13 Φεβ 2019

Κάτεργο η Διεθνής Αμνηστία – 2 αυτοκτονίες εργαζομένων μέσα σε ένα χρόνο

Η Διεθνής Αμνηστία μπορεί να θεωρείται από τις μεγαλύτερες οργανώσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων στον κόσμο, δεν είναι όμως μόνο ο πολιτικός προσανατολισμός της αμφιλεγόμενος – το λιγότερο – με πιο πρόσφατο κρούσμα την ανυπόκριτη στήριξη στην πραξικοπηματική αντιπολίτευση της Βενεζουέλας. Πολύ σκοτεινές αποδεικνύονται και οι εργασιακές της πρακτικές με το μπούλινγκ, τις προσβολές, τις διακρίσεις και την κατάχρηση εξουσίας να βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τα κεντρικά της ΜΚΟ στο Λονδίνο, αλλά και σε μια σειρά τοπικών γραφείων της οργάνωσης. Η ίδια η οργάνωση αναγκάστηκε να αναθέσει σε εταιρεία την αξιολόγηση του εργατικού κλίματος, προφανώς για να μπορεί ευκολότερα να διαχειριστεί επικοινωνιακά τα αποτελέσματά της και να δώσει την εντύπωση της «αυτοκριτικής» αντιμετώπισης του προβλήματος. Αφορμή ήταν η αυτοκτονία δύο εργαζόμενων μέσα στο 2918.
Στις 26 Μάη 2018 αυτοκτόνησε στο γραφείο του ο 65χρονος Γκαετάν Μουτού, μετά από 30 χρόνια εργασίας στην οργάνωση, με πεδίο εξειδίκευσης τη Δυτική Αφρική. Στην αποχαιρετιστήρια επιστολή του, ο αυτόχειρας παραπονέθηκε για την «έλλειψη υποστήριξης» από την εταιρεία. Σύμφωνα με την αστυνομική έρευνα, το τελευταίο διάστημα πριν το θάνατό του ήταν πλήρως απομονωμένος στο γραφείο του. Ένα μήνα αργότερα, μια 28χρονη γυναίκα, πρακτικάρια στο γραφείο της ΔΑ στη Γενεύη αυτοκτόνησε στη Μ. Βρετανία, επιβαρύνοντας παραπάνω την ατμόσφαιρα στην οργάνωση, μολονότι η έρευνα απάλλαξε την εταιρεία από οποιαδήποτε ευθύνη.
Ο νέος γενικός γραμματέας από τον Αύγουστο του 2018, Κούμι Ναϊντού ανέθεσε στην εταιρεία Konterra την διεξαγωγή έρευνας για τις εργασιακές συνθήκες στην οργάνωση. Τα αποτελέσματα, αν και στρογγυλοποιημένα, επιβεβαιώνουν τις υποψίες: «Η διεθνής αμνηστία έχει τη φήμη πως κάνει θαυμάσια δουλειά, αλλά είναι ένας δύσκολος τόπος εργασίας». Οι επιθεωρητές της Konterra προειδοποιούν πως κυβερνήσεις και άλλοι αντίπαλοι της ΜΚΟ θα μπορούσαν να αξιοποιήσουν τις συνθήκες αυτές, για να υπονομεύσουν την αξιοπιστία της ΔΑ, κάτι εξάλλου που εξηγεί και τη σπουδή της νέας ηγεσίας της οργάνωσης να «βγάλει τα άπλυτα στη φόρα».
Ο Ναϊντού απηύθυνε επιστολή στους εργαζόμενους, που δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα της οργάνωσης, όπου μεταξύ άλλων ομολογεί πως «Είναι προφανές πως υπάρχει ένα μεγάλο έλλειμμα στη φροντίδα και την υποστήριξη του προσωπικού», ανάγοντας τα προβλήματα στο παρελθόν, επί χρόνια, αν όχι δεκαετίες. Μόνο όμως οι δυο αυτοκτονίες λειτούργησαν ως καμπανάκι για τη λήψη μέτρων, τα οποία πάντως δεν έχουν ακόμα συγκεκριμενοποιηθεί.
Αξίζει να σημειωθεί ότι διαφορετική είναι η αντίδραση των επιμέρους παραρτημάτων της ΔΑ από χώρα σε χώρα, με το γερμανικό τμήμα της να αρνείται να σχολιάσει οτιδήποτε στον τύπο, και το ολλανδικό να δηλώνει “σοβαρά τρομαγμένο”, αλλά αν διαβεβαιώνει πως “δεν υπάρχει καμία ένδειξη για προβληματικό κλίμα εργασίας” στα γραφεία της ΜΚΟ στη χώρα.
Με πληροφορίες από junge welt

Ακύρωση των μεταλλίων στο Φράνκο αποφάσισε η διοίκηση της Μπαρτσελόνα

Σε μια ιστορική κίνηση το Διοικητικό Συμβούλιο της Μπαρτσελόνα πήρε την απόφαση να ακυρωθούν τα μετάλλια που είχε απονείμει ο σύλλογος στο δικτάτορα Φράνκο τη δεκαετία του ’70.
Η πρώτη φορά που ο Ισπανός δικτάτορας έλαβε χρυσό μετάλλιο ήταν το 1971 για τα εγκαίνια του Παλάου Μπλαουγκράνα και το 1974, όταν έλεαβε το χρυσό μετάλλιο του συλλόγου.
Ο εκπρόσωπος του ΔΣ Τζουζέπ Βίβες ανακοίνωσε πως “Το ΔΣ ενέκρινε το αίτημα για την ανάκληση των επίσημων διακρίσεων που δόθηκαν στο στρατηγό Φράνκο το 1971 και το 1974 και όλες τις τιμητικές συνέπειες. Τώρα τα μέλη χρειάζεται απλά να το εγκρίνουν.
Πρόκειται για ένα πάγιο μεγάλης μερίδας οπαδών της Μπάρτσα, ενώ στο παρελθόν είχαν γίνει ξανά απόπειρες για την ακύρωση των μεταλλίων. Το 2003 είχαν συγκεντρωθεί 3000 υπογραφές μελών του Συλλόγου, με πρωτοβουλία του περιοδικού El Triangle και τους συλλόγου φίλων “Τζουζέπ Σουνιόλ”, παλιού προέδρου της ομάδας που είχε εκτελεστεί επί Φράνκο. Τότε η αρμόδια επιτροπή είχε καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι διοικήσεις του Αγουστί Μοντάλ είχαν εξαναγκαστεί να δώσουν τα μετάλλια στο καθεστώς, για το λόγο αυτό πέραν των φωτογραφιών δεν υπάρχει καμία ένδειξη απονομής τους σε επίσημα έγγραφα της ομάδας. Για το λόγο αυτό τα μετάλλια δεν αποσύρθηκαν,
Δεύτερη απόπειρα είχε γίνει το 2012 από το περιοδικό Gol, που συνέλεξε 7000 υπογραφές κι αναμενόταν να φτάσει τον απαιτούμενο αριθμό των 9000. Σε εκείνο το σημείο όμως υπήρξε αλλαγή ιδιοκτησίας του περιοδικού και η εκστρατεία σταμάτησε. Επίσης, ακόμα και σήμερα, δε λείπουν εκείνοι που πιστεύουν πως στην πραγματικότητα δόθηκαν τρία μετάλλια στο δικτάτορα.
Στην πραγματικότητα είχε συμβεί το εξής περιστατικό. Το Μάη του 1951 η Μπάρτσα κατέκτησε το Κύπελλο Ισπανίας, αφιερωμένο τότε στο “στρατάρχη” Φράνκο (Κόπα ντελ Χενεραλίσιμο). Η ομάδα επικράτησε με 3-0 της Ρεάλ Σοθιεδάδ και ο Μοντάλ, που ήταν και τότε πρόεδρος της ομάδας, έβγαλε τη χρυσή του κονκάρδα και την έδωσε στο Φράνκο, χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια απόφαση συλλογικού οργάνου. Για το λόγο αυτό ο σύλλογος δεν μπορεί να ανακαλέσει κάτι το οποίο ήταν προσωπική πρωτοβουλία του προέδρου, ο οποίος καλούνταν να ισορροπήσει ανάμεσα στην εύνοια του καθεστώτος και την προβολή της απαγορευμένης τότε καταλανικής ταυτότητας.
Η τελική απόφαση αναμένεται να παρθεί στη γενική συνέλευση των μελών.
Με πληροφορίες από marca.com

«Τα όνειρά μας βάζουνε χρόνια υποθήκη, θέλουν να πληρώνουμε και στο σχολείο νοίκι»

Η Συνέλευση του Συντονιστικού Αγώνα Σχολείων Κερατσινίου – Δραπετσώνας καταγγέλλει την απόδοση στο υπερταμείο 50 ελεύθερων χώρων και ενός αρχαιολογικού χώρου και πραγματοποιούν αύριο το πρωί στις 11 πμ πορεία από την Πλατεία Λαού -που προς το παρόν γλίτωσε και δεν πάει για ξεπούλημα- προς το Δημαρχείο της πόλης.
Παρακάτω δημοσιεύουμε το κάλεσμα του Πολιτιστικού Συλλόγου Τερψη-χώρος, που συμμετέχει στην κινητοποίηση και αντιδρά ενάντια στο μαζικό ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας.
Φίλες και Φίλοι
Τα αποτελέσµατα των µνηµονίων τα ζούµε καθηµερινά και στη … µεταµνηµονιακή εποχή… Εκτός των άλλων, όπως έγινε γνωστό, µε υπουργική απόφαση έχουν εκχωρηθεί στο λεγόµενο «υπερταµείο» για «εγγύηση και αξιοποίηση» δηλαδή για ξεπούληµα, πάνω από 10.000 ακίνητα του ∆ηµοσίου, των ∆ήµων, της εκκλησίας, του ελληνικού λαού γενικότερα…
Σ’ αυτά τα 10.000 ακίνητα περιλαµβάνονται και 50 συνολικά χώροι στο ∆ήµο µας (Κερατσίνι – ∆ραπετσώνα)! Μεταξύ αυτών ο αρχαιολογικός χώρος στο Καστράκι, σχολεία, τµήµα του πάρκου Σελεπίτσαρι, πλατείες, γήπεδα, παιδικές χαρές, το κλειστό γυµναστήριο Κασιµάτης, οι Σιταποθήκες και… ο κατάλογος συνεχίζεται…
Ο Σύλλογός µας δεν σκοπεύει να µείνει αδρανής σ’ αυτό το ξεπούληµα της περιουσίας του ελληνικού λαού… ∆εν ανεχόµαστε να πληρώσουµε πάλι εµείς και τα παιδιά µας τις µνηµονιακές δεσµεύσεις της Κυβέρνησης και των Τοπικών Αρχών. ∆ε θα δεχτούµε να ξεπουληθούν σε ιδιώτες και µεγάλα επιχειρηµατικά συµφέροντα, οι αρχαιολογικοί χώροι, οι αθλητικές εγκαταστάσεις, τα σχολεία, τα πάρκα και οι πλατείες µας…
– Απαιτούµε την ΑΜΕΣΗ ΑΚΥΡΩΣΗ της εκχώρησης των 50 ακινήτων του ∆ήµου αλλά και του συνόλου των ακινήτων στο «υπερταµείο»..
– ∆ιεκδικούµε περισσότερους ελεύθερους χώρους αναψυχής, πολιτισµού και αθλητισµού, χωρίς να βάζουµε συνεχώς το χέρι στην τσέπη…
-Απαιτούµε να προχωρήσει η απαλλοτρίωση του συνόλου των 640 στρεµµάτων της περιοχής των Λιπασµάτων και η αξιοποίησή τους προς όφελος του λαού της περιοχής.
– Απαιτούµε την ΑΜΕΣΗ αποµάκρυνση των εγκαταστάσεων της OIL ONE και των καζανιών του θανάτου απ’ την πόλη µας, που εξακολουθούν να δηλητηριάζουν τη ζωή µας και υποθηκεύουν το µέλλον των παιδιών µας.
Ενώνουµε τη φωνή µας µε τους µαθητές της πόλης µας που σηκώνουν το ανάστηµά τους και αγωνίζονται για όλα τα παραπάνω και για µια καλύτερη ζωή..
Σας καλούµε στην κινητοποίηση που διοργανώνει το Συντονιστικό Αγώνα των Σχολείων Κερατσινίου & ∆ραπετσώνας την Τετάρτη 13 Φλεβάρη στις 11 το πρωί στην Πλατεία Λαού και πορεία στο ∆ηµαρχείο. Έχουµε υποχρέωση να σταθούµε δίπλα στα παιδιά µας που αγωνίζονται γι’ αυτά που τους στερούν και διεκδικούν αυτά που τους αξίζουν.
Το ∆ιοικητικό Συµβούλιο Του Πολιτιστικού Συλλόγου ∆ραπετσώνας «ΤΕΡΨΗΧΩΡΟΣ»

Ανδρέας Γιακουμάκης, από κατήγορος κατηγορούμενος.

Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος δικαστής, δικηγόρος ή μάντης για να προβλέψει πως στην εκδίκαση υποθέσεων που υπάρχει θύμα, οι οικείοι του ενδέχεται να ξεσπάσουν εντός δικαστικών αιθουσών, κατά οποιουδήποτε θεωρούν εμπλεκόμενο.
Η συνάντηση του πατέρα, της μητέρας, ενός οικείου προσώπου του θανόντος με τον φερόμενο ως  θύτη κατά τη διάρκεια της διαδικασίας, είναι από μόνη της βασανιστική. Η ίδια η διαδικασία, σκοπό έχει να απαλύνει με την προσδοκώμενη απόδοση δικαίου τον πόνο του ανθρώπου που θρηνεί ένα αγαπημένο πρόσωπο. Τα πράγματα γίνονται ακόμη σκληρότερα, όταν οι διαδικασίες κρατούν παραπάνω από όσο μπορεί να αντέξει ένας άνθρωπος. Σκεφτείτε τη Μάγδα Φύσσα που είναι παρούσα στις δικαστικές αίθουσες χρόνια τώρα. Στις πρώτες δικασίμους είχε απέναντί της το δολοφόνο του παιδιού της, έναν αμετανόητο άνθρωπο που είχε το θράσος να την προκαλεί και να την κοιτάζει κατάματα. Ο Ρουπακιάς δεν ξαναπάτησε στη δίκη, παρότι η ίδια είναι πάντα παρούσα.
Δεν είμαστε εδώ για να μετρήσουμε δυνάμεις γονέων, αλλά για να σταθούμε ως άνθρωποι στο πλευρό αυτών των ανθρώπων που βρίσκουν το κουράγιο να ανέβουν τα σκαλιά των δικαστικών μεγάρων και να καταθέσουν μάρτυρες για το παιδί τους. Με κάποιο τρόπο νιώθουν πως το χρωστάνε στο ίδιο.
Δεν πρόκειται να γυρίσει πίσω στο σπίτι του ο Βαγγέλης Γιακουμάκης, μετά την ολοκλήρωσης της δίκης των βασανιστών του κι οι γονείς του το γνωρίζουν αυτό καλύτερα από τον καθένα μας. Όμως η αποκατάσταση της αλήθειας, η απόδοση ευθυνών και ο τερματισμός της συγκάλυψης ανθρώπων που ίσως συνέχιζαν την εγκληματική τους δράση στο μέλλον, είναι εξαιρετικά σημαντική.
Στην πολύκροτη δίκη για την υπόθεση Γιακουμάκη οι κατηγορούμενοι δικάζονται , από το Μονομελές Πλημμελειοδικείο Ιωαννίνων για επικίνδυνες σωματικές βλάβες κατ’ εξακολούθηση σε βάρος του. Αξίζει βέβαια να σημειώσουμε ότι έχει ασκηθεί ποινική δίωξη για ανθρωποκτονία από πρόθεση, που εκκρεμεί στην κυρία ανάκριση. Κανείς όμως δεν είδε και δεν γνωρίζει τίποτα για την υπόθεση, στόματα κλειστά.
Στις 8 Φλεβάρη, ημέρα έναρξης της διαδικασίας στο Πλημμελειοδικείο, δεν εμφανίστηκαν δύο βασικοί μάρτυρες. Ένα πρόστιμο 59 ευρώ για τη λιπομαρτυρία και μια ακόμη αναβολή στην αγωνία των οικείων του θύματος. Προς τιμήν της η έδρα, σημείωσε ότι είχε έρθει έτοιμη και διαβασμένη για να δικάσει και άφησε να εννοηθεί πως συναινεί στην αναβολή μόνω για δικονομικούς λόγους.
Η ταλαιπωρία όμως της οικογένειας του Βαγγέλη Γιακουμάκη δεν σταματά εδώ. Ο πρώην διευθυντής της Σχολής στην οποία φοιτούσε, δικάστηκε στο παρελθόν για παράβαση καθήκοντος. Ενω πρωτόδικα καταδικάστηκε σε δύο χρόνια φυλάκισης , σε δεύτερο βαθμό η ποινή μειώθηκε στους έξι μήνες με τριετή αναστολή. Οι γονείς του άτυχου φοιτητή, ήταν παρόντες και σε εκείνη τη δίκη. Ο κατηγορούμενος καθώς έφευγε από το δικαστήριο λέγεται ότι πέρασε από μπροστά τους χαμογελαστός. Ο πατέρας εξέλαβε το χαμόγελο ως ασέβεια και του απάντησε. Ο διευθυντής κατέθεσε μήνυση εναντίον του για προσβολή της τιμής και της υπόληψής του, με αποτέλεσμα ο Ανδρέας Γιακουμάκης να καθίσει σε λίγο καιρό στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Σε πρόταση του εισαγγελέως να εμφανιστούν και οι δύο και να συζητήσουν για να αποσυρθεί η μήνυση, ο Γιακουμάκης αρνήθηκε.
Δεν είμαστε εδώ για να κρίνουμε τα πραγματικά περιστατικά, ούτε για να δικάσουμε κανέναν. Το ερώτημά μας είναι όμως, με ποιο θράσος εγκαλείς έναν άνθρωπο που θρηνεί, ακόμη κι αν σε έβρισε με τα πιο αισχρά λόγια; Ποια εξουσία σε κάνει τόσο σίγουρο να ζητάς τα ρέστα μετά από μια ήδη υπάρχουσα δική σου καταδίκη;
Η κοινωνία στέκεται στο πλευρό του πατέρα, ελπίζουμε πως και η δικαιοσύνη θα πράξει το ίδιο, σε μια δίκη που στα αλήθεια θα ήταν αστεία, αν δεν ήταν τόσο τραγική!

Πόρισμα έρευνας της Βουλής της Δανίας: Η συμμετοχή της Δανίας στους πολέμους εξυπηρετούσε τους σκοπούς των ΗΠΑ

 






Από Panos στο Φεβ 13, 2019 Διεθνή
 
Γράφει ο Πάνος Αλεπλιώτης // 
Για ποιο λόγο συμμετείχε η Δανία στον πόλεμο ενάντια στην Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν και Ιράκ;
Η έρευνα γύρω από αυτό το ερώτημα ανατέθηκε το 2016 σε ανεξάρτητη επιτροπή του Πανεπιστημίου της Κοπεγχάγης  και στους καθηγητές Rasmus Mariager και Anders Wivel. Πάνω από 1000 ντοκουμέντα ζητήθηκαν για την έρευνα, 14 από αυτά δεν παραδόθηκαν για λόγους «Εθνικής Ασφαλείας» και «ευαισθησίας» προς τρίτες χώρες, εκ των οποίων τα 11 αφορούσαν τις ΗΠΑ και τα 4 την Αγγλία.
Η έρευνα ανατέθηκε με τον όρο να μην εξεταστούν θέματα διεθνούς δικαίου. Ο λόγος είναι προφανής. Ο κίνδυνος να στραφεί κανείς για εγκλήματα πολέμου, στοχευμένες δολοφονίες και μεταχείριση των αιχμαλώτων, εναντίον της Δανίας δεν θα έπρεπε να αναδειχθεί από την έρευνα για να μείνουν στο απυρόβλητο οι ηθικοί αυτουργοί. Το πόρισμα συμπεραίνει:

-Και στις τρεις περιπτώσεις οι Δανέζικες κυβερνήσεις έδρασαν χωρίς την συμμετοχή της Βουλής χωρίς καν την συμμετοχή όλης της κυβέρνησης. Σε κάποιες περιπτώσεις έγινε κάποια συνεννόηση με τους αρχηγούς της Αντιπολίτευσης κεκλεισμένων των θυρών με παρουσία πάντα του Αμερικάνικου παράγοντα.
– Συγκεκριμένα, σε καμία περίπτωση δεν υπήρχε απόφαση του ΟΗΕ. Κατά δεύτερον σε καμία περίπτωση δεν υπήρχε κίνδυνος για την ασφάλεια της χώρας ώστε να εμπλακεί στον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας, και στις εκστρατείες ενάντια στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ.

-Η απόφαση για αποστολή ευρύτερης συμμαχίας δυνάμεων στο Αφγανιστάν αλλά και στο Ιράκ πάρθηκε από τον ΟΗΕ εκ των υστέρων αφού ήδη η Δανία είχε αποφασίσει για την συμμετοχή της και είχε στείλει στρατεύματα.
Γιουγκοσλαβία
Συγκεκριμένα για τον βομβαρδισμό της Γιουγκοσλαβίας το 1999: μια μικρή ομάδα πολιτικών και στελεχών γύρω από τον τότε πρόεδρο Poul Nyrup Rasmussen σε συνεννόηση με Αμερικάνους παράγοντες αποφάσισαν την συμμετοχή της Δανίας σαν δείγμα καλής θέλησης απέναντι στο κύριο σύμμαχό τους στο ΝΑΤΟ, τις ΗΠΑ, έχοντας την στήριξη και των δεξιών αλλά και του Σοσιαλδημοκρατικού κόμματος.
Η επίσημη δικαιολογία προς τα έξω ήταν για «ανθρωπιστικούς λόγους» και την απομάκρυνση του «δικτάτορα» Μιλόσεβιτς.
Η δικαιολογία προς τους πολιτικούς κύκλους ήταν η συμπαράσταση που απαιτείται όταν είσαι μέλος του ΝΑΤΟ. Οι δικαιολογίες στην ουσία δεν ενδιέφεραν τους Αμερικάνους, αρκεί η Δανία να μην ασκούσε βέτο στην απόφαση του ΝΑΤΟ πράγμα που επετεύχθη.

Αφγανιστάν
Όσον αφορά την επιδρομή στο Αφγανιστάν η επιτροπή εξωτερικών της Βουλής (!) το 2001, ένα μήνα μετά την 11/9, πήρε την απόφαση να στείλει η Δανία αξιωματούχους στο στρατηγείο συντονισμού των ΗΠΑ στην Φλόριντα.
Αν υπήρχε έστω και ένας μικρός δισταγμός στην περίπτωση της Γιουγκοσλαβίας, για το Αφγανιστάν υπήρχε πλήρης συμφωνία. «Είμαστε μαζί σας σε όλη την διαδρομή» δήλωνε ο ίδιος πρωθυπουργός Rasmussen. Η Δανία συμμετείχε στην «απελευθερωτική» δύναμη με τους Αμερικάνους πριν το συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ πάρει την απόφαση για συγκρότηση “συμμαχίας εναντίον της τρομοκρατίας”.
Ιράκ
Στον πόλεμο του Ιράκ υπήρχε η ίδια προθυμία και σαφήνεια.
Ο πρωθυπουργός και μετέπειτα ΓΓ του ΝΑΤΟ, Anders Fogh Rasmussen, συνωνυμία με τον προηγούμενο, ανοιχτά και κρυφά δήλωνε πως η συμμετοχή της Δανίας ήταν απαραίτητη για το «μακρόπνοο σχέδιο ασφαλείας της χώρας» και ότι «η παγκόσμια ατζέντα απαιτούσε να βρισκόμαστε στο πλευρό των Αμερικάνων».
Έτσι πήρε η Δανία μέρος στην εισβολή από το 2003 ενώ η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για νομιμοποίηση της εισβολής πάρθηκε το 2004. Η απόφαση πάρθηκε από τον Δανό υπουργό εξωτερικών, τον Αμερικάνο πρέσβη και με την συμμετοχή στελεχών όπου προΐστατο ο πρωθυπουργός και «επιβραβεύτηκε» για την συμμετοχή του παίρνοντας την θέση του ΓΓ.
«Και στους τρεις πολέμους απουσιάζει η νομιμότητα των αποφάσεων του ΟΗΕ, τονίζει το πόρισμα. «Και στις τρεις περιπτώσεις η Δανία ακολούθησε την πολιτική των ΗΠΑ για στρατιωτική εμπλοκή της χώρας σαν απάντηση της θέλησης των ΗΠΑ για ξεκάθαρη στάση της Δανίας» συνεχίζει.
Επιρρίπτει ευθύνες για την συμμετοχή της Δανίας στον πόλεμο του Ιράκ αλλά μόνο για νομικούς και λόγους Διεθνούς Δικαίου αφού η απόφαση του ΟΗΕ πάρθηκε ένα χρόνο μετά την συμμετοχή της Δανίας. Ευθύνες αποδίδει και στους νομικούς συμβούλους της εποχής αφού τους κατηγορεί ότι ενέδωσαν σε πολιτικές πιέσεις και δεν επέμεναν σε μια ερμηνεία υπέρ του Διεθνούς Δικαίου.
Θα έλεγε κανείς πως ψάχνει “ψήλους στα άχερα” η έρευνα. Παρόλο που δεν επιτράπηκε στην επιτροπή να ερευνήσει πιθανά εγκλήματα πολέμου η εικόνα είναι καθαρή. Τίποτα δεν δικαιολογεί την συμμετοχή της Δανίας στους πολέμους. Ούτε θέματα ασφαλείας, ούτε απειλής από εξωτερικό κίνδυνο ίσχυσαν. Έκανε τα χατίρια των ΗΠΑ που ήταν τα χατίρια και η στυγνή θέληση του πολέμου των μονοπωλίων και του Ιμπεριαλισμού.
Η κοινή γνώμη της Δανίας, γράφουν οι εφημερίδες είναι ξαφνιασμένη. Για τους αγωνιστές ενάντια στο σύστημα της βαρβαρότητας το πόρισμα της έρευνας είναι καθαρό και αναμενόμενο. Οι λαοί του κόσμου πρέπει να γκρεμίσουν αυτό το επικίνδυνο και υποκριτικό σύστημα που δεν διστάζει να ματώνει τους λαούς βρίσκοντας ταυτόχρονα πρόθυμους υπηρέτες για να το εξυπηρετήσουν όπως στην περίπτωση τω κυβερνήσεων της Δανίας και των άλλων εξαπτέρυγων της πολιτικής των συμφερόντων των μονοπωλίων.

