18 Δεκ 2017

Απεργιακός απολογισμός


Η απεργιακή συγκέντρωση της Πέμπτης στην Ομόνοια ήταν μία από τις μαζικότερες κινητοποιήσεις του τελευταίου διαστήματος, που όλα τα σκιάζει η ροζ Πασοκάρα και τα πλακώνει η σκλαβιά. Την ώρα που κάποιοι ψάχνουν να βρουν το χριστουγεννιάτικο μήνυμα της καταναλωτικής αγαλλίασης, η μαζική διαδήλωση έδινε ένα διαφορετικό μήνυμα προς δύο κατευθύνσεις: α) δε θα βάλετε στο γύψο την απεργία και β) κάτω τα χέρια από την Παλαιστίνη.

Για το τελευταίο σημειώνω ως πολύ θετικό το πύκνωμα των πορειών προς την πρεσβεία (μία είναι η πρεσβεία, άλλο αν κάποιες παρέες παίρνουν από αλλού γραμμή) και το αντι-ιμπεριαλιστικό αίσθημα που ξανατονώνεται. Να μυρίσει στον αέρα "Go home, killers" και ημέρες 99', όπωςγια παράδειγμα με τους μαθητές πχ και τα πολύ μαζικά μπλοκ τους.

Αν είχαμε σοβιέτ, μπορεί ο Δρίτσας να έβαζε και θέμα αποδέσμευσης από το ΝΑΤΟ -που δε γίνεται έτσι νέτο-σκέτο, επειδή το θέλει μια κυβέρνηση. Να δεις που οι Συριζαίοι είναι τελικά κομμουνιστές και τα παραπέμπουν όλα στη δευτέρα παρουσία του σοσιαλισμού και τη σοβιετική-εργατική εξουσία. Αλλά αν είμαστε η τελευταία σοβιετική χώρα-γωνιά της Ευρώπης πώς γίνεται να μην έχουμε σοβιέτ; Λες να απονεκρώθηκαν, ως όργανα άσκησης της εξουσίας, και να περάσαμε στον κομμουνισμό;

Στα αξιοσημείωτα της ημέρας, ο λόγος ενός παλιού χαλυβουργού, από την εποχή που το κράτος επιχειρούσε να καταργήσει την πάλη των τάξεων. Όχι όπως τώρα που την προωθεί -για να μη μένει ιστορικά αδικαίωτη- και στέλνει παρακρατικούς, ταξικούς παλαιστές-μπράβους, για να την τιμήσουν από τη δική τους πλευρά. Εδώ αλήθεια παρεμβαίνει αυτεπάγγελτα καμιά αρχή ή όλα είναι σύννομα -σε αντίθεση με τις απεργίες πχ, που κρίνονται στη συντριπτική τους πλειοψηφία παράνομες και καταχρηστικές;

Κι είχε ενδιαφέρον να βλέπεις το χαλυβουργό να βάζει το διαχρονικό ζήτημα της δημοκρατίας στους χώρους δουλειάς και την ίδια ώρα, μια περιπτερού στην Αθηνάς να διαβάζει επιδεικτικά τη φυλλάδα με το ίδιο όνομα (Δημοκρατία) που εσχάτως δίνει ρεσιτάλ και ό,τι αντικομμουνιστικό βιβλίο-λίβελο κυκλοφορεί. Κι αυτοί να φανταστείς, είναι οι καλοί, οι μετριοπαθείς, οι καραμανλικοί, που έρχονται σε συνεννόηση με το Σύριζα...

Η εικόνα της ΓΣΕΕ ήταν κάτι ανάμεσα σε φαιδρή και καταθλιπτική, χωρίς το ένα να αποκλείει το άλλο. Η μόνη διαφορά με άλλες φορές ήταν το "λατρεμένο" ΣΕΚ, που δεν ήταν στημένο εξ αρχής στο Μουσείο, για να την κάνει με ελαφριά (μετατόπιση) προς το Πεδίο του Άρεως, και πιθανότατα άλλαξε προσυγκέντρωση, αφήνοντας το Μουσείο (και τη συγκέντρωσή του).

Οι δυνάμεις καταστολής ήταν πάνοπλες κι ετοιμασμένες, έχοντας στην πλάτη τους ένα καλό μάθημα από τις 5 Δεκέβρη και δείχνοντας έτοιμες για ρεβάνς. Αφορμής δοθείσης, γράφω ετεροχρονισμένα ορισμένες εντυπώσεις από τότε, σε συνδυασμό με τα τωρινά, και τον απόηχό τους.

Σε αρκετούς έκανε εντύπωση η δυναμική έφοδος του ΠΑΜΕ στο κτίριο της Σταδίου. Κάποιοι σοκαρίστηκαν με την εικόνα του τραυματισμένου Ματατζή κι άλλοι το χάρηκαν με την ψυχή τους, θεωρώντας πως ήταν καιρός να αρχίσουν τέτοιες ενέργειες, ενώ υπάρχουν κι αυτοί που το βλέπουν αφ' υψηλού ως μια επικοινωνιακή ενέργεια. Τα κριτήρια εδώ είναι λίγο ελαστικά και περίεργα: όταν οι μαύροι (βασικά το "τμήμα κρούσης" της Ζωής) κάνουν τηλεοπτική έφοδο με όρους κοινωνίας του θεάματος, ενθουσιάζονται με την ανάθεση στους σύγχρονους Ρομπέν των Δασών. Όταν το κάνουν οργανωμένα εργατικά σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, εκεί το πράγμα αλλάζει και λένε πως γίνεται προς άγραν εντυπώσεων. Εντυπωσιακή ευελιξία σε σταθμά και κριτήρια...

Αυτό που δυσκολεύονται ή μάλλον δε θέλουν να καταλάβουν είναι πως εκείνη τη μέρα υπήρχε αυθόρμητη κι ανυπόκριτη συσσωρευμένη οργή για την άθλια μεθόδευση της κυβέρνησης που πήγε να περάσει στα μουλωδτά το νέο συνδικαλιστικό νόμο. Με φαστ-τρακ διαδικασίες, σε ένα νόμο, με ένα άρθρο ή μάλλον με μια τροπολογία σε άσχετο νομοσχέδιο. Η καλύτερη -και σίγουρα πιο χυδαία- κυβέρνηση που είχε στα χρόνια της μεταπολίτευσης, στην υπηρεσία της η αστική τάξη. Κι οι θεσμοί βεβαίως-βεβαίως, για να μην ξεχνάμε την εκπληκτική παραδοχή-ομολογία του Βούτση στη Βουλή.

Πόσο πιο απλά να το πει ο άνθρωπος; Η σοσιαλδημοκρατία κάνει τη βρώμικη δουλειά καλύτερα, γι' αυτό και την προτιμάνε. Επειδή μπορεί να βγάλει το Χατζηαβάτη που κρύβεις μέσα σου, να δεις την εξουσία σαν πολυχρονεμένο αγά, και να εύχεσαι να σου κόβει μισθούς, για να του δίνει κέρδη και να φέρει την ανάπτυξη. Καλύτερα χαμηλούς μισθούς, παρά καθόλου. Κάλλιο σαράντα χρόνια, σκλαβιά και φυλακή, παρά περιπέτειες εκτός του κυρίαρχου πλαισίου. Σκέψη γνήσιου συριζοτρόλ -που και αυτά εξάλλου χαμηλή ταρίφα έχουν.

Η οργή ήταν γνήσια, ξεχείλιζε κι αυτό φάνηκε κι από τη μαζικότητα της συγκέντρωσης, μολονότι έγινε με ειδοποιήσεις της μιας βραδιάς, τελευταία στιγμή, και με το γενικό σύνθημα "όλοι κάτω" (πάνω κανείς, που λέει κι ένα άλλο σύνθημα). Και δεν ξεθύμανε ούτε με τον ελιγμό της κυβέρνησης (την προσωρινή υποχώρηση), που μες στην αθλιότητά της μπορεί να ξαναφέρει την τροπολογία μες στα Χριστούγεννα, όπως ο ψαλιδοχέρης Κατρούγκαλος.

Αυτό το τελευταίο είναι φράση αυτούσια παρμένη από το λόγο του Πέρρου, που είχε ωραίες μπηχτές για αυτούς που έκαναν μάρμπεκιου με αντάρτικα και φορτισμένες στιγμές, πχ με το "άι σιχτίρ" που πρέπει να πούμε στην κυβέρνηση, την ΕΕ, τα μονοπώλια και την εξουσία τους. Και μας έδωσε στο τέλος το σύνθημα για να ξηλώσουμε την πινακίδα του υπουργείου, που "δεν είναι εργασίας, είναι της κυβέρνησης και της εργοδοσίας".

