2 Ιουλ 2018

Μαζί με τους φασίστες στο τιμόνι της Ευρωπαϊκής Ένωσης





Μαζί με τους φασίστες στο τιμόνι της Ευρωπαϊκής Ένωσης

 


Η Αυστρία πήρε τη σκυτάλη της εκ περιτροπής προεδρίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και έτσι για πρώτη φορά στο τιμόνι της Ένωσης είναι μια κυβέρνηση στην οποία συμμετέχουν φασίστες. Υπενθυμίζουμε ότι η αυστριακή κυβέρνηση είναι συνασπισμός της δεξιάς με το φασιστικό, εθνικιστικό «Κόμμα των Ελεύθερων» (FPΟ), το οποίο έχει ως βασική αιχμή της πολιτικής του την αντιμεταναστευτική πολιτική.

Η τελετή παράδοσης έγινε στο τουριστικό θέρετρο Σλάντμιγκ στο βουνό Πλανάι, όπου ο αυστριακός καγκελάριος Ζεμπάστιαν Κουρτς, με την παρουσία του προέδρου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Ντόναλντ Τουσκ, ανέλαβε την προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ο Τουσκ ανέφερε στην τελετή παράδοσης: «Όπως έδειξε η σύνοδος κορυφής πριν από λίγες μέρες εργαζόμαστε όλοι σκληρά για να αποδείξουμε ότι αυτό που χαρακτηρίζει την ΕΕ είναι η σταθερότητα και η ασφάλεια και όχι η αβεβαιότητα και η αστάθεια. Το σημαντικότερο πάντως είναι η ενότητα. Και εδώ επενδύω πολλά σε εσένα Ζεμπάστιαν».


Η κυβέρνηση της Αυστρίας ξεκίνησε την προεδρία της όπως αναμενόταν, δηλαδή διακηρύσσοντας τον αγώνα κατά της «παράνομης μετανάστευσης», την «περισσότερη ασφάλεια στην Ευρώπη» και έχοντας τον γενικό τίτλο. Ο καγκελάριος Κουρτς, που συγκυβερνά με τους φασίστες του FPO, με κάθε ευκαιρία αναφέρει ότι, αντί των διαφωνιών ως προς την κατανομή των προσφύγων, το βάρος πρέπει να δοθεί στην προστασία των εξωτερικών συνόρων, υποστηρίζοντας με την κατασκευή κέντρων κράτησης προσφύγων εκτός Ευρώπης και την ενίσχυση της Frontex.

Το εξάμηνο που θα αναλάβει η Αυστρία εκτός του προσφυγικού η αυστριακή κυβέρνηση θα έχει να διαχειριστεί στην προεδρία της ΕΕ είναι η ολοκλήρωση των διαπραγματεύσεων για τον προϋπολογισμό της ΕΕ της επταετίας 2021-2027 (ο πρώτος χωρίς την Μεγάλη Βρετανία), τις διαπραγματεύσεις για το Brexit που βρίσκονται στην στην τελική ευθεία.

Στο πλαίσιο της αυστριακής Προεδρίας, από σήμερα και μέχρι την 31 η Δεκεμβρίου, θα πραγματοποιηθούν συνολικά 300 συναντήσεις, 60 Συμβούλια Υπουργών από τα οποία τα 13 στην Αυστρία, όπως επίσης και η Σύνοδος Κορυφής της 20 ης Σεπτεμβρίου στο Σάλτσμπουργκ.

Για να καταλάβουμε ποιοι είναι φασίστες της Αυστρίας που συμμετέχουν στην κυβέρνηση, αλλά και η ίδια αυστριακή κυβέρνηση του δεξιού Κουρτς αξίζει θυμίσουμε: 
Στη φωτογραφία αριστερά  ο αυστριακός καγκελάριος Ζεμπάστιαν Κουρτς, που αναλαμβάνει το τιμόνι της Ευρωπαϊκής Ένωσης στη σχετική τελετή και στη φωτογραφία δεξιά μαζί με τον σύμμαχο του στην κυβέρνηση, αντικαγκελάριο Χάιντς-Κρίστιαν Στράχε, αρχηγό του φασιστικού, εθνικιστικού «Κόμματος των Ελεύθερων» (FPΟ).

