14 Ιαν 2012

Αντικομμουνισμός. Χτες και σήμερα


Αντικομμουνισμός. Χτες και σήμερα

Στο βιβλίο του Πίτερ Σβάιτσερ «η Νίκη», με τον υπότιτλο «Η μυστική στρατηγική της αμερικανικής κυβέρνησης που προκάλεσε την κατάρρευση της Σοβιετικής Ενωσης», αποτυπώνονται αποκαλυπτικές πλευρές σε ό,τι αφορά την Πολωνία. Εκεί αναφέρεται ο Ουίλιαμ Κέισι, που διηύθυνε τις «συγκαλυμμένες επιχειρήσεις» στις σοσιαλιστικές χώρες και ήταν διευθυντής της CIA.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες που δίνει ο Π. Σβάιτσερ, ο Κέισι κατά την επίσκεψή του στο Ισραήλ τον Απρίλη του 1981, στα πλαίσια περιοδείας του στην Ευρώπη και τη Μ. Ανατολή, συζήτησε με αξιωματούχους της Μοσάντ το ζήτημα της Πολωνίας. «Κυρίως ενδιαφερόταν για την "Αλληλεγγύη" και για τα άλλα κινήματα των διαφωνούντων στην Πολωνία». Ο Κέισι, στα πλαίσια του ίδιου ταξιδιού, επισκέφθηκε τη Ρώμη, «επειδή εκεί ζούσε μια προσωπικότητα που διαδραμάτιζε έναν από τους σημαντικότερους ρόλους στο υπό εξέλιξη δράμα της Πολωνίας. Αυτός που πρότεινε να προσεγγίσουν οι ΗΠΑ τον Πολωνό ποντίφικα για συνεργασία γύρω από τα τεκταινόμενα στην περιοχή ήταν ο Ρέιγκαν (...).»83, «Το προσωπικό της CIA στη Ρώμη ενημέρωσε τον Κέισι σχετικά με την τρομοκρατία. Επίσης του έδωσαν πληροφορίες, οι οποίες ίσως αναδεικνύονταν αποφασιστικής σημασίας, ιδιαίτερα για την κατάσταση στην Πολωνία. Ο Λεχ Βαλέσα, ο ηγέτης της Αλληλεγγύης, είχε πραγματοποιήσει μια ιστορική επίσκεψη στη Ρώμη τον Ιανουάριο του 1981 και συναντήθηκε με τον πάπα»84.
«Υπήρχε απόλυτη ομοφωνία ότι οι ΗΠΑ έπρεπε να στείλουν ένα δυνατό μήνυμα στη Βαρσοβία και στη Μόσχα. Οι οικονομικές κυρώσεις υποστηρίζονταν από όλους ως ένας τρόπος να εκδηλώσει η Αμερική την οργή της. Ωστόσο ο Πάιπς (σ.σ. υπεύθυνος Σοβιετικών και Ανατολικοευρωπαϊκών Υποθέσεων του Συμβουλίου Ασφαλείας των ΗΠΑ, το 1981) ανέβασε το διακυβευόμενο: "Γιατί να μην κάνουμε κάτι πιο τολμηρό; Τι θα λέγατε να χρηματοδοτούσαμε κρυφά την Αλληλεγγύη, ώστε να εξασφαλίσουμε ότι η πρώτη αντικομμουνιστική οργάνωση στο σοβιετικό συνασπισμό, που δρούσε στο φως της ημέρας, θα επιζήσει αυτού του πολιτικού χειμώνα;"»85.
«Ο Κέισι συνεργάστηκε με μισή ντουζίνα συμβούλους, καταστρώνοντας ένα σχέδιο χρηματοδότησης της Αλληλεγγύης και εγκατάστασης επικοινωνιών. Ξεκινούσαν από το μηδέν. Τι θα χρειαζόταν η Αλληλεγγύη; Πώς θα την τροφοδοτούσαν (...). Ολη αυτή η διαδικασία φάνηκε στον Κέισι σαν μια αναβίωση των εμπειριών του κατά τη διάρκεια του Β΄ παγκοσμίου πολέμου. Το πρόβλημα να τοποθετήσει πράκτορες στις γραμμές του εχθρού ήταν το ίδιο. Μόνον οι πρωταγωνιστές και τα ονόματα είχαν αλλάξει»86.
Η «σοβιετική εισβολή» και «κατοχή» στο Αφγανιστάν
Ενα αρκετά διαδεδομένο επιχείρημα αντικομμουνιστικής ιστορικής διαστρέβλωσης αφορά το ζήτημα της λεγόμενης «σοβιετικής εισβολής» και «κατοχής» του Αφγανιστάν. Αυτό το επιχείρημα γνωρίζει ιδιαίτερη διάδοση μετά τις ιμπεριαλιστικές εισβολές των ΗΠΑ στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ.
Ας δούμε, όμως, ποια είναι τα γεγονότα. Το 1973 στο Αφγανιστάν πραγματοποιήθηκε αντιμοναρχικό στρατιωτικό κίνημα που έφερε στην εξουσία τον Νταούντ. Η κυβέρνηση υποσχέθηκε ένα πρόγραμμα αστικοδημοκρατικών μεταρρυθμίσεων, οι οποίες όχι μόνο δεν υλοποιήθηκαν, αλλά επί της ουσίας προχώρησε σε αντιλαϊκά και αντιδημοκρατικά μέτρα που όξυναν την λαϊκή δυσαρέσκεια. Απέναντι σε αυτήν την πολιτική, το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα του Αφγανιστάν87 αποτέλεσε το βασικό οργανωτή των λαϊκών αγώνων. Αποκορύφωμα της όξυνσης της ταξικής πάλης ήταν τον Απρίλη του 1978 η υπό την καθοδήγηση του ΛΔΚΑ λαϊκή και στρατιωτική εξέγερση που ανέτρεψε την κυβέρνηση Νταούντ.
Η Επανάσταση στο Αφγανιστάν είχε χαρακτήρα αντιιμπεριαλιστικής δημοκρατικής επανάστασης, η οποία, σύμφωνα με τους ηγέτες του ΛΔΚΑ, είχε ως καθήκον να ανοίξει το δρόμο για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της χώρας. Το Αφγανιστάν ανακηρύχθηκε σε Λαϊκή Δημοκρατία. Σε αυτήν την κατεύθυνση πάρθηκαν μια σειρά μέτρα: Πραγματοποιήθηκε αντιφεουδαρχική αγροτική μεταρρύθμιση, ξεκίνησε μάχη ενάντια στον αναλφαβητισμό (πάνω από το 90% των Αφγανών ήταν αναλφάβητοι)88, προσπάθεια να αντιμετωπισθούν οι τοπικισμοί και οι διαμάχες ανάμεσα στις εθνότητες, έβαλε πρόγραμμα εκβιομηχάνισης κ.λπ..
Αυτή η διαδικασία από την πρώτη στιγμή ήρθε σε αντίθεση με τους καπιταλιστές, φεουδάρχες, τον ισχυρό ισλαμικό κλήρο, τους τοπικούς φύλαρχους και αρχηγούς των καστών, αλλά και με τα διεθνή μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, που έβλεπαν ότι η επανάσταση θα έβαζε εμπόδια στα στρατηγικής σημασίας συμφέροντά τους στη περιοχή. Ετσι πατώντας πάνω και σε λάθη που διεπράχθησαν από την κυβέρνηση του ΛΔΚΑ, αλλά και στη δυσκολία εδραίωσης της επαναστατικής εξουσίας σε όλη την έκταση της χώρας, οργανώθηκαν στην επαρχία αντεπαναστατικές ομάδες, στις οποίες επικεφαλής μπήκαν «μουλάδες» (μουσουλμάνοι κληρικοί) και τοπικοί φύλαρχοι - φεουδάρχες, οι οποίοι σχεδίασαν και εκτέλεσαν μεγάλες επιθέσεις ενάντια στην επανάσταση με δολιοφθορές, δολοφονίες κ.λπ.
