21 Ιουν 2012

Κομμουνιστές της κερκίδας


Κομμουνιστές της κερκίδας 
 Από το Σφυροδρέπανο







Κάπου-κάπου μου έρχονται κάτι άκυροι συνειρμοί με το κόμικ του αρκά μετά την καταστροφή. Σκέψου λέει να ήταν οι ήρωες οι δυο τελευταίοι κομμουνιστές που είχαν απομείνει, ούτε καν τριάδα για να φτιάξουν όβα ή πυρήνα, και να καταλήγουν να τρώνε τις σάρκες τους, μεταφορικά και γενικώς. Κι ίσως κάποια πράγματα να είναι εντελώς τυχαία, αλλά δε γίνεται να αγνοηθεί κι η σημειολογία τους. Ο αρκάς κυκλοφόρησε αυτό το άλμπουμ το 92’, λίγο μετά το τέλος της ιστορίας, που μπορεί να ήταν και η κύρια πηγή έμπνευσής του. Καλύτερα να μη δραματοποιούμε όμως με συνειρμούς την κατάσταση. 

Η διαχείριση της ήττας ήταν πάντα δύσκολη υπόθεση, ανάλογα με το μέγεθος και τις συνέπειές της. Μετά τον εμφύλιο –που ήταν και η μεγαλύτερη- ακολούθησαν εκτελέσεις, διωγμοί, φυλακίσεις και σε βάθος χρόνου γκρίνια, διαγραφές, διασπάσεις. Κι η υποκρισία των «μεγαλόψυχων» νικητών που αναλύουν αφ’ υψηλού τα «χάλια» των ηττημένων, ενώ αυτοί χρειάστηκαν βοήθεια απ’ το κοράκι του ιμπεριαλισμού για να κρατηθούν στο παιχνίδι και να το πάρουν τελικά με το ζόρι –με το στανιό, που έλεγε κι ο καραδεξιός ιωαννίδης (ξανθός). 
  
 Η ήττα είναι κάτι σχετικό κι απόλυτο ταυτόχρονα. Υπάρχουν ήττες που συσσωρεύουν χρήσιμη πείρα και προετοιμάζουν τις νίκες που έρχονται, όπως η ρώσικη επανάσταση του 1905. Και πύρρειες νίκες που τις πληρώνουμε ακριβά σαν ήττες, όπως η συντριβή του φασισμού στο δεύτερο παγκόσμιο, που στοίχισε είκοσι εκατομμύρια νεκρούς κι ανυπολόγιστες υλικές ζημιές στους σοβιετικούς.

Υπάρχουν όμως στιγμές της ταξικής πάλης, που η ήττα –έστω και προσωρινή- είναι μονοσήμαντη και δεν επιδέχεται πολλών ερμηνειών. Κι ο κόσμος που χρειάζεται μια παρηγοριά, ψάχνει από κάπου να πιαστεί, προσεγγίζοντας μερικές φορές την ψυχολογία του ποδοσφαιρικού οπαδού. Δε μπορείς όμως να τον κοροϊδέψεις και να του πεις πως η ήττα μας ήταν περιφανής νίκη, γιατί δεν είναι κάνας χουλιγκάνος χωρίς κριτήριο και θα νιώσει ότι τον υποτιμάς. Ούτε να του πεις μόνο για τις αντίξοες αντικειμενικές συνθήκες, το βαρύ στίβο και τα αγριογούρουνα που είχαν φάει κάτι αηδίες (βλέπε αστερίξ στους ολυμπιακούς αγώνες). Αυτά είναι σωστά και τα βλέπει από μόνος του, δεν χρειάζεται κάποιον τρίτο να του τα πει. Άσε που από μόνα τους δε φτάνουν να εξηγήσουν και τίποτα. Ο κόσμος θέλει αυτοκριτική, γενναία κι έμπρακτη, να του δώσεις και μια προοπτική που να δίνει διέξοδο από την στενωπό.

Αν δεν το κάνεις, ένας κόσμος θα πιαστεί από αυτόκλητους ειδικούς, προπονητές της κερκίδας, που ξέρουν πολλά και μοιάζουν σίγουροι για τον εαυτό τους και για την νίκη. Αλλά εάν τελικά δεν έρθει, θα είναι επειδή δεν τους άκουσαν κι έκαναν του κεφαλιού τους η (τεχνική) ηγεσία και το προπονητικό επιτελείο. Αυτοί είναι οι πρώτοι που την πληρώνουν μετά από άσχημες εμφανίσεις, στις διάφορες καφενειακές προσεγγίσεις. Και δεν είναι τυχαίο πως οι συνήθεις κριτικές προς την αλέκα είναι γηπεδικού τύπου κι επιπέδου. Πώς είναι έτσι μωρέ, άντε να την αλλάξετε, δεν πας πουθενά με τέτοια ηγεσία, κτλ.

Κάποιοι φίλοι της ομάδας λένε πως πρέπει να αλλάξουμε τακτική, αλλά αυτό που εννοούν στην ουσία είναι το επικοινωνιακό κομμάτι. Η επικοινωνία εντάσσεται στο κομμάτι της τακτικής, αν και συμπεριλαμβάνει τακτικίστικα κόλπα, που δεν πρέπει να συγχέονται με την τακτική. Ένα επικοινωνιακό τρικ για παράδειγμα, μπορεί να είναι κι ένα κάλεσμα «για συνεργασία της αριστεράς» με τους δικούς σου όρους (αντι-εε μέτωπο, διαγραφή χρέους, κοινωνικοποίηση μέσων παραγωγής κτλ) που ξέρεις ότι δε θα βρει ανταπόκριση, αλλά το κάνεις για να αποκρούσεις την πίεση του «ενωτικού» χυλού, που κι αυτός με επικοινωνιακούς όρους παίζει κι όχι επί της ουσίας.

Η τακτική όμως είναι κάτι πιο βαθύ κι ουσιαστικό, μια συμμαχία ή ένα μέτωπο που υπηρετεί τη στρατηγική σου και δε μπορεί να εξαντλείται σε επικοινωνιακές κινήσεις εντυπωσιασμού, γιατί το ζητούμενο είναι η ουσία κι όχι το φαίνεσθαι. Ο μουρίνιο πχ μπορεί να παίζει ψυχολογικά παιχνίδια (mind games) με τις δηλώσεις του αλλά αν η τακτική στο παιχνίδι της εκάστοτε ομάδας του περιοριζόταν σε αυτά, θα ‘ταν χαμένη από χέρι κι απ’ τα αποδυτήρια.

Οι σύντροφοι δε φαντασιώνονται εικονικές νίκες για να αποτινάξουν από πάνω τους το στίγμα της ήττας, ούτε κατατρύχονται από ηττοπάθεια. Γνωρίζουν όμως ότι η νίκη δεν έρχεται μια και έξω, σε μια μάχη, όταν μιλάμε για ταξικό πόλεμο, αλλά σε βάθος χρόνου, που μπορεί να ξεπερνάει τα δικά μας βιολογικά όρια. Δε διακατέχονται από μικροαστικά σύνδρομα που αναζητούν δικαίωση «εδώ και τώρα», ούτε τα βάζουν κάτω απογοητευμένοι μετά από χαμένες μάχες, γιατί έχουν περάσει πολλά κι έχουν φτιάξει γερό στομάχι.

Το θέμα είναι να μη συνηθίσουμε στις ήττες και ξεχάσουμε πώς έρχονται οι νίκες. Ο ραφαηλίδης έλεγε ότι οι κομμουνιστές είναι συνηθισμένοι να κερδίζουν μάχες αλλά να χάνουν τον πόλεμο. Τώρα που οι μικρές νίκες είναι είδος υπό εξαφάνιση κι έρχονται με το σταγονόμετρο, πώς ακριβώς θα έρθει η τελική νίκη στον πόλεμο; Εκτός κι αν έρθει διαλεκτικά, όπως σε εκείνο το παλιό επιτραπέζιο παιχνίδι που λεγόταν κερδίστε χάνοντας.

Εξάλλου όσα δεν φέρνει ο χρόνος, τα φέρνει η ώρα. Όπως με τα μικρά παιδιά, που μπορεί να συλλαβίζουν μικρές λέξεις μέχρι τα δύο ή τα τρία χρόνια τους κι οι γονείς τους να ανησυχούν ότι δε θα μιλήσουν ποτέ και τελικά παίρνουν μπρος και τα λένε όλα μαζεμένα. Το κίνημα μπορεί να βρίσκεται καιρό τώρα σε εμβρυακή κατάσταση και να αρνείται πεισματικά, σα μωρό, να ωριμάσει, αλλά δεν έχει πει ακόμα την τελευταία λέξη του. Ούτε καν την πρώτη..
Κι εδώ οι γνώμες διίστανται, αν πρέπει να του μιλάς απλοϊκά, να πηγαίνεις με τα νερά του κι ως εκεί που φτάνει η δική του πρόσληψη (ντου, ουστ, μνημόνιο) ή να του εξηγείς από τώρα την προοπτική και να προτρέχεις, για να τρέξει κι αυτός πίσω σου και να σε ακολουθήσει. Αυτό όμως είναι άλλου μωρού ευαγγέλιο...

Το βασικό είναι ότι εμείς δεν ψάχνουμε πιστούς, φανατικούς οπαδούς, αλλά ενεργούς αθλητές στον στίβο της ταξικής πάλης. Μπορεί κι επιβάλλεται να γίνει κριτική στις επιλογές του προπονητή για το σύστημα που παίζουμε (λαϊκή αντεπίθεση) για να φτάσουμε στο σύστημα που θέλουμε (σοσιαλισμός-κομμουνισμός). Το βασικό όμως είναι να παίξουμε και εμείς, αφήνοντας στον πάγκο τη γκρίνια των προπονητών της κερκίδας και την παθητικότητα.

Γιατί η δική μας ομάδα είναι σαν την κορίνθιανς του σόκρατες, όπου οι αποφάσεις παίρνονταν συλλογικά, κι ο προπονητής εκλέγεται. Και δεν χρειάζεται τίτλους στο σικέ κοινοβουλευτικό παιχνίδι, για να αποδείξει την αξία της. Αλλά η τελική νίκη θα είναι δική της, και το βάθος του ουρανού πάντα κόκκινο. Vencerémos.
 Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από  Redfl

Ομολογίες Α. Κοτσακά...


Ομολογίες Α. Κοτσακά... 






