REVOLTERPIECES – Καστοριάδης: Η “επαναστατική” διανόηση του “μαζί τα φάγαμε”

Drugitiz

Κάποιος θα αναρωτηθεί, τι κάνει μια συνέντευξη¹ που δόθηκε πριν 20-και χρόνια να χρίζει απάντησης. Η απάντηση σε αυτό είναι ότι η συνέντευξη αυτή παραμένει ακόμα επίκαιρη σε κάποιους κύκλους ανθρώπων και αναδημοσιεύεται σε μια σειρά sites ανά λίγα χρόνια, μιας και ο Καστοριάδης σαν διανοητής δυστυχώς ακόμα επηρεάζει κάποιο κόσμο που παλεύει για την αλλαγή του συστήματος.

Η συνέντευξη είναι ενδεικτική της σκέψης του Κορνήλιου Καστοριάδη σε κάθε επίπεδο: στο παρόν κείμενο θα επιχειρηθεί να δειχθεί πως ο Καστοριάδης είναι όχι μόνο βαθιά αντεπαναστάτης, αλλά και η σκέψη του δε χαρακτηρίζεται από ειρμό και συνέπεια.

Ας δούμε τη συνέντευξη με αποσπάσματα.

Στο μέτρο που μπορώ να ξέρω κάτι, είναι ότι η πολιτική ζωή του ελληνικού λαού τελειώνει περίπου το 404 π. Χ.

Ο φιλόσοφος εδώ ξεκινάει τη συνέντευξη με βόμβα. Τι είναι η πολιτική ζωή κατά Καστοριάδη; Η κίνηση των μαζών για την “αυτοθέσμισή” τους. Άρα δεν αναγνωρίζει, όπως λέει, για πολιτική “μάχες, αυτοκράτορες, Μεγαλέξανδρους και Βασίλειους Βουλγαροκτόνους”. Σεβαστή σαν θέση, αλλά πρέπει να στηρίζεται σε μια στιβαρή λογική. Και η αλήθεια είναι ότι, ακόμα και με την εσωτερική του λογική, η δήλωση αυτή ζέχνει ανακολουθία.
Κατ’ αρχάς, με τη δήλωση αυτή πετάει με μια μονοκοντυλιά ιστορικές συνθήκες όπως η Ρωμαϊκή Ρεπούμπλικα, στιγμές όπως τη Στάση του Νίκα στο Βυζάντιο, τη διαμόρφωση της ελληνικής αστικής τάξης και τη διαδικασία του Ελληνικού Διαφωτισμού και πόσα άλλα. Έτσι, “πολιτική ζωή” του “ελληνικού λαού” (ό,τι και αν σημαίνει αυτός ο όρος για το βάθος των αιώνων για τον ΚΚ…) ουσιαστικά ήταν από το 464π.Χ. μέχρι το 404π.Χ., δηλαδή 60 χρόνια πριν από 2.000 χρόνια. Σε όλους τους άλλους αιώνες δεν υπήρχε η έννοια της πολιτικής καν. Ο Καστοριάδης εδώ δείχνει το δρόμο σε κάθε edgy πρωτοετή φοιτητή που διαβάζει τα πρώτα 2-3 βιβλία πολιτικής θεωρίας και θεωρεί ότι ανακάλυψε αλήθειες που κανείς άλλος δεν ξέρει.

Επίσης, αξίζει να σκεφτούμε το εξής: Στην Αθηναϊκή Δημοκρατία, υπήρχαν τάξεις και υπήρχαν και σκλάβοι. Η μετά το 1824 κατάσταση, έστω και στις 3 Ελληνικές Δημοκρατίες, για τον Καστοριάδη δεν είναι πολιτικές στιγμές παρότι είναι λίγο πολύ η ίδια κατάσταση, πλην της δουλοκτησίας. Δηλαδή, ενώ αναγνωρίζει σαν πολιτική κοινωνία μια κοινωνία στην οποία αποφάσιζαν οι ιδιοκτήτες δούλων, και δη μόνο οι ντόπιοι και μόνο οι άντρες, δεν αναγνωρίζει για πολιτική μια κοινωνία σαν αυτή της Μεταπολίτευσης, με όλο τον αναβρασμό που αυτή είχε. Ανακολουθία στο έπακρο, αλλά δε βαριέσαι; Τζάμπα είναι.

Ορισμένα τα εντοπίζουμε, ήδη, στους εμφύλιους πολέμους της Επανάστασης του 1821. Βλέπουμε, για παράδειγμα, ότι η νομιμοφροσύνη και η αλληλεγγύη έχουν τοπικό ή τοπικιστικό χαρακτήρα, ισχυρότερο συχνά από τον εθνικό. Βλέπουμε, επίσης, ότι οι πολιτικές κατατάξεις και διαιρέσεις είναι συχνά σχετικές με τα πρόσωπα των «αρχηγών» και όχι με ιδέες, με προγράμματα, ούτε καν με “ταξικά” συμφέροντα.

Δεν έχω σκοπό να εμβαθύνω στο σημείο αυτό, αφήνω τον Θανάση Παπαρήγα, έναν πραγματικά σοβαρό διανοούμενο, να μιλήσει επί του θέματος².

Δεν υπάρχει κράτος νόμου και κράτος δικαίου, ούτε απρόσωπη διοίκηση που έχει μπροστά της κυρίαρχους πολίτες. Το αποτέλεσμα είναι η φαυλοκρατία ως μόνιμο χαρακτηριστικό. Η φαυλοκρατία συνεχίζει την αιωνόβια παράδοση της αυθαιρεσίας των κυρίαρχων και των «δυνατών»: ελληνιστικοί ηγεμόνες, Ρωμαίοι ανθύπατοι, Βυζαντινοί αυτοκράτορες, Τούρκοι πασάδες, κοτζαμπάσηδες, Μαυρομιχάληδες, Κωλέττης, Δηλιγιάννης.

Ραγίζουν τσιμέντα από το βάθος της ανάλυσης. “Δεν υπάρχει κράτος”, και δεν είναι δημοκρατία αλλά… φαυλοκρατία. Όταν η πολιτική σου ανάλυση θυμίζει πασοκικό καφενείο και ρητορική αγανακτισμένων, κάτι κάνεις λάθος. Σίγουρα δεν είσαι το τοτέμ της πολιτικής σκέψης που κάποιοι σε παρουσιάζουν. Και εμείς μεγαλώσαμε τραγουδώντας “Δεν είν΄ δημοκρατία, δεν είναι ελευθερία, είναι μόνο μια μπασταρδοκρατία³” αλλά το ξεπεράσαμε.

Και εδώ έρχεται το φλος ρουαγιάλ του Καστοριάδη. Η επόμενη ερώτηση είναι: “Εξαιρέσεις δεν βλέπετε να υπάρχουν; Εξαιρέσεις εντοπισμένες κυρίως στον 19ο και στον 20ό αιώνα;”. Και τι απαντάει ο “επαναστάτης διανοητής”;

Ε, υπάρχουν δυο-τρεις εξαιρέσεις: ο Τρικούπης, ο Κουμουνδούρος, το βενιζελικό κίνημα στην πρώτη περίοδό του. Αλλά τα όποια αποτελέσματά τους καταστράφηκαν από τη δικτατορία του Μεταξά, την Κατοχή, τον Εμφύλιο, τον ρόλο του παλατιού, τη δικτατορία της 21ης Απριλίου, την πασοκοκρατία. Στο μεταξύ, μεσολάβησε ο σταλινισμός που κατόρθωσε να διαφθείρει και να καταστρέψει αυτό που πήγαινε να δημιουργηθεί ως εργατικό και λαϊκό κίνημα στην Ελλάδα.

Ποιές είναι οι εξαιρέσεις στην επι 2.000 χρόνια πολιτική ανομβρία για τον ΚΚ; Ο Τρικούπης, ο Κουμουνδούρος και ο Βενιζέλος! Ο Βενιζέλος! Ο δολοφόνος εργατών, ο επίδοξος δικτάτορας, ο εφαρμοστής του ιδιώνυμου, ο ιμπεριαλιστής πολεμοκάπηλος. Και, προς θεού, όχι το ΚΚΕ! Ο Βενιζέλος ήταν πολιτική ζωή του ελληνικού λαού, το ΚΚΕ όχι. Ο Εμφύλιος κακώς έγινε, γιατί… έκοψε την διαδικασία πολιτικοποίησης του λαού (!). Μη ξεχνάμε άλλωστε ότι για τον ΚΚ και τα Δεκεμβριανά ήταν… σταλινικό πραξικόπημα. Με τους Άγγλους να έχουν μπουκάρει με στρατό κατοχής, με τους πρώην ταγματασφαλίτες να έχουν γίνει η πρώτη Stay Behind επιχείρηση του ΝΑΤΟ σαν “Ομάδα Χ” και να σκοτώνουν άοπλους διαδηλωτές, ο φιλόσοφος είδε… σταλινικό πραξικόπημα.Το πώς ακριβώς αυτά τα πράγματα μπορούσαν να λέγονται σε αυτά τα αιματοβαμμένα χώματα και να μην δημιουργούν εκρήξεις, είναι απορίας άξιον.

Αλλά το μεγαλύτερο ενδιαφέρον, έρχεται στο τέλος της συνέντευξης, όπου ο φιλόσοφος πετάει ωμά μια πρώιμη μορφή του “μαζί τα φάγαμε”. Λέει λοιπόν:

Σύμφωνα με την παραδοσιακή «αριστερή» άποψη, όλα αυτά τα επέβαλαν η Δεξιά, οι κυρίαρχες τάξεις και η μαύρη αντίδραση. Μπορούμε όμως να πούμε ότι όλα αυτά τα επέβαλαν στον ελληνικό λαό ερήμην του ελληνικού λαού; Μπορούμε να πούμε ότι ο ελληνικός λαός δεν καταλάβαινε τι έκανε; Δεν ήξερε τι ήθελε, τι ψήφιζε, τι ανεχόταν; Σε μιαν τέτοια περίπτωση αυτός ο λαός θα ήταν ένα νήπιο. Εάν όμως είναι νήπιο, τότε ας μη μιλάμε για δημοκρατία. Εάν ο ελληνικός λαός δεν είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, τότε, ας του ορίσουμε έναν κηδεμόνα. Εγώ λέω ότι ο ελληνικός λαός -όπως και κάθε λαός- είναι υπεύθυνος για την ιστορία του, συνεπώς, είναι υπεύθυνος και για την κατάσταση, στην οποία βρίσκεται σήμερα.

Άρα, σύμφωνα με τη λογική του, προκύπτουν τα εξής:

Α. Η κοινωνία και οι άνθρωποι που την αποτελούν δε δημιουργούνται σε συγκεκριμένα ιστορικά πλαίσια, δε διαμορφώνονται από την πρώτη ως την τελευταία στιγμή τους σαν υποκείμενα διαχείρισης και εκμετάλλευσης, το πλαίσιο εξαφανίζεται και ο άνθρωπος μένει σε ιστορικό κενό να διαλέξει τη μοίρα του. Δηλαδή, δεν υπάρχουν οι δομές της ιδεολογικής γαλούχησης (θρησκεία, παιδεία, καθεστωτική τέχνη, ΜΜΕ, πολιτικά κόμματα κτλ) από τη μέρα που γεννιόμαστε, δεν υπάρχουν οι κατασταλτικές δομές του κράτους και του Κεφαλαίου, οι άνθρωποι δε διαμορφώνουν συνείδηση σε ανταγωνιστικό περιβάλλον. Αντί για όλα αυτά, οι άνθρωποι είναι σε μια φούσκα και διαλέγουν ό,τι θέλουν ανεπηρέαστοι.

Β. Ο λαός είναι συμμέτοχος και αποφασίζει για όσα συμβαίνουν ανεπηρέαστα. Άρα, για ό,τι περνάει είναι όχι απλά συνυπεύθυνος, αλλά κύριος υπεύθυνος. Κατ’ επέκταση, κάθε προοπτική επανάστασης φεύγει από το παράθυρο: ο λαός είναι εξίσου παρηκμασμένος με το Κεφάλαιο, δεν μπορεί να δώσει κάποια προοπτική καλύτερη. Ο σημερινός κόσμος είναι ο καλύτερος δυνατός.

