30 Σεπ 2017

Η ύπαρξη του ΚΚΕ είναι η μεγαλύτερη δυσφήμιση για την κομμουνιστική ιδέα!

        


Ποιος ξεστόμισε αυτήν την αθλιότητα;! Ο εισηγητής του 4ου μνημονίου! Ο Συριζαίος Καραγιαννίδης ο οποίος επιδόθηκε σε αντικομμουνιστικό ντελίριο από το βήμα της Βουλής!
Δεν θα ασχοληθούμε με τον ανορθολογικό και ιδεαλιστικό διαχωρισμό «κοινωνικού» και «βιολογικού» φύλου από τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε θα ασχοληθούμε καθόλου με το ότι οι Συριζαίοι βουλευτές επιδόθηκαν σε χυδαίο αντικομμουνισμό προκειμένου να μην απαντήσουν στις εμπεριστατωμένες και επιστημονικά τεκμηριωμένες θέσεις του ΚΚΕ για το θέμα. Είναι παλιά τέχνη των οπορτουνιστών αντί να απαντούν να διαστρεβλώνουν, να λερώνουν και να συκοφαντούν.
Δεν μπορούμε όμως να μην θυμηθούμε ότι αυτός ο αντικομμουνιστικός θίασος του Καραγιαννίδη με αρχηγό τον Τσίπρα είχε σκοτίσει τον λαό με την πρόθεσή του να συνεργαστεί με το ΚΚΕ για να κυβερνήσουν και το ΚΚΕ αρνούνταν! Και πώς θα κυβερνούσαν ο Καραγιαννίδης και ο αρχηγός του με ένα κόμμα που αποτελεί την μεγαλύτερη δυσφήμιση για την κομμουνιστική ιδέα;! Πώς θα κυβερνούσαν με ένα άθλιο κόμμα, όπως οι Συριζαίοι περιγράφουν το ΚΚΕ;!
Χρειάζεται μεγάλο θράσος για να πιάνει στο στόμα του με τέτοιο χυδαίο τρόπο το ΚΚΕ ο Καραγιαννίδης, ο εισηγητής του 4ου μνημονίου! Να λερώνουν το ΚΚΕ ο Καραγιαννίδης και ο αρχηγός του και μάλιστα εν ονόματι των κομμουνιστικών ιδεών καταντάει γελοιότητα! Ποιοι;! Ο Καραγιαννίδης και ο Τσίπρας που εξελέγησαν για να σκίσουν τα μνημόνια και σκίζουν ασταμάτητα τον Ελληνικό λαό!
Ο Καμμένος άξιζε για συνεταίρος και συγκυβερνήτης του Τσίπρα! Με τον Καμμένο είχε αποφασιστεί προκαταβολικά να κυβερνήσει ο Τσίπρας γιατί το τι θα έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν προσχεδιασμένο! Στόχος του ΣΥΡΙΖΑ ήταν να κοροϊδέψει, να εξαπατήσει, να φοβίσει και τελικά να ισοπεδώσει τον Ελληνικό λαό! Η επίθεση φιλίας στο ΚΚΕ από τον ΣΥΡΙΖΑ ήταν στα πλαίσια της εξαπάτησης του λαού! Το ΚΚΕ μνημόνια και αντιλαϊκούς νόμους δεν επρόκειτο να ψηφίσει και αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ το ήξερε!
Ας ψηφίσουν λοιπόν ο Καραγγιανίδης και ο Τσίπρας τον διαχωρισμό του «βιολογικού» από το «κοινωνικό» φύλλο μαζί με τους ακροδεξιούς συνεργάτες τους και ας πανηγυρίζουν διάφοροι προοδευτικούληδες για την προοδευτική στάση των Τσιπροκαμμένων!
Όσο για το ότι οι ΚΚέδες αποτελούν την μεγαλύτερη δυσφήμιση για την κομμουνιστική ιδέα που ξεστόμισε ο εισηγητής του 4ου μνημονίου Καραγιαννίδης, έχουμε να πούμε ότι οι ΚΚέδες στις μάχες για τον λαό έχουν να επιδείξουν νεκρούς ήρωες και όχι έρπεις που έβγαλαν από το ζόρι των πολύωρων συζητήσεων κατά τις οποίες αποφασίστηκε η σφαγή του λαού με την συμφωνία του Εφιάλτη που είχε παραστήσει την Ελπίδα!

Τάκης Φ.

Περί σεξουαλικής επανάστασης


Δημοσιεύτηκε στην Κατιούσα

Δε θυμάμαι σε ποιο βιβλίο του Μίσσιου ήταν. Τα βιβλία του έχουν το γενικό χαρακτηριστικό πως μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους, σαν κεφάλαια ενός ευρύτερου βιβλίου, αλλά έχουν φθίνουσα πορεία. Όχι απαραίτητα από το κακό στο χειρότερο, αλλά σα να είπε ό,τι ενδιαφέρον είχε να μας πει εξ αρχής και μετά να τα ανακυκλώνει. Γι’ αυτό και πολλοί ξέρουν πχ μόνο το πρώτο βιβλίο (“καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς”) ή τα τρία πρώτα κι αγνοούν τα τελευταία. Ενώ το “ντομάτα με γεύση μπανάνας” πχ, που πρέπει να είναι το τελευταίο του, είναι μάλλον ανέμπνευστο, με αφορμή κάτι που θα μπορούσε ίσως να γίνει άρθρο, αλλά όχι βιβλίο.

Πρέπει να ήταν λοιπόν στα “κεραμίδια στάζουν”, αλλά μπορεί και όχι, που λέει ο Μίσσιος πως το ΕΑΜ -που είχε γενέθλια προχτές- κέρδισε τον κόσμο γιατί πρόβαλε ως όραμα όχι την κοινωνική ή την εθνική αλλά τη σεξουαλική απελευθέρωση. Κι έχασε ξανά τις λαϊκές μάζες, όταν πρόδωσε αυτό το όραμα και τις απογοήτευσε.

Εδώ θα χωρούσε εμβόλιμα μια παράγραφος για το… “νέο ΕΑΜ” που ενσάρκωνε διακηρυκτικά ο ΣΥΡΙΖΑ και μπορεί να μην έχει κάνει τίποτα απολύτως για την κοινωνική χειραφέτηση -ή ακόμα και για την εθνική απελευθέρωση, για όσους πιστεύουν πως είμαστε υποδουλωμένοι ως έθνος στους δανειστές- αλλά κρατάει τη σημαία της σεξουαλικής απελευθέρωσης και της κατάργησης των χρόνιων διακρίσεων που αφορούν τις έμφυλες σχέσεις και το σεξουαλικό αυτοπροσδιορισμό του καθενός.

Δεν ξέρω τι θα ψήφιζε σήμερα ο Μίσσιος, που στο τέλος της ζωής του, με βάση όσα έγραφε, έμοιαζε με αναρχικό οικολόγο, κι αν θα πίστευε πως ο λαός έβγαλε το ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, γιατί τον συσπείρωσε το όραμα της σεξουαλικής απελευθέρωσης -αν και έχω την εντύπωση πως τα τελευταία του έργα άρχισαν να χάνουν σε έμπνευση, ακριβώς εξαιτίας της διάψευσης των προσδοκιών που είχε βασίσει σε αυτό το κομμάτι.

Αφενός όμως η μοναδική ελευθερία που ζει και βασιλεύει στις μέρες μας είναι αυτή του επιχειρηματία να εκμεταλλεύεται τους υπαλλήλους του, που θα μπορούσαμε να το θέσουμε και με σεξουαλικούς όρους: η αστική τάξη πηδάει -ενίοτε και κυριολεκτικά- την εργατική, χωρίς σάλιο και προφυλάξεις. Και το ζητούμενο προφανώς δεν είναι να γίνει το πήδημα πιο γλυκό ή να χαλαρώσουμε και να το απολαύσουμε, όπως προτείνει η σοσιαλδημοκρατία, αλλά να το καταργήσουμε.

Αφετέρου, η πολυδιαφημιζόμενη σεξουαλική επανάσταση έχει οδηγήσει θεωρητικά στη χαλάρωση των περιορισμών κι ένα είδος απελευθέρωσης, που μυρίζει όμως σκλαβιά από μακριά και φέρει έντονα τα σημάδια της προηγούμενης κατάστασης, όπως ο λαιμός του σκύλου που φορούσε για χρόνια κολάρο. Οι προλετάριοι δεν έχουν παρά να χάσουνε τις αλυσίδες τους και να τις κάνουν χειροπέδες και σεξουαλικά φετίχ.

Αυτά δε λέγονται δασκαλίστικα με υψωμένο δάχτυλο και εν είδει επιβεβαίωσης, αλλά για να κρατήσουμε ένα βασικό και πολύτιμο δίδαγμα: η σεξουαλική επανάσταση επήρθε με αστικούς όρους και δεν ήταν καθόλου επαναστατική, εφόσον δε συνδέθηκε με μια πραγματική επανάσταση. Με άλλα λόγια, το σύστημα είναι τόσο δυνατό και ευέλικτο, που μπορεί να να απορροφά και να ενσωματώνει τάσεις και κινήματα, που φαίνεται να αμφισβητούν βασικές πτυχές και χαρακτηριστικά του, αλλά αφήνουν άθικτα τα θεμέλια της κυριαρχίας του.

Ο καπιταλισμός μπορεί να γίνει τα πάντα και τα αντίθετά τους, να χρησιμοποιεί στο δικό του πλαίσιο και με τους δικούς του όρους το δίπολο “πουριτανισμός-απελευθέρωση” και να το παρουσιάζει ως πολυφωνία και ελευθερία επιλογής. Αλλά την ίδια στιγμή δεν αλλάζει στο παραμικρό τις σχέσεις των ανθρώπων, την αλλοτρίωση και την καταπίεση, την ιδιοκτησιακή λογική απέναντι στην -“απελευθερωμένη πλέον”- γυναίκα, που αντιμετωπίζεται ως σάρκα, αντικείμενο και σκεύος ηδονής. Αλλά αυτό δεν αφήνει ανεπηρέαστο -ή σε θέση ισχύος- το ανδρικό φύλο, που κρύει τις δικές του ανασφάλειες πίσω από το ρόλο του επιβήτορα.

Η σημερινή αστική κοινωνία είναι τόσο “απελευθερωμένη” από ταμπού, που το βασικό μέσο σεξουαλικής αγωγής-διαπαιδαγώγησης για τα παιδιά και τους εφήβους είναι το πορνογραφικό υλικό στο διαδίκτυο, μαζί με τα σεξιστικά πρότυπα που προωθούν. Οι διακρίσεις κι η ανισότητα έχουν “καταργηθεί” σε τέτοιο βαθμό, που οι γυναίκες πέφτουν σε καθημερινή βάση θύματα βιασμού, αλλά θεωρείται ότι συναινούν, ότι προκάλεσαν, το ήθελαν, ότι δεν πρέπει να ασκούν υπερβολικά το δικαίωμα της αυτοάμυνας, κοκ…

Το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή το θάνατο του Χιου Χέφνερ κι όσα ειπώθηκαν σχετικά, το νομοσχέδιο για την αλλαγή φύλου, την επικοινωνιακή μπάλα που προσπαθεί να παίξει με το θέμα ο Σύριζα και τα έμμισθα τρολ του στο διαδίκτυο, με το απαραίτητο τσουβάλιασμα κομμουνιστών και φασιστών (γιατί αλλιώς τι ΠΑΣΟΚ είσαι;) και πολλές περιπτώσεις βιασμών με δικαστικές αποφάσεις που βγάζουν λάδι τους δράστες.

Κι αν χρειάζεται κάποιο επιμύθιο στο τέλος, δεν είναι να αναθεωρήσουμε τι εννοούμε προοδευτικό και συντηρητικό ή να αντιπαραθέσω τη σεξουαλική απελευθέρωση στην κοινωνική, αλλά να δούμε πώς μπαίνει συγκεκριμένα στην πράξη, πότε μπαίνει ως προκάλυμμα για να αποκρύψει κάτι άλλο και πώς μπορούμε να αποφύγουμε από τη δική μας πλευρά τον κίνδυνο της ενσωμάτωσης στο σύστημα, που τα αλέθει όλα, σαν τον καλό μύλο της αντίδρασης…

Μαζικές παραιτήσεις πιλότων κι ακυρώσεις πτήσεων στο κάτεργο της Ryan Air

Προχτές ανακοινώθηκε ότι η Ryanair θα κόψει αρκετές πτήσεις της στην Ελλάδα, που πλήττουν κυρίως τα Χανιά και το αεροδρόμιό τους, κατά τους χειμερινούς μήνες. Η εταιρία όμως προχωρά σε δεκάδες ακυρώσεις πτήσεων και περικοπές δρομολογίων, κι ο λόγος δεν είναι ότι δεν κρίνονται συμφέρουσες κι ανταποδοτικές, αλλά ότι δε βρίσκει πιλότους να τις πραγματοποιήσουν και να αντικαταστήσουν τους συναδέλφους τους που παραιτούνται μαζικά. Αυτό αποκαλύπτει η επιστολή πρώην πιλότου της εταιρίας στον Guardian (και δημοσιεύτηκε και σε ελληνικά μέσα), που αποκαλύπτει τις πραγματικές συνθήκες, πίσω από το “θαύμα” των πτήσεων χαμηλού κόστους: εντατικοποίηση, συνεχόμενες πτήσεις, καταπατήσεις ρεπό, καμία συλλογική σύμβαση. Ακολουθεί το κείμενο της επιστολής.

