1 Μαΐ 2017

ΔΡΩΜΕΝΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΣΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑΚΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟΥ ΠΑΜΕ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ


Οι στατιστικές του αίσχους, η αθλιότητα της φιλανθρωπίας και η αλληλεγγύη



1. Οι στατιστικές του αίσχους

Ζούμε σ’ ένα πλανήτη όπου διαβιούν 7 δισεκατομμύρια άνθρωποι. Σ’ αυτόν τον πλανήτη λιγότεροι από 2.000 άνθρωποι κατέχουν περιουσία που -σύμφωνα με τη “λίστα Forbes”- έχει εκτιναχτεί στα 6,4 τρισεκατομμύρια δολάρια, αλλά την ίδια ώρα το 50% του παγκόσμιου πληθυσμού (3,5 δισεκατομμύρια άνθρωποι) στερείται την πρόσβαση σε βασικά αγαθά για την ανθρώπινη ύπαρξη: Τροφή, καθαρό νερό, οποιαδήποτε κοινωνική υποδομή (στέγη, ηλεκτρικό, αποχέτευση, παιδεία, στοιχειώδεις υπηρεσίες υγείας, περίθαλψης, κλπ.). Ποτέ στο παρελθόν η ανθρωπότητα δεν ήταν τόσο απελπιστικά και ισοπεδωτικά ομοιόμορφη. Ποτέ στο παρελθόν δε συσσωρεύτηκε τόσος πολύς κοινωνικός πλούτος σε τόσο λίγα χέρια, σε σύγκριση με τη σημερινή κατάσταση η λεγόμενη εποχή της πρωτοσυσσώρευσης του κεφαλαίου στην Βρετανία του 18oυ -19ου αιώνα που αναλύει με ένα αξιοθαύμαστο τρόπο ο Καρλ Μαρξ στο “Το κεφάλαιο” φαντάζει αθώα ξεθωριασμένη γκραβούρα.1

Αλλά εκτός από την τεράστια φτώχεια στις υποανάπτυκτες χώρες του λεγόμενου “τρίτου κόσμου” , και στις μητροπόλεις2 και ιδίωςστην ημιπεριφέρεια (υπό ανάπτυξη χώρες) του καπιταλισμού αυξάνεται τόσο η σχετική όσο και η πραγματική φτώχεια. Ζούμε σ’ έναν κόσμο που η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνατοτήτων θα μπορούσε να εξασφαλίσει να έχουν όλοι απ” όλα και προπαντός τα βασικά. Αλλά το 1/6 της ανθρωπότητας είναι θύμα υποσιτισμού. Ποτέ στο παρελθόν της ανθρώπινης ιστορίας δεν έχει καταγραφεί τέτοιας έκτασης βαρβαρότητα.
Ακούγεται εξωφρενικό, αλλά είναι η πραγματικότητα:
Θα ήταν αρκετό μόνο το 4% της περιουσίας των 225 πλουσιότερων κεφαλαιοκρατών για να εξασφαλιστεί τροφή για όλους τους κατοίκους της Γης.
Θα αρκούσαν οι περιουσίες των 7 πλουσιότερων καπιταλιστών για να εξαλειφθεί για πάντα η φτώχεια. Φυσικά υπάρχει μια «λεπτομέρεια»: Αν ο καπιταλισμός είχε τέτοιες ευαισθησίες και ηθική, δε θα ήταν καπιταλισμός. Οι άρχουσες πολιτικό οικονομικές ελίτ και οι διάφοροι επαΐοντες διανοούμενοι που τις υπηρετούν εξαπολύουν σε παγκόσμιο επίπεδο ένα δίπτυχο κατηγοριών σε όσους ασκούν κριτική- πολεμική σε αυτή την τάξη πραγμάτων, το δίπτυχο αυτό εδράζεται στο ότι, όλοι αυτοί που κριτικάρουν και εναντιώνονται σε αυτή την τάξη πραγμάτων είναι ηθικολόγοι και λαϊκιστές.
Ο καπιταλισμός, ένα κοινωνικό σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση και κυριαρχία ανθρώπου από άνθρωπο, έχει ως κινητήρια δύναμη για την ύπαρξή του την μεγιστοποίηση του κέρδους. Του όλο και μεγαλύτερου κέρδους άρα και κυριαρχίας αφού είναι αντίθετος και απορρίπτει σαν ανάξιο ηθικολογικό και ξεπερασμένο το αρχαίο ρητό «πάντων χρημάτων μέτρον εστίν άνθρωπος». Εδώ η ρήση του Καρλ Μαρξ αποτελεί αξεπέραστη ακτινογραφία του καπιταλισμού παλιού και νέου:
Το Κεφάλαιο τρέμει την απουσία κέρδους. Όταν οσμίζεται ένα σημαντικό όφελος, γίνεται παράτολμο. Με κέρδος 20% ενθουσιάζεται, 50% αποθρασύνεται, με 100% καταπάτα όλα τα ανθρώπινα δικαιώματα και με 300% δε διστάζει μπροστά σε κανένα έγκλημα ”.
“… Ορίστε το πραγματικό πρόσωπο του σύγχρονου ολοκληρωτισμού που λέγεται «φιλελεύθερη δημοκρατία», αλλά που τώρα πρέπει να αποκαλούμε με το αληθινό του όνομα: το ολοκληρωτικό εμπορικό σύστημα. Το ολοκληρωτικό εμπορικό σύστημα πραγματοποίησε αυτό που κανένα άλλος ολοκληρωτισμός δεν κατάφερε πριν από αυτόν: την ενοποίηση του κόσμου κατ’ εικόνα του... Το κυρίαρχο σύστημα ορίζεται, λοιπόν, από τη διεισδυτικότητα της εμπορικής ιδεολογίας. Απασχολεί παράλληλα όλο το χώρο και τους τομείς της ζωής. Λέει μονάχα: «Παράγετε, πουλήστε, καταναλώστε, συσσωρεύστε!» Έχει μετατρέψει το σύνολο των ανθρώπινων σχέσεων σε εμπορικές σχέσεις και αντιμετωπίζει τον πλανήτη μας ως εμπόρευμα.. Αναγνωρίζει μόνο ένα δικαίωμα: το δικαίωμα στην ιδιωτική ιδιοκτησία. Ο μόνος θεός που λατρεύει είναι το χρήμα…». Ζαν Μπριέν
Αυτός ο νέος ολοκληρωτισμός δεν γνωρίζει κανένα ηθικό φραγμό, προσμετρά πλέον στο Α.Ε.Π των κρατών (εθνική οικονομία) την λεγόμενη “παραοικονομία” και την “ανήθικη οικονομία” δηλαδή κέρδη και κεφαλαιουχικά αγαθά που αποκτιούνται από το εμπόριο ναρκωτικών, “λαθρεμπόριο όπλων”, εμπόριο και εκμετάλλευση παιδιών, γυναικών, μεταναστών και το ξέπλυμα αυτών των κεφαλαίων γίνεται ως επί το πλείστον, ή κατά το πλείστον στα χρηματιστηριακά και τραπεζικά πλυντήρια των μητροπόλεων του καπιταλισμού. Το “ξέπλυμα βρόμικου χρήματος”,που στην πραγματικότητα δεν είναι για αυτούς ποτέ βρόμικο ήταν και είναι μια αγαπητή εργασία του καπιταλισμού από παλιά την οποία ποτέ δεν απαρνήθηκε,(σημ, πχ δείτε δουλεία ή πόλεμος του οπίου στην Κίνα). Οι πολιτικές ελίτ, υπηρέτες των συμφερόντων του καπιταλισμού – ανάλογα με την εποχή – χρησιμοποιούν το τέχνασμα των χριστιανών παπάδων που βαφτίζουν το κρέας ψάρι σε περιόδους νηστείας, βαφτίζουν τα κεφαλαιουχικά κέρδη σε νόμιμα και παράνομα, σε καθαρά και βρόμικα, θέλοντας να συσκοτίσουν το γεγονός ότι για τους κεφαλαιοκράτες η κερδοσκοπία και η εμπορευματοποίηση του συνόλου της ζωής πάνω στον πλανήτη είναι ο σκοπός ανεξάρτητα από τα μέσα, δηλαδή αν είναι βρόμικα ή καθαρά τα κέρδη.3

