3 Νοε 2013

ΕΓΓΡΑΦΟ.Διαφάνεια-Αγνοείται. Πέφτουν βροχή οι απευθείας αναθέσεις σε ιδιώτες από την ΔΤ

ΕΓΓΡΑΦΟ.Διαφάνεια-Αγνοείται. Πέφτουν βροχή οι απευθείας αναθέσεις σε ιδιώτες από την ΔΤ Άγνωστη λέξη έχει καταντήσει ο Διαγωνισμός για τους ιθύνοντες ΝΕΡΙΤ και ΔΤ. Για σοβαρές και λιγότερο σοβαρές ανάγκες, οι αναθέσεις σε ιδιώτες πέφτουν βροχή.


Τον Οκτώβριο στο LEFTeria-news είχαμε αναρτήσει ΕΓΓΡΑΦΟ σχετικά με το πως έδωσαν σεεταιρεία τον σχεδιασμό, υλοποίηση του φορέα καθώς και επιλογή προσωπικού αντίΑΣΕΠ, με κόστος €58500 πλην φπα & φόρους.








Υπήρξε όμως συνέχεια.

Παρακάτω είναι μερικές από τις αναθέσεις που έδωσε η ΔΤ σε ιδιώτες μέσα στον Οκτώβριο.






6580 ευρώ πλέον ΦΠΑ για προμήθεια και εγκατάσταση αναβατορίου ΑΜΕΑ





600 ευρώ πλεον ΦΠΑ για καθημερινή ηλεκτρονική αποδελτίωση απο ιδιώτη.
(Ελπίζουμε να φτάνει και το ταπεινό blog μας, στην καθημερινή αποδελτίωση του Μάναλη)









Ενοικίαση συστήματος μοντάζ ήχου και εικόνας για τα δελτία ειδήσεων, μόλις 79500 ευρώ χωρίς ΦΠΑ και φόρους το τρίμηνο!








Ιατρός Εργασίας με λήψη προσφορών μέσω φάξ, χώρις να αναφέρεται καμία λεπτομέρεια, για 1337.86 ευρώ το δίμηνο χωρίς ΦΠΑ και φόρους.









Προμήθεια καυσίμων, 15000 το τρίμηνο, χωρίς το ΦΠΑ.









Για υπηρεσία μεταφοράς αντικειμένων στο κτίριο της ΔΤ (???), 4024 ευρώ χωρίς ΦΠΑ...








Security για την ΕΡΤ 3. Πληρωμή της εταιρείας για τρίμηνη απασχόληση και παράταση της.
Μόνο 59464.35 συν 19821.43 ευρω μαζί με ΦΠΑ.









Ταχυμεταφορές, όχι βέβαια απο τα κρατικά ΕΛΤΑ, με 2500 ευρώ χωρίς ΦΠΑ για τρίμηνο, μέσω προσφοράς με φαξ χωρίς περαιτέρω λεπτομέρειες.









Και Vodafone. Υπηρεσίες ηλεκτρονιικής αλληλογραφίας με 2333.17 ευρώ τον μήνα, χωρίς ΦΠΑ και φόρους.









Καθαριότητα στην ΔΤ, δαπάνη 62580 ευρώ, χωρίς ΦΠΑ και φόρους!








Ολόκληρη Σύμβαση (!) με ιδιώτη για γραφική ύλη. Κόστος 2114.51 χωρίς το ΦΠΑ






Αυτές είναι απλά 12 ενδεικτικές αναθέσεις. Σε μόλις 25 μέρες…


Έχει και άλλες και απορούμε πως δεν πιάστηκε το χέρι του υπογράφοντα.


Φανταστείτε τι μπορεί να έγινε τους προηγούμενους μήνες σε ΝΕΡΙΤ-ΔΤ.
Και τι έχει να γίνει τους επόμενους…








ΔΙΑΒΑΣΤΕ - ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ







ΕΓΓΡΑΦΟ.Ιδιώτης στη ΔΤ! Εδωσαν σε εταιρεία τον σχεδιασμό, υλοποίηση του φορέα καθώς και επιλογή προσωπικού αντί ΑΣΕΠ, με κόστος €58500 πλην φπα & φόρους
http://lefteria-news.blogspot.gr/2013/10/58500.html




Υγειονομικός χάρτης για γέλια. Ανάθεση σε ιδιώτες, που κατέγραψαν σχεδόν 3 φορές περισσότερους εργαζόμενους. Στοίχισε 4 εκ.
http://lefteria-news.blogspot.gr/2013/10/3-4.html



Κερδοφόρος η ΕΡΤ. Έδινε στον προυπολογισμό πάνω από 80 εκ ευρώ, θα έδινε το 2013 και 2014, 80-84 εκ
http://lefteria-news.blogspot.gr/2013/10/80-2013-2014-80-84.html



Πονοκέφαλος για Καψή.Η ΕΡΤ θα καλύψει την ΔΕΘ ενώ είναι η μόνη με ανταποκριτή στην Μ.Ανατολή.
http://lefteria-news.blogspot.gr/2013/09/blog-post_2.html




Σφιχταγκάλιασμα ΔΟΛ-MEGA σε ΝΕΡΙΤ από Καψή & Καραπαναγιώτη. Όλο το απίστευτο Εποπτικό Συμβούλιο.
http://lefteria-news.blogspot.gr/2013/08/mega.html




THE INDEPENDENT. H νεα Ελληνική Κρατική Τηλεόραση, έρχεται από το παρελθόν.
http://lefteria-news.blogspot.gr/2013/07/the-independenth.html




VIDEO FRANCE2. «Ελλάδα: ο θάνατος της δημόσιας τηλεόρασης» 2 ρεπορτάζ για το κλείσιμο της ΕΡΤ.
http://lefteria-news.blogspot.gr/2013/07/video-france2-2.html




VIDEO. ΓΑΛΛΙΚΟ ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ.Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ συνεχίζουν να εργάζονται δωρεάν με περισσότερους θεατές από ποτέ.
http://lefteria-news.blogspot.gr/2013/07/video.html




Η NEW EUROPE (ΒΕΛΓΙΟ) δημοσίευσε ανοιχτή επιστολή στον Μπαρόζο για την ΕΡΤ. "Στο Φως και στο Σκοτάδι"
http://lefteria-news.blogspot.gr/2013/06/new-europe_22.html




ΕΓΓΡΑΦΟ.Το ΦΕΚ διορισμού του Πάσχου στον ΕΟΑ - ΣΤΑΘΗΣ “Ανάρτηση επι προσωπικού” για τον Μανδραβέλη.
http://lefteria-news.blogspot.gr/2013/10/blog-post_10.html




Σίμος Κεδίκογλου.Παγκόσμιο φαινόμενο εκπροσώπου , τα έργα του στην ΕΡΤ και η τραγική εμφάνιση "πανελίστα" στο RT.
http://lefteria-news.blogspot.gr/2013/06/rt.html




24 Απριλίου. Συνέντευξη Τύπου εργαζομένων ΕΡΤ: «26 νεοπροσληφθέντες σύμβουλοι πλήρώνονται σχεδόν όσο 600 δημοσιογράφοι» Ονομαστική λίστα.
http://lefteria-news.blogspot.gr/2013/06/24-26-600.html




ΑΡΧΕΙΟ. ΚΛΟΠΗ. Με υπογραφή Κεδίκογλου, 75 εκατ.ευρω απο το ανταποδοτικο της ΕΡΤ,δωρο στους ιδιωτες της ενεργειας!
http://lefteria-news.blogspot.gr/2013/06/75.html



L'Humanité : “Αποκαλύψεις: Η ΕΡΤ ήταν επικερδής” Έγγραφο που δείχνει κερδοφορία της ΕΡΤ, κατά το πρώτο φετινό τρίμηνο.
http://lefteria-news.blogspot.gr/2013/06/lhumanite.html



Κατατέθηκε Πρόταση προς συζήτηση στο Βρετανικό Κοινοβούλιο για την ΕΡΤ!!
http://lefteria-news.blogspot.gr/2013/06/blog-post_16.html




NEW EUROPE (ΒΕΛΓΙΟ). Παράνομο το κλείσιμο της ΕΡΤ κατά παράβαση 2 συγκεκριμένων Εθνικών Νόμων-Κοινοτικών Οδηγιών, σύμφωνα με διαρροές Κομισιόν!
http://lefteria-news.blogspot.gr/2013/06/new-europe-2.html




BLOOMBERG Το nerit.gr δεν είναι πλέον διαθέσιμο, προσπαθήστε στο "Pitsaria-pou-eskise.gr"
http://lefteria-news.blogspot.gr/2013/06/bloomberg-neritgr-pitsaria-pou-eskisegr.html

Αναρτήθηκε από oko

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ Για το προλεταριάτο

ΜΠΕΡΤΟΛΤ ΜΠΡΕΧΤ
Για το προλεταριάτο



Σήμερα στο ένθετο του «Κυριακάτικου Ριζοσπάστη» Ιστορία παρουσιάζουμε κείμενα του Μπέρτολτ Μπρεχτ για το προλεταριάτο. Τα πρώτα κείμενα μέχρι τον υπότιτλο «ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ», αναδημοσιεύονται από την έκδοση της «Σύγχρονης Εποχής», Μπέρτολτ Μπρεχτ: Για την Τέχνη και την Πολιτική». Τα υπόλοιπα, μετά απ' αυτόν τον υπότιτλο, αναδημοσιεύονται από το Βιβλίο «Μπέρτολτ Μπρεχτ: Για τη Φιλοσοφία και το Μαρξισμό» των εκδόσεων «Στοχαστής».
***
Η ανισότητα του εισοδήματος

1. Ο Ζιντ είδε πολλές διαφορές στο εισόδημα. Δεν υπήρχε ισότητα στα εισοδήματα. Ηρθε στη χώρα την εποχή της οικοδόμησης που ισχύει η αρχή: «Ο καθένας ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα ανάλογα με την απόδοσή του». Η απόδοση μετριέται με την αξία, που έχει για την οικοδόμηση της παραγωγής. Οι μπολσεβίκοι θεωρούν αυτή την αρχή σαν εφαρμοστέα σε ένα μεταβατικό στάδιο. Υπολογίζουν στον ερχομό μιας εποχής, που θα ισχύει η αρχή: «Καθένας ανάλογα με τις ικανότητές του, στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του». Βλέπουν την πρακτική εφαρμογή της πρώτης αρχής αναγκαία για τη δημιουργία μιας κατάστασης, που θα κάνει δυνατή και απαραίτητη την πρακτική εφαρμογή της δεύτερης αρχής. Το είδος της παραγωγής που οικοδομείται εδώ αποτελεί το κλειδί για την κατανόηση της διαδικασίας μετατροπής της πρώτης αρχής στη δεύτερη. Αν επρόκειτο για μια παραγωγή, όπως την ξέρουμε στον καπιταλισμό, δηλαδή αναρχούμενη, κάτω από φραγμούς, σε στατική από μια άποψη κατάσταση, τότε ελάχιστες προοπτικές θα υπήρχαν για να διαδεχτεί την τωρινή εποχή μια άλλη, πολύ διαφορετική απ' αυτήν, τέτοια, που να μπορεί και να πρέπει να εφαρμοστεί σ' αυτήν η δεύτερη αρχή, η τόσο διαφορετική από την πρώτη. Αν η παραγωγή αυτή ήταν όπως στον καπιταλισμό, θα εξαρτιόμασταν από τις υποσχέσεις της άρχουσας τάξης για μελλοντικές νομοθετικές ρυθμίσεις. Ομως η παραγωγή, που οικοδομείται με βάση την εφαρμογή της πρώτης αρχής, παρόλο, που περιέχει ανισότητες στα εισοδήματα, δεν είναι αναρχούμενη, στατική, περιορισμένη. Είναι μια σοσιαλιστική παραγωγή, που αποβλέπει στην όσο γίνεται μεγαλύτερη αφθονία αγαθών και που δεν έχει κανέναν περιορισμό υπαγορευμένου από το κέρδος. Εδώ κι έναν αιώνα δημιουργήθηκε μια απέραντη σειρά από παρανοήσεις, εξαιτίας της ανικανότητας πολλών ανθρώπων να κατανοήσουν τον κομμουνισμό σαν μια διδασκαλία, που κατά πρώτο λόγο αφορά την παραγωγή. Καλοπροαίρετοι και συμπαθητικοί άνθρωποι, ξεκινώντας από το ολοφάνερο γεγονός της ελαττωματικότητας και της αδικίας του αστικού καταναλωτικού συστήματος, βλέπουν στον κομμουνισμό κατά κύριο λόγο ένα καινούργιο σύστημα κατανομής των αγαθών, το οποίο εγκρίνουν. Δεν έχουν, όμως, μελετήσει καθόλου στα σοβαρά το ζήτημα της παραγωγής, την τεράστια ελαττωματικότητα και αδικία της. Πολύ λίγο έχει γίνει κατανοητή η μεγάλη διδασκαλία των κλασικών του κομμουνισμού, οι οποίοι αναθέτουν στις παραγωγικές δυνάμεις τον αποφασιστικό επαναστατικό ρόλο απέναντι στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Αυτή η μεγάλη διδασκαλία έχει γίνει τόσο λίγο κατανοητή, ώστε να καταλογίζεται στον κομμουνισμό η διαρκής αποτυχία των λεγόμενων μεταρρυθμιστικών κινημάτων, που θέλησαν να μεταρρυθμίσουν μεμονωμένα τις παραγωγικές σχέσεις χωρίς να οδηγήσουν σε ρήξη τις παραγωγικές δυνάμεις και τα οποία είχαν επίδραση μονάχα στην κατανάλωση και όχι στην παραγωγή. Οποια θέση κι αν παίρνει κανείς απέναντι στο φαινόμενο της εισοδηματικής ανισότητας στη σημερινή Ρωσία, κανένας δεν το θεωρεί σαν μια κατάσταση, που θα ήταν ευχής έργο να διατηρηθεί για πάντα. Την ανισότητα στα εισοδήματα πρέπει κανείς να την κρίνει σαν κάτι αναγκαίο για την οικοδόμηση της παραγωγής σοσιαλιστικού τύπου. Και πρέπει κανείς να μάθει, αν αυτό το είδος παραγωγής επιτρέπει ή όχι την υποστήριξη της θέσης, ότι αυτές οι διαφορές εισοδήματος θα εξαφανιστούν μια μέρα. Οι επαναστάσεις δεν είναι νομικές πράξεις. Δεν μπορεί από τη μια μέρα στην άλλη να θεσπιστεί με διάταγμα, ότι από εδώ κι εμπρός πρέπει να ισχύσει ο σοσιαλισμός. Οικοδόμηση του σοσιαλισμού σημαίνει οικοδόμηση σοσιαλιστικής παραγωγής με όλα τα αναγκαία γι' αυτό ευέλικτα νομικά μέτρα και με μια ολόκληρη σειρά διαδοχικών φάσεων στις σχέσεις ιδιοκτησίας, που δημιουργεί η εξέλιξη αυτής της παραγωγής.

2. Σύμφωνα με το σχέδιο F ύστερα από την επανάσταση θα έπρεπε να γίνει ένα είδος προλεταριοποίησης των τεχνικών και των άλλων διανοούμενων. Από δω κι εμπρός, δηλαδή, θα έπρεπε να περιοριστεί η κατανάλωση από μέρους εκείνων των κοινωνικών στρωμάτων, που μέχρι την επανάσταση απολάμβαναν περισσότερα καταναλωτικά αγαθά και να τους επιτραπεί βαθμιαία μια πιο πλούσια κατανάλωση, όταν θα συνέβαινε αυτό και με όλα τα άλλα στρώματα των εργαζομένων. Το σχέδιο αυτό δε λειτούργησε όμως. Εγιναν, βέβαια, μεγάλες μετατοπίσεις σε ό,τι άφορα το εισόδημα των διανοούμενων. Μέχρι πριν από λίγο, οι γιατροί πληρώνονταν σχετικά χαμηλά και οι δάσκαλοι εξακολουθούν - όπως μαθαίνω - να πληρώνονται σχετικά χαμηλά (αν και καλύτερα από τους ανειδίκευτους εργάτες). Οι τεχνικοί, όμως, έχουν διατηρήσει τουλάχιστον το προεπαναστατικό τους επίπεδο αποδοχών και συχνά το έχουν ξεπεράσει. Η απασχόληση, όμως, εκείνων, που κερδίζουν πολλά είναι τεράστια σε σύγκριση με άλλες χώρες. Σχεδόν πάντοτε δουλεύουν σε περισσότερες από μια θέσεις και αυτό συνυπολογίζεται στο εισόδημά τους. Γενικά, το βιοτικό επίπεδο, που αν κατεβεί κάτω από ένα ορισμένο όριο έχει σαν αποτέλεσμα να μην μπορεί ο εργαζόμενος να κάνει αποδοτικά τη δουλειά του, φαίνεται, ότι δεν είναι ένα μηχανικό μέγεθος ίδιο για όλους. Αυτή τη στιγμή δε μένουμε σε ηθικές κατηγορίες. Η απαίτηση του μηχανικού για ψηλό βιοτικό επίπεδο δε γίνεται δεκτή, αντίθετα είναι ο στόχος το ανέβασμα του βιοτικού επίπεδου του εργάτη. Το ζήτημα, όμως, είναι, ότι στη σφαίρα της παραγωγής τα πράγματα είναι έτσι, που για την άνοδο του βιοτικού επίπεδου του εργάτη απαιτείται αύξηση της παραγωγής, πράγμα, που σε ορισμένες περιπτώσεις δεν μπορεί να επιτευχθεί, αν κατέβει το βιοτικό επίπεδο του μηχανικού. Η αύξηση της παραγωγής δεν είναι κάτι το μηχανικό εξαρτώμενο απλά από ποσότητες αλλά κάτι, που απαιτεί μια ριζική αλλαγή στη διάρθρωση της παραγωγής, τέτοια, που όλο και να μειώνονται, μέχρι να εξαφανιστούν οι διαφορές της θέσης, π.χ., του εργάτη από του μηχανικού. Οταν γίνει αυτό, τότε δημιουργείται και για τον εργάτη η ίδια αναγκαιότητα ψηλού βιοτικού επιπέδου όπως για το μηχανικό, και μάλιστα από την πλευρά της παραγωγής.