Μαρξ-Δαρβίνος: Βίοι παράλληλοι και μια αφιέρωση που δεν έγινε

Δε γνωρίστηκαν ποτέ προσωπικά αν και έζησαν  σε απόσταση λίγων δεκάδων χιλιομέτρων στην Αγγλία: Ο Καρλ Μαρξ κι ο Κάρολος Δαρβίνος, από τη γέννηση του οποίου συμπληρώνονται σήμερα 209 χρόνια, οι δύο ίσως ριζοσπαστικότεροι στον τομέα στοχαστές του λεγόμενου “μακρύ” δεκάτου ενάτου αιώνα. Οι δρόμοι τους όμως διασταυρώθηκαν έμμεσα και κυρίως επιστολικά, και τους συνέδεε αμοιβαία εκτίμηση, παρά τις βαθιές ιδεολογικές τους αντιθέσεις.
Ο πρώτος που έφερε το Μαρξ σε επαφή με το έργο του Δαρβίνου ήταν ο Έγνκελς, που το Νοέμβρη του 1859 είχε αποκτήσεις ένα από τα 1250 πρώτα αντίτυπα της “Καταγωγής των ειδών”, ενός βιβλίου-τομή για τη σύγχρονη επιστήμη, στο οποίο διατυπώθηκε για πρώτη φορά η έννοια της εξέλιξης των ειδών και της φυσικής επιλογής. Μη μπορώντας να κρύψει τον ενθουσιασμό του, έστειλε επιστολή στο Μαρξ, λέγοντάς του: “Ο Δαρβίνος επί τη ευκαιρία, τον οποίο μόλις τώρα διαβάζω, είναι απολύτως έξοχος”. Ένα χρόνο μετά την πρώτη κυκλοφορία του βιβλίου, ο ίδιος ο Μαρξ το διάβασε και αναγνώρισε αμέσως τον ρηξικέλευθο χαρακτήρα του. Έγραφε λοιπόν στο στενό φίλο και συνεργάτη του το Δεκέμβρη του 1860:
“Τις τελευταίες τέσσερις βδομάδες, διάβασα ένα σωρό πράγματα. Ανάμεσα στα άλλα, το βιβλίο του Δαρβίνου για τη φυσική επιλογή. Παρότι το αναπτύσσει με το χοντροκομμένο εγγλέζικο τρόπο, αυτό είναι το βιβλίο που εμπεριέχει τη βάση της φυσικής ιστορίας από τη δική μας σκοπιά.” Ενώ τον επόμενο μήνα έγραψε στον στο Φερδινάνδο Λασάλ: “Το έργο του Δαρβίνου είναι εξαιρετικά σημαντικό και ταιριάζει στο σκοπό μου με το να παρέχει μια βάση στη φυσική επιστήμη για την ιστορική πάλη των τάξεων”.
Ο Μαρξ τα επόμενα δυο χρόνια ξαναδιάβασε το βιβλίο κι επισήμανε με σκωπτικό τρόπο τα σημεία στα οποία θεωρούσε ότι ο Δαρβίνος προασπιζόταν τις ιδέες του Μάλθους περί υπερπληθυσμού, ιδέες που φυσικά ο ίδιος αντιμαχόταν με σθένος σε διάφορες περιστάσεις: “Διασκεδάζω με το Δαρβίνο, τον οποίο ξανακοίταξα, όταν λέει οτι εφαρμόζει τη “μαλθουσιανή” θεωρία στα φυτά και τα ζώα”. Σε άλλη αναφορά του, το 1863, αναφέρει ότι “Στο έξοχο έργο του, ο Δαρβίνος δε συνειδητοποιεί ότι ανακαλύπτοντας τη “γεωμετρική πρόοδο” στο ζωϊκό και φυτικό βασίλειο, ανέτρεψε τη θεωρία του Μάλθους
Όποια κι αν ήταν η κριτική του για τις μαλθουσιανές επιρροές στη σκέψη του Δαρβίνου, ο Μαρξ είχε εντυπωσιαστεί βαθιά από την επιστημονική της αξία, όπως πιστοποιεί και η μαρτυρία του Βίλχελμ Λήμπκνεχτ (πατέρα του Καρλ), ο οποίος είχε παρακολουθήσει μαζί του έξι διαλέξεις του Τόμας Χάξλεϋ, στις οποίες εκλαϊκεύονταν κι επεξηγούνταν οι ιδέες του Δαρβίνου σε ένα ακροατήριο Άγγλων εργατών. “Δε μιλούσαμε για τίποτε άλλο πέραν του Δαρβίνου για μήνες και για την τεράστια σημασία των επιστημονικών του ανακαλύψεων”.
Το 1867 σε υποσημείωση του πρώτου τόμου του “Κεφαλαίου”, χαρακτήριζε την “Καταγωγή των ειδών” “κοσμοϊστορικό έργο”, ενώ σε άλλη υποσημείωση του ίδιου έργου αναφέρει πως : ” . “Ο Δαρβίνος μας κίνησε το ενδιαφέρον για την ιστορία της Τεχνολογίας της φύσης, δηλαδή, το σχηματισμό των οργάνων των φυτών και των ζώων, τα οποία όργανα χρησιμέυουν ως μέσα παραγωγής για τη συντήρηση της ζωής”. Δεν προσπαθεί να συνδέσει άμεσα την οπτική του για την ιστορία των ανθρώπινων κοινωνιών με την άποψη του Δαρβίνου για την ιστορία της φύσης. Δε βλέπει δηλαδή τη φυσική επιλογή ως πρότυπο της ταξικής πάλης. Όπως σημειώνει σε άλλο σημείο “η ανθρώπινη ιστορία διαφέρει από τη φυσική ιστορία..,γιατί δημιουργούμε την πρώτη, αλλά όχι τη δεύτερη”. Για το λόγο αυτό επέκρινε σφόδρα όσους στοχαστές προσπάθουσαν να εφαρμόσουν τη θεωρία του Δαρβίνου στις κοινωνικές επιστήμες, το λεγόμενο κοινωνικό δαρβινισμό, προκειμένου να προβάλουν τη “φυσικότητα” της ελεύθερης αγοράς και του σχετικού ανταγωνισμού στα πρότυπα της επιβίωσης του ισχυρότερου.
Η εκτίμηση του Μαρξ για το Δαρβίνο ήταν τόσο βαθιά, που το 1873 του απέστειλε ένα αντίτυπο της δεύτερης γερμανικής έκδοσης του “Κεφαλαίου”, με αφιέρωση, στην οποία δηλώνει “ειλικρινής θαυμαστής” και επιστολή που δε σώζεται. Ο Δαρβίνος του απάντησε μετά από κάποιους μήνες ως εξής: “Αγαπητέ Κύριε. Σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνατε στέλνοντάς μου το εξαιρετικό σας έργο για το κεφάλαιο και εύχομαι από καρδιάς να ήμουν πιο άξιος να το λάβω, γνωρίζοντας περισσότερα για το βαθύ και σημαντικό θέμα της πολιτικής οικονομίας. Παρότι οι μελέτες μας έχουν υπάρξει τόσο διαφορετικές, πιστεύω ότι και οι δύο μας ειλικρινά επιθυμούμε την επέκταση της γνώσης, κι ότι αυτό μακροπρόθεσμα θα αυξήσει την ευτυχία της ανθρωπότητας.Παραμένω ειλικρινά δικός σας,
Κάρολος Δαρβίνος
Η επόμενη επικοινωνία των δύο ανδρών υπήρξε επτά χρόνια αργότερα, από την οποία σώζεται και πάλι μόνο η απάντηση του Δαρβίνου. Φαίνεται πως πρόθεση του Μαρξ ήταν να αφιερώσει την αγγλική μετάφραση του “Κεφαλαίου” στο Δαρβίνο, εκείνος όμως αρνήθηκε ευγενικά, θεωρώντας πως δε γνωρίζει το αντικείμενο, κυρίως όμως επειδή δεν ήθελε να πληγώσει τα θρησκευτικά συναισθήματα της οικογένειάς του. Κατά τη γνώμη του, “άμεσα επιχειρήματα κατά του χριστιανισμού και του θεϊσμού” δεν είχαν κανένα σχεδόν αποτέλεσμα στο κοινό” σε αντίθεση με την “σταδιακή διαφώτιση που προκύπτει από την πρόοδο της επιστήμης”. Είναι φανερό ότι ο Δαρβίνος ιδεολογικά παρέμενε ένας φωτισμένος αλλά και προσεχτικός αστός, δεδομένης και της εντονότατης πολεμικής που δεχόταν για τις ιδέες του από συντηρητικούς πολιτικούς κι εκκλησιαστικούς κύκλους, και πως η όποια προσωπική εκτίμηση είχε για το Μαρξ δεν μπορούσε να ξεπεράσει τα στεγανά της κοσμοθεωρίας του. Εξάλλου, όπως φαίνεται από το γεγονός πως το γερμανικό αντίτυπο του Κεφαλαίου είχε μείνει στο μεγαλύτερο μέρος του άκοπο, δεν κατέβαλε κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια να το διαβάσει, πέραν του πρώτου μέρους πιθανόν. Μπορούμε λοιπόν να πούμε ότι ο Μαρξ επηρεάστηκε περισσότερο από το Δαρβίνο απ’ό,τι το αντίστροφο. Σε κάθε περίπτωση, ισχύει ο εύστοχος παραλληλισμός του Ένγκελς στον επικήδειο του Μαρξ στις 14 Μαρτίου 1883, όπου υπογράμμισε ότι: “¨Οπως ο Δαρβίνος ανακάλυψε το νόμο της εξέλιξης της οργανικής φύσης, έτσι ο Μαρξ ανακάλυψε το νόμο της εξέλιξης της ανθρώπινης ιστορίας”.
Αντλήθηκαν στοιχεία από το άρθρο του Ralph Colp Jr., “The contacts between Karl Marx and Charles Darwin”, Journal of the history of ideas, (1974)

Κομμουνιστικό Κόμμα Αυστρίας – Οπορτουνισμός με ελληνικό άρωμα στο ευρωψηφοδέλτιο

Το όνομα της άγνωστης μέχρι χθες Κατερίνας Αναστασίου κάνεις εδώ και λίγες μέρες το γύρο των ελληνικών ΜΜΕ, αφότου έγινε γνωστή η υποψηφιότητά της ως επικεφαλής του ευρωψηφοδελτίου του Κομμουνιστικού Κόμματος Αυστρίας. H 35χρονη Ελληνίδα ζει στη Βιέννη εδώ και 15 χρόνια και είναι η μοναδική επικεφαλής ψηφοδελτίου στη χώρα που δεν έχει την αυστριακή υπηκοότητα, καθώς ως γνωστών στις ευρωεκλογές μπορούν να ψηφίσουν και πολίτες άλλων χωρών της ΕΕ στον τόπο διαμονής τους.
Η υποψηφιότητά της αποφασίστηκε από την ηγεσία του ΚΚΑ στις 9 Φλεβάρη, κι έτσι βρίσκεται στην πρώτη θέση του ψηφοδελτίου “ΚΚΑ plus – European Left – Ανοιχτή Λίστα”. Από το όνομα και μόνο καταλαβαίνει κανείς και το πολιτικό πρόσημο του συγκεκριμένου φορέα. Ασφαλώς κανείς δεν έχει αντίρρηση να συμπεριλαμβάνονται μετανάστες στα ψηφοδέλτια οποιασδήποτε αναμέτρησης, αλλά κάπου εκεί εξαντλείται καη η όποια ριζοσπαστικότητα του φορέα αυτού. Συγκεκριμένα μάλιστα η υποψηφιότητα της Αναστασίου σηματοδοτεί τον ακόμα ασφυκτικότερο εναγκαλισμό του ΚΚΑ με το ΚΕΑ, το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, στο οποίο ανήκει και ο Σύριζα, το οποίο χρηματοδοτείται από την ΕΕ και προωθεί με τάχαμου αριστερό πρόσημο το ξέπλυμα των αντιλαϊκών πολιτικών της. Όπως πληροφορούμαστε από το βιογραφικό της Αναστασίου, δραστηριοποείται από το 2015 στο transform!europe, ένα ίδρυμα του ίδιου του ΚΕΑ, όπου ασχολείται με θέματα διεθνούς πολιτικής και μετανάστευσης.
Για όσους θεωρούν πως απλά είμαστε αμετανόητοι κι εμμονικοί σταλινικοί, ας διαβάσουμε λίγο τις δηλώσεις της ίδιας της Αναστασίου για την επιλογή της να συμμετάσχει στο ευρωψηφοδέλτιο:
“Βάζω υποψηφιότητα, επειδή τα τελευταία χρόνια έπρεπε να ζήσω προσωπικά, πώς δηλητηριάζεται το κοινωνικό κλίμα, πώς γίνονται καθημερινές οι ρατσιστικές επιθέσεις. Βάζω υποψηφιότητα, γιατί έζησα την πολιτική περικοπών της ΕΕ και τις κοινωνικές της συνέπειες στην Ελλάδα, θέλω όμως ένα άλλο μέλλον για την ΕΥρώπη. Βάζω υποψηφιότητα και για τους 700.000 πολίτες από άλλες χώρες της ΕΕ, που ζουν εδώ και έχουν δικαίωμα ψήφου σε αυτές τις εκλογές. Βάζω υποψηφιότητα, για να παρεμποδίσω μια γαλανόμαυρη συμμαχία σε ευρωπαϊκό επίπεδο και να ενισχύσω την ευρωπαϊκή αριστερά. Βάζω υποψηφιότητα, γιατί επιθυμώ ένα κοινωνικό, οικολογικό, φεμινιστικό μέλλον”. Διακηρύξεις δηλαδή που με ελάχιστες παραλλαγές θα μπορούσε να προσυπογράψει στην Ελλάδα ακόμα και το Ποτάμι, για όσο ακόμα υπάρχει.
Τα ασφυκτικά διαχειριστικά όρια αυτής της ατζέντας, που φυσικά δεν αποτελεί προσωπική πολιτική της Αναστασίου, αλλά στρατηγική επιλογή του κόμματος, είναι εξάλλου ο βασικός λόγος, μαζί με την ίδια την προσχώρηση στο ΚΕΑ, που το ιστορικό ΚΚ Αυστρίας διασπάστηκε το 2005, όταν μέλη του συγκρότησαν αρχικά την Κομμουνιστική Πρωτοβουλία, που αργότερα αποτέλεσε πυρήνα για το Κόμμα Εργασίας Αυστρίας, που έχει συνεπέστερες ταξικές θέσεις και αποτελεί μέλος και της  Πρωτοβουλίας Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων, στην οποία σημαντικό ρόλο έχει το ΚΚΕ.
Αξίζει πάντως να σημειωθεί ότι δεν είναι ακόμα βέβαιο αν το συγκεκριμένο ψηφοδέλτιο θα μπορέσει να κατέβει στις 26 Μάη κι αυτό γιατί εκκρεμεί ακόμα η συλλογή των 2600 υπογραφών που χρειάζονται, διαδικασία που θα ξεκινήσει στις 12 Μάρτη.

