1 Ιουν 2013

Ατυχώς, επιτύχαμε (ή, μήπως, τα λέω ανάποδα;)

Ατυχώς, επιτύχαμε (ή, μήπως, τα λέω ανάποδα;) 
 Μερικές φορές, καθώς ακούω ειδήσεις ή διαβάζω εφημερίδες, αμφιβάλλω για την πνευματική μου διαύγεια. Καθ' ότι, αν βλέπεις ότι οι απόψεις σου διαφωνούν ριζικά με όσα υποστηρίζουν τόσοι και τόσοι μορφωμένοι αναλυτές γύρω σου... δεν μπορεί, σε ζώνουν οι φόβοι πως το μυαλουδάκι σου κουρκούτιανε.

 Άκουγα, λόγου χάρη, τον Τσίπρα να υποστηρίζει ότι το μνημόνιο έχει αποτύχει και επιβάλλεται η αναθεώρηση, ο ανασχεδιασμός του. "Πώς να το κάνουμε, ρε γαμώτο", λέω κι εγώ, "ολόκληρος αρχηγός κόμματος που τον θέλουνε για πρωθυπουργό 3 ψηφοφόροι στους 10, κάτι παραπάνω θα ξέρει από μένα που νομίζω ότι το μνημόνιο λειτουργεί μια χαρά". Έτσι δεν είναι; Στο κάτω-κάτω, αυτός έχει κι ένα κάρο επιτελεία που υποβοηθούν την σκέψη του. Εγώ τί έχω; Μόνο την γκλάβα μου.

 Έλα, όμως, που είναι στην μέση κι αυτός ο κωλοεγωισμός! Πώς να παραδεχτείς ότι ο άλλος έχει δίκιο κι εσύ λες μαλακίες; Οπότε, ας τα βάλουμε κάτω τα πράγματα, ας τα ψειρίσουμε και βλέπουμε. Σύμφωνοι; Πάμε, λοιπόν!

 Τί μας έλεγε το μνημόνιο; Αυτό που έλεγε ο Μητσοτάκουλας, ότι καταναλώνουμε περισσότερα από όσα παράγουμε. Επομένως, έπρεπε να περιορίσουμε την κατανάλωση, έτσι; Αμ, εμείς δεν την περιορίσαμε απλώς. Την εκμηδενίσαμε. Πάει η οικοδομή, πάνε τα αυτοκίνητα, πάνε τα μικρομάγαζα, πάνε τα καταναλωτικά δάνεια, πάνε τα πάντα. Ούτε πετρέλαιο για να ζεσταθούμε τον χειμώνα δεν αγοράσαμε. Ως και τα φάρμακα περικόψαμε, διάολε. Άρα, ο στόχος επετεύχθη.

 Τί άλλο έλεγε το μνημόνιο; Ότι υπάρχει πρόβλημα ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων λόγω υψηλού κόστους εργασίας. Κι εμείς τί κάναμε; Όχι απλώς μειώσαμε το κόστος εργασίας αλλά του βατέψαμε την μάνα! Πρώτα-πρώτα, καταργήσαμε τις συμβάσεις εργασίας, ώστε να μπορεί κάθε επιχειρηματίας να πληρώνει όσα γουστάρει. Έπειτα, ρίξαμε τον κατώτερο μισθό στα 586 ευρώ και στείλαμε τα νέα παιδιά να δουλέψουν οχτάωρο για σκάρτο εικοσάρι καθαρά, παναπεί για λιγώτερο από δυόμιση ευρώ την ώρα. Κατόπιν, αλαφρώσαμε τους επιχειρηματίες από τις αποζημιώσεις, ώστε να μπορούν να απολύουν όποιον θέλουν, στο τζάμπα. Μετά, ψαλιδίσαμε τις ασφαλιστικές υποχρεώσεις των επιχειρηματιών, δίχως να λογαριάσουμε ότι έτσι παίρνει ο διάολος τα ασφαλιστικά μας ταμεία και γι' αργότερα σχεδιάζουμε κι άλλο τέτοιο ψαλίδισμα. Άρα, πιάσαμε κι αυτόν τον στόχο.

 Πάμε παρακάτω. Σύμφωνα με το μνημόνιο πάντα, είχαμε πρόβλημα με τον υδροκεφαλισμό του δημοσίου. Πήγαμε κι εμείς να μειώσουμε τον δημόσιο τομέα αλλά πήραμε φόρα και τον ξεκωλιάσαμε τελείως! Ενοποιήσαμε και καταργήσαμε ένα σωρό ΔΟΥ και τώρα όποιος τσιριγώτης (σ.σ.: Τσιρίγο λέγονται τα Κύθηρα) έχει δουλειά στην εφορία, θα πηγαίνει στον Πειραιά. Ενοποιήσαμε και καταργήσαμε ένα σωρό σχολεία, στέλνοντας αμέτρητα πιτσιρίκια δεκάδες χιλιόμετρα μακρυά από το σπίτι τους (φυσικά, καταργήσαμε και τα λεωφορεία που μετέφεραν τους μαθητές). Ενοποιήσαμε και καταργήσαμε δεκάδες πανεπιστημιακές σχολές, αναγκάζοντας κάποιον καβαλιώτη που είχε επιλέξει να σπουδάσει σε σχολή της πόλης του, να μετακομίσει ντε και καλά στην Θεσσαλονίκη ή κάποια κοπέλλα που ξεκίνησε να σπουδάζει μαμμή, να τελειώσει βοηθός φαρμακοποιού. Κλείσαμε υπηρεσίες, διαλύσαμε φορείς... Γενικά, κάναμε ό,τι μπορούσαμε για να μη μείνει τίποτε όρθιο. Άρα, μια χαρά τα πήγαμε κι εδώ.

 Επίσης, το μνημόνιο υπεδείκνυε άλλη μια πληγή που έπρεπε να θεραπεύσουμε: τους πολλούς δημόσιους υπαλλήλους. Τί κάναμε εμείς; Τους καρατομήσαμε! Κατ' αρχάς, βάλαμε στο μάτι όλους τους επίορκους κι επειδή αυτοί που ξέραμε ήσαν λίγοι, φροντίσαμε να φτιάξουμε κι άλλους. Μετά, ψηφίσαμε νόμο-ιδιώνυμο, ώστε να μπορούμε να διώχνουμε όποιον τολμήσει έστω να σκεφτεί να διαφωνήσει με το επίσημο κράτος. Κατόπιν, αλλάξαμε το νομικό καθεστώς αμέτρητων φορέων Δημοσίου Δικαίου σε Ιδιωτικού Δικαίου, ώστε να μπορούμε να απολύουμε όσους θέλουμε, μιας και οι δημόσιοι υπάλληλοι αυτών των φορέων έχουν γίνει πλέον ιδιωτικοί. Και, φυσικά, ξεμπερδέψαμε μια για πάντα με κάτι ωρομίσθιους, κάτι αναπληρωτές, κάτι συμβασιούχους και λοιπά σαπρόφυτα. Άρα, απόλυτη επιτυχία κι εδώ.

 Τί άλλο έλεγε το μνημόνιο πως έπρεπε να κάνουμε; Αποκρατικοποιήσεις. Χμμμ... Εδώ πρέπει να παραδεχτώ ότι κάπου το ψιλοκαθυστερήσαμε το ζήτημα. Νά 'ναι καλά, όμως, κάτι καλά παιδιά (π.χ. Πρετεντέρης, Μπάμπης [ένας είναι ο Μπάμπης], Ρογκάκος, Καψήδες, Πορτοσάλτες και λοιποί συγγενείς) που, με το πολύ το πίτσι-πίτσι τους, ανάγκασαν την κυβέρνηση να βάλει στο τιμόνι τού ΤΑΙΠΕΔ ένα καλό παλληκάρι (χουντικός είναι αλλά δημοκράτης και καλό παιδί) και μπήκε το νερό στ' αυλάκι. Κι όταν μιλάμε για νερό, το εννοούμε, έτσι; Όχι μόνο θα πουλήσουμε και την τελευταία σταγόνα αλλά θα κόψουμε και τον κώλο όποιου αλήτη τολμήσει και βγάλει λεκάνη στο μπαλκόνι του για να μαζέψει το νερό της βροχής! Δεν θα μείνει κόθρος, λέμε. Λιμάνια, αεροδρόμια, ενέργεια, παιδεία, υγεία, συγκοινωνίες, πιάτσες ταξί, μπορντέλλα... όλα στο σφυρί. Πάρε κόσμε ό,τι θες και δώσε όσα θες, δεν θα τα χαλάσουμε. Άρα, κι εδώ άριστα θα πάρουμε.


