4 Μαρ 2015

Δέος: Στα Ιμαλάια ερμηνεύουν τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη

Δέος: Στα Ιμαλάια ερμηνεύουν τραγούδι του Μίκη Θεοδωράκη



Ο εργασιακός μεσαίωνας στην Ελλάδα σε αριθμούς.

Ο εργασιακός μεσαίωνας στην Ελλάδα σε αριθμούς.



Πάντως στην αγορά εργασίας επικρατεί μεσαίωνας. Σύμφωνα με στοιχεία που αναφέρει σημερινό δημοσίεμα των "ΝΕΩΝ" οι ευέλικτες μορφές εργασίας με μειωμένο ωράριο, μερική απασχόληση, εκ περιτροπής εργασία, ακόμη και ενοικίαση, έχουν ρίξει στα τάρταρα τον μισθό, με αποτέλεσμα ένας στους τρεις εργαζομένους στον ιδιωτικό τομέα να αμείβεται σήμερα με 30 ευρώ καθαρά (έως 440 ευρώ μεικτά) Είναι χαρακτηριστικό ότι σήμερα:
  1. Ένας στους πέντε εργαζόμενους είναι ανασφάλιστος, με αποτέλεσμα (όπως προκύπτει και από τα στοιχεία του υπουργείου Εργασίας) το σύνολο των εργαζομένων σε καθεστώς μαύρης εργασίας να προσεγγίζει τις 500.000.
  2. 300.000 είναι οι λεγόμενοι «ψευδοαπασχολούμενοι» οι οποίοι ενώ παρέχουν εξαρτημένη μισθωτή εργασία, παρουσιάζονται ως ελεύθεροι επαγγελματίες με μεγάλες απώλειες σε κάθε περίπτωση για τα έσοδα του ΙΚΑ. Το εργασιακό καθεστώς του (χρονοεπιδόματα, άδειες, δώρα Χριστουγέννων – Πάσχα κ.λπ) προκύπτει από διαπραγμάτευση με τον εργοδότη και όχι από τη νομοθεσία.
  3. 200.000 είναι οι εργαζόμενοι οι οποίοι, ενώ παρέχουν εργασία πλήρους ωραρίου, δηλώνονται ως μερικών απασχολούμενοι, με αποτέλεσμα και γι’ αυτούς να καταβάλλονται χαμηλές εισφορές στα ταμεία του ΙΚΑ.
  4. Περισσότεροι από 850.000 εργαζόμενο στον ιδιωτικό τομέα είναι απλήρωτοι για πάνω από τέσσερις μήνες, ενώ παρελθόν για τη συντριπτική πλειονότητα των μισθωτών αποτελούν οι κλαδικές συμβάσεις. Τουλάχιστον επτά στους δέκα εργαζομένους έχουν υπογράψει ατομική σύμβαση, ενώ μέσα σε τέσσερα χρόνια υπήρξαν 1.440 επιχειρησιακές συμβάσεις, με τις μειώσεις στις αποδοχές να είναι από 10% έως και 40%.
  5. Περισσότερες από τις μισές προσλήψεις (790.918), σε σύνολο 1.566.130 προσλήψεων το 2014, αφορούσαν ευέλικτες μορφές εργασίας, δηλαδή μερική αι εκ περιτροπής απασχόληση (στοιχεία από το σύστημα Εργάνη). Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο τον Δεκέμβριο του 2014 καταγράφηκαν 115.436 προσλήψεις από τις οποίες οι 41.263 ήταν μερικής απασχόλησης και οι 21.108 ήταν εκ περιτροπής απασχόλησης, κάτι που σημαίνει ότι το 54,03% των προσλήψεων ήταν σε ευέλικτες μορφές εργασίας.


Οι δύο κόσμοι: Η Ελλάδα στις 5 Μαρτίου 1943 (ένα άρθρο του Γιώργου Μαργαρίτη)


Οι δύο κόσμοι: Η Ελλάδα στις 5 Μαρτίου 1943 (ένα άρθρο του Γιώργου Μαργαρίτη)

5 Μαρτίου 1943: Ο λαϊκός ξεσηκωμός κατά της επιστράτευσης
5 Μαρτίου 1943: Ο λαϊκός ξεσηκωμός κατά της επιστράτευσης
Στις 5 Μαρτίου του 1943 ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος, ο μεγάλος αντιφασιστικός αγώνας των λαών, μαινόταν σε όλα τα μέτωπα. Για τις δυνάμεις του Αξονα οι ειδήσεις από τα πολεμικά μέτωπα δεν ήταν οι καλύτερες δυνατές, το ρεύμα είχε αρχίσει να γυρίζει πίσω. Πριν μόλις ένα μήνα, η επιθετική αιχμή του δόρατος των ναζιστικών στρατευμάτων είχε σπάσει στο Στάλινγκραντ, όπου, στις 2 Φεβρουαρίου, συνθηκολόγησαν οι τελευταίοι 90.000 άνδρες της 6ης γερμανικής στρατιάς μετά από μία τιτάνια μάχη που κράτησε μήνες και κόστισε δύο εκατομμύρια νεκρούς και τραυματίες. Στην άλλη άκρη του κόσμου, οι Αμερικανοί ολοκλήρωναν, στις 9 Φεβρουαρίου, την κατάληψη της Γκουανταλκανάλ, θέτοντας τέλος σε μία δεκάμηνη σύγκρουση. Στη Μεσόγειο ο Αξονας μπορούσε να πανηγυρίζει ακόμα. Στη μάχη της Κασερίν, οι Αμερικανοί γνώρισαν την καταστροφή και έχασαν 16.000 στρατιώτες. Η Κασερίν, όμως, ήταν ήδη στις προσβάσεις της Τυνησίας και επρόκειτο να είναι η τελευταία στρατιωτική επιτυχία του Αξονα στη βόρεια Αφρική.
Στην Ελλάδα, τον ίδιο καιρό, η εικόνα της Κατοχής άλλαζε με καταιγιστικούς ρυθμούς. Η ανατίναξη της γέφυρας στον Γοργοπόταμο, όπως γρήγορα αποδείχθηκε, δεν ήταν παρά το προοίμιο των σημαντικών εξελίξεων που θα ακολουθούσαν. Τις πρώτες ημέρες του Μαρτίου πολλές περιοχές της χώρας βρίσκονταν ήδη σε κατάσταση ανοικτής εξέγερσης ενάντια στον κατακτητή και στα αρπακτικά μέτρα του κατοχικού κράτους. Στη δυτική Μακεδονία οι ανατροπές είχαν ήδη πάρει δραματικές διαστάσεις. Στις 6 Μαρτίου, ολόκληρο ιταλικό τάγμα – η φρουρά της πόλης των Γρεβενών – παραδόθηκε στους αντάρτες του ΕΛΑΣ και στους εξεγερμένους αγρότες στον Φαρδύκαμπο. Η Αθήνα βρισκόταν σε συνεχή αναβρασμό: Στις 23 του Φλεβάρη μία νέα οργάνωση Αντίστασης έκανε δυναμικά την εμφάνισή της. Ηταν η ΕΠΟΝ, η Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νεολαίας. Στις 24 ξέσπασε το πρώτο κύμα των εκδηλώσεων ενάντια στα κυβερνητικά σχέδια για Πολιτική Επιστράτευση. Στις 28 η πόλη συγκλονίστηκε από την κηδεία του ποιητή Κωστή Παλαμά, που μετατράπηκε από τους δεκάδες χιλιάδες συγκεντρωμένους σε αγωνιστικό σάλπισμα.
Οι κατακτητές τα είχαν χαμένα, το σύστημα που είχαν οργανώσει έτριζε και χρειαζόταν επειγόντως προσαρμογές. Στην Αθήνα κυβερνούσε ακόμα ο γερμανόφιλος γιατρός, ο Λογοθετόπουλος, στα παρασκήνια, όμως, οι Γερμανοί και οι Ιταλοί αναζητούσαν μία πιο δυναμική δοσιλογική κυβερνητική παρουσία. Οι διαπραγματεύσεις με τον Ιωάννη Ράλλη, πρύτανη μεγάλης πολιτικής οικογένειας, συνεχίζονταν στα παρασκήνια. Ο Ράλλης ζητούσε δυναμικό κράτος με δικές του ένοπλες δυνάμεις ικανές να αναλάβουν σταυροφορία ενάντια στους κομμουνιστές. Οι ιδέες του συγκινούσαν ιδιαίτερα τους Γερμανούς, οι οποίοι έσπευδαν να κλείσουν τις όποιες εκκρεμότητες υπήρχαν πριν εγκαταστήσουν το νέο τους εκλεκτό στην εξουσία. Οι πρώτες αποστολές Εβραίων της Θεσσαλονίκης στα στρατόπεδα εξόντωσης προετοιμάζονταν με πυρετώδεις ρυθμούς, έτσι ώστε να μη βρει η νέα κυβέρνηση το πρόβλημα αυτό μπροστά της στο επικείμενο ξεκίνημα του βίου της. Οι αποστολές ξεκίνησαν στις 15 Μαρτίου με το πρώτο σιδηροδρομικό φορτίο από 2.600 μελλοθάνατους ανθρώπους. Ακολούθησαν άλλα σε τακτά διαστήματα. Η κυβέρνηση Ράλλη έμελλε να ορκιστεί στις 7 Απριλίου του 1943.
Με τη στροφή που είχε πάρει ο πόλεμος, η ένταση της εκμετάλλευσης του φυσικού πλούτου, του βιομηχανικού και κατασκευαστικού δυναμικού και, προπαντός, του εργατικού δυναμικού της χώρας προέκυψε ως ζωτική ανάγκη για τον Αξονα και τις αρχές κατοχής. Στα κυβερνητικά παρασκήνια απεργάζονταν νομοσχέδια για την «πολιτική επιστράτευση», για τη χωρίς όρους και υποχρεώσεις στρατολόγηση εργατικού δυναμικού για τις ανάγκες του στρατού κατοχής και της οικονομίας της Νέας Ευρώπης του Ράιχ. Θα ήταν πρέπον να «φορτωθεί» η κυβέρνηση Λογοθετόπουλου τα νομοσχέδια αυτά και να αναλάβει μετά ο Ράλλης να τα εφαρμόσει.
 
