8 Δεκ 2012

Εγκλήματα της συμμορίας Τσαμαδιά


Εγκλήματα της συμμορίας Τσαμαδιά

To παρακάτω άρθρο μας έρχεται να συμπληρώσει τις κατά καιρούς αναφορές στη δράση των παρακρατικών συμμοριών της άκρας δεξιάς στα χρόνια του Εμφυλίου. Η συμμορία Τσαμαδιά δραστηριοποιούνταν στην περιοχή της κεντρικής Στερεάς και τα όρια της Θεσσαλίας. Αποτελούνταν από τον Θύμιο Τσαμαδιά και περίπου ακόμα 40 άτομα. Αρκετά μέλη της ήταν συγγενείς του Τσαμαδιά. Τον Θύμιο Τσαμαδιά κατά τη διάρκεια της Κατοχής επιχείρησε να τον πλησιάσει το στέλεχος του ΕΑΜ και γνωστός του, Χρήστος Ραχιώτης, με σκοπό να τον εντάξει στη δράση του ΕΛΑΣ της περιοχής. Ο Τσαμαδιάς ήρθε σε συνεννόηση αλλά εν τέλει αρνήθηκε την ένταξή του αφού επιθυμούσε βαθμό εντός των τάξεων του ΕΛΑΣ. Μετά την Κατοχή σε αγαστή σύμπνοια με τους Άγγλους στοιχειοθέτησε καταλόγους με τη συμμορία Βουρλάκη και τον Σούρλα όπου αναγράφονταν προγραμμένοι κομμουνιστές που έχριζαν  "καθαρίσματος". Παρακάτω παρουσιάζουμε μερικά περιστατικά από τη δράση του όπως τα περιγράφει το βιβλίο "Λευκή Κατοχή" του Χρήστου Ραχιώτη.


  • Στη Φτέρη, χωριό κοντά στη Σπερχειάδα, η συμμορία Τσαμαδιά έπιασε τον Νίκο Μακρή στέλεχος του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Η συμμορία τον ξυλοκόπησε με ρόπαλα και του έσπασε το χέρι. Αργότερα τράβηξαν ένα τραπέζι στην πλατεία του χωριού και τον τοποθέτησαν όρθιο επάνω με ένα μήλο στο στόμα. Ο Θύμιος Τσαμαδιάς δήλωσε ότι τότε θα τον έσφαζε σαν γουρούνι. Έπειτα πήρε ένα χασαπομάχαιρο και του έσκισε κατά μήκος την κοιλιά. Το σώμα του το πέταξαν στην πλατεία. 
  • Στη Λάσπη, χωριό του Καρπενησίου η συμμορία Τσαμαδιά με τον Κώστα Βουρλάκη, άλλον παρακρατικό ταγματασφαλίτη της Κατοχής, συνέλαβε το στέλεχος του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ Δημοσθένη Πρέντζα. Τον έδεσαν σφιχτά με σχοινί και τον ξυλοκόπησαν μέχρι που πέθανε με ρόπαλα και κοντάκια. Ο Κώστας Βουρλάκης μετά διέταξε να του φέρουν οι υποτακτικοί του ένα μπουκάλι ούζο, έκατσε στην κοιλιά του νεκρού και το ήπιε. 
  • Στη Σπερχειάδα η συμμορία Τσαμαδιά έπιασε τον θρυλικό Στέφανο Στεφανή, αντάρτη από τους 14 της θρυλικής καλύβας, που ανέβηκε πρώτος κοντά στον Άρη Βελουχιώτη. Αφού τον έδειραν δημόσια στην πλατεία τον έδεσαν πίσω από τα άλογά τους και τον έσερναν στους δρόμους για ώρες. Αργότερα τον κρέμασα από τα πόδια σε ένα δέντρο και του άναψαν φωτιά κάτω από το κεφάλι. Το κορμί του διέταξαν να μείνει έτσι άταφο και κρεμασμένο, μέχρι που μέρες μετά, χωρικοί τον ξεκρέμασαν και τον έθαψαν σε άγνωστο σημείο.
  • Ο Θύμιος Τσαμαδιάς συνέλαβε και ξυλοκόπησε κοντά στη Λαμία τον ξηρομερίτη Δημήτριο Μπακόλα. Αργότερα τον έσυραν δεμένο μέχρι τη Χαλκίδα δήθεν για να τον παραδώσουν στις αρχές και αφού τον βασάνισαν φρικτά τον έσφαξαν με μαχαίρια. 


