον, ότι αν κάποια στιγμή επιδοθεί σε πειράγματα κατά αδυνάμων και «σαλών», ποτέ δεν θα τους πετάξει στον Καιάδα του χαχανητού. Στο τέλος θα τους δώσει κάτι περισσότερο από ένα κομμάτι ψωμί: ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη ή ένα χαμόγελο συγγνώμης.








 Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από  TRASH

ούτε στο καζίνο δεν εξομοιώνονται


"Καθημερινά" μαργαριτάρια 



 Αλήθεια, πόσο μυαλό πρέπει να κουμαντάρει κανείς για να την βρίσκει με μια "έγκριτη" φυλλάδα όπου γράφουν ένα μάτσο διεστραμμένα μυαλά τύπου Παπαχελά, Μανδραβέλη, Λυγερού, Κασιμάτη, Παπαδημητρίου, Πορτοσάλτε κλπ κλπ; Φυσικά, αναφέρομαι στην "Καθημερινή", πνευματικό παιδί τού αλησμόνητου Γεωργίου Βλάχου και της κόρης του Ελένης. Για όσους δεν θυμούνται, ο Γεώργιος Βλάχος πέρασε στην ιστορία με την περισπούδαστη "Ανοιχτή επιστολή προς την Αυτού Εξοχότητα κ. Αδόλφον Χίτλερ", όπου χαρακτήριζε την ναζιστική Γερμανία ως κράτος "μαχόμενον διά να δημιουργήση εις τον κόσμον νέαν τάξιν πραγμάτων -τάξιν φανταζόμεθα αρετής". Όσο για την κόρη του, ήταν τόσο "μεγάλο μυαλό" ώστε σαγηνεύτηκε από τον αρχιαπατεώνα Γιώργο Κοσκωτά σε σημείο να του πουλήσει την εφημερίδα της το 1986.

 Ανοίγουμε παρένθεση. Φυσικά, πατέρας και κόρη μνημονεύονται σήμερα ως "πρυτάνεις της δημοσιογραφίας" αλλά αυτό δεν πρέπει να μας παραξενεύει. Εδώ μνημονεύεται ο Γεώργιος Παπανδρέου ως "γέρος της δημοκρατίας" κι ο Κωνσταντίνος Καραμανλής ως "εθνάρχης" και θα παραξευτούμε με τους Βλάχους; Κλείνουμε την παρένθεση.

 Σήμερα, η αλαφούζεια "Καθημερινή" πορεύεται επάξια στα βήματα των Βλάχων και του Κοσκωτά, αναδεικνυόμενη κάθε μέρα και περισσότερο σε υποστηρικτή και προπαγανδιστή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που καταπατούν κάθε έννοια δημοκρατίας και καταδυναστεύουν τον τόπο, στρεφόμενες απροκάλυπτα κατά των λαϊκών στρωμάτων. Ο εσμός των πουλημένων κονδυλοφόρων της βγάζει σπυράκια με ο,τιδήποτε και οποιονδήποτε αντιτίθεται στα συμφέροντα του κεφαλαίου και της αστικής τάξης. Και μόνη η λέξη "αριστερά" φέρνει αναγούλα στο επιτελείο τής εφημερίδας ενώ η λέξη "κομμουνισμός" προκαλεί ζαλάδα και εμετούς. Το αισχρό προχτεσινό άρθρο τού Στέφανου Κασιμάτη με τίτλο "Η ευκαιρία της Χρυσής Αυγής για τη δημοκρατία" είναι χαρακτηριστικό: 

«Οσοι πιστεύουμε στην δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στην Χρυσή Αυγή - και σοβαρολογώ απολύτως... Είναι η ευκαιρία που δίνεται στη νομιμότητα να αναμετρηθεί, επιτέλους, με την οιονεί νομιμοποιημένη βία της Αριστεράς: αυτό το καρκίνωμα της Μεταπολίτευσης, που όλοι το φοβούνται και κανείς δεν το αγγίζει· αυτό που σήμερα αποτελεί το βασικό εμπόδιο στη μετάβαση της χώρας από την εποχή των σοβιέτ με αστακομακαρονάδα (ελληνικό μοντέλο του σοσιαλισμού...) στη σύγχρονη πραγματικότητα...

»...Ανεχόμαστε στελέχη ή ακόμη και βουλευτές του ΚΚΕ ή του ΣΥΡΙΖΑ να υπερασπίζονται καταλήψεις πανεπιστημιακών κτιρίων από λαθρομετανάστες, να εμποδίζουν τη λειτουργία επιχειρήσεων που υφίστανται νομίμως (π.χ., το χρυσωρυχείο στην Χαλκιδική), να επιβάλουν με το ξύλο την υποχρέωση της απεργίας σε ανθρώπους που θέλουν να δουλέψουν. Επιτέλους, ας παραδεχθούμε ότι κάτι έχει πάει πολύ στραβά σε τούτη τη χώρα όλα αυτά τα χρόνια της Μεταπολίτευσης! Ας το παραδεχθούν, μάλλον, οι πολιτικοί εκπρόσωποι του αστικού κόσμου που τόσα χρόνια κάνουν τις κότες μπροστά στο φαινόμενο -πλην ελαχίστων τιμητικών εξαιρέσεων, όπως των Ν. Δένδια και Φ. Σαχινίδη- γιατί εμείς οι άλλοι το έχουμε καταλάβει προ πολλού. (Για ποιον λόγο νομίζετε εξαφανίσθηκε από την πολιτική εκείνος ο ανεκδιήγητος Παπουτσής;)...

»...ας είναι καλά τα «λεβεντόπαιδα με τις μαύρες μπλούζες» και τα καμώματά τους, που δίνουν την ευκαιρία στον αστικό πολιτικό κόσμο να υπερβεί το δέος της εξ αριστερών «ιεράς αγανακτήσεως» και να αποδείξει ότι η δημοκρατία μπορεί να υπερισχύσει εκείνων που επιβάλλουν τη βία, είτε μαύρη είτε κόκκινη...το χρώμα της βίας δεν κάνει καμία διαφορά ως προς την ουσία της. Εξ ου και η υστερία με την οποία Δ. Παπαδημούλης και Ζ. Κωνσταντοπούλου αντέδρασαν στον εύστοχο συσχετισμό ακροδεξιάς και ακροαριστερής βίας που τόλμησε ο Φ. Σαχινίδης από το βήμα της Βουλής...

»...Εξάλλου, το διδάσκει και η Ιστορία: στη Γερμανία της Βαϊμάρης, τα Τάγματα Εφόδου του Ρεμ δεν ήλθαν μόνα τους, επειδή τα γέννησε η κρίση· ήλθαν παρέα με τις στρατιωτικοποιημένες μονάδες των κομμουνιστών. Τα δε Τάγματα Ασφαλείας στην Αργολίδα οι κάτοικοι τα υποδέχονταν με ζητωκραυγές, μετά το κύμα τρομοκρατίας που εξαπέλυσε ο ΕΛΑΣ το καλοκαίρι του 1943...»


 Στην αρχή σκέφτηκα να υπογραμμίσω τις πιο χοντρές μαλακίες στο παραπάνω κείμενο αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι μόνο τα άρθρα και οι προθέσεις θα έμεναν δίχως υπογράμμιση. Από πιο μαργαριτάρι να ξεκινήσω; Από το ότι πρέπει να ευχαριστήσουμε τους χρυσαυγίτες; Από το ότι η Αριστερά χαρακτηρίζεται από νομιμοποιημένη βία, η οποία αποτελεί μεταπολιτευτικό καρκίνωμα; Από το ότι η Ελλάδα βιώνει κατάσταση σοβιέτ (α ρε μπαγάσα Βρούτση, βρήκαμε ποιος σου δίδαξε την παπαριά που είπες προχτές!); Από το ότι οι αριστεροί βουλευτές κλείνουν νόμιμες επιχειρήσεις (να ρωτήσουμε τον αλήστου μνήμης Πάχτα πόσο νόμιμα πήρε την δουλειά η "Ελληνικός Χρυσός ΑΕ";) και επιβάλλουν τις απεργίες με το ξύλο; Από την εξομοίωση του "κόκκινου" με το "μαύρο" (ούτε στο καζίνο δεν εξομοιώνονται αυτά, ρε γαμώτο!); Από τα διδάγματα της Ιστορίας ότι τα χιτλερικά τάγματα εφόδου γεννήθηκαν ως αντίδραση στους κομμουνιστές (να 'ξερα ποιον καθηγητή Ιστορίας είχες στο σχολείο, ρε Κασιμάτη, να του στείλω δυο φάσκελα); Ή από το απίστευτο περί λαϊκών ζητωκραυγών υπέρ των ταγμάτων ασφαλείας;

 Έστω και χωρίς υπογραμμίσεις, όμως, δικαιούμαι να κάνω μερικές σκέψεις πάνω στην τελευταία παράγραφο του κασιμάτειου λίβελλου. Υποψιάζομαι ότι, σύμφωνα με τον Κασιμάτη, ήταν καταστροφικό για την ανθρωπότητα το γεγονός ότι ο Πάουλυ συνετρίβη στο Στάλινγκραντ κι έτσι άρχισε η αντίστροφη μέτρηση για το τέλος τού ναζισμού καθ' ότι, αν ο Χίτλερ κατάφερνε να νικήσει τον Στάλιν, ο κόσμος θα είχε γλιτώσει από τον κομμουνισμό μια ώρα αρχύτερα (εδώ έχουμε απόλυτη ταύτιση του Κασιμάτη με την Χρυσή Αυγή). Επίσης, πάντοτε σύμφωνα με τον Κασιμάτη, είτε μόνο στην Αργολίδα εξαπέλυσε κύμα τρομοκρατίας ο ΕΛΑΣ είτε οι υπόλοιποι έλληνες είναι ηλίθιοι για να μην υποδεχτούν αλλού τα τάγματα ασφαλείας με ζητωκραυγές.

