12 Φεβ 2019

Η Συμφωνία της Βάρκιζας: Τεχνικές και πολιτικές παράμετροι

Από το συγκλονιστικό ντοκουμέντο αφοπλισμού του ΕΛΑΣ:
Η Συμφωνία της Βάρκιζας δεν ήταν μια «τυπική», ως προς την διαδικασία της, πολιτική πράξη. Πολλά στοιχεία την διαφοροποιούσαν από την τρέχουσα πολιτική ή διπλωματική πρακτική. Ο χώρος όπου υπογράφηκε ήταν ένα από αυτά: η στέγαση των διαπραγματεύσεων σε ένα ιδιωτικό σπίτι, την «Βίλα Κανελλόπουλου», και σε όχι κάποιο δημόσιο κτίριο είχε τη δική του συμβολική σημασία. Ακόμα πιο σοβαρή παρατυπία μπορεί να θεωρηθεί η σύνθεση των εκατέρωθεν αντιπροσωπειών.
Η αντιπροσωπεία της Αντίστασης είχε συγκροτηθεί στο υψηλότερο δυνατό επίπεδο καθώς περιλάμβανε τον Γενικό Γραμματέα του Κομμουνιστικού Κόμματος της Ελλάδας, τον Γιώργη Σιάντο, τον Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου, Δημήτρη Παρτσαλίδη, και τον Ηλία Τσιριμώκο, Γραμματέα της Ένωσης Λαϊκής Δημοκρατίας (ΕΛΔ). Ο δε στρατιωτικός που συνόδευε την πολιτική αντιπροσωπεία ήταν ο στρατηγός Στέφανος Σαράφης, στρατιωτικός διοικητής του Ελληνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού (Ε.Λ.Α.Σ.). Από την άλλη πλευρά η κυβερνητική αντιπροσωπεία είχε συγκροτηθεί σε «υπηρεσιακό» θα λέγαμε επίπεδο και δεν περιλάμβανε κανένα πολιτικό ή στρατιωτικό πρόσωπο «πρώτης γραμμής». Τη συγκροτούσαν ο υπουργός εξωτερικών, Ιωάννης Σοφιανόπουλος, ο Υπουργός εσωτερικών, Περικλής Ράλλης και ο υπουργός γεωργίας, Ιωάννης Μακρόπουλος. Στρατιωτικός σύμβουλος ήταν ο Παυσανίας Κατσώτας ο οποίος δεν βρισκόταν στην κορυφή της στρατιωτικής ιεραρχίας του κυβερνητικού στρατοπέδου.
Στο πρακτικό πεδίο η πολιτική ανισότητα ανάμεσα στις δύο αντιπροσωπείες δεν είχε ιδιαίτερη σημασία. Πίσω από την κυβερνητική αντιπροσωπεία στεκόταν ο Βρετανός Πρέσβης Ρέτζιναλντ Λήπερ ο οποίος επέβλεπε και καθοδηγούσε την πορεία των διαπραγματεύσεων. Στο ουσιαστικό όμως πεδίο, στη βάση του οποίου θα προσμετριόταν η αξία της Συμφωνίας και η αξιοπιστία της, η ανισότητα αυτή είχε καίρια σημασία. Η όλη διαδικασία της Βάρκιζας στιγματιζόταν –και ακυρωνόταν ως λύση συμβιβασμού- από ετούτη την απουσία ίσου πολιτικού βάρους ανάμεσα στις δύο αντιπροσωπείες. Ουσιαστικά αυτό τη μετέβαλε από διαπραγμάτευση ίσων σε διαπραγμάτευση νικητών με νικημένους. Προφανώς η ηγεσία του Αντιστασιακού κινήματος αποδέχθηκε ετούτη την παράμετρο και προχώρησε στην υπογραφή της Συμφωνίας.
Το ερώτημα που αυτόματα προκύπτει από την παραπάνω διαπίστωση είναι το κατά πόσο η «τεχνική», η στρατιωτική, κατάσταση του Εαμικού στρατοπέδου ήταν τέτοια ώστε να υποχρεώνει την ηγεσία του σε διαπραγματεύσεις  ηττημένου προς νικητή. Η απάντηση στο ερώτημα δεν είναι εύκολη καθώς δεν διαθέτουμε τον απαραίτητο όγκο και είδος πληροφοριών που θα μας επέτρεπαν να γνωρίσουμε σε βάθος την κατάσταση του Αντιστασιακού κινήματος σε αυτές τις πρώτες εβδομάδες του 1945. Ας δούμε λοιπόν τι έχουμε με τα στοιχεία που έχουμε.
Οπωσδήποτε η μεγάλη μάχη της Αθήνας κατέληξε σε ήττα για το κίνημα. Στο στρατιωτικό πεδίο η ήττα αυτή είχε οδηγήσει στην καταστροφή του Α’ Σώματος Στρατού του ΕΛΑΣ της Αθήνας. Είχε καταστρέψει επίσης την ΙΙη Μεραρχία Αττικοβοιωτίας του ΕΛΑΣ, και ένα σημαντικό μέρος των δυνάμεων της ΙΙΙης Μεραρχίας Πελοποννήσου του ΕΛΑΣ που βρέθηκαν να πολεμούν στην Αθήνα. Οι μονάδες της ΧΙΙΙης Μεραρχίας της Ρούμελης είχαν υποστεί σοβαρά πλήγματα και απώλειες, η στέρεη κοινωνική βάση όμως της μονάδας αυτής δείχνει να διατήρησε τη συνοχή της μονάδας και σε κάποιο βαθμό τη μαχητική της ικανότητα. Άλλες μονάδες του ΕΛΑΣ οι οποίες οριακά μόνο ενεπλάκησαν στις συγκρούσεις της Αθήνας, είχαν απλά εξουθενωθεί από τις ατελείωτες πορείες σε χειμερινές συνθήκες είτε προς την Αθήνα, είτε προς την Ήπειρο –όπου η νικηφόρα εκστρατεία κατά του ΕΔΕΣ. Αυτό ήταν ιδιαίτερα σοβαρό για την πλέον αξιόλογη μονάδα του ΕΛΑΣ, την Ιη Μεραρχία της Θεσσαλίας και για ένα σημαντικό ποσοστό των μονάδων της βόρειας Ελλάδας.
Οι απώλειες του ΕΛΑΣ δεν ήταν καταθλιπτικές στις τριάντα τρεις ημέρες που βάσταξε η μάχη στην Αθήνα. Κρίνοντας από τη μορφή της μάχης, τις απώλειες των αντιπάλων του και τις εκταφές μετά το τέλος των μαχών, ο ΕΛΑΣ ίσως είχε κάτι ανάμεσα πεντακόσιους με χίλιους νεκρούς. Οι αριθμοί ελάχιστα μας λένε δεδομένου του τρόπου συγκρότησης των μάχιμων σχηματισμών του ΕΛΑΣ της Αθήνας ο οποίος ήταν εν μέρει μόνο στρατιωτική και εν μέρει πολιτική οργάνωση. Για την ακρίβεια η διαρκής είσοδος και η έξοδος μαχητών στους σχηματισμούς του πολύ δύσκολα θα ξεχώριζε στρατιωτικές ή πολιτικές απώλειες στις γραμμές του. Περισσότερο μετρούσε η ποιοτική διάσταση των απωλειών καθώς πολλά πολιτικά και στρατιωτικά στελέχη σκοτώθηκαν στις συγκρούσεις.
Λιγότερο ικανοποιητικά ήταν τα πράγματα στον τομέα του εφοδιασμού και των αποθεμάτων. Η σύγκρουση της Αθήνας είχε απορροφήσει μεγάλο ποσοστό των αποθεμάτων που είχε σχηματίσει ο ΕΛΑΣ στην διάρκεια του αγώνα του ενάντια στους κατακτητές. Εξαιρετικά κρίσιμη ήταν η κατάσταση των πυρομαχικών όπου ολόκληρες κατηγορίες όπλων –π.χ. τα ιταλικά ελαφρά όπλα- είχαν κυριολεκτικά αχρηστευθεί από την έλλειψη πυρομαχικών. Αλλά και η κατάσταση σε τρόφιμα, υγειονομικό υλικό, υλικά στρατοπεδίας, εξάρτυσης -κυρίως υπόδησης-, βρισκόταν σε πολύ άσχημη κατάσταση. Η πρόσκαιρη απόκτηση μηχανοκίνητων μεταφορικών μέσων από τον ΕΛΑΣ στη διάρκεια της μάχης της Αθήνας –ειδικά τα φορτηγά αυτοκίνητα που κατασχέθηκαν στον Βόλο- ναι μεν ανακούφισε στη διάρκεια της μάχης τους πολεμιστές του ΕΛΑΣ στην Αθήνα, αλλά άδειασε αποθέματα και αποθήκες στην ιδιαίτερα κρίσιμη σε αυτό το πεδίο ζώνη της Θεσσαλίας.
Προβληματική ήταν επίσης η κατάσταση του ηθικού. Η ουσιαστική αδυναμία μεγάλων σχηματισμών του ΕΛΑΣ της Πελοποννήσου να εκτελέσουν διαταγές στην διάρκεια της μάχης της Αθήνας και ο συνεπακόλουθος αφοπλισμός τους ήταν μια ένδειξη για την ανομοιομορφία της σύνθεσης του ΕΛΑΣ, ιδιαίτερα μονάδων που είχαν σχηματιστεί στην τελευταία περίοδο της Κατοχής. Οι μικρές ταχύτητες μετακίνησης άλλων μονάδων του ΕΛΑΣ δεν οφείλονταν μόνο στις –πραγματικά σκληρές- κλιματικές συνθήκες. Η διαβρωτική δράση βρετανικών ή ελληνικών κυβερνητικών υπηρεσιών ήταν μια άλλη παράμετρος. Η διάλυση του Στρατηγείου της Ομάδας Μεραρχιών Μακεδονίας ως αποτέλεσμα της δράσης της ομάδας αντικατασκοπείας της 4ης Ινδικής Μεραρχίας στη Θεσσαλονίκη, επιχείρηση με κωδικό «Scarlet Pimpernail», δημιούργησε γενικά ζητήματα αξιοπιστίας σε πολλές διοικήσεις του ΕΛΑΣ.
Το πιο σοβαρό όμως πρόβλημα βρισκόταν στο οικονομικό πεδίο. Το παραγωγικό πλεόνασμα που τροφοδοτούσε τον ΕΛΑΣ και το λαϊκό κράτος στην Ελεύθερη Ελλάδα είχε μειωθεί στη διάρκεια του 1944. Η πρώτη αιτία ήταν οι καταστροφικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις των Γερμανών και των Ταγμάτων Ασφαλείας τον χειμώνα 1943-1944 αλλά και οι αντίστοιχες επιχειρήσεις του καλοκαιριού. Η δεύτερη ήταν ο ανταγωνισμός που υφίστατο πλέον η  τοπική παραγωγή από τα φορτία της βοήθειας που έφθανε στη χώρα μέσω του Ερυθρού Σταυρού ή των συμμαχικών αρμόδιων υπηρεσιών μετά την Απελευθέρωση. Η οικονομία των ανταλλαγών αρθρωμένη πάνω στα μαζικά οργανωτικά σχήματα του ΕΑΜ πιέστηκε εξαιρετικά στην Απελευθέρωση όταν στο ισοζύγιο προστέθηκαν οι πόλεις. Η Επιμελητεία του Αντάρτη, ο οικονομικός μηχανισμός της Ελεύθερης Ελλάδας αναζητούσε ολοένα και περισσότερο πρόσβαση στα αγαθά της ξένης βοήθειας για να αντιμετωπίσει τις  ανάγκες του ΕΛΑΣ αλλά και τις αυξημένες ανάγκες του πληθυσμού που τα τέσσερα χρόνια της Κατοχής είχαν καταδικάσει στην απόλυτη ένδεια. Στη διάρκεια της μάχης της Αθήνας η γενική κινητοποίηση του ΕΛΑΣ στηρίχθηκε περισσότερο στα αποθέματα των αποθηκών της ξένης βοήθειας παρά στην φορολόγηση της εγχώριας παραγωγής που είχε πλέον φθάσει σε οριακά επίπεδα. Οι έρανοι για την στήριξη του ΕΛΑΣ στην διάρκεια της μάχης της Αθήνας απέδωσαν, σύμφωνα με τις εκθέσεις των οργανώσεων, πενιχρά αποτελέσματα.
