8 Φεβ 2012

Ο εργοδοτικός συνδικαλισμός διαχρονικό δεκανίκι του κεφαλαίου. Σκέψεις και συμπεράσματα για την απεργία 7/2/2012


Ο εργοδοτικός συνδικαλισμός διαχρονικό δεκανίκι του κεφαλαίου. Σκέψεις και συμπεράσματα για την απεργία 7/2/2012 

Η περίοδος 2009-2012, η κυρίως φάση της βαθιάς και βαρύτατης καπιταλιστικής κρίσης, θα περάσει στην ελληνική ιστορία ως ο πιο κτηνώδης βιασμός των εργαζομένων στην Ελλάδα. Η νέα φάση αυτού του βιασμού είναι τα περιβόητα καινούρια μέτρα, που ορκιζόταν σε όλα τα ιερά και ανίερα ο Βενιζέλος ότι “δεν πρόκειται να υπάρξουν καινούρια μέτρα” μετά το σεπτεμβριάτικο σφυροκόπημα του “μεσοπροθέσμου” προγράμματος και του “εφαρμοστικού”: 20% κόψιμο του βασικού μισθού και μερικά άλλα για γαρνιτούρα που δημιουργούν πια συνθήκες πραγματικής και όχι φιλολογικής, εξαθλίωσης. Όλο και πιο συχνά θα βλέπουμε ανθρώπους μέσα σε χαρτόκουτα, να πηδάν απ' τα μπαλκόνια να γλιτώσουν απ' τη στενοχώρια και το σφίξιμο, να κόβουν τις φλέβες τους για να μην κοιτάν το ταβάνι κάθε πρωί απ' την απραξία μέσα σε σκοτεινά και κρύα σπίτια, χωρίς ρεύμα και καλοριφέρ.


Αυτή η κρίση και η συγκεκριμένη περίπτωση της Ελλάδας που είναι και το μεγαλύτερο “ακαδημαϊκό” πρόβλημα της ευρωπαϊκής αστικής τάξης, είναι η αιχμή του δόρατος της καπιταλιστικής διαχείρισης της κρίσης, τόσο από την άποψη των ελληνικών αστικών κομμάτων, όσο κι από την πλευρά των ευρωπαίων-ανωτάτων στελεχών της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας. Οι σχεδιασμοί που γίνονται για την Ελλάδα μέσα στα επιτελεία των αστών είναι αυτή η εξαθλίωση που ζούμε σήμερα. Αυτό που πρέπει να προλάβουν είναι ο ξεσηκωμός.


Οι αστοί είναι καλά διαβασμένοι, ξέρουν ότι πολλοί Έλληνες έχουν εφεδρείες, μικρές μεν αλλά αρκετές για να τους αποτρέψουν σε ικανοποιητικό βαθμό απ' το να ξεσηκωθούν: μεγάλο μέρος του πληθυσμού να ανήκει στη μικρή αστική τάξη, αλλά και σημαντικό τμήμα της εργατικής τάξης, που κατά το μεγαλύτερο μέρος της απασχολείται στον κλάδο των υπηρεσιών, με ευθύνη του ΠΑΣΟΚ έχουν μικροαστική συνείδηση και πέντε παράδες στην άκρη. Αυτοί οι παράγοντες είναι αρκετά ανασταλτικοί στην αποφασιστικότητα της οργάνωσης των λαϊκών στρωμάτων και η μέθοδος που χρησιμοποιούν οι αστοί, είναι αυτή των απανωτών χτυπημάτων: μνημόνιο, μεσοπρόθεσμο, επικαιροποιημένο μνημόνιο, ξανά μίνι μνημόνιο κλπ. 


Το ένα μετά το άλλο το κόψιμο μισθών και δικαιωμάτων, το βίαιο κατέβασμα του βιοτικού επιπέδου πριν προλάβει να συνειδητοποιήσει ο άλλος με ταξικούς όρους τι γίνεται γύρω του, και κυρίως: πριν προλάβει το ισχυρό κομμουνιστικό κόμμα που υπάρχει εδώ να τους σπρώξει στο ξεσήκωμα. Πολύ σατανική συνταγή πράγματι: περιλαμβάνει μέτρα και κόντρα μέτρα, αντικομμουνισμό, φθορά του κινήματος, βαθιά μελέτη των αδυναμιών μας, περισσότερο απ' όσο εμείς τις ξέρουμε.


Η ζημιά που κάνουν οι ηγεσίες της ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ είναι πια ανυπολόγιστη, αποτέλεσμα της άλωσης των συνδικάτων απ' το επιτελείο του Αντρέα Παπανδρέου και των ακολούθων του απ' το προδοτικό ΠΑΣΟΚ της “αλλαγής”.


Παρόλο που τώρα, όπου κυριαρχεί η ΠΑΣΚΕ, εμφανίζεται σαν κάτι διαφορετικό απ' το δεξιότατο ΠΑΣΟΚ, αυτό που κυριάρχησε σαν το γνωστό εμετικό και γλοιώδες συνδικαλιάρικο στιλ είναι ίσως το πιο δυνατό όπλο του κεφαλαίου. Παρελκυστική τακτική, ξεφτίλα και κατάντια του εργατικού κινήματος σε ρόλο “κοινωνικού εταίρου”, συνδιαλλαγή με τους κεφαλαιοκράτες, τραπέζι συζητήσεων με θέματα όπως “περικοπές μη-μισθολογικού κόστους εργασίας” και άλλα τέτοια που δεν τα καταλαβαίνει ο απλός εργαζόμενος που τον θέλουν να τρώει κουτόχορτο, φιλικά χτυπήματα στον ώμο, αναμνηστικές φωτογραφίες, θανάσιμο μίσος για τους κομμουνιστές και τις ταξικές δυνάμεις και πάει λέγοντας. 


Ηλίου φαεινότερον γιατί το συνδικαλιστικό κίνημα είναι απομαζικοποιημένο. Οι Παναγόπουλοι και οι Τσικρικάδες είναι απ' την ίδια πάστα στη συμπεριφορά και στο ύφος με τους Δασκαλόπουλους και τους Κορκίδηδες, με τους Σαμαράδες και τους Καρατζαφέρηδες, με τους Παπαδήμους και τους Τόμσεν, με τους Σόϊμπλε και Γιούνκερ: φοράν παρόμοια κουστούμια, μιλάν με παρόμοιο τρόπο μπροστά στο μικρόφωνο, έχουν το ίδιο λεξιλόγιο και τους αρέσουν οι ίδιες ορολογίες και το μεγάλωμα ενός μουσιού μάλλον δεν πείθει για παραπάνω αγωνιστικότητα.


Το ΠΑΜΕ έβαζε αίτημα για γενική απεργία την ερχόμενη Πέμπτη, και οι Τσικρικαδοπαναγόπουλοι, επαναστατικότεροι του Λένιν αποφάσισαν χτες το πρωί για “γενική απεργία” σήμερα, τάχαμου άμεση απάντηση στα μέτρα. Αυτός ο τακτικισμός που δήθεν εμφανίζεται σαν άμεση απάντηση, τελικά ήταν μια σκόπιμη φθορά του όπλου της γενικής απεργίας καθώς πολλοί εργαζόμενοι δεν το μάθαν εγκαίρως και δεν είχε υπήρχε καθόλου χρόνος να προετοιμαστεί κατάλληλα απ' όλες τις συνδικαλιστικές δυνάμεις ώστε να έχει κάποιο αντίκτυπο.


Τι βολικό! Να κηρύξεις απεργία, να λες “ορίστε, απάντησα άμεσα χωρίς καθυστέρηση”, να υπάρχει μειωμένη συμμετοχή λόγω μη προπαγάνδισης αλλά και λόγω καιρού κι έτσι να σου' ρχεται ο κόσμος και να λέει “ορίστε, τίποτα δεν γίνεται”.


Αυτό που θέλουν να προλάβουν οι γσεέδες και οι αδεδύδες είναι να ΜΗΝ έχει το χρόνο και την ευχέρεια να οργανώσει την απεργία το ΠΑΜΕ, να ΜΗΝ πάρει το πάνω χέρι το ΚΚΕ για να ΜΗΝ γίνουν πραγματικότητα οι εφιάλτες των Καρατζαφέρηδων ότι θα ξεσπάσει επανάσταση στην Ελλάδα “με απρόβλεπτες συνέπειες” (διάβαζε: με λυτρωμό της εργατικής τάξης και άλλων λαϊκών στρωμάτων απ' αυτούς), να ΜΗΝ πάρουν σάρκα και οστά οι φόβοι των Δασκαλοπουλαίων ότι οι μέρες του πλούτου και της χαρισάμενης ζωής τους σώνονται.


Ένα πράγμα που πρέπει να ξέρουν οι αστοί, οι διάφοροι παρατρεχάμενοί τους, οι υποστηριχτές τους μέσα στην εργατική τάξη και τα διάφορα αναχώματα, είναι αυτό που απέδειξαν οι κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές χτες στη συγκέντρωση του ΚΚΕ της Αθήνας και σήμερα οι δυνάμεις της περιφρούρησης του ΠΑΜΕ στη ΒΙΠΕ Σίνδου στη Σαλονίκη: 6000 χιλιάδες κόσμου υπό καταρρακτώδη βροχή χτες στην Αθήνα, περίπου άλλος τόσος κόσμος στη Σαλονίκη με 0 β.κελσίου και παγωμένο αέρα, και σήμερα υπό σφοδρή χιονοθύελλα και συνθήκες σιβηρίας εκατοντάδες αγωνιστές του ΠΑΜΕ (που είναι κυρίως κουκουέδες και κνίτες) απέκλεισαν την βιομηχανική περιοχή Σίνδου. 