Τα σχέδια διέρρευσαν. Μετά από τις πρώτες – διερευνητικές – εκδηλώσεις του Φεβρουαρίου, στις 5 Μαρτίου του 1943, το ΕΑΜ οργάνωσε τεράστιες διαδηλώσεις στην Αθήνα ενάντια στην επαπειλούμενη στρατολόγηση των Ελλήνων στα κάτεργα του Ράιχ. Οι δεκάδες χιλιάδες – για 200.000 κάνουν λόγο οι πηγές – των διαδηλωτών βρήκαν απέναντί τους δύο ειδών αντίδραση: Εκείνη των σαστισμένων κατακτητών και εκείνη την απροσδόκητα φανατική και λυσσαλέα των «οργάνων της τάξης» – της Αστυνομίας Πόλεων, επικεφαλής της οποίας ήταν ο Αγγελος Εβερτ, και της Χωροφυλακής. Οι διαδηλωτές παρ’ όλα αυτά νίκησαν. Κυβέρνηση και κατακτητές έσπευσαν την ίδια κιόλας ημέρα να διαψεύσουν την ύπαρξη προθέσεων επιστράτευσης. Εμεινε το αίμα και τα ερωτηματικά. Τρεις ημέρες μετά τη σφαγή μερικοί από τους πλέον επιφανείς ανθρώπους των Γραμμάτων της πρωτεύουσας έστειλαν στον αρχιεπίσκοπο Δαμασκηνό το παρακάτω γράμμα:1
«Ο συγγραφικός κόσμος της Ελλάδος και εν γένει ο κόσμος των γραμμάτων με βαθυτάτην οδύνην έρχεται δι’ Υμών να εκφράση την πικρίαν και αγανάκτησίν του διά τα τραγικά γεγονότα της 5 Μαρτίου. Κόσμος εξ όλων των κοινωνικών στρωμάτων αποτελούμενος κατά πλειοψηφίαν από νέους και νέας, προφανώς φοιτητάς και φοιτητρίας, είχον εκχυθή εις τους δρόμους των Αθηνών και με ανατάσεις των χειρών και επιφωνήματα εξέφραζον τη δυσφορίαν των διά το κατ’ εκείνας τας ημέρας συζητούμενον διάταγμα της Πολιτικής Επιστρατεύσεως. Ισως ο κόσμος αυτός κάπως εντονώτερον να εξεδήλωνε τα συναισθήματά του, οπωσδήποτε όμως επρόκειτο περί αόπλων πολιτών, οίτινες, όσον και αν εφώναζον, όσον και αν χειρονομούσαν, ήσαν ακίνδυνοι. Ουδενός η ζωή εκινδύνευεν από αυτούς. Τι συνέβη όμως; Οταν έφθασαν εις τας παρόδους του Πολυτεχνείου – ως διηγούνται αυτόπται μάρτυρες, αγαθοί νοικοκυραίοι που παρηκολούθησαν τας σκηνάς από τα σπίτια τους – εδέχθησαν την αδικαιολόγητον, την λυσσαλέαν επίθεσιν των οργάνων της τάξεως.
»Ο προ του υπουργείου Εργασίας χώρος μετεβλήθη εις πεδίον μάχης. Ολα τα είδη του οπλισμού, όλα τα μέσα: οπλοπολυβόλα, χειροβομβίδες, πιστόλια, αντλίες, ετέθησαν εις εφαρμογήν. Μίαν ώραν διήρκεσεν η σύρραξις. Οταν όμως το πλήθος διελύθη, εκ των αποτελεσμάτων απεδεικνύετο ότι ό,τι είχε συμβεί υπερέβαινε κατά πολύ την προοπτικήν μιας συνήθους μάχης. Νεκροί έμεναν ξαπλωμένοι καταγής, τους δε τραυματίας, που άλλοι ανεβάζουν εις εκατόν και άλλοι εις εκατόν πεντήκοντα,2 δεν επρόφθαιναν τα συνεργεία του Ερυθρού Σταυρού να μετακομίζουν εις ιατρεία και νοσοκομεία. Πολλοί εξ αυτών βαρέως τραυματισθέντες με διαμπερή της κοιλίας ή των πνευμόνων, υπέκυψαν αργότερον εις τα τραύματά των ή χαροπαλεύουν ακόμη εις τα νοσοκομεία και τας ιδιωτικάς κλινικάς. Σημειωτέον ότι πολλοί εκ των τραυματιών είναι κορίτσια δέκα έξι και δέκα οκτώ ετών.
»Διερωτώμεθα, δε θα ήτο δυνατόν, αντί των όπλων, να τοποθετηθή εις το μέσον εκεί, ένα μεγάφωνον, το οποίον να καθησύχαζε τα πλήθη διά την μη εφαρμογήν του διατάγματος της Επιστρατεύσεως, αφού άλλωστε η Πολιτική Επιστράτευσις, ως εδηλώθη υπό της Κυβερνήσεως, δεν επρόκειτο να εφαρμοσθή;
»Μάχην εάν συνήπτε ο ελληνικός λαός προς εχθρούς του πραγματικούς, δε θα αριθμούσε τόσα θύματα. Η σκληροτέρα μάχη του αλβανικού μετώπου δεν έστειλε στον Αδη τόσα παλικάρια όσα η τραγική αυτή ημέρα της 5ης Μαρτίου. Το έγκλημα όμως αυτό, οι ομαδικές αυτές δολοφονίες αόπλων πολιτών, νομίζομε πως δεν είναι σωστό, πως δεν πρέπει να μείνουν έτσι. Θα πρέπει να ζητηθούν ευθύναι και να επιβληθούν κυρώσεις εις τα όργανα εκείνα της τάξεως, τα οποία, με το να έχουν όπλα, νομίζουν ότι μπορούν και να τα χρησιμοποιούν εις βάρος της ζωής αθώων αόπλων πολιτών.
»Εχομεν απόλυτον πεποίθησιν εις την ευθυκρισίαν με την οποίαν αντιμετωπίζετε εκάστοτε τα διάφορα ζητήματα και αφιέμεθα με εμπιστοσύνην και επί του προκειμένου εις τας Υμετέρας ενεργείας. Ναι μεν ό,τι και αν κάμωμε, δε θα κατορθώσωμε να επαναφέρωμε στη ζωή τους χαμένους – ακόμη και τραυματίαι, ακόμη και ανάπηροι του ιταλικού πολέμου, τους οποίους εσεβάσθησαν οι εχθρικαί σφαίρες, επέπρωτο να πάνε από σφαίρες ελληνικές! – πάντως με τη δίκαιη και αυστηρή τιμωρία των ενόχων ίσως περισώσωμε τους πολίτας από μελλοντικάς παρομοίας πράξεις – τας οποίας αποφεύγομεν εσκεμμένως να χαρακτηρίσωμεν – των λεγομένων οργάνων της τάξεως.
»Μετά βαθυτάτου σεβασμού και ευλαβείας,
Σπ. Θεοδωρόπουλος, Ι. Κακριδής, Ι. Κοκκινάκης, Μεν. Λουντέμης, Λουκής Ακρίτας, Ελένη Σαμίου, Κ. Μιμήκος, Λ. Κουκούλας, Σ. Παπαδάκη, Β. Βαρίκας, Α. Ανδρεόπουλος, Π. Χάρης, Κ. Σούκας, Χρ. Λεβάντας, Ν. Προεστόπουλος, Μ. Αργυρόπουλος, Στρ. Μυριβήλης, Φ. Κόντογλου, Ι. Λαμπρινός, Μ. Καραγάτσης, Ι. Μ. Παναγιωτόπουλος, Κ. Θεοδωρόπουλος, Θ. Ξύδης, Γ. Κατσίμπαλης, Γ. Φουσάρας, Φ. Μιχαλόπουλος, Στρ. Δούκας, Γ. Αηδονόπουλος, Κατίνα Παΐζη, Γ. Γεραλής, Ολμος Περάνθης, Ι. Σφακιανάκης, Νικ. Βρεττάκος, Κ. Καρθαίος, Β. Ρώτας, Μ. Αναστασίου, Μ. Αυγέρης, Γαλάτεια Καζαντζάκη, Σωτήρης Σκίπης, Γ. Θεοτοκάς, Μελ. Νικολαΐδης, Αγγ. Τερζάκης, Β. Δασκαλάκης, Ν. Καρούζος, Δ. Μηλιάδης, Απ. Μελαχρινός, Ελλη Αλεξίου, Γερ. Σπαταλάς, Γ. Χατζίνης, Χ. Λαγοπάτης και Β. Βακαλό».
Από τα «όργανα της τάξεως» ουδείς τιμωρήθηκε για τη σφαγή της 5ης Μαρτίου του 1943. Αντίθετα, η Αστυνομία Πόλεων πρωταγωνίστησε με ακόμα πιο θλιβερό τρόπο στην καταστολή των εκδηλώσεων που θα ακολουθούσαν την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1943. Δύο σχεδόν χρόνια αργότερα, στις 3 Δεκεμβρίου του 1944, ο Αγγελος Εβερτ εξακολουθούσε να είναι επικεφαλής της Αστυνομίας, όταν τα «όργανά» της αιματοκύλησαν την ειρηνική διαδήλωση του ΕΑΜ στην Πλατεία Συντάγματος.
Γιατί τέτοιος φανατισμός, τέτοιο μίσος, τέτοια λύσσα; Ποιον κόσμο προάσπιζαν οι αστυνομικοί του κατοχικού κράτους στις 5 Μαρτίου 1943; Θα ήταν μάταιο να ανατρέξει κανείς σε ψυχολογικές ή άλλες ερμηνείες, ο κόσμος που προάσπιζαν λυσσαλέα τα «όργανα της τάξεως» ήταν πραγματικός και χειροπιαστός, είχε οικονομική, πολιτική, ταξική υπόσταση. Αυτοί που αργότερα ονομάστηκαν «οικονομικοί δοσίλογοι», οι μεγαλέμποροι και μεγαλοβιομήχανοι της χώρας, όσοι παλαιοί και νέοι επιχειρηματίες δούλευαν για τον κατακτητή είχαν ήδη φτιάξει έναν κόσμο που τα «όργανα της τάξεως» όφειλαν να προασπίσουν με κάθε μέσο.
Στις 4 Φεβρουαρίου 1943 οι γερμανικές οικονομικές αρχές έριξαν στο Χρηματιστήριο της Αθήνας 48.000 χρυσές λίρες και 1.250.000 χρυσά γαλλικά φράγκα.3 Επρόκειτο για ματωμένο χρυσάφι αρπαγμένο από τις χώρες που κατακτήθηκαν, από τις λεηλασίες και από τις περιουσίες των Εβραίων που είχαν σταλεί στα κρεματόρια. 4 Οι ενδιαφερόμενοι δεν ασχολούνταν με το αίμα που έσταζε από αυτόν τον χρυσό. Τα λαμπερά νομίσματα έγιναν ανάρπαστα από όλους εκείνους οι οποίοι έβλεπαν να αυγατίζουν τα εισοδήματά τους σε δραχμές και επιθυμούσαν διακαώς να μετατρέψουν τα κέρδη τους σε κάτι πιο σταθερό: σε χρυσάφι. Στις 28 Φεβρουαρίου, αυτή η διά του χρυσίου αναγνώριση των υπηρεσιών που ο ελληνικός καπιταλισμός πρόσφερε στη Νέα Τάξη του ναζισμού επαναλήφθηκε: 63.000 χρυσές λίρες έπεσαν στην αγορά. Στις 2 Μαρτίου ρίχτηκαν στην αγορά 33.000 ακόμα χρυσές λίρες, την επομένη, στις 3 Μαρτίου, δύο ημέρες πριν από το αιματοκύλισμα της Αθήνας, οι συνεργάτες των Γερμανών αμείφθηκαν διά του τρόπου αυτού με ακόμα 1.700.000 χρυσά γαλλικά φράγκα. Την ώρα που στους δρόμους της πρωτεύουσας οι διαδηλώσεις του ΕΑΜ πνίγονταν στο αίμα από τους κατακτητές και την Αστυνομία, αποτρέποντας την επικράτηση της δουλικής εργασίας, μερικοί είχαν άλλου τύπου ασχολίες: Μετρούσαν το χρυσάφι που οι υπηρεσίες τους στον κατακτητή και η συμμετοχή τους στην καταλήστευση της ίδιας τους της χώρας και του λαού της, τους εξασφάλισαν.
Αυτά τα «όργανα της τάξεως», που ανελέητα χτυπούσαν τις διαδηλώσεις του ΕΑΜ, είχαν πράγματι αφεντικά. Γνώριζαν τι είδους κόσμο προάσπιζαν: Εκείνο των κατακτητών, των καπιταλιστών, των κερδοσκόπων, των «οικονομικών δοσιλόγων». Και η αγριότητά τους ήταν ευθέως ανάλογη με την αγριότητα της λεηλασίας και της εκμετάλλευσης, μέσα στον αστερισμό των οποίων ζούσε τότε η Ελλάδα.
Ετσι ήταν ο κόσμος τον Μάρτιο του 1943: Κόσμος του κέρδους, κόσμος της αγοράς, κόσμος του ανθρώπινου σφαγείου. Και απέναντί του ο κόσμος της αξιοπρέπειας, του πατριωτισμού, του αγώνα, της Αντίστασης.
1. Το κείμενο της επιστολής μεταφέρθηκε εδώ από το βιβλίο του Γιάννη Καιροφύλα, Νεάπολις – Εξάρχεια, Αθήνα, 2002, σελ. 253 – 256.
2. Διαπιστωμένοι νεκροί εκείνης της ημέρας ξεπέρασαν τους δέκα.
3. Αναλυτικά στοιχεία στην έκθεση του επιτρόπου της Τράπεζας του Ράιχ (Reichsbank) για την Ελλάδα. Σχετικός πίνακας στο βιβλίο του Gotz Aly, Hitler’s Beneficiaries. Plunder, Racial War and the Nazi Welfare State, New York, 2007, σ. 262 – 263.
4. Τον ίδιο δρόμο πήρε και ο χρυσός που αρπάχθηκε από τους Εβραίους της Θεσσαλονίκης.

