16 Φεβ 2015

Τι λέει, τι εννοεί και τι πράττει η νέα κυβέρνηση

Τι λέει, τι εννοεί και τι πράττει η νέα κυβέρνηση

«


Ο Μανώλης με τα λόγια χτίζει ανώγια και κατώγια», λέει η λαϊκή σοφία. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ πάλι στα λόγια καταργεί μνημόνια, διώχνει την τρόικα, δρομολογεί φιλολαϊκές μεταρρυθμίσεις..., την ίδια ώρα που στην πράξη «μαγειρεύει» νέο μνημόνιο, στρώνει κόκκινο χαλί σε πολλές και διάφορες «τρόικες» και δρομολογεί μεταρρυθμίσεις που με την εγγύηση του ΟΟΣΑ θα αποτελειώσουν ό,τι γλίτωσε απ' τον οδοστρωτήρα των μεταρρυθμίσεων της κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ.

Το παιχνίδι του άλλα λέω και άλλα κάνω είναι ιδιαιτέρως προσφιλές σε πολιτικές δυνάμεις που πιστεύουν ακράδαντα πως όσο μεγαλύτερο είναι το ψέμα τόσο πιο εύκολα γίνεται πιστευτό.
Χωρίς να κρύβονται, ομολογούν ότι παίζουν «παιχνίδια με τις λέξεις και τις διατυπώσεις» (όπως έγραψε η «Αυγή» τις προηγούμενες ημέρες) στο πλαίσιο της διαπραγμάτευσης με τους εταίρους, στην πραγματικότητα για να παραπλανούν το λαό.

Εγραψαν λοιπόν:

α) «Η κυβέρνηση δεν συζητά τη συνέχιση της μνημονιακής λιτότητας». Η κυβέρνηση όμως δηλώνει την πίστη της στα πρωτογενή πλεονάσματα και στους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, που σημαίνει «λιτό βίο» για το λαό, ενώ συζητά την άρση των ρυθμίσεων που εμποδίζουν τη στήριξη του κεφαλαίου απ' το κρατικό ταμείο. Καπιταλιστική ανάπτυξη με «λιτό βίο» για το λαό θέλει, όπως συμβαίνει και στα κράτη που δεν είχαν μνημόνιο, ανεξάρτητα από το πόσο περιοριστική πολιτική εφάρμοσαν.
β) «Η κυβέρνηση δεν συζητά την περαιτέρω επιβάρυνση των φτωχότερων και μεσαίων στρωμάτων ή παραπέρα περικοπές στο κοινωνικό κράτος. Επιπλέον έσοδα θα βρει από τα υψηλά και πολύ υψηλά εισοδηματικά στρώματα και από τη φοροδιαφυγή και όχι από τη μείωση των δημόσιων δαπανών, οι οποίες βρίσκονται ήδη μακράν του ευρωπαϊκού μέσου όρου». Η κυβέρνηση λέει στο λαό ότι δε θα παρθούν νέα μέτρα, δε λέει όμως τίποτα για όλα αυτά που ήδη ισχύουν και είναι ικανά να επιβάλουν μια ζωή με υποβαθμισμένα δικαιώματα και ανάγκες. Η ελπίδα για ανάκτηση των απωλειών πάει περίπατο.
γ) «Η κυβέρνηση δεν πρόκειται να προχωρήσει σε εκποίηση δημόσιας περιουσίας (...) Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι κατά των επενδύσεων, είναι κατά της λεηλασίας. Συζητάει επενδύσεις που θα σέβονται το περιβάλλον, τα εργασιακά δικαιώματα, θα εντάσσονται στη στρατηγική ανάπτυξης της χώρας και δεν θα είναι αρπαχτές». Η κυβέρνηση κοροϊδεύει, το πρόβλημα δεν είναι αν τα σχέδια των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, αν το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφορίας θα πραγματοποιείται με ολοκληρωτικές ιδιωτικοποιήσεις ή με επενδυτικές συμπράξεις του δημοσίου με το κεφάλαιο. Και βέβαια η μεγάλη κοροϊδία είναι ότι το κεφάλαιο, που επενδύει με κριτήριο το μέγιστο κέρδος, θα νοιάζεται για το περιβάλλον ή τα εργασιακά δικαιώματα. Αυτά, άλλωστε, τα έχουν πει και άλλοι παλιότερα. Την ίδια στιγμή, μάλιστα, που ισχύει η στρατηγική της ΕΕ για την απελευθέρωση ορισμένων τομέων της οικονομίας (π.χ. Ενέργεια, μεταφορές κλπ.).
δ) «Το χρέος δεν είναι βιώσιμο υπό τις παρούσες συνθήκες και παραδοχές και πρέπει να καταστεί βιώσιμο ώστε η Ελλάδα να συνεχίσει να το εξυπηρετεί». Η κυβέρνηση λέει ότι το χρέος πρέπει να ρυθμιστεί για να μπορούμε να συνεχίσουμε να το πληρώνουμε. Αρα, καμιά ελάφρυνση των λαϊκών στρωμάτων από το χρέος αλλά εξεύρεση πόρων που δε θα κατευθύνονται στην αποπληρωμή του, για να στηριχθούν τα επενδυτικά σχέδια του κεφαλαίου.

Στο παιχνίδι αυτό έδωσε τα ρέστα του ο Αλ. Τσίπρας μετά τη Σύνοδο Κορυφής, το βράδυ της περασμένης Πέμπτης, και τη σκυτάλη πήρε την Παρασκευή ο κυβερνητικός του εταίρος Π. Καμμένος.