3. Η μεταβολή του παλιού κόσμου στον καινούργιο δεν γίνεται έξω από τον κόσμο, όπως αναμένουν μερικοί κριτικοί. Οι τεχνικές γνώσεις, που χρειάζονται στο προλεταριάτο για να εκτελέσει μια γιγάντια αποστολή, δεν κυκλοφορούν ασώματες, αλλά, σαν να πούμε, με τη μορφή των τεχνικών. Απ' αυτούς δεν μπορούμε να πάρουμε τις γνώσεις και την τέχνη τους με κατάσχεση. Στην κατοχή αυτών των γνώσεων και αυτής της τέχνης φθάνουμε με την απασχόληση αυτών των ανθρώπων. Ισως να χρησιμοποιήσουν για πολύ καιρό τις γνώσεις και την τέχνη τους σα μέσα για την επίτευξη υψηλού βιοτικού επιπέδου. Αν διαπιστωθεί ότι το υψηλό βιοτικό τους επίπεδο προωθεί τις γνώσεις και τις τέχνες, θα πρέπει να παραμείνει τέτοιο για κάποιο χρονικό διάστημα ακόμα. Τα μέσα, που χρησιμοποιούν οι μεμονωμένοι άνθρωποι για να επιτύχουν ένα υψηλό βιοτικό επίπεδο είναι κάτι εντελώς διαφορετικό απ' αυτό, που ονομάζουμε κέρδος. Αλλά ο καπιταλισμός δε δημιούργησε μονάχα τα κέρδη, δημιούργησε και τη σύγχρονη παραγωγή. Η σοσιαλιστική επανάσταση καταργεί το κέρδος προς όφελος της παραγωγής, γιατί αυτή μπορεί τότε μονάχα να αυξηθεί, όταν καταργηθεί το κέρδος. Θα ήταν τελείως ανόητο να τη διακινδυνεύσουμε ή να την καταστρέψουμε με τη μηχανιστική μείωση του βιοτικού επιπέδου εκείνων των δυνάμεων, που είναι απαραίτητες για την οικοδόμηση και την αλλαγή της μορφής της παραγωγής. Και για να γυρίσουμε στον Ζιντ. Θα τον επαινούσαμε κι αυτόν και τους ομοίους του, όπως θα τους άξιζε, αν εξηγούσαν στον εργάτη, που δουλεύει μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, ότι πρέπει να συγκρίνει το μεροκάματό του με όλες τις υποσχέσεις, που του δίνονται από την άρχουσα τάξη και τους βοηθούς της. Δεν υπάρχει πιο σοβαρή και πιο ειλικρινής συμβουλή απ' αυτήν. Καλύτερη συμβουλή απ' αυτήν δεν μπορούν να δώσουν στον εργάτη ούτε ο αστικός πασιφισμός ούτε οι αστικές θρησκείες - όσο έχουν ακόμα ηθικές φιλοδοξίες. Και δεν υπάρχουν χειρότεροι απολογητές της σοσιαλιστικής οικοδόμησης από εκείνους που προσπαθούν να κερδίσουν τον εργάτη, μιλώντας του για την «ευτυχία που φέρνει η συναίσθηση πως αφιερώνεται σε μια μεγάλη υπόθεση», χωρίς να κουνάνε ούτε το δαχτυλάκι τους για να αποχτήσει ένα «γήινο» μεροκάματο, που θα τον ανακουφίσει από τις στερήσεις και τις ταλαιπωρίες του. Την αδυναμία τέτοιων απολογητών ο Ζιντ την καυτηριάζει, ωστόσο δεν τους θεωρεί κακούς απολογητές, αλλά απολογητές μιας κακής υπόθεσης. Κι αντί να δώσει στους εργάτες του καπιταλισμού τη συμβουλή να εξετάσουν το ζήτημα του μεροκάματού τους, τη δίνει στους εργάτες της Σοβιετικής Ενωσης. Πού βρίσκεται η γελοιότητα αυτής της προτίμησης;

4. Σ' αυτές τις φράσεις γίνεται λόγος για ελευθερία. Οπως φαίνεται, η ελευθερία είναι κάτι το πολύ γενικό, κάτι το απλό. Το τι είναι η ελευθερία το ξέρει, βέβαια, ο καθένας. Το ξέρει ο γιος, που κανονίζει ο πατέρας του τι θα σπουδάσει, το ξέρει η γυναίκα, που την παντρεύει ο πατέρας της χωρίς να τη ρωτήσει και την κρατάει φυλακισμένη ο άντρας της, το ξέρει ο εργάτης, που του αρπάζει ο αστυνομικός τις προκηρύξεις από το χέρι, το ξέρει ο συγγραφέας, που κουτσουρεύει ο αρχισυντάκτης το άρθρο του. Κάτι τόσο απλό, όσο είναι η ελευθερία, ήρθε να δει στη χώρα των Σοβιέτ ο γηραιός κύριος, ξεκινώντας από τη χώρα του, όπου κυριαρχούσε τόση ανελευθερία. Τα όσα είδε και άκουσε τον γέμισαν με έκπληξη και μάλιστα όχι ευχάριστη.

Εμαθε, ότι σ' αυτή τη χώρα, στη χώρα της ελευθερίας, επικρατούσαν παράξενες αντιλήψεις για την ελευθερία. Εδώ η ελευθερία δεν θεωρούνταν σαν κάτι αιώνια ίδιο δοσμένο, κάτι γενικό και απλό. Εμαθε κατά κάποιον τρόπο, ότι ο ίδιος, τέλος πάντων, είχε έρθει από μια χώρα της ελευθερίας. Γιατί του άνοιξαν τα βιβλία των κλασικών του κομμουνισμού - των κατακριτών της καταπίεσης - και του έδειξαν ότι χαρακτήριζαν, λόγου χάρη, τον εργάτη στις καπιταλιστικές χώρες σα βρισκόμενο σε κατάσταση ελευθερίας. Ωστόσο, έτσι σαφείς που ήταν πάντοτε στις εξηγήσεις τους, εξηγούσαν αμέσως, τι είδους ελευθερία εννοούσαν: ότι ο εργάτης είναι σ' αυτές τις χώρες ελεύθερος από τα μέσα παραγωγής. Και δεν το έλεγαν καθόλου ειρωνικά αυτό. Το έλεγαν τόσο λίγο ειρωνικά, ώστε, λόγου χάρη, απέτρεπαν τους εργάτες να αποχτήσουν το «σπιτάκι» τους, όπου αυτό τους ήταν μπορετό, για να διατηρηθεί έτσι αυτή η ελευθερία. Λοιπόν, αυτές ήταν ιδιόρρυθμες ιδέες. Ο διάσημος ταξιδιώτης δεν είχε σκοπό να παραδεχτεί ότι δεν ήξερε τι είναι ο πόθος για ελευθερία, αυτή η καθολική, αιώνια, απαραγνώριστη ορμή, που θα άξιζε να κινήσει το ενδιαφέρον ταξιδιωτών υψηλής κλάσης, ακριβώς επειδή είναι καθολική και αιώνια. [...]

1936
Το προλεταριάτο δε γεννήθηκε με άσπρο γιλέκο

Οσο γι' αυτήν την κουλτούρα, δεν είναι, παρά σαν τα λεκιασμένα ρετάλια, που ξεμένουν στα μεγάλα ξεπουλήματα, που όχι μονάχα ακολουθούν τις πτωχεύσεις, αλλά γίνονται και πριν απ' αυτές. Η κουλτούρα βρίσκεται σε φρικιαστική κατάσταση κι αν τυχόν υπέθετε κανείς ότι υπέστη βιασμό, σίγουρα βοήθησε και η ίδια σ' αυτό. Τώρα δέχεται επίθεση από τους εχθρούς μας. Αποτελεί αυτό λόγο για να την υπερασπιστούμε; Δεν υπερασπιζόμαστε όλα, όσα προσβάλλουν οι εχθροί μας. Ακόμα και ο φασισμός προσπαθεί να απαλλαγεί από μαζεμένες δυσκολίες γενικής μορφής και να ξεκαθαρίσει καταστάσεις, που έγιναν ρευστές (στη Γερμανία την πολιτική της εκκλησίας, μερικά μοναρχικά, αυτονομιστικά ρεύματα, τη συνθήκη των Βερσαλλιών, που επιβάλλει πολεμική αποζημίωση και απαγορεύει τη δημιουργία λαϊκού στρατού κ.λπ.). Με το ζήτημα της κουλτούρας τι γίνεται;

Ξέρουμε - ίσως όχι με αρκετή ακρίβεια και ίσως όχι αρκετά παθιασμένα, ούτε και σε όλη του την έκταση - ότι η αστική κουλτούρα στηρίζεται στην ιδιοκτησία, που σήμερα κυριαρχεί σαν ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Από την άλλη μεριά, ξέρουμε ότι σήμερα σε μερικές χώρες κατεδαφίζεται αυτή η κουλτούρα, γιατί δεν προσφέρει πια ό,τι απαιτούν απ' αυτήν: δηλαδή, την προστασία της ατομικής ιδιοκτησίας. Η κουλτούρα είναι, λοιπόν, κάτι το αντιφατικό, αφού μπορεί να έρθει σε τέτοια σύγκρουση με τις συνθήκες ατομικής ιδιοκτησίας, που για την προστασία τους ακριβώς δημιουργήθηκε κάποτε. Οχι μονάχα έμεινε πίσω, όχι μονάχα δεν εναρμονίζεται πια με το σκοπό της, όχι μονάχα την εγκαταλείπουν, αλλά την πολεμούν δραστήρια και με πολλές τυμπανοκρουσίες. Δεν πρέπει να ξεχνάει κανείς ότι παράλληλα με τις δοξολογίες, που έκανε υπέρ της ατομικής ιδιοκτησίας, έκανε στον καιρό της και αρκετή δουλειά για την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Τώρα, λοιπόν, στριμωγμένη σε ένα άσχημο αδιέξοδο, πρέπει να δηλώσει με ποιους είναι. Απ' αυτήν πρέπει να θυσιαστεί ό,τι βρίσκεται αντιμέτωπο με τις παραγωγικές δυνάμεις. Μερικά θα τα αναλάβει μάλιστα ο φασισμός - ναι, ο φασισμός - και κανένας δε θα ξαναχτίσει ό,τι θα γκρεμιστεί. Ομως ό,τι απ' αυτήν αφορά και συμβάλλει στην ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, πρέπει να διασωθεί και την υπεράσπισή του πρέπει να την αναλάβουμε εμείς και μάλιστα ακριβώς εμείς και σε λίγον καιρό μόνο εμείς πια.

Η κουλτούρα αντικατοπτρίζει, φυσικά, τη σύγκρουση, στην οποία έφθασαν οι παραγωγικές δυνάμεις με τον τρόπο παραγωγής. Αυτή καθαυτή δεν αποτελεί τροχοπέδη, ενοχλητικό εμπόδιο, αντιδραστικά δεσμά. Η αποστολή της είναι να προστατεύει την ιδιοκτησία. Την προστατεύει όμως; Την προστατεύει πέρα για πέρα και δεν κάνει τίποτ' άλλο; Και οι σχέσεις παραγωγής απέβλεπαν στην οργάνωση της παραγωγής. Τι γίνεται όμως σήμερα μ' αυτό; Δεν μπορεί να υπάρξει καμιά αμφιβολία, ότι σήμερα αρκετοί πολιτιστικοί φορείς δημιουργούν όλο και πιο στενούς δεσμούς με το προλεταριάτο, την πιο ισχυρή και ορμητική μερίδα των παραγωγικών δυνάμεων. Η πολιτιστική δραστηριότητα του προλεταριάτου, η μάθησή του, η πνευματική του παραγωγή, δεν αναπτύσσονται έξω από την αστική κουλτούρα ή παράλληλα, δηλαδή αυστηρά χώρια απ' αυτήν. Εδώ υπάρχουν κοινά στοιχεία. Ακριβώς όπως πρέπει να επιμένουμε στο ότι ορισμένες συνήθειες, που ήταν στοιχεία κουλτούρας, τέλειωσαν το ρόλο τους και έγιναν πια στοιχεία υποκουλτούρας, έτσι υπάρχουν και άλλα στοιχεία, τα οποία εξακολουθούν να διατηρούνται και βρίσκονται «στριμωγμένα» και τα οποία πρέπει εμείς να υπερασπίσουμε. Η βάση της θέσης μας απέναντι στην κουλτούρα είναι η διαδικασία της απαλλοτρίωσης, όπως γίνεται με τα υλικά πράγματα. Η ανάληψη της κουλτούρας από τη μεριά μας έχει το χαρακτήρα μιας αποφασιστικής αλλαγής. Εδώ δε θ' αλλάξει μονάχα ο κτήτορας, αλλά και το κτήμα. Η σχετική διαδικασία είναι περίπλοκη. Λοιπόν, ποια πράγματα της κουλτούρας θα υπερασπιστούμε; Η απάντηση πρέπει να είναι: εκείνα τα στοιχεία, που πρέπει να καταργήσουν τις σχέσεις ιδιοκτησίας για να εξακολουθήσουν να υπάρχουν τα ίδια.

Για να γίνουμε περισσότερο κατανοητοί, πρέπει να παραθέσουμε εδώ με παραλλαγές ένα κομμάτι του Προυντόν, που το δέχτηκε και ο Λένιν.

Οταν η αστική τάξη δεν είναι πια ικανή να οργανώσει την κουλτούρα, όπως δεν είναι πια ικανή να οργανώσει την παραγωγή, όταν κανένας πια δεν ακούει τα παλιά ξόρκια, γιατί ο καθένας έχει κουφαθεί απ' τις κραυγές φρίκης των βιασμένων και πεινασμένων, όταν φιλειρηνικότητα σημαίνει αδυναμία και καλοσύνη, αυτοθυσία, όταν οι εργάτες, η συντριπτική πλειοψηφία του πληθυσμού, δεν επιτρέπεται να λένε την αλήθεια και υποχρεώνονται ν' ακούνε το ψέμα, όταν το έθνος έχει γίνει αντικείμενο περιφρόνησης και η στρατιωτική θητεία γι' αυτό έγκλημα, όταν οι παιδαγωγοί έχουν γίνει βοηθοί νεκροθάφτη και η εκπαίδευση αφήνει πίσω της εκγυμνασμένους ή εκτελεσμένους, όταν οι δημόσιες υπηρεσίες προσφέρονται μονάχα με εκβιασμό κι ο εκβιασμός προσκρούει στη σωματική αδυναμία των εκβιαζόμενων, όταν η καθοδήγηση ωφελεί πια μονάχα τον καθοδηγητή και βλάπτει τον καθοδηγούμενο, με αποτέλεσμα να μην ωφελεί πια ούτε τον πρώτο, όταν η μουσική παιανίζει για τη μαζική ανθρωποκτονία, το μυθιστόρημα την εγκωμιάζει και η φιλοσοφία τη θεμελιώνει, όταν η διαφθορά δεν μπορεί πια να συγκαλυφθεί και η πάταξή της δεν μπορεί να φέρει πια καμιά ανακούφιση στην εξαθλίωση, όταν για τους εργάτες γίνεται τόσο μηδαμινή η διαφορά ανάμεσα στα κάτεργα και τα σπίτια, ώστε για να γίνουν τα πρώτα φοβερότερα χρειάζεται να καθιερωθούν βασανιστήρια, όταν οι αρετές πρέπει να ενισχύουν τους απάνω στην τακτοποίηση των εγκλημάτων τους, όταν η περιουσία του λαού υπηρετεί τον αφανισμό του λαού μέσω του πολέμου, όταν ο πόλεμος έχει γίνει το τελευταίο καταφύγιο της οικονομίας και δεν μπορεί πια να είναι νικηφόρος πόλεμος. [...]

Με άλλα λόγια: Οταν η κουλτούρα, που όλο και πιο πολύ καταρρέει, γεμίζει όλο και πιο πολύ από βρωμιές, γίνεται σχεδόν ένα σύστημα κηλίδων, μια χαβούζα, όπου μαζεύονται τα περιττώματα, όταν οι ιδεολόγοι είναι πάρα πολύ διεφθαρμένοι για να επιτεθούν στις σχέσεις ιδιοκτησίας, αλλά και πάρα πολύ διεφθαρμένοι για να τους υπερασπιστούν, έτσι, που να διώχνονται απ' τα αφεντικά τους εκείνοι, που είχαν τη διάθεση να τα υπηρετήσουν, αλλά δεν υπηρέτησαν καλά, όταν οι λέξεις και οι έννοιες δεν έχουν σχεδόν καμιά σχέση πια με τα πράγματα, τη δράση, τις συνθήκες που προσδιορίζουν, έτσι, που να μπορεί κανείς να αλλάζει αυτά τα τελευταία χωρίς ν' αλλάζει τις σχετικές μ' αυτά λέξεις ή να μπορεί ν' αλλάζει τις λέξεις αφήνοντας τα πράγματα, τις ενέργειες, τις συνθήκες στην παλιά τους κατάσταση, όταν ο πρόθυμος για δολοφονίες δεν μπορεί πια να έχει καμιά ελπίδα, ότι θα μείνει κι ο ίδιος ζωντανός, όταν η πνευματική δραστηριότητα περιορίζεται τόσο πολύ, ώστε να υποφέρει απ' αυτή την κατάσταση ως και η ίδια η διαδικασία της εκμετάλλευσης, όταν δεν μπορεί να δοθεί πια στους χαρακτήρες ο καιρός που τους χρειάζεται και για την απλή μεταστροφή τους, όταν η προδοσία δεν ωφελεί πια σε τίποτα, η ποταπότητα δε φέρνει πια κανένα κέρδος, η βλακεία δε συνιστάται για κανέναν, όταν η ακόρεστη αιμοβορία των παπάδων δεν επαρκεί πια και γι' αυτό πρέπει να διωχτούν, όταν δεν υπάρχει πια τίποτα για ξεμασκάρεμα, αφού η καταπίεση προχωρεί πια χωρίς τη μάσκα της δημοκρατίας, ο πόλεμος χωρίς τη μάσκα της ειρηνοφιλίας, η εκμετάλλευση χωρίς τη μάσκα της εκούσιας επιδοκιμασίας των εκμεταλλευόμενων, όταν η πιο ματωβαμμένη λογοκρισία ελέγχει την κάθε σκέψη, αλλά είναι περιττή, γιατί κανένας πια δεν κάνει σκέψεις, τότε το προλεταριάτο μπορεί να πάρει στα χέρια του την κουλτούρα στην ίδια κατάσταση, που θα πάρει και την παραγωγή: σε κατάσταση διάλυσης. Γιατί και την παραγωγή θα την πάρει στα χέρια του το προλεταριάτο μονάχα, όταν αυτή θα έχει υποβαθμιστεί, όταν εξαιτίας ενός πολέμου ή μιας κρίσης θα υπολειτουργεί και θα πρέπει το ίδιο το προλεταριάτο να συμμετέχει σ' αυτή την καταστροφή.

Ομως κανένας δεν μπορεί να περιμένει απ' αυτόν τον κληρονόμο να περισυλλέξει με τρόπο φιλήσυχο και φιλόπονο όλα εκείνα τα αγαθά, που άφησαν αδέσποτα στη θύελλα οι άλλοι.

