26 Ιουλ 2019

Το παράδειγμα του τουρισμού…

       

26-07-2019
Η επίσκεψη του πρωθυπουργού στο υπουργείο Τουρισμού μάς υπενθύμισε πόσο διάτρητο είναι το επιχείρημα κυβέρνησης και επιχειρηματικών ομίλων ότι όλοι έχουμε κοινό συμφέρον να μεγαλώσει η «πίτα» και ότι με τη «βιώσιμη ανάπτυξη» θα ωφεληθούν τάχα και οι μεγαλοεπιχειρηματίες και οι εργαζόμενοι. Κι αυτό γιατί την ίδια ώρα που η κυβέρνηση και οι επιχειρηματικοί όμιλοι πανηγυρίζουν για τους δεκάδες εκατομμύρια τουρίστες που επισκέπτονται τη χώρα, από τη μία τα κέρδη των μεγαλοεπιχειρηματιών εκτοξεύονται και από την άλλη οι εργαζόμενοι του κλάδου βλέπουν τις συνθήκες εργασίας και ζωής τους να χειροτερεύουν με γρήγορο ρυθμό, την εκμετάλλευση να εντείνεται. Χαμηλοί μισθοί, προσωρινή και ανασφάλιστη εργασία και βέβαια εξαντλητικά ωράρια. Άλλωστε ήταν η προηγούμενη κυβέρνηση που επικύρωσε τη σύμβαση με βάση την οποία επιβαλλόταν η 7ημερη εργασία και με την οποία συμφωνεί και η νέα κυβέρνηση. Ταυτόχρονα, μπορεί κάθε χρόνο να έχουμε «ρεκόρ αφίξεων», αλλά για τις εργατικές – λαϊκές οικογένειες οι διακοπές γίνονται ένα πανάκριβο εμπόρευμα, όλο και πιο δυσπρόσιτο. Είναι χαρακτηριστικές οι έρευνες σύμφωνα με τις οποίες το 70% των Ελλήνων δήλωνε ότι θα πάει το πολύ μια βδομάδα διακοπές. Από αυτήν την άποψη λοιπόν, ο τουρισμός είναι όντως ένα καλό παράδειγμα για το τι έχει να περιμένει

