Γράφει ο Αλέκος Χατζηκώστας //
Με αφορμή τη συζήτηση του νόμου  την «ταυτότητα του φύλλου» και τη στάση που κράτησε το ΚΚΕ ένας νέος γύρος ραφιναρισμένου αλλά και ωμού αντικομμουνισμού εμφανίστηκε στη χώρα μας. Διάφοροι αξιοσέβαστοι αρθρογράφοι βρήκαν την ευκαιρία να αποδείξουν αυτό που πραγματικά είναι αν ξύσεις λίγο τον λούστρο της «προοδευτικότητας» που τόσα χρόνια καλλιεργούν με επιμέλεια για τον εαυτό τους και τις απόψεις τους.
Αντί για επιχειρήματα που να απαντούν στα όσα ανορθολογικά, αντιεπιστημονικά και κυρίως ακραία ιδεαλιστικά περιέχονται στο βασικό σκεπτικό του νόμου καταφεύγουν σε ύβρεις και σε «κλισέ».
Αφού δεν αναφέρονται καθόλου και κυρίως ολοκληρωμένα  στις θέσεις του ΚΚΕ, με τη μέθοδο του «κόψε- ράψε» και δημιουργώντας «φαντάσματα» τα οποία στην συνέχεια κατακεραυνώνουν.
Στον κοινό αυτό αντιΚΚΕ αγώνα συνασπίζονται κατά τ’ άλλα «ιδεολογικοί αντίπαλοι». Οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και νεοφιλελεύθεροι αρθρογράφοι ή υποστηρικτές της παλιάς «πράσινης» σοσιαλδημοκρατίας. Σε τελευταία ανάλυση το συγκεκριμένο νομοθέτημα αξιοποιείται ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ» αφενός για τα όσα καθημερινά κοινωνικά – δημοκρατικά δικαιώματα του λαού μας ρίχνονται στον Καιάδα της «καπιταλιστικής ανάπτυξης» και αφετέρου ως το «φύλο συκής» για τους υπερασπιστές της καπιταλιστικής ζούγκλας στο όνομα της προστασίας των «μειονοτήτων» και των «δικαιωμάτων τους».
Ας πάρουμε  ένα άρθρο από όλα αυτά,του Π. Δημητρολόπουλου στα ΝΕΑ (12/10) και στη στήλη που διατηρεί με τίτλο «Θεωρείο» και που έχει συμπυκνωμένα μια σειρά τέτοιου είδους ιδεολογήματα. Με τίτλο «Μέχρι να γίνουν άνθρωποι» αναφέρει ανάμεσα στ’ άλλα για το ΚΚΕ:
«…Είναι η ικανότητα του να επιβιώνει πολιτικά ως νεκρός οργανισμός, είναι το ταλέντο του να αντλεί ζωή από τη θανατίλα του, να τη μετατρέπει σε ζωοδότη». Το πρώτο ερώτημα είναι αν πρόκειται για «νεκρό» πολιτικό οργανισμό τότε γιατί ασχολείται μαζί του και κυρίως ρίχνει «χολή;» Άραγε τι λογής «θανατίλα» είναι αυτή που τον κρατά όρθιο εδώ και 100 χρόνια τώρα, κόντρα σε «θεούς και δαίμονες;»
Συνεχίζοντας αναφέρει: « Είναι το μοναδικό του χάρισμα να μην κερδίζει μόνο
επειδή υπόσχεται ένα άλλο, καλύτερο κόσμο. Αλλά κι επειδή είναι το ίδιο ένας άλλος κόσμος». Εδώ θα δώσουμε εν μέρει δίκιο στον αρθογράφο.
Το ΚΚΕ δεν «υπόσχεται» αλλά δείχνει με επιστημονικό τρόπο ότι η ιστορία δεν τελειώνει στον καπιταλισμό που έχει «φάει τα ψωμιά» του αλλά αντικειμενικά, νομοτελειακά είναι δυνατό αν ο ίδιος ο λαός το θελήσει να οικοδομηθεί και στη χώρα μας ένα ανώτερο κοινωνικό σύστημα ο σοσιαλισμός-κομμουνισμός.  Και αυτό απαιτεί την επαναστατική του πρωτοπορία ,ένα κόμμα που δεν είναι σαν όλα τ’ άλλα σε επίπεδο οργάνωσης και ιδεολογίας, αρχών και ηθικής, ένα κόμμα βαθειά γειωμένο στην πραγματικότητα και γι’αυτό ακριβώς ικανό να οδηγήσει στην επαναστατική της υπέρβαση!
Ξεπερνώντας τα διάφορα ιδεολογήματα περί «ιδεοληψίας» , «γραφές του θεού» κ.α απαντάμε και στα όσα αναφέρει για φινάλε: «…Το ΚΚΕ δεν ενδιαφέρεται να συγχρονίζεται με τα αιτήματα της εποχής- οι εποχές εξάλλου έχουν σταματήσει για το κόμμα. Στον ακινητοποιημένο χρόνο που ζει δεν έχει λόγο να επιδιώξει να γίνει πλειοψηφικό ρεύμα, ούτε όμως συγκινείται από τις αγωνίες των μειοψηφιών…»
Θα λέγαμε ότι μάλλον το επίπεδο της επιχειρηματολογίας του αρθρογράφου έχει σταματήσει- έστω  και αν το κάνει καλυμμένα- σε άλλες εποχές (π.χ μεταπολεμικές) ,ενώ μόνο συνειδητή άγνοια μπορεί κανείς να διακρίνει αν κάνει λόγο για αιτήματα της εποχής, ενώ θα πρέπει να γνωρίζει ότι συχνά – πυκνά το ΚΚΕ αναπροσαρμόζει τα άμεσα αιτήματα του, ανάλογα με τις απαιτήσεις της συγκυρίας, χωρίς φυσικά να παραλείπει το κύριο που είναι η οργάνωση του αγώνα για την πραγματική ανατροπή της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων για να βρουν επιτέλους τα «όνειρα εκδίκηση» και να γίνουν πράξη τα δικαιώματα των πολλών, αυτών που το σύστημα που ο αρθρογράφος υπηρετεί στερούν καθημερινά.
Όσο δε αφορά τις «μειοψηφίες» και τις αγωνίες τους, την μειοψηφία που πολεμά όλα αυτά τα χρόνια είναι αυτή της οικονομικής ολιγαρχίας που απομυζά τον παραγόμενο κοινωνικό πλούτο και ζει – λειτουργεί παρασιτικά.
Όσο δε την «ατάκα» του τίτλου του άρθρου του, θα απαντήσουμε πως ναι. Το ΚΚΕ θα συνεχίσει τον αγώνα του μέχρι οι άνθρωποι να γίνουν πραγματικά αφέντες της ζωής και του τόπου τους μέχρι τελικά να «ανθρωπεύσει ο άνθρωπος!»