6 Οκτ 2014

VIVA CAPITALISM-Πρετεντέρης, τα συμφέροντα και η Νέα Ομιλία του Όργουελ

Πρετεντέρης, τα συμφέροντα και η Νέα Ομιλία του Όργουελ

Οέγκυρος, έγκριτος, αντικειμενικός, ανεξάρτητος και αδέκαστος λειτουργός της δημοσιογραφίας Ιωάννης Πρετεντέρης έδωσε συνέντευξη σε ηλεκτρονική εφημερίδα. Ως τι; ...θα αναρωτηθείτε. Η δουλειά των έγκυρων, έγκριτων, αντικειμενικών, ανεξάρτητων και αδέκαστων λειτουργών της δημοσιογραφίας δεν είναι να δίνουν συνεντεύξεις, αλλά να παίρνουν. Αυτά τα τελευταία γίνονται σε υποανάπτυκτες χώρες όμως, όπως κάτι Νορβηγίες και κάτι Σουηδίες.

Στην υπεραναπτυγμένη Χελλάδα μας η οποία αποτελεί και το λίκνο του πολιτισμού...
(μπολιτιζμού κατά τους κακοπροαίρετους) δημοσιογράφοι παίρνουν συνεντεύξεις από δημοσιογράφους, παρουσιαστές καλούν στις εκπομπές τους άλλους παρουσιαστές, εκδότες βραβεύουν άλλους εκδότες, τραπεζίτες και εφοπλιστές υμνούν άλλους τραπεζίτες και εφοπλιστές και διοργανώνουν διαφημιστικά χάπενινγκς "όλοι μαζί μπορούμε" δείχνοντας τον ανθρωπισμό τους μέσω φιλανθρωπίων προσπαθώντας να πείσουν μισθωτούς των 400 ευρώ να δώσουν από το υστέρημά τους για να βοηθήσουν άστεγους, άνεργους και άλλους μισθωτούς των 400 ευρώ. Όλο το νταβαντούρι βεβαίως βεβαίως με το απαραίτητο φόντο on camera το brand του "διοργανωτή" σουπερμαρκετά, του συνδιοργανωτή τηλεοπτικού σταθμού και της συνδιοργανώτριας τράπεζας. Τα παραπάνω θα μπορούσαν να με δυο λέξεις να ονομαστούν και συστημική ανακύκλωση.

Στην συνέντευξή του ο έγκυρος, έγκριτος, αντικειμενικός, ανεξάρτητος και αδέκαστος Ιωάννης Πρετεντέρης μίλησε για την πανωλεθρία του περσινού δελτίου ειδήσεων του τηλεοπτικού σταθμού που ηγείται. Τον τηλεοπτικό σταθμό της Αγίας Τριάδας των εθνικών ευεργετών. Των Μπόμπολα-Ψυχάρη-Βαρδινογιάννη. Είπε λοιπόν ο Κυρ-Γιάννης ότι το κανάλι που εργάζεται και ο ίδιος προσωπικά, δέχθηκαν έναν λυσσαλέο πόλεμο από συμφέροντα. Συμφέροντα πολιτικά και οικονομικά που λυμαίνονται την χώρα. Προσπαθήσαμε να διαβάσουμε το αδέκαστο μυαλό του Ιωάννη Πρετεντέρη και να αποκωδικοποιήσουμε το παράπονό του.

Τί είδους συμφέροντα μπορεί να πολεμάνε την αντικειμενική και ανεξάρτητη ενημέρωση του Mega Channel και του Ιωάννη Πρετεντέρη;

Μην είναι τα συμφέροντα των Σκουριών και της εξόρυξης στην Χαλκιδική; (βλέπε Μπόμπολας). Αυτά που ξεκίνησαν 12 χρόνια πριν με μέγα σκάνδαλο Πάχτα, Παπακωνσταντίνου, Τσοχατζόπουλου και συνεχίζονται μέχρι σήμερα χαρίζοντας ουσιαστικά την μισή Β. Χαλκιδική και το χρυσάφι της στους Καναδούς και στον Μπόμπολα καταστρέφοντας παράλληλα την Χαλκιδική και τους κατοίκους της;
Μην είναι τα συμφέροντα των καταχρεωμένων και υπερδανεισμένων Πήγασου και ΔΟΛ (βλέπε Μπόμπολας-Ψυχάρης) που ενώ είναι ζημιογόνα 5 χρόνια τώρα τροφοδοτούνται συνεχώς με νέα δάνεια από τις τράπεζες τις οποίες το μνημόνιο αναχρηματοδότησε και τον λογαριασμό των πληρώνουν οι πολίτες;

Μην είναι τα συμφέροντα των αυτοκινητοδρόμων-διοδίων (βλέπε Μπόμπολας) και των σκανδαλωδών -κατά γενική ομολογία όλων των κομμάτων- συμβάσεων Σουφλιά το 2007 που όμως κανείς δεν τολμάει να αναθεωρήσει; Τι πιο λογικό να υπάρχει ρήτρα ότι σε περίπτωση που τα έσοδα του Μπόμπολα από τα διόδια "δεν είναι τα αναμενόμενα", τότε το κράτος του πληρώνει την διαφορά. Όχι την χασούρα! Την διαφορά στα "έσοδα που ΑΝΕΜΕΝΑΝ", αλλά δεν ήρθαν. Κάτι σαν να έχετε εσείς περίπτερο, να "αναμένετε" έσοδα 50.000 ευρώ για το 2014, και επειδή αυτά τελικά ήταν μόνο 10.000, το κράτος να σας δίνει τα υπόλοιπα 40.000! Λογικό! Μπόμπολας είσαι! Μόνο που ως Μπόμπολας το ποσό δεν δίναται να είναι το ευτελές των 40.000 ευρώ, αλλά κάτι παραπάνω. 300.000.000 ευρώ. Την ίδια στιγμή που κόβουν συντάξεις, ιατρικές εξετάσεις και απολύουν κόσμο. Φυσικά αυτό δεν υπήρχε περίπτωση να γίνει είδηση στο κανάλι που εργάζεται ο ανεξάρτητος Ιωάννης Πρετεντέρης.

Μην είναι τα συμφέροντα που έκλεισαν με άκρως φασιστικό τρόπο την ΕΡΤ για να πάρει η συτεχνία της Digea (βλέπε Μπόμπολας-Ψυχάρης-Βαρδινογιάννης) το μονοπώλιο του ψηφιακού σήματος και τον έλεγχο των τηλεοπτικών συχνοτήτων;

Μην είναι ο φόρος διαφήμισης που αναβάλλεται εδώ και χρόνια και δεν πληρώνουν ποτέ οι καναλάρχες; (βλέπε Μπόμπολας-Ψυχάρης-Βαρδινογιάννης) Έτσι, για να μπορούν πιο εύκολα να σου κουνάνε το δάχτυλο για την φοροδιαφυγή στα γυράδικα και στα μπουγατσατζίδικα. Εκείνες οι ζαμπονοκασερόπιτες και τα topino chocoholic για τα οποία δεν ζητούσες απόδειξη είναι η πηγή του κακού σου λέει ο Ιωάννης! 
Μην είναι τα συμφέροντα των αφορολόγητων εφοπλιστών; (βλέπε Βαρδινογιάννης).

Αν μη τι άλλο -και ξεπερνώντας το προκλητικό του πράγματος- έχει πλάκα ο κύριος Ιωάννης Πρετεντέρης να μιλά για συμφέροντα όταν σε όλα τα λεξικά δίπλα στο λήμμα "οικονομικά συμφέροντα" που αναπτύσσονται σαν καρκίνος και καταστρέφουν τα πάντα, υπάρχουν οι φωτογραφίες των τριών αφεντικών του. Αυτοί οι τρεις είναι η Ελλάδα δεκαετίες τώρα. Αυτοί ανεβοκατεβάζουν κυβερνήσεις. Αυτοί φτιάχνουν και σερβίρουν πολιτικούς στις εκλογές. Αυτοί "καίνε" πολιτικούς. Αυτοί καθορίζουν πολιτικές. 
Στην Ελλάδα του 2014 όμως και με στρατούς ηλιθίων κοινωνικοπολιτικά αγράμματων Κυρ-Παντελήδων σε υπερπληθυσμό, η Νέα Ομιλία του Όργουελ μπαίνει σε εφαρμογή. Συμφέροντα = Αυτοί που ενοχλούν το μεγάλο αφεντικό μου. Δημοσιογράφος Ιωάννης Πρετεντέρης. Δοξάστε με! 


Πέφτουν οι μάσκες στο μπαλ μασκέ των χασάπηδων

 Πέφτουν οι μάσκες στο μπαλ μασκέ των χασάπηδων

Νταβούτογλου σε ΗΠΑ: Χτυπήστε τον Άσαντ για να στείλουμε δυνάμεις

Κωνσταντινούπολη: Τον όρο οι ΗΠΑ να χτυπήσουν τον Σύρο Πρόεδρο Άσαντ θέτει ο Τούρκος Πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου για να στείλει η Τουρκία τις χερσαίες της δυνάμεις στη Συρία, σύμφωνα με την Αμερικανίδα δημοσιογράφο Κριστιάν Αμάνπουρ CNN, η οποία συνομίλησε με τον Τούρκο Πρωθυπουργό.
Η Αμερικανίδα δημοσιογράφος, η οποία θα δημοσιεύσει τη συνέντευξη απόψε στις 21.00 ώρα Κύπρου, έγραψε στο λογαριασμό της στο τουίτερ ότι: "Ο Τούρκος Πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου είπε πως στην περίπτωση που οι ΗΠΑ στοχεύσουν το καθεστώς Άσαντ, μπορούν να σταλούν χερσαίες στρατιωτικές δυνάμεις".
Πηγή: philenews/ ΚΥΠΕ

Συλλαλητήριο ΠΑΜΕ Κέρκυρας για την ανεργία

Συλλαλητήριο ΠΑΜΕ Κέρκυρας για την ανεργία

Στο πλαίσιο δίμηνης πανελλαδικής δράσης το ΠΑΜΕ Κέρκυρας πραγματοποίησε χθες 3-10-2014 συγκέντρωση και πορεία στο κέντρο της πόλης με ζήτημα αιχμής την ανεργία.
pamek1DDSS6940pamek(φωτο: ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΓΙΑΤΑΚΗΣ)

ΚΕΡΚΥΡΑ-ΛΑ.ΣΥ.προτασεις προς ΠΙΝ

Προς κ. Πρόεδρο του Π.Σ Ι.Ν
Τον κ. Περιφερειάρχη
και κ.κ. Περιφερειακούς Συμβούλους


