22 Δεκ 2018

Οι “Βελουχιώτηδες” των FARC – Παρόν και μέλλον των νέων ενόπλων ομάδων στην Κολομβία

Πριν λίγες ώρες έγινε γνωστή η είδηση της εκτέλεσης του Βάλτερ Αρτισάλα Βερνάσα, γνωστού με το ψευδώνυμο “Γκουάτσο” στην Κολομβία. Ο Γκουάτσο, με καταγωγή από τον Ισημερινό, ήταν ένας από τους γνωστότερους παλιούς μαχητές των FARC που είχε ξαναπάρει τα όπλα, διαφωνώντας με την ειρηνευτική συμφωνία της ηγεσίας της οργάνωσης με τις αρχές της Κολομβίας. Ο ίδιος κατηγορείται μεταξύ άλλων για την απαγωγή και δολοφονία τριών Κολομβιανών δημοσιογράφων τον περασμένο Μάρτιο και σκοτώθηκε στη διάρκεια κοινής επιχείρησης στρατού και αστυνομίας, όπως ανακοίνωσε ο πρόεδρος της χώρας, Ιβάν Ντούκε. Το γεγονός αυτό είναι μια αφορμή για να ρίξουμε μια ματιά στην κατάσταση των ένοπλων ομάδων στην Κολομβία, οι οποίες ξεκινώντας δειλά στην αρχή, μοιάζουν να κερδίζουν έδαφος λόγω της μονομερούς αθέτησης της ειρηνευτικής διαδικασίας από την κυβέρνηση, με το μέλλον τους ωστόσο να παραμένει άδηλο.
Την περίοδο της υπογραφής της ειρηνευτικής συμφωνίας μεταξύ κολομβιανής κυβέρνησης και FARC – EP το 2016, όταν και οι αντάρτες κατέθεσαν τα όπλα μετά από δεκαετίες αγώνα, οι διαφωνούντες ήταν ελάχιστοι. Η επιθυμία για συμμετοχή στο πρόγραμμα επανένταξη ήταν μεγάλη για τους πρώην μαχητές, παρότι αρκετοί ήταν εκείνοι που αναζήτησαν μόνοι τους τρόπους επανένταξης, συχνά μετακομίζοντας σε μεγάλες πόλεις ή επιστρέφοντας στις οικογένειές τους. Αυτή η τάση απομάκρυνσης από τις επίσημες υποδομές δείχνει να αυξάνεται ραγδαία.  Ενδεικτικό είναι πως, ενώ 2017 είχαν καταγραφεί 13.049 πρώην αντάρτες στο επίσημο πρόγραμμα επανένταξης, ένα χρόνο μετά είχαν μείνει μόνο 3.500.
Παράλληλα σχεδόν τρία χρόνια μετά τη συμφωνία, έχει γίνει σαφές ότι δεν υπάρχει διάθεση υλοποίησής της από πλευράς του αστικού κράτους της Κολομβίας: Τα συμφωνηθέντα έχουν τροποποιηθεί πολλές φορές μονομερώς σε βάρος των ανταρτών, η οικοδόμηση των «ζωνών επανένταξης» προχωρά με πολύ βραδείς ρυθμούς, πολιτικοί κρατούμενοι παραμένουν στις φυλακές ή απελευθερώνονται με το σταγονόμετρο, τα κοινωνικά και οικονομικά σχέδια επανένταξης είχαν μικρή αποτελεσματικότητα. Το σημαντικότερο όμως είναι το κύμα «λευκής τρομοκρατίας» που επικρατεί έκτοτε στη χώρα, με εκατόμβες νεκρών, ανάμεσά τους 100 πρώην μαχητές των FARC, ενώ πολλά είναι τα θύματα που συνδέονται έμμεσα με την οργάνωση ή και με τη διαδικασία επανένταξης, όπως η ψυχολόγος Βιβιάνα Μουνιόζ Μαρίν που δολοφονήθηκε πριν λίγες μέρες.
Σε αυτές τις συνθήκες, ο αριθμός των πρώην μαχητών που σκέφτονται την επιστροφή στον ένοπλο αγώνα αυξάνεται. Σε πρώτη φάση από την ειρηνευτική διαδικασία απείχαν 300 μαηχτές στο 1ο Μέτωπο της Γουαβιάρε και της Μέτα, ενώ σε άλλες περιοχές, όπως το Ναρίνιο, παλιοί μαχητές αξιοποίησαν τις δομές της οργάνωσης για να φτιάξουν νέες ομάδες. Νέο ποιοτικό στοιχείο αποτελεί η προσπάθεια να βρεθούν αυτές οι ομάδες κάτω από τη σκέπη ενός κεντρικού γενικού επιτελείου, σχέδιο στο οποίο φαίνεται να πρωταγωνιστή ο πρώην διοικητής των FARC Χεντίλ Ντουάρτε.
Η ανάπτυξη νέων ανταρτικών ομάδων βασίζεται και στο γεγονός πως για πολλούς μαχητές η οργάνωση ήταν η οικογένειά τους, ενώ και αρκετές από τις περιοχές που βρισκόταν υπό τον έλεγχο των FARC, ο τερματισμός της δράσης του σήμανε την κατάρρευση των σχετικά οργανωμένων θεσμικών που είχαν επιβάλει οι αντάρτες.
Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για χωρικούς που ζούσαν από την καλλιέργεια κόκας, οι οποίοι σύμφωνα με την ειρηνευτική συμφωνία εγκατέλειψαν οικειοθελώς την καλλιέργεια με αντάλλαγμα κυβερνητική βοήθεια. Αντί για το πρόγραμμα αντικατάστασης της κόκας με άλλα προϊόντα και τις άμεσες επιδοτήσεις, οι χωρικοί έρχονται αντιμέτωποι με καταστολή και στρατό, καθώς στρέφονται και πάλι μαζικά στο ναρκωτικό φυτό για οικονομικούς λόγους.
Πυρήνας της αναβίωσης του ένοπλου αγώνα είναι το 1ο Μέτωπο «Αρμάντο Ρίος» που από τον Ιούλη του 2016 έχει αποκηρύξει την ειρηνευτική διαδικασία. Στόχος είναι να ενωθούν τα υπόλοιπα μέτωπα και οι πολιτοφυλακές της FARC σε εθνικό επίπεδο.
Μέσω ανακοινώσεων, αποστολών και μηνυμάτων που μεταφέρονται με αγγελιοφόρους, γίνεται η προσπάθεια από το 1ο Μέτωπο να υπάρξει συντονισμός με τις υπόλοιπες ένοπλες ομάδες στη χώρα. Σύμφωνα με έρευνα του «Ιδρύματος για την Ειρήνη και τη Συμφιλίωση» στο πρώτο εξάμηνο του 2018 υπήρχαν μόνο στα ανατολικά της χώρας 700 μαχητές υπό τους Χεντίλ Ντουάρτε, Ιβάν Μορντίσκο , Τζον 40 και Ροντρίγο Χαδέτε. Άγνωστο παραμένει αν ο Ντουάρτε πέτυχε το στόχο του για ένα εναλλακτικό 10ο συνέδριο των ανταρτών (το επίσημο 10ο συνέδριο της FARC το 2016 είχε αποφασίσει την προσχώρηση στην συμφωνία) με στόχο τη δημιουργία κοινού επιτελείου, διοικητικών δομών, προγράμματος επέκτασης και ιδεολογικού προγράμματος.
Ούτε ο βαθμός οργάνωσης των επιμέρους ομάδων μας είναι γνωστός, βέβαια όμως είναι ότι εξαρτάται και από τις κατά τόπους διοικητικές δομές και τις ηγετικές ικανότητες των τοπικών διοικητών. Σε περιοχές όπως η Μέτα, η Κακέτα, το Ναρίνιο και του Γουαβιάρε οι αντάρτες έχουν κατορθώσει να φτιάξουν κάποιες δομές, να επεκταθούν εδαφικά και να έχουν κοινωνική βάση που τους επιτρέπει τη λήψη αποφάσεων. Αυτό σημαίνει δηλαδή τη δυνατότητα είσπραξης φόρων, την τήρηση της δημόσιας τάξης και την ηγεμονία στα τοπικά συμβούλια των χωριών.
Σημάδια αναδιοργάνωσης υπάρχουν ωστόσο και στην πρωτεύουσα Μπογκοτά. Αίσθηση είχε προκαλέσει πριν λίγους μήνες η παρουσία ενός πλήθους με καλυμμένα χαρακτηριστικά έξω από το πανεπιστήμιο της Μπογκοτά, όπου ακολούθησαν συγκρούσεις με την αστυνομία. Τα άτομα αυτά δημοσίευσαν μια 16σελιδη ανακοίνωση, όπου επικρίνουν την παρούσα ηγεσία των FARC ως προδοτική, ζητώντας επαναδραστηριοποίηση του παράνομου ΚΚ Κολομβίας και τη δημιουργία πυρήνων σε κάθε τομέα της κοινωνικής ζωής, δηλαδή επιστροφή στον τρόπο δράσης των FARC στις πόλειες την εποχή της παρανομίας. Υπενθυμίζεται ότι στη συμφωνία περιλαμβάνεται ο όρος της εξαφάνισης των πολιτικών δομών του κινήματος, δηλαδή του ΚΚ Κολομβίας και του «Βολιβαριανού Κινήματος για μια νέα Κολομβία», που σήκωναν το βάρος της παράνομης δουλειάς στις πόλεις.
Πολλά άτομα που συμμετείχαν σε αυτά τα δίκτυα δεν εμφανίστηκαν ποτέ στη δημοσιότητα μετά την υπογραφή της συμφωνίας, φοβούμενοι πως η αποκάλυψη της ταυτότητάς τους θα είχε οδυνηρές συνέπειες για τους ίδιους. Εξάλλου στην συντριπτική τους πλειονότητα πρόκειται για άτομα ήδη ενταγμένα στην κοινωνία, με κανονική εργασία, των οποίων η πολιτική δραστηριότητα παρέμενε καλά φυλαγμένη. Δεν είχαν λοιπόν κανένα λόγο να επιθυμούν συμμετοχή στα προγράμματα επανένταξης που ίσχυαν για τους ένοπλους συντρόφους τους. Από την άλλη, οι αγωνιστές των πόλεων θεωρούνται γενικά πιο αρνητικά διακείμενοι έναντι της κατάθεσης των όπλων και πιο πεπεισμένοι ιδεολογικά.
Το μέλλον των ένοπλων ομάδων στην Κολομβία είναι αβέβαιο, δεδομένου του ότι μετά και την εκτέλεση του Γκουάτσο μικραίνει ο δυνάμει ηγετικός πυρήνας, πολλά όμως θα εξαρτηθούν από το αν θα συνεχιστεί το καθεστώς αβεβαιότητας και τρομοκρατίας στη χώρα, που μετέτρεψε ένα περιθωριακό αριθμητικά φαινόμενο σε νέο αστάθμητο πολιτικό παράγοντα του πολύ εύθραυστου πολιτικού σκηνικού στην πολύπαθη χώρα της Λατινικής Αμερικής.
Με πληροφορίες από Kolumbien info

