28 Σεπ 2013

Αυτοί υποστήριξαν την......."Χρυσή Αυγή"!!!!!!!!!!!!!!!

Αυτοί υποστήριξαν την......."Χρυσή Αυγή"!!!!!!!!!!!!!!!


Ανδρέας Λοβέρδος (πέρα-δώθε πολιτικάντης): «Η Χρυσή Αυγή είναι αυθεντικό κίνημα»

Πέτρος Γαϊτάνος (θεοφοβούμενος τραγουδιστής): «Μου αρέσει ο τσαμπουκάς της Χρυσής Αυγής»
Βύρων Πολύδωρας (δεξιός καραγκιόζης - ΝΔ): «Βεβαίως συνεργασία με τη Χρυσή Αυγή» | «Η Χρυσή Αυγή δεν είναι απειλή για τη Δημοκρατία»
Θάνος Τζήμερος (νεοφιλελεύθερος καραγκιόζης - ΔΗΞΑΝ): «Αν η Χρυσή Αυγή είναι το αυγό, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το φίδι.»
Στέφανος Κασιμάτης (δημοσιογραφικός υπάλληλος του ομίλου Αλαφούζου): «Οσοι πιστεύουμε στην δημοκρατία οφείλουμε ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στην Χρυσή Αυγή - και σοβαρολογώ απολύτως.»


Παναγιώτης Ψωμιάδης (δεξιός καραγκιόζης - ΝΔ): «Νέα Δημοκρατία και Χρυσή Αυγή είναι αδελφά κόμματα.»
Γιάννης Πλούταρχος (σκυλαδοπόπ τραγουδιστής): «Θα ψηφίσω Χρυσή Αυγή, αν είναι να μας βγάλει από το αδιέξοδο»


Γιώργος Τράγκας (δημοσιογραφικός λοβιτούρας -όπου φυσάν τα φράγκα): «Έχουν οι έρθει οι άνθρωποι [σ.σ. οι χρυσαυγίτες] όμως σε πλήθος εκπομπών μου και μου έχουν πει ότι δεν είναι ναζιστικό κόμμα, έχουν διαψεύσει όλες τις σχέσεις με νεοναζιστικές οργανώσεις που επικαλούνται διάφοροι..» | «Εγώ κυρίες και κύριοι αν λάβω υπόψιν μου ότι η ΧΑ είναι εκτός συνταγματικού τόξου, πρέπει να πω ότι 1 εκατομμύριο άνθρωποι στην Ελλάδα είναι εκτός συνταγματικού τόξου» (βλ. περισσότερα: http://jungle-report.blogspot.gr/2013/04/mein-tragas.html)
Μιχάλης Κατσιγέρας (δημοσιογραφικός υπάλληλος του ομίλου Αλαφούζου): «Το κενό μιας δημοσίας τάξεως για όλους τους πολίτες έχει ήδη αρχίσει να καλύπτεται στις μαύρες περιοχές των Αθηνών από τους ακτιβιστές της Χρυσής Αυγής»
Ντόρα Μπακογιάννη (νεοφιλελεύθερη διαπλεκόμενη - ΝΔ): «Εμένα η Χρυσή Αυγή μου φέρεται με το "σεις και με το σας"»
Μπάμπης Παπαδημητρίου (δημοσιογραφικός υπάλληλος του ομίλου Αλαφούζου): «Γιατί όχι μία σοβαρότερη Χρυσή Αυγή να τη δεχτούμε να υποστηρίξει μια συντηρητική συμμαχία.» | «Σε τελευταία ανάλυση, ο εθνικισμός δεν είναι ντροπή!»


 Νότης Σφακιανάκης (σκυλαδοπόπ τραγουδιστής): «Η Χρυσή Αυγή ουσιαστικά αφυπνίζει αυτό που πρέπει να κάνουμε μόνοι μας. Να μην επιτρέπουμε σε κανέναν να έρθει να μας βιάσει.»


 Aristera sti Mitilini

Θανάσιμος. Παφίλης (πάλι): Ο λαός να τσακίσει το φασισμό και το σύστημα που τον γεννά (AUDIO)

Θανάσιμος. Παφίλης (πάλι): Ο λαός να τσακίσει το φασισμό και το σύστημα που τον γεννά (AUDIO)

Ακούστε εδώ την τηλεφωνική παρέμβαση του Θ. Παφίλη
«Ο λαός να βάλει τη σφραγίδα του στις πολιτικές εξελίξεις. Να αντιμετωπίσει και το φασισμό και τη βάρβαρη πολιτική με όρους μαζικού κινήματος», τόνισε ο Θανάσης Παφίλης, μέλος της ΚΕ και κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΚΚΕ στον «REAL FM».
Να ξεσηκωθεί ο λαός για να τσακιστεί ο φασισμός αλλά και για να χτυπηθούν τα αίτια που τον γεννούν, διότι ο φασισμός είναι γέννημα του καπιταλιστικού συστήματος, σημείωσε ο Θανάσης Παφίλης.
Ανέδειξε τις ευθύνες για την καθυστέρηση στην ποινική αντιμετώπιση της εγκληματικής δράσης της Χρυσής Αυγής αλλά και την ανοχή και συγκάλυψη σε ορισμένες περιπτώσεις που είχε η ναζιστική εγκληματική οργάνωση.
Σημείωσε ότι η δράση της δεν πρέπει να εκπλήσσει, έτσι είναι οι φασιστικές οργανώσεις, η δράση της Χρυσής Αυγής είναι πανομοιότυπη με τα τάγματα εφόδου του Χίτλερ και του Μουσολίνι.


Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες

Φοβού τους Δαναούς και δώρα φέροντες



Σκέψεις με αφορμή τις πρόσφατες συλλήψεις μελών και βουλευτών της Χρυσής Αυγής

Ποια είναι αυτή η δικαιοσύνη που άξαφνα μετά από την στυγνή δολοφονία του Παύλου Φύσσα εδέησε να κινηθεί και να "ανακαλύψει" τα εγκληματικά στοιχεία που βαραίνουν τη Χρυσή Αυγή; Πρόκειται άραγε για κάτι νέο και για αυτό τινάζει τα πέτα του σύσσωμος ο δημοσιογραφικός κόσμος; Οι δημοσιογράφοι και δημοσιογραφίσκοι που φιλοξενούσαν στα πάνελ τους τους απολόγητες του Ολοκαυτώματος δικαιούνται άραγε μετά από άρθρα τύπου "Φέρε τη γιαγιά σου στη Χρυσή Αυγή" να δηλώνουν αγανακτισμένοι με την ως τώρα ανοχή των νεοναζί;
Η πραγματικότητα έτσι ωμή και ρεαλιστική όπως είναι, καταδεικνύει ένα και μόνον ένα: Απλά έτυχε να σκοτώσουν έναν Έλληνα την λάθος στιγμή. Χιλιάδες πρέπει να είναι οι καταγγελίες για αλλοδαπούς που έχουν υποφέρει ξυλοδαρμούς και ταπεινώσεις, καταγεγραμμένα περιστατικά όπως αυτό των 20 ξεκοιλιασμένων Πακιστανών που νοσηλεύθηκαν στο Νοσοκομείο Ηρακλείου. Θυμάται κανείς ποιος είναι ο Σαχτζάτ Λουκμάν; Μήπως δεν βρέθηκαν στοιχεία που υποδείκνυαν τη Χρυσή Αυγή στα σπίτια των δολοφόνων του; Απλά ήταν Πακιστανός και απλά το αστικό πολιτικό σκηνικό δεν είχε μεταστραφεί. 

Κι ενώ το αίμα του Παύλου Φύσσα δεν έχει στεγνώσει ακόμα, η ελληνική δεξιά του Γκοτζαμάνη και του Μιχαλολιάκου βρίσκει απάνω στο φέρετρό του μια καλή ευκαιρία. Μας θυμίζει την θεωρία των δύο άκρων, την γνωστή εξίσωση σοσιαλισμού με φασισμό, ενώ ευελπιστεί στην επάνοδο των "κουκιών" που ως τώρα ψήφιζαν Χρυσή Αυγή δηλώνοντας "Έτσι για να πέσουν μερικές σφαλιάρες στη Βουλή" και που τώρα τινάζουν τα πέτα τους...

Και για να αντιγράψω τον ποιητή

Φοβάμαι τους αυτόκλητους ήρωες που ενώ ρήμαξαν τον λαό, τώρα διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη.

Φοβάμαι την "κάθαρση του πολιτικού σκηνικού" όταν οι αιτίες που δημιουργούν τον φασισμό πληθαίνουν και βαθαίνουν

Φοβάμαι όσους στα σφυροδρέπανα βλέπουν σβάστικες και και στους εργάτες φασίστες

Φοβάμαι εκείνη την κουβέντα του Μαρξ για την ιστορία που επαναλαμβάνεται και κυρίως εκείνη την μπυραρία στο Μόναχο που ηρωοποίησε τον τότε φυλακισμένο Χίτλερ, όπως τώρα την "αντισυστημική" Χρυσή Αυγή

Φοβάμαι όσους βγάλαν πωλήσεις από την φωτογραφία ενός παιδιού που ξεψυχούσε στο πεζοδρόμιο

Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους 

Φέτος φοβήθηκα περισσότερο


Διαμάντης Θεόφιλος


Ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ για τις εξελίξεις μετά το δολοφονικό χτύπημα της Χρυσής Αυγής

Ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου της ΚΕ του ΚΚΕ για τις εξελίξεις μετά το δολοφονικό χτύπημα της Χρυσής Αυγής

Σε ανακοίνωσή του για τις εξελίξεις μετά το δολοφονικό χτύπημα της Χρυσής Αυγής, το Πολιτικό Γραφείο της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ αναφέρει τα εξής:

1. Το ΚΚΕ καλεί το λαό και τη νεολαία σε μαζική καταδίκη και απομόνωση της ναζιστικής εγκληματικής Χρυσής Αυγής. Καλεί σε επαγρύπνηση και ετοιμότητα. Καμία ανοχή στους αδίστακτους νοσταλγούς του Χίτλερ.

