13 Σεπ 2012

Χρυσή Αυγή δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν


Χρυσή Αυγή δια πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν 













Το φαντασιακό ξύλο της ημέρας



 Διαβάζοντας νέα σήμερα το πρωί, είδα αρκετούς χρήστες του twitter να κοινοποιούν δημοσιεύματα σύμφωνα με τα οποία γιατρός σε νοσοκομείο του Ρίου ζήτησε φακελάκι 2500 ευρώ προκειμένου να χειρουργήσει ασθενή. Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, αποτέλεσμα της ενόχλησης των γονιών ήταν να καλέσουν τη Χρυσή Αυγή, η οποία έδειρε το γιατρό και έφυγε ανενόχλητη από το νοσοκομείο.

 Παρά τον καταδικαστικό τόνο των περισσότερων δημοσιευμάτων και τη δεδομένη καλή πρόθεση των ανθρώπων που ακολουθώ στο twitter να καταγγείλουν μία ακόμα φασιστική πράξη της νεοναζιστικής οργάνωσης*, αναρωτήθηκα αν η αναπαραγωγή τέτοιων ιστοριών κάνει κάτι άλλο από το να διαφημίζει τη Χρυσή Αυγή και μάλιστα πολύ θετικά. Είναι πια νομίζω προφανές ότι μια μερίδα συμπολιτών μας, βίαια φτωχοποιημένη, αποκτηνωμένη από την οικονομική βαρβαρότητα των καιρών και ενίοτε αντιμέτωπη με τις συνέπειες των συνθηκών ανθρωπιστικής κρίσης και γκετοποίησης στις πόλεις όπου ζουν, αντιλαμβάνονται τέτοιες ενέργειες σαν κοινωνικό έργο. Δεν έχω καμία διάθεση να αναζητήσω ελαφρυντικά για συμπολίτες μας που έχουν καταπιεί αμάσητο το ρατσιστικό αφήγημα της κυρίαρχης ιδεολογίας. Η Ελλάδα βάσισε μεγάλο κομμάτι της οικονομικής ανάπτυξης των προηγούμενων ετών στην εκμετάλλευση των -βολικά ημιπαράνομων, για να παραμένουν στη χώρα μεν, χωρίς να είναι σε θέση να διεκδικήσουν οτιδήποτε δε- μεταναστών αλλά σε συνθήκες ύφεσης και εντεινόμενης φτώχειας και ανεργίας, οι ίδιοι άνθρωποι που σχεδίασαν αυτό το αναπτυξιακό μοντέλο, θεωρούν τους μετανάστες σκουπίδια, ή, οριακά πιο κομψά, εισβολείς. Δεν αμφιβάλλω καθόλου ότι η μερίδα των συντηρητικών πολιτών που δεν ήθελαν μεν νέα μνημόνια και πολιτική λιτότητας, αλλά ούτε να ρισκάρουν την έξοδο από το ευρώ και να χάσουν ένα κομμάτι των καταθέσεών τους, θέλησαν πολύ να πιστέψουν τα προεκλογικά λόγια του Σαμαρά. Ακόμα κι αν τον ψήφισαν με μισή καρδιά και έχοντας μεγάλες αμφιβολίες για την ειλικρίνειά του, αυτοί οι φοβικοί άνθρωποι που έδωσαν την εξουσία στον πολιτευτή της νεοφιλελεύθερης ακροδεξιάς που τα μμε παρουσίαζαν σαν αντιμνημονιακή για 2-3 χρόνια, δεν πρόκειται να στραφούν αριστερότερα αφού δεν το έχουν κάνει μέχρι τώρα. Νομίζω ότι το μόνο που τους μένει μετά την αναπόφευκτη απογοήτευση είναι να αγκαλιάσουν τους ναζιστές και μέχρι τώρα οι ενδείξεις των δημοσκοπήσεων συνηγορούν προς αυτό το συμπέρασμα. Την πρόσφατη φθορά της ΝΔ φαίνεται να την εισπράττει σχεδόν αποκλειστικά η Χρυσή Αυγή, η οποία εξάλλου δηλώνει αντιμνημονιακή, τόσο αντιμνημονιακή όσο κι ΝΔ του Σαμαρά, είμαι σίγουρος. Και με την κατάρρευση της κυβερνητικής (ακρο)δεξιάς να προβλέπεται αντίστοιχη με αυτή ξεχασμένου κόμματος που για να ξανααποκτήσει πολιτικό στίγμα αφαιρεί αχτίδες από τον πράσινο ήλιο του, το μέλλον που προμηνύεται είναι απλά εφιαλτικό.

 Εφόσον μία φασιστική οργάνωση εγκληματεί καθημερινά και μερίδα πολιτών επικροτεί ακόμα και ρατσιστικά μαχαιρώματα και δηλώνει ότι θα ψηφίσει ναζιστές, είναι σαφές ότι εθελοτυφλούν όσοι πιστεύουν ότι η αναπαραγωγή μιας ιστορίας ξυλοδαρμού γιατρού που ζήτησε φακελάκι θα μπορούσε να κάνει ζημιά στη Χρυσή Αυγή. Το πιθανότερο είναι ότι θα συμβάλλει στην προσπάθειά της να πλασαριστεί σαν οργάνωση που κάνει κάτι για να βοηθήσει τον Έλληνα στην καθημερινή του ζωή, προσπάθεια που δεν είχε φανεί ιδιαίτερα επιτυχημένη μέχρι πρόσφατα. Γι’αυτό το λόγο, αλλά περισσότερο για έναν άλλο, έκρινα ότι θα ήταν καλύτερα να μην αναπαράγω κανένα από αυτά τα δημοσιεύματα. Ο άλλος λόγος είναι ότι θεώρησα ότι το πιθανότερο ήταν ότι το περιστατικό δε συνέβη καν. Η κατακλεισμένη από σκληρά εργαζόμενους φασίστες μπλογκόσφαιρα (κληρονομιά από το δίκτυο προώθησης πολιτευτών του ΛάΟΣ, που με τη μετανάστευση τους στη ΝΔ έχουν μπλέξει τα μπούτια τους και υποστηρίζουν ΝΔ και Χρυσή Αυγή ταυτόχρονα, για μερικά δείγματα, βλέπε εδώ και εδώ) και ενίοτε φυλλάδες που έχουν αναλάβει την προώθηση των φασιστών, όπως το Πρώτο Θέμα, αναφέρουν συχνά τέτοιου είδους ψεύτικες ειδήσεις, από ανύπαρκτους ομαδικούς βιασμούς Ελληνίδων από αλλοδαπούς, εως ιστοριούλες τύπου «λαθρομετανάστες κατέλαβαν άδειο ενοικιαζόμενο σπίτι και αρνούνταν να φύγουν», συμπληρώνοντας ότι αφού η αστυνομία αδιαφόρησε, έπιασαν δουλεια οι καραφλοί υπερήρωες της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι, από αγάπη για τον ταλαίπωρο Έλληνα, φρόντισαν να διώξουν τους «λαθροεισβολείς».

 Περίμενα λοιπόν να δω πόσες ώρες θα περνούσαν μέχρι να δημοσιευόταν κάποια διάψευση του ξυλοδαρμού του υποτιθέμενου γιατρού που ζήτησε φακελάκι. Όντως, δε χρειάστηκε να περιμένω πολύ. Βέβαια, ακόμα κι αν παραμένει κανείς καχύποπτος απέναντι σε τέτοιες γελοίες προσπάθειες προώθησης των νεοναζί, παραμένει αντιμέτωπος και με το «δημοκρατικό τόξο» που συνεχώς περιορίζεται σε καταδίκες των πράξεων μίας οργάνωσης που έχει κανείς κάθε λόγο να υποστηρίζει ότι η δράση της εμπίπτει στις διατάξεις του τρομονόμου τον οποίο το «δημοκρατικό τόξο» συνέταξε μάλιστα έτσι ώστε να επιτρέπει τη δίωξη ακόμα και δεκαπεντάχρονων διαδηλωτών που πετούν νεράτζια σε αστυνομικούς, για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης. Αλλά καμία τέτοια κουβέντα δεν πρόκειται να ειπωθεί στις αναλύσεις τηλεπαραθυράκηδων και γραφιάδων των μμε, όπου, αντίθετα, ευδοκιμεί η άποψη ότι η δράση της Χρυσής Αυγής καλύπτει κενά του κράτους. 

Κι αν αυτό μοιάζει με άμεση παραδοχή ότι ο ρατσισμός είναι κανονικά δουλειά της Ελληνικής Αστυνομίας και όχι κάποιας ακροδεξιάς συμμορίας, η έκφραση αυτής της επιχειρηματολογίας με αφορμή υποτιθέμενους ελέγχους της Χρυσής Αυγής για παραεμπόριο σε πανηγύρια και λαϊκές -όπου σχεδόν κάθε οικονομική δραστηριότητα αποτελεί παραεμπόριο- σε κάνει να αναρωτιέσαι αν όσοι μιλούν για «κενά του κράτους», υποστηρίζουν ότι θα έπρεπε να διώχνονται μετανάστες, ακόμα και νόμιμοι, για να πάρουν τις δουλειές τους Έλληνες, όπως υποστηρίζει η Χρυσή Αυγή και την καλεί να συνεχίσει το Συνδικάτο Μικροπωλητών. Αναρωτιέμαι επίσης πως εξηγείται στα πλαίσια της «θεωρίας της υποκατάστασης των αρχών από τη Χρυσή Αυγή» η επίθεση σε κουρείο που ανήκε σε αλλοδαπό που συνοδεύτηκε από μαχαίρωμα Έλληνα πελάτη που τόλμησε να κουρευτεί από μη-Έλληνα. 

Είναι σχεδόν περιττό να πω δε ότι οι αναλυτές διαψεύδονται κι από το Νο. 2 της οργάνωσης που αποκάλυψε ότι επρόκειτο για καθαρά ρατσιστική επιχείρηση, αφού δήλωσε ότι δεν υπάρχουν παράνομοι Έλληνες μικροπωλητές, παράνομοι μικροπωλητές μπορούν να είναι μόνο οι ξένοι. Απτόητο το δημοκρατικό τόξο που καταδικάζει τη βία απ’όπου κι αν προέρχεται, παριστάνει ότι καταδικάζει τις πρακτικές των Χρυσαυγιτών, αλλά επιμένει να θεωρεί τους μετανάστες εγκληματίες μόνο και μόνο επειδή ήρθαν στη χώρα με το μόνο τρόπο που μπορούσαν, προσπαθεί να πείσει ότι οι μετανάστες φταίνε για την εξαθλίωση και μάλιστα περισσότερο από αυτούς που προκάλεσαν την οικονομική κρίση και παρουσιάζει τη Χρυσή Αυγή σα να έχει δίκιο σε κάθε τομέα, στο ρατσισμό επί της αρχής, αλλά και στις ίδιες τις ρατσιστικές επιθέσεις της που βαφτίζονται «πράξεις αυτοδικίας», «υποκατάστατα των αρχών» κλπ.

 Αστική καταδίκη, αλλά υπό διαπραγμάτευση

 Ενδεικτικές για το σκεπτικό της χρήσης των φασιστικών συμμοριών σαν εργαλείο για παζάρεμα με την αριστερή πλευρά του πολιτικού φάσματος είναι οι εν χωρώ τοποθετήσεις αναλυτών όπως ο Πρετεντέρης ο οποίος «εξηγεί» ότι ναι μεν όταν μιλάμε για Χρυσή Αυγή, μιλάμε για μια οργάνωση της οποίας η εγκληματική δράση πρέπει να παταχθεί, αλλά υπό τους όρους ότι θα διωχτεί ο τελευταίος «λαθρομετανάστης», θα παταχθεί η τελευταία κατάληψη, θα σπαστεί η τελευταία «καταχρηστική» απεργία, θα διαλυθεί το τελευταίο κοινωνικό στέκι κλπ. Δε θα αποπειραθώ καμία μακροσκελή ανάλυση για τον ιστορικό ρόλο του φασισμού σαν αντίβαρο στην αριστερή ριζοσπαστικοποίηση και σαν εργαλείο για το τσάκισμα του εργατικού κινήματος, νομίζω ότι αποκαλύπτουν αρκετά για τις προθέσεις της εξουσίας οι κυνικές επωδοί των φιλελεύθερων αθρογράφων που ακόμα κι αν έχουν ένα γείτονα που τους ξυπνάει με αντάρτικα στις 6 το πρωί, θα γράψουν κάποιο άρθρο όπου θα εξισώνουν ρατσιστικά μαχαιρώματα με πρωινά αντάρτικα.

 Αν δε φας όλο το φαγητό σου, θα βγάλω τον Καιάδα από την ντουλάπα

 Οι άνθρωποι που ανησυχούν πραγματικά για το ραγδαίο εκφασισμό της ελληνικής κοινωνίας βρίσκονται απέναντι σε με μια εγκληματική οργάνωση που επιχειρεί να πείσει ότι νοιάζεται για τους Έλληνες και όχι για τα συμφέροντα ανθρώπων της νύχτας, βιομηχάνων, επιχειρηματιών real estate κλπ. Δε χρειάζεται να προσφέρει η Χρυσή Αυγή κοινωνικό έργο, αρκεί να διαδίδει ότι το κάνει. Υπέρ αυτού του συμπεράσματος συνηγορεί και το ότι με λίγες ψεύτικες ειδήσεις και μερικά σακιά πατάτες, το «θα φωνάξω τη Χρυσή Αυγή» έγινε ήδη η μόδα του φθινοπώρου, είτε αφορά μαθητικούς καυγάδες, ένοικους που έχουν κάποια ψιλοδιαφωνία με αλλοδαπό γείτονα, ή ανόητους διευθυντές σε σχολεία με στεγαστικά προβλήματα. Οι απαντήσεις σε όσους πιστεύουν ότι οι Χρυσαυγίτες είναι τιμωροί των δυνάμεων του καλού ή ιππότες που προστατεύουν τους Έλληνες είναι απλές: Οι μόνοι που κινδυνεύουν από τη βία της Χρυσής Αυγής είναι ανυπεράσπιστοι, αθώοι μετανάστες, εργαζόμενοι που θα θελήσουν να διεκδικήσουν κάτι και κάτοικοι που αγωνίζονται ενάντια σε επιχειρηματικά συμφέροντα που τους απειλούν. Η μόνη προστασία που προσφέρουν τα «παλικάρια» της Χρυσής Αυγής είναι σε μαγαζιά της νύχτας.