Τίποτα δεν περιέχει τόση αναίδεια όσο ο πονηρός διαχωρισμός των εννοιών πολιτισμός (Zivilisation) - καλλιέργεια (Kultur), που διδάσκεται στα ανώριμα ακόμα παιδιά του δημοτικού σχολείου. Σύμφωνα μ' αυτό το διαχωρισμό, το πρώτο - δηλαδή ο πολιτισμός - είναι κάτι πολύ ρηχό, αφορά τα απαραίτητα για τη ζωή, που έχουν σχέση με τη διοίκηση, τις υλικές ανέσεις, τη συγκοινωνία, το γενικό ρυθμό, τις υγειονομικές παροχές. Αντίθετα το δεύτερο - δηλ. η καλλιέργεια η κουλτούρα - είναι κάτι που αναπτύσσεται με πιο αργό ρυθμό, που είναι πιο οργανικό, που διδάσκεται πιο δύσκολα, που είναι πολύτιμο και περιττό, δηλ. πέρα από το απόλυτα απαραίτητο. Ακριβώς αυτή η τελευταία έννοια - η έννοια της περίσσειας - δείχνει ιδιαίτερα καθαρά, ότι πρόκειται για ένα και το αυτό πράγμα - που αφορά όμως δυο ειδών κοινωνικές τάξεις, οπότε είναι κάτι απερίγραπτα διαφορετικό. Και για τη μια από αυτές τις τάξεις η αφθονία είναι περιττή - αυτό είναι ολοφάνερο. Ενώ ορισμένες φυλές και ορισμένες κοινωνικές τάξεις μπορούν να εκπολιτιστούν πολύ εύκολα με μερικά κανόνια και μερικά κεφάλαια, δεν ακούστηκε ποτέ τίποτα για το αν αυτές οι φυλές και οι τάξεις μπορούν και να καλλιεργηθούν - σε ό,τι αφορά τις περισσότερο ή λιγότερο έγχρωμες φυλές, αυτές έχουν πράγματι κουλτούρα όταν βροντήξουν τα κανόνια. Μονάχος του ο υλικός πολιτισμός δεν επαρκεί πέρα για πέρα. Ομως για τις ορισμένες κοινωνικές τάξεις, το πράγμα είναι διαφορετικό: συνήθως τα κανόνια βροντούν, γιατί αυτές απειλούν την κουλτούρα.
Για την ελευθερία

Οι περισσότεροι εργάτες του πνεύματος (οι διανοούμενοι) που είναι υπέρ της επανάστασης, περιμένουν απ' αυτήν κατά κύριο λόγο την ελευθερία. Από τις επιπτώσεις του καπιταλιστικού συστήματος, αυτοί νιώθουν πιο ασφυκτική την έλλειψη ελευθερίας. Και αυτοί μπορούν πιο γρήγορα απ' όλους να κερδίσουν, αν τους αποδείξει κανείς, ότι οι ισχύουσες πολιτικές συνθήκες βάζουν τρομερούς φραγμούς στην ελεύθερη εξέλιξη της επιστήμης, σε κάθε ανθρώπινη έρευνα, σε κάθε ωφέλιμη πρακτική.

Πολλοί εργάτες του πνεύματος καταλαβαίνουν τώρα ότι μια επανάσταση, που θα αποκαθιστούσε αμέσως την προσωπική πολιτική ελευθερία, θα ήταν κάτι το μεθυστικό, αλλά θα είχε πολύ μικρή διάρκεια. Εχουν ένα εύγλωττο παράδειγμα μπροστά τους. Η γερμανική επανάσταση του 1918 αποκατάστησε μερικές ελευθερίες. Επειδή, όμως, διατήρησε την παλιά οικονομική μορφή, δηλαδή το σύστημα της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, οι ελευθερίες δεν μπόρεσαν να διατηρηθούν σε κανέναν τομέα, και μάλιστα η εξέλιξη των πραγμάτων οδήγησε σε μια μεγαλύτερη από κάθε άλλη φορά ανελευθερία σε όλους τους τομείς. Γιατί η πολιτική ελευθερία και κάθε άλλη ελευθερία εξαρτιώνται από την οικονομία.
Για τους καταπιεσμένους

Σύντροφοι,

Πριν να γίνουμε σοσιαλιστές, ήμασταν δυστυχισμένοι. Πριν να γνωρίσουμε την αλήθεια του μαρξισμού, γνωρίσαμε την αλήθεια της πείνας. Από κείνον τον καιρό της έσχατης και απελπιστικής αθλιότητας διατηρήσαμε ένα αίσθημα για όλους όσοι ζουν στην αθλιότητα και την απελπισία και οι κάθε λογής καταπιεσμένοι είναι οι μόνοι μη σοσιαλιστές, που σεβόμαστε. Σύντροφοι, οι φίλοι μας οι νέγροι δεν είναι σοσιαλιστές, είναι όμως δυστυχισμένοι. Αισθανόμαστε αδελφικά γι' αυτούς και τους ευχόμαστε να μπορέσουν, όπως εμείς, αφού γνώρισαν τη δυστυχία, να γίνουν στη συνέχεια σοσιαλιστές.

Πρέπει κανείς να πολεμάει την αδικία ακόμα και με φτωχά μέσα.

Τη χρονιά που ακολούθησε τον πόλεμο σκεφτόμουν, όπως και πολλοί άλλοι, ότι οργανώσεις όπως ο Σύνδεσμος για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα δεν είχαν καμιά αξία. Δεν πήγαινα τόσο μακριά όσο μερικοί άλλοι, που κατηγορούσαν αυτή την εταιρεία ότι βλάπτει, γιατί με τον τρόπο λειτουργίας της δημιουργεί ψευδαισθήσεις, πως θα μπορούσε πραγματικά να καταπολεμήσει την τρομερή και άσκοπη αθλιότητα, που πηγάζει από τη λαθεμένη δομή της παραγωγής και που επομένως μπορεί να εξαφανιστεί μονάχα με την πλήρη αλλαγή αυτής της διάρθρωσης της παραγωγής. Δεν ήθελα να τραβήξω τόσο μακριά, αλλά ταυτόχρονα δεν περίμενα τίποτα από αυτόν τον πασιφισμό, που χωρίς να έχει προοπτικές ν' αλλάξει κάτι στις γενεσιουργές αιτίες, επιχειρούσε χωρίς περιστροφές, και με τα πιο φτωχά μέσα - όπως με την άρνηση μεμονωμένων ατόμων να εκπληρώσουν τη στρατιωτική τους θητεία - να καταπολεμήσει τους πολέμους, που δεν είναι αιτίες, αλλά αποτελέσματα αιτιών. Οταν φασιστικοποιήθηκε μετά η Γερμανία, είδαμε να μπαίνουν στον αγώνα για την καταπολέμηση της αδικίας μικρές και μεγάλες οργανώσεις. Δεν πήγα τόσο μακριά όσο πολλοί άλλοι, που πίστευαν για πολύ καιρό, ότι οι μεγάλες αντιστασιακές οργανώσεις, που στόχευαν στην πλήρη ανατροπή της κοινωνικής δομής, θα έφερναν το ολοκληρωτικό γκρέμισμα. Αλλά έβλεπα κι εγώ την καρτερική και σημαντική δουλειά εκείνων των οργανώσεων, που συχνά υποτιμήθηκαν, όπως ο Σύνδεσμος για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, οργανώσεων, που έσωσαν πραγματικά πολλούς ανθρώπους, που σταθερά κι ακούραστα κατάγγελναν την αδικία με τν αδύνατη φωνή τους και που αναπτέρωσαν το αγωνιστικό πνεύμα πολλών. Είδαμε, λοιπόν, ότι η αδικία πρέπει να καταπολεμηθεί όχι μονάχα με τον πιο οριστικό τρόπο, που περιλαμβάνει και την καταπολέμηση των γενεσιουργών αιτίων της, αλλά και με τον πιο γενικό τρόπο, δηλαδή με όλα τα μέσα ακόμα και με τα φτωχότερα. Χειρότερη από την αυταπάτη ότι οι συνέπειες της παράλογης αθλιότητας μπορούν να εξαλειφθούν χωρίς την εξάλειψη των αιτίων της, είναι η αυταπάτη, ότι αυτά τα αίτια μπορούν να καταπολεμηθούν απ' αυτές και με παραίτηση από τη χρησιμοποίηση των πιο μικρών και των πιο μηδαμινών μέσων. Εχω προσέξει, ότι πολλοί σταμάτησαν στη διαπίστωση των κακών αιτίων και ακριβώς αυτό τους εμπόδισε να πολεμήσουν ενάντια στις κακές συνέπειες.
Για την αλήθεια

1. Υπάρχει μία αλήθεια

Δηλαδή: Υπάρχει μόνο μία αλήθεια, όχι δύο ή περισσότερες, όσες είναι οι ομάδες των ενδιαφερόμενων.

2. Αυτή η αλήθεια δεν είναι μόνο μια ηθική κατηγορία

Δηλαδή: Δεν είναι μονάχα ζήτημα εσωτερικής διάθεσης (άρνηση δωροδοκίας, αγάπη για την αλήθεια, δικαιοσύνη κ.λπ.), αλλά είναι και ζήτημα δυνατότητας. Πρέπει να παραχθεί. Υπάρχουν, επομένως, τρόποι παραγωγής της αλήθειας.

3. Η ομολογία (και η εξεύρεση) της αλήθειας πρέπει να έχει ένα σκοπό.

Η αλήθεια είναι ο αντικατοπτρισμός στο νου των κινητήριων δυνάμεων της πραγματικότητας. Η εμφάνιση του ερωτήματος «ποια είναι η αλήθεια» πρέπει να θεωρείται απόδειξη του ότι έχει γίνει αναγκαία μια ενέργεια μέσα από πραγματικές καταστάσεις (αλλαγές της πραγματικότητας). Ακριβώς σε σχέση με την αναγκαία αυτή ενέργεια πρέπει να μπει το ερώτημα. Αντικείμενο της απάντησης πρέπει να είναι και να μείνουν όλες εκείνες οι καταστάσεις, που δημιούργησαν το ερώτημα.

4. Η αιτία που προκάλεσε το συλλογισμό και την ομολογία πρέπει να βρίσκει την τελείωσή της στην ομολογία και το συλλογισμό.

Για παράδειγμα: Οταν παρουσιάζεται το θέμα της ελευθερίας, πρέπει να διαπιστώνεται, ποια καταπιεστική κατάσταση δημιούργησε τον πόθο για ελευθερία, γιατί μια τέτοια διαπίστωση θα είναι καθοριστική για το είδος εκείνο ελευθερίας, που έγινε αναγκαίο. Και για ν' αλλάξει η κατάσταση, επομένως να κερδηθεί η ποθούμενη ελευθερία, πρέπει να χρησιμοποιηθούν ακριβώς εκείνες οι καταστάσεις, που δημιούργησαν την απαίτηση (ή τον πόθο) για ελευθερία.

5. Μια τέτοια μαρτυρία ή παρουσίαση της αλήθειας είναι τότε μονάχα αλήθεια, όταν επιτρέπει μια πρόβλεψη.

Σ' αυτήν όμως την πρόβλεψη πρέπει εκείνος που κάνει τη μαρτυρία να είναι και δρων πρόσωπο. Πρέπει να συμπεριφέρεται σαν κάποιος, που η συμβολή του είναι απόλυτα αναγκαία για την πραγμάτωση των όσων πρόβλεψε.
ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΑΤΟ ΚΑΙ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗ
Δυσκολίες στην αντιπαράθεση

Στην αντιπαράθεση, οι μαρξιστές συναντάμε δυσκολίες γιατί οι αντιρρήσεις που πρέπει να προβάλλουμε στους ισχυρισμούς των ισχυρών μας αντιπάλων είναι αναγκαστικά διατυπωμένες με το αντίπαλο φραστικό και εννοιολογικό υλικό. Αυτό δυσκολεύει και τις δικές μας συζητήσεις. Γιατί, ενώ εδώ διαθέτουμε δικό μας, επιστημονικής σχεδόν ακρίβειας εννοιολογικό υλικό, αναγκαζόμαστε συχνά να δουλεύουμε με έννοιες ή επιχειρήματα παρμένα από την ιδεολογία που καταπολεμούμε. Το κάνουμε, ας πούμε, «εν γνώσει», μας - ωστόσο, ο αναγνώστης εύκολα μπορεί να παραπλανηθεί.
Για τον ερχομό ευλογημένων εποχών

Δεν θα έπρεπε η ανθρωπότητα, μπροστά στις τόσες μηχανές και τεχνικές προόδους που της ευκολύνουν τη ζωή, να νιώθει το ρόδινο φως, το δροσερό πρωινό αγέρι να σημαίνει τον ερχομό ευλογημένων εποχών; Γιατί, λοιπόν, είναι όλα τριγύρω τόσο γκρίζα, γιατί τούτη η κολασμένη θύελλα που σκοτώνει, καθώς λένε, και νεκρούς.

Οταν η κυρίαρχη τάξη σαπίζει, τότε η σαπίλα κυριαρχεί.
Δουλεία

Στις μελλοντικές γενιές, η θανάσιμη εξάρτηση τεράστιων ανθρώπινων μαζών από μερικούς που εξουσιάζουν τα μεγάλα εργοστάσια, τα εργαλεία ολωνών, δεν θα μοιάζει λιγότερο παράξενη από ό,τι σε μας η δουλεία. Κι όχι λίγες προσπάθειες θα αφιερώνουν για να βρουν, πώς αυτή η (σχεδόν για όλους) ανυπόφορη κατάσταση μπόρεσε ωστόσο να διατηρηθεί τόσον καιρό.
Κακό καθεστώς

Τι νόημα έχει σε πόλεις σαν τις δικές μας να παραπονιέται κανείς για την κακή συμπεριφορά των ανθρώπων;

Οταν σε μια χώρα η κτηνωδία, η εκμετάλλευση της άγνοιας, η αντικοινωνικότητα αποδίδει πολύ περισσότερο παρά μια ανθρώπινη συμπεριφορά, τότε το καθεστώς αυτής της χώρας είναι κακό.

Οταν σε μια χώρα οι έμποροι δημιουργούν την πείνα για να την εμπορευτούν, οι υπάλληλοι περιφρονούν το σύνταγμα, οι δικαστές εφαρμόζοντας τους νόμους δικαιώνουν το άδικο, οι δημοσιογράφοι αγοράζονται για να διαστρεβλώνουν, οι πολιτικοί προδίδουν τους οπαδούς τους, οι μηχανικοί πληρώνονται κι αποσιωπούν τις εφευρέσεις τους, οι γιατροί δίνουν στον άρρωστο ψευτοφάρμακα αντί για τα ακριβά, ο ένας κοιτάει να αρπάξει τη δουλειά του αλλουνού (ακόμα και όταν αυτή δεν τρέφει το δουλευτή της) - τότε, λίγο θες να μιλήσεις για απληστία των εμπόρων, αυθαιρεσία των υπαλλήλων, σαδισμό των δικαστών, ανευθυνότητα των δημοσιογράφων, διπροσωπία των πολιτικών, ανεντιμότητα των μηχανικών και των γιατρών, έλλειψη αλληλεγγύης όλων των ανθρώπων. Ολα αυτά τα ελαττώματα μπορεί να είναι πραγματικά. Η καταδίκη τους μπορεί να είναι δικαιολογημένη, αναγκαία μάλιστα. Ωστόσο, μπορεί να έχει αρνητικές συνέπειες: όταν κανείς, μιλώντας αποκλειστικά για αυτά, δίνει την εντύπωση πως τάχα φρικτά κι αγιάτρευτα ανθρώπινα ελαττώματα είναι που φταίνε για την άθλια κατάσταση μιας χώρας.
Καλλιέργεια καλών συνθηκών ζωής

Οταν καταλάβουμε πόσο σημαντικό ρόλο παίζουν οι συνθήκες ζωής των ανθρώπων για την καλλιέργειά τους, θα προσανατολίζουμε τη διαπαιδαγώγηση, πριν από όλα, σε τέτοιες ιδιότητες, που να εξασφαλίζουν καλές συνθήκες ζωής. Σε ιδιότητες δηλαδή που καταστρέφουν καταστάσεις τέτοιες, όπου κι η πιο στοιχειώδης, πρωτόγονη ζωή μπορεί να αποσπαστεί μόνο με αδιάκοπο, ανήλεο αγώνα.

Ποια πράγματα διαπαιδαγωγούν; Διαπαιδαγωγεί η πείνα κι ο τρόπος να κορεστεί. Διαπαιδαγωγεί το κρύο και ο τρόπος να βρεθούν στέγη και ρούχα. Διαπαιδαγωγεί ο τρόπος που οι άνθρωποι συμπεριφέρονται ο ένας στον άλλο, ο τρόπος που η ανάγκη τους κάνει να συμπεριφερθούν.

Διαπαιδαγωγούν οι καλές τέχνες τότε μονάχα, όταν δεν αδυνατίζουν τον αγώνα της ζωής.

Ωρα πολλή τον έβλεπαν να λάμνει. Μέχρι το τέλος

Πάλευε να κατακτήσει την ακτή. Ωσπου η πτώση του

Τον γκρέμισε. Γίνηκε

Εκείνο που φοβόταν. Τον εχθρό του

Δεν μπόρεσε να θανατώσει, κι ο ίδιος δεν έμεινε στη ζωή.

Στο συναγωνιστή του όμως

Αφησε τον εχθρό αδυνατισμένο.

Ετσι, η πείνα διαπαιδαγωγεί στην κλεψιά, κι η Βίβλος διαπαιδαγωγεί στην πείνα. Οποιος έχει ανάγκη μια πατάτα σκύβει, γιατί έτσι θέλει το χώμα ή το αφεντικό. Να λοιπόν, διαπαιδαγώγηση να σκύβεις. Στις κακοκυβερνημένες χώρες, κάθε αρετή δείχνει και μια αθλιότητα. Οπου βλέπεις κάποιον να αψηφά τον κίνδυνο, σκέψου: μπορεί το μηχάνημα να είναι απροφύλαχτο.
Για την εκμετάλλευση

Εκεί που ποτέ δεν χρειάζονται τον άνθρωπο ολόκληρο, παρά μονάχα τα χέρια ή τα αφτιά, πώς να μη βλέπεις τριγύρω όλο σακατεμένους, άλλους κουλούς, άλλους με κομμένα αφτιά, κι άλλους πάλι με τρία χέρια και πέντε αφτιά; Οπου κυριαρχεί η εκμετάλλευση, γίνονται θύματά της και οι εκμεταλλευτές: αυτή είναι η μοναδική δυνατή μορφή ανθρώπινης επικοινωνίας. Οπου κυριαρχεί η εκμετάλλευση, ο έρωτας θα παίρνει τη μορφή της εκμετάλλευσης, όπως και το μίσος. Τόσο η διδασκαλία, όσο κι η παρακολούθησή της θα φέρουν την σφραγίδα της εκμετάλλευσης. Οταν η εκμετάλλευση γίνεται αβάσταχτη για εκείνον που την υποφέρει, πεθαίνει αυτός - ή οι μάζες την ξεριζώνουν.
Καθήκον και προδοσία

Tι λογής άνθρωποι είναι αυτοί, σε τι λογής στρώματα ανήκουν, που στην καλύτερη περίπτωση λένε για αυτούς: δίκαιος, αν και δικαστής. Προσπαθεί να γιατρέψει, αν και γιατρός. Καλούτσικα χτίζει, αν κι εργολάβος.