Χάρτης των μεγάλων συμμοριών από το Ριζοσπάστη του 1946

Το «παιδομάζωμα» και η εθνικοφροσύνη


Το «παιδομάζωμα» και η εθνικοφροσύνη, του Διονύση Αρβανιτάκη


Το ελληνικό αστικό κράτος, την περίοδο της ένοπλης ταξικής πάλης με το Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας (ΔΣΕ 1946 - 1949) και αργότερα, τις δεκαετίες 1950 - 1960, στην προσπάθεια ανασυγκρότησής του, ενίσχυσε την ιδεολογική προπαγάνδα της εθνικοφροσύνης με νέα επιχειρήματα δυσφήμισης του λαϊκού αγώνα του ΕΑΜ, του ΔΣΕ και του ΚΚΕ. Βασικός πυρήνας αυτής της δυσφήμισης ήταν ο χυδαίος αντικομμουνισμός του τύπου «ΕΑΜοβούλγαροι», «εγκληματίες», «προδότες», «πράκτορες», «απάτριδες» κ.ά. Η προπαγάνδα συμπληρώθηκε και με το «παιδομάζωμα».
Στο «παιδομάζωμα», με πρωτεργάτη τη βασίλισσα Φρειδερίκη, έδωσαν ιδιαίτερο βάρος. Αρκετά χρόνια μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ, με το επιχείρημα «της παράνομης κράτησης των βιαίως απαχθέντων ελληνοπαίδων από τις χώρες των Λαϊκών Δημοκρατιών (ΛΔ)», συντηρούσαν το κλίμα του ψυχρού πολέμου, μιας μορφής της αντίθεσης και πάλης μεταξύ σοσιαλισμού - καπιταλισμού.
Σήμερα, που αναβιώνει ο αντικομμουνισμός της εθνικοφροσύνης, δεν μπορούσε να μείνει έξω από την αρθρογραφία «το παιδομάζωμα» με τα αντίστοιχα της περιόδου επιχειρήματα από το ΛΑ.Ο.Σ., τη «Χρυσή Αυγή» (Χ.Α.) και άλλα φασιστοειδή. Η αναπληρώτρια του τομέα Γυναικών του ΛΑ.Ο.Σ., Φ. Κούρταλη, σε άρθρο στο διαδίκτυο, μεταξύ άλλων αναφέρει: «Νέα μορφή γενιτσαρισμού», «στρατολόγηση παιδιών... και η αποστολή τους στην Ελλάδα για να πολεμήσουν κατά της Ελλάδος», «το παιδομάζωμα ήταν απόφαση της Σλαβικής ηγεσίας», «Ηταν ένας τρόπος προκειμένου να αποκτήσει το ΚΚΕ έναν μελλοντικό στρατό με τα παιδιά που απήχθησαν βιαίως».
Με χιτλερικό χαιρετισμό υποδέχονται τη Φρειδερίκη
Η εθνικιστική - φασιστική προπαγάνδα και ιδιαίτερα της Χ.Α. χρησιμοποιεί τα δήθεν στοιχεία που περιέχονται στο βιβλίο του διαγραμμένου από το 1950 μέλους του ΚΚΕ για ανηθικότητα, επαναπατρισμένου το 1960 πολιτικού πρόσφυγα και υμνητή της δικτατορίας του 1967, Γιώργου Μανούκα («ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ, ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΦΥΛΗΣ», εκδόσεις «Συλλόγου Επαναπατρισθέντων εκ του παραπετάσματος», Αθήναι, 1961). Πρόσφατα και το «Βήμα» στην ηλεκτρονική του έκδοση, με άρθρο του Γιάννη Μπασκόζου, μπήκε στο χορό των ιστορικών προσεγγίσεων για το ίδιο θέμα, με τίτλο «28.000 παιδιά στο "παραπέτασμα"»!
Ο αρθρογράφος της «δημοκρατικής αστικής εφημερίδας», αφού πρώτα αμφισβητεί την ανάγκη της μετακίνησης των παιδιών στις ΛΔ λέγοντας ότι «προκαλεί μόνο προβληματισμό σχετικά με την ανάγκη ή όχι... της μετακίνησης των 28.000 περίπου παιδιών από φτωχές οικογένειες και σχεδόν έρημα χωριά προς τις χώρες του πρώην "υπαρκτού"», εικάζει: «Το ΚΚΕ ήθελε πιθανότατα να προστατέψει μια νέα γενιά μαχητών έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού έναν "τρίτο γύρο"».
Δηλαδή, το ΚΚΕ, κατά τον αρθρογράφο, ετοιμαζόταν για «τρίτο γύρο», προτού να τελειώσει ο «δεύτερος» και ενώ αυτός δεν είχε κριθεί ακόμα! Ο αντικομμουνιστικός παραλογισμός σε όλο το μεγαλείο του..!
Το αστικό κράτος μετά τη Βάρκιζα
Μετά την υποχώρηση - συνθηκολόγηση του ΚΚΕ και του λαϊκού κινήματος με τη Συμφωνία της Βάρκιζας, το αστικό κράτος μεθοδευμένα και με τη στήριξη των Αγγλων ιμπεριαλιστών συμμάχων του επιδίωξε την υπέρ του αλλαγή του συσχετισμού δύναμης που δεν είχε ακόμη παγιωθεί, με στόχο τη σταθεροποίηση της αστικής εξουσίας που είχε κλονιστεί σοβαρά από τις μάχες του Δεκέμβρη του 1944.
Για την αναδιοργάνωση του καπιταλιστικού κράτους χρησιμοποιήθηκαν όλες οι αντιδραστικές δυνάμεις, γι' αυτό και επανήλθε η Βασιλεία, η οποία είχε ενεργό ρόλο όπως θα δούμε στη συνέχεια.
Σαν πρόβατα απ' τα αρματαγωγά ξεφόρτωναν στα λιμάνια τα παιδιά απ' τις περιοχές Μακεδονίας, Θράκης και Ηπειρο, για να τα κλείσουν στα γκέτο της Φρειδερίκης
Εκτός από την αναδιοργάνωση του κράτους και παρακράτους με τη χρησιμοποίηση χιλιάδων δοσίλογων και ταγματασφαλιτών, από το 1945 κυνήγησε δεκάδες χιλιάδες και έριξε στις φυλακές και στις εξορίες 80.000 αγωνιστές του ΕΑΜ και του ΚΚΕ.
Η επίθεση σε βάρος των λαϊκών αγωνιστών είχε θύματα χιλιάδες παιδιά. Υπολογίζεται ότι πάνω από 15.000 παιδιά άνω των 14 ετών ήταν φυλακισμένα στα κολαστήρια της Μακρονήσου, της Βίδου, της Λέρου, του Ιτζεδίν, της Κηφισιάς κ.ά. Αρκετά ήταν καταδικασμένα σε θάνατο γιατί δεν αποκήρυτταν τους γονείς τους, ενώ στην Κέρκυρα έγιναν τελικά και εκτελέσεις παιδιών (Η ΤΡΙΧΡΟΝΗ ΕΠΟΠΟΙΙΑ ΤΟΥ ΔΣΕ 1946 - 1949, σελ. 465).
Με πρακτικά μέτρα, συλλήψεις πρώην αξιωματικών, το αστικό κράτος έγκαιρα κατάφερε να στερήσει δυνάμεις εμπειροπόλεμες από τον ΔΣΕ. Με την τρομοκρατία και τις εκτελέσεις βρήκε δυνάμεις που υπέκυψαν στις πιέσεις και τις χρησιμοποίησε στην επάνδρωση και αναδιοργάνωση του αστικού στρατού για γενίκευση της ένοπλης σύγκρουσης.
Ενα ακόμη μέτρο του ελληνικού αστικού κράτους αποτέλεσε το σχέδιο μετακίνησης του πληθυσμού (μετακινήθηκαν 800.000) από την ύπαιθρο στις πόλεις. Η μετακίνηση των λεγόμενων «ανταρτόπληκτων», για να σωθούν από τις «σφαγές» των «συμμοριτών», από το 1947, με τη δημιουργία νεκρών ζωνών, αποσκοπούσε στην αποκοπή του ΔΣΕ από τους κατοίκους που βοηθούσαν τα τμήματά του με τρόφιμα, πληροφορίες και εφεδρικές δυνάμεις που είχε ανάγκη ο ΔΣΕ, ιδιαίτερα το 1948 που γενικεύτηκε η επίθεση του αστικού στρατού. Αυτά ήταν τα «έρημα χωριά» που δεν είδε ο αρθρογράφος του «Βήματος» και όχι τα χωριά της Ελεύθερης Ελλάδας που είδε, στα οποία κατέφυγαν και οι χιλιάδες κυνηγημένοι από τους ΜΑΥδες, τη χωροφυλακή και το στρατό (Η ΤΡΙΧΡΟΝΗ ΕΠΟΠΟΙΙΑ ΤΟΥ ΔΣΕ 1946 - 1949, σελ. 462 - 463).
1949. Ελληνόπουλα που φιλοξενούνται στο Μαριάνσκε Λάζνε, δηλαδή τα πρώην βασιλικά θέρετρα που έγιναν λαϊκή περιουσία. Σήμερα βεβαίως, με την καπιταλιστική παλινόρθωση, τα ανάκτορα και η εκμετάλλευσή τους ανήκουν σε λίγους
Δεν εκτιμήθηκε σωστά όλη αυτή η πορεία όξυνσης της σύγκρουσης από μεριάς της αστικής τάξης και των συμμάχων της, των παλιών, Μ. Βρετανία, και των νέων, ΗΠΑ, ενάντια στο λαϊκό κίνημα. Από το ΚΚΕ, δηλαδή, δεν εκτιμήθηκε ότι δεν υπήρχε καμιά προοπτική για δημοκρατική ομαλότητα, όπως μέχρι τότε πίεζε και με την ένοπλη πάλη.
Το πραγματικό παιδομάζωμα υπό την καθοδήγηση της βασίλισσας Φρειδερίκης ήταν μια παράπλευρη επιχείρηση της μετακίνησης του πληθυσμού, όπου με την επίβλεψη της Αμερικανικής Αποστολής Βοήθειας στην Ελλάδα (ΑΜΑG) και άλλων ιμπεριαλιστικών υπηρεσιών γινόταν το ξεδιάλεγμα των παιδιών που κλείστηκαν στα βασιλικά ιδρύματα, στις περιβόητες παιδουπόλεις κ.α.
Σύμφωνα με στοιχεία των πρωταγωνιστών της επιχείρησης, 150.000 παιδιά ακολούθησαν τους μετακινούμενους γονείς τους και άλλες 50.000 κλείστηκαν στα βασιλικά ιδρύματα (ό.π. σελ. 465 - 467).
