Γιάνης όπως Φρίντριχ – “Και ο Ένγκελς εργοστασιάρχης ήταν” λέει ο Βαρουφάκης για τη σέλφι στο κάμπριο

Κατιούσα

Υπό κανονικές συνθήκες, δε θα ασχολούμασταν καθόλου με την πολυσυζητημένη σέλφι του Γιάνη Βαρουφάκη με τη σύζυγό του σε κάμπριο, θεωρώντας τη συζήτηση πολιτικά εξίσου αποπροσανατολιστική και άχρηστη με εκείνη που αφορούσε τα πολύχρωμα πουκάμισά του στη βουλή ή το εξοχικό του στην Αίγινα.
Αυτή τη φορά ωστόσο δεν μπορέσαμε να αντισταθούμε στον πειρασμό, κι αυτό χάρη σε μια ακόμα επίδειξη της γνωστής μετριοφροσύνης του πρώτου υπουργού οικονομικών του ΣΥΡΙΖΑ, κατά την οποία, εμμέσως πλην σαφώς, συνέκρινε τον εαυτό του με τον… Ένγκελς. Μιλώντας στην πρωινή εκπομπή του Αντέννα, ο Βαρουφάκης απαντώντας στην κριτική που του ασκήθηκε για την επίμαχη φωτό, δήλωσε ότι “Δεν είμαι της άποψης ότι ο Αριστερός πρέπει να είναι μίζερος”, προσθέτοντας πως “όλες οι επαναστάσεις έγιναν από ανθρώπους που είχαν χρήματα και αντέδρασαν σε μια κατάσταση”, υπενθυμίζοντάς μας – ουάου που θα έλεγε και ο ίδιος – ότι “και ο Ενγκελς… εργοστασιάρχης ήταν”.
Στον επόμενο τόνο, ο Γιάνης θα υποστηρίξει ότι ο Ένγκελς έβρισκε καλό το 70% του καπιταλισμού, όπως ο ίδιος το 70% του πρώτου μνημονίου, με το σκεπτικό ότι, εκείνος, όπως και ο Μαρξ, αναγνώριζαν τον προοδευτικό στην εποχή του ρόλο του κεφαλαιοκρατικού συστήματος παραγωγής και της ανόδου της αστικής τάξης στην εξουσία. Όσο για τον τουλάχιστον εντελώς αόριστο ισχυρισμό ότι “οι επαναστάσεις έγιναν από ανθρώπους που είχαν χρήματα” να πούμε απλά ότι οι σοσιαλιστικές τουλάχιστον επαναστάσεις – γιατί τέτοιες οραματιζόταν ο Ένγκελς κι όχι την κατάργηση της “χρεοδουλοπαροικίας”, έγιναν από τους εργάτες, τους αγρότες και τους συμμάχους τους, που ναι σε κάποιες περιπτώσεις προέρχονταν κι από στρώματα που ταξικά είχαν συμφέρον να παραμείνει το status quo. Ισχύει επίσης ότι οι θεωρητικοί της επανάστασης είχαν καταγωγή κυρίως από μεσοαστικά και σπανιότερα μεγαλοαστικά στρώματα, για τον απλό λόγο ότι η απαραίτητη μόρφωση ήταν προνόμιο στο οποίο ελάχιστοι εργάτες – ακόμα και σήμερα σε σημαντικό βαθμό – κι αυτό μετά από τεράστιες προσωπικές θυσίες, είχαν πρόσβαση. Επαναλαμβάνουμε όμως ότι όλοι αυτοί ηθελαν ένα άλλο κοινωνικό σύστημα, κι όχι ένα πιο “βιώσιμο” μακιγιάρισμά του.
Σε κάθε περίπτωση, αν πιστεύετε ότι ο Βαρουφάκης είναι ένας παρεξηγημένος Ένγκελς, μπορείτε να βοηθήσετε την επαναστατική υπόθεση, καταθέτοντας τον οβολό σας για την αγορά ενός από τα σουβενίρ του Μέρα25. Δική μας πρόταση είναι το ημερολόγιο για το 2020, με ιδιόχειρο αγωνιστικό μήνυμα του Γραμματέα του ΜέΡΑ25, Γιάνη Βαρουφάκη. Εξάλλου, όπως αναφέρει η ιστοσελίδα “Το 2019 ήταν μια σημαντική χρονιά για το ΜέΡΑ25. Το 2020 αναμένεται να είναι ακόμα συναρπαστικότερο”. Αν μη τι άλλο, η πρόβλεψη έπεσε μέσα 100%, θυμάστε εσείς συναρπαστικότερο έτος τις τελευταίες δεκαετίες;

“Ομάδες αστυνομικών της ΔΙΑΣ και της ΔΡΑΣΗΣ δίνουν εικόνα συμμοριών του ποινικού δικαίου”

