13 Νοε 2018

Είμαι περήφανος που κράτησα ψηλά τη σημαία του ΚΚΕ

Δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα από το κείμενο του Γιώργη Τρικαλινού για το Λαζαρέτο της Κέρκυρας, το νησί με τους 190 εκτελεσμένους, όπου οι αστικές κυβερνήσεις έδειξαν έμπρακτα το ταξικό τους μίσους ενάντια στους κομμουνιστές και τους αγωνιστές. Το κείμενο είχε δημοσιευτεί στις 24 Οκτώβρη 1976 στο Ριζοσπάστης, όταν δεν είχε αναγνωριστεί ακόμα η Εθνική Αντίσταση, και μπορεί να το βρει κανείς στον πρώτο τόμο του βιβλίου-προσωπικής κατάθεσης του Γ. Τρικαλινού με τίτλο “Πιστοί στις Ιδέες του Επιστημονικού Σοσιαλισμού” από τις εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή.
Λαζαρέτο – Το νησί των 190 εκτελεσμένων
Στα τέλη του Σεπτέμβρη τούτου του χρόνου βρέθηκα για λίγες μέρες στην Κέρκυρα.
Έτυχε τότε ο λαός της Κέρκυρας να είναι στο πόδι, αναστατωμένος από την είδηση ότι ο Βίδος παραχωρούνταν στους ξένους, για να φτιάξουν ξενοδοχεία και άλλες εγκαταστάσεις και να μετατρέψουν αυτό το όμορφο νησί του Ιονίου σε τουριστικό κέντρο για τους ξένους πρίγκηπες και σεΐχηδες της Μέσης Ανατολής. (…)
Βρέθηκα ακόμα στην Κέρκυρα τις μέρες που σε όλη τη χώρα γιόρταζαν τα 35 χρόνια της ίδρυσης του ΕΑΜ, του οργανωτή και καθοδηγητή της Εθνικής μας Αντίστασης στα μαύρα χρόνια της ιταλικής κατοχής. Της Εθνικής Αντίστασης που τόσο συκοφαντήθηκε και διώχθηκε σε όλα αυτά τα μαύρα χρόνια από την απελευθέρωση της πατρίδας μας. Κι ακόμα δεν αναγνωρίστηκε.
Είναι χαρακτηριστικό πως στην Κέρκυρα, απέναντι από την πόλη και δίπλα από το Βίδο, υπάρχει κι ένα άλλο μικρό κι όμορφο νησί κατάφυτο από κυπαρίσσια και πεύκα, είναι το Λαζαρέτο.
Φυλακή για 200 Ακροναυπλιώτες
Για έναν που δεν ξέρει την ιστορία αυτού του τόπου, τους αγώνες του λαού μας, αυτό είναι ένα όμορφο νησάκι, σαν τα εκατοντάδες όμορφα νησιά που υπάρχουν σε όλες τις ακτές και τα περιγιάλια της πατρίδας μας.
Για τους επιχειρηματίες του τουρισμού είναι ένα όμορφο νησάκι που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τουριστικό κέντρο, για να προσελκύσει πολλούς ξένους τουρίστες και πολλά δολάρια, όπως ψιθυρίζεται τώρα τελευταία στα αυτιά των Κερκυραίων ότι πρόκειται να γίνει και το Λαζαρέτο, όπως και με το Βίδο.
Όμως για τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης αυτό το νησί έχει ξεχωριστή σημασία στον αγώνα του λαού ενάντια στους Γερμανοϊταλούς κατακτητές στη διάρκεια της κατοχής. Έχει ξεχωριστή σημασία ακόμα στον αγώνα του λαού μας ενάντια στους Αγγλοαμερικάνους ιμπεριαλιστές, που στήριξαν το κράτος της Δεξιάς, μετά την απελευθέρωση.
Το Λαζαρέτο παλιότερα ήταν φυλακές – λοιμοκαθαρτήριο – που είχε χτιστεί το 1916.
Τον πρώτο καιρό της κατοχής, οι Ιταλοί κατακτητές το μετέτρεψαν σε φυλακές και μετέφεραν εκεί 200 περίπου κομμουνιστές της Ακροναυπλίας, ένα μέρος από τους κομμουνιστές που παρέδοσε η βασιλομεταξική δικτατορία στους κατακτητές. Ανάμεσά τους ήταν και ο σημερινός πρόεδρος του κόμματός μας, του ΚΚΕ, ο σ. Απόστολος Γκρόζος.
Απόδραση στην Ελεύθερη Αλβανία
Τους μετέφεραν εκεί από την Ακροναυπλία και τους έκλεισαν στις μεσαιωνικές φυλακές του. Και δεν ξέρουμε ποια θα ήταν η τύχη τους αν δεν προλάβαινε το ΕΛΑΝ, το Σεπτέμβρη του 1943, τον καιρό που κατέρρεε ο Μουσολίνι, να τους αρπάξει από τα νύχια των Ιταλών φασιστών και να τους μεταφέρει στις απέναντι ελεύθερες ακτές της Αλβανίας.
Από κει, περπατώντας πολλά μερόνυχτα, νηστικοί και ξυπόλητοι, έφτασαν στα ελεύθερα βουνά της Ελλάδας και μπήκαν στην υπηρεσία της Εθνικής Αντίστασης.
Πολλοί απ’ αυτούς αναδείχτηκαν σε άξια στελέχη της, σαν τον αξέχαστο σύντροφό μας Νίκο Μπελογιάννη.
Πολλοί άλλοι έπεσαν πολεμώντας τους κατακτητές στα βουνά και τις πόλεις της Ελλάδας ή εκτελέστηκαν από τα έκτακτα στρατοδικεία στην περίοδο 1946-50, όπως ο Αρίστος Βασιλειάδης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και πολλοί άλλοι.
190 εκτελεσμένοι
Το Λαζαρέτο, από το 1947 έως το 1950, χρησιμοποιήθηκε σαν τόπος εκτέλεση των αγωνιστών της Εθν. Αντίστασης, από τις μεταπελευθερωτικές κυβερνήσεις της υποτέλειας και μισαλλοδοξίας, που εγκαθίδρυσαν και στήριξαν οι Αγγλοαμερικάνοι ιμπεριαλιστές. Τους έπαιρναν αποβραδύς από τα κελιά τους στις φυλακές της Κέρκυρας, τους έβαζαν σε κάτι ειδικά κελιά και το πρωί τα χαράματα τους έπαιρναν με τα καμιόνια και με ένα καΐκι τους μετέφεραν στο Λαζαρέτο, όπου τους εκτελούσαν και επί τόπου τους έθαβαν. Όλο το νησί σήμερα είναι νεκροταφείο, γιατί σ’ όλα αυτά τα χρόνια εκτελέστηκαν 190 περίπου αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης.
Είμαι περήφανος που κράτησα ψηλά τη σημαία του ΚΚΕ
Εδώ εκτελέστηκαν:
-Ο Μήτσος Γιωργαντάς, στέλεχος του ΚΚΕ και της Ε.Α. από την Περιφέρεια της Θήβας-Λειβαδιάς. Όταν τον πήραν για εκτέλεση, αποχαιρετώντας τους συντρόφους συγκρατούμενούς του είπε:
“Είμαι περήφανος που σαν μέλος του κόμματος, κράτησα ψηλά τη σημαία του. Βαδίζω προς το εκτελεστικό απόσπασμα και βροντοφωνάζω: Ζήτω το ηρωικό ΚΚΕ! Ζήτω η Εθνική Αντίσταση! Εύχομαι να είμαι ο τελευταίος που βαδίζω προς το μαρτυρικό δρόμο του Λαζαρέτου. Γεια σας αδέρφια”.
-Εκτελέστηκαν τα τρία παλικάρια της Κρήτης, αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης: Ψηλάκης-Σφακιανάκης και Σιφοδασκαλάκης. Πηγαίνοντας και οι τρεις τους μαζί στις 5 το πρωί για εκτέλεση τραγουδούσαν το ριζίτικο τραγούδι:
Μάνα μου κι αν έρθουν οι φίλοι μου
κι αν έρθουν οι δικοί μου
στρώσε τους τάβλα να γευτούν
κλίνη να κοιμηθούνε.
Στρώσε και παραπέζουλα
να θέτουν τ’ άρματά τους.
Να μην τους πεις απόθανα
να μη βαριοκαρδίσουν
-Ο Θεόφιλος Τράγιος, που έφευγε για εκτέλεση το Γενάρη του 1948, φώναξε στους συντρόφους του:
Αδέρφια, σας στέλνω το στερνό μου έχε γεια.
Πάω για εκτέλεση. Δε θα σας ντροπιάσω.
Αγαντάρετε και η νίκη είναι δική μας.
Ζήτω η Εθνική Αντίσταση. Ζήτω η Ελλάδα μας.
Ζήτω το ΚΚΕ.
-Εκτελέστηκε ο Γιώργης Τσαγανός από τη Ν. Ιωνία της Αθήνας. Αποχαιρετώντας τους συντρόφους του με φωνές, τους παρακαλούσε να εισηγηθούν στο κόμμα να του δώσει, έστω και μετά θάνατο, τον τιμημένο τίτλο του μέλους του Κόμματος, γιατί μέχρι τότε δεν είχε την τιμή να γίνει. Και τους διαβεβαίωνε πως πέφτοντας από το εκτελεστικό απόσπασμα, θα πέσει αριστερά.
Ο λαός δεν τους ξεχνά
Στο μαρτυρολόγιο των νεκρών μας αγωνιστών-θυμάτων της πολιτικής τους μισαλλοδοξίας που έχουν εφαρμόσει οι μεταπελευθερωτικές κυβερνήσεις, σπέρνοντας με κόκκαλα αγωνιστών ολόκληρη την πατρίδα μας, ξεχωριστή θέση κατέχουν οι εκτελεσμένοι αγωνιστές. Η μνήμη τους τιμάται με κάθε ευκαιρία. Οι παλιότεροι και οι σύγχρονοί τους μιλάν για την αντοχή και την πίστη τους στη μεγάλη υπόθεση του λαού. Οι νεώτερες γενιές των αγωνιστών παίρνουν τη θέση των παλιότερων, στρέφουν σε αυτούς τη σκέψη τους με συγκίνηση και θαυμασμό.
Θεώρησα χρέος τιμής απέναντι σε όλους αυτούς που έδοσαν ότι καλύτερο -τη ζωή τους- για τα ιδανικά του κόμματος και του λαού μας, τις μέρες αυτές που βρισκόμουν στην Κέρκυρα, μέρα γιορτασμού της μεγάλης επετείου της επετείου της ίδρυσης του ΕΑΜ και της Εθνικής μας Αντίστασης, να πάω να επισκεφτώ αυτό το νησί. Να ιδώ τους τάφους των συντρόφων μας, που άφησαν εδώ την τελευταία τους πνοή. Να γονατίσω σ’ αυτούς, να τους δόσω συντροφικό χαιρετισμό. Να τους μηνύσω πως πρέπει να κοιμούνται ήσυχα. Πως ο βασανισμένος, αλλά αδούλωτος λαός μας δεν τους ξεχνά, τους θυμάται και συνεχίζει τον αγώνα που αυτοί δεν μπόρεσαν να τελειώσουν. Τέλος, να τους διαβεβαιώσω ότι, όπως αυτοί χτες στάθηκαν πρωτομάχοι και έδωσαν τη ζωή τους, έτσι και εμείς οι κομμουνιστές σήμερα στεκόμαστε μπροστάρηδες στον αγώνα για μια Ελλάδα ανεξάρτητη, χωρίς ξένους και βάσεις, δημοκρατική, σοσιαλιστική.
Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του αφιερώματος της Κατιούσα στα 100 χρόνια του ΚΚΕ και τα 50 χρόνια της ΚΝΕ

