3 Σεπ 2015

ΚΕΡΚΥΡΑ- Το καπνισμένο τσουκάλι, στο φεστιβάλ της ΚΝΕ

Το καπνισμένο τσουκάλι, στο φεστιβάλ της ΚΝΕ Εκτύπωση Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
kne
Στο πλαίσιο του 41ο Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή, που θα πραγματοποιηθεί στις 5 Σεπτέμβρη στο Παλαιό Φρούριο η πολιτιστική  ομάδα  του  ΠΑΜΕ   παρουσιάζει  τη  νέα  της  δουλειά  - για  δεύτερη  φορά   μέσα  σε  λίγους  μήνες.

‘Ένα  χοροθεατρικό  δρώμενο   το  οποίο  βασίζεται  στο  έργο  του  Γιάννη Ρίτσου   '' Το  καπνισμένο  τσουκάλι'' .
Μέσα από  το  λόγο  ,το  σύγχρονο χορό   και  τη  μουσική   των  Μαρκόπουλου, Θεοδωράκη  και  Λεοντή  , επιχειρεί  να ''ακουμπήσει'' το  εύρος  της  αλύγιστης  ψυχής  των  αγωνιστών  που  πάλεψαν   για   τα   ιδανικά , τα πιστεύω  και τη  λευτεριά  τους.
Την  ερμηνεία  των   κειμένων  αποδίδει  ο Γραμμένος Τάσος  και  στο  χορό  συμμετέχουν   Αθανασίου Νικολέτα, Κοσμά  Άρτεμις, Μπουχάγιαρ Βάσια, Πρόβατα Μαρία, Παπαγεωργίου  Μαρία  Παπαγεωργίου  Αλεξάνδρα, Πριοβόλου Μαριαλένα, Σκορδίλη  Βάλια και Σταυράκη Χριστίνα. Την σκηνοθετική  επιμέλεια  και  τη  χορογραφία έκανε  η  Καρδάμη  Μέλπω.
Η Τ.Ε. Κέρκυρας του ΚΚΕ και το Τ.Σ. Κέρκυρας της ΚΝΕ ευχαριστούν θερμά την πολιτιστική ομάδα του ΠΑΜΕ και καλούν όλο το λαό του νησιού να επισκεφτεί, να απολαύσει και να στηρίξει όλες τις δρά

Τους δοκίμασες... Τώρα με το ΚΚΕ. Υπάρχει λύση στο δρόμο της ανατροπής

Τους δοκίμασες... Τώρα με το ΚΚΕ. Υπάρχει λύση στο δρόμο της ανατροπής

Εργατοϋπάλληλοι, άνεργοι, αγρότες, επαγγελματίες, έμποροι, βιοτέχνες, επιστήμονες αυτοαπασχολούμενοι, συνταξιούχοι, νέες και νέοι, γυναίκες των λαϊκών νοικοκυριών, όλοι εσείς που φορτώνεστε τα νέα δυσβάσταχτα μέτρα του τρίτου μνημονίου ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που έρχονται να προστεθούν στα προηγούμενα των κυβερνήσεων ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, τα οποία παραμένουν σε ισχύ.

Απευθυνόμαστε σε όλους εσάς που τα τελευταία χρόνια εμπιστευτήκατε διάφορες κυβερνήσεις διαχείρισης, αυτοδύναμες και συνεργασίας, «κεντροδεξιές», «κεντροαριστερές», «αριστερές», και είδατε το ένα μνημόνιο να διαδέχεται το άλλο. Σε αυτές τις εκλογές, μη δώσετε το δικαίωμα, στα κόμματα που έβαλαν την υπογραφή τους σε μειώσεις μισθών και συντάξεων, ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις, στη φοροκαταιγίδα, στη μείωση των παροχών Υγείας, Παιδείας, Πρόνοιας, στις ιδιωτικοποιήσεις, στη χρεοκοπία των φτωχών αγροτών και επαγγελματιών, να πουν ότι με την ψήφο του ο λαός συναινεί στο σφαγιασμό του, ότι τα μνημόνια διαρκείας είναι μονόδρομος. Αλλωστε, για τα άλλα κόμματα, παρ' όλες τις διαφορές τους, στο κυβερνητικό τους πρόγραμμα υπάρχει η τρίχρονη συμφωνία - μνημόνιο με την ΕΕ και τα επόμενα που θα έρθουν.
Απευθυνόμαστε στον αριστερό ριζοσπαστικό κόσμο, σε αγωνιστές, πρωτοπόρους ανθρώπους, που δραστηριοποιούνται στο εργατικό - λαϊκό κίνημα, σ' εσάς που πιστέψατε στον ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα νιώθετε προδομένοι. Εχετε τη δυνατότητα να βγάλετε χρήσιμα συμπεράσματα, να συναντηθείτε με το ΚΚΕ στον αγώνα, πάνω σε στέρεες αυτήν τη φορά και πραγματικά ριζοσπαστικές βάσεις. Στην πράξη αποδείχτηκε η σημασία της σθεναρής στάσης του ΚΚΕ, να μη συμμετέχει σε κυβερνήσεις διαχείρισης του καπιταλισμού.

Eurokinissi
Απευθυνόμαστε σ' εσάς που τα προηγούμενα χρόνια παλέψατε ενάντια στα μνημόνια, που πιστεύατε ότι τα καταδικάζετε ψηφίζοντας ΟΧΙ στο πρόσφατο δημοψήφισμα και σήμερα βλέπετε τον ΣΥΡΙΖΑ να φέρνει το χειρότερο τρίτο μνημόνιο. Αυτή είναι η μεγάλη προσφορά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στο σύστημα, στους βιομήχανους, στους τραπεζίτες, στους εφοπλιστές, που εδώ και χρόνια απαιτούσαν την υλοποίηση ακόμη πιο σκληρών μέτρων. «Εντυσε» από την πρώτη στιγμή τη διαπραγμάτευση για λογαριασμό του κεφαλαίου, το συμβιβασμό του, με αριστερά συνθήματα και με το προσωπείο της αξιοπρέπειας. Αξιοποιώντας τις διάφορες τάσεις και «πλατφόρμες», τη δήθεν δημοκρατική πολυγλωσσία του, καλλιέργησε αυταπάτες προς όλες τις κατευθύνσεις - και από τα «αριστερά» και από τα «δεξιά» του. Μετέτρεψε δραστήριους αγωνιστές των κοινωνικών αγώνων σε παθητικούς θεατές ενόψει της επικείμενης κάθε φορά εκλογικής αναμέτρησης. Καπηλεύτηκε, έως και οικειοποιήθηκε ιστορικές στιγμές του εργατικού - λαϊκού κινήματος του 20ού αιώνα, λαμπρές σελίδες που έχουν καταγραφεί στη λαϊκή μνήμη, για να καλλιεργήσει την αυταπάτη της δήθεν αριστερής ανανέωσης, της δήθεν αριστερής συνέχειας.
Εργατοϋπάλληλοι, άνεργοι, ημιαπασχολούμενοι, συνταξιούχοι, αγρότες και επαγγελματίες αυτοαπασχολούμενοι,

Ψηλά το κεφάλι, πάρτε την τύχη σας στα δικά σας χέρια, γυρίστε την πλάτη στα ψεύτικα διλήμματα - παγίδες που στήνονται!
Είναι καιρός σε αυτές τις εκλογές να μην κάνετε άλλη μια άσφαιρη επιλογή κόμματος που σας υπόσχεται έξοδο από την οικονομική κρίση, παραγωγική ανασυγκρότηση, ανάπτυξη και ανακατανομή εισοδήματος προς όφελος δήθεν του λαού. Στην πραγματικότητα θέλουν να κυβερνήσουν για λογαριασμό της μεγάλης καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, των μονοπωλιακών ομίλων και της εξουσίας τους.
Φτάνει πια!
Το ΚΚΕ απευθύνεται ιδιαίτερα σ' εσάς που παλιότερα ίσως ευκαιριακά επιλέξατε το ΚΚΕ, αλλά στη συνέχεια προτιμήσατε μια πιο άμεση, όπως σας φάνηκε, πολιτική λύση.
Σήμερα σας καλούμε να σκεφτείτε και να επιλέξετε εκλογικά, με βάση και την πρόσφατη πείρα σας.
Σας καλούμε να τοποθετηθείτε μαχητικά και τέτοια τοποθέτηση στις εκλογές είναι μόνο η ψήφος στο ΚΚΕ, η ψήφος που θα δυναμώσει τη λαϊκή αντίσταση σε κάθε αντιλαϊκή συμφωνία και νόμο, σε κάθε αντιλαϊκό μονοκομματικό ή πολυκομματικό κυβερνητικό συνασπισμό, σε κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία κρατών.
Ολη η ιστορική πορεία έχει δείξει ότι η αποτελεσματικότητα των αγώνων εξαρτάται κυρίως από το πόσο δυνατό είναι το ΚΚΕ παντού.
Σήμερα έχετε μεγαλύτερη πείρα και περισσότερους λόγους να στηρίξετε, να δυναμώσετε αποφασιστικά το ΚΚΕ
  • Δυνατό ΚΚΕ, γιατί ποτέ δεν κορόιδεψε το λαό για να ψαρέψει κάποιες ψήφους. Είπε την αλήθεια, έγκαιρα προειδοποίησε για την πορεία των εξελίξεων, προέβλεψε την κατάληξη μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Προειδοποίησε ότι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και οι εξαγγελίες της Θεσσαλονίκης καθόριζαν το συμβιβασμό, τη συμφωνία με την ΕΕ και το νέο επαίσχυντο μνημόνιο. Ηταν από γεννησιμιού του πρόγραμμα αντιλαϊκό, ντυμένο με κάποια αριστερά συνθήματα. Εχετε πλέον χειροπιαστά και ατράνταχτα στοιχεία που αποδεικνύουν ότι, στο πλαίσιο της ΕΕ και του καπιταλιστικού μονόδρομου, καμιά κυβέρνηση δεν μπορεί να ασκήσει φιλολαϊκή πολιτική. Ο καπιταλισμός και οι διεθνείς ενώσεις του, όπως η ΕΕ, δεν αλλάζουν χαρακτήρα με διαπραγματεύσεις, δημοψηφίσματα, δήθεν αριστερές κυβερνήσεις. Οποια κυβέρνηση δρα στο έδαφος της καπιταλιστικής οικονομίας είναι υποχρεωμένη να τηρήσει τους σιδερένιους κι αντιλαϊκούς της νόμους, που επιβάλλουν το ξεζούμισμα του λαού για να ενισχυθούν η ανταγωνιστικότητα, η κερδοφορία, οι επενδύσεις του κεφαλαίου. Ολα τα άλλα κόμματα εξαπατούν το λαό ότι στην Ευρώπη κερδίζει έδαφος η αλλαγή και διαφοροποίηση της πολιτικής της. Συζητήσεις, σχεδιασμοί, τσακωμοί γίνονται, δεν έχουν όμως καμία σχέση με τα συμφέροντα των λαών. Ανησυχούν μπροστά στα αδιέξοδα του καπιταλισμού, τσακώνονται πώς θα μοιράσουν μεταξύ τους τα κέρδη και τις ζημιές του κεφαλαίου των κρατών - μελών.
  • Δυνατό ΚΚΕ, γιατί λέει το πραγματικό, γνήσιο κι ανυποχώρητο ΟΧΙ στα μνημόνια και τα αντιλαϊκά μέτρα και ταυτόχρονα προτείνει το δρόμο ανάπτυξης που συμφέρει και ανήκει αποκλειστικά στο λαό. Αντιπαλεύει τις πραγματικές αιτίες των μνημονίων που είναι η ίδια η στρατηγική της ΕΕ και του κεφαλαίου, για να ξεπεραστεί η καπιταλιστική οικονομική κρίση με νέα πεδία κερδοφορίας για το κεφάλαιο, με ακόμη πιο φτηνή εργατική δύναμη. Το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που κατέθεσε στη Βουλή πρόταση νόμου για την κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών νόμων, που με ευθύνη όλων των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ - και αυτών που τώρα αποσχίστηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ - και της προέδρου της Βουλής δεν ήρθε ποτέ για συζήτηση και ψήφιση. Οργανώνει την πάλη με συνέπεια, για άμεσα μέτρα ανακούφισης του λαού, για την αλληλεγγύη, για την κατάργηση των αντεργατικών - αντιλαϊκών νόμων, την ανάκτηση των απωλειών, την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών, σε ρήξη με την ΕΕ, το κεφάλαιο και την εξουσία του.
  • Δυνατό ΚΚΕ, γιατί και αύριο πιο αποφασιστικά θα είναι το στήριγμα του λαού στην αναμέτρηση με τη «χορωδία των εκβιαστών», που αποτελείται απ' όλα τα άλλα κόμματα και έχει μαέστρους την ΕΕ, την Κομισιόν, το ΔΝΤ, την άρχουσα τάξη της χώρας. Θα εκφράσει τη λαϊκή αντιπολίτευση απέναντι στην όποια κυβέρνηση, με την όποια σύνθεση έχει. Ενα πιο δυνατό ΚΚΕ θα υπερασπιστεί τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα από καλύτερες θέσεις, θα πρωτοστατήσει στην οργάνωση της λαϊκής πάλης, στη μαζικοποίηση και δυναμική αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική δράση του εργατικού κινήματος, στην ενίσχυση της λαϊκής συμμαχίας. Το ΚΚΕ δίνει όλες του τις δυνάμεις για την οργάνωση και ενότητα των εργαζομένων, για να πάρουν την τύχη τους στα δικά τους χέρια. Πιστεύει αταλάντευτα στη δύναμη του λαού. Σήμερα, σκεφτείτε τις αρνητικές συνέπειες που είχε για τα λαϊκά συμφέροντα το εκλογικό αδυνάτισμα του ΚΚΕ τα προηγούμενα χρόνια. Με ισχυρό ΚΚΕ και κίνημα, μπορούμε να ανατρέψουμε «μνημόνια και αφεντικά».
  • Δυνατό ΚΚΕ, γιατί ο ρεαλισμός του ΚΚΕ καθορίζεται από το εργατικό - λαϊκό συμφέρον και από την αναγνώριση ότι ο λαός, όταν αναδειχτεί πρωταγωνιστής στην αντεπίθεση, τότε μπορεί να νικήσει. Η εργατική - λαϊκή εξουσία είναι η μόνη που μπορεί να θεμελιώσει την κεντρικά και επιστημονικά σχεδιασμένη κοινωνική παραγωγή και τις κοινωνικές υπηρεσίες - Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας - στη βάση της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και του εργατικού ελέγχου. Με αυτές τις προϋποθέσεις μπορεί να οδηγήσει σε λαϊκή ευημερία, να αποδεσμευτεί από την ΕΕ, να διαγράψει μονομερώς το δημόσιο χρέος προς όφελος του λαού, να οδηγήσει τη χώρα σε έξοδο από το ΝΑΤΟ και τους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών.
Απορρίψτε τα νέα απατηλά διλήμματα, την απατηλή αντιμνημονιακή διαχωριστική γραμμή, την ψευδεπίγραφη ρήξη με την Ευρωζώνη που δεν αμφισβητεί την καπιταλιστική ιδιοκτησία κι εξουσία