Δέκα μέρες πριν τις εκλογές ο Α. Κοτσακάς, στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και στενός συνεργάτης του Α. Τσοχατζόπουλου, με ανακοίνωση κατήγγειλε τη στοχοποίησή του ώστε να πληγεί «εξ αντανακλάσεως ο ΣΥΡΙΖΑ». Οπως δήλωνε, τον στηρίζει εκλογικά και τίποτα άλλο πέραν αυτού και πως όσα γράφονται περί «οργανωτικού νου»κ.ά. δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα, αφού έχει αποσυρθεί στη Χίο και συνεπώς η συμμετοχή του στα κοινά είναι μικρή.
Χτες στο «Κανάλι 1» δήλωσε: «Πριν από 1,5 χρόνο, τώρα πια μπορώ να λέω κάποια πράγματα, εγώ και πολλά άλλα στελέχη αποχωρήσαμε από το ΠΑΣΟΚ (...) Υπήρξαν συζητήσεις (...) και υπήρχε πρόταση να κατεβούμε ως πασοκογενές κόμμα. Η άποψη μου ήταν ότι κάτι τέτοιο (...) όχι μόνο δε θα συνέβαλλε θετικά, αλλά θα συνέβαλλε στην περαιτέρω πολυδιάσπαση της Αριστεράς στη χώρα μας (...) Είπαμε ότι δεν κατεβαίνουνε σαν κόμμα στις εκλογές αλλά αντίθετα θα επιδιώξουμε να υπάρξει στη χώρα μια κυβερνητική Αριστερά. Μια μεγάλη Αριστερά που θα έχει δυναμική. Δεν πίστευα σε αυτά τα ποσοστά για να είμαι ειλικρινής. Κάναμε όμως προσπάθεια, κάναμε μια διακήρυξη, συζητήσαμε με όλα τα κόμματα και τις συλλογικότητες (...) Φιλοδοξούμε να αποτελέσουμε έναν χώρο υποδοχής αλλά και έκφρασης των πασοκογενών δυνάμεων που έχουν ήδη αποδεσμευτεί ή θα αποδεσμευτούν στο μέλλον».
Στην ερώτηση αν «στη χάραξη πολιτικής παίζει ρόλο η δική τους άποψη» απαντά: «Προφανώς. Ο ΣΥΡΙΖΑ του 4.5% είχε μια άλλη απεύθυνση στο κοινωνικό σύνολο. Ο ΣΥΡΙΖΑ του 28% έχει μια εντελώς διαφορετική απεύθυνση (...) θα ασκήσει υπεύθυνη αντιπολίτευση, είμαι βέβαιος για αυτό». Ο Αντ. Κοτσακάς διαψεύδει τον εαυτό του και τα όσα ισχυριζόταν δέκα μέρες πριν τις εκλογές. Επιβεβαιώνει όμως την οργανωμένη αιμοδοσία του ΣΥΡΙΖΑ από δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ και την προσπάθεια ανασύστασης της σοσιαλδημοκρατίας ως προϋπόθεση για να σταθεροποιηθεί το αστικό πολιτικό σύστημα στο σύνολό του.
Β.
 Αναρτήθηκε απο  tasos

Επίθεση απεργοσπαστών στη Χαλυβουργία!


Επίθεση απεργοσπαστών στη Χαλυβουργία!









Τελευταία ενημέρωση για τους τραυματίες: Είναι όλοι καλά, οι δύο έχουν ήδη βγει από το νοσοκομείο. (2:31 μ.μ.)

Πριν από καμιά ώρα εμφανίστηκαν στο εργοστάσιο απεργοσπάστες με διευθυντικά στελέχη. Σκοπός τους ήταν να μπουν και να καταλάβουν ουσιαστικά το εργοστάσιο μιας και προσπάθησαν να κλείσουν την πύλη με λουκέτα.

Οι απεργοί αντέδρασαν άμεσα και τότε οι απεργοσπάστες πέρασαν σε πιο βίαιες μεθόδους.
Αποτέλεσμα ήταν να τραυματιστούν τρεις από τους απεργούς οι οποίοι, με ζαλάδες και πιθανά σπασίματα (ο ένας στα δάχτυλα του χεριού) αυτή την ώρα βρίσκονται στο Θριάσιο νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες. Ακόμη αυτή την ώρα εξετάζονται από τους γιατρούς.

Στο εργοστάσιο έχουν μαζευτεί απεργοί και αλληλέγγυοι.

Κάνουν έκκληση σε όσους μπορούν από τώρα και ως το βράδυ να πάνε στη πύλη του εργοστασίου.

Αστυνομία μέχρι τώρα δεν έχει εμφανιστεί αλλά φοβούνται κλιμάκωση της επίθεσης.




 Πηγή: Αντίσταση στις γειτονιές

Το παραμύθι περί πάταξης της διαφθοράς


Το παραμύθι περί πάταξης της διαφθοράς 





 Την πήρατε χαμπάρι την ειδησούλα; Ο ΟΟΣΑ, λέει, εξέφρασε την ανησυχία του για την ολιγωρία που επιδεικνύει η Ελλάδα απέναντι σε "σοβαρές υποθέσεις διαφθοράς σε διεθνικό επίπεδο". Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Οργανισμού, "η Ελλάδα αμελεί να ερευνήσει σοβαρές υποθέσεις διαφθοράς σε διεθνικό επίπεδο", γεγονός που προκαλεί "έντονες ανησυχίες". Και το παράπονο του ΟΟΣΑ είναι ότι η Αθήνα δεν έδωσε "σε εύθετο χρόνο πληροφορίες για τις προσπάθειες που καταβάλει" προς καταπολέμηση της διαφθοράς. 


 Προς το παρόν, ο Οργανισμός περιορίζεται σε απλές συστάσεις προς την ελληνική κυβέρνηση να φροντίσει σοβαρά για την διεξαγωγή ερευνών και την δικαστική δίωξη υποθέσεων διαφθοράς, καθώς και για την «ευαισθητοποίηση» (σ.σ. τί λέξη, θεέ μου!) ιδίως των δικαστών και των εισαγγελέων σε τέτοια θέματα. 


 Είναι σε όλους γνωστό ότι όλοι οι παγκόσμιοι οργανισμοί (ΟΟΣΑ, ΔΝΤ, Παγκόσμια Τράπεζα, Παγκόσμιος Οργανισμός Εμπορίου κλπ) είναι άμεμπτοι και, συνεπώς, βγάζουν φλύκταινες όταν πέφτει στην αντίληψή τους οποιοδήποτε φαινόμενο διαφθοράς. Δεν είναι τυχαίο ότι στην ομάδα εργασίας του ΟΟΣΑ για τη διαφθορά μετέχουν -μεταξύ άλλων- η Βουλγαρία, η Κολομβία και η Ρωσσία, χώρες γνωστές για την μηδενική ανοχή που δείχνουν σε τέτοια παρακμιακά φαινόμενα.


 Πάντως, έχω μια χαζή απορία. Καλά, εμείς οι έλληνες είμαστε γνωστοί για την διαφθορά μας και γι' αυτό φερόμαστε με το γάντι σε κάτι κουμπάρους, κάτι βατοπεδινούς, κάτι μεγαλογιατρούς, κάτι πολιτικούς που βαφτίζανε τις βίλλες "αναψυκτήρια" και τις πισίνες "υδατοσυλλέκτες" κλπ ενώ έπρεπε να βγάλει ο ήλιος κέρατα για να ακουμπήσουμε τον Άκη. Όμως, όλοι αυτοί που κατηγορούν την Ελλάδα για "σοβαρές υποθέσεις διαφθοράς σε διεθνικό επίπεδο", δεν πήραν ποτέ χαμπάρι ότι κάποιοι τα ακουμπάγανε στον Άκη; Δεν ξέρουν ότι για κάθε έναν που τα παίρνει υπάρχει κι ένας (τουλάχιστον) που του τα δίνει;


 Εγκαλείται, λοιπόν, η Ελλάδα γιατί δεν ξεκαθάρισε π.χ. την υπόθεση Ζήμενς. Σωστά. Το ερώτημα είναι αν η επιτροπή διαφάνειας του ΟΟΣΑ ασχολήθηκε με τις ενέργειες της Γερμανίας πάνω στο ίδιο θέμα. Εκεί, δηλαδή, έγιναν όλα καλά; Οι Γερμανοί, παναπεί, καθάρισαν επειδή τσίμπησαν δυο-τρεις αρκουδιαραίους (ήσσονος σημασίας τσιπάκια στο όλο κύκλωμα) κι επέβαλαν ένα αστείο πρόστιμο στην εταιρεία, αντιστρόφως ανάλογο των κερδών που προέκυψαν γι' αυτήν μέσω των χρηματισμών; Έστω. Αλλά μόνο έλληνες δωροδοκούσε η Ζήμενς; Σε όλες τις άλλες χώρες έκανε δουλειές με απόλυτη διαφάνεια; Ώρες είναι να μας πουν ότι όλοι ήσαν παναγίες κι εμείς ήμασταν που τις ξεπαρθενέψαμε!


 Φυσικά, η συγκεκριμένη έκθεση του ΟΟΣΑ έχει συγκεκριμένο λόγο ύπαρξης. Έρχεται για να βοηθήσει την προσπάθεια του φθαρμένου αστικού μας συστήματος να πείσει τον απλό έλληνα πολίτη ότι για τα δεινά που περνάει φταίνε κάποιοι που τα παίρνανε. Ότι, δηλαδή, αν ο Άκης δεν έκανε όσα έκανε, εμείς θα περνάγαμε σήμερα ζωή χαρισάμενη. Και ότι τα πράγματα θα στρώσουν μόλις πάνε κάποιοι φυλακή. Α, ρε δόλια, Βίκυ...εσύ θα πληρώσεις την λέζα...


 Τρίχες. Και, μάλιστα, τρίχες κατσαρές. Η αλήθεια είναι ότι η διαφθορά δεν αποτελεί αιτία αλλά σύμπτωμα. Είναι ένα παράσιτο που φυτρώνει εκεί όπου βρίσκει κατάλληλο έδαφος. Αν ο λαός ήταν πραγματικά νοικοκύρης στον τόπο του, δεν θα ευδοκιμούσαν ούτε οι Άκηδες ούτε οι πάτρονές του, οι οποίοι είχαν βάλει και διατίμηση στην διαφθορά (π.χ. "είπαμε να κάνει ένα δώρο στον εαυτό του αλλά όχι και πεντακόσια εκατομμύρια δραχμές"). Αν δεν ζούσαμε σε καθεστώς κομματοκρατίας, δεν θα υπήρχαν Μαγγίνες να χτίζουν "αναψυκτήρια" ή Παπακωνσταντίνου να φτιάχνουν "υδατοσυλλέκτες". Κι αν δεν υπήρχε το μεταπολεμικό καθεστώς που στήριξαν οι "σύμμαχοί" μας, δεν θα λυμαίνονταν την αμερικανική βοήθεια κάποιοι γνωστοί και μη εξαιρετέοι "εθνικοί ευεργέτες", τους οποίους τίμησε το κράτος αντί να τους κλείσει φυλακή και να δημεύσει τις περιουσίες που έφτιαξαν εις βάρος των πολλών (μη ξεχνάμε την περίφημη "Έκθεση Πόρτερ" ).


 Με απλά λόγια, για να τελειώνουμε: όσο υπάρχει ζωντανό και σε πλήρη δράση ένα σύστημα το οποίο ευνοεί την εμφάνιση και την ανάπτυξη της διαφθοράς, η διαφθορά θα ζει και θα βασιλεύει. Όλα τα υπόλοιπα δεν είναι παραμύθια. Και, μάλιστα, κακοφτιαγμένα παραμύθια αφού εκείνοι περνούν καλά αλλά εμείς περνάμε πολύ χειρότερα. 


 Όσο για το φαινόμενο να ελέγχεται η διαφθορά στην Ελλάδα από Βούλγαρους, Ρώσσους και Κολομβιανούς, τί να πω; Ούτε ως ανέκδοτο δεν στέκεται, γαμώτο...