Ενώ η ανομολόγητη κρυφή επιθυμία των νέων και παλιών αφεντικών είναι η κινεζοποίηση των λαών και των εργαζομένων, δηλαδή με μηδέν δικαιώματα ( καταργώντας και αυτά τα ελάχιστα που κερδήθηκαν με αγώνες από τους προλεταρίους), μόνο υποχρεώσεις και εκτέλεση εντολών, με εξευτελιστικούς μισθούς, απάνθρωπες συνθήκες και ωράρια εργασίας. Όσοι εργαζόμενοι πετιούνται έξω από την παραγωγή είτε λόγω αναδιάρθρωσης σε άλλους παραγωγικούς τομείς, είτε περικοπής προσωπικού για μεγιστοποίηση των κερδών, είτε λόγω αυτοματοποίησης- ρομποτικής και όσοι δεν μπορούν να βρουν θέση στην λεγόμενη αγορά εργασίας αντιμετωπίζονται από το σύστημα σαν πλεονάζων πληθυσμός, (γιατί το σύστημα πλέων δεν έχει μεγάλη ανάγκη από εφεδρικούς παραγωγικούς στρατούς) τους μετατρέπει σε παρίες, σε υποπρολεταριάτο ή λούμπεν που λέγανε παλιά με μειωμένες ή καθόλου ελευθερίες και δικαιώματα αφού στην ουσία το σύστημα αναγνωρίζει μόνο τα δικαιώματα όσων μετέχουν στην παραγωγή και συνακόλουθα στην κατανάλωση.
Η αγοραστική -καταναλωτική δύναμη είναι το διαβατήριο της ελευθερίας που ιεραρχείται και κατανέμεται ανάλογα με αυτή την δύναμη, οι μη δύνασθε να αγοράσουν και να καταναλώσουν, οι σύγχρονοι παρίες, στην ουσία εξανδραποδίζονται με την έννοια ότι διαβιώνοντας στις παρυφές ή στον απόπατο αυτού του συστήματος και εξαρτώμενοι ως επί το πλείστον από ελεημοσύνες και φιλανθρωπία, καλούνται να απολέσουν ένα βασικό συστατικό της ελευθερίας που είναι η αξιοπρέπεια.
Σε ένα παλιό κείμενο είχα γράψει ( Μάρτης 2008)4 {… } Στο έμπα του νέου αιώνα του εκσυγχρονισμού, της τεχνολογίας και του μινιμαλιστικού κενού, της νεωτερικότητας όπως την ονομάζουν οι αστοί διανοούμενοι έχουμε να αντιμετωπίσουμε από τις εκδοχές της πολιτικής ολιγαρχίας, από την φιλελεύθερη και την σοσιαλ-φιλελεύθερη που κλίνουν όλο και περισσότερο προς τον αυταρχισμό, μέχρι τις θεοκρατικές δημοκρατίες τύπου Ιράν και τις λαϊκές δημοκρατίες τύπου Κίνας.
Η «νέα» παγκόσμια εποχή χαρακτηρίζεται από πολυποίκιλες κοινωνικο-οικονομικές συνιστώσες, που ο τρόπος της παραγωγικότητά τους κυμαίνεται από τον καπιταλισμό παλαιού τύπου «εντάσεως εργασίας», μέχρι τον καπιταλισμό νέου τύπου «εντάσεως κεφαλαίων», μεταπρατικές (ραντιέρικες) παλαιού τύπου μέχρι εμπορευματικές νέου τύπου, άντλησης κεφαλαίων από βρόμικες μολυσματικές βαριές βιομηχανίες παλαιάς τεχνολογίας. αλλά και από τη λεγόμενη «νέα οικονομία» γνώσης, πληροφορικής, υψηλής τεχνολογίας, πράσινης οικο- οικονομίας, χρηματιστηριακού και τραπεζικού κεφαλαίου. Χαρακτηρίζεται επίσης, από την «ανήθικη» οικονομία, λαθρεμπόριο όπλων, ναρκωτικών, δουλεμπόριο γυναικών, παιδιών και οικονομικών μεταναστών.
Το παγκόσμιο, αλλά και σε κάθε κράτος χωριστά οικονομικό-κοινωνικό περιβάλλον, οι σχέσεις και ο τρόπος παραγωγής, χαρακτηρίζονται από τάσεις «εργασιακού μεσαίωνα» και «νεοφεουδαρχικής» συσσώρευσης κεφαλαίων και πλούτου των εταιριών με μορφές ολιγοπωλιακές και μονοπωλιακές, που όλο και περισσότερο συμπράττουν, συνενώνονται και συγχωνεύονται σε πολυεθνικά καρτέλ λόγω του ανταγωνισμού. Τα πολυεθνικά καρτέλ αυτά, τείνουν να επηρεάζουν με σκοπό να καθορίζουν προς όφελος τους σε πλανητική κλίμακα τις πολιτικές εξελίξεις και τα πολιτικο -κοινωνικά συστήματα.{…}


{…} «Όλα είναι εμπόριο και συναλλαγή και τα υλικά και τα άυλα, πουλήστε και τον αέρα που αναπνέουμε», αρκεί να επιφέρουν κέρδος και κυριαρχία η οποία καταμερίζεται και ιεραρχικοποιείται ανάλογα με την θέση του καθενός στο σύστημα του «λαϊκού καπιταλισμού» ενώ η ανομολόγητη κρυφή επιθυμία των νέων και παλιών αφεντικών είναι η κινεζοποίηση των λαών και των εργαζομένων, δηλαδή μηδέν δικαιώματα, μόνο υποχρεώσεις και εκτέλεση εντολών, με εξευτελιστικούς μιστούς και απάνθρωπες συνθήκες εργασίας.
Έτσι στις μέρες μας, και κύρια στην καπιταλιστική Δύση που κομπάζει για την δημοκρατικότητά της, αποκαλύπτεται και η τελευταία αυταπάτη και ο μύθος για την «δημοκρατία» του λαού. Αποκαλύπτεται το ψεύδος ότι εκφράζει την θέλησή του και επιλέγει τα πρόσωπα και τα πολιτικά προγράμματα μέσα από τις εκλογές. Και ότι το κοινοβούλιο είναι ο εκφραστής της λαϊκής κυριαρχίας όπου μέσα σε αυτό παίρνονται οι αποφάσεις, ενώ στην ουσία πρέπει να μιλάμε για την δημοκρατία καθ΄ υπαγόρευση των πολυεθνικών εταιριών, των «αόρατων» μετόχων και των στρατηγικών επενδυτών. Τα «σύγχρονα» πολιτειακά συστήματα, νεοφιλελεύθερα, σοσιαλιστικά, θεοκρατικά είναι ολιγαρχικά, είναι άδικα, κοινωνικά ανάλγητα και ληστρικά. Τείνουν προς το μονοσήμαντο, την ομοιομορφία, το μονοδιάστατο, τη στρατιωτικοποίηση της ζωής και τον ολοκληρωτισμό.{…}
Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του Χαγκεκ μέντορα του Φρίντμαν για το πόσο φίλοι της ελευθερίας ήταν οι γκουρού του νεοφιλελευθερισμού. Επισκέφθηκε κάμποσες φορές τη Χιλή τις δεκαετίες του ’70 και του ’80, επί δικτατορίας Αουγκούστο Πινοσέτ, οικονομικοί σύμβουλοι του οποίου διετέλεσαν τα διαβόητα «παιδιά του Σικάγου», μαθητές του Χάγκεκ και του οπαδού του, Μίλτον Φρίντμαν. Σε μια συνέντευξη σε Χιλιανό δημοσιογράφο, ο Χάγκεκ είχε δηλώσει αναδεικνύοντας τις πιο ενδόμυχες σκέψεις του , οι οποίες έγιναν και σκέψεις – πράξεις της παγκόσμιας πολιτικής ελίτ και οδηγούν στον ολοκληρωτισμό : «Προσωπικά προτιμώ έναν φιλελεύθερο δικτάτορα από μια δημοκρατική κυβέρνηση χωρίς (οικονομικό) φιλελευθερισμό».
Εντυπωσιασμένος από τις επιδόσεις των «παιδιών του Σικάγου», έστειλε το 1981 επιστολή στη Θάτσερ, με την οποία της συνιστούσε να χρησιμοποιήσει τη Χιλή ως πρότυπο για τη ριζική αναδόμηση της Βρετανίας. Κλείνοντας τη σημείωση λέμε ότι η λοξή ματιά των φίλων της ελευθερίας προς την απολυταρχία και τον ολοκληρωτισμό δεν είναι κάτι καινούργιο, η ιστορία επαναλαβαίνεται αμείλικτα για όποιον δεν θέλει να δει ότι οι φιλελεύθεροι νέοι και παλιοί είναι τόσο φίλοι της ελευθερίας που δεν δίστασαν να στηρίξουν τον φασισμό – ναζισμό ως μπίζνες και φυσικά πολιτικά όταν είδαν ότι κινδύνευαν τα συμφέροντα τους από την προλεταριακή επανάσταση.
Οι Αμερικάνικες και  Ευρωπαϊκές πολιτικες ελίτ , φιλελεύθερες , δημοκρατικές σε αγαστή συνεργασία με τις πολυεθνικές δεν δίστασαν να οργανώσουν και να στηρίξουν στρατιωτικά δικτατορικά καθεστώτα σε όλο τον κόσμο, στην Ελλάδα, και την Λατινική Αμερική. Τώρα στην εποχή της παγκοσμιοποίησης η υπερεθνική δυτική ελίτ, φιλελεύθερη δημοκρατική, δεν διστάζει να συνεργάζεται με στυγνά θεοκρατικά καθεστώτα όπως της Σαουδικής Αραβίας ή την συνεργασία και τον εξοπλισμό φονταμενταλιστικών ισλαμο φασιστικών οργανώσεων. Εδώ χρειάζεται να αναφωνήσουμε με ενθουσιασμό. Πόσο φίλοι της ελευθερίας είστε στα αλήθεια;!

