20 Νοε 2013

Η πορεία του ΚΚΕ μετά το 1988

Η πορεία του ΚΚΕ μετά το 1988



Σήμερα η κε του μπλοκ αναδημοσιεύει ένα ακόμα απόσπασμα από το κείμενο του πγ της κετουκε στο τρέχον τεύχος της κομεπ, για την «πορεία αποκατάστασης του επαναστατικού χαρακτήρα του κκε». Πρόκειται για το τελευταίο μέρος του κειμένου και περιλαμβάνει τις εκτιμήσεις του πγ για τη στρατηγική του κόμματος από το 88’ ως και τις μέρες μας, με την προγραμματική επεξεργασία του 19ου συνεδρίου. Ο τίτλος του κειμένου είναι δικός μου, όπως άλλωστε και ο χρονικός διαχωρισμός. Επέλεξα να τα αναδημοσιεύσω γιατί θεωρώ ότι αφορούν μία πολύ σημαντική περίοδο με κρίσεις και συμπεράσματα για την πορεία του κόμματος, που διατυπώνονται για πρώτη φορά –σε τέτοια έκταση και με τόση σαφήνεια τουλάχιστον- κι αξίζει συνεπώς να σημειωθούν και να αναδειχθούν.

Παραλείπω συνειδητά το ενδιάμεσο κομμάτι, που είναι ίσως και το πιο ουσιαστικό μέρος, για τα ιδεολογικά-θεωρητικά προβλήματα στην προγραμματική αντίληψη του κόμματος μεταξύ των δύο κρίσεων του 68’ και του 91’. Η αναδημοσίευση αυτή (που είναι κι η τελευταία) δεν έχει το νόημα να αποτρέψει τον αναγνώστη να αγοράσει της κομεπ, αλλά αντιθέτως να του εγείρει το ενδιαφέρον για να την πάρει και να διαβάσει προσεκτικά ολόκληρο το κείμενο. Καλή ανάγνωση.

-.-.-

Η απόφαση της Ολομέλειας της Κε του Δεκέμβρη του 1988 επικύρωσε το πόρισμα της ομάδας εργασίας ΚΚΕ-ΕΑΡ, το εκτίμησε ως μια πρώτη προσέγγιση ανάμεσα στα δύο κόμματα σε βασικά θέματα, με συγκλίσεις που επιτεύχθηκαν με αμοιβαίες υποχωρήσεις. Εκτιμούσε ότι μπορούσε να συμβάλει στη διαμόρφωση μιας προγραμματικής διακήρυξης των δυνάμεων της Αριστεράς και της προόδου, που θα έβαζε τις βάσεις ενός συνασπισμού μακράς πνοής, αποτελούσε επίσης κείμενο προετοιμασίας του εκλογικού προγράμματος, με τη συμβολή των απόψεων και των ιδεών όλων των δυνάμεων που θα έπαιρναν μέρος σ’ αυτόν (σελίδα 147 των ντοκουμέντων «Από το 12ο στο 13ο Συνέδριο του ΚΚΕ»).

Σημειωνόταν επίσης ότι το κοινό πόρισμα της ομάδας εργασίας ΚΚΕ-ΕΑΡ διέρρευσε από την επιτροπή που το επεξεργαζόταν πριν να έλθει στο ΠΓ και στη συνέχεια στην ΚΕ για συζήτηση κι απόφαση. Αποτελεί κι αυτό ένα δείγμα, ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα, για το πώς οι οπορτουνιστές μέσα κι έξω από το Κόμμα προσπαθούσαν να το φέρουν προ τετελεσμένων γεγονότων. Δεν είναι βέβαια ζήτημα του παρόντος κειμένου η συζήτηση για τα γενικά και ειδικά προβλήματα που συνδέθηκαν και με τη διαδικασία συγκρότησης του «Συνασπισμού της Αριστεράς και της Προόδου».

Κάτω από το παραπάνω πρίσμα, στις εκλογικές αναμετρήσεις της περιόδου 1989-1991 το Κόμμα δεν κατέβηκε αυτοτελώς στις εκλογές, αλλά ως «Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου»· πήρε μάλιστα στην πλάτη του την ευθύνη να πριμοδοτήσει και βουλευτές που ανήκαν στις άλλες δυνάμεις του φορέα, πριν απ’ όλα της οπορτουνιστικής ΕΑΡ ή πρώην «ΚΚΕ εσωτερικού». Στο ίδιο πλαίσιο έγινε ενιαία κοινοβουλευτική ομάδα, αναστάλθηκε μέρος της δραστηριότητας της ΚΝΕ, όπως το Φεστιβάλ, που διοργανώθηκε ως του «Συνασπισμού».

Το 1989 το ΚΚΕ, με απόφαση της ΚΕ και του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΡΟΟΔΟΥ, προχώρησε στη συμμετοχή σε κυβέρνηση συνεργασίας μεταβατικής-υπηρεσιακής και όχι κανονικής προγραμματικής, αρχικά με τη ΝΔ και στη συνέχεια και με τη συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ. Οι λόγοι σχηματισμού ης πρώτης κυβέρνησης, με τη ΝΔ είναι γνωστοί, να κερδηθεί ο απαιτούμενος χρόνος μέχρι τις επόμενες εκλογές ώστε να μην παραγραφεί το σκάνδαλο Κοσκωτά, το οποίο από σκοπιμότητα, πριν απ’ όλα από την πλευρά της ΝΔ, μετατράπηκε σε μείζον πολιτικό πρόβλημα ώστε να διευκολυνθεί η επιστροφή της στη διακυβέρνηση ύστερα από 8 χρόνια ΠΑΣΟΚικής θητείας. Η δεύτερη κυβέρνηση με τη συμμετοχή και του ΠΑΣΟΚ έγινε με στόχο να αποκλειστούν οι αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις σε μια περίοδο που το πρώτο κόμμα δεν είχε την απαιτούμενη κοινοβουλευτική πλειοψηφία για να διαμορφώσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Δεν είναι της πρόθεσης του κειμένου να προχωρήσει σε μια πιο λεπτομερειακή ανάλυση της περιόδου εκείνης, που σίγουρα η επιλογή της συγκυβέρνησης όξυνε την κρίση που υπέβοσκε στο Κόμμα και η οποία με ευθύνη των δεξιών κι «αριστερών» οπορτουνιστών είχε μεταφερθεί μελετημένα και μέσα στην ΚΝΕ. Και οι δύο ομαδοποιήσεις, που δρούσαν καθαρά ως φράξιες, αλληλεπικαλύπτονταν και αλληλοσυνεργάζονταν, δεν ασκούσε κριτική η μία στην άλλη, ενώ εμφανίζονταν με εκ διαμέτρου διαφορετικές απόψεις. Στην πραγματικότητα συνέβαινε το αντίθετο. Είχαν πλήρη σύμπνοια μεταξύ τους όσον αφορά την πολεμική κατά της πλειοψηφίας της ΚΕ με στόχο την αλλοίωση του επαναστατικού χαρακτήρα του Κόμματος, την ανοιχτή απομάκρυνσή του από το μαρξισμό-λενινισμό.

Δε θα σταθούμε επίσης στη στάση των περίφημων συμμάχων των οπορτουνιστών στο πλαίσιο του τότε ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ που, μόλις ξέσπασε ανοιχτά η κρίση στο Κόμμα, έπαιρναν αποστάσεις –οι περισσότεροι- στο σχηματισμό των δύο κυβερνήσεων για να στριμώξουν το Κόμμα στη γωνία και ν’ ανοίξουν διαύλους επικοινωνίας με το ΠΑΣΟΚ.

ΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΕΚΤΙΜΗΣΕΙΣ

1. Η συμμετοχή και στήριξη των δύο κυβερνήσεων του 1989-1990 από τυπική πλευρά δεν αποτελεί παραβίαση του Προγράμματος του Κόμματος, δεδομένου ότι στη γενικότητά της ήταν ενταγμένη στη λογική της συνεργασίας και με αστικές πολιτικές δυνάμεις. Εκφραζόταν ακόμα και η αντίληψη ότι, όταν το αστικό πολιτικό σύστημα δυσκολεύεται εξασφαλίσει σταθερή αστική κυβέρνηση κι επομένως εμφανίζεται ένα είδος αστάθειας, που έχουν διαπαιδαγωγήσει το λαό να τη φοβάται αντί να την αξιοποιεί, τότε δεν είναι θέμα αρχής το Κόμμα να μετέχει ή να στηρίζει κυβέρνηση για τη σταθεροποίηση, που θα εξασφάλιζε βελτίωση της θέσης του.

Για πολλά χρόνια μετά από το 1974, κεντρικό πολιτικό αίτημα αποτέλεσε η διεκδίκηση της απλής αναλογικής όχι μόνο ως εκλογικό σύστημα που εξισώνει για όλα τα κόμματα τις προϋποθέσεις για την εκλογή βουλευτή, αλλά και ως σύστημα που μπορούσε να στερήσει από την αστική τάξη τη δυνατότητα μονοκομματικής κυβέρνησης, ως κλειδί για πολιτική συνεργασία, για την ανάδειξη του ΚΚΕ σε ρυθμιστή στο σχηματισμό κυβέρνησης.

2. Η συμμετοχή του Κόμματος σε τέτοιες κυβερνήσεις φούντωσε μέσα στο Κόμμα τον οπορτουνισμό, που σήκωσε ανοιχτά κεφάλι μ’ επικεφαλής μέλη της ΚΕ και τον τότε ΓΓ Γρηγόρη Φαράκο.

3. Ως επακόλουθο των αναλύσεών μας για το τι πραγματικά σήμαινε κρίση του πολιτικού συστήματος (που βεβαίως δεν ταυτίζεται με αδυναμία για ένα διάστημα να εξασφαλίσει σταθερή κυβέρνηση) ήταν η εκτίμηση ότι το σκάνδαλο Κοσκωτά και η διάψευση ελπίδων από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ μπορούσε να οδηγήσει στη μεγάλη αποδυνάμωσή του κι έτσι ν’ απελευθερωθούν οι εργατικές λαϊκές δυνάμεις που ήταν εγκλωβισμένες, να δυναμώσει ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ πολιτικά και κοινοβουλευτικά ή να σχηματιστεί μια νέα αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή σοσιαλδημοκρατία που θα ευνοούσε τη συνεργασία και νέο κυβερνητικό συνασπισμό στο πλαίσιο του αστικού κράτους, στο έδαφος του καπιταλισμού. Να έσπαγε δηλαδή η συσκευασία που έκλεινε μέσα το «καλό» και το «κακό» ΠΑΣΟΚ. Η άποψη για την «καλή» και «κακή» σοσιαλδημοκρατία κυριαρχούσε σε όλον τον 20ό αιώνα, σε πείσμα των πραγματικών εξελίξεων και των χιλιάδων αποδείξεων από την εποχή ακόμα του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και κυρίως από το διάστημα του Μεσοπολέμου.

4. Η αποδυνάμωση του αστικού πολιτικού συστήματος μπορεί να συντελείται σταδιακά ή και με γρήγορους ρυθμού ανάλογα με την όξυνση των εσωτερικών αντιφάσεών του και την αντανάκλασή της στο εσωτερικό πολιτικό επίπεδο και σ’ επίπεδο διακρατικών συμμαχιών. Βέβαια πρόκειται για διαδικασία που επιδρά στις διαθέσεις της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων, στην πρόοδο της πολιτικής συνειδητοποίησης, τον απεγκλωβισμό σε κάποια έκταση και βάθος από τη στρατηγική της καπιταλιστικής ανάπτυξης, και όχι γενικά γιατί υπάρχει δυσαρέσκεια εξαιτίας οικονομικών και κοινωνικών προβλημάτων σε θέματα ηθικής, δημοκρατίας, διαχείρισης απέναντι στα αστικά κόμματα.

Οι εξελίξεις κατά το 2012, συμπεριλαμβανομένων και των εκλογών, προσφέρουν ισχυρή απόδειξη για το γεγονός ότι η κρίση για μεγάλα αστικά κυβερνητικά κόμματα δεν ταυτίζεται με την πραγματική αστική πολιτική κρίση. Ουσιαστική αποδυνάμωση του αστικού πολιτικού συστήματος δεν υπήρξε, όπως προέκυψε και από τις εκλογές του Ιούνη, όπου η παλιά διαχωριστική γραμμή «Δεξιά-αντιΔεξιά» πήρε τη μορφή «Μνημόνιο-Αντιμνημόνιο».

Τα επίσημα κόμματα της αστικής τάξης καταποντίστηκαν –ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ- κι όμως το αστικό πολιτικό σύστημα, όσο κι αν δεν μπορεί να διαχειρίζεται τη λαϊκή δυσαρέσκεια με την ίδια ευκολία, όσο κι αν δεν μπορεί να υπηρετείται από μονοκομματικές κυβερνήσεις, έχει σημαντικές εφεδρείες, ανάμεσα στις οποίες δεσπόζουσα θέση κατέχει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η ΠΟΡΕΙΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΗΣ
ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗΣ ΤΟΥ ΚΚΕ ΑΠΟ ΤΟ 1991

Το 14ο Συνέδριο αποτελεί τομή με την έννοια ότι προετοίμασε ιδεολογικά και πολιτικά την πορεία επαναστατικής ανασυγκρότησης του ΚΚΕ, κυρίως προετοίμασε τα επόμενα χρόνια το Πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου. Το Πρόγραμμα του 15ου Συνεδρίου, ως αποτέλεσμα της ωρίμανσης του Κόμματος, αλλά και συστηματικής μελέτης των εξελίξεων, στη βάση των επεξεργασιών εκτίμησης της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, της μελέτης της ιστορίας του Κόμματος, δηλαδή της στρατηγικής του την περίοδο 1949-1968, αντικαταστάθηκε με νέο Πρόγραμμα στο 19ο Συνέδριο.

Στο 15ο Συνέδριο το 1996 έμεινε ως παλιό, ανεδαφικό, αποπροσανατολιστικό αποτύπωμα στο νέο τότε Πρόγραμμα του Κόμματος μια φράση που συνιστούσε εκτίμηση πιθανότητας ανάδειξης, μέσω κοινοβουλίου, κυβέρνησης αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών κοινωνικών δυνάμεων που, κάτω από προϋποθέσεις και στο βαθμό που έπαιρνε ριζικά μέτρα, μπορεί ν’ άνοιγε την επαναστατική διαδικασία. Στο Πρόγραμμα δεν ήταν σαφής (ως συνέπεια του επιπέδου της ωριμότητας, άρα και της ικανότητας ν’ απαλλαγούμε από λαθεμένες κληρονομημένες αντιλήψεις) η σχέση του Κόμματος με το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο, η στάση του Κόμματος απέναντι στο ενδεχόμενο σχηματισμού κυβέρνησης που θα εξέφραζε συμφέροντα αντιιμπεριαλιστικών αντιμονοπωλιακών δυνάμεων. Δεν υπήρχε ρητή αναφορά ότι το ΚΚΕ δεν έχει θέση σε καμία κυβέρνηση στο έδαφος του καπιταλισμού, ζήτημα που ξεκαθάρισε το 19ο Συνέδριο και ως αποτέλεσμα μελέτης της πείρας του 20ού αιώνα, τόσο του Κόμματος όσο και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Με το τότε επίσης επίπεδο ωρίμανσης του Κόμματος, αλλά και τις περιορισμένες από τα ίδια τα πράγματα τότε δυνατότητες επεξεργασιών, οι προγραμματικές κατευθύνσεις αποτελούσαν περισσότερο μέτωπα πάλης και λιγότερο συνεκτικό και συμπυκνωμένο πρόγραμμα.

Το 15ο Συνέδριο ξεκαθάριζε ότι η συμμαχία δε συμπεριλαμβάνει όλα τα ενδιάμεσα κοινωνικά στρώματα, ούτε βεβαίως τμήματα της αστικής τάξης. Οι ελλείψεις στο Πρόγραμμα του Κόμματος, ορισμένες αμφισημίες δεν μπορεί να υποσκελίσουν τη μεγάλη σημασία του Προγράμματος του 15ου, που έλυσε το πιο βασικό ζήτημα, την κατάργηση των σταδίων, το σαφή προσδιορισμό του χαρακτήρα της επανάστασης ως σοσιαλιστικού, ζήτημα που δεν εξαρτάται από το συσχετισμό δυνάμεων, αλλά το χαρακτήρα της εποχής.

Έχει ενδιαφέρον για το ζήτημα που διαπραγματεύεται το άρθρο αυτό ένα σημείο των Θέσεων της ΚΕ για το 14ο Συνέδριο, στη Θέση 38, στο οποίο δινόταν μια πλευρά στο ερώτημα: Αν η ένταση της κρίσης θα ήταν μικρότερη σε σύγκριση με την έκταση και το βάθος που πήρε. Συγκεκριμένα αναφερόταν:

«Η ένταση και έκταση της κρίσης στο Κόμμα θα ήταν πολύ μικρότερη αν η προηγούμενη ΚΕ εξασφάλιζε τη σωστή προετοιμασία του 13ου Συνεδρίου και διαμόρφωνε όρους συζήτησης των διαφορετικών απόψεων, στην ουσία διαφορών, με βάση τις αρχές και τους κανόνες λειτουργίας του Κόμματος […] Η προσπάθεια που έκανε η πλειοψηφία της ΚΕ να συντεθούν οι διαφορετικές απόψεις ξεκινούσε από τη θέληση να αποτραπεί η ρήξη και διάσπαση. Η όλη μετασυνεδριακή πορεία απόδειξε ότι η σύνθεση μπορεί να γίνει μόνο στο βαθμό που υπάρχει κοινή ιδεολογική αφετηρία, ενιαία ιδεολογική, πολιτική και οργανωτική δομή. Οι διαφορές όμως ήταν βαθύτατες και σε τελευταία ανάλυση αφορούσαν την αναγκαιότητα ύπαρξης Κομμουνιστικού Κόμματος και κομμουνιστικού κινήματος στην εποχή μας. Γι’ αυτό και η κρίση δεν μπόρεσε να αποφευχθεί».

