11 Οκτ 2013

Το μουσούδι - 3. Το αντισταθμιστικό "πάρτυ"

Το μουσούδι - 3. Το αντισταθμιστικό "πάρτυ"

Αλήθεια, τί είναι τα περίφημα αντισταθμιστικά οφέλη (πιο σωστά: αντισταθμιστικά ωφελήματα και, επί το αγγλικότερον -και πιο "μορφωμένο"- offsets); Αν ήθελε κάποιος να δώσει έναν ορισμό, θα μπορούσε να πει ότι είναι το σύνολο των ανταποδοτικών πράξεων ενός προμηθευτή προκειμένου να κάνει την προσφορά του δελεαστικώτερη. Με απλά λόγια: ανάθεσέ μου εσύ να σου χτίσω ένα σχολείο κι εγώ θα σου φτιάξω και μια παιδική χαρά στην διπλανή πλατεία ή ανάθεσέ μου να σου φτιάξω μια γέφυρα κι εγώ υπόσχομαι ότι θα αγοράσω όλα τα χρειαζούμενα υλικά από επιχειρήσεις τής γύρω περιοχής. Συνήθως δε, τα αντισταθμιστικά ωφελήματα βαρύνουν ιδιαίτερα στην τελική επιλογή προμηθευτού (*).

[Προσοχή! Υπό την ως άνω ευρεία έννοια, θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως αντισταθιστικά ωφελήματα ακόμα και οι λογής-λογής μίζες αλλά εδώ μιλάμε για συμφωνίες που γίνονται πάνω στο τραπέζι, με πλήρη διαφάνεια και στο φως τής ημέρας.]

Το 1989, λίγο πριν την πτώση τού ΠαΣοΚ, επί υπουργείας Γιάννη Χαραλαμπόπουλου, άρχισε η ιστορία με τα αντισταθμιστικά ωφελήματα στις αμυντικές δαπάνες. Από τότε, κάθε προμηθευτής υποχρεούται να προσφέρει ως "αντάλλαγμα" για κάθε δουλειά που παίρνει είτε τεχνογνωσία (σημ.: το πώς αποτιμάται αυτή είναι άλλου παπά ευαγγέλιο) είτε συμφωνίες για συνεργασία με ελληνικές επιχειρήσεις προκειμένου να υλοποιηθεί το έργο.

Και τώρα που ξεκαθαρίσαμε το τι είναι τα αντισταθμιστικά ωφελήματα, ας επιστρέψουμε στην ιστορία με τα υποβρύχια. Οι παραγγελίες των 2,68 δισ., για τις οποίες μιλάγαμε χτες, συνοδεύονταν από μια συμφωνία για αντισταθμιστικά ωφελήματα. Σύμφωνα μ' αυτή την συμφωνία, η HDW υποχρεωνόταν να "επιστρέψει" στην χώρα 500 εκατομμύρια μέσω της συνεργασίας της με συγκεκριμένες ελληνικές βιομηχανίες, οι οποίες είχαν τεκμηριωμένα την δυνατότητα να κατασκευάσουν τμήματα των παραγγελμένων υποβρυχίων.

Ως εδώ, καλά. Όμως, οι έρευνες των εισαγγελέων τού Μονάχου, για τους οποίους επίσης μιλήσαμε χτες, έδειξαν ότι όσα ωφελήματα υλοποιήθηκαν, καλύφθηκαν με εικονικά τιμολόγια! Με αφορμή το πόρισμα των γερμανών εισαγγελέων, ο ΣΔΟΕ διενήργησε σχετικό έλεγχο, το αποτέλεσμα του οποίου έπεσε σαν βόμβα: πάνω από το 85% των αντισταθμιστικών ωφελημάτων καλυπτόταν από εικονικά τιμολόγια, τα οποία εξέδιδαν διάφορες εταιρείες για έργα που δεν είχαν καμμιά σχέση με την κατασκευή των υποβρυχίων.

Να το πούμε όλο αυτό με απλά λόγια; Αν υποθέσουμε ότι η εταιρεία παρουσίασε τιμολόγια 500 εκατ. ευρώ ως κάλυψη της υποχρέωσής της περί αντισταθμιστικών ωφελημάτων, πάνω από 420 εκατ. αφορούσαν εικονικές πληρωμές. Δηλαδή, η εταιρεία έδειχνε στα βιβλία της ότι είχε χρηματικές εκροές 420 εκατ. δίχως όμως αυτές να έγιναν πραγματικά. Το ερώτημα είναι: πού πήγαν αυτά τα λεφτά; Θα στοιχημάτιζα και τα δυο μου χέρια από τον ώμο ότι με αυτά τα τιμολόγια (τουλάχιστον, με το μεγαλύτερο, το πολύ μεγαλύτερο μέρος τους) η εταιρεία κάλυψε τις "χρήσιμες δαπάνες" της. Όσοι έχουν λογιστική εμπειρία σε μεγάλες εταιρείες, γνωρίζουν ότι το πρόβλημα δεν είναι οι "μαύρες" δαπάνες αλλά το "ξάσπρισμά" τους με εικονικά παραστατικά, τα οποία θα καλύπτουν την τρύπα στο ταμείο.

Η πλάκα είναι ότι οι ερευνητές τού ΣΔΟΕ εντυπωσιάστηκαν από ένα παράδοξο, το οποίο πρώτη φορά συναντούσαν: όχι απλώς οι ατασθαλίες ήσαν εξαιρετικά χοντροκομμένες και εξώφθαλμες αλλά και το λογιστήριο των ναυπηγείων δεν έκανε καμμιά προσπάθεια να τις καλύψει. Προφανώς, η εταιρεία δεν ένοιωθε κανέναν κίνδυνο από οποιονδήποτε έλεγχο.

Εκείνος ο έλεγχος, λοιπόν, αποκάλυψε εικονικά τιμολογημένες ή καραμπινάτα υπερτιμολογημένες συναλλαγές με πληθώρα εταιρειών, όπως Γερμανός Α.Ε., Siemens Α.Ε./Siemens AG, Motomarine, Ελφον ΕΠΕ, ΕΜΕΚ Α.Ε. και ΕΜΕΚ ΑΤΕ, SSA Α.Ε., ΜΕΤΚΑ, Sonac, Navcom SA/ Raytheon, Temma SA/ Zeiss-Ofeli (**). Χαρακτηριστικά παραδείγματα:

- Ως αντισταθμιστικό ωφέλημα, η Γερμανός Α.Ε. κατασκεύασε μπαταρίες για τα υποβρύχια, αξίας 63 εκατ. ευρώ περίπου. Μόνο που πάνω από τις μισές αυτές μπαταρίες πουλήθηκαν σε άλλους πελάτες και όχι στην HDW.
- Ως αντισταθμιστικό ωφέλημα, η Motomarine ανέλαβε την κατασκευή 12 αποβατικών σκαφών αντί 2 εκατ. ευρώ. Η εταιρεία πήρε τα λεφτά αλλά παρέδωσε τα μισά σκάφη.
- Ως αντισταθμιστικό ωφέλημα, η HDW ανέλαβε να κατασκευάσει 1.000 βαγόνια αντί 41 εκατ. ευρώ. Η εταιρεία πήρε τα λεφτά αλλά ακόμη δεν έχει παραδώσει ούτε ρόδα από βαγόνι.

Γι' αυτό το τελευταίο είχαμε κάνει λόγο στο σημείωμα "Άκης: ο αίρων τας αμαρτίας του πολιτικού κόσμου". Στο ίδιο σημείωμα είχαμε μιλήσει για "μαϊμού τιμολόγια των 5,5 εκατομμύριων για υπηρεσίες που -υποτίθεται πως- πρόσφεραν στα ελληνικά ναυπηγεία κάτι απίθανες εταιρείες από το Κουρασάο ή τις Ολλανδικές Αντίλλες" αλλά και για "το τιμολόγιο που λέει πως χρεωθήκαμε για να προωθήσουμε τα συμφέροντα των ελληνικών ναυπηγείων στην Βολιβία". Όλα αυτά τα τιμολόγια χρησιμοποιήθηκαν για να καλυφθούν τα αντισταθμιστικά ωφελήματα, τα οποία ήταν υποχρεωμένη να παράσχει η HDW. (***)


Φτάσαμε στο κρίσιμο σημείο. Οι εισαγγελείς τού Μονάχου έκαναν την αρχή και ο ΣΔΟΕ επέφερε το τελικό χτύπημα. Το ελληνικό δημόσιο μπορεί πλέον να διεκδικήσει άνετα, αν όχι την πλήρη αποζημίωσή του, τουλάχιστον την επαναδιαπραγμάτευση των συμβάσεων. Η HDW φαίνεται πως βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Αναζητείται επειγόντως αυτός που θα την βγάλει απ' αυτή την θέση. Κι αφού ο Άκης έχει προ πολλού κατεβεί από το τραίνο, εμφανίζεται ένα άλλο μουσούδι για να παίξει αυτόν τον ρόλο. Ποιό; Υπομονή ως αύριο.