2. Οι στατιστικές του αίσχους, ποιοι και πώς βγάζουν τα δισεκατομμύρια;

Η πρόσφατη έκθεση World Wealth Report του ινστιτούτου ερευνών της ελβετικής τράπεζας Credit Suisse, μας έδινε μια είδηση εντυπωσιακή: Το 0,7% του πληθυσμού κατέχει το 41% του παγκόσμιου πλούτου. 85 άτομα κατέχουν παραπάνω εισοδήματα από 3,5 δισεκατομμύρια ανθρώπους.
Η παγκόσμια πυραμίδα του πλούτου

Η έκθεση World Wealth Report, αναφέρεται στον πλούτο (wealth), όπως ορίστηκε παραπάνω και μας λέει διάφορα ενδιαφέροντα πράγματα.
• Παρ΄ όλο που η παγκόσμια οικονομία συνεχίζει να παραπαίει, ο πλούτος αυξάνεται, και μάλιστα με ταχύτητα. Σύμφωνα με αυτήν, ο παγκόσμιος πλούτος προσέγγισε φέτος νέα επίπεδα ρεκόρ στα 241 τρισ. δολάρια, σημειώνοντας αύξηση 4,9% σε σχέση με πέρυσι. Σημειώστε ότι το παγκόσμιο ΑΕΠ είναι περίπου 60 τρις.
• Η αύξηση αυτή δεν διαχέεται προς όλους τους πολίτες αυτού του πλανήτη. Έτσι, το πλουσιότερο 10% του ενήλικου πληθυσμού της Γης έχει σήμερα στην κατοχή του το 86% του παγκόσμιου πλούτου.
• Στην κορυφή της πυραμίδας του πλούτου βρίσκονται 32 εκατομμύρια άνθρωποι, μόλις το 0,7% του παγκόσμιου πληθυσμού ενηλίκων, που κατέχει το 41% του παγκόσμιου πλούτου.
• Στον αντίποδα, στη βάση της πυραμίδας, βρίσκονται περί τα 3,2 δισεκατομμύρια άνθρωποι, περισσότεροι από τα 2/3 του ενήλικου πληθυσμού της Γης, οι οποίοι έχουν ατομική περιουσία μικρότερη των 10.000 δολαρίων. Ο συνολικός πλούτος αυτής της ομάδας προσεγγίζει τα 7,3 τρισ. δολάρια, ποσό που αντιστοιχεί μόλις στο 3% του συνολικού πλούτου στη Γης.
• Αίσθηση προκαλούν ακόμη και τα όσα περίεργα διαπιστώνει η έκθεση για την Ελλάδα. Έτσι παρ’ ότι η οικονομία βρίσκεται στον 6ο χρόνο ύφεσης, η έρευνα υποστηρίζει ότι ο μέσος πλούτος στη χώρα μας αυξήθηκε κατά 9,9% σε σχέση με το 2012. Παράξενα πράγματα;
Να υπερδιπλασιάσει την περιουσία της τα τελευταία 5 χρόνια – παρά την κρίση – κατάφερε η οικονομική ελίτ ανά τον κόσμο σύμφωνα με έρευνα της Wealth-X που δείχνει ότι οι δισεκατομμυριούχοι παγκοσμίως έχουν φθάσει τον αριθμό-ρεκόρ των 2.170 ατόμων. Σύμφωνα, ωστόσο, με άλλη πρόσφατη έρευνα της ίδιας εταιρείας, οι πλούσιοι Έλληνες αύξησαν την περιουσία τους κατά 20%, με 505 πολίτες να έχουν περιουσία άνω των 30 εκατ. ευρώ.
Τα στοιχεία της δεύτερης αυτής έρευνας για τα περιουσιακά στοιχεία των πλουσίων, που είχε δημοσιοποιήσει η Wealth-X τον περασμένο Σεπτέμβριο, προκαλούν αίσθηση. Σύμφωνα με αυτήν, η οικονομική ελίτ στις χώρες που βρίσκονται στη «δίνη» της ευρωκρίσης είδε τις περιουσίες της να αυξάνονται.
Ειδικότερα για την Ελλάδα, η οποία διανύει αισίως τον έκτο χρόνο ύφεσης, η έρευνα καταγράφει 505 πολίτες με περιουσία που υπερβαίνει τα 30 εκατομμύρια δολάρια. Πρόκειται για μία αύξηση της τάξεως του 11%. Σύμφωνα με την ίδια έρευνα, οι πιο πλούσιοι Έλληνες κατόρθωσαν μάλιστα να αυξήσουν τη συνολική τους περιουσία κατά 20%.
Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της τελευταίας έρευνας της Wealth – X η παγκόσμια οικονομική ελίτ παραμένει αλώβητη. Η μελέτη δείχνει επίσης ότι 810 άτομα έγιναν δισεκατομμυριούχοι από το 2009, όταν είχε ήδη ξεσπάσει η κρίση. Οι δισεκατομμυριούχοι ανέρχονται πλέον στον αριθμό – ρεκόρ των 2.170, με τα συνολικά τους περιουσιακά στοιχεία να έχουν υπερδιπλασιαστεί κατά την περασμένη πενταετία, από 3,1 τρισ. δολάρια σε 6,5 τρισ. δολάρια, ποσό αρκετό για να χρηματοδοτηθεί ο προϋπολογισμός των ΗΠΑ μέχρι το 2024 και μεγαλύτερο από το ΑΕΠ κάθε χώρας, πλην των ΗΠΑ και της Κίνας.
Μεταξύ των χωρών που απέκτησαν περισσότερους δισεκατομμυριούχους είναι και η Γερμανία, με συνολικά 148 κροίσους, τη στιγμή που στις ΗΠΑ καταγράφονται 515 και στην Κίνα 157 δισεκατομμυριούχοι. Το 19% των Γερμανών με περιουσία άνω του ενός δισ. δολαρίων είναι γυναίκες.
Ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων αυξάνεται και εξαπλώνεται σε όλο τον πλανήτη. Την ίδια ώρα η ανισοκατανομή του πλούτου εκτινάσσεται σε παγκόσμιο επίπεδο. Η φετινή λίστα των 1.426 δισεκατομμυριούχων του Forbes αποκαλύπτει – σύμφωνα με ανάλυση του Καθηγητή Παγκόσμιας Ανάπτυξης Robin Broad και του διευθυντή του Ινστιτούτου Πολιτικών ερευνών (inequality.org) John Cavanagh – μια μεγάλη στροφή στη χαρτογράφιση των κρατούντων τον πλούτο και επομένως την εξουσία στον κόσμο. Η αλλαγή αυτή χαρακτηρίζεται ως παρακμή της Δύσης και άνοδος των υπολοίπων (Decline of the west and rise of the rest).
Οι ημέρες που οι αμερικανοί δισεκατομμυριούχοι αντιπροσώπευαν πάνω από το 40% της σχετικής λίστας έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Τους ακολουθούσαν δε κατά πόδας η Δυτική Ευρώπη και η Ιαπωνία. Πλέον η Ασία φιγουράρει με 386 δισεκατομμυριούχους στη λίστα, 20 περισσότερους από αυτούς που έχει να επιδείξει η Ευρώπη συμπεριλαμβανομένης και της Ρωσίας. Ο τρόπος που τα δισεκατομμύρια αλλάζουν χέρια προσφέρει σημαντικά στοιχεία για τον τρόπο που αλλάζει το πρόσωπο της εξουσίας παγκοσμίως αλλά της ανισότητας.
Στη λίστα του Forbes για το 2015 από τις εννέα χώρες – που φιλοξενούν πάνω από 30 δισεκατομμυριούχους η κάθε μία – μόνο τρεις είναι παραδοσιακά «ανεπτυγμένες»: οι ΗΠΑ, η Γερμανία και η Βρετανία. Την ίδια ώρα αμέσως μετά τις ΗΠΑ με τους 442 δισεκατομμυριούχους δεύτερη στη σχετική λίστα έρχεται η Κίνα με 122 δισεκατομμυριούχους. Το 1995 η Κίνα δεν είχε κανέναν δισεκατομμυριούχο. Η Ρωσία έρχεται στην τρίτη θέση με 110 κροίσους.
Οι δισεκατομμυριούχοι της Κίνας έχουν προσελκύσει κέρδη από κάθε πιθανή πηγή. Ο πλουσιότερος άνθρωπος της χώρας, Zong Qinghou, είναι ιδιοκτήτης της μεγαλύτερης εταιρείας ποτών της χώρας. Οι Ρώσοι πάλι δραστηριοποιούνται και αποκομούν τα τεράστια κέρδη τους από το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο και τον ορυκτό πλούτο της χώρας με καταστροφικές συνέπειες για το περιβάλλον.
Την ίδια ώρα η Τουρκία έχει τους περισσότερους (43) επιχειρηματίες στη λίστα από κάθε άλλη χώρα στην Ευρώπη με μόνη εξαίρεση την κραταιά Ρωσία και τη Γερμανία (58). Η Γερμανία είναι εξάλλου τέταρτη. Την ακολουθούν η Ινδία (55), η Βραζιλία (46), η Τουρκία (43), το Χονγκ Κονγκ (39), και η Βρετανία (38).
Προχωρώντας πέρα από τις εννέα κορυφαίες χώρες οι εκπλήξεις συνεχίζονται. Η Ταϊβάν έχει περισσότερους δισεκατομμυριούχους από τη Γαλλία. Η Ινδονησία έχει περισσότερους δισεκατομμυριούχους από την Ιταλία ή την Ισπανία. Η Νότια Κορέα έχει πλέον περισσότερους δισεκατομμυριούχους από την Ιαπωνία και την Αυστραλία.
Αυτή η ολοένα και διογκούμενη λίστα των δισεκατομμυριούχων έρχεται «πακέτο» με την αυξανόμενη ανισοκατανομή του πλούτου σε όλα έθνη της γης. Για παράδειγμα ο πλουσιότερος άνθρωπος στον πλανήτη είναι ο Carlos Slim στο Μεξικό. Η περιουσία του αγγίζει το 6,2% του ΑΕΠ του Μεξικό. Τρίτος στη λίστα ο βασιλιάς του λιανικού εμπορίου στην Ισπανία, Amancio Ortega, του οποίου ο πλούτος αγγίζει τα 57 δισ. δολάρια σε μια χώρα όπου πάνω από το ένα τέταρτο των ανθρώπων σήμερα είναι άνεργοι.
Μεταξύ των 12 δισεκατομμυριούχων των ΗΠΑ που βρίσκονται και εντός των 20 πλουσιότερων ανθρώπων στον κόσμο είναι και μέλη δυο οικογενειών που σύμφωνα με το alternet.org, έχουν χρησιμοποιήσει τον τεράστιο πλούτο και την εξουσία τους για να επηρεάσουν ή να διαφθείρουν πολιτικούς. Οι Charles και David Koch είναι τα νούμερα έξι και επτά στον κόσμο. Οι εν λόγω επιχειρηματίες έχουν χρηματοδοτήσει όχι μόνο υποψήφιους της ακροδεξιάς αλλά και πολιτικές καμπάνιες που επέφεραν αρνητικές επιδράσεις στο περιβάλλον.
Αλλά πόσο έχουν αλλάξει οι αριθμοί τα τελευταία χρόνια; Πίσω στο 1995 μια εποχή διόγκωσης του πλούτου – αλλά και παράλληλης απορρύθμισης υπό τη διακυβέρνηση Κλίντον στις ΗΠΑ – ασκήθηκαν ισχυρές πιέσεις σε όλο το κόσμο για την απελευθέρωση και την ιδιωτικοποίηση των αγορών.
Το 1995, το Forbes κατέγραψε 376 δισεκατομμυριούχους στον κόσμο. Από αυτούς οι 129 ήταν στις ΗΠΑ. Το γεγονός ότι ο αριθμός τους αυξήθηκε σε 442 κατά τα επόμενα 18 χρόνια, αποτελεί μαρτυρία για το πως η φορολογική πολιτική και πολιτική απορρύθμισης υπό τους Κλίντον και Μπους αποδείχτηκαν τόσο ευνοϊκές για τους υπέρ – πλούσιους.
Τα στοιχεία, σύμφωνα με τους αναλυτές, δείχνουν μια χαρακτηριστική εικόνα της πτώσης των ΗΠΑ, της Ευρώπης και της Ιαπωνίας τις τελευταίες δυο δεκαετίες και την άνοδο της Βραζιλίας, της Ρωσίας, της Ινδίας και της Κίνας καθώς και της υπόλοιπης Ασίας. Επιπλέον αποδεικνύουν ότι οι χώρες στις οποίες πριν από είκοσι χρόνια το εισόδημα των πολιτών ήταν σχετικά ίσα κατανεμημένο, όπως στην Κίνα και στη Ρωσία, πέρασαν στην αντίπερα όχθη με την ανισοκατανομή να εκτινάσσεται.
Σε παγκόσμιο επίπεδο η ταχεία αύξηση των δισεκατομμυριούχων σε δεκάδες χώρες καταμαρτυρεί πως το κλίμα απορρύθμισης των δυο αυτών τελευταίων δεκαετιών επιτάχυνε την άνοδο των υπερ – πλουσίων ενώ οι εταιρείες διατηρούσαν τους μισθούς των εργαζομένων παγωμένους η τους μειώνουν.5
Τρεις ελληνικές παρουσίες συγκαταλέγονται στη λίστα του περιοδικού «Forbes» με τους δισεκατομμυριούχους ανά τον κόσμο, η οποία περιλαμβάνει τον αριθμό-ρεκόρ των 1.426 ονομάτων, με συνολική περιουσία 5,4 τρισ. δολ., αυξημένη σε σύγκριση με τα 4,6 τρισ. δολ. της λίστας . Πρόκειται για τον εφοπλιστή Σπύρο Λάτση, που κατάφερε φέτος να αναρριχηθεί στην 412η θέση, από την 464η θέση της περυσινής λίστας. Παρά την οικονομική ύφεση, η περιουσία του κ. Λάτση αυξήθηκε στα 3,3 δισ. δολ. (από 2,6 δισ. δολ. το 2012), καθώς στη διάρκεια της περυσινής χρονιάς ανέκαμψαν οι μετοχές των EFG International, Lamda Development και Hellenic Petroleum. Ο Αριστοτέλης Μυστακίδης της Glencore International αποτελεί το δεύτερο πλουσιότερο Ελληνα, ο οποίος φέτος βρίσκεται στην 527η θέση -με περιουσία 2,7 δισ. δολ.- από την 418η θέση της προηγούμενης λίστας (και περιουσία 2,8 δισ. δολ.). Η τριάδα με τους Ελληνες «κροίσους» ολοκληρώνεται με τον Φίλιππο Νιάρχο, που φέτος έχει υποχωρήσει στην 554η θέση, με περιουσία 2,6 δισ. δολ., ενώ στην περυσινή λίστα βρισκόταν στην 491η θέση με περιουσία 2,5 δισ. Δολ.6