Εξάγεται λοιπόν ένα πολύτιμο, στην ουσία αυτονόητο συμπέρασμα. Σε περιόδους που για διάφορους λόγους ο οπορτουνισμός απειλεί το Κόμμα από τα μέσα ή δυσκολεύει ακόμα την αποτελεσματικότητά του, διαβρώνει την ιδεολογικοπολιτική του ενότητα, η ΚΕ έχει την ευθύνη να θέσει μπροστά στα μέλη του Κόμματος τις διαφορές και τα μέλη του Κόμματος μετά λόγου γνώσης κι ευθύνης να δώσουν λύση από τα κάτω προς τα πάνω. Σύνθεση διαφορών σε ιδεολογικό και προγραμματικό επίπεδο δεν μπορεί να γίνει, και, αν γίνει, τότε το Κόμμα μετατρέπεται σε οπορτουνιστικό και μόνο, γιατί εκφράζει συμβιβασμό ανάμεσα σε αντιδιαμετρικές απόψεις. Η λεγόμενη «ενότητα μέσ’ από τη διαφορετικότητα», η σύνθεση διαφορετικών απόψεων σε θέματα ιδεολογίας και προγράμματος, στο όνομα να μη γίνει διάσπαση, λειτουργεί ως ο πιο ασφαλής δρόμος για τη μετάλλαξη του Κόμματος ή για την αυτοπεριθωριοποίησή του, ακόμα και την αυτοδιάλυση που την γνωρίσαμε ως εξέλιξη σε πολλά κομμουνιστικά κόμματα μετά από το 1991.

Το ΚΚΕ μετά από το 19ο Συνέδριο είναι πιο δυνατό γιατί διαθέτει επεξεργασμένη επαναστατική στρατηγική που είναι προϊόν και της καθοδηγητικής μας κοσμοθεωρίας, του μαρξισμού-λενινισμού, αλλά και της συστηματικές μελέτης των εξελίξεων που συμβάλλουν στην ανάπτυξή της. Είναι πιο δυνατό γιατί είναι στην πρώτη γραμμή της συσπείρωσης και πάλης στα καθημερινά οξυμένα προβλήματα των εργαζομένων, γιατί με ουσιαστικό τρόπο παλεύει τη στρατηγική με τακτική ευέλικτη, αλλά και με συνείδηση ότι τα όρια της ευελιξίας της προσδιορίζονται από τη στρατηγική.

Ό,τι κατάφερε το Κόμμα από το 1991, χρονιά της κρίσης και ολοκλήρωσης της νίκης της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ, οφείλεται στο γεγονός ότι πάντα ήταν στενά δεμένο με την πάλη της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, ότι πάλεψε σθεναρά άλλοτε μ’ επιτυχία, άλλοτε με λάθη και αντιφάσεις τον οπορτουνισμό, ότι δε μετατράπηκε σε οπορτουνιστικό κόμμα, ότι είχε και έχει το σθένος να μελετάει κριτικά κι αυτοκριτικά την πορεία του, ν’ αναγνωρίζει λάθη και αδυναμίες δημόσια. Από την άποψη αυτή αξίζει να επαναλάβουμε την τελευταία φράση στην εισαγωγή του Β’ τόμου του Δοκιμίου Ιστορίας του Κόμματος: «Ασπίδα του Κόμματος είναι η ίδια η εργατική τάξη, οι πρωτοπόροι νέοι και νέες εργατικής και λαϊκής καταγωγής, οι συνειδητοί επιστήμονες και επιστημόνισσες, γιατί επιστήμη είναι αλήθεια, γιατί αλήθεια για την κοινωνική πρόοδο σημαίνει σοσιαλιστική κομμουνιστική προοπτική».
Προβοκάτσια από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα

Ισλαμικός φουνταμενταλισμός

Ισλαμικός φουνταμενταλισμός






Ο θρησκευτικός πουριτανισμός γίνεται το μέσο απόρριψης της προκλητικής χλιδής των πλουσίων εκμεταλλευτών και των ξένων συνεργατών τους, καθώς επίσης και ένα σύμβολο αποτίναξης της εθνικής, θρησκευτικής και εκκλησιαστικής αλλοτρίωσης


Ο ισλαμισμός είναι ένα ρεύμα πολιτικού και ιδεολογικού χαρακτήρα, που έχει πάρει, τα τελευταία χρόνια, μεγάλες διαστάσεις. Οπως δείχνει και το όνομά του, εμφανίζεται με επίκεντρο τις χώρες κληρονόμους του αραβοϊσλαμικού πολιτισμού, δηλαδή τις χώρες όπου ο πληθυσμός είναι κατά πλειοψηφία ή καθ' ολοκληρίαν μουσουλμανικός. Η μορφή του είναι η μορφή της «ισλαμικής αναγέννησης» και η δημιουργία μιας κοινωνίας ιντρεγκριστικής με αφετηρία τη «Σαρία» (Ιερό νόμο του Κορανίου).

Η μεγάλη διάδοση του ισλαμισμού οφείλεται στην ύπαρξη ενός ολύ μεγάλου μέρους της ανθρωπότητας που είναι κληρονόμος της ισλαμικής παράδοσης. Σήμερα, ο αριθμός των μουσουλμάνων σε όλο τον κόσμο ασφαλώς ξεπερνά το 1.000.000.000, ενώ υπάρχουν πολλές χώρες που είναι κατ' εξοχήν ή τελείως μουσουλμανικές. Δεν είναι χωρίς ενδιαφέρον να παρατηρηθεί ότι, συνήθως, μουσουλμανικές είναι και οι κοινωνίες που σήμερα παρουσιάζουν και την εντονότερη δημογραφική κίνηση.

Λεπτομερέστερες μελέτες δεν αποκλείεται να δείξουν ότι ο ισλαμισμός είναι ένα φαινόμενο όχι τελείως καινούριο.

Κατ' αρχήν, δεν είναι καινούρια η θρησκευτική μορφή πολιτικών αντιθέσεων, γενικά. Δεν είναι, μάλιστα, καινούρια ούτε η «ισλαμική» μορφή τέτοιων αντιθέσεων. Αν το δούμε από καθαρά ιστορική άποψη, μια τέτοια μορφή υπήρξε και η ίδια η επικράτηση του Ισλάμ στη Μέση Ανατολή στον 6ο-7ο αιώνα, που όλοι οι σημερινοί ιστορικοί ξέρουν πόσο επεισοδιακή ήταν τόσο αυτή καθ' εαυτή, όσο και από την πλευρά όσων είχαν προηγηθεί.

Ακόμη και στη σύγχρονη εποχή, αυτό δεν είναι κάτι το τελείως καινούριο. Τέτοια φαινόμενα είχαμε, π.χ., στην περίοδο της αποικιακής εξάπλωσης του ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Πιο εμπεριστατωμένα εμφανίστηκαν στην περίοδο της εμφάνισης του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού, που, σε μεγάλο βαθμό, πήρε ακριβώς τη μορφή της «επιδρομής» ενάντια στις ισλαμικές κοινωνίες της Ανατολής.

Εδώ και αρκετές δεκαετίες, δρα στο χώρο της αραβικής και, ίσως, όχι μόνο αραβικής ισλαμικής Ανατολής η οργάνωση των «Χουάν Μοσλεμίν» (Αδελφών Μουσουλμάνων). Πρόκειται για μια οργάνωση της οποίας ο μυστηριώδης και αφανής χαρακτήρας φαίνεται να συμπλέκεται περίεργα με το ότι είναι πασίγνωστη και φαίνεται να διαθέτει τεράστια και ανεξάντλητα μέσα. Το βέβαιο είναι ότι διαθέτει εκτεταμένες διασυνδέσεις που ξεπερνούν πολύ όχι μόνο εκείνο που γνωρίζουμε, αλλά, πιθανότατα, και εκείνο που μπορούμε να φανταστούμε.

Η τάση δημιουργίας ισλαμικών ιντεγκριστικών** κρατικών σχηματισμών δεν είναι καινούρια και δεν εμφανίζεται, όπως γενικά πιστεύεται, στο Ιράν το 1979. Στη Σαουδική Αραβία, π.χ., αυτό ήταν πολύ φανερό και, μάλιστα, διακηρυγμένο εδώ και πολλά χρόνια.

Κάποια φαινόμενα ενός ιδιόμορφου ισλαμικού ιντεγκρισμού παρουσιάστηκαν στο παρελθόν και σε συνθήκες απροσδόκητες και πέρασαν τότε μάλλον απαρατήρητες, τουλάχιστον από το πλατύ κοινό. Σαν μια τέτοια εκδήλωση, μπορούμε (και, ίσως, πρέπει) να θεωρήσουμε τη δραστηριότητα του Μάλκολμ Λιτλ (πιο γνωστού σαν «Μάλκολμ Χ») στις ΗΠΑ στις αρχές της δεκαετίας του '60. Ο γνωστός αυτός ηγέτης των νέγρων των ΗΠΑ στράφηκε προς το Ισλάμ και πήγε και στη Μέκκα, όπου και προσκύνησε. Η οργάνωση της οποίας ήταν αρχηγός ονομαζόταν «Μαύροι Μουσουλμάνοι». Αρχισε, μάλιστα, να εκδίδει και εφημερίδα με τον τίτλο «Muhammad speaks» (Ο Μωάμεθ μιλά).

H φύση του ισλαμισμού είναι ένα φαινόμενο πολυσχιδές και πολύπλευρο.

Ως ένα βαθμό είναι αναπόφευκτο αποτέλεσμα της ιστορικής εξέλιξης που θα υπήρχε οπωσδήποτε και σε οποιεσδήποτε συνθήκες. Δεν μπορούμε, π.χ., σοβαρά και έντιμα να απαιτήσουμε από τον αραβοϊσλαμικό πολιτισμό, που πήρε τεράστιες και, ουσιαστικά, παγκόσμιες διαστάσεις, να μην έχει πολιτικοϊδεολογική επιρροή.

Στις συγκεκριμένες συνθήκες, ο ισλαμισμός αποτελεί εκδήλωση, με διαφόρους βαθμούς συνειδητής έκφρασης, των «ιστορικών αντανακλαστικών» διαφόρων δυνάμεων.



Α. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι στα μάτια πλατιών μαζών των εργαζομένων, το Ισλάμ είναι μια μαζική αντίδραση ενάντια στα δεινά της ιμπεριαλιστικής επέκτασης. Η επέκταση αυτή έχει για τους λαούς αυτούς οδυνηρές συνέπειες. Η πορεία αυτή χαρακτηρίζεται ακόμη και από φαινόμενα εκτεταμένων καταστροφών, από μια ένταση, συχνά επικίνδυνη και απειλητική, της εκμετάλλευσης, που γίνεται ακόμη βαρύτερη ακριβώς γιατί είναι «ξένη». Η διείσδυση του ιμπεριαλισμού συνοδεύεται από φαινόμενα πολύ συχνά ακραίας εθνικής καταπίεσης και ταπείνωσης, από τη μετατροπή (και, ακόμη χειρότερα, από την αίσθηση της μετατροπής) σε «ανθρώπους δεύτερης αξίας». Η «επιστροφή στο Ισλάμ» γίνεται, έτσι, ένα εργαλείο αντίστασης, ένα μέσο αντιμετώπισης μιας πραγματικότητας που γίνεται όλο και πιο αβίωτη, όλο και πιο καταπιεστική. Ο θρησκευτικός πουριτανισμός γίνεται το μέσο απόρριψης της προκλητικής χλιδής των πλουσίων εκμεταλλευτών και των ξένων συνεργατών τους, καθώς επίσης και ένα σύμβολο αποτίναξης της εθνικής, θρησκευτικής και εκκλησιαστικής αλλοτρίωσης.

Αυτό, κατά τη γνώμη μας, φαίνεται στον ήδη πασίγνωστο, γενικευμένο και καθιερωμένο κεφαλόδεσμο που φορούν οι μουσουλμάνες. Θα ήταν, κατά τη γνώμη μας πάντοτε, σοβαρότατο λάθος να πιστέψουμε ότι πρόκειται για ένα επιφανειακό γεγονός που επιβάλλεται μόνο από τις παντοειδείς πιέσεις. Πρόκειται, αντίθετα, για ένα φαινόμενο με βαθύτατες ρίζες.

Αυτή η πλευρά του ισλαμισμού, δηλαδή η μαζική αντίδραση στην ιμπεριαλιστική υποδούλωση και στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, αναντίρρητα εξηγεί τη βίαιη κριτική πολλών εκπροσώπων του απέναντι στην καπιταλιστική κοινωνία. Μια κριτική, ειρήσθω εν παρόδω, που δεν μπορεί κανείς να μη δεχτεί ότι στηρίζεται σε μια εμπειρία συχνά πολύ πικρή.

B. Με τρόπο συχνά «ανώμαλο», αν τον συγκρίνουμε με την ανάλογη πορεία στην Ευρώπη, ο καπιταλισμός έχει προχωρήσει και στις ισλαμικές κοινωνίες, αν και άνισα και, καμιά φορά, όχι και προς την ίδια κατεύθυνση. Στις κοινωνίες αυτές, ιδιαίτερο (και κυρίαρχο) στοιχείο της ανάπτυξης του καπιταλισμού είναι η ιμπεριαλιστική διείσδυση. Το εάν η κυρίαρχη αυτή διείσδυση είναι μόνιμο ή όχι στοιχείο μένει ακόμη να αποδειχθεί, αλλά το βέβαιο είναι ότι σε αποφασιστικές στιγμές της ανάπτυξης του καπιταλισμού στις μουσουλμανικές χώρες, ο ρόλος του ιμπεριαλισμού ήταν αποφασιστικός.

H ιμπεριαλιστική διείσδυση, ακόμη και μέσα σε συνθήκες υποδούλωσης, φέρνει μαζί της τον εκσυγχρονισμό, ακριβέστερα την τάση εκσυγχρονισμού. Μια τάση πολύ ανώμαλη και ανόμοια, που πληρώνεται πολύ ακριβά, που έχει πολύ έντονα, επικίνδυνα ή ακόμη και απειλητικά χαρακτηριστικά, αλλά που είναι πραγματική. Η τάση αυτή απέκτησε νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά στην περίοδο της αναμέτρησης των δυο συστημάτων, καθώς ο ιμπεριαλισμός αναγκάστηκε να κάνει μια σειρά παραχωρήσεις, συχνά σημαντικές, και πήρε ακόμη πιο πολλά νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά στη δεκαετία του '70, όταν η κρίση του πετρελαίου συσσώρευσε μεγάλα κεφάλαια στην περιοχή των ισλαμικών και ιδιαίτερα των αραβικών χωρών. Η εισροή των κεφαλαίων αυτών έδωσε νέα ώθηση στις κοινωνικές διαδικασίες ανάδειξης νέων κοινωνικών δυνάμεων. Στον αραβικό χώρο, δημιουργείται ο τύπος του «κράτους - εισοδηματία», που αναφέρει ο Λένιν και άλλοι μελετητές του ιμπεριαλισμού των αρχών του 20ού αι. και, μάλιστα, σε μορφή ίσως πιο εμπεριστατωμένη. Εχει, π.χ., αποδειχθεί ότι κράτη που δεν έχουν μεγάλη έκταση ή πληθυσμό, αλλά που έχουν μεγάλα έσοδα από το πετρέλαιο, όπως, π.χ., το Κουβέιτ, το Μπαχρέιν, το Κατάρ, το Ομάν κλπ., θα μπορούσαν να ζήσουν μόνο με τις προσόδους από τις επενδύσεις των εσόδων τους από το πετρέλαιο στην παγκόσμια αγορά, ακόμη και χωρίς να συνεχίσουν τις εξαγωγές πετρελαίου.

Η εξέλιξη αυτή δεν ήταν δυνατόν να μη δημιουργήσει στρώματα που θέλουν να «γίνουν κάτι», να παίξουν επιφανή ρόλο στα διεθνή πράγματα, για να μην πούμε ακόμη και να πάρουν τη θέση του ιμπεριαλισμού. Αλλωστε, το φαινόμενο της «ανανέωσης - και - κινητοποίησης» των διαφόρων στρωμάτων και πλευρών του αστικού στοιχείου του αραβικού κόσμου στις τελευταίες δεκαετίες είναι πλέον πασιφανές.

