13 Μαρ 2016

ΦΑΣΙΣΤΕΣ-ΕΕ και ΝΑΤΟ το ιδιο συνδικατο

Το κτήνος του φασισμού


valev_6

Το κτήνος του φασισμού


ΔΑΝΗΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΔΑΝΗΣ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ • 13 Μαρτιου 2016,

Το όνομα του είναι Ντίνκο Βάλεφ, είναι 29 ετών και ζει στη βουλγαρική πόλη Yambol, κοντά στα σύνορα με την Τουρκία. Δηλώνει «έμπορος παλαιών μεταλλικών αντικειμένων», αλλά έχει γίνει παγκοσμίως γνωστός ως «κυνηγός προσφύγων».

valev_2


Αυτό το απόβρασμα της ανθρωπότητας «περιπολεί» στην περιοχή, απ’ όπου περνούν πρόσφυγες, κυρίως από τη Συρία, τους συλλαμβάνει, τους ανακρίνει, τους βασανίζει και στη συνέχεια τους παραδίδει στις τοπικές αστυνομικές αρχές.


Η δράση του Βάλεφ και της συμμορίας του είναι βεβαίως γνωστή στις αρχές, οι οποίες όχι μόνο δεν παίρνουν κανένα μέτρο για την εγκληματική του δραστηριότητα, αλλά φαίνεται ότι την επικροτούν και την ενισχύουν. Δεν εξηγείται αλλιώς το ότι ο Βάλεφ έχει εξασφαλίσει δύο τεθωρακισμένα οχήματα (!) για τις ανάγκες των «επιχειρήσεων». Μάλιστα, φωτογραφίζεται, υπερήφανος πάνω σε ένα από αυτά τα οχήματα…




Πηγή φωτογραφίας απο το cnn.gr/news



Με έντονη αυταρέσκεια, ο Βάλεφ περιγράφει μπροστά στις κάμερες των τηλεοπτικών συνεργείων τις δραστηριότητες του. Υποστηρίζει ότι οι πρόσφυγες είναι «τζιχανιστές», αρνείται κάθε κατηγορία για βασανισμό των προσφύγων που «συλλαμβάνει», αν και υπάρχει βίντεο όπου φαίνεται να «ανακρίνει» πρόσφυγες κάθε ηλικίας τους οποίους έχει υποχρεώσει να μείνουν γονατιστοί για πάνω από μια ώρα με το πρόσωπό τους στο έδαφος, αφού τους απείλησε ότι θα τους σκοτώσει. Ζητάει, μάλιστα, να αμοίβεται από το κράτος για κάθε πρόσφυγα που παραδίδει στην αστυονομία…

valev_3

Η «υπόθεση Βάλεφ» δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ούτε σαν μια περίπτωση ενός «τρελού» ρατσιστή, ούτε σαν μεμονωμένη εκδήλωση μιας διεστραμμένης ξενοφοβίας.

Πρόκειται για εκδήλωση της επιχείρησης παλινόρθωσης του φασισμού με όλα τα γνωστά και αποτρόπαια χαρακτηριστικά του. Μιας επιχείρησης που έχει ισχυρά ερείσματα στην επίσημη κρατική πολιτική, αλλά και της πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ένωσης,  η οποία εκδηλώνεται την τελευταία περίοδο με αποφάσεις και μέτρα όπως η κατασκευή  φραχτών και τειχών για την αντιμετώπιση των προσφύγων. Έτσι, ο κάθε Βάλεφ θα βρίσκει έδαφος για τις δραστηριότητες του, όταν η κυβέρνηση της χώρας του μετατρέπεται η ίδια σε «κυνηγό κεφαλών», σε βάρος των προσφύγων.