Η δράση αυτών των ομάδων βρήκε την άμεση υποστήριξη του διεθνούς ιμπεριαλισμού, ιδιαίτερα των ΗΠΑ που μέσω των βάσεών τους στο Πακιστάν προωθούσαν όπλα και πολεμικό υλικό. Επίσης στέλνονταν από τη Σαουδική Αραβία, την Αίγυπτο, το Ισραήλ και τη Μεγάλη Βρετανία χρήματα και βοήθεια προς τους «μουτζαχεντίν»89 - που χαρακτηρίστηκαν αργότερα από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρίγκαν ως «μαχητές της ελευθερίας». Στην πακιστανική πόλη Πεσαβάρ90 στα σύνορα με το Αφγανιστάν, οργανώθηκαν πάνω από 30 στρατόπεδα εκπαίδευσης των «μουτζαχεντίν» από τις πακιστανικές ένοπλες δυνάμεις και Αμερικάνους πράκτορες.
Σε αυτές τις συνθήκες, στο τέλος του 1979, η κατάσταση στη χώρα ήταν τραγική και έτσι η αφγανική κυβέρνηση ζήτησε - βάσει του «Συμφώνου Βοήθειας»91 που είχαν υπογράψει πριν ένα χρόνο η κυβέρνηση της Λαϊκής Δημοκρατίας του Αφγανιστάν και της ΕΣΣΔ - την οικονομική και στρατιωτική βοήθεια της ΕΣΣΔ. Ο πόλεμος κράτησε για 13 περίπου χρόνια. Στα πλαίσια της πολιτικής της Περεστρόικα αποφασίσθηκε η αποχώρηση των σοβιετικών στρατευμάτων από το Αφγανιστάν το 1989. Τρία χρόνια αργότερα, το 1992, παρά την αντίσταση των προοδευτικών δυνάμεων, οι «μουτζαχεντιν» κατέλαβαν την πρωτεύουσα Καμπούλ, ανέτρεψαν την Επανάσταση και πραγματοποίησαν απίστευτες σε έκταση σφαγές. Το 1996, το καθεστώς τον «μουτζαχεντίν» ανατράπηκε από τους «Ταλιμπάν». Ο τελευταίος Πρόεδρος της Λαϊκής Δημοκρατίας του Αφγανιστάν Νατζιμπουλάχ, που από το 1992 είχε ζητήσει άσυλο στα γραφεία του ΟΗΕ στην Καμπούλ, απαγχονίζεται σε κοινή θέα.
Το καθεστώς που επικράτησε στο Αφγανιστάν μετά το 1992 ξαναβύθισε τη χώρα στο σκοτάδι της καθυστέρησης, της φτώχειας, της φεουδαρχίας, στις τοπικές και εθνοτικές έριδες, παίρνοντας πίσω όλες τις κατακτήσεις και τα προοδευτικά βήματα που έγιναν την περίοδο 1978-1992 (δημόσια δωρεάν Παιδεία, δικαιώματα στη γυναίκα κ.λπ.)92.
Οι αντιδραστικές δυνάμεις στο Αφγανιστάν δεν ήταν εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα, όπως τους παρουσίασε η αστική προπαγάνδα, αλλά δυνάμεις που αντιστάθηκαν στην πρόοδο και την ανάπτυξη της χώρας προς όφελος της λαϊκής πλειοψηφίας υπό την καθοδήγηση της λαϊκής επαναστατικής εξουσίας. Η επικράτηση των αντιδραστικών δυνάμεων ήταν σε μεγάλο βαθμό αποτέλεσμα της στήριξης του ιμπεριαλισμού.
Οπως, άλλωστε, αποκαλύπτει σε συνέντευξή του ο πρώην σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ επί Προεδρίας Τζίμι Κάρτερ, Ζίμπιγκνιου Μπρεζίνσκι: «Σύμφωνα με την επίσημη εκδοχή της ιστορίας, η CIA άρχισε να βοηθά τους Μουτζαχεντίν μέσα στο 1980, δηλαδή, μετά την εισβολή του σοβιετικού στρατού στο Αφγανιστάν, στις 24 Δεκέμβρη 1979. Αλλά στην πραγματικότητα, όπως κρατήθηκε μυστικά έως τώρα, τα πράγματα έγιναν τελείως διαφορετικά. Στην πραγματικότητα, ήταν 3 Ιούλη του 1979, όταν ο πρόεδρος Κάρτερ υπέγραψε το πρώτο διάταγμα για μυστική βοήθεια στους αντίπαλους του φιλο-σοβιετικού καθεστώτος στην Καμπούλ. Εκείνη ακριβώς τη μέρα, έγραψα ένα σημείωμα στον πρόεδρο όπου εξηγούσα πως κατά τη γνώμη μου αυτή η βοήθεια θα προκαλέσει την επέμβαση του σοβιετικού στρατού»93.
Η ιμπεριαλιστική επέμβαση στο Αφγανιστάν μπορεί να μην πήρε χαρακτήρα ανοικτής ιμπεριαλιστικής στρατιωτικής εισβολής με την άμεση συμμετοχή των ιμπεριαλιστών - όπως έγινε αργότερα - όμως αποτέλεσε μέρος ενός «μυστικού σχεδίου» στα πλαίσια της πολιτικής του ψυχρού πολέμου.
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
(Το άρθρο βασίζεται σε κείμενο της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ που εκδόθηκε σε μπροσούρα από τη «Σύγχρονη Εποχή»)
Σημειώσεις
83. Π. Σβάιτσερ «Η Νίκη», εκδόσεις «Παπαζήση», σελ. 77.
84. Π. Σβάιτσερ «Η Νίκη», εκδόσεις «Παπαζήση», σελ. 79.
85. Π. Σβάιτσερ «Η Νίκη», εκδόσεις «Παπαζήση», σελ. 118.
86. Π. Σβάιτσερ «Η Νίκη», εκδόσεις «Παπαζήση» , σελ. 119-120.
87. Το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα του Αφγανιστάν ιδρύθηκε το 1965. Ηταν κόμμα, που, σύμφωνα με το Καταστατικό του, υιοθετούσε το μαρξισμό - λενινισμό. Το 1967 διασπάστηκε σε δύο ομάδες το ΛΔΚΑ - «Λαός» και το ΛΔΚΑ - «Σημαία». Οι δύο ομάδες ενώνονται ξανά το 1977. Παρ' όλη την ένωση του Κόμματος, η διαπάλη συνεχίστηκε ανάμεσα στις δύο ομάδες και κορυφώθηκε το 1979 λαμβάνοντας διαστάσεις σύγκρουσης στα πλαίσια της λαϊκής εξουσίας.
88. Στοιχεία από το βιβλίο «Αφγανιστάν - Η λαϊκή επανάσταση», Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή» 1980, σελ. 25.
89. Η συνέντευξη του Μπαμπράκ Καρμάλ, ΓΓ του ΛΔΚΑ και Πρόεδρου της ΛΔ του Αφγανιστάν, δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Προβλήματα Ειρήνης και Σοσιαλισμού», τεύχος 4ο, 1980. Αναδημοσίευση από τον «Ριζοσπάστη» 1/01/2002.
90. Στοιχεία από το βιβλίο «Αφγανιστάν - Η λαϊκή επανάσταση», Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή» 1980, σελ. 58.
91. Στοιχεία από το βιβλίο «Αφγανιστάν - Η λαϊκή επανάσταση», Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή» 1980, σελ. 51.
92. Εφημερίδα «Καθημερινή» 29/12/1999.(Αναδημοσίευση αποσπασμάτων από εφημερίδα «Ριζοσπάστης», 29/04/2004).
93. Συνέντευξη του Ζίμπιγκνιου Μπρεζίνσκι στο «Νουβέλ Ομπσερβατέρ» το Γενάρη του 1998 (Αναδημοσίευση αποσπασμάτων από την εφημερίδα «Ριζοσπάστης», 14/10/2001.)