«Δεν είναι εδώ Βαλκάνια σου το ‘πα, εδώ ειναι παίξε, γέλασε και σώπα»

Σύμφωνα με τα στοιχεία του Εθνικού Συμβουλίου Υγείας και πρόνοιας της Σουηδίας (Socialstyrelsen), το οποίο εκτός των άλλων είναι ο φορέας παροχής άδειας άσκησης επαγγέλματος των επαγγελματιών υγείας, το έτος 2014 έξι στους δέκα γιατρους (περίπου 58%) οι οποίοι έλαβαν άδεια άσκησης επαγγέλματος είχαν εκπαίδευση σε άλλη χώρα εκτός Σουηδίας.
Σε μια έρευνα που έγινε από τον Σουηδικό Ιατρικό Σύλλογο (Läkarförbundet) και το ραδιοτηλεοπτικό κανάλι SVT σε σύνολο 2.266 γιατρών οι 505 απάντησαν «Έχω βιώσει ρατσιστική μεταχείριση λόγω της εθνικότητας ή της θρησκείας μου από ασθενείς ή τους συγγενείς τους”. Η Σουηδία σήμερα δεν είναι η χώρα που ήταν πριν 20, 30 ή 40 χρόνια. Τα δεδομένα και οι δυναμικές έχουν αλλάξει σημαντικά. Τα τελευταία χρόνια η χώρα έχει δεχτεί πολλούς πρόσφυγες λόγω πολέμου (Βοσνία, Συρία, Αφγανιστάν κλπ) καθώς επίσης και πολλούς μετανάστες λόγω οικονομικής κρίσης (Ελλάδα, Πολωνία, Ισπανία, Ρουμανία κλπ). Το μεγαλύτερο κομμάτι των οικονομικών μεταναστών είναι επιστήμονες στο χώρο της υγείας (γιατροί, νοσηλευτές, βιολόγοι, φαρμακοποιοί κλπ) και επιστήμονες στο χώρο της τεχνολογίας οι οποίοι καλύπτουν πάγιες ανάγκες, ειδικά στο χώρο της υγείας.
Και ενώ από τη μια έχουμε τους μετανάστες επιστήμονες υγείας να σηκώνουν σε κάποιες περιπτώσεις στις πλάτες τους ολόκληρες κλινικές (πανεπιστημιακή κλινική στην κεντρική Σουηδία λειτουργεί με ένα Σουηδό γιατρό που δουλεύει 30% και εναν Έλληνα γιατρό ο οποίος δουλεύει 100% και ουσιαστικά σηκώνει το βάρος ολόκληρης της κλινικής), από την άλλη βλέπουμε μια μερίδα Σουηδών να είναι δυσαρεστημένοι με την αθρόα εισροή ξένων γιατρών.
Το πρόβλημα της ρατσιστικής «επίθεσης» των ασθενών απέναντι στους μη Σουηδούς γιατρούς δεν είναι μονοδιάστατο και δεν αφορά μόνο τον ασθενή. Το πρόβλημα είναι «κεντρικό» και ξεκινάει από το ίδιο το σύστημα και κατά την προσωπική μου άποψη, η ρατσιστική συμπεριφορά ορισμένων ασθενών είναι το μικρότερο πρόβλημα.
Σύμφωνα με το EURES όταν ένας γιατρός από χώρα της ΕΕ έρχεται για να εργαστεί στη Σουηδία, στις περισσότερες των περιπτώσεων το Νομαρχιακό συμβούλιο (Landsting) χρηματοδοτείται απο την ΕΕ με ποσά τα οποία καλύπτουν μέρος ή εξ ολοκλήρου τους μισθούς του γιατρού για τουλάχιστον έξι μήνες καθώς επίσης και χρήματα για το κόστος μετεγκατάστασης. Μετα την πάροδο της περιόδου αυτής η Νομαρχία αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου τις αποδοχές του γιατρού. Κι εδώ αρχίζουν τα προβλήματα! Υπάρχει η τακτική (όχι παντού, όχι πάντα αλλά αρκετά συχνά) η Νομαρχία να βρίσκει διάφορους μη σοβαρούς λόγους – με ρατσιστικό πολλές φορές περιεχόμενο – ώστε να μην ανανεώσει το συμβόλαιο και να προχωρήσει σε νέα πρόσληψη, άλλου ιατρού, πάλι με τα χρήματα της ΕΕ. Και πάει λέγοντας.
Στην περίπτωση που ενας γιατρός δεχτεί ρατσιστική επίθεση από ασθενή, ευτυχώς υπάρχουν υπηρεσίες και πρωτόκολλα μέσα στα νοσοκομεία και τα κέντρα υγείας οι οποίες μπορούν κατα κάποιο τρόπο να τον προστατεύσουν. Όταν όμως η ρατσιστική επίθεση προέρχεται από το ίδιο το σύστημα τότε ο επαγγελματίας στην υγεία είναι απροστάτευτος Πριν μερικά χρόνια, Έλληνας γιατρός σε πανεπιστημιακό νοσοκομείο, ενώ είχε υπογράψει συμβόλαιο για Χ ποσό τελικά κατέληξε να παίρνει τα 2/3 με τη δικαιολογία πως «δεν ήταν Σουηδός και δεν είχε σουηδική εκπαίδευση». Στη διαμαρτυρία του γιατρού ότι έχει την ίδια ακριβώς άδεια άσκησης επαγγέλματος από το Socialstyrelsen όπως και ο αντίστοιχος Σουηδός συνάδελφός του, η απάντηση που έλαβε από τη διεύθυνση ήταν «Η άδεια ασκήσεως είναι απλά ενα χαρτί κι εσύ δεν είσαι Σουηδός».
Άλλος Έλληνας πάλι, δέχτηκε εκβιασμό του τύπου «Εάν θέλεις συμβόλαιο αορίστου χρόνου θα πρέπει να μην πάρεις καθόλου άδεια όλο το καλοκαίρι». Ρουμάνα γιατρός με 10 χρόνια προϋπηρεσία σε νοσοκομείο της Σουηδίας, απολυθηκε γιατί «δεν μιλούσε την τοπική διάλεκτο». Γυναίκα γιατρός που γέννησε πρόσφατα δεχόταν πιεσεις ώστε να μη πάρει τη νόμιμη άδεια μητρότητος με τη δικαιολογία ότι υπήρχαν αυξημένες ανάγκες στην κλινική υπηρετούσε. Και ο κατάλογος είναι μακρύς.
Η βοήθεια του Σωματείου σε τέτοια περιστατικά είναι ανύπαρκτη. Στην πρώτη απο τις παραπάνω περιπτώσεις ενημερώθηκε γραπτά η νομική υπηρεσία του Σωματείου και έγινε καταγγελία που υπόκειται στο νόμο περι διακρίσεων. Δεν υπήρξε καμία απολύτως παρέμβαση. Η αλήθεια είναι πως δεν περιμέναμε να υπάρξει. Άλλωστε η «συνεργασία» σωματείων και εργοδοσίας είναι ιδιαίτερα στενή στη Σουηδία! Τελικά προσελήφθη ιδιώτης δικηγόρος για να ασχοληθεί με την υπόθεση με αμοιβή περίπου 200 ευρώ την ώρα. Όταν λοιπόν το ίδιο το σύστημα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο καλλιεργεί τις διακρίσεις και όταν ο γιατρός δεν προστατεύεται από το Σωματείο του, τότε ο ασθενείς που θα ζητήσει να εξεταστεί απο Σουηδό ή χριστιανό ή λευκό γιατρό είναι το κερασάκι στην τούρτα.
Από τα περιστατικά διακρίσεων που συμβαίνουν καθημερινά, ελάχιστα καταγγέλλονται και ακόμη λιγότερα βλέπουν το φως της δημοσιότητας. Ο φόβος και η «ψυχολογία του ξένου» είναι βαθιά ριζωμένα και δεν αλλάζουν όσα χρόνια κι αν περάσουν. Και εκεί ακριβώς είναι που πατάει γερά το σύστημα των διακρίσεων.
«Δεν είναι εδώ Βαλκάνια σου το ‘πα, εδώ ειναι παίξε, γέλαγε και σώπα», λέει ο ποιητής. Αυτός είναι και ο πιο σίγουρος τρόπος για να μείνει το υπάρχον σύστημα για πάντα ανίκητο.
Πηγές:
SVT Nyheter
Lakartidningen.se
Socialstyrelsen
Europa.eu

Η Κατερίνα τσάκισε τον κόσμο της απανθρωπιάς

        

