11 Οκτ 2012

Ιδεολογικά και στρατηγικά πιο ώριμοι στην προοπτική μιας νέας επαναστατικής ανόδου στον 21ο αιώνα



Ιδεολογικά και στρατηγικά πιο ώριμοι στην προοπτική μιας νέας επαναστατικής ανόδου στον 21ο αιώνα

Η Ελένη Μπέλλου ενώ παρουσιάζει το κλείσιμο του δεύτερου θέματος, εκ μέρους της Κεντρικής Επιτροπής

,
Η συζήτηση στο Συνέδριο επιβεβαιώνει την ωριμότητά μας να καταλήξουμε σε Απόφαση Εκτιμήσεων και Συμπερασμάτων από τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στον 20ό αιώνα, με επίκεντρο την ΕΣΣΔ. Να εμπλουτίσουμε την αντίληψή μας για το Σοσιαλισμό.
Η ΚΕ εκτιμά ότι ήταν υψηλός ο προβληματισμός των ομιλιών γενικά, όπως και αυτών μέσω των οποίων συνδέθηκε ο προβληματισμός και με την πείρα σε εργασιακούς κλάδους. Αξιοσημείωτη είναι και η συμβολή στελεχών του Κόμματος που δουλεύουν στην ΚΝΕ. Μπορούμε να πούμε, παίρνοντας υπόψη μας και την εμπειρία της ΚΟΜΕΠ, ότι πολλές ομιλίες έχουν προδιαγραφές για δημοσίευσή τους ως άρθρων στις σελίδες της.
Αυτό δείχνει πόσο αποτελεσματικό είναι όταν ο προσανατολισμός στα καθήκοντα εκφράζεται ενιαία και γίνεται υπόθεση όλων των στελεχών, ανεξάρτητα από τον εσωκομματικό καταμερισμό.
Είναι ελπιδοφόρο, είναι επιβεβαίωση, ότι τα καθήκοντα της κομματικής οικοδόμησης, της Αντεπίθεσης, που αφορά την ικανότητα του Κόμματος, την ικανότητα των εργατικών στελεχών, είναι ήδη δρομολογημένα, αφού υπάρχουν προϋποθέσεις να γίνει εκλαϊκευτική παρουσίαση και στήριξη των θέσεών μας σε αυτό το σύνθετο, θεωρητικό - στρατηγικό ζήτημα, που σίγουρα δίνει τη βάση, το εφαλτήριο, για την ποιότητα της ιδεολογικής - πολιτικής μας δουλειάς στην εργατική τάξη, στις λαϊκές δυνάμεις.
Αποψη από την ψηφοφορία για την απόφαση του δεύτερου θέματος

Υπάρχει το στελεχικό δυναμικό για να στηρίξει την εκλαΐκευση, τη ζύμωση πρώτ' απ' όλα στις εργατικές δυνάμεις, σε κλάδους - χώρους δουλειάς, όπως καταλήξαμε στο 1ο Θέμα.
Υπάρχει στελεχικό δυναμικό ικανό ν' ανταποκριθεί στην περαιτέρω έρευνα, στη δημιουργική συζήτηση με άλλα ΚΚ, στην κατεύθυνση και της προώθησης στενότερης συνεργασίας ΚΚ που στηρίζονται στις θεωρητικές αρχές του μαρξισμού - λενινισμού, του προλεταριακού διεθνισμού, της αναγνώρισης της σοσιαλιστικής πορείας και προσφοράς της ΕΣΣΔ και άλλων σοσιαλιστικών κρατών, ανεξάρτητα από το γεγονός, παραφράζοντας τον παραλληλισμό ενός συντρόφου, ότι «ο σοσιαλιστικός έφηβος δεν έζησε για να ενηλικιωθεί».
Θεμελιακό ζήτημα οι οικονομικές νομοτέλειες
Σχετικά με ορισμένα ζητήματα που τέθηκαν στη συζήτηση στο Συνέδριο:
1. Σχετικά με τη σχέση Οικονομίας -Πολιτικής σε αντιπαράθεση με την ανάγκη ανάπτυξης της Πολιτικής Οικονομίας του Σοσιαλισμού. Σωστά, κατά τη γνώμη της ΚΕ, επισημάνθηκε η θεωρητική υστέρηση ως προς την Πολιτική Οικονομία του Σοσιαλισμού - Κομμουνισμού, ως έναν από τους κύριους παράγοντες της οπορτουνιστικής παρέκκλισης του ΚΚΣΕ.
Τι θέλουμε να διευκρινίσουμε:
Δεν υπάρχει αντίφαση μεταξύ της αναγνώρισης της ανάγκης διερεύνησης της σοσιαλιστικής πορείας με τη σχέση Οικονομίας - Πολιτικής, σε σχέση με την ανάγκη ανάπτυξης της Πολιτικής Οικονομίας του Σοσιαλισμού. Ισα ίσα η σχέση Οικονομίας - Πολιτικής σε αυτό παραπέμπει, δηλαδή στη βάση της γνώσης των νομοτελειών, στη βάση της αντικειμενικής ανάλυσης της κοινωνικής διαστρωμάτωσης, των αντιθέσεων και κοινωνικών διαφορών, με στόχο τη δημιουργία των υλικών προϋποθέσεων αλλά και των πολιτικών μέτρων για την εξάλειψή τους.
Οι σύνεδροι ξεσπούν σε χειροκροτήματα μετά την ανακοίνωση του αποτελέσματος της ψηφοφορίας για το δεύτερο θέμα