Χωρίς να αμφισβητήσουμε την αγωνιστική διάθεση άλλων δυνάμεων, υπό οποιοδήποτε αριστερό, αντιμνημονιακό, εθνικοαπελευθερωτικό πλαίσιο, με οποιαδήποτε μέθοδο παρέμβασης και “σύγκρουσης” με το σύστημα, οι ταξικές δυνάμεις και το ΚΚΕ είμαστε πολύ πιο πεισματάρηδες, πολύ πιο ανθεκτικοί σε οποιεσδήποτε συνθήκες και πολύ πιο ψημένοι σε τελική ανάλυση. Όχι δεν είμαστε υπεράνθρωποι, δεν έχουμε παραπάνω φυσικές ιδιότητες και δυνάμεις αγαπητοί συναγωνιστές, ξυπνάμε νωρίς ξημερώματα, απεργούμε με σφίξιμο στο στομάχι και με το φόβο της απόλυσης, χάνουμε το μεροκάματο ενώ το έχουμε πολύ ανάγκη, όσο κι εσείς, σφίγγουμε τα δόντια στο ψοφόκρυο (όπως κι εσείς θα το κάνατε) κι ας είμαστε λίγοι, είτε επειδή είχε παλιόκαιρο είτε επειδή δεν πείσαμε αρκετά περισσότερους να ρθουν μαζί μας. Το ξέρουμε ότι στο τέλος θα τα καταφέρουμε και δεν θα ζητήσουμε να μας το αναγνωρίσετε.


Είμαστε μάλλον πολύ πιο πεισμένοι από σας για το τι θέλουμε να πετύχουμε και που θέλουμε να καταλήξουμε. 

Τα εξελικτικά στάδια του ανθρώπου Ενστικτο - συναισθηματικό - νοητικό


Τα εξελικτικά στάδια του ανθρώπου
Ενστικτο - συναισθηματικό - νοητικό
Ο άνθρωπος είναι αποτέλεσμα μακρόχρονης εξελικτικής διαδικασίας, που ξεκίνησε πριν από ένα εκατομμύριο (;) χρόνια και συνεχίζεται.
Αυτό γίνεται, γιατί ο νευρικός ιστός - εγκέφαλος είναι ένα εύπλαστο όργανο, που κύρια λειτουργία του είναι η αίσθηση, που στην ανάπτυξη και πολυπλοκοποίησή της (πρώτα νευρικό κύτταρο, μετά νευρική ίνα, νευρικιό δίκτυο, νευρικό γάγγλιο, γαγγλιακός εγκέφαλος, μετά εγκέφαλος σπονδυλωτών), δημιουργεί τη συνείδηση, που μπορεί και "απεικονίζει" τον κόσμο.
Εάν δεν υπήρχε ο νευρικός ιστός - εγκέφαλος, ο κόσμος θα ήταν τέτοιος που είναι, αλλά κανείς δε θα τον "γνώριζε".
Στις τελευταίες χιλιετίες ο άνθρωπος ανέπτυξε το λόγο, που είναι ένα κωδικοποιημένο - ηχητικό συμβολικό σύστημα, που δίνει ένα όνομα (λέξη) στα αντικείμενα, τις ιδιότητές τους, τη σημασία τους, δημιουργεί νοήματα κλπ.
Ι.Το ενστικτικό στάδιο. Ο άνθρωπος αποτελεί ένα σύνολο από ένστικτα - ανάγκες και επιθυμίες, που εγγράφονται στο κεντρικό νευρικό σύστημα (εγκεφαλική βάση και φλοιός), που αποτελούν τον βασικό κινητοποιητικό - ενεργοποιητικό μηχανισμό, που τον σπρώχνει να τα ικανοποιήσει στο κοσμικό και κοινωνικό περιβάλλον. Βέβαια, στα πρώτα στάδια της εξέλιξης, μέχρι πριν από τριάντα (;) χιλιάδες χρόνια, οι ζωικές - βιολογικές ανάγκες ικανοποιούνταν άμεσα από το περιβάλλον (στέγη - τροφή - ένδυση), αλλά, με την κοινωνική εξέλιξη προστέθηκαν άλλες δευτερεύουσες ανάγκες (κοινωνικοποιημένες), όπως διασκέδαση, παιδεία, και σήμερα ηλεκτρικές μηχανές, αυτοκίνητα κλπ.
Ετσι ο άνθρωπος ξεπέρασε το αρχικό ενστικτικό στάδιο και ανέπτυξε τις άλλες δύο διαστάσεις που τον χαρακτηρίζουν και τον συγκροτούν, δηλαδή τη συναισθηματική και τη νοητική, που και οι δύο μαζί αποτελούν τον ψυχοδιανοητικό κόσμο του.
Η θρησκεία πρεσβεύει μια υποδουλωτική σχέση του ανθρώπου προς το θεό, περιφρονώντας το σώμα και επιζητώντας την καθαρότητα μιας "ψυχής", η ψυχανάλυση υποδουλώνει το άτομο στο υποσυνείδητό του, και πιστεύει στη "θεραπεία του" (ακόμα και στην πολιτική) μέσα από "την απελευθέρωσή του" από την παθολογία του με τον ψυχαναλυτικό "διάλογο", σε μια σχέση με τον ψυχαναλυτή, ενώ, ο μαρξισμός διδάσκει την οριστική απελευθέρωση του ατόμου και της ανθρωπότητας, με την ανατροπή της υποδουλωτικής σχέσης των εργαζομένων στο κεφάλαιο, με την κατάκτηση της εξουσίας και τη δημιουργία μιας κοινωνίας της εργασίας, της δικαιοσύνης και της ισότητας για όλους.
Σήμερα ζούμε τη φάση της εξαπόλυσης μιας αποχαλινωμένης επίθεσης της αντεπανάστασης του κεφαλαίου, μετά την κατάρρευση των κατακτήσεων του Οχτώβρη, όπου κυριαρχικό ρόλο προσπαθούν να δώσουν στις δυνάμεις του ενστίκτου και του συναισθηματικού κόσμου, κατευθύνοντας τις δυνάμεις τους στην καθυπόταξη της διάστασης του λογικού, της νόησης και της συνείδησης. Αυτό φαίνεται από την προσπάθεια εξαπόλυσης κάθε μορφής θεοκρατικών αντιλήψεων (φονταμενταλισμός, ορθοδοξία, Ισλάμ κλπ.), των δυνάμεων του σκοταδισμού (σατανιστές, μέντιουμ κλπ.), τονίζοντας - προάγοντας καθετί το ενστικτικό (σεξ χωρίς έρωτα, επιθετικότητα, ρέιβ πάρτι, ναρκωτικά κλπ.). Προσπαθούν να μετατρέψουν τον πλανήτη σε παγκόσμιο "πορνείο" της ελεύθερης αγοράς, του πνεύματος, του σώματος, του χρήματος και της υποδούλωσης της εργασίας, όπου μοναδική διέξοδο στο άτομο άφησαν το θεό και την Ψυχανάλυση.
Ετσι, μόνη διέξοδος παραμένει η οργανωμένη αντίδραση για τη δημιουργία ενός ορθολογιστικά οργανωμένου σοσιαλιστικού κόσμου, που θα συνταιριάζει αρμονικά τις πραγματικές υλικές ανάγκες των ανθρώπων, μέσα από τη χαρά της δημιουργικής εργασίας και του έρωτα, που θα ξαναποχτήσουν τις χαμένες πλευρές τους, που πάει να τους τις αφαιρέσει ο αυτοματισμός, ο καπιταλισμός, η επιθετικότητα (βλέπε Περσικός Κόλπος - βία της TV), ο ξέφρενος ανταγωνισμός, και οι ανεξέλεγκτες ενεργειακές δυνάμεις της φύσης και της επιστήμης.
ΙΙ. Δηλαδή, ο ψυχικός κόσμος είναι το δεύτερο στάδιο που δημιουργήθηκε σε μια βραδεία εξελικτική διαδικασία ενός εκατομμυρίου ετών, πάνω στη βιολογική βάση (ένστικτα - ανάγκες), σαν αποτέλεσμα της εργασίας (γι' αυτό και στους δεξιόχειρες το κέντρο του λόγου βρίσκεται στο αριστερό εγκεφαλικό ημισφαίριο) και της διαπλοκής του ανθρώπου με το περιβάλλον και σαν "απάντηση" - αντίδρασή του στην προσπάθειά του να ικανοποιήσει ανάγκες.
Αυτό το δεύτερο στάδιο, το ψυχικό - διανοητικό, έχει πάλι δύο διαστάσεις: την καθαρά διανοητική - λογική και την καθαρά συναισθηματική (συγκινήσεις - φόβοι, αγωνία - στοργή - ενθουσιασμός κλπ.), δηλαδή συγκινήσεις - συναισθήματα.
Και αυτά τα δύο σκέλη του ψυχικού οικοδομήματος αποτελούν μια ενιαία διαλεκτική - εξελικτική πορεία, που τα ξεχωρίζουμε για καθαρά διδακτικούς λόγους, αλλά, και σαν ουσία, γιατί η νόηση βρίσκεται πάντα σε ανώτερο σκαλοπάτι - επίπεδο από το συναίσθημα - συγκίνηση.
Πρέπει να τονιστεί εξ αρχής πως στον άνθρωπο ολόκληρος ο ψυχικός κόσμος είναι λογοποιημένος: από τη συνείδηση, μέχρι το φόβο, τη χαρά, τη στοργή κλπ. τη μνήμη κλπ. και ξεχωρίζεται αποφασιστικά από την ψυχική ζωή των ζώων, που γίνεται μόνον με εικόνες (οπτικές, οσφρητικές κλπ.).
Αν θελήσει κανείς, να ξεχωρίσει, να περιγράψει και να αξιολογήσει αυτά τα τρία στάδια - επίπεδα του ανθρώπου στην ιστορική του διαδρομή, μπορούμε να πούμε, πως:
- Το ενστικτικό στάδιο κυριαρχούσε απόλυτα σε ολόκληρη τη διαδρομή του ανθρώπινου είδους, μέχρι πριν μερικές χιλιάδες χρόνια (να πούμε εκατό χιλιάδες;) και δειλά δειλά, με την εμφάνιση του λόγου, αρχίζει να επηρεάζεται από τη νόηση.
Ομως, ακόμη και σήμερα, τα ένστικτα - ανάγκες - επιθυμίες, αποτελούν - κυρίως - την ατμομηχανή της ψυχοδιανοητικής μας ζωής. Και αυτό το γνωρίζουν καλά οι επαναστάτες, γιατί η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού κινητοποιείται με βάση τα κίνητρα μιας βιωματικής (βιωμένης), ψυχολογίας, που πρέπει να κερδηθεί από το πολιτικό επιτελείο, για να γίνει πρόγραμμα βάσης - δράσης για την κατάκτηση της εξουσίας (ιδεολογία κλπ.).
ΙΙΙ. Η τρίτη συναισθηματική διάσταση αποτελεί μια από τις κύριες διαστάσεις της ανθρώπινης ψυχολογίας (χαρά, ενθουσιασμός, τάση κατάκτησης, απόσυρσης κλπ.) και επηρεάζεται αποφασιστικά, κυρίως από την ικανοποίηση ενστικτικών αναγκών, και σε δεύτερο στάδιο από τη συνείδηση - νόηση (π. χ. Σταχανοφικό κίνημα, πτώση των Σαντινίστας - μια από τις αιτίες της κατάρρευσης του σοσιαλιστικού στρατοπέδου κλπ. υπονόμευση ενός έρωτα κλπ. ).
Επομένως, η ανθρωπότητα προχωρά ανοδικά, κυνηγώντας να ικανοποιήσει ανάγκες πρωταρχικές - βιολογικές και κοινωνικοποιημένες - δευτερεύουσες - και κατευθύνεται, σε μεγάλο βαθμό συνειδητά, από τη νοητική - νοηματική της διάσταση (π.χ. προγράμματα - θεσμοί - ιδεολογίες - επαναστατικά κινήματα), αλλά επηρεάζεται, κυρίως αρνητικά - βλέπε π. χ. τα στάδια του Θερμιδώρ της γαλλικής αστικής επανάστασης, και της Οχτωβριανής Επανάστασης που το ζούμε σήμερα - από το συναισθηματικό της έρμα (απογοήτευση, κόπωση των πρωτοπόρων, προπαγάνδα του αντίπαλου, θρησκευτική συνείδηση κλπ.)
Στη συναισθηματική διάσταση της ανθρωπότητας ανήκουν και οι κάθε είδους θρησκείες (αγάπη, φιλευσπλαχνία, εξιλέωση κλπ.), που αντιστρατεύονται και τη λογική και την ενστικτική πλευρά του ανθρώπου και διαδραματίζουν οπωσδήποτε αρνητικό ρόλο στη συνολική εξέλιξή του.
Μέσα στη νοητική διάσταση ανήκουν και η ψυχανάλυση και ο μαρξισμός. Ομως, ενώ ο μαρξισμός κατευθύνεται από τη νόηση - συνείδηση, η ψυχανάλυση αποτέλεσε το κίνημα της ψυχολογίας που υποστηρίζει πως οι υποσυνείδητες δυνάμεις κατευθύνουν τον άνθρωπο στην ερωτοσεξουαλική ζωή, την καθημερινή πράξη, μέχρι και την τέχνη, τη θρησκεία και την πολιτική, δίνοντας προτεραιότητα στο συναίσθημα, καί στην αιτιοκρατία της ανθρώπινης πράξης και στη θεραπεία της ψυχικής αρρώστιας.
Δρ. Γιάννης ΓΑΛΑΝΟΣ
Ψυχίατρος - Συγγραφέας
Σήμερα ζούμε τη φάση της εξαπόλυσης μιας αποχαλινωμένης επίθεσης της αντεπανάστασης του κεφαλαίου, μετά την κατάρρευση των κατακτήσεων του Οχτώβρη, όπου κυριαρχικό ρόλο προσπαθούν να δώσουν στις δυνάμεις του ενστίκτου και του συναισθηματικού κόσμου, κατευθύνοντας τις δυνάμεις τους στην καθυπόταξη της διάστασης του λογικού, της νόησης και της συνείδησης