Ο for Οικοδόμοι
Αυτό που ακολούθησε είναι βγαλμένο από τις καλύτερες σκηνές του Γκοσινί, ό,τι πιο κοντινό έχω δει στις εφόδους του γαλατικού χωριού (στον ουρανό, αρκεί να μην τους πέσει στο κεφάλι, όπως λέει κι Μαζεστίξ, που ‘χει διαλεκτική σχέση και σύνδεση με τις μάζες). Οι αστυνομικοί που ‘ταν μπροστά έφυγαν με οριζόντια φορά από ένα ωστικό κύμα -σα λεγεωνάριοι μετά από γαλατική μπούφλα. Αλλά η λαμαρίνα της εισόδου αντιστάθηκε περισσότερο από ό,τι ένα συνηθισμένο γαλατικό οχυρό (Μπαμπαορούμ, Πετιμπονούμ κτλ) και άνοιξε στον αδύναμο κρίκο της, μετά από κάνα πεντάλεπτο και συντονισμένες ενέργειες κυματοειδούς πίεσης, που άσκησαν οι σύντροφοι στις πρώτες αλυσίδες.

Η είσοδος στο υπουργείο έγινε με αλαλαγμούς χαράς, αλλά δεν είχε τίποτα το επεισοδιακό, πέραν της κεκτημένης φόρας των διαδηλωτών. Ασφαλώς βρέθηκαν στο δρόμο κάτι άτυχα αγριογούρουνα, κάτι μηχανές που έπεσαν και τις ξανασηκώσαμε αμέσως, κι ένας ματατζής που μάτωσε βασικά μόνος του, σαν παράπλευρη απώλεια, αλλά χαμογελά μόνος του στο φακό, για να δείξει πως δεν τρέχει τίποτα. Εξάλλου, αν έπεφτε κάνα χημικό μες στη στοά, που είναι κλειστός χώρος, θα θρηνούσαμε θύματα, και δεν πήραμε αυτό το ρίσκο. Οι γαλατικοί συνειρμοί θα ολοκληρώνονταν αν έπεφτε κι η κλούβα στο Μαξίμου -όπως οι πύργοι στα γαλατικά οχυρά- αλλά αφήσαμε κάτι ακόμα για την άλλη φορά.


Κι αυτό το ματωμένο χαμόγελο ήταν η καλύτερη απάντηση στα συντονισμένα συριζοτρόλ που βγήκαν παγανιά να μιλήσουν για βία, πρωτοφανή σκηνικά και χρησιμοποιούσαν νηφάλια κίτρινα δημοσιεύματα του τύπου "το ΠΑΜΕ καίει το κέντρο της Αθήνας" από i-efimerida και λοιπό συρφετό.
Καθείς εφ ω ετάχθη. Αλλά αυτά τα λέτε γιατί θέλετε να έρθει ο Κούλης...

Σε κάθε περίπτωση, πήραν το μήνυμα πως δε θα περάσουν το σχεδιασμό τους αμαχητί, χωρίς να ανοίξει μύτη. Κι είναι ζήτημα τι άλλο θα γινόταν, αν δεν είχαν υποχωρήσει την τελευταία στιγμή και είχαμε περαιτέρω κλιμάκωση.

Ένα μήνυμα που φαίνεται πως το πήραν καλά υπόψη τους και βγήκαν στην αντεπίθεση, επιστρατεύοντας μπράβους, παρακρατικούς μηχανισμούς, αλλά και την καλή διευθύντρια που δεν άφηνε τα παιδιά να φύγουν τη μέρα της απεργίας και μοίραζε αποβολές προς γνώση, συμμόρφωση και διαμόρφωση υποταγμένων συνειδήσεων.
Γίνονται πράγματα γενικά, στην πόλη που έχει το κακέκτυπο του πύργου της Διεθνούς...

Ένας ολοκληρωμένος απολογισμος φυσικά χρειάζεται άλλα στοιχεία, σφαιρική εικόνα, ποσοστά συμμετοχής, κτλ. Αυτά αποτυπώνουν απλώς έναν απόηχο και δίνουν τον τόνο για τις επόμενες μέρες, αφού το μέτωπο παραμένει ανοιχτό και μπορεί να το φέρουν για κλείσιμο μες στις γιορτές, σαν τους κλέφτες ή μάλλον σαν τους καλικάντζαρους...

Συνέδριο θέσεων



Δεν φαντάζομαι να μη συμμετείχατε ή, τουλάχιστον, να μη παρακολουθήσατε στενά και με αμέριστο ενδιαφέρον το συγκλονιστικό διήμερο "συνέδριο θέσεων" της Νέας Δημοκρατίας! Γνωρίζετε ότι έχω σε ιδιαίτερη εκτίμηση το επίπεδό σας και ως εκ τούτου θεωρώ αυτονόητο ότι ένα τόσο σημαντικό πολιτικό γεγονός δεν σας άφησε αδιάφορους. Όταν, μάλιστα, το συνέδριο είχε ως κεντρικά συνθήματα το "Έτοιμοι να αλλάξουμε την Ελλάδα" και το "Αξίζουμε καλύτερα". Επειδή, όμως, ενδέχεται κάποιοι από σας να αντιμετωπίσατε κάποιο σοβαρό πρόβλημα, το οποίο δεν σας επέτρεψε να ανταποκριθείτε στο πολιτικό σας καθήκον, επιτρέψτε μου να επιχειρήσω μια συνοπτική παρουσίαση αυτού του σημαντικού συνεδρίου, ώστε να μη μείνει κανείς σας στο σκοτάδι.

Από την αρχή φάνηκε πως τούτο το συνέδριο δεν θα ήταν όπως τα άλλα. Ο πρόεδρος του κόμματος κατέστησε σαφές ότι θα επιχειρήσει τομές, οι οποίες θα ξεβολέψουν πολλούς. Όπως τόνισε, "η αλλαγή, το ξέρω και το ξέρετε καλά, προκαλεί οδύνες, όπως και η γέννηση". Βέβαια, είναι γνωστό ότι ο πρόεδρος έχει ένα μικρό προβληματάκι με τα ελληνικά του (όπως άλλωστε οι περισσότεροι σύγχρονοι έλληνες ηγέτες, από Κώστα Σημίτη μέχρι Γιώργο Παπανδρέου), οπότε είναι πολύ φυσικό να μπερδεύει τις οδύνες των θανάτων με τις ωδίνες των γεννήσεων. Κι όσοι επιμένουν ότι "γλώττα λανθάνουσα τ' αληθή λέγει", άρα ο πρόεδρος σχεδιάζει θανάτους κι όχι γεννήσεις, πρέπει να θεωρούνται αναφανδόν κακοήθεις.

"Έτοιμοι να αλλάξουμε την Ελλάδα"

Αν μη τι άλλο, ο πρόεδρος ήταν ειλικρινής, σε σημείο που η αυτοκριτική του έσπασε κόκκαλα: "Έχουμε και εμείς ευθύνες για τις παθογένειες της μεταπολίτευσης. Παθογένειες που, λόγω και της διεθνούς συγκυρίας, έφεραν τη χώρα σε οικονομική, κοινωνική και θεσμική χρεοκοπία. Λαϊκισμός, κρατισμός, πελατειακό κράτος, αναξιοκρατία, οικογενειοκρατία, γραφειοκρατία, ασθενείς θεσμοί, παρέμβαση στην δικαιοσύνη, κίτρινος τύπος, διαφθορά... Αυτές είναι μερικές από τις παθολογίες της μεταπολίτευσης για τις οποίες φέρουν ευθύνη όλα τα πολιτικά κόμματα και πρέπει να έχουμε το θάρρος να το λέμε, δεν εξαιρώ και το δικό μας. Της μεταπολίτευσης που είχε αναρίθμητα καλά αλλά τα οποία σε κρίσιμες στιγμές δεν τα υπερασπιστήκαμε. Έχουμε και για αυτό ευθύνες. Και έτσι επιτρέψαμε σε τυχοδιώκτες να εμφανιστούν ως δήθεν εκφραστές του νέου που θα μας λύτρωνε από τα δεινά του παλιού πολιτικού συστήματος".