Τα τελευταία γεγονότα, με τη δολοφονία του 34χρονου Π. Φύσσα στο Κερατσίνι και την επίθεση σε μέλη και στελέχη του ΚΚΕ στο Πέραμα από τις δολοφονικές ομάδες χρυσαυγιτών, που αποτελούν συνέχεια δεκάδων επιθέσεων κατά μεταναστών, μικροεπαγγελματιών, εργαζομένων, αναδεικνύουν το εγκληματικό πρόσωπο της Χρυσής Αυγής. Είναι δύναμη που οργανώνεται και εκπαιδεύεται εναντίον του λαού και του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

2. Η Χρυσή Αυγή είναι ναζιστική, φασιστική οργάνωση, φορέας της αντιδραστικής ιδεολογίας του λεγόμενου εθνικοσοσιαλισμού. Ο εθνικοσοσιαλισμός αποτελεί συγχώνευση του εθνικισμού με ορισμένες μικροαστικές "σοσιαλιστικές" αντιλήψεις, που δεν έχουν καμία σχέση με τη θεωρία του επιστημονικού σοσιαλισμού. Έχει ως θεωρία της το ρατσισμό, την "ανωτερότητα της φυλής", τον άκρατο εθνικισμό, τον αντισημιτισμό και καλλιεργεί το μίσος ανάμεσα στους λαούς. Έχει ως πρότυπα τον Χίτλερ, τα φασιστικά καθεστώτα που ματοκύλισαν τους λαούς και την ανθρωπότητα, τα τάγματα ασφαλείας, τους συνεργάτες των δυνάμεων κατοχής, τη φασιστική χούντα. Προωθεί το χυδαίο αντικομμουνισμό και το μίσος απέναντι στο εργατικό - λαϊκό κίνημα. Οργανώνει και εκτελεί εγκληματικές ενέργειες σε βάρος του λαϊκού κινήματος, διασυνδέεται με τμήματα του κρατικού μηχανισμού και ειδικά των δυνάμεων καταστολής, διαπλέκεται με μαφιόζικα και άλλα εγκληματικά κυκλώματα.



3. Η ιστορική πείρα έχει αποδείξει ότι τα ναζιστικά μορφώματα όπως η ΧΑ είναι παιδιά του καπιταλισμού, το μακρύ χέρι του κεφαλαίου.Υπερασπίζονται την καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Ιδιαίτερα σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, φτώχειας, ανεργίας και φθοράς των αστικών κυβερνητικών κομμάτων, η αστική τάξη αξιοποιεί πολλαπλά τα ναζιστικά κόμματα, ως προκεχωρημένα φυλάκια εξυπηρέτησης των συμφερόντων της. Αξιοποιεί τη ναζιστική δράση που, με τον ακραίο εθνικισμό και τη δήθεν "αλληλεγγύη", ρίχνει δίχτυα ενσωμάτωσης λαϊκών δυνάμεων, ανέργων, κατεστραμμένων μικροαστικών στρωμάτων. Τόσο η ίδια η ΧΑ όσο και οι αστικές προτάσεις για την αντιμετώπισή της εντάσσονται σε σχεδιασμούς στήριξης της εξουσίας του κεφαλαίου και αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος.

4. Η εμφάνιση της ΧΑ και η άνοδος της επιρροής της πραγματοποιήθηκε σε συνθήκες όπου το εργατικό - λαϊκό κίνημα είναι σε ιδεολογικοπολιτική και οργανωτική υποχώρηση, δεν είναι σε θέση να υποστηρίξει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων και την ανάπτυξη της εργατικής - λαϊκής πάλης για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας, που γεννά τις οικονομικές κρίσεις, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, το φασισμό - ναζισμό. Από την άποψη αυτή,είναι τεράστιες οι ευθύνες των κάθε είδους ρεφορμιστικών, σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων -παλιών και νέων- που διαμόρφωσαν τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό, ο οποίος όχι μόνο οδήγησε στον εκφυλισμό και στην ενσωμάτωση του συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά έγινε δεξί χέρι για τη στήριξη της αντιλαϊκής πολιτικής των κυβερνήσεων και της ΕΕ.

Στην Ελλάδα, η ΧΑ αναπτύχθηκε σε συνθήκες βαθιάς και παρατεταμένης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, σε μια περίοδο που το κίνημα δεν έχει ανασυνταχθεί σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Η Χρυσή Αυγή, με τη φασιστική δημαγωγία και συνθήματα για την "κλεπτοκρατία", τους "τοκογλύφους", "τους κλέφτες πολιτικούς", εμφανίστηκε με "αντιμνημονιακό μανδύα" και απέσπασε δυνάμεις καταρχήν από τα αστικά κόμματα. Η θολή "αντιμνημονιακή" ρητορεία, που δεν αναδεικνύει τις πραγματικές αιτίες των λαϊκών προβλημάτων και αφήνει στο απυρόβλητο την ΕΕ, τα μονοπώλια και την εξουσία τους, μαζί με τις λογικές "έξω τα κόμματα, έξω τα συνδικάτα", προσέφεραν κάλυψη και έριξαν νερό στο μύλο της ΧΑ.

5. Η Χρυσή Αυγή ενισχύθηκε από τον αντικομμουνισμό και το μίσος που καλλιεργεί το σύστημα προς τους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες. Η θεωρία των δύο άκρων που προβάλλει η κυβέρνηση αθωώνει στην ουσία τη ΧΑ. Η ΝΔ και ορισμένα άλλα κόμματα ευθύνονται γιατί άφησαν ελεύθερο το πεδίο στην επίδραση της ρατσιστικής προπαγάνδας της ΧΑ για το μεταναστευτικό, το οποίο είναι γέννημα - θρέμμα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων, της ανισόμετρης ανάπτυξης και διεθνοποίησης της καπιταλιστικής αγοράς. Τροφοδοτήθηκε από τη σαπίλα του αστικού συστήματος, από τις κατευθύνσεις της ΕΕ που εξισώνουν το φασισμό με τον κομμουνισμό και ζητούν να παρθούν μέτρα κατά του "εξτρεμισμού" και του "ριζοσπαστισμού". Αυτές οι θεωρίες οδήγησαν να παίρνονται μέτρα καταστολής σε βάρος των αγώνων, στη συκοφάντηση του αγώνα των εργαζομένων σε όλους τους κλάδους, στον τουρισμό - επισιτισμό, στους ναυτεργάτες, στη "Χαλυβουργία", στα αγροτικά μπλόκα και αλλού, ενώ η ΧΑ εξαπέλυε εγκληματικές επιθέσεις σε βάρος μεταναστών και Ελλήνων εργατών, μένοντας στο απυρόβλητο από τα κρατικά όργανα. Ευθύνες έχουν συνολικά οι δυνάμεις του "ευρωμονόδρομου" που υπερασπίζονται και εξωραΐζουν την ΕΕ, η οποία ευνοεί την εφαρμογή αντιδραστικών και αντικομμουνιστικών μέτρων στις χώρες - μέλη της.

6. Ο δήθεν "αντισυστημικός" και "αντιπλουτοκρατικός" λόγος της ΧΑ είναι ψευδεπίγραφος. Το αποδεικνύουν και οι επανειλημμένες προτάσεις της στη Βουλή για αύξηση των προνομίων των εφοπλιστών και άλλων τμημάτων του κεφαλαίου, τα οποία πληρώνει ο λαός. Το αποδεικνύουν τα "δουλεμπορικά" γραφεία που στήνει, οι σχέσεις της με μεγάλα επιχειρηματικά συμφέροντα, όπως αποδείχτηκε και με τα γεγονότα στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος. Επικροτεί την επικίνδυνη για το λαό συμμετοχή της Ελλάδας σε ιμπεριαλιστικούς πολέμους, στο πλευρό ιμπεριαλιστικών κέντρων. Κουβέντα δε λέει για σταθερό μισθό και για τα δικαιώματα των εργαζομένων, των γυναικών, της νεολαίας. Χειροκροτεί τα ΜΑΤ όταν χτυπάνε τους εργάτες, επιτίθεται εναντίον απεργιών. Το αποδεικνύουν οι σχέσεις με τμήματα του κρατικού μηχανισμού και ειδικά των δυνάμεων καταστολής.

7. Το αστικό κράτος έχει το νομικό πλαίσιο για να αντιμετωπιστούν οι εγκληματικές ενέργειες της ΧΑ. Το ότι αυτό δεν είχε γίνει μέχρι σήμερα είναι ευθύνη των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων και αποδεικνύει ότι υπήρξε ανοχή και απόπειρα αξιοποίησης της ΧΑ από το καπιταλιστικό κατεστημένο. Δεν ήταν τυχαίες οι φωνές ορισμένων εκπροσώπων αστικών κομμάτων, δημοσιογράφων κ.ά., ότι μια "πιο σοβαρή ΧΑ" θα μπορούσε να είχε πιο ενεργό ρόλο στην αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού. Το ΚΚΕ θα μελετήσει και θα τοποθετηθεί συγκεκριμένα για τις αλλαγές που εξαγγέλλονται στη νομοθεσία. Θα σταθεί αντιμέτωπο, όμως, σε όποιες νομοθετικές παρεμβάσεις επιδιώκουν την εξίσωση της ναζιστικής εγκληματικής δράσης με την πάλη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, την εξίσωση του φασισμού με τον κομμουνισμό, με βάση και αντίστοιχες κατευθύνσεις της ΕΕ.

