Συζήτηση με τον Πρόεδρο του αμερικανικού δημοσιογραφικού συγκροτήματος «Scripps – Howard Newspapers», Roy W. Howard
Μετά το πρόσφατο αφιέρωμα που κάναμε στην επέτειο των 66 χρόνωναπό τον θάνατο του Ιωσήφ Στάλιν,
σήμερα δημοσιεύουμε τη συνέντευξη1 που έδωσε ο Ιωσήφ Στάλιν στον πρόεδρο του αμερικανικού δημοσιογραφικού συγκροτήματος «Scripps – Howard Newspapers», Roy W. Howardτην 1η Μάρτη του 1936.
Ο Στάλιν μιλά για τη διεθνή πολιτική σκηνή, τις αιτίες του επερχόμενου Β’ Παγκοσμίου Πολέμου που ήδη ήταν στα σκαριά και την πολιτική της ΕΣΣΔ τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό της.
Λόγω του όγκου της η συνέντευξη θα δημοσιευτεί σε τρία μέρη.
Ένας αμερικανός συζητά με τον Στάλιν (1936) – Μέρος 1ο 1η Μάρτη 1936 – Σχετικά με τις διεθνείς εξελίξεις και τον πόλεμο
Howard: «Ποιες θα είναι,
κατά τη γνώμη σας, οι συνέπειες των πρόσφατων γεγονότων στην Ιαπωνία για
την κατάσταση στην Απω Ανατολή;»
Στάλιν: «Για την ώρα είναι δύσκολο να πούμε. Υπάρχουν γι’ αυτό πάρα πολύ λίγα υλικά. Η εικόνα δεν είναι αρκετά σαφής».
Howard: «Ποια
θα είναι η στάση της Σοβιετικής Ένωσης στην περίπτωση, που η Ιαπωνία
αποφασίσει για σοβαρή επίθεση ενάντια στη Λαϊκή Δημοκρατία της
Μογγολίας;»
Στάλιν: «Στην περίπτωση που η Ιαπωνία
αποφασίσει να επιτεθεί κατά της Λαϊκής Δημοκρατίας της Μογγολίας,
επιβουλευόμενη την ανεξαρτησία της, θα χρειαστεί, να βοηθήσουμε τη Λαϊκή Δημοκρατία της Μογγολίας.
Ο αναπληρωτής του Λιτβίνοφ,
Στομνιάκοφ έκανε κιόλας πρόσφατα, δήλωση σχετικά μ’ αυτό στον Ιάπωνα
πρεσβευτή στη Μόσχα, επισημαίνοντας τις σταθερές φιλικές σχέσεις που η
ΕΣΣΔ διατηρεί με τη ΛΔΜ από το 1921. Θα βοηθήσουμε τη ΛΔΜ, όπως τη
βοηθήσαμε και το 1921».
Howard: «Επομένως, η ιαπωνική απόπειρα να καταλάβει το Ουλάν – Μπατόρ θα οδηγήσει σε θετική ενέργεια της ΕΣΣΔ;»
Στάλιν: «Ναι, θα οδηγήσει».
Howard: «Εχουν αναπτύξει οι Ιάπωνες τις τελευταίες μέρες κάποια τέτοια δραστηριότητα στην περιοχή των συνόρων της ΛΔΜ, η οποία (δραστηριότητα) θα θεωρούνταν στην ΕΣΣΔ ως επιθετική;»
Στάλιν:
«Οι Ιάπωνες, φαίνεται, εξακολουθούν να συγκεντρώνουν στρατεύματα στα
σύνορα της ΛΔΜ, αλλά δεν παρατηρούνται για την ώρα κάποιες νέες
απόπειρες για συνοριακές συγκρούσεις».
O Roy HowardHoward: «Η Σοβιετική Ένωση φοβάται ότι η Γερμανία και η Πολωνία έχουν επιθετικές προθέσεις εναντίον της και προετοιμάζουν στρατιωτική συνεργασία που πρέπει να βοηθήσει να πραγματοποιηθούν αυτές οι προθέσεις.
Στο μεταξύ, η Πολωνία δηλώνει την απροθυμία της να επιτρέψει σε οποιαδήποτε ξένα στρατεύματα να χρησιμοποιήσουν το έδαφός της ως βάση για επιχειρήσεις ενάντια σε τρίτο κράτος.
Πώς αντιλαμβάνονται στην ΕΣΣΔ μια επίθεση από μέρους της Γερμανίας;
Από ποιες θέσεις, προς ποια κατεύθυνση μπορούν να δράσουν τα γερμανικά στρατεύματα;»
Στάλιν: «Η ιστορία μαρτυρεί ότι, όταν κάποιο κράτος θέλει να πολεμήσει μ’ ένα άλλο κράτος, ακόμα και με μη γειτονικό, αρχίζει
να ψάχνει να βρει τα σύνορα μέσω των οποίων θα μπορούσε να φτάσει μέχρι
τα σύνορα του κράτους στο οποίο θέλει να επιτεθεί.
Συνήθως το επιθετικό κράτος βρίσκει τέτοια σύνορα.
Τα βρίσκει είτε με τη βοήθεια της βίας, όπως συνέβη το 1914, όταν η Γερμανία επιτέθηκε στο Βέλγιο για να χτυπήσει τη Γαλλία,
είτε παίρνει «επί πιστώσει»
τέτοια σύνορα, όπως έκανε η Γερμανία με τη Λετονία, ας πούμε, το 1918,
προσπαθώντας διαπερνώντας τα να εισβάλει στην Πετρούπολη.
Howard: «Σε όλο
τον κόσμο μιλούν για πόλεμο. Αν πράγματι είναι αναπόφευκτος ο πόλεμος,
πότε θα ξεσπάσει, κατά τη γνώμη σας, κύριε Στάλιν;»
Στάλιν: «Αυτό δεν είναι δυνατό να προβλεφτεί. Ο πόλεμος μπορεί να ξεσπάσει ξαφνικά. Σήμερα, οι πόλεμοι δεν κηρύσσονται. Απλώς αρχίζουν.
Όμως,
από την άλλη μεριά, θεωρώ ότι δυναμώνουν οι θέσεις των φίλων της
ειρήνης. Οι φίλοι της ειρήνης μπορούν να δρουν ανοιχτά, στηρίζονται στη δύναμη της κοινής γνώμης, στη διάθεσή τους υπάρχουν τέτοια εργαλεία, όπως, για παράδειγμα, η Κοινωνία των Εθνών.
Εδώ βρίσκεται το πλεονέκτημα των φίλων της ειρήνης. Η δύναμή τους έγκειται στο ότι η δράση τους ενάντια στον πόλεμο στηρίζεται στη θέληση πλατιών λαϊκών μαζών.Σε όλο τον κόσμο δεν υπάρχει λαός που να θέλει τον πόλεμο.
Σε ό,τι αφορά τους εχθρούς της ειρήνης, αυτοί αναγκάζονται να εργάζονται κρυφά.Αυτό είναι το μειονέκτημα των εχθρών της ειρήνης.
Εξάλλου, δεν αποκλείεται ότι ακριβώς εξαιτίας αυτού μπορούν να τολμήσουν έναν πολεμικό τυχοδιωκτισμό, σαν πράξη, απόγνωσης.
Μια από τις νεότερες επιτυχίες της υπόθεσης των φίλων της ειρήνης είναι η επικύρωση του γαλλοσοβιετικού συμφώνου αμοιβαίας βοήθειας από τη γαλλική Βουλή. Το σύμφωνο αυτό αποτελεί ένα ορισμένο εμπόδιο για τους εχθρούς της ειρήνης».
Howard: «Αν
εκραγεί πόλεμος, τότε σε ποιο μέρος του κόσμου μπορεί να ξεσπάσει
νωρίτερα; Πού έχουν πυκνώσει περισσότερο τα απειλητικά σύννεφα του
πολέμου – στην Ανατολή ή τη Δύση;»
Στάλιν: «Υπάρχουν, κατά τη γνώμη μου, δύο εστίες πολεμικού κινδύνου:
Η πρώτη εστία βρίσκεται στην Απω Ανατολή, στην περιοχή της Ιαπωνίας. Έχω υπόψη μου τις επανειλημμένες δηλώσεις Ιαπώνων στρατιωτικών με απειλές προς άλλα κράτη. Η δεύτερη εστία βρίσκεται στην περιοχή της Γερμανίας.
Είναι δύσκολο να πούμε ποια εστία είναι πιο απειλητική, αλλά και οι δυο υπάρχουν και λειτουργούν. Σε σύγκριση με αυτές τις δυο βασικές εστίες πολεμικού κινδύνου ο ιταλοαβησσυνός πόλεμοςαποτελεί επεισόδιο.
Για την ώρα τη μεγαλύτερη
δραστηριότητα εκδηλώνει η εστία κινδύνου της Απω Ανατολής. Είναι,
ωστόσο, πιθανό να μετατοπιστεί στην Ευρώπη το κέντρο αυτού του κινδύνου.
Αυτό μαρτυρεί τουλάχιστον η πρόσφατη συνέντευξη του κ. Χίτλερ, που παραχώρησε σε γαλλική εφημερίδα.
Σ’ αυτή τη συνέντευξη ο Χίτλερ σαν να προσπαθεί να μιλήσει για φιλειρηνικά πράγματα, αλλά αυτή η «ειρηνοφιλία» του περιέχει τόσες πολλές απειλές προς τη Γαλλία και τη Σοβιετική Ένωση, που από την «ειρηνοφιλία» δε μένει τίποτα.
Όπως βλέπετε, ακόμα κι όταν ο
κ. Χίτλερ θέλει να μιλήσει για την ειρήνη, δεν μπορεί να αποφύγει τις
απειλές. Αυτό είναι ένα σύμπτωμα».
Howard: «Σε τι έγκειται, κατά τη γνώμη Σας, η βασική αιτία του σημερινού πολεμικού κινδύνου;
Στάλιν: «Στον καπιταλισμό».
Howard: «Σε ποιες ακριβώς εκδηλώσεις του καπιταλισμού;»
Στάλιν: «Στις ιμπεριαλιστικές κατακτητικές εκδηλώσεις του.
Θυμάστε πώς ξέσπασε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος; Ξέσπασε από την επιθυμία να μοιραστεί ο κόσμος. Τώρα υπάρχουν τα ίδια κίνητρα.
Υπάρχουν καπιταλιστικά κράτη που θεωρούν τον εαυτό τους αδικημένο
από την προηγούμενη μοιρασιά των σφαιρών επιρροής, των εδαφών, των
πηγών πρώτων υλών, των αγορών κλπ. τα οποία θα ήθελαν να τα
ξαναμοιράσουν προς όφελός τους.