 Πείτε μου, λοιπόν, τί είναι αυτό που δεν καταλαβαίνω; Τί διάβολο βλέπει ο Τσίπρας και λέει ότι το μνημόνιο απέτυχε; Δηλαδή, πόσο πρέπει να πέσει το μεροκάματο για να πετύχει το μνημόνιο; Στα 18 ευρώ μεικτά (15 καθαρά), όπως λένε οι χρυσαυγήτες; Μήπως στα 10 σεντς την ώρα, παναπεί όσα πληρώνουν οι φασονατζήδες τούς μπαγκλαντέζους; Ή, καλύτερα, να καταργήσουμε τελείως το μεροκάματο και να βολευόμαστε μ' ένα σκέτο πιάτο φαΐ;

 Τέλος πάντων, εγώ υποστηρίζω πως η ατυχία μας είναι ότι το μνημόνιο πέτυχε. Ο Τσίπρας ισχυρίζεται ότι είμαστε άτυχοι επειδή το μνημόνιο απέτυχε. Πείτε μου, για να μη τρελλαθώ, τί διάολο θα "επαναδιαπραγματευτεί" ο συνιστώμενος της αριστεράς και της προόδου, προκειμένου να πετύχει το μνημόνιο και να ευτυχήσουμε ως λαός.

Μαχητική και μαζική είναι η συμμετοχή του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας (TKP)

45 φωτογραφίες από την Τουρκία

Μαχητική και μαζική είναι η συμμετοχή του Κομμουνιστικού Κόμματος Τουρκίας (TKP) στις λαϊκές διαδηλώσεις που συγκλονίζουν πολλές πόλλεις της γειτονικής χώρας.
Για ενημέρωση για όσα συμβαίνουν επισκεφθείτε το902.gr.

Εδώ δημοσιευώ 45 φωτογραφίες από τις μεγάλες διαδηλώσεις στην Κωνσταντινούπολή, όπως τις ανέβασε το TKP στο Internet...

















































Εμειναν χωρίς οξυγόνο διασωληνωμένοι ασθενείς!

ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΣΑΜΟΥ
Εμειναν χωρίς οξυγόνο διασωληνωμένοι ασθενείς!
Σε κίνδυνο η λειτουργία του Μικροβιολογικού Εργαστηρίου και του τηλεφωνικού κέντρου, λόγω υποστελέχωσης
Χωρίς οξυγόνο έμεινε το νοσοκομείο Σάμου προχτές το απόγευμα με άμεσο κίνδυνο για ανθρώπινες ζωές, όπως καταγγέλλει το Σωματείο Εργαζομένων. Σύμφωνα με την καταγγελία του σωματείου, την Πέμπτη στις 3.30 μ.μ. διακόπηκε αιφνιδιαστικά η παροχή οξυγόνου στους διασωληνωμένους ασθενείς. Γιατροί και νοσηλευτές έτρεχαν πανικόβλητοι στους διαδρόμους, προκειμένου να χορηγήσουν χειροκίνητα οξυγόνο στους ασθενείς των ειδικών μονάδων. Η κατάσταση ήταν κρίσιμη και το ΕΚΑΒ βρισκόταν σε ετοιμότητα, αν χρειαστεί να μεταφέρει ασθενείς σε άλλα νοσοκομεία.
Οπως σημειώνει το Σωματείο: «Η Διοίκηση δεν είχε προμηθευτεί έγκαιρα οξυγόνο, με το επιχείρημα ότι η προμηθεύτρια εταιρεία που έχει το μονοπώλιο στη Νότια Ελλάδα, το υπερκοστολογεί, σε σχέση με τις τιμές που έχει θέσει το Παρατηρητήριο του υπουργείου Υγείας. Με λίγα λόγια, η Διοίκηση ως μακρύ χέρι της κυβερνητικής πολιτικής, που υποχρηματοδοτεί και εμπορευματοποιεί την Υγεία, συμπεριφέρθηκε ως επιχείρηση που διάλεξε ξεκάθαρα τους αριθμούς έναντι των ανθρώπων».
Γιατροί του νοσοκομείου Σάμου έχουν ήδη προσφύγει στον Εισαγγελέα για το θέμα, ενώ οι ανάγκες για οξυγόνο «μπαλώθηκαν» με την αγορά 50 φιαλών άλλης εταιρείας για την επόμενη μέρα. Το απόγευμα της Παρασκευής κι αφού είχε γίνει σάλος πανελλαδικά με το θέμα, ο υπουργός Υγείας ανακοίνωσε ότι «κινητοποίησε το Εθνικό Κέντρο Επιχειρήσεων Υγείας (ΕΚΕΠΥ)» για να εξασφαλιστεί οξυγόνο στο νοσοκομείο.
Το συγκεκριμένο τραγικό περιστατικό αποκαλύπτει μέχρι πού μπορεί να οδηγήσει η επιχειρηματική δράση σε Υγεία - Φάρμακο και η πρόσδεση των δημόσιων νοσοκομείων στους επιχειρηματικούς ομίλους. Τις ελλείψεις σε οξυγόνο και υγειονομικό υλικό και τους κινδύνους που προκύπτουν έχει επισημάνει κατά καιρούς το σωματείο, υπογραμμίζοντας: «Αν δεν υπάρξει ένας κρατικός φορέας προμήθειας και παραγωγής υγειονομικού υλικού, οξυγόνου και φαρμάκων, τέτοια προβλήματα θα έχουμε. Μέχρι να καταργηθούν οι επιχειρηματικοί όμιλοι σε Υγεία - Φάρμακο θα πεθαίνουν ασθενείς που μπορούν να ζήσουν, θα κινδυνεύουν ανθρώπινες ζωές».

Ξανά για την «κοινωνική οικονομία»