ΦΓΑΝΙΣΤΑΝ Το ρεπορτάζ του αυτόπτη μάρτυρα


ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ
Το ρεπορτάζ του αυτόπτη μάρτυρα
Ο ενθουσιασμός της Λαϊκής Επανάστασης του 1978, οι ΗΠΑ και η προσπάθεια πραξικοπήματος με επιθέσεις από το Πακιστάν, οι εξελίξεις στα τέλη του 1979, όπως καταγράφτηκαν εκείνη την εποχή από το Γάλλο δημοσιογράφο Ρολάν Μισέλ
Η Αφγανική Επανάσταση που επιχείρησε ν' αλλάξει το ρου της ιστορίας της πολύπαθης χώρας και του άμοιρου αυτού λαού, πέθαινε κάτω από τα χτυπήματα της εσωτερικής και εξωτερικής αντίδρασης και τότε ακριβώς γεννήθηκε η ανάγκη να ζητηθεί η βοήθεια του σοβιετικού στρατού. Κάπως έτσι ολοκληρώνει τα ρεπορτάζ της αποστολής που έκανε στο Αφγανιστάν ο Ρολάν Μισέλ, της «Ουμανιτέ Ντιμάνς» και τα οποία δημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα του από τις 5 μέχρι και τις 15 του Γενάρη του 1980. Με την υποσημείωση και μόνο ότι τα ρεπορτάζ αυτά έχουν ιδιαίτερη αξία επειδή δημοσιεύτηκαν στη συγκεκριμένη εφημερίδα (που γενικά κράτησε αποστάσεις από τα γεγονότα στο Αφγανιστάν), αλλά αποτελούν τα λεγόμενα ενός αυτόπτη μάρτυρα, ο «Ρ», δημοσιεύει σήμερα ένα σχετικό, με τις εξελίξεις απόσπασμα:
***
«Βρισκόμουν στην Καμπούλ, τον Αύγουστο του 1978. Τότε, που τα πάντα άλλαζαν κυριολεκτικά μπροστά στα μάτια σου. Στα παζάρια και στα απομακρυσμένα από την πρωτεύουσα χωριά, οι αχτιβιστές κομμουνιστές του Λαϊκού Δημοκρατικού κόμματος εξηγούσαν στους έκπληκτους αγρότες, ότι τέρμα πια με το βασιλιά, τέρμα και με τους διαδόχους. Τους έλεγαν ότι τα νέα διατάγματα υποχρεώνουν τους άρχοντες να επιστρέψουν τη γη στους απόκληρους ακτήμονες, από τους οποίους κάποτε είχαν αρπάξει. Τους βεβαίωναν ότι τα μέχρι τότε αφεντικά του νερού δε θα μπορούν πλέον να μοιράζουν το φυσικό αυτό πλούτο, όπως τους γουστάρει. Τους παρουσίαζαν την απόφαση για την παραγραφή των υπέρογκων χρεών που το προηγούμενο καθεστώς είχε φορτώσει στη φτωχή αγροτιά. Στις 27 του Απρίλη του 1978 η εξουσία κατέρρευσε πλήρως. Και έπεσε κάτω από τα χτυπήματα που της κατάφερε το Λαϊκό Δημοκρατικό Κόμμα, με το οποίο ενώθηκε το κυριότερο μέρος του στρατού (...)
Τα Αφγανάκια της φωτογραφίας (από την Καμπούλ στα τέλη του 1978) δεν είχαν δικαίωμα στο όνειρο για μια νέα ζωή. Η Ιερή συμμαχία που έφτιαξαν ΗΠΑ, Πακιστάν, φεουδάρχες και μουλάδες, είχε στόχο να ανατρέψει το καθεστώς της Λαϊκής Επανάστασης, για να ανοίξει ο δρόμος που θα οδηγούσε στις συμμορίες των Ταλιμπάν
Στην εξουσία βρέθηκαν άνθρωποι, τα ονόματα των οποίων οι Αφγανοί δε σταματούν να τα επαναλαμβάνουν συνέχεια. Επρόκειτο για ονόματα που απουσίαζαν εντελώς από ολόκληρη την ιστορία της χώρας. Ενας από αυτούς, ο Χαζάρος Αλί Κεστμάντ, ήταν υπουργός Σχεδιασμού. Ακου ένας Χαζάρος, υπουργός. Οι Χαζάροι, από όλα τα στρώματα του πληθυσμού της χώρας, είναι ο πιο φτωχός λαός. Αυτός που μέσα στους αιώνες τον χρησιμοποιούσαν σαν υποζύγιο για τις πιο δύσκολες και επαχθείς δουλιές. Και να τώρα που και οι πιο καταφρονημένοι απέκτησαν το δικό τους υπουργό στην κυβέρνηση! Αυτός ο ενθουσιώδης τύπος, μιλούσε με αγωνία για το λαό του και ήταν πασιφανές πως γνώριζε τα πάντα για τη μοίρα που του είχαν επιφυλάξει στο παρελθόν, κάτι που το έπαιρνε υπόψη του όταν έκανε τα πλάνα του μέλλοντος(...)»/
Τα απροσδόκητα γεγονότα
«Ακριβώς εκείνη την περίοδο, συνέβησαν στην Καμπούλ τα απροσδόκητα γεγονότα (σ.σ. εννοεί το πραξικόπημα του Αμίν), που φρέναραν την εξέλιξη της επανάστασης και απέβλεπαν στην αποδιοργάνωσή της. Οι καθοδηγητές του κόμματος και της επανάστασης απομακρύνθηκαν και συνελήφθησαν. Τον Μπαμπράκ Καρμάλ (σ.σ. ηγετικό στέλεχος του Κόμματος κατά την Επανάσταση και πρόεδρο της χώρας όταν εκδιώχθηκαν οι πραξικοπηματίες το Δεκέμβρη του 1979) τον εξόρισαν εκτός της χώρας, τον Αλί Κεστμάντα τον έκλεισαν σε κάποια φυλακή. Θύμα βασανιστηρίων έπεσε ο υπουργός Αμυνας, που δεν ανήκε σε καμιά από τις πολιτικές ομάδες, αλλά έπαιξε καθοριστικό ρόλο στην Επανάσταση του Απρίλη.
Λίγες μέρες μετά από αυτές τις συλλήψεις, προκηρύξεις που απευθύνονταν προς "αδελφούς μουσουλμάνους", υπόσχονταν ότι τους άπιστους, δηλαδή τους κομμουνιστές, θα τους περάσουν από τη μοναδική "θεραπεία" που τους χρειάζεται- το θάνατο. Στα χωριά σήκωσαν κεφάλι οι μουλάδες, διακηρύσσοντας ότι ένας είναι ο θεός και ότι ο άνθρωπος οφείλει να μένει στον παλιό τρόπο ζωής. Κι έτσι πάνε και οι αγροτικοί συνεταιρισμοί, πάει και ο αγώνας κατά του αναλφαβητισμού, πάει και η θέση της γυναίκας στην κοινωνία. Και μαύρες μέρες περιμένουν όσους αντιταχτούν σ' αυτές τις επιλογές.
Πολλοί νέοι κομμουνιστές, που έφτασαν στα πιο μακρινά χωριά για να φέρουν γεμάτοι ενθουσιασμό τα νέα της Επανάστασης και να μάθουν γράμματα τους κατοίκους, δολοφονήθηκαν με τον πιο άγριο τρόπο. Ολες αυτές οι αποτρόπαιες πράξεις είχαν τη μαζική και απροκάλυπτη βοήθεια από την πλευρά του Πακιστάν, το οποίο έγινε το ορμητήριο της αντεπανάστασης. Εκεί ανοιχτά δημιουργούσαν στρατιωτικές ομάδες, που κλιμάκωναν καθημερινά τις επιδρομές τους, προκαλώντας τη γενικευμένη ανησυχία. Η κάστα των φεουδαρχών κατέληξε στο συμπέρασμα ότι είχε φτάσει η στιγμή να ξανααρπάξουν ό,τι είχε χαθεί. Και εννοείται ότι τα συμφέροντά τους διαπλέκονταν στενά με τις επιδιώξεις του Πακιστάν, συμμάχου των ΗΠΑ σ' αυτή την περιοχή της υδρογείου.
Το νέο της δολοφονίας του Νουρ Ταράκι από τον Αμίν, ο οποίος από καιρό ζητούσε την αποπομπή του Μπαμπράκ Καρμάλ και οι μετέπειτα συλλήψεις των οργανωτών και καθοδηγητών της Επανάστασης, συγκλόνισαν όλη την προοδευτική ανθρωπότητα. Ηταν καθαρό ότι ο Αμίν χρησιμοποίησε την Επανάσταση για άλλου είδους σκοπούς, εξολοθρεύοντας τους πιο γνωστούς δημοκρατικούς παράγοντες.
Στη χώρα αυτή κάτι συνέβαινε που ήταν ανάγκη να σωθεί. Αυτό που έπρεπε να σωθεί ήταν ακριβώς οι κανόνες της νέας ζωής, που θέσπισε για τους Αφγανούς το δικαίωμά τους στον καταστατικό χάρτη του ανθρώπου.
Το νέο Αφγανιστάν, το οποίοι τολμηροί άνθρωποι οραματίστηκαν να δημιουργήσουν για το δικό τους το λαό, πέθαινε κάτω από τα χτυπήματα της εξωτερικής και εσωτερικής αντίδρασης. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή γεννήθηκε η ανάγκη να ζητηθεί η βοήθεια του σοβιετικού στρατού.
Τώρα, στην αφγανική κυβέρνηση επικεφαλής είναι ακριβώς εκείνοι, που προετοίμασαν και καθοδήγησαν την Επανάσταση της 27ης του Απρίλη».
***
Ολα αυτά, που υπογραμμίζει ένας αυτόπτης μάρτυρας, την προσπάθεια των Αφγανών να φτιάξουν μια κοινωνία ξένη στους θρησκευτικούς φανατισμούς και μακριά από την ταξική βαρβαρότητα του καπιταλισμού, είναι μια σελίδα που στη Δύση και στη χώρα μας, οι περισσότεροι από αυτούς που γνωρίζουν, κάνουν πως δεν την ξέρουν. Βολεύονται να τη χαρακτηρίζουν σαν περίοδο «σοβιετικής εισβολής» και «κομμουνιστικής επέμβασης», προκαλώντας στο θυμικό της κοινής γνώμης συνειρμούς που δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Οι οπαδοί αυτής της άποψης και ενημέρωσης που παρακολουθούμε τις τελευταίες βδομάδες, είναι φυσικό να κάνουν τέτοιου είδους παγαποντιές επειδή ακριβώς η διαστρέβλωση της πραγματικότητας δεν είναι εύκολο πράγμα. Γιατί, εδώ που τα λέμε, όταν θέλεις να δικαιολογήσεις και να απολογηθείς για τις ΗΠΑ και τους βομβαρδισμούς του αφγανικού λαού, των κτιρίων του ΟΗΕ και του Ερυθρού Σταυρού, τις αυτοκινητοπομπές των προσφύγων και τις κλινικές, πράγματι η κουτοπονηριά στην επιχειρηματολογία και η απάτη στην ενημέρωση, είναι ιδιαίτερα χρήσιμα εργαλεία.

Κ.




Δημοσιογράφοι στην υπηρεσία της CIA
ΥΑΣΙΓΚΤΟΝ.-
Η Κεντρική Υπηρεσία Αντικατασκοπίας (CIA) χρησιμοποίησε δημοσιογράφους και μέσα ενημέρωσης ως προκάλυμμα για κατασκοπευτικές δραστηριότητες, παρά την ύπαρξη μιας οδηγίας από το 1977 που απαγόρευσε αυτή την πρακτική.
Αυτό αποκάλυψε χτες η εφημερίδα "Ουάσιγκτον Ποστ", επικαλούμενη δηλώσεις αξιωματούχων της CIA. Η παραβίαση της οδηγίας αποκαλύφθηκε όταν μια ειδική επιτροπή υπό την αιγίδα του Συμβουλίου Εξωτερικών Σχέσεων πρότεινε στην αρχή του μήνα την αναθεώρηση των κανόνων της CIA σχετικά με τις μυστικές της επιχειρήσεις στο εξωτερικό.
Αλλες πηγές διευκρίνισαν στην εφημερίδα ότι η οδηγία του 1977, (που απαγορεύει τη χρησιμοποίηση Επιλογές ανάρτησηςσε κατασκοπευτικές δραστηριότητες Αμερικανών ιερέων, εθελοντών ειρηνευτικών οργανώσεων και δημοσιογράφων), δεν ισχύει για ξένους δημοσιογράφους που εξακολουθούν να μισθώνονται από την υπηρεσία...
Ο