Υπάρχουν ενδείξεις κατά το μάλλον ή ήττον σαφείς ότι η πιο ολοκληρωμένη μορφή του ισλαμιστικού ρεύματος βρήκε τη ρίζα της ακριβώς στις ενδιάμεσες δυνάμεις αυτών των κοινωνιών που το χρειάζονται για πολλούς λόγους.

Το φαινόμενο αυτό συχνά σχετίζεται, κατ' αρχήν, και με αντιθέσεις στο εσωτερικό των δυνάμεων αυτών.

Αυτό φάνηκε στο Ιράν.

Σε μια χώρα με σχετικά «ομαλή», με την έννοια της ομοιότητας με την ευρωπαϊκή πορεία, ανάπτυξη του καπιταλισμού, όπου, όμως, κύριο χαρακτηριστικό αποτελεί η ξένη διείσδυση, έχουμε αναπόφευκτα το φαινόμενο της επέκτασης της «διπλής κοινωνίας». Με άλλα λόγια, τη δημιουργία «διπλών» στρωμάτων ή, πιο συγκεκριμένα, στρωμάτων δύο κατηγοριών:

α) Από τη μια μεριά, τα στρώματα εκείνα που συνδέονται με τους πιο παραδοσιακούς τομείς, κυρίως το εμπόριο, τη βιοτεχνία και τη γεωργία, που είναι και οι φορείς των «ανατολικών» και ισλαμικών παραδόσεων της χώρας.

β) Από την άλλη μεριά, τα στρώματα που συνδέονται με τους πιο συγχρόνους τομείς, κυρίως τη βιομηχανία και, κυρίως, τον ισχυρό κρατικό τομέα, τις εισαγωγές κλπ. Τα στρώματα αυτά είναι από την ίδια τη φύση των απασχολήσεών τους συνδεδεμένα με τη «Δύση» - ακριβέστερα, στραμμένα προς αυτή.

Δε μιλάμε μόνο για διαφορετικά στρώματα που αντιπαρατίθενται. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε μόνο με το φαινόμενο, γνωστό και στην Ευρώπη, της αντιπαράθεσης διαφόρων στρωμάτων της αστικής τάξης (π.χ., εμπορικού και βιομηχανικού κεφαλαίου). Εχουμε να κάνουμε με το φαινόμενο αντιπαράθεσης τμημάτων της αστικής τάξης που η διαδικασία της διαμόρφωσής τους συνδέεται στενά κυρίως με το εθνικό πρόβλημα, όπως αυτό εμφανίζεται στην εποχή του ιμπεριαλισμού. Μιλάμε για «διπλά» στρώματα, δηλαδή για μια «διπλή» μεγαλοαστική τάξη, «διπλά» στρώματα της υπόλοιπης αστικής τάξης, «διπλές» μεσαίες τάξεις, αλλά και, ως ένα βαθμό, «διπλή» εργατική τάξη και, αρκετά λιγότερο, «διπλή» αγροτιά. Στο Ιράν, όπως και σε πολλές άλλες χώρες (ως ένα βαθμό και σε τελείως άλλες συνθήκες, και στην Ελλάδα), αυτό το φαινόμενο φαίνεται (ή, τουλάχιστον, φαινόταν) πολύ καθαρά.

Η διπλή αυτή διαμόρφωση ήταν ακόμη πιο έντονη στα μεσαία ακριβώς στρώματα της ιρανικής κοινωνίας και αυτό πήγε σε μερικές στιγμές να φανεί και στον τομέα της πολιτικής, όπως, σύμφωνα με μερικούς, φάνηκε στην απόπειρα του Σαπούρ Μπαχτιάρ.

Ασφαλώς, δεν πρόκειται για τυφλή και αφηρημένη αντιπαράθεση. Τα τμήματα αυτά των διαφόρων στρωμάτων έχουν, σε κάποιο βαθμό, διαφορετικά συμφέροντα και έχουν διαφορετική οικονομική και, σε ακόμη σημαντικότερο βαθμό, ιδεολογική συγκρότηση. Από την άλλη μεριά, οι μεταξύ τους αντιθέσεις (πραγματικές) δε σημαίνουν καθόλου πλήρη αντίθεση. Μεταξύ τους υπάρχουν και σημεία πλήρους συμφωνίας. Προφανή τέτοια σημεία δεν μπορούσαν να μην είναι γενικά θέματα, όπως, π.χ., η διατήρηση και η διαφύλαξη του καπιταλιστικού συστήματος. Αλλά και άλλα, πολύ σημαντικά, θέματα, όπως, π.χ., οι βλέψεις να γίνει το Ιράν μεγάλη περιφερειακή ή και παγκόσμια δύναμη. Στην πράξη, η συμφωνία τους εξέφραζε τις αντιθέσεις τους. Η κάθε πλευρά, ως ένα βαθμό, αντιτασσόταν στην άλλη, γιατί η ίδια της η φύση την έσπρωχνε να πιστεύει ότι αυτή και όχι η άλλη θα μπορούσε καλύτερα να επιτύχει τους κοινούς στόχους. Εκτός αυτού, βέβαια, έπαιζαν ρόλο και τα διαφορετικά συστήματα συμμαχιών, μαζικής βάσης κλπ.

Η μεταξύ τους αναμέτρηση έδειξε ότι η «μουσουλμανική» πλευρά ήταν ισχυρότερη και, μάλιστα, πολύ. Σημειώνουμε ότι, όταν λέμε «μουσουλμάνοι», εννοούμε την πολιτική έννοια, γιατί, από την άποψη της ιστορικής παράδοσης, και οι δυο πλευρές είναι μουσουλμανικές. Ο Σάχης και οι επιτελείς του, που διώχτηκαν ή και εκτελέστηκαν, ήταν εξίσου μουσουλμάνοι με τον Αγιατολάχ Χομεϊνί και τους δικούς του επιτελείς.

Μετά τη νίκη της Επανάστασης το 1980, οι διαφορές της «διπλής κοινωνίας» φάνηκαν με μια χαρακτηριστική ανατροπή της ισορροπίας μέσα στα κυρίαρχα στρώματα. Παρατηρείται μια έντονη μετατόπιση της κυριαρχίας από τα στρώματα τα προσανατολισμένα προς τη βιομηχανία, στα στρώματα τα προσανατολισμένα προς το εμπόριο (οι περίφημοι BAZARIS, για πολύ καιρό το κύριο στήριγμα του ισλαμικού καθεστώτος).

Υπάρχουν έντονα στοιχεία ότι αυτό που σήμερα αποκαλούμε, σε μια πιο εξελιγμένη μορφή του, ισλαμισμό, χρησιμοποιήθηκε από μερικές αραβικές κυβερνήσεις σαν αντίβαρο των στενών σχέσεων με την ΕΣΣΔ που δημιουργούσε η συμμαχία μαζί της.

Αυτό φάνηκε πολύ καθαρά στην Αίγυπτο. Εκεί, ο ισλαμισμός (ακριβέστερα, η επίκληση του Ισλάμ) έγινε το συστηματικό όργανο του καθεστώτος, με στόχο την εξασφάλιση της αποτροπής της επαναστατικής εξαλλαγής της αντιπαράθεσης με τον ιμπεριαλισμό. Το νασερικό καθεστώς επί πολλά χρόνια, παρόλο που πήρε πολύ σκληρά μέτρα ενάντια στα απείθαρχα ισλαμικά στοιχεία, που είχαν ένα από τα πιο σημαντικά τους κέντρα ακριβώς στην Αίγυπτο, από την άλλη χρησιμοποίησε την τακτική τους σαν εμπόδιο για οποιαδήποτε δύναμη θα τολμούσε να σπρώξει πιο πέρα την πολιτική του από εκεί που αυτό θεωρούσε αναγκαίο και αρκετό.

Στην Αίγυπτο φάνηκε πολύ καθαρά πως «ο ισλαμισμός πριν τον ισλαμισμό» χρησιμοποιήθηκε σαν όργανο ακριβώς των μεσαίων τάξεων των αραβικών χωρών.

Ενα άλλο τέτοιο παράδειγμα έχουμε στην Αλγερία.

Μια από τις πιο μεγάλες και μακρόχρονες εκστρατείες της ανεξάρτητης Αλγερίας ήταν ο «εξαραβισμός της χώρας». Τα κίνητρα αυτής της εκστρατείας είναι πολλά και ποικίλα. Ενα από αυτά είναι, αναντίρρητα, ο φόβος του πραγματικού κινδύνου εξάλειψης του αραβικού χαρακτήρα της χώρας. Αρκεί να πούμε ότι, στις αρχές της δεκαετίας του '60, σε σύνολο πληθυσμού όχι πάνω από 10.000.000, τα 2.500.000 είναι άμεσα ευρωπαϊκής καταγωγής και ένα μεγάλο μέρος (ίσως, μάλιστα, η πλειοψηφία) του ιθαγενούς πληθυσμού μιλά μόνο γαλλικά.

Η εκστρατεία αυτή, όμως, δεν ήταν μόνο εκστρατεία εξαραβισμού, ήταν και πολύ φανερά εκστρατεία «εξισλαμισμού». Αυτό φάνηκε καθαρά στα σύμβολα που χρησιμοποιήθηκαν, μεταξύ αυτών, και στη σημαία της ανεξάρτητης Αλγερίας.

Οι μακροπρόθεσμες συνέπειες φαίνονται σήμερα.

Υπάρχουν πολύ βάσιμοι λόγοι για να πιστέψει κανείς ότι ο ισλαμισμός χρησιμοποιήθηκε από τα μεσαία και ανώτερα στρώματα των αραβικών και, αργότερα, των μουσουλμανικών χωρών γενικά σαν αντίβαρο στη χειραφέτηση της εργατικής τάξης και όλων των εργαζομένων.

Η συγκεκριμένη εφαρμογή είναι, όπως πάντα, πολύπλοκη κι όχι πάντα εύκολη στη σύλληψη. Το πιο άμεσο δείγμα είναι η «οργανωτική», αν μπορούμε να την πούμε έτσι, εφαρμογή. Στο Ιράν, π.χ., βλέπουμε ότι, στα 15 χρόνια της Ισλαμικής Δημοκρατίας, οι καπιταλιστές δεν έχασαν καθόλου, αντίθετα όλα δείχνουν ότι κέρδισαν, ενώ η κατάσταση των εργαζομένων δεν έπαψε να επιδεινώνεται. Οι εργάτες δεν κέρδισαν κανένα δικαίωμα και τα «Ισλαμικά Συμβούλια», που δημιουργήθηκαν στις επιχειρήσεις, αποδείχτηκαν θαυμάσια όργανα ενίσχυσης της εκμετάλλευσης. Οσοι εργάτες αντέδρασαν, εξοντώθηκαν αμείλικτα.

Σε άλλες περιπτώσεις, η εφαρμογή δεν είναι τόσο φανερή. Γενικά, μπορούμε να πούμε ότι η προτίμηση που δείχνουν στον ισλαμισμό οι μεσαίες και ανώτερες τάξεις των μουσουλμανικών χωρών έχει ένα βαθύτερο ιδεολογικό νόημα: Αποδοχή των στασιαστικών κηρυγμάτων του ισλαμισμού, αλλά μόνο εφόσον θα είναι προς όφελός τους. Δηλαδή, εφόσον θα παίρνουν τη μορφή της μετατροπής του Ισλάμ σε έναν ιδεατά «κλειστό» κόσμο, όπου η εκμετάλλευση, ας πούμε, θα είναι καλή, αν είναι «ισλαμική». Ετσι, ανοίγεται και ο δρόμος για το χαρακτηρισμό των σοσιαλιστικών, των μαρξιστικών κλπ. ιδεών σαν «ξένων», «μη - ισλαμικών» κλπ. Πρόκειται, άλλωστε, για τακτική της αστικής τάξης και έξω από τις ισλαμικές χώρες, όπως, π.χ., στη Λατινική Αμερική.
Αναδημοσίευση του μεγαλύτερου μέρους του άρθρου από την «Κομμουνιστική Επιθεώρηση» - ΚΟΜΕΠ (τεύχος 1, του 1996)

* Φουνταμενταλισμός: (Από τη λατινική λέξη FUNDAMENTUM = Θεμέλιο). Κοσμοαντίληψη που βλέπει διάφορες λειτουργίες και πλευρές του περιβάλλοντος θεμελιωμένες στις θρησκευτικές αντιλήψεις και γι' αυτό απαιτεί την απαρέγκλιτη συμμόρφωση με αυτές. Ο όρος χρησιμοποιήται κατ' αναλογία για την περιγραφή και ιδεολογικών τοποθετήσεων που δε σχετίζονται με θρησκευτικές, κατ' ανάγκην, αντιλήψεις, διακρίνονται όμως για τον αδιάλλακτο δογματισμό τους.

**Ιντεγκρισμός: (Από τη λατινική λέξη INTEGRUS = ακέραιος, ολόκληρος, πλήρης). Αντίληψη που απαιτεί οργάνωση της κοινωνικής ζωής σε όλες της τις πλευρές, με βάση την πλήρη εφαρμογή των θρησκευτικών κανόνων, επιταγών και προσταγμάτων.


Η "δημοκρατία" τής αστυνομικής καταστολής (2)

Η "δημοκρατία" τής αστυνομικής καταστολής (2)



Το 1980, η συνηθισμένη μεγάλη πορεία με την οποία κορυφώνονται οι εκδηλώσεις για τον εορτασμό τού Πολυτεχνείου, έγινε την Κυριακή 16 Νοεμβρίου. Η νεοδημοκρατική κυβέρνηση Ράλλη επέτρεψε την πραγματοποίησή της μέχρι το Σύνταγμα, απαγορεύοντας την κατεύθυνσή της προς την πρεσβεία των ΗΠΑ. Η πλειοψηφία των παρατάξεων τής ΕΦΕΕ πειθάρχησε αλλά ένα μεγάλο μπλοκ (πάνω από 5.000 άτομα, κυρίως προσκείμενοι σε ΠΠΣΠ, ΑΑΣΠΕ και ΕΚΟΝ Ρήγας Φερραίος-Β' Πανελλαδική) αποφάσισαν να συνεχίσουν. Μόλις οι διαδηλωτές έστριψαν από την Σταδίου προς την Βασιλίσσης Σοφίας, τα ΜΑΤ επιτέθηκαν και τους κυνήγησαν σε όλο το κέντρο της Αθήνας αντί απλώς να τους απωθήσουν. Κατ' αυτή την επίδειξη δύναμης των ΜΑΤ δολοφονήθηκαν με χτυπήματα στο κεφάλι η εργάτρια Σταματίνα Κανελλοπούλου και ο κύπριος φοιτητής Ιάκωβος Κουμής ενώ δυο ακόμη διαδηλωτές τραυματίστηκαν σοβαρά από σφαίρες αστυνομικών. Παραδόξως, μετά τα επεισόδια ο Ανδρέας Παπανδρέου έβαλε πλάτη τόσο στα ΜΑΤ όσο και στην κυβέρνηση με μια ανακοίνωση που συζητήθηκε πολύ: "Μικρές ομάδες ανευθύνων στοιχείων και προβοκατόρων άγνωστης και ύποπτης προέλευσης δημιούργησαν θλιβερά έκτροπα με προφανή σκοπό να αμαυρώσουν και να δυσφημήσουν τη μεγάλη λαϊκή επέτειο του Πολυτεχνείου...".

Οι δυο δολοφονίες μούδιασαν τόσο την κοινή γνώμη όσο και το καθεστώς. Το ζήτημα απασχόλησε την βουλή σε μια πολύωρη συνεδρίαση, όπου ο τότε πρωθυπουργός Γεώργιος Ράλλης, θέλοντας να υποστηρίξει τα ΜΑΤ, ξεστόμισε το εξής αμίμητο και απαράδεκτο: "Και ο Αρχάγγελος Μιχαήλ σπάθην κρατεί στα χέρια του για να αμυνθεί εναντίον των δαιμόνων. Δεν κρατεί άνθη"(!). Κι ενώ ο Παπανδρέου, επιχειρώντας να συμμαζέψει την αρχική του δήλωση, περιορίστηκε σε βλακείες ("Θα ήταν σε θέση, πραγματικά, η Αστυνομία στο σημείο της σύγκρουσης να προχωρήσει με ελιγμό τέτοιο, ώστε να αποκοπεί, το επαναλαμβάνω, το σώμα των 2.000 εξτρεμιστών και εκεί να τους αντιμετωπίσει"), ο αρχηγός τής ΕΔΗΚ Ιωάννης Ζίγδης ήταν καταπέλτης:

Σκίτσο: Γιάννης Ιωάννου (Ελευθεροτυπία, 17/11/1980)

"Η βασική αιτία του κακού είναι ότι η κυβέρνηση διατηρεί ένα Σώμα που αποτελεί ντροπή, τα ΜΑΤ. Δεν είναι αστυνομία αυτό, αυτό είναι Σώμα ΕΣ-ΕΣ, είναι χειρότερο από την ΕΣΑ, τα μέλη του είναι κακούργοι, όχι ότι οι άνθρωποι γεννήθηκαν κακούργοι, αλλά εκπαιδεύονται για να γίνουν κακούργοι. Τους είδα στη Ρόδο, όπου επετέθηκαν εναντίον ενός λαού που έκανε μια ειρηνική παρέλαση. Επετέθηκαν με τέτοια λύσσα, που δεν έχω δεί ούτε στους Ιταλούς φασίστες, όταν ήμουν παιδί στη Ρόδο (...) Ας έχουμε μια ειδική συνεδρίαση για το αν μπορεί μια Δημοκρατία να διατηρεί κρατικά όργανα , τύπου ΜΑΤ. Αυτά είναι μόνο για τους 'Χίτλερ', μόνο για τους 'Μουσολίνι'. Είναι αδιανόητο να υπάρχουν σε μια δημοκρατική Πολιτεία".