 Και τώρα που τα καταλάβαμε όλα, ας κλείσουμε με μια ερώτηση: κόντρα στην "ακροαριστερή" και στην "ακροδεξιά" βία, πώς υποτίθεται ότι πρέπει να αντιδράσει η "συντεταγμένη πολιτεία"; Μόνο μην υποψιαστώ ότι η "ανάμεσα" βία (η κρατική) επιτρέπεται ως δημοκρατική...
Cogito ergo


ΥΓ: Αναρωτιέμαι πού ακριβώς ακούστηκαν εκείνες οι ζητωκραυγές υπέρ των ταγμάτων ασφαλείας; Σ' ολόκληρη την Αργολίδα απ' άκρη σ' άκρη (όπως προκύπτει από το κείμενο) ή μπας και φώναζε κανένας χίτης στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, το οποίο έχει καταπληκτική ακουστική και μπερδεύτηκε ο Κασιμάτης;

Διαλαλεί την πραμάτεια του «καλύτερου» διαχειριστή


Διαλαλεί την πραμάτεια του «καλύτερου» διαχειριστή
Διαπιστευτήρια εντός και εκτός για την ικανότητά του να αναλάβει αυξημένα καθήκοντα στο αστικό σύστημα
Παπαγεωργίου Βασίλης
Ενοχοποιώντας το χρέος για την καπιταλιστική κρίση και το μνημόνιο για όλα τα δεινά που βιώνει σήμερα ο λαός, ο Αλ. Τσίπραςπαρουσίασε το περασμένο Σάββατο το πρόγραμμα με το οποίο το κόμμα του φιλοδοξεί να ασκήσει διαχείριση από τη θέση της κυβέρνησης. Στο σύνολό τους, οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για «ανασυγκρότηση» της οικονομίας έχουν για μοχλό υλοποίησης τις καπιταλιστικές επιχειρήσεις και παίρνουν σαν δεδομένο την παραμονή της χώρας στην ΕΕ.
Ευθύς εξαρχής, ο ΣΥΡΙΖΑ διακήρυξε ότι θέλει να καταστήσει την Ελλάδα «θεσμικά ισότιμο εταίρο, με τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις που απορρέουν για όλα τα κράτη-μέλη από τις ευρωπαϊκές Συνθήκες».Αποδέχεται δηλαδή το σύνολο των αντεργατικών αντιλαϊκών συμφωνιών στο πλαίσιο της ΕΕ και προσπαθεί να διαχωρίσει το Μνημόνιο από τη γενικότερη στρατηγική της λυκοσυμμαχίας, λέγοντας ότι αυτό «δεν είναι μέρος των Συνθηκών».
Για τη φορολογική μεταρρύθμιση, την οποία έβαλε ψηλά στην ατζέντα, ο Αλ. Τσίπρας απαρίθμησε μέτρα βγαλμένα από προηγούμενες προεκλογικές εξαγγελίες των αστικών κομμάτων (ηλεκτρονικό περιουσιολόγιο, στελέχωση των εφοριών κ.ά.), με στόχο να φτάσουν τα δημόσια έσοδα από το 41% του ΑΕΠ που είναι σήμερα στο 45% της Ευρωζώνης. Κατά τα ειωθότα, υποσχέθηκε και αυτός «πάταξη της εισφοροδιαφυγής και περιστολή της παραοικονομίας». Να σημειωθεί ότι πουθενά στην ομιλία του Αλ. Τσίπρα δεν υπήρξε συγκεκριμένη αναφορά για τη φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου.
Στο πεδίο της ανάπτυξης, ο ΣΥΡΙΖΑ ξεκαθάρισε ότι αυτή θα είναι καπιταλιστική και θα επικεντρωθεί σε τομείς όπως «η καταπολέμηση της κλιματικής αλλαγής, ο οικολογικός μετασχηματισμός της οικονομίας, η εξοικονόμηση ενέργειας», όπως άλλωστε προβλέπουν και τα σχέδια της ΕΕ για επενδύσεις στην Ελλάδα που αφορούν τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.
Δεσμεύτηκε ακόμα για «ανάπτυξη του κοινωνικού τομέα της οικονομίας (...) εναλλακτικά στον κρατισμό και την ιδιωτική κερδοσκοπία», κρύβοντας ότι πίσω από τέτοιες δραστηριότητες κρύβεται η τζάμπα εργασία για το κεφάλαιο, κύρια σε τομείς που σχετίζονται με τις κοινωνικές υπηρεσίες.
Τρίβουν τα χέρια οι «επενδυτές»
Αποσιωπώντας συνειδητά ότι η αγροτική πολιτική της Ελλάδας καθορίζεται από την ΕΕ και στηρίζεται ολοένα και περισσότερο στους μεγαλοαγρότες, ο Αλ. Τσίπρας μίλησε για«αναβάθμιση της αγροτικής παραγωγής» με «επανασχεδιασμό της κατανομής των ευρωπαϊκών κονδυλίων για την ελληνική γεωργία, από το νέο ΕΣΠΑ 2014-2020, με κριτήρια εθνικά, παραγωγικά, περιβαλλοντικά και κοινωνικά», χωρίς βέβαια να εξηγήσει πώς θα παρακάμψει τις προβλέψεις της ΚΑΠ, εξασφαλίζοντας ταυτόχρονα την ευρωπαϊκή χρηματοδότηση.
Σε ό,τι αφορά τον τουρισμό μίλησε για «ένα νέο πρότυπο τουριστικής ανάπτυξης», που δε θα στηρίζεται «στα ξενοδοχειακά μεγαθήρια και στη λογική των υπηρεσιών "all inclusive"»,αλλά θα έχει «αιχμή του δόρατος τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις του κλάδου, οι οποίες θα στηριχτούν τόσο μέσα από τον σχεδιασμό της κεντρικής κυβέρνησης, όσο και από δράσεις και πρωτοβουλίες της τοπικής αυτοδιοίκησης». Δεν είπε βέβαια κουβέντα για το πώς θα βάλει φρένο στα μεγαθήρια του κλάδου, που ελέγχουν τη συντριπτική πλειοψηφία των ξένων τουριστών, την ίδια ώρα που ο εγχώριος τουρισμός φθίνει, εξαιτίας των χαμηλών εισοδημάτων.
Στον τομέα της Ενέργειας, ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει «αντί για τις ιδιωτικοποιήσεις (...) προωθούμε επιχειρηματικές συμπράξεις και αναπτυξιακές κοινοπραξίες με διακρατικές συμφωνίες», που για το λαό σημαίνει μια από τα ίδια σε ό,τι αφορά το κόστος της ενέργειας και τη λεηλασία του φυσικού πλούτου. Κι αυτό επειδή τα μονοπώλια με τα οποία θα συμπράξει το αστικό κράτος, δεν επενδύουν για την ψυχή της μάνας τους, αλλά για το μέγιστο κέρδος.
Σε άλλο σημείο, ο Αλ. Τσίπρας υποσχέθηκε «προσαρμοσμένη πιστοδοτική πολιτική στις ανάγκες των μικρών επιχειρήσεων (που) θα επικεντρώνεται σε κλάδους που παρουσιάζουν θετικές προοπτικές στις διεθνείς αγορές», επαληθεύοντας ότι η ανάπτυξη την οποία ευαγγελίζεται καθορίζεται από τα περιθώρια κέρδους που έχει το κεφάλαιο και όχι βέβαια τις πραγματικές λαϊκές ανάγκες.
Διαχείρισης το ανάγνωσμα