Βασικός στόχος του παιδομαζώματος ήταν ο εγκλεισμός των παιδιών σε στρατόπεδα μεταστροφής τους ενάντια στον ΔΣΕ και το ΚΚΕ. «Η Βασιλική Πρόνοια Επαρχιών Βορείου Ελλάδος εγκαινίασε την πρώτη βασιλική παιδούπολη με 500 παιδιά στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης τον Ιούλιο του 1947» (Δημ. Σέρβος, «Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια», σελ. 148).
Το Γενάρη του 1948 λειτουργούν 52 παιδουπόλεις (αργότερα 58) με το σύστημα πειθαρχημένης διαβίωσης και 28.000 έγκλειστα παιδιά κάτω των 14 ετών. Ηταν φασιστικά γκέτο - επανδρωμένα με απόστρατους ανώτερους αξιωματικούς του στρατού και της χωροφυλακής, γυναίκες πιστές στη βασίλισσα Φρειδερίκη, ανώτερους κυβερνητικούς υπαλλήλους και διπλωμάτες.
Ενεργό ρόλο είχε και η σύζυγος του πρεσβευτή των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Γκρέιντι, που είχε αναλάβει μέσω των ρ/σ και του Τύπου της Αμερικής την προπαγάνδα του έργου του βασιλικού ιδρύματος και των παιδουπόλεων (ό.π. σελ. 151).
Οι αστοί αρθρογράφοι, φασίστες και μη, όπως και η βασίλισσα, κατά το λαό «Φρίκη», χρησιμοποίησαν το επιχείρημα ότι με τις παιδουπόλεις «έσωσαν» τα παιδιά των «συμμοριόπληκτων» περιοχών, «είχαν απομακρυνθεί μερίμνη του κράτους προς αποφυγή απαγωγής από τους συμμορίτες» (Η Ιδέα της Βασιλείας, τεύχ. 2, Ιούλης 1983, σελ. 15).
Οπως όμως προκύπτει και από τις ημερομηνίες, που αποδέχονται και αστοί ιστοριογράφοι, η απόφαση της ίδρυσης του βασιλικού οργανισμού για τις παιδουπόλεις πάρθηκε στις 10/7/1947, 8 μήνες πριν την απόφαση της Προσωρινής Δημοκρατικής Κυβέρνησης (ΠΔΚ), 7/3/1948, για τη μετακίνηση παιδιών από την Ελεύθερη Ελλάδα στις ΛΔ.
Η απόφαση για μετακίνηση παιδιών στις Λαϊκές Δημοκρατίες
Το ΚΚΕ, μετά από τη Βάρκιζα, βρέθηκε πίσω από την αστική τάξη στην ετοιμασία για γενίκευση της πάλης. Είχε αναπτύξει την ένοπλη πάλη ως μέσο πίεσης για τη διαμόρφωση συνθηκών ομαλής δημοκρατικής πορείας και ανάλογα με τις εξελίξεις. Επρόκειτο για τακτική που είχε τη σύμφωνη γνώμη και ηγετών του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος.
Το ΚΚΕ και ο ΔΣΕ δεν είχαν κανένα σχέδιο μετακίνησης παιδιών. Αντίθετα, αυτό που είχε αποφασιστεί ήταν να σχεδιαστεί η μόρφωση των παιδιών των ελεύθερων περιοχών. Είναι χαρακτηριστικές γι' αυτό το θέμα οι αποφάσεις του Γενικού Στρατηγείου του ΔΣΕ με ημερομηνίες 10/8/1947 και 8/8/1947 αντίστοιχα, που μεταξύ άλλων ανέφεραν:
«Κάθε λαϊκό συμβούλιο έχει υποχρέωση να οργανώσει στο χωριό ένα σχολείο (...) Σχετικά με τη διδακτική ύλη θα αρχίσει με βάση τα υπάρχοντα διδακτικά βιβλία» (Δημ. Σέρβος, «Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια», σελ. 220 - 221).
Από το 1947 λειτουργούσαν σχολεία και στους προσφυγικούς οικισμούς των διωκόμενων αγωνιστών του ΕΑΜ που είχαν καταφύγει στο εξωτερικό, όπως στο Μπούλκες της Γιουγκοσλαβίας, όπου λειτουργούσαν 3 δημοτικά σχολεία, 2 νηπιαγωγεία, 1 βρεφικός σταθμός.
Η καθυστέρηση γενίκευσης της ένοπλης πάλης από το 1946, αφού η σύγκρουση ήταν αναπόφευκτη μετά το Δεκέμβρη (1944), όταν ο ένοπλος αγώνας γενικεύτηκε, είχε ως αποτέλεσμα το ΚΚΕ και ο ΔΣΕ να έχουν να αντιμετωπίσουν, εκτός από την επιδείνωση στην εξέλιξη στο συσχετισμό δυνάμεων και τη μέριμνα για τον άμαχο πληθυσμό στην περιοχή τους, που ήταν όλη ζώνη πολέμου.
Σωστά το ΚΚΕ και η Προσωρινή Δημοκρατική Κυβέρνηση (ΠΔΚ) στο τέλος του 1947 έκριναν ότι ήταν επιβεβλημένη η απομάκρυνση των παιδιών από τις περιοχές της Ελεύθερης Ελλάδας που δεν ήταν «έρημα χωριά», όπως γράφει ο αρθρογράφος στο «Βήμα». Ηταν κατοικημένες περιοχές που καθημερινά δέχονταν επιθέσεις από τον αστικό στρατό με βαρύ πυροβολικό και αεροπορία.
Στις περιοχές αυτές που είχε ευθύνη ο ΔΣΕ ήταν καθημερινές οι εκκλήσεις των κατοίκων προς την ΠΔΚ για τη σωτηρία των παιδιών.
Οι διαταγές για το βομβαρδισμό των χωριών ήταν ιδιαίτερα απάνθρωπες. Είναι χαρακτηριστική η διαταγή της Διοίκησης Αεροπορίας Στρατού με τίτλο «Αεροπορική περικύκλωση» και ημερομηνία 3/5/1947, που μεταξύ άλλων αναφέρει: «Η Αεροπορία αιφνιδιαστικώς... ίπταται άνωθεν του χώρου... απαγορεύει την απομάκρυνσιν του εχθρού και εξοντώνει πάντα επιχειρούντα ν' απομακρυνθεί» (ΓΕΣ ΑΡΧΕΙΑ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ 1944 - 1949, τόμ. 4, σελ. 483).
Σε αξιολόγηση αεροπορικής επίθεσης με θέμα «προσβολαί στόχων παρά της Αεροπορίας» μεταξύ άλλων αναφέρεται: «Παρέστη ανάγκη προσβολής παρά της Αεροπορίας ωρισμένων κατωκημένων τόπων (διά πολυβολισμών και ρουκετών)... είναι φυσικόν και ενδεχόμενον να επλήγησαν και χωρικοί και τινές αθώοι...»(ό.π. σελ. 304 - 305).
Είναι ακόμη γεγονός ότι στα σχέδια του αστικού στρατού, που δεν ήταν δύσκολο να τα μάθει το ΚΚΕ, βρισκόταν και η χρησιμοποίηση πιο αποτελεσματικών μέτρων μαζικής εξόντωσης. Το Ανώτατον Συμβούλιο Εθνικής Αμύνης έθεσε στις 10/7/1948 στον επικεφαλής της Αμερικανικής Στρατιωτικής Αποστολής στην Ελλάδα Τζ. Α. Βαν Φλιτ Υπόμνημα που μεταξύ άλλων ανέφερε: «Ο Ελληνικός Στρατός αναγκαιεί βομβαρδιστικά... ειδικάς εμπρηστικάς βόμβας... Αέρια» (ΓΕΣ ΑΡΧΕΙΑ ΕΜΦΥΛΙΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ 1944 - 1949, τόμ. 9, 1998, σελ. 182).
Στις 7/3/1948 αποφασίστηκε η αποστολή στις γειτονικές λαϊκοδημοκρατικές χώρες παιδιών των εμπόλεμων περιοχών. Η απόφαση που δημοσιεύτηκε στο δελτίο ειδήσεων του ΔΣΕ μεταξύ άλλων αναφέρει: «Η Προσωρινή Κυβέρνηση... αποφάσισε να κάνει αποδεκτές τις αιτήσεις των λαϊκών οργανώσεων και των γονιών και να εγκρίνει την αποστολή και παραμονή των παιδιών, μέχρις ότου οι συνθήκες στη χώρα μας θα επιτρέψουν την επιστροφή τους» (Δημ. Σέρβος, «Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια», σελ. 226).
Αυτή την περίοδο το ΚΚΕ δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο για την προστασία των παιδιών από τη μεταφορά τους στις φιλικές προς το ΔΣΕ Λαϊκές Δημοκρατίες. Ο ΔΣΕ δεν είχε άλλη περιοχή στην ευθύνη του εντός της Ελλάδας που να είναι έξω από την εμπόλεμη ζώνη για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα.
Δεν εφαρμόστηκε κανένα μυστικό σχέδιο, γιατί το θέμα της μετακίνησης, εκτός του ότι ανακοινώθηκε ανοιχτά στις ελεύθερες περιοχές, απασχόλησε τα Λαϊκά Συμβούλια των χωριών και πήρε διεθνείς διαστάσεις στο διεθνές συνέδριο Δημοκρατικής Νεολαίας στο Βελιγράδι στις 3/3/1948 και στο Β΄ Διεθνές Συνέδριο Δημοκρατικών Γυναικών την 1/12/1948 στη Βουδαπέστη.
Η αποστολή των παιδιών στις ΛΔ έγινε με τη σύμφωνη γνώμη των στενών συγγενών τους, γιατί πολλά ήταν ορφανά, ήταν οργανωμένη από τα Λαϊκά Συμβούλια με συνοδούς μέχρι τις χώρες υποδοχής τους και φυσικά τα παιδιά δεν ήταν όλα παιδιά μελών του ΚΚΕ και των μαχητών του ΔΣΕ.
Χώρες που δέχτηκαν τα παιδιά ήταν η Γιουγκοσλαβία, η Βουλγαρία, η Ουγγαρία, η Τσεχοσλοβακία, η Πολωνία, η Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία. Παιδιά δέχτηκε και η Αλβανία, τα οποία αργότερα προωθήθηκαν στις άλλες Λαϊκές Δημοκρατίες. Η Σοβιετική Ενωση δέχτηκε παιδιά αρκετά αργότερα, μετά την αποχώρηση του ΔΣΕ και το πέρασμα των μαχητών του στην πολιτική προσφυγιά, με την πολιτική συνένωσης των οικογενειών που επακολούθησε.