Γ. Όλο αυτό στηρίζεται στο fallacy “Αν όχι, τότε δεν έχουμε δημοκρατία”. Παίρνοντας λοιπόν σαν δεδομένο ότι (Σημερινό πολίτευμα)= (Δημοκρατία), γυρνάει τη λογική του αντίστροφα και βγάζει “απόδειξη” για τους ισχυρισμούς του.

Δ. Πριν ο Καστοριάδης μας είπε ότι το σημερινό πολιτικό σύστημα είναι… “φαυλοκρατία”. Τελικά είναι Δημοκρατία και όχι “φαυλοκρατία”; Ή είναι και τα δύο; Πότε η “φαυλότητα” ακυρώνει τη δημοκρατία ; Καταπώς φαίνεται, είναι “φαυλοκρατία” όταν πρόκειται να πουλήσουμε αμφισβήτηση και μετατρέπεται σε Δημοκρατία όταν χρειάζεται να μιλήσουμε για τη λύση για το ξεπέρασμα του συστήματος. Πολύ βολικό.

Όταν ο Kanye West δήλωσε ότι τα 400 χρόνια δουλείας των μαύρων του φαίνεται σαν επιλογή, όλοι τον βρίζανε και συζητούσαν για τη κατάσταση της ψυχικής του υγείας. Όταν ο Καστοριάδης κάνει το ίδιο, τον αντιμετωπίζουν σαν διανοούμενο και δη επαναστάτη.

Όλα αυτά βέβαια δεν είναι τυχαία. Είναι η μικροαστική ιδεολογία στα ντουζένια της. Είναι ο διανοούμενος που κοιτάει αφ’ υψηλού το πόπολο και του λέει “φταις”, γιατί ξέρει ότι δε πρόκειται να του απαντήσει κανένα δυναμικό επαναστατικό κίνημα πετώντας του την υπεροψία στη μούρη. Είναι ο άνθρωπος που όχι απλά συμβιβάζεται, αλλά συνεργάζεται ενεργά με το σύστημα, ο οποίος σαν προφήτης στο θρόνο του βγάζει λόγο και κρίνει τους καταπιεσμένους για το πώς θα πρέπει να εξεγερθούν. Και όταν αυτοί το κάνουν, και επαναστατούν και παλεύουν να πάρουν τις τύχες τους στα χέρια τους, τέτοιου είδους παράσιτα βρίσκονται πάντα στην απέναντι μεριά -δες τι λέει για τον Εμφύλιο. Γιατί για τους μικροαστούς, ακόμα και όταν το παίζουν “αμφισβητίες”, η αμφισβήτησή τους αυτή έχει πάντα κοντά ποδάρια και ποτέ δεν ξεπερνάει τα όρια που έχει το σύστημα, όσο ριζοσπάστες και να παρουσιάζονται.

1http://www.enallaktikos.gr/ar4833el_kornilios-kastoriadis-o-kathe-laos-einai-ypeythynos-gia-tin-istoria-toy-ypeythynos-kai-gia-tin-katastasi-stin-opoia-vrisketai.html

2https://www.rizospastis.gr/story.do?id=2768813

3https://www.youtube.com/watch?v=mwjuTT5gCH8

«Αλλά να σου πω κάτι;»

Μώμος

Τέτοιες ημέρες πριν εννέα χρόνια, περιμένοντας στο Κουρείο να έρθει η σειρά μου, μπαίνει μέσα ένας εντελώς ατημέλητος τύπος, αξύριστος, με ανακατεμένα μαλλιά, εμφανώς εχθρικά προσκείμενος προς το σαπούνι και με τη μισή του κοιλιά έξω από το ξεχειλωμένο, παλιό και γεμάτο κόμπους μπεζ πουλόβερ του, στο οποίο ακαθόριστα καφέ σχέδια έδιναν μάχη με αντίστοιχης  χρωματικής παλέτας λεκκέδες. Πριν αποφασίσω να βάλω στην τσέπη το χέρι μου για ψιλά, όντας πλήρως ενταγμένος στο κλίμα  εορταστικής κατάνυξης των ημερών, ακούω τον Κουρέα να του απευθύνεται: «Την κάνατε την μαλακία σας πάλι». Ξαφνιασμένος από το γεγονός οτι επρόκειτο για πελάτη καθώς και από την οικειότητα του Κουρέα, περίμενα να ακούσω ποιοι είναι «αυτοί» και τι «μαλακία» διέπραξαν «πάλι». «Εμείς; Τα μαλακισμένα οι Ειδικοί Φρουροί, εμείς δεν έχουμε σχέση μ’αυτούς. Μας τους φόρτωσαν και τώρα μας έχουν χώσει με τις βλακείες τους και τρέχουμε όλη μέρα». Γρήγορα κατάλαβα πως ο λούμπεν κύριος που είχε εισέλθει, ήταν Αστυνομικός, πως η «μαλακία» στην πραγματικότητα ήταν δολοφονία και πως δεν χώνευε ιδιαίτερα τους Ειδικούς Φρουρούς. Δεν πρόλαβαν να περάσουν λίγα δευτερόλεπτα από την δήλωση αποστασιοποίησης από την πράξη του όχι, όπως ισχυρίστηκε, συναδέλφου του, για να συμπληρώσει: «Αλλά να σου πω κάτι; Καλά του έκανε του κωλόπαιδου, που μας βρίζουν και μας κοροϊδεύουν και μας φωνάζουν μπάτσους όπου μας πετύχουν. Να βάλουν μυαλό».
Δεν κουρεύτηκα τελικά εκείνη την ημέρα.

“Ναι, αλλά για τα γκούλαγκ δε λέτε τίποτε” – Οι μισοί Αμερικανοί έχουν στενό συγγενή που φυλακίστηκε

Κατιούσα

Αν και είναι γνωστό εδώ και χρόνια πως οι ΗΠΑ διαθέτουν το μεγαλύτερο ποσοστό φυλακισμένων στον κόσμο, η έκταση του φαινομένου αναδύεται με σοκαριστικό τρόπο από έρευνα του πανεπιστημίου Κορνέλ και το FWD. Σύμφωνα με τα στοιχεία, το 50% περίπου όλων των ενηλίκων στις ΗΠΑ έχουν κάποιο στενό συγγενή που πέρασε τουλάχιστον μια νύχτα σε φυλακή, δηλαδή 113 εκ., ενώ 30% των ενηλίκων έχουν συγγενή που φυλακίστηκε για τουλάχιστον ένα χρόνο.
Αυτή τη στιγμή, περίπου 6,5 εκ. ενήλικες, δηλαδή 1 στους 38 Αμερικανούς, έχουν κάποιο στενό συγγενή τους στη φυλακή. Συνολικά ο πληθυσμός των αμερικανικών φυλακών ανέρχεται τώρα σε 2 εκ. κρατούμενους.
Το ποσοστό εκτοξεύεται μεταξύ των Αφροαμερικανών και των Ινδιάνων, καθώς το 63% όσων ανήκουν σε αυτές τις μειονότητες έχουν κάποιο μέλος της οικογένειας που φυλακίστηκε, ενώ το ποσοστό ανέρχεται σε 48% των Λατίνων και 42% των λευκών.
Ένα από τα συμπεράσματα της έρευνας είναι πως οι Αφροαμερικανοί έχουν 50% παραπάνω πιθανότητες από τους λευκούς να έχουν τώρα ή στο παρελθόν μέλος της οικογένειας στη φυλακή
«Η μαζική αύξηση του φυλακισμένου πληθυσμού στις ΗΠΑ τα τελευταία 40 χρόνια σημαίνει ότι ολοένα και περισσότερες οικογένειες θίγονται από φυλάκιση», λένε οι συγγραφείς της έρευνας.
Ο βαθιά ταξικός χαρακτήρας του ζητήματος αναδεικνύεται κι από το γεγονός πως οι μισοί ενήλικες με εισόδημα ίσο ή λιγότερο από 25.000 δολάρια το χρόνο έχουν ή είχαν στενό συγγενή στη φυλακή, ενώ σε όσους βγάζουν πάνω από 100.000 η αναλογία πέφτει στο ένα τρίτο. Πιο μεγάλο γίνεται το χάσμα όταν εξεταστεί και η διάρκεια της φυλάκισης, καθώς ένα στα τέσσερα άτομα χαμηλού εισοδήματος είχε συγγενή φυλακισμένο για ένα χρόνο και πάνω, έναντι μόνο 8% όσων βρίσκονται στην ανώτερη εισοδηματική κλίμακα.
Οι τραγικές συνέπειες για τις οικογένειες των φυλακισμένων αναδεικνύονται και από το γεγονός πως το 54% των φυλακισμένων γονιών ήταν εκείνοι που έφερναν το βασικό εισόδημα του νοικοκυριού, κάτι που σημαίνει συχνά οικονομική καταστροφή για τα υπόλοιπα μέλη, ενώ ανυπολόγιστες είναι και οι ψυχολογικές συνέπειες, ήδη από την πρώτη νύχτα στο κρατητήριο.
Τραγικό είναι και το γεγονός πως τα περισσότερα μέλη της οικογένειας απαγορευόταν να προσέρχονται στο επισκεπτήριο στη διάρκεια της φυλάκισης.
Είναι εύκολο να φανταστεί κανείς τι θα γινόταν αν τέτοια στοιχεία έβγαιναν για την ΕΣΣΔ ή άλλη χώρα του υπαρκτού σοσιαλισμού. Στον ελεύθερο κόσμο όμως, προφανώς όσοι φυλακίζονται είναι απλώς κακοποιοί, οπότε τους αξίζουν τα σίδερα. Ποια είναι αυτά τα εγκλήματα, γιατί οδηγούνται τόσοι πολλοί άνθρωποι σε αυτά και πόσο αναλογικές είναι οι ποινές που λαμβάνουν, σε μια χώρα, όπου το 8,4% των κρατουμένων κρατούνται σε ιδιωτικές φυλακές, είναι ερωτήματα που απασχολούν κυρίως την ακαδημαϊκή έρευνα και μερικά σποραδικά ρεπορτάζ.
Με πληροφορίες από telesurtvnet

Έγκλημα στο Σινιάτσικο…

       

Φωτογραφία από τα “Νέα της Πτολεμαΐδας”/”www.eordaia.org”

Έγκλημα διαπράττεται αυτήν την στιγμή στο Σινιάτσικο, στο όρος Άσκιο. Εν ριπή οφθαλμού και πριν οι κάτοικοι της περιοχής αντιληφθούν τι γίνεται, μηχανήματα που κατασκευάζουν δρόμο κοντεύουν να φτάσουν στην κορυφή του βουνού. Ο δρόμος αυτός είναι απαραίτητος για να τοποθετηθούν στο Σινιάτσικο 170 ανεμογεννήτριες! Ο αριθμός των ανεμογεννητριών θα ξεπεράσει τον αριθμό των δέντρων του βουνού μας. Το Σινιάτσικο με 170 ανεμογεννήτριες επάνω του θα πάψει να είναι πλέον βουνό! Μία τεράστια ανεμογεννήτρια θα είναι! Ένα βουνό με μια σχεδόν τέλεια διαδρομή για προπόνηση καταστρέφεται με απίστευτη ταχύτητα. Τα τοπικά Μέσα Ενημέρωσης γράφουν ότι η ορειβατική διαδρομή από την πλευρά των Ναμάτων, η διαδρομή δηλαδή που γίνεται ο ορεινός αγώνας δρόμου, έχει ήδη καταστραφεί. Ήρθε η σειρά του Σινιάτσικου για να διαπραχθεί κι εκεί το έγκλημα της ανεξέλεγκτης εξάπλωσης των ανεμογεννητριών σε πυκνοκατοικημένες περιοχές, χωρίς να υπολογίζονται οι επιπτώσεις στο περιβάλλον, η υγεία και οι ζωές των κατοίκων, στο πλαίσιο της προώθησης των ανανεώσιμων πηγών Ενέργειας για να γεμίσουν οι τσέπες ορισμένων επιχειρηματικών ομίλων. Υπάρχουν και κάποιοι τραγικοί παράγοντες της περιοχής οι οποίοι βγήκαν να κάνουν δηλώσεις στήριξης στο οικολογικό έγκλημα στα πλαίσια της προώθησης των ανανεώσιμων πηγών Ενέργειας. Τα ερωτήματα είναι αν τοπικοί παράγοντες γνώριζαν το έγκλημα που θα διαπραχθεί στο Σινιάτσικο και το κράτησαν κρυφό από τους κατοίκους της περιοχής και αν οι κάτοικοι της περιοχής θα επιτρέψουν τελικά αυτήν την βαρβαρότητα που γίνεται στο βουνό μας!

