5 Ιαν 2018

Απολύθηκαν γιατί δεν επέστρεψαν το δώρο Χριστουγέννων!

Στα σύγχρονα καπιταλιστικά ήθη, το Δώρο των Χριστουγέννων φαίνεται πως είναι παρωχημένος θεσμός που δεν έχει θέση. Πολλές επιχειρήσεις δεν το καταβάλλουν καν, ενώ κάποιοι εργοδότες το καταβάλλουν μεν, για να είναι τυπικά εντάξει, υποχρεώνουν όμως τους υπαλλήλους τους να το επιστρέφουν, ή το συμψηφίζουν στις μισθοδοσίες των επόμενων μηνών, μέχρι να ισοφαρίσουν τη “χασούρα”.
Τι γίνεται όμως όταν κάποιοι εργαζόμενοι διεκδικούν το νόμιμο δικαίωμά τους να παίρνουν κανονικά το Δώρο; Τους περιμένει η απόλυση!
Αυτό προκύπτει από την καταγγελία που έκαναν στην Επιθεώρηση Εργασίας εργαζόμενοι που δούλευαν σε γνωστή επιχείρηση εστίασης στη Λάρισα. Πέντε υπάλληλοι αρνήθηκαν να συμμορφωθούν στην υπόδειξη του εργοδότη και ο καινούριος χρόνος τους βρήκε με μια εκδικητική απόλυση. Φυσικά η επιχείρηση δεν αναφέρει επίσημα τον πραγματικό λόγο της απόλυσης κι έτσι είναι πολύ πιθανό να μείνει ατιμώρητη, αφού κινήθηκε “νόμιμα και ηθικά” ως προς το ισχύον πλαίσιο.
Σε ανακοίνωσή της, η διοίκηση του ΕΚ Λάρισας καταγγέλλει τις συνθήκες που διαμορφώνονται στη σύγχρονη εργασιακή ζούγκλα, τις απλήρωτες υπερωρίες, τον εκβιασμό της απόλυσης, το όργιο εκμετάλλευσης, τον εκβιασμό της απόλυσης και της ανεργίας, τη μαύρη εργασία, τις “ελαστικές σχέσεις” που κάνουν λάστιχο τους εργαζόμενους. Αλλά και το νομικό πλαίσιο στο οποίο πατάνε οι αυθαιρεσίες και η ασυδοσία των επιχειρήσεων. Καλεί όλους τους εργαζόμενους να συσπειρωθούν στα σωματεία τους, να οργανώσουν τον αγώνα τους, τη συλλογική τους αντίσταση, και να μη διστάζουν να καταγγείλουν παρόμοια περιστατικά εργοδοτικής αυθαιρεσίας.
Ακολουθεί αναλυτικά το κείμενο της ανακοίνωσης, (ενώ αξίζει να συγκρίνει κανείς την κάλυψη της είδησης από άλλα μέσα, που ούτε λίγο-ούτε πολύ, θεωρούν πως οι συγκεκριμένες επιχειρήσεις, με τις πρακτικές τους, υπονομεύουν το κυβερνητικό έργο, την καταπολέμηση της ανεργίας κοκ):
«Όσο και αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ προσπαθεί να παρουσιάσει μια πλαστή εικόνα επιστροφής τάχα στην “κανονικότητα”, η εργασιακή ζούγκλα με τις μειώσεις μισθών, αποδιάρθρωση εργασιακών σχέσεων για τους εργαζόμενους, που έχει συνδιαμορφώσει με τις προηγούμενες κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, με την ψήφιση πάμπολλων αντεργατικών νόμων, γίνεται όλο και πιο άγρια, αφού πολλοί εργοδότες αξιοποιούν αυτό το αντεργατικό οπλοστάσιο και πάνε ακόμα παραπέρα
Χαρακτηριστικό είναι το γεγονός ότι πολλοί εργοδότες και φέτος δεν κατέβαλαν καν δώρο Χριστουγέννων στους εργαζόμενους, ενώ πολλοί επίσης είναι οι εργοδότες που το καταθέτουν στον τραπεζικό λογαριασμό του κάθε εργαζόμενου και μετά τον εξαναγκάζουν, με την απειλή της απόλυσης, να επιστρέψει είτε το σύνολο του ποσού είτε ένα μέρος αυτού πίσω.
Αυτό το πρόβλημα έχει επεκταθεί τα τελευταία 2-3 χρόνια και στην καταβολή των μηνιαίων μισθών, αφού υπάρχουν και στην περιοχή μας εργοδότες που καταβάλλουν κανονικά το μισθό στον τραπεζικό λογαριασμό του εργαζόμενου και τον εξαναγκάζουν μέρος αυτού να το επιστρέψει πίσω στον εργοδότη, κάτω από την απειλή της απόλυσης.
Επιπλέον, σε πολλές επιχειρήσεις εστίασης, εμπορίου, συνεργεία καθαρισμού, υπηρεσιών φύλαξης, μεταφορών κ.ά., αλλά και σε βιομηχανίες – βιοτεχνίες εργαζόμενοι προσλαμβάνονται με συμβάσεις 4ωρης ημερήσιας εργασίας, αλλά στην πράξη εξαναγκάζονται, με το φόβο της απόλυσης, να εργάζονται 8 και παραπάνω ώρες ημερησίως, χωρίς όμως να αμείβονται και χωρίς να ασφαλίζονται για τις επιπλέον ώρες.
Σε αρκετές επιχειρήσεις οι εργαζόμενοι έχουν αρκετούς μήνες να πληρωθούν τα δεδουλευμένα τους. Σε πολλές επιχειρήσεις εξαναγκάζονται να εργάζονται υπερωρίες ή και αργίες χωρίς ποτέ να πληρώνονται γι’ αυτές, σε άλλες να τους δίνουν κουπόνια έναντι του μισθού ή της υπερωρίας που δούλεψαν, σε μια σειρά επιχειρήσεις να μην τους ασφαλίζουν για όλα τα ημερομίσθια που πραγματοποίησαν μέσα σε κάθε μήνα.
Η διοίκηση του Εργατικού Κέντρου Ν. Λάρισας καλεί τους εργαζόμενους-νες να πάψουν να αποδέχονται μοιρολατρικά και παθητικά αυτήν την άθλια κατάσταση. Να πάψουν να τρέφουν ψευδαισθήσεις ότι έτσι θα γλιτώσουν την απόλυση. Η πείρα δείχνει ότι ούτε τη θέση εργασίας έχει κανείς διασφαλισμένη, αν δεν αντιδρά στην άγρια εκμετάλλευση, ούτε θα αποφύγει χειρότερες καταστάσεις. Οι εργοδότες πατώντας πάνω στους αντεργατικούς νόμους, στο φόβο και στην ανοχή των εργαζόμενων ξεσαλώνουν και θα συνεχίσουν έτσι όσο οι εργαζόμενοι δεν αντιδρούν.
Μπορούμε να σταματήσουμε και να ανατρέψουμε αυτήν την αθλιότητα και τις βάρβαρες αντεργατικές πολιτικές, μόνο με οργάνωση στα σωματεία και συλλογικό αγώνα. Κανένας μόνος του απέναντι στην εργοδοτική και κυβερνητική επίθεση. Όλοι για έναν και ένας για όλους. Το Εργατικό Κέντρο Ν. Λάρισας είναι στήριγμα για τους εργαζόμενους και τα σωματεία τους, αλλά χωρίς τους ίδιους τους εργαζόμενους που συνθλίβονται από τα προβλήματα δεν μπορεί να αλλάξει την κατάσταση.
Η διοίκηση του Εργατικού Κέντρου Ν. Λάρισας καλεί όσους εργαζόμενους – εργαζόμενες είτε δεν πήραν καθόλου δώρο Χριστουγέννων από τον εργοδότη τους είτε εξαναγκάστηκαν με την απειλή της απόλυσης να επιστρέψουν είτε το σύνολο του δώρου, είτε ένα μέρος, όσους είναι απλήρωτοι επί μήνες, όσους προσλαμβάνονται με 4ωρα και δουλεύουν 8ωρα χωρίς να πληρώνονται και να ασφαλίζονται για τις επιπλέον ώρες, το ίδιο όσοι δεν πληρώνονται για υπερωρίες, αργίες να απευθύνονται στο Εργατικό Κέντρο Ν. Λάρισας (Εργατικής Πρωτομαγιάς 6, τηλέφωνο 2410 250708), στα σωματεία των κλάδων τους, αλλά και να τα καταγγέλλουν στην Επιθεώρηση Εργασίας, στο ΙΚΑ, που πρέπει από την πλευρά τους να πυκνώσουν τους ελέγχους στις επιχειρήσεις».