“Η Ryanair έχει ακυρώσεις εκατοντάδες πτήσεις τις τελευταίες δύο εβδομάδες, και αυτός ο αριθμός σύντομα αναμένεται να αυξηθεί σε χιλιάδες. Η εταιρεία πασχίζει να δικαιολογήσει τις ακυρώσεις, και οι δικαιολογίες τις γίνονται πιο ευφάνταστες μέρα με τη μέρα: Άλλη φορά επικαλείται νέα ρύθμιση αναφορικά με τη διάρκεια εργασίας των πιλότων, άλλοτε τη Γαλλική Υπηρεσία Ελέγχου Εναέριας Κυκλοφορίας, άλλες φορές τον άσχημο καιρό στην Ιταλία, «άδειες» πιλότων ή -το αγαπημένο μου- «για να βελτιωθεί η επιχειρησιακή απόδοση των χρονοδιαγραμμάτων μας και να αποκατασταθεί η ακρίβεια».
Υπήρξα πιλότος στην Ryanair από το 2006 μέχρι το 2014, και αυτό το κύμα ακύρωσης πτήσεων δεν με εκπλήσσει. Αυτά που διαπίστωσα σε αυτά τα 8 χρόνια με άφησαν να κουνάω το κεφάλι μου σκεπτικός, και οι υπολογισμοί ότι 700 πιλότοι της Ryanair έχουν παραιτηθεί τον τελευταίο χρόνο δεν μου προκαλούν εντύπωση.
Ωστόσο υπάρχει ένα βαθύτερο πρόβλημα στη Ryanair και αυτό είναι απλώς ότι η εταιρεία δεν μπορεί να ακολουθήσει τον ρυθμό με τον οποίον παραιτούνται οι πιλότοι. Ο επικεφαλής της εταιρείας, Michael O’Leary, προσβάλλει ανοιχτά τους πιλότους του και έχει με συνέπεια ακολουθήσει μία πολιτική καταστολής σε κάθε προσπάθεια να συναφθεί συλλογική σύβαση εργασίας.
Η στρατηγική ελέγχου της Ryanair βασίζεται στην παλιά τακτική του «διαίρει και βασίλευε», διαχωρίζοντας τους εργαζόμενους με βάση τα συμβόλαιά τους ή ακόμα και τον τρόπο που προσελήφθησαν στην εταιρεία. Οι πιλότοι της Ryanair είναι διασκορπισμένοι σε περισσότερες από 80 βάσεις από τη Λιθουανία στο Μαρόκο και από την Κύπρο στο Σανον, γεγονός που αποτελεί έναν άλλον παράγοντα για τη σύγχυση που επικρατεί.
Στο μεταξύ, το να πετάς για την Ryanair συνεπάγεται μεγάλη κούραση. Όταν εργαζόμουν εκεί, με έστελναν συχνά εκτός της βάσης μου στα ρεπό μου, χωρίς να πληρώνομαι, σε απομακρυσμένες βάσεις της εταιρείας που είχαν έλλειψη προσωπικού. Έπρεπε να αλλάξω αρκετές πτήσεις και κάποιες φορές να διανυχτερεύσω, πληρώνοντας ακόμα και το ξενοδοχείο. Όταν έφτανα και αναλάμβανα καθήκοντα, θα χρειαζόταν να πετάω ακόμα και για 5 συνεχόμενες ημέρες, και μετά να υπομείνω άλλο ένα ταξίδι πίσω στη βάση μου. Αν ήταν καλοκαίρι, θα είχα μόλις τρεις ημέρες ξεκούρασης μέχρι να αναλάβω ένα άλλο τέτοιου είδους ταξίδι. Επρόκειτο για μία ψυχοφθόρο διαδικασία. Κάποιοι από τους πιλότους της Ryanair είναι εργαζόμενοι της εταιρείας με συμβόλαια με βάση το ιρλανδικό δίκαιο, ωστόσο οι περισσότεροι δεν είναι. Η εταιρεία χρησιμοποιεί ένα έξυπνο σύστημα για να χαρακτηρίζει τους περισσότερους εργαζόμενός τους ως «ανεξάρτητους παρόχους υπηρεσιών».
Αυτοί οι «συμβαλλόμενοι» φορούν την ίδια στολή, διαθέτουν τον ίδιο εταιρικό κωδικό και πετούν με το ίδιο πρόγραμμα, αλλά φαίνονται σαν να μην ανήκουν σε κανέναν. Υπογράφουν συμβάσεις με έναν από τους λίγους οργανισμούς που προμηθεύουν πιλότους αποκλειστικά για τη Ryanair, ενώ οι συμβάσεις εμφανίζονται ως παροχή υπηρεσιών, στην οποίαν αναφέρεται ως όρος ότι δεν θα υπάρξουν διαπραγματεύσεις οποιουδήποτε είδους.
Οι κανονικοί πιλότοι εργάζονται υπό σχετικά καλύτερες συνθήκες από τους «ενοικιαζόμενους», αλλά και πάλι βρίσκονται πολύ πίσω ακόμα και από τους συναδέλφους τους στην easyJet (οι οποίοι συνδικαλίζονται), για να μην αναφερθώ στους πιλότους των κανονικών αεροπορικών εταιρειών, όπως η Lufthansa και η KLM/Air France. Δυσκολεύεται κανείς να το πιστέψει, όμως είναι η απόλυτη αλήθεια: κανένας πιλότος ή άλλος εργαζόμενος δεν μπορεί να έχει ούτε ένα μπουκάλι νερό κατά τη διάρκεια της εργασίας του. Αν το χρειάζεσαι, το αγοράζεις.
Ορδές πιλότων έχουν παραιτηθεί από την Ryanair όσο είναι ακόμα νέοι, δεχόμενοι προσφορές εργασίας από τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα ή την Κίνα, ή και σε άλλες ευρωπαϊκές εταιρείες αν είναι τυχεροί. Εγώ ο ίδιος πήγα την Κίνα, και δέχομαι τακτικά τηλεφωνήματα από παλιούς συναδέλφους στην Ryanair που με ρωτούν πώς μπορούν να υποβάλουν βιογραφικά. Για να έχει μία αξιόπιστη ροή πιλότων, η Ryanair χρησιμοποιεί νέους πιλότους που έχουν περάσει όλα τα θεωρητικά μαθήματα αλλά διαθέτουν μόλις λίγες εκατοντάδες ώρες εμπειρίας σε εξομοιωτές και ελαφρά αεροσκάφη. Με δικά τους έξοδα λαμβάνουν ταχύρρυθμη εκπαίδευση για να αναλάβουν συγκυβερνήτες σε Boeing 737. Σε 4 χρόνια θα πρέπει να αναβαθμιστούν σε κυβερνήτες, αλλιώς το συμβόλαιό τους δεν θα ανανεωθεί. Αν και με αυτόν τον τρόπο δίνεται η ευκαιρία σε νέους πιλότους να ανελιχθούν με ταχύτητα στο ξεκίνημα της καριέρας τους, το σύστημα αυτό καταρρέει πλέον καθώς άλλες αεροπορικές εταιρείες της Ευρώπης αναγκάζονται από τον ανταγωνισμό να εισαγάγουν τις συνθήκες εργασίας της Ryanair …”

Ο ΣΚΟΤΑΔΙΣΜΟΣ ΖΗΤΑΕΙ ΤΑ ΡΕΣΤΑ …




ΠΗΓΗ: inred.gr

«Αντίθετα, με το πολυδιαφημισμένο από το νεομαρξιστικό (!!!) κατεστημένο στην Ελλάδα, νέο Πρόγραμμα Σπουδών για το μάθημα των Θρησκευτικών, οι Ορθόδοξοι μαθητές, αντίθετα με το Σύνταγμα και τον εκπαιδευτικό Νόμο, δεν θα διδάσκονται πλέον, τη δική τους πίστη, αλλά αναγκάζονται να διδαχθούν ένα μείγμα από όλες τις θρησκείες», ωρύεται η Πανελλήνια ένωση θεολόγων, εκτιμώντας ότι η θρησκειολογία,  «οδηγεί με μαεστρία, σε άλλους πνευματικούς δρόμους, ανήλικα ορθόδοξα παιδιά που δεν είναι σε θέση να αμυνθούν πνευματικά».

Αλήθεια, πώς να αμυνθούν πνευματικά ανήλικα παιδιά που υποχρεώθηκαν στο βάρβαρο «μυστήριο» της βάπτισης χωρίς να έχουν καμία δυνατότητα άρνησης; Περί επιλογής δεν τίθεται ζήτημα…
Πώς να αμυνθούν πνευματικά ανήλικα παιδιά που ξεκινάνε τη δημοτική εκπαίδευση με προσευχές και παπάδες καθημερινά, με θεολόγους και κατηχητικά;
Ποια είναι «η δική τους πίστη» που πρέπει να διδαχτούν τα παιδιά; Την κληρονόμησαν γονιδιακά;;;
Πώς να επιλέξουν τα παιδιά θρησκεία (ενδεχομένως) όταν διδάσκονται τη μία και μοναδική κι αδιαίρετη θρησκεία της αγάπης που καταριέται όλα τα άλλα δόγματα και τους πιστούς  τους μαζί κι εύχεται την εξαφάνισή τους;
Πως επιτέλους να παραμείνει κάποιος άθρησκος με ελεύθερη επιλογή, ντοπαρισμένος από τα γεννοφάσκια του, εάν δεν καταφέρει από μόνος του να αποκτήσει γνώση και να καλλιεργήσει κριτική σκέψη και παιδεία πέραν αυτής που του παρέχεται μέχρι σήμερα;
Πως μπορούσε να δηλώσει κάποιος άθρησκος πριν μερικές δεκαετίες όταν τον περίμενε η ρετσινιά του κομμουνιστή και μετά όλα τα … υπόλοιπα;
Μιλάνε για προσηλυτισμό και οι υμνητές των σταυροφόρων που κατέσφαξαν τους λαούς της ανατολής, αυτοί που αποδέχτηκαν την αγιοποίηση των δολοφόνων της Υπατίας από την εκκλησία τους, αυτοί που υμνούν τους δεσποτάδες που υπηρέτησαν καθολικά την Αυλή και βγήκαν κερδισμένοι με εκατομμύρια στρέμματα σε όλη τη χώρα και πολύ χρυσάφι, οι ομοϊδεάτες και ομόθρησκοι όλων των χριστιανικών εκκλησιαστικών δογμάτων που ύμνησαν, στήριξαν και υπηρέτησαν πιστά τις χούντες όπου γης. Οι ιεροεξεταστές που βασάνισαν και δολοφόνησαν απάνθρωπα χιλιάδες ανθρώπους. Αυτοί που έκαιγαν αλλόθρησκους, άπιστους και «μάγισσες» στην πυρά. Όλοι αυτοί αναφέρουν διαχρονικά τον προσηλυτισμό ως κοινωνικό και ποινικό αδίκημα διεκδικώντας τον δικό τους υποχρεωτικό προσηλυτισμό, νόμιμο και ηθικό και συνταγματικά κατοχυρωμένο κι ευλογημένο και δίκαιο!
Σκοταδιστές από τη φύση τους, αντικομμουνιστές κι εχθροί κάθε κοινωνικής αλλαγής και προόδου που αμφισβητεί το δοβλέτο τους μιλάνε για νεομαρξιστικό κατεστημένο (!!!) στην Ελλάδα, εδώ που σήμερα μια ολόκληρη κοινωνία βασανίζεται και ισοπεδώνεται, αλλά αυτά είναι ψιλά γράμματα για τους βολεμένους θεολόγους και το μεγαλοπαπαδαριό που συνεχίζει να περιφέρει τις παραφορτωμένες μπάκες του σε εορτές και πανηγύρια, κράτος μέσα στο κράτος.
Η εκπαίδευση έχει ζητήματα. Αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα. Η εκπαίδευση εγκαταλείπεται στην τύχη της, θύμα της νέας εποχής του ολοκληρωτικού καπιταλισμού που επιδιώκει να απαξιώσει και να περιορίσει τη γνώση περιορίζοντάς την σε ρόλο θεραπενίδας της αγοράς.
Μια αμελητέα εκπαιδευτική μεταρρύθμιση αποτόλμησε ο κ. Φίλης, στην κατεύθυνση της Ευρωπαϊκής παιδείας και κουλτούρας. Ντόρος ενδεχομένως που συσκοτίζει όλα τα άλλα ζητήματα.Τίποτα το ιδιαίτερο επι της ουσίας γιατί η ουσία είναι αλλού, αλλά πάει και πολύ να ζητάνε κι οι σκοταδιστές τα ρέστα.
Άκις Ξενάκις

«Μια κλίκα»