Εσείς που εκλογικά μετακινηθήκατε από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ προς τον ΣΥΡΙΖΑ, με την ελπίδα της κατάργησης των μνημονίων και των αντιλαϊκών εφαρμοστικών τους νόμων, μην παγιδευτείτε ξανά στις υποσχέσεις για δήθεν καλύτερη διαχείριση του νέου μνημονίου, περιμένοντας αντισταθμιστικά μέτρα υπέρ του λαού. Μη στηρίξετε και μη στηριχτείτε σε μια νέα καταστροφική αυταπάτη.
Θυμηθείτε τι έλεγε το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε αξιωματική αντιπολίτευση: Οτι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα υπηρετήσει τελικά την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, το μεγάλο κεφάλαιο. Και τώρα καμιά λαϊκή ψήφος να μην επιστρέψει στη ΝΔ, στο ΠΑΣΟΚ, να μην εγκλωβιστεί στο Ποτάμι ή στον ΣΥΡΙΖΑ Νο 2, τη νεοσύστατη «Λαϊκή Ενότητα», που προέκυψε μετά από τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ.
Εδώ και χρόνια αποκαλύπτεται ότι ο καβγάς γύρω από το διαχωρισμό μνημονιακών - αντιμνημονιακών ήταν όχι μόνο επιφανειακός, αλλά και πλαστός, άρα επιζήμιος για το λαϊκό κίνημα.
Το κλειδί για την οικονομική και συνολικότερη πολιτική ενός κόμματος, ποιες κοινωνικές δυνάμεις εκφράζει, είναι τι θέση παίρνει στο ζήτημα των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και του φυσικού πλούτου της χώρας. Αυτή είναι η πραγματική διαχωριστική γραμμή και όχι το νόμισμα. Σήμερα, όλοι μιλάνε για «παραγωγική ανάπτυξη» και «αναδιανομή», όχι μόνο τα «αριστερά» στον τίτλο κόμματα, αλλά και τα «δεξιά», τα διακηρυγμένα ως αστικά φιλελεύθερα και η ναζιστική ΧΑ.
Για τα κόμματα των μνημονίων, της ΕΕ και του κεφαλαίου, το ζητούμενο των εκλογών είναι ένα: Ποιος, ποια κυβέρνηση, με ποια σύνθεση και συμμαχίες θα εφαρμόσει το νέο μνημόνιο και τους αντιλαϊκούς εφαρμοστικούς νόμους. Απορρίψτε την αντιπαράθεση παγίδευσης και εγκλωβισμού του λαού στα αντιλαϊκά δόκανα.
  • Ο ΣΥΡΙΖΑ για μια ακόμη φορά κοροϊδεύει ωμά το λαό, λέγοντας ότι θα «υπερβεί» τα μνημόνια, την ίδια στιγμή που τα εφαρμόζει και τα επεκτείνει. Ισχυρίζεται ότι, αν είναι αυτός στην κυβέρνηση, θα αμβλύνει δήθεν τις αρνητικές επιπτώσεις του μνημονίου και θα πάρει αντισταθμιστικά «φιλολαϊκά» μέτρα για την ανάπτυξη και τη μείωση του χρέους. Κρύβει ότι το διαρκές τσάκισμα του λαού είναι το βασικό προαπαιτούμενο της όποιας καπιταλιστικής ανάκαμψης και απόφασης για το χρέος, το οποίο θα το φορτωθούν εξολοκλήρου οι εργατικές - λαϊκές οικογένειες. Τα αναπτυξιακά πακέτα και τη ρύθμιση του χρέους πάλι ο λαός θα τα πληρώσει, ενώ θα κατευθυνθούν στο μεγάλο κεφάλαιο, όπως ακριβώς και τα προηγούμενα. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει προσχωρήσει πλήρως στην προπαγάνδα των «μονόδρομων», που τα προηγούμενα χρόνια κατ' επανάληψη χρησιμοποίησαν σε βάρος του λαού η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Από τη μια μεριά ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ άφεση αμαρτιών, συγκροτώντας μαζί τους ένα κοινοβουλευτικό μέτωπο ψήφισης και υλοποίησης των βάρβαρων νόμων του μνημονίου κι από την άλλη τσακώνεται μαζί τους για την κυβερνητική «καρέκλα».
  • Τα άλλα κόμματα της αστικής διαχείρισης, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, αξιοποιούν το μνημόνιο ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για να εμφανίσουν ως δικαιωμένη τη βάρβαρη πολιτική που στήριξαν και υλοποίησαν τα προηγούμενα χρόνια. Θέλουν να αποσπάσουν «δήλωση μετάνοιας» από το λαό που καταδίκασε και αντιπάλεψε την πολιτική τους. Λανσάρονται ως εγγυητές της «ευρωπαϊκής πορείας» της χώρας, επειδή έχουν την «τεχνογνωσία» των μνημονίων. Μαζί με το Ποτάμι εμφανίζονται ως πιθανοί, αυριανοί εταίροι μιας κυβέρνησης με τον ΣΥΡΙΖΑ.
  • Στα χρόνια της κρίσης, το βιοτικό επίπεδο του μεγαλύτερου μέρους της πλειοψηφίας του λαού υποχώρησε κατά 40 - 50%, σφαγιάστηκαν τα όποια δικαιώματα είχε κατακτήσει παλιότερα με τους αγώνες του μέσα σε έναν παγκόσμια ευνοϊκότερο συσχετισμό. Ολα τα κόμματα που υπόσχονται αντισταθμίσματα λένε ψέματα. Κανένα άλλο κόμμα δεν αναγνωρίζει το δικαίωμα του λαού να πάρει πίσω ό,τι έχασε και να σταθεροποιήσει και να διευρύνει τις κατακτήσεις του. Μόνο το ΚΚΕ μπορείτε να εμπιστευτείτε σήμερα.
Την ψήφο στα άλλα κόμματα αμέσως ο λαός θα την βρει απέναντί του. Η επόμενη κυβέρνηση θα την επικαλείται κάθε φορά που οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα θα διεκδικούν, θα αγωνίζονται ενάντια στα νέα μέτρα, στους νέους εφαρμοστικούς νόμους.
Οχι άλλος χαμένος χρόνος και απογοητεύσεις
Καμία εμπιστοσύνη στο κόμμα από τη διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ με το όνομα «Λαϊκή Ενότητα» και στη συνεργασία του με παλιότερα αναχώματα - αποσχίσεις του ΣΥΡΙΖΑ, όπως το «Σχέδιο Β». Μέχρι σήμερα έπαιξαν βασικό ρόλο στην εξαπάτηση αριστερού ριζοσπαστικού κόσμου. Είναι ένα αντίγραφο του ΣΥΡΙΖΑ που θα καταλήξει στο ίδιο αποτέλεσμα. Κάθε κυβέρνηση που θέτει ως στόχο την καπιταλιστική ανάπτυξη θα θυσιάζει τις λαϊκές ανάγκες στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους. Κάθε κυβέρνηση που αποδέχεται τις δεσμεύσεις των κρατών - μελών της ΕΕ, για να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων, θα προωθεί τις αναδιαρθρώσεις που διασφαλίζουν φτηνή εργατική δύναμη για το κεφάλαιο. Αυτή η αντιλαϊκή κατεύθυνση δεν αλλάζει, είτε η Ελλάδα παραμείνει στην Ευρωζώνη είτε επιλέξει να μείνει μέλος της ΕΕ με εθνικό νόμισμα.
Εδώ και 25 χρόνια δίνουν «αριστερό» άλλοθι στην πορεία ενσωμάτωσης της Ελλάδας στην ΕΕ και την ΟΝΕ, στην επίθεση στο σοσιαλισμό. Στήριξαν, από κυβερνητικές θέσεις, όλα τα βήματα προς το νέο μνημόνιο (συμφωνία 20ήςΦλεβάρη, πρόταση Τσίπρα 47 σελίδων κ.λπ.). Δεν έβγαζαν άχνα όταν ο Τσίπρας δήλωνε ότι η θέση της Ελλάδας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ είναι δεδομένη, όταν έδινε όρκους πίστης στον καπιταλισμό, στο Σύνδεσμο Ελλήνων Βιομηχάνων, στα διάφορα φόρα του διεθνούς κεφαλαίου. Και σήμερα, εμφανίζονται ως «εξαπατημένοι».
Ομολογούν ότι θέλουν το εθνικό νόμισμα ως εργαλείο καπιταλιστικής ανάπτυξης, ενώ τα κλειδιά της οικονομίας θα συνεχίσουν να τα έχουν τα μονοπώλια, η Ελλάδα θα είναι δεσμευμένη στην ΕΕ ή άλλες ιμπεριαλιστικές οικονομικές νομισματικές συμμαχίες. Τμήματα του κεφαλαίου θα βγουν και πάλι ωφελημένα από αυτήν την επιλογή. Αυτό, άλλωστε, γίνεται και στις καπιταλιστικές χώρες της ΕΕ που διαθέτουν εθνικό νόμισμα (Βουλγαρία, Ρουμανία, Σουηδία, Δανία) ή συμμετέχουν σε άλλες νομισματικές συμμαχίες. Κρύβουν ότι το βιοτικό επίπεδο και τα δικαιώματα των εργαζομένων έχουν πάρει τον κατήφορο και σε όλα τα κράτη - μέλη της Ευρωζώνης και της ΕΕ.
Το σύστημα στηρίζει τέτοια κόμματα πολύμορφα, όπως έκανε και με τον ΣΥΡΙΖΑ και την «Αριστερή Πλατφόρμα» του από το 2012 και μετά, με τη «Λαϊκή Ενότητα» σήμερα, για να παγιδεύουν το ριζοσπαστισμό, να αποτελούν ανάχωμα απέναντι στην αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή γραμμή πάλης που προβάλλει το ΚΚΕ.
Η «Λαϊκή Ενότητα» είναι ένα 100% συστημικό κόμμα, σαν τα αριστερά συστημικά κόμματα που έχει γνωρίσει η Ευρώπη και τα οποία ευθύνονται για την ενσωμάτωση του εργατικού κινήματος. Πίσω από την αντιμνημονιακή ρητορεία κρύβεται η στήριξη στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, η στήριξη του κεφαλαίου.
Απομονώστε τη ναζιστική εγκληματική Χρυσή Αυγή