Η οικονομική καχεξία επιβαρυνόταν ιδιαίτερα με το βάρος ενός κρατικού μηχανισμού που πλέον, μετά την Απελευθέρωση, είχε αναπτυχθεί σε μεγέθη και αρμοδιότητες ενός κανονικού κράτους. Διοικητικοί μηχανισμοί, εκπαίδευση, δικαιοσύνη, πρόνοια, περίθαλψη, οικονομικές υπηρεσίες βάραιναν τους στενούς οικονομικούς πόρους της ελεύθερης Ελλάδας. Μετά την υποχώρηση από την Αθήνα, η διαγραφόμενη απώλεια του ελέγχου πάνω σε σημαντικές παραγωγικά ζώνες, τις πεδιάδες της Θεσσαλίας και της Κεντρικής Μακεδονίας, αναμενόταν ότι θα πίεζε ακόμα περισσότερο τους διαθέσιμους πόρους. Σε περίπτωση συνέχισης του αγώνα το διοικητικό πλέγμα της Ελεύθερης Ελλάδας θα έπρεπε να συρρικνωθεί σημαντικά. Το ίδιο αναγκαστικά θα συνέβαινε με τους στρατιωτικούς σχηματισμούς του ΕΛΑΣ που θα έπρεπε να αναδιοργανωθούν σε ελαφρύτερα σχήματα.  
Παρόλα αυτά ο ΕΛΑΣ είχε ηττηθεί, δεν είχε όμως καταστραφεί. Ο όγκος των δυνάμεών του δεν είχε εμπλακεί στις συγκρούσεις και δεν είχε φθαρεί σε αυτές. Σε τοπικό επίπεδο, όπου δηλαδή δεν χρειάζονταν μετακινήσεις και δεν ήταν αναγκαία η προάσπιση μιας σταθερής αμυντικής γραμμής, οι μαχητικές του δυνατότητες παρέμεναν σημαντικές. Πιθανότατα σε μια νέα φάση ένοπλου αγώνα δεν θα μπορούσε πλέον να παρατάξει μεραρχίες και ομάδες μεραρχιών. Στις συνθήκες της Κατοχής είχε καταφέρει να διατηρεί μια παρατακτή δύναμη 30 ως 35.000 μαχητών. Στις συνθήκες του 1945 θα ήταν απόλυτα εφικτή η ανάπτυξη 15 ως 25.000 μαχητών. Η παρουσία τους θα αποτελούσε βαρύ πολιτικό επιχείρημα που θα ανέτρεπε τους σχεδιασμούς του αντιπάλου.
Ο αντίπαλος δεν ήταν σε καλύτερη κατάσταση. Ο όγκος των δυνάμεών του αποτελείτο από ένα εντυπωσιακό σε ισχύ Βρετανικό Εκστρατευτικό Σώμα. Τον Ιανουάριο του 1945 βρίσκονταν στην Ελλάδα η 4η και η 46η Βρετανικές Μεραρχίες, η 4η Ινδική Μεραρχία, η 23ηΤεθωρακισμένη Ταξιαρχία και η 2η Ταξιαρχία Αλεξιπτωτιστών, μονάδες του ναυτικού και της αεροπορίας μαζί με ένα σμήνος σχηματισμών ειδικών δυνάμεων. Ένα σύνολο 80.000 περίπου ανδρών, σαφώς υπέρτερο των δυνάμεων που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει ο ΕΛΑΣ σε ένα «κλασσικό» πεδίο αναμέτρησης. Επρόκειτο όμως για μια δύναμη που δεν μπορούσε να έχει διάρκεια. Η πορεία του πολέμου επέβαλε την επιστροφή μεγάλου μέρος των μονάδων στο ιταλικό μέτωπο ενώ άλλες έπρεπε το ταχύτερο να επιστρέψουν στην Παλαιστίνη όπου η κατάσταση ήταν εκρηκτική. Μετά το τέλος της μάχης στην Αθήνα και την ανακωχή, ο σχεδιασμός πρόβλεπε την παραμονή στην Ελλάδα μόνο δύο μεραρχιών, της 4ηςΙνδικής και της 46ης Βρετανικής, οι οποίες θα «έντυναν» τα όποια στρατεύματα θα μπορούσε να συγκεντρώσει η κυβέρνηση της Αθήνας.
Τα στρατεύματα που θα μπορούσε να παρατάξει η όποια κυβέρνηση στην Αθήνα δεν διέφεραν σημαντικά από τα αντίστοιχα στρατιωτικά σώματα που μπορούσε να παρατάξει η τελευταία κυβέρνηση του καθεστώτος της Ελληνικής Πολιτείας, η κυβέρνηση Ιωάννη Ράλλη δηλαδή. Η ραγδαία διόγκωση της Εθνοφυλακής στη διάρκεια των συγκρούσεων της Αθήνας δεν σήμαινε κάποια πανστρατιά του αντι-Εαμικού στρατοπέδου αλλά μόνο την ενσωμάτωση των φοβισμένων για την τύχη τους στελεχών και ανδρών των Ταγμάτων Ασφαλείας και της Χωροφυλακής στο νέο, «κεκαθαρμένο» από τα βάρη του άμεσου παρελθόντος, σχήμα. Η περαιτέρω ανάπτυξη των κυβερνητικών στρατευμάτων προσέκρουε σε δυσεπίλυτα προβλήματα. Τυχόν τυφλή επιστράτευση μιας κλάσης στρατευσίμων –εκείνης του 1936 κατά προτίμηση- θα έφερνε στο στρατό πλήθη ανθρώπων κάποιας ηλικίας –οικογενειάρχες στην πλειονότητά τους- και επιπλέον απόλυτα αβέβαιων πολιτικών πεποιθήσεων. Επρόκειτο για τη γενιά των πολεμιστών της Αλβανίας και των πρώτων κυμάτων του αντιστασιακού κινήματος. Η δε «επένδυση» σε παραστρατιωτικά σώματα –συμμορίες-  ναζιστικού ή ληστρικού χαρακτήρα όπως αυτές που στρατολογήθηκαν στην Κατοχή θα αποτελούσε απλά και μόνο μια λαμπρή ευκαιρία επίτευξης εύκολων στρατιωτικών επιτυχιών από τον ΕΛΑΣ που  θα επέλυαν μάλιστα, σε κάποιο βαθμό –από τα λάφυρα- το πρόβλημα του πολεμικού εφοδιασμού του.  
Οι βρετανικοί υπολογισμοί για την πορεία των επιχειρήσεων μετά το τέλος της ανακωχής ήταν εξαιρετικά απαισιόδοξοι. Το σχέδιο του στρατηγού Αλεξάντερ που υποβλήθηκε στις 8 Ιανουαρίου στους Αρχηγούς των Επιτελείων του Ηνωμένου Βασιλείου τόνιζε την ανάγκη ανάπτυξης των κυβερνητικών ενόπλων δυνάμεων σε 80.000 άνδρες. Θεωρούσε ότι ο έλεγχος της Αθήνας, του Πειραιά, της Αττικοβοιωτίας, της Θεσσαλονίκης, του Βόλου και της Πάτρας θα μπορούσε να αποδώσει στρατολογικά κάποιους αριθμούς αξιόπιστων στρατεύσιμων οι οποίοι μάλιστα θα βρίσκονταν κάτω από την αυστηρή «επίβλεψη» των βρετανικών δυνάμεων (FO 371/48247 R 974). Πολύ γρήγορα αποκαλύφθηκε ότι δεν επρόκειτο μόνο για ζήτημα αξιοπιστίας των στρατεύσιμων. Οι οικονομικοί πόροι της Βρετανικής Αυτοκρατορίας στο τέλος του παγκόσμιου πολέμου θα δυσκολεύονταν να στηρίξουν υλικά έναν στρατό αυτού του μεγέθους σε ένα καθεστώς που απλά συνέχιζε την παράδοση σπατάλης και διαφθοράς που του κληροδότησε το ομοαίματό του καθεστώς της Κατοχής. Οι βρετανικές φιλοδοξίες μετριάστηκαν για να καταλήξουν στην προοπτική διατήρησης των σημαντικών αυτών ζωνών ελέγχου μέχρις ότου η ροή της ξένης βοήθειας και η πολιτική της λειτουργία μεταβάλει προοδευτικά τον συσχετισμό των δυνάμεων. Σε τελευταία ανάλυση την βοήθεια την πλήρωναν οι Αμερικανοί. Το βρετανικό θησαυροφυλάκιο δεν κινδύνευε εκτροπές με αυτόν τον τρόπο.
Στο τεχνικό πεδίο η συνέχιση του ένοπλου αγώνα δεν ήταν –σύμφωνα με τα στοιχεία που παραπάνω εκθέσαμε- μια μη επιλέξιμη απόφαση. Προφανώς η παρουσία δύο βρετανικών μεραρχιών καθιστούσε αδύνατη πλέον μια καθολική επικράτηση του ΕΛΑΣ. Από την άλλη όμως τα προβλήματα του βρετανικού και του κυβερνητικού παράγοντα καθιστούσαν αδύνατη την επιβολή της εξουσίας τους στο ελληνικό λαό. Μεσοπρόθεσμα η στρατιωτική σύγκρουση ίσως ευνοούσε το στρατόπεδο των νικητών της μάχης της Αθήνας. Η ροή μιας μαζικής ξένης βοήθειας έδινε σημαντικά υλικά πλεονεκτήματα στο κυβερνητικό χώρο, πολύ περισσότερα απ’ όσα η ανάλογη βοήθεια του Ερυθρού Σταυρού στην τελευταία κατοχική περίοδο είχε δώσει στην κυβέρνηση Ράλλη. Η ταξική όμως υπόσταση του νέου αστικού καθεστώτος –κάτω από οποιοδήποτε κυβερνητικό σχήμα- έφερνε νέες συνθήκες κοινωνικής ανισότητας και βαθύτατη διαφθορά σε όποιον κρατικό μηχανισμό, καταστάσεις που περιόριζαν την πολιτική εμβέλεια και λειτουργία της βοήθειας.
Οπωσδήποτε η λήψη μιας πολιτικής, όπως και στρατιωτικής, απόφασης δεν είναι αποτέλεσμα μιας νηφάλιας ανάλυσης. Πολλοί άλλοι παράγοντες υπήρχαν στο προσκήνιο ή στο παρασκήνιο του πολιτικού χάρτη. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος δεν είχε ακόμα τελειώσει. Το τέλος του το συνόδευαν αβεβαιότητες. Η απελευθέρωση των μεγάλων αποικιακών ζωνών της Ασίας που μετέτρεψε τα εκεί ένοπλα Αντιστασιακά κινήματα σε αντιαποικιακές δυνάμεις αργούσε πολύ ακόμα σε τρόπο ώστε η ηγεσία του ΕΛΑΣ δεν είχε κάποιο «πρότυπο» να ακολουθήσει.
Όλα αυτά όμως είναι συζητήσεις και υποθέσεις. Στην ιστορία συνήθως γίνεται αυτό που έχει τις περισσότερες πιθανότητες να γίνει. Μπορούμε δε να αλλάξουμε την ιστορία μόνο στο αύριο, να γράψουμε την ιστορία που δεν έχει γραφτεί ακόμα. Να ξαναγράψουμε την ιστορία των όσων έγιναν υπερβαίνει δυστυχώς τις πολιτικές δυνατότητες των ανθρώπινων κοινωνιών.  
* Ο Γιώργος Μαργαρίτης είναι καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Διαγωνισμός ΝΑΤΟφροσύνης