Αντιδραστικές πολιτικές διαχείρισης της ανεργίας

Αντιδραστικές πολιτικές διαχείρισης της ανεργίας

gallery thumbnail
Τα προγράμματα της "κοινωφελούς εργασίας"
ανακυκλώνουν χιλιάδες ανέργους. Κερδισμένο άμεσα
και έμμεσα βγαίνει μόνο το κεφάλαιο
Στις αρχές Μάρτη, το ίδρυμα Friedrich Ebert, τοΙνστιτούτο Levy και το Ινστιτούτο Εργασίας της ΓΣΕΕ (ΙΝΕ ΓΣΕΕ) οργάνωσαν εκδήλωση με κύριο θέμα τον αποκαλούμενο «εργοδότη ύστατης καταφυγής». Στην εκδήλωση μίλησε η αναπληρώτρια υπουργός Εργασίας, Ράνια Αντωνοπούλου, η οποία, εδώ και χρόνια, ως «μελετήτρια» του Ινστιτούτου Levy και τώρα ως υπουργός, προωθεί αυτή την αντίληψη.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, πριν γίνει κυβέρνηση, εμφάνιζε τη συγκεκριμένη πολιτική ως λύση για τη δημιουργία εκατοντάδων χιλιάδων θέσεων εργασίας που θα συμβάλουν στον περιορισμό της ανεργίας και θα φέρουν ανάπτυξη.
Ακριβώς μία μέρα πριν από τις βουλευτικές εκλογές, στις 25 Γενάρη 2015, το «Εθνος» παρουσίαζε το σχέδιο της Αντωνοπούλου, δηλαδή της εφαρμογής της πολιτικής του «εργοδότη ύστατης καταφυγής», με την οποία το Δημόσιο θα δημιουργούσε τάχα 300.000 θέσεις εργασίας (!), που με τη σειρά τους θα προκαλούσαν τη δημιουργία επιπλέον 120.000 θέσεων εργασίας στον ιδιωτικό τομέα.
Σήμερα, αυτή η πολιτική ανακύκλωσης της ανεργίας παίρνει τη μορφή των γνωστών πια προγραμμάτων της «κοινωφελούς εργασίας». Ετσι, στην εκδήλωση που προαναφέραμε, η αναπληρώτρια υπουργός περιορίστηκε να εξαγγείλει μια «νέα γενιά προγραμμάτων», 8μηνης διάρκειας (αντί για πέντε μήνες που ήταν μέχρι τώρα), που θα εφαρμοστεί σε πρώτη φάση σε 17 δήμους της χώρας.
Πριν από λίγες μέρες διευκρίνισε ότι θα απασχοληθούν σε αυτήν τη φάση περίπου 6.900 άνεργοι, πολύ λιγότεροι από το αρχικό προεκλογικό σχέδιο. Σε κάθε περίπτωση, θα διατηρηθεί το χειρότερο εργασιακό καθεστώς που διέπει την «κοινωφελή εργασία» συγκριτικά με τους (άθλιους ούτως ή άλλως) όρους εργασίας που αντιμετωπίζει ένας εργαζόμενος όταν πρωτομπαίνει στη δουλειά.
Μια άλλη πτυχή είναι ότι ακόμα και γι' αυτά τα προγράμματα δεν υπάρχουν οι σχετικοί πόροι για τη συνέχισή τους. Η αναπληρώτρια υπουργός παραδέχθηκε ότι «στην Ελλάδα, τα κονδύλια του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου που απομένουν για την περίοδο 2014 - 2015 είναι πενιχρά, παρότι η ανεργία εξακολουθεί να βρίσκεται σε υψηλά επίπεδα»...
Τι είναι ο "εργοδότης ύστατης καταφυγής"
Η ιδέα του «εργοδότη ύστατης καταφυγής» διατυπώθηκε στη σύγχρονη μορφή της τη δεκαετία του '60. Σύμφωνα με αυτή, σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης, το κράτος αναλαμβάνει να δημιουργήσει θέσεις απασχόλησης, οι οποίες είναι προσωρινές. Υποτίθεται ότι η πολιτική αυτή «μπορεί να επεκταθεί σε όποια κλίμακα απαιτούνταν για την επίτευξη της πλήρους απασχόλησης κατά τη διάρκεια μιας περιόδου ύφεσης» (ΙΝΕ ΓΣΕΕ, Δεκέμβρης 15, Μελέτες 15, Ράνια Αντωνοπούλου, Δ. Παπαδημητρίου, Taun Toay). Προβάλλεται, δηλαδή, ως το «αντίδοτο» στην ανεργία, που αντικειμενικά αυξάνεται σε περιόδους κρίσης.
Ο ισχυρισμός αυτός διαψεύδεται στην πράξη. Οπως φάνηκε, υπάρχει μεγάλη απόσταση ανάμεσα στις προεκλογικές εξαγγελίες για εκατοντάδες χιλιάδες «προσλήψεις» και στην πρόσφατη αναγγελία για συνέχιση του προγράμματος «κοινωφελούς εργασίας» σε 17 μόλις δήμους και με πολύ λιγότερους δικαιούχους.
Συνέχεια αυτής της αντίληψης είναι ότι με το ξεπέρασμα της κρίσης οι εργαζόμενοι σ' αυτά τα προγράμματα επιστρέφουν στον ιδιωτικό τομέα. «Οταν μετά την κρίση αρχίζει η ανάκαμψη της οικονομίας και επέκταση του ιδιωτικού τομέα, τότε οι ενταγμένοι στο πρόγραμμα εργαζόμενοι μπορούν να επιστρέψουν στην ιδιωτική αγορά εργασίας, που θα τους προσφέρει καλύτερες προοπτικές και αμοιβές» (ΙΝΕ ΓΣΕΕ, Δεκέμβρης 15, Μελέτες 15, Ράνια Αντωνοπούλου, Δ. Παπαδημητρίου, Taun Toay).
Μάλιστα, όπως σημειώνεται, «σε αυτήν την προσέγγιση, η αντιμετώπιση της κρίσης στην απασχόληση και η μείωση της ανεργίας δεν είναι το αποτέλεσμα της εξόδου από την κρίση, είναι ο μηχανισμός που θα την προκαλέσει».
Αυτό θα γίνει γιατί «η αύξηση της απασχόλησης θα προκαλέσει αύξηση του εισοδήματος, που θα προκαλέσει αύξηση της ζήτησης, που θα προκαλέσει αύξηση της παραγωγής, που θα προκαλέσει αύξηση της απασχόλησης κ.ο.κ. Με άλλα λόγια, θα οδηγηθούμε από την απασχόληση στην ανάπτυξη και όχι το αντίθετο» (ΙΝΕ ΓΣΕΕ, Φλεβάρης 2015, Μελέτες 32, Γιώργος Ιωαννίδης και Χρίστος Πιέρρος).
Αθλιες συνθήκες και μισθοί...
Μια ματιά στους όρους εργασίας, που προβλέπουν προγράμματα όπως αυτό της «κοινωφελούς εργασίας», είναι αρκετή για να πειστεί κανείς ότι στόχος τους είναι η ανακύκλωση φτηνής εργατικής δύναμης, από την οποία προκύπτει έμμεσο και άμεσο όφελος μόνο για τους επιχειρηματικούς ομίλους.
Για παράδειγμα, οι εργαζόμενοι σ' αυτά τα προγράμματα αμείβονται με τον κατώτατο μισθό, ανεξαρτήτως ειδικότητας και αντικειμένου εργασίας (495 ευρώ και 431 ευρώ το μήνα για τους άνω και κάτω των 25 ετών, αντίστοιχα). Επίσης, στερούνται μια σειρά δικαιωμάτων, όπως το επίδομα αδείας, ανθυγιεινής εργασίας κ.ά. Μόνο κάτω από την πίεση που άσκησε ο αγώνας αυτών των εργαζομένων, με τη συμβολή του ΠΑΜΕ, βελτιώθηκαν σχετικά και ως ένα βαθμό οι όροι εργασίας.
Μάλιστα, οι οπαδοί αυτής της αντίληψης έχουν κατά καιρούς προτείνει μισθούς χαμηλότερους και από τον κατώτερο βασικό. Χαρακτηριστικά, η αναπληρώτρια υπουργός, σε συνέντευξη που είχε δώσει στην εφημερίδα «Εποχή» τον Οκτώβρη του 2013, πρότεινε με τη μορφή ερώτησης: «Και γιατί είναι προτιμότερο να επιζείς με 300 ή 400 ευρώ επίδομα αντί να προσφέρεις τις γνώσεις σου και τις δεξιότητές σου στην τοπική κοινωνία, στη γειτονιά σου;».