Μην της επιτρέψετε να ξανασηκώσει κεφάλι, όσο κι αν προσπαθεί να κρύψει και να συσκοτίσει τον εγκληματικό ναζιστικό της ρόλο. Πίσω από τις μεγαλοστομίες της κρύβονται η στήριξή της στην πιο ωμή δικτατορία του κεφαλαίου, οι συναλλαγές της με τη μεγαλοεργοδοσία, ιδιαίτερα το εφοπλιστικό κεφάλαιο, το μίσος της προς τους εργάτες, τους αγώνες, το κίνημα. Το σύνθημα της ΧΑ για την «εθνική παραγωγή» και την προτεραιότητα της πρωτογενούς παραγωγής - για να κολακέψει και προσεταιριστεί τους αγρότες - κρύβει ότι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας καταστρέφονται, εξαιτίας πρώτ' απ' όλα της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και της αδύναμης και ανισόμετρης θέσης της Ελλάδας στην ΕΕ. Η Χρυσή Αυγή ουσιαστικά δεν απορρίπτει την ΕΕ, αλλά επιζητεί «βελτίωση» της θέσης του ελληνικού κεφαλαίου σε αυτήν. Καλλιεργεί το μίσος προς τους άλλους λαούς, τους πρόσφυγες, τους μετανάστες, τα θύματα της καπιταλιστικής βαρβαρότητας, των ιμπεριαλιστικών πολέμων. Είναι το όργανο του «διαίρει και βασίλευε» των καπιταλιστών, όργανο διάσπασης της εργατικής τάξης, του εργαζόμενου λαού.
Υπάρχει εναλλακτική λύση, διέξοδος προς όφελος του λαού
Το ΚΚΕ υποστηρίζει ότι υπάρχει άλλος δρόμος, υπάρχει ελπίδα. Τα μνημόνια, η φτώχεια, η ανεργία, η εκμετάλλευση του λαού για να κερδίζουν οι λίγοι, δεν είναι μονόδρομος, ούτε μπορεί ν' αποτελούν το μέλλον το δικό μας και των παιδιών μας.
Τα επόμενα χρόνια η κατάσταση για το λαό, για όλους τους λαούς, θα χειροτερεύει. Το καπιταλιστικό σύστημα είναι σάπιο. Κρίσεις και ανταγωνισμοί που οξύνονται μεταξύ των καπιταλιστικών κρατών και των ιμπεριαλιστικών κέντρων, εντός και εκτός Ευρωζώνης, οδηγούν στην εξαθλίωση, στην ανεργία, στους πολέμους, στη μετανάστευση. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, στο δρόμο των προηγούμενων κυβερνήσεων, μπλέκει ακόμη πιο βαθιά τη χώρα σ' αυτούς τους ανταγωνισμούς, φτάνοντας στο σημείο να σχεδιάζει τη δημιουργία νέας ΝΑΤΟικής βάσης στο Αιγαίο.
Παρά τον προσωρινό συμβιβασμό και τη συμφωνία της κυβέρνησης με ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ, ενισχύονται οι ανταγωνισμοί και οι αποσχιστικές τάσεις που εκδηλώθηκαν με αφορμή το «ελληνικό πρόβλημα» και που θέλουν μια Ευρωζώνη μεταξύ πιο ισχυρών οικονομικά κρατών.
Είναι πιθανό το ενδεχόμενο απόσχισης κρατών από την Ευρωζώνη, ως αποτέλεσμα διαφορετικών επιλογών του κεφαλαίου και με κριτήριο την υπεράσπιση της κερδοφορίας και ανταγωνιστικότητας, σε βάρος των λαών. Μια τέτοια εξέλιξη θα επιδράσει και στη συνοχή της ΕΕ. Μια τέτοια εξέλιξη στη σύνθεση και στο βάθος των συμμαχιών των καπιταλιστικών κρατών στην Ευρώπη μπορεί να συνοδευτεί από ενδυνάμωση ή αποδυνάμωση της θέσης κάποιων καπιταλιστικών κρατών, όμως δε θα συνοδευτεί από φιλολαϊκές πολιτικές.
Είναι άλλη εξέλιξη όμως αν ο λαός επιλέξει ο ίδιος την έξοδο από την ΕΕ, με τη θέληση και τη δράση του, παίρνοντας ταυτόχρονα τα κλειδιά της οικονομίας και την εξουσία στα χέρια του, και είναι άλλη, τελείως διαφορετική εξέλιξη, αν βρεθεί μια χώρα έξω από την Ευρωζώνη, ως αποτέλεσμα αντιθέσεων και ανταγωνισμών των καπιταλιστών. Η πρώτη αποτελεί εναλλακτική λύση προς όφελος του λαού και αξίζει κάθε θυσία, η δεύτερη οδηγεί στη λαϊκή χρεοκοπία από άλλο δρόμο.
Η πρόταση του ΚΚΕ για τη ΛΑΪΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΜΕ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΝ ΜΟΝΟΠΩΛΙΩΝ - ΑΠΟΔΕΣΜΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ - ΜΟΝΟΜΕΡΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΧΡΕΟΥΣ είναι η μοναδική ρεαλιστική κι ελπιδοφόρα πρόταση που μπορεί να βάλει οριστικό τέλος στα μνημόνια και τις θυσίες όπου υποβάλλεται ο λαός στο βωμό του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Η πραγματοποίηση αυτού του δρόμου εξαρτάται από τη λαϊκή θέληση. Ο δρόμος της ρήξης με την ΕΕ και το ΔΝΤ, το ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, περνά απαραίτητα από τη συσπείρωση με το ΚΚΕ.
  • Είναι η μόνη πραγματική εναλλακτική διέξοδος για το λαό, ικανή να αξιοποιήσει και να αναπτύξει παραπέρα τις παραγωγικές δυνατότητες της χώρας προς όφελος του λαού. Η Ελλάδα έχει προϋποθέσεις (βιομηχανική και αγροτική παραγωγή, ορυκτό πλούτο, ειδικευμένο εργατικό και επιστημονικό δυναμικό) να παράγει το μεγαλύτερο μέρος των προϊόντων που έχει ανάγκη ο λαός. Και από εκεί να συνάψει σχέσεις αμοιβαίου οφέλους με άλλες χώρες. Αυτές οι δυνατότητες άλλοτε περιορίζονται ή στρεβλά αξιοποιούνται, άλλοτε πιο μαζικά υπονομεύονται γιατί υποτάσσονται στο καπιταλιστικό κέρδος, στην ανισόμετρη καπιταλιστική ανάπτυξη, στις δεσμεύσεις της ΕΕ.
  • Η αξιοποίησή τους χρειάζεται τη λύτρωση από τα δεσμά της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας - εξουσίας. Είναι η μοναδική πρόταση που μπορεί να εξασφαλίσει μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν υπηρεσίες Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας.
  • Είναι ο μοναδικός δρόμος, που αποτρέπει την επικίνδυνη συμμετοχή της χώρας στα στρατιωτικά σχέδια του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ που στρέφονται σε βάρος των λαών, είναι ο μοναδικός δρόμος για να μην εμπλακούμε στο κουβάρι των αντιθέσεων των ιμπεριαλιστών που τσακώνονται άγρια μεταξύ τους για το πώς θα μοιράσουν τους δρόμους του πετρελαίου και του φυσικού αερίου, δρόμοι που πάντα ήταν στρωμένοι με το αίμα των λαών.
  • Μια τέτοια πορεία ανατροπής δε θα είναι μοναχική κι αποκομμένη, όπως ισχυρίζονται όλα τ' άλλα κόμματα που υπερασπίζονται τον καπιταλισμό. Θα στηριχτεί στην πάλη και την αλληλεγγύη άλλων λαών, κινημάτων και χωρών που θα βαδίσουν στον ίδιο δρόμο.
Μπορούμε να φέρουμε πιο κοντά τη λαϊκή νίκη
Σήμερα, μπορούν να δημιουργηθούν καλύτερες προϋποθέσεις οργάνωσης, ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, ενίσχυσης της λαϊκής συμμαχίας. Μπορούν να υπάρχουν ρωγμές στο σημερινό αρνητικό συσχετισμό δύναμης που υπάρχει στην Ελλάδα και διεθνώς.
Αρκεί ο λαός να αξιοποιήσει την πείρα του, να την κάνει δύναμη αγώνα κι ανατροπής.
Ναι, υπάρχει τρόπος και σχεδιασμός για να γίνει πράξη η πρότασή μας και να μπορέσει ο εργαζόμενος λαός να ζήσει καλύτερα, όπως πρέπει, όπως του αξίζει σήμερα, με βάση τις δυνατότητες που έχει η κοινωνία. Κι αυτός ο δρόμος περνά μέσα από τη συγκρότηση μιας ισχυρής, μεγάλης κοινωνικής λαϊκής συμμαχίας, που θα αγωνίζεται ενάντια στα νέα αντιλαϊκά μέτρα και θα έχει σταθερή πυξίδα την πάλη ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό. Η συγκρότηση και ισχυροποίησή της μπορεί και σήμερα να βοηθήσει στο να αλλάζει ο αρνητικός συσχετισμός δύναμης, να δυναμώνουν η οργάνωση, η μαχητικότητα, το αγωνιστικό πνεύμα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, κόντρα στο ραγιαδισμό και τη μοιρολατρία, στην υποταγή του λαού στους παλιούς και νέους διαχειριστές της βαρβαρότητας του καπιταλισμού.
Σ' αυτήν την πορεία χρειάζεται ένα πιο δυνατό ΚΚΕ ΠΑΝΤΟΥ, στη Βουλή και - πάνω απ' όλα - στους χώρους δουλειάς, στα μεγάλα εργοστάσια, στις λαϊκές γειτονιές, στην ύπαιθρο, στους χώρους νεολαίας.
Το ΚΚΕ αποτελεί τη μοναδική δύναμη που μπορεί να είναι στήριγμα στην πάλη του λαού ενάντια στη φτώχεια, στην ανεργία, στην υποβαθμισμένη ζωή μέσα κι έξω από την Ευρωζώνη, με ευρώ ή εθνικό νόμισμα.
Το ΚΚΕ είναι η μόνη δύναμη ρήξης με την καπιταλιστική εκμετάλλευση κι εξουσία. Είναι η δύναμη που μπορεί να οδηγήσει στον πραγματικά διαφορετικό, όχι μόνο εναλλακτικό, αλλά ανώτερο τύπο οργάνωσης της οικονομίας και όλης της κοινωνίας. Με κοινωνική ιδιοκτησία, κεντρικό σχεδιασμό, εργατικό έλεγχο. Αυτές είναι και οι προϋποθέσεις για πραγματική λύτρωση από τη μέγκενη των αγορών, του κεφαλαίου, για μονομερή και ολοσχερή διαγραφή του χρέους, για αποδέσμευση από τις αλυσίδες της ΕΕ.
ΤΩΡΑ ΨΗΦΙΣΕ ΚΚΕ!
ΤΗ ΔΙΚΗ ΣΟΥ ΔΥΝΑΜΗ
ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ, ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ!