Κόλιας

Η δολοφονία του Έρνστ Τέλμαν – Μια φασιστική εκτέλεση στην υπηρεσία του γερμανικού ιμπεριαλισμού

Κατιούσα

Όταν ο Χίτλερ με τον Χίμλερ στις 14 Αυγούστου 1944 πήραν την απόφαση “Ο Τέλμαν πρέπει να εκτελεστεί” ομολογούσαν την ήττα τους μετά από 11 χρόνια κράτησης και βασανισμών του μεγάλου κομμουνιστή ηγέτη. Είχαν προσπαθήσει τα πάντα, από τη δωροδοκία μέχρι την πιο σαδιστική βία για να τον κάνουν να αποκηρύξει τις ιδέες του και να τον παρουσιάσουν ως “μετανοούντα” στην κοινωνία. Ο ίδιος όμως κατέγραψε στις σημειώσεις της φυλακής τι ήταν αυτό που τον κρατούσε σταθερό παρά τις απίστευτες κακουχίες στη φυλακή: Για τον άνθρωπο που παλεύει για την απελευθέρωση της εργαζόμενης ανθρωπότητας, η ζωή έχει ένα πιο πλήρες νόημα και με τον ίδιο τρόπο ο πόνος χάνει το νόημα του για εκείνον, καθώς αποδίδει στη ζωή μια υψηλότερη αξία.”
Το διεθνές κίνημα αλληλεγγύης, από την πρώτη στιγμή της σύλληψης του γ.γ του ΚΚΓ μπορεί να μην ήταν ικανό να αποτρέψει την εκτέλεση του Τέλμαν, αλλά σίγουρα την καθυστέρησε για καιρό και απέτρεψε να γίνει στα σκοτεινά κι αθόρυβα, όπως τόσες και τόσες εκτελέσεις ανώνυμων αγωνιστών. Ξένες αντιπροσωπείες ζητούσαν επανειλημμένα να επισκεφτούν έναν από τους διασημότερους κρατούμενους του χιτλερικού καθεστώτος. Η διαφαινόμενη κατάρρευση του ναζιστικού στρατού ωστόσο, μετά τις απανωτές νίκες των Σοβιετικών αλλά και το άνοιγμα του δεύτερου μετώπου το καλοκαίρι του 1944 έκανε το πληγωμένο θηρίο να αντιδρά με ακόμα μεγαλύτερη αγριότητα, βλέποντας ότι ο εχθρός του επρόκειτο να επικρατήσει στη μεταπολεμική Γερμανία. Ο ίδιος ο Τέλμαν γνώριζε τον κίνδυνο, γράφοντας σε συγκρατούμενό του το Γενάρη της ίδια χρονιάς: “Κανείς δεν ξέρει τι μπορεί να μου συμβεί αύριο ή μεθαύριο…Το χιτλερικό καθεστώς δε θα διστάσει σε μια τέτοια κατάσταση να βγάλει από τη μέση τον Τέλμαν μια για πάντα…”
Στις 18 Αυγούστου οι δειλοί φονιάδες αφαίρεσαν τη ζωή του Τέλμαν στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Μπούχενβαλτ, κοινοποιώντας την είδηση του θανάτου του σχεδόν ένα μήνα μετά, στις 14 Σεπτέμβρη, κάνοντας λόγο για θάνατο από συμμαχικό βομβαρδισμό. Η εξόντωση του Τέλμαν εκτός από άλλη μία πράξη φασιστικής βαρβαρότητας ήταν και μια επιλογή επιβίωσης του γερμανικού ιμπεριαλισμού ενόψει της επόμενης μέρας. Η σκέψη του προελαύνοντος Κόκκινου Στρατού να απελευθερώνει πολιτικούς κρατούμενους από τα στρατόπεδα και τις φυλακές, με πιθανό έναν ηγετικό ρόλο του Τέλμαν στο διογκούμενο αντιφασιστικό κίνημα γέμιζε με τρόμο τους ναζί, που με την επιχείρηση “Δηλητήριο” προχώρησαν σε 4 ως 5 χιλιάδες συλλήψεις αντιφασιστών με βάσει έτοιμες λίστες.
Χαρακτηριστικός ήταν εξάλλου ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίστηκε η μνήμη του Τέλμαν στη μεταπολεμική Δυτική Γερμανία. Σε αντίθεση με τη σοσιαλιστική ΓΛΔ, όπου όπως είναι αναμενόμενο τιμήθηκε με πληθώρα μνημείων και αναφορών ως ένας από τους πρόδρομους της ίδρυσης του πρώτου εργατοαγροτικού κράτους σε γερμανικό έδαφος, ο δυτικογερμανικός ιμπεριαλισμός όχι μόνο προσπάθησε να αποσιωπήσει όσο γινόταν τη θυσία του, αλλά και μετά τη γερμανική επανένωση έκανε τα πάντα για να απαλείψει την “ενοχλητική” του ανάμνηση. Δεν είναι τυχαίος ο πόλεμος που δέχτηκε το μνημείο Τέλμαν στο ομώνυμο πάρκο, που προσπάθησαν πολλές φορές να κατεδαφίσουν για “αισθητικούς” λόγους. Σε αυτή την προσπάθεια πρωταγωνίστησε στις αρχές της δεκαετίας του ’90 ο “Κύκλος Κουρτ Σουμάχερ” (από τον ηγέτη του πρώτου μεταπολεμικού SPD στην ΟΔΓ), αποτελούμενος μάλιστα από πρώην πολιτικούς κρατούμενος των ναζί που ανήκαν στο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Με επιστολή τους το 1993 στον τότε δήμαρχο του Βερολίνου Μάνφρεντ Ρένερ, ζητούσαν την αφαίρεση κάθε κομμουνιστικού μνημείου από το Βερολίνο, συγκεντρώνοντας τα βέλη του στο μνημείο του Τέλμαν, που εντασσόταν στο “πνεύμα λενινιστικής μνημειακής προπαγάνδας” ενώ και ο ηγέτης που ενσάρκωνε ήταν υπεύθυνος για “έναν άκριτο φιλοσοβιετισμό” του ΚΚΓ.
Το μνημείο τελικά παραμένει στη θέση του ως σήμερα, ωστόσο συνειδητά αφέθηκε στην εγκατάλειψη και τα γκράφιτι, προκαλώντας κατά καιρούς πολλές αυθόρμητες και οργανωμένες αντιδράσεις κατοίκων και πολιτικών φορέων. Από το 2006 επίσημα ο Δήμος Βερολίνου είναι υπεύθυνος για την συντήρηση του μνημείου, χωρίς ωστόσο να έχει αλλάξει κάτι ουσιαστικό ως προς την παραμελημένη εικόνα που παρουσιάζει, σε αντίθεση με την κατά κανόνα φροντισμένη παρουσία άλλων μνημείων της γερμανικής πρωτεύουσας.
Με στοιχεία από το άρθρο του Κουρτ Γκοσβάιλερ ” Η δολοφονία του Έρνστ Τέλμαν και η διαχείριση της μνήμης του”

ΜΑΤατζής χτυπά ανυπεράσπιστο συλληφθέντα στο κεφάλι με την ασπίδα

 (VIDEO)

Κατιούσα

Σε βίντεο που κάνει τον γύρο του κόσμου και τράβηξε ο συνεργάτης του Telesur, Hibai Arbide Aza, ένας άντρας των ΜΑΤ φαίνεται να χτυπάει με την ασπίδα στο κεφάλι ανυπεράσπιστο συλληφθέντα, ενώ τον έχει ήδη ακινητοποιήσει και του έχει περάσει χειροπέδες πίσω από την πλάτη -συνεπώς δεν έχει κανέναν τρόπο να αποφύγει ή να αποκρούσει το χτύπημα. Μία ακόμα διεθνής καταξίωση για το Σώμα των Μπαλούρδων και προπαντός για την πολιτική τους ηγεσία.

Την ίδια στιγμή η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ επιλέγει το ρόλο του “καλού μπάτσου” και διαμαρτύρεται για την αστυνομική καταστολή των σημερινών πορειών. Ναι αλλά δε θα έρθει το κόμμα τους στην κυβέρνηση; Τότε θα δούνε… Θα τα αλλάξουν όλα με ένα νόμο και σε ένα άρθρο. Και το δούλεμα πέφτει σύννεφο…

Η ομιλία του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στην παρουσίαση των προτάσεων του Κόμματος για τη συνταγματική αναθεώρηση

 Θέσεις που πρέπει να γίνουν άξονες πάλης του εργατικού - λαϊκού κινήματος

Τις προτάσεις του ΚΚΕ για τη συνταγματική αναθεώρηση παρουσίασε ο ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος, Δημήτρης Κουτσούμπας, σε ειδική εκδήλωση που έγινε χτες σε αίθουσα της Βουλής.

 Στην παρουσίαση παρευρέθηκαν εκπρόσωποι συνδικαλιστικών και μαζικών φορέων, άνθρωποι των Γραμμάτων και των Τεχνών, οι κομμουνιστές δήμαρχοι, δημοτικοί και περιφερειακοί σύμβουλοι της «Λαϊκής Συσπείρωσης» κ.ά.

Ακολουθεί η ομιλία του Δ. Κουτσούμπα.

***

Φίλες και φίλοι,

Συντρόφισσες και σύντροφοι,

Παρουσιάζουμε σήμερα την πρόταση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ για τη συνταγματική αναθεώρηση. Την πρότασή μας την έχουμε δημοσιοποιήσει και η σχετική διαδικασία έχει ήδη ξεκινήσει στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής.
Παρά το γεγονός ότι η διαδικασία που επέλεξε κυρίως η κυβέρνηση και η κοινοβουλευτική πλειοψηφία του ΣΥΡΙΖΑ για να διεξαχθεί η συγκεκριμένη συζήτηση μέσα στη Βουλή, με ασφυκτικά χρονοδιαγράμματα, δεν βοηθά στην ουσιαστική και όχι επιφανειακή ενημέρωση του λαού για τις θέσεις των κομμάτων...

Εντούτοις, εμείς καλούμε κάθε εργαζόμενο, κάθε νέο, κάθε άνθρωπο που νοιάζεται πραγματικά για τα εργατικά, λαϊκά, κοινωνικά δικαιώματα, για τις λαϊκές - δημοκρατικές ελευθερίες, για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, να μελετήσει καλά την πρόταση του ΚΚΕ. Γιατί η διαστρέβλωση δίνει και παίρνει... Αλλωστε, πάνω από όλα, οι θέσεις που διατυπώνονται σε αυτήν την πρόταση πρέπει να γίνουν άξονες πάλης του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

Οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, της ΝΔ και άλλων δυνάμεων κινούνται σε διαμετρικά αντίθετη κατεύθυνση από τη δική μας, κινούνται σε άλλο μήκος κύματος, που δεν υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα. Συνεπώς, δεν τρέφουμε και αυταπάτες, με βάση τον σημερινό συσχετισμό στη Βουλή, ότι αυτές οι ριζοσπαστικές, προοδευτικές προτάσεις μας, που μας πάνε μπροστά, μπορούν να υιοθετηθούν από όλους αυτούς. 