Για την παρακολούθηση της φροντίδας και της μόρφωσης των παιδιών, το ΚΚΕ και η ΠΔΚ από το Μάη του 1948 ίδρυσαν την Επιτροπή Βοήθειας στο Παιδί (ΕΒΟΠ), η οποία στελεχώθηκε από προσωπικότητες όπως ο Πέτρος Κόκκαλης ως επικεφαλής της, η λογοτέχνις Ελλη Αλεξίου, ο παιδαγωγός Γιώργος Αθανασιάδης, ο εκπαιδευτικός Θανάσης Μητσόπουλος κ.ά.
Ο σκόπιμος τότε αντικομμουνιστικός θόρυβος που είχε σηκώσει η κυβέρνηση, για να καλυφθεί και το πραγματικό δικό της παιδομάζωμα, προκάλεσε το ενδιαφέρον και του διεθνούς αστικού Τύπου. Υπήρξαν δημοσιεύματα από επισκέψεις στις Λαϊκές Δημοκρατίες, που διέψευσαν την αστική προπαγάνδα για τις «άθλιες» συνθήκες διαβίωσης των παιδιών.
Η Manchester Gardian στις 17/1/1950 έγραψε μεταξύ άλλων: «ήταν απλά όπως πρέπει, ντυμένα, καλοθρεμμένα και τα φροντίζουν διπλωματούχες παιδαγωγοί» (Ο.π. σελ. 260).
Η προσπάθεια της ελληνικής κυβερνητικής προπαγάνδας να στοιχειοθετήσει κατηγορία για βίαιη μεταφορά παιδιών από τις Λαϊκές Δημοκρατίες με την ενεργό ανάμειξη των ΗΠΑ στον ΟΗΕ, στο Διεθνή Ερυθρό Σταυρό κ.α. στα πλαίσια του ψυχρού πολέμου, με την παράλογη απαίτηση για τον άμεσο επαναπατρισμό όλων των «απαχθέντων» παιδιών, δεν είχε τελικά αποτέλεσμα. Τα στοιχεία ήταν συντριπτικά υπέρ της αλήθειας ότι η πλειοψηφία είχε απομακρυνθεί με τη σύμφωνη γνώμη των συγγενών τους.
Ο ίδιος ο Τζορτζ Μάρσαλ τόσο στις 24/4/1948 όσο και στις 14/8/1948 έγραψε ότι «υπήρχε "ανεπαρκής τεκμηρίωση" του ισχυρισμού πως μεγάλος αριθμός παιδιών είχε απομακρυνθεί με τη βία και πως υπήρχαν λίγα ή καθόλου τεκμήρια για άμεση ανάμειξη των κρατών δορυφόρων» (Lars Baerenzen, Μελέτες για τον Εμφύλιο Πόλεμο 1945 - 1949, σελ.152).
Η πάλη μεταξύ σοσιαλισμού - καπιταλισμού
Τι ήταν αυτό που διακήρυσσε και διακηρύσσει το ΚΚΕ και που ενοχλεί τους αστούς; Είναι ότι το ΚΚΕ πέρα από μεθοδολογικά και θεωρητικά προβλήματα στις αναλύσεις του για τον ελληνικό καπιταλισμό, σε συνδυασμό με αποφάσεις του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος, στην 94χρονη πορεία του έδειξε σταθερή προσήλωση στο ότι η κινητήρια δύναμη της ιστορικής εξέλιξης είναι η ταξική πάλη και ότι στον καπιταλισμό ο ηγετικός ρόλος στην κοινωνική εξέλιξη ανήκει στην εργατική τάξη.
Αυτό προσπαθούσε να δώσει στα παιδιά στις Λαϊκές Δημοκρατίες, το δίκιο του ταξικού αγώνα του λαού και του ΔΣΕ, αυτό εξασφάλιζε και εφεδρικές δυνάμεις στον ΔΣΕ όσο διαρκούσε η ένοπλη πάλη.
Μετά την υποχώρηση του ΔΣΕ, μέσω του εκπαιδευτικού συστήματος, το ΚΚΕ καλλιεργούσε την άποψη ότι «τα εθνικά συμφέροντα» της εκμεταλλεύτριας αστικής τάξης δεν ταυτίζονται με αυτά του εργαζόμενου λαού και αυτό ήταν ένα συμπέρασμα που προέκυπτε και από τις δύο ένοπλες συγκρούσεις, του Δεκέμβρη του 1944 και της τρίχρονης εποποιίας του ΔΣΕ.
Ο αρθρογράφος του «Βήματος» αναφέρει ότι «το ΚΚΕ ήθελε πιθανότατα να προστατεύσει μια νέα γενιά μαχητών έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού έναν "τρίτο γύρο"».
Είναι με έναν άλλο τρόπο το επιχείρημα του αστικού πολιτικού κόσμου, του «από Βορρά κινδύνου», των «ΕΑΜοβούλγαρων», που καλλιεργήθηκε μέχρι τις δεκαετίες του 1950 και 1960 για να ενταχθεί το ελληνικό αστικό κράτος στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς (ΝΑΤΟ, ΕΟΚ), με στόχο την ισχυροποίηση της κυριαρχίας της ελληνικής αστικής τάξης.
Σ' αυτή την κατεύθυνση, ο αντιπρόεδρος της ελληνικής κυβέρνησης και υπουργός Εξωτερικών Κ. Τσαλδάρης, κατά τη διάρκεια του εμφυλίου, είχε πει στη συνεδρίαση της Πολιτικής Επιτροπής του ΟΗΕ στις 28/9/1948:«Χιλιάδες παιδιά απαχθέντων από τους γονείς των έχουν ήδη εκτοπισθεί υπό των ορδών των αναρχικών εις τας χώρας τας γειτονεύουσας με την Ελλάδα και αν τα παιδιά ταύτα δεν εξολοθρευτούν καθοδόν, συνεπεία των στερήσεων... ταύτα θα αποτελέσουν μίαν ημέραν ομάδα νέων γενιτσάρων...» (Δημ. Σέρβος, Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια, σελ. 252).
Η όλη πορεία της μόρφωσης και της εξέλιξης των παιδιών στις Λαϊκές Δημοκρατίες και τη Σοβιετική Ενωση αποτελεί την ιστορική διάψευση του τότε αρχηγού του Λαϊκού Κόμματος, ανέδειξε τις μεγάλες δυνατότητες του σοσιαλισμού στην ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.
Από το 1949 μέχρι το 1973 συντάχθηκαν και εκδόθηκαν 44 αλφαβητάρια και αναγνωστικά για όλες τις τάξεις του Δημοτικού και του Γυμνασίου στην ελληνική γλώσσα, 6 εγχειρίδια Ελληνικής Ιστορίας, 7 εγχειρίδια Γεωγραφίας της Ελλάδας. Επίσης, στη 15ετία 1960 - 1975 εκδόθηκαν 40 τίτλοι εξωσχολικών βιβλίων για παιδιά, 50 τίτλοι παιδικών αναγνωσμάτων και 57 τίτλοι λογοτεχνικών βιβλίων με έργα Σολωμού, Μακρυγιάννη, Παλαμά, Καρκαβίτσα, Σικελιανού κ.ά., καθώς και ανθολογίες ποίησης και δημοτικών τραγουδιών.
Σε έναν παιδικό πληθυσμό που, πριν τη μετακίνησή του, η πλειοψηφία του είχε γνώσεις Α΄ Δημοτικού, το 23% υπήρξαν απόφοιτοι μέσων και ανώτερων τεχνικών σχολών και το 17,6% πτυχιούχοι ανώτατων πανεπιστημιακών σχολών.
Την ίδια περίοδο, στα αναμορφωτήρια της Φρειδερίκης, τα παιδιά υπέστησαν παντοειδείς εξευτελισμούς και πλύση εγκεφάλου. Εχουν αποκαλυφθεί ομαδικοί βιασμοί, αγοραπωλησίες, απόπειρες αυτοκτονίας, ακόμα και εκτελέσεις (Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ 1949 - 1968, Β΄ τόμος, σελ. 180).
Βασικός προορισμός των αναμορφούμενων παιδιών ήταν, μέσω της υιοθεσίας, η προώθησή τους στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες (ΗΠΑ - Καναδάς, Αυστραλία), μέχρι και τη δεκαετία του 1960. Είναι χαρακτηριστικό το δημοσίευμα της περιόδου με πρωθυπουργό τον Κ. Καραμανλή που αναφέρει: «Επ' ευκαιρία της αφίξεως του 10.000στού παιδιού που υιοθέτησαν Αμερικανοί απ' την Ελλάδα έγινε επίσημος τελετή εις τον Λευκόν Οίκον,... το οποίο θα γίνει πλέον Αμερικανάκι» (Νέα Οικονομία, τεύχ. 6, χρόνος ΣΤ΄, Ιούνης, 1962, σελ. 168).
Το αστικό κράτος και μετά τη λήξη του εμφυλίου υπολογίζεται ότι είχε εγκαταλείψει στη μοίρα τους 265.000 παιδιά από τα 380.000 ορφανά και τις άλλες 150.000 που ακολούθησαν τους γονείς τους που ξεσπιτώθηκαν από τη μετακίνηση του πληθυσμού και δεν είχαν καμιά κρατική μέριμνα.
Είναι χαρακτηριστικά και δημοσιεύματα του αστικού Τύπου για το μαρτύριο των παιδικών ψυχών στην Αθήνα κ.α. που περιλαμβάνονται στην «Τρίχρονη Εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας», σελ. 466.
«Στην Αθήνα γυρίζουν παιδιά στους δρόμους, ... κοριτσάκια 10 με 15 χρονών με το πρόσχημα ότι πουλούν λουλούδια, διαφθείρονται, πλανώμενα τις νυχτερινές ώρες στα διάφορα νυχτερινά κέντρα». («Το Βήμα», 15 Ιανουαρίου 1949).
«Αυτά τα παιδάκια που δεν ξέρουν τίποτα από τις χαρές της παιδικής ηλικίας ... Η εκμετάλλευσή τους από ιδιοκτήτες νυχτερινών κέντρων και εμπόρους... εκατόν είκοσι χιλιάδες ορφανά πλανιούνται σαν στοιχειά μέσα στις ελληνικές νύχτες» (Le Monde φ. 13 Φεβρουαρίου 1950).
Η ανατροπή του σοσιαλισμού με την επικράτησης της αντεπανάστασης δεν αναιρεί αυτήν την επαναστατική κοινωνική πολιτική κίνηση ως αναγκαιότητα, επικαιρότητα και προοπτική, τη μόνη ρεαλιστική απάντηση στην καπιταλιστική βαρβαρότητα. Αντίθετα, την επιβεβαιώνει με έναν άλλο τραγικό τρόπο, την κατάσταση των παιδιών των χιλιάδων μεταναστών απ' αυτές τις χώρες.

