5 Φεβ 2019

Thumbs Up με τον «πόνο» του άλλου – YouTubers δίνουν 1,000 ευρώ σε ντελιβεράδες

Ποια είναι η διαφορά μεταξύ φιλανθρωπίας και αλληλεγγύης; Πότε η πρώτη υποτάσσεται στο νόμο το θεάματος και ποια είναι η ταξική της φύση ανεξάρτητα από προθέσεις; Σε αυτά και σε άλλα ερωτήματα, απαντά το παρακάτω κείμενο των IforInterview, με αφορμή ένα βίντεο στο οποίο youtubers έδωσαν μεγάλα φιλοδωρήματα σε ντελιβεράδες, καταγράφοντας τις αντιδράσεις τους:
Σήμερα έφτασε στην οθόνη μου το νέο επεισόδιο από το youtube κανάλι «ΑΛΛΟΙ», το οποίο δημοσιεύθηκε στις 2 Φλεβάρη με τίτλο «Δώσαμε 1000€ ΣΕ ΝΤΕΛΙΒΕΡΑΔΕΣ!» και αφορά στην καταγραφή των αντιδράσεων διαφόρων διανομέων τη στιγμή που τους δίνονται υπέρογκα φιλοδωρήματα από την ομάδα των YouTubers.
Σύμφωνα με την ομάδα και τον πρόλογο/επίλογο του επεισοδίου, τα χρήματα διατέθηκαν από τους ίδιους, χωρίς την ύπαρξη χορηγών,  ενώ η ιδέα για το επεισόδιο αυτό προήλθε από την ανάγκη τους να ευχαριστήσουν τον κλάδο των διανομέων.
Όπως αναφέρεται συγκεκριμένα στο βίντεο:
«Σήμερα, θα μοιράσουμε λεφτά σε ντελιβεράδες, στα αλάνια που μας ταΐζουν τόσο καιρό. Είναι εδώ με βροχές, με χιόνια…Μας φροντίζουν περισσότερο και από τις μανάδες μας…άρα πρέπει κάτι να κάνουμε. Θα κάνουμε όσες παραγγελίες μπορούμε για να μοιράσουμε 1,000€ σε ντελιβεράδες.»
Παρακολουθώντας λοιπόν το 11-λεπτο επεισόδιο – το οποίο λαμβάνει χώρο σε μία πολυτελή κατοικία και στο σύνολο του παρουσιάζει εφτά εργαζόμενους διανομείς – πριν καν ολοκληρώσω την προβολή, αυτόματα γεννήθηκαν σκέψεις και ένας αντίλογος στο μυαλό μου.
Η γενική αρχή του «να βοηθήσουμε τον φτωχό συνάνθρωπο» στο πλαίσιο της φιλανθρωπίας -και όχι της αλληλεγγύης- εμπεριέχει μια αισχρή υποκρισία και πόσο μάλλον, όταν εφαρμόζεται σαν δόλωμα για να τσιμπήσεις διαδικτυακή επευφημία, να χτυπήσεις όσο πιο πολλά views μπορείς και να μαζέψεις πολλά thumps up. Προσωπικά, είμαι πάντα υπέρ της προσπάθειας αύξησης της δημοτικότητας οποιασδήποτε ψηφιακής παρουσίας αλλά έχω ενστάσεις και δεοντολογικούς φραγμούς που περιορίζουν την στρατηγική που θα εφαρμοστεί στην εκάστοτε περίπτωση.
Η φιλανθρωπία δεν είναι καθήκον και εκ φύσεως αναιρεί την έννοια της ισότητας. Είναι μια επιλογή που εφαρμόζεται από τον ισχυρό προς τον αδύναμο και συντίθεται πάντα από δύο μέρη: από ένα αντικείμενο και ένα υποκείμενο, από τον ταξικά ανώτερο που «προσφέρει» και τον ταξικά κατώτερο που αναμένεται να «αποδεχθεί» ταπεινά.
Λέει η λαϊκή ρήση πως «το αποτέλεσμα μετράει» και κατά συνέπεια θα μπορούσαμε να σταθούμε απλά στο γεγονός ότι εφτά εργαζόμενοι χτες, έβγαλαν λεφτά διπλάσια ή και πενταπλάσια από ένα μεροκάματο τους, επειδή κάποιοι «έχοντες» αποφάσισαν να γυρίσουν αυτό το επεισόδιο και να γλεντήσουν με ένα χιλιάρικο πλάι στην πισίνα τους.
Και ίσως εσύ που με διαβάζεις τώρα να σκέφτεσαι «Να ‘τα μας, αρχίσαμε πάλι να διυλίζουμε τον κώνωπα». Δεν μπορούμε να κάνουμε τα στραβά μάτια. Δεν γίνεται να χαζεύουμε την επιφάνεια των πραγμάτων χωρίς να περνάμε στο δεύτερο επίπεδο ανάλυσης μιας πληροφορίας.
Πέρα από τον χαβαλέ και της αναμφισβήτητα ευχάριστης ατμόσφαιρας που δημιουργεί η ομάδα του βίντεο για να ολοκληρώσει το μοίρασμα των 1,000 ευρώ,  διέκρινα ανθρώπους να σαστίζουν, να νιώθουν ίσως  «μικροί» μπροστά στην ανάγκη τους για τα χρήματα και σε αντίθεση με την ευχέρεια των «ευεργετών» τους.
Ο ένας διανομέας κάνει το σταυρό του πριν μπει στο ΙΧ να φύγει -αφού είχε λάβει 142€ φιλοδώρημα- και στο τέλος ξαναγυρνάει στο σπίτι για να σιγουρευτεί μήπως τα παιδιά κάνουν πλάκα.
Από τον ίδιο διανομέα ζητήθηκε να πει έναν αριθμό από το 1 έως το 20, χωρίς να ξέρει φυσικά τον λόγο εξ αρχής. Εκείνος διαλέγει το 17 και έτσι πληρώνεται με 17 δεκάευρα. Ο τέταρτος εμφανιζόμενος διανομέας ανασηκώνει πλαστικά κυπελλάκια που κρύβουν ποσά και πετυχαίνει το ποσό των 100€, λες και γυρίσαμε στο 1992 και όπου να ‘ναι θα βγει ο Ζονγκ στο Μεγάλο Παζάρι του Μικρούτσικου.
SOLIDARITY
Παίζοντας «με τον πόνο του άλλου», στον πλέον έκτο διανομέα, δίνονται και παίρνονται πίσω 60€ κάμποσες φορές -τάχα μου σε μία φιλική διαμάχη της ομάδας για το ποιος θα πληρώσει σήμερα- ενώ ο εργαζόμενος απορεί και έρχεται φανερά σε δύσκολη θέση.
Αν πραγματικά θες να βοηθήσεις τον συνάνθρωπό σου, πράττεις διακριτικά και ανιδιοτελώς ή αν θες και μπορείς, γιατί έχεις το βήμα, τους πόρους ή έστω την απήχηση στο ευρύ κοινό, τότε κινητοποιείσαι μαζικά και προσπαθείς να αφυπνίσεις τον κόσμο προς έναν κοινό σκοπό.
Αν θες να βοηθήσεις τους ντελιβεράδες, δεν επιλέγεις εφτά εργαζόμενους στην τύχη αλλά τάσσεσαι δίπλα σε όλους και στον αγώνα τους για εργατικά δικαιώματα.