Αντεπιστημονικές - Μεταφυσικές δοξασίες


Αντεπιστημονικές - Μεταφυσικές δοξασίες
Από παληά, αλλά τελευταία, όλο περισσότερο, με την συμμετοχή και του επίσημου κράτους, η ορθοδοξία βρίσκεται μπροστά μας, σαν θρησκεία, σαν θεολογία, σαν πολιτιστική παράδοση, αλλά και σαν πολιτική θέση και σαν εξωτερική πολιτική! Σε εκπομπή της Λ. Κανέλλη (T.V. MEGA) ανακοίνωσε πως πλέον οι αμερικανικές αρχές για τις επαφές τους με τον Ελληνισμό αναγνωρίζουν μόνο τη νέα οργάνωση Halo(;) που καθοδηγείται από τον νέο αρχιεπίσκοπο...
Εδώ ο πατριάρχης εγκαλεί τον Πάγκαλο για ανάρμοστη συμπεριφορά...
- Ο ορθόδοξος παπάς σε αεροδρόμιο των ΗΠΑ ραίνει με αγιασμό(!) τα βομβαρδιστικά μας για "να σκοτώσουν καλύτερα(;) τους εχθρούς μας(!), και δεν ξυρίζεται, και δεν του βγάζουν τα ράσα (είναι και δημόσιος υπάλληλος και τον πληρώνουμε όλοι μας...) και εξακολουθεί να "μας εκπροσωπεί σαν ορθόδοξο έθνος - παρά την διακηρυγμένη αξιωματική αρχή της χριστιανικής θρησκείας στο "ειρήνη ημίν".
- Ο μητροπολίτης Ελβετίας (στην ελληνική Τ.V.), διακηρύσσει πως: "το κυριότερο καθήκον της Ορθοδοξίας σήμερα είναι να παλέψει κατά της αυτονόμισης του ανθρώπου"(!) και δεν ξεσηκώθηκαν οι πέτρες, γιατί Ανθρωπος σημαίνει ασταμάτητος αγώνας για την αυτονόμισή του από τον ζωικό του πυρήνα, τα ένστικτα, την δυνάστευση του χώρου, του κλίματος, την τυραννία της βιολογίας, την βαρύτητα, την κληρονομικότητα κλπ. Ωστε αυτήν την "κόλαση" ετοιμάζει "για τους ορθόδοξους" ο Ελβετίας:
- Ο μητροπολίτης Αιγιαλείας δηλώνει (στην T.V. στην κ. Παναγιωταρέα), πως οι σεισμοί του Αιγαίου ήταν θεϊκό σημάδι τιμωρίας προς "τους αμαρτωλούς..." - και πως ο Θεός στην μεγαλοθυμία του "σκότωσε λίγους!..".
- Επίσημος εκπρόσωπος της μητρόπολης Θεσσαλονίκης (σε εκπομπή μου στην Τ.V.) δηλώνει πως έχει την δυνατότητα να διώξει τις επιδράσεις της μαγείας(!) με την ιερωσύνη του... και έτσι παπάδες και θεολόγοι δημιουργούν έναν φαύλο κύκλο με τα MEDIUM παγιδεύοντας το λαό στη λογική ότι υπάρχουν σατανάδες, δαίμονες και σατανιστικά φαινόμενα(!), που οι ίδιοι λένε ότι υπάρχουν με τις καθημερινές διακηρύξεις (έχοντας συμπαραστάτες γνωστούς παρουσιαστές από μεγάλα κανάλια...) για αντίχριστους... και 666 και λοιπά σκοταδιστικά.
Γιατί, διατηρούν την παράδοση και την πίστη:
- στα θαύματα
- στην αντεπιστημονική πίστη στην ύπαρξη μιας άυλης "ψυχής", πέρα απ' τον υπαρκτό ψυχικό κόσμο, σαν αποτέλεσμα μιας εγκεφαλικής λειτουργίας,
- στην "Δευτέρα Παρουσία" κλπ., που αντιβαίνουν σε βασικές αποδειγμένες επιστημονικές αλήθειες, και την απλή λογική...
Και ρωτάω την πανεπιστημιακή κοινότητα και τον υπουργό παιδείας, πότε θα σταματήσουν τους "αγιασμούς" στα πανεπιστήμια και τα σχολεία;
Αυτοί οι χώροι, δεν είναι οι χώροι της μόρφωσης και της "διαφώτισης" της γνώσης και της επιστήμης, τι χρειάζεται "η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος"; Γιατί, αυτό καταλαβαίνουν τα παιδιά μας, πως δηλαδή, πρωταρχικό δεν είναι η προσπάθειά τους, αφού πρώτα χρειάζονται την "φώτιση της εκκλησίας"...
- Νομίζω, πως έφτασε η ώρα η εκκλησία να αυτονομηθεί από το κράτος, και να πάψει να ασχολείται με τα θαύματα στη θεραπεία της αρρώστιας(!) καθώς και της ψυχικής αρρώστιας(!) - δεν "θεραπεύεται με εξορκισμό" η επιληψία και η σχιζοφρένεια!...
Με την ραγδαία ανάπτυξη των θετικών επιστημών, της ιατρικής, της ψυχολογίας, της ψυχιατρικής και της γενετικής - η εκκλησία πρέπει να πάψει να παρεμβαίνει στους χώρους των επιστημών, όπου και πραγματοποιούνται πραγματικά θαύματα.
Νομίζω, πως τα πανεπιστήμια, τα ερευνητικά κέντρα, οι πραγματικοί ερευνητές (που πρέπει δεν χρειάζονται για να "καθιερωθούν (να είναι και Δημόσιοι Υπάλληλοι), να παίρνουν καθημερινά θέση πάνω στις πολυποίκιλες εκδηλώσεις της εκκλησίας και των θεολόγων κλπ., που προσπαθούν μέσα στο καταυγαστικό φως της επιστημονικής επανάστασης να σπείρουν απόψεις σκοταδιστικές και μεταφυσικές δοξασίες, που μπορεί να προκαλέσουν μέγιστη ζημιά στην διαμόρφωση της συνείδησης, που να ατενίζει το μέλλον στηριγμένη στην ΓΝΩΣΗ και όχι σε "αλήθειες".
Το κράτος, πρέπει να δώσει τα μέσα, και να προβάλλει τη γνώση, την έρευνα, την επιστήμη, που θα φωτίζουν το δρόμο στη νέα γενιά, και με πρωτοπορία τους διανοητές και όχι τους παπάδες...
ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΑΛΑΝΟΣ
Δρ. Ψυχίατρος

«Θρησκεία και πολιτική στην Ελλάδα»