Πρώτη του Μάη και πώς...

...τους εργάτες ξεσηκώνεις



Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, τα κόκκινα ιστολόγια συντονίζονται στον ίδιο παλμό -όχι πως τις άλλες μέρες είναι ασυντόνιστα- κι είναι σαν να τους/μας ανέθεσε κάποιος να γράψουμε το ίδιο θέμα στην Έκθεση: κόκκινη, ταξική, Πρωτομαγιά.

Κι αν όντως γράφαμε τελικά αυτό το θέμα, πχ για τη φορά που μας έχει χαραχτεί στη μνήμη, εγώ θα διάλεγα πιθανότατα τη χρονιά που είχα δώσει βιογραφικό στην οργάνωση -μία είναι η οργάνωση- πρωτοετής φοιτητής, είχα διαβάσει στον κυριακάτικο Ρίζο πρώτη φορά (αριστερά) τους στίχους του ύμνου της Διεθνούς, δι-εθνουσιάστηκα, και τους έγραψα με μαρκαδόρο στο πίσω μέρος μιας αφίσας, για να τους βάλω στον τοίχο της πολιτικά αποστειρωμένης τότε σχολής (τα ηρωικά και πένθιμα ΜΜΕ, στο κτίριο της παραλίας, που αργότερα έγινε κατάληψη και τώρα σκέτα ερείπια).
Ζητωκραυγές, θυελλώδικα χειροκροτήματα...

Γιατί όμως τέτοιο πάθος και τόση φόρτιση από όλους τους σφους;
Γιατί είναι η γιορτή της τάξης μας, και γιορτάζεται σε όλο τον κόσμο, με μαζικό κι εντυπωσιακό τρόπο. Γιατί τα συναισθήματα που παράγει δύσκολα ξεθωριάζουν, δεν τα πλακώνει η ρουτίνα και το τρέξιμο, η μιζέρια της καθημερινότητας. Και τέλος, γιατί είναι η πρώτη μέρα ενός μήνα, γεμάτου με επετείους και βαρύ ιστορικό φορτίο, του κόκκινου Μάη.



Η Πρωτομαγιά του Σικάγο, ο Μάης του 36' στη Θεσσαλονίκη, οι 200 της Καισαριανής, η κόκκινη σημαία στο Ράιχσταγκ (την τελευταία μέρα του Απρίλη) κι η αντιφασιστική νίκη των λαών, η ετήσια παρέλαση του κόκκινου στρατού. Και για άλλους ο Μάης του 68' κι ο Μαϊούνης, μαζί με τις πλατείες -κάθε γενιά έχει τις αναμνήσεις που τις αξίζουν. Η μεγάλη πορεία της 5ης Μάη κι η προβοκάτσια της Μαρφίν, το μαζικότατο πανελλαδικό συλλαλητήριο του κόμματος, δέκα μέρες μετά. Αλλά επίσης και η κρυάδα από τις εκλογές του 12'. Για άλλους το κορίτσι του Μάη, και οι επέτειοι διάφορων τελικών και αθλητικών τίτλων που άφησαν στην ιστορία τη φράση: το Μάη θα 'μαστε καλά...

Όσοι πάλι βλέπουν τη μέρα ως ευκαιρία για τριήμερο κι ετοιμάζονται να πιάσουν το Μάη στην εξοχή, ας ετοιμαστούν να μοιραστούν και την ήττα μας και να πιάσουν... -ας μην πω τι και γίνουμε κακοί. Αλλά όχι χαιρέκακοι, κουνώντας αφ' υψηλού το δάχτυλο, γιατί κι εμείς το μοιραζόμαστε μαζί τους και παίρνει ενάμισι ο καθένας μας...

Του Πάνου Ζάχαρη - Working Dead
Ο φετινός Μάης φέρνει μεταξύ άλλων:
-τα νέα μέτρα της κυβέρνησης, που κομπορρημονεί πως δεν πέφτει, γιατί δεν υπάρχει κόσμος στους δρόμους να τη ρίξει. Αλλά μπορεί να πέσει, μόλις τελειώσει τη βρώμικη δουλειά που έχει αναλάβει, όπως εκτιμά ο ΓΓ σε μια πρόσφατη συνέντευξή του, και κλείσει την αξιολόγηση, όπως κλίνουν σε όλες τις πτώσεις και τους τόνους τα κυβερνητικά παπαγαλάκια.

-φέρνει επίσης, μετά από αρκετό χρονικό διάστημα, γενική, πανελλαδική απεργία, που έχει ήδη προκηρυχτεί από τη ΓΣΕΕ -αυτό κι αν είναι έκπληξη- που αναμένεται να έχει φιλική συμμετοχή στους δρόμους σήμερα. Απεργία τη μέρα κατάθεσης των μέτρων, που θα κλείσουν την αξιολόγηση και το κεφάλαιο "εργατικά δικαιώματα".

-τις φοιτητικές εκλογές, που μπορεί να αναβληθούν -αν πέσουν πάνω στη μέρα της απεργίας- αλλά πλησιάζει μετά απειλητικά κι η εξεταστική του Ιουνίου.
-πιθανή όξυνση-κλιμάκωση της έντασης κι απρόβλεπτες εξελίξεις, στο διεθνές πεδίο.

Δεν ξέρω αν τα παραπάνω δεν είναι αρκετά για κάποιους και χρειάζονται ειδική πρόσκληση για να... ξεσηκωθούν, αλλά το καλύτερο κάλεσμα το έκανε ο ίδιος ο Τσίπρας με την αλαζονική ατάκα του για τον κόσμο που δεν αντιδρά και γιορτάζει το Πάσχα, συνεπώς τον στηρίζει. Όποιος λοιπόν θέλει να τον δικαιώσει, μπορεί να μείνει σπίτι του και να χαρεί την αργία που καθιέρωσε η κυβέρνηση, για να βοηθήσει όσους δεν τη βλέπουν ως απεργία να μη διεκδικήσουν ποτέ, τίποτα στη ζωής τους. Αλλά για όσους νιώθουν να θίγεται το φιλότιμο και η νοημοσύνη τους, ο δρόμος είναι μονόδρομος, χωρίς επιστροφή στον καναπέ (εκεί όπου προκαλούνται οι πραγματικές αγκυλώσεις από την απραξία και την πλύση εγκεφάλου της τηλεόρασης).