Η δικαίωση της Κατερίνας και η αποκατάστασή της στο Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων και μάλιστα στη θέση της Προέδρου, δεν είναι μια απλή υπόθεση. Είναι μια νίκη της ανθρωπιάς σε βάρος της απανθρωπιάς που προσπαθούν να επιβάλλουν οι αντιδραστικές δυνάμεις στους Συλλόγους Γονέων και Κηδεμόνων. Η Κατερίνα με την αγωνιστική της στάση και την αντίδρασή της στην παράνομη και αντικαταστατική διαγραφή της από το Διοικητικό Συμβούλιο του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων τσάκισε την απανθρωπιά που λέει ότι ο κάθε Σύλλογος πρέπει να κοιτάει τα στενά συμφέροντα αυτών που εκπροσωπεί, όπως και ο κάθε άνθρωπος πρέπει να κοιτάει την προσωπική του δουλειά θες να πεθαίνουν δίπλα του μιλιούνια ανθρώπων. Γιατί ας μην κοροϊδευόμαστε… Την Κατερίνα δεν τη διέγραψαν ούτε επειδή είναι «άπλυτη κομμουνίστρια», ούτε επειδή είναι «άθεη εθνομηδενίστρια». Την Κατερίνα τη διέγραψαν για τις δράσεις αλληλεγγύης στους πρόσφυγες, στους μετανάστες, στους απεργούς, στους άνεργους. Την Κατερίνα τη διέγραψαν γιατί δε βολεύεται με ένα σχολείο που θα λειτουργεί με τον εθελοντισμό των γονέων και τις ελεημοσύνες των επιχειρηματικών ομίλων. Την Κατερίνα τη διέγραψαν γιατί αγωνίζεται για ένα σχολείο που θα χρηματοδοτείται πλήρως από το κράτος, γιατί αγωνίζεται για δημόσια δωρεάν παιδεία.
Στο Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου της Κατερίνας συγκρούστηκαν δύο κόσμοι. Αυτός της ανθρωπιάς κι εκείνος της απανθρωπιάς! Αυτός που λέει ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ισότιμοι και χρειάζονται, ανάλογα με τις δυνατότητές τους, στήριξη για να ζήσουν σαν άνθρωποι κι εκείνος που λέει ότι πρόσφυγες, μετανάστες, άνεργοι, άστεγοι, απόκληροι πρέπει να αφεθούν στην τύχη τους αν όχι να θανατωθούν για να μη μας μολύνουν. Στο Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων της Κατερίνας συγκρούστηκαν από τη μια μεριά η αλληλεγγύη προς τον συνάνθρωπο κι από την άλλη ο τυχοδιωκτισμός της ατομικής ευημερίας! «Τι μας νοιάζει εμάς εάν δίπλα μας πνίγεται ο μικρός Αιλάν; Τι μας νοιάζει εμάς εάν το παιδάκι του απεργού, του άνεργου θα περάσει τα Χριστούγεννα πεινασμένο; Εμείς εκλεγήκαμε για να φροντίσουμε για το σχολείο των παιδιών μας και μόνο γι’ αυτό. Δεν μας νοιάζει ακόμα κι αν καεί το διπλανό σχολείο μαζί με τους μαθητές του. Τα δικά μας τα παιδιά να είναι καλά»! Η αλληλεγγύη που έδειξε στις προηγούμενες θητείες ο Σύλλογος Γονέων και Κηδεμόνων του σχολείου της Κατερίνας προς τους πρόσφυγες, τους μετανάστες, τους απεργούς, τους άνεργους, δεν ήταν μια απλή πράξη αλληλεγγύης που απευθυνόταν στις παραπάνω κοινωνικές ομάδες. Ήταν ένα έμπρακτο μάθημα ανθρωπιάς στους μαθητές του σχολείου που δεν μπορεί να αντικατασταθεί από καμία θεωρία. Ήταν ένα μάθημα στους μικρούς μαθητές να συμπεριφέρονται σαν άνθρωποι κι όχι σαν ζώα, να δίνουν το χέρι τους σε όποιον προσπαθεί να σηκωθεί και να μην τον κλωτσάνε για να τον κρατήσουν πεσμένο κάτω.
Στο Σύλλογο Γονέων του σχολείου της Κατερίνας συγκρούστηκαν δύο κόσμοι. Δεν είναι τυχαίο ότι για την παράνομη διαγραφή της πανηγύρισαν οι ναζί της Χρυσής Αυγής με άρθρο τους στη μιαρή ιστοσελίδα τους. Δεν είναι τυχαίο ότι γονέας παραδέχτηκε δημοσίως στη Γενική Συνέλευση πως τον πλησίασαν άλλοι γονείς προκειμένου να οργανωθούν για να διώξουν την Κατερίνα από τον Σύλλογο! Δεν ήθελαν να διώξουν την Κατερίνα. Δεν είχαν κάτι προσωπικό μαζί της. Ούτε βέβαια ήθελαν να την διώξουν επειδή ήταν άπλυτη και μύριζε. Την ανθρωπιά ήθελαν να διώξουν. Από τη μια ο κόσμος εκείνος που είναι έτοιμος να πεθάνει για τον συνάνθρωπό του κι από την άλλη ο κόσμος που είναι έτοιμος να ξεκάνει τον συνάνθρωπό του αφήνοντάς τον στην τύχη του.
Κι επειδή έρχονται Χριστούγεννα και μερικοί από αυτούς που προσπάθησαν να διώξουν την Κατερίνα από τον Σύλλογο, επειδή ακριβώς η Κατερίνα είναι Άνθρωπος, θα πάνε στην εκκλησία και θα αρχίσουν τους μεγάλους σταυρούς, ας προσέξουν διότι αν υπάρχει Θεός υπάρχει περίπτωση να πέσει ο ναός πάνω στο κεφάλι τους, γιατί προσπάθησαν να αρπάξουν τον Χριστό από την φάτνη και να τον ανεβάσουν κατευθείαν έτσι μικρούλη πάνω στο σταυρό. Ευτυχώς δεν τους άφησε η Κατερίνα!
Η πλειοψηφία των γονέων του σχολείου της Κατερίνας, η Ομοσπονδία Γονέων της Κεντρικής Μακεδονίας, η Ελληνική κοινωνία, αγκάλιασαν τον κόσμο της ανθρωπιάς που υπερασπίζεται η Κατερίνα. Οι Έλληνες δεν είναι απάνθρωποι. Οι Έλληνες είναι ακόμα άνθρωποι και λογαριάζουν για αδελφό τους όλον τον κόσμο σ’ όλον τον πλανήτη. Οι Έλληνες, στην συντριπτική τους πλειονότητα, βρίσκονται ακόμα με τον κόσμο του ποιητή της Ρωμιοσύνης και είναι έτοιμοι να τον υπερασπιστούν από κάθε απάνθρωπο κανίβαλο.
Όσο για την «στάμπα» του «κομμουνιστή» που βάζει σε ανθρώπους ο κόσμος της απανθρωπιάς προκειμένου να τους σπιλώσει, ας ξέρει ότι για μας αυτή η «στάμπα» είναι τίτλος τιμής. Και καθώς γράφονταν αυτές οι γραμμές, πάνω από το πληκτρολόγιο στέκονταν ο Πέτρος κι ο Χρηστάκης (μπορεί μάλιστα να έγραφαν εκείνοι) που έδωσαν την ζωή τους πριν πατήσουν τα 25 τους χρόνια για να υπάρχουν Κατερίνες και να μην αφήνουν τους βάρβαρους να βγάλουν τον μικρό Αϊλάν βρέφος από την φάτνη για να τον σταυρώσουν!
Σ.

Προπαραμονή Χριστουγέννων 2018

Νέες κινητοποιήσεις ενάντια στο "νόμο - σκλαβιά" της κυβέρνησης Ορμπάν




  Πηγή: Associated Press

Χιλιάδες Ούγγροι πραγματοποίησαν αργά χθες το βράδυ πορεία διαμαρτυρίας προς το προεδρικό μέγαρο στην Βουδαπέστη, διαμαρτυρόμενοι για την επικύρωση την Πέμπτη από τον πρόεδρο της χώρας Γιάνος Άντερ εργατικού νόμου, ο οποίος χαρακτηρίζεται "νόμος δουλείας" από τους επικριτές του.

Η χθεσινή διαδήλωση ήταν η τελευταία πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων, ενώ η αντιπολίτευση προγραμματίζει συνέχιση των κινητοποιήσεων και μετά την 1η Ιανουαρίου του 2019.

Οι διαδηλωτές ξεκίνησαν στις 12 Δεκεμβρίου τις κινητοποιήσεις τους όταν το κοινοβούλιο ψήφισε αυτό το νόμο που εισάγει  συνθήκες δουλείας, καθώς επιτρέπει στους εργοδότες να απαιτήσουν μέχρι και 400 ώρες υπερωριακής απασχόλησης ετησίως από τους εργαζόμενους τους, για τις οποίες θα μπορούν να καθυστερήσουν να τους πληρώσουν έως και τρία χρόνια.


Ο πρωθυπουργός Βίκτορ Ορμπάν υπερασπίστηκε χθες αυτή την αντεργατική ρύθμιση δηλώνοντας στον δημόσιο ραδιοσταθμό ότι σκοπός της είναι "απλά να καταργήσει τους άχρηστους κανόνες, ώστε αυτοί που θέλουν να κερδίσουν περισσότερα να μπορούν να δουλέψουν περισσότερο" και χαρακτήρισε "υστερικούς" τους διαδηλωτές.

Εργατικά συνδικάτα που αντιτίθενται στον αντιλαϊκό νόμο και μετείχαν στη διαδήλωση έχουν απειλήσει με γενική απεργία, ενώ δημοσκόπηση, που έγινε από το ινστιτούτο Publicus και τα αποτελέσματά της δόθηκαν χθες στη δημοσιότητα, δείχνει ότι τα δύο τρίτα των Ούγγρων κρίνουν ότι οι διαδηλώσεις αυτές είναι αιτιολογημένες.

Την αντίδραση των διαδηλωτών έχει προκαλέσει και δεύτερος νόμος της κυβέρνησης Ορμπάν, τον οποίο επικύρωσε επίσης ο πρόεδρος της χώρας την εβδομάδα αυτή, ο οποίος αφορά την ίδρυση νέων δικαστηρίων. Ο νόμος αυτός προβλέπει τη θέσπιση διοικητικών δικαστηρίων που θα υπάγονται στην κυβέρνηση και θα επιλαμβάνονται ευαίσθητων θεμάτων όπως ο εκλογικός νόμος, οι διαμαρτυρίες και θέματα διαφθοράς.

Υπενθυμίζεται πως την αλληλεγγύη του στους διαδηλωτές κατά του "νόμου - σκλαβιά" έχει εκφράσει το ΠΑΜΕ (Διαβάστε εδώ αναλυτικά). 

(Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ-Reuters-AFP)

902gr 

ΣΚΟΤΩΝΕΤΑΙ ΠΟΤΕ Ο ΗΛΙΟΣ ;


Στα 1915 σαν σήμερα, γεννιέται στην Αμαλιάδα ο Νίκος Μπελογιάννης.
,,Ο Μπελογιάννης έγινε σύμβολο ελευθερίας κι αγώνα. Αψήφησε το θάνατο και έγινε σύμβολο αγάπης για τη ζωή, την οποία ο ίδιος θεώρησε πολύτιμη ως το τελευταίο της λεπτό. Στο δρόμο για το απόσπασμα εκείνος έπαιρνε αέρα!,,

“Σκέφτομαι πως αυτά τα τρία συστατικά πρέπει να ‘χει η ζωή: το μεγάλο, το ωραίο και το συγκλονιστικό. Το μεγάλο είναι να βρίσκεσαι μέσα στην πάλη για μια καλύτερη ζωή. Όποιος δεν το κάνει αυτό, σέρνεται πίσω απ’ τη ζωή. Το ωραίο είναι κάθε τι που στολίζει τη ζωή. Η μουσική, τα λουλούδια, η ποίηση. Το συγκλονιστικό είναι η αγάπη….”
Στα 1915 σαν σήμερα, γεννιέται στην Αμαλιάδα ο Νίκος Μπελογιάννης. Εκεί θα περάσει τα χρόνια της παιδικής και εφηβικής του ηλικίας. Οι γονείς του Γιώργος και Βασιλική ήταν αγρότες και είχαν άλλα δύο παιδιά ενταγμένα από νωρίς στο λαϊκό κίνημα, την Αργεντίνα η οποία πέθανε από φυματίωση στην Κατοχή και την Ελένη η οποία βασανίστηκε μέχρι θανάτου από τη χωροφυλακή το 1948.

Από τα μαθητικά του κιόλας χρόνια ο Νίκος Μπελογιάννης σημαδεύεται από τις προοδευτικές και σοσιαλιστικές ιδέες. Εντάσσεται στην ΟΚΝΕ και δύο μαθητικές απεργίες στο γυμνάσιο όπου φοιτά ξεκινούν με δική του πρωτοβουλία. Έφηβος ακόμη γράφει και στέλνει σε περιοδικά των Αθηνών ποιήματα και πεζά, τα οποία κρίνονται άξια να δημοσιευτούν, όπως το «Το λένε αγάπη» ( περιοδικό Εξπρές-Μάιος 1932), «Απόσπασμα από ένα ημερολόγιο» (Εβδομάς-Ιούλιος 1933), «Επαρχιώτης δικηγόρος», (Εβδομάς-Οκτώβριος 1933) κ.α. Τελειώνοντας το σχολείο θα έρθει στην Αθήνα και θα σπουδάσει στη Νομική Αθηνών.