ΑΚΟΜΑ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ. ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΣΕΜΙΤΣ

  

Δεν μπορούμε παρά να χαιρετίσουμε το γεγονός ότι τώρα, μετά από τη συζήτηση που έγινε στη γιουγκοσλαβική επιτροπή, ο Σέμιτς τάσσεται στο άρθρο του ολοκληρωτικά με τη θέση της αντιπροσωπίας του ΚΚΡ(μπ) στην Κομμουνιστική Διεθνή. Δε θα ήταν όμως σωστό να θεωρηθεί από αυτό ότι ανάμεσα στην αντιπροσωπία του ΚΚΡ(μπ) από τη μια μεριά και το Σέμιτς από την άλλη δεν υπήρχαν διαφωνίες πριν τη συζήτηση ή στο διάστημα της συζήτησης στη γιουγκοσλαβική επιτροπή.
Ο Σέμιτς κλείνει, φαίνεται, να νομίζει αυτό ακριβώς για τις διαφωνίες στο εθνικό ζήτημα, όταν προσπαθεί να τις αναγάγει σε παρεξηγήσεις. Δυστυχώς όμως κάνει μεγάλο λάθος. Στο άρθρο του ισχυρίζεται ότι η πολεμική που γίνεται ενάντιά του στηρίζεται σε μια «σειρά παρεξηγήσεις», που προκλήθηκαν από ένα λόγο του στη γιουγκοσλαβική επιτροπή «που δεν έχει μεταφραστεί ολόκληρος». Με άλλα λόγια βγαίνει ότι εδώ φταίει ο μεταφραστής, που άγνωστο για ποιο λόγο δε μετέφρασε όλο το λόγο του Σέμιτς. Για να αποκατασταθεί η αλήθεια, είμαι υποχρεωμένος να δηλώσω ότι ο ισχυρισμός αυτός του Σέμιτς δεν ανταποκρίνεται καθόλου στην πραγματικότητα. Θα ήταν βέβαια καλύτερα αν ο Σέμιτς υποστήριζε αυτήν τη δήλωσή του με περικοπές από το λόγο του στη γιουγκοσλαβική επιτροπή, που βρίσκεται στα αρχεία της Κομμουνιστικής Διεθνούς. Άγνωστο όμως για ποιο λόγο δεν το έκανε αυτό. Γι’ αυτό είμαι υποχρεωμένος να κάνω εγώ στη θέση του Σέμιτς αυτήν την όχι και τόσο ευχάριστη αλλά απόλυτα απαραίτητη διαδικασία.
Αυτό είναι τόσο περισσότερο ανάγκη να γίνει, γιατί ακόμα και τώρα που ο Σέμιτς τάσσεται ολοκληρωτικά αλληλέγγυος με τη θέση της αντιπροσωπίας του ΚΚΡ(μπ), έχουν μείνει ωστόσο αρκετές ασάφειες στη θέση του.
Στο λόγο μου1 στη γιουγκοσλαβική επιτροπή μίλησα για διαφωνίες πάνω σε τρία ζητήματα: 1) στο ζήτημα των τρόπων λύσης του εθνικού ζητήματος, 2) στο ζήτημα του εσωτερικού κοινωνικού περιεχομένου του εθνικού κινήματος στη σημερινή ιστορική εποχή και 3) στο ζήτημα του ρόλου του διεθνούς παράγοντα στο εθνικό ζήτημα.
Σχετικά με το πρώτο ζήτημα υποστήριξα ότι ο Σέμιτς «δεν ξεκαθάρισε πέρα για πέρα μέσα του τη βασική ουσία της τοποθέτησης του εθνικού ζητήματος από τους μπολσεβίκους», ότι αποσπά το εθνικό ζήτημα από το γενικό ζήτημα της επανάστασης και ότι έτσι μπαίνει στο δρόμο που ανάγει το εθνικό ζήτημα σε ζήτημα συνταγματικό.
Είναι άραγε σωστά όλ’ αυτά;
Διαβάστε τα παρακάτω σημεία από το λόγο του Σέμιτς στη γιουγκοσλαβική επιτροπή (30 Μάρτη 1925) και κρίνετε μόνοι σας:
«Μπορούμε άραγε ν’ αναγάγουμε το εθνικό ζήτημα σε ζήτημα συνταγματικό; Πριν απ’ όλα, ας κάνουμε εδώ μια θεωρητική υπόθεση. Ας πούμε ότι σ’ ένα κράτος Χ ζούνε τρία έθνη –Α, Β και Γ. Τα τρία αυτά έθνη εκφράζουν την επιθυμία να ζήσουν σ’ ένα κράτος. Για ποιο πράγμα πρόκειται, λοιπόν, σε μια τέτοια περίπτωση; Φυσικά πρόκειται για το διακανονισμό των εσωτερικών σχέσεων μέσα σε αυτό το κράτος. Δηλαδή είναι ζήτημα συνταγματικής τάξης. Στη θεωρητική αυτή περίπτωση το εθνικό ζήτημα ανάγεται σε ζήτημα συνταγματικό... Αν εμείς σε μια τέτοια θεωρητική περίπτωση αναγάγουμε το εθνικό ζήτημα σε ζήτημα συνταγματικό, θα πρέπει να πούμε –και εγώ το υπογράμμιζα αυτό πάντα– ότι η αυτοδιάθεση των λαών μέχρι τον αποχωρισμό αποτελεί όρο για τη λύση του συνταγματικού ζητήματος. Και μόνο σε τέτοια βάση θέτω εγώ συνταγματικό ζήτημα».
Νομίζω ότι τα σημεία αυτά από το λόγο του Σέμιτς δε χρειάζονται να σχολιαστούν παραπέρα. Είναι ξεκάθαρο ότι όποιος εξετάζει το εθνικό ζήτημα ως συστατικό μέρος του γενικού ζητήματος της προλεταριακής επανάστασης, δεν μπορεί να το αναγάγει σε ζήτημα συνταγματικό. Και αντίστροφα: Μόνο όποιος αποσπά το εθνικό ζήτημα από το γενικό ζήτημα της προλεταριακής επανάστασης, μόνο αυτός μπορεί να το αναγάγει σε συνταγματικό ζήτημα.
Στο λόγο του Σέμιτς τονίζεται ότι το δικαίωμα της εθνικής αυτοδιάθεσης δεν μπορεί να κατακτηθεί χωρίς επαναστατική πάλη. Ο Σέμιτς λέει: «Εννοείται ότι τέτοια δικαιώματα μπορούν να κατακτηθούν μόνο με επαναστατική πάλη. Δεν μπορούν να κατακτηθούν με τον κοινοβουλευτικό δρόμο, αλλά μπορούν να προέλθουν μόνο από μαζικές επαναστατικές ενέργειες.» Τι θα πει όμως «επαναστατική πάλη» και «επαναστατικές ενέργειες»; Μπορούμε άραγε να ταυτίζουμε την «επαναστατική πάλη» και τις «επαναστατικές ενέργειες» με την ανατροπή της κυρίαρχης τάξης, με την κατάληψη της εξουσίας, με τη νίκη της επανάστασης, σαν όρο για τη λύση του εθνικού ζητήματος; Φυσικά δεν μπορούμε. Άλλο πράγμα είναι να μιλάς για τη νίκη της επανάστασης σα βασικό όρο για τη λύση του εθνικού ζητήματος και εντελώς άλλο πράγμα είναι να βάζεις σαν όρο για τη λύση του εθνικού ζητήματος τις «επαναστατικές ενέργειες» και την «επαναστατική πάλη». Είναι απαραίτητο να σημειώσουμε ότι ο δρόμος των μεταρρυθμίσεων, ο συνταγματικός δρόμος, δεν αποκλείει καθόλου τις «επαναστατικές ενέργειες» αυτές καθ’ αυτές, αλλά τους πολιτικούς σκοπούς και τα καθήκοντα που εν ονόματί τους το Κόμμα επιχειρεί και χρησιμοποιεί αυτές τις ενέργειες. Όπως είναι γνωστό, ύστερα από τη διάλυση της πρώτης Δούμας το 1906 οι Ρώσοι μενσεβίκοι πρότειναν να οργανωθεί «γενική απεργία», και μάλιστα «ένοπλη εξέγερση». Αυτό όμως δεν τους εμπόδισε καθόλου να παραμένουν μενσεβίκοι. Για ποιο σκοπό άλλωστε τα πρότειναν τότε όλ’ αυτά; Βέβαια, όχι για τη συντριβή του τσαρισμού και την οργάνωση της πλήρους νίκης της επανάστασης, αλλά για να «ασκηθεί πίεση» στην τσαρική κυβέρνηση με σκοπό να πλατύνει το «σύνταγμα», με σκοπό να συγκληθεί μια «βελτιωμένη» Δούμα. Οι «επαναστατικές ενέργειες» για τη μεταρρύθμιση της παλιάς τάξης πραγμάτων με ταυτόχρονη διατήρηση της εξουσίας στα χέρια της κυρίαρχης τάξης είναι ένα πράγμα –είναι ο συνταγματικός δρόμος. Και οι «επαναστατικές ενέργειες» για το σπάσιμο της παλιάς τάξης πραγμάτων, για την ανατροπή της κυρίαρχης τάξης, είναι άλλο πράγμα –είναι ο επαναστατικός δρόμος, είναι ο δρόμος της ολοκληρωτικής νίκης της επανάστασης. Εδώ υπάρχει ριζική διαφορά.