Είναι σημαντικό το γεγονός ότι ο πρόεδρος αναγνωρίζει τις παθογένειες της μεταπολίτευσης (είπαμε ότι ο πρόεδρος δεν τα καταφέρνει καλά με τα ελληνικά, οπότε δεν παρεξηγούμε το μπέρδεμα της παθογένειας με την παθολογία και ούτε κάνουμε συσχετισμούς με την αλήστου μνήμης ατάκα τού Νίκου "Τιραμόλα" Βαμβακούλα "η ομάδα έπαθε μια ψυχολογία"). Βεβαίως, καλό θα ήταν να γινόταν λίγο πιο συγκεκριμένος ο πρόεδρος κατά την αναφορά του σε "τυχοδιώκτες", ώστε να αποφευχθούν παρεξηγήσεις σχετικά με το ποιους εννοεί. Ο πατέρας του, ας πούμε, ήταν τυχοδιώκτης; Ο Σαμαράς; Ο ίδιος;

Εξ ίσου σπουδαίο είναι ότι ο πρόεδρος προανήγγειλε -εμμέσως πλην σαφώς- την πρόθεσή του να αποχωρήσει τουλάχιστον από την ηγεσία του κόμματος. Πώς αλλιώς να ερμηνεύσει κανείς την επιμονή του κατά της οικογενειοκρατίας και υπέρ της αλλαγής; Χάρη στην πάταξη του νεποτισμού, στις επόμενες εκλογές θα δούμε μια Νέα Δημοκρατία ανανεωμένη εκ θεμελίων, αφού στα όργανά της δεν θα υπάρχουν πλέον βαρύγδουπα ονόματα με μεγάλη κομματική ιστορία επί σειρά γενεών, όπως Μητσοτάκης, Καραμανλής, Σαμαράς, Βαρβιτσιώτης, Κεφαλογιάννης, Κεδίκογλου, Παναγιωτόπουλος, Δήμας, Βιρβιδάκης, Βολουδάκης, Μακρής, Μπασιάκος, Πλακιωτάκης, Αναγνωστόπουλος, Ταλιαδούρος, Μπακογιάννης κλπ.

Εν πάση περιπτώσει, στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας συζητήθηκαν θέματα τα οποία ουδείς τολμούσε μέχρι σήμερα να θίξει και τέθηκαν ερωτήματα τα οποία ουδείς τολμούσε να διατυπώσει ευθέως. Για παράδειγμα:
- Θεωρείτε ως κεντρική προτεραιότητα της επόμενης κυβέρνησης την άμεση πάταξη της ανομίας στα Εξάρχεια και στις άλλες περιοχές παραβατικότητας;
- Πιστεύετε ότι η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων πρέπει να συνδεθεί με την έμπρακτη επιβράβευση των καλύτερων και την υποχρεωτική δημιουργία ατομικών προγραμμάτων βελτίωσης των λιγότερο αποτελεσματικών;
- Όταν προκηρύσσονται διευθυντικές θέσεις στο δημόσιο, να δίνεται η δυνατότητα να συμμετέχουν ως υποψήφιοι και στελέχη του ιδιωτικού τομέα;
- Να παραχωρηθεί σε ιδιώτες, όπου είναι δυνατό και πιο οικονομικό, η αποκομιδή των σκουπιδιών;
- Να περάσει η διαχείριση της πρωτοβάθμιας υγείας (κέντρα υγείας, πρώην πολυϊατρεία Ι.Κ.Α.) στους δήμους, από τις υγειονομικές περιφέρειες που ισχύει σήμερα;
- Να καθιερωθεί κατώτατος βαθμός εισαγωγής στα πανεπιστήμια και τα Τ.Ε.Ι. τον οποίο να ορίζουν τα ίδια τα ιδρύματα;

Με άλλα λόγια, η Νέα Δημοκρατία δείχνει ενδιαφέρον για όλα τα σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα ο έλληνας πολίτης, ρωτώντας τον αν θέλει:
- να βαράνε τα ΜΑΤ όποιον τολμά να εγείρει ριζοσπαστικό λόγο ή να σηκώνει κεφάλι στις εντολές τής αστικής εξουσίας,
- να απολυθούν μερικές χιλιάδες υπαλλήλων από τον ήδη υποστελεχωμένο δημόσιο τομέα, ώστε να ανοίξει ο δρόμος για την παράδοση δημόσιων υπηρεσιών στους ιδιώτες,
- να διευθύνουν οι ιδιώτες όσες δημόσιες υπηρεσίες παραμένουν ακόμη ενεργές,
- να πληρώνει για την αποκομιδή των σκουπιδιών του σε κάποιον ιδιώτη τα δεκαπλάσια από εκείνα που πληρώνει σήμερα στον δήμο του,
- να φορτωθούν οι ήδη αποστραγγισμένοι από πόρους δήμοι το κόστος της πρωτοβάθμιας υγείας, καλύπτοντάς το -προφανώς- με αύξηση των δημοτικών φόρων και τελών, δηλαδή μετακυλίοντάς το στους δημότες τους,
- να κλείσουν ερμητικώτερα οι πύλες της παιδείας σε όσους δεν έχουν την δυνατότητα να πληρώνουν φροντιστήρια και ιδιαίτερα προκειμένου να "αριστεύσουν".

Θα χρειαζόμουν κατεβατά επί κατεβατών για να παρουσιάσω όλες τις θέσεις που προέκυψαν από το σημαντικό αυτό συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας αλλά λέω να σταματήσω κάπου εδώ, για να μη σας κουράσω περισσότερο. Πριν κλείσω, όμως, επιτρέψτε μου να υπογραμμίσω τις ριζοσπαστικές θέσεις τής Νέας Δημοκρατίας για την φορολογία. Προσέξτε:
- μείωση του ΕΝΦΙΑ κατά 30% σε δύο χρόνια,
- μείωση της φορολογίας εισοδήματος για τις επιχειρήσεις από το 29% στο 20% σε δύο χρόνια,
- μείωση του φόρου στα μερίσματα στο 5%.

Το μόνο που δεν ξεκαθαρίστηκε, με δεδομένη την δέσμευση της χώρας μας να εμφανίζει πρωτογενή πλεονάσματα κατά την επόμενη πεντηκονταετία, είναι το από πού και πώς θα αναπληρωθούν οι απώλειες λόγω των παραπάνω μειώσεων. Ο πρόεδρος ξέχασε να αναφερθεί σ' αυτό αλλά δεν χρειάζεται πολύ μυαλό για να καταλάβει κανείς: όταν μειώνεται ο φόρος που πληρώνουν εκείνοι οι οποίοι μοιράζονται τα κέρδη, είναι λογικό να αβγαταίνει ο φόρος που πληρώνουν εκείνοι οι οποίοι τα παράγουν. Αν και κάθε άλλο παρά ριζοσπαστική, είναι κι αυτή μια θέση.

Εν κατακλείδι, μου άρεσε που στο συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας επικράτησε ένας σύγχρονος πολιτικός λόγος και διατυπώθηκαν θέσεις και απόψεις που μπορούν να οδηγήσουν με ασφάλεια την χώρα στο μέλλον. Ήταν ένα σοβαρό συνέδριο, απαλλαγμένο από τις αστειότητες των συνεδρίων τού ΣυΡιζΑ, την ανδρεολατρεία των συνεδρίων τού ΠαΣοΚ και τον ξύλινο λόγο των συνεδρίων τού ΚΚΕ.

"Αξίζουμε καλύτερα"

Υστερόγραφο. Αν αναρωτιέστε σε ποιο σημείο τού παραπάνω κειμένου σοβαρολογώ καί σε ποιο κάνω πλάκα, μη κουράζεστε άδικα. Πόσο σοβαρά μπορεί να μιλήσει κάποιος για ένα "συνέδριο θέσεων" μιας Νέας Δημοκρατίας με πρόεδρο τον Κυριάκο Μητσοτάκη;

«Ναι, αλλά ο Στάλιν….»: Αντισταλινισμός και παραχάραξη της Ιστορίας






Από  Ατέχνως
Γράφει ο Νίκος Μόττας //
Στις 18 Δεκέμβρη συμπληρώνονται 138 χρόνια από τη γέννηση του μεγαλύτερου φόβητρου που γνώρισαν αστοί, ιμπεριαλιστές, φασίστες και οπορτουνιστές τον 20ο αιώνα- του Ιωσήφ Στάλιν. Η περίπτωση του Στάλιν είναι μοναδική στην σύγχρονη παγκόσμια Ιστορία. Και αυτό διότι δεν έχει υπάρξει στα ιστορικά χρονικά ηγετική προσωπικότητα που να έχει κατασυκοφαντηθεί με τόσο χυδαίο και απροκάλυπτο τρόπο από την αστική ιστοριογραφία. Ο αντισταλινισμός- φορώντας τη μάσκα της ψευδεπίγραφης, επιστημονικοφανούς «σταλινολογίας» – αποτέλεσε και αποτελεί την προμετωπίδα του αντικομμουνισμού που συστηματικά, εδώ και δεκαετίες, ποντάρει στην παραχάραξη και διαστρέβλωση της Ιστορίας.
Ο λυσσαλέος αντισταλινισμός δεν έχει αποκλειστικά ως στόχο την συκοφάντηση του Ι.Β.Στάλιν ως ιστορικής φυσιογνωμίας. Μέσα από τις τερατολογίες των πάσης φύσης «σταλινολόγων» επιχειρείται να συκοφαντηθεί στις συνειδήσεις των λαών- και ιδιαίτερα της νεολαίας- η ιστορική περίοδος με την οποία ταυτίζεται ο Στάλιν, δηλαδή η περίοδος κατά την οποία μπήκαν οι βάσεις της οικοδόμησης του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ.
Το δηλητήριο ενάντια στα «σταλινικά εγκλήματα» έχει ως πραγματικό στόχο την ίδια τη μαρξιστική-λενινιστική κοσμοθεωρία, την προοπτική μιας κοινωνίας απαλλαγμένης από την καπιταλιστική βαρβαρότητα και την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό.