Ξανά για την «κοινωνική οικονομία»
Χτες απ' αυτήν εδώ τη στήλη αναφερθήκαμε στην «κοινωνική οικονομία» την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει ως μέρος της στρατηγικής του για την αντιμετώπιση της ανεργίας. Αποτελεί μέρος της πολιτικής διαχείρισης του καπιταλισμού, τμήμα της στρατηγικής της ΕΕ και του ΟΟΣΑ, αλλά προέρχεται από επεξεργασία της σοσιαλδημοκρατίας που ενσωμάτωσε ο καπιταλισμός και εφαρμόζεται σε πολλές χώρες της κόσμου και της ΕΕ. Ο ΟΟΣΑ στη Διάσκεψη υπουργών Κοινωνικής Πολιτικής των κρατών μελών του τον Ιούνη του 1998, την όρισε ως εξής: «Το κράτος που ρυθμίζει το κοινωνικό περιβάλλον, αντί του κράτους που χορηγεί κοινωνικές παροχές». Ουσιαστικά το αστικό κράτος, προκειμένου να απαλλαγεί, στα πλαίσια των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων σε όφελος του κεφαλαίου, από την παροχή των όποιων κοινωνικών υπηρεσιών είχαν κατακτήσει οι εργαζόμενοι μετά από σκληρούς αγώνες, παροχές οι οποίες αποτελούσαν κομμάτι της στρατηγικής ενσωμάτωσης και χειραγώγησης εργατικών, λαϊκών μαζών στο σύστημα, στο όνομα αντιμετώπισης της ανεργίας, τις αναθέτει τώρα σε ομάδες ανέργων, προκειμένου να ζουν πουλώντας τις σε εξαθλιωμένους. Ετσι πασχίζει και την τεράστια ανεργία να δείξει ότι αντιμετωπίζει και ότι νοιάζεται για την άμβλυνση της εξαθλίωσης λαϊκών δυνάμεων, ανεξάρτητα από το ότι ούτε το ένα μπορεί να καταφέρει ούτε το άλλο.
Η καπιταλιστική οικονομική κρίση όμως, που έχει οδηγήσει μεγάλα τμήματα λαϊκών μαζών στην ανέχεια και στην έκπτωση των απαιτήσεών τους για ικανοποίηση των αναγκών τους, αποτελεί το έδαφος πάνω στο οποίο έρχεται ο καπιταλισμός να χειραγωγήσει εργαζόμενους, ανέργους, με αυτή τη μορφή οργάνωσης ενός τμήματος της καπιταλιστικής οικονομίας, με τη λεγόμενη «κοινωνική οικονομία».
Αυτό προβάλλει και ο ΣΥΡΙΖΑ ως διέξοδο για την ανεργία, αλλά και ως στρατηγική του στην «κοινωνική πολιτική». Είναι μια αβέβαιη διέξοδος και γι' αυτό επικίνδυνη, στη λογική τού «εδώ και τώρα αντιμετώπιση της ανεργίας και της φτώχειας», που δημιουργεί επίσης εμπόδια στη συμμετοχή των εργαζομένων στους αγώνες, στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Παρουσιάζεται με το μανδύα της αλληλεγγύης, ενώ είναι τμήμα της βαθιάς ταξικής πολιτικής του κεφαλαίου σε βάρος των λαών. Σήμερα θα δώσουμε ορισμένα παραδείγματα απ' αυτήν την πολιτική.
***
Το 2001, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε επεξεργαστεί πρόγραμμα δημιουργίας επιχειρήσεων κοινωνικής οικονομίας ως εξής: «Οι νέες επιχειρήσεις που θα συσταθούν για τους τομείς κοινωνικής οικονομίας, οι μη κυβερνητικές οργανώσεις, οι συνεταιρισμοί κοινωνικού τομέα, οι επιχειρήσεις της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, αλλά και οι υπάρχουσες επιχειρήσεις παροχής υπηρεσιών, εφ' όσον τροποποιήσουν τους σκοπούς τους, προκειμένου να παράσχουν υπηρεσίες στον κοινωνικό τομέα»... Για ποιες υπηρεσίες γινόταν λόγος; «Σύμφωνα με το σχέδιο του κ. Γ. Φλωρίδη, ...για την εφαρμογή του πιλοτικού προγράμματος επιλέγονται οι εξής οκτώ: υπηρεσίες νοσοκομειακής περίθαλψης, υπηρεσίες μέριμνας (βρεφονηπιακοί σταθμοί, κέντρα δημιουργικής απασχόλησης παιδιών, "βοήθεια στο σπίτι"), υπηρεσίες πρόνοιας (κατ' οίκον φροντίδα), υπηρεσίες φύλαξης σχολικών κτιρίων, βελτίωση υπηρεσιών ασφαλιστικών φορέων, υπηρεσίες μαζικής άθλησης, παροχή περιβαλλοντικών υπηρεσιών, παροχή υπηρεσιών στον τομέα του πολιτισμού».
Σήμερα βεβαίως δημιουργούνται δίκτυα κοινωνικών ιατρείων, φαρμακείων, υπάρχουν σχέδια (πχ Δήμος Αθήνας για συντονισμό φορέων πρωτοβάθμιας Υγείας, με τα δικά του ιατρεία, τον ΕΟΠΥΥ που θέλει να δημιουργήσει κοινωνικά ιατρεία), τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει όταν γίνει κυβέρνηση να θεσμοθετήσει, ως μορφές κοινωνικής οικονομίας, τα οποία όμως δεν παρέχουν, πέρα από τη διάγνωση ασθενειών, καμιά άλλη υπηρεσία υγείας. Πάνε να δημιουργήσουν επίσης με τους εργαζόμενους που θα απολυθούν από τους παιδικούς σταθμούς, το πρόγραμμα «βοήθεια στο σπίτι» κλπ συνεταιρισμούς ανέργων που θα αναλάβουν τέτοιες υπηρεσίες, αλλά με πληρωμή για την παροχή τους. Πληρωμή, όμως, το ύψος της οποίας, για στοιχειώδεις υπηρεσίες, θα είναι απαγορευτικό για τις λαϊκές οικογένειες και μάλιστα για υποβαθμισμένες υπηρεσίες, ενώ δε θα βγαίνει ούτε μεροκάματο πείνας για τους ανέργους που τους έκαναν «επιχειρηματίες»...
***
Ο Α. Γκίντενς, στο βιβλίο του «Ο τρίτος δρόμος. Η ανανέωση της σοσιαλδημοκρατίας» (εκδόσεις «Πόλις», Αθήνα, 1998), αναφέρει χαρακτηριστικά παραδείγματα ενδεικτικά για το τι είναι «κοινωνική οικονομία». Γράφει χαρακτηριστικά: «Στη Γερμανία... σε τομείς όπως η φροντίδα των παιδιών, οι τριτογενείς κοινωνικές ομάδες είχαν σχεδόν το μονοπώλιο στην υλοποίηση της πρόνοιας. Με τη μεγέθυνση του κράτους πρόνοιας στη Γερμανία, ο τομέας των μη κερδοσκοπικών οργανώσεων, αντί να περιοριστεί επεκτάθηκε ακόμη περισσότερο. Ο βαθμός στον οποίο το κράτος πρόνοιας ενσωματώνει τον τριτογενή τομέα ή στηρίζεται σε αυτόν ποικίλλει ανά χώρα. Στην Ολλανδία, για παράδειγμα, οι μη κερδοσκοπικές οργανώσεις αποτελούν το βασικό σύστημα παροχής κοινωνικών υπηρεσιών, ενώ στη Σουηδία μόλις που χρησιμοποιούνται. Στο Βέλγιο και στην Αυστρία... το ήμισυ τουλάχιστον των κοινωνικών υπηρεσιών παρέχεται από μη κερδοσκοπικές ενώσεις... Στη Μεγάλη Βρετανία κατά την περίοδο μετά το 1950... η δραστηριοποίηση στον τριτογενή τομέα - εθελοντική εργασία - έχει αυξηθεί... Οι περισσότερο παραδοσιακές ομάδες έχουν εκλείψει, για να αντικατασταθούν όμως από πολύ περισσότερες νέες, που ασχολούνται ιδίως με την αυτοβοήθεια και το περιβάλλον. Μία από τις σημαντικότερες αλλαγές είναι η αυξημένη συμμετοχή των γυναικών. Οι φιλανθρωπικές ομάδες έχουν να επιδείξουν σημαντική αύξηση - το 1991 υπήρχαν στη Βρετανία περισσότερες από 160.000 επίσημα καταχωρημένες φιλανθρωπικές ομάδες. Σχεδόν το 20% του πληθυσμού συμμετέχει σε κάποια μορφή εθελοντικής εργασίας, κατά τη διάρκεια του έτους και περίπου 10% σε εβδομαδιαία βάση...». Μ' αυτόν τον τρόπο μείωναν δραστικά τα κονδύλια των κρατικών προϋπολογισμών για παροχή τέτοιων υπηρεσιών και αφαιρούσαν από τους λαούς τις όποιες τέτοιες υπηρεσίες είχαν κατακτήσει με αγώνες. Βεβαίως η ανεργία δεν αντιμετωπίστηκε.
Απ' όλα τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, στα πλαίσια διαχείρισης του συστήματος σε όφελος των μεγαλοεπιχειρηματιών επιφυλάσσει στο λαό συνθήκες ζωής μειωμένων αναγκών και δικαιωμάτων, αβέβαιη προοπτική για τους ανέργους, ως ένα μέσο άμβλυνσης της ταξικής συνείδησης, χειραγώγησης στην εκμετάλλευση και ανακούφισης του κεφαλαίου.