Μονόδρομος να κατέβουν σε μια συγκέντρωση-πορεία που στην Αθήνα θα καταλήξει στην πρεσβεία των ΗΠΑ, έχοντας κι αντι-ιμπεριαλιστικό, αντιπολεμικό μήνυμα και χαρακτήρα, με όσα συμβαίνουν στον πλανήτη και τη γειτονιά μας.



Ο φετινός Μάης φέρνει και κάτι ακόμα, κάτι καινούριο που έρχεται -και δεν είναι η ελπίδα- ένα νέο συλλογικό εγχείρημα. Θυμάμαι μια ταινία, όπου η πρωταγωνίστρια κρατούσε μια κάμερα και ρωτούσε τον κόσμο στο δρόμο, ψάχνοντας εναγώνια την απάντηση στο υπαρξιακό ερώτημα τι είναι συλλογικότητα, για να καταλήξει τελικά στην απάντηση πως είναι η ανάγκη μας να δώσουμε νόημα στη στιγμή που περνά και χάνεται.

Η δική μας ανάγκη θέλει να το καλύψει αυτό και να πάει ακόμα παραπέρα. Και δεν αναφέρεται προφανώς σε πολιτική συλλογικότητα, αλλά ένα νέο διαδικτυακό εγχείρημα, που θα εκτοξευτεί στον αέρα μες στις επόμενες μέρες.
Αναμείνατε στις οθόνες σας...

Βήμα το βήμα…


Η συμμετοχή στης πρωτομαγιάτικη απεργία, στις απεργιακές συγκεντρώσεις και αγωνιστικές εκδηλώσεις της τάξης μας, δεν είναι τυπική πράξη, είτε διεκπεραιωτικό καθήκον.
Είναι συνέχιση της πορείας αυτών που «έσπασαν τον πάγο» και χάραξαν το δρόμο, ελάχιστη υποχρέωση απέναντι στους «ζευγάδες» που κράτησαν ψηλά τη σημαία του αγώνα στις πιο δύσκολες συνθήκες, στην καταματωμένη και τόσο κακοποιημένη ―από εχθρούς και «φίλους»― ιστορία του εργατικού και κομμουνιστικού κινήματος και χρέος τιμής απέναντι στους νεκρούς του.
Μα πάνω απ’ όλα είναι ακατανίκητη σημερινή ανάγκη, που πηγάζει απ’ την βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι μια δίκαιη κοινωνία εκτός από δικαίωμα είναι και εφικτή· να μοιραστείς με τους συντρόφους και συναγωνιστές σου τη βεβαιότητα ότι βήμα το βήμα, σταγόνα σταγόνα θα ξεχειλίσει μια μέρα το ποτάμι των δακρύων μας και θα πνίξει αυτούς που μας καταδυναστεύουν.
Καλό μήνα!
Πρωτομαγιά του 2017.