Τα συστατικά στοιχεία και η πορεία προς τον σημερινό ιμπεριαλιστικό εφιάλτη

Η ιστορική πορεία του κόσμου και γενικότερα, αλλά και ειδικότερα εντός του καπιταλιστικού πλαισίου, έχει τεκμηριωθεί θεωρητικά και έχει επαληθευτεί εμπειρικά πως κινείται σε ανοδικούς κύκλους. Βρίσκεται σε μια σπειροειδή πορεία ανέλιξης, η οποία παρερμηνεύεται ορισμένες φορές με δύο αντίθετους τρόπους: είτε τονίζεται η ομοιότητα φαινομένων που απαντώνται σε διαφορετικές ιστορικές περιόδους δίνοντας έτσι την εντύπωση μιας ιστορίας που επαναλαμβάνεται κάνοντας συνεχώς κύκλους, είτε τονίζεται αποκλειστικά η διαφορά των ιστορικών φαινομένων δίνοντας την εντύπωση μιας ολοκληρωτικής τυχαιότητας της ιστορίας με τυχαίες προόδους και πισωγυρίσματα, όπου μετά το Α μπορεί να ακολουθεί το Μ και μετά το Μ το Δ.
Βασικά σημεία – τομές στην ιστορία του καπιταλισμού αποτελούν οι δομικές κρίσεις του, οι στιγμές όπου όλη η ανάπτυξη και η αισιοδοξία της προηγούμενης περιόδου καταρρέει με πάταγο, αποκαλύπτοντας από τη μία τη γύμνια του συστήματος και από την άλλη την ωμότητα των λύσεων που αναζητούν και εφαρμόζουν οι αστικές τάξεις για να επανέλθει η καπιταλιστική ανάπτυξη. Οι λύσεις αυτές, όπως αναφέρθηκε παραπάνω, σε κάθε ιστορική περίοδο είναι όμοιες. Ούτε ολόδιες, ούτε ριζικά διαφορετικές, ούτε τυχαίες.
Μετά από κάθε δομική κρίση του καπιταλισμού, στο εσωτερικό κάθε χώρας, ακολουθείται πρώτα απ’ όλα μια γενικευμένη επίθεση στην εργατική τάξη για την απόσπαση μεγαλύτερης απόλυτης υπεραξίας από τον κάθε εργαζόμενο. Αυτό γίνεται με απολύσεις, αύξηση της ανεργίας ως φόβητρο, ελαστική εργασία και υπερωρίες συχνά και απλήρωτες, με την καλλιέργεια ενός αισθήματος ατομικής ευθύνης για την εργασιακή κατάσταση του καθενός. Παράλληλα, ακολουθείται επίθεση και στα μικροαστικά – μεσαία στρώματα η οποία δεν μπορεί να ακολουθήσει τον ανταγωνισμό εν μέσω κρίσης των μεγαθηρίων και καταλήγει σε σταδιακή προλεταριοποίηση.
Αποτέλεσμα, είναι να γίνεται μια βίαιη αναδιανομή του εισοδήματος υπέρ του μεγάλου κεφαλαίου και παράλληλα μια αποσύνθεση των εργατικών δικαιωμάτων και των θέσεων εργασίας, με τελικό σκοπό οι μερίδες της αστικής τάξης που βγήκαν αλώβητες ή και ενισχυμένες από το πέρασμα της κρίσης να ξαναεπενδύσουν και να «φέρουν» σιγά σιγά την ανάπτυξη. Μια ανάπτυξη, βέβαια, που ξεκινάει με δεδομένα πολύ πιο κάτω από το σημείο που βρίσκονταν τα οικονομικά στοιχεία της χώρας όταν ξέσπασε η κρίση. Κοντινό παράδειγμα για τη χώρα μας είναι το σημείο του 2009, όπου κανένας δεν υπόσχεται στο άμεσα ορατό μέλλον πως θα επιτευχθεί η επιστροφή σε αυτό.
Επίσης, παράλληλα και με σκοπό την υποβοήθηση των παραπάνω, διαχέεται στην κοινωνία η ιδεολογία του εθνικισμού, του ρατσισμού και του φασισμού, οι εκφραστές των οποίων προβάλλουν ξαφνικά σαν πολιτικές λύσεις, έστω και διαμαρτυρίας. Ο σκοπός είναι πρώτον ο ολικός αποπροσανατολισμός από την υπαιτιότητα του ίδιου του συστήματος, δεύτερον η στοχοποίηση των πιο ευπαθών κοινωνικών ομάδων μεταναστών και προσφύγων που βοηθά στην επίθεση στην εργατική τάξη με ρίξιμο των μεροκάματων, τρίτον ο εγκλωβισμός της κοινωνίας σε ένα δίπολο πολιτικών επιλογών ανάμεσα στο παλιό πολιτικό σύστημα και στις αναδυόμενες εθνικιστικές – φασιστικές δυνάμεις, όπου τον αντιφασισμό τον καρπώνεται ο πρώτος πόλος και αποκαθαίρεται από παλιές αμαρτίες, τέταρτον το εθνικιστικό ηθικό ντοπάρισμα της κοινωνίας, η θωράκιση με το ιδεολόγημα της εθνικής ενότητας με σκοπό να είναι έτοιμη η κοινωνία προς χρήση σ’ αυτό που ακολουθεί μετέπειτα και αφορά τα εκτός της χώρας, το ιμπεριαλιστικό παίγνιο.
Εδώ βρισκόμαστε σήμερα. Τα παραπάνω σε γενικές γραμμές έχουν ήδη γίνει από το ξέσπασμα της κρίσης και μετά και χαρακτηρίζουν φαινόμενα σε όλη την ευρωατλαντική περιοχή. Ο ευρωατλαντικός κόσμος βρίσκεται σε μια αναιμική ανάπτυξη χωρίς να μπορεί να βρει κάποιου είδους ατμομηχανή που θα κουβαλήσει τα πράγματα μπροστά, είτε αυτή είναι ένα νέο παράδειγμα παραγωγής όπως η πολλά υποσχόμενη 4η τεχνολογική επανάσταση, είτε αυτή λέγεται κάποια χώρα όπως οι ΗΠΑ ή η Γερμανία. Βρισκόμαστε, δηλαδή, σε ένα σημείο όπου αναζητώνται από τις αστικές τάξεις λύσεις οι οποίες ξεφεύγουν από τα ειρηνικά πλαίσια και προσανατολίζονται σε κάποιο είδος πολέμου, όπου για τους μεν σημαίνει διατήρηση της κυριαρχίας, για τους δε ανάδειξη στην πρώτη θέση του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος. Το σίγουρο είναι πως τις προηγούμενες φορές που το σύστημα δοκιμάστηκε από δομική κρίση, αυτή επιλύθηκε οριστικά μέσα στην προσωρινότητα με την διεξαγωγή γενικευμένου πολέμου.
Τα επίδικα πάντα υπάρχουν μεταξύ αστικών τάξεων χωρών, αλλά για να οδηγηθούν σε πόλεμο συνήθως αυτά πρέπει να αφορούν σίγουρα και μόνιμα σχέδια για το μέλλον, δηλαδή σίγουρα και μόνιμα μελλοντικά κέρδη. Πράγματα που γίνονται άπαξ και δεν ανατρέπονται τόσο εύκολα. Σήμερα, αυτά είναι η επικείμενη χάραξη των νέων μεγάλων δρόμων του εμπορίου, η επικείμενη κατασκευή των μεγάλων αγωγών μεταφοράς ενέργειας και τα μεγάλα ενεργειακά κοιτάσματα· αυτά είναι οι «σιδηρόδρομοι» της σημερινής εποχής, η χάραξη των οποίων θα επιφέρει κέρδη ή απώλειες στις ενδιαφερόμενες αστικές τάξεις της περιοχής. Και οι εμπλεκόμενες είναι πολλές. Σε μια εποχή γεωπολιτικής ρευστότητας, όπου ήδη στη Μέση Ανατολή με τις πολεμικές εμπλοκές τα σύνορα έχουν αλλάξει, όπου ήδη νέες χώρες έχουν αναδειχθεί στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα στα ανατολικά μέσω είτε της οικονομίας (Κίνα), είτε της στρατιωτικής ισχύος (Ρωσία), είτε του περιφερειακού τους ρόλου και θέσης (Τουρκία, Ιράν), τα μελλοντικά σχέδια αυτών περνάνε μέσα από τη χρήση της στρατιωτικής τους ισχύος.
Είμαστε μάρτυρες αυτής της κλιμάκωσης σε μια πορεία που μπορεί να οδηγήσει στην ευθεία στρατιωτική σύγκρουση μεταξύ αυτών των χωρών, πέρα από τον πόλεμο μέσω αντιπροσώπων που διεξάγεται εδώ και δεκαετίες στην περιοχή. Η πολιτική σύγκρουση έχει ξεκινήσει ήδη εδώ και πολύ καιρό με απειλές, με χρήση προπαγάνδας, με προσπάθειες προσεταιρισμού της διεθνούς κοινότητας, με όρκους ηθικής και δημοκρατίας, με εξασφάλιση συμμαχιών, με επίδειξη νέων στρατιωτικών εξοπλισμών και δυνατοτήτων κ.λπ. Η οικονομική σύγκρουση έχει ξεκινήσει κι αυτή μεταξύ ΗΠΑ – Κίνας, Ε.Ε. – Ρωσίας, υπογείως μεταξύ ΗΠΑ – Ε.Ε., ενώ κλιμακώνεται συνεχώς σε επικίνδυνα σημεία. Θα λέγαμε πως έχει διανυθεί όλη η πορεία ανάπτυξης των κομματιών σε μια γεωπολιτική σκακιέρα από την κρίση και μετά και αυτό που συγκρατεί ακόμα τις χώρες αυτές από μια κατά μέτωπο γενικευμένη πολεμική σύγκρουση αυτή τη φορά και όχι μέσω αντιπροσώπων είναι η ύπαρξη πυρηνικών όπλων και ο κίνδυνος πυρηνικού ολέθρου.
Αυτό που θα μπορούσε όχι μόνο να συγκρατήσει τους πολεμικούς σχεδιασμούς, αλλά και να ανατρέψει αυτήν την πορεία προς την καταστροφή χαράσσοντας μια νέα πορεία προς την κοινωνική απελευθέρωση και ευημερία είναι οι λαοί. Οι λαοί, οι οποίοι από το ξέσπασμα της κρίσης και μετά την επέλαση της εθνικιστικής, ρατσιστικής και φασιστικής ιδεολογίας έχουν συντηρητικοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε να αποτελούν έτοιμο προς χρήση υλικό για τα όνειρα των αστικών τους τάξεων τη στιγμή που θα τους καλέσουν να θυσιαστούν για αυτά. Η λεγόμενη «άνοδος των εθνικισμών» με τα συμπαρομαρτούντα περί ερμηνείας «πολέμου των πολιτισμών» που έχουν εμποτίσει τις δυτικές κοινωνίες, ο ισλαμοφασισμός και η τζιχάντ που έχουν εμποτίσει τις ανατολικές – με μεγάλη ευθύνη της Δύσης – είναι δείγματα αυτής της έντονης πορείας συντηρητικοποίησης σε όλο τον πλανήτη.
Συν αυτά, η έλλειψη μιας ισχυρής επαναστατικής χώρας όπως η ΕΣΣΔ και η κατασυκοφάντηση της ιστορικής της πορείας, αφήνουν τον κόσμο χωρίς μια ελπίδα, χωρίς μια διέξοδο, χωρίς ένα ισχυρό αντίβαρο στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς. Αποτέλεσμα αυτής της έλλειψης και κατασυκοφάντησης είναι και το ανίσχυρο διεθνώς κομμουνιστικό κίνημα, το ανίσχυρο διεθνώς αντιιμπεριαλιστικό και αντιπολεμικό κίνημα, που αν υπήρχε και κατακτούσε μαζικά τις κοινωνίες θα ήταν σημαντικό εμπόδιο και φόβητρο για κάθε πολεμικό σχεδιασμό των αστικών τάξεων. Τέλος, η ύπαρξη της Νέας Αριστεράς που θέτει στο επίκεντρο ταυτοτικά ζητήματα ή θέματα όπως η οικολογία, ο αστικής κοπής σε πολλές εκ των περιπτώσεων νεοφεμινισμός, και η συμμετοχή της σε κυβερνήσεις που την απαξίωσαν και την παγίωσαν στις συνειδήσεις ως μέρος του παλιού πολιτικού συστήματος αποτελεί ακόμα μια έλλειψη διεξόδου για τους λαούς στη σημερινή ιστορική φάση.
Η πάλη προς την ανάπτυξη ενός μαζικού κομμουνιστικού, αντιιμπεριαλιστικού και αντιπολεμικού κινήματος που θα φωτίζει και θα αντιπαλεύει τις αιτίες των σημερινών υπαρξιακών κινδύνων της ανθρωπότητας απομένει η μόνη ελπίδα ανατροπής αυτής της πολεμικής ολέθριας κατάληξης των σημερινών δεδομένων. Τώρα, πιο επιτακτικά από ποτέ, λίγο πριν βαρέσουν μεσάνυχτα στον κόσμο και εμφανιστούν – με την υποστήριξη, την συναίνεση, την απάθεια, την αφασία, την αμνησία των λαών – για μια ακόμη φορά τα τέρατα της ιστορίας. 