ΒΓΗΚΑΝ και ΟΙ "ΝΗΦΑΛΙΟΙ ΜΑΡΑΝΤΖΙΔΗΔΕΣ" ΝΑ ΜΑΣ ΜΑΘΟΥΝ ΙΣΤΟΡΙΑ?!! ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ:

 

Ανάλογα με το ακροατήριο στο οποίο απευθύνεται κανείς, άλλοτε οι κομμουνιστές είναι αντίχριστοι που καταστρέφουν τη θρησκεία μας, κι άλλοτε έχουν εγκαθιδρύσει μια κοσμική θρησκεία με δόγματα και εικονίσματα.
Όταν ο Μαραντζίδης μαραίνεται για το Δοκίμιο ιστορίας του ΚΚΕ
H αναγγελία της αποκατάστασης του Άρη Βελουχιώτη κι άλλων στελεχών του ΚΚΕ, καθώς και της κυκλοφορίας του αναθεωρημένου Α’ τόμου του Δοκιμίου ιστορίας του κόμματος, ήταν λογικό πως θα προκαλούσε πολλές συζητήσεις και ποικίλες αντιδράσεις. 
Πλάι σε όσους ασκούν και θα ασκήσουν καλόπιστη ή κακόπιστη, δίκαιη ή άδικη κριτική στην εισήγηση της ΚΕ στην Πανελλαδική συνδιάσκεψη για το θέμα, βρίσκονται όσοι απλώς περίμεναν με το δάχτυλο πάνω στο “repeat” την κατάλληλη αφορμή για να ξαναπαίξουν τη χιλιοπαιγμένη κασέτα του “σταλινικού” και “δογματικού” ΚΚΕ, χωρίς να ασχολούνται με μπαγκατέλες, όπως πχ. να τοποθετηθούν επακριβώς στα όσα αναφέρει το κείμενο, μπας και γίνουν πιστευτότεροι και στους μη εκ των προτέρων πεπεισμένους.
Αυτή τουλάχιστον την αίσθηση αποκομίσαμε από το άρθρο του εσχάτως συριζοφιλελέ Νίκου Μαραντζίδη, με τον τίτλο-που διεκδικεί δάφνες έμπνευσης και πρωτοτυπίας- “Ο Βελουχιώτης και η Εκκλησία του σταλινισμού”
Κι αυτό γιατί πέραν του ότι η λέξη “εκκλησία” και τα παράγωγά της εμφανίζονται 9 φορές στο κείμενο, ο συγγραφέας ούτε μισή φράση δεν αφιερώνει σε κριτική επί του περιεχομένου της εισήγησης, αναφέροντας ίσα-ίσα το “πιασάρικο” θέμα της αποκατάστασης Βελουχιώτη και των άλλων κομμουνιστών, προφανώς επειδή δε διάβασε τίποτε, άλλο, ούτε καν το ίδιο το σκεπτικό της εν λόγω αποκατάστασης. 
Αλλιώς θα ήξερε τουλάχιστον ότι το Δοκίμιο δεν καταπιάνεται μόνο με τις πρώτες δεκαετίες του κόμματος, αλλά επιχειρεί μια μελέτη της ανάδυσης του ελληνικού καπιταλισμού και των απαρχών του νεοελληνικού σχηματισμού αιώνες πριν ιδρυθεί ΚΚΕ ή ΣΕΚΕ.
Αυτό δεν τον εμποδίζει καθόλου βέβαια να αρχίσει το γνώριμο τροπάρι (για να χρησιμοποιήσουμε κι εμείς έναν “εκκλησιαστικό” όρο) για το ΚΚΕ που λειτουργεί σαν Εκκλησία, ιδιαίτερα σε ιστορικά θέματα, για τη σωτηρίας της ψυχής των κομμουνιστών. Είναι εκπληκτικό μάλιστα ότι ως παράδειγμα τέτοιας “εκκλησιαστικής” σχέσης με την ιστορία, αναφέρει στοιχεία που μόνο ως αξιέπαινα μπορούν να κριθούν: “Καμία άλλη κομματική οικογένεια  δεν έδωσε τόσο μεγάλο βάρος στην παρουσίαση του παρελθόντος και στην αφήγηση της ιστορίας. Σε κανένα άλλο πολιτικό κόμμα δεν δημιουργήθηκαν «ιστορικά τμήματα» με τόση ισχυρή αίσθηση καθήκοντος συγγραφής της κομματικής ιστορίας.  Κανένα άλλο πολιτικό κόμμα δεν φρόντισε να εκδώσει τόσα βιβλία και να δημοσιεύσει τόσα άρθρα για την ιστορία του κόμματος.”
Συνεχίζει παρακάτω βέβαια με τη γκρίνια για το κομματικό αρχείο, παραβλέποντας σκόπιμα ότι κανένα άλλο κόμμα (για να μη μιλήσουμε για κρατικά αρχεία) δε δίνει τόσο εκτεταμένη-και συν τω χρόνω αυξανόμενη- πρόσβαση στα αρχεία του, τα οποία με πάρα πολύ κόπο έσωσε από φυσική καταστροφή πριν κάποια χρόνια. Ίσως βέβαια αυτό που ονειρεύεται είναι ένα κομματικό αρχείο αντίστοιχο με εκείνο του ΚΚΣΕ ή άλλων τέως ΚΚ της Ανατολικής Ευρώπης, πρακτικά προσβάσιμο μόνο σε αστούς ερευνητές πλέον (εξάλλου ο ίδιος έχει συγγράψει μαζί με τον Κ. Τσίβο σχετικό βιβλίο για τις σχέσεις ΚΚΕ-ΚΚ Τσεχοσλοβακίας, βασισμένο σε τέτοιο αρχειακό υλικό) ή ακόμα-ακόμα ένα αρχείο που τμήματα του μοσχοπουλιούνται σε παλαιοπωλεία, όπως εκείνο του ΚΚ Ιταλίας. Σε όλες αυτές τις αιτιάσεις λανθάνει βέβαια ο ευσεβής πόθος του Μαραντζίδη και πολλών (τέως και νυν) ομοϊδεατών να μπορούν να έχουν άπαντες άποψη για την ιστορία του ΚΚΕ εκτός από τους ίδιους τους κομμουνιστές.
Παραμένοντας στα περί εκκλησίας βεβαίως, διερωτάται κανείς ποιες ακριβώς είναι και πόσο συχνά εξετάζουν αυτοκριτικά την ιστορία τους αυτές οι εκκλησίες με τις οποίες συγκρίνει το ΚΚΕ ο Μαραντζίδης. 