Κατιούσα

Αποσπάσματα από τις δηλώσεις των συνηγόρων των 9 συλληφθέντων σε μία από τις συγκεντρώσεις της Πέμπτης 9 Ιουλίου, ενάντια στο νόμο για τις διαδηλώσεις. Τα δικά μας σχόλια περισσεύουν.
Θανάσης Καμπαγιάννης: «Στην Ελλάδα, υπάρχει αυτή τη στιγμή συστημικό πρόβλημα αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας. Η εικόνα της ΕΛΑΣ είναι σήμερα άθλια: ηγετικά στελέχη της ΕΛΑΣ περιγράφονται σε επίσημα έγγραφα ως νονοί που πουλάνε προστασία, την ίδια στιγμή που ομάδες αστυνομικών της ΔΙΑΣ και της ΔΡΑΣΗΣ δίνουν την εικόνα συμμοριών του κοινού ποινικού δικαίου. O πολιτικός προϊστάμενος του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη γνωρίζει και, όχι μόνο ανέχεται, αλλά ενεργητικά συγκαλύπτει αυτά τα παράνομα κυκλώματα. Το ψάρι βρωμάει απ’ το κεφάλι».
Γιώργος Κακκαρνιάς: «Εκείνο το βράδυ ο υπουργός, Μιχάλης Χρυσοχοϊδης, από το βήμα της Βουλής, στις 21:30. Οι τελευταίες προσαγωγές, με βάση τα επίσημα έγγραφα της Αστυνομίας έγιναν 21:45 και 21:50. Οι εκθέσεις σύλληψης υπεγράφησαν περίπου στις 05:00 τα ξημερώματα. Όλα τα κατηγορητήρια αναφέρουν εμπρησμό, κατοχή εκρηκτικού μηχανισμού κλπ. Όμως δεν υπάρχει ούτε μια κατάθεση αστυνομικού, να λέει πως είδε κάποιον να κάνει κάτι από τα παραπάνω και τον συνέλαβε. Η εκτίμηση μου είναι πως ούτε ο εισαγγελέας ούτε ο ανακριτής διέγνωσαν σαφείς ενδείξεις και γι αυτό τους άφησαν ελεύθερους. Πώς να διακρίνουν; Έχουν συλληφθεί όλοι σε άσχετα σημεία και τους φόρτωσαν γεγονότα που είχαν γίνει μισή ώρα πριν».
Άνυ Παπαρούσου: «Θα έχουμε κι άλλους τραυματίες αν συνεχιστεί αυτή η άγρια βία. Αυτή η κλιμάκωση πιστεύουμε πως έρχεται από την κυβέρνηση. Αυτό που βλέπουμε είναι πως δεν υπάρχει καν η ανάγκη να κρατηθούν τα προσχήματα. Η συμμετοχή στις διαδηλώσεις έχει ποινικοποιηθεί και επισύρει πλέον κακουργηματικές διώξεις. Με τα κατηγορητήρια που υπάρχουν αυτή τη στιγμή, είναι προφανές πως οι κατηγορούμενοι θα αθωωθούν. Άρα τι νόημα έχει να σύρονται στα δικαστήρια; Έχει νόημα. Να απενεργοποιηθεί πολιτικά αυτή η νεολαία».
Θοδωρής Συμεωνίδης: «Όσο ήμασταν έξω από τη ΓΑΔΑ, μας έλεγαν ότι δεν μπορούμε να δούμε τους εντολείς μας γιατί έχουν προσαχθεί και οι προσαγωγές δεν είναι μετατραπεί σε συλλήψεις. Την ίδια ώρα, στη Βουλή ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη μιλούσε για συλλήψεις, λέγοντας μάλιστα πως συνελήφθησαν ενώ πετούσαν μολότοφ (…)Τα διαβιβαστικά της Αστυνομίας περιέχουν υπερβολές. Η κατοχή της σημαίας μετατρέπεται σε απόπειρα βαριάς σωματικής βλάβης. Βέβαια, τελικά, ο εισαγγελέας δεν υιοθετεί την υπερβολή των αστυνομικών, γιατί γνωρίζει νομικά».
Μαριάννα Τσίχλη: «Πριν ολοκληρωθούν οι καταθέσεις αστυνομικών και υπογραφούν εκθέσεις σύλληψης, ανακοινώθηκαν εκ μέρους του Υπουργού συλλήψεις και μάλιστα με ενοχή. Αυτά όπως και άλλες πρακτικές είναι που βαραίνουν. Δια των κακουργημάτων επιβάλλεται πολιτική ομηρία. Και μάλιστα την ώρα που υπάρχει πλήθος οπτικοακουστικού υλικού έχει δει το φως της δημοσιότητας».

Αστειάκια και ειρωνείες από το Γρηγόρη Ψαριανό για το θάνατο του Βασίλη Μάγγου

Κατιούσα

Έξεστι Κλαζομενίοις ασχημονείν, ή πιο απλά κανείς δεν πέφτει από τα σύννεφα που ο Γρηγόρης Ψαριανός έκανε μία ακόμα επίδειξη απρέπειας και θράσους, η οποία ωστόσο αποκτά ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα αν σκεφτούμε ότι αφορά το θάνατο ενός νέου ανθρώπου και παράλληλα το απόλυτο ξέπλυμα της αστυνομικής βίας.
Ο λόγος φυσικά για την τραγική απώλεια του Βασίλη Μάγγου, ένα μήνα μετά από την άγρια επίθεση που δέχτηκε από τα ΜΑΤ. Ο πολιτικός γυρολόγος και πρώην βουλευτής έκρινε σκόπιμο να ειρωνευτεί τη θέση της οικογένειας, ότι ο ψυχολογικός αντίκτυπος της βίας που υπέστη το παιδί τους έπαιξε σημαντικότατο ρόλο στην εξέλιξη της κατάστασής του και την τελική έκβαση. Μια θέση απόλυτα λογική, χωρίς κραυγές και υπερβολές και χωρίς διάθεση ηρωοποίησης. Ο Ψαριανός ωστόσο, αφού πρώτα προχώρησε σε συγκρίσεις με τη δολοφονία του Θάνου Αξαρλιάν, δηλαδή το “για τη Μαρφίν δε λέτε τίποτα” πριν τη Μαρφίν, στη συνέχεια προχώρησε σε μια “ξεκαρδιστική” ανάρτηση, στην οποία σημειώνει “Πέθανε ο πατέρας φίλου. Ο θάνατός του οφείλεται στα χημικά που είχαν ρίξει στη διαδήλωση των συνταξιούχων τον Οκτώβριο του 16 επί κυβερνήσεως τΣυριζα”.
Δεν περίμενε κανείς κάτι καλύτερο, είναι ωστόσο εντυπωσιακό ότι ο Ψαριανός καταφέρνει να ρίχνει κάθε φορά τον πήχη χαμηλότερα σε ό,τι μπορούμε να αναμένουμε από εκείνον. Από αυτή την άποψη, είναι σίγουρο πως η καταβύθιση του στο βούρκο που αποτελεί το φυσικό του περιβάλλον έχει να δώσει πολλούς σάπιους καρπούς και στο μέλλον.