Να πάρουμε υπόψη ότι το Κόμμα δεν είναι απλά η οργανωτική πρωτοπορία της εργατικής τάξης, δηλαδή πρωτοπορία στην κινητοποίησή της, ούτε είναι μόνο καθοδηγητής στις δράσεις καταστολής αντεπαναστατικών δυνάμεων.
Είναι ΟΛΑ ΑΥΤΑ στη βάση της ιδεολογικής - πολιτικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης και ως καθοδηγήτρια δύναμη στη Δικτατορία του Προλεταριάτου, δηλαδή στη συνειδητή σχεδιασμένη κατεύθυνση της δράσης των μαζών για τη σοσιαλιστική θεμελίωση και ανάπτυξη. Αλλά όταν λέμειδεολογική πρωτοπορία, δεν εννοούμε ιδέες αποσπασμένες από την έρευνα και θεωρία, που είναι στα χαρακτηριστικά, στα καθήκοντα του Κομμουνιστικού Κόμματος, που αποτελεί συνένωση επαναστατικής θεωρίας και επαναστατικής πράξης.
Ετσι, η ανάπτυξη της Πολιτικής Οικονομίας του Σοσιαλισμού -Κομμουνισμού είναι στοιχείο, επιβεβαίωση, αν θέλετε, της κομμουνιστικής ταυτότητας.
Φυσικά υπάρχει καταμερισμός μέσα στο Κομμουνιστικό Κόμμα, που αφορά και την ερευνητική δουλειά, καταμερισμός που αφορά και οργανισμούς, π.χ., ερευνητικά κέντρα, τα οποία δε νοούνται χωρίς να εκφράζεται και να επιβεβαιώνεται σε αυτά στην πράξη ο καθοδηγητικός ρόλος του Κόμματος.
Αρα περιλαμβάνει όλα αυτά η σχέση Οικονομίας - Πολιτικής που θέτει η ΚΕ.
Από αυτή την άποψη θεμελιακό ζήτημα είναι οι οικονομικές νομοτέλειες.
Για τις εμπορευματικές -χρηματικές σχέσεις
2. Να διευκρινίσουμε ζητήματα για τις εμπορευματικές - χρηματικές σχέσεις:
Δεν είναι σωστό να ερμηνεύουμε τη στάση του Στάλιν ως μοναδική ή κύρια πολεμική απέναντι σε αυτούς που υποστήριζαν την άμεση πλήρη κατάργηση του χρήματος το 1950-'51. Το μέτωπό του ήταν στραμμένο κυρίως στους αγοραίους.
Το κείμενο της ΚΕ δεν υποστηρίζει ότι στις αρχές του 1950 έπρεπε να καταργηθεί το χρήμα και από αυτή την άποψη συμφωνούμε ότι ο Στάλιν σωστά απάντησε σε αυτούς που ανεπεξέργαστα, δογματικά πολεμούσαν τους αγοραίους.
Εμείς υποστηρίζουμε ότι η κατεύθυνση πρέπει να είναι η εξάλειψη των εμπορευματικών - χρηματικών σχέσεων και να συνοδεύεται από ανάλογη πολιτική. Δηλαδή, να συνοδεύεται από μέτρα για να επιταχυνθεί η διαδικασία συνένωσης των χαμηλών μορφών συνεταιρισμού σε ανώτερες, για την ανάπτυξη των ανώτερων μορφών συνεταιρισμού και ωρίμανσής τους - από την άποψη των υλικών προϋποθέσεων - ώστε να περάσουν σε άμεση κοινωνική παραγωγή.
Ακόμη, η πλήρης κατάργηση του χρηματικού εργασιακού εισοδήματος προϋποθέτει ξεπέρασμα της στενότητας της σοσιαλιστικής παραγωγής στην παραγωγή καταναλωτικών προϊόντων, τουλάχιστον πορεία άμβλυνσης της διαφοράς μεταξύ χειρωνακτικής - πνευματικής εργασίας.
Τοποθετούμαστε κριτικά απέναντι στην αντιφατικότητα, την αντινομία, που συμπυκνώνει η άποψη ότι τα καταναλωτικά προϊόντα της σοσιαλιστικής παραγωγής για τους εργαζόμενούς της ήταν εμπορεύματα, ότι στην κατανομή τους παρέμβαινε ο νόμος της αξίας, έστω και μη καθοριστικά, εξ ου και ο χαρακτηρισμός τους ως «ειδικής μορφής εμπορεύματα».
Επισημαίνουμε ότι ο χαρακτήρας των σχέσεων παραγωγής είναι καθοριστικός για το χαρακτήρα των σχέσεων κατανομής.
Είναι αντίφαση λοιπόν τα προϊόντα της άμεσα κοινωνικής παραγωγής να κατανέμονται εμπορευματικά. Τότε σημαίνει ότι δεν έχουμε άμεσα κοινωνική παραγωγή. Η κατανομή «σύμφωνα με την εργασία» είναι εξηγήσιμη ως πρόβλημα ανωριμότητας στις σχέσεις κατανομής, που αντανακλά σχετική ανωριμότητα και στο χαρακτήρα της κοινωνικής παραγωγής. Γι' αυτό υφίσταται «στον καθένα ανάλογα με την εργασία του», που περικλείει τη μη ισότιμη συμμετοχή κι όχι «στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του».
Ανεξάρτητα αν η θέση περί «ειδικής μορφής εμπορευμάτων» εξέφραζε και έλλειψη διαμόρφωσης κατηγοριών σοσιαλιστικής οικονομίας, σίγουρα δεν ήταν ολοκληρωμένη αυτή η τοποθέτηση, πάνω στην οποία πάτησε η αναθεωρητική και οπορτουνιστική παρέκκλιση που ακολούθησε.
Οπωσδήποτε δεν ήταν νομοτελειακό το λάθος να εξελιχθεί σε οπορτουνισμό. Εγινε έτσι γιατί, υπό την επίδραση σειράς άλλων παραγόντων, το πώς αντανακλάστηκε η ταξική πάλη στην εσωκομματική διαπάλη, δεν έγινε κατορθωτό έγκαιρα να υπάρξει διόρθωση.
Συχνά μπαίνει το ερώτημα: «Κάθε λάθος σημαίνει οπορτουνιστική παρέκκλιση;» ή «είναι δυνατόν να μη γίνουν λάθη;» πολύ περισσότερο στη θεωρία, όταν η ίδια η ζωή δεν είχε πλήρως αναπτύξει τα νέα φαινόμενα;
Και βέβαια τα λάθη είναι μέσα στη ζωή, στη διαδικασία της γνώσης. Η κατάκτηση της γνώσης και στο ανεπτυγμένο θεωρητικό της επίπεδο βασίστηκε στην αξιολόγηση θεωρητικών λαθών που προέκυπταν είτε ως αρχικές γενικεύσεις πειραμάτων είτε ως αρχικά θεωρητικά αξιώματα που έμπαιναν στη διαδικασία της πειραματικής ή κοινωνικής επιβεβαίωσης.
Στην κομματική γνώση, το μη έγκαιρα διορθωμένο λάθος οδηγεί στην αναθεώρηση ή στο δογματισμό.
3. Το κείμενο της ΚΕ αναγνωρίζει την ύπαρξη εμπορευματικών σχέσεων στην ανταλλαγή μεταξύ προϊόντων της σοσιαλιστικής παραγωγής και προϊόντων της συνεταιριστικής.
Αλλά δεν τη βλέπει στατικά, αναλλοίωτα. Δεν πρέπει να γίνεται σύγκριση μεταξύ διαφορετικών περιόδων της ΕΣΣΔ, κυρίως μιλώντας για τη δεκαετία του 1950.
Τέτοια σύγκριση δεν παίρνει υπόψη της την τεράστια για τα δεδομένα της ΕΣΣΔ αύξηση των δυνατοτήτων της βιομηχανίας της, κάτι που δεν έζησε ο Λένιν.
Πριν τον πόλεμο αναλογούσε ένα τρακτέρ για περισσότερα κολχόζ, ενώ μετά, 10 και παραπάνω για το κάθε κολχόζ.
ΑΛΛΑ ΒΕΒΑΙΑ δε λέμε ότι ΟΛΑ τα κολχόζ έπρεπε να μετατραπούν σε σοβχόζ το 1951 ή 1955.
Μας καλύπτει ο προσανατολισμός που δόθηκε τότε από την ηγεσία της ΕΣΣΔ, που με σαφήνεια υπάρχει στην Εισήγηση και στις Θέσεις και κρίνουμε αρνητικά την αλλαγή της κατεύθυνσης.
Στην ελληνική πραγματικότητα είναι πολύ πιο προχωρημένη η μηχανοποίηση, αλλά λείπουν οι υποδομές παγίων εγκαταστάσεων ή εγκαταστάσεις αποθήκευσης - συντήρησης - μεταφοράς - διάθεσης, οι οποίες είναι στα χέρια του μεγάλου κεφαλαίου.
Επομένως, πολύ περισσότερο δεν μπορεί να γίνει μηχανιστική μεταφορά των λενινιστικών θέσεων για τον τρόπο υλοποίησης της συνεταιριστικοποίησης κι αυτό κάθε άλλο παρά είναι αναθεώρηση λενινιστικών αρχών.
Θέση αρχής είναι η αναγκαιότητα της συμμαχίας
4. Δεν έρχεται σε αντιπαράθεση ο όρος μαρξισμός - λενινισμός σε σχέση με τον όρο επιστημονικός σοσιαλισμός -κομμουνισμός.
Ο Λένιν στις θέσεις του Απρίλη χαρακτήρισε ως δογματισμό την εμμονή κάποιων μπολσεβίκων στην παλιά επεξεργασία για επαναστατική δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς.
Το ίδιο αφορά και το χαρακτηρισμό της συνεταιριστικής σχέσης ως στοιχείο του σοσιαλισμού, «ό,τι χρειαζόταν για το σοσιαλισμό», σε μια κοινωνία που - μην το ξεχνάμε - οι αγρότες αποτελούσαν το 60% του εργατικού δυναμικού και η παραγωγή ήταν στα χέρια των κουλάκων.
Αυτό και μόνο εξηγεί αν είναι θέση αρχής ή θέση ανταποκρινόμενη σε συγκεκριμένη κατάσταση.
Θέση αρχής είναι η αναγκαιότητα της συμμαχίας με καταπιεζόμενα στρώματα.
5. Σχετικά με τα περί Κομμουνιστικής Διεθνούς (ΚΔ), η ΚΕ στο κείμενό της θεωρεί ότι χρειάζεται διερεύνηση, δηλαδή σε ποιες συνθήκες άλλαξε η στρατηγική της ή η ανάδειξη όλων των παραγόντων που οδήγησαν στην αυτοδιάλυσή της.
Στις αποφάσεις του 2ου Συνεδρίου της ΚΔ περιλαμβάνονται το Καταστατικό της, οι 21 όροι εισδοχής στην ΚΔ και θέσεις προγραμματικού χαρακτήρα που διαμορφώθηκαν από τον Λένιν. Εθεσε ως θεμελιακές αρχές του, την πάλη με τη σοσιαλδημοκρατία, τον τότε φορέα του οπορτουνισμού, το χαρακτήρα της Δικτατορίας του Προλεταριάτου. Πρόκειται για κείμενο μη δημοσιευμένο αυτούσιο, μόνο μέρος του στα Απαντα του Λένιν.
Σχετικά με τα κριτήρια για την κατανομή
6. Ορισμένες τοποθετήσεις θεωρούν ότι «η αποδοτικότερη εργασία» πρέπει να αμείβεται περισσότερο. Κάνουν το λάθος να κρίνουν την αποδοτικότητα ατομικά κι όχι κοινωνικά, δεν παίρνουν υπόψη τους ότι η απόδοση εξαρτάται από όλη την ομάδα, την κολεκτίβα.
Η άποψη που διαφωνεί στο χρόνο εργασίας ως κύριο κριτήριο για την κατανομή, σωστά αναφέρθηκε στην εντατικότητα της εργασίας, η οποία όμως αναφέρεται στο κείμενο, γιατί στα κριτήρια αναφέρει, π.χ., τους υλικούς όρους παραγωγής.
Ομως, αυτή η άποψη κάνει το λάθος και βλέπει την εντατικότητα ως ατομική κατάσταση κι όχι ως ατομική εργασία ενταγμένη στην κοινωνική, επομένως αυτό θα καθορίσει και τις ανάγκες για μειωμένο χρόνο εργασίας, αν πρόκειται για κλάδο υψηλής εντατικότητας, π.χ., ανθρακωρύχοι. Αλλά και τα παραδείγματα πρέπει να χρησιμοποιούνται με προσοχή. Σήμερα, π.χ., η δουλειά του φύλακα δεν είναι τόσο απλή όσο παρουσιάστηκε.
Ούτε θα συμφωνήσουμε με την άποψη να μην τοποθετηθούμε με σαφήνεια στα κριτήρια. Βεβαίως, δεν είναι της παρούσης να προσδιορίσουμε σήμερα αποκλίσεις από το γενικό χρόνο εργασίας.
Δεν πρέπει να συγχέεται ο χαρακτήρας της εξουσίας με τις μεταβατικές «στιγμές» του ιστορικού χρόνου
7. Ενας σ. ανέφερε την ένστασή του για τη μη χρήση του όρου των σταδίων στην ανάπτυξη των κοινωνικών συστημάτων.
α) Ολο το Κείμενο των Θέσεων της ΚΕ, όπως και η εισήγηση, μιλά για δύο βαθμίδες, την κατώτερη και ανώτερη του κομμουνισμού. Η ουσία θεωρούμε ότι αποδίδεται καλύτερα με τη βαθμίδα.
Οι κλασικοί χρησιμοποίησαν ως όρους και το στάδιο και τη βαθμίδα, η ουσία όμως δεν αλλάζει, πρόκειται για το ανώριμο και το ώριμο.
β) Αναφερόμενοι στον καπιταλισμό, πρέπει να ξεχωρίσουμε και πάλι την ουσία, που είναι η εξής: Πάνω στην ανάπτυξη της βάσης του καπιταλισμού, της βιομηχανίας τροποποιήθηκαν οι σχέσεις ατομικής ιδιοκτησίας μέσων παραγωγής χωρίς να χάνουν τον πυρήνα τους - ατομική ιδιοκτησία - και πήραν εταιρική μορφή που ταίριαζε στη γιγάντωση του κεφαλαίου, στο μονοπώλιο.
8. Οσον αφορά τη θέση (27) ότι «ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό δε μεσολαβεί κάποιο ενδιάμεσο κοινωνικό σύστημα, επομένως και ενδιάμεση πολιτική εξουσία ανάμεσα στην αστική και την επαναστατική εργατική εξουσία».
Η ΚΕ θεωρεί ότι δεν πρέπει να συγχέεται ο χαρακτήρας της εξουσίας με τις μεταβατικές «στιγμές» του ιστορικού χρόνου.
Πρώτ' απ' όλα, ως προς το πώς βλέπει η ΚΕ τις μεταβατικές «στιγμές» παραπέμπουμε στο Πρόγραμμα του Κόμματος (σελ. 38-39):
«Σε συνθήκες κορύφωσης της ταξικής πάλης, επαναστατικής ανόδου του λαϊκού κινήματος, όταν η επαναστατική διαδικασία έχει ξεκινήσει, μπορεί να προκύψει κυβέρνηση, ως όργανο λαϊκής εξουσίας, που έχει την έγκριση και τη συγκατάθεση του αγωνιζόμενου λαού, χωρίς γενικές εκλογές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες. Αυτή η κυβέρνηση θα ταυτίζεται ή θα τη χωρίζει τυπική απόσταση από την εξουσία της εργατικής τάξης και των συμμάχων της».
Για το Κόμμα μας είναι καθαρό ότι ο χαρακτήρας της εξουσίας είναι η Δικτατορία του Προλεταριάτου, χωρίς να μπερδεύεται σε ενδιάμεσες μορφές εξουσίας.
Είναι άλλο ζήτημα εκ των υστέρων, δηλαδή από την ιστορική έρευνα, να διαπιστωθεί η πολυμορφία που μπορεί να δώσει η διαδικασία κατά την οποία δεν έχει ακόμη ανατραπεί η αστική εξουσία αλλά έχει ξεκινήσει η αποδυνάμωσή της, ο κλονισμός της. Είναι ζήτημα ιστορικής έρευνας οι μορφές που παίρνουν σε κάθε ιστορική περίπτωση οι διαβαθμίσεις στον κλονισμό της αστικής εξουσίας.
Π.χ., οι πρώτες κυβερνήσεις που διαμορφώθηκαν από τα αντιφασιστικά μέτωπα στις χώρες που απελευθερώθηκαν από τον Κόκκινο Στρατό, δεν ήταν επαναστατικές εργατικές εξουσίες (Δικτατορία του Προλεταριάτου), συμμετείχαν και αστικές δυνάμεις. Γι' αυτό γρήγορα αναπτύχθηκε πάλη για το «ποιος - ποιον» και λύθηκε, στις περισσότερες περιπτώσεις, με κατάκτηση της επαναστατικής εργατικής εξουσίας (Δικτατορία του Προλεταριάτου). Η πορεία των πραγμάτων δεν πρέπει να αποσπάται από την ύπαρξη των δυνάμεων του Κόκκινου Στρατού.
Παρεμφερές είναι το ζήτημα σχετικά με τη Μογγολία. Ακόμα και για αποικίες της Τσαρικής Ρωσίας που οικειοθελώς εντάχθηκαν στην ΕΣΣΔ, ανεξάρτητα από το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεών τους.
Αλλά και στην περίπτωση της Κουβανέζικης Επανάστασης δεν υπάρχει ενδιάμεση εξουσία και ενδιάμεσος κοινωνικο-οικονομικός σχηματισμός. Κρίκος έναρξης της επαναστατικής διαδικασίας υπήρξε ο εθνικο-ανεξαρτησιακός ένοπλος αγώνας που καταστάλαξε και αντικειμενικά έλυσε το πρόβλημα με τη μετατροπή του σε σοσιαλιστικό.
Η ΠΕΕΑ δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ενδιάμεση εξουσία, αλλά όντως είναι μια «μεταβατική στιγμή» σε μια διαδικασία που τελικά κατέληξε σε ισχυροποίηση της αστικής εξουσίας.
Ούτε η «δυαδική εξουσία» στη Ρωσία επαληθεύει ενδιάμεση εξουσία.
Σε μια ενιαία επαναστατική διαδικασία από το Φλεβάρη στο Δεκέμβρη, δίνει ένα κέντρο - προσωρινή κυβέρνηση - που παλεύει να σταθεροποιήσει την αστική εξουσία κι ένα άλλο, τα σοβιέτ, όπου γίνεται διαπάλη να κρατηθεί ως κέντρο συνέχισης της επαναστατικής, της προλεταριακής.
Για την ιστορία του ζητήματος σημειώνουμε ότι το καθήκον του κινήματος στη Ρωσία πριν το 1917 ήταν η ανατροπή της Τσαρικής απολυταρχίας και όχι της αστικής εξουσίας που δεν είχε εγκαθιδρυθεί. Οταν η αστική τάξη πήρε την εξουσία το Φλεβάρη του 1917 ο Λένιν είπε ότι η ζωή, που είναι πιο πλούσια από τη θεωρία, δεν υλοποίησε την επαναστατική δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου, αλλά έδωσε την εξουσία στην αστική τάξη και δημιούργησε τα σοβιέτ ως ανεξέλικτη μορφή εξουσίας της εργατικής τάξης («δυαδική εξουσία»).
Αυτά δεν μπορούν να μεταφέρονται στη στρατηγική για την ανατροπή της αστικής εξουσίας ως ενδιάμεση εξουσία.
Τέλος, ως προς την ένστασή του να επικυρωθεί η θέση της ΚΕ για το 7ο συνέδριο της ΚΔ, δεν υπάρχει τέτοια θέση στο κείμενο της ΚΕ. Υπάρχει η θέση για «χαλάρωση της λειτουργίας της ΚΔ ως ενιαίου κέντρου» και δίνονται κάποια χαρακτηριστικά αυτής της χαλάρωσης σε σημειώσεις.
Συντρόφισσες και σύντροφοι,
Η συζήτηση έδειξε την ωριμότητα του Κόμματος να συζητά και να αποφασίζει σε θεωρητικά ζητήματα, να κρίνει θέσεις που υιοθετήθηκαν στο παρελθόν χωρίς να κινδυνεύει από συναισθηματική απογοήτευση ή μηδενισμό. Το Συνέδριο αποδεικνύει την ωριμότητα του Κόμματός μας να συζητήσει κριτικά και δημιουργικά την Ιστορία του για την περίοδο 1949 - 1974, ένα από τα πρώτα καθήκοντα για την επόμενη 4ετία, που ήδη αποφασίσαμε.
Κλείνοντας το θέμα και καταλήγοντας με την Απόφαση σίγουρα βγαίνουμειδεολογικά και στρατηγικά πιο ώριμοι, πιο δυνατοί, πιο ατσαλωμένοι στην προοπτική μιας νέας επαναστατικής ανόδου στον 21ο αιώνα.