Η οργάνωση που συνδέει τα πράγματα χωρίζει τους ανθρώπους. Από όλες τις μεταξύ τους σχέσεις απομένουν οι πιο φτωχές, οι «επαγγελματικές». Η ευθύνη, αντί να αποκτά πολλούς φορείς δεν έχει πια κανένα. Ανθρωποι που δουλεύουν σε διάφορα σημεία του ίδιου πράγματος μοιάζει να έχουν ολότελα διαφορετικά συμφέροντα. Προσπαθώντας να συντονίσουν τη δουλειά τους, πιστεύουν πως κάνουν το καθήκον τους. Ομως ο αρχιτέκτονας λέει: αν δεν πληρώσει αρκετά ο ιδιοκτήτης, δεν μπορώ να φτιάξω σπίτια της προκοπής. Κι ο γιατρός απαντά: χωρίς σπίτια της προκοπής, δεν μπορώ να γιατρέψω τους ανθρώπους. Κάνοντας λοιπόν όλοι το καθήκον τους και συντονίζοντας τη δουλειά τους, προδίδει καθένας τον εαυτό του, προδίδουν όλοι μαζί το σύνολο.

Είναι ανεύθυνο, να αθωώνει κανείς το δικαστή, λέγοντας πως «φταίει το σύστημα» κι όχι ο ίδιος σαν άτομο. Γιατί, αν ο δικαστής υποτάσσεται όχι στη συνείδησή του παρά στο σύστημα όταν αποφασίζει το άδικο, τότε τι λοιπόν κάνει ενάντια στο σύστημα;
Υπέρ των καταπιεσμένων

Σύντροφοι, πριν γίνουμε σοσιαλιστές, ήμασταν δυστυχισμένοι. Πριν γνωρίσουμε την αλήθεια του μαρξισμού, γνωρίσαμε την αλήθεια της πείνας. Από εκείνους τους καιρούς, της βαθιάς και απελπισμένης εξαθλίωσης, μας έμεινε η συμπάθεια για τους απόκληρους κι απελπισμένους. Και οι μόνοι μη - σοσιαλιστές που σεβόμαστε, είναι οι κάθε λογής καταπιεσμένοι. Σύντροφοι! Οι φίλοι μας οι νέγροι δεν είναι σοσιαλιστές. Είναι όμως δυστυχισμένοι. Η καρδιά μας είναι μαζί τους. Και τους ευχόμαστε, όπως και εμείς από δυστυχισμένοι να γίνουν σοσιαλιστές.
Χρησιμότητα της αλήθειας

Σήμερα που το κεφάλαιο, στον απεγνωσμένο του αγώνα, χρησιμοποιεί όλα τα τεράστια μέσα που διαθέτει για να παρουσιάσει σαν «αλήθεια» κάθε χρήσιμο για αυτό ισχυρισμό, η αλήθεια έγινε σε τέτοιο πια βαθμό εμπόρευμα, έγινε πράγμα τόσο περίπλοκο κι αμφισβητούμενο, τόσο εξαρτημένο από αγοραστή και πωλητή (κι αυτούς εξαρτημένους από πολλά), που το ερώτημα «ποια είναι η αλήθεια» δεν μπορεί πια να απαντηθεί χωρίς το ερώτημα: «ποιον εξυπηρετεί αυτή η αλήθεια;» Η αλήθεια έγινε αληθινό εργαλείο: δεν «υπάρχει» (και μάλιστα, όχι ανεξάρτητα από τους ανθρώπους), μα δημιουργείται κάθε φορά. Μέσο παραγωγής, ναι, μα δημιουργημένο!

Μπρος στην τεράστια χρησιμότητά της για τη σημερινή τάξη (αταξία) πραγμάτων, τι να σκεφτούμε για τη μεταφυσική σκοπιά; Να πώς την περιγράφει ο Ενγκελς (εφημερίδα «Νόυε Τσάιτ» 8/357):

Η αιτία των οικονομικών κρίσεων πρέπει να ξεσκεπαστεί και τίποτε άλλο να μη μας υποχρέωνε να εγκαταλείψουμε τη μεταφυσική σκοπιά, θα έπρεπε οπωσδήποτε να το κάνουμε για να μπορέσουμε να καταλάβουμε τούτη την αιτία, τούτη τη βαθύτερη, αγιάτρευτη συνολική κρίση. Ετσι κι αλλιώς, η κρίση αυτή απαιτεί μια δράση, όπως και η ίδια αποτελεί δράση.

Οδηγημένοι από την υποψία, πως οι απόψεις μας σε τούτον τον εμπορευματικό κόσμο έχουν από καιρό γίνει και οι ίδιες εμπορεύματα (δεν μπορούσαν να μείνουν απλά προϊόντα), πρόκειται τώρα να ερευνήσουμε τις απόψεις αυτές και μάλιστα τον εμπορευματικό τους χαρακτήρα. Πολύ καιρό τώρα μιλούσαμε για «καινούργια αίσθηση ζωής», «μεταπολεμική κοσμοαντίληψη», «κοσμοθεωρία μιας νέας γενιάς», θεωρούσαμε το «καινούργιο» σαν δεδομένο, και δεν το εξετάζαμε. Είναι καιρός, να αναλύσουμε τώρα αυτά τα «δεδομένα». Πρέπει λοιπόν να αγνοηθεί ο συγγραφέας ή αναγνώστης που αποζητά το «συναρπαστικό» και, με τη γυμνή αναγκαιότητα σαν μόνο οδηγό, να χρησιμοποιηθούν μέθοδοι κριτικής τέτοιες, να οικοδομηθούν νέες απόψεις τέτοιες, που να καταξιώνονται από τη χρησιμότητά τους (το όπλο δεν χρειάζεται να είναι «συναρπαστικό» για εκείνον που το έχει ανάγκη). Μέτρο της χρησιμότητας αυτής πρέπει να είναι: η δύναμη μεταβολής του κοινωνικού κόσμου.
Επίδραση της αντεπανάστασης

1.Η επίδραση της αντεπανάστασης στις επαναστατικές ιδέες δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Κανένας υλιστής δεν θα περίμενε, πως οι πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές θέσεις του προλεταριάτου θα μπορούσαν να ανατραπούν τόσο βίαια, όπως τις ανέτρεψε ο φασισμός, και οι ιδέες των προλετάριων, οι ιδέες που δημιουργούνται από την κοινωνική τους θέση, θα έμεναν άθικτες. Βέβαια, ούτε ένας ακέραιος επαναστάτης δεν αποπροσανατολίστηκε με την επικράτηση του φασισμού - ούτε ένας όμως δεν άφησε και τις απόψεις του χωρίς επανεξέταση. Πιο ανεπηρέαστοι μπορεί να έμειναν εκείνοι που θεωρούσαν τον εαυτό τους οικοδόμο του κομμουνισμού, που περίμεναν τον κομμουνισμό σαν «επόμενο» κοινωνικό σχηματισμό και θεωρούσαν το προλεταριάτο σαν την τάξη που θα τον «πραγματοποιούσε». Είδαν το φασισμό - να λοιπόν που ο κομμουνισμός δεν ήταν «ο επόμενος» σχηματισμός! Το περίμεναν λοιπόν να έρθει. Από προφήτες του αύριο έγιναν, απλούστατα, του μεθαύριο. Εκείνοι όμως, που πρότειναν τον κομμουνισμό, απλούστατα, σαν λύση πολύ συγκεκριμένων προβλημάτων, και σκέφτονταν να τον εφαρμόσουν αξιοποιώντας υπαρκτές, πολύ συγκεκριμένες δυνατότητες, αναγκάστηκαν να βάλουν στον εαυτό τους το ερώτημα: μήπως παράβλεψαν ορισμένες άλλες διεξόδους; Μήπως δεν πρόσεξαν ορισμένες άλλες δυνατότητες; Μήπως λοιπόν απατήθηκαν στο ερώτημα, ποιες είναι οι βασικές δυνάμεις που κινούν τους λαούς;

2. Κάτω από την επίδραση της καταστροφής της 2ης Αυτοκρατορίας, ο Σορέλ χαρακτηρίζει «φάντασμα» τη Σοσιαλιστική ιστορία της Γαλλικής Επανάστασης του Ζαν Ζωρές. Γι' αυτόν, η επανάσταση, ήταν πια κάτι ξεπερασμένο. Ολες οι έννοιές της έμοιαζαν παλιωμένες, σκονισμένες, άχρηστες. Θεσμοί σαν το γενικό εκλογικό δικαίωμα έμοιαζαν πια «παλιάς μόδας». Δεν χρειάζεται να θεωρήσουμε τον Χίτλερ σήμερα σαν εφαρμοστή των σοσιαλδημοκρατικών ιδανικών του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα, για να παραδεχτούμε και εμείς, πως ορισμένα στοιχεία του πολιτικού μας λεξιλογίου είναι αφάνταστα ξεπερασμένα.
Δυο ειδών υποσχέσεις

Στον καπιταλισμό, ο εργάτης έχει πέρα για πέρα δίκιο, να μετρά το βδομαδιάτικο και να μην παίρνει στα σοβαρά τις υποσχέσεις που του δίνουνε για το μέλλον. Ξέρει, πως αυτά που θα πάρει στο τέλος της βδομάδας θα είναι όλο. Εξω από το μεροκάματο, δεν έχει τίποτα να περιμένει, ούτε που τον νοιάζει λοιπόν παραπέρα, το τι φτιάχνει με τη δουλειά του. Στον καπιταλισμό, αυτός ο τρόπος σκέψης είναι για τον εργάτη η αρχή κάθε λογικής σκέψης. (Μάλιστα, αυτή η σκέψη και καμιά άλλη είναι που τον κάνει αθεϊστή: και στη θρησκεία, πολύ λογικά, δεν βλέπει παρά κούφιες υποσχέσεις). Ο εργάτης δεν σκέφτεται έτσι όταν οικοδομεί τον σοσιαλισμό - και είναι τώρα η λογική του που δεν τον αφήνει να σκεφτεί έτσι. Ξέρει, πως τώρα πια από την παραγωγή δεν έχει να πάρει μόνο το μεροκάματο. Η φράση «κάλιο πέντε και στο χέρι» είναι αφάνταστα χρήσιμη για τον εργάτη στον καπιταλισμό, είναι η αρχή και η ουσία του υλισμού. Ομως ο κεφαλαιοκράτης, καθοδηγητής της παραγωγής και επίσης υλιστής, ξέρει πως π.χ. το εργοστάσιό του κάτω από ορισμένες συνθήκες (όταν απεργεί η αστυνομία) δεν είναι πια «εργοστάσιό του». Ξέρει, πως «το εργοστάσιό του» γίνεται παλιοσίδερα όταν οι εργάτες απεργούν. Ξέρει, πως αυτό που κατέχει (στο βαθμό που το κατέχει) είναι η εργατική δύναμη των εργατών. Στο σοσιαλισμό, ο εργάτης καθοδηγεί την παραγωγή και μάλιστα (πράγμα που πρέπει πάντα να τονίζεται) μια παραγωγή ολότελα διαφορετική, κι όχι μόνο με διαφορετική καθοδήγηση. Αν οι υποσχέσεις των φασιστών μοιάζουν με εκείνες των κομμουνιστών εργατών, είναι γιατί (αστείο, αλήθεια, που χρειάζεται να το ξαναπεί κανείς αυτό) υπάρχουν υποσχέσεις που κρατιούνται, και υποσχέσεις που δεν κρατιούνται.
Μάζα και επανάσταση

Αυτοί που περιγράφουν τις επαναστατικές διαδικασίες αφήνουν συχνά στο περιθώριο εκείνες τις εσωτερικές αναστολές, που διατηρούνται ή αναζωπυρώνονται μέσα στις μάζες και διευθύνονται ενάντια στην επανάσταση. Οι επαναστατικές περιγραφές δείχνουν, πως το μεγάλο κοινό συμφέρον αγκαλιάζει όλο και πιο πολύ τον πληθυσμό, καθώς η μάζα όλο και περισσότερο συνειδητοποιεί τα δικά της συμφέροντα, σαν μάζα. Ωστόσο, παραγνωρίζουν τις μικρές, αλλά πραγματικές συγκρούσεις συμφερόντων, που διατηρούνται ή πρωτοδημιουργούνται. Το λογικό μπαίνει επικεφαλής της επαναστατικής πορείας, σαν κινητήρια της δύναμη κι έτσι, είναι, δύσκολο να δει κανείς τις αναστολές αυτές σαν πραγματικές (ό,τι είναι «παράλογο» είναι και ανύπαρκτο). Καθένας όμως που έχει μελετήσει μια επαναστατική εξέγερση, γνωρίζει πόσες εσωτερικές δυσκολίες μια μάζα συναντά για να εξεγερθεί. Μόνο στην ανάγκη ρίχνεται ο άνθρωπος στο άγνωστο. Η μεγαλόπρεπη φράση «το προλεταριάτο δεν έχει να χάσει παρά τις αλυσίδες του» ισχύει σαν ιστορική προοπτική και για ολόκληρη την εργατική τάξη συνολικά. Ομως, η εσωτερική ιστορία μιας επανάστασης δεν βρίσκεται τάχα ακριβώς στο ότι το προλεταριάτο - οι προλετάριοι δηλαδή - αποφασίζουν να δράσουν σαν τάξη; Στη διαδικασία αυτή πολλά έχουν να χάσουν, και πολλά να ριψοκινδυνέψουν. Αξιοπρόσεκτο είναι, πως εδώ η ίδια η ζωή θεωρείται το πιο τελευταίο, το λιγότερο σημαντικό από όλα. Συχνά την βάζουν σε κίνδυνο πολύ πιο εύκολα, παρά ένα φτωχικό σπιτάκι. Οταν η άρχουσα τάξη κλονίζεται, συνήθως οι καταπιεζόμενοι κλονίζονται, στην αρχή, μαζί της. Οι θεσμοί κλονίζονται και καταρρέουν - κι οι καταπιεσμένοι δεν έχουν πάρει ακόμα την απόφαση, να αναλάβουν αυτοί την ηγεσία. Ενάντιά τους στέκει η θρησκεία, στέκει ο τρόπος ζωής τους, που έμαθαν με κόπο (πολλά του στοιχεία παρμένα από τον εχθρό, μερικά από τον αγώνα ενάντια στον εχθρό), ένα σύνθετο μείγμα συνήθειες και αξιώματα. Γι' αυτό, πρέπει η ίδια η εξέγερση να πάρει κάποιον επιχειρησιακό χαρακτήρα. Να γίνει μια οργανωμένη επιχείρηση, όπου οι μάζες θα αναγνωρίσουν στοιχεία της καθημερινής τους ζωής. Να γίνει λοιπόν λογική, για να τις αγκαλιάσει.

Αγορά χρυσού στα σούπερ μάρκετ: ο λαδέμπορας της Κατοχής ξανάρχεται...

Αγορά χρυσού στα σούπερ μάρκετ: ο λαδέμπορας της Κατοχής ξανάρχεται...




Ο λαδέμπορος, ο μαυραγορίτης της Κατοχής ξανάρχεται αλλά μεταλλαγμένος! Τώρα δεν κάνει τη δουλειά του στο ημίφως, αλλά κάτω από το λαμπερό φως των πολυκαταστημάτων, νόμιμα και με ταμειακή μηχανή! Και επιπλέον, οι πελάτες του τον «λατρεύουν» αφού τους εξασφαλίζει ταχύτητα, εξυπηρέτηση και θέση πάρκινγκ.
Aπό τη μια οι αλυσίδες σούπερ μάρκετ επιδεικνύουν την κοινωνική ευαισθησία τους επιτρέποντάς μας να αφήνουμε στους ειδικούς κάδους τους τρόφιμα για τους φτωχούς ή παρέχουν έκπτωση 10% (στα τυριά) για τους ανέργους. Από την άλλη μας διευκολύνουν να πουλήσουμε ό,τι πολυτιμότερο έχουμε και ύστερα να αγοράσουμε τα απαραίτητα.Το γύρο του Διαδικτύου έκανε η είδηση που πρωτοδημοσιεύτηκε στο fpress.gr για τη λειτουργία ενεχυροδανειστηρίων στα σούπερ μάρκετ.
Πρώτη εγκαινίασε αυτή την πρακτική η αλυσίδα Carrefour-Μαρινόπουλος και, όπως διαβάζουμε στην ιστοσελίδα της εταιρείας Goldbuyer που έχει 750 καταστήματα και πάγκους σε όλο τον κόσμο:
«…οι πελάτες λατρεύουν την ευκολία με την οποία μπορούν να πουλήσουν τα χρυσά τους αντικείμενα που δεν χρειάζονται πλέον σε ένα ασφαλές και φιλικό περιβάλλον».
Στα αντικείμενα που δεν χρειαζόμαστε πλέον και τα οποία πρόθυμα αγοράζει η Goldbuyers, συγκαταλέγονται: «γαμήλιες βέρες, δαχτυλίδια αραββώνων, βώλοι και ράβδοι (χρυσού), ασημένια κοσμήματα, μενταγιόν κ.ά.»
Μαθαίνουμε επίσης ότι «τα γειτονικά καταστήματα λιανικής λατρεύουν την πρακτική παροχής άμεσης μετρητών της εταιρείας μας, καθώς αυτό σημαίνει ότι οι πελάτες μας έχουν περισσότερα χρήματα να διαθέσουν αλλού· έτσι, υποστηρίζουμε με τον πιο θετικό τρόπο τις υπόλοιπες τοπικές επιχειρήσεις και την τοπική βιομηχανία». Με άλλα λόγια, πουλάμε το χρυσό μας σταυρουδάκι για την ανάπτυξη, ρε γαμώ το!
Αναρωτιόμαστε αν οι πάγκοι της Goldbuyers δέχονται και χρυσά δόντια. Και αν ναι, μήπως θα πρέπει να στήσουν μια πρόχειρη καρέκλα οδοντογιατρού ώστε το δόντι του πελάτη να αφαιρείται ανώδυνα και επιτόπου;
Τώρα πια μπορούμε να παραφράσουμε το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο: «Μὴ θησαυρίζετε ὑμῖν θησαυροὺς ἐπὶ τῆς γῆς, ὅπου σὴς καὶ βρῶσις ἀφανίζει, καὶ ὅπου κλέπται διορύσσουσι καὶ κλέπτουσι· θησαυρίζετε δὲ ὑμῖν θησαυροὺς ἐν οὐρανῷ». Δηλαδή, μη θησαυρίζετε για τον εαυτό σας θησαυρούς στη γη όπου ο σκόρος και η σαπίλα τούς καταστρέφουν και όπου οι κλέφτες μπουκάρουν και τους κλέβουν). Φέρτε τους θησαυρούς σας στην Goldbuyers και φύγετε έχοντας αποκτήσει έναv τενεκέ λάδι και πέντε κιλά όσπρια Τουρκίας…

mao.gr
Αναρτήθηκε από Οικοδόμος




Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ 12 ΟΚΤΩΒΡΗ 1944

Η ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΗΣ ΑΘΗΝΑΣ 12 ΟΚΤΩΒΡΗ 1944
Τα γεγονότα όπως καταγράφονται από το ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη» στις 12 και 13 του Οκτώβρη 1944


Πέμπτη 12 του Οκτώβρη 1944. Οι Γερμανοί δεν έχουν προλάβει ακόμα να εκκενώσουν την πόλη κι ο λαός της πρωτεύουσας, από τις συνοικίες, τα εργοστάσια, τα σχολεία, τα υπουργεία, τα καταστήματα, ξεχύνεται στους αθηναϊκούς δρόμους ζητωκραυγάζοντας για την απελευθέρωσή του. Κύματα κύματα η λαοθάλασσα πλημμυρίζει την πλατεία Συντάγματος, τις οδούς Πανεπιστημίου, Σταδίου, Ακαδημίας, το Ζάππειο, την πλατεία Ομονοίας. Σε λίγες ώρες τα πάντα σημαιοστολίστηκαν με γαλανόλευκες και κόκκινες σημαίες. Τεράστια πανό του ΕΑΜ και του ΚΚΕ υψώθηκαν και τα συνθήματα για μια νέα Ελλάδα, λαοκρατική, περνούν σε όλα τα χείλη. Οι 1.264 μέρες σκλαβιάς στο φασισμό είχαν πια τελειώσει, οι μαχητές του ΕΛΑΣ κατέβασαν από την Ακρόπολη τη γερμανική σημαία για να υψώσουν στη θέση της την ελληνική.