Του
Γιώργου ΜΑΡΓΑΡΙΤΗ*
*Ο Γ. Μαργαρίτης είναι καθηγητής της Σύγχρονης Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης


Η πρώτη απεργία γυναικών

   Η πρώτη απεργία γυναικών


Γράφει η ofisofi //
Την ερχόμενη Κυριακή γιορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε στις 8 Μαρτίου του 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Η γιορτή αυτή καθιερώθηκε το 1910 από τη Διεθνή Γυναικεία Διάσκεψη της Κοπεγχάγης, ύστερα από πρόταση της μεγάλης φεμινίστριας και σοσιαλίστριας Κλάρας Τσέτκιν. Σκοπός της ήταν να διατηρηθεί η ανάμνηση της πρώτης διαδήλωσης των Αμερικανίδων, το 1857. Και από τότε σηματοδοτούσε τους αγώνες των γυναικών για την κατοχύρωση των δικαιωμάτων τους τόσο στο σπίτι, στην εργασία όσο και στην κοινωνία. Και αυτό σημαίνει ότι αυτοί οι αγώνες γίνονται καθημερινά όλο το χρόνο στους χώρους όπου ζούμε και δουλεύουμε και είναι συνδεμένοι με τους γενικότερους κοινωνικούς αγώνες. Η χειραφέτηση της γυναίκας είναι μια μακρόχρονη και επίπονη διαδικασία και για τα δύο φύλα γιατί χρειάζεται να συγκρουστούν με το συντηρητισμό και τα στερεότυπα με τα οποία διαπαιδαγωγήθηκαν και να έρθουν σε ρήξη με οπισθοδρομικές αντιλήψεις και σεξιστικές συμπεριφορές. Δεν είναι εύκολο πάντα να πείθεις για το αυτονόητο, κι ας είμαστε στον 21ο αι. Μάλλον τώρα είναι πιο δύσκολα τα πράγματα διότι υπάρχει μία γενικότερη σύγχυση γύρω από την έννοια της χειραφέτησης και των δικαιωμάτων της γυναίκας.
Στην Ελλάδα οι αγώνες των γυναικών δεν είναι τόσο γνωστοί ειδικά σε εποχές που το εργατικό κίνημα στην Ελλάδα δεν ήταν αναπτυγμένο και δεν δρούσε ακόμη συλλογικά και οργανωμένα έχοντας σαφή ταξικό προσανατολισμό. Πόσο μάλλον όταν αναφερόμαστε στα τέλη του 19ου αιώνα.
Η Ελλάδα αυτή την εποχή δεν έχει ακόμη αναπτυχθεί βιομηχανικά και όσα εργοστάσια λειτουργούν έχουν υποτυπώδεις υποδομές. Οι συνθήκες εργασίας είναι άθλιες και τα εργατικά δικαιώματα ανύπαρκτα. Μέσα σε αυτά θα συναντήσουμε να δουλεύουν γυναίκες και παιδιά. Από το πρωί μέχρι το βράδυ χωρίς κανονικό μεροκάματο ή πρόσθετη αμοιβή, χωρίς ασφάλεια, χωρίς σταματημό. Δίπλα στις γυναίκες πολλές φορές δουλεύουν ανήλικα παιδιά, αγόρια και κορίτσια, με ακόμη χαμηλότερη αμοιβή ή και καθόλου. Αλλά και όταν σχολούν από τη δουλειά δεν έχουν να περιμένουν κάτι καλύτερο γυρίζοντας στα σπίτια τους, τα οποία είναι σκοτεινά και μουχλιασμένα από την υγρασία.
Οι συνθήκες εργασίας δεν ήταν καλές ούτε για τους άντρες, αλλά για τις γυναίκες ήταν ακόμα χειρότερες καθώς πληρώνονταν λιγότερο και είχαν να αντιμετωπίσουν και τις κοινωνικές προκαταλήψεις, την αντίδραση μιας κοινωνίας που δεν μπορούσε ακόμη να δεχθεί τη γυναικεία εργασία και πολύ περισσότερο τη γυναίκα στη βιομηχανική εργασία. Η γυναίκα είχε προκαθορισμένους ρόλους και θεωρούνταν πολύ υποτιμητικό να εργασθεί, κυρίως αυτή που ανήκε στα μεσαία και αστικά στρώματα. Όσο για εκείνη που ανήκε στην εργατική τάξη οι δυσκολίες ήταν τεράστιες. Ακόμη και οι άνδρες που είχαν κάνει ένα βήμα μπροστά και προσπαθούσαν να οργανώσουν αγώνες μέσα από ομάδες, αδελφότητες και σωματεία δεν δέχονταν τις εργαζόμενες στον ίδιο χώρο με αυτούς να οργανωθούν σε αυτά.
Έτσι δεν γνωρίζουμε πολλά για τους αγώνες των εργαζομένων γυναικών και αν υπήρξε κάποια υποτυπώδης μορφή οργάνωσής τους. Μια είδηση όμως που δημοσιεύτηκε στην «Εφημερίδα των Κυριών» της Καλλιρρόης Παρρέν, δεύτερη σε κυκλοφορία εκείνη την εποχή, έφερε στην επιφάνεια μια απεργία που έγινε το 1892 στο εργοστάσιο υφαντουργίας των αδελφών Ρετσίνα, στον Πειραιά.
OF2
«ΑΠΕΡΓΙΑ ΕΡΓΑΤΡΙΩΝ ΕΝ ΠΕΙΡΑΙΕΙ
Περί τας 60 εκ των εργαζομένων γυναικών εις το εν Πειραιεί Νηματουργείον των αδελφών Ρετσίνα, ενήργησαν απεργίαν ως εγένετο αυταίς γνωστόν, ότι ηλαττώθη το ημερομίσθιόν των.
Αι απεργήσασαι ανηνέχθησαν εις τη διεύθυνσιν του καταστήματος, ζητούσαι την διόρθωσιν του αδίκου τούτου μέτρου.
Εν εποχή, καθ’ ην πάντα τα τρόφιμα και λοιπά είδη της απολύτου ανάγκης έχουσιν υπερτιμηθή, φρονούμεν , ότι έδει να αυξηθή το ημερομίσθιον των πτωχών εργατίδων, αίτινες δι’ όλης της ημέρας εργαζόμεναι, μόλις πορίζονται τον επιούσιον άρτον, πλουτίζοντες ολονέν δια του ιδρώτος αυτών τα βαλάντια των εργοστασιαρχών»
Η είδηση αναγράφεται και στην εφημερίδα «Εφημερίς» του Κορομηλά (14-4-1892) στις μικρές ειδήσεις με διαφορετικό ύφος.
«Απεργία εργατριών. Χθες την πρωΐαν περί τα 50 κοράσια ανήκοντα εις το δεύτερον εργοστάσιον των αδελφών Ρετσίνα συνελθόντα κατά την Λάκκαν Βάβουλα εν Πειραιεί συνεφώνησαν ν’ απόσχουν της εργασίας των.
Αίτιον της απεργίας των αυτής ην ότι δι’ έκαστον τόπι πανίου, ενώ μέχρι τούδε επληρώνοντο προς 80 λεπτά τους ανηγγέλθη ότι εις το εξής θα πληρώνονται μόνον 65. Αι εργάτριαι εκείθεν μετέβησαν εν σώματι εις την διεύθυνσιν του εργοστασίου, όπως υποβάλωσι τα παράπονά των».
OF3Το 1892 ήταν μια χρονιά πολύ δύσκολη. Η Ελλάδα βρισκόταν στα πρόθυρα της πτώχευσης αντιμετωπίζοντας τεράστια και άλυτα οικονομικά προβλήματα. Οι κινήσεις της κυβέρνησης ήταν σπασμωδικές και οι βιομήχανοι ήθελαν να στηρίξουν την υπάρχουσα βιομηχανία χωρίς να πειραχθούν τα δικά τους κέρδη. Αυτό είχε σαν συνέπεια να μειώνουν τα ήδη πενιχρά μεροκάματα και να επιβάλουν τους όρους τους στους εργάτες και τις εργάτριες χωρίς να τους ελέγχει κανείς. Καθώς η εργατική νομοθεσία ήταν ανύπαρκτη, οι συμβάσεις εργασίας ήταν ατομικές και εξαρτιόνταν από την προσφορά και τη ζήτηση. Οι εργαζόμενοι δεν είχαν καμία προστασία. Βρίσκονταν στο έλεος και στην εκμετάλλευση των εργοδοτών.
Οι οικονομικές συνθήκες επιδεινώνονταν και με τα προβλήματα στην αγροτική παραγωγή που οδηγούσε με τη σειρά της εκατοντάδες αγρότες στη μετανάστευση τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό.
Αυτή την εποχή κατέφθασαν πάρα πολλοί άνδρες και γυναίκες στον Πειραιά. Η πόλη αναπτυσσόταν εμπορικά και βιομηχανικά και εκεί αναζητούσαν δουλειά οι εσωτερικοί μετανάστες. Οι γυναίκες βγήκαν στην παραγωγή και προσπαθούσαν δουλεύοντας σε άθλιες συνθήκες να επιβιώσουν αυτές και οι οικογένειές τους. Πολλές από αυτές εργάζονταν στα κλωστοϋφαντουργεία των αδελφών Ρετσίνα.
Οι αδελφοί Θεόδωρος, Αλέξανδρος και Δημήτριος Ρετσίνα, καταγόμενοι από την Πελοπόννησο, ίδρυσαν το πρώτο εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας στον Πειραιά το 1872. Τη χρονιά της απεργίας, το 1892, λειτουργούσαν πέντε εργοστάσια , στα οποία δούλευαν 2000 περίπου εργάτες και εργάτριες. Σε αυτά παράγονταν βαμβακερά υφάσματα που είναι γνωστά ως «ρετσίνες». Χοντρά υφάσματα για την ένδυση των φτωχών και των στρατιωτών. Η κλωστοϋφαντουργία των αδελφών Ρετσίνα απλωνόταν σε τόξο στη βιομηχανική ζώνη του Πειραιά και σταδιακά έγινε η μεγαλύτερη των Βαλκανίων.
Ο ένας από τους αδελφούς ο Θεόδωρος Ρετσίνας εκτός από κινητήρια δύναμη των εργοστασίων ήταν και πολιτευτής. Εκλέχθηκε Δήμαρχος του Πειραιά πολλές φορές, ήταν πρόεδρος της Επιτροπής Λιμένος Πειραιά, υποστήριζε πολλά φιλανθρωπικά ιδρύματα και ενίσχυε την κατασκευή μεγάλων έργων. Υποστηρικτής του Χαρίλαου Τρικούπη, εκλέχτηκε επανειλημμένα βουλευτής Αττικής.
OF6Ενώ λοιπόν αυτή τη δύσκολη εποχή ο αριθμός των εργοστασίων αυξάνονταν, η φήμη των υφασμάτων εξαπλώνονταν, τα κέρδη πολλαπλασιάζονταν και οι αδελφοί Ρετσίνα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κατείχαν υψηλά αξιώματα εξαντλώντας την «ανθρωπιά» τους στα φιλανθρωπικά ιδρύματα, τότε αποφάσισαν όχι να βελτιώσουν τις συνθήκες εργασίας των εργατών και εργατριών τους ούτε να τους αυξήσουν το μεροκάματο, αλλά να μειώσουν το ήδη μικρό μεροκάματο των εργατριών από 80 λεπτά σε 65 λεπτά το τόπι υφάσματος.
Πάνω από 60 εργάτριες του δεύτερου εργοστασίου κατεβαίνουν σε απεργία και κάνοντας πορεία πηγαίνουν να διαμαρτυρηθούν στη διεύθυνση του εργοστασίου γι’ αυτή την απόφαση. Η απεργία ήταν ανοργάνωτη και αυθόρμητη όμως είναι η πρώτη δυναμική κινητοποίηση των εργατριών τα χρόνια εκείνα.
«Χωρίς σχηματισμένη ακόμα εργατική συνείδηση οδηγήθηκαν στην άμεση δράση, την απεργία, για να διατηρήσουν τα κεκτημένα τους δικαιώματα, σπρωγμένες μόνον από τη δύναμη που δίνει η απελπισία, η απόγνωση. Αυτές είναι οι γυναίκες που τόλμησαν να αντισταθούν ενώ όλα γύρω τους κατέρρεαν.
Οι εργάτριες του Ρετσίνα με την απεργία τους έκαναν φανερό πως οι γυναίκες αποτελούσαν από την αρχή ένα ζωντανό κομμάτι του ελληνικού εργατικού κινήματος. Απέδειξαν πως το γυναικείο προλεταριάτο, που μόλις είχε αρχίσει να αναπτύσσεται την εποχή της απεργίας, γρήγορα απόκτησε τη δική του δυναμική και θα ήταν ακόμη ισχυρότερο αν η συμμετοχή των εργατριών στους αγώνες της εργατικής τάξης δεν εμποδιζόταν τόσο από την αστική κοινωνία, που είχε κάθε συμφέρον να τις κρατά φυλακισμένες μέσα στις προλήψεις σε κατάσταση «φορτηγού ζώου», όσο και από τους άντρες της ίδιας τους της τάξης. Τους εργάτες, που παγιδευμένοι και οι ίδιοι στις αξίες των αστών, αλλά και για να αποφύγουν τον ανταγωνισμό των γυναικών στην αγορά εργασίας, προσπάθησαν να τις αποκλείσουν από την άσκηση των περισσότερων επαγγελμάτων και από τη συμμετοχή τους στα συνδικαλιστικά όργανα». [1]
Το αποτέλεσμα της απεργίας δεν είναι γνωστό. Τιμούμε όμως εκείνες τις γυναίκες που τόλμησαν να σπάσουν τα δεσμά και να διεκδικήσουν με τόλμη το δικαίωμα τους στην ζωή και στην εργασία μέσα σε ένα αντίξοο πολιτικό, οικονομικό, κοινωνικό και εργασιακό περιβάλλον.
[1] Το απόσπασμα αλλά και οι πληροφορίες γι’ αυτή την απεργία είναι από το βιβλίο της Ίριδας Αυδή – Καλκάνη, Εκείνο το πρωί. Πειραιάς 1892, Η πρώτη απεργία εργατριών στην Ελλάδα που εκδόθηκε από τις Αθηναϊκές Εκδόσεις, Νέοι Καιροί το 1992.
(Οι φωτογραφίες από το βιβλίο.