Αρχισε το χοντρο ξεπουλημα


Ο Λάτσης νοίκιαζε το IBC για 660 χιλ.ευρώ τον μήνα και το αγόρασε με 75 χιλιάρικα μηνιαία. 


 Το 2007 η LamdaΔομή, θυγατρική της LamdaDevelopmentsτου Ομίλου Λάτση,νοικιασε ένα μέρος του IBC και έκτοτε το χρησιμοποιεί ως «GoldenHall». Η σύμβαση είχε ισχύ για 40 χρόνια και το Δημόσιο θα εισέπραττε 350 εκατ. ευρώ. Έτσι ως ενοικιαστής η LamdaΔομή,κατέβαλε 8 εκατ. ευρώ,το έτος,δηλαδή περί τα 660000 μηνιαία. Μετά απο 15ετία προβλεπόταν αύξηση.

Η τρικομματική κυβέρνηση όμως Σαμαρά-Κουβέλη-Βενιζέλου,σκέφτηκε ότι  αυτό πρέπει να "βελτιωθεί". Έτσι ο Όμιλος Λάτση,αγόρασε ολόκληρο το Ολυμπιακό Ακίνητο IBC,με 81 εκατομμύρια για 90 ολόκληρα χρόνια. Δηλαδή 900.000 ευρώ ετήσια και για να το καταλάβουμε καλύτερα έμεις οι 'κοινοί θνητοί" 75 χιλιάρικα τον μήνα. 

Αν έχετε μπερδευτεί ψάχνοντας την έκπτωση στον Λάτση και την ζημια στο Δημόσιο,σας λέμε οτι είναι της τάξης του 88.75%.Η οποία είναι μεγαλύτερη,καθώς ο Λάτσης ως νοικάρης δεν νοίκιαζε όλο το IBC,αλλά πλέον ως "ιδιοκτήτης" παίρνει το σύνολο της έκτασης των 132,2 χιλ.τ.μ.

 Με το δεξί λοιπόν ξεκίνησε ο χορός των αποκρατικοποιήσεων (η΄των αξιοποιήσεων,εάν ανήκετε στους νεοφιλελεύθερους).
 Και επειδή δεν ιδρώνει το αυτί κανενός,δεν μένει παρά να ευχηθούμε,καλά ψώνια σε όλους και σε όλες,στο Golden Hall και στο The Mall,της ίδιας ιδιοκτησίας.