 CrippleHorse

 * Πρόσφατα, ο Κασιδιάρης δήλωσε ότι ενοχλείται με τον -προερχόμενο, είπε, από το Σύριζα- χαρακτηρισμό «νεοναζιστική οργάνωση», γιατί η Χρυσή Αυγή δεν είναι οργάνωση, αλλά κόμμα. Αντιλαμβάνομαι ότι ο λόγος που τον ενοχλεί η λέξη «οργάνωση» είναι γιατί στο άκουσμά της περιμένεις να συνοδευτεί από λέξεις όπως «εγκληματική», «τρομοκρατική», κλπ, αλλά ήταν μία ωραία ομολογία ότι πάντως με τη λέξη «νεοναζιστική» δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα.

http://wp.me/p1pa1c-hJE


http://parallhlografos.wordpress.com/2012/09/12/%CF%87%CF%81%CF%85%CF%83%CE%AE-%CE%B1%CF%85%CE%B3%CE%AE-%CE%B4%CE%B9%CE%B1-%CF%80%CE%AC%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CE%BD%CF%8C%CF%83%CE%BF%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%80%CE%AC%CF%83%CE%B1%CE%BD-%CE%BC%CE%B1/

 Αναρτήθηκε από Praxis red

Έξω φασίστα… απ’ το λεωφορείο!


Έξω φασίστα… απ’ το λεωφορείο! 







Η παρακάτω ιστορία αλιεύθηκε από το facebook: 

Λεωφορείο της γραμμής. Μαυρούλης καθισμένος ανάμεσα σε χίλια μπαγάζια κάνει αέρα στο παιδάκι του που το έχει αγκαλιά να την ψιλοβγάλει με τον καύσωνα. Δίπλα του κάθεται μια κοπέλα. Ξαφνικά εισβάλλει ο καραγκιόζης-φασίστας, πάει καρφί στον μαυρούλη
και λέει "Σήκω ρε αλήτη να κάτσω". Η κοπέλα έκπληκτη αντιδρά: "Με ποιο δικαίωμα του μιλάτε έτσι;" "Σκάσε εσύ μωρή πατσαβούρα μην τις φας".
Η "πατσαβούρα" ... κολυμβήτρια, 1.80, σηκώνεται όρθια. "Για πλησίασε να δούμε ποιος θα τις φάει;" στο σημείο αυτό σηκώνεται όρθιο το υπόλοιπο λεωφορείο που μέχρι εκείνη τη στιγμή "βασικά κοίταγε τη δουλειά του". Αρχίζει και κράζει το μαλάκα μέχρι που τον πετάει έξω κυριολεκτικά σηκωτό στην επόμενη στάση.
Συμπέρασμα 1ο: εκεί που οι άνθρωποι στεκονται ορθιοι στα δυο τους πόδια πεθαίνουν τα σκουλήκια. Εκεί που δεν...
Συμπέρασμα 2ο: οι φασίστες θα φτάσουν μέχρι εκεί που θα τους επιτρέψουμε -νισάφι με τα κουβαρνταλίκια.

left.gr
Πηγή: ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ

Αναδημοσίευση από oikodomos
 Αναρτήθηκε από  Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ

Metron Ες-Ες Security


Metron Ες-Ες Security

Αναρτήθηκε από τον/την redship στο 13 Σεπτεμβρίου , 2012


Rate This


αναδημοσίευση  από παραλληλογράφο

Σήμερα το πρωί έπεσε στην αντίληψή μου ένα απειλητικό μήνυμα, ακροδεξιού μίσους, προερχόμενο από επίσημο λογαριασμό εταιρείας παροχής υπηρεσιών ασφάλειας. Πρόκειται για την Metron Security Services, η οποία σε μήνυμα συγχαρητηρίων σε γυναίκα κάτοικο Μεσολογγίου που αρνήθηκε “έλεγχο” από νεοναζί της Χρυσής Αυγής και φώναξε την αστυνομία, απάντησε μέσω του επίσημου λογαριασμού της:
ΑΠΛΑ ΓΑΜΑΜΕ ΑΝΑΡΧΟΑΡΙΣΤΕΡΑΚΙΑ! ΟΣΟ ΓΙΑ ΕΣΕΝΑ ΜΗΝ ΧΑΙΡΕΣΑΙ ΒΡΟΜΟΚΩΛΕ (sic) ΟΥΤΕ ΜΕ ΦΟΡΟΑΠΑΛΛΑΓΗ
Το συγκεκριμένο tweet μου κίνησε την περιέργεια και μπήκα στον επίσημο -επαναλαμβάνω-λογαριασμό της Metron Security Services, καθώς και στη σελίδα της εταιρείας. Όπως θα δείτε και μόνοι σας, η εταιρεία όχι μόνο δεν αποφεύγει την πολιτική τοποθέτηση -ως όφειλε- αλλά φροντίζει με κάθε τρόπο να διακηρύσσει τον εμφανώς ακροδεξιό -ναζιστικού τύπου- χαρακτήρα της και βέβαια τις προτιμήσεις της στην εγκληματική οργάνωση, της οποίας το πολιτικό σκέλος αποκαλείται Χρυσή Αυγή. Γι’ αυτό άλλωστε φροντίζει να διατηρεί ακόμη και ξεχωριστό μπλογκ “πολιτικού-ενημερωτικού” χαρακτήρα.
Προφανώς, δεν είναι ούτε η πρώτη ούτε η τελευταία εταιρεία “σεκιούριτι” που διατηρεί δεσμούς φιλίας (ίσως και συνεργασίας) με μαφιόζους ναζιστικών οργανώσεων. Ούτε αυτού του είδους οι σχέσεις αποτελούν καινούριο φαινόμενο, καθώς είναι εδώ και χρόνια γνωστό ότι ουκ ολίγοι ένοπλοι τραμπούκοι της Χρυσής Αυγής “σιτίζονται” από τέτοιου είδους εταιρείες, καθώς και γυμναστήρια, κέντρα πολεμικών τεχνών κ.λπ. Η άνοδος όμως της Χρυσής Αυγής, η εγκληματική της δράση στους δρόμους, καθώς και η συστηματική νομιμοποίησή της από τα μεγάλα ΜΜΕ, έχουν επιτρέψει σε όλους αυτούς όχι μόνο να μην κρύβουν τη νεοναζιστική τους παρέα, αλλά να αποθρασύνονται στις εκφράσεις και τις απειλές τους.
Υποστηρίζω ότι η απονομιμοποίηση των νεοναζιστικών συμμοριών που διευρύνουν τη δράση τους, ξεκινά από τον εντοπισμό και απομόνωσή τους στον ίδιο τον κοινωνικό και επαγγελματικό τους χώρο. Ήδη, έστειλα ενημερωτικό mail για το χαρακτήρα και τις απειλές της Metron Security Services στις εταιρείες που εμφανίζονται στο πελατολόγιό της. Προσέξτε, ότι μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται νοσοκομεία, δημόσιες υπηρεσίες και βέβαια μεγάλες αλυσίδες, στις οποίες καθένας μας κυκλοφορεί και βρίσκεται απέναντι σε -ενδεχομένως ένοπλους- φρουρούς νεοναζί της Metron Security.
Η απομόνωση αυτών, αλλά και άλλων τέτοιου τύπου, “εταιρειών” (συμμοριών) είναι υποχρέωσή μας.
  • ΓΕΝΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΝΙΚΑΙΑΣ ‘ΑΓΙΟΣ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ’
  • ΑΦΟΙ Δ.ΜΠΟΥΡΑ Ο.Ε
  • INSTALL A.E
  • OSCAR O.E
  • XOYMAS AEBE
  • ENTRAPMENT PROMOTION
  • KALLIPOS S.A
  • ΜΠΟΖΩΝΗΣ Π.-ΤΑWFIC
  • ΠΑΝΙΩΝΙΟΣ Γ.Σ.Σ
  • FYROGENIS
  • EVEREST
  • ΙΩΝΙΚΟΣ Α.Ο
  • NO LIMMITS
  • ΖΑΝΙΑΔΗΣ Γ.
  • OLYMPIC CATERING
  • POULIS AUTO CENTER
  • ΝΑΣΙΟΠΟΥΛΟΣ – ΓΩΓΟΣ
  • ΒΑΡΕΛΑΔΙΚΟ ΠΑΡΟΣ
  • POUNTA BEACH ΠΑΡΟΣ
  • Ο.Α.Κ.Α
  • ΘΕΡΑΠΕΥΤΗΡΙΟ ΧΡΟΝΙΩΝ ΠΑΘΗΣΕΩΝ ΔΥΤΙΚΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

Η «Χρυσή Αυγή» εκφράζει τη συμπόνοια της στους ... επιχειρηματίες


Η «Χρυσή Αυγή» εκφράζει τη συμπόνοια της στους ... επιχειρηματίες 





Το ταξικό της πρόσωπο και ρόλο ως πολύτιμου εργαλείου στήριξης της μεγαλοεργοδοσίας επιβεβαιώνει η «Χρυσή Αυγή» που έχει πάρει σβάρνα επιχειρήσεις της Στερεάς Ελλάδας και της Εύβοιας, εκφράζοντας συμπόνοια στους εργοδότες για τους δύσκολους καιρούς που περνούν.
Το ίδιο το «ρεπορτάζ» που υπάρχει στον ιστότοπο της οργάνωσης της «Χρυσής Αυγής» στη Στερεά Ελλάδα, σημειώνει:
«Στις περισσότερες (σ.σ.: εταιρείες) είχαμε την ευκαιρία να συναντηθούμε με ανώτατα διοικητικά στελέχη. Τούς εξηγήσαμε ότι κατανοούμε τις δυσκολίες δημιουργίας και διατήρησης επιχειρήσεων τέτοιου μεγέθους - ιδίως στις σημερινές συνθήκες της αγοράς, με μια στυγνή φοροεισπρακτική (και μόνο) οικονομική πολιτική από το κράτος και μια νοσηρή παρερμηνεία του συνδικαλισμού από τους εργατοπατέρες της αριστεράς - και εκτιμούμε την συνεισφορά τους τόσο στα κρατικά έσοδα, όσο και σε θέσεις εργασίας».
Μάλιστα, καλεί τους εργοδότες να απολύσουν τους αλλοδαπούς και στη θέση τους να προσλάβουν Ελληνες, χωρίς φυσικά να ψελλίζουν κουβέντα για διασφάλιση των δικαιωμάτων τους. «Είναι απαράδεκτο, για εμάς, να προτιμούν
 ως εργάτες(ασφαλισμένους ή - πολύ χειρότερα - ανασφάλιστους) τριτοκοσμικούς λαθρομετανάστες...» ισχυρίζεται η «Χρυσή Αυγή».
Δηλαδή, από τη μια πλευρά εκφράζει κατανόηση στις δυσκολίες των επιχειρηματιών γι' αυτό και προσπερνά εκκωφαντικά το εκρηκτικά αντεργατικό μείγμα μέτρων με τα οποία συγκυβέρνηση - τρόικα τσακίζουν κάθε δικαίωμα των εργατών και προστατεύουν την επιχειρηματική κερδοφορία. Από την άλλη, εμφανίζει ως προστασία των ντόπιων εργαζομένων το να έχουν προτεραιότητα στις θέσεις εργασίας με μισθούς πείνας και συνθήκες σκλαβιάς που αυξάνονται ραγδαία σε όλους τους κλάδους. Ταυτόχρονα, έχουν το θράσος να εξαπολύουν επίθεση στο εργατικό κίνημα, την ίδια ώρα που αυτοί οι ίδιοι ομολογούν πως πηγαίνουν και συναγελάζονται με τα στελέχη των επιχειρήσεων λέγοντας πόσο ... εκτιμούν την προσφορά τους.
Ανακοίνωση του κλαδικού συνδικάτου
«Είναι καλό να γνωρίζει η "Χρυσή Αυγή" ότι οι εργαζόμενοι του κλάδου μας δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με τους μετανάστες» σημειώνει σε ανακοίνωσή του το Συνδικάτο Γάλακτος, Τροφίμων, Ποτών Νομού Εύβοιας. «Πρόβλημα έχουμε με τα αφεντικά που μας έχουν απλήρωτους 1, 2, 3, 4, 5 ακόμα και 6 μήνες,» επισημαίνει. «Τα αφεντικά που καθημερινά καταπατούν τα εργασιακά δικαιώματα, εφαρμόζουν 4ήμερα, μειώνουν τις αποδοχές, απολύουν, απειλούν, ισοπεδώνουν την αξιοπρέπεια και τη ζωή της εργατικής τάξης. Τα αφεντικά που προκειμένου να κερδίσουν περισσότερα, δολοφονούν καθημερινά εργάτες που καταγράφονται ως "εργατικά ατυχήματα". Τα αφεντικά που η "Χρυσή Αυγή" μέσα από ανακοίνωσή της υμνεί για τη "συνεισφορά τους τόσο στα κρατικά έσοδα, όσο και σε θέσεις εργασίας". Οσο για τα κρατικά έσοδα όχι απλά χρωστάνε εκατομμύρια στα ταμεία, όχι απλά δεν συνεισφέρουν, αλλά είναι και οι υπεύθυνοι για το χρέος που δημιουργήθηκε από τις επιδοτήσεις, τις ενισχύσεις και τις φοροαπαλλαγές και σήμερα ισχυρίζονται ότι το χρωστάμε εμείς».
Το συνδικάτο σημειώνει ακόμα: «Επιπρόσθετα ας μας πει η "Χρυσή Αυγή": Σε όλες τις περιπτώσεις ζητάει οι θέσεις εργασίας να πάνε στους Ελληνες αντί στους μετανάστες; Για το καμποτάζ που χρόνια αγωνίζονται οι ναυτεργάτες και έχει να κάνει με τη διατήρηση ελληνικού πληρώματος στα πλοία και με ζητήματα εθνικής άμυνας, τι λέει η "Χρυσή Αυγή"; Βέβαια οι ναυτεργάτες δεν είναι ρατσιστές αλλά υπερασπίζονται την ύπαρξη ελληνικού πληρώματος πρώτα και κύρια για την ασφάλεια τη δικιά τους και των επιβατών. Στα ναυάγια που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια, το πλήρωμα δεν μπορούσε να συνεννοηθεί ούτε για να κατεβάσει τις βάρκες γιατί απλούστατα δεν μιλάει την ίδια γλώσσα. Το 2007 το πλήρωμα του SEA DIAMOND που βυθίστηκε στη Σαντορίνη δεν μιλούσε την ίδια γλώσσα ενώ η πλειοψηφία του πληρώματος δεν ήταν ναυτεργάτες αλλά ενοικιαζόμενοι εργάτες που ανήκαν σε δουλεμπορικό γραφείο!!! Για αυτά τα ζητήματα μήπως η "Χρυσή Αυγή" δεν μιλάει, γιατί θίγονται τα συμφέροντα των Ελλήνων; (εφοπλιστών εννοείται!)».
«Αλλωστε στην Ελλάδα δεν υπάρχουν μόνο ξένοι εργάτες αλλά και ξένα αφεντικά - υπογραμμίζει το συνδικάτο σε άλλο σημείο -όπως οι Γάλλοι στα Τσιμέντα, οι Γερμανοί στον ΟΤΕ και το Αεροδρόμιο κ.τ.λ.. Ολοι τους εκμεταλλεύονται τους εργάτες, Ελληνες και μετανάστες. Αντίστοιχα ελληνικά αφεντικά εκμεταλλεύονται εργάτες σε άλλες χώρες όπως από τον κλάδο των Τροφίμων ο Σουλιώτης (ΠΑΛΙΡΡΟΙΑ ΑΕ) στην Βουλγαρία και την Κίνα, ο Μπελές (ΝΗΡΕΥΣ) στην Τουρκία και την Ισπανία κ.τ.λ..Μάλλον δεν βγαίνει άκρη με αυτή τη λογική. Αντίθετα!».
Και μεταξύ άλλων το συνδικάτο καταλήγει:
«Ο μόνος τρόπος για να υπερασπιστείς τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα είναι ο συλλογικός αγώνας που θα συσπειρώνει όλους τους εκμεταλλευόμενους απέναντι στους εκμεταλλευτές. Η "Χρυσή Αυγή" έχει συγκεκριμένο ρόλο στο εκμεταλλευτικό σύστημα που ζούμε ο οποίος σε καμία περίπτωση δεν υπερασπίζεται τα συμφέροντα των εργαζομένων και των υπόλοιπων λαϊκών στρωμάτων».
 Αναρτήθηκε απο  tasos