Δεκαεννέα ετών θα γίνει μέλος του ΚΚΕ ενώ κατά την Κατοχή συμμετέχει και στα ένοπλα τμήματα του ΕΛΑΣ. Το 1934 συλλαμβάνεται για πρώτη φορά ενώ το 1936 θα καταδικαστεί ερήμην σε δύο χρόνια φυλάκιση για συμμετοχή σε αγροτικές κινητοποιήσεις. Κατά τα φοιτητικά του χρόνια θα πάρει μέρος στο αντιφασιστικό μέτωπο Σοφούλη. Λίγους μήνες μετά θα συλληφθεί και θα εκτοπιστεί στην Ίο. Τον Δεκέμβρη του ίδιου έτους θα πάρει χάρη για να στρατευθεί. Η δικτατορία του Μεταξά τον βρίσκει λοιπόν στρατιώτη. Και εκεί ο Νίκος Μπελογιάννης θα αναπτύξει έντονη συνδικαλιστική δράση και με την κατηγορία της κομμουνιστικής δραστηριότητας θα καταδικαστεί σε 6 μήνες εξορία.

Η εξορία αντί να κάμψει το ηθικό του, τον ρίχνει πιο ένθερμο στον πολιτικό αγώνα. Παρά τις σκληρές κι απάνθρωπες συνθήκες θα μπει πιο ενεργά στην παράνομη κομματική δουλειά . Τον Μάιο του 1938 συλλαμβάνεται εκ νέου και καταδικάζεται σε 5 χρόνια φυλάκιση. Η Κατοχή θα βρει τον Νίκο Μπελογιάννη στις φυλακές τις Αίγινας.Αργότερα θα μεταφερθεί στην Ακροναυπλιά, από όπου βαριά άρρωστος θα μεταφερθεί στο Χαϊδάρι και μετά στο Σωτηρία. Το 1943 θα αποδράσει από το νοσοκομείο και θα στελεχωθεί στο ΕΑΜ Πελοποννήσου. Εκεί τίθεται υπεύθυνος του εντύπου “Ελεύθερος Μοριάς” και αργότερα του εντύπου “Ελεύθερη Αχαΐα” με το ψευδώνυμο Πέτρος Φλογαίτης. Στο Γράμμο θα τραυματιστεί στο χέρι κι αργότερα θα βρεθεί ως πολιτικός πρόσφυγας στο Μπουλκές.

Στα 1950 ο Νίκος Μπελογιάννης φθάνει παράνομα στην Ελλάδα με αργεντίνικο διαβατήριο και το όνομα Ερρίκος Πανόζ, με σκοπό την ανασύνταξη του κόμματος και τον καθαρισμό του από τους “χαφιέδες”. Διαμένει για μικρό διάστημα στο ξενοδοχείο “Μέγα” στην οδό Σταδίου και αλλάζει αμέσως ταυτότητα με μια πλαστή με ελληνική υπηκοότητα.


Στις 20 του Δεκέμβρη συλλαμβάνεται από την Ασφάλεια. Τη σύλληψη ακολουθεί άγρια ανάκριση. Το κελί του φωτίζεται 24 ώρες το εικοσιτετράωρο για να μην μπορεί να κοιμηθεί. Στη μητέρα του επιτρέπεται μόνο μία φορά να δει το γιο της κι αυτό γιατί η Ασφάλεια πιστεύει πως ίσως είναι η μόνη που μπορεί να τον πείσει να υπογράψει την περιβόητη δήλωση. Φυσικά κάτι τέτοιο δε συμβαίνει. Η Βασιλική Μπελογιάννη γνωρίζει καλύτερα από τους δεσμοφύλακες το παιδί της. Στη φυλακή βρίσκεται και η σύντροφός του Έλλη Παππά. Το ζευγάρι επικοινωνεί με σκουπίδια και κουρέλια.


Το 1951 ο Μπελογιάννης δικάζεται από το Έκτακτο Στρατοδικείο για παράβαση του Α.Ν. 509. Η σύνθεση του δικαστηρίου έχει ήδη προεπιλεγεί από την παραστρατιωτική οργάνωση ΙΔΕΑ.Ένας από τους στρατοδίκες του Μπελογιάννη είναι και ο μετέπειτα δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος.
Στις 16 Νοέμβρη, ώρα 3 το πρωί, το δικαστήριο καταδικάζει τον Μπελογιάννη και τους υπόλοιπους 10 συγκατηγορούμενούς του σε θάνατο. Την επόμενη ο πρωθυπουργός Πλαστήρας θα δηλώσει ότι οι κατηγορούμενοι δεν θα εκτελεστούν. Έτσι ο Μπελογιάννης μεταφέρεται στην Κέρκυρα όπου θα ολοκληρώσει την μελέτη που είχε ξεκινήσει να συγγράφει στην απομόνωση της ασφάλειας με τίτλο: “Οι ρίζες της νεοελληνικής λογοτεχνίας”.

Η επανάληψη της δίκης έρχεται στις 15 Φεβουαρίου 1952. Ο 37χρονος Μπελογιάννης, παρακολουθεί την όλη διαδικασία μ’ ένα κόκκινο γαρύφαλλο στο χέρι, με περισσή ευπρέπεια και ψυχραιμία. Την 1η του Μάρτη ο πρόεδρος του Στρατοδικείου, Σίμος ανακοινώνει την ετυμηγορία: Εις θάνατον καταδικάζονται ο Νίκος Μπελογιάννης και επτά ακόμη κατηγορούμενοι.


Στις 30 Μαρτίου, ημέρα Κυριακή και παρά το γεγονός ότι τις Κυριακές δε γίνονταν εκτελέσεις ο βασιλικός επίτροπος συνταγματάρχης Αθανασούλας ανακοινώνει στους Μπελογιάννη, Καλούμενο, Αργυριάδη και Μπάτση ότι η αίτηση χάριτος που υπέβαλαν απορρίφθηκε. Λίγο αργότερα οδηγούνται στο Γουδί, όπου και εκτελούνται δια τουφεκισμού στις 4:12 π.μ. Όλη η κινητοποίηση εντός και εκτός Ελλάδας δεν κατάφερε να αποτρέψει το γεγονός.

Ο Μπελογιάννης έγινε σύμβολο ελευθερίας κι αγώνα. Αψήφησε το θάνατο και έγινε σύμβολο αγάπης για τη ζωή, την οποία ο ίδιος θεώρησε πολύτιμη ως το τελευταίο της λεπτό. Στο δρόμο για το απόσπασμα εκείνος έπαιρνε αέρα!





Μαρία Παρέντη

Γεννημένη και μεγαλωμένη στην Αθήνα από γονείς ορκισμένους κομμουνιστές. Αμφιταλαντευόμενη - αιωνίως - μεταξύ Νομικής και Φιλολογίας, ονειρεύεται έναν κόσμο στον οποίο οι δικηγόροι θα περιττεύουν και θα διδάσκει λογοτεχνία. Προς το παρόν μάχεται για το δίκιο και γράφει μόνο κόκκι...Διαβάστε περισσότερα

ούγκλα με το δώρο Χριστουγέννων – Αφεντικό πήγε στο σπίτι εργαζόμενης για να το πάρει πίσω

Πρώτα «μεταμνημονιακά» Χριστούγεννα τα φετινά και θα ανέμενε κανείς, τουλάχιστον βάσει του κυβερνητικού αφηγήματος, η ομαλότητα τουλάχιστον ως προς τη βασική εργοδοτική υποχρέωση της καταβολής χριστουγεννιάτικου δώρου να έχει αποκατασταθεί. Κι όμως, όχι μόνο δεν έχει κοπάσει το σκηνικό ζούγκλας, που δεν αφορά μεμονωμένες περιπτώσεις, αλλά φαίνεται το θράσος των αφεντικών να ξεπερνάει κάθε όριο.
Έτσι λοιπόν, αφού τα προηγούμενα χρόνια και φέτος είχαμε διάφορα περιστατικά μη καταβολής δώρων ή φαινόμενα όπου εργαζόμενοι και αφεντικά πήγαν μαζί στο ΑΤΜ ώστε να επιστραφεί το ποσό στα δεύτερα επί τόπου μετά την ανάληψη, φέτος φτάσαμε στο σημείο εργοδότης να πηγαίνει στο σπίτι εργαζόμενης και να της ζητά να του επιστρέψει το δώρο. Αυτό καταγγέλλει ο πρόεδρος του Σωματείου Επισιτισμού των Χανίων, Ιωάννης Αποστολάκης, προσθέτοντας ότι σε άλλη περίπτωση, στον ίδιο κλάδο, εργοδότης απαίτησε από το σύνολο του προσωπικού να του επιστρέψει τα χρήματα που είχε καταθέσει στον τραπεζικό τους λογαριασμό.
Συνήθως, σύμφωνα με τα όσα αναφέρουν οι συνδικαλιστές της πόλης, τα περιστατικά μαθαίνονται μετά της γιορτές, όταν έχει ήδη κυλίσει πολύτιμος χρόνος για τη διεκδίκηση του δώρου, ενώ λίγοι προχωρούν σε επίσημη καταγγελία υπό το φόβο της απόλυσης.
Εντύπωση πάντως προκαλεί και η στάση του τοπικού εργατικού κέντρου, με τον πρόεδρο κ. Μανωλικάκη ουσιαστικά να περιορίζεται σε ευχολόγια, καλώντας μεν τους εργαζόμενους να καταγγέλλουν τα περιστατικά, αλλά δηλώνοντας παράλληλα «πως είναι κρίμα (!) να χάνουν απ’το οικογενειακό τους εισόδημα», κι όχι σοβαρό ποινικό παράπτωμα των εργοδοτών για το οποίο οι εκπρόσωποι των εργαζομένων οφείλουν να κινήσουν γη και ουρανό για να το κυνηγήσουν.
Με πληροφορίες από neaktriti.gr

Εσύ πόσο Ποτάμι είσαι;