Η “δεξιά στροφή του ΚΚΕ”, η ΑΝΤΑΡΣΥ-ΡΙΖΑ και άλλα ΑΝΕΚΔΟΤΑ



Ειδικα αφερωμενο στην ΑΝΤΑΡΣΥ-ΡΙΖΑ το πανο της ΓΣΕΕ σας 






Μέρες τώρα κάτι … “λέει” η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για τη “δεξιά στροφή” του ΚΚΕ, προσπαθώντας μάλλον να μεταφέρει στον Τσίπρα το μήνυμα ότι δεν ταυτίζεται με το “εθνικιστικό” ΚΚΕ στο θέμα της συμφωνίας των Πρεσπών. Ή (το πιο καλό ενδεχόμενο), το κάνει επιθυμώντας να μην μπει στο στόχαστρο των Βαξεβάνηδων και των Μαραντζίδηδων, αφού κι αυτή είπε αντιιμπεριαλιστικό όχι στη συμφωνία των Πρεσπών. 
Τέλος πάντων… “άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου”.
Αλλά σήμερα είδα κι ένα άρθρο στο ΠΡΙΝ που γράφτηκε από την πατρίδα μου κι από ένα φίλο μου. Το άρθρο τιτλοφορείται: “Λέσβος-Σάμος: επικίνδυνη δεξιά στροφή του ΚΚΕ στο προσφυγικό”.

Λέει λοιπόν ο φίλος εν ολίγοις, ότι τρία χρόνια τώρα που γινόταν στα νησιά η κόντρα για το προσφυγικό, ανάμεσα στους εργολάβους της αλληλεγγύης και τους εργολάβους του εθνικισμού, το ΚΚΕ έλειπε, δεν πήρε θέση ή δεν ασχολιόταν. Τώρα που το θυμήθηκε, εκτός από το ότι μάλλον είναι αργά, κάλεσε κιόλας να συζητήσει, με διάφορους τοπικούς επαγγελματικούς ή άλλους φορείς, το θέμα, τα αιτήματα και την ανάγκη κινητοποίησης. Κι αυτοί οι φορείς παλιότερα έδειξαν αντιμεταναστευτική στάση.  “Επιδιώκει την συνεργασία δυνάμεων με σαφή ξενοφοβικό λόγο” γράφει συγκεκριμένα ο υπότιτλος του άρθρου. Για το αν αποδίδω καλά την περίληψη του άρθρου, παρακαλώ διαβάστε το πριν συνεχίσετε ΕΔΩ.

Ας το ξαναδιαβάσω κι εγώ μια φορά πριν συνεχίσω, για να μην αδικήσω. Νάτο. Είδες. Κι άλλο:“Δεν αναγνωρίζει (το ΚΚΕ ντε) τους πρόσφυγες ως τμήμα της εργατικής τάξης που αγωνίζεται για την επίλυση των προβλημάτων του”.
Φίλε, σε παρακαλώ, έλεος και σοβαρότητα. Ανέκδοτα λέτε.



1. Τα αιτήματα που καθορίζουν το περιεχόμενο των διεκδικήσεων - κινητοποιήσεων των εργατικών κέντρων στη Σάμο και στη Λέσβο και του τμήματος της ΑΔΕΔΥ στη Χίο (ναι πανομοιότυπα είναι, γιατί είναι όλοι αυτοί ΣΤΟ ΠΑΜΕ), είναι δημοσιευμένα. Τα παραθέτω και στο τέλος. Θέλεις να μου πεις με ποιο από αυτά εσύ ή η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δε συμφωνείτε; Θέλεις να μου πεις από ποιο αίτημα προκύπτουν αυτά τα  τουλάχιστον αυθαίρετα (μεταξύ μας είναι ανέκδοτα) συμπεράσματα;


2. Το ότι το ΚΚΕ έλειπε από το κίνημα για τους μετανάστες, είναι το δεύτερο ανέκδοτο του άρθρου του ΠΡΙΝ. Ξέρετε, εμείς το θέμα μετανάστες το βλέπουμε με συνολικό αντιιμπεριαλιστικό κι αντικαπιταλιστικό μάτι. Και σ’ όλη την Ελλάδα, μαζί και στη Λέσβο, δεν υπάρχει πια καμιά εργατική, αντιιμπεριαλιστική ή κινητοποίηση αλληλεγγύης στους πρόσφυγες, μετανάστες ή άλλους (ακόμα και κάποιες που δεν είναι πρωτοβουλίες του ΠΑΜΕ) που να μην κάνουν εχθρούς και φίλους να λένε “Πάλι το ΠΑΜΕ;”. Αυτό το ξέρουν προφανώς καλύτερα από σας και οι πρόσφυγες στα κέντρα κράτησης και οι μετανάστες στις εργατικές γειτονιές της Αθήνας και οι μετανάστες στα εργοστάσια και στα χωράφια των Μανωλάδων.

3. Αλλά αναρωτιέμαι: Μέσα στο λεγόμενο κίνημα της αλληλεγγύης, συγκαταλέγεται κι η μισή τροτσκιστική ΑΝΤΑΡΣΥΑ που πανηγύριζε κάθε φορά που οι αντάρτες του Τραμπ και του Ερντογκάν (με τα τρία αστέρια), βομβάρδιζαν τους στρατιώτες (με τα δύο αστέρια) του Συριακού στρατού; Δεν είναι λίγο ντροπή λοιπόν ειδικά εσείς να λέτε τέτοια ειδικά σ’ εμάς (μεγάλο ανέκδοτο);

4. Όταν παίρνει πρωτοβουλία ένα εργατικό κέντρο για ένα τέτοιο πραγματικό κι αντικειμενικό θέμα, ένα θέμα που απαιτεί λύση, είναι απαραίτητο να επιδιώξει τη μεγαλύτερη δυνατή συσπείρωση αυτών που τους αφορά. Των επαγγελματιών και άλλων φορέων του κάθε νησιού. Αρκεί να είναι καθαροί οι στόχοι. Πώς αλλιώς εξασφαλίζεις τη μεγαλύτερη μαζικότητα; Πώς αλλιώς αλλάζεις το κλίμα στην τοπική κοινωνία; Άλλωστε και στο άρθρο του ΠΡΙΝ λέει “Με το προαναφερόμενο ρεύμα (το αντιμεταναστευτικό) δεν ταυτίζεται ένα μεγάλο τμήμα των τοπικών κοινωνιών που έχει απλά μια φοβική στάση έναντι των προσφύγων”. Πώς την αλλάζεις αυτή τη στάση;

5. Αλλά και πάλι (κι άλλο ανέκδοτο): εσείς είστε που κάποτε πηγαίνατε στις διαδηλώσεις των αγανακτισμένων, κρύβοντας την ταυτότητά σας, μη τυχόν και παρεξηγηθεί η πάνω πλατεία = μελλοντική Χρυσή Αυγή. Και θα κάνετε μάθημα ειδικά εσείς, ειδικά σ’ εμάς, με ποιους ΜΑΖΙΚΟΥΣ ΦΟΡΕΙΣ επιδιώκουμε να συντονίσουμε μια τοπική κινητοποίηση που το περιεχόμενό της είναι προσδιορισμένο από τα εργατικά κέντρα;

6. Εσείς είστε που μας καταγγέλλατε κάποτε ότι πάμε μόνοι μας στις διαδηλώσεις κι όχι με τη ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ. Κι έτσι διασπάμε το κίνημα. Κι επιμένατε πολλά χρόνια να αποτελείτε το μόνιμο ακροατήριο του Παναγόπουλου και του συγχωρεμένου του Παπασπύρου, γιατί ήταν οι “επίσημοι μαζικοί εργατικοί φορείς”. Πολλά τέτοια χρονάκια πέρασαν μέχρι να υιοθετήσετε κι εσείς τη γραμμή των διαφορετικών συγκεντρώσεων. Και πάλι εν μέρει, γιατί τελικά υιοθετήσατε τη γραμμή χωριστή συγκέντρωση από τη ΓΣΕΕ, αλλά κοινή πορεία


7. Θα μου δείξετε έναν (αριθμός: 1) που στα νησιά μας έκανε περισσότερα από τους εκπαιδευτικούς του ΠΑΜΕ για τα προσφυγόπουλα και την ένταξή τους στα σχολεία; Έναν.

Ο πρόεδρος του ΝΤΧίου της ΑΔΕΔΥ, δάσκαλος, υποδέχεται τα προσφυγάκια στο σχολείο, μετά τον γνωστό περσινό αγώνα των δασκάλων του νησιού, ενάντια στο ρατσισμό και τους φορείς του.




Δε ξέρω τι να πω. Εκπλήσσομαι ειλικρινά με τις σκέψεις που περιγράφετε στα έντυπα. Γιατί είμαι σίγουρος ότι δεν αποτελούν τις ειλικρινείς σας σκέψεις. Εκτός κι αν αρχίσατε να χάνετε και τη μνήμη σας και την κρίση σας. Και σας έχει μείνει μόνο η εμπάθεια της πολιτικής (και φυσικά ιδεολογικής) αδυναμίας.

Ή ίσως επειδή κάνατε πολλή παρέα με το ΣΥΡΙΖΑ όλα τα χρόνια (κοινές κινητοποιήσεις, κοινά ψηφοδέλτια, κοινά προεδρία κλπ) να είχατε τίποτα παρενέργειες… και κολλήσατε καμιά Βαξεβανίλα κάποιοι. Να το δείτε αυτό.

Υ.Γ. Επειδή είμαστε όλοι από τη Λέσβο να διευκρινίσω ότι δεν εννοώ κανέναν Βαξεβάνη από όσους φίλους και συντρόφους ζουν στο νησί. Όλοι ξέρετε ποιον εννοώ.

Ανακοινώσεις
3. Του νομαρχιακού τμήματος ΑΔΕΔΥ της Χίου
Μάνος Δούκας





Μετά τον Μέγα Αλέξανδρο





Οι ιστορικές καταβολές και οι σχέσεις, άλλοτε ανταγωνιστικές άλλοτε φιλικές, ανάμεσα στους λαούς των Βαλκανίων και της Ανατολικής Μεσογείου, που διαμόρφωσαν τον ανάλογο σημερινό γεωγραφικό χώρο, ασφαλώς δεν δημιουργήθηκαν από ένα φυσικό φαινόμενο, αλλά είναι δημιούργημα μιας μακρόχρονης ιστορικής πορείας. Εκ προοιμίου, λοιπόν, ομολογώ ότι το κείμενο που ακολουθεί, ενώ δεν είναι σύντομο, είναι σίγουρα ελλειπτικό και  συνεπώς ανεπαρκές για να καλύψει ένα τόσο τεράστιο θέμα όπως αυτό της εθνολογικής αποκρυστάλλωσης των σύγχρονων εθνών της βαλκανικής, μα και εκείνο της ονομασίας της πΓΔΜ και των Σλαβομακεδόνων, που ταλανίζει την χερσόνησο του Αίμου δεκάδες χρόνια.. Φιλοδοξώ πάντως, έστω κι αν δεν ανταποκριθώ στο μέγεθος των απαιτήσεων της Ιστορικής επιστήμης, να κρατήσω το ενδιαφέρον σας και να κινήσω την περιέργειά σας ώστε να ψάξετε παραπέρα…
***
Οι διεργασίες για τις «διευθετήσεις» με την πΓΔΜ με αιχμή την ονοματολογία  αποφασίστηκαν στο περιθώριο των εργασιών του Οικονομικού Φόρουμ στο Νταβός της Ελβετίας τον Ιανουάριο του 2018, και επικυρώθηκαν με ταχύτητα από την λεγόμενη  «Συμφωνία των Πρεσπών». Το «Σλαβο-Μακεδονικό» ζήτημα επανήλθε στην επικαιρότητα, πυροδοτούμενο από τους νατοϊκούς σχεδιασμούς και τις στρατιωτικές  επιδιώξεις των ΗΠΑ που έχουν αναγνωρίσει το γειτονικό κράτος ως   «Μακεδονία» ήδη από το 2004, αλλά και της ΕΕ.