Ο ΣΥΡΙΖΑ αποκηρύσσει την απεργία
Τον υπονομευτικό ρόλο που παίζει ο ΣΥΡΙΖΑ σε βάρος του εργατικού - λαϊκού κινήματος και της ανάπτυξης αγώνων που να ανταποκρίνονται στο μέγεθος της επίθεσης που δέχεται ο λαός επιβεβαίωσε ο εκπρόσωπος Τύπου του κόμματος, Π. Σκουρλέτης, σε συνέντευξή του στον ρ/σ «Κόκκινο».
Καταθέτοντας ξανά διαπιστευτήρια στους αστούς, έφτασε να αποκηρύξει τη μορφή πάλης που κατεξοχήν τους πονάει, την οργάνωση και τη δράση στους τόπους δουλειάς, την ώρα μάλιστα που οι ταξικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα δίνουν μάχη για την οργάνωση γενικής απεργίας!
Δήλωσε: «Είχα μια συζήτηση με κάποιους εκπαιδευτικούς. Αριστερούς εκπαιδευτικούς. Από αυτούς που έχουμε δει να τσεκουρώνονται οι μισθοί τους (...) Εβλεπαν με επιφυλακτικότητα την προκήρυξη νέων απεργιών, όταν γνωρίζουν ότι τα 30, τα 40 και τα 50 ευρώ που θα χάσουν συμμετέχοντας, δεν είναι κάτι το αμελητέο πλέον. Αρα, λοιπόν, ίσως πρέπει να βρούμε και άλλους τρόπους. Ισως θα πρέπει να βρούμε, ιδιαίτερα σε τομείς όπως η Εκπαίδευση, η Υγεία, οι κοινωνικές υπηρεσίες, να λειτουργούμε (...) και το βράδυ ή το απόγευμα να είμαστε εκείνοι, οι οποίοι θα κατεβαίνουμε στους δρόμους, θα διαδηλώνουμε και θα δημιουργούμε μια άνευ προηγουμένου πολιτική και κοινωνική πίεση για να ανατραπεί αυτή η πολιτική»!
Ο ύπουλος τρόπος με τον οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να αποκηρύξει την απεργία δεν έχει καμιά σχέση με την αναγκαιότητα το εργατικό κίνημα να αξιοποιεί και να εναλλάσσει κάθε μορφή πάλης, προκειμένου να ανεβάζει τη μαχητικότητα, τη μαζικότητα και την αποτελεσματικότητα του αγώνα, με ταξικό πλαίσιο και ενιαίο μέτωπο.
Αυτό που στην πραγματικότητα λέει ο ΣΥΡΙΖΑ στους εργαζόμενους είναι να διαμαρτύρονται με τρόπο που δε θα θίγει τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων, ούτε θα ασκεί καμία ουσιαστική πίεση. Η πρόταση αυτή, σε συνδυασμό με το περιεχόμενο που ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να έχουν οι αγώνες, να αποτελέσουν δηλαδή μοχλό πίεσης για αλλαγή φρουράς στην κυβερνητική εξουσία, δεν υπονομεύει απλά την αποτελεσματικότητά τους, αλλά οδηγεί ευθέως στην ενσωμάτωση, στην υποταγή και την ηττοπάθεια.
Δεν είναι βεβαίως η πρώτη φορά που ο ΣΥΡΙΖΑ εκφράζει την έχθρα του προς το εργατικό - λαϊκό κίνημα με ταξικό προσανατολισμό και τους αγώνες του. Ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας είχε χαρακτηρίσει «εξαλλοσύνη» τον απεργιακό αγώνα των ναυτεργατών ενάντια στην άρση του καμποτάζ και είχε εκφράσει την ανησυχία του για την «αναταραχή στους τόπους δουλειάς». Ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ «κανάκευε» τους «αγανακτισμένους» της πλατείας Συντάγματος, αναγορεύοντάς τους σε κίνημα των κινημάτων.

Π.

Και συ πρόστυχη πένα και μολύβι των «άκρων» λιβανίζετε την μπόχα!


Και συ πρόστυχη πένα και μολύβι των «άκρων» λιβανίζετε την μπόχα!
Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ


Ενας από τους λόγους που η δημοκρατική ΕΕ θα βοηθήσει την Ελλάδα είναι, πέραν των οικονομικών και για λόγους αποφυγής της πολιτικής αποσταθεροποίησης, διότι δε θέλει λόγω της κρίσης να δει «φασίστες και κομμουνιστές» να πλακώνονται στους δρόμους...
*
Το παραπάνω συνιστά παραθυράτο σχόλιο της δημοσιογραφίας του τηλεκαφενέ και της πολιτικής ΜΕGA-προστυχιάς. Τομείς στους οποίους ειδικεύεται ο Πρετεντέρης.
Ο περί ου ο λόγος, την περασμένη Τρίτη, κατά τη διάρκεια του καθημερινού του πεφωτισμένου λογυδρίου των «8», επέλεξε τον συγκεκριμένο τρόπο για να διακινήσει το προπαγανδιστικό ραβασάκι περί των «δύο άκρων».
Ειρήσθω εν παρόδω:
Το ραβασάκι τούτες τις μέρες κάνει και πάλι θραύση, καθώς αναπαράγεται με σχεδόν πανομοιότυπο τρόπο σε στήλες εφημερίδων, σε άρθρα «αριστερών» και σε παρεμβάσεις πάσης φύσεως δημοκρατών.
Πρόκειται για δημοκράτες που ορισμένοι εξ αυτών το έχουν δίπορτο μεταξύ δημοσιογραφίας και κυβερνητικής εξουσίας, όπου
ως εκπρόσωποι της κυβερνητικής εξουσίας υπηρετούν τις μειώσεις μισθών και συντάξεων και
ως... ανεξάρτητη δημοσιογραφία τσουβαλιάζουν (σ.σ.: «και συ πρόστυχη πένα και μολύβι του βούρκου λιβανίζετε την μπόχα», που 'λεγε κι ο Βάρναλης) την «ανομία» (!) των μαζικών λαϊκών κινητοποιήσεων και της αντίστασης στον αγριανθρωπισμό της εξουσίας με τις νεοναζιστικές επιθέσεις των τραμπούκων της «Χρυσής Αυγής» ενάντια σε ανήμπορους και σε κυνηγημένους.
*
Αλλά ας επιστρέψουμε στην «αμερικανιά» του Πρετεντέρη.
Η «αμερικανιά» έγκειται στο εξής:
Οπως στις ταινίες του Χόλιγουντ η υποδόρια διαφήμιση γίνεται με το πέρασμα διάρκειας ενός δευτερολέπτου από την οθόνη ενός προϊόντος, π.χ., «Κόκα - Κόλα», έτσι και με μια φρασούλα,
αυτήν την περί «φασιστών και κομμουνιστών»,
περνάει το μήνυμα του τσουβαλιάσματος, των «δύο άκρων», της ανιστόρητης και ανήθικης ταύτισης (!) μεταξύ φασισμού - κομμουνισμού στο υποσυνείδητο του τηλεθεατή - τηλεκατευθυνόμενου πελάτη του Πρετεντέρη.
Παρεμπιπτόντως, η τακτική της υποδόριας διαφήμισης, αν την τοποθετήσει κανείς στα πλαίσια της γκρίζας προπαγάνδας, θα διαπιστώσει ότι δεν έχει και λίγες διαφορές με εκείνο το γκαιμπελικό «πες πες, κάτι θα μείνει»...
*
Ως προς την ουσία τώρα των λεγομένων του Πρετεντέρη:
*
α) Το πώς εννοεί η ΕΕ την αποφυγή της πολιτικής αποσταθεροποίησης και το κατά πόσον ο φασισμός συνιστά «αποσταθεροποίηση» για το πολιτικό σύστημα των μονοπωλίων, φαίνεται από το γεγονός ότι στις κυβερνήσεις των μισών σχεδόν από τα κράτη - μέλη της ΕΕ συμμετέχουν ακροδεξιά μορφώματα και φασιστοειδή κατακάθια
και στις άλλες μισές είναι η πολιτική της ΕΕ των μονοπωλίων που έχει καταστήσει τα ίδια ακροδεξιά κατακάθια σε πολιτικά μεγέθη με διψήφια αρκετές φορές ποσοστά.
*
β) Οσο προφανέστατο είναι ότι ο πιο αμείλικτος πολιτικός αντίπαλος του καθεστώτος που υπερασπίζεται ο Πρετεντέρης είναι οι κομμουνιστές
(σ.σ.: γιατί άλλωστε θα έχαιραν τέτοιας αντιπάθειας από τον Πρετεντέρη;),
άλλο τόσο προφανέστατο είναι πως ο φασισμός γεννιέται πάνω στα περιττώματα της οικονομικής βαρβαρότητας, της κοινωνικής παρακμής και της πολιτικής φαυλότητας του καθεστώτος που υπηρετεί ο Πρετεντέρης, γεννιέται, δηλαδή, πάνω και μέσα από τη χαβούζα του αστικού κράτους.
Ηγουν, του κράτους της λαμογιάς, της αρπαχτής, της «Ζήμενς», του ατιμώρητου πολιτικού ψεύδους, του φιλισταϊσμού, της αυθαιρεσίας, του «νόμου και της ηθικής», των «εργολάβων - καναλαρχών», του «πατρίς, θρησκεία, πλουτοκρατία», των δημοσιολόγων της φαιάς παραχάραξης, του κοινωνικού δαρβινισμού και της θεσμοποιημένης εκμετάλλευσης.
*
γ) Επειδή το σύστημα της οικονομικής βαρβαρότητας, της κοινωνικής παρακμής και της πολιτικής φαυλότητας δεν έχει κανέναν ενδοιασμό να χρησιμοποιεί ακόμα και τα περιττώματά του ως εργαλείο προστασίας και αναπαραγωγής του, να γιατί ο φασισμός, αυτή η απεχθής δηλαδή έκφραση του συστήματος των κεφαλαιοκρατών, όταν δε χρησιμοποιείται από τους κεφαλαιοκράτες ως το βασικό εργαλείο άσκησης της εξουσίας τους (χούντες, δικτατορίες, πραξικοπήματα κ.λπ.),
χρησιμοποιείται, πάλι από τους κεφαλαιοκράτες και από τα τσιράκια τους, ως εργαλείο συκοφάντησης των αντιπάλων τους, δηλαδή του λαϊκού κινήματος και των κομμουνιστών!
*
δ) Οσοι αναλαμβάνουν να παίξουν και να διακινήσουν το βρώμικο παιχνίδι, είτε ευθέως, είτε με μορφή υπονοουμένων, περί οποιασδήποτε συσχέτισης μεταξύ φασισμού - κομμουνισμού,
να φροντίζουν πρώτα να έχουν «καθαρίσει το πιάτο τους».
Μιας, δε, και ο Πρετεντέρης τολμά να επιχειρεί «παραλληλισμούς» (!) ή και «εξομοιώσεις» (!!) μεταξύ κομμουνιστών - φασιστών,
και δεδομένου ότι
πρώτον, έχει χάσει το τρένο του μαθήματος της Ιστορίας, όπου αν διάβαζε κανένα βιβλίο μπορεί και να μάθαινε - τόσο το παγκόσμιο, όσο και το ελληνικό - το είδος της «σχέσης» των κομμουνιστών με τους φασίστες (ξεκινώντας από τις χούντες του Πάγκαλου, του Κονδύλη και του Μεταξά μέχρι το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και την επταετία),
δεύτερον, ενώ η απέχθειά του για τους κομμουνιστές (σ.σ.: ευχαριστούμε) είναι δεδομένη και διατυμπανιζόμενη,
η απέχθειά του απέναντι στο φασισμό ίσως εκληφθεί από κάποιους ως «ανολοκλήρωτη».
*
Στο σημείο αυτό να μην ξεχάσει δύο ζητήματα:
1) Να μας ενημερώσει πόσες φορές έχει μέχρι σήμερα παράσχει τα φώτα της εκπομπής του για να ξεπλύνει δημοκρατικά (σ.σ.: συγγνώμη, για να «ανακρίνει δημοκρατικά», θέλαμε να πούμε...) τους πρώην «αξιωματικούς» της ΕΠΕΝ, δηλαδή τους «συναγωνιστές» εκείνη την περίοδο του σημερινού αρχηγού της «Χρυσής Αυγής» στο κόμμα του δικτάτορα Παπαδόπουλου.
2) Να μας κάνει ένα σχόλιο στα κάτωθι.
Αντιγράφουμε:
*
«Σαν να μην έφθαναν όλα μας τα βάσανα, εσωτερικά και ευρωπαϊκά, τα ελληνικά ΜΜΕ μας επέβαλαν μια γερή δόση Λεπέν την περασμένη εβδομάδα. Τρεις απανωτές συνεντεύξεις του αποκλεισμένου από όλα τα γαλλικά ΜΜΕ φασίστα (...) Τώρα "ενημερώθηκε" το κοινό και έμαθε ότι ο Λεπέν είναι αρκετά συμπαθής και όχι, καλέ, δεν είναι ρατσιστής και φασίστας, αυτά τα λένε "κάποιοι" για να τον συκοφαντήσουν (...).
Η πιο ανυπόφορη συνέντευξη ήταν στις 6 Ιουνίου. Προέβαλε την πιο ωραίαρετουσαρισμένη φωτογραφία του Λεπέν, χάρη στα χαμόγελα του κυρίου Πρετεντέρη.
"Λένε ότι είστε φασίστας και ρατσιστής", του είπε χαριτωμένα ο Πρετεντέρης κι εκείνος απάντησε ότι όχι, καλέ, και βέβαια δεν είναι τέτοια πράγματα, αυτά τα λένε για να τον συκοφαντήσουν. "Μάλιστα", είπε ο Πρετεντέρης με χαμόγελο και προχώρησε στην επόμενη ερώτηση. Προς ενημέρωσιν του κ. Πρετεντέρη, δε "λένε" κάποιοι ότι ο Λεπέν είναι φασίστας και ρατσιστής, ο Λεπέν λέει εδώ και χρόνια ακρότητες που αυτόματα τον κατατάσσουν σε αυτές τις απεχθείς κατηγορίες. Προς ενημέρωσιν του κ. Πρετεντέρη, ο Λεπέν είναι (α) εναντίον της ισότητας, (β) υπέρ της Γαλλίας των αποικιών, (γ) υπέρ του απαρτχάιντ στη Νότια Αφρική, (δ) εναντίον της Ενωμένης Ευρώπης που ονομάζει "ευρω-ομοσπονδία των ξένων", (ε) υπέρ της συνεχούς αύξησης των στρατιωτικών εξοπλισμών,(στ) υπέρ της "γαλλικής Γαλλίας", (ζ) εναντίον των θεσμών του γαλλικού Κοινοβουλίου,(η) εναντίον της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, (θ) υπέρ της "επανάστασης λαϊκής σωτηρίας" που θα γκρεμίσει το "Πάνθεον της δημοκρατίας". Δεν έχει πει πολλά πράγματα ο Λεπέν τόσα χρόνια. Τα ίδια και τα ίδια ξαναλέει σε εκατοντάδες λόγους. Μιλάει, ακριβώς, όπως ο Χίτλερ (...) Ούτε ξέρω ούτε μ' ενδιαφέρει εάν ο κ. Πρετεντέρης είναι όσο αθώος και αφελής εμφανίστηκε στη συνέντευξη (...)».
*
Το κείμενο που διαβάσατε, υπό τον εύγλωττο τίτλο
«Τηλε-αγιογραφία ντροπής» της συγγραφέως κυρίας Αννας Φραγκουδάκη, καθηγήτριας Κοινωνιολογίας της Εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας, δημοσιεύτηκε στις 12/6/2002 («Νέα»).
Μια βδομάδα, δηλαδή, μετά την τότε τηλεοπτική συνέντευξη του Λεπέν στον κ. Πρετεντέρη και στο MEGA.
στο κανάλι, δηλαδή, από το οποίο ο - καταγγελλόμενος από την κα Φραγκουδάκη ως - «τηλε-αγιογράφος» του Λεπέν, προέβη και προχτές σε μαθήματα περί «φαιοκόκκινων άκρων»...