Μας «σώσανε»!

Μας «σώσανε»!
Στις 31/12/2009, όταν δηλαδή μας ετοίμαζαν να πάμε από το Καστελόριζο «βουρ» για το ΔΝΤ, το δημόσιο χρέος της Ελλάδας ήταν 298 δισ. ευρώ.
Σήμερα, σύμφωνα με την ανακοίνωση του υπουργείου Οικονομικών, το δημόσιο χρέος της χώρας έχει φτάσει τα 309 δισ. ευρώ!
Δηλαδή, μετά από τρεις δανειακές συμβάσεις, μετά από τρία Μνημόνια, μετά από έξι επικαιροποιημένα μνημόνια, μετά ακόμα και από το «κούρεμα» με το οποίο «αποκεφάλισαν» τα πάντα, το χρέος αυξήθηκε!
Είναι προφανές: Μας... «έσωσαν»!
*
Σύμφωνα με την έκθεση που εκπονήθηκε για τη Unicef από το Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης του Πανεπιστημίου Αθήνας, ο αριθμός των παιδιών που το 2011 ζούσαν σε συνθήκες φτώχειας και σοβαρής υλικής αποστέρησης ήταν 69.000.
Μέσα σε ένα χρόνο, το 2012, ο αριθμός αυτός εκτινάχτηκε (για την ακρίβεια, σχεδόν 9πλασιάστηκε!) και τα παιδιά που βρίσκονταν σε σοβαρό κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικού αποκλεισμού ανήλθαν στα 597.000!
Είναι προφανές: Μας... «έσωσαν»!
*
Σύμφωνα με όλες τις μετρήσεις, περίπου 3,5 εκατομμύρια Ελληνες διαβιούν αυτήν τη στιγμή σε συνθήκες κάτω από το όριο της φτώχειας.
Είναι προφανές: Μας... «έσωσαν»!

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Απροκάλυπτος κυνισμός


Απροκάλυπτος κυνισμός
Αμέσως μετά την ανακοίνωση της... αγωνίας που διακατέχει την ηγεσία της ΕΕ για τις διαστάσεις που παίρνει το φαινόμενο της ανεργίας, που πλήττει ιδιαίτερα τους νέους, η πολυεθνική «Manpower», που έχει προάγει το ξεζούμισμα της εργατικής δύναμης σε επιστήμη, πληροφορεί τους νέους και τις νέες ότι όλες οι πόρτες είναι ορθάνοιχτες, αρκεί να κάνουν τη σωστή επιλογή της ειδικότητας που θα αποκτήσουν.
Οπως, έγραψε στις 29 του μήνα η «ΗΜΕΡΗΣΙΑ», ανάμεσα στις ειδικότητες με προοπτική, ανάμεσα, δηλαδή, στις ειδικότητες που προτείνεται να αποκτήσουν όσοι βγαίνουν στην αγορά εργασίας, είναι ο χειρουργός επαύξησης της ανθρώπινης μνήμης, ο χειριστής χαμένων δεδομένων ηλεκτρονικών υπολογιστών, ο κατασκευαστής ανθρώπινων μελών σώματος, ο χρηματιστής χρόνου, ο ειδικός που θα επαναφέρει - προσγειώνει τους πελάτες του στα πραγματικά όρια των δυνατοτήτων που έχουν...
Αν οι παραπάνω ειδικότητες δε σας δελεάζουν ιδιαίτερα ή αν νομίζετε ότι ξεπερνούν τα επίπεδα της δικής σας κοινωνικοποίησης, υπάρχουν κι άλλα επαγγέλματα - ειδικότητες, οι οποίες, μάλιστα, προτείνονται ιδιαίτερα για την περίπτωση των αναζητούντων εργασία στην Ελλάδα. Μαθαίνουμε λοιπόν ότι γίνονται σχεδόν ανάρπαστοι και θέλουν να εργαστούν σε διάφορες υψηλόβαθμες στελεχικές θέσεις επιχειρήσεων, όσοι έχουν κλίση για υψηλού επιπέδου επικοινωνιακή υποστήριξη πελατών και βεβαίως διευθυντές πωλήσεων.
Προσοχή: Δεν πρόκειται για καλαμπούρι. Ολα τα παραπάνω, υποτίθεται ότι είναι το απαύγασμα ακριβοπληρωμένων μελετών που χρηματοδοτεί και η ΕΕ, που στόχο έχουν να αντιμετωπίσουν, δήθεν, την ανεργία. Είναι κατανοητό στον καθένα. Εδώ έχουμε να κάνουμε με πρόκληση κατά του συνόλου των εργαζομένων. Με το χυδαίο χλευασμό εκατομμυρίων ανέργων που εμποδίζονται από το σύστημα να πάνε μεροκάματο στο σπίτι. Με την κλιμακούμενη κοροϊδία των κεφαλαιοκρατών, που δεν θα σταματήσουν να κινούνται στην ίδια ρότα, αν δεν τους κόψουμε εμείς το βήχα.

Ενα... «σχεδόν δώρο»!