Μαθήματα… αντικομμουνισμού στο ΑΠΘ! Παράσταση διαμαρτυρίας του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στον πρύτανη

Παράσταση διαμαρτυρίας στον πρύτανη του ΑΠΘ πραγματοποίησαν το μεσημέρι της Παρασκευής οι Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών, μαζί με φοιτητές του Τμήματος, απαιτώντας την κατάργηση του μαθήματος «Θεωρίες για τον Ολοκληρωτισμό» που εντάχθηκε πρόσφατα στο πρόγραμμα σπουδών. Απόφαση αίτησης ανάκλησης του μαθήματος πήρε και ο Σύλλογος Φοιτητών του Τμήματος νωρίτερα το πρωί.
Το συγκεκριμένο μάθημα εντάχθηκε για πρώτη φορά στο πρόγραμμα σπουδών ως μάθημα επιλογής, στο πλαίσιο της προσπάθειας αναθεώρησης της Ιστορίας και προώθησης της ανιστόρητης «θεωρίας των δύο άκρων» που βρίσκεται σε εξέλιξη με την καθοδήγηση της ΕΕ του κεφαλαίου.
Το συγκεκριμένο μάθημα διδάσκει ο διδάσκων με σύμβαση Μακρής Λεωνίδας. Το αντικείμενο του μαθήματος, όπως περιγράφεται στον ιστότοπο του Τμήματος, είναι: «Η περιγραφή και λειτουργία συγκεκριμένων ολοκληρωτικών καθεστώτων -κυρίως του σοβιετικού σταλινισμού και του ναζισμού- στοχεύουν στο να αναδείξουν το θεωρητικό υπόβαθρο και τα αίτια της ανόδου του φαινομένου του ολοκληρωτισμού».
Ο πρύτανης, κ. Μήτκας, προσπαθώντας να καταστείλει τις αντιδράσεις, επικαλέστηκε την ακαδημαϊκή ελευθερία, ενώ απάντησε πως δεν έχει γνώση του συγκεκριμένου ζητήματος, ζητώντας χρόνο για μετά τις γιορτές ώστε να προετοιμαστεί μια συζήτηση.
Οι Οργανώσεις της ΚΝΕ και του ΚΚΕ δήλωσαν πως δεν θα περιμένουν με σταυρωμένα τα χέρια και κάλεσαν τους συναδέλφους τους «να απέχουν από το μάθημα και να μη δεχτούν να εξεταστούν σε ό,τι πιο αντιεπιστημονικό έχει εμφανιστεί στο Τμήμα των Πολιτικών Επιστημών».
Σε ανακοίνωσή τους οι Οργανώσεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ σημειώνουν μεταξύ άλλων: «Η πολιτική αυτή στόχευση δεν προσβλέπει μόνο στη διαγραφή της προσφοράς του σοσιαλισμού, αλλά και στη συκοφάντηση του επαναστατικού κινήματος και της ταξικής και οργανωμένης πάλης, καταδικάζοντάς την, στις συνειδήσεις των νέων.
Υπενθυμίζουμε λοιπόν πως πράγματι δύο άκρα υπάρχουν. Αυτά είναι το κεφάλαιο και η εργασία. Από τη μια πλευρά τα συμφέροντα των μονοπωλίων, των ιμπεριαλιστικών συμμαχιών και των κυβερνήσεων που υποκλίνονται μπροστά τους και απ’ την άλλη τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων».
Παράλληλα, καλούν σε συμμετοχή στην εκδήλωση των Οργανώσεων της ΚΝΕ στις 9 Μάη, Ημέρα της Αντιφασιστικής Νίκης των Λαών, με θέμα «Αλήθεια και ψέματα για τη θεωρία των δύο άκρων» με ομιλητή τον Γ. Μαργαρίτη, καθηγητή Σύγχρονης Ιστορίας του ΑΠΘ.

Κοροϊδίας συνέχεια…

Ένας ολόκληρος χρόνος χρειάστηκε για να εκδοθεί διάταγμα για «Λήψη μέτρων για την αντιμετώπιση άμεσων κινδύνων και αναγκών στις περιοχές της Περιφερειακής Ενότητας Ανατολικής Αττικής που επλήγησαν από τις πυρκαγιές της 23ης Ιουλίου 2018».
Άρθρο 1ο |> Απομάκρυνση επικίνδυνων υλικών – [α] Απομάκρυνση απορριμμάτων, αποβλήτων και κάθε υλικού εν γένει, το οποίο, κατά την κρίση των αρμοδίων φορέων (κλπ)  [β] Έλεγχοι και αποξήλωση αμιάντου [γ] Κάθε αναγκαία ενέργεια αποκατάστασης και ανάπλασης των πληγεισών περιοχών με σκοπό την προστασία της υγείας των πολιτών και τη διαφύλαξη του περιβάλλοντος.
2. Όλες οι απαιτούμενες από την προηγούμενη παράγραφο δράσεις, ιδίως μελέτες, έργα, υπηρεσίες, εξοπλισμός, εκπονούνται κατά προτεραιότητα χωρίς δαπάνη για το δημόσιο, από φυσικό ή νομικό πρόσωπο, και, εφόσον αυτό δεν καταστεί δυνατόν, με ανάθεση με κοινή απόφαση των Υπουργών Οικονομικών και Υποδομών και Μεταφορών, η οποία αναρτάται στον δικτυακό τόπο των υπουργείων.
Άρθρο 2ο |> Σύσταση Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας. Συστήνεται Αστική Μη Κερδοσκοπική Εταιρεία με την επωνυμία «Μάτι ξανά», σύμφωνα με τις διατάξεις του Αστικού Κώδικα. Σκοπός της εταιρείας είναι η προώθηση δράσεων για την αποκατάσταση και ανάπλαση των πληγεισών περιοχών και τη βελτίωση της ζωής των κατοίκων τους. Για την επίτευξη του σκοπού της η εταιρεία, ενδεικτικά, υποβάλλει προτάσεις και εισηγήσεις προς τις αρμόδιες αρχές και υπηρεσίες.  Στο ΔΣ της Εταιρείας μετέχουν εκπρόσωποι των κατοίκων των πληγεισών περιοχών καθώς και εκπρόσωποι των κάτωθι νομικών προσώπων και φορέων: α) του Ελεγκτικού Συνεδρίου, β) του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, γ) του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδας, δ) του Υπουργείου Υποδομών και Μεταφορών, ε) του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας, στ) των δήμων Μαραθώνος και Ραφήνας – Πικερμίου και ζ) της Περιφέρειας Αττικής.
Άρθρο 3ο |> Κατάρτιση ειδικού χωρικού σχεδίου. Ενόψει άμεσου κινδύνου για την ασφάλεια των πολιτών ή για το περιβάλλον, όπως προκύπτει από εισήγηση φορέα ή υπηρεσίας, ανατίθεται στο Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου «Τεχνικό Επιμελητήριο Ελλάδος» η σύνταξη ειδικού χωρικού σχεδίου για τις περιοχές της Ανατολικής Αττικής που επλήγησαν από τις πυρκαγιές της 23ης Ιουλίου 2018, με καταληκτική ημερομηνία παράδοσης του σχεδίου την 23η Ιουλίου 2020
(ΣΣ |> οι υπογραμμίσεις δικές μας)
Επομένως:
  • Χρειαζόταν ένας ολόκληρος χρόνος και μια ολόκληρη πράξη νομοθετικού περιεχομένου ακόμη και για τα αυτονόητα και πολύ απλά (πχ. η απομάκρυνση επικίνδυνων υλικών)
  • Εκείνο που προέχει -σημείο γραφής και για το τι θα επακολουθήσει είναι το «Οι δράσεις, μελέτες, έργα, υπηρεσίες, εξοπλισμός, εκπονούνται κατά προτεραιότητα χωρίς δαπάνη για το δημόσιο»
  • Η κεντρική εξουσία και η τοπική διοίκηση νίπτουν τας χείρας και μετατρέπονται σε παρατηρητές με την ίδρυση της Αστικής Μη Κερδοσκοπικής Εταιρείας «Μάτι ξανά» που θα αναλάβει τα πάντα, φροντίζοντας για την τήρηση του «null» από τον κρατικό προϋπολογισμό (όχι τυχαία πάνω-πάνω στο ΔΣ φιγουράρουν Ελεγκτικό Συνέδριο και Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και τελευταία τα συναρμόδια υπουργεία οι δήμοι και η περιφέρεια…)
  • Την κατάρτιση του «ειδικού χωρικού σχεδίου» δεν αναλαμβάνει το αρμόδιο υπουργείο (ΠεΧωΔΕ – νυν ΥπΕΚΑ Περιβάλλοντος Ενέργειας Κλιματικής Αλλαγής) αλλά ανατίθεται στο ΤΕΕ -για το οποίο θα χρειαστεί ένας ακόμη χρόνος (για την κατάθεση και μετά βλέπουμε)
Ενδεικτικές και οι δηλώσεις του κυβερνητικού εκπρόσωπου, Στέλιου Πέτσα: μετά τα «ημέρα μνήμης, από την εθνική τραγωδία στο Μάτι και ο πρωθυπουργός παρέστη στο μνημόσυνο» στην εισαγωγική τοποθέτησή του κατά τη διάρκεια της πρώτης ενημέρωσης των πολιτικών συντακτών μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου σημείωσε ότι είναι ημέρα δράσης που περιμένουν οι συμπολίτες μας, οι οποίοι επλήγησαν, αναφερόμενος σε όσα είπε σχετικά ο πρωθυπουργός στις προγραμματικές δηλώσεις, ξεκαθαρίζοντας τις “δράσεις“: «Οι δράσεις αυτές είναι η μόνη ένδειξη συμπάθειας και στήριξης», πρόσθεσε και ανακοίνωσε ότι η κυβέρνηση ξεμπλοκάρει 31 εκατ. ευρώ που λιμνάζουν στον ειδικό λογαριασμό. Αυτά τα χρήματα θα διατεθούν ώστε άνθρωποι με βαριά εγκαύματα να έχουν δωρεάν πρόσβαση σε όλα τα φάρμακα, θεραπείες και ιατρικές παροχές. Επιπλέον, θα διατεθούν -είπε 20 εκατ. ευρώ για την αποκατάσταση και την ανάπλαση των πληγεισών περιοχών. Επίσης, οι πυρόπληκτοι απαλλάσσονται για 5 χρόνια από τον ΕΝΦΙΑ (sic!) -για περιουσίες που δεν υπάρχουν! Τα παραπάνω νούμερα – ψίχουλα, δεν αξίζουν καν σχολιασμό, αν αναλογιστούμε πως η ανάπλαση μιας πλατείας -χωρίς απαλλοτριώσεις κοστίζει γύρω στα 3.000.000€ …
Και φυσικά κουβέντα για την ταμπακιέρα, για την πυρόσβεση, τη δασοπροστασία, τις ανάγκες σε μέσα και υλικό με στόχο πρώτα και κύρια την πρόληψη ακριβώς γιατί “λεφτά υπάρχουν” αποκλειστικά για την υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής.