Αν θες να «προσφέρεις» πραγματικά, τότε στέκεσαι αλληλέγγυος ΠΛΑΪ στον συνάνθρωπο χωρίς να σκορπάς χαρτονομίσματα στο παρτέρι μιας αυλής για να διασκεδάσουν οι followers στο κανάλι σου τη στιγμή που συνάνθρωποί σου λιμοκτονούν ή κρύωνουν μέσα στο ίδιο τους το σπίτι. Είναι τελείως διαφορετικό πράγμα η επίδειξη πλούτου στον κινηματογράφο και στο σενάριο μιας ταινίας του holywood και άλλο η προκλητική άνεση  -έστω και χάριν παραγωγής ενός επεισοδίου- των ιπτάμενων 20ευρων.
Δε θέλω να καταδικάσω την ενέργεια της ομάδας «Άλλοι» καθώς δε θεωρώ πως η κίνησή τους είχε το οποιοδήποτε κακόβουλο κίνητρο.
Αλλά είμαι βέβαιη πως η ενέργεια τους δεν φιλτραρίστηκε σωστά και δεν αναλογίσθηκαν το κοινωνικό αντίκτυπό της. Η φιλανθρωπία παγιώνει την ανισότητα και τονίζει τη γιγάντωση της κοινωνικής αδικίας. Από την άλλη, η αλληλεγγύη είναι ένα ηθικό καθήκον που χτίζει τα θεμέλια για ένα καλύτερο αύριο αμφισβητώντας προκλητικά τους ισχυρότατους θεσμούς και τα εξουσιαστικά πρότυπα που παλεύουν να διατηρήσουν τεράστιο το χάσμα ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις.
Τη δεκαετία του ’30 ο Δημήτρης Γληνός σε ένα συγκλονιστικό κείμενό του αναφέρει:
«Μέσα σ’ αυτή τη φοβερή στιγμή της παγκόσμιας κρίσης πλήθυνε το κακό, που ήτανε πάντα πολύ, μεγάλωσε η αθλιότητα των απαθλιωμένων ανθρώπων. Ο εργάτης, ο φτωχός αγρότης, ο μικροεπαγγελματίας, ο υπάλληλος ζούνε μέσα σε μια αδιάκοπη αγωνία (…).
Από την άλλη, κάθε μέρα κρούει την πόρτα τους το σκιάχτρο της αναδουλειάς με τη συντρόφισσά της, την πείνα. Και σ’ όσα σπίτια μπει μέσα το μεγάλο κακό ρημάζουνε πια.
Άγριος πόλεμος κοινωνικός έχει ξεσπάσει και οι πεινασμένοι διεκδικώντας τα πιο απλά δικαιώματά τους στη ζωή, γίνονται θύματα κι από τούτη την πλευρά. Μα απ’ όλους τους κυνηγημένους και τους απόκληρους τα τραγικότερα θύματα είναι τα παιδιά. Το παιδί του προλετάριου, το παιδί του φτωχού αγρότη, το εργαζόμενο παιδί, το παιδί του βιοπαλαιστή ήτανε πάντα σε θέση σκληρή και μειονεκτική. Μα τώρα έγινε πια η μοίρα του αβάσταχτη (…).
Απέναντι στην απέραντη τούτη τραγωδία, που πλημμυρίζει τα σκοτεινά υπόγεια και τις υγρές αυλές μέσα στις πολιτείες, τα χαμόσπιτα των συνοικισμών και τις καλύβες της αγροτιάς σ’ όλη τη χώρα, η βοήθεια που η επίσημη και ιδιωτική φιλανθρωπία καταπιάνεται να δώσει δεν είναι ούτε σα σταγόνα νερού σε φλογισμένο καμίνι. Τα ελατήριά της άλλως τε δεν είναι καθαρά. Για να υπάρχει της χρειάζεται να υπάρχουνε θύματα. Ο φτωχός εργαζόμενος λαός που είναι το θύμα, και τα παιδιά που είναι διπλά θύματα, πρέπει να ζητήσουνε και να βρούνε τη βοήθεια και την απολύτρωση από τον ίδιο τον εαυτό τους.
Δεν πρέπει να περιμένουν τη σωτηρία τους από την άλλη πλευρά. Και του πιο αδύνατου η δύναμη διπλασιάζεται, όταν ενώσει τη λιγοστή του μπόρεση με την προσπάθεια των συντρόφων του. Όταν ο εργάτης , ο αγρότης, ο φτωχός εργαζόμενος λαός νιώσει μιαν ολοκληρωτική αλληλεγγύη να τον ενώνει με όλους τους συντρόφους του στη δυστυχία και μέσα στα σύνορα της χώρας κι όξω απ’ αυτή σ’ όλες τις χώρες της γης, και όταν κινηθεί ομόψυχα και ολόψυχα να βοηθήσει τον εαυτό του και τους άλλους, τότε θα βρει το δρόμο της ανακούφισης και της σωτηρίας. Αλληλεγγύη των δυστυχισμένων! Να το σύνθημα μιας καινούργιας δράσης, που μπορεί να φέρει τα πιο χειροπιαστά αποτελέσματα. Αλληλεγγύη οργανωμένη, ενεργητική ζωντανή, θετική και έμπρακτη, είναι ο πρώτος όρος της σωτηρίας. Η εργατική τάξη, το πιο συνειδητό και το πιο οργανωμένο κομμάτι του εργαζόμενου λαού, πρέπει να βαδίσει πρώτη το δρόμο αυτό στην ολότητά της, απάνω από τα κόμματα και κάθε πολιτική διαίρεση.
Αλληλεγγύη και ενότητα. Και μαζί με τον εργαζόμενο φτωχό λαό πρέπει να βαδίσουν όσοι νιώθουν τον εαυτό τους αλληλέγγυο με κείνους, που αγωνίζονται για την απολύτρωση, όσοι νιώθουν και όσοι πονούν. Ελάτε να βοηθήσουμε τα παιδιά! Ελάτε να οργανώσουμε την αλληλεγγύη σε τούτο τον τομέα. Να βοηθήσουμε το ξύπνημα και τη συνειδητοποίηση της αλληλεγγύης, να βοηθήσουμε να φανερωθεί έμπρακτα στο πρόβλημα του φτωχού παιδιού. Η αλληλεγγύη των εργαζομένων κάνει θάματα. Μα και το πιο μικρό βήμα που μπορεί να γίνει απάνω σε τούτο το σωστό δρόμο, θα έχει τεράστια σημασία. Γιατί θα ξυπνήσει τη συνείδηση του σκοτεινού δρόμου σε χιλιάδες χιλιάδων ανθρώπους. Όσοι μπορούν, όσοι θέλουν, όσοι νιώθουν, ας κινηθούν. Τώρα είναι η στιγμή. Κάθε μέρα που περνάει θέτει τα προβλήματα οξύτερα και επιτακτικότερα. Ο αγώνας για τα δικαιώματα του παιδιού του εργαζόμενου λαού είναι ένας ευγενικός αγώνας.
Ας έρθουνε μαζί μας, όσοι θέλουνε να προσφέρουνε και τις πιο μικρές υπηρεσίες στο μεγάλο τούτο έργο (…).
Δημήτρης Γληνός, Δεκέμβρης 1932».
ΥΓ.
Η ομάδα του #IFI θα επικοινωνήσει σύντομα με την ομάδα «Άλλοι», αναζητώντας την υλοποίηση ενός γόνιμου διαλόγου σχετικά με τα κίνητρα και τον απώτερο σκοπό του επεισοδίου καθώς και με στόχο τη διερεύνηση των όποιων  μελλοντικών ενεργειών μπορούν να συντονιστούν από κοινού για την ενίσχυση όσων συνανθρώπων έχουν την ανάγκη στήριξης.