Ατεχνως

Αλ. Παπαδιαμάντης, ο ζωγράφος των ταπεινών

   Αλ. Παπαδιαμάντης, ο ζωγράφος των ταπεινών


Επιμέλεια: Ηρακλής Κακαβάνης //
Σαν σήμερα 4 Μάρτη 1851 γεννήθηκε ο κοσμοκαλόγερος Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης (πέθανε  στις 3/1/1911). Ο ζωγράφος των ταπεινών που με το έργο του μίλησε στην ψυχή του λαού, με έναν τρόπο που παραμένει επίκαιρος: «(…) Η πλουτοκρατία γεννά την αδικίαν, αύτη τρέφει την κακουργίαν, αύτη φθείρει σώματα και ψυχάς. Αύτη παράγει την κοινωνική σεπηδόνα».
Το έργο του είναι δροσολογημένο από το γλυκοχάραμα των νέων καιρών
Κωστής Παλαμάς
Ο άγιος των ελληνικών Γραμμάτων τον χαρακτήρισαν, όχι γιατί ήταν θρήσκος αλλά γιατί πέρασε μια μαρτυρική ζωή γεμάτη στερήσεις και φτώχεια «χωρίς να βγει από τον ίσο δρόμο της αρετής και χωρίς να κατέβει ούτε ένα σκαλί από ό,τι καλούμε πνευματική αξιοπρέπεια» (Κ. Βάρναλης).
Όλη του η ζωή στο ακόλουθο γράμμα:
«Χριστός Ανέστη, αδερφοί μου, χαίρετε. Σας στέλνω σή­μερον δι” επιταγής δραχμάς 50. Περιμένω την επάνοδον του φί­λου μου Βλαχογιάννη εκ της Αγγλίας, εις δύο μήνας, διά να γίνει η εκτύπωσις των έργων μου. Ελπίζω, αν ζήσω να διαχει­μάσω εις Σκίαθον.
Ασπρόρρουχα έχω πάμπολλα και μη τυχόν φροντίσητε. (Ομοίως και ρούχα εξωτερικά. Έχω τρία παλτά, 3 σακκάκια, 4 γιλέκα, 4 πανταλόνια. Φωτίζει ο θεός τους φίλους μου).
Σας ασπάζομαι.
Ο αδερφός σας

Αθήναι 1907, Παρασκευή, 3 Μαΐου».
Ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης με τον πεζό λόγο, και κάποτε πολύ σπάνια με το στίχο, ένας από τους ξεχωριστούς αντιπρόσωπους της άμουσης ακόμη σε πολλά ελληνικής ψυχής.
Κωστής Παλαμάς
Ρωτήσανε κάποτες τον αριστοτέχνη του στίχου Μαλακάση: «Ποιος είναι o μεγαλύτερος ποιητής της Ελλάδας;». Ο Παπαδιαμάντης, απάντησε χωρίς δισταγμό. Και όπως συμπληρώνει ο Κώστας Βάρναλης  «Όχι γιατί o Παπαδιαμάντης έγραψε τα καλύτερα ελληνικά ποιήματα (γιατί έγραψε και ποιήματα), αλλά γιατί η πεζογραφία του περιέχει περισσότερη ποιητική ουσία από τα περισσότερα νεοελληνικά έμμετρα έργα».
 Και ανερριχήθην πάλιν σιγά-σιγά προς τα επάνω και εις την κορυφήν του βράχου, καλυπτόμενος όπισθεν των θάμνων· έκυψα να ίδω την κολυμβώσαν νεάνιδα.
Ήτο απόλαυσις, όνειρον, θαύμα. […] Έβλεπα την αμαυράν και όμως χρυσίζουσαν αμυδρώς κόμην της, τον τράχηλόν της τον εύγραμμον, τας λευκάς ως γάλα ωμοπλάτας, τους βραχίονας τους τορνευτούς, όλα συγχεόμενα, μελιχρά και ονειρώδη εις το φέγγος της σελήνης. Διέβλεπα την οσφύν της την ευλύγιστον, τα ισχία της, τας κνήμας, τους πόδας της, μεταξύ σκιάς και φωτός, βαπτιζόμενα εις το κύμα. Εμάντευα το στέρνον της, τους κόλπους της, γλαφυρούς, προέχοντας, δεχομένους όλας τας αύρας, τας ριπάς και της θαλάσσης το θείον άρωμα. Ήτον πνοή, ίνδαλμα αφάνταστον, όνειρον επιπλέον εις το κύμα· ήτον νηρηίς, νύμφη, σειρήν, πλέουσα, ως πλέει ναυς μαγική, η ναυς των ονείρων…
«Όνειρο στο κύμα», 1900. Άπαντα, Γ΄. Εκδόσεις Δόμος, 1989. 267-268.

Ατεχνως

“Όταν η μάζα των φτωχών γίνει πιο ισχυρή από τη μάζα των πλουσίων, τότε…”

 “Όταν η μάζα των φτωχών γίνει πιο ισχυρή από τη μάζα των πλουσίων, τότε…”



Δόθηκε και φέτος στη δημοσιότητα από το περιοδικό «Forbes» η ετήσια «λίστα των δισεκατομμυριούχων» του πλανήτη. Ας παρακολουθήσουμε την εξέλιξη της σχετικής λίστας:

Το 2008, προ κρίσης δηλαδή, οι δισεκατομμυριούχοι του πλανήτη μετρήθηκαν στους 793 και η συνολική περιουσία τους ανερχόταν στα 2,4 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Το 2010 ο αριθμός τους έφτασε τους 1.011 και τα πλούτη τους στα 3,5 τρισεκατομμύρια δολάρια…
Το 2011 οι δισεκατομμυριούχοι ανήλθαν στους 1.216 και η περιουσία τους ανήλθε στα 4,5 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Το 2012 οι δισεκατομμυριούχοι αυξήθηκαν στους 1.426 με την συνολική τους περιουσία να αυξάνεται στα 5,4 τρισεκατομμύρια δολάρια. 
Το 2013 ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων ανέβηκε στους 1.645 και η περιουσία τους έφτασε στα 6,4 τρισεκατομμύρια δολάρια.
Όσο για το 2014, σύμφωνα με τα χτεσινά στοιχεία, οι δισεκατομμυριούχοι ανήλθαν στους 1.826 και η περιουσία τους εκτινάχτηκε στα 7,05 τρισεκατομμύρια!
Τα παραπάνω συνιστούν μια πολύ ενδιαφέρουσα «ακτινογραφία» του κόσμου τους - του κόσμου των κεφαλαιοκρατών, των πολυεθνικών, των μονοπωλίων και των τραπεζιτών. Από τη στιγμή, λοιπόν, που ξέσπασε η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, συμβαίνουν τα εξής:

 1) Την ίδια περίοδο που διπλασιάστηκε ο αριθμός των δισεκατομμυρίων φτωχών στον πλανήτη, ταυτόχρονα υπερδιπλασιάστηκε και ο αριθμός μιας χούφτας χρυσοκάνθαρων, που από 793 ανήλθαν στους 1.826....
 2) Την ίδια περίοδο που η φτώχεια στον πλανήτη πήρε απίθανες διαστάσεις η περιουσία των δισεκατομμυριούχων του πλανήτη σχεδόν... τριπλασιάστηκε (!) και από 2,4 τρισ. δολάρια ανήλθε στα 7,05 τρισ. δολάρια...
 3) Στις ΗΠΑ, όπου ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν με συσσίτια ανήλθε στα 50 εκατομμύρια και που οι φάκελοι κατασχέσεων και οι πλειστηριασμοί κατοικιών ξεπέρασαν τα 10 εκατομμύρια, οι δισεκατομμυριούχοι από 359 που ήταν το 2008 ανήλθαν στους 536...
 4) Στην Ευρώπη των μνημονίων και της λιτότητας, εδώ που οι επισήμως άνεργοι ξεπερνούν τα 26 εκατομμύρια και έχουν αυξηθεί κατά 10 εκατομμύρια από το 2008, την ίδια περίοδο οι δισεκατομμυριούχοι από 196 το 2008 τώρα μετρήθηκαν στους 482. Δηλαδή για κάθε έναν νέο δισεκατομμυριούχο αντιστοιχούν πάνω από 30.000 νέοι άνεργοι. ..


 5) Στον κόσμο της κοινωνικής θηριωδίας, μέσα στα χρόνια της κρίσης, στα χέρια αυτών των 1.826 «Κροίσων» του διεθνούς επιχειρηματικού «τζετ σετ» και της «φιλανθρωπίας» συγκεντρώθηκαν τόσα πλούτη που 
- ισούνται σχεδόν με το ΑΕΠ της Κίνας των 1,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων,
- ξεπερνούν ολόκληρο το ΑΕΠ της Ιαπωνίας,
- ξεπερνούν τα ΑΕΠ της Γερμανίας και της Γαλλίας μαζί, 
- ξεπερνούν τα ΑΕΠ της Βραζιλίας, της Ρωσίας και της Ινδίας μαζί, 
- ξεπερνούν δύο και τρεις φορές το ΑΕΠ της Αυστραλίας, του Καναδά, της Ισπανίας και το ΑΕΠ όλων μαζί των χωρών της Αφρικής...

 6) Δυο μόνο πρωταγωνιστές της σχετικής λίστας, οι κκ. Μπίλι Γκέιτς και Γουόρεν Μπάφετ, διαθέτουν πλούτη που ισούνται με ολόκληρο σχεδόν το ΑΕΠ της Ελλάδας των 11 εκατομμυρίων ψυχών…   

 Γι’ αυτό το σύστημα – το καπιταλιστικό, όπου

α) ο κ. Μπάφετ αύξησε μέσα σε ένα χρόνο τα εισοδήματά του κατά 14 δισ. δολάρια και αυτό συνέβη στον ίδιο κόσμο όπου 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι «ζουν» με λιγότερα από 2 δολάρια την ημέρα,

β) στην Ευρώπη των 20 εκατοµµυρίων αστέγων οι δισεκατοµµυριούχοι από 196 που ήταν το 2007 υπερδιπλασιάστηκαν και ανήλθαν στους 482 με την περιουσία τους να τριπλασιάζεται φτάνοντας στα 2 τρις,

γ) μετρήθηκαν 103 Γερμανοί υπερδισεκατομμυριούχοι την ώρα που στη Γερμανία καταγράφεται το υψηλότερο στην ιστορία ποσοστό φτώχειας μετά την επανένωση της χώρας το 1990 (15,5% - 12,5 εκατομμύρια άνθρωποι επί συνόλου πληθυσμού 80 εκατομμυρίων κατοίκων).