Περιττεύει να πούμε ότι για τους δυο θανάτους διατάχθηκε ΕΔΕ, η οποία δεν κατέληξε πουθενά. Οι δολοφόνοι δεν βρέθηκαν ποτέ. Κι όσοι αστυνομικοί κατηγορήθηκαν για όσα έγιναν εκείνη την βραδιά στο κέντρο τής Αθήνας, αθωώθηκαν πανηγυρικά μετά από δικαστική διαδικασία που κράτησε εφτά χρόνια.


Σ' εκείνα τα επεισόδια, ανάμεσα στους άνδρες των ΜΑΤ βρισκόταν και ο νεαρός (γεννημένος το 1956) αστυνομικός Χρήστος Μπρατάκος. Συγκλονισμένος από όσα είδαν τα μάτια του, ο Μπρατάκος υποβάλλει την παραίτησή του από το σώμα, όπου είχε ενταχθεί από την σύστασή του. Λίγους μήνες αργότερα παραιτείται και από την αστυνομία. Έναν χρόνο αργότερα κυκλοφορεί ένα αυτοβιογραφικό βιβλιαράκι 139 σελίδων, με τίτλο "ΜΑΤ - Οι κρανοφόροι" (με εισαγωγή τού αείμνηστου Βασίλη Ραφαηλίδη), όπου αποκαλύπτει πολλά για τον τρόπο λειτουργίας των ΜΑΤ. Σ' αυτό το βιβλίο τού Μπρατάκου θα κάνουμε εκτενή αναφορά σε ειδικό κείμενο. Σήμερα, θα κλείσουμε με μια αποστροφή του από συνέντευξη που παραχώρησε στις 27/3/1994 στην εφημερίδα "Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία":

"Η αστυνομία έχει το εξής προτέρημα: είναι η μοναδική περίπτωση λαϊκών ανθρώπων στην εξουσία. Πλασματική βέβαια, αλλά επειδή θέλουν να την πιστεύουν, ως αστυφύλακες, είναι εξουσιαστές. Και για να το αποδείξουν έμπρακτα χρησιμοποιούν την εύκολη και δυναμική λύση, τη βία (...) Προσπαθώ να αποδείξω ότι τα ράσα κάνουν τον παπά. Η στολή έχει μια δύναμη και επηρεάζει απόλυτα αυτόν που τη φοράει (...)"

Ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και νέα επιθετικά σχέδια κατά των λαών

Ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και νέα επιθετικά σχέδια κατά των λαών

 







Οι ΗΠΑ κήρυξαν τον πόλεμο όχι ενάντια σε μια χώρα αλλά κατά «αόρατων» τρομοκρατικών ομάδων. Οι χώρες - μέλη του ΝΑΤΟ κήρυξαν κι αυτές τον πόλεμο ενεργοποιώντας για πρώτη φορά από το 1949 το άρθρο 5 του επιθετικού συμφώνου του Ατλαντικού, τασσόμενες με την πλευρά των ΗΠΑ. Ο Πρόεδρος Μπους κάλεσε σε συνεργασία όλες τις χώρες στη δημιουργία μιας «συμμαχίας ενάντια στην παγκόσμια τρομοκρατία». Το πολεμικό κυνήγι των «τρομοκρατών» δεν αφορά μόνο τις οργανώσεις που κάθε δυο χρόνια ανακοινώνει το Στέιτ Ντιπάρτμεντ των ΗΠΑ αλλά και χώρες και κυβερνήσεις που στηρίζουν ή υποθάλπουν την «τρομοκρατία». Απείλησε επίσης καθαρά ότι όποιος δεν ταχθεί με το μέρος της κυβέρνησης των ΗΠΑ σ' αυτή τη νέα σταυροφορία παγκόσμιας «εξυγίανσης» είναι εναντίον της. Πολλοί έσπευσαν να ανταποκριθούν. Αλλοι από «συνήθεια» χρόνων, άλλοι από το ισχυρό συμφέρον τους να πάρουν μέρος στη νέα παρτίδα πόκερ που αρχίζει και άλλες κυβερνήσεις, επειδή δε θέλουν ν' ανοίξουν λογαριασμούς με τις ΗΠΑ... «Είναι η ώρα όπου οι ΗΠΑ μετράνε τους φίλους τους» σύμφωνα και με τη δήλωση του Ελληνα υπουργού των Εξωτερικών Γιώργου Παπανδρέου.

Ποτέ ίσως στα χρονικά της ιστορίας, τόσοι φίλοι δε μαζεύτηκαν γύρω από ένα τραπέζι, στημένο μάλιστα κάτω από την ομπρέλα μιας «συμμαχίας κατά της τρομοκρατίας». Ζωηροί όλοι οι συνδαιτυμόνες, κι ο καθένας καταθέτει με επιμονή τα ιδιαίτερα προβλήματά του. Αν και κανένας δεν το ομολογεί ακόμα ανοιχτά, είναι φανερό πως κανείς δεν πιστεύει στο σκοπό για τον οποίο κλήθηκαν κάτω από αυτή την ομπρέλα. Στη λίγο πιο απομακρυσμένη από το κέντρο του τραπεζιού περιφέρεια, υπάρχει ένα ποικιλώνυμο πλήθος επαγγελματιών παπαγάλων όπου με διάφορες παραλλαγές διατυμπανίζουν σε όλους τους τόνους τους «υψηλούς σκοπούς» του οικοδεσπότη. Τι έχουν άλλωστε να χάσουν από τις «χίλιες και μια νύχτες» και τα παραμύθια της Χαλιμάς που αραδιάζουν για τους αφελείς και τους ευκολόπιστους;

Ενα διαστημικό Περλ Χάρμπορ


Ο «εχθρός» καθορίστηκε κι αν είναι να παραδοθεί «ζωντανός ή νεκρός», μικρή σημασία έχει. Οπως δήλωσε ο εκπρόσωπος Τύπου του Λευκού Οίκου, Φλάισερ, στις 9 Οκτώβρη, «ο πόλεμος δε γίνεται ενάντια στον Μπιν Λάντεν. Είναι ένας πόλεμος κατά των τρομοκρατών σε πολλαπλά επίπεδα. Ακόμα κι αν φύγει από τη μέση σήμερα ο Οσάμα Μπιν Λάντεν, ο πόλεμος θα συνεχιστεί αύριο» («Globe and Mail», 9.10.2001). Ασφαλώς. Λίγοι όμως γνωρίζουν ότι ο Μπιν Λάντεν και η οργάνωσή του κατονομάζονταν σε μια έκθεση μιας ειδικής επιτροπής με επικεφαλής τον Ράμσφελντ (σημερινό υπουργό Αμυνας) για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ και τη δημιουργία της Εθνικής Πυραυλικής Αμυνας (το διαστημικό αντιπυραυλικό πρόγραμμα των ΗΠΑ - NMD), ως ο υπ' αριθμόν ένα κίνδυνος, μια και βεβαίωνε ότι άνθρωποι σαν αυτόν θα μπορούσαν να αποκτήσουν δορυφορικά μέσα και να πλήξουν από το διάστημα τις Ηνωμένες Πολιτείες!! Η έκθεση ανέφερε ότι οι ΗΠΑ είναι «όλο και περισσότερο ευάλωτες» σ' ένα διαστημικό τώρα Περλ Χάρμπορ και θα έπρεπε να αναπτύξουν τα όπλα τους στο διάστημα για να προστατευτούν!! Η έκθεση, όπως γράφει ο Philip S. Golub στην εφημερίδα «Le Monde» (και αναδημοσίευσε η «Ελευθεροτυπία» στις 12.8.2001), δόθηκε στη δημοσιότητα στις 11 Γενάρη του 2001 λίγο πριν δηλαδή, ο Ράμσφελντ, γίνει υπουργός Αμυνας στην κυβέρνηση Μπους του νεότερου. Την 1η Μάη ο Μπους ανακοίνωσε την απόφασή του να προχωρήσει με γοργούς ρυθμούς στη δημιουργία του αντιπυραυλικού συστήματος. Στις 8 Μάη ο Ράμσφελντ, υπουργός Αμυνας πλέον, ανακοίνωσε, χωρίς να δώσει αριθμητικά στοιχεία, μια σημαντική αύξηση της προσπάθειας της αμερικανικής άμυνας στο διαστημικό χώρο. Οπως σημειώνει στο εμπεριστατωμένο άρθρο του ο Golub, τη φορά αυτή ο Ράμσφελντ δε θεώρησε συνετό να επαναλάβει την αξιοθρήνητη δικαιολογία του περί Μπιν Λάντεν, άλλωστε δεν πρόσφερε καμιά δικαιολογία... Του αρκούσαν τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα και οι αλαλαγμοί της Lockheed-Martin, της Raytheon, της Boeing και άλλων πολεμικών βιομηχανιών που αναλάμβαναν την υλοποίηση των διαστημικών εξοπλιστικών προγραμμάτων τρισεκατομμυρίων δολαρίων... Αλλά η ζωή έχει παράξενα γυρίσματα... Στις 11 Σεπτέμβρη 2001, τα συντριπτικά πλήγματα στους Δίδυμους της Νέας Υόρκης και στο Πεντάγωνο στην Ουάσιγκτον ήρθαν μεν από τον ουρανό αλλά όχι από δορυφόρο. Ολοι ακούσαμε και διαβάσαμε κατά κόρον τις επόμενες μέρες, περισπούδαστες αναλύσεις για καταστροφές τύπου Περλ Χάρμπορ (μόνο που δεν ήταν διαστημικό) και κατόπιν φωτογραφήθηκε αδρά και ο κύριος υπεύθυνος, ο Μπιν Λάντεν (ένα παιδί όλο δικό τους, που στη συνέχεια παραστράτησε). Η έκθεση της επιτροπής Ράμσφελντ μπορεί να μην έπεσε εκατό στα εκατό μέσα στις προβλέψεις της, τη δουλίτσα της πάντως, όπως φαίνεται, την έκανε.


Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Ο Ράμσφελντ είναι ένθερμος υποστηρικτής των πιο επιθετικών απόψεων που έχει εκφράσει κατά καιρούς η Βικτόρια Τένσινγκ, μια μεγαλοδικηγόρος στην Ουάσιγκτον που είναι στο Ρεπουμπλικανικό κόμμα και πρώην αναπληρωτής του Γενικού Εισαγγελέα, για την τρομοκρατία και την αντιμετώπισή της. Με αφορμή την έκρηξη βόμβας που σημειώθηκε στο πολεμικό πλοίο USS Cole στην Υεμένη στις 12.10.2000 με 17 θύματα, οι νομικοί σύμβουλοι του Εθνικού Συμβουλίου Ασφάλειας (NSA) ασχολήθηκαν με τα νομικά προβλήματα μιας στρατιωτικής απάντησης των ΗΠΑ σε τρομοκρατικά πλήγματα, όταν η εφημερίδα «Ουάσιγκτον Ποστ» επικαλέστηκε τις δηλώσεις του Αρχηγού του Γενικού Επιτελείου, στρατηγού Σέλτον, που υποστήριξε ότι η δυνατότητα επιλογής μιας πυραυλικής επίθεσης ως πολεμικά αντίποινα σε ένα τέτοιο πλήγμα παρέμενε σε ισχύ, όταν ο τελικός ένοχος - δράστης είχε αναγνωριστεί. Οι νομικοί σημείωναν, ότι κάθε πυραυλικό χτύπημα πρέπει να είναι προληπτικό, αποτρεπτικό και όχι να έχει χαρακτήρα αντιποίνων. Ο Καταστατικός Χάρτης του ΟΗΕ όπως σημείωναν, απαγορεύει τα πολεμικά αντίποινα, αλλά επιτρέπει ενέργειες που γίνονται για αυτοάμυνα. Για τους λόγους αυτούς, κάθε πυραυλικό χτύπημα θα έπρεπε να γίνεται για να αποτρέπει ένα μελλοντικό χτύπημα από τρομοκράτες σε αντίθεση με χτυπήματα που θα γίνονταν για να τους τιμωρήσουν για ενέργειες που είχαν κάνει στο παρελθόν. Η Τένσινγκ αντίθετα δήλωνε «ότι δεν υπάρχουν νομικοί ή ηθικοί λόγοι εμποδίων για τη χρήση βίας» στην απάντηση που δίνεται σε τρομοκρατικά χτυπήματα, και από το 1995 ακόμα έκανε κριτική στην ανεπάρκεια του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ, ο οποίος με μια αυστηρή - περιοριστική ερμηνεία του έκανε τα Ηνωμένα Εθνη ανίκανα να αποτρέψουν την τρομοκρατία. Η Τένσινγκ υποστήριξε πως οι ΗΠΑ έπρεπε να κάνουν με όλους τους τρόπους γνωστό προς επίδοξους μελλοντικούς τρομοκράτες ότι «διαθέτουν ένα συγκροτημένο αντιτρομοκρατικό σχέδιο το οποίο περιλαμβάνει και την ικανότητα ανταποδοτικού χτυπήματος», έτσι ώστε κάθε τρομοκράτης θα έπρεπε να το σκεφτεί σοβαρά πριν κάνει κάποια απαγωγή ή σκοτώσει κάποιον, μιας και θα γνωρίζει ότι «μια από τις απαντήσεις σ' αυτές τις πράξεις, θα είναι η βία». Το δικαίωμα επίσης, στην αυτοάμυνα που δίνει το άρθρο 51 του ΟΗΕ, η Τένσινγκ και η κυρίαρχη πολιτική αντίληψη που επικρατεί στις ΗΠΑ το ερμηνεύουν πλατιά κι όχι στενά. Πολλές χώρες υποστηρίζουν ότι ενέργειες αυτοάμυνας μπορούν να γίνουν μόνο κατά τη διάρκεια μιας επίθεσης που βρίσκεται σε εξέλιξη και μέχρις ότου το Συμβούλιο Ασφαλείας πάρει τα αναγκαία μέτρα για τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας, ενώ οι ΗΠΑ θεωρούν ότι το δικαίωμα αυτοάμυνας μπορεί να ασκείται σε μια βάση συνέχειας και βάθος χρόνου, και μετά την εκδήλωση της επίθεσης ακόμα και μετά τη συνεδρίαση του Συμβουλίου Ασφαλείας. Αυτές είναι και οι βασικές απόψεις του Ράμσφελντ και που σήμερα εφαρμόζονται με τα εγκληματικά σαρωτικά πλήγματα ενάντια στον λαό του Αφγανιστάν.


Η στρατηγική της πρωτοκαθεδρίας

Οι ΗΠΑ αξιοποιώντας τα γεγονότα στις 11/9, υλοποιούν με γοργούς ρυθμούς τη λεγόμενη στρατηγική της πρωτοκαθεδρίας στις νέες συνθήκες ανατροπής του σοσιαλιστικού συστήματος στην Ευρώπη, διάλυσης του Συμφώνου της Βαρσοβίας και διάλυσης της ΕΣΣΔ. Η στρατηγική αυτή παρουσιάστηκε το 1992, σε μια εμπιστευτική έκθεση κάτω από τον τίτλο «Κατευθυντήριες γραμμές αμυντικής πολιτικής 1992-1994» με συντάκτες του κειμένου τον Πολ Βόλφοβιτς (σημερινό αναπληρωτή υπουργό Αμυνας) και τον Λιούις Λίμπι (σύμβουλος σήμερα σε ζητήματα ασφάλειας του αντιπροέδρου Τσέινι).

Η έκθεση συνιστούσε:
«να εμποδιστεί κάθε εχθρική δύναμη να κυριαρχήσει σε περιοχές που οι πόροι τους θα της επέτρεπαν να κατακτήσει το καθεστώς μεγάλης δύναμης»,
να «αποθαρρυνθούν οι προχωρημένες βιομηχανικές χώρες από κάθε απόπειρα που θα απέβλεπε στην αμφισβήτηση της ηγεσίας μας ή στην ανατροπή της εγκατεστημένης πολιτικής και οικονομικής τάξης»,
και να «προλάβουμε τη μελλοντική ανάδυση κάθε ανταγωνιστή σε παγκόσμιο επίπεδο».

Εξαιρετικοί στόχοι, τους οποίους οι ΗΠΑ έχουν βαλθεί με κάθε μέσο να πετύχουν.

Γίνεται ακόμα πιο φανερή η εκτίμηση της ΚΕ του ΚΚΕ στην ανακοίνωσή της στις 15 Σεπτέμβρη 2001, ότι «βρισκόμαστε μπροστά στην ανάπτυξη ενός ιδιαίτερα επικίνδυνου επιτελικού σχεδίου, που θα βάλει σε κίνδυνο την ασφάλεια, την ειρήνη και τη σταθερότητα σε ευρύτερες περιοχές του πλανήτη μας, με απρόβλεπτες συνέπειες στην πορεία, καθώς θα εμπλακούν ένα μεγάλο μέρος χωρών, και οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις θα πάρουν πιο ανοιχτή μορφή».