(*) "Τα τριάκοντα αργύρια με τα οποία κάμπτονται οι συνειδήσεις ονομάζονται, επί το πολιτικώς ορθότερον, «αντισταθμιστικά οφέλη». Η επένδυση γίνεται ξάφνου ελκυστική για τους κατοίκους, χάρη στο πακέτο μέτρων που υπόσχεται ο επενδυτής. Σου κάνω ένα κακό; Μην ανησυχείς. Θα σου κάνω ένα καλό για να το αντισταθμίσω. Δέξου την επένδυσή μου και μεγάλο καλό θα δει ο τόπος σου. Θα πουληθούν οι χαλέπες για φιλέτα, θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας (ή και αργομισθίας), θα έρθει η ανάπτυξη, θα ανοίξουν νέοι δρόμοι και θα διαπλατυνθούν οι παλιοί. Βέβαια, όλα αυτά δεν είναι αναγκαίο να γίνουν πράγματι. Αρκεί να λέγονται και να χαϊδεύουν τα αυτιά. Άλλωστε συχνά και η ίδια η επένδυση δεν είναι παρά ένα καλοστημένο παραμύθι που δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί ποτέ, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία." (Δήμος Τσαντίλης, "Αντισταθμιστικά οφέλη", από το Rethymno.gr) 

(**) "Με κοινή πρόταση η παραπομπή Άκη" (Ντόρα Νταϊλιάνα, "Ελευθεροτυπία", 5/6/2011

(***) Εξαιρετικό ενδιαφέρον έχει το ιδιαίτερα διαφωτιστικό άρθρο τού Νίκου Χασαπόπουλου με τίτλο "Απώλειες πολλών δισ. από «χαμένα» αντισταθμιστικά" ("Το Βήμα", 10/1/1999)

Ενας για όλους και όλοι για έναν!

Ενας για όλους και όλοι για έναν!





Εκατοντάδες επισκέπτες του Φεστιβάλ συνέβαλαν στη συγκέντρωση ειδών για λαϊκές οικογένειες που δοκιμάζονται από την κρίση.



ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΝΕΟΛΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑΣ

Ενας για όλους και όλοι για έναν!

Ανακοίνωση του ΚΣ της ΚΝΕ για τα είδη που συγκεντρώθηκαν στο 39ο Φεστιβάλ στο πλαίσιο των δράσεων αλληλεγγύης.

Το Γραφείο Τύπου του ΚΣ της ΚΝΕ έδωσε στη δημοσιότητα ανακοίνωση του ΚΣ της ΚΝΕ για τα είδη που συγκεντρώθηκαν στο 39ο Φεστιβάλ της Οργάνωσης στο πλαίσιο των δράσεων αλληλεγγύης.
Αναλυτικά, η ανακοίνωση έχει ως εξής:

«Το Κεντρικό Συμβούλιο της ΚΝΕ χαιρετίζει τους εκατοντάδες εργαζόμενους, νέους και νέες, κάθε έναν, που στα πλαίσια των εκδηλώσεων του 39ου Φεστιβάλ ΚΝΕ - "Οδηγητή", δίνοντας από το υστέρημά τους, βοήθησαν αποφασιστικά στη συγκέντρωση ρούχων, σχολικών ειδών και τροφίμων για λαϊκές οικογένειες, άνεργους, απεργούς και μετανάστες που δοκιμάζονται από την κρίση.

Η ΚΝΕ ανακοινώνει ότι ολοκληρώθηκε η καταγραφή και η ταξινόμηση των υλικών που συγκεντρώθηκαν τις μέρες του Φεστιβάλ, 19-21 Σεπτέμβρη. Η προσφορά και η ανταπόκριση του κόσμου ξεπέρασε κάθε προσδοκία, όπως είχε ήδη φανεί από την αρχή.
Συνολικά συγκεντρώθηκαν 351 κούτες υλικών και συγκεκριμένα:

Είδος - Ποσότητα (σε κούτες)

Ανδρική ένδυση - 69 Γυναικεία ένδυση - 72 Παιδική ένδυση - 54 Βρεφική ένδυση - 18 Σχολικά είδη - 31 Υπόδηση - 28 Παιδικά παιχνίδια - 33 Βρεφικά παιχνίδια - 24 Διάφορα είδη - 9 Μακαρόνια-όσπρια-ρύζι - 12 Διάφορα φαγητά (κονσέρβες κ.ά.) - 11 Τα είδη θα παραδοθούν στο Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο και σε συνεργασία με Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και σωματεία θα διατεθούν σε μέλη σωματείων, απολυμένους, άνεργους, μετανάστες και όσους έχουν ανάγκη. Η ΚΝΕ χαιρετίζει όλους όσοι συνέβαλαν στην προσπάθεια που στέφθηκε με πολύ μεγάλη επιτυχία. Επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά ότι η λαϊκή αλληλεγγύη είναι όπλο μας. Είναι εφόδιο και δύναμη για να συνεχίσουμε τον αγώνα για τις σύγχρονες ανάγκες μας και όχι ελεημοσύνη και "ψίχουλα" για να συνηθίσουμε τη φτώχεια, την ανεργία και την κακοπληρωμένη δουλειά. Γι' αυτό, τώρα που η επίθεση κυβέρνησης - ΕΕ - κεφαλαίου δυναμώνει, τέτοιες πρωτοβουλίες πρέπει να πυκνώσουν. Πιο δυνατά από ποτέ, σε κάθε χώρο δουλειάς, σε κάθε σχολείο και σχολή να αντηχήσει: "Ενας για όλους και όλοι για έναν"!».



http://rizospastis.gr/page.do?id=14824&publDate=10%2F10%2F2013&direction=&pageNo=2#overlay/0/

Η οικογενειακή προέλευση του Καιάδα .. και ο "Ριζοσπάστης"

Η οικογενειακή προέλευση του Καιάδα .. και ο "Ριζοσπάστης"



Του Γιώργου Αλεξάτου
Διώκεται σήμερα, όπως διωκόταν και ο κομμουνιστής παππούς του τη δεκαετία του '60, που αγόραζε κρυφά "Ριζοσπάστη", είπε ο Γιώργος Γερμενής, αυτός με το τραγούδι για τον "γ.......ο Ιησού Χριστό", που το άκουσαν οι χήρες των χωροφυλάκων και των δικαστών και δώσ' του ψήφο του Καιάδα!...

1. "Ριζοσπάστη" κανένας δεν αγόραζε τη δεκαετία του '60, γιατί είχε απαγορευτεί ήδη από το 1947 και από τις αρχές της δεκαετίας του '50 έπαψε να βγαίνει και ως παράνομος. Επανακυκλοφόρησε και πάλι παράνομα το 1968 από την ΚΟΑ του ΚΚΕ, ενώ το ΚΚΕ εσ. έβγαλε τον "Ριζοσπάστη-Μαχητή".

2. Ποιος παππούς και ποιος "Ριζοσπάστης"; Ο Βασίλης Γερμενής ήταν επικεφαλής της Πατριωτικής Οργάνωσης Κεφαλονιάς, της διαβόητης ΠΟΚ[1], στην περιοχή της Ερίσου (από Άσο μέχρι Φισκάρδο), που συνεργαζόταν με τους Γερμανούς κατά του ΕΑΜ. Είχε μακελέψει κόσμο και κοσμάκη ο παππούς κατά την Κατοχή και τα αμέσως επόμενα χρόνια. Εξαργύρωσε τις εθνικές του υπηρεσίες με άδεια πρακτορείου εφημερίδων.