Επομένως, τέτοιες μορφές απασχόλησης, εκτός του ότι έχουν περιορισμένη εμβέλεια σε συνθήκες κρίσης, όχι μόνο δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ικανοποιητικούς όρους δουλειάς και αμοιβές στους ανέργους, που αυξάνονται κατακόρυφα, αλλά επιπλέον αποτελούν μηχανισμό πίεσης για τη συρρίκνωση μισθών και δικαιωμάτων για τους εργαζόμενους στο σύνολο του ιδιωτικού και του δημόσιου τομέα.
Τέλος, διαβάζουμε ότι «αυτό το πρόγραμμα (σ.σ. του εργοδότη ύστατης καταφυγής) μπορεί να εξαλείψει όλη τη μη ηθελημένη ανεργία. Φυσικά, θα εξακολουθήσουν να υπάρχουν πολλοί - ακόμα και εντός του εργατικού δυναμικού - που θα παραμείνουν με τη θέλησή τους άνεργοι» (ΙΝΕ ΓΣΕΕ, Δεκέμβρης 15, Μελέτες 15, Ράνια Αντωνοπούλου, Δ. Παπαδημητρίου, Taun Toay)!
Με άλλα λόγια, οι υποστηριχτές αυτής της θεωρίας αναπαράγουν την αντιδραστική αντίληψη ότι οι φτωχοί και οι άνεργοι ευθύνονται για την κατάσταση που ζουν, και όχι βέβαια ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, που γεννά την ανεργία και τη γιγαντώνει σε περιόδους κρίσης.
...και η πραγματικότητα με το κεφάλι κάτω
Ταυτόχρονα, είναι φανερή η αξιοποίηση αυτών των προγραμμάτων με σκοπό να συσκοτίσουν τον πραγματικό χαρακτήρα της κρίσης, ως καπιταλιστικής κρίσης υπερσυσσώρευσης κεφαλαίων, και να την αποδώσουν στην υποκατανάλωση. Γι' αυτό παρουσιάζουν τη σχετική αύξηση των εισοδημάτων ως το κλειδί για να ξεπεραστεί η κρίση.
Ομως, αυτή μπορεί να ξεπεραστεί μόνο με την εξασφάλιση μεγαλύτερου ποσοστού κέρδους για το κεφάλαιο κι αυτό προϋποθέτει παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης.
Εμφανίζουν, επίσης, το κράτος ως τον «ιδανικό εργοδότη», ο οποίος σε συνθήκες κρίσης θα εξασφαλίζει δουλειά για όλους και μάλιστα με ικανοποιητικές αμοιβές, που θα βάλουν ξανά σε κίνηση την καπιταλιστική παραγωγή. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για προσαρμογή των κεϋνσιανών μεθόδων στις σημερινές συνθήκες. Σήμερα, δεν μπορεί να στηριχθεί η προσπάθεια καπιταλιστικής ανάκαμψης σε προγράμματα χρηματοδοτούμενων από το κράτος δημόσιων έργων σε πλατιά κλίμακα, όπως π.χ. τη δεκαετία του 1930 στις ΗΠΑ. Σήμερα, η κρατική παρέμβαση περιορίζεται στο να εξασφαλίζει ορισμένες προσωρινές εργασιακές θέσεις βουλώνοντας τρύπες και κενά σε κρατικές υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας κ.λπ. που δημιουργεί η πολιτική των περικοπών, της ιδιωτικοποίησης τομέων κ.λπ.
Την ίδια στιγμή, βεβαίως, το αστικό κράτος με νόμους εξαϋλώνει εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, καθηλώνει και μειώνει μισθούς σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, καταργούνται επί της ουσίας οι Συλλογικές Συμβάσεις, με στόχο να γίνει ακόμα φτηνότερη η εργατική δύναμη για τους εργοδότες και ταυτόχρονα να μειωθούν οι κρατικές δαπάνες, ώστε περισσότερα κονδύλια να μετατρέπονται σε επιδοτήσεις και προνόμια για το κεφάλαιο.
Τι δείχνει η πράξη
Για τα αποτελέσματα αυτής της πολιτικής, αποκαλυπτικός ήταν ο Γερμανός οικονομολόγος Hans Verbeek, που μίλησε στην ίδια εκδήλωση με την αναπληρώτρια υπουργό, εκπροσωπώντας το Ινστιτούτο Κοινωνικών Ερευνών (ISG). Αναφερόμενος σε ένα εθνικό πρόγραμμα που εφαρμόστηκε στη Γερμανία ανάμεσα στο 2008 και στο 2012, με τη συγχρηματοδότηση του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου, είπε ανάμεσα σε άλλα:
«Η βασική ιδέα του προγράμματος ήταν η δημιουργία κρατικά επιδοτούμενων δυνατοτήτων απασχόλησης για μακροχρόνια ανέργους». Το πρόγραμμα αποσκοπούσε ακόμα «στη στήριξη των τοπικών υποδομών». Ομως, αν και ο στόχος ήταν οι περισσότερες θέσεις εργασίας να δημιουργηθούν σε δήμους και κοινότητες, «στην πράξη μόνο το 23% των θέσεων εργασίας δημιουργήθηκαν σε δομές της τοπικής αυτοδιοίκησης, ενώ οι υπόλοιπες αφορούσαν οργανισμούς όπως ενώσεις, συνεταιρισμούς και ιδρύματα, μη κερδοσκοπικές επιχειρήσεις περιορισμένης ευθύνης και επιχειρήσεις ένταξης, εκκλησιαστικές οργανώσεις».
Μία από τις βασικές επιπτώσεις του προγράμματος ήταν ότι «οι θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν στις περιφέρειες οδήγησαν σε υποκατάσταση και εκτόπιση θέσεων απασχόλησης στην τυπική αγορά εργασίας. Ετσι, η σύγκριση μεταξύ περιφερειών που δεν εντάχθηκαν στο πρόγραμμα και εκείνων που συμμετείχαν, καταδεικνύει ότι στις τελευταίες παρατηρήθηκε μεγαλύτερος αριθμός εργαζομένων που έχασαν τη δουλειά τους, όπως επίσης και λιγότεροι άνεργοι που βρήκαν εργασία (...) Οι επιπτώσεις αυτές μάλιστα παρουσίαζαν αυξητική τάση αναλογικά προς τον αριθμό δημιουργίας θέσεων απασχόλησης στο πλαίσιο του προγράμματος».
Σε συνδυασμό με τη χρήση άλλων παρόμοιων προγραμμάτων, επιτάθηκαν «τα φαινόμενα υποκατάστασης, εκτόπισης και παρεπόμενων επιπτώσεων». Σημειώνουμε επίσης ότι προβλεπόταν αρχικά η δημιουργία 100.000 θέσεων εργασίας, αλλά «επιδοτήθηκαν τελικά μόνο 15.825 θέσεις εργασίας καθ' όλη τη διάρκεια του προγράμματος ενίσχυσης». Αιτία της μείωσης ήταν «οι απαιτήσεις της συγχρηματοδότησης», η αδυναμία δηλαδή του κράτους να συνεισφέρει το προβλεπόμενο μερτικό του.
Τι έγινε μετά τη λήξη του προγράμματος; Από τις θέσεις που δημιουργήθηκαν διατηρήθηκαν μόνο οι μισές και αυτές με την αξιοποίηση άλλων κρατικών επιδοτούμενων προγραμμάτων απασχόλησης...