Μάγκας από μικράκι



Με αφορμή την χτεσινή βόλτα μας στον Πειραιά, είπα πως ίσως κάποτε μιλήσουμε για την μεγάλη απόδραση των Βούρλων. Δεν πρόλαβα να αποσώσω την κουβέντα μου, άρχισαν οι προτροπές των αναγνωστών να το κάνω. Ε, θα το κάνω από βδομάδα. Σήμερα Παρασκευή, είπαμε πως φέρνουμε την αυριανή αργία των Φώτων μια μέρα πιο κοντά, οπότε μη ζητάτε πολλά. Το πολύ-πολύ να πιάσω αφορμή από κάτι που αναφέραμε χτες ξώφαλτσα και να αρχίσω άλλες ιστορίες.

Χτες, λοιπόν, έβαλα μια φωτογραφία τής οδού Αίμου, στην Λεύκα του Πειραιά, σημάδεψα τον αριθμό 8 του δρόμου, όπου το 1920 ο Γιώργος Μπάτης άνοιξε το χοροδιδασκαλείο "Κάρμεν" και σημείωσα ότι απέναντι ακριβώς ήταν το σπίτι του Μιχάλη Γενίτσαρη. Όταν ο Μπάτης άνοιγε το "Κάρμεν", ο Μιχάλης ήταν μόλις τριών χρόνων. Λίγο πιο κάτω, αριστερά στην Παλαμηδίου, στην γωνία με Αδριανουπόλεως, ο πατέρας του είχε ένα μαγαζί πολύ "προχώ", όπως θα το λέγαμε σήμερα. Την ημέρα λειτουργούσε ως λαϊκό μαγερειό (πατσά, βραστούρα, φασολάδα, λαδερό, γιουβέτσι, κανά κοκκινιστό της κατσαρόλας κλπ) αλλά σαν βράδυαζε μετατρεπόταν σε μπυραρία μετά μουσικής, έτσι όπως είδαμε τις μπυραρίες προχτές, που είχαμε πάει ως του Πίκινου.

Μιχάλης Γενίτσαρης, Σωτηρία Μπέλλου (1948)

Άντε τώρα να βρει ο Μιχάλης μυαλό για σχολείο. Έβγαλε την πρώτη δημοτικού με το ζόρι και μετά έπιασε στασίδι στο μαγαζί του πατέρα του, δουλεύοντας κανονικά ως παραγιός. Ε, πολύ ήθελε; Κάτι τα όργανα στο μαγαζί, κάτι που έγινε φιλαράκι με τον Θανάση, τον γιο του Μπάτη, κάτι που τον είχε πάρει ο ίδιος ο Μπάτης από ίσκιο και τον περιμάζευε, κάτι ένας παλιομπαγλαμάς  που βρήκε σε μια κασέλα στο σπίτι του, άρχισε ο Μιχάλης να γρατζουνάει τα τέλια από μικρός. Και σαν ξεπετάχτηκε λίγο και πήγε για μεροκάματο ως καζαντζής (έφτιαχνε καζάνια) στο χυτήριο του μαστρο-Κώστα του Καταγά, ανέλαβε ο ίδιος ο μαστρο-Κώστας να μάθει στον μικρό Μιχάλη τα κόλπα και τα μυστικά τού μπουζουκιού. Στα δεκαπέντε αγόρασε το πρώτο του μπουζούκι.
Τα βράδια συναντιόμουνα με τους φίλους μου. Είχαμε γίνει δεκαπεντάρηδες. Παίζαμε στις γειτονιές, εγώ μπουζούκι και ένας φίλος μου, Τάκης Δημητρίου, κιθάρα. Εν τω μεταξύ, μετά γνώρισα και στου Μπάτη το καφενείο το Δελιά, το Μάρκο, που δεν είχανε ακόμα γραμμοφωνήσει, δεν είχανε ακουστεί. Ερχόντουσαν στου Μπάτη. Ο Μάρκος δούλευε τότε στα σφαγεία. Εγώ τότε έπαιζα μπουζούκι καλούτσικο. 
Αν χτες κάναμε κουβέντα για μάγκες και νταήδες τού προπολεμικού Πειραιά, τί να πούμε για τον Γενίτσαρη; Στα 17 του τα έβαλε με έναν μπάτσο, που του έκανε παρατήρηση και πάνω στον καυγά ο μπάτσος τόλμησε να του κλοτσήσει το μπουζούκι και να το σπάσει. Φυσικά, ο Μιχάλης τον έκανε του αλατιού. Ναι, καλά του ξηγήθηκε και παράσημο στο πέτο οι έξι μήνες που έκατσε στις φυλακές Αβέρωφ "προς αναμόρφωσιν". Κι όταν ξεμπουκάρισε και ξαναγύρισε στο καζαντζιλήκι, είχε κάνει ένα σεβαστό όνομα, παρά "το νεαρόν της ηλικίας του". Εκεί ήταν που έγραψε τον ύμνο "Εγώ μάγκας φαινόμουνα" (*), ένα κομμάτι που ηχογράφησε στην Κολούμπια το 1937, φλιπσάιντ στην "Φαληριώτισσα" του Στράτου Παγιουμτζή.