Φωτό αρχείου 
Φωτό αρχείου
Πηγή: Eurokinissi

Προσπάθησαν όσο μπορούσαν να το κρύψουν μέσα στον γνωστό «αχό» της κοκορομαχίας επί παντός του επιστητού. Παρ' όλα αυτά, η ταύτιση ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ και όλων των υπόλοιπων αστικών κομμάτων σε ό,τι αφορά το σχέδιο της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» στα Βαλκάνια έβγαλε μάτι την περασμένη Παρασκευή, κατά τη διάρκεια της συζήτησης για το πρωτόκολλο ένταξης της Βόρειας Μακεδονίας - πλέον - στο ΝΑΤΟ.

Δεν περιμέναμε βέβαια κάτι διαφορετικό. Με την κυβέρνηση να παίζει ρόλο «στρατολογητή» του ΝΑΤΟ στην περιοχή, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έσπευσαν με κάθε τρόπο να διευκρινίσουν ότι η όποια διαφωνία τους στη συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ δεν σημαίνει διαφωνία με τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, την οποία άλλωστε υπηρέτησαν με συνέπεια και από κυβερνητικές θέσεις.


Ετσι, η αντιπαράθεσή τους εξελίχθηκε σε έναν πραγματικό διαγωνισμό για το ποιος είναι ΝΑΤΟικότερος και κατά συνέπεια ποιος με τη στάση του υπηρετεί αποτελεσματικότερα τα οικονομικά και πολιτικά κέρδη της ελληνικής αστικής τάξης.

Με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να κατηγορεί τη ΝΔ ότι με την καταψήφιση του πρωτοκόλλου «οδηγείται σε κραυγαλέες αντιφάσεις με την παραδοσιακή της προσήλωση στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ» και να την «καρφώνει» σε Ευρωπαίους και υπερατλαντικούς συμμάχους, αλλά και στα ντόπια αστικά συμφέροντα, για το «αν είναι υπέρ της ενίσχυσης της επιρροής άλλων δυνάμεων στην ΠΓΔΜ» και αν στηρίζει τη «γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας» στην περιοχή.

Την ίδια στιγμή, τα στελέχη της κυβέρνησης παρέδιδαν από το βήμα της Βουλής άλλο ένα «μάθημα» υποταγής στην ιμπεριαλιστική συμμαχία. Ανάμεσα σε άλλα, έλεγαν ότι «δεν είναι δυνατόν, στο όνομα μιας αφηρημένης αντιιμπεριαλιστικής τοποθέτησης (...), να χάνουμε το έδαφος προάσπισης των συμφερόντων της χώρας και του λαού μας, που είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει είναι και εντός των τειχών του ΟΗΕ, του NATO, της ΕΕ». Πρόσθεταν μάλιστα ότι η φυλακή του ΝΑΤΟ είναι... δημοκρατικό δικαίωμα του λαού της ΠΓΔΜ, ή επινοούσαν φαιδρές διαφορές ανάμεσα στο ΝΑΤΟ «του ψυχρού πολέμου» και το σημερινό.

Από την άλλη, τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ, σε εμφανή αμηχανία για το ότι η κυβέρνηση τους παίρνει την μπουκιά απ' το στόμα, κατηγορούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ για «όψιμη» ΝΑΤΟφροσύνη, επικαλούμενοι τα δικά τους παλιά «διαπιστευτήρια», τα «έργα και τις ημέρες» τους στα προηγούμενα στάδια διεύρυνσης των ΝΑΤΟ και ΕΕ στα Βαλκάνια, για να αποδείξουν ότι εκείνοι ήταν «πάντα υπέρ της ατλαντικής και ευρωατλαντικής πορείας των γειτόνων μας».

Ορκίζονταν, μάλιστα, ότι η καταψήφιση του πρωτοκόλλου ένταξης της Β. Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ καμία σχέση δεν έχει με τη «θετική τους ψήφο» στα σχέδια της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, που είναι δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη. Είναι χαρακτηριστικό το σχόλιο του Καμμένου ότι οι ΣΥΡΙΖΑίοι της κυβέρνησης δεν ήταν τόσο ΝΑΤΟικοί όσο ο ίδιος!

Αλλά και οι χρυσαυγίτες, μετά τα εθνικιστικά και αντικομμουνιστικά παραληρήματα, αναρωτιούνταν αν η κυβέρνηση διαπραγματεύτηκε σωστά εντός ΝΑΤΟικού πλαισίου, αν «πήραμε τα σωστά ανταλλάγματα», αν «κερδίζουμε ή χάνουμε γεωπολιτικά» και «τι αποκομίσαμε για τον εμπορικό επιχειρηματικό κόσμο» από αυτήν τη συμφωνία. Είναι προφανές ότι ήθελαν μια «καλύτερη» διαπραγμάτευση για την ελληνική αστική τάξη, με «μοχλό πίεσης» την ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στις ευρωατλαντικές δομές.

Στο «διά ταύτα», λοιπόν, οι μάσκες πέφτουν και αποκαλύπτονται οι πραγματικές διαχωριστικές γραμμές: Εκείνοι με τον ιμπεριαλισμό, τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και τα δολοφονικά τους σχέδια, με τους επιχειρηματικούς ομίλους και τα κέρδη τους. Το ΚΚΕ απέναντι, μπροστάρης στη λαϊκή πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, για αποδέσμευση από ΝΑΤΟ και ΕΕ, για απεμπλοκή από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, για να δυναμώσει η αλληλεγγύη με τους γείτονες λαούς. 
Άλλος ένας πολύ σοβαρός λόγος ώστε ο λαός μας να ενισχύσει παντού το ΚΚΕ.

Το άρθρο αυτό αναδημοσιεύεται από την στήλη «Η Άποψή μας» του Ριζοσπάστη της Τρίτης 12 Φλεβάρη 2019.

902gr

Παναγία η ομοφοβούσα – Δεν παραιτείται ο Αμβρόσιος επειδή τον συμβούλεψε η Μεγαλόχαρη

Όλοι θυμόμαστε τον Αντώνη Σαμαρά που μίλησε με το Θεό “αλλά δε γινόταν τίποτε”. Υπάρχουν όμως περιπτώσεις που τα θεία όχι απλά επικοινωνούν, αλλά δίνουν και απευθείας συμβουλές, αρκεί φυσικά να είσαι άγιος άνθρωπος, σαν τον Αμβρόσιο Καλαβρύτων. Τον οποίο κάποιοι άθεοι ολετήρες των χρηστών ηθών και της πατρίδας καταδίκασαν επειδή τόλμησε να τα βάλει με αμαρτωλούς ομοφυλόφιλους που παρασύρουν τα παιδιά μας στο δρόμο της ακολασίας και του εθνικού αφανισμού.
Μετά από αυτό, ο εκπρόσωπος του Θεού από της γης είδε και απόειδε κι είπε να αποσυρθεί από το βαρύ σταυρό του εκκλησιαστικού του αξιώματος, και να αφοσιωθεί δια της προσευχής στη σωτηρία της ψυχής του, αφού όσο κι αν προσπάθησε και για τη σωτηρία των υπολοίπων, κάποιοι αχάριστοι δεν το εκτίμησαν.
Ενώ λοιπόν βρέθηκε ένα βήμα από την παραίτησή του από μητροπολίτης Καλαβρύτων, τελικά η ίδια η Παναγία, που μισεί εξίσου όλους αυτούς τους ανώμαλους, παρενέβη στη διάρκεια της προσευχής του Αμβροσίου, αποτρέποντας έτσι να μείνει έστω και για λίγο ακέφαλο το χριστεπώνυμο πλήρωμα της περιοχής. Τέτοιοι πνευματικοί ταγοί δε γεννιούνται κάθε μέρα.
Αν η Παναγία η ομοφοβούσα είναι πρόεδρος του φαν κλαμπ Αμβροσίου, η λέσχη διαθέτει και πολλά ακόμα μέλη, τα οποία έσπευσαν να ενισχύσουν τη θεάρεστη επέμβαση της Μεγαλόχαρης, σπεύδοντας κατά δεκάδες να διαβεβαιώσουν τον ιεράρχη τους πως δεν είναι μόνος στον αγώνα για μα κοινωνία χωρίς κίναιδους, κομμουνιστάς και άλλα μιάσματα.
“Ήρθαν εδώ εβδομήντα ιερείς, να μην τους κάνω το χατίρι; Επιθυμούσα να έχω περισσότερο χρόνο για προσευχή, να αφήσω τις τιμές και τις δόξες, να πάω στην Εκκλησία σαν χριστιανός να εκκλησιαστώ, να πάω σε ένα εξωκκλήσι να εξομολογήσω, να κάνω έργο ιεραποστολικό, ώστε να σταματήσω να ασκώ διοίκηση. Όμως οφείλω να σταθώ στο πλευρό των κληρικών αυτών τις ώρες”.
70 κατασκευαστές σκοταδιστικής προπαγάνδας συνιστούν Αμβρόσιο. Κι η Παναγία εγκρίνει. Μήπως είστε τίποτε αμφισβητίες να σας κλείσουμε από τώρα πρώτο καζάνι πίστα στην κόλαση;

ΔΙΑΦΗΜΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟΝ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟ



Τις τελευταίες μέρες, για άλλη μια φορά, με τη διαφήμιση  της  σοκολάτας Lacta, φάνηκε αρκετά κραυγαλέα, πως η διαφήμιση πέρα από τον ρόλο της στην οικονομία ως διαχειριστή των αναγκών των καταναλωτών έχει το δικό της μερίδιο και ως ιδεολογική δύναμη στην κοινωνική αναπαραγωγή.
Στη συγκεκριμένη διαφήμιση φωτογραφίζονται ζευγάρια από ανθρώπους διαφορετικούς μεταξύ τους –ζευγάρια ομόφυλα, έγχρωμα, ετερόφυλα κλπ.- με την εταιρεία να προσκαλεί για γνωριμία με «όλες τις διαφορετικές γεύσεις της αγάπης» σε έκθεση φωτογραφίας και να ισχυρίζεται πως περνά το  μήνυμα για αποδοχή της αγάπης χωρίς διακρίσεις. Οι αντιδράσεις στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, και όχι μόνο, φαίνεται να δικαιώνουν την επιλογή αυτής της διαφημιστικής καμπάνιας, αφού προκάλεσε τεράστιο ενδιαφέρον, ανεξαρτήτως επιδοκιμασίας ή αποδοκιμασίας, επειδή μοιάζει να ξεφεύγει από την απεικόνιση  χαρούμενων οικογενειών ή όμορφων ανθρώπων. Αλλά ακόμα κι αν στις διαφημίσεις, όπως όχι μόνο στη συγκεκριμένη αλλά και σε παλιότερες που προκάλεσαν έντονο ενδιαφέρον σαν της Benetton, μοιάζει να  κυριαρχούν εικόνες περιθωριακών κοινοτήτων, ευτυχισμένων ζευγαριών που ξεφεύγουν από βασικά στερεότυπα, πετυχημένων ανθρώπων με αναπηρία, αναμφισβήτητα όμως δεν απεικονίζουν τι είναι καπιταλισμός, αλλά μάλλον τι είναι αυτό που χρειάζεται να χρησιμοποιήσει για να πωλούνται τα προϊόντα του.  
Οι  πολύπλευρες κοινωνικές λειτουργίες της διαφήμισης κυμαίνονται από μικρής εμβέλειας προσπάθειες για να ωθηθούν τα άτομα να αγοράσουν συγκεκριμένα προϊόντα, μέχρι μεγαλύτερης εμβέλειας προσπάθειες για να πουληθεί ο  καταναλωτικός καπιταλισμός ως τρόπος ζωής. Η διαφήμιση λοιπόν δεν επιχειρεί  λογικές εξηγήσεις σχετικά με τη χρησιμότητα ενός προϊόντος, όσο  ασχολείται εξ ολοκλήρου με το επίπεδο των συναισθημάτων και των συγκινήσεων, αλώνοντας τον ψυχισμό μας. Είναι στην πραγματικότητα η ανεπίσημη καπιταλιστική προπαγάνδα, ακόμα κι όταν δίνει την εντύπωση πως μπορεί να επιβεβαιώνει αλλά και να επικρίνει το ιδεολογικό του σύστημα ή να αποσυνδέεται από εμπορικά σήματα ή πράξεις κατανάλωσης.
Καμιά διαφήμιση εμπορικού προϊόντος δεν είναι επαναστατική, αφού η διαφήμιση ως εργαλείο καπιταλισμού  νομιμοποιεί και ενισχύει τις κοινωνικοπολιτικές του ρυθμίσεις, παρουσιάζοντας την κατανάλωση ως απάντηση σε όλες τις υλικές και κοινωνικές ανάγκες. Κάθε διαφήμιση υπονοεί πως τα διαφημιζόμενα προϊόντα μπορούν να αποδείξουν την κοινωνική θέση των καταναλωτών, που μπορεί να ανέλθουν την κοινωνική κλίμακα αγοράζοντάς τα.  Η διαφήμιση, λειτουργώντας ως οδηγός για την κοινωνική συμπεριφορά, βοηθά την κυρίαρχη τάξη να κρατήσει τον έλεγχο των ανθρώπων, όχι τόσο με την  προώθηση συγκεκριμένων προϊόντων, αλλά απεικονίζοντας  τους ανθρώπους ως καταναλωτές και όχι ως παραγωγούς, παρουσιάζοντας αυτή την κατάσταση ύπαρξης  ως φυσική και επιθυμητή. Αντίθετα, το προϊόν αποξενώνεται από την παραγωγική εργασία, δημιουργείται μόνο η εικόνα του τι φαίνεται καλό, ποτέ δεν υπάρχει προβληματισμός ποιος και πώς το έκανε.
 Η διαφήμιση επενδύει αγαθά, υπηρεσίες και άτομα κ.λπ. με συμβολικές ιδιότητες, συνδυάζοντας τα προϊόντα με κοινωνικά επιθυμητά χαρακτηριστικά. Διαφημίζει ένα προϊόν συνδέοντας μια πεποίθηση, μια δράση, ένα συναίσθημα στο προϊόν. Κι έτσι όλα γίνονται αντικείμενο αγοροπωλησίας. Η ειρήνη, η επανάσταση, η ιδέα να κάνουμε πράγματα με διαφορετικό τρόπο χρησιμοποιούνται, με αποκενωμένο περιεχόμενο,  για να πουληθούν προϊόντα.
 Στη συγκεκριμένη διαφήμιση προωθείται η ταύτιση της σοκολάτας με τα θετικά συναισθήματα της αγάπης. Το εμπόρευμα, η σοκολάτα, φαίνεται να κατέχει μαγικές ιδιότητες, συνδέεται με έννοιες κοινωνικές, απογυμνωμένο τελείως από τους υλικούς όρους παραγωγής του. Είναι ένα εμπόρευμα που έρχεται να μεσολαβήσει  στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Αυτό που διαφημίζεται είναι πως δεν αρκεί να εκφράσουμε συναισθήματα όπως η αγάπη μέσα από λέξεις ή ενέργειες πρέπει να το δείξουμε και μέσω αγορών, έστω κι αν αυτή είναι μια ταπεινή σοκολάτα.  Όμως οι εικόνες που χρησιμοποιεί, αντικατοπτρίζουν τις αξίες στις οποίες προσβλέπουμε και η χρησιμοποίησή τους για διεύρυνση του αγοραστικού κοινού σημαίνει πως παραμένουν θετικές και αποδεκτές. Ο καπιταλισμός χρησιμοποιεί εικόνες αξιών στις οποίες δεν πιστεύει για να μας κρατήσει ως καταναλωτές. Εκπαιδευόμαστε έτσι να επιθυμούμε και να θέλουμε νέα πράγματα,  με τα συναισθήματα και τις ιδέες μας να χειραγωγούνται προς αυτήν την κατεύθυνση.
               Κι αν η διαφήμιση αποδεσμεύτηκε από την υπερβολή και την έμφαση στην υπογράμμιση του πανταχού παρόντος προϊόντος που έπρεπε να αγοραστεί και πέρασε στις συμβολικές αναφορές, με γλώσσα και εικόνες που αναφέρονταν σε έννοιες –περιπέτεια, θηλυκότητα, συναίσθημα- παρέχοντας υλικό  για ερμηνείες ακόμα και καταγγελίες, συνεχίζεται όμως η λειτουργία της να συνίσταται στο να κάνει τον καθένα να ενστερνιστεί τα κυρίαρχα κοινωνικά μοντέλα –το ομόφυλο ή το έγχρωμο ζευγάρι στη διαφήμιση μοιάζει να γίνεται αποδεκτό σ’ ένα πλαίσιο επιδιωκόμενης ελεύθερης και ισότιμης κατανάλωσης.
               Το διαφημιζόμενο εμπόρευμα γίνεται σύμβολο το οποίο αντιπροσωπεύει την ταυτότητα ή τη μοναδικότητα μας, που στη συνέχεια μετατρέπει την επιθυμία σε μια συναισθηματική ανάγκη, η οποία μπορεί να επιλυθεί μόνο με την υποβολή σε μια νέα αγορά προϊόντος. Και στεριώνεται  η ιδέα πως ο καπιταλισμός μπορεί να ικανοποιήσει τις καθημερινές ανάγκες μας, απλά αγοράζοντας πράγματα επειδή πιστεύουμε ότι ο καταναλωτισμός ισοδυναμεί με την προσωπική ευτυχία. Και στην τελική, αποτρέπεται ο σχηματισμός πιο θεμελιωδών επιθυμιών, τα καταναλωτικά προϊόντα  μας κάνουν να νιώθουμε καλύτερα με την εμπλοκή τους με τα κρυμμένα συναισθήματά μας, χειραγωγώντας μας, κάνοντάς μας  παθητικούς καταναλωτές, υπάκουους κι ευχαριστημένους. Κι αυτού του είδους η  χειραγώγησή μας χρησιμοποιείται και αυτή για να ξεπεραστούν οι συγκρούσεις στην κοινωνία.