Ο σοσιαλισμός - η μόνη διέξοδος από το καπιταλιστικό χάος
Η ομιλία του Χ. Φλωράκη στη Διάσκεψη των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων της Ευρώπης που έγινε στο Βερολίνο στα 1976. Αναδημοσιεύεται από το περιοδικό «Κομμουνιστική Επιθεώρηση» της ίδιας χρονιάς
Συνάντηση με τον Φιντέλ Κάστρο
Αγαπητοί σύντροφοι,
Προτού μπούμε στο θέμα μας, εκφράζουμε και μεις τις ευχαριστίες μας στην ΚΕ του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος της Γερμανίας για τη μεγάλη βοήθεια που έδωσε στην προετοιμασία και την εξαιρετική οργάνωση της Διάσκεψής μας.
Από τον καιρό της προηγούμενης Διάσκεψης πέρασαν πάνω από εννιά χρόνια. Η ζωή δικαίωσε το έργο της Διάσκεψης. Τα θετικά της αποτελέσματα είναι φανερά. Αρκεί να σημειώσουμε την επιτυχία της Πανευρωπαϊκής Διάσκεψης για την ύφεση και συνεργασία που διατύπωσε τις αρχές μιας νέας σχέσης κρατών, της ειρηνικής συνύπαρξης κρατών με διαφορετικά κοινωνικά καθεστώτα. Εμείς, οι κομμουνιστές της Ελλάδας, εκτιμούμε το έργο εκείνης της Διάσκεψης και για ένα ειδικό λόγο. Τις μέρες που συνήλθε η Διάσκεψη μια στρατιωτική χούντα, κινούμενη από τους ΑμερικανοΝΑΤΟικούς ιμπεριαλιστές, κατέλυσε τις ελευθερίες του ελληνικού λαού και εγκαθίδρυσε μια ανοιχτή φασιστική δικτατορία. Βροντερή υψωνόταν η φωνή των κομμουνιστών της Ευρώπης που ήταν και φωνή των λαών: «Ο φασισμός δεν θα περάσει! Λευτεριά στον ελληνικό λαό».
Ο ελληνικός λαός πάλαιψε κάτω από δύσκολες συνθήκες. Οι κομμουνιστές της Ευρώπης και όλου του κόσμου, μαζί με τις άλλες προοδευτικές δυνάμεις, όρθωσαν ένα φράγμα διεθνούς απομόνωσης του φασιστικού καθεστώτος της Ελλάδας όπως είχε γίνει και για τα φασιστικά καθεστώτα της Πορτογαλίας και της Ισπανίας.
Με τον Εζεκία Παπαϊωάννου του ΑΚΕΛ Κύπρου
Σήμερα παραβρισκόμαστε στη νέα Διάσκεψη σαν κόμμα που, με την κατάρρευση της δικτατορίας στη χώρα μας, κατάχτησε τη νομιμότητά του. Αυτό έγινε, ύστερα από τριαντάχρονους σκληρούς αγώνες του κόμματος και του λαού μας, σε συνθήκες παρανομίας, με αμέτρητες θυσίες και με τη συμπαράσταση του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και των προοδευτικών δυνάμεων όλου του κόσμου.
Σήμερα, δίπλα μας, χαιρετίζουμε το νομιμοποιημένο και το ηρωικό αδελφό κόμμα της Πορτογαλίας. Και ελπίζουμε πως και στην Ισπανία θα νομιμοποιηθεί και το αδελφό ΚΚ της Ισπανίας και θα προωθηθεί η υπόθεση της Δημοκρατίας. Οπως ευχόμαστε και τη νομιμοποίηση του ΚΚ της Τουρκίας.
Το συμπέρασμά μας είναι πως όταν οι κομμουνιστές, βασική πολιτική δύναμη της εποχής μας, συντονίζουν τις ενέργειές τους, εξασφαλίζουν στους λαούς που παλεύουν ενάντια στην επικυριαρχία του αμερικανοΝΑΤΟικού ιμπεριαλισμού, τους λαούς που βρίσκονται κάτω από την εξουσία των μονοπωλίων, βήματα προόδου προς την εθνική ανεξαρτησία, τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό.
Ο αγώνας των λαών κατά του ιμπεριαλισμού
Δεν μας ξεφεύγει το πόσο περίπλοκη και σκληρή γίνεται κάθε μέρα η ταξική πάλη σε εθνική και διεθνή κλίμακα. Ο ιμπεριαλισμός, στην ιστορική μάχη για τη διατήρηση της θέσης του, δεν υποχωρεί χωρίς αντίδραση. Γι' αυτό θεωρούμε επικίνδυνο να επιτρέψουμε χαλάρωση της ιδεολογικής, πολιτικής πάλης μας ενάντια στον ιμπεριαλισμό. Ο ιμπεριαλισμός δεν αλλάζει χαρακτήρα. Ελίσσεται, προσπαθεί να διατηρήσει και να ανακτήσει χαμένες θέσεις. Παρεμβαίνει, όπου μπορεί, για να ανακόψει προοδευτικές εξελίξεις στο εσωτερικό των χωρών. Και ακόμα, να επιβάλει καθεστώτα βίας. Χρησιμοποιεί γι' αυτό, όλα τα μέσα και μηχανισμούς, όπως του NATO, της Κοινής Αγοράς κ.ά. Υπονομεύει ή εξαγοράζει πολιτικές δυνάμεις αυτών των χωρών, που θέλει να 'χει κάτω από τον έλεγχό του.
Αυτό το βλέπουμε καθαρά στην πολιτική του στη Μεσόγειο, με επίκεντρο την Εγγύς και Μέση Ανατολή, το βλέπουμε στη χώρα μας.
Παρά τους εσωιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, είναι φανερή μια στρατηγική ανάσχεσης και ανατροπής των προοδευτικών αλλαγών στη Μέση Ανατολή και τη Νότια Ευρώπη - Μεσόγειο.
Η υποδαύλιση των αρπαχτικών ενεργειών του Ισραήλ, η αφειδώλευτη ενίσχυσή του από τις ΕΠΑ, η υποδαύλιση της αιματοχυσίας του λαού του Λιβάνου και δίπλα σ' αυτά η προσπάθεια διχοτόμησης της Κύπρου, μετατροπής της σε αμερικανοΝΑΤΟικό ορμητήριο, η εξοντωτική πολιτική των Τούρκων αντιδραστικών απέναντι στις 200 χιλιάδες Ελληνοκύπριους πρόσφυγες, η δημιουργία εστίας ελληνοτουρκικής σύγκρουσης γύρω από τα πετρέλαια του Αιγαίου κι άλλα γεγονότα, ανάγονται, έτσι είτε αλλοιώς, σ' ένα γενικό σχέδιο του ιμπεριαλισμού που στρέφεται ενάντια στα προοδευτικά κινήματα των αραβικών και άλλων λαών, ιδιαίτερα των Παλαιστινίων, ενάντια στη Σοβιετική Ενωση και άλλες σοσιαλιστικές χώρες, θέτουν σε κίνδυνο την ειρήνη στην περιοχή.
Συνεπώς, για να γίνει η ύφεση αμεταγύριστη πορεία, χρειάζεται η ένταση και ο συντονισμός της πάλης των λαών και όλων των φιλειρηνικών δυνάμεων ενάντια σ' αυτά τα σχέδια του ιμπεριαλισμού. Γι' αυτό και το κόμμα μας επικρότησε από την αρχή τη σύγκληση της Διάσκεψης, ώστε να ενισχυθεί ο συντονισμός των προσπαθειών των κομμουνιστικών κι εργατικών κομμάτων της ηπείρου στην πάλη για την ειρήνη, την ασφάλεια, τη συνεργασία και την κοινωνική πρόοδο στην Ευρώπη. Θεωρούμε πως αυτό το ντοκουμέντο ανταποκρίνεται στον παραπάνω σκοπό. Το Κόμμα μας θα κάνει ό,τι μπορεί για τη σωστή αξιοποίησή του. Ακόμα, στην ιδεολογικοπολιτική του δραστηριότητα, στην παραπέρα ανάπτυξη της πάλης του ενάντια στον αμερικανοΝΑΤΟικό ιμπεριαλισμό και την εσωτερική αντίδραση θα ρίξει ιδιαίτερο βάρος στην υπεράσπιση των αρχών του μαρξισμού-λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού που αποτελούν ακρογωνιαίο λίθο στο Πρόγραμμα του Κόμματός μας. Επίσης στην όλη του πάλη θα παίρνει υπόψη του τη σημασία και το ρόλο της Σοβιετικής Ενωσης, θα φροντίζει για το σωστό συνδυασμό του εθνικού και διεθνικού.
Ζητάμε την άμεση κατάπαυση της αιματοχυσίας στο Λίβανο, τη σύγκληση Διάσκεψης όλων των ενδιαφερομένων για το Μεσανατολικό, με στόχο την εκκένωση των αρπαγμένων αραβικών εδαφών από το Ισραήλ, την ασφάλεια όλων των τριγύρω χωρών, την αναγνώριση του δικαιώματος του λαού της Παλαιστίνης να αποχτήσει δικό του ανεξάρτητο κράτος. Ζητάμε να μην επιτραπεί η χρήση των αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων της χώρας μας, για μεταφορές που προορίζονται κατά των Αράβων, στην Εγγύς και Μέση Ανατολή.
Παλεύουμε για τη δίκαιη λύση του Κυπριακού στη βάση των αποφάσεων του ΟΗΕ, για την υπεράσπιση της ανεξαρτησίας, εδαφικής ακεραιότητας και κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας. Για την αποχώρηση όλων των ξένων στρατευμάτων και την κατάργηση των ξένων βάσεων, ώστε Ελληνες και Τούρκοι της Μεγαλονήσου να μπορέσουν να λύσουν μόνοι τους το ζήτημα του εσωτερικού τους καθεστώτος. Γι' αυτό το σκοπό υποστηρίζουμε αποφασιστικά τη σοβιετική πρόταση για σύγκληση διεθνούς Διάσκεψης για το Κυπριακό στα πλαίσια του ΟΗΕ.
Παλεύουμε για την κατάργηση των αμερικανοΝΑΤΟικών βάσεων στη χώρα μας, που χρησιμεύουν για την καταπάτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας της Ελλάδας και την υπονόμευση των δημοκρατικών ελευθεριών, για την αποχώρηση της Ελλάδας από το NATO και τη μη ένταξή της στην ΕΟΚ, που η πραγματοποίησή της θα είναι πολύ επιζήμια για τη χώρα μας.
Παλεύουμε για να αποσυρθούν τα πυρηνικά όπλα από τη Μεσόγειο, για τη μετατροπή της σε θάλασσα ειρήνης και ειρηνικής συνεργασίας.
Οξυνση της κρίσης του καπιταλισμού
Αγαπητοί σύντροφοι,
Βρισκόμαστε μπροστά στη μεγαλύτερη όξυνση της γενικής κρίσης του καπιταλισμού μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, κρίσης, που περιπλέκεται με τη μεγαλύτερη μεταπολεμική οικονομική κρίση άγνωστης ακόμα έκβασης. Η ανεργία, ο πληθωρισμός, η ακρίβεια, το άγχος της ζωής δέρνουν εκατομμύρια ανθρώπων, κάθε ηλικίας.
Την ίδια στιγμή οι χώρες της σοσιαλιστικής κοινότητας αναπτύσσουν την οικονομία τους με βάση τα πεντάχρονα σχέδιά τους και προγραμματίζουν μια νέα, πιο δυνατή πορεία γενικής ανόδου του υλικού και πνευματικού επιπέδου του λαού.
Το γεγονός αυτό μιλά κατευθείαν στη συνείδηση πλατιών μαζών του εργαζόμενου λαού στις χώρες του κεφαλαίου και του λεγόμενου «τρίτου κόσμου». Ο σοσιαλισμός προβάλλει όλο και περισσότερο σαν η διέξοδος από το καπιταλιστικό χάος, τα βάρη των εξοπλισμών και τους κινδύνους νέου πολέμου. Και η εργατική τάξη προχωρεί σημαιοφόρος της συσπείρωσης των άλλων αντιμονοπωλιακών δυνάμεων στην πάλη για ριζικές δημοκρατικές αλλαγές, που θ' ανοίξουν το δρόμο για σοσιαλιστικούς μετασχηματισμούς.