Το κομμάτι πήγε καλά, ο Μιχάλης άρχισε να γίνεται γνωστός και αποφάσισε ν' αφήσει το χυτήριο και να ανοίξει έναν καφενέ στην από πάνω γωνία του σπιτιού του, Αίμου και Βάσσου, όπου από την πρώτη στιγμή άρχισε να γίνεται λαϊκό προσκύνημα. Και ποιος δεν πέρασε από κει να παίξει μπουζούκι; Βαμβακάρης, Παγιουμτζής, Χιώτης, Παπαϊωάννου, Μητσάκης, Δελιάς, Καρυδάκιας... Μα όταν κάποτε λιγουρεύτηκε μια πουτάνα από τα Βούρλα, το παράτησε και πήγε να ανοίξει άλλο εκεί κοντά της. Αυτό του το έκλεισε η αστυνομία. Ύστερα άνοιξε άλλο, αυτή την φορά στα Καμίνια, συνεταιρικά με τον Παπαϊωάννου. Κι όταν έκλεισε και τούτο, πήγε για δουλειά στο περίφημο μαγαζί τού Αντώνη Βλάχου, το "Δάσος" (τότε στην Ιερά Οδό 145, στο Αιγάλεω πήγε το 1947), όπου μαζεύονταν όλοι οι μάγκες και οι νταήδες αλλά και όλοι οι μεγάλοι μπουζουξήδες της εποχής. Ο νταής Γενίτσαρης δεν άργησε να μπλέξει κι εκεί σε σοβαρό καυγά. Άντε ξανά στην ψειρού. Κάνει μέσα κάτι μήνες, γυρνάει στο μαγαζί, μπλέκει σε άλλον καυγά όπου πέσανε και κάτι πιστολιές. Τούτη την φορά, αντί για φυλακή, τον χαρακτήρισαν "δημόσιο κίνδυνο" και τον στείλανε ένα χρόνο εξορία στην Ίο.

Το 1940, λίγο πριν τον πόλεμο, πήγε φαντάρος. Στις πέντε μέρες την κοπάνησε με ένα φιλαράκι του, τον Γιάννη Βασσάλο, επειδή μάθανε πως οι γκόμενές τους ξενοπηδιόνταν, η Σοφία του Μιχάλη με έναν κελευστή και η Νίτσα του Γιάννη με έναν αρχιφύλακα του ηθών (!). Τι γκόμενες που ξενοπηδιόνταν δηλαδή, πουτάνες ήσαν και κάνανε την δουλειά τους. Ε, και; Πρώτη επίσκεψη στο μπουρδέλο τής πρώτης, της μαχαιρώνει ο Γενίτσαρης το κωλομέρι πάντα κι άλλη. Δεύτερη επίσκεψη στα Βούρλα, βλέπει ο Βασσάλος τον αρχιφύλακα και τον μαχαιρώνει. Έλα, όμως, που στο σκοτάδι λάθεψε και ο "αρχιφύλακας" ήταν ο Στέλιος ο Κηρομύτης! Εν πάση περιπτώσει, από όλη αυτή την ιστορία, ο Γενίτσαρης κέρδισε άλλα δυο χρόνια στην φυλακή. Σαν βγήκε, πήγε για δουλειά σε διάφορα μαγαζιά ώσπου κατέληξε πάλι στο "Δάσος". Εκεί μπλέκει με κάτι κομπίνες, τον πιάνουν, άντε πάλι μέσα ενάμισυ χρόνο.

Παρά την μαχαιριά, η Σοφία δεν έκοψε από τον Μιχάλη. Όμως, κάποτε τον άφησε για να πάει να δουλέψει λίγο καιρό σε ένα μπουρδέλο στην Θήβα, που είχε καλά λεφτά. Εκεί την ερωτεύεται ένας ενωμοτάρχης, "μαμαζέλ σας ηγαπώ και θέλω να σας στεφανώσω", η Σοφία βλέπει την ευκαιρία να δέσει το γαϊδούρι της και μηνάει του Γενίτσαρη ότι αρραβωνιάστηκε και δεν θα γυρίσει. Ψύχραιμος ο Γενίτσαρης, πάει σπίτι της, βγάζει όλα τα πράγματά της στον δρόμο και τα πουλάει κοψοχρονιά. Μετά πάει και γίνεται στουπί από ούζο. Και στο φινάλε παίρνει δυο φιλαράκια του και κινάνε για την Θήβα.
Τότε έγινε το σώσε. Αποπάνω από τις σκάλες βλέπω τη Σοφία και πεντέξι από τις άλλες γυναίκες να φωνάζουνε σαν τρομαγμένα θηρία. Ο Κουτσομπόλης είχε κάτσει όξω, ο Μαρίνης κάτω στις σκάλες, και εγώ πάω απάνω. Μόλις ανεβαίνω απάνω, βλέπω έναν άντρα που έχει ανοίξει ένα παράθυρο από πίσω από το σπίτι, που ήτανε και πιο χαμηλά, και πηδάει έξω. Εγώ τρέχω στο παράθυρο νομίζοντας ότι είναι ο ενωματάρχης, του ρίχνω, αλλά αυτός χάθηκε· έτρεχε πολύ. Τότε γυρίζω εγώ, μαγκώνω τη Σοφία από τα μαλλιά και την τραβάω να μου πει πού είναι το δωμάτιό της. Μπαίνω σε ένα, ήταν μια ντουλάπα με καθρέφτη, σπάω τον καθρέφτη, σπάω μια κανάτα μεγάλη με μια λεκάνη. Αλλά η Σοφία φοβήθηκε και φεύγει να πάει κάτω. Τότε εγώ φωνάζω του Στράτου να την πιάσει, και περιλαβαίνω την μαντάμα (ονόματι Μαργιώ) να μου δείξει το δωμάτιο της Σοφίας. Αυτή φοβάται να μου το δείξει, γιατί νομίζει ότι εγώ θα της κάψω τα ρούχα.  Και τότες αρχινάει η ζημιά· δεν αφήνω δωμάτιο γερό. Τά 'σπασα όλα μέσα: ντουλάπες, λαβουμάνα, ρούχα έσκιζα και άλλα. Ώσπου μπαίνω στο δωμάτιο της μαντάμας μέσα, χωρίς να ξέρω ότι είναι της μαντάμας. Ορμάει κι αυτή μέσα, φοβούμενη μη της σπάσω κι αυτηνής και πάει να μου αρπάξει την κάμα που βαστούσα στα χέρια. Τότε γίνεται το μοιραίο· της κόβω το χέρι και της αφαιράω δύο δάχτυλα. Μπήζει τις φωνές...
Καθιστοί από αριστερά: Μιχάλης Γενίτσαρης, Γιάννης "Μπιρ Αλλάχ" Σταμούλης, Λευτέρης Τσαγκαράκης (1942)