Άξιος και ο γιος του και πατέρας του Καιάδα, ο Σπύρος Γερμενής, παρακρατικός επί καραμανλοκρατίας και καταδότης επί Χούντας.Υποψήφιος πέρσι στην Κεφαλονιά με τη φασιστοσυμμορία...
Πηγή: Βαθύ κόκκινο
[1]
Μαρτυρία για την ΠΟΚ

[...]Αυτή η ομάδα του Γάκια ήταν, ο Γάκιας ήταν προπολεμικός δολοφόνος επαγγελματίας. Και κάποιοι γύρω του κάνανε τον καιρό της κατοχής κλοπές και βιαιοπραγίες εναντίον αυτών που είχαν τα ζώα που τους παίρνανε, ας πούμε.
Μετά από αυτό όταν το ΕΑΜ αντέδρασε, όπως αντέδρασε, αυτοί και πήγαν με τους Γερμανούς. Και υπήρχαν τρεις συμμορίες τότε στην Κεφαλλονιά. Του Φωκίωνα Γάκια ή Αλισσανδράτου στην Πίλαρο, γείτονάς μας, το χωριό το δικό μου θεωρείτο κόκκινο χωριό και έχουμε τραβήξει τα πάνδεινα και τα δυο χωριά και το Νεοχώρι και τα Κομιτάτα. Υπήρχε στο Πυργί του Ειρηναίου Παπαδημάτου και του Κοτροκόη στην νότιο Κεφαλλονιά. Στον Ελιό.
-Αυτοί ήταν και μαυραγορίτες;
Αυτοί συνασπίστηκαν μετά σε μια οργάνωση που την ονομάσανε ΠΟΚ.Πατριωτική Οργάνωση Κεφαλληνίας. Μαυραγορίτες δεν ήταν, ήταν ληστές. Ήταν ληστοσυμμορίες και συνασπίστηκαν με τους Γερμανούς, πήγαν μαζί με τους Γερμανούς και φτιάξανε μια οργάνωση Πανκεφαλληνιακή που ενώθηκαν οι συμμορίες και την ονομάσανε ΠΟΚ. Πατριωτική Οργάνωση Κεφαλληνίας. Προδοτική κυριολεκτικά. Και αυτή έκανε την επιδρομή και λεηλάτησε το Πέρα χωριό της Ιθάκης το 1944 το καλοκαίρι.[...]
Πηγή: Ithakanews

Ας μη μιλάνε οι λερωμένοι

Ας μη μιλάνε οι λερωμένοι



Με αφορμή έναν «λαδιάρη», που τον πιάσανε στα πράσα στο «Σωτηρία», έσπευσαν οι από καιρό έτοιμοι (οι ίδιοι που έχουν διαχρονικά αξιώσει να αντιμετωπίζονται οι εργατοπατέρες ως θεσμός - ακόμα και «βάθρο της δημοκρατίας» έχουν ονομάσει τους εκάστοτε Πολυζωγόπουλους) να χύσουν χολή για τα συνδικάτα, να κλάψουν, δήθεν, γιατί με τέτοια συνδικάτα οι εργαζόμενοι δεν μπόρεσαν να αντιδράσουν στα μνημόνια, να επιβάλουν τη θέση «αυτό είναι το συνδικαλιστικό κίνημα, μια σαπίλα».

Ασφαλώς και είναι σαπίλα τέτοια φαινόμενα. Και δεν είναι καθόλου μεμονωμένα. Ξανά και ξανά οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ τα έχουν καταγγείλει και αντιπαλέψει. Αυτήν την κατάσταση, μάλιστα, την έθεσαν πριν από 14 ολόκληρα χρόνια σαν κεντρικό πρόβλημα του συνδικαλιστικού κινήματος. Και μόλις πρόσφατα, στις 6 Σεπτέμβρη, το ΠΑΜΕ από τη Θεσσαλονίκη έκανε αναφορά σ' αυτήν την κατάσταση, μιλώντας για «ένα μηχανισμό πολύ ισχυρό που εγκλωβίζει το συνδικαλιστικό κίνημα στην υποταγή της ταξικής συνεργασίας, στους σχεδιασμούς της ΕΕ και των κυβερνήσεων. Που μετατρέπει τα Συνδικάτα σε μηχανισμό συνδιαλλαγής με την εργοδοσία και τους κρατικούς μηχανισμούς και τα εμπλέκει στην εναλλαγή των αστικών κυβερνήσεων». Γι' αυτή τη θέση λέξη δεν πέρασε στον αστικό Τύπο και πώς να περάσει, αφού έθιγε ιερά και όσια του συστήματος.

Με αυτά τα ιερά και όσια του συστήματος, τους εργατοπατέρες, έκανε και κάνει ακόμα κομπρεμί η αστική δημοσιογραφία και τ' αφεντικά της. Σ' αυτούς βασίστηκε η βαρβαρότητα των καπιταλιστών μέσα στις επιχειρήσεις (λαμπρή μορφή ο Διάκος, για τα δεινά που πέρασαν οι εργάτες του ναυπηγείου Σκαραμαγκά επί ιδιοκτησίας Νιάρχου, λαμπρές μορφές και οι διάδοχοί του στο ίδιο ναυπηγείο όταν πέρασε υπό κρατικό έλεγχο). Στα «παιδιά» του Λευτεριώτη (εργατοπατέρα του '80, από το χώρο των φορτοεκφορτωτών) βασίζεται και σήμερα η αγριότητα των καπιταλιστών όταν στήνει μέσα στη Ζώνη αντι-συνδικάτο με χρυσαυγίτες. Μ' αυτούς στην πρώτη γραμμή επιδιώκουν και σήμερα να κρατήσουν τους εργάτες στην υποταγή. Αυτούς ύμνησαν σαν «υπεύθυνους συνδικαλιστές» στη Χαλυβουργία του Βόλου, όταν συνοδεία χρυσαυγιτών τραμπούκων σήκωναν στην πύλη πανό με τη φράση «έξω το ΠΑΜΕ». Τέτοιος είναι και ο χρυσαυγίτης που, όπως αποκάλυψε χτες ο «Ρ», έστησε ολόκληρη «ομοσπονδία» που έφτασε ως την πόρτα του συνέδριου της ΓΣΕΕ για να έχει νόμιμη βάση το δουλεμπόριο.

Ας μη μιλάνε, λοιπόν, οι λερωμένοι. Αλλά πολύ περισσότερο να 'χουν το νου τους οι εργαζόμενοι. Η υπόθεση της ανασύνταξης του κινήματος είναι μια μεγάλη υπόθεση. Σημαίνει κίνημα χειραφετημένο από τους σάπιους εργατοπατέρες, από τους καπιταλιστές, τα κόμματά τους, τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Σημαίνει εργάτες άφοβους, οργανωμένους κόντρα στην εξουσία των μονοπωλίων. Σημαίνει ανοιχτή αντιπαράθεση με όλους εκείνους από τις συνδικαλιστικές παρατάξεις των ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΣΥΡΙΖΑ που κινούνταν στην ίδια κατεύθυνση και οι συνδιαλλαγές μεταξύ τους είναι καθημερινές, από τις νοθείες, τις συναλλαγές με την εργοδοσία, τους μηχανισμούς της ΕΕ, τα διάφορα προγράμματα μέχρι το μοίρασμα ρόλων στη νομή του συνδικαλιστικού κινήματος, με ισχυρούς μεταξύ τους δεσμούς και αλληλεξαρτήσεις. Ολους αυτούς που κοινό τους γνώρισμα είναι η στήριξη της κυρίαρχης πολιτικής και φυσικά με το αζημίωτο σε παραταξιακό ή προσωπικό επίπεδο.

Σ' αυτήν την κατάσταση βρίσκεται και η απάντηση στο γιατί το συνδικαλιστικό κίνημα βρέθηκε αφοπλισμένο στην επίθεση του κεφαλαίου και ειδικά μπροστά στην καπιταλιστική οικονομική κρίση. Ο πόλεμος με αυτόν το μηχανισμό είναι σκληρός, αλλά υποχρεωτικός.


«Και για σένα πεθαίνω, ηλίθιε!»

«Και για σένα πεθαίνω, ηλίθιε!»


Σαρτρ: «Η ζωή του Τσε είναι η ιστορία του πληρέστερου ανθρώπου της εποχής μας»

 Του Νίκου Μπογιόπουλου

Προχτές συμπληρώθηκαν 46 χρόνια από την αιχμαλωσία και την δολοφονία του Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία. Εκείνος στον οποίο ανατέθηκε να τον εκτελέσει ήταν ο υπαξιωματικός Μάριο Τεράν.