«Θρησκεία και πολιτική στην Ελλάδα»
Μια συμβολή στην αποκάλυψη της ουσίας και των πραγματικών σχέσεων θρησκείας και πολιτικής από υλιστική - ιστορική σκοπιά. Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»
Για ορισμένα θέματα υπάρχουν μεγάλα κενά στη βιβλιογραφία. Κενά, με την έννοια ότι η υπαρκτή βιβλιογραφία είναι εξαιρετικά μονόπλευρη. Αυτό συμβαίνει ασφαλώς με το θέμα της θρησκευτικής συνείδησης και με τη θρησκεία γενικότερα, με τη θρησκεία σε σύνδεση με την πολιτική ειδικότερα. Η θρησκευτική συνείδηση, η Εκκλησία, αλλά και η επίδρασή τους στην κοινωνική, πολιτική και ιδεολογική ζωή, βρίσκονται με αυξημένη ένταση στο προσκήνιο της δημοσιότητας, ιδιαίτερα με αφορμή το ζήτημα της αναγραφής του θρησκεύματος στις ταυτότητες. Πολλές φορές οι αφορμές, που από μόνες τους είναι ασήμαντες, χρησιμοποιούνται για την αναμόχλευση παθών και φανατισμών και λειτουργούν, με αυτόν τον τρόπο, σαν βαρόμετρο της θρησκευτικής θερμοκρασίας μιας κοινωνίας.
Το κύριο, όμως, που προκύπτει, είναι η έλλειψη μιας σοβαρής και χωρίς πάθος και σκοπιμότητα προσέγγισης. Το βιβλίο του Αποστόλη Χαρίση, «Θρησκεία και Πολιτική στην Ελλάδα», έρχεται με αυτήν την έννοια να συμπληρώσει ένα κενό. Ο συγγραφέας, συνειδητοποιώντας την ευθύνη και τη μεγάλη δυσκολία του εγχειρήματός του, γράφει στον πρόλογο: «Είναι φανερό ότι στις σημερινές συνθήκες είναι δύσκολο να καλυφτούν ταυτόχρονα και πλήρως όλες αυτές οι απαιτήσεις (επιστημονικότητα και άμεση πολιτική δραστικότητα), στο πλαίσιο της παρούσας εργασίας. Γι' αυτό και ευθύς εξαρχής ο προσανατολισμός ήταν η συγκεκριμένη εργασία να μην αποτελεί πρωτότυπη επιστημονική έρευνα, αλλά μια συμβολή στην προσπάθεια για να τεθεί κατ' αρχήν το ζήτημα της σχέσης θρησκείας και πολιτικής σήμερα, επιστημονικά και πρακτικά - πολιτικά ταυτόχρονα, με δεσπόζουσα, ωστόσο, τη δεύτερη πλευρά» (σελ. 14).
Δικαιολογημένα, πιστεύουμε, αφιερώνεται το πρώτο κεφάλαιο στην εμφάνιση και την ιστορική εξέλιξη της θρησκείας, καθώς και στο χριστιανικό μονοθεϊσμό και την οριστική διαμόρφωσή του στην ύστερη Αρχαιότητα. Επίσης, πραγματεύεται την ιστορική πορεία της ορθοδοξίας και μάλιστα με τη μόνη μέθοδο ανάλυσης, που είναι σε θέση να αποκαλύψει την αληθινή ιστορική διαδρομή αυτού του πιο επίμονου στοιχείου της κοινωνικής συνείδησης, που ονομάζεται θρησκευτική.
Το φαινόμενο της θρησκευτικής συνείδησης φωτίζεται από την υλιστική - ιστορική σκοπιά, δηλαδή εξετάζεται συνδεδεμένα με τη βαθμίδα ανάπτυξης των κοινωνικών σχέσεων σε κάθε φάση, από την πιο πρωτόγονη μέχρι την πιο εξελιγμένη. Για παράδειγμα, βλέπουμε πως ο χριστιανισμός εμφανίστηκε στη φάση διάλυσης της δουλοκτητικής κοινωνίας, των δουλοκτητικών σχέσεων παραγωγής. Τονίζεται και ο διαταξικός χαρακτήρας του, και το γιατί από θρησκευτικό κίνημα των καταπιεσμένων εξελίχτηκε σε θρησκεία, που διαδόθηκε σε όλες τις τάξεις της κοινωνίας.
Το πρώτο κεφάλαιο κλείνει με τις εξελίξεις στη διάρκεια της τουρκοκρατίας και του νεοελληνικού κράτους, με την Ορθοδοξία, το Διαφωτισμό και την εθνική συνείδηση.
Ο συγγραφέας, στο δεύτερο κεφάλαιο, στέκεται εκτενώς στις πλευρές της θρησκευτικής ψυχολογίας και σ' αυτό το κεφάλαιο ακριβώς γίνεται κατανοητό γιατί τόσο επίμονα μπόρεσε να επιβιώσει η θρησκευτική συνείδηση. Σε μια ανάπτυξη περί παρηγοριάς και κάθαρσης, γίνεται σαφές, με ποιο τρόπο οι θρησκείες πάντα απευθύνονται επιτυχώς σε βασικές ψυχικές - συναισθηματικές ανάγκες των ανθρώπων.
«Η ιστορία της κοινωνικής συνείδησης και του ψυχισμού της ανθρωπότητας έχει εξελιχτεί κατά τέτοιο τρόπο, ώστε για τη συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού ο τρόπος ικανοποίησης αυτών των αναγκών περνούσε μέσα από τη θρησκεία. Ιδιαίτερα στο πλαίσιο των μεγάλων παγκόσμιων θρησκειών, όλες αυτές οι ανάγκες που τις κωδικοποιούμε κάτω από την έννοια της θρησκευτικής παρηγοριάς, ικανοποιούνται σχεδόν αποκλειστικά μέσω σχέσεων που διαμεσολαβούνται από τη θρησκεία, με αποτέλεσμα, ακόμα και στην καθημερινή μας σκέψη, να τις κατανοούμε μερικές φορές ως θρησκευτικές ανάγκες. Σ' αυτό συμβάλλει και η ίδια η ύπαρξη των σύγχρονων θρησκευτικών οργανώσεων και συνείδησης, που αναπαράγει συνεχώς τη θρησκευτική κατανόηση αναγκών, που σήμερα δεν έχουν άμεση σχέση με τη θρησκεία ούτε μπορούν να ικανοποιηθούν πλέον μέσω αυτής, όπως γινόταν παλιότερα» (σελ.111).
Σ' αυτό το κεφάλαιο, το οποίο κλείνει με πτυχές της θρησκευτικής ιδεολογίας της ορθοδοξίας, βρίσκουμε, επίσης, μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάπτυξη πλευρών της διαμόρφωσης της θρησκευτικής προσωπικότητας.
Το τρίτο κεφάλαιο του βιβλίου εισάγει τον αναγνώστη σε θέματα που «καίνε» περισσότερο την κοινή γνώμη και που «σερβίρονται» ιδιαίτερα ελλιπώς ή και στρεβλωμένα. Ξεκινώντας από τη λεγόμενη «επιστροφή του θεού», ο συγγραφέας σκιαγραφεί πρώτα τις κοινωνικές συνθήκες των δεκαετιών 1960-'70, στις οποίες συντελέστηκε πρώτα μια υποχώρηση της παραδοσιακής μορφής της κοινωνικής και θρησκευτικής συνείδησης.
Στο φόντο των κοινωνικοοικονομικών και πολιτικών καταστάσεων - η γνωστή «κοινωνία της ευημερίας» στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες με τη συνεπακόλουθη ενίσχυση των αστικοδημοκρατικών θεσμών εκεί, την έντονη ανάπτυξη των σοσιαλιστικών χωρών και τη διεθνή επιρροή τους, την εμφάνιση δεκάδων νεοαπελευθερωμένων ανεξάρτητων κρατών σαν αποτέλεσμα της αντιαποικιοκρατικής πάλης - οι εκκλησιαστικές και θρησκευτικές οργανώσεις έκαναν προσπάθειες προσαρμογής τους σ' αυτές τις αλλαγές και άρχισαν να δίνουν βάρος στο κοινωνικό και φιλειρηνικό έργο. «Ο επίσημος "ιδεολογικοποιημένος" χριστιανισμός και "νεοευσεβισμός" ήταν μια απόπειρα απάντησης στην υπαρκτή και εκδηλωμένη στους κόλπους της Εκκλησίας απαίτηση για εκδημοκρατισμό, στροφή στον εργαζόμενο άνθρωπο και τα προβλήματά του, για πρακτική συνεισφορά της Εκκλησίας και των θρησκευτικών οργανώσεων στη βελτίωση της κοινωνίας, στην άνοδο του βιοτικού επιπέδου, στην καταπολέμηση των κοινωνικών προβλημάτων, της φτώχειας και της πείνας στις αναπτυσσόμενες χώρες, του πολέμου, του φασισμού κλπ. Ουσιαστικά, αυτή η στροφή στην κοινωνική συνείδηση (και στη θρησκευτική), καθώς και η συνεπακόλουθη αλλαγή τακτικής των θρησκευτικών οργανώσεων (...) οφειλόταν στις συνθήκες της παγκόσμιας οικονομικής ανάπτυξης - εκβιομηχάνισης και στη γενική βελτίωση του διεθνούς συσχετισμού ισχύος υπέρ των δυνάμεων του σοσιαλισμού και των αντιιμπεριαλιστικών κινημάτων» (σελ.173-174).
Η κοινωνική - πολιτική - ιδεολογική ριζοσπαστικοποίηση δεν μπορούσε παρά να εκφραστεί στο θρησκευτικό εποικοδόμημα, όπως και έγινε, και αυτήν την εξέλιξη μπορούμε να την παρακολουθήσουμε σύντομα και γλαφυρά στο βιβλίο αυτό.
Με το ξεκίνημα της νεοσυντηρητικής πολιτικής στα μέσα περίπου της δεκαετίας του '70, αρχίζει η αντεπίθεση (κατ' αρχήν στις ΗΠΑ και τη Μ. Βρετανία και πολύ αργότερα στην Ελλάδα) και μαζί της «επέστρεψε και ο Θεός».
Για την αναβίωση αυτή, αλλά και για τις έννοιες του φονταμενταλισμού και του εθνικισμού, ο αναγνώστης θα βρει μια σε βάθος ανάπτυξη στο πρώτο μέρος του τρίτου κεφαλαίου. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει το γεγονός ότι ο συγγραφέας εξετάζει τα φαινόμενα αυτά της λεγόμενης αναβίωσης θρησκευτικών φονταμενταλισμών ή, τουλάχιστο, θρησκευτικών διαθέσεων, όχι μόνο στις ισλαμικές χώρες, όπου συνήθως τα εντοπίζουν, αλλά και στις καπιταλιστικές και τις πρώην σοσιαλιστικές χώρες, ξεκαθαρίζοντας με τις πλατιά διαδεδομένα εσφαλμένες απόψεις.
Το πρόβλημα «Ανατολής - Δύσης» και της ορθοδοξίας είναι άλλο ένα από τα κεντρικά ζητήματα, που πραγματεύεται ο συγγραφέας στο τρίτο κεφάλαιο, παρόλο που «θα έλεγε κανείς ότι το ζήτημα αυτό στην Ελλάδα έχει λυθεί από την Επανάσταση του 1821, που ήταν μια εθνικοαπελευθερωτική επανάσταση και όχι ένας θρησκευτικός πόλεμος, καθώς και από την κατοπινή εξέλιξη της χώρας. Ωστόσο, το θέμα του προσδιορισμού της ελληνικής κοινωνίας με άξονα το δίπολο "Ανατολή - Δύση" επιστρέφει συνεχώς και αυτό είναι ενδεικτικό για το πολιτικό και το πνευματικό - ιδεολογικό κλίμα στη σημερινή Ελλάδα και τον κόσμο συνολικότερα. Συνιστά επίσης σαφώς και εκδήλωση της "πανουργίας του λόγου" ή της "ειρωνείας της ιστορίας", αφού το σύνθημα "ανήκομεν εις την Δύσιν" αποτελεί το δόγμα των κυρίαρχων τάξεων και αντιλήψεων στην Ελλάδα τα τελευταία 100 χρόνια τουλάχιστον» (σελ.201).
Ακολουθεί το ζήτημα του χωρισμού της Εκκλησίας από το κράτος στην Ελλάδα, στο οποίο αναλύονται η ιστορία και οι σημερινές διευθετήσεις της αστικής εκκοσμίκευσης και το οποίο μας οδηγεί στην ανάλυση της ελληνορθόδοξης πολιτικής ιδεολογίας, των κοινωνικών τάξεων και του πολιτικού συστήματος στη σημερινή Ελλάδα.
Στο τελευταίο μέρος του τρίτου κεφαλαίου, ο συγγραφέας μπαίνει σύντομα και συμπερασματικά στο «ψητό», μιλώντας για μαρξισμό, σοσιαλισμό, επιστημονικό αθεϊσμό και θρησκεία. Η στάση του κομμουνιστικού κινήματος απέναντι στη θρησκεία και την Εκκλησία αποτέλεσε στο παρελθόν, αλλά και τώρα, πηγή αντικομμουνιστικής προπαγάνδας. Ποτέ, όμως, δεν πρέσβευε η μαρξιστική κοσμοθεωρία το κλείσιμο εκκλησιών ή την απαγόρευση άσκησης θρησκευτικής λειτουργίας. Δε χώριζε ποτέ τους εργαζόμενους σε θρησκευόμενους και μη, κάνοντας τις ανάλογες διακρίσεις. Αυτό θα το ήθελαν οι ιδεολογικοί αντίπαλοι του μαρξισμού και του σοσιαλισμού - κομμουνισμού για να πιάσει τόπο η λασπολογία τους. Αντίθετα, κυρίαρχο στοιχείο του κομμουνιστικού κινήματος ήταν η ενότητα στο οικονομικο-πολιτικό μέτωπο για τον «παράδεισο στη γη» και ας διαφωνούν για τον παράδεισο στον ουρανό - αν, δηλαδή, υπάρχει ή όχι. Στο τελευταίο αυτό μέρος του βιβλίου του, ο Απ. Χαρίσης τοποθετεί σωστά και χωρίς εμπάθειες αυτό το ακανθώδες θέμα, συνδέοντας τη γνώση με την πρακτική δημιουργία του λαϊκού μετώπου σήμερα στην Ελλάδα. Καθόλου εύκολα, έχοντας υπόψη τα στρώματα που πρέπει να συσπειρωθούν με την αρκετά διαφορετική κοινωνική (και θρησκευτική) συνείδηση.
Δουλιά πολλή και επίμονη για το εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα, που - σύμφωνα με τον συγγραφέα στις τελευταίες παραγράφους του βιβλίου του - «η αυτοτελής ανάπτυξή του και μόνον αυτή θα οδηγήσει και σε διαφοροποιήσεις μέσα στους θρησκευόμενους, που να είναι αξιοποιήσιμες από ένα κίνημα που στοχεύει στο σοσιαλισμό. Και η αυτοτελής ανάπτυξη του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος γίνεται μόνο σε ορθολογική, μη θρησκευτική βάση και κατεύθυνση και, συγκεκριμένα, στη βάση της θεωρίας του επιστημονικού σοσιαλισμού».