Γιατί η καθολική εκκλησία ας πούμε χρειάστηκε γύρω στα 359 χρόνια για να αποκαταστήσει το Γαλιλαίο το 1992, και πολλά περισσότερα για να ζητήσει δια στόματος Πάπα Ιωάννη Παύλου Β’ “συγγνώμη” για την Δ’ Σταυροφορία. Όσο για την ορθόδοξη, ομολογούμε ότι αυθόρμητα δε μας έρχεται τίποτε στο νου από άποψη αυτοκριτικής, ούτε καν για την καύση βιβλίων του νεοελληνικού διαφωτισμού ή την διαβόητη “Πατριαρχική διδασκαλία”, το μνημείο ραγιαδισμού που καλούσε τους υπηκόους του Σουλτάνου να κάτσουν στα αυγά τους.
Σε κάθε περίπτωση αν για κάτι είναι γνωστές οι εκκλησίες, αυτό είναι το δόγμα, δηλαδή μια απαράγραπτη αλήθεια που δεν αλλάζει και δεν αμφισβητείται στο χρόνο. Ο Μαραντζίδης ωστόσο από μόνος του ομολογεί, θεωρώντας το μάλιστα και αίτιο μομφής πως: “Αντίθετα πάντως απ’ ό,τι συχνά πιστεύεται, το ΚΚΕ κάθε άλλο παρά σταθερή θέση διατήρησε έναντι της δεκαετίας του ’40”. 
Για να συνεχίσει μετά ότι αποκατέστησε όψιμα τον Εμφύλιο και τους Βελουχιώτη και Ζαχαριάδη σταδιακά μετά το 1991, προβάλλοντας ως τότε τη “συμφιλιωτική” αφήγηση με επίκεντρο την εαμική εθνική αντίσταση. 
Σκόπιμα παραλείπει βέβαια να αναφέρει ότι αυτή η επιλογή του ΚΚΕ δε σχετίζεται μόνο με τις – αδιαμφισβήτητες πράγματι αλλαγές πολιτικής γραμμής, συνδεόμενες με την εξέλιξη της ιδεολογικής διαπάλης εντός κόμματος και στο διεθνές κίνημα-αλλά και με το γεγονός ότι αφενός ως τη μεταπολίτευση κανείς δε μιλούσε για την αντίσταση του ΕΑΜ παρά μόνο για να τη συκοφαντήσει, αφετέρου το αστικό κράτος είχε σε παρανομία το ΚΚΕ την ίδια περίοδο ενώ επισήμως ο εμφύλιος ήρθη μόλις το 1962. Είναι λογικό ασφαλώς οι αστοί και οι οργανικοί τους διανοούμενοι να λυσσάνε με την ανάδειξη της κορυφαίας στιγμής της ταξικής πάλης από το ΚΚΕ, που σπέρνει εφιάλτες ακόμα και σχεδόν 70 χρόνια μετά την ήττα της.
Εκεί που πραγματικά το πράγμα γίνεται φαιδρό, είναι όταν ο Μαραντζίδης εγκαλεί για “προπαγανδιστικό” και “αυτοδικαιωτικό” λόγο το ΚΚΕ όταν εξετάζει νηφάλια κι αυτοκριτικά την ιστορία του , καθώς ο μόνος μη προπαγανδιστικός λόγος είναι προφανώς η δικαίωση των ταγματασφαλιτών στο όνομα της “κόκκινης βίας”, στην οποία τόσο διακρίθηκαν ο ίδιος και ο (τέως) ομοϊδεάτης του Στάθης Καλύβας. 
Ειρωνεύεται μάλιστα ότι αυτή η “σωτηρία της ψυχής” δε θα βοηθήσει το κόμμα εκλογικά, προφανώς γιατί γνωρίζει μόνο την ψηφοθηρική χρήση της ιστορίας από τον τέως, αλλά ιδίως τον νυν πολιτικό του χώρο του Σύριζα, που από τη μια κάνει ό,τι μπορεί για να κλέψει από τη λάμψη του Βελουχιώτη, κι από την άλλη τον ξεκόβει από το κόμμα που τον ανέδειξε, θάβοντάς το.
Συνοψίζοντας, ανάλογα με το ακροατήριο στο οποίο απευθύνεται κανείς, άλλοτε οι κομμουνιστές είναι αντίχριστοι που καταστρέφουν τη θρησκεία μας, κι άλλοτε έχουν εγκαθιδρύσει μια κοσμική θρησκεία με δόγματα και εικονίσματα. 
Τα πάντα και τ’ανάποδά τους, ό,τι βολεύει τον καθένα, εν προκειμένω στο ποταμο-συριζαϊκό ακροατήριο που απευθύνεται ο συγγραφέας προκρίνεται η δεύτερη εκδοχή. Από μια άποψη βέβαια, είναι μάλλον τιμητικό να σε κατακρίνουν ως “Εκκλησία” οι ιεροκήρυκες του ανίερου. Εμείς δε θα διερωτηθούμε σε ποιον Θεό πιστεύει ο Νίκος Μαραντζίδης, εξάλλου η πολιτεία και το έργο του δίνουν εύγλωττα την απάντησή τους εδώ και χρόνια.
 ΓΙΑ ΤΟ ΠΕΡΙΜΕΝΑΜΕ:
Η κύρια επιδίωξη του αντικομμουνισμού είναι το τσάκισμα της ταξικής πάλης. Η επιδίωξη είναι κοινή, είτε η επίθεση γίνεται από τη Χρυσή Αυγή και παρεμφερείς δυνάμεις, είτε από την ΕΕ και θιασώτες του «εκσυγχρονισμένου» αστικού πολιτικού συστήματος, στους οποίους συμπεριλαμβάνεται και το μεγαλύτερο τμήμα του οπορτουνισμού. Βασικοί χαρακτηρισμοί τους είναι: Το «προδοτικό ΚΚΕ», τα «εγκλήματα» του ΚΚΕ και του Στάλιν (και με τη μορφή της θεωρίας των «δύο άκρων»), δηλαδή η επίθεση στην ένοπλη ταξική πάλη και στη δικτατορία του προλεταριάτου. Συνοδεύονται από εθνικισμό και ρατσισμό, αλλά και από κοσμοπολιτισμό του κεφαλαίου και με το ιδεολόγημα της «εθνικής ενότητας».
Ειδικότερα, μέρος του οπορτουνισμού εμφανίζεται ως θεματοφύλακας της Ιστορίας του ΚΚΕ και ιδιαίτερα της στρατηγικής της ΚΔ, ειδικότερα της κληρονομιάς και προσφοράς των Στάλιν και Ζαχαριάδη. Δεν απορρίπτει τον ένοπλο αγώνα και στοχεύει στο συναίσθημα και την παραδοσιακή μνήμη, σε στερεότυπα που καλλιεργήθηκαν επί δεκαετίες, υπερτονίζοντας (και μάλιστα άκριτα) το ρόλο της προσωπικότητας (του ηγέτη) στο ιστορικό γίγνεσθαι, ουσιαστικά απορρίπτοντας την επιστημονική ανάλυση των γεγονότων.