Ο Μάριο Τεράν, ο δολοφόνος του Τσε, το 2006 υποβλήθηκε σε εγχείρηση από Κουβανούς γιατρούς που συμμετέχουν στο πρόγραμμα της «Επιχείρησης Θαύμα» και προσφέρουν – δωρεάν - τις υπηρεσίες τους σε ασθενείς σε όλη τη Λατινική Αμερική. Ο Τεράν έπασχε από καταρράκτη. Οι επεμβάσεις καταρράκτη δεν είναι και τόσο απλό πράγμα για τους φτωχούς ανθρώπους στη Λατινική Αμερική.

Ο γιος του Τεράν, το 2007, στην συμπλήρωση 40 χρόνων από την δολοφονία του Τσε, έστειλε  σε εφημερίδα της Βολιβίας ευχαριστήριο μήνυμα προς τους Κουβανούς γιατρούς που αποκατέστησαν την όραση του πατέρα του. Του δολοφόνου, δηλαδή, του (και) γιατρού Τσε Γκεβάρα...

«Θυμηθείτε αυτό το όνομα - Μάριο Τεράν - ένας άνδρας που εκπαιδεύτηκε για να σκοτώσει μπορεί και πάλι να βλέπει χάρη στους γιατρούς που ακολουθούν τις ιδέες του θύματός του», ήταν το ρεπορτάζ με το οποίο κατέγραψε την είδηση η εφημερίδα «Γκράνμα» της Κούβας.
Θυμηθείτε, λοιπόν, τον Μάριο Τεράν. Και δίπλα σε αυτόν, θυμηθείτε κι εκείνον τον ναζί εκτελεστή. Η ιστορία έρχεται από τα παλιά και μας την διηγήθηκε πριν από χρόνια ένας αγαπημένος συνάδελφος και φίλος, ο Γιώργος Μουσγάς που την είχε ξετρυπώσει  από αναγνώσματα των πρώτων μεταπολιτευτικών χρόνων:

Ήταν μέρες Κατοχής. Στη Γαλλία. Στον τόπο της εκτέλεσης, λίγο πριν δοθεί το παράγγελμα στο εκτελεστικό απόσπασμα, ο ναζί εκτελεστής γυρίζει υπεροπτικά στον μελλοθάνατο Γάλλο αντιφασίστα και τον ρωτά: «Τι έχεις να πεις που δε θα δεις ποτέ τις ιδέες σου να πραγματώνονται;». Ο αντιφασίστας, με απόλυτο έλεγχο του εαυτού του, με απόλυτη συνείδηση της αξίας της θυσίας του, απαντά: «Και για σένα  πεθαίνω, ηλίθιε»!

Είναι αληθινή η ιστορία; Δεν ξέρω. Αλλά τί σημασία έχει;…


Όχι λίγες φορές, επανέρχεται το ερώτημα: Τι ήταν εκείνο που οδήγησε έναν από τους ηγέτες μιας από τις σημαντικότερες επαναστάσεις του 20ού αιώνα να προσφέρει τόσο αφειδώλευτα -  και κατά άλλους τόσο «απερίσκεπτα» και τόσο «τυχοδιωκτικά» - την ίδια του τη ζωή στο πεδίο των μαχών για την κοινωνική απελευθέρωση;

 Στη στάση του Τσε απέναντι στη ζωή (όπως περιέγραψε ο Φιντέλ Κάστρο στον επικήδειο στη μνήμη του Τσε που εκφωνήθηκε στην Πλατεία της Επανάστασης στην Αβάνα, στις 18 Οκτώβρη 1967) επέδρασε σημαντικά
«η αντίληψη ότι οι άνθρωποι έχουν μια σχετική αξία στην Ιστορία, η ιδέα ότι δεν ηττάται η υπόθεση όταν πεθαίνουν οι άνθρωποι, και ότι η ακατάσχετη πορεία της Ιστορίας δε σταματά ούτε θα σταματήσει με το χαμό των αρχηγών (...). Άνθρωποι σαν κι αυτόν - συνέχισε ο Κάστρο - είναι ικανοί, με το παράδειγμά τους, να συμβάλουν στην εμφάνιση άλλων που να τους μοιάζουν (...)»


Την αντίληψη του Τσε για τον άνθρωπο δε θα μπορούσαν ποτέ να την καταλάβουν οι δολοφόνοι του. Πόσο μάλλον να την εξοντώσουν.

Ό,τι  δεν κατάφεραν με τον Τσε  εκείνοι που τον δολοφόνησαν νόμισαν ότι θα το κατόρθωναν όσοι πίστεψαν ότι μπορούν να τον μετατρέψουν σε μια ακίνδυνη στάμπα πάνω σε μπλουζάκια και «μοδάτα» αξεσουάρ.
Ούτε αυτοί αντιλήφθηκαν ότι η ζωή του Τσε ξεπερνά κατά πολύ την αγοραία λογική τους. Δεν είχαν τα εργαλεία να αντιληφθούν εκείνο που κατάλαβε ο Σαρτρ: «Η ζωή του Τσε» - έλεγε ο Σαρτρ - είναι η ιστορία του πληρέστερου ανθρώπου της εποχής μας».

Αυτή η «πλήρης Ιστορία», που ο Τσε την έγραψε και την διηγήθηκε με τη ζωή και το θάνατό του, είναι ταυτόχρονα και η απάντηση στο ερώτημα «γιατί ο Τσε  συνεχίζει να ζει».

Όσοι προσπαθούν να εξαντλήσουν την εξήγηση αυτής της «αθανασίας», εστιάζοντας στην εικόνα του Τσε σαν «γητευτή των φοιτητικών ονείρων», ξεχνούν ότι ο Τσε των εργατών και των αγροτών, ο Τσε των ταπεινών και καταφρονεμένων, ο Τσε της νεολαίας, δε μας άφησε κληρονομιά μόνο το απίστευτο βλέμμα του. Ενα βλέμμα που κοιτάζει μακριά αλλά στέρεα προς το φαινομενικά αδύνατο. Δεν είναι μόνο το γεγονός ότι ο Τσε και οι σύντροφοί του στην Κούβα έγιναν η απόδειξη της νίκης απέναντι στην καταπίεση, στη διαφθορά, στο φασισμό, στον ιμπεριαλισμό. Δεν ήταν μόνο ότι ο Τσε αρνήθηκε μια «στρωμένη» και άνετη ζωή, πριν την κουβανέζικη επανάσταση, ότι δεν θαμπώθηκε από τις τιμές, τα πόστα, την αναγνώριση, μετά την επικράτηση της επανάστασης.

Ολα αυτά μαζί μπορεί να συνθέτουν τον «μύθο» του Τσε, αλλά δεν είναι αρκετά να εξηγήσουν το γιατί ο Τσε Γκεβάρα «ζει».

Στην πραγματικότητα, τίποτα δε θα μπορούσε να κρατήσει «ζωντανό» τον Τσε, αν δεν παρέμεναν τραγικά ζωντανά και δραματικά επίκαιρα όλα όσα τον «γέννησαν». Ο πραγματικός λόγος που ο Τσε  παραμένει «ζωντανός» είναι ότι παραμένουν ζωντανά όλα όσα τον «γέννησαν».


Ο Τσε «ζει» γιατί, ως πολεμιστής και ως πολιτικός, ήταν ο κομαντάντε μιας υπόθεσης που και ως θεωρία και ως πράξη θα βρει την ολοκλήρωσή της, μόνο όταν καταργηθεί κάθε μορφής εκμετάλλευση. Ο μαρξισμός και το κομμουνιστικό ιδεώδες είναι πλήρως εξαγνισμένο μέσα μου, έλεγε ο Τσε, προσθέτοντας με απόλυτη σαφήνεια: «Δεν υπάρχει για μας κανείς άλλος ορισμός του σοσιαλισμού, πλην της κατάργησης της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από άνθρωπο».

Ο Τσε θα παραμένει «ζωντανός» για όσο το βλέμμα του θα δείχνει ότι είναι ρεαλιστικό το όραμά του για έναν κόσμο ελεύθερο, δημοκρατικό, χωρίς πείνα, χωρίς φτώχεια, χωρίς καταπίεση.

«Αν τρέμεις από αγανάκτηση για κάθε αδικία, είσαι σύντροφός μου», έλεγε ο Τσε. Για όσο στον κόσμο η αδικία θα εξακολουθεί το έργο της, όσο οι έννοιες «τιμή» και «αξιοπρέπεια» θα υπάρχουν στο λεξιλόγιο των ανθρώπων,  ο Τσε θα είναι «ζωντανός». Γιατί «ο άνθρωπος - έλεγε ο Τσε- πρέπει να περπατάει με το κεφάλι απέναντι στον ήλιο. Και ο ήλιος πρέπει να κάψει το μέτωπο και καίγοντάς το να το σφραγίσει με τη σφραγίδα της τιμής. Όποιος περπατάει σκυφτός, χάνει αυτήν την τιμή».