Να γιατί νομίζω πως όταν ο Σέμιτς αναφέρεται στην «επαναστατική πάλη», ενώ ταυτόχρονα ανάγει το εθνικό ζήτημα σε συνταγματικό ζήτημα, δεν αναιρεί αλλά απλώς επιβεβαιώνει τη δήλωσή μου ότι ο Σέμιτς «δεν ξεκαθάρισε πέρα για πέρα μέσα του τη βασική ουσία της τοποθέτησης του εθνικού ζητήματος από τους μπολσεβίκους», επειδή δεν κατάλαβε ότι το εθνικό ζήτημα δεν πρέπει να το εξετάζουμε απομονωμένο, αλλά σε αδιάρρηκτη σύνδεση με το ζήτημα της νίκης της επανάστασης, σα μέρος του γενικού ζητήματος της επανάστασης.
Επιμένοντας σε αυτό, δε σκοπεύω καθόλου να πω ότι διατύπωσα κάτι το καινούργιο για το λάθος του Σέμιτς πάνω σε αυτό το ζήτημα. Κάθε άλλο. Για το λάθος αυτό του Σέμιτς έχει κιόλας μιλήσει ο σ. Μανουίλσκι στο 5ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς2 δηλώνοντας ότι:
«Στην μπροσούρα του Το εθνικό ζήτημα στο φως του μαρξισμού και σε μια σειρά άρθρα που δημοσιεύτηκαν στο όργανο του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γιουγκοσλαβίας «Ράντνικ» ο Σέμιτς ρίχνει ως πρακτικό σύνθημα για το Κομμουνιστικό Κόμμα την πάλη για την αναθεώρηση του συντάγματος, δηλαδή στην ουσία περιορίζει όλο το ζήτημα της αυτοδιάθεσης των εθνών αποκλειστικά στο συνταγματικό πεδίο» (βλ. τα στενογραφημένα Πρακτικά του 5ου Συνεδρίου, σελ. 596-597).
Για το ίδιο λάθος μίλησε και ο Ζινόβιεφ στη γιουγκοσλαβική επιτροπή δηλώνοντας ότι:
«Από την προοπτική του Σέμιτς, όπως βλέπετε, λείπει μια μικρή λεπτομέρεια –η επανάσταση», λείπει η ιδέα ότι το εθνικό ζήτημα είναι πρόβλημα «επαναστατικό και όχι συνταγματικό» (βλ. Πράβντα, αρ. φύλ. 83).
Δεν μπορεί να είναι τυχαίες και χωρίς βάση όλες αυτές οι παρατηρήσεις των εκπροσώπων του ΚΚΡ(μπ) στην Κομμουνιστική Διεθνή για το λάθος του Σέμιτς. Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά.
Έτσι έχει το ζήτημα με το πρώτο, το βασικό λάθος του Σέμιτς.
Τα υπόλοιπα λάθη του απορρέουν άμεσα από αυτό το βασικό λάθος.
Σχετικά με το δεύτερο ζήτημα, υποστήριξα στην ομιλία μου (βλ. Μπολσεβίκ, τεύχ. 7) ότι ο Σέμιτς «δε θέλει να εξετάσει το εθνικό ζήτημα ως ζήτημα ουσιαστικά των αγροτών»3.
Είναι σωστό αυτό;   
Διαβάστε το παρακάτω σημείο από το λόγο του Σέμιτς στη γιουγκοσλαβική επιτροπή και κρίνετε μόνοι σας:
«Πού βρίσκεται», ρωτάει ο Σέμιτς, «το κοινωνικό νόημα το εθνικού κινήματος στη Γιουγκοσλαβία;» Και απαντά αμέσως: «Το κοινωνικό αυτό περιεχόμενο συνίσταται στο συναγωνισμό ανάμεσα στο σερβικό κεφάλαιο από τη μια μεριά και στο κροατικό και το σλοβενικό από την άλλη» (βλ. το λόγο του Σέμιτς στη γιουγκοσλαβική επιτροπή).
Φυσικά δεν μπορεί να υπάρχει αμφιβολία ότι ο συναγωνισμός της σλοβενικής και της κροατικής αστικής τάξης με τη σερβική αστική τάξη δεν μπορεί να μην παίζει εδώ κάποιο ρόλο. Δεν υπάρχει όμως εξίσου αμφιβολία ότι ένας άνθρωπος που αντιλαμβάνεται το κοινωνικό νόημα του εθνικού κινήματος ως συναγωνισμό ανάμεσα στις αστικές τάξεις των διάφορων εθνοτήτων, δεν μπορεί να εξετάζει το εθνικό ζήτημα ως ζήτημα ουσιαστικά των αγροτών. Πού βρίσκεται η ουσία του εθνικού ζητήματος σήμερα που το εθνικό ζήτημα μετατράπηκε από ζήτημα τοπικό και εσωκρατικό σε ζήτημα παγκόσμιο, σε ζήτημα πάλης των αποικιών και των εξαρτημένων εθνοτήτων ενάντια στον ιμπεριαλισμό; Η ουσία του εθνικού ζητήματος βρίσκεται σήμερα στην πάλη των λαϊκών μαζών των αποικιών και των εξαρτημένων εθνοτήτων ενάντια στη χρηματιστική εκμετάλλευση, ενάντια στην πολιτική υποδούλωση και την εξαφάνιση του πολιτιστικού προσώπου αυτών των αποικιών και αυτών των εθνοτήτων από την ιμπεριαλιστική αστική τάξη της κυρίαρχης εθνότητας. Τι σημασία μπορεί να έχει σε μια τέτοια τοποθέτηση του εθνικού ζητήματος ο συναγωνισμός ανάμεσα στις αστικές τάξεις των διάφορων εθνοτήτων; Οπωσδήποτε δεν μπορεί να έχει αποφασιστική σημασία και σε ορισμένες περιπτώσεις ούτε καν σοβαρή. Είναι ολοφάνερο ότι εδώ δεν πρόκειται κυρίως για το γεγονός ότι στο συναγωνισμό η αστική τάξη μιας εθνότητας νικάει ή μπορεί να νικήσει την αστική τάξη μιας άλλης εθνότητας, αλλά για το γεγονός ότι η ιμπεριαλιστική ομάδα της κυρίαρχης εθνότητας εκμεταλλεύεται και καταπιέζει τις βασικές μάζες και πριν απ’ όλα τις αγροτικές μάζες των αποικιών και των εξαρτημένων εθνοτήτων, και ότι με την καταπίεση και την εκμετάλλευσή τους τις τραβά έτσι στην πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τις κάνει συμμάχους της προλεταριακής επανάστασης. Δεν μπορούμε να εξετάζουμε το εθνικό ζήτημα ως ζήτημα ουσιαστικά των αγροτών, όταν το κοινωνικό νόημα του εθνικού κινήματος το ανάγουμε σε συναγωνισμό ανάμεσα στις αστικές τάξεις των διάφορων εθνοτήτων. Και αντίστροφα: Δεν μπορούμε να διαβλέπουμε το κοινωνικό νόημα του εθνικού ζητήματος στο συναγωνισμό ανάμεσα στις αστικές τάξεις των διάφορων εθνοτήτων, όταν εξετάζουμε το εθνικό ζήτημα ως ζήτημα ουσιαστικά των αγροτών. Είναι τελείως αδύνατο να βάλουμε το σημείο της ισότητας ανάμεσα σε αυτές τις δυο διατυπώσεις.
Ο Σέμιτς αναφέρεται σ’ ένα σημείο της μπροσούρας του Στάλιν Ο μαρξισμός και το εθνικό ζήτημα, που γράφτηκε στα τέλη του 1912. Το σημείο αυτό λέει ότι «ο εθνικός αγώνας μέσα στις συνθήκες του καπιταλισμού που ανεβαίνει είναι αγώνας των αστικών τάξεων ανάμεσά τους». Με αυτό, όπως φαίνεται, προσπαθεί να αφήσει να υπονοηθεί ότι είναι σωστή η διατύπωσή του για τον ορισμό του κοινωνικού νοήματος του εθνικού κινήματος στις σημερινές ιστορικές συνθήκες. Η μπροσούρα όμως του Στάλιν γράφτηκε πριν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, όταν το εθνικό ζήτημα δεν αποτελούσε ακόμα στην αντίληψη των μαρξιστών ζήτημα παγκόσμιας σημασίας, όταν το βασικό αίτημα των μαρξιστών για το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης δεν το έβλεπαν ως μέρος της προλεταριακής επανάστασης, αλλά ως μέρος της αστικοδημοκρατικής επανάστασης.