Α. Ι.


ΙΚΑΡΙΑ 7-2-12


«ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ» Το «Γυάλινο» σπίτι του καπιταλισμού φυτώριο ψυχοπαθολογίας



«ΜΕΓΑΛΟΣ ΑΔΕΛΦΟΣ»
Το «Γυάλινο» σπίτι του καπιταλισμού φυτώριο ψυχοπαθολογίας
Ο καπιταλισμός, αφού «ξεγέλασε» τους Ανατολικο-Γερμανούς με τις γυαλιστερές MERSEDES και τους απέσπασε από τον επίγειο «παράδεισο» της κομμουνιστικής αθεΐας, τους ξαμόλησε απροστάτευτους στο κράτος του θεού του, δηλαδή της αθεΐας του χρήματος.
Πρόκειται να μας φέρει από το Σεπτέμβρη και δω το τηλεοπτικό «θέαμα» του «Μεγάλου Αδελφού». Δηλαδή, πρόκειται ουσιαστικά για ένα ζωντανό ψυχολογικό πείραμα, κάτι σαν εργαστήριο ψυχολογίας!
Ομως, προσέξτε! Αυτό το εργαστήρι της ψυχολογίας, έχει τρεις διαστάσεις διαφορετικές και πολλαπλές «οπτικές γωνίες»!
1. Γι' αυτόν που βιώνει «τα γεγονότα» στο γυάλινο κλουβί, όπου τον έχουν κλείσει με τη «θέλησή του».
2. Για τον επιστήμονα ψυχολόγο - ψυχοπαθολόγο και
3. Για το κοινό που βλέπει.
Τελικά, πρόκειται για στημένη επιχείρηση, με κυρίαρχο το ρόλο του χρήματος. Για τον επιχειρηματία και για τα «θύματά» του. Και οι δυο αποσκοπούν στο κέρδος. Βέβαια, υπάρχουν και οι παθολογικές προσωπικότητες, που θα μιλήσουμε άλλη φορά. Πρόκειται δηλαδή για ένα από τα στάδια εξευτελισμού του ανθρώπου στο κεφαλαιοκρατικό σύστημα, όπου μας οδηγεί η παγκοσμιοποίηση. Δηλαδή, για ένα πορνείο του χρηματο-θεάματος, και κατάπτωση του ανθρώπινου είδους...
Και επειδή γνωρίζω και μελετώ τον άνθρωπο, για πάνω από πενήντα χρόνια, το μόνο που θα αποκομίσει το ανθρώπινο γένος θα είναι μια εξευτελισμένη ψευδή εικόνα για τον εαυτό του.
Από το γεγονός και μόνο πως τα άτομα που βρίσκονται μέσα στο «γυάλινο» σπίτι γνωρίζουν πως τους βλέπουν!
Εδώ ισχύει ολόκληρη η ψυχοπαθολογική ανάλυση του J.P. SARTRE για την επίδραση πάνω μας «του βλέμματος του άλλου».
Αυτό το βλέμμα του άλλου το γνωρίζουν καλά οι φυλακισμένοι, όταν τους κοιτάζει ο φύλακας από το «ματάκι» της πόρτας του κελιού τους. Γιατί το άτομο - άνθρωπος νιώθει ελεύθερο, όταν είναι μόνο με τον εαυτό του, χωρίς το δυναστευτικό, δυναστικό, καταραμένο, αλλοτριωτικό βλέμμα κάποιου παρείσακτου στο δικό του χώρο, που νιώθει να τον ξεγυμνώνει, να τον τυραννά, να τον ξευτελίζει, να του κλέβει την ίδια την ελευθερία του στη δική του την εσωτερικότητα. Και μια από τις ουσιαστικότερες πλευρές της ελευθερίας είναι η συνείδηση της μοναδικότητας στο δικό της χώρο, έξω και πέρα από την «παρουσία» κάποιου άλλου.
Και μόνο από αυτήν την άποψη, πρόκειται για καθαρό έγκλημα πάνω στην ανθρώπινη συνείδηση της ελευθερίας, και της μοναδικότητάς της, που πρέπει να διατηρήσει το άτομο, πάνω και πέρα από τις αλλοτριώσεις της ιδεολογίας του καπιταλισμού και του ιστορικού, κοινωνικού, νομικού και κρατικού καταναγκασμού του.
Οι άνθρωποι που θα πάρουν μέρος σ' αυτό το εργαστήρι της «εγκληματολογίας» της ανθρώπινης «ψυχής», δε θα είναι οι ίδιοι «μετά». Η ζωή τους θα έχει ένα κενό, χάσμα, ένα ρήγμα, μια άβυσσο ανάμεσα στο «πριν» και «μετά». Φανταστείτε τη ζωή σας στις πιο απλές καθημερινές εκδηλώσεις, σαν σωματική ανάγκη, σαν στάση, σαν αντίδραση, σαν συγκίνηση, σαν συναίσθημα, που τα βλέπουν «όλοι»! Και ένα από τα πιο δυσκολοθεράπευτα συμπτώματα - σύνδρομα της ψυχοπαθολογίας είναι: «το τι λένε οι άλλοι για μένα». Είναι η πολιορκία του «ψευτο-εγώ», που το έφτιαξα μόνος μου, παλεύοντας χρόνια και χρόνια για να δημιουργήσω μια εικόνα καταδική μου για το άτομό μου, σαν το «αντικαθρέφτισμα» (MIRACE) σε ένα «άλλο εγώ», που μου έφτιαξε το σπίτι, το κατηχητικό (κάθε είδους), το κόμμα, η ίδια η ιστορία (η προσωπική και πανανθρώπινη).
Επειτα, πρόκειται για ένα είδος «λευκών κελιών», μια που τα άτομα θα είναι τελείως αποκομμένα από κάθε επικοινωνία από το ιστορικό, κοινωνικό, πολιτικό κλπ. γίγνεσθαι. Δηλαδή θα πρόκειται για ένα είδος πειραματικού εργαστηρίου ψυχολογίας, όπως π.χ. θα συμβιώνει το άτομο στο μέλλον σε κλειστές κοινωνίες του Αρη που θα λείπει βέβαια (εδώ) η έλλειψη βαρύτητας.
Αλλά δε θα πρόκειται για πρωτοπόρους της ανθρωπότητας. Θα πρόκειται για θλιβερά υποκείμενα, όπου κίνητρο θα είναι το χρήμα, η ματαιοδοξία, η παθολογική προσωπικότητα, το κενό από ιδανικά μιας κοινωνίας χωρίς ηθικό και ιστορικό μπούσουλα. Και έτσι αυτά τα ανθρώπινα πειραματόζωα θα βρίσκονται σε μια πρωτόφαντη «κοινωνικότητα», αντιμέτωπα με τα ένστικτά τους, σε μια πρωτόγνωρη εμπειρία μιας «κοινοβιότητας», από όπου το μόνο «ωφέλιμο», χωρίς ιστορικότητα, κοινωνικότητα και φυσικότητα (Φύση) θα είναι ξεκομμένο από τις πραγματικές του ρίζες, που διαμόρφωσαν το ανθρώπινο είδος στις πραγματικές - τωρινές του διαστάσεις. Και που του έδωσαν μια μοναδικότητα, πέρα και πάνω από τις «ζωικές - αταβιστικές» καταβολές του. Και έτσι οι τρεις διαστάσεις που συγκροτούν τον άνθρωπο - ένστικτο, νόηση, συναίσθημα - αυτές οι τρεις διαστάσεις θα βγουν ανεπανόρθωτα «τραυματισμένες» με μη αντιστρεπτές και απρόβλεπτες συνέπειες για αυτά τα τραγικά πειραματόζωα στο βωμό του κέρδους μιας κοινωνίας σε έναν κόσμο χαοτικό και αδιάφορο..
Και μπορώ εκ των προτέρων να προσδιορίσω σαν ειδικός πως θα αλλοιωθεί, κυρίως, το συναίσθημα, σαν το πιο επισφαλές δομικό στοιχείο του ανθρώπινου είδους, με την εξής έννοια: από μια διάσταση, σαν μια συνθετική διαδικασία από συγκινήσεις, θα έχει καταντήσει ένα ερζάτς (μείγμα) από φτιαχτές συγκινήσεις, όπου ο λόγος, που αποτελεί το μεγαλείο του κάθε συναισθηματικού βιώματος (όπως π.χ. αγάπη, στοργή, έρωτας, αλληλεγγύη, ανάγκη για μια ανθρώπινη παρουσία κλπ.,) θα αντικατασταθεί από μια ζωώδη ανάγκη επιβράβευσης για κατάκτηση χρηματικής αμοιβής, κενής από κάθε ουσιαστική ανθρωπιά.
Δηλαδή θα πρόκειται για το ξεπούλημα της εσωτερικότητας και της μοναδικότητας της ψυχικής ζωής στο διαβολικό πορνείο της διαφήμισης, καθώς και της ακατάσχετης ανάγκης του ανθρώπου «να γνωρίσει» τον ίδιο του τον εαυτό στην πιο χειρότερη εκδοχή της, στον «ΑΛΛΟΝ».