Λίγο πριν τη δολοφονία του, ο Τσε είχε στείλει στα παιδιά του ένα γράμμα:

«Αγαπημένα μου Ιλδίτα, Αλεϊδίτα, Καμίλο, Σέλια και Ερνέστο,

Αν μια μέρα χρειαστεί να διαβάσετε τούτο το γράμμα, θα πει πως πια δεν είμαι ανάμεσά σας. Σχεδόν δε θα με θυμάστε πια και τα πιο μικρά θα μ' έχουν ξεχάσει. Ο πατέρας σας ήταν ένας άνθρωπος που έπραττε όπως σκεφτόταν, και που σίγουρα ήταν πιστός στις πεποιθήσεις του (….). Να μελετάτε πολύ, για να μπορέσετε να κυριαρχήσετε στην τεχνική, που θα σας επιτρέψει να κυριαρχήσετε στη φύση (…). Να 'στε κυρίως ικανά να αισθάνεστε, όσο πιο βαθιά μπορείτε, κάθε αδικία που γίνεται απέναντι σ' οποιονδήποτε, σ' οποιαδήποτε χώρα του κόσμου(…). Πάντα, παιδιά μου, θα ελπίζω να σας ξαναδώ.
Ένα μεγάλο και δυνατό φιλί απ' τον Μπαμπά».

Δεν είδε ποτέ ξανά τα παιδιά του. Στις 8 προς 9 Οκτώβρη του 1967, ο κομαντάντε Τσε Γκεβάρα, περνούσε στο πάνθεον των «αθανάτων» της Ιστορίας με διαβατήριο την πίστη του στις πεποιθήσεις του. Χτυπήθηκε από δυο σφαίρες στο σβέρκο. Πισώπλατα. Οι δολοφόνοι του, αν και αιχμάλωτος, δεν είχαν το κουράγιο να τον κοιτούν στα μάτια ούτε καν τη στιγμή που τον εκτελούσαν. Οι δολοφόνοι του μοίρασαν ανά την υφήλιο τη φωτογραφία του νεκρού Τσε πιστεύοντας ότι έτσι θα σφράγιζαν και θα έκλειναν τους λογαριασμούς τους μαζί του.

Εκαναν λάθος. Μια άλλη φωτογραφία ήταν εκείνη που έμελλε να μείνει στην Ιστορία.



enikos

Πηγή της πρώτης φωτογραφίας και του τεράπτυχου: guevaristas

πηγη

Μποτίλια Στον Άνεμο

Υποκρισία και δολώματα

Υποκρισία και δολώματα

Γέμισε η χώρα τις τελευταίες εβδομάδες, από δημοκράτες και αντιφασίστες. Ανθρώπους που αγαπούν την ειρήνη, την κοινωνική γαλήνη και τον διάλογο. Ανθρώπους που τάσσονται απέναντι σε κάθε μορφή ρατσισμού, εκμετάλλευσης και φυσικά ... βίας. Το αντιφασιστικό μέτωπο που ζητούσαν με αγωνία, σύριζας και λοιποί σαλαμέμποροι, είναι επιτέλους γεγονός. Σαμαράς, Τσίπρας, Μπόμπολας και Βαρδινογιάννης, ακόμα και ο καναλάρχης εφοπλιστής που παρεσυρμένος απο τις κακές γλώσσες θεωρούσα ως έναν εκ των βασικών χρηματοδοτών της Χρυσής Αυγής, έβαναν τελικά τον Μιχαλολιάκο πίσω απο τις μπάρες και η δικαιοσύνη έδειξε τον ακέραιο και ανεξάρτητο ρόλο της. Έστω και με μερικές δεκαετίες καθυστέρηση.

Μάλιστα αυτή η δημοκρατική επιφοίτηση άρχισε να μεταδίδεται και στην Ευρώπη, όπουν πληθαίνουν οι φωνές ώστε να πιάσουμε τους εγχώριες ναζήδες, την ίδια στιγμή που στις χώρες τους τα ακροδεξιά καθάρματα τοποθετούνται σε κυβερνητικές θέσεις. Βέβαια τα αυστριακά, τα νορβηγικά, τα φινλανδικά, τα ουγγρικά, τα γαλλικά (και άλλα) φασισταριά, είναι πιο πονηρά, ή πιο ... σοβαρά όπως θα έλεγε ο δικός μας Μπάμπης. Δεν αφήνουν (ακόμα) τα δολοφονικά τους ένστικτα να κυριαρχήσουν απέναντι στον πραγματικό ρόλο που έχουν στην ιστορία. Τον έλεγχο, δια της βίας, των κοινωνικών αντιδράσεων.

Τελικά, έχει όρια η υποκρισία ? Ας αφήσουμε τις κοινωνικές επιστήμες να ασχοληθούν με αυτό το ερώτημα, διότι ο σκοπός του άρθρου είναι άλλος. Η προσγείωση δηλαδή, στον πραγματικό κόσμο, στον καπιταλιστικό μας κόσμο, γρανάζια του οποίου είναι οι κοινωνικοί διαχωρισμοί, η εκμετάλλευση, η βία, ο πόλεμος, ο φασισμός.


Η Χρυσή Αυγή ήταν ένα χαρτί του συστήματος. Κυβερνητικός "άσσος στο μανίκι" που λέμε, με σκοπό να το ρίξει στο τραπέζι όταν τελειώσει η επίδραση του καρότου της ανάκαμψης, της ανάπτυξης, των καλύτερων ημερών που θα ρθούνε. Αλλά και ένα ενδιάμεσο μπαλαντέρ που το χρησιμοποιείς σε κάθε περίπτωση λαϊκής ανυπακοής και δυσαρέσκειας, ώστε να συνεφέρεις στην τάξη τους κοινωνικούς πρωτοπόρους, να τους συκοφαντήσεις, να τους τρομοκρατήσεις και να καθοδηγήσεις τον λαό σε πιο "δημοκρατικά" μονοπάτια. Μακριά απο τα "άκρα".

Ένα τέτοιο χαρτί λοιπόν, δεν το καίς τόσο εύκολα, χωρίς να έχει δεύτερο σκέλος η κίνησή σου αυτή. Ένα σκέλος για την επικοινωνία και ένα σκέλος για την ουσία. Άσχετα εαν τα αρχικά κίνητρά σου για την δίωξη της Χρυσής Αυγής, έχουν ή δεν έχουν να κάνουν με την "έλλειψη σοβαρότητας". Διότι μπορεί οι χρυσαυγίτες να ήταν άγνωστοι στο ευρύ κοινό, αλλά αυτοί που τους επέλεξαν, γνώριζαν και τον βαθμό σοβαρότητας τους.


Οι τελευταίες εβδομάδες που ζούμε θα καταγραφούν στην ιστορία. Όχι επειδή μπήκαν και θα μπουν στην φυλακή κάποια στελέχη της Χρυσής Αυγής, όχι επειδή τα αστικά μέσα ενημέρωσης προσπαθούν να εξαφανίσουν κοινοβουλευτικά, το ναζιστικό κόμμα, όχι επειδή ο Αντώνης Σαμαράς, κήρυξε τάχα μου τον πόλεμο στον φασισμό. Εξάλλου ο φασισμός καλλιεργείται και κομματικά ακηδεμόνευτος. 70 χρόνια εμπειρίας έχουμε στην Ελλάδα.