δ) μέσα σε ένα χρόνο μια δράκα αύξησε τα πλούτη της κατά 800 δισεκατομμύρια (!) όταν κάθε μέρα του ίδιου αυτού χρόνου πάνω από  22.000 παιδιά πέθαιναν – κάθε μέρα - από την πείνα,

υπάρχουν δυο εκδοχές:


 Η μια εκδοχή ισχυρίζεται ότι πρόκειται για ένα σύστημα «ελευθερίας», «δημοκρατίας» και «ευκαιριών», που παρά τις αδικίες που το συνοδεύουν βρίσκεται κοντύτερα από κάθε άλλο στην φύση του ανθρώπου.

 Η άλλη εκδοχή υποστηρίζει ότι πρόκειται για ένα σύστημα ταξικής βαρβαρότητας και κοινωνικού κανιβαλισμού που κανοναρχείται από την αρχή ότι «το κεφάλαιο γεννιέται βουτηγμένο από την κορυφή ως τα νύχια στο αίμα και στη βρωμιά στάζοντας αίμα απ' όλους τους πόρους» (Καρλ Μαρξ «Κεφάλαιο», τόμος Α', σελίδα 785).

 Κατά την πρώτη εκδοχή αυτό το σύστημα - όπου όσο μεγαλώνει η δυστυχία δισεκατομμυρίων ανθρώπων τόσο αυξάνεται η περιουσία μιας χούφτας δισεκατομμυριούχων - μπορεί με κατάλληλες παρεμβάσεις να γίνει… καλύτερο. 

 Κατά τη δεύτερη εκδοχή η μόνη «βελτίωση», η μόνη «καλυτέρευση» και ο μόνος «εξανθρωπισμός» που παίρνει αυτό το σύστημα είναι η ανατροπή του, η συντριβή του και η οικοδόμηση ενός άλλου.

 Τι είδους θα είναι και πρέπει να είναι αυτό το «άλλο»; Τέτοιο όπου η χλιδή  των λίγων δεν θα προκύπτει από την φτώχεια των πολλών, αλλά που ο πλούτος από τη δουλειά, τη δημιουργικότητα, τα ταλέντα, τις ικανότητες των πολλών θα ακυρώνει και θα καταργεί τη φτώχεια όλων!

 Είναι δυνατόν να συμβεί αυτό ή είμαστε καταδικασμένοι να θεωρούμε «ελευθερία» ένα καθεστώς όπου «το φτωχότερο 50% του παγκόσμιου πληθυσμού κατέχει λιγότερο από το 1% του συνολικού πλούτου» όταν «στον αντίποδα το πλουσιότερο 10% κατέχει το 87% του παγκόσμιου πλούτου»;

 «Είναι», απαντούν οι κομμουνιστές. Με την προϋπόθεση ότι η πολιτική και η οικονομική εξουσία θα περάσει στα χέρια των πολλών. Αλλά και ο Μπαλζάκ που δεν ήταν... κομμουνιστής, που γεννήθηκε πολύ πριν από  τον Μαρξ και τον Λένιν, παρότι ήταν αριστοκράτης και συντηρητικός, το είχε αντιληφθεί περίφημα: «Όταν η μάζα των φτωχών γίνει πιο ισχυρή από τη μάζα των πλουσίων, η κοινωνία- έλεγε -θα χτιστεί σε άλλη βάση».  

Σφαξε με αγα να.....αγιασω



Δημοσκόπηση της MRB για λογαριασμό του STAR, δίνει μεγάλο προβάδισμα 22,1% στον ΣΥΡΙΖΑ έναντι της ΝΔ, στην πρόθεση ψήφου. Στην ερώτηση «ποιο κόμμα θα ψηφίζατε αν είχαμε την επόμενη Κυριακή εκλογές», το 41,3% απαντά ΣΥΡΙΖΑ και μόνο το 19,2% ΝΔ. Ακολουθούν, το ΠΟΤΑΜΙ και οι Ανεξάρτητοι Έλληνες που ισοψηφούν με 5,4%,  το ΚΚΕ με 5,3% και η Χρυσή Αυγή με 5,1%, ενώ το ΠΑΣΟΚ δεν μπαίνει στην Βουλή, καθώς εμφανίζει ποσοστό μικρότερο του 3% και συγκεκριμένα 2,9%. «Άλλο κόμμα» απαντά το 4,8%, ενώ το ποσοστό των «Αναποφάσιστων» αγγίζει το 10,6%.
Καταλληλότερο για πρωθυπουργό θεωρεί το 55,1% τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα, ενώ το 22,9 % προτιμά τον Αντώνη Σαμαρά. Για το 18,5% κανείς από τους δύο δεν είναι κατάλληλος, ενώ το 3,6% απαντά με την επιλογή «άλλος, δεν ξέρω, δεν απαντώ».
Το 71,9%, εκτιμά πως  ο Αλέξης Τσίπρας τα πάει μια χαρά και μόλις το 24,9% διαφωνεί.  Στο ερώτημα «πως θα χαρακτηρίζατε τη νέα συμφωνία με τους εταίρους»,  το 70,3% θεωρεί ότι είναι καλύτερη από αυτήν που ίσχυε μέχρι τώρα. Αντίθετη άποψη εκφράζει το 19,7%, το οποίο εκτιμά ότι η νέα συμφωνία είναι χειρότερη ή μάλλον χειρότερη από την προηγούμενη.
Θετικά αξιολογεί ο κόσμος τους χειρισμούς του Γιάνη Βαρουφάκη με το 70,4% να συμφωνεί. Στο ερώτημα «πως πιστεύετε ότι πάνε τα πράγματα γενικά στην χώρα μας», το 43,3% βλέπει τα πράγματα άσχημα και μόνο το 15,9% ατενίζει αισιόδοξα το μέλλον της χώρας, ενώ ένα 39,1% δηλώνει ότι τα πράγματα δεν είναι «ούτε καλά, ούτε άσχημα». Η δημοσκόπηση της εταιρίας MRB πραγματοποιήθηκε τηλεφωνικά από τις 27 Φεβρουαρίου έως και τις 2 Μαρτίου σε δείγμα 1009 ατόμων.

Η πόλη ποτέ δεν κοιμάται

   Η πόλη ποτέ δεν κοιμάται


Γράφει ο Σφυροδρέπανος //
…γιατί η τηλεόραση μένει πάντα ανοιχτή στο σπίτι να νανουρίζει τους κατοίκους της και τις ανησυχίες τους. Και αν πας στα μουλωχτά να την κλείσεις, θαρρείς πως έχουν κάποιο κουμπάκι του μυαλού τους συνδεμένο και ξυπνάνε αυτόματα, μόλις τους στερήσεις το αφιόνι. Που αυτός είναι δηλ ο αντικειμενικός σκοπός, να τους αφυπνίσεις. Αρκεί να μην είναι για λίγο, ίσα-ίσα για να πάρουν ξανά το τηλεχειριστήριο, να την ξανανοίξουν και να αλλάξουν απλώς πλευρά. Πρώτη φορά αριστερά.
Θυμάμαι την προσμονή που μου δημιουργούσε ο τίτλος και η χρονολογία της ομώνυμης ταινίας (το εθνοσωτήριο 1984), το εναγώνιο ψάξιμο για να τη βρω, την αδιάφορη ιστορία και τον κακό ήχο της κόπιας, τις προσδοκίες που διαψεύστηκαν και την αποζημίωση από τη λευκή στολή του Βασίλη, με βαμμένα μάτια, να τραγουδά σε μια ντισκοτέκ το «άσε με να κάνω λάθος» -αξία ανεκτίμητη!


Την ξενιτιά του Καζαντζίδη την απορρίπτουμε από θέση αρχής, γιατί θεωρητικοποιούμε το φόβο μας για το άγνωστο ή γιατί την ταυτίζουμε ασυνείδητα με τη λιποταξία, μέχρι δηλαδή να βρεθείς κι εσύ στην ανάγκη να ρίξεις μαύρη πέτρα πίσω σου και να αρχίσεις ξαφνικά να ανακαλύπτεις και θετικά, για να διασκεδάσεις τις αμφιβολίες σου. Εσύ, που κάποτε δε συζητούσες καν να πας Εράσμους, όχι επειδή είναι πρόγραμμα της ΕΕ, αλλά γιατί έτρεμες μην χάσεις το χειμερινό εξάμηνο, με τις εγγραφές και το Πολυτεχνείο, ή το εαρινό με τις φοιτητικές εκλογές και την Πρωτομαγιά.
Οπότε μένουμε Ελλάδα. Και μας μένει να επιλέξουμε κάποιο από τα πάτρια εδάφη, εκείνο που θα μας κάνει να αισθανόμαστε λιγότερο ξένοι, σε σχέση με τα άλλα. Ας είναι κι ο Αϊ-Στράτης που λέει ο λόγος. Είναι κι αυτή μια ελληνική γωνιά. Κι όχι απαραίτητα η πιο τρομακτική, αν τη συγκρίνεις με κάποιες σύγχρονες περιπτώσεις.
Στην επαρχία μπορείς να ανακαλύψεις ξανά το χαμένο νόημα της ζωής, τη μυρωδιά του, τα φυσικά του χρώματα, χωρίς τα pixel της υψηλής ευκρίνειας και του αστιγματισμού, που σου χαρίζουν οι καινούριες οθόνες. Βρίσκεις κατανόηση, ζεστασιά (και ας σου λείπει καμιά φορά το Προδέρμ και οι ανέσεις της πόλης), την έμπνευσή σου που ήταν κρυμμένη κάτω από μια γκρίζα, επαναλαμβανόμενη μονοτονία. Μα πάνω απ’ όλα ανθρώπινους ρυθμούς, που δε δοκιμάζουν τα νεύρα και τις αντοχές σου, αλλά σε τοποθετούν εκ νέου στο επίκεντρο της δικής σου ζωής, αντί να τρέχεις όλη μέρα σαν τρελό ηλεκτρόνιο, μηχανικά, χωρίς να καταλαβαίνεις καν γιατί. Μόνο που αυτό μπορεί να σου φανεί σαν την κατάρα της ακινησίας, των πραγμάτων και της σκέψης που τα ακολουθεί σαν εποικοδόμημα, και εκείνων των πολιτικών συνειδήσεων που μένουν στάσιμες και ερημώνουν, σαν τα χωριά των γονιών μας.
Τίποτα όμως δεν είναι μονοσήμαντο. Εδώ μπορείς να βρεις ίσως πιο αγνές σχέσεις, αυθεντικούς ανθρώπους, μακριά από την αποξένωση και τη μούχλα της αστικής ιδιώτευσης, ζωντανούς κι ανοιχτούς, σε αντίθεση με τα μονόχνοτα, «ψαγμένα» στρείδια της πόλης, που δεν κρύβουν κανένα θησαυρό μέσα τους και λειτουργούν συχνά σαν κλειστά μοναχοπαίδια· που έχουν ανάγκη να μείνουν μόνοι τους, με τον εαυτό τους και με πράγματα που διαρκώς τον επιβεβαιώνουν, ενώ ακόμα κι οι πιο «ομαδικές» πράξεις τους καταλήγουν προσαρμοσμένες σε αυτή την «ανάγκη» και λειτουργούν ως συλλογικό της άλλοθι.
Αλλά αν έχεις μάθει να αυτοπροσδιορίζεσαι και να λειτουργείς ως πολιτικό ον, που επιβεβαιώνει έτσι ακριβώς την ανθρώπινή του υπόσταση και την ειδοποιό του διαφορά από άλλους ζωντανούς οργανισμούς, που δε νιώθουν την ανάγκη να μετασχηματίσουν το περιβάλλον τους και να αλλάξουν ριζικά τον κόσμο, νιώθεις πάντα μισός και ψάχνεις κάπως να καλύψεις το κενό. Κυνηγάς με το ντουφέκι πολιτικές εκδηλώσεις (αντί για άλλα μη πολιτικά όντα του δάσους) και ευκαιρίες για «πολιτικό-κινηματικό τουρισμό» στην πρωτεύουσα, όπου η μόνη ξεκούραση που προσφέρεται στο μάτι είναι όταν χάνεται το βλέμμα στο πλήθος της συγκέντρωσης ή κάποιου πανελλαδικού συλλαλητηρίου. Η πλατεία ήταν γεμάτη με το νόημα που ‘χει κάτι από τις φωτιές, που θα κουβαλάς μέσα σου να σε φωτίζουν, μέχρι να σωθεί η θύμησή τους απ’ το καντήλι του μνήμης μας.
Κι ύστερα (ύστερα, μα δεν υπάρχει ύστερα, τα ύστερα του κόσμου) από μια τέτοια ψυχική ανάταση, ξαναγυρνάς στη νηνεμία που σε πλακώνει σα νεκροταφείο, σχεδόν δε βρίσκεις λόγο να πας σε μια απεργιακή συγκέντρωση και να γίνουν πχ πενήντα οι σαράντα εννιά διαδηλωτές στην πόλη σου. Ε και τότε δε γίνεσαι απλά ένα με τη φύση, αλλά νιώθεις να αποσυντίθεσαι σαν πολιτικό πτώμα, για να γίνεις στην καλύτερη  λίπασμα για τους επόμενους, αντί να ρίχνεις εσύ ο ίδιος το σπόρο της νέας ζωής, σαν ώριμο, συνειδητό τέκνο της οργής. Κι ας ξέρεις ενδόμυχα πως αν καταφέρεις να βάλεις την πρώτη σπίθα, εδώ υπάρχει πρόσφορο έδαφος για να εξαπλωθεί πιο γρήγορα η φωτιά.
Και στις πόλεις σύντροφε;
Τα όνειρά μου στην πρωτεύουσα με στείλαν
για να μιλάω πάντα χαμηλόφωνα
Με τους σκυφτούς ανθρώπους της, τα πλημμυρισμένα με όνειρα υπόγεια, τα ντουβάρια που σε πλακώνουν σαν απομόνωση και την οθόνη πάντα σε ρόλο άγρυπνου φύλακα, να αιχμαλωτίζει παρέες, συζητήσεις, δημιουργικό χρόνο, και τη φαντασία μας, με τα έτοιμα, προκατασκευασμένα πρότυπα.
Αλλά καταφέρνει να διασκεδάζει τη μοναξιά σου, με τους συντρόφους που σου χαρίζει απλόχερα, τις ομιλίες, τις εκδηλώσεις, τις παραστάσεις, τις προβολές, και το δικαίωμα να είσαι… εκλεκτικός, και να διαλέγεις σε τι απ’ όλα θα (πρωτο)πας.

