Γράφει ο 2310net //
Πεδίον του Άρεως. Μεσημέρι. Μια τυπική αυγουστιάτικη Τετάρτη. Δροσιά πουθενά. Ούτε κάτω από τα δέντρα. Πολλά χρώματα καλύπτουν το μαύρο. Πολλές άσχημες μυρωδιές καλύπτουν την έτσι κι αλλιώς βαριά ατμόσφαιρα της Αθήνας.
Οικογένειες ξεκληρισμένων προσφύγων από το Αφγανιστάν κάθονται καταγής, έξω από τις σκηνές που πρόχειρα έστησαν. Άνθρωποι κάθε ηλικίας περιφέρονται αμήχανα. Ζουν από θαύμα. Βρίσκονται εδώ από σύμπτωση. Έφτασαν χτες, προχτές, σήμερα. Χρειάστηκε να διασχίσουν τη μισή γη με τα πόδια, με βάρκες, με καράβια, με ό,τι βάζει ο νους και το ένστικτο της επιβίωσης.
Έφηβοι που δεν είδαν τίποτα άλλο από πόλεμο όσο ζουν. Ούτε μια μέρα ειρήνης. Μεγαλύτεροι που βούτηξαν τα παιδιά τους και έφυγαν όσο πιο γρήγορα μπορούσαν για να μη γίνουν αποκεφαλισμένο θέαμα. Βρέφη που γεννήθηκαν στο δρόμο, στη διάρκεια του ταξιδιού.
Έφτασαν στο άκρο της «πολιτισμένης» Ευρώπης. Αναζητούν τους συγγενείς τους που βρίσκονται σε κάποια άλλη χώρα. Μπλεγμένοι στα γρανάζια της γραφειοκρατίας που τους καταγράφει φωτογραφίζοντας τους με ένα ταμπελάκι στο χέρι και έναν αριθμό. Στην καλύτερη περίπτωση «πελάτες» κάποιας ΜΚΟ. Στη χειρότερη σφαγμένοι από φασιστικό μαχαίρι.
Το ταξίδι συνεχίζεται. Τώρα που ο καιρός είναι καλός. Πριν πιάσουν τα κρύα. Το φαγητό λιγοστό. Δυο φρυγανιές, το πολύ ένα κουλούρι. Το νερό ελάχιστο. Με μέτρο. Οι συνθήκες υγιεινής ανύπαρκτες. Τι να σου κάνουν δύο χημικές τουαλέτες, που τώρα έγιναν οκτώ, για εκατοντάδες ανθρώπους; Τα ρούχα που τους έφεραν αλληλέγγυοι πεταμένα στα παρτέρια. Πλένονται από μια βρύση. Λούζουν βιαστικά τα μαλλιά τους. Ψάχνουν να φιλοξενηθούν σε ένα σπίτι για λίγες μέρες από κάποιον συμπατριώτη τους.
Πιο πέρα δύο πιτσιρίκια επιβεβαιώνουν το δόγμα: πέτα μια μπάλα σε ένα παιδί και δες το πρόσωπό του. Το ένα φοράει φανέλα του Μέσσι.  Κάποια άλλα παιδάκια κλαίνε. Ηλίαση, τροφική δηλητηρίαση, ποιος ξέρει;
Κανείς τους δε μιλάει ελληνικά. Ούτε αγγλικά. Λίγο πιο εκεί τρεις νεαρές κοπέλες γελούν.
Έφτασαν εδώ για να τους χαστουκίσουν μπάτσοι. Να «τραυματιστούν» ψυχικά όσοι απλά τους βλέπουν. Να γίνουν σκουπίδια κάτω από το χαλί για να μην ξυνίσουν οι τουρίστες μας.
2310 4
Οι περισσότεροι είναι απλά περαστικοί από τη χώρα μας. Σε δύο τρεις μέρες προλαβαίνουν να τα δουν σχεδόν όλα. Το μίσος μας, την ανεπάρκεια των κρατικών μηχανισμών, την αδιαφορία, την απανθρωπιά. Μαζί και την αλληλεγγύη από ορισμένους, μια καλή κουβέντα, ένα φιλικό βλέμμα συμπόνοιας μαζί με λίγα τρόφιμα και καθαρά ρούχα.
Δεν καταλαβαίνουν τη λέξη «λαθρομετανάστης» που τόσο αγαπούν οι φασίστες κάθε είδους. Ούτε καν τη λέξη μετανάστης. Πρόσφυγες είναι. Δεν ήρθαν με τη θέλησή τους. Δεν ήρθαν για να βρουν μια καλύτερη δουλειά, ούτε για να ζήσουν καλύτερα. Για να επιβιώσουν ήρθαν. Δρόμος επιστροφής στις χώρες τους δεν υπάρχει. Εκεί θα ήταν ήδη νεκροί από τον στρατό που  εξέθρεψε η Δύση και φούντωσε η λεγόμενη αραβική άνοιξη.
Στην στατιστική της ιστορίας θα προστεθούν στα εκατομμύρια των εκτοπισμένων προσφύγων που κάθε πόλεμος δημιουργεί. Διάολε, τι αξία έχουν μερικά εκατομμύρια ψυχές μπροστά σε λίγα ακόμα δισεκατομμύρια δολλάρια;