11 Φλεβάρη 1934: Η Καβάλα εκλέγει τον πρώτο κομμουνιστή Δήμαρχο στην Ελλάδα


Σαν σήμερα, στις 11 Φλεβάρη του 1934, διεξήχθησαν οι Δημοτικές Εκλογές στη χώρα, που ανέδειξαν τον πρώτο κομμουνιστή δήμαρχο, το Μήτσο Παρτσαλίδη στην Καβάλα, με το ισχυρό καπνεργατικό κίνημα. Με αφορμή αυτήν την επέτειο, αντιγράφουμε ένα απόσπασμα από την πολύ ενδιαφέρουσα μελέτη του Αναστάση Γκίκα “Ρήξη και ενσωμάτωση – Συμβολή στην Ιστορία του εργατικού-κομμουνιστικού κινήματος του Μεσοπολέμου (1918-1936)”, από τις Εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή, που έχει αφιερώσει ένα ειδικό κεφάλαιο στην περίπτωση της Καβάλας και αποτυπώνει γλαφυρά το κλίμα της εποχής.
Παρά την ένταση και έκταση του αντικομμουνισμού, παρά την πληθώρα των κατασταλτικών μεθόδων που επιστρατεύθηκαν από τις Αρχές (τοπικές, περιφερειακές και εθνικές), η ανοδική πορεία του Κομμουνιστικού Κόμματος δεν κατέστη εφικτό να ανακοπεί. Τουναντίον, καθώς πλησίαζαν οι τοπικές εκλογές του 1934, το ενδεχόμενο μιας κομμουνιστικής πλειοψηφίας φάνταζε όλο και πιο αναπόφευκτο.
Οι δημοτικές εκλογές του 1934 υπήρξαν οι πιο πολωμένες στη μεταπολεμική ιστορία της πόλης. Όντας αντιμέτωπα με το ενδεχόμενο εκλογής κομμουνιστή δημάρχου, τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα των Φιλελευθέρων και των Λαϊκών αποφάσισαν να ενώσουν τις δυνάμεις τους πίσω από έναν κοινό υποψήφιο. Η εφημερίδα Ταχυδρόμος έγραφε στις 21.5.1933: “Κατόπιν των αποτελεσμάτων των τελευταίων βουλευτικών εκλογών κατά τας οποίας το ήμισυ των ψηφοφόρων της πόλεώς μας εψήφισαν το ψηφοδέλτιον του Ενιαίου Μετώπου (κομμουνιστών), τα διάφορα αστικά κόμματα, διά να αντιμετωπισθεί η ενδεχόμενη εκλογή κομμουνιστού υποψηφίου, προσεπάθησαν να επιτευχθεί η υπόδειξις κοινού υποψηφίου όλων των κομμάτων”. Στον ίδιο τόνο, τα Πρωινά Νέα, “στρατευμένα” και αυτά στον κοινό αγώνα, εξήραν τον “αλτρουισμό” των αστικών κομμάτων που κατάφεραν να παραμερίσουν τις μεταξύ τους διαφορές προκειμένου να σωθεί η πόλη από την ηθική και πολιτική “κατάπτωση” του κομμουνισμού: “Είναι προφανές ότι ο κίνδυνος αυτός ήνωσε δύο κόσμους πολιτικώς αντίθετους, διότι μόνον διά της ενώσεως αυτής αποσοβείται ο κίνδυνος του να παρουσιασθεί η Καβάλ των ευγενών και δημοκρατικών ιδεωδών ως αναρχούμενη και μπολσεβικοκρατούμενη”.
Τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων γέμισαν με τίτλους όπως “Προτιμήσατε μεταξύ αστισμού και κομμουνισμού!” Από την άλλη μεριά, ο Ριζοσπάστης πρόβαλλε την αντιπαράθεση των δύο εκλογικών μλπλοκ ως μια αναγωγή της ταξικής πάλης στο επίπεδο των τοπικών εκλογών. Ως μια μάχη, όπου αντιμέτωποι βρίσκονταν οι εκπρόσωποι της εργατικής τάξης με τους εκπροσώπους της αστικής. Η ταξική αυτή διαφοροποίηση αποτυπωνόταν και στην κοινωνική σύνθεση των συνδυασμών των δύο αντίπαλων παρατάξεων. Ακολούθως, ο “συνδυασμός των εθνικών μας κομμάτων” περιελάμβανε 28 άτομα, εκ των οποίων οι τέσσερις ήταν καπνέμποροι, τέσσερις δραστηριοποιούνταν στο χώρο του εμπορίου, δύο ήταν κτηματίες, ενώ οι υπόλοιποι ασκούσαν διάφορα “ευυπόληπτα” επαγγέλματα (δικηγόροι, γιατροί κλπ). Κανείς απολύτως δεν προερχόταν από τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Κανείς δεν ήταν απλός εργάτης ή αγρότης. Σε αντίθεση, ο εκλογικός συνδυασμός του Ενιαίου Μετώπου (ΚΚΕ) αποτελούνταν στην πλειοψηφία του από καπνεργάτες, τρεις εκ των οποίων μάλιστα ήταν εξόριστοι λόγω της συνδικαλιστικής τους δράσης.
Το εκλογικό αποτέλεσμα ήταν ένας θρίαμβος για το Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο έλαβε πάνω από το 50% των ψήφων. Το υψηλότερο εκλογικό ποσοστό του στην πόλη έως τότε. Συγκεκριμένα, στις δημοτικές εκλογές του Φλεβάρη του 1934 έλαβαν: Ο υποψήφιος δήμαρχος του ενιαίου συνδυασμού Φιλελευθέρων και Λαϊκών, Κ. Τερμεντζής, 2.110 ψήφους ή 28,14%. Ο φερόμενος ως “ανεξάρτητος” υποψήφιος προερχόμενος από το Κόμμα των Φιλελευθέρων, Α. Νικολαΐδης, 1.609 ψήφους ή 21,45%. Ενώ ο υποψήφιος του Ενιαίου Μετώπου, Μ. Παρτσαλίδης, 3.781 ψήφους ή 50,41%.
Η πρώτη συνεδρίαση του “κόκκινου” Δημοτικού Συμβουλίου πραγματοποιήθηκε ανοικτών των θυρών, με τους εργάτες να κατακλύζουν κυριολεκτικά την αίθουσα. Οι αλλαγές στο χαρακτήρα και τη νοοτροπία της εκλεγείσας Αρχής καταγράφηκαν από τον ανταποκριτή του Ταχυδρόμου, ο οποίος δεν παρέλειψε να επισημάνει πως ακόμα και οι σύμβουλοι της μειοψηφίας “διεπίστωσαν ότι μαζί με τα πρόσωπα άλλαξαν και οι μέθοδοι της διοίκησης… Πότε αφίχθησαν οι σύμβουλοι της πλειοψηφίας δεν ηδυνήθημεν να το εξακριβώσωμεν. Λόγω της εργατικής τους εμφανίσεως δεν εγένετο αισθητή η εμφάνισίς των. Και μόνο όταν κατέλαβον με την έναρξιν της συνεδριάσεωνς τας θέσεις των, προέβημεν εις την… αναγνώρισίν των !”
Πρώτο θέμα στην ατζέντα: Η χορήγηση στους ανέργους επιδόματος ύψους 200.000 δραχμών. Οι αντιδράσεις της “αστικής” αντιπολίτευσης, αν και μετρημένες, δεν επέτρεψαν την υπερψήφιση του μέτρου. Και αυτό γιατί η “κόκκινη” πλειοψηφία βρισκόταν ουσιαστικά στη μειοψηφία: 2 από τους νεοεκλογέντες κομμουνιστές δημοτικούς συμβούλους δε μετείχαν στην ψηφοφορία γιατί ήταν εξόριστοι. Τελικά -και υπό την πίεση των εργαζομένων που παρευρίσκονταν στην αίθουσα- οι σύμβουλοι της “μειοψηφίας” αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν, συμφωνώντας στη χορήγηση τουλάχιστον του ποσού των 150.000 δραχμών. Η κατάκτηση αυτή υπέρ των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων, τα οποία δοκιμάζονταν έντονα από την ανεργία και την ανέχεια, δεν ήταν η μόνη που πέτυχε η “κόκκινη” δημαρχία στη σύντομη διάρκεια της θητείας της. Ανάμεσα στα μέτρα που ελήφθησαν σχεδόν από την επομένη της ανάληψης των καθηκόντων της περιλαμβάνονταν: Δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη (που έως τότε χορηγούνταν επί πληρωμή), αγορά φαρμάκων με έξοδα της Τοπικής Αυτοδιοίκησης για τους μη έχοντες, άμεση μεταγραφή των απόρων της πόλης ώστε να τους δοθεί ειδικό επίδομα κ.ά.
Στην εισηγητική του έκθεση πάνω στο πρόγραμμα της νεοεκλεγείσας Αρχής, ο επικεφαλής της Μ. Παρτσαλίδης τόνισε τις διαφορές που διέκριναν την “κόκκινη” παράταξη σε σχέση με την απερχόμενη (αστική):
“Σύντροφοι!
Ψηφίζοντάς μας, μας εστείλατε να εφαρμόσουμε το πρόγραμμα των σκλάβων του κεφαλαίου. Πριν μπω στην εξέτασή του, στις γενικές γραμμές του, πρέπει να πω ποιο ήταν το αστικό πρόγραμμα:
Εις τον προϋπολογισμόν αναγράφονται ως έσοδα εξ άμεσων φόρων 1.100.000 περίπου Πόσα νομίζετε εισεπράχθησαν διά φόρου καθαράς προσόδου από όλας τας εν τη πόλει μας εμπορικάς και βιομηχανικάς επιχειρήσεις, δηλαδή τράπεζας, καπνεμπορικάς εταιρίας κλπ; Μόνον 50.000. Και επειδή ο δήμος εισπράττει το 20% από το δημόσιον φόρον, όλαι αι επιχειρήσεις επλήρωσαν διά φόρον 250.000 μόνο εις το Δημόσιον, ενώ μόνον οι υπάλληλοι του Δήμου κατέβαλαν διά τον ίδιον φορον δρχ 70.000. Ομοίως ο Δήμος εισέπραξεν κατά τον ίδιον προϋπολογισμόν 7.000.000 περίπου από έμμεσους φόρους, που όπως ξέρουμε επιβαρύνουν τα είδη της μεγάλης καταναλώσεως, δηλαδή τον εργαζόμενο λαό. Και ενώ οι εργαζόμενοι επλήρωσαν ένα τόσο τεράστιον ποσόν, ο Δήμος δε διέθεσε ούτε μια πεντάρα κατά την παρελθούσαν χρήσιν διά τους πεινασμένους εργάτας. Αυτή είναι εν γενικές γραμμές η δημοτική πολιτική των προκατόχων μας.
Ημείς όμως, οι εκπρόσωποι των εργαζομένων, θα εφαρμόσωμεν ένα πρόγραμμα εντελώς αντίθετον με το μέχρι σήμερα εφαρμοζόμενον. Πρώτον και κύριον μέλημά μας θα είναι η οργάνωσις συσσιτίων δια τους πεινασμένους. Δεύτερον η εφαρμογή μιας ευρυτέρας υγειονομικής περιθάλψεως που θα περιλαμβάνει τας ανάγκας όλου του εργαζόμενου κόσμου. Θα κατασκευάσωμεν δρόμους και υπονόμους εις τας συνοικίας και θα επισκευάσωμεν όλους τους κατεστραμμένους τοιούτους… Θα επεκταθεί το Νοσοκομείον, θα ιδρυθούν Παιδικοί Σταθμοί και όλα αυτά, δια να γίνουν, πρέπει να τα πληρώσει το κεφάλαιον και ο κρατικός προϋπολογισμός…”
Σε “μια συνέντευξη με τον κόκκινον δήμαρχον”, η οποία προλογιζόταν με τη δήλωση του Μ. Παρτσαλίδη πως το “δημαρχείον θα είναι το πραγματικό σπίτι του λαού και όχι το ενδιαίτημα των ολίγων ισχυρών”, ο ανταποκριτής της εφημερίδας Ελεύθερος Κήρυξ έγραψε: “Επιβάλλεται ακόμη να ομολογήσω ότι, την πρώτην φοράν που τον είδα, μου εφάνη ένας άνθρωπος κοινός, κοινότατος. Όταν ωμίλησαν για δεύτερη, για τρίτη φορά μαζί του και τον εψυχολόγησα τρεις φορές εις το εδώλιον του κατηγορουμένου, εβεβαιώθην ότι αξίζει για εκατό από τους προκατόχους του και εις μόρφωσιν και εις αντίληψιν, με τη διαφοράν πάντοτε των πολιτικών και καθεστωτικών του επιδιώξεων, αίτινες εις τον υποφαινόμενον, μην έχοντα ούτε τράπεζαν, ούτε βαπόρια, ούτε τσιφλίκια δε, είναι αρεστοί”.