Πιο συγκεκριμένα, ο πρώην πρωθυπουργός της πΓΔΜ Νικολά Γκρουέφσκι, ο πατέρας του οποίου είχε γεννηθεί στην Ελλάδα στο χωριό Αχλάδα της Φλώρινας, παραιτήθηκε μετά από πιέσεις της ΕΕ και των ΗΠΑ,  (με τον αναπληρωτή υφυπουργού εξωτερικών  Μπράιν Χόιτ Γι να διαδραματίζει καθοριστικό ρόλο), γιατί είχε συνάψει στρατιωτικές και εμπορικές σχέσεις με την Ρωσία. Η τελευταία δεν βλέπει θετικά την ένταξη της χώρας στις ευρωατλαντικές δομές, γι’ αυτό υπήρχε μια περίοδος επιθετικής ψυχρότητας με την ελληνική κυβέρνηση, η οποία κορυφώθηκε το καλοκαίρι του 2018 με την αμοιβαία απέλαση διπλωματών. Να υπενθυμίσω, πως «οι Ρώσοι διπλωμάτες κατηγορήθηκαν ότι συνεργάστηκαν με επιχειρηματίες, με στόχο να δωροδοκήσουν τοπικούς κρατικούς αξιωματούχους, ορθόδοξους μητροπολίτες, μέλη πολιτιστικών ενώσεων και ακροδεξιών οργανώσεων στη βόρεια Ελλάδα προκειμένου να αντιταχθούν στη συμφωνία για το ονοματολογικό της πΓΔΜ[…]»*

Στο παιχνίδι μετέχει και η Κίνα, καθώς  από την  πΓΔΜ και γενικά από τη Νοτιοανατολική Ευρώπη, περνάει τμήμα του χερσαίου Δρόμου του Μεταξιού στην Ευρώπη, κάτι που ενδιαφέρει και την οικονομική πολιτική του Πεκίνου.  Έτσι κι αλλιώς, τα βαλκάνια αποτελούν τα τελευταία χρόνια πεδίο αντιπαράθεσης των μεγάλων διεθνών παικτών και εταιριών.

Καθόλου αμελητέο δεν είναι και το γεγονός, ότι 26 χλμ. από την πόλη των Σκοπίων εδρεύει η μεγαλύτερη στρατιωτική βάση των ΗΠΑ, το γιγαντιαίο στρατόπεδο Camp Bondsteel. Το στρατόπεδο το κατασκεύασε η εταιρεία Halliburton, όπου Διευθύνων Σύμβουλος ήταν ο πρώην Υπουργός Αμύνης και αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Dick Cheney και η εταιρεία Kellogg, Brown and Root Corporation (KBR). Το στρατόπεδο βρίσκεται πάνω στη διαδρομή του κατασκευασμένου, από την Halliburton, διαβαλκανικού πετρελαιαγωγού 912 χιλιομέτρων, ΑΜΒΟ (Albanian, Macedonian, Bulgarian Oil), ο οποίος ανήκει «EXXON – Mobil» και στην  «Chevron». Πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της ΑΜΒΟ Oil είναι ο Ted Ferguson, ενώ μέλος στο ΔΣ της εταιρείας είναι ο πρώην υπουργός εξωτερικών της πΓΔΜ Gligor Tashkovich. Ο αγωγός τροφοδοτεί με πετρέλαιο από το Καζακστάν και το Αζερμπαϊτζάν που βρίσκονται υπό την κηδεμονία των ΗΠΑ, την Ευρωπαϊκή Ένωση, συμβάλλοντας έτσι στον περιορισμό της εξάρτησής της από το ρωσικό πετρέλαιο. Αυτός ο διαβαλκανικός πετρελαιαγωγός αποτελεί έναν από τους λόγους ύπαρξης του γιγαντιαίου αμερικανικού και Νατοϊκού στρατοπέδου Bondsteel στη συγκεκριμένη περιοχή.*

Εν τω μεταξύ, οι ΗΠΑ εντείνουν την πίεση τους στους κόλπους της ΕΕ κατά της κατασκευής του ρωσικού αγωγού φυσικού αερίου «Nord Stream 2», ο οποίος μέσω της Βαλτικής θα καταλήγει στη Γερμανία. Η Γερμανία, αντίθετα, προωθεί με επιμονή τον αγωγό, προκειμένου να διασφαλίσει επαρκή ενέργεια για την οικονομία της και αυτονομία από τις αμερικανικές εταιρείες, οι οποίες την ίδια στιγμή θέλουν να αποκλείσουν τους Ρώσους από την ευρωπαϊκή αγορά.*

Ο  ενεργειακός ανταγωνισμός στην Ευρώπη, παράλληλα με τη γεωπολιτική δυναμική των νέων κοιτασμάτων στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, δηλαδή των νέων κοιτασμάτων αερίου και πετρελαίου του Ισραήλ και της Κύπρου, αναβαθμίζει τη γεωπολιτική θέση των Βαλκανικών χωρών, οι οποίες φιλοδοξούν να καταστούν ενεργειακοί κόμβοι…

***
Όλα αυτά αποτελούν ψιλά γράμματα για διάφορους «πατριώτες» που προχωρούν στη δημιουργία ενός νέου κομματικού φορέα με την ονομασία «Ελληνική Πολιτική Συνείδηση» (ΕΠΟΣ), όπου θα συμμετέχουν, λέει, όσοι τάσσονται κατά των χειρισμών της κυβέρνησης στο ονοματολογικό ζήτημα της πΓΔΜ, οξύνοντας τον αστικό εθνικισμό και τον φασισμό όσων διαθέτουν αδρανή παραγωγή πνεύματος.

Όσον αφορά στην Παμμακεδονική Ένωση Αμερικής, που ήταν εκ των διοργανωτών των συλλαλητηρίων, δηλαδή την ανώνυμη εμπορική εταιρεία “Παμμακεδονική Ένωση Α.Ε.” (Pan-Macedonian Association Inc.) που εδρεύει στο Γουάιτστόουν της Ν. Υόρκης  και κατ’ ομολογία της βρίσκεται στην “υπηρεσία της Μακεδονίας και του Ελληνισμού από το 1947”, το μόνο που θα κάνω είναι να θυμίσω μια επιστολή τους, η οποία απευθυνόταν στην Ελευθεροτυπία και κατέληγε στην ιαχή: “Ζήτω το όραμα του μεγάλου Αλεξάνδρου, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής“!


«Μεγαλέξανδρος ο Αμερικανός
Pan-Macedonian Association Inc.
Παμμακεδονική Ενωση USA
Βραβείον Ακαδημίας Αθηνών
Academy of Athens Award

 
“Στην υπηρεσία της Μακεδονίας και του Ελληνισμού από το 1947”
“Serving Macedonia and Hellenism since 1947”
Honorary President Archbishop Demetrios


6 Ιουλίου 2004

Απάντηση στο άρθρο φύλλου της Ελευθεροτυπίας της 5ης Ιουλίου 2003 με τίτλο “Γεννημένοι την 4η Ιουλίου. Φονιάδες των λαών, Ελληνοαμερικάνοι”.

Αξιότιμε κύριε Διευθυντά,
 
Είναι όντως για μας αδύνατο να ακολουθήσουμε το επίπεδο διανόησης των ανταποκριτών του ανωτέρω άρθρου. Ως Ελληνοαμερικανοί έχουμε το μοναδικό προνόμιο και την υψίστη τιμή να βαλλόμαστε, κατά καιρούς, από μικρό-νοητικούς συμπατριώτες μας και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Είναι το προνόμιο που συνοδεύει τα παιδιά των δυο λαμπρότερων πατρίδων που γνώρισε ποτέ η οικουμένη. Όμως, σαν Μακεδόνες, σαν Έλληνες και σαν Αμερικανοί δεν πτοούμεθα ούτε καν από τους ιερόσυλους που τολμούν να χαρακτηρίσουν ως “αιμοσταγή” τον μεγαλύτερο στρατιωτικό, πολιτικό, διοικητικό, πολιτιστικό, ανθρωπιστικό και οικουμενικό ηγέτη που γέννησαν οι αιώνες των θνητών, τον Μέγα Αλέξανδρο.

 
* Σε αυτούς απαντάμε με αγανάκτηση ψυχής: “Αιδώς Αργείοι!”
* Ναι, είμαστε ένοχοι του Σωκρατικού συμπλέγματος και πιστεύουμε ότι: “Μητρός τε και πατρός τε και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον εστίν η πατρίς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρά θεοίς και παρ’ ανθρώποις και τοις νούν έχουσι…”

 
Ερωτούμε τους “διακεκριμένους” δημοσιογράφους του ανωτέρω άρθρου. Εσείς προσεύχεστε να μην επιστρέψουν στην Ιθάκη τους οι Έλληνες στρατιώτες που συμμετέχουν στις αποκαλούμενες διεθνείς δυνάμεις στο Ιράκ και το Αφγανιστάν;
Ως προς τις αναφορές σας στην κραταιά και βραβευμένη από την Ακαδημία Αθηνών Παμμακεδονική απαντούμε: Πρώτον, χωριό που φαίνεται κολαούζο δεν θέλει, και δεύτερον, πού ήσασταν και από ποια μεριά τα τελευταία 57 χρόνια που η Παμμακεδονική μάχεται σχεδόν μόνη της για τα ιερά και τα όσια της κληρονομιάς μας; Εμείς πιστεύουμε ότι η αλήθεια δεν έχει ημερομηνία λήξεως. 

Εσείς τι πιστεύετε;

ΖΗΤΩ Η ΜΙΑ ΚΑΙ ΑΙΩΝΙΑ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ!
 
ΖΗΤΩ Η ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗ ΕΛΛΑΣ!

 
ΖΗΤΩ ΤΟ ΟΡΑΜΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, ΟΙ ΗΝΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ!


Μετά τιμής, 
Sotiris Proios Σωτήρης Πρώιος, Ύπατος Πρόεδρος
Panos D. Spiliakos Πάνος Δ. Σπηλιάκος, Ύπατος Γραμματεύς
Nina Gatzoulis Νίνα Γκατζούλη, Υπάτη Αντιπρόεδρος»*


Παράνοια πασπαλισμένη με γελοιότητα…

Βέβαια, όσον αφορά στη «Συμφωνία των Πρεσπών»,  η “αριστερή” κυβέρνηση Τσίπρα, σε συμμαχία με τον ακροδεξιό-εθνικιστικό κυβερνητικό εταίρο, «δεν είχε τίποτε άλλο να διαχειριστεί παρά το σταδιακό συμβιβασμό μιας εχθρικής κοινής γνώμης εθισμένης σε πανίσχυρους καταστατικούς εθνικούς μύθους, οι οποίοι άλλωστε συγκροτούν το βασικό πυρήνα του κρατικού λόγου στην υπηρεσία του προϋπάρχοντος, αν όχι αιώνιου πάντως τουλάχιστον τρισχιλιετούς έθνους. Η κυβέρνηση στην εξάμηνη σχεδόν “τελική διαπραγμάτευση” δεν διαπραγματεύθηκε τίποτε άλλο παρά μόνο τη μέθοδο με την οποία θα πουλούσε στο εθνικό ακροατήριο μια “εθνική” σχετική υποχώρηση, που θα ανταμειβόταν με κάτι το οποίο δεν μπορούσε ανοιχτά να προβάλει, παρά μόνο εμμέσως να καταγράψει».*

Η “αριστερή” κυβέρνηση Τσίπρα για να πείσει προέβαλε το επιχείρημα για: «το τέλος του μακεδονικού αλυτρωτισμού»! Με το επιχείρημα αυτό, η «αριστερά» του Τσίπρα, υποκλινόμενη στις εθνικιστικές ιδεολογίες,  νομίζει πως παροπλίζει ιδεολογικά την αντιπολιτευόμενη Δεξιά, η οποία είχε την παράδοση της «εθνικοφροσύνης». Στην ουσία, η μετατόπιση ενός κομματιού του πολιτικού άξονα της αριστεράς  προς τις  εθνικιστικές ιδεολογίες περασμένων δεκαετιών ήταν ο λόγος, που σε άλλο άρθρο μου είχα συλλήβδην αναφερθεί στα πρόσφατα γεγονότα ελληνοχριστιανικής εθνικής μυθοπλασίας, γύρω από την ιστορία της ειδωλολατρικής αρχαίας Μακεδονίας και του δωδεκαθεϊστή και αυτοδιοριζόμενου θεού “Μέγα Αλέξανδρου” (είχε διακηρύξει σοβαρά –σοβαρά πως δεν είναι γιος του Φιλλίπου, αλλά του Αιγύπτιου θεού Άμμωνα), τα οποία θεμελιώνουν την ισχύ της εθνικο-θρησκευτικής έκστασης των “χλαμυδοφόρων διαδηλωτών”, εκεί που υπάρχει οικονομική ανασφάλεια και απογοήτευση. 