8. Με αφορμή τα τελευταία γεγονότα, αναζωπυρώθηκε μια αποπροσανατολιστική παλαιού τύπου δικομματική αντιπαράθεση μεταξύ κυρίως της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, που έχει στόχο μια κυβερνητική εναλλαγή ρόλων. Η ΝΔ με αφορμή τη ΧΑ επανέρχεται στο ζήτημα της υποταγής του λαϊκού κινήματος σε αντιλαϊκούς νόμους, στο όνομα του δόγματος "νόμος και τάξη", συγχέοντας σκόπιμα τις δίκαιες λαϊκές κινητοποιήσεις με τη δράση της ναζιστικής ΧΑ. Προσπαθεί να αποσπάσει από το κίνημα "δήλωση νομιμοφροσύνης", δηλαδή υποταγής στους αντιλαϊκούς νόμους, την εργοδοτική βία και την κρατική καταστολή.Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ περιχαρακώνει την αντιμετώπιση της ΧΑ σε μία στείρα αντιπαράθεσή του με τη ΝΔ, περιορίζει το θέμα σε ζήτημα καλύτερης λειτουργίας της αστικής δημοκρατίας και του κοινοβουλίου, την οποία δήθεν παραβιάζει η κυβέρνηση και τα μνημόνια, εμφανιζόμενος ο ίδιος ως "εγγυητής της αστικής ομαλότητας", με το βλέμμα στραμμένο στις κάλπες. Και οι δύο απόψεις είναι αποπροσανατολιστικές για το λαό. Κρύβουν τον πραγματικό χαρακτήρα της ΧΑ, ως δύναμη του καπιταλιστικού συστήματος, και το πως πρέπει να αντιμετωπιστεί. Η ΧΑ δεν είναι κάτι έξω από τα πλαίσια του αστικού πολιτικού συστήματος. Ιστορικά ο ναζισμός αναρριχήθηκε στην εξουσία μέσα σε συνθήκες κοινοβουλευτικής δημοκρατίας με επιλογή των μονοπωλίων, εκμεταλλευόμενος τη λαϊκή οργή και αγανάκτηση που προκάλεσαν, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, τόσο τα φιλελεύθερα όσο και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα.

9. Η ΧΑ και η ναζιστική δράση δεν αντιμετωπίζεται μέσα από τις θεωρίες και εγκεφαλικά σχήματα για "συνταγματικά", "κοινοβουλευτικά", "δημοκρατικά" τόξα μιας δήθεν καλύτερης λειτουργίας της αστικής δημοκρατίας, που προτείνουν, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, άλλες πολιτικές δυνάμεις και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ. Αυτοί οι διαχωρισμοί συγκαλύπτουν το χαρακτήρα του ναζισμού και τις αιτίες της σημερινής κατάστασης, τις πραγματικές διαφορές μεταξύ των κομμάτων σε σχέση με την εξουσία, την κοινωνία.

Ο λαός πρέπει να υπερασπίζεται και να αξιοποιεί κάθε δυνατότητα και ό,τι έχει απομείνει σήμερα σε ελευθερίες και δικαιώματα, χωρίς να τρέφει αυταπάτες ότι στις σημερινές συνθήκες, μέσα στο σύστημα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, με την αστική δημοκρατία, που είναι η ίδια η δικτατορία των μονοπωλίων, μπορούν να εξασφαλιστούν πραγματικά τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα. Γι' αυτό και ο λαός πρέπει να χαράξει τη δική του πορεία, μέσα από την κοινωνική του συμμαχία, για γενικότερες αλλαγές σε επίπεδο εξουσίας.

10. Η πραγματική αντίθεση στην ελληνική κοινωνία είναι μεταξύ της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων, από τη μία, και του κεφαλαίου, των μονοπωλίων και της εξουσίας τους, από την άλλη. Η πάλη ενάντια στη ΧΑ δε διαχωρίζεται από την πάλη ενάντια στο κεφάλαιο, τα μονοπώλια. Η αντίθεση κεφαλαίου - μισθωτής εργασίας, που χαρακτηρίζει την ταξική καπιταλιστική κοινωνία, πρέπει να πάρει τη μορφή μαζικής ασυμφιλίωτης αντιπαράθεσης και ρήξης με τα μονοπώλια, την ΕΕ και την εξουσία τους. Αυτή η ρήξη είναι ο αποφασιστικός παράγοντας για την ενότητα δράσης της μεγάλης πλειοψηφίας της εργατικής τάξης, είναι παράγοντας κοινής, συμμαχικής δράσης με τα λαϊκά στρώματα που ληστεύονται από τα μονοπώλια. Διαφορετικά, κάθε άλλη μορφή ενότητας αδυνατίζει τη λαϊκή συμμαχία, την κρατά διασπασμένη. Η αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή γραμμή πάλης και η Λαϊκή Συμμαχία εργατών, φτωχών αγροτών, μικρών επαγγελματιών, γυναικών και νεολαίας από τα λαϊκά στρώματα, τα συνδικάτα και οι Λαϊκές Επιτροπές, το ίδιο το κίνημα, με ισχυρό ΚΚΕ, μπορούν να ηγηθούν και να αντιμετωπίσουν την εγκληματική δράση της ΧΑ. Το ναζισμό δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το σάπιο αστικό κράτος, αλλά η λαϊκή συμμαχία που θα έχει στόχο να βάλει τέρμα στην εξουσία των μονοπωλίων, στο καπιταλιστικό σύστημα που γεννά και θρέφει ναζιστικά μορφώματα, όπως τη δολοφονική Χρυσή Αυγή και τις παραφυάδες της. Η μαζική πάλη και επιλογή του λαού και της νεολαίας μπορεί να απονομιμοποιήσει και να ξεριζώσει τη ΧΑ μαζικά, οριστικά και τελεσίδικα μέσα στο λαό. Σε αυτήν την πάλη τα μέλη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ θα πρωτοστατήσουν μέσα στους φορείς του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

11. Ο λαός έχει αναφαίρετο δικαίωμα να αντιπαλεύει αντεργατικούς - αντιλαϊκούς νόμους, να διαμορφώνει τις προϋποθέσεις με μαζικούς όρους για την ανατροπή τους. Η λαϊκή πλειοψηφία έχει το δικαίωμα να αλλάζει και νόμους και θεσμούς με άλλους, που θα υπηρετούν μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, χωρίς φασισμό, κρίσεις και πολέμους. Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι την κοινωνική πρόοδο δεν τη σταματά η ύπαρξη ξεπερασμένων -αντιδραστικών πλέον- εξουσιών και των νόμων τους. Αυτό γίνεται όταν ωριμάζει ως κοινωνική ανάγκη και αντίστοιχα όταν ωριμάζει και η δράση των λαϊκών μαζών. Οι λαϊκές εξεγέρσεις και οι κοινωνικές επαναστάσεις στο παρελθόν εξέφραζαν αυτή την αναγκαιότητα της προοδευτικής κίνησης της ανθρωπότητας. Το ΚΚΕ θεωρεί ότι η κοινωνική εξέλιξη δεν έχει τελειώσει εδώ, στα όρια του καπιταλισμού, στη σημερινή καπιταλιστική βαρβαρότητα, όπως δε σταμάτησε στη φεουδαρχία. Όπως και στο παρελθόν, με τις αστικές επαναστάσεις που κατάργησαν την ξεπερασμένη τότε φεουδαρχία, αλλά και στη συνέχεια με τις εργατικές επαναστάσεις, έτσι και σήμερα, αύριο, η εργατική τάξη, η πλειοψηφία του λαού έχει το δικαίωμα να υπερασπιστεί την επιλογή μιας ριζικής αλλαγής ενάντια σε δυνάμεις που δε θέλουν η κοινωνία να εξελιχθεί προς τα μπρος και επιστρατεύουν τη βία, την τρομοκρατία, το ναζισμό, την καταστολή για να την εμποδίσουν.

12. Ο λαός έχει τη δύναμη να απορρίψει και να απομονώσει τις εγκληματικές, απάνθρωπες θεωρίες της ΧΑ. Έχει ιστορική μνήμη και πείρα από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, την Αντιφασιστική Νίκη. Αποτελεί καθήκον και αναγκαιότητα στα σχολεία, στη νεολαία οι εκπαιδευτικοί, γενικότερα μέσα στην κοινωνία επιστήμονες και καλλιτέχνες να αποκαλύψουν, να πολεμήσουν και να ορθώσουν τείχος στο δηλητήριο του φασισμού - ναζισμού. Γιατί:

"Το φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον, δε θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον".

ΑΘΗΝΑ 27/9/2013

Θεωρητικά ζητήματα στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ

Θεωρητικά ζητήματα στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ

Η κε του μπλοκ καταπιάνεται σήμερα με την παρουσίαση μιας καινούριας έκδοσης της σύγχρονης εποχής: της μπροσούρας της ιδεολογικής επιτροπής της κετουκε «θεωρητικά ζητήματα στο πρόγραμμα του κκε». Στην έκδοση αυτή αξιοποιούνται άρθρα και κείμενα διαλέξεων της ιε για θεωρητικά θέματα στρατηγικής του κομμουνιστικού κόμματος που δημοσιεύτηκαν στην κομεπ και υλικό που αξιοποιείται στα πλαίσια της εσωκομματικής επιμόρφωσης, όπως διαβάζουμε στο προλογικό σημείωμα. Στο σύνολό της όμως αποτελεί πρωτότυπη εργασία και όχι απλή αντιγραφή προγενέστερων κειμένων.

Η μπροσούρα αυτή (ή μάλλον κάποια άλλη με αντίστοιχη περιεχόμενο) θα μπορούσε κατά τη γνώμη μου να έχει κυκλοφορήσει και προσυνεδριακά, ως προπαρασκευαστικό υλικό για τη βαθύτερη κατανόηση και επεξεργασία των θέσεων και του σχεδίου προγράμματος. Σε κάθε περίπτωση θίγει πολύ ενδιαφέροντα ζητήματα, που δίνουν τροφή για σκέψη και περαιτέρω προβληματισμό, ανεξάρτητα από το βαθμό συμφωνίας ή τις επιμέρους ενστάσεις που μπορεί να έχει κανείς.