Θα ήταν γελοίο να μη δούμε ότι από τότε η διεθνής κατάσταση άλλαξε ριζικά, ότι ο πόλεμος από τη μια μεριά και η Οκτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία από την άλλη μετέτρεψαν το εθνικό ζήτημα από μέρος της αστικοδημοκρατικής επανάστασης σε μέρος της προλεταριακής σοσιαλιστικής επανάστασης. Ο Λένιν ακόμα από τον Οκτώβρη του 1916 στο άρθρο του πάνω στα «Συμπεράσματα της συζήτησης για την αυτοδιάθεση»4 έλεγε ότι το βασικό σημείο του εθνικού ζητήματος, το σημείο του δικαιώματος για αυτοδιάθεση, έπαψε να αποτελεί μέρος του γενικού δημοκρατικού κινήματος, ότι μετατράπηκε κιόλας σε συστατικό μέρος της γενικής-προλεταριακής, σοσιαλιστικής επανάστασης. Και δε μιλώ πια για τα κατοπινότερα έργα πάνω στο εθνικό ζήτημα και του Λένιν και των άλλων εκπροσώπων του ρωσικού κομμουνισμού. Τι σημασία μπορεί να έχει ύστερα απ’ όλ’ αυτά η παραπομπή που κάνει ο Σέμιτς στο γνωστό σημείο της μπροσούρας του Στάλιν, που γράφτηκε στην περίοδο της αστικοδημοκρατικής επανάστασης στη Ρωσία, σήμερα που λόγω της νέας ιστορικής κατάστασης μπήκαμε σε μια νέα εποχή, στην εποχή της προλεταριακής επανάστασης; Μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα, ότι ο Σέμιτς αναφέρει περικοπές εκτός τόπου και χρόνου, άσχετα από τη ζωντανή ιστορική κατάσταση, παραβιάζοντας έτσι τις πιο στοιχειώδεις απαιτήσεις της διαλεκτικής και μη παίρνοντας υπόψη του το γεγονός ότι κάτι που είναι σωστό σε μια ιστορική κατάσταση μπορεί ν’ αποδειχτεί λαθεμένο σε άλλη ιστορική κατάσταση. Έχω πει κιόλας στην ομιλία μου στη γιουγκοσλαβική επιτροπή ότι στην τοποθέτηση του εθνικού ζητήματος από τους Ρώσους μπολσεβίκους πρέπει να ξεχωρίζουμε δυο στάδια: Το προοκτωβριανό στάδιο, τότε που επρόκειτο για αστικοδημοκρατική επανάσταση και το εθνικό ζήτημα εξεταζόταν ως μέρος του γενικού δημοκρατικού κινήματος, και το οκτωβριανό στάδιο, τότε που επρόκειτο πια για προλεταριακή επανάσταση και το εθνικό ζήτημα μετατράπηκε σε συστατικό μέρος της προλεταριακής επανάστασης. Είναι ζήτημα αν χρειάζεται ν’ αποδείξουμε ότι η διάκριση αυτή έχει αποφασιστική σημασία. Φοβάμαι ότι στην τοποθέτηση του εθνικού ζητήματος ο Σέμιτς δεν ξεκαθάρισε ακόμα μέσα του το νόημα και τη σημασία αυτής της διάκρισης ανάμεσα στα δύο στάδια.
Να γιατί νομίζω ότι στην προσπάθεια του Σέμιτς να δει το εθνικό κίνημα ουσιαστικά όχι ως ζήτημα των αγροτών αλλά ως ζήτημα συναγωνισμού της αστικής τάξης των διάφορων εθνοτήτων «κρύβεται η υποτίμηση της εσωτερικής δύναμης του εθνικού κινήματος και η μη κατανόηση του βαθιά λαϊκού, βαθιά επαναστατικού χαρακτήρα του εθνικού κινήματος» (βλ. Μπολσεβίκ, τεύχ. 7)5.
Έτσι έχει το ζήτημα με το δεύτερο λάθος του Σέμιτς.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το ίδιο πράγμα λέει γι’ αυτό το λάθος του Σέμιτς ο Ζινόβιεφ στο λόγο του στη γιουγκοσλαβική επιτροπή με τα λόγια:
«Δεν είναι σωστός ο ισχυρισμός του Σέμιτς ότι στη Γιουγκοσλαβία το αγροτικό κίνημα έχει τάχα επικεφαλής του την αστική τάξη και γι’ αυτό δεν είναι επαναστατικό» (βλ. Πράβντα, αρ. Φύλλου 83).
Είναι τυχαία αυτή η σύμπτωση; Φυσικά όχι.
Ακόμα μια φορά: Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά.
Τέλος, σχετικά με το τρίτο ζήτημα υποστήριξα ότι ο Σέμιτς κάνει «την απόπειρα να πραγματευτεί το εθνικό ζήτημα στη Γιουγκοσλαβία έξω από τη σύνδεσή του με τη διεθνή κατάσταση και τις πιθανές προοπτικές στην Ευρώπη»6.
Είναι σωστό αυτό;
Ναι, είναι σωστό, επειδή ο Σέμιτς στο λόγο του δεν έκανε και τον παραμικρότερο υπαινιγμό για το γεγονός ότι η διεθνής κατάσταση στις σημερινές συνθήκες, ιδιαίτερα σε σχέση με τη Γιουγκοσλαβία, αποτελεί σπουδαιότατο παράγοντα για τη λύση του εθνικού ζητήματος. Το γεγονός ότι το ίδιο το γιουγκοσλαβικό κράτος σχηματίστηκε σαν αποτέλεσμα της σύγκρουσης των δύο βασικών ιμπεριαλιστικών συνασπισμών, ότι η Γιουγκοσλαβία δεν μπορεί να ξεφύγει από το μεγάλο παιχνίδι των δυνάμεων, που παίζεται σήμερα στα γύρω ιμπεριαλιστικά κράτη –όλ’ αυτά έμειναν έξω από το οπτικό πεδίο του Σέμιτς. Η διαβεβαίωση του Σέμιτς ότι καταλαβαίνει πέρα για πέρα ορισμένες αλλαγές στη διεθνή κατάσταση, που χάρη σε αυτές το ζήτημα της αυτοδιάθεσης μπορεί να γίνει ζήτημα επίκαιρο και πρακτικό –η διαβεβαίωση αυτή πρέπει τώρα, στη σημερινή διεθνή κατάσταση, να θεωρηθεί πια ανεπαρκής. Η υπόθεση τώρα δεν είναι καθόλου να παραδεχτούμε ότι το ζήτημα του δικαιώματος των εθνών για αυτοδιάθεση μπορεί να γίνει επίκαιρο ύστερα από ορισμένες αλλαγές στη διεθνή κατάσταση σ’ ένα πιθανό και μακρινό μέλλον –την προοπτική αυτή θα μπορούσαν να την παραδεχτούν σήμερα, σε περίπτωση ανάγκης, ακόμα και οι αστοί δημοκράτες. Το ζήτημα τώρα δεν είναι αυτό, αλλά είναι να μην κάνουμε τα σημερινά σύνορα του γιουγκοσλαβικού κράτους, που διαμορφώθηκαν σαν αποτέλεσμα πολέμων και βίας, αφετηρία και νόμιμη βάση για τη λύση του εθνικού ζητήματος. Ένα από τα δυο: Ή το ζήτημα της εθνικής αυτοδιάθεσης, δηλαδή της ριζικής αλλαγής των συνόρων της Γιουγκοσλαβίας, αποτελεί παράρτημα του εθνικού προγράμματος, παράρτημα που διαγράφεται αμυδρά σ’ ένα μακρινό μέλλον, ή αποτελεί τη βάση του εθνικού προγράμματος. Πάντως είναι φανερό ότι το σημείο για το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα και παράρτημα και βάση του εθνικού προγράμματος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γιουγκοσλαβίας. Φοβάμαι ότι ο Σέμιτς εξακολουθεί ακόμα να εξετάζει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης σαν ένα προοπτικό παράρτημα στο εθνικό πρόγραμμα.
Να γιατί έχω τη γνώμη ότι ο Σέμιτς αποσπά το εθνικό ζήτημα από το ζήτημα της γενικής διεθνούς κατάστασης και γι’ αυτό το λόγο το ζήτημα της αυτοδιάθεσης, δηλαδή της αλλαγής των συνόρων της Γιουγκοσλαβίας, ουσιαστικά δεν αποτελεί γι’ αυτόν ζήτημα επίκαιρο αλλά ακαδημαϊκό.
Έτσι έχει το ζήτημα με το τρίτο λάθος του Σέμιτς.
Είναι χαρακτηριστικό ότι το ίδιο λέει για το λάθος αυτό του Σέμιτς και ο σ. Μανουίλσκι στην εισήγησή του στο 5ο Συνέδριο της Κομμουνιστικής Διεθνούς:
«Βασική προϋπόθεση στην όλη τοποθέτηση του εθνικού ζητήματος από τον Σέμιτς είναι η σκέψη ότι το προλεταριάτο πρέπει να πάρει το αστικό κράτος με τα σύνορα που δημιουργήθηκαν σε αυτό ύστερα από μια σειρά πολέμους και βία7» (βλ. στενογραφημένα Πρακτικά του 5ου Συνεδρίου της Κομμουνιστικής Διεθνούς, σελ. 597).
Μπορούμε άραγε να θεωρήσουμε τυχαία αυτήν τη σύμπτωση; Και βέβαια δεν μπορούμε!
Ακόμα μια φορά: Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά.