Εκείνη τη μέρα ο «Ριζοσπάστης» έκανε δύο εκδόσεις. Η πρώτη, που κυκλοφόρησε τις πρώτες πρωινές ώρες, όπως ήταν φυσικό δεν είχε την είδηση της απελευθέρωσης. Είχε όμως τον αέρα της. «Ο "Ρίζος" στο Κέντρο», έγραφε ένα από τα θέματα της πρώτης του σελίδας και πληροφορούσε το αναγνωστικό κοινό πως η εφημερίδα του ΚΚΕ είχε διακινηθεί την προηγούμενη μέρα, για πρώτη φορά, στο κέντρο της πρωτεύουσας και είχε γίνει ανάρπαστη. Ας το δούμε:
Ο «ΡΙΖΟΣ» ΣΤΟ ΚΕΝΤΡΟ

Ανάρπαστος έγινε ο καθημερινός «Ρίζος» στο κέντρο της Αθήνας χτες που πρωτοφανερώθηκε. Ξεσήκωσε παντού λαϊκό ενθουσιασμό. Η φωνή του πουλητή «Ριζοσπάστης» οχτώ χρόνια είχε ν' ακουστή στην κεντρική πόλη. Απ' τη μαύρη μέρα της 4ης Αυγούστου που αλυσσόδεσε το λαό. Γι' αυτό εργάτες, φοιτητές, υπάλληλοι, επαγγελματίες και έμποροι ακόμα μόλις ακούσανε στην Ομόνοια, οδό Σταδίου, Πανεπιστημίου, Αιόλου, Αθηνάς να διαλαλούν το «Ρίζο» έτρεχαν να εξασφαλίσουν ένα φύλλο. Σε πολλές γωνιές σπρωχνόντανε ποιος να πρωτοπάρη. Είχαν δίκηο. Είταν το πρώτο μήνυμα της αληθινής λευτεριάς.

Είχε επίσης ρεπορτάζ στη δεύτερη σελίδα που προϊδέαζαν ότι ήρθε η απελευθέρωση. Ας τα δούμε.
Ο ΕΛΑΣ ΣΤΟΝ ΠΕΡΙΣΣΟ

Στις 5 το απόγευμα της Κυριακής (8 του Οκτώβρη) αφού ξεκαθαρίσανε τους ταγματαλήτες από το οχυρό της δεξαμενής της Ούλεν, ύστερα από πεντάωρη σκληρή μάχη, τα ένδοξα παλληκάρια του ΕΛΑΣ μας, νικηφόρα, πάνοπλα με βαρύ και ελαφρύ οπλισμό, παρέλασαν στην κεντρική λεωφόρο και την Πλατεία της Εκκλησίας. Μέσα σε ζητωκραυγές του ενθουσιασμένου κόσμου που μαζεύτηκε απ' όλο τον Περισσό και από τους γύρω συνοικισμούς με σημαιούλες στο πέτο, για να παρακολουθήση με θαυμασμό και βαθειά συγκίνηση την παρέλαση. Γυναίκες και κορίτσια φορτωμένα με άνθη τραγουδώντας τον Εθνικό ύμνο έραναν τις πάνοπλες διμοιρίες του νικηφόρου Στρατού μας.
ΣΤΙΣ ΑΛΛΕΣ ΣΥΝΟΙΚΙΕΣ

Μοναδικός ήταν ο ενθουσιασμός του λαού στη μεγάλη συγκέντρωση που έγινε την Κυριακή το απόγευμα στη Σχολή Ευελπίδων, ύστερ' απ' το διώξιμο των Προδοτών και την κατάληψή της από τον ΕΛΑΣ. Υψώθηκε η σημαία στη Σχολή ενώ τα πλήθη χειροκροτούσαν. Ακολούθησε παρέλαση των τμημάτων ΕΛΑΣ, ΕΑΜ, ΕΠΟΝ και χιλιάδων διαδηλωτών. Στην πλατεία μίλησαν ομιλητές αντιπρόσωποι του ΕΛΑΣ, ΕΑΜ, Ε.Α., ΕΠΟΝ. Ολα τα σπίτια των γύρω συνοικιών σημαιοστολίστηκαν.

Το πρωί της Κυριακής έγιναν και στο Περιστέρι εκδηλώσεις της Λαϊκής Επιτροπής, γιορτές για την απελευθέρωση των Ορυχείων, την αγωνιζόμενη γυναίκα με ομιλήτρια μια γυναίκα. Μίλησε ο γραμματέας της Αχτίδας και άλλοι ομιλητές που χειροκροτήθηκαν.
ΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ

Τη Δευτέρα στις 9.30, πάνω από 300 φοιτητές και σπουδαστές μαζεύτηκαν στην αίθουσα της Φιλοσοφικής Σχολής για να γιορτάσουν μια μεγάλη νίκη τους: Το άνοιγμα του Πανεπιστημίου μας. Στον τοίχο τα συνθήματα «Ανοιχτά Σχολειά», «Ζωή, χαρά και μόρφωση» κλείνουν του αδιάκοπους αγώνες της φοιτητικής μας νειότης στα 3 χρόνια της σκλαβιάς.

Μέσα σε θερμές εκδηλώσεις, οι πρώτοι ομιλητές ανοίγουν τη Συνέλευση της Κεντρικής Πανσπουδαστικής Επιτροπής Ανωτάτων Σχολών, βροντοφωνούν τη θέληση όλου του σπουδαστικού κόσμου να γιορτάσει τη λευτεριά της Αθήνας μέσα στ' ανοιχτά ιδρύματά του.

Απ' το ίδιο βήμα μίλησε ο κ. Χόνδρος, ο κ. Μελάς και η Συνέλευση έκλεισε με τη θερμή ομιλία του Πρύτανη του Πολυτεχνείου κ. Κιτσίκη, που τόνισε πως η Ελληνική Νεολαία βρήκε για πρώτη φορά την ψυχή της και το δρόμο της μέσα στους ηρωικούς της αγώνες.
ΕΙΠΕ Ο ΤΗΛΕΒΟΑΣ

Το φώναζε ο τηλεβόας. «Να καθαρίσουμε τις γειτονιές, να ετοιμάσουμε το στόλισμά τους για τη μεγάλη μέρα της απελευθέρωσης». Χαρούμενο μελίσσι ευτυχίας ξεχύθηκε αμέσως ο κόσμος στη δουλιά. Απ' την Καισαριανή και τη Νέα Ελβετία ως τα Λιόσια και το Περιστέρι βγήκαν οι νοικοκυράδες ν' ασπρίσουν τα σπίτια τους, τ' αητόπουλα ρίχτηκαν να καθαρίσουν τους δρόμους απ' τις πέτρες χαρούμενες φωνές και γέλια ακούγονται από παντού. Ο λαός της Αθήνας ετοιμάζεται να γιορτάσει όπως της αξίζει τη μέρα της λευτεριάς, να κάνει την πιο λαμπρή υποδοχή στους ελευθερωτές του τον αδάμαστο ΕΛΑΣ και τους Συμμάχους.
Χαίρε ω χαίρε λευτεριά - οι πρώτες ώρες

Η δεύτερη έκδοση ήταν έκδοση της απελευθέρωσης και κυκλοφόρησε λίγο μετά την αποχώρηση των γερμανικών στρατευμάτων.

«Ωρα έντεκα π.μ. - Η ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΦΤΕΡΟΥΓΙΖΕΙ ΠΑΝΩ ΑΠ' ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΜΑΣ - Οι Γερμανοί εκκενώνουν οριστικά την πρωτεύουσα - Ο γερμανός διοικητής και όλο το στρατηγείο του Λυκαβηττού ανεχώρησαν - Η Αθήνα κηρύχτηκε ανοχύρωτη», είναι οι τίτλοι της πρώτης σελίδας.

Το ρεπορτάζ, λιγόλογο, δίνει την εικόνα του ξεσπάσματος του απελευθερωμένου λαού. Ας το παρακολουθήσουμε: «Πριν φύγουν και οι τελευταίοι Ούννοι ο λαός ξεχύθηκε με σημαίες και ζητωκραυγές στους δρόμους. Απ' το Πανεπιστήμιο, απ' τις Τράπεζες, απ' όλα τα κέντρα οι τηλεβόες του ΕΛΑΣ σαλπίζουν το χαρμόσυνο μήνυμα. Οι συνοικίες σε παραλήρημα ενθουσιασμού ετοιμάζονται για το μεγάλο γιορτασμό. Στο μνημείο του Αγνωστου Στρατιώτη αντιπροσωπείες του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ κατέθεσαν στεφάνι. Εξαλλος από τον ενθουσιασμό ο συγκεντρωμένος κατά χιλιάδες λαός ζητωκραύγαζε. Δακρύζοντας οι πολίτες αγκάλιαζε ο ένας τον άλλο.

Ο προδότης Ράλλης δημοσίευσε νόμο με την παραίτησή του. Θα δώσει - λέει - λόγο για τις πράξεις του. Ανυπόμονος ο λαός περιμένει να δικάσει τον εγκληματία.

Η γερμανική σημαία κατέβηκε απ' την Ακρόπολη και τα τελευταία γερμανικά τμήματα έφυγαν το πρωί απ' την Αθήνα».

Στην ίδια σελίδα ο «Ριζοσπάστης» φιλοξενεί ένα σύντομο σχόλιο για την απελευθέρωση με τίτλο «ΧΑΙΡΕ Ω ΧΑΙΡΕ ΛΕΥΤΕΡΙΑ!».

Γράφει: «Χρόνια παλεύαμε νάρθης. Αιματοποτισμένοι οι δρόμοι μας, γεμάτα τα νεκροταφεία μας. Γκρεμισμένα τα σπίτια μας, χτικιό στα στήθη μας και κουρέλια σκεπάζουν το κορμί μας, μα κοίτταξέ μας φτερουγίζομε, λάμπομε! Η περηφάνεια λάμπει σαν φωτοστέφανος στων αγωνιστών τα κούτελα. Είμαστε εμείς που νικήσαμε τη σκλαβιά! Εμείς που σπάσαμε τις αλυσίδες! Εμείς που χύσαμε το αίμα μας! Εμείς που θα σε ξαναχτίσομε Ελλάδα Λεύτερη! Ανεξάρτητη, λαοκρατούμενη. Χωρίς τυράννους και τυραννίες. Χωρίς φασίστες και διχτάτορες. Ενας λεβέντικος λαός γιορτάζει σήμερα τη νίκη του. Η μεγάλη ηρωική καρδιά της Ελλάδας, η Αθήνα μας Αναστήνεται».
Το ρεπορτάζ της απελευθέρωσης

Την επομένη, 13 του Οκτώβρη, ο «Ριζοσπάστης» ήταν αφιερωμένος στη μέρα της απελευθέρωσης. «ΖΗΤΩ Η ΛΕΥΤΕΡΗ ΑΘΗΝΑ ΜΑΣ!», έγραφε στην πρώτη του σελίδα με μεγάλα, κεφαλαία, γράμματα. Στην ίδια σελίδα φιλοξενούνταν ανακοίνωση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ για το θέμα και «Χαιρετισμός του ΕΑΜ προς το μαχόμενο έθνος». Επίσης, ο Γ. Ζέβγος με άρθρο του εξηγούσε ότι η μεγάλη αυτή μέρα της απελευθέρωσης ήταν ταυτόχρονα και το «ΞΕΚΙΝΗΜΑ ΓΙΑ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ».

Σ' αυτό το φύλλο του «Ρ», στη 2η σελίδα, κάτω από τον τίτλο «ΛΕΥΤΕΡΙΑ! ΛΕΥΤΕΡΙΑ! Η ΑΘΗΝΑ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ», δημοσιεύεται αναλυτικό ρεπορτάζ από τη μέρα της απελευθέρωσης. Ας το παρακολουθήσουμε:

«Χάθηκε το βρωμερό κουρέλι του φασισμού απ' την Ακρόπολη. Τούτο το σύνθημα περίμενε η Αθήνα. Η μπαρουτοκαπνισμένη Αθήνα, που γνώρισε την πείνα και το βόλι του κατακτητή, το στιλέτο του προδότη, η αδάμαστη Αθήνα που τρία χρόνια πάλεψε, ξεχύθηκε ζωντανή ανθρωποθάλασσα να διαλαλήσει τη Νίκη της, να γιορτάσει τη λευτεριά της. Πέντε λεφτά φτάσανε για να κολυμπήσει όλη η πόλη στο γαλάζιο. Για ν' ανέβουν οι ΕΠΟΝίτες στα καμπαναριά και ν' αντηχήσουν χαρούμενα οι καμπάνες. Διαδηλώσεις που πρώτη φορά βλέπει η Αθήνα ξεχύνονται από παντού. Απ' το Σύνταγμα ως την Ομόνοια ένα ρεύμα είναι ο κόσμος. Γελούν, δακρύζουν, αγκαλιάζονται.

Λευ-τε-ρω-θή-κα-με!

Νι-κή-σα-με!

Και πάνω απ' όλα μια φωνή που αγκαλιάζει όλη την Αθήνα, που κλείνει όλους τους σκληρούς τρίχρονους αγώνες, όλη την πίστη στη λευτεριά, όλη τη χαρά της Νίκης:

Ε-Α-Μ! Ε-Α-Μ!

Σε κάθε γωνιά βουίζουν τα χωνιά. Κι η Αθήνα που έμαθε ν' ακούει στη φωνή τους το κάλεσμα στην αντίσταση και στον αγώνα τρέχει τώρα ν' ακούσει την πρόσκληση στο γιορτασμό και στη χαρά.

Ανεβασμένοι στ' αυτοκίνητα ρίχνουν οι ΕΑΜίτες τα συνθήματα που τ' αρπάζει με μια φωνή ο κόσμος και τα κάνει βουή και σάλπισμα για να φτάσουν απ' άκρη σ' άκρη της Ελλάδας: Κανένα άσυλο στους προδότες! Λευτεριά - Λαοκρατία!

Απ' τον εξώστη του Μετοχικού ακούγεται η φωνή του Κ.Κ.Ε. Χιλιάδες είναι ο κόσμος που κρέμεται απ' τα χείλια του ομιλητή. Ατέλειωτες ζητωκραυγές σκεπάζουν το λόγο του. Μα κανείς δε φεύγει. Ολοι περιμένουν να τους μιλήσει ακόμη το Κόμμα τους, το Κόμμα του λαού, που πρώτο σήκωσε τη σημαία της αντίστασης, της ενότητας και της λευτεριάς, που στάθηκε πάντα μπρος, έδωσε αμέτρητα τα θύματά του κι οδήγησε το λαό στη Νίκη.

Απ' το Σύνταγμα ξεπροβάλλουν οι τροχιοδρομικοί. Βαγόνια κατάφορτα, στολισμένα με συνθήματα, σημαίες και λουλούδια. - Κι η θριαμβευτική κραυγή της Ελλάδας αντηχεί ατέλειωτη:

ΕΑΜ - ΚΚΕ

ΕΛΑΣίτες περνούν σ' αυτοκίνητα και μοτοσικλέτες. Ακράτητος ο κόσμος τούς κυκλώνει: "Ζήτω ο Λαϊκός Στρατός! Ζήτω ο Στρατός της Λευτεριάς μας!". Το δίκοχο του ΕΛΑΣίτη, όπου εμφανιστεί, ξεσηκώνει θύελλα ενθουσιασμού.

Μπροστά στο Πανεπιστήμιο βουερή θάλασσα ο κόσμος. Οι φοιτητές μας, που πρώτοι στους πρώτους, ακολούθησαν το σύνθημα της αντίστασης, μεταδίνουν τη φλόγα τους, την πίστη, τον ενθουσιασμό τους. Κι όταν ο ομιλητής θυμίζει τα θύματα που με το τίμιο αίμα τους πότισαν τη Λευτεριά, όλο το πλήθος γονατίζει. Επιβλητικό αντηχεί το πένθιμο εμβατήριο: Πέσατε θύματα, αδέρφια εσείς...

Στο Αρσάκειο μιλούν οι επιστήμονες. Κι εκεί ευλαβικά γονατίζει ο κόσμος σ' ενός λεπτού σιγή για τ' αμέτρητα θύματα του ιερού αγώνα. Κι εκεί το πένθιμο εμβατήριο αντηχεί από χιλιάδες στόματα που υπόσχονται πίστη στον αγώνα, στο τελικό τσάκισμα του φασισμού και στη Λαοκρατία.