Κοινωνική αλληλεγγύη στα πλαίσια λαϊκής διεκδίκησης κι όχι ύποπτης φιλανθρωπίας


Κοινωνική αλληλεγγύη στα πλαίσια λαϊκής διεκδίκησης κι όχι ύποπτης φιλανθρωπίας 






ΝΑ ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΤΕΛΕΣΕΙ ΚΟΙΝΟ ΑΙΤΗΜΑ ΤΩΝ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΜΑΘΗΤΩΝ-ΓΟΝΕΩΝ-ΚΑΘΗΓΗΤΩΝ. 
ΜΙΑ ΠΡΟΤΑΣΗ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑΣΕΙ ΟΛΟ ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ-ΛΑΪΚΟ ΚΙΝΗΜΑ

  ΕΡΩΤΗΣΗ
Προς τον Υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού

Θέμα:  Να δοθεί έκτακτο κονδύλι στους Δήμους για να παρέχουν ένα γεύμα σε όλους τους μαθητές.
Ένα ακόμα κρούσμα λιποθυμίας μαθητή από ασιτία, στη Θεσσαλονίκη, ήρθε πρόσφατα στο φως της δημοσιότητας. Ένας μαθητής στο 3ο Δημοτικό Σχολείο Πεύκων του Δήμου Νεάπολης – Συκεών λιποθύμησε την ώρα του μαθήματος και διακομίστηκε με ασθενοφόρο στο νοσοκομείο. 
Πολλαπλασιάζονται με γοργούς ρυθμούς τα φαινόμενα υποσιτισμού και λιποθυμιών μαθητών, αναδείχνοντας με τραγικό τρόπο τις συνέπειες της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης που βιώνουν οι λαϊκές οικογένειες. 
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε το γεγονός ότι τα περιστατικά αυτά εμφανίζονται σε σχολεία όπου κατά κύριο λόγο φοιτούν παιδιά λαϊκών οικογενειών και οικονομικών μεταναστών.
Το πρόβλημα όμως του υποσιτισμού των μαθητών δεν μπορεί να λυθεί μέσω του εθελοντισμού, της εκκλησίας, των Μ.Κ.Ο. ή των όποιων φιλανθρωπικών οργανώσεων. 

ΕΡΩΤΑΤΑΙ ο κ. Υπουργός, τι μέτρα θα λάβει η κυβέρνηση ώστε άμεσα να εγκριθεί έκτακτο κρατικό κονδύλι για τους Δήμους έτσι που να παρέχεται ένα γεύμα (π.χ. σάντουιτς, γάλα, χυμός) σε όλα τα παιδιά, αξιοποιώντας τις υποδομές και το προσωπικό των Δήμων.