Οι λαοί, ιδιαίτερα οι εξαρτημένοι ακόμα από τον ιμπεριαλισμό, βλέπουν στη συσπείρωση των κομμουνιστών τόσο του καπιταλιστικού, όσο και του σοσιαλιστικού κόσμου, ένα ακατανίκητο στήριγμα στην πάλη που διεξάγουν σε εθνική κλίμακα.
Πιστεύουμε, μαζί με όλα τα αδελφά κόμματα, πως η ποικιλία των συνθηκών από χώρα σε χώρα δημιουργεί ιδιαίτερα προβλήματα στο δρόμο για τη σοσιαλιστική αλλαγή. Ξέρουμε πως αυτό γεννά και διαφορετικό αντίκρυσμα ορισμένων προβλημάτων. Ξέρουμε, όμως, επίσης, πως οι αρχές του μαρξισμού-λενινισμού και του προλεταριακού διεθνισμού, η συμφωνία πάνω σε μια κοινά παραδεγμένη γραμμή ενεργειας ήταν εκείνη που στο παρελθόν εξασφάλισε ιστορικές νίκες στο επαναστατικό εργατικό κίνημα. Γι' αυτό και οι κομμουνιστές της Ελλάδας χαιρετίζουν κάθε βήμα συνεννόησης των αδελφών κομμάτων που προωθεί την υπόθεση της κοινής πάλης. Θεωρούμε την επιτυχία της Διάσκεψής μας πλήγμα, ενάντια στις απεγνωσμένες προσπάθειες του ιμπεριαλισμού να παρουσιάζει το κομμουνιστικό κίνημα ασυνεννόητο, να σπείρει τη διχόνοια ανάμεσα στα κόμματα, τόσο στις καπιταλιστικές, όσο και στις σοσιαλιστικές χώρες.
Αγαπητοί σύντροφοι,
Σε συνθήκες ανάπτυξης του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού και επικείμενης ένταξης στην ΕΟΚ, στην Ελλάδα οικοδομείται μια κοινοβουλευτική δημοκρατία αυταρχικού τύπου, σαν εξουσία των μονοπωλίων, υποταγμένη στον ιμπεριαλισμό. Σε συνθήκες που η εργατική τάξη και ο λαός διεκδικούν πιο ανθρώπινο επίπεδο ζωής και απαλλαγή από τα δεσμά της αμερικανοκρατίας, η εξουσία αυτή καταφεύγει όλο και περισσότερο σε αντιδημοκρατικούς θεσμούς και καταπιεστικά μέτρα.
Στη χώρα μας το ξένο κεφάλαιο έχει κυρίαρχες θέσεις μα και το ελληνικό είναι σε μεγάλο βαθμό υποδουλωτικά δεμένο σ' αυτό.
Η χώρα μας κατέχει μια θέση στο χώρο της Ανατολικής Μεσογείου, που προκαλεί το ιδιαίτερο ενδιαφέρον των ιμπεριαλιστών και πρώτα απ' όλα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού σαν σημείο στήριξης για την εξυπηρέτηση της στρατηγικής του στο χώρο της Μέσης Ανατολής και στα Βαλκάνια. Ο ιμπεριαλισμός, βασικά ο αμερικανικός, έχει κατορθώσει με μια σειρά συμφωνίες με τους μηχανισμούς του NATO, ΕΟΚ, τεχνικές αποστολές και άλλα, να ασκεί αποφασιστικό έλεγχο στις πολιτικές εξελίξεις του τόπου μας.
Στην Ελλάδα το πρόβλημα της εθνικής ανεξαρτησίας, απαλλαγής από την αμερικάνικη επικυριαρχία είναι δεμένο αδιάρρηκτα με την εξέλιξη της Δημοκρατίας, με την πορεία του τόπου.
Για το τι πολιτικό καθεστώς θα έχουμε, δεν ενδιαφέρεται μόνο η άρχουσα τάξη, αλλά το ίδιο ζωηρά και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός. Γι' αυτό, στην Ελλάδα, δεν νοείται πάλη για τη Δημοκρατία δίχως ταυτόχρονη πάλη για την απαλλαγή από την αμερικάνικη κηδεμονία. Και η πάλη αυτή συγκεντρώνει πλατιά στρώματα της ελληνικής κοινωνίας που δεν βλέπουν προκοπή κάτω από την ιμπεριαλιστική εξάρτηση.
Η 7χρονη δικτατορία δεν στηρίζονταν σε μάζες, αλλά βασικά σε μηχανισμούς που ελέγχονταν, από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, τα ξένα μονοπώλια και τα συνδεμένα μ' αυτά ντόπια.
Για μας η πάλη για την κατάργηση των υποδουλωτικών συμφωνιών των βάσεων, για απαλλαγή από το NATO, η πάλη κατά του ιμπεριαλισμού, είναι συνυφασμένη με την τύχη της δημοκρατίας, των δημοκρατικών θεσμών και της πάλης για την κοινωνική πρόοδο.
Η πολιτική του ΚΚΕ, καθώς και άλλων δυνάμεων στο θέμα των αμερικάνικων βάσεων και του NATO εναρμονίζεται πλέρια με τα αισθήματα του λαού, με το συμφέρον της Ελλάδας που υπαγορεύει την εφαρμογή μιας αδέσμευτης πολιτικής ενεργού ουδετερότητας, στήριξης στις σοσιαλιστικές χώρες, στις δυνάμεις των αδέσμευτων, σε όλες τις αντιιμπεριαλιστικές δημοκρατικές δυνάμεις, ισότιμης συνεργασίας με όλα τα κράτη και λαούς.
Αντιιμπεριαλιστική δημοκρατική συσπείρωση
Η 3η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (Νοέμβρης 1975) χάραξε μια πολιτική συσπείρωσης των συνεπών αντιιμπεριαλιστικών - δημοκρατικών δυνάμεων. Ειδική Διακήρυξη της ΚΕ προς το λαό έδινε τις βασικές κατευθύνσεις και πολλαπλές μορφές σύμπραξης των αντιιμπεριαλιστικών και δημοκρατικών δυνάμεων της χώρας, από τα κάτω ως κορυφή, με άξονα μέτρα πράγματι αποχουντισμού και εκδημοκρατισμού της ζωής, αυτοτελούς εξωτερικής πολιτικής εθνικής ανεξαρτησίας, χαλάρωσης της πίεσης των διεθνών και εγχώριων μονοπωλίων, ανακούφισης του λαού και εθνικά συμφέρουσας οικονομικής ανάπτυξης.
Το ΚΚΕ προωθεί την υπόθεση της συσπείρωσης των αντιιμπεριαλιστικών, αντιμονοπωλιακών δημοκρατικών δυνάμεων με στόχο να επεξεργαστούν από κοινού μια δημοκρατική εναλλαχτική λύση στα κρίσιμα εθνικά και κοινωνικά θέματα που μένουν άλυτα.
Με μια τέτοια πολιτική μπορεί με επιτυχία να αντιμετωπιστούν και οι κίνδυνοι που απειλούν την Ελλάδα από την πλευρά του ιμπεριαλισμού και των Τούρκων αντιδραστικών.
Η πολιτική αυτή βρίσκει πλατιά απήχηση στον ελληνικό λαό. Ολο και πλατύτερα στρώματα των εργαζομένων ακούνε τη φωνή του ΚΚΕ και άλλων συνεπών αντιιμπεριαλιστικών δημοκρατικών δυνάμεων. Στις τελευταίες μαζικές πανελλαδικές απεργίες ενάντια στην ψήφιση του αντεργατικού νόμου 330/1976 που περιορίζει το δικαίωμα της απεργίας και του δημοκρατικού συνδικαλισμού, μετείχαν πάνω από μισό εκατομμύριο εργάτες και υπάλληλοι και μάλιστα για πρώτη φορά και εργάτες των πιο σημαντικών επιχειρήσεων βαριάς βιομηχανίας. Και τούτο αψηφώντας τη στάση της πλειοψηφίας της Διοίκησης της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργατών Ελλάδας.
Ο λαός της Ρόδου, της Κρήτης, της Ελευσίνας, της Κέρκυρας και άλλων περιοχών, ανεξάρτητα από πολιτική τοποθέτηση, με αποφασιστικές κινητοποιήσεις του δεν επέτρεψε στα πληρώματα του 6ου αμερικάνικου στόλου να βγουν στη στεριά.
Μα η πολιτική αυτή συναντά και ισχυρή αντίδραση από τους ιθύνοντες κύκλους της χώρας μας. Με την υπογραφή της νέας αμερικανοελληνικής «συμφωνίας - πλαισίου» που ανανεώνει την αμερικάνικη επικυριαρχία και το καθεστώς των πολεμικών βάσεων σημειώνεται μια έξαρση του αντικομμουνισμού με κύρια μορφή τον αντισοβιετισμό. Τα κύρια πυρά συγκεντρώνονται ενάντια στο ΚΚΕ και στις άλλες προοδευτικές δυνάμεις. Προχθές ακόμα «άγνωστοι» τρομοκράτες έκαμαν ένοπλη επίθεση στα γραφεία της ΚΕ του ΚΚΕ και τραυμάτισαν ένα μέλος της Κομμουνιστικής Νεολαίας.
Η προπαγάνδα της άρχουσας τάξης, που υποβοηθιέται και από το δεξιό και αριστερίστικο αναθεωρητισμό, διεξάγει μεθοδικά, επίμονα, μέρα με τη μέρα, ένα αχαλίνωτο δηλητηριασμό της κοινής γνώμης με τη γνωστή θεωρία των «δυο υπερδυνάμεων», με αποκλειστικό σκοπό να κλονίσει την εμπιστοσύνη των πλατιών μαζών προς τη Σοβιετική Ενωση, που μαζί με τις σοσιαλιστικές χώρες, αποτελούν την κύρια δύναμη του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος. Οι συνειδητοί όμως εργάτες και πατριώτες, ξέρουν πως αν δεν ήταν η παρουσία της Σοβιετικής Ενωσης, θα 'ταν πολύ πιο δύσκολη η θέση της Ελλάδας και του ελληνικού λαού.
Στην προσπάθεια απαλλαγής από τον καταθλιπτικό ζυγό της αμερικανοκρατίας, της δίκαιης λύσης του Κυπριακού και της άσκησης μιας πολιτικής ουσιαστικά ελληνικής, ο ελληνικός λαός αισθάνεται την ευεργετική επίδραση που έχει η γενική πολιτική της Σοβιετικής Ενωσης, πολιτική υπεράσπισης των λαών που παλεύουν για την εθνική τους ανεξαρτησία και την κοινωνική πρόοδο.
Η σαφής θέση της σοβιετικής κυβέρνησης στο Κυπριακό, που πρέπει να λυθεί από διεθνή διάσκεψη στα πλαίσια του ΟΗΕ αποτελεί την πιο θετική συνεισφορά στη δίκαιη λύση του κρίσιμου αυτού ζητήματος με την αποχώρηση των ξένων στρατευμάτων και την κατάργηση των ξένων βάσεων στο νησί.
Ο ελληνικός λαός ξέρει από την πείρα του, πως κάθε φορά που αναπτύχθηκε ο αντισοβιετισμός, αποτέλεσε κακό προμήνυμα για τον τόπο.
Γι' αυτόν το λόγο, την πάλη ενάντια στον αντισοβιετισμό τη θεωρούμε αναπόσπαστο κομμάτι της πάλης για την εθνική ανεξαρτησία, τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό.
Ας αποτελέσει η Διάσκεψή μας σοβαρό βήμα παραπέρα ανάπτυξης της κοινής δράσης όλων των κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων για τη δημοκρατία και το σοσιαλισμό.