  


*   Δημοσιεύτηκε στο δεκαπενθήμερο θεωρητικό και πολιτικό περιοδικό της ΚΕ του ΚΚ(μπ) της ΕΣΣΔ «Μπολσεβίκ», τεύχος 11-12, στις 30 Ιούνη 1925 (Ι. Β. Στάλιν: «Άπαντα», τ. 7, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα 2018, σελ. 239-250).

Ουκρανοί φασίστες εκπαιδεύουν Αμερικανούς Νεοναζί!

 (vid)

Αμερικανοί νεοναζί που ταξίδεψαν στην Ουκρανία για να τιμήσουν την επέτειο της εισβολής του Χίτλερ στην ΕΣΣΔ έλαβαν εκπαίδευση από το Τάγμα Αζόφ

Σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση του FBI λευκοί ακροδεξιοί Αμερικάνοι εκπαιδεύονται από το τάγμα Αζόφ των νεοναζί της Ουκρανίας, το οποίο παίρνει χρηματοδότηση από την σημερινή κυβέρνηση της Ουκρανίας, καθώς και από την κυβέρνηση των ΗΠΑ.
Το τάγμα Αζόφ έχει πάρει όπλα από την ισραηλινή κυβέρνηση γράφει το Mintpress.
Ουκρανοί φασίστες εκπαιδεύουν Αμερικανούς ΝεοναζίΣύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (OHCR), το τάγμα είναι υπεύθυνο για εγκλήματα πολέμου, όπως μαζική λεηλασία, ξυλοδαρμούς αμάχων, απαγωγές δημοσιογράφων και χρήση βασανιστηρίων όπως ηλεκτροπληξία και εικονικοί πνιγμοί.
Αρχικά το τάγμα ήταν μια παραστρατιωτική ομάδα από Ουκρανούς εθνικιστές που συνδέονταν με την ναζιστική «Εθνικοσοσιαλιστική Συνέλευση».
Κατόπιν ενσωματώθηκε στο Υπουργείο Εσωτερικών της Ουκρανίας σαν τμήμα της εθνικής φρουράς της χώρας.
Ο ιδρυτής του τάγματος Andrey Bilitsky, που είναι σήμερα μέλος του Ουκρανικού Κοινοβουλίου, είπε κάποτε ότι:
«Η ιστορική αποστολή του έθνους μας σε αυτή την κρίσιμη στιγμή είναι να οδηγήσει την λευκή φυλή του κόσμου σε μια τελική σταυροφορία για την επιβίωσή της».
Παρά τη συγχώνευση του Τάγματος του Αζόφ με την Ουκρανική κυβέρνηση, οι ΗΠΑ συνεχίζουν να στηρίζουν στρατιωτικά την Ουκρανία με εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια στο όνομα της:
«Ασφάλειας, μέσω προγραμματισμού, και τεχνικής βοήθεια,» σε μεγάλο βαθμό, στο όνομα της καταπολέμησης της «Ρωσικής επιθετικότητας»
Ουκρανοί φασίστες εκπαιδεύουν Αμερικανούς ΝεοναζίΗ συνεργασία μεταξύ του στρατού των ΗΠΑ και του Τάγματος έχει αναφερθεί πολλές φορές από το 2015, όπως όταν ένα μέλος του Τάγματος δήλωσε στην Daily Beast το 2015 για την:
«Εμπειρία του Τάγματος με τους εκπαιδευτές και τους εθελοντές των ΗΠΑ, και ανέφερε ακόμη τους εθελοντές μηχανικούς και γιατρούς των ΗΠΑ που εξακολουθούν να τους βοηθούν».
Όταν η είδηση αυτής της στενής συνεργασίας με τους φασίστες προκάλεσε κατακραυγή στις ΗΠΑ, η διοίκηση του Ομπάμα προσπάθησε να μειώσει την βοήθεια στο Κογκρέσο.
Η Αμερικάνικη βοήθεια προς το Τάγμα του Αζόφ διακόπηκε μονάχα για ένα χρόνο.
Η έκθεση-κατηγορητήριο του FBI, που κατατέθηκε στο Λος Άντζελες, τον περασμένο μήνα, αναφέρει ότι τέσσερα μέλη του ρατσιστικού κινήματος (RAM) συμμετείχαν σε:
«Βίαιες επιθέσεις εναντίον διαδηλωτών»,
σε αρκετές λευκές εθνικιστικές και ρατσιστικές εκδηλώσεις σε όλη την ΗΠΑ, συμπεριλαμβανομένης και της εκδήλωσης των ακροδεξιών για «Ενώση για το δίκαιο» στην Charlottesville πέρυσι, όπου σκοτώθηκε μια διαδηλώτρια.
Σημειωτέον πως τότε τους νεοναζί κάλυψε πλήρως με τις δηλώσεις του ο Τραμπ.
Έγγραφα της προανάκρισης του Δικαστηρίου αναφέρονται στο RAM ως μια:
«Λευκή εξτρεμιστική ομάδα που αυτοπαρουσιάζεται σαν ομάδα ενός νέου εθνικιστικού κινήματος για την υπεροχή της λευκής ταυτότητας, έτοιμη για μάχη».
Το κατηγορητήριο δίνει ιδιαίτερη προσοχή στις πιο πρόσφατες δραστηριότητες του αρχηγού της ομάδας ιδιαίτερα στο ταξίδι του στην Ευρώπη όπου ταξίδεψε στην Γερμανία, Ουκρανία, και την Ιταλία:
«Για να συναντηθεί με μέλη των εξτρεμιστικών ευρωπαϊκών ομάδων λευκής υπεροχής».

Ουκρανοί φασίστες εκπαιδεύουν Αμερικανούς Νεοναζί
Μέλη του R.A.M. σε ρατσιστική διαδήλωση

Το FBI διαπιστώνει ότι ένα από τα άτομα με τα οποία συναντήθηκε σε αυτό το ταξίδι ήταν ο Olena Semenyaka, υπεύθυνος του Διεθνούς τμήματος της Εθνικοσοσιαλιστικής Συνέλευσης του ουκρανικού ναζιστικού κόμματος τμήμα του οποίου είναι το Τάγμα.
Η έκθεση προσθέτει ότι το Τάγμα του Αζόφ, συμμετείχε στην εκπαίδευση και την κατάρτηση των ρατσιστικών οργανώσεων των Ηνωμένων Πολιτειών «λευκής υπεροχής» όπως το RAM.

Ότι σπέρνεις θα θερίσεις.

Η ικανότητα του Τάγματος του Αζόφ να παρέχει εκπαίδευση και κατάρτιση στις ακροδεξιές ομάδες των ΗΠΑ είναι μια απόδειξη για την εξέχουσα θέση που κατέχει στην ακροδεξιά και στους κύκλους των νεοναζί.
Ωστόσο η εξέχουσα θέση των νεοναζιστών της Ουκρανίας είναι το άμεσο αποτέλεσμα της κυβερνητικής πολιτικής των ΗΠΑ προς την Ουκρανία.
Οι φασίστες του τάγματος συνεχίζουν να παίρνουν όπλα από τους συμμάχους των ΗΠΑ, όπως το Ισραήλ.

Ουκρανοί φασίστες εκπαιδεύουν Αμερικανούς Νεοναζί
Ο John McCain σε μια εκδήλωση με τον Tyahnybok, ηγέτη του εθνικιστικού Κόμματος Svoboda στο Κίεβο (15/12/2013)

Όπως ο δημοσιογράφος Max Blumenthal έχει γράψει στο παρελθόν, το Ισραήλ έχει:
«Μακρά ιστορία στο να λειτουργεί ως ένα είδος μεσολαβητή για τις ΗΠΑ όταν πρόκειται να οπλίσει δυνάμεις που διαπράττουν εγκλήματα κατά των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, ή που είναι φασιστικές».
Το κατηγορητήριο εναντίον μελών του RAM δείχνει, πως η βοήθεια που έδωσαν και εξακολουθούν να δίνουν οι ΗΠΑ στους φασίστες της Ουκρανίας επιστρέφει στην φωλιά της με την μορφή εκπαίδευσης και κατάρτησης των εγχώριων φασιστών που πιστευουν στην ανωτερότητα της λευκής φυλής.
Αυτή η συνέπεια παίρνει μια ακόμη πιο ανησυχητική διάσταση, δεδομένου ότι η διοίκηση του Τραμπ έχει μειώσει την χρηματοδότηση για την αναχαίτιση εσωτερικών απειλών τρόμου,
όπως αυτές των λευκών ρατσιστών, αντίθετα εστιάζει την προσοχή σχεδόν αποκλειστικά στον Ισλαμικό εξτρεμισμό και στους μετανάστες.
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Αμερικάνικος ιμπεριαλισμός οπλίζει φασιστικές, ναζιστικές ή τρομοκρατικές οργανώσεις για να εξασφαλίσει τα συμφέροντα των μονοπωλίων του στον διεθνή αναταγωνισμό.
Το φίδι που εκκόλαψε επιστρέφει και δαγκώνει το χέρι που το τάϊσε.

Ουκρανοί φασίστες εκπαιδεύουν Αμερικανούς Νεοναζί


Ο ναζιστοφασίστας Αμβρόσιος και τα 7.000 στρέμματα της Ηλείας

Η Μονή Αγίων Θεοδώρων των Καλαβρύτων, 
εκεί όπου “αγιάζει” ο Μητροπολίτης φίλος των Παναγιώταρων,
ο ταγματάρχης της χούντας Θανάσης Λενής (κατά Κύριον… Αμβρόσιος),
διεκδικεί 7.000 στρέμματα γης που καλλιεργούν οι αγρότες της Ηλείας, με χοτζέτια του 1819… 
 
Περισσότερα για το θέμα από την εκπομπή του Νίκου Μπογιόπουλου στον Real, εδώ: 

Τι είναι σήμερα Δεξιά;

Αμπεμπαμπλόμ: ο μόνος τρόπος για να βρεις ποιο από τα δύο κόμματα εξουσίας είναι (πιο) δεξιό …
Δεξιά είναι τα μνημόνια. Το 1 και το 2. Όχι όμως και το 3. Αυτό μπορεί να το ψήφισαν όλες μαζί οι δεξιές, αλλά αυτό είναι αριστερό. Γιατί το ψήφισε η αριστερά της Παπακώστα.
Δεξιά είναι οι Αμερικάνικες βάσεις. Οι παλιές όμως. Όχι οι καινούριες. Αυτές είναι αριστερές, γιατί τις αποφάσισε (;) η δεύτερη φορά αριστερά του Καμένου.
Δεξιά πρέπει μάλλον να είναι αυτά που έλεγε ο Τσίπρας προεκλογικά το 2015. Γιατί, αφού έκανε τα αντίθετα, τα οποία λέει ότι είναι αριστερά, εκείνα πριν τις εκλογές τι θάτανε; Δεξιά βέβαια.
Δεξιά είναι αυτά που λέει ο Μητσοτάκης. Αυτά που κάνει ο Τσίπρας, αφήνοντας το πρόγραμμα της ΝΔ πιο φτωχό από ποτέ άλλοτε, δεν είναι. Αυτά είναι αριστερά πράγματα. Γι’ αυτό κι η ΝΔ γκρινιάζει ότι της τα κλέβουν.
Δεξιά είναι το στρατόπεδο συγκέντρωσης στη Μόρια της Λέσβου. Το στρατόπεδο στη Μόριας της Μυτιλήνης όμως δεν είναι, γιατί βρίσκεται στο «κόκκινο νησί».
Δεξιά είναι να λένε Μπράβο οι Αμερικάνοι στο Σημίτη. Άλλο όταν λένε Μπράβο στον Τσίπρα και τον επαινούν όσο κανέναν άλλο. Αυτό είναι “διαβολικά αριστερό”.
Δεξιά είναι να παίρνεις μέρος σε επεμβάσεις του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στη Γιουγκοσλαβία, στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν, στη Σομαλία. Αλλά στη Λιβύη ή στη Συρία δεν είναι δεξιά. Είναι αριστερό, γιατί το κάνει η αριστερά του Πάιατ.
Δεξιά είναι η ανακατανομή του εισοδήματος σε βάρος των πολλών. Αλλά αυτό ήταν μέχρι το 2014. Τώρα, όταν γίνονται οι πλούσιοι πλουσιότεροι κι οι φτωχοί φτωχότεροι, είναι αριστερό. Γιατί οι περισσότεροι βιομήχανοι κι εφοπλιστές έγιναν αριστεροί. Όχι όλοι όμως. Γι’ αυτό πρέπει να συνεχιστεί η ίδια πολιτική, μέχρι να γίνουν όλοι τους αριστεροί και νάρθει ο εντελώς ιδιωτικός σοσιαλισμός.
Δεξιά είναι όλο το υπουργικό συμβούλιο, όταν έχει πρωθυπουργό τον Σημίτη, το Σαμαρά, τον Παπανδρέου ή τον Καραμανλή. Τώρα που οι ίδιοι άνθρωποι έχουν πρωθυπουργό τον Τσίπρα, είναι αριστεροί. Αφού είναι αριστερός ο πρωθυπουργός. Τόπε κι ο Τραμπ.
Δεξιά είναι να βγαίνει ο Κοτσακάς πρώτος στην ΚΕ του ΠΑΣΟΚ. Αριστερά είναι να βγαίνει ο Κοτσακάς πρώτος στην ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεξιά είναι η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Η συγκυβέρνηση ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ που προτείνεται από μερίδα του τύπου και στελεχών και των δύο, δεν είναι. Είναι ανοιχτόμυαλος ευρωπαϊσμός και «μεγάλος συνασπισμός».
Δεξιά είναι να επιθεωρεί το στρατό σου ο Πιουριφόι. Αριστερά είναι να επιθεωρεί τους χώρους που θα γίνουν οι νέες Αμερικανονατοικές βάσεις, ο Πάιατ.
Δεξιά είναι να πουλάς τον ΟΤΕ, την Ολυμπιακή κ.ά. σε ιδιώτες. Αριστερά είναι να πουλάς όλη την υπόλοιπη δημόσια περιουσία, για να μη βρει η δεξιά να ιδιωτικοποιήσει τίποτα άλλο όταν την ξαναφέρεις. Σατανικό;
Δεξιά είναι να ιδιωτικοποιείς την Ολυμπιακή Αεροπορία. Αριστερά είναι να ιδιωτικοποιείς τα αεροδρόμια.
Δεξιά είναι οι βιομήχανοι, οι εφοπλιστές, οι εργολάβοι κι οι καναλάρχες. Αριστερά είναι οι καναλάρχες, οι εργολάβοι, οι εφοπλιστές κι οι βιομήχανοι. Δεν είναι ίδια η σειρά. Άλλαξε.
Κι αν συνεχίζετε να μπερδεύεστε ακόμα, κάντε αυτό που λέει ο λαός: σκόρδο – κρεμμύδι.
Ή το άλλο, με τα σκατά και με το φτυάρι.
Ή τέλος πάντων κάντε το αμπεμπαμπλόμ.
Μάνος Δούκας
Υ.Γ. Βαρέθηκα να βάλω εισαγωγικά όλες τις φορές που έγραψα αριστερά ή αριστερό. Εξυπακούονται.