Γιατί, ναι μεν μπορεί να έχεις απονευρωθεί κοινωνικά και να μην διαμαρτύρεσαι που  δεν σε φτάνει το μεροκάματο να θρέψεις τον εαυτό σου και τα παιδιά σου, να θεωρείς φυσιολογικό να δουλεύεις τον μήνα για  μόλις 200-300 ή ακόμα και 400 ευρώ, να είσαι άνεργος, να πεινάς, όμως, άμα πιστέψεις πως διαιωνίστηκες διαμέσου των «ελληνικών γονιδίων» του Μέγα Αλέξανδρου, και όλο αυτό συνοδευτεί με θρησκευτικές εμμονές, τότε μπορεί και να χορτάσεις από τα άχυρα της εθνικο-θρησκευτικής σου βλακείας.

Απορία: Τα γονίδια των αρχαίων Μακεδόνων ήταν ελληνοχριστιανικά ή ειδωλολατρικά; Όποιος μπει στον κόπο ακόμα και να σκεφτεί το ερώτημα, τότε απλώς περιστρέφεται γύρω από τον άξονα της ηλιθιότητάς του…

Διότι η εθνική ταυτότητα και συνείδηση δεν έχει να κάνει με ένα είδος γενετικής-φυλετικής συνέχειας από τον Μέγα Αλέξανδρο, αλλά συνιστά σύγχρονο ιδεολογικό πρόταγμα που βασίζεται στα μυθεύματα της «προαιώνιας συνέχειας του έθνους από τους αρχαίους προγόνους», της φυλετικής καθαρότητας και τις άλλες εκφάνσεις του φασισμού. Επίσης, η εθνική ταυτότητα είναι άρρηκτα δεμένη και με την αστική ανάπτυξη και τον καπιταλισμό. Αυτό ακριβώς εκφράζει με τον πλέον ανοιχτό τρόπο ο πρώην υπουργός εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς στις δηλώσεις μετά τη συμφωνία των Πρεσπών: «Για εμάς και την κυβέρνησή μας πρώτιστο πατριωτικό καθήκον είναι να αναπτύξουμε το ρόλο της Ελλάδος στην περιοχή μας, να βγούμε από την κρίση και να πάμε στην ανάπτυξη με ολόκληρη την περιοχή»*

***
Όμως, η Ιστορία έχει έναν τρόπο να φαλκιδεύει τις αξιοθρήνητες βεβαιότητες εθνικο-θρησκευτικής έκστασης των «πατριωτών» που θα σώσουν του έθνους τη τιμή, καθότι δεν υποβιβάζει τα γεγονότα του παρελθόντος στην βιολογία για να αμβλύνει τα γεγονότα του παρόντος.

Το ενοχλητικό συμβάν είναι το γεγονός, πως το «Σλαβο-Μακεδονικό»  ζήτημα  δεν εντοπίζεται στην εποχή του ειδωλολάτρη «Μέγα» Αλέξανδρου,  ούτε στον δήθεν μεταπολεμικό «κομμουνιστικό επεκτατισμό» του Τίτο ή στην «προδοσία» του ΚΚΕ την εποχή του εμφυλίου. Τα επιχειρήματα αυτά είναι για κάτι “τυπάκια” σαν τον Θάνο Τζήμερο, το μυαλό του οποίου παραπέμπει στην ακινησία ενός βάλτου.*

Το ζήτημα προέκυψε στο τέλος του 19ου αιώνα και είχε να κάνει με τη διεκδίκηση της Μακεδονίας, τμήμα τότε της οθωμανικής αυτοκρατορίας, μεταξύ των διαμορφούμενων εθνικών κρατών της Βαλκανικής περιοχής, τα οποία  δημιουργηθήκαν από τον κατακερματισμό της. Ειδικά, η βαλκανική χερσόνησος αποτέλεσε το πεδίο για την ανάπτυξη μιας σειράς εδαφικών διεκδικήσεων από τα νέα κράτη που προέκυψαν, και καθώς κανένα κράτος δεν έχει εξαρχής μία εθνική βάση, όλα αιτιολογούνται με την επίκληση του αίματος, των «εθνικών», προαιώνιων και ύστερων δικαίων.

Έτσι, η Αλβανία που ήταν υπό την κηδεμονία της Αυστροουγγαρίας,  πρόβαλλε αξιώσεις μέχρι την σημερινή  Ήπειρο∙ η Σερβία και το Μαυροβούνιο, οι οποίες υποστηρίζονταν από την Αγγλία, τη Γαλλία και τη Ρωσία, επιδίωκαν έξοδο στο Αιγαίο και διεκδικούσαν από την οθωμανική αυτοκρατορία προσάρτηση των εδαφών του γεωγραφικού διαμερίσματος της Μακεδονίας. Δίπλα σε αυτά τα βαλκανικά κράτη, έχουμε την Βουλγαρία της οποίας τα σύνορα,  με τη Συνθήκη του Αγίου Στεφάνου ήδη από το 1878,  εκτείνονταν από τον Δούναβη έως το Αιγαίο∙ δηλαδή η σημερινή Θράκη ανήκε στην επικράτεια του Βουλγαρικού κράτους. Ωστόσο,  υπάρχει ακόμη η οθωμανική ζώνη, η οποία άρχιζε από την Κωνσταντινούπολη και εκτεινόταν μέχρι την Πρέβεζα και το Δυρράχιο και χώριζε τα νεοσύστατα βαλκανικά κράτη.

Η δραματική διαδοχή των γεγονότων και οι εξελίξεις που ακολούθησαν ήταν συνδυασμός των παραπάνω αιτιακών πλεγμάτων και είχαν ευρύτερες γεωπολιτικές επιπτώσεις. Επιδίωξη όλων των νέων Βαλκανικών κρατών και της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης ήταν η «απελευθέρωση» των αλύτρωτων ομοεθνών τους, που ζούσαν σ’ αυτήν τη οθωμανική ζώνη. Στο σημείο αυτό, είναι χρήσιμη η επισήμανση πως μιλάμε για ένα κόσμο αγροτικό-κτηνοτροφικό, με μικτές πληθυσμιακές ομάδες, προσηλωμένο στην παράδοση  που ταυτιζόταν με την Εκκλησία παρά με το όποιο εθνικό κράτος.

Στην Μακεδονία, λοιπόν, διαπλέκονταν  ποικίλης προέλευσης εθνικο-θρησκευτικά οράματα, γεγονός που ώθησε τις πληθυσμιακές ομάδες της περιοχής να χρησιμοποιήσουν τον όρο Μακεδόνες ως γεωγραφικό όρο, αλλά και ως ανώδυνο όρο, που ήταν λιγότερο επικίνδυνο την εποχή εκείνη από έναν εθνικό χαρακτηρισμό όπως Σέρβος, Μαυροβούνιος, Έλληνας, Εβραίος, Βλάχος, Αλβανός, Τούρκος, Αρμένης ή Βούλγαρος. Αξίζει πάντως παρενθετικά να γνωρίζουμε, πως ως την ανταλλαγή πληθυσμών του 1922-23, το ελληνικό στοιχείο στη Μακεδονία αποτελούσε μεν μια ισχυρή μειονότητα, μα σε καμιά περίπτωση δεν καθιστούσε αυτονόητες τις αξιώσεις της Ελλάδας πάνω στο γεωγραφικό χώρο της σημερινής Μακεδονίας. Δηλαδή, η δημογραφική σύνθεση της περιοχής ανατράπηκε με τον πόλεμο στην Μικρά Ασία, τις αμοιβαίες σφαγές, τις λεγόμενες «ανταλλαγές πληθυσμών» και την καταστροφή όλων σχεδόν των ελληνικών κοινοτήτων στην Ασία.     

Στις επόμενες γραμμές, δεν θα ενδιαφερθώ τόσο για τον εθνικό-αστικό μεγαλοϊδεατισμό, ο οποίος φούντωσε όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά σε όλα τα βαλκανικά κράτη μόλις στα 1911 με αφορμή την ιταλική επίθεση στην Λιβύη και τον πόλεμο με την Οθωμανική Αυτοκρατορία που επακολούθησε, αλλά θα εξετάσουμε από κοντά τις επινοήσεις και την κοινωνική μηχανική που υπεισέρχονται στη δημιουργία των εθνών, μέσα από τις προσπάθειες του τότε νέου ελληνικού κράτους, για άμεση υιοθέτηση των Σλαβομακεδόνων και προσάρτησής  τους στο ελληνικό έθνος και κράτος.

 Ήταν μια εποχή εξαιρετικά δύσκολη για τη συγκεκριμένη μειονότητα: «η πλευρά που επικρατούσε σε μια ορισμένη περιοχή υποχρέωνε τους Σλαβομακεδόνες να την ακολουθούν, πιέζοντάς τους με ένοπλη βία και στρατολογώντας τους, ιδρύοντας σχολεία και εκκλησίες, ασκώντας προπαγάνδα κ.λπ. Αρκεί να σημειωθεί, ότι “μακεδονομάχοι” αλλά και ιστοριογράφοι του “μακεδονικού αγώνα” κάνουν λόγο για “ελληνομακεδόνες”, με ονόματα όπως Τράικο Σόβιτσε, Στόικο Μήτρε και Στογιάν Ζλάτε ή «σλαβόφωνους» και σεμνύνονται ότι «αν τα πράγματα αφήνονται (σ.σ πριν το 1908) άνευ της ελληνικής επεμβάσεως, τα εις ημάς σήμερα ανήκοντα σλαβόφωνα χωρία θα εμετρούντο επί των δακτύλων και ίσως ουδέν μας είχε απομείνει…»*, ενώ μετά από τους ελληνικούς βανδαλισμούς σε βάρος του χωριού Ζαγορίτσανη, ο μητροπολίτης  Γερμανός Καραβαγγέλης δεν δυσκολεύεται να μνημονεύσει ότι «εκείνη την ημέρα σκοτώθηκαν εβδομήντα εννιά Βούλγαροι και δυστυχώς και μερικοί δικοί μας, σλαβόφωνοι μεν, αλλά πολύτιμοι…»*. Διότι, σύμφωνα πάντα με τα λόγια του μητροπολίτη,  απευθυνόμενος στους Σλαβομακεδόνες είπε: «Είσαστε Έλληνες από την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου […]η μορφή σας είναι ελληνική».*

Ενώ ο ιερέας Χρυσόστομος Χρυσομαλλίδης ή Παπαδράκος έλεγε στους Σλαβομακεδόνες : «Έφθανε μόνον μια ματιά να ρίψετε  στας Βουλγαρικάς και στας Μακεδονικάς κεφαλάς να ιδήτε την μεγάλην καταπληκτικήν διαφοράν. Το βουλγαρικό μούτρο είναι βλακώδες, το μέτωπο εξωγκόμενο και σαν της μαϊμούς[…] εσείς είσθαι εύμορφοι άνθρωποι». 

 Ή, ακόμα καλύτερα της «γνήσιας ελληνικής φυσιογνωμίας»*, όπως έλεγε  ο επιθεωρητής του ελληνικού κράτους Ηλίας Παπαναστασίου. Τέλος, ο εκπαιδευτικός και συγγραφέας  Κώστας Τσιούλκας, στην προσπάθειά του να αποδείξει πως οι Σλαβομακεδόνες είχαν αίμα ελληνικό, – θα σας γελάσω αν σας πω ότι η γραμμή του αίματος ήταν απευθείας από τον Φίλιππο ή από τον Βουκεφάλα,- καλούσε: «Προσέλθετε οι δεινοί κρανιολόγοι και εθνικολόγοι και φωτογραφήσατε τους κατοίκους απασών των χωρών της Μακεδονίας, και πόλεων και κωμοπόλεων και κωμών και χωρίων και θα πεισθήτε ότι η ευθυγραμμία, η πλαστική και η στάσις των σωμάτων είνε πολύ υπέρτερον ειδος, ώστε να είνε αίσχος να υπαχθώσιν οι Μακεδόνες εις την μογγολοταταρικήν ομοσιπύαν».*

Αυτές οι ρατσιστικές δηλώσεις δεν πρέπει να μας προκαλούν καμία έκπληξη, διότι σε αυτή την ιστορική συγκυρία, στρατηγικός προσανατολισμός της ελληνικής αστικής τάξης ήταν η επέκταση του οικονομικού χώρου στα βαλκάνια όπου διεκδικούσε κυρίαρχη θέση και ρόλο. Αυτός είναι ο λόγος που άρχισε να προσεταιρίζεται τους σλαβομακεδόνες. Φοβόταν  τις αντίστοιχες επιδιώξεις των άλλων  εθνικών αστικών τάξεων των κρατών της Βαλκανικής, που εμφανίζονταν ολοένα και πιο επιθετικά, διεκδικώντας μια καλή θέση στο τραπέζι που θα γινόταν το μοίρασμα εδαφών και αγορών της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Η οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα μετά την χρεοκοπία Τρικούπη το 1893 και την ήττα στον ελληνοτουρκικό πόλεμο το 1897 δεν ήταν καθόλου καλή. Υπήρχε ανέχεια, ανεργία, τρομακτική φτώχεια και πείνα. Κοντά σε όλα αυτά, οι ξένοι ομολογιούχοι, Γερμανοί κυρίως, που κρατούσαν στα χέρια τους τα δάνεια της χώρας απαιτούν πιεστικά τα τοκοχρεολύσια τους. Οι εθνικιστικοί πόθοι γίνονται η δικλείδα ασφαλείας και η βαλβίδα διαφυγής του θρόνου και της ελληνικής κυβέρνησης από την λαϊκή αγανάκτηση και από τα μύρια κοινωνικοοικονομικά προβλήματα που συσσώρευσε ο πόλεμος και η χρεοκοπία.