 

Αλλωστε, οι συζητήσεις που έχουν ήδη ξεκινήσει στην αρμόδια Επιτροπή της Βουλής για τη συνταγματική αναθεώρηση αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. Δεν είναι τυχαίο ότι οι άλλες πολιτικές δυνάμεις - και κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ - αρνούνται να υιοθετήσουν ακόμη και ορισμένα υπερώριμα αιτήματα, όπως είναι η πλήρης κατάργηση του άρθρου 86 για την ποινική ευθύνη υπουργών, για να υπάρχει πραγματικά ισότιμη μεταχείριση των υπουργών με τους απλούς πολίτες σε ό,τι αφορά την ποινική αντιμετώπιση.

 'Η όπως είναι ο πλήρης διαχωρισμός κράτους - Εκκλησίας, παρά τις προεκλογικές διακηρύξεις τους. Διαχωρισμός που δεν είναι παρά ένας αστικός δημοκρατικός εκσυγχρονισμός, που έχει ξεκινήσει εδώ και δύο αιώνες σε κάποιες χώρες και έχει συντελεστεί εδώ και δεκαετίες σε άλλες.

Και αντί γι' αυτά αρκούνται σε ορισμένα ημίμετρα, που δεν λύνουν το ουσιαστικό πρόβλημα.

Αντιδραστικό περιεχόμενο με «δημοκρατικό» περιτύλιγμα

 

INTIME NEWS

Οπως είπαμε και στη συζήτηση στην Ολομέλεια για τη συνταγματική αναθεώρηση, οι πραγματικοί στόχοι και του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ είναι άλλοι.

 Από τη μια μεριά, με τις συγκεκριμένες προτάσεις τους υπηρετούν τις ίδιες τις ανάγκες του σημερινού σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος, προκειμένου αυτό να εξασφαλίσει απρόσκοπτα την κυριαρχία του.

Και από την άλλη, τροφοδοτούν - και με αφορμή αυτή τη συζήτηση - τη μεταξύ τους προεκλογική κάλπικη αντιπαράθεση, στήνοντας ψεύτικες διαχωριστικές γραμμές, στην απέλπιδα προσπάθειά τους να κρύψουν τη στρατηγική τους σύμπλευση στα κρίσιμα για τη ζωή του λαού ζητήματα.

Ετσι παίζεται, χρόνια τώρα, το δικομματικό - διπολικό παιχνίδι, με στόχο να εγκλωβίζεται η λαϊκή δυσαρέσκεια ανάμεσα στους δύο πόλους, ενώ το σύστημα έχει τη δυνατότητα, όταν ο ένας χρεοκοπεί, να έχει έτοιμο τον άλλο για να πάρει τη σκυτάλη και να συνεχίσει στον ίδιο αντιλαϊκό δρόμο.

Το Σύνταγμα κατοχυρώνει την εξουσία της κυρίαρχης τάξης. Στην προκειμένη περίπτωση, το αστικό Σύνταγμα κατοχυρώνει την εξουσία της αστικής τάξης, διασφαλίζει τα δικά της συμφέροντα, τις δικές της συμμαχίες, προωθεί τους στόχους και τις επιδιώξεις της.

Απ' αυτήν τη σκοπιά, όλες οι αναθεωρήσεις του Συντάγματος έχουν γίνει και γίνονται για να διασφαλιστεί η σταθερότητα της αστικής εξουσίας και για να αποτυπωθούν σε νομική - συνταγματική μορφή οι νέες ανάγκες του συστήματος, όπως αυτές διαμορφώνονται στην πορεία των εξελίξεων.

Κι αυτό βέβαια δεν μπορεί να το κρύψει η αντιπαράθεση ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ για δευτερεύοντα ζητήματα.

 Αυτόν το στόχο υπηρέτησαν όλες οι αναθεωρήσεις που προχώρησαν πριν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Αυτόν το στόχο υπηρετεί και η τωρινή αναθεώρηση, όπως προκύπτει από τις προτάσεις κυρίως του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και της ΝΔ.

Είναι χαρακτηριστικό ως προς αυτό ότι οι προηγούμενες αναθεωρήσεις του ελληνικού Συντάγματος προχώρησαν μια σειρά αλλαγές που αφορούσαν το πεδίο της οικονομίας, την ελευθερία δράσης του κεφαλαίου που έθετε η ενσωμάτωση της χώρας μας στο λάκκο των λεόντων, στο ευρωενωσιακό πλαίσιο.

Αντίστοιχα, ενισχύθηκε ακόμη περισσότερο η ισχύς του δικαίου της ΕΕ, όχι μόνο έναντι των κοινών νόμων αλλά και έναντι του ίδιου του Συντάγματος. Με βάση τα παραπάνω υλοποιήθηκαν και εξακολουθούν να υλοποιούνται:

-- Η αστική πολιτική μέσω των μνημονίων

-- Η ασφυκτική επιτροπεία

-- Το σύνολο των μέτρων υπέρ του κεφαλαίου

Ολα όσα δηλαδή εκπορεύονται από την ΕΕ και ισχύουν για όλα τα κράτη - μέλη της. Γι' αυτόν το λόγο και πολλά από τα μέτρα της εποχής των μνημονίων, που έρχονταν έστω σε μια τυπική αντίθεση με το Σύνταγμα, νομιμοποιούνταν τελικά μέσω της επίκλησης των ευρωενωσιακών κανόνων, που έχουν αυξημένη ισχύ.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, παρά το γεγονός ότι ασκούσε κριτική παλιότερα σε αυτές τις αλλαγές, παρά το γεγονός ότι και σήμερα μιλάει υποκριτικά για τα λεγόμενα υπερεθνικά κέντρα που επιβάλλουν στους λαούς τις διάφορες αντιλαϊκές πολιτικές, εντούτοις με την πρότασή του δεν θίγει στο ελάχιστο καμία απ' αυτές τις αντιδραστικές αλλαγές, που κατοχυρώνουν την ισχύ αυτών των λεγόμενων υπερεθνικών κέντρων.

Αν και εδώ που τα λέμε, ο όρος «υπερεθνικά κέντρα» δεν είναι και ο πλέον δόκιμος.

Εμείς, για την ακρίβεια, μιλάμε για διακρατικές συμμαχίες, στις οποίες κάθε αστικό κράτος συμμετέχει συνειδητά, ανάλογα με τη δύναμή του, παραχωρεί μέρος της κυριαρχίας του, έτσι ώστε να αντλήσει οφέλη για λογαριασμό της εγχώριας άρχουσας τάξης - και όχι φυσικά για το λαό.

Κι αυτά τα οφέλη αφορούν και στην υλοποίηση αντεργατικών - αντιλαϊκών μέτρων, αλλά και στη συμμετοχή του ελληνικού κεφαλαίου σε μια πιο διευρυμένη αγορά.

Αυτό έγινε και με τη συμμετοχή της χώρας μας στην ΕΕ και την ΟΝΕ. Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο νομιμοποιεί αυτές τις αλλαγές που έγιναν τα προηγούμενα χρόνια, αλλά έχει γίνει και ο καλύτερος προπαγανδιστής της εμβάθυνσης της ΕΕ. Δεν είναι τυχαίο ότι αναγνωρίζεται ως ο καλύτερος «μαθητής» από τα επιτελεία των Βρυξελλών.

Ικανός μάλιστα να κάνει και «ιδιαίτερα μαθήματα» σε άλλους λαούς για το ότι η επιλογή της ρήξης με αυτές τις λυκοσυμμαχίες δεν πρέπει καν να περνάει από το μυαλό τους!

Ολα τα υπόλοιπα, για την εμβάθυνση της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας, που επιστρατεύει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για να σερβίρει την πρότασή της, είναι απλώς το περιτύλιγμα, που όμως δεν μπορεί να κρύψει το αντιδραστικό περιεχόμενο συνολικά του Συντάγματος.

Επιδιώκουν σταθερές, αντιλαϊκές, αστικές κυβερνήσεις

 

Ο πρώτος βασικός στόχος της συνταγματικής αναθεώρησης είναι η εξασφάλιση της κυβερνητικής πολιτικής σταθερότητας, δηλαδή - όπως το λέει ο λαός - να μην τρίξει και σπάσει η καρέκλα της εξουσίας τους.

'Η - όπως άλλοι πιο κομψά λένε - να διατηρηθεί η «πολιτική συνέχεια», να μη διαταράσσεται η συνέχεια της εφαρμογής της αντιλαϊκής πολιτικής από την εκάστοτε συγκυρία.

Για παράδειγμα, εκτιμούν ότι η εκλογή του Προέδρου της Δημοκρατίας, ή ακόμη και η πίεση που μπορεί να ασκήσει ο λαϊκός παράγοντας σε μια δεδομένη στιγμή, είναι παράγοντες που μπορούν να ανακόψουν το αντιλαϊκό έργο τους.
Γι' αυτό και η πρόταση της κυβέρνησης για την προεδρική εκλογή, όπως λένε, κινείται στην κατεύθυνση ...να μη διαταράσσεται η κυβερνητική σταθερότητα! 
Λες κι ο λαός τούς ψηφίζει, τους εκλέγει για να έχει σταθερότητα στη μείωση του εισοδήματός του, σταθερότητα στη φοροληστεία του, σταθερότητα να σπέρνουν βάσεις θανάτου!

Μάλιστα, η συγκεκριμένη κυβερνητική πρόταση για την αλλαγή του Συντάγματος συνοδεύεται ουσιαστικά και με μια ακόμα δήλωση μετάνοιας του κ. Τσίπρα για τη στάση που είχε κρατήσει το κόμμα του ως αξιωματική αντιπολίτευση το 2014, κατά τη διάρκεια της προεδρικής εκλογής.

Δεν μας εξέπληξε καθόλου.

Αυτά επιδιώκουν με την πρότασή τους για την εκλογή του ΠτΔ και τη λεγόμενη «εποικοδομητική ψήφο δυσπιστίας».

Πρακτικά, μπορεί να οδηγήσει στο εξής αποτέλεσμα: Κυβερνήσεις που έχουν χάσει την πλειοψηφία στη Βουλή να παραμένουν στη θέση τους, παρά και ενάντια στη θέληση του λαού.

Στο ίδιο όμως αποτέλεσμα, από άλλο δρόμο, οδηγεί και η πρόταση της ΝΔ για σταθερούς και αδιάκοπους τετραετείς κοινοβουλευτικούς - κυβερνητικούς κύκλους... Βλέπετε, λοιπόν, πως σε ένα κρίσιμης σημασίας ζήτημα και παρά τις επιμέρους διαφοροποιήσεις, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ταυτίζονται στο βασικό στόχο. 
Επιδιώκουν μονιμότερες, σταθερές αντιλαϊκές, αστικές κυβερνήσεις συνεργασίας, ακόμη και μειοψηφίας.

Οχι μόνο για να μοιράζεται σε περισσότερα από ένα αστικά κόμματα η ευθύνη της αντιλαϊκής πολιτικής, αλλά και για να μπορεί αυτή να υλοποιείται απρόσκοπτα, χωρίς εμπόδια, κενά και παρεμβολές.

Από αυτήν την άποψη, είναι κρίσιμο ζήτημα για το λαό όχι μόνο να μη φοβηθεί, να μη συναινέσει, αλλά και να αντιπαλέψει αυτόν το στόχο της περιβόητης κυβερνητικής πολιτικής σταθερότητας.

Οσο το κεφάλαιο χρειάζεται σταθερότητα στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής για την κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητά του, η εργατική τάξη, ο λαός, πρέπει με την πάλη τους να επιδιώκουν το αντίθετο. Για να καθυστερούν, να βάζουν εμπόδια στον δρόμο αυτό, να φτιάχνουν δηλαδή τα ρυάκια που θα οδηγούν στο ποτάμι που θα μας βγάλει στη θάλασσα των ριζικών αλλαγών.

Ο δεύτερος στόχος, τον οποίο έχει ομολογήσει και ο κ. Τσίπρας, είναι η αναπαλαίωση αυτού του σάπιου, διεφθαρμένου αστικού πολιτικού συστήματος, απέναντι στο οποίο υπάρχει έντονη λαϊκή δυσαρέσκεια.