Οι Ρώσοι αναπολούν την ΕΣΣΔ κι οι αναρχικοί μιλούν για …

δίκες!

Με αφορμή την ανάρτηση μιας φωτογραφίας από την ΕΣΣΔ
και την αναπόφευκτη σύγκριση με την σημερινή Ρωσία

Αυτή η φωτογραφία κυκλοφορεί αυτές τις μέρες στο twitter και θυμίζει στους Ρώσους την παλιά τους πατρίδα, τη Σοβιετική Ένωση.
Οι Ρώσοι αναπολούν την ΕΣΣΔ κι οι αναρχικοί μιλούν για ...δίκεςΗ φωτογραφία είναι του 1980 από την πόλη Ιβάνοβο.
Στα σχόλια Ρώσων και Ρωσίδων, που ακολουθούν τη φωτογραφία, διαβάζεις την απογοήτευση για όλα αυτά που είχαν και έχασαν.
Ένας Ρώσος σχολίασε «Εποχές ηρεμίας και ομορφιάς…». Μια ρωσίδα έγραψε «Μέρες ξεγνοιασιάς…»
Νομίζω ο τίτλος που ταιριάζει στη φωτογραφία είναι από σχόλιο ενός άλλου Ρώσου:
«Σοσιαλισμός vs Καπιταλισμός».

Δυο λόγια όμως για το τι εικονίζεται.

Πρόκειται για ένα μεγάλο εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας στην πόλη Ιβάνοβο κάπου στα βάθη της σημερινής Ρωσίας.
Παρήγαγε πολύ καλής ποιότητας και μοντέρνα ρούχα.
Το εργοστάσιο το έχτισε το 1959 η Κομσομόλ. Δηλαδή η Κομμουνιστική Νεολαία Σοβιετικής Ένωσης.
Σε αυτό δούλευαν χιλιάδες μόνιμοι κάτοικοι της πόλης και τα καλοκαίρια δούλευαν οι Νεολαίοι της Κομσομόλ, αλλά και οι μαθητές και φοιτητές στα πλαίσια της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Γύρω απο το εργοστάσιο, και μέσα σε αυτό, υπήρχαν ξενώνες που τους φιλοξενούσαν δωρεάν.
Αριστερά του εργοστασίου υπήρχε πολυκλινική (μάλιστα πολυκλινική!) που εξυπηρετούσε τις ανάγκες των εργαζομένων σε αυτό.
Στο εργοστάσιο υπήρχε γυμναστήριο, αθλητική ομάδα, αίθουσα τραπεζαρίας και δεν ξέρω τι άλλο ακόμα!
Η πόλη, αλλά και η περιοχή αυτή, είχε πολύ πράσινο και φημιζόταν για αυτό.
Με τις ανατροπές το 1990 το εργοστάσιο έκλεισε. Οι εργάτες κι εργάτριες απολύθηκαν όλοι. Έκλεισε και το γυμναστήριο.
Μέρος του κτηρίου του εργοστασίου έγινε Mall.
Η πολυκλινική λειτουργεί, φαντάζομαι με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια πλέον.
Τα δέντρα έγιναν τσιμέντα, τα «ενοχλητικά» σύμβολα έπεσαν…
Στη κάτω φωτογραφία βλέπετε τη σημερινή κατάσταση.
Οι Ρώσοι αναπολούν την ΕΣΣΔ κι οι αναρχικοί μιλούν για ...δίκες
Δε θυμίζει και πολύ την εικόνα πριν 30 χρόνια.
Εσείς ποια από τις δύο προτιμάτε;

Οι Ρώσοι αναπολούν την ΕΣΣΔ κι οι αναρχικοί μιλούν για …δίκες!

Το παραπάνω άρθρο κοινοποιήθηκε μαζικά όχι μόνο μέσω του προφίλ μου αλλά όπως έγραψα παραπάνω και από πολλούς Ρώσους.
Διαβάστηκε από πολλούς είτε Ρώσους είτε Έλληνες πολιτικούς πρόσφυγες, που τα έζησαν και τα θυμούνται.
Ένας από όλους αυτούς που το διάβασε και τα έζησε, ΕΝΑΣ, δε βρέθηκε να πει ότι είναι ψέματα.
  • Ό,τι ζούσανε σαν σκλάβοι.
  • Ό,τι η ζωή ήταν μίζερη.
Όλοι μα όλοι έχουν να λένε για έναν «παράδεισο». Με προβλήματα σαφώς.
Αλλά σε σχέση με την κόλαση που ζούνε σήμερα, τα προβλήματα αυτά ήταν μηδαμινά.
Άλλωστε αυτά που σας έγραψα ήταν σχόλια Ρωσων αναγνωστών που τα έζησαν οι ίδιοι και τα αναπολούν.

Όσοι υποστηρίζανε τον σοσιαλισμο έναντι του καπιταλισμού τη δεκαετία του 90 καλούνταν να δώσουνε απαντήσεις στα εξής ερωτηματα:
  • Γιατί δεν είχαν κόκα κόλα;
  • Γιατί δεν είχαν τζιν;
  • Γιατί δεν είχαν τσίχλες;
Όσο γελοία κι αν μας φαίνονται σήμερα αυτά τα επιχειρήματα έμπαιναν από σοβαρούς (δήθεν) ανθρώπους.
Σήμερα λοιπόν σχεδόν 30 χρόνια μετά έχουν αντιληφθεί όλοι τις γελοιότητες αυτές όπως και τα παραμύθια του φασιστο – Σολζενίτσιν.
Κάπως όμως πρέπει να βρεθεί ψεγάδι.
Γράφεις λοιπόν ότι:
  • Όλοι είχαν δουλειά.
  • Δούλευαν λιγότερο από 8 ώρες.
  • Παιδικοί σταθμοί ως και γυμναστήρια ήταν μέσα στους χώρους εργασίας.
  • Η θέρμανση δωρεάν.
  • Όλα δωρεάν.
Ποσταρεις φωτογραφίες.
Βρίσκονται άνθρωποι που δεν τους ξέρεις και επιβεβαιώνουν πως τα πράγματα ήταν ακριβώς έτσι!
Οι Ρώσοι αναπολούν την ΕΣΣΔ κι οι αναρχικοί μιλούν για ...δίκεςΕίναι θλιμμένοι και απογοητευμένοι γιατί οι περισσότεροι ενδεχομένως πιάστηκαν κορόιδα.
Θέλουν πίσω τα ξέγνοιστα χρόνια που έζησαν.
Αλλά δεν ξέρουν πώς…
Και θα βρεθεί κάποιος που δεν έχει ιδέα πως ζούσαν στις Λαϊκές Δημοκρατίες, να πει:
«Ναι, αλλά για τις δίκες της Μόσχας (του πρόσφατου κι επίκαιρου …1937) δε λέτε τίποτα!»
Αφήσαμε λοιπόν τις κόκα κόλες, τα τζιν και τις τσίχλες και πιάσαμε τις δίκες.
Αυτά τα έχει πει όλα ο Γκεμπελς πρώτος και καλύτερος.
Όσοι θέλετε να τα αναπαράγετε μπορείτε να μπαίνετε σε σάιτ τύπου indymedia ή της Xρυσής Aυγής και να τα γράφετε εκεί.
Εκεί θα βρείτε σίγουρα παρηγοριά.
Και είναι και οι μόνοι που τα αναπαράγουν με τόσο πάθος.
Με το ίδιο πάθος και οι δύο.