Κι όπως θα τρως την ώρα σου στο μποτιλιάρισμα και στη θέση για το παρκάρισμα, που ενίοτε είναι πιο δυσεύρετη κι από θέση εργασίας, γιατί η πόλη ποτέ δεν κοιμάται (απλώς πάσχει από αϋπνίες και τους θορύβους της, σαν τρανταχτά ροχαλητά στο αυτί σου) θα έχεις όλο τον χρόνο να φιλοσοφήσεις για να καλμάρεις τα νεύρα σου, να σκεφτείς πώς θα είναι οι συγκοινωνίες στην κοινωνία του μέλλοντος και πώς θα λύσουμε τη βασική αντίθεση μεταξύ πόλης και υπαίθρου.

Ατεχνως

Συγκλονιστικά τα στοιχεία για το ζήτημα των ναρκωτικών

 Συγκλονιστικά τα στοιχεία για το ζήτημα των ναρκωτικών

 
Αποκαλυπτικά στοιχεία που επιβεβαιώνουν για πολλοστή φορά τον συνειδητά αντιεπιστημονικό, βαθιά εγκληματικό και ανήθικο, δρόμο που επιβάλλουν οι στρατηγικές κατευθύνσεις της ΕΕ και στο ζήτημα των ναρκωτικών, καταδικάζοντας εκατομμύρια νέους να είναι εξαρτημένοι και να πεθαίνουν είτε από νόμιμα είτε παράνομα ναρκωτικά, το βρώμικο παιχνίδι ανά τον κόσμο των φαρμακοβιομηχανιών με θύματα ακόμη και 2χρονα και 4χρονα παιδιά, την πλήρη συμπόρευση των αμερικανοΝΑΤΟικών δυνάμεων με τη διεθνή μαφία της ηρωίνης, φέρνει στο φως η Ετήσια Εκθεση της Διεθνούς Επιτροπής του ΟΗΕ για τον Ελεγχο των Ναρκωτικών (INCB) για το 2014. Η Εκθεση παρουσιάστηκε, όπως κάθε χρόνο, από το Κέντρο Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων (ΚΕΘΕΑ). Ενδεικτικά αναφέρουμε μερικά από τα συγκλονιστικά στοιχεία της.
Οι θάνατοι από υποκατάστατα υπερβαίνουν τους θανάτους από τροχαία
Η Βόρεια Αμερική εξακολουθεί να έχει παγκοσμίως το μεγαλύτερο ποσοστό θνησιμότητας που σχετίζονται με τα ναρκωτικά. Στις ΗΠΑ, οι θάνατοι από υπερβολική δόση σχετίζονται κυρίως με τη συνταγογράφηση οπιοειδών (μεθαδόνης, βουπρενορφίνης) υπερβαίνοντας τους θανάτους από ανθρωποκτονίες και τροχαία. Η προσπάθεια να γίνουν πιο αυστηροί ρυθμιστικοί έλεγχοι στα συνταγογραφούμενα οπιοειδή είχε ως αποτέλεσμα οι εξαρτημένοι απ' αυτά να στρέφονται όλο και περισσότερο στην ηρωίνη.
Στη Δυτική και Κεντρική Ευρώπη, η ηρωίνη αντικαθίσταται από βουπρενορφίνη, μεθαδόνη και φαιντανύλη. Σε ορισμένες χώρες η πλειονότητα των εισαγωγών στα προγράμματα θεραπείας έχει ως αιτία την εξάρτηση από αυτές τις ουσίες. Οι θάνατοι που συνδέονται με τη χρήση ηρωίνης μειώνονται και αυξάνονται οι θάνατοι που συνδέονται με τις παραπάνω ουσίες.
Παρόλα τα παραπάνω ευρήματα, και η σημερινή κυβέρνηση της χώρας μας σπεύδει να πριμοδοτήσει τη χορήγηση υποκατάστατων, ενώ προσανατολίζεται και στη συνταγογράφησή τους, εφαρμόζοντας και στο κρίσιμο ζήτημα των ναρκωτικών πιστά τις αντιδραστικές και αντιεπιστημονικές κατευθύνσεις της ΕΕ.
Ιδιαίτερα επικίνδυνη ουσία η κάνναβη
Σχολιάζοντας την πρόσφατη νομιμοποίηση της χρήσης κάνναβης για «ψυχαγωγικούς σκοπούς» στο Κολοράντο των ΗΠΑ και στην Ουρουγουάη, επισημαίνεται στην Εκθεση: «Η κάνναβη αναγνωρίζεται διεθνώς ως ιδιαιτέρως επικίνδυνη ουσία με σοβαρές επιπτώσεις στην υγεία των ατόμων». Υπενθυμίζεται ότι τον Ιούλη του 2014 η πώληση κάνναβης για «ψυχαγωγικούς σκοπούς» ξεκίνησε στην πολιτεία της Ουάσιγκτον. Τον Νοέμβρη του 2014 ακολούθησαν οι πολιτείες του Ορεγκον και της Αλάσκας. Παρόλα αυτά, πάγια θέση της σημερινής κυβέρνησης στη χώρα μας είναι η αποποινικοποίηση της χρήσης ναρκωτικών και καλλιέργειας κάνναβης...
Καμπανάκι ενός επιπλέον κινδύνου χτυπά το εξής στοιχείο που επισημαίνεται στην Εκθεση για την Ελλάδα: Η αύξηση των κατασχέσεων κάνναβης κατά 2/3 το 2011 - 2012 υποδηλώνει ότι η χώρα εξελίσσεται σε διαμετακομιστικό κέντρο της ουσίας. Η χώρα παραμένει βασικός κόμβος της βαλκανικής οδού, μέσω της οποίας η αφγανική ηρωίνη προωθείται στη Δυτική Ευρώπη.
Αποκαλυπτικές οι εξελίξεις στο Αφγανιστάν
Με αμείωτο ρυθμό αυξάνεται η παράνομη καλλιέργεια οπίου, σημειώνοντας ακόμη ένα ρεκόρ, φτάνοντας τα 2.240.000 στρέμματα - το 2013 ήταν 2.090.000 στρέμματα, δηλαδή προστέθηκε στις καλλιέργειες μια περιοχή στο μέγεθος του Λουξεμβούργου! Εκτιμάται ότι το 2014 η παραγωγή οπίου έφτασε τους 6.400 τόνους, αυξήθηκε 17% σε σχέση με το προηγούμενο έτος. Σήμερα, περισσότερες από τις μισές επαρχίες του Αφγανιστάν συμμετέχουν ενεργά στην παράνομη καλλιέργεια οπιούχου παπαρούνας, ενώ επιπλέον γίνεται εκτεταμένη καλλιέργεια κάνναβης.
Αξίζει να σημειωθεί η αναφορά στην Εκθεση σε δύο επιπλέον στοιχεία που αφορούν το Αφγανιστάν. Το πρώτο είναι οι «περιορισμένες δυνατότητες εναλλακτικού βιοπορισμού» για τους αγρότες. Το δεύτερο αφορά τη συνέπεια που έχει η αυξημένη παραγωγή οπίου σε μεγαλύτερη χρήση οπιούχων των κατοίκων της χώρας αυτής αλλά και των όμορων. Ενα στα δέκα νοικοκυριά που συμμετείχαν σε έρευνα βρέθηκε θετικό σε τεστ ανίχνευσης ναρκωτικών, συνήθως ηρωίνη, και την ίδια στιγμή οι θέσεις θεραπείας αντιστοιχούν μόλις στο 6% του εκτιμώμενου αριθμού εξαρτημένων από οπιούχα.
Για την ιστορία, να υπενθυμίσουμε ότι η χώρα παρήγαγε και παλιότερα μεν όπιο, το οποίο και διοχετευόταν στην αγορά για την κατασκευή ηρωίνης. Στο ίδιο όμως το Αφγανιστάν, η χρήση ηρωίνης ήταν άγνωστη, καθώς δεν υπήρχαν τα μέσα για τη χημική επεξεργασία, που απαιτείται. Η... εκπαίδευση και η διάδοση της χρήσης ηρωίνης, έγινε πρώτα σε όσους Αφγανούς είχαν επιλέξει να εγκαταλείψουν τη χώρα, επί σοσιαλισμού και να εγκατασταθούν στο γειτονικό Πακιστάν, από τη CIA και τις άλλες μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ, που σήμερα... θρηνούν για τη διάδοση των ναρκωτικών και τις τρομακτικές εξελίξεις στο κατά τα άλλα απελευθερωμένο Αφγανιστάν. Το 2013, ο ΟΗΕ είχε εκτιμήσει τη συνολική «αξία» της αφγανικής «σοδειάς» οπίου στα 3 δισ. δολάρια, 50% πάνω από την αντίστοιχη του 2012. Σήμερα η παραγωγή οπίου στο Αφγανιστάν καλύπτει το 80% της παγκόσμιας παραγωγής. Με λίγα λόγια, μαζί με τις αμερικανο-ΝΑΤΟικές δυνάμεις κατοχής, εγκαταστάθηκε στο Αφγανιστάν και η διεθνής μαφία της ηρωίνης. Αλλωστε, δεν είναι η πρώτη φορά, που «συμπορεύονται»...
Δίχρονα παιδιά θύματα των φαρμακοβιομηχανιών
Η μεθυλφαινιδάτη, διεγερτικό που χρησιμοποιείται κυρίως για τη θεραπεία της Διαταραχής Ελλειμματικής Προσοχής - Υπερκινητικότητας (ΔΕΠ-Υ) αυξήθηκε κατά 66% παγκοσμίως! Η αύξηση αποδίδεται σε εσφαλμένη διάγνωση της ΔΕΠ-Υ, στην έλλειψη κατάλληλων ιατρικών οδηγιών για τη συνταγογράφησή της, ενώ καθοριστικό ρόλο παίζει το μάρκετινγκ των φαρμακευτικών εταιρειών. Είναι χαρακτηριστικό ότι στις ΗΠΑ από το 2011, περίπου το 11% του πληθυσμού ηλικίας 4 έως 17 ετών έχει διαγνωστεί με ΔΕΠ-Υ, ενώ η ουσία συνταγογραφείται πλέον και σε παιδάκια 2 -3 ετών. Στις ΗΠΑ οφείλεται το 80% της παγκόσμιας κατανάλωσης.
Αντιστοίχως, στη Γερμανία, μέσα σε μία πενταετία (2006 - 2011), ο αριθμός διαγνώσεων της ΔΕΠ-Υ αυξήθηκε κατά 42% στα άτομα κάτω των 19 ετών. Σε όλο τον κόσμο φαίνεται να αυξάνονται οι περιπτώσεις παιδιών στα οποία η ουσία χορηγείται για πολλά έτη. Σύμφωνα με την έκθεση, την ουσία καταναλώνει και αυξανόμενος αριθμός εφήβων και νεαρών ενηλίκων σε περιόδους εξετάσεων, με την εσφαλμένη προσδοκία ότι αυτή βελτιώνει τις επιδόσεις.
388 νέες ψυχοδραστικές ουσίες σ' ένα χρόνο
Οι αναφορές για νέες ψυχοδραστικές ουσίες προέρχονται πλέον από κάθε γωνία του πλανήτη. Το 2014 καταγράφηκαν 388 διαφορετικές τέτοιες ουσίες, ήταν δηλαδή αυξημένες κατά 11% σε σχέση με το 2013. Πρόκειται κυρίως για συνθετικά κανναβινοειδή κι άλλες ουσίες. Στις χώρες που αντιμετωπίζουν ραγδαία αύξηση των νέων ψυχοδραστικών ουσιών περιλαμβάνεται και η Κίνα, η οποία συχνά αναφέρεται ως πηγή για την παραγωγή τους. Μόνο στο διαδίκτυο έχουν εντοπιστεί περίπου 700 ιστοσελίδες όπου γίνεται αγοραπωλησία ναρκωτικών ουσιών.
“Ριζοσπάστης” Τετάρτη 04 Μάρτη 2015