1976: Απαγορεύεται η... πάλη των τάξεων!



1976: Απαγορεύεται η... πάλη των τάξεων!
Με απεργίες και συγκεντρώσεις οι εργαζόμενοι δήλωσαν εξ αρχής την αντίθεσή τους στο «Νόμο 330»
Στις 24 του Μάη 1976 η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας φέρνει για συζήτηση στη Βουλή τον περιβόητο «Νόμο 330» περί «εργατικών οργανώσεων και συνδικαλιστικών ελευθεριών». Είναι ένα από τα πιο αντεργατικά νομοθετήματα που γνώρισε ο τόπος. Συνάντησε εξ αρχής την αντίθεση όλων των κομμάτων της αντιπολίτευσης και των εργαζομένων, πλην της κυβερνητικής διοίκησης της ΓΣΕΕ, η οποία περιορίστηκε να υποβάλει ορισμένες δευτερεύουσας σημασίας τροποποιήσεις.
Ο αλήστου μνήμης υπουργός Εργασίας Κ. Λάσκαρης, υπερασπιζόμενος το νομοσχέδιο, χαρακτηρίζει «αυθάδη και ιταμή» την αξίωση για απόσυρσή του.
Ο Νόμος 330 περιορίζει δραστικά το δικαίωμα της απεργίας, κατοχυρώνει την ανταπεργία (λοκ άουτ), νομιμοποιεί τη συγκρότηση απεργοσπαστικών μηχανισμών και, κυρίως, απαγορεύει την «πολιτική απεργία». Οπως σημειώνεται απ' όλες τις πτέρυγες της Βουλής, πλην της ΝΔ, όλες οι απεργίες των εργαζομένων θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν πολιτικές αφού μοιραία στρέφονται κατά της πολιτικής της κυβέρνησης. Ετσι, η κυβέρνηση επιχειρεί την ουσιαστική κατάργηση του απεργιακού δικαιώματος. Ακόμη, ο νόμος απαγορεύει τις απεργίες αλληλεγγύης, αλλά και κάθε άλλη απεργιακή κινητοποίηση που δε στρέφεται κατά του συγκεκριμένου εργοδότη και δεν περιορίζεται σε καθαρά μισθολογικά αιτήματα. Με διάταξή του υποχρεώνει τους εργαζόμενους στα Νομικά Πρόσωπα Δημοσίου Δικαίου και στους Οργανισμούς Κοινής Ωφέλειας να γνωστοποιούν τα αιτήματά τους 15 μέρες πριν από την κήρυξη της απεργίας. Ακόμη, χαρακτηρίζονται παράνομες όσες απεργίες δεν κηρύσσονται από τα επίσημα «επαγγελματικά σωματεία».
Ο ανεκδιήγητος υπουργός Εργασίας Κ. Λάσκαρης σημειώνει στην εισηγητική του έκθεση ότι δεν υπάρχει πλέον «εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο» και δηλώνει στους δημοσιογράφους: «Δεν θα επιτρέψομεν την πάλην των τάξεων»!
Την ίδια μέρα αρχίζει 48ωρη απεργία των εργαζομένων στο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα, την οποία κήρυξαν πρωτοβάθμια σωματεία και ομοσπονδίες, ενώ δεκάδες χιλιάδες απεργοί πραγματοποιούν μεγάλη και μαχητική πορεία στην Αθήνα. Ομως, η κυβέρνηση κρατά για τη δεύτερη μέρα της απεργίας (στις 25 του Μάη) το σχέδιο για τη δολοφονική επίθεση της Αστυνομίας κατά των απεργών.