Ενα... «σχεδόν δώρο»!
Ξέραμε ότι τα Μνημόνια «είναι ευλογία». Μας το είχε διατυμπανίσει ο Πάγκαλος. Τώρα μάθαμε ότι τα Μνημόνια, εκτός από «ευλογία» είναι, επίσης, «δώρο», ή, για να είμαστε απολύτως ακριβείς, τα Μνημόνια είναι κάτι που μοιάζει με «σχεδόν δώρο»...
Ετσι το είπε τις προάλλες ο Στουρνάρας. Το «σχεδόν δώρο» προς τον ελληνικό λαό, εξήγησε ο Στουρνάρας, συνίσταται στο ότι οι δανειστές έχουν δανείσει στην Ελλάδα 240 δισ. ευρώ. Το γεγονός αυτό, ότι δηλαδή «μας» δάνεισαν 240 δισ. ευρώ, είναι λόγος, κατά τον Στουρνάρα, για να πανηγυρίζει κανείς...
Για να καταλάβουμε, όμως, τι κρύβεται πίσω από τα «πανηγύρια» τους και από τα «σχεδόν δώρα» τους, αρκεί να μιλήσουν οι αριθμοί (σ.σ.: οι δικοί τους αριθμοί...).
*
Πριν από λίγες μέρες δόθηκε στη δημοσιότητα η έκθεση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το ελληνικό πρόγραμμα «σωτηρίας». Σύμφωνα με την έκθεση, αρχής γενομένης από το Μνημόνιο του 2010 έως σήμερα, από ΕΕ και ΔΝΤ έχουν δοθεί στην Ελλάδα 205,1 δισ. ευρώ (και όχι 240).
Προσέξτε τώρα μια ενδιαφέρουσα πλευρά αυτού του «δώρου»:
Στη σελίδα 133 της εισηγητικής έκθεσης του ίδιου τους του προϋπολογισμού για το 2013, περιλαμβάνονται οι πίνακες με τους τόκους και με τα χρεολύσια που έχει πληρώσει η Ελλάδα κατά το διάστημα 2010 - 2012.
Αυτό που προκύπτει είναι ότι:
α) Την περίοδο 2010 - 2012 ο ελληνικός λαός κατέβαλε σε εγχώριους και ξένους τοκογλύφους, σε κερδοσκόπους, σε δανειστές και σε πιστωτές, για τόκους, για χρεολύσια και για εξοφλήσεις χρεών βραχυχρόνιου δανεισμού, το ποσό των 202,73 δισ. ευρώ!
Επίσης,
β) σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Οικονομικών, μέσα στο πρώτο τετράμηνο του 2013, η Ελλάδα έχει καταβάλει σε τοκοχρεολυτικές οφειλές το επιπλέον ποσό των 3,523 δισ. ευρώ.
Δηλαδή, από την εποχή που οι δανειστές άρχισαν να μας κάνουν το «σχεδόν δώρο» των205,1 δισ. ευρώ, η Ελλάδα (δηλαδή, ο ελληνικός λαός) αυτό το «σχεδόν δώρο» το έχει πληρώσει, αθροιστικά, με το ποσό των 206,3 δισ. ευρώ!
(Σημείωση: Στο ποσό αυτό δεν συμπεριλαμβάνονται τα 17,8 δισ. ευρώ των ομολόγων που εξέδωσε το ελληνικό δημόσιο την περίοδο Γενάρης - Απρίλης 2013, μεταφέροντας φέσια στο μέλλον).
*
Τα συμπεράσματα είναι προφανή:
Πρώτον: Ο Στουρνάρας πανηγυρίζει για τα δάνεια που ποτέ δεν έρχονται στην Ελλάδα, αλλά όπως «έρχονται» έτσι ακριβώς ξαναγυρίζουν - τόσα και ακόμα περισσότερα - στους... δωροδότες δανειστές και εκείνο που απομένει στο λαό είναι να πληρώνει τους τόκους για κάθε «σχεδόν δώρο» που (δεν) έρχεται στην Ελλάδα.
Δεύτερον: Ο Στουρνάρας πανηγυρίζει γιατί με τα λεφτά του λαού, από τα βάσανα του λαού, με το αίμα του λαού,
ταΐζεται τόσο η Σκύλλα (ντόπιοι και ξένοι δανειστές - κεφαλαιοκράτες), όσο και η Χάρυβδη (η εγχώρια πλουτοκρατία, τα μονοπώλια και οι τράπεζες).
Στους πρώτους, δηλαδή στη Σκύλλα, είναι που επιστρέφουν (εντόκως) τα «δάνεια». Στους δεύτερους, δηλαδή στη Χάρυβδη, είναι που πηγαίνουν όλα όσα ληστεύουν οι κυβερνώντες από το λαό μέσα από τους κομμένους μισθούς και συντάξεις, μέσα από τις διαλυμένες εργασιακές σχέσεις, την κατάργηση κάθε έννοιας κοινωνικής πρόνοιας κ.λπ. και τα οποία υπολογίζονται σε πάνω από 60 δισ. ευρώ μέσα στην τριετία.
Ο λαός, δηλαδή, από τη μια φορτώνεται στην πλάτη τόσο το «σχεδόν δώρο» των δανείων, που σημαίνει διαρκείς τόκους και χρεολύσια για το μέλλον,
από την άλλη φορτώνεται και την αποπληρωμή των εσόδων του βραχυπρόθεσμου δανεισμού μέσω των ομολόγων πολλών δισεκατομμυρίων που εκδίδει το Δημόσιο, τα οποία λυμαίνεται η πλουτοκρατία.
*
Αυτή είναι η αλήθεια.
Εντούτοις, τους ακούς στη Βουλή, στα κανάλια, στις εφημερίδες να μπουρδολογούν και να επιμένουν στο παραμύθι. Κι όταν τους στριμώχνεις, όταν αποδεικνύεις ότι δεν ισχύει τίποτα από τα απίθανα ψεύδη των κυβερνώντων, των παπαγάλων τους και των αδαών «διανοούμενων», ότι δεν είναι από τα δάνεια που πληρώνονται, τάχα, οι μισθοί και οι συντάξεις, αλλά ότι είναι οι μισθοί και οι συντάξεις που λεηλατούνται για να πληρώνονται (διπλά και τρίδιπλα) τα δάνεια, οι ανακεφαλαιοποιήσεις και οι χαριστικές στο κεφάλαιο ρυθμίσεις, τότε οι πάσης φύσεως «φωστήρες» αρχίζουν να μην αντιλαμβάνονται από... αριθμητική ούτε τα στοιχειώδη!
Τόσο σπουδαίοι επιστήμονες, τόσο λαμπροί οικονομολόγοι και τόσο επιμελείς τραπεζίτες, αλλά τους είναι αδύνατον η άθλια πολιτική τους να μη συμβαδίζει με εκείνη ακριβώς την άθλια προπαγάνδα, που δεν έχει άλλο δρόμο από το να επιμένει ότι
το 205,1 (το «δώρο») που «παίρνουμε»
είναι, τάχα,... μεγαλύτερο (!) από
το 206,3 που είναι ένα μέρος μόνο από το «αντίδωρο» που μας βουτάνε.

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Η πραγματική διαχωριστική γραμμή είναι ανάμεσα στη λαϊκή πλειοψηφία και τα μονοπώλια

Η πραγματική διαχωριστική γραμμή είναι ανάμεσα στη λαϊκή πλειοψηφία και τα μονοπώλια

Ο Δημήτρης Κουτσούμπας στο βήμα
Με το σύνθημα «Εννιά δεκαετίες αγώνα και θυσία, το ΚΚΕ στην πρωτοπορία», υποδέχτηκαν θερμά χτες τον ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ οι συγκεντρωμένοι στην πλατεία Λαού της Λαμίας, όπου έγινε η μαζική, ανοιχτή πολιτική συγκέντρωση της ΚΟ Φθιώτιδας του ΚΚΕ. Ανεβαίνοντας στο βήμα της συγκέντρωσης, ο Δημήτρης Κουτσούμπας αναφέρθηκε στη Φθιώτιδα, τον τόπο που «ποτίστηκε με το αίμα χιλιάδων αγωνιστών και λαϊκών ηρώων». Ακολουθούν αποσπάσματα από τη χτεσινή ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.
***
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Φίλοι και φίλες,
Το 19ο Συνέδριο, με τις ομόφωνα ψηφισμένες Αποφάσεις του, άνοιξε το δρόμο, στις σημερινές δύσκολες συνθήκες, για την εναλλακτική διέξοδο για το λαό, διατύπωσε την πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ προς την εργατική τάξη, τα άλλα λαϊκά στρώματα, για την οριστική και μοναδικά σίγουρη έξοδο από το φαύλο κύκλο των καπιταλιστικών κρίσεων, για την ευημερία του λαού και της νεολαίας.
Είμαστε αποφασισμένοι να κάνουμε μια νέα αρχή, μέσα στη συνέχεια της μεγάλης θετικής και αρνητικής πείρας που έχουμε συσσωρεύσει όλα τα τελευταία χρόνια, έτσι ώστε να ανταποκριθούμε πιο αποτελεσματικά στη βασική επιταγή του Συνεδρίου, για ένα Κόμμα ισχυρό, ικανό να αντέχει σε όλες τις συνθήκες, να ανοίγει ελπιδοφόρους δρόμους για το λαό, τη νεολαία. Εχουμε τη θέληση, την αποφασιστικότητα, το υψηλό αίσθημα ευθύνης, τη ρεαλιστική αισιοδοξία για να πάμε μπροστά.
Η κυβέρνηση ετοιμάζεται, τις επόμενες μέρες, να υποδεχτεί την τρόικα και δηλώνει αμετακίνητη από την πολιτική της σκληρής λιτότητας - πολιτική που, όπως λέει, θα της δώσει τη δυνατότητα να υλοποιήσει τις δεσμεύσεις της και έτσι να διεκδικήσει νέο «κούρεμα» του χρέους. Ομως, νέο «κούρεμα» χρέους δε σημαίνει απλό «κούρεμα» για το λαό στα δικαιώματά του, αλλά «κούρεμα» με την ψιλή, κεφάλι «γουλί».
Στιγμιότυπο από τη συγκέντρωση
Υλοποίηση των δεσμεύσεων σημαίνει νέες μαζικές απολύσεις στο Δημόσιο, τσάκισμα των εργασιακών ασφαλιστικών δικαιωμάτων κι ό,τι έχει απομείνει απ' αυτά, παλιά και νέα χαράτσια, παλιοί και νέοι φόροι για την εργατική - λαϊκή οικογένεια. Υλοποίηση των δεσμεύσεων σημαίνει ακόμα και κατασχέσεις σε μισθούς, συντάξεις, καταθέσεις για όσους ακόμα έχουν κάτι στην άκρη για τις δύσκολες ώρες.
Γι' αυτό, πρέπει να σημάνουμε συναγερμό. Καμιά κατάσχεση, κανένας πλειστηριασμός. Κάτω τα χέρια από το δοκιμαζόμενο λαό. Είναι αδίστακτοι. Δείτε το σημερινό πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη». Για μια οφειλή 831 ευρώ, βγάλαν στο σφυρί το σπίτι άνεργου μεταλλεργάτη, πατέρα δύο παιδιών. Βέβαια, δε θα τους περάσει. Το ΚΚΕ βρέθηκε εκεί. Το ΠΑΜΕ βρέθηκε εκεί. Αλλοι άνθρωποι καλής θέλησης. Κανένας μόνος στην κρίση.
Η δύναμη της αλληλεγγύης και του αγώνα ήδη νίκησε. Η ΕΥΔΑΠ απέσυρε τη διαδικασία της κατάσχεσης από τα δικαστήρια. Αυτό οφείλεται στο ότι το ΠΑΜΕ βρέθηκε εκεί, το ΚΚΕ βρέθηκε εκεί και έσωσαν το σπίτι του άνεργου μεταλλεργάτη.
Ξαναζήσαμε τις συνέπειες από το «κούρεμα»
Νέο «κούρεμα» του χρέους - ποιον προσπαθούν να ξεγελάσουν, το ξαναζήσαμε αυτό - σημαίνει νέο «κούρεμα», παραπέρα υποβάθμιση και ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών στην Παιδεία, στην Υγεία, στην Πρόνοια και την Ασφάλιση, όπως π.χ. συμβαίνει με το νοσοκομείο της Λαμίας που σήμερα υπολειτουργεί, ενώ από άποψη υποδομών θα μπορούσε να καλύπτει τις σύγχρονες ανάγκες υγείας στη Φθιώτιδα, στην περιοχή, πολύ περισσότερο μάλιστα που βρίσκεται σε μεγάλο οδικό κόμβο, στο κέντρο της Ελλάδας.