Ο καπιταλισμός στην ιμπεριαλιστική του φάσηείναι
ένα τέτοιο σύστημα, που θεωρεί τον πόλεμο νόμιμη μέθοδο επίλυσης των
διεθνών αντιθέσεων, μέθοδο νόμιμη, αν όχι νομικά, όμως στην ουσία».
Howard: «Δε
θεωρείτε ότι και στις καπιταλιστικές χώρες μπορεί να υπάρχει ένας
βάσιμος φόβος μήπως η Σοβιετική Ένωση αποφασίσει να επιβάλει με τη βία
σε άλλους λαούς τις πολιτικές θεωρίες της;»
Στάλιν: «Δεν υπάρχει καμιά βάση για τέτοιους φόβους. Αν νομίζετε ότι οι σοβιετικοί άνθρωποι θέλουν μόνοι τους, και μάλιστα με τη βία, να αλλάξουν το πρόσωπο των γύρω κρατών, πλανάστε οικτρά.
Οι σοβιετικοί άνθρωποι θέλουν,
φυσικά, να αλλάξει το πρόσωπο των γύρω κρατών, αλλά αυτό είναι υπόθεση
των ίδιων των γύρω κρατών.
Δε βλέπω ποιον κίνδυνο μπορούν να βλέπουν τα γύρω κράτη στις ιδέες των σοβιετικών ανθρώπων, αν αυτά τα κράτη κάθονται πράγματι γερά πάνω στη σέλα».
Howard: «Σημαίνει,
άραγε, αυτή η δήλωσή σας ότι η Σοβιετική Ένωση έχει εγκαταλείψει, σε
κάποιο βαθμό, τα σχέδια και τις προθέσεις της να πραγματοποιήσει
παγκόσμια επανάσταση;»
Στάλιν: «Ποτέ δεν είχαμε τέτοια σχέδια και προθέσεις».
Howard: «Μου φαίνεται, κύριε Στάλιν, ότι σε όλο τον κόσμο για πολύ καιρό δημιουργούνταν διαφορετική εντύπωση».
Στάλιν: «Αυτό το θεωρώ καρπό παρεξήγησης».
Howard: «Τραγική παρεξήγηση;»
Στάλιν: «Όχι, κωμική. Ή μάλλον κωμικοτραγική.
Αντισοβιετική – Αντικομμουνιστική αφίσα
Βλέπετε, εμείς, οι μαρξιστές, θεωρούμε ότι η επανάσταση θα γίνει και σε άλλες χώρες. Θα γίνει, όμως, μόνο τότε όταν θα το κρίνουν δυνατό ή απαραίτητο οι λαοί αυτών των χωρών.
Η εξαγωγή της επανάστασης είναι ανοησία. Η κάθε χώρα, αν το θελήσει θα πραγματοποιήσει η ίδια την επανάστασή της, ενώ αν δεν το θελήσει, τότε δε θα υπάρξει επανάσταση.
Να υποστηρίξουμε, όμως, ότι θέλουμε να κάνουμε επανάσταση σε άλλες χώρες, επεμβαίνοντας στη ζωή τους, σημαίνει να πούμε κάτι που δεν υπάρχει και που ποτέ δεν κηρύξαμε».
Συνεχίζεται με το 2ο Μέρος
Σημείωση:
[1]. Ι.Β.
Στάλιν: «Συζήτηση με τον Πρόεδρο του αμερικανικού δημοσιογραφικού
συγκροτήματος «Scripps – Howard Newspapers», Roy W. Howard», «Άπαντα» τόμος 14, Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή» 2004, σελ. 156-161.
Στις 21 Ιουνίου 1964, στα γραφεία τού COFO στο Μερίντιαν του
Μισσισσιππή, συναντιούνται τρεις νεαροί, μέλη τού "Κονγκρέσσου για την
φυλετική ισότητα ( Congress of Racial Equality - CORE)", που
συνεργαζόταν με το COFO. Ο 21 ετών Τζέιμς Τσάνεϋ είναι μαύρος, κάτοικος
του Μερίντιαν. Ο 20χρονος Άντριου Γκούντμαν και ο 24χρονος Μίκυ Σβέρνερ
είναι εβραίοι και έχουν έρθει ως εθελοντές από την Νέα Υόρκη. Οι τρεις
τους έχουν μια αποστολή να φέρουν εις πέρας. Πρέπει να πάνε στο
Λονγκντέηλ, για να διερευνήσουν την πυρκαγιά που κατέστρεψε την
"Εκκλησία του Όρους Σιών", ενός ναού των μαύρων. Καθώς επιβιβάζονταν στο
φορτηγάκι του CORE, ο Σβέρνερ γύρισε και είπε σοβαρά στα μέλη του COFO
που παρευρίσκονταν: "Μέχρι τις 4 το απόγευμα θα έχουμε επιστρέψει. Αν δεν έχουμε φανεί ως τότε, αρχίστε να μας ψάχνετε".
Χάττισμπεργκ, Μισσισσιππής, 1963: Μαύροι συμπληρώνουν το απαραίτητο ερωτηματολόγιο
για να αποκτήσουν εκλογικό δικαίωμα. Στον τοίχο, η ταμπέλλα με τις σχετικές οδηγίες.
Η δουλειά στο Λονγκντέηλ τελείωσε και οι τρεις νεαροί πήραν τον δρόμο
της επιστροφής. Επειδή είχαν καθυστερήσει περισσότερο απ' όσο
υπολόγιζαν, αποφάσισαν να κάνουν μια μικρή παράκαμψη και να πάρουν την
εθνική ως την Φιλαδέλφεια (του Μισσισσιππή) κι από κει την άλλη εθνική
ως το Μερίντιαν. Θα έκαναν λίγα μίλια παραπάνω αλλά θα έφταναν
γρηγορώτερα στην βάση τους.
Για κακή τους τύχη, μόλις μπήκαν στην Φιλαδέλφεια, κλάταρε ένα από τα
ελαστικά του αυτοκινήτου και αναγκάστηκαν να σταματήσουν στην άκρη του
δρόμου. Για πιο κακή τους τύχη, απέναντι βρισκόταν μέσα στο περιπολικό
του ο βοηθός σερίφη Σέσιλ Ραίυ Πράις. Μόλις ο Πράις είδε τα σήματα του
CORE στο βανάκι, έσπευσε να καλέσει με τον ασύρματο τους ανωτέρους του.
Μερικά λεπτά αργότερα, ο Τσάνεϋ συλλαμβάνεται για παραβίαση του ορίου
ταχύτητος ("οδηγούσε με 65 μίλια την ώρα σε περιοχή όπου το όριο είναι
35 μίλια την ώρα", αναφέρει η βεβαίωση της παράβασης) ενώ κρατούνται και
ο Γκούντμαν με τον Σβέρνερ για ανάκριση. Οι τρεις νεαροί οδηγούνται
στην φυλακή.
Στις 4 ακριβώς, στα γραφεία του COFO στο Μερίντιαν σημαίνει συναγερμός.
Τα κεντρικά γραφεία της οργάνωσης στην πρωτεύουσα Τζάκσον ενημερώνονται
ότι οι τρεις δεν έχουν επιστρέψει. Η οργάνωση κινητοποιείται. Μέχρι τις
πέντε παρά τέταρτο, τα μέλη της έχουν επικοινωνήσει τηλεφωνικά με όλα τα
αστυνομικά τμήματα της επαρχίας. Αποτέλεσμα: μηδέν. Κανένας δεν έχει
δει τους τρεις, κανένας δεν γνωρίζει το παραμικρό.
Είναι περασμένες 10 το βράδυ, όταν ο Πράις ανοίγει τα κελλιά των τριών
κρατουμένων και τους ενημερώνει ότι η υπόθεση μπήκε στο αρχείο και είναι
ελεύθεροι να φύγουν. Χωρίς να τους επιτρέψει να τηλεφωνήσουν
οπουδήποτε, τους οδηγεί στο βανάκι τους και κατόπιν τους ακολουθεί με το
περιπολικό του ως έξω από την πόλη, για να σιγουρευτεί ότι δεν θα
ψάξουν για να βρουν τηλέφωνο. Το κακό είναι ότι ο Πράις έχει ήδη
συνεννοηθεί για την "απελευθέρωση" των κρατουμένων με τον προϊστάμενό
του σερίφη και τον αστυνομικό διευθυντή. Κι είναι ο αστυνομικός
διευθυντής που ενημερώνει την τοπική οργάνωση των Λευκών Ιπποτών της
Κου-Κλουξ-Κλαν: "Θα πάρουν την εθνική για Μερίντιαν, σταματήστε τους".
Έτσι, μόλις ξεκινάει το περιπολικό του Πράις, ξεκινούν πίσω του άλλα
τρία αυτοκίνητα...
Η αφίσσα του FBI με τους τρεις αγνοούμενους
Στο μεταξύ, το COFO έχει κινήσει γη και ουρανό για να βρει τους
αγνοούμενους. Τα μέλη του στην Ουάσιγκτον φτάνουν ως τον πρόεδρο Λύντον
Τζόνσον. Ο Τζόνσον θυμώνει και δίνει εντολή στον γενικό εισαγγελέα
Ρόμπερτ Κέννεντυ να επιληφθεί προσωπικά. Αμέσως ο Κέννεντυ δίνει εντολή
στο FBI να αναλάβει την υπόθεση. Ο Κέννεντυ είναι τόσο πιεστικός ώστε ο
ίδιος ο διευθυντής τού FBI, ο πολύς Έντγκαρ Χούβερ πάει ο ίδιος στο
Τζάκσον και ιδρύει το πρώτο τοπικό γραφείο τού FBI στον Μισσισσιππή.
Οι έρευνες κρατούν βδομάδες. Οι ντόπιοι αρνούνται οποιαδήποτε συνεργασία
με τους άνδρες τού FBI ενώ οι εφημερίδες υποστηρίζουν ότι η όλη ιστορία
είναι κατασκευασμένη από το COFO. Οι τρεις δεν βρίσκονται πουθενά, όμως
οι έρευνες στα λαγκάδια και στις δυσπρόσιτες όχθες τού ποταμού
Μισσισσιππή γίνονται αιτία να ανακαλυφθούν οκτώ πτώματα μαύρων που έχουν
δολοφονηθεί. Ανάμεσά τους ένας 14χρονος με μπλουζάκι του CORE. Άλλοι
δυο είναι φοιτητές, εξαφανισμένοι από τον Μάιο. Τα υπόλοιπα πέντε
πτώματα δεν ταυτοποιήθηκαν ποτέ.