Καλά, η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, οι Κεντρώοι, οι Ποταμίσιοι, είναι «ό,τι πει ο κ.Λάτσης».
    Το ίδιο και τα χρυσαυγίτικα ναζί. Τούτοι, ειδικά, όπου δουν «Λάτσης» αρχίζουν τις μετάνοιες (https://left.gr/news/otan-i-hrysi-aygi-ypostirizei-ton-latsi).
    Αλλά τα «αριστερά» παιδιά του ΣΥΡΙΖΑ; Τι έγινε ωρέ λεβέντες;
  • Επαψε η ιδιωτικοποίηση ενός δημόσιου χώρου 6.500 στρεμμάτων για τις ανάγκες των καζίνο και των μολ να είναι «αισθητικής Ντουμπάι»;
  • Επαψε η παραχώρηση ενός από τα σημαντικότερα φιλέτα της Ευρώπης έναντι 100 ευρώ (!) το τετραγωνικό να είναι ξεπούλημα;
  • Επαψε η τρόικα που έθεσε το ξεπούλημα του Ελληνικού ως προϋπόθεση της καλής σας αξιολόγησης να απαρτίζεται από «εκβιαστές»;
  • Επαψαν ρυθμίσεις, όπως αυτή για το Ελληνικό, που εσείς ψηφίσατε και που αναφέρει ότι «οι διατάξεις του παρόντος νόμου κατισχύουν κάθε γενικής ή ειδικής διάταξης που περιέχει ρυθμίσεις αντίθετες με τις διατάξεις αυτού» (τουτέστιν η σύμβαση για τον Λάτση τίθεται πάνω από κάθε νόμο της Ελλάδας!), να συνιστούν «σκάνδαλο»;
    Μα είναι προφανές. Δεν χρειάζεται να είσαι… αρχαιολόγος για να ανακαλύψεις ότι το παραμύθι τέλειωσε. Και τώρα ήρθε η ώρα που τις προστυχιές που έκαναν οι προηγούμενοι, τις κάνουν όλες μαζεμένες ετούτοι.
    Είναι οι κύριοι της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, πλέον, που
  • βάζουν τα τσιράκια τους στον Τύπο να ζητούν την κατάργηση στην περίπτωση του Λάτση του αρχαιολογικού νόμου, που ισχύει για όλους τους Έλληνες,
  • γεμίζουν με ανοησίες και ψευτιές τα μίντια κατά των επιστημόνων,
  • παρέα με τους σμπίρους της «δημοσιογραφίας» του νεοφιλελευθερισμού, κάνουν έλεγχο πολιτικών φρονημάτων (!) σε όποιον στέκεται απέναντι στο ξεπούλημα, αλλά δεν βγάζουν κιχ όταν γράφεται πως η επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ που έχει αναλάβει για λογαριασμό του Δημοσίου την «διαπραγμάτευση» με τους «επενδυτές» για το Ελληνικό, είναι μια κυρία που μέχρι πρότινος υπήρξε στέλεχος των επιχειρήσεων του κ.Λάτση…  
   Τώρα, συνδυάζοντας την τακτική «και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ» (βλέπε Φίλη, Σκουρλέτη και λοιπούς) είναι η ώρα των «αριστερών» του ΣΥΡΙΖΑ
  • να βαφτίζουν σαν «επένδυση» την εκποίηση,
  • να παριστάνουν το ξεπούλημα σαν «ανάπτυξη» και
  • να πουλάνε τα «εργοτάξια» των 580 ευρώ σαν «θέσεις εργασίας».
    Σε αυτούς, λοιπόν, θα μας επιτρέψετε να κάνουμε δυο αφιερώσεις.     
    Αφιέρωση 1η: Αυτά ο κ.Τσίπρας τα έλεγε στις 12 Γενάρη 2015, παραμονές των εκλογών. Απολαύστε τον:
    Αλήθεια, τώρα που ο κ.Τσίπρας ξεπούλησε (και) το Ελληνικό, υπάρχει καλύτερος από τον ίδιο τον κ.Τσίπρα για να περιγράψει πόσο μοιάζει ο κ.Τσίπρας με τον κ.Σαμαρά;
    Αφιέρωση 2η: Όσα ακολουθούν ο κ.Τσίπρας τα έλεγε στις 28 Φλεβάρη 2014. Ήταν σε εκδήλωση στην Αργυρούπολη με τίτλο «Το Ελληνικό ΔΕΝ πωλείται». Απολαύστε τον:
    Ανακεφαλαιώνουμε:
  • «Κατάθεση ψυχής»το Ελληνικό. Αυτό που ξεπουλήσανε…
  • «Μάχη που δεν πρόκειται να την εγκαταλείψουμε»το Ελληνικό. Αυτό που ξεπουλήσανε…
  • «Η εναλλακτική (τους) αντίληψη για την κοινωνία»το Ελληνικό. Αυτό που ξεπουλήσανε…
  • «Είναι πρωτοφανές και αδιανόητο, μια κλίκα να αποφασίζει για το μέλλον του δημόσιου πλούτου, δίχως διαφάνεια, δίχως κοινοβουλευτική εποπτεία και έλεγχο, λες και πρόκειται για τα αμπελοχώραφα που κληρονόμησαν από τους παππούδες τους», ήταν τα λόγια του κ.Τσίπρα στην ίδια εκδήλωση για το Ελληνικό. Αυτό που ξεπουλήσανε…
    Πράγματι. Δεν θα μπορούσε κανείς να το περιγράψει καλύτερα απ΄ ό,τι το είχε περιγράψει ο ίδιος ο κ.Τσίπρας σε εκείνη την εκδήλωση:
 «Στο Ελληνικό – έλεγε – όλα αυτά τα χρόνια συγκρούονται δύο κόσμοι. Αυτός που υπερασπίζεται με αγώνες το δημόσιο συμφέρον και αυτός που ευνοεί τα ιδιωτικά κερδοσκοπικά συμφέροντα. Αυτός που υπερασπίζεται την ήπια ανάπτυξη με σεβασμό στο περιβάλλον και αυτός που προωθεί την Fast track εκποίηση. Αυτός που υπερασπίζεται τη βιώσιμη ανάπτυξη, τους ελεύθερους χώρους, τη πρόσβαση των πολιτών στο θαλάσσιο μέτωπο, τη προοπτική του μητροπολιτικού πάρκου και αυτός που στόχο έχει να μετατρέψει την περιοχή σε ένα θύλακα τζόγου, τσιμέντου και πλούτου για τους λίγους».

    Αλήθεια: Υπάρχει ακόμα αμφιβολία για το ποιοι απαρτίζουν την «κλίκα» που «ευνοεί τα ιδιωτικά κερδοσκοπικά συμφέροντα», που ξεπουλάει το Ελληνικό, που «εκποιεί fast track» όλη την δημόσια περιουσία «λες και πρόκειται για τα αμπελοχώραφα που κληρονόμησαν από τους παππούδες τους»;

Μια ιστορία από την Αυστρία


Λάβαμε από αναγνώστρια μας την παρακάτω επιστολή την οποία και δημοσιεύουμε:
«Ζω εδώ και 5 χρόνια στη Βιέννη. Ήθελα να μοιραστώ μαζί σας μία εμπειρία μου, η οποία νομίζω προσφέρεται για να εξάγει κανείς πολιτικά συμπεράσματα. Ίσως αυτά που θα πω είναι τετριμμένα, γνωστά, αναμενόμενα. Απλώς επειδή τα βίωσα σε έντονο βαθμό και καταπιέστηκα ήθελα να τα παραθέσω ως γεγονότα.
Μετά τη λήξη της τριετούς σύμβασής μου με το Πολυτεχνείο της Βιέννης, η οποία ποτέ δεν ανανεώθηκε γιατί «πρέπει να τελειώσεις το διδακτορικό σου σε 3 χρόνια, αν δεν μπορείς δικό σου πρόβλημα, έχεις το θράσος να ασχοληθείς με κάτι άλλο, να πολιτικοποιηθείς, να ερωτευτείς, να αντισταθείς στην ιδρυματοποίηση;», γράφτηκα στο ταμείο ανεργίας της Αυστρίας. Επειδή ήμουν τυχερή και δεν χρειάστηκε να μάθω γερμανικά για να με προσλάβουν στο Πολυτεχνείο, καθώς το διδακτορικά γίνονται στα αγγλικά, αποφάσισα να μάθω γερμανικά καθυστερημένα. Αυτή μου η απόφαση έτυχε να συμπέσει με τον ερχομό των προσφύγων από τη Συρία, το Ιράκ, το Ιράν στην Αυστρία, καθώς επίσης και μεταναστών από τη Ρουμανία, την Πολωνία, τη Σερβία κλπ. Τον λεκτικό διαχωρισμό αυτών που μεταναστεύουν σε πρόσφυγες και μετανάστες τον χρησιμοποιώ μόνο για να γίνει πιο ξεκάθαρο αυτό που θα παραθέσω στη συνέχεια. Οπότε αποφάσισα να μάθω γερμανικά και έμαθα ότι το ταμείο ανεργίας της Αυστρίας προσφέρει δωρεάν μαθήματα εκμάθησης της γλώσσας σε κάθε ξένο άνεργο στη χώρα. Αυτά τα μαθήματα προφανώς οργανώθηκαν λόγω του μεγάλου αριθμού των προσφύγων που έφτασαν εδώ.
Ξεκίνησα τα μαθήματα λοιπόν με μεγάλη χαρά όχι μόνο γιατί θα μάθαινα μια ξένη γλώσσα αλλά κυρίως γιατί θα ήμουν σε ένα περιβάλλον με ανθρώπους που δεν είναι πλουσιόπαιδα, παιδιά κάποιου πρέσβη, βολεμένοι ή συντηρητικοί, όπως νόμιζα. Επίσης υπέθετα ότι οι καθηγητές θα είχαν την αντίληψη ότι απευθύνονται σε ανθρώπους μιας άλλης θρησκείας, κουλτούρας και βρίσκονται σε αυτή τη χώρα όχι από επιλογή τους. Παρακολούθησα αυτά τα εντατικά μαθήματα για 6 μήνες και η κατάσταση στην πραγματικότητα ήτανε εντελώς αντίθετη, διαψεύστηκα πανηγυρικά σε όλες τις αρχικές μου προβλέψεις.
Κάθε μέρα, σε κάθε διάλειμμα και σε κάθε διαδρομή με το μετρό από και προς το μάθημα άκουγα έναν μετανάστη να κατηγορεί έναν πρόσφυγα, να βγάζει μένος εναντίον του και να κατηγορεί το Αυστριακό κράτος για τα προνόμια (!) που δίνει στους πρόσφυγες. Φυσικά οι κατηγορίες γίνονταν και από τους πρόσφυγες προς τους μετανάστες. Σε κάθε προσπάθειά μου να πω έστω και μια κουβέντα, διακόπτοντας στην ουσία γιατί είμαι και γυναίκα και πρέπει να φωνάξω για να ακουστώ, να προσπαθήσω να πω τα αυτονόητα αισθανόμουν φόβο και απογοήτευση. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν όταν άκουσα από κάποιους μετανάστες ότι θέλουν να βγει στις εκλογές το ακροδεξιό κόμμα για να διώξει τους πρόσφυγες και για να κόψει τα επιδόματα ανεργίας, καθώς είσαι τεμπέλης όταν δεν δουλεύεις! Αυτά τα λέγανε άνθρωποι που ήταν οικονομικοί μετανάστες, άνεργοι στην Αυστρία και έχουν οι ίδιοι εισπράξει ρατσισμό στην καθημερινότητά τους από τους Αυστριακούς. Και αυτόν τον ρατσισμό τον αναπαράγουν οι ίδιοι τόσο εύκολα, χωρίς δεύτερη σκέψη. Πρώτη φορά στη ζωή μου βρέθηκα σε ένα τόσο αντιδραστικό περιβάλλον, ένιωσα καταπίεση, φόβο και απογοήτευση. Επίσης, πολλές φορές ακούστηκαν αντικομμουνιστικά ντελίρια για Τσαουσέσκου, για το κομμουνιστικό καθεστώς στη Βουλγαρία – το παράπονο του συμμαθητή μου ήτανε ότι δεν έζησε Χριστούγεννα (!), ενώ τώρα που τα ζει στην Αυστρία είναι άνεργος – καθώς και σχόλια για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα, η οποία συνέβη, όπως μου είπαν, λόγω της παραδοσιακής τεμπελιάς.
Οι δύο καθηγητές, τους οποίους είχα κατά τη διάρκεια αυτών των έξι μηνών, ήταν απλώς αόρατοι σε όλα αυτά τα γεγονότα, κάποιος θα έλεγε σε ύποπτο βαθμό. Δεν απέτρεψαν ποτέ αυτή τη διαμάχη μεταξύ μεταναστών και προσφύγων, όταν γινόταν μπροστά τους. Το αντίθετο μάλιστα, ήταν προβοκατόρικη η στάση τους, καθώς πολλά θέματα συζήτησης στρέφονταν στο Ισλάμ, στη θρησκεία (από μια βαθιά θρησκευόμενη χώρα, στην οποία ακόμα χαιρετούνται οι άνθρωποι με την έκφραση «Γεια σου, στο όνομα του θεού (Grüss Gott)» ), κλπ. Έχω την εντύπωση ότι η «εντολή, οδηγία» από το κράτος ήταν να προσανατολισμένη στο να προβάλλουν την «ανωτερότητά» τους ως χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία κάνει τη χάρη και δέχεται τόσους πρόσφυγες και μετανάστες, οπότε καλά θα κάνουν να το βουλώσουν και να ενταχθούν γρήγορα χωρίς αντιστάσεις. Χαρακτηριστικές είναι οι ερωτήσεις του αυστριακού βιβλίου, κατά τα άλλα για την εξάσκηση των δευτερευουσών αιτιολογικών προτάσεων:
«Γιατί είστε ακόμα άνεργος;» (υπήρχε το ΑΚΟΜΑ…)
«Γιατί δεν τρώτε χοιρινό;»
Φυσικά δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω τη στάση ορισμένων, ελάχιστων ευτυχώς, μουσουλμάνων οι οποίοι δεν μιλούσαν καν σε εμένα και άλλες γυναίκες συμμαθήτριες όταν μας έβλεπαν στη διαδρομή για το μάθημα, γιατί μας θεωρούν κατώτερες. Ακόμα και σε αυτό το θέμα οι καθηγητές δεν υπερασπίστηκαν μπροστά στην τάξη τη θέση της γυναίκας, είτε γιατί φοβόντουσαν είτε γιατί δεν τους ενδιαφέρει. Αντίθετα, επέμεναν και έφερναν θέματα προς συζήτηση στην τάξη όπως εάν μπορεί μια γυναίκα να έχει παιδί και να εργάζεται. Το τι άκουσα είναι περιττό να το αναφέρω, επίσης κάποιες φορές ένιωσα και κίνδυνο να εκφραστώ ελεύθερα πάνω στο θέμα.

Καταλήγοντας, πιστεύω ότι το αυστριακό κράτος προωθεί είτε εν αγνοία του είτε με απόλυτη συνείδηση το διαχωρισμό μεταναστών και προσφύγων προς όφελός του και εντελώς αποπροσανατολιστικά. Και αναρωτιέμαι πώς μπορώ να αντιδράσω ως μονάδα στην ουσία σε αυτό το χείμαρρο συντηρητισμού».