Η «κυβερνώσα αριστερά»


Η «κυβερνώσα αριστερά»
Αποκαλυπτική για τον αντιλαϊκό ρόλο της «κυβερνώσας αριστεράς», όποιο όνομα κι αν πάρει στα πλαίσια της αστικής διαχείρισης, είναι η αναβάθμιση της ΔΗΜΑΡ σε κυβερνητικό εταίρο της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Ανάγοντας σε υπέρτατο στόχο τη στρατηγική επιλογή της ντόπιας πλουτοκρατίας για παραμονή στην ΕΕ και στο ευρώ, η ΔΗΜΑΡ αναδεικνύεται σε ένθερμο υποστηριχτή των αντιλαϊκών μέτρων που προωθεί η συγκυβέρνηση. Ταυτόχρονα, στο πλαίσιο της κατανομής ρόλων για να περάσουν τα μέτρα, έχει αναλάβει εργολαβικά την καλλιέργεια αυταπατών ότι το αντιλαϊκό πακέτο μπορεί να γίνει λιγότερο επώδυνο για το λαό, αν υιοθετηθούν τα «ισοδύναμα» που προτείνει και αν στην ΕΕ γενικευτεί ο «αέρας της αλλαγής» - όπως λέει - ο οποίος, όμως, είναι δύσοσμος και δηλητηριώδης για τα λαϊκά δικαιώματα.
Η ΔΗΜΑΡ ενισχύθηκε εκλογικά τάζοντας «σταδιακή απαγκίστρωση απ' το μνημόνιο και παραμονή της χώρας στην ΕΕ και το ευρώ». Τα ίδια πάνω κάτω έλεγε και ο ΣΥΡΙΖΑ, προτείνοντας επί της ουσίας ένα άλλο μείγμα διαχείρισης, στο πλαίσιο της ΕΕ και της αστικής εξουσίας, την οποία και οι δυο δεν αμφισβητούν. Στη βάση της φιλο-ευρωενωσιακής στρατηγικής τους, ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ διαλαλούσαν προεκλογικά την πρόθεσή τους να συνεργαστούν σε μια «κυβέρνηση της αριστεράς», καλώντας επίμονα το ΚΚΕ να συμμετάσχει στο εγχείρημα, για να ανακοπεί τάχα η βάρβαρη επίθεση, να έρθει ανάπτυξη και να αντιστραφεί η πορεία για το λαό. Το ΚΚΕ προειδοποίησε το λαό ότι καμιά «αριστερή κυβέρνηση» δεν πρόκειται να του δώσει ανάσα, στο βαθμό που θέτει για στόχο, την παραμονή στο ευρώ και δεν έχει στρατηγική σύγκρουσης με τα μονοπώλια.
Το έργο έχει ξαναπαιχτεί. Για παράδειγμα, οι λαοί σε Γαλλία και Ιταλία έχουν πικρή εμπειρία απ' τις περιβόητες κεντροαριστερές κυβερνήσεις. Αντιθέτως οι αστικές τάξεις των χωρών αυτών έτριβαν τα χέρια τους από ικανοποίηση, βλέποντας τις ανάγκες τους να ικανοποιούνται χωρίς ψεγάδι και το λαό σε παράλυση, εξαιτίας της επένδυσης χωρίς αντίκρισμα που είχε κάνει στην «κεντροαριστερά», έχοντας χειραγωγηθεί απ' αυτήν. Αυτό το ρόλο αναθέτει διαχρονικά το σύστημα στην «κυβερνώσα αριστερά», ανεξάρτητα ποιο κόμμα την ενσαρκώνει κάθε φορά: Της άμβλυνσης με αυταπάτες και ψέματα της λαϊκής δυσαρέσκειας, με στόχο την ενσωμάτωσή της. Το ΚΚΕ επιβεβαιώνεται: Οποια κυβέρνηση κι αν αναδειχτεί στο έδαφος της καπιταλιστικής οικονομίας, είναι δεδομένο ότι θα πορευτεί σύμφωνα με τους νόμους της διαχείρισης για τα μονοπώλια και τα κέρδη τους.
Προϋπόθεση για αυτά, είναι το τσάκισμα των εργασιακών λαϊκών δικαιωμάτων. Ακόμα και μια «κυβέρνηση της αριστεράς», ανεξάρτητα από παραλλαγές και τους χειρισμούς στα επιμέρους, θα ακολουθούσε το ίδιο μονοπάτι με τις αστικές κυβερνήσεις, σε ό,τι αφορά τα μέτρα που ορίζουν οι αντιλαϊκές κατευθύνσεις της ΕΕ για το συμφέρον των μονοπωλίων. Σωτήρες για το λαό δεν υπάρχουν, μόνος του οφείλει να σωθεί. Να γίνει μια γροθιά, να οργανώσει την πάλη του διεκδικώντας άμεσα μέτρα ανακούφισής του, κρατώντας σταθερά το τιμόνι σε ρότα ρήξης και ανατροπής με την εξουσία των μονοπωλίων. Η κοινωνικοποίησή τους, η αποδέσμευση απ' την ΕΕ, η μονομερής διαγραφή του χρέους με λαϊκή εξουσία, είναι σήμερα η μόνη φιλολαϊκή προοπτική, απολύτως αναγκαία και ρεαλιστική.

Βάσω ΝΙΕΡΡΗ

ΠΑΚΙΣΤΑΝ Εργοδοτικό έγκλημα σε κλωστοϋφαντουργία


ΠΑΚΙΣΤΑΝ
Εργοδοτικό έγκλημα σε κλωστοϋφαντουργία
Το γκέτο που έγινε ο τάφος των εργατών
ΚΑΡΑΤΣΙΛΑΧΩΡΗ.--
Σε τραγωδία εξελίχθηκε η πυρκαγιά σε εργοστάσιο κλωστοϋφαντουργίας στο Καράτσι, η οποία εκδηλώθηκε προχτές το βράδυ, με αποτέλεσμα εκατοντάδες εργαζόμενοι να χάσουν τη ζωή τους. Ο αριθμός των νεκρών χτες έφτανε τους 289 και αναμενόταν να αυξηθεί, καθώς οι πυροσβέστες και τα σωστικά συνεργεία αναζητούν θύματα στα απομεινάρια του κτιρίου. Σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες, οι εργαζόμενοι δεν μπορούσαν να διαφύγουν εύκολα, καθώς στα τζάμια υπήρχαν κάγκελα, τα οποία έσπασαν για να διαφύγουν.
Δεκάδες πτώματα βρέθηκαν στο υπόγειο του εργοστασίου, ενώ ο υπουργός Βιομηχανίας της επαρχίας Σιντ, Ραούφ Σιντίκι, δήλωσε ότι διεξάγεται έρευνα σε βάρος του ιδιοκτήτη για «αμέλεια», τόσο για τα αίτια της πυρκαγιάς όσο και «γιατί δεν υπήρχαν έξοδοι κινδύνου».
Η πυρκαγιά στο Καράτσι θεωρείται το χειρότερο εργατικό «ατύχημα», στην πραγματικότητα εργοδοτικό έγκλημα, των τελευταίων 10 ετών στο Πακιστάν, όπου εργατική νομοθεσία δεν υπάρχει, κανόνες ασφαλείας δεν τηρούνται και οι εργαζόμενοι έχουν υπάρξει καταγγελίες ότι δουλεύουν σαν σκλάβοι, ακόμα και αλυσοδεμένοι, με στόχο τη μεγιστοποίηση του κέρδους των εταιρειών. Είναι χαρακτηριστικό ότι πέρα από τις συχνές πυρκαγιές που οφείλονται σε κακή κατασκευή, αρκετά εργοστάσια καταρρέουν, παρασύροντας στο θάνατο δεκάδες ανθρώπους, λόγω επίσης κακοτεχνιών.
Σε δεύτερη πυρκαγιά που ξέσπασε σε εργοστάσιο υποδηματοποιίας στη Λαχώρη σκοτώθηκαν ακόμα 30 εργαζόμενοι, ενώ οι αρχές του Πακιστάν διέταξαν έρευνα και για αυτό το περιστατικό.