Πριν κάποια χρόνια, είχε βγει μια διαφημιστική καμπάνια μιας εταιρίας κινητής τηλεφωνίας με σύνθημα “θέλω…” και ακολουθούσε κάτι σαν “άμεση επικοινωνία”, “γρήγορο ίντερνετ” κοκ, με την εταιρία να είναι θεωρητικά κάτι σαν το τζίνι που θα έκανε πράξη την επιθυμία του κάθε πελάτη. Θυμάμαι τότε το Λαϊκό Στρώμα να τρολάρει λέγοντας πως θέλει “σοσιαλισμό” ή εναλλακτικά “δικτατορία του προλεταριάτου” και ως ύστατη παραχώρηση να τυπώσει μπλουζάκια με ίδιο λογότυπο και το σύνθημα “θέλω δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς” -ένα παλιό σύνθημα των Μπολσεβίκων πριν την Οχτωβριανή Επανάσταση.
Το τελευταίο είναι παλλαϊκή ανάγκη και διαχρονικό ζητούμενο, αλλά δεν παίζει να γίνει πράξη στα κοντά -πόσο μάλλον από κάποιο μονοπώλιο. Ούτως ή άλλως ο στόχος ήταν το αγνό κι άδολο τρολάρισμα. Κανείς μας δεν μπορούσε να φανταστεί τότε πως θα γινόταν όντως πολιτικό σύνθημα από τους μάνατζερ του Σταύρου Θεοδωράκη: Θέλω Ποτάμι…
Το τελευταίο Ποταμίσιο κατόρθωμα είναι ένα ερωτηματολόγιο με 19 υπαρξιακά ερωτήματα για τις εκλογές του 19′, υπό το γενικό τίτλο “θέλουμε την Ελλάδα αλλιώς”, που θυμίζει λίγο το καραμανλικό καλτ σύνθημα “υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και την θέλουμε”, στην κατηγορία “θέλω να γίνω υποψήφιος”. Ομολογώ πως δεν είμαι άριστος ούτε έχω πολιτικές φιλοδοξίες που να υπερβαίνουν τη δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς, φτάνοντας ως μια πιθανή υποψηφιότητα. Άφησα όμως για λίγο πίσω την προσωπική μου μιζέρια και τις ιδεολογικές μου προκαταλήψεις (μαζί πάνε αυτά) και σκέφτηκα να δοκιμάσω την τύχη μου στην πράξη με το ερωτηματολόγιο.
Έχουμε και λέμε…
Πολιτικά τι θα έλεγες ότι είσαι:
Φιλελεύθερος
Κεντροαριστερός
Κεντροδεξιός
Κεντρώος
Οικολόγος
Τίποτε από τα παραπάνω
Πολιτικά θα έλεγα πως εντυπωσιάζομαι από την ευρεία γκάμα επιλογών που δίνει το ερώτημα, καλύπτοντας τις 50 αποχρώσεις της σοσιαλφιλελεύθερης κεντροαριστεράς-ακροδεξιάς. Αλλά θα πάω με το “τίποτε από τα παραπάνω”, που όλως τυχαίως αντιστοιχεί στα “δύο άκρα” και το τσουβάλιασμα της θεωρίας τους.
Αν στις εθνικές εκλογές είχες διπλή ψήφο, ποιο άλλο κόμμα εκτός από το Ποτάμι θα επέλεγες;
Και το Λάντα μου να χαλούσε, πάλι Λάντα θα έπαιρνα. Αλλιώς ποδήλατο-παγωτατζίδικο, όπως ο κυρ-Σταύρος.
Σε ποια θέματα διαφωνείς απολύτως με την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ;
Στο ότι δε συνεργάζεται με το Ποτάμι να το σώσει από τον γκρεμό. Και ότι είναι λακέδες της αστικής τάξης.
Σε ποια θέματα διαφωνείς απολύτως με τη ΝΔ;
Στο ότι δε συνεργάζεται με το Ποτάμι να το σώσει από τον γκρεμό. Και ότι είναι λακέδες της αστικής τάξης.
Σκάκι, τάβλι, ρουλέτα ή επιτραπέζια;
Επιτραπέζια. Αλλά η Σοβιετική Ένωση ήταν ίσως η μόνη χώρα που μετέδιδε τηλεοπτικά κορυφαίες σκακιστικές αναμετρήσεις. Κι ο πολυεθνικός λαός της ο μόνος που μπορούσε να τις παρακολουθήσει. Όχι όπως τώρα, που βάζουν χρόνο για να μη βαριέται ο τηλεθεατής.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου παιδικός ήρωας και ποιο βιβλίο θυμάσαι από τα νεανικά σου χρόνια;
Ο Στάλιν. Η δεξιά παρέκκλιση στο ΠΚΚ (μπ).
Ποιο είναι το μότο της ζωής σου και ποιο τραγούδι σου έρχεται συχνότερα στα χείλη;
Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά. Και η μελοποίησή του από το Γ. Σαρρή.
Ταξιδεύεις με το τρένο από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα. Ποιο ιστορικό πρόσωπο θα ήθελες να κάθεται δίπλα σου και γιατί; 
Ο Λένιν. Να μου πει την ιστορία με το σφραγισμένο βαγόνι και πώς τον έβγαλαν οι αντίπαλοί του “πράκτορα των Γερμανών”.
Με ποιόν έλληνα πολιτικό θα έβγαινες ραντεβού, ποιόν θα απέφευγες και ποιόν θα έκανες φίλο; 
Με την Αλέκα Παπαρήγα, γιατί λέει κάθε φορά ενδιαφέροντα πράγματα. Θα απέφευγα το Μιχαλολιάκο και το δώρο-κούπα που θα μου έκανε. Θα απέφευγα επίσης κάποιον που βάζει τόνο στο “ποιον”, όταν είναι αντωνυμία και όχι ουσιαστικό (το ποιόν).
Σε ποιο μέρος θα πήγαινες ένα φίλο σου που έρχεται για πρώτη φορά την Ελλάδα; Και ποιο μέρος θα τον απέτρεπες να επισκεφθεί;
Θα τον πήγαινα στον Περισσό και στην Αχαρνών να δει τη νέα ΚΟΑ, για την οποία όλοι λένε τα καλύτερα. Θα τον απέτρεπα να πάει στην Πλατεία Αγίας Ειρήνης -σε συγκεκριμένα σημεία της- γιατί βρωμάει Ποταμίσιο χιπστερισμό. Θα έλεγα τρεις φορές “Εξάρχεια, Εξάρχεια, Εξάρχεια” και θα έλυνα σαν ξόρκι το άβατο.
Ποιο πιστεύεις ότι είναι το επάγγελμα του μέλλοντος στην Ελλάδα και ποιο στην υπόλοιπη Ευρώπη;
Ψυχίατρος και στα δύο. Εγγυημένη πελατεία και λεφτά. Ή μάλλον life-coach, για να είμαι εντός γραμμής (Ποταμιού). Εναλλακτικά real-estate και δουλειές με Air-BNB.
Αν έφευγες από εκεί που ζεις, σε ποιο μέρος της Ελλάδας ή του εξωτερικού θα επέλεγες να μείνεις και γιατί;
Στο Βίτσι και στο Γράμμο ή κάπου μακριά από την Αθήνα. Αλλά θα μου έλειπε η θάλασσα. Και μετά η Αθήνα. Από εξωτερικό στη ΛΔ της Κορέας, για να μη μου λένε “γιατί δεν πας να ζήσεις στη Βόρεια Κορέα;”
Έχεις ασχοληθεί στο παρελθόν με τα κοινά; Πότε, που και πώς;
Υποψήφιος με την Πανσπουδαστική πιάνει; Αφισοκόλληση κι εξορμήσεις στην ΚΝΕ; Πορείες και απεργίες; Αλληλεγγύη σε απεργούς και μετανάστες; Μετράει μόνο η πολιτική καριέρα; Αλήθεια, στο Ποτάμι έχετε ασχοληθεί ποτέ με οτιδήποτε πολιτικό πλην της καριέρας;
Το Ποτάμι λέει «Θέλω την Ελλάδα αλλιώς». Γράψε τρία έως πέντε ονόματα που σηματοδοτούν αυτό το «αλλιώς»;
Σοσιαλισμός. Κομμουνισμός. Κοινωνικοποίηση των μέσωνν παραγωγής. Δικτατορία του Προλεταριάτου. Αταξική κοινωνία.
Ποιον ξένο πολιτικό θα ήθελες να μπορείς να ψηφίσεις; Και ποιον δεν θα ψήφιζες ποτέ; 
Θα ήθελα να μπορώ να ψηφίσω το Λένιν. Αλλά δε θα ήμασταν στην ίδια ΚΟΒΑ/ίδιο σοβιέτ και δε θα τον ψήφιζα ποτέ. Παρεμπιπτόντως, ποιος από τους ξένους ήρωες που έχετε στο Ποτάμι (Γιούνκερ, Μοσκοβισί, Λαγκάρντ, Ντέισελμπλουμ) έχει αναδειχθεί με εκλογές στο πόστο του στην ΕΕ;
Ποιες από τις θέσεις ή τα συνθήματα που έχει το Ποτάμι σε εκφράζει περισσότερο;
Το καφάσι. Το προεκλογικό “έχουμε πρόγραμμα αλλά θα σας το πούμε μετά τις εκλογές”. Και η εξαγγελία του Σταύρου πως θα αποσυρθεί από την πολιτική, αν δεν πιάσει 10%.
Αν γινόσουν ξαφνικά πρωθυπουργός ποιο θα ήταν το πρώτο πράγμα που θα άλλαζες στη χώρα;
Θα καταργούσα τα καφάσια. Και μετά το ΠΟΤΑΜΙ, αφού θα είχε επιτελέσει τον ιστορικό του ρόλο. Ή έστω τις μπάλες για τις πιλάτες, για να μην μπορούν να συνεδριάζουν τα μέλη του.
Αν γινόσουν ξαφνικά δήμαρχος ποιο θα ήταν το πρώτο που θα άλλαζες στην πόλη σου;
Θα πω στην τύχη το καφάσι. Η ανεργία που λέει ο Πελετίδης και οι άλλοι είναι πιο σημαντικό θέμα, αλλά ντεμοντέ. Στην τελική άνοιξε μια σταρτ-απ επιχείρηση, μην κάθεσαι…
Έχεις 280 χαρακτήρες για να πείσεις κάποιον να σε ψηφίσει. Τι θα του έλεγες. 
Η πάλη των τάξεων παραμένει ιστορικά αδικαίωτη, ενώ η διεθνής καπιταλιστική μεθοδολογία, σαμποτάρει την πρωτοβουλία της κολχόζνικης ιδιοκτησίας, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας σεχταρισμός που αποπροσανατολίζει τις μάζες και τις αφήνει σε ένα τέλμα ιδεολογικής σύγχυσης με ανεπανόρθωτες συνέπειες, ανεπανόρθωτες συνέπειες επαναλαμβάνω, στην ανάπτυξη του κινήματος της εργατικής τάξης και της αποδέσμευσής της από τα ιμπεριαλιστικά δεσμά.