ΚΕΡΚΥΡΑ-Η «ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ» ΕΣΩΣΕ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΤΟΥ ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΟΥ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ!




Όσοι γνωρίζουν το περιεχόμενο των παρεμβάσεων της «ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ» αλλά και έζησαν τα διαδραματιζόμενα στις εκλογές της ΕΠΣ Κέρκυρας το 2016 ξέρουν καλά ότι:
α) Μέσα σε ένα βαλτώδες περιβάλλον οι 43 που υπέγραψαν τη διακήρυξη της «ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ» έκαναν την επιλογή ν’ αγωνιστούν για να σώσουν την τιμή του ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου. Προτίμησαν μάλιστα να νικήσουν ... χάνοντας ...!
β) Στη ζωή υπάρχουν πράγματα που λέγονται και δεν γίνονται και πράγματα που γίνονται και δεν λέγονται! Η «αμαρτία» της «ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗΣ» ήταν το ό,τι είπε όλα αυτά που όλοι ήξεραν ότι γίνονται από τα πανίσχυρα μπλοκ του επαγγελματικού ποδοσφαίρου αλλά δεν τολμούσε κανείς να τ’ αναφέρει δημόσια και ενυπόγραφα.
γ) Στις εκλογές της ΕΠΣΚ η «ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ» επέλεξε  από τα πολλά μηδενικά ..., που μοιράζονταν, να πάρει ένα! Το μηδέν ψήφους! Αυτό γιατί η τιμητική έστω μία ψήφος στο καθαρό ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο αποδείχθηκε πολύ ακριβή … θυσία!

ΜΕ ΨΗΛΑ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΚΑΙ ΚΑΘΑΡΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ!

     Σε ό,τι αφορά την προσωπική μου θέση στο όλο ζήτημα θέλω να ξεκαθαρίσω τα εξής:
α) Στην ζωή μου επέλεξα να γίνω φιλόλογος γιατί με συγκινούσε η διδασκαλία της ελληνικής γλώσσας. Στις ανακοινώσεις μου καθώς και σε αυτές της «ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ» το εργαλείο αυτό χρησιμοποιήθηκε  με αυστηρό μεν αλλά προσεγμένο τρόπο προκειμένου να αναδειχθούν παθογένειες του ποδοσφαίρου μας. Η επαγγελματική ιδιότητα του εκπαιδευτικού είναι παράλληλα συνυφασμένη και με την προαγωγή του ήθους, τη διαπαιδαγώγηση. Και μόνο αυτό μου υπαγόρευε να τοποθετηθώ με τον τρόπο που έπραξα στην περίοδο των εκλογών της ΕΠΣ Κέρκυρας και ν’ αντισταθώ στα μηδενικά … του επαγγελματικού ποδοσφαίρου και τη συνδικαλιστική και παραταξιακή ασυνέπεια του ενάγοντα. Ο ενάγων όμως μου προτείνει ν’ αποσύρει την αγωγή, αρκεί να του ζητήσω συγνώμη! Νομίζω ότι κάνει πως δεν καταλαβαίνει! Τη συγνώμη την οφείλει ο ίδιος! Την οφείλει προς τη νεολαία, τους αθλούμενους και την κοινωνία μας για τ’ άσχημα μηνύματα που τους έδωσε. Την οφείλει φυσικά μαζί με πολλούς άλλους!   
β) Στην ενασχόληση μου με το ποδόσφαιρο  η αγωνία μου ήταν πάντα να φανώ άξιος του αγώνα για ένα αθλητισμό που «ξεπλένει την ψυχή από τη σκόνη της καθημερινότητας» και δημιουργεί ένα ενάρετο άνθρωπο. Είμαι βέβαιος ότι θα έρθει μια μέρα όπου το ποδόσφαιρο μας θα είναι καθαρό και ερασιτεχνικό και θα γονιμοποιεί στην ψυχή των νέων. Γι’ αυτή τη μέρα αξίζουν πολλές θυσίες, αξίζουν πολλές μέρες και νύχτες αντεπίθεσης!
γ)  Στην κοινωνική μου παρουσία πάντα ένιωθα την ανάγκη να είμαι αντάξιος αυτών που δεν υπέγραψαν και δεν προσκύνησαν ποτέ στη σαπίλα και τη βαρβαρότητα γιατί ανέπνεαν από το οξυγόνο που οδηγεί σε μία καλύτερη κοινωνία! Πιστός στην ανάγκη αυτή θα πάω, με ψηλά το κεφάλι και καθαρή τη συνείδησή μου, και στο δικαστήριο!
δ) Ευχαριστώ προκαταβολικά όσους, πρόσωπα και φορείς, μου έχουν δηλώσει ότι θα με στηρίξουν στο δικαστήριο και όσοι θα το κάνουν στην πορεία αποδεικνύοντας έτσι ότι η κοινωνία μας έχει πλούσια αποθέματα ήθους και αγωνιστικότητας!
                                                                                                                                     ΚΩΣΤΑΣ ΡΟΥΣΣΙΝΟΣ

REVOLTERPIECES: Ευθύνεται η ΕΣΣΔ για το Ολοκαύτωμα;

Κλασσικό χαρακτηριστικό του αστικού ιστορικού ρεβιζιονισμού είναι το πως προσπαθεί να μας πείσει ότι κάθε χαρακτηριστικό που χαρακτηρίζει τον καπιταλισμό το έχει μεγαλύτερο ο κομμουνισμός. Kάποιοι σήμερα φτάνουν να κάνουν πολιτική πάνω στα εκατομμύρια θύματα του Ολοκαυτώματος για να χτυπήσουν τον μαρξισμό. Αυτό δε θα περάσει αμαχητί. 
Πριν λίγες μέρες, μια από τις εφημερίδες του free press πολιτισμού μας, η Athens Voice, μέσα από τη πένα του κ. Κωνσταντίνου Λεντάκη, διδάκτορα στο Πάντειο και πρώην συμβούλου στο Υπουργείο Εθνικής Άμυνας, μας… “ενημέρωσε” πως δίχως τη συμβολή των σοβιετικών μέσα από το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μόλοτοφ, το Ολοκαύτωμα δεν θα είχε συμβεί, κατηγορώντας λίγο-πολύ την ΕΣΣΔ για αντισημιτισμό1. Σε γενικά πλαίσια, η κατηγορία περί αντισημιτισμού όσον αφορά το κομμουνιστικό κίνημα είναι χαρακτηριστική του πώς λειτουργεί συνολικά η αστική αντικομουνιστική αφήγηση: όσο ο αντισημιτισμός ήταν επίσημη και κανονιστική ιδεολογία στο Δυτικό κόσμο, οι κομμουνιστές κατηγορούνταν για υποχείρια των Εβραίων. Όταν αυτό άλλαξε, τότε ως εκ θαύματος οι κομμουνιστές μετατράπηκαν σε αντισημίτες! “Κορώνα κερδίζω, γράμματα χάνεις” η αστική ιστοριογραφία.