Εντείνεται η αντιλαϊκή επέλαση της Ε.Ε Κυβέρνησης και Ελληνικής Αστικής
Τάξης σε όλα τα μέτωπα. Οξύνονται όλα τα λαϊκά προβλήματα.
Θεωρούμε ότι το Π.Σ πρέπει να συζητήσει και να πάρει θέση για ορισμένα
βασικά από αυτά.
Έτσι προτείνουμε να συζητηθούν στην προσεχή συνεδρίαση του Π.Σ 12-
10-2014 τα εξής θέματα τα οποία αξιολογούμε ως εξαιρετικά σημαντικά και
άμεσης προτεραιότητας.
• Η ιδιωτικοποίηση Δημοσίων εκτάσεων και Δημοσίων υποδομών
(λιμάνια, αεροδρόμια. Μαρίνες κλπ) σε όλα τα Ιόνια Νησιά που έχουν
συναποφασίσει η Ε.Ε και η Ελληνική Κυβέρνηση. Προτείνουμε το
Π.Σ να εκφράσει την συνολική αντίθεση του σε οποιαδήποτε μορφή
ιδιωτικοποίησης των Δημόσιων υποδομών και εκτάσεων ( πώληση,
μακρόχρονη ενοικίαση, σύμπραξη δημοσίου και ιδιωτικού τομέα κλπ)
• Την λεγόμενη αξιολόγηση που είναι το όχημα για εκτεταμένες
απολύσεις Δημοσιών υπαλλήλων και την παραχώρηση των υπηρεσιών
που αυτοί καλύπτουν σε ιδιωτικές εταιρείες. Προτείνουμε το Π.Σ
να απαιτήσει την κατάργηση του νόμου και να αποφασίσει να μην
προχωρήσει η διαδικασία της αξιολόγησης στους υπαλλήλους της
Περιφέρειας Ιονίων Νήσων.
• Για τις μεταφορές των μαθητών σ’ όλα τα Ιόνια Νησιά που υπάρχουν
σοβαρά κενά.
• Είναι οξύ το πρόβλημα της σχολικής στέγης στην Κεφαλονιά ιδιαίτερα
στα σχολεία του Ληξουρίου. Φαίνεται ότι υπάρχει προσανατολισμός
της Κυβέρνησης να επισκευάσει απλά τα σχολεία που έχουν πάθει
σοβαρές ζημιές και όχι να κτίσει καινούργια. Η Κυβέρνηση μέσω του
Υπουργού Παιδείας απαντάει σε ερώτηση βουλευτών του ΚΚΕ ότι δεν
έχει αίτημα για κατασκευή άλλων σχολείων πλην ενός. Η Περιφερειακή
αρχή δεν κάνει τίποτα για την κατασκευή νέων σχολείων.
Το Π.Σ να απαιτήσει την άμεση χρηματοδότηση για την κατασκευή
πέντε νέων σχολικών κτιρίων.
• Το πρόβλημα της ανεργίας παραμένει οξύ και στα Ιόνια Νησιά. Το Π.Σ
να απαιτήσει από την κυβέρνηση συγκεκριμένα μέτρα προστασίας των
ανέργων όπως , α)επίδομα ανεργίας 600 ευρώ για όσο διάστημα είναι
άνεργοι. β) πλήρη ασφαλιστική και υγειονομική κάλυψη, όλων των
ανέργων και των οικογενειών τους.
Προτείνουμε επίσης τρία ψηφίσματα:
1. Να απαιτηθεί από την Κυβέρνηση η κατάργηση του άδικου και
αντιλαϊκού ΕΝΦΙΑ.
2. Να υιοθετηθεί το ψήφισμα του Σωματείου Ναυτεργατών Κέρκυρας
–Ηγουμενίτσας που αφορά την ασφάλεια των δρομολογίων των
πλοίων.
3. Να απαιτηθεί από τους ξενοδόχους και την Κυβέρνηση η καταβολή
όλων των δεδουλευμένων στους ξεν/λους και η κατάργηση του

εργασιακού μεσαίωνα που έχουν επιβάλει στα ξενοδοχεία με
άγρια εντατικοποίηση, εργοδοτική τρομοκρατία, απλήρωτα ρεπό
που οδηγούν σε λιποθυμίες ξεν/λων, σε παρατήσεις επειδή δεν
αντέχουν.
Για το μεγάλο πρόβλημα των ιδιωτικοποιήσεων αξίζει να υπογραμμίσουμε τα
εξής: Η ιδιωτικοποίηση δημόσιων εκτάσεων και υποδομών είναι στρατηγική
επιλογή της Ε.Ε και της Ελληνικής Αστικής τάξης και όχι απλά μια επιλογή
της σημερινής κυβέρνησης. Πάνε μαζί με την μείωση της τιμής της εργατικής
δύναμης. Όσα κόμματα τάσσονται υπέρ της Ε.Ε στην πραγματικότητα είναι
υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων ανεξάρτητα αν διαφοροποιούνται στην μορφή
της ιδιωτικοποίησης. Ήταν αποκαλυπτική η τοποθέτηση του Προέδρου
του Σύριζα κ. Τσίπρα στην Θεσ/νικη όπου είπε «Τις ιδιωτικοποιήσεις θα τις
επανεξετάσει η βουλή και όποια δεν είναι εντάξει θα πάρουμε τα απαραίτητα
μέτρα». Δεν είπε τίποτα για ακύρωση των ιδιωτικοποιήσεων, θα κοιτάξουν
μόνον αν είναι «εντάξει»;;!!
Εδώ στην Κέρκυρα παίρνεται μια πρωτοβουλία για σύσκεψη από τον
βουλευτή του Σύριζα, τον Περιφερειάρχη, τον Δήμαρχο (όλοι στελέχη του
Σύριζα) για να φτιάξουν λένε μέτωπο ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του
αεροδρομίου.... Τίθεται το ερώτημα :Γιατί δεν το έβαλαν για συζήτηση
στο Δημοτικό και Περιφερειακό Συμβούλιο; Είναι προφανές ότι θέλουν
να το αξιοποιήσουν μικροκομματικά αλλά και παράλληλα να αποφύγουν
εσωπαραταξιακές διαφοροποιήσεις γιατί είναι γνωστό ότι π.χ στο Δήμο
Κέρκυρας έχουν αντίθετες θέσεις, (άλλοι είναι υπέρ και άλλοι κατά των
ιδιωτικοποιήσεων). Πάντως η στάση τους δείχνει πόσο υπολογίζουν τα αιρετά
όργανα της τοπικής διοίκησης. Απλά τα περιφρονούν.
Πάντως ο λαός των Ιονίων Νήσων και ιδιαίτερα όσοι στήριξαν τον Σύριζα και
τους συνδυασμούς του στους Δήμους και τις Περιφέρειες μπορούν και πρέπει
να βγάλουν χρήσιμα πολιτικά συμπεράσματα για την καλπάζουσα διγλωσσία
του Σύριζα και τον πολιτικό καιροσκοπισμό του.
Η πάλη ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις πρέπει να είναι βασικό μέτωπο πάλης
του εργατικού και λαϊκού κινήματος και απαιτεί ρήξη και σύγκρουση με την
Ε.Ε, την Ελληνική Αστική τάξη και τα κόμματα τους

Κέρκυρα, 1-10-2014 

Στοιχεία περί εντυπωσιασμού

 Στοιχεία περί εντυπωσιασμού


Καταγραφή εντυπώσεων από το τριήμερο που πέρασε

Οι εντυπώσεις μας δεν αναφέρονται πάντα σε κάτι εντυπωσιακό, αλλά αν τις συγκεντρώσεις όλες μαζί και τις στύψεις, σκόρπιες σκέψεις εδώ κι εκεί, μπορεί να δώσουν μια ενδιαφέρουσα εικόνα και να (σου) κάνουν καλύτερη εντύπωση.

Η μεγαλύτερη ψηφίδα του σημερινού κειμένου αφορά το προχτεσινό συλλαλητήριο του παμε με αιχμή το μέτωπο της ανεργίας, που ήταν κάτι σαν προσυγκεντρωτική πορεία, όπως την είπαμε στην ομήγυρη, εν όψει του πανελλαδικού συλλαλητηρίου της 1ης νοέμβρη. Είχε προηγηθεί την πέμπτη ένας συμβολικός αποκλεισμός του υπουργείου οικονομικών, εν όψει της επίσκεψης των τροϊκανών, που δεν ξεγέλασε ωστόσο τους έμπειρους αναλυτές του τουίτερ, αφού αποφάνθηκαν πως ήταν απλά μια κίνηση φτηνού προεκλογικού εντυπωσιασμού, γι’ αυτό και λύθηκε νωρίς το απόγευμα, προτού έρθει το κλιμάκιο της τρόικας. Κρίμα μόνο που δεν το γνώριζε (κι ανησύχησε άδικα) ένας λίτης με πολιτικά, που παρακολουθούσε (εντελώς αδιάκριτα ή τέλος πάντων όχι και τόσο διακριτικά) τους διαδηλωτές. Κι όταν οι σφοι του ζήτησαν το λόγο, είπε ότι δεν ήταν εκεί για εμάς αλλά για τα αδέσποτα σκυλιά που ξάπλωναν στο πεζοδρόμιο –δεν κατάλαβα αν υποδυόταν και τον εκπρόσωπο φιλοζωικής εταιρείας, περνώντας μας προφανώς για τελείως ζώα (κουτορνίθια), που θα διαδήλωναν το σάββατο λόγω της παγκόσμιας ημέρας των ζώων.

Προχτές ο κόσμος προσήλθε μαζικά, με οργανωμένες συγκεντρώσεις κι όχι κοπαδιαστά, γνωρίζοντας πολύ καλά το κόμμα παντός καιρού, αλλά χωρίς να ξέρει τι να φορέσει και χωρίς να έχει ανακαλύψει και ρούχα παντός καιρού, για να αντιμετωπίσει τα καπρίτσια του φθινοπώρου. Η μαύρη τρύπα της ομόνοιας, όπως τη λέει ένας σφος, έδινε αρχικά λανθασμένη εικόνα για το συγκεντρωμένο πλήθος, που έμεινε στην κάτω πλευρά της πλατείας και τους πέριξ δρόμους (σταδίου, αθηνάς και πειραιώς), αλλά κατέλαβε αισθητά περισσότερο χώρο σε πλήρη παράταξη, με τα μπλοκ να προχωράν προς το σύνταγμα το ένα πίσω από το άλλο και να μην έχουν τελειωμό.

Ακούσαμε μεταξύ άλλων τον χαιρετισμού του χρύσανθου κυριαζή, παλιού διεθνή βολεϊμπολίστα, που τώρα είναι σε μια επιτροπή εργαζομένων στον ασπρόπυργο –αλλά έτσι που αναπαλαιώνεται η ελληνική α1, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ακόμα στην ενεργό δράση. Μας έκανε εντύπωση η συνεχιζόμενη αλληλεγγύη διαρκείας που μας δείχνουν έμπρκατα οι εργαζόμενοι του μετρό της στοκχόλμης, σε μια κοινωνία με μεγάλη τρεϊντγιουνιονιστική παράδοση, αλλά (ή μάλλον: και γι’ αυτό) χωρίς ισχυρό κκ και ταξικό εργατικό κίνημα. Σταθήκαμε στην αφίσα της πορείας με τα αριθμητικά στοιχεία για τους 1,5 εκ. ανέργους, τους 800 χιλιάδες απλήρωτους και τους 300 χιλιάδες ανασφάλιστους, όπου το θέμα είναι πώς θα τα χρησιμοποιήσεις, για να διαβάσεις και να αναλύσεις την πραγματικότητα κι όχι να τα παραθέσεις ξερά, χωρίς ερμηνεία, για να εντυπωσιάσεις το ευρύ κοινό. Κι αναλογιστήκαμε πόσους αγώνες προϋποθέτει το άμεσο αίτημα για επίδομα ανεργίας στα 600 ευρώ (δηλ στο 80% του βασικού μισθού των προμνημονιακών επιπέδων) που μπαίνει στο πλαίσιο πάλης του παμε, όταν πολλοί νέοι μπαίνουν σήμερα στην αγορά εργασίας (διάβαζε: σύγχρονο σκλαβοπάζαρο) με ακόμα μικρότερα νούμερα και μισθούς πείνας.