Γιάννης Γ. ΓΑΛΑΝΟΣ
Δρ. Ψυχολογίας


ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ Σταυρός ή σφυροδρέπανο


ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΙΣΤΗ
Σταυρός ή σφυροδρέπανο
Κατά τον Φρομ το άτομο "με την πράξη της υποταγής, χάνει την ανεξαρτησία του και την ακεραιότητά του, αλλά αποκτά ένα άλλο αίσθημα, το αίσθημα ότι δέχεται προστασία από μια δύναμη που του εμπνέει δέος και της οποίας αποτελεί ένα μέρος της". Υπάρχει διαλεκτική - ψυχολογική σχέση ανάμεσα στη θρησκευτική και την κομματική ανάγκη της υποταγής και του σεβασμού προς την ανώτερη δύναμη - "σοφία" του θεϊκού και του κομματικού Πολιτικού Γραφείου του κομμουνιστικού κόμματος;
Αν λάβουμε υπ' όψιν μας τα αναμφισβήτητα ιστορικά γεγονότα, κατά τα οποία ξεχωριστά άτομα, ολόκληρες ομάδες ανθρώπων, πίστεψαν και θυσιάστηκαν στην ιδέα του χριστιανικού σταυρού, και της νίκης του κομμουνιστικού σφυροδρέπανου, τι μπορεί να συμπεράνουμε αναλύοντας τις βαθύτερες ψυχολογικές αιτίες που ενεργούσαν πίσω και στο βάθος αυτής της πίστης σε δύο τελείως διαφορετικά σύμβολα;
1. Ο σταυρός έχει καταστεί το σύμβολο μιας θρησκείας που επικράτησε σε ένα μεγάλο κομμάτι του κόσμου μας.
Πρόκειται για μια πίστη που κυριαρχείται από τη σωτηριολογία για τον άνθρωπο. Το άτομο που πιστεύει, νιώθει αξιωματικά αμαρτωλό, και περιμένει δικαίωση στην άλλη ζωή, αλλά κατέχεται από την ακράδαντη πίστη πως ο Θεός σαν ο δημιουργός των πάντων, πάντα τον σκέφτεται, τον δοκιμάζει και περιμένει απ' αυτόν ταπείνωση, ευσέβεια, πίστη, αγάπη.
Θεωρώ πως η σημαντικότερη δύναμη της χριστιανικής θρησκείας, είναι το κήρυγμά της για τον ενανθρωπισμό του Θεού ("η βασιλεία του Θεού εντός υμών εστί"), και για την "ομοίωση" του ίδιου του ατόμου με τον Θεό.
Ταυτόχρονα όμως, με έναν μηχανισμό προβολής (όπως π. χ. στις νευρωτικές καταστάσεις, στον μαζοχισμό, στις αδυναμικές γενετικές καταστάσεις), προβάλλει το ίδιο το άτομο τις δικές τους διαστάσεις, τις ανθρώπινες, στη θεϊκή οντότητα (την τελειότητα, τη δύναμη, τη σοφία, τη δικαιοσύνη, την αγάπη), και έτσι απογυμνώνεται το ίδιο και τελικά προσπαθεί μέσα από την πίστη, τη λατρεία και την ηθική "να φτάσει το Θεό".
Αν θελήσει κανείς να εξηγήσει αυτή την πίστη, μπορεί να σταματήσει στις παρακάτω διαπιστώσεις:
2. Ενα κατ' εξοχήν λογικόν ον, πιστεύει σε κάτι που το τοποθετεί έξω από το ίδιο το άτομο, που αποδίδει διαστάσεις και δυνάμεις, υποτάσσεται σ' αυτό το ον, και μπορεί να υποτάξει τις δικές του ανάγκες στην πίστη - λατρεία και τελικά και να θυσιαστεί.
Επομένως, πρόκειται για καταστάσεις που αντιμάχονται την "ενστικτική" του διάσταση, αλλά ταυτόχρονα μπορούν να υπηρετήσουν τη δεύτερη - δηλαδή τη συναισθηματική - ανθρώπινη διάσταση, βάζοντάς τη στην υπηρεσία ενός σκοπού - στόχου, και στην τρίτη διάσταση - την πνευματική - πρόκειται για μια "αυταπάτη", δηλαδή, για την επιβολή του "ψυχικού - πνευματικού", πάνω στο σωματικό - υλικό, γεγονός άλλωστε που χαρακτηρίζει όλες τις θρησκείες. Αυτό άλλωστε το θεωρητικό αξίωμα, το ενστερνίζεται και ο ίδιος ο Φρομ.
3. Από την άλλη πλευρά τουλόφου - στην ανθρώπινη πίστη - διαμορφώθηκε μετά τα μέσα του 19ου αιώνα, η πίστη στο κομμουνιστικό ιδανικό, που συμβολίζεται από το σφυροδρέπανο, δηλαδή στη σωτηρία των εργαζομένων - και κατ' επέκταση και όλων των ανθρώπων - με τη δημιουργία "της κομμουνιστικής κοινωνίας της εργασίας, της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της αλήθειας".
Αυτή όμως η πίστη στηρίχτηκε για να θεμελιωθεί και να καρποφορήσει στην επιστημονική λογική μιας θεωρίας - του μαρξισμού - που ήταν η κατάληξη της ανάπτυξης της θεωρητικής οικονομίας, της επιστημονικά θεμελιωμένης φιλοσοφίας του διαλεκτικού και ιστορικού υλισμού - και της πολιτικής επιστήμης.
Επομένως, η πίστη στο κομμουνιστικό σφυροδρέπανο στηρίχτηκε σε δυο αγκωνάρια: της λογικής και της ψυχολογίας της ίδιας της ζωής.
Και αυτή πάλι η ψυχολογία, είχε δύο παρακλάδια, τη βίωση της τραγωδίας στο παρελθόν και τη βίωση στη συνείδηση μιας προσδοκίας στο μέλλον.
Και το μεν παρελθόν είχε - και έχει - αφήσει ανεξίτηλα τα ίχνη πάνω στην ανθρώπινη συνείδηση και την ψυχολογία (σαν φτώχεια, σαν στέρηση, σαν έλλειψη χαράς, σαν ανελευθερία κλπ.), το δε μέλλον, βιώνεται από τον οπαδό του κομμουνιστικού ιδεώδους σαν "η γη της επαγγελίας για όλους" τους ανθρώπους(ισότητα, αλληλεγγύη, εργασία, δικαιοσύνη, χαρά, δημιουργία, ελευθερία κλπ.).
Ετσι λοιπόν, η χριστιανική πίστη, από τις τρεις διαστάσεις του ανθρώπου, τροφοδοτεί τον συναισθηματικό κόσμο - και καταφρονεί (στον βαθμό που το μπορεί) την ενστικτική διάσταση (σεξουαλική απόλαυση, χαρά της ζωής και του σώματος, επάρκεια), και αδιαφορεί για τη λογική και διανοητική πλευρά του ανθρώπου (σαν έρευνα, σαν επιστημονική ανακάλυψη, σαν διανοητική ανάπτυξη).Γιατί είναι φανερό πως η ανθρώπινη θεολογική πίστη αγνοεί την πανανθρώπινη ιστορία, το πώς διαμορφώθηκαν οι κοινωνίες, το τι αντιπροσωπεύει το ανθρώπινο ον σαν εξέλιξη, σαν νευροφυσιολογία, σαν ψυχισμός, και συλλαμβάνει τον άνθρωπο σαν θεϊκό δημιούργημα μια και έξω, και για πάντα το ίδιο - και αναφέρεται σε ένα εξωϊστορικό ον, χωρίς ιστορικό παρελθόν (και προϊστορία) και μέλλον.
Και αυτή η πίστη τροφοδοτείται από μια ερμηνευτική της ιστοριογραφίας του ιστορικού Ναζωραίου (άλλωστε οι μόνες πηγές είναι τα ίδια τα ευαγγέλια ανθρώπων πιστών και ταυτόχρονα και ιστορικών αφηγητών), όπως η Ανάσταση, τα θαύματα, η βασιλεία των ουρανών, η Δευτέρα Παρουσία, η πίστη στην ανάσταση των νεκρών κλπ.
Αλλωστε η πίστη δίνεται εξ αποκαλύψεως και αποκλείει αξιωματικά την ιστορική επαλήθευση, την παρέμβαση του λογικού, την επιστημονική έρευνα για την πραγμάτωση της σωτηριολογίας, της εσχατολογίας, της δαιμονολογίας.
Ετσι η πίστη, αποκλείει την πολιτική επανάσταση για την κατάκτηση του δίκιου των αδικημένων γιατί κηρύττει την άποψη πως από μόνη της αρκεί "για να γεμίσει το τραπέζι".
Από την άλλη πλευρά η πίστη στο σφυροδρέπανο, αγκαλιάζει και τις τρεις διαστάσεις της ανθρώπινης φύσης, δηλαδή την ενστικτική, τη συναισθηματική και τη διανοητική.
Γιατί ο μαρξιστής επαναστάτης είναι γνώστης της ιστορίας, της πολιτικής, της κοινωνιολογίας, της ψυχολογίας και στοχεύει στην ολοκλήρωση της ανθρώπινης προσωπικότητας σε ένα συνειδητό άτομο ιστορικά πεπερασμένο, με ένα σύνολο ενστικτικών αναγκών και επιθυμιών και με έναν πλούσιο συναισθηματισμό, που στο κέντρο του βρίσκεται ο ίδιος ο άνθρωπος.
Ταυτόχρονα, η ηθική διάσταση της θρησκείας και της κομμουνιστικής πίστης βρίσκεται σε διαμετρικά αντίθετες θέσεις. Γιατί από τη μια, η ηθική είναι το αρεστό στο Θεό (αφοσίωση, ευλάβεια, φιλευσπλαχνία, αρετή κλπ.) και από την άλλη ηθικό είναι το δίκιο και αυτό που υπηρετεί την ολοκλήρωση του ανθρώπου.
Η χριστιανική πίστη είναι μια ιστορικά τυφλή συναισθηματική σχέση με τον Θεό και μέσω αυτού προς τον πλησίον (αγάπη), ή αν θέλετε και μια αμφίδρομη σχέση από τον πλησίον προς τον Θεό, αγνοώντας την ενστικτική και τη διανοητική διάσταση του ανθρώπου ή στην καλύτερη περίπτωση, καταπολεμώντας και αυτές τις καθαρά ανθρώπινες πλευρές.
Η κομμουνιστική πίστη, είναι μια συνειδητή πράξη, όπου στο κέντρο της βρίσκεται η ανθρώπινη ζωή, ενός συγκεκριμένου ιστορικού - υπαρκτού υποκειμένου, με υλικές ανάγκες, με πλούσιο συναισθηματικό κόσμο, που πρέπει να αναπτυχθεί στο έπακρο, και με μια πνευματική διάσταση σαν μια διαρκής προβληματική απέναντι στη δημιουργία, που ταυτόχρονα νιώθει και σαν δημιουργός της.
Δρ. Γιάννης Γ. ΓΑΛΑΝΟΣ
Ψυχίατρος - συγγραφέας