Το πλαίσιο του διαλόγου Ελλάδας - Τουρκίας έχει τεθεί από το ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ και την ΕΕ (AUDIO)

• 
  

Η τριμερής συνάντηση Ελλάδας - Τουρκίας - Γερμανίας νομιμοποιε

Η πανδημία επιστρέφει, ο καπιταλισμός παρατηρεί. Εμείς;

    του Βασίλη Λιόση

Όταν ενέσκηψε η πανδημία είναι σαφές ότι οι κυβερνήσεις βρέθηκαν μπροστά σε ένα δίλημμα: ανοσία της αγέλης ή καραντίνα; Πίσω και από τα δυο ερωτήματα βρισκόταν η οικονομία και η πολιτική. Στην πρώτη περίπτωση η οικονομία έπρεπε να λειτουργήσει απρόσκοπτα με οποιοδήποτε τίμημα (εν προκειμένω χιλιάδες ανθρώπινες ζωές), στη δεύτερη περίπτωση εκτιμήθηκε πως θα αποφεύγονταν φαινόμενα κατάρρευσης του δημόσιου τομέα υγείας κάτι που θα έφερνε γενικευμένη κοινωνική δυσαρέσκεια ενώ μεσομακροπρόθεσμα θα σήμαινε επανεκκίνηση της οικονομίας σε καλύτερη βάση.

                Η πανδημία επανέρχεται παρά τις προβλέψεις για ύφεσή της τους θερινούς μήνες. Η πολιτική της ανοσίας της αγέλης απέτυχε πλήρως. Αρκεί κάποιος να δει τι συμβαίνει στις ΗΠΑ και τη Βραζιλία. Με αποτυχία στέφθηκε και η πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης που τόσο πολύ εκθειάστηκε από τα μπουκωμένα με ευρώ ΜΜΕ. Και στέφθηκε με αποτυχία όχι όσον αφορά τον αριθμό των κρουσμάτων και των νεκρών, αλλά τις οικονομικές επιπτώσεις στα λαϊκά στρώματα.
Αναρωτιέται, ωστόσο, κανείς: μήπως είναι υπερβολικό να ζητάμε την επιτυχή αντιμετώπιση της πανδημίας από τις κυβερνήσεις; Μήπως οι συνεχώς «ξινοί» κομμουνιστές απαιτούν κάτι που είναι ανέφικτο και οχυρωμένοι πίσω από τις ιδεολογικές αγκυλώσεις του βρήκαν ευκαιρία να χτυπήσουν τον καπιταλισμό, τους καπιταλιστές και τους γραφειοκράτες τους; Απαντάμε κατηγορηματικά όχι και αυτό για τους εξής λόγους:

1.       Ο καπιταλισμός ξοδεύει τεράστια ποσά που είναι άχρηστα για τη λαϊκή ευημερία π.χ. οπλικά συστήματα, έρευνα στο διάστημα. Δεν θα έπρεπε τα τεράστια αυτά ποσά που ξοδεύονται να ρίχνονταν στην έρευνα για την υγεία του ανθρώπου; Για την εξεύρεση εμβολίων και θεραπειών για τον καρκίνο, τις πανδημίες, τα αυτοάνοσα νοσήματα;  
2.       Η όποια έρευνα γίνεται είναι από ιδιωτικές εταιρείες και όχι από κρατικούς φορείς. Οι πρώτες επιδιώκουν το κέρδος και μόνο το κέρδος, ανεξάρτητα αν στις διαφημίσεις τους ενδύουν τη δράση τους με ανθρωπιστικά μηνύματα. Αυτό σημαίνει πρακτικά ότι εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο με υπερτιμηλογημένα φάρμακα που θα μπορούσαν να διατίθενται είτε σε πολύ χαμηλό κόστος είτε δωρεάν αν η παραγωγή τους γινόταν από κρατικούς φορείς. Τα υψηλά κόστη σημαίνουν το γνωστό: έχεις χρήματα; Μπορεί και να σωθείς. Δεν έχεις; Απλώς αφήνεις τον …μάταιο τούτο κόσμο.
3.       Η εξεύρεση φαρμάκων και εμβολίων πρέπει να γίνεται με σχεδιασμό ανάμεσα στα αρμόδια υπουργεία, τους επιστημονικούς φορείς, τα ερευνητικά κέντρα και τις κυβερνήσεις. Ο καπιταλισμός, όμως, όλα αυτά τα αφήνει στον αυτόματο πιλότο, αυτό που ψευδώς ονομάζει ελεύθερη αγορά. Το θέμα είναι ποιος θα βρει πρώτος εμβόλια ή θεραπείες για να μαζέψει το ρευστό. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει επίσπευση των σχετικών διαδικασιών. Η επίσπευση μπορεί να επιτευχθεί με την ανταλλαγή γνώσης και εμπειρίας και όχι με την κατά μόνας δράση.  
Το τι θα γίνει από Σεπτέμβρη κανείς δεν το γνωρίζει. Ποιες θα είναι οι επιπτώσεις της πανδημίας; Πόσους νεκρούς θα θρηνήσουμε; Οι κυβερνήσεις τι τακτική θα ακολουθήσουν; Θα πάμε σε μία μορφή ανοσίας της αγέλης με τοπικές καραντίνες; Ποια θα είναι η κατάσταση των εργαζομένων με την επιβολή νέων εργασιακών συνθηκών που λήφθηκαν εν ονόματι της πανδημίας; Προς το παρόν παρατηρούμε την εξέλιξη στις ΗΠΑ και όχι μόνο με πάνω από 1.000 ανθρώπους να πεθαίνουν καθημερινά από τις επιπτώσεις της πανδημίας και τα εργασιακά και δημοκρατικά δικαιώματα των ανθρώπων να συρρικνώνονται και άλλο σε όλες τις γωνιές του πλανήτη. Ο καπιταλισμός φτάνει σε μία οριακή κατάσταση αλλά ως συνήθως υπάρχει αναντιστοιχία ανάμεσα στο αντικειμενικό και υποκειμενικό. Η λύση για τη γεφύρωση αυτού του χάσματος πρέπει να καλυφθεί, όσο είναι δυνατό, τάχιστα. Διαφορετικά ο καπιταλισμός απλώς θα παρατηρεί απαθής τους θανάτους ανήμπορων ανθρώπων κι εμείς θα παρατηρούμε τον καπιταλισμό που θα παρατηρεί.  