Το φως καιει το φασισμό;


Το φως καιει το φασισμό; 









Μετά το μπουγέλο και τα χτυπήματα του Κασιδιάρη σε ζωντανή τηλεοπτική εκπομπή, εναντίον της Ρένας Δούρου και της Λιάνας Κανέλη, πολλοί πίστεψαν ότι όσοι ψήφισαν την νεοναζιστική οργάνωση, “χωρίς να ξέρουν”, τώρα δεν θα το επαναλάβουν, αφού η XA έδειξε το “πραγματικό της πρόσωπο”. Η εκτίμηση αυτή είναι προέκταση μιας άλλης, της σ. Αλέκας, που προέβλεπε καθησυχάζοντας το πανελλήνιο, πριν τις 6 Μάη ότι 


“μόλις οι φασίστες μπουν στη Βουλή θα βάλουν τις γραβάτες και θα γίνουν κοινοβουλευτικά αρνάκια”. Πάνω κάτω μια παρόμοια επιθυμία εξέφρασε πρόσφατα ο Στάθης προεξοφλώντας ότι το “φως καιει τον Φασισμό!“


Όσοι σκέφτονται έτσι μάλλον δεν έχουν αντιληφθεί οι ίδιοι περί τίνος πρόκειται. Αυτοί οι 440 χιλιάδες που ψήφισαν στις 6/5 τη φασιστική συμμορία ήξεραν πολύ καλά τι έκαναν και δεν είναι καθόλου παραπλανημένοι, όπως αρέσκεται δυστυχώς να φαντάζεται η αριστερά. Από μια άποψη αυτή η πλάνη έχει την εξήγησή της. Ο κόσμος της αριστεράς αδυνατεί να κατανοήσει τον τρόπο σκέψης και την οικτρή πνευματική κατάσταση των οπαδών της ΧΑ, γιατί πολύ απλά έχει εντελώς διαφορετικές αξίες, από τη σαπίλα που έχουν στον εγκέφαλό τους οι 440 αυτές χιλιάδες. Υπάρχει όμως ακόμα ένας λόγος. Η αριστερά δεν μπορεί να χωνέψει πως ο “σοφός, τιμημένος και ηρωικός λαός”, αυτό το κατεξοχήν επαναστατικό υποκείμενο σύμφωνα με τις γραφές, περιλαμβάνει στις τάξεις του τόσες χιλιάδες καθάρματα. 


“Είναι αδύνατο να συμβαίνει κάτι τέτοιο, δεν μπορεί, προφανώς δεν ξέρουν τι ψήφισαν”. “Οπότε ας πάμε για ένα νέο γύρο επεξηγήσεων. Δεν μπορεί τώρα που είδαν και στην tv θα καταλάβουν ότι είναι εγκληματική οργάνωση”. Μάταιος κόπος.


Αμέσως μετά το σόου του Κασιδιάρη στον ΑΝΤ1 τα δεξιά λαϊκά blogs πήραν φωτιά. Την ώρα που τα αστικά επιτελεία καταδίκαζαν μετά βδελυγμίας το περιστατικό, η λαϊκή τους βάση ξεσέλωνε: 


“Επιτέλους κάποιος να αρχίσει τις σφαλιάρες στους πολιτικούς”, “γεια στα χέρια σου”


και διάφορες άλλες επευφημίες προς τον νέο ήρωα της εθνικοφροσύνης. Ο Κασιδιάρης δεν έκανε τίποτα τυχαία, ούτε έχασε τον έλεγχο όπως ειπώθηκε. Η ενέργειά του ήταν ψυχρή και στοχευμένη, κάνοντας πραγματικότητα την υπόσχεση της XA ότι θα μετατρέψει τη βουλή σε ρινγκ. Στις 12/6 ένας άλλος, ο Παναγιώταρος σε συγκέντρωση στο Φλοίσβο επανέλαβε ότι θα πέσουν σφαλιάρες στη βουλή αν κανείς “ανοίξει συζήτηση για τα εθνικά” για να συνεχίσει λέγοντας ότι ομάδες ΧΑυγιτών θα οργανώνουν εφόδους στους βρεφονηπιακούς σταθμούς και θα πετάνε έξω τα παιδιά των μεταναστών για να μπουν στη θέση τους ελληνοπαίδες. Ο φασιστικός οχετός σε όλο του το μεγαλείο. Να είναι σίγουροι όλοι όσοι θέλουν να αποκαλύψουν τη ΧΑ, ότι τα ξερατά του Παναγιώταρου κάνουν επίσης θραύση στο πατριωτικό ποίμνιο.


Τσάμπα λοιπόν η προσπάθεια να αποκαλυφθεί ο ρόλος της ΧΑ ως εγκληματική συμμορία. Μια τέτοια προσέγγιση δεν προσφέρει τίποτα. Η οργάνωση αυτή δεν αρνείται τις ιδεολογικές της καταβολές, ούτε κρύβει τους στόχους και τις πρακτικές της. Αντιθέτως ακριβώς πάνω σ’ αυτά οικοδομεί τα δίκτυά και την επιρροή της. Είναι σαν να παραβιάζει κανείς ανοιχτές πόρτες, τρώγοντας το χρόνο του να μιλάει για πράγματα που τα ξέρουν μέχρι και οι πέτρες.


Χτίζουν τρομοκρατώντας


Αν για κάτι πρέπει να προβληματιστεί ο κόσμος της αριστεράς είναι για την στάση των κομμάτων και των οργανώσεών του απέναντι στη γνωστή συμμορία. Και να δει επειγόντως τι θα κάνει, δεδομένου ότι δεν είναι πλέον στο απυρόβλητο της δράσης της. Μέχρι πρότινος πολλοί νόμιζαν ότι η ΧΑ θα συνεχίσει να φυτοζωεί στο περιθώριο κοπανώντας που και που κανέναν πακιστανό. Η τακτική της αριστεράς ήταν ότι δεν αξίζει να ασχολείται κανείς με τη ΧΑ, γιατί αφενός τη διαφημίζει και αφετέρου μπαίνει σε ένα πόλεμο συμμοριών που δεν απασχολεί την κοινωνία. Τώρα φαίνεται πόσο λάθος ήταν αυτή η άποψη. Η ΧΑ έχτισε τη δύναμη της πάνω στα χτυπήματα και κει που δρούσε ανενόχλητη η επιρροή της έγινε ακόμα μεγαλύτερη. Ο πυρήνας της φασιστικής προπαγάνδας βασίζεται στο αήττητο των ομάδων κρούσης. Όσο αυτές παραμένουν στο απυρόβλητο μπορούν να στρατολογούν ανενόχλητα νέα μέλη και έτσι να γίνονται πραγματικά ισχυρές. Τα μέλη τους αισθάνονται ότι ανήκουν σε μια ισχυρή ομάδα που μπορεί να τα προστατεύει έναντι οποιοδήποτε και έτσι απολαμβάνουν κύρος και ενδεχομένως άλλα προνόμια που θα γίνουν ακόμα περισσότερα όταν οι ομάδες αυτές κυριαρχήσουν στην περιοχή, στην πόλη ή στη χώρα. Οι προσδοκίες του υπόκοσμου που συσπειρώνεται στις φασιστικές συμμορίες γίνονται ακόμα μεγαλύτερες βλέποντας τα ποσοστά τους να πολλαπλασιάζονται.


 Το σχέδιο της ΧΑ είναι αντιγραφή των μεθόδων που ακολούθησαν οι φασίστες στην Ιταλία στη δεκαετία του ΄20 και λίγο αργότερα επανέλαβε το ναζιστικό κόμμα στη Γερμανία.


Ο Κασιδιάρης με την, σε απευθείας μετάδοση, χειροδικία κατά των βουλευτίνων της αριστεράς έδωσε ένα σαφές μήνυμα. Η ανοιχτή επίθεση ενάντια στην αριστερά έχει ήδη ξεκινήσει και θα κλιμακωθεί. Κάθε φασιστική ομάδα κρούσης μπορεί να επαναλάβει το ίδιο. Οι συνέπειες είναι ανύπαρκτες. Η αστυνομία “αδυνατεί” να συλλάβει τον τραμπούκο εντός 48ωρου, δείχνοντας εμμέσως πλην σαφώς ότι οι συμμορίτες τυγχάνουν πλήρους ασυλίας. Το κάθε τσογλάνι μπορεί να επαναλάβει τις κινήσεις του Κασιδιάρη, βλέποντας ότι δεν έχει καμία συνέπεια και μπορεί ανενόχλητος να περηφανεύεται για τα κατορθώματά του. Επίσης γνωρίζει ότι αν ποτέ φτάσει μια ανάλογη υπόθεση στα δικαστήρια τότε μπορεί να αναβάλλεται μέχρι την παραγραφή της και να την σκαπουλάρει, όπως τα 6 καθάρματα που επιχείρησαν πριν 4 μέρες να δολοφονήσουν στο σπίτι του έναν αιγύπτιο ψαρά μετανάστη στο Πέραμα, αφού πρώτα είχαν προαναγγείλει ότι θα τακτοποιήσουν τους αιγύπτιους στην ιχθυόσκαλα. 






Και η αριστερά το χαβά της






Και ενώ η αριστερά θα έπρεπε μετά από όλα αυτά να βαρέσει συναγερμό, συνεχίζει τον ύπνο του δικαίου. Το ΚΚΕ, αφού απέτυχε στις προγνώσεις περί εξημέρωσης των αγριμιών, δια της γγ δηλώνει σε συνέντευξη στις 7/6, εξ αφορμής του επεισοδίου στον ΑΝΤ1, ότι 


“Η απάντηση στην “Χρυσή Αυγή” δεν μπορεί να είναι ούτε οδόντας αντί οδόντος ούτε κάποια πολιτική ρεβανσισμού. Την απάντηση καταρχήν πρέπει να τη δώσει στις εκλογές ο λαός. Δεν χρεώνουμε βεβαίως αυτούς που ψήφισαν την “Χρυσή Αυγή” με τις ενέργειες και τους προσανατολισμούς του κόμματος αυτού. Ωστόσο πρέπει να το συνειδητοποιήσουν ότι έχουν το όπλο της ψήφου και να οδηγήσουν στο εκλογικό περιθώριο την “Χρυσή Αυγή”, γιατί αυτό της αξίζει. Πάνω απ’ όλα όμως, τέτοια ναζιστικά μορφώματα μπορεί να τα αντιμετωπίσει ένα καλά οργανωμένο και βαθύτατα πολιτικοποιημένο εργατικό – λαϊκό κίνημα.” 


Στο ίδιο μήκος κύματος και το Σχόλιο του Γραφείου Τύπου για την επίθεση φασιστοειδών εναντίον στελέχους του ΚΚΕ στο εκλογικό περίπτερο του Κόμματος στην Αγία Παρασκευή στις 12/6/2012: 


“Τα φασιστοειδή και η τρομοκρατική τους δράση, μπορούν να αντιμετωπιστούν μόνο με την απομόνωση και καταδίκη τους από τον ίδιο το λαό, με την ισχυροποίηση του εργατικού λαϊκού κινήματος. Μόνο ένα λαϊκό κίνημα της ρήξης και της ανατροπής μπορεί να εξουδετερώσει το φασισμό και το ναζισμό, που είναι γέννημα θρέμμα του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος”. Το σκεπτικό της υπόλοιπης αριστεράς πλην ελαχίστων εξαιρέσεων δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτό του ΚΚΕ. 


Προς θεού όχι φυσική αντιπαράθεση με τα καθάρματα. Σημασία έχει η “πολιτική τους απομόνωση” και εγγύηση γι’ αυτό είναι η “ισχυροποίηση του μαζικού κινήματος”. Και γιατί δηλαδή για να απαντηθεί ένας τραμπουκισμός δύο αλητών με ένα κωλόσκυλο, εναντίον κάποιων συγκεκριμένων ανθρώπων, πρέπει να ισχυροποιηθεί το λαϊκό κίνημα και να καταδικαστεί από το λαό; Γιατί τόσος κόπος; Πόσο ακόμα να ισχυροποιηθεί; Και εν πάση περιπτώσει αν νιώσουμε ότι είμαστε επαρκώς ισχυροποιημένοι τότε εντάξει; Με τους μαλάκες που κοπάνησαν τον σύντροφό μας θα γίνει κάτι; Θα πληρώσουν με 2 μήνες διακοπές στο ΚΑΤ; Ή εμείς είμαστε υπεράνω σαρκικών επιθυμιών, οσιομάρτυρες του “λαϊκού κινήματος”, που δια της θυσίας μας, θα συγκινηθεί και θα ισχυροποιήσει τον εαυτό του; Αν κάποιος δεχτεί μια επίθεση πρέπει να πάρει την άδεια και των γειτόνων για να ξετρυπώσει και να τιμωρήσει τον τσόγλανο που του επιτέθηκε; Που έχει γραφτεί αυτό; Είναι μια από τις 10 εντολές; Δουλευόμαστε τώρα; Κι αν η ΧΑ πάρει στις εκλογές τα διπλά ποσοστά από το ΚΚΕ τι θα πρέπει να συμπεράνουμε; Μήπως ότι ο λαός αντί να καταδικάσει, επιβράβεψε τα κωλόπαιδα του Μιχαλιοβλιάκου; Αλλά βέβαια όταν σου επιτίθεται ένας λεχρίτης ναζιστής, και συ νομίζεις ότι σε χτύπησε το “μακρύ χέρι του συστήματος”, άντε μετά να ψάξεις στο σωστό μέρος να τον βρεις και να του εξηγήσεις τι θα πει βερίκοκο. 