Οι σοβαρές ελλείψεις σε ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, οι ελλείψεις ακόμη και σε βασικά αναλώσιμα, καθιστούν το νοσοκομείο ανίκανο να καλύψει στοιχειώδεις ανάγκες, παρά τις υπεράνθρωπες προσπάθειες των γιατρών, των νοσηλευτών, όλου του διοικητικού, εργατικού και τεχνικού δυναμικού του. Την κατάσταση επιδεινώνει το γεγονός ότι υπολειτουργούν σχεδόν όλα τα περιφερειακά Κέντρα Υγείας, με αποτέλεσμα να αναγκάζεται ο λαός της περιοχής να καταφεύγει στους ιδιώτες.
Η κυνική ομολογία του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδας ότι οι συντάξεις, που θα χορηγούν από δω και πέρα τα ασφαλιστικά ταμεία, θα είναι τόσο χαμηλές, ώστε αυτοί που θα τις λαμβάνουν θα ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, επιβεβαιώνει ότι οι προσδοκίες για ανάκαμψη σε καμία περίπτωση δεν σημαίνουν ανάκαμψη για συντάξεις και ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων, για την περίθαλψη και την υγεία τους.
Το Κόμμα μας έχει αναπτύξει πρωτοβουλίες το τελευταίο διάστημα για την Κοινωνική Ασφάλιση, να μη μειωθούν οι συντάξεις, για να σωθούν τα Ταμεία, να μην απολυθεί ούτε ένας εργαζόμενος από τα Ταμεία, εν ονόματι των συγχωνεύσεων των περιφερειακών τμημάτων που ετοιμάζουν οι διοικήσεις όπως του ΟΑΕΕ, του Ταμείου των ελεύθερων επαγγελματιών. Να μην πειράξουν ούτε έναν εργαζόμενο από το περιφερειακό τμήμα της Λαμίας, είναι απαραίτητοι, εκτός των άλλων, γιατί εξυπηρετούν επαγγελματίες και εμπόρους σε όλη την ευρύτερη περιοχή.
Γι' αυτό λέμε: Καμιά αναμονή, καμιά ανοχή. Κανένα συγχωροχάρτι σε όλους αυτούς που ευθύνονται για την κατάσταση αυτή.
Μαλώνουν για τη διαχείριση
Η αντιπαράθεση ανάμεσα στη μια εκδοχή με πυρήνα τη ΝΔ, από τη μια μεριά, και τον ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, είναι αντιπαράθεση «εντός των τειχών», ανέξοδη και ταυτόχρονα αδιέξοδη για το λαό, ανάμεσα στις διάφορες συνταγές διαχείρισης της κρίσης σε όφελος των επιχειρηματιών και της κερδοφορίας τους. Είναι αντιπαράθεση για το ποιος θα μπορέσει καλύτερα να διαχειριστεί την κρίση, για λογαριασμό του κεφαλαίου και όχι των εργαζομένων. Αυτούς τους θυμούνται μόνο για να υποσχεθούν φύκια για μεταξωτές κορδέλες, για να τους εξασφαλίσουν σαν εκλογική πελατεία.
Η αντιπαράθεση ανάμεσα στους δύο πόλους τη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ σήμερα -όπως και χτες ανάμεσα στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ- είναι αντιπαράθεση ανάμεσα σε μερίδες της αστικής τάξης για το ποιος, ποια κυβέρνηση με κορμό τη ΝΔ ή με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί καλύτερα να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά της. Δεν έχει τίποτα να κερδίσει ο λαός από μια τέτοια αντιπαράθεση.
Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ λέει: «Δεν είναι επένδυση. Αποεπένδυση είναι η αλλαγή τίτλων ιδιοκτησίας των δημόσιων οργανισμών και της δημόσιας περιουσίας», εμφανίζεται μεν στα λόγια να διαφωνεί με τις ιδιωτικοποιήσεις, συμφωνεί όμως με τις επενδύσεις, τις καπιταλιστικές επενδύσεις, που κάνει σήμερα σε συνθήκες κρίσης ο καπιταλιστής με προαπαιτούμενο τη μέγιστη δυνατή κερδοφορία. Αποκρύβει όμως από το λαό ότι αυτό σημαίνει αύξηση της ανεργίας, της εντατικοποίησης, μείωση του εργατικού κόστους, όπως το λένε, με μείωση μεροκάματων και μισθών, με νέες αντεργατικές ρυθμίσεις στα εργασιακά του.
Οταν ο ΣΥΡΙΖΑ λέει: «Η κυβέρνηση του μνημονίου πουλάει όλη την κρατική περιουσία, ενώ όλα τα σοβαρά κράτη πλην της Ελλάδας έχουν δημόσια περιουσία», δεν λέει ότι και η κρατική περιουσία είναι καπιταλιστική περιουσία, γιατί το κράτος είναι των μονοπωλίων και σε κάθε περίπτωση είτε με κρατικοποιήσεις, είτε με ιδιωτικοποιήσεις ο καπιταλιστής κερδίζει. Ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες που έχουμε πλήρη συνύφανση βιομηχανικού, εμπορικού, εφοπλιστικού, τραπεζικού κεφαλαίου και του κράτους τους.
Δεν λέει ότι τα λεγόμενα «σοβαρά κράτη που έχουν δημόσια περιουσία» είναι ισχυρά καπιταλιστικά κράτη, όπου και εκεί οι λίγοι κηφήνες ευημερούν και οι λαοί υποφέρουν.
Το παράδειγμα της ΛΑΡΚΟ
Για παράδειγμα, η ΛΑΡΚΟ είναι στην πρώτη γραμμή των ιδιωτικοποιήσεων. Μια παραγωγική μονάδα με πάνω από 800 εργαζόμενους, με πάνω από 500 εργαζόμενους στα μεταλλεία της, οδηγείται στην ιδιωτικοποίηση, που αυτό μπορεί να σημαίνει ακόμη και το κλείσιμό της, αν έτσι συμφέρει τα μονοπώλια που ενδιαφέρονται για την αγορά της.
Η ΛΑΡΚΟ είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα για το πώς το σύστημα μπορεί να εναλλάσσει το μείγμα διαχείρισης, ανάλογα με τη φάση που βρίσκεται, προκειμένου όμως να υπηρετεί πάντα τα ίδια συμφέροντα, τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Η ΛΑΡΚΟ και πολλές άλλες ιδιωτικές επιχειρήσεις τη δεκαετία του '70 και του '80 κρατικοποιήθηκαν, απαλλάσσοντας τους καπιταλιστές ιδιοκτήτες τους από χρέη, «εξυγιάνθηκαν» με χρήματα του λαού και σήμερα ιδιωτικοποιούνται για να υπηρετήσουν πάλι τα ίδια συμφέροντα.