Σε συνέντευξη Τύπου που έδωσε την επόμενη μέρα, ο Αλ. Τσίπρας έδωσε διευκρινίσεις για το άλλο μείγμα διαχείρισης που θα ασκήσει, αν αναδειχτεί κυβέρνηση. Αναφερόμενος στις εκλογές του Ιούνη, είπε: «Σ' αυτές τις εκλογές χάσαμε τη δυνατότητα σήμερα να έχουμε μια κυβέρνηση που θα μπορεί να κερδίσει όσα και άλλοι κέρδισαν στην προηγούμενη Σύνοδο Κορυφής στις 26 του Ιούνη (όπου) θα μπορούσε και η Ελλάδα να συμμετέχει σε όσα κέρδισε ο πρωθυπουργός της Ιταλίας, για την απευθείας ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών δίχως να φορτώνεται το δημόσιο χρέος».
Ο Τσίπρας ισχυρίζεται ότι αν οι τράπεζες στην Ελλάδα είχαν εξασφαλίσει τη δυνατότητα να ανακεφαλαιοποιηθούν απευθείας από τους μηχανισμούς στήριξης της ΕΕ, η επίθεση στο λαό θα ήταν ηπιότερη. Τον διαψεύσουν οι εξελίξεις στην Ισπανία, την οποία παρουσιάζει σαν «κερδισμένη» από τη Σύνοδο, αλλά σήμερα βρίσκεται ένα βήμα από το να υπογράψει μνημόνιο, όπως άλλωστε προβλέπει η ίδια η απόφαση της Συνόδου Κορυφής για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
Το ίδιο και η Ιταλία, η οποία, παρά τις διαψεύσεις, δημιουργεί από τώρα το έδαφος για να προσφύγει κι αυτή στους μηχανισμούς της ΕΕ, για δάνεια που συνοδεύονται από μνημόνια. Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει ένα άλλο μείγμα διαχείρισης από αυτό που σήμερα εφαρμόζεται σε Ελλάδα και Ευρωζώνη. Αυτό περιέγραψε στη συνέντευξη ο Αλ. Τσίπρας, λέγοντας μεταξύ άλλων:
«Μιλήσαμε για την ανάγκη να αλλάξει ο ρόλος της ΕΚΤ. Να δοθεί η δυνατότητα όπως σ' όλα τα κράτη που έχουν κοινό νόμισμα βεβαίως, τις ομοσπονδίες κρατών, στις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής για παράδειγμα όταν χρεοκοπεί μια πολιτεία, η Καλιφόρνια ή οποιαδήποτε άλλη, υπάρχει η Κεντρική Τράπεζα ως δυνατότητα ύστατης αποφυγής δανεισμού. Μιλήσαμε για την ανάγκη τύπωσης ευρωομολόγου. Μιλήσαμε για την ανάγκη να υπάρξουν επενδύσεις μέσα από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, διότι η κρίση δεν μπορεί ν' αντιμετωπιστεί με λιτότητα, αλλά μέσα από την διαδικασία αύξησης των επενδύσεων».
Ο ΣΥΡΙΖΑ ζητάει να πέσει χρήμα στην αγορά για να ξεπεραστεί η κρίση. Είναι μορφή διαχείρισης που εφαρμόζουν οι ΗΠΑ και ο Τσίπρας δεν κρύβει τη συμπάθειά του γι' αυτή, όπως έκανε και προεκλογικά, εκθειάζοντας την κυβέρνηση Ομπάμα. Παρόμοια μέτρα, ωστόσο, δρομολογεί το τελευταίο διάστημα και η Ευρωένωση, στο πλαίσιο της ίδιας αστικής διαχείρισης, με εναλλαγές όμως στο μείγμα της.
Ανάπτυξη για ποιον;
Τα ευρωομόλογα και η αναβάθμιση της ΕΚΤ στο δανεισμό των κρατών-μελών συζητιούνται και σήμερα, χωρίς όμως να αλλάζει στο ελάχιστο το χρονοδιάγραμμα και η ένταση των αντιλαϊκών μέτρων. Ακόμα και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων σχεδιάζει να ρίξει χρήμα στην αγορά για επενδύσεις, έχοντας πρώτα διασφαλίσει ότι από τις αντεργατικές ανατροπές, η εργατική δύναμη θα έχει γίνει πάμφθηνη, όπως είναι άλλωστε και ο στόχος των μέτρων που τώρα παίρνονται σε όλη την ΕΕ. Η κατάσταση που βιώνει ο λαός σε ΗΠΑ και Ευρωζώνη, επιβεβαιώνει ότι σπρώχνεται στον πάτο, είτε με τη μια, είτε με την άλλη μορφή διαχείρισης.
Σε ό,τι αφορά τις επενδύσεις, ο Τσίπρας σε άλλο σημείο της συνέντευξης είπε: «Εμείς θέλουμε οι επενδυτές που θα έρθουν στη χώρα να έχουν στο μυαλό τους ότι έρχονται να επενδύσουν, για να υπάρξει προοπτική σ' αυτή τη χώρα, όχι να λεηλατήσουν τη χώρα. Δεν θέλουμε λεηλασία, θέλουμε επενδύσεις. Αν κάποιοι προχωρήσουν στη λεηλασία, θα μας βρουν απέναντι».
Ο ΣΥΡΙΖΑ καλεί μόνο τους «τίμιους» καπιταλιστές να επενδύσουν στην Ελλάδα, σαν να πρόκειται το κίνητρο για την όποια επένδυση να είναι άλλο από το κέρδος. Σπέρνει αυταπάτες για «υγιή επιχειρηματικότητα» στον καπιταλισμό, από την οποία μπορούν να ωφεληθούν εξίσου κεφάλαιο και εργαζόμενοι, εκμεταλλευτές και εκμεταλλευόμενοι.
Συνολικά η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για διέξοδο από την κρίση συσκοτίζει της αιτίες και σπρώχνει το λαό να σηκώσει σημαίες ξένες προς τα πραγματικά του συμφέροντα. Είπε ο Τσίπρας:
«Εμείς έχουμε άλλη στρατηγική (...) ακύρωσης του μνημονίου και επαναδιαπραγμάτευσης της δανειακής σύμβασης (...) Ο στόχος μας σε αυτή την επαναδιαπραγμάτευση είναι να δοθεί (...) μια συνολική ευρωπαϊκή λύση που θα αντιμετωπίζει την αιτία του προβλήματος, την υποτιμητική κερδοσκοπία στα ομόλογα μέσα από τη δυνατότητα διαγραφής μεγάλου μέρους του χρέους και μέσα από ένα μορατόριουμ στην αποπληρωμή με όρους και με ρήτρες ανάπτυξης».
Δανειακή σύμβαση χωρίς μνημόνια, δεν υπάρχει. Αρα αυτό που θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα άλλο μνημόνιο, μέσα από την αναδιαπραγμάτευση της δανειακής σύμβασης, το οποίο, για να ξεγελάσει το λαό, το ονομάζει «πρόγραμμα εθνικής ανασυγκρότησης». Ακόμα και αν τα δάνεια δεν συνοδεύονταν από μνημόνια, οι όροι για την παροχή και την αποπληρωμή τους καθορίζονται από τις συνθήκες και τις συμφωνίες της ΕΕ. Εκεί καταγράφονται στο σύνολό τους οι στόχοι για τη «δημοσιονομική σταθερότητα» και τα μέτρα για την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων.
Για παράδειγμα, η Ισπανία λέει ότι αν πάρει δάνεια από τους μηχανισμούς στήριξης δε θα δεχτεί άλλους όρους, αφού τηρεί όλα όσα προβλέπονται από τις συνθήκες της ΕΕ για το χρέος και τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις. Τηρεί δηλαδή το μόνιμο μνημόνιο της ΕΕ σε βάρος των λαών.

«Μπράβο στην Ελλάδα»!


«Μπράβο στην Ελλάδα»!