 


Αφίσα από τις ΗΠΑ το 1939 που ταυτίζει κομμουνισμό και ιουδαϊσμό. Ένα χρόνο πριν σε δημοσκόπηση στις ΗΠΑ, το 60% του πληθυσμού δήλωνε πως θεωρούσε τους Εβραίους “άπληστους” και “ανειλικρινείς”, όπως και ότι “είχαν μεγάλη εξουσία στις ΗΠΑ”2
 
Πριν και μετά το Ρίπεντροπ-Μόλοτοφ
Ο Μολότοφ βρίσκονταν στην κεφαλή του τραπεζιού κατά τη διάρκεια μιας τελετής υποδοχής προς τιμήν του Ρίμπεντροπ. Όταν μίλησε ο Στάλιν, έκανε μια πρόποση “στον Λαϊκό Κομισάριο των σιδηροδρόμων μας, τον Lazar Kaganovich” – ο οποίος ήταν Εβραίος – και ο οποίος κάθισε στο τραπέζι μια θέση δίπλα από τον φασίστα υπουργό των Εξωτερικών. “Και ο Ρίμπεντροπ έπρεπε να πιει στην υγειά μου.” Ο Kaganovich μου είπε αυτή την ιστορία”
Φέλιξ Τσουεβ “Ο Μολότοφ θυμάται”3

Για την αναγκαιότητα από μεριάς ΕΣΣΔ του συμφώνου μη επίθεσης (και όχι φιλίας ή συμμαχίας, όπως ψευδώς αναφέρουν οι ρεβιζιονιστές της Ιστορίας), για τις προσπάθειες της ΕΣΣΔ να δημιουργήσει αντιφασιστικά μέτωπα με τις δυτικές χώρες και πώς αυτές οι προσπάθειες πέσαν στο κενό, για το πώς τα Λαϊκά Μέτωπα ήταν η πολιτική μορφή αυτής της προσπάθειας, έχουν ήδη γραφτεί πολλά. Το ότι η ΕΣΣΔ ήταν βαθιά προετοιμαζόμενη για τον επερχόμενο πόλεμο, είναι επίσης γνωστό4. Για το σύμφωνο του Μονάχου μεταξύ Αγγλίας-Γαλλίας και Γερμανίας ξέρουν όλοι όσοι ξέρουν την ιστορία του Μεσοπόλεμου. Το αίμα που πρώτοι και καλύτεροι είχαν ήδη δώσει οι κομμουνιστές σε Ιταλία5, Γερμανία6, Ισπανία7, Ελλάδα8και σε δεκάδες άλλες χώρες απέναντι στους φασίστες, μόνο ντουβάρια δε το ξέρουν. Το ότι το πραγματικό όνομα του Άξονα ήτανΣύμφωνο Αντί-Κομιντέρν9δυστυχώς δεν το ξέρουν αρκετοί- και όχι τυχαία, καθώς πρόκειται για μια λεπτομέρεια που η αστική ιστοριογραφία αφήνει επίτηδες κάτω από το χαλί. Το ποιοι ήταν αυτοί που απελευθέρωσαν το Άουσβιτς, το ξέρουν όλοι όσοι ξέρουν την Ιστορία λίγο καλύτερα από το να έχουν δει απλά τοLa Vita E Bellaτου Ρομπέρτο Μπενίνι. To αν λοιπόν οι κομμουνιστές χρωστάνε στο φασιστικό λογαριασμό, το ξέρει κάθε ένας άνθρωπος που δεν είναι τελείως αποβλακωμένος από την κυρίαρχη αφήγηση. Δεν χρειάζεται εδώ ενδελεχής ανάλυση. Πιο ενδιαφέρον είναι να δούμε το εβραϊκό ζήτημα και τη σχέση του με το κομμουνιστικό κίνημα.


ΕΣΣΔ και εβραϊσμός
“Ο εθνικός και φυλετικός σοβινισμός είναι ένα απομεινάρι των μισάνθρωπων εθίμων της περιόδου του κανιβαλισμού. Ο αντισημιτισμός, ως μια ακραία μορφή φυλετικού σοβινισμού, είναι το πιο επικίνδυνο κατάλοιπο του κανιβαλισμού.
Ο αντισημιτισμός λειτουργεί προς όφελος των εκμεταλλευτών, όπως το αλεξικέραυνο, που εξοστρακίζει τα χτυπήματα των εργαζομένων ενάντια στον καπιταλισμό. Ο αντισημιτισμός είναι επικίνδυνος για τους εργαζόμενους καθώς είναι μια λανθασμένη πορεία που τους οδηγεί έξω από τον σωστό δρόμο και τους φέρνει στη ζούγκλα. Ως εκ τούτου οι Κομμουνιστές, ως συνεπείς διεθνιστές, δεν μπορεί παρά να είναι ασυμβίβαστοι ορκισμένοι εχθροί του αντισημιτισμού.

Στην ΕΣΣΔ ο αντισημιτισμός τιμωρείται με τη μεγαλύτερη δυνατή αυστηρότητα του νόμου ως ένα φαινόμενο βαθιά εχθρικό προς το σοβιετικό σύστημα. Σύμφωνα με το νόμο οι ενεργοί αντισημίτες αντιμετωπίζουν την ποινή του θανάτου.

-Ιωσήφ Στάλιν, 193110


Ο αντισημίτης είναι ταξικός εχθρός. ΕΣΣΔ, 1928
Μια από τις βασικές κατηγορίες του άρθρου της AV, είναι ότι η θρησκευτική ηγεσία της εβραϊκής κοινότητας εξορίστηκε στα γκούλαγκ, για να αποδυναμωθεί το θρησκευτικό αίσθημα των Εβραίων. Αυτό όμως δεν είχε να κάνει με τους Εβραίους συγκεκριμένα: το διάστημα 1928-1941 στην ΕΣΣΔ έλαβε χώρα μια αντιθρησκευτική καμπάνια, στο επίκεντρο της οποίας μάλιστα ήταν η Ορθόδοξη Εκκλησία και η επιρροή της στον σοβιετικό λαό11. Έτσι, με τη χρήση αποσπασματικών πληροφοριών, είναι εύκολο να βγάλει κάποιος ό,τι συμπέρασμα θέλειεδώ, για το δήθεν “αντισημιτισμό” της ΕΣΣΔ. Αυτό βέβαια δεν είναι καινούριο, αντίθετα, είναι κάτι που το 99% των αντικομουνιστών ιστορικών κάνει για να φτιάξει μια Ιστορία που χωράει στις από πριν δημιουργημένες αφηγήσεις.
Με την ίδια λογική μιλάει για τις πολιτικές της κοινωνικοποίησης των μέσων παραγωγής, όπου πάλι βλέπει αντισημιτισμό γιατί… οι περισσότεροι από τους θιγόμενους ήταν Εβραίοι!
“Μετά την εισβολή του Κόκκινου Στρατού στις άτυχες αυτές χώρες, οι Σοβιετικοί κολλεκτιβοποίησαν τα αγροκτήματα και κρατικοποίησαν τις ιδιωτικές επιχειρήσεις των οποίων οι ιδιοκτήτες σε πολύ μεγάλο αριθμό ήταν Εβραίοι. Η πλειοψηφία των Εβραίων που έχασαν τις επιχειρήσεις τους και τα αγροκτήματα τους εκτοπίστηκαν μαζί με τις οικογένειες τους σε γκούλαγκ και στο Καζακστάν, επειδή θεωρούνταν αστοί αντεπαναστάτες σύμφωνα με τις Μαρξιστικές ιδεοληψίες του Κρεμλίνου.