1976: Βάρβαρες αστυνομικές επιθέσεις σε Αθήνα και Ρόδο



1976: Βάρβαρες αστυνομικές επιθέσεις σε Αθήνα και Ρόδο
Μεσημέρι 25 Μάη, η αστυνομία κόβει το δρόμο των οικοδόμων. Σε λίγο θα αρχίσει η συντονισμένη επίθεση αστυνομικών και προβοκατόρων
Στις 25 Μάη 1976, με εντολή της κυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας, εκδηλώνεται πρωτοφανής σε αγριότητα αστυνομική επίθεση κατά των λαϊκών κινητοποιήσεων σε δύο μέτωπα. Στην Αθήνα, όπου χτυπήθηκαν οι απεργοί που διαδήλωναν κατά του αντεργατικού «Νόμου 330» και στη Ρόδο, όπου χτυπήθηκαν οι διαδηλωτές που είχαν συγκεντρωθεί στο λιμάνι, διαμαρτυρόμενοι για την παρουσία πλοίων του 6ου Στόλου.
Στην Αθήνα, τα επεισόδια άρχισαν το μεσημέρι, όταν αστυνομικές δυνάμεις εμπόδισαν τους απεργούς οικοδόμους να συνεχίσουν την πορεία τους προς τη Βουλή. Κατά τη διάρκεια της αστυνομικής επίθεσης, κάνουν την εμφάνισή τους ομάδες προβοκατόρων, με στόχο την πρόκληση καταστροφών. Οι αστυνομικοί χτυπούν αδιακρίτως όποιον βρουν μπροστά τους. Επί 12 ώρες, το κέντρο της Αθήνας μοιάζει με πεδίο μάχης. Τα επεισόδια επεκτείνονται από το Σύνταγμα μέχρι την Ομόνοια, την Πειραιώς, την Πατησίων, ενώ δεκάδες «αύρες» γεμίζουν τον τόπο δακρυγόνα. Μια «αύρα» στη γωνία Αιόλου και Λυκούργου παρασύρει και σκοτώνει μια ηλικιωμένη γυναίκα. Ο απολογισμός των επεισοδίων είναι 68 τραυματίες (δυο απ' αυτούς με τραύματα από πυροβόλα όπλα) και περισσότερες από 100 συλλήψεις. Μέσα σ' αυτό το κλίμα, ψηφίζεται στη Βουλή ο «Νόμος 330».
Στη Ρόδο, όλα άρχισαν στις 24 Μάη το πρωί, όταν εκατοντάδες κάτοικοι του νησιού συγκεντρώθηκαν στο λιμάνι για να διαμαρτυρηθούν για την παρουσία του αμερικανικού αεροπλανοφόρου «Αμέρικα» στο νησί. Οι διαδηλώσεις συνεχίζονται όλη τη μέρα και οι Ροδίτες καταφέρνουν να αποτρέψουν την αποβίβαση των Αμερικανών ναυτών, η αστυνομία επεμβαίνει, δύο άτομα τραυματίζονται και δεκάδες συλλαμβάνονται. Στις 25 Μάη το πρωί, οι διαδηλωτές είναι ακόμη περισσότεροι, όλη η Ρόδος είναι στο πόδι. Ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας μεταφέρονται αεροπορικώς από την Αθήνα. Το μεσημέρι, αρχίζει η αστυνομική επίθεση, οι συμπλοκές συνεχίζονται για αρκετές ώρες. Μέχρι το βράδυ, ο αριθμός των τραυματιών ανέρχεται σε 81 (58 ιδιώτες και 23 αστυνομικοί), ενώ πραγματοποιούνται 28 συλλήψεις. Οι κάτοικοι της Ρόδου, παρά την πρωτοφανή αστυνομοκρατία για τα δεδομένα του νησιού, επιβάλλουν τη θέληση τους. Το πρωί της 26ης Μάη, τα αμερικανικά πλοία «σηκώνουν άγκυρες».

Οι διαδηλωτές, καθισμένοι στο λιμάνι της Ρόδου, διαμαρτύρονται. Πίσω τους, οι ειδικές δυνάμεις, έτοιμες για την επίθεση


9ο ΣΥΝΕΔΡΙΟ - ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ 1976
Οι οικοδόμοι νοικοκύρηδες στο σπίτι τους
Το πέρασμα της Ομοσπονδίας στα χέρια των εργαζομένων, όπως καταγράφηκε στις σελίδες του «Ρ»
Το πρωτοσέλιδο της 11ης Αυγούστου 1976
«ΑΠΑΙΤΗΣΗ ΤΩΝ 250.000 ΟΙΚΟΔΟΜΩΝ ΤΗΣ ΧΩΡΑΣ: Να φύγουν οι εργατοκάπηλοι από την Ομοσπονδία!
Οχι στον κυβερνητικό συνδικαλισμό! Εξω από τα συνδικάτα οι χουντικοί εργατοκάπηλοι! Εμπρός για ενωμένο ταξικό μαζικό συνδικαλιστικό κίνημα! Ζήτω η αγωνιστική ενότητα και η πάλη των οικοδόμων και όλης της εργατικής τάξης! Αγώνας για μια καλύτερη ζωή!»
Ετσι ξεκινά το ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» στις 8 Αυγούστου 1976, μέρα έναρξης του 9ο Συνεδρίου της Ομοσπονδίας Οικοδόμων Ελλάδας. Αν και στις εκλογές που έχουν ολοκληρωθεί στα σωματεία η συντριπτική επικράτηση των ταξικών δυνάμεων της ΕΣΑΚ (που στο συνέδριο στηρίζει το ψηφοδέλτιο του Πανοικοδομικού Ενωτικού Δημοκρατικού Συνδυασμού - ΠΕΔΣ) είναι γεγονός, οι μεθοδεύσεις των δυνάμεων του χουντικού Λυκιαρδόπουλου (που βρέθηκε στη διοίκηση μετά τη διαγραφή των μαζικών συνδικάτων του κλάδου και την «εμφάνιση» σωματείων - σφραγίδων) αλλά και η στάση διαφόρων διασπαστών (οπορτουνιστών, σοσιαλδημοκρατών κτλ.) δεν αφήνουν περιθώρια για υποχώρηση της επαγρύπνησης. Οι «παραιτήσεις» μελών της Εφορευτικής Επιτροπής στην αρχή της χρονιάς, οι προτάσεις για ψήφιση διά αντιπροσώπων, το καταστατικό που έχει συνταχθεί επί χούντας, ο κρατικός αυταρχισμός (την ίδια τη μέρα του συνεδρίου ήταν έντονες οι φήμες για επέμβαση της αστυνομίας), οι απανωτές νοθείες, επιβάλλουν την επιφυλακή κάθε οικοδόμου.
Πλημμύρα τα προβλήματα
«Αμα τα μαλλιά σου είναι ψαρά πας για θάνατο... Δε σε παίρνουν στη δουλιά...» «Αμα γυρνάς σπίτι σου θέλεις πρέσα να ισιώσεις το κορμί σου... Κι όταν περάσουν τα χρόνια σε κοιτούν και στα δόντια...» (1)Στο πολυήμερο αφιέρωμα που δημοσιεύει ο «Ρ» απ' τις 30/7/1976, καταγράφονται οι συνθήκες ζωής και δουλιάς μέσα στις οποίες οι οικοδόμοι φτάνουν στο πρώτο συνέδριο μετά τη χούντα. «Κτίζουν παλάτια και μένουν σε τρώγλες... Δουλεύουν πάνω στη σκαλωσιά κόντρα στον άνεμο, στη βροχή, στις θύελλες, στο λιοπύρι...»
Ο «Ρ» την ημέρα έναρξης του συνεδρίου (8/8/1976)
Χιλιάδες εργάτες στις κατασκευές σκοτώνονται και σακατεύονται κάθε χρόνο σε «ατυχήματα». Μόνο το 1972, από τα 48.000 «ατυχήματα» που καταγράφονται για όλους τους κλάδους, τα 10.000 αφορούν οικοδόμους. Υπερδιπλάσια δηλαδή από τα αντίστοιχα του 1967, όταν ήταν 4.500 σε σύνολο 46.093 (2).
«Η ανεργία... παραμένει το πρόβλημα που μαστίζει τους οικοδόμους για 7-8 μήνες το χρόνο... Δεκάδες χρόνια τώρα, κυβέρνηση και εργοδότες εμπαίζουν τους εργατοτεχνίτες του κλάδου αυτού, πάνω στο ζήτημα της άμεσης επικόλλησης των ενσήμων και των δωροσήμων.... Η επέκταση του ΙΚΑ σε ορισμένες περιοχές δεν έγινε παρά την απαίτηση των οικοδόμων και των άλλων εργαζομένων...» (3)
«Τώρα ανοίγεται η προοπτική...»
Απέναντι σ' όλ' αυτά, οι οικοδόμοι παίρνουν καθαρή θέση. Το συνέδριο αναδεικνύει τον ΠΕΔΣ σε πρώτη δύναμη, συγκεντρώνοντας το 44% των ψήφων. «Δευτέρα 9 Αυγούστου 1976. Απόγευμα, στο Εργατικό Κέντρο Πειραιά... παρατεταμένα χειροκροτήματα και η κραυγή: "Νικήσαμε, ΕΣΑΚ, ΕΣΑΚ!" μας κάνουν να τρέξουμε στο διάδρομο... Ολοι χορεύουν, χειροκροτούν, αγκαλιάζονται, φιλιούνται και ζητωκραυγάζουν. Ο κυβερνητικός συνδικαλισμός δέχτηκε μεγάλο πλήγμα... Η εργατιά αλληλοσυγχαίρεται για τη νίκη και πηγαίνει προς την έξοδο με τάξη...
Το ρεπορτάζ στον «Ρ» στις 10/8/1976
Ενας εβδομηντάρης μας λέει: "40 χρόνια παλεύαμε. 40 χρόνια περιμέναμε αυτήν τη στιγμή..." Ρωτάμε τους συνδικαλιστές της ΕΣΑΚ που ήταν δίπλα μας πώς αισθάνονται μετά τη νίκη και η απάντηση έρχεται από πολλές πλευρές: "Δε νίκησε η ΕΣΑΚ, νίκησε η εργατική τάξη. Τώρα ξανοίγονται οι προοπτικές για μια Ομοσπονδία που θα προχωρήσει στην εξέταση και λύση των προβλημάτων μας σε βάση ταξική. Ο κυβερνητικός συνδικαλισμός συντρίφτηκε από τον ταξικό συνδικαλισμό» (4).