Θα καταγραφούν λοιπόν, ως μια ακόμα ζαριά της αστικής τάξης, στην μεγάλη μας ταξική παρτίδα, με σκοπό να ισχυροποιήσει την θέση της, συντηρητικοποιώντας την ελληνική κοινωνία και ποινικοποιώντας την όποια κοινωνική αντίδραση. Ότι ακριβώς θα έκανε και η Χρυσή Αυγή, απλά με μερικά λίτρα λιγότερο αίμα. Διότι όσο και να θέλουν ορισμένοι να μας πείσουν πως σε αυτήν την χώρα παίρνουμε βραβεία πρωτοτυπίας σε κάθε τι αρνητικό, η πραγματικότητα είναι πως όλες οι οικονομικές και πολιτικές τακτικές είναι εισαγόμενες. Όπως φυσικά και τα απολεσματα αυτών. Και για αυτό τον λόγο αρκεί τις περισσότερες φορές, εν προκειμένω να κατανοήσουμε μια θολή πολιτική κίνηση στην Ελλάδα, να παρατηρήσουμε τις εξελίξεις των ιμπεριαλιστικών ενώσεων στις οποίες η αστική μας τάξη συμμετέχει και αντλεί τις ιδέες της.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση, έχει ήδη χαράξει γραμμή απέναντι σε κάθε είδους βίας που δεν προδιαγράφεται απο το αστικό κρατικό μονοπώλιο. Κάθε άλλο είδους "βίας" ή αντιβίας ή αντίδρασης στην κρατική βία, στην ταξική βία, κάθε διεκδίκηση δικαιώματος που θα ενοχλεί τους κατέχοντες την εξουσία και το κράτος, θεωρείται εξτρεμισμός, θεωρείται άκρο, θεωρείται εγκληματική ενέργεια. Και στην ρίζα του δηλαδή, ποινικοποιείται η κοινωνική εξέλιξη, κινητήρας της οποίας είναι η πάλη των τάξεων.

Και επειδή στην περίπτωση των ναζήδων, η υπόθεση βία είναι ψιλοκομμένος μεζές για εύκολη χώνεψη, το δόλωμα για τους λαούς της Ευρώπης με πρόσχημα το εγκληματικό πρόσωπο του ναζισμού, μπήκε θα λέγαμε σχετικά άνετα. Ειδικά απο την στιγμή που έχουν πείσει τον κόσμο πως ο ναζισμός είναι ένα κατασκεύασμα άρρωστων εγκεφάλων, βγαλμένων απο κόμικ της Marvel.

Όπως δείχνουν τα πράγματα (ενώ την ίδια ώρα που γράφω το άρθρο, διαβάζω πως ζητούν την άρση της ασυλίας του Μπούκουρα για υπόθεση του 2012, και της Ζαρούλια για την μαλακία της να ξεχάσει σφαίρα στα ρούχα του φύρερ !!!), ο φασισμός μένει και η Χρυσή Αυγή καίγεται κοινοβουλευτικά, με σκοπό η φωτιά να εξαπλωθεί στο λαϊκό κίνημα.

Κατα την γνώμη μου, οι λαοί της Ευρώπης δεν είναι ακόμα έτοιμοι να καταπιούν το δόλωμα, αλλα εν τέλει θα το κάνουν. Διότι πολύ απλά δεν έχουν μάθει ακόμα να ρίχουν οι ίδιοι τις ζαριές.

Πού είναι ο μπόγιας ορέ, να τη μαζέψει...

Πού είναι ο μπόγιας ορέ, να τη μαζέψει...

"Για πρώτη φορά στην ζωή μου αναγκάστηκα 

να χρησιμοποιήσω Μετρό. Ειλικρινά γνώριζα 

ότι τα κατώτερα κοινωνικά, πολιτισμικά 

και 

πνευματικά στρώματα χρησιμοποιούν 

αυτό το μέσο, αλλά οι φάτσες που έβλεπα, οι 

κουβέντες που άκουσα, τα ρούχα που 

φορούσαν, ειλικρινά με ξεπέρασαν. Είδα 

μέχρι και μετανάστες που μύριζαν από τα 

10 μέτρα! Όσο και να με έχει αγγίξει η κρίση, 

ορκίστηκα, πως δεν θα ξαναπροδώσω το 

αγαπημένο μου ταξάκι, εκτός αν το εισιτήριο 

στο μετρό φτάσει στα 10-15 ευρώ και 

μπαίνουν κανονικοί άνθρωποι εκεί μέσα."


ΕΔΩ ΤΗ ΒΡΗΚΑ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΩΚΙΑ...


Μην ξαναπιάσετε στο στόμα σας τον Ριζοσπάστη θρασύδειλοι!

Μην ξαναπιάσετε στο στόμα σας τον Ριζοσπάστη θρασύδειλοι!



Το θράσος  των ψευτοπαλικαράδων βουλευτών της χρυσής αυγής  δεν έχει όρια! Το ίδιο και η δειλία τους. Όταν νιώθουν ότι κινδυνεύουν χρησιμοποιούν οτιδήποτε για να αποποιηθούν το αποκρουστικό ναζιστικό πρόσωπό τους. Τους φεύγει ο «τσαμπουκάς», απαρνιούνται… «ιδεολογία», ξεπουλάνε την… «τιμή» τους, αλληλοκαρφώνονται μπροστά στους ανακριτές. Κάνουν τα πάντα προκειμένου να σώσουν το τομάρι τους, χωρίς να πρωτοτυπούν. Συμπεριφορές και πρακτικές που αρμόζουν σε μέλη εγκληματικής συμμορίας. Αυτή τη φορά όμως, ένας από αυτούς... «πρωτοτύπησε».

Σύμφωνα με ρεπορτάζ της Μαριτίνας Ζαφειριάδου στον Ενικό, ο βουλευτής «Καιάδας»-Γερμενής  υποστήριξε κατά τη συνεδρίαση της Επιτροπής Δεοντολογίας της Βουλής (που συζητά επί των αιτήσεων άρσης ασυλίας έξι βουλευτών της Χρυσής Αυγής), ότι… διώκεται για την ιδεολογία του. «Δεν περίμενα ποτέ ότι θα έρθει η ώρα που θα με κατηγορούσαν για ανατροπή του πολιτεύματος», είπε, υποστηρίζοντας πως ό,τι κάνει το κάνει από... ενθουσιασμό… Για να γίνει πιο... πιστευτός υποστήριξε μάλιστα ότι έχει την ελληνική σημαία στο σαλόνι του, ενώ… «θυμήθηκε» ότι τη δεκαετία του '60 ο παππούς του έστελνε την μητέρα του να αγοράσει τον «Ριζοσπάστη»…

Τον Ριζοσπάστη και το ΚΚΕ, όσο και να προσπαθούν οι φασίστες, δεν μπορούν να τα λερώσουν. Όμως, ας τα χαίρονται τα ναζιστικά καμάρια τους όσοι τα ψήφισαν και τους έδωσαν και βήμα στη βουλή. Εκτός και αν τον τελευταίο καιρό  παίρνουν κι αυτοί το μάθημά τους...
ΥΓ. Το γεγονός ότι ο Ριζοσπάστης δεν κυκλοφορούσε από το ΄47 μέχρι το΄74 είναι«ψιλά γράμματα» για τα... αγράμματα ναζιστικά μόγγολα...

Πέμπτη 10 Οκτώβρη 2013.