Η ελιά και η φωτιά

 Η ελιά και η φωτιά

Εν όψει του σημερινού ντέρμπι, του φόβου επεισοδίων (ακόμα και προβοκάτσιας -sic- όπως λένε κάποια κόκκινα πρωτοσέλιδα), και με αφορμή και την πρόσφατη ποδοσφαιροκουβέντα, η κε του μπλοκ αντιγράφει και δημοσιεύει σήμερα ένα πολύ ωραίο διήγημα του Θανάση Σκρουμπέλου (που έχει γράψει και το βιβλίο "Μπούκοβι: Πώς ήρθε και γιατί έφυγε) από το συλλογικό τόμο των Θρησκευόμενων Κόκκινων Επιστημόνων, με κείμενα για την Οπαδική Βία (και άλλες πτυχές της βίας στον αθλητισμό, εκδόσεις Νόβολι), που έχει αρκετές αξιόλογες προσεγγίσεις και μπορεί να μας απασχολήσει ξανά στο άμεσο μέλλον.
Καλή ανάγνωση.


Ο Τάκης κρατώντας το ξυράφι πάνω από το μάγουλο του Λούη του Μπόγρη είπε, "εγώ είμαι με τα παιδιά που βάζουνε φωτιές".

Ο Λούης ο Μπόγρης είναι αστυφύλακας παλιάς κοπής που θέλει ένα χρόνο ακόμη για να βγει στη σύνταξη. Ο Τάκης είναι φίλος του και κουρέας του. Το μπαρμπέρικο του Τάκη είναι δίπλα από το τορναδόρικο του Πασχάλη και πιο δίπλα είναι το χασάπικο του Πασιαλή, του Έφορου της τοπικής ομάδας.

Στον αγώνα της Κυριακής με τον Ιερόθεο "τα τσογλάνια οι χουλιγκάνοι" τα κάναν' μπάχαλο. Ξηλώσαν την καινούργια εξέδρα χωρίς κανένα λόγο. Αφού κέρδιζε μ' ένα μηδέν η ομάδα. Μετά κάναν' γιούργια στα στενά της γειτονιάς και σπάσανε την αποθήκη ξυλείας του κυρ Μανώλη, τη βιτρίνα του χασάπικου του Πασιαλή και την αποθήκη ξυλεία του κυρ Μανώλη, τη βιτρίνα του χασάπικου του Πασιαλή και ρίξαν' στουπί και πετρέλαιο και κάψαν το μηχανάκι του "μπάτσου", του Λούη του Μπόγρη.

Αυτό εξηγούσε τώρα ο Λούης στο φίλο του τον μπαρμπέρη τον Τάκη καθώς τον ξύριζε.

Ο Τάκης είναι κοντός, παχουλός, με φιλεδάτο μαλλί και μικρό γενάκι σαν του τράγου. Παθιάζεται όταν μιλάει και χειρονομοεί επικίνδυνα καθώς κρατάει το ξυράφι ανοιχτό. Ο Λούης είναι μπάτσος, μπεκρής, με κόκκινη μύτη, μόνιμα κουρασμένος, γκρινιάρης και καλόψυχος, δεν έχει πειράξει ούτε μύγα στη γειτονιά.
"Το παραέξω δε μας ενδαφέρει... μας φτάνει που εδώ σε μας είναι τζέντλεμαν κι αν πιάνουν κάνα παιδί δικό μας παίρνει τηλέφωνο και το αφήνουν στο άστα ντούε" λένε όλοι.

Η γειτονιά είναι ένα ξεχασμένο κομμάτι από το χρόνο, το Δήμαρχο και τους εργολάβους πίσω από την Ιερά Οδό, εκεί που ήταν η ελιά του Πλάτωνα. Τώρα δεν είναι.

"Ένας σκατίβλαχος" -έτσι τον γράψαν' στους τοίχους- "οδηγός λεωφορείου έκανε όπισθεν και την ξερίζωσε, ξερίζωσε δυο χιλιάδων χρόνων ιστορία ο άθλιος", είπε ο δάσκαλος και τα χουλιγκάνια γράψαν' στους τοίχους: "Σκατίβλαχε, έλα πάλι με τον κώλο να γκρεμίσεις και το υπόλοιπο μπουρδέλο που λέγεται Αθήνα".

Η ελιά ήταν μια όμορφη γριά που τη θυμούνταν ως γριά και οι παλιοί και αυτό πάει να πει πως ήταν πολλές γενιές όρθια εκεί. Ο "σκατίβλαχος", καθώς και η υπηρεσία του, ούτε μια συγνώμη δε ζήτησαν. Ο Δήμος, για τα μάτια του κόσμου, έχωσε ένα κλαράκι της για να την αναγεννήσει. Τρίχες! Η όμορφη γριά ελιά πέρασε στη λήθη. Μόνο οι άνθρωποι σε κείνο το ξεχασμένο κομμάτι την αναθυμούνταν.

"Εκεί, δίπλα στην ελιά του Πλάτωνα μου κάψαν' το μηχανάκι τα τσογλάνια", είπε με παράπονο ο Λούης στον Τάκη. "Ούτε την ελιά δε σεβαστήκανε".
"'Ντάξει", του 'πε ο Τάκης. "Κι εσύ γιατί το άφησες στην ελιά;"

Η ελιά δεν υπάρχει, όπως σας είπα, αλλά όλοι μιλάνε σαν να είναι ακόμη εκεί.
Το μηχανάκι που του κάψαν' οι μπαχαλάκηδες του Λούη ήταν από τα κλεμμένα, τα αζήτητα που έχουν στη μάντρα της αστυνομίας.
"... 'Ντάξει, θα πάρεις άλλο..." του είπε ο Τάκης.
"Δεν είναι το θέμα εκεί.. είναι ότι αυτά τα παιδιά... θα βάλουν φωτιά σε όλους μας... γαμώ την αγανάκτηση", σήκωσε φωνή ο πάντα χαμηλών τόνων Λούης.

Ο Τάκης κορδώθηκε σαν να την περίμενε μια τέτοια ατάκα να πιαστεί από πάνω της και να ξετυλίξει προτάσεις, παύσεις, παρεκβάσεις, γυρίσματα και όλα τα κόλπα της ρητορικής, που κάθε κουρέας κατέχει.

"Τώρα έπιασες τον ταύρο από τα κέρατα... την ουσία του, γιατί τα μπαχαλάκια γκρεμίζουν τον κόσμο μας... και όχι το μηχανάκι σου, που στο κάτω-κάτω ήταν και κλεμμένο! Γιατί είναι καλοταϊσμένα και δεν έχουν ένα δάσκαλο κι έναν πατέρα να τα πλακώσει στη φάπα... όπως κάναν' οι δικοί μας οι γονείς", είπε με στόμφο ο Πασιαλής ο χασάπης που μπήκε εκείνη τη στιγμή.

"Καλώς τον εκδορέα... τον μπούτσερ", του είπε ο Τάκης, που είχε κάνει κι ένα φεγγάρι ναυτικός και μιλούσε τα "αμερ'κάνικα".
"Ξύρισμα κόντρα φρεσκάρισμα", του είπε ο Πασιαλής και κάθισε στην καρέκλα δίπλα από τον Λούη.
Ο Τάξης δούλευε και "σιμουλτανέ", και δύο και τρεις μαζί στο ξύρισμα, γι' αυτό τον λέγαν' και Καρπόφ των μπαρπέρηδων.