Πηγη
 Κόκκινη προπαγάνδα εκτοξεύθηκε από  yiok-yiok

Συνεχής ιδεολογική πολιτική δουλειά, δεμένη με την ταξική πάλη


Συνεχής ιδεολογική πολιτική δουλειά, δεμένη με την ταξική πάλη



«Αντιμετωπίζουμε μεταξύ άλλων και το ζήτημα της αναποτελεσματικότητας των αγώνων. Και μάλιστα το λένε αυτό νεολαίοι, γιατί, πραγματικά, δεν έχουν την εμπειρία αγώνων. Οταν λένε για την αναποτελεσματικότητα των αγώνων - βέβαια, στο λένε και άνθρωποι που δεν έχουν πάρει ποτέ μέρος στον αγώνα, στο λένε και κάποιοι που πήραν μέρος μια φάση - δεν έχει μια βάση αυτή η εκτίμηση; Τι βάση, δηλαδή, έχει; Οτι δεν αρκούν οι αγώνες ή οι αγώνες του επιπέδου που έγιναν τα τελευταία χρόνια. Δηλαδή, επειδή έγιναν 10 απεργίες; Ισα ίσα, πάνω σε αυτήν την εκτίμηση, λανθάνει και το ένστικτο ότι εδώ χρειάζεται σύγκρουση. Δεν είναι έξω από τη λογική ότι το να βάλεις 5 απεργίες παραπάνω θα έχεις ανατροπή του συστήματος; Επομένως, να βγούμε εμείς επιθετικά. Τι αγώνες χρειάζεται. Αυτοί οι αγώνες που έγιναν, αν μπορούσαν ή αν ήταν τέτοιοι που μπορούσαν να φέρουν άμεσα αποτελέσματα. Και γιατί δεν υπάρχουν άμεσα αποτελέσματα; Γιατί σήμερα ο καπιταλισμός δεν κάνει τις παραχωρήσεις που έκανε στη δεκαετία του '70.
Οπωσδήποτε κανένας αγώνας δε χάνεται, ρίχνει ένα σπόρο. Βέβαια, αυτός που βάζει το ζήτημα της αναποτελεσματικότητας θέλει άμεσο αποτέλεσμα. Και πάνω σε αυτήν την αρνητική, ας πούμε, στάση μπορούμε και πρέπει να αναπτύσσουμε δράση. Ομως, είναι γεγονός ότι πρέπει να έχουμε συνείδηση των αντικειμενικών συνθηκών που σήμερα δρα η ΚΝΕ, πρώτον για να μην έχουμε μιαν ανυπομονησία, να γίνουμε περισσότερο ανυπόμονοι στη βελτίωση της δικής μας της δουλειάς, όσο εξαρτάται από εμάς. Να ανεβάσουμε την απαιτητικότητα από τον εαυτό μας, αλλά αυτά όλα πρέπει να τα βλέπεις και μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες.
Επίδραση της νίκης της αντεπανάστασης στη νεολαία
Ποιο πρόβλημα αντιμετωπίζει ειδικά η νεολαία - φυσικά και το Κόμμα και το εργατικό κίνημα; Τη μακρόχρονη και βαθιά επίδραση της νίκης της αντεπανάστασης. Εδώ τώρα μιλάμε για υποχώρηση, όχι απλά χειροτέρευση του συσχετισμού δύναμης, αλλά μια - προσωρινή, οπωσδήποτε, με κεφαλαία το βάζουμε - ήττα των δυνάμεων του σοσιαλισμού, του εργατικού κινήματος και μια αποδιάρθρωση πλήρη του κομμουνιστικού κινήματος, επικράτηση του οπορτουνισμού κ.λπ. Αυτά θα τα έχουμε πολλά χρόνια μπροστά μας. Οχι για να υποχωρήσουμε, αλλά για να μετρήσουμε πιο αντικειμενικά τι εννοούμε αποτελεσματικότητα στη δουλειά μας. Και αυτό πρέπει να το πούμε και ευρύτερα στη νεολαία, τι σημαίνει η απώλεια του σοσιαλισμού. Και εδώ έχει πολλαπλές συνέπειες. Τώρα, οι γονείς των νέων της ηλικίας σας, είναι οι γονείς εκείνοι, οι οποίοι, κι αν ήταν στη δράση, υποχώρησαν και συμβιβάστηκαν, χάθηκε, δηλαδή, η επαφή της σημερινής νεολαίας με την κοίτη πιο ανεβασμένων αγώνων κ.λπ., κ.λπ.
Επομένως, αυτά δεν μπορεί να τα λύσετε εσείς τώρα. Αλλά, από την άλλη μεριά, έχουμε κάποια ατού στα χέρια μας. Τα είπατε, δε θα σας πω κάτι καινούριο, αλλά πρέπει να τα συνειδητοποιήσουμε περισσότερο και πρέπει να τα δώσουμε και στα μέλη μας, στον περίγυρό μας. Ποιο είναι το ατού; Οπωσδήποτε είναι η ανασυγκρότηση του Κόμματος μετά την κρίση, που ήταν μια ανασυγκρότηση οργανωτική, ήταν ιδεολογική, προγραμματική κ.λπ μέσα στις σύγχρονες συνθήκες. Είναι μεγάλο γεγονός αυτό και μάλιστα σε συνθήκες - το 'φερε η Ιστορία, το 'φεραν τα πράγματα - όπου σήμερα το Κόμμα μας παίζει ένα ρόλο σημαντικό, και η ΚΝΕ στο χώρο της, και σε διεθνές επίπεδο.
Εχει πολύ μεγάλη σημασία ότι λίγα κόμματα είμαστε, αυτή είναι η αλήθεια, αλλά, εν πάση περιπτώσει, μείναμε στην επαναστατική γραμμή, την αναπτύξαμε βγάζοντας αν θέλετε λάθη που υπήρχαν, αλλά αυτό το μεγάλο προτέρημα που έχει το Κόμμα και το έχει και η ΚΝΕ, μέσω του Κόμματος και η ίδια η ΚΝΕ, είναι ότι το Κόμμα κράτησε τη συνέχεια. Υπάρχουν χώρες που δημιουργήθηκαν νέα ΚΚ. Να σας πω σύντροφοι, με πολύ καλές προθέσεις. Εμείς έχουμε συνέχεια. Και αυτή η συνέχεια έγινε με τα μέλη του Κόμματος, με στελέχη κ.λπ. Δεν είναι εύκολο. Βεβαίως, αν διαλυόμασταν θα γινόταν κάποια στιγμή ένα ΚΚ, αλλά δεν είναι εύκολο ύστερα από μια τέτοια ήττα και μάλιστα ήττα η οποία δεν προήλθε από επέμβαση του ιμπεριαλισμού - έγινε επέμβαση, σε πολέμησαν και σε ανέτρεψαν, είναι άλλο πράγμα αυτό - ήρθε από τα μέσα, σε συνθήκες βεβαίως ιμπεριαλιστικής πίεσης και περικύκλωσης, αλλά ήρθε από τα μέσα. Δεν είναι εύκολο να πεις ξαναρχίζω από την αρχή. Εμείς έχουμε μια 90χρονη πορεία με όλες μας τις ανεπάρκειες σε διάφορες φάσεις, ή με λάθη και αδυναμίες, αλλά εν πάση περιπτώσει όλα αυτά μπορούν να μετουσιωθούν σήμερα σε μιαν εύστοχη στρατηγική.
Δεύτερον, είναι οι επεξεργασίες μας για το σοσιαλισμό, είναι η Ιστορία του Κόμματος. Αυτά τα ντοκουμέντα είναι μεγάλο εφόδιο. Είναι εφόδιο για τη σημερινή μας δουλειά, πέρα από την απάντηση σε ζητήματα της Ιστορίας. Και θέλει συνέχεια. Φυσικά, στα θέματα του σοσιαλισμού συνεχίζουμε τη διερεύνηση, στα θέματα του εποικοδομήματος, στη σχέση του Κόμματος με τη δικτατορία του προλεταριάτου, με τις μαζικές οργανώσεις, τα συνδικάτα, ο ρόλος των σοβιέτ κ.λπ., ο εργατικός έλεγχος, υπάρχουν ζητήματα και άλλα θέματα που έχουν σχέση πια με ολόκληρο το σοσιαλιστικό σύστημα, το ΣΟΑ κ.λπ. Υπάρχουν κι άλλα ζητήματα που οπωσδήποτε θα εμπλουτίσουν, αλλά σήμερα έχουμε έναν βασικό άξονα, ο οποίος μας δίνει τη δυνατότητα, αν τον αφομοιώσουμε σωστά και τον έχουμε εργαλείο, να αποκτήσουμε ακόμα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στη δουλειά μας, αποφασιστικότητα και την απαιτούμενη ετοιμότητα - αυτό πρέπει να κατακτήσουμε σήμερα - σε όλες τις συνθήκες να μη χάσουμε το τρένο, είτε δυσκολέψουν, είτε δημιουργήσουν απότομα δυνατότητες.
Αναδεικνύονται οι αδυναμίες του καπιταλισμού
Ας δούμε, όμως, και μιαν άλλη πλευρά, γιατί πρέπει ορισμένα ζητήματα που είναι δυσκολίες για εμάς, να τα δούμε όχι απόλυτα, χωρίς βεβαίως να υποβαθμίζουμε τις δυσκολίες. Γιατί αυτή τη στιγμή υπάρχει αυτή η λυσσαλέα αντίδραση απέναντι στο Κόμμα; Ο αντίπαλος παίρνει υπόψη τις ίδιες τις δυσκολίες που έχει, παραδείγματος χάριν, να διαχειριστεί την κρίση όπως τη διαχειριζόταν παλιότερα. Εχει σοβαρές δυσκολίες. Και έχει σοβαρές δυσκολίες, για μια σειρά λόγους που τους αναπτύσσουμε στα κείμενά μας.
Εμείς πολλές φορές μιλάμε για την καπιταλιστική βαρβαρότητα - εντάξει, είναι λογοτεχνικός ο όρος - είναι η ανάπτυξη του καπιταλισμού αυτή που αναδεικνύει τα ιστορικά του όρια - όχι ότι πέφτει όπου να 'ναι. Εχει δυσκολία να διαχειριστεί την κρίση, σε συνθήκες πια που δεν έχεις κρίση σε μια χώρα. Η επίδραση της κρίσης και η μετάδοσή της σε συνθήκες απελευθέρωσης κίνησης κεφαλαίων, δημιουργίας περιφερειακών διακρατικών ενώσεων, αλλά και τέτοιας διαπλοκής των καπιταλιστικών οικονομιών, δημιουργεί μεγάλες δυσκολίες.
Η κρίση στην Ελλάδα, εδώ που τα λέμε, τι είναι η αγορά της Ελλάδας και μέσα στην αγορά της ΕΕ - πόσο λένε, 2%, 5%, μπορεί να είμαστε και παραπάνω - στην παγκόσμια αγορά τι είμαστε; Και όμως κάθονται και σκοτώνονται εκεί, αν το "κούρεμα" στην Ελλάδα μπορεί να φέρει νέα προβλήματα στην Ισπανία, ποιες τράπεζες θα χάσουν από τα ελληνικά ομόλογα. Επομένως, έχει δυσκολία διαχείρισης. Αλλά η δυσκολία διαχείρισης είναι γιατί υπάρχει η ανισομετρία, υπάρχει ο ανταγωνισμός. Και πραγματικά έχουν πρόβλημα. Και λένε αν την πληρώσουν οι τράπεζες. Μα, οι τράπεζες είναι η καρδιά του καπιταλιστικού συστήματος, αυτά τώρα που λέει ο Τσίπρας, ότι με την κρατικοποίηση των τραπεζών αντιμετωπίζεται η κρίση, είναι ανεδαφικά. `Η που εμφανίζουν τις τράπεζες ότι απλώς κινούν τα χρήματα στη χρηματαγορά και δεν έχουν σχέση με τις επενδύσεις στην παραγωγή και τούτα και τ' άλλα. Η αναρχία του καπιταλισμού, οι δυσαναλογίες, όλες οι αντιφάσεις και οι αντιθέσεις του καπιταλισμού βγαίνουν στην επιφάνεια και τους δυσκολεύουν να διαχειριστούν την κρίση, ακόμα κι αν δεν έχουν μεγάλη αντίσταση από το εργατικό κίνημα.
Αυτό, πέρα από το ότι επιβεβαιώνει τη θεωρία μας, είναι μια αδυναμία του συστήματος. Εχουν κι άλλες δυσκολίες. Το πολιτικό σύστημα, η εξουσία η πολιτική, πρέπει να διαχειριστεί τα γενικά συμφέροντα του καπιταλισμού. Ναι, αλλά τα γενικά συμφέροντα του καπιταλισμού από κάτω έχουν τμήματα της αστικής τάξης, μονοπωλιακούς ομίλους που ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Για παράδειγμα, μπορεί να ακούσετε ότι η ιδιοκτησία μιας μεγάλης κατασκευαστικής εναντιώνεται στις τράπεζες. Αν δεν ξέρει κάποιος, μπορεί να νομίζει ότι λέει τα ίδια που λέμε εμείς για το τραπεζικό σύστημα, οι τραπεζίτες που θησαυρίζουν. Και αυτό γιατί δεν τους δανείζουν... Γιατί σήμερα και στον πιο μεγάλο μονοπωλιακό όμιλο τα ίδια κεφάλαια είναι ένα μέρος, τα υπόλοιπα είναι δάνεια από την τράπεζα, από τα τοποθετημένα στην τράπεζα περισσεύματα κεφαλαίων άλλων μονοπωλιακών ομίλων. Δεν τους δανείζουν λοιπόν. `Η δεν μπορούν να πάρουν εγγυήσεις γιατί οι τράπεζες έχουν αυτά τα ομόλογα τα υποτιμημένα, τα "τοξικά", τα ελληνικά που είναι "σάπια" και δεν τους δανείζουν. Θα ακούσετε, λοιπόν, έναν ιδιοκτήτη μονοπωλιακού ομίλου να εναντιώνεται στην κυβέρνηση, οι βιομήχανοι τα βάζουν με την κυβέρνηση, οι τραπεζίτες τα βάζουν με αυτούς τους επενδυτές κεφαλαίων που πήγαν και τα πήραν και τα τοποθετούν σε άλλες τράπεζες στο εξωτερικό και "μας άδειασαν τα ταμεία". Ολα αυτά είναι μέσα στις αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος, της εξουσίας των μονοπωλίων, του αστικού πολιτικού συστήματος. Υπάρχουν, λοιπόν, δυσκολίες.
Οι θέσεις του Κόμματος δημιουργούν δυσκολίες στον αντίπαλο
Αυτά όλα τους οδηγούν σε επίθεση απέναντι στο Κόμμα, γιατί το Κόμμα έχει επαναστατική στρατηγική και δεν πάει να μπαλώσει, να τρέξει να σώσει το αστικό πολιτικό σύστημα και γιατί καταλαβαίνουν ότι όλα αυτά περικλείουν κινδύνους ριζοσπαστισμού. Αυτά πρέπει να τα δούμε, γιατί η επίδραση του Κόμματος είναι μεγαλύτερη από αυτό που φαίνεται. Αυτά που λένε "το ΚΚΕ τι κέρδισε", ο αντίπαλος τα μετράει καλά. Να σας πω θέσεις που έχει το Κόμμα, οι οποίες δημιουργούν δυσκολίες στον αντίπαλο ως αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή.
Κατ' αρχήν, η θέση μας απέναντι στην κρίση, απέναντι στην ΕΕ και όλα αυτά, η όλη μας στάση, ρήξη, ανατροπή, εργατική εξουσία, ασκεί πίεση και στη βάση των άλλων κομμάτων - ακόμα δεν έχουν απεγκλωβιστεί - ασκεί πίεση σε αυτούς που η αστική τάξη θέλει να τους χρησιμοποιήσει ως μαξιλαράκια του συστήματος. Κοιτάξτε τι αντίφαση έχει. Από τη μια μεριά, καταλαβαίνει ότι δίπλα στο ρόλο του Κόμματος πρέπει να φτιάξει φαινομενικά αντικαπιταλιστικές δυνάμεις ή να τις στηρίξει, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την αντίφα - όπως τα είπατε εδώ - τους αντιεξουσιαστές, τους κουκουλοφόρους κ.λπ. Αλλά από την άλλη μεριά και τον ΣΥΡΙΖΑ θέλει να τον αξιοποιήσει σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, ένα μαξιλάρι της δικής του δουλειάς. Από την άλλη, σου λέει, θα κερδίσει το ΚΚΕ, αφού δεν μπορώ να βάλω και το ΚΚΕ στο χέρι.
Εχουν τέτοια διλήμματα, πώς θα τους χρησιμοποιήσουν όλους αυτούς, σαν συνεταίρους ή σαν αναχώματα προς το ΚΚΕ, άρα δεν μπορεί να είναι και ανοιχτοί συνέταιροι. Και τους το λένε, ότι έχετε γίνει - λέει - ένα ΚΚΕ. Βεβαίως, ο στόχος ο δικός μας δεν είναι να κερδίσουμε τον ΣΥΝ σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Οι οπορτουνιστές δεν κερδίζονται με τίποτα, ακόμα κι αν βάλουν σημαία τη δικτατορία του προλεταριάτου. Αυτοί θα είναι απέναντί μας.
Υπολογίζουν, δηλαδή, την ευρύτερη επίδραση που έχει το Κόμμα. Κοιτάξτε, είναι πιθανό να μην μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση - δεν ξέρω αν θα γίνουν τώρα εκλογές ή μετά. Είναι πιθανό. Τους δυσκολεύει η στάση του Κόμματος, γιατί ξέρουν ότι εμείς σε αστική κυβέρνηση δεν πρόκειται να πάρουμε μέρος. Πως ό,τι πολιτική αστάθεια και να υπάρχει θα κοιτάξουμε να την αντιμετωπίσουμε από τα κάτω με όρους κινήματος. Τους ενοχλεί. Και όταν μάλιστα υπάρχουν άλλα ΚΚ και οπορτουνιστικά κ.λπ., οι οποίοι είναι έτοιμοι να στηρίξουν το σύστημα με διάφορα προσχήματα. Για να μη σας πω τώρα, η θέση μας για το χρέος, δεν το αναγνωρίζουμε. Οι άλλοι τι λένε, να διαχωρίσουμε το χρέος σε χρέος λογικό και σε χρέος που προήλθε από κερδοσκοπία. Ασκεί επίδραση το Κόμμα και, βεβαίως, και με τη συμβολή της ΚΝΕ στο κίνημα.
Η επαναστατική οργάνωση δίνει πολλαπλάσιες δυνατότητες κινητοποίησης
Εδώ πρέπει να δούμε το εξής θέμα. Πρέπει να δούμε, βεβαίως, ότι η πρόοδος και του Κόμματος και της ΚΝΕ, είναι ζήτημα πώς δρούμε κ.λπ., αλλά υπάρχει και ο γενικός συσχετισμός δύναμης. Και εδώ πρέπει να σκεφτούμε πώς είναι κατανοημένη στις γραμμές μας η αλλαγή του συσχετισμού δύναμης. Δε θα γίνει σε ένα βράδυ, πρέπει να αρχίσει να αλλάζει ο συσχετισμός. Δε γίνεται με κοινοβουλευτικά κριτήρια, δηλαδή να αποκτήσουμε μια πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο. Το θέμα της βελτίωσης, της αλλαγής του συσχετισμού δύναμης ή, αν θέλετε, να φτάσεις και σε μιαν ισορροπία με τον αντίπαλο για να δοκιμάσεις, εφόσον υπάρχουν και άλλες προϋποθέσεις, το πέρασμα στο σοσιαλισμό, έχει πολύ περισσότερα στοιχεία από εμάς από μιαν αριθμητική πλειοψηφία. Και από αυτήν την άποψη έχει σημασία αυτό που λέμε τα επαναστατικά χαρακτηριστικά της ΚΝΕ. Και στην υπεράσπιση και τη δράση με βάση τη στρατηγική του Κόμματος, αλλά και στη λειτουργία της. Διότι η οργανωτικότητα παίζει μεγάλο ρόλο. Σκεφτείτε, ένα καλά οργανωμένο, επαναστατικά οργανωμένο, όπως το λέμε εμείς, Κόμμα και ΚΝΕ έχει πολλαπλάσια δυνατότητα κινητοποίησης των μαζών. Πολλαπλάσια. Πριν απ' όλα, η κομματική οικοδόμηση, η ΚΝίτικη οικοδόμηση στα εργοστάσια, στους κλάδους.
Επομένως, εκεί πρέπει να συγκεντρώσουμε και πρέπει να διαμορφώσουμε και την άποψη ότι αυτή τη στιγμή, πραγματικά το Κόμμα τους ανακατεύει, εν πάση περιπτώσει είναι ένας παράγοντας - εμπόδιο στη δράση του αντίπαλου, πιο πάνω από αυτό που φαίνεται. Γιατί λένε και πολλοί, που διαφωνούν με τη στρατηγική του Κόμματος, "και τι έγινε, στάσιμη η επιρροή του Κόμματος. Πήρε το 2007 8,5% και πήρε το 2009 7,5%". Δεν είναι ότι δε θέλουμε να γίνουμε και 10%. Δε θα μας πέσει και λίγο. Αλλά είχαμε και κομμουνιστικά κόμματα με 30%. Θα μου πείτε, ήταν οπορτουνιστικά. Ναι, αλλά εμείς πρέπει να βλέπουμε συνδυασμένα όλους τους δείκτες. Οργάνωση, δυνάμεις που έχουμε γύρω μας, συσπείρωση, ιδεολογική διαπάλη και πως, εν πάση περιπτώσει, αν δεν μπορείς να κερδίσεις στο σύνολο, αλλά εν πάση περιπτώσει να αρχίσεις να βάζεις, να κλονίζεται η εμπιστοσύνη των άλλων σε αυτά που του λέει ο αντίπαλος.
Να κλονίσουμε την αξιοπιστία του αντιπάλου
Ο αντίπαλος λέει ψέματα. Συκοφαντεί τις θέσεις του Κόμματος. Βεβαίως, καλά κάνει από την πλευρά του, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς και λέει και χοντρά ψέματα, γιατί δεν μπορεί τώρα να χτυπήσει άμεσα και κατευθείαν μια σειρά θέσεις του Κόμματος που συγκινούν τον κόσμο. Πρέπει να κλονίσουμε την αξιοπιστία του αντίπαλου στη νεολαία. Αν δεν τη κλονίσεις, δε θα μπορέσεις να κάνεις δουλειά για να την κερδίσεις. Και γιατί να μην αξιοποιήσουμε αυτό που λέει η νεολαία, ότι σάπιο το πολιτικό σύστημα - όπως το λέει η νεολαία, όπως το συλλαμβάνει εν πάση περιπτώσει - και να του πούμε, δηλαδή γιατί έχει κύρος αυτό που λέει το "Βήμα", αυτό που λέει ο Παπανδρέου, αυτό που λέει ο Παπακωνσταντίνου ή αυτό που λέει ο Σαμαράς ή ο από καθέδρας διευθυντής στο σχολείο ή ο τάδε καθηγητής πανεπιστημίου; Αυτό που λέμε, αλήθειες και ψέματα, και έχει σημασία μέσα από το περιεχόμενο των μαθημάτων ή μέσα από ιστορικά γεγονότα ή και από σύγχρονα γεγονότα. Επομένως, θέλει να δουλέψουμε πολύ συγκεκριμένα και πραγματικά πρέπει να κλονίσουμε. Υπάρχει έδαφος σήμερα, αυτήν την αηδία που αισθάνονται οι νέοι για το πολιτικό σύστημα και η οποία δεν έχει βάθος - σύμφωνοι - αυτήν την αηδία να την αξιοποιήσουμε και εμείς και να του πούμε "γιατί δείχνεις εμπιστοσύνη σε αυτούς".
Και ένα τελευταίο. Βεβαίως, ο μαρξισμός - λενινισμός είναι αξεπέραστος, δεν το συζητάμε. Ολη αυτά με τη μορφή βιβλιογραφίας που έχουμε και ιδιαίτερα ορισμένα έργα πρέπει να γίνουν κτήμα των κομμουνιστών - "Κεφάλαιο" κ.λπ. Εχουν τις δυσκολίες τους, αλλά πρέπει να γίνουν κτήμα. Και να μη μας μοιάσετε εμάς των μεγαλύτερων. Είσαστε νέοι, τώρα θα πάρετε περισσότερα. Στα 50 θα μπορείτε να κάνετε βήματα βαθύτερης αφομοίωσης. Αν τώρα πας στα 50 να μάθεις το "Κεφάλαιο", δεν είναι εύκολο. Οσο περνάν τα χρόνια, δεν τα προσλαμβάνεις όλα. Γι' αυτό τα παιδιά πάνε από 6 χρόνων στο σχολείο, δεν πάνε στα 50. Εχει και μια λογική το πράγμα. Δε φτάνει όμως μόνον αυτό, γιατί τον μαρξισμό - λενινισμό τον είχαμε και στο Καταστατικό μας στο Κόμμα, ποτέ δεν τον απορρίψαμε. Και τον είχαμε συνειδητά. Αλλά δεν τον εφαρμόσαμε πάντα σωστά, γλιστρήσαμε. Και στα στάδια και στην αστικοδημοκρατική επανάσταση και αντιιμπεριαλιστική, και άλλα κόμματα.
Βεβαίως, δεν είναι μόνο δική μας ευθύνη, ήταν και στο διεθνές κίνημα. Αλλά αυτό που λέμε να αφομοιώσεις δημιουργικά τη θεωρία και να συνεχίσεις να παρακολουθείς την εξέλιξη του καπιταλισμού, των αντιθέσεων στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, την εξέλιξη, γιατί έχεις εξέλιξη, στα βασικά βεβαίως δεν αλλάζει, αλλά όταν πας να οργανώσεις το κίνημα, όταν πας να προωθήσεις τη στρατηγική σου στην πράξη πρέπει να πάρεις υπόψη και τις εξελίξεις. Ποιος φανταζόταν στη δεκαετία του '80 τη νίκη της αντεπανάστασης. Σήμερα είμαστε υποχρεωμένοι να την παίρνουμε υπόψη. Και μια σειρά καινούρια πράγματα που η ζωή έβγαλε στην επιφάνεια.
Δεμένες ιδεολογική δουλειά και πάλη
Από αυτήν την άποψη, η ιδεολογική πολιτική δουλειά είναι αέναη, συνεχής, δεμένη βεβαίως - και εδώ πρέπει να προσέξουμε - με την πάλη, την ταξική πάλη, την πάλη στο κίνημα της νεολαίας και την πάλη γύρω από τα προβλήματα. Δεν είμαστε ακαδημία επιστημών, να συζητάμε μόνο, αλλά ούτε και ακτιβιστές, να δρούμε μόνο. Αυτός ο συσχετισμός πρέπει να εξασφαλιστεί. Και με αυτήν την έννοια λέω, στις πλάτες σας πέφτουν βάρη που δεν έπεφταν τα προηγούμενα χρόνια στην ΚΝΕ για διάφορους λόγους. Και επομένως γι' αυτό λέμε, οι αδυναμίες μας πρέπει να διορθώνονται ή να αντιμετωπίζονται σε πιο σύντομο χρονικό διάστημα. Αλλο πράγμα να μην είμαστε ανυπόμονοι για αποτελέσματα. Μπορεί να μην έχεις άμεσα αποτελέσματα.
Καμία επανάπαυση, σύντροφοι. Η δημιουργική, μαχητική ανησυχία πρέπει να υπάρχει. Η Ιστορία του Κόμματος, του επαναστατικού και του κομμουνιστικού κινήματος έχει δείξει ότι θέλει αυξημένη ανησυχία και επαγρύπνηση, αλλά και με αίσθημα ότι έχουμε ατού στα χέρια μας. Ξαναλέω, μπορεί να μην έχουμε άμεσα αποτελέσματα - ούτε κάνω πρόβλεψη, δεν αποτελεί πρόβλεψη - ή μπορεί απότομα να μεγαλώσουν οι ευθύνες μας. Επομένως, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, με ακόμα μεγαλύτερο δούλεμα της πείρας και χρησιμοποίησή της και των ντοκουμέντων του Κόμματος, είμαι βέβαιη ότι η επόμενη συνδιάσκεψη θα σας βρει με περισσότερες δυνάμεις στην εργατική, στην εργαζόμενη νεολαία, στα σχολειά, βεβαίως δε λέω όχι, και στα πανεπιστήμια. Αλλά αυτό που λέμε, την υποδομή που θέλουμε, γιατί η υποδομή της ΚΝΕ είναι και υποδομή του Κόμματος».