Επιθετική αντεπανάσταση

Διονύσης Μαλαπέτσας

Πέρασαν τριάντα χρόνια από την πτώση της ΕΣΣΔ, ωστόσο η ανθρωπότητα στο ίδιο διάστημα εξαναγκάστηκε να κάνει τεράστια άλματα αιώνων προς τα πίσω, άλματα προς εποχές σκοτεινές και ξεχασμένες, αντίθετες προς την πρόοδο, άλματα σχεδιασμένα, καθοδηγούμενα και σύμφωνα με τις επιταγές της αντεπανάστασης, όπως αυτές καθορίζονται από την ανά τον κόσμο πλουτοκρατία. Η ψευδεπίγραφη ελευθερία του δυτικού κόσμου είναι αυτό ακριβώς το σύστημα στο οποίο είσαι ελεύθερος να κάνεις οτιδήποτε θελήσεις, αρκεί φυσικά να μπορείς και συγκεκριμένα να μπορεί η τσέπη σου. Και ακριβώς επειδή το κεφάλαιο φροντίζει να μην μπορεί να αντεπεξέλθει η τσέπη σου στα θέλω σου, είναι αυτή η ελευθερία μέσα στην οποία δεν μπορείς να κάνεις απολύτως τίποτα. Αυτής της ελευθερίας φίλοι είναι οι φιλελεύθεροι και αυτή την κατ’ όνομα ελευθερία είναι που επιθυμούν να συντηρήσουν οι συντηρητικοί.
Τα τελευταία χρόνια ωστόσο, ολοένα και περισσότερο επιταχύνεται η αντεπανάσταση με επιθέσεις που έχουν στόχο να περιορίσουν τόσο ό,τι κατακτήθηκε με αίμα και λαϊκούς αγώνες τα τελευταία χρόνια, όσο και οτιδήποτε θυμίζει Κομμουνισμό. Στο ένα μέτωπο, ψηφίζονται διαρκώς και παγκοσμίως νομοθεσίες που στερούν το ένα μετά το άλλο τα δικαιώματα των εργατών και των ανθρώπων. Ο σύγχρονος αυτός μεσαίωνας ακούει στο όνομα μεταρρυθμίσεις και στοχεύει στην εξυγίανση του καπιταλιστικού συστήματος. Αλήθεια, γιατί είναι τόσο εύθραυστη η υγεία αυτού του συστήματος, που χρήζει συνεχώς μεταρρυθμιστικών εξυγιάνσεων; Οι πλέον κρίσιμες θεραπείες του περιλαμβάνουν λιτότητα, απολύσεις, καταργήσεις σε συνταγματικά δικαιώματα όπως αυτό της απεργίας ή της διαδήλωσης. Στο άλλο μέτωπο, αγάλματα ιστορικών προσωπικοτήτων -κυρίως των Λένιν και Στάλιν- γκρεμίζονται, εργατικά και κομμουνιστικά σύμβολα απαγορεύονται, κομμουνιστικά κόμματα τίθενται εκτός νόμου, λαμπρές σελίδες της ιστορίας των λαών σκίζονται και ξαναγράφονται με παραποιημένη την αλήθεια. Επιδιώκουν να μετατρέψουν τον κομμουνισμό σε μια παλιά κακή ανάμνηση, ωστόσο πετυχαίνουν ακριβώς το αντίθετο. Και αυτό διότι ο λαός έχει πλέον τεράστια πείρα, έχει μάθει όλα τα τερτίπια του καπιταλισμού και δεν ξεχνά το φως, όσο κι αν προσπαθούν να τον πνίξουν στο σκοτάδι. Ξέρει ποιον έχει στο πλευρό του και ποιον απέναντι.
Αρωγός σε όλη αυτή την αβυσσαλέα αντικομμουνιστική επίθεση στέκει και η καλοστημένη θεωρία των δύο άκρων που με θράσος τολμά να εξισώνει τον κομμουνισμό, τη νιότη του κόσμου, με το φασισμό και το ναζισμό, τα μαύρα απεχθή εργαλεία που χρησιμοποίησε ο καπιταλισμός τον περασμένο αιώνα για να μπορέσει να αντεπεξέλθει στην ιστορική ήττα που τον ζύγωνε, συγκρινόμενος στα μάτια των λαών της γης με το σοσιαλισμό, το νέο σύστημα που σχεδιάστηκε με γνώμονα και επίκεντρο τον άνθρωπο και τις ανάγκες του. Και παρότι το φίδι τότε νικήθηκε, το πλήγμα που έλαβε δεν ήταν αρκετά ισχυρό για να το σκοτώσει, αντίθετα κατάφερε να ανασυνταχθεί, άλλαξε το δέρμα του και επιτέθηκε ξανά υποχθόνια και ύπουλα, όπως μόνο άλλωστε γνωρίζει καθώς έρπει στο χώμα.
Ό,τι και να κάνουν, όσους νόμους και αν ψηφίσουν, όσα αγάλματα και αν γκρεμίσουν δεν θα καταφέρουν ποτέ και με κανέναν τρόπο να επιβάλουν σιγή νεκροταφείου, να βάλουν στο γύψο τους λαϊκούς αγώνες, να φιμώσουν τη φωνή των εργατών. Οι νόμοι τους θα γίνουν κουρελόχαρτα, θα παραμείνουν κενό γράμμα, θα καταργηθούν στην πράξη από το οργανωμένο, ταξικό λαϊκό κίνημα και αυτό διότι απλά νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και νομοτέλεια η τελική νίκη των λαών. Όσο και αν προσπαθούν ο χρόνος δε σταματάει, το αύριο δεν αργεί, θα φέρουμε το μέλλον και θα είναι ο νέος κόσμος, ο σοσιαλισμός.
Και επί της ευκαιρίας, θα ήθελα να ευχαριστήσω θερμά τόσο την τέως κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, όσο και την κείμενη της Νέας Δημοκρατίας, διότι με τα νομοθετικά εκτρώματα κατά της απεργίας και κατά των διαδηλώσεων, αφενός μας επιβεβαιώνουν πως βαδίζουμε σε σωστό δρόμο και αφετέρου μας εξοπλίζουν με ακόμη περισσότερα επιχειρήματα στον αγώνα μας να πείσουμε το λαό να σηκωθεί, απαντώντας σε όσους αναρωτιούνται για το αν οι αγώνες και οι απεργίες μας είναι μάταιες. Ορίστε λοιπόν, αφού είναι μάταιες γιατί τις απαγορεύουν; Η απάντηση σε αυτό είναι απλή, ακριβώς γιατί τις φοβούνται και τις φοβούνται διότι με αγώνες στο δρόμο κατακτήθηκαν όλα μας τα δικαιώματα. Τίποτα δε μας χαρίστηκε. “Από κανέναν δε δανειστήκαμε το κόκκινο, δικό μας αίμα” λέει ο Ρίτσος. Να γιατί τρέμουν τις απεργίες, τις στάσεις εργασίας, τις διαδηλώσεις και τα συλλαλητήρια, τα ταξικά συνδικάτα, τους εργάτες. Να λοιπόν γιατί είμαστε βέβαιοι πως βαδίζουμε προς τη σωστή κατεύθυνση, έναν αιώνα τώρα, κάτω από τις κόκκινες σημαίες μας με το σφυροδρέπανο και τρία τιμημένα γράμματα, ΚΚΕ.
Υ.Γ. Η απαγόρευση των διαδηλώσεων δεν ήρθε τυχαία τώρα, εν μέσω θέρους και κορωνοϊού. Η νέα καπιταλιστική κρίση που βιώνουμε και που δήθεν είναι βραχυπρόθεσμη, προσωρινή και αποτέλεσμα της υγειονομικής, είναι στην πραγματικότητα μια νέα, πολυετής, βαθύτερη καπιταλιστική κρίση από αυτή που ζήσαμε την περασμένη δεκαετία και που θα φέρει πλήθος νέων αντιλαϊκών μέτρων το προσεχές διάστημα. Αυτό το γνωρίζουμε τόσο εμείς, όσο και εκείνοι που δεν τολμούν να το παραδεχτούν ανοιχτά και δημοσίως. Ακριβώς γι’ αυτό έτρεξαν να φέρουν το νομοσχέδιο κατά των διαδηλώσεων που θα έρθουν, είτε το θέλουν, είτε όχι!