Οι ιδεολογικές και πολιτικές αναλύσεις δεν είναι για να μπερδευόμαστε, αλλά για να βλέπουμε πίσω από τα φαινόμενα. Πράγματι οι φασίστες είναι η πέμπτη φάλαγγα της αστικής αντεπανάστασης, το “μακρύ χέρι του συστήματος”. Και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους χέρι του συστήματος είναι και το αφεντικό της Ελληνικής Χαλυβουργίας μέλος αυτού του συστήματος είναι. 


Και τι βγαίνει από όλες αυτές τις γενικά σωστές σκέψεις. Ότι αν σε κοπανήσει ένας μπάτσος και τον ανακαλύψεις ποιος είναι, ή ένας φασίστας, ή αν ένα αφεντικό σου έχει φαει 3 μισθούς, τι κάνεις; Επιβεβαιώνεις τη θεωρία σου ότι όλοι αυτοί είναι ένα ολόκληρο σύστημα; Και μετά προσεύχεσαι ο κόσμος να βρει το δρόμο του θεού; Ή παίρνεις συγκεκριμένα μέτρα εναντίον τους; Ρωτάμε λοιπόν ξανά; Με τα θρασύδειλα τσογλάνια του Μιχαλολιάκου, θα γίνει κάτι ή θα περιμένουμε να συνειδητοποιηθεί ο λαός ότι όλα αυτά είναι “γέννημα θρέμμα του βάρβαρου καπιταλιστικού συστήματος” και έτσι δια της ως μαγείας πτώσης του να καθαρίσουμε και με τη συγκεκριμένη αληταρία. Όποιος έχει μια ελάχιστη σχέση με τη λογική αντιλαμβάνεται ότι δεν είναι αυτή η σωστή σειρά για να διευθετηθεί το ζήτημα.


Τι καταλαβαίνουν τώρα απ’ όλες αυτές τις φιλοσοφίες τα παρακρατικά και θρασύδειλα σκουλήκια; 


“Συνεχίζουμε να κοπανάμε τα κομμούνια. Δεν πρόκειται να απαντήσουν, δεν ξέρουν από πού τους έρχεται”. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της νωχελικής στάσης της αριστεράς. Όταν τα φασιστόμουτρα φτάνουν να χτυπάνε ατιμώρητα ακόμα και βουλευτές της αριστεράς και δεν παίρνουν καμία απάντηση, τότε το μόνο που μένει είναι να αποθρασυνθούν εντελώς. Κάθε μέρα τα χτυπήματα εντείνονται. Οι φασίστες έχουν φτάσει να κάνουν μπλόκα στις δυτικές συνοικίες που υποτίθεται η αριστερά έχει 40%. Στο Πέραμα μπούκαραν σε κατοικία οικογένειας αιγυπτίων μεταναστών στέλνοντας σε κωματώδη κατάσταση 28χρονο πατέρα 3 παιδιών στην εντατική την ώρα που κοιμόταν στην ταράτσα του σπιτιού. Δεκάδες περιστατικά καθημερινά, που δεν τα μαθαίνει κανείς. Μαχαιρωμένοι μετανάστες, με νεκρούς όπως στο Ξυλόκαστρο και το Λουτράκι, επιθέσεις σε στέκια και εκδηλώσεις όπως στηνΠάντειο την προηγούμενη βδομάδα (παρόλο που από κει έφυγαν με φορεία). Κάθε βράδυ καίγονται εκλογικά περίπτερα του ΚΚΕ, του Συριζα και της Ανταρσύα από ομάδες της ΧΑ. Αυτό το καραγκιοζιλίκι με τα τσογλάνια του Μιχαλολιάκου και του Κασιδιάρη πρέπει να τελειώσει εδώ και τώρα. Και αυτό πρέπει να το συνειδητοποιήσουν όχι μόνο τα οργανωμένα μέλη των ομάδων κρούσης, αλλά και όσοι ηλίθιοι σκέφτονται ότι θα έχουν κάτι να κερδίσουν από μια μελλοντική συνδρομή τους σε αυτές τις βρωμοσυμμορίες. Δεν παει να ναι και δεκάδες χιλιάδες που το σκέφτονται. Μόλις καταλάβουν ότι οι καγκουριές τους θα έχουν άμεσα επιπτώσεις τότε θα το σκεφτούν δύο και τρεις φορές να ασχοληθούν με τα “κοινά”. 


Η πεπονόφλουδα της “βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται”


Μετά τα ατιμώρητα χτυπήματα της ΧΑ έχει πέσει μια ατελείωτη υποκριτική κλάψα στα media για το “φασιστικό μόρφωμα” και τις αιτίες που το προκαλεί: “Η κρίση, η απογοήτευση, η ανεργία, η φτώχεια, η διάλυση του κοινωνικού ιστού, η ανασφάλεια, η εγκληματικότητα” κ.ο.κ. όλοι κάτι έχουν να προσθέσουν στην κοινωνιολογική ανάλυση του “φαινομένου”. Είναι όμως ο φασισμός “φαινόμενο”; Είναι το αναπόφευκτο τέκνο των αντικειμενικών συνθηκών; Και τι βγαίνει μετά την μπόλικη κοινωνιολογία; Καταρχήν κάποιο δίκιο έχουν και όσοι οργανώνονται στο “μόρφωμα” και γίνονται αρωγοί του “φαινομένου”. Ακόμα κι αν έχουν παρασυρθεί. Οι συνετές δυνάμεις ας φροντίσουν λοιπόν να ενημερώσουν αυτόν τον κόσμο ότι η βία δεν είναι λύση. Και σεις της αριστεράς που τώρα πέφτετε θύματα αυτής της βίας, ας προσέχατε όταν από το Δεκέμβρη του 2008 μέχρι και σήμερα καλύπτατε όλες τις βίαιες συμπεριφορές των οπαδών σας τα λιντσαρίσματα και τα αυγουλώματα κατά εκπροσώπων της κυβέρνησης και του αστικού κόσμου. Άλλοι μεταξύ των οποίων και ο Τζήμερος μιλάνε για τη “βία των δύο άκρων που πρέπει να απομονωθεί και να εξοβελιστεί από το πολιτικό σύστημα”. Και για όλους μαζί “η ακροδεξιά βία νομιμοποιήθηκε από την ακροαριστερή. Τραμπούκοι από δω, τραμπούκοι από κει”. Αυτό είναι το τελικό συμπέρασμα όλη αυτή της κουβέντας.


Η αριστερά εγκλωβισμένη στην αστική νομιμότητα, στο πασιφισμό, στο φόβο της μήπως τρομάξει η “κοινή γνώμη” και στην έλλειψη κάθε προετοιμασίας μπροστά στη όξυνση της αντιπαράθεσης από την αστική αντίδραση, προσπαθεί όχι να απαντήσει αλλά να καλμάρει τα πνεύματα. Το ΚΚΕ δηλώνει ξανά δια της σ. Αλέκας “να γίνουν οι εκλογές και μετά βλέπουμε”. Να το έλεγε αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ να πούμε ότι κάτι περιμένει από τις εκλογές, αλλά το ΚΚΕ έχει κι αυτό να περιμένει κάτι, ή μήπως δεν θέλει να χαλάσει το κλίμα των ημερών; 


Η χώρα κάθε μέρα θυμίζει μέρες του 44 και του 45, όταν οι ταγματασφαλίτες και οι χίτες έσπερναν τον τρόμο με δολοφονίες αγωνιστών και πυρπολήσεις σπιτιών αριστερών οικογενειών, κυρίως στην επαρχία και μετά μέσα στις μεγάλες πόλεις. Και η αριστερά κάθεται και συναγελάζεται με όλους αυτούς που εδώ και χρόνια μιλάνε για υγειονομικές βόμβες, για λαθρομετανάστες, για τη βία των διαδηλωτών, για κουκουλοφόρους και για τρομοκράτες που υπερασπίζεται η αριστερά. Με αυτούς που άνοιξαν το δρόμο στους ναζιστές και τώρα “πέφτουν από τα σύννεφά” με τους καρπούς τους. 




Πολλοί αριστεροί διανοητές αλλά και πολιτικά της στελέχη ισχυρίζονται ότι η ΧΑ είναι εγκληματική συμμορία λόγω της δράσης της και αναρωτιούνται αν έχει θέση μέσα σε ένα “δημοκρατικό καθεστώς”. Όμως η εγκληματική δράση της ΧΑ έχει άμεση σχέση με τις ιδέες της, και αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα και όχι γενικά και αόριστα οι “βίαιες συμπεριφορές απ’ όπου κι αν προέρχονται”. Είναι προφανές ότι πάρα τις “καταδίκες” από τα φερέφωνα του αστισμού, της δράσης της ΧΑ, ταυτόχρονα την χρησιμοποιούν, εξισώνοντάς την, ως την άλλη όψη της κινηματικής βίας, και επομένως αν καταδικάζεις την μια πρέπει να καταδικάσεις και την άλλη. Στο σημείο αυτό η αριστερά κρατάει μια εντελώς μεσοβέζική στάση. “Αφουγκράζεται” αφενός την κινηματική βία, αρκεί πάντα να είναι “μαζική”, όμως δεν την προκρίνει ως μέσο επίλυσης των κοινωνικών προβλημάτων, και επομένως δεν υιοθετεί πρακτικές που ξεπερνάνε τα όρια που θέτει η αστική νομιμότητα. Η αριστερά αντί να κρατήσει μια ξεκάθαρη πολιτική στάση, όταν αρχίσουν τα δύσκολα το ρίχνει την κοινωνική ψυχολογία και κυρίως βγάζει την ουρά της απ’ έξω, αποποιούμενη κάθε ευθύνη “ακραίων ενεργειών”. 


Και αφού λοιπόν η ίδια δεν έχει σχέση με ακραίες ενέργειες, τότε μπορεί να έχει λόγο για τις εγκληματικές πράξεις της ΧΑ. Και η κουβέντα από την κοινωνιολογία που “προκαλεί φαινόμενα και μορφώματα” πάει στη νομική της διάσταση. Εννοείται στην υπαρκτή νομική αστική διάσταση. Μπορεί λοιπόν μια οργάνωση που προβαίνει σε εγκληματικές ενέργειες να είναι νόμιμη; Για να έλθει αμέσως η απάντηση. Εσείς που κλείνεται εργοστάσια, καιτε την Αθήνα, μπλοκάρετε λιμάνια και δρόμους, χτίζετε πρυτάνεις στα γραφεία τους, μπορείτε να είστε νόμιμοι; Μήπως και εσείς δεν είστε “φαινόμενο και μόρφωμα” που αφού το κοινωνιολογήσουμε από κοινού, στη συνέχεια θα πρέπει να λάβουμε και τα μέτρα μας όπως και με τη ΧΑ; “Τέρμα πια οι ακρότητες στην πολιτική ζωή”. Αυτό είναι το καταστάλαγμα που βγαίνει από τέτοιου είδους συζητήσεις.