A casa d’ Irene

Το «A casa d’ Irene» είναι ένα πασίγνωστο ιταλικό τραγούδι του 1965, που το τραγούδησε ο Nico Fidenco, καλλιτεχνικό ψευδώνυμο του Domenico Colarossi. Είναι μάλλον παράξενο ότι, παρόλο που έχει περάσει πάνω από μισός αιώνας, ξέρουν το τραγούδι αυτό πολλοί από τους σημερινούς έφηβους μαθητές του Λυκείου, ίσως επειδή βρίσκεται ακόμα στη δισκοθήκη του παππού τους. Εκείνο, όμως, που δεν είναι ευρύτερα γνωστό είναι ότι αρκετοί από τους αποφοίτους Λυκείου της εποχής τού παραπάνω τραγουδιού έφυγαν για σπουδές στην Ιταλία, ξέροντας από την ιταλική γλώσσα μόνο τους στίχους αυτού του τραγουδιού και, μάλιστα, χωρίς να ξέρουν πολύ καλά τι σημαίνουν. Ό,τι μάθαιναν στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση από ξένη γλώσσα ήταν τα αγγλικά και σε ελάχιστα σχολεία τα γαλλικά, κι έξω απ’ τα σχολεία αγγλικά, γαλλικά και γερμανικά. Η ιταλική γλώσσα δεν είχε ζήτηση. 
Πριν παρεξηγηθώ, θέλω να ξεκαθαρίσω κάτι: γράφω τα προηγούμενα όχι για να υποτιμήσω εκείνους που σπούδασαν στην Ιταλία, αλλά, αντιθέτως, γιατί συνιστούν απόδειξη του γεγονότος ότι η μεγάλη πλειονότητά τους, παρά τις δυσκολίες που είχαν στη γλώσσα, ολοκλήρωσαν τις σπουδές τους με επιτυχία σ’ αυτή την ξένη χώρα. Κι ύστερα, χιλιάδες από αυτούς (γιατροί, αρχιτέκτονες, πολιτικοί μηχανικοί …) εργάστηκαν και μάλλον συνεχίζουν να εργάζονται στην Ελλάδα χωρίς κανένα επαγγελματικό πρόβλημα, ισότιμοι με τους συναδέλφους τους που σπούδασαν στα ελληνικά πανεπιστήμια.  Θα έλεγα, μάλιστα, ότι αυτοί που φοίτησαν σε ιταλικά ή άλλα ξένα πανεπιστήμια επέστρεψαν με καλύτερα και περισσότερα γνωστικά εφόδια, γιατί δεν θεωρώ τα ελληνικά πανεπιστήμια ανώτερα των ξένων, κι ας έχω πραγματοποιήσει όλες τις πανεπιστημιακές μου σπουδές στην Ελλάδα.
Αυτό που τουλάχιστον αποδεικνύεται από τα παραπάνω είναι  ότι όλοι όσοι τελείωσαν τις σπουδές τους στο εξωτερικό θα μπορούσαν να είχαν σπουδάσει με επιτυχία στην Ελλάδα, αν φυσικά ήταν ελεύθερη η εισαγωγή στα ελληνικά πανεπιστήμια. Το ότι  θα μπορούσαν να είχαν σπουδάσει με επιτυχία στην Ελλάδα ισχύει ακόμα και στην περίπτωση που, όπως οι περισσότεροι από αυτούς, συμμετείχαν στις πανελλήνιες εξετάσεις αλλά είχαν σχετική ή  παταγώδη αποτυχία. Όσοι από τους αποτυχόντες είχαν την οικονομική δυνατότητα να φύγουν και να σπουδάσουν έξω το έπραξαν και με επιτυχία. Μάλιστα, πάρα πολλοί από αυτούς επέστρεψαν και όχι μόνο εργάστηκαν στα σχετικά με τις σπουδές τους επαγγέλματα, αλλά κατέλαβαν επιπλέον κοινοβουλευτικές και κυβερνητικές θέσεις εξουσίας, όπως μπορεί ευκόλως να δει κανείς αν ψάξει λίγο τα βιογραφικά όλων αυτών των επιφανών ανδρών και γυναικών.
Εκείνο επίσης που αποδεικνύεται από τα παραπάνω είναι ότι οι σπουδές των Ελλήνων διακρίνονται από έναν έντονα ταξικό χαρακτήρα. Με λίγα λόγια, κάποιοι που προέρχονται από την εργατική τάξη και από φτωχά κοινωνικά στρώματα, παρά την επιτυχία τους στις πανελλήνιες εξετάσεις, δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να εγκατασταθούν στην πόλη της Σχολής τους και να σπουδάσουν με ευχέρεια.  Αντιθέτως, κάποιοι άλλοι που προέρχονται από την αστική τάξη και από άλλα ανώτερα οικονομικά στρώματα, παρότι απέτυχαν σ’ αυτές τις εξετάσεις, ακόμα και παταγωδώς, έχουν κάθε δυνατότητα να φύγουν και να σπουδάσουν σε ξένα πανεπιστήμια. Μάλιστα, αρκετοί από τους αστικούς γόνους δεν σκοτίζονται καθόλου με το θέμα των πανελλήνιων εισαγωγικών εξετάσεων και φεύγουν έξω αμέσως μόλις τελειώσουν το Λύκειο. Δικαίωμά τους κι έχουν κάθε ελευθερία να το πράξουν, όπως κάθε αστός και κάθε μέλος των εύπορων κοινωνικών τάξεων, που μπορεί να απολαμβάνει όλα τα δικαιώματα που ορίζει το αστικό Σύνταγμα και οι αστικοί νόμοι, αλλά που δεν μπορούν να τα απολαύσουν στην πράξη τα παιδιά της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Σ’ αυτά μένει μόνο η επιθυμία, η απογοήτευση και η ενοχή πως έφταιγαν που δεν μπήκαν: «Έπρεπε να διαβάσεις περισσότερο». Ενώ αν ήταν, για παράδειγμα, σαν την αξιότιμη κυρία Κεραμέως…
A casa d’ Irene
Η αστή Νίκη Κεραμέως, δικηγόρος και πολιτεύτρια, πραγματοποίησε τις πανεπιστημιακές της σπουδές σε ξένα πανεπιστήμια. Δεν ξέρω γιατί πήγε στο εξωτερικό να σπουδάσει νομικά για να γίνει δικηγόρος. Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι όσοι φεύγουν για να σπουδάσουν νομικά σε ξένο πανεπιστήμιο,  το πράττουν επειδή απέτυχαν να μπουν στο Τμήμα Νομικής κάποιου από τα ελληνικά πανεπιστήμια. Οι περισσότεροι, ακόμα και οι γόνοι των αστών που φεύγουν για σπουδές στο εξωτερικό, ακολουθούν άλλες επιστήμες, ενώ, αν θέλουν να γίνουν δικηγόροι, πραγματοποιούν τις προπτυχιακές σπουδές τους σε κάποιο από τα εγχώρια νομικά Τμήματα. Λογικό είναι, γιατί το κάθε κράτος έχει τους δικούς του νόμους και δεν συμβαίνει όπως με την Ιατρική, τα Μαθηματικά, τη Φυσική και γενικότερα με όλες τις άλλες επιστήμες. Το πιο πιθανό που συνέβη με την σημερινή δικηγόρο και υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων κυρία Κεραμέως είναι ότι απέτυχε στις εισαγωγικές εξετάσεις να περάσει στη Νομική, ώστε να σπουδάσει στην Ελλάδα, και μπήκε σε κάποιο υποκατάστατο Τμήμα όπως η Θεολογία. Ή, αφού είχε την αστική πολυτέλεια, την έκανε για έξω άνευ εξετάσεων και, επιστρέφοντας, έγινε δικηγόρος και, φυσικά, αστή πολιτεύτρια με πολλά ταξικά απωθημένα.
Οι αστοί και γενικότερα οι ανώτερες τάξεις και οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι πράττουν ό,τι δυνατόν για να εμποδίσουν τις πανεπιστημιακές σπουδές των παιδιών της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Έτσι, μόλις οι σημερινοί ανέλαβαν την κυβερνητική εξουσία και συγκροτήθηκαν σε κυβέρνηση, άρχισαν να θεσμοθετούν μεγάλα εμπόδια και σκληρά μέτρα, με πρωτοπόρο την αστή Κεραμέως. Ματαίωση της ίδρυσης Νομικής Σχολής στην Πάτρα. Διπλές βάσεις εισαγωγής, μια του κράτους και μια των Σχολών. Κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και καταστολή της δράσης των αριστερών φοιτητών, ώστε να εμποδιστεί η διακίνηση ελεύθερων ιδεών  στα πανεπιστήμια. Αγγλόφωνα, δηλαδή ιδιωτικά και με υψηλά δίδακτρα, τμήματα στα πανεπιστήμια, ώστε να μπορούν να σπουδάζουν στην Ελλάδα τα παιδιά της αστικής τάξης και των οικονομικά ανώτερων τάξεων. Ίδρυση τεχνικών σχολών στο Περιστέρι και σε άλλες λαϊκές συνοικίες για τα παιδιά της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Κατηχητικοποίηση των σχολείων και έπεται συνέχεια. Οι αστοί πολιτικοί έχουν πολλά ακόμα να καταστρέψουν από τα λαϊκά δικαιώματα κι ο λαός έχει πολλά να ανατρέψει από τα βάρβαρα μέτρα της αστικής πολιτικής. Το θέμα είναι να θελήσει κάποτε να ανατρέψει οριστικά και τους ίδιους τους αστούς, ώστε ν’ ανοίξουν διάπλατα οι κλειδαμπαρωμένες πόρτες προς το μέλλον . 