Από το Σικάγο έως την Καισαριανή και μέχρι το μέλλον…

Από τον Μάη του 1886, στο Σικάγο, την πρώτη Πρωτομαγιά στην Ελλάδα (Αθήνα – 1893), τον ματωμένο Μάη (Θεσσαλονίκη – 1936), την Πρωτομαγιά του 1944 στην Καισαριανή μέχρι και το μέλλον…Γιατί η Ιστορία δεν τελείωσε. Το μέλλον των ανθρώπων δεν είναι καταδικασμένο στη βαρβαρότητα.     
  Γιατί «…η πιο όμορφη θάλασσα είναι αυτή / που δεν την αρμενίσαμε ακόμα. / Το πιο όμορφο παιδί δε μεγάλωσε ακόμα./ Τις πιο όμορφες μέρες,/ τις πιο όμορφες μέρες μας, δεν τις ζήσαμε ακόμα…» (Ναζίμ Χικμέτ).
Μια θαυμάσια μέρα…
  «Η 1η του Μάη ήταν μια θαυμάσια μέρα. Ο παγωμένος άνεμος, που συχνά ήταν πολύ διαπεραστικός την άνοιξη, ξαφνικά έπεσε και είχε βγει ο δυνατός ήλιος (…) Γύρω στους 340.000 εργάτες διαδήλωναν σε όλη τη χώρα. Περίπου 190.000 είχαν κατέβει σε απεργία. Στο Σικάγο 80.000 απεργούσαν για το οχτάωρο, είπε ο Σπάις, δείχνοντας με συγκίνηση, βρίσκονταν εδώ και περίμεναν να αρχίσει η διαδήλωση (…) Τη Δευτέρα η απεργία απλώθηκε…» (Η άγνωστη Ιστορία του Εργατικού Κινήματος των ΗΠΑ, Ρ. Ο. Μπόγιερ – Χ. Μ. Μορέ, μετφ: Αθηνά Παναγουλοπούλου, εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή», σελ. 152-155).
  Η Αμερικανική Ομοσπονδία Εργασίας το 1884 είχε αποφασίσει πως εάν οι εργοδότες δεν αποδέχονταν το αίτημα του οκτάωρου θα πραγματοποιούσε πανεργατική απεργία την 1η Μάη του 1886.
  Στις 3 του Μάη, έξι εργάτες δολοφονήθηκαν και 30 τραυματίστηκαν όταν η αστυνομία πυροβόλησε σε μεγάλη συγκέντρωση έξω απ’ το εργοστάσιο «Μακ Κόρμικ», στο Χάρβεστερ. Τα συνδικάτα καλούν σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας για την επόμενη μέρα στην πλατεία Χαϊμάρκετ.
  130 αστυνομικοί με επικεφαλής έναν γνωστό αξιωματικό, διώκτη των εργατών, επιτέθηκαν στη συγκέντρωση. Κάποιος, που έμεινε άγνωστος, πέταξε μια βόμβα. Σκοτώθηκαν 7 αστυνομικοί, 4 εργάτες και πολλοί άλλοι εργάτες τραυματίστηκαν.
  Η αστυνομία συλλαμβάνει εργατικά στελέχη και οκτώ παραπέμπονται σε δίκη. Οι 4 (Α. Σπάις, Α. Φίσερ, Τζ. Ενγκελ, Α. Πάρσον) καταδικάζονται σε απαγχονισμό και τους κρεμάνε στις 11 του Νοέμβρη του 1887.
Εργο που απεικονίζει την ιστορική απεργία στο Σικάγο
«Η φωτιά είναι υπόγεια και δε θα μπορέσετε να τη σβήσετε»
  Τα λόγια με τα οποία ο Αύγουστος Σπάις απευθύνθηκε στους κατηγόρους τους παραμένουν ζωντανά:
  «Είναι αυτό που εσείς αποκαλείτε «αύξηση του εθνικού πλούτου»! «Εθνικού»! Τι ειρωνεία! Τη χαρά μερικών προνομιούχων του έθνους να λέτε.
  (…)Όποιος λέει ιδιωτική βιομηχανία, λέει αναρχούμενη βιομηχανία. Μετρημένα άτομα χρησιμοποιούν προς όφελός τους τις εφευρέσεις. Ο κόσμος είναι για τους λίγους. Δεξιά και αριστερά πέφτουν οι όμοιοί τους, θύματα του πλούτου και της καλοζωίας τους. Λίγο τους ενδιαφέρει. Με τις μηχανές τους μετατρέπουν το ανθρώπινο αίμα σε βώλους χρυσαφιού.
  (…) Εδώ θα ποδοπατήσετε μία μικρή σπίθα, εκεί όμως και πιο πέρα και απέναντι και γύρω μας παντού, θα ξεπεταχτούν οι φλόγες. Η φωτιά είναι υπόγεια και δε θα μπορέσετε να τη σβήσετε…».
«Δεν ήρθαν μελλοθάνατοι…»
  «…Δεν ήρθαν μελλοθάνατοι με κλάμα και λαχτάρα, / μόν’ ήρθαν μελλόγαμπροι με χορό και τραγούδι. Και πρώτος άρχος του χορού, δυο μπόγια πάνου απ’ όλους / κι από το Χάρο τρεις φορές πιο πάνου ο Ναπολέος…» (Κώστας Βάρναλης – Πρωτομαγιά 1944).
TASOS PRWTOMAGIA 1944
   «Εδώ πέσαμε. Παιδιά του λαού. Γνωρίζετε γιατί./Γυμνοί: κατάσαρκα φορώντας σημαίες -/ η Ελλάδα τις έραψε με ουρανό και άσπρο κάμποτο. / Ακούσατε τις ομοβροντίες στα μυστικόφωτα αττικά χαράματα. / Είδατε τα πουλιά που πέταξαν αντίθετα στις σφαίρες / αγγίζοντας με τα φτερά τους τον ανατέλλοντα πυρφόρον./ Είδατε τα παράθυρα της γειτονιάς να ανοίγουν στο μέλλον. Εμείς / μερτικό δε ζητήσαμε. Τίποτα. Μόνο θυμηθείτε το: αν η ελευθερία / δε βαδίσει στα χνάρια του αίματός μας, / εδώ θα μας σκοτώνουν κάθε μέρα. Γεια σας» (Γιάννης Ρίτσος, «Σκοπευτήριο Καισαριανής»).
  Οι εφημερίδες της εποχής δημοσίευσαν την εντολή:
  «Την 27.4.1944 κομμουνιστικαί συμμορίαι, παρά τους Μολάους, κατόπιν μιας εξ ενέδρας επιθέσεως, εδολοφόνησαν ανάνδρως ένα Γερμανό στρατηγό και τους τρεις συνοδούς του αξιωματικούς και ετραυμάτισαν πολλούς Γερμανούς στρατιώτες. Εις αντίποινα θα εκτελεσθούν: 1. Ο τυφεκισμός 200 κομμουνιστών την 1η Μάη 1944. 2. Ο τυφεκισμός όλων των ανδρών, τους οποίους θα συναντήσουν τα γερμανικά στρατεύματα επί της οδού Μολάων προς Σπάρτην, έξωθι των χωριών. Υπό την εντύπωσιν του κακουργήματος τούτου, Ελληνες εθελονταί εφόνευσαν αυτοβούλως 100 άλλους κομμουνιστάς. Ο στρατιωτικός διοικητής της Ελλάδος».
  Οι «εθελοντές» δεν ήταν τίποτα άλλο από ταγματασφαλίτες.
  Ο Θέμος Κορνάρος έγραψε: «Ο διοικητής του Χαϊδαρίου (σ.σ. του στρατοπέδου όπου ήταν φυλακισμένοι Ακροναυπλιώτες κομμουνιστές και άλλοι αγωνιστές της Αντίστασης) δεν είχε κανένα δικαίωμα ν’ αλλοιώσει τη σύνθεση του καταλόγου. Το μόνο που μπορεί να κάνει είναι ν’ αντικαταστήσει έναν ορισμένο αριθμό ονομάτων με άλλα(…) Ο διοικητής απάν’ στη βιάση του φώναξε το επίθετο του Ναπολέοντα (…)Οχι. Οχι εσύ Ναπολέων(…) Το στρατόπεδο αναταράσσεται.
  Ως ετούτη τη στιγμή αιτία της αναταραχής είναι η αγωνία και ο φόβος για τη ζωή του «Παιδιού». Ο Ναπολέων απαντά στο διοικητή. Κι όλα τα αυτιά είναι τεντωμένα και αφουγκράζονται. Οσοι ξέρουν γερμανικά μεταφράζουνε την ίδια στιγμή τα λόγια του: Δέχομαι, κύριε διοικητά, τη ζωή μόνο με τον όρο πως δεν πρόκειται να την πάρω από άλλον κρατούμενο. Μόνο όταν η θέση μου μείνει κενή!…
  Το στρατόπεδο ξεχνά τον κανονισμό, ξεχνά τη θέση του, ξεπερνά κάθε όριο πειθαρχίας και χειροκροτά σαν ηλεχτρισμένο την αποκάλυψη. Την κρυμμένη ψυχή της Ελλάδας που κάνει την παρουσία της. Οι Γερμανοί σαστίζουν, κοιτάζονται και σα νευρόσπαστα χτυπούνε τα τακούνια και στέκονται προσοχή!…».
«Καλύτερα να πεθάνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος»
  Ο Ναπολέων Σουκατζίδης στο δρόμο για το εκτελεστικό απόσπασμα γράφει στον πατέρα του: «Πατερούλη, πάω για εκτέλεση, να ‘σαι περήφανος για τον μονάκριβο γιο σου». Στην αρραβωνιαστικιά του: «Η τελευταία σκέψη μαζί σου. Θα ‘θελα να σε κάνω ευτυχισμένη. Να βρεις σύντροφο άξιό σου και άξιό μου». Το ίδιο δωρικά και τα γράμματα των άλλων ηρώων. Ο Ηπειρώτης δάσκαλος Κώστας Τσίρκας: «Πρωτομαγιά. Γεια σας, όλοι πάμε στη μάχη».
  Ο εργάτης μεταλλουργός Σάββας Σαββόπουλος: «Ας μάθει όλη η Ελλάδα, δε χάσαμε την πίστη μας στην τελική νίκη της Σοβιετικής Ενωσης… Καμία δύναμη δε θα τσακίσει το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ θα νικήσει. Καλώ τον αδελφό μου με σκληρή δουλιά να προσπαθήσει να ξεπλύνει το κακό που έκανε με τη δήλωση και την αδελφούλα μου να πάρει τη θέση μου στο ΚΚΕ».
  Ο Μήτσος Ρεμπούτσικας: «Οταν ο άνθρωπος δίνει τη ζωή του για ανώτερα ιδανικά, δεν πεθαίνει ποτές». Ο Νίκος Μαριακάκης: «Καλύτερα να πεθάνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος». Ο νεαρός Δημήτρης Σοφής από την Πεντέλη με μόλις οκτώ λέξεις: «Χαίρετε φίλοι. Εκδίκηση. Μάνα μη λυπάσαι. Χαίρε μάνα».
  Ηταν, έγραψε ο Νίκος Καραντηνός, «μέρα μουντή πνιγμένη στην ομίχλη. Λένε όσοι τη ζήσανε, πως το πρωινό εκείνο πνιγόσουν. Δεν ανάσαινες. Ηταν Δευτέρα. Ηταν Πρωτομαγιά του 1944. Και το ημερολόγιο έλεγε πως ο ήλιος θα ‘βγαινε στις 5.33΄… Από την Κυριακή κιόλας το ρολόι της ζωής για 200 παλικάρια είχε αρχίσει την αντίστροφη μέτρηση.
  Ηταν 200 αντιφασίστες. Δεσμώτες όλοι της Ακροναυπλίας κι εξόριστοι της Ανάφης, που η μεταξική δικτατορία τους είχε παραδώσει στους χιτλερικούς. Μια τραγωδία με 200 πρωταγωνιστές… Από τον Ναπολέοντα Σουκατζίδη ως το νεολαίο το Σοφή. Η πρώτη πράξη γράφτηκε χαράματα, στο Χαϊδάρι. Στο προσκλητήριο του θανάτου. Με την ιαχή της λευτεριάς. Κι η άλλη, όλο το πρωινό, στην αδούλωτη γειτονιά της Καισαριανής: Το Σκοπευτήριο.
  (…) Ο Στέλιος Φραγκίσκος, Ακροναυπλιώτης, θυμόνταν: «Τέτοιο δράμα, τέτοια μέρα η Καισαριανή δεν την ξανάζησε. Περιμένοντας να ακούσει 10 φορές την ομοβροντία και δέκα φορές τις χαριστικές βολές, που τις διέκοπταν τα τραγούδια κι οι ζητωκραυγές των μελλοθάνατων».
  (…) Η Μαίρη Παρασκευοπούλου ήταν τότε 14 χρόνων. Είχε βρεθεί σε μια ταράτσα. Και καθώς θυμάται κόντευε μεσημέρι. Ηταν η ταράτσα του αστυνομικού Θάνου. Από εκεί με τα κιάλια παρακολουθούσαν. Διέκρινες μια ομάδα να σηκώνει τα χέρια. Είδε τα χέρια ψηλά με τ’ άσπρα πουκάμισα. Και είχε καρφωθεί στη μνήμη της η κραυγή και μια ριπή: Αδέλφια Γεια σας. Και με το Γεια σας η ριπή. Κι αμέσως μετά οι χαριστικές βολές».
  Το ΕΑΜ, λίγες μέρες μετά, σε ανακοίνωσή του γράφει για τις «ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙ Ο ΚΑΘΕ ΑΘΗΝΑΙΟΣ»:
  «… Η φρικώδης και πρωτάκουστη τρομοκρατία που εξασκεί στην Ελλάδα ο καταχτητής με τη βοήθεια γερμανοράλληδων δεν είναι στην ουσία αντίποινα για τη δράση του ΕΛΑΣ εδώ και στην ύπαιθρο. Αυτό είναι απλή δικαιολογία. Γίνεται για να τρομοκρατηθεί ο λαός να σταματήσει την αντίστασή του και να πραγματοποιήσουν ανενόχλητοι οι καταχτητές την επιστράτευση και τη ληστεία του τόπου μας.
  (…) Η στιγμή είναι κρίσιμη. Αν σκύψουμε το κεφάλι είμαστε χαμένοι. Τα θύματα του αγώνα είναι πολύ λιγότερα από τα θύματα της επιστράτευσης, από τα θύματα της πείνας. Οι κρεμασμένοι και τουφεκισμένοι ήρωες, τα καμένα μας χωριά φωνάζουν. Μην αφήστε τη θυσία μας να πάει χαμένη! Μην υποταχθείτε! Αγωνιστείτε για να μη γίνει η επιστράτευση. Αγωνιστείτε για τη ζωή σας. Εκδικηθείτε μας. Αγωνιστείτε για να σταματήσουν οι σφαγές».
Ο ματωμένος Μάης του 1936
  Θεσσαλονίκη 1936. Οι καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης, του Βόλου, της Ξάνθης, της Δράμας και της Καβάλας κατεβαίνουν σε απεργία ζητώντας την εφαρμογή της συλλογικής σύμβασης. Στην απεργία πήραν μέρος 40.000 καπνεργάτες. Τις επόμενες μέρες ακολουθούν συγκρούσεις.
Μάης 1936, Θεσσαλονίκη
  Στις 9 του Μάη οι χωροφύλακες αρχίζουν επιθέσεις στις συγκεντρώσεις των απεργών. Οι αυτοκινητιστές είχαν κατέβει σε απεργία αλληλεγγύης στην Εγνατία. Για να αμυνθούν στήνουν οδοφράγματα.
  Οι χωροφύλακες χτυπάνε «στο ψαχνό». Πρώτος νεκρός ο Τάσος Τούσης. Ακολουθούν άλλοι τέσσερις. Αντί για σημαίες υψώνονται μαντίλια βουτηγμένα στο αίμα. Οι διαδηλωτές φωνάζουν: «Κάτω οι δολοφόνοι, να φύγει η κυβέρνηση Μεταξά».
60165-tasos-tousis1936
  Λίγο πιο πέρα οι χωροφύλακες πυροβολούν άοπλο πλήθος. «Απολογισμός»: 20 νεκροί, 300 τραυματίες. Το απόγευμα γίνεται νέα διαδήλωση, τη νύχτα η κυβέρνηση Μεταξά στέλνει στρατιωτικές δυνάμεις από τη Λάρισα και τέσσερα αντιτορπιλικά.
 Την επόμενη μέρα η κηδεία των θυμάτων είναι πραγματικός παλλαϊκός ξεσηκωμός. Στο νεκροταφείο συγκεντρώνονται 150.000 άνθρωποι. Στις 11 του Μάη κηρύσσονται απεργίες διαμαρτυρίας σε πολλές πόλεις της χώρας και στις 13 του Μάη πανελλαδική απεργία. Οι καπνέμποροι υποχωρούν στις περισσότερες οικονομικές διεκδικήσεις. Η κυβέρνηση Μεταξά αρνείται να ικανοποιήσει τα πολιτικά αιτήματα.