Ιδέες και πράξεις


Για να μην χανόμαστε σε κοινωνιολογικές μπουρδολογίες για τις βίαιες συμπεριφορές, ας επανέλθουμε στην ουσία αυτής της συζήτησης. Και η ουσία είναι το αδιαίρετο των ιδεών και των συμπεριφορών που τις συνοδεύουν. 


Το πρόβλημα λοιπόν με τους φασίστες είναι οι ιδέες τους, οι βρωμερές ρατσιστικές τους ιδέες. Η αντίληψη ότι υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι άνθρωποι, άνθρωποι που πρέπει να έχουν δικαιώματα και άλλοι που πρέπει να μην έχουν. Άνθρωποι που χωράνε και άνθρωποι που πρέπει να πεταχτούν στον καιάδα. Άνθρωποι που πρέπει να έχουν περίθαλψη, μόρφωση και δουλειά και άλλοι που πρέπει να πεθαίνουν σαν τα σκυλιά. Οι φασιστές εκπροσωπούν την αστική αντεπανάσταση στην πιο βρωμερή της μορφή, αντλώντας από το κατακάθι της ανθρώπινης ιστορίας ότι πιο ελεεινό σκοταδιστικό ιδεολόγημα χρησιμοποίησαν οι άρχουσες τάξεις προηγούμενων κοινωνικών σχηματισμών, προκειμένου να νομιμοποιήσουν την κοινωνική και πολιτική τους εξουσία. Από το κυνήγι των εβραίων στο μεσαίωνα, των “αιρετικών και των μαγισσών” της ιεράς εξέτασης, τις φυλετικές διακρίσεις και τις κάστες στις δουλοκτητικές κοινωνίες που επέτρεπαν το δουλεμπόρια και τα σκλαβοπάζαρα. Αυτές είναι οι ιδέες που επιχειρούν να ξαναφέρουν τα φασιστόμουτρα στην εποχή της νεοτερικότητας για να μας υπενθυμίσουν ότι τα γρανάζια της “ιστορικής νομοτέλειας” δεν οδηγούν “αναπόφευκτα” όπως νόμιζαν οι σοφοί επίγονοι του SPD και της Σοβιετικής Ακαδημίας Επιστημών στην κοινωνική απελευθέρωση, αλλά ενδεχομένως και σε μια σύγχρονη καπιταλιστική δουλοκτητική κοινωνία. Ακόμα και αν η εργασία στον καπιταλισμό της εποχής του Μαρξ έπρεπε να διατίθεται ελεύθερα στην αγορά από τους ιδιοκτήτες της. 


Αυτή είναι η ουσιαστική συζήτηση που δεν γίνεται, καταφεύγοντας για λόγους ευκολίας στο υποτίθεται κραυγαλέο ζήτημα της εγκληματικής δράσης των φασιστών. Δεν υπάρχει λοιπόν βία από μόνη της, που πρέπει να καταδικαστεί. Ακόμα και για αυτούς που καταδικάζουν τη βία “από όπου κι αν προέρχεται” την δικαιολογούν όταν κάποιος αμύνεται σε μια επίθεση που δέχεται. Η αυτοάμυνα προβλέπεται και δικαιολογείται ακόμα και από το αστικό δίκαιο. Επομένως η συζήτηση καταλήγει ξανά στους σκοπούς και τους λόγους της βίας. Ποιος θα τολμήσει να καταδικάσει έναν πατέρα που εκτέλεσε τον βιαστή της κόρης του; 


Έτσι αυτό που έχει σημασία είναι η οργανική σχέση της φασιστικής βίας με το σχέδιο που επιφυλάσσουν οι φασίστες, είτε λένε ότι έχουν σχέση με τον Χίτλερ είτε παριστάνουν τους αγνούς πατριώτες, για την κοινωνία. Σε αυτή τη συζήτηση δεν βοηθάει καθόλου η κοινωνιολογική προσέγγιση του “φαινομένου”. Ο φασισμός δεν είναι φαινόμενο, ούτε “μόρφωμα”, που δήθεν προέκυψε από τα κακά που μας έχουν κατακλύσει τα τελευταία δίσεκτα έτη. Ο φασισμός είναι συνειδητή πολιτική επιλογή και όχι αυθόρμητη λύση ανάγκης γιατί κάποιος έμεινε άνεργος ή στη γειτονιά ζουν περισσότεροι από “όσους χωράνε” πακιστανοί. Η κοινωνιολογική προσέγγιση που δήθεν αναζητά στην οικονομική κρίση, την ανεργία ή στη “λαθρομετανάστευση” και την “εγκληματικότητα” τις αιτίες, είναι εκ του πονηρού και επιπλέον οδηγεί σε εντελώς λάθος συμπεράσματα. Ας πούμε ότι αν δεν ξεπεραστεί η κρίση θα έχουμε τους “άνεργους” φασίστες πάνω από τα κεφάλια μας. Ή αν δεν φύγουν οι “λαθρομετανάστες” τότε η ΧΑ θα βρίσκει χώρο για δράση. Στη Γερμανία το 33 κάτι αντίστοιχο θα σήμαινε ότι οι εβραίοι προκάλεσαν την ύπαρξη των ναζί. 


Γι’ αυτό η δήθεν αντικειμενική κοινωνιολογία, όπως και η οικονομική “επιστήμη” δεν βοηθούν να βρεθεί καμία “κοινά αποδεκτή και λογική” λύση, σε ένα “κοινό πρόβλημα”, όπως η “κρίση”, το “μεταναστευτικό”, η “ανεργία” και η “βία”. Γιατί δεν υπάρχουν τέτοια κοινά ζητήματα. Ως κοινά τα παρουσιάζουν οι ταχυδακτυλουργοί της αστικής προπαγάνδας για να εφεύρουν στη συνέχεια μια δήθεν κοινή λύση -που είναι η δική τους ταξική λύση- βάζοντας τους πάντες μέσα στο βρακί τους. Ακόμα και σε ζητήματα που η αριστερά νόμιζε ότι μιλάνε από μόνα τους, όπως η ανεργία, που είναι ένα “αντικειμενικό” γεγονός, η αστική προπαγάνδα το χρησιμοποιεί για να διασπάσει την “ενιαία” εργατική τάξη, σε άνεργους τους ιδιωτικού τομέα που “έχουν σηκώσει όλη την κρίση στους ώμους τους για να πληρώνουν τους κρατικοδίαιτους διαπλεκόμενους και τεμπέληδες δημοσίους υπαλλήλους”. Αυτή η θεωρία για την ανεργία έχει εκατοντάδες χιλιάδες οπαδούς ανάμεσα στο “επαναστατικό υποκείμενο”. Τα δήθεν προνομιακά πεδία της αριστερής προπαγάνδας αποδεικνύονται εξίσου ευάλωτα με τα “δύσκολα” όπως το “μεταναστευτικό” που σύμφωνα με κάποιους καλύτερα “να αποφεύγουμε να παίζουμε μαζί του“.


Ο σκοπός και τα μέσα


Η αριστερά αν θέλει να αντιμετωπίσει το φασισμό θα πρέπει πρώτα απ’ όλα να σταματήσει να παίζει κρυφτούλι, είτε στον πόλεμο των ιδεών, είτε -στην προέκτασή του- στο πόλεμο του δρόμου. Η αντιμετώπιση του φασισμού ως μιας “παρεκκλίνουσας εγκληματικής συμπεριφοράς” πρέπει να σταματήσει. Ο φασισμός είναι πολιτικό κίνημα, και η “συμπεριφορά” του είναι οργανικό κομμάτι της συγκρότησής του.


 Ο φασίστας που καιει το σπίτι μιας οικογένειας μεταναστών και μετά σπάει το κεφάλι ενός κνίτη, ενώ ο αρχηγός του μπουγελώνει και ρίχνει χαστούκια σε αριστερές βουλευτίνες, το κάνει δημόσια και πάνω σ’ αυτό χτίζει την επιρροή του. Διακηρύσσει ανοιχτά ότι θέλει να επιβάλλει ειδικό καθεστώς διακρίσεων, και υπόσχεται σε όσους τον ακολουθήσουν ότι θα έχουν προνόμια απ’ αυτό το καθεστώς. Όταν υπόσχονται στους “έλληνες” ότι θα ξαναπάρουν πίσω τις δουλειές που τους έκλεψαν οι ξένοι, ή ότι θα βρίσκουν από δω και στο εξής κρεβάτι στο νοσοκομείο και θέση στον παιδικό σταθμό που σήμερα τις έχουν καταλάβει “λαθρομετανάστες” αυτό είναι μια υπόσχεση, ότι αν ταχθείς μαζί τους θα έχεις μια καλύτερη τύχη, πατώντας έστω πάνω στα πτώματα των υπολοίπων. Όλοι καταλαβαίνουν, και πολύ περισσότεροι η σαπίλα που τους ακολουθεί, ότι τα πτώματα δεν θα είναι μόνοι οι “ξένοι”. Αυτοί δεν φτάνουν. Στα ειδικά καθεστώτα που υπόσχονται οι φασίστες την τύχη των “ξένων” θα την έχουν και όλοι όσοι δεν πληρούν τα πρότυπα του καλού πατριώτη. Οι ομοφυλόφιλοι, οι μειονότητες, οι κουλτουριάρηδες, όσοι τους υποστηρίζουν, οι τσιγγάνοι, πιθανόν οι άτεκνοι, ίσως κάποιοι που τα επαγγέλματα τους αλλά και οι απόψεις τους δεν είναι αρεστές στους χοντροβούβαλους που απειλούν με σφαλιάρες όποιον έχει άλλη γνώμη από τη δική τους.


Ενδεχομένως και τους πιο ικανούς, τους πιο έξυπνους, αυτούς που πουλάνε πνεύμα. Είναι γνωστό ότι το πλεονέκτημα των ηλιθίων δεν είναι η ευφυία τους, ούτε οι ικανότητές τους. Αυτοί λοιπόν οι τενεκέδες θα αναμορφώσουν την κοινωνία. Κάθε ένας που νοιώθει ότι εκεί βρίσκεται ο οικείος χώρος του, θα ανακαλύψει ότι αυτός είναι ένας δρόμος για κοινωνική ανέλιξη. Έστω για να τα βγάλει πέρα σε αυτές τις δύσκολες στιγμές που για να σε πάρουν σε μια δουλειά πρέπει να έχεις διδακτορικό από το Harvard University. 


Οι φασίστες δεν είναι απλά μια οργισμένη αντίδραση των μικροαστών που συνθλίβονται από την κρίση. Είναι η διαχείριση του καπιταλισμού σε κρίση, και όσοι δελεάζονται από το φασισμό το κάνουν με πλήρη συνείδηση για ίδιον όφελος. Οι άνθρωποι αυτοί σκέφτονται απλά: Έτσι κι αλλιώς δεν μπορούν να επιβιώσουν όλοι σε αυτή την κατάσταση. Κάποιοι πρέπει να πέσουν στον καιάδα. Ας είμαι λοιπόν σε αυτούς που θα αποφασίζουν ποιοι θα την σκαπουλάρουν. 