Ισχυρό ΚΚΕ παντού! Γιατί μαζί μπορούμε να κάνουμε την πραγματική διαφορά





Νέο τετρασέλιδο φυλλάδιο κυκλοφόρησε το ΚΚΕ, με το οποίο οι Κομματικές Οργανώσεις οργανώνουν πλατιά εξόρμηση στο λαό, καλώντας σε ενίσχυση του Κόμματος. Το φυλλάδιο αναφέρει:
«Απευθυνόμαστε στη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία, των εργαζομένων, των ανέργων, των επαγγελματιών και αγροτών, των νέων, των συνταξιούχων.
  • Σε όλους εσάς που αυτά τα χρόνια σηκώνουμε μαζί τα βάρη που μας φορτώνουν οι κυβερνήσεις, η ΕΕ, το κεφάλαιο.
  • Σε όσους βρεθήκαμε δίπλα - δίπλα στους αγώνες, στις διεκδικήσεις, στις εκδηλώσεις.
  • Σε όσους δεν ανέχονται άλλο στο όνομα μιας δήθεν "αριστεράς" και "προόδου", να λερώνονται από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αξίες και ιδανικά που γεννήθηκαν από γνήσιους και ανιδιοτελείς αγωνιστές.
  • Σε εσάς που δεν ανέχεστε την υποταγή στους δολοφόνους των ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ.
Που έχετε ανάγκη να εκφράσετε το πιο δυνατό ΟΧΙ στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
  • Σε εσάς που έχετε χάσει την εμπιστοσύνη σας στον ΣΥΡΙΖΑ, στη ΝΔ και τα άλλα κόμματα, αλλά θεωρείτε ακόμη ότι η μόνη επιλογή που έχει ο λαός είναι να στηρίζει με βαριά καρδιά τη λιγότερη κακή κυβέρνηση, το "μικρότερο κακό".
Σας καλούμε να πάρετε τώρα τη μεγάλη απόφαση
Ελάτε να κάνουμε ένα αποφασιστικό βήμα μπροστά.
Να αφήσουμε πίσω τον δρόμο των συνεχών θυσιών για τα κέρδη των λίγων.
Να αφήσουμε πίσω τα ψεύτικα διλήμματα, το "μικρότερο κακό", που κάθε φορά οδηγεί στο "μεγαλύτερο κακό".
Να βαδίσουμε μαζί σε έναν διαφορετικό δρόμο.
Τον δρόμο της ελπίδας, της πάλης για τις σύγχρονες ανάγκες μας.
Καλούμε ιδιαίτερα όσους έκαναν διαφορετικές επιλογές στο παρελθόν, ίσως παρασύρθηκαν από τις ψεύτικες ελπίδες, που είχε δημιουργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή κυβερνητική διέξοδος εντός των τειχών.
Οι διαφορετικές γνώμες, οι επιφυλάξεις σε επιμέρους ζητήματα δεν πρέπει να γίνουν εμπόδιο στη συμπόρευση και κοινή δράση με το ΚΚΕ.
Εχουμε τη δυνατότητα να σας απευθυνόμαστε καθαρά, ανοιχτά και θαρραλέα. Γιατί όλοι ξέρουν ότι το ΚΚΕ δεν θα προδώσει την ψήφο και τη στήριξη κανενός.
Γιατί μαζί είμαστε πιο δυνατοί
Μόνο έτσι μπορεί ο θυμός και η αγανάκτηση που νιώθετε, να γίνει αποτελεσματική δύναμη.
Μόνο έτσι μπορεί η αγωνία σας για το σήμερα και το αύριο να βρει την πραγματική διέξοδο από τα επείγοντα προβλήματα, έως τη ριζική ανατροπή.
Τώρα να πορευτούμε με θάρρος και τόλμη
Για να δώσουμε μαζί όλες τις ταξικές πολιτικές μάχες.
Για να πάμε πιο ψηλά το ΚΚΕ στις εκλογικές αναμετρήσεις που είναι μπροστά μας.
Για να κάνουμε την πραγματική διαφορά, που έχει ανάγκη ο λαός και ο τόπος
To κρίσιμο ερώτημα που στέκεται μπροστά στα εργατικά - λαϊκά στρώματα είναι: Θα συνεχίσουμε στον ίδιο δοκιμασμένο - σε όλες τις εκδοχές - αντιλαϊκό δρόμο ή θα βαδίσουμε σε έναν διαφορετικό δρόμο, αυτόν της αντεπίθεσης, της πάλης με σημαία τις σύγχρονες ανάγκες του λαού.
Σήμερα έχετε περισσότερους λόγους να συμπορευτείτε με το ΚΚΕ
Ισχυρό ΚΚΕ, για να διεκδικήσουμε να πάρουμε πίσω όλα όσα χάσαμε. Κόντρα στην κοροϊδία της δήθεν φιλολαϊκής ατζέντας του ΣΥΡΙΖΑ, που δίνει στο λαό 1 ενώ του παίρνει 10, μόνο και μόνο για να εμφανίσει ότι στη δήθεν μεταμνημονιακή εποχή "κάτι αλλάζει για το λαό". Στην πραγματικότητα, όμως, παραμένουν εδώ όλοι οι αντιλαϊκοί μνημονιακοί νόμοι, ενώ έρχονται κι άλλοι (π.χ. μείωση του αφορολόγητου, πλειστηριασμοί). Παραμένουν τα ματωμένα υπερπλεονάσματα, η ασφυκτική επιτροπεία της ΕΕ και των αγορών, που ισχύει για όλα τα κράτη.
Δεν συμβιβαζόμαστε με τα ψίχουλα. Δεν θέλουμε να ζούμε χωρίς δικαιώματα και να χειροκροτάμε τα εφάπαξ επιδόματα, τη δήθεν "φιλανθρωπία", τη λογική των "ελάχιστων" και των "κατώτατων", που στόχο έχουν να εξισώσουν προς τα κάτω τους μισθούς και τα δικαιώματα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων.
Ισχυρό ΚΚΕ, για να πούμε ένα δυνατό ΟΧΙ στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, στους οποίους πρωτοστατεί σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως παλιότερα η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ. Γιατί δεν θέλουμε η χώρα μας να είναι προκεχωρημένο φυλάκιο των ιμπεριαλιστών, ορμητήριο επεμβάσεων και πολέμων, να πρωτοστατεί για να μπουν κι άλλοι λαοί στη δολοφονική μηχανή του ΝΑΤΟ, όπως έγινε με τη συμφωνία των Πρεσπών. Τα συγχαρητήρια που παίρνει ο ΣΥΡΙΖΑ από τους Αμερικανούς και το ΝΑΤΟ είναι πρόκληση για όσους νιώθουν αριστεροί, προοδευτικοί, για όσους έχουν ιστορική μνήμη.
Ισχυρό ΚΚΕ, γιατί αποτελεί τη μοναδική γνήσια καταδίκη της ΕΕ της φτώχειας, της ανεργίας, των πολέμων. Κόντρα στις αυταπάτες ότι η ΕΕ μπορεί να γίνει φιλολαϊκή. Κόντρα στον εθνικιστικό ευρωσκεπτικισμό, που τροφοδοτείται από τμήματα του κεφαλαίου και κέντρα του κατεστημένου, για να στηρίξουν τα συμφέροντά τους.
Το ΚΚΕ είναι εχθρός της ΕΕ από τη γέννησή της. Παλεύει όλα αυτά τα χρόνια, με συνέπεια, ενάντια στις κατευθύνσεις της ΕΕ. Συνδέει την αποδέσμευση από αυτήν τη λυκοσυμμαχία με την ανάγκη ριζικής ανατροπής στην εξουσία και την οικονομία.