Θα σε ξανάβρω στις Βρυξέλες

 Θα σε ξανάβρω στις Βρυξέλες

...τους δανειστές να προσκυνάς


Τα γενέθλια του Πασοκ εξελίσσονται σε ένα είδος εθνικής γιορτής, χωρίς συγκεκριμένο εορτάζοντα, αλλά με πολλούς μνηστήρες-διεκδικητές του θρόνου. Που όλοι γεύονται λίγο από την Πηνελόπη, αλλά κανείς δε φτάνει στο ύψος του Οδυσσέα, για να περάσει το βέλος του από 12 πελέκια στα σειρά, και τα Μεσογειακά Προγράμματα Στήριξης από τα 12 μέλη της ΕΟΚ. Γατάκια, που θα πείτε εσείς στον Ανδρέα για διαπραγμάτευση...

Του Κ. Ρουγγέρη
Θα είχε ενδιαφέρον η συνέχεια του παραλληλισμού με την Οδύσσεια του ελληνικού λαού, όσο εμπιστεύεται τα διάφορα Πασοκ για να τον σώσουν, ή τους μονόφθαλμους Κύκλωπες, που βασιλεύουν στους τυφλούς –πάντα με τη λογική του «μικρότερου κακού» και την αθώα συνείδηση του λαού των Λωτοφάγων, που είναι πρόθυμος να επαναλάβει τα ίδια λάθη και να διαλέγει εσαεί κάτι μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης στις εκλογές και στο δημοψήφισμα. Ή θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για τους συντρόφους του Οδυσσέα που τους μεταμορφώνει η Κίρκη σε χοντρογούρουνα αστικά και μνημονιακά, αλλά τώρα λιγοστεύουν ένας-ένας και πηδάνε από τη σχεδία του, για να γλιτώσουν και να επανεκλεγούν. Ή για τα προλεγόμενα, με το Δούρειο Ίππο της (πρώτη φορά) «Αριστεράς», που ο λαός το δέχτηκε με ελπίδες και ενθουσιασμό, για να φάει κατακέφαλα το μνημόνιο Τρ(ο)ία. Και τώρα κανείς δε συμπαθεί και δε θέλει να ψηφίσει τις κόκκινες «Κασσάνδρες», που τον είχαν προειδοποιήσει για τους κινδύνους και του θυμίζουν το λάθος του. Φοβού τους οπορτουνιστές και δώρα φέροντας.
Αλλά αυτά θα μας έβγαζαν εκτός θέματος, που είναι η σημερινή επέτειος.

ΙΒ Ριζοσπάστης
Ο Σύριζα γιορτάζει την 3η Σεπτέμβρη με ομιλία του Τσίπρα στην Πλατεία Εσταυρωμένου, στο Αιγάλεω, που συμβολίζει ίσως το Πασοκ που πέθανε και αναστήθηκε ή το Γολογοθά που σηκώνει ακόμα ο ελληνικός λαός, ενώ οι Ρωμαίοι δίπλα του ρίχνουνε ξίδι στις πληγές του. Θα μπορούσε να υπάρχει επίσης κι εκλογικός συμβολισμός, αλλά δεν κολλάει σε αυτή την αναμέτρηση, που διεξάγονται με έτοιμες λίστες.

Το Πασοκ γιορτάζει 41 χρόνια ζωής και λίγους ακόμα μήνες που του μένουν, με πρόεδρο τη Φώφη, που έχει παρουσιαστικό καλής οικοδέσποινας σε πάρτι με καναπεδάκια και με σπιτική λεμονόπιτα (φαντάσου πόσες στυμμένες λεμονόκουπες θα χρειάστηκαν, για να μπορεί να κεράσει τόσο κόσμο).

Η Δημαρ γιορτάζει σκορπίζοντας την τέφρα της μεταξύ Συριζα και Πασοκ κι ελπίζοντας να αναγεννηθεί στα κοινοβουλευτικά έδρανα και να (κοινο)βολέψει τα στελέχη της.
Κι ο Λαφαζάνης δημιουργώντας ένα ακόμα Πασοκ, για να μη μείνει ο λαός απότομα χωρίς αντιμνημονιακό δούλεμα και μελαγχολήσει.
Πόσα Πασοκ θα δεις ακόμα, για να κολλήσεις πάνω μου;

ΙΒ - Ριζοσπάστης
Καθώς λοιπόν τα φετινά γενέθλια συμπίπτουν με την προεκλογική περίοδο κι εξελίσσονται σε ένα είδος σοσιαλδημοκρατικών καλλιστείων για την ανάδειξη της Μις Σόσιαλ 2015, και επειδή έχουν ειπωθεί σχεδόν τα πάντα για τη σημερινή επέτειο, η κε του μπλοκ περιορίζεται σε δύο-τρεις πολιτικές σημειώσεις.

Εάν για τους σύγχρονους σοσιαλδημοκράτες ιστορικούς, το «δράμα» της Ελλάδας του Μεσοπολέμου και των αρχών του περασμένου αιώνα ήταν πως δεν υπήρχε κάποιο ισχυρό σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, για να εκτοπίσει το Κουκουέ και την απήχησή του (και έτσι να «γλιτώσουμε» από τον Εμφύλιο και τις περιπέτειες τις δεκαετίας του 40’), το μεταπολεμικό Κκε κι η Εδα απολυτοποιούσαν την πείρα αυτής της περιόδου, εκτιμώντας ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει το έδαφος κι οι προϋποθέσεις για την εμφάνιση κι ανάπτυξη κάποιας μορφής σοσιαλδημοκρατίας. Η ειρωνεία της ιστορίας δεν είναι πως εκείνο ακριβώς το διάστημα (τη δεκαετία του 60’) άρχισαν να διαμορφώνονται τα πρώτα σπέρματα του κατοπινού Πασοκ, που κυριάρχησε μεταπολιτευτικά στην ελληνική πολιτική σκηνή. Αλλά πως αρκετά στελέχη που συμμερίζονταν αυτή την εκτίμηση, δηλ ένα τμήμα του Κκε (που κατέληξε στο λεγόμενο Εσωτερικού) και της ΕΔΑ (με προεξάρχοντα το Γλέζο, που έχει πείρα από όλα σχεδόν τα Πασοκ της εποχής μας) κλήθηκε να παίξει σημαντικό κι ενεργό ρόλο στη διαμόρφωση και ανάπτυξη της ελληνικής μορφής της σοσιαλδημοκρατίας, σε διάφορες ιστορικές συγκυρίες, και να γίνουν οργανικό της κομμάτι, αυτό δηλ που προέβλεπαν πως δεν μπορεί να γίνει και να στεριώσει στη χώρα μας.

Η προϊστορία του σημερινού Σύριζα δεν είναι άλλη παρά η ιστορία δύο Πασοκ. Αυτού που ίδρυσε και ηγήθηκε ο Ανδρέας, εκμαυλίζοντας ριζοσπαστικές συνειδήσεις και σκοτώνοντας κάθε πραγματική ελπίδα (που βρίσκεται στο δρόμο και μόνο εκεί)· και του υποκατάστατού του, που είχαν σκοπό να φτιάξουν οι λεγόμενοι ανανεωτές, επιχειρώντας να μεταλλάξουν οπορτουνιστικά το Κκε –και κατ’ ουσίαν να το διαλύσουν. Αλλά δεν τους βγήκε ούτε το 68’, ούτε το 91’ –και ίσως να μπορούσαμε να προσθέσουμε και την πρόσφατη εμπειρία του 12’. Το προνόμια και η ατυχία του σημερινού Σύριζα είναι ότι δρώντας σε μια συγκυρία πυκνών εξελίξεων, και συμπυκνωμένου πολιτικού χρόνου, αναγκάστηκε να διανύσει τα 40 χρόνια ζωής του Πασοκ, σε επτά μόλις μήνες: από την 3η Σεπτέμβρη, στο πρώτο μνημόνιο και το Καστελόριζο. Κι είναι πλέον πολύ πιθανό να ακολουθήσει σταδιακά την πολιτική κατάληξή του, στα αζήτητα της ιστορίας.

Όσο για τους όρους εμφάνισης κι ανάπτυξης της σοσιαλδημοκρατίας, η ιστορική πείρα μας έχει δείξει –και το σημειώνει πολύ εύστοχα στη μελέτη του για τον ευρωκομμουνισμό και ο Σκολαρίκος- πως δε σχετίζεται ευθέως με το επίπεδο ανάπτυξης μιας χώρας. Τα κεντρώα, σοσιαλδημοκρατικά κόμματα δεν επικράτησαν μόνο στις ανεπτυγμένες χώρες, με το υψηλό βιοτικό επίπεδο, και τα διευρυμένα στρώματα εργατικής αριστοκρατίας, αλλά και σε χώρες με μέσο επίπεδο ανάπτυξης και εκτεταμένα μεσαία στρώματα.