«Το μνημόνιο όπως το γνωρίσαμε και η τρόικα τελείωσαν, ξεχάστε τα», ισχυρίστηκε ο Αλ. Τσίπρας. «Τους τύπους που έμπαιναν στα υπουργεία και έδιναν εντολή στους υπουργούς δε θα τους ξαναδούμε. Ούτε με e-mail θα συνεχιστεί η χώρα να κυβερνάται, όπως έκανε ο κ. Σαμαράς, όταν είπε ότι τους έδιωξε», υποστήριξε ο Π. Καμμένος.
Οι δηλώσεις αυτές έχουν με την αλήθεια τόση σχέση όσο ο φάντης με το ρετσινόλαδο. Οσο ικανοί λεξιπλάστες και αν αποδειχτούν, όση επιμέλεια στην αντιγραφή παλαιοΠΑΣΟΚικών μεθόδων και αν επιδείξουν, το κρέας ψάρι δε γίνεται.
Τι ακριβώς τελείωσε; Αυτό που συζητά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ με την ΕΕ είναι στην ουσία ένα νέο μνημόνιο, με τα ίδιες αντιλαϊκές στοχεύσεις υπέρ του κεφαλαίου, σε άλλο περιτύλιγμα. Το 70% των μνημονιακών μέτρων της προηγούμενης «συμφωνίας», που πρώτος ο Βαρουφάκης νομιμοποίησε ως αναγκαία, συμπληρωμένα από ένα 30% αναδιαρθρώσεων από τις εξίσου αντιλαϊκές συνταγές του ΟΟΣΑ, ισούνται με ένα πλήρες μνημόνιο που θα συνεχίσει να βαραίνει τη ζωή του λαού. Αλλωστε, στο πλαίσιο της ΕΕ αυτό είναι αναμενόμενο, από τη στιγμή που τα μνημόνια δεν αποτελούν παρά την εξειδίκευση της γενικής της στρατηγικής προς όφελος των μονοπωλίων.
Οταν ο Αλ. Τσίπρας, μετά τη Σύνοδο Κορυφής το βράδυ της Πέμπτης, δήλωνε «διαφωνούμε με τους κανόνες της σκληρής και αυστηρής δημοσιονομικής πειθαρχίας, με το Σύμφωνο Σταθερότητας, εντούτοις, είμαστε υποχρεωμένοι να τους σεβαστούμε. Διότι αποτελούν ιδρυτικούς κανόνες των Συνθηκών της Ευρωπαϊκής Ενωσης», στην πραγματικότητα δεσμευόταν στα μνημόνια διαρκείας της ΕΕ που ισχύουν για όλα τα κράτη - μέλη της και τσακίζουν όλους τους λαούς.

«Η τρόικα θα αντικατασταθεί στην Ελλάδα με τους θεσμούς με τους οποίους η χώρα έχει συνάψει συμφωνία ισότιμου εταίρου και θα ακούμε τους ισότιμους εταίρους, όπως, όμως, θα ακούνε και αυτοί ισότιμα. Η σχέση εξουσίας, δηλαδή, του δανειζόμενου με το δανειστή δεν θα υπάρχει. Το μνημόνιο και η πολιτική την οποία είχε υπογράψει η προηγούμενη κυβέρνηση, δεν ισχύει», υποστηρίζει η κυβέρνηση. Η τρόικα όμως είναι ακριβώς αυτοί οι «θεσμοί» για τους οποίους μιλά η κυβέρνηση (δηλαδή η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, η ΕΚΤ και το ΔΝΤ), με τα δεσμά των οποίων θα παραμείνει αλυσοδεμένος ο λαός. Την ίδια ώρα που μιλάνε για «τέλος της τρόικας», έχουν ήδη πιάσει δουλειά τα τεχνικά κλιμάκια των ίδιων ιμπεριαλιστικών οργανισμών, για να αξιολογήσουν το πρόγραμμα «μεταρρυθμίσεων» της συγκυβέρνησης και να δώσουν το «πράσινο φως» για τη μετατροπή του στα περιβόητα «προαπαιτούμενα» της «νέας συμφωνίας», την υλοποίηση των οποίων θα αξιολογούν στη συνέχεια!

Την ίδια ώρα που μιλάνε για «τέλος των τύπων που μπαινόβγαιναν στα υπουργεία», εδώ θα γίνει πραγματική παρέλαση: Βαλίτσες για την Ελλάδα ετοιμάζουν τεχνοκράτες όχι μόνο από τους «θεσμούς» της τρόικας αλλά και από όσα κράτη πρόλαβε να επισκεφτεί ο Τσίπρας την περασμένη βδομάδα, καθώς και κλιμάκια του ΟΟΣΑ και των ΗΠΑ, για να μεταλαμπαδεύσουν στην κυβέρνηση την τόση εμπειρία που απέκτησαν στον αντιλαϊκό βούρδουλα.
Ομως, ακόμα και κανείς από δαύτους να μην πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα, τι θα άλλαζε; Τίποτα, όπως επιβεβαιώνει και ο Β. Σόιμπλε, δηλώνοντας με απαράμιλλη κυνικότητα ότι στη γερμανική κυβέρνηση είναι παντελώς αδιάφορο πού θα γίνονται οι συναντήσεις όσο κανείς δεν αμφισβητεί το περιεχόμενο του προγράμματος... Αλλωστε, η επιτήρηση είναι ένας από τους κανόνες, μια από τις δεσμεύσεις στο πλαίσιο της ΕΕ που η κυβέρνηση δηλώνει ότι θα σεβαστεί.

«Θα υλοποιήσουμε όσες μεταρρυθμίσεις δεν τόλμησαν άλλοι» (...) «Βασικός προσανατολισμός των μεταρρυθμιστικών μας προσπαθειών θα είναι να δημιουργήσουμε ένα αποτελεσματικό κράτος, ώστε να αποκατασταθεί αυτή η σχέση δικαίου και, ταυτόχρονα, να μειωθούν αυτές οι δραματικές κοινωνικές ανισότητες, που δημιουργήθηκαν τα τελευταία χρόνια. Και παράλληλα, με αυτό τον τρόπο, να εξοικονομήσουμε και πόρους, τους οποίους θα διαθέσουμε για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, αυτού του δραματικού φαινομένου να έχουμε συμπολίτες μας χωρίς πρόσβαση στο ηλεκτρικό, χωρίς ένα πιάτο φαγητό. Αυτό, ξέρετε, δεν είναι ζήτημα πολιτικών προτεραιοτήτων της ελληνικής κυβέρνησης, είναι δείγμα του πολιτισμού μιας χώρας και, μάλιστα, μιας ευρωπαϊκής χώρας», ισχυρίζεται η κυβερνητική προπαγάνδα.