Έπρεπε να φτάσει η 4η Αυγούστου 1964, 44 ολόκληρες ημέρες από την
εξαφάνισή τους, για να βρεθούν οι τρεις νεαροί θαμμένοι στην βάση ενός
φράγματος σε μια έρημη έκταση. Οι δυο εβραίοι είχαν εκτελεστεί με μια
σφαίρα στην καρδιά. Ο Τσάνεϋ είχε κακοποιηθεί, του είχαν σπάσει τα
κόκκαλα, του είχαν κόψει τα γεννητικά όργανα και του είχαν φυτέψει τρεις
σφαίρες στην καρδιά. Σύμφωνα με το FBI, η ανακάλυψη των πτωμάτων έγινε
χάρη σε μια πληροφορία που στάλθηκε στο γραφείο με ανώνυμο σημείωμα.
Λέγεται ότι συντάκτης εκείνου του σημειώματος ήταν η σύζυγος του σερίφη
Λώρενς Ρέινυ αλλά αυτή η λεπτομέρεια ποτέ δεν επιβεβαιώθηκε επισήμως.
Το FBI απήγγειλε κατηγορίες σε 21 άτομα που είχαν ανάμειξη στις
δολοφονίες. Η πολιτεία αρνήθηκε να δικάσει τους 21 για φόνο (*) και τους
δίκασε για συνωμοσία και σύσταση συμμορίας. Κανείς δεν έμεινε πάνω από
πέντε χρόνια στην φυλακή. Ο ίδιος ο Πράις έμεινε τεσσεράμισυ. Όμως, το
2005 η υπόθεση ξανάνοιξε, χάρη στις επίμονες προσπάθειες του βραβευμένου
ερευνητή-δημοσιογράφου Τζέρρυ Μίτσελ. Αυτή την φορά η κατηγορία ήταν η
σωστή: φόνος. Ο Πράις είχε πεθάνει από το 2001 αλλά ο αρχηγός της
Κου-Κλουξ-Κλαν στην Φιλαδέλφεια και αυτουργός Έντγκαρ Ραίυ Κίλλεν ζούσε
(ήταν 80 ετών) και καταδικάστηκε σε 60 χρόνια κάθειρξης, 20 για κάθε
φόνο. Πέθανε στις 11/1/2018 στην φυλακή, μια βδομάδα πριν κλείσει τα 92
του.
Ο θάνατος των τριών ακτιβιστών δεν πήγε στράφι. Οι ιστορικοί αναλυτές συμφωνούν ότι οι "Δολοφονίες του Καλοκαιριού της Ελευθερίας" στον Μισσισσιππή το 1964 και οι τρεις "Πορείες από την Σέλμα στο Μοντγκόμερυ"
της Αλαμπάμας (με τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ) την επόμενη χρονιά, είναι τα
δυο ιστορικά γεγονότα τα οποία συνέβαλαν με τον πλέον καθοριστικό τρόπο
στην καθιέρωση της φυλετικής ισοτιμίας στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τον
Αύγουστο του 1965, το Κονγκρέσσο θα επικύρωνε τον νέο αντιρατσιστικό
νόμο τού Λύντον Τζόνσον, με τον οποίο τα εκλογικά δικαιώματα των μαύρων
εξισώνονταν απολύτως με εκείνα των λευκών σε όλη την χώρα.
Φωτογραφία που έδωσε στην δημοσιότητα το FBI, από την στιγμή της ανεύρεσης των τριών πτωμάτων.
Η ιστορία που σας διηγήθηκα τούτο το διήμερο, ενέπνευσε τον σπουδαίο
πολιτειακό σκηνοθέτη Άλαν Πάρκερ, ο οποίος το 1988 αποτύπωσε στο
σελλιλόιντ την προσπάθεια των πρακτόρων του FBI να φτάσουν στην λύση τής
υπόθεσης. Η εξαιρετική ταινία "Ο Μισσισσιππής καίγεται (Mississippi
burning)" προσεγγίζει με ψυχραιμία και δίχως συναισθηματισμούς το σοβαρό
πρόβλημα ρατσισμού εκείνης της εποχής. Ο Πάρκερ δεν χάνει την ευκαιρία
να στήσει ένα θαυμάσιο θρίλλερ και, ταυτόχρονα, δίνει στον Τζην Χάκμαν
την ευκαιρία να παίξει τον καλύτερο -ίσως- ρόλο της καρριέρας του.
Εξαιρετικοί δίπλα του τόσο ο Γουίλλεμ Νταφόε ως αστυνομικός και η
Φράνσις ΜακΝτόρμαντ ως η σύζυγος του σερίφη, η οποία προσφέρει στους
πράκτορες του FBI τις καταλυτικές πληροφορίες που οδηγούν στην τελική
αποκάλυψη.
Η ταινία ήταν υποψήφια για επτά Όσκαρ, κερδίζοντας εκείνο της
φωτογραφίας. Συνολικά, έχει μαζέψει 18 βραβεία, ανάμεσα στα οποία εκείνο
της Αργυρής Άρκτου του Βερολίνου για τον Τζην Χάκμαν. Αν δεν την έχετε
δει, δείτε την οπωσδήποτε. Σας εγγυώμαι ότι θα την απολαύσετε
περισσότερο τώρα που ξέρετε την πραγματική ιστορία πίσω της, έστω κι αν ο
Άλαν Πάρκερ άλλαξε τα ονόματα των πραγματικών πρωταγωνιστών.
(*) Η άρνηση της πολιτείας τού Μισσισσιππή να δικάσει τους 21 για φόνο
οφείλεται εν πολλοίς στο γεγονός ότι ο Κίλλεν ήταν ιεροκήρυκας. Στο
σκεπτικό διατυπώνεται η άποψη ότι "δεν είναι δυνατόν να δικαστεί για
φόνο ένας ιεροκήρυκας".
Σήμερα, 8 Μαρτίου, γιορτάζεται η παγκόσμια ημέρα της γυναίκας. Θέλω
να ευχαριστήσω τον φίλο τού ιστολογίου Αθανάσιο Β., ο οποίος λίγο μετά
τα μεσάνυχτα θυμήθηκε και κοινοποίησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ένα
παλιό σημείωμά μου γι' αυτή την ημέρα, με τίτλο "Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας: η αλήθεια και ο μύθος". Όσοι δεν το έχετε υπ' όψη σας, δεν θα χάσετε αν του ρίξετε μια ματιά.
Με αφορμή χτεσινό προκλητικό άρθρο στην
κυβερνητική «Αυγή» υπέρ της εργοδοσίας συγκεκριμένης αλυσίδας σούπερ
μάρκετ και της παρέμβασης των ανθρώπων της μέσα στο συνδικαλιστικό
κίνημα, η Πανελλαδική Γραμματεία Εμπορίου – Υπηρεσιών του ΠΑΜΕ σχολιάζει
τα εξής: «Οποιος έχει ακόμα απορίες και ερωτηματικά
για το ρόλο της ομάδας Βασιλόπουλου, τη σχέση τους με την κυβέρνηση και
κυρίως για την ωμή εμπλοκή της εργοδοσίας μέσα στην ΟΙΥΕ και στα
σωματεία μηχανισμούς της, μπορεί να διαβάσει το σημερινό (σ.σ. χτεσινό)
άρθρο του Α. Πετρόπουλου στην “Αυγή”. Αν η ίδια η επιχείρηση του “Σκλαβενίτη” είχε
δώσει πληρωμένη διαφήμιση στην “Αυγή”, ενδεχομένως να ήταν και πιο
μετρημένη στο περιεχόμενο! Παραθέτουμε ένα ενδεικτικό σημείο: “Ο Σκλαβενίτης, χωρίς διαφήμιση, χωρίς
κουπόνια προσφορών στις γνωστές κυριακάτικες εφημερίδες της διαπλοκής,
τηρώντας κατά γράμμα την εργατική νομοθεσία, τις συλλογικές κλαδικές
συμβάσεις, αυξάνοντας επιπλέον τους μισθούς μέσω επιχειρησιακής
σύμβασης, δεν ανοίγει ποτέ την Κυριακή, χαλώντας όχι μόνο την πιάτσα των
εργοδοτών, αλλά και των συνδικαλιστών. Ενας από τους λόγους που
διαλύθηκε πρόσφατα λόγω επεισοδίων μεταξύ ΠΑΣΚ και ΠΑΜΕ το συνέδριο της
Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων ήταν οι συσχετισμοί του επικείμενου
συνεδρίου της ΓΣΕΕ και οι “αδέσποτοι” σύνεδροι της Ομοσπονδίας που
προέρχονται κατά κύριο λόγο από το Σωματείο Εργαζομένων του Σκλαβενίτη!
Γιατί; Γιατί υπογράφουν συμβάσεις (που επανήλθαν μετά τον Αύγουστο),
υπερασπίζονται τα δικαιώματά τους. Και γι’ αυτόν τον λόγο κατηγορούνται
ως “εργοδοτικοί”!
ust
και εδώ η «προτροπή» για… «ζεστό χαμόγελο» (έστω και πιο
«ραφιναρισμένη»), μαζί με αμπελοφιλοσοφίες ότι έτσι… «θα φτιάξουμε μια
καλύτερη κοινωνία» και θα «εξασφαλίσουμε το μέλλον μας»!
Το πιο καλό διαφημιστικό team της εργοδοσίας και των εργατοπατέρων
Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μαζί με την ομάδα
Βασιλόπουλου στο εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα αποτελούν από κοινού
το πιο καλό διαφημιστικό team της επιχείρησης! Η ομάδα Βασιλόπουλου
είναι αυτή που υπερασπίζεται την “υγιή επιχειρηματικότητα”, προτάσσοντας
τον “καλό επιχειρηματία”, είναι αυτή που προκηρύσσει απεργίες τις
Κυριακές αναλόγως τη διάθεση του Σκλαβενίτη αν θα ανοίξει ή όχι, που
ακυρώνει απεργιακές συγκεντρώσεις στα εμπορικά κέντρα μόνο και μόνο
διότι μέσα σε αυτά υπάρχει κατάστημα της συγκεκριμένης επιχείρησης.
Στο συγκεκριμένο άρθρο της “Αυγής”, πέρα από την εμφανή άγνοια περί ΟΙΥΕ
και των σωματείων της, όση προσπάθεια κι αν γίνεται για να καθαγιαστεί ή
να αποτραβηχτεί ο “Σκλαβενίτης” από τα πρόσφατα άθλια – αντεργατικά
κείμενα που κυκλοφόρησαν με αφορμή το “My Market”, κάνει ότι δεν
γνωρίζει πως στα σωματεία – μορφώματα της εργοδοσίας των supermarket
ψηφίζουν, απειλούν, εκβιάζουν και εκλέγονται τα golden boys όλων
επιχειρηματικών ομίλων.