ι:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

«Μπράβο στην Ελλάδα» αναφώνησε η ΕΕ διά του προέδρου της Κομισιόν.
Στην ομιλία του στο Ευρωκοινοβούλιο, αφού συνεχάρη την ...ελληνική «πρόοδο» και εξήρε το «δημοσιονομικό πρόγραμμα εξυγίανσης» που προωθεί η συγκυβέρνηση, ο Μπαρόζο πρόσθεσε:
«Η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα, αυτό το φθινόπωρο, να φθάσει στο σημείο καμπής και να προχωρήσει στην εξυγίανση της οικονομίας της, εφαρμόζοντας τις δεσμεύσεις της. Αν τηρήσει τις δεσμεύσεις της (σ.σ: εννοεί τα μέτρα σφαγής του ελληνικού λαού) θα παραμείνει στο ευρώ».
*
Τα «συγχαρητήρια» της «ευρωπαϊκής οικογένειας» διά χειλέων Μπαρόζο ήρθαν σε μια στιγμή που:
  • Ακόμα και οι καρκινοπαθείς της χώρας εξωθούνται σε κινητοποιήσεις στην πλατεία Συντάγματος και άλλες πόλεις της χώρας, αφού πλέον δεν μπορούν να προμηθευτούν τα φάρμακά τους! «Σε ισχύ η θανατική ποινή. Οι καρκινοπαθείς χωρίς φάρμακα και χωρίς γιατρούς», ανέγραφε το πανό που είχαν αναρτήσει πριν λίγες μέρες στο Σύνταγμα.
  • Οχτώ μεγάλα νοσοκομεία («Ευαγγελισμός», «Σισμανόγλειο», «Τζάνειο», «Αττικόν», «Αγία Ολγα», Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Αλεξανδρούπολης και τα νοσοκομεία της Καλαμάτας και της Ρόδου) έχουν αφεθεί χωρίς υγειονομικό υλικό και τα νοσοκομεία όλης της χώρας χωρίς ειδικευόμενους γιατρούς που βρίσκονται σε επίσχεση εργασίας.
  • Τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια της χώρας βρίσκονται σε κατάσταση διάλυσης με τους δασκάλους και τους καθηγητές αφ' ενός να «μαθαίνουν» να ζουν με μισθούς πείνας και αφ' ετέρου να μαθαίνουν γράμματα σε παιδιά που λιποθυμούν από την ασιτία.
  • Τα τελευταία στοιχεία ανακηρύσσουν την Ελλάδα «πρωταθλήτρια» της ανεργίας σε ολόκληρη την Ευρώπη με τους ανέργους να αυξάνονται κατά 1.000 άτομα την ημέρα.
  • Αυξάνονται για πολλοστή φορά τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης - και την ίδια ώρα ληστεύουν τα Ταμεία μειώνοντας κι άλλο τις ασφαλιστικές εισφορές των εργοδοτών - οδηγώντας τις νέες γενιές και τους εναπομείναντες εργαζόμενους σε δουλειά «Νταχάου» μέχρι το θάνατο.
  • Προωθείται νέα μείωση σε μισθούς, νέες περικοπές στις συντάξεις και νέα αφαίρεση κοινωνικών επιδομάτων.
  • Καταγράφεται τέτοια έκταση και ένταση της πάσης φύσεως φοροληστείας που παραπέμπει όχι στο 2013 αλλά στο ...1883 και στους στίχους του Σουρή: «...φορολογήστε και αυτή τη σάρκα μας ακόμα/ του σώματός μας κόβετε καμιά παχιά λωρίδα/ και τρώγετέ την λαίμαργα μαζί με την πατρίδα».
  • Τα επίσημα στοιχεία για το δημόσιο χρέος - για τη μείωση του οποίου υποτίθεται ότι υποβάλλεται σε θυσία ο ελληνικός λαός - αντί να μειώνεται, αυξήθηκε από το α' στο β' τρίμηνο του 2012 κατά 23 δισ. ευρώ!
Κατόπιν αυτών, η ΕΕ δηλώνει ικανοποιημένη. Πράγμα για το οποίο καθόλου δεν αμφιβάλλουμε.
Αλλά πώς γίνεται
ένας «παράδεισος», όπως μας εμφανίζουν την ΕΕ, να ικανοποιείται, να χαίρεται και να αλληλοσυγχαίρεται για την «κόλαση» που έχει προκληθεί στην Ελλάδα;
Και πώς γίνεται, επίσης, οι θιασώτες ενός τέτοιου κάλπικου «παραδείσου», από τους Σαμαρά, Βενιζέλο και Κουβέλη μέχρι τους ρήτορες περί «διαπραγματεύσεων» για τη «βελτίωση» της ευρω-κόλασης,
να ποζάρουν σαν «αρχάγγελοι της σωτηρίας»;