Για τη συζήτηση περί λάθους του ΔΝΤ

Για τη συζήτηση περί λάθους του ΔΝΤ
Ξαναφούντωσε στα αστικά ΜΜΕ η συζήτηση για τη λάθος εκτίμηση του ΔΝΤ στην επεξεργασία προγράμματος σωτηρίας της καπιταλιστικής οικονομίας της Ελλάδας από την οικονομική κρίση. Αφορμή η τελευταία Εκθεση του ίδιου του ΔΝΤ που αναφέρεται σ' αυτό, αλλά δε μένει μόνο σ' αυτό. Επαναφέρει το γνωστό γεγονός ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπό τον Γ. Παπανδρέου αρνήθηκε το «κούρεμα» του χρέους από το 2010, δηλαδή από το πρώτο ακόμη μνημόνιο. Μάλιστα, ο Π. Ρουμελιώτης, που ήταν εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ, έγραψε και βιβλίο γι' αυτό το ζήτημα, δηλαδή εκτιμούσαν ότι χωρίς «κούρεμα» το πρόγραμμα για την Ελλάδα θα αποτύγχανε.
Εδώ που τα λέμε, από τη σκοπιά διαχείρισης της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου, η αστική πολιτική πρέπει να πάρει υπόψιν ότι η κρίση καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις. Καταστρέφει εργατική δύναμη, αλλά και κεφάλαιο. Η καταστροφική αυτή δύναμη εμφανίζεται μεγαλόπρεπα με το κλείσιμο επιχειρήσεων, τη μεγάλη συρρίκνωση της παραγωγής επιχειρήσεων, κλάδων και τομέων οικονομίας (καταστροφή κεφαλαίου), εξέλιξη που πετά μαζικά στην ανεργία τούς εργαζόμενους (καταστροφή εργατικής δύναμης). Αλλά αυτό η αστική πολιτική, οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να το αφήνουν στην τύχη του, να γίνεται δηλαδή άναρχα και αυθόρμητα, επιδιώκοντας οι συνέπειες για το κεφάλαιο να είναι όσο γίνεται μικρότερες. Ετσι, εφαρμόζουν πολιτική μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης (αυτό έκαναν με τα μνημόνια ως μοχλό εφαρμογής των αντεργατικών αναδιαρθρώσεων με δραστική μείωση μισθών, ελαστικοποίηση του εργάσιμου χρόνου, αύξηση του ορίου των απολύσεων, μείωση των αποζημιώσεων, μείωση των εργοδοτικών εισφορών, κ.λπ.). Αλλά και αυτό είναι καταστροφή εργατικής δύναμης, αφού αλλάζουν οι όροι αναπαραγωγής της και γίνονται απότομα αρκετά χειρότεροι απ' ό,τι μέχρι την εκδήλωση της κρίσης. Είναι μέρος της αστικής πολιτικής για την ανταγωνιστικότητα που επίσης αποτελεί στοιχείο συμβολής στο ξεπέρασμα της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου. Αυξάνει όμως στο έπακρο το βαθμό εκμετάλλευσης, αντισταθμίζει την πτώση του ποσοστού κέρδους λόγω κρίσης και βεβαίως, επειδή αυτοί οι όροι μονιμοποιούνται πλέον, συμβάλλει στη γοργή και μεγάλη κερδοφορία στην περίοδο της ανάκαμψης.
Ταυτόχρονα, όμως, η αστική πολιτική παρεμβαίνει και στην καταστροφή κεφαλαίου. Το «κούρεμα» του χρέους είναι παρέμβαση για ελεγχόμενη καταστροφή κεφαλαίου, (καταστρέφεται κεφάλαιο τραπεζών). Γιατί τραπεζών; Γιατί γίνεται πιο γοργά, ενώ δεν μπορεί να γίνει σε άλλον τομέα. Ετσι, το κεφάλαιο μπορεί να επανέλθει στις διαστάσεις, μικρότερες βέβαια αλλά πραγματικές, για την επανεκκίνηση της καπιταλιστικής οικονομίας. Ζήτημα βεβαίως που συνοδεύεται με την επανακεφαλαιοποίηση, δηλαδή την τροφοδότησή τους με χρήμα, πιο σωστά με χρηματικό κεφάλαιο, ώστε να μπορούν να δανειοδοτούν τους επιχειρηματικούς ομίλους για επενδύσεις. Επίσης, μειώνεται και το κρατικό χρέος, επομένως το κράτος μπορεί να κάνει δημόσιες επενδύσεις και να χρηματοδοτεί ιδιωτικές επενδύσεις, για να περάσει η καπιταλιστική οικονομία στην ανάκαμψη.
Να θυμίσουμε, λοιπόν, ότι από το πρώτο πρόγραμμα διάσωσης ακόμη, το 2010, άνοιξε από αστικά επιτελεία η συζήτηση για τη λεγόμενη αναδιάρθρωση του χρέους. Από τότε το ΚΚΕ και ο «Ριζοσπάστης» έλεγαν ότι με τον όρο αναδιάρθρωση συγκαλύπτουν το «κούρεμα», αυτό που έγινε στη συνέχεια και αποκαλύπτεται ότι το ΔΝΤ το πρότεινε από τότε, αφού ήταν ολοφάνερο ότι απαιτούνταν καταστροφή κεφαλαίου. Αυτά για την ιστορία.
Το «κούρεμα» και οι κόντρες
Με την τελευταία έκθεση του ΔΝΤ, αστικά ΜΜΕ στην Ελλάδα, εκτίμησαν ότι το ΔΝΤ με το πρόγραμμα διάσωσης της Ελλάδας δεν ενδιαφερόταν τόσο για την καπιταλιστική οικονομία της Ελλάδας, όσο για τη σωτηρία της Ευρωζώνης. Δεν είναι τυχαία αυτή η εκτίμηση. Να θυμίσουμε εδώ ότι όταν η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ υπό τον Γ. Παπανδρέου απευθύνθηκε στο ΔΝΤ, υπήρξε μια φιλολογία στα αστικά ΜΜΕ ότι η γερμανική κυβέρνηση και η Α. Μέρκελ δεν ήθελαν το ΔΝΤ στην Ευρωζώνη. Και τότε το ΚΚΕ και ο «Ριζοσπάστης» εκτιμούσαν το αντίθετο. Οτι το ήθελαν, ακριβώς επειδή δεν ήθελαν να επωμισθούν όλο το κόστος διαχείρισης της οικονομικής κρίσης αποκλειστικά τα κράτη της Ευρωζώνης, αλλά και τα κράτη του ΔΝΤ. Οι εξελίξεις μάς επιβεβαίωσαν.
Πράγματι, η κρίση δεν εκδηλώθηκε μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη σχεδόν την Ευρωζώνη. Στην Ελλάδα εκδηλώθηκε πιο βαθιά. Εκδηλώθηκε ταυτόχρονα σε ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες (Ιταλία, Ισπανία, Γαλλία), επομένως η «διάσωσή» τους αποκτούσε προτεραιότητα συγκριτικά με την Ελλάδα που η οικονομία της αποτελεί μόλις το 2,8% της οικονομίας της Ευρωζώνης.
Βεβαίως, σε όλη αυτήν την πορεία εκδηλώθηκαν αντιθέσεις γύρω από το «κούρεμα» και το μείγμα πολιτικής διαχείρισης της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου. Το ΔΝΤ μιλά για «κούρεμα», εκτιμώντας ότι το μικρότερο χρέος απαιτεί λιγότερα δημοσιονομικά μέτρα. Γιατί σε ό,τι έχει σχέση με τις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις, άρα τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, συμφωνεί απόλυτα με την Ευρωζώνη και τη Γερμανία. Η Ευρωζώνη, βασικά η Γερμανία, επέμεινε στην αυστηρή δημοσιονομική πολιτική, δεν ήθελε «κούρεμα» γιατί σημαίνει καταστροφή κεφαλαίου της Ευρωζώνης. Οι αντιθέσεις έχουν σχέση με τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς στην παγκόσμια αγορά και το ποια ή ποιες καπιταλιστικές οικονομίες θα βγουν από την κρίση με λιγότερες απώλειες, άρα πιο ισχυρές. Η εμμονή της Γερμανίας στο δικό της μείγμα ισχυροποιεί την οικονομία της, με δεδομένο και το βάθεμα της ανισομετρίας λόγω κρίσης πρώτ' απ' όλα στο χρηματοπιστωτικό της τομέα, στην καρδιά της οικονομίας, ενώ έχει σχέση και με το ισχυρό ευρώ ως διεθνές αποθεματικό έναντι του δολαρίου, έχει σχέση με τις εξαγωγές κεφαλαίου για επενδύσεις.
Ολα τα παραπάνω καμιά σχέση δεν έχουν με τα συμφέροντα των λαών. Ούτε, επίσης, η «αντιμνημονιακή» στροφή που εμφανίζεται στην Ελλάδα από ολοένα και περισσότερα τμήματα του κεφαλαίου (γράψαμε χτες γι' αυτό) έχει σχέση με τα λαϊκά συμφέροντα. Οι αναδιαρθρώσεις νομοθετήθηκαν και θα μείνουν εσαεί.
Η έξοδος από την κρίση σε όφελος των εργαζομένων σημαίνει πάλη για κατάργηση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, και αντικατάστασή της από την κοινωνική ιδιοκτησία στα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής. Δηλαδή, ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και εργατική - λαϊκή εξουσία.