Φαντασιώσεις…

Πηγή: Eurokinissi

Σε τηλεοπτική του συνέντευξη ο υπουργός κος Χρυσοχοίδης υποστήριξε πως είναι φαντασιώσεις ότι η κυβέρνηση με το κατάπτυστο νόμο που πέρασε στη Βουλή, στην ουσία στοχεύει δυνητικά κάθε συγκέντρωση, ενώ στο στόχαστρο του νομοσχεδίου είναι οι μεγάλες διαδηλώσεις του εργατικού, λαϊκού κινήματος.
Είναι φαντασίωση ότι οι ορισμοί του νομοσχεδίου για το τι θεωρείται συνάθροιση, σε συνδυασμό με την υποχρέωση γνωστοποίησης και τις γενικές διατυπώσεις περί «κινδύνου δημόσιας ασφάλειας» και «διατάραξης της κοινωνικοοικονομικής ζωής», δίνουν τη δυνατότητα στις αστυνομικές αρχές να απαγορεύουν, να περιορίζουν και να καταστέλλουν κατά το δοκούν διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, ακόμη κι απλές διαμαρτυρίες μιας ομάδας ανθρώπων.
Είναι φαντασίωση ότι εφόσον γίνουν τα γνωστά επεισόδια από τους γνωστούς-αγνώστους τους οποίος η αστυνομία για χρόνια ολόκληρα δεν τους πιάνει ενώ είναι πασίγνωστοι, γιατί κάνουν τον ρόλο τους» θα σέρνονται στα δικαστήρια αθώοι οι πρόεδροι των συνδικάτων, οι συνδικαλιστές για χρόνια ολόκληρα «για να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες».
Είναι φαντασίωση ότι με τις βαριές ποινές, παραπέμπει σε ιδιώνυμο αδίκημα.
(«”Ιδιώνυμο» (ειδικό) αδίκημα όπως περιγράφεται στον νόμο N.4229/24 Ιουλίου 1929 μετά από πρόταση της κυβέρνησης Βενιζέλου. Ο τίτλος του νόμου ήταν “Περί των μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών”. Ο στόχος του ήταν η ποινικοποίηση των “ανατρεπτικών” ιδεών, ιδιαίτερα η δίωξη κομμουνιστών, αναρχικών και η καταστολή των συνδικαλιστικών κινητοποιήσεων”.
Η κυβέρνηση Ι. Μεταξά αντικατάστησε τον Ν.4229 τον Σεπτέμβρη του1936 “Περί μέτρων προς καταπολέμησιν του κομμουνισμού και των εκ τούτου συνεπειών” θεσπίζοντας γενικότερα τις περίφημες “δηλώσεις μετανοίας”.
Μετά την απελευθέρωση, και συγκεκριμένα το 1947 ψηφίσθηκε ο Αναγκαστικός Νόμος 509/1947 όπου δια του άρθρου 2 το αδίκημα της ανατροπής του πολιτεύματος και του προσηλυτισμού υπήχθη στη δικαιοδοσία των στρατοδικείων. Σύμφωνα μ΄αυτόν τον νόμο, προβλεπόταν η ποινή θανάτου για τους αρχηγούς ή τους οδηγούς συστασιωτών και η ποινή ισόβιων δεσμών για τους απλούς συστασιώτες. Συγκεκριμένα από το 1946 μέχρι το 1951 υπήρχαν 11.000 κρατούμενοι εκ των οποίων πάνω από 5.000 είχαν ήδη εκτελεστεί, μεταξύ αυτών υπήρχαν ανήλικα παιδιά, υπερήλικες γυναίκες.
Την 27η του Δεκέμβρη, η κεντροδεξιά κυβέρνηση, υπό τον Θ. Σοφούλη, έδωσε και την τυπική νομιμότητα στην τρομοκρατική πολιτική της με την έκδοση του Αναγκαστικού Νόμου 509 «Περί μέτρων ασφαλείας του Κράτους, του Πολιτεύματος, του Κοινωνικού Καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών».
Μερικές από τις πιο γνωστές φυλακές κρατουμένων του νόμου Α.Ν. 509 (ο νόμος περί Ιδιώνυμου δηλαδή) ήταν η Μακρόνησος η Γυάρος το Λαζαρέτο Κέρκυρας,οι περίφημες φυλακές Αβέρωφ, το Δαφνί και άλλες.
Τελικά ο ΑΝ 509/1947 καταργήθηκε στις 23 Σεπτεμβρίου του 1974 από την κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με συνέπεια την νομιμοποίηση του ΚΚΕ.
Η φαντασίωση είναι του υπουργού ότι τον νόμο τερατούργημα ο λαός δεν θα τον ακυρώσει στην πράξη!
Φαντασίωση είναι ότι με φρέσκα “ιδιώνυμα” μπορεί να υπερασπιστεί ένα σύστημα που έχει χρεοκοπήσει και δεν μπορεί να δώσει διέξοδο στις ανάγκες του λαού, όταν η αμφισβήτηση ο προβληματισμός αλλά και η δράση για την αναζήτηση εναλλακτικής, θα μεγαλώνει.

Ραντεβού στο Στόμιο!