Αυτή η μαζική συμμετοχή του κόσμου που κατέβηκε στο δρόμο, έρχεται ως πολλοστή επιβεβαίωση των δεσμών που έχει το παμε (και το κόμμα σε δεύτερο επίπεδο ανάγνωσης) με το λαό και τον εργατόκοσμο στους χώρους δουλειάς· που μπορεί να μη μεταφράζονται πάντα και σε ψήφο στις κάλπες, αλλά αυτό δεν τους αφαιρεί κάτι σε αξία, ίσα-ίσα. Η μαζικότητα αυτή θα ερμηνευόταν ως πολύ καλός οιωνός πριν από πέντε χρόνια. Δηλ όχι ακριβώς πέντε χρόνια, γιατί τότε, ανήμερα της μέρας των ζώων, ο κυρίαρχος λαός έφερνε στην (κυβερνητική) εξουσία τον αντιεξουσιαστή γιωργάκη, για να τα αλλάξει όλα (κι ως προς αυτό τουλάχιστον, δεν μπορεί να έχει κανείς παράπονο· δεν είχε πει και προς ποια κατεύθυνση θα αλλάξουνε), αλλά στην πρώτη φάση εκδήλωσης της κρίσης , πριν και μετά το πρώτο μνημόνιο, όπου υπήρχε γενικός ξεσηκωμός και έβγαιναν δύο γενικές απεργίες το μήνα. Ενώ τώρα κυνηγάμε δύο μήνες ένα πανελλαδικό συλλαλητήριο ως σταθμό της δράσης μας και οι όποιες κινηματικές εκλάμψεις μοιάζουν με σπαράγματα μιας απελθούσας σύντομης (χαμένης) άνοιξης, καθώς τα νερά της παλίρροιας φαίνεται να έχουν αλλάξει πλέον κατεύθυνση.

Ναι αλλά ο κόσμος και τα μπλόκα συνεχίζουν να περνάνε μπροστά σου και σου αλλάζουν τη διάθεση, καθώς τα βλέπεις ακροβολισμένος σε μια γωνιά. Και το πανελλαδικό συλλαλητήριο της 1ης νοέμβρη, το πρώτο τέτοιας εμβέλειας που βγαίνει μετά από το μάη του 10’ με το πανελλαδικό του κόμματος, θα ‘ναι κατά πάσα πιθανότητα μια πολύ καλή τονωτική ένεση ηθικού, πρωτίστως σε αυτό του δικού μας κόσμου, κι εφαλτήριο-μπούσουλας για τη συνέχεια.

Περνάμε σε μικρότερης σημασίας και μαζικότητας ψηφίδες, όπως το φεστιβάλ νέων του σύριζα, που ειδικά τις δύο πρώτες μέρες είχε σχεδόν καταθλιπτική εικόνα ως προς την προσέλευση του κόσμου. Και πλήρωσε εν μέρει το μικρομεγαλισμό των διοργανωτών, που άπλωσαν τις εκδηλώσεις του σε ένα τετραήμερο πρόγραμμα, ξεχνώντας πως το 26-27% που βρίσκουν στις κάλπες έχει καθαρά εκλογικό χαρακτήρα-έκφραση και πέραν τούτου οδέν. Το λαϊκό πρόγραμμα της τρίτης μέρας, με μάργκαρετ και πίτσα παπαδοπούλου (!), ήταν μάλλον παράταιρο με έναν κόσμο που ούτε τέτοια ακούσματα έχει, ούτε και ιδιαίτερη σχέση με οτιδήποτε λαϊκό εν γένει. Κι η μόνη μέρα που υπήρχε μια σχετική προσέλευση, ήταν χτες, που οι συριζαίοι πρέπει να έριξαν μπόλικο χρήμα, για να κλείσουν το μεγάλο όνομα (θανάση παπακωνσταντίνου) και να μην τραγουδήσει σε άδειο γήπεδο ο μελλοκυβερνήτης αλέξης.

Τουλάχιστον είχαν περισσότερο κόσμο από τη δημαρ, που έκανε το συνέδριό της στο σινέ κεραμεικός, με λιγότερο σουξέ και από τα παρακείμενα μεζεδοπωλία επί της κεραμεικού και της πλατείας λέοντος αυδή (ναι, υπάρχει και τέτοια), που ήταν φίσκα από κόσμο –πιθανότατα αγωνιούντες οπαδούς του φώτη. Περάσαμε ξυστά απέξω με ένα σφο, που δεν ήθελε να μπούμε μέσα να δούμε τι παίζει και να γελάσουμε, γιατί, λέει, δεν έχουν πλάκα τώρα που ψυχορραγούν. Και αρνήθηκε έτσι το προφανές: πως ίσα-ίσα, τώρα είναι που έχουν περισσότερη πλάκα και βγάζουν τα μαχαίρια τους.

Ο λυκούδης εν τω μεταξύ (μπορεί να τον μπερδεύω και με άλλον, γιατί όλοι οι δημαρ την ίδια μούρη έχουν) θα ιδρύσει λέει δική του πολιτική κίνση, που φιλοδοξεί να παίξει καθοριστικό ρόλο στον χώρο του δημοκρα(σ)τικού σοσιαλισμού (ουάου). Αλλά οι διάφορες πασοκικές παραλλαγές που κυκλοφορούν πλέον είναι τόσο γελοία πανομοιότυπες, που ξεπερνάν και τις αλλεπάλληλες απόπειρες του οβελίξ στο αστερίξ και κλεοπάτρα να μεταμφιεστεί σε αιγύπτιο για να ξεφελάσει τον πανοραμίξ και να πιει μαγικό ζωμό: μα πώς διάολο με καταλαβαίνει κάθε φορά;
Μέχρι και το θρυλικό ακεπ αρνείται να βγάλει διαφορετική αφίσα τα τελευταία χρόνια (τρεις κουφάλες σε ένα δέντρο) κι απλώς αντικατέστησε τη δημαρ και τον κουβέλη (που είχαν αντικαταστήσει το λαος ως κυβερνητική τσόντα) με το ποτάμι του θεοδωράκη.

Αυτός που παίζει να είχε περισσότερο κόσμο από το συνέδριο της δημαρ, ήταν ο ζαραλίκος στο σταυρό του νότου, στην πρώτη από τις πέντε παραστάσεις που δίνει κάθε παρασκευή. Επειδή μπορεί κάποιος να θέλει να πάει και να την παρακολουθήσει, δε θα το χαλάσω με αποκαλύψεις-σποϊλεριές. Για αυτό θα αρκεστώ να προειδοποιήσω τους όποιους ενδιαφερόμενους πως ο γιαννιώτης γραμμένος (μπαμπά, μαμά, είμαι κουκουλοφόρος) που εμφανίζεται μαζί του, θέλει να γίνει κάτι σαν πανούσης της εποχής μας, αλλά είναι κατά βάση κρύος και συριζαίος. Και θα πω μόνο πως είχε κάποια κοινά σημεία με το πρόγραμμα που παρουσίασε στο φεστιβάλ (πχ τη φωνή του άδωνη ντακ, τα αστεία για το θηβαίο που έπαιζε απέναντι κτλ). Αλλά και αρκετό δικό μας κόσμο που τον είχε δει πιθανότατα στο ίλιο και πήγε να τον ξανακούσει. Γι’ αυτό και όταν πέτυχε έναν συριζαίο στο κοινό (μα κανείς δεν πήγε τέλος πάντων στο φεστιβάλ τους;) ο ζαραλίκος του είπε: δε σε φοβάμαι ρε, έχω πέντε κουκουέδες εδώ μπροστά –και όντως είχε. Και όταν πέτυχε κι έναν της ανταρσύα (που κάνουν την περισσότερη φασαρία), αρραβωνιασμένο με μια δική μας οπτικό, το ρώτησε με ειλικρινή απορία: δηλ εσύ είσαι ανταρσύα, πληροφορικάριος και γαμάς...;

Το ωραίο της υπόθεσης όμως είναι πως ακόμα κι όταν σατιρίζει το κόμμα, που δεν μπορεί προφανώς να μείνει στο απυρόβλητο) το κάνει με στιλ (πχ είμαστε η βάση κοντά στο πέντε αλλά είμαστε το καλύτερο 5%) ή κατά βάση για να την πει στους άλλους.

Αντί επιλόγου, παραθέτω τις απαντήσεις που συμπληρώσαμε στο ερωτηματολόγιο για μια δημοσκόπηση εσωτερικής χρήσης (στο πλαίσιο της παράστασης) αλλά δεν το παραδώσαμε εγκαίρως και πήγε χαμένο.

Τι πολίτευμα πιστεύετε πως έχουμε στην ελλάδα και γιατί έτσι;
Δημοκρατική διχτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς, με τάσεις γοργής μετεξέλιξης σε διχτατορία του προλεταριάτου κι απονέκρωσης του κρατικού μηχανισμού. Αφού όλοι στις ειδήσεις λένε πως έιμαστε η τελευταία σοβιετική χώρα. Εγώ τους πιστεύω.

Τι πιστεύετε ότι θα γίνει μόλις βγει ο σύριζα κυβέρνηση (από μπουρδέλο ως παράδεισο) και γιατί;
Η εργατική τάξη θα πάει στον παράδεισο. Αφού ο αλέξης έχει κλείσει συμφωνίες με πάπα κι αγιορείτες.

Υστερόγραφο
Τι είναι ακόμα πιο άμαζο από τη δημαρ;
Το ικεα. Όχι αυτό που απολύει υπαλλήλους του για συνδικαλιστική δράση, το άλλο. Που έφτασε όμως ήδη την κρίσιμη ποσότητα μάζας, για να διασπαστεί ως αμοιβάδα και να χωρίσει τα τσανάκια του με τον κορδάτο. Αλλά έτσι είναι άμα είσαι ενωτικός αντισεχταριστής..

Ολο το χέρι θέλει κόψιμο...

 Ολο το χέρι θέλει κόψιμο...