Όμως, το ελληνικό κεφάλαιο της εποχής διαθέτει τεράστια δύναμη με όπλο του τη θαλάσσια ναυτιλία και το δίκτυο των παροικιών στα εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στην Μαύρη Θάλασσα και την Μεσόγειο, μα και  στην ευρύτατη και πολυεθνική αυτοκρατορία των Αψβούργων. Το παροικιακό εμπορικό κεφάλαιο γνωρίζει τεράστια άνθηση, σε σημείο που η ελληνική αστική τάξη να είναι ο μεγαλύτερος δανειστής της καταρρέουσας Οθωμανικής αυτοκρατορίας!

Οι Έλληνες τραπεζίτες Ανδρέας Συγγρός, Στέφανος Σκουλούδης, Γεώργιος Ζαρίφης, ήταν οι προνομιακοί δανειστές του οθωμανικού κράτους στο πεδίο του βραχυπρόθεσμου δανεισμού, που αποδείχτηκε ιδιαίτερα επικερδής λόγω της διαφοράς ανάμεσα στα επιτόκια δανεισμού στην Ευρώπη και σε αυτά που οι ίδιοι χρέωναν στο οθωμανικό θησαυροφυλάκιο. Είναι γεγονός, πως η «αγάπη» για το έθνος, την πατρίδα ή για το όνομα της πατρίδας είναι συναίσθημα που αφορά κυρίως το πόπολο. Το κεφάλαιο δεν έχει ανάγκη και δεν χρειάζεται να αγαπά κανένα έθνος και καμιά πατρίδα…Είναι λεύτερο…Περνά με ευκολία τα σύνορα καθώς γνωρίζει πως δεν υπάρχει κανένας λόγος να υπάρχουν∙ όμως, η αδιάκοπα αυξανόμενη δύναμη του ελληνικού κεφαλαίου, τόσο μέσα στα πλαίσια της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας στις παροικίες όσο και στο εσωτερικό του νέου ελληνικού κράτους, επέβαλε την κατάκτηση νέων εδαφών…

Πράγματι, η Ελληνική αγορά είχε διευρυνθεί με την προσάρτηση της Θεσσαλίας, ενώ την ίδια περίοδο είχαμε εξέλιξη της οικονομικής ζωής, καθώς πραγματοποιούνται μεγάλα έργα υποδομής, φτιάχνονται σιδηροδρομικές γραμμές και δρόμοι και ιδρύονται μεγάλες εταιρείες,  σε τομείς όπως στις μεταφορές, στην βιομηχανία και στην βιοτεχνία…

Εν τούτοις, η επιχειρηματολογία πάνω στην οποία επιχειρήθηκε ο προσεταιρισμός των σλαβομακεδόνων και η επιχειρούμενη δημιουργία ελληνικού εθνικού φρονήματος, δεν έγινε με όρους ανάπτυξης της αγοράς και δεν έμεινε μόνο στα κρανιολογικά χαρακτηριστικά τους, αλλά προσπάθησε να αποδείξει ότι η γλώσσα των σλαβόφωνων της Μακεδονίας ήταν αρχαιοελληνική διάλεκτος.

Χαρακτηριστικά, ο διπλωμάτης Γεώργιος Τσορμπατζόγλου γράφει: «η γλώσσα τους δεν είναι Βουλγαρική αλλ’ αρχαιότατη Ελληνομακεδονική, παραφθαρείσα μεν ολοέν επί μάλλον υπο των αιώνων, αλλά και διαφυλάξασα επί τοσούτον την Ελληνικήν της οντότητα[…] το λεξιλόγιο της συνιστά ανεκτίμητον πολιτικώς και ανεκμετάλλευτον μέχρι σήμερον θησαυρών».* Αυτές τις εξωφρενικές κατασκευές τις προωθούσαν ακόμη και πανεπιστημιακοί καθηγητές όπως ο βυζαντινολόγος, Ακαδημαϊκός και υπουργός Παιδείας,  Κωνσταντίνος Άμαντος, ο καθηγητής της γλωσσολογίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης Νικόλαος Παντελής Ανδριώτης ή ο  καθηγητής επίσης  στο Α.Π.Θ, Στίλπων Κυριακίδης…

Δεν θα ήταν υπέροχο αν οι βόρειοι γείτονες μας επικαλεστούν αυτές τις ανοησίες για να αποδείξουν και αυτοί πως είναι απευθείας χλαμυδοφόροι απόγονοι του Μ. Αλεξάνδρου; 

Σύμφωνα με τον Τάσο Κωστόπουλο: «Η πολιτικό-ιδεολογική λειτουργία των εν λόγω θεωρημάτων κρίθηκε τόσο αποτελεσματική, ώστε αυτά να διατηρηθούν στον σκληρό πυρήνα της εθνικής επιχειρηματολογίας  για αρκετές ακόμα δεκαετίες, ως βασικά στοιχεία του οπλοστασίου που επιστρατεύτηκε για την αφομοίωση της σλαβομακεδονικής μειονότητας[…]».*

Ωστόσο, με τη λήξη  του Β΄ Βαλκανικού πολέμου, απότοκος του οποίου  ήταν η  Συνθήκη του Βουκουρεστίου, καθορίστηκαν τελεσίδικα τα σύνορα των βαλκανικών χωρών. Από το γεωγραφικό χώρο της πρώην οθωμανικής επαρχίας της Μακεδονίας που εκτεινόταν από τη Λίμνη Οχρίδα στα δυτικά έως τη Ροδόπη στα ανατολικά και από τον ορεινό όγκο της Σαρ-πλανίνα στον Βορρά έως τον Όλυμπο και την Πίνδο στον Νότο, η Ελλάδα πήρε το 51,57% (Μακεδονία του Αιγαίου), η Σερβία το 38,32% (Μακεδονία του Βαρδάρη) και η Βουλγαρία το 10,11%  (Μακεδονία του Πιρίν).

Ας έχουμε όμως κατά νου πως ο πρώτος βαλκανικός πόλεμος που τον ευνοούσε η ανατροπή του στάτους κβο,  στο πλαίσιο μιας διεθνούς συγκυρίας  που επέτρεψε την απομάκρυνση των Οθωμανών από τα ευρωπαϊκά τους εδάφη, συνένωσε τα βαλκανικά κράτη σε μια τετραπλή συμμαχία μεταξύ Σερβίας, Ελλάδας, Βουλγαρίας και Μαυροβούνιου και σηματοδότησαν την καταστροφή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Θα τολμούσα να πω, πως ο πόλεμος αυτός δημιούργησε στους λαούς των Βαλκανίων, χριστιανούς και μη, συνείδηση για την κοινή τους τύχη. Κοινός ήταν ο δυνάστης τους, κοινή και η πάλη τους.

Ο διαμελισμός της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας που έμεινε στην Ιστορία ως το «Ανατολικό Ζήτημα» κόστισε στους λαούς αφάνταστες αιματηρές καταστροφές και αύξησε την αποικιοκρατική επιθετικότητα των Δυτικών δυνάμεων, που άρχισαν να ραδιουργούν και να υποστηρίζουν την προσάρτηση των εδαφών πότε στον ένα πότε στον άλλο από τους τέσσερις συμμάχους, ανάλογα κάθε φορά με τα συμφέροντά τους.

Έτσι η Συνθήκη Ειρήνης του Λονδίνου που υπογράφηκε στις 17 Μάη του 1913 προέβλεπε πως η Τουρκία παραχωρούσε στη Βαλκανική Συμμαχία, Ελλάδα, Γιουγκοσλαβία, Βουλγαρία και Μαυροβούνιο όλα τα εδάφη δυτικά της γραμμής Αίνου – Μήδειας, της Μακεδονίας και της Θράκης δηλαδή, εκτός από τα εδάφη της Αλβανίας. Μάλιστα, η Βαλκανική Συμμαχία ανέθετε  στις Μεγάλες Δυνάμεις  Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Γερμανία, Ρωσία και Αυστροουγγαρία τον διακανονισμό των συνόρων της Αλβανίας και όλων των ζητημάτων των σχετικών με την ανακήρυξή της σε ανεξάρτητο και κυρίαρχο κράτος. Η τύχη των νησιών του Αιγαίου και η ρύθμιση του καθεστώτος του Αγίου Όρους ανατέθηκε σε αυτές τις έξι μεγάλες δυνάμεις! Τέλος, αναφορικά με την Κρήτη, η Τουρκία εκχωρούσε στην Βαλκανική Συμμαχία τα δικαιώματά της στο νησί!

Η Συνθήκη ήταν απολύτως ασαφής, αφού όλοι τα είχαν όλα και τα πάντα βρίσκονταν κάτω από την απόλυτη εξουσία του ιμπεριαλισμού των μεγάλων δυνάμεων. Ο Ιστορικός Θ. Πεφάνης παρατηρεί πως η Βαλκανική χερσόνησος αποτελεί: «το μήλον της έριδος μεταξύ διαφόρων ισχυρών επικρατειών της Δύσεως» και αυτό γιατί, «διαπνέονται ακόμη από ιμπεριαλιστικάς τάσεις και έχουν πονηράς βλέψεις επί των κρατών της Βαλκανικής, διά να χρησιμοποιήσωσι ταύτα ως μέσον προς κατάκτησιν των αγορών της Ανατολής».* Ο ανταγωνισμός, όμως, ανάμεσα στις μεγάλες δυνάμεις για κυριαρχία στον γεωστρατηγικό χώρο της Χερσονήσου του Αίμου λόγω των πετρελαίων της Ανατολής γίνεται και ανταγωνισμός ανάμεσα στην Βαλκανική Συμμαχία. Τα βαλκάνια μετατράπηκαν σε ανταγωνιστικές αγορές και σε πεδίο νέων σκληρών συγκρούσεων. Γι΄ αυτό δεν άργησε να ξεσπάσει ο Δεύτερος Βαλκανικός πόλεμος.  Όπως σημειώνει ο σημαντικός ιστορικός Νίκος Σβορώνος: «το πρόβλημα διανομής της Μακεδονίας και της Θράκης οδηγεί σε νέο πόλεμο. Η Βουλγαρία, κατά τη συμβουλή των Κεντρικών Δυνάμεων, χτυπά πρώτα τους Σέρβους και μετά τους Έλληνες, που ανταπαντούν με επιτυχία. Στο μεταξύ η Ρουμανία και η ίδια η Τουρκία μπαίνουν στον πόλεμο κατά της Βουλγαρίας».*

Μύλος!

Η Διάσκεψη του Βουκουρεστίου τον Αυγούστου του 1913, οπότε και υπογράφηκε η Συνθήκη με την οποία τερματιζόταν ο Δεύτερος Βαλκανικός πόλεμος και ρυθμίζονταν τα ζητήματα που αφορούσαν τις αντιμαχόμενες βαλκανικές χώρες, αναφορικά με τα πρώην ευρωπαϊκά εδάφη της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ενώ  ανταποκρινόταν εν μέρει στα  δίκαια των βαλκανικών λαών, ως κυρίαρχο στοιχείο της όλης διαδικασίας ήταν ο αστικός εθνικισμός και ο σοβινισμός σε συνδυασμό με τα συμφέροντα των ισχυρών καπιταλιστικών δυνάμεων της εποχής. Πάντως, από τη Συνθήκη του Βουκουρεστίου η Ελλάδα βγήκε σχεδόν διπλάσια. Η εδαφική της έκταση από τα 63.211 τ.χλμ. έφθασε με τη συνθήκη στα 120.308 τ.χλμ. και ο πληθυσμό της από 2.631.912 έφτασε στους 4.718.221 κατοίκους.

Ακολούθησε ο βίαιος εξελληνισμός των Σλαβομακεδόνων, που βασίστηκε  στο επιχείρημα ότι ο πληθυσμός τους αφενός είναι μικρός και αφετέρου έχει ελληνική συνείδηση. Το γελοίο είναι, πως οι άνθρωποι αυτοί που κυνηγηθήκαν άγρια από το φασιστικό καθεστώς του Μεταξά το 1959, με απόφαση του «υπεύθυνου εθνικής στρατηγικής» της κυβέρνησης Καραμανλή Φίλιππου Δραγούμη,  αναγκάστηκαν με όρκο στο Ευαγγέλιο να απαρνηθούν την ομιλία της μητρικής γλώσσας τους…

***
Έχω να πω πως, ενώ τα χρόνια κύλησαν και η ανθρωπότητα γνώρισε φρικαλέες εμπειρίες λόγω των εθνικιστικών στερεοτύπων, οι αυθεντικοί χλαμυδοφόροι που γοητεύονται από την αρχαιομακεδονική κληρονομιά, και ας μην έχουν ανοίξει κανένα βιβλίο για να την γνωρίσουν, αλλά παρόλα αυτά νιώθουν απόγονοι του κάθε «Μεγάλου Αλεξάνδρου», αφθονούν ένθεν κακείθεν των συνόρων . Και το θέμα της εθνικιστικής υστερίας δεν προσφέρεται για αστεϊσμούς και ούτε πρέπει να υποτιμηθεί, γιατί ο φασισμός εκτός από την «συνέχεια του αίματος», χρησιμοποιεί το συναίσθημα και τα θρησκευτικά σύμβολα∙ και εδώ υπάρχει μια δυσκολία να τον αντιμετωπίσεις.