Επιπρόσθετα, οι αυταπάτες για έναν εξανθρωπισμένο καπιταλισμό δεν ανθούν μόνο στις περιόδους ανάπτυξης, αλλά και σε περιόδους καπιταλιστικής κρίσης. Οι ιδέες έχουν την τάση να αυτονομούνται σχετικά από το ιστορικό περιβάλλον που τις γέννησε και να επιβιώνουν έξω απ’ αυτές τις συνθήκες. Διαφορετικά, στις σημερινές συνθήκες κρίσης, που το καπιταλιστικό σύστημα έχει αντικειμενικά δυσκολίες να δώσει παροχές, εξασφαλίζοντας τη συναίνεση του πρόσφατου παρελθόντος, η σοσιαλδημοκρατία δε θα είχε καμία πολιτική αξία χρήσης για το σύστημα, και θα γλιτώναμε μια και καλή απ’ τα φληναφήματά της (που είναι της μόδας να λέγονται αφηγήματα, παραπέποντας άμεσα στην παραμυθία).

Δυστυχώς ή ευτυχώς όμως, τα πράγματα είναι πολύ πιο σύνθετα...
 

Αιφνιδιασμός για κότες

 Αιφνιδιασμός για κότες


Η απόφαση του Τσίπρα για εκλογές αποδεικνύει ότι έλαβε πράσινο φως από τους εταίρους του. Αυτός είναι που εκβιάστηκε και πιέστηκε; Κάποτε θα τα μάθουμε όλα και το γέλιο μας θ' ακουστεί μέχρι το Βερολίνο. Ούτε έπεσε ο Τσίπρας ούτε αντιστάθηκε. Μας πούλησε στην ψύχρα.

2. Οι μωρές παρθένες του Λαφαζάνη προχώρησαν στο σχηματισμό μιας Λαϊκής Ενότητας. Μέχρι χτες ο κύριος Παναγιώτης, ο υπουργός, χόρευε ταγκό με τον Τσίπρα, αποδεχόμενος και υπερασπιζόμενος τους κανόνες της Ευρώπης. Τώρα, ξαφνικά, ήρθε η θεία φώτιση; Συντελέστηκε η αλλαγή μέσα του σε μερικά εικοσιτετράωρα; Φοβάμαι πως σε όλη του τη ζωή η μόνη του επιθυμία, μέσα στο κίνημα, ήταν πώς να αναρριχηθεί, σαν το σκυλί περίμενε τη θέση του ηγέτη. Και, αυτή τη φορά, οι μωρές παρθένες θα έχουν τη συμπαράσταση των δημοσιογράφων και όλων των ανθρώπων των μίντια. Σε αυτές τις εκλογές, οι τεχνικοί της εξουσίας αποφάσισαν να έχουν δύο μονομάχους: Τσίπρα - Λαφαζάνη, για λόγους τηλεθέασης, που θα ξεσκίζονται χωρίς ουσιαστικό λόγο και ουσία.

3. Ο αρχιτσέλιγκας της Νέας Δημοκρατίας, προσπαθώντας να μιλήσει καθαρά ελληνικά, πήρε σοβαρά το ρόλο του και βγήκε στη γύρα. Μεγάλος είναι ο σεβασμός του για τους θεσμούς και αποφάσισε να μας συμμορφώσει, χωρίς να βλέπει την καμπούρα της παράταξής του. Ετσι είναι. Το πρώτο που έπρεπε να σκεφτεί, ο κουτσαβάκης, είναι «εν αρχή το παρελθόν», μετά ας ανοίξει το κρεοπωλείο και ας αρχίσει να δέχεται.

4. Ο μόνος που υιοθετεί την πρόσκαιρη έξαψη των εκλογών είναι ο Σταύρος Θεοδωράκης. Τις πλησιάζει με αδημονία και τα μάτια της νυφίτσας. Οι φίλοι του οι Ευρωπαίοι είναι δίπλα του, εξάλλου δεν ζητά πολλά, απλά το Ποτάμι να αναδειχθεί ρυθμιστής των εξελίξεων. Η ικανότητά του να χώνεται παντού δεν του βγαίνει πάντα σε καλό. Τον καθιστά αφελή, αδύναμο και πληκτικό, αφού διαλέγει τις ίδιες λέξεις που χρησιμοποιεί για εχθρούς και φίλους. Περί νοήματος; Ευτελείς και ανόητες ερμηνείες της πραγματικότητας, μ' ένα επίχρισμα Ράμφου, που κουρντίζει τον Σταύρο σαν παιδικό παιχνίδι.

5. Η διάλυση της κυβέρνησης και ο αόριστος τρόπος για το πώς θα τα καταφέρει στη ζωή του γέμισαν ανασφάλεια τον πολίτη, τον κούρασαν, παραιτήθηκε, κι έτσι άνοιξε πάλι το χοιροστάσιο της Χρυσής Αυγής. Αναρωτιέμαι, γιατί πέτρωσε η Δικαιοσύνη, τι ακριβώς συμβαίνει με την υπόθεση Φύσσα; Οι νεοναζί προσπαθούν να σβήσουν κάθε ίχνος της. Εμφανίζονται όπου και όποτε θέλουν, με δημόσιες δηλώσεις, τσαμπουκάδες, πιέζοντας για μια ανατροπή ύψιστης σημασίας κατά τη διάρκεια της δίκης τους. Ο ευυπόληπτος κόσμος της αστικής τάξης τούς έχει ήδη δώσει το χέρι, αφού γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα πώς να εκπαιδεύει τέτοιου είδους σκυλιά, που φυσικά δεν προορίζονται για να φυλάνε τον κήπο τους.

6. Μέσα σ' αυτή την κουρελαρία και στον καθωσπρέπει κωλοπαιδισμό με συγκινεί βαθύτατα η εικόνα των κομμουνιστών, που προσέρχονται και σ' αυτές τις εκλογές τιμώντας την παράδοσή τους, που απαιτεί ανοιχτά χαρτιά και τίποτα άλλο.

Γιώργος Κακουλίδης

HOW DID YOU LOSE YOUR VIRGINITY,,,,,΄΄ΑΡΙΣΤΕΡΑ΄΄;

 ΣΕ ΦΟΝΤΟ ΕΚΛΟΓΙΚΟ






Φαντάζει τουλάχιστον παραδοξολογία  σε κοινωνίες εντελώς ρημαγμένες, στις οποίες όλα τα  ενδεχόμενα είναι πιθανά, και με εκρηκτικές συγκρούσεις, που φυσικά δεν λύνονται με εκλογές, να καλείται πάλι ο λαός να ψηφίσει, έχοντας προκαθορισμένες επιλογές που ελάχιστα αλλάζουν τα δεδομένα της κοινωνικής πραγματικότητας. Και το εκλογικό σώμα τι ακριβώς με την ψήφο του διεκδικεί πια, όταν όλοι οι πολιτικοί σχηματισμοί, εκτός από το ΚΚΕ, μιλούν για συνεργασίες και συμπράξεις μετεκλογικές στη βάση του υπάρχοντος συστήματος;
Ο δημαγωγικός χαρακτήρας των απόψεων που εκφράζονται και των αντίστοιχων πρακτικών μοιάζει να  οδηγούν σε αδιέξοδους λαβυρίνθους, ακριβώς γιατί όλοι ετούτοι οι πολιτικοί σχηματισμοί, από Χ.Α μέχρι το μόρφωμα του Π. Λαφαζάνη, έχουν στόχο «την καπιταλιστική ανάπτυξη που θυσιάζει τις λαϊκές ανάγκες στο βωμό του καπιταλιστικού κέρδους». Η αντίληψη για  μετασχηματισμό της κοινωνίας με εκλογικές διαδικασίες ή με τη μετατροπή των πολιτικών θεσμών σε όργανα παρέμβασης στο βασικό χώρο της οικονομίας και της παραγωγής, χωρίς τα μέσα παραγωγής ν’  αλλάξουν ιδιοκτησία, που η σοσιαλδημοκρατία ευαγγελιζόταν,  έχει πια χρεωκοπήσει. Και το ΚΚΕ είναι πια η μόνη πολιτική δύναμη  που μιλά για μετασχηματισμό, όχι βέβαια με εκλογές, αλλά με την ανατροπή του ισχύοντος status quo, και ο δρόμος για την ανατροπή  μπορεί να ανοίξει «όταν με τη συμμετοχή στον αγώνα, στο κίνημα, όταν με την ψήφο, αμφισβητηθεί το ίδιο το σύστημα και η εξουσία του».
Ανασταίνει ο Π. Λαφαζάνης και οι συν αυτώ τον αντιμνημονιακό λόγο που εξεμέτρησε το ζην με την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, αποκαλύπτοντας το κενό από πίσω του. Ήταν ένας λόγος  διαταξικός, αντιφατικός που ήθελε να υπερβαίνει τις  ταξικές αντιθέσεις, τη στιγμή που τις ζουν σ’ ένα μεγάλο εύρος κοινωνικά στρώματα με διαφορετικούς και ανταγωνιστικούς ταξικούς προσδιορισμούς. Γι’ αυτό και ενώ οι λύσεις είναι ανταγωνιστικές, ταξικά προσδιορισμένες φαίνονταν πως μπορούσαν να συνυπάρχουν μέσα στον ίδιο αντιμνημονιακό λόγο, ώσπου στο τέλος, όταν ήρθε η ώρα της εφαρμογής συγκεκριμένης πολιτικής, αποκαλύφτηκε η απάτη, που η Λαϊκή Ενότητα με προσποιητή αφέλεια επιμένει να συνεχίζει.
Χρόνια μας έλεγαν ότι η αλλαγή της κοινωνίας δεν είναι απαραίτητο να γίνει στον τομέα των παραγωγικών σχέσεων, που νοούνται ως στεγνές οικονομικές  σχέσεις,  αλλά να ξεκινήσει συνολικά από τον άνθρωπο  και τις κοινωνικές του σχέσεις, και  ότι υπάρχουν  πολλοί άλλοι τομείς μεγάλης βαρύτητας, στη βάση των οποίων οργανώνεται και αναπαράγεται ολόκληρη η κοινωνία. Κι έτσι ήρθαν  στο προσκήνιο νέες συγκρούσεις, όπως της  νέας και παλιάς γενιάς, των ανδρών και γυναικών  ή και προβληματισμοί όπως η καταστροφή του περιβάλλοντος κλπ. Στη  ρίζα βέβαια αυτής της αντίληψης βρίσκεται  η σκέψη ότι ο καπιταλισμός έχει πολλές ισοδύναμες αντιθέσεις. Και μια από αυτές είναι και  η πάλη των τάξεων, που κι αυτή νοείται σχεδόν αποκλειστικά ως συνδικαλισμός, όπως άλλη είναι  η καταστροφή του περιβάλλοντος ή η απειλή πολέμου κλπ. Όλες αντιθέσεις ισοδύναμες, κατά παράθεσιν αντιμετωπιζόμενες. Σε μια τέτοια όμως παραθετική σύλληψη της κοινωνίας, όπου η αυτονομία της κάθε αντίθεσης επιβάλλει την αποδοχή  του οτιδήποτε  φτιάχνεται στη βάση αυτής της αντίθεσης, ο σεβασμός της ιδιαιτερότητας μεταφράζεται σε μεμονωμένες και αποσπασματικές δράσεις επί του μερικού, αφήνοντας στο απυρόβλητο την ίδια την ουσία του καπιταλισμού. Κόμματα και  κινήματα δημιουργούνταν λοιπόν στη βάση  αντιθέσεων που θεωρούνταν στην αρχή  το  ίδιο σημαντικές με την αντίθεση κεφαλαίου –εργασίας, μέχρι που σχεδόν αυτή η βασική αντίθεση εξαφανίστηκε από το προσκήνιο. Κι έτσι η ίδια η οριζοντίως αθροιστική σύλληψη των αντιθέσεων του καπιταλισμού υπαγόρευε την οριζόντια αθροιστική παραθετική σύλληψη δράσεων και ενεργειών.
Εκπαιδευμένοι λοιπόν από την αστική ιδεολογία για τη δυνατότητα παρέμβασης του ίδιου του συστήματος σε επιμέρους, ισοδύναμες αντιθέσεις πιστέψαμε πως και το μνημόνιο ήταν μια επιμέρους αντίθεση μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα και όχι η έκφραση της ταξικής αντίθεσης του εργαζόμενου με το κεφάλαιο. Διάφορα λοιπόν  κινήματα και κόμματα με σημείο αναφοράς το αντιμνημονιακό λόγο δεν θεωρούνταν παρά προϊόντα  των σύγχρονων αντιθέσεων του καπιταλισμού στις οποίες μπορούσαν και οι αστικές δυνάμεις να παρεμβαίνουν πολλές φορές εξομαλύνοντάς τες. Χαρακτηρίζονταν επομένως προοδευτικά, δηλ. τίποτε και μαζί και αντικαπιταλιστικά, δηλ. σχεδόν τα πάντα, χωρίς όμως να προβάλλεται η σύγκρουση με τον καπιταλισμό στον ίδιο τον τρόπο οργάνωσης της παραγωγής. Γι’  αυτό και  στην πραγματικότητα ανέξοδα για το ίδιο το σύστημα, διάφορα κόμματα και κομματίδια μπορούσαν να ορίζονται στη βάση της αντίθεσης μνημονιακοί –αντιμμημονιακοί, χωρίς να στρέφονται ενάντια στον καπιταλισμό ακόμα κι αν το διακήρυσσαν,  απλούστατα γιατί αυτή η αντίθεση δεν θεωρούνταν βασική. Κι έτσι η  βασική αντίθεση κεφάλαιο–εργασία, ο πραγματικός χαρακτήρας της ΕΕ, μια ιμπεριαλιστική, καπιταλιστική ένωση, και  ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής έμεναν στο απυρόβλητο κι ασχολούμασταν όλοι με τα συμπτώματα και τις συνέπειες του.
Εξάλλου,  σε μια τέτοια αθροιστική σύλληψη της κοινωνίας αντιστοιχεί και ένα ολοένα  και πιο αθροιστικό οριζόντιο κόμμα. Γι’ αυτό ένα εθνικιστικό κόμμα σαν τους ΑΝΕΛ μπορούσε να έχει αντιμνημονιακό λόγο και να συνεργάζεται με ένα κόμμα της Αριστεράς, το οποίο είχε στο επίκεντρο των προβληματισμών του προτάσεις για επιμέρους αντιθέσεις που όμως δεν στρέφονταν εναντίον του καπιταλισμού.  Κι έτσι καλλιεργείται η αντίληψη ότι δεν χρειάζεται συνολική ερμηνεία της πραγματικότητας, για να ακυρωθεί  ο καθοδηγητικός ρόλος του κόμματος  κι επομένως ένα κόμμα σαν το ΚΚΕ να φαίνεται ότι δεν έχει να παίξει κανέναν ρόλο συνολικά απέναντι στην κοινωνία.
Κι έτσι φτάσαμε μετά  πέντε χρόνια καπιταλιστικής επίθεσης  ακόμα  να μην έχουν γίνει διαφανείς οι ταξικές πολιτικές και επιλογές των κομμάτων, κι όλο να ανακαλύπτονται νέες ψευδείς συγκρούσεις για να μην φανούν τα πραγματικά μέτωπα σύγκρουσης. Και αν όλα τα κόμματα και κομματίδια, ακόμα κι αν καλλιεργούν το έδαφος για το φασισμό, βρίσκονται σε αγαστή συμφωνία στην εκφορά αντιφαστιστικού λόγου,  είναι γιατί  ο αντιφασισμός  μπορεί να χρησιμοποιείται  ως αμυντική ιδεολογία που αντιστέκεται όχι στην καπιταλιστική επίθεση για την ανασυγκρότηση του καπιταλισμού, αλλά στην παραμόρφωση του συστήματος και στη διαστρέβλωση του σε ανελεύθερο και καταπιεστικό. Σαν αμυντική ιδεολογία όμως υπάρχει η ελπίδα, για την άρχουσα τάξη, να μην προωθήσει αγώνες που στρέφονται ενάντια στο σύστημα που γέννησε το φασισμό, αλλά αντίθετα να το υπερασπίσει  μη θεωρώντας το φασισμό γνήσιο τέκνο του καπιταλισμού. Μόνο που οι ίδιες διαδικασίες που ανοίγουν το δρόμο της νέας καπιταλιστικής ανασυγκρότησης καθιστούν εξίσου επίκαιρη και τη σοσιαλιστκή διέξοδο από την κρίση.
               Δια ταύτα «Καμιά λαϊκή ψήφος (…)να μην χαθεί προς τα κόμματα του κεφαλαίου που ψήφισαν μνημόνιο. Καμιά ψήφος να μην δοθεί στους ναζιστές εγκληματίες της ΧΑ. Καμιά ψήφος να μην δοθεί στους καιροσκόπους του ΣΥΡΙΖΑ 2, της ονομαζόμενης ΛΑΕ. Μαζί με το ΚΚΕ για να γίνει ο λαός κυρίαρχος της οικονομίας και της εξουσίας για μια πραγματικά αληθινή εργατική λαϊκή κυριαρχία, εξουσία»