Calculating…

Ελπίζω να πέρασα. Σε ποια περιφέρεια να μπω υποψήφιος; Πότε ξεκινάμε προεκλογική καμπάνια;

Περί Γκίκα, Γκέμπελς και σύγχρονης αστικής πτωματολογίας



Πρόσφατα στο διαδίκτυο, διαφημίζεται κιόλας από διάφορους ιστορικούς, επανεμφανίστηκε ένα παλιό άρθρο "απάντηση" στο άρθρο του ιστορικού Αναστάση Γκίκα με τίτλο: Ανάθεμά σε Στάλιν, εσύ και οι κομμουνιστές, στο οποίο, ο Αναστάσης Γκίκας, μέλος του Τμήματος Ιστορίας του ΚΚΕ εκθέτει σοβαρούς προβληματισμούς σε όσα αναφέρονται περί κάθαρσης του σοβιετικού κράτους από τους Έλληνες Πόντιους, στο διάστημα 1937-1938, από κύκλους του Πανελλήνιου Συνδέσμου Ποντίων Εκπαιδευτικών.
Το άρθρο "κόσμημα", του κυρίου Θράσου Ευτυχίδη, και λέω "κόσμημα" γιατί και μόνο ο τίτλος του: Γκίκας όπως Γκέμπελς, τι άλλο αποτελεί παρά απόδειξη του πολιτισμού και του επιπέδου, ενός εκπαιδευτικού, δημοσιεύθηκε στο μπλογκ Πόντος και Αριστερά και μπορείτε να το δείτε εδώ
Δεν θα μπω στη διαδικασία να αναλύσω το ποιόν του Αναστάση Γκίκα ως ιστορικού, κομμουνιστή και επιστήμονα, άλλωστε κατά τη γνώμη μου θα ήταν ανάρμοστο να επικεντρώσω στην προσωπική επίθεση που δέχεται, χωρίς την συγκατάθεσή του.
Πάμε όμως να δούμε την ιστορική τεκμηρίωση, της "κάθαρσης" των Ελλήνων Ποντίων που επιχειρεί ο κύριος Ευτυχίδης:
1) Το έγγραφο- τηλεγράφημα της NKVD (πρόδρομος της KGB). Στο οποίο, ο κύριος Ευτυχίδης αναφέρει πως αναγράφεται χονδρικά το εξής:
"η Ελληνική αντικατασκοπεία, αναπτύσει ενεργά κατασκοπευτικές δραστηριότητες και δραστηριότητες δολιοφθοράς εκτελώντας εντολές από την Αγγλική, την Γερμανική και Ιαπωνική αντικατασκοπεία. Καθορίζει τις περιοχές όπου συμβαίνει αυτό. Λέει ότι πέραν αυτού αναπτύσσει αντισοβιετική εθνικιστική δραστηριότητα. Και γι αυτό διατάσσει … τη σύλληψη …"

Ρώσικα δεν γνωρίζω και να με συγχωρέσετε για αυτό, αλλά έχω μερικούς προβληματισμούς: Πρώτον, τα τηλεγραφήματα αναγράφουν ημερομηνία, αποστολέα, παραλήπτη. Εδώ βλέπουμε απλώς κείμενο, με την ένδειξη "τηλεγράφημα" στον τίτλο του. Τηλεγράφημα αυτό δεν είναι, αλλά προφανώς μετεγγραφή κάποιου τηλεγραφήματος. Δεύτερον: Αν αυτό αποτελεί μετεγγραφή, προφανώς είναι εσωτερικό έγγραφο είτε της NKVD, είτε άλλης υπηρεσίας. Σφραγίδα και υπογραφή δεν υπάρχει. Έχοντας μια σχετική εμπειρία με σοβιετικά έγγραφα, ουδέποτε έχω δει ένα τέτοιο, σαφώς όχι πλαστό, που δεν φέρει τουλάχιστον σφραγίδα και μονογραφή. Τρίτον: Πάγιο "φετίχ" πολλών ιστορικών ήταν και είναι η εμμονή με τα έγγραφα. Έγγραφο λοιπόν, κατά την ταπεινή μου γνώμη, εκτός σώματος αρχείου, δομημένου μάλιστα, δεν αποτελεί ένδειξη ή απόδειξη για οτιδήποτε. 
Ας μας ενημερώσουν λοιπόν, σε ποιο αρχείο βρίσκονται τα έγγραφα, στο πρωτότυπο για να τα διερευνήσουμε και εμείς. 
Άλλωστε, στο διαδίκτυο και σε εκδόσεις νεοναζιστικών κύκλων έχουν κάνει την εμφάνισή τους ουκ ολίγα "έγγραφα" και "ντοκουμέντα", από πλαστές φωτογραφίες Γερμανών αξιωματικών με αντάρτες του ΕΛΑΣ, έως και το γνωστό εξάμβλωμα του συμφώνου του Πετριτσίου. 
Θα πείτε: Δηλαδή το έγγραφο είναι πλαστό; 
Δεν γνωρίζω, όμως έγγραφα και μάλιστα διαβαθμισμένα, και μάλιστα της NKVD, χωρίς μονογραφή ή υπογραφή και σφραγίδα, εύκολα μπορώ να παράξω κι εγώ.
Και οι εποχές μετά την ανατροπή του υπαρκτού σοσιαλισμού παρήγαγαν δεκάδες πλαστά έγγραφα. Ας θυμηθούμε μόνο απλώς, τα πλαστογραφημένα έγγραφα "ντοκουμέντα" για την υπόθεση του Κατίν που κατατέθηκαν σε δίκη που έλαβε χώρα στις 26/05 - 30/11/1992, στη Ρωσία και στα οποία, η κλίκα Γιέλτσιν είχε πλαστογραφήσει έως και τις σφραγίδες (Δείτε σχετικά εδώ)
2) Το επιχείρημα της προσωπικής/οικογενειακής εμπειρίας

Θα ξεκινήσω με κάθε κατανόηση στον πόνο που μπορεί να νιώθει ο κάθε άνθρωπος για έναν συγγενή του που σκοτώθηκε/εκτελέστηκε κτλ, οπουδήποτε και οποτεδήποτε και σε καμιά περίπτωση δεν επιθυμώ να θίξω νεκρούς. 
Παρόλα αυτά, δεν μπορεί να αποτελεί, όχι για τη συγκεκριμένη περίπτωση, αλλά για καμία περίπτωση, απόδειξη και ιστορικό τεκμήριο, ένα περιστατικό και ειδικά όταν αυτό δεν εντάσσεται επ' ουδενί σε μια ευρύτερη εικόνα. Ούτε στατιστικά, ούτε ιστορικά στέκει μια τέτοιου είδους αφαίρεση. 
Κι επειδή δεν επιθυμώ να θίξω κανέναν, θα συνεχίσω με ένα δικό μου οικογενειακό περιστατικό:
Το 1947-1948, το συγγενικό μου ζεύγος Κατσιγιάννη εξαφανίστηκε στην περιοχή των Ιωαννίνων. Αυτό που τότε η οικογένεια έμαθε είναι ότι απήχθησαν από τους αντάρτες και εκτελέστηκαν. Δεν μάθαμε ποτέ τι συνέβη και ποτέ δεν βρέθηκε ίχνος τους. 
Απήγαγε, ο ΔΣΕ γενικά πολίτες για να τους εκτελέσει; Όχι. Τίποτε δεν συνηγορεί προς αυτό. Αντίθετα, ακόμα και ΜΑΥ και παρακρατικοί αφήνονταν πολλές φορές ελεύθεροι, εάν δεν βαρύνονταν με φόνους.
Τι συνέβη στους συγγενείς μου;
Ίσως σκοτώθηκαν από παρακρατικούς που αφθονούσαν στην περιοχή. Ίσως πάλι όντως εκτελέστηκαν από τον ΔΣΕ. Ίσως εκτελέστηκαν μάλιστα και άδικα. Ίσως ανάμεσα στις τάξεις των ανταρτών του ΔΣΕ βρέθηκε ένας ή δύο που τράβηξαν εκείνη την ημέρα την σκανδάλη του όπλου και τους σκότωσαν. 
Τι λέει αυτό για το ΔΣΕ; Τι λέει αυτό για τις αποφάσεις των στρατοδικείων του ΔΣΕ που αντιμετωπίζουν με μεγάλη αυστηρότητα την αυτοδικία, το βιασμό και την κλοπή, και είναι τόσο πολύ λίγες; Λέει κάτι για τους λαογέννητους θεσμούς του; 
Απολύτως τίποτε. 
Αποτελεί μάλλον ένα μεμονωμένο περιστατικό που οδηγεί στο πανανθρώπινο συμπέρασμα για τον πόλεμο: Στον πόλεμο σκοτώνονται και αθώοι.
3) Πτωματολογία και αντικομμουνισμός
Επισκεπτόμενος το Μουσείο Κομμουνισμού στην Τσεχία, εντόπισα έναν χάρτη ανάμεσα στα εκθέματα. Δεκάδες κόκκινες τελείες και δίπλα νούμερα, 500.000, 250.000 κτλ. Όταν ρώτησα τι δείχνει, πήρα την απάντηση, ότι έδειχνε τα εκατοντάδες γκουλάγκ και τους νεκρούς, που ως γνωστόν ήταν περί τα 20.000.000, νούμερο στρογγυλό όπως πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις.
Ο αντικομμουνισμός είναι γνωστό ότι αρέσκεται στην πτωματολογία. Ας θυμηθούμε το "λιμό της Ουκρανίας" που κατασκευάστηκε σχεδόν ολοκληρωτικά από τις αμερικανικές εφημερίδες της εποχής και τις πλαστές εφημερίδες που τον συνόδευαν. Ας θυμηθούμε και τους νεκρούς της Τιμισοάρα, αμέσως μετά τις ανατροπές στη Ρουμανία. Μια ασύδοτη πτωματολογία κατασκευασμένη από τα μίντια της εποχής. 
Γράφει ο Αναστάσης Γκίκας:
"Συνεχίζοντας ο πρόλογος του εν λόγω κειμένου, δεν θα μπορούσε να μην ξεπέσει και στη γνωστή όσο και προσφιλή στον αντικομμουνισμό πτωματολογία. «Ειδικά στην περιοχή του Σότσι», αναφέρεται σχετικά, «όπου διαδραματίζονται τα γεγονότα του κειμένου, μέσα σε έξι μόλις μήνες συλλαμβάνεται το 70% των ενηλίκων Ελλήνων ανδρών, που στη συνέχεια βασανίζεται και τουφεκίζεται. Αλλοι καταδικάζονται σε καταναγκαστικά έργα και στέλνονται στη Σιβηρία, ενώ 20.000 περίπου Ελληνίδες με τα παιδιά τους, πιεζόμενες από τις σοβιετικές αρχές να εγκαταλείψουν τη χώρα, καταφθάνουν την άνοιξη του 1938 ως πρόσφυγες στα ελληνικά λιμάνια».

Με λίγα λόγια, σύμφωνα με τα παραπάνω, δεν έμεινε κανείς Ελληνας στον Καύκασο μετά το 1938! Αν είναι έτσι, τότε πού βρέθηκαν οι χιλιάδες Ελληνες μαχητές του Κόκκινου Στρατού (13.000 μόνο από την Τσάλκα), που το 1941 - 1945 μαζί με τους άλλους σοβιετικούς λαούς συνέτριψαν τη ναζιστική στρατιωτική μηχανή γράφοντας με χρυσά γράμματα την Αντιφασιστική Νίκη των Λαών; Σε ποιους αναφέρονται τα ηρώα των πεσόντων, που ακόμα στέκονται περήφανα στην περιοχή; Και γιατί έδωσαν τη ζωή τους;"