Σε
αντιστοιχία με το υποχρεωτικό «χαμόγελο» στα «My Market», ο
«Σκλαβενίτης» οργανώνει σεμινάρια για… τον «Ενθουσιασμένο Πελάτη» και
τρομοκρατεί τους εργαζόμενους για το πώς θα σταθούν στη… «Στιγμή της
Αλήθειας» απέναντί του!
Επίσης, για να μην υπάρχει καμιά αυταπάτη
πως το “χαμόγελο” που θέλουν να επιβάλουν στους συναδέλφους των “My
Market” είναι μεμονωμένο γεγονός, υπάρχουν και τα εσωτερικά σεμινάρια
του “Σκλαβενίτη” με τίτλο… “Ο ενθουσιασμένος πελάτης”, όπου οι
εργαζόμενοι μαθαίνουν πως πρέπει να απαντούν “σωστά”. Διότι όλοι στον
κλάδο του εμπορίου γνωρίζουν πως το “χαμόγελο” απαιτείται απ’ όλους τους
εργαζόμενους, ακόμα κι αν είναι “χαμόγελο” με δόντια! Τέλος, εφόσον ο κ. Πετρόπουλος γνωρίζει τόσο
καλά τα ζητήματα των επιχειρησιακών συμβάσεων του Σκλαβενίτη, γιατί δεν
αναφέρεται στην πιο πρόσφατη επιχειρησιακή σύμβαση, στην εντατικοποίηση
και στον αριθμό των ελαστικών μορφών εργασίας, αλλά κρύβεται πίσω από
κάτι αοριστίες περί δικαιωμάτων ή πίσω από τις συμβάσεις του Αυγούστου
που δεν έχουν απολύτως καμία σχέση με τον τρόπο αμοιβής στη συγκεκριμένη
επιχείρηση;
Απλήρωτη διαφήμιση…». Πηγή: Ριζοσπάστης
Άλλοι σου ζητάνε να χαλαρώσεις για να το απολαύσεις, αφού δεν μπορείς
να το αποφύγεις. Άλλοι πάλι θέλουν να σε βλέπουν χαμογελαστό, να μην
είσαι σκυθρωπός, να φαίνεται πως το διασκεδάζεις, το απολαμβάνεις κι
εσύ. Ίσως το επόμενο βήμα είναι να ζητήσουν να βγάζουμε και βογγητά
ψεύτικης ηδονής, όσο γίνεται πιο αληθοφανή.
Πώς σπάει λοιπόν η εργοδοτική τρομοκρατία; Πώς σκάει ένα χαμόγελο;
Πώς θα ανθίσουν τα χαμόγελα μέχρι να έρθει μια επανάταση, που θα δώσει
σε όλους μας λόγους να φωτίζουμε, καθώς θα σκοτεινιάζουν άλλοι; Και πώς
σκάει αλήθεια μια επανάσταση, ένας αγώνας σε τέτοια κατεύθυνση, μια
νίκη, μια διεκδίκηση;
Κάποιοι λένε να μην ψωνίζουμε από τα μαγαζιά που αυθαιρετούν, για να
τιμωρήσουμε την εργοδοσία και την ασυδοσία της. Κάποιοι άλλοι χαίρονται
με τους εκδικητές, που σπεύδουν να πετάξουν τρικάκια στο χώρο του
εργοδοτικού εγκλήματος, όπου υπάρχει αδικία και κάποιος που ξεφεύγει από
τα όρια, για να έχει το φόβο τους, να ξέρει πως δε δρα ανεξέλεγκτα.
Ποιος βάζει όμως τα πραγματικά όρια;
Να μην ψωνίσεις από μια αλυσίδα γιατί έκανε απολύσεις. Ούτε από την
άλλη γιατί εκβιάζει τους υπαλλήλους της να ψηφίσουν το διευθυντή τους.
Ούτε από την τρίτη, γιατί χρωστούσε ένα σωρό μισθούς και οδήγησε μια
υπάλληλο στην απόγνωση και την αυτοκτονία. Την παράλλη, γιατί ανοίγει
τις Κυριακές και καταστρατηγεί την αργία. Την παράλλη γιατί απαγορεύει
τις συζητήσεις για πολιτικά και συνδικαλισμό.
Στο τέλος ή παίζεις το παιχνίδι του ανταγωνιστή ή αρχίζεις να
ψωνίζεις από τον μπακάλη της γειτονιάς -και από αυτόν μέχρι αποδείξεως
του εναντίου. Εκτός κι αν αρχίσεις να τα παράγεις όλα μόνος σου ή με την
παρέα σου “συνδιαχειριζόμενα” και δεν έχεις ανάγκη τους υπόλοιπους
-δηλαδή την κοινωνία.
Να έρθει ο τάδε να ρίξει τρικάκια -τα οποία θα σκουπίσει μαντέψτε
ποιος, αν κι αυτό είναι όντως το λιγότερο, να κάνει σαματά, να το
παίξουν τα κανάλια, να γίνει ντόρος. Την επόμενη μέρα που θα λείπει, δε
θα έχει αλλάξει απολύτως τίποτα, θα ζούνε όμως με το φόβο του, με την
ελπίδα της επιστροφής, αυτού που θα εκδικηθεί για τους φτωχούς και τους
αδύνατους. Αρκεί να τον φωνάξεις και να βάλει την μπέρτα του ή τη μάσκα
του, για να σπεύσει…
Ο από μηχανής θεός, ο σωτήρας, ο vigilante, ο τηλε-αστέρας. Πάντα μια
δύναμη έξω από εμάς, πάντα με τους όρους της κοινωνίας του θεάματος,
πάντα στην επιφάνεια των πραγμάτων, που δε φτάνει ποτέ στο βάθος ενός
συλλογικού αγώνα.
Κάποιοι έγραψαν πως το μποϊκοτάζ των κακών εταιριών μοιάζει με το
σοσιαλισμό των ηλιθίων. Κατ’ αντιστοιχία το “ντου” κι η αναστάτωση που
προκαλεί, μπορεί να είναι η επανάσταση των ηλιθίων. Κι η αιχμή δε
στρέφεται απαραίτητα ενάντια σε όσους συμμετέχουν -όπως πχ στο μποϊκοτάζ
της 3Ε, στο οποίο καλούν οι εργαζόμενοι της Κόκα-Κόλα. Αλλά σε όσους τα
βλέπουν ως πανάκεια, ή ακόμα χειρότερα ως την αποτελεσματική
εναλλακτική έναντι των συλλογικών αγώνων και δεν τα χρησιμοποιούν απλά
ως συμπληρωματικό μέσο. Στρέφεται ενάντια σε όσους εξαντλούν την
αποφασιστικότητά τους στο διαδίκτυο, με οργισμένα μηνύματα, αλλά έχουν
ως ταβάνι το μποϊκοτάζ ή το “ντου” – κατά κανόνα των άλλων – και
θεωρούν πως θα δώσουν λύση.
Η πραγματική λύση απαιτεί την άμεση ουσιαστική εμπλοκή μας σε ένα
χώρο, για να αλλάξουν τα δεδομένα, να σπάσει η τρομοκρατία, για να δοθεί
πραγματική μάχη. Δεν περνάει μέσα από την αποχή μας από την αγορά, την
επιβράβευση των “καλών” εργοδοτών ή κάποιου είδους καταναλωτικό
αναχωρητισμό. Ούτε μέσα από μια σπασμωδική, έκτακτη παρουσία, χωρίς
συλλογικούς φορείς που θα έχουν γερές βάσεις στο χώρο δουλειάς,
οργάνωση, ικανότητα να κινητοποιούν τους εργαζόμενους.
Στην ταξική πάλη δεν υπάρχουν απρόσωπες λύσεις, εύκολες διέξοδοι,
κόλπα και τεχνάσματα που βρίσκουν παράκαμψη, ακυρώνοντας τον αγώνα, το
δύσκολο δρόμο. Δεν υπάρχουν μαγικά ραβδιά και Σούπερμαν ή μασκοφόροι
εκδικητές κι επαναστάτες του διαδικτύου.
Η πραγματική ζωή απαιτεί τη δική μας ζωντανή παρουσία και συμμετοχή.
Γιατί αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, πώς θα γενούνε τα σκοτάδια φως;
Με τη λάμψη της οθόνης και με πυροτεχνήματα;
Δεν έχουν αφήσει Μισθοφόρο για Μισθοφόρο στον ΣΥΡΙΖΑ...
Διεύρυνση του "προοδευτικού μετώπου" με μισθοφόρους σάπιων τηλεριάλιτι...
Το
προοδευτικό μέτωπο του Σύριζα βρίσκεται στα σκαριά και από αυτό δε θα
μπορούσαν να λείπουν άνθρωποι της τέχνης και του πολιτισμού, όπως οι
μισθοφόροι δημοφιλών ριάλιτι. Πολύτιμες ενισχύσεις στον Συριζα
χαρίζει γενναιόδωρα ο χώρος της reality - trash τηλεόρασης. Mετά από δύο
προερχόμενους από το Power of Love υποψήφιους (η μία μάλιστα
φιλοβασιλική για να ενισχυθεί ο πολιτικός "πλουραλισμός" της χώρας),
ήρθε η ώρα του πρώτου Survivor να μας δώσει το "αριστερό" πρόσημο!!!
Και
μάλιστα δεν μιλάμε για κανέναν τυχαίο, αλλά για τον περίφημο Μισθοφόρο,
λιγότερο γνωστό ως Κώστα Αναγνωστόπουλο, που ταιριάζει γάντι με τους
μισθοφόρους της αριστεράς του συριζα, που δεν είναι παρά η κορυφή ενός
παγόβουνου ιδεολογικής ηγεμονίας στη συγκεκριμένη κατηγορία
τηλεπερσόνων...
Η
επιτυχία της κυβέρνησης στον πρώτο κύκλο του διάσημου ριάλιτι επιβίωσης
είναι πραγματικά αξιοσημείωτη, αφού φαίνεται να αγγίζει και το λαοφιλή
νικητή του, Γιάννη Αγγελόπουλο κατά κόσμον Ντάνο. Πριν λίγες μέρες ο
δάσκαλος θαλάσσιου σκι – ηθοποιός – συγγραφέας συναντήθηκε και φωτογραφήθηκε με την υποψήφια δήμαρχο και πρώην υπουργό Μακεδονίας – Θράκης Κατερίνα Νοτοπούλου στα
παιδικά χωριά SOS της Θεσσαλονίκης σε εκδήλωση με θέμα το bullying.