Ενδιαφέρον εδώ έχει το εξής: η κατηγορία εδώ δεν είναι ότι οι Εβραίοι στοχοποιήθηκαν για αυτήν τους την ταυτότητα. Μάλιστα το ίδιο το κείμενο δεν μιλάει καν για το όλον των Εβραίων, αλλά για όσους εξ αυτών ήταν καπιταλιστές. Το συμπέρασμα είναι ότι, σύμφωνα με τον κ. Λεντάκη, οι κουλάκοι αυτοί θα έπρεπε να αφεθούν απείραχτοι ακριβώς γιατί είναι Εβραίοι. Οι κομμουνιστές όμως, αδιαφορούν για το τι εθνικότητας/ θρησκείας/ φυλής/ σεξουαλικού προσανατολισμού είσαι. Εχθρός ο καπιταλιστής, φίλος ο εργάτης. Κάθε άλλη ταυτότητα κρίνεται με βάση αυτό.
 
Την περίοδο λοιπόν όλα αυτά λάμβαναν χώρα, η ΕΣΣΔ δημιουργούσε την Εβραϊκή Αντιφασιστική Επιτροπή12. Κατά τη διάρκεια του πολέμου πολλοί Εβραίοι καταφεύγουν στην ΕΣΣΔ για να σωθούν από τη ναζιστική Ευρώπη13, ενώ το 1944 η ΕΣΣΔ στηρίζει την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ14. Το 1948 μάλιστα ήταν η πρώτη χώρα που αναγνώρισε de jure την ίδρυσή του. Δεδομένα που δεν κολλάνε σε καμία αφήγηση που προσπαθεί να λασπώσει την ιστορία της ΕΣΣΔ με τέτοιου είδους κατηγορίες.


Λέει παρακάτω το κείμενο:
Οι Σοβιετικές εθνικοποιήσεις των Εβραϊκών επιχειρήσεων και κτημάτων και οι εκτοπισμοί των Εβραϊκών οικογενειών στο Καζακστάν και στα γκούλαγκ, δημιούργησαν οικονομικά κίνητρα, ώστε να πάρουν μέρος στο Ολοκαύτωμα οι Σοβιετικοί πολίτες. Μετά την εισβολή των Γερμανών αυτές οι περιουσίες αναδιανεμήθηκαν στους ντόπιους, οι οποίοι πλέον είχαν οικονομικό συμφέρον να συνεργασθούν με τους Γερμανούς για να σιγουρευτούν, ότι οι αρχικοί Εβραίοι ιδιοκτήτες τους δε θα επιβίωναν για να τις πάρουν πίσω.

Η λογική λοιπόν εδώ είναι η εξής:
  • -Η ΕΣΣΔ κοινωνικοποιεί τις περιουσίες των καπιταλιστών, Εβραίων και μη
  • -Η ναζιστική Γερμανία εισβάλει σε αυτές τις χώρες, ξαναφέρνοντας την καπιταλιστική ιδιοκτησία στην οικονομία και την κοινωνία και μοιράζοντας τις ιδιοκτησίες των Εβραίων σε άλλες εθνότητες
  • -Κάποιοι που υποτίθεται ότι πάλευαν για την κατάργηση της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, ξαφνικά, και χωρίς να χρεωθεί καν σε αυτούς μεταστροφή, αρπάζουν ιδιοκτησίες κάποιων αστών
  • -Τι έχουμε λοιπόν στο τέλος της ημέρας να προσάψουμε στην ΕΣΣΔ; Ότι “κάποιοι” που “συνεργάστηκαν” με αυτήν στη συνέχεια έγιναν φασίστες και οικειοποιήθηκαν τις περιουσίες των Εβραίων- μόνο των Εβραίων προφανώς, όχι των υπολοίπων. Αυτό είναι το μεγάλο “κατηγορώ” του κ. Λεντάκη προς την ΕΣΣΔ. Όχι κάτι που έκανε σαν κράτος, όχι κάτι που έκαναν τα ΚΚ της περιοχής, κάτι που “κάποιοι” -που δεν προσδιορίζονται καν- ίσως κάνανε κάτι αντικομουνιστικό στον πυρήνα του. Free press αρθρογραφία στα καλύτερά της.
  • -Αλήθεια, η διαδικασία ήταν τόσο τσάτρα-πάτρα όπως περιγράφεται; Οι ιδιοκτησίες δίνονταν σε όποιον να ναι, χωρίς αξιολόγηση από το ναζιστικό καθεστώς; Ακόμα και άνθρωποι που ήταν κομμουνιστές ή συνεργάτες των κομμουνιστών, στην πλειοψηφία εργάτες και μικροαστοί παίρναν αέρα Κεφάλαιο; Και το Κεφάλαιο αυτό δε παρέχονταν σε καπιταλιστικές εταιρίες ας πούμε; Ένα εργοστάσιο, ένα σούπερ μάρκετ κτλ το έπαιρνε ένας τυχαίος επειδή “κατηγορούσε τους Εβραίους” και όχι κάποιος μονοπωλιακός όμιλος του ναζιστικού καθεστώτος; Θέλει διερεύνηση το θέμα, ακούγεται τουλάχιστον προβληματικό όλο αυτό.

ΚΚΕ και Εβραίοι
Να μιλήσουμε και για τα δικά μας “χώματα”; Να μιλήσουμε για τη μαζική συμμετοχή των Εβραίων στην ΕΑΜική αντίσταση, κάτι που παραδέχεται και το- κάθε άλλο παρά φιλοκομουνιστικόΚΙΣ15; Να μιλήσουμε για τον κομμουνιστή και ΕΛΑΣίτη Μωυσή Μπουρλά16; Για φιγούρες σαν την καπετάνισσα Σαρίκα που μέσα από τον ΕΛΑΣ Εύβοιας πάλεψε για την τριπλή απελευθέρωση της σαν γυναίκα, Εβραία και ταξικά εκμεταλλευόμενη; Ποιόν πραγματικά τιμάει όποιος ξεχνάει τον λόγο του αρχιραβίνου Βόλου Μωΰσή Πεσάχ προς τον ΕΛΑΣ για τη συμβολή του ενάντια στο μακέλεμα αυτό17;

Να θυμίσουμε ότι στο Ολοκαύτωμα δεν ήταν θύματα μόνο Εβραίοι αλλά και μια σειρά άλλα κοινωνικά και πολιτικά υποκείμενα, μεταξύ αυτών και σοβιετικοί αιχμάλωτοι πολέμου αλλά και κομμουνιστές; Να θυμίσουμε ότι ο Γ.Γ. της Κ.Ε του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης ήταν κρατούμενος στο Νταχάου; Με τι ευκολία άραγε πετιούνται όλα αυτά στα σκουπίδια για να εξυπηρετήσουν κάποιοι την αντικομουνιστική του ατζέντα; Θύματα και θύτες γίνονται ένα;