«Δε δίνω λέξες παρηγόριας... »*


«Δε δίνω λέξες παρηγόριας... »*
Μιχαήλ Αγγελος: «Ο Θεός δημιουργεί τον ήλιο, τη σελήνη και τα αστέρια» (λεπτομέρεια), 1511, Καπέλα Σιξτίνα, Ανάκτορα του Βατικανού
Η θρησκεία είναι το πιο επίμονο φαινόμενο στην ιστορία της ανθρώπινης συνείδησης. Αυτές οι μέρες με την έντονη εμπορευματοποίηση του θρησκευτικού συναισθήματος, προσφέρονται ιδιαίτερα για έναν προβληματισμό πάνω στο θέμα αυτό, που έχει την ηλικία, περίπου, της ανθρωπότητας, αν συνυπολογίσουμε στην πιο πρωτόγονη εποχή τις πρώτες - μη συνειδητές - υπαρξιακές αναζητήσεις. Πριν φτάσει, όμως, σ' αυτό που λέμε θρησκεία σαν θεσμό (όταν αρχίζουν να εμφανίζονται οι ταξικές κοινωνίες), η ανθρωπότητα διάνυσε μια μακρόχρονη περίοδο αναζήτησης επίλυσης των κοσμολογικών της προβλημάτων. Τη θρησκεία γέννησε η επιθυμία να απαντήσει στις απορίες που της δημιούργησε ο γύρω της κόσμος. Σ' αυτό το στάδιο δεν υπήρχε ακόμα μια συνειδητή προσπάθεια απάντησης στα ερωτήματα: ποιος είμαι; ποιο το νόημα της ζωής; ποιο σκοπό έχει; αλλά με δέος και με φόβο προσπαθούσε να εξηγήσει και να κατευνάζει τα φυσικά φαινόμενα. Αργότερα, αυτά τα ερωτήματα απασχόλησαν τη φιλοσοφία. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι οι ίδιες απορίες προκάλεσαν την εμφάνιση της θρησκείας και της φιλοσοφίας.
Από κει και πέρα, όμως, χωρίζουν οι δρόμοι τους. Ενώ η θρησκεία μετατόπισε την ερμηνεία του αισθητού κόσμου στην υπεραισθητή σφαίρα εξηγώντας τα φυσικά φαινόμενα με υπερφυσικές δυνάμεις, χωρίς να γυρεύει γνώση, η φιλοσοφία ξεκινάει από θεωρητική ανάγκη και χρησιμοποιεί το λογικό, την κρίση. Είναι προσπάθεια απόκτησης γνώσης και όχι ικανοποίησης συναισθηματικών αναγκών.
Οσο κατακτιέται η γνώση, τόσο λιγότερο λόγο ύπαρξης έχει η θρησκεία. Διότι όσο ευρύτερη η επίδραση του ανθρώπου στη φύση, τόσο πιο πλατιά η κατανόηση της φύσης. Οσο πιο στενή η επίδρασή του, τόσο πιο ασθενής και η θεωρία του και όσο πιο στενή η θεωρία, τόσο γονιμότερο το έδαφος για μεταφυσικές φαντασίες.
Γιατί τότε επιμένει;
Γιατί τότε επιβιώνει η θρησκεία σε υψηλά αναπτυγμένες κοινωνίες; Σ' αυτές τις κοινωνίες η θρησκεία βρίσκει έδαφος στην ανασφάλεια, στο φόβο μπροστά στις «τυφλές» δυνάμεις του καπιταλισμού, που προκαλούν μια απρόβλεπτη, απροσδιόριστη, χωρίς - φαινομενικά - διέξοδο για τα φτωχότερα στρώματα ιδιαίτερα, όπου και «πιάνει» περισσότερο. Με ανεργία, πολέμους και ιδίως «θεομηνίες» - μια σύγχρονη έκδοση των παλιών «αδάμαστων» ανώτερων δυνάμεων - καλλιεργείται ξανά ο φόβος για τα φοβερά και αόρατα, παρ' όλο που η επιστήμη σήμερα μπορεί να τα ερμηνεύει. Η μακρόχρονη «θητεία» της θρησκείας, πιστού συμμάχου των εκάστοτε ιθυνόντων στην καλλιέργεια της άγνοιας στους λαούς, έχει αφήσει βαθιά τα σημάδια της στην κοινωνική ψυχολογία και διαπλέκεται έντονα με τις λαϊκές παραδόσεις και το βίο των ανθρώπων, ιδιαίτερα εκεί που δεν έχει διαχωριστεί από το κράτος.
Τελικά δηλαδή, «όπιο» του λαού; Ενα χρήσιμο ναρκωτικό ακόμα και στις σύγχρονες κοινωνίες; Η διαβόητη και χιλιοειπωμένη αυτή ρήση του Καρλ Μαρξ στην εισαγωγή της «Κριτικής της Εγελιανής Φιλοσοφίας του Κράτους και του Δικαίου» έχει κάνει το γύρο του κόσμου, συνήθως ξεκομμένη από τα συμφραζόμενά της. Διότι οι εξής προτάσεις προηγούνται:
«Η θρησκευτική καχεξία είναι, κατά ένα μέρος, η έκφραση της πραγματικής καχεξίας και, κατά ένα άλλο, η διαμαρτυρία ενάντια στην πραγματική καχεξία. Η θρησκεία είναι ο στεναγμός του καταπιεζόμενου πλάσματος, η θαλπωρή ενός άκαρδου κόσμου, είναι το πνεύμα ενός κόσμου απ' όπου το πνεύμα έχει λείψει. Η θρησκεία είναι το όπιο του λαού».
Μιλώντας για την κριτική της θρησκείας στην ίδια σελίδα, ο Μαρξ θα πει:
«Η βάση της αντιθρησκευτικής κριτικής είναι: ο άνθρωπος κάνει τη θρησκεία, όχι η θρησκεία τον άνθρωπο. Βέβαια, η θρησκεία είναι η αυτοσυνείδηση και η αυτοσυναίσθηση του ανθρώπου, που ακόμα δεν έχει βρει τον εαυτό του ή που τον έχει ξαναχάσει(υπογράμμιση δική μου, Α.Ι.). Ο άνθρωπος όμως δεν είναι μια αφηρημένη ουσία κουρνιασμένη κάπου έξω από τον κόσμο. Ο άνθρωπος είναι ο κόσμος του ανθρώπου, το Κράτος, η κοινωνία. Το Κράτος αυτό, η κοινωνία αυτή, παράγουν τη θρησκεία,...»
Παρακάτω, ο Μαρξ μιλάει για την απατηλή ευτυχία της θρησκείας και την ανάγκη αναζήτησης της πραγματικής ευτυχίας. Συνήθως, σε εποχές γενικής παρακμής, η φιλοσοφία και ο θρησκευτικός δογματισμός κυκλοφορούν σε εκχυδαϊσμένη και επιπόλαια μορφή. Ο άνθρωπος έχοντας χάσει τον εαυτό του, ψάχνει να τον βρει σε διάφορα «νέα» φιλοσοφικά ή θρησκευτικά ρεύματα, τα οποία όμως ήταν γέννημα παλαιότερων κοινωνικοοικονομικών σχηματισμών και επομένως χαμηλότερων νοητικών καταστάσεων και γι' αυτό δεν ανταποκρίνονται στις ανάγκες της σημερινής βαθμίδας ανάπτυξης, αλλά βέβαια προσφέρουν μια παρηγοριά, αποκρύπτουν τις αιτίες των κακών, αποτελούν ανάχωμα ενάντια στη ριζοσπαστικοποίηση της συνείδησης και αποπροσανατολίζουν από την αναζήτηση πραγματικών λύσεων.
Σοσιαλισμός και θρησκεία
Η στάση του κομμουνιστικού κινήματος απέναντι στη θρησκεία και την Εκκλησία αποτέλεσε στο παρελθόν, αλλά και τώρα, πηγή αντικομμουνιστικής προπαγάνδας. Ποτέ όμως η μαρξιστική κοσμοθεωρία δεν πρέσβευε το κλείσιμο των εκκλησιών ή την απαγόρευση άσκησης θρησκευτικής λειτουργίας. Δε χώριζε ποτέ τους εργαζόμενους σε θρησκευόμενους και μη. Κυρίαρχο στοιχείο του κομμουνιστικού κινήματος από τον 19ο αιώνα ήταν η ενότητα στο οικονομικό - πολιτικό μέτωπο για τον «παράδεισο στη γη» και ας διαφωνούσαν οι «κολασμένοι της γης» για τον παράδεισο στον ουρανό.
Γι' αυτό ο Λένιν δεν ήθελε να μιλάει το Πρόγραμμα του Κόμματος για τον αθεϊσμό των κομμουνιστών, ούτε να αρνηθεί την είσοδο στο Κόμμα σε εργάτες που είχαν μέσα τους υπολείμματα παλαιών θρησκευτικών προκαταλήψεων. Δεν έπρεπε να διασπαστεί γι' αυτό το λόγο ο οικονομικός, ο πολιτικός επαναστατικός αγώνας. Η αντιδραστική αστική τάξη έσπερνε θρησκευτική διχόνοια στις αγωνιζόμενες μάζες, σε μια προσπάθεια να διασπαστεί η εργατική τάξη γύρω από ένα θέμα που ανήκει στο εποικοδόμημα της κοινωνικής συνείδησης και που δεν μπορεί παρά να αλλάξει σιγά σιγά στην ιστορική πορεία της. Οι λεγόμενες θρησκευτικές αναβιώσεις («επιστροφή του Θεού»)στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες (λιγότερες, άλλωστε, απ' ό,τι τις παρουσίαζαν), αλλά και στη «Δύση» των τελευταίων 15 χρόνων είναι επακόλουθο μιας κοινωνικής παρακμής που συνοδεύεται εν μέρει από μια αδιεξοδική αναζήτηση παλαιότερων εποχών και είναι στενά συνυφασμένη με την απόδοση των δεινών στην ατομική ανθρώπινη φύση γενικά και όχι σε συγκεκριμένα κοινωνικά αίτια. Οταν μια κοινωνία ευημερεί και η γνώση αναπτύσσεται, οι άνθρωποι τείνουν να απομακρυνθούν από τα «θεϊκά» και η θρησκεία για να σωθεί από την προοδευόμενη αθεΐα αναγκάζεται να αποκτήσει κοινωνικό - πολιτικό πρόσωπο (παράδειγμα οι δυτικές κοινωνίες της «αφθονίας» των δεκαετιών '60 - '70). Οσο η «ευημερία» αυτή υποχωρεί, με συνέπεια την αύξηση απροσδιόριστων φόβων και αισθημάτων ανασφάλειας (διότι η μεγάλη μάζα δε γνωρίζει τα αίτια της παρακμής) η θρησκεία επιστρέφει στον Θεό.
*Στίχοι από το ποίημα «Οδηγητής» του Κώστα Βάρναλη.
(Προτεινόμενο βιβλίο: «Θρησκεία και πολιτική στην Ελλάδα», του Αποστόλη Χαρίση, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή»).