Συνεχής ιδεολογική πολιτική δουλειά, δεμένη με την ταξική πάλη


Συνεχής ιδεολογική πολιτική δουλειά, δεμένη με την ταξική πάλη



«Αντιμετωπίζουμε μεταξύ άλλων και το ζήτημα της αναποτελεσματικότητας των αγώνων. Και μάλιστα το λένε αυτό νεολαίοι, γιατί, πραγματικά, δεν έχουν την εμπειρία αγώνων. Οταν λένε για την αναποτελεσματικότητα των αγώνων - βέβαια, στο λένε και άνθρωποι που δεν έχουν πάρει ποτέ μέρος στον αγώνα, στο λένε και κάποιοι που πήραν μέρος μια φάση - δεν έχει μια βάση αυτή η εκτίμηση; Τι βάση, δηλαδή, έχει; Οτι δεν αρκούν οι αγώνες ή οι αγώνες του επιπέδου που έγιναν τα τελευταία χρόνια. Δηλαδή, επειδή έγιναν 10 απεργίες; Ισα ίσα, πάνω σε αυτήν την εκτίμηση, λανθάνει και το ένστικτο ότι εδώ χρειάζεται σύγκρουση. Δεν είναι έξω από τη λογική ότι το να βάλεις 5 απεργίες παραπάνω θα έχεις ανατροπή του συστήματος; Επομένως, να βγούμε εμείς επιθετικά. Τι αγώνες χρειάζεται. Αυτοί οι αγώνες που έγιναν, αν μπορούσαν ή αν ήταν τέτοιοι που μπορούσαν να φέρουν άμεσα αποτελέσματα. Και γιατί δεν υπάρχουν άμεσα αποτελέσματα; Γιατί σήμερα ο καπιταλισμός δεν κάνει τις παραχωρήσεις που έκανε στη δεκαετία του '70.
Οπωσδήποτε κανένας αγώνας δε χάνεται, ρίχνει ένα σπόρο. Βέβαια, αυτός που βάζει το ζήτημα της αναποτελεσματικότητας θέλει άμεσο αποτέλεσμα. Και πάνω σε αυτήν την αρνητική, ας πούμε, στάση μπορούμε και πρέπει να αναπτύσσουμε δράση. Ομως, είναι γεγονός ότι πρέπει να έχουμε συνείδηση των αντικειμενικών συνθηκών που σήμερα δρα η ΚΝΕ, πρώτον για να μην έχουμε μιαν ανυπομονησία, να γίνουμε περισσότερο ανυπόμονοι στη βελτίωση της δικής μας της δουλειάς, όσο εξαρτάται από εμάς. Να ανεβάσουμε την απαιτητικότητα από τον εαυτό μας, αλλά αυτά όλα πρέπει να τα βλέπεις και μέσα σε συγκεκριμένες συνθήκες.
Επίδραση της νίκης της αντεπανάστασης στη νεολαία
Ποιο πρόβλημα αντιμετωπίζει ειδικά η νεολαία - φυσικά και το Κόμμα και το εργατικό κίνημα; Τη μακρόχρονη και βαθιά επίδραση της νίκης της αντεπανάστασης. Εδώ τώρα μιλάμε για υποχώρηση, όχι απλά χειροτέρευση του συσχετισμού δύναμης, αλλά μια - προσωρινή, οπωσδήποτε, με κεφαλαία το βάζουμε - ήττα των δυνάμεων του σοσιαλισμού, του εργατικού κινήματος και μια αποδιάρθρωση πλήρη του κομμουνιστικού κινήματος, επικράτηση του οπορτουνισμού κ.λπ. Αυτά θα τα έχουμε πολλά χρόνια μπροστά μας. Οχι για να υποχωρήσουμε, αλλά για να μετρήσουμε πιο αντικειμενικά τι εννοούμε αποτελεσματικότητα στη δουλειά μας. Και αυτό πρέπει να το πούμε και ευρύτερα στη νεολαία, τι σημαίνει η απώλεια του σοσιαλισμού. Και εδώ έχει πολλαπλές συνέπειες. Τώρα, οι γονείς των νέων της ηλικίας σας, είναι οι γονείς εκείνοι, οι οποίοι, κι αν ήταν στη δράση, υποχώρησαν και συμβιβάστηκαν, χάθηκε, δηλαδή, η επαφή της σημερινής νεολαίας με την κοίτη πιο ανεβασμένων αγώνων κ.λπ., κ.λπ.
Επομένως, αυτά δεν μπορεί να τα λύσετε εσείς τώρα. Αλλά, από την άλλη μεριά, έχουμε κάποια ατού στα χέρια μας. Τα είπατε, δε θα σας πω κάτι καινούριο, αλλά πρέπει να τα συνειδητοποιήσουμε περισσότερο και πρέπει να τα δώσουμε και στα μέλη μας, στον περίγυρό μας. Ποιο είναι το ατού; Οπωσδήποτε είναι η ανασυγκρότηση του Κόμματος μετά την κρίση, που ήταν μια ανασυγκρότηση οργανωτική, ήταν ιδεολογική, προγραμματική κ.λπ μέσα στις σύγχρονες συνθήκες. Είναι μεγάλο γεγονός αυτό και μάλιστα σε συνθήκες - το 'φερε η Ιστορία, το 'φεραν τα πράγματα - όπου σήμερα το Κόμμα μας παίζει ένα ρόλο σημαντικό, και η ΚΝΕ στο χώρο της, και σε διεθνές επίπεδο.
Εχει πολύ μεγάλη σημασία ότι λίγα κόμματα είμαστε, αυτή είναι η αλήθεια, αλλά, εν πάση περιπτώσει, μείναμε στην επαναστατική γραμμή, την αναπτύξαμε βγάζοντας αν θέλετε λάθη που υπήρχαν, αλλά αυτό το μεγάλο προτέρημα που έχει το Κόμμα και το έχει και η ΚΝΕ, μέσω του Κόμματος και η ίδια η ΚΝΕ, είναι ότι το Κόμμα κράτησε τη συνέχεια. Υπάρχουν χώρες που δημιουργήθηκαν νέα ΚΚ. Να σας πω σύντροφοι, με πολύ καλές προθέσεις. Εμείς έχουμε συνέχεια. Και αυτή η συνέχεια έγινε με τα μέλη του Κόμματος, με στελέχη κ.λπ. Δεν είναι εύκολο. Βεβαίως, αν διαλυόμασταν θα γινόταν κάποια στιγμή ένα ΚΚ, αλλά δεν είναι εύκολο ύστερα από μια τέτοια ήττα και μάλιστα ήττα η οποία δεν προήλθε από επέμβαση του ιμπεριαλισμού - έγινε επέμβαση, σε πολέμησαν και σε ανέτρεψαν, είναι άλλο πράγμα αυτό - ήρθε από τα μέσα, σε συνθήκες βεβαίως ιμπεριαλιστικής πίεσης και περικύκλωσης, αλλά ήρθε από τα μέσα. Δεν είναι εύκολο να πεις ξαναρχίζω από την αρχή. Εμείς έχουμε μια 90χρονη πορεία με όλες μας τις ανεπάρκειες σε διάφορες φάσεις, ή με λάθη και αδυναμίες, αλλά εν πάση περιπτώσει όλα αυτά μπορούν να μετουσιωθούν σήμερα σε μιαν εύστοχη στρατηγική.
Δεύτερον, είναι οι επεξεργασίες μας για το σοσιαλισμό, είναι η Ιστορία του Κόμματος. Αυτά τα ντοκουμέντα είναι μεγάλο εφόδιο. Είναι εφόδιο για τη σημερινή μας δουλειά, πέρα από την απάντηση σε ζητήματα της Ιστορίας. Και θέλει συνέχεια. Φυσικά, στα θέματα του σοσιαλισμού συνεχίζουμε τη διερεύνηση, στα θέματα του εποικοδομήματος, στη σχέση του Κόμματος με τη δικτατορία του προλεταριάτου, με τις μαζικές οργανώσεις, τα συνδικάτα, ο ρόλος των σοβιέτ κ.λπ., ο εργατικός έλεγχος, υπάρχουν ζητήματα και άλλα θέματα που έχουν σχέση πια με ολόκληρο το σοσιαλιστικό σύστημα, το ΣΟΑ κ.λπ. Υπάρχουν κι άλλα ζητήματα που οπωσδήποτε θα εμπλουτίσουν, αλλά σήμερα έχουμε έναν βασικό άξονα, ο οποίος μας δίνει τη δυνατότητα, αν τον αφομοιώσουμε σωστά και τον έχουμε εργαλείο, να αποκτήσουμε ακόμα μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση στη δουλειά μας, αποφασιστικότητα και την απαιτούμενη ετοιμότητα - αυτό πρέπει να κατακτήσουμε σήμερα - σε όλες τις συνθήκες να μη χάσουμε το τρένο, είτε δυσκολέψουν, είτε δημιουργήσουν απότομα δυνατότητες.
Αναδεικνύονται οι αδυναμίες του καπιταλισμού
Ας δούμε, όμως, και μιαν άλλη πλευρά, γιατί πρέπει ορισμένα ζητήματα που είναι δυσκολίες για εμάς, να τα δούμε όχι απόλυτα, χωρίς βεβαίως να υποβαθμίζουμε τις δυσκολίες. Γιατί αυτή τη στιγμή υπάρχει αυτή η λυσσαλέα αντίδραση απέναντι στο Κόμμα; Ο αντίπαλος παίρνει υπόψη τις ίδιες τις δυσκολίες που έχει, παραδείγματος χάριν, να διαχειριστεί την κρίση όπως τη διαχειριζόταν παλιότερα. Εχει σοβαρές δυσκολίες. Και έχει σοβαρές δυσκολίες, για μια σειρά λόγους που τους αναπτύσσουμε στα κείμενά μας.
Εμείς πολλές φορές μιλάμε για την καπιταλιστική βαρβαρότητα - εντάξει, είναι λογοτεχνικός ο όρος - είναι η ανάπτυξη του καπιταλισμού αυτή που αναδεικνύει τα ιστορικά του όρια - όχι ότι πέφτει όπου να 'ναι. Εχει δυσκολία να διαχειριστεί την κρίση, σε συνθήκες πια που δεν έχεις κρίση σε μια χώρα. Η επίδραση της κρίσης και η μετάδοσή της σε συνθήκες απελευθέρωσης κίνησης κεφαλαίων, δημιουργίας περιφερειακών διακρατικών ενώσεων, αλλά και τέτοιας διαπλοκής των καπιταλιστικών οικονομιών, δημιουργεί μεγάλες δυσκολίες.
Η κρίση στην Ελλάδα, εδώ που τα λέμε, τι είναι η αγορά της Ελλάδας και μέσα στην αγορά της ΕΕ - πόσο λένε, 2%, 5%, μπορεί να είμαστε και παραπάνω - στην παγκόσμια αγορά τι είμαστε; Και όμως κάθονται και σκοτώνονται εκεί, αν το "κούρεμα" στην Ελλάδα μπορεί να φέρει νέα προβλήματα στην Ισπανία, ποιες τράπεζες θα χάσουν από τα ελληνικά ομόλογα. Επομένως, έχει δυσκολία διαχείρισης. Αλλά η δυσκολία διαχείρισης είναι γιατί υπάρχει η ανισομετρία, υπάρχει ο ανταγωνισμός. Και πραγματικά έχουν πρόβλημα. Και λένε αν την πληρώσουν οι τράπεζες. Μα, οι τράπεζες είναι η καρδιά του καπιταλιστικού συστήματος, αυτά τώρα που λέει ο Τσίπρας, ότι με την κρατικοποίηση των τραπεζών αντιμετωπίζεται η κρίση, είναι ανεδαφικά. `Η που εμφανίζουν τις τράπεζες ότι απλώς κινούν τα χρήματα στη χρηματαγορά και δεν έχουν σχέση με τις επενδύσεις στην παραγωγή και τούτα και τ' άλλα. Η αναρχία του καπιταλισμού, οι δυσαναλογίες, όλες οι αντιφάσεις και οι αντιθέσεις του καπιταλισμού βγαίνουν στην επιφάνεια και τους δυσκολεύουν να διαχειριστούν την κρίση, ακόμα κι αν δεν έχουν μεγάλη αντίσταση από το εργατικό κίνημα.
Αυτό, πέρα από το ότι επιβεβαιώνει τη θεωρία μας, είναι μια αδυναμία του συστήματος. Εχουν κι άλλες δυσκολίες. Το πολιτικό σύστημα, η εξουσία η πολιτική, πρέπει να διαχειριστεί τα γενικά συμφέροντα του καπιταλισμού. Ναι, αλλά τα γενικά συμφέροντα του καπιταλισμού από κάτω έχουν τμήματα της αστικής τάξης, μονοπωλιακούς ομίλους που ανταγωνίζονται μεταξύ τους. Για παράδειγμα, μπορεί να ακούσετε ότι η ιδιοκτησία μιας μεγάλης κατασκευαστικής εναντιώνεται στις τράπεζες. Αν δεν ξέρει κάποιος, μπορεί να νομίζει ότι λέει τα ίδια που λέμε εμείς για το τραπεζικό σύστημα, οι τραπεζίτες που θησαυρίζουν. Και αυτό γιατί δεν τους δανείζουν... Γιατί σήμερα και στον πιο μεγάλο μονοπωλιακό όμιλο τα ίδια κεφάλαια είναι ένα μέρος, τα υπόλοιπα είναι δάνεια από την τράπεζα, από τα τοποθετημένα στην τράπεζα περισσεύματα κεφαλαίων άλλων μονοπωλιακών ομίλων. Δεν τους δανείζουν λοιπόν. `Η δεν μπορούν να πάρουν εγγυήσεις γιατί οι τράπεζες έχουν αυτά τα ομόλογα τα υποτιμημένα, τα "τοξικά", τα ελληνικά που είναι "σάπια" και δεν τους δανείζουν. Θα ακούσετε, λοιπόν, έναν ιδιοκτήτη μονοπωλιακού ομίλου να εναντιώνεται στην κυβέρνηση, οι βιομήχανοι τα βάζουν με την κυβέρνηση, οι τραπεζίτες τα βάζουν με αυτούς τους επενδυτές κεφαλαίων που πήγαν και τα πήραν και τα τοποθετούν σε άλλες τράπεζες στο εξωτερικό και "μας άδειασαν τα ταμεία". Ολα αυτά είναι μέσα στις αντιφάσεις του καπιταλιστικού συστήματος, της εξουσίας των μονοπωλίων, του αστικού πολιτικού συστήματος. Υπάρχουν, λοιπόν, δυσκολίες.
Οι θέσεις του Κόμματος δημιουργούν δυσκολίες στον αντίπαλο