«Γη και ύδωρ» στην κινεζική πολυεθνική

«Γη και ύδωρ» στην κινεζική πολυεθνική
Επενδύσεις στον Πειραιά στο πρότυπο του «εργασιακού κάτεργου» της COSCO
«Χρυσές δουλειές» για τα μονοπώλια, μισθοί πείνας για τους εργαζόμενους
Eurokinissi
Διαβεβαιώσεις για την εξασφάλιση χαμηλών δασμών, διευκολύνσεων και κινήτρων για την υλοποίηση δύο επενδυτικών σχεδίων στο λιμάνι του Πειραιά έδωσε ο πρωθυπουργός, Αντ. Σαμαράς, στον επικεφαλής του κινεζικού ομίλου ΖΤΕ, Χου Γουέι Γκι, κατά τη διάρκεια της χτεσινής συνάντησής τους στο Μέγαρο Μαξίμου.
Το κινεζικό μονοπώλιο τηλεπικοινωνιακών παροχών, μετά την υπογραφή σχετικού μνημονίου συνεργασίας που υπέγραψε με το υπουργείο Ανάπτυξης κατά την επίσκεψη του Αντ. Σαμαρά στο Πεκίνο, σχεδιάζει να δημιουργήσει διαμετακομιστικό κέντρο στον Πειραιά για την προώθηση των προϊόντων του στην Ευρώπη, καθώς επίσης και κέντρο συντήρησης και επισκευής για όλα τα εμπορεύματά του. Σύμφωνα με πληροφορίες, η ΖΤΕ, που είναι ο δέκατος μεγαλύτερος κατασκευαστής τηλεπικοινωνιακού υλικού στον κόσμο, επιδιώκει να έχει ενεργοποιήσει το κέντρο προώθησης των προϊόντων μέχρι τα τέλη του 2013, με στόχο αρχικά να εξυπηρετεί την αγορά των Βαλκανίων και στη συνέχεια ολόκληρη την Ευρώπη.
Στις δηλώσεις τους τόσο ο υπουργός Ανάπτυξης, Κ. Χατζηδάκης, όσο και ο υφυπουργός,Ν. Μηταράκης, που συμμετείχαν στη συνάντηση, υποστήριξαν ότι η Ελλάδα μπαίνει ξανά στο χάρτη των μεγάλων επενδύσεων.
Προσβλέπει σε μεγάλα κέρδη
Σύμφωνα με πληροφορίες, καθοριστικό παράγοντα για να προχωρήσουν οι κινήσεις της κινεζικής εταιρείας αποτελούν οι στόχοι που έχει για την ανάληψη του τηλεπικοινωνιακού έργου του Δημοσίου «ΣΥΖΕΥΞΙΣ ΙΙ», το οποίο έχει συνολικό προϋπολογισμό ύψους 628 εκατ. ευρώ. Η εταιρεία επίσης έχει εκδηλώσει ενδιαφέρον για την ανάληψη του μεγάλου τηλεπικοινωνιακού έργου υπερυψηλών ταχυτήτων «Fiber to the Home» (οπτική ίνα στο σπίτι).
Επίσης, «κλειδί» για την ενεργοποίηση της συμφωνίας αποτέλεσαν οι διαβεβαιώσεις της κυβέρνησης ότι δεν θα εφαρμόσει το σχέδιο προτάσεων της Κομισιόν για επιβολή αυξημένων δασμών στα τηλεπικοινωνιακά προϊόντα που παράγονται στην Κίνα και εισάγονται στην ΕΕ. Τους αυξημένους δασμούς ζητούσαν ευρωπαϊκά μονοπώλια που κατασκευάζουν τα προϊόντα τους στην Ευρώπη, αλλά «σκόνταψαν» στην πολιτική ισχυρών ευρωπαϊκών καπιταλιστικών οικονομιών, όπως η Γερμανία, που τάσσονται υπέρ του ελεύθερου εμπορίου με την Κίνα.
Πρότυπο το κάτεργο της COSCO
Ο επικεφαλής της κινεζικής εταιρείας υποστήριξε ότι οι δύο επενδύσεις στον Πειραιά «θα βοηθήσουν την οικονομία της Ελλάδας και θα προσφέρουν 400 - 600 νέες θέσεις εργασίας».
Στην πραγματικότητα, βέβαια, πρόκειται για θέσεις εργασίας με αμοιβές που θα κινούνται στο όρια του κατώτατου μισθού, με το κινεζικό μονοπώλιο να έχει διαμηνύσει ότι θα ακολουθήσει τις «εργασιακές πρακτικές» που εφαρμόζονται στο εργασιακό κάτεργο της επίσης κινεζικής COSCO στον Πειραιά. Σύμφωνα με πληροφορίες, μάλιστα, η ΖΤΕ σχεδιάζει να συνεργαστεί με την COSCO για την μεταφορά των προϊόντων της.
  • Ο πρωθυπουργός συναντήθηκε χτες το απόγευμα και με τον εκτελεστικό πρόεδρο της Google, Ερικ Σμιντ.

Η καπιταλιστική βαρβαρότητα με νούμερα


Η καπιταλιστική βαρβαρότητα με νούμερα
Εκθεση για τον παγκόσμιο πλούτο που παράγουν οι πολλοί και καρπώνονται λίγοι καπιταλιστές
Οι ουρές των ανέργων αυξάνονται στην Ισπανία
Ερευνα της «Credit Suisse», που δημοσιεύτηκε προχτές καταγράφει τι σημαίνει καπιταλιστική βαρβαρότητα και όξυνση της ταξικής ανισότητας. Ετσι, τοπλουσιότερο 1% του πληθυσμού του πλανήτη κατέχει το 46% του παγκόσμιου πλούτου. Η έρευνα προσδιορίζει το συνολικό πλούτο στον πλανήτη στα 241 τρισεκατομμύρια δολάρια, και υπολόγισε το μέσο όρο που θα αντιστοιχούσε σε κάθε ενήλικα στα 51.600 δολάρια. Φυσικά, στον καπιταλισμό τη μερίδα του λέοντος παίρνουν οι κεφαλαιοκράτες που έχουν τα μέσα παραγωγής και την οικονομία στα χέρια τους. Είναι ενδεικτικό ότι το πλουσιότερο 10% κατέχει το 86% του παγκόσμιου πλούτου! Σύμφωνα με την ίδια έκθεση, οι άνθρωποι με πλούτο άνω των 50 εκατομμυρίων δολαρίων είναι πλέον 98.700, εκ των οποίων περισσότεροι από τους μισούς ζουν στις Ηνωμένες Πολιτείες και 25% στην Ευρώπη.
Κατά την έκθεση, με τη στατιστική μέθοδο του υπολογισμού του λεγόμενου «μέσου πλούτου» το χρόνο οι Ελβετοί έχουν 513.000 δολάρια, οι Αυστραλοί είναι οι δεύτεροι με 403.000 δολάρια. Φυσικά, και εδώ ισχύει ότι οι καπιταλιστές είναι οι κυρίψς κερδισμένοι. Με την ίδια μέθοδο, ο «μέσος πλούτος» των Ελλήνων αυξήθηκε το 2013 κατά 9,9%, σε σχέση με το 2012, ξεπερνώντας τα 76.000 ευρώ (76.191,53 ευρώ) και μέσος πλούτος τηςΚύπρου τα 88.500 ευρώ, μόνο που αυτά αφορούν την πλουτοκρατία και όχι τα λαϊκά στρώματα, που προσπαθούν να επιβιώσουν με περικοπές στους πενιχρούς μισθούς και ό,τι κατάκτηση υπήρχε ως τώρα.
Ολο και περισσότερο στη φτώχεια βυθίζεται η Ισπανία
Ο αριθμός των Ισπανών που ζουν σε συνθήκες ακραίας φτώχειας έχει διπλασιαστεί από το 2008, χρονιά που εκδηλώνεται πιο οξυμένα η καπιταλιστική κρίση, φτάνοντας τα 3 εκατομμύρια από τα 47 εκατομμύρια. Τα στοιχεία ανακοίνωσε η μη κυβερνητική οργάνωση Caritas.
Σύμφωνα με τη στατιστική υπηρεσία της Ισπανίας (INE), σχεδόν το 13% των νοικοκυριών στη χώρα δήλωσε το 2012 ότι δεν του αρκεί το εισόδημά του για να καλύψει τις ανάγκες του μέχρι το τέλος του μήνα ενώ η ανεργία καλπάζει με 27%.
Την ίδια ώρα οι καπιταλιστές κερδίζουν από την κρίση. Το πλουσιότερο 20% κατέχει 7,5 φορές περισσότερο πλούτο από το φτωχότερο 20%, ενώ ο αριθμός των εκατομμυριούχων στη χώρα αυξήθηκε σε 402 πέρυσι, καταγράφοντας αύξηση 13% σε σχέση με το 2011, σύμφωνα με την έκθεση της Credit Suisse.
Επίσης, με στοιχεία του Συμβουλίου της Ευρώπης, το 30% των παιδιών είναι θύματα της φτώχειας. Πολλαπλασιάζονται τα παρατημένα και υποσιτιζόμενα παιδιά, ενώ τεράστια προβλήματα αντιμετωπίζουν τα 3,7 εκατομμύρια παιδιά με αναπηρίες.

TOP READ