"Μου κάψαν' το μηχανάκι", επανέλαβε και στον Πασιαλή ο Λούης με παράπονο.
"Και μένα μου σπάσαν' τη βιτρίνα, γαμώ την αγανάκτηση", είπε και ο Πασιαλής.
"Τώρα μπαίνεις κι εσύ στην ουσία του θέματος", είπε ο Τάκης και του Πασιαλή. "Η ουσία του θέματος είναι η αγανάκτηση. Για πες μου, εκδορέα... Όταν ανοίγεις το παράθυρό σου τι βλέπεις;"
"Έναν τόνο σκουπίδια", είπε χωρίς δεύτερη σκέψη ο Πασιαλής.
"Κι εσύ, μπάτσε;" ρώτησε το Λούη.
"Το μπουρδέλο της Τασούλης, που τώρα έχει πελάτες Πακιστανούς".
"...Δε βλέπεις το μπουρδέλο της Τασούλης... το μπουρδέλο που ζούμε μέσα του όλοι μας βλέπεις, βλέπω, βλέπουμε... Σήψη φίλοι μου", σήκωσε τόνο και ξυράφι ο Τάκης. "Μια ολόκληρη κοινωνία, γερασμένη, ακίνητη, τελματωμένη... Ούτε μπρος ούτε πίσω... Με σαλταδόρους πολιτικούς... βολεμένους μπάτσους... αρουραίους δήμαρχους... ψοφοδεείς δασκάλους... ρουσφέτι, μπαχτσίσι, γρηγορόσημο, διαφθορά. Η Ασία της Ευρώπης είμαστε... Θα το αφήσουμε έτσι;" Ρητορική και εγερτήρια θυμού η ερώτησή του, πέσαν' αμέσως στην παγίδα του.

"ΟΧΙ, ΓΑΜΩ ΤΗΝ ΑΓΑΝΑΚΤΗΣΗ", πετάχτηκαν και ο Λούης και ο Πασιαλής.
Ο Τάκης γέλασε παστρικά. Τους είχε φέρει εκεί που ήθελε.
"Ε, αυτό, μάθια μου, κάνουν τα μπαχαλάκια... Τη δουλειά της αγανάκτησης... Τι τους παραδίδουμε;... Μια λουμπίνα κόσμο... Αποτύχαμε... Σε αυτό τον κόσμο βάζουν φωτιά... που εμείς οι γερονερόκοτες, πνιγμένοι στην μπόχα του, είμαστε τέζα στο καναβάτσο... Τη δουλειά μας κάνουνε τα παιδιά... Από φόβο να μη γίνουν σαν κι εμάς..." τους είπε και κεραυνός θριάμβου έλαμπε στα μάτια του.

"Ναι, αλλά εμένα μου κάψανε το μηχανάκι", επέμενε ο Λούης.
"Δε στο κάψανε", τον αποπήρε γλυκά σαν να μιλούσε σε μικρό παιδί ο Τάκης. "Πυρ... καθαρτήριο πυρ ήταν, απονήρευτε μπάτσε... Χαζοεργαλείο μιας διεφθαρμένης κοινωνίας... Διότι η κοινωνία, όταν πεθαίνει από σήψη... παράγει η ίδια τους όρους της καταστροφής της και της αναγέννησής της μέσα από τις στάχτες της... Γαμώ τη σαπίλα και την αγανάκτηση" κορονάρησε ο Τάκης.

"Σώπα, ρε," θαύμασε ο Πασιαλής. "Ο Μαρξ τι είπε αυτό;"
"Όχι, εγώ ο Τάκης ο μπαρμπέρης το λέω", είπε με νεύρο ο Τάκης και πέρασε την πετσέτα στο χοντρό λαιμό του Πασιαλή, για να τον ετοιμάσει για το κόντρα ξύρισμα.

Την Κυριακή, μετά τον αγώνα, πάλι τα σπάσανε οι χουλιγκάνοι. Και μια μολότοφ λοξοδρόμησε πάνω στο άθραυστο παρμπρίζ μιας μερσεντές και μπήκε, σπάζοντας την τζαμαρία, στο κουρείο του Τάκη. Στο τσακ το πρόλαβαν να μην καεί ολόκληρο. Ο Τάκης στην αρχή σκέφτηκε να πιάσει τον αρχιμπαχαλάκη τον Χριστόφορο, το γιο του τορναδόρου και να τον χαράξει στον κώλο με το ξυράφι. Μετά το σκέφτηκε "πιο ευρωπαϊκά".

"'Ντάξει κι εγώ κολλημένος στο τέλμα. Είκοσι χρόνια είχα τα ίδια έπιπλα, τις ίδιες κολόνιες, φουζέρ λεμονάκι με κινίνο... Παλαιικά πράγματα... Το καθαρτήριον πυρ της μολότοφ θα με βοηθήσει να ανανεωθώ και από μπαρμπέρικο να γίνω στάιλινγκ χερ... Καιρός μου ήταν".

Απέξω ακούστηκε η κόρνα από το καινούργιο μηχανάκι που οδηγούσε ο Λούης.
"Έλα καινούργιο... χοντάκι... Να σε πάω βόλτα να ξεσκάσεις..."
"'Ντάξει έρχομαι... Όχι για βόλτα όμως... Αλλά για το Πράκτικερ, να παραγγείλω καινούργια έπιπλα..."
"Με τι λεφτά, ρε", του είπε ο Λούης.
"...Θα πάρω δάνειο από την τράπεζα... Όλοι παίρνουνε... Καιρός μου να πάρω κι εγώ".

Ο Πασιαλής που τ' άκουσε από δίπλα μουρμούρισε: "Φαύλος κύκλος, φίλε μου... Φαύλος κύκλος... Ούτε η φωτιά δε μας σώζει".