Για να το πετύχει αυτό, η αστική ιστοριογραφία έχει δημιουργήσει μια ολόκληρη «βιομηχανία» δαιμονοποίησης του Στάλιν: «κατασκευασμένα» γεγονότα, πλαστογραφία και παραχάραξη ντοκουμέντων, χρήση ναζιστικού προπαγανδιστικού υλικού, «μαρτυρίες» και μυθιστορήματα επιφανών αντικομμουνιστών, οπορτουνιστικές ψευδολογίες τροτσκιστών, σενάρια «κόκκινης τρομοκρατίας» κλπ.  Για να αναλυθεί επαρκώς το σύνολο της αστικής και οπορτουνιστικής προπαγάνδας ενάντια στον Στάλιν χρειάζονται τόμοι εγκυκλοπαίδειας. Ωστόσο, με αφορμή την 138η επέτειο από τη γέννηση του αξίζει να κάνουμε μια συνοπτική αναφορά στα μεγαλύτερα, τα πιό χυδαία και τερατώδη, ψέματα που έχουν κατασκευαστεί από τους «επιστήμονες» του αντισταλινισμού.
Ψέμα 1ο: Ο Στάλιν εξόντωσε 20-60 εκατομμύρια ανθρώπους.
Ο αριθμός των ανθρώπων που σκότωσε ο «αιμοσταγής» Στάλιν έχει λάβει μυθικές διαστάσεις στην αστική ιστοριογραφία. Διάφοροι σημαιοφόροι του αντικομμουνισμού- από τον γνωστό ακροδεξιό ρώσο συγγραφέα Αλεξάντρ Σολζενίτσιν μέχρι τον αμερικανοβρετανό ιστορικό Ρόμπερτ Κόνκουεστ- έχουν δώσει τις δικές τους εκδοχές για τον αριθμό των θυμάτων του Στάλιν. Στο βιβλίο του «The Great Terror» (Ο μεγάλος τρόμος, 1965) ο Κόνκουεστ- πράκτορας των βρετανικών μυστικών υπηρεσιών στα νιάτα του- υπολογίζει τα θύματα του Στάλιν σε 20 εκατομμύρια. Ένας άλλος επιφανής εκπρόσωπος της επιστημονικής σταλινολογίας, ο ρώσος ιστορικός Ρόι Μεντβέντεφ διπλασιάζει τον αριθμό αυτό (40 εκατομμύρια) προσθέτοντας στα θύματα της περιόδου του Στάλιν και τα 20 εκατομμύρια των σοβιετικών που σκοτώθηκαν… κατά τη διάρκεια του δεύτερου Παγκοσμίου Πολέμου ενάντια στους Ναζί! Η αντικομμουνιστική παράνοια ενάντια στον Στάλιν περνάει σε άλλο επίπεδο με την εκδοχή του Σολζενίτσιν, ο οποίος υπολογίζει τα θύματα της σταλινικής περιόδου σε 60 εκατομμύρια.
Ποιά είναι όμως η πραγματικότητα; Μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές στην ΕΣΣΔ στις αρχές της δεκαετίας του ’90, η κυβέρνηση Γιέλτσιν αποφάσισε να ανοίξει τα σοβιετικά κρατικά αρχεία. Τα αρχεία αυτά, που ήρθαν στο φως της δημοσιότητας το 1991, διαψεύδουν πλήρως τις τερατολογίες των σταλινολόγων. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία ο αριθμός όσων καταδικάστηκαν σε θάνατο την περίοδο της ηγεσίας του Στάλιν, από το 1923 έως το 1952 κυμαίνεται από 776.000 έως 786.000 ανθρώπους. [1] Σε αυτούς τους αριθμούς, αν προσθέσουμε 40.000 που ενδεχομένως εκτελέστηκαν ανεπίσημα, φτάνουμε σε έναν συνολικό αριθμό περίπου 820.000 εκτελεσθέντων [2].
Οι Κόνκουεστ, Μεντβέντεφ, Σολζενίτσιν και άλλοι σταλινολόγοι επιχείρησαν με λαθροχειρίες και αντεπιστημονικές μεθόδους να «κατασκευάσουν» εκατομμύρια υποτιθέμενα θύματα του Στάλιν. Έτσι, πρόσθεσαν στους υπολογισμούς τους ότι μπορεί να φανταστεί ο νους: εξαφανισμένους, νεκρούς από φυσικά αίτια, θύματα του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου κλπ.
Προκύπτει ωστόσο ένα ερώτημα που η αντισταλινική προπαγάνδα επιχειρεί να θάψει: Για τι αδικήματα κατηγορήθηκαν οι εκτελεσθέντες και πόσο πραγματικά αθώοι ήταν; Η αλήθεια είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των περίπου 800 χιλιάδων εκτελεσθέντων συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν τη λεγόμενη περίοδο του Μεγάλου Τρόμου (1936-1938). Μιλάμε, επομένως, για μια περίοδο κατά την οποία υπήρχαν- βάσιμοι όπως αποδείχθηκε αργότερα- φόβοι ότι η ναζιστική Γερμανία ετοιμάζονταν να επιτεθεί στην ΕΣΣΔ. Η ναζιστική-φασιστική προπαγάνδα είχε ήδη καταφέρει να παρεισφρήσει σε αντεπαναστατικούς κύκλους στην Σοβιετική Ένωση. Οι σταλινολόγοι δεν αρθρώνουν κουβέντα για τις συνθήκες της ιστορικής περιόδου κατά την οποία έλαβαν χώρα οι συλλήψεις και οι εκτελέσεις. Αποκρύβουν συνειδητά το γεγονός ότι ένας πολύ μεγάλος αριθμός των εκτελεσθέντων είχαν συλληφθεί για φιλοναζιστική προπαγάνδα, όπως άλλωστε και ο ίδιος ο Σολζενίτσιν που αργότερα έμελλε να γίνει ο αγαπημένος συγγραφέας της καπιταλιστικής Δύσης.
Σημείωση 1η: Μέσα σε 2 μόλις χρόνια, τη διετία 1965-66, ο ποικιλότροπα υποστηριζόμενος από τις ΗΠΑ δικτάτορας της Ινδονησίας Σουχάρτο μακέλευσε περισσότερους από 1 εκατομμύριο ανθρώπους (σύμφωνα με ορισμένες πηγές ο αριθμός αγγίζει τα 2 εκατομμύρια) κατά τη διάρκεια των περίφημων αντικομμουνιστικών διώξεων. Περισσότερους, δηλαδή, απ’ ότι ο “αιμοσταγής Στάλιν” σε 30 χρόνια.
Σημείωση 2η: Σύμφωνα με την έρευνα ενός αμερικανού, του James Lucas, από το δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο μέχρι τις μέρες μας, οι ΗΠΑ ευθύνονται- έμμεσα και άμεσα- για το θάνατο περισσότερων από 20 εκατομμυρίων ανθρώπων σε 37 χώρες. [3] Για τις γενοκτονίες και βαρβαρότητες του ιμπεριαλισμού τι έχουν να πουν άραγε οι θιασώτες του αντικομμουνισμού;
Ψέμα 2ο: Ο Ουκρανικός λιμός του 1932-33 προκλήθηκε σκόπιμα από την ΕΣΣΔ.
 