 
Η μνήμη δεν είναι σκουπίδι. Και η συλλογική μνήμη λέει ο πόνος του Ολοκαυτώματος εκφράστηκε στη Τέχνη της Ελλάδας, και αυτό έγινε ίσως καλύτερα από ποτέ από δύο κομμουνιστές. Τον Ιάκωβο Καμπανέλλη και τον Μίκη Θεοδωράκη. Το να εξισώνεις κομμουνισμό και ναζισμό, είναι να εξισώνεις το Άσμα Ασμάτων με το “Άουσβιτς”18της μπάντας του χρυσαυγίτη βουλευτή Ματθαιόπουλου.
Μια σημείωση για την φύση του αντισημιτισμού σαν ιδεολογία
Σε αυτό το σημείο, ας κάνουμε μια αναφορά σε ιδεολογικό επίπεδο για το θέμα του αντισημιτισμού.
Η κυρίαρχη αφήγηση του κράτους του Ισραήλ και των υποστηρικτών του είναι πως “όποιος είναι αντισιωνιστής, είναι αντισημίτης”. Αυτό στην ουσία μεταφράζεται πως όποιος είναι ενάντια στις πολιτικές διαχείρισης (και εξόντωσης) του παλαιστινιακού λαού, είναι λίγο-πολύ, κατ’ αυτούς, οπαδός του Χίτλερ. Αυτή η καραμέλα βέβαια βρίσκει τοίχο στην πραγματικότητα: Η στάση της μεταπολεμικής δυτικής ακροδεξιάς σχετικά με τον εβραϊσμό είναι η εξής: Όταν μιλάνε για τους Εβραίους στις κοινωνίες μας, μιλάνε για υποκείμενα τα οποία πρέπει να εξαλειφθούν, να εξοριστούν, να λοιδορηθούν. Από την άλλη, όταν μιλάνε για το Ισραήλ, τότε μιλάνε για το σύμμαχο της Δύσης στην περιοχή, τα συμφέροντα του οποίου πρέπει να υπερασπιστούμε για τη διάσωση του Δυτικού πολιτισμού εν γένει.


Οι κομμουνιστές πάλι, λειτουργούν αντίθετα. Στο πρόσωπο του Εβραίου εργάτη βλέπουν το σύντροφο, το συνάδελφο, τον ταξικό αδερφό. Και έχουν σταθεί στο πλευρό του πολλάκις απέναντι στον αντισημιτισμό. Η κομμουνιστική κριτική στο Ισραήλ δεν έχει να κάνει με την ύπαρξή του σαν κράτος του εβραϊκού πληθυσμού, αλλά με τις ρατσιστικές και εθνοκαθαρτικές του πολιτικές και το ρόλο του στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα σαν μακρύ χέρι των ΗΠΑ. Όποιος κάνει πως δεν καταλαβαίνει τη διαφορά, πρόβλημά του.
Η μνήμη του Ολοκαυτώματος είναι κάτι πολύ σημαντικό για να το χρησιμοποιούν κάποιοι για να κάνουν μικροπολιτικά παιχνίδια. Είναι σημαντικό γιατί ήταν το σημαντικότερο έγκλημα που έγινε ποτέ στην ευρωπαϊκή ήπειρο και είναι σημαντικό γιατί είναι το αποτέλεσμα αιώνων καλλιεργούμενου αντισημιτισμού. Και έχει να μας δώσει πολλά μαθήματα για να βγάλουμε συμπεράσματα για την ανθρώπινη ιστορία και το πώς πρέπει να κινούμαστε στο μέλλον.
Είναι τουλάχιστον λυπηρό να γίνονται προσπάθειες να εξαχθεί πολιτική υπεραξία, ειδικά όταν είναι απέναντι σε αυτούς που ήταν θύματά του αλλά και αυτούς που το τελειώσαν.





ΥΓ. Όποιος ενδιαφέρεται για τους υπεύθυνους του Ολοκαυτώματος έξω από το NSDAP, έχω μια καλή ιδέα που μπορεί να ξεκινήσει να ψάχνει19.
13 Hiroaki Kuromiya, Stalin. εκδ. Routledge, 2013 σ.193
14 Paul Johnson, A History of the Jews σ. 527
18Χαρακτηριστικοί στίχοι:

Ρε κωλοεβραίοι δεν θα σας αφήσω
στο τείχος των Δακρύων θα ‘ρθω να κατουρήσω.
Juden Raus! Καίγομαι στο Άουσβιτ
ς”
Όλη η ουσία του ναζιστικού κατιμά σε μια στροφή

Κατάληψη σε γυμνάσιο της Καλαμαριάς για να διώξουν συμμαθητή τους με γενετικό πρόβλημα

Μετά τις εθνικιστικές καταλήψεις για τη Μακεδονία, ένα πρωτοφανές περιστατικό στο 2ο Γυμνάσιο Καλαμαριάς στη Θεσσαλονίκη έρχεται να επιβεβαιώσει πως ο καθημερινός φασισμός είναι ο πιο ύπουλος και επικίνδυνος από όλους. Μαθητές του γυμνασίου, με απόφαση μάλιστα του 15μελούς, προχώρησαν σε κατάληψη του σχολείου τους, αναρτώντας χαρτί στην είσοδο με το οποίο ζητούν την απομάκρυνση 12χρονου συμμαθητή τους με γενετικό πρόβλημα, κατηγορώντας το για λεκτικές και σωματικές επιθέσεις σε βάρος μαθητών και καθηγητών, σεξουαλική παρενόχληση και φθορά περιουσίας. Δε χρειάζεται να σταθεί κανείς στο βαθμό αλήθειας αυτών των κατηγοριών, τις οποίες πάντως ο πατέρας του παιδιού αποκαλεί “συκοφαντίες” κι αυτό γιατί δε βρίσκεται εκεί η ουσία.
Η ουσία είναι πως τα παιδιά, υπό την επίδραση του περιγύρου τους έχουν κοινωνικοποιηθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε να βλέπουν ως “λύση” την αποπομπή ενός συμμαθητή τους με πρόβλημα, στη λογική του “μακριά από εμένα κι όπου θέλει ας είναι”. Δε ζήτησαν να υπάρξει κάποια παραπάνω υποστήριξη από αυτή που ήδη παρέχουν οι γονείς του που προσέλαβαν συνοδό εκπαιδευτικό να τον προσέχει και οι δομές του ΚΕΣΥ, δε ζήτησαν να έρθει ψυχολόγος ή κοινωνικός λειτουργός στο σχολείο ώστε να συζητήσουν το πρόβλημα και να αναζητήσουν από κοινού με το παιδί που πάσχει, τους καθηγητές και τους γονείς τη βέλτιστη λύση. Αντιμετώπισαν τον πάσχοντα συνομήλικό τους ως “κίνδυνο”, ως “ενόχληση” της “ασφάλειάς” του σχολείου τους, κι ως “ξένο σώμα” που πρέπει να αποβληθεί από τον “υγιή κορμό” της σχολικής κοινότητας.
Κι αν από παιδιά αυτής της ηλικίας, τα οποία εξάλλου μπορεί να γίνουν πολύ σκληρά με τους αδύναμους, ίσως να μην απαιτεί κανείς να πηγαίνει τόσο μακριά η ευαισθησία που μπορεί ποτέ να μην τους καλλιεργήθηκε στο σπίτι τους, σαφώς κι έχει πολύ περισσότερες απαιτήσεις από τη διεύθυνση και το εκπαιδευτικό προσωπικό του σχολείου, το οποίο φέρεται να άφησε το κατάπτυστο έγγραφο άθικτο για αρκετή ώρα, τουλάχιστον ως τις 11 το πρωί, χωρίς να προχωρήσει σε άλλες ενέργειες προστασίας του παιδιού ή συλλογικής αντιμετώπισης της προβληματικής αυτής συμπεριφοράς των μαθητών. Το θέμα μετά την καταγγελία των γονέων στο υπουργείο Παιδείας είναι υπό διερεύνηση, το καμπανάκι ωστόσο που χτυπάει είναι ιδιαίτερα επώδυνο για κάθε μαθητή, εκπαιδευτικό και γονέα. Η παραδοσιακή αδιαφορία του κράτους για άτομα με αναπηρίες ή άλλες δυσκολίες, η έλλειψη κατανόησης και ανοχής στη διαφορετικότητα που καλλιεργεί ο υφέρπων ή και ανοιχτός φασισμός σε διάφορους τομείς της κοινωνικής ζωής, η ολιγωρία (;) των καθ’ ύλην αρμόδιων για την ευημερία όλων των παιδιών στα σχολεία εκπαιδευτικών καλλιεργούν μια γενιά νέων ανθρώπων που παραπέμπει σε κοινωνικές τερατογενέσεις, τα αποτελέσματα των οποίων κινδυνεύουν να γίνουν πολύ εμφανέστερα τα αμέσως επόμενα χρόνια.