Το 1952 ο Γενίτσαρης σταμάτησε το τραγούδι κι έγινε φρουτέμπορος στην λαχαναγορά του Πειραιά. Σωστά αγανάχτησε με την λογοκρισία αλλά τα συμπεράσματά του ήταν τελείως λάθος:
Εγώ μετά είδα την κατάντια του ρεμπέτικου: λογοκρισία, κυνήγησαν το ρεμπέτικο. Πέσαν στη μέση μουσικοί καινούργιοι, Χατζιδάκις, Θεοδωράκης και άλλοι. Αυτοί κυνήγησαν το ρεμπέτικο και αρχινήσανε με διάφορα μέσα να το ρίξουν. Έβλεπαν ότι δεν μπορούσαν να του κάνουν τίποτα και αρχινήσαν και αυτοί και ονόμαζαν τα τραγούδια τους αρχοντορεμπέτικα. Του δώσανε μία μορφή ανάμεσα στο ρεμπέτικο και στο ευρωπαϊκό που το κλόνισε όμως για ένα διάστημα, με τα βιομηχανοποιημένα αρχοντορεμπέτικα.
Μετά το 1971, με την παρότρυνση του Ηλία Πετρόπουλου, ο Γενίτσαρης ξαναγύρισε στο πάλκο, παίζοντας για κάμποσο καιρό στο "Κύτταρο". Σύντομα τα ξαναπαράτησε, αυτή την φορά οριστικά. Γύρισε στο πατρικό του, όπου έζησε ίσαμε το τέλος. Έφυγε στις 11 Μαΐου 2005, στα 88 του χρόνια. Πίσω του άφησε για να τον θυμίζουν το "Εγώ μάγκας φαινόμουνα", το "Σαλταδόρος (Θα σαλτάρω)", το "Στα όρη βγαίνει η κάπαρη", το "Θά 'ρθω νύχτα τοίχο-τοίχο" και πολλά άλλα κομμάτια. Ανάμεσά τους και το "Ένας λεβέντης έσβησε", ένα τραγούδι σε στίχους Νίκου Μάθεση (Τρελάκια) για τον θάνατο του Βελουχιώτη.

----------------------------------------------------
(*) Στην συγκεκριμένη εκτέλεση ερμηνευτής είναι ο Ανέστος Δελιάς.

Σημείωση: Τα ένθετα αποσπάσματα είναι από την προ πολλών ετών εξαντλημένη αυτοβιογραφία τού Μιχάλη Γενίτσαρη, η οποία είχε κυκλοφορήσει το 1992 από τις εκδόσεις Δωδώνη με τον τίτλο "Μάγκας από μικράκι".

Oι "ελπιδοφόρες" μορφές απασχόλησης του ΣΕΒ:




Περιγράφοντας την ''επόμενη μέρα''....

Πέραν των γνωστών ειδών συμβάσεων μερικής απασχόλησης, ορισμένου χρόνου και προσωρινής απασχόλησης μέσω δανεισμού ο ΣΕΒ προτείνει μερικές ακόμα ...ελπιδοφόρες για την Ανάπτυξη (ΤΟΥΣ) μορφές απασχόλησης, -επικαλούμενος τη ''διεθνή και ευρωπαϊκή εμπειρία''- στη ...μεταμνημονιακή εποχή που θα επακολουθήσει: 
 
Συμβάσεις με πληθοπορισμό (crowdwork), συμβάσεις μηδενικών ωρών (zero hours contracts), συμβάσεις σύντομης (short term contracts), προσωρινής εργασίας ή εργασίας κατά παραγγελία (on demand work), μικροσυμβάσεις (mini jobs), εργασία ανά χαρτοφυλάκιο (portfolio work), εργασία βάσει δελτίου/κουπονιών (voucher-based work), συμβάσεις επιμερισμού θέσεων εργασίας (jobs sharing) κ.λπ.

Πρόεδρος ΣΕΒ, Θ. Φέσσας: ''Για τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας στην οικονομία, η αγορά εργασίας πρέπει να συνεχίσει να λειτουργεί ευέλικτα, ώστε να μην μπαίνουν εμπόδια στην αναπτυξιακή διαδικασία. Τυχόν παλινόρθωση των πρακτικών του παρελθόντος όσον αφορά τις συλλογικές διαπραγματεύσεις (...) θα ανακόψει άρδην την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας''
 
ENJOY CAPITALISM λοιπόν!
 

Ελενη Μαρκακη
       3/1/2018
 
και 



Αυτογελοιοποίηση. Η όταν οι αστοί προσπαθούν να απορρίψουν τον μαρξισμό




Η ταξική και η πολιτική εξουσία
Ακούμε το πρωί στο ΣΚΑΪ, κατά τις 07:30, «ελαφρά» κριτική της συνέντευξης της κας Περιστέρας Μπαζιάνας, στην «Εφημερίδα των Συντακτών - Σαββατοκύριακο» που κυκλοφορεί Παρασκευή 5/1/ 2018.
Μετά τα γνωστά μικροπολιτικά και μικρόψυχα, ως εισαγωγή, ώ του θαύματος κατάπληκτοι, καλεσμένοι αναλυτές και οικοδεσπότες, ανακαλύπτουν κάτι «ανεξήγητο» στη συνέντευξη: Πώς γίνεται να λέει η κυρία Μπαζιάνα: «Ο ΣΥΡΙΖΑ πήρε την κυβέρνηση αλλά δεν πήρε την εξουσία», που έγινε και τίτλος της συνέντευξης; Πώς είναι δυνατόν, αναρωτιούνται παραπειστικά,  να είναι στην κυβέρνηση και να κρύβεται ότι τάχα δεν έχει την εξουσία για αν δικαιολογεί τα πάντα;
Ο τρόμος μπροστά στον μαρξισμό!
Εδώ αρχίζουν όλες οι βαθυστόχαστες αναλύσεις προκειμένου η φράση να μη πάρει το περιεχόμενο που πραγματικά θα μπορούσε να έχει και το έχουν διατυπώσει μόνο οι μαρξιστές, αλλά πιθανόν από νύξεις της ίδιας της κυρίας αρπαζόμενοι, αρχίζουν οι αναλυτές τις αναλύσεις.
Πρώτος στόχος να καταρρίψουν, να καλύψουν, να διαστρεβλώσουν τον μαρξισμό και τις θέσεις του για την πολιτική και ταξική εξουσία. Ανέλαβε ο κ.Π. Καψής τη διαστρέβλωση, λέγοντας ελαφρά:
-Α, αυτό είναι μια παλαιοκομμουνιστική ιδεοληψία που δεν έχει σχέση με την πραγματικότητα, κάτι σαν, δεν αξίζει καν να το συζητάμε, μία είναι η εξουσία και την έχει ο ΣΥΡΙΖΑ!
Μετά αναλαμβάνει ο έτερος αναλυτής να υπερασπίσει την κα Μπαζιάνα.
-Δεν λέει κάτι παλαιοκομμουνιστικό – αν ήταν δυνατόν να είναι παλαιοκομμουνίστρια η κα του Πρωθυπουργού – είναι μια… πραγματικότητα αυτό που είπε. Άλλο η εξουσία άλλο η κυβέρνηση. Η κα Μπαζιάνα εννοεί ότι έχει μεν  ο ΣΥΡΙΖΑ την κυβέρνηση την αλλά την εξουσία την έχουν παλαιοκομματικοί και αντιδραστικοί πυρήνες στο κράτος και στην κοινωνία που έχουν καταλάβει θέσεις κλειδιά και αντιστέκονται στην… προοδευτική διακυβέρνηση και στις μεταρρυθμίσεις του ΣΥΡΙΖΑ! Αυτοί κατέχουν την εξουσία και παρεμποδίζουν την ανάπτυξη της χώρας!!!!
 