Στη συνέχεια της ανάρτησης μπορείτε να διαβάσετε την εισαγωγή της μπροσούρας, καθώς και τους τίτλους των πέντε κεφαλαίων που την απαρτίζουν.

Η πάλη της εργατικής τάξης ενάντια στην τάξη των καπιταλιστών για να είναι ολοκληρωμένη, δηλ πάλη τάξης ενάντια σε τάξη, πρέπει πρώτα απ’ όλα να είναι πάλη αντεπαναστατική. Δηλ να στρέφεται όχι μόνο ενάντια στους χωριστούς κεφαλαιοκράτες, αλλά ενάντια στο σύνολο της τάξης των κεφαλαιοκρατών και της εξουσίας τους. Το κκ με τη δράση του οργανώνει τους εργάτες και μετατρέπει την πάλη ενάντια στους εκμεταλλευτές τους σε «πάλη ολόκληρης της τάξης, σε πάλη ενός καθορισμένου κόμματος για καθορισμένα πολιτικά και σοσιαλιστικά ιδανικά». (Λένιν άπαντα, τ. 4 σ. 192)

Ο λένιν υποστήριζε: «…μόνο το πολιτικό κόμμα της εργατικής τάξης, δηλ το κομμουνιστικό κόμμα είναι σε θέση να συνενώσει, να διαπαιδαγωγήσει και να οργανώσει την πρωτοπορία του προλεταριάτου και όλης της εργαζόμενης μάζας, πρωτοπορία που είναι η μόνη ικανή να αντιταχθεί στις αναπόφευκτες μικροαστικές ταλαντεύσεις αυτής της μάζας, στις αναπόφευκτες παραδόσεις και υποτροπές της επαγγελματικής στενότητας ή των επαγγελματικών προλήψεων μέσα στο προλεταριάτο και να καθοδηγήσει τη δράση όλου του προλεταριάτου στο σύνολό της, δηλ να το καθοδηγεί πολιτικά και μέσω του προλεταριάτου να καθοδηγεί όλες τις εργαζόμενες μάζες». (λένιν, άπαντα, τ. 43, σ. 94)

Στην ιστορία του επαναστατικού εργατικού κινήματος η κομμουνιστική ταυτότητα–χαρακτηρισμός και ένταξη στην κομμουνιστική διεθνή προέκυψε σε σύγκρουση με την οπορτουνιστική σοσιαλδημοκρατική πτέρυγα, η οποία έδρασε προδοτικά προς τα συμφέροντα της εργατικής τάξης στις συνθήκες του ευρωπαϊκού ιμπεριαλιστικού πολέμου (α’ παγκόσμιος πόλεμος) 1914-18, στις επαναστατικές συνθήκες που ακολούθησαν σε χώρες όπως η γερμανία, η ουγγαρία, η σλοβακία, η ιταλία, κ.ά. Ήταν προϊόν της νίκης της σοσιαλιστικής επανάστασης στη ρωσία (1917) και της γενικότερης επίδρασης που άσκησε στο επαναστατικό εργατικό κίνημα. Ο χαρακτηρισμός των εργατικών κομμάτων ως κομμουνιστικά έχει τις ρίζες του στην «ένωση των κομμουνιστών» και το μανιφέστο του κομμουνιστικού κόμματος των μαρξ-ένγκελς. Αργότερα στις τελευταίες δεκατίες του 19ου αιώνα και αρχές του 20ού  είχε επικρατήσει για τα εργατικά κόμματα σοσιαλδημοκρατικά ή σοσιαλιστικά, χαρακτηρισμός που σε μεγάλο βαθμό εξέφραζε και την κατάσταση που επικρατούσε σε αυτά τα κόμματα. Τον απρίλη του 1917 ο λένιν εισηγείται την ανάγκη αλλαγής των ονομάτων των εργατικών κομμάτων και την υιοθέτηση του όρου κομμουνιστικά καθώς και την ίδρυση νέας διεθνούς. Σε αυτή την κατεύθυνση το 1919 ιδρύεται η τρίτη κομμουνιστική διεθνής (γ’ διεθνής).

Με την πάροδο των χρόνων, υπό την επίδραση νέων αλλαγών στο συσχετισμό της ταξικής πάλης σε παγκόσμιο επίπεδο (υποχώρηση της επαναστατικής ανόδου στο β’ μισό της δεκαετίας του 1920, β’ παγκόσμιος πόλεμος και ναζιστική επίθεση στην εσσδ το 1941, «ψυχρός πόλεμος» και πυρηνική απειλή, αλλά και λόγω της μεταπολεμικής καπιταλιστικής ανάπτυξης) διαμορφώθηκαν νέα οπορτουνιστικά ρεύματα, όπως του ευρωκομμουνισμού. Οπορτουνιστικά ρεύματα αναπτύχθηκαν και μέσα στα κκ των σοσιαλιστικών κρατών με ορόσημο το εικοστό συνέδριο του κκσε (1956). Η μετεξέλιξη των κκ εξουσίας σε προδοτικά κόμματα της αντεπανάστασης οδήγησε σε καταλυτική, βαθιά ιδεολογική-πολιτική και οργανωτική κρίση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.

Σήμερα στο κομμουνιστικό κόμμα, για να είναι η πρωτοπορία της εργατικής τάξης, δεν αρκεί μόνο η κατοχύρωση της κομμουνιστικής του ταυτότητας (τίτλος), η γενική αποδοχή της μαρξιστικής-λενινιστικής θεωρίας του επιστημονικού κομμουνισμού, η αναγνώριση του πρωτοπόρου ρόλου της εργατικής τάξης. Όλα αυτά είναι προϋποθέσεις. Για να είναι πρωτοπορία πρέπει να διαθέτει ένα επαναστατικό πολιτικό πρόγραμμα, να αποκτά την ικανότητα δράσης με βάση αυτό σε όλες τις συνθήκες, σε συνθήκες υποχώρησης και σε συνθήκες ανόδου του κινήματος. Να αναπτύσσει και να ανανεώνει την ικανότητά του για να αντιμετωπίζει τις αντικειμενικές πιέσεις που διαμορφώνονται μέσα σε συνθήκες αρνητικού συσχετισμού της ταξικής πάλης.

Κριτήριο λοιπόν για τον χαρακτήρα ενός κομμουνιστικού κόμματος είναι το πρόγραμμά του και η πολιτική του πρακτική: «Για να μπούμε στο νόημα της πάλης των κομμάτων δεν πρέπει να πιστεύουμε τα λόγια, μα να μελετούμε την πραγματική ιστορία των κομμάτων, να εξετάζουμε όχι τόσο εκείνο που τα κόμματα λένε για τον εαυτό τους αλλά εκείνο που κάνουν, να εξετάζουμε κατά πόσο ενεργούν κατά τη λύση των διαφόρων πολιτικών ζητημάτων, ποια στάση κρατούν απέναντι στα ζητήματα που θίγουν τα ζωτικά συμφέροντα των διάφορων τάξεων της κοινωνίας…» (λένιν, άπαντα, τ. 21, σ. 287)

Ποιο είναι το βασικό ζήτημα που κρίνει τον χαρακτήρα του προγράμματος ενός κόμματος, που είναι προϋπόθεση για το επαναστατικό περιεχόμενό του;
Το σπουδαιότερο ζήτημα που καθορίζει το επαναστατικό περιεχόμενο του προγράμματος του κομμουνιστικού κόμματος είναι ο προσδιορισμός του χαρακτήρα της επανάστασης, δηλ η απάντηση στο ερώτημα: «ποια αντίθεση θα λύσει η επερχόμενη κοινωνική επανάσταση, ποια τάξη θα πάρει την εξουσία;»
Με βάση αυτή τη θέση διαμορφώνεται η γραμμή για τη συγκέντρωση των κοινωνικών δυνάμεων (κινητήριες δυνάμεις) που έχουν αντικειμενικό συμφέρον από την επανάσταση.

Βεβαίως το πρόγραμμα δεν αρχίζει και τελειώνει με το ποια τάξη πρέπει να κατακτήσει την εξουσία. Ένα επαναστατικό πρόγραμμα οφείλει να τεκμηριώνει την τοποθέτησή του σε αυτό το κρίσιμο ζήτημα με βάση το επίπεδο της καπιταλιστικής ανάπτυξης κάθε χώρας στο πλαίσιο των διεθνών εξελίξεων στο καπιταλιστικό σύστημα. Να απαντά συγκεκριμένα στη βάση της κοινωνικής-οικονομικής πραγματικότητας σε σχέση με την εργατική τάξη της χώρας σε ποιους κλάδους συγκεντρώνεται, τι χαρακτηριστικά έχει, ποια η εσωτερική διαστρωμάτωση-διαφοροποίηση, ποια είναι τα πιο δυναμικά τμήματά της, ποια είναι η κατάσταση των μεσαίων στρωμάτων (αυτών των κοινωνικών δυνάμεων που βρίσκονται ανάμεσα στην εργατική τάξη και την τάξη των καπιταλιστών), με ποια κριτήρια διαφοροποιούνται στο εσωτερικό τους τα μεσαία στρώματα και επομένως ποια τμήματά τους μπορούν να αποτελέσουν συμμάχους της εργατικής τάξης.

Ένα επαναστατικό πρόγραμμα οφείλει να διαβλέπει και να εξηγεί τις τάσεις στη συγκεκριμένη καπιταλιστική οικονομία, τη σχέση τους με τις εξελίξεις στο πολιτικό εποικοδόμημα, τη σχέση του συγκεκριμένου αστικού κράτους με τα υπόλοιπα στο πλαίσιο του διεθνούς ιμπεριαλιστικού συστήματος. Να διακρίνει τις αντιθέσεις που μπορούν στο μέλλον να αποτελέσουν παράγοντες αποσταθεροποίησης του καπιταλισμού.