Τα ... μαθηματικά του Βαρουφάκη !

 Τα ... μαθηματικά του Βαρουφάκη !

Τρεις ώρες κράτησε η συνέντευξη του υπουργού Οικονομικών σε τηλεοπτικό κανάλι, το βράδυ της Δευτέρας, και τελικά δεν απαντήθηκαν τα αναμενόμενα από μια κυβέρνηση, που πριν από ένα μήνα πήρε την ψήφο σημαντικής μερίδας του λαού, υποσχόμενη ότι θα καταργήσει το μνημόνιο και θα συμβάλει με την πολιτική της να πάρουν ανάσα οι χειμαζόμενοι άνθρωποι. 

Στις τρεις ώρες της κουβέντας, δεν ακούστηκε λέξη για αναπλήρωση απωλειών και για κάποιου τύπου αντιστοίχιση του λαϊκού εισοδήματος με την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών, για εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.

Η αλήθεια είναι ότι είχε την ευκαιρία να μιλήσει αλλά δεν το 'κανε. Για παράδειγμα, μια ερώτηση αφορούσε το ποιες είναι οι «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης στη διαπραγμάτευση με τους «θεσμούς» (ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ). Η απάντησή του, προς έκπληξη πολλών, είναι χαρακτηριστική.

Σύμφωνα, λοιπόν, με τα λόγια του υπουργού η απάντηση βρίσκεται στη λύση «τριών εξισώσεων με τρεις αγνώστους». 

Οπως εξήγησε: 

Πρέπει να εξασφαλιστεί πρωτογενές πλεόνασμα που «δεν σκοτώνει την ιδιωτική οικονομία», σε συνάρτηση με τη διάρθρωση του χρέους (τι, σε ποιον και πότε πρέπει να πληρωθεί) κι αυτό επίσης σε συνάρτηση με την αξίωση να είναι οι επενδύσεις περισσότερες από τις αποταμιεύσεις (δηλαδή, το κεφάλαιο να μη λιμνάζει, αλλά να επενδυθεί). Όλα αυτά, σε απλά Ελληνικά, σημαίνουν μόνο ότι η «κόκκινη γραμμή» της συγκυβέρνησης είναι η στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης.

Ο υπουργός Οικονομικών, πράγματι, με την απάντησή του για τις «κόκκινες γραμμές» παρουσίασε τον πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής.

Χωρίς δημιουργία περιβάλλοντος για επενδύσεις δεν υπάρχει βελτίωση. Επενδύσεις δεν θα υπάρχουν αν δεν δοθεί στους καπιταλιστές «έδαφος» να πατήσουν. Αν, δηλαδή, δεν διατεθούν κρατικό χρήμα, φοροαπαλλαγές, αν δεν διαμορφωθεί επενδυτικό περιβάλλον που απαιτεί πιο «ωφέλιμες» συμπράξεις του κράτους με τους ιδιώτες επενδυτές, αν δεν αντιμετωπισθούν ζητήματα που αφορούν στη μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους» κ.ά. Προϋπόθεση γι' αυτό, βεβαίως, είναι να μην πειραχτεί τρίχα από το σύνολο του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου που έχει δημιουργηθεί μέχρι σήμερα, να διατηρηθεί η πολιτική φορολογικής επιβάρυνσης των εργαζομένων (βλέπε συνέχιση του ΕΝΦΙΑ επ' αόριστον, αυξήσεις σε συντελεστές του ΦΠΑ κ.ά.) και των λαϊκών στρωμάτων, να συνεχιστούν οι μειωμένες δαπάνες σε Υγεία, Παιδεία, Κοινωνική Ασφάλιση κ.α. στο πλαίσιο των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και της εξασφάλισης των πρωτογενών πλεονασμάτων, ανεξάρτητα από το ύψος τους.

Και, βέβαια, στο πλαίσιο αυτό, δεν χωράει ούτε η ανάκτηση των απωλειών ούτε η διεκδίκηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών, γι' αυτό άλλωστε ο Βαρουφάκης δεν τα ανέφερε ούτε ονομαστικά. Αντίθετα, τα περί «αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης» αφορούν σε ελάχιστα, που απευθύνονται μόνο σε όσους βρίσκονται στην ακραία φτώχεια και αυτά με πολλά ερωτήματα ως προς την υλοποίησή τους.

Μέσα σε αυτό το κλίμα, όχι τυχαίο στέλεχος της ΝΔ (η κ. Ν. Τζαβέλλα) έγραψε χτες σε ένα ιστολόγιο απευθυνόμενη στη συγκυβέρνηση: «Κανείς μας πια δεν νοιάζεται αν η γάτα είναι άσπρη ή μαύρη. Αρκεί να πιάνει ποντίκια. Ετσι θα μετατραπεί η κρίση σε ευκαιρία ανάπτυξης». Και όπως εξήγησε στο άρθρο της, «η βιωσιμότητα του χρέους και η ικανότητα αποπληρωμής του βασίζονται κατά πολύ στην αναπτυξιακή μας δύναμη. Μόνον μια αριστερή κυβέρνηση μπορεί να τα κάνει αυτά».

Τους λέει, δηλαδή, για λογαριασμό των συμφερόντων του κεφαλαίου, που πιστά υπηρέτησε έως τώρα από διάφορες θέσεις, «προχωράτε, σας στηρίζουμε, αυτός είναι ο δρόμος που έχουμε ανάγκη». Δεν είναι όμως αυτός ο δρόμος του λαού...


«Κόκκινες γραμμές»

«Κόκκινες γραμμές»


Τρεις ώρες κράτησε η συνέντευξη του υπουργού Οικονομικών σε τηλεοπτικό κανάλι, το βράδυ της Δευτέρας, και τελικά δεν απαντήθηκαν τα αναμενόμενα από μια κυβέρνηση, που πριν από ένα μήνα πήρε την ψήφο σημαντικής μερίδας του λαού, υποσχόμενη ότι θα καταργήσει το μνημόνιο και θα συμβάλει με την πολιτική της να πάρουν ανάσα οι χειμαζόμενοι άνθρωποι. Στις τρεις ώρες της κουβέντας, δεν ακούστηκε λέξη για αναπλήρωση απωλειών και για κάποιου τύπου αντιστοίχιση του λαϊκού εισοδήματος με την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών, για εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.
Η αλήθεια είναι ότι είχε την ευκαιρία να μιλήσει αλλά δεν το 'κανε. Για παράδειγμα, μια ερώτηση αφορούσε το ποιες είναι οι «κόκκινες γραμμές» της κυβέρνησης στη διαπραγμάτευση με τους «θεσμούς» (ΕΕ - ΕΚΤ - ΔΝΤ). Η απάντησή του, προς έκπληξη πολλών, είναι χαρακτηριστική.
Σύμφωνα, λοιπόν, με τα λόγια του υπουργού η απάντηση βρίσκεται στη λύση «τριών εξισώσεων με τρεις αγνώστους». Οπως εξήγησε: Πρέπει να εξασφαλιστεί πρωτογενές πλεόνασμα που «δεν σκοτώνει την ιδιωτική οικονομία», σε συνάρτηση με τη διάρθρωση του χρέους (τι, σε ποιον και πότε πρέπει να πληρωθεί) κι αυτό επίσης σε συνάρτηση με την αξίωση να είναι οι επενδύσεις περισσότερες από τις αποταμιεύσεις (δηλαδή, το κεφάλαιο να μη λιμνάζει, αλλά να επενδυθεί). Ολα αυτά, σε απλά Ελληνικά, σημαίνουν μόνο ότι η «κόκκινη γραμμή» της συγκυβέρνησης είναι η στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης.
Ο υπουργός Οικονομικών, πράγματι, με την απάντησή του για τις «κόκκινες γραμμές» παρουσίασε τον πυρήνα της κυβερνητικής πολιτικής.
Χωρίς δημιουργία περιβάλλοντος για επενδύσεις δεν υπάρχει βελτίωση. Επενδύσεις δεν θα υπάρχουν αν δεν δοθεί στους καπιταλιστές «έδαφος» να πατήσουν. Αν, δηλαδή, δεν διατεθούν κρατικό χρήμα, φοροαπαλλαγές, αν δεν διαμορφωθεί επενδυτικό περιβάλλον που απαιτει πιο «ωφέλιμες» συμπράξεις του κράτους με τους ιδιώτες επενδυτές, αν δεν αντιμετωπισθούν ζητήματα που αφορούν στη μείωση του λεγόμενου «μη μισθολογικού κόστους» κ.ά. Προϋπόθεση γι' αυτό, βεβαίως, είναι να μην πειραχτεί τρίχα από το σύνολο του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου που έχει δημιουργηθεί μέχρι σήμερα, να διατηρηθεί η πολιτική φορολογικής επιβάρυνσης των εργαζομένων (βλέπε συνέχιση του ΕΝΦΙΑ επ' αόριστον, αυξήσεις σε συντελεστές του ΦΠΑ κ.ά.) και των λαϊκών στρωμάτων, να συνεχιστούν οι μειωμένες δαπάνες σε Υγεία, Παιδεία, Κοινωνική Ασφάλιση κ.α. στο πλαίσιο των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών και της εξασφάλισης των πρωτογενών πλεονασμάτων, ανεξάρτητα από το ύψος τους.
Και, βέβαια, στο πλαίσιο αυτό, δεν χωράει ούτε η ανάκτηση των απωλειών ούτε η διεκδίκηση των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών, γι' αυτό άλλωστε ο Βαρουφάκης δεν τα ανέφερε ούτε ονομαστικά. Αντίθετα, τα περί «αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης» αφορούν σε ελάχιστα, που απευθύνονται μόνο σε όσους βρίσκονται στην ακραία φτώχεια και αυτά με πολλά ερωτήματα ως προς την υλοποίησή τους.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, όχι τυχαίο στέλεχος της ΝΔ (η κ. Ν. Τζαβέλλα) έγραψε χτες σε ένα ιστολόγιο απευθυνόμενη στη συγκυβέρνηση: «Κανείς μας πια δεν νοιάζεται αν η γάτα είναι άσπρη ή μαύρη. Αρκεί να πιάνει ποντίκια. Ετσι θα μετατραπεί η κρίση σε ευκαιρία ανάπτυξης». Και όπως εξήγησε στο άρθρο της, «η βιωσιμότητα του χρέους και η ικανότητα αποπληρωμής του βασίζονται κατά πολύ στην αναπτυξιακή μας δύναμη. Μόνον μια αριστερή κυβέρνηση μπορεί να τα κάνει αυτά».
Τους λέει, δηλαδή, για λογαριασμό των συμφερόντων του κεφαλαίου, που πιστά υπηρέτησε έως τώρα από διάφορες θέσεις, «προχωράτε, σας στηρίζουμε, αυτός είναι ο δρόμος που έχουμε ανάγκη». Δεν είναι όμως αυτός ο δρόμος του λαού...