Θαυμάστε διαστρέβλωση για να βγάλουν τη φράση τη κυρίας Μπαζιάνας in (!) και μέσα στα πλαίσια του καπιταλισμού, όπου το φως και το σκότος είναι η κυβέρνηση και η «εξουσία» που μάχονται μέχρι τελικής πτώσεως για το καλό του τόπου!
Στις 08:20 κάνει επιδρομή και ο περίφημος Μπάμπης που αποφαίνεται ότι είναι γελοία αριστερή αντίληψη ότι υπάρχουν δύο εξουσίας… Η «δεδηλωμένη» είναι η εξουσία και απλώς η οι ιδεοληψίες της κυβέρνησης ήρθαν σε σύγκρουση με την πραγματικότητα και προσπαθούν με «ένα παραμύθι» περί εξουσιών να δικαιολογηθούν. Μετά μπερδεύει τα μπούτια του και αυτός.
Η αλήθεια είναι εδώ και επιμένει
Όσες διαστρεβλώσεις και αν κάνουν αστοί, μικροαστοί, αναλυτές, «αριστεροί», αριστερούληδες και δεξιοί, καραδεξιοί, η πραγματικότητα είναι ότι σε όλα τα ταξικά συστήματα, αλλά ακόμη και στον σοσιαλισμό, η ταξική εξουσία είναι σαφώς διακριτή από την πολιτική εξουσία με σχετική αυτοτέλεια της δεύτερης από την πρώτη.
Η πρώτη είναι η βάση, είναι κάτι που δεν αλλάζει, είναι η εξουσία και η δικτατορία της τάξης που επιβάλλεται και αναφέρεται στις παραγωγικές σχέσεις που επικρατούν και σε αυτούς που κατέχουν τα μέσα παραγωγής και τον πλούτο που παράγεται και άρα κατέχουν την εξουσία να ορίζουν τους όρους που θα κινηθεί η κάθε κυβέρνηση για να την υπηρετήσει.
Η δεύτερη είναι η πολιτική διαχείριση της ταξικής εξουσίας, ανήκει στο πολιτικό εποικοδόμημα της ταξικής εξουσίας και εργάζεται για την επίτευξη των στόχων της ταξικής εξουσίας. Η πολιτική εξουσία μπορεί να αλλάζει σαν τα πουκάμισα, με όλα τα χρώματα του κόσμου, αρκεί να υπηρετεί τα συμφέροντα της τάξης που κυριαρχεί. Η ταξική εξουσία δεν αλλάζει μόνο ανατρέπεται.
 
Ας το δούμε πρακτικά
Για να το πούμε πρακτικά, όσες κυβερνήσεις και αν αλλάζουν στον καπιταλισμό οι καπιταλιστές παραμένουν στις θέσεις τους, η εκμετάλλευση που κάνουν στην εργατική τάξη συνεχίζεται με διάφορους βαθμούς εκμετάλλευσης και με βάση όλο το νομικό οπλοστάσιο που οι πολιτικές κυβερνήσεις ψηφίζουν, διατηρούν ατάραχο το βασικό πυρήνα της δικτατορίας του κεφαλαίου: την παραγωγή πλούτου την κάνει η εργατική τάξη και την ιδιοκτησία όλης της παραγωγής την έχουν οι καπιταλιστές. Αυτή  η εξουσία δεν αλλάζει με τις αλλαγές της κάθε κυβέρνησης και φυσικά της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ –ΑΝΕΛ.
Αν όμως μια κυβέρνηση έχει διάφορες μικροαστικές ιδεοληψίες και  παρ ελπίδα αποτολμήσει να αγγίξει, όχι να ανατρέψει, βασικά ή συγκυριακά ή επιμέρους συμφέροντα της εξουσίας της αστικής τάξης και του κεφαλαίου, τότε απλώς την καθαιρούν. Το πώς την καθαιρούν δεν έχει σημασία. Όπως καθαίρεσαν «δημοκρατικά» τον Χριστόφια, τον ΓΑΠ και τον παππού του (την πολιτική του κεφαλαίου υπηρετούσαν όλοι) και τον Τσίπρα που τον αναβάπτισαν με εκλογές αγνώριστο και όπως καθαίρεσαν με πολύ αίμα τον Αλλιέντε, τον Σουκάρνο (Ινδονησίας 1965 και 1 εκ. εκτελεσμένους κομμουνιστές!) και τον Μωσαντέκ (Ιράν 1953) μιας και είναι το Ιράν στην επικαιρότητα.
Εκτός αυτού, αλλάζουν οι κυβερνήσεις ανάλογα με το ποιο τμήμα και ομάδα  κεφαλαιοκρατών επικρατεί έναντι των άλλων, στο σκληρό ανταγωνισμό για τα κέρδη και τη ληστεία των λαών.
Σε καμιά περίπτωση ταξική και πολιτική εξουσία δεν ταυτίζονται. Η πρώτη είναι το καθεστώς, το σύστημα, η δύναμη, η δικτατορία της τάξης και η δεύτερη είναι η διαχείριση αυτής της εξουσίας αστικοδημοκρατική, δικτατορική, ενδιάμεση... και στον σοσιαλισμό μπορούμε να έχουμε, και είχαμε, διάφορες διαβαθμίσεις της σοσιαλιστικής δημοκρατίας και στην ιστορία απομένει να αποτιμήσει επακριβώς αυτές τις μορφές, πέρα από τις σημερινές απόψεις που διατυπώνουμε.
Για να μην έχουμε θολό τοπίο και στον σοσιαλισμό την ταξική εξουσία έχει η εργατική τάξη (που είναι και ιδιοκτήτρια των μέσων παραγωγής και  του πλούτο που παράγει) και την πολιτική εξουσία την έχουν οι πολιτικοί (και κοινωνικοί) φορείς της εργατικής τάξης και του λαού.
Ενοποιούνται αυτές οι εξουσίες μέσα από την ταξική λειτουργία του κράτους και της πολιτικής, αλλά σε καμιά περίπτωση δεν ταυτίζονται. Διατηρούν την σχετική αυτοτέλειά τους. Έτσι μπορούν να αλλάζουν οι κυβερνήσεις, αλλά δεν μπορεί να αλλάξει η εργατική τάξη από την εξουσία και να αλλάζει η τάξη με κάθε κυβέρνηση. Η κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής θα παραμένει στην εργατική τάξη όπως και η ιδιοκτησία του πλούτου που παράγουν. Λεπτομέρειας και συμφωνίες και διαφωνίες για το πώς αυτά υλοποιούνται ή υλοποιήθηκαν στον σοσιαλισμό που είδαμε είναι θέμα εσωτερικό του σοσιαλισμού και δεν σχετίζεται με την αμφισβήτηση της θέσης περί σχέσεων ταξικής και πολιτικής εξουσίας.
Όταν στις σοσιαλιστικές χώρες η αναγεννημένη αστική τάξη ανέτρεψε τον σοσιαλισμό, επέβαλε και τη δική της πολιτική διακυβέρνηση.
Μεταβατικές κυβερνήσεις από το ένα σύστημα στο άλλο (μη αιματηρή ανατροπή) πατώντας και στις δύο εξουσίες (δυαδική εξουσία), μέχρι να λήξει το «ποιος (θα φάει) ποιόν», δεν αναιρούν την πραγματικότητα αφού θα καταλήξουν να υπηρετήσουν μία εξουσία, πιθανόν με πολλές αλλαγές προσώπων.