Στις Τράπεζες γύρισαν οι φυλακισμένοι και οι καταδιωκόμενοι. Θριαμβευτικά τους δέχτηκαν οι συνάδελφοί τους. Μεγάφωνα μετάδιναν το γιορτασμό και τους λόγους των ομιλητών και έξω στους δρόμους.

Στον Αγνωστο Στρατιώτη ο λαός με λύσσα ποδοπάτησε τα στεφάνια που είχαν το θράσος να καταθέσουν οι Ούννοι. Στη θέση τους τοποθετήθηκαν σωροί από στεφάνια με ταινίες του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ».
Σημαντικά γεγονότα της Κατοχής που σημάδεψαν και την περίοδο μετά την απελευθέρωση

Τον Ιούλη του 1941, συνήλθε η 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, που αποφασίζει μέτρα για την οργάνωση του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και την αναγκαιότητα της συσπείρωσης όλων των κοινωνικοπολιτικών δυνάμεων που ήταν διατεθειμένες να αγωνιστούν γι' αυτό το σκοπό.

Σε πολλά μέρη της χώρας, ήδη από το Μάη - Ιούνη, ακόμη, του '41 με πρωτοβουλία των κομμουνιστών και άλλων πατριωτών δημιουργήθηκαν πλατιές εθνικοαπελευθερωτικές οργανώσεις: Στη Μακεδονία, η οργάνωση «Ελευθερία», στην Ηπειρο το «Πατριωτικό Μέτωπο», στην Καλαμάτα η «Νέα Φιλική Εταιρεία», στον Πύργο το «Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο» κ.ο.κ. Η πρώτη όμως πανελλαδική εθνικοαπελευθερωτική οργάνωση ήταν η ΕΘΝΙΚΗ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, που ιδρύθηκε στην Αθήνα στις 28 Μάη του 1941.

Στις 16 Ιούλη του '41 η εργατική τάξη δημιούργησε το Εργατικό ΕΑΜ, που ήταν προπομπός του ΕΑΜ.

Στις 27 Σεπτέμβρη του 1941, πραγματοποιήθηκε η ιδρυτική σύσκεψη του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου με τη συμμετοχή του ΚΚΕ, του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ελλάδας (ΣΚΕ), του Κόμματος της Ενωσης Λαϊκής Δημοκρατίας (ΕΛΔ), του Αγροτικού Κόμματος Ελλάδας (ΑΚΕ).

Στις 16 Φλεβάρη του 1942 ιδρύεται ο Ελληνικός Λαϊκός Απελευθερωτικός Στρατός (ΕΛΑΣ), το ένοπλο τμήμα του ΕΑΜ, ώστε να κατευθύνεται ενιαία η ένοπλη πάλη κατά των Γερμανών κατακτητών και του ντόπιου καθεστώτος της άρχουσας τάξης.

Στις 5 Ιούλη του 1943, υπογράφηκε στην Καστανιά η συμφωνία υπαγωγής του ΕΛΑΣ στο Στρατηγείο της Μέσης Ανατολής (ΣΜΑ). Εκ μέρους του ΣΜΑ, την υπέγραψε ο αρχηγός της Βρετανικής Στρατιωτικής Αποστολής στην Ελλάδα (ΒΣΑ), ταξίαρχος Εντι Μάγιερς, εκ μέρους του ΕΑΜ ο Βασίλης Σαμαρινιώτης (Ανδρέας Τζήμας) κι εκ μέρους του ΕΛΑΣ οι Στ. Σαράφης και Αρης Βελουχιώτης.

Στις 10 Μάρτη του 1944, ιδρύθηκε με πρωτοβουλία του ΕΑΜ η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), γνωστή και ως Κυβέρνηση του Βουνού. Με την ανάπτυξη της ένοπλης πάλης του ΕΛΑΣ δημιουργήθηκαν γρήγορα ελεύθερες περιοχές στην Ελλάδα, οι οποίες εκ των πραγμάτων έπρεπε να διοικηθούν, για να μπορέσουν οι κάτοικοί τους να ζήσουν οργανωμένα, προσφέροντας στον εαυτό τους και στον αγώνα για την Εθνική Απελευθέρωση. Ετσι, άρχισαν να δημιουργούνται τα πρώτα όργανα Λαϊκής Αυτοδιοίκησης και Δικαιοσύνης.

Στο διάστημα 17 έως 20 Μάη 1944, συνήλθε στη Βηρυτό σύσκεψη των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων και εθνικοαπελευθερωτικών οργανώσεων, που έμεινε στην ιστορία ως «Συνέδριο του Λιβάνου». Στο συνέδριο συμμετείχαν το ΕΑΜ και η ΠΕΕΑ, η Κυβέρνηση, δηλαδή, του Βουνού που είχε στα χέρια της πραγματική εξουσία κι, από την άλλη, ήταν η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου που δεν είχε κανένα στήριγμα στην Ελλάδα και το λαό της. Ηταν κυβέρνηση που είχε συγκροτηθεί στη Μέση Ανατολή, από τα τμήματα της άρχουσας τάξης που είχαν μεταβεί στην περιοχή μετά την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα εγκαταλείποντας το λαό. Βεβαίως, συμμετείχαν και ο ΕΔΕΣ και η ΕΚΚΑ, αλλά επίσης χωρίς σημαντικό λαϊκό έρεισμα στην Ελλάδα.

Με τη διοργάνωση του Συνεδρίου, η άρχουσα τάξη της Ελλάδας και οι Αγγλοι επιχειρούσαν να προλάβουν τις εξελίξεις στη χώρα, να φρενάρουν, δηλαδή, τη διαγραφόμενη πορεία προς μια μεταπολεμική Ελληνική Λαϊκή Δημοκρατία,

Από την άλλη, το ΕΑΜικό κίνημα πήρε μέρος στο συνέδριο, ευελπιστώντας στην επίτευξη μιας ευρυτάτης εθνικής ενότητας, την οποία θεωρούσε αναγκαία, για την πιο πλατιά συγκέντρωση δυνάμεων για το οριστικό διώξιμο του κατακτητή από την ελληνική γη.

Στο συνέδριο έγιναν φανερές οι επιδιώξεις της άρχουσας τάξης. Ο Γ. Παπανδρέου ανέφερε τα εξής: «Κόλασις είναι σήμερον η κατάστασις της Πατρίδος μας... Σφάζουν οι Γερμανοί. Σφάζουν τα Τάγματα Ασφαλείας. Σφάζουν και οι Αντάρται. Σφάζουν και καίουν... Η ευθύνη του ΕΑΜ είναι ότι δεν απέβλεψε μόνον εις τον απελευθερωτικόν αγώνα, αλλά ηθέλησε να προετοιμάση τη μεταπολεμικήν δυναμικήν του επικράτησιν... Με την τρομοκρατικήν αυτήν δράσιν του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, είπε χαρακτηριστικά, εδημιουργήθη δυστυχώς, το ψυχολογικόν κλίμα, το οποίον επέτρεψεν εις τους Γερμανούς να επιτύχουν εις το τρίτον έτος της δουλείας ό,τι δεν είχαν κατορθώσει κατά τα δύο πρώτα έτη - την κατασκευήν των Ταγμάτων Ασφαλείας...». Ετσι εξίσωνε το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ με τους κατακτητές και τους ταγματασφαλίτες.

Η λύση που επρότεινε ο Παπανδρέου για να εκλείψουν όσα περιέγραφε και για να επιτευχθεί η περιβόητη εθνική ενότητα ήταν να διαλυθεί ο ΕΛΑΣ.

Στις 2 Σεπτέμβρη του 1944, έναν περίπου μήνα πριν την απελευθέρωση της Αθήνας, το ΕΑΜ προσχώρησε στην κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» του Γ. Παπανδρέου. Πολιτικό πρόγραμμα της κυβέρνησης αποτελεί το «Εθνικόν Συμβόλαιον του Λιβάνου», το οποίο άνοιγε το δρόμο για την εγκατάσταση της εξουσίας της αστικής τάξης στην Ελλάδα. Ηταν μια απαράδεκτη υποχώρηση του ΕΑΜ έναντι του αστικού κόσμου, που δεν είχε κάνει το παραμικρό για την απελευθέρωση της χώρας, αλλά και έναντι της Αγγλίας που κατάφερνε, για άλλη μια φορά, να προωθήσει τα ιμπεριαλιστικά της σχέδια στην Ελλάδα και τη Μεσόγειο.

Το ΚΚΕ, ουσιαστικά, αποδέχτηκε τη Συμφωνία του Λιβάνου, περιορίζοντας το όλο πρόβλημα στο ζήτημα της αντικατάστασης του Γ. Παπανδρέου, στη συνεδρίαση της ΚΕ του που έγινε στις 2 - 3 Αυγούστου του 1944. Ο Γραμματέας της ΚΕ του Κόμματος, όμως, Γ. Σιάντος είχε εγκρίνει τη Συμφωνία του Λιβάνου για λογαριασμό του Κόμματος, με την ομιλία που έκανε στην ΠΕΕΑ, λίγες μέρες πριν τη συνεδρίαση της ΚΕ του ΚΚΕ, στις 27 Ιούλη του 1944, λέγοντας μεταξύ άλλων: «Επειδή πιστεύουμε τόσο ειλικρινά στην ανάγκη της ενότητας, γι' αυτό δηλώνω ότι η συμφωνία του Λιβάνου και η δράση της αντιπροσωπείας μας τόσο στο Λίβανο, όσο και στο Κάιρο, είναι μέσα στην πολιτική μας γραμμή»... Στην ίδια συνεδρίαση της ΠΕΕΑ, ο Σιάντος αποδέχτηκε και την πρόταση του Αλ. Σβώλου που περιόριζε το όλο πρόβλημα με τη συμφωνία του Λιβάνου στο αίτημα της αντικατάστασης του Γ. Παπανδρέου. Το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ επικύρωσε και δικαιολόγησε αυτήν την ταχτική.

Ετσι, οι ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΕΑΜ είχαν μπει στη δίνη μιας σειράς απαράδεκτων υποχωρήσεων, απέναντι στην ντόπια αστική τάξη και τους Αγγλους, που συνεχίστηκε με την υπογραφή της Συμφωνίας της Γκαζέρτας στις 26 Σεπτέμβρη 1944.

Στις 12 Οκτώβρη 1944 απελευθερώθηκε η Αθήνα. Είναι γνωστό ότι είχε προηγηθεί συμφωνία Εγγλέζων - Γερμανών με την ήττα και την υποχώρηση των Γερμανών, να μείνουν ανέπαφες οι δυνάμεις τους. Τις χρειάζονταν για την παγκόσμια μεταπολεμική εξέλιξη, θεωρώντας ότι είναι ακόμη χρήσιμες στο ανατολικό μέτωπο, δηλαδή στη δημιουργία περαιτέρω δυσκολιών στο σοβιετικό Κόκκινο Στρατό, στην αντεπίθεσή του για την απελευθέρωση της Ευρώπης και κυρίως, για να προλάβουν, ώστε να μην εισέλθει πρώτος στο γερμανικό έδαφος.

Η συνέχεια είναι γνωστή. Ο ελληνικός λαός, λευτερώνοντας την πατρίδα του, έπειτα από σκληρούς και ηρωικούς αγώνες, που είχε διεξάγει με την καθοδήγηση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ, χαιρόταν την ατίμητη λευτεριά, που είχε κερδίσει με θυσίες, αίμα και δάκρυα. Μα ταυτόχρονα ήταν εξαιρετικά ανήσυχος. Η θανάσιμη, για τη δική του προοπτική, απειλή διαγραφόταν κιόλας στον ορίζοντα.

Αρχές Οκτώβρη, άρχισαν να αποβιβάζονται τα πρώτα βρετανικά στρατεύματα, με βάση το σχέδιο «Μάνα» στις ακτές της Δυτικής Πελοποννήσου, όταν και τα τελευταία τμήματα των χιτλερικών εγκατέλειπαν την περιοχή Αθήνας - Πειραιά. Η απόβαση δεν εξυπηρετούσε κανέναν απολύτως στρατηγικό ή τακτικό σκοπό στη διεξαγωγή του πολέμου κατά της Γερμανίας.

Στις 18 Οκτώβρη έφτασε στην Αθήνα η κυβέρνηση Εθνικής Ενότητας, (συμμετείχαν ως υπουργοί και στελέχη του ΚΚΕ και του ΕΑΜ), συνοδευόμενη από τον Βρετανό στρατηγό Σκόμπι. Ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου, στο λόγο που εκφώνησε κατά την άφιξή του μίλησε για «λαοκρατία», ενώ ο ίδιος είχε ζητήσει επίμονα από τον Τσόρτσιλ να «αποστείλει επιβλητικές δυνάμεις» στην Ελλάδα «διότι τα πολιτικά μέσα διά την αντιμετώπισιν της κρισίμου καταστάσεως δεν ήσαν πλέον επαρκή».

Ο Γ. Παπανδρέου και οι Αγγλοι ζητούσαν επίμονα τη διάλυση του ΕΛΑΣ και της Εθνικής Πολιτοφυλακής και επέμεναν στη διατήρηση της Ορεινής Ταξιαρχίας και του Ιερού Λόχου, δηλαδή των ενόπλων σωμάτων της άρχουσας τάξης.

Την 1η του Δεκέμβρη, ο Σκόμπι κοινοποίησε στον ΕΛΑΣ προκήρυξη, που καθόριζε ημερομηνία έναρξης της αποστράτευσης των ανταρτικών δυνάμεων την 10ην Δεκέμβρη. Ταυτόχρονα, ο Γ. Παπανδρέου συγκαλούσε την κυβέρνηση, εν αγνοία των υπουργών του ΕΑΜ, κι αποφάσιζε την άμεση διάλυση της Εθνικής Πολιτοφυλακής σε πολλές περιφέρειες της χώρας. Την ίδια μέρα, παραιτήθηκαν από την κυβέρνηση οι υπουργοί του ΚΚΕ, του ΕΑΜ και της ΠΕΕΑ.

Στις 3 Δεκέμβρη, ο αθηναϊκός λαός βρισκόταν σε συναγερμό. Ατέλειωτοι χείμαρροι κόσμου κατέκλυσαν τους δρόμους, που οδηγούσαν στην Πλατεία Συντάγματος, σε μεγάλη ειρηνική πορεία, προκειμένου να παρεμποδίσουν τα σχέδια της ελληνικής ολιγαρχίας που στηρίζονταν στους Αγγλους ιμπεριαλιστές.

Η ειρηνική διαδήλωση χτυπήθηκε με τα όπλα. 30 νεκροί και πάνω από 100 τραυματίες ήταν ο αιματηρός απολογισμός της εγκληματικής αυτής ενέργειας της αντίδρασης.

Στις 4 Δεκέμβρη, η αδούλωτη Αθήνα και ο αδάμαστος Πειραιάς σηκώθηκαν στο πόδι, για να συνοδέψουν στην τελευταία τους κατοικία τα θύματα της μονόπλευρης από τη μεριά της άρχουσας τάξης ένοπλης βίας και να απαιτήσουν την άμεση παραίτηση της ματοβαμμένης κυβέρνησης. Σε συγκλονιστική ατμόσφαιρα, πένθους δεκάδες χιλιάδες λαού συνόδευαν τους νεκρούς. Οταν η πένθιμη πομπή έφτασε στην Πλατεία Συντάγματος, οι διαδηλωτές γονάτισαν. Ορκίστηκαν στη μνήμη των νεκρών. Εψαλαν το «Πένθιμο Εμβατήριο». Πάνω από το ανταριασμένο πλήθος υψωνόταν ένα πανό που έγραφε: «Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας, διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα». Και αυτή η πορεία χτυπήθηκε με όπλα.

Τη νύχτα της 3ης προς την 4η Δεκέμβρη βρετανικά τεθωρακισμένα κύκλωσαν και αφόπλισαν το 2ο Σύνταγμα της ΙΙης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ.

Στην πορεία, η σύγκρουση επεκτάθηκε και γενικεύτηκε. Κλιμακωτά στις επιχειρήσεις του Δεκέμβρη πήραν μέρος η 3η Ορεινή Ταξιαρχία (2.500), ο Ιερός Λόχος (500), η Χωροφυλακή (3.000) και άλλοι ένοπλοι σχηματισμοί δοσίλογων και 60 χιλιάδες αγγλικού στρατού με 80 αεροπλάνα, 200 τανκς και πολλά πυροβόλα, ενώ μονάδες του αγγλικού στόλου με τα πυροβόλα τους κανονιοβολούσαν την πρωτεύουσα και ταυτόχρονα εξασφάλιζαν τον εφοδιασμό των στρατευμάτων. Τις εχθρικές αυτές δυνάμεις τις αντιμετώπισαν, τις πρώτες κρίσιμες μέρες, το Α΄ Σώμα Στρατού του ΕΛΑΣ, 6.400 περίπου άνδρες με ελαφρά όπλα και 3.500 άνδρες της ΙΙης Μεραρχίας.

Ηδη άναβε το φιτίλι του Εμφυλίου. Που μπορεί να μην άρχισε ολοκληρωτικά αμέσως, αφού ακολούθησε μια προσωρινή ανάπαυλα με την υπογραφή της απαράδεκτης Συμφωνίας της Βάρκιζας το Φλεβάρη του 1945 που αφόπλισε το λαϊκό κίνημα, αλλά η μονόπλευρη ένοπλη βία από τη μεριά της άρχουσας τάξης συνεχιζόταν και εντεινόταν, ώσπου το 1946 εξανάγκασαν το λαό να ξαναπάρει τα όπλα.
Το ΚΚΕ για τη συγκεκριμένη περίοδο

Το Κόμμα μας στα ιστορικά του ντοκουμέντα για τα 60χρονα από τη λήξη του παγκοσμίου πολέμου και για τα 90χρονά του αναφέρει χαρακτηριστικά για τη συγκεκριμένη περίοδο.

«Οταν τα στρατεύματα της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Βουλγαρίας κατέκτησαν την Ελλάδα και οι Γερμανοί μπήκαν στην Αθήνα (27 Απρίλη 1941), οι κομμουνιστές που δραπέτευσαν από τους τόπους εξορίας, όπου τους κρατούσε η κυβέρνηση Μεταξά, καθώς και άλλοι, που δρούσαν στην παρανομία, έσπευσαν να ανασυγκροτήσουν το ΚΚΕ και να οργανώσουν την Αντίσταση κατά των κατακτητών.