Σταθερά στην αντικομμουνιστική φαρέτρα


ΥΠΟΘΕΣΗ «ΚΑΤΙΝ»
Σταθερά στην αντικομμουνιστική φαρέτρα
ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ.--
Η υπόθεση της εκτέλεσης των Πολωνών αξιωματικών στο έδαφος της ΕΣΣΔ στα χρόνια του Β' Παγκόσμιου Πολέμου στο δάσος του Κατίν εξακολουθεί να χρησιμοποιείται στην αντισοβιετική αντικομμουνιστική προπαγάνδα. Στο προσκήνιο ήρθε και πάλι αυτές τις μέρες, μετά τη δημοσιοποίηση εγγράφων από τα Εθνικά Αρχεία των ΗΠΑ, σύμφωνα με τα οποία η Ουάσιγκτον δήθεν γνώριζε αλλά συγκάλυψε για χάρη της συμμαχίας της με τη Σοβιετική Ενωση τα πραγματικά περιστατικά της εκτέλεσης των Πολωνών στο Κατίν. Στα συγκεκριμένα έγγραφα αναφέρεται πως Αμερικανοί αιχμάλωτοι πολέμου υπό τους ναζί είχαν στείλει το 1943 κωδικοποιημένα μηνύματα στην Ουάσιγκτον αναφέροντας πως ήταν πεπεισμένοι πως όσα συνέβησαν στο Κατίν έγιναν από τους Σοβιετικούς και όχι τους ναζί, ενώ στήθηκε και κοινοβουλευτική επιτροπή στις ΗΠΑ την περίοδο του μακαρθισμού.
Η υπόθεση του Κατίν έχει απασχολήσει και άλλες φορές τα ΜΜΕ, τόσο με αφορμή την αντικομμουνιστική ταινία για το Κατίν από τον Πολωνό σκηνοθέτη Αντρέι Βάιντα, όσο και μετά τη συντριβή του πολωνικού αεροσκάφους στη Ρωσία, όπου σκοτώθηκε ο Πολωνός Πρόεδρος Λεχ Καζίνσκι. Τα αστικά ΜΜΕ και στη χώρα μας αυτές τις μέρες («Καθημερινή», ΝΕΑ) απλά βρήκαν μια ευκαιρία για να επιδοθούν στη συκοφάντηση της ΕΣΣΔ και του σοσιαλισμού, ανασύροντας από τα κατάστιχα του Γκαίμπελς την προβοκάτσια που έστησαν οι ναζί για να χρεώσουν στον Κόκκινο Στρατό τη δολοφονία των Πολωνών στρατιωτικών. Μάλιστα, η υπόθεση του Κατίν και οι κατηγορίες του Γκαίμπελς ότι για τη σφαγή ευθύνεται η σοβιετική πλευρά είχαν χρησιμοποιηθεί από την ηγεσία της Ρωσίας (Γιέλτσιν) ακόμα και για την απαγόρευση του ΚΚ από το Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας, στη δίκη που κράτησε από το 1991 έως το 1993, χωρίς όμως αποτέλεσμα, λόγω της αμφίβολης προέλευσής τους.
Εσκεμμένα αποκρύβουν στοιχεία που έχουν βγει στη δημοσιότητα για το μηχανισμό παραχάραξης ιστορικών αρχείων, όπως είχε αποκαλύψει ο Βίκτορ Ιλιούχιν, μέλος της ΚΕ και βουλευτής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσικής Ομοσπονδίας, ο οποίος υπήρξε και στέλεχος της Γενικής Εισαγγελίας της ΕΣΣΔ. Οπως είχε αποκαλύψει, ο συγκεκριμένος μηχανισμός δρούσε μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού με εντολή του Κρεμλίνου και είχε δώσει στη δημοσιότητα στοιχεία (έγγραφα, πλαστές σφραγίδες κ.ά.) που είχαν περιέλθει στα χέρια του από ανθρώπους που είχαν συμμετάσχει σε αυτήν την επιχείρηση και είχαν μετανιώσει για τη στάση τους. Επιπλέον, από την ειδική επιτροπή που συστάθηκε υπό τον ακαδημαϊκό Ν. Μπουρντένκο μετά την απελευθέρωση της περιοχής από τον Κόκκινο Στρατό, το Σεπτέμβρη του 1943, ανάμεσα στα άλλα υπογραμμίζεται πως οι σφαίρες που βρέθηκαν στον τόπο των εκτελέσεων είχαν παραχθεί στη Γερμανία, τα χέρια των εκτελεσθέντων ήταν δεμένα με σκοινί που επίσης δεν παραγόταν τότε στην ΕΣΣΔ, ενώ στα πτώματα βρέθηκαν έγγραφα, επιστολές, αποδείξεις, κ.ά. με ημερομηνίες που έπονταν της γερμανικής εισβολής (οι Γερμανοί είχαν ισχυριστεί πως οι Σοβιετικοί εκτέλεσαν τους Πολωνούς αξιωματικούς την άνοιξη του 1940). Επιπλέον, η ιατροδικαστική εξέταση έδειξε πως ο βαθμός αποσύνθεσης των θυμάτων δε δικαιολογούσε τους γερμανικούς ισχυρισμούς πως τα πτώματα βρίσκονταν θαμμένα επί τρία ολόκληρα καλοκαίρια όταν το υπέδαφος ήταν ζεστό και η αποσύνθεση θα ήταν ραγδαία.
Τέλος, σημειώνεται πως αρχικά ο αριθμός των νεκρών Πολωνών αξιωματικών έφθανε τις 3.000, στη συνέχεια ο αριθμός έφθασε στις 22-25.000. Αρκετοί από τους εμφανιζόμενους ως νεκρούς στη λίστα των θυμάτων του Κατίν, που είχε προκύψει από έρευνα των ναζί, εμφανίστηκαν αργότερα ...ζωντανοί. Τέτοιο παράδειγμα είναι και αυτό του νομικού Ρ. Μπεζάνεκ, ο οποίος εξέδωσε το 2006 τα απομνημονεύματά του...

Ιστορία του ΔΣΕ, μέρος 22: Η 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (Φλεβάρης 1946) και το ζήτημα της ένοπλης πάλης


Ιστορία του ΔΣΕ, μέρος 22: Η 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (Φλεβάρης 1946) και το ζήτημα της ένοπλης πάλης

Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΟΛΟΜΕΛΕΙΑ ΤΗΣ ΚΕ ΤΟΥ ΚΚΕ
Το πρόβλημα των αποφάσεών της
Meros24_Photo2_small.jpg
Ενα από τα πιο σημαντικά και ταυτόχρονα ειδικά προβλήματα, που συναντά κανείς μελετώντας την ιστορία του ΔΣΕ – ζήτημα, που παραμένει ακόμη ανοιχτό στην ιστορική έρευνα – είναι αυτό της 2ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ (Φλεβάρης 1946) και των αποφάσεών της. Το ειδικό ενδιαφέρον γι’ αυτή την ολομέλεια προκαλείται από τους εξής λόγους:
Πρώτον: Παρ’ όλο που έχει υποστηριχτεί ότι η 2η Ολομέλεια προσανατόλισε το ΚΚΕ στην ένοπλη δράση, δεν έχει βρεθεί μέχρι σήμερα – και συνεπώς δεν έχει έρθει στο φως της δημοσιότητας – καμιά απόφασή της, που να μιλά με ευθύ και κατηγορηματικό τρόπο, για άμεσο ή σταδιακό – προοδευτικό πέρασμα του Κόμματος σ’ αυτή τη μορφή πάλης. Το γεγονός, μάλιστα, ότι παραμένουν αδιευκρίνιστα τα περίφημα αποσιωπητικά στο σημείο 4 της δημοσιευμένης πολιτικής απόφασης της Ολομέλειας, τόσο ως προς το περιεχόμενο που μπορεί να είχαν όσο και ως προς τη σημασία της αξιοποίησής τους, επιτείνει περισσότερο τη σύγχυση γύρω από το θέμα.
Ετσι έχουν διατυπωθεί δύο γνώμες αντίθετες μεταξύ τους. Η μια υποστηρίζει, ότι το σημείο 4 περιείχε την απόφαση για πέρασμα στην ένοπλη πάλη, αλλά επειδή αυτή δεν έπρεπε να δημοσιευτεί μπήκαν τα αποσιωπητικά. Η δεύτερη υποστηρίζει ότι τα αποσιωπητικά δεν υπέκρυπταν καμιά απόφαση, αλλά ήταν ένα κόλπο, από τα γνωστά του Ν. Ζαχαριάδη, με σκοπό να δημιουργηθούν ανησυχίες στον αντίπαλο, ότι το ΚΚΕ προσανατολίζεται να πάρει τα όπλα και να ασκηθεί έτσι πίεση – μπροστά στο φόβο του πολέμου – για σταμάτημα της τρομοκρατίας και ειρηνική διευθέτηση του ελληνικού ζητήματος.
Δεύτερον: Οι αντιφάσεις που εκδηλώνονται στην πολιτική πρακτική του Κόμματος όλο το 1946 και μέχρι την 3η Ολομέλεια της ΚΕ (Σεπτέμβρης 1947) (από τη μια πάλη για ειρηνική λύση της κατάστασης κι από την άλλη διεξαγωγή αντάρτικου αγώνα στην ύπαιθρο και δημιουργία του ΔΣΕ), δημιούργησαν βάσιμα την υποψία, ότι η 2η Ολομέλεια δεν πήρε απόφαση για ένοπλο αγώνα, αλλά αυτός – στο ξεκίνημά του και για ένα χρονικό διάστημα – εκδηλώνεται αυθόρμητα, κάτω από το βάρος των διώξεων, του μονόπλευρου εμφυλίου και της τρομοκρατίας, που ασκούσε ο αντίπαλος, η αστική τάξη και οι ξένοι προστάτες της. Οι υποστηρικτές αυτής της άποψης προβάλλουν το επιχείρημα πως δεν είναι δυνατόν να έχεις πάρει απόφαση για ένοπλο αγώνα και από την άλλη να μην παίρνεις μέτρα για την πιο αποτελεσματική, για την πιο γρήγορη και ουσιαστική ανάπτυξή του, για τον προσανατολισμό του στην κατεύθυνση της κατάληψης της εξουσίας.
Ενα τρίτο στοιχείο, που έχει επιτείνει τη σύγχυση γύρω από το θέμα είναι ο μηδενιστικός – και εν πολλοίς – εμπαθής τρόπος, με τον οποίο αντιμετωπίστηκε η περίοδος της ηγεσίας Ζαχαριάδη από την 6η Ολομέλεια του 1956 και μετά. Σε κείνες τις συνθήκες, όπου ουσιαστικά πρυτάνευσε η λογική πάση θυσία να βρεθούν αρνητικά στον Ζαχαριάδη και να αμαυρωθεί καθετί που σχετιζόταν μ’ αυτόν, ειπώθηκαν πολλά γύρω από τις αποφάσεις της 2ης Ολομέλειας του 1946, αμφισβητήθηκε από ηγετικά στελέχη του Κόμματος ότι σ’ αυτήν πάρθηκε απόφαση για ένοπλη πάλη – ή υποτιμήθηκε αισθητά η σημασία της όποιας απόφασης – και φυσικά δεν επιδιώχτηκε μια νηφάλια εξέταση του θέματος, με την αξιοποίηση των αρχείων και των πραγματικών γενικότερα στοιχείων. Γεγονός, βέβαια, που σε καμιά περίπτωση, δεν πρέπει να μας οδηγεί στο συμπέρασμα, ότι στη μεταζαχαριαδική περίοδο δεν ακούστηκαν – παρά το γενικό κλίμα – πολύτιμες για την ιστορική έρευνα απόψεις, κριτικές και μαρτυρίες.
Τέλος, το ζήτημα γύρω από το τι αποφάσισε η 2η Ολομέλεια συσκότισαν ακόμη περισσότερο τα γραπτά του Μ. Βαφειάδη, τα οποία – αν μη τι άλλο – είναι γεμάτα εμπάθεια και ανυπόστατα ψεύδη κατά του πρώην ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ (π. χ. όσα λέει για τη δολοφονία του Γ. Ζεύγου), πράγμα που σημαίνει, ότι ο αναγνώστης και ο ερευνητής αυτών των γραπτών πρέπει – ακόμη περισσότερο απ’ ό,τι σε άλλες περιπτώσεις – να είναι πολύ επιφυλακτικός στο τι δέχεται για αλήθεια.
Σήμερα, 50 χρόνια μετά, οφείλουμε – και αυτό θα επιχειρήσουμε – αξιοποιώντας όλα τα στοιχεία που έχουμε στη διάθεσή μας, δημοσιευμένα και μη, να προσεγγίσουμε την ιστορική αλήθεια, για το κρίσιμο ερώτημα που σκιάζει τις αποφάσεις της 2ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ του Φλεβάρη 1946.
Το ενδεχόμενο της ένοπλης πάλης
Η αντιμετώπιση του θέματος από το ΚΚΕ πριν τη 2η Ολομέλεια
Η τρομοκρατία των Χιτών, οι δολοφονίες και οι βασανισμοί είναι καθημερινό φαινόμενο. Το σήμα της “Χ” στο μέτωπο του εργάτη Φρ. Κορδογιάννη (“Ριζοσπάστης”, 19 Φλεβάρη 1946)
Meros24_Photo1_small.jpg
Μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας και τη διάλυση του ΕΛΑΣ, το ΚΚΕ και το λαϊκοδημοκρατικό – ΕΑΜικό κίνημα στη χώρα μας βρίσκονται σε κατάσταση ήττας και διωγμού. Η τρομοκρατία στις πόλεις και την ύπαιθρο, οι διωγμοί, οι δολοφονίες, οι βασανισμοί, οι συλλήψεις και οι εκτοπίσεις αγωνιστών, οι βιασμοί γυναικών, η αρπαγή και το κάψιμο περιουσιών συνιστούν μια απελπιστική κατάσταση, η οποία είναι απείρως δύσκολο να αποδοθεί σε γραπτό κείμενο. Το ΚΚΕ, μέχρι τον Ιούνη του 1945, που γίνεται η 12η Ολομέλεια της ΚΕ, προσπαθεί με μαζικές διαμαρτυρίες και πολιτικές αποφάσεις να αντισταθεί στο καθεστώς των διώξεων και της τρομοκρατίας, αλλά είναι γεγονός πως δεν έχει σαφή προσανατολισμό. Η επιστροφή του Ν. Ζαχαριάδη από το Νταχάου σκορπάει κύμα ενθουσιασμού στα μέλη του Κόμματος και του ΕΑΜ. Οι ελπίδες αναπτερώνονται και κυριαρχεί η εντύπωση πως η κατάσταση θα αντιστραφεί.
Η Μαζική Λαϊκή Αυτοάμυνα
Πράγματι, η 12η Ολομέλεια της ΚΕ (Ιούνης 1945) πραγματοποιεί μια στροφή στην πολιτική και τη δράση του Κόμματος. Καθορίζονται συγκεκριμένα και σαφή καθήκοντα στο Κόμμα, υπογραμμίζεται ότι πηγή της ελληνικής κακοδαιμονίας είναι η αγγλική επέμβαση στη χώρα και σ’ ό,τι αφορά την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας, των διωγμών και του μονόπλευρου εμφυλίου πολέμου, που ασκεί η αντίδραση, υιοθετείται η πολιτική της Μαζικής Λαϊκής Αυτοάμυνας. Να τι λέει γι’ αυτό το θέμα η απόφαση της Ολομέλειας: “Η Ολομέλεια υπογραμμίζει ιδιαίτερα: α) Οτι η δολοφονική τρομοκρατική δράση της Δεξιάς επιβάλλει επιτακτικά και άμεσα την οργάνωση της μαζικής λαϊκής αυτοάμυνας για την αντιμετώπισή της. Ανδρες, γυναίκες, παιδιά, όλη η δημοκρατική Ελλάδα θα τσακίσει το χέρι των δολοφόνων φασιστών, κάθε φορά που σηκώνεται οπλισμένο. β) Οτι οι μαζικοί αγώνες όλων των στρωμάτων του εργαζόμενου λαού και όλου του δημοκρατικού κόσμου (στάσεις, απεργίες, συγκεντρώσεις, διαδηλώσεις, κλείσιμο μαγαζιών, παλλαϊκή κήδευση θυμάτων φασισμού κλπ.) είναι πρωταρχική δημοκρατική υποχρέωση, για να αντιμετωπίζονται συγκεκριμένες δολοφονικές πράξεις της αντίδρασης. γ) Η μαζική και παλλαϊκή πολιτική απεργία, σαν αποφασιστικό λαϊκό όπλο, επιβάλλεται σήμερα για να αντιμετωπίζονται πιο γενικές και σημαντικές τρομοκρατικές φασιστικές εκδηλώσεις. δ) Ολος ο δημοκρατικός κόσμος πρέπει να είναι έτοιμος να υπερασπίσει τη ζωή του και να αντιμετωπίσει με όλα τα μέσα κάθε φασιστικό πραξικόπημα. Ο λαός ας αγρυπνεί”. (“Επίσημα Κείμενα ΚΚΕ”, τόμος 6ος, σελ. 34. Οι υπογραμμίσεις στο πρωτότυπο).
Στις 22/8/1945, ο Ν. Ζαχαριάδης μιλάει σε λαϊκή συγκέντρωση στη Θεσσαλονίκη, όπου ανάμεσα στα άλλα τονίζει: “Η υπομονή μας έχει όρια. Και αυτά τα όρια είναι το εθνικό και λαϊκό συμφέρον. Δηλώνουμε και προειδοποιούμε πως, αν η κατάσταση αυτή δεν αλλάξει σύντομα και ριζικά προς μια ομαλή δημοκρατική εσωτερική εξέλιξη, θα απαντήσουμε στις πόλεις, στα χωριά και στα βουνά, με τα ίδια μέσα που μας χτυπούν. Εκατοντάδες χιλιάδες μπρατσωμένα, ροζιασμένα χέρια τίμιων Ελλήνων δουλευτάδων ζητάν να απαντήσουν ανοιχτά στις δολοφονίες και στις ατιμίες. Τους συγκρατεί μόνο η λαϊκή δημοκρατική πειθαρχία. Μα, αυτό που σήμερα συγκρατούμε με τα δόντια, αύριο, με τη μοναρχική ασυδοσία, θα γίνει επιτακτικό εθνικό καθήκον”. Τελειώνοντας το λόγο του, ο ηγέτης του ΚΚΕ τόνισε: “Κι αν το υπέρτατο συμφέρον του λαού το απαιτήσει, στις βουνοκορφές και τους λόγκους θα ξαναντηχήσει το τροπαιοφόρο “Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα”". (Αδημοσίευτο Δοκίμιο Ιστορίας ΔΣΕ, σελ. 39 – Συντάχθηκε από επιτροπή ύστερα από απόφαση της 3ης Συνδιάσκεψης, Οκτώβρης 1950 – και “Ριζοσπάστης” 25/8/1945).
Η αυτοάμυνα και το 7ο Συνέδριο
Το θέμα της Μαζικής Λαϊκής Αυτοάμυνας και της ενδεχόμενης εξέλιξής της σε ένοπλο αγώνα τέθηκε και στο 7ο Συνέδριο του Κόμματος, που πραγματοποιήθηκε στο διάστημα 1 – 6/10/1945. Στην εισήγηση του Ν. Ζαχαριάδη αναφέρεται: “Αν η τρομοκρατία δε σταματήσει, αν δεν μπει χαλινάρι στο δολοφονικό αφήνιασμα του Μαύρου Μετώπου – ΣΑΝ – Χ και Σίας και στην κατάφωρη υποστήριξη που τους δίνει ολόκληρος ο κρατικός μηχανισμός, οι ένοπλες στρατιωτικές δυνάμεις και τα σώματα ασφαλείας, ο λαός θα απαντήσει με τα ίδια μέσα” (Ντοκουμέντα 7ου Συνεδρίου, τεύχος Γ`, σελ. 18). Τα ίδια υπογραμμίζονται και στην Πολιτική Απόφαση του Συνεδρίου (Βλέπε: “Επίσημα Κείμενα ΚΚΕ”, τόμος 6ος, σελ. 81).
Απ’ όσα αναφέραμε, γίνεται καθαρό πως το ΚΚΕ, σ’ εκείνες τις συνθήκες των μαζικών διώξεων και της τρομοκρατίας κατά του λαϊκοδημοκρατικού κινήματος, όχι μόνο δεν απέκλειε το ενδεχόμενο ενός εμφυλίου πολέμου, αλλά και προειδοποιούσε, με τον πιο ανοιχτό και κατηγορηματικό τρόπο, τον αντίπαλο γι’ αυτή την προοπτική, επιζητώντας έτσι την ειρηνική λύση του ελληνικού ζητήματος. Παρέμενε, όμως, μόνο στη διακήρυξη αυτής της πιθανής ένοπλης εξέλιξης των πραγμάτων και φρόντιζε να οργανώνει τις λαϊκές μάζες σε μαζική πολιτική δράση για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας της αντίδρασης. Βεβαίως, η πολιτική της Μαζικής Λαϊκής Αυτοάμυνας δεν απέκλειε την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας με ένοπλα μέσα. Ομως, αυτή η μορφή πάλης εμποδιζόταν από το ΚΚΕ να πάρει μαζικά χαρακτηριστικά. Ηταν απλώς ένα μεμονωμένο μέσο άμυνας περιστασιακής χρησιμότητας και όπου εμφανιζόταν τέτοια ένοπλη αντίσταση από αγωνιστές, αναμφίβολα είχε τα χαρακτηριστικά της αυθόρμητης – ανοργάνωτης, χωρίς να υπόκειται σε γενικό σχέδιο – εκδήλωσης.
Η 2η Ολομέλεια και η ένοπλη πάλη
Η 2η Ολομέλεια συνήλθε σε Σώμα στις 12 Φλεβάρη του 1946 και ολοκλήρωσε τις εργασίες της στις 15 του ιδίου μήνα. Αναμφίβολα η επιλογή της ημερομηνίας σύγκλισής της δεν ήταν τυχαία. Συνέπεσε με την πρώτη επέτειο από τη συμφωνία της Βάρκιζας, γεγονός που – όπως έχει υποστηριχτεί από το Ν. Ζαχαριάδη – ήθελε να υποδηλώσει στις αποφάσεις της συμβολικό χαρακτήρα, δηλαδή σπάσιμο των δεσμών του Κόμματος με την πολιτική και τις υποχρεώσεις, που υπαγόρευε αυτή η συμφωνία. Αν όντως αυτός ήταν ο συμβολισμός θα φανεί μέσα από τα στοιχεία που στη συνέχεια θα παραθέσουμε.
Οι αποφάσεις της Ολομέλειας
Στην πολιτική απόφαση της Ολομέλειας, που δημοσιεύτηκε, όπως έχουμε ήδη προαναφέρει, το σημείο 4 παρουσιάζεται με αποσιωπητικά. Ομως υπάρχουν και άλλα σημεία, που με το περιεχόμενό τους υποδήλωναν ότι το ΚΚΕ στρεφόταν και προς την προετοιμασία της ένοπλης πάλης. Συγκεκριμένα, στο σημείο 3, παράγραφος δ, της απόφασης τονίζεται: “Το ΕΑΜ πρέπει αμέσως να πάρει όλα τα οργανωτικά – τεχνικά μέτρα που θα επιτρέψουν στο λαό μας ν’ αποκρούσει τη δολοφονική τρομοκρατία και να ματαιώσει τα φασιστικά σχέδια των εκμεταλλευτών του. Πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση αυτή είναι να σταματήσει ο λαός με τη Μαζική Λαϊκή Αυτοάμυνα και με τα ίδια μέσα που χρησιμοποιούν οι δολοφόνοι του την εξοντωτική τρομοκρατία που εξασκούν ενάντιά του οι συμμορίτες του Μαύρου Μετώπου και τα κρατικά όργανα. Ιερή, υπέρτατη και απαραβίαστη υποχρέωση για τον κάθε Ελληνα πολίτη και τις λαϊκές δημοκρατικές οργανώσεις του είναι να παλέψουν με όλα τα μέσα και να δώσουν όλες τις θυσίες για να υπερασπίσουν τη λευτεριά, τη Δημοκρατία και την εθνική ανεξαρτησία. Το καθεστώς του μονόπλευρου εμφυλίου πολέμου του δωσιλόγου και πλουτοκρατικού νεοφασισμού ενάντια στο λαό, απ’ εδώ και μπρος πρέπει να γίνει απαράδεκτο και πρέπει στους εχθρούς μας ν’ απαντήσουμε με τα ίδια σκληρά μέσα αποφασιστικά και μέχρι τη νίκη”. (Επίσημα κείμενα ΚΚΕ, τόμος 6ος, σελ. 177 – 178).
Αναμφίβολα, αυτό το απόσπασμα από την απόφαση της 2ης Ολομέλειας δεν είναι ιδίου περιεχομένου και σημασίας με παλιότερες κομματικές αποφάσεις, για τη Μαζική Λαϊκή Αυτοάμυνα. Καλεί να δοθεί απάντηση στην τρομοκρατία της αντίδρασης με τα ίδια μέσα. Δηλαδή με τα όπλα. Ζητά γι’ αυτό το σκοπό από το ΕΑΜ να ληφθούν όλα τα οργανωτικά και τεχνικά μέσα. Τέλος, κάνει λόγο για πάλη μέχρι τη νίκη, που σημαίνει νίκη των όπλων του λαού πάνω στην ένοπλη τρομοκρατία των εχθρών του. Βεβαίως, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε, ότι από το παραπάνω απόσπασμα της απόφασης προσανατολίζεται το λαϊκό κίνημα στην ένοπλη πάλη για την εξουσία. Αντίθετα και από τα άλλα σημεία της απόφασης, που δεν παρουσιάζονται εδώ, φαίνεται καθαρά πως το ΚΚΕ τρέφει ελπίδες για δυνατότητα ομαλής, σε τελευταία ανάλυση, εξέλιξης στην εσωτερική κατάσταση της χώρα ή έχει άλλους λόγους που του επιβάλλουν να μην εγκαταλείψει ακόμη τη μαζική πολιτική δράση, στρεφόμενο αποκλειστικά στον ένοπλο αγώνα.
Η αδημοσίευτη εισήγηση του Ν. Ζαχαριάδη
Την ποιοτική διαφορά των αποφάσεων της 2ης Ολομέλειας ξεκαθαρίζει ακόμη περισσότερο η εισήγηση, που έκανε κατά τις εργασίες της ο Ν. Ζαχαριάδης και που μέχρι σήμερα δεν έχει δημοσιευτεί. Ενα μέρος της εισήγησης αυτής, 52 σελίδες, βρίσκεται στο τμήμα των αρχείων του ΚΚΕ, που έχει στην κατοχή της η εταιρεία “Αρχεία Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας” (Κ102/Φ: 1/2/4). Στο εισηγητικό αυτό κείμενο προς την Ολομέλεια (σελ. 26 – 27) ο Ζαχαριάδης τονίζει: “Με τη μαζική πολιτική απεργία και τη Μαζική Λαϊκή Αυτοάμυνα ο λαός υπερασπίζει και με τα ίδια μέσα που χρησιμοποιούν οι δολοφόνοι του, τη ζωή, τις ελευθερίες και τη δημοκρατία του. Με τον παλλαϊκό πανδημοκρατικό αγώνα, που μπορεί να φτάσει και μέχρι τη γενική απεργία και την ένοπλη αντίσταση ο λαός υπερασπίζεται την εθνική του ανεξαρτησία και τιμή ενάντια σε κάθε επιβουλή από οποιαδήποτε πλευρά κι αν έρχεται… Κανένα χτύπημα του εχθρού δεν πρέπει να μείνει χωρίς ανάλογη απάντηση. Και παράλληλα πρέπει να πάρουμε και όλα τα πρόσθετα μέτρα, που θα μας επιτρέψουν, όταν χρειαστεί, όταν μας το επιβάλλουν οι Αγγλοι και οι μισθοφόροι τους, να υπερασπίσουμε με τον ίδιο ηρωισμό, με αποφασιστικότητα και αυτοθυσία όπως και στα 1940 – 45 την εθνική υπόθεση, την τιμή και την ανεξαρτησία της Ελλάδας”. Από αυτό το απόσπασμα της εισήγησης Ζαχαριάδη προκύπτουν αβίαστα τα εξής συμπεράσματα: Η 2η Ολομέλεια προσανατόλισε το ΚΚΕ και στην ένοπλη πάλη, την οποία όμως αντιμετωπίζει ως μέσο πίεσης και απάντησης στον αντίπαλο – ίσης βαρύτητας με τους μαζικούς, λαϊκούς αγώνες – με τελικό στόχο την ειρηνική διευθέτηση του ελληνικού ζητήματος. Η Ολομέλεια επίσης δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο – μάλιστα το θεωρεί πιθανό και ζητά να ληφθούν γι’ αυτό τα απαραίτητα μέτρα – περάσματος του Κόμματος και του λαϊκού κινήματος ολοκληρωτικά στον ένοπλο αγώνα. Εναν αγώνα, που του δίνει τα χαρακτηριστικά του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα 1940 – 45, προφανώς λόγω του ότι στο ελληνικό ζήτημα πρωτεύουσα σημασία έπαιζε η αγγλική επέμβαση και κατοχή.
Πηγή: Ειδικό αφιέρωμα Ριζοσπάστη
Πίσω στα περιεχόμενα
http://erodotos.wordpress.com/istoria-dse/