Στέλνουν μήνυμα...


Η πλατιά και μαζική συμμετοχή εκπροσώπων μαζικών φορέων της Θεσσαλίας στη συγκέντρωση λαϊκής συμπαράστασης και αλληλεγγύης, που οργάνωσε το περασμένο Σάββατο το μπλόκο της Νίκαιας στη Θεσσαλία - ένα μπλόκο ισχυρό, με εκατοντάδες τρακτέρ, κεντρικό μετερίζι και σημείο αναφοράς των κινητοποιήσεων της μικρομεσαίας αγροτιάς σε πανελλαδικό επίπεδο - αποτελεί αναγνώριση του δίκαιου αγώνα και της απήχησης που έχει σε ευρύτερα λαϊκά στρώματα, ειδικά το μπλόκο της Νίκαιας, παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να καλλιεργήσει εχθρικά αισθήματα έναντι των αγωνιζόμενων αγροτών, ώστε να υποκινηθεί ο λεγόμενος «κοινωνικός αυτοματισμός» και να σπάσουν τα μπλόκα. Μια κυβερνητική προσπάθεια που ξεκίνησε εδώ και καιρό και κορυφώθηκε την πρώτη μέρα που άρχισε το στήσιμο των μπλόκων, με καραμπινάτα ψέματα σχετικά με τα αγροτικά αιτήματα και υποκριτικές προσκλήσεις σε προσχηματικό «διάλογο», σε συνδυασμό με αισχρές συκοφαντίες σε βάρος του οργανωμένου αγροτικού κινήματος και την επίδειξη ενός προκλητικού αυταρχισμού, όπως αυτός που εκδηλώθηκε με την πρωτοφανούς μεθόδευσης δικαστική δίωξη σε βάρος πρωτοπόρων στελεχών του οργανωμένου αγροτικού κινήματος στη Θεσσαλία και άλλων αγροτών του μπλόκου της Νίκαιας.
* * *
Αυτή η εκδήλωση μαζικής λαϊκής αλληλεγγύης στους αγωνιζόμενους αγρότες δεν απαντάει μόνο στην κυβέρνηση, αλλά και στη ΝΔ που, στις 10 μέρες που η αγροτιά είναι στα μπλόκα - όπως και πριν που υπήρχαν πολλές κατά τόπους αγροτικές κινητοποιήσεις - δεν βρήκε ούτε μια λέξη να πει για το δίκιο του αγώνα της, που αφορά την επιβίωσή της. Είναι, μάλιστα, χαρακτηριστικό ότι δεν καταδίκασε καν την πρωτοφανή δικαστική δίωξη σε βάρος των αγροτοσυνδικαλιστών, η οποία, επί της ουσίας, στρέφεται ενάντια στο ίδιο το συνδικαλιστικό δικαίωμα και καταδεικνύει τον αυταρχικό κατήφορο της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό δεν είναι τυχαίο. Η ΝΔ έχει πολλές φόρες ταχθεί όχι μόνο ενάντια στις λαϊκές κινητοποιήσεις, ιδιαίτερα με τη μορφή των μπλόκων, αλλά επιπλέον διαφωνεί με την ικανοποίηση των συγκεκριμένων αιτημάτων, ενώ έχει πρωτοστατήσει στις διώξεις. Βεβαίως, το ΚΚΕ και τώρα, όπως πάντα, στέκεται μαχητικά στο πλευρό της αγροτιάς, συμπαραστέκεται ενεργά στον δίκαιο αγώνα της. Με ανακοίνωσή του, κατήγγειλε ως απαράδεκτη και άθλια τη μεθόδευση να κινηθούν - εν ριπή οφθαλμού - διώξεις σε βάρος αγροτών, επισημαίνοντας ότι για την ενέργεια αυτή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έχει σοβαρές πολιτικές ευθύνες, που δεν μπορεί να τις κρύβει πίσω από τις αποφάσεις δικαστικών.
* * *
Η αγροτιά τα βλέπει όλα αυτά και χρειάζεται να βγάλει και πολιτικά συμπεράσματα... Τώρα μπορεί καλύτερα να διακρίνει εχθρούς και φίλους, να αποφύγει τις παγίδες που προσπαθούν να στήσουν η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα, που πίνουν νερό στο όνομα της ΕΕ και της ΚΑΠ και καμώνονται πως δίνουν «μάχη» για να αλλάξουν κάποιους όρους της, προς όφελος τάχα των μικρομεσαίων αγροτών, στο πλαίσιο της αναθεώρησης που βρίσκεται σε εξέλιξη. Δεν διστάζει μάλιστα η κυβέρνηση να παρουσιάζει ως «λύση» στα προβλήματα της μικρομεσαίας αγροτιάς τα μέτρα που πήρε και οδηγούν στην επιτάχυνση της συγκέντρωσης γης και παραγωγής, για την παραπέρα καπιταλιστικοποίηση της αγροτικής παραγωγής και κτηνοτροφίας, ως «σωτηρία» τάχα για τους μικρομεσαίους αγρότες. Αυτό στηρίζει π.χ. στην εφημερίδα «Αυγή» ο βουλευτής Λάρισας του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην αγροτοσυνδικαλιστής, Ν. Παπαδόπουλος, όταν ισχυρίζεται ότι η κυβέρνηση «έχει κάνει πάρα πολλά για τους αγρότες, την ανάκαμψη της αγροτικής παραγωγής και του εισοδήματος» και ότι για όλα τα προβλήματα της μικρομεσαίας αγροτιάς (ακριβά εφόδια, οι «ανοιχτές» τιμές κ.λπ.) φταίει τάχα ότι δεν υπάρχουν συνεταιρισμοί και ότι γι' αυτό η κυβέρνηση τους ενισχύει.
* * *
Η πραγματικότητα όμως είναι διαφορετική. Η ενίσχυση των συνεταιρισμών καμιά εγγύηση δεν προσφέρει στους αγρότες ότι την επομένη δεν θα βρεθούν εκτός παραγωγής, σαν στημένες λεμονόκουπες από τις τράπεζες και τους ανταγωνιστές τους, τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους του αγροτοδιατροφικού τομέα, όπως έγινε και γίνεται αυτές τις μέρες με τη «ΘΕΣγάλα». Επομένως, η κυβέρνηση κοροϊδεύει τους μικρομεσαίους αγρότες και προσπαθεί να καλλιεργήσει αυταπάτες ότι η σωτηρία βρίσκεται στην αποδοχή και ταχύτερη υλοποίηση της πολιτικής της και όχι βέβαια στην πάλη για την ανατροπή της. Η πείρα που έχουν συγκεντρώσει οι αγρότες από την εφαρμογή της ΚΑΠ και την πολιτική όλων των μέχρι τώρα κυβερνήσεων είναι ένα σοβαρό εφόδιο, που χρειάζεται ακόμα περισσότερο να μπολιαστεί με τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις του ριζοσπαστικού αγροτικού κινήματος των μικρομεσαίων αγροτοκτηνοτρόφων μέσα από τους Αγροτικούς - Κτηνοτροφικούς Συλλόγους, τις Ομοσπονδίες, τις Επιτροπές Αγώνα, την Πανελλαδική Επιτροπή των Μπλόκων. Να αποτελέσει κριτήριο για τη στάση τους, σε όλες τις μάχες (και τις εκλογικές) που έχουμε μπροστά μας.