Δεν τσιμπάμε στα ψεύτικα διλήμματα, που ξανασερβίρονται με νέο περιτύλιγμα. Γιατί θυμόμαστε τις κάλπικες διαχωριστικές γραμμές του παρελθόντος που στήθηκαν για να εγκλωβίσουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια.
Θυμόμαστε τους μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς, που έγιναν όλοι μνημονιακοί.
Θυμόμαστε το ΝΑΙ και το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα, που έγινε ΝΑΙ σ' ένα νέο μνημόνιο, το οποίο ψηφίστηκε από όλους. Σήμερα στήνουν νέα κάλπικα δίπολα. "Πρόοδος - συντήρηση", λέει ο ΣΥΡΙΖΑ. "Υπευθυνότητα - λαϊκισμός", λέει η ΝΔ. Στόχος ξανά ο εγκλωβισμός του λαού, στη λογική του "μικρότερου κακού", στην αντιλαϊκή στρατηγική που υπηρετούν και οι δύο, μαζί με τα άλλα κόμματα - τσόντες του νέου διπολισμού.
Ισχυρό ΚΚΕ, γιατί θέλουμε να ανασάνουμε από την μπόχα του σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος. Αυτή η σαπίλα δείχνει ότι οι συγκλίσεις των αστικών κομμάτων στα κρίσιμα και στρατηγικά ζητήματα είναι τόσο μεγάλες, που η μεταπήδηση απ' το ένα κόμμα στο άλλο έχει γίνει πλέον πολύ εύκολη.
Η ψήφος στο ΚΚΕ μένει εκεί που δόθηκε, επιστρέφει στο λαό και το κίνημά του, γίνεται δική του δύναμη. Δεν "μεταγράφεται" σε αντιλαϊκές πλειοψηφίες, δεν μπαίνει σε λογικές παζαριών. Το ΚΚΕ είναι το μόνο κόμμα που μπορεί να κοιτάει το λαό στα μάτια, γιατί είναι σταθερά προσανατολισμένο στα λαϊκά συμφέροντα, είναι σταθερά απέναντι στα πολιτικά παιχνίδια και τον τυχοδιωκτισμό. Στα άλλα κόμματα, άλλα ψηφίζεις και άλλα σου βγαίνουν.
Ισχυρό ΚΚΕ, για να υπάρχει πραγματικό μέτωπο στην ακροδεξιά και τον φασισμό. Για να γκρεμιστεί η εγκληματική ναζιστική Χρυσή Αυγή απ' την τρίτη θέση, για να δυναμώσει η πάλη ενάντια στο σύστημα, τα συμφέροντα που γεννούν και τρέφουν το φασισμό. Γιατί δεν μπορούν να είναι πραγματικοί αντίπαλοι της ακροδεξιάς αυτοί που συγκυβέρνησαν 4 χρόνια με τέτοιες δυνάμεις, αυτοί που ψαρεύουν στα θολά νερά του εθνικισμού, αυτοί που τσακίζουν το λαό.
Δεν μπορούν να είναι αντίπαλοι του φασισμού όσοι - όπως ο ΣΥΡΙΖΑ - θεωρούν "καλό" τον ακροδεξιό Τραμπ. Δεν μπορεί να πολεμηθεί ο φασισμός, με τη σημαία του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, που αξιοποιούν αντιδραστικές δυνάμεις και πρωτοστατούν στον αντικομμουνισμό. Ούτε μπορεί να πολεμηθεί με τα δήθεν "προοδευτικά μέτωπα", στα οποία εντάσσουν δυνάμεις της αμαρτωλής ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, απομεινάρια του ΠΑΣΟΚ, των κυβερνήσεων Σημίτη - Παπανδρέου και διάφορους άλλους, γυρολόγοι της πολιτικής.
Ισχυρό ΚΚΕ, για να υπάρχει ισχυρή λαϊκή αντιπολίτευση σε δήμους και Περιφέρειες, απέναντι στις κυβερνήσεις. Κόντρα στους υποψήφιους δημάρχους και περιφερειάρχες, που είναι τα "καλά παιδιά" των κυβερνήσεων και της ΕΕ. Για να μπουν εμπόδια στη φορομπηξία, στη διάλυση των εργασιακών σχέσεων, στα σχέδια του κεφαλαίου. Για να ακουστεί δυνατά η φωνή των εργατικών - λαϊκών διεκδικήσεων, για σταθερή δουλειά, για έργα, υποδομές, υπηρεσίες, προς όφελος των λαϊκών αναγκών, η έλλειψη των οποίων τόσο τραγικά φάνηκε στις πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές και πλημμύρες. Οι κομμουνιστές δήμαρχοι απέδειξαν τι σημαίνει "συγκρούομαι με το αντιλαϊκό θεσμικό πλαίσιο, δεν κρύβομαι πίσω από αυτό", όπως κάνουν άλλοι δήμαρχοι και περιφερειάρχες που, ενώ το στηρίζουν, το επικαλούνται για να συσκοτίσουν τις ευθύνες τους. Οι υποψήφιοι του ΚΚΕ, της "Λαϊκής Συσπείρωσης" δεν θα πουν ποτέ ότι η πάλη για τα λαϊκά δικαιώματα "δεν είναι στην αρμοδιότητά τους", όπως λένε όλοι οι άλλοι.
Ισχυρό ΚΚΕ, για να σταλεί μήνυμα αισιοδοξίας σε Κομμουνιστικά Κόμματα και δυνάμεις που κάνουν βήματα στις χώρες τους, ώστε κάθε λαός να ανοίξει το δρόμο της ανατροπής.
Ισχυρό ΚΚΕ, γιατί είναι ο αντίπαλος πόλος στο μπλοκ των δυνάμεων που υπηρετούν το σάπιο και βάρβαρο καπιταλιστικό σύστημα, την ΕΕ, το ΝΑΤΟ.
Γιατί το ΚΚΕ παλεύει για να δυναμώσει το Εργατικό Κίνημα, να δημιουργηθεί μια μεγάλη Κοινωνική Συμμαχία, όλων αυτών που τα συμφέροντά τους βρίσκονται αντικειμενικά απέναντι από τα μονοπώλια, τον καπιταλισμό και τις κυβερνήσεις τους.
Γιατί προβάλλει ότι η διέξοδος για το λαό δεν μπορεί να υπάρξει με κανενός είδους διαχείριση του συστήματος, με όποιο πρόσημο κι αν εμφανίζεται.
Η διέξοδος βρίσκεται στη σύγκρουση με το σύστημα, την εξουσία και την οικονομική κυριαρχία των μονοπωλίων.
Η διέξοδος για το λαό είναι η εργατική εξουσία, η κοινωνική ιδιοκτησία, ο κεντρικός σχεδιασμός, η αποδέσμευση από την ΕΕ, το ΝΑΤΟ και όλους τους ιμπεριαλιστικούς σχηματισμούς.
Το πραγματικά ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟ στην ιστορία των κοινωνιών, της ταξικής πάλης είναι να μην υποτάσσεσαι σε αρνητικούς συσχετισμούς, αλλά να παλεύεις για να τους αλλάξεις.
Μόνο έτσι μεγαλούργησε ο λαός μας κι απέσπασε κατακτήσεις.
Το πραγματικά ΣΥΓΧΡΟΝΟ είναι η πάλη για την ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών, για μια διαφορετική οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας, με το λαό στην εξουσία και ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει.
ΓΙΑ ΙΣΧΥΡΟ ΚΚΕ ΠΑΝΤΟΥ
ΣΤΙΣ ΒΟΥΛΕΥΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ
ΣΤΙΣ ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ,
ΣΤΙΣ ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ - ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ».