Ευελπιστούμε η προσέγγιση αυτή να μην ήταν συγκυριακή, αλλά να
καρποφορήσει και σε κάτι ευρύτερο. Εξάλλου ο Ντάνος έχει τουλάχιστον ένα
κοινό με τον Τσίπρα, το οποίο είναι πως – με εξαίρεση τα συγγράμματα
του Πολυτεχνείου και τα Άπαντα του Λένιν σε τρυφερή ηλικία – πιθανότατα
έχουν διαβάσει ακριβώς τον ίδιο αριθμό βιβλίων (8).
Η
επιλογή δε ενός μισθοφόρου που δούλεψε σε καράβια στη Σομαλία στα
ψηφοδέλτια της ΠΦΑ – έστω και σε τοπικό επίπεδο – είναι απόλυτα
ταιριαστή με το ρόλο της κυβέρνησης ως άξιου μισθοφόρου των νατοϊκών
συμφερόντων στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο. Εξάλλου, Ντάνος και
Αναγνωστόπουλος είναι επιζήσαντες μιας διαδικασίας με άθλους και πείνα,
ενώ τώρα δρέπουν τους καρπούς των θυσιών τους, όπως ο ελληνικός λαός
επιβίωσε από τα μνημόνια και τώρα τραβάει ξανά προς τη δόξα της
αριστερής ανάπτυξης και της εξόδου στις αγορές που χορεύουν στα νταούλια
που χτυπά ο Τσίπρας.
Πάντα πρωτοπόρος ο Σύριζα σε κινήσεις υψηλού πολιτικού συμβολισμού.
Από
παλιά όμως, ο Σύριζα είχε αλώσει το κάστρο του Fame Story, του πρώτου
και του δεύτερου, που ήταν και τα καλύτερα εξάλλου. Πρώτη στις επάλξεις
του αγώνα ήταν η Άσπα Τσίνα, που μέχρι πριν λίγα χρόνια τουλάχιστον ήταν
μέλος της νομαρχιακής επιτροπής Τρικάλων του Σύριζα, αν κι έκτοτε δε
γνωρίζουμε την τύχη της πολιτικής της δράσης και ίσως ήρθε η ώρα να
ενεργοποιηθεί ξανά τώρα που όλες οι δυνάμεις της αριστεράς
συσπειρώνονται. Μεγάλη αγωνία υπάρχει και για το αν συμπεριληφθεί εκ
νέου στα βουλευτικά ψηφοδέλτια η Ραλλία Χρηστίδου, που, τουλάχιστον ως
το 2016, υπερασπιζόταν σε κάθε τηλεοπτικό μετερίζι τις αγνές αγωνιστικές
προθέσεις της ΠΦΑ, ζητώντας από την παρουσιάστρια Ντορέτα Παπαδημητρίου
να ξανακάνουν τη συζήτηση σε 10 χρόνια από τότε, δηλαδή το 2026. Από το
στόμα της και στου λαού τ’ αυτί, να μας κόβει ο θεός χρόνια και να
δίνει έδρες στην κυβέρνησή μας.
Ίσως
πάντως έχει ωριμάσει το πλήρωμα του χρόνου, στο προοδευτικό μέτωπο να
συμπεριληφθεί και η νικήτρια του Fame Story 2, Καλομοίρα στο προοδευτικό
μέτωπο του Σύριζα, παρότι το πολιτικό της ίνδαλμα ο ΓΑΠ, ακόμα κάνει το δύσκολο, σε αντίθεση με το 95% περίπου των πρώην στενών συνεργατών του.
Αν
κρίνουμε πάντως από τη ζέση των Συριζαίων στα ΜΚΔ, μάλλον η επόμενη
υποψηφιότητα που κλειδώνει από ριάλιτι είναι ο Ζαχίρ του Μάστερσεφ, όταν
κάποια στιγμή του δοθεί ελληνική υπηκοότητα.
Και
για να προλάβουμε σχόλια περί “ελιτισμού” και τα συναφή να
διευκρινήσουμε κάτι. Προφανώς και οι παίκτες ριάλιτι έχουν όπως κάθε
Έλληνας πολίτης δικαίωμα να έχουν πολιτικές απόψεις, να τις εκφράζουν
και να κατεβαίνουν και υποψήφιοι.
Το
θέμα είναι αν θα επιλέγονταν αν ήταν ακριβώς οι ίδιοι πολίτες, με την
ίδια κοινωνική και επαγγελματική/καλλιτεχνική δράση, αν δεν είχαν
περάσει πρώτα από τέτοια παιχνίδια. Κατά τα λοιπά, ας αποφασίσει ο λαός,
εξάλλου δεν έχουμε καμία αμφιβολία ότι ακόμα τόσο στην παρούσα, όσο και
σε παλαιότερες κοινοβουλευτικές συνθέσεις, υπάρχουν βουλευτές που θα
ταίριαζαν πολύ περισσότερο σε ριάλιτι – ή μάλλον στα Παρατράγουδα της
Πάνια – από αρκετούς νυν και πρώην συμμετέχοντες.
Το
μεγάλο ερώτημα παραμένει πότε ο λαός ως κοινό η κριτική επιτροπή ψηφίσει
την αποχώρηση των παικτών της αστικής εξουσίας και αναλάβει να ζήσει το
δικό του ριάλιτι – πραγματικότητα.
«Το
"λειτουργικό προεδρείο" που συγκρότησαν οι δυνάμεις των ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ,
ΕΑΚ (ΣΥΡΙΖΑ) στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης μετά από ένα συνέδριο
εκτεταμένης νοθείας με ασφαλίτες, απέδειξε και στη χτεσινή συνεδρίαση
του ΔΣ ότι ήταν στρατηγική επιλογή του συνδέσμου βιομηχάνων και εμπόρων,
των πολιτικών τους κομμάτων και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ» σημειώνει η Γραμματεία Θεσσαλονίκης του ΠΑΜΕ.
Σε ανακοίνωσή της σημειώνει:
«Σε τίποτα δεν είχε να κάνει με συζήτηση - αντιπαράθεση μέσα στα
πλαίσια μιας εργατικής συνδικαλιστικής οργάνωσης, για το πώς θα
απαντήσει η εργατική τάξη στην ολομέτωπη επίθεση που δέχεται. Μετέφεραν
αυτούσιες χωρίς κανένα καμουφλάρισμα και με καταμερισμένους ρόλους τις
οδηγίες που παίρνουν από τα τραπέζια διαλόγου με τη μεγαλοεργοδοσία. Η
ΠΑΣΚΕ με πάγια θέση ότι η άγρια επίθεση των εργοδοτών απέναντι στους
εργαζόμενους αντιμετωπίζεται με συζήτηση με τους κοινωνικούς εταίρους,
ότι αναπτυξιακή λύση αποτελεί η μείωση της φορολογίας ως αντιπαραγωγική
και με επαίνους στους καλούς εργοδότες. Η ΔΑΚΕ με προτάσεις για τη
μείωση της γραφειοκρατίας ως παράγοντα δυσχέρειας για την επιχειρηματική
δραστηριότητα. Το ΕΑΚ (ΣΥΡΙΖΑ) παραβιάζοντας οποιαδήποτε λογική
συνάρτηση παρουσίασε την αύξηση του κατώτατου μισθού ως επίτευγμα, με
πιο ριζική λύση την κατάργηση του νόμου Βρούτση (του νόμου δηλαδή που
τώρα είναι νόμος Βρούτση - Αχτσιόγλου).
Χυδαία και συντονισμένη ήταν η επίθεση από όλες τις παρατάξεις
προς τις ταξικές δυνάμεις για το ζήτημα του συνεδρίου της ΟΙΥΕ και της
ΓΣΕΕ. Στην απροκάλυπτη ύπαρξη μπράβων, ποινικών, νονών της νύχτας που
έφεραν για να υπερασπιστούν τη συμμετοχή στις αρχαιρεσίες, αλλά και
εκλογή τους στα ανώτατα συνδικαλιστικά όργανα πάνω από 400 στελέχη
επιχειρήσεων. Στη βίαιη επίθεση μπράβων που έστειλε στο νοσοκομείο με
κατάγματα αντιπρόσωπο των ταξικών δυνάμεων. Στην απόκρυψη 100 καρτών
αντιπροσώπων για να μην περάσουν από τη νομιμοποίηση του συνεδρίου και
να εμφανιστούν μόνο να ψηφίσουν ανενόχλητοι ...οι εργατοπατέρες με
καταμερισμένους πάλι ρόλους είδαν: Παρακρατικές ομάδες κρούσης του ΠΑΜΕ
σαν αυτές της Χρυσής Αυγής που έχει ως στρατηγικό σχέδιό της την
επέμβαση της κρατικής καταστολής στις συλλογικές διαδικασίες του
κινήματος.
Οι ίδιες παρατάξεις που συνεργάστηκαν στο συνέδριο του ΕΚΘ για να
προκύψουν αντιπρόσωποι για το συνέδριο της ΓΣΕΕ ως προϊόν όλων των
μορφών νοθείας (χιλιάδες διπλοψηφίες, εργοδοτική τρομοκρατία,
παραπλάνηση) καλούν τις ταξικές δυνάμεις να επανέλθουν στην τάξη και την
τήρηση του Ν.1264/82 (που όλοι τους τον έχουν κάνει κουρελόχαρτο και
μόνο οι ταξικές δυνάμεις υπερασπίζονται με συνέπεια) διότι ειδάλλως θα
υποστούν τις συνέπειες.
Στα ψηφίσματα που κατέθεσε η "Εργατική Ενότητα" (ΠΑΜΕ),
καταδίκης της εργοδοτικής τρομοκρατίας στα "My Market" και της
κυβερνητικής προπαγάνδας-εμπαιγμού της εργατικής τάξης για τον κατώτατο
μισθό, όλοι τους, που κατά τα άλλα στήνουν πανελλαδικά σωματεία με
εκατοντάδες ψηφίσαντες μέσα σε μια μέρα, δεν είχαν το χρόνο να
επεξεργαστούν κείμενο μιας σελίδας και να πάρουν θέση.