Απεργούμε ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική όπως κι αν εκφράζεται

Απεργούμε ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική όπως κι αν εκφράζεται

Από τις κινητοποιήσεις ενάντια στο αντιασφαλιστικό σχέδιο της κυβέρνησης
Από τις κινητοποιήσεις ενάντια στο αντιασφαλιστικό σχέδιο της κυβέρνησης
Η 48ωρη απεργία που έχουν αποφασίσει εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις, όταν η κυβέρνηση καταθέσει το αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο στη Βουλή, αποτελεί συνέχεια των αγώνων που δόθηκαν το προηγούμενο διάστημα, σε καμιά περίπτωση όμως δε σηματοδοτεί το τέλος τους.
Η σκληρή ταξική αντιλαϊκή πολιτική δεν πρόκειται να κοπάσει. Αντίθετα, θα οξυνθεί σε όλα τα μέτωπα, ανεξάρτητα από τους ρυθμούς και το εύρος των ανατροπών που θα αποφασίζονται κάθε φορά.
Απ' αυτήν τη σκοπιά, το καθήκον που ανοίγεται μπροστά μας δεν είναι μόνο να πετύχει η γενική απεργία, να δυσκολευτεί η κυβέρνηση να ψηφίσει το νομοσχέδιο και να βγει με πεσμένα τα φτερά της, αλλά να δημιουργηθούν και εκείνες οι προϋποθέσεις που από την επόμενη κιόλας μέρα το κίνημα από καλύτερες θέσεις θα οξύνει την αντιπαράθεση με το σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής, αξιοποιώντας τη δυναμική και την πείρα καθεμιάς από τις μάχες που δόθηκαν τους τελευταίους πολλούς μήνες.
Απεργούμε για όλα
Από την προετοιμασία και τη συμμετοχή στη 48ωρη απεργία δεν πρέπει να λείψει κανείς γιατί:

1. Το ασφαλιστικό νομοσχέδιο που φέρνει η κυβέρνηση αλλάζει κυριολεκτικά το τοπίο στην Κοινωνική Ασφάλιση. Δεν είναι μόνο οι μικρότερες κύριες συντάξεις για παλιούς και νέους συνταξιούχους. Ούτε μόνο το πετσόκομμα των επικουρικών, που σε μια πορεία θα αποτελέσουν ανάμνηση για τις παλιότερες και τις νεότερες γενιές.

Κυρίως είναι οι δομικές αλλαγές που γίνονται στο σύστημα και οι οποίες καταδικάζουν τους νέους ασφαλισμένους σε γεράματα χωρίς σύνταξη ή με συντάξεις που δεν θα μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε τα στοιχειώδη για την επιβίωση.
Τέτοια μέτρα είναι οι χαμηλοί συντελεστές αναπλήρωσης, χαμηλότεροι ακόμα κι από αυτούς που προέβλεπε αρχικά το σχέδιο της κυβέρνησης. Σε συνδυασμό με τους μισθούς πείνας που διαμορφώνονται και παγιοποιούνται στην αγορά εργασίας, σε μερικά χρόνια θα μιλάμε για συντάξεις πραγματικά φιλοδωρήματα.
Και δεν είναι μόνο αυτό. Η επέκταση στην 20ετία των ελάχιστων χρόνων Ασφάλισης, για να κατοχυρώσει κανείς συνταξιοδοτικό δικαίωμα, σημαίνει ότι εκατοντάδες χιλιάδες νέοι που είτε βρίσκουν δουλειά με ελαστικές μορφές απασχόλησης, είτε παραμένουν άνεργοι για μεγάλα διαστήματα, δεν θα καταφέρουν ποτέ να συμπληρώσουν τα αναγκαία 6.000 ένσημα για να δικαιούνται σύνταξη.
'Η αν συμπληρώσουν λιγότερες μέρες Ασφάλισης και σίγουρα πάνω από 4.500 ένσημα, η σύνταξη που θα δικαιούνται θα είναι υποπολλαπλάσια ακόμα και από αυτά τα πενιχρά ανώτερα όρια που προβλέπονται για την 20ετία (384 ευρώ).

2. Με το που τελειώσει η κυβέρνηση την αποστολή που ανέλαβε να συντρίψει ό,τι απέμεινε όρθιο στο Ασφαλιστικό, σειρά παίρνουν τα Εργασιακά. Η κυβέρνηση ρίχνει από τώρα τροχιοδεικτικές βολές για τις ανατροπές που συζητάει με την τρόικα, εστιάζοντας στις ομαδικές απολύσεις και την απαίτηση του κεφαλαίου να απελευθερωθούν πλήρως.

Μιλώντας την Τετάρτη στους δημοσιογράφους, ο υπουργός Εργασίας εκτίμησε ότι η κυβέρνηση θα ...δεχτεί πίεση σε αυτό το θέμα, το οποίο όμως παρέπεμψε για το Μάη, αφού δεν περιέχεται στο πακέτο της πρώτης «αξιολόγησης». Αποκάλυψε μάλιστα ότι γι' αυτό το σκοπό έχει συσταθεί επιτροπή από τέσσερις εκπροσώπους της κυβέρνησης και τέσσερις των θεσμών και ότι τώρα αναζητούν τον πρόεδρο, που θέλουν να είναι «κοινής αποδοχής».
Δεν είναι όμως μόνο οι ομαδικές απολύσεις. Η κυβέρνηση σκοπεύει να νομοθετήσει και για τις Συλλογικές Συμβάσεις, παίρνοντας υπόψη τις «βέλτιστες πρακτικές» - όπως λέει - της ΕΕ. Να τι είπε, όμως, ένας από τους δηλωμένους υποστηρικτές του ΣΥΡΙΖΑ, ο Αρις Καζάκος, καθηγητής Εργατικού Δικαίου στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ, μιλώντας στην ημερίδα που οργάνωσε η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ για τις ΣΣΕ:
«Με το τρίτο μνημόνιο αναλήφθηκε, μεταξύ άλλων, η υποχρέωση το νέο σύστημα ΣΣΕ και διαιτησίας να προσανατολιστεί στις "καλές ευρωπαϊκές πρακτικές" (best practices), ενώ αποκλείστηκε η επιστροφή στο σύστημα του ν. 1876/90 (...) Πρώτα - πρώτα η αναφορά στις καλές ευρωπαϊκές πρακτικές αποτελεί κενολογία. Τέτοιες πρακτικές δεν υπάρχουν (...)».
Επομένως, πάμε για ένα σύστημα ακόμα χειρότερο και από το σημερινό. Σε όλα αυτά προστίθεται και η πρόθεση της κυβέρνησης να αλλάξει προς το χειρότερο το συνδικαλιστικό νόμο, σφίγγοντας κι άλλο τον κλοιό γύρω από το δικαίωμα στην απεργία και βάζοντας επιπλέον εμπόδια στη συνδικαλιστική δράση, περιορίζοντας με διάφορα προσχήματα τις προβλεπόμενες άδειες και άλλα.

3. Το δράμα των προσφύγων και κυρίως οι αιτίες που το προκαλούν δεν αφήνουν ασυγκίνητους τους εργαζόμενους και το λαό. Το φανερώνει η γνήσια ταξική - λαϊκή αλληλεγγύη που εκφράζεται με κάθε τρόπο προς τους πρόσφυγες και μετανάστες.