Αυτά όλα τους οδηγούν σε επίθεση απέναντι στο Κόμμα, γιατί το Κόμμα έχει επαναστατική στρατηγική και δεν πάει να μπαλώσει, να τρέξει να σώσει το αστικό πολιτικό σύστημα και γιατί καταλαβαίνουν ότι όλα αυτά περικλείουν κινδύνους ριζοσπαστισμού. Αυτά πρέπει να τα δούμε, γιατί η επίδραση του Κόμματος είναι μεγαλύτερη από αυτό που φαίνεται. Αυτά που λένε "το ΚΚΕ τι κέρδισε", ο αντίπαλος τα μετράει καλά. Να σας πω θέσεις που έχει το Κόμμα, οι οποίες δημιουργούν δυσκολίες στον αντίπαλο ως αποτέλεσμα αυτή τη στιγμή.
Κατ' αρχήν, η θέση μας απέναντι στην κρίση, απέναντι στην ΕΕ και όλα αυτά, η όλη μας στάση, ρήξη, ανατροπή, εργατική εξουσία, ασκεί πίεση και στη βάση των άλλων κομμάτων - ακόμα δεν έχουν απεγκλωβιστεί - ασκεί πίεση σε αυτούς που η αστική τάξη θέλει να τους χρησιμοποιήσει ως μαξιλαράκια του συστήματος. Κοιτάξτε τι αντίφαση έχει. Από τη μια μεριά, καταλαβαίνει ότι δίπλα στο ρόλο του Κόμματος πρέπει να φτιάξει φαινομενικά αντικαπιταλιστικές δυνάμεις ή να τις στηρίξει, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την αντίφα - όπως τα είπατε εδώ - τους αντιεξουσιαστές, τους κουκουλοφόρους κ.λπ. Αλλά από την άλλη μεριά και τον ΣΥΡΙΖΑ θέλει να τον αξιοποιήσει σε μια κυβέρνηση συνεργασίας, ένα μαξιλάρι της δικής του δουλειάς. Από την άλλη, σου λέει, θα κερδίσει το ΚΚΕ, αφού δεν μπορώ να βάλω και το ΚΚΕ στο χέρι.
Εχουν τέτοια διλήμματα, πώς θα τους χρησιμοποιήσουν όλους αυτούς, σαν συνεταίρους ή σαν αναχώματα προς το ΚΚΕ, άρα δεν μπορεί να είναι και ανοιχτοί συνέταιροι. Και τους το λένε, ότι έχετε γίνει - λέει - ένα ΚΚΕ. Βεβαίως, ο στόχος ο δικός μας δεν είναι να κερδίσουμε τον ΣΥΝ σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση. Οι οπορτουνιστές δεν κερδίζονται με τίποτα, ακόμα κι αν βάλουν σημαία τη δικτατορία του προλεταριάτου. Αυτοί θα είναι απέναντί μας.
Υπολογίζουν, δηλαδή, την ευρύτερη επίδραση που έχει το Κόμμα. Κοιτάξτε, είναι πιθανό να μην μπορεί να σχηματιστεί κυβέρνηση - δεν ξέρω αν θα γίνουν τώρα εκλογές ή μετά. Είναι πιθανό. Τους δυσκολεύει η στάση του Κόμματος, γιατί ξέρουν ότι εμείς σε αστική κυβέρνηση δεν πρόκειται να πάρουμε μέρος. Πως ό,τι πολιτική αστάθεια και να υπάρχει θα κοιτάξουμε να την αντιμετωπίσουμε από τα κάτω με όρους κινήματος. Τους ενοχλεί. Και όταν μάλιστα υπάρχουν άλλα ΚΚ και οπορτουνιστικά κ.λπ., οι οποίοι είναι έτοιμοι να στηρίξουν το σύστημα με διάφορα προσχήματα. Για να μη σας πω τώρα, η θέση μας για το χρέος, δεν το αναγνωρίζουμε. Οι άλλοι τι λένε, να διαχωρίσουμε το χρέος σε χρέος λογικό και σε χρέος που προήλθε από κερδοσκοπία. Ασκεί επίδραση το Κόμμα και, βεβαίως, και με τη συμβολή της ΚΝΕ στο κίνημα.
Η επαναστατική οργάνωση δίνει πολλαπλάσιες δυνατότητες κινητοποίησης
Εδώ πρέπει να δούμε το εξής θέμα. Πρέπει να δούμε, βεβαίως, ότι η πρόοδος και του Κόμματος και της ΚΝΕ, είναι ζήτημα πώς δρούμε κ.λπ., αλλά υπάρχει και ο γενικός συσχετισμός δύναμης. Και εδώ πρέπει να σκεφτούμε πώς είναι κατανοημένη στις γραμμές μας η αλλαγή του συσχετισμού δύναμης. Δε θα γίνει σε ένα βράδυ, πρέπει να αρχίσει να αλλάζει ο συσχετισμός. Δε γίνεται με κοινοβουλευτικά κριτήρια, δηλαδή να αποκτήσουμε μια πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο. Το θέμα της βελτίωσης, της αλλαγής του συσχετισμού δύναμης ή, αν θέλετε, να φτάσεις και σε μιαν ισορροπία με τον αντίπαλο για να δοκιμάσεις, εφόσον υπάρχουν και άλλες προϋποθέσεις, το πέρασμα στο σοσιαλισμό, έχει πολύ περισσότερα στοιχεία από εμάς από μιαν αριθμητική πλειοψηφία. Και από αυτήν την άποψη έχει σημασία αυτό που λέμε τα επαναστατικά χαρακτηριστικά της ΚΝΕ. Και στην υπεράσπιση και τη δράση με βάση τη στρατηγική του Κόμματος, αλλά και στη λειτουργία της. Διότι η οργανωτικότητα παίζει μεγάλο ρόλο. Σκεφτείτε, ένα καλά οργανωμένο, επαναστατικά οργανωμένο, όπως το λέμε εμείς, Κόμμα και ΚΝΕ έχει πολλαπλάσια δυνατότητα κινητοποίησης των μαζών. Πολλαπλάσια. Πριν απ' όλα, η κομματική οικοδόμηση, η ΚΝίτικη οικοδόμηση στα εργοστάσια, στους κλάδους.
Επομένως, εκεί πρέπει να συγκεντρώσουμε και πρέπει να διαμορφώσουμε και την άποψη ότι αυτή τη στιγμή, πραγματικά το Κόμμα τους ανακατεύει, εν πάση περιπτώσει είναι ένας παράγοντας - εμπόδιο στη δράση του αντίπαλου, πιο πάνω από αυτό που φαίνεται. Γιατί λένε και πολλοί, που διαφωνούν με τη στρατηγική του Κόμματος, "και τι έγινε, στάσιμη η επιρροή του Κόμματος. Πήρε το 2007 8,5% και πήρε το 2009 7,5%". Δεν είναι ότι δε θέλουμε να γίνουμε και 10%. Δε θα μας πέσει και λίγο. Αλλά είχαμε και κομμουνιστικά κόμματα με 30%. Θα μου πείτε, ήταν οπορτουνιστικά. Ναι, αλλά εμείς πρέπει να βλέπουμε συνδυασμένα όλους τους δείκτες. Οργάνωση, δυνάμεις που έχουμε γύρω μας, συσπείρωση, ιδεολογική διαπάλη και πως, εν πάση περιπτώσει, αν δεν μπορείς να κερδίσεις στο σύνολο, αλλά εν πάση περιπτώσει να αρχίσεις να βάζεις, να κλονίζεται η εμπιστοσύνη των άλλων σε αυτά που του λέει ο αντίπαλος.
Να κλονίσουμε την αξιοπιστία του αντιπάλου
Ο αντίπαλος λέει ψέματα. Συκοφαντεί τις θέσεις του Κόμματος. Βεβαίως, καλά κάνει από την πλευρά του, δεν μπορεί να κάνει αλλιώς και λέει και χοντρά ψέματα, γιατί δεν μπορεί τώρα να χτυπήσει άμεσα και κατευθείαν μια σειρά θέσεις του Κόμματος που συγκινούν τον κόσμο. Πρέπει να κλονίσουμε την αξιοπιστία του αντίπαλου στη νεολαία. Αν δεν τη κλονίσεις, δε θα μπορέσεις να κάνεις δουλειά για να την κερδίσεις. Και γιατί να μην αξιοποιήσουμε αυτό που λέει η νεολαία, ότι σάπιο το πολιτικό σύστημα - όπως το λέει η νεολαία, όπως το συλλαμβάνει εν πάση περιπτώσει - και να του πούμε, δηλαδή γιατί έχει κύρος αυτό που λέει το "Βήμα", αυτό που λέει ο Παπανδρέου, αυτό που λέει ο Παπακωνσταντίνου ή αυτό που λέει ο Σαμαράς ή ο από καθέδρας διευθυντής στο σχολείο ή ο τάδε καθηγητής πανεπιστημίου; Αυτό που λέμε, αλήθειες και ψέματα, και έχει σημασία μέσα από το περιεχόμενο των μαθημάτων ή μέσα από ιστορικά γεγονότα ή και από σύγχρονα γεγονότα. Επομένως, θέλει να δουλέψουμε πολύ συγκεκριμένα και πραγματικά πρέπει να κλονίσουμε. Υπάρχει έδαφος σήμερα, αυτήν την αηδία που αισθάνονται οι νέοι για το πολιτικό σύστημα και η οποία δεν έχει βάθος - σύμφωνοι - αυτήν την αηδία να την αξιοποιήσουμε και εμείς και να του πούμε "γιατί δείχνεις εμπιστοσύνη σε αυτούς".
Και ένα τελευταίο. Βεβαίως, ο μαρξισμός - λενινισμός είναι αξεπέραστος, δεν το συζητάμε. Ολη αυτά με τη μορφή βιβλιογραφίας που έχουμε και ιδιαίτερα ορισμένα έργα πρέπει να γίνουν κτήμα των κομμουνιστών - "Κεφάλαιο" κ.λπ. Εχουν τις δυσκολίες τους, αλλά πρέπει να γίνουν κτήμα. Και να μη μας μοιάσετε εμάς των μεγαλύτερων. Είσαστε νέοι, τώρα θα πάρετε περισσότερα. Στα 50 θα μπορείτε να κάνετε βήματα βαθύτερης αφομοίωσης. Αν τώρα πας στα 50 να μάθεις το "Κεφάλαιο", δεν είναι εύκολο. Οσο περνάν τα χρόνια, δεν τα προσλαμβάνεις όλα. Γι' αυτό τα παιδιά πάνε από 6 χρόνων στο σχολείο, δεν πάνε στα 50. Εχει και μια λογική το πράγμα. Δε φτάνει όμως μόνον αυτό, γιατί τον μαρξισμό - λενινισμό τον είχαμε και στο Καταστατικό μας στο Κόμμα, ποτέ δεν τον απορρίψαμε. Και τον είχαμε συνειδητά. Αλλά δεν τον εφαρμόσαμε πάντα σωστά, γλιστρήσαμε. Και στα στάδια και στην αστικοδημοκρατική επανάσταση και αντιιμπεριαλιστική, και άλλα κόμματα.
Βεβαίως, δεν είναι μόνο δική μας ευθύνη, ήταν και στο διεθνές κίνημα. Αλλά αυτό που λέμε να αφομοιώσεις δημιουργικά τη θεωρία και να συνεχίσεις να παρακολουθείς την εξέλιξη του καπιταλισμού, των αντιθέσεων στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, την εξέλιξη, γιατί έχεις εξέλιξη, στα βασικά βεβαίως δεν αλλάζει, αλλά όταν πας να οργανώσεις το κίνημα, όταν πας να προωθήσεις τη στρατηγική σου στην πράξη πρέπει να πάρεις υπόψη και τις εξελίξεις. Ποιος φανταζόταν στη δεκαετία του '80 τη νίκη της αντεπανάστασης. Σήμερα είμαστε υποχρεωμένοι να την παίρνουμε υπόψη. Και μια σειρά καινούρια πράγματα που η ζωή έβγαλε στην επιφάνεια.
Δεμένες ιδεολογική δουλειά και πάλη
Από αυτήν την άποψη, η ιδεολογική πολιτική δουλειά είναι αέναη, συνεχής, δεμένη βεβαίως - και εδώ πρέπει να προσέξουμε - με την πάλη, την ταξική πάλη, την πάλη στο κίνημα της νεολαίας και την πάλη γύρω από τα προβλήματα. Δεν είμαστε ακαδημία επιστημών, να συζητάμε μόνο, αλλά ούτε και ακτιβιστές, να δρούμε μόνο. Αυτός ο συσχετισμός πρέπει να εξασφαλιστεί. Και με αυτήν την έννοια λέω, στις πλάτες σας πέφτουν βάρη που δεν έπεφταν τα προηγούμενα χρόνια στην ΚΝΕ για διάφορους λόγους. Και επομένως γι' αυτό λέμε, οι αδυναμίες μας πρέπει να διορθώνονται ή να αντιμετωπίζονται σε πιο σύντομο χρονικό διάστημα. Αλλο πράγμα να μην είμαστε ανυπόμονοι για αποτελέσματα. Μπορεί να μην έχεις άμεσα αποτελέσματα.
Καμία επανάπαυση, σύντροφοι. Η δημιουργική, μαχητική ανησυχία πρέπει να υπάρχει. Η Ιστορία του Κόμματος, του επαναστατικού και του κομμουνιστικού κινήματος έχει δείξει ότι θέλει αυξημένη ανησυχία και επαγρύπνηση, αλλά και με αίσθημα ότι έχουμε ατού στα χέρια μας. Ξαναλέω, μπορεί να μην έχουμε άμεσα αποτελέσματα - ούτε κάνω πρόβλεψη, δεν αποτελεί πρόβλεψη - ή μπορεί απότομα να μεγαλώσουν οι ευθύνες μας. Επομένως, με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση, με ακόμα μεγαλύτερο δούλεμα της πείρας και χρησιμοποίησή της και των ντοκουμέντων του Κόμματος, είμαι βέβαιη ότι η επόμενη συνδιάσκεψη θα σας βρει με περισσότερες δυνάμεις στην εργατική, στην εργαζόμενη νεολαία, στα σχολειά, βεβαίως δε λέω όχι, και στα πανεπιστήμια. Αλλά αυτό που λέμε, την υποδομή που θέλουμε, γιατί η υποδομή της ΚΝΕ είναι και υποδομή του Κόμματος».