Οι ταξικές δυνάμεις θα κάνουμε τα πάντα προκειμένου να μάθει
και ο τελευταίος εργάτης, εργάτρια, άνεργος για τον προδοτικό ρόλο αυτών
των δυνάμεων στα συνδικάτα, στους χώρους εργασίας. Ότι είναι όρος για
τους εργαζόμενους να ξεμπερδέψουν από αυτόν το βραχνά στο εργατικό
κίνημα για να ανοίξει ο δρόμος για αγώνες, για μάχες, για διεκδικήσεις,
για κατακτήσεις.
Κάνουμε σαφές σε όλους πως δεν θα δεχτούμε οδηγίες από την
εργοδοσία και τα τσιράκια της για το πώς θα λειτουργούν τα συνδικάτα.
Δεν θα δεχτούμε την εργοδοσία στις γραμμές του εργατικού κινήματος. Να
το πάρουν χαμπάρι ότι με μπράβους, ασφαλίτες, καταστολή δεν θα φοβηθεί ο
νοικοκύρης τον κλέφτη.
Καλούμε τους πάντες, εργαζόμενους, ανέργους, συνδικαλιστικές
οργανώσεις, συνδικαλιστές την Παρασκευή 15 Μάρτη στο ΕΚΘ στις 5 μ.μ. για
ενημέρωση, συζήτηση κατά τη διάρκεια του συνεδρίου της ΓΣΕΕ».
Όπως μεταδίδει ο 902.gr, η ΚΕ του ΚΚΛΙ (Κομμουνιστικό Κόμμα των Λαών
της Ισπανίας) με ΓΓ τον Άστορ Γκαρσία, αποφάσισε τις προάλλες, στην
επέτειο της συμπλήρωσης 100 χρόνων από το Συνέδριο της Κομιντέρν, να
προχωρήσει στη μετονομασία του κόμματος σε Κομμουνιστικό Κόμμα των
Εργαζομένων την Ισπανίας. Μια κίνηση με την οποία επιδιώκει να
ξεπεραστεί η σύγχυση που προκαλούσε η διάσπαση με την άλλη πτέρυγα του
πάλαι ποτέ ενιαίου ΚΚΛΙ, που διατηρούσε τον ίδιο τίτλο, διεκδικώντας να
παρουσιαστεί ως συνέχειά του. Η κατάσταση αυτή κράτησε περίπου μια
διετία κι έτσι κρίθηκε σκόπιμο να μπει ένα τέλος, με την αλλαγή
ονόματος. Εξάλλου τα ράσα δεν κάνουν τον παπά -αυτό το είδαμε σε πολλά
κομμουνιστικά κόμματα που κράτησαν τον τίτλο, αλλά μεταλλάχθηκαν σε μία
νύχτα, την περίοδο των ανατροπών- ούτε και το όνομα τη χάρη.
Όπως αναφέρει η σχετική ανακοίνωση:
«Στη διάρκεια των περίπου δύο χρόνων διαπιστώσαμε ότι
αυτή η κατάσταση της δυαδικότητας είχε γίνει όλο και περισσότερο ένα
πρόβλημα πρώτης τάξεως για την ανάπτυξη της πολιτικής δουλειάς μας, αφού
υπήρχε το ρίσκο να μας αποδίδουν λαθεμένα -όπως συνέβη- πολιτικές και
ιδεολογικές θέσεις που δεν μοιραζόμαστε και είναι προϊόν του ιδεολογικού
εκλεκτικισμού και των αποκλίσεων των παλιότερων συντρόφων μας (σ.σ.
ηγεσία του Καρμέλο Σουάρες), που καταγγέλθηκαν τη συγκεκριμένη στιγμή
από την πλειοψηφία των Οργανώσεων Βάσης και των Επιτροπών του ΚΚΛΙ, από
την πλειοψηφία των Κολεκτίβων Νέων Κομμουνιστών, από την Κεντρική
Συνδιάσκεψη και το Έκτακτο Συνέδριο».
Το μόνο που αλλάζει είναι το όνομα και κατά συνέπεια το λογότυπο. Όλα
τα άλλα όμως διατηρούνται τα ίδια: η εφημερίδα, το θεωρητικό περιοδικό,
οι οργανώσεις της νεολαίας -που έρχεται κάθε χρόνο και στο Γεστιβάλ-
και η συμμετοχή στις διεθνείς πρωτοβουλίες.
«Από σήμερα 3 Μάρτη 2019, που συμπληρώνονται 100 χρόνια
από τη συγκρότηση της Κομμουνιστικής Διεθνούς, το κόμμα μετονομάζεται σε
ΚΚ των Εργαζομένων της Ισπανίας, διατηρώντας τις λειτουργίες και όλα τα
όργανά του, διατηρώντας ως οργάνωση νεολαίας του τις Κολεκτίβες Νέων
Κομμουνιστών (CJC), την εφημερίδα του “Νuevo Rumbo” (“Νέα Πορεία”), το
θεωρητικό του περιοδικό “Nuestra Politica” (“Η Δική μας Πολιτική”) και
τη συμμετοχή στην Πρωτοβουλία Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων της
Ευρώπης και τις Διεθνείς Συναντήσεις των Κομμουνιστικών και Εργατικών
Κομμάτων»
Η διακήρυξη της ΚΕ του κόμματος καταλήγει, με αιχμές για όσους
δουλεύουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, για την απαξίωση και διάλυση του
Κομμουνιστικού Κινήματος.
«Δηλώνουμε ότι η κομμουνιστική πάλη στη χώρα μας θα
συνεχιστεί ο κόσμος να χαλάσει και παρά το γεγονός ότι εδώ και χρόνια
υπάρχουν άνθρωποι που δουλεύουν για τη διάλυση του Κομμουνιστικού
Κόμματος είτε οδηγώντας το στη σύμφυση με τη σοσιαλδημοκρατία είτε
οδηγώντας το στην ανυπαρξία μέσα στη λαϊκή – εργατική πάλη. Σας καλούμε
όλους και όλες σε συστράτευση στην πάλη για την ανατροπή του
καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού – κομμουνισμού στην
Ισπανία. Για μια χώρα για την εργατική τάξη».
Εκατοντάδες λαϊκοί αγωνιστές έβαψαν με το
αίμα τους τη «μάντρα της Ξηριώτισσας» στη Λαμία μετά από καταδικαστικές
αποφάσεις θανάτου των στρατοδικείων του μοναρχοφασιστικού κράτους της
εποχής του εμφυλίου. Ανάμεσα τους πάρα πολλοί Ευρυτάνες και Ευρυτάνισσες
που αγωνίστηκαν για ανεξαρτησία-λευτεριά-λαοκρατία! Μεγάλη η εκατόμβη
και των δικών μας συμπατριωτών…
Στα βουνά, τα παιδιά του λαού μάχονταν με
το τουφέκι στο χέρι μέσα από τις τάξεις του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας
κόντρα στο ελεεινό αμερικανόδουλο καθεστώς.
Αλλά δεν ήταν μόνο εκείνοι… Ξοπίσω, σε
πόλεις και χωριά, πολλοί ακόμη έδιναν τη δική τους συμβολή στον αγώνα.
Απλοί καθημερινοί άνθρωποι, άντρες και γυναίκες, γονείς και συγγενείς
ανταρτών, διώχθηκαν, βασανίστηκαν, δολοφονήθηκαν σ’ εκείνα τα πέτρινα
χρόνια! Άνθρωποι σπουδαίοι-ξεχωριστοί που δε λύγισαν αλλά αντιθέτως
στάθηκαν με απαράμιλλο ηρωισμό σε φυλακές, εξορίες και εκτελεστικά
αποσπάσματα. Πόσοι απ’ αυτούς δεν αντίκριζαν κατάματα το θάνατο στους
τόπους του μαρτυρίου τραγουδώντας και ζητωκραυγάζοντας για το δίκιο του
αγώνα μπροστά στις κάννες των όπλων!
Έργο του Δημήτρη Κατσικογιάννη
Μικρές και μεγάλες ιστορίες αξιοπρέπειας
και ανθρώπινου μεγαλείου γράφτηκαν όχι μόνο στις μάντρες των εκτελέσεων,
αλλά και στις ίδιες τις αίθουσες των στρατοδικείων. Εκεί όπου το «ηθικό
πλεονέκτημα» των αγωνιστών είχε τη συντριπτική υπεροχή! Εκεί όπου τόσοι
λεβέντες και λεβέντισσες συνεπαρμένοι από τα ιδανικά τους «ξεπερνούσαν
το μπόι τους», γιγαντώνονταν και υπερέβαιναν όχι μόνο τον ανθρώπινο
φόβο, αλλά επιπλέον κατατρόπωναν κι αυτούς ακόμα τους δικαστές τους,
όταν με τη θαρραλέα και ανυποχώρητη στάση τους περιφρονούσαν και εξευτέλιζαν ποικιλοτρόπως την αιματοβαμμένη εξουσία των διωκτών τους. Θα αναφερθούμε σε μία τέτοια άγνωστη ιστορία:
Ο Κώστας Τσιουγκρής κατάγονταν από το
Καλεσμένο Ευρυτανίας. Γέροντας, ογδοντάχρονος και βάλε, αλλά παλικάρι
ζηλευτό! Το γιο του το Χρήστο τον είχαν εκτελέσει οι Ιταλοί φασίστες
κατακτητές τον Οχτώβρη του 1942. Σε λιγότερο από 6 χρόνια, από τη θυσία
του παιδιού του, ο γέρο-Τσιουγκρής θα οδηγηθεί στο στρατοδικείο με τη
συνήθη κατηγορία: «συμμετοχή εις αναρχικάς ομάδας»! Αυτό ήταν προφανώς…
«το ευχαριστώ» από την «Ελλάδα των δωσίλογων εθνικοφρόνων» για όσα είχε
προσφέρει ο ίδιος και η οικογένειά του στην πατρίδα.
Ο Κώστας Τσιουγκρής είχε κι άλλο ένα
«κακό»: ήταν συγγενής του ξακουστού «καπετάν Ζούκωφ» (Δημήτρη Τσιουγκρή)
στελέχους του λαϊκού επαναστατικού κινήματος της Ευρυτανίας, τον οποίο
δολοφόνησαν ύπουλα παρακρατικοί φασίστες κεφαλοκυνηγοί τον Ιούνη
του 1948 και κατόπιν σκύλευσαν τη σωρό του εκθέτοντας το κομμένο κεφάλι
του με ένα τσιγάρο στο στόμα στην πλατεία του Καρπενησίου (σ.σ.
υποσχόμαστε, μελλοντικά, ένα ξεχωριστό αφιέρωμα στον αλησμόνητο
«Ζούκωφ»).