Το κρυφτούλι και ο λύκος στη γωνία






Τα αστικά κόμματα ψάχνουν και πάλι να βρουν φόρμουλα εξαπάτησης του λαού για να δικαιολογήσουν την θέση τους για ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ. Ούτε θέλουν, ούτε μπορούν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα με τα Σκόπια, γιατί το υποβαθμίζουν ως ζήτημα ονοματοδοσίας, ενώ η ουσία και η αιτία του προβλήματος είναι η κρατική αλυτρωτική προπαγάνδα των Σκοπίων και η επίσημη πολιτική αμφισβήτησης συνόρων από την άρχουσα τάξης της γείτονος. 

Η υποβάθμιση του προβλήματος και η ανάδειξη του ως ζήτημα μόνο ονοματοδοσίας από τα αστικά κόμματα οφείλεται στο ότι :

1) τα κόμματα αυτά είναι συνυπεύθυνα για την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας και επομένως συνυπεύθυνα σε μεγάλο βαθμό για την δημιουργία του κρατιδίου.
2) δεν θέλουν να υψώσουν τον πήχη στην πραγματική διάσταση του προβλήματος και περιορίζονται μόνο στην ονοματοδοσία και όχι στην ουσία και την αιτία του για να μην δυσαρεστήσουν τους "σύμμαχους" στο ΝΑΤΟ.
3) δεν θέλουν να στερήσουν από τους ντόπιους καπιταλιστές την δυνατότητα συμμετοχής στο πλιάτσικο της περιοχής με την ληστρική εξαγωγή επιχειρηματικών κεφαλαίων που έχουν κάνει στα Σκόπια, στερώντας οικονομικούς πόρους από τον ελληνικό λαό που έχει παράγει αυτόν τον πλούτο.
Η όποια αποσπασματική λύση ονοματοδοσίας δοθεί χωρίς να συνοδεύεται από έμπρακτες εγγυήσεις με απαλοιφή της κρατικής αλυτρωτικής προπαγάνδας από τα επίσημα κείμενα και χωρίς να συνοδεύεται από επίσημη δέσμευση σεβασμού των συνόρων, θα είναι για το θεαθήναι και θα επιδεινώσει το πρόβλημα στο μέλλον. Μια τέτοια "λύση" επιδιώκουν για να ικανοποιήσουν την ήδη υποβαθμισμένη απαίτηση του εσωτερικού ακροατηρίου των ψηφοφόρων τους. Αυτή η "λύση" θα είναι για το ξεκάρφωμα τους από την ανεύθυνη και επιπόλαιη τακτική τους να στρουθοκαμηλίζουν από την ουσία των εθνικών ζητημάτων προκειμένου να ικανοποιούν τις απαιτήσεις των ντόπιων και ξένων αφεντικών τους.
Επομένως αναλαμβάνουν τεράστια ευθύνη και όσοι από τους απλούς πολίτες εγκλωβίζονται στην τακτική της ονοματοδοσίας των αστικών κομμάτων, αφήνοντας την ουσία του προβλήματος απέξω. Η επανάληψη χαζοχαρούμενων συλλαλητηρίων που περιορίζονται στην ονοματοδοσία και δεν αναγνωρίζουν την ολοκληρωμένη και φερέγγυα πρόταση του ΚΚΕ, στην πραγματικότητα αθωώνει την βρώμικη πολιτική των αστικών κομμάτων στο θέμα αυτό.
Ευάγγελος Δανέζης 