Ιστορία του ΔΣΕ, μέρος 21: Οι Εκλογές του 1946 (Δ) Οι εκλογές-παρωδία


Ιστορία του ΔΣΕ, μέρος 21: Οι Εκλογές του 1946 (Δ) Οι εκλογές-παρωδία

Οι εκλογές – παρωδία
Meros23_Photo3_small.jpg
Απ’ όσα έχουμε ήδη αναφέρει είναι προφανές πως η τακτική των Εγγλέζων και της ντόπιας αντίδρασης ήταν να εξαναγκάσουν το ΚΚΕ και το ΕΑΜ σε υποταγή και συντριβή. Κι επειδή αυτό δεν έγινε κατορθωτό, επειδή το λαϊκοδημοκρατικό κίνημα δεν αποδέχτηκε τη λογική του “σφάξε με αγά μ’ ν’ αγιάσω”, η αγγλοκρατία ακολούθησε το δρόμο της μετωπικής σύγκρουσης, της προετοιμασίας, δηλαδή, της ένοπλης αντιπαράθεσης για να προωθήσει τα σχέδιά της. Στα πλαίσια αυτής της επιλογής, είχε κάθε λόγο να αδιαφορεί για το γεγονός ότι τα πράγματα στη χώρα οδηγούνταν σε έκρυθμες καταστάσεις και στο χείλος του εμφυλίου πολέμου.
Μέλημά τους – ενόψει της εκλογικής αναμέτρησης – ήταν να νομιμοποιήσουν το αποτέλεσμα των εκλογών και να εξασφαλίσουν ότι το ποσοστό της αποχής θα ήταν ισχνό μέσα στο εκλογικό σώμα ή τουλάχιστον δε θα ήταν δυνατόν να προσδιοριστεί. Για να πετύχουν δε αυτό το στόχο, έπραξαν ό,τι ήταν δυνατό. Μοίρασαν διπλά και τριπλά εκλογικά βιβλιάρια σε δικούς τους ανθρώπους, ενηλίκους και ανηλίκους. Φρόντισαν να εμφανίσουν εν ζωή και συνεπώς με δικαίωμα ψήφου πεθαμένους.
Η τρομοκρατία κατά των ΕΑΜιτών δε σταμάτησε ούτε στο ελάχιστο μέχρι τη μέρα των εκλογών και δίπλα σ’ αυτήν – όταν το ΚΚΕ και το ΕΑΜ οριστικοποίησαν τη στάση τους για αποχή – προστέθηκαν και οι εκβιασμοί προς τους δημόσιους υπάλληλους να μην ακολουθήσουν την επιλογή της αποχής, γιατί διαφορετικά θα τους περίμενε η τιμωρία της απόλυσης. Είναι δε ενδεικτικό ότι, πέραν των γελοίων που γράφονταν καθημερινά στον Τύπο της εποχής πως “όσοι δεν ψηφίσουν δεν είναι Ελληνες”, εκτοξευόταν ανοιχτά η απειλή ότι οι απέχοντες θα εντοπίζονταν μέσω του μετεκλογικού ελέγχου των εκλογικών βιβλιαρίων. Τέλος, για να αποκτήσει …διεθνές κύρος το εκλογικό αποτέλεσμα της βίας και της νοθείας, ο αγλοαμερικανικός ιμπεριαλισμός με τη συμμετοχή των Γάλλων – παρά την άρνηση της ΕΣΣΔ να συμμετέχει – έθεσε τις εκλογές κάτω από τον έλεγχο παρατηρητών του ΟΗΕ, τους οποίους ο λαός αποκαλούσε περιπαικτικά “κουκουβάγιες” από το σήμα της κουκουβάγιας που φορούσαν στο πέτο.
Το αποτέλεσμα
Ετσι κύλησαν τα πράγματα, ώσπου ήρθε η 31η του Μάρτη. Την επιχείρηση δε της νοθείας επισφράγισε το γεγονός ότι ουδέποτε μετά τις εκλογές δόθηκε στη δημοσιότητα ο αριθμός των εγγεγραμμένων, ώστε να είναι κάπως προσδιορίσιμο το μέγεθος της αποχής. Γι’ αυτό και στις μελέτες που έχουν κυκλοφορήσει για την περίοδο εκείνη υπάρχουν διαφορετικές εκτιμήσεις από συγγραφέα σε συγγραφέα, όσον αφορά το μέγεθος του εκλογικού σώματος. (Βλέπε σχετικά: Ζ. Μεϋνώ: “Πολιτικές δυνάμεις στην Ελλάδα”, Εκδόσεις ΜΠΑ“ΥΡΟΝ, σελ. 78 και Ν. Ζιάγκου “Νέες σελίδες από τον εμφύλιο πόλεμο”, εκδόσεις ΣΟΚΟΛΗ, τόμος Α` σελ. 102 – 106).
Από τα στοιχεία που δόθηκαν στη δημοσιότητα προκύπτει ότι ψήφισαν 1.121.696 εκλογείς και τα έγκυρα ψηφοδέλτια ήταν 1.108.473. Οι εκλογές ήταν ανδροκρατούμενες, γιατί στις γυναίκες δεν είχε δοθεί δικαίωμα ψήφου. Η ποσοστιαία δε κατανομή των ψήφων και η κατανομή των εδρών – που τότε ήταν 354 – έχει ως εξής:
- Ηνωμένη Παράταξις Εθνικοφρόνων (Λαϊκό Κόμμα και συνεργαζόμενοι) : 55,12% και 206 έδρες.
- Εθνική Πολιτική Ενωσις (Φιλελεύθεροι του Σ. Βενιζέλου, Εθνικό Ενωτικό Κόμμα Π. Κανελλόπουλου και Δημοκρατικό Σοσιαλιστικό του Γ. Παπανδρέου) : 19,28% και 68 έδρες.
- Κόμμα Φιλελευθέρων (Θ. Σοφούλης) : 14,39% και 48 έδρες.
- Εθνικό Κόμμα Ελλάδας (Ν. Ζέρβας) : 5,96% και 20 έδρες.
- Ενωσις Εθνικοφρόνων (Τουρκοβασίλης) : 2,94% και 9 έδρες.
- Ενωσις Αγροτικών Κομμάτων: 0,67% και 1 έδρα.
- Ανεξάρτητοι συνδυασμοί: 1,08% και 2 έδρες.
- Συνδυασμοί που δεν εκπροσωπήθηκαν στη Βουλή 0,56 % (Βλέπε: Ζ. Μεϋνώ, στο ίδιο σελ. 80).
Τι λάθος ήταν η αποχή;
Meros23_Photo2_small.jpg
Κλείνοντας την εξιστόρηση των γεγονότων που συνδέονται με τις εκλογές του ’46 και το δημοψήφισμα, οφείλουμε να σταθούμε περισσότερο στις κριτικές που ασκήθηκαν εκ των υστέρων για τις βασικές, τότε, επιλογές του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Κατ’ αρχήν, είναι σωστή η εκτίμηση του 8ου Συνεδρίου ότι η αποχή ήταν “λάθος καθοριστικής σημασίας”; Απ’ όσα ήδη έχουμε πει, η απάντηση στο ερώτημα είναι σαφώς αρνητική. Και δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού για να δεχτεί κανείς την εκτίμηση ότι επρόκειτο για λάθος καθοριστικής σημασίας, θα πρέπει προηγουμένως με ατράνταχτα στοιχεία να αποδείξει ότι μέσω των εκλογών ήταν δυνατή η ειρηνική δημοκρατική εξέλιξη στη χώρα, ήταν δυνατή η αδιάβλητη έκφραση της λαϊκής θέλησης, ήταν δυνατόν να γίνει σεβαστή από τους Αγγλους και την αντίδραση μια λαϊκή ετυμηγορία υπέρ του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, ήταν δυνατό να αποχωρήσουν τα βρετανικά στρατεύματα από την Ελλάδα και να αποκτήσει η χώρα την ανεξαρτησία της, ήταν δυνατό να πάρει τέλος ο μονόπλευρος εμφύλιος πόλεμος που ασκούσε το κράτος, οι Βρετανοί και οι μοναρχοφασιστικές συμμορίες, ήταν δυνατό να ανοίξει ο δρόμος προς τη λαϊκή δημοκρατία και το σοσιαλισμό. Φυσικά τέτοιες δυνατότητες δεν υπήρχαν ούτε στο απειροελάχιστο. Γι’ αυτό και η κριτική του 8ου Συνεδρίου δεν μπορεί να σταθεί.
Αλλωστε η κριτική αυτή όπως διατυπώθηκε είναι πλήρως αντιφατική: Κάνει λόγο για λάθος καθοριστικής σημασίας αλλά αναγνωρίζει δύο δυνατότητες εξέλιξης των πραγμάτων στην Ελλάδα του ’46: Τη δυνατότητα δημοκρατικής αναγέννησης της χώρας με ειρηνικό τρόπο μέσω εκλογών και τη δυνατότητα να λυθεί το ελληνικό ζήτημα μέσω των όπλων. Κι ενώ οι δυνατότητες είναι δύο, μόνο αυτή που σχετίζεται με τις εκλογές χαρακτηρίζεται καθοριστικής σημασίας, προφανώς για να μπορεί να χαρακτηριστεί έτσι το λάθος της αποχής. Η προπαγάνδα των ψευδαισθήσεων
Ορισμένοι επίσης ιστοριογράφοι της εποχής, όπως ο Φοίβος και ο Σόλωνας Γρηγοριάδης, ο Τ. Βουρνάς και άλλοι, προβάλλουν τις εκτιμήσεις του 8ου Συνεδρίου, κατακεραυνώνουν την επιλογή της αποχής χρεώνοντάς την αποκλειστικά στο Ζαχαριάδη, υπολογίζουν το μίνιμουμ ποσοστό που θα έπαιρνε το ΕΑΜ αν κατέβαινε στις εκλογές, προσθέτουν δίπλα σ’ αυτό το ποσοστό του Κέντρου και νάτη η δυνατότητα δημοκρατικών εξελίξεων, διότι δε θα σχημάτιζε – λένε – η Δεξιά αυτοδύναμη κυβέρνηση. Και λοιπόν; Μήπως πριν τη Δεξιά δεν ήταν το Κέντρο στα πράγματα; Μήπως δεν εκτέλεσε πιστά τις επιταγές των Εγγλέζων; Μήπως δεν κυβερνούσε τη χώρα τον Δεκέμβρη του ’44, μήπως δεν ανέχτηκε τη μοναρχοφασιστική τρομοκρατία; Μήπως δεν οργάνωσε τις νόθες εκλογές; Ποιες αντιστάσεις προέβαλε το Κέντρο ώστε να μπορεί κανείς να ισχυριστεί ότι θα τασσόταν έστω και μερικώς στο πλευρό του ΕΑΜ και θα εμπόδιζε το μοναρχοφασιστικό όργιο που συνεχίστηκε και εντάθηκε μετά τις εκλογές; Ψευδαισθήσεις μπορεί να έχει κανείς, αλλά τα γεγονότα δεν μπορούν να σκεπάζονται από συνειδητά, σκόπιμα ή ασυνείδητα, μη σκόπιμα ονειροπολήματα.
Ο χαρακτήρας του λάθους
Ηταν, όμως, λάθος η αποχή από τις εκλογές; Αναμφισβήτητα ναι. Οχι όμως λάθος καθοριστικής σημασίας, αλλά λάθος τακτικής. Δε θα ήταν λάθος αν η ηγεσία του λαϊκοδημοκρατικού κινήματος είχε αποφασίσει το άμεσο και ολοκληρωτικό πέρασμα των λαϊκών δυνάμεων στις ένοπλες μορφές πάλης. Αν υπήρχε τέτοια απόφαση, αν υπήρχε επιλογή της άμεσης λύσης του ελληνικού ζητήματος μέσω των όπλων, τότε η αποχή θα ήταν η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Από τη στιγμή, όμως, που τέτοια απόφαση δεν υπήρξε και από τη στιγμή, που το ΚΚΕ – με τις αποφάσεις της 2ης Ολομέλειας – προσανατόλισε το κίνημα και στον ένοπλο αγώνα, χωρίς να εγκαταλείπει τη μαζική πολιτική ειρηνική πάλη, από τη στιγμή που επέλεξε το σταδιακό τρόπο περάσματος στην “κριτική των όπλων”, ώστε να κατανοήσουν ευρύτερες δυνάμεις την αναγκαιότητα αυτή, η συμμετοχή στις εκλογές ήταν επιβεβλημένη. Δεν μπορείς να εμμένεις στις ειρηνικές μορφές πάλης και ταυτόχρονα να αρνείσαι την αξιοποίηση του κοινοβουλίου για τους σκοπούς σου. Κι εδώ ταιριάζουν όσα λένε οι ιστοριογράφοι που προαναφέραμε, ότι δηλαδή με συμμετοχή του ΕΑΜ στις εκλογές η Δεξιά δε θα έπαιρνε αυτοδυναμία. Θα γινόταν συνεπώς εκ των πραγμάτων συμμαχία Δεξιάς – Κέντρου και το μπλοκ των αντιμαχόμενων δυνάμεων θα πρόβαλε ακόμη καθαρότερα. Αρα, η συμμετοχή στις εκλογές δε θα άνοιγε ειρηνικές δημοκρατικές εξελίξεις, αλλά θα διαμόρφωνε καλύτερες συνθήκες άμυνας και ιδιαίτερα, θα βοηθούσε να ξεσκεπαστεί σε όλη την έκτασή του το μπλοκ της αγγλοκρατίας, θα απεγκλώβιζε – στον ένα ή τον άλλο βαθμό – δυνάμεις υπέρ του ΕΑΜικού κινήματος, θα βοηθούσε καλύτερα να συνειδητοποιήσουν ευρύτερες μάζες το γεγονός, πως δεν υπήρχε άλλη διέξοδος πέραν της ένοπλης πάλης.
Φυσικά, η συμμετοχή στις εκλογές θα ‘πρεπε οπωσδήποτε να συνδυαστεί με την έντονη και αποφασιστική καταγγελία των αντιδημοκρατικών και απαράδεκτων συνθηκών, μέσα στις οποίες διεξάγονταν και με τρόπο τέτοιο, που δε θα νομιμοποιούσε την ολοφάνερη προοπτική του νόθου αποτελέσματος. Ισως η τελική απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ για συμβολική κάθοδο στις εκλογές να ήταν η πιο σωστή. Ομως ποτέ δεν εφαρμόστηκε για να γνωρίζουμε πώς θα μεταφραζόταν στην πράξη. Τέλος, οφείλουμε να επαναλάβουμε ότι η συμμετοχή του ΕΑΜ και του ΚΚΕ στο δημοψήφισμα ήταν πράξη επιεικώς ακατανόητη. Πολύ περισσότερο δε που απείχαν από τις εκλογές.