Το κίνημα δεν πρέπει να ευθυγραμμιστεί με διάφορες συνταγές διαχείρισης


Το κίνημα δεν πρέπει να ευθυγραμμιστεί με διάφορες συνταγές διαχείρισης
Αποσπάσματα από την παρέμβαση της Αλέκας Παπαρήγα μετά την ολοκλήρωση της συζήτησης
Μιλώντας στο τέλος της εκδήλωσης, η Αλέκα Παπαρήγα αναφέρθηκε σε πλευρές της συζήτησης που προηγήθηκε. Μεταξύ άλλων, σημείωσε:
«Η οξύτητα των προβλημάτων επιβεβαιώνεται, ωστόσο θα χρειαστεί να βασανιστούμε όλοι, ο καθένας κι απ' την ιδιαίτερη σκοπιά που βλέπει το ζήτημα, για να ξεκαθαρίσουμε το εξής πράγμα: Πώς θα ανακόψουμε τον κατήφορο. Πώς θα διαμορφωθεί ένα κίνημα τέτοιο για την Υγεία και στο χώρο της Υγείας - και γενικότερα βεβαίως, γιατί όλα αυτά συνδέονται με την ανεργία, την Παιδεία κ.λπ. Πώς θα δημιουργηθεί ένα κίνημα το οποίο θα αντιστρέψει τη σημερινή κατάσταση και θα ανοίξει ένα δρόμο προς τα εμπρός, και επομένως, η συμμαχία, γιατί με όρους συμμαχίας πρέπει να δημιουργηθεί το κίνημα, και με όρους συμμαχίας πρέπει να φτάσει σε εκείνο το επίπεδο που να αντιστοιχίσει στην επίθεση που δέχεται.
Ας πούμε οι προσλήψεις. Εδώ σου λέει μία πρόσληψη για δέκα συνταξιοδοτήσεις. `Η θα απολύσεις 150.000 υπαλλήλους. Αυτό σημαίνει ότι δεν πρέπει να παλεύουμε για τα κενά στα νοσοκομεία; Αυτό παίζει πάρα πολύ μεγάλο ρόλο.
Εδώ υπάρχουν κρίκοι, αλλά αν αποσπάσεις τους κρίκους απ' όλη την αλυσίδα, θα βρεθείς χαμένος. Γιατί σου λένε δε θα εκταμιευθεί η δόση τον Οκτώβρη αν δεν παρθούν αυτά τα μέτρα. Ξέρετε πως αυτό και μόνο εάν περάσει μέσα στο λαό θα φέρει τούμπα τις διεκδικήσεις;
Κοινή δράση με κοινωνικά κριτήρια
Εμείς μ' αυτήν την έννοια λέμε βεβαίως ότι πρέπει να υπάρχουν μέτωπα πάλης και διεκδικήσεις που μπορούν να συνενώνουν δυνάμεις και με διαφορές συμφερόντων - γιατί δεν είναι ενιαία τα συμφέροντα του λαού. Και διαφορές αντιλήψεων υπάρχουν, γιατί και οι αντιλήψεις παίζουν ρόλο στη δράση. Επομένως, πρέπει να υπάρχει ένα μέτωπο πάλης το οποίο να εξασφαλίζει κοινή δράση. Και εμείς επιμένουμε: Αν ξεκινήσουμε κοινή δράση στη βάση των αντιλήψεων, αυτό δεν είναι σωστό. Κοινή δράση στη βάση, τι συμφέρει τους εργατοϋπάλληλους, τι συμφέρει τους μικρούς επιχειρηματίες. Με αυτά τα κοινωνικά κριτήρια.
Εμείς θεωρούμε ότι πρέπει να υπάρχουν ορισμένες θέσεις, το δημόσια δωρεάν ισότιμη, σε αντίθεση είτε με την ιδιωτική δραστηριότητα, όπως υπάρχει μέσα στα νοσοκομεία, είτε με τους επιχειρηματικούς ομίλους.
Πρέπει να δημιουργήσεις κοινωνικοποιημένο τομέα. Κοινωνικοποίηση των καπιταλιστικών επιχειρήσεων που υπάρχουν, ή να δημιουργήσεις απ' την αρχή έναν κοινωνικό τομέα.
Στο φάρμακο ας πούμε. Οντως στο φάρμακο υπάρχουν πέντε βιομηχανίες που παράγουν ένα μικρό μέρος φαρμάκων και κυρίως για εξαγωγή, σε συνεργασία με Αμερικανούς κ.λπ. Βεβαίως και στις συνθήκες της λαϊκής εξουσίας, του σοσιαλισμού, δεν μπορείς να δημιουργήσεις τον κοινωνικοποιημένο τομέα στο φάρμακο μέσα σε μια μέρα και να παράγεις και μηχανήματα, μαγνητικούς τομογράφους κ.λπ. Θα τους πάρεις απέξω, απ' τους καπιταλιστές. Αλλά τουλάχιστον θα λειτουργήσει το κέρδος μέχρι τα σύνορα της Ελλάδας, θα κερδίσει ο καπιταλιστής έξω, μέσα δεν πρέπει να κερδίσει. Κάποιο διάστημα που δεν θα έχεις τις προϋποθέσεις να φτιάξεις τη δική σου αντίστοιχη παραγωγική βάση, βεβαίως δε θα αφήσεις τον κόσμο χωρίς φάρμακα, χωρίς διάγνωση.
'Η μπορεί να περάσουν και κάποια χρόνια, δε γίνονται αυτά σε ένα βράδυ. Αλλά κοιτάξτε να δείτε, στην Ελλάδα δεν μπορούσαμε να είχαμε κρατική φαρμακοβιομηχανία; Καπιταλιστική θα ήταν βεβαίως.
Κίνημα με ριζοσπαστικά αιτήματα
Επομένως, εμείς θεωρούμε ότι το κίνημα σήμερα πρέπει να βάλει αυτό το ζήτημα. Τα διαγνωστικά κέντρα δεν μπορεί να είναι πελάτες των νοσοκομείων. Και όλοι αυτοί οι γιατροί που δουλεύουν σ' αυτά, να ενταχθούν στο δημόσιο σύστημα.
Ξεκίνησαν τα μικρά διαγνωστικά κέντρα στις γειτονιές που ήταν οι γιατροί μεταξύ τους και τώρα είναι 3-4 μεγάλα. Οταν ξεκίνησαν, εμείς τους είχαμε προειδοποιήσει, θυμάμαι ξεκίνησαν σε λαϊκές περιοχές, κάποιοι αυτοαπασχολούμενοι γιατροί. Εμείς δεν είπαμε τότε διαλύστε τους, αλλά τους είπαμε εσείς καλλιεργείτε την αγορά και στη συνέχεια δε θα επιβιώσετε. Σήμερα μπαίνει το μονοπώλιο και υπάρχουν και διαγνωστικά κέντρα που κλείνουν.
Αρα σήμερα έχουμε δει τις τάσεις, γίνεται συγκέντρωση και μεσαίες επιχειρήσεις δεν πρόκειται να επιβιώσουν και μάλιστα στον τομέα της Υγείας. Σε κάποιους τομείς μπορεί, αλλά εδώ δεν μπορεί να επιβιώσουν. Αρα λοιπόν πρέπει να έχεις στόχο, να είναι καθαρό αυτό το "δημόσια δωρεάν Υγεία", ισότιμες υπηρεσίες. Ναι, είναι μέσα στον καπιταλισμό αυτό το αίτημα. Δεν πρόκειται να είναι γνήσιο ποτέ και να εφαρμοστεί, αλλά μπαίνει σαν αίτημα, σαν στόχος, σε συνδυασμό με την πάλη για ριζική αλλαγή, για εργατική λαϊκή εξουσία, γενική κοινωνικοποίηση.
Το ΚΚΕ έχει μεγάλη πείρα αγώνων γύρω από άμεσους στόχους πάλης, απόσπαση κατακτήσεων. Δεν είμαστε το κόμμα εκείνο το οποίο μετέθετε τα ζητήματα στην αλλαγή του κοινωνικού συστήματος. Στη δεκαετία του '20 και του '30 υπήρχαν δολοφονημένοι μεταλλεργάτες που πάλευαν για το ΙΚΑ. Δεν το έκανε ο Μεταξάς. Είχαν προηγηθεί αγώνες και έχουμε πείρα ότι ποτέ οι κατακτήσεις δεν ήταν αυτόματες, τελείωνε ένας αγώνας και είχε κατάκτηση. Πολλές απ' τις κατακτήσεις ήρθαν ύστερα από μια πορεία αγώνων.