Επίσης το επαναστατικό πρόγραμμα οφείλει να δίνει το βασικό περιεχόμενο, τις νομοτέλειες και τις κατευθύνσεις οικοδόμησης της κοινωνίας στην οποία στοχεύει, δηλ του κομμουνισμού, τα καθήκοντα που πρέπει να λύσει η πρώτη ανώριμη βαθμίδα του κομμουνισμού, ο σοσιαλισμός.

Η ικανότητα του κκ να διαμορφώνει επαναστατικό πρόγραμμα καθορίζεται από τη σωστά διαμορφωμένη διαλεκτική σχέση ταξικότητας και επιστημονικότητας στη λειτουργία του. Καθορίζεται δηλ από την εξασφάλιση του ταξικού χαρακτήρα του κόμματος ως κόμματος της εργατικής τάξης, από την υπεροχή της εργατικής τάξης στη σύνθεση των οργανώσεων του κόμματος, τη συγκρότησή τους με προτεραιότητα στις μεγάλες παραγωγικές μονάδες, τους χώρους συγκέντρωσης της εργατικής τάξης, ειδικότερα την ανάδειξη και ολόπλευρη ανάπτυξη εργατικών στελεχών.

Ανεξάρτητα από την αριθμητική δύναμη των κομματικών του δυνάμεων, το κκ οφείλει να έχει επίσης σταθερό κι ανυποχώρητο προσανατολισμό στις γραμμές του εργατικού κινήματος, της συνδικαλιστικής οργάνωσης, να έχει δεσμούς και επικοινωνία με την εργατική τάξη. Η ανάπτυξη των κομματικών δυνάμεων, η ύπαρξη κοβ στους τόπους δουλειάς καθορίζεται και από την εμμονή στον προσανατολισμό για την ανάπτυξη των αγώνων, της ταξικής πάλης που βέβαια επηρεάζεται και από αντικειμενικούς παράγοντες. Ταυτόχρονα μέσα στις γραμμές και τη δράση του να αναδεικνύεται και να υλοποιείται η γραμμή συμμαχίας της εργατικής τάξης, ο ηγετικός ρόλος της στη συμμαχία.

Οι παραπάνω προϋποθέσεις να συνδυάζονται με την ικανότητα του κόμματος να διαμορφώνει επιστημονικά θεμελιωμένη αντίληψη για την πολιτική, να αναλύει και να κατανοεί με επιστημονικότητα τις εξελίξεις, να επεξεργάζεται τα ζητήματα της ταξικής πάλης, που σημαίνει αφομοίωση και ανάπτυξη της μαρξιστικής-λενινιστικής θεωρίας. Το γεγονός αυτό προϋποθέτει το κόμμα να λειτουργεί ως «συλλογικός διανοούμενος», να αίρει –όσο αυτό είναι δυνατόν στο εσωτερικό του τις δυσκολίες που προκύπτουν αντικειμενικά εξαιτίας του κοινωνικού καταμερισμού εργασίας. Δηλ με απλά λόγια ο εργάτης μέλος του κόμματος, το εργατικής καταγωγής στέλεχος να μπορεί να κατακτά τα χαρακτηριστικά του κομμουνιστή διανοητή ανεξάρτητα από το τυπικό μορφωτικό του επίπεδο ή την επαγγελματική ειδίκευση. Κι αντίστροφα ο κομμουνιστής επιστήμονας-διανοούμενος να υιοθετεί τον τρόπο ζωής του κομμουνιστή εργάτη και να αφιερώνει τη διανοητική του ικανότητα και εργασία προς όφελος της επαναστατικής εργατικής κομμουνιστικής πάλης.

Χωρίς την επιστημονική, με βάση τη μαρξιστική-λενινιστική θεωρία, τοποθέτηση των ζητημάτων της ταξικής πάλης δεν μπορεί το κομμουνιστικό κόμμα να έχει επαναστατική πολιτική.

Η πολιτική των κκ πρέπει να βασίζεται στους αντικειμενικούς νόμους που καθορίζουν τις σχέσεις ανάμεσα στις τάξεις στη δεδομένη βαθμίδα ανάπτυξης της κοινωνίας, νόμους που ανακάλυψε ο μαρξισμός. Ο λένιν υπογράμμιζε τον επιστημονικό χαρακτήρα της πολιτικής και τις προϋποθέσεις του: «η επιστήμη απαιτεί, πρώτο, να παίρνεις υπόψη σου την πείρα των άλλων χωρών, ιδιαίτερα αν οι άλλες χώρες που είναι επίσης καπιταλιστικές δοκιμάζουν ή δοκίμασαν τελευταία μια παρόμοια πείρα. Δεύτερο να παίρνεις υπόψη όλες τις δυνάμεις, τις ομάδες, τα κόμματα, τις τάξεις, τις μάζες, που δρουν μέσα σε μια δοσμένη χώρα και όχι να καθορίζεις την πολιτική με βάση μονάχα τις επιθυμίες και τις αντιλήψεις, το βαθμό της συνειδητότητας και της διάθεσης για αγώνα μιας μόνο ομάδας ή ενός μόνο κόμματος». (λένιν, άπαντα, τ. 41. Σ. 65)

Η θεωρία για τη στρατηγική, την επαναστατική πολιτική του κομμουνιστικού κινήματος βασίζεται στην υλιστική αντίληψη για την ιστορία, στη μαρξιστική πολιτική οικονομία, στον επιστημονικό κομμουνισμό.

Ο ένγκελς καθόρισε την ιστορική αποστολή του επιστημονικού κομμουνισμού ως εξής: «καθήκον της θεωρητικής έκφρασης του προλεταριακού κινήματος, του επιστημονικού σοσιαλισμού, είναι να εξερευνήσει τους ιστορικούς όρους και επομένως την ίδια τη φύση αυτής της κοσμοαπελευθερωτικής πράξης και έτσι να κάνει συνείδηση στην προορισμένη για δράση και σήμερα καταπιεζόμενη τάξη τους όρους και τη φύση της δράσης της (ένγκελς, η εξέλιξη του σοσιαλισμού από την ουτοπία στην επιστήμη, σ. 109)

Η ιστορική πείρα –αλλά και η σημερινή πραγματικότητα- δείχνουν ότι η πραγματοποίηση του καθήκοντος διαμόρφωσης ενός επαναστατικού προγράμματος δεν είναι μια απλή υπόθεση.

Παράγοντες πολλών και διαφορετικών ειδών συντελούσαν και συντελούν ώστε σε μεγάλες περιόδους του κομμουνιστικού κινήματος μεγάλο μέρος των κκ να μην έχει ένα πρόγραμμα που να απαντά σωστά στο βασικό ζήτημα, αυτό της εξουσίας. Το γεγονός αυτό αποτελεί αιτία και ταυτόχρονα έκφραση της βαθιάς μακροχρόνιας κρίσης στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα που στην ουσία της είναι κρίση στρατηγική, δηλ έλλειψης επαναστατικής στρατηγικής ενότητας.

Χρειάζεται να διευκρινίσουμε ότι η στρατηγική ενότητα στα κκ δεν εξασφαλίζεται με την από κοινού διακήρυξη του σκοπού του σοσιαλισμού-κομμουνισμού. Το κρίσιμο ζήτημα είναι το πώς τοποθετούνται στο ζήτημα της εξουσίας, στην πολιτική συμμαχιών, στην εξασφάλιση της οργανωτικής ιδεολογικής και πολιτικής αυτοτέλειάς τους, σε τελευταία ανάλυση πώς τοποθετούνται στο δίλημμα «μεταρρύθμιση ή επανάσταση», συμμετοχή-στήριξη ενός τμήματος του αστικού κράτους (κυβέρνηση) ή πάλη για την ανατροπή του; Πώς παλεύει ενάντια στην αστική τάξη της χώρας του; Πώς εξασφαλίζει την αυτοτέλεια της εργατικής πολιτικής απέναντι στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την ιμπεριαλιστική ειρήνη. Μετά την αντεπανάσταση κριτήριο για όλα τα κκ είναι η στάση τους απέναντι στην προσφορά της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και στις βασικές αιτίες ανατροπής της στον 20ό αιώνα.

Σε αυτά τα ζητήματα οι διαφορές ανάμεσα στα κκ είναι μεγάλες.
Το κκε με αφετηρία τα ερωτήματα που προέκυψαν εξαιτίας των αντεπαναστατικών γεγονότων του 198-91, της βαθιάς κρίσης στο διεθνές κομμουνιστικό κίνημα επιχείρησε μια προσπάθεια κριτικής εξέτασης ζητημάτων που αφορούν την πορεία του σοσιαλισμού στην εσσδ και σε άλλα κράτη της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, της στρατηγικής του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, της πορείας της στρατηγικής του κκε στην ελλάδα.

Στη βάση αυτών των προσπαθειών ξεκίνησε τη διαμόρφωση ενός σύγχρονου επαναστατικού προγράμματος. Πρώτο βήμα σε αυτή την κατεύθυνση αποτέλεσε το πρόγραμμα που επεξεργάστηκε το 15ο συνέδριο του κκε, όπου με σαφήνεια προσδιορίστηκε ο σοσιαλιστικός χαρακτήρας της επανάστασης στην ελλάδα, χωρίς να προηγείται κάποια άλλου τύπου επανάσταση, κυβέρνηση ή εξουσία, όπως συνέβαινε σε παλιότερα προγράμματα του κκε. Οι επεξεργασίες που ακολούθησαν στα επόμενα συνέδρια και ιδιαίτερα η επεξεργασία του 18ου συνεδρίου για το σοσιαλισμό, καθώς και η συγγραφή από την κε και η έγκριση σε πανελλαδική κομματική συνδιάσκεψη των συμπερασμάτων του δοκιμίου ιστορίας του κκε, τόμ. Β’, 1949-68, συνέβαλαν στη διαμόρφωση του νέου προγράμματος του κκε, όπως αυτό εγκρίθηκε στο 19ο συνέδριο του κόμματος.