Φωτογραφίες προπαγανδιστικού ναζιστικού βιβλίου χρησιμοποιήθηκαν ως…δήθεν αυθεντικά ντοκουμέντα που τράβηκε ο Ουόκερ στην Ουκρανία. Πηγή: Douglas Tottle, 1987
Αγαπημένο θέμα της αστικής-ιμπεριαλιστικής παραφιλολογίας για τον Στάλιν είναι ο λιμός που έπληξε την Ουκρανία την περίοδο 1932-33. Πρόκειται για απάτη κολοσσιαίων διαστάσεων που αποδίδει τον λιμό σε… σχέδιο των μπολσεβίκων για να εξοντώσουν τον ουκρανικό λαό, αναγκάζοντας τους αγροτικούς πληθυσμούς να δεχθούν την κολλεκτιβοποίηση. Στην Ουκρανία, μάλιστα, έχει καθιερωθεί η 25η Νοέμβρη ως μέρα μνήμης για τους νεκρούς της «γενοκτονίας κατά του ουκρανικού έθνους από την ΕΣΣΔ». 
Η υποτίθεμενη αυτή γενοκτονία έχει αποδειχθεί, πέραν πάσης αμφιβολίας, ότι ήταν μια καλοστημένη ναζιστική προπαγάνδα. Στο βιβλίο του «Μια άλλη ματιά στον Στάλιν», ο βέλγος ιστορικός Λούντο Μάρτενς, παραθέτει στοιχεία για το πως η ναζιστική προπαγάνδα πέρασε στο δυτικό τύπο, μέσω της εφημερίδας Chicago American του φιλοναζί αμερικανού μεγιστάνα Ουίλιαμ Ράντολφ Χερστ. Η Chicago American δημοσίευσε τον Φλεβάρη του 1935 «ανταποκρίσεις» από την Ουκρανία που έφεραν  την υπογραφή του Τόμας Ουόκερ και οι οποίες περιέγραφαν το υποτιθέμενο ζοφερό έγκλημα των μπολσεβίκων. Ωστόσο, όπως αποδεικνύεται από μετέπειτα εμπεριστατωμένες έρευνες- όπως αυτή του καναδού Ντάγκλας Τότλ [4]– το «ρεπορτάζ» της Chicago  American όχι μόνο ήταν κάλπικο, με ψεύτικες φωτογραφίες και παραποιημένα στοιχεία αλλά, επιπλέον, ο “δημοσιογράφος” Ουόκερ δεν είχε πατήσει ποτέ το πόδι του στην Ουκρανία. 
Οι ουκρανοί φασίστες- συνεργάτες των Ναζί είχαν σημαντική συνεισφορά στην διάδοση της απάτης σχετικά με το λιμό του 1932-33. Για παράδειγμα, το βιβλίο «Εγκληματικές πράξεις του Κρεμλίνου» που εκδόθηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1950 από ουκρανούς φασίστες που μετανάστευσαν στις ΗΠΑ, περιέχει σειρά πλαστών φωτογραφιών τις οποίες παρουσιάζει ως «ντοκουμέντα». Να τι γράφει για το εν λόγω πόνημα ο Μάρτενς: «Στην σελίδα 155 του παραπάνω έργου υπάρχει μια φωτογραφία τεσσάρων στρατιωτών και ενός αξιωματικού που μόλις έχουν εκτελέσει κάποιους ανθρώπους. Τίτλος: «Η εκτέλεση των κουλάκων». Λεπτομέρεια: οι στρατιώτες φορούν τη στολή του τσαρικού στρατού! Έτσι, μας δείχνουν τσαρικές εκτελέσεις ως αποδεικτικά στοιχεία των «εγκλημάτων του Στάλιν». 
 Το 1932-33, η Ουκρανία πράγματι πέρασε περιόδο μεγάλης και καταστρεπτικής πείνας. Μόνο που, αντίθετα με όσα διαδίδουν οι αντικομμουνιστές πλαστογράφοι, ο λιμός αυτός δεν αποτελούσε σχέδιο εξόντωσης των ουκρανών απ’ τους μπολσεβίκους. Στην πραγματικότητα, ο λιμός υπήρξε το αποτέλεσμα μιας σειράς λόγων που σχετίζονται: α) με τα εκτεταμένα σαμποτάζ (καταστροφές παραγωγής, πυρπόληση γεωργικών μηχανών, εμπόδια στην συγκομιδή δημητριακών, άρνηση να σπείρουν κλπ) και την τρομοκρατία των κουλάκων που αντιδρούσαν στην κολλεκτιβοποίηση της γεωργίας, β)  την εκτεταμένη επιδημία τύφου στην περιοχή και γ) την ξηρασία της περιόδου 1930-32 που έπληξε σημαντικά μεγάλο μέρος της Ουκρανίας.
Ψέμα 3ο: Η σφαγή στο Κατίν ήταν σοβιετικό έγκλημα.
Η υπόθεση της σφαγής του Κατίν έχει όλα τα απαραίτητα στοιχεία της αληθοφάνειας που χαρακτηρίζουν μια καλοστημένη, καλοσκηνοθετημένη προπαγάνδα. Στις 13 Απρίλη 1943, δύο σχεδόν μήνες μετά την πανωλεθρία των Ναζί στο Στάλινγκραντ, ο ραδιοφωνικός σταθμός της ναζιστικής Γερμανίας στο Βερολίνο ανακοίνωσε πως η Βέρμαχτ «ανακάλυψε» έναν μαζικό τάφο 3.000 πολωνών αξιωματικών στο δάσος του Κατίν, κοντά στην πόλη Σμολένσκ. Αργότερα, σύμφωνα με στοιχεία της «Μαύρης βίβλου του Κομμουνισμού» (ενός χυδαίου λίβελου με ακαδημαϊκό περιτύλιγμα), ο αριθμός των θυμάτων αποδείχθηκε αρκετά μεγαλύτερος: από 15.000 στις 22.000 με 25.700. Ο ένοχος του εγκλήματος; Μα, φυσικά, οι «εβραιομποσελβίκοι», η Σοβιετική Ένωση και ο Στάλιν.
Ωστόσο, όσο καλοστημένη κι’ αν ήταν η ναζιστική προπαγάνδα για το Κατίν, μια σειρά στοιχεία που έχουν δει το φως της δημοσιότητας αποκαλύπτουν την απάτη. Τόσο ιατροδικαστικές μελέτες όσο και η εξέταση του υλικού (σφαίρες, έγγραφα, σχοινί) που βρέθηκε στους ομαδικούς τάφους οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η σφαγή στο Κατίν ήταν έργο των Ναζί. Για παράδειγμα, σύμφωνα με ιατροδικαστικές μελέτες ο χρόνος δολοφονίας των θυμάτων υπολογίζεται πολύ αργότερα από αυτήν που ισχυρίζονταν οι Ναζί, σε μια περίοδο που η περιοχή είχε καταληφθεί απ’ τα χιτλερικά στρατεύματα. Επιπλέον, οι κάλυκες που βρέθηκαν στους τάφους έδειξαν ότι οι σφαίρες ήταν γερμανικής προέλευσης, κατασκευασμένες σε εργοστάσιο με έδρα της Γερμανία και τις οποίες χρησιμοποιούσε ο ναζιστικός στρατός.
Να τι αποκάλυπτε ο Σόλενμπεργκ, αρχηγός ταξιαρχίας των SS και συνεργάτης του Χάινριχ Χίμλερ, στους New York Times στις 29 Ιούνη 1945: «Η ιστορία των μαζικών τάφων στο Κατίν, που δημιούργησε παγκόσμια αίσθηση δύο χρόνια πριν, ήταν κατασκευασμένη προπαγάνδα απ’ τους Γκέμπελς και Ρίμπεντροπ για να δημιουργήσουν ρίγμα στις σχέσεις Ρωσίας-δυτικών συμμάχων αναφέρει το ρεπορτάζ. Ένας κοντινός συνεργάτης του Χίμλερ, ο αρχηγός ταξιαρχίας των SS Σέλενμπεργκ, ανακοινώθηκε πως έδωσε αυτήν την πληροφορία κατά τη διάρκεια κατάθεσης στις συμμαχικές δυνάμεις στη Γερμανία την περασμένη Τρίτη. Ο Σέλενμπεργκ φέρεται να είπε πως 12.000 πτώματα συλλέκτηκαν από γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και τα έντυσαν με παραδοσιακές πολωνικές στρατιωτικές στολές ώστε να φαίνονται ως πολωνοί αξιωματικοί. Απόψε μια άλλη πληροφορία εστάλη από το Όσλο, όπου ο Έρικ Γιόχανσεν- πρόσφατα επαναπατρισμένος έγκλειστος του γερμανικού στρατοπέδου Sachsenhausen- αναφέρει μια ενδιαφέρουσα πληροφορία για τη γερμανική παραγωγή ψεύτικων εγγράφων που προορίζονταν για τα πτώματα των μαζικών τάφων του Κατίν».
Η σφαγή του Κατίν, λοιπόν, ήταν ένα ναζιστικό έγκλημα που σκόπιμα και μεθοδικά αποδόθηκε στην Σοβιετική Ένωση. «Εδωσα οδηγίες να γίνει η ευρύτερη δυνατή εκμετάλλευση αυτού του προπαγανδιστικού υλικού. Θα μπορέσουμε να επιζήσουμε με αυτό για μια – δυο βδομάδες» έγραφε ο αρχιναζί Γκέμπελς στο προσωπικό του ημερολόγιο και προσέθετε: «Δυστυχώς στους τάφους του Κατίν βρέθηκαν γερμανικές σφαίρες… Είναι απαραίτητο αυτή η πληροφορία να παραμείνει άκρως απόρρητη. Αν ποτέ ερχόταν εν γνώσει του εχθρού, η όλη υπόθεση του Κατίν θα κατέρρεε» («The Goebbels Diaries (1942-1943)», New York: Doubleday & Company 14/4/1943 και 8/5/1943).
Σημείωση:  Ένας εκπρόσωπος της αμερικανικής διπλωματίας, ο πρέσβης των ΗΠΑ στη Μόσχα το διάστημα 1943-1946, Άβερελ Χάριμαν, παραδέχονταν γραπτώς το 1944 πως «σε κάθε περίπτωση η σφαγή πραγματοποιήθηκε από τους Γερμανούς». Την ίδια θέση είχε υποστηρίξει ένα χρόνο πριν, το 1943 ο διευθυντής του Γραφείου Πολεμικών Πληροφοριών της κυβέρνησης των ΗΠΑ Έλμερ Ντέιβις.