Το «εθνικό μεταρρυθμιστικό σχέδιο» της συγκυβέρνησης δε συνίσταται σε φιλολαϊκές παρεμβάσεις, αφού τέτοιες σκοντάφτουν στις ανάγκες του κεφαλαίου, δεν ταιριάζουν ούτε με το στόχο της ανάκαμψης, ούτε με την υπεράσπιση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου . Γι' αυτό και θα «υψωθεί» πάνω στη βάση του αντιλαϊκού πλαισίου που «έχτισαν» όσες αντιλαϊκές συμφωνίες προηγήθηκαν, που δεν αμφισβητείται στην ουσία απ' την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Εμμεση παραδοχή αυτού αποτελεί το σημείο της παραπάνω δήλωσης, με το οποίο επιχειρείται να εξαγοραστεί η ανοχή του λαού με τα ψίχουλα που υπόσχεται ότι θα φέρουν οι μεταρρυθμίσεις αυτές στο «πιάτο» όσων δεν έχουν να φάνε.
Αλλωστε, το ότι φέρουν τη σφραγίδα της ΕΕ και του ΟΟΣΑ επιβεβαιώνει ότι πρόκειται για μεταρρυθμίσεις με αντιλαϊκό πρόσημο. Το γεγονός ότι σπεύδουν να το χειροκροτήσουν όσοι έως σήμερα τσάκιζαν το λαό και να ζητήσουν την επίσπευσή τους όσοι απομυζούν τον ιδρώτα του, φανερώνει την πραγματική τους στόχευση.

Το να παίζει κανείς με την αγωνία της φτωχολογιάς για διέξοδο απ' την αφόρητη πραγματικότητα που αντιμετωπίζει, με την ελπίδα της για ένα καλύτερο αύριο, δε συνιστά τίποτα λιγότερο από πολιτική αγυρτεία. Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δεν εκπροσωπεί στα ευρωενωσιακά διαβούλια το λαό και τα συμφέροντά του αλλά τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Αν επικαλείται τη λαϊκή εντολή και τη λαϊκή κυριαρχία είναι επειδή θέλει το λαό νεροκουβαλητή στο μύλο που αλέθει τα δικαιώματά του. Εξού και οι ξιπασμοί του Αλ. Τσίπρα περί φιλοκυβερνητικών διαδηλώσεων και το κυβερνητικό καλωσόρισμα της επιστροφής των «αγανακτισμένων», οι αντιμνημονιακές παντιέρες των οποίων ξέφτισαν σε σημαίες στήριξης μιας διαπραγμάτευσης για τη συνομολόγηση νέου μνημονίου.

Οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, που μπορούν να διακρίνουν τον επικίνδυνο κατήφορο όπου εξωθεί η λογική των μειωμένων απαιτήσεων που καλλιέργησε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν ακόμα γίνει κυβέρνηση, που το ταξικό τους συμφέρον τσαλαπατιέται κάτω απ' την εθνική (δηλαδή αστική) ομπρέλα της νέας κυβέρνησης, έχουν την επιλογή τού να μη στοιχηθούν κάτω απ' τη σημαία του κεφαλαίου, του να υψώσουν τα τιμημένα λάβαρα της δικής τους τάξης.

Κέρκυρα: Παρέμβαση του Σωματείου Ξενοδοχοϋπαλλήλων στον ΟΑΕΔ

Κέρκυρα: Παρέμβαση του Σωματείου Ξενοδοχοϋπαλλήλων στον ΟΑΕΔ
Από την παρέμβαση στον ΟΑΕΔ Κέρκυρας
Παρέμβαση πραγματοποίησε το πρωί της Δευτέρας 16 Φλεβάρη στον ΟΑΕΔ Κέρκυρας το κλαδικό Σωματείο Ξενοδοχοϋπαλλήλων του νησιού στο πλαίσιο των αντίστοιχων παρεμβάσεων που γίνονται από σωματεία του Επισιτισμού - Τουρισμού σήμερα σε όλη τη χώρα. Οι εργαζόμενοι του κλάδου συγκεντρώθηκαν στην είσοδο του ΟΑΕΔ και στη συνέχεια κατευθύνθηκαν στην αίθουσα αναμονής των ανέργων όπου τους ενημέρωσαν για τα αιτήματά τους που αφορούν στο να παρθούν τώρα άμεσα μέτρα προστασίας των ανέργων και των εποχικών εργαζομένων του κλάδου, καλώντας σε κοινή συστράτευση σε αυτή την προσπάθεια.
Από την πλευρά του ο πρόεδρος του Σωματείου Ξενοδοχοϋπαλλήλων Κέρκυρας, Σταμάτης Πελάης, αφού έκανε εκτενή αναφορά στο πλαίσιο αιτημάτων τους, στη συνέχεια στάθηκε στη διαπραγμάτευση της κυβέρνησης, σημειώνοντας ότι διαπραγματεύονται για τους μεγαλοξενοδόχους, τους μεγαλέμπορους, τους βιομήχανους και όχι για τα ταξικά συμφέροντα των εργαζομένων στον Επισιτισμό - Τουρισμό και γενικότερα των εργαζομένων.
Ο Γιώργος Κουλούρης από τη Γραμματεία Κέρκυρας του ΠΑΜΕ παράθεσε το άμεσο πλαίσιο διεκδικήσεων της εργατικής τάξης του ΠΑΜΕ και κάλεσε σε συσπείρωση και οργάνωση του αγώνα στα ταξικά σωματεία και στις δυνάμεις του Μετώπου.

Ο άγνωστος πόλεμος

 Ο άγνωστος πόλεμος



Το βασικό συγκριτικό πλεονέκτημα της κυβερνώσας ελπίδας είναι το μέτρο σύγκρισης με τους προηγούμενους και ο χαμηλός πήχης που καλείται να υπερβεί, περίπου στο ύψος μιας εφημερίδας, λεπτής και κίτρινης σαν την αυριανή. Όπως μου ‘λεγε κι ένας σφος, ακόμα και ο τρίχρονος ανιψιός μου να έμπαινε υπουργός, θα ήταν καλύτερος από τον προκάτοχό του. αφενός γιατί δε θα έλεγε τίποτα (όπως ότι δε θέλει να του κλέβει τη δόξα για τις απολύσεις ο τόμπσεν) κι αφετέρου γιατί του αρέσει πολύ το διάβασμα, να ξεφυλλίζει αλλά και να του διαβάζουν παραμύθια, οπότε τουλάχιστον δε θα πήγαινε αδιάβαστος στην ψηφοφορία για το μνημόνιο, σαν το χρυσοχοΐδη. Άσε που ενώ το ξεφύλλιζε, μπορεί και να το έσκιζε κιόλας κατά λάθος, συνεπώς κερδίζει στη σύγκριση και με τους υπουργούς του σύριζα· ή με αυτές τις νηπιακές πολιτικές συνειδήσεις, που διαδηλώνουν φιλοκυβερνητικά για την κατάργηση του τοξικού μέρους του μνημονίου. Καλή ώρα σαν τη μητέρα του, από το εξωκοινοβούλιο:

