27 Απρ 2020

Τις αλήθειες των καπιταλιστών είπε ο Β. Σόιμπλε



  Πηγή: Eurokinissi

Τα μάτια του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είναι τα μάτια του καπιταλισμού. Έτσι βλέπει την ανθρώπινη ζωή και έτσι την αντιμετωπίζει. Όχι σαν κάτι πάνω απ’ όλα διότι πάνω απ' όλα μπαίνουν οι κανόνες του καπιταλισμού και ο υπέρτατος είναι το κέρδος από την εκμετάλλευση της ανθρώπινης ύπαρξης. Χωρίς αυτό δεν υπάρχει και εκεί τελειώνει το όριο προστασίας στον καπιταλισμό της ανθρώπινης ζωής, όχι μόνο από το θάνατο αλλά και από την καθημερινή φθορά της εκμετάλλευσης.

Ο καπιταλισμός προστατεύει την ανθρώπινη ζωή τόσο όσο είναι αναγκασμένος να το πράξει για να έχει εργατική δύναμη, τόσο όσο δεν απειλείται. Ως εκεί είναι τα όρια του...


«Όταν ακούω ότι όλα υποχωρούν μπροστά στην προστασία της ανθρώπινης ζωής, πρέπει να πω ότι αυτό δεν είναι απόλυτο...» είπε ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στη γερμανική εφημερίδα «Tagesspiegel».

Ως καλός υπέρμαχος του καπιταλισμού ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δεν θέλει να υποτάξει τα πάντα στην προστασία της ζωής. «Πρέπει να σταθμίσουμε και τις σημαντικές οικονομικές, κοινωνικές, ψυχολογικές ή άλλες επιπτώσεις...» δηλώνει και κυνικά προσθέτει πως «οι άνθρωποι θα συνεχίσουν να πεθαίνουν από τον κορονοϊό» και «εάν υπάρχει μία απόλυτη αξία στο Σύνταγμά μας, αυτή είναι η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Αυτή είναι απαραβίαστη. Αλλά αυτό δεν αποκλείει ότι κάποτε θα πεθάνουμε...»

Για τους καπιταλιστές αυτές είναι οι αλήθειες τους. Η προστασία της ανθρώπινης ζωής δεν είναι το παν, προέχει η αγορά, ο ανταγωνισμός, τα μονοπώλια και τα κέρδη τους για αυτό τα συστήματα υγείας είναι γυμνά και πεθαίνει κόσμος, για αυτό υπάρχουν στρατιές φτωχών και άνεργων, καραβιές και καραβάνια ξεσπιτωμένων, για αυτό ρίχνουν τις βόμβες τους.

Αυτές τις αλήθειες των καπιταλιστών τις είπε χωρίς περιστροφές ο Β. Σόιμπλε...

902gr

Γελωτοποιοί και σαλτιμπάγκοι


Συμβαίνουν γύρω μας πάρα πολλά που μας θυμώνουν, μας εξοργίζουν, που ενεργοποιούν εκείνο το αίσθημα πνιγμού απέναντι στο άδικο.  Εκείνο, όμως, που θυμώνει περισσότερο είναι  αυτό που στη γλώσσα του συρμού αποκαλείται «δούλεμα».  
Ναι, ακριβώς, το «δούλεμα». Η  κακοστημένη  κοροϊδία, αν όχι κωμωδία του χειρίστου είδους , προκειμένου να εκβιαστεί μια δήθεν και μελωμένη συγκίνηση γι’ αυτό που βιώνει ο λαός τους τελευταίους δύο μήνες με την επιτηδευμένη επίφαση ότι όλο αυτό εκπορεύεται από γνήσιο ενδιαφέρον και συγκίνηση της εξουσίας.