ΤΟ ΚΚΕ ΜΕΛΕΤΑ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ και ΓΡΑΦΕΙ ΙΣΤΟΡΙΑ !!


Ένας κόσμος που καταρρέει

 


Καλά για το διεθνές περιβάλλον, καλύτερα να μην αναφερθούμε ιδιαίτερα, καθώς οι κάθε λογής τοπικοί ή γενικότεροι πόλεμοι, με τις εκατόμβες των θυμάτων, τις στρατιές των μεταναστών, η επικίνδυνη μόλυνση του περιβάλλοντος όχι μόνο από τα πυρηνικά, ο διαμελισμός κρατών με το ξαναμοίρασμα και το ξαναχάραγμα συνόρων και πολλά άλλα, είναι πλέον σε οριακό σημείο επιβίωσης!

Όμως, στη χώρα μας, τα πράγματα πάνε από το κακό στο χειρότερο και αυτό δεν οφείλεται αποκλειστικά και μόνο στην οικονομική κρίση ή την εμποκή της χώρας μας στις εγκληματικές διεθνείς Ενώσεις όπως το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, το ΔΝΤ, ο ΟΟΣΑ, κλπ..

Είναι περισσότερο φανερό ότι σε όλα τα επίπεδο η κατάσταση έχει φτάσει στο μη περαιτέρω!