1975: Πλαστογράφηση κατά της πορτογαλικής «Επανάστασης των γαριφάλων»


1975: Πλαστογράφηση κατά της πορτογαλικής «Επανάστασης των γαριφάλων»
Το Κίνημα Ενόπλων Δυνάμεων έναυσμα λαϊκής επανάστασης στην Πορτογαλία. Τα πρώτα ριζοσπαστικά μέτρα και οι πρώτες αντιδράσεις. Ο διεθνής Τύπος «αποκαλύπτει» «κομμουνιστική συνωμοσία». Οι πλαστογράφοι αποκαλύπτονται και ομολογούν
Η κλασική αφίσα της «Επανάστασης των γαριφάλων» συμβολίζει τη συναδέλφωση λαού και στρατού
Τον Απρίλη του 1974 ξεσπά στην Πορτογαλία η «Επανάσταση των γαριφάλων». Εναυσμα ήταν ένα στρατιωτικό κίνημα που ανέτρεψε το δικτατορικό καθεστώς. Στην καρδιά του κινήματος βρισκόταν το Κίνημα Ενόπλων Δυνάμεων (ΚΕΔ), μια οργάνωση που συγκέντρωνε πολλούς κατώτερους και μεσαίους αξιωματικούς, αλλά και αρκετά υψηλόβαθμα στελέχη των πορτογαλικών Ενόπλων Δυνάμεων. Αυτό που συνένωνε τα μέλη του ΚΕΔ ήταν η πεποίθηση ότι έπρεπε να τερματιστεί η αποικιοκρατική παρουσία της Πορτογαλίας στην Αφρική, αλλά και να τεθεί τέρμα στη δικτατορική διακυβέρνηση της χώρας, που είχε οδηγήσει σε εξαθλίωση μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Από την πρώτη στιγμή φάνηκε ότι δεν είναι ένα συνηθισμένο πραξικόπημα, αλλά μια πραγματική λαϊκή επανάσταση με πυροκροτητή το στρατό. Χιλιάδες διαδηλωτές ξεχύθηκαν στους δρόμους και ενώθηκαν με τους στρατιώτες, απειλώντας να λιντσάρουν τους ανθρώπους του λαομίσητου καθεστώτος. Οι πολιτικοί κρατούμενοι απελευθερώθηκαν από τις φυλακές, οι εργάτες κατέλαβαν τα εργοστάσια, ενώ ακτήμονες αγρότες κατέλαβαν λατιφούντια γαιοκτημόνων και δημιούργησαν αυτοδιοικούμενους συνεταιρισμούς.
Παίρνει μπροστά η «μηχανή»...
Στην πρώτη φάση της, η «Επανάσταση των γαριφάλων» εφήρμοσε ορισμένα ριζοσπαστικά μέτρα κατά των μονοπωλίων και των μεγάλων γαιοκτημόνων, προώθησε, παράλληλα, σειρά δημοκρατικών μεταρρυθμίσεων για την απαλλαγή του κρατικού μηχανισμού από τα φιλοδικτατορικά στοιχεία και για την αποκατάσταση των δημοκρατικών ελευθεριών. Στην πρώτη γραμμή αυτών των αλλαγών βρισκόταν το Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα και τα ριζοσπαστικά στοιχεία του ΚΕΔ. Είναι προφανές ότι οι εξελίξεις στην Πορτογαλία ανησύχησαν το διευθυντήριο του ιμπεριαλισμού, το οποίο αποφάσισε να βάλει μπροστά τη μηχανή του ψεύδους και της παραπληροφόρησης, για να ανακόψει την πορεία τους.
«Υπεραπόρρητο έγγραφο»
Διαδήλωση στη Λισαβόνα υπέρ της Επανάστασης, στις 25 Απρίλη του 1974
Λίγες βδομάδες πριν από την επιτυχή αποπεράτωση της Συνδιάσκεψης του Ελσίνκι για την ασφάλεια και τη συνεργασία στην Ευρώπη, στις 23 του Ιούνη 1975, η αυτοονομαζόμενη «αριστερή - φιλελεύθερη» παρισινή εφημερίδα «Κοντιτιέν ντε Παρί» δημοσίευσε ένα «απόρρητο έγγραφο» ή ένα «υπεραπόρρητο έγγραφο», όπως το χαρακτήρισε η γερμανική «Φρανκφούρτερ Ρουντσάου», «ένα έγγραφο από τη Μόσχα», όπως έγραφε η πορτογαλική σοσιαλιστική «Ρεπούμπλικα» κλπ. Οι εφημερίδες της Δυτικής Γερμανίας το δημοσίευσαν με πηχυαίους τίτλους όπως: «Πώς οι κομμουνιστές της Πορτογαλίας θέλουν να αρπάξουν την εξουσία», «Μυστικές εντολές της Μόσχας στους κομμουνιστές της Πορτογαλίας». Το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων (AFP) μετέδωσε: «Το έγγραφο αυτό εξυπηρετεί όλα τα κομμουνιστικά κόμματα της Δύσης, σαν τακτικός προσανατολισμός...». Οπως αποκαλύφθηκε στη συνέχεια η «Κοντιτιέν ντε Παρί» είχε προμηθευτεί το «έγγραφο» από την εφημερίδα του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Πορτογαλίας «Ρεπούμπλικα».
«Οδηγίες για κατάληψη
της εξουσίας»
«Στις οδηγίες για την κατάληψη της εξουσίας, γράφει η "Κοντιτιέν ντε Παρί", τονίζεται ότι πρέπει να καταστραφεί η αποτελεσματικότητα της διοίκησης και να τσακιστεί κάθε αντίσταση του σώματος των δημοσίων υπαλλήλων, τους οποίους μπορούν να τους κατηγορήσουν ότι έχουν "πραξικοπηματικές" διαθέσεις. Δίνεται ακόμα η συμβουλή να δημιουργούνται ενιαία συνδικάτα ενάντια στους "διασπαστές" και να επιδιώκουν την ταχτική συμμαχία με το στρατό».
Το δυτικογερμανικό περιοδικό «Ντερ Σπίγκελ», λίγες βδομάδες αργότερα, στις 18 του Αυγούστου 1975, όταν άρχισε να ξεφτίζει το αντικομμουνιστικό κατασκεύασμα, ισχυρίστηκε ότι οι Πορτογάλοι κομμουνιστές, «ακολουθώντας αυτή τη συνταγή υπέσκαψαν το στρατό και κατάχτησαν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και επιρροής».
Οι αρχιτέκτονες αμύνονται
Η έντονη απόκρουση της χοντροκομμένης προβοκάτσιας, από την «Πράβντα» και την καθοδήγηση του κομμουνιστικού Κόμματος της Πορτογαλίας, υποχρέωσαν τους πλαστογράφους να αμυνθούν.
Ο αρχισυντάκτης της «Κοντιτιέν ντε Παρί» Φιλίπ Σεσσόν, όταν ρωτήθηκε για το αν φρόντισε να διασταυρώσει την είδηση και να ερευνήσει για την εγκυρότητα του εγγράφου, δικαιολογήθηκε: «Δεν είναι δική μας υποχρέωση να ελέγξουμε το κείμενο που μας έδωσαν οι δημοσιογράφοι της "Ρεπούμπλικα"».
Ο συντάκτης της «Κοντιτιέν ντε Παρί» που υπέγραφε το «αποκαλυπτικό» δημοσίευμα έδωσε στη γαλλική τηλεόραση μια συνέντευξη, απ' την οποία δημοσιεύουμε ένα απόσπασμα:
Ερώτηση: Το έγγραφο που είχατε στα χέρια σας και δημοσιεύσατε ήταν πρωτότυπο ή αντίγραφο;
Εστεβές: Ηταν αντίγραφο. Ποτέ δεν είδα το πρωτότυπο.
Ερώτηση: Δεν πέρασε από το μυαλό σας ότι μπορεί να πέφτατε θύμα μιας μυστικής υπηρεσίας, π.χ. της CIA ή κάποιας άλλης παρόμοιας;
Εστεβές: Οχι... Αν αρχίζαμε να είμαστε τόσο δύσπιστοι στους συναδέλφους μας, δεν ξέρω πού θα οδηγούσε αυτό...
Αποκαλυπτήρια
της πλαστογραφίας
Το «υπεραπόρρητο έγγραφο» αποκαλύπτεται ότι αποτελεί το προϊόν μιας πρωτόγονης πλαστογράφησης ενός άρθρου του Μπορίς Πονομαριόφ, αναπληρωματικού μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚ της Σοβιετικής Ενωσης. Το άρθρο είχε δημοσιευτεί στο περιοδικό «Προβλήματα της ειρήνης και του σοσιαλισμού», στο τεύχος του Ιούνη 1974. Το περιοδικό μπορούσε να το προμηθευτεί οποιοσδήποτε και στη Γαλλία και στην Πορτογαλία και σε δεκάδες άλλες χώρες.
Με την πλαστογραφία αυτή επιδιωκόταν ένας διπλός στόχος, αφενός η ανάσχεση των εξελίξεων στην Πορτογαλία και αφετέρου η δυσφήμιση της Σοβιετικής Ενωσης σε μια στιγμή που οι σοβιετικές προτάσεις για την ύφεση και τον αφοπλισμό στο Ελσίνκι κέρδιζαν έδαφος στην παγκόσμια κοινή γνώμη.
«Ραδιενέργεια» στην πρεσβεία των ΗΠΑ
Ενα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα της προπαγάνδας, με στόχο την αποδυνάμωση των προτάσεων για τον αφοπλισμό είχαμε λίγους μήνες μετά. Στις 3 του Μάρτη 1976, η αμερικάνικη εφημερίδα «Ουάσιγκτον Ποστ» «αποκαλύπτει» ότι η πρεσβεία των ΗΠΑ στη Μόσχα είχε δεχτεί μεγάλες ποσότητες ραδιενεργού ακτινοβολίας. Την «είδηση» αναπαράγουν αμέσως η «Νιου Γιορκ Τάιμς», το περιοδικό «Νιουσγουίκ», ο δυτικογερμανικός, ο αγγλικός και ο γαλλικός Τύπος.
Ολα τα περιοδικά και οι εφημερίδες που αναφέρονται στη συγκεκριμένη υπόθεση επικαλούνται μία δήλωση εκπροσώπων του υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ, στις 10 του Φλεβάρη 1976. Αποσιωπούσαν όμως το γεγονός ότι το υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, δύο κιόλας βδομάδες μετά, στις 28 Φλεβάρη 1976, υποχρεώθηκε να δηλώσει επίσημα, ότι οι σχετικές κατηγορίες που διατυπώθηκαν ήταν αστήριχτες. Αυτή είναι η αντικειμενική ενημέρωση.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Δάνης ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ


TOP READ