Όμοια όπως και στην Τιμισοάρα και τα γκουλάγκ, τα δημογραφικά νούμερα δεν βγαίνουν. Δεν αποτυπώνουν την πραγματικότητα μόλις 3 χρόνια μετά, από τις υποτιθέμενες σφαγές, εκτοπίσεις, δολοφονίες και εκκαθαρίσεις. 
Αντιθέτως, αυτό που "βγαίνει" είναι η εικόνα μιας ενιαίας πολιτικής πτωματολογίας που εξυφαίνεται σταθερά και με μεγάλη συνέπεια, αμέσως μετά τις ανατροπές στα κράτη του σοσιαλισμού, από τις επόμενες αστικές κυβερνήσεις και αναπαράγεται διαρκώς από τότε, εμπλουτισμένη με "νέα στοιχεία" και πολλές φορές και με "αριστερό επίχρισμα". 
4) Η βία του σοσιαλισμού 
Μια πτυχή του παραπάνω θέματος που θα μας οδηγήσει σε μια πιο θεωρητική σκέψη αφορά στο περιεχόμενο της βίας και την προέλευσή της. Η βία, που κατά τη γνώμη μας είναι η "μαμή" της Ιστορίας δεν έχει ίδια απόχρωση. 
Είναι μέγα ιστορικό και αναλυτικό σφάλμα να αποκόπτουμε τη βία από τις συνθήκες της και κυρίως από το ποιος την ασκεί ενάντια σε ποιον. 
Δεν είναι λοιπόν ίδια η βία της αστικής τάξης απέναντι στις λαϊκές μάζες, με τη βία του προλεταριάτου απέναντι στην αστική τάξη, όπως ακριβώς δεν είναι ίδια η βία του ναζί κατακτητή και του μαχητή του ΕΛΑΣ.
Όταν λοιπόν το σοβιετικό κράτος, των λαών (και όχι του ενός λαού όπως πολύ θέλουν) της ΕΣΣΔ άσκησε βία ενάντια στους Έλληνες της επικράτειάς του ήταν για την αυτοπροστασία του μετά από έναν ιμπεριαλιστικό, επεμβατικό πόλεμο, κατευθυνόμενο από τις αστικές τάξεις πολλών ευρωπαϊκών κρατών, συμπεριλαμβανομένης και της χώρας μας. 
Και για τι έκτασης βία μιλάμε;
Σύμφωνα με το ελληνικό Υπουργείο Εσωτερικών, οι συλλήψεις Ελλήνων στο διάστημα 1937-1939 ανέρχονται σε 2.177 (αριθμός ακριβής και όχι στρογγυλός), εκ των οποίων 726 αφέθηκαν ελεύθεροι λίγο αργότερα. (Πηγή: Φάκελος Β/3/Ρ, Ιστορικό και Διπλωματικό Αρχείο Υπουργείου Εξωτερικών).
Το άρθρο του κυρίου Ευτυχίδη αναφέρεται σε 5.000 ονόματα Ελλήνων Ποντίων νεκρών, τους περίπου 20.000 συνολικά νεκρούς και τις διαβεβαιώσεις που δόθηκαν το 1991, από τη "Ρωσική Σοβιετική Ομόσπονδη Σοσιαλιστική Δημοκρατία" για "αποκατάσταση των λαών που υπέστησαν διώξεις". Ας ενημερωθεί, ότι ο σοσιαλισμός ανετράπη το 1989 και θα μας συγχωρέσει αν δεν λάβουμε τις απόψεις των θλιβερών κυβερνήσεων που τον ακολούθησαν στα σοβαρά, ειδικά γιατί έχουν αποδείξει την αγωνιώδη τους προσπάθεια να αμαυρώσουν τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού, με κάθε λογής ιστορικό ψέμα, ανακρίβεια και πλαστογραφία.
Η πρακτικές της αντικομμουνιστικής "Αριστεράς"


Κλείνοντας και τελειώνοντας εδώ, θα ήθελα απλώς να προσθέσω ότι καθώς και το εν λόγω μπλογκ και ενδεχομένως και ο κύριος Ευτυχίδης (ας με συγχωρέσει αν κάνω λάθος) θεωρούν τους εαυτούς τους αριστερούς, η πολιτική τους προσέγγιση σε αυτό το ζήτημα, σε τίποτε δεν θυμίζει μαρξισμό, αλλά ούτε καν την αριστερή ηθική του 1930-1950. 
Ξέρετε, το 1948, μια χούφτα τροτσκιστών του ΚΔΚΕ βρέθηκε στη Μακρόνησο. Εκεί τους ζητήθηκαν οι γνωστές "δηλώσεις" και μάλιστα επιχείρημα των βασανιστών και των "ηθικών αναμορφωτών" τους ήταν το εξής: Αφού διαφωνείτε με το ΚΚΕ, γιατί δεν υπογράφετε;
Η γραμμή τους τότε, ήταν ότι με το ΚΚΕ μπορεί να διαφωνούμε, όμως δεν θα βάλουμε την αστική τάξη και τους εκφραστές της στο ρόλο του δικηγόρου. Οι διαφωνία λοιπόν για αυτούς ήταν μια ενδοταξική υπόθεση, στην οποία δεν δέχονταν στο ρόλο του διαιτητή την κυρίαρχη τάξη. 
Ακόμα κι αν λοιπόν συνέβησαν τα όσα αναφέρονται σχετικά με τους Έλληνες Ποντίους, που δεν συνέβησαν. Στο σήμερα, πώς αριστεροί άνθρωποι, επιστήμονες και εκπαιδευτικοί δέχονται ως άποψη, θέση και επιχείρημα, τα όσα ο διεθνής αντικομμουνισμός προβάλλει και μάλιστα χωρίς καμιά κριτική; Πώς δέχονται σε ρόλο "δικηγόρου" ή μάλλον σε ρόλο "κατήγορου", απέναντι στον υπαρκτό σοσιαλισμό, την αντίπαλη τάξη; 
Θ.Δ.


Και ο «Βόγιατζερ 2» στον διαστρικό χώρο





Μετά από τη διαστημοσυσκευή «Βόγιατζερ 1» («Ταξιδιώτης 1») και το «Βόγιατζερ 2» βρίσκεται από τις 5 Νοέμβρη στον διαστρικό χώρο, δηλαδή στην περιοχή έξω από την ηλιόσφαιρα, την προστατευτική «φούσκα» σωματιδίων και μαγνητικών πεδίων που δημιουργούνται από τον Ηλιο. Οπως ανακοίνωσαν οι επιστήμονες της NASA, το ηλικίας 41 ετών σκάφος (εκτοξεύτηκε το 1977) βρίσκεται σε απόσταση 18 δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων από τη Γη και είναι σε λειτουργική κατάσταση. Οι πληροφορίες από τα επιστημονικά του όργανα, που λόγω της μεγάλης απόστασης χρειάζονται 16,5 ώρες για να φτάσουν στη Γη ταξιδεύοντας με την ταχύτητα του φωτός, έδειξαν εκείνη τη μέρα του Νοέμβρη απότομη μείωση μέχρι εξαφάνισης των σωματιδίων του ηλιακού ανέμου, ενώ αυξήθηκαν οι κοσμικές ακτίνες.
Οι δύο «Ταξιδιώτες» συνεχίζουν τώρα την πορεία τους στο χώρο ανάμεσα στ' άστρα, αν και τυπικά δεν θα βγουν από το ηλιακό σύστημα πριν περάσουν 30.000 χρόνια ακόμη. Ο λόγος είναι ότι σε 300 χρόνια από σήμερα θα συναντήσουν το εσωτερικό άκρο του νέφους Οορτ, ενός πολυπληθούς συνόλου μικρών ουράνιων σωμάτων, που βρίσκονται υπό τη βαρυτική επίδραση του Ηλιου. Αν και το πάχος του δεν είναι γνωστό με ακρίβεια, θεωρείται ότι το νέφος Οορτ εκτείνεται σε απόσταση 100.000 αστρονομικών μονάδων από τον Ηλιο (1 αστρονομική μονάδα είναι η μέση απόσταση Γης - Ηλιου, δηλ. περίπου 150 εκατ. χλμ.).

ΚΙΝΑ Στα πρόθυρα ιστορικής προσεδάφισης στη μη ορατή πλευρά του φεγγαριού





Το ρόβερ «Yutu» («Κουνέλι») της αποστολής «Τσανγκ-ι 3» στην επιφάνεια της Σελήνης, πανομοιότυπο με αυτό που μεταφέρει η αποστολή «Τσανγκ-ι 4»
Το ρόβερ «Yutu» («Κουνέλι») της αποστολής «Τσανγκ-ι 3» στην επιφάνεια της Σελήνης, πανομοιότυπο με αυτό που μεταφέρει η αποστολή «Τσανγκ-ι 4»
Σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη βρίσκεται το σκάφος της αποστολής «Τσανγκ-ι 4» («Chang'e-4») της Κίνας, που μεταφέρει και το τηλεκατευθυνόμενο εξερευνητικό όχημα, με την ονομασία «Κουνέλι από νεφρίτη» («Yutu»). Το «Τσανγκ-ι 4» θα επιχειρήσει στις 3 Γενάρη του 2019 την πρώτη στην ιστορία ομαλή προσεδάφιση στη μη ορατή από τη Γη πλευρά του φεγγαριού και εφόσον είναι επιτυχημένη θα αποβιβάσει το «Yutu» για να εξερευνήσει την περιοχή. Η Σελήνη στην πορεία της εξέλιξής της έφτασε κάποια στιγμή σε παλιρροϊκό κλείδωμα με τη Γη, που σημαίνει ότι περιστρέφεται γύρω από τον άξονά της με την ίδια γωνιακή ταχύτητα που περιφέρεται γύρω από τη Γη, με αποτέλεσμα να δείχνει σε μας πάντα την ίδια πλευρά. Συχνά η μη ορατή πλευρά αποκαλείται λαθεμένα και «σκοτεινή πλευρά» του φεγγαριού, ενώ στην πραγματικότητα φωτίζεται από τον Ηλιο το ίδιο όπως και η ορατή (π.χ. όταν έχουμε Νέα Σελήνη, η μη ορατή σε μας πλευρά είναι κατάφωτη).
Η αποστολή, που έχει το όνομα της κινεζικής θεάς της Σελήνης, δίνει συνέχεια - με κάποια καθυστέρηση καθώς αρχικά επρόκειτο να εκτοξευτεί το 2015 - στην αποστολή «Τσανγκ-ι 3» του 2013, που πραγματοποιήθηκε με επιτυχία στην ορατή πλευρά. Μάλιστα, το σκάφος και το εξάτροχο ρομποτικό ρόβερ της νέας αποστολής είναι στην πραγματικότητα τα αντίγραφα ασφαλείας της αποστολής «Τσανγκ-ι 3», με κάποιες προσαρμογές. Σκοπός της αποστολής του «Τσανγκ-ι 4» είναι να προσδιορίσει την ηλικία και τη σύνθεση της μη ορατής από τη Γη πλευράς του φεγγαριού, να πραγματοποιήσει διάφορες αστρονομικές παρατηρήσεις και να προετοιμάσει τα επόμενα βήματα της χώρας στο Διάστημα. Η μη ορατή πλευρά είχε δεχτεί στο μακρινό παρελθόν πρόσκρουση από μεγάλο μετεωρίτη, που θεωρείται ότι άνοιξε δίοδο για να ανέβουν στην επιφάνεια λιωμένα υλικά από το εσωτερικό της Σελήνης και με αυτή την έννοια η μελέτη της παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη μελέτη του εσωτερικού του δορυφόρου της Γης. Επιπλέον η μη ορατή πλευρά δεν έχει «θάλασσες» σαν αυτές της ορατής πλευράς, δηλαδή σκούρες σχετικά λείες πεδιάδες από βασάλτη.