Να μπουν αμέσως σε όλα τσ σπίτια να ψάξουν για τζιχαντιστές... Παντού! Στα συρτάρια, κάτω απ' τα κρεβάτια, στις τσέπες μας... Ποιά εντάλματα και μαλακίες τώρα...Κινδυνεύουμε... Ξέχνα τις Δημοκρατίες τώρα... Αστο στα χέρια των δολοφόνων... ξέρουν αυτοί.
Δείξε εμπιστοσύνη σ'αυτούς που συγκρότησαν τις ομάδες φρίκης των μισθοφόρων αποκεφαλιστών, τις πλήρωσαν, τίς γυμνασαν και τις εξόπλισαν για να "φτιάξουν" εξέγερση στη Συρία βιάζοντας, κλέβοντας και λεηλατώντας.
Τότε κανείς δε μιλούσε...ούτε τα ΜΜΕ φυσικά. Τώρα μιλάνε για φρίκη...
Τι να ετοιμάζουν άραγε;
Τι κρύβεται πίσω απ' τον πόνο που τους έπιασε για τη φρίκη των τζιχαντιστών;
Και η δική τους φρίκη; Προσπαθούν να την κρύψουν στρέφοντας τα βλέμματα σε μιαν άλλη πιο επίκαιρη ή πιο σοκαριστική κατά τη γνώμη πολλών;

Τι είναι αλήθεια ποιο φρικτό; Οι αποκεφαλισμοί ή οι καταστροφές ζωών κάθε μέρα εδώ δίπλα μας; Μήπως οι αυτοκτονίες απελπισμένων είναι λιγότερο φρικτές; Δεν ξέρω...
Μήπως οι θάνατοι πέρσι και πρόπερσι το χειμώνα από μαγκάλια και αυτοσχέδιες σόμπες ήταν λιγότερο φρικτές; Και οι δολοφονίες παιδιών στη Γάζα από το στρατό του Ισραήλ με την άδειά τους τί ήταν; Δεν ήταν αηδιαστική και απαράδεκτη φρίκη;
Γιατί πρέπει ν'αποφασίσω ποια φρίκη εεπιτρέπεταικαι ποια απαγορεύεται;
Γιατί πρέπει να "διαλέξω φρίκη";

Γιατί πρέπει οι εικόνες της τηλεόρασης να κρύψουν όλα αυτά που βλέπω κάθε μέρα γύρω μου; Όλη αυτή την καθημερινή  φρίκη της φτώχειας και της απελπισίας των ανθρώπων που τους άξιζε να ζούν μια όμορφη ζωή;
Γιατί πρέπει να   δεχτώ έστω και μια λέξη απ΄'αυτούς που μισούν τη ζωή μας και λατρεύουν μόνο τη δική τους.
Που μας ζητάνε να θυσιάσουμε τη ζωή τη δική μας και των παιδιών μας για να σωθούν τα κέρδη τους;
Μιλάμε για τις ΗΠΑ την ΕΕ και την παρέα τους, και πίσω τους  τους μηχανισμούς και τα μονοπώλια  που όπλισαν τους Ισραηλινούς,  όταν βομβαρδιζαν ανελέητα και δολοφονούσαν μικρά παιδιά στη Γάζα. Που οπλίζουν τώρα τους Ουκρανούς φασίστες που αιματοκυλάνε την Ουκρανία. Που τσάκισαν το λαό του Αφγανιστάν, του Ιράκ, της Συρίας, της τέως Γιουγκοσλαβίας και τόσους άλλους λαούς και μαζί και τον δικό μας.

Η φρίκη των "τζιχαντιστών" είναι δικό τους δημιούργημα. Αυτοί είναι οι επιστήμονες και οι πατέρες της φρίκης.
Ας μη δώσουμε σημασία μόνο στο δάχτυλο ξεχνώντας σε ποιον ανήκει το χέρι. Ολο το χέρι θέλει κόψιμο...
Όλο το σαπισμένο κορμί που αρρωσταίνει και βρωμίζει κάθε μέρα τον κόσμο πρέπει να θαφτεί πριν  θάψει εμάς!

YΓ(σαν κουίζ!):Ποιο είναι το όνομα του μισθοφορικού στρατού(έτσι λεγόταν ως πριν λίγο...) που κυκλοφορεί και λεηλατεί με το ψευδώνυμο ISIS ή ΙSIL ή ΙS;
-Μα φυσικά "Συριακή αντιπολίτευση"!
Η μαμά και ο μπαμπάς του άρρωστου αυτού τέκνου λέγονται ιμπεριαλισμός και οι νονοί είναι τα παγκόσμια μεγάλα ΜΜΕ... 



Ορισμένα θεμελιώδη διδάγματα για την επαναστατική στρατηγική

Ορισμένα θεμελιώδη διδάγματα για την επαναστατική στρατηγική



Συμπληρώθηκαν τις μέρες αυτές 150 χρόνια από την ίδρυση της «Διεθνούς Ενωσης Εργατών» που έμεινε στην ιστορία του παγκόσμιου εργατικού κινήματος ως Α' Διεθνής. Η πραγματοποίηση τον Σεπτέμβρη του 1864 του ιδρυτικού της συνεδρίου στο Λονδίνο δεν ήταν τυχαία. Η Αγγλία αποτελούσε ακόμα την εποχή εκείνη το κέντρο της καπιταλιστικής βιομηχανικής παραγωγής, τη χώρα - πρότυπο για την ανάπτυξη των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής όχι μόνο στην ηπειρωτική Ευρώπη, αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη. Η γρήγορη ανάπτυξη του καπιταλισμού είχε ως αξεχώριστο συνοδοιπόρο της τη διαμόρφωση και την ποσοτική διεύρυνση του προλεταριάτου, του αιμοδότη, μεταφορικά και κυριολεκτικά, της κερδοφορίας των κεφαλαιοκρατών. Το προλεταριάτο, ζώντας και δουλεύοντας κάτω από τρομακτικές συνθήκες (που γλαφυρά τις περιγράφει ο Ενγκελς στο έργο του «Η κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία στα 1844»), συσσώρευε, με αργό και βασανιστικό τρόπο, εμπειρίες από την καθημερινή ταξική πάλη, βάδιζε πια στο δρόμο της μετατροπής από «τάξη καθεαυτή» σε «τάξη για τον εαυτό της». Το αναγκαίο μπόλιασμα του αυθόρμητου εργατικού κινήματος με την πρωτοπόρα επαναστατική θεωρία είχε ήδη βρει στα πρόσωπα των Μαρξ και Ενγκελς τις ηγετικές εκείνες προσωπικότητες που θα μπορούσαν να το καθοδηγήσουν.

Τι έκανε όμως αναγκαία την ίδρυση μιας διεθνούς οργάνωσης των εργατών; Δεν θα μπορούσε ίσως να δοθεί μια πιο συμπυκνωμένη απάντηση σε αυτό το ερώτημα από αυτήν που έδωσε ο Μαρξ στον πρόλογο του Καταστατικού της Διεθνούς: «Η οικονομική χειραφέτηση της εργατικής τάξης είναι ο μεγάλος τελικός σκοπός, στον οποίο πρέπει να υποταχθεί σαν μέσο κάθε πολιτικό κίνημα...όλες οι προσπάθειες που τείνουν σ' αυτό το μεγάλο σκοπό απέτυχαν ως τώρα από έλλειψη αλληλεγγύης ανάμεσα στους διάφορους εργατικούς κλάδους κάθε χώρας και από την απουσία ενός αδελφικού δεσμού ανάμεσα στους εργάτες των διαφόρων χωρών... η χειραφέτηση της εργατικής τάξης δεν είναι ούτε τοπικό, ούτε εθνικό, αλλά ένα κοινωνικό καθήκον που αγκαλιάζει όλες τις χώρες στις οποίες υπάρχει η σύγχρονη κοινωνία και που η λύση του εξαρτάται από την πρακτική και θεωρητική συνεργασία των πιο προχωρημένων χωρών»1. Η διεθνής συνεργασία του προλεταριάτου απέναντι στις δυνάμεις του κεφαλαίου, που από την πλευρά του και για τα συμφέροντά του έσπαγε τους εθνικούς φραγμούς και διαμόρφωνε μια παγκόσμια αγορά, αποτελούσε πια μια αδήριτη αναγκαιότητα. Κάτι τέτοιο δεν αναιρούσε φυσικά το θεμελιώδες καθήκον του προλεταριάτου της κάθε χώρας «να ξεμπερδέψει πριν απ' όλα με τη δική του αστική τάξη»2, όπως έξοχα το είχε θέσει ο Μαρξ στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο».

Αντιπρόσωποι της Α' Διεθνούς
Η σύντομη περίοδος δράσης της Α' Διεθνούς (1864 - 1876) σημαδεύτηκε από την οξύτατη ιδεολογικο-πολιτική διαπάλη της μαρξιστικής κοσμοθεωρίας με διάφορα ρεύματα που εξέφραζαν στις γραμμές του εργατικού κινήματος την επίδραση της αστικής και μικροαστικής ιδεολογίας. Αγγλοι τρεϊντγιουνιονιστές με ισχυρότατες οπορτουνιστικές αυταπάτες για σταδιακή μεταρρύθμιση του καπιταλισμού μέσα από την συνδικαλιστική - οικονομική πάλη, οπαδοί του Προυντόν που αντιτάσσονταν στον αναγκαίο συγκεντρωτισμό της εργατικής οργάνωσης και της επαναστατικής πάλης από τη σκοπιά του ατομισμού του μικρονοικοκύρη, οπαδοί του Λασσάλ που δεν αντιμετώπιζαν σωστά το καθήκον ότι «η χειραφέτηση των εργατών πρέπει να είναι έργο της ίδιας της εργατικής τάξης»3 και τη μετέτρεπαν σε ουρά της αστικής τάξης, αναρχικοί - οπαδοί του Μπακούνιν που υποτιμούσαν την πολιτική πάλη και αρνούνταν το ρόλο του εργατικού κράτους μετά την επανάσταση - όλοι αυτοί συγκρούστηκαν με τον Μαρξ και τη συνεπή επαναστατική πτέρυγα στην Α' Διεθνή, όχι μόνο στις αίθουσες των Συνεδρίων και μέσα από τις στήλες του εργατικού Τύπου, αλλά πρώτα και κύρια στις ίδιες τις οργανώσεις - μέλη της Διεθνούς και στα πεδία της καθημερινής ταξικής πάλης. Η εξέλιξη των ρευμάτων αυτών στα χρόνια που ακολούθησαν την αυτοδιάλυση της Α' Διεθνούς απέδειξε την ορθότητα της μαρξιστικής κριτικής σε αυτά και τη νομοτελειακή αδυναμία τους να οδηγήσουν στην κατάργηση της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και στην κοινωνική απελευθέρωση του προλεταριάτου: είτε ενσωματώθηκαν πλήρως στην αστική στρατηγική (π.χ. Αγγλοι Εργατικοί), είτε έστρωσαν το έδαφος για την οπορτουνιστική μετάλλαξη των μαζικών εργατικών κομμάτων της Β' Διεθνούς και την ανοιχτή προδοσία των ηγεσιών τους με το ξέσπασμα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, είτε κατέφυγαν σε τυχοδιωκτικές ενέργειες, στο όνομα της αντίθεσης στις αυταρχικές κρατικές δομές και του «ελευθεριακού» πνεύματος, παίζοντας ουσιαστικά το παιχνίδι της αντιδραστικής αστικής τάξης (π.χ. ρόλος των αναρχικών στον ισπανικό εμφύλιο πόλεμο).


Η περίπτωση του αναρχικού ρεύματος έχει τη δική της σημασία και σήμερα, παρόλο που οι εκπρόσωποί του χρεοκόπησαν εδώ και καιρό πολιτικά και οργανωτικά στις γραμμές του εργατικού κινήματος, μια που η «ξαναζεσταμένη σούπα» ορισμένων ιδεών του Μπακούνιν σερβίρεται στις μέρες μας ως αυθεντικό προϊόν από δημοσιολόγους της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ, που εμφανίζουν τον Μπακούνιν να δικαιώνεται απέναντι στον Μαρξ από τις ιστορικές εξελίξεις. Είναι λοιπόν σημαντικό και επίκαιρο για τους εργάτες, ιδιαίτερα για τη νεότερη βάρδια της εργατικής τάξης, να ανατρέχουν στα διδάγματα της διαπάλης με τους αναρχικούς, είτε αυτά αφορούν την περίοδο της Α' Διεθνούς και το έργο των Μαρξ - Ενγκελς, είτε μεταγενέστερες περιόδους και τις διδαχές του Λένιν και του Στάλιν πάνω στο θέμα.