  Ο Γιάννης Ρίτσος (γεννήθηκε, σαν σήμερα, την Πρωτομαγιά του 1909), συγκλονισμένος απ’ τα γεγονότα, γράφει τον «Επιτάφιο». Στις 10 του Μάη ο «Ριζοσπάστης» δημοσιεύει τη συγκλονιστική φωτογραφία, όπου απεικονίζεται μια μάνα να θρηνεί καταμεσής του δρόμου το νεκρό παιδί της. Ο νεκρός είναι ο Τάσος Τούσης.
Η πρώτη Πρωτομαγιά στην Ελλάδα
  Αθήνα 1893. Στις 2 του Μάη του 1893 γιορτάστηκε πρώτη φορά η Πρωτομαγιά στην Ελλάδα, στο Παναθηναϊκό Στάδιο, με πρωτοβουλία του Κεντρικού Σοσιαλιστικού Συλλόγου του Σταύρου Καλλέργη. Εγκρίθηκε ειδικό ψήφισμα με αιτήματα το 8ωρο, την κυριακάτικη αργία, τη σύνταξη. Επιδόθηκε στη Βουλή αλλά ο πρόεδρός της το παρουσίασε χλευαστικά στους βουλευτές. Ο Καλλέργης, εξοργισμένος, προσπάθησε να το διαβάσει απ’ το δημοσιογραφικό θεωρείο, όπου βρισκόταν. Αμέσως πιάστηκε και οδηγήθηκε στο αστυνομικό τμήμα. Κρατήθηκε και παραπέμφθηκε στο πλημμελειοδικείο, όπου καταδικάστηκε σε 10 μέρες φυλάκιση.
***
 Πηγές: Η άγνωστη Ιστορία του Εργατικού Κινήματος των ΗΠΑ, Ρ. Ο. Μπόγιερ – Χ. Μ. Μορέ), μετφ. Αθηνά Παναγουλοπούλου ,εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή – Η Εργατική Πρωτομαγιά στην Ελλάδα (1890-1999), Δημήτρης Λιβιεράτος, εκδόσεις Προσκήνιο – Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, Α΄ Τόμος, εκδόσεις Σύγχρονη Εποχή – Θέμος Κορνάρος, «Το στρατόπεδο του Χαϊδαρίου», χαρισμένο στη μνήμη του εθνικού ήρωα Ναπολέοντα Σουκατζίδη. Νεοελληνικές Εκδόσεις, Αθήνα, 1963 – «Γράμματα και μηνύματα εκτελεσμένων πατριωτών», εκδόσεις Κέδρος, 1974 – Νίκος Καραντηνός, «Ο λαός της Καισαριανής ξαναθυμάται τους 200», «Ριζοσπάστης», 27 Απριλίου 1980 –  «Ριζοσπάστης».
  Το χαρακτικό για τους 200 της Καισαριανής είναι έργο του Τάσσου.
  Σημείωση: Τηρείται η ορθογραφία των πρωτότυπων κειμένων.

Η σύνθετη πραγματικότητα της Βενεζουέλας



Το τελευταίο διάστημα οι εξελίξεις στην Βενεζουέλα είναι ψηλά στην ειδησεογραφία, ζήτημα που αξιοποιεί στην ενδοαστική κόντρα της με τον ΣΥΡΙΖΑ και η Νέα Δημοκρατία, στην προσπάθειά της να δείξει την «αποτυχία του σοσιαλισμού» στη Βενεζουέλα.
Αξιοποιεί τις σχέσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Νικολάς Μαδούρο, αλλά και σπεκουλάρει, όπως και τα μεγάλα διεθνή αστικά ΜΜΕ, σχετικά με την πραγματική κατάσταση στη χώρα της Λατινικής Αμερικής. Καθημερινά οι εργαζόμενοι, και στη χώρα μας, «βομβαρδίζονται» από τις «ειδήσεις» για νεκρούς σε διαδηλώσεις, αποκρύπτοντας πραγματικά δεδομένα. Οπως ότι από τα 29 έως τώρα θύματα, στην πλειοψηφία τους πρόκειται για θύματα ενόπλων ομάδων της αντιδραστικής αντιπολίτευσης, κάποια θύματα αστυνομικών που έχουν συλληφθεί, ενώ οι «ειρηνικές διαδηλώσεις» κάθε άλλο παρά τέτοιες είναι, αφού γίνονται επιθέσεις ακόμα και σε νοσοκομεία.

Η πραγματικότητα στη Βενεζουέλα είναι αρκετά πιο σύνθετη. Καταρχάς στη χώρα βρίσκεται σε εξέλιξη καπιταλιστική οικονομική κρίση, που δεν κατορθώθηκε να αντιμετωπιστεί από τη σοσιαλδημοκρατική διαχείριση των κυβερνήσεων του Ούγκο Τσάβες από το 1998 και στη συνέχεια του Νικολάς Μαδούρο, ενώ εντάθηκε και η τάση συμβιβασμού με τμήματα του κεφαλαίου, όπως και μέτρα ιδιωτικοποιήσεων και περιορισμού των συνδικαλιστικών ελευθεριών. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, κατέρρευσαν δίκτυα προστασίας από τη φτώχεια που είχαν δημιουργηθεί τα προηγούμενα χρόνια και αφορούσαν σημαντικά τμήματα του πληθυσμού (σημειώνουμε ότι σε αυτό συνέβαλαν τα προηγούμενα χρόνια τα υψηλά έσοδα από τις εξαγωγές πετρελαίου, που πλέον δεν υπάρχουν). Το γεγονός αυτό δημιουργεί δυσαρέσκεια σε ευρύτερα εργατικά - λαϊκά στρώματα, η κατάσταση των οποίων επιδεινώνεται και από κινήσεις τμημάτων του κεφαλαίου που δραστηριοποιούνται στον τομέα των τροφίμων και του εμπορίου, είτε για να κερδοσκοπήσουν είτε για να πλήξουν πολιτικά την κυβέρνηση με κινήσεις σαμποτάζ. Επιβεβαιώνεται ότι στο πλαίσιο της αστικής διαχείρισης, ακόμα και ορισμένα θετικά μέτρα που μπορούν να παρθούν προς όφελος εργατικών - λαϊκών στρωμάτων δεν είναι εξασφαλισμένα, στο βαθμό που δεν συνδέονται με την ανατροπή της ίδιας της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας. Αποδεικνύεται επίσης ότι ο κύκλος της καπιταλιστικής οικονομίας, που είναι αντικειμενική διαδικασία, φορτώνει τα βάρη στην εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, ανεξάρτητα από τη διαχείριση που ακολουθείται.

Η αντιδραστική αντιπολίτευση προωθεί το σχέδιό της για να πάρει και πάλι τα ηνία της διακυβέρνησης, με τη στήριξη ισχυρών ιμπεριαλιστικών κέντρων, την Οργάνωση Αμερικανικών Κρατών (ΟΑΚ), όπου τον πρώτο ρόλο έχουν οι ΗΠΑ, αλλά και άλλων συμμάχων τους στην Λατινική Αμερική, άλλων αστικών κυβερνήσεων και δυνάμεων στην ΕΕ. Μάλιστα την Πέμπτη υπήρξε ψήφισμα καταδίκης της Βενεζουέλας στην Ευρωβουλή από τις ευρωομάδες του Λαϊκού Κόμματος, των Σοσιαλιστών, των Συντηρητικών- Μεταρρυθμιστών και των Φιλελευθέρων (που καταψήφισε το ΚΚΕ), και το οποίο καλεί την ΕΕ να παρέμβει ενεργά. Συγκεκριμένα, προκλητικά σημειώνει: «Η ΕΕ να εξετάσει ενεργά, σε συνεργασία με διεθνείς και περιφερειακούς οργανισμούς, άλλα μέτρα που θα δώσουν στην ΕΕ τη δυνατότητα να επαναφέρει πλήρως τη δημοκρατία στη Βενεζουέλα». Η διαδικασία της λεγόμενης «πολιτικής αλλαγής» έχει άμεση σχέση με τη διαμόρφωση συμμαχιών στην περιοχή και με τον ανταγωνισμό ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που εντείνεται και μπορεί να πάρει και μορφή πραξικοπήματος ή ξένης στρατιωτικής επέμβασης. Οι ΗΠΑ πρωτίστως θέλουν να ανακόψουν την επιρροή της Ρωσίας και της Κίνας, που έχει αυξηθεί τα τελευταία χρόνια. Η απόφαση της Βενεζουέλας, την Πέμπτη, να εκκινήσει διαδικασία αποχώρησης από τον ΟΑΚ, είναι απάντηση και σε αυτή τη διαδικασία.