Με νύχια και με δόντια




Ολη την άθλια επιχειρηματολογία και τους εκβιασμούς που χρησιμοποιήθηκαν κατά κόρον από τις κυβερνήσεις ΝΔ - ΠΑΣΟΚ ανέσυραν οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης την περασμένη Παρασκευή στο ΣτΕ, για να επιχειρηματολογήσουν υπέρ της «συνταγματικότητας» της περικοπής των Δώρων, δηλαδή της κατάργησης του 13ου και του 14ου μισθού για τους δημοσίους υπαλλήλους.
Και τι δεν ακούστηκε: Οτι, δήθεν, οι δημόσιοι υπάλληλοι «έχασαν τον 13ο και τον 14ο μισθό για να διατηρήσουν τον 12ο μισθό». Οτι σε περίπτωση που δοθούν αναδρομικά τα επιδόματα στους δημοσίους υπαλλήλους, «διαταράσσεται η δημοσιονομική ισορροπία και θα αυξηθεί η φορολογία όλων των πολιτών». Και πως έτσι δεν θα υπάρχει δημοσιονομικό πλεόνασμα και δεν θα είναι «βιώσιμο» το χρέος.
Μάλιστα, με βάση την κυβερνητική αριθμητική, οι εκπρόσωποι της κυβέρνησης έφτασαν στο σημείο να ισχυριστούν ότι η περικοπή των επιδομάτων δεν θίγει την αξιοπρεπή διαβίωση των δημοσίων υπαλλήλων, ούτε τους θέτει σε αρνητική οικονομική κατάσταση!
Δεν παρέλειψαν επίσης να αναπαράγουν τον άθλιο διαχωρισμό μεταξύ εργαζομένων στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα, για να πουν ότι οι δεύτεροι είναι σε χειρότερη κατάσταση και κατά συνέπεια οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν θα έπρεπε να λένε κουβέντα!
Βέβαια, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν πρωτοτυπεί. Και στην περίπτωση των αναδρομικών των συνταξιούχων, οι εκπρόσωποί της στο ΣτΕ πρόβαλλαν τα ίδια άθλια επιχειρήματα. Ενώ παρόμοιο σκεπτικό έχει και η γνωμοδότηση για την αναπροσαρμογή του κατώτερου μισθού, που ευθυγραμμίζεται πλήρως με τον στόχο της «δημοσιονομικής προσαρμογής» και της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας, διαγράφοντας μονοκοντυλιά το δίκαιο εργατικό αίτημα για ουσιαστική ανάκτηση απωλειών.
Θυμίζουμε ότι με διάφορους μνημονιακούς νόμους των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, μειώθηκαν οι μισθοί και τα επιδόματα στο Δημόσιο, με αποτέλεσμα την εξαετία 2009 - 2015 ένας δημόσιος υπάλληλος να χάσει μέχρι και έξι μισθούς το χρόνο! Πάνω εκεί ήρθε να προστεθεί το νέο μισθολόγιο της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ (ν. 4354/2015), που επέφερε νέο πλήγμα στους μισθούς των δημόσιων υπαλλήλων ως μηχανισμός καθήλωσης και περαιτέρω μείωση των εισοδημάτων τους.
Αν κάτι επιβεβαιώνεται από τα παραπάνω είναι η προκλητική κοροϊδία της κυβέρνησης και η αποφασιστικότητά της να πάει μέχρι τέλους την επίθεση για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Ετσι, την ώρα που προπαγανδίζει το «τέλος των μνημονίων» και τη δήθεν «βελτίωση της θέσης των εργαζομένων», υπερασπίζεται με νύχια και με δόντια όλα τα μέτρα των μνημονίων, δίνει μάχη για την απαρέγκλιτη εφαρμογή τους, καθαγιάζει και δικαιολογεί όλες τις συνέπειες που είχαν αυτά τα μέτρα σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων.
Το κυριότερο, προσπαθεί να ρίξει ακόμα χαμηλότερα την απαιτητικότητα των εργαζομένων, να σπείρει τη διχόνοια και τον ανταγωνισμό ανάμεσά τους, ενοχοποιώντας τις διεκδικήσεις και τα δίκαια αιτήματα ενός κλάδου για τη φτώχεια του άλλου!
Καλλιεργεί «κοινωνικό αυτοματισμό» και έχθρα στις εργατικές διεκδικήσεις, απειλώντας με «δημοσιονομικό εκτροχιασμό» της οικονομίας και με συνέπειες για όλον το λαό αν, για παράδειγμα, αυξηθούν οι συντάξεις, αν οι δημόσιοι υπάλληλοι πάρουν τα Δώρα, αν ο κατώτερος μισθός αυξηθεί στα 751 ευρώ και πάει λέγοντας.
Χώρια που, ακόμα κι αν υπάρξει θετική για τους εργαζόμενους γνωμοδότηση του ΣτΕ, η κυβέρνηση έχει στα χέρια της όλα τα εργαλεία και το μνημονιακό πλαίσιο, για να κλιμακώσει την επίθεση στους μισθούς και γενικότερα στο λαϊκό εισόδημα, όπως αποδείχτηκε και από ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν.
Επιβεβαιώνεται, επομένως, το εξής: Οτι καμιά ουσιαστική βελτίωση στη ζωή τους δεν πρόκειται να δουν οι εργαζόμενοι σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, αν δεν καταργήσουν με την πάλη τους όλο το αντεργατικό μνημονιακό πλαίσιο, διεκδικώντας πραγματική ανάκτηση απωλειών, σε σύγκρουση με τους στόχους και τον σχεδιασμό του κεφαλαίου, με την πολιτική της κυβέρνησης και των κομμάτων του, βάζοντας μπροστά τις δικές τους ανάγκες!

TOP READ