Χρειάζεται να κρατάμε σαν παρακαταθήκη του επαναστατικού κινήματος τα λόγια του Μαρξ ενάντια στους αναρχικούς ότι «αν ο πολιτικός αγώνας της εργατικής τάξης παίρνει επαναστατικές μορφές, αν οι εργάτες στη θέση της δικτατορίας της αστικής τάξης βάζουν τη δική τους επαναστατική δικτατορία... για να σπάσουν την αντίσταση της αστικής τάξης, δίνουν στο κράτος μια επαναστατική και παροδική μορφή»4, κάτι τέτοιο δεν αποτελεί κάποια υποχώρηση αρχών, αλλά ένα αναγκαίο βήμα προς την κατάργηση των τάξεων, άρα και του κράτους. Η πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης στη Σοβιετική Ενωση και στις άλλες χώρες του σοσιαλισμού έδειξε με πεντακάθαρο τρόπο ότι για όσο χρονικό διάστημα το εργατικό κράτος, η δικτατορία του προλεταριάτου, επιτελούσε με σταθερότητα, τόσο τα κατασταλτικά (συντριβή της αστικής τάξης και των προσπαθειών αντεπανάστασης), όσο και τα δημιουργικά της καθήκοντα (κεντρικός σχεδιασμός, ανάπτυξη της σοσιαλιστικής βιομηχανίας, στερέωση της συμμαχίας εργατικής τάξης - αγροτιάς, κ.τ.λ.), οι νέες σχέσεις παραγωγής αναπτύσσονταν σε προχωρητική κατεύθυνση, γίνονταν, με αδυναμίες και λάθη, βήματα προς τα μπρος, προς την αταξική κοινωνία, προς τον κομμουνισμό που δε θα έχει ανάγκη καμιάς ξεχωριστής κρατικής μηχανής. Οταν, όμως, το προσωρινό αυτό εργαλείο του εργατικού κράτους στόμωσε με ευθύνη της κρατικής και κομματικής καθοδήγησης, όταν η ταξική φύση του κράτους συγκαλύφθηκε κάτω από τους αντιεπιστημονικούς νεολογισμούς περί «παλλαϊκού κράτους», τότε δεν μπορούσε παρά να σημειωθεί μια σταδιακή απόσπαση του κράτους από την εργατική τάξη που τα συμφέροντά της ήταν φτιαγμένο να υπηρετεί. Η απόσπαση αυτή και οι παλινωδίες της οπορτουνιστικής στροφής που σηματοδότησε το 20ό Συνέδριο του ΚΚΣΕ το 1956 δεν αναιρούν τη σημασία της πολιτικής πάλης της εργατικής τάξης για το τσάκισμα του αστικού κράτους, δεν δικαιολογούν σε καμία περίπτωση τα καλέσματα των αναρχικών και των νεόκοπων φίλων τους να καταργηθεί μονομιάς το κράτος «πριν ακόμα εξαλειφθούν οι κοινωνικές σχέσεις που το γέννησαν»5. Κάθε υποτίμηση αυτών των καθηκόντων, στο όνομα της «πάλης ενάντια στις αυταρχικές κρατικές δομές» ή «ενάντια στη γραφειοκρατία», οδηγεί, με μαθηματική ακρίβεια, στην προσαρμογή του κινήματος στο πλαίσιο του αστικού κράτους, σε αυταπάτες για κατάκτηση θέσεων από το κίνημα μέσα στο κράτος, ανάλογες με αυτές του αλήστου μνήμης «ευρωκομμουνισμού».

Αντιπρόσωποι της Α΄ Διεθνούς
Ο κεντρικός και αναντικατάστατος ρόλος της εργατικής τάξης στην επαναστατική πάλη στις συνθήκες του καπιταλισμού και στη διαδικασία οικοδόμησης του σοσιαλισμού - κομμουνισμού δεν αποτελεί κάποια αυθαίρετη κατασκευή του Μαρξισμού - Λενινισμού, μια εμμονή του σε παρωχημένες κατηγορίες που δεν ανταποκρίνονται δήθεν στην ταξική διάρθρωση της σημερινής κοινωνίας. Από την εποχή ακόμα της Α' Διεθνούς η κοσμοθεωρία του Μαρξ γίνεται επιστημονική ακριβώς γιατί θεμελιώνεται πάνω στους γενικούς νόμους της αντικειμενικής κοινωνικής πραγματικότητας. Οι νόμοι αυτοί διαφέρουν φυσικά από τους νόμους της χημείας ή της βιολογίας, αλλά είναι εξίσου πραγματικοί, αποκαλύπτουν τις πιο ουσιαστικές πραγματικές - υλικές σχέσεις και συνδέσεις ανάμεσα στα κοινωνικά φαινόμενα. Η γνώση τους αποτελεί προϋπόθεση για τη σωστή οργάνωση της πάλης του κινήματος. Από μια τέτοια αναλυτική μελέτη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, ιδιαίτερα των νόμων κίνησης της καπιταλιστικής οικονομίας, ξεπηδάει ο θεμελιακός ρόλος της εργατικής τάξης ως κινητήριας δύναμης αυτού του τρόπου παραγωγής, ως ο παραγωγός όλου του κοινωνικού πλούτου, επομένως και ως η κοινωνική εκείνη δύναμη που, «ελεύθερη» από κάθε μέσο παραγωγής, «δεν έχει τίποτα να χάσει παρά μόνο τις αλυσίδες της» από την ανατροπή του καπιταλισμού.


Η πραγματοποίηση τον Σεπτέμβρη του 1864 του ιδρυτικού συνεδρίου της «Διεθνούς Ενωσης Εργατών» στο Λονδίνο δεν ήταν τυχαία. Η Αγγλία αποτελούσε ακόμα την εποχή εκείνη το κέντρο της καπιταλιστικής βιομηχανικής παραγωγής, τη χώρα - πρότυπο για την ανάπτυξη των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής όχι μόνο στην ηπειρωτική Ευρώπη, αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη
Παρά τις «ευγενικές» και κοπιώδεις προσπάθειες μιας πανσπερμίας αναθεωρητών τα τελευταία 150 χρόνια να βγάλουν μέσα από τα σπλάχνα του καπιταλισμού «νέα επαναστατικά υποκείμενα» που θα αντικαταστήσουν την εργατική τάξη στο τιμόνι της οικοδόμησης της νέας κοινωνίας, η ταξική πάλη δεν ανέδειξε τέτοια υποκείμενα, ούτε μπορεί να αναδείξει. Η εργατική τάξη, ανεξάρτητα από το κάθε φορά επίπεδο της συνείδησής της, αυξήθηκε σταθερά σε μέγεθος, βελτιώθηκε σε ικανότητες και δεξιότητες, παντού στον πλανήτη, και στη χώρα μας. Η σημερινή αποδιοργάνωση του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, κάτω από τα αμφίπλευρα χτυπήματα της αντεπανάστασης και του ρεφορμισμού, αλλά και η δύσκολη κατάσταση στην οποία βρίσκονται τα κόμματα της εργατικής τάξης σε πολλές χώρες, δεν σηματοδοτούν κάποιο αδιέξοδο της στρατηγικής γραμμής που πρωτοχάραξε ο Μαρξ. Απαιτούν όμως μεθοδική και υπομονετική δουλειά για την ανασυγκρότηση του κινήματος, αφομοίωση των διδαγμάτων της ταξικής πάλης του περασμένου αιώνα, επιμονή στις θεμελιώδεις αρχές της κοσμοθεωρίας του Μαρξισμού - Λενινισμού. Το ΚΚΕ βαδίζει σε μια τέτοια κατεύθυνση, εξοπλισμένο και με τις αποφάσεις του 19ου Συνεδρίου του.

Στον καιρό του, ο Ενγκελς μαστίγωνε αλύπητα, για την υποκρισία τους, τους αναρχικούς τύπου Μπακούνιν που εγκαλούσαν τον Μαρξ και τους συναγωνιστές του για λειψή επαναστατικότητα. «Αμέσως μόλις βρέθηκαν αντιμέτωποι με μια σοβαρή επαναστατική κατάσταση, οι Μπακουνικοί αναγκάστηκαν να ξεφορτωθούν ολόκληρο το παλιό τους πρόγραμμα. Πρώτα θυσίασαν το δόγμα τους της απόλυτης αποχής από πολιτικές, ιδιαίτερα εκλογικές, δραστηριότητες. Στη συνέχεια η αναρχία, η κατάργηση του κράτους, γνώρισε την ίδια τύχη. Αντί της κατάργησης του κράτους, επιχείρησαν αντίθετα να δημιουργήσουν μια σειρά νέα, μικρά κράτη. Μετά εγκατέλειψαν την αρχή ότι οι εργάτες δεν πρέπει να παίρνουν μέρος σε μια επανάσταση που δεν θέτει ως στόχο την άμεση και πλήρη χειραφέτηση του προλεταριάτου, και πήραν οι ίδιοι μέρος σε ένα κίνημα που ήταν κραυγαλέα αστικό. Τέλος, πήγαν ενάντια στο δόγμα που είχαν μόλις διακηρύξει - ότι η δημιουργία μιας επαναστατικής κυβέρνησης συνιστά μια ακόμα απάτη, μια προδοσία της εργατικής τάξης - καθώς παρακάθονταν ανετότατα στις χούντες των διαφόρων πόλεων, σχεδόν παντού, επιπλέον, ως μια ανίσχυρη μειοψηφία που ηττούνταν στις ψηφοφορίες και γινόταν αντικείμενο πολιτικής εκμετάλλευσης από την αστική τάξη... όταν ήρθε η στιγμή της πράξης, οι υπερεπαναστατικές κορόνες των Μπακουνικών μετατράπηκαν είτε σε κατευνασμό, είτε σε εξεγέρσεις καταδικασμένες σε αποτυχία, ή τους οδήγησαν να προσχωρήσουν σε κάποιο αστικό κόμμα που εκμεταλλεύτηκε πολιτικά τους εργάτες κατά τον πιο επαίσχυντο τρόπο... οι Μπακουνικοί στην Ισπανία μάς έδωσαν ένα αξεπέραστο παράδειγμα πώς δεν πρέπει να γίνεται μια επανάσταση».6Η ιστορική πείρα του 20ού αιώνα, με κορυφαίο παράδειγμα την Ισπανία του 1936 - 1939, επιβεβαίωσε μέχρι κεραίας την κριτική του Ενγκελς προς τους αναρχικούς.