Σάπια μυαλά ή αλλιώς ο χρυσαυγίτης Τζήμερος

«Το “μεταναστευτικό” θα έπρεπε να λέγεται εισβολικό”», γιατί αυτό «που συμβαίνει δεν είναι μετανάστευση, αλλά εισβολή». «Είναι η πρώτη φορά στην παγκόσμια ιστορία, που κράτη υφίστανται εισβολή και ταυτόχρονα χρηματοδοτούν τον εισβολέα τους…».
Τις ξενοφοβικές αυτές ατάκες ξεστομίζει στα σποτάκια του ο «πολύ φιλελεύθερος» και γνωστός γραφικός αντικομμουνιστής Τζήμερος. Και επειδή «ου γαρ έρχεται μόνον», ιδού τι λέει για τους μουσουλμάνους, σε μια ανάλυση που θα τη ζήλευε ο Μένγκελε και οι διάφοροι «θεωρητικοί» του φασισμού: «Όταν η πρακτική της αιμομιξίας διαιωνίζεται, θα έχει πληθυσμό γενετικά υποβαθμισμένο, με σωματικές και ψυχικές αρρώστιες..».
Αυτά τα ανατριχιαστικά λόγια, που είναι καρμπόν με όσα λένε οι φασίστες για την «ανωτερότητα της λευκής φυλής», λέει ο χρυσαυγίτης με «πολιτικά», που παριστάνει και τον «καθώς πρέπει». Θυμίζουμε ότι πρόκειται για το άτομο που είχε φτάσει να σηκώσει χέρι σε εκλεγμένη του ΚΚΕ στο περιφερειακό συμβούλιο, με αποτέλεσμα να εκδιωχθεί κακήν κακώς. Ο αντικομμουνισμός του, τα ναζιστικά του ξεσπάσματα, προφανώς πάνε πακέτο και με τη λατρεία του στην ΕΕ, αλλά και με εκτιμήσεις όπως ότι «η ζωή θα είναι δύσκολη. Πάντα η πίτα δεν θα φτάνει για να μοιραστεί σε όλους. Πάντα θα υπάρχουν αδικίες, κοινωνικές διαφορές, φτωχοί και πλούσιοι…».
Ρατσισμός, ξενοφοβία, κυνισμός, σάπια μυαλά, χειροκροτητής της ΕΕ, ιεροκήρυκας της εκμετάλλευσης… Όλα μαζί σε ένα πρόσωπο, που ενώ δεν εκπροσωπεί τίποτα πέρα από τον εαυτό του και μερικούς περιθωριακούς ακόμα, κυκλοφορεί σε κανάλια και ραδιόφωνα για να χύνει το φασιστικό του δηλητήριο, αποδεικνύοντας πόσο χρήσιμοι είναι τέτοιοι τύποι στο σύστημα…
Πηγή: 902.gr

Νέο αντικομμουνιστικό παραλήρημα από τον αντιπρόεδρο της ΝΔ Αδ. Γεωργιάδη

Σε ένα ακόμη αντικομμουνιστικό παραλήρημα επιδόθηκε ο αντιπρόεδρος της ΝΔ, Αδωνις Γεωργιάδης, αποζητώντας την εύνοια των αφεντικών του σε ΝΑΤΟ και ΕΕ, αποδίδοντας – κατά το γνωστό «χαβά» – στον ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηριστικά που δεν έχει και στοχοποιώντας ό,τι τους ανησυχεί πραγματικά, το ΚΚΕ.
Συγκεκριμένα, σε συνέντευξή του στο Web TV του «Star Channel» δήλωσε: «Οταν έχεις κομμουνιστές στην εξουσία, οι οποίοι έχουν ξεπουλήσει την Ελλάδα και την ιδεολογία τους για να κρατήσουν την καρέκλα, κάνουν όσα κάνουν, το να συζητάμε αν ο Μητσοτάκης είναι λίγο πιο κεντρώος ή ο Γεωργιάδης λίγο πιο δεξιός, είναι πολυτέλεια που δεν την έχουμε. Μείζων στόχος στη χώρα είναι να πέσουν οι κομμουνιστές».
Η τέτοια τοποθέτηση, βέβαια, ήρθε «κουτί» στον ΣΥΡΙΖΑ αλλά και στο στημένο μεταξύ τους, αποπροσανατολιστικό, καθημερινό δικομματικό καβγαδάκι. Συγκεκριμένα, η Κουμουνδούρου μίλησε για εμφυλιοπολεμικό και διχαστικό κήρυγμα που εκφράζει και τον Κυρ. Μητσοτάκη, όπως και ότι «η σημερινή ΝΔ των κ.κ. Μητσοτάκη, Γεωργιάδη, Βορίδη είναι ένα υβρίδιο ακροδεξιάς και ακραίου νεοφιλελευθερισμού».
Σε σχόλιό του, για τις αντικομμουνιστικές δηλώσεις του Άδωνι Γεωργιάδη, το Γραφείο Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ αναφέρει τα εξής: 
«Ο Άδωνις Γεωργιάδης επιδόθηκε σε ένα ακόμη αντικομμουνιστικό ξεσάλωμα, νομίζοντας ότι μπορεί να ταυτίσει την αντιλαϊκή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ με τους κομμουνιστές και να δικαιώσει έτσι τις ακροδεξιές του αντιλήψεις.
Η ΝΔ, έχοντας χάσει από τον ΣΥΡΙΖΑ την παραδοσιακή θέση που είχε, ως προνομιακός συνομιλητής των Αμερικανών, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, προσπαθεί να την ανακτήσει με τέτοια ακροδεξιά, αντικομμουνιστικά παραληρήματα, που στοχεύουν όχι βέβαια τον ΣΥΡΙΖΑ, που είναι συνεχιστής της πολιτικής που ακολούθησε η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά τον πραγματικό αντίπαλο όλων όσων πρεσβεύει ο κ. Γεωργιάδης και η ΝΔ, δηλαδή το ΚΚΕ».

ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗΝ ΜΕΤΑΚΙΝΗΣΗ ΣΤΟ ΒΙΔΟ




Η «Λαϊκή Συσπείρωση» γίνεται καθημερινά δέκτης παραπόνων σχετικά με την ακτοπλοϊκή σύνδεση του νησιού Βίδο με το καραβάκι του Δήμου.

Τα παράπονα αφορούν το γεγονός ότι το τελευταίο δρομολόγιο από το Βίδο γίνεται, για πρώτη χρονιά, στις 7 το απόγευμα. Στη σύμβαση που έχει υπογράψει ο Δήμος είναι ξεκάθαρο ότι για τους μήνες Ιούλιο και Αύγουστο θα πραγματοποιούνται 17 δρομολόγια καθημερινά ξεκινώντας από τις 7 το πρωί και κάθε μία ώρα. Αυτό σημαίνει ότι το τελευταίο δρομολόγιο πρέπει να φεύγει στις 11 το βράδυ από το λιμάνι και στις 11:30 το βράδυ από το Βίδο.

Η απαράδεκτη αυτή κατάσταση επιβεβαιώνει, δυστυχώς, τους φόβους που εκφράσαμε από την αρχή του καλοκαιριού, ότι δηλαδή επιχειρείται η παράδοση του Βίδο στη γνωστή ξενοδοχειακή αλυσίδα ΙΚΟS που έχει μισθώσει το εστιατόριο. Στην ουσία οι  Κερκυραίοι εργαζόμενοι και οι οικογένειες τους, αλλά και οι άλλοι επισκέπτες, διώχνονται άρον άρον για να μην «ενοχλούν» τις μπίζνες του μεγαλοξενοδόχου.

Ταυτόχρονα, όσοι επισκέπτονται μεταφέρουν εικόνες πλήρους εγκατάλειψης όσον αφορά την πυροπροστασία, ενώ τα σκουπίδια από το εστιατόριο στοιβάζονται πίσω από τη «βιτρίνα» δημιουργώντας αφόρητη δυσοσμία και αυξάνοντας τον κίνδυνο πρόκλησης πυρκαγιάς.

Επαναλαμβάνουμε για μια ακόμη φορά τη θέση μας:

Το Βίδο είναι ένας τόπος ιστορικής μνήμης και αναψυχής για τους Κερκυραίους και τους επισκέπτες της Κέρκυρας και τέτοιος ακριβώς πρέπει να παραμείνει. Είναι το νησάκι που υπήρξε μία από τις φυλακές ανηλίκων κομμουνιστών και αγωνιστών που λειτούργησαν στην Ελλάδα για πολλά χρόνια (έως και το 1976), τόσο από τους φασίστες και ναζί κατακτητές, όσο και από το ελληνικό αστικό κράτος.

Δεν θα δεχτούμε να γίνει prive προορισμός για λίγους και εκλεκτούς, για να θησαυρίζουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες.

Σε αυτό το νησί ταιριάζει να ακούγονται παιδικές φωνές, άρα να λειτουργούν οι παιδικές κατασκηνώσεις, να μπορούν απρόσκοπτα οι Κερκυραίοι να πηγαίνουν εκεί για μπάνιο, να πραγματοποιούνται οι εκδηλώσεις των πρόσκοπων και άλλων φορέων, να μπορούν Έλληνες και ξένοι να επισκέπτονται τον χώρο αυτό και να γνωρίζουν την ιστορία του.
Θα μπορούσε και θα έπρεπε ο Δήμος της Κέρκυρας να εξασφαλίζει όλα τα παραπάνω με μόνιμο προσωπικό, να παρέχει δωρεάν υπηρεσίες μεταφοράς, καθαριότητας, φύλαξης, πυροπροστασίας και όλες τις υπηρεσίες που θα εξασφάλιζαν τη λειτουργία των κατασκηνώσεων και άλλων δραστηριοτήτων για τα παιδιά μας.

Ωστόσο, το ασφυκτικό πλαίσιο που έχουν διαμορφώσει όλες οι κυβερνήσεις για την τοπική διοίκηση  ανοίγει το δρόμο στην παραχώρηση του δημόσιου πλούτου, στο όνομα της «ανάπτυξης» για τα κέρδη των λίγων. Η αντίληψη που κυριαρχεί στις δημοτικές αρχές, πρώην και νυν, είναι  η ιδιωτικοποίηση, η ανταποδοτικότητα, η εξυπηρέτηση των επιχειρηματικών συμφερόντων σε βάρος των λαϊκών αναγκών. Το μόνο κριτήριο των επιχειρηματιών είναι το όλο και μεγαλύτερο κέρδος. Το κυνήγι του κέρδους είναι αδυσώπητο και δεν υπόκειται σε κανένα φραγμό όπως ισχυρίζονται όσοι μιλούν για επενδύσεις που θα «εναρμονίζονται» με το περιβάλλον.

Δε θα επιτρέψουμε να γίνει το νησί του Βίδο ένας προορισμός για λίγους και εκλεκτούς. Καλούμε τον κερκυραϊκό λαό, το εργατικό κίνημα, να οργανώσει την πάλη του για την υπεράσπιση της δημόσιας περιουσίας, για να παραμείνει το Βίδο ένα μέρος αναψυχής για τους εργαζόμενους και τις οικογένειες τους.