Η… τριανδρία της αντισταλινικής προπαγάνδας: Κόνκουεστ, Σολζενίτσιν, Μεντβέντεφ
Ψέμα 4ο: Αρχιπέλαγος από…γκούλαγκ.
Αγαπημένο θέμα της αστικής, αντικομμουνιστικής-αντισταλινικής, προπαγάνδας είναι η ύπαρξη των λεγόμενων «γκούλαγκ», ή αλλιώς στρατοπέδων εργασίας. Μια πρόχειρη έρευνα του όρου “soviet gulag” στη μηχανή αναζήτησης Google βγάζει 497 χιλιάδες αποτελέσματα. Σημαντική συνεισφορά στην αστική προπαγανδιστική μυθολογία για τα γκούλαγκ είχε το περίφημο βιβλίο «Αρχιπέλαγος Γκούλαγκ» (Archipelago Gulag, 1973) του, καταδικασμένου για φιλοναζιστική δράση και αργότερα υποστηρικτή του φασίστα δικτάτορα Φράνκο, Αλεξαντρ Σολζενίτσιν. Αν όμως ο Σολζενίτσιν έδωσε μια μυθιστορηματική διάσταση στα γκούλαγκ, οι- γνωστοί και μη εξαιρεταίοι- αντικομμουνιστές ιστορικοί όπως οι Κόνκουεστ και Μεντβέντεφ επιχείρησαν να δώσουν στην όλη υπόθεση μια επίφαση επιστημονικότητας, μέσω των αναλύσεων τους για τα… εκατομμύρια νεκρούς των «σταλινικών στρατοπέδων».
Η πραγματικότητα είναι πως στρατόπεδα εργασίας στην ΕΣΣΔ υπήρξαν. Ωστόσο, η αντικομμουνιστική-αντισταλινική ιστοριογραφία αποκρύπτει σκόπιμα δύο πράγματα: Πρώτον, τι είδους άτομα εργάζονταν στα γκούλαγκ και δεύτερον, ποιός ήταν ο αληθινός αριθμός των κατάδικων. Τα κρατικά σοβιετικά αρχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας στις αρχές της δεκαετίας του ’90 διέψευσαν τις τερατολογίες των Κόνκουεστ, Μεντβέντεφ και των λοιπών σταλινολόγων. 
Γράφει σχετικά ο Λούντο Μάρτενς: «Το 1934, ο Κόνκουεστ υπολόγισε σε 5 εκατομμύρια τους πολιτικούς κρατούμενους. Στην πραγματικότητα, ήταν μεταξύ 127.000 και 170.000 […] Στο σύνολο των κρατουμένων, οι πολιτικοί δεν ήταν παρά το 25% με 33%. Ο Κόνκουεστ απαρίθμησε κατά μέσο όρο 8 εκατομμύρια κρατούμενους στα στρατόπεδα το χρόνο. Και ο Μεντβέντεφ (σ.σ: ρώσος αντισταλινικός ιστορικός, διετέλεσε σύμβουλος του Γκορμπατσόφ) 12 με 13 εκατομμύρια. Στην πραγματικότητα, ο αριθμός των πολιτικών κρατουμένων διακυμάνθηκε ανάμεσα σε ένα ελάχιστο 127.000 το 1934 και ένα μέγιστο 500.000 στη διάρκεια των δύο χρόνων του πολέμου, το 1941 και 1942».
Οι «επιστήμονες» του αντικομμουνισμού σκόπιμα παραγνώρισαν τα ιστορικά δεδομένα της εποχής, τις αντεπαναστατικές δραστηριότητες κύκλων εντός της ΕΣΣΔ και τη ναζιστική-φασιστική προπαγάνδα, «μαγειρεύοντας» κατά το δοκούν τους αριθμούς των θυμάτων στα γκούλαγκ. Σημειώνει ο Μάρτενς: «Τον καιρό του Στάλιν, το 1951- τη χρονιά που υπήρχε ο μεγαλύτερος αριθμός κρατουμένων στο Γκούλαγκ- υπήρχαν 1.948.158 εγκληματίες του κοινού ποινικού δικαίου, όσοι ακριβώς και επι Χρουστσώφ. Ο πραγματικός αριθμός των πολιτικών κρατουμένων ήταν τότε 579.878. Οι περισσότεροι από τους “πολιτικούς” ήταν άτομα που είχαν συνεργαστεί με τους ναζί: 334.538 είχαν καταδικαστεί για προδοσία» (σελ. 286).
Τις ψευδολογίες των Σολζενίτσιν, Κόνκουεστ, Μεντβέντεφ και σια, αποκαλύπτει σε εκτενή του έρευνα και ο Μάριο Σόουζα, μέλος του Μαρξιστικου Επαναστατικου Κομμουνιστικου Κομματος Σουηδιας (KPML-r). Γράφει σχετικά ο Σόουζα, χρησιμοποιώντας στατιστικά στοιχεία από το American Historical Review:
«Στις «αποικίες εργασίας» (gulag), στα στρατόπεδα, στέλνονταν εκείνοι που είχαν διαπράξει σοβαρές παρατυπίες (ανθρωποκτονία, ληστεία, βιασμός, οικονομικά αδικήματα, κ.λπ….) καθώς επίσης και ένα μεγάλο ποσοστό εκείνων που καταδικάζονται λόγω αντεπαναστατικών δραστηριοτήτων» […] Ο Κόνκουεστ υποστηρίζει ότι το 1939 υπήρξαν 9 εκατομμύρια πολιτικοί κρατούμενοι στα στρατόπεδα εργασίας και ότι άλλα 3 εκατομμύρια είχαν πεθάνει στην περίοδο 1937-1939. Ας μην ξεχνά ο αναγνώστης ότι ο Κόνκουεστ μιλά εδώ μόνο για πολιτικούς κρατουμένους! Εκτός από αυτούς, λέει ο Κόνκουεστ, υπήρξαν επίσης κοινοί εγκληματίες που, ήταν πολύ περισσότεροι σε αριθμό από τους πολιτικούς κρατουμένους! Το 1950 υπήρξαν, σύμφωνα με τον Κόνκουεστ, 12 εκατομμύρια πολιτικοί κρατούμενοι.
 Οπλισμένοι με τα αληθινά γεγονότα, μπορούμε εύκολα να δούμε τι απατεώνας ειναι ο Κόνκουεστ. Ούτε ένας από τους αριθμούς του ανταποκρίνεται ακόμα και μακρινά στην πραγματικότητα. Το 1939 υπήρχαν συνολικά σε όλα τα στρατόπεδα, τις αποικίες και τις φυλακές κοντά σε 2 εκατομμύρια φυλακισμένους. Από αυτά τα 454.000 είχαν διαπράξει τα πολιτικά εγκλήματα, όχι 9 εκατομμύρια όπως ο Conquest βεβαιώνει. Εκείνοι που πέθαναν στην στρατόπεδα εργασίας μεταξύ 1937 και 1939 αριθμούσαν περίπου 160.000, όχι 3 εκατομμύρια. Το 1950 υπήρξαν 578.000 πολιτικοί κρατούμενοι στα στρατόπεδα εργασίας, όχι 12 εκατομμύρια. Ας μην ξεχνά ο αναγνώστης ότι ο Ρόμπερτ Κόνκουεστ, μέχρι και σήμερα, παραμένει μια από τις σημαντικότερες πηγές για τη δεξιά προπαγάνδα ενάντια στον κομμουνισμό. Μεταξύ των δεξιών ψευτο-διανοούμενων, ο Κόνκουεστ είναι σχεδόν «θεός». Όσον αφορά στους αριθμούς που αναφέρονται από τον Σολζενίτσιν (ότι 60 εκατομμύρια έχουν πεθάνει στα στρατόπεδα εργασίας) δεν υπάρχει καμία ανάγκη για σχόλια. Η γελειότητα ενός τέτοιου ισχυρισμού είναι προφανής. Μόνο ένα άρρωστο μυαλό θα μπορούσε να διανοηθεί τετοια πράγματα» [5].
Αντί επιλόγου
Η αντιδραστική-οπορτουνιστική προπαγάνδα του αντισταλινισμού γίνεται πέρα και έξω από τις κοινωνικοοικονομικές και πολιτικές συνθήκες στις οποίες έδρασε ο Στάλιν. Παραγνωρίζοντας και αποσιωπώντας αυτές τις συνθήκες, η αστική ιστοριογραφία  διαστρεβλώνει χυδαία τα γεγονότα γύρω από τον Ι.Β.Στάλιν και την περίοδο της παρουσίας του στην ηγεσία της ΕΣΣΔ, δημιουργώντας αντεπιστημονικές τερατογενέσεις που ουδεμία σχέση έχουν με την ιστορική πραγματικότητα.
Βέβαια, όπως αναφέρθηκε και στην εισαγωγή, μέσω της επίθεσης στον Στάλιν επιχειρείται το χτύπημα ενάντια στον σοσιαλισμό-κομμουνισμό, ενάντια στο εργατικό κίνημα και την προοπτική της εργατικής-λαϊκής εξουσίας. Γι΄αυτό διαστρεβλώνουν την Ιστορία και προάγουν την απαράδεκτη θεωρία των δύο άκρων και της εξίσωσης κομμουνισμού-ναζισμού.
Κάθε επίθεση στον Στάλιν και την Σοβιετική Ένωση κρύβει τον βαθύτερο φόβο της άρχουσας τάξης, του καπιταλιστικού συστήματος και των πραιτωριανών του, για το νομοτελειακό και αναπόφευκτο χαρακτήρα της ιστορικής αλλαγής. Φοβούνται την Ιστορία και γι΄αυτό τη διαστρεβλώνουν. Μάταια όμως. Όση λάσπη κι’ αν ρίξουν, δε θα μπορέσουν να εμποδίσουν την «έφοδο στον ουρανό» τον 21ο αιώνα.
Σημειώσεις:
[1] Getty, Ritterspom, and Zemskov, “Victims of the Soviet Penal System in the Pre-War Years: A First Approach on the Basis of Archival Evidence”. 
[2] Andics Helmut. Rule of Terror: Russia under Lenin and Stalin. New York: Holt, Rinehart and Winston, 1969.
[4] Douglas Tottle, Fraud, Famine, and Fascism: the Ukrainian Genocide Myth from Hitler to Harvard , Progress Books, Toronto 1987: http://www.rationalrevolution.net/special/library/tottlefraud.pdf
[5] Mario Sousa- Lies concerning the history of the Soviet Union. From Hitler to Hearst, from Conquest to Solzhenitsyn: http://www.mariosousa.se/LiesconcerningthehistoryoftheSovietUnion.html.