— Η εγκληματικότητα στο … κόκκινο! — Η προστυχιά κάθε είδους επίσης στο κόκκινο! — Η άκρως χαμηλό ποιότητα των τηλεοπτικών προγραμμάτων, που πλέον είναι και επικίνδυνη για το νερούλιασμα του μυαλού των νέων παιδιών μας. — Η φτώχει που καθημερινά χτυπάει και περισσότερες οικογένειες. — Η συμπεριφορά των ανθρώπων μεταξύ τους, λες και είμαστε … εκ γεννετής εχθροί. — Η αναισθησία που μας δέρνει.

Και όλα αυτά, φαντάζουν ΜΗ αναστρέψιμα προς το παρόν, γιατί το ίδιο το πολιτικό σύστημα της χώρας μας, είναι τόσο βαθειά αποσαθρωμένο, τόσο ξετσίπωτα κυνικό, συμφεροντολογικό, χυδαίο και εγκληματικά απάνθρωπο και αντιλαϊκό, που πραγματικά σε γεμίζει μια ανείπωτη απαισιοδοξία!

Τα αστικά και οπορτουνιστικά κόμματα, ξεχνώντας ακόμα και τον παλιο «καλό» εαυτό τους, έχουν επιδοθεί σε ένα άγριο κυνήγι της καρέκλας, του βολέματος, της προσωπικής και ατομικής ανάδειξης!

Παραζαλισμένα σε ένα φαύλο κύκλο διαφθοράς και παρακμής, παραδομένα στον ραγιαδισμό και την μοιρολατρία, έχουν ασπαστεί πλήρως την λογική της «Ψωροκώσταινας» και εκλιπαρούν τους ξένους να τους … σώσουν!

ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ, βλέπουν την κατάρρευση και την διάλυση να έρχονται τόσο πολύ κοντά, που έχουν επιδοδθεί σε ένα κυνήγι μαγισσών, για να κρύψουν την στρατηγική (και όχι μόνον) σύμπλευση και ταύτιση με την ΝΔ και το … ΚΙΝΑΛ, που με την σειρά τους παραδέρνουν μεταξύ των … γκάλοπς και τις «πιέσεις» από τους συμμάχους τους!

Κάτι … Ποτάμια και κάτι … Ενώσεις Κεντρώων, επενδύοντας αποκλειστικά και μόνο στην … καρέκλα, ψάχνουν εναγωνίως στους … απέναντι, να τους δώσουν ρόλο … δεκανικίου και … τσόντας, μπας και επιβιώσουν πολιτικά!

Οπορτουνιστικά σχήματα τύπου ΛΑΕ ή ΑΝΤΑΡΣΥΑ, έχουν καταλήξει εδώ και χρόνια, ότι ο μοναδικός τους υπαίτιος της κακοδαιμονίας που τους … δέρνει, είναι το … ΚΚΕ και έχουν επιδοθεί σε έναν ατελέσφορο (φυσικά) αγώνα να το αποδομήσουν – αποδεικνυόμενοι οι … καλυτερότεροι εκφραστές της αντιΚΚΕ και αντικομμουνιστικής εκστρατείας των ιμπεριαλιστικών οργανισμών στη χώρα μας!

Ευτυχώς όμως, το ΚΚΕ, έχει πολύ βαθειές ρίζες στο λαό, η καθημερινή δράση του σε όλα τα επίπεδο, από τις πολιτικές διαδηλώσει, τις πολιτιστικές εκδηλώεις, τις ιστορικές αναφορές του, στην βιβλιοπαρουσίαση, στο θέατρο, γενικά τις τέχνες, αποτελεί ΟΑΣΗ για τον Ελληνικό λαό, για την πατρίδα μας!

Η Πρόταση του ΚΚΕ, για μια άλλη εξουσία, μια άλλη διακυβέρνηση της χώρας, είναι η ΜΟΝΑΔΙΚΗ διέξοδος για να σταματήσει ο κατήφορος!

Εμπρός Σύντροφοι για αυτό …

 