Το αγωνιστικό - αντιιμπεριαλιστικό συναπάντημα της ΚΝΕ στο Στόμιο ξεκινά σήμερα, για να στείλει το μήνυμα της ανυποχώρητης μάχης ενάντια στη μετατροπή της χώρας σε προκεχωρημένο φυλάκιο των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, σε στόχο και μαγνήτη μεγάλων κινδύνων για το λαό και τη νεολαία.
Σε απόσταση αναπνοής από τις βάσεις που έχουν σπείρει οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, η ΚΝΕ στήνει από σήμερα τη δική της «βάση»: Αυτή της ζωντανής νεανικής δράσης για την αλληλεγγύη των λαών, για να ξεκουμπιστούν οι βάσεις του θανάτου, για να μπει τέρμα σε ένα βάρβαρο σύστημα που γεννάει τον πόλεμο, την προσφυγιά, τη δυστυχία στους λαούς. Για να περάσουμε στην αντεπίθεση, με το ΚΚΕ για το σοσιαλισμό, όπως λέει και το φετινό σύνθημα του Διημέρου.
Το μήνυμα που στέλνει το Διήμερο γίνεται από τα ίδια τα πράγματα επίκαιρο, με τις εξελίξεις στα Ελληνοτουρκικά να επιβεβαιώνουν ότι οι αναβαθμισμένοι ρόλοι στους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, που αναλαμβάνει η Ελλάδα, πάνε μαζί με την αμφισβήτηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, τη συνεκμετάλλευση του Αιγαίου και της Ανατ. Μεσογείου, τους εκβιασμούς για μια ιμπεριαλιστική «ειρήνη» με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών.
Αυτά τα θέματα βάζει στην ατζέντα της λαϊκής και νεολαιίστικης πάλης η αντιιμπεριαλιστική κατασκήνωση, το πρόγραμμά της, το πολιτικό της περιεχόμενο, η μεγάλη συγκέντρωση του Σαββάτου με τον ΓΓ της ΚΕ. Η Θεσσαλία, άλλωστε, που φιλοξενεί το Διήμερο, αποτελεί τα τελευταία χρόνια, με αποφάσεις των κυβερνήσεων του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ, άλλη μια απόδειξη της επικίνδυνης ιμπεριαλιστικής εμπλοκής.
Εχουμε και λέμε: Στην αεροπορική βάση στη Λάρισα σταθμεύουν τα μη επανδρωμένα αεροσκάφη (UAV) των ΗΠΑ, που έχουν αναλάβει τη σάρωση της καυτής ζώνης από τη Συρία και τη Λιβύη μέχρι την Ουκρανία και τα «σύνορα» με τη Ρωσία. Τη ζώνη δηλαδή που συγκεντρώνει τα διασταυρούμενα πυρά των ΗΠΑ και άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων, ματώνοντας τους λαούς.
Στη στρατιωτική βάση στο Στεφανοβίκειο σταθμεύουν και εκπαιδεύονται τα επιθετικά πολεμικά ελικόπτερα των ΗΠΑ, με τις κυβερνήσεις της Ελλάδας να τους παρέχουν κάθε δυνατή διευκόλυνση για να έχει επιτυχία το δολοφονικό τους έργο στην περιοχή.
Στη Λάρισα εδρεύει το ελληνικό στρατηγείο επιχειρήσεων της ΕΕ, που συντονίζει τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις της λυκοσυμμαχίας, στις οποίες παίζει ενεργό ρόλο και η Ελλάδα, προκαλώντας τα κύματα των προσφύγων και των μεταναστών, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τελευταία τη Λιβύη.
Η άλλη όψη αυτής της βαρβαρότητας είναι τα 4 δισ. ευρώ που δαπανά το κράτος κάθε χρόνο για τις ΝΑΤΟικές ανάγκες, την ώρα που ο λαός στενάζει και στη Θεσσαλία, οι φτωχοί αγρότες αγκομαχούν, οι νεότεροι δεν βλέπουν μέλλον στη γη των γονιών τους, κυβέρνηση - τράπεζες και βιομήχανοι τους τσακίζουν και τους αφήνουν χωρίς εισόδημα...
Το Διήμερο της ΚΝΕ, αυτός ο θεσμός που συνδυάζει την επαφή και γνώση χιλιάδων νέων ανθρώπων με κορυφαίες στιγμές της Ιστορίας του εργατικού - λαϊκού κινήματος και της ταξικής πάλης με τον σύγχρονο αντικαπιταλιστικό αγώνα, φέτος αποκτά και άλλη μια διάσταση: Αποδεικνύει στην πράξη τη δύναμη της «πειθαρχημένης απειθαρχίας», της συλλογικής - συντροφικής και ακούραστης δουλειάς με οδηγό τα ανώτερα ιδανικά μας.