Ο δήμαρχος Αθηναίων έστησε έναν περιοδεύοντα θίασο με την Αλκηστη Πρωτοψάλτη επικεφαλής ανεβασμένη σε νταλίκα να περιφέρεται στα νοσοκομεία τραγουδώντας εις ένδειξη ευχαριστίας στους γιατρούς. Σε μια διαδρομή όπου όλως τυχαίως βρέθηκε έξω από το Μαξίμου και που όλως τυχαίως ο πρωθυπουργός ήταν στο πεζοδρόμιο και αντάλλαξαν δυο «ελπιδοφόρες» κουβεντούλες.
Πέρα από το αισθητικά κακοστημένο, το άθλια πανηγυριώτικο (διότι το γνήσιο πανηγύρι υπάρχει μέσα στις παραδόσεις μας και μπορεί κάποτε να είναι αυθεντικό και γνήσιο), υπάρχει και το προκλητικά προσβλητικό. Αυτό που μέσα του περιέχει την πεποίθηση ότι μασάμε κουτόχορτο και λωτούς.
Αν η καλλιτέχνης είχε ανέβει στο φορτηγό για να ευχαριστήσει τραγουδώντας τους γιατρούς όταν τους έφερναν τα ΜΑΤ στη διαμαρτυρία τους, εκείνους δηλαδή που από τη μια στιγμή στην άλλη οι κυβερνήσεις τους μετατρέπουν από ήρωες, σε «ήρωες με παντούφλες», αν είχε ανέβει στο φορτηγό για να εμψυχώσει με ελπίδα και θάρρος το λαό στις γειτονιές, τους ανθρώπους που κλεισμένους στους τέσσερις τοίχους αγωνιούν για την υγεία τους σήμερα, αλλά και για το ψωμί και την επιβίωσή τους αύριο, αν είχε τραγουδήσει μαζί με εκείνους τους  απαξιωμένους συναδέλφους της που δεν χώρεσαν σε κανένα σχέδιο οικονομικής ενίσχυσης, αν είχε πάει μπροστά από τα εργοστάσια όπου οι άνθρωποι συνεχίσουν τα δουλεύουν, τα σουπερμάρκετ όπου οι υπάλληλοι λιποθυμούν, τις εταιρείες τηλεμάρκετινγκ που στοιβάζουν τους ευέλικτα εργαζόμενους παρά τον κορονοϊό…

Αν είχε έτσι τραγουδήσει, τότε, ναι, θα μπορούσαμε να μιλήσουμε για σημαντική εμψυχωτική και απελευθερωτική στιγμή. Οπως δηλαδή αρμόζει στην πραγματική τέχνη ως ανώτερη μορφή κοινωνικής συνείδησης. Ως τέτοια που ο δημιουργός της ξέρει ότι δεν έχει την πολυτέλεια να σωπάσει. Ως  τέχνη που ξυπνάει, απελευθερώνει, συγκινεί ουσιαστικά για δεν ξεχωρίζεται από τη νόηση, εμψυχώνει, συντροφεύει.
Όταν όμως η τέχνη διολισθαίνει σε άρτο και θέαμα και μάλιστα στην πιο φτηνιάρικη εκδοχή του, όταν  γίνεται είδος «ναρκωτικού» για να καταπιούμε το φαρμάκι, όταν επιστρατεύεται ως  πρόθυμη θεραπαινίδα της «εθνικής ομοψυχίας», δηλαδή του εθνικού σιωπητηρίου, όταν χρησιμοποιείται ως εργαλείο χειραγώγησης και κατασκευής του επικοινωνιακού κάδρου της εξουσίας…
Τότε δεν είναι τέχνη, αλλά  γελωτοποιός και σαλτιμπάγκος της Αυλής.



Για την "Επιστροφή στη Κανονικότητα" !!!