Ελένη Ράντου: Εμένα αυτό το “Πρώτη Φορά Αριστερά” με άφησε ορφανή. Καλά έκανε το ΚΚΕ και έμεινε μακριά από αυτήν την ιστορία…

Η δημοφιλής ηθοποιός Ελένη Ράντου έδωσε πρόσφατα μια συνέντευξη στη Χριστίνα Γαλανοπούλου για τη Lifo, όπου σε κάποιο σημείο, η συζήτηση πηγαίνει στα πολιτικά, κι εκεί καταφέρνει να πει κάποια σωστά πράγματα, δείχνοντας όμως και τις αντιφάσεις της. Ας δούμε το σχετικό απόσπασμα.
Λοιπόν, δεν φοβάμαι να σου πω ότι εμένα αυτό το «πρώτη φορά αριστερά» με σόκαρε. Μου μετακίνησε έναν πολύ σημαντικό άξονα μέσα μου. Ήθελα να πιστεύω ότι υπάρχει ένας χώρος που δεν θα βρεθεί ποτέ στην εξουσία γιατί είναι ιδανικός. Κι ότι αν βρεθεί θα συνεχίσει να είναι ιδανικός. Ε, εντάξει. Αυτό καταλύθηκε! Με άφησε ορφανή πολιτικά αυτό το πράγμα, με άφησε χωρίς πολιτική πατρίδα. Πολλή ορφάνια.
— Τι παρομοίωση..!
Ναι, γιατί από την αρχή πίστευα ότι δεν έπρεπε να αναμιχθεί η αριστερά με την εξουσία. Και πολύ καλά έκανε το κλασικό ΚΚΕ που έμεινε μακριά από αυτή την ιστορία. Μερικοί χώροι δεν είναι για να πραγματοποιήσουν ποτέ μία κυβερνητική αλλαγή – είναι για να βάζουν το όριο. Εννοείται ότι δεν πιστεύω ότι ο κομμουνισμός είναι κάτι εφαρμόσιμο. Είναι, όμως, κάποιες αξίες που οφείλουν να υπάρχουν για να δημιουργούν ενοχές και αντιστάσεις στην κοινωνία, όταν αρχίσει να κανιβαλίζεται πολύ άσχημα.
Όντως οι κομμουνιστές πολύ καλά έκαναν και έμειναν έξω από αυτήν την ιστορία. Υποθέτουμε πως αυτούς εννοεί η Ράντου λέγοντας “το κλασικό ΚΚΕ”. Έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχει άλλο, ούτε η κυβερνώσα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ είναι μια άλλη κομμουνιστική εκδοχή -λόγου χάρη το “μεταμοντέρνο ΚΚΕ”, το “νεο-ΚΚΕ” ή κάτι παρόμοιο. Κι όντως, τα κυβερνητικά κοστούμια δεν είναι ραμμένα για τα μέτρα του και για το στόχο που έχει μπροστά του το ΚΚΕ.
Ναι αλλά οι κομμουνιστές και το κόμμα τους υπάρχουν ακριβώς για να βρεθούν στην εξουσία, κι ας φαίνεται αυτό για κάποιους σαν όνειρο για τη Δευτέρα Παρουσία, κι όχι για να βάζουν απλώς κάποια όρια κι αντιστάσεις, να δημιουργούν ενοχές στην κοινωνία, για να κοκκινίζει λίγο -όχι πολύ όμως- και να κρατάει τα προσχήματα (καπιταλισμός με ανθρώπινο πρόσωπο).
Κι αν οι αρχές τους, το πρόγραμμά τους, ο κομμουνισμός με δυο λόγια, φαίνεται σε κάποιους ουτοπικός, “μη εφαρμόσιμος” όπως μας λέει η Ράντου, ας μην αγνοούν πως δεν υπάρχει χειρότερη ουτοπία από το να περιμένει κανείς να αλλάξει προς το καλύτερο αυτό το σύστημα, του οργανωμένου κανιβαλισμού, χωρίς επανάσταση -που σημαίνει αλλαγή τάξης στην εξουσία, και προϋποθέτει να βρεθούμε στην εξουσία.
Ας σημειώσουμε επίσης πως η ίδια η Ράντου θα όφειλε να σταθεί αυτοκριτικά για τη δική της στάση στο ΣΕΗ, όταν συντάχθηκε με την κίνηση των (“ανεξάρτητων” κι επώνυμων) “Ενωμένων Ηθοποιών, μολονότι η ίδια ήταν θεατρικός παραγωγός -δηλαδή αντικειμενικά στη θέση του εργοδότη-επιχειρηματία, κι όχι σε αυτή του απλού ηθοποιού. Να σταθεί αυτοκριτικά, όχι γιατί δεν εφάρμοσε τις… κομμουνιστικές αρχές -που η ίδια θεωρεία ανεφάρμοστες- αλλά ακριβώς γιατί έβαλε τότε εμπόδια στο να μπουν αντιστάσεις κι εμπόδια στον κανιβαλισμό και την άγρια εκμετάλλευση που επικρατούν στο χώρο της.
Κι όταν συμβούν αυτά τα απλά, μετά μπορούμε να συζητήσουμε και για το αν μπορεί ή όχι να κοκκινίσει κάποτε η κοινωνία, όχι από ντροπή, ούτε από θάνατο, αλλά από ζωή.

Θανάσης Παφίλης: “Λάθος η τήρηση ενός λεπτού σιγής για τον Κατσίφα, το ΚΚΕ διαφωνεί”

Μετά την παρέμβαση Καραθανασόπουλου σε ραδιοφωνικό σταθμό σχετικά με την τήρηση ενός λεπτού σιγής για τον Κωνσταντίνο Κατσίφα,που χαρακτήρισε την πρωτοβουλία του Νικήτα Κακλαμάνη “άκαιρη”, υπογραμμίζοντας τον κίνδυνο της εθνικιστικής αξιοποίησης του περιστατικού, ακόμα πιο σαφής έγινε η θέση του ΚΚΕ για το ζήτημα με την αναφορά του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου Θανάση Παφίλη κατά τη διάσκεψη των προέδρων της Βουλής. Ο Θανάσης Παφίλης επανέλαβε στους κοινοβουλευτικούς συντάκτες ότι το ΚΚΕ ζητά την πλήρη διαλεύκανση της υπόθεσης του θανάτου του Κατσίφα, μακριά από αξιοποίησή του από εθνικιστικούς κύκλους.
Στη συνέχεια αναφέρθηκε στην τήρηση ενός λεπτού σιγής, θίγοντας και το ζήτημα της παρουσίας δυο βουλευτών του κόμματος κατά τη διαδικασία. Τόνισε λοιπόν ότι για ζητήματα τέτοιας σοβαρότητας, με δεδομένες τις θέσεις των κομμάτων, όφειλε να υπάρξει εκ των προτέρων συνεννόηση, κάτι που ως γνωστόν δε συνέβη. Πρόσθεσε πως η διαδικασία ήταν τόσο γρήγορη ώστε κανείς δεν πρόλαβε να αντιδράσει, ξεκαθαρίζοντας χωρίς περιστροφές τη διαφωνία του ΚΚΕ με την επιλογή αυτή, και πως αν δεν είχαν όλα συμβεί τόσο γρήγορα, οι βουλευτές θα είχαν αποχωρήσει από την αίθουσα.
Η κίνηση του Νικήτα Κακλαμάνη αποδοκιμάστηκε κατά πλειοψηφία από τη διάσκεψη των προέδρων, με τον πρόεδρο Νίκο Βούτση να σημειώνει στους δημοσιογράφους ότι «πολιτική αποτίμηση αυτής της συζήτησης κατατείνει στο ότι ήταν μια πρωτοβουλία που έπρεπε να αποφευχθεί, είναι δεδομένη η λύπη στους οικείους, ωστόσο το συμβάν διερευνάται σε βάθος ακόμη».

Οταν τα γεράκια του πολέμου ντύνονται περιστέρια της ειρήνης



Ευχολόγια για την «ειρήνη που κινδυνεύει», ανιστόρητες προσεγγίσεις, προκλητική διαστρέβλωση της αλήθειας, απόκρυψη των πραγματικών αιτίων του πολέμου και μπόλικη υποκρισία. Ολα τα παραπάνω περίσσεψαν στις τοποθετήσεις των ηγετών των κρατών που βρέθηκαν και μίλησαν στο «Φόρουμ των Παρισίων για την Ειρήνη» με αφορμή τα 100 χρόνια από τη λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

Ούτε λίγο ούτε πολύ, οι ίδιοι ηγέτες που ταυτόχρονα πρωτοστατούν σε δεκάδες ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις διεθνώς βγήκαν στο βήμα για να ευχηθούν ...«και επί Γης ειρήνη». Ανάμεσά τους η Αγκ. Μέρκελ, ο Εμ. Μακρόν, αλλά και ο Αλ. Τσίπρας, που απηύθυναν «έκκληση για την παγκόσμια ειρήνη» χύνοντας μαύρο δάκρυ για τις «διαιρέσεις ανάμεσα στα έθνη» που προκαλούν «εντάσεις» και για τον φασισμό - εθνικισμό, που, όπως είπαν, ήταν η αιτία των πολέμων του περασμένου αιώνα. Ούτε λίγο ούτε πολύ έφτασαν να υποστηρίξουν ότι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι αποτέλεσμα συσχετισμών και συγκυριών, ένα «τυχαίο περιστατικό», που τελικά οφείλεται στη μη επικράτηση των «μετριοπαθών - φιλειρηνικών δυνάμεων» αλλά των «ακραίων - εθνικιστικών». Επομένως, σύμφωνα με το αφήγημά τους, οι λαοί - για να μην ξαναζήσουν πόλεμο - πρέπει να στοιχηθούν πίσω από αστικές πολιτικές δυνάμεις, που αποτελούν δήθεν «ανάχωμα» στην ακροδεξιά, στο «λαϊκισμό» και τον εθνικισμό.
***

Προφανώς στις ανιστόρητες προσεγγίσεις τους, όπως και στα αντίστοιχα δημοσιεύματα στις αστικές εφημερίδες, δεν βρέθηκε χώρος για τα πραγματικά αίτια του Α' Παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού Πολέμου. Λογικό αφού τα αίτια αυτά, 100 χρόνια μετά, είναι εδώ, τροφοδοτώντας νέες συγκρούσεις και κινδύνους γενικευμένης σύρραξης. Τέτοιες αιτίες ήταν οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη, που οξύνθηκαν παραμονές του πολέμου, με πηγή την ανάγκη των μονοπωλίων για εξασφάλιση αγορών, πρώτων υλών, δρόμων μεταφοράς εμπορευμάτων. Στα αφιερώματα αυτά δεν χωρούν αναλύσεις για την ανισόμετρη ανάπτυξη του καπιταλισμού παγκοσμίως, για τις κρίσεις του, που είναι στο DNA του συστήματος, που εξηγεί π.χ. γιατί ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία», αλλά η κορύφωση κάμποσων περιφερειακών τοπικών συγκρούσεων, ως αποτέλεσμα της διεκδίκησης εδαφών και αγορών από τις καπιταλιστικές χώρες. Αποκρύπτεται ότι πάνω σε αυτό το έδαφος διαμορφώθηκαν διεθνείς ιμπεριαλιστικές συμμαχίες, που μέσα από συνεχείς αναδιατάξεις και αλλαγές στους συσχετισμούς, μέσα από εντάσεις και συγκρούσεις στο εσωτερικό τους, τελικά αποκρυσταλλώθηκαν στους δύο μεγάλους συνασπισμούς, που συγκρούστηκαν αφήνοντας 20 εκατομμύρια νεκρούς σε όλο τον κόσμο: Τις «Κεντρικές Δυνάμεις», από τη μία, και την «Αντάντ», από την άλλη.