Σήμερα, δεν μπορούμε να μιλάμε για επιστροφή στη δεκαετία του '80 - που όμως και τότε ο λαός και οι εργαζόμενοι απολάμβαναν πολύ λιγότερα από αυτά που παρήγαγαν και κυρίως από αυτά που είχαν ανάγκη. Δεν μπορεί το σύστημα να επιστρέψει σε μορφές διαχείρισης του χτες, για να οδηγηθούμε πάλι στον ίδιο φαύλο κύκλο. Αυτό που σήμερα είναι ρεαλιστικό και αναγκαίο για το λαό είναι αυτός ο πλούτος, αυτές οι επιχειρήσεις να κοινωνικοποιηθούν, να περάσουν στα χέρια του λαού, των εργαζομένων, του δικού τους κράτους. Εδώ και τώρα, όχι στο μακρινό μέλλον!
Θα μπορούσε η ίδια η ΛΑΡΚΟ να αποτελέσει πηγή ζωής για την ευρύτερη περιοχή, με καθετοποίηση της παραγωγής, με αξιοποίηση της «σκουριάς» που σήμερα πέφτει στον Ευβοϊκό κόλπο, με την παραγωγή ανοξείδωτου χάλυβα από τα υποπροϊόντα. Θα μπορούσε να εξασφαλίσει εργασία σε πολλαπλάσιους εργαζόμενους απ' ό,τι τώρα. Ομως αυτό δεν μπορεί να το λύσει αυτό το καπιταλιστικό κράτος που θα 'χει στην ιδιοκτησία του τη ΛΑΡΚΟ.
Αυτό μπορεί να το λύσει το κράτος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της. Να γίνει πράξη η πρόταση εξουσίας, διακυβέρνησης του ΚΚΕ, που θα κοινωνικοποιήσει τη ΛΑΡΚΟ και θα αξιοποιήσει τις τεράστιες δυνατότητές της προς όφελος των κοινωνικών, των λαϊκών αναγκών.
Στην πρώτη γραμμή, επίσης, είναι και το πέρασμα σε ιδιώτες των ιαματικών πηγών της περιοχής. Ηδη έχουν ιδιωτικοποιηθεί οι πηγές των Καμμένων Βούρλων και του Πλατυστόμου, με αποτέλεσμα η χρήση τους να είναι απαγορευτική για τη συντριπτική πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων, αφού οι πηγές αξιοποιήθηκαν, με στόχο τη μέγιστη κερδοφορία από τους επιχειρηματίες και με υψηλό τίμημα. Το ίδιο αναμένεται να συμβεί και με τις υπόλοιπες πηγές όπως αυτές της Υπάτης, των Θερμοπυλών, της Καΐτσας, αλλά και με τις εναπομείνασες πηγές στα Καμμένα Βούρλα.
Οι αγρότες στην περιοχή του Δομοκού, που βιώνουν τις σοβαρές επιπτώσεις από την εξάλειψη της τευτλοκαλλιέργειας, ιδιαίτερα στη Λίμνη της Ξυνιάδας και της γύρω περιοχής, δεν περιμένουν ότι με την ανάκαμψη η τευτλοκαλλιέργεια θα ξαναγίνει βασική καλλιέργεια. Το ίδιο και οι φτωχοί αγρότες της Μακρακώμης, της Σπερχειάδας και της Δυτικής Λοκρίδας που είχαν ως βασική πηγή εσόδων την καπνοκαλλιέργεια.
Η πραγματική διαχωριστική γραμμή
Αστικό πολιτικό σύστημα χωρίς δίπολο δε γίνεται. Γι' αυτό και το δίπολο ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ στη φάση αυτή φαίνεται να υπηρετεί καλύτερα τους σχεδιασμούς της αστικής τάξης, με στόχο τη χειραγώγηση του εργατικού - λαϊκού κινήματος.
Το αστικό πολιτικό σύστημα, λοιπόν, χρειάζεται και το ανάλογο δίπολο και το δίπολο χρειάζεται και τα ανάλογα διλήμματα, τα οποία θέτει ο ΣΥΡΙΖΑ όταν λέει: «Μπαίνουμε σε μια περίοδο πολιτικής πόλωσης ανάμεσα στο δίπολο που εκφράζουν στη χώρα οι πολιτικές δυνάμεις με ξεκάθαρη τοποθέτηση τόσο πάνω στο μνημόνιο όσο και πάνω στην παραδοσιακή ιδεολογική αντίθεση Δεξιάς - Αριστεράς».
Ομως, αγαπητοί συμπατριώτες, το κριτήριο δεν είναι, δεν πρέπει να είναι ποιος είναι, ποιος νιώθει «αριστερός», «δεξιός» «κεντρώος», αλλά ποιος είναι εργάτης, άνεργος, φτωχός αγρότης. Ποιος ανήκει στα φτωχά - λαϊκά στρώματα, ποιος έχει συμφέρον να αντιπαλέψει αυτές τις ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές, που οδηγούν στη μακροημέρευση της αντιλαϊκής πολιτικής. Αυτό το κριτήριο, το ταξικό κριτήριο, μπορεί να προφυλάξει τον εργάτη από τις τρικλοποδιές, τις παγίδες, από τις αυταπάτες, μπορεί να τον βοηθήσει να δει μπροστά του καθαρά, ολοκάθαρα, ποιος είναι ο ένοχος, ποια είναι η αιτία, ποιος φταίει που οι λίγοι καρπώνονται τον πλούτο που παράγουν οι πολλοί...
Η διαχωριστική γραμμή δεν είναι «μνημόνιο - αντιμνημόνιο», όπου «όλοι οι καλοί χωράνε» και κυρίως χωράει μέρος της αστικής τάξης που στη φάση αυτή βλέπει τα συμφέροντά της να ικανοποιούνται από ένα διαφορετικό μείγμα διαχείρισης τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το μέρος όμως της αστικής τάξης και πριν το μνημόνιο εξασφάλιζε κέρδη και μετά το μνημόνιο το ίδιο θα κάνει, αφού είναι ο ιδιοκτήτης των μέσων παραγωγής, έχει όλα εκείνα τα εργαλεία που του επιτρέπουν να κερδίζει, να θησαυρίζει.
Η διαχωριστική γραμμή δεν είναι «αριστερά - δεξιά», γιατί τόσο στα «αριστερά» όσο και στα «δεξιά» εναποθέτουν ελπίδες, προσδοκίες μερίδες της αστικής τάξης που επιδιώκουν να βγουν από την κρίση στην ανάπτυξη, είτε με συνταγή ΣΥΡΙΖΑ, είτε με συνταγή ΝΔ. Η πλαστή διαχωριστική γραμμή «αριστερά - δεξιά» μπορεί να εγκλωβίσει πλήθος λαϊκών ανθρώπων, οι οποίοι πρέπει να σκεφτούν όχι πού οι ίδιοι πολιτικά τοποθετούν τον εαυτό τους, αλλά πού η ίδια η ζωή ταξικά τούς έχει τοποθετήσει.
Η πραγματική διαχωριστική γραμμή είναι αυτή που σήμερα αντικειμενικά ορθώνεται ανάμεσα στην πλειοψηφία του ελληνικού λαού στους εργάτες, στους άνεργους, στους φτωχούς αγρότες, στους αυτοπασχολούμενους, στους νέους και τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων, στη λαϊκή πλειοψηφία που παράγει τον πλούτο, από τη μια, και, από την άλλη, σε μια χούφτα εκμεταλλευτές βιομήχανους, τραπεζίτες, εφοπλιστές, μεγαλοεπιχειρηματίες που κλέβουν τον πλούτο που παράγουν οι πολλοί, γι' αυτό όλοι είναι παράσιτα.