Γιατί πράγματι, το φετινό Διήμερο θα είναι «διαφορετικό», αφού παίρνει τη σκυτάλη από τους πολύμορφους αγώνες στους οποίους πρωτοστάτησαν το ΚΚΕ και η ΚΝΕ για να «μείνουν δυνατοί» ο λαός και η νεολαία, διεκδικώντας μέτρα προστασίας της υγείας και των δικαιωμάτων τους.
Θα είναι «διαφορετικό» γιατί η Νεολαία του ΚΚΕ θα αποδείξει τι σημαίνει στην πράξη να μην αφεθεί τίποτα στην «τύχη», σε ό,τι αφορά τα μέτρα προστασίας των κατασκηνωτών και των επισκεπτών, στον αντίποδα των ημίμετρων - κοροϊδία της κυβέρνησης και της «ατομικής ευθύνης» - κρατικής ανευθυνότητας.
Για όλα αυτά που συμπυκνώνει η φετινή πρωτοβουλία της ΚΝΕ, συγκεντρώνει τα «πυρά» από διάφορους πρόθυμους και ετερόκλητους, που πασχίζουν απεγνωσμένα να υποβαθμίσουν και να συκοφαντήσουν το γνήσιο αντιιμπεριαλιστικό της περιεχόμενο. Μάταιος ο κόπος τους...
Το μεγάλο αυτό αντάμωμα αποτελεί άλλη μια δυναμική πολιτική παρέμβαση του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στις εξελίξεις. Θα δώσει κουράγιο, περισσότερη δύναμη και αισιοδοξία για τον αγώνα που έχει ξεκινήσει, ώστε να μην πληρώσει ο λαός την κρίση και τους σφοδρούς ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς. Ραντεβού λοιπόν από σήμερα στο Στόμιο!

Ευαισθησία στα ... «πράσινα» κέρδη

Για τη «δίκαιη μετάβαση» από τον λιγνίτη στις λεγόμενες «καθαρότερες» μορφές Ενέργειας και το «master plan» που ετοιμάζει γι' αυτό το σκοπό η κυβέρνηση συζήτησε προχτές η Βουλή, και όσα ειπώθηκαν ήταν πραγματικά αποκαλυπτικά.
Από τις τοποθετήσεις της κυβέρνησης, του ΣΥΡΙΖΑ και όλων των άλλων αστικών κομμάτων, επιβεβαιώθηκε για ακόμη μια φορά ότι πίσω από το κάλπικο «ενδιαφέρον» τους για την προστασία του περιβάλλοντος κρύβονται οι «πράσινες» μπίζνες των μονοπωλίων, ο σχεδιασμός της ΕΕ και των κρατών - μελών να ανοίξουν νέα πεδία κερδοφόρων επενδύσεων για σωρευμένα κεφάλαια που λιμνάζουν, με «πράσινα new deals» και πακτωλούς χρηματοδότησης.

* * *

Ισχυρίζονται για παράδειγμα, η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα, ότι στόχος της «δίκαιης μετάβασης» είναι να αντιμετωπιστούν οι συνέπειες από την εγκατάλειψη των ρυπογόνων πηγών Ενέργειας, ώστε «να μη μείνει κανείς στο περιθώριο». Πρόκειται για μεγάλη υποκρισία. Το 30% των λαϊκών νοικοκυριών, που ζουν σε συνθήκες ενεργειακής φτώχειας, είναι ήδη στο περιθώριο και το ποσοστό αυτό θα αυξάνεται όσο ακριβαίνει το ρεύμα, όσο πληθαίνουν οι εκβιασμοί των παρόχων και οι διακοπές. Το ίδιο ισχύει και για τους εργαζόμενους στον κλάδο της Ενέργειας, που πετιούνται στην ανεργία εκεί που κλείνουν ορυχεία και μονάδες.
Αλλά και όσοι συνεχίζουν να εργάζονται, ή θα προσληφθούν στις ΑΠΕ, βρίσκονται αντιμέτωποι με την εντατικοποίηση, τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, τις ελλείψεις σε μέτρα υγείας και ασφάλειας, τις καθυστερήσεις στην καταβολή δεδουλευμένων. Αυτά είναι που διαμορφώνουν τους όρους διαβίωσης για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά νοικοκυριά, σπρώχνοντας ολοένα και περισσότερους στο περιθώριο. Κι αυτό θα ενταθεί με την απολιγνιτοποίηση, που θα προκαλέσει νέο μεγάλο κύμα ανεργίας, ενώ αντίστροφα, οι θέσεις εργασίας που δημιουργεί η ηλεκτροπαραγωγή από άλλες πηγές είναι ελάχιστες, ειδικά στο στάδιο λειτουργίας των υποδομών.