Γιατί ο καπιταλισμός ευνοεί την επανεμφάνιση του φασισμού

Θα έλεγε κανείς ότι μετά από τα τόσα δεινά που έχει περάσει η ανθρωπότητα –και ιδιαίτερα η Ευρώπη- από την γιγάντωση του φασισμού/ναζισμού κατά τα μέσα του προηγούμενου αιώνα, το πάθημα θα μας έχει γίνει μάθημα. Τουλάχιστον οι απλοί άνθρωποι θα έπρεπε φτύνουν στον κόρφο τους έστω και στην ιδέα αναζωπύρωσής του. Παρόλα αυτά, εδώ και κάποια χρόνια παρατηρούμε μια αύξηση της επιρροής των ακροδεξιών/εθνικιστικών, των κρυπτοφασιστικών και των καθαρά φασιστικών κομμάτων σε πάρα πολλά ευρωπαϊκά κράτη, μεταξύ αυτών και στη χώρα μας. Και μαζί με αυτήν την ποσοτική αύξηση του φασισμού, «απολαμβάνουμε» και το ξεπέρασμα του ταμπού του να ομολογεί κάποιος ότι είναι εθνικιστής ή φασίστας. Λαμβάνοντας αυτό ως δεδομένο, αναρωτιέται κάποιος σχετικά με τους λόγους που ευνοούν την επανεμφάνιση του φασισμού/ναζισμού στις ευρωπαϊκές καπιταλιστικές χώρες. Για να διευκολύνουμε την ανάλυση μας πρόκειται να χωρίσουμε σε πρώτη φάση τις αιτίες επανεμφάνισης του φασισμού σε υποκειμενικές και αντικειμενικές. Στις υποκειμενικές θα συμπεριλάβουμε εκείνες που εξαρτώνται από τις περιστάσεις και παράλληλα έχουν και μια ενδεχομενικότητα, ενώ στις αντικειμενικές εκείνες που αναπαράγονται με συστημικό τρόπο και αποτελούν μέρος του DNA του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής . Ας δούμε τις κατηγορίες λιγάκι πιο αναλυτικά.


Στις Υποκειμενικές αιτίες: μπορεί να συμπεριληφθούν για παράδειγμα οι ιστορικές συγκυρίες. Περιπτώσεις δηλαδή που μπορεί εξαιτίας των συγκυριών της εποχής να θεριέψει ο φασισμός. Ας πούμε, ο Λένιν έλεγε ότι για να γίνει επανάσταση πρέπει να προηγηθεί επαναστατική κατάσταση, αλλά δεν σημαίνει ότι όλες οι επαναστατικές καταστάσεις οδηγούν σε επαναστάσεις. Για παράδειγμα από το ιστορικό αδιέξοδο στο οποίο μπορεί να βρεθεί ο καπιταλισμός σε περιόδους «ανομίας»1. Η ίδια η κρίση είναι αντικειμενική αιτία, όμως η επιλογή του φασισμού/απολυταρχίας, ως λύση, αποτελεί μια από τις εναλλακτικές στις οποίες μπορεί να καταφύγει η εκάστοτε αστική τάξη, παρασέρνοντας βέβαια και τις ευρύτερες μάζες. Αντίστοιχα, ένας ιμπεριαλιστικός πόλεμος, μπορεί να χρησιμοποιήσει στο ιδεολογικό επίπεδο για να δικαιολογήσει την σύγκρουση δυο λαών και να φανατίσει, την υποτιθέμενη ανωτερότητα της μιας φυλής έναντι της άλλης, του έθνους κ.α. Δεν θα επεκταθούμε όμως παραπάνω στις υποκειμενικές αιτίες αφού σκοπός του άρθρου είναι να εστιάσουμε περισσότερο στις αντικειμενικές.
Αντικειμενικές αιτίες: Αντικειμενικές αιτίες είναι εκείνες οι οποίες βρίσκονται ριζωμένες στη φύση του καπιταλιστικού συστήματος. Είδαμε για παράδειγμα πιο πάνω την περίπτωση των κρίσεων. Οι κυκλικές καπιταλιστικές κρίσεις δημιουργούν «ανομίες» (ανωμαλίες στην συνήθη ροή) οι οποίες υπερβαίνουν τη γενικότερη ανισομετρία που χαρακτηρίζει τον καπιταλισμό. Οι ανομίες αυτές συνοδεύονται από ακραία κοινωνικά φαινόμενα (φτώχεια, ανεργία, πολιτικά αδιέξοδα…), που δυσκολεύουν τη διακυβέρνηση του κράτους και την οικονομία, με αποτέλεσμα οι ισχυροί της οικονομίας να εξετάζουν λύσεις άμεσης επιβολής με παράκαμψη της αστικοδημοκρατικής οδού.
Η έμφαση στον ατομικισμό, ως αναπόσπαστο κομμάτι της καπιταλιστικής ιδεολογίας, δημιουργεί αναπόφευκτα τους κατάλληλους «θύλακες» στα ανθρώπινα υποκείμενα. Το άτομο μαθαίνει να ταυτίζεται με σύνολα κι υποσύνολα τα οποία πηγάζουν από τον τρόπο που συνήθως δομεί την προσωπικότητα του και το πώς αντιλαμβάνεται το περιβάλλον του. Δηλαδή: Άτομο – πυρηνική οικογένεια – γειτονιά – πόλη – φυλή – έθνος (φυσικά υπάρχουν ένα σωρό ακόμη κάθετες ή οριζόντιες κατηγοριοποιήσεις, όπως είναι για παράδειγμα το εργασιακό ή το κοινωνικό στάτους). Οι κατηγορίες αυτές, σε κάθε τους βαθμίδα, διαποτίζονται από τον εγωισμό/εγωκεντρισμό με αποτέλεσμα το άτομο να βλέπει τους απέξω ως ανταγωνιστές. Ο συνδυασμός ατομικισμού και ανταγωνισμού που προωθεί ως αδιαπραγμάτευτη αξία η καπιταλιστική κοινωνία οδηγεί τα άτομα να αναπτύσσουν συγκρουσιακές συμπεριφορές και σχέσεις σε επίπεδο οικογένειας, φυλής, έθνους, πόλης κλπ.
Εξ αντικειμένου –πέρα από το όποιο ιδεολογικό επικάλυμμα- η ανεργία, οι υψηλές απαιτήσεις στον εργασιακό χώρο, η ανασφάλεια, το ενδεχόμενο περιθωριοποίησης, το ενδεχόμενο προλεταριοποίησης των μεσοστρωμάτων, συμβάλλουν στο να δημιουργούνται προστριβές και ανταγωνισμοί μεταξύ των ατόμων και των κοινωνικών ομάδων. Είναι σαν να υπάρχουν 10 καρέκλες και 15 άτομα τα οποία πρέπει να τις διεκδικήσουν. Παράλληλα, η ίδια η κοινωνική και οικονομική ιεραρχία όπως δομείται στον καπιταλισμό, αναπαράγει ως κάτι θεμιτό (και αναπόφευκτο) ένα δίπολο άρχοντα και αρχόμενου (προϊστάμενος/υφιστάμενος, ιδιοκτήτης/εργάτες). Πρακτικά λοιπόν, στον καπιταλισμό όλοι οι άνθρωποι δεν είναι ίσοι, ούτε τυπικά ούτε ουσιαστικά. Προεκτείνοντας το όλο αυτό, ένας «γνήσιος Γερμανός» ή ένας «γνήσιος Έλληνας» διαφέρει από έναν μετανάστη, ή και ένας λευκός από έναν μαύρο, ανάλογα με το ποιος μπορεί να επιβληθεί σε ποιον. Όσο προάγεται ιδεολογικά κι αντικειμενικά ως φυσιολογικότητα η ανισότητα, τόσο και τα υποκείμενα θα ανταγωνίζονται να μη βρεθούν εκτός παιχνιδιού. Όσο αυτός ο ανταγωνισμός εντείνεται, επειδή οι καρέκλες μειώνονται, τόσο εντείνεται και ο κοινωνικός δαρβινισμός (νόμος της ζούγκλας στην κοινωνία), που αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την ανάδειξη του φασισμού.
Κάπου εδώ βάζω μια άνω τελεία, χωρίς να σημαίνει ότι εξαντλήθηκαν όλες οι πλευρές του φαινομένου, που σίγουρα θα μας απασχολήσει ξανά στο μέλλον.
Λαγωνικάκης Φραγκίσκος (Poexania)
1 Κοινωνιολογικός όρος που επινόησε ο Εμίλ Ντιρκέμ για να περιγράψει κοινωνικά φαινόμενα όπως αυτό της οικονομικής κρίσης.

ΚΕΡΚΥΡΑ- Στην «τσίτα» οι ναυτικοί των φέρι μποτ

          

Μόνο μία κεραία;





«Θέλω να είναι γνωστό ότι από εκείνη την παλιά βάση, μιλάμε για το 1967 - 1974, έχει παραμείνει μία ανενεργή κεραία, δηλαδή έχει μείνει το κουφάρι της, η οποία δεν μετακινείται λόγω κόστους. Μόλις έχουμε τη δυνατότητα να το κάνουμε, θα τη μετακινήσουμε». Αυτά είπε ο υφυπουργός Αμυνας Δ. Βίτσας, προσπαθώντας να απαντήσει στα ερωτήματα που έθετε το ΚΚΕ σχετικά με την προετοιμασία της βάσης του Αραξου να υποδεχτεί αμερικανικά πυρηνικά. Ο υφυπουργός «έδειξε» μια παλιά κεραία ως «απομεινάρι» της βάσης όπου βρίσκονταν αποθηκευμένες οι αμερικανικές πυρηνικές βόμβες Β61, προσπαθώντας να στοιχειοθετήσει ότι μετά το 1974 δεν αποθηκεύτηκαν ποτέ πυρηνικά στον Αραξο. Πέρα από το γεγονός ότι η ύπαρξή τους έχει αποδειχθεί (το επανέφερε στην επικαιρότητα ο «Ριζοσπάστης», με ρεπορτάζ από το 1995), απλές δορυφορικές φωτογραφίες από το «Google», προσβάσιμες σε όλους, δείχνουν ότι στον Αραξο δεν υπάρχει μόνο μία κεραία. Αντίθετα, υπάρχουν εγκαταστάσεις που παραπέμπουν σε ημιυπόγειες αποθήκες, ενώ ο τρόπος και η τοποθεσία όπου έχουν χτιστεί (κοντά στον αεροδιάδρομο, στοιχισμένες σε συγκεκριμένη απόσταση η μία από την άλλη) έχουν ομοιότητες με δορυφορικές εικόνες από βάσεις στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη, όπου αποδεδειγμένα φυλάσσονται πυρηνικά (βλ. περισσότερα στο portal του «902.gr», http://www.902.gr/eidisi/politiki/140364/mono-mia-keraia-foto). Οπως και να 'χει, τα ερωτήματα για τον Αραξο πληθαίνουν αντί να αμβλύνονται, μετά την «απάντηση» της κυβέρνησης.