Θα κλείσουμε προσωρινά αυτό το άρθρο δημοσιεύοντας δυο πίνακες που απεικονίζουν παραστατικά τα σχέδια των ΗΠΑ για ολοκληρωτική κυριαρχία με πρόσχημα την αντιμετώπιση της «παγκόσμιας τρομοκρατίας». Οι πίνακες σχετίζονται και με τη φωτογράφηση περίπου 60 και πάνω χωρών που είναι «ύποπτες» για τις ΗΠΑ ότι στηρίζουν ή υποθάλπουν την «τρομοκρατία».

Οι πίνακες με τους χάρτες βρίσκονται στο τεύχος Αυγούστου 2001 του περιοδικού «Rand Review», που εκδίδει η Rand Corporation, που επίλεκτο ανώτερο στέλεχός της ήταν ο Ράμσφελντ πριν αναλάβει το υπουργείο Αμυνας των ΗΠΑ. Αφορούν το σχεδιασμό για την αναδιοργάνωση του στρατού των ΗΠΑ για να ανταποκριθεί σ' έναν νέο παγκόσμιο ρόλο.

Ο πρώτος πίνακας - χάρτης απεικονίζει τη σημερινή θέση των βάσεων και την παρουσία αμερικανικού στρατού έξω από την επικράτεια των ΗΠΑ και έχει τον εύγλωττο τίτλο ότι οι βάσεις είναι κατά κύριο λόγο σε λαθεμένες τοποθεσίες, και ο δεύτερος πίνακας - χάρτης προτείνει τη νέα ευέλικτη αναδιάταξη που πρέπει να γίνει, για να ασκήσουν οι ΗΠΑ την παγκόσμια ηγεμονία τους και κυριαρχία τους.

Το Αφγανιστάν είναι μόνο η αρχή και κάνει επιτακτικά αναγκαίο να διαμορφωθεί ένα παγκόσμιο κίνημα καταδίκης του νέου γύρου του ιμπεριαλιστικού πολέμου που εξαπέλυσαν οι ΗΠΑ και οι σύμμαχοί τους στο ΝΑΤΟ, ένα κίνημα που να στρέφεται στην καρδιά της πολιτικής και της κυριαρχίας του χρηματιστικού κεφαλαίου.

Του



Δεν είναι χούντα. Αστική δημοκρατία είναι

Δεν είναι χούντα. Αστική δημοκρατία είναι
Γραφει ο
Νίκος Μόττας




«Δεν υπάρχει κανένα κράτος», έγραφε ο Λένιν, «έστω και το πιο δημοκρατικό, που να μην έχει στο σύνταγμα του παραθυράκια και επιφυλάξεις, που εξασφαλίζουν στην αστική τάξη τη δυνατότητα να κινητοποιεί στρατεύματα ενάντια στους εργάτες, να κυρήσσει στρατιωτικό νόμο κλπ. σε περίπτωση “διατάραξης της τάξης”, στην πραγματικότητα σε περίπτωση που η εκμεταλλευόμενη τάξη “παραβιάζει” το καθεστώς της σκλαβιάς της και κάνει προσπάθειες να φέρεται όχι δουλικά» [1]. Όταν έγραφε αυτές τις σκέψεις ο Λένιν το 1918 δεν είχε στο μυαλό του την... εισβολή των ΜΑΤ στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ, ούτε τις βίαιες εφόδους της αστυνομίας στη Χαλυβουργία ή τις Σκουριές. Είχε στο μυαλό του την ίδια την λειτουργία της αστικής δημοκρατίας, της «δημοκρατίας» που λειτουργεί στο πλαίσιο του καπιταλιστικού συστήματος.



Το αναφέρουμε αυτό μιάς και ουκ ολίγες φορές έχουμε ακούσει τον χαρακτηρισμό «Χούντα», σε περιπτώσεις που το κράτος χρησιμοποιεί με αυταρχισμό τους κατασταλτικούς του μηχανισμούς. Η άποψη ότι αυτό που ζούμε σήμερα είναι – γενικά και αόριστα - «Χούντα», απεκδύει και απαλλάσει την αστική δημοκρατία απ' τον πραγματικό, ταξικό της χαρακτήρα. Έναν ταξικό χαρακτήρα που είναι φανερός σε όλο το φάσμα της κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής ζωής: απ' την πολιτική εξυπηρέτησης των συμφερόντων της αστικής τάξης μέχρι τους μηχανισμούς διοίκησης και το ίδιο το Σύνταγμα της χώρας. Αυτός ακριβώς ο ταξικός χαρακτήρας της δημοκρατίας των αστών είναι ο ρυθμιστικός παράγοντας που διαμορφώνει το πλαίσιο των δικαιωμάτων και των ελευθεριών που διαθέτει στο λαό το αστικό κράτος.



Με άλλα λόγια, είναι ο ταξικός χαρακτήρας της αστικής δημοκρατίας αυτός που, παραδείγματος χάρη:



− υπαγορεύει τις πολιτικές υπέρ των μονοπωλιακών συμφερόντων, τις πολιτικές του Μάαστριχτ και της ΕΕ.
− «γεννά» πράξεις νομοθετικού περιεχομένου με τις οποίες κλείνει εν μία νυχτί η ΕΡΤ και πετάγονται στο δρόμο χιλιάδες εργαζόμενοι.
− καταλύει το πανεπιστημιακό άσυλο και επιτρέπει στην αστυνομία να εισβάλλει ανεμπόδιστα στις σχολές.



− επιχειρεί, με διάφορους τρόπους, να τρομοκρατήσει απεργούς κινητοποιώντας τους διαθέσιμους κατασταλτικούς μηχανισμούς (βλ. Ναυτεργάτες το 2009, Χαλυβουργία, 2012, εργαζόμενοι Μετρό, 2013 κλπ.).
− διαλύει ειρηνικές απεργιακές συγκεντρώσεις είτε με την χρήση ωμής βίας είτε με προβοκατόρικες ενέργειες γνωστών-αγνώστων.



− στήνει «βιομηχανίες» διώξεων κατά εργαζόμενων, απεργών και πολιτών που αγωνίζονται, επειδή δεν «συμμορφώνονται προς τας υποδείξεις» και «απειλούν τη διατάραξη της – αστικής – ειρήνης». Να θυμηθούμε τις ποινικές διώξεις ενάντια στους μαθητές την περίοδο 1998-99, τις διώξεις και την τρομοκρατία ενάντια σε αγρότες για «παρακώλυση συγκοινωνιών», τις πρόσφατες διώξεις ενάντια σε συνδικαλιστές των ταξικών σωματείων Μετάλλου Πειραιά και την καταδίκη σε 5μηνη φυλάκιση των συνδικαλιστών Πέτρου και Παύλου Πουντίδη;


− ποινικοποιεί τις απεργιακές κινητοποιήσεις, με την συνδρομή της «αδέκαστης» – πλην όμως αστικής – δικαιοσύνης, κρίνοντας τες παράνομες και καταχρηστικές. Μόνο το διάστημα 1999-2008, έγιναν δεκτές απ' τα αστικά δικαστήρια 215 απ' τις 248 προσφυγές εργοδοτών ενάντια σε απεργιακούς αγώνες (στοιχεία Πρωτοδικείου Αθηνών).
− δεν διστάζει να θέσει στην υπηρεσία της υπεράσπισης της αστικής νομιμότητας ακόμη και νεοναζιστικά τάγματα εφόδου, προϊόντα εγκληματικών συμμοριών, όπως η Χρυσή Αυγή, με σκοπό τον εκφοβισμό και την τρομοκράτηση της εργατικής τάξης.



Τα παραπάνω είναι ένα μικρό – σταγόνα στον ωκεανό - δείγμα της δράσης που αναλαμβάνει το αστικό κράτος για να προστατέψει τα συμφέροντα της τάξης που βρίσκεται στην εξουσία: της αστικής τάξης. Και πριν την καπιταλιστική κρίση, πριν τη λεγόμενη απ' ορισμένους «χούντα του μνημονίου», η αστική δημοκρατία χρησιμοποιούσε όλους τους δυνατούς μηχανισμούς για να θωρακίσει την κερδοφορία των καπιταλιστών και των μονοπωλιακών συμφερόντων, για να καθυποτάξει, να παρεμποδίσει και να χειραγωγήσει τους εργατικούς, λαϊκούς αγώνες. Η ιστορία του 20ου αιώνα, τότε που δεν υπήρχε «μνημόνιο», βρίθει περιπτώσεων όπου χειραγώγηση και καταστολή πήγαιναν χέρι-χέρι ενάντια στο εργατικό-λαϊκό κίνημα, ενάντια στους πρωτοπόρους εργάτες, ενάντια στους κομμουνιστές και στους προοδευτικούς αγωνιστές.




Δεν είναι, λοιπόν, καμία «Χούντα», που επιβλήθηκε λόγω «κρίσης» και «μνημονίων». Είναι η δικτατορία του Κεφαλαίου και των μονοπωλίων, η λεγόμενη και αστική δημοκρατία. Είναι «το δίκαιο και η θέληση», όπως έγραφαν το 1848 οι Μαρξ και Ένγκελς απευθυνόμενοι στους αστούς, «της τάξης σας που αναγορεύτηκε σε νόμο, θέληση που το περιεχόμενό της καθορίζεται από τις υλικές συνθήκες ύπαρξης της τάξης σας» [2].



Στην εποχή μας, που ο Καπιταλισμός βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο της ανάπτυξης του, οι «υλικές συνθήκες ύπαρξης» της αστικής τάξης επιβάλουν τις πολιτικές υπέρ των μονοπωλίων, τον ευρωμονόδρομο, την ανάκαμψη της κερδοφορίας του Κεφαλαίου σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων. Απο εκεί πηγάζει η εντατικοποίηση της καταστολής, της χειραγώγησης και της αντιδραστικοποίησης του αστικού κράτους – και όχι από κάποια ουρανοκατέβατη Χούντα.



Το ζητούμενο επομένως δεν είναι η απάντηση στο παραπλανητικό ψευτοδίλλημα «Δημοκρατία ή Χούντα», αλλά η απάντηση στο ερώτημα «Δημοκρατία για ποιόν;». Και δω δεν υπάρχουν παρά μονάχα δύο δρόμοι: Ή με το Κεφάλαιο, ή με την Εργατική Τάξη.


1. Β.Ι. Λένιν, «Η προλεταριακή επανάσταση κι ο αποστάτης Κάουτσκι», Σύγχρονη Εποχή, 2005.
2. Κ.Μαρξ, Φ.Ένγκελς, «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος».



via Lenin Reloaded
Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από yiok-yio

Γκέμπελς, Μακάρθι και Κοντολίζα

Γκέμπελς, Μακάρθι και Κοντολίζα

Η Κοντολίζα Ράις






«Γιατί στέλνουμε τα αεροπλανοφόρα μας στην άλλη άκρη του κόσμου να αναζητήσουν τους εχθρούς - κομμουνιστές που έχουν κηρύξει μια αντιαμερικανική τζιχάντ - όταν θα βρίσκονται εδώ, ακριβώς μπροστά από το μνημείο του Ουάσιγκτον;». Ετσι ωμά διατύπωσε την απειλή ο Μακ Κέιν αρθρογράφος των «Ουάσινγκτον Τάιμς» την παραμονή της αντιπολεμικής διαδήλωσης της 29ης Σεπτέμβρη του 2001. Ο ίδιος είχε φροντίσει πριν να «αποκαλύψει» πως όλοι αυτοί που θα διαδήλωναν υπό τις σημαίες διαφόρων οργανώσεων δεν ήταν τίποτα άλλο παρά κομμουνιστές! Για τις ΗΠΑ, μετά από δεκαετίες καλλιέργειας της αντικομμουνιστικής ψύχωσης, μια τέτοια κατηγορία παραπέμπει σε άτομα άξια για την ηλεκτρική καρέκλα.

Το πρόβλημα δεν είναι καινούριο. Πριν από κάθε άλμα του σε ανώτερα επίπεδα βαρβαρότητας ο καπιταλισμός προσπαθεί να καθαρίσει το τοπίο από τον «εσωτερικό εχθρό». Και κάθε φορά είναι πιο μεγάλα τα ψέματα, πιο βάρβαρες οι διάφορες «σταυροφορίες». Η προβοκάτσια στο Ράιχστανγκ, το 1933, μοιάζει σήμερα με πταίσμα μπροστά στην προβοκάτσια της «τρομοκρατίας» που χρησιμοποιείται ως πρόσχημα για την εξελισσόμενη επίθεση κατά των λαών όλου του κόσμου που εξαπέλυσαν οι προς το παρόν συνασπισμένες δυνάμεις του διεθνούς κεφαλαίου.

Σταθεροί στο στόχο τους...

Το Ράιχστανγκ συνοδεύτηκε με εκατόμβες νεκρών. Το ακόλουθό της, η χιτλερική επέλαση, βύθισε στα μαύρα εκατομμύρια ανθρώπους. Κι όμως, αμέσως μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ξεσπά νέα αντικομμουνιστική εκστρατεία καθώς η υπεροχή του σοσιαλισμού κατακτά και το εσωτερικό των ΗΠΑ. Αρα συνιστά απειλή. Στο ξεκίνημα του ψυχρού πολέμου η Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών του Μακάρθι έβγαλε στην αχρηστία εκατοντάδες διανοούμενους και καλλιτέχνες με την κατηγορία ότι ήταν κομμουνιστές. Είχε προηγηθεί ο νόμος για τα συνδικάτα που έστειλε χιλιάδες συνδικαλιστές στη φυλακή ή την ανεργία. Ο Πρόεδρος της «Τζένεραλ Ελέκτρικ» το είχε πει ωμά: Δύο οι εχθροί: Στο εξωτερικό η Ρωσία, στο εσωτερικό οι εργάτες.

Η ιστορία, βέβαια, έγραψε με χρυσά γράμματα τα ονόματα των «δέκα του Χόλιγουντ»: Ντόναλντ Τράμπο, Αλμπερτ Μαλτζ, Σάμιουελ Ορνιτζ, Τζον Χάουαρντ Λόουσον, Χέρμπερτ Μπάιμπερμαν, Ρόμπερτ Αντριαν Σκοτ, Λέστερ Κόουλ, Αλβα Μπέσι, Εντουαρντ Ντμίτρικ και Ρινγκ Λάρντνερ. Ηταν η ομάδα που αρνήθηκε να συνεργαστεί με την επιτροπή Μακάρθι. Εχασαν τις δουλιές τους, φυλακίστηκαν, έμειναν όρθιοι. Αντίθετα, ένα κατάμαυρο στίγμα συνοδεύει έκτοτε πολλούς άλλους. Το έργο το είδαμε σε επανάληψη αρκετές φορές από τότε. Νωπό ακόμα το Κόσσοβο.

Και φτάσαμε σήμερα με τον πρόεδρο των εταιριών πετρελαίου, όπλων και ναρκωτικών να δηλώνει απερίφραστα πως «όποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εναντίον μας». Κηρύσσοντας έτσι τη νέα «σταυροφορία».

Πριν προλάβει να μεταδοθεί ο εκβιασμός είχαν σπεύσει μια σειρά διανοούμενοι -κλωνοποιημένοι Γκέμπελς, να επιτεθούν σ' όποιον είχε αρνηθεί να λοβοτομηθεί. Σ' όποιον απλά θυμόταν λέξεις - έννοιες - χώρους όπως Αλέξινατς, Μάι- Λάι, Χιροσίμα. Τώρα πια δεν επιλαμβάνεται της αντιμετώπισης κάποια επιτροπή αντιαμερικανικών ενεργειών, αλλά ευθέως τα «think tank» (δεξαμενές σκέψεις) του κεντρικού μηχανισμού αντιμετώπισης αντικαπιταλιστικών σκέψεων.

Αν μάλιστα αυτές οι σκέψεις φτάνουν ως τη λογική κατάληξή τους να δείχνουν δηλαδή ευθέως ως κύριο εχθρό, τον ιμπεριαλισμό, τότε επίσης ευθέως καλούνται τα αεροπλανοφόρα αντί να πάνε στον Κόλπο, να στρέψουν τα όπλα τους στην Ουάσινγκτον όπου συγκεντρώνονται οι συνοδοιπόροι των κομμουνιστών!

... σφάζουν

Εξακόσιες χιλιάδες παιδιά έχουν ήδη πεθάνει στο Ιράκ, εξαιτίας της ιμπεριαλιστικής επέμβασης. Εκατό χιλιάδες παιδιά θα πεθάνουν στο Αφγανιστάν σαν συνέπεια της νέας επέμβασης (τα στοιχεία προέρχονται από την ίδια την UNISEF). Το Κοράμ, πόλη του Αφγανιστάν χωρίς κανένα στρατόπεδο, καταγράφηκε ήδη ως ο τόπος της «τελευταίας σφαγής που διέπραξαν οι ΗΠΑ».

Αυτά είναι ορισμένα από τα δεδομένα που καλείται να επεξεργαστεί κάθε μυαλό, για να καταλήξει στα συμπεράσματά του και ανάλογα να καθορίσει μια στάση ζωής.