-Γιατί δεν έρχεται και το κουκουέ στο σύνταγμα να μιλήσει με τον κόσμο και να ζυμώσει συνειδήσεις; Γιατί αποπαίρνει τόσο άγαρμπα και τσουβαλιάζει τον κόσμο που ελπίζει κι έχει στρέψει το βλέμμα του για πρώτη φορά στην αριστερά και την κυβέρνησή της;
Ενώ η σωστή τακτική προφανώς θα ήταν να πας με το (αριστερό) ρεύμα, βαυκαλιζόμενος πως ελέγχεις την πορεία του και τις (αριστερές) στροφές του, και με τα νερά του. Κι αν σου πούνε «πετάει ο γάιδαρος», να το συζητήσεις ψύχραιμα: «έλα μωρέ τώρα πετάει, δύο μέτρα σηκώνεται κι ύστερα ξαναπέφτει». Κι αν τολμήσεις να σηκώσεις δάχτυλο, για να του δείξεις την μπανανόφλουδα μην την πατήσει, όπως στο ποντιακό ανέκδοτο, γίνεσαι λέει ρατσιστής με τους πόντιους. Εσύ δηλ του έδειχνες την μπανανόφλουδα κι αυτός κοιτούσε το δάχτυλο, υψώνοντας το δικό του στη νοημοσύνη μας.

Το βασικό βέβαια δεν είναι πώς θα απευθυνθείς στον κόσμο, για να βγει ανώδυνα και μια ώρα αρχύτερα απ’ την πλάνη του, αλλά οι αυταπάτες που κουβαλάς εσύ ο ίδιος και κρύβεις πίσω από το πλήθος. Άρα πρέπει πρώτα να πείσεις τον εαυτό σου, σε τι στοχεύεις και πού θέλεις να πας. Αστερίξ να μου πεις κι εμένα μετά τι κάνουμε, γιατί μου αρέσει να ξέρω γιατί παλεύουμε.

Η πάλη αυτή λοιπόν (ελληνορωμαϊκή, χωρίς άλλο ταξικό πρόσημο), είναι ένας παράξενος, άγνωστος πόλεμος της πατρίδας μας μπροστά στο μνημείο του άγνωστου στρατιώτη, απ’ όπου πήραν τα κάγκελα μαζί με τα μυαλά μας και τα ‘βαλαν στο μίξερ, για ένα διαφορετικό μίγμα πολιτικής και μνημονίου, με κεϊνσιανή συνταγή και φιλολαϊκές σάλτσες. Στον οποίο κάποιοι είναι διατεθειμένοι να φτάσουν θεωρητικά στα επαναστατικά οδοφράγματα (a las barricadas revolucionarias) αλλά κανείς σχεδόν δεν ξέρει ποιον ακριβώς πολεμά, τι ζητάει και προς τα πού να μουτζώσει (αφού τον εαυτό μας τον αποκλείσαμε). Ας πούμε προς τις βρυξέλες που είναι η κομισιόν και μουτζώνει κι ο μαυρογιαλούρος μαζί, που έχει ετοιμάσει κι ενωτικό λόγο: φίλοι και σύντροφοι του κουκουέ, θα σας εξαφανίσομεν...

Ο κόσμος διεκδικεί μικρές ανάσες αξιοπρέπειας, παρακολουθώντας με κομμένη την ανάσα (και την αξιοπρέπειά του) το πολιτικό θρίλερ στο γιούρογκρουπ. Και έχουνε έρθει πολλοί, αλλά η εικόνα δε θυμίζει σε τίποτα τα κυριακάτικα απογεύματα της πλατείας, ούτε βασικά αγανακτισμένους, που τώρα μένουν βουβοί κι αμήχανοι, πνιγμένοι στην ελπίδα τους, σε μια άχρωμη και άνευρη κινητοποίηση, χωρίς παλμό. Μια σιωπή που έρχεται ως εκκωφαντικό συμπλήρωμα της αγωνιστικής φλυαρίας των social media, κι ως συνέχεια του καρναβαλιού (και του κράτους) και της αγωνιστικής έκστασης διάφορων πολιτικών μασκαράδων.
Αλλά αν έχεις τέτοια ελπίδα, τι (τη) θες την απελπισιά;

Από τη μικροφωνική αναγγέλλουν συγκέντρωση στο συντριβάνι, όπου κάποιος κρατέι ένα πλακάτ με το σύνθημα: ψωμί, σουβλάκι και γιάνη βαρουφάκη. Ποτέ άλλοτε ένα τόσο τίποτα ως νόημα δεν χώρεσε τόσο πολύ κόσμο. Στη συνέλευση μπορούμε να συζητήσουμε και τις λεπτομέρειες, αν θα είναι πίτα ή ψωμάκι, αν θα έχει κρεμμύδι, τζατζίκι και κώτσο βασιλιά. Ή έστω πρόεδρο της δημοκρατίας, τώρα που κάηκε το άλλο τίποτα, ο αβραμόπουλος.

Φεύγοντας από το σύνταγμα, βλέπουμε μια αναρχική αφίσα για την τελευταία λέξη του φασισμού και τους πολίτες που προσκυνούν το κράτος τους. Έχουμε επιμέρους διαφωνίες στη διατύπωση (πχ πολίτες), είναι όμως από τις λίγες φωνές που μπορούν να στοιχηθούν στο μέτωπο της αξιοπρέπειας και δεν εννοούν να την απολέσουν σε φιλοκυβερνητικές συγκεντρώσεις ή κάτι άλλο ισοδύναμο (που είναι της μόδας, στην τρέχουσα ορολογία).