Η εκτόξευση της αποστολής «Τσανγκ-ι 4» με πύραυλο «Λονγκ Μαρτς 3Β»
Η εκτόξευση της αποστολής «Τσανγκ-ι 4» με πύραυλο «Λονγκ Μαρτς 3Β»
Το πρόβλημα των αποστολών όπως αυτή του «Τσανγκ-ι 4», που δεν διατηρούν κάποιο μητρικό σκάφος σε τροχιά, είναι ότι δεν έχουν τρόπο να μεταδώσουν τις πληροφορίες που συλλέγουν στη Γη, καθώς τα ραδιοκύματα δεν μπορούν να διαπεράσουν τη Σελήνη απ' άκρη σ' άκρη. Ακριβώς γι' αυτό, η Κίνα εκτόξευσε πριν από 6 μήνες τη διαστημοσυσκευή «Τιτιάο», που έφτασε με επιτυχία και τέθηκε σε λειτουργία ως αναμεταδότης, στο σημείο Λανγκράντζ 2 (L2), του βαρυτικού συστήματος Γης - Σελήνης. Το L2 είναι ένα από τα σημεία όπου εξισορροπούνται οι βαρυτικές έλξεις αυτών των ουράνιων σωμάτων και βρίσκεται μακρύτερα από τη Σελήνη (το L1 βρίσκεται ανάμεσα στη Γη και το φεγγάρι). Από τη θέση αυτή το «Τιτιάο» έχει συνεχή οπτική επαφή τόσο με τη μη ορατή πλευρά της Σελήνης όσο και με τη Γη και γι' αυτό είναι ιδανικό για την τοποθέτηση τηλεπικοινωνιακού αναμεταδότη. Η παραμονή ενός σκάφους στα σημεία Λαγκράντζ απαιτεί ελάχιστα καύσιμα για μικροδιορθώσεις της τροχιάς του σκάφους γύρω από το σημείο Λαγκράντζ (τροχιά άλω). Η τοποθέτηση σκάφους σε τροχιά γύρω από το L2 είχε προταθεί για πρώτη φορά ενόψει των αποστολών «Απόλλων» της NASA στη Σελήνη, αλλά δεν είχε πραγματοποιηθεί τότε.
Το κινεζικό πρόγραμμα εξερεύνησης της Σελήνης προβλέπει δύο ακόμη μη επανδρωμένες αποστολές, τις «Τσανγκ-ι» 5 και 6, που θα προσπαθήσουν να φέρουν στη Γη πετρώματα από το δορυφόρο της, ενώ τελικός στόχος είναι μια επανδρωμένη πτήση τη δεκαετία του 2030 και ενδεχομένως η κατασκευή και λειτουργία διαστημικού σταθμού στην επιφάνεια του φεγγαριού. Κατά τα πρότυπα της αμερικανικής NASA, η Κίνα πραγματοποιεί τα τελευταία χρόνια κινήσεις συνεργασίας της κρατικής διαστημικής υπηρεσίας της με επιχειρήσεις Κινέζων καπιταλιστών που δραστηριοποιούνται στον τομέα.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγές: www.space.com, www.nasa.gov

O ανταγωνισμός UEFA - ισχυρών και οι νέοι πειραματισμοί



Associated Press
Σε εξέλιξη φαίνεται να βρίσκονται εσχάτως σχέδια διαμόρφωσης νέων δεδομένων στις ευρωπαϊκές ποδοσφαιρικές διασυλλογικές διοργανώσεις, φανερώνοντας την προσπάθεια της Ευρωπαϊκής Συνομοσπονδίας (UEFA) να προλάβει εξελίξεις σε βάρος της σε διάφορους τομείς, εν μέσω του κλιμακούμενου ανταγωνισμού της με τους πιο πλούσιους συλλόγους - ανταγωνισμού με διακύβευμα την απόσπαση μεγαλύτερου κομματιού της «πίτας» των κερδών από τον τεράστιο τζίρο της βιομηχανίας του ποδοσφαιρικού «προϊόντος».
Από τα σενάρια και τις αποκαλύψεις σχετικά με τις προθέσεις των ισχυρών για το μέλλον των ευρωπαϊκών διοργανώσεων πριν από λίγες βδομάδες μέχρι την πρόσφατη ανακοίνωση της UEFA για τη δημιουργία τρίτης διασυλλογικής ευρωπαϊκής διοργάνωσης, ο εν λόγω ανταγωνισμός απ' ό,τι φαίνεται οδεύει προς κορύφωση.
Ο καπνός που άναψε φωτιές...
Η αρχή των εξελίξεων του τελευταίου διαστήματος φαίνεται να βρίσκεται κάπου στα μέσα του περασμένου Νοέμβρη, όταν γνωστή ιστοσελίδα με ειδίκευση στις αποκαλύψεις σκανδάλων στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο άναψε τις πρώτες φωτιές. Συγκεκριμένα, δημοσίευμά της επανέφερε στο προσκήνιο το περίφημο θέμα της κλειστής Λίγκας, η οποία εδώ και χρόνια εκτιμάται ότι αποτελεί διακαή πόθο των ισχυρών συλλόγων της Ευρώπης. Σύμφωνα με το δημοσίευμα, το συγκεκριμένο πλάνο παραμένει ενεργό στους κόλπους αρκετών ισχυρών, παρά τις αλλαγές που αποφάσισε η UEFA στο καλύτερο από τα «προϊόντα» της, το Champions League. Με τις αλλαγές εκείνες η Συνομοσπονδία επιχειρούσε να κατευνάσει τους ισχυρούς, διευρύνοντας τη συμμετοχή ομάδων από τα τέσσερα ισχυρότερα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα (Αγγλία, Ισπανία, Ιταλία, Γερμανία) στη φάση των ομίλων στις τέσσερις ομάδες έκαστο.

Με τον τρόπο της η UEFA δείχνει πρόθυμη να ικανοποιήσει τα «θέλω» των ισχυρών, προκειμένου να μη χάσει τα ηνία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου
Eurokinissi
Με τον τρόπο της η UEFA δείχνει πρόθυμη να ικανοποιήσει τα «θέλω» των ισχυρών, προκειμένου να μη χάσει τα ηνία του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου
Σύμφωνα με τις πηγές που επικαλούνταν η εν λόγω ιστοσελίδα, όμως, ακόμα και μετά απ' αυτές τις «παροχές» η προοπτική της κλειστής Λίγκας, για λίγους και εκλεκτούς, εξακολουθεί να κρίνεται από πολλούς ισχυρούς συλλόγους προτιμότερη. Παρά τις - επίσημες ή ημιεπίσημες - διαψεύσεις από πλευράς συλλόγων και την ψυχραιμία που προσπάθησε να επιδείξει η UEFA, δεν κατάφεραν να πείσουν πολλούς ότι στη συγκεκριμένη υπόθεση υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά...
Σχέδια αλλαγών στα «θέλω» των ισχυρών
Τα παραπάνω αποδεικνύονται και από το γεγονός ότι λίγο μετά τις σχετικές αποκαλύψεις για τους ισχυρούς, ήρθαν στο φως - από ιταλικά δημοσιεύματα αυτή τη φορά - νέες αποκαλύψεις που αφορούν τα σχέδια που επεξεργάζεται η UEFA, ως απάντηση στην πίεση των ισχυρών. Σύμφωνα με την ιταλική εφημερίδα «Fatto», τα σχέδια αυτά περιλαμβάνουν τη δημιουργία ενός Super Champions League, σε συνεργασία με την Ενωση Ευρωπαϊκών Συλλόγων (ECA), μία τρίτη ευρωπαϊκή διοργάνωση, αλλά και αλλαγή στις μέρες διεξαγωγής των αγώνων. Το ιταλικό ρεπορτάζ ανέφερε ότι με ορόσημο το 2024, στόχος είναι να υπάρχει ένα Champions League με 32 ομάδες, ένα Europa League με άλλες 32 ομάδες και μία τρίτη διοργάνωση, επίσης με 32 ομάδες.
Ακόμα μεγαλύτερη αίσθηση προκάλεσε το σενάριο ότι η UEFA σχεδιάζει αγώνες ευρωπαϊκών διοργανώσεων και τα Σαββατοκύριακα, καθώς και σύνδεση μεταξύ τους με άνοδο και υποβιβασμό ομάδων. Κάτι τέτοιο, όπως γίνεται φανερό, θα λειτουργήσει σε βάρος των εθνικών πρωταθλημάτων τα οποία βρίσκονται υπό την εποπτεία της UEFA.
Από το ιταλικό δημοσίευμα προκύπτει ότι η Eυρωπαϊκή Συνομοσπονδία, στην προσπάθειά της να υπερασπιστεί τα ακριβά της «προϊόντα» (Champions League - Europa League), εμφανίζεται πρόθυμη να δώσει η ίδια τα όσα επιζητούν οι ισχυροί, και πρώτα απ' όλα τη δημιουργία ενός ακόμα πιο κλειστού Champions League. Στο βαθμό αυτό φέρεται να μη διστάζει να θυσιάσει τα εγχώρια πρωταθλήματα, που πλην ελαχίστων εξαιρέσεων (τα προαναφερθέντα 4 εμπορικότερα πρωταθλήματα, καθώς και το γαλλικό) βρίσκονται πολύ χαμηλά στην εμπορική βαθμίδα.
Το πρώτο βήμα με «Europa League 2»;
Ασχέτως πάντως με την όποια μελλοντική δικαίωση ή όχι του ιταλικού δημοσιεύματος, λίγο μετά κι απ' αυτές τις αποκαλύψεις η UEFA ήρθε να επισημοποιήσει μέρος του, και ειδικότερα αυτό που αφορούσε τη δημιουργία τρίτης ευρωπαϊκής διοργάνωσης, αρκετά χρόνια μετά την κατάργηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων. Η διοργάνωση αυτή θα τεθεί σε ισχύ το 2021 και με βάση τα όσα έχουν γίνει γνωστά θα συνδέεται με το Europa League: 32 ομάδες θα διαμορφώνουν τη φάση των ομίλων της νέας διοργάνωσης, οι οποίες θα προκύπτουν από τα προκριματικά, όπου θα συμμετέχουν ομάδες χωρών που βρίσκονται χαμηλά στη βαθμολογία της UEFA (από τη 16η θέση και κάτω) καθώς και όσες θα έχουν αποκλειστεί από τα πλέι οφ του Europa League.
Κατά την παρουσίαση του σχεδίου για τη νέα διοργάνωση, οι υπεύθυνοι της UEFA τη διαφήμισαν ουσιαστικά ως την «ευρωπαϊκή ευκαιρία» για ομάδες που προέρχονται από ασθενέστερες ποδοσφαιρικά χώρες και οι οποίες δύσκολα θα έδιναν το «παρών» στις ήδη υπάρχουσες διοργανώσεις.
Η αλήθεια όμως φαίνεται να βρίσκεται αλλού: Με τα νέα δεδομένα, το Champions League μετατρέπεται σε ακόμα πιο κλειστό κλαμπ για την ελίτ, απαλλαγμένο από την παρουσία των λιγότερο πλούσιων συλλόγων, το δε Europa League αναβαθμίζεται εμπορικά, όπως είναι εδώ και μια τριετία ο στόχος της UEFA. Οσο για την τρίτη διοργάνωση, θα λειτουργήσει ως άλλοθι και κυματοθραύστης για την UEFA, προκειμένου να κατευνάσει τις διαμαρτυρίες και τα παράπονα των υπόλοιπων ομάδων, που αποτελούν και την πλειοψηφία...

TOP READ