Εξ ονόματος του εγχώριου κεφαλαίου


Με την ατζέντα των αστικών τους τάξεων, οι αρχηγοί των κρατών - μελών της ΕΕ προσήλθαν στην άτυπη Σύνοδο Κορυφής στο Ταλίν της Εσθονίας, συνεχίζοντας τη συζήτηση για το μέλλον της, με γνώμονα αφενός τα γενικά συμφέροντα των ευρωενωσιακών μονοπωλίων και την ανάγκη θωράκισής τους έναντι των ανταγωνιστών τους, αφετέρου τα ιδιαίτερα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων κάθε κράτους, στο φόντο πάντα των μεγάλων αντιθέσεων που σοβούν στο εσωτερικό της ΕΕ και του οξυμένου ανταγωνισμού με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα.
Στη συζήτηση παρενέβη και ο Ελληνας πρωθυπουργός, θέτοντας στο τραπέζι αξιώσεις και επιδιώξεις της αστικής τάξης της χώρας, που προσδοκώντας την ανάκαμψη επιδιώκει να κατοχυρώσει τη θέση της στην ΕΕ, ακουμπώντας σε συμμαχίες με ισχυρά καπιταλιστικά κράτη της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας, αξιοποιώντας τις σχετικές διεργασίες. Σύμφωνα με κυβερνητικές πηγές, ο Αλ. Τσίπρας υπέδειξε την ανάγκη ανάληψης πρωτοβουλιών και εξέθεσε τις προτάσεις της κυβέρνησής του γύρω από τους εξής άξονες: «α) Για την κοινωνική Ευρώπη, βασισμένη στην ανάπτυξη και όχι στη λιτότητα, και μια νέα αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης. β) Για μια μεταναστευτική πολιτική βασισμένη στη δίκαιη κατανομή των βαρών και την αποτελεσματική αντιμετώπιση των δικτύων διακινητών. γ) Για τις ευρωτουρκικές σχέσεις. δ) Για τη Σύνοδο ΕΕ - Δυτικών Βαλκανίων για την αναζωογόνηση της Ατζέντας της Θεσσαλονίκης. ε) Για αναβάθμιση του διεθνούς και περιφερειακού ρόλου της ΕΕ και ενίσχυση της αμυντικής της πολιτικής».
***
Ο πρώτος άξονας αφορά την επιθυμία της εγχώριας αστικής τάξης για αλλαγές που θα καταστήσουν ευνοϊκότερες τις συνθήκες ανάκαμψης των κερδών της, όπως π.χ. χαλάρωση των δημοσιονομικών περιορισμών για μεγαλύτερη κρατική στήριξη, επιμερισμό των βαρών κ.α. «Ακουμπά» στις διεργασίες για τη λεγόμενη παραπέρα «εμβάθυνση» της ΟΝΕ, με ολοκλήρωση της τραπεζικής ένωσης για την ισχυροποίηση του τραπεζικού συστήματος ως βασικής «αρτηρίας» για την «αιμοδοσία» της καπιταλιστικής ανάκαμψης, με ενίσχυση των περιβόητων «Ευρωπαϊκών Εξαμήνων» και δέσμες επιπλέον μέτρων για την τόνωση της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων, με αλλαγές στην «αρχιτεκτονική» της Ευρωζώνης, π.χ. καθιέρωση μόνιμου προέδρου του Γιούρογκρουπ, ενιαία εξωτερική εκπροσώπηση της Ευρωζώνης σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και σκέψεις για ένα δημόσιο ταμείο της ζώνης του ευρώ, ενδεχομένως με έναν προϋπολογισμό, καθώς και ένα Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο.
Ολα αυτά «πασπαλισμένα» με άφθονες αυταπάτες περί ενίσχυσης της «κοινωνικής διάστασης» της ΕΕ, ώστε να εμπαίζονται οι λαοί ότι οι σχετικές συζητήσεις αφορούν και τα δικά τους συμφέροντα, όταν μοναδική ίσως κοινή συνισταμένη έχουν την υπονόμευσή τους.
Ο δεύτερος και ο τρίτος άξονας, που αφορούν το Μεταναστευτικό και τις ευρωτουρκικές σχέσεις, εγγράφονται στην ατζέντα υπό το πρίσμα των εξελίξεων στην ευρύτερη περιοχή, οι οποίες αναζωπυρώνουν φόβους για όξυνση των μεταναστευτικών ροών, ταυτόχρονα με επιδιώξεις της αστικής τάξης - και όχι μόνο της Ελλάδας - να εκμεταλλευτεί το Μεταναστευτικό ως μοχλό για την προώθηση των σχεδιασμών της. Σχεδιασμοί που ανάγονται σε αναβάθμιση του ρόλου της σε ένα πεδίο του οποίου ο ενεργειακός πλούτος και η γεωστρατηγική θέση το καθιστούν «μήλον της έριδος» και αποτελούν πηγή συγκρούσεων, σφοδρών ανταγωνισμών αλλά και πρόσκαιρων λυκοφιλιών για την εκμετάλλευσή του.
***
Με την επίκληση της Ατζέντας της Θεσσαλονίκης - της Συνόδου Κορυφής δηλαδή που έλαβε χώρα το 2003 επί ελληνικής προεδρίας στην ΕΕ (κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ), η οποία συνοδεύτηκε από Διάσκεψη Κορυφής με τις ηγεσίες των βαλκανικών χωρών - η κυβέρνηση διαμηνύει στην ΕΕ την αποφασιστικότητά της να βάλει πλάτη στα σχέδια ενσωμάτωσης των βαλκανικών κρατών στην Ενωση, διείσδυσης σε αυτά των ευρωενωσιακών μονοπωλιακών ομίλων, προώθησης των ενεργειακών σχεδίων και των σχεδίων μετατροπής της περιοχής σε διαμετακομιστικό κέντρο.
Σχέδια που πάνε μαζί με το βάθεμα της στρατιωτικοποίησης της ΕΕ, ζήτημα που επίσης είχε απασχολήσει τη Σύνοδο της Θεσσαλονίκης, με αποφάσεις υπέρ της μετατροπής της σε μηχανισμό πολλαπλών επεμβάσεων. Τραγική ειρωνεία; Τότε οι «25» είχαν υιοθετήσει το κείμενο που παρουσιάστηκε από τον ύπατο εκπρόσωπο της ΕΕ για την Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας, Χαβιέ Σολάνα, που λίγα χρόνια πριν, ως επικεφαλής του ΝΑΤΟ, αιματοκυλούσε τη Γιουγκοσλαβία, με τίτλο «Μια ασφαλής Ευρώπη σ' έναν καλύτερο κόσμο» και προσδιορίζει τη στρατηγική της ΕΕ για την «ασφάλεια». Θυμίζουμε ότι η Σύνοδος του 2003 επιβεβαίωσε το ενδιαφέρον της ΕΕ να αποτελέσουν οι περιοχές όπου σήμερα μαίνονται συγκρούσεις και πόλεμοι, όπως η Ουκρανία, η Μ. Ανατολή, η Β. Αφρική, νέα κερδοφόρα πεδία δράσης για τους επιχειρηματικούς της ομίλους, με διαδικασίες ανασυγκρότησής τους - «βιώσιμη οικονομία της αγοράς», «μεταρρύθμιση αμυντικών δομών και δομών ασφάλειας» κ.ά. - υποταγμένες και στην προοπτική ένταξής τους στη λυκοσυμμαχία. Προς επιτήρηση της πορείας αυτής, απεστάλησαν τότε στην ΠΓΔΜ και στη Βοσνία δυνάμεις του «ευρωστρατού».

Περιζήτητοι...


Την εξωτερική πολιτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ανέλαβε να διαφημίσει, για μια ακόμα φορά, ο υπουργός Εξωτερικών, Ν. Κοτζιάς, σε προχτεσινή του συνέντευξη, στον απόηχο και των πρόσφατων συναντήσεων που είχε στη Νέα Υόρκη, όπου, όπως είπε, αναδείχτηκε η «μεγάλη αναβάθμιση της Ελλάδας και της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής».
Προσπαθώντας να στοιχειοθετήσει αυτήν την «αναβάθμιση», χαρακτήρισε «μεγάλη διαφορά» το γεγονός ότι «μέχρι πριν από δύο χρόνια η Ελλάδα ζητούσε πάρα πολλά ραντεβού και συναντήσεις», ενώ φέτος δεν ζήτησε ούτε μια από τις συναντήσεις που έγιναν, «γιατί τα αιτήματα ήταν τριπλάσια από αυτά που μπορούσαμε να ικανοποιήσουμε».
Τι είναι όμως αυτό που κάνει τόσο «περιζήτητη» την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ; Τίποτα περισσότερο από τη βελτίωση του «επενδυτικού κλίματος», που εγγυάται η επιτάχυνση της αντιλαϊκής πολιτικής. Και ταυτόχρονα η επιδίωξη της κυβέρνησης να αναβαθμίσει το ρόλο της στην προώθηση των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και ΕΕ στην περιοχή, προκειμένου να υπηρετείται το συμφέρον και των εγχώριων επιχειρηματικών ομίλων, με τη μετατροπή της χώρας σε κόμβο Εμπορίου και Ενέργειας.
Αυτήν τη βαθύτερη εμπλοκή αποτυπώνουν η προσπάθεια για ανάληψη αναβαθμισμένων ρόλων σε στρατιωτικό επίπεδο σε όλη την ΝΑ Μεσόγειο, τα Βαλκάνια και τη Β. Αφρική, η πρόσκληση του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, η πρόσφατη ανανέωση της σύμβασης με τις ΗΠΑ για τη βάση της Σούδας, η «διαθεσιμότητα» για εμπλοκή ακόμα και σε πυρηνικά σχέδια, όπως δείχνουν οι πρόσφατες καταγγελίες για τη βάση στον Αραξο και η κάθε άλλο παρά καθησυχαστική «διάψευση» της κυβέρνησης.
Η επικίνδυνη για το λαό εμπλοκή αποτυπώνεται, επίσης, στα διάφορα περιφερειακά «σχήματα συνεργασίας» με άλλα καπιταλιστικά κράτη, που σε αντίθεση με τα όσα ισχυρίστηκε ο υπουργός περί σχημάτων «ισορροπίας γεωπολιτικών, γεωστρατηγικών στην περιοχή» και «ανάπτυξης προς όφελος του λαού μας οικονομικών σχέσεων», αποτελούν σχήματα προώθησης της ιμπεριαλιστικής «σταθερότητας», την οποία έχουν ανάγκη οι σχεδιασμοί των επιχειρηματικών ομίλων. Σχεδιασμοί που κάθε άλλο παρά εξασφαλίζουν σταθερότητα και ευημερία για τους λαούς, αλλά αντίθετα περιπλέκουν το κουβάρι των ανταγωνισμών, γεννάνε μεγάλους κινδύνους για γενίκευση του ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Επιπλέον, ο υπουργός και η κυβέρνηση ισχυρίζονται πως «αξιοποιούμε σε αυτήν την πολυδιάστατη εξωτερική μας πολιτική όλα τα προσόντα που έχει η χώρα», αλλά και ότι μια τέτοια πολιτική «αποτέλεσε μοχλό αναβάθμισης της χώρας, του γεωπολιτικού και γεωστρατηγικού της ρόλου και ενίσχυσης σε όλους τους τομείς».
Παραδέχονται, δηλαδή, ότι η προσπάθεια αυτή της κυβέρνησης, να γίνει «σημαιοφόρος» των σχεδίων ΕΕ - ΗΠΑ και ΝΑΤΟ στην περιοχή, αξιοποιώντας όλα τα «προσόντα», όπως τη γεωγραφική της θέση και τη συμμετοχή της στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις ΕΕ και ΝΑΤΟ, πηγαίνει χέρι - χέρι με τους άλλους «υψηλούς στόχους» του κεφαλαίου: Τα επιχειρηματικά σχέδια, την προσπάθεια για προσέλκυση «επενδυτών» στην εγχώρια καπιταλιστική οικονομία, τον «στρατηγικό» για την ανάκαμψη του κεφαλαίου στόχο της μετατροπής της χώρας σε «πύλη εισόδου» Ενέργειας και εμπορευμάτων προς την ΕΕ.
Στόχοι που «συναντούν» τους αντίστοιχους των ΗΠΑ, όπως επανειλημμένως έχει κάνει σαφές ο Αμερικανός πρέσβης Πάιατ, που δεν παραλείπει με κάθε ευκαιρία να τονίσει ότι οι ΗΠΑ βλέπουν την Ελλάδα ως «πυλώνα» της στρατηγικής τους στην περιοχή, στο κέντρο του «τριγώνου» Μ. Ανατολής, Β. Αφρικής και Βαλκανίων, όπου έχουν βγει για τα καλά τα «μαχαίρια» με τα άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα, τη Ρωσία, την Κίνα κ.τ.λ.
Με μια τέτοια πολιτική για λογαριασμό του κεφαλαίου και με «έργο» που θα... ζήλευαν όλες οι κυβερνήσεις, δεν είναι τυχαίο ότι οι ΣΥΡΙΖΑίοι είναι «περιζήτητοι» στις βρώμικες δουλειές του κεφαλαίου. Ο λαός, όμως, δεν έχει τίποτα να περιμένει από αυτού του είδους την «αναβάθμιση». Αντίθετα, χρειάζεται να δυναμώσει την πάλη του ενάντια στην εμπλοκή που γεννά τεράστιους κινδύνους, στοχεύοντας την «καρδιά» του προβλήματος, τη συμμετοχή της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις ΕΕ και ΝΑΤΟ, την εξουσία του κεφαλαίου που την επιβάλλει για τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων.