Η «Διεθνής Ενωση των Εργατών» (Α' Διεθνής) δεν οδηγήθηκε στην αυτοδιάλυση λόγω μιας υποτιθέμενης αποτυχίας της μαρξιστικής στρατηγικής, είτε λόγω της οξύτατης πολιτικο-ιδεολογικής διαπάλης στις γραμμές της, που δήθεν διατάραξε την αναγκαία ενότητα της εργατικής τάξης. «Η κύρια αιτία της διάλυσης της Α' Διεθνούς από την παγκόσμια πολιτική σκηνή ήταν το γεγονός ότι την εποχή εκείνη ο καπιταλισμός έμπαινε σε μια νέα φάση ανάπτυξης, βάζοντας στην εργατική τάξη νέα καθήκοντα, καθήκοντα που η Α΄Διεθνής, στις δοσμένες συνθήκες, δεν ήταν σε θέση να εκπληρώσει»7. Η νέα εποχή του μονοπωλιακού καπιταλισμού που μόλις ανέτελλε και η προώθηση της εργατικής τάξης στο προσκήνιο της κοινωνικής εξέλιξης έθεταν ως το πλέον επιτακτικό καθήκον την ανάπτυξη «του εργατικού κινήματος σε πλάτος»8, της ίδρυσης και ανάπτυξης μαζικών σοσιαλιστικών εργατικών κομμάτων για την προετοιμασία του στρατού της επανάστασης. Η διαπάλη του επαναστατικού μαρξισμού με τα διάφορα άλλα ιδεολογικά ρεύματα στο πλαίσιο της Α' Διεθνούς αποτελούσε αναγκαία προϋπόθεση για την εκπλήρωση αυτού του καθήκοντος, όπως φανέρωσε η πλατιά διάδοση του μαρξισμού στις γραμμές του εργατικού κινήματος στα τέλη του 19ου και στις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα. Οπως σημειώνει ο Λένιν: «Η διαλεκτική της ιστορίας είναι τέτοια που η θεωρητική νίκη του μαρξισμού αναγκάζει τους εχθρούς του να μεταμφιεστούν σε μαρξιστές»9. Η Α΄Διεθνής είχε εκπληρώσει την ιστορική αποστολή της, διαμορφώνοντας μια βάση για την ανάπτυξη των εργατικών κομμάτων στις βασικές την εποχή εκείνη χώρες του καπιταλισμού.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ:
1. Κ. Μαρξ, «Γενικό Καταστατικό της Διεθνούς Ενωσης των Εργατών», «Διαλεχτά Εργα», τόμος Ι, σελ. 452 - 453.
2. Κ. Μαρξ - Φρ. Ενγκελς, «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», σελ. 39, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή».
3. Κ. Μαρξ - Φρ. Ενγκελς, «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», Πρόλογος στην Γερμανική έκδοση του 1890 (απόσπασμα), σελ. 19, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή».
4. Κ. Μαρξ, «Πολιτικός αναχωρητισμός» (Γενάρης 1873), όπως παρατίθεται από τον Β. Ι. Λένιν στο «Κράτος και Επανάσταση», σελ. 74 - 75, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή».
5. Φρ. Ενγκελς, «Σχετικά με την εξουσία» (Οκτώβρης 1872 - Μάρτης 1873), όπως παρατίθεται από τον Β. Ι. Λένιν στο «Κράτος και Επανάσταση», σελ. 77, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή». Με τον τίτλο «Για το κύρος» στα «Διαλεχτά Εργα», τ. Ι, σελ. 766 - 770.
6. Φρ. Ενγκελς, «Οι Μπακουνικοί επί τω έργω. Μια περιγραφή της Ισπανικής εξέγερσης το καλοκαίρι του 1873». Μετάφραση από το «Karl Marx. Frederick Engels. Collected Works», τόμος 23, σελ. 596 - 598, Progress Publishers, Moscow, 1988.
7. Ουίλιαμ Φόστερ, «Ιστορία των τριών Διεθνών», τόμος Α', σελ. 157, Αθήνα, 1975.
8. Β.Ι.Λένιν, «Καρλ Μαρξ (σύντομη βιογραφική σκιαγραφία με έκθεση του Μαρξισμού)», στο «Για τον Μαρξ και τον Μαρξισμό», σελ. 30, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή».
9. Β. Ι. Λένιν, «Τα ιστορικά πεπρωμένα της διδασκαλίας του Καρλ Μαρξ», στο «Για τον Μαρξ και τον Μαρξισμό», σελ. 19, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή».

Του Βασίλη ΟΨΙΜΟΥ*
* Ο Βασίλης Οψιμος είναι μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ

Καμιά ανοχή, καμιά αναμονή

Καμιά ανοχή, καμιά αναμονή



Εννοιες όπως «παραγωγική ανασυγκρότηση» και «αναδιαρθρώσεις» έγιναν τη βδομάδα που πέρασε το σημείο συνάντησης κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και όπως ήταν αναμενόμενο, ο καβγάς δεν έγινε καν για το πάπλωμα. Και οι δύο διαβεβαιώνουν την αστική τάξη ότι πρώτο τους μέλημα είναι η διασφάλιση των συμφερόντων της. Η φιλολαϊκή σάλτσα με την οποία προσπαθούν να σερβίρουν τον πυρήνα των θέσεών τους, δεν μπορεί να κρύψει το γεγονός ότι καλούν το λαό να μπει κάτω από τη σημαία της καπιταλιστικής κερδοφορίας ως προϋπόθεση για να περισσέψουν κάποια ψίχουλα από το τραπέζωμα των καπιταλιστών.

Στον αντίποδα, το ΚΚΕ δηλώνει: Καμιά ανοχή, καμιά αναμονή. Το εργατικό - λαϊκό κίνημα πρέπει να οξύνει την ταξική αντιπαράθεση, να μη δώσει ανάσα ζωής σ' ένα σύστημα που η σαπίλα του αναδίνεται από κάθε πόρο του. Να βάλει πλώρη τόσο για την άμεση αντιμετώπιση της αντεργατικής πολιτικής, όσο και κυρίως για τη συγκέντρωση δυνάμεων που με την πάλη τους θα ανοίγουν δρόμο για μια εξουσία του ίδιου του λαού.
Φωτιά και λάβρα οι «αναδιαρθρώσεις»
Ανάμεσα στις προτάσεις και την εφαρμοσμένη πολιτική των αστικών κομμάτων (για ανάπτυξη, παραγωγική ανασυγκρότηση, αναδιαρθρώσεις) και τη διακήρυξη του ΚΚΕ ότι αυτό το σύστημα δεν γιατρεύεται, μόνο ανατρέπεται, υπάρχει χάος. Το ίδιο το περιεχόμενο των αναδιαρθρώσεων που λένε οι αστοί και παπαγαλίζουν οι αριστεροί ψάλτες τους μαρτυρά την άβυσσο που το χωρίζει από τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα.
Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις σημαίνουν ακόμη μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας, παραπέρα μείωση του μισθολογικού όσο και του μη μισθολογικού κόστους (ασφαλιστικές εισφορές που καταβάλλει η εργοδοσία), επίσης τη μείωση των συντάξεων, για λόγους... εξορθολογισμού τους κ.ο.κ.
Αναδιάρθρωση για το κεφάλαιο είναι και η εφαρμογή ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, μέσω του οποίου διαλύονται τα κάθε είδους προνοιακά επιδόματα σε κατηγορίες των φτωχών λαϊκών νοικοκυριών, την ίδια ώρα που το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα εξαρτάται από τα λεγόμενα περιουσιακά στοιχεία.
Ολα αυτά δεν είναι επινοήσεις της στιγμής, είναι μελετημένες επιλογές που έχουν και τη βούλα της ΕΕ.
Είναι η ίδια η Κομισιόν που διαπιστώνει «μεγάλες αποκλίσεις» μεταξύ ανώτατων και κατώτατων μισθών στο στενό και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Σε αυτό το πλαίσιο, δρομολογείται η μείωση του μέσου μισθού στο Δημόσιο, καθώς και του μισθού των νεοπροσλαμβανόμενων υπαλλήλων, οι οποίοι θα αμείβονται με τον κατώτατο μισθό που ισχύει στον ιδιωτικό τομέα. Στο αντιλαϊκό στόχαστρο μπαίνουν οι συντάξεις, μέσω της συνένωσης των ασφαλιστικών ταμείων, ενώ ψηλά στην ατζέντα βρίσκονται τα ζητήματα της απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων, καθώς και οι αντεργατικές ανατροπές μέσω του νέου συνδικαλιστικού νόμου.
Επίσης, στα κρίσιμα θέματα των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων συγκαταλέγονται η «διαχείριση» των «κόκκινων» δανείων, η διαδικασία επιτάχυνσης των πλειστηριασμών ακόμη και για την πρώτη κατοικία των λαϊκών νοικοκυριών, καθώς και οι ιδιωτικοποιήσεις της επόμενης περιόδου, σε συνδυασμό με το νέο «αναπτυξιακό πρότυπο».
Το ΔΝΤ, από την πλευρά του, σε προηγούμενη έκθεση αξιολόγησης, αναφέρεται σε «μόνιμα και υψηλής ποιότητας μέτρα, με ταυτόχρονη ενίσχυση στο κοινωνικό δίχτυ ασφάλειας», όπως ονομάζουν τα προγράμματα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας από την πολιτική στήριξης της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσουν την επίσπευση των ιδιωτικοποιήσεων, τη «βελτίωση του ελέγχου» στις κρατικές δαπάνες, την αποτελεσματική λειτουργία του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, τις «μεταρρυθμίσεις» στη Δημόσια Διοίκηση.
Ολα αυτά δεν είναι ο δρόμος του λαού. Σ' όλα αυτά η εργατική τάξη δεν πρέπει να δείχνει καμία ανοχή, να μην κάνει καθόλου υπομονή.
Δεν χρωστάμε τίποτα
Σ' αυτό το φόντο, λοιπόν, που είναι φωτιά και λάβρα για τα λαϊκά στρώματα, ξέσπασε η νέα κόντρα για τη νομιμοποίηση της κυβέρνησης (ψήφο εμπιστοσύνης το λένε), ενώ κοινή συνισταμένη πια και μάλιστα ομολογημένη μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ότι ο λαός πρέπει να πληρώσει το χρέος. Είτε με άμεσο «κούρεμα», είτε με επιμήκυνση το χρέος πρέπει να πληρωθεί, λένε.
Αυτό είναι κομβικό σημείο καθώς ούτε το χτεσινό, ούτε και το επόμενο χρέος είναι του λαού. Το χρέος δημιουργήθηκε και δημιουργείται από το κεφάλαιο, τις φοροαπαλλαγές και τις επιδοτήσεις του από το αστικό κράτος, τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Αυτό το χρέος σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να πληρωθεί απ' το λαό.
Η αυταπάτη της «άλλης» διαχείρισης
Ενώ, λοιπόν, τέτοια είναι τα επίδικα, με τη νέα κόντρα που ξέσπασε με αφορμή την ψήφο εμπιστοσύνης επιχειρείται για μια ακόμα φορά ο αποπροσανατολισμός του λαού, την ώρα που περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαία η οργάνωση της λαϊκής πάλης απέναντι στην εντεινόμενη αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ και του κεφαλαίου. Σ' αυτόν τον αποπροσανατολισμό συντείνουν τόσο το αίτημα για ψήφο εμπιστοσύνης, όσο και τα διάφορα παζάρια γύρω από την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.
Απέναντι σ' αυτήν την προσπάθεια, ελπίδα είναι οι ίδιοι οι λαϊκοί αγώνες, που μέσα από μύριες όσες δυσκολίες τελικά οργανώνονται, ξεδιπλώνονται, αναπτύσσονται. Το σύνθημα «Καμία ανοχή, καμία αναμονή, ο λαός να οργανώσει την πάλη του, να πάρει μαζικά μέρος στους αγώνες, με ΙΣΧΥΡΟ ΚΚΕ παντού» είναι η απάντηση στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης, αλλά και στα ψευτοδιλήμματα που βάζουν στο σύνολό τους τα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Απάντηση και στις αυταπάτες για μια «άλλη» διαχείριση, μέσα στο σύστημα της εκμετάλλευσης και της ΕΕ, που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτή η «άλλη» διαχείριση γνώρισε δόξες τη βδομάδα που πέρασε. Στο σύνολο του Τύπου παρουσιάστηκε η κατάθεση του προϋπολογισμού στη Γαλλία από την κυβέρνηση Ολάντ και Βαλς ως η «μάχη κατά της λιτότητας», ως «σφήνα» μαζί με την Ιταλία στη Γερμανία και «αντίσταση» στην Μέρκελ, ως «όχι» στην αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία, ακόμα και ως «γαλλική επανάσταση στην Ευρώπη». Το ζήτημα της «χαλάρωσης» χρησιμοποιείται ιδιαίτερα στη χώρα μας από αστικές διαχειριστικές δυνάμεις ως το κομβικό ζήτημα, για να επιτευχθεί η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας. Την ίδια ώρα, όμως, στη Γαλλία ή την Ιταλία (όπως και σε όλη την ΕΕ), ανεξάρτητα πώς βαφτίζονται τα μέτρα, προχωράει το χτύπημα εργασιακών και άλλων λαϊκών δικαιωμάτων. Η Γαλλία αλλά και η Ιταλία για λογαριασμό των αστικών τους τάξεων διαπραγματεύονται τη «χαλάρωση», επιμήκυνση του χρόνου επίτευξης της μείωσης του ελλείμματος, γιατί θέλουν να έχουν διαθέσιμα κρατικά κεφάλαια ώστε να μπορούν να επιδοτήσουν τους καπιταλιστές των χωρών τους για επενδύσεις ή να κάνει το ίδιο το κράτος επενδύσεις σε υποδομές σε όφελος των καπιταλιστών. Αλλά για την εργατική τάξη δεν διαφοροποιείται καθόλου το καθεστώς εκμετάλλευσής της και δεν αλλάζουν οι όροι ζωής της.
Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να δώσουν βάση στην αυταπάτη που καλλιεργούν κάθε λογής διαχειριστές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη θα λύσει τα δικά τους προβλήματα, πέφτοντας στην παγίδα στήριξης των διαφορετικών μειγμάτων διαχείρισης, που εκφράζουν όμως κοινή αντιλαϊκή στρατηγική.
Κανένα κεφάλι σκυμμένο
Το KKE στη βδομάδα που πέρασε έδωσε ένα δείγμα του πώς εννοεί τη στοιχειώδη κάλυψη των λαϊκών αναγκών. Κατέθεσε πρόταση νόμου για την επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751, χωρίς «ναι, μεν, αλλά», χωρίς παραπομπές στους «κοινωνικούς διαλόγους» της υποταγής. Πρότεινε μια σειρά ακόμα μέτρα άμεσης ανακούφισης του λαού. Αλλά δεν έκανε βήμα πίσω από το κρίσιμο: Οτι αυτό το σύστημα το σάπιο δεν αλλάζει, ότι αυτό το σύστημα θέλει ανατροπή, κι αν οι εργάτες θέλουν να δουν άσπρη μέρα, αυτό πρέπει να 'ναι ο στόχος τους. Γιατί σήμερα περισσότερο από χτες επιβεβαιώνεται ότι όσο ο εργάτης αναβάλλει την πάλη για τη δική του εξουσία μέχρι να πετύχει τους στόχους του το αφεντικό - κι εκεί οδηγούν όλα τα περί παραγωγικής ανασυγκρότησης και αντιμετώπισης της λιτότητας χωρίς να θίγεται η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής - τόσο περισσότερο θα γυρνά στις ρούγες με σκυμμένο το κεφάλι.
Αυτόν το δρόμο, το δρόμο της υποταγής, τον έχουν ήδη απορρίψει χιλιάδες εργαζόμενοι που συσπειρωμένοι στα ταξικά σωματεία τους οργανώνουν τη δική τους αντεπίθεση. Οι συγκεντρώσεις χτες και προχτές, οι συνελεύσεις το επόμενο διάστημα, προετοιμάζουν την επόμενη απάντηση την 1η Νοέμβρη.
Απάντηση η αυτοτελής οργάνωση της εργατικής - λαϊκής αντίστασης
Καθώς τα σύννεφα του πολέμου πυκνώνουν στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής κρατάμε στα υπόψιν μια φράση του Δ. Κουτσούμπα στην Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Συνάντηση που έγινε στις Βρυξέλλες:
«Οποια μορφή και αν πάρει η συμμετοχή της κάθε ξεχωριστής χώρας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στην ιμπεριαλιστική επέμβαση, το κομμουνιστικό μας κίνημα, τα Κομμουνιστικά Κόμματα πρέπει να ηγηθούν για την αυτοτελή οργάνωση της εργατικής, λαϊκής αντίστασης και να συνδέσουν αυτήν την πάλη τους με την ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, τόσο της εγχώριας όσο και της ξένης ως εισβολέα, με στόχο να περάσει η εξουσία στα χέρια των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων.
Κι αυτό μπορεί να γίνει πραγματικότητα, παίρνοντας σε τέτοιες συνθήκες το Κομμουνιστικό Κόμμα την πρωτοβουλία για τη συγκρότηση Εργατικού - Λαϊκού Μετώπου με το σύνθημα: Ο λαός να δώσει την ελευθερία και τη διέξοδο από την καπιταλιστική βαρβαρότητα, που όσο κυριαρχεί στις χώρες μας φέρνει τον πόλεμο και την ιμπεριαλιστική "ειρήνη" με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών».