Ρήξη, όχι ενσωμάτωση
Είτε με τα «αριστερά - δεξιά», είτε με τα «μνημονιακά - αντιμνημονιακά», με τους «μερκελιστές» ή τους «αντιμερκελιστές», η ανασύνθεση του αστικού πολιτικού σκηνικού που είναι σε εξέλιξη με δίπολο, αλλά και δορυφόρους τύπου Αλαβάνου, Λοβέρδου κ.ά. αποδεικνύει τις υπαρκτές δυσκολίες της αστικής τάξης, όχι μόνο να διαχειριστεί την κρίση του συστήματός της, αλλά και να χειραγωγεί το λαό σε αυτές τις συνθήκες.
Η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα έχουν κάθε συμφέρον σήμερα να μεγαλώσουν, να πολλαπλασιάσουν τις δυσκολίες της αστικής τάξης και των κομμάτων της. Αυτό δε γίνεται με τη λογική της ανάθεσης σε μια κυβέρνηση που, από τα πάνω, θα τα λύσει όλα. Η λύση, η διέξοδος για το λαό έρχεται κυρίως από τα κάτω, με οργάνωση της πάλης, με κοινωνική συμμαχία, τη Λαϊκή Συμμαχία. Μια συμμαχία που έχει περιεχόμενο και κατεύθυνση πάλης ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό, ικανή να συσπειρώσει τη λαϊκή πλειοψηφία με στόχο την εργατική - λαϊκή εξουσία.
Ιδιαίτερα σήμερα, η πάλη είναι δεμένη με την αποδέσμευση από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, την κατάργηση των μνημονίων διαρκείας και των δανειακών συμβάσεων, με την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, την ανατροπή της εξουσίας τους και τη διεκδίκηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας.
Δεν λύνεται το πρόβλημα με γιαλαντζί προτάσεις, με ημίμετρα, όπως τα παραμύθια που ξεφουρνίζουν ορισμένοι που παριστάνουν και τους επαναστάτες, ότι η λύση από την κρίση θα έρθει με έξοδο από το ευρώ και ως διά μαγείας θα λυθούν όλα τα προβλήματα, χωρίς άλλες αλλαγές στην οικονομία, στην κοινωνία, χωρίς να έχεις στα χέρια σου τους μοχλούς εκείνους όπως τον πλούτο της χώρας αυτής κοινωνικοποιημένο, χωρίς αποδέσμευση από την ΕΕ, χωρίς να μπορείς να σχεδιάσεις σαν κυβέρνηση, σαν εξουσία, την κατανομή των πόρων, την ανάπτυξη, την αξιοποίηση του εργατικού δυναμικού, την άρση των ανισομετριών, δηλαδή τον άλλο δρόμο ανάπτυξης σε όφελος του λαού.
Καθημερινά, υψώνεται εξ αντικειμένου το κρίσιμο ερώτημα: «Ανάπτυξη για το λαό» ή «ανάπτυξη για τα μονοπώλια, για το μεγάλο κεφάλαιο». Καθημερινά όλο και πιο επιτακτικά τίθεται το ερώτημα: «Ενσωμάτωση και υποταγή στο μεγάλο κεφάλαιο, στα αστικά πολιτικά κόμματα και τους συμμάχους τους, ή αντίσταση, ρήξη, ανατροπή με κατεύθυνση την εργατική - λαϊκή εξουσία». Η λαϊκή απάντηση πρέπει να δίνεται καθημερινά στους αγώνες, στην οργάνωση, στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης, στην ανάπτυξη της κοινωνικής, της λαϊκής συμμαχίας, παντού.
Το ερώτημα ενσωμάτωση και συναίνεση ή συνολική αντεπίθεση με όρους ρήξης προκύπτει και από τα νέα βάσανα που έχουν προστεθεί και θα προστεθούν, εξαιτίας της οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης.
Η διέξοδος βέβαια από τα αβάσταχτα προβλήματα δε θα προκύψει σε μια μέρα. Χρειάζεται να προηγηθεί η ακάθεκτη αντεπίθεση του εργατικού κινήματος, του λαϊκού κινήματος, να ισχυροποιηθεί η πάλη για τον άλλο δρόμο ανάπτυξης υπέρ του λαού και σε βάρος των μονοπωλίων. Γι' αυτό επιμένουμε ότι χρειάζεται όλοι να συνειδητοποιήσουμε βαθύτερα τον ταξικό χαρακτήρα των προβλημάτων και της κυρίαρχης πολιτικής.
Γι' αυτό έχει σημασία κάθε μάχη, είτε είναι απεργία, είτε συγκέντρωση και διαδήλωση, είτε αφορά τη ζωή των σωματείων, αρχαιρεσίες, εκλογές, να αξιοποιείται από την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα που υποφέρουν, ώστε να γίνεται ένα δυνατό βήμα προς τα εμπρός, προς την αντεπίθεση, την ανατροπή. Να μην υπάρχει καμία κοινωνική ή πολιτική μάχη που να μην αφαιρείται ένα μέρος της δύναμης της πλουτοκρατίας, ένα μέρος της δύναμης των αστικών πολιτικών κομμάτων, είτε κινούνται στον αστερισμό της ΝΔ είτε κινούνται στον αστερισμό του ΣΥΡΙΖΑ, οι ίδιοι ή οι δορυφόροι τους.
Η πρόταση του ΚΚΕ δίνει διέξοδο
Σας καλούμε σε αγωνιστική συμπόρευση με το ΚΚΕ.
Δεν βάζουμε όρο να συμφωνήσετε σε όλα μαζί μας, σε όλο το πρόγραμμά μας. Εμείς δεν ζητάμε κομματική ταυτότητα, στον εργάτη, στον υπάλληλο, στον επαγγελματία, στο νέο και τη νέα, στη γυναίκα της λαϊκής οικογένειας, ούτε ρωτάμε τι ψήφιζε μέχρι χτες.
Θέλουμε σήμερα να ενώσουμε τις λαϊκές δυνάμεις, τις ζωντανές δυνάμεις του λαού μας, σε μια μεγάλη λαϊκή συμμαχία, που θα έχει στόχους και κατεύθυνση πάλης ενάντια στα μονοπώλια, ενάντια τον καπιταλισμό. Που η πολιτική πρόταση για έξοδο από την κρίση σε όφελος του λαού, θα είναι ρεαλιστική και δε θα στηρίζεται στα ψέματα και τις κωλοτούμπες των άλλων, στον καιροσκοπισμό και τον τυχοδιωκτισμό γνωστών και μη εξαιρετέων που αποφάσισαν, μέσα σε ένα χρόνο, να πάρουν όλα τα κακά χούγια του παλιού ΠΑΣΟΚ, για να καθίσουν στο σβέρκο του λαού, ως χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη.
Η πρόταση του ΚΚΕ δίνει διέξοδο. Στηρίζεται στη δύναμη του λαού, στη δύναμη της πείρας, της ικανότητας, της θέλησης για μεγάλες αλλαγές κι όχι για απλά φτιασιδώματα που μακιγιάρουν απλώς και στην πρώτη μπόρα αρχίζει να ξεφτίζει το «σοβάτισμα».

TOP READ