Οι βουλευτές του Κ.Κ.Ε. 
Θεοδόσης Κωνσταντινίδης
Ελένη Γερασιμίδου  





 Αναρτήθηκε από βυσσινόκηπος

Ο λαός να απομονώσει τα φασιστοειδή


Ο λαός να απομονώσει τα φασιστοειδή


Μόνο τυχαίες δεν είναι οι κάθε λογής επιθέσεις νεοναζί της Χρυσής Αυγής κατά του ΚΚΕ. Η οργάνωση δίνει τα διαπιστευτήριά της στο μεγάλο κεφάλαιο ως μηχανισμός που διασφαλίζει τα συμφέροντά του. Ενας ύπουλος τρομοκρατικός, αντικομμουνιστικός μηχανισμός που χρησιμοποιείται εναντίον όσων αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους. Ετσι:
  • Καμώνονται τους «φίλους» των εργατών με συσσίτια, εθίζοντάς τους στην ελεημοσύνη, τη δουλοπρέπεια. Ταυτόχρονα τους διαιρούν σε Ελληνες και ξένους για να τους αποδυναμώσουν απέναντι στον κοινό ταξικό τους αντίπαλο, τη μεγαλοεργοδοσία. Τους «νουθετούν» να κάθονται φρόνιμα μπρος στο αφεντικό τους, όταν προσπαθεί να τους αλυσοδέσει. Ετσι «προειδοποίησαν» τους χαλυβουργούς του Βόλου να μην απεργήσουν, να δεχτούν ό,τι ψίχουλα τους δώσει ο μεγαλοβιομήχανος Μάνεσης.
  • Επιτίθενται με απειλές, ρόπαλα, μαχαίρια σε μαθητές και εργάτες που καλούν σε απεργία ενάντια στα μέτρα συγκυβέρνησης/ΕΕ, τις οποίες τάχα αντιμάχεται η Χρυσή Αυγή! Η περίπτωση του Λαγκαδά είναι αποκαλυπτική. Την πρέπουσα απάντηση την πήραν από τους απεργούς της ΑΓΝΟ.
  • Ζητούν στη Βουλή νέες φοροαπαλλαγές υπέρ των εφοπλιστών, για να μην αλλάξουν σημαία στις καραβάρες τους. Δεν αρθρώνουν «κιχ» για το καμποτάζ που τσακίζει τους ναυτεργάτες με συγκροτημένα δικαιώματα, σιγοντάροντας τη ναυτολόγηση πάμφθηνου εργατικού δυναμικού στα καράβια, που γίνεται όχημα για το χτύπημα συνολικά των ναυτεργατικών δικαιωμάτων και βάζει σε μεγαλύτερο κίνδυνο τη ζωή και ασφάλεια στη θάλασσα.
  • Ζητούν νέα «κίνητρα» για «επενδυτές» μεγαλοξενοδόχους. Να αναλάβει ο λαός τα χρέη χρεοκοπημένων τραπεζιτών. Καλούν μονοπώλια του εξωτερικού να εξορύξουν, φυσικά με το αζημίωτο, τον ορυκτό πλούτο της χώρας.
  • Εισηγούνται στη συγκυβέρνηση να απασχολεί στο Δημόσιο εργαζόμενους με 14 ευρώ τη μέρα δίχως ασφάλιση (άνεργους του ΟΑΕΔ). Για τον ιδιωτικό τομέα, σε συνεννόηση με βιομήχανους και μεγαλοεπιχειρηματίες, καταγγέλλοντας «συνδικαλισμό» και «εργατοπατέρες», ψάχνουν πάμφθηνους εργάτες δίχως κανένα ασφαλιστικό ή άλλο δικαίωμα.
Κοντά σε αυτά η λογοδιάρροια ενάντια στο ΚΚΕ, που την τροφοδοτούν διαρκώς. Δεν το κάνουν τυχαία. Γιατί ο «εθνικοσοσιαλισμός» είναι η άλλη, πιο ωμή και βάρβαρη όψη του καπιταλισμού και αντίπαλό τους έχουν τα λαϊκά στρώματα και την πρωτοπορία τους, τους κομμουνιστές. Υμνητές του Χίτλερ, τους πονάει το ΚΚΕ γιατί ο λαός δεν ξεχνά πως όταν κάποιοι φόραγαν κουκούλες και έστελναν στο απόσπασμα Ελληνες αγωνιστές, το ΚΚΕ έδινε το αίμα του για τη λευτεριά. Τους πονάει το ΚΚΕ γιατί αγωνίζεται, 94 χρόνια, για το ψωμί και τη ζωή του λαού. Χτυπώντας το (ακριβώς όπως κάνουν και μια σειρά αρθρογράφοι και δημοσιολόγοι, αστοί πολιτικοί άλλων κομμάτων, όλοι όσοι συκοφαντούν και διαστρεβλώνουν την ιστορική πραγματικότητα για να πλήξουν τη στρατηγική του Κόμματος), θέλουν να ανακόψουν την αντεπίθεση του εργατικού λαϊκού κινήματος για να ανατρέψει την καπιταλιστική βαρβαρότητα, να πάρει στα χέρια του τον πλούτο που παράγει, την εξουσία.
Δε θα τους περάσει. Το βιώνουν ήδη εκεί που ο ίδιος ο λαός, το ταξικό εργατικό κίνημα τους βάζει στο περιθώριο. Σε χώρους δουλειάς, σχολεία, γειτονιές. Θα το νιώσουν ακόμα περισσότερο στο μέλλον. Ολο και περισσότεροι εργαζόμενοι, νέοι, απομονώνουν τους φασίστες ξαναστέλνοντάς τους εκεί όπου πραγματικά ανήκουν: στο σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας.