Στις 26 Ιουλίου 1948 το στρατοδικείο
καταδίκασε σε θάνατο (και δύο μέρες μετά οδήγησε στο εκτελεστικό
απόσπασμα στην Ξηριώτισσα) και τους γέρους γονείς του «Ζούκωφ», το
Χρήστο και τη Μαρία Τσιουγκρή. Δύο αγνούς, ήσυχους και αξιαγάπητους
ανθρώπους που δεν δέχονταν να φύγουν από το χωριό τους αφού σύμφωνα με
το άθλιο κατηγορητήριο-σκευωρία της εξουσίας…. «εγκλημάτησαν κατά του
κράτους διότι ως αυτοαμυνίται του χωρίου προσέφεραν την αρωγήν των εις
τους αντάρτας»!
Την ημέρα εκείνη δικάζονταν ταυτόχρονα και ο
άλλος Τσιουγκρής που προαναφέραμε, ο υπέργηρος Κώστας… ως
«αναρχοκομμουνιστής» βεβαίως κι αυτός! Τo αποτέλεσμα της «δίκης» ήταν
φυσικά καταδικαστικό για το γεροντάκι: ΙΣΟΒΙΑ!
Την ώρα που ο πρόεδρος του στρατοδικείου
εκφωνούσε με την εκδικητική επισημότητα του ρόλου του την βαριά ποινή,
παρατήρησε ότι ο Τσιουγκρής δεν καταδέχτηκε καν να σηκωθεί απ’ τη θέση
του!
Εκνευρισμένος ο στρατοδίκης απευθύνθηκε στον γέρο-Τσιουγκρή:
-Άκουσες γέροντα, την απόφαση;;; Ισόβια καταδικάστηκες. Σήκω αμέσως επάνω.»
Ατάραχος ο λεβεντόγερος, και χωρίς βέβαια να κουνηθεί, απάντησε:
-«Άκουσα…»
-«Και τι έχεις να πεις;;;»
-«Καλή πρόοδο στο Κράτος σας»!!!
Ζούμε αδιαμφισβήτητα στην εποχή του τσιτάτου, της ατάκας και βέβαια
της βιάσης. Όλοι βιάζονται, από τη στιγμή που θα ξυπνήσουν τρέχουν για
να προλάβουν να κάνουν όσο περισσότερα μπορούν ως την ώρα που θα
ξαπλώσουν που πάλι βιάζονται να αποκοιμηθούν. Όλα σήμερα γίνονται
βιαστικά και επιφανειακά. Αυτό φαίνεται έντονα όταν ρίξει κανείς μια
ματιά γύρω. Η ίδια η κοινωνία μας είναι βιαστική. Όλοι τριγύρω κινούνται
σε ρυθμό βάδην, πάντοτε μισό-λαχανιασμένοι. Δεν αντέχει πια κανείς την
ουρά στον πάγκο με τα τυριά που αυτός θα φάει, την ουρά στο ταμείο του
καταστήματος που πήγε να αγοράσει τα ίδια του τα ρούχα, την αναμονή στο
τηλέφωνο που ο ίδιος κάλεσε να πει ένα γεια σε ένα φίλο του. Τα
αυτοκίνητα τρέχουν μανιωδώς, κορνάρουν, μπαίνουν ανάποδα, περνάνε
κόκκινα και στοπ. Τα μηχανάκια κάνουν σφήνες, προσπαθούν να μειώσουν το
χρόνο ακινησίας τους ει δυνατόν και στο μηδέν. Όλα γίνονται πιο γρήγορα
καθώς αναβαθμίζονται. Τα πλοία, τα τρένα, τα αεροπλάνα, τα αυτοκίνητα,
τα κινητά, οι υπολογιστές. Τα πάντα. Πιο γρήγοροι επεξεργαστές, πιο
γρήγορες μνήμες, πιο γρήγορες συνδέσεις στο ίντερνετ. VDSL και 5G
έρχονται κατά πάνω μας με ιλιγγιώδεις ταχύτητες. Ακόμη και τα πιο απλά
αντικείμενα άρχισαν να βιάζονται. Είχαμε θερμοσίφωνο και αποκτήσαμε
ταχυθερμωσίφωνο. Είχαμε μπρίκι και γκαζάκι και αποκτήσαμε βραστήρα
στιγμής. Είχαμε φούρνο και αποκτήσαμε το φουρνάκι μικροκυμάτων που
γρήγορα ψήνει, γρήγορα ζεσταίνει, γρήγορα ξεπαγώνει. Και έτσι μπορείς να
ζεστάνεις το σνακ σου γρήγορα στην κουζίνα της δουλειάς και να φας
βιαστικά με τρεις μπουκιές ώστε να μην πέσεις κάτω, αλλά και να γυρίσεις
γρήγορα στο γραφείο για τις υπόλοιπες δέκα ώρες που σου μένουν. Και
επειδή το σνακ δεν έχει όσα χρειάζεσαι ως άνθρωπος για να ζήσεις,
κούμπωσε και μια ντόπα-τονωτική πολυβιταμίνη.
Η τεχνολογία εξελίσσεται επιβάλλοντάς μας πάντοτε να βιαζόμαστε. Τι
ήταν το τηλεγράφημα; Σύντομο, ασύντακτο που περιείχε μόνο τα απαραίτητα.
Θυμάστε πριν το millennium, τότε που δεν υπήρχαν εναλλακτικοί πάροχοι
τηλεπικοινωνίας και ρεύματος, υπήρχε η ΔΕΗ και ο ΟΤΕ. Δύο κρατικές
υπηρεσίες που παρέχονταν στο λαό με το ανάλογο κόστος. Δεν υπήρχε
ίντερνετ και ψηφιακό τηλέφωνο. Το τηλέφωνο ήταν αναλογικό και συνήθως
ακουμπισμένο σε κάποιο έπιπλο του σπιτιού καθώς δεν υπήρχαν ακόμη πολλά
ασύρματα. Τότε μάλιστα υπήρχαν και ειδικά έπιπλα που τα έλεγαν τραπέζια
τηλεφώνου και είχαν μάλιστα συρτάρι για τηλεφωνικό ευρετήριο και τον
βαρύ κίτρινο κατάλογο του χρυσού οδηγού. Η δε χρέωση ήταν μία αστική ή
υπεραστική μονάδα αναλόγως με το αν καλούσες τοπικό ή επαρχία. Κατόπιν
το τηλέφωνο έγινε ψηφιακό και επήλθε η χρονοχρέωσις! Και άξαφνα άρχισαν
όλοι να βιάζονται στο τηλέφωνο. “Κλείσ΄ το γιατί γράφει…”. Μετά
εφευρέθηκαν τα κινητά τηλέφωνα, πανάκριβα στη χρήση αλλά έτσι κι αλλιώς
ήταν για γρήγορες επικοινωνίες. Και έπειτα για πιο γρήγορα ήρθαν τα SMS
(Short Messages), ήτοι σύντομα μηνύματα κειμένου. Πες αυτό που θες αλλά
σύντομα. Κόψε περιττές λέξεις, όπως επίθετα, άρθρα, αντωνυμίες και άλλες
συντακτικές περιττολογίες. Κόψε χαρακτήρες, το νόημα να βγαίνει. Κόψε
και τα ελληνικά γιατί σου μένουν ακόμη λιγότεροι χαρακτήρες. Και να σου
τα περίφημα Greeklish. Γενικώς κόψε την επικοινωνία ως άνθρωπος, γίνε
ρομπότ.
Πέρασαν τα χρόνια και φτάσαμε στο Twitter. Πες ότι θες αλλά γρήγορα,
έχεις ένα μικρό περιθώριο χαρακτήρων για να εκφράσεις τη σκέψη σου.
Προσπάθησε να γράψεις τις σωστές λέξεις ώστε να γίνει το τιτίβισμά σου
catchy (ελληνιστί πιασάρικο) και έπειτα viral. Δεν πειράζει αν είναι
προβοκατόρικο, αν είναι ψέμα, αν είναι λάσπη, αν είναι προσβολή ή δήλωση
μίσους. Αρκεί να δημιουργήσει εντυπώσεις και να πάρει το retweet.
Κανείς δε θα σε κατηγορήσει, κανείς δε θα σε αναγκάσει να κάνεις δημόσια
επανόρθωση. Δεν είναι εφημερίδα, δεν υπάρχει λογοκρισία, μόνο μια
κίβδηλη ελευθερία που κρύβει από κάτω άτιμες, άνανδρες, τραμπούκικες,
λεκτικές επιθέσεις. Το Twitter έγινε η νέα δημόσια σφαίρα μας, μαζί με
το Facebook, το Instagram και ότι άλλο μας έφτιαξαν για να δικτυωθούμε
και να κοινωνικοποιηθούμε, όσο αυτοί τα οικονομούνε και μάλιστα γερά.
Μέσω του Twitter και πάντοτε γρήγορα, πλέον δίδονται τελεσίγραφα,
κηρύσσονται πόλεμοι, βγαίνουν πρωθυπουργικά και προεδρικά διαγγέλματα
προς το λαό, γίνονται πολιτικές δηλώσεις και ασκείται αντιπολίτευση.
Αγοραπωλησίες επιχειρήσεων, προτάσεις γάμων και αιτήσεις διαζυγίων,
αναγγελίες προσλήψεων αλλά και απολύσεις εργαζομένων. Όλη η ζωή σε
ψηφιακά τιτιβίσματα. Όλη η ζωή σε επικεφαλίδες, ατάκες και τσιτάτα.
Αν ίσχυε το αρχαιοπρεπές σπαρτιάτικο απόφθεγμα που θέλει το
λακωνίζειν να εστί φιλοσοφείν, τότε ολόκληρη η παγκόσμια φιλοσοφία θα
χωρούσε σε ένα φυλλάδιο μικρότερης έκτασης από το τηλεμενού ψησταριάς.