Απ' αυτήν την άποψη, έχουμε και μέτωπα πάλης που σήμερα προβάλλουμε, και για τα Κέντρα Υγείας και για τα νοσοκομεία και για τα ΑΜΕΑ και για τους χρόνια πάσχοντες, αλλά ταυτόχρονα δεν μπορεί να μη βάλει σήμερα το κίνημα πιο ριζικούς στόχους πάλης. Γιατί απ' τα ίδια τα πράγματα θα απολύσει. Γιατί όταν θα πας να ζητάς δωρεάν φάρμακα για τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού ή για όλους, θα σου πουν δεν έχουμε λεφτά, δε θα εκταμιευθεί η δόση. Αρα πρέπει να αποδείξεις ότι υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης. Αντικειμενικά πρέπει να συγκρουστείς με το δρόμο ανάπτυξης. Και να το πούμε καθαρά, ή καπιταλιστικός ή σε ρήξη με τα μονοπώλια.
Το κίνημα όπως είναι σήμερα δεν μπορεί να υιοθετήσει στο σύνολό του τους δικούς μας στόχους. Αύριο μπορεί, σήμερα όχι. Αλλά αυτός δεν είναι λόγος να πιστεύουμε ότι μπορεί με ορισμένα άμεσα αιτήματα να λύσουμε τα προβλήματα, επειδή είναι πιεστικά. Τα ξέρει η κυβέρνηση. Στρατηγική είναι η επίθεση, άρα πρέπει να έχει στρατηγική το κίνημα. Εδώ πρέπει να το παλέψουμε. Σε κάθε χώρο δουλειάς. Και κοιτάξτε να δείτε, κίνημα δεν σημαίνει συμφωνούμε όλοι με όλα. Γίνεται και διαπάλη μέσα στο κίνημα. Και πρέπει να παρέμβουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι. Αν πάμε να τα λύσουν οι ηγεσίες, δε θα βγει τίποτα. Οι ίδιοι οι εργαζόμενοι με τη συμμετοχή τους πρέπει να αποφασίζουν κατά πλειοψηφία.
Για το ζήτημα της αξιολόγησης
Ηθελα να σταθώ στο θέμα της αξιολόγησης που τέθηκε. Να σας πω κάτι; Δεν μπορεί να υπάρξει αξιολόγηση μέσα στις σημερινές συνθήκες. Και να σας πω γιατί. Πώς θα αξιολογήσεις τις παροχές υπηρεσιών Υγείας; Απ' την υγεία του πληθυσμού; Απ' τα όρια θνησιμότητας, την ποιότητα της υγείας, βρεφική θνησιμότητα, πώς θα το αξιολογήσεις; Οπως στην Παιδεία, απ' το μορφωτικό επίπεδο, την καλλιέργεια, την κουλτούρα... Υπάρχουν τρόποι με άλλα κριτήρια αξιολόγησης. Εδώ στον "Ευαγγελισμό" οι εργαζόμενοι έχουν λόγο για τίποτα; Οχι.
Εχουμε βγάλει συμπεράσματα για το σοσιαλισμό. Ο εργατικός έλεγχος αδυνάτισε. Γιατί μπορεί ο εργάτης να είχε την εξουσία, αλλά χρειάζονται πολλές παράμετροι και πολλοί παράγοντες για να μπορείς να ελέγξεις αυτήν την εξουσία. Εμείς προβάλλουμε αυτό που λέμε εργατικός έλεγχος, έλεγχος των εργαζομένων. Αλλά για να έχει έλεγχο πρέπει να έχει και την εξουσία. Αμα δεν έχεις την εξουσία; Να ελέγξεις την εξουσία που έχει ο άλλος, πώς;
Αλλά αξιολόγηση όπως τη θέλει το σύστημα, ποιος είναι καλός γιατρός και ποια είναι καλή νοσοκόμα; Θα αξιολογήσεις την απόδοση μόνο μέσα στη δουλειά ή και τη συνολική του ζωή, τις σπουδές που πήρε;
Οταν ο άλλος στην οικογένεια έχει χίλια προβλήματα, δεν έχει λεφτά, δεν του φτάνει το φαΐ, όταν το παιδί του είναι άνεργο, μόνο που θα μπεις στη δουλειά, όσο φιλότιμος και να είσαι, δεν ξέρω αν μπορείς να ξεχάσεις το πρόβλημα που έχεις. Είναι, δηλαδή, πολλοί παράγοντες. Αυτό δεν σημαίνει να συμβιβαζόμαστε με μια σειρά φαινόμενα διαφθοράς που υπάρχουν. Αλλά δε λύνονται με το σύστημα αξιολόγησης.
Οσο πιο χειραφετημένο είναι το κίνημα από τις λογικές και τις πρακτικές της εξουσίας, τότε μπορεί να κρίνει και να αξιολογεί.
Γραμμή πάλης που να φέρνει το κίνημα μπροστά
Θεωρούμε ότι κάθε χώρος της Υγείας πρέπει να γίνει κάστρο πάλης. Καθαρά πράγματα. Ταυτόχρονα, χρειάζεται συντονισμός κ.λπ. Δεν είναι εύκολο το ενιαίο κίνημα. Σε επίπεδο κομμάτων έχουμε ουσιαστικές διαφορές. Αυτό τι σημαίνει ότι δεν μπορεί το κίνημα να αναπτυχθεί επειδή σαν κόμματα έχουμε διαφορές; Αυτά θα τα λύσουμε με την πολιτική διαπάλη.
Αλλά και μέσα στο κίνημα θα διαμορφώνεται γραμμή συσπείρωσης και πάλης, εφόσον ξεκαθαρίζονται μια σειρά ζητήματα. Η στάση απέναντι στην ΕΕ, η στάση απέναντι στα μονοπώλια που λέμε εμείς, η αιτία της κρίσης. Δεν είναι θεωρητικά ζητήματα, αφηρημένα. Αν δεν ξεκαθαρίσεις γιατί γίνεται αυτή η επίθεση σήμερα και πεις είναι λάθος συνταγή, ανίκανοι πολιτικοί και διεφθαρμένοι πολιτικοί, τότε θα υπάρχει αντίσταση χωρίς αποτελέσματα.
Από αυτήν την άποψη και διαπάλη θα κάνουμε και θα είμαστε αντίπαλοι με άλλες απόψεις και ταυτόχρονα θα προσπαθούμε μέσα από τις μαζικές διαδικασίες των εργαζομένων να διαμορφώνεται όσο γίνεται μια συγκεκριμένη γραμμή πάλης, που τουλάχιστον να φέρνει το κίνημα μπροστά. Γιατί αν το κίνημα δε βρεθεί σε θέση επίθεσης, έρχεται η υποχώρηση και η ήττα. Προσωρινή, αλλά ήττα. Δεν έχει κριθεί αν το κίνημα θα πάει μπροστά στην Ελλάδα ή θα ηττηθεί. Κι εδώ το κίνημα δεν πρέπει να ευθυγραμμιστεί με διάφορες συνταγές διαχείρισης.
Το σύστημα έχει πολλές δυνατότητες και πολλά χαρτιά εναλλακτικά. Αυτά τα χαρτιά αν δεν τα κάψει ο λαός, τότε θα ηττηθεί. Εξαρτάται και από εμάς; Εξαρτάται. Αλλά δεν έχουμε ούτε το μονοπώλιο της αγωνιστικότητας, ούτε μπορούμε από μόνοι μας να λύσουμε προβλήματα που ο ίδιος ο λαός πρέπει να αντιμετωπίσει και με τις δικές του πολιτικές επιλογές. Το κίνημα ή θα ηττηθεί, προσωρινά, ή θα κάνει ένα άλμα μπροστά. Δεν έχει κριθεί κι εμείς θέλουμε να κάνουμε ένα άλμα μπροστά. Και είναι ζήτημα γραμμής πάλης και γραμμής συσπείρωσης και πολιτικών επιλογών.
Από εκεί και πέρα τα επιμέρους μπορούμε να τα βρούμε. Αλλά υπάρχει θέμα με τη γενική γραμμή. Το ειδικό το ξέρουμε όλοι, στο γενικό υποφέρουμε».