Αντιπαράθεση με προεκτάσεις


Αντιπαράθεση με προεκτάσεις


Το κάλεσμα της Νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ παραμονή της 6ης Δεκέμβρη για συγκέντρωση, με αφορμή τα 4 χρόνια από τη δολοφονία του μαθητή Αλ. Γρηγορόπουλου από αστυνομικό, προκάλεσε μια απάντηση - παραλήρημα από τη ΝΔ. Και ως προς την ουσία του περιεχόμενο αλλά και ως προς τη φρασεολογία της. Το Γραφείο Τύπου της ΝΔ έκανε λόγο για «πέμπτη φάλαγγα του ΣΥΡΙΖΑ, που με εμπροσθοφυλακή τη νεολαία του βγάζουν τις μάσκες, φορούν τις κουκούλες και εξοπλίζονται με μολότοφ, με σκοπό να κάψουν για μία ακόμη φορά την Αθήνα και να λεηλατήσουν τις περιουσίες των πολιτών». Φαίνεται σαν η ΝΔ να κάνει δίκη προθέσεων, με δικές της εκτιμήσεις, για μια εκδήλωση, στην οποία βεβαίως και ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει ανάλογο με τις δικές του επιδιώξεις πολιτικό περιεχόμενο. Για παράδειγμα, η ανακοίνωση της Νεολαίας ΣΥΝ έθετε ως εξής το ζήτημα: «Η εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 ήταν ο αγώνας για ελπίδα και δικαίωμα στη ζωή» και ότι σήμερα «δεν περιμένουμε πλέον κάποια αφορμή. Η ξοφλημένη μνημονιακή συγκυβέρνηση πρέπει να ανατραπεί εδώ και τώρα».
Το παραληρηματικό περιεχόμενο της ανακοίνωσης της ΝΔ πάσχιζε να ξυπνήσει μνήμες και ένστικτα, που τροφοδοτούν τα πιο αντιδραστικά αντανακλαστικά και φαίνεται να έχει πολλούς αποδέκτες. Προσπάθησε να βάλει μπροστά στους ανθρώπους του μόχθου, που στενάζουν από την πιο βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική τα μεταπολιτευτικά χρόνια, εικόνες κουκούλας, σπασμένης βιτρίνας και μολότοφ, που, από τη μια καλλιεργούν τρόμο και από την άλλη συνδυάζονται με ένταση της κρατικής βίας και καταστολής. Τώρα π.χ. η Χρυσή Αυγή ζητά εξοπλισμό της ΕΛ.ΑΣ. με βαρύ οπλισμό. Τάχα για την εγκληματικότητα, αλλά η Χρυσή Αυγή χρησιμοποιεί ως πρόσχημα το έγκλημα. Αλλωστε, και αυτή επιδίδεται σε τέτοιες ενέργειες κατά των μεταναστών τουλάχιστον με την ανοχή των κρατικών κατασταλτικών μηχανισμών, προετοιμαζόμενη για εφόδους ενάντια στο κίνημα.
***
Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το λεγόμενο αντιεξουσιαστικό κίνημα είναι ένα εργαλείο που λειτουργεί σε βάρος του κινήματος, κάθε άλλο παρά αντιεξουσιαστικό είναι, αφού για να φτάσει στις ενέργειες που έφτασε το Δεκέμβρη του 2008, αποδείχνει ότι έχει καθοδήγηση, ότι έχει αυστηρή οργάνωση, πειθαρχία. Και κάτι παραπάνω, ότι ο βασικός πυρήνας είναι διαπλεκόμενος με τον κρατικό μηχανισμό, με υπηρεσίες, αφού εδώ και χρόνια δρα ανενόχλητος. Η κατά καιρούς εμφάνιση ενός συγκροτημένου και «εκπαιδευμένου» αυτοαποκαλούμενου «αντιεξουσιαστικού» κινήματος, με κοινό χαρακτηριστικό την κουκούλα και κυρίως την τυφλή βία έχει ως βασικό του χαρακτηριστικό την απουσία πολιτικών συνθημάτων και αιτημάτων, στόχων, πλαισίου. Χτυπά τάχα τον κρατικό κατασταλτικό μηχανισμό, αλλά και οι δύο μαζί μηχανισμοί χτυπούν το κίνημα. Αντικειμενικά, η ανακοίνωση της ΝΔ τροφοδοτούσε και το ενδεχόμενο τέτοιας δράσης τέτοιων μηχανισμών. Που, όμως, δεν αποβαίνουν σε βάρος του καπιταλιστικού συστήματος και της εξουσίας του, ίσα ίσα την ενισχύουν. Και καλλιέργεια τρόμου λοιπόν, και λάδι στη φωτιά για γεγονότα που γίνονται αφορμή για ένταση της κρατικής καταστολής.
Αλλά και ο ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας για «εξέγερση», εστιάζει στην ανάδειξη τέτοιων υποτίθεται «κινημάτων» ως μοχλών που συμβάλλουν τάχα στο χτύπημα της αντιλαϊκής πολιτικής και στην υπόσκαψη της κυβέρνησης, επομένως ως μέσο πίεσης για να έρθουν δήθεν καλύτερες μέρες για το λαό και τη νεολαία. Ταξικός αποπροσανατολισμός, ταξική υποταγή. Και όξυνση μιας αντιπαράθεσης, έξω από τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα, που μπορεί να δείχνει εκατέρωθεν αντιπάλους, αλλά αφήνει έξω από το κάδρο τον πραγματικό αντίπαλο. Το κεφάλαιο και την εξουσία του.
***
Ετσι αλληλεπιδρούν ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ στη μορφοποίηση των δύο πόλων του αστικού πολιτικού συστήματος, αλλά βάζουν και εμπόδια στην ανάπτυξη του οργανωμένου εργατικού λαϊκού κινήματος. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναδείξει κατά καιρούς τέτοιες εστίες, όπως το λεγόμενο κίνημα του άρθρου 16 για τα ΑΕΙ που τάχα ακύρωσε το νόμο, αλλά αυτός εφαρμόστηκε, τις πλατείες και τις παρελάσεις που τάχα ανέτρεψαν τον Γ. Παπανδρέου, αλλά έγινε η τρικομματική κυβέρνηση Παπαδήμου που συνέχισε την ίδια πολιτική κ.λπ. Αδιέξοδα, δηλαδή για το λαό.
Ολη αυτή η τελευταία οξύτατη κόντρα, αντικειμενικά, ανέδειξε ξανά τα όρια της πολιτικής και της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Και κυρίως ανέδειξε πώς πασχίζουν να βάλουν όρια και στο κίνημα και έχουν μοχλούς να το κάνουν. Αυτό θέλει και το κεφάλαιο. Αυτό επιδιώκουν, καθένας και για τα ιδιαίτερα πολιτικά του συμφέροντα. Μόνο που σαν τακτική είναι επικίνδυνη για το λαό. Γι' αυτό χρειάζεται ένταση της δράσης για ανασύνταξη του κινήματος, γερό οργανωμένο εργατικό κίνημα, λαϊκή συμμαχία με σαφή αντιμονοπωλιακό, αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό.

Τι ανάπτυξη φέρνουν τα ΕΣΠΑ;



Τι ανάπτυξη φέρνουν τα ΕΣΠΑ;
-- Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει «κούρεμα» του χρέους, χαλάρωση της λιτότητας και αξιοποίηση των ΕΣΠΑ για να έρθει ανάπτυξη. Τι θα κερδίσει ο λαός;