Κατσε στον καναπε και πληρωνε μ........


Τρόικα:Να μην πληρώσουν οι τράπεζες!-Βρείτε άλλα μέτρα! 

 Για όποιον δεν έχει καταλάβει τί ρόλο παίζουν και για ποιον δουλεύουν ΕΕ, ΔΝΤ, τρόικες κλπ. το παρακάτω ρίχνει άπλετο φως.
Η τρόικα ανακάλυψε 550εκ. ευρώ που πρέπει να πληρώσουν οι τράπεζες στο Δημόσιο, και έχουν ηδη εγγραφεί στον προϋπολογισμό του 2012, και ζητάει να περάσει ο λογαριασμός αυτός στο λαό με νέα μέτρα!!

 Διαβάζουμε στο capital.gr:
 "Μια νέα «μαύρη τρύπα», ύψους 500 εκατ. ευρώ, ανέκυψε ξαφνικά στη χθεσινή συνάντηση του οικονομικού επιτελείου με τους επικεφαλής της τρόικας, και με τους εκπροσώπους των δανειστών να ζητούν να καλυφθεί αυτή είτε με νέα έκτακτη εισφορά είτε με την περικοπή από εφέτος των δώρων στους εν ενεργεία υπαλλήλους και τους συνταξιούχους.

 Πρόκειται, σύμφωνα με πληροφορίες, για την υποχρέωση των εγχώριων τραπεζικών ιδρυμάτων να επιστρέψουν στο Δημόσιο, έως το τέλος του 2012, το ποσό των 500 εκατ. ευρώ. Το ποσό αυτό πρέπει να επιστραφεί με τη μορφή μερίσματος και αφορά στην κρατική ενίσχυση, με προνομιούχες μετοχές, που είχαν λάβει οι τράπεζες το 2008, βάσει του «νόμου Αλογοσκούφη».

Παράγοντες του οικονομικού επιτελείου αναφέρουν ότι οι επικεφαλής της τρόικας ζήτησαν να μην επιστραφεί στο Δημόσιο το συγκεκριμένο ποσό" 