Πριν λίγο, μέλος της επιτροπής επιστημόνων που εισηγείται τα μέτρα που λαμβάνονται, δήλωσε στο ΣΚΑΙ ότι υπολογιζεται πως λιγότερο από το 1% του πληθυσμού στην Ελλάδα έχει ανοσία στον covid19. Πρακτικά αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα είναι παρθένο έδαφος για αυτό τον ιό.
 Επιπλέον, έχει αποφασιστεί ότι σιγά σιγά αίρονται κάποια από τα μέτρα και επαναλειτουργεί η οικονομία. Σε μια κοινωνία που δεν έχει ανοσία. 
Τα ΜΜΕ τώρα δεν μιλάνε για ασυνείδητους που διακινδυνεύουν τη ζωή και την υγεία μας. 
Σήμερα τα πλάνα από το Φλοίσβο έμοιαζαν με τα αντίστοιχα προ εβδομάδων από την παραλία της Θεσσαλονίκης. 
Όμως τώρα το αφήγημα έχει αλλάξει. Τώρα "είναι φυσικό να θέλουμε να βγούμε μια βόλτα", "πρέπει να περπατάμε", "η καραντίνα βλάπτει την ψυχική μας υγεία", "σημασία έχει να τηρούμε τις αποστάσεις".
Πρακτικά τι έχει αλλάξει; Αν πριν δύο μήνες κινδύνευαν όλοι να εκτεθούν στον ιό, τώρα κινδυνεύει το 99%. Αυτό τι σημαίνει; Τελείωσε ο κίνδυνος; 
Εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στη βελτίωση του καιρού που μέχρι πριν από δύο-τρεις εβδομάδες δεν γνωρίζαμε αν παίζει κάποιο ρόλο; 
Ή μήπως έχει βελτιωθεί εντυπωσιακά η κατάσταση στο δημόσιο σύστημα υγείας ώστε να μπορεί να μην καταρρεύσει σε περίπτωση μαζικών κρουσμάτων;
Στην πραγματικότητα, μπροστά στην κατάρρευση της οικονομίας δεν μας νοιάζει η υγεία του λαού. 
Ή μάλλον μας ένοιαζε για λίγο καιρό, διαφημίσαμε το ενδιαφέρον μας για την υγεία του κόσμου, πληρώσαμε και 11 εκατομμύρια για να γίνει σίγουρο ότι θα περάσει το μήνυμα. 
Βγάλαμε δακρύβρεχτα διαγγέλματα, δημιουργήσαμε μια πλασματική κατάσταση της πραγματικότητας, μπερδέψαμε τον κόσμο, αποκρύψαμε αυτά που έρχονται.
 Καταφέραμε να κάνουμε πρώτο θέμα το πότε θα ανοίξουν τα σχολεία και παράλληλα να μην ξέρει κανείς σε τι σχολεία θα φοιτούν τα παιδιά μας μετά τον οδοστρωτήρα Κεραμέως.
 Αναρωτιόμαστε αν θα κάνουμε μπάνιο στη θάλασσα αλλά μας ξεφεύγει το τι θα συμβεί με τους δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους στον τουρισμό. Η συζήτηση για τα κομμωτήρια έγινε κεντρικό ζήτημα αλλά δεν ξέρουμε τι θα γίνει με τους πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας.
Παράλληλα, τα κρούσματα λέει μειώνονται, αλλά κάθε φορά που κάτι συμβαίνει ανακαλύπτονται δεκάδες ή εκατοντάδες. Ο ιός κάνει βόλτες σε ιδιωτικές κλινικές αλλά δε βαριέσαι αυτά είναι μεμονωμένα περιστατικά. 
Σημασία έχει η επιστροφή στην κανονικότητα, τώρα που βρήκαμε τους εαυτούς μας κλεισμένοι στα σπίτια μας όπως μονότονα επαναλαμβάνουν ξεθωριασμένοι ανθυποσελέμπριτι. 
Αυτό είναι το μεγάλο θέμα. 
Όχι ότι θα βγούμε από τα σπίτια μας χωρίς μαζικά -ούτε καν δειγματοληπτικά- τεστ για να ξέρουμε αν έχουμε ή δεν έχουμε τον ιό. Θα πρέπει να λειτουργούμε σαν να έχουμε τον ιό για να προστατεύουμε τους άλλους και ταυτόχρονα σαν να μην τον έχουμε για να μπορούμε να βγούμε στο 8ωρο της παραγωγής και να λέμε ευχαριστώ που έχουμε ένα κομμάτι ψωμί να φάμε συμμετέχοντας "όλοι μαζί" στο δράμα των μεγαλοεπιχειρηματιών που βλέπουν τα κέρδη τους να βυθίζονται.

TOP READ