Με σταθερά βήματα για την ανασύνταξη του κινήματος

Με σταθερά βήματα για την ανασύνταξη του κινήματος



Τα τελευταία χρόνια, στην περίοδο της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης που επιτάχυνε και όξυνε τη βάρβαρη αντεργατική και αντιλαϊκή επίθεση του μεγάλου κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, έγιναν πολλές και πολύμορφες κινητοποιήσεις - γενικές, κλαδικές και σε επιχειρήσεις - με πρωτοπόρες τις ταξικές δυνάμεις, το ΠΑΜΕ.
Εκτιμώντας συνολικά τις κινητοποιήσεις αυτές, το πώς οργανώθηκαν, πώς εξελίχθηκαν, τι αποτελέσματα είχαν, μπορούμε να βγάλουμε χρήσιμα συμπεράσματα που θα μας βοηθήσουν το επόμενο διάστημα, στις συνθήκες της όποιας σταθεροποίησης και ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας, να κάνουμε βήματα μπροστά στην υπόθεση της ανασύνταξης του εργατικού κινήματος.
Εχουμε συγκεντρώσει πολύτιμη πείρα, θετική και αρνητική. Μπορούμε και πρέπει να βασιστούμε σε αυτή, να την αξιοποιήσουμε με τον καλύτερο τρόπο και να προχωρήσουμε αποφασιστικά στην οργάνωση της πάλης των εργαζόμενων. Σε κάθε σταθμό αυτής της πάλης να μετράμε αποτελέσματα στην οργανωτική και ιδεολογική ισχυροποίηση, στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος.
Κάτω από αυτό το πρίσμα να δούμε τη δίμηνη αγωνιστική καμπάνια του ΠΑΜΕ, με σταθμό τα συλλαλητήρια στις 4 Οκτώβρη και κορύφωση το πανελλαδικό συλλαλητήριο της 1ης Νοέμβρη. Να δώσουμε όλες μας τις δυνάμεις, για να καλλιεργήσουμε το απαραίτητο πνεύμα μάχης, ταξικής αντιπαράθεσης και ξεσηκωμού σε όσο το δυνατό περισσότερους εργαζόμενους σε κάθε κλάδο, σε κάθε χώρο δουλειάς.