Τα πέντε κεφάλαια που περιέχει η μπροσούρα

Η ωρίμανση των υλικών προϋποθέσεων για το σοσιαλισμό
Η σοσιαλιστική επανάσταση
Σοσιαλισμός-κομμουνισμός. Η κοινωνία για την οποία παλεύει το κκε
Η πάλη με τον οπορτουνισμό
Τα καθήκοντα του κκε σε μη επαναστατικές συνθήκες

Υστερόγραφο:
Μπορείτε να δείτε σε αυτό τον σύνδεσμο ένα παλιότερο κείμενο της ιε, στο οποίο βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό η έκδοση αυτή.

Βρώμικη προβοκάτσια στα «Επίκαιρα»

Βρώμικη προβοκάτσια στα «Επίκαιρα»
Με τον τίτλο «Τα μυστικά του Περάματος», κάποιος Περικλής Αθηναίος (;) δημοσιεύει στα Επίκαιρα ένα προβοκατόρικο και βρώμικο από πάνω μέχρι κάτω κείμενο. Για να προσδώσει αληθοφάνεια σε όσα εμετικά γράφει για το ΚΚΕ και τα ταξικά συνδικάτα της Ζώνης, ισχυρίζεται ότι αναπαράγει πράγματα που «συζητούν στα στέκια της Ν/Ζ Ζώνης», για το «πώς έφτασε η Χρυσή Αυγή να διεισδύσει σε μια αριστερή - εργατική περιοχή».
Γράφει, μεταξύ άλλων, το περιοδικό: «Ακούστηκαν διάφορα για τους θύτες και τα θύματα, μέχρι που κάποιες φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν μια μέρα μετά, κατέδειξαν πως ένα εκ των θυμάτων έχει διατελέσει και θύτης σε επεισόδια στο Κέντρο της Αθήνας προ διετίας. Η ουσία όμως της υπόθεσης δε βρίσκεται εκεί αλλά στη σύνθεση της ομάδας που επιτέθηκε στα στελέχη του ΚΚΕ. Ούτε λίγο ούτε πολύ, ανάμεσά τους βρίσκονταν και μέχρι πρότινος σύντροφοι των θυμάτων, οι οποίοι, εκμεταλλευόμενοι την πρακτική των μελών του φιλοναζιστικού κόμματος, ξεκαθάρισαν τους δικούς τους λογαριασμούς (...) πολλοί εξ αυτών ήταν χρόνια οργανωμένοι ή συνοδοιπόροι του ΚΚΕ, οι πιο πολλοί από τη δεκαετία του '70 (...) Οταν το έψαξαν, λένε ότι κάποιες "συμφωνίες" βγήκαν στη φόρα και τώρα κυκλοφορεί στα στέκια των ανέργων πως εξυπηρετούνταν κάποιοι "εκλεκτοί" με κανονικά μεροκάματα και ότι πέρα από αυτούς εργάζονταν και αλλοδαποί εν γνώσει του σωματείου, ώστε να πέφτει το κόστος. Με λίγα λόγια, μιλούν ανοιχτά για συνεννόηση μεταξύ εργοδοσίας και συνδικαλιστών, με πολύ συγκεκριμένη κομματική τοποθέτηση, συμφέρουσα και για τις δύο πλευρές. Κι όταν χρειάζεται, η απεργία, απεργία. Λέγεται επίσης πως η ατάκα "εσύ θα εργαστείς την άλλη φορά" από τους συνδικαλιστές στους εργαζόμενους από το νέο Ικόνιο κατάντησε ρουτίνα. Αλλά η "επόμενη φορά" από κάποια στιγμή και μετά δεν ερχόταν ποτέ μια κι ο αριθμός των πλοίων που έδεναν στη Ζώνη μειωνόταν διαρκώς.
Στην ομάδα λοιπόν που επιτέθηκε στα συγκεκριμένα μέλη του ΚΚΕ - στα "συγκεκριμένα" τονίζουν πρόσωπα που γνωρίζουν το παρασκήνιο - συμμετείχαν και εργαζόμενοι στη Ζώνη, πρώην κομμουνιστές, σύμφωνα με όσα λέγονται στο Πέραμα. Που είχαν "προσωπικό θέμα" (...) Λέγεται, μάλιστα, πως στελέχη του ΚΚΕ που βλέπουν τη συνδικαλιστική και ιδεολογική πρωτοκαθεδρία τους να απειλείται σοβαρά, και μάλιστα με πολύ βίαιες μεθόδους, "απέφυγαν" να δώσουν στις καταθέσεις τους στην αστυνομία ονόματα πρώην συντρόφων τους, παρότι, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, κάποιοι από τους επιτιθέμενους δεν μπήκαν στον κόπο να καλύψουν τα πρόσωπά τους. Η παραδοχή - και μάλιστα σε μια τοπική κοινωνία που γνωρίζει πρόσωπα, καταστάσεις και συσχετισμούς και επιπλέον δοκιμάζεται - ότι σύντροφοι πέρασαν εντελώς, μα εντελώς, απέναντι είναι δύσκολη».
Τι βγάζει μάτι στο προβοκατόρικο κείμενο; Η επίθεση του περιοδικού ενάντια στο ΚΚΕ και στο ταξικά προσανατολισμένο εργατικό κίνημα, που όμως δεν προκαλεί εντύπωση. Θυμίζουμε ότι το συγκεκριμένο περιοδικό των εκδόσεων «Α. Λιβάνη» έχει πρωταγωνιστήσει στην προώθηση της «αντιμνημονιακής σούπας», του «κινήματος των αγανακτισμένων», της αποπροσανατολιστικής φιλολογίας περί «κατοχής της Ελλάδας». Εχει εκθειάσει τη δράση παραστρατιωτικών ομάδων, όπως η «Πατριωτική Πολιτοφυλακή» και ανάμεσα στις «επιτυχίες» που έχει καταγράψει στο παρελθόν, είναι η «αποκλειστική» δημοσίευση ντοκουμέντων από την ΕΥΠ... Ταυτόχρονα, φιλοξενεί διάφορους «αντικαπιταλιστές» δημοσιολογούντες, με σκοπό να δώσει ριζοσπαστική χροιά σε μια αστική γραμμή. Ετσι λοιπόν, δε διστάζει να γίνει κολυμβήθρα του Σιλωάμ για τη Χρυσή Αυγή. Προσπαθεί να την αθωώσει και ταυτόχρονα να αντιστρέψει τους όρους, χρεώνοντας στο ΚΚΕ σχέσεις και παιχνίδια με την εργοδοσία. Επιχειρεί να παρουσιάσει την επίθεση στο Πέραμα σαν ένα ξεκαθάρισμα λογαριασμών ανάμεσα στο ΚΚΕ και τη Χρυσή Αυγή, ή ανάμεσα σε πρώην και νυν μέλη του ΚΚΕ, και όχι σαν μια καραμπινάτη δολοφονική επίθεση από τα σκυλιά της εργοδοσίας στους συνδικαλιστές που πρωτοστατούν για τα δικαιώματα των εργατών στο Πέραμα. Τα κατασκευασμένα ψέματα και οι βρωμιές με το τσουβάλι, σε βάρος του ΚΚΕ και των ταξικών σωματείων, επαληθεύουν ότι οι μηχανισμοί που δρουν ενάντια στο λαό και στο κίνημα είναι πολυπλόκαμοι. Γι' αυτό χρειάζεται επαγρύπνηση.