Ας αφήσουμε λοιπόν τους λακεδαιμόνιους. Τι έχουν καταφέρει οι υπόλοιπες οργανωμένες δυνάμεις που παρεμβαίνουν στις μάζες και ζυμώνουν ριζοσπαστικά αιτήματα; Ποια βήματα έχουν μετρήσει και καταγράφουν στον απολογισμό τους για τις πλατείες; Έχουν φτιάξει τα σοβιέτ της εποχής μας, όπου αυτοί κάνουν πως ζυμώνουν (κοσκινίζοντας) ενώ ο λαός κάνει πως ριζοσπαστικοποιείται κι αγκαλιάζει μαζικά μεταβατικά μέτρα και συνθήματα (ΟΥΣΤ); Έγινε ποτέ αυτοκριτική για τα χαρακτηριστικά που πήραν οι πλατείες και για τις δυνάμεις που επωφελήθηκαν από την αγανακτισμένη μόδα; Έγινε μάθημα το πάθημα των πλατειών ή συνεχίζουν να παίζουν πρόθυμα το παιχνίδι άλλων;

Η (αστική) δημοκρατία δεν εκβιάζεται. Κι αυτό αφορά κυρίως όσους πόνταραν στο μαζικό, λαϊκό εκβιασμό του κινήματος σε μια αριστερή κυβέρνηση που θα εφάρμοζε ριζοσπαστικά μέτρα.
Μα αφού.. να, η πίεση φέρνει αποτέλεσμα και η κυβέρνηση είναι έτοιμη να πάρει πίσω την υποψηφιότητα αβραμόπουλου για τον πτδ, για να χρυσώσει το χάπι για τη συμφωνία που... έκλεισε αύριο και θα το καταπιούν αμάσητο. Κι αν ο αλέξης είχε χιούμορ, έπρεπε κανονικά να προτείνει για πτδ το γίγαντα, το σαρτζετάκη. Αλλά όσο παρεμείνει το κίνημα γτπ και δε βάζει ως στόχους του ζήτημα εξουσίας και δτπ, θα ξεγελιέται με χάντρες και καθρεφτάκια για τον πτδ.

Ο λεκάτης έχει απόλυτο δίκιο όταν λέει πως ο φλεβάρης του 2015 δεν είναι ο γενάρης του 1905, για να πηγαίνουμε «αυθόρμητα» με επικεφαλής τον παπα-γκαπόν και τα εικονίσματα του τσάρου, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα, προσμένοντας για κάποιο θάμα. Η απαγκίστρωση απ’ τις αυταπάτες είναι βασική προϋπόθεση για την απαγκίστρωση από το όποιο μνημόνιο –και πολύ πιο δύσκολη στην πράξη. Κι η ανασύνταξη πρέπει να ξεκινήσει χτες (κατά το «η συμφωνία θα κλείσει χτες»), χωρίς να δίνει άλλη περίοδο χάριτος στον τσάρο (βαρουφάκη) της οικονομίας και την κυβέρνησή του. Ίσως αυτό το χτες να ήταν η πανελλαδική σύσκεψη του παμε στο αλκυονίς και τα όσα θα δρομολογήσει το προσεχές διάστημα.

Ε! «αξιοπρεπή» ανθρωπάκια… αφήστε ήσυχο τον Άρη!

 Ε! «αξιοπρεπή» ανθρωπάκια… αφήστε ήσυχο τον Άρη!



Τόση «αξιοπρέπεια»… τόση «συγκίνηση»… τόσος «αυθορμητισμός»…  Ένας αξιοπρεπής άνθρωπος που σέβεται τον εαυτό του και  συγκινείται από το θεληματικό πηγούνι και τα πουκάμισα του Βαρουφάκη, οφείλει να συγκινηθεί και από τα λόγια του Άρη!.. Και αφού βροντοφωνάξει για το δικαίωμά του να επιλέγει ό ίδιος πόσο % θα τον εξοντώσουν, ρίχνει στο τέλος κι έναν ύμνο του ΕΑΜ για να κλείσει η σεμνή τελετή, μέσα σε ρίγη συγκίνησης!..

«Ο σαλτιπάγκος πουλά τα νούμερα φτηνά»… το ΕΑΜ, η Κωνσταντοπούλου, ο Βελουχιώτης, η Ραχήλ… «δραχμή τα ακροβατικά»… το γράμμα του Ζαχαριάδη, οι «αγορές», ο Γλέζος… «το πήδημα θανάτου δυο δραχμές»… η τρόικα που πέθανε… ο Μπαλάφας, η Εθνική Αντίσταση… το μνημόνιο που τέλειωσε… «οι αλυσίδες δωρεάν»… και την αξιοπρέπειά σου θα τη σκουπίσουν οι υπάλληλοι του δήμου μαζί με τ’ αποτσίγαρα και τα πλαστικά του καφέ…

«Τη σκέψη σας που νείρεται/ πάνω στο πλαδαρό μυαλό σας/ σάμπως ξιγκόθρεφτος λακές»…

Αφήστε ήσυχο τον Άρη! Ή, αφού δεν ντρέπεστε να τον πιάνετε στο στόμα σας διαβάστε και τα παρακάτω λόγια:

"Εγώ παιδί του ελληνικού λαού, ορκίζομαι να αγωνιστώ πιστά από τις τάξεις του ΕΛΑΣ, χύνοντας και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου, σαν γνήσιος πατριώτης για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του λαού μας, κι ακόμα να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιος του αγρότη. Δέχομαι προκαταβολικά την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Εθνους και του λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω αν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δε γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του".

Ο Άρης τα έγραψε. Και τα τίμησε. Με το αίμα του…


ΥΓ. Τόση παραμύθα πια;! Έχει όρια η κατάντια; Που σταματάει ο ξεπεσμός;...

Δευτέρα 16 Φλεβάρη 2015.

Aξιοπρέπεια σημαίνει (και) να μην παραμυθιάζεσαι

 Aξιοπρέπεια σημαίνει (και) να μην παραμυθιάζεσαι

[...]
Τα συλλαλητήρια που οργανώνονται τούτες τις μέρες δεν έχουν καμιά σχέση με τον αρχικό αυθορμητισμό του «κινήματος των αγανακτισμένων», μολονότι απευθύνονται στο ίδιο κοινό. Σχεδιάστηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ και πλέον ο σχεδιασμός δεν κρύβεται, καθώς τα κομματικά Μέσα, η συνδικαλιστική του παράταξη (ΜΕΤΑ), αλλά ακόμη και βουλευτές από το βήμα της Βουλής καλούν το λαό σε συλλαλητήρια στήριξης της κυβερνητικής πολιτικής. Την Τετάρτη, μέρα πραγματοποίησης του δεύτερου συλλαλητήριου της σειράς, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος εξέδωσε ανακοίνωση για να χαιρετίσει τα συλλαλητήρια, ενώ ο ίδιος ο Τσίπρας έγραψε στο πρωθυπουργικό twitter μήνυμα, ανεβάζοντας και σχετική φωτογραφία.