Για τον ελληνικό λαό είναι τεράστια πρόκληση η τοποθέτηση του Αλ.Τσίπρα στο «Φόρουμ», το «ξέπλυμα» που επιχείρησε στην ΕΕ, παρουσιάζοντάς την ως αντίβαρο υποτίθεται στην άνοδο του φασισμού και του εθνικισμού. Ο ίδιος, που πέρσι τέτοιον καιρό χαρακτήριζε «διαβολικά καλό» τον Τραμπ, συμφωνώντας μαζί του να γίνει η Ελλάδα πολεμικό ορμητήριο, παρουσιάστηκε ως θεματοφύλακας της ειρήνης. Λίγες ώρες πριν είχε φροντίσει να «ξεπλύνει» και τη γερμανική σοσιαλδημοκρατία, που αποτελεί το πιο κραυγαλέο παράδειγμα παροχής βρώμικων υπηρεσιών στον Α' Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο. Ο ρόλος που έπαιξε η σοσιαλδημοκρατία, ειδικά στη Γερμανία, στο ξέσπασμα του πολέμου έχει καταγραφεί ιστορικά ως η πιο ξετσίπωτη προδοσία του επαναστατικού κινήματος, στηρίζοντας την αλληλοσφαγή της παγκόσμιας εργατικής τάξης, συμμετέχοντας στις πολεμικές κυβερνήσεις. Τελικά, η γερμανική σοσιαλδημοκρατία πήρε επ' ώμου και το καθήκον να τσακίσει την επανάσταση των Γερμανών εργατών το 1918, κατά τη λήξη του πολέμου. Μια μικρή επίσης λεπτομέρεια: Την περίοδο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου στη Γαλλία σχηματίστηκαν κυβερνήσεις με τη συμμετοχή ριζοσπαστών και σοσιαλδημοκρατών, όπως επίσης οι Γερμανοί σοσιαλδημοκράτες ψήφιζαν και με τα δυο χέρια τους πολεμικούς προϋπολογισμούς, ενώ συμμετείχαν στην τελευταία «πολεμική κυβέρνηση», άρα εθνικιστές, ακροδεξιοί μαζί με «προοδευτικούς» και «σοσιαλδημοκράτες»...

***

Οι εμβριθείς αναλύσεις για τον Α' Παγκόσμιο Πόλεμο αποσιώπησαν και το πιο βασικό, αυτό που τροφοδοτεί με επίκαιρα συμπεράσματα την εργατική τάξη και τους λαούς όλου του κόσμου: Το πώς έληξε ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Δηλαδή, το γεγονός ότι η λήξη του σηματοδοτήθηκε από τις επαναστάσεις σε Ρωσία, Γερμανία και Ουγγαρία. Η νικηφόρα πορεία της επανάστασης στη Ρωσία το 1917, η εξέγερση των ναυτών του γερμανικού στόλου στο Κίελο τον Οκτώβρη του 1918 και η εξάπλωσή της σε ολόκληρη τη Γερμανία, ήταν τα κομβικά γεγονότα που επέσπευσαν τις διαδικασίες για τον τερματισμό των εχθροπραξιών στις 11 Νοέμβρη του 1918. Ουσιαστικά η έξοδος από τον πόλεμο έγινε εφικτή όταν οι εργαζόμενες και οι λαϊκές μάζες πήραν την κατάσταση στα χέρια τους, όταν σταμάτησαν να ακολουθούν τις αστικές τάξεις διαμορφώνοντας τις προϋποθέσεις για ανατροπή των πραγματικών αιτιών που γεννάνε τον πόλεμο. Βεβαίως, στη Ρωσία αυτό το βήμα ολοκληρώθηκε ενώ στη Γερμανία και την Ουγγαρία όχι.

***

Οταν τερματίστηκε ο Α' Παγκόσμιος Πόλεμος, χαρακτηρίστηκε από αστούς πολιτικούς «ο πόλεμος που θα τερμάτιζε όλους τους πολέμους». Οσο διαψεύστηκαν αυτοί δύο δεκαετίες αργότερα με το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, άλλο τόσο διαψεύδονται καθημερινά και σήμερα οι αστικές κυβερνήσεις και τα παπαγαλάκια τους, που καθησυχάζουν τους εργαζόμενους για τη «σταθερότητα» και την «ειρήνη» που εξασφαλίζονται με τη στήριξη των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών. Τα διδάγματα από τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους είναι επίκαιρα, φωτίζοντας τη σύγχρονη πάλη του λαϊκού κινήματος ενάντια στις αιτίες τους, αλλά και τη διέξοδο, τη σύγκρουση με την αστική τάξη, τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις και τις κυβερνήσεις της.

Επικίνδυνα «πανηγύρια»


Με «πανηγυρικό τόνο» υποδέχονται και στην Ελλάδα τα αστικά επιτελεία την έναρξη της γεώτρησης στο «οικόπεδο» 10 της κυπριακής ΑΟΖ από την αμερικανική «ExxonMobil».
Οπως ισχυρίζονται, το αμερικανικό ενδιαφέρον για τα κοιτάσματα φυσικού αερίου και συνακόλουθα η στενότερη πρόσδεση της Κύπρου στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ αποτελούν τάχα παράγοντα «ασφάλειας», «σταθερότητας» και κατοχύρωσης των κυριαρχικών δικαιωμάτων Ελλάδας και Κυπριακής Δημοκρατίας, απέναντι στις τουρκικές αμφισβητήσεις και διεκδικήσεις.
Τα πανηγύρια τους είναι πέρα έως πέρα ξένα και επικίνδυνα για τα συμφέροντα των λαών της περιοχής. Τα σχέδια των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, που περνάνε μέσα από την ενίσχυση των «τριμερών συνεργατικών σχημάτων» στην περιοχή (Ισραήλ, Ελλάδα, Αίγυπτος, Κύπρος, Ιορδανία) και τη δική τους συμμετοχή σ' αυτά, όχι μόνο δεν αποτελούν παράγοντα ασφάλειας, σταθερότητας και ειρήνης, αλλά το ακριβώς αντίθετο.
Ερχονται να προσθέσουν νέα «εύφλεκτη ύλη» στους ανταγωνισμούς με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα για τον έλεγχο του ενεργειακού πλούτου της περιοχής, να οξύνουν παραπέρα τις μεγάλες αντιθέσεις και τα παζάρια που τις συνοδεύουν, να ανοίξουν δρόμο σε πολύ επικίνδυνες εξελίξεις, που καθιστούν ισχυρότερο το ενδεχόμενο μιας πιο γενικευμένης ιμπεριαλιστικής αναμέτρησης.
Καθόλου τυχαία, μάλιστα, την ίδια περίοδο αναθερμαίνονται οι διαπραγματεύσεις για το Κυπριακό, με παλιά και νέα διχοτομικά σχέδια να βρίσκονται στο τραπέζι και τις ΗΠΑ να προωθούν «λύσεις» με κριτήριο τα αμερικανοΝΑΤΟικά συμφέροντα στην περιοχή, με το βλέμμα στραμμένο κυρίως στην αντιπαράθεση με τη Ρωσία.
Γι' αυτό, από τη μια, συστήνουν «αυτοσυγκράτηση» στην Τουρκία, που αλωνίζει στην Ανατ. Μεσόγειο και αμφισβητεί την κυπριακή και την ελληνική ΑΟΖ, ενώ ταυτόχρονα διαφημίζουν ως «λύση» τη συνεκμετάλλευση των υδρογονανθράκων, πιέζοντας για διευθετήσεις που νομιμοποιούν και κατοχυρώνουν τη διχοτόμηση του νησιού.
Αν στην περιοχή των γεωτρήσεων που κάνει η «ExxonMobil» ανακαλυφθούν μεγάλες ποσότητες φυσικού αερίου, είναι βέβαιο ότι οι εξελίξεις θα επιταχυνθούν ακόμα περισσότερο, καθώς θα κλιμακωθούν από τη μια η τουρκική επιθετικότητα για συμμετοχή στη μοιρασιά της λείας και, από την άλλη, η «δίψα» των αμερικανικών και άλλων μονοπωλίων να εξορύξουν και να διοχετεύσουν ανεμπόδιστα το αέριο στις ευρωπαϊκές αγορές, αποκομίζοντας τεράστια κέρδη και προωθώντας τον σχεδιασμό για «ενεργειακή απεξάρτηση» της ΕΕ από το ρωσικό αέριο, στο οποίο αντιδρά με όλα τα μέσα η Ρωσία.
Για να υπηρετήσουν καλύτερα αυτόν τον σχεδιασμό, πιστές στο δόγμα του «αβύθιστου αεροπλανοφόρου», οι ΗΠΑ - ΝΑΤΟ αναβαθμίζουν τη συνεργασία τους με την Κυπριακή Δημοκρατία σε θέματα «ασφάλειας» και μελετάνε το ενδεχόμενο εγκατάστασης στρατιωτικής βάσης στο νησί, ενώ δυναμώνουν και την «προβολή ισχύος» της φονικής τους μηχανής στην Ανατ. Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή, μέσα από τις τριμερείς συνεργασίες, όπου συμμετέχουν εκτός από την Ελλάδα και μη ΝΑΤΟικές χώρες. Η εμπλοκή του Κυπριακού στα αμερικανοΝΑΤΟικά ιμπεριαλιστικά σχέδια ποτέ δεν ωφέλησε τον κυπριακό λαό, όπως άλλωστε έχει αποδείξει το πρόσφατο παρελθόν.
Οσοι προβάλλουν αυτήν την κατάσταση που συνθέτουν οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και τα παζάρια ΗΠΑ - Τουρκίας ως «ευκαιρία» τάχα για την Ελλάδα και την Κύπρο, όσοι βλέπουν τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ ως «εγγυητές» των κυριαρχικών δικαιωμάτων, όσοι προπαγανδίζουν υπέρ της ακόμα βαθύτερης εμπλοκής στα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια, καλλιεργούν επικίνδυνο εφησυχασμό στον λαό, που χρειάζεται να δει καθαρά τις εξελίξεις και να τις «ζυγίσει» με βάση τα δικά του συμφέροντα.
Τα πανηγύρια των επιχειρηματικών ομίλων, της αστικής τάξης, των ΑμερικανοΝΑΤΟικών και των κυβερνήσεών τους αποτελούν για εκείνον προαναγγελία «θύελλας» απέναντι στην οποία πρέπει από τώρα να πάρει τα μέτρα του, δυναμώνοντας την πάλη για απεμπλοκή από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια.

TOP READ