Επιδιώκουν να αναστηλώσουν ένα σύστημα το οποίο έχει καταπέσει στα μάτια του λαού, όχι μόνο γιατί κάθε τρεις και λίγο βγάζουν στην επιφάνεια νέα σκάνδαλα και ξεθάβουν τα παλιά, αλλά και γιατί, πάνω από όλα, αυτό το πολιτικό σύστημα ευθύνεται για τα απανωτά μνημόνια, το αντεργατικό - αντιλαϊκό οικοδόμημα το οποίο γιγαντώθηκε στα χρόνια της κρίσης.

Χρεώνεται την ασυνέπεια λόγων και έργων. Ιδιαίτερα στο τελευταίο αυτό ζήτημα, ο ΣΥΡΙΖΑ κατέχει τα πρωτεία.

Ψευδεπίγραφες διακηρύξεις - «άδεια πουκάμισα»

 

Και επειδή αυτοί οι στόχοι προφανώς δεν είναι προοδευτικοί, ίσα - ίσα, είναι καραμπινάτοι αντιδραστικοί, γι' αυτό ακριβώς ο ΣΥΡΙΖΑ συμπίπτει σε αυτούς τους στόχους και με τον έτερο πόλο, τη ΝΔ.

Φυσικά, δεν είναι η πρώτη φορά που αντιδραστικοί στόχοι περιβάλλονται με πομπώδη συνθήματα και μεγαλόστομες διακηρύξεις, όπως «τομή στη δημοκρατία», «εμβάθυνση της δημοκρατίας», «προστασία των κοινωνικών δικαιωμάτων», εμφανίζονται ως «πρόοδος» και «ρήξη» με το παλιό συντηρητικό και φθαρμένο πολιτικό σύστημα!

Και γύρω απ' αυτά τα ψευδεπίγραφα συνθήματα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ επιχειρεί να στήσει τον διπολικό καβγά της με τη ΝΔ.

Αλλωστε, και σήμερα υπάρχουν στο ισχύον Σύνταγμα διακηρύξεις για αναγνώριση δικαιωμάτων, όπως για το δικαίωμα στην εργασία, για το δικαίωμα στη στέγη, για το δικαίωμα στην απεργία, για το δικαίωμα του συναθροίζεσθαι κ.λπ. Ομως αυτές οι αναφορές καθόλου δεν απέτρεψαν όλα αυτά τα χρόνια η ανεργία να εκτοξευτεί στα ύψη, ο λαός να πληρώνει επιπλέον φόρο, νοίκι δηλαδή για το ίδιο του το σπίτι.

Δεν απέτρεψαν ούτε τις κατασχέσεις και τους πλειστηριασμούς, που για τις λαϊκές κατοικίες έχουν πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας.

Δεν σταμάτησαν τη βιομηχανία έκδοσης δικαστικών αποφάσεων που χαρακτηρίζουν τις απεργίες «παράνομες» και «καταχρηστικές».

Γιατί η αναγνώριση αυτών των δικαιωμάτων είναι τυπική, καταντά ένα «άδειο πουκάμισο», αφού την ίδια στιγμή υπάρχει ένα σύνολο από ρήτρες, εξαιρέσεις και εκτελεστικούς νόμους που τα καταστρατηγούν στην πράξη, για να προστατεύσουν τον υπέρτατο νόμο, που είναι το καπιταλιστικό κέρδος, την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, τις εκμεταλλευτικές σχέσεις, σε τελική ανάλυση τη δικτατορία του κεφαλαίου.

Η αναφορά στα διάφορα αστικά Συντάγματα - και στο ελληνικό βεβαίως - για την ισότητα των πολιτών είναι ψεύτικη.

Γιατί είναι μόνο τυπική, αφού εξισώνει τον κάτοχο του κεφαλαίου με τον κάτοχο της εργατικής δύναμης, εξισώνει τον εκμεταλλευτή με τον εκμεταλλευόμενο. Δεν είναι πραγματικά ίσος ο εργάτης, ο άνεργος, ο φτωχός αγρότης και αυτοαπασχολούμενος, με αυτόν που έχει στα χέρια του τον πλούτο, που έχει στην ιδιοκτησία του μεγάλες επιχειρήσεις, με τις οποίες μπορεί να προσλαμβάνει και να απολύει. Που έχει στα χέρια του Μέσα Ενημέρωσης και άλλους μηχανισμούς, άρα όχι μόνο επηρεάζει, αλλά και χειραγωγεί τη λαϊκή συνείδηση.

Θα μπορούσαμε απλά και μόνο να πούμε ότι είναι πρόκληση να μιλάει ο ΣΥΡΙΖΑ για δημοκρατία και λαϊκή κυριαρχία, τη στιγμή που η κυβέρνησή του επιτίθεται στα εργατικά, λαϊκά, δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες, τη στιγμή που στους χώρους δουλειάς οργιάζει η τρομοκρατία και ο αυταρχισμός, και η συμμετοχή σε μια απεργία πολλές φορές ισοδυναμεί με απόλυση.

Και η πρόκληση απέναντι στους εργαζόμενους γίνεται ακόμα μεγαλύτερη, αν σκεφτεί κανείς ότι αυτή η κυβέρνηση, δίπλα στην εργοδοτική αυθαιρεσία, έβαλε με το νόμο της επιπλέον εμπόδια στο δικαίωμα της απεργίας.

Προωθείται η συνταγματοποίηση των μνημονίων

 

Ωστόσο, ακόμη και αυτές οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, που αποτελούν τη δήθεν αντινεοφιλελεύθερη ατζέντα, δεν είναι ούτε τόσο αθώες ούτε τόσο αντινεοφιλελεύθερες όσο φαίνονται.

Για παράδειγμα, στην πρότασή του για την Κοινωνική Ασφάλιση, εισάγεται ο όρος της ανταποδοτικότητας, που αποτέλεσε τον πολιορκητικό κριό για όλους τους αντιασφαλιστικούς νόμους και για τη διάλυση του όποιου κοινωνικού χαρακτήρα είχε απομείνει στην Ασφάλιση.

Επίσης, είναι χαρακτηριστική, τόσο στις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ όσο και στις προτάσεις της ΝΔ, η πρόθεση να συνταγματοποιηθεί η λογική της ακραίας φτώχειας κι ενός ελάχιστου επιπέδου διαβίωσης, που πρέπει να διασφαλίζει το κράτος, και από κει και πέρα ο «σώζων εαυτόν σωθήτω».

'Η η πρόταση για να είναι μόνο τα δίκτυα διανομής του νερού και της ηλεκτρικής ενέργειας υπό δημόσιο έλεγχο, όχι για να ανακοπεί η πορεία ιδιωτικοποίησης κι απελευθέρωσης, που προχωράει με γοργούς ρυθμούς, αλλά για να αποτελέσει ο δημόσιος τομέας τον τροχονόμο αυτής της διαδικασίας.

Στην ουσία, με αυτές τις προτάσεις, προωθείται η συνταγματοποίηση των μνημονίων.

Μάλιστα, με αφορμή την αναθεώρηση του Συντάγματος, γίναμε πάλι μάρτυρες μιας κοκορομαχίας από τα παλιά. ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ νομίζουν ότι έχουν βρει ένα επωφελές πεδίο αποπροσανατολισμού, για τα περί ιδιωτικών πανεπιστημίων και αναθεώρησης ή μη του άρθρου 16 του Συντάγματος, παίζοντας ξεδιάντροπα με τη νοημοσύνη δεκάδων χιλιάδων φοιτητών και των οικογενειών τους.

Πολύ περισσότερο, που η στάση της ΝΔ και οι θέσεις που προβάλλει στη σχετική συζήτηση, αποτελούν βούτυρο στο ψωμί του ΣΥΡΙΖΑ για να συνεχίσει την προσπάθεια στησίματος ενός κάλπικου δίπολου για τον εγκλωβισμό δυνάμεων, στη βάση των εναλλακτικών μοντέλων αντιλαϊκής διαχείρισης, που προβάλλουν και οι δύο. Η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να ιδεολογικοποιήσει μάλιστα τη δήθεν υπεράσπιση του «δημόσιου» χαρακτήρα της Ανώτατης Εκπαίδευσης ξεφεύγει και από τα όρια του εξοργιστικού!

Μήπως δεν είναι ο ίδιος ο κ. Τσίπρας, ο οποίος από το βήμα της Βουλής δήλωσε ευθαρσώς ότι συμμερίζεται τη ΝΔ στο στόχο για στενότερη σύνδεση των πανεπιστημίων με την καπιταλιστική αγορά και τις επιχειρήσεις, προβάλλοντας μια διαχωριστική γραμμή από τη ΝΔ, η οποία ξεπερνά και αυτά τα όρια της αστειότητας;

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε φέτος να πετύχει κατακόρυφη αύξηση στον αριθμό των επί πληρωμή μεταπτυχιακών προγραμμάτων. Βλέπετε στη λογική του ΣΥΡΙΖΑ το να πληρώνεις δίδακτρα σε ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι διαφορετικό από το να πληρώνεις σε κρατικά, όπως επιβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ στην πλειοψηφία των μεταπτυχιακών φοιτητών, ακολουθώντας σταθερά το δρόμο που είχαν χαράξει πριν από αυτόν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Επιπλέον, η ενίσχυση της επιχειρηματικής λειτουργίας των πανεπιστημίων, στο όνομα της διοικητικής και οικονομικής αυτοτέλειας, υπό την υψηλή εποπτεία του υπουργείου, προωθείται μέσα από όλες τις νομοθετικές παρεμβάσεις του ΣΥΡΙΖΑ για την Ανώτατη Εκπαίδευση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει αυτό που έκαναν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Τα ιδρύματα να λειτουργούν όπως όλες οι ιδιωτικές επιχειρήσεις.

Είναι χαρακτηριστική, άλλωστε, η πρόβλεψη του νόμου για την Ερευνα που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ το 2016, περί της δυνατότητας των ΑΕΙ να πουλάνε την περιουσία τους με την ίδια ευκολία που θα έκανε ένα ΝΠΙΔ, μορφή δηλαδή που θα έχει ένα ιδιωτικό Πανεπιστήμιο.

Ιδιες είναι οι αναφορές στον ίδιο νόμο και οι θέσεις Τσίπρα - Μητσοτάκη, σχετικά με τις νέες υποδομές που θα εγκρίνονται «με όρους βιωσιμότητας των κοινωνικοοικονομικών οφελών». Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε...

Τα πανεπιστημιακά ιδρύματα, βέβαια, είτε είναι κρατικά είτε ιδιωτικά, λειτουργούν εκμεταλλευόμενα τη δουλειά χιλιάδων εργαζομένων.

Είναι χαρακτηριστικό ότι επί ΣΥΡΙΖΑ, ο αριθμός όσων έχουν συνάψει σύμβαση με τους ειδικούς λογαριασμούς κονδυλίων έρευνας των ΑΕΙ, έχει φτάσει τους 23.583 εργαζόμενους με συμβάσεις με τους ίδιους απεχθείς όρους που θα υπέγραφαν με αντίστοιχες καπιταλιστικές επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα. Με αποσάθρωση των όποιων εργασιακών δικαιωμάτων, με ενίσχυση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, δηλαδή με ίδιους όρους κι αν εργάζονταν σε ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο. Κι αυτά είναι μόνο ορισμένα από ό,τι προλαβαίνουμε σύντομα να πούμε. Εχουμε κι άλλα ράμματα για τη γούνα τους.

Είναι, λοιπόν, ή δεν είναι κοροϊδία και στάχτη στα μάτια του λαού η κοκορομαχία τους;

Εξαντλούμε κάθε περιθώριο προστασίας και διεύρυνσης των λαϊκών δικαιωμάτων

 

Το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας, όπως είπαμε και στη συζήτηση που προηγήθηκε στη Βουλή, με βάση τις θέσεις του, συμμετέχει στη διαδικασία της συνταγματικής αναθεώρησης.

Αλλωστε, από το Σύνταγμα του 1975 και στις αναθεωρήσεις που ακολούθησαν, συγκεντρώναμε πάντα την προσοχή μας, είτε στην κατάργηση, είτε στη θετική τροποποίηση άρθρων που αφορούσαν π.χ. τις συνδικαλιστικές ελευθερίες, την κατάργηση αντιδημοκρατικών άρθρων κ.λπ.