Αυτή η σύνθετη κατάσταση και ειδικά οι βαρύτατες επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης στα λαϊκά στρώματα, απλοποιούνται και επιχειρείται από την αντιπολίτευση και τους συμμάχους στο εξωτερικό να παρουσιαστούν ως «αποτυχία του σοσιαλισμού». Τα λαϊκά στρώματα στη χώρα μας δεν πρέπει να δώσουν καμία βάση στα όσα προσπαθούν να παρουσιάσουν η ΝΔ και τα αστικά ΜΜΕ. Καταρχάς και ο λαός της Βενεζουέλας έχει εμπειρία από το τι σημαίνει νεοφιλελεύθερη και σοσιαλδημοκρατική διαχείριση από την περίοδο πριν το 1998, τύπου ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, που καταδικάζει τα λαϊκά στρώματα στη φτώχεια και την εξαθλίωση, όπως βέβαια το κάνει και η σημερινή διαχείριση του ΣΥΡΙΖΑ. Επί της ουσίας, αυτό που εφαρμόστηκε στην περίοδο της «μπολιβαριανής διαδικασίας» ήταν και είναι μια εκδοχή σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης του καπιταλισμού. Τα κλειδιά της οικονομίας παραμένουν στα χέρια του κεφαλαίου, που ελέγχει κομβικούς παραγωγικούς κλάδους. Ομως, σοσιαλισμός πρώτα απ' όλα σημαίνει κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, πανεθνικός επιστημονικός σχεδιασμός και εργατικός λαϊκός έλεγχος, αλλά στη Βενεζουέλα κανένα από αυτά τα στοιχεία δεν υπάρχει.

Επιπλέον, το προηγούμενο διάστημα κινήθηκαν διαδικασίες με στόχο την απαγόρευση του ΚΚ Βενεζουέλας από το Εθνικό Εκλογικό Συμβούλιο, με ενεργοποίηση νόμου του 1965, και, όπως σημείωνε το ΚΚΕ σε ανακοίνωσή του, «η κυβέρνηση και οι πολιτικές δυνάμεις της χώρας, που στηρίζουν ή ανέχονται μια τέτοια επίθεση, αναλαμβάνουν μεγάλες ευθύνες». Το ΚΚ Βενεζουέλας, σε σχέση με τις εξελίξεις, επισημαίνει ότι η κατάσταση που βιώνουν τα λαϊκά στρώματα είναι αποτέλεσμα «της όξυνσης της πάλης των τάξεων στην πολιτική έκφραση, δηλαδή το ξεκαθάρισμα της πάλης για την εξουσία».

Επίσης καταγγέλλει την παρέμβαση των ΗΠΑ στην εσωτερική κατάσταση της χώρας, ενώ καλεί σε ένα «πατριωτικό, αντιιμπεριαλιστικό σχέδιο» για να «νικηθούν οι δυνάμεις της αντίδρασης». Ταυτόχρονα, ασκεί κριτική στα μικροαστικά στοιχεία, που από «κυβερνητικές θέσεις προωθούν τον συμβιβασμό με την αστική τάξη».

Δ. Κ.

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ




Μετά από 131 χρόνια από την Πρωτομαγιά στο Σικάγο, που κορυφώθηκε ο αγώνας των εργαζομένων για την μείωση των ωρών εργασίας σε οκτώ, με απεργίες στα εργοστάσια, δολοφονίες εργατών από την αστυνομία, συλλήψεις αγωνιστών και καταδίκες τους σε θάνατο, ο εορτασμός της αυριανής  Πρωτομαγιάς στη χώρα μας για άλλη μια χρόνια  βρίσκει την εργατική τάξη να διαμαρτύρεται για τα αυτονόητα δικαιώματά της στην εργασία και στην αμοιβή, που με αγώνες τις προηγούμενες δεκαετίες είχε κατακτήσει.
  Για δεκαετίες η πρωτομαγιά είχε γίνει ο μόνιμος εφιάλτης της κυρίαρχης εξουσίας καθώς αποτελούσε  αφορμή για γενικευμένες συγκρούσεις που αμφισβητούσαν την καπιταλιστική τάξη πραγμάτων της μισθωτής εργασίας. Και καθώς μετά τον πόλεμο στη Δύση η βελτίωση των όρων ζωής της εργατικής τάξης, που  οι αγώνες της  επέβαλλαν, χρησιμοποιήθηκε από την αστική τάξη για να εξασφαλιστεί μια γενικευμένη συναίνεση στην άσκηση της εξουσίας της, η πρωτομαγιά έμοιαζε να χάνει από τη συνείδηση των εργαζομένων το δικό της μήνυμα, που ήταν η διεθνιστική αλληλεγγύη των εργαζομένων στον άγριο ταξικό πόλεμο εναντίον των καπιταλιστών και την εκμετάλλευσή τους.  Η αστική τάξη οικειοποιήθηκε το περιεχόμενό της, ήταν επίσημη αργία πια η Πρωτομαγιά, εξαφανίζοντας κάθε επαναστατική χροιά και μετατρέποντάς τη από ημέρα απεργίας και ανάδειξης της ταξικής πάλης σε γιορτή της δημοκρατίας του κεφαλαίου.
Και φτάσαμε στη δεύτερη δεκαετία του 21ου  αιώνα να βιώνουμε με την εξαθλίωσή μας και την απειλή για την ίδια μας τη ζωή  αυτό που μοιάζει παραλογισμός του κεφαλαίου και που  είναι σύμφυτο μ’  αυτόν.  Γιατί μοιάζει παράλογο ένας κόσμος που ενώ έχει ξεμπερδέψει με την σπάνη, να αφήνει εκατομμύρια ανθρώπους να πεθαίνουν από δίψα και πείνα, που ενώ μπορεί να ζήσει καλύτερα ελαχιστοποιώντας την αποξενωμένη και αποξενωτική εργασία, έχοντας αναγάγει την ίδια τη μισθωτή εργασία σε καθολική αξία, να ρίχνει τους  ανθρώπους σε ανεργία καταδικάζοντάς τους σε εξαθλίωση, που δημιουργεί γενικευμένους πολέμους όχι για σφετερισμό αγαθών που σπανίζουν αλλά και για να καταστρέψει το πλεονάζον εμπόρευμα διευρύνοντας κατ’ αυτόν τον τρόπο τις αγορές του ο  καπιταλισμός. 
Κι είναι τώρα που όλα αυτά τα συνθήματα (π.χ. νόμος είναι το δίκιο του εργάτη και όχι τα κέρδη του κεφαλαιοκράτη) για τη δύναμη του εργάτη, την αναλγησία του καπιταλισμού, που έμοιαζαν τα προηγούμενα χρόνια να έχουν χάσει τη σημασία τους από τη μηχανική επανάληψη και την επετειακή χρήση,  ξαναποκτούν το πρωτογενές νόημά τους. Σ’ όλα αυτά τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης, οι λέξεις εργάτης, καπιταλισμός, κέρδος, ιμπεριαλισμός, απεργία, απεργοστπάστη, κομμουνισμός κλπ. αποκτούν ξανά βάρος πολιτικό και ιδεολογικό, βάρος που τους έδωσε η ιστορία, βάρος και νόημα που πήραν από τη ζωή και τον  αγώνα των ανθρώπων. Δεν είναι πια λέξεις  άδειες από νόημα,  φουσκωμένες με αέρα,  που μας κοιτούν από το υπερπέραν, απογειωμένες σε ένα άλλο σύμπαν και κόσμο όπως πιστεύαμε στα προηγούμενα χρόνια της υπεσχημένης ευμάρειας, όταν είχαν πετάξει το συγκεκριμένο περιεχόμενό τους. Αναγνωρίζουμε σ’ αυτές την  ακαταμάχητη δύναμη του ιστορικού παρελθόντος  που δεν μας επιτρέπει να εγκαταλείψουμε χωρίς αγώνα την παραδομένη από τις προηγούμενες γενιές αγωνιστών ταξική μας θέση σ’ έναν αντίπαλο που δεν αποκαλύπτει το πρόσωπό του, οικειοποιούμενος τη γλώσσα μας, σφετεριζόμενος τα οράματά μας.
Κι αν απόσπασμα από την έκκληση της Κομμουνιστικής Διεθνούς για την Πρωτομαγιά του 1936 θα μπορούσε να αφορά και εμάς, και σαν έκκληση για αγώνα, δεν είναι γιατί χρησιμοποιούνται τυποποιημένες εκφράσεις, κοινοτοπίες κομματικές, …ξύλινη γλώσσα, αλλά γιατί 81 χρόνια τώρα η ουσία του καπιταλισμού δεν έχει αλλάξει, η επιδίωξη του κέρδους  προκαλεί την εξαθλίωση των εργαζομένων, οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί τον γενικευμένο πόλεμο.
«Η Πρωτομαγιά, μέρα μαχητικής επίδειξης των επαναστατικών δυνάμεων του διεθνούς προλεταριάτου, πρέπει να γίνει φέτος μια ορμητική διαδήλωση της ενότητας της εργατικής τάξης και των πλατειών λαϊκών μαζών όλων των χωρών για την υπεράσπιση της ειρήνης ενάντια στους εμπρηστές του πολέμου(…)
«Στις κεφαλαιοκρατικές χώρες φουσκώνει ακατάπαυστα η εξέγερση και η διάθεση για πάλη στις γραμμές του προλεταριάτου της αγροτιάς  και όλων των εργαζομένων ενάντια στην  επίθεση του κεφαλαίου, την αντίδραση και τη φασιστική βία. Ο εργαζόμενος λαός που συνενώνει τις γραμμές του στο πλατύ ενιαίο μέτωπο, σηκώνεται ολοένα και πιο αποφασιστικά στην πάλη για ψωμί, λευτεριά και ειρήνη. Υπερνικώντας τη διάσπαση στις γραμμές του, το προλεταριάτο σαν καθοδηγητική τάξη των εργαζομένων ενάντια στην κεφαλαιοκρατική σκλαβιά και ιμπεριαλιστική υποδούλωση, ρίχνεται ολοένα και με περισσότερη τόλμη στον αγώνα(…)» (Ριζοσπάστης, 29/4/1936)

TOP READ