Κάθε σχέδιο τώρα χρειάζεται και ένα όραμα, κάτι που να το δένει ιδεολογικά. Ο φασισμός εδώ ψωνίζει από τα έτοιμα. Πατρίδα, θρησκεία, οικογένεια, αντισημιστισμός, αντιμουσουλμανισμός, ομοφοβία, ξενοφοβία και οτιδήποτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να θέσει τη μισή κοινωνία σε υποψηφιότητα για κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Είναι αλήθεια ότι για πατρίδες που χάνονται, για μετανάστες που έρχονται κατά εκατομμύρια, για εγκληματικότητες και υγειονομικές βόμβες, για γκέτο και άλλα τινά μιλάει και ο επίσημος αστικός κόσμος, με τη διαφορά ότι αυτός θέλει να επιβάλει καθεστώς διακρίσεων με “νόμιμα” μέσα και όχι με σφαλιάρες. Θα πει κανείς, υπάρχει διαφορά; Ναι υπάρχει. Ένα τέτοιο καθεστώς δεν μπορεί να προκύψει με “νόμιμα μέσα“. Η νίκη του προϋποθέτει το τσάκισμα του εσωτερικού εχθρού. Αυτό είναι επιπλέον και η βασική προϋπόθεση για την νομιμοποίησή του στις κάλπες. Οι φασίστες όσο δίνουν την εκτύπωση ότι μπορούν να δώσουν λύσεις στο δρόμο τόσο θα επιβραβεύονται στις κάλπες, ακόμα και από κόσμο που θα σκέφτεται πονηρά, ότι είναι ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουμε. Έτσι αρχικά έχτισε την επιρροή της η ΧΑ στον Άγιο Παντελεήμονα. Πολλοί κάτοικοι τη στήριξαν στο Δήμο με το πονηρό σκεπτικό ότι έτσι θα σωθεί η αξία των ακινήτων τους, ή ο τζίρος των μαγαζιών τους. Ή ότι μόνο έτσι θα μπει μια τάξη στην “εγκληματικότητα”. Μετά την επιτυχία του υποδείγματος, τώρα ακολουθούν εκατοντάδες χιλιάδες σε όλη την Ελλάδα. Είναι άξιο απορίας, τι ακριβώς αποκάλυψη χρειάζονται αυτοί για να σπάσουν από τη ΧΑ; Ότι είναι τραμπούκοι και δέρνουν κόσμο; Καλά κάνουν, θα απαντήσουν οι ψηφοφόροι τους.


Και τότε τι μένει; Ο μόνος τρόπος για να αποδομηθεί η ΧΑ είναι η αποδόμηση των ομάδων κρούσης. Αυτό είναι υπεραρκετό για να γίνει η επιρροή της σκορποχώρι. Η συζήτηση για το τι είναι η ΧΑ πρέπει να γίνει, καταρχήν στις γραμμές της αριστεράς και όλων όσων τάσσονται ήδη εναντίον της. Εκεί να γίνει μπόλικη συζήτηση και πάνω απ’ όλα να ξεκαθαρίσουμε τι είναι αυτό που έχουμε απέναντί μας. Και κυρίως ότι απέναντί μας έχουμε καθάρματα, που είναι έτοιμοι να αναλάβουν ρόλο δεσμοφύλακα στα στρατόπεδα συγκέντρωση και εθνικής αναμόρφωσης του Μιχαλοκασιδάρη.


Αν το συνειδητοποιήσουμε αυτό, τότε έχουμε λύσει τα 3/4 του προβλήματος. Το υπόλοιπο 1/4 είναι να τους ισοπεδώσουμε. Γιατί δεν έχουμε καμία όρεξη να γίνουμε υπήκοοι στην δουλοκτητική κοινωνία που ευαγγελίζονται. Και για να ξεκαθαρίσουμε και κάτι τελευταίο. Τα καθάρματα που ονειρεύονται να γίνουν δεσμοφύλακες και που στο κεφάλι τους έχουν άχυρα, ένα πράγμα είναι σίγουρο. Ότι δεν παίρνουν από λόγια.


Κ. Μαραγκός




Πηγή: Avangarde via Fadomduck2 
 Αναρτήθηκε από Praxis red

Νέα επίθεση κατά μετανάστη στα Χανιά: Έχασε το ένα του νεφρό


Νέα επίθεση κατά μετανάστη στα Χανιά: Έχασε το ένα του νεφρό




Συνεχίζονται οι δολοφονικές επιθέσεις σε μετανάστες. Νέα επίθεση σημειώθηκε στα Χανιά μέσα σε ένα 24ωρο και μάλιστα στην ίδια περιοχή, αυτή της Νέας Χώρας.

Σύμφωνα με τις καταγγελίες η επίθεση πραγματοποιήθηκε τις πρώτες πρωινές ώρες της Δευτέρας σε βάρος ενός 27χρονου άστεγου, Αιγυπτιακής καταγωγής. Οι δράστες με σιδηρολοστούς, προκαλώντας του σοβαρά τραύματα με αποτέλεσμα να κινδυνεύσει η ζωή του και να του αφαιρεθεί το ένα νεφρό. Ο 25χρονος νοσηλεύεται στο Νοσοκομείο Χανίων. Όπως ανέφερε στο tvxs.gr μέλος της Αιγυπτιακής Κοινότητας στην Ελλάδα, φίλοι του θύματος έσπευσαν στο σημείο να βοηθήσουν, αλλά οι περίπου 20 δράστες απομακρύνθηκαν. Οι αυτόπτες μάρτυρες καταγγέλουν πως η επίθεση έγινε από Χρυσαυγίτες.

Πρόκειται για το δεύτερο περιστατικό μέσα ένα 24ωρο καθώς τα ξημερώματα της Κυριακής δύο μετανάστες, που είχαν βρει προσωρινό καταφύγιο στην παραλία της Νέας Χώρας, δέχτηκαν επίθεση με σιδηρολοστούς και μαχαίρια από 4 άτομα.

Αφού τους χτύπησαν, τους πήραν ρούχα, κινητά, χρήματα. Και οι δύο νοσηλεύονται με κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και τραύματα από μαχαιριές στο Νοσοκομείο Χανίων.

Ο Γιάννης Τσουκάτος, μέλος του Κοινωνικού Στεκιού - Στεκιού Μεταναστών εκτιμά ότι πρόκειται πιθανόν για συμμορίες με ρατσιστικά κίνητρα που δρουν στα Χανιά και τόνισε ότι η τοπική κοινωνία δεν θα πρέπει να επιτρέψει τέτοια φαινόμενα.

«Πρέπει να αντιδράσουμε ως κοινωνία. Η Αστυνομία θα πρέπει να καταβάλει κάθε προσπάθεια ώστε να βρει τους ένοχους. Πιθανότατα να υπάρχει σχέση ανάμεσα στα δύο περιστατικά, όμως, αυτό είναι δουλειά της Ασφάλειας».

«Σε καμία περίπτωση δε θέλουμε να δημιουργηθεί ρήξη γιατί δεν έχουμε να κάνουμε με δύο αντιμαχόμενες πλευρές. Πρόκειται πιθανότατα για μια συμμορία που έχει ρατσιστικά κίνητρα. Οι μετανάστες ζουν μέσα στην κοινωνία και δεν έχουν πειράξει κανέναν. Δυστυχώς αυτοί οι άνθρωποι δεν είχαν εργασία και αναγκαστικά μένανε έξω» σημειώνει.

Πηγή : Tvxs

ΚΕΡΚΥΡΑ-Γουλής κατά κυβερνητικού συνασπισμού, αλλά και ΣΥΡΙΖΑ


Γουλής κατά κυβερνητικού συνασπισμού, αλλά και ΣΥΡΙΖΑPDFΕκτύπωση
1PAGE 1PAGE
Κείμενο: CorfuPress.com on Τετάρτη, 20 Ιουνίου 2012 20:33   
Συνέντευξη τύπου παραχώρησε την Τετάρτη ο Θόδωρος Γουλής, μέλος της Κ.Ε. του ΚΚΕ, στην οποία τάχθηκε κατά της νέας κυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ, αλλά και κατά του ΣΥΡΙΖΑ, για τον οποίο ανέφερε χαρακτηριστικά, πως ότι λάμπει δεν είναι χρυσός.

Τα κυριότερα σημεία των δηλώσεων του κ. Γουλή ήταν τα εξής:

Η κυβέρνηση που ετοιμάζεται να συγκροτηθεί από ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ έχει κοινό προγραμματικό πλαίσιο την ευρωενωσιακή πορεία της χώρας, με ότι αυτό συνεπάγεται, δηλαδή εφαρμογή των ήδη ληφθέντων και νέα πακέτα αντιλαϊκών μέτρων. Είναι ένα ζητούμενο να δούμε πως θα αντιδράσουν οι ψηφοφόροι αυτών των κομμάτων. Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους ψηφοφόρους ενός κόμματος που έχει στον τίτλο του το προσωνύμιο της Αριστεράς. Αυτό που θα αποδειχθεί σύντομα είναι πως ότι λάμπει δεν είναι χρυσός. Έτσι και όποιο κόμμα βαπτίζει τον εαυτό του αριστερό δε σημαίνει ότι είναι κιόλας. 
Προκάλεσε έντονη εντύπωση σε πολύ κόσμο η κάθετη άρνηση του κ. Τσίπρα από την πρώτη μέρα μετά τις εκλογές να πάρει την διερευνητική εντολή σε περίπτωση που αποτύχανε ο κ. Σαμαράς. Και αυτό ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ αναδείχθηκε σε 2ο κόμμα με ποσοστό 27%. Όπως όλοι θυμούνται ο ΣΥΡΙΖΑ, με τη βοήθεια και των αστικών ΜΜΕ, κατακεραύνωναν το ΚΚΕ γιατί υποτίθεται ότι δεν ήθελε να κυβερνήσει όταν είχε δηλώσει ότι αν έρθει τρίτο κόμμα δε θα πάρει την εντολή γιατί δε θέλει να κοροϊδεύει τον κόσμο. 
Ο ΣΥΡΙΖΑ μετά τις εκλογές της 6ης Μάη ζητούσε να γίνει κυβέρνηση της Αριστεράς (ΣΥΡΙΖΑ – ΚΚΕ – ΔΗΜΑΡ) με πολύ μικρότερο ποσοστό και αριθμό βουλευτών (97) ενώ τώρα που το ποσοστό είναι μεγαλύτερο και οι βουλευτές είναι 100 αποφεύγει ακόμα και να διερευνήσει αυτό το ενδεχόμενο. 
Αποδεικνύεται έτσι ότι το Μάη τα όσα έλεγε περί κυβέρνησης Αριστεράς ήταν μία πολιτική μπλόφα. Ο κύριος στόχος του ήταν να χτυπήσει και να αποδυναμώσει εκλογικά το ΚΚΕ, πράγμα που σε σημαντικό βαθμό πέτυχε. 
Οι ριζοσπάστες αριστεροί που επέλεξαν να ψηφίσουν το ΣΥΡΙΖΑ μπορούν να βγάλουν συμπεράσματα για την αφερεγγυότητα αυτού του κόμματος και την παπατζίδικη πρακτική του.