Κατ’ επέκταση κανείς δεν υπήρξε φιλόσοφος από τον Αριστοτέλη και τον
Πλάτωνα μέχρι το Χέγκελ, το Μαρξ και τον Ένγκελς. Ο Λένιν μόνο
χρειάστηκε 57 τόμους για να μιλήσει στις επόμενες γενιές. Ο ίδιος
μάλιστα διαπίστωνε για τους ίδιους τους μπολσεβίκους πως «Η μανία μας
για τσιτάτα είναι ο μεγαλύτερος εχθρός μας». Η ίδια η λαϊκή μας παράδοση
έρχεται να ενισχύσει το επιχείρημα της φειδωλής έκφρασης
προειδοποιώντας μας πως τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Εγώ ευτυχώς είμαι
ήδη φτωχός οπότε δεν έχω τίποτα να φοβηθώ, και λέω ευτυχώς γιατί όπως θα
έχετε ήδη καταλάβει δεν μου αρέσει καθόλου το λακωνίζειν. Γι’ αυτό
άλλωστε επέλεξα να αρθρογραφώ. Εναλλακτικά θα έφτιαχνα λογαριασμό στο
Twitter…
Το πολιτικό ζήτημα της υπόθεσης είναι πως ο λαός εκπαιδεύτηκε στο να
διαβάζει επικεφαλίδες και να βγάζει γρήγορα συμπεράσματα από
προβοκατόρικα τσιτάτα. Κανείς δεν ανοίγει τις δημοσιεύσεις στο Facebook
να διαβάσει. Πόσο μάλλον να αναζητήσει και άλλα άρθρα από άλλες πηγές,
να διασταυρώσει αυτό που διαβάζει και να κρίνει την εγκυρότητά του και
την αλήθεια πίσω από αυτό. Όλοι αρκούνται στο να δουν μια εικόνα και να
διαβάσουν ένα τίτλο. Υπάρχει μάλιστα ολόκληρος κλάδος των επιστημών
επικοινωνίας και διαφήμισης που ασχολείται αποκλειστικά με τη δημιουργία
σλόγκαν, τσιτάτου, ατάκας. Και έπειτα ένα ολόκληρο οπλοστάσιο από
μονταζιέρες που απομονώνουν φράσεις από ολόκληρες δηλώσεις, κόβουν και
ράβουν ως άλλοι Φρανκενστάιν και δημιουργούν τέρατα εντυπώσεων,
παραπληροφόρησης, λασπολογίας και προβοκάτσιας.
Τα παραδείγματα άπειρα και καθημερινά. Το πλέον πρόσφατο είναι αυτό
που είδα σήμερα να αναπαράγεται στα ειδησεογραφικά sites τα οποία
εξαπέλυαν μια βρώμικη και προβοκατόρικη επίθεση στο ΚΚΕ και τη Λαϊκή
Συσπείρωση (ΛΑ.ΣΥ.) και μάλιστα σε προεκλογική περίοδο. Οι τίτλοι ήταν
βγαλμένοι σαν από κίτρινες φυλλάδες τελευταίας διαλογής και ξεκινούσαν
με φράσεις όπως “Το είδαμε κι αυτό!”, “Μεγάλη έκπληξη”, “Μεταγραφική
βόμβα”, “Σοκ!”, Από υποψήφιος του ΚΚΕ στις υπηρεσίες του Μαρινάκη” και
πολλά άλλα πικάντικα. Όλος αυτός ο χαμός για την απόφαση ενός πρώην
υποψηφίου της ΛΑ.ΣΥ. να κατέβει στις ερχόμενες δημοτικές εκλογές με το
συνδυασμό του κυρίου Μώραλη στον Πειραιά. Ο ίδιος ο υποψήφιος μάλιστα
ανέφερε και το σκεπτικό που τον οδήγησε στη μεταγραφική αυτή κίνηση και
μάλιστα δεν έκανε την παραμικρή νύξη για τον τερματισμό της συνεργασίας
του με το ΚΚΕ και τη ΛΑ.ΣΥ.. Ωστόσο οι τίτλοι μόνο και μια φωτογραφία
των προαναφερθέντων υποψηφίων αρκούσαν για να λειτουργήσουν ως βούτυρο
στο ψωμί των απανταχού τρολ και λασπολόγων που με περισσή χαρά και σε
χρόνο μικρότερο των αντανακλαστικών τους, έπιασαν τα φτυάρια και
ξεκίνησαν τις βολές λάσπης προς το ΚΚΕ και τη ΛΑ.ΣΥ. με ανυπόστατες
κατηγορίες, ως συνήθως, και βέβαια με σχόλια που θα ζήλευαν και οπαδικά
κατακάθια τύπου Τάκης Τσουκαλάς, για να παραμείνουμε και στο θέμα (και
υπάλληλος του Μαρινάκη και υποψήφιος δημοτικός σύμβουλος της ΝΔ στο
Κερατσίνι). Σαφώς κανείς από αυτούς που σχολίασαν κάτω από τις
δημοσιεύσεις σε sites, Twitter και Facebook (δεν έχω τίποτα από αυτά,
αλλά με πληροφόρησαν) δεν έκαναν τον κόπο να διαβάσουν το άρθρο ή να
κάνουν κλικ πάνω στον τίτλο της ανάρτησης στο feed τους.
Όλα αυτά μου θυμίζουν τους πάλαι ποτέ βιβλιόφιλους που διάβαζαν το
οπισθόφυλλο ενός βιβλίου και καμώνονταν κατόπιν πως το έχουν διαβάσει. Ή
τους δήθεν κουλτουριάρηδες που διαβάζοντας την υπόθεση μιας παράστασης ή
μιας ταινίας, αυτομάτως αποκτούν άποψη για το έργο, την οποία μάλιστα
εξέφραζαν ως κριτικοί με το αντίστοιχο ύφος καρδιναλίου. Το άρθρο αυτό
έχει και ένα χαρακτήρα παράκλησης, όπως στο προηγούμενο που σας ζήταγα
να διαβάζετε εφημερίδες, να διαβάζετε Ριζοσπάστη, να εξοπλίζεστε
θεωρητικά στην καθημερινή ταξική μάχη που θα κληθείτε να δώσετε. Σήμερα η
παράκληση είναι άλλη. Μη βιάζεστε. Μην τρέχετε να προλάβετε το αύριο
ξεχνώντας πίσω το σήμερα και διαγράφοντας το χθες. Το αύριο είναι
αληθινό εάν και εφόσον διαφέρει έστω και λίγο από το σήμερα, ειδάλλως
είναι κάλπικο. Μην μένετε στην επιφάνεια, στο φαίνεσθαι, σταθείτε λίγο
στην ουσία, διαβάστε, μελετήστε, αναζητήστε, διασταυρώστε, αμφισβητήστε
όσα διαβάζετε, όσα πιστεύετε, όσα ξέρετε, τους εαυτούς σας τους ίδιους.
Κάποιοι από σας έχετε ζήσει και θυμάστε αυτά που σας περιέγραψα στην
αρχή, κάποιοι πιο νέοι -οι millennials- τα ακούτε όπως άκουγα εγώ για το
πικάπ και τα τηλεγραφήματα. Κάποιοι άλλοι σαν εμένα, αρνούνται να
συμβιβαστούν με την ψηφιακή πραγματικότητα και μένουν πίσω δικτυακά
ακοινώνητοι, αγοράζουν ακόμη εφημερίδες και ακούν ραδιόφωνο από το
τρανζίστορ. Αγοράζουν βιβλία και γράφουν σημειώσεις στην ατζέντα με
στυλό και τα βάζουν στην τσέπη τους, σημειώνουν τηλέφωνα στην κασετίνα
του Καρέλια και το αυτοκίνητό τους είναι ανεγκέφαλο, η τηλεόρασή τους
χαζή, μα η ψυχή τους γεμάτη. Ελπίζω το μακροσκελές μου άρθρο να μη
σπατάλησε τον πολύτιμο χρόνο σας. Σας χαιρετώ με ένα ποίημα του μεγάλου
Άλκη Αλκαίου και σας το αφιερώνω σε τραγούδι του Μήτσου… …τι να σου λέω για το χθες, για τις καμένες μας Ιθάκες εσύ γυρεύεις παρτενέρ για να σου δίνει τις ατάκες…
Οι
τύποι που έχουν χειροφιλήσει ακόμα και τον Πάπα, που ανεβοκατεβάζουν
ακόμα και Υπουργούς κατ’ έντολή της ιεραρχίας, που δεν τολμούν ούτε να
ψελλίσουν τον πλήρη διαχωρισμό Κράτους-Εκκλησίας, κατηγορούν το ΚΚΕ πως δε θέλει να της πάει κόντρα και να σπάσει αυγά!
Οι «αριστεροί» πολιτευτές είναι τόσο αριστεροί μάλιστα, που δε δίστασαν να μιλήσουν για συνάντηση δυο Μεσαιώνων:
Εκείνον που εκπροσωπούν οι ιεράρχες που καλούν σε
εξόντωση ανθρώπων που δεν εγκρίνουν οι ίδιοι και εκείνον των
κομμουνιστών που ζητούν τη χειραφέτηση της εργατικής τάξης.
Δε διστάζουν στιγμή δε, να χρησιμοποιήσουν τη θεωρία των δύο άκρων, με παρόμοιο τρόπο που συχνά βλέπουμε να κάνουν οι συνήγοροι της Χ.Α. για να απενοχοποιήσουν τις πράξεις των πελατών τους.
Το ότι συγκρίνουν τη δημοτική αρχή στην οποία ηγείται ο Κώστας Πελετίδης με τη Χούντα, λέγοντας πως έχει να γίνει τέτοιου είδους λογοκρισία από την εποχή της Επταετίας, δεν είναι το πιο αστείο.
Η γελοιότητα του πράγματος εκτοξεύεται όταν οι τύποι που έχουν χειροφιλήσει ακόμα και τον Πάπα, που χαριεντίζονται συχνά πυκνά με την ιεραρχία ανεβοκατεβάζοντας ακόμα και Υπουργούς τους κατόπιν εντολής της,
Παρακάτω, στο ίδιο άρθρο που διαβάζουμε τον ισχυρισμό περί λογοκρισίας από την εποχή της Δικτατορίας, ενημερωνόμαστε πως η Χούντα δεν τελείωσε το 1974 (ή το ‘73 αν ακολουθείς συνθηματικό μοτίβο), καθώς κόψιμο αρμάτων γινόταν κάθε χρόνο και πολλές φορές για πολιτικούς λόγους.
Άρα
όλες οι Δημοτικές Αρχές της πόλης ήταν κατά κάποιον τρόπο «χουντικές»,
ακόμα κι εκείνες των ΠΑΣΟΚων που τώρα «κοσμούν» τα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ
στον Δήμο και την Περιφέρεια.
Θα μου πεις είναι αυτό δικαιολογία; Προφανώς όχι.
Όπως φαίνεται το άρμα τελικά «κόπηκε»
όχι επειδή το μουστάκι του Πελετίδη αποτελείται από ταριχευμένες τρίχες
εκείνου του Αδόλφου όπως ισχυρίζεται η αντιπολίτευση, αλλά απλά επειδή
δεν είχε δηλωθεί ως μακέτα κατά την έγκρισή τους, και πως οι μόνες γκεμπελικές τρίχες είναι τελικά αυτές της αντιπολίτευσης.