Ο Σκουρλέτης έπαθε ΠΑΜίτιδα






"Μια φορά κι έναν καιρό οι κλέφτες της πρώτης πολιτείας του κόσμου, αφού πλουτίσανε αρκετά, αποφασίσανε να τακτοποιήσουνε τη ζωή τους. Μπλοκάρανε λοιπόν τους φτωχούς της πολιτείας κι αφού τους μαζώξανε στην πλατεία τους είπανε:
«Ψηλά τα χέρια! Θέλουμε το καλό σας… Είσαστε λεύτεροι! Ο κυρίαρχος λαός θα ‘σαστε εσείς!
Εμείς μονάχα θα σας κουμαντάρουμε.
Θα φροντίζουμε για την ασφάλεια της ζωής, της τιμής και της περιουσίας σας – μ’ ένα λόγο για τη λευτεριά σας.
Σεις θα δουλεύετε… Εμείς θα σας δίνουμε δουλειά, φτάνει να βρίσκεται, και σεις θα μας δίνετε τα κόπια σας…
Κ’ εσείς κ’ εμεις θα ‘χουμε πάνω από τα κεφάλια μας τους ίδιους Θεούς, που θα προστάζουν εσάς να δουλεύετε και να μην τρώτε κ’ εμας να καθόμαστε και να τρώμε.
Κ’ εμείς κ’ εσείς θα ‘χουμε πάνω απ’ τα κεφάλια μας τους ίδιους νόμους, που εμείς θα σας τους δίνουμε κ’ εσείς θα τους ψηφίζετε σα βουλευτάδες και θα τους εφαρμόζετε σα δικαστάδες ενάντια στον εαυτό σας...
Κι επειδή μοναχοί σας δε θα μπορούσατε να σκεφτείτε το συμφέρον σας και να φυλάξετε τον εαυτό σας, θα σας αναγκάζουμε με το ζόρι.
Ένα πράγμα μοναχά σας απαγορεύουμε: να κλέβει ο ένας τον άλλονε. Γιατί μπορεί να κλέψετε κ’ εμάς.
Έτσι λοιπόν ο λαός δούλευε λεύτερα και λεύτερα σκεφτότανε.
Και τραγουδούσε χαρούμενα στις ταβέρνες σαν τον κότσυφα στο κλουβί.
Κ’ οι σωτήρες του ξαπλωνόντανε τ’ ανάσκελα σε ζεστά παλάτια το χειμώνα και κάτω απ’ ανθισμένα δέντρα το καλοκαίρι…
Κ’ η ευτυχία τους αυτή ήτανε δύναμη της πατρίδας κ’ η ξετσιπωσιά τους καθαρμός.
Κι αν κάπου βαριεστίζοντας ο λαός τους έδιωχνε, ζητούσε αμέσως άλλους να τόνε κλέβουνε: δε μπορούσε πια μήτε να σκεφτεί χωρίς σωτήρες…»
Γελάτε και με το δίκιο σας… Παραμύθι, βλέπετε. Τώρα θα μου ζητάτε κ’ επιμύθιο! Πού να το βρω;
Μοναχά σας λέω: «Αλίμονο στον αυτόδουλο πολίτη, που φτασμένος στα έσχατα της απελπισιάς παραδίνεται, για να σωθεί, .. στο έλεος του Θεού και στους νόμους των Κλεφτών"

Κ.Β.





ΠΟΥ ΤΗΝ ΕΙΔΕΣ ΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΡΕ ΠΑΛΗΚΑΡΙ ΚΑΙ ΣΟΥ ΚΑΝΕ ΑΝΤΙΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΤΟ ΠΑΜΕ ?
ΤΗΝ "ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ ΚΕΦΑΛΑΙΟΥ" ΠΟΥ ΒΟΗΘΑΣ ΛΕΣ ?