Κανονικότητα



«Η εμπιστοσύνη στο ευρώ δεν ήταν ποτέ μεγαλύτερη, τα δημοσιονομικά πάνε καλά, οι επενδύσεις ανακάμπτουν και το χρηματοπιστωτικό σύστημα έχει σε μεγάλο βαθμό σταθεροποιηθεί. Οι τράπεζες έχουν σχεδόν διπλασιάσει τα ποσοστά τους σε ίδια κεφάλαια και τα μη παραγωγικά δάνεια βρίσκονται σε διαρκή μείωση». Αυτά τα «αισιόδοξα» λέει ο πρόεδρος της Κομισιόν για τη νέα χρονιά, ενώ τα αστικά επιτελεία περιγράφουν «κούρσα» κερδοφορίας σε ό,τι αφορά τα ευρωπαϊκά μονοπώλια στη βιομηχανία. Αλλά την ίδια ώρα «στα γεμάτα» είναι η συζήτηση για το πώς θα «αξιοποιηθεί η συγκυρία», ώστε να θωρακιστεί ακόμα περισσότερο η κερδοφορία του κεφαλαίου απέναντι και στα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, με τα σχέδια για την «ολοκλήρωση της ΟΝΕ» και τη δημιουργία του «Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου», τη σύνδεση της χρηματοδότησης με την προώθηση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων στο διηνεκές, την ακόμα αυστηρότερη εφαρμογή - έως και με συνταγματική κατοχύρωση - της «δημοσιονομικής ισορροπίας», ώστε οι λαοί να πληρώνουν τα «σπασμένα» του κεφαλαίου με ένταση της εκμετάλλευσης και ατελείωτες θυσίες. Ενώ όλα τα αστικά επιτελεία ομολογούν ότι όλα αυτά είναι και «δικλίδες ασφαλείας» για τον επόμενο κύκλο καπιταλιστικής κρίσης και ύφεσης, που όπως ομολογούσε κυνικά τις προάλλες ο αν. υπουργός Οικονομικών, Γ. Χουλιαράκης, «δεν υπάρχει αμφιβολία πως αργά ή γρήγορα θα έρθει». Αν μη τι άλλο, το βαθιά αυτό ταξικό περιεχόμενο προσπαθεί να κρύψει η συζήτηση για την «επιστροφή στην ευρωπαϊκή κανονικότητα», μετά το «τέλος των μνημονίων», με την οποία η κυβέρνηση προσπαθεί να καλλιεργήσει προσδοκίες στο λαό.

Φοβού τους ... Καλιφορνέζους



Σε πρόσφατο άρθρο στην εφημερίδα «Νέα Σελίδα» ο αν. υπουργός Προστασίας του Πολίτη, κ. Τόσκας, ανάμεσα στα άλλα αναφέρθηκε και σε ζητήματα εκσυγχρονισμού του Πυροσβεστικού Σώματος. Προανήγγειλε «μετεκπαιδευτικά προγράμματα με πυροσβέστες από την Καλιφόρνια, μία πολιτεία των ΗΠΑ με εμπειρία στην αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων». Μίλησε επίσης για «ανάλογα προγράμματα που θα γίνουν σε συνεργασία με άλλες ευρωπαϊκές χώρες στον τομέα των δασικών πυρκαγιών». Αναφέρθηκε μάλιστα σε αναθεώρηση της μέχρι σήμερα υπάρχουσας εκπαίδευσης, σε μία προσπάθεια να συνδεθεί η θεωρία με την πράξη, με ιδιαίτερο βάρος στην πρακτική, με την υιοθέτηση σύγχρονων μοντέλων στις σχολές και στο πεδίο των επιχειρήσεων. Ολες αυτές οι διακηρύξεις, όμως, δεν είναι τίποτε άλλο από ένα νέο πυροτέχνημα της κυβέρνησης, όπως έγινε πρόσφατα και με τον «κάλπικο» απολογισμό της αντιπυρικής περιόδου.


Ο κ. υπουργός «πέταξε στην εξέδρα» το μπαλάκι των ευθυνών για τις μεγάλες καταστροφές που προκαλούν οι δασικές πυρκαγιές, δηλαδή στους πυροσβέστες που είναι ανεκπαίδευτοι, όπως είχε υποστηρίξει και κατά τη διάρκεια της αντιπυρικής περιόδου. Ποια εμπειρία, άραγε, θα μεταφέρουν οι Καλιφορνέζοι πυροσβέστες; Αυτήν που αποκτούν όταν γίνονται θεατές κάθε χρόνο, παρά τη θέλησή τους και τον δικό τους τιτάνιο αγώνα, στην καταστροφή εκατοντάδων χιλιάδων στρεμμάτων δασικού πλούτου, χιλιάδων καμένων κατοικιών ή των δεκάδων νεκρών συμπολιτών τους; Γιατί γίνονται άραγε αυτές οι καταστροφές και στην Καλιφόρνια, μία από τις μεγαλύτερες και πιο εύρωστες πολιτείες της μητρόπολης του καπιταλισμού, αλλά και σε χώρες της ΕΕ (βλέπε Πορτογαλία, Γαλλία, Ισπανία κ.λπ.); Γιατί απλούστατα και εκεί, όπως και στη χώρα μας, εφαρμόζονται πολιτικές ενίσχυσης των επιχειρηματικών ομίλων, με την ταυτόχρονη περικοπή κονδυλίων που προορίζονται για δαπάνες που αφορούν ακόμα και τις στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες. Και στη χώρα μας, έχουν συρρικνωθεί δραματικά οι δαπάνες για την πρόληψη και την προστασία του δασικού πλούτου.


Με ευθύνη, λοιπόν, όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων, αλλά και της σημερινής ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, η Δασική Υπηρεσία συρρικνώνεται ακόμη περισσότερο, και παράλληλα διατηρούν αναξιοποίητους δεκάδες ειδικούς και αξιόλογους επιστήμονες, δασολόγους και δασοπόνους, που υπάρχουν ήδη στο Πυροσβεστικό Σώμα. Ενώ κρατούν «στο γύψο» το Πυροσβεστικό Σώμα, με τη διατήρηση της χουντικής έμπνευσης στρατιωτικοποίησής του. Διαχρονικά όλες οι κυβερνήσεις έχουν περικόψει, με μέσο όρο δεκαετίας, 120 εκατομμύρια από τον προϋπολογισμό της Πυροσβεστικής κατ' έτος. Η σημερινή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν προσλαμβάνει το απαραίτητο προσωπικό, ενώ αντιθέτως αποσπά και μεταθέτει εκατοντάδες πυροσβέστες από τους υπάρχοντες, για τη λειτουργία των ιδιωτικών αεροδρομίων της «Fraport» και των ιδιωτικών εθνικών οδών. Η κυβέρνηση προωθεί παραπέρα την ίδρυση εθελοντικών δημοτικών πυροσβεστικών σταθμών, με την ταυτόχρονη συρρίκνωση υπηρεσιών του Πυροσβεστικού Σώματος. Με όλα τα παραπάνω επιχειρούν να μπαλώσουν τα τεράστια κενά του Πυροσβεστικού Σώματος.