Απο faros.wordpress.com


Κωνσταντίνος Θεοτόκης – Κόβοντας τα δεσμά των σκλάβων στη λογοτεχνία


Ο Κωνσταντίνος Θεοτόκης, ένας από τους σημαντικότερους πεζογράφος στο γύρισμα του 19ου προς τον 20ό αιώνα, έζησε κι έδρασε σε μια κρίσιμη περίοδο της νεολληνικής ιστορίας, οι σταθμοί της οποίας συμπίπτουν χοντρικά με την αρχή και το τέλος της λογοτεχνικής του πορείας. Χαρακτηριστικό είναι πως το “Πίστομα”, η πρώτη από της Κορφιάτικες ιστορίες του γράφεται το Νοέμβρη του 1898, ένα χρόνο μετά την ήττα στον “ατυχή” πόλεμο του 1897 ενώ ο “Παπά-Ιορδάνης Περίχαρος” φέρει την ένδειξη “Οχτώβρης 1922” λίγο μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή.
Γεννήθηκε στις 13 Μαρτίου του 1872 στην Κέρκυρα, η οποία θα αποτελεί σχεδόν ανεξαίρετα τον τόπο όπου διαδραματίζονται οι ιστορίες του, από αριστοκρατική οικογένεια. Εκείνη την περίοδο το νησί του χαρακτηριζόταν από τα υπολείμματα της παλιάς φεουδαρχικής αριστοκρατίας που δυσανασχετούσαν με την ταχεία άνοδο των αστικών στρωμάτων, καταπιέζοντας ταυτόχρονα τους αγρότες, ενώ οι νεοανερχόμενοι αστοί με τη σειρά τους εκμεταλλευόταν άγρια τους εργάτες στις μεταποιητικές μονάδες των αγροτικών προϊόντων, ενώ παράλληλα κυριαρχούσε η διαφθορά σε πολιτικό και οικονομικό επίπεδο, με πρωταγωνιστές τοπικούς πολιτικούς που φρόντιζαν για τη διαμεσολάβηση των συμφερόντων της τοπικής άρχουσας τάξης στην κεντρική διοίκηση. Δέχεται έντονα την επίδραση του Ιάκωβου Πολυλά και του Λορέντζου Μαβίλη, αλλά και-όπως πολλοί ομότεχνοί του εκείνη την εποχή-του Γερμανού φιλοσόφου Νίτσε, έχοντας ευρύτατη μόρφωση. Σπουδάζει στη Γαλλία και τη Βενετία, ενώ το 1907 πηγαίνει για δυο χρόνια στη Γερμανία, όπου, όπως ο κατά μία έννοια συνοδοιπόρος του Κωνσταντίνος Χατζόπουλος, στο περιοδικό “Τέχνη” του οποίου κάνει την πρώτη του λογοτεχνική εμφάνιση, ασπάζεται τις σοσιαλιστικές ιδέες.
Το έργο του κράμα ρεαλισμού και νατουραλισμού, αποτελεί το σύνδεσμο μεταξύ της ηθογραφίας που κυριαρχούσε τότε στην ελληνική πεζογραφία και το αστικό μυθιστόρημα, που θα έβρισκε την πλήρη ανάπτυξή του με τη λεγόμενη “Γενιά του ’30”. Οι ιδέες του διακρίνονται με σαφήνεια στα σημαντικότερα έργα του (“Η τιμή και το χρήμα”, “Η Ζωή και ο θάνατος του Καραβέλα”, “Ο Κατάδικος” και το μοναδικό του μυθιστόρημα “Οι Σκλάβοι στα δεσμά τους”) χωρίς να αποπνέουν διδακτισμό, χάρη στη σκιαγράφηση δυνατών χαρακτήρων, σωστά ψυχολογημένων, ρεαλιστικούς διαλόγους και ζωηρές περιγραφές. Μαζί με τον Κώστα Χατζόπουλο, που αργότερα θα ασπαστεί το βενιζελισμό, θα είναι ουσιαστικά ο εισηγητής του σοσιαλισμού στην ελληνική πεζογραφία.
Η Τιμή και το Χρήμα (αλλιώς “Η τιμή της αγάπης”) κυκλοφόρησε το 1912 στο “Νουμά” κι ως μεγάλο διήγημα εκδόθηκε ως βιβλίο το 1914, με το συγγραφέα να σημειώνει τα αντιπολεμικά του συναισθήματα με την αφορμή της κυκλοφορίας : «είταν η τύχη του φαίνεται, το ειρηνικό διήγημά μου να προβάλλει μέσα σε τέτοιες κοσμοϊστορικές ταραχές, όταν ποτάμια αίματος βάφουν τη μητέρα γη, σα μια δειλή διαμαρτυρία ενάντια σ’ ένα τόσο άτοπο καθεστώς που για να υπάρχει χρειάζεται τον παράλογο φόνο και την ατυχία τόσων πλασμάτων». Το έργο πραγματεύεται τον έρωτα μεταξύ του Αντρέα πολιτευτή που έχει ξεπέσει οικονομικά και επιζητεί την κοινωνική του αποκατάσταση μέσω μιας καλής προίκας και της εργάτριας Ρήνης. Το έργο καταγγέλλει την επίδραση του κοινωνικού συστήματος στις ανθρώπινες σχέσεις, τη διαφθορά που προκύπτει από το κίνητρο του κέρδους κι όχι απλά από κάποια ηθικά ελαττώματα των φορέων της, ενώ αποτελεί και ύμνο στη γυναικεία χειραφέτηση. Η Ρήνη, παρότι έγκυος, αρνείται να παντρετεί τον Αντρέα, αποφασίζοντας να μεταναστεύσει και να μεγαλώσει μόνη το παιδί της. “Είμαι δουλεύτρα. Ποιόνε έχω ανάγκη;”, δηλώνει υπερήφανη εκφράζοντας παράλληλα το ήθος της ανερχόμενης εργατικής τάξης σε αντιδιαστολή προς τον υπολογιστικό και σάπιο κόσμο που αφήνει πίσω της.
Το αποτύπωμα της Οχτωβριανής Επανάστασης φέρει το “Οι Σκλάβοι στα δεσμά τους” που κυκλοφορεί το 1922 και σκιαγραφεί τον ξεπεσμό μιας αριστοκρατικής οικογένειας μπροστά στην άνοδο της αστικής τάξης, που με τη σειρά της φέρει μέσα της το σπέρμα της μελλοντικής καταστροφής της. Ο Θεοτόκης βρέθηκε μάλιστα στο στόχαστρο της “υψηλής κοινωνίας” του νησιού του, που θεωρούσε πως θίγονταν συγκεκριμένα πρόσωπα και γεγονότα στο μυθιστόρημα. Το έργο είναι από λογοτεχνικής πλευράς πρωτοποριακό, παρότι απαξιώθηκε από την αστική κριτική για “έλλειψη αντικειμενικότητας”, καθώς αποτελεί την πρώτη απόπειρα χρήσης ελεύθερου πλάγιου λόγου στο ελληνικό μυθιστόρημα, με στόχο να αποδοθούν με μεγαλύτερη πιστότητα οι σκέψεις και η εσωτερική διαπάλη των ηρώων.
Ιδιαίτερα πολύγλωσσος, διακρίθηκε και ως μεταφραστής, μεταξύ άλλων του Σαίξπηρ, του Γκαίτε, του Βιργκιλίου, αλλά ακόμα και σανσκριτικών επών. Πέρα από τη λογοτεχνική διάδοση των σοσιαλιστικών ιδεών, προσπάθησε να δραστηριοποιηθεί και άμεσα πολιτικά, με τη δημιουργία του πρώτου Σοσιαλιστικού Ομίλου στην Κέρκυρα, όπως κι ενός εργατικού αλληλοβοηθητικού συνδέσμου την περίοδο 1910-1914. Έφυγε χτυπημένος από την επάρατη νόσο σαν σήμερα το 1923, σε ηλικία μόλις 51 ετών.