Πώς αθωώνουν τους φασίστες

Πώς αθωώνουν τους φασίστες
Το ΚΚΕ έγκαιρα, κατηγορηματικά και με συγκεκριμένα στοιχεία, έχει χαρακτηρίσει τη Χρυσή Αυγή εγκληματική ναζιστική οργάνωση. Φασιστικό τέρας, που αποτελεί το οπλισμένο χέρι του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, που τη γέννησε και την εκτρέφει, για να τη χρησιμοποιεί ως «δύναμη κρούσης» ενάντια στο εργατικό και λαϊκό κίνημα. Είναι γνωστό και αποδεδειγμένο ότι η Χρυσή Αυγή έχει πολυπλόκαμες διασυνδέσεις με τμήματα και μηχανισμούς του αστικού συστήματος, προβάλλεται - έστω κι όταν αυτό γίνεται με αρνητικό τρόπο - από τα αστικά μέσα ενημέρωσης, από ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους και το προσωπικό τους. Σήμερα, διάφοροι αστοί δημοσιολόγοι, απολογητές του καπιταλισμού και της σαπίλας του, κάνουν πως ξαφνιάζονται από την ανοιχτή εγκληματική δράση της φασιστικής συμμορίας. Και κάποιοι άλλοι αναλαμβάνουν με ύπουλο τρόπο να «ξελασπώσουν» τους νεοναζί, να συγκαλύψουν ότι είναι γέννημα - θρέμμα του καπιταλιστικού συστήματος. Καμία έκπληξη δεν προξενεί, φυσικά, ότι ένας απ' αυτούς είναι και ο γνωστός Ι. Πρετεντέρης. Με δύο άρθρα του στο ΒΗΜΑ της Κυριακής, 22-9-2013, με τίτλο «Λάθος καβγάς» και «Ο τραμπούκος της διπλανής πόρτας» ξεδιπλώνει χυδαία την επιχείρηση συγκάλυψης της ιδεολογικοπολιτικής ταυτότητας του εθνικοσοσιαλιστικού μορφώματος, της εγκληματικής ναζιστικής οργάνωσης της Χρυσής Αυγής, τις δολοφονικές επιθέσεις των ταγμάτων εφόδου ενάντια στο εργατικό κίνημα.
Με το πρώτο, ένα αντικομμουνιστικό παραλήρημα, σερβίρει τη θεωρία των δύο άκρων. Με την αντικομμουνιστική χυδαιότητα που τον διακρίνει, επιχειρεί να δώσει στους αναγνώστες του μία νέα εκδοχή της ταύτισης του φασισμού με τον κομμουνισμό, εξισώνοντας τον ηρωικό αγώνα του ΔΣΕ -την κορυφαία στιγμή της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον 20ό αιώνα, απέναντι σε όλες τις συνασπισμένες εγχώριες αστικές δυνάμεις και των ξένων συμμάχων τους- με τη χούντα των Απριλιανών συνταγματαρχών 1967 - 1974. Καθόλου περίεργο βέβαια ότι και οι Χρυσαυγίτες υμνούν το «Γράμμο - Βίτσι» και οργανώνουν φασιστικές φιέστες, για να γιορτάσουν τη σωτηρία του αστικού συστήματος. Με το ίδιο αντικομμουνιστικό μίσος και ο μεν και οι δε, το ίδιο εκμεταλλευτικό σύστημα υπερασπίζονται. Ο καθένας όπως μπορεί: Ο μεν με τη μαύρη πένα του, οι δε με την τρομοκρατία και το έγκλημα. Η επιχειρηματολογία των «δύο άκρων» συμπληρώνεται με το δεύτερο άρθρο του I. Πρετεντέρη. Μ' αυτό προσπαθεί να αποχαρακτηρίσει ιδεολογικά τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής και να τους αθωώσει πολιτικά. Γράφει χαρακτηριστικά: «Διότι η Χρυσή Αυγή ως προς τούτο θυμίζει όχι τόσο το γερμανικό Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα, όσο τα Τάγματα Εφόδου: είναι μια εγκληματική οργάνωση αλλά με προσχηματικό ιδεολογικό περίβλημα, εθνική κοινοβουλευτική εκπροσώπηση και πραγματικές τοπικές ρίζες (...) περισσότερο από ακροδεξιό κόμμα η Χρυσή αυγή είναι ένα μαυροντυμένο άθροισμα από συμμορίες της γειτονιάς και τραμπούκους της διπλανής πόρτας. Από ανθρώπους που περισσότερο αποβλέπουν στο "χαρτζιλίκι" που έπαιρνε ο δράστης της Αμφιάλης παρά στη νεκρανάσταση του Γ' Ράιχ». ( σ.σ. οι υπογραμμίσεις δικές μας).
Να, λοιπόν, πώς έρχεται πλάι στα «δύο άκρα» και η αθώωση των Χρυσαυγιτών. Οχι, οι άνθρωποι δεν είναι φασίστες και νεοναζί, μας εξηγεί ο I. Πρετεντέρης, κάτι «τσαμπουκάδες» είναι που πάνε να βγάλουν και κανένα «χαρτζιλίκι». Δεν έχουν σχέση με το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Χίτλερ, που θαυμάζουν, αλλά Τάγματα Εφόδου. Λες και τα Τάγματα Εφόδου των Ναζί ήταν τίποτε πρόσκοποι! Ούτε λίγο, ούτε πολύ μας καλεί να τους δείξουμε και κατανόηση. Στο κάτω-κάτω οι «τραμπούκοι της διπλανής πόρτας» είναι δικά μας παιδιά, γείτονες (με «πραγματικές τοπικές ρίζες», όπως γράφει). Να, λοιπόν, πώς με δικολαβίστικους εξυπνακισμούς ο Ι. Πρετεντέρης προσπαθεί να «βγάλει λάδι» το φασιστικό κατακάθι της Χρυσής Αυγής. Να, πόσο ξεκάθαρο είναι ότι ο φασισμός είναι «γέννημα - θρέμμα» του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος, το αποκρουστικό και αιματοβαμμένο στήριγμά του. Γι' αυτό και θα ξεριζωθεί μια για πάντα με την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος.

Στη δική μας ρότα

Στη δική μας ρότα
Το θετικό κλίμα που πασχίζουν να διαμορφώσουν κυβέρνηση και αστική προπαγάνδα, για να στηρίξουν την ψευδαίσθηση στους εργαζόμενους ότι «οι θυσίες έπιασαν τόπο», φαίνεται «φως στο τούνελ», βασίζεται στις διαπιστώσεις για πρωτογενές πλεόνασμα, έστω και μικρό όπως λένε, για μείωση του ποσοστού της ύφεσης σε σχέση με το προβλεπόμενο, άρα αντιστροφή της αρνητικής πορείας της καπιταλιστικής οικονομίας προς την ανάκαμψη. Επισημαίνουν ότι η απόφαση του FTSE να διατηρήσει το ελληνικό χρηματιστήριο στην κατηγορία των αναπτυγμένων αγορών προσελκύει κεφάλαια που τοποθετούνται στις αναπτυσσόμενες αγορές αλλά και αυτά που τοποθετούνται στις ανεπτυγμένες. Αρα, έχουμε «απτά σημάδια ανάκαμψης», λένε. Την ίδια ώρα προσθέτουν: καμιά χαλάρωση, γοργή εφαρμογή των αναδιαρθρώσεων. Και συμπληρώνουν ότι είναι εθνικό καθήκον η επίτευξη βιώσιμης δημοσιονομικής ισορροπίας για να απελευθερωθούν πόροι για τη χρηματοδότηση της αναπτυξιακής διαδικασίας, των επενδύσεων και ενός βιώσιμου κοινωνικού κράτους.
***
Η εργατική τάξη και τ' άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα πρέπει να σκεφτούν: Ποια οικονομία ανακάμπτει; Η καπιταλιστική. Αρα, όφελος έχουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες. Σε ποιο έδαφος γίνονται αυτά; Στα αποκαΐδια των εργασιακών, δικαιωμάτων. Με τσακισμένους μισθούς και συντάξεις, με την ανεργία στα ύψη, ιδιαίτερα στη νεολαία, με περικοπές σε παροχές υπηρεσιών Υγείας, Πρόνοιας, φαρμάκων, με συρρίκνωση στην εκπαίδευση, με βαριά φορολογία, με κλείσιμο των μικρομάγαζων, με συρρικνωμένο το εισόδημα των φτωχών αγροτών. Να αναλογιστούν: Τι σημαίνει γοργή εφαρμογή των αναδιαρθρώσεων; Σημαίνει συνέχιση των αντεργατικών μέτρων σε μισθούς, εργασιακές σχέσεις (θέλουν ακόμη πιο ευέλικτη αγορά εργασίας, δηλαδή ωράρια δουλειάς κατά πώς βολεύει τους μεγαλοεπιχειρηματίες, απελευθέρωση απολύσεων, κατάργηση εργοδοτικών εισφορών και αποζημιώσεων, κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, κ.λπ.), δηλαδή ακόμη πιο φτηνούς εργάτες, για ακόμη καλύτερες συνθήκες επενδύσεων και κερδοφορίας των καπιταλιστών.
***
Ας σκεφτούν ακόμη γιατί μιλούν για «καμιά χαλάρωση» στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής και ταυτόχρονα για «εθνικό καθήκον» στη «δημοσιονομική ισορροπία»; Γιατί θα συνεχίσουν την ίδια δημοσιονομική πολιτική και βάζουν στο λαό το «μαχαίρι στο λαιμό» να την ανεχτεί ή και να τη στηρίξει, δηλαδή να στηρίξει τη συνεχιζόμενη σφαγή του. Οταν λένε οι αστοί «βιώσιμη δημοσιονομική ισορροπία», εννοούν μόνιμη και διαρκή λαϊκή φοροληστεία, αφού οι κυβερνήσεις φοροαπαλλάσσουν το κεφάλαιο, επομένως από το λαό θα γεμίσουν τα κρατικά ταμεία. Ηδη υπάρχει η εξαγγελία του πρωθυπουργού από τη ΔΕΘ για μείωση του φόρου στους μεγαλοεπιχειρηματίες στο 15%. Εννοούν συνεχείς δραστικές περικοπές από τον κρατικό προϋπολογισμό, για Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια κλπ. Γι' αυτό μιλούν για «νέο βιώσιμο κοινωνικό κράτος», αλλά το προβάλλουν για να δείξουν τάχα ευαισθησία απέναντι στο λαό που ξεζουμίζουν. Οχι μόνο στην προ κρίσης περίοδο δε θα επανέλθει η ζωή της λαϊκής οικογένειας, αλλά είναι ζήτημα και αν σταματήσει ο κατήφορος στα σημερινά επίπεδα. Λένε επίσης οι αστοί ότι με τη «δημοσιονομική ισορροπία» θα γεμίσουν τα κρατικά ταμεία χρήμα για ανάπτυξη και επενδύσεις. Ομολογούν ότι οι καπιταλιστικές επενδύεις γίνονται με τη συμβολή του κράτους. Επομένως, «οι θυσίες του λαού πιάνουν τόπο» για την ανάκαμψη του κεφαλαίου. Το «φως στο τούνελ» είναι για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας. Για το λαό τίποτα.
***
Ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει κριτική στην κυβέρνηση ότι «μαγειρεύει τα στοιχεία» στο πλεόνασμα και την ύφεση, ότι δεν πρόκειται να φέρει κεφάλαια και επενδύσεις (δηλαδή ότι με την πολιτική της δε θα ενισχύσει αρκετά τους μεγαλοεπιχειρηματίες, αυτό σημαίνει αυτή η κριτική) καλώντας το λαό να συμπορευτεί με τη δική του γραμμή για «κούρεμα του χρέους», επαναδιαπραγμάτευση με την ΕΕ και το ΔΝΤ για τα δάνεια και την αποπληρωμή τους, «κούρεμα των κόκκινων δανείων στις τράπεζες» (αυτό θα απαλλάξει τους μεγαλοεπιχειρηματίες από τραπεζικά χρέη). Λέει, δηλαδή, ότι το «κούρεμα» και η επαναδιαπραγμάτευση των δανείων θα γεμίσουν πιο γοργά με χρήμα τα κρατικά ταμεία για να δοθεί για επενδύσεις στους μεγαλοεπιχειρηματίες. Δεν είναι τυχαίο ότι βασικοί άξονες της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ ταυτίζονται με θέσεις του ΣΕΒ. Ο ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν καλεί το λαό, το κίνημά του, να ανατρέψει την κυβέρνηση για να έρθει κατά τη δική του εκτίμηση πιο γοργά η καπιταλιστική ανάκαμψη και όχι για τις δικές του ανάγκες. Για τα τσακισμένα εργασιακά δικαιώματα, κάτι ψελλίζει ότι θα επαναφέρει κάποια (μισθοί), όταν όμως αρχίσει η μεγάλη κερδοφορία. Αρα, καλεί το λαό σε υποταγή στους μεγαλοεπιχειρηματίες.
***
Ο λαός να μη «τσιμπήσει», να μην επιλέξει ποια θηλιά θα βάλει στο λαιμό του.Πρέπει να είναι καθαρό ότι όσο οι καπιταλιστές έχουν την οικονομία και την εξουσία στα χέρια τους, ακόμη και αν σε συνθήκες ανάκαμψης υπάρξει ορισμένη βελτίωση, αυτή δε θα σημάνει επαναφορά στην προ κρίσης κατάσταση. Ενώ, ενδεχομένως, αργά ή γρήγορα την ανάκαμψη να διαδεχθεί μια νέα κρίση, οδηγώντας σε μια νέα βύθιση τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.
Γι' αυτό είναι κρίσιμο ζήτημα σήμερα η κατεύθυνση της πάλης. Οι ταξικοί αγώνες πρέπει να αναπτυχθούν σε αντιστοίχηση με τον πόλεμο του κεφαλαίου, βάζοντας εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, διεκδικώντας ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής, λαϊκής οικογένειας, δυναμώνοντας τη Λαϊκή Συμμαχία σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση, με προοπτική την εργατική λαϊκή εξουσία, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, τη μονομερή διαγραφή του χρέος και την αποδέσμευση από την ΕΕ.