Να σπάμε καθημερινά το φόβο, τη μοιρολατρία, την απογοήτευση, τη λογική της αναποτελεσματικότητας, του συμβιβασμού. Να μετράμε καθημερινά με πόσους εργαζόμενους συζητήσαμε μέσα στους χώρους δουλειάς, πόσους προβληματίσαμε, πόσους δραστηριοποιήσαμε και κινητοποιήσαμε. Πόσες νέες δυνάμεις εντάχθηκαν στην οργανωμένη πάλη και μαζικοποίησαν τα συνδικάτα, τα σωματεία, απεγκλωβίστηκαν από τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό και τις διάφορες διαχειριστικές αυταπάτες.
Σε πόσους εργασιακούς χώρους δημιουργήθηκαν μορφές οργάνωσης, επιτροπές, επιχειρησιακά σωματεία, που δεν υπήρχαν πριν. Πόσοι από το πλήθος των προβληματισμένων, αλλά ανοργάνωτων, διστακτικών και ταλαντευόμενων εργαζόμενων αποφάσισαν να συνταχθούν με το ταξικό κίνημα, με το ΠΑΜΕ. Με τέτοιους όρους, την 1η Νοέμβρη να μετρήσουμε ένα μαζικό, μαχητικό συλλαλητήριο, πέρα από τα καθιερωμένα. Να δημιουργήσουμε νέες δυνατότητες και καλύτερες προϋποθέσεις στην κατεύθυνση της ανασύνταξης και της κλιμάκωσης του αγώνα.
Δυσκολίες και δυνατότητες
Από αυτή τη σκοπιά, ας εξετάσουμε την εμπειρία του προηγούμενου διαστήματος από τον κλάδο του φαρμάκου:
Εκτός από τις γενικές απεργίες, συλλαλητήρια κ.λπ., είχαμε κινητοποιήσεις κλαδικές για την υπογραφή ΣΣΕ, για την υπεράσπιση του 5ήμερου Δευτέρα-Παρασκευή, για τη διατήρηση του κοινωνικού χαρακτήρα του Επικουρικού Ταμείου, για την παραμονή του κλάδου στα ΒΑΕ, καθώς και σε διάφορες επιχειρήσεις για τη διεκδίκηση δεδουλευμένων οφειλών, ενάντια σε μειώσεις μισθών και απολύσεις, για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων των εργαζόμενων σε επιχειρήσεις που έκλεισαν (π.χ. όμιλος «ALAPIS»).
Οι κινητοποιήσεις αυτές δεν αναιρούν φυσικά τις γενικότερες δυσκολίες του κινήματος, τόσο στην οργάνωση, όσο και στον προσανατολισμό. Αναδεικνύουν, ωστόσο, θετικά στοιχεία και δυνατότητες, που με επιμονή και υπομονή μπορούμε να ενισχύσουμε και έτσι να προχωράμε πιο σταθερά στο δρόμο της ανασύνταξης.
Τέτοια στοιχεία είναι:
  • Η βελτίωση της συζήτησης από τους ίδιους τους εργαζόμενους μέσα στο χώρο δουλειάς, η μεγαλύτερη συμμετοχή τους στις αποφάσεις. Στις κινητοποιήσεις που αποφασίζονταν από τους ίδιους τους εργαζόμενους, υπήρχε και καλύτερη συμμετοχή. Μεγαλύτερη ήταν η συμμετοχή σε χώρους όπου είτε υπάρχουν κάποιες μορφές οργάνωσης ή εργαζόμενοι οργανωμένοι στα σωματεία, είτε πιο σταθερή παρέμβαση των οργανωμένων δυνάμεων του κλάδου.
  • Παρά τις ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις και στα δικαιώματα, οι αγώνες σε γενικό και σε κλαδικό επίπεδο εμπόδισαν μεγαλύτερες αντεργατικές εξελίξεις, πέτυχαν έστω και μικρά αποτελέσματα. Για παράδειγμα, σε αρκετές επιχειρήσεις δεν πέρασαν οι μειώσεις μισθών, αναχαιτίστηκε μέχρι σήμερα η λειτουργία των φαρμακαποθηκών τα Σάββατα, πληρώθηκαν οφειλόμενα δεδουλευμένα, ακυρώθηκαν απολύσεις. Αναδείχτηκαν μέσα από αυτή τη διαδικασία πρωτοπόροι εργαζόμενοι, δημιουργήθηκαν νέα επιχειρησιακά σωματεία. Πρόκειται για νέες δυνάμεις που ανοίγουν δρόμους.
Το μεγάλο πρόβλημα, ωστόσο, που αναδείχτηκε αυτή την περίοδο είναι η μη ύπαρξη ενιαίας αντίληψης στους εργαζόμενους σε σχέση με την επίθεση που δέχονται. Η πλειοψηφία των εργαζόμενων αντιλαμβάνεται τα προβλήματα σε σχέση με την επιχείρηση που εργάζεται. Επικρατεί η λογική της «καλής επιχείρησης που πληρώνει, που πρέπει να στηριχτεί», σε αντίθεση με τον «κακό εργοδότη», η λογική του «μικρότερου κακού» και της «αναποτελεσματικότητας των αγώνων».
Ετσι, η ταξική ενότητα υποσκάπτεται, δυσκολεύεται η γενίκευση της πείρας και η εκδήλωση της ταξικής αλληλεγγύης από κλάδο σε κλάδο και από χώρο δουλειάς σε χώρο δουλειάς. Αποτέλεσμα είναι η χαμηλή, στο σύνολο, συμμετοχή των εργαζόμενων του κλάδου στις κινητοποιήσεις, καθώς επίσης η ανομοιογένεια από χώρο σε χώρο, αφού μεγαλύτερη συμμετοχή σημειωνόταν σε χώρους όπου οι εργαζόμενοι αντιμετώπιζαν συγκεκριμένα προβλήματα, τις περιόδους που αυτά ήταν πιο οξυμένα.
Πρόσθετη δυσκολία στην ενιαιοποίηση της αντίληψης των εργαζόμενων, στην οργάνωση και συσπείρωσή τους στα κλαδικά συνδικάτα, δημιουργεί το νομοθετικό πλήγμα στις ΣΣΕ. Σε τέτοιες συνθήκες ενισχύεται η λογική της ατομικής λύσης ή, στην καλύτερη περίπτωση, η οργάνωση σε επιχειρησιακό μόνο επίπεδο.
Με ανοργάνωτη την πλειοψηφία των εργαζόμενων, ιδιαίτερα στα μεγάλα εργοστάσια, και με έντονες τις διαχειριστικές αυταπάτες, έντεχνα σπαρμένες, κυρίως από τις δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, η μαζικότητα και ο προσανατολισμός του κινήματος δεν ήταν τέτοια που να το καθιστούν ικανό να βάλει την υπογραφή του στις εξελίξεις, να φέρει σημαντικά αποτελέσματα.
Η δράση της ταξικής Ομοσπονδίας
Σε αυτές τις δύσκολες και σύνθετες συνθήκες, φάνηκε πιο ξεκάθαρα η διαχρονική αντιπαράθεση των δύο γραμμών στο εργατικό κίνημα: Του συμβιβασμού, της ενσωμάτωσης και των διαχειριστικών αυταπατών, από τη μια, και της ταξικής πάλης που εκφράζει και μάχεται με συνέπεια για τα συμφέροντα των εργαζόμενων και δείχνει το δρόμο για την απαλλαγή τους από τα δεσμά της εκμετάλλευσης, από την άλλη. Φάνηκε το πόσο επιζήμια είναι η πρώτη και πόσο απαραίτητη είναι η δεύτερη, μονόδρομος ακόμα και για να προκύψει το παραμικρό θετικό για τους εργαζόμενους αποτέλεσμα.
Η διασπαστική στον κλάδο του φαρμάκου Πανελλήνια Ομοσπονδία Ιατρικών Επισκεπτών (ΠΟΙΕ), υπηρετεί από τη δημιουργία της τη γραμμή του συμβιβασμού, με πλειοψηφία ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ τότε, ΜΕΤΑ με ενσωμάτωση τμήματος της ΠΑΣΚΕ, σήμερα. Ολο το προηγούμενο διάστημα λειτούργησε αποπροσανατολιστικά στους εργαζόμενους και τους αγώνες τους, τους αποδυνάμωσε.
Ορισμένα παραδείγματα: Τις απολύσεις δεκάδων ιατρικών επισκεπτών τις «χρεώνει» στην «αναλγησία» και την «απληστία» των πολυεθνικών. Αντιπαραθέτει ως λύση στα προβλήματα των εργαζόμενων του κλάδου και της φαρμακευτικής περίθαλψης γενικότερα, την ενίσχυση μιας μερίδας των καπιταλιστών του φαρμάκου, της «υγιούς ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας». Είναι γνωστό, εξάλλου, το «φλερτ» ΣΥΡΙΖΑ - Γιαννακόπουλου (ΒΙΑΝΕΞ).
Ανάγει την υπογραφή ΣΣΕ σε υπόθεση διαπραγμάτευσης, εντυπωσιασμών, αλλαγής κυβέρνησης. Προχώρησε στη μετατροπή του Ταμείου Επικουρικής Ασφάλισης Υπαλλήλων Φαρμακευτικών Εργασιών (ΤΕΑΥΦΕ) σε Επαγγελματικό ταμείο - ΝΠΙΔ, εφαρμόζοντας τις ανάλογες περικοπές, σε πλήρη εφαρμογή της αντιασφαλιστικής νομοθεσίας. Σωματεία με αντίστοιχες πλειοψηφίες έσπευσαν να υπογράψουν επιχειρησιακές συμβάσεις με μειώσεις, τρομοκρατώντας και εγκλωβίζοντας τους εργαζόμενους στη λογική του μικρότερου κακού.
Στον όμιλο «ALAPIS», από την πτώχευση του οποίου βρέθηκαν στο δρόμο 1.500 εργαζόμενοι, αφού προηγουμένως η εργοδοσία είχε κάνει χρήση των αντεργατικών νόμων με μειώσεις μισθών, διαθεσιμότητες, εκ περιτροπής εργασία, αυτές οι δυνάμεις έλεγαν στους εργαζόμενους «εμείς στο φάρμακο, δεν είμαστε χαλυβουργία». Τους οδήγησαν στην αναμονή των κινήσεων της εργοδοσίας, δίνοντάς της όλο το χρόνο και την άνεση να τους διασπάσει και τελικά να τους απολύσει, τους περισσότερους χωρίς αποζημίωση και εξόφληση δεδουλευμένων.
Στον αντίποδα, η ΟΕΦΣΕΕ, με τις ταξικές δυνάμεις στο τιμόνι, δουλεύει με επιμονή και υπομονή, κόντρα στις δυσκολίες και στα εμπόδια. Μοναδικό κριτήριο στην οργάνωση της πάλης, θέτει τα συμφέροντα και τις ανάγκες των εργαζόμενων. Με παρεμβάσεις για όλα τα προβλήματα, με ταυτόχρονη προσπάθεια να αναδειχτούν οι πραγματικές αιτίες των προβλημάτων, η μήτρα της καπιταλιστικής ανάπτυξης που τα γεννά και να ωριμάσει η ταξική συνείδηση των εργαζόμενων, κρατήθηκε η συσπείρωση των εργαζόμενων του κλάδου, ενώ μετράμε και ορισμένα νέα, ενθαρρυντικά ποσοτικά και ποιοτικά στοιχεία.
Ολο αυτό το διάστημα οργανώθηκαν Γενικές Συνελεύσεις, πανελλαδικές και περιφερειακές συσκέψεις με σωματεία, δεκάδες παρεμβάσεις σε επιχειρήσεις με προβλήματα απληρωσιάς, απολύσεων κ.ο.κ. Αναδείξαμε τη ΣΣΕ ως ζήτημα ταξικής πάλης και σύγκρουσης, ανοίξαμε μέτωπο με την εργοδοσία για τη ΣΣΕ και το ωράριο, συμβάλλοντας στην αναχαίτιση των γενικευμένων ανατροπών σε μισθούς και δικαιώματα στον κλάδο.
Μέτωπο ανοίξαμε και με δημοτικές αρχές, όπως της Αθήνας, που είναι ταγμένες, ανεξαρτήτως «πρόσημου», στην υπηρεσία της ανταγωνιστικότητας και της επιχειρηματικότητας και ως τέτοιες στηρίζουν με αποφάσεις τους τα εργοδοτικά σχέδια για ανατροπή του ωραρίου.
Να γίνουμε πιο ικανοί, πιο εύστοχοι
Οπου ακολουθήθηκε η ταξική γραμμή πάλης, από σωματεία, εργαζόμενους, όπου οι αγώνες είχαν γνώμονα και κριτήριο τις ανάγκες και τα συμφέροντα των εργαζόμενων, όπου κατανοήθηκε ότι αυτά βρίσκονται στον αντίποδα των συμφερόντων και των απαιτήσεων της εργοδοσίας, ακόμα και με ανεπάρκειες και αδυναμίες, σημειώθηκαν έστω και μικρές νίκες, έγιναν βήματα προς τα μπρος.
Είναι γεγονός ότι πρέπει να γίνουμε πιο ικανοί και εύστοχοι στη συζήτηση με τους εργαζόμενους, με μεγαλύτερη επιμονή, υπομονή και βασάνισμα του μυαλού να βρίσκουμε τρόπους προσέγγισης και απεγκλωβισμού τους από τις αντιλήψεις του συμβιβασμού, της συναίνεσης, των «εύκολων» και «άμεσων» λύσεων, των κυβερνητικών - διαχειριστικών αυταπατών, αντιλήψεις που έχουν έντονη επιρροή στους εργαζόμενους.
Εχουμε τη δυνατότητα και τις προϋποθέσεις να το πετύχουμε, πατώντας στην πείρα του προηγούμενου διαστήματος, αξιοποιώντας και ενισχύοντας κάθε θετικό στοιχείο και ανοίγοντας πόλεμο με τις αδυναμίες μας και τα αρνητικά στοιχεία που αναδείχτηκαν.
Προχωράμε για την 1η Νοέμβρη με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μας και στους εργαζόμενους, με πρωτοβουλίες και σχεδιασμό ανά κλάδο, με συζήτηση που θα βοηθά να κατανοηθεί ο ενιαίος, ταξικός χαρακτήρας των προβλημάτων και συνεπώς της πάλης για την αντιμετώπισή τους. Πάλη που θα ανοίγει το δρόμο της οριστικής διεξόδου για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.

Γιώτα ΤΑΒΟΥΛΑΡΗ
Πρόεδρος της ΟΕΦΣΕΕ και μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ

TOP READ