Φ Ο Ν Ι Α Δ Ε Σ

 Φ Ο Ν Ι Α Δ Ε Σ

Αναδημοσιεύουμε ένα σχόλιο του μπλογκ Οικοδόμος με την πραγματικά συγκλονιστική φωτογραφία ενός μικρού παιδιού, προσφυγόπουλου από την Συρία, να κείτεται νεκρό στις ακτές της Τουρκίας... 

Ο θάνατος χτυπά την πόρτα της αυταπάτης σου

Φονιάδες των λαών, εσείς που σπέρνετε μίση και πολέμους, δολοφόνοι καπιταλιστές που ο βωμός του κέρδους σας πλέει στο αίμα αθώων, καθάρματα που κρύβεστε πίσω από δανειστές, αγορές, θεσμούς και λυκοσυμμαχίες, ανθρωπόμορφα αιμοσταγή κτήνη που κολυμπάτε σε ματωμένες θάλασσες κερδοφόρων επενδύσεων, ένα τέλος σας αξίζει.  

Άβουλε θεατή, που καταναλώνεις τη φρίκη σιωπηλός, η κατάρα σού χτύπησε την πόρτα. Τα πτώματα ξεβράζονται πια στην αυλή σου. Δεν μπορείς να κάνεις ότι δεν ακούς, ότι δεν βλέπεις. Η μυρωδιά του θανάτου είναι βαριά, σκεπάζει το παρόν και προδιαγράφει το μέλλον. Δεν φτάνουν η «συμπάθεια» και η συμπόνια. Ούτε τα δάκρυα. Όσο σωπαίνεις, όσο ανέχεσαι, όσο «ελπίζεις», γίνεσαι συνένοχος. Με το αίμα των αθώων βάφονται και τα δικά σου χέρια. Κάνε κάτι. Μίλα!

Το Πρόγραμμα του Λαφαζάνη

Το Πρόγραμμα του Λαφαζάνη




Το διάβασε κανείς από σας, αγαπητοί αναγνώστες;

Όσοι το … αντέξατε (μεταξύ αυτών κι εγώ), θα διαπιστώσατε ότι πρόκειται για … περιβόλι.

Από όλα έχει ο … μπαξές !

– Και έξω από την Ευρωζώνη και το εθνικό νόμισμα δεν είναι αυτοσκοπός.

– Και μέσα στην ΕΕ και δημοψήφισμα για να αποφασίσει ο λαός για το «μέσα ή έξω».

– Και «λαϊκή εξουσία» και ούτε λόγος για τους ολιγάρχες, το μεγάλο κεφάλαιο, την αστική τάξη.

– Και «προβληματικό» το Μάαστριχτ και δεν το καταδικάζουμε.

– Και επώδυνο και μη βιώσιμο το χρέος και ούτε λόγος για μονομερή διαγραφή του.

– Και πάμε για τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα και τα μονοπώλια στη θέση τους.

– Και κατάργηση των μνημονίων και ούτε λέξη για τους 400 και πλέον Εφαρμοστικούς.

– Και θα στηριχτούν τα χτυπημένα από την κρίση κοινωνικά στρώματα και οι εφοπλιστές και οι βιομήχανοι στη θέση τους.

– Και θα εθνικοποιηθούν οι τράπεζες και οι τραπεζίτες επίσης στη θέση τους.

– Και όλα για το λαό και τους αδυνάμους και φυσικά θεωρείται ως ουσιώδης συνιστώσα της οικονομικής ανασυγκρότησης της χώρας ο λεγόμενος ιδιωτικό τομέας (διάβαζε μεγάλο κεφάλαιο).