Συνεχίζονται οι τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο..

Συνεχίζονται οι τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο...
...παράλληλα και με το πάρε - δώσε της ελληνικής κυβέρνησης με τις ΗΠΑ



Συνεχίζονται οι τουρκικές προκλήσεις στο Αιγαίο, εντός ΝΑΤΟικού πλαισίου και στο πλαίσιο όξυνσης των ανταγωνισμών μεταξύ των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας για το ποιος θα έχει το προβάδισμα στον έλεγχο ενεργειακών πόρων και εμπορικών διαύλων της ευρύτερης περιοχής.
Σύμφωνα με ανακοίνωση του ΓΕΕΘΑ, χτες, επτά τουρκικά αεροσκάφη (τα δύο οπλισμένα) προχώρησαν σε δύο παραβάσεις των Κανόνων Εναέριας Κυκλοφορίας στο FIR Αθηνών και επτά παραβιάσεις του Εθνικού Εναέριου Χώρου στο κεντρικό και νοτιοανατολικό Αιγαίο.
Οι νέες προκλήσεις ήρθαν μια μέρα μετά το θόρυβο που ξέσπασε με τις αξιώσεις της Αγκυρας να δεσμεύσει για δέκα μήνες μια τεράστια περιοχή στο κεντρικό και βορειοανατολικό Αιγαίο για αεροναυτικά γυμνάσια.
Μετά τις αντιδράσεις της Αθήνας, η τουρκική κυβέρνηση προέβη σε τακτική αναδίπλωση αποσύροντας το αίτημά της. Η ελληνική κυβέρνηση υποστηρίχτηκε, καταπώς φαίνεται, από την ηγεσία του ΝΑΤΟ που, σε ρόλο «επιδιαιτητή», πίεσε ώστε να μη διαταραχθούν οι ισορροπίες στη νοτιοανατολική πτέρυγα της λυκοσυμμαχίας, την ώρα που εκτυλίσσονται πολεμικά της σχέδια με πρόσχημα όσα συμβαίνουν στην Ουκρανία και τη δράση των τζιχαντιστών σε Βόρεια Αφρική και Μέση Ανατολή.
Η εξέλιξη έκανε τον υπουργό Αμυνας, Π. Καμμένο, να μιλά χτες για «μεγάλη επιτυχία του υπουργού Εξωτερικών κ. Νίκου Κοτζιά» που χειρίστηκε την υπόθεση των ελληνικών διαβημάτων διαμαρτυρίας. Ωστόσο (και) οι χτεσινές παραβιάσεις και παραβάσεις από πλευράς της τουρκικής Πολεμικής Αεροπορίας δείχνουν ότι οι προκλήσεις της Αγκυρας με τον άλφα ή βήτα τρόπο συνεχίζονται.

Ενώ ο υπουργός Αμυνας της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ συναντιόταν με έναν ακόμα αξιωματούχο των ΗΠΑ, τουρκικά μαχητικά συνέχιζαν τις προκλητικές παραβιάσεις στο Αιγαίο...
Eurokinissi
Επιπλέον, σε ραδιοφωνική του συνέντευξη στον «ALPHA» ο Ελληνας ΥΕΘΑ πρόσθεσε: «Θα πρέπει να καταλάβουν (σ.σ: οι Τούρκοι) ότι αν θέλουν πράγματι να υπάρχει μία ειρηνική συνύπαρξη, που τη θέλουμε όλοι μας, και να μην υπάρχουν αυτού του είδους οι συγκρούσεις, θα πρέπει να σέβονται το διεθνές δίκαιο, θα πρέπει να σεβαστούν την ελληνική ΑΟΖ, η οποία θα χωριστεί και θα ανακηρυχθεί (...) θα πρέπει να καταλάβουν ότι εδώ μιλάμε για ελληνική περιοχή όπου ο ορυκτός πλούτος που υπάρχει θα βγει».
Συνεχίζεται το αλισβερίσι με τις ΗΠΑ
Στο μεταξύ, συνεχίζονται οι συναντήσεις κυβερνητικών στελεχών με υψηλόβαθμους Αμερικανούς αξιωματούχους, οι επισκέψεις των οποίων ολοένα και πυκνώνουν τελευταία στην Ελλάδα, επί συγκυβέρνησης με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ...
Σε αυτήν τη βάση, ο Π. Καμμένος συναντήθηκε χτες με τον διοικητή της Διοίκησης Μεταφορών του αμερικάνικου Υπουργείου Αμυνας, πτέραρχο Πολ Σέλβα. Παρών στη συνάντηση ήταν και ο πρέσβης των ΗΠΑ στην Ελλάδα, Ντ. Πιρς.
Πριν από τη συνάντηση, ο Ελληνας ΥΕΘΑ προϊδέαζε για «συνεργασία» των Αμερικανών με την εγχώρια αμυντική βιομηχανία. Θυμίζουμε, άλλωστε, ότι στη συνάντηση που είχε με τον Αμερικανό πρέσβη, αρχές του Φλεβάρη, ο Π. Καμμένος φέρεται να τον ενημέρωσε για την πρόθεση της κυβέρνησης να μετατρέψει την ΕΑΒ σε επισκευαστικό κέντρο, υποκατασκευαστή και τοπικό αντιπρόσωπο στη νοτιοανατολική Ευρώπη της αμερικανικής «Λόκχιντ Μάρτιν». Λέγεται, επίσης, ότι ενημέρωσε τον Αμερικανό πρέσβη για την απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει ο εκσυγχρονισμός των 5 παροπλισμένων αεροσκαφών Ναυτικής Συνεργασίας «Ρ-3» στις εγκαταστάσεις της ΕΑΒ στην Τανάγρα με επιβλέπουσα την «Λόκχιντ Μάρτιν».
Στον εισαγγελέα για ελικόπτερα και υποβρύχια
Τέλος, ο Π. Καμμένος συναντήθηκε χτες με τον πρωθυπουργό, Αλ. Τσίπρα, κι όπως φαίνεται στέλνουν στον εισαγγελέα τις παραγγελίες των ελικοπτέρων NH-90 και των υποβρυχίων τύπου 214.
Ο Π. Καμμένος δήλωσε, σχετικά: «Οπως ξέρετε από την πρώτη στιγμή που ανέλαβα την ευθύνη του υπουργείου Εθνικής Αμυνας συστήσαμε την Επιτροπή Ελέγχου Εσωτερικών Υποθέσεων των Ενόπλων Δυνάμεων του υπουργείου Εθνικής Αμυνας. Οι αξιωματικοί που ανέλαβαν το έργο αυτό ξεκίνησαν τη διενέργεια ελέγχου από τη Γενική Γραμματεία Εξοπλισμών. Για δύο από τις υποθέσεις έχουμε ήδη τα πρώτα αποδεικτικά στοιχεία - πολύ σοβαρά αποδεικτικά στοιχεία - από τα οποία προκύπτουν πιθανά κακουργήματα και πάρα πολλά χρήματα, τεράστια ποσά, τα οποία έχει πληρώσει ο ελληνικός λαός και για τα οποία θα ελεγχθούν οι υπεύθυνοι ποινικά και αστικά. Συμφωνήσαμε με τον πρωθυπουργό, οι υποθέσεις αυτές, έστω και σε πρώτη φάση διερεύνησης κι ενώ συνεχίζεται η έρευνα από την Επιτροπή Εσωτερικών Υποθέσεων, να πάνε σήμερα στην ελληνική Δικαιοσύνη, προκειμένου να συσχετισθούν με φακέλους που ήδη εξετάζει η Δικαιοσύνη (...) Οι δυο βασικές υποθέσεις είναι η υπόθεση των ελικοπτέρων NH-90 που ξεκινά το 2003 και συνεχίζεται έως σήμερα και η υπόθεση των υποβρυχίων η οποία ξεκινά το 1998».
Για το θέμα υπήρξε αντίδραση από το γραφείο Τύπου του ΠΑΣΟΚ, καθώς θεωρούν ότι γίνεται προσπάθεια στοχοποίησης του Ευ. Βενιζέλου που διετέλεσε υπουργός Αμυνας: «Ας σταματήσουν οι δημαγωγικές ψευτομαγκιές του τύπου "στέλνω φακέλους στον εισαγγελέα", όταν είναι γνωστό ότι ο εισαγγελέας δεν έχει καμία αρμοδιότητα καθώς για τους υπουργούς αρμόδια είναι μόνον η Βουλή. Είναι φτηνό και αστείο να λες "θα στείλω φακέλους στον εισαγγελέα" όταν αυτός είναι υποχρεωμένος να διαβιβάσει, αμέσως και χωρίς οποιαδήποτε αξιολόγηση, το φάκελο, όπως τον παρέλαβε, στη Βουλή».
Στο ΠΑΣΟΚ προσθέτουν με νόημα ότι στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ μετέχουν «βαθείς γνώστες της υπόθεσης, όπως ο υφυπουργός Αμυνας κ. Τόσκας, διευθυντής του γραφείου του αναπληρωτή υπουργού άμυνας κ. Μπεγλίτη (σ.σ: υπουργός Αμυνας επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ) και ο Γενικός Γραμματέας του υπουργικού συμβουλίου κ. Σαγιάς», συνεργάτης διακεκριμένων στελεχών του ΠΑΣΟΚ από την εποχή του Κ. Σημίτη...

ΒΡΕΤΑΝΙΑ Δεκάδες χιλιάδες πεινασμένα παιδιά

ΒΡΕΤΑΝΙΑ
Δεκάδες χιλιάδες πεινασμένα παιδιά


ΛΟΝΔΙΝΟ.--
Πάνω από 100.000 φτωχά παιδιά στη Βρετανία πείνασαν το 2014, εξαιτίας της απόφασης του πρωθυπουργού Ντέιβιντ Κάμερον να σταματήσει ή να περικόψει τα επιδόματα πρόνοιας των γονιών τους, διαπιστώνει έκθεση της εκκλησιαστικής οργάνωσης «Εκκλησιαστική Δράση κατά της Φτώχειας».
Η ίδια έκθεση εκτιμά ότι πέρσι κόπηκαν πάνω από ένα εκατομμύριο επιδόματα πρόνοιας, πολλές φορές ακόμη και γιατί οι δικαιούχοι καθυστέρησαν να εμφανιστούν στα κέντρα εύρεσης εργασίας. «Οι ποινές που επιβλήθηκαν δεν είναι ούτε αναλογικές, ούτε λογικές» σημειώνουν οι συντάκτες της έκθεσης που δημοσιεύτηκε το περασμένο 48ωρο σε βρετανικές εφημερίδες, επισημαίνοντας ότι εάν ένα παρόμοιο σύστημα είχε επιβληθεί στην αγορά εργασίας, τότε «θα είχαμε εργαζόμενους που θα έμεναν απλήρωτοι γιατί καθυστέρησαν στη δουλειά ή σε συνάντηση προσωπικού ή επειδή δεν πέτυχαν ένα στόχο και συνεπώς θα αναμέναμε έντονη δράση κατά των εργοδοτών»...

TOP READ