 Αναρτήθηκε από Γιώργος Σαρρής

Κόντρα στην κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων


Κόντρα στην κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων
Η επιχείρηση κατάργησης της δυνατότητας διαπραγμάτευσης του κατώτερου μισθού, στην ουσία κατάργηση της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ), η οποία συνοδεύεται από την κατάργηση του 5ημερου, την κατάργηση του 8ωρου, τη σταδιακή κατάργηση των αποζημιώσεων απόλυσης, συνιστά κλιμάκωση της επίθεσης του κεφαλαίου εναντίον της εργατικής τάξης. Είναι διαδικασία της συμπίεσης της τιμής και της αξίας της εργατικής δύναμης, για την προστασία των κερδών των μεγάλων επιχειρήσεων από τις επιπτώσεις της κρίσης. Οι επιπτώσεις στο εισόδημα και τη ζωή των εργατικών και λαϊκών μαζών θα έχουν χαρακτηριστικά ολοκαυτώματος.
Από αυτό το δρόμο περνάει η διέξοδος του κεφαλαίου από την καπιταλιστική κρίση, προκειμένου να διασφαλίσει τους όρους για τη μέγιστη δυνατή ανάκαμψη των κερδών του την περίοδο της αναιμικής και σύντομης καπιταλιστικής ανάπτυξης που θα ακολουθήσει. Η επίπτωση των αλλαγών στην ΕΓΣΣΕ και της μείωσης που επιβλήθηκαν με το Μνημόνιο ΙΙ δεν αφορούσε, όπως ψευδώς ισχυρίζονται ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, μόνον όσους αμείβονται με τον κατώτερο μισθό, αλλά το σύνολο της εργατικής τάξης, των υπαλλήλων, των άνεργων και των συνταξιούχων.
***
Οι λόγοι είναι οι εξής:
α) Ολες οι διαπραγματεύσεις των κλαδικών ΣΣΕ, πραγματοποιούνται με οδηγό την ΕΓΣΣΕ. Διόλου τυχαίο δεν είναι ότι οι «προτάσεις» των μεγαλοεπιχειρηματιών στις διαπραγματεύσεις των κλαδικών ΣΣΕ και των επιχειρησιακών αφορούν μειώσεις που κυμαίνονται στην πλειοψηφία των κλάδων από 10% - 30%. Διόλου τυχαίο δεν είναι επίσης ότι μετά την ψήφιση του 4046/2012 (Μνημόνιο ΙΙ), οπότε και μειώθηκε ο κατώτερος μισθός του 2011 κατά 22% και για νέους έως 25 ετών κατά 32%, οι μεγαλοεπιχειρηματίες στην κυριολεξία ξεσάλωσαν, επιβάλλοντας μειώσεις μισθών σε όλους τους κλάδους.
β) Σε μεγάλους κλάδους εργαζομένων, όπως των Οικοδόμων που αλλάζουν κατά κανόνα διαρκώς εργοδότη και έχει λήξει η μετενέργεια, οι μεγαλοκατασκευαστές δεν προσέρχονται στις διαπραγματεύσεις της ΣΣΕ εκμεταλλευόμενοι τις δυσκολίες που εμποδίζουν το εργατικό κίνημα να δώσει την πρέπουσα απάντηση σε αυτή την επίθεση, επιδιώκοντας να ισχύσει καθολικά ο μισθός των 586 ευρώ μεικτά και 511 μεικτά για νέους μέχρι 25 ετών.
γ) Από το ύψος του κατώτερου μισθού καθορίζεται και το ύψος των επιδομάτων, όπως της ανεργίας, τα ειδικά εποχικά κ.ά., που το Μνημόνιο ΙΙ τα μείωσε κατά 22%.
δ) Από το ύψος του κατώτερου ημερομισθίου επηρεάζεται και το σύνολο των συντάξεων. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του υπουργού Εργασίας, Γιάννη Βρούτση, στις 9/8/12: «Δεν μπορεί να υπάρχουν μισθοί 586 ευρώ και συντάξεις 1.400 ευρώ»...
***
Οι σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου είναι τέτοιες που επιβάλλουν την παράκαμψη πλέον και της εργοδοτικής ηγεσίας της ΓΣΕΕ από τις διαπραγματεύσεις του κατώτερου μισθού, οι οποίες φυσικά και όλα τα προηγούμενα χρόνια απέκλιναν από τις σύγχρονες ανάγκες.
Η όποια αγωνία του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού για τον έμμεσο αποκλεισμό του από τις διαπραγματεύσεις συνδέεται με την απώλεια του ρόλου του σαν ο βασικός διαπραγματευτής της εργατικής δύναμης, άρα και μεγάλες απώλειες των ερεισμάτων του στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά τις βαρύγδουπες «αντιμνημονιακές» του καταγγελίες για τη σταδιακή κατάργηση των ΣΣΕ, για τις παρεμβάσεις στον κατώτερο μισθό, με τις θέσεις του έχει συμβάλλει στην προετοιμασία του εδάφους γι' αυτήν την πολιτική.
Συγκεκριμένα, το 2004 είχε καταθέσει πρόταση νόμου στη Βουλή για την καθιέρωση του «ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος». Απαιτούσε κατ' ουσία την επιβολή από την κυβέρνηση του «κοινωνικού μισθού», όπως τον ονόμαζε, κάτω και από τα επίσημα (αυτά που παρουσιάζει η αστική τάξη) όρια της φτώχειας. Αυτή η αντεργατική πρόταση νόμου, παρά τις φιοριτούρες (πάλη για πλήρη απασχόληση, αξιοπρεπείς μισθούς κλπ.) προωθούσε την παγίωση της πολιτικής λιτότητας. Οπως πάντοτε έτσι και σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, σταθερά προσηλωμένος στην ευρωενωσιακή στρατηγική, ασκεί κριτική στις αντιδραστικές αλλαγές στο πεδίο των Συλλογικών Συμβάσεων με την επίκληση της «καταστρατήγησης των αρχών του ευρωπαϊκού δικαίου», δηλαδή του πλαισίου της Συνθήκης του Μάαστριχτ, της Στρατηγικής της Λισαβόνας, της Ευρώπης 2020, όλων δηλαδή των ευρωενωσιακών στρατηγικών που διακηρυγμένο στόχο έχουν να τσακίσουν μισθούς και δικαιώματα, για την προώθηση της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων.
***
Μπροστά σε αυτήν την κατάσταση δε χωρά καμιά αναμονή και εφησυχασμός. Η επίθεση κεφαλαίου, κυβέρνησης και ΕΕ θα είναι ανελέητη. Η κατάργηση της ΕΓΣΣΕ συνιστά ζήτημα καταλυτικής σημασίας για το κεφάλαιο για να διαμορφώσει ένα μισθολογικό - εργασιακό τοπίο που θα στηρίζεται εξ ολοκλήρου στις ατομικές συμβάσεις εργασίας, στα ωρομίσθια, στα ωράρια λάστιχο σε μισθούς που θα κινούνται γύρω από τα 250 - 300 ευρώ.
Η εργατική τάξη, με ηγέτη την πρωτοπορία της, πρέπει τώρα να απελευθερώσει την τεράστια δύναμη που κρύβει μέσα της για να αναχαιτίσει το νέο αντιλαϊκό τσουνάμι στέλνοντας στα αζήτητα τον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό, τους οπορτουνιστές και συνολικά τα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Για να μην περάσει η κατάργηση των ΣΣΕ, για να πετύχει ικανοποιητικές αυξήσεις που θα φρενάρουν την εισοδηματική της κατρακύλα, για να μην περάσει η κατάργηση του 5ήμερου και 8ωρου. Για να καταργηθούν όλοι οι αντεργατικοί νόμοι των τελευταίων 20 ετών. Η πάλη αυτή είναι ζήτημα ζωής και θανάτου και εξ αντικειμένου μπορεί να γίνει σημείο καμπής για την ανασύνταξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος.

Ινστιτούτο συκοφάντησης του σοσιαλισμού


Ινστιτούτο συκοφάντησης του σοσιαλισμού



Μετά βαΐων και κλάδων η «Αυγή» και ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσίασαν τα εγκαίνια του Ιδρύματος «Ρόζα Λούξεμπουργκ» στην Αθήνα, παρουσία του Γερμανού πρέσβη, του προέδρου του Α. Τσίπρα και του προέδρου της «Αριστεράς» Γερμανίας Μπρέντ Ρίξινγκερ. Η ...χαρά τους είναι μεγάλη γιατί με τη λειτουργία στη χώρα μας του Ινστιτούτου, θα έχουν άλλο ένα εργαλείο για την «εισαγωγή» των εργαζομένων και διανοουμένων στο ...θαυμαστό κόσμο του «εξανθρωπισμένου καπιταλισμού». Και αυτό γιατί το συγκεκριμένο ινστιτούτο που ιδρύθηκε μετά την ανατροπή του σοσιαλισμού στη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας, το 1990, από τους οπορτουνιστές του «Κόμματος Δημοκρατικού Σοσιαλισμού» και στην συνέχεια έγινε επίσημο ινστιτούτο της «Λίνκε» (Αριστεράς) προβάλλει -καπηλευόμενο και το όνομα της κομμουνίστριας συμβόλου του διεθνούς επαναστατικού κινήματος- τη λογική της δήθεν φιλολαϊκής διαχείρισης με άθικτη την εξουσία των μονοπωλίων. Δηλαδή, στην ουσία δηλητηριάζει το εργατικό κίνημα, με το παμπάλαιο φαρμάκι της «μεταρρύθμισης» του καπιταλισμού, το συμβιβασμό με το εκμεταλλευτικό σύστημα στο όνομα του δήθεν «δημοκρατικού σοσιαλισμού». Συστατικό επίσης στοιχείο του ινστιτούτου είναι ο αντικομμουνισμός και η συμβολή στην παραχάραξη της ιστορίας, στη δυσφήμιση του σοσιαλισμού που γνωρίσαμε, συνδράμοντας πάντα τους αστούς και τα ινστιτούτα του.

ΚΩΣ Η «Χρυσή Αυγή» στήνει δουλεμπορικά γραφεία


ΚΩΣ
Η «Χρυσή Αυγή» στήνει δουλεμπορικά γραφεία



Ανακοίνωση - καταγγελία του Εργατικού Κέντρου Βορείου Συγκροτήματος Δωδεκανήσου
Τη λειτουργία δουλεμπορικού γραφείου για την εξεύρεση δουλειάς μόνο σε άνεργους Ελληνες στην Κω ανακοίνωσε η «Χρυσή Αυγή». Αντίστοιχες κινήσεις έχει κάνει και σε άλλες περιοχές. Θυμίζουμε ότι αυτή τη δράση την κάλυψε η κυβέρνηση με τον πλέον επίσημο τρόπο, κατά τη διάρκεια συζήτησης σχετικής Ερώτησης του ΚΚΕ στη Βουλή. Οι «χρυσαυγίτες», όπως ανακοίνωσαν, προχώρησαν ουσιαστικά από κοινού με εργοδότες - επιχειρηματίες του τουριστικού τομέα, που θέλουν φτηνά εργατικά χέρια με κανένα δικαίωμα. Ετσι, η «Χρυσή Αυγή» κάνει πλάτες στους εργοδότες και αποδεικνύει ότι είναι το καλύτερο άλλοθι του ίδιου του συστήματος και πως είναι μέχρι το μεδούλι δύναμη κρούσης του αστικού πολιτικού συστήματος και του κεφαλαίου.
Το γεγονός καταγγέλλει με ανακοίνωσή του το Εργατικό Κέντρο Βορείου Συγκροτήματος Δωδεκανήσου. Η ανακοίνωση έχει ως εξής:
«Η "Χρυσή Αυγή" ανακοίνωσε τη λειτουργία παραμάγαζού της για την εξεύρεση εργασίας σε άνεργους. Ταυτόχρονα, καλεί και τους εργοδότες να απευθύνονται σ' αυτήν για προσωπικό. Η "Χρυσή Αυγή" είναι ορκισμένος εχθρός της Εργατικής Τάξης της οποίας την ύπαρξη και το ρόλο στην κοινωνία δεν αναγνωρίζει. Τρέχουν τα σάλια τους να γίνουν το δεξί χέρι των μεγαλοεργοδοτών που θέλουν τσάμπα εργάτες να δουλεύουν από το πρωί ως το βράδυ, χωρίς δικαιώματα και χωρίς αντιδράσεις. Αυτό το ρόλο έρχεται να παίξει. Του ντόμπερμαν. Ας τα αφήσουν λοιπόν τα σαλιαρίσματα για δήθεν κοινωφελές έργο και μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα. Ξέρουμε με ποιους έχουμε να κάνουμε.
Οι εργάτες δεν έχουν πρόβλημα με τον απλήρωτο συνάδελφό τους ή τον άνεργο που έχει άλλο χρώμα και μιλά άλλη γλώσσα από αυτούς. Εχουν πρόβλημα με τους εργοδότες που τους αφήνουν απλήρωτους. Εχουν πρόβλημα με την κυβέρνηση που υπηρετεί πλήρως τις επιταγές τους. Εχουν πρόβλημα με τις ιμπεριαλιστικές ενώσεις ΕΕ - ΝΑΤΟ και τα υπόλοιπα όργανά τους, όπως ΔΝΤ και τρόικα που εφαρμόζουν την πιο βάρβαρη πολιτική προκειμένου την καπιταλιστική κρίση να την πληρώσουν οι εργάτες και τα λαϊκά στρώματα και όχι αυτοί που τη δημιούργησαν.
Το Εργατικό Κέντρο Βορείου Συγκροτήματος Δωδεκανήσου καταγγέλλει στους εργαζόμενους, αυτοαπασχολούμενους, άνεργους, συνταξιούχους, νέους τα βρώμικα σχέδια της συγκυβέρνησης - "Χρυσής Αυγής", που ενώ την περασμένη βδομάδα αρνιόταν στη Βουλή, την ύπαρξη τέτοιων δουλεμπορικών από αυτή την οργάνωση, σήμερα αποδεικνύεται το τεράστιο ψέμα της και στο νησί μας.
Η "Χρυσή Αυγή", εκμεταλλευόμενη το τεράστιο πρόβλημα της ανεργίας, προσπαθεί να δημιουργήσει πελατειακές σχέσεις, καλλιεργώντας ρατσισμό και μίσος ανάμεσα σε Ελληνες και μετανάστες εργάτες. Οι "χρυσαυγίτες" κάνουν πλάτες στα αφεντικά και επιχειρούν να βγάλουν λάδι ένα βάρβαρο εκμεταλλευτικό σύστημα που προκαλεί την ανεργία, τη φτώχεια, την εξαθλίωση. Προσπαθούν να διασπάσουν τους εργαζόμενους απέναντι στην ενιαία επίθεση που δέχονται από την εργοδοσία και, παράλληλα, χρησιμοποιώντας το γνωστό μηχανισμό τραμπούκων μπαίνουν σε χώρους εργασίας.
Είναι καθαρός δουλεμπορικός μηχανισμός που ανέχεται η κυβέρνηση.
Αυτό το φασιστικό, εγκληματικό μόρφωμα στα πρότυπα των ναζί θα το απομονώσει το εργατικό ταξικό κίνημα που συσπειρώνει όλους τους εκμεταλλευόμενους απέναντι στους εκμεταλλευτές.
Κάνουμε έκκληση κανένας συνάδελφος να μην απευθυνθεί σ' αυτούς.
Στόχο έχουν να πιάσουν επαφή με εργάτες, να δηλητηριάσουν τη συνείδησή τους με το ρατσισμό - ναζισμό. Οταν χρειαστεί, το σύστημα θα τους εξαπολύσει ενάντια στο ταξικό εργατικό κίνημα για τη σωτηρία του.
Είναι επικίνδυνοι γιατί έχουν σαν επίσημη ιδεολογία τον εθνικοσοσιαλισμό του Χίτλερ, που μάτωσε την ανθρωπότητα για να βγάλει το κεφάλαιο από την κρίση του.
Σαν εργάτες εμείς δεν έχουμε τίποτα κοινό μ' αυτούς, είναι δηλωμένοι εχθροί μας.
Η καλύτερη απάντηση σε κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, ΕΕ, ΔΝΤ και τρόικα, αλλά και στα φασιστοειδή είναι ο αγώνας με λαϊκή ενότητα για να απαλλαγούμε από το ζυγό των μονοπωλίων και της ΕΕ.
Οργανώνουμε την Απεργία στις 18 Οκτώβρη και απαιτούμε:
-- Κάτω τα χέρια από τα επιδόματα ανεργίας, όχι στα μέτρα που καταργούν τις ΣΣΕ.
-- Να μην ψηφιστούν τα νέα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα.
-- Να καταργηθούν τώρα όλες οι αντιλαϊκές συμφωνίες, τα μνημόνια και οι δανειακές συμβάσεις.
-- Μονομερή διαγραφή του χρέους και αποδέσμευση τώρα από τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ.
Ολοι στον Αγώνα. Ολοι στα μάχη για την επιτυχία της απεργίας στις 18 Οκτώβρη».

TOP READ