Κέρκυρα 25/7/2019

Ανάγκη και δικαίωμα για όλα τα παιδιά η Προσχολική Αγωγή




Η προχτεσινή ανακοίνωση των αποτελεσμάτων για τους δικαιούχους του voucher για τους παιδικούς σταθμούς φέρνει στην επιφάνεια για άλλη μια φορά, όπως κάθε χρόνο, τις τεράστιες ελλείψεις και τα προβλήματα που υπάρχουν σε όλο το φάσμα του χώρου της Προσχολικής Αγωγής. 17.250 παιδιά από αυτά για τα οποία έγινε αίτηση, μένουν και φέτος εκτός προγράμματος (αριθμός αυξημένος κατά 6,3% σε σχέση με πέρσι). Κι αυτό είναι μόνο η «κορυφή του παγόβουνου».
***
Γιατί είναι πολύ, πολύ περισσότερα τα παιδιά για τα οποία οι γονείς τους δεν μπαίνουν καν στη διαδικασία να κάνουν αίτηση στο πρόγραμμα, γνωρίζοντας ότι θα «κοπούν» λόγω εισοδηματικών ή άλλων κριτηρίων. Και μη φανταστεί κανείς ότι μιλάμε για οικογένειες με υψηλά εισοδήματα: Για παράδειγμα, μια οικογένεια με δυο παιδιά που οι γονείς τους εργάζονται και οι δυο στον ιδιωτικό τομέα και παίρνουν από 1.000 ευρώ το μήνα, δεν δικαιούται voucher! Ακόμα χειρότερα είναι για τα παιδιά των δημοσίων υπαλλήλων. Επίσης, σε πολλές περιοχές της χώρας, λόγω των έντονων προβλημάτων και ελλείψεων σε υποδομές, οικογένειες που καταλήγουν να παίρνουν το πολυπόθητο κουπόνι, αρχίζουν έναν νέο «Γολγοθά» προς αναζήτηση θέσης σε έναν παιδικό σταθμό και υπάρχουν περιπτώσεις που το κουπόνι μένει χωρίς αντίκρισμα λόγω έλλειψης θέσεων.
Οι δε ελλείψεις υποδομών στους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς οδηγούν σε επιλογή των παιδιών που θα φιλοξενηθούν σε αυτούς βάσει κριτηρίων, γεγονός που αφήνει και πάλι παιδιά εκτός δομών, σπρώχνει τους γονείς να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη και να στραφούν σε ιδιώτες. Και ακόμα, τεράστιο πρόβλημα είναι τα βρεφικά τμήματα, που είναι πιο απαιτητικά σε υποδομές και προσωπικό, δηλαδή, με βάση το κριτήριο ενός συστήματος που δεν βάζει στο επίκεντρο τις λαϊκές ανάγκες, είναι πιο κοστοβόρα και για αυτό υπάρχουν ελάχιστα: Σε 161 δήμους δεν υπάρχουν καν βρεφικοί σταθμοί και σε 131 δήμους υπάρχει τουλάχιστον διπλάσια ζήτηση από τις θέσεις που διαθέτουν οι παιδικοί σταθμοί στα βρεφικά τμήματα.
***
Ολα τα παραπάνω καταδεικνύουν ότι στον 21ο αιώνα η Προσχολική Αγωγή είναι τύποις δημόσια (στην πραγματικότητα με κραυγαλέο τρόπο θεωρείται ατομική υπόθεση των γονιών), δεν είναι σε καμιά περίπτωση δωρεάν (το ίδιο το voucher στην ουσία σημαίνει επιδότηση των τροφείων), δεν θεωρείται δηλαδή δικαίωμα για όλα τα παιδιά αυτής της ηλικίας, όπως θα έπρεπε να είναι και όπως συμβαίνει για τη βασική εκπαίδευση. Η Προσχολική Αγωγή δεν είναι μόνο βασική ανάγκη για τη λαϊκή οικογένεια, είναι πρώτα και κύρια απαραίτητη για τη σωστή ψυχοσωματική ανάπτυξη και την ομαλή κοινωνικοποίηση του παιδιού. Και ως τέτοια πρέπει να αντιμετωπίζεται, κάτι όμως που δεν συμβαίνει σήμερα στον καπιταλισμό, ούτε στη χώρα μας ούτε διεθνώς. Ως απαραίτητη λοιπόν, για την ανάπτυξη του παιδιού, απαιτεί σύγχρονη οργάνωση και σχεδιασμό, ενιαίο παιδαγωγικό πρόγραμμα ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε ηλικίας και ανάλογες υποδομές. Δηλαδή, ένα ασφαλές και υγιεινό περιβάλλον, πλήρως εξοπλισμένο με τους απαραίτητους χώρους και τα απαραίτητα υλικά, πλήρως στελεχωμένο με όλο το αναγκαίο επιστημονικό και βοηθητικό προσωπικό, έτσι ώστε να βοηθηθεί το κάθε παιδί να αναπτυχθεί σωματικά, πνευματικά, κοινωνικά. Και φυσικά, για να εκπληρώνει αυτόν τον ρόλο της η Προσχολική Αγωγή ως δικαίωμα του παιδιού και της οικογένειας, πρέπει όλο αυτό το σύστημα να είναι αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν.
***
Σήμερα όμως η εικόνα της Προσχολικής Αγωγής είναι κατακερματισμένη ανάμεσα στους δήμους, τις ιδιωτικές δομές, αλλά και τα νηπιαγωγεία, που λειτουργούν όλα με διαφορετικούς όρους και με τεράστιες ελλείψεις, αφήνοντας παιδιά εκτός δομών και οικογένειες σε απόγνωση. Γιατί σοβαρά είναι τα προβλήματα και στα νηπιαγωγεία, για άλλη μια χρονιά, μετά τη θεσμοθέτηση της δίχρονης υποχρεωτικής Προσχολικής Αγωγής χωρίς καθόλου χρηματοδότηση και σχεδιασμό για την ανάπτυξη των υποδομών που χρειάζονται και το επιπλέον προσωπικό. Πολυπληθή τμήματα των 25 νηπίων, προκάτ αίθουσες σε αυλές σχολείων, «αξιοποίηση» ακατάλληλων χώρων (αίθουσες τελετών, γραφεία κ.ά.) και σπρώξιμο των γονιών να εγγράψουν τα παιδιά τους σε νηπιαγωγεία μακριά από το σπίτι τους, είναι οι «λύσεις» που προκρίνουν οι δήμοι, προκειμένου να μπορέσουν να ανταποκριθούν απορροφώντας όλα τα νήπια και προνήπια όπου εφαρμόζεται η Προσχολική Αγωγή υποχρεωτικά για δύο έτη.
***
Απέναντι σ' αυτήν την κατάσταση, γονείς και εργαζόμενοι σε όλους τους χώρους της Προσχολικής Αγωγής πρέπει να προτάξουν τις σύγχρονες ανάγκες τους, διεκδικώντας τα αυτονόητα δικαιώματά τους: Να έχουν όλα τα παιδιά - από τη γέννησή τους μέχρι την είσοδό τους στο σχολείο - θέση σε προσχολική δομή δημόσια και δωρεάν, χωρίς voucher και τροφεία. Να απορροφηθούν όλα τα παιδιά στους παιδικούς σταθμούς και να παρθούν άμεσα και ουσιαστικά μέτρα για την υλοποίηση της δίχρονης υποχρεωτικής Προσχολικής Αγωγής με κρατική χρηματοδότηση που θα καλύψει όλες τις ανάγκες σε κτίρια, αίθουσες και προσωπικό. Προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, όλων των αναγκαίων ειδικοτήτων και μονιμοποίηση όλων των συμβασιούχων που εργάζονται στο χώρο. Κτίρια σύγχρονα, ασφαλή, με τους αναγκαίους χώρους για το παιχνίδι, τη σίτιση, την ξεκούραση των παιδιών, σίτιση για όλα τα παιδιά μέσα στις δομές, με το αναγκαίο προσωπικό. Και φυσικά ενιαίο, επιστημονικό, αναβαθμισμένο σύγχρονο παιδαγωγικό πρόγραμμα με ευθύνη του υπουργείο Παιδείας.

Γ. Σ.

ΑντιΚΚΕ σινιάλα...





«


Κάποτε πρέπει να ξαναδούμε τι γίνεται με το ΚΚΕ και τις υπηρεσίες που προσφέρει στην ελληνική κοινωνία και στο πολιτικό σύστημα». Η παραπάνω ατάκα ξεχωρίζει σε άρθρο πολεμικής ενάντια στο Κόμμα το οποίο υπογράφει ένας ακόμα αυτόκλητος «εισαγγελέας». Το κείμενο, που αναρτήθηκε χτες σε διαδικτυακό τόπο, διαμαρτύρεται για την «ανοχή» που υποτίθεται ότι δείχνει το πολιτικό σύστημα στο ΚΚΕ, κάνοντας λόγο ακόμα και για «τρομοκρατία» του Κόμματος επειδή τα μέλη του, όπως και οι ΚΝίτες, στηρίζουν τις λαϊκές κινητοποιήσεις, π.χ. την πρόσφατη ενάντια στην κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου.


Σε όψιμο χωροφυλακίστικο ύφος, ο αρθρογράφος εξανίσταται - μάλλον του κάθεται στο στομάχι - που ο ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος, Δ. Κουτσούμπας, είναι «συμπαθής σε μεγάλο κοινό» αλλά και για το ότι τα «παιδιά της ΚΝΕ» διαδίδοντας τις «"αγνές" ιδέες τους, δεν βοηθούν κανέναν»... Και ο αρθρογράφος καταλήγει στο συμπέρασμα, σε πνεύμα βενιζελικού «Ιδιώνυμου»: «Είναι άλλη η "δημοκρατία" του κ. Κουτσούμπα και άλλη η δική μας. Αλλά δυστυχώς για εκείνον εμείς είμαστε πάρα μα πάρα πολλοί και οι δικοί του οπαδοί πάρα πολύ λίγοι. Και απελπιστικά ελάχιστοι για να μπορούν να προσποιούνται τους αυτόκλητους επαναστάτες...». Οπότε, αν επεκτείνουμε τη σκέψη τούτου του αυτόκλητου εισαγγελέα πολιτικών φρονημάτων, πρέπει το κράτος να πάρει μέτρα ενάντια στο ΚΚΕ, κάτι που άλλωστε το έχει προτείνει ανοιχτά σε άλλο άρθρο του.


Τι είναι αυτό που τον ερέθισε; Η τοποθέτηση του ΚΚΕ ενάντια στις σχεδιαζόμενες από τη ΝΔ αντιδραστικές αλλαγές στον συνδικαλιστικό νόμο, που στόχο έχουν την ένταση της καταστολής σε βάρος του εργατικού κινήματος. Αναρωτιέται, για παράδειγμα, γιατί να μην μπορούν να ψηφίζουν από τα κινητά τους τα μέλη ενός συνδικάτου, ώστε να αποφασίσουν αν θέλουν ή όχι την απεργία... Αυτός είναι ο πόνος του, και γι' αυτό και η χολή ενάντια στο ΚΚΕ. Ενας πόνος που τον μοιράζονται όλοι οι απολογητές του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, το πώς δηλαδή θα εξασφαλιστεί η σιγή νεκροταφείου στους τόπους δουλειάς, πώς θα πάψουν οι εργαζόμενοι να οργανώνονται και να παλεύουν για τα δίκια τους. Και βασικό εμπόδιο των απολογητών, όπως και των αφεντικών τους, είναι το ΚΚΕ και η δράση του, εξ ου και τα παράπονα περί «ανοχής» και «συμπάθειας».