Είτε θέταμε ζητήματα που δεν πρόβλεπε η κυβερνητική πρόταση, όπως π.χ. τη διεκδίκηση της απλής αναλογικής κ.λπ.

Αυτό θα κάνουμε και τώρα. Καταθέτουμε προτάσεις και εξαντλούμε κάθε περιθώριο για να προστατευθούν και να διευρυνθούν τα λαϊκά, δημοκρατικά δικαιώματα, οι συνδικαλιστικές ελευθερίες, τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας, χωρίς αυταπάτες ότι μπορεί να υπάρξει πραγματικά «προοδευτικό» και «δημοκρατικό» Σύνταγμα, στο πλαίσιο της σημερινής εξουσίας του κεφαλαίου.

Με βάση τα παραπάνω, προτείνουμε μια σειρά από αλλαγές σε 8 επιμέρους άξονες, για τους οποίους παρουσιάζουμε τα βασικότερα σημεία:

Για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας

 

Ο ΠΡΩΤΟΣ ΑΞΟΝΑΣ των προτάσεών μας αναφέρεται σε ένα από τα πιο κεντρικά ζητήματα, που θα μπορούσαν να αποτυπωθούν με τον τίτλο «άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων» της χώρας μας, για τα οποία ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε η ΝΔ, ούτε φυσικά και τα άλλα αστικά κόμματα, μιλούν, δεν θέλουν καν να τα θίξουν.

Αναφερόμαστε κατά κύριο λόγο στα άρθρα 27 και 28 του Συντάγματος, που επιτρέπουν περιορισμούς στην άσκηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, την εκχώρησή τους σε ξένα κέντρα, αλλά και τη δυνατότητα διέλευσης και παραμονής ξένων στρατευμάτων και βάσεων στην Ελλάδα.

Είναι οι διατάξεις που εμπλέκουν τη χώρα μας σε επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και μάλιστα σε μια περίοδο που οι αντιθέσεις αυτές βαθαίνουν ακόμη περισσότερο, σύνορα επαναχαράσσονται, που το Διεθνές Δίκαιο γίνεται ακόμη πιο αντιδραστικό, εξαιτίας του αρνητικού συσχετισμού δύναμης, με συνέπεια την αύξηση των πολέμων και των επεμβάσεων και με την πιθανότητα για πιο γενικευμένους πολέμους στην περιοχή.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι αμερικανικές και ΝΑΤΟικές βάσεις στη χώρα μας εκσυγχρονίζονται και επεκτείνονται, ότι νέες βάσεις είναι στα σκαριά σε Αλεξανδρούπολη, Λάρισα, Στεφανοβίκειο και αλλού.

Επομένως, πρέπει να αλλάξουν αυτές οι διατάξεις, που διευκολύνουν την υλοποίηση των σχεδιασμών της άρχουσας τάξης της χώρας μας, για τη συμμετοχή της στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, μέσα και από την ένταξη στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ κ.λπ. και στους επικίνδυνους σχεδιασμούς.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε, επίσης, ότι στο παρελθόν η συμμετοχή της χώρας μας σε αυτούς τους σχεδιασμούς, υλοποιήθηκε κατά παράβαση και του ίδιου του Συντάγματος, όπως την περίοδο του πολέμου στη Γιουγκοσλαβία, με τη διέλευση των ΝΑΤΟικών στρατευμάτων από τη χώρα μας, για να μακελεύουν το γειτονικό και φίλο λαό.

Ζητάμε, συγκεκριμένα, να καταργηθεί η παράγραφος 1 του άρθρου 27, που επιτρέπει τη μεταβολή στα όρια του ελληνικού κράτους καθώς και η παράγραφος 2, που επιτρέπει τη διέλευση ξένων στρατευμάτων από αυτό.

Ζητάμε, επίσης, στο άρθρο 27, να προστεθεί παράγραφος που να μην επιτρέπει την απόκτηση και την παραμονή πυρηνικών και χημικών όπλων στη χώρα μας, κάτι το οποίο ήδη συζητά η κυβέρνηση σε ό,τι αφορά τη βάση του Αραξου και φαίνεται ήδη να το έχει δρομολογήσει.

Δεν είναι τυχαίο που, τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ, που διεκδικεί το ρόλο σημαιοφόρου του ΝΑΤΟ στην περιοχή, όσο και τα άλλα αστικά κόμματα, δεν θέλουν καν να θίξουν αυτές τις διατάξεις, γιατί είναι στον πυρήνα της πολιτικής τους.

Στην πρότασή μας ζητάμε κατάργηση συνολικά του άρθρου 28, που επιτρέπει την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων σε ξένα κέντρα, περιορισμούς στην άσκηση της εθνικής κυριαρχίας καθώς και της ερμηνευτικής δήλωσης που κατοχυρώνει τη συμμετοχή της χώρας μας στην ΕΕ, όπως επίσης και της ερμηνευτικής δήλωσης του άρθρου 80, που ρυθμίζει και μάλιστα συνταγματικά τη συμμετοχή της Ελλάδας στη Ζώνη του Ευρώ.

Είναι αυτές οι δύο διατάξεις που κατοχυρώνουν την υπεροχή του Δικαίου της ΕΕ, έναντι του ελληνικού Δικαίου.

Διεύρυνση κοινωνικών, συνδικαλιστικών, πολιτικών δικαιωμάτων

 

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΒΑΣΙΚΟΣ ΑΞΟΝΑΣ της πρότασής μας είναι αυτός που αφορά τη διεύρυνση των κοινωνικών, συνδικαλιστικών και πολιτικών δικαιωμάτων.

Είναι γνωστό ότι στο ισχύον Σύνταγμα, όπως και γενικότερα στα αστικά Συντάγματα, η αναγνώριση κάθε τέτοιου δικαιώματος συνοδεύεται και από έναν αστερίσκο που καταγράφεται με την έκφραση «όπως ο νόμος ορίζει».
Ετσι, λοιπόν, επιβάλλεται να φύγουν εντελώς οι όποιοι περιορισμοί υπάρχουν στο δικαίωμα της απεργίας.

Να υπάρξει παραπέρα διεύρυνση του δικαιώματος της απεργίας, με την κατοχύρωση και της απεργίας πολιτικής αλληλεγγύης κ.λπ. και την απαγόρευση της ανταπεργίας, του γνωστού «lock-out».

Να υπάρξει απαγόρευση της επιστράτευσης απεργών.

Επέκταση του απεργιακού δικαιώματος στα Σώματα Ασφαλείας και στους δικαστικούς και παύση τής, με οποιονδήποτε τρόπο, απαγόρευσης της συνδικαλιστικής δράσης των υπαλλήλων του στενότερου και ευρύτερου δημόσιου τομέα.

Ιδιαίτερα, θα θέλαμε να σταθούμε στα λεγόμενα κοινωνικά δικαιώματα και να υπογραμμίσουμε τα εξής:

Δεν αρκεί η αφηρημένη διατύπωση αυτών των δικαιωμάτων στη μόρφωση, στην Υγεία, στην Κοινωνική Ασφάλιση, αν δεν συνοδεύονται και από συγκεκριμένα μέτρα για την υλοποίησή τους.

Δεν παραβλέπουμε καθόλου το γεγονός ότι απαραίτητη προϋπόθεση για την υλοποίησή τους, είναι το κράτος να έχει στα χέρια του και τα απαραίτητα εργαλεία, για να το πούμε απλά, τα κλειδιά της οικονομίας.

Αρα μιλάμε για μια εξουσία που θα κάνει κοινωνική ιδιοκτησία τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, ώστε να έχει τη δυνατότητα να ικανοποιήσει τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Αλλά και σε κάθε περίπτωση, εμείς λέμε ότι δεν μπορεί η Παιδεία, η Υγεία, η Πρόνοια, η Κοινωνική Ασφάλιση να είναι εμπορεύματα.

Προβάλλουμε την ανάγκη κατάργησης της δραστηριότητας στους τομείς αυτούς των επιχειρηματικών ομίλων.

Οι υπηρεσίες αυτές να παρέχονται εντελώς δωρεάν από το κράτος.
Η Κοινωνική Ασφάλιση να είναι αποκλειστικά υποχρέωση του κράτους. Πλήρης κατοχύρωση, χωρίς περιορισμούς των ελεύθερων Συλλογικών Συμβάσεων στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.

Θα θέλαμε να σταθούμε ιδιαίτερα σε αυτό, γιατί, όπως γνωρίζετε, ενώ η κυβέρνηση διατυμπανίζει την επαναφορά δήθεν των Συλλογικών Συμβάσεων, από την άλλη, με τροπολογία που ψήφισε, ενεργοποίησε το νόμο Βρούτση, που καθορίζει τον κατώτερο μισθό με υπουργική απόφαση, αποκλείοντας τις Συλλογικές Συμβάσεις. Ετσι εξηγείται και το γιατί η κυβέρνηση αρνείται την πρόταση νόμου των 513 σωματείων.

Διεκδικούμε την πλήρη κατοχύρωση του δικαιώματος του συναθροίζεσθαι, με ταυτόχρονη κατάργηση των όποιων περιορισμών στις δημόσιες συναθροίσεις, όπως οι ισχύοντες περιορισμοί στο Σύνταγμα, στις περιπτώσεις που θεωρείται (και αυτό με βάση την πολυετή πλέον πείρα γίνεται με αυθαίρετο τρόπο από το αστικό κράτος και τις υπηρεσίες του) ότι δήθεν «επίκειται κίνδυνος για τη δημόσια ασφάλεια» ή ότι δήθεν «απειλείται σοβαρή διατάραξη της κοινωνικοοικονομικής ζωής»! Επίσης, προτείνουμε μια σειρά από αλλαγές, που αφορούν τις δημοκρατικές - λαϊκές ελευθερίες, όπως για παράδειγμα, την κατοχύρωση του δικαιώματος της νομικής συμπαράστασης σε όλες τις διαδικασίες ενώπιον όλων των δικαστικών και άλλων αρχών. Γιατί αυτή η νομική συμπαράσταση αποκλείεται σε μια σειρά από περιπτώσεις (όπως στην περίπτωση των διαδικασιών του λεγόμενου «τρομονόμου»). Ταυτόχρονα, διεκδικούμε τη διεύρυνση της προστασίας των προσωπικών δεδομένων, που είναι στο έλεος της δράσης διαφόρων κατασταλτικών και άλλων μηχανισμών, υπηρεσιών και επιχειρηματικών ομίλων και που διαμορφώνουν, με τη στήριξη των ΗΠΑ, της ΕΕ και των κυβερνήσεών τους, νέους και πιο εξελιγμένους μηχανισμούς φακελώματος και παρακολούθησης.

Προστασία του δημόσιου πλούτου

 

ΣΥΝΑΦΗΣ ΜΕ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΥΤΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ Ο ΑΞΟΝΑΣ της πρότασής μας που αφορά την προστασία του δημόσιου πλούτου και την κατάργηση των προνομίων που απολαμβάνει εδώ και δεκαετίες το ξένο και το εφοπλιστικό κεφάλαιο.

Προνόμια που είναι συνταγματικά κατοχυρωμένα, προνόμια που οδηγούν στη νόμιμη και θεσμοθετημένη φοροαπαλλαγή.

Προνόμια τα οποία τόσο η κυβέρνηση όσο και τα άλλα αστικά κόμματα τα διαφυλάττουν ως κόρη οφθαλμού για να μην θιγούν.

Αναφερόμαστε στο άρθρο 107 του Συντάγματος.

Θέτουμε, επίσης, ζήτημα τροποποίησης του άρθρου 18 του Συντάγματος, ώστε ο ορυκτός πλούτος της χώρας μας, οι υδρογονάνθρακες, τα κοινωνικά αγαθά, όπως το νερό, η ηλεκτρική ενέργεια, το φυσικό αέριο κ.ά., να είναι ιδιοκτησία του κράτους και δεν παραχωρούνται για εκμετάλλευση σε τρίτους.