29 Σεπ 2017

Η δύση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ

Το βιβλίο του Α.Μ. Γεριόμιν «Η διαδικασία παλινόρθωσης του καπιταλισμού στην ΕΣΣΔ» εκδόθηκε από τη «Σύγχρονη Εποχή» το 1994, στα πλαίσια της σειράς «Ζητήματα Σοσιαλισμού – Προβληματισμοί», που σκοπό είχε παρουσιάζοντας μελέτες, άρθρα, ντοκουμέντα κλπ να αναδείξει την πορεία οικοδόμησης του σοσιαλισμού στον 20ο αιώνα, της αιτίες της διάλυσης της Σοβιετικής Ένωσης και της ανατροπής του σοσιαλισμού στις λεγόμενες «ανατολικές χώρες» και τη διαδικασία παλινόρθωσης του καπιταλισμού στις χώρες αυτές.
Από το βιβλίο μεταφέρουμε το πρώτο κεφάλαιο, στην επικεφαλίδα του οποίου αστερίσκος εξηγεί ότι «Το δημοσίευμα είναι το κείμενο της εισήγησης με τίτλο Η δύση τον σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ, που ο επιστημονικός συνεργάτης του Ινστιτούτου Οικονομίας της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών, καθηγητής Α.Μ. Γεριόμιν, παρουσίασε στα τέλη του Μάρτη 1992 στο κέντρο «Προβλήματα της δημοκρατίας και του σοσιαλισμού» που ιδρύθηκε, πάνω σε κοινωνικές αρχές, στα πλαίσια του Ινστιτούτου αυτού».
100 Χρόνια Οχτωβριανή Επανάσταση
Οποιεσδήποτε επιστημονικές έρευνες, γύρω από την κοινωνική εξέλιξη εδράζονται στην εκτίμηση της υφιστάμενης κατάστασης, στην αποκάλυψη των αιτιών εμφάνισής της. Παίρνοντας υπόψη αυτό το δεδομένο και, εννοείται, τις θεωρητικές αντιλήψεις της κοινωνικής ανέλιξης, είναι δυνατό να βγουν έπειτα και κάποια σχετικά συμπεράσματα, έστω για το άμεσο μέλλον. Στην εκτίμηση της κατάστασης δε δίνουμε έμφαση στην περιγραφή αυτών καθεαυτών των γεγονότων, αλλά στην αξιολόγηση της ουσίας τους και τον καθορισμό της θέσης τους στη γενική αλυσίδα της ιστορικής ανέλιξης.
Οι ριζικές αλλαγές που συντελέστηκαν τα τελευταία χρόνια στο κοινωνικό σύστημα της χώρας είναι εμφανείς και χωρίς καμιά επιστημονική ανάλυση. Λίγο διαφορετικά έχουν τα πράγματα όσον αφορά την αποτίμηση της ουσίας των αλλαγών που έγιναν. Αυτό σχετίζεται, μάλλον, με το γεγονός ότι οι πολιτικές ηγεσίες των τελευταίων χρόνων και οι επίσημοι ιδεολόγοι ερμήνευσαν και εξακολουθούν να ερμηνεύουν τις αλλαγές αυτές (καθώς και τους σκοπούς τους) πάρα πολύ αόριστα. Ο συντάκτης της παρούσας εισήγησης(1) έχει προσδιορίσει πολύ έγκαιρα την ουσία των συντελούμενων αλλαγών ως κατάλυση του κοινωνικο-οικονομικού συστήματος του σοσιαλισμού και ως παλινόρθωση του αστικού, καπιταλιστικού συστήματος.
Τα τελευταία χρόνια είναι δυνατό να χαρακτηριστούν, από την άποψη αυτή, ως ένα είδος μεταβατικής περιόδου «σε αντίθετη κατεύθυνση», μιας μεταβατικής περιόδου οπισθοδρόμησης. Για να πούμε την αλήθεια, αναφορές στη «μεταβατική περίοδο» συναντάμε, ακόμη από το 1989-90, αρκετά συχνά στο λεξιλόγιο των οικονομολόγων και των πολιτικών, μόνο που οι αναφορές αυτές δεν επισήμαναν συνήθως την κατεύθυνση της εν λόγω «μετάβασης». Ο όρος «ατομική ιδιοκτησία» δεν υπήρχε στο κείμενο του νόμου για την ιδιοκτησία στην ΕΣΣΔ, αν και στην ουσία καθρεφτιζόταν έντονα στο νόμο αυτόν.
Από τους πολιτικούς το μόνο που μπορούμε να μνημονεύσουμε εδώ είναι ο πρόεδρος της Πολωνίας Λ. Βαλέσα, ο οποίος δεν έκρυβε την κατεύθυνση της πορείας που ακολουθούσε η χώρα υπό την ηγεσία του: από το σοσιαλισμό στον καπιταλισμό. Οι δικοί μας πολιτικοί ηγέτες απέφευγαν για πολύ καιρό να μιλήσουν ανοιχτά για επάνοδο στην ατομική ιδιοκτησιακή βάση της παραγωγής. Σχολιάζοντας, για παράδειγμα, αυτό το χρονικό διάστημα «απόκρυψης», ο πρωθυπουργός Β. Πάβλοφ ομολόγησε ότι ήταν υποχρεωμένος για κάμποσο καιρό να «ελίσσεται». Ακόμα και για τον Μ. Γκορμπατσόφ το «να διατυπώσει δημόσια την ιδέα της ατομικής ιδιοκτησίας μπορούσε να σημάνει πολιτική αυτοκτονία» (Ισβέστια, 1991, αριθμός φύλλου 142).(2)
Στο βαθμό που προχωρούσε η «περεστρόικα», ο χαρακτηρισμός της ουσίας των τεκταινόμενων ως παλινόρθωση του καπιταλισμού άρχισε να διαδίδεται όλο και περισσότερο. Ενώ το 1989 γινόταν γι’ αυτό λόγος μόνο στα πλαίσια του Ενιαίου Μετώπου των εργαζομένων ή του συλλόγου «Ενότητα», το σχετικό γκάλοπ μεταξύ των αντιπροσώπων στο 28ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ έδειξε ότι το 45% του συνόλου τους θεωρούσε ότι εμφανίστηκαν στην κοινωνία δυνάμεις που ωθούν προς το αστικό καθεστώς και έχουν πιθανότητες επιτυχίας. Βέβαια, δεν «αποκρυπτογραφήθηκαν» στο Συνέδριο οι «δυνάμεις» αυτές.
Πιο κατηγορηματικός ήταν ο εργάτης από το Κίεβο Β. Γκριτσένκο: «Είναι ντροπή και προσβολή για την ηγεσία του ΚΚΣΕ να καλεί εμάς, τους απλούς κομμουνιστές, να δεχτούμε τις σχέσεις αγοράς και, για να το πούμε καθαρά, να εγκαταλείψουμε το σοσιαλισμό» (Πράβντα, 1990, αριθμός φύλλου 227).
Άλλωστε, το ίδιο συμπέρασμα επιβεβαίωναν φωνές από την αντίθετη πλευρά. Από το 1987, ακόμα ο ηγέτης της περεστρόικα υπογράμμιζε τον «επαναστατικό χαρακτήρα» της, αλλά, επικαλούμενος τον Λένιν, υποσχόταν «περισσότερο σοσιαλισμό». Τότε θα μπορούσε να φανεί πως το επίθετο «επαναστατικός» είναι απλό συνώνυμο των λέξεων «βαθύς» και «σοβαρός». Στο βαθμό, όμως, που προχωρούσε η περεστρόικα άρχισαν να μιλούν για «επανάσταση από τα πάνω» κάτι το απόλυτα σωστό, αφού ο λαός δε μετείχε στην αλλαγή πολιτικής (του μιλούσαν ακόμη για σοσιαλισμό). Αλλά μια μερίδα ιδεολόγων διατύπωνε τη γνώμη της με όλο και μεγαλύτερη ειλικρίνεια. Λόγου χάρη, ο καθηγητής, ιστορικός Π. Βασίλιεφ, ο οποίος ζητούσε την επιστροφή στον καπιταλισμό, έλεγε απερίφραστα: «Έχουμε σήμερα μια αντισοσιαλιστική επανάσταση.» (Νέοι καιροί, 1990. τεύχος 45, σελ. 34-35). (3)
Η δύση του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ
Ο πολιτειολόγος Α. Μπόβιν έγραφε για πέρασμα «από την περεστρόικα στην επανάσταση», διατυπώνοντας το συμπέρασμά του πιο κομψά. «Η υπόθεση προχωρεί στην πλήρη διάλυση του σοσιαλισμού “στρατώνα” και στην αντικατάστασή του όχι από έναν ανανεωμένο σοσιαλισμό, αλλά από μια παραλλαγή του νεοκαπιταλισμού» (Ιζβέστια, 1991, αριθμός φύλλου 215).
Εννοείται ότι η παλινόρθωση του παλαιού κοινωνικού συστήματος ονομάζεται αντεπανάσταση και όχι επανάσταση. Είναι ευνόητο ότι η λέξη «αντεπανάσταση» υποκαθίσταται εδώ αποκλειστικά και μόνο επειδή είναι «κακόηχη» από προπαγανδιστική άποψη. Η ουσία της διαδικασίας που συντελείται σήμερα συνίσταται, αναμφίβολα, στην απόπειρα παλινόρθωσης του καπιταλιστικού συστήματος με αντεπανάσταση. Για παλινόρθωση, για επάνοδο της ΕΣΣΔ στον καπιταλισμό γράφει συχνά και ο αστικός τύπος της Δύσης. Ο Τζον Γκαλμπρέιθ τιτλοφόρησε το άρθρο του για τις αλλαγές στην Ανατολική Ευρώπη «Φυγή προς τον καπιταλισμό». Τίποτε το διαφορετικό δεν μπορεί να σημαίνουν η «αποκρατικοποίηση», η «ιδιωτικοποίηση» και η «αγορά», που έχουν αποβεί σήμερα βασικές οικονομικές έννοιες. «Στην οικονομία, ισχυρίζεται ένας από τους ιδεολόγους της παλινόρθωσης, ο Γκ. Ποπόφ, οφείλουμε να πραγματοποιήσουμε την αποκρατικοποίηση και την ιδιωτικοποίηση, να δημιουργήσουμε νοικοκυραίους, αγορά, ανταγωνισμό…» (Ιζβέστια, 1992, αριθμός φύλλου 236). Επίσημη επιβεβαίωση της κατάλυσης του σοσιαλισμού αποτελεί η απάλειψη από την ονομασία των περισσότερων Δημοκρατιών του προσδιορισμού «σοσιαλιστική».
Η παρούσα εισήγηση είναι αφιερωμένη στην ανάλυση ορισμένων πτυχών της παλινόρθωσης του καπιταλισμού, ασχέτως της προτεινόμενης παραλλαγής του («άγριος», «κολομβιανός» ή «αναπτυγμένος καπιταλισμός», από άποψη αποτελέσματος). Φυσικά, στα περιορισμένα πλαίσια μιας εισήγησης δεν είναι δυνατό να θιγούν όλα τα προβλήματα που έχουν ανακύψει από την παλινόρθωση.
Δε θα θίξουμε τις πτυχές που αφορούν την τύχη των άλλων πρώην σοσιαλιστικών χωρών, αν και, προφανώς, έχουν άμεση σχέση με τα δρώμενα στην ΕΣΣΔ. Δε δίνεται ιδιαίτερη έμφαση ούτε στις ειδικές πτυχές της διαδικασίας αποσύνθεσης της χώρας, δεδομένου ότι, σε όλες τις εκφάνσεις της, η ουσία της διαδικασίας αυτής είναι για την ώρα ίδια, αν δε λάβουμε υπόψη τις αστικές-εθνικιστικές αποχρώσεις. Η προσοχή επικεντρώνεται κατά προτίμηση στην οικονομία, μολονότι είναι τελείως αδύνατο να κάνουμε αφαίρεση του εποικοδομήματος, εφόσον αυτό είχε συχνά αποφασιστική σημασία για την πορεία της διαδικασίας παλινόρθωσης.
Η πτυχή της παλινόρθωσης, της «δύσης του σοσιαλισμού» δεν υποδηλώνει απαισιοδοξία εκ μέρους του γράφοντος. Και σήμερα κάποια θεμέλια του υπό κατεδάφιση καθεστώτος διατηρούνται. Αναμφίβολα, τα θεμέλια αυτά είναι γερά μέσα στις ψυχές των ανθρώπων και στην αποτίμηση απ’ αυτούς της συγκεκριμένης ζωής. Είναι αμφίβολο αν η μαζική συνείδηση χώνεψε ακόμη τις «μοιραίες αλλαγές» είναι αμφίβολο, αν οι μάζες συνειδητοποίησαn τι τους συνέβη, πού τις οδήγησαν. Είναι χαρακτηριστική η γνώμη της δεξιάς εφημερίδας Ιζβέστια (1992, αριθμό φύλλου 48) για τους βετεράνους και άλλους που πήγαν στη συγκέντρωση της Μόσχας στις 23 Φλεβάρη. Η εφημερίδα τους θεωρεί ανθρώπους που δεν καταλαβαίνουν καλά τι γίνεται τέλος πάντων μ’ αυτούς και με τη χώρα. Ο Γ. Λιγκατσόφ μάλιστα θεωρεί ακόμη και σήμερα ότι, παρ’ όλες τις αλλαγές που έχει υποστεί, ο σοσιαλιστικός χαρακτήρας του συστήματος προς το παρόν διατηρείται (Γκλάσνοστ, 1992, τεύχος 4).(4) Ίσως ο ισχυρισμός του αυτός είναι μια προσπάθεια να δείξει το «καλό πρόσωπο» του ανθρώπου που κατείχε υψηλή θέση στο ξεκίνημα της διαδικασίας, χωρίς να συνειδητοποιεί τι ακριβώς υπηρετεί. Άλλο πράγμα είναι η μαζική ψυχολογία που μνημονεύουμε πιο πάνω.
Ο γράφων, ως εξωκομματικός, οπαδός των κομμουνιστικών αντιλήψεων για το ιστορικό γίγνεσθαι, είναι στις κρίσεις και τις εκτιμήσεις του πρόδηλα μεροληπτικός. Οι εκτιμήσεις του είναι συνυφασμένες με την πείρα της ζωής, με το έργο του παππού και του πατέρα του που δεν τους απαρνιέται. Αυτό δε σημαίνει πως δεν έχει επιδιώξει να είναι όσο γίνεται πιο αντικειμενικός στις κρίσεις του. Κάτι περισσότερο, η επιθυμία του να διατηρήσει την αντικειμενικότητα εκφράζεται και με την ευρύτατη προβολή της γνώμης οπαδών της αντίθετης ιδεολογίας.
Η συνεχώς επιταχυνόμενη διαδικασία της παλινόρθωσης πέρασε από κάμποσα στάδια. Η «περεστρόικα» που διακήρυξε ο Μ. Γκορμπατσόφ το 1985, μόνο στην αρχική της φάση έκανε μερικά βήματα προς την αναζήτηση του δρόμου εξέλιξης του σοσιαλισμού. Δεν άργησε, όμως, να εγκαταλείψει τα συνθήματα για «επιτάχυνση της κοινωνικο-οικονομικής εξέλιξης», για «κοινωνική δικαιοσύνη» κλπ., οπότε με την παλιά σάλτσα της «ανανέωσης του σοσιαλισμού» άρχισε η κατάλυσή του. Σε ορισμένα σημείο της, η έννοια «σοσιαλισμός» υποβαλλόταν σε όλο και πιο επιθετικό εξοστρακισμό. Ο αφορισμός: «Η χώρα μας επί 70 χρόνια δεν πήγαινε προς τα εκεί που έπρεπε» (Β. Τίχονοφ, Γ. Αφανάσιεφ) έπαιρνε όλο και ευρύτερη διάδοση στα πολιτικά σενάρια, στο περιβάλλον της ελίτ των διανοουμένων. Το 1986 υπήρξε πρακτικά χρόνος καμπής. Ακόμη από τις αρχές του 1986 ο οικονομολόγος της περεστρόικα Π. Μπούνιτς πανηγύριζε από τις στήλες της Λιτερατούρναγια Γκαζέτα (τεύχος 7): «Οι αλλαγές άρχισαν!» Ο άνθρωπος αυτός «βελτιώνει» και σήμερα την οικονομία, λες και τα αποτελέσματα της δραστηριότητάς του δεν είναι πλέον ολοφάνερα. Το 1987 σημαδεύτηκε από την οικονομική μεταρρύθμιση, που καλυπτόταν με τη σημαία της εξυγίανσης του σοσιαλιστικού συστήματος. Το 1987 νεοτερισμός ήταν η κατάλυση του πολιτικού καθεστώτος ως όρος για την αλλαγή των σχέσεων παραγωγής. Έτσι, δόθηκε η δυνατότητα να θεσπιστούν πολλοί και διάφοροι νόμοι που κατεδαφίζουν το οικονομικό σύστημα του σοσιαλισμού. Μολονότι η κρατική ιδεολογία διατηρούσε τη σοσιαλιστική της πρόσοψη, οι δεξιές δυνάμεις απόκτησαν τη δυνατότητα να οργανωθούν, να βγουν στα μπαλκόνια, να πιέσουν την κυβέρνηση.
Η υπονόμευση του παλιού συστήματος δε στηριζόταν πια μόνο στο νόμο για τις επιχειρήσεις, αλλά και στο νόμο για τους συνεταιρισμούς. Ωστόσο, τον οικονομικό και ιδεολογικό ρόλο-κλειδί τον έπαιξε ο νόμος για την ιδιοκτησία. Αυτός θεσμοθέτησε την ανατροπή της βαθύτερης οικονομικής σχέσης: η κρατική ιδιοκτησία προσέλαβε διά νόμου συμβατικό χαρακτήρα («πλήρης οικονομική αρμοδιότητα»), ενώ η ατομική ιδιοκτησία απόκτησε με πολλαπλές μορφές το δικαίωμα ανάπτυξης, αν και οι νομοθέτες δε χρησιμοποίησαν σκόπιμα το επίθετο «ατομική».
Το προπαρασκευαστικό στάδιο της παλινόρθωσης έληξε με την ψήφιση του νόμου για την ιδιοκτησία και άρχισε το λανθάνον (κρυφό) στάδιο της άμεσης παλινόρθωσης με την κατάργηση του σχεδιασμού, με την «εκτροφή» της τάξης  των επιχειρηματιών κλπ. Η κρυψίνοια διασφαλιζόταν με τη διατήρηση σε καίριες θέσεις ανθρώπων με κομματικά βιβλιάρια του ΚΚΣΕ. Εκτός από αυτό, η πάλη (στα κοινοβούλια, στις συγκεντρώσεις, ο «πόλεμος των νόμων» μεταξύ κέντρου και Δημοκρατιών) ανάμεσα στη γκορμπατσοφική γραμμή της παλινόρθωσης και τις δεξιές ριζοσπαστικές ομάδες (από την «Ντεμσογιούζ της κυρίας Νοβοντβόρσκαγια ως το Μ Γκ Ντ και τους άλλους εκκολαπτόμενους «δημοκράτες») συγκάλυπτε την ουσία της διαδικασίας. Η κεντρώα στάση του Μ. Γκορμπατσόφ δεχόταν τις επιθέσεις των δήθεν αντιπάλων, ενώ δεν επρόκειτο παρά για σύγκρουση πολιτικών φιλοδοξιών. Στη σκιά έμενε η ουσία της διαδικασίας, η ταύτιση των σκοπών της κεντρώας τάσης και του δεξιού ριζοσπαστισμού.
Το απόστημα ανάμεσα στους αντίζηλους του ίδιου προσανατολισμού έσπασε ξαφνικά τον Αύγουστο του 1991, με αποτέλεσμα την αυθόρμητη, σπασμωδική, αδέξια, χωρίς την εξασφάλιση της υποστήριξης των λαϊκών μαζών, απόπειρα των ανώτατων κρατικών παραγόντων να απομακρύνουν από το πηδάλιο τον Μ. Γκορμπατσόφ. Ενώ έταξαν σκοπό τους (όπως μπορούμε να κρίνουμε για την ώρα μόνο από τις δηλώσεις της Κρατικής Επιτροπής Έκτακτης Κατάστασης) να ανακόψουν το οικονομικό χάος και την αποσύνθεση της χώρας, να διατηρήσουν κάποιες σοσιαλιστικές βάσεις της κοινωνίας, στην πραγματικότητα επέτρεψαν να αντικατασταθεί η κρυφή από την ανοιχτή γραμμή της παλινόρθωσης. Όπως ομολόγησε σε τηλεοπτική εκπομπή ο Γκ. Ποπόφ, ένας από τους ιδεολόγους της δεξιάς γραμμής, «δεν υπολογίζαμε μάλιστα σε τόσο ταχεία νίκη». Η δεξιά κεντρώα τάση αντικαταστάθηκε από το δεξιό ριζοσπαστισμό, με φανερό πια σκοπό την επιτάχυνση της αντίστροφης πορείας προς το καπιταλιστικό σύστημα. Στο μεταξύ, τον Αύγουστο εντάθηκαν οι επιθέσεις ενάντια στο κέντρο, δηλαδή ενάντια στην ενότητα της ΕΣΣΔ.
Αυτή ήταν, σε γενικές γραμμές, η πορεία της διαδικασίας κατάλυσης του σοσιαλισμού. Τώρα θα ήταν σκόπιμο να σταθούμε στην προηγούμενη, τη σοσιαλιστική ανάπτυξη.