Αμ δε. Τα «think tank» έχουν ήδη έτοιμη την απάντησή τους: Το αυτόματο «Αμερικάνοι φονιάδες των λαών», που έρχεται στα χείλη, ενοχοποιείται ως ναζιστικού τύπου σύνθημα! Πόσο μάλλον η ερώτηση: «Πόσοι δίδυμοι πύργοι πρέπει να βομβαρδιστούν για να επέλθει το "οφθαλμόν αντί οφθαλμού"»; Η διατύπωσή της και μόνο εξασφαλίζει κατηγορία για υποκίνηση σε τρομοκρατική πράξη.

Δεν πρόκειται για κυνήγι μαγισσών. Για έναν διαρκή πόλεμο πρόκειται. Οπου το κεφάλαιο δείχνει να διδάσκεται από κρίση σε κρίση και να παίρνει μέτρα αντιμετώπισης του «εσωτερικού εχθρού», γνωρίζοντας -από την ίδια την ταξικότατη ανάλυση που κάνει- πως ο όλο και πιο βαθύς εκβαρβαρισμός του συστήματος δε μπορεί παρά να προκαλεί και δυναμικές αντιδράσεις. Τις οποίες, αν δεν έχει κατορθώσει εγκαίρως να υπονομεύσει - εκφυλίσει με τύπου Μπιλ Λάντεν «επαναστάτες», οφείλει να τις τσακίσει με κάθε άλλο πρόσφορο μέσο, πριν ένα πραγματικό επαναστατικό κίνημα βάλει τα πράγματα στη θέση τους...

... και δικάζουν

Οι εισηγήσεις για τις προχτεσινές αποφάσεις του Συμβουλίου Υπουργών της ΕΕ για την τρομοκρατία είχαν γραφτεί πριν το χτύπημα στους δίδυμους πύργους. Και ποινικοποιούν ακόμα και την υποψία ανατρεπτικής σκέψης.

Σ' αυτό το πλαίσιο το κόψιμο 100 «ύποπτων» τραγουδιών σε 2.500 ραδιοφωνικούς σταθμούς των ΗΠΑ είναι ίσως πταίσμα μπροστά σ' ό,τι ακολουθεί. Ηδη ο Μπλερ ζητά να εγκρίνει ο ίδιος τι θα μεταδίδει ως κι αυτό το BBC. Η Κοντολίζα παραδίδει καθημερινά μαθήματα ορθής δημοσιογραφίας και φτάσαμε στο σημείο ένα θρασίμι της ελληνικής δημοσιογραφίας να ρωτά αναιδέστατα την πρέσβειρα της Αιγύπτου «γιατί φυλακίσατε μόνο 3 χρόνια το δολοφόνο του Σαντάτ;» την ώρα που αυτή μάταια δήλωνε πως στο δικαστήριο δεν αποδείχτηκε πως αυτός ήταν ο δολοφόνος.

Η λίστα των 100 κομμένων τραγουδιών έκανε τη δουλιά της. Ο Μακ-Κάρτνεϊ ήδη δήλωσε πως ο πόλεμος είναι δίκαιος. Ο Τζάκερ έχει ήδη πάρει ανάλογη θέση. Ο Μακαρθισμός, πράγματι, δεν εξαφανίστηκε ποτέ στην πραγματικότητα. Σε λίγο είναι ικανοί να φέρουν σε δίκη τον Κόπολα που έγραψε το 1979: «Ηθελα η Αμερική να δει το πρόσωπο της φρίκης και να το δεχτεί σαν το δικό της πρόσωπο. Μόνο έτσι θα μπορέσει να προχωρήσει προς μια νέα εποχή που πρόκειται να έρθει». Η φράση του αφορούσε το «Αποκάλυψη Τώρα». Κι ακόμα πιο πίσω θα δικάσουν τον Τένεσι Ουίλιαμς που το 1953 δήλωνε για το «Καμίνο Ρεάλ»: «Η φασιστική δημαγωγία του Μακάρθι σκέπασε τη χώρα μου. Και η χώρα μου σκοτείνιασε. Το "Καμίνο Ρεάλ" συνοψίζει την άποψή μου για τους καιρούς και τον κόσμο που ζω... Μιλά για το έλλειμμα της ανθρώπινης ελευθερίας στο σημερινό κόσμο, έναν κόσμο που με ανησυχεί βαθιά».

... προς συμμόρφωση

Στα καθ' ημάς, των επερχόμενων μέτρων φίμωσης έχει προηγηθεί η έκθεση του αμερικάνικου κογκρέσου που αξίωνε ουσιαστικά να περιοριστεί η απήχηση του ΚΚΕ στην ελληνική κοινωνία, μια απήχηση που είναι ευρύτερη της εκλογικής του επιρροής, έλεγαν τότε οι Αμερικάνοι.

Και στο πλαίσιο αυτό σαν εχθρός έφτασε να αντιμετωπίζεται ως κι ο Λαζόπουλος! Εκανε το λάθος να ρωτήσει ένας από τους Μήτσους του «οι αμερικάνοι για ποιον λαό έχουν κλάψει;». Εγκλημα καθοσιώσεως - «συγκινησιακή κοινοτοπία», και «κραυγαλέος λαϊκισμός», χαρακτηρίστηκε το τηλεοπτικό επεισόδιο κι αν ο καλλιτέχνης δεν έλαβε το μήνυμα φρόντισαν να του το κάνουν καθαρό μ' ένα μπαράζ δημοσιευμάτων - καρμπόν που ανέφεραν ότι οι Μήτσοι πάτωσαν σε ακροαματικότητα, ενώ πουλάει ο μπιγκ μπράδερ...

Ειρωνεία της τύχης. Ενας άλλος Μακάρθι, ο Κόλμαν, του Κέντρου Διδασκαλίας Ειρήνης στην Ουάσιγκτον έγραψε: «Η βία φέρνει βία». Και αναφέρει ως βία τις επεμβάσεις σε άλλες χώρες όπου «40.000 πεθαίνουν, λέει ο ίδιος, εξαιτίας της δικής μας πολιτικής».

Ενώ δίνοντας μάθημα στους σύγχρονους γερμανοτσολιάδες του ελληνικού Τύπου, ένας άλλος Αμερικανός, ο Τζάστιν Ραϊμόντο γράφει αναφερόμενος στους πύργους ότι «οι ένοχοι θα παραμένουν αόρατοι γιατί είμαστε εμείς»!

Εν τέλει δεν ξενίζει το άρθρο στην «Ουάσιγκτον Ποστ» που «αποκαλύπτει» τον κομμουνιστικό δάκτυλο πίσω από τις διαδηλώσεις. Ηδη και εδώ δύο διαδηλώσεις των συνδικάτων βαπτίστηκαν διαδηλώσεις του ΚΚΕ. Τιμή, βέβαια, για το ΚΚΕ, αλλά όλοι γνωρίζουν πως άλλο πράγμα τα συνδικάτα κι άλλο ένα πολιτικό κόμμα. Για τις ανάγκες όμως της προπαγάνδας τους πρέπει κάθε διαδηλωτής να χαρακτηριστεί υποχείριο των κομμουνιστών και να ενοχοποιηθεί διπλά, γιατί βρίσκεται σε λάθος μεριά, αφού ήδη ο εν εξελίξει πόλεμος πλασάρεται σαν «δίκαιος» πόλεμος των δυνάμεων του φωτός της Δύσης ενάντια στο σκότος της Ανατολής.

ΥΓ: Στις «παράπλευρες απώλειες» αυτού του πολέμου οφείλουμε να καταγράψουμε την κατάντια διαφόρων αριστερών που ανακάλυψαν στα γεράματα το διάλογο ως τρόπο συγκάλυψης της εγκληματικής συνυπευθυνότητας της Ευρωπαϊκής Ενωσης στη νέα σφαγή. Ετσι είναι: Οταν θες να σύρεις την εργατική τάξη, από θέση συνολικής αντιπαράθεσης με τον καπιταλισμό, να περάσει σε θέση υπέρ της μιας πλευράς στον υπό εξέλιξη και ενδοϊμπεριαλιστικό πόλεμο, καταντάς αυτό που καταγγέλλει η Γιούτα Ντίτφουρτ: «Με σπουδή ορκίζεται η ...πολέμιος του καπιταλισμού Attac! -η οποία χρηματοδοτείται και από την ΕΕ - να είναι υπάκουη και να μην κάνει διαδηλώσεις μπροστά σε ουρανοξύστες»...





Ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις

Ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις




Πληθαίνουν σταθερά οι σκεπτικιστές ως προς την πορεία της αμερικάνικης οικονομίας. Η ανεργία αυξάνεται, η ύφεση βαθαίνει, «παλιά» και «νέα» οικονομία έχουν περιπέσει στη δίνη μιας ισχυρής κρίσης, η κήρυξη του πολέμου αποτελεί μια προσπάθεια, εκτός του ελέγχου μιας περιοχής, να ξεπεραστεί και η κρίση της οικονομίας


Φαίνεται πως οι πολιτικές αναλύσεις που κάνει το ΚΚΕ έχουν σημαντική απήχηση στον ελληνικό λαό, γιατί δεν εξηγείται με διαφορετικό τρόπο το γεγονός, ότι, παράλληλα με τις συνεχείς και ιδιαίτερα βίαιες επιθέσεις που έχουν εξαπολύσει εναντίον του οι άλλες πολιτικές δυνάμεις, με αφορμή τα πρόσφατα τραγικά γεγονότα της 11ης Σεπτέμβρη, δέχεται, ταυτόχρονα, και προσκλήσεις από ορισμένους καλοθελητές να αλλάξει τις πολιτικές του θέσεις, προκειμένου να πάρει μέρος σ' ένα ενιαίο μέτωπο ενάντια στην τρομοκρατία, ακόμη και με επικεφαλής τις ΗΠΑ.

Η επιχειρηματολογία τους είναι καλοδουλεμένη και παρουσιάζεται με δύο βασικές παραλλαγές. Η πρώτη αφορά στην καταδίκη και την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, ως μιας επικίνδυνης υπόθεσης για τους λαούς, που έχουν ζωτικό συμφέρον να την καταπολεμήσουν ως «εκ των ων ουκ άνευ», για να προχωρήσουν στην επίλυση των ολοένα και περισσότερο οξυμένων προβλημάτων τους. Οι ιδεολογικές και οι πολιτικές αναλύσεις, μετά τη νίκη εναντίον της τρομοκρατίας, μπορεί να ακολουθήσουν.

Η δεύτερη αναφέρεται στην κοσμοθεωρητική αντίληψη του ΚΚΕ, με βάση την οποία αναλύει τις εξελίξεις, του αποδίδει δογματική αντίληψη, ιδεολογική ακαμψία και παρωχημένη σκέψη. Περιλαμβάνει τη σχέση της τρομοκρατίας και του ιμπεριαλισμού, υποστηρίζει ότι η τρομοκρατία αποτελεί μια αυτονομημένη δράση πέρα και έξω από το ιμπεριαλιστικό σύστημα και ως αποδεικτικά στοιχεία προσκομίζει δύο επιχειρήματα. Πρώτον, ότι το μέγεθος του τρομοκρατικού χτυπήματος ξεπερνά το διαχωρισμό μεταξύ μεγάλων δυνάμεων - εθνών που καταπιέζουν και μικρών εθνών που καταπιέζονται. Δεύτερο, ότι ακριβώς επειδή η τρομοκρατία έχει αλλάξει χαρακτηριστικά και ενδιαφέρει το ίδιο μεγάλες και μικρές δυνάμεις, γι' αυτό το λόγο, τόσο οι μεγάλες όσο και οι μικρές χώρες συνασπίστηκαν, αναγνώρισαν ως δίκαιο τον αγώνα των ΗΠΑ κατά της τρομοκρατίας, της δίνουν τη θέση του επικεφαλής στην επιβεβλημένη απάντηση εναντίον της, και χαρακτηρίζουν δίκαιο τον πόλεμο που έχουν εξαπολύσει οι ΗΠΑ με τους συμμάχους τους εναντίον του Αφγανιστάν. Κατά λογική προέκταση, μας λέει αυτή η δεύτερη παραλλαγή, ο κόσμος είναι ενιαίος, δεν υπάρχουν αντιθέσεις μεταξύ των μικρών και μεγάλων χωρών, γιατί τις ενώνουν κοινά συμφέροντα και στόχοι, πολύ περισσότερο δεν υπάρχουν αντιθέσεις μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων. Αν συνδυάσουμε τα παραπάνω και με όσα έχουμε ακούσει μέχρι τώρα περί παγκοσμιοποίησης, το συμπέρασμα φαίνεται σωστό. Η κοσμοθεωρία του ΚΚΕ έχει εκπέσει, δεν ανταποκρίνεται στο «πρόσταγμα της νέας εποχής», και όσοι δε σπεύδουν για μια θέση στο μέτωπο κατά της τρομοκρατίας δεν είναι παρά οι ...Λακεδαιμόνιοι της ιστορικής συγκυρίας. Είναι όμως έτσι;

Κατ' αρχάς δεν υπάρχει ιστορικό προηγούμενο, που τόσες πολλές χώρες, μεγάλες δυνάμεις, περιφερειακές και μικρές χώρες να συνασπίστηκαν εναντίον της πιο φτωχής χώρας του πλανήτη, ενός τρομοκράτη και ενός ...μουλά.

Και μόνο αυτό το γεγονός επιτρέπει, αν σκεφθούμε, ότι κάτι σοβαρότερο και ιδιαιτέρως ουσιαστικότερο συντρέχει και ενδιαφέρει από τον αγώνα κατά της τρομοκρατίας. Πολύ περισσότερο που συμβαίνει ο τρομοκράτης και ο μουλάς να είναι μέχρι πρότινος οι δοξασμένοι αγωνιστές της ελευθερίας! Της ελευθερίας, βέβαια, που χρηματοδοτείται, εξοπλίζεται και καθοδηγείται από την CIA και κατασκευάζεται στις ΗΠΑ κατά το γνωστό λογότυπο «Made in USA».

Προσχεδιασμένες εφαρμογές

Αυτό που στην πραγματικότητα συμβαίνει στην ευρύτερη περιοχή πέραν του Αφγανιστάν είναι ότι εξελίσσεται ένα τεράστιο και ταυτόχρονα επικίνδυνο γεωστρατηγικό παιχνίδι συμφερόντων των μεγάλων δυνάμεων, με πρόσχημα τα θανατηφόρα χτυπήματα στις ΗΠΑ.

Ουσιαστικά η εξέλιξη αυτή ήταν αναμενόμενη και είχε αναγγελθεί με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους από τους ίδιους τους Αμερικανούς ιθύνοντες. Η περιοχή της Ευρασίας ήταν πάντα στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος των ΗΠΑ, πολύ περισσότερο μετά την ανατροπή του ευρωπαϊκού σοσιαλιστικού συστήματος και τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης.



Το γεγονός αυτό έκανε ακόμη πιο επιτακτική την ανάγκη να ελεγχθεί η περιοχή και ιδιαίτερα τα νεοσχηματισμένα κράτη που προέκυψαν από τη διάσπαση της Σοβιετικής Ενωσης. Αλλωστε, αυτό ομολογείται ευθέως και από έγκυρα στελέχη της αμερικανικής πολιτικής που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στο σχεδιασμό της αμερικανικής στρατηγικής για την παγκόσμια κυριαρχία των ΗΠΑ. Κίσινγκερ, Μπρζεζίνσκι, Χάντινγκτον στον ιδεολογικό τομέα, αλλά και το Χόλιγουντ στον αντίστοιχο προπαγανδιστικό τομέα, προετοίμαζαν την τελευταία δεκαετία τον αμερικανικό λαό, αλλά και τη διεθνή κοινή γνώμη, για ό,τι ακριβώς συμβαίνει σήμερα. Η άνοδος του νεότερου Μπους στην εξουσία και με τον τρόπο που έγινε, δεν ερμηνεύει παρά τις δρομολογημένες εξελίξεις.

Υπόβαθρο όλων των παραπάνω γεγονότων αποτελούν δύο βασικοί παράμετροι. Πρώτη παράμετρος είναι η εκτίμηση ότι στις επόμενες δεκαετίες αλλάζουν οι σχέσεις των μεγάλων δυνάμεων μεταξύ τους. Ειδικά οι σχέσεις μεταξύ της Κίνας και των ΗΠΑ, των ΗΠΑ και της ΕΕ συμπεριλαμβανομένης και της Ρωσίας. Υπολογίζεται πως αν η Κίνα εξακολουθήσει να αναπτύσσεται με τους σημερινούς ρυθμούς, μέχρι το 2050 θα έχει αναδειχτεί στην πιο ισχυρή οικονομική δύναμη του πλανήτη. Αν δίπλα στο προηγούμενο προσθέσουμε και το γεγονός ότι η Κίνα είναι πυρηνική δύναμη, διαθέτει το μεγαλύτερο στρατό του κόσμου και γεωγραφικά δεσπόζει στην περιοχή, τότε μπορούμε να κατανοήσουμε το ενδιαφέρον των ΗΠΑ για τη διασφάλιση της κυριαρχίας τους στην ίδια περιοχή που βρίσκεται και η Κίνα.