Προς κ. Τράγκα-Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Προς κ. Τράγκα
Στο «Ρ» στη στήλη «Ημεροδρόμος», δημοσιεύτηκε στις 24/9/2013 άρθρο με τίτλο «Σχέσεις κράτους - Χρυσής Αυγής». Στο άρθρο γινόταν υπενθύμιση του εσωτερικού εγγράφου της Αστυνομίας όπου από το 1999 καταγράφονται οι γνωστές στην Αστυνομία (και στο κράτος) σχέσεις της Χρυσής Αυγής με αξιωματικούς της ΕΛ.ΑΣ, του Στρατού, αλλά και με βουλευτές.
Χτες, ο Γιώργος Τράγκας, στην εκπομπή του στο «Real Fm», στην προσπάθειά του να βρει ένα «ατράνταχτο επιχείρημα» ώστε να οικοδομήσει τους συλλογισμούς του περί «συστημικού ΚΚΕ», ισχυρίστηκε ότι «η στήλη του κ. Μπογιόπουλου κόπηκε από τον "Ριζοσπάστη" αμέσως μετά τη δημοσίευση του εγγράφου»...
Ενημερώνω τον κ. Τράγκα ότι το συγκεκριμένο έγγραφο στη συγκεκριμένη στήλη («Ημεροδρόμος»), δεν ήταν η πρώτη φορά που δημοσιεύτηκε στον «Ημεροδρόμο». Είχε δημοσιευτεί και στις 28/5/2013 και στις 29/5/2013. Δηλαδή, πολλούς μήνες πριν και μάλιστα δύο μέρες συνεχόμενα. Επομένως, η στήλη «Ημεροδρόμος» δεν «κόπηκε από τον "Ριζοσπάστη" αμέσως μετά τη δημοσίευση του εγγράφου», όπως παραπλάνησε τους ακροατές του ο κ. Τράγκας.
Επιπλέον, αν ο κ. Τράγκας ψάχνει λόγους για να επιτεθεί στο ΚΚΕ, λάθος επιλογή έκανε να τους «ανακαλύψει» στο πρόσωπό μου. Δεν προσφέρομαι. Τον προτρέπω να συνεχίσει να τους ψάχνει με τον πεπατημένο από τον ίδιο τρόπο: Στις συνεντεύξεις του με χρυσαυγίτες. Οπως, για παράδειγμα, εκείνες οι συνεντεύξεις προ ολίγων μηνών στην εκπομπή - «πλυντήριο» της Χρυσής Αυγής, στο «Σκάι», όπου φιλοξενούσε τους χρυσαυγίτες δυο δυο και τέσσερις τέσσερις!

Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

ΚΑΤΑΡ - ΒΡΑΖΙΛΙΑ Μουντιάλ «πνιγμένα» στο αίμα των εργατών

ΚΑΤΑΡ - ΒΡΑΖΙΛΙΑ
Μουντιάλ «πνιγμένα» στο αίμα των εργατών
Γήπεδο υπό κατασκευή στην πόλη Μανάους της Βραζιλίας
Πραγματικά κολαστήρια και σύγχρονα κάτεργα, στα οποία χάνουν τη ζωή τους δεκάδες εργάτες, στήνουν μεγάλες κατασκευαστικές εταιρείες εν γνώσει και με την ανοχή των κυβερνήσεων χωρών που έχουν αναλάβει μεγάλες αθλητικές διοργανώσεις όπως αποδεικνύουν πρόσφατες αποκαλύψεις από διεθνή ΜΜΕ.
Χτες, εκτενές ρεπορτάζ της βρετανικής εφημερίδας «Γκάρντιαν» ανέφερε τις συνθήκες σκλαβιάς στις οποίες δουλεύουν πολλές χιλιάδες μετανάστες εργάτες και τεχνίτες από αναπτυσσόμενες χώρες της Ασίας στα εργοτάξια του Lusail City στο Κατάρ στο πλαίσιο κατασκευής νέων αθλητικών εγκαταστάσεων που οικοδομούνται για τις ανάγκες του Παγκόσμιου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου 2022. Το ρεπορτάζ αναφέρει αναλυτικά τις περιπτώσεις χιλιάδων εργατών που δουλεύουν καθημερινά -επτά μέρες τη βδομάδα...- κάτω από αφόρητη ζέστη για τουλάχιστον 12 ώρες, δίχως δωρεάν πόσιμο νερό ή τρόφιμα, με μισθούς - πείνας που μετά βίας ξεπερνούν τις λίγες εκατοντάδες ευρώ, ενώ ακόμη και αυτές οι πενιχρές αποδοχές δεν τους δίνονται αφού πολλοί είναι απλήρωτοι για μήνες... Στο δημοσίευμα υπενθυμίζεται ο θάνατος τουλάχιστον 44 Νεπαλέζων εργατών εν ώρα εργασίας το τελευταίο δίμηνο, σημειώνοντας παράλληλα ότι οι εργολάβοι προκειμένου να αναγκάσουν τους εργάτες να δουλεύουν στις σύγχρονες γαλέρες για ένα κομμάτι ψωμί έχουν κατασχέσει αυθαίρετα τα διαβατήρια και τις αστυνομικές ταυτότητες των μεταναστών ώστε να μην μπορούν να φύγουν από το Κατάρ.
Παρόμοιες αποκαλύψεις για τα κολαστήρια σκλαβιάς όχι μόνον στο Κατάρ αλλά και σε άλλες χώρες του Κόλπου (π.χ. Σαουδική Αραβία) δεν είναι πρωτοφανείς, καθώς κατά καιρούς δημοσιοποιούνται ανάλογες καταγγελίες για κακομεταχείριση και βασανισμούς εργατών. Γι' αυτό και είναι κροκοδείλια τα «δάκρυα» του αντιπροέδρου της FIFA Τζιμ Μπόις που έσπευσε να εκφράσει «αποτροπιασμό» για τις σύγχρονες γαλέρες στα υπό κατασκευή γήπεδα του Κατάρ και να ζητήσει τη διενέργεια άμεσης έρευνας για την κακομεταχείριση χιλιάδων μεταναστών εργατών. Υποκριτική είναι επίσης και η στάση της κυβέρνησης του Κατάρ που καμώνεται τάχα την ανήξερη για τα εργατικά εγκλήματα που συντελούνται στο έδαφός της...
Και τα σκλαβοπάζαρα της Βραζιλίας...
Δεν είναι έτσι τυχαίο το γεγονός πως μέσα σε λίγες ώρες είχαμε παρόμοιες καταγγελίες για σύγχρονα κάτεργα και σκλαβοπάζαρα εργατών και σε μία ακόμη χώρα που έχει αναλάβει κορυφαίες διεθνείς αθλητικές διοργανώσεις: τη Βραζιλία. Σύμφωνα με διεθνή δίκτυα, έρευνα βραζιλιάνικων αρχών στο διεθνές αεροδρόμιο του Σάο Πάολο αποκάλυψε έναν καταυλισμό 111 εργατών που «ζούσαν σε απαράδεκτες συνθήκες ανέχειας, ανάλογες με αυτές σκλάβων», κοντά στο εργοτάξιο μελλοντικής διεύρυνσης του αεροδρομίου για τις ανάγκες διοργάνωσης του Παγκόσμιου Κυπέλλου από τη FIFA το 2014. Οπως αποκαλύφθηκε, κάποιοι από τους εργάτες που ζούσαν στους πρόχειρους καταυλισμούς πλάι στο αεροδρόμιο, έμεναν εκεί γιατί φιλοδοξούσαν να προσληφθούν κάποια μέρα, καθώς τους είχαν πείσει άνθρωποι των εργοδοτών τάζοντάς τους μισθό 625 δολαρίων το μήνα εφόσον έκαστος πλήρωνε «εγγύηση» 220 δολάρια. Μεταξύ των εργατών που έπεσαν θύματα εργοδοτών - εκμεταλλευτών ήταν και Ινδιάνοι της φυλής Πανκαρούρου που εγκατέλειψαν τις εστίες τους από τις βορειοανατολικές περιοχές της χώρας με την υπόσχεση μιας δουλειάς στο Σάο Πάολο.

TOP READ