ΠΡΟΣΟΧΗ στους " πλασιέδες απογοήτευσης "


ένα αγόρι μόνο του μπροστά στα τάνκς των προδοτών Μόσχα 1993




Η Επανασταση πάντα  είναι  μια κοινωνική διαδικασία που ξεκινά σαν μικρό κι αδύναμο  ρυάκι .Σιγά σιγά μετατρέπεται στον χείμαρο εκείνο που παρασέρνει τα παντα στο διάβα του .Το μεγάλο προσόν των οδηγητών αυτής είναι τα προσεχτικά βήματα ,η υπομονή και προσεκτική ανάλυση ολων των δεδομένων ."Δεκα μέτρα μια κόψε " λεν οι μάστοροι .Οι μεγάλοι μας κλασικοί μίλαγαν για την ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ όχι τυχαία, είναι αυτή που βοηθά να δημιουργείται ρεύμα προς όφελος του ταξικού κινήματος που βοηθάει εμάς να αντέχουμε και να εξελισσόμαστε μέσα στην πάλη, που χωρίς αυτήν θα πέσει η κοινωνία μαζί και μεις σε αδράνεια και φυσικά παίρνοντας υπ' όψη την νομοτέλεια της Ιστορίας η οποία δεν τέλειωσε με τον καπιταλισμό.Η επαναστατική διασικασία είναι τέχνη που λέει ότι θα πρέπει να γινόμαστε καλύτεροι αλλά είναι αρκετά περίπλοκη όπως λέει ο Λένιν και δεν εξαρτάται μόνο από το αν οι ταξικές δυνάμεις είναι μαζικές και ποιοτικές αλλά θα πρέπει να αναλύουμε σύγχρονα πολιτικά γεγονότα ,συσχετισμούς ,την διαστρωμάτωση της κοινωνίας κλπ . Αλλά η Επαναστατική Αισιοδοξία βοηθάει πάντα και είναι αναγκαία σαν την αναπνοή μας.Γι αυτό στείλτε στον αγύριστο τους "πωλητές της απογοήτευσης" ,τους "πλασιέ της ηττοπάθειας " ,τους "επαγγελματίες απογοητευμένους " που στόχο έχουν να ξεστρατίσουμε απο τον στόχο  




"ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΗΜΕΡΑ! Καλώς γίνεται, κι ακόμα καλύτερα αν η συμμετοχή είναι μεγάλη.
Μήπως όμως θα έπρεπε να προβληματιστούμε που δεν έχει μείνει τίποτε περισσότερο από αυτού του είδους τις απεργίες οι οποίες πέραν της διατύπωσης κάποιων αιτημάτων δεν ενοχλούν καμία οικονομική και πολιτική εξουσία;
Μήπως αυτή η φτώχεια αγώνων- η οποία είναι προσαρμοσμένη στις διαθέσεις και στα μέτρα της κίτρινης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας- με τις μεγάλες μάζες μακριά, είναι ένα καμπανάκι το οποίο έχουμε καθυστερήσει να ακούσουμε; Και μάλλον ακόμα δεν το ακούμε;..
Το ότι το πληρώνουμε ακριβά είναι γεγονός. Κι ακόμη πιο ξεκάθαρο είναι πως θα το πληρώσουμε πανάκριβα αν δεν αλλάξουμε ρότα. Το κενό συγκροτημένης πολιτικής απέναντι στην κυρίαρχη που εφαρμόζεται είναι εμφανές. Κι ακόμη πιο εμφανές είναι ότι οι επαναστατικές κραυγές κάνουν τη κατάσταση να φαίνεται χειρότερη απ' ότι είναι γιατί δεν συνιστούν τίποτα περισσότερο από εκδηλώσεις εκφυλισμού."
- από το fb του Γιώργου Πετρόπουλου( του γνωστου πρωην -πρωην σε ολα!)
Το προβλημα δεν ειναι να εχεις μεταμορφωθεί σε νεοφιλελε. Το προβλημα και η ντροπη ειναι να εισαι τετοιος, αλλα να φορας την προβια του κομμουνιστή και να κανεις οτι πονας για το καλο του κινήματος.






Πώς τα μονοπώλια φυτεύουν πράκτορές τους σε κινήματα και οργανώσεις

Μπορεί κάποιοι να πέφτουν από τα σύννεφα, ανακαλύπτοντας την Αμερική και τον πρόεδρό της, αλλά ήταν κοινό μυστικό ότι διάφοροι μονοπωλιακοί όμιλοι επιχειρούν να εισχωρήσουν σε οργανώσεις και μαζικά κινήματα με τους ανθρώπους τους, να συγκεντρώνουν πληροφορίες για τη δράση τους ή να προσπαθούν να την ελέγξουν. Τώρα όμως αυτά βγαίνουν και επισήμως στη φόρα (από τον Guardian), με δικά τους στοιχεία και έγγραφα, κάτι που προσδίδει ιδιαίτερο ενδιαφέρον στην υπόθεση.
Μια υπόθεση που αφορά μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους, όπως η Πόρσε, η British Airways, η Τράπεζα της Σκοτίας, η κατασκευαστική εταιρία Caterpillar κι η εταιρία ακινήτων του Ντόναλντ Τραμπ. Χρησιμοποιούν παλιές “κλασικές” μεθόδους, όπως τους κοριούς στα τηλέφωνα, μέχρι και πιο εξελιγμένες, όπως την υποκλοπή e-mail και εσωτερικών εγγράφων. Το ποιοτικά διαφορετικό στοιχείο όμως είναι η διείσδυση δικών τους πρακτόρων, που εμφανίζονται ως συμπαθούντες και μέλη αυτών των κινήσεων, πετυχαίνοντας αποτελέσματα που θα ζήλευαν ακόμα κι οι ασφαλίτες των επίσημων αστυνομικών αρχών (οι οποίες εμφανίζονται ανήσυχες κυρίως εξαιτίας της έλλειψης αποτελεσματικότητάς τους κι όχι για αυτό καθαυτό το γεγονός).
Οι αποκαλύψεις γίνονται από δύο εταιρίες πληροφοριών (την C2i και την Inkerman Group) και πιθανότατα είναι μέρος ενός πολέμου συμφερόντων, με εκβιασμούς και παρασκηνιακά παζαρέματα. Η ουσία όμως δε βρίσκεται στην αποκάλυψη και τις σκοπιμότητες που την υπαγόρευσαν, αλλά στο ίδιο το γεγονός της παρακολούθησης και της διείσδυσης πρακτόρων σε κινήματα κι οργανώσεις. Οι περιπτώσεις που αναφέρονται αφορούν περιβαλλοντικές οργανώσεις όπως η Greenpeace, το Friends of Earth κτλ, διαδηλώσεις με οικονομικές διεκδικήσεις που “απειλούσαν την ευμάρεια των επιχειρήσεων” και το κίνημα αλληλεγγύης στη Ρέιτσελ Κόρι, τη διαδηλώτρια που δολοφονήθηκε την περασμένη κατηγορία από μπουλντόζα που κατεδάφιζε παλαιστινιακές κατοικίες στα κατεχόμενα εδάφη -μια μπουλντόζα που το κράτος του Ισραήλ προμηθεύτηκε από την ισραηλινή Caterpillar.
Από τα παραπάνω καταλαβαίνει κανείς αφενός πόσο πιο έντονα θα στρέφονται αυτές οι προσπάθειες ενάντια σε εργατικές οργανώσεις, κόμματα και συνδικάτα που γίνονται πραγματικά επικίνδυνα για το σύστημα (σε αντίθεση με ΜΚΟ τύπου Greenpeace) και αφετέρου πόσο σημαντική είναι η περιφρούρηση της εσωτερικής τους λειτουργίας, για να μη διαβρωθούν, πολιτικά και οργανωτικά, από τα μονοπώλια.

Η Νέα Δημοκρατία δεσμεύεται να μειώσει φόρους επιχειρήσεων και εργοδοτικές εισφορές

             


Ως αδιαπραγμάτευτη δέσμευσή του εμφανίζει τη μείωση των φόρων στις επιχειρήσεις και των εργοδοτικών εισφορών ο Κυριάκος Μητσοτάκης, κάτι που επανέλαβε και στην ομιλία του στο 11ο Συνέδριο της ΝΔ.
Ανέφερε χαρακτηριστικά πως είμαστε «έτοιμοι να μειώσουμε τους φόρους. Ξεκινώντας με το φόρο στις επιχειρήσεις και τον ΕΝΦΙΑ και συνεχίζοντας με τις εργοδοτικές εισφορές. Και αυτή η δέσμευσή μου είναι αδιαπραγμάτευτη» και πως «είμαστε έτοιμοι να ενισχύσουμε την υγιή επιχειρηματικότητα».

Εμφάνισε τη ΝΔ ως ικανότερο κόμμα να διαχειριστεί τις απαιτήσεις του κεφαλαίου για περισσότερη κερδοφορία, λέγοντας πως «ξέρουμε τι χρειάζεται για να προσελκύσουμε επενδύσεις» και ότι «έχουμε σχέδιο. Έχουμε τη δύναμη. Μπορούμε καλύτερα», διότι όπως είπε «με τους ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ η χώρα έπιασε πάτο» και «η διακυβέρνησή τους προκάλεσε ανυπολόγιστη φθορά στη χώρα. Στοχοποίησαν τη μεσαία τάξη. Φτωχοποίησαν την κοινωνία».

TOP READ