Πριν από μερικές μέρες, η αμερικανική εφημερίδα «New York Times» έγραφε ότι «το μεγαλύτερο λάθος της συμφωνίας του Eurogroup είναι η εξάρτησή της από τη συνέχιση της δημοσιονομικής λιτότητας» και πως «η μόνη ελπίδα για τη μακροπρόθεσμη φερεγγυότητα της Ελλάδας είναι η αλλαγή πολιτικής και επιθετικά μέτρα για την αναζωογόνηση της οικονομικής ανάπτυξης». Ζητούσε, δηλαδή, περισσότερα μέτρα επεκτατικής διαχείρισης της κρίσης στην Ευρωζώνη. Χτες, ο επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ Ολιβιέ Μπλανσάρ έλεγε ότι «η μείωση των ελλειμμάτων, η οποία προς το παρόν προωθείται περισσότερο στην Ευρώπη, παρά στις Ηνωμένες Πολιτείες, είχε σημαντική επίπτωση στην ανάπτυξη». Πρόσθετε ότι «αν το δείτε κατά χώρα, θα καταλήξετε στο συμπέρασμα ότι τα κράτη που εφαρμόζουν τα πιο δραστικά πλάνα μείωσης του ελλείμματός τους, είναι ταυτοχρόνως αυτά που έχουν τη λιγότερη ανάπτυξη». Εκτός από το ότι περιγράφει τα αδιέξοδα της καπιταλιστικής διαχείρισης της κρίσης, ο οικονομολόγος του ΔΝΤ πιέζει κι αυτός για χαλάρωση των μέτρων δημοσιονομικής πειθαρχίας στην Ευρωζώνη, προκειμένου να απελευθερωθούν κρατικά κονδύλια για το κεφάλαιο και να κάνει επενδύσεις.
Σε ό,τι αφορά τις ΗΠΑ, ο ίδιος υπονόησε ότι η μείωση των ελλειμμάτων και του χρέους είναι αναγκαία από τη σκοπιά του κεφαλαίου, το ζήτημα όμως είναι «να γνωρίζεις ποια ακριβώς είναι η σωστή ισορροπία μείωσης των δαπανών και αύξησης των φόρων». Αρα, η λιτότητα σε βάρος του λαού είναι δεδομένη, αλλά πρέπει να βρεθεί το κατάλληλο μείγμα για την παραπέρα φτωχοποίησή του, με περικοπές σε δαπάνες και αύξηση της φορολογίας. Στην Ευρωζώνη, το λένε πιο κομψά: Λιτότητα με ανάπτυξη. Τη βδομάδα που πέρασε, στο συνέδριο του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε ακούσει ακόμα τον οικονομολόγο του ΔΝΤ να μιλάει, για να τον συμπεριλάβει στην ομιλία του. Είχε διαβάσει όμως τους «New York Times», τους οποίους επικαλέστηκε για να πει στο ακροατήριό του ότι το ΔΝΤ και οι ΗΠΑ τα λένε καλά και η Ευρωζώνη λάθος. Αρα, με το δικό του μείγμα διαχείρισης, που είναι πιο κοντά σ' αυτό που λέει το ΔΝΤ, η Ελλάδα μπορεί να ανακάμψει. Πώς; Λέει ο Α. Τσίπρας: «Η επάνοδος της χώρας σε τροχιά ανάκαμψης προϋποθέτει κυρίως την ακύρωση του προγράμματος της ύφεσης, αλλά και μια γενναία απομείωση του δημόσιου χρέους της χώρας ως ποσοστού του ΑΕΠ (...) Γι' αυτό (τα κόμματα της συγκυβέρνησης) απαξιώνουν τα εργαλεία άσκησης αναπτυξιακής πολιτικής: Το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, που υφίσταται συνεχείς περικοπές, όπως και το ΕΣΠΑ».
Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι για να γίνει ανάπτυξη χρειάζεται χαλάρωση των μέτρων λιτότητας, «κούρεμα» του χρέους, κρατικό και ευρωπαϊκό χρήμα για επενδύσεις. Σε ποιον θα πάει το χρήμα; Φυσικά στο κεφάλαιο, είτε με τη μορφή άμεσων ενισχύσεων από το κράτος, είτε με τη μορφή υποδομών που φτιάχνει το κράτος για τους καπιταλιστές, είτε με τη μορφή συμπράξεων κράτους - ιδιωτών, είτε με τη μορφή εγγυήσεων για δάνεια στους καπιταλιστές. Γι' αυτό, ζητάει και το «κούρεμα» ο ΣΥΡΙΖΑ. Για να περισσεύουν περισσότερα λεφτά για τις μεγαλοεπιχειρήσεις από τους κρατικούς προϋπολογισμούς, αφού μέχρι και τα ΕΣΠΑ είχαν παγώσει, μιας και το κράτος δεν είχε να «τσοντάρει» τη δική του συμμετοχή στα έργα. Ο ΣΥΡΙΖΑ ανάγει τα ΕΣΠΑ σε βασικό αναπτυξιακό εργαλείο, κοροϊδεύοντας το λαό ότι θα ωφεληθεί από την απορρόφηση κονδυλίων και την ανάπτυξη που θα φέρει η χρηματοδότηση της καπιταλιστών.
Ο ταξικός χαρακτήρας, όμως, του ΕΣΠΑ, όπως και των προηγούμενων κοινοτικών «αναπτυξιακών» προγραμμάτων, είναι φανερός. Οι χρηματοδοτούμενες δράσεις πρέπει να υπακούουν υποχρεωτικά σε γενικότερες αντιλαϊκές πολιτικές της στρατηγικής της ΕΕ «Ευρώπη 2020». Πρόκειται για το διάδοχο της Στρατηγικής της Λισαβόνας, που είχε ως στόχο με αντεργατικές αντιλαϊκές ανατροπές, απελευθερώσεις και ιδιωτικοποιήσεις να καταστήσει την οικονομία της ΕΕ την πιο ανταγωνιστική μέχρι το 2010. Το 63% των διαθέσιμων κονδυλίων από τα διαρθρωτικά ταμεία χρηματοδοτούν δράσεις που συμβάλλουν άμεσα στη στρατηγική αυτή. Γι' αυτό και προωθείται απαρέγκλιτα από τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου, τόσο από τη σημερινή τρικομματική κυβέρνηση, όσο και από τις προηγούμενες. Τα κονδύλια αυτά, κάτω από το σχεδιασμό της ΕΕ και των αστικών κυβερνήσεων, καταλήγουν πάντα στα χέρια της πλουτοκρατίας. Στην Ελλάδα, μάλιστα, μεγάλο τμήμα τους - πάνω από 40%, σύμφωνα με τα στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής - επιστρέφει άμεσα στους μονοπωλιακούς ομίλους των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών της ΕΕ, ενώ το υπόλοιπο λυμαίνεται η ντόπια αστική τάξη. Τι έχει να κερδίσει ο λαός από μια τέτοια ανάπτυξη; Τις μερικές εκατοντάδες θέσεις εργασίας που θα δημιουργήσουν τα μονοπώλια σε επιλεγμένους τομείς, όπως η Ενέργεια, οι Μεταφορές και άλλοι; Είναι τρύπα στον ωκεανό της ανεργίας που σπάει κόκαλα και επιπλέον θα είναι θέσεις «απαλλαγμένες» από ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα. Ανάπτυξη - κόλαση για το λαό θέλουν συγκυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα με το μείγμα που ο καθένας επιδιώκει να την πετύχει.

Φόροι: Το 97% ο λαός, το 3% οι πλουτοκράτες!


Φόροι: Το 97% ο λαός, το 3% οι πλουτοκράτες!
Επί μνημονίων, από τα 191,6 δισ. ευρώ των συνολικών φορολογικών εσόδων, τα Νομικά Πρόσωπα, δηλαδή οι επιχειρήσεις των κεφαλαιοκρατών, έχουν (;) πληρώσει τα 9 δισ. ευρώ...
Δεν ήταν ανάγκη όλη αυτή η παράσταση με το «πολύ σκληρό» φορολογικό νομοσχέδιο ώστε να εμφανιστεί μετά ο Σαμαράς και το νομοσχέδιο από «πολύ σκληρό» να γίνει... απλώς (!) «σκληρό».
Ετσι κι αλλιώς η φορολογική τους πολιτική είναι δεδομένη:
Τα υποζύγια φορολεηλατούνται -
οι πλουτοκράτες φοροαπαλλάσσονται!
Ο κανόνας ισχύει προ μνημονίων, ισχύει επί μνημονίων κι αν δεν ανατραπεί αυτή η πολιτική θα συνεχιστεί και μετά τα μνημόνια.
Τα στοιχεία είναι συγκεκριμένα και αποκαλυπτικά:
*
α) Την περίοδο 2004 - 2013 (Πίνακας 1) το σύνολο των άμεσων φόρων ανήλθε στα 196,9 δισ. ευρώ. Από αυτά, τα νομικά πρόσωπα, δηλαδή τα μονοπώλια και οι επιχειρήσεις των κεφαλαιοκρατών, πλήρωσαν μόλις 35,6 δισ. ευρώ (ποσοστό 18%).
Στο σύνολο δε των φορολογικών εσόδων του κράτους, ύψους 467,4 δισ. ευρώ μέσα στη δεκαετία, που περιλαμβάνουν και τους έμμεσους φόρους, οι οποίοι στη συντριπτική τους πλειοψηφία επιβαρύνουν τα λαϊκά στρώματα, η... συμμετοχή των πλουτοκρατών δεν ξεπέρασε το 7,6%.
Μάλιστα, ενδεικτικό της φορολογικής «δικαιοσύνης» είναι ότι από το 2004 σε σύγκριση με το 2013, το ποσοστό της συμμετοχής των κεφαλαιοκρατών στα συνολικά φορολογικά έσοδα έχει μειωθεί κατά τέσσερις σχεδόν φορές (!) και από το 11,9% έχει πέσει στο 3,3%.
Μέσα στη δεκαετία το ποσοστό της συμμετοχής των Νομικών Προσώπων των κεφαλαιοκρατών στα φορολογικά έσοδα μειώθηκε κατά σχεδόν 4 φορές (!), από το 11,9% στο 3,3%...
*
β) Την περίοδο 2010 - 2013 (Πίνακας 2), την περίοδο δηλαδή των μνημονίων, της κρίσης, των περικοπών σε μισθούς και συντάξεις και των «σκληρών αλλά δίκαιων μέτρων», επί συνόλου άμεσων φόρων ύψους 81,3 δισ. ευρώ, τα Νομικά Πρόσωπα έχουν πληρώσει μόλις 9 δισ. ευρώ (ποσοστό 11,1%).
Οσον αφορά στο σύνολο των φορολογικών εσόδων της ίδιας περιόδου, ύψους 191,6 δισ. ευρώ, οι φόροι ύψους... 9 δισ. ευρώ με τους οποίους «συμμετέχουν» οι πλουτοκράτες, δεν αντιστοιχούν παρά στο 4,7%...

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

TOP READ