Πάρε «πατριώτη» το δωδεκάωρο…

Μια είδηση που δεν έπαιξε πολύ (έως καθόλου) μας έρχεται απ’ την Αυστρία. Την χώρα με την συντηρητικό-φασιστική κυβέρνηση συνεργασίας.
Εκεί βγήκαν σύμφωνα με την αστυνομία 80.000 άνθρωποι στους δρόμους για να διαδηλώσουν στην Βιέννη κατά του νέου νομικού πλαισίου για τα εργασιακά δικαιώματα. Έχουμε και λέμε λοιπόν.
Η «πατριωτική» κυβέρνηση που τάχα μου τόσο νοιάζεται για την ευημερία των πολιτών της, προτείνει ως μέτρο για την καλοπέραση του λαού το δωδεκάωρο και φυσικά το εξαήμερο. Σχεδιάζει μάλιστα μια ρύθμιση κατά την οποία όποιος εργαζόμενος αρνείται να εκτελέσει τα καθήκοντα του, ως σκλάβος του εργοδότη, για παραπάνω από δέκα ώρες την ημέρα θα πρέπει να έχει σοβαρούς λόγους.
Έτσι τα συνδικάτα μάλλον – αν και αργά – κατάλαβαν ότι η υπόσχεση του Καγκελάριου Κούρτς για ευημερία των Αυστριακών αφορούσε απλά και μόνο τους εργοδότες και τις πολυεθνικές. Το εν λόγω νομοσχέδιο θα ψηφιστεί την ερχόμενη Πέμπτη στην Αυστριακή βουλή. Τα συνδικάτα απαιτούν δημοψήφισμα.
Σημειώνεται ότι ο Σεμπάστιαν Κούρτς, το ανερχόμενο αστέρι των συντηρητικών της Αυστρίας αλλά και της Γερμανίας είναι από τους πρωτοπόρους στην δημιουργία του «φρουρίου Ευρώπη». Αιτιολογεί την κίνηση του για κλείσιμο των εξωτερικών συνόρων με το επιχείρημα ότι κινδυνεύει η γηραιά ήπειρος, με τα εκατοντάδες εκατομμύρια κατοίκους, από δεκάδες χιλιάδες μετανάστες. Λέτε να κρύβει και σε αυτή του την πολιτική θέση μια άλλη αλήθεια; Μήπως θέλει να κλείσει τα σύνορα για να μην του φύγουν οι πολίτες νέοι σκλάβοι λόγω δωδεκάωρου;