Το θράσος στην υπηρεσία μιας απάνθρωπης πολιτικής για το Προσφυγικό


Τα «λιβανιστήρια» της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, παρά τα χοντρά ψέματα που εκτόξευαν από την «Εφημερίδα των Συντακτών», «το Ντοκουμέντο» κ.ά., απέτυχαν παταγωδώς να συκοφαντήσουν την κινητοποίηση στη Σάμο στις 7 του Φλεβάρη για το Προσφυγικό, από τα σωματεία και τους φορείς του νησιού.
Μια μόνο απόδειξη είναι ότι αυτά τα μέσα (και όχι μόνο), αμέσως μετά την πραγματοποίησή της, κατάπιαν τη γλώσσα τους! Δεν έκαναν την παραμικρή αναφορά σε αυτήν. Κανένα ρεπορτάζ, τίποτα απολύτως. Τυχαίο δεν μπορεί να είναι ακόμα ότι την ίδια αντιμετώπιση, αυτή της αποσιώπησης, επιφύλαξαν στην κινητοποίηση και τα κεντρικά μέσα, εφημερίδες, κανάλια, σάιτ που είναι φιλικά προς τη ΝΔ. Ούτε βέβαια το γεγονός ότι έβγαλαν τον σκασμό κάθε είδους ακροδεξιά και φιλοναζιστικά πόρταλ!
Ηταν τόσο μαζική η συγκέντρωση, τόσο καθαρά τα αιτήματα και το ψήφισμα κατά της απάνθρωπης πολιτικής ΕΕ - κυβέρνησης και υπέρ του απεγκλωβισμού όλων των προσφύγων - μεταναστών από το νησί και τη χώρα. Ηταν τόσο ξεκάθαρη η καταγγελία των ρατσιστικών και φασιστικών ομάδων από ομιλίες και η απομόνωσή τους από τους συγκεντρωμένους, που έκλεισαν τα στόματα όλων των λασπολόγων, οι οποίοι ξεσάλωσαν κατά των σωματείων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ και τα στελέχη του ΚΚΕ, που είχαν καθοριστικό λόγο στη διαμόρφωση των αιτημάτων της κινητοποίησης.
Ηταν τέτοια η απήχηση, που αναγκάστηκε ακόμα και ο γραμματέας της Νομαρχιακής Επιτροπής ΣΥΡΙΖΑ Σάμου, Ν. Κακλαμάνης, να αναγνωρίσει την επομένη σε τοπικό ραδιοφωνικό σταθμό ότι «ήταν μια επιτυχημένη μαζική συγκέντρωση, δεν υπήρξαν ρατσιστικές ή ξενοφοβικές ή προσβλητικές για τους πρόσφυγες - μετανάστες αναφορές» και ότι «συμφωνούμε απολύτως, χωρίς καμιά επιφύλαξη, με την ανάγκη να απεγκλωβιστούν αυτοί οι άνθρωποι και να μεταφερθούν στην ενδοχώρα» («samostoday.gr»).
* * *
Ομως η Β. Κατριβάνου, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην βουλευτής, έχει μεγάλα αποθέματα θράσους. Με άρθρο της στην «Εφημερίδα των Συντακτών» (11/2/2019) επιχειρεί να κάνει το μαύρο άσπρο . Πέρασε, γράφει, από τη συγκέντρωση και διαπίστωσε «ότι πίσω από τα αιτήματα και τις θέσεις υπέρ του ανθρωπισμού και αλληλεγγύης υπήρχε ξενοφοβία»! Και πού το στηρίζει αυτό; Μήπως σε ομιλία, σε σύνθημα που ακούστηκε ή σε πανό; Οχι, αλλά σε σχόλια που ισχυρίζεται ότι άκουσε από διάφορους, καθώς περπατούσε μέσα στους χιλιάδες συγκεντρωμένους.
Αυτά τα ακούσατε, κυρία Κατριβάνου... Το δυνατό χειροκρότημα της συντριπτικής πλειοψηφίας των συγκεντρωμένων στις ομιλίες που καταδίκαζαν απερίφραστα την ξενοφοβία, τον ρατσισμό και την ακροδεξιά, πώς γίνεται και δεν το ακούσατε; Μήπως γιατί στρέφονταν και κατά της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης (για το Προσφυγικό, για το ξέπλυμα του ΝΑΤΟ, τη φοροληστεία με την αύξηση του ΦΠΑ για τα νησιά του Αιγαίου κ.λπ.), η οποία, μαζί με την ΕΕ, ρίχνει λίπασμα για να μεγαλώσουν τα δηλητηριώδη μα χρήσιμα φασιστικά - ρατσιστικά λουλούδια του συστήματος;
Την ξενοφοβία και τον ρατσισμό τα καλλιεργεί στα νησιά η επιλογή της ΕΕ, που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (με τη συναίνεση ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Περιφέρειας, δημάρχων) συμφώνησε και εφαρμόζει με ζήλο. Αυτή του διπλού εγκλωβισμού χιλιάδων προσφύγων και μεταναστών, τους οποίους κρατά για μήνες σε άθλιες συνθήκες. Το απάνθρωπο αυτό καθεστώς και οι συνέπειες που έχει για τους κατοίκους των νησιών, είναι που αξιοποιούν και εκμεταλλεύονται οι ακροδεξιοί και οι φασίστες για να καλλιεργήσουν το δηλητήριό τους.
Ομως για αυτήν την αντιδραστική πολιτική, για αυτήν τη βαρβαρότητα εσείς όχι μόνο δεν λέτε κουβέντα, αλλά την υπερασπίζεστε. Αυτή είναι η ΣΥΡΙΖΑίικη κυβερνητική «αλληλεγγύη» στους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Και εκφράζεται με το ΝΑΙ στις επεμβάσεις και τις βόμβες του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ. Με το ΝΑΙ στον εγκλωβισμό τους, στα σύρματα και την αθλιότητα των hot spot. Με το ΝΑΙ στη δράση των ΜΚΟ και των επιχειρηματιών που θησαυρίζουν από το δράμα τους.
* * *
Γι' αυτό ρίχνετε λάσπη σε μια μαζική λαϊκή κινητοποίηση που απαίτησε τον απεγκλωβισμό όλων των προσφύγων και μεταναστών. Αλήθεια, κυρία Κατριβάνου, εσείς που ακούτε καλά, δεν ακούσατε τίποτα για τις διαδηλώσεις προσφύγων και μεταναστών που έγιναν στη Σάμο, όπου απεγνωσμένα διεκδικούσαν απεγκλωβισμό! Πριν τα ΜΑΤ «του ανθρωπισμού και της αλληλεγγύης» της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ τους κλείσουν το δρόμο προς την πόλη!
Δεν ακούσατε τίποτα για την καταγγελία της ΤΕ του ΚΚΕ στη Σάμο; Δεν μάθατε ότι στην προηγούμενη κινητοποίηση που είχε γίνει, ξανά στη Σάμο, από το Εργατικό Κέντρο και άλλους φορείς, με το ίδιο πλαίσιο, και τα ΜΑΤ δεν είχαν κλείσει την πρόσβαση, σε αυτήν συμμετείχαν μαζικά πρόσφυγες και μετανάστες;
Το θράσος σας, κα Κατριβάνου, ξεπερνάει κάθε όριο, καθώς επιχειρείτε κουτοπόνηρα να πείτε ότι τα σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ και τα στελέχη του ΚΚΕ στη Σάμο αδιαφόρησαν για τα προσφυγάκια και ότι μόνο οι λίγες φωνές (των φίλων σας) πήγαν κόντρα στο κλίμα της ξενοφοβίας ορισμένων ακροδεξιών που δεν ήθελαν να πάνε στα σχολεία! Ψεύδεστε ασύστολα.
Καταρχάς, σε Λέσβο, Χίο και Κω που αναφέρετε ως θετικά παραδείγματα, δεν γνωρίζετε ότι οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ ήταν αυτές που πρωτοστάτησαν για να αντιμετωπιστεί η αντιδραστική προπαγάνδα των ακροδεξιών; Στη Σάμο, που βρισκόσαστε εσείς που ακούτε καλά, πώς γίνεται να μην ακούσατε τίποτα για τις ανακοινώσεις και καταγγελίες των σωματείων του ΠΑΜΕ, για τις θέσεις και τη δράση των στελεχών του ΚΚΕ στους εκπαιδευτικούς;
Στους συλλόγους των γονέων, οι ανύπαρκτοι φίλοι σας ή τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ πρωτοστάτησαν, ώστε να απομονωθούν οι ρατσιστικές και ακροδεξιές φωνές, έτσι ώστε να μην υπάρξει ούτε ένας σύλλογος που να ταχθεί κατά στο να φιλοξενηθούν τα προσφυγάκια στα σχολεία τους; Αλήθεια, πώς γίνεται να μην είδατε έξω από τα σχολεία, στην υποδοχή των προσφυγόπουλων, τους εκπροσώπους των εργατικών σωματείων, τα μέλη και τα στελέχη του ΚΚΕ; Ντροπή σας και για αυτά που γράφετε και κυρίως για αυτά που υπερασπίζεστε!

Δήμητρα ΠΑΝΤΑΠΑΣΗ
Γραμματέας της ΤΕ Σάμου του ΚΚΕ

Διαγωνισμός ΝΑΤΟφροσύνης


Προσπάθησαν όσο μπορούσαν να το κρύψουν μέσα στον γνωστό «αχό» της κοκορομαχίας επί παντός του επιστητού. Παρ' όλα αυτά, η ταύτιση ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ και όλων των υπόλοιπων αστικών κομμάτων σε ό,τι αφορά το σχέδιο της «ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης» στα Βαλκάνια έβγαλε μάτι την περασμένη Παρασκευή, κατά τη διάρκεια της συζήτησης για το πρωτόκολλο ένταξης της Βόρειας Μακεδονίας - πλέον - στο ΝΑΤΟ.
Δεν περιμέναμε βέβαια κάτι διαφορετικό. Με την κυβέρνηση να παίζει ρόλο «στρατολογητή» του ΝΑΤΟ στην περιοχή, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ έσπευσαν με κάθε τρόπο να διευκρινίσουν ότι η όποια διαφωνία τους στη συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ δεν σημαίνει διαφωνία με τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια, την οποία άλλωστε υπηρέτησαν με συνέπεια και από κυβερνητικές θέσεις.
Ετσι, η αντιπαράθεσή τους εξελίχθηκε σε έναν πραγματικό διαγωνισμό για το ποιος είναι ΝΑΤΟικότερος και κατά συνέπεια ποιος με τη στάση του υπηρετεί αποτελεσματικότερα τα οικονομικά και πολιτικά κέρδη της ελληνικής αστικής τάξης.
Με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να κατηγορεί τη ΝΔ ότι με την καταψήφιση του πρωτοκόλλου «οδηγείται σε κραυγαλέες αντιφάσεις με την παραδοσιακή της προσήλωση στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ» και να την «καρφώνει» σε Ευρωπαίους και υπερατλαντικούς συμμάχους, αλλά και στα ντόπια αστικά συμφέροντα, για το «αν είναι υπέρ της ενίσχυσης της επιρροής άλλων δυνάμεων στην ΠΓΔΜ» και αν στηρίζει τη «γεωστρατηγική αναβάθμιση της χώρας» στην περιοχή.
Την ίδια στιγμή, τα στελέχη της κυβέρνησης παρέδιδαν από το βήμα της Βουλής άλλο ένα «μάθημα» υποταγής στην ιμπεριαλιστική συμμαχία. Ανάμεσα σε άλλα, έλεγαν ότι «δεν είναι δυνατόν, στο όνομα μιας αφηρημένης αντιιμπεριαλιστικής τοποθέτησης (...), να χάνουμε το έδαφος προάσπισης των συμφερόντων της χώρας και του λαού μας, που είτε μας αρέσει είτε δεν μας αρέσει είναι και εντός των τειχών του ΟΗΕ, του NATO, της ΕΕ». Πρόσθεταν μάλιστα ότι η φυλακή του ΝΑΤΟ είναι... δημοκρατικό δικαίωμα του λαού της ΠΓΔΜ, ή επινοούσαν φαιδρές διαφορές ανάμεσα στο ΝΑΤΟ «του ψυχρού πολέμου» και το σημερινό.
Από την άλλη, τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ, σε εμφανή αμηχανία για το ότι η κυβέρνηση τους παίρνει την μπουκιά απ' το στόμα, κατηγορούσαν τον ΣΥΡΙΖΑ για «όψιμη» ΝΑΤΟφροσύνη, επικαλούμενοι τα δικά τους παλιά «διαπιστευτήρια», τα «έργα και τις ημέρες» τους στα προηγούμενα στάδια διεύρυνσης των ΝΑΤΟ και ΕΕ στα Βαλκάνια, για να αποδείξουν ότι εκείνοι ήταν «πάντα υπέρ της ατλαντικής και ευρωατλαντικής πορείας των γειτόνων μας».
Ορκίζονταν, μάλιστα, ότι η καταψήφιση του πρωτοκόλλου ένταξης της Β. Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ καμία σχέση δεν έχει με τη «θετική τους ψήφο» στα σχέδια της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, που είναι δεδομένη και αδιαπραγμάτευτη. Είναι χαρακτηριστικό το σχόλιο του Καμμένου ότι οι ΣΥΡΙΖΑίοι της κυβέρνησης δεν ήταν τόσο ΝΑΤΟικοί όσο ο ίδιος!
Αλλά και οι χρυσαυγίτες, μετά τα εθνικιστικά και αντικομμουνιστικά παραληρήματα, αναρωτιούνταν αν η κυβέρνηση διαπραγματεύτηκε σωστά εντός ΝΑΤΟικού πλαισίου, αν «πήραμε τα σωστά ανταλλάγματα», αν «κερδίζουμε ή χάνουμε γεωπολιτικά» και «τι αποκομίσαμε για τον εμπορικό επιχειρηματικό κόσμο» από αυτήν τη συμφωνία. Είναι προφανές ότι ήθελαν μια «καλύτερη» διαπραγμάτευση για την ελληνική αστική τάξη, με «μοχλό πίεσης» την ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στις ευρωατλαντικές δομές.
Στο «διά ταύτα», λοιπόν, οι μάσκες πέφτουν και αποκαλύπτονται οι πραγματικές διαχωριστικές γραμμές: Εκείνοι με τον ιμπεριαλισμό, τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και τα δολοφονικά τους σχέδια, με τους επιχειρηματικούς ομίλους και τα κέρδη τους. Το ΚΚΕ απέναντι, μπροστάρης στη λαϊκή πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, για αποδέσμευση από ΝΑΤΟ και ΕΕ, για απεμπλοκή από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, για να δυναμώσει η αλληλεγγύη με τους γείτονες λαούς. Αλλος ένας πολύ σοβαρός λόγος ώστε ο λαός μας να ενισχύσει παντού το ΚΚΕ.

TOP READ