Το ίδιο προστατεύονται και δεν παραχωρούνται σε τρίτους οι δημόσιες εκτάσεις σε ορεινούς όγκους, οι αιγιαλοί, τα σπήλαια, λίμνες, λιμνοθάλασσες, οι αρχαιολογικοί χώροι κ.ά.

Ιδιαίτερα, όσον αφορά τους αρχαιολογικούς χώρους και συνολικά την πολιτιστική κληρονομιά της πατρίδας μας, το ζήτημα αυτό αποκτά εξαιρετική επικαιρότητα, αν αναλογιστεί κανείς τη μεταβίβαση αρκετών τέτοιων χώρων στο λεγόμενο υπερταμείο για αξιοποίηση.

Κι όταν ακούμε για αξιοποίηση, ξέρουμε ότι αυτό αφορά την παραχώρησή του στο κεφάλαιο για εκμετάλλευση.

Για τη λειτουργία της Βουλής και των πολιτειακών οργάνων

 

ΤΟ 2ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ ΜΑΣ αναφέρεται στα ζητήματα λειτουργίας της Βουλής και των πολιτειακών οργάνων.

Στο κεφάλαιο αυτό ξεχωρίζει το άρθρο 48 του Συντάγματος που αναφέρεται στην «κατάσταση πολιορκίας», που επίσης είναι ένα από τα κεντρικά ζητήματα του Συντάγματος.

Οπως είναι γνωστό, με το άρθρο αυτό δίνεται η δυνατότητα αναστολής άρθρων του Συντάγματος που ορίζουν ατομικά και συλλογικά δικαιώματα και πολιτικές ελευθερίες, ενώ προβλέπεται και η συγκρότηση ειδικών δικαστηρίων και όλα αυτά στο όνομα της αντιμετώπισης εξωτερικών κινδύνων ή απειλής της εθνικής ασφάλειας.

Λέμε ότι κανένας λόγος δεν υπάρχει να αναστέλλονται οι πολιτικές ελευθερίες, τα ατομικά και κοινωνικά δικαιώματα και για αυτό ζητάμε την ουσιαστική κατάργηση του άρθρου 48.

Γιατί θα πρέπει να απαγορεύονται οι απεργίες, το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου, του Τύπου κ.λπ; Ποιος φοβάται τον λαό;

Ποιος έχει συμφέρον να θέλει τον λαό φιμωμένο, μοιραίο και άβουλο; Γιατί για αυτά τα δικαιώματα μιλάμε. Ολα αυτά είναι απαράδεκτο να υπάρχουν έστω και σαν απειλή.

Να εξετάζεται μόνο η περίπτωση της δυνατότητας επίταξης των αναγκαίων υποδομών (λιμάνια, αεροδρόμια, βιομηχανίες τροφίμων, φαρμάκου και άλλα), τα οποία ανήκουν σε εγχώρια ή ξένα ιδιωτικά οικονομικά συμφέροντα, σε περίπτωση επίθεσης ξένης χώρας ή συνασπισμού χωρών κατά των κυριαρχικών δικαιωμάτων και της εδαφικής ακεραιότητας της Ελλάδας.

Δεν χρειάζεται να αναφερθώ αναλυτικά στα ζητήματα λειτουργίας της Βουλής, για τα ζητήματα νομοθετικής πρωτοβουλίας από τον λαό κ.λπ.
Και εδώ έχουμε αναλυτικές προτάσεις.

Αλλά ξέρετε, εδώ περισσεύει η υποκρισία τόσο από τη σημερινή όσο και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις.

Τι απέγιναν όλες αυτές οι προβλέψεις - και του ισχύοντος Συντάγματος - που απαγόρευαν τις άσχετες κι εκπρόθεσμες τροπολογίες, τους περιορισμούς στις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και τα κατεπείγοντα νομοσχέδια;

Ολα αυτά τα έκαναν στην άκρη και τα παραβίασαν ωμά, συνεχίζουν να τα παραβιάζουν, με πρόσχημα τις ειδικές συνθήκες, την αντιμετώπιση της κρίσης, στην πραγματικότητα για τη θεσμοθέτηση των μνημονίων και των αντιλαϊκών μέτρων! Και έτσι παρά τις απαγορεύσεις και του σημερινού Συντάγματος, έγιναν ο κανόνας και από τις κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ και από την κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ.

Πήξαμε από «fast track» διαδικασίες!

Το ίδιο ισχύει και για τη νομοθετική πρωτοβουλία από τον λαό.

Την πρόταση νόμου των 513 σωματείων, που παραδόθηκε σε όλα τα κόμματα και που μόνο το ΚΚΕ κατέθεσε στη Βουλή, τρία χρόνια τώρα, την κρατάνε κλειδωμένη στα συρτάρια τους και δεν την βάζουν για συζήτηση στη Βουλή, παραβιάζοντας ακόμη και το ισχύον Σύνταγμα.

Διαχωρισμός κράτους - Εκκλησίας

 

ΤΟ 3ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ ΜΑΣ αφορά τον πλήρη διαχωρισμό κράτους - Εκκλησίας, που είναι ένα υπερώριμο αίτημα, προτείνοντας να καταργηθούν ή να τροποποιηθούν όλα τα αντίστοιχα άρθρα του Συντάγματος.

Είτε αυτά που αφορούν την επικρατούσα θρησκεία είτε άλλα, όπως το άρθρο 16 παρ. 2, που κατοχυρώνει τον κατηχητικό χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών, η οποία καμία σχέση δεν έχει με την ίδια την εξέλιξη της θρησκείας, την ιστορία των θρησκειών, ώστε να μπορεί να αποκτά ο μαθητής γνώση και κρίση, να μπορεί δηλαδή να αντιλαμβάνεται καλύτερα την πραγματικότητα. Ακόμη μια φορά υπογραμμίζουμε ότι αυτός ο διαχωρισμός κράτους - Εκκλησίας σε τίποτα δεν εμποδίζει τους ανθρώπους που πιστεύουν να ασκήσουν τα θρησκευτικά τους καθήκοντα.

Στο πλαίσιο αυτό προβλέπουμε την κατάργηση του θρησκευτικού τύπου του όρκου, την υποχρεωτικότητα του πολιτικού γάμου και της ονοματοδοσίας, όσον αφορά την αναγνώρισή τους από την πολιτεία, κάτι που επίσης δεν εμποδίζει κανέναν να κάνει και θρησκευτική τελετή.

Ο πολιτικός και οικονομικός - επιχειρηματικός εναγκαλισμός κράτους - Εκκλησίας είναι ξεπερασμένος, άνευ αντικειμένου σήμερα.

Κι εδώ δεν μπορούμε να μην αναφερθούμε σε τοποθετήσεις βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ στην Επιτροπή συνταγματικής αναθεώρησης, που προκειμένου να κρύψουν τις δικές τους υποχωρήσεις στο ζήτημα αυτό, τις διάφορες συναλλαγές τους, έφτασαν στο σημείο, αυτό το υπερώριμο αίτημα, που και οι ίδιοι πρότειναν παλιότερα, να το χαρακτηρίζουν δήθεν μαξιμαλισμό!

Ενιαία σχέση εργασίας στο Δημόσιο

 

ΣΤΟ 5ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ το ΚΚΕ υποστηρίζει την ενιαία σχέση εργασίας στο Δημόσιο και την κατάργηση της συνταγματικής απαγόρευσης για τη μονιμοποίηση των συμβασιούχων.

Αν η κυβέρνηση ήθελε να δώσει λύση στο πρόβλημα της ομηρίας των συμβασιούχων, θα μπορούσε να ζητήσει την αναθεώρηση αυτού του άρθρου.
Ομως ούτε αυτό το θέμα θέλει να το λύσει.

Για τα ζητήματα της Δικαιοσύνης

 

ΤΟ 6ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ ΜΑΣ αναφέρεται στα ζητήματα της Δικαιοσύνης και στον τρόπο επιλογής της ηγεσίας των Ανωτάτων Δικαστηρίων.

Η πρόταση του Κόμματός μας, χωρίς να καλλιεργεί ψευδαισθήσεις για τη δυνατότητα ύπαρξης πραγματικά ανεξάρτητης Δικαιοσύνης από τα ισχυρά οικονομικά και πολιτικά συμφέροντα, μέσα σε αυτό το σαθρό και διεφθαρμένο εκμεταλλευτικό σύστημα, περιλαμβάνει κάποια υπερώριμα πιστεύουμε - με βάση και τη μέχρι τώρα πολύχρονη εμπειρία - αιτήματα.

Οπως είναι η εκλογή της ηγεσίας της Δικαιοσύνης από ένα ευρύτερο εκλεκτορικό σώμα, αντί του μέχρι τώρα διορισμού της από την κυβέρνηση.

Την ανάδειξη με κλήρωση των μελών του Ανώτατου Δικαστικού Συμβουλίου και του Ανώτατου Πειθαρχικού Συμβουλίου, όπως και την κατάργηση της προβλεπόμενης από το Σύνταγμα παρέμβασης του αρμόδιου υπουργού Δικαιοσύνης στις προαγωγές κ.λπ. των δικαστικών λειτουργών καθώς και στην πειθαρχική δίωξή τους.

Προτείνουμε, επίσης, την κατάργηση του αναχρονιστικού θεσμού της Στρατιωτικής Δικαιοσύνης και την εκδίκαση των στρατιωτικών αδικημάτων των στρατιωτικών από τα κοινά Ποινικά Δικαστήρια.

Αλλαγή του άρθρου περί ευθύνης υπουργών

 

ΤΟ 7ο ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΗΣ ΠΡΟΤΑΣΗΣ ΜΑΣ αναφέρεται στην ανάγκη αλλαγής του άρθρου που αναφέρεται στην ποινική ευθύνη υπουργών.

Το ΚΚΕ υποστηρίζει την ανάγκη ριζικής αλλαγής του άρθρου 86 του Συντάγματος, ώστε να αρθούν όλα - μα όλα - τα εμπόδια και να διώκονται οι υπουργοί, όπως όλοι οι πολίτες.

Να ισχύσει η κοινή παραγραφή, αλλά αυτό μόνο δεν φτάνει.
Θα πρέπει η δίωξή τους να μην εξαρτάται από τη θέληση της εκάστοτε κυβερνητικής πλειοψηφίας.

Ετσι όπως έχουν σήμερα τα πράγματα, η κυβερνητική πλειοψηφία αποφασίζει εάν θα κινηθεί ή όχι η έναρξη της διαδικασίας. Αν δεν το θέλει η κυβέρνηση, δίωξη δεν ασκείται.

Αυτό το εμπόδιο οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ το αφήνουν άθικτο. Εμείς λέμε να καταργηθεί εντελώς το άρθρο 86 και σε κάθε περίπτωση η δίωξη να μην εξαρτάται από τη θέληση της εκάστοτε κυβερνητικής πλειοψηφίας. Να κινείται και αν ακόμη το ζητά ένας περιορισμένος αριθμός βουλευτών π.χ. 100. Και εκεί να σταματά η εμπλοκή της Βουλής.

Για την Τοπική Διοίκηση

 

ΤΕΛΟΣ, ΑΛΛΑ ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΣΕ ΣΗΜΑΣΙΑ είναι το ζήτημα της Τοπικής Διοίκησης.

Σε μια εποχή που όλο και περισσότερο ενισχύεται ο ρόλος της Τοπικής Διοίκησης ως μηχανισμού του κράτους για το πέρασμα των αντιλαϊκών πολιτικών, σταθερή μας θέση είναι η συνταγματική κατοχύρωση της υποχρέωσης του κράτους να εξασφαλίζει τους αναγκαίους οικονομικούς πόρους στους ΟΤΑ, με χρηματοδότηση από τον κρατικό προϋπολογισμό.

Αντί της κατάστασης που υπάρχει σήμερα και αποδέχονται όλες οι άλλες πολιτικές δυνάμεις και οι εκπρόσωποί τους στην Τοπική Διοίκηση, σύμφωνα με την οποία η μεταφορά αρμοδιοτήτων συνοδεύεται από οικονομικό στραγγαλισμό.