Στην Καλιφόρνια και γενικότερα στις ΗΠΑ εφαρμόζεται η ανταποδοτικότητα στην παροχή υπηρεσιών πυροπροστασίας. Το ίδιο επιδιώκουν και εδώ. Δηλαδή, ένα σημαντικό μέρος της πυροπροστασίας, που αφορά κυρίως τα λαϊκά στρώματα, επιδιώκουν να μετατραπεί από υποχρέωση του κεντρικού κράτους, σε ανταποδοτικού χαρακτήρα υπηρεσία. Δηλαδή, για να έχει κάποιος παροχή υπηρεσιών πυροπροστασίας, θα πρέπει να καταβάλλει τα αντίστοιχα τέλη, για να μη βρεθεί στη δυσάρεστη θέση που βρέθηκε πολίτης του Τενεσί, που έβλεπε το σπίτι του να καίγεται γιατί δεν είχε πληρώσει ο δόλιος το αντίστοιχο τέλος! Μένει να δούμε αν η κυβέρνηση σκέφτεται να εφαρμόσει και την πολύ «καινοτόμα» πρακτική για την αντιμετώπιση των δασικών πυρκαγιών που εφαρμόστηκε πριν από κάποια χρόνια στην Καλιφόρνια, με την αξιοποίηση φυλακισμένων έναντι τριών δολαρίων την ώρα!! Φοβού λοιπόν τους ...Καλιφορνέζους και δώρα φέροντας!


Μιχάλης ΜΙΧΑΗΛ
Ανθυποπυραγός ε.α.

Μόνος «ωφελούμενος» το κεφάλαιο...




Με το νέο γύρο προγραμμάτων που αναμένεται να προκηρύξει το επόμενο διάστημα ο ΟΑΕΔ συνεχίζονται αυτές τις μέρες τα επεισόδια στο προπαγανδιστικό σίριαλ των «επιτυχιών» της κυβέρνησης όσον αφορά τη στήριξη τάχα των εργαζομένων και των ανέργων, τη μείωση της ανεργίας και τη δημιουργία νέων θέσεων εργασίας. Καθόλου τυχαία, μάλιστα, το εν λόγω σίριαλ κορυφώνεται λίγες μέρες πριν από την κατάθεση του νέου αντιλαϊκού πολυνομοσχεδίου.
Τα ίδια τα προγράμματα που προαναγγέλλονται, βέβαια, σκιαγραφούν το εργασιακό τοπίο για το οποίο στελέχη της κυβέρνησης και του ΟΑΕΔ επιχαίρουν: Πρόκειται για κακοπληρωμένες θέσεις εργασίας με ημερομηνία λήξης, που ανακυκλώνουν και μοιράζουν την ανεργία, ενώ παράλληλα συνοδεύονται από επιδοτήσεις, επιχορηγήσεις ασφαλιστικών εισφορών και άλλα «κίνητρα» στην εργοδοσία.
Οι άνεργοι που στρέφονται στα προγράμματα, στον αγώνα τους να εξασφαλίσουν ένα μεροκάματο, αναγκάζονται να δουλέψουν σε προσωρινές θέσεις εργασίας, με μισθούς - ψίχουλα, στα όρια του βασικού μισθού, αν όχι και πιο κάτω από αυτόν, που ακόμα κι αυτοί καταβάλλονται με καθυστέρηση. Αναγκάζονται να «ξεγράψουν» εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, ακόμα και όσα ισχύουν για τους συναδέλφους τους.
Μετά από το σύντομο «διάλειμμα», οι «ωφελούμενοι», όπως αποκαλούνται οι άνεργοι που συμμετέχουν στα προγράμματα, επιστρέφουν στις ουρές της ανεργίας, περιμένοντας να έρθει ξανά η σειρά τους όταν το άθροισμα των μηνών της δικής τους ανεργίας ξεπεράσει το αντίστοιχο άθροισμα αυτών που στέκονται δίπλα τους...
Πέρα από τα πολλαπλά και άμεσα «κίνητρα» που προσφέρονται στην εργοδοσία, η διεύρυνση του αριθμού των εργαζομένων που απασχολούνται μέσα από τα προγράμματα «ενεργητικής απασχόλησης» έχει τη δική της συμβολή στην πλαγιοκόπηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας και στην τάση μείωσης των μισθών την οποία αποτυπώνουν τα ίδια τα στοιχεία του υπουργείου Εργασίας για το 2017. Στους εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενους που αμείβονται με μισθούς κάτω από 600 ευρώ μεικτά, που έχουν φτάσει να αποτελούν το ένα τρίτο του συνόλου των μισθωτών, περιλαμβάνονται και οι «ωφελούμενοι» των προγραμμάτων.
Την ίδια στιγμή, είναι χαρακτηριστικό ότι το ύψος του κονδυλίου που προορίζεται για τα επιδόματα ανεργίας, με βάση τον προϋπολογισμό του Οργανισμού, βαίνει συνεχώς μειούμενο χρόνο με το χρόνο, και το ύψος του μηνιαίου επιδόματος παραμένει καθηλωμένο στα 360 ευρώ. Οι άνεργοι που το δικαιούνται είναι ελάχιστοι, έτσι που τελικά χορηγείται μόλις σε έναν στους δέκα από το σύνολο των εγγεγραμμένων ανέργων στο μητρώο του Οργανισμού. Παρ' όλα αυτά, εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ κατευθύνονται στα «προγράμματα ενεργητικής απασχόλησης», μέσα από τα οποία εδραιώνεται ο χαρακτήρας του ΟΑΕΔ ως μηχανισμού ενίσχυσης των επιχειρήσεων, εξασφάλισης φθηνού εργατικού δυναμικού, επιδοτήσεων και άλλων «κινήτρων».
Ολα αυτά τα χαρακτηριστικά των προγραμμάτων που σχεδιάζει και υλοποιεί ο ΟΑΕΔ είναι γνωστά και παραμένουν τα ίδια διαχρονικά, ανεξαρτήτως κυβέρνησης, ακολουθώντας τη λογική των «ενεργητικών πολιτικών απασχόλησης».
Εξίσου φανερή είναι η προσπάθεια της κυβέρνησης να «διαπαιδαγωγήσει» τους εργαζόμενους, και ιδιαίτερα τους νέους, στην περιπλάνηση από το ένα προσωρινό πρόγραμμα στο άλλο, παρεμβάλλοντας ανάμεσα διαστήματα ανεργίας.
Απέναντι στον εργασιακό μεσαίωνα που διαμορφώνουν και ενισχύουν συνεχώς κυβέρνηση, ΕΕ και μεγαλοεργοδοσία, απάντηση δίνει η ενίσχυση του ενιαίου αγώνα εργαζομένων και ανέργων για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους. Για Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, που να αναπληρώνουν τις μεγάλες απώλειες και να ικανοποιούν τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων. Για κατώτερο μισθό 751 ευρώ και ΕΓΣΣΕ, προκειμένου να μην πληρώνεται κανένας εργαζόμενους κάτω από αυτόν. Για μέτρα προστασίας και ανακούφισης των ανέργων, με κριτήριο τις ανάγκες τους και όχι τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων και τα «πλεονάσματα» της κυβέρνησης.

TOP READ