Άλλωστε, οι εθνικοί μύθοι που δημιουργούν και συντηρούν ένα κλίμα εθνικολαϊκής υστερίας δεν αποτελούν διόλου μια Ελληνική αποκλειστικότητα, αλλά χαρακτηρίζουν την κυρίαρχη ιδεολογία σχεδόν όλων των κρατικών μορφωμάτων που υπάγονται στο πολυποίκιλο μωσαϊκό των βαλκανικών εθνοτικών ομάδων, και όχι μόνον. Επίσης, τα εθνικά ζητήματα, στις ζοφερές μέρες που ζούμε, εξελίχθηκαν σε θεμελιακά προβλήματα της σύνθετης πραγματικότητάς μας. Αποτελούν, μαζί με το μεταναστευτικό πρόβλημα, και κυρίως σε εποχές οικονομικών κρίσεων, στοιχεία αναπόσπαστα και νομιμοποιητικά της εξουσίας, καθώς δημιουργούν ένα κλίμα όπου ευδοκιμεί η διαρκής και ασυνείδητη επικρότηση αντιλαϊκών πολιτικών.

Σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση βλέπουμε γιγάντωση της ακροδεξιάς και των φασιστοειδών μορφωμάτων με έντονη προβολή του εθνικιστικού απομονωτισμού όπως στην Ουγγαρία, και βίαιων λύσεων στο υποτιθέμενο κομβικό πολιτικό ζήτημα, που είναι το προσφυγικό.Η άνοδος του φασισμού στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ένα αναπάντεχο γεγονός, είναι, όμως, ένα ανησυχητικό γεγονός. Οι «παρθένες» της αστικής πολιτικής τάξης αναζητούν εξηγήσεις και προσφεύγουν στην ίδια πάντα «πάσης χρήσεως» κοινωνιολογία, όπως στην παγκοσμιοποίηση, την οικονομική κρίση, την υποχώρηση της αγοραστικής δύναμης των μεσαίων στρωμάτων,μπλα μπλα μπλα… ποτέ, όμως, δεν αναζητούν εξηγήσεις από τις διαδοχικές αστικές κυβερνήσεις που νέμονται την εξουσία∙ από τους εαυτούς τους δηλαδή.

Εν τέλει, δεν είναι ο εργάτης που αποφάσισε να περιορίσει όσο γίνεται το βασικό μισθό του, ούτε να μείνει άνεργος∙ ούτε ο συνταξιούχος αποφάσισε να κόψει μόνος του την σύνταξή του ή την ιατροφαρμακευτική περίθαλψή του… Συν τοις άλλοις, οι «παρθένες» της ΕΕ που εφαρμόζουν τις πλέον επιθετικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές, έχτισαν υπομονετικά και την υπόθεση της «σύγκρουσης πολιτισμών» για να στοχοποιήσουν τον μετανάστη, τον «άλλον», τον «ξένο», ώστε να διαμορφώνουν τη γνώμη του λαού που χρειάζονται∙ ο «άλλος», ως αποδιοπομπαίος τράγος, ως επιδρομέας δηλαδή, που θα κλέψει το φαί του ευρωπαίου «πολιτισμένου» εργάτη και θα του φάει τα κοινωνικά επιδόματα…

Εν κατακλείδι, και για να ξαναγυρίσω από το γενικό στο ειδικό, η Μακεδονία, ως ευρύτερη γεωγραφική περιοχή, δεν «ανήκει» κατ’ αποκλειστικότητα σε κανένα έθνος σε κανένα κράτος. Περιέκλειε και συνεχίζει να περικλείει  πολλές εθνότητες, και είναι κατατετμημένη σε διαφορετικές χώρες. Όσον αφορά στον έτσι κι αλλιώς εξωπραγματικό «ιστορικό δεσμό» των πολιτών της πΓΔΜ, με την «Μακεδονική εθνική ταυτότητα» τους, αυτή δεν τους έλεγε και πολλά, καθώς όταν η Βουλγαρία εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το 2007 έτρεχαν κατά δεκάδες χιλιάδες να πολιτογραφηθούν Βούλγαροι ώστε να τους ανοίξει η πόρτα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός, πως ακόμα κι ο πρώην πρωθυπουργός της πΓΔΜ Λιούμπκο Γκεοργκιέφσκι (1998-2002) απέκτησε τη βουλγαρική υπηκοότητα!
«Η απόκτηση βουλγαρικού διαβατηρίου για τον πολίτη της πΓΔΜ είναι το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο : αρκεί να παρουσιάσει μια βεβαίωση με την οποία να αποδεικνύεται η «βουλγαρική καταγωγή» του»*. Έτσι κι αλλιώς το εθνικό, θρησκευτικό και γλωσσικό μωσαϊκό της πΓΔΜ είναι ιδιαίτερα περίπλοκο και περιπλέκεται σε διαρκώς μεταβαλλόμενους συνδυασμούς. Η χώρα αυτή ακόμα αναζητά την εθνική ομογενοποίηση, άρα, και την κρατική συγκρότησή της…

Ο «ασκός του Αιόλου» όμως άνοιξε στα Βαλκάνια από την ώρα που υλοποιήθηκε, από τις επεμβάσεις και δολοπλοκίες των ΗΠΑ, της ΕΕ, ειδικά της Γερμανίας, το εγκληματικό σχέδιο διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και της αλλαγής των συνόρων της περιοχής. Τα Βαλκάνια, μετά την διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας και στο όνομα της «Μεγάλης Σερβίας», της «Μεγάλης Κροατίας» ή της «Μεγάλης Αλβανίας» μετατράπηκαν σε συνώνυμο του εθνικιστικού αλυτρωτισμού και σοβινισμού των ατέλειωτων συγκρούσεων, ψυχρών και θερμών, της διάλυσης και του κατατεμαχισμού.

Σήμερα γινόμαστε μάρτυρες ενός πισωγυρίσματος της ιστορίας! Το ζήτημα της πΓΔΜ  έχει μετατραπεί σε διακύβευμα παγκόσμιο ανάμεσα στη Ρωσία, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την ΕΕ, λόγω της μετατροπής των Βαλκανίων σε πεδίο ενός άτυπου ενεργειακού «πολέμου». Μέσα σε αυτό το πλαίσιο πρέπει να εντάξουμε την συνάντηση, στις αρχές του Νοεμβρίου που πέρασε, των πρωθυπουργών Ελλάδας, Βουλγαρίας, Ρουμανίας και Σερβίας στη Βάρνα, με τη συμμετοχή του πρωθυπουργού του Ισραήλ Μπέντζαμιν Νετανιάχου και τον αποκλεισμό από την συνάντηση της Τουρκίας, η οποία προσπαθεί να αξιοποιήσει τη θρησκευτική συγγένεια με τις μουσουλμανικές μειονότητες ώστε να εισχωρήσει στην περιοχή.  Στο κέντρο της προσοχής της Άγκυρας βρίσκονται οι οικονομικές, πολιτικές και στρατιωτικές συμφωνίες, καθώς και οι ενεργειακοί σχεδιασμοί στα βαλκάνια γιατί υποβαθμίζουν τα σχέδια της Τουρκικής κυβέρνησης που αφορούν στην αναβάθμισή της στην περιοχή με όχημα τον αγωγό φυσικού αερίου «Turkish Stream» που κατασκευάζει σε συνεργασία με τη Ρωσία και στον οποίο αντιτίθενται οι ΗΠΑ.

Μέσα σε αυτές τις αντιθέσεις και τους ανταγωνισμούς, ήδη από τις αρχές του καλοκαιριού  που μας πέρασε,το περιοδικό Foreign Policy μίλησε για υποψηφιότητα Ζαεφ-Τσίπρα για το Νόμπελ Ειρήνης αναφορικά με τη συμφωνία για το Μακεδονικό, που άκοσμα δεν είχε οριστικοποιηθεί, ενώ η εφημερίδα La Repubblica χαρακτηρίζει τον Α. Τσίπρα ως τον άνθρωπο που είναι σε  απόλυτη στοίχιση με τις πλέον επιθετικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές, ως «εκείνο – πλέον το σπανιότατο – [είδος] ενός ηγέτη που δεν γνωρίζει, σχεδόν, τι σημαίνει ο λαϊκισμός, ενώ παράλληλα «[…] δρέπει τους καρπούς των ρεαλιστικών επιλογών του» έστω και αν «το 20% των νοικοκυριών ζει σε συνθήκες φτώχειας». Εκείνο που μετράει είναι «[…] η προοπτική της οικονομικής ανάπτυξης [που] είναι θετική και η ελάφρυνση του χρέους [η οποία] επιτρέπει να ατενίζει κανείς το μέλλον, χωρίς υπερβολική ανησυχία».

Δεν ξέρω τι αποκομίσατε όσοι από εσάς «ατενίζετε το μέλλον χωρίς υπερβολική ανησυχία» από αυτήν την ανάγνωση, όμως, αν σε κάποιους φαίνεται πως δεν υπάρχει διέξοδος από το τέλμα, έχω να πω, υπό τους ήχους του δικού μου τυμπάνου πάντα, πως η ανάλυση συγκεκριμένων γεγονότων που αποτελούν καρπό συγκεκριμένων πολιτικών, οικονομικών και στρατιωτικών σχέσεων θα μας επιτρέψει να δημιουργήσουμε ιστορική συνείδηση, η οποία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αντανάκλαση της αντικειμενικής μας πραγματικότητας.

Ειδάλλως, άμα δεν τα καταφέρουμε, με αποτέλεσμα όλα να μας φαίνονται βαρετά, σχολαστικά και απόκρυφα, τότε δεν θα μας μείνει τίποτα άλλο από το να παραδοθούμε στην γοργόνα και να αναρωτιόμαστε αν ο Μέγας Αλέξανδρος ζει…

1* CNN: Απελάσεις Ρώσων διπλωματών: Η δήλωση Λαβρόφ και η στάση των ΗΠΑhttps://www.cnn.gr/news/kosmos/story/138735/apelaseis-roson-diplomaton-h-dilosi-lavrof-kai-i-stasi-ton-hpa
2* BBC:  Go-ahead for Balkan oil pipeline http://news.bbc.co.uk/2/hi/business/4130271.stmκαι Νίκος Μπογιόπουλος Η μεγαλύτερη «βάση» των ΗΠΑ στον κόσμο!https://www.rizospastis.gr/story.do?id=4426772
3* Νέες πιέσεις κατά του «Nord Stream 2» μετά το επεισόδιο στην Αζοφική Θάλασσαhttps://www.rizospastis.gr/story.do?id=10139560
4* Iospress: Από το Μεγαλέξανδρο στον Ράμσφελντ
5*Περιοδικό Θέσεις: ΔΙΕΘΝΟΠΟΙΗΜΕΝΟΣ ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΙΑΚΗ ΠΑΡΑΦΙΛΟΛΟΓΙΑ.
6* Protagon.gr: Κοτζιάς: Γιατί η συμφωνία με την ΠΓΔΜ είναι πατριωτική 16 Ιουνίου 2018
7*liberal.gr Θάνος Τζήμερος  «Προκήρυξη προς τον μακεδονικό λαό που ζει κάτω από την ελληνική κυριαρχία!»
8* Κωνσταντίνος Α. Βακαλόπουλος «Μακεδόνικος Αγώνας». Η ένοπλη φάση, 1904-1908» Εκδόσεις Α Σταμούλης, σελ. 38, 220 και 254.
9* Περιοδικο Θεσεις Χρήστου Τυροβούζη: Για την ιστορική διάσταση του «Μακεδόνικου»
10*Γερμανος Καραβαγγέλης: Ο Μακεδονικός Αγών. Απομνημονεύματα 1958
11* Σταμάτης Ράπτης Ιστορία του Μακεδονικού Αγώνος 1910 σελ 176 από Φυλετικές Θεωρίες στην Ελλάδα [έρευνα Τάσος Κωστόπουλος]Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης.
12* Κωνσταντίνος Τσιούλκας Συμβολαί εις την διγλωσσίαν των Μακεδόνων εκ συγκρίσεως της σλαυοφανούς μακεδονικής γλώσσης προς την ελληνικήν 1907.
13* Φυλετικές Θεωρίες στην Ελλάδα Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης.
14* Φυλετικές Θεωρίες στην Ελλάδα ο.π
15* Θ. Πεφάνης: Η ιδέα της Βαλκανικής Ενώσεως και αί Βαλκανικαί σχέσεις Αθήνα 1933 σελ 6.
16*Νίκος Γ. Σβορώνος: «Επισκόπηση της Νεοελληνικής Ιστορίας», εκδόσεις «Θεμέλιο», σελ. 117
17* Monde-Diplomatique: Σόφια-Σκόπια, δύο αδέλφια-εχθροί  7 Δεκεμβρίου 2013

ΚΩΣΤΑΣ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΗΣ (ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ)

Αναρτήθηκε από 

TOP READ