ΣΥΡΙΖΑ: Ο καλύτερος κήρυκας των μονόδρομων

ΣΥΡΙΖΑ: Ο καλύτερος κήρυκας των μονόδρομων


Ο ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του αναδεικνύονται κάθε μέρα στους καλύτερους κήρυκες του δήθεν μονόδρομου του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της συμμετοχής της χώρας στην ΕΕ.
Είναι ενδεικτική η αρθρογραφία στην «Αυγή της Κυριακής» 30/8. Σημειώνεται σε άρθρο των Λ. Στουκογιώργου και Κ. Βεργόπουλου ότι αυτός ο προσανατολισμός προς την ΕΕ «δεν είναι συγκυριακή απόφαση, αλλά στρατηγική επιλογή». Οι δύο αρθρογράφοι, επαναφέροντας το παμπάλαιο περί «Ευρώπης των λαών» και «πάλης για αλλαγή των συσχετισμών από μέσα» ή τα περί «πάλης για να ηττηθεί ο νεοφιλελευθερισμός» και «κριτικής στις Συνθήκες», σημειώνουν χαρακτηριστικά: «Η ΕΕ και ο πυρήνας της, η Ευρωζώνη, παραμένουν ακόμη περισσότερο στη σημερινή συγκυρία το μοναδικό πεδίο όπου έμπρακτα διεκδικούνται οι δυνατόν καλύτεροι όροι για τις δυνάμεις της εργασίας και για τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα. Καμιά εναλλακτική υπερεθνική ολοκλήρωση με στοιχειωδώς δημοκρατική νομιμοποίηση δεν έχει αναδειχθεί στη διεθνή σκηνή».
Επίσης, χαρακτηριστικός είναι ο συνεντευξιαζόμενος στο ίδιο φύλλο της εφημερίδας, Ν. Φίλης, κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, που λέει, συνεχίζοντας το «παραμύθι» της δήθεν αντίστασης του ΣΥΡΙΖΑ: «Χρειάζεται, λοιπόν, να ξαναϋφάνουμε ένα νέο κοινωνικοπολιτικό μπλοκ εξουσίας, που θα κερδίζει διαρκώς λαϊκές συναινέσεις, προκειμένου η χώρα, μέσα στην Ευρωζώνη και την ΕΕ, να αναζητεί συμμαχίες στη βάση ενός πολιτικού σχεδίου για την ήττα της νεοφιλελεύθερης ηγεμονίας».
***
Ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει πιο αποτελεσματικά το χαρτί της υπεράσπισης των αντιλαϊκών μονόδρομων, σε σχέση με τα άλλα αστικά κόμματα. Πολύ απλά γιατί αυτός εμφανίστηκε ως εκφραστής μιας εναλλακτικής διαχείρισης, ως εκφραστής μιας δήθεν φιλολαϊκής λύσης που θα έφερνε με την ανάδειξή του σε κυβέρνηση. Ο ίδιος υποστήριζε ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διαχείριση στο έδαφος του καπιταλισμού και της ΕΕ, αρκεί να αλλάξει η κυβέρνηση και το «μοντέλο» αστικής διαχείρισης, αφήνοντας ανοιχτό ακόμα και το ενδεχόμενο της σύγκρουσης με την Ευρωζώνη. Τώρα που απ' τα πράγματα αυτός ο ισχυρισμός «χρεοκόπησε», ο ΣΥΡΙΖΑ και τα στελέχη του υποστηρίζουν ότι ο λαός θα πρέπει να συμβιβαστεί με το νέο μνημόνιο που του φέρνει, γιατί δεν υπάρχει άλλος δρόμος για το λαό, έξω από τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης την ΕΕ, την Ευρωζώνη, το ΝΑΤΟ, τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Το μόνο που μπορεί να περιμένει, είναι να αλλάξει ο συσχετισμός - κάποια στιγμή - στο εσωτερικό αυτών των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών, προς όφελος των «προοδευτικών» (ποιον άραγε;) δυνάμεων. Ετσι, λοιπόν, η αποδοχή των μονόδρομων γίνεται πιο εύπεπτη, αφού περνάει στον κόσμο η λογική «ε, αφού δεν μπόρεσαν αυτοί που έλεγαν ότι θα συγκρουστούν, τότε δεν μπορεί κανείς». Η αλήθεια, όμως, είναι ότι εξαρχής ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση δεν εκπροσώπησε τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα, δε διαπραγματεύτηκε για λογαριασμό τους, όπως ψευδώς υποστήριζε (πώς, άλλωστε, θα μπορούσε να γίνει κάτι τέτοιο σε τραπέζια ιμπεριαλιστικών οργανισμών;). Διαπραγματεύτηκε για λογαριασμό του κεφαλαίου και συμβιβάστηκε για λογαριασμό του κεφαλαίου, φορτώνοντας στο λαό ένα ακόμα μνημόνιο.
***
Οι εργάτες και τα λαϊκά στρώματα, ιδιαίτερα μετά την ψήφιση του 3ου μνημονίου που έφερε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και αποτελεί συνέχεια στα προηγούμενα της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που τους φόρτωσαν με αβάσταχτα βάρη, μπορούν σήμερα να βγάλουν πολύτιμα συμπεράσματα. Δεν πρέπει να ξαναπέσουν στις παγίδες που στήνει και πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ για να αποσπάσει τη λαϊκή συναίνεση και στήριξη, είτε στον «Τσίπρα που έδωσε αλλά έχασε τη μάχη και τώρα θα συνεχίσει τον πόλεμο», είτε ακόμα πιο απροκάλυπτα για ένα «λαϊκό κίνημα, που ενώ θα εφαρμόζεται το μνημόνιο, θα παλεύει για να αντιστρέψει τα αρνητικά στοιχεία». Αυτό το τελευταίο πρότεινε για παράδειγμα η ...παλιά καραβάνα του συμβιβασμού και της ταξικής συνεργασίας, Γ. Θεωνάς, πολιτευτής σήμερα του ΣΥΡΙΖΑ, σε πάνελ της ΕΡΤ. Το νήμα των ψευδαισθήσεων ότι μπορεί - σαν να μην πέρασε μια μέρα από το Γενάρη του 2015 - να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης αλλά και εντός της ΕΕ, με μεταμόρφωσή της σε «Ευρώπη των λαών», το έχει αναλάβει ο Λαφαζάνης και το κόμμα του. Αλλωστε, τόσα χρόνια στον ΣΥΡΙΖΑ είχαν ειδικό ρόλο να χρωματίζουν ριζοσπαστικά προτάσεις αστικής διαχείρισης.
Οι εργαζόμενοι έχουν πλέον πλούσια εμπειρία. Ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης δε μεταρρυθμίζεται υπέρ του λαού. Η ΕΕ, των νεοφιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατικών ή «αριστερών» κυβερνήσεων, που είναι μηχανισμός του κεφαλαίου, δεν εξανθρωπίζεται. Ο καπιταλισμός, ανεξάρτητα από τις διαφορές λόγω ανισόμετρης ανάπτυξης, πουθενά στην ΕΕ, την Ευρώπη και τον κόσμο δεν μπορεί να ικανοποιήσει τις σύγχρονες διευρυμένες λαϊκές ανάγκες. Για ν' ανοίξει άλλος δρόμος, χρειάζεται η ανασυγκρότηση του εργατικού - λαϊκού κινήματος, της Λαϊκής Συμμαχίας, που θα θέσει ζήτημα αλλαγής τάξης στην εξουσία. Απαραίτητη προϋπόθεση η συμπόρευση και στην κάλπη, αλλά κυρίως στον ταξικό αγώνα, με το ΚΚΕ, που ανοίγει τη μόνη πραγματικά φιλολαϊκή διέξοδο της ρήξης με το κεφάλαιο και την εξουσία του.

Εχει πρόταση διεξόδου για το λαό το ΚΚΕ;

Εχει πρόταση διεξόδου για το λαό





Η ψήφος στο ΚΚΕ είναι η μοναδική ψήφος που εκφράζει την απόρριψη της λογικής των «μονόδρομων» του καπιταλισμού και της ΕΕ. Στο κλίμα απογοήτευσης, στη λογική ότι «δεν μπορεί να γίνει τίποτα», το ΚΚΕ απαντά ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος στο δρόμο της ανατροπής, στο δρόμο της ρήξης με το κεφάλαιο, την ΕΕ, την εξουσία τους.

Το ΚΚΕ επιδιώκει και στις εκλογές να εκφραστεί η υποστήριξη σε ένα πρόγραμμα που δείχνει ένα δρόμο ανάπτυξης που βάζει στο επίκεντρο τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες.
Λύση για το λαό δεν είναι η εναλλαγή αστικών κυβερνήσεων αλλά η εργατική - λαϊκή εξουσία. Η λαϊκή εξουσία μπορεί να θεμελιώσει την κεντρικά και επιστημονικά σχεδιασμένη κοινωνική παραγωγή και τις κοινωνικές υπηρεσίες - Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας. Κοινωνικοποιώντας τα μονοπώλια, μετατρέποντας σε κοινωνική ιδιοκτησία τον πλούτο που παράγεται.
Μια εξουσία που θα θεμελιώνεται με θεσμούς βγαλμένους μέσα από την εργατική - λαϊκή πάλη, θα στηρίζεται στην εργατική - λαϊκή συμμετοχή και κινητοποίηση, στον εργατικό - λαϊκό έλεγχο.
Σε αυτόν το δρόμο θα αποδεσμευτεί η χώρα από την ΕΕ, θα διαγραφεί μονομερώς όλο το δημόσιο χρέος προς όφελος του λαού, θα οδηγηθεί η χώρα σε έξοδο από το ΝΑΤΟ και τους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών.

Η πρόταση του ΚΚΕ απαντά στον αν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη που να εξασφαλίζει τη λαϊκή ευημερία. Μπορεί να υπάρξει, αρκεί να «φύγει» από τη μέση ο σκοπός του καπιταλιστικού κέρδους, αρκεί τα μέσα παραγωγής, ο πλούτος που παράγεται να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία. Ετσι μπορεί να εξαλειφθούν η καπιταλιστική εκμετάλλευση, τα αντιλαϊκά μέτρα και οι αναδιαρθρώσεις, μπορεί να μπει οριστικό τέλος στα μνημόνια και τις θυσίες όπου υποβάλλεται ο λαός για να ανακάμψουν τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.

Είναι η πρόταση με την οποία μπορούν να αξιοποιηθούν και να αναπτυχθούν παραπέρα οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας προς όφελος του λαού.
Η Ελλάδα έχει σήμερα μεγάλες αναξιοποίητες παραγωγικές δυνατότητες, που μπορούν να απελευθερωθούν μόνο με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής από την εργατική εξουσία, με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της παραγωγής.
Διαθέτει έμπειρο, πολυάριθμο εργατικό δυναμικό, ακόμα και υψηλής τεχνολογικής και επιστημονικής ειδίκευσης.
Διαθέτει σημαντικές εγχώριες ενεργειακές πηγές, αξιόλογο ορυκτό πλούτο, βιομηχανική, βιοτεχνική και αγροτική παραγωγή, μπορεί να καλύψει μεγάλο μέρος των λαϊκών αναγκών, όπως των διατροφικών και ενεργειακών, των μεταφορών, των κατασκευών δημόσιων έργων υποδομής και λαϊκής στέγης.
Η πρόταση του ΚΚΕ οδηγεί σε σχεδιασμένη παραγωγή για τη διευρυμένη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.
Με τον κεντρικό σχεδιασμό τίθενται στην υπηρεσία του ανθρώπου και των αναγκών του οι αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας, ό,τι έχει δημιουργήσει η ανθρώπινη δραστηριότητα σε Επιστήμη, Τεχνολογία, Πολιτισμό, που διασφαλίζουν ένα ανώτερο επίπεδο ζωής, πνευματικής ανάπτυξης και καλλιέργειας.
Εξαλείφονται η ανεργία, η εργασιακή ανασφάλεια, αυξάνεται ο ελεύθερος χρόνος, ώστε, εκτός των άλλων, ο εργαζόμενος λαός να έχει δυνατότητα να μετέχει ενεργά και να ασκεί τον εργατικό έλεγχο, να συμμετέχει στους θεσμούς της λαϊκής εξουσίας.
Κοινωνικοποιεί τη γη, τις καπιταλιστικές αγροτικές εκμεταλλεύσεις, στηρίζει τον παραγωγικό συνεταιρισμό όπου δεν μπορεί να οργανωθεί άμεσα κοινωνικά η παραγωγή.
Καταργεί την καπιταλιστική ιδιοκτησία και οποιαδήποτε δραστηριότητα με σκοπό το κέρδος, στην Εκπαίδευση, στην Υγεία - Πρόνοια, στον Πολιτισμό και στον Αθλητισμό, στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Οργανώνει αυτούς τους τομείς αποκλειστικά ως κοινωνικές υπηρεσίες.

Πώς, όμως, θα φτάσουμε σε αυτό το στόχο;

Το ΚΚΕ τονίζει ότι η ρεαλιστικότητα αυτού του στόχου, αυτής της προοπτικής καθορίζεται από τη δύναμη, την αποφασιστικότητα και τη θέληση του λαού να τον πραγματοποιήσει. Μπορεί ο λαός να αποκτήσει αυτή τη δύναμη με τη συγκρότηση μιας ισχυρής, μεγάλης λαϊκής συμμαχίας, που θα έχει σταθερή πυξίδα την πάλη ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό, που θα έχει ως στόχο την εξουσία. Η συγκρότηση και ισχυροποίησή της μπορεί και σήμερα να βοηθήσει στο να αλλάζει ο αρνητικός συσχετισμός δύναμης, να δυναμώνουν η οργάνωση, η μαχητικότητα, το αγωνιστικό πνεύμα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, να μπαίνουν εμπόδια στα αντιλαϊκά μέτρα που φέρνουν και υλοποιούν οι αστικές κυβερνήσεις, κόντρα στη μοιρολατρία, στην υποταγή του λαού στους παλιούς και νέους διαχειριστές της βαρβαρότητας του καπιταλισμού.
Γι' αυτό χρειάζεται ένα πιο δυνατό ΚΚΕ παντού, στη Βουλή, στους χώρους δουλειάς, στα μεγάλα εργοστάσια, στις λαϊκές γειτονιές, στην ύπαιθρο, στους χώρους νεολαίας.