Η Εμπορευματική αξία και παραγωγή


Η Εμπορευματική αξία και παραγωγή

Μαρξιστική Πολιτική Οικονομία (ΙΙ)
marxengels5
Η εμπορευματική παραγωγή αποτελεί μια τέτοια μορφή παραγωγής στην οποία τα προϊόντα παράγονται όχι για κατανάλωση από τον παραγωγό τους άλλα για την αγορά, την πώληση.
Εδώ οι οικονομικές σχέσεις των ανθρώπων εκδηλώνονται δια μέσου της ανταλλαγής των εμπορευμάτων, δια μέσου της αγοράς. Το αντίθετο της εμπορευματικής παραγωγής είναι ηφυσική οικονομία, δηλαδή η παραγωγή των προϊόντων όχι για πώλησή τους στην αγορά, άλλα για την ικανοποίηση των καταναλωτικών αναγκών του παραγωγού τους.
Η μορφή της παραγωγής δεν μπορεί να διαλέγεται από τους ανθρώπους αυθαίρετα, γιατί εξαρτάται από τις συνθήκες που διαμορφώνονται αντικειμενικά.
Δύο όροι προϋποθέτουν την εμφάνιση και ύπαρξη της εμπορευματικής παραγωγής: 1) ο κοινωνικός καταμερισμός της εργασίας, σύμφωνα με τον οποίο οι παραγωγοί ειδικεύονται στην κατασκευή καθορισμένων ειδών, και 2) το οικονομικό ξεχώρισμα των παραγωγών.
Η καπιταλιστική εμπορευματική παραγωγή βασίζεται στηνατομική ιδιοκτησία και στην εκμετάλλευση των μισθωτών εργατών.
Το εμπόρευμα έχει δύο πλευρές: την αξία χρήσης και την αξία.Αξία χρήσης είναι το ίδιο το πράγμα, το ίδιο το υλικό αγαθό, το οποίο μπορεί, χάρη στις μηχανικές, φυσικές, χημικές και άλλες ιδιότητές του, να ικανοποιήσει τούτες ή εκείνες τις ανάγκες των ανθρώπων.
Στις συνθήκες της εμπορευματικής παραγωγής η αξία χρήσης είναι ο υλικός φορέας της άλλης ιδιότητας του εμπορεύματος, της αξίας του.
Στην αγορά, στη διαδικασία της ανταλλαγής των εμπορευμάτων, γίνεται φανερό ότι όλα τα εμπορεύματα, που διαφέρουν μεταξύ τους σαν αξίες χρήσης, έχουν κάποια κοινή ιδιότητα, που επιτρέπει στους ανθρώπους να εξισώνουν το ένα με το άλλο και να τα ανταλλάσσουν σε καθορισμένες αναλογίες. Αυτή η ιδιότητα είναι ότι όλα αποτελούν προϊόντα της εργασίας.
Αξία του εμπορεύματος είναι η ενσωματωμένη σε αυτό κοινωνική εργασία των εμπορευματοπαραγωγών.
Η αξία των εμπορευμάτων είναι κοινωνική σχέση των εμπορευματοπαραγωγών, που εκδηλώνεται δια μέσου της αγοράς.
Το μέγεθος της αξίας καθορίζεται από την ποσότητα της εργασίας που ξοδεύτηκε για την παραγωγή του εμπορεύματος.
Στο μέγεθος της αξίας του εμπορεύματος ασκεί επίδραση όχι μόνο η ποσότητα αλλά και η ποιότητα της εργασίας. Σε συνδυασμό με αυτό γίνεται διάκριση ανάμεσα στην απλή και την σύνθετη εργασία. Η απλή εργασία δεν απαιτεί ειδική προκαταρκτική εκπαίδευση. Η σύνθετη όμως, ειδικευμένη εργασία είναι αδύνατη χωρίς μια λιγότερο ή περισσότερο μακρόχρονη κατάρτιση του εργαζομένου.
Το μέγεθος της αξίας του εμπορεύματος δεν μένει σταθερό αλλά μεταβάλλεται ανάλογα με την παραγωγικότητα της εργασίας. Η παραγωγικότητα της εργασίας μετριέται με την ποσότητα των προϊόντων που παράγονται με την ίδια δαπάνη εργασίας. Εξαρτάται από την τελειότητα των χρησιμοποιούμενων μέσων παραγωγής, από την επιδεξιότητα και την ειδίκευση του εργαζομένου, από την οργάνωση της εργασίας, δηλαδή από την αύξηση της ποσότητας των προϊόντων που παράγονται με την ίδια δαπάνη εργασίας.
Το μέγεθος της αξίας ενός εμπορεύματος είναι αντιστρόφως ανάλογο με την παραγωγικότητα της εργασίας, που ξοδεύτηκε για την παραγωγή αυτού του εμπορεύματος.
Ο καθορισμός του μεγέθους της αξίας περιπλέκεται εξαιτίας του ότι κάθε προϊόν παράγεται κατά κανόνα από πολλούς εμπορευματοπαραγωγούς. Το μέγεθος καθορίζεται όχι από την ατομική δαπάνη εργασίας του κάθε ξεχωριστού εμπορευματοπαραγωγού, αλλά από την μέση δαπάνη εργασίας που απαιτείται για την μονάδα του δοσμένου προϊόντος. Αυτή η δαπάνη εργασίας ονομάζεται κοινωνικά αναγκαία δαπάνη εργασίας.
Το μέγεθος της αξίας του εμπορεύματος διαμορφώνεται κατά κάποιο τρόπο πίσω από την πλάτη του κάθε ξεχωριστού εμπορευματοπαραγωγού, ανεξάρτητα από την θέλησή του. Η κοινωνία δια μέσου της αξίας και της ανταλλαγής των εμπορευμάτων αναγνωρίζει μόνο την δαπάνη εργασίας που είναι κοινωνικά αναγκαία.
Τα εμπορεύματα έχουν αξία χρήσης και αξία, επειδή η εργασία που ξοδεύεται για την παραγωγή τους έχει διπλό χαρακτήρα: είναι ταυτόχρονα συγκεκριμένη και αφηρημένη.
Συγκεκριμένη εργασία είναι η εργασία που ξοδεύεται σε καθορισμένη μορφή, η εργασία μιας ορισμένης ειδικότητας, π.χ. του ανθρακωρύχου, του ξυλουργού κλπ. Η συγκεκριμένη εργασία δημιουργεί την αξία χρήσης. Σε κάθε προϊόν ενσωματώνεται η μία ή η άλλη μορφή συγκεκριμένης εργασίας.
Η συγκεκριμένη εργασία δεν είναι η μοναδική πηγή της αξίας χρήσης. Μια άλλη πηγή της αξίας χρήσης είναι τα υλικά αντικείμενα της φύσης.
Η συγκεκριμένη εργασία, όπως και η αξία χρήσης, υπάρχει ανεξάρτητα από το αν η παραγωγή είναι ή δεν είναι εμπορευματική.
Η αφηρημένη εργασία είναι η εργασία γενικά, η ομοιογενής κοινωνική εργασία των εμπορευματοπαραγωγών, ανεξάρτητα από τη συγκεκριμένη μορφή της.
Αφηρημένη εργασία είναι ακριβώς η εργασία του εμπορευματοπαραγωγού σαν συστατικό μέρος της ενιαίας και συνολικής κοινωνικής εργασίας. Η αφηρημένη εργασία δημιουργεί την αξία των εμπορευμάτων και μάλιστα είναι η μοναδική πηγή της αξίας. Η αφηρημένη εργασία, που αποτελεί τη βάση της αξίας, εκφράζει τις οικονομικές σχέσεις των εμπορευματοπαραγωγών.
Η αντίθεση της απλής εμπορευματικής παραγωγής είναι η εσωτερική αντίθεση ανάμεσα στον ατομικό και στον κοινωνικό χαρακτήρα της εργασίας.
Η εργασία του εμπορευματοπαραγωγού είναι αναγκαία όχι μόνο για τον ίδιο, αλλά και για τους άλλους, γιατί παράγει προϊόντα που ικανοποιούν μια ορισμένη κοινωνική ανάγκη.
Όσο βαθύτερος είναι ο κοινωνικός καταμερισμός της εργασίας, τόσο πιο στενή είναι η αλληλεξάρτηση των εμπορευματοπαραγωγών και τόσο πιο πλήρης και πιο βαθύς είναι ο κοινωνικός χαρακτήρας της εργασίας τους.
Ωστόσο, στις συνθήκες κυριαρχίας της ατομικής ιδιοκτησίας ο κοινωνικός χαρακτήρας της εργασίας των εμπορευματοπαραγωγών είναι κρυμμένος, δεν φαίνεται. Εδώ ηατομική ιδιοκτησία χωρίζει τους παραγωγούς. Ο καθένας τους παράγει εμπορεύματα με δική του ευθύνη, χωρίς να ξέρει από τα πριν τις ανάγκες της κοινωνίας. Συνεπώς εδώ η εργασία παρουσιάζεται σαν άμεσα ατομική. Η κοινωνική σημασία της εκδηλώνεται μόνο στην αγορά, με πλάγιο τρόπο, μόνο αφού ξοδευτεί η εργασία και αφού το εμπόρευμα παραχθεί και πάει στην αγορά. Η πραγματοποίηση (ή πούληση) του εμπορεύματος σημαίνει ακριβώς αναγνώριση του κοινωνικού χαρακτήρα της εργασίας. Αυτή ακριβώς δείχνει, αν η εργασία του δοσμένου παραγωγού αποτελεί αναγκαίο μόριο της συνολικής κοινωνικής εργασίας, αν το εμπόρευμα του έχει αξία και, αν ναι, τότε ποια ακριβώς.
Η αντίθεση ανάμεσα στην ατομική και κοινωνική εργασία αναπαράγεται αδιάκοπα, κάθε φορά.