Δεν έχει τόση σημασία αν ήταν πολλοί ή λίγοι οι διαδηλωτές, μολονότι πρέπει να σημειωθεί ότι στο δεύτερο συλλαλητήριο, το οποίο κλήθηκε μπροστά στην υποτιθέμενη κρισιμότητα της διαπραγμάτευσης στο Eurogroup, δεν συγκεντρώθηκαν ούτε 15.000 διαδηλωτές στο Σύνταγμα, αριθμός που δεν μπορεί να συγκριθεί με το δεύτερο συλλαλητήριο των «αγανακτισμένων», που μάζεψε μισό εκατομμύριο λαού. Είναι κι αυτό σημάδι της γενικότερης κοινωνικής παθητικότητας, την οποία δεν μπόρεσαν να κάμψουν οι «δραματικές» εκκλήσεις των συριζαίων, οι οποίοι δείχνουν καθαρά ότι κι αυτή ακόμη τη σχετικά μικρή συμμετοχή στα συλλαλητήρια της «αξιοπρέπειας» θα τη χρησιμοποιήσει ως άλλοθι: «τι να κάνει και η κυβέρνηση, όταν δεν τραβάει ο κόσμος;».

Σημασία έχει κυρίως το περιεχόμενο αυτών των συλλαλητηρίων. Το στίγμα το έδωσε το ίδιο το πρωθυπουργικό tweet: «Στις πόλεις της Ελλάδας & της Ευρώπης ο λαός δίνει τη μάχη της διαπραγμάτευσης. Είναι η δύναμή μας»! Ο λαός όχι ως δύναμη διαπραγμάτευσης, αλλά ως χειροκροτητής μιας κυβέρνησης, η οποία είναι αποφασισμένη να υπηρετήσει τα συμφέροντα της ελληνικής κεφαλαιοκρατίας, χάριν των οποίων παζαρεύει με τους ιμπεριαλιστές δανειστές, εκλιπαρώντας για λίγα ψίχουλα από το τραπέζι τους. Ως χειροκροτητής μιας κυβέρνησης η οποία κάνει καθημερινά κωλοτούμπες διολισθαίνοντας προς τις θέσεις των δανειστών και προσπαθεί να κερδίσει χρόνο, όχι έναντι των δανειστών, αλλά έναντι του ελληνικού λαού, τον οποίο παραμύθιασε αγρίως πριν τις εκλογές της 25ης Γενάρη.

«Στο Eurogroup και τη Σύνοδο Κορυφής δεν διαπραγματεύεται μόνη της η ελληνική κυβέρνηση αλλά μαζί με τα 10.000.000 των Ελλήνων πολιτών», έγραψε με άφθαστο τσογλανισμό στο twitter ο Σακελλαρίδης, ταυτίζοντας ολόκληρο τον ελληνικό λαό με την κυβέρνηση.

Τα συλλαλητήρια αυτά είναι συλλαλητήρια συνενοχής και όχι αξιοπρέπειας. Γιατί η αξιοπρέπεια δεν είναι ιδεοληπτικός φανατισμός και παραμύθιασμα, αλλά γνώση σε βάθος και συνειδητή τοποθέτηση. Οι αγωνιστές που φώναζαν «ζήτω το κόμμα» φτύνοντας το εκτελεστικό απόσπασμα ήξεραν για τι πέθαιναν. Πέθαιναν για έναν αγώνα που συνεχιζόταν ή για έναν αγώνα που χάθηκε, αλλά το αίμα τους θα γινόταν λίπασμα για να ξαναφουντώσει. Δεν πέθαιναν για να μπορούν να κουνάνε τον κώλο τους στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ο Τσίπρας, ο Μπαρουφάκης και ο Σακελλαρίδης. Αυτοί που συγκεντρώνονται στα συλλαλητήρια της συνενοχής, με τα μυαλά στα κάγκελα από το παραμύθιασμα, θα δοκιμάσουν σύντομα την πικρή γεύση μιας ακόμη διάψευσης.

Δεν κατηγορούμε τους απλούς λαϊκούς ανθρώπους που κατέβηκαν στα συλλαλητήρια παραμυθιασμένοι από την αξιοπρέπεια της άγνοιας και των φρούδων ελπίδων. Εκείνοι, όμως, οι δήθεν ακροαριστεροί που κάλεσαν τον κόσμο σ’ αυτά τα συλλαλητήρια φέρουν ακέραια την ευθύνη. Για μια φορά ακόμη επέλεξαν το ρόλο του μαϊντανού. Αυτή τη φορά του μαϊντανού της εξουσίας, που θέλει το λαό δίπλα της στο κακόγουστο σόου της δήθεν διαπραγμάτευσης, για να μην τον έχει απέναντι όταν θα του φέρει το μετα-μνημόνιο που θ’ αποτελεί τη συνέχεια του μνημόνιου. Είναι συνυπεύθυνοι για το παραμύθιασμα, για τον ιδεολογικό και πολιτικό ευνουχισμό του ελληνικού λαού.
Απόσπασμα από το φύλλο 811 της εφημερίδας "Κόντρα" (η εικονογράφηση και οι υπογραμμίσεις δικές μας)*
*Αναδημοσιεύεται παρά τις διαφωνίες μας σε επί μέρους σημεία του

Ντεν πειράζει καρντιά μου για Καμμένο! Και η Τουρκία μαζί μας είναι, επισήμως!

 Ντεν πειράζει καρντιά μου για Καμμένο! Και η Τουρκία μαζί μας είναι, επισήμως!


Να λες ότι "θα πας να λεφτερώσεις" τη Βόρεια Κύπρο και ότι η ΕΛΔΥΚ είναι "επιθετικό σώμα", να πηγαίνεις Ίμια, να προτείνεις πώληση μαχητικών που θα σταθμεύουν Ρόδο-Κω και να σε στηρίζει στο Σύνταγμα και ο Πρέσβης των ΗΠΑ και ο Πρέσβης της Τουρκίας;

Μα, τι μαγεία έχει πια αυτή η Αριστερά; Φτου μην αβασκαθεί δηλαδή!

Οι αγανακτιστμένοι στο γκουβέρνο

 Οι αγανακτιστμένοι στο γκουβέρνο

απ’ την πλατεία στην Ηρώδου του Αττικού: μια μούτζα δρόμος (οι αγανακτισμένοι στο γκουβέρνο)


Δεν θα αρνηθούμε, το αντίθετο, πως πρέπει νάσαι πολύ λέρα για να κυβερνάς γαλέρα! Θα σημειώσουμε, κατά συνέπεια, σε ότι αφορά τους γαλεροκυβερνήτες, την δόση κυνισμού που αναλογεί στα “καθήκοντά” τους. Είναι άλλο θέμα, τώρα, (σοβαρό;) το πόσα κότσια έχουν οι γαλεροκυβερνήτες και οι βοηθοί τους να κάνουν την αυτοκριτική τους (για παλιότερες γνώμες τους τις οποίες, γινόμενοι ρεαλιστές, ανατρέπουν) το ίδιο δημόσια όσο εκδήλωσαν την όποια ανώριμη βιασύνη.