Ιστορία του ΔΣΕ, μέρος 38: Άνοιξη του 1948 – Η δράση του ΔΣΕ κλιμακώνεται


Ιστορία του ΔΣΕ, μέρος 38: Άνοιξη του 1948 – Η δράση του ΔΣΕ κλιμακώνεται

ΑΝΟΙΞΗ 1948
Ο ΔΣΕ δυναμώνει τη δράση του
Meros45_Photo1_small.jpg
Τρεις μέρες πριν από τον κανονιοβολισμό της Θεσσαλονίκης, τμήμα του ΔΣΕ Ρούμελης είχε διεισδύσει στην Πάρνηθα και είχε φτάσει σε απόσταση 20 χιλιομέτρων από την Αθήνα.
Σχετικά με το, επίσης, εντυπωσιακό αυτό γεγονός εκείνων των ημερών, μετά την ίδρυση της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης (ΠΔΚ), στο ανακοινωθέν που δημοσιεύθηκε στο “Δελτίο Ειδήσεων του ΔΣΕ” στις 18 του Φλεβάρη 1948, αναφέρεται:
“Τηλεγραφήματα του πραχτορείου “Ελεύθερη Ελλάδα” μεταδίνουν τις παρακάτω ειδήσεις για τις επιχειρήσεις του ΔΣ στην περιοχή της Πάρνηθας.
Τμήματα του ΔΣ του Αρχηγείου Ρούμελης στις 5 και 6 του Φλεβάρη ενήργησαν διείσδυση στην Πάρνηθα και στην περιοχή της 20 χιλιόμετρα από την Αθήνα.
Στις 6 του Φλεβάρη, τμήματα του ίδιου Αρχηγείου ενήργησαν επίθεση και κατέλαβαν την Πύλη. Οι μοναρχοφασίστες είχαν απώλειες 9 νεκρούς και περισσότερους τραυματίες. Ανάμεσα στα λάφυρα που κυρίευσαν οι μαχητές του ΔΣ είναι και 15 τουφέκια, τρόφιμα, ιματισμός και αρχείο χωροφυλακής και άλλα.
Την ίδια μέρα, τμήματα του ΔΣ μπήκαν στη Σκούρτα. Στην εμφάνισή τους οι χωροφύλακες και ΜΑΥδες εγκατέλειψαν το χωριό πανικόβλητοι.
Μεγάλες μοναρχοφασιστικές δυνάμεις που έσπευσαν να αντιμετωπίσουν τα τμήματα του ΔΣ, παρά την υποστήριξή τους από μεγάλες δυνάμεις αεροπορίας και τανκ, δεν κατόρθωσαν να περιορίσουν τη δράση τους.
Στις 8/2/48, τμήματα του ίδιου Αρχηγείου απέκρουσαν ισχυρή επίθεση μοναρχοφασιστικών δυνάμεων, που υποστηρίζονταν από πυροβολικό και αεροπορία, στη θέση “Τρία πηγάδια”.
Στις 9 – 2 τμήματα του ΔΣ συγκρούστηκαν με μεγάλες μοναρχοφασιστικές δυνάμεις στον Κιθαιρώνα. Οι μοναρχοφασίστες χρησιμοποίησαν σε μεγάλη κλίμακα την αεροπορία τους και τα τανκ. Στη μάχη, που κράτησε 4 ώρες, τα τμήματα του ΔΣ προξένησαν σοβαρές απώλειες στους μοναρχοφασίστες.
Στις 10 – 2 τμήματα του ΔΣ μπήκαν στο Νεοχώρι και Λεύκτρα των Θηβών, σαρώνοντας τους ΜΑΥδες. 30 νέοι με ενθουσιασμό ακολούθησαν τα τμήματα του ΔΣ και κατατάχθηκαν στις γραμμές του.
Τηλεγραφήματα του πραχτορείου “Ελεύθερη Ελλάδα” από τη Φθιώτιδα αναφέρουν ότι τμήματα του ΔΣ του Αρχηγείου Ρούμελης στις 4 προς 5 – 2 μπήκαν στον Αϊ Γιώργη Λιβαδειάς, όπου οι κάτοικοι τα δέχτηκαν με μεγάλο ενθουσιασμό και πρόσφεραν 2.000 οκ. στάρι. Την ίδια μέρα, άλλα τμήματα του ΔΣ προσέβαλαν μοναρχοφασιστικά φυλάκια στη Λιβαδειά, όπου οι μοναρχοφασίστες δοσίλογοι αναστατώθηκαν”.
Ο ΔΣΕ μπαίνει στο Γύθειο
Μετά την απελευθέρωση των 224 κρατουμένων αγωνιστών των φυλακών της Σπάρτης, το Φλεβάρη του 1947, το αντάρτικο θέριεψε στο Μοριά, έτσι που στις αρχές του 1948 η δύναμη του ΔΣΕ στην Πελοπόννησο να φτάσει στον αριθμό των χιλίων.
Στις 23 του Φλεβάρη 1948, τμήμα 200 περίπου μαχητών του ΔΣΕ μπήκε στο Γύθειο και απελευθέρωσε τους κρατούμενους.
Στο “Δελτίο Ειδήσεων του ΔΣΕ” της 24ης Φεβρουαρίου 1948, διαβάζουμε:
“Τη στιγμή που οι μοναρχοφασίστες διατυμπανίζουν “μεγάλες εκκαθαριστικές επιχειρήσεις” στην Πελοπόννησο, ο Δημοκρατικός Στρατός στην περιοχή αυτή της χώρας, τους δίνει την καλύτερη απάντηση με την ανάπτυξη της επιθετικής του δράσης ακόμα και μέσα στα μεγάλα τους κέντρα.
Σύμφωνα με πληροφορίες του γαλλικού τηλεγραφικού πραχτορείου, 200 μαχητές του ΔΣ μπήκαν στο Γύθειο και απελευθέρωσαν 23 πατριώτες απ’ τις φυλακές. Σκοτώθηκαν 3 χωροφύλακες και πολλοί τραυματίστηκαν.
Ο ραδιοσταθμός της Αθήνας μετέδωσε ότι στις 11 τη νύχτα χτες έγινε σφοδρή επίθεση ενάντια στο Αίγιο από 400 μαχητές του ΔΣ. Η επίθεση έγινε απ’ όλα τα σημεία ενάντια στην πόλη στην οποία βρίσκονταν χωροφύλακες, στρατός και ΜΑΥ.
Νεότερες πληροφορίες αναφέρουν ότι τα τμήματα του ΔΣ ήταν εξοπλισμένα με βαρύτατον οπλισμό, τα δε βλήματά τους έπεφταν στο κέντρο της πόλης.
Αλλο τηλεγράφημα αναφέρει ότι εκδηλώθηκε επίθεση του ΔΣ ενάντια στις Καλάμες απ’ τη βορειοδυτική πλευρά της πόλης.
Ο ραδιοσταθμός της Αθήνας μετέδωσε ότι σαμποτέρ ανατίναξαν 260 μέτρα σιδηροδρομική γραμμή στη Ρέτσι – Μεγαλούπολης στην Πελοπόννησο”.
“ΣΚΙΤΣΑ ΑΠ’ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ”
“Ο μπάρμπα Χρυσός”
“Σκίτσα από τον αγώνα”. Ηταν μια μόνιμη στήλη της “Εξόρμησης”, της εφημερίδας του ΔΣΕ, που καλλιεργούσε και ανάδειχνε τις αρετές των μαχητών του ΔΣΕ και διαπαιδαγωγούσε, με όμορφο και παραστατικό τρόπο, αξιοποιώντας παραδείγματα από την καθημερινή τότε ζωή. Από το φύλλο της 1ης Φλεβάρη 1948, αναδημοσιεύουμε το παρακάτω κείμενο:
“Χρήστο τόνε λέγανε. Μπάρμπα Χρυσό τόνε φωνάζουνε οι συναγωνιστές του.
Αγρότης, 53 χρονών, αδύνατος, μάλλον κοντός, ευκίνητος, ομιλητικός, γελαστός, είναι απαραίτητος σύντροφος στους μαχητές του τμήματός του. Για όλους έχει μια καλή κουβέντα. Ξέρει τα βάσανα, τις χαρές, τις επιθυμίες, τις επιτυχίες τους.
Σε κάθε στάση ξεκούρασης, στις φάλαγγες πορείας, πάντα ο μπάρμπα Χρυσός, παρ’ όλο το άσθμα που του κόβει την ανάσα, βρίσκεται δίπλα σ’ αυτόν που ‘ναι ανάγκη.
“Κουράγιο και φτάσαμε”, ενθαρρύνει τον καινούριο και άμαθο σε πορείες αγωνιστή.
“Στα τσαλιά κάτσε, όχι χάμω, έχει υγρασία”, μαλώνει τον απρόσεχτο.
Δε σταματάει να μιλάει. Εχει ένα σωρό ιστορίες να διηγηθεί. Και τα λέει τόσο όμορφα, με τέτοιον τρόπο, που δε χορταίνεις να τον ακούς. Εχουνε δει όμως τόσα και τόσα τα μάτια του. Ηταν από τους πρώτους αντάρτες της περιφέρειάς του. Εχει πολλά να ιστορήσει για τους πρώτους μήνες του αντάρτικου.
“Που λέτε, είχα μια ομάδα από άντρες, όλους της ηλικίας μου. Οπλα δεν είχαμε. Κάτι λιγοστά τουφέκια είχαμε στην αρχή. Ημουνα, σαν να λέμε, αρχηγός των αόπλων δυνάμεων της περιφέρειας”, συμπληρώνει με χιούμορ.
“Πείνες που τραβήξαμε στην αρχή! Ψωμί περνούσανε βδομάδες χωρίς να το γευτούμε. Βράζαμε τσουκνίδες και τρώγαμε. Ξύναμε τα δέντρα για να καπνίσουμε. Πεινάτε; ρωτούσα τους άντρες μου. Σφίχτε το ζουνάρι 2 πόντους. Θέλετε τσιγάρο; Πέστε πως καπνίσατε. Κρυώνετε; Κοντεύει καλοκαίρι.
Δε δίναμε όμως σημασία σ’ αυτά. Το όπλο μας να ‘ναι καλά. Χτυπήσαμε τους ΜΑΥδες στα χωριά. Στήσαμε ενέδρες στους χωροφύλακες και βρήκαμε τρόφιμα και ρούχα. Ντυθήκαμε, χορτάσαμε, οπλιστήκαμε”.
“Οικογένεια έχεις μπάρμπα Χρυσό;”
“Να η οικογένειά μου, απαντάει χαρούμενα και δείχνει τους συναγωνιστές του. Ολοι οι αντάρτες δικοί μου είναι. Παιδιά μου. Ολοι μ’ αγαπάνε. Μπάρμπα Χρυσό με κράζουνε. Από παντού χαιρετίσματα μου στέλνουνε. Πώς μπορεί, λοιπόν, τέτοια παλικάρια να ξεχάσουνε τον παλιό αρχηγό των αόπλων δυνάμεων;”, συμπληρώνει με γέλιο”.
Η βοήθεια στο ΔΣΕ
Στο ίδιο φύλλο της “Εξόρμησης”, μια μικρή είδηση δίνει το μέγεθος και το βάθος των δεσμών του ΔΣΕ με το λαό:
“Από τότε που ο ΔΣΕ ήρθε στην περιοχή της Κόνιτσας, ως τα σήμερα, ο λαός της επαρχίας του πρόσφερε:
α. Τρόφιμα
1. Σιτάρι 56.421 οκάδες
2. Καλαμπόκι 104.139 οκάδες
3. Οσπρια 11.347 οκάδες
4. Πατάτες 8.148 οκάδες
5. Κρεμμύδια 5.954 οκάδες
6. Κρασί 2.541 οκάδες
7. Ρακί 715 οκάδες
8. Φρούτα 24.696 οκάδες
9. Αυγά 7.171 οκάδες
10. Σφάγια 37.377 οκάδες
11. Σφάγια 4.530 κεφάλια
β. Ρούχα
1. Δέματα 1.802
2. Φανέλες 256
3. Πουλόβερ 764
4. Κάλτσες 2.857 ζευγάρια
5. Γάντια 81
6. Κουβέρτες 332
γ. Υπηρεσίες
1. Μεροκάματα ανθρώπων 95.932
2. Μεροκάματα ζώων 20.423
3. Μεταφέρθηκε συνολικό βάρος 1.157. 507 οκάδες
4. Φορτηγά ζώα στο ΔΣΕ 257
Βοήθησε οικογένειες ανταρτών με 868 οκάδες καλαμπόκι και πρόσφερε 48.163 καταλύματα”.
Περιεχόμενα