Μετατρέποντας την Τοπική Διοίκηση σε έναν ακόμη φορομπηχτικό μηχανισμό, σε έναν μοχλό για την ενίσχυση της ανταποδοτικότητας και της εμπορευματοποίησης των κοινωνικών υπηρεσιών.

Κάτι το οποίο το ζούμε καθημερινά και θα πρέπει για το λαό να αποτελεί κριτήριο και ενόψει των τοπικών εκλογών.

Καμία εμπιστοσύνη σε καμία αστική κυβέρνηση

 

Οπως ξέρετε, η διαδικασία αναθεώρησης του Συντάγματος διεξάγεται σε δύο φάσεις, σε δύο κοινοβουλευτικές περιόδους.

Η σημερινή Βουλή αποφασίζει τις αναθεωρητέες διατάξεις. Η επόμενη καταλήγει στην οριστική αναθεώρηση και την τελική διατύπωση των διατάξεων.

Η πλειοψηφία που πρέπει να επιτευχθεί για να γίνει αυτό είναι:

Είτε στη σημερινή Βουλή να πάρει 151 ψήφους βουλευτών και στην επόμενη 180. Είτε το αντίστροφο: 180 τώρα και 151 στην επόμενη βουλευτική περίοδο. Το ΚΚΕ, όπως έκανε και σε προηγούμενες αναθεωρήσεις, πέρα από τα συγκεκριμένα άρθρα, θεωρεί ότι δεν πρέπει σε αυτήν τη φάση να συγκεντρωθεί ο αριθμός 180, κάτι το οποίο θα λύσει τα χέρια στην όποια επόμενη κυβέρνηση και κυβερνητική πλειοψηφία να αποφασίσει τις τελικές συνταγματικές αλλαγές κατά το δοκούν. Δεν έχουμε καμιά εμπιστοσύνη σε αστικές κυβερνήσεις που αναδεικνύονται μόνο για υπηρετήσουν ως πολιτικό προσωπικό τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, των ομίλων, της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, όπως ήταν οι μέχρι σήμερα κυβερνήσεις ή κυβερνήσεις με κορμό τη ΝΔ ή τον ΣΥΡΙΖΑ, που προαλείφονται να κάτσουν πάλι στο σβέρκο του λαού. Καμιά εμπιστοσύνη για το τι τελικά θα αποφασίσουν να υλοποιήσουν στην επόμενη Βουλή και σε σχέση με το Σύνταγμα.

Ο λαός θα γίνει πραγματικά κυρίαρχος όταν θα έχει στην ιδιοκτησία του τον πλούτο που παράγει

 

Ολοκληρώνουμε αυτήν την παρουσίαση τονίζοντας και πάλι ότι αυτές τις προτάσεις το ΚΚΕ τις καταθέτει στην εργατική τάξη και στο λαό, με στόχο κυρίως να γίνουν αντικείμενο διεκδίκησης του εργατικού και λαϊκού κινήματος. Μέσα από αυτήν την πάλη, οι εργαζόμενοι, οι φτωχοί αγρότες και αυτοαπασχολούμενοι της πόλης, οι νέοι και οι γυναίκες των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων, πιστεύουμε ότι μπορούν να συνειδητοποιούν ότι η υπεράσπιση και διεύρυνση αυτών των δικαιωμάτων, η απόλαυσή τους στην πραγματική ζωή, απαιτούν βαθύτερες, ριζικές αλλαγές στην οικονομία και την εξουσία.

Πραγματικά κυρίαρχος μπορεί να γίνει ο λαός, όταν θα έχει στην ιδιοκτησία του τον πλούτο που παράγει.

Σε αυτό το πλαίσιο, μιας νέας κοινωνικής οργάνωσης, μπορούν να υπάρχουν νέοι λαογέννητοι θεσμοί διακυβέρνησης και εξουσίας, ένας ανώτερος τύπος δημοκρατίας. Αυτός θα εδράζεται στους τόπους δουλειάς, δηλαδή στην παραγωγική μονάδα, στην κοινωνική υπηρεσία, θα οργανώνεται σε τοπικό, περιφερειακό και πανελλαδικό επίπεδο, σε μια πρωτόγνωρη μορφή άμεσης συμμετοχής, ελέγχου, αιρετότητας, λογοδοσίας και ανάκλησης των εκλεγμένων αντιπροσώπων του λαού, αξιοποιώντας και τα σύγχρονα τεχνολογικά επιτεύγματα.

Ο λαός έχει το δικαίωμα να παλεύει με όλες τις μορφές σε μια τέτοια κατεύθυνση και επίσης έχει το δικαίωμα και τη δύναμη να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις για την αλλαγή του σημερινού Συντάγματος.

Ριζοσπάστης     Παρασκευή 7 Δεκέμβρη 2018

«Προοδευτικές» παγίδες, με οδηγό τα συμφέροντα του κεφαλαίου

«...Με οδηγό την αισιοδοξία (...) για τον δημοκρατικό μετασχηματισμό της Ευρώπης, ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνει ενωτικό προσκλητήριο σε όλες τις δυνάμεις της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, των Πρασίνων και της αριστερής σοσιαλδημοκρατίας που θέλουν και μπορούν να αντιπαλέψουν (...), τον νεοφιλελεύθερο αυταρχισμό και την εφιαλτική ανάδυση της Ακροδεξιάς».
Ο επίλογος αυτός, από την πρόσφατη απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ για τις ευρωεκλογές, συνοψίζει ολόκληρο το αφήγημα που, ενόψει και των εκλογών του επόμενου διαστήματος, τα κυβερνητικά στελέχη περιφέρουν παντού, καλώντας τα αστικά επιτελεία να «ποντάρουν τα λεφτά» τους στο δικό τους «άλογο» αστικής διαχείρισης, και το λαό να στοιχηθεί κάτω από τις σημαίες του κεφαλαίου, για να υπερασπιστεί την ιμπεριαλιστική συμμαχία, την αστική εξουσία και την οικονομία του κεφαλαίου, από τους «ακροδεξιούς» και «νεοφιλελεύθερους» που... απειλούν να τις καταλύσουν.

***

Είναι παράλληλα αποκαλυπτικός και για το έδαφος πάνω στο οποίο επιχειρείται να σταθεί αυτό το κάλπικο δίπολο, αφού ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί παρά να «ξεπλένει» την ΕΕ, το χαρακτήρα και το ρόλο της, παρουσιάζοντας την ένωση του ευρωπαϊκού κεφαλαίου περίπου ως παρασυρμένη από το νεοφιλελευθερισμό «κορασίδα», που μπορεί να «μετασχηματιστεί» σε φιλολαϊκή κατεύθυνση, και ταυτόχρονα ως «ένα προνομιακό πεδίο πολιτικών και κοινωνικών συγκρούσεων όπως και συμμαχιών, όπου το ζητούμενο είναι η αλλαγή συσχετισμών υπέρ της αριστεράς και των κυριαρχούμενων τάξεων, όχι με τη λογική της εφόδου και της "μεγάλης νύχτας" αλλά με αυτή του δημοκρατικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό», ως «πεδίο δόξης λαμπρόν» δηλαδή για τη νεκρανάσταση των χρεοκοπημένων σοσιαλδημοκρατικών προτάσεων διαχείρισης, για τον εγκλωβισμό των λαών και τη θωράκιση της ιμπεριαλιστικής ένωσης.
Οπως επίσης στο πλαίσιο αυτό δεν μπορεί παρά να «ξεπλένει» και την υπόλοιπη, αμαρτωλή σοσιαλδημοκρατία πανευρωπαϊκά, που αφού πρώτα εφάρμοσε από κοινού ή διαδοχικά με τις «νεοφιλελεύθερες» δυνάμεις την πολιτική για τη θωράκιση του κεφαλαίου σε όλη την ΕΕ, τσακίζοντας τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα, βυθίζοντας τους λαούς βαθύτερα στη φτώχεια και την εκμετάλλευση, δίνοντας και «αέρα στα πανιά» των φασιστικών δυνάμεων, τώρα, κατά τον ΣΥΡΙΖΑ, θα «αισθανθεί την ευθύνη» και θα σηκώσει από κοινού με την «Αριστερά» «το ιστορικό βάρος μιας ενωτικής μάχης ενάντια στις πολιτικές της ανισότητας και της φτώχειας».

***

Οι μόνες «μάχες» βέβαια που καλούνται να δώσουν οι «προοδευτικές» αυτές συμμαχίες, δεν είναι άλλες από εκείνες του κεφαλαίου και των συμφερόντων των αστικών τους τάξεων. Ιδιαίτερα αφορούν στόχους που προβληματίζουν όλες τις αστικές τάξεις της Ευρώπης, περισσότερο όμως αυτές που είδαν την ψαλίδα με ισχυρότερα καπιταλιστικά κράτη να μεγαλώνει επικίνδυνα την περίοδο της κρίσης. Ουσιαστικά υποστηρίζουν, σε αντίθεση με τις «ευρωσκεπτικιστικές δυνάμεις» που υπηρετώντας τα ίδια συμφέροντα προκρίνουν τη χαλάρωση ή ακόμα και τη διάλυση των θεσμών της ΕΕ, ότι μπορεί η ΕΕ να «επαναθεμελιωθεί» σε μια βάση αναθεώρησης συμφωνιών και αποφάσεών της.
Αυτό άλλωστε αποτυπώνουν και οι... «ριζοσπαστικές» προτάσεις για αναθεώρηση του Συμφώνου Σταθερότητας, «μια ευρωπαϊκή διάσκεψη για το χρέος», «διαμοιρασμό των κινδύνων» της επερχόμενης καπιταλιστικής κρίσης, «κοινή φορολογική πολιτική», «αλλαγή στο ευρωπαϊκό νομικό καθεστώς και ειδικά στο Δίκαιο του Ανταγωνισμού», «δημοκρατικό έλεγχο» της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και «κοινό προϋπολογισμό της Ευρωζώνης», «κοινή ευρωπαϊκή αμυντική πολιτική», που συγκροτούν τη στρατηγική για τη λεγόμενη «εμβάθυνση» της ΕΕ, και σηματοδοτούν για τους λαούς μνημόνια διαρκείας, εκμετάλλευση, φτώχεια και πολέμους. Ενα σχέδιο «διάσωσης» της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας από τις εσωτερικές αντιθέσεις και αντιφάσεις που κάνουν αβέβαιο το μέλλον της...
Γι' αυτό λοιπόν και τα καλέσματα - που βρίσκουν «ευήκοα ώτα» σε αστικά επιτελεία και στην παλιά «καλή» ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία -, «οι προσπάθειες στις τρεις χώρες του Νότου (σ.σ. των σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων σε Ελλάδα, Πορτογαλία και Ισπανία) (...) να τύχουν στήριξης και μίμησης από το σύνολο των δυνάμεων που αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικές και αντινεοφιλελεύθερες στην Ευρώπη». Να τύχει «μίμησης», δηλαδή, η πολιτική στήριξης του κεφαλαίου, μέσα από την ενσωμάτωση εργατικών - λαϊκών δυνάμεων και το «ξέπλυμα» της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας με «αριστερό» απορρυπαντικό.

***

Ο λαός, όπως και όλοι οι λαοί της Ευρώπης, έχει παραπάνω από αρκετή πείρα απ' το τι σημαίνουν τα καλέσματα για τον «μετασχηματισμό» της ΕΕ, που μόνο χειρότερη μπορεί να γίνει και που από κοινού με «αριστερές», σοσιαλδημοκρατικές και νεοφιλελεύθερες κυβερνήσεις, τσάκισε τα δικαιώματά του, για την «ανταγωνιστικότητα» και κερδοφορία του κεφαλαίου. Εχει και τη δύναμη να αχρηστεύσει τις νέες παγίδες εγκλωβισμού και τα κάλπικα δίπολα, βάζοντας με τη δική του συμμαχία τη σφραγίδα του στις εξελίξεις, ανοίγοντας, σε σύγκρουση με την ΕΕ, το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του, το δρόμο για τη μόνη πραγματικά προοδευτική προοπτική, τη σοσιαλιστική - κομμουνιστική κοινωνία, όπου η ικανοποίηση των δικών του αναγκών θα είναι στο επίκεντρο.