* * *

Η κυβέρνηση και τα κόμματα που στηρίζουν την «πράσινη» ανάπτυξη μιλάνε επίσης για «ενεργειακή ασφάλεια», που προϋποθέτει τη χρήση πολλών και διαφορετικών πηγών Ενέργειας. Την ίδια ώρα, όμως, προχωράνε από κοινού την απολιγνιτοποίηση, την κατάργηση δηλαδή του μοναδικού ορυκτού καυσίμου που διαθέτει σε μεγάλη επάρκεια η χώρα και μπορεί να εγγυηθεί τη σταθερότητα του συστήματος, χωρίς να αποκλείονται βέβαια και άλλες πηγές.
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά βάζουν στη θέση του το φυσικό αέριο ως μεταβατικό καύσιμο, που είναι εισαγόμενο, υπονομεύοντας ανοιχτά την «ενεργειακή ασφάλεια» της χώρας σε συνθήκες έντασης των ανταγωνισμών και κρίσης στην ευρύτερη περιοχή.
Αυτό που ενδιαφέρει το κεφάλαιο και τα κόμματά του, επομένως, δεν είναι η προστασία του περιβάλλοντος, αλλά τα κέρδη των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, που δεν έχουν άλλωστε κανένα πρόβλημα να διαφημίζουν τις «πράσινες» ...ευαισθησίες τους και την ίδια ώρα να συνεχίζουν τις κερδοφόρες μπίζνες τους με τις λεγόμενες «μαύρες» πηγές Ενέργειας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι τα ΕΛΠΕ, που ετοιμάζονται να «φυτέψουν» χιλιάδες φωτοβολταϊκά στην περιοχή της Κοζάνης, διατηρώντας όμως και τον κλάδο της διύλισης, που σκορπάει βρώμα και καρκίνο.
Αλλά και στην Πελοπόννησο, σε περιοχές όπου προχωράει η απολιγνιτοποίηση, ανοίγει ο δρόμος για την εγκατάσταση εργοστασίων που θα δουλεύουν με την καύση απορριμμάτων, όπως κάνει η ΑΓΕΤ στον Βόλο, έχοντας ξεσηκώσει τους κατοίκους της περιοχής, που διαμαρτύρονται για τις ζημιές στο περιβάλλον και τις βλάβες στην υγεία του. Οι ίδιες «τσέπες» που χρηματοδοτούν την «καθαρή» Ενέργεια, δηλαδή, χρηματοδοτούν και τη «μαύρη», με μοναδικό κριτήριο τα κέρδη.

* * *

Την υποκρισία τους αποδεικνύει και μια ακόμα κραυγαλέα αντίφαση: Την ίδια ώρα που υπερασπίζονται το περιβάλλον και τη βιοποικιλότητα, την υπονομεύουν σκορπώντας παντού αιολικά πάρκα, ακόμα και σε περιοχές Natura. Μάλιστα, οι επενδύσεις αυτές γίνονται ακόμα πιο εύκολες με τον πρόσφατο περιβαλλοντοκτόνο νόμο της κυβέρνησης ΝΔ. Με τον ίδιο τρόπο και με κίνητρο το κέρδος, υπονομεύουν και άλλες παραγωγικές δραστηριότητες, που προσφέρουν εισόδημα σε λαϊκά νοικοκυριά, όπως η κτηνοτροφία και η μελισσοκομία.
Ακόμα παραπέρα: Τα κουφάρια των ανεμογεννητριών, που έχουν ήδη ολοκληρώσει τον κύκλο της ζωής τους, και η πρώτη γενιά των φωτοβολταϊκών είναι από μόνα τους μια σοβαρή εστία επιβάρυνσης του περιβάλλοντος, αφού η μεταφορά τους σε χώρους υγειονομικής ταφής (τα πτερύγια κατασκευάζονται από μη ανακυκλώσιμα υλικά) είναι κοστοβόρα και ασύμφορη για τα μονοπώλια των ΑΠΕ.
Αλλά κι αν ταφούν, το κάθε πτερύγιο υπολογίζεται ότι χρειάζεται από 30 έως 45 κυβικά μέτρα, σε χώρους που δημιουργούνται κατά προτίμηση σε κοντινές με τα αιολικά πάρκα περιοχές, για να είναι μικρότερα τα έξοδα αποσυναρμολόγησης και μεταφοράς. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, η βιομηχανία της αιολικής ενέργειας θα παραγάγει 50.000 τόνους πτερυγίων ως απόβλητα μέχρι το τέλος του 2020 και 225.000 τόνους μέχρι το 2034. Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς τι θα προκαλέσει η διαχείρισή τους στο περιβάλλον.

* * *

Αυτή είναι λοιπόν η «ευαισθησία» τους για το περιβάλλον και την «πράσινη» Ενέργεια: Το «κλειδί» που «ξεκλειδώνει» κερδοφόρες επενδύσεις και «κλειδώνει» την κερδοφορία τους σε ακόμα υψηλότερα επίπεδα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την υγεία και την ποιότητα ζωής των εργαζομένων και του λαού.