Κεφάλαιο, υπεραξία, κέρδος και μισθός εργασίας στον καπιταλισμό


Κεφάλαιο, υπεραξία, κέρδος και μισθός εργασίας στον καπιταλισμό

Μαρξιστική Πολιτική Οικονομία (IV)
marx2
Τη δεκαετία του 1980 στις ΗΠΑ το 1% του πληθυσμού κρατούσε στα χέρια του το 60% όλου του πλούτου της χώρας, ενώ το 87% είχε το 8%.
Η ουσία της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής συνιστάται στο ότι η ιδιοκτησία αυτή αποτελεί το μέσο της εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας, τη βάση των καπιταλιστικών παραγωγικών σχέσεων.
Τα μέσα παραγωγής γίνονται κεφάλαιο μόνο όταν χρησιμοποιούνται για την εκμετάλλευση της μισθωτής εργασίας.
Το κεφάλαιο είναι αξία που φέρνει στον ιδιοκτήτη της το κέρδος δια μέσου της εκμετάλλευσης των μισθωτών εργατών. Επομένως το κεφάλαιο δεν είναι πράγμα, αλλά οικονομική, παραγωγική σχέση μεταξύ της τάξεως των καπιταλιστών και της τάξεως των εργατών.
Ο εργάτης πιάνει δουλειά στον καπιταλιστή με σκοπό να πάρει από αυτόν ένα καθορισμένο χρηματικό ποσό και να αγοράσει με αυτό τα μέσα συντήρησης. Επομένως, η μίσθωση του εργάτη είναι μια ιδιόμορφη εμπορική πράξη ανάμεσα στον καπιταλιστή και τον εργάτη.
Η εργασία σαν ξόδεμα πνευματικής και μυϊκής ενέργειας, σαν συνειδητή και σκόπιμη δραστηριότητα δεν αποτελεί η ίδια εμπόρευμα, άλλα είναι το προτσές της παραγωγικής κατανάλωσης κάποιου εμπορεύματος. Η εργασία δημιουργεί την αξία, άλλα η ίδια δεν έχει αξία, γιατί η αξία είναι ενσωματωμένη στο εμπόρευμα εργασία.
Η εργατική δύναμη είναι το σύνολο των σωματικών και πνευματικών ικανοτήτων του ανθρώπου, τις οποίες αυτός ξοδεύει στο προτσές της παραγωγής.
Η ατομική ελευθερία είναι ο πρώτος όρος για την εμφάνιση του εμπορεύματος εργατική δύναμη στην αγορά. Ο δεύτερος όρος είναι να μην έχει ο προσωπικά ελεύθερος άνθρωπος ιδιόκτητα μέσα παραγωγής.
Η αξία της εργατικής δύναμης καθορίζεται από την αξία των μέσων ύπαρξης που είναι αναγκαία για την συντήρηση του ίδιου του εργάτη και για τη συντήρηση της οικογένειάς του.
Το μέγεθος της αξίας του εμπορεύματος εργατική δύναμη εξαρτάται και από πολλούς παράγοντες: τα έξοδα για την άνοδο της ειδίκευσης του εργάτη, τις ιδιομορφίες της ιστορικής ανάπτυξης της κάθε χώρας, κλπ.
Εκτός από την αξία, η εργατική δύναμη έχει και αξία χρήσης. Η αξία χρήσης του εμπορεύματος εργατική δύναμη συνίσταται στην ικανότητά της να δημιουργεί αξία και μάλιστα αξία μεγαλύτερη από αυτήν που έχει η ίδια η εργατική δύναμη.
Η πούληση της εργατικής δύναμης για καθορισμένο μόνο χρονικό διάστημα διαφυλάσσει την προσωπική ελευθερία του προλετάριου.
Η ιδιομορφία του εμπορεύματος εργατική δύναμη συνίσταται επίσης και στο ότι το εμπόρευμα αυτό είναι αδιαχώριστο από τον κάτοχό του. Γι’αυτό η κατανάλωση της εργατικής δύναμης στο προτσές της παραγωγής, η εκμετάλλευσή της στην καπιταλιστική επιχείρηση είναι ταυτόχρονα και εκμετάλλευση του ίδιου του μισθωτού εργάτη.
Αφού αγοράσει εργατική δύναμη και μέσα παραγωγής, ο καπιταλιστής οργανώνει την παραγωγή εμπορευμάτων.
Στην αξία των νέων εμπορευμάτων, η οποία δημιουργήθηκε με την εργασία των μισθωτών εργατών, υπάρχει εκτός από την αξία της εργατικής δύναμης, και ένα πρόσθετο μέρος αξίας, που το ιδιοποιείται δωρεάν ο καπιταλιστής. Αυτό ακριβώς το μέρος της αξίας, που δημιουργείται από την εργασία των μισθωτών εργατών, άλλα δεν πληρώνεται από τον καπιταλιστή, είναι η υπεραξία.
Η υπεραξία αυτή δημιουργήθηκε από την απλήρωτη πρόσθετη εργασία. Στην καπιταλιστική επιχείρηση η εργάσιμη μέρα διαιρείται σε δύο μέρη: α) στον αναγκαίο χρόνο εργασίας, στη διάρκεια του οποίου αναπαράγεται η αξία της εργατικής δύναμης, και β) στον πρόσθετο χρόνο εργασίας, στη διάρκεια του οποίου δημιουργείται η υπεραξία.
Η παραγωγή της υπεραξίας και η ιδιοποίηση της από τους καπιταλιστές είναι ο βασικός οικονομικός νόμος του καπιταλισμού.
Ένα μέρος του κεφαλαίου ο επιχειρηματίας το επενδύει σε μέσα παραγωγής: κτίρια, μηχανές, εγκαταστάσεις, πρώτες ύλες κλπ. Η αξία των χρησιμοποιούμενων μέσων παραγωγής μεταφέρεται με την εργασία των εργατών στο έτοιμο προϊόν και μπαίνει στην αξία του χωρίς μεταβολή. Αυτό το μέρος του κεφαλαίου ονομάζεται σταθερό κεφάλαιο (C).
Το μέρος του κεφαλαίου, που ξοδεύεται για την αγορά της εργατικής δύναμης, στο προτσές της παραγωγής, μεταβάλλει το μέγεθός του και γιαυτό ονομάζεται μεταβλητό κεφάλαιο (v).
Η σύγκριση της υπεραξίας με την πηγή της, με το μεταβλητό κεφάλαιο, εκφράζει το ποσοστό της υπεραξίας. Το ποσοστό της υπεραξίας παριστάνεται με το γράμμα m’ και εκφράζεται σε εκατοστά. Ο τύπος του είναι: m’=m/v x 100.
Το ποσοστό της υπεραξίας εκφράζει με ακρίβεια το βαθμό εκμετάλλευσης της μισθωτής εργασίας από το κεφάλαιο. Αν το ποσοστό της υπεραξίας είναι 100%, τότε σε κάθε ώρα πληρωμένης εργασίας αναλογεί μια ώρα απλήρωτης εργασίας.
Η ιστορία της ανάπτυξης του καπιταλισμού δείχνει, ότι το ποσοστό υπεραξίας και, επομένως, ο βαθμός εκμετάλλευσης αυξάνονται.
Η άσβεστη δίψα για κέρδος και ο συναγωνισμός αναγκάζουν τους καπιταλιστές να διευρύνουν και να τελειοποιούν την παραγωγή τους.
Ένας από τους τρόπους ανεβάσματος του βαθμού εκμετάλλευσης είναι η απόλυτη αύξηση της εργάσιμης μέρας. Εργάσιμη μέρα ονομάζεται το μέρος του εικοσιτετραώρου, στη διάρκεια του οποίου ο εργάτης εργάζεται στην επιχείρηση του καπιταλιστή.
Η υπεραξία που παράγεται με την παράταση της εργάσιμης μέρας ονομάζεται απόλυτη υπεραξία.
Το μέγεθος της εργάσιμης μέρας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την δύναμη και την οργάνωση της εργατικής τάξης, από τη συσπείρωση της στον αγώνα ενάντια στην αστική τάξη για την υπεράσπιση των ζωτικών δικαιωμάτων της.
Η υπεραξία που παράγεται με την μείωση του αναγκαίου χρόνου εργασίας και την αντίστοιχη αύξηση του πρόσθετου χρόνου εργασίας, ονομάζεται σχετική υπεραξία.
Η άνοδος της παραγωγικότητας της εργασίας δεν μπορεί παντού να γίνει ταυτόχρονα. Στην αρχή γίνεται σε ορισμένες επιχειρήσεις, όπου χρησιμοποιούνται πιο τελειοποιημένα τεχνικά μέσα, εργάζονται πιο ειδικευμένοι εργάτες και έχει καλύτερα οργανωθεί η παραγωγή. Η ατομική αξία του προϊόντος αυτών των επιχειρήσεων θα είναι μικρότερη από την κοινωνική και οι καπιταλιστές, που έχουν αυτές τις επιχειρήσεις θα πάρουν συμπληρωματικό εισόδημα.
Η υπεραξία, που παίρνεται χάρη στο ότι η ατομική αξία ενός εμπορεύματος είναι μικρότερη από την κοινωνική του αξία, λέγεται πρόσθετη υπεραξία.
Το μεταβλητό κεφάλαιο, που ξοδεύει ο καπιταλιστής για την αγορά εργατικής δύναμης, παρουσιάζεται με την μορφή του μισθού εργασίας. Εξωτερικά ο μισθός εργασίας φαίνεται σαν πληρωμή για την εργασία, αυτό όμως δεν είναι παρά η επίφαση. Στην ουσία ο μισθός εργασίας είναι παραλλαγμένη μορφή της αξίας και της τιμής της εργατικής δύναμης.
Έτσι, ο μισθός συγκαλύπτει, κρύβει την εκμετάλλευση της εργασίας από το κεφάλαιο. Ο μισθός εργασίας υπάρχει σε δύο βασικές μορφές: με το χρόνο και με το κομμάτι.
Το κέρδος είναι ο μορφή, που παίρνει η υπεραξία στην επιφάνια των φαινομένων της καπιταλιστικής οικονομίας. Πως λοιπόν η υπεραξία μετατρέπεται σε κέρδος;
Ας υποθέσουμε ότι η αξία ενός εμπορεύματος, που παράγεται σε μια καπιταλιστική επιχείρηση, είναι 120 νομισματικές μονάδες (80σ+20μ+20υ). Η αξία αυτή αποτελείται από την μεταφερμένη αξία των μηχανών, των πρώτων υλών και των καυσίμων (80σ) και από την νέα αξία που δημιουργήθηκε με την εργασία των μισθωτών εργατών (20μ+20υ). Αλλά οι δαπάνες του καπιταλιστή για την παραγωγή του εμπορεύματος ή όπως τις ονομάζουν, τα καπιταλιστικά έξοδα παραγωγής, αποτελούνται μόνο από το σταθερό και το μεταβλητό κεφάλαιο που ξόδεψε (80σ+20μ). Οι δαπάνες αυτές αντιπροσωπεύουν μόνο το ένα μέρος της αξίας του εμπορεύματος. Το άλλο μέρος της είναι η υπεραξία. Έτσι η υπεραξία αποτελεί το πλεόνασμα που μένει όταν από την αξία του εμπορεύματος αφαιρεθούν τα καπιταλιστικά έξοδα παραγωγής.
Το κέρδος είναι η υπεραξία που παρουσιάζεται σαν δημιούργημα όλου του επενδυμένου κεφαλαίου. Η μετατροπή της υπεραξίας σε κέρδος κρύβει την πραγματική πηγή της προέλευσης της, συγκαλύπτει την εκμετάλλευση της εργασίας από το κεφάλαιο.
Το ποσοστό του κέρδους είναι ο λόγος της υπεραξίας προς όλο το επενδυμένο κεφάλαιο, εκφρασμένος επί τοις εκατό. Μαζί με την μετατροπή της υπεραξίας σε κέρδος συντελέστηκε και η μετατροπή του ποσοστού της υπεραξίας σε ποσοστό του κέρδους. Αν το ποσοστό του κέρδους παρασταθεί με Κ’, ο τύπος του θα είναι: Κ’=υ/σ+μ x 100.
Το ποσοστό του κέρδους είναι μικρότερο από το αντίστοιχο της υπεραξίας. Έτσι, π.χ. αν η αξία ενός εμπορεύματος θα είναι 120 (80σ+20μ+20υ) το ποσοστό της υπεραξίας θα είναι: υ’=20/20 x100 = 100%, ενώ το ποσοστό του κέρδους θα είναι: Κ’=20υ/80σ+20μ x 100 = 20%.
Το ποσοστό του κέρδους δείχνει μόνο το βαθμό της αποδοτικότητας της καπιταλιστικής επιχείρησης, της αποτελεσματικότητας της επένδυσης του κεφαλαίου και κρύβει σε σημαντικό βαθμό την ουσία της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Στους διαφόρους βιομηχανικούς κλάδους υπάρχει διαφορετική οργανική σύνθεση του κεφαλαίου, δηλαδή διαφορετική αναλογία ανάμεσα στο μεταβλητό και το σταθερό κεφάλαιο, η οποία εκφράζει τις διαφορές στην τεχνική της παραγωγής (σ: μ). Οι διαφορές στην οργανική σύνθεση του κεφαλαίου δείχνουν, ότι τα κεφάλαια ίσου μεγέθους στους διαφόρους κλάδους της παραγωγής βάζουν σε κίνηση διαφορετική ποσότητα ζωντανής εργασίας. Για αυτό ακόμα και στην περίπτωση, που οι άλλοι όροι της παραγωγής είναι όμοιοι, ο όγκος της υπεραξίας, που δημιουργείται σε επιχειρήσεις οι οποίες έχουν όμοια κεφάλαια, αλλά ανήκουν σε διαφορετικούς κλάδους, είναι ανόμοιος. Αυτό σημαίνει ότι όταν τα εμπορεύματα πουληθούν με τιμές που αντιστοιχούν στην κοινωνική αξία αυτών των εμπορευμάτων, οι κλάδοι με υψηλή οργανική σύνθεση του κεφαλαίου θα πάρουν χαμηλό ποσοστό κέρδους και αντίστροφα.
Το τελικό αποτέλεσμα της μετατόπισης των κεφαλαίων από τους λιγότερο επικερδείς κλάδους της βιομηχανίας θα είναι ότι οι ιδιοκτήτες κεφαλαίων ίσου μεγέθους θα αρχίσουν να παίρνουν ίσο περίπου κέρδος.
Το μέσο ποσοστό κέρδους δίνεται με τον τύπο: Κ’μ=ΓΟΥ/ΓΟΚ x100, όπου το ΓΟΥ είναι ο όγκος της υπεραξίας που παράγεται σε όλους τους κλάδους και το ΓΟΚ είναι όλο το κεφάλαιο που έχει επενδυθεί.

TOP READ