Επικοινωνιακά παιχνιδάκια για την κοροϊδία του λαού…

        



Με τη… σιβυλλική παραπομπή στην απόφαση του Γιούρογκρουπ είπε να απαντήσει ο πρωθυπουργός σε ερώτηση που του έγινε σχετικά με το αν προτίθεται να υλοποιήσει την απόφαση για παραπέρα περικοπή των συντάξεων από το Γενάρη του 2019. Εμείς πάλι, επειδή δεν μασάμε τα φύλλα της Πυθίας, είπαμε να ανατρέξουμε στην απόφαση του Γιούρογκρουπ και αντιγράφουμε ενδεικτικά: Το Γιούρογκρουπ «χαιρετίζει τη δέσμευση των ελληνικών αρχών να συνεχίσουν και να ολοκληρώσουν όλες τις βασικές μεταρρυθμίσεις που υιοθετήθηκαν με βάση το πρόγραμμα του ESM και να διασφαλίσουν ότι οι στόχοι των σημαντικών μεταρρυθμίσεων που υιοθετήθηκαν είναι ασφαλείς». Επίσης, στο παράρτημα της συμφωνίας με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Οι ειδικές δεσμεύσεις της Ελλάδας που θα διασφαλίσουν τη συνέχιση και ολοκλήρωση των συμφωνημένων μεταρρυθμίσεων τη μεταπρογραμματική περίοδο», το οποίο αποτελεί και τον «οδικό χάρτη» για την περίοδο μέχρι το 2022, διαβάζουμε: «Η Ελλάδα θα σεβαστεί πλήρως τη δέσμευσή της να εξασφαλίσει ότι οι ετήσιοι προϋπολογισμοί θα επιτύχουν μεσοπρόθεσμα πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% του ΑΕΠ». Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι η κυβέρνηση όχι μόνο έχει δεσμευτεί να μην πάρει ούτε «τρίχα» πίσω από τα αντιλαϊκά της μέτρα, αλλά θα τα επεκτείνει, ανεξάρτητα από ελιγμούς που θα επιχειρήσει για να ενσωματώσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Όλα τα άλλα είναι επικοινωνιακά παιχνιδάκια για την κοροϊδία του λαού, που πρέπει να ξεμπερδεύει γρήγορα με τις αυταπάτες και να δυναμώσει τον αγώνα για αυξήσεις σε μισθούς και συντάξεις, σύγχρονα δικαιώματα, κατάργηση όλων των αντεργατικών – αντιλαϊκών νόμων.

Ειναι ο καπιταλισμός βρε ηλίθιε


Ο διάσημος ηθοποιός άρνολντ σβαρτζενέγκερ δημοσίευσε μια φωτογραφία του να κοιμάται στο δρόμο κάτω από το διάσημο χάλκινο άγαλμα του, και δυστυχώς έγραψε "πώς έχουν αλλάξει οι καιροί"...
Ο λόγος που έγραψε τη φράση δεν ήταν μόνο επειδή ήταν γέρος, αλλά επειδή όταν ήταν κυβερνήτης της Καλιφόρνια, εγκαινίασε ένα ξενοδοχείο με το άγαλμά του......τοτε η διεύθυνση του ξενοδοχείου είπε στον ' Αρνολντ, οτι" οποιαδήποτε στιγμή μπορείς να έρθεις και να έχεις ένα δωμάτιο για σένα."
Οταν ο ' ρνολντ παραιτήθηκε ως κυβερνήτης και πήγε στο ξενοδοχείο, η διεύθυνση αρνήθηκε να του δώσει ένα δωμάτιο κ υποστήριξε ότι πρέπει να πληρώσει γι ' αυτό...
Έφερε μια τσάντα ύπνου και στάθηκε κάτω από το άγαλμα και εξήγησε τι ήθελε να πει: " Όταν ήμουν σε μια σημαντική θέση, πάντα μου έκαναν κομπλιμέντα, και όταν έχασα αυτή τη θέση, με ξέχασαν και δεν κράτησαν την υπόσχεσή τους. Μην εμπιστεύεστε τη θέση σας ή το ποσό των χρημάτων που έχετε, ούτε τη δύναμή σας, ούτε τη νοημοσύνη σας, δεν θα κρατήσει. "
Προσπαθώ να μάθω σε όλους ότι όταν είσαι " σημαντικός " στα μάτια των ανθρώπων, όλοι είναι " φίλοι " σου, αλλά όταν δεν θα εχεις καμια ωφέλεια στα συμφέροντά τους, δεν θα έχεις κ την ανάλογη σημασία.
" δεν είσαι πάντα αυτός που νομίζεις ότι θα είσαι πάντα, τίποτα δεν κρατάει για πάντα."

TOP READ