Αν θα ήθελε κάποιος να βγάλει ένα σύντομο συμπέρασμα για τις επιλογές του ΕΑΜ και του ΚΚΕ εκείνη την περίοδο, θα πρέπει να σημειώσει την αντιφατικότητα της πολιτικής τους. Ιδιαίτερα για το ΚΚΕ οφείλουμε να πούμε ότι πατώντας τότε σε δύο βάρκες, εμμένοντας στις ειρηνικές μορφές πάλης και ενισχύοντας δειλά τον ένοπλο αγώνα, ήταν δέσμιο των αντιφάσεων της πολιτικής του, με αποτέλεσμα πολλές φορές να μην προλαβαίνει τις εξελίξεις, να μην έχει προετοιμαστεί επαρκώς για να τις αντιμετωπίσει, να μην είναι σε θέση να υπολογίσει με ακρίβεια το συσχετισμό δυνάμεων και τις διαθέσεις του αντιπάλου και συνεπώς να μην επιλέγει πάντοτε τη σωστότερη τακτική, να μην μπορεί να προσδιορίσει τα ιδιαίτερα καθήκοντα της εκάστοτε ιστορικής στιγμής και φυσικά το πόσο επείγοντα χαρακτήρα είχαν. Οι αιτίες αυτής της κατάστασης και της αντιφατικότητας της πολιτικής του Κόμματος δεν μπορούν εύκολα να αναζητηθούν και φυσικά δεν είναι θέμα του παρόντος. Οφείλουμε όμως όταν τις αναζητούμε να παίρνουμε υπόψη τον εσωτερικό και διεθνή συσχετισμό δυνάμεων, την κατάσταση μέσα στο Κόμμα και το χαρακτήρα που είχε ο ΕΑΜικός πολιτικός συνασπισμός κλπ. Γι αυτά όμως θα μιλήσουμε με άλλη ευκαιρία.
Το δημοψήφισμα του 1946
Αμέσως μετά τις εκλογές, η ντόπια και ξένη αντίδραση πέρασε ολοκληρωτικά στην επίθεση. Η τρομοκρατία πήρε τεράστιες διαστάσεις. Οι φόνοι, οι ξυλοδαρμοί, οι βιασμοί, οι καταστροφές περιουσιών, οι λεηλασίες και όλα τα …ευγενή ανδραγαθήματα των μοναρχοφασιστικών συμμοριών και του κράτους ήταν καθημερινό θέμα στον Τύπο της εποχής. Αυτά, όμως, δεν ήταν αρκετά για τους ιθύνοντες. Γι’ αυτό κι από τα πρώτα μέτρα που πήραν ήταν να νομιμοποιήσουν την τρομοκρατία, καθιστώντας την πλέον κρατική υπόθεση. Στις 6/6/1946 κατατέθηκε στη Βουλή το πρώτο νομοσχέδιο εκτάκτων μέτρων, το οποίο και ψηφίστηκε στις 17/6. Είναι το γνωστό Γ` Ψήφισμα. Βάσει αυτού του ψηφίσματος, καταργούνταν στην ουσία τους τα συνταγματικά δικαιώματα των πολιτών, δινόταν το δικαίωμα στην αστυνομία να περιορίζει την κυκλοφορία, θεσπιζόταν η ποινή του θανάτου για πράξεις κατά της δημόσιας ασφάλειας, απαγορευόταν η απεργία κ.ο.κ.
Πέθανε ο Χίτλερ;
Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος, που σχολίασε το Γ` ψήφισμα, πριν ψηφιστεί από τη Βουλή, η εφημερίδα “Μάχη” του κόμματος των Σβώλου – Τσιριμώκου. Συγκεκριμένα, έγραφε: “Το άρθρο 10 του νομοσχεδίου είναι μνημείο αστυνομικής αυθαιρεσίας. Μπορούν οι χωροφύλακες να ενεργούν στα σπίτια των Ελλήνων “ερευνώντας μέρας τε και νυκτός”, ν’ απαγορεύουν την κυκλοφορία των πολιτών και να προβαίνουν εις “πάσαν πράξιν, σκοπούσαν την άμυναν, ασφάλειαν και κοινήν ησυχίαν”.
Πέθανε πραγματικά ο Χίτλερ;
Και δεν αρκεί να παίρνουν αυτά τα δικαιώματα οι χωροφύλακες. Τιμωρούνται με θάνατο όσοι επιζήσουν από τη δική τους “πάσαν πράξιν” και αμυνθούν ή τους χτυπήσουν ή τιμωρήσουνε σκληρά τη σκληρότητά τους. Ο Μέγας Θεός Χωροφύλακας θα ρυθμίζει πια ανεξέλεγκτα τη φτωχιά μας ζωή.
Γιατί όλα αυτά; Γιατί ως εκεί;
Η όλη οικονομία του ψηφίσματος το δείχνει. Πρέπει να μη μείνει ίχνος ελευθερίας. Πρέπει να στραγγαλιστούν ολότελα οι λαϊκές ελευθερίες. Πρέπει να εμποδισθή κάθε λαϊκή εκδήλωση. Πρέπει να μην υπάρχουν πολίτες που έχουν δικαιώματα, αξιώσεις, ιδανικά, τραγούδια, ορμή. Πρέπει να υπάρχουν σκυφτοί ραγιάδες και τούτο το καλοκαίρι, για να μπορέσει να ξανάρθη ο μετανάστης τύραννος την 1η Σεπτεμβρίου. “Αι εν υπαίθρω δημόσιαι συγκεντρώσεις φέρουσι εν εαυταίς το σπέρμα της στάσεως…”. Και πρέπει να σκοτωθή το σπέρμα αυτό, σπέρμα Δημοκρατίας και Προόδου. Σπέρμα ανυπακοής, σπέρμα άμυνας εναντίον της βίας, σπέρμα κλονισμού μιας τυραννικής κρατικής εξουσίας.
Πρέπει να υπάρξουν σκυμμένοι ραγιάδες στο δρόμο, στο σπίτι. Και στη δουλειά. Γι’ αυτό και η απεργία στους μεγάλους κλάδους της παραγωγής γίνεται ποινικό αδίκημα! Γιατί πρέπει προπαντός να χτυπηθή, να υποταγή, να λυγίση η πρωτοπόρα εργατική τάξη, που έχει στα χέρια της το ισχυρό όπλο της απεργίας ενάντια στην εκμετάλλευση, στην αυθαιρεσία και τη βία – για να προφυλαχτή η ακεραιότητα, η ασφάλεια της χώρας και ο Γεώργιος Γλύξμπουργκ. Πέθανε πραγματικά ο Χίτλερ;..”.
Δημοψήφισμα με στρατοδικεία
Αμέσως μετά την έγκριση από τη Βουλή του Γ` Ψηφίσματος, στήθηκαν στη χώρα τα πρώτα 11 στρατοδικεία, των οποίων οι αποφάσεις ήταν τελεσίδικες. Επίσης καθιερώθηκαν οι συλλήψεις, οι εκτελέσεις, τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Συστηματική υπήρξε και η εκκαθάριση του στρατού από αριστερά, προοδευτικά, ΕΑΜίτικα στοιχεία. Κράτος και συμμορίες είχαν γίνει ένα, στην προσπάθεια εξόντωσης του λαϊκοδημοκρατικού κινήματος. Ανάμεσα δε στα θύματα του μοναρχοφασιστικού οργίου ήταν και ο δημοσιογράφος του “Ριζοσπάστη” Κ. Βιδάλης, ο οποίος, ευρισκόμενος στη Θεσσαλία για ρεπορτάζ, δολοφονήθηκε από τη συμμορία του Σούρλα, 15 μέρες πριν το δημοψήφισμα.
Η χώρα οδηγήθηκε στο δημοψήφισμα – την 1η Σεπτέμβρη του ’46 – υπό το κράτος του τρόμου. Κι όπως ήταν φυσικό, πέραν της τρομοκρατίας, βοήθησε και η νοθεία, ώστε η μέρα να γίνει νύκτα και ο θεσμός της βασιλείας να αποκτήσει τη …λαϊκή έγκριση με 68,3% υπέρ. Ετσι, ο Γεώργιος Γλύξμπουργκ επέστρεψε στην Ελλάδα στις 26/9/1946.
Στο Δημοψήφισμα έλαβε μέρος και ο ΕΑΜικός πολιτικός συνασπισμός, γεγονός που είναι το λιγότερο ακατανόητο, αφού, ως πολιτική πράξη, σ’ εκείνες τις συνθήκες δεν είχε να προσφέρει τίποτε περισσότερο εκτός της νομιμοποίησης ενός προκατασκευασμένου αποτελέσματος.
Το μέγεθος της αποχής και το περίφημο 9,3%
Meros23_Photo1_small.jpg
Στις εκλογές δεν πήραν μέρος το ΕΑΜ, το ΚΚΕ και μια σειρά κόμματα του Κέντρου. Συνεπώς, μένει ανοιχτό το ερώτημα “πόσο ήταν το μέγεθος της αποχής;”. Η διεθνής επιτροπή παρατηρητών του ΟΗΕ, οι επονομαζόμενοι από τον λαό “Κουκουβάγιες”, έσπευσαν να εκτελέσουν τις εκ των προτέρων διαταγές των αφεντικών τους, εμφανίζοντας την αποχή της Αριστεράς σχεδόν μηδαμινή. Πώς το κατάφεραν; Φυσικά δεν έκαναν κανέναν έλεγχο στους εκλογικούς καταλόγους. Γνώριζαν περί τίνος επρόκειτο. Εκαναν όμως… γκάλοπ στους δρόμους, σε πόλεις και χωριά και ρωτούσαν τους περαστικούς αν ψήφισαν ή όχι. Από τις απαντήσεις που πήραν έβγαλαν το συμπέρασμα ότι η αποχή για πολιτικούς λόγους – η αποχή δηλαδή κυρίως των ΕΑΜιτών και των κομμουνιστών – ήταν 9,3 %!!! Το… αποτέλεσμα μάλιστα αυτό – μαζί με κρίσεις ότι οι εκλογές ήταν έντιμες – το έγραψαν και στην έκθεσή τους – που δημοσιεύτηκε σε περίληψη στις 12/4/46 – για να υπάρχει προφανώς και έγγραφη απόδειξη της γελοιότητας. Και η γελοιότητα αυτή κατέρρευσε στη συνέχεια, όταν η ίδια η διεθνής επιτροπή του ΟΗΕ προσπάθησε να διασκεδάσει τις εντυπώσεις που δημιούργησε και με νέες εκτιμήσεις της δέχτηκε ότι αν η Αριστερά συμμετείχε στις εκλογές θα έπαιρνε 20 με μάξιμουμ 25%. (Φ. Γρηγοριάδης: “Το δεύτερο αντάρτικο”, τόμος 3ος, σελ. 674).
Εχει συνεπώς απόλυτο δίκιο ο Μεϊνό – και όχι μόνο αυτός βέβαια – όταν σημειώνει σχετικά με την κρίση των παρατηρητών του ΟΗΕ, ότι “οι εκλογές ήταν έντιμες”: “Αν ληφθή υπόψη η σύνθεση και ο τρόπος λειτουργίας της επιτροπής, θα ήταν μεγάλη αφέλεια να δούμε στην παραχώρηση του πιστοποιητικού αυτού καλής δημοκρατικής διαγωγής κάτι διαφορετικό από ένα διάβημα που αποσκοπούσε να ενισχύση τη διεθνή θέση μιας κυβερνήσεως, την οποία είχαν εξ ολοκλήρου προσεταιρισθή οι αγγλοσαξονικές δυνάμεις” (Φ. Γρηγοριάδης: “Το δεύτερο αντάρτικο”, τόμος 3ος, σελ. 79).
Το πραγματικό μέγεθος της αποχής
Το πραγματικό μέγεθος της αποχής που αντιστοιχούσε σε δυνάμεις κυρίως του ΕΑΜικού πολιτικού συνασπισμού (και που ο ΕΑΜικός – δημοκρατικός τύπος το υπολόγισε στο 53%) δεν είναι δυνατό – και δεν έχει, πλέον και τόση σημασία – να προσδιοριστεί με ακρίβεια. Οχι μόνο γιατί δεν υπάρχει ακριβές στοιχείο για τους εγγεγραμμένους, (άλλωστε οι εκλογικοί κατάλογοι ήταν πλαστοί – με διπλοεγγραφές, τριπλοεγγραφές, και πεθαμένους που τους εμφάνιζαν ως ζωντανούς) αλλά και γιατί πολλοί ήταν εκείνοι που δεν είχαν γραφεί στους εκλογικούς καταλόγους, είτε γιατί δεν πρόλαβαν, είτε γιατί δεν ξεπέρασαν τα προσκόμματα που τους έβαζε ο κρατικός μηχανισμός, είτε γιατί ήταν καταδιωκόμενοι από τις φασιστικές συμμορίες, ενώ είχαν δικαίωμα ψήφου και υπό διαφορετικές συνθήκες θα μπορούσαν να το κατοχυρώσουν. Αλλά κι αν ακόμη είχαμε τον αριθμό των εγγεγραμμένων και η εγγραφή των ΕΑΜιτών και προοδευτικών πολιτών στους εκλογικούς καταλόγους γινόταν απρόσκοπτα, πάλι θα συναντούσαμε δυσκολία να εντοπίσουμε με ακρίβεια το μέγεθος της αποχής, αφού είχαν οργιάσει οι μέθοδοι της νοθείας. Δεν ήταν λίγα τα ανύπαρκτα πρόσωπα που εμφανίστηκαν ψηφοφόροι στις εκλογές, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που είχαν διπλοψηφίσει και τριπλοψηφήσει, χώρια αυτούς που ψήφισαν ενώ ήταν… πεθαμένοι. Τέλος, πρέπει να πάρουμε υπόψη μας και το γεγονός ότι κυρίως στην ύπαιθρο, οπαδοί του ΕΑΜ και του ΚΚΕ οδηγήθηκαν στις κάλπες κάτω από το βάρος της τρομοκρατίας και του φόβου που αυτή δημιουργούσε, ενώ η θέλησή τους ήταν ακριβώς αντίθετη. Παρομοίως οφείλουμε να σημειώσουμε ότι οι εκβιασμοί που ασκήθηκαν στους δημόσιους υπαλλήλους ασφαλώς θα είχαν αποτέλεσμα. Συνεπώς, το ποσοστό της αποχής θα μπορούσε επακριβώς να προσδιοριστεί αν υπήρχαν όλες οι βασικές προϋποθέσεις για ελεύθερες και αδιάβλητες εκλογές. Αλλά τότε δε θα χρειαζόταν τέτοιος προσδιορισμός, γιατί δε θα υπήρχε η πολιτική επιλογή της αποχής. Το γεγονός δε ότι οι εκλογές ούτε έντιμες ήταν, ούτε αδιάβλητες, φανερώνει πως η δύναμη του ΕΑΜικού πολιτικού συνασπισμού ήταν αναμφισβήτητα πλειοψηφούσα στην ελληνική κοινωνία. Αν επρόκειτο για μια δύναμη της τάξης του 20 και 25% δε θα υπήρχε λόγος να γίνουν όσα έγιναν. Αλλά κι αν ακόμη τα ποσοστά του ΕΑΜ ήταν ακόμη μεγαλύτερα – αλλά πάντως μειοψηφικά – πάλι οι μέθοδοι του αντιπάλου θα ήταν διαφορετικές απ’ αυτές που ακολουθήθηκαν.
Πηγή: Ειδικό αφιέρωμα Ριζοσπάστη
Πίσω στα περιεχόμενα
http://erodotos.wordpress.com/istoria-dse/

TOP READ