Αννεκε Ιωαννάτου


Τώρα ο λαός έχει το λόγο


Τώρα ο λαός έχει το λόγο
Με αφορμή τη νέα δανειακή σύμβαση προς την Ελλάδα, εγχώριοι και διεθνείς εκπρόσωποι της πλουτοκρατίας οξύνουν τους εκβιασμούς προς τον ελληνικό λαό, φέρνοντάς τον αντιμέτωπο με ένα πλαστό δίλημμα: Να διαλέξει ανάμεσα στη χρεοκοπία και στη χρεοκοπία, δηλαδή ανάμεσα σε μέτρα που τον οδηγούν στο πτωχοκομείο ή σε μια κυβερνητική ανακήρυξη χρεοκοπίας της χώρας που πάλι θα τον οδηγήσει στο πτωχοκομείο. Εκείνο που ζητούν από το λαό που τον χρεοκοπούν είναι να δεχτεί ο ίδιος να εξαθλιωθεί ολοκληρωτικά, προκειμένου να μη χρεοκοπήσει η πλουτοκρατία.
Διέξοδο στο λαό δεν μπορούν να δώσουν τα άλλα κόμματα. Η ίδια η πραγματικότητα αποδεικνύει ότι έχουν ξοφλήσει όχι μόνο η πολιτική του ΠΑΣΟΚ, αλλά και τα «άλλα μείγματα» που πρόβαλλε η ΝΔ, η δήθεν «σθεναρή διαπραγμάτευση» για την οποία μίλαγε ο ΛΑ.Ο.Σ. Στην ίδια ρότα κινούνται και οι προτάσεις του οπορτουνισμού, που οδηγούν από άλλο δρόμο στο ίδιο αποτέλεσμα, καθώς δεν τον βγάζουν από το φαύλο κύκλο της καπιταλιστικής κρίσης και ανάκαμψης για τα μονοπώλια, γι' αυτό και μια σειρά προτάσεις των οπορτουνιστών υιοθετούνται από τμήματα της πλουτοκρατίας, όπως η διευθέτηση του χρέους, ο δανεισμός από την ΕΚΤ κ.λπ. Πρόκειται για παραλλαγές στη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης, οι οποίες δεν αποκλείεται να αξιοποιηθούν από το σύστημα ακόμα και σε κυβερνητικά σχήματα που μπορεί να προκύψουν, προκειμένου να δώσουν μια «ανάσα» στην εξουσία των μονοπωλίων, να χαρίσουν χρόνο μέχρι την επάνοδο σε κυβερνήσεις των αστικών κομμάτων.
Ολες οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν τις εκτιμήσεις, τις θέσεις και τις προτάσεις του ΚΚΕ, τόσο για το χαρακτήρα της καπιταλιστικής κρίσης ως κρίσης υπερσυσσώρεσης, όσο και για τη στόχευση των αντιλαϊκών μέτρων, ως μόνιμων μέτρων που αποσκοπούν στην εξασφάλιση μεγαλύτερης ανταγωνιστικότητας στην πλουτοκρατία κατά την επιστροφή σε τροχιά κερδοφορίας μετά την κρίση. Η επικαιρότητα και ρεαλιστικότητα της πολιτικής πρότασης εξουσίας που προβάλλει το ΚΚΕ επιβεβαιώνεται από τη ζωή. Σ' αυτήν την προοπτική απαιτείται σήμερα να πάρει ο λαός την υπόθεση στα χέρια του. Να κλιμακώσει τον αγώνα, να ανατρέψει την κυβέρνηση μέσα από την ένταση της ταξικής πάλης και να αξιοποιήσει τις εκλογές ως βήμα για τη λαϊκή συσπείρωση και οργάνωση, για την αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων. Να αποδυναμώσει τα αστικά κόμματα και τις δυνάμεις του ευρωμονόδρομου, για να αποτυπώσει το δίκιο του και στο εκλογικό αποτέλεσμα με την ενδυνάμωση του ΚΚΕ.
Οι εκλογές στις οποίες οι εργαζόμενοι πρέπει να φτάσουν με αλλεπάλληλες και κλιμακούμενες κινητοποιήσεις, μπορούν να γίνουν ένα όπλο για την ένταση του ταξικού πολέμου με καλύτερους όρους. Εκείνο, όμως, που είναι ξεκάθαρο, είναι ότι η λύση υπέρ του λαού δεν μπορεί να δοθεί και να ευοδωθεί, αν ο ίδιος ο λαός δεν πάρει στα χέρια του τα κλειδιά της οικονομίας και της εξουσίας. Μόνο με λαϊκή εξουσία και λαϊκή οικονομία, μπορεί ο λαός να ξεπεράσει το φαύλο κύκλο της καπιταλιστικής κρίσης και να επιβάλει μονομερή διαγραφή του χρέους και αποδέσμευση από την ιμπεριαλιστική λυκοσυμμαχία της ΕΕ. Που θα έλθει με την όξυνση της ταξικής πάλης για ρήξη, ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου. Είναι πια καιρός να αναλάβει δράση και να συμπορευτεί με το ΚΚΕ.

TOP READ