Βεβαίως, αν και αυτή η ρητορική δεν είναι καινούργια, θα είχε ενδιαφέρον όλοι αυτοί που ...βγαίνουν παραπονούμενοι για τη «δημοκρατία στα συνδικάτα» και για τα ποσοστά συμμετοχής σε απεργιακές αποφάσεις, να μας πουν για τις κυβερνήσεις μειοψηφίας, που δεν ψηφίζονται ούτε από το 40% του εκλογικού σώματος, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλη την ΕΕ, όπως και στις ΗΠΑ. Θα είχε ενδιαφέρον να μιλήσουν έστω μια φορά για τους χιλιάδες νέους εργαζόμενους που δουλεύουν «σεζόν» π.χ. σε τουριστικά νησιά και δεν κατάφεραν να φτάσουν μέχρι τις κάλπες στις 7 Ιούλη, αφού οι εργοδότες δεν τους έδωσαν την άδεια που δικαιούνται. Οπως επίσης για τους ακόμα περισσότερους εργατοϋπαλλήλους, τους συνταξιούχους, τους αυτοαπασχολούμενους, που τα έξοδα μετακίνησης για να πάνε να ψηφίσουν είναι απαγορευτικά, οπότε αποκλείονται από την εκλογική διαδικασία. Φωνασκούν όλοι οι απολογητές για το ...«δημοκρατικό δικαίωμα» του κάθε εργοδότη να βγαίνει παράνομη η απεργία. Και το βουλώνουν εκεί που η εργοδοσία - δημοκρατικά πάντα - κατευθύνει με εκβιασμούς κατά δεκάδες τους εργαζόμενούς της να στηρίξουν το τάδε ή το δείνα αστικό κόμμα, πάντα «για το καλό της επιχείρησης»...


Δημοσιεύματα όπως το συγκεκριμένο, με χαρακτηριστικά αντιΚΚΕ υστερίας, είναι στην ουσία σινιάλα για το αντεργατικό ξεσάλωμα που είναι αποφασισμένη να προχωρήσει η ΝΔ. Αν κάτι όμως φωνάζει από μακριά είναι το ότι πατάνε σε μια διαμορφωμένη πραγματικότητα, όπως αυτή που κληροδότησε ο ΣΥΡΙΖΑ στη σημερινή κυβέρνηση, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον αντιαπεργιακό νόμο που ψήφισε μαζί με τη ΝΔ. Πάνω σ' αυτόν το νόμο ετοιμάζεται να χτίσει και η σημερινή κυβέρνηση, με τα διάφορα παπαγαλάκια της να στρώνουν το χαλί από τώρα, με αντικομμουνιστικές επιθέσεις. Επιθέσεις που βεβαίως δείχνουν και τι είναι αυτό που φοβούνται, δηλαδή την οργανωμένη λαϊκή πάλη, το ρόλο που διαδραματίζει το Κόμμα στους εργατικούς αγώνες, την προοπτική που δίνει στους εργαζόμενους η πολιτική του πρόταση. Μόνο έτσι εξηγούνται επιθέσεις όπως η παραπάνω, και μάλιστα από κονδυλοφόρους που χαρακτηρίζουν «ουτοπικά» και «ρομαντικά» όσα λέει το ΚΚΕ...


Δ. Π.

Αποτελεσματικό για ποιον;




Το νομοσχέδιο για το «επιτελικό κράτος», που αναμενόταν να κατατεθεί χτες το βράδυ στη Βουλή, είναι ο τελευταίος κρίκος σε μια σειρά από αντιδραστικές αλλαγές που θεσμοθετήθηκαν όλα τα τελευταία χρόνια με στόχο το αστικό κράτος να θωρακιστεί και να προσαρμοστεί ακόμα πιο στενά στις σύγχρονες απαιτήσεις των επιχειρηματικών ομίλων, σε συνθήκες που είναι επείγον να στηριχθεί με όλους τους τρόπους η καπιταλιστική ανάπτυξη.
Το στίγμα εξάλλου που δίνουν τα κυβερνητικά επιτελεία, ότι «η διακυβέρνηση της χώρας λαμβάνει χαρακτηριστικά σύγχρονου management», «διοίκησης επιχείρησης» δηλαδή, είναι αποκαλυπτικό όχι για το πώς αλλά για το για ποιον δρομολογούνται και οι αλλαγές αυτές.
Ο λαός έχει τίποτα να περιμένει από τις «μεταρρυθμίσεις» αυτές;
Οι «σύγχρονοι» θεσμοί που εισάγονται είναι εκείνοι που «κωδικοποιούν» και μονιμοποιούν όλη την αντιλαϊκή νομοθεσία των τριών μνημονίων, οι «σύγχρονες διαδικασίες ελέγχου» θα ελέγχουν την απαρέγκλιτη εφαρμογή των αντιλαϊκών μέτρων και των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων, η «αξιολόγηση» των φορέων θα γίνεται με βάση τον πήχη που βάζει το κεφάλαιο και η τοποθέτηση διοικητών σε υπηρεσίες θα γίνεται ανάλογα με τις ικανότητές τους να υπηρετούν τους στόχους του κεφαλαίου, αλλά και την «ανοσία» τους στις διεκδικήσεις του εργατικού - λαϊκού κινήματος.
Το «ευέλικτο» αυτό κράτος και η «σβελτάδα» του αφορούν τους επιχειρηματικούς ομίλους και μόνο: Το πώς πιο «γρήγορα και αποτελεσματικά» θα μοιράζει τις νέες φοροαπαλλαγές και τα προνόμια στο κεφάλαιο, θα βγάζει από το δρόμο των επιχειρήσεων τα «εμπόδια» των εργατικών δικαιωμάτων και της προστασίας της υγείας και τους περιβάλλοντος, θα εφαρμόζει αποτελεσματικότερα το «νόμο και την τάξη» του κεφαλαίου.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι και αυτές οι αλλαγές τυγχάνουν «διακομματικής συναίνεσης» από τα κόμματα του κεφαλαίου, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δρομολόγησε στην πλειοψηφία τους τις αλλαγές που έρχεται τώρα να θεσμοθετήσει η κυβέρνηση ΝΔ, και ενώ οι αναδιαρθρώσεις αυτές που αφορούν τον κρατικό μηχανισμό αποτελούν σταθερά κομμάτι των «απαιτήσεων» και «αξιολογήσεων» από τους ιμπεριαλιστικούς «θεσμούς» στο καθεστώς της «μεταμνημονιακής» εποχής και της «ενισχυμένης εποπτείας».
Η «αποτελεσματικότητα» και ο «εκσυγχρονισμός» του κράτους δεν γίνεται για να μπορέσει ο εργαζόμενος να προστατευτεί από την ένταση της εκμετάλλευσης, για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες σε Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια, Πολιτισμό, ούτε οι ανάγκες προστασίας και ασφάλειας της ζωής και όλων όσα έχει κερδίσει με τον ιδρώτα του προσώπου του. Δεν γίνεται για να μπορέσει ο εργαζόμενος να έχει πρόσβαση στον πλούτο που ο ίδιος παράγει.
Επιβεβαιώνεται αυτό που είναι ήδη γνωστό, ότι «επιτελικό», «ηλεκτρονικό», μικρότερο ή μεγαλύτερο, το σημερινό κράτος είναι εξ ορισμού εχθρικό για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, αφού είναι κράτος της αστικής τάξης, των επιχειρηματικών ομίλων, λειτουργεί με αποκλειστικό κριτήριο την υπεράσπιση της κερδοφορίας τους.
Το «φιλικό» για την εργατική τάξη κράτος δεν μπορεί παρά να είναι το δικό της κράτος, όπου οι ίδιοι οι εργαζόμενοι θα έχουν στα χέρια τους την εξουσία και τα κλειδιά της οικονομίας, θα οργανώνουν την παραγωγή και θα αξιοποιούν όλες τις τεράστιες σύγχρονες δυνατότητες για τις δικές τους, σύγχρονες ανάγκες, και όχι για τα κέρδη μιας χούφτας καπιταλιστών.

TOP READ