Το αποδεικνύει η μαζική συμμετοχή και ο προβληματισμός που αναπτύσσεται στις πρωτοβουλίες που παίρνει το ταξικό κίνημα να διοργανώσει συζητήσεις, εκδηλώσεις και διαμαρτυρίες για τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και την παρουσία του ΝΑΤΟ στην περιοχή.
Το δείχνει η ανταπόκριση που βρίσκει το κάλεσμα των Συνδικάτων και των Λαϊκών Επιτροπών προς τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα να προσφέρουν από το υστέρημά τους, για να βοηθήσουν τους εγκλωβισμένους πρόσφυγες και μετανάστες, που με ευθύνη του κράτους δεν έχουν ούτε τα στοιχειώδη.
Το αποδεικνύει, τέλος, η αγανάκτηση για τους χειρισμούς και τις αποφάσεις της ΕΕ, με τις οποίες συντάσσεται η ελληνική κυβέρνηση, αξιοποιώντας μάλιστα το Προσφυγικό για να χειριστεί με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα το ζήτημα της «αξιολόγησης», όχι βέβαια για το συμφέρον του λαού, αλλά για αυτό του κεφαλαίου.
Τα καραβάνια των ξεριζωμένων, που εγκλωβίζονται στη χώρα μας, είναι καθρέφτης της ιμπεριαλιστικής πολιτικής και των ανταγωνισμών, στους οποίους συμμετέχει με τα μπούνια και η σημερινή κυβέρνηση, διεκδικώντας μερτικό και αναβάθμιση της γεωπολιτικής ισχύος για λογαριασμό της ντόπιας αστικής τάξης.
Η καταδίκη του ιμπεριαλιστικού πολέμου και της στάσης της κυβέρνησης, η αλληλεγγύη στους πρόσφυγες και μετανάστες, η απαίτηση να αποκτήσουν αυτοί οι άνθρωποι πρόσβαση στους τελικούς προορισμούς τους και να ζουν ανθρώπινα όσο χρειαστεί να μείνουν στη χώρα μας, το αίτημα να ξεκουμπιστεί το ΝΑΤΟ από το Αιγαίο, πρέπει να εκφραστούν με αποφασιστικότητα και στη 48ωρη απεργία.

4. Η επίθεση στο λαϊκό εισόδημα θα συνεχιστεί. Οχι μόνο με τη μείωση των συντάξεων και την καθήλωση των μισθών, εξαιτίας της γενίκευσης της ελαστικής απασχόλησης και της κατάργησης επί της ουσίας των συλλογικών διαπραγματεύσεων, αλλά εξαιτίας και του Φορολογικού που ετοιμάζει η κυβέρνηση.

Ηδη, χιλιάδες μικρομεσαίοι αγρότες βρίσκονται στην κόψη του ξυραφιού με τα φορολογικά μέτρα που έχουν ήδη ψηφιστεί και, όπως όλα δείχνουν, θα υπάρξει συνέχεια για τους μισθωτούς, με αύξηση της φορολογίας, πρόσθετα στα χαράτσια που παραμένουν.
Ανοίγουμε το βήμα μας
Για όλους αυτούς τους λόγους και για ακόμα περισσότερους, οι μέρες της 48ωρης απεργίας πρέπει να αποτελέσουν πραγματικά σημείο αναφοράς για τους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες, εφαλτήριο για την παραπέρα κοινή δράση των εργαζομένων με τη μικρομεσαία αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους.
Τα βήματα που έγιναν το προηγούμενο διάστημα στη λειτουργία των σωματείων, στη συσπείρωση και κινητοποίηση νέων δυνάμεων, χρειάζεται να συνεχιστούν και να ενταθούν. Και σ' αυτό θα συμβάλει καθοριστικά η επιτυχία της 48ωρης απεργίας, των συλλαλητηρίων που θα διοργανώσει το ΠΑΜΕ εκείνες τις μέρες.

Νέα χρονολογία για την πρώτη εμφάνιση εργαλείων

Νέα χρονολογία για την πρώτη εμφάνιση εργαλείων



Η κατασκευή εργαλείων με χρήση του αντίχειρα και των δακτύλων σε αντίθεση δεν θεωρείται πια αποκλειστικό χαρακτηριστικό του homo sapiens. Ισως την ικανότητα αυτή να είχαν ως ένα βαθμό και κάποιοι πρόγονοί του
Η κατασκευή εργαλείων με χρήση του αντίχειρα και των δακτύλων σε αντίθεση δεν θεωρείται πια αποκλειστικό χαρακτηριστικό του homo sapiens. Ισως την ικανότητα αυτή να είχαν ως ένα βαθμό και κάποιοι πρόγονοί του
Το 2011, μια ομάδα Αμερικανών παλαιοανθρωπολόγων πήρε λάθος στροφή στο Λομέκουι, κοντά στη λίμνη Τουρκάνα, της Κένυας. Ενα μέλος της ομάδας, παρατηρώντας στρώματα ιζημάτων, που είχαν εκτεθεί και διαβρώνονταν, εντόπισε πέτρινα εργαλεία, που τελικά αποδείχτηκε ότι ήταν 3,3 εκατομμυρίων ετών, δηλαδή τα παλαιότερα που έχουν ανακαλυφθεί ποτέ.
Με μήκος μέχρι 20 εκατοστά, αυτά τα εργαλεία είναι μεγαλύτερα, βαρύτερα και λιγότερο καλοφτιαγμένα συγκριτικά με τα ηλικίας 2,6 εκατ. ετών εργαλεία από το φαράγγι Ολντουβάι της Τανζανίας, που κατείχαν το ρεκόρ παλαιότητας. Οπως και τα Ολντουβανικά εργαλεία, τα εργαλεία από το Λομέκουι της Κένυας ήταν εμφανώς αποτέλεσμα σκόπιμης ενέργειας και όχι φυσικής διαδικασίας. Ο κατασκευαστής τους χρησιμοποίησε κυρίως τεχνική που απαιτεί και τα δύο χέρια, κρατώντας το προς επεξεργασία κομμάτι πέτρας πάνω σε ένα βράχο σαν αμόνι και χτυπώντας το με ένα πέτρινο σφυρί, ώστε να βγάλει απ' αυτό κομμάτια με αιχμηρές άκρες.
Μέχρι τώρα, αυτού του είδους η επεξεργασία της πέτρας και η αφηρημένη σκέψη που απαιτεί αποδίδονταν αποκλειστικά στο γένος Homo, αρχίζοντας με τον Homo habilis, που θεωρείται ο κατασκευαστής εργαλείων ολντουβανικού τύπου. Αλλά τα λομεκουγιανά εργαλεία προηγούνται του H. habilis κατά μισό εκατομμύριο χρόνια. Προς το παρόν, όλοι οι υποψήφιοι για την κατασκευή τους είναι είδη που ζούσαν πριν την εμφάνιση του γένους Homo και περιλαμβάνουν τον Αυστραλοπίθηκο αφαρένσις και τον πλατύωπα Κενυάνθρωπο, που είχε ανακαλυφθεί το 1998 κοντά στο Λομέκουι. Αν πράγματι τα εργαλεία φτιάχτηκαν από είδος πριν την εμφάνιση των πρώτων ανθρωπίδων, ίσως πρόκειται για ανακάλυψη μεγάλης σημασίας.