Παραπομπές
(1) Βλέπε: Α. Γεριόμιν, «Δεν πάει άλλο!» (σκέψεις με αφορμή την εισήγηση του πρωθυπουργού Ν. I. Ριζκόφ). Μοσχοβίτης οικοδόμος, 1990, τεύχος 20. Α. Γεριόμιν, «Το συνέδριο έληξε – και τι μ’ αυτό;», Μοσχοβίτης οικοδόμος, 1990, τεύχος 30. Α. Γεριόμιν, «Χτυπούν τα τύμπανα της αγοράς», Η Ρωσία μας, 1991, τεύχος 2.
Βλέπε επίσης: Εναλλακτική λύση: η επιλογή του δρόμου, Μόσχα, 1990. Μπ. Κουρασβίλι, «Αποκορύφωμα, η ΕΣΣΔ στο κατώφλι της δεκαετίας του ’90: ποιος θα επικρατήσει, οι καταλυτές του σοσιαλισμού ή οι αναμορφωτές του;» Διάλογος,1990, τεύχος 16. Σήμερα και ο οπαδός της αγοράς καθηγητής Β. Μανέβιτς αναγνωρίζει σαφώς: «Για δεύτερη φορά στη διάρκεια του 20ού αιώνα αλλάζει ριζικά στη χώρα μας το κοινωνικό-οικονομικό σύστημα», Πράβντα, 1992, αριθμός φύλλου 35.
(2) Το 1990, όταν η γραμμή της παλινόρθωσης ήταν πλέον καταφανής, ο ιδεολόγος της «περεστρόικα» A. Ν. Γιάκοβλεφ, υμνώντας την αγορά, δήλωνε με έμφαση: «Μήπως σκοπεύει κάποιος να παραδώσει τα εργοστάσια και τις φάμπρικες στην ατομική ιδιοκτησία; Τέτοια πρόθεση δεν υπάρχει.» (Κομμουνίστ, 1990, τεύχος 4, σελ. 20.) Είναι αμφίβολο, αν μπορεί κανείς να θεωρήσει αφέλεια τη δήλωση αυτή.
(3) Για την επανάσταση σήμερα βλέπε επίσης την εισήγηση των Β. Μάου και I. Σταροντουμπρόφσκαγια, Η νομοτέλεια της επαναστατικής διαδικασίας, η πείρα της περεστρόικα και οι προοπτικές μας, Μόσχα, 1991. Οι εισηγητές λένε πολλά και για το «Θερμιδόρ», δηλαδή για το αντεπαναστατικό πραξικόπημα στη Γαλλία που έθεσε τέρμα στην επανάσταση του 1789-1794, χωρίς να προσδιορίζουν πάντως την ουσία της διαδικασίας της «περεστρόικα». Γενικά, φαίνεται ότι περιμένουν να δημιουργηθούν «οι όροι πραγμάτωσης του Θερμιδόρ», αλλά σπεύδουν να ανακηρύξουν ως κεντρική μορφή του μέλλοντος τον επιχειρηματία (σελ. 44). Δηλαδή, υιοθετούν πρακτικά την παλινόρθωση. Ο Λ. Νικήφοροφ στην εισήγησή του Οι βάσεις για το μετασχηματισμό του κοινωνικο-οικονομικού συστήματος στη Ρωσία, Μόσχα, 1992, έχει σαν γνώμονα τη «μη βιωσιμότητα του καθεστώτος που υπάρχει στη χώρα», συνηγορεί υπέρ της μετάβασης σ’ ένα «νέο σύστημα κοινωνικών σχέσεων», εξαιρεί τη «δυνατότητα κίνησης προς τον καπιταλισμό», την τάση για δημιουργία «μιας κοινωνίας καπιταλιστικού τύπου και ελεύθερου ανταγωνισμού», αλλά θέτει και το ζήτημα «της μετάβασης σε κάποια μετακαπιταλιστική κοινωνία» (σελ. 2,3,29,36). Η ουσία αυτής της μετακαπιταλιστικής κοινωνίας είναι πολύ ασαφής.
(4) Είναι αμφίβολο, αν ο Γ. Κ. Λιγκατσόφ και ο Ν. I. Ριζκόφ έχουν συνειδητοποιήσει το χαρακτήρα των τεκταινόμενων, αφού ήταν συνήθως υπάκουοι στο Γενικό Γραμματέα. Γι’ αυτό υποθέτουν ότι η «περεστρόικα», όπως σχεδιάστηκε, απλώς δεν πέτυχε. Τα ίδια υποστήριζε και ο I. Κ. Πολοζκόφ.
Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του Αφιερώματος της Κατιούσα στην Οχτωβριανή Επανάσταση

Περί σεξουαλικής επανάστασης





Δε θυμάμαι σε ποιο βιβλίο του Μίσσιου ήταν. Τα βιβλία του έχουν το γενικό χαρακτηριστικό πως μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους, σαν κεφάλαια ενός ευρύτερου βιβλίου, αλλά έχουν φθίνουσα πορεία. Όχι απαραίτητα από το κακό στο χειρότερο, αλλά σα να είπε ό,τι ενδιαφέρον είχε να μας πει εξ αρχής και μετά να τα ανακυκλώνει. Γι’ αυτό και πολλοί ξέρουν πχ μόνο το πρώτο βιβλίο (“καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς”) ή τα τρία πρώτα κι αγνοούν τα τελευταία. Ενώ το “ντομάτα με γεύση μπανάνας” πχ, που πρέπει να είναι το τελευταίο του, είναι μάλλον ανέμπνευστο, με αφορμή κάτι που θα μπορούσε ίσως να γίνει άρθρο, αλλά όχι βιβλίο.

Πρέπει να ήταν λοιπόν στα “κεραμίδια στάζουν”, αλλά μπορεί και όχι, που λέει ο Μίσσιος πως το ΕΑΜ -που είχε γενέθλια προχτές- κέρδισε τον κόσμο γιατί πρόβαλε ως όραμα όχι την κοινωνική ή την εθνική αλλά τη σεξουαλική απελευθέρωση. Κι έχασε ξανά τις λαϊκές μάζες, όταν πρόδωσε αυτό το όραμα και τις απογοήτευσε.

Εδώ θα χωρούσε εμβόλιμα μια παράγραφος για το… “νέο ΕΑΜ” που ενσάρκωνε διακηρυκτικά ο ΣΥΡΙΖΑ και μπορεί να μην έχει κάνει τίποτα απολύτως για την κοινωνική χειραφέτηση -ή ακόμα και για την εθνική απελευθέρωση, για όσους πιστεύουν πως είμαστε υποδουλωμένοι ως έθνος στους δανειστές- αλλά κρατάει τη σημαία της σεξουαλικής απελευθέρωσης και της κατάργησης των χρόνιων διακρίσεων που αφορούν τις έμφυλες σχέσεις και το σεξουαλικό αυτοπροσδιορισμό του καθενός.

Δεν ξέρω τι θα ψήφιζε σήμερα ο Μίσσιος, που στο τέλος της ζωής του, με βάση όσα έγραφε, έμοιαζε με αναρχικό οικολόγο, κι αν θα πίστευε πως ο λαός έβγαλε το ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση, γιατί τον συσπείρωσε το όραμα της σεξουαλικής απελευθέρωσης -αν και έχω την εντύπωση πως τα τελευταία του έργα άρχισαν να χάνουν σε έμπνευση, ακριβώς εξαιτίας της διάψευσης των προσδοκιών που είχε βασίσει σε αυτό το κομμάτι.

Αφενός όμως η μοναδική ελευθερία που ζει και βασιλεύει στις μέρες μας είναι αυτή του επιχειρηματία να εκμεταλλεύεται τους υπαλλήλους του, που θα μπορούσαμε να το θέσουμε και με σεξουαλικούς όρους: η αστική τάξη πηδάει -ενίοτε και κυριολεκτικά- την εργατική, χωρίς σάλιο και προφυλάξεις. Και το ζητούμενο προφανώς δεν είναι να γίνει το πήδημα πιο γλυκό ή να χαλαρώσουμε και να το απολαύσουμε, όπως προτείνει η σοσιαλδημοκρατία, αλλά να το καταργήσουμε.

Αφετέρου, η πολυδιαφημιζόμενη σεξουαλική επανάσταση έχει οδηγήσει θεωρητικά στη χαλάρωση των περιορισμών κι ένα είδος απελευθέρωσης, που μυρίζει όμως σκλαβιά από μακριά και φέρει έντονα τα σημάδια της προηγούμενης κατάστασης, όπως ο λαιμός του σκύλου που φορούσε για χρόνια κολάρο. Οι προλετάριοι δεν έχουν παρά να χάσουνε τις αλυσίδες τους και να τις κάνουν χειροπέδες και σεξουαλικά φετίχ.

Αυτά δε λέγονται δασκαλίστικα με υψωμένο δάχτυλο και εν είδει επιβεβαίωσης, αλλά για να κρατήσουμε ένα βασικό και πολύτιμο δίδαγμα: η σεξουαλική επανάσταση επήρθε με αστικούς όρους και δεν ήταν καθόλου επαναστατική, εφόσον δε συνδέθηκε με μια πραγματική επανάσταση. Με άλλα λόγια, το σύστημα είναι τόσο δυνατό και ευέλικτο, που μπορεί να να απορροφά και να ενσωματώνει τάσεις και κινήματα, που φαίνεται να αμφισβητούν βασικές πτυχές και χαρακτηριστικά του, αλλά αφήνουν άθικτα τα θεμέλια της κυριαρχίας του.