Ιστορία του ΔΣΕ, μέρος 37: 8 Ιανουαρίου 1948 – Το ΚΚΕ και το ΕΑΜ τίθενται πλέον και τυπικά εκτός νόμου – Ο κανονιοβολισμός της Θεσσαλονίκης


Ιστορία του ΔΣΕ, μέρος 37: 8 Ιανουαρίου 1948 – Το ΚΚΕ και το ΕΑΜ τίθενται πλέον και τυπικά εκτός νόμου – Ο κανονιοβολισμός της Θεσσαλονίκης

Το ΚΚΕ και το ΕΑΜ τίθενται και τυπικά εκτός νόμου
Ενταση του δολοφονικού οργίου
Meros44_Photo2_small.jpg
Η άμεση απάντηση της κυβέρνησης Σοφούλη – Τσαλδάρη στο σχηματισμό της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης και στις επιθέσεις του ΔΣΕ, ήταν να θέσει στις 8 του Γενάρη 1948, και τυπικά, εκτός νόμου το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και την Εθνική Αλληλεγγύη, να εντείνει τους ρυθμούς καταδίκης των αγωνιστών από τα στρατοδικεία και να ρίξει χιλιάδες αγωνιστές στις φυλακές και στα στρατόπεδα.
Οι νόμοι 509/47 περί προστασίας του κοινωνικού καθεστώτος, το Γ` Ψήφισμα του 1946 περί προστασίας της ακεραιότητας της χώρας και ο νόμος 511/47 περί στρατοπέδων πειθαρχημένης διαβίωσης ήταν τα νομικά ερείσματα της κυβέρνησης Σοφούλη – Τσαλδάρη, βάσει των οποίων εξαπολύθηκε ο εξοντωτικός διωγμός κατά της Αριστεράς.
Με το νόμο 511/47, θεμελιώθηκαν τα φρικτά κολαστήρια τύπου Μακρονήσου, Γυάρου, Αγίου Ευστρατίου, Τρίκκερι, όπου κλείστηκαν 5.000 χιλιάδες γυναίκες, αγωνίστριες της Αριστεράς.
Το μήνα Γενάρη του 1948 πιάστηκαν 1.400 δημοκράτες στην Αθήνα και τον Πειραιά και 650 στο Νομό Ηλείας. Τους επόμενους δύο μήνες, Φλεβάρη και Μάρτη, πιάστηκαν άλλοι 5.000 αγωνιστές σ’ όλη τη χώρα. Στο ίδιο διάστημα, εντάθηκε η δολοφονική δράση των έκτακτων στρατοδικείων. Ενώ το 1946 είχαν καταδικαστεί σε θάνατο 116 πατριώτες και το 1947 688, το πρώτο εξάμηνο του 1948 καταδικάστηκαν 1.547. (Βλέπε “Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ”, σελ. 582 – 583). Το πρωί της Πρωτομαγιάς του 1948, που συνέπεσε να είναι Μεγάλο Σάββατο, δολοφονήθηκε στην Αθήνα, την ώρα που έβγαινε από την εκκλησία του Αγίου Καρύτση, ο υπουργός της Δικαιοσύνης, Χρήστος Λαδάς. Πιάστηκε ο ηλικίας 22 χρόνων Ευστράτιος Μουτσογιάννης, ο οποίος, φορώντας στολή σμηνίτη, έριξε χειροβομβίδα και τραυμάτισε θανάσιμα τον υπουργό. Σε αντίποινα, εκτελέστηκαν την τρίτη μέρα του Πάσχα 154 καταδικασμένοι από Κακουργιοδικεία, αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης. Ο ίδιος ο δράστης δεν εκτελέστηκε, γιατί έδειξε “μεταμέλεια” και συνεργάστηκε με τις αρχές. (Βλέπε Τάσου Βουρνά, “Ιστορία της Σύγχρονης Ελλάδας. Ο εμφύλιος”, σελ. 204).
Η δολοφονία του υπουργού Χρήστου Λαδά προκάλεσε κυβερνητική κρίση στην Αθήνα. Οι ψεύτικες ανακοινώσεις του Σοφούλη σε τίποτα δεν ωφέλησαν. Ο Τσαλδάρης, εκβιάζοντας την κατάσταση, κάλεσε τους δημοσιογράφους, την ίδια μέρα της δολοφονίας του Χρήστου Λαδά, και τους ανακοίνωσε πως υπάρχει πραγματικά κυβερνητική κρίση. Δήλωσε, επίσης, ότι οι όροι της συνεργασίας μεταξύ των δύο κομμάτων (του Λαϊκού και των Φιλελευθέρων) δεν ανταποκρίνονται πια στην κατάσταση που δημιουργήθηκε και ότι χρειάζεται καινούρια συμφωνία για την παραπέρα συνεργασία τους.
Αργότερα, ο Σοφούλης επιβεβαίωσε στους δημοσιογράφους ότι υπάρχει πραγματικά κυβερνητική κρίση και ότι πήρε σχετικό γράμμα από τον Τσαλδάρη. Επίσης, δήλωσε ότι διαφωνεί με τους όρους του Τσαλδάρη, αλλά θα αρχίσει διαπραγματεύσεις μαζί του, για τη λύση της κυβερνητικής κρίσης.
(Βλέπε “Δελτία Ειδήσεων του ΔΣΕ”, της 2, 3, 4 και 6 του Μάη 1948).
Ο κανονιοβολισμός της Θεσσαλονίκης
Meros44_Photo1_small.jpg
Παρά τις διαφωνίες Μάρκου – Ζαχαριάδη, αμέσως μετά τη σύσκεψη στρατιωτικών και πολιτικών αρχηγών του ΔΣΕ, διατάχθηκε ο νέος διοικητής των δυνάμεων του ΔΣΕ στην Κεντρική Μακεδονία, Νίκος Τριανταφύλλου, να διεισδύσει στην περιοχή της Θεσσαλονίκης με τμήματα του ΔΣΕ και να σφυροκοπήσει με πυροβόλα την πόλη. Η επιχείρηση, που ήταν πολύ επικίνδυνη και δύσκολη, πραγματοποιήθηκε στις 9 και 10 του Φλεβάρη 1948.
Τμήματα του ΔΣΕ, με επικεφαλής τον Νίκο Τριανταφύλλου, έφτασαν κρυφά σε απόσταση 8 χιλιομέτρων από τη Θεσσαλονίκη και έριξαν στην πόλη δεκάδες βλήματα πυροβολικού, προκαλώντας πανικό και σύγχυση στις αρχές και στους κατοίκους.
Το έντυπο “Δελτίο Ειδήσεων” του ΔΣΕ, με ημερομηνία 12 του Φλεβάρη, αναφέρει: “Τα ραδιόφωνα της Αθήνας και του Λονδίνου μετέδωσαν χτες και σήμερα επανειλημμένα την είδηση για την επίθεση των τμημάτων του ΔΣΕ στη Θεσσαλονίκη. Το Λονδίνο μετέδωσε ότι δυνάμεις ανταρτών έβαλλαν με όλμους των 81 χιλιοστών κατά της Θεσσαλονίκης. Στη χτεσινή εκπομπή του, είπε ότι ρίχτηκαν 12 βλήματα, ενώ σήμερα το πρωί είπε πως ρίχτηκαν 40 βλήματα. Από τα βλήματα που ρίχτηκαν, 2 έπεσαν στα ξενοδοχεία όπου μένανε τα μέλη της Βαλκανικής Επιτροπής, ένα σε κτίριο που μένουνε Αγγλοι και 2 άλλα σε γκαράζ και αποθήκες βενζίνης. Η είδηση, για το βομβαρδισμό της Θεσσαλονίκης, προκάλεσε σύγχυση και πανικό στους μοναρχοφασιστικούς κύκλους της Αθήνας. Η χτεσινή συνεδρίαση της Βουλής ασχολήθηκε αποκλειστικά με τη συζήτηση του ζητήματος αυτού. Ο γενικός διοικητής της Μακεδονίας, Μπασιάκος, ζήτησε γενική επιστράτευση όλων όσων μπορούν να φέρουν όπλα και όσοι δεν μπορούν να φέρουν όπλα, να βοηθήσουν ηθικά και υλικά. Αλλοι βουλευτές ζήτησαν να παραιτηθεί η κυβέρνηση, που αποδείχτηκε ανίκανη να χτυπήσει τους αντάρτες. Αλλοι σύστησαν ψυχραιμία, ώσπου να δώσει εξήγηση η κυβέρνηση και ένα μέρος ζήτησε να γίνει μυστική συνεδρίαση της Βουλής. Ο Τσαλδάρης διαφώνησε με την πρόταση αυτή, μα ο αριθμός των βουλευτών που ζήτησε να γίνει μυστική συνεδρίαση ήτανε μεγάλος και γι’ αυτό ο πρόεδρος της Βουλής διέταξε την εκκένωση των θεωρείων για να γίνει η συνεδρίαση”.
Στις 12 του Φλεβάρη, το υπουργείο Εθνικής Αμύνης, ύστερα από έκθεση του Α` Σώματος Στρατού Θεσσαλονίκης, ανακοίνωσε, μεταξύ άλλων, ότι:
“Το πυροβόλον ήτανε γερμανικόν ορειβατικό τύπου Σκόνερ των 7,5 χλσ. Τοποθετήθηκε στην περιοχή Λεμπέτ κοντά στον αμαξωτό δρόμο Λαγκαδά – Θεσσαλονίκης και έβαλλε κατά της Θεσσαλονίκης από απόσταση 3 χλμ., από τις 2.30 έως 3.30 στις 10 Φεβρουαρίου. 40 βλήματα έπεσαν μέσα στην πόλη. Εις τη θέση του πυροβόλου βρέθηκαν 20 κάλυκες και μια οβίδα. Βρέθηκαν ακόμα ο κιλλίβας και οι 2 τροχοί του πυροβόλου. Ο σωλήνας δε βρέθηκε”.
Αποκαλυπτικότερο για το εντυπωσιακό γεγονός, του κανονιοβολισμού της Θεσσαλονίκης, ήταν το αμερικανικό πρακτορείο “Γιουνάιτεντ Πρες”, το οποίο, σύμφωνα με δημοσίευμα του “Δελτίου Ειδήσεων” του ΔΣΕ της 13ης Φεβρουαρίου 1948, ανακοίνωσε τα εξής:
“Σχολιάζοντας την επίθεση της Θεσσαλονίκης, το αμερικάνικο πραχτορείο ειδήσεων “Γιουνάιτεντ Πρες” αγγέλλει ότι η επίθεση αυτή ήταν η τολμηρότερη απ’ όσες είχαν κάμει οι αντάρτες. Οι αντάρτες που επετέθηκαν ήταν 150 και είχαν 18 μεταγωγικά ζώα. Σύμφωνα με πληροφορίες του ίδιου πραχτορείου, οι αντάρτες έβαλλαν από τα νοτιοδυτικά της Θεσσαλονίκης, ενώ άλλα τμήματα ανατίναξαν μια γέφυρα βορειοδυτικά της Θεσσαλονίκης για να εμποδίσουν την κίνηση του μοναρχοφασιστικού στρατού και να ξεγελάσουν τους μοναρχοφασίστες σχετικά με την κατεύθυνση της διαφυγής τους. Εξι χιλιόμετρα νοτιοανατολικά της Θεσσαλονίκης καταρρίφθηκε ένα αεροπλάνο Σπιτφάιερ, που πήγε για καταδίωξη των ανταρτών και ένα άλλο βλήθηκε στα φτερά”.
Περιεχόμενα

TOP READ