Μήπως η δύναμη λαβής και η δεξιότητα του ανθρώπινου χεριού αναπτύχθηκαν ήδη από τους πρώιμους αυστραλοπιθήκους;
Μήπως η δύναμη λαβής και η δεξιότητα του ανθρώπινου χεριού αναπτύχθηκαν ήδη από τους πρώιμους αυστραλοπιθήκους;
Σε άλλη μελέτη, σχετικά με την εξέλιξη της ικανότητας λαβής (π.χ. ενός σφυριού), ο ανθρωπολόγος Ματ Σκίνερ του πανεπιστημίου του Κεντ, σύγκρινε οστά του χεριού και του καρπού από ανθρώπους και ανθρωπίδες. Χρησιμοποιώντας ακτίνες Χ διαπίστωσε αυξημένη οστική πυκνότητα σε συγκεκριμένα κρίσιμα σημεία που σχετίζονται με την κατασκευή εργαλείων.
Στην επιστημονική δημοσίευση που έκανε πέρσι στο περιοδικό «Science», ο Σκίνερ ανακοίνωσε ότι βρήκε τις ίδιες μεταβολές και στα αντίστοιχα οστά του Αυστραλοπίθηκου αφρικάνους, πιθανού άμεσου προγόνου του γένους Homo, πράγμα που σημαίνει ότι η ικανότητα κατασκευής εργαλείων ήταν ίσως πιο πρώιμη προσαρμογή απ' ό,τι θεωρούνταν έως τώρα. Το συμπέρασμά του ενισχύει το ενδεχόμενο τα εργαλεία που βρέθηκαν στο Λομέκουι να φτιάχτηκαν είτε από αυστραλοπίθηκο, είτε από κενυάνθρωπο.

Ο άνθρωπος του ναλέντι και η «Αίθουσα με τα Μυστικά»

Ο άνθρωπος του ναλέντι και η «Αίθουσα με τα Μυστικά»



Βαθιά μέσα στο έδαφος στο σύστημα σπηλαίων «Ανερχόμενο Αστρο» της Νότιας Αφρικής, υπάρχει η «Αίθουσα Ντιναλέντι», όπου ερευνητές ανακάλυψαν πριν από λίγους μήνες ένα θησαυρό παλαιοανθρωπολογικών απολιθωμάτων. Ορισμένοι απ' αυτούς, εκτίμησαν μάλιστα ότι πρόκειται για νέο ανθρώπινο είδος, τον Homo naledi.
Μέσα στο κύμα εντυπωσιοθηρίας που προκάλεσε η ανακοίνωση στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, χάθηκε η επιστημονική ουσία της ανακάλυψης: η χωρίς προηγούμενο ποσότητα οστών. Τα απολιθώματα ανθρωπιδών είναι σπάνια και εκείνα των πρώιμων μελών του γένους μας, του γένους Homo (Ανθρωπος) ακόμη σπανιότερα. Κι όμως στο σπήλαιο αυτό η ομάδα του Λι Μπέργκερ ανακάλυψε περισσότερα από 1.500 απολιθωμένα οστά, που ανήκουν σε 15 διαφορετικά άτομα, ενώ ανάμεσα στα απολιθώματα βρέθηκαν και όλα τα οστά ενός χεριού, του πρώτου πλήρους χεριού πρώιμου είδους ανθρώπου.
Ο H. naledi έχει ένα μείγμα πρωτόγονης και σύγχρονης ανθρώπινης ανατομίας, με το πάνω μέρος του σώματος να είναι κατάλληλο για το σκαρφάλωμα στα δέντρα και το κάτω μέρος, ειδικά τα πόδια, να είναι ικανά να περπατήσουν μεγάλες αποστάσεις. Το πιο παράξενο είναι το κρανίο του H. naledi, που μοιάζει με το κρανίο του είδους Homo erectus, που εμφανίστηκε αργότερα, αλλά έχει μόνο το μισό μέγεθος από το κρανίο του σύγχρονου ανθρώπου (homo sapiens) και φαντάζει πολύ μικρό για ένα σώμα συνολικού ύψους γύρω στο 1 μέτρο και 65 εκατοστά.
Αν και δεν έχει γίνει ακόμη εφικτό να χρονολογηθούν τα απολιθώματα (επειδή δε βρέθηκαν μαζί τους και οστά ζώων χαρακτηριστικών της περιόδου), η ομάδα του Μπέργκερ βιάστηκε κατά πολλούς να βγάλει το συμπέρασμα ότι η συσσώρευση των ευρημάτων οφείλεται σε κάποιο είδος ταφής, πράγμα που θα ήταν εκπληκτικό δεδομένου ότι μόνο ο άνθρωπος ο σοφός και οι Νεάντερνταλ είναι γνωστό ότι έθαβαν τους νεκρούς τους. Ομως μόνο η χρονολόγηση με εναλλακτικές μεθόδους θα δείξει αν πρόκειται για πρωτόγονο είδος ανθρώπου, που εμφάνιζε συμπεριφορές πολύ προχωρημένες για την εποχή του ή για σχετικά σύγχρονο είδος ανθρώπου με πρωτόγονη ανατομία, που κι αυτό, παρ' ολ' αυτά, ίσως επηρεάσει καθοριστικά τα συμπεράσματά μας για την εξέλιξη του ανθρώπινου γένους.
Ο Λι Μπέργκερ και η ομάδα του δέχονται έντονη κριτική από παλαιοανθρωπολόγους όπως ο Τιμ Γουάιτ, που θεωρούν ότι προχώρησαν σε δημοσίευση πολύ πρόωρα, χωρίς να ξέρουν τη χρονολόγηση των ευρημάτων και χωρίς να υπάρχει κάποια απόδειξη ότι τα σώματα τοποθετήθηκαν σκόπιμα στο σπήλαιο ως είδος ταφής. Πρόκειται, λέει, για βιαστική προσέγγιση του θέματος, που συνέβη μέσα σε επικοινωνιακή φρενίτιδα και δίνει προτεραιότητα στη διασκέδαση και την έξαψη της φαντασίας, σε σχέση με τη λιγότερο γοητευτική δουλειά της ακριβούς επιστήμης. Ο Γουίλιαμ Γιούνγκερς, παλαιοανθρωπολόγος του πανεπιστημίου Στόνι Μπρουκ, εκτιμά μάλιστα ότι δεν υπάρχουν αρκετά στοιχεία που να επιβεβαιώνουν ότι ο H. naledi είναι νέο είδος και ίσως να πρόκειται για κάποιο τοπικό αντιπρόσωπο του Homo erectus.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγές: «Discover», nature.com, theconversation.com

TOP READ