Εχεις την ευκαιρία...

Εχεις την ευκαιρία...




Μας θεωρούν λωτοφάγους! Αλλιώς δεν εξηγείται πως όλα τα κόμματα αστικής διαχείρισης καλούν το λαό να τους δώσει μια ακόμα ευκαιρία με την ψήφο του.
Μια «δεύτερη ευκαιρία» για «επανεκκίνηση της κυβέρνησης της Αριστεράς» ζητάει με θράσος ο ΣΥΡΙΖΑ από το λαό, καλώντας τον να ξεχάσει τα «χουνέρια» που του 'κανε το τελευταίο επτάμηνο, με κορύφωση την υπογραφή του τρίτου μνημονίου.
«Δεύτερη ευκαιρία» στον ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει επιβράβευση της κοροϊδίας και των αυταπατών που μοίρασε με τη σέσουλα, για να κερδίσει τις προηγούμενες εκλογές.
Πολύ περισσότερο, σημαίνει αναβάπτιση αυτών των αυταπατών, αφού τη δεύτερη ευκαιρία τη ζητάει - σύμφωνα με τον Ν. Βούτση - «για να χτυπηθεί η στρατηγική της λιτότητας στην Ελλάδα και στην Ευρώπη» και «για να αποκατασταθούν οι μεγάλες εισοδηματικές και κοινωνικές αδικίες της προηγούμενης περιόδου»!
«Δεύτερη ευκαιρία» στον ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει λευκή επιταγή, για να εφαρμόσει τα μέτρα που συμφώνησε με τους «θεσμούς» και τα οποία ψήφισε στη Βουλή μαζί με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και τους ΑΝΕΛ.
Μια «δεύτερη ευκαιρία» θα φτιάξει την εικόνα ότι αυτός ο λαός, «ο πάντα ευκολόπιστος και πάντα προδομένος», αντέχει στη ράχη του κι άλλα ραπίσματα κι άλλη κοροϊδία.
Ομως, μια «δεύτερη ευκαιρία» - συγχωροχάρτι ζητούν και τα άλλα κόμματα που υπερασπίστηκαν με σθένος την αντιλαϊκή πολιτική.
Οπως η ΝΔ, η οποία προαλείφεται να αποτελέσει τον κορμό της επόμενης συγκυβέρνησης, με το επιχείρημα ότι αν ήταν αυτή στο τιμόνι το προηγούμενο επτάμηνο, τα πράγματα θα ήταν καλύτερα για το λαό. Τα έργα και οι ημέρες της ΝΔ είναι γνωστά στο λαό. Κυβέρνησε και μόνη της και σε συγκυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ.
Γι' αυτό προπαγανδίζει σε όλους τους τόνους ότι μετεκλογικά θα συνεργαστεί ακόμα και με τον ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να μην τεθεί σε κίνδυνο ο «εθνικός στόχος» της ανάκαμψης της οικονομίας.
Μια νέα ευκαιρία ζητούν το Ποτάμι και το ΠΑΣΟΚ. Το πρώτο για να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στην επόμενη αντιλαϊκή κυβέρνηση, το δεύτερο για να δικαιωθεί για το παρελθόν του και να έχει ρόλο στις μετεκλογικές διεργασίες του πολιτικού συστήματος, ακόμα και στην επόμενη κυβέρνηση.
Μια δεύτερη ευκαιρία στην επανάληψη του εγχειρήματος ΣΥΡΙΖΑ, όπως το ζήσαμε μέχρι το Γενάρη του 2015, στις μπαγιάτικες αυταπάτες και τις ψευδαισθήσεις για διέξοδο υπέρ του λαού, στο έδαφος του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της ΕΕ, ζητάει η Λαϊκή Ενότητα.
Μια ακόμα ευκαιρία ζητάει, επίσης, η Χρυσή Αυγή, αξιοποιώντας τη δημαγωγία, την απογοήτευση από τη διακυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, για να ξεπλύνει με τη λαϊκή ψήφο την εγκληματική φασιστική της δράση και να ενισχυθεί ως δύναμη κρούσης ενάντια στο εργατικό - λαϊκό κίνημα.
Ο λαός στις εκλογές αυτές έχει την ευκαιρία να αποδείξει ότι έχει μνήμη, βγάζει συμπεράσματα, να μην υποκύψει στα καλέσματα των κομμάτων που στηρίζουν τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, το δρόμο των μνημονίων, των αντιλαϊκών μέτρων. Να αρπάξει αυτός την ευκαιρία και να ενισχύσει το ΚΚΕ. Το μόνο κόμμα που θα καταθέσει την ψήφο στην πραγματική λύση για το λαό στο δρόμο της ανατροπής.

Μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα;

Μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα;




-- Από πολλούς ανθρώπους των λαϊκών στρωμάτων, που ψήφισαν τον ΣΥΡΙΖΑ στις τελευταίες εκλογές, ακούγεται το εξής επιχείρημα: «Αφού δεν τα κατάφεραν αυτοί, τότε τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει». Είναι πράγματι έτσι;

Είναι φανερή η απογοήτευση που έχει σπείρει σε μεγάλο μέρος των λαϊκών ανθρώπων ο ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική του. Οχι μόνο η ελπίδα δεν ήρθε, αλλά υπονομεύεται ακόμα και η δυνατότητα του λαού να ελπίζει, να προσδοκά κάτι διαφορετικό. Αυτή είναι μια από τις μεγαλύτερες προσφορές του ΣΥΡΙΖΑ στο σύστημα: Εσπειρε την απογοήτευση και τη μοιρολατρία σ' ένα τμήμα των λαϊκών στρωμάτων και έκανε τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ να εμφανίζονται δικαιωμένοι για την αντιλαϊκή πολιτική τους, παρουσιάζοντάς την μάλιστα σαν μονόδρομο για το λαό. Με τον τρόπο αυτό, αν δεν υπάρξει καθοριστική παρέμβαση του λαού, είναι τώρα ευκολότερο να περάσουν τα αντιλαϊκά μέτρα και οι εφαρμοστικοί του 3ου μνημονίου, που ψήφισαν από κοινού ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ - ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - Ποτάμι. Είναι ευκολότερο να αποδεχτούν τις επιθέσεις της εργοδοσίας που έχει ξεσαλώσει τους τελευταίους μήνες.

Η απογοήτευση αυτή μπορεί να έχει εξήγηση, σε καμιά περίπτωση όμως δεν πρέπει να «παίρνει από κάτω» το λαό. Η υιοθέτηση και υπογραφή του τρίτου μνημονίου από τον ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί στα μάτια εκείνων που τον ψήφισαν να φαίνεται σαν συνθηκολόγηση κάτω από το βάρος των «εκβιασμών» που δέχτηκε από τους δανειστές, στην πραγματικότητα όμως ήταν η κατάληξη μιας προδιαγεγραμμένης πορείας, που καθορίστηκε από την ίδια τη στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ, σαν κόμμα που αποδέχεται τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης και την ΕΕ. Τι έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά; Οτι θα διαπραγματευτεί εντός της ΕΕ για την αναθεώρηση της δανειακής σύμβασης σε «αναπτυξιακή» κατεύθυνση, με στόχο να υποβοηθήσει την ταχύτερη επάνοδο της οικονομίας σε ρυθμούς ανάκαμψης.
Το αποτέλεσμα των διαβουλεύσεων ήταν λοιπόν εκ των πραγμάτων προδιαγεγραμμένο. Η κυβέρνηση δεν διαπραγματευόταν για το λαό, αλλά για την εξασφάλιση των όρων στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης. Για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους ήθελε τη χαλάρωση της λιτότητας και την απομείωση του κρατικού χρέους. Για το λαό υποσχόταν μόνο λίγα ψίχουλα, τα οποία, κάτω από το βάρος των περικοπών από τα προηγούμενα δύο μνημόνια, τα εμφάνιζε - λάθρα - σαν παροχές που ανοίγουν τάχα το δρόμο για την ανάκτηση των απωλειών, ακόμα και για ριζικές αλλαγές προς όφελός του.

Ο ΣΥΡΙΖΑ παγίδευσε το λαό, λέγοντας συνειδητά ψέματα ότι δεν χρειάζεται ρήξη, σύγκρουση, ανατροπή της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας για να δει ο λαός άσπρη μέρα. Αρκεί ο Τσίπρας να χτυπήσει το χέρι στο τραπέζι, να διαπραγματευτεί «σκληρά». Παραμύθιασε το λαό ότι στην καπιταλιστική ΕΕ, όπου η ανισομετρία στην ανάπτυξη και ο διαφορετικός βαθμός εκδήλωσης της κρίσης αναπαράγουν και βαθαίνουν τις σχέσεις ανισοτιμίας ανάμεσα στα κράτη - μέλη, μπορεί η καπιταλιστική οικονομία της Ελλάδας να σταθεί στο ίδιο σκαλοπάτι με αυτήν της Γερμανίας και άλλων χωρών, μόνο και μόνο επειδή αυτό διακηρύττουν οι ...ιδρυτικές αξίες της ΕΕ! Πουλούσε προεκλογικά στο λαό «φύκια για μεταξωτές κορδέλες», καλλιεργώντας φρούδες προσδοκίες που τώρα σκάνε σαν φούσκα και οδηγούν στην απογοήτευση.

Ο λαός πρέπει να διαβάσει «ανάποδα» τις εξελίξεις. Να αντιστρέψει το επιχείρημα του «τίποτε δε γίνεται» και στη θέση του να βάλει το εξής: Τώρα τους δοκίμασα όλους. Από άλλο δρόμο, φάνηκε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με πήγε εκεί που με οδηγούσαν και οι προηγούμενοι. Η «αποτυχία» του ΣΥΡΙΖΑ να ανακουφίσει τα λαϊκά στρώματα, παρά τις προεκλογικές του διακηρύξεις, είναι επιβεβαίωση ότι ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης δεν γίνεται φιλολαϊκός. Είναι απόδειξη ότι η ΕΕ δεν αλλάζει προς όφελος του λαού. Οτι όσο κουμάντο κάνουν τα μονοπώλια στην οικονομία και κρατούν την εξουσία, διέξοδος για το λαό δεν μπορεί να υπάρξει. Οτι γι' αυτό η λύση βρίσκεται έξω από αυτό το σύστημα και σε ρήξη μαζί του, στο δρόμο της ανατροπής του.
Αυτά τα συμπεράσματα πρέπει να καθορίσουν την πολιτική στάση των λαϊκών στρωμάτων στις εκλογές και μετά από αυτές. Με αισιοδοξία να φτάσουν στην κάλπη με το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ. Να ενισχύσουν το μόνο κόμμα που την άλλη μέρα θα δώσει όλες του τις δυνάμεις για να εκφραστεί στο κίνημα η ανεξάντλητη δύναμη του λαού, για να ανοίξει ο δρόμος της πραγματικής ανατροπής.

TOP READ