Ύστερα απ’ αυτά, εκείνο που πρέπει να πούμε όσο πιο δυνατά γίνεται είναι αυτό: σε πολλά, πάρα πολλά, η Κουμουνδούρου έχει πει ψέμματα προκειμένου να μεγαλώσει την δεξαμενή της με τα κουκιά... Όχι όμως σ’ αυτό: ότι είναι διατεθειμένη να συγκυβερνήσει ακόμα και με το “διάολο”: (εκλεκτά κομμάτια της ντόπιας άκρας δεξιάς), αν πρόκειται για το “αντιμνημονιακό καλό του τόπου”. Όλα κι όλα!!! Σ’ αυτό κανένας ψηφοφόρος δεν έχει το ελάχιστο δικαίωμα να γκρινιάξει, ή να πει πως ξεγελάστηκε! Σ’ αυτό το θέμα η Κουμουνδούρου έχει κάθε δίκιο. Το είπε και το έδειξε με κάθε τρόπο, εδώ και 2,5 χρόνια, ότι το εννοεί. Και τελικά το έκανε.

Η αμνησία, λοιπόν, είναι πολύ κακή αλλά και πολύ βολική. Επιτρέπει στους ανθρώπους με ελαστική πολιτική / εκλογική ηθική (και ακόμα ελαστικότερη προσοχή) να παριστάνουν τα θύματα, εκεί που έχουν υπάρξει συνέταιροι του εγκλήματος. Η αμνησία είναι τόσο βολική που μας εξοργίζει: εξασφαλίζει αθωώτητα εκεί που μόνο αθωώτητα δεν χωράει.

Για να βοηθήσουμε: να τι έγραφε η καθεστωτική οικονομική εφημερίδα “ημερησία” στις 28 Απρίλη του 2012, λίγες ημέρες πριν τον πρώτο γύρο των τότε βουλευτικών εκλογών, κάτω απ’ τον τίτλο: Εμφύλιος στο ΣΥΡΙΖΑ για το “ειδύλλιο” Τσίπρα-Καμμένου. Ο τονισμός δικός μας:

Θύελλα αντιδράσεων, ακόμη και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, προκαλεί η δήλωση του Αλ. Τσίπρα ότι θα συνεργαστεί και με τον Π. Καμμένο προκειμένου να υπάρξει κυβέρνηση με κοινοβουλευτική αντιμνημονιακή πλειοψηφία, με το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία να αξιοποιούν τον... αυτοτραυματισμό και να κάνουν λόγο για “κλεισμένη συμφωνία”, το δε ΚΚΕ και η ΔΗΜ.ΑΡ. για “ανιστόρητη συμμαχία”.


Αν το δει κανείς σαν προεκλογική
συγκέντρωση, μάλλον καλά πήγε... Ε;
Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ σε διαδικτυακή του συνέντευξη τόνισε ευθαρσώς ότι ”αν εμείς, ως Αριστερά, καταθέσουμε την πρότασή μας και χρειαζόμαστε πέντε ψήφους του Καμμένου και έρθει να μας τις δώσει ως ανοχή ή ως στήριξη δεν θα τον πετάξουμε, δεν θα του πούμε δεν τις θέλουμε”, ενώ επιφύλαξε θέση πρωθυπουργού στην Αλ. Παπαρήγα σε μια κυβέρνηση που θα επιδιώξει, όπως είπε, “την ανατροπή του Μνημονίου”.

Παρά την οξύτατη αντίδραση των υπολοίπων κομμάτων, την πρόταση Τσίπρα δεν απέρριψε ο άμεσα ενδιαφερόμενος, Π. Καμμένος, καθώς οι “Ανεξάρτητοι Ελληνες”, με ανακοίνωσή τους, απάντησαν με την ίδια λογική σημειώνοντας πως “όταν μας δώσει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης θα καλέσουμε μέσα στη Βουλή να το ψηφίσουν όποιοι συμφωνούν με αυτό, χωρίς εκπτώσεις στα αντισυνταγματικά μνημόνια, τους τοκογλύφους δανειστές, τα εθνικά μας ζητήματα και άλλα κρίσιμα θέματα”.

Την ίδια ώρα, η δήλωση του κ. Τσίπρα προκάλεσε σφοδρές και αλυσιδωτές αντιδράσεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, με τους βουλευτές Δημ. Παπαδημούλη και Παν. Λαφαζάνη να απορρίπτουν κάθε προοπτική συνεργασίας με τους “Ανεξάρτητους Έλληνες” και κύκλους του προέδρου του κόμματος να προσπαθούν να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα.

Ο Δημ. Παπαδημούλης, έγραψε χθες στο twitter ότι “η διαδρομή και οι θέσεις του Π. Καμμένου τον τοποθετούν δεξιότερα της Ν.Δ.”, επισημαίνοντας πως “δεν υπάρχει καμία δυνατότητα κυβερνητικής σύμπραξης με τον Π. Καμμένο. Ανήκει στη πολυκατοικία της δεξιάς”, ενώ απαντώντας στα περί ψήφου ανοχής ή στήριξης που υποστήριξε ο κ. Τσίπρας, τόνισε ότι “μια αριστερή-αντιμνημονιακή κυβέρνηση που θα εξαρτάται από την ψήφο του Πάνου Καμμένου είναι αδύνατο να σταθεί”. “Μας χωρίζει πολιτική και ιδεολογική άβυσσος με τον Π. Καμμένο”, επισήμανε σε τηλεοπτική του παρέμβαση και ο Παν. Λαφαζάνης, κάνοντας ταυτόχρονα λόγο για παρερμηνεία των δηλώσεων του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας σε χθεσινή ραδιοφωνική του συνέντευξη, αν και υποστήριξε ότι “υπάρχει μεγάλη φαντασία και αδημονία να πιαστούν από τα μαλλιά τους οι πνιγμένοι”, επέμεινε στη λογική της συνεργασίας και με τον Π. Καμμένο υποστηρίζοντας πως “αν αθροιστικά οι δυνάμεις της Αριστεράς είναι πλειοψηφούσα δύναμη, τότε θα δικαιούμεθα να διεκδικήσουμε ψήφο εμπιστοσύνης από τη Βουλή πάνω στο δικό μας πρόγραμμα και όποιος μας δώσει την ψήφο του θα τη δεχθούμε”.
“Πού είναι το παράλογο;”, διερωτήθηκε. Παράλληλα, στενοί συνεργάτες του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ των οποίων και ο εκπρόσωπος του κόμματος Π. Σκουρλέτης, επιχείρησαν χθες να διασκεδάσουν τις εντυπώσεις υποστηρίζοντας ότι “όλα αυτά είναι πολύ θεωρητικά και μιλάμε πάντα για μια οριακή κατάσταση στην οποία ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης, θα συμφωνούσαν το ΚΚΕ και η Δημοκρατική Αριστερά και θα έλειπαν 4-5 ψήφοι για σχηματισμό κυβέρνησης”. Είχαν προηγηθεί οι αντιδράσεις όλων των άλλων κομμάτων, που φυσικά δεν άφησαν αναπάντητη την προεκλογική “γκάφα” του κ. Τσίπρα.