Με πρωτοβουλία του ΚΚΕ δημιουργήθηκε το Εργατικό Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΕΑΜ - 16 Αυγούστου 1941) και στις 27 Σεπτέμβρη του 1941 το ΕΑΜ. Στις 16 Φλεβάρη 1942 δημιουργήθηκε το ένοπλο τμήμα του, ο ΕΛΑΣ, με καπετάνιο τον Αρη Βελουχιώτη. Λίγο αργότερα (23 Φλεβάρη 1943) ιδρύθηκε η Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων, η θρυλική ΕΠΟΝ, που συσπείρωσε στις γραμμές της την πλειοψηφία της νεολαίας. Δίπλα σε αυτές τις οργανώσεις έδρασαν η Εθνική Αλληλεγγύη, η Επιμελητεία του Αντάρτη και ο φρουρός των λαϊκών αγωνιστών, η Οργάνωση για την Προστασία του Λαϊκού Αγώνα (ΟΠΛΑ). Το Μάρτη του 1943 ιδρύθηκε στο Λονδίνο η Ομοσπονδία Ελληνικών Ναυτεργατικών Οργανώσεων (ΟΕΝΟ), με πρωτοβουλία της Κομματικής Οργάνωσης Ναυτεργατών του ΚΚΕ (ΚΟΝ). 2.500 Ελληνες ναυτεργάτες έδωσαν τη ζωή τους στη διάρκεια του πολέμου, πειθαρχώντας στο μαχητικό σύνθημα της ΟΕΝΟ "ΚΡΑΤΕΙΤΕ ΤΑ ΠΛΟΙΑ ΕΝ ΚΙΝΗΣΕΙ".

Σημαντική ήταν και η συμβολή του Εθνικού Λαϊκού Απελευθερωτικού Ναυτικού (ΕΛΑΝ), που δημιουργήθηκε το 1943. Πλησιάζοντας η απελευθέρωση, το ΕΛΑΝ διέθετε 100 σκάφη με περισσότερους από 1.200 μαχητές ναύτες και αξιωματικούς.

Των παραπάνω ιστορικών γεγονότων είχε προηγηθεί (31 Οκτώβρη 1940) το "ανοιχτό γράμμα προς τον ελληνικό λαό" του Νίκου Ζαχαριάδη, Γενικού Γραμματέα της ΚΕ του ΚΚΕ, από τα μπουντρούμια της Κρατικής Ασφάλειας.

Ενα τμήμα του αστικού πολιτικού κόσμου επέλεξε το δρόμο της ανοιχτής συνεργασίας με τους κατακτητές. Ηταν οι γνωστοί "δωσίλογοι", που σχημάτισαν τις κατοχικές κυβερνήσεις με πρωθυπουργούς κατά σειρά τους Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλο και Ι. Ράλλη. Με την ενίσχυσή τους σχηματίστηκαν το "Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας", η "Εθνική Σοσιαλιστική Πατριωτική Οργάνωσις" (ΕΣΠΟ), η "Οργάνωσις Εθνικών Δυνάμεων Ελλάδος" (ΟΕΔΕ) κ.ά.

Η κυβέρνηση Ράλλη δημιούργησε τα "Τάγματα Ασφαλείας" (Νοέμβρης 1943), προκειμένου να ισχυροποιηθεί η δράση κατά του ΕΑΜ και του ΚΚΕ. Μεταξύ των πρωτεργατών της δημιουργίας τους ήταν ο "φιλελεύθερος" στρατιωτικός δικτάτορας Θεόδωρος Πάγκαλος και ο Στυλιανός Γονατάς, υπαρχηγός του "Κόμματος των Φιλελευθέρων". Παράλληλα, δρούσε η οργάνωση "Χ" και άλλες, στηρίγματα του αστικού κράτους και διώκτες του αγωνιζόμενου λαού. Στα "Τάγματα Ασφαλείας" προσχώρησαν και βενιζελικοί αξιωματικοί. Παρόμοιες ένοπλες οργανώσεις είχαν δημιουργηθεί και σε άλλες περιοχές της Ελλάδας.

Ενα άλλο τμήμα του αστικού πολιτικού κόσμου, μαζί και το Παλάτι, διέφυγε στο εξωτερικό, παίρνοντας τεράστιες ποσότητες κρατικών αποθεμάτων σε χρυσό. Εγκαταστάθηκε στην Αίγυπτο, από όπου ανέπτυσσε ιδιαίτερες σχέσεις με τους Εγγλέζους συμμάχους, σχεδιάζοντας τον εγκλωβισμό του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ σε κινήσεις που θα οδηγούσαν στη μεταπολεμική ανόρθωση της αστικής εξουσίας στην Ελλάδα.

Το ρόλο της υπονόμευσης του ΕΑΜ διεκπεραίωνε και η εγγλέζικη στρατιωτική αποστολή στα ελληνικά βουνά. Σε αυτό το πλαίσιο χρηματοδότησε και στήριξε πολιτικά και στρατιωτικά τη δημιουργία (Οκτώβρης 1941) και τη δράση του Εθνικού Δημοκρατικού Ελληνικού Συνδέσμου (ΕΔΕΣ), ηγετικά στελέχη του οποίου συνεργάζονταν και με τους Γερμανούς, ενώ άλλα κατατάχθηκαν και στα "Τάγματα Ασφαλείας". Παράλληλα, οι Εγγλέζοι αξιοποιούσαν και άλλες πολιτικές και στρατιωτικές οργανώσεις, όπως η ΕΚΚΑ ("Εθνική Και Κοινωνική Απελευθέρωση", που ιδρύθηκε το Νοέμβρη του 1942).

Το μεγαλύτερο τμήμα του αστικού πολιτικού κόσμου της εποχής συγκαταλέγεται στους απόντες του αγώνα: Ο Γ. Καφαντάρης των "Προοδευτικών", ο Ι. Σοφιανόπουλος του "Αγροτικού Κόμματος", ο Γ. Παπανδρέου του "Δημοκρατικού Σοσιαλιστικού Κόμματος", ο Παν. Κανελλόπουλος του "Εθνικού Ενωτικού Κόμματος" κ.ά. απείχαν. Οι περισσότεροι πήγαν στην Αίγυπτο λίγο πριν από το τέλος του πολέμου και ηγήθηκαν των διπλωματικών και άλλων επιχειρήσεων για την ανάκτηση της εξουσίας μετά τον πόλεμο.

Ο Γ. Καφαντάρης αρνήθηκε πρόταση του ΚΚΕ να προσχωρήσει στην Αντίσταση. Το ίδιο και ο Γ. Παπανδρέου, στον οποίο προτάθηκε να ηγηθεί του ΕΑΜ. Εξάλλου, από τη Νίκαια της Γαλλίας, όπου βρισκόταν στη διάρκεια της Κατοχής, ο Ν. Πλαστήρας κάλεσε, με επιστολή του, το λαό να συνεργαστεί με τους κατακτητές.

Οπως εκτιμά το ΚΚΕ, στο ΕΑΜ συσπειρώθηκε η μεγάλη πλειοψηφία του λαού (εργατική τάξη, μικρομεσαία αγροτιά, μεσαία στρώματα της πόλης). Το ΕΑΜ έσωσε το λαό από την πείνα. Δημιούργησε φύτρα εξουσίας στις απελευθερωμένες περιοχές (Αυτοδιοίκηση, Λαϊκή Δικαιοσύνη). Τροφοδότησε τη λαϊκή πολιτιστική ανάταση. Στις 10 Μάρτη 1944 ορκίστηκε η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), το κεντρικό πολιτικό όργανο διοίκησης των απελευθερωμένων περιοχών.

Μετά από εκλογές (23 Απρίλη 1944), που έγιναν στις συνθήκες της Κατοχής, εκλέχτηκε το "Εθνικό Συμβούλιο" με έδρα τις Κορυσχάδες (30 Απρίλη 1944). Στις εκλογές ψήφισαν για πρώτη φορά οι γυναίκες και οι νέοι από 18 χρόνων. Συμμετείχαν περίπου 1.800.000 ψηφοφόροι, δίχως να υπολογίζονται τα αποτελέσματα της Κρήτης, της Ανατολικής Μακεδονίας - Θράκης και των νησιών του Αιγαίου. Σημειώνεται ότι στις κοινοβουλευτικές εκλογές του 1936 είχαν πάρει μέρος 1.000.000 ψηφοφόροι.

Χάρη στο ΕΑΜ δε στάλθηκε ούτε ένας εργάτης για να δουλέψει στα γερμανικά εργοστάσια, με εξαίρεση αυτούς που είχαν συλλάβει ομήρους οι Γερμανοί. Χάρη στο ΕΑΜ δε στάλθηκε ούτε ένας για να πολεμήσει κατά της Σοβιετικής Ενωσης.

Η δράση του ΕΑΜ περιλάμβανε όλες τις μορφές πάλης: Απεργίες, διαδηλώσεις, συλλαλητήρια, διαβήματα, ένοπλη οργάνωση. Πλατιά και πολλές φορές πρωτότυπη ήταν η μαζική προπαγανδιστική δουλειά του.

Ο ΕΛΑΣ καθήλωσε 8 έως και 12 εχθρικές μεραρχίες. Προξένησε στους κατακτητές απώλειες 30.000 νεκρούς και συνέλαβε 6.500 αιχμαλώτους. Κατέστρεψε 37 μεγάλες γέφυρες, 85 ατμομηχανές, 1.000 περίπου βαγόνια και 1.000 αυτοκίνητα. Το σύνολο σχεδόν του οπλισμού του προερχόταν από τις επιχειρήσεις του εναντίον των Γερμανών και των Ιταλών. Την άνοιξη του 1944 ο ΕΛΑΣ είχε υπό τον έλεγχό του τα 2/3 της χώρας και τη στιγμή της απελευθέρωσης περισσότερο από το 90% του εδάφους.

Στη διάρκεια του πολέμου οι νεκροί από τον ελληνικό πληθυσμό έφθασαν συνολικά τους 405.000 (θάνατοι από την πείνα, εκτελεσμένοι, νεκροί του ελληνοϊταλικού και του ελληνογερμανικού πολέμου, χιλιάδες που εξοντώθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης - κυρίως Εβραίοι της Θεσσαλονίκης κ.ά.).

Τις ημέρες της απελευθέρωσης από τους Γερμανούς (12 Οκτώβρη 1944) στην Ελλάδα είχε διαμορφωθεί επαναστατική κατάσταση. Ταυτόχρονα, το ΕΑΜ κυριαρχούσε, ενώ ο αστικός κρατικός μηχανισμός ήταν σμπαραλιασμένος. Η αστική κυβέρνηση που είχε δημιουργηθεί βρισκόταν στην Αίγυπτο και οι Εγγλέζοι δεν είχαν καταφθάσει ακόμα στην Ελλάδα.

Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι το Κόμμα μας δεν μπόρεσε να διαμορφώσει τη στρατηγική που θα οδηγούσε προς την επαναστατική επίλυση του προβλήματος της πολιτικής εξουσίας και τότε ακόμη, ιδίως μετά το 1943, που οι συνθήκες επέβαλαν να θέσει το ζήτημα της επαναστατικής κατάκτησης της εξουσίας. Δηλαδή, δεν είχε πρόβλεψη και έτσι την κρίσιμη στιγμή δεν έλυσε το ζήτημα της σύμπλεξης του κοινωνικοταξικού περιεχομένου του αγώνα με τον εθνικοαπελευθερωτικό. Ετσι, οδηγήθηκε στην υπαγωγή του ΕΛΑΣ στο εγγλέζικο στρατηγείο της Μ. Ανατολής (5 Ιούλη 1943) και αργότερα στις συμφωνίες του Λιβάνου (20 Μάη 1944) και της Καζέρτας (26 Σεπτέμβρη 1944), για να διατηρήσει και να διευρύνει την "εθνική ενότητα". Δε διαμόρφωσε τις υποκειμενικές προϋποθέσεις μιας πορείας που, ανάλογα και με άλλους παράγοντες, μπορούσε να οδηγήσει στη νίκη».
Η στρατηγική του ΚΚΕ στην Κατοχή
Από το «Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Β' τόμος, περίοδος 1949-1968. Αποκαταστάσεις»

Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος όξυνε την ταξική πάλη σε μια σειρά χώρες. Η στρατηγική του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος απέναντι στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα τελικά δεν προσανατόλισε στη διαμόρφωση στρατηγικής των ΚΚ ενάντια στην αστική τάξη της χώρας τους, είτε η τελευταία ήταν επιτιθέμενη είτε αμυνόμενη.

Στις αναλύσεις του ΚΚΕ και στον προσδιορισμό του χαρακτήρα της επανάστασης, κυριαρχούσε η προ του 1917 λενινιστική προσέγγιση για «επαναστατική δημοκρατική δικτατορία του προλεταριάτου και της αγροτιάς», με μορφή τα Σοβιέτ και αποκλείοντας την αστική τάξη (και του χωριού - κουλάκους) από τη συμμαχία, ως ένα στάδιο εξουσίας πριν τη δικτατορία του προλεταριάτου.

Στα χρόνια της Κατοχής, γινόταν λόγος για λαϊκή δημοκρατία - λαοκρατία και λαϊκή δημοκρατική επανάσταση, επί της ουσίας ένα στάδιο πριν την επαναστατική εργατική εξουσία, που είχε τα χαρακτηριστικά ενός εκδημοκρατισμένου αστικού καθεστώτος.

Η Β' Πανελλαδική Συνδιάσκεψη του ΚΚΕ (τελευταία βδομάδα του Δεκεμβρίου 1942) υπογράμμισε ως εξής το στόχο του:

«Η συγκρότηση προσωρινής κυβέρνησης από τα κόμματα και οργανώσεις που αγωνίζονται σύμφωνα με τους σκοπούς του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου αμέσως μετά το διώξιμο του ξένου καταχτητή, η οποία θα αποκαταστήσει τις λαϊκές ελευθερίες, θα ενεργήσει ελεύθερο δημοψήφισμα για τη λύση του πολιτειακού ζητήματος και εκλογές συντακτικής εθνοσυνέλευσης με το αναλογικό εκλογικό σύστημα, αποτελεί τον πιο σωστό τρόπο λύσης του εσωτερικού ζητήματος και εξυπηρετεί τα συμφέροντα της χώρας και του ελληνικού λαού. (...) Η πραγματοποίηση του άμεσου πολιτικού σκοπού του κόμματός μας -εθνική απελευθέρωση και λαοκρατική λύση του εσωτερικού καθεστώτος- αποτελεί στη συγκεκριμένη στιγμή τη μοναδική επαναστατική θέση».1

Εκφραση της παραπάνω γραμμής ήταν και η τοποθέτηση του Γ. Σιάντου στην 44η Συνεδρίαση της Πολιτικής Επιτροπής Εθνικής Απελευθέρωσης (ΠΕΕΑ), στις 27 Ιουλίου 1944, σε συζήτηση σχετική με τις διαπραγματεύσεις στο Λίβανο και το ενδεχόμενο συμμετοχής της ΠΕΕΑ στην κυβέρνηση Παπανδρέου:

«...Στην Ελλάδα δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε σοσιαλισμό κι αν ακόμα όλος ο κόσμος μας πει πάρτε την και κάνετε σοσιαλισμό [...]. Η ωρίμανση των συνθηκών οδηγεί σε αστικοδημοκρατικές λύσεις, αλλαγές της κατάστασης [...]. Αφού λυθούν όλα αυτά τα αστικοδημοκρατικά προβλήματα, τότε δημιουργούνται οι προϋποθέσεις για να πάμε προς το σοσιαλισμό, ομαλά, μέσα στη δημοκρατική εξέλιξη».2

Την παραπάνω τοποθέτηση του Γ. Σιάντου, η οποία εξέφραζε τη στρατηγική του Κόμματος στη διάρκεια της Κατοχής, επανέλαβε και το 7ο Συνέδριο του ΚΚΕ (1945). Η εισήγηση της ΚΕ προς το 7ο Συνέδριο ανέφερε χαρακτηριστικά:

«...η συμφωνία του Λιβάνου δεν ήταν λάθος, γιατί ήταν μέσα στην πολιτική μας της εθνικής ενότητας και της ομαλής δημοκρατικής λύσης των εσωτερικών ζητημάτων. Το ίδιο επιδιώξαμε και με τη συμφωνία της Καζέρτας».3

Η πολιτική γραμμή, στην οποία αναφερόταν η εισήγηση, περιέχεται στην Προγραμματική Διακήρυξη του ΚΚΕ «Λαοκρατία και Σοσιαλισμός» (Ιανουάριος - Απρίλιος 1943), όπου αναφέρεται:

«...το Κομμουνιστικό Κόμμα της Ελλάδας αγωνίζεται για την εθνική απελευθέρωση του τόπου και του λαού από τον τριπλό ξενικό ζυγό των Γερμανών, Ιταλών και Βουλγάρων φασιστών (...) Για την ελεύθερη και κυρίαρχη έκφραση κι επιβολή της λαϊκής θέλησης στα ζητήματα του εσωτερικού πολιτεύματος. (...) Στον αγώνα τούτον για την εθνική μας απελευθέρωση το ΚΚΕ συμμαχεί με κάθε εθνική δύναμη, που είναι σύμφωνη στους πιο πάνω σκοπούς».4

Ωστόσο, μεταγενέστερη ιστορική αναφορά είναι χαρακτηριστική για τη σχέση της οικονομικής ολιγαρχίας στην Ελλάδα με τις δυνάμεις Κατοχής:

«Στις 4 Φεβρουαρίου 1943 οι γερμανικές οικονομικές αρχές έριξαν στο Χρηματιστήριο της Αθήνας 48.000 χρυσές λίρες και 1.250.000 χρυσά γαλλικά φράγκα. Επρόκειτο για ματωμένο χρυσάφι αρπαγμένο από τις χώρες που κατακτήθηκαν, από τις λεηλασίες και από τις περιουσίες των Εβραίων που είχαν σταλεί στα κρεματόρια. Οι ενδιαφερόμενοι δεν ασχολούνταν με το αίμα που έσταζε από αυτόν τον χρυσό. Τα λαμπερά νομίσματα έγιναν ανάρπαστα από όλους εκείνους οι οποίοι έβλεπαν να αυγατίζουν τα εισοδήματά τους σε δραχμές και επιθυμούσαν διακαώς να μετατρέψουν τα κέρδη τους σε κάτι πιο σταθερό: σε χρυσάφι. Στις 28 Φεβρουαρίου, αυτή η διά του χρυσίου αναγνώριση των υπηρεσιών που ο ελληνικός καπιταλισμός πρόσφερε στη Νέα Τάξη του ναζισμού επαναλήφθηκε: 63.000 χρυσές λίρες έπεσαν στην αγορά. Στις 2 Μαρτίου ρίχτηκαν στην αγορά 33.000 ακόμα χρυσές λίρες, την επομένη, στις 3 Μαρτίου, δύο ημέρες πριν το αιματοκύλισμα της Αθήνας, οι συνεργάτες των Γερμανών αμείφθηκαν διά του τρόπου αυτού με ακόμα 1.700.000 χρυσά γαλλικά φράγκα. Την ώρα που στους δρόμους της πρωτεύουσας οι διαδηλώσεις του ΕΑΜ πνίγονταν στο αίμα από τους κατακτητές και την Αστυνομία, αποτρέποντας την επικράτηση της δουλικής εργασίας, μερικοί είχαν άλλου τύπου ασχολίες: Μετρούσαν το χρυσάφι που οι υπηρεσίες τους στον κατακτητή και η συμμετοχή τους στην καταλήστευση της ίδιας τους της χώρας και του λαού της, τους εξασφάλισαν.