Την ίδια στιγμή γίνεται όλο και πιο φανερό πως μια διευρυμένη ΕΕ με όλο και αυξανόμενο το ρόλο της Γερμανίας και με μια πιθανή συνεργασία της Ρωσίας διαφοροποιεί σημαντικά τις ισορροπίες και αδυνατίζει τις ΗΠΑ.

Για τις ΗΠΑ, λοιπόν, οι σημερινές εξελίξεις στην Ευρασία εκφράζουν μια προσπάθεια για ένα πρωθύστερο ματ στον ανταγωνισμό μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων.

Η δεύτερη παράμετρος είναι η οικονομική κατάσταση των ΗΠΑ. Πληθαίνουν σταθερά οι σκεπτικιστές ως προς την πορεία της αμερικάνικης οικονομίας. Η ανεργία αυξάνεται, η ύφεση βαθαίνει, «παλιά» και «νέα» οικονομία έχουν περιπέσει στη δίνη μιας ισχυρής κρίσης, η κήρυξη του πολέμου αποτελεί μια προσπάθεια, εκτός του ελέγχου μιας περιοχής, να ξεπεραστεί και η κρίση της οικονομίας. Χωρίς, σαφώς, να είναι και βέβαιο.

Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση, οι μεγάλες δυνάμεις δε θα μπορούσαν να αντιπαρατεθούν μεταξύ τους ανοιχτά. Σκέπασαν τις αντιθέσεις τους με το ιερό λάβαρο του αγώνα κατά της τρομοκρατίας, την ίδια στιγμή που αναζητούσαν να προσδιορίσουν το ρόλο τους και τη συμμετοχή τους στην αρπαγή της λείας.

Λυκοφιλίες

Η ομοφωνία, λοιπόν, που παρουσιάστηκε στις μεγάλες δυνάμεις, επί της ουσίας δεν εκφράζει τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο παρά την τάση ενότητας των ισχυρών καπιταλιστικών χωρών μπροστά στην ένταση της εκμετάλλευσης των λαών και της κατανομής των σφαιρών επιρροής.

Οι ΗΠΑ, παράλληλα, εξασφάλισαν μια πλατιά αποδοχή στις κινήσεις τους και των μικρών χωρών. Το εκβιαστικό και κυνικό δίλημμα «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι με την τρομοκρατία» εξασφάλισε τη στάση των μικρών χωρών είτε μέσα στα πλαίσια του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, είτε έξω από αυτούς τους σχηματισμούς.

Από τις μεγάλες δυνάμεις πρώτη η Μ. Βρετανία τάχτηκε ανοιχτά υπέρ του πολέμου και πέτυχε ταυτόχρονα και τη συμμετοχή της στις πολεμικές επιχειρήσεις.

Πρέπει, όμως, να τονίσουμε ότι η συμμετοχή αυτή μπορεί να παραπέμπει σε μια παραδοσιακή και σταθερή συμμαχία με τις ΗΠΑ, αλλά ταυτόχρονα η Μ. Βρετανία αποσκοπεί να επανακάμψει ως μεγάλη παγκόσμια δύναμη και διατυπώνει τις επιφυλάξεις της και τους δικούς της στόχους σε σχέση με το σχεδιασμό των ΗΠΑ για την επέκταση του πολέμου, ειδικά σε χώρες που η Μ. Βρετανία αποβλέπει να αυξήσει την επιρροή της, όπως είναι οι χώρες της Μ. Ανατολής.

Από την άλλη μεριά, βέβαια, η άμεση συμμετοχή της Μ. Βρετανίας στον πόλεμο δημιουργεί πρόβλημα στην ΕΕ και στη συνοχή της μια και οι άλλες δυνάμεις, Γερμανία και Γαλλία κατά κύριο λόγο, βλέπουν την πρόθεση της Μ. Βρετανίας να παίξει το ρόλο μιας ηγεμονεύουσας δύναμης. Ρόλος που επιδιώκεται να εξασφαλιστεί σε βάρος της Γαλλίας και της Γερμανίας.

Η Γαλλία και η Γερμανία έσπευσαν πολύ γρήγορα να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στις ΗΠΑ για την κήρυξη του πολέμου, ενώ συνέβαλαν στις αποφάσεις της ΕΕ για ενιαία στάση συνολικά της Ενωσης σε ό,τι αφορά τα ζητήματα τρομοκρατίας στο εσωτερικό της.

Και ανταγωνισμοί

Με μια δεύτερη ματιά, όμως, θα διαπιστώσουμε ότι ούτε η Γαλλία, ούτε πολύ περισσότερο η Γερμανία «μέτρησαν» στις αποφάσεις των ΗΠΑ. Η Γαλλία είχε πιο σοβαρούς λόγους πέρα από την έκφραση της αλληλεγγύης της να κρατήσει επιφυλακτική στάση σε σχέση με την εξέλιξη των πολεμικών επιχειρήσεων, την επέκτασή τους σε άλλες χώρες, όπως π.χ. το Ιράκ, τη Συρία κ.ά.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η Γαλλία έχει ζωτικά συμφέροντα στο Ιράκ και ήδη έχει έρθει σε συνεννόηση με τον Σαντάμ Χουσεΐν για την εκμετάλλευση πετρελαϊκών κοιτασμάτων. Ενδιαφερόμενη εταιρία η Elf - Total. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι οι βομβαρδισμοί που επιχειρούν κάθε τόσο και λιγάκι οι Αμερικανοί στο Ιράκ, αφορούν και περιοχές μέγιστου ενδιαφέροντος για τη Γαλλία.

Διακαής πρόθεση της Γερμανίας είναι η ανάδειξή της σε δύναμη με παγκόσμιο ρόλο. Οι τελευταίες δηλώσεις του Γκ. Σρέντερ αναδεικνύουν αυτή την κατεύθυνση ως τον κύριο άξονα της γερμανικής πολιτικής.

Παρ' όλα αυτά, όμως, ουσιαστικά η Γερμανία αισθάνθηκε ιδιαίτερα απομονωμένη από τις τελευταίες εξελίξεις. Δεν ήταν μόνο οι εσωτερικές τριβές που παρατηρήθηκαν και που γρήγορα ξεπεράστηκαν σε σχέση με την αποστολή γερμανικών στρατευμάτων στο χώρο των πολεμικών επιχειρήσεων.

Οι ΗΠΑ δε θα είχαν κανένα όφελος από την πιο ενεργή ανάμειξη της Γερμανίας, παρά την επιθυμία και την ετοιμότητα της ίδιας. Τώρα, μπορούμε να εξηγήσουμε το γεγονός της εσπευσμένης συνάντησης του Γκ. Σρέντερ με τον Βλ. Πούτιν στο Βερολίνο, όπου συζητήθηκαν θέματα συνεργασίας, όχι μόνο στα πλαίσια των δύο χωρών, αλλά και σε σχέση με το ΝΑΤΟ και την ΕΕ.

Τόσο η Γερμανία όσο και η Γαλλία θα ήθελαν να αναμειχθούν πολύ περισσότερο στον πόλεμο με το Αφγανιστάν και να μην περιοριστούν στο ρόλο της παροχής διευκολύνσεων στις ΗΠΑ. Αυτό είναι προφανές, γιατί η συμμετοχή τους στην περιοχή της Ευρασίας θα τους έδινε τη δυνατότητα για μεγαλύτερη αντίστοιχα συμμετοχή στην εκμετάλλευση των φυσικών πόρων αυτής της ζώνης.

Σε χειρότερη θέση βρίσκεται η Ιταλία, που είναι μέλος του κλαμπ G7 και θεωρείται... οικονομική δύναμη του πλανήτη.

Η τέτοια στάση των ΗΠΑ απέναντι στη Γαλλία, Γερμανία κατά βάση και δευτερευόντως στην Ιταλία, εκφράστηκε και ως στάση των ΗΠΑ απέναντι στην ΕΕ. Ηταν φυσικό, αφού οι τρεις αυτές χώρες αποτελούν τις μεγάλες δυνάμεις της ΕΕ μαζί με τη Μ. Βρετανία.

Οταν, λοιπόν, οι πολιτικοί παρατηρητές δηλώνουν ότι πάλι η ΕΕ δεν κατόρθωσε να παίξει ουσιαστικό ρόλο και να έχει ενεργότερη συμμετοχή στα ζητήματα του πολέμου, στην πραγματικότητα μιλάνε για τη στάση των ΗΠΑ απέναντι στην ΕΕ.

Αυτή η στάση των ΗΠΑ σε σχέση με την ΕΕ ασφαλώς τροφοδοτεί τον ανταγωνισμό και οξύνει τις αντιθέσεις μεταξύ τους. Αλλά οι αντιθέσεις δε σταματάνε σ' αυτό το σημείο. Οξύνονται, ταυτόχρονα, και οι αντιθέσεις μεταξύ των χωρών - μελών της ίδιας της ΕΕ. Ο λόγος είναι απλός. Αλληλοσυγκρούονται οι ιδιαίτερες επιδιώξεις της κάθε χώρας χωριστά.

Ηδη έχει εκφραστεί η ανησυχία, από πολλές πλευρές, για τη συμμετοχή της ΕΕ, ιδιαίτερα αν ο δήθεν πόλεμος κατά της τρομοκρατίας επεκταθεί με τον ίδιο τρόπο και σε άλλες χώρες.

Στη χώρα μας ο πιο αδιάψευστος και αυθεντικός μάρτυρας αυτών των ανησυχιών είναι ο ΣΥΝ, που έσπευσε ταχύτατα να επισημάνει και να υπερτονίσει τον κίνδυνο που ελλοχεύει για το μέλλον της ΕΕ.

Το τοπίο διαταράσσεται

Η περιγραφή των αντιθέσεων που αναπτύσσονται ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις θα ήταν ελλιπής, αν δεν περιλάμβανε και τις συνέπειες που θα έχουν αυτές στις μικρές χώρες, κατά κύριο λόγο, της περιοχής που διεξάγεται ο πόλεμος, αλλά και τη Ρωσία.

Το τοπίο που ξέραμε μέχρι τώρα φαίνεται ότι διαταράσσεται. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι σχέσεις μεταξύ του Ισραήλ και των ΗΠΑ, της Σ. Αραβίας και των ΗΠΑ, όπως και οι σχέσεις που αναπτύσσονται, προς το παρόν υπό την επίβλεψη της Ρωσίας, μεταξύ των ΗΠΑ και των νοτιότερων πρώην Σοβιετικών Δημοκρατιών Καζαχστάν, Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν κλπ.

Το Ισραήλ αντιλήφθηκε αμέσως την πίεση από το ξέσπασμα του πολέμου και τους γεωστρατηγικούς στόχους που υπηρετεί και η θέση που πήρε ήταν η έκφραση μιας οξύτατης αντίθεσης στην απώλεια της προνομιακής σχέσης του με τις ΗΠΑ.

Παρά τις καθησυχαστικές κινήσεις των ΗΠΑ φαίνεται ότι το Ισραήλ δεν πείθεται. Διαταραγμένες είναι και οι σχέσεις των ΗΠΑ με τη Σ. Αραβία, που φοβάται τη γενίκευση του πολέμου και εναντίον αραβικών κρατών, γεγονός που θα έχει σοβαρές συνέπειες στο εσωτερικό της.

Σε ό,τι αφορά τις πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες εκείνο που μπορούμε να σχολιάσουμε αυτή τη στιγμή είναι ότι η Ρωσία πρέπει να λαμβάνει πολύ σοβαρά τους κινδύνους που υπάρχουν γι' αυτήν από την εμφάνιση των ΗΠΑ στην περιοχή, γι' αυτό άλλωστε έσπευσε να έχει σημαντική συμμετοχή με άμεσες επαφές και στρατεύματα.

Σε ό,τι αφορά ιδιαίτερα τη Ρωσία φαίνεται ότι προσπαθεί να αναδειχτεί σε έναν από τους σημαντικούς παίχτες στο παιχνίδι των ζωνών επιρροής. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι συνολικά η περιοχή αυτή βρίσκεται σε άμεση γειτνίαση με αυτήν και ότι την αφορά τόσο στρατηγικά όσο και για τους φυσικούς πόρους που διαθέτει. Η αντίθεση με την επεκτατική πολιτική των ΗΠΑ είναι προφανής ανεξάρτητα των δυνατοτήτων που έχει.

Είναι φανερό, πως πέρα από την προσπάθεια που καταβάλλεται για τη δημιουργία ενός ενιαίου συνασπισμού κατά της τρομοκρατίας, αυτό που κυριαρχεί είναι οι αντιθέσεις που υπάρχουν μεταξύ των μεγάλων δυνάμεων, για την κατανομή των ζωνών επιρροής και την εκμετάλλευση των τεράστιων πρώτων υλών που διαθέτει. Εκείνο που μπορούμε να προβλέψουμε είναι η παραπέρα όξυνση αυτών των αντιθέσεων και το άδηλο μέλλον τους.

Του

Μοχλός σαρωτικών ανατροπών οι επιχειρησιακές συμβάσεις

Μοχλός σαρωτικών ανατροπών οι επιχειρησιακές συμβάσειςΟι όροι που περιλαμβάνουν στην πλειοψηφία όσες έχουν υπογραφεί μέχρι σήμερα, είναι εφιάλτης για την εργατική τάξη


Η υποχώρηση από την πάλη για κλαδικές συμβάσεις χωρίς μειώσεις στους μισθούς, θα γυρίσει την εργατική τάξη πολλά χρόνια πίσω, σε ό,τι αφορά τις συνθήκες δουλειάς
Π
αραπέρα συμπίεση του μισθού και του μεροκάματου, ωράρια που συρρικνώνονται ή επιμηκύνονται ανάλογα με τις ανάγκες της εργοδοσίας, προκειμένου να αυξάνεται ο απλήρωτος χρόνος της εργασίας, κατάργηση επιδομάτων, ακόμα και «θεσμοθέτηση» της καθυστέρησης στην καταβολή του μισθού, μέχρι και 3 μήνες, περιλαμβάνουν οι επιχειρησιακές συμβάσεις που υπογράφονται σε μια σειρά χώρους δουλειάς.


Σύμφωνα με ρεπορτάζ στον Τύπο (εφημερίδα «Ημερησία»), στις 368 επιχειρησιακές συμβάσεις -ή τουλάχιστον στη συντριπτική πλειοψηφία τους- που έχουν υπογραφεί από τις αρχές του έτους, αποτυπώνονται δραματικές αλλαγές στους όρους εργασίας.

Πρώτα απ' όλα, προβλέπουν μειώσεις που «σπρώχνουν» τους μισθούς και τα μεροκάματα προς τα κάτω, ώστε να προσεγγίσουν τα κατώτατα όρια που ορίζονται από το νόμο (δηλαδή τα 586 και 511 ευρώ για εργαζόμενους άνω και κάτω των 25 ετών αντίστοιχα), με τις απώλειες για τους εργαζόμενους να ανέρχονται σε ποσοστά της τάξης πάνω του 20%. Καταργούνται επιδόματα και παροχές που περιλαμβάνονταν σε κλαδικές συμβάσεις και διατηρούνται μόνο όσα προβλέπει η νομοθεσία και η ΕΓΣΣΕ.

Και ενώ οι επιχειρήσεις καθυστερούν να καταβάλουν για ολόκληρους μήνες ακόμα και αυτούς τους πετσοκομμένους μισθούς, φροντίζουν να θεσμοθετήσουν το καθεστώς της απληρωσιάς. Πρωτοφανής είναι η πρόβλεψη επιχειρησιακής σύμβασης (υπογράφηκε, σύμφωνα με το δημοσίευμα στις 3 Νοέμβρη, σε εταιρεία παροχής υπηρεσιών φύλαξης) που νομιμοποιεί την καθυστέρηση έως 90 ημέρες στην καταβολή των μισθών.

Είναι αξιοσημείωτο ότι το μαχαίρι στους μισθούς μπαίνει με την επίκληση όχι μόνο της οικονομικής κρίσης, αλλά και της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας της επιχείρησης. Στο δημοσίευμα αναφέρεται το παράδειγμα εταιρείας που στη συμφωνία της με το σωματείο των εργαζομένων για επιχειρησιακή σύμβαση με μειώσεις μισθών και ελαστικά ωράρια, αναφέρει ρητά το στόχο «να διατηρήσει την ανταγωνιστικότητά της έναντι ομοειδών επιχειρήσεων».

Οι επιχειρησιακές συμβάσεις αξιοποιούν ακόμα τη νομοθετημένη ανατροπή του σταθερού ημερήσιου χρόνου εργασίας και προβλέπουν τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας με βάση τις ανάγκες της εργοδοσίας. Η 5ήμερη εργασία γίνεται παρελθόν και καθιερώνεται η 6ήμερη απασχόληση. Για χρονικό διάστημα που φτάνει έως και τους 6 μήνες, ο ημερήσιος χρόνος εργασίας μπορεί να επιμηκύνεται μέχρι και τις 10 ώρες, με μόνη υποχρέωση της επιχείρησης να χορηγήσει μέσα στο έτος τις αντίστοιχες ημέρες άδειας. Προβλέπεται επίσης εκ περιτροπής εργασία 4 ή 3 ημερών την εβδομάδα, πράγμα που οδηγεί σε ανάλογη μείωση στο μισθό.