Μιας και κανένας δεν έκανε μήνυση, τότε, στην “ημερησία” για συκοφαντική δυσφήμηση, παραπληροφόρηση, κλπ, μπορείτε να είστε βέβαιοι / βέβαιες πως ακριβώς έτσι έγιναν (ειπώθηκαν) τα πράγματα τότε - ακόμα κι αν η μνήμη σας δεν σας βοηθάει. Πέρασαν βέβαια σχεδόν τρία χρόνια...

Και τι άλλαξε;

Άλλαξε ότι “μια αριστερή - αντιμνημονιακή κυβέρνηση που θα εξαρτάται απ’ την ψήφο του Πάνου Καμμένου είναι επιθυμητό να σταθεί”... Κι αυτό χωρίς να πάψουν οι αν.ελ. να είναι “πολύ δεξιοί”, συνιδιοκτήτες στη δεξιά πολυκατοικία. Ευτυχώς η Κουμουνδούρου είναι σ’ εκείνη την λαμπρή εξουσιαστική κατάσταση όπου “αφού εκεί μέσα ανέχονται ο ένας τον άλλο, μπορούν να ανεχτούν τα πάντα” - για να παραφράσουμε μια κουβέντα του αγαπημένου μας Μουσταφά Καγιατί...

...η συνέχεια στο έντυπο τεύχος του Sarajevo.
Πηγή: Sarajevo.mag via troMPAxtiko

Η ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ ΕΝΟΣ ΛΑΟΥ ΠΡΙΝ ΤΗ ΣΦΑΓΗ ΤΟΥ

 Η ΧΕΙΡΑΓΩΓΗΣΗ ΕΝΟΣ ΛΑΟΥ ΠΡΙΝ ΤΗ ΣΦΑΓΗ ΤΟΥ



Μιλαμε οι συγκεντρωμένοι στις πλατειες σήμερα, ήξεραν ακριβώς τι ηθελαν!!!
Από τον Ιησού, μεχρι την π.... του Έλληνα, 

απο αεροπλάνα του σέξυ γοη Μπαρουφάκη μεχρι τις ελληνικές σημαίες με το στέμμα,
 και βεβαια και το άλλοθι της διαγραφής του χρέους, γιατί πρέπει να αφήσουμε όλα τα λουλούδια να ανθίσουν, πριν να σαπίσουν! 
Ολα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω!







Οι αγανακτισμένοι σε νεα μορφή, αλλά με ίδιο στόχο, η ακομα μεγαλυτερη φασιστικοποίηση της κοινωνίας! 
Μην τολμάτε να μας κριτικάρατε, αλλοιώς είστε καθυστερημένοι, ή ακόμα και εχθροί του εθνους, μιάς και όλοι είμαστε Έλληνες. Και οι καταπιεσμενοι και οι καταπιεστες!

                      Εμεις θα συνεχίσουμε, για την ανυπακοή, την οργάνωση, την ανατροπή!!!

Οι τράπεζες, το κράτος και το «αναπτυξιακό μοντέλο» του ΣΥΡΙΖΑ

Οι τράπεζες, το κράτος και το «αναπτυξιακό μοντέλο» του ΣΥΡΙΖΑ

Από παλιότερη κινητοποίηση του ΠΑΜΕ στη Θεσσαλονίκη, στο πλαίσιο της ΔΕΘ
Το «αναπτυξιακό μοντέλο» που θα προωθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσίασε στη Βουλή ο υπουργός Οικονομίας, Γ. Σταθάκης, κατά την ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων. Προηγουμένως, άσκησε κριτική στο «μοντέλο ανάπτυξης» που εφαρμόστηκε μέχρι το 2009 και στο «μνημονιακό» που ακολούθησε.
Για την περίοδο των μνημονίων είπε: «Το μνημόνιο είχε ένα πολύ συγκεκριμένο μοντέλο ανάπτυξης, ήταν τρία πράγματα (...) ιδιωτικοποιήσεις σε μια ιδιωτικοποιημένη οικονομία (...) Δεύτερη ιδέα είναι ότι ανοίγοντας τις κοινωνικές ανισότητες βελτιώνονται οι επιδόσεις και η ανταγωνιστικότητα μιας οικονομίας, άρα εργασιακά και ούτω καθ' εξής. Και τρίτη κεντρική ιδέα είναι ότι το κράτος πρέπει να συρρικνωθεί λογιστικά και η φορολογία πρέπει να διευρυνθεί προς τα κάτω. Και οι τρεις ιδέες απέτυχαν, η Ελλάδα αποτελματώθηκε, έφτασε στο 25% της παραγωγής της».
Για την προηγούμενη περίοδο, μέχρι το 2009, ο Γ. Σταθάκης είπε ανάμεσα σε άλλα: «Ακολουθήσαμε ένα αναπτυξιακό μοντέλο το οποίο μας οδήγησε στα βράχια. Να σας υπενθυμίσω επί τροχάδην ποια ήταν η κεντρική ιδέα του. Καταργούνται όλοι οι αναπτυξιακοί θεσμοί και κάθε μορφής σχεδιασμός στη χώρα. Στο επίκεντρο μπαίνει ένα ιδιωτικοποιημένο, απελευθερωμένο τραπεζικό σύστημα, το οποίο καθοδηγεί την οικονομία με επίκεντρο αυτό που θεωρεί ως συγκριτικά πλεονεκτήματα, που τότε η εποχή απεφάνθη ότι