Αυτά τα "όργανα της τάξεως", που ανελέητα χτυπούσαν τις διαδηλώσεις του ΕΑΜ, είχαν πράγματι αφεντικά. Γνώριζαν τι είδους κόσμο προάσπιζαν: Εκείνο των κατακτητών, των καπιταλιστών, των κερδοσκόπων, των "οικονομικών δωσιλόγων". Και η αγριότητά τους ήταν ευθέως ανάλογη με την αγριότητα της λεηλασίας και της εκμετάλλευσης, μέσα στον αστερισμό των οποίων ζούσε τότε η Ελλάδα».5
Ορισμένα συμπεράσματα

Οταν δημιουργήθηκε το ΕAM, στις 27 Σεπτέμβρη 1941, όπως επίσης και το Εργατικό ΕΑΜ (ΕΕΑΜ) λίγο νωρίτερα, ως πρόδρομος και ραχοκοκαλιά του, τα αστικά κόμματα είχαν πάψει να ηγεμονεύουν στο πολιτικό σκηνικό, βρισκόντουσαν ήδη σε κατάσταση κρίσης, που άγγιζε την αποσύνθεση. Επρόκειτο για μια φυσιολογική εξέλιξη, κυρίως εξαιτίας των συνθηκών που διαμορφώθηκαν στην Ελλάδα από τον Απρίλη του 1941, αλλά και της πολιτικής στάσης των ηγετικών παραγόντων τους από την πρώτη στιγμή της γερμανοϊταλικής και βουλγαρικής εισβολής και κατοχής.

Ωστόσο, η βαθιά κρίση τους είχε αρχίσει νωρίτερα, από την εγκαθίδρυση της βασιλομεταξικής δικτατορίας της 4ης Αυγούστου 1936. Και βεβαίως, σχετίζεται άμεσα τόσο με τις ευθύνες τους στην επιβολή της όσο και με τη μετέπειτα γραμμή τους στον οδοστρωτήρα της 4ης Αυγούστου.

Τα αστικά κόμματα δεν πάλεψαν καθόλου τον εκφασισμό, έδωσαν ψήφο εμπιστοσύνης στον Μεταξά και τη δυνατότητα να προετοιμάσει τη δικτατορία το 1936, αν και στη Βουλή είχε μια ισχνότατη μειοψηφία βουλευτών. Τον ήθελαν οι μεγαλοεπιχειρηματίες, τον στήριξε σύσσωμος ο αστικός πολιτικός κόσμος. Αυτό έχει τη σημασία του και ιδιαίτερα πρέπει να το συνειδητοποιήσει ο λαός, ακριβώς επειδή με αφορμή τις εξελίξεις γύρω από τη ναζιστική Χρυσή Αυγή και τη δολοφονική της δράση, τα αστικά επιτελεία έχουν ανοίξει μια συζήτηση σχετικά με τον Χίτλερ και πώς πήρε την κυβερνητική εξουσία στη Γερμανία: «Η έκπτωση της φιλελεύθερης Δημοκρατίας του Μεσοπολέμου πραγματοποιήθηκε κυρίως από την υπονόμευση που απεργάζονταν τα άκρα, το ΚΚΓ και οι αριστερές επαναστατικές του ομάδες πρώτα και έπειτα τα ναζιστικά τάγματα εφόδου. Στο σημερινό μας Κοινοβούλιο η απαξίωση του "καπιταλιστικού" κοινοβουλευτισμού από το ΚΚΕ είναι μια πραγματικότητα που όλα τα κόμματα αποδέχονται...».

Ξεχνούν σκόπιμα να πουν ότι ενώ ο Χίτλερ έκανε το «πραξικόπημα της μπιραρίας», η «Δημοκρατία της Βαϊμάρης» τον έκλεισε μόλις 8 μήνες φυλακή, τον αποφυλάκισε, τον φούσκωσε κοινοβουλευτικά και τον ανέδειξε στην κυβέρνηση. Ξεχνούν να πουν ότι από το 1932 έως το 1933 στις εκλογές του Μάρτη στη Γερμανία έγιναν αλλεπάλληλες συσκέψεις ιδιοκτητών μονοπωλιακών ομίλων και τραπεζιτών με τους ναζί και τις υποσχέσεις τους να ξεριζώσουν το μαρξισμό από τη Γερμανία, να τσακίσουν το κίνημα. Ξεχνούν να πουν ότι στις 30 Γενάρη του 1933 ο πρόεδρος Χίντενμπουργκ διόρισε τον Χίτλερ καγκελάριο. Ξεχνούν να πουν ότι στις εκλογές του Μάρτη του 1933, το Εθνικοσοσιαλιστικό Κόμμα του Χίτλερ πήρε το 43,9% των ψήφων και την πλειοψηφία στη Βουλή. Με το Σύνταγμα της Βαϊμάρης, κοινοβουλευτικά, ανέβασαν τον Χίτλερ στην εξουσία οι καπιταλιστές.

Ας δούμε τώρα την περίπτωση του Μεταξά στην Ελλάδα. Στις βουλευτικές εκλογές της 26ης Γενάρη 1936, που έγιναν με το εκλογικό σύστημα της απλής αναλογικής, πρώτευσε η αντιβενιζελική παράταξη [Λαϊκό Κόμμα - Λαϊκή Ριζοσπαστική Ενωσις - Ελευθερόφρονες (Ιωάννης Μεταξάς) - Εθνικόν Μεταρρυθμιστικόν Κόμμα], που συγκέντρωσε 602.840 ψήφους και εξέλεξε 143 βουλευτές. Δεύτερη ήρθε η βενιζελική παράταξη (Κόμμα Φιλελευθέρων - Δημοκρατικός Συνασπισμός - Παλαιοδημοκρατική Ενωσις Κρήτης - Αγροτικό Κόμμα Σοφιανόπουλου - Νεοφιλελεύθεροι) με 574.655 ψήφους και 142 έδρες. Τα παραπάνω κόμματα είχαν πάρει μέρος στις εκλογές αυτόνομα. Εδώ κατατάσσονται με βάση το διαχωρισμό τους, όπως έχει υιοθετηθεί. Το Παλλαϊκό Μέτωπο [(ΚΚΕ - Σοσιαλιστικό Κόμμα (Στρατή Σωμερίτη) - Αγροτιστές (Α. Βογιατζή - ορισμένες ανένταχτες προσωπικότητες)] συγκέντρωσε 73.411 ψήφους και 15 βουλευτικές έδρες.

Ο I. Μεταξάς, σε συνεργασία με τον εκπρόσωπο της βρετανικής κυβέρνησης, πρεσβευτή στην Ελλάδα Ουάτερλοου, με τα Ανάκτορα, με αστούς πολιτικούς (των Λαϊκών και των Φιλελευθέρων), καθώς και με τον εκδότη της εφημερίδας «Ελεύθερον Βήμα» Δημήτρη Λαμπράκη, προετοίμαζαν τότε την επιβολή δικτατορίας. Οι διάφορες προτάσεις που γίνονταν για το σχηματισμό κυβέρνησης και γενικά οι διεργασίες έστρωναν το έδαφος στη δικτατορία. Είναι χαρακτηριστικό ότι μια από τις προτάσεις του Κόμματος Φιλελευθέρων για την πρωθυπουργία ήταν να την αναλάβει (στο πλαίσιο συμμαχίας κομμάτων) ο Ιωάννης Μεταξάς! Από την άλλη, ο Τσαλδάρης ζητούσε από το ΚΚΕ την υποστήριξή του στη Βουλή για να σχηματίσει αυτός κυβέρνηση και όχι ο Σοφούλης! Είχαν κάνει και σχετικές κρούσεις που δεν απέδωσαν. Αντιθέτως, οι σχετικές διαπραγματεύσεις ΚΚΕ (Παλλαϊκού Μετώπου) και Κόμματος Φιλελευθέρων απέδωσαν και κατέληξαν στο Σύμφωνο Σοφούλη - Σκλάβαινα. Αλλά το Σύμφωνο δεν τηρήθηκε από τους Φιλελεύθερους και δημοσιοποιήθηκε από το Παλλαϊκό Μέτωπο.

Οι μέρες, μετά τις εκλογές, περνούσαν και στην αρχή συνέχιζε να βρίσκεται η υπηρεσιακή κυβέρνηση Δεμερτζή, που στις αρχές Μάρτη 1936 αντικατέστησε τον Παπάγο στο υπουργείο Στρατιωτικών με τον I. Μεταξά.

Τελικά, η εντολή σχηματισμού κυβέρνησης ανατέθηκε από τον Γεώργιο τον Β' στον Δεμερτζή, που στις 14 Μάρτη σχημάτισε τη δεύτερη κυβέρνησή του. Σε αυτήν την κυβέρνηση ο Μεταξάς έγινε αντιπρόεδρος, ενώ παρέμεινε και υπουργός των Στρατιωτικών και της Αεροπορίας.

Θα μπορούσε να είχε σχηματίσει κυβέρνηση ο Σοφούλης (Κόμμα Φιλελευθέρων) έχοντας την ψήφο ανοχής του Παλλαϊκού Μετώπου, που στο κάτω της γραφής είχε συνάψει μαζί του Σύμφωνο. Ομως ο Σοφούλης δε δέχτηκε και κατέθεσε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης στο βασιλιά. Ηταν μάλιστα εκείνος που πρότεινε στον Γεώργιο να ανατεθεί η νέα κυβέρνηση στον Δεμερτζή, με τον όρο να παραμείνει υπουργός των Στρατιωτικών ο I. Μεταξάς! Αργότερα, όταν κατέληξαν σε συμφωνία οι Σοφούλης - Θεοτόκης, δέχτηκαν τη θέση του βασιλιά να αναλάβει η νέα κυβέρνηση την 1η Οκτώβρη 1936! Δηλαδή, όπως εξελίχτηκαν τα πράγματα, μετά την κήρυξη της δικτατορίας...

Στο μεταξύ, στις 13 Απρίλη πέθανε ξαφνικά και ο πρωθυπουργός Δεμερτζής. Και ο βασιλιάς έκανε πρωθυπουργό τον I. Μεταξά. Τον όρκισε το ίδιο απόγευμα, δίχως να πάρει τη γνώμη της Βουλής! Το Κόμμα των Φιλελευθέρων (των Βενιζέλου - Σοφούλη) έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση Μεταξά! Το ίδιο και ο Γεώργιος Καφαντάρης! Το Λαϊκό Κόμμα έδωσε ψήφο ανοχής. Το ίδιο και ο I. Θεοτόκης. Την καταψήφισαν οι βουλευτές του Παλλαϊκού Μετώπου και οι Γ. Παπανδρέου, Κ. Βλαχοθανάσης και Ανδρ. Δενδρινός. Υπήρξαν και 4 αποχές. Τα «υπέρ» ήταν 241 ψήφοι. Αρα, όλα τα αστικά κόμματα άνοιξαν το δρόμο στη δικτατορία ανοιχτά και επισήμως... Εδωσαν στον Μεταξά την εξουσία!!

Ηταν παραμονές του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο καπιταλισμός δεν μπορούσε να διαχειριστεί με το συνηθισμένο ως τότε τρόπο την κρίση του, της περιόδου '29 - '31. Δεν μπορούσε να διαχειριστεί τη φτώχεια και την ανεργία, ενώ είχε ξεκινήσει η σύγκρουση ανάμεσα στα πιο ισχυρά καπιταλιστικά κράτη.

Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος έγινε γιατί οξύνθηκαν οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις για το εδαφικό ξαναμοίρασμα του κόσμου ανάμεσα στις τότε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Ταυτόχρονα οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στόχευαν στη συντριβή του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους στον κόσμο, της ΕΣΣΔ, ώστε να ξανακερδίσουν ένα χαμένο κρίκο στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα. ΗΠΑ, Αγγλία και Γαλλία σχεδίαζαν την υποκίνηση ενός πολέμου τόσο της Γερμανίας όσο και της Ιαπωνίας κατά της ΕΣΣΔ, με σκοπό να λύσουν δύο ζητήματα: Να εξαφανίσουν την ΕΣΣΔ με τη βοήθεια της Γερμανίας και της Ιαπωνίας και να εξασθενίσουν τις τελευταίες με έναν παρατεταμένο εξοντωτικό πόλεμο, ώστε να τις βάλουν στο περιθώριο στη διανομή των αγορών.

Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν πόλεμος ιμπεριαλιστικός, άρα άδικος, ενώ από τη μεριά των λαών, των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων και της ΕΣΣΔ ήταν δίκαιος. Η ενδοϊμπεριαλιστική σύγκρουση και το μένος κατά της ΕΣΣΔ δεν ήταν δυνατόν να αφήσει απ' έξω την Ελλάδα, που τότε ήταν στο πλευρό της Αγγλίας. Η αστική τάξη της χώρας μας και οι κυβερνήσεις, τα κόμματά της καθησύχαζαν τις ανησυχίες του ελληνικού λαού, απαντούσαν στις έγκαιρες προειδοποιήσεις του ΚΚΕ, ότι η εδαφική ακεραιότητα της χώρας ήταν εγγυημένη από τις κυβερνήσεις της Γαλλίας και της Αγγλίας.

Αλλά καμία από τις δύο χώρες, πέρα από φραστικές διακηρύξεις, δεν έδωσε συγκεκριμένη πρακτική εγγύηση στην Ελλάδα απέναντι στην ιταλική απειλή. Η άμυνα της χώρας, με ευθύνη της μεταξικής δικτατορίας και αυτών που τη στήριξαν και, συνειδητά, την ανέχτηκαν, ήταν εγκαταλειμμένη, ο εξοπλισμός παλαιός και σε ορισμένες περιπτώσεις άχρηστος, παρά τις διακηρύξεις και τους εράνους υπέρ της άμυνας. Υπήρξε συνολική έλλειψη προπαρασκευής και από την πλευρά του εφοδιασμού του στρατού με πολεμικό υλικό.

Στις 2 Ιούνη του 1939 και όταν πια ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος και από τις δύο πλευρές ήταν πραγματικότητα, η ΕΣΣΔ πρότεινε στην Αγγλία και τη Γαλλία να επεξεργαστούν κοινό σχέδιο συλλογικής ασφάλειας για την προστασία όλων των απειλούμενων ευρωπαϊκών χωρών από τις γερμανικές επιδιώξεις. Στην πρόταση της ΕΣΣΔ υπήρξε σαφής αναφορά και για την προστασία της Ελλάδας. Η αγγλική απάντηση ήταν αρνητική, πράγμα που αποδείκνυε, ότι ο ταξικός χαρακτήρας του πολέμου ήταν πανταχού παρών, κάτι εντελώς φυσιολογικό.

Ολοι τους, ανεξάρτητα σε ποιο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο ανήκαν, είχαν στόχο προτεραιότητας να προηγηθεί η καταστροφή του πρώτου στην ιστορία σοσιαλιστικού κράτους και μετά να παλέψουν μεταξύ τους για τη διανομή της λείας των αγορών, για την αλλαγή φρουράς στην πρωτοκαθεδρία της ιμπεριαλιστικής πυραμίδας.

Αποδείχτηκε περίτρανα ότι κανένας λαός δεν μπορεί να εμπιστευθεί την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας της πατρίδας του στα αστικά κόμματα και στην τάξη τους, είτε αυτή δρα μέσω της κοινοβουλευτικής αστικής δημοκρατίας, είτε μέσω του παραμερισμού και της προσωρινής αναίρεσης του αστικού Κοινοβουλίου.

Δίχως το ΕΑΜ θα ήταν αδύνατη η νίκη. Δίχως το ΚΚΕ, που πρωτοστάτησε στην ίδρυση και τη δράση του, θα ήταν αδύνατη η μεγάλη συμβολή της Ελλάδας στην επιτυχή κατάληξη της νίκης στην Ευρώπη, το πρώτο μερίδιο της οποίας ανήκει στον Κόκκινο Στρατό, στο σοβιετικό λαό, αλλά και στην ένοπλη πάλη των Γιουγκοσλάβων, και βεβαίως στους λαούς της Ευρώπης που αν και οι περισσότεροι προδόθηκαν από τις κυβερνήσεις και τα κόμματα εξουσίας, υπέφεραν και προσπάθησαν. Πολύ σημαντικά στα Βαλκάνια ήταν το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα της Αλβανίας και το αντιφασιστικό της Βουλγαρίας.

Απ' αυτό προκύπτει και το εξής: Η εργατική τάξη, και οι σύμμαχοί της πρέπει να είναι προετοιμασμένοι μέσα και από τον καθημερινό αγώνα, μέσα από την πολιτική τους πείρα, να μη χύσουν το αίμα τους στο πλευρό της αστικής τάξης της χώρας τους, στο πλευρό ενός ιμπεριαλιστή στην προσπάθειά του να νικήσει τον ανταγωνιστή του ιμπεριαλιστή για τη διανομή των αγορών, των σφαιρών επιρροής.

Στο Πρόγραμμα του ΚΚΕ που ψηφίστηκε στο 19ο Συνέδριο αναφέρονται τα εξής: «Σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Κόμμα πρέπει να ηγηθεί της αυτοτελούς οργάνωσης της εργατικής - λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε να οδηγήσει σε ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας. Με την πρωτοβουλία και καθοδήγηση του Κόμματος να συγκροτηθεί εργατικό - λαϊκό μέτωπο με όλες τις μορφές δράσης, με σύνθημα: Ο λαός θα δώσει την ελευθερία και τη διέξοδο από το καπιταλιστικό σύστημα που, όσο κυριαρχεί, φέρνει τον πόλεμο και την "ειρήνη" με το πιστόλι στον κρόταφο».

Αλλωστε ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι αξεχώριστος από το καπιταλιστικό σύστημα.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Το ΚΚΕ - Επίσημα Κείμενα, τόμ. 5ος, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1981, σελ. 91-92.

2. Αρχείο της ΠΕΕΑ, Πρακτικά Συνεδριάσεων, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», 1990, σελ. 156-157.

3. Το ΚΚΕ - Επίσημα Κείμενα, τ. 6ος, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1987, σελ. 411-412.

4. Το ΚΚΕ - Επίσημα Κείμενα, τ. 5ος, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1981, σελ. 134.

5. Εφημερίδα «Ριζοσπάστης», 2 Μάρτη 2008, Γιώργου Μαργαρίτη, «Οι δύο κόσμοι: Η Ελλάδα στις 5 Μαρτίου 1943».

TOP READ