Ενταση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας της λυκοσυμμαχίας

Ενταση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας της λυκοσυμμαχίας


Μόνο η πάλη των λαών μπορεί να εμποδίσει και να ανατρέψει τα επικίνδυνα σχέδια των ιμπεριαλιστών
Η Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας (ΚΠΑΑ) της ΕΕ θα αποτελέσει από τα κεντρικά ζητήματα συζήτησης της επερχόμενης Συνόδου Κορυφής της ΕΕ, το Δεκέμβρη του 2013. Γύρω από το ζήτημα αυτό πυκνώνουν, το τελευταίο διάστημα, οι διεργασίες στα αστικά επιτελεία, οι παρεμβάσεις μονοπωλιακών ομίλων και τμημάτων τους, που συνδέονται με τους τομείς της πολεμικής βιομηχανίας και όχι μόνο, του πολιτικού προσωπικού του κεφαλαίου στα όργανα της ΕΕ και στα κράτη - μέλη.


Η ΚΠΑΑ αποτελεί τον επιχειρησιακό βραχίονα της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας (ΚΕΠΠΑ) της ΕΕ. Εκφραση της αυξανόμενης επιθετικότητας του μονοπωλιακού κεφαλαίου στην ΕΕ και της ενίσχυσης του αντιδραστικού χαρακτήρα της. Εδώ εκδηλώνονται με πιο σαφή τρόπο τα ιδιαίτερα συμφέροντα των αστικών τάξεων των κρατών - μελών στο μεταξύ τους λυσσαλέο ανταγωνισμό για το μοίρασμα των αγορών, τη γεωστρατηγική επιρροή, τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των δρόμων μεταφοράς τους. Το κουβάρι των αντιθέσεων γίνεται ακόμη πιο πολύπλοκο, από τις ανισότιμες σχέσεις αλληλεξάρτησης στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, καθώς οι ανταγωνισμοί μαίνονται όχι μόνο στο εσωτερικό της ΕΕ, αλλά και με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Οι άξονες και οι βασικές τάσεις




Η συζήτηση για την ΚΠΑΑ στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο είναι η πρώτη μετά το 2008 και με βάση τα συμπεράσματα της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ του Δεκέμβρη του 2012 θα κινηθεί γύρω από 3 άξονες:

Βελτίωση της αποτελεσματικότητας της ΚΠΑΑ.
Προώθηση της ανάπτυξης των πολεμικών δυνατοτήτων της ΕΕ σε διεθνή κλίμακα.
Ισχυροποίηση της αμυντικής βιομηχανίας στην ΕΕ.

Η ανάγκη αναδιάταξης σε πιο επιθετική κατεύθυνση της ΚΠΑΑ καθορίζεται από διάφορους παράγοντες, όπως η καπιταλιστική κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ευρωζώνη και την ΕΕ, οι δυσκολίες της αστικής διαχείρισης, η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης, η δυναμική εμφάνιση στο προσκήνιο των διεθνών ανταγωνισμών ανερχόμενων καπιταλιστικών χωρών, όπως αυτές της ομάδας BRICS (Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Ν. Αφρική), ο προσανατολισμός του «αμυντικού δόγματος» των ΗΠΑ στην περιοχή Ασίας - Ειρηνικού κ.ά. Κοινός παρονομαστής των επιδιώξεων των αστικών τάξεων των κρατών - μελών της ΕΕ και των πολιτικών εκπροσώπων τους είναι η ένταση της επιθετικότητας της ΕΕ ενάντια στους λαούς, στο εσωτερικό της και σε τρίτες χώρες, η μεγαλύτερη στρατιωτικοποίηση της ΕΕ και η αύξηση των στρατιωτικών δυνατοτήτων της, ώστε να εξαπολύει ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους σε κάθε γωνιά του πλανήτη, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ευρώπη.

Οι κύριες τάσεις και προσανατολισμοί για την «ανανεωμένη» ΚΠΑΑ της ΕΕ, που διαφαίνονται ενόψει της Συνόδου Κορυφής του Δεκέμβρη 2013 είναι οι εξής:

-- Πυλώνας της στρατιωτικής επιθετικής πολιτικής της ΕΕ συνεχίζει να αποτελεί το ΝΑΤΟ και η παραπέρα ανάπτυξη της στρατηγικής συνεργασίας των δύο ιμπεριαλιστικών οργανισμών, ώστε να αυξηθεί η ισχύς πυρός των ιμπεριαλιστικών τους επεμβάσεων. Ωστόσο, η ΕΕ θέλει να αποκτήσει εκείνες τις στρατιωτικές δυνατότητες που θα της επιτρέπουν να ενεργεί και μόνη της, αυτοτελώς, χωρίς τη στήριξη των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

-- Η γεωγραφική έκταση της ιμπεριαλιστικής δράσης της ΕΕ πρέπει να περιλαμβάνει κάθε σημείο του κόσμου, όσο μακριά κι αν βρίσκεται από την Ευρώπη. Γεωγραφικά, η ζώνη της ευθύνης της εκτείνεται πέραν της περιοχής της «Ευρωπαϊκής Πολιτικής Γειτονίας» (Ανατολική Ευρώπη, Καύκασος, χώρες του Μαγκρέμπ και Μέση Ανατολή). Περιλαμβάνει και αυτούς που τώρα συχνά ονομάζονται «οι γείτονες των γειτόνων», στην υποσαχάρια Αφρική (Σαχέλ), το Κέρας της Αφρικής, τον Κόλπο και σε μικρότερο βαθμό την Κεντρική Ασία.

-- Η ΕΕ πρέπει να επεκτείνει τις στρατιωτικές της δυνατότητες σε όλα τα πεδία ιμπεριαλιστικής παρέμβασης. Εκτός από τα μέχρι σήμερα παραδοσιακά, όπως η «καταπολέμηση της τρομοκρατίας», η «διασπορά όπλων μαζικής καταστροφής», πεδία δράσης αποτελούν η «ασφάλεια του ενεργειακού εφοδιασμού της ΕΕ», η «μετανάστευση», «οι επιθέσεις στον κυβερνοχώρο», η «προστασία των διαστημικών δικτύων της ΕΕ», ακόμη και «οι κίνδυνοι που συνδέονται με την κλιματική αλλαγή», όπως οι συγκρούσεις για το νερό ή άλλους φυσικούς πόρους. Με λίγα λόγια, οτιδήποτε μπορεί να αποτελεί πρόσχημα για την εξαπόλυση της δολοφονικής βαρβαρότητας της ΕΕ ενάντια στους λαούς, για την εξασφάλιση των συμφερόντων των μονοπωλίων. Για το σκοπό αυτό, πρέπει να αξιοποιούνται εκτός από τις στρατιωτικές και οι λεγόμενες «μη στρατιωτικές» αποστολές της ΕΕ (π.χ. εκπαίδευση αστυνομικών δυνάμεων, καταπολέμηση της διαφθοράς, οικοδόμηση «δικαστικών θεσμών», πρόληψη συγκρούσεων κ.λπ.), που θα εξασφαλίζουν την εγκατάσταση μηχανισμών της ΕΕ στις τρίτες χώρες μέχρι να επιτευχθούν οι στόχοι της ιμπεριαλιστικής επέμβασής της. Χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων αποστολών αποτελούν σήμερα η αστυνομικο-δικαστική αποστολή EULEX της ΕΕ στο Κόσσοβο, η EUTM για την εκπαίδευση στρατιωτών στη Σομαλία, η EUCAP στο Νίγηρα.
Σχεδιασμοί για ταχύτερη ανάληψη ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων

Για να πετύχει τους παραπάνω στόχους η ΕΕ επιδιώκει την αποφασιστική αύξηση των στρατιωτικών της δυνατοτήτων. Κλειδί των στρατιωτικών επιχειρήσεων της ΕΕ συνεχίζουν να αποτελούν οι «Τακτικοί Σχηματισμοί Μάχης» (Battlegroups). Ως στόχος τίθεται η κινητοποίηση αυτών των στρατιωτικών δυνάμεων πολύ ταχύτερα, ώστε να αποτελέσουν πραγματικές «δυνάμεις ταχείας αντίδρασης». Γι' αυτό θα γίνεται χρήση των «σπονδυλωτών» μάχιμων μονάδων, δηλαδή των πιο «πρόθυμων», των δυνάμεων εκείνων των χωρών - μελών «που ενδιαφέρονται περισσότερο για μια δεδομένη κρίση». Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και ο σχεδιασμός της λεγόμενης «Συγκέντρωσης και Κοινής Χρήσης» («Pooling and Sharing») των στρατιωτικών μέσων και υποδομών που ανήκουν σε ένα ή περισσότερα κράτη - μέλη.

Οι σχεδιασμοί αυτοί προσπαθούν να ξεπεράσουν την εγγενή αδυναμία της ΕΕ να αποφασίζει γρήγορα για την ανάληψη ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, λόγω των ενδοαστικών αντιθέσεων στο εσωτερικό της. Για να ξεπεραστεί μάλιστα η αρχή της ομοφωνίας που απαιτείται στα ζητήματα της ΚΠΑΑ, γίνεται προσπάθεια να ενεργοποιηθούν δύο μηχανισμοί που προβλέπονται στη «Συνθήκη της Λισαβόνας», αλλά μέχρι σήμερα οι οξυμένοι ανταγωνισμοί δεν έχουν επιτρέψει την υλοποίησή τους. Πρόκειται για το «Μηχανισμό μόνιμης διαρθρωμένης συνεργασίας», με τον οποίο μία ομάδα κρατών - μελών μπορεί να συνιστά μόνιμη στρατιωτική συνεργασία, με στόχο να επεμβαίνει στρατιωτικά οπουδήποτε, ακόμη και παρά την αντίθεση άλλων κρατών - μελών. Ο δεύτερος προκύπτει από το άρθρο 44 της «Συνθήκης της Λισαβόνας», με βάση το οποίο το Συμβούλιο μπορεί να αναθέτει σε ομάδα κρατών - μελών την πραγματοποίηση μιας αποστολής για «τη διαφύλαξη των συμφερόντων και των αξιών της Ενωσης».
Η Υπηρεσία Εξωτερικής Δράσης και ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Αμυνας

Σημαντική εξέλιξη είναι η θέση σε λειτουργία της Υπηρεσίας Εξωτερικής Δράσης της ΕΕ (ΕΥΕΔ), η οποία αποσκοπεί στην εναρμόνιση της εξωτερικής πολιτικής και των επεμβάσεων της ΕΕ, στο συντονισμό της εξωτερικής πολιτικής των χωρών - μελών.

Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Αμυνας (ΕΟΑ/EDA), από υποστηρικτικό όργανο με αρμοδιότητες μόνον την πολεμική βιομηχανία και την έρευνα, αναβαθμίζεται σε στρατηγικό οργανισμό για τον καθορισμό των στρατιωτικών προδιαγραφών, των οπλικών συστημάτων και των σχεδίων για την αναθεώρηση των εθνικών σχεδίων ασφάλειας και άμυνας των κρατών - μελών της ΕΕ.

Η καπιταλιστική κρίση αξιοποιείται από την ΕΕ για την επίσπευση των διαδικασιών, για την ολοκλήρωση της ενιαίας αγοράς, τη συγκεντροποίηση κεφαλαίου και στο χώρο της πολεμικής βιομηχανίας. Η ανακοίνωση της Επιτροπής για τη «Μετάβαση προς ένα ανταγωνιστικότερο και αποδοτικό τομέα άμυνας και ασφάλειας» στις 24/7/2013, καθώς η σχετική έκθεση για «την εφαρμογή της κοινής πολιτικής ασφάλειας και άμυνας» (Α7 - 0360/2013) -σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του Συμβουλίου προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο- θέτουν τη στρατηγική της ΚΠΑΑ και το σχέδιο δράσης για τη προώθηση καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στον τομέα της πολεμικής βιομηχανίας, καθώς και την αναδιάταξη των ενόπλων δυνάμεων στα κράτη - μέλη της ΕΕ.

Αποτέλεσμα αυτών των σχεδιασμών αποτελεί η συρρίκνωση, η διάλυση της αμυντικής βιομηχανίας (ΕΑΣ, ΕΛΒΟ) και της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας της χώρας, που προωθούν από κοινού η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, μονοπώλια - ΕΕ και τρόικα.
Προσαρμογή των εθνικών Ενόπλων Δυνάμεων στους ευρωενωσιακούς στόχους

Για την προώθηση αυτών των σχεδιασμών είναι απαραίτητη η προσαρμογή των εθνικών Ενόπλων Δυνάμεων, των εθνικών αμυντικών δογμάτων των κρατών - μελών στους «υπέρτερους» στόχους της ευρωενωσιακής ιμπεριαλιστικής πολιτικής, με τη συμμετοχή και τον προσανατολισμό τους σε στρατιωτικούς σχηματισμούς ταχείας αντίδρασης, υποστήριξης επιχειρήσεων, σε συμπληρωματικούς σχηματισμούς στήριξης ΝΑΤΟικών επεμβάσεων. Με άλλα λόγια, ένα πλέγμα μέτρων που δεν αφορούν τόσο τις επιχειρήσεις διαχείρισης κρίσεων, όσο τις εθνικές Ενοπλες Δυνάμεις στο σύνολό τους και τις αμυντικές πολιτικές των κρατών - μελών και της ΕΕ συνολικά.

Η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, υπέρμαχος της στρατηγικής της ΚΠΑΑ, συμμετέχει στην ένταση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας της ΕΕ, διεκδικώντας μερίδιο από νέα πεδία καπιταλιστικών αγορών, για την ντόπια αστική τάξη, τα μονοπώλια.

Οι οπορτουνιστές, το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, κ.ά. κοροϊδεύουν τους εργαζόμενους χρόνια τώρα ότι η ΕΕ μπορεί δήθεν να αποτελέσει το «αντίπαλο δέος» απέναντι στις ΗΠΑ, βάζουν τους λαούς να διαλέξουν ιμπεριαλιστή. Η ΕΕ δεν εξανθρωπίζεται. Μόνο χειρότερη μπορεί να γίνει και αυτό το δείχνουν καθημερινά οι εξελίξεις.

Τα τελευταία 8 χρόνια αναπτύχθηκαν 29 στρατιωτικές επεμβάσεις της ΕΕ σε 3 ηπείρους, με αντίστοιχες στρατιωτικές αποστολές, στις οποίες συμμετείχαν 80.000 άτομα. Αυτή τη στιγμή, βρίσκονται σε εξέλιξη πάνω από 20 αποστολές της ΕΕ σ' ολόκληρο τον κόσμο, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία, Κόσσοβο, Βοσνία κ.α. Τα παραπάνω στοιχεία, η συνολική πολιτική της ΕΕ δείχνουν ότι η επιθετικότητα του ευρωενωσιακού κεφαλαίου τόσο ενάντια στους εργαζόμενους της ΕΕ, όσο και ενάντια σε χώρες και λαούς ανά τον κόσμο εντείνεται. Σοβαροί κίνδυνοι για γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην ευρύτερη περιοχή της Ν. Μεσογείου - Μ. Ανατολής - Β. Αφρικής απειλούν με αιματοκύλισμα τους λαούς.

Από το 2010 και μετά η ΚΕΠΠΑ εντάσσεται όλο και περισσότερο στην αντιλαϊκή Στρατηγική της ΕΕ «Ευρώπη 2020». Ολο και περισσότερο η ΚΕΠΠΑ επιστρατεύεται ακριβώς για να ανοίξει το δρόμο και για να εξυπηρετήσει όσο γίνεται πιο ολοκληρωμένα τα οικονομικά, ενεργειακά και άλλα γεωπολιτικά συμφέροντα των ευρωενωσιακων μονοπωλίων, στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Επιταχύνεται η στρατιωτικοποίηση της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ συνολικά, με αύξηση των στρατιωτικών και μη μέσων και δυνατοτήτων της για πολέμους και επεμβάσεις μεγάλης διάρκειας και σε μεγάλες αποστάσεις από την ΕΕ. Μεγαλώνει η διασύνδεση ΕΕ - ΝΑΤΟ. Με την υιοθέτηση του νέου, ακόμα πιο επιθετικού δόγματος του «ΝΑΤΟ 2020», με την προσθήκη σειράς νέων «απειλών» (ενεργειακός εφοδιασμός, κλιματικές αλλαγές, επιθέσεις στον κυβερνοχώρο) και την υιοθέτηση της απαίτησης των ΗΠΑ να αναλάβει η ΕΕ μεγαλύτερο βάρος των εξόδων και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων.

Ακριβώς αυτές τις αναπροσαρμογές έρχεται να κωδικοποιήσει η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ, του Δεκέμβρη του 2013, να χαράξει τους νέους ιμπεριαλιστικούς επιθετικούς προσανατολισμούς και κατευθύνσεις της ΕΕ για την Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας.

Η ελπίδα για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα βρίσκεται στη συμπόρευση με το ΚΚΕ, την ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, το δυνάμωμα της Λαϊκής Συμμαχίας, της αντιμονοπωλιακής - αντικαπιταλιστικής πάλης, για αποδέσμευση από την ιμπεριαλιστική διακρατική ένωση του κεφαλαίου - ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και τον εργαζόμενο λαό στην Εξουσία.

Της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ




TOP READ