Ο καπιταλισμός μπορεί να γίνει τα πάντα και τα αντίθετά τους, να χρησιμοποιεί στο δικό του πλαίσιο και με τους δικούς του όρους το δίπολο “πουριτανισμός-απελευθέρωση” και να το παρουσιάζει ως πολυφωνία και ελευθερία επιλογής. Αλλά την ίδια στιγμή δεν αλλάζει στο παραμικρό τις σχέσεις των ανθρώπων, την αλλοτρίωση και την καταπίεση, την ιδιοκτησιακή λογική απέναντι στην -“απελευθερωμένη πλέον”- γυναίκα, που αντιμετωπίζεται ως σάρκα, αντικείμενο και σκεύος ηδονής. Αλλά αυτό δεν αφήνει ανεπηρέαστο -ή σε θέση ισχύος- το ανδρικό φύλο, που κρύει τις δικές του ανασφάλειες πίσω από το ρόλο του επιβήτορα.

Η σημερινή αστική κοινωνία είναι τόσο “απελευθερωμένη” από ταμπού, που το βασικό μέσο σεξουαλικής αγωγής-διαπαιδαγώγησης για τα παιδιά και τους εφήβους είναι το πορνογραφικό υλικό στο διαδίκτυο, μαζί με τα σεξιστικά πρότυπα που προωθούν. Οι διακρίσεις κι η ανισότητα έχουν “καταργηθεί” σε τέτοιο βαθμό, που οι γυναίκες πέφτουν σε καθημερινή βάση θύματα βιασμού, αλλά θεωρείται ότι συναινούν, ότι προκάλεσαν, το ήθελαν, ότι δεν πρέπει να ασκούν υπερβολικά το δικαίωμα της αυτοάμυνας, κοκ…

Το κείμενο αυτό γράφτηκε με αφορμή το θάνατο του Χιου Χέφνερ κι όσα ειπώθηκαν σχετικά, το νομοσχέδιο για την αλλαγή φύλου, την επικοινωνιακή μπάλα που προσπαθεί να παίξει με το θέμα ο Σύριζα και τα έμμισθα τρολ του στο διαδίκτυο, με το απαραίτητο τσουβάλιασμα κομμουνιστών και φασιστών (γιατί αλλιώς τι ΠΑΣΟΚ είσαι;) και πολλές περιπτώσεις βιασμών με δικαστικές αποφάσεις που βγάζουν λάδι τους δράστες.

Κι αν χρειάζεται κάποιο επιμύθιο στο τέλος, δεν είναι να αναθεωρήσουμε τι εννοούμε προοδευτικό και συντηρητικό ή να αντιπαραθέσω τη σεξουαλική απελευθέρωση στην κοινωνική, αλλά να δούμε πώς μπαίνει συγκεκριμένα στην πράξη, πότε μπαίνει ως προκάλυμμα για να αποκρύψει κάτι άλλο και πώς μπορούμε να αποφύγουμε από τη δική μας πλευρά τον κίνδυνο της ενσωμάτωσης στο σύστημα, που τα αλέθει όλα, σαν τον καλό μύλο της αντίδρασης…

Κάτι παραπάνω από ένα γήπεδο

Ακολουθώντας το σύνθημα του συλλόγου που φιλοξενεί, το Καμπ Νου θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως κάτι παραπάνω από ένα γήπεδο. Ένας από τους μεγαλύτερους ποδοσφαιρικούς ναούς της Ευρώπης, όπου έλαμψαν οι μεγαλύτεροι απόστολοι της στρογγυλής θεάς και γράφτηκε ποδοσφαιρική ιστορία, που άφησε στην ατμόσφαιρα το πέρασμά της και την αύρα της.
Το Καμπ Νου χτίστηκε για να αντικαταστήσει το παλιό γήπεδο της Μπαρτσελόνα, το Λες Κορτς, κι η ονομασία του σημαίνει αυτό ακριβώς: νέο γήπεδο. Όχι όμως στα καστιγιάνικα -τα επίσημα ισπανικά- αλλά στα καταλανικά, που θυμίζουν περισσότερο γαλλικά. Επί Φράνκο άλλωστε το Καμπ Νου ήταν το μόνο μέρος που οι Καταλανοί μπορούσαν να μιλήσουν ελεύθερα τη γλώσσα τους, χωρίς συνέπειες από τα όργανα καταστολής του καθεστώτος.
Ο απόηχος εκείνης της εποχής φτάνει ως τις μέρες μας, με το πανό “Catalunya is not Spain” (η Καταλονία δεν είναι Ισπανία), που είχαν αναρτήσει σε ένα clasico εναντίον της Ρεάλ οι οπαδοί της Μπάρτσα, και την άμεση απάντηση στο επόμενο εκτός έδρας παιχνίδι της ομάδας: Welcome to Spain = καλώς ήρθατε στην Ισπανία.

Μια κολόνια που κρατάει χρόνια κι επανέρχεται στο προσκήνιο με το καταλανικό δημοψήφισμα, με τη διαφορά ότι τώρα ο σύλλογος κρατάει στάση ουδετερότητας κι απλώς υπάρχει το ενδεχόμενο αναβολής του αγώνα του με τη Λας Πάλμας, λόγω του δημοψηφίσματος, ενώ κάποτε το Καμπ Νου θα ήταν η έδρα της προεκλογικής συγκέντρωσης των αποσχιστών που υποστηρίζουν την ανεξαρτησία της Καταλονίας.
Το Καμπ Νου κατασκευάστηκε για να χωρέσει τη δίψα των φιλάθλων της πόλης, που ήθελαν να δουν από κοντά την περίφημη ομάδα των πέντε κυπέλλων στις αρχές της δεκαετίας του 50′. Λένε μάλιστα πως στους blaugrana έμεινε το προσωνύμιο cules, επειδή γέμιζαν ασφυκτικά το παλιό γήπεδο ως την τελευταία σειρά και φαίνονταν τα πισινά τους σε όποιον περνούσε απέξω.
Η σύγχρονη ομάδα ξεπέρασε τη φήμη και τα καταρθώματά τους, αλλά δε χρειάζεται να αλλάξει έδρα, ίσως μόνο να την ανακαινίσει, διευρύνοντας τη χωρητικότητά της -που είχε πέσει προσωρινά στις 100 χιλιάδες, όταν μπήκαν παντού καθίσματα. Τώρα εξάλλου υπάρχει και η τηλεόραση που ταξιδεύει την εικόνα της ομάδας σε όλο τον κόσμο και γιγαντώνει τη φήμη της. Ταυτόχρονα όμως αλλοιώνει την ταυτότητά της, την κάνει μόδα, καταναλωτικό προϊόν για κατανάλωση κι αξιοθέατο για τους τουρίστες που γεμίζουν τις κερκίδες -σαν τους κλασικούς Γιαπωνέζους με τα φλας, αντί των “ενοχλητικών boixos nois. Περιπου όπως το airBNB και οι τουρίστες απειλούν το στίγμα της πόλης, που εξελίσσεται σε μια πολύχρωμη αχρωμία-μουντζούρα, με μπλε και κόκκινους (blaugrana) κόκκους.
Πάντα όμως μένει κάτι από την αύρα του γηπέδου και το θρύλο που εμπορεύεται η εκάστοτε διοίκηση ενός συλλόγου, που καμαρώνει πως είναι mes que un club και καμάρι της Καταλονίας, κι ήταν όντως κάποτε, προτού πουλήσει την ψυχή του στο διάβολο της σκοπιμότητας και την τιμή της φανέλας της στο σφυρί των χορηγών.

Μια αύρα που τρέφεται από τους μεγαλύτερους μύθους, τον Κρόιφ, το Μαραντόνα, το Λίνεκερ, το Ρομάριο, το Λάουντρουπ, το Χάτζι, το Στόιτσκοφ, το Ριβάλντο, το Ροναλντίνιο, τον Τσάβι, τον Ινιέστα, το Μέσι, τους μεγάλους αντιπάλους τους. Το ψαλιδάκι του Ριβάλντο με τη Βαλένθια, τις αλητείες του Ρόνι, την αγριογουρουνοκεφαλή και την μπουκάλα ουίσκι στην υποδοχή του Ιούδα Φίγκο, το clasico στα τελευταία χρόνια του Φράνκο, με το κοινό να μπουκάρει στο χορτάρι και να διακόπτει τον αγώνα, γιατί δεν άντεχε την αδικία… Τι θα είχε να πει αυτό το γήπεδο, αν μπορούσε να μιλήσει…
Και βασικά δεν τρέφεται μόνο από τους αγώνες της Μπαρτσελόνα, αφού έχει φιλοξενήσει μεγάλες ροκ συναυλίες, αγώνες Μουντιάλ -αν και το ιστορικό Ιταλία-Βραζιλία 3-2 στο Μουντιάλ του 82′ είχε γίνει στο γειτονικό γήπεδο της Εσπανιόλ- και τον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ με το πιο… Χατζηγεωργικό (χιτσκοκικό, θριλερικό, γκρανκινιολικό) φινάλε της ιστορίας, με τη Γιουνάιτεντ να ανατρέπει σε δύο λεπτά το 0-1 της Μπάγερν, τον Κουφούρ να κλαίει στο χορτάρι απαρηγόρητος, και το Γιόχανσον -τον πρόεδρο της ΟΥΕΦΑ- να χάνει την εξέλιξη στο ασανσέρ του γηπέδου -καθώς πήγαινε για τη βράβευση, επέστρεφε για να δει τη διαφαινόμενη παράταση κι έφευγε ξανά στο τέλος.

Μια αύρα που πρέπει να μπει κι αυτή στο Μουσείο της Μπάρτσα, κάτω από τις κερκίδες του Καμπ Νου, ως προστατευόμενο είδος, για να μην πέσει κι αυτή θύμα του σύγχρονου ποδοσφαίρου και της άχρωμης μονοτονίας του.

Θράσος χιλίων Συριζαίων…

Ο Χρ. Καραγιαννίδης είναι βουλευτής Δράμας του ΣΥΡΙΖΑ. Ο εν λόγω κύριος, τον περασμένο Μάη, ήταν ο εισηγητής, εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ, του 4ου μνημονίου. Με άλλα λόγια, ήταν αυτός που ανέλαβε να παρουσιάσει και να υπερασπιστεί στη Βουλή ένα ταξικά βάρβαρο και βαθύτατα αντιλαϊκό πολυνομοσχέδιο, έναν αντεργατικό «αρμαγεδώνα» της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Πρόκειται για τον ίδιο κύριο που σε ραδιοφωνική του συνέντευξη (radio1dgr), τον Ιούνη του 2015, δήλωνε τα εξής: «Δεν υπάρχει περίπτωση να εφαρμόσουμε μνημόνιο. Εάν το κάνουμε, θα αυτοκτονήσουμε πολιτικά».


Αυτός, λοιπόν, ο κύριος που το 2015 διαβεβαίωνε δημόσια πως «δεν υπάρχει περίπτωση να εφαρμόσουμε μνημόνια», δυό χρόνια αργότερα εισηγούνταν στη Βουλή το 4ο – πλέον αντιλαϊκό- μνημόνιο. 
Αξιοπερίεργο; Καθόλου. 
Άλλωστε, η έννοια της πολιτικής τσίπας είναι παντελώς άγνωστη για τους κυρίους του ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως, τους είναι εξαιρετικά οικείες οι έννοιες της ξεδιαντροπιάς και της συκοφαντίας. 
Έτσι, εξηγείται και η πρόσφατη χυδαία επίθεση του Χρ. Καραγιαννίδη στο ΚΚΕ, με αφορμή το νομοσχέδιο για τη «νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου». Σε ένα όργιο αγοραίου αντικομμουνισμού που θα ζήλευαν μέχρι και οι Τζημεροκασιδιάρηδες, δημοσιευμένο στην ιστοσελίδα commonality.gr, ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησε να διαστρεβλώσει τις θέσεις του ΚΚΕ για το θέμα του νομοσχεδίου, πασπαλίζοντας την ακατάληπτη φλυαρία του με εξυπνακισμούς και γελοίες συκοφαντίες, παρόμοιες με αυτές που συχνά πυκνά “ξερνά” ο χρυσαυγίτικος απόπατος.
Αντιλαμβανόμαστε την πρεμούρα του βουλευτή Δράμας του ΣΥΡΙΖΑ και εισηγητή του 4ου μνημονίου να ταυτίσει την επιστημονικά τεκμηριωμένη θέση του ΚΚΕ με αντιδραστικές, εκδιαμέτρου αντίθετες απόψεις επί του θέματος. Όπως, επίσης, αντιλαμβανόμαστε την ανάγκη του να σκεπάσει τις αντιλαϊκές-μνημονιακές «πομπές» του κόμματος του, πετώντας τη μπάλα στην εξέδρα. Το να γράφει όμως πως «ο κατήφορος του κόμματος που λογίζεται για κομμουνιστικό δεν έχει τέλος» πάει πολύ. Ειδικά όταν αυτό τολμά και το εκστομίζει ένας εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ. 
Αν θέλουν να δουν κατήφορο, δεν έχουν παρά να κοιτάξουν στον πολιτικό τους καθρέφτη: 
  • Εκεί θα δουν το «σκίσιμο των μνημονίων» που μετατράπηκε σε υπογραφή και εφαρμογή νέων ακόμη πιό σκληρών μνημονίων, 
  • θα δουν τις βαθιές υποκλίσεις στην Ε.Ε και το ΝΑΤΟ, την υποταγή στα κελεύσματα των μεγαλοβιομηχάνων του ΣΕΒ και του εφοπλιστικού κεφαλαίου. 


Αν θέλουν να δουν κατήφορο- πραγματικό, άνευ προηγουμένου, πολιτικό κατήφορο- δεν έχουν παρά να κοιτάξουν τα έργα και τις ημέρες του κόμματος τους, που θέλει να αυτοαποκαλείται «αριστερό» εφαρμόζοντας την πιό βάρβαρη, ταξικά κανιβαλιστική πολιτική των οκτώ τελευταίων χρόνων της καπιταλιστικής κρίσης. 
Ας κοιταχθούν, λοιπόν, στον καθρέφτη της πολιτικής τους αθλιότητας και ξετσιπωσιάς. Και τότε θα δούμε ποιός είναι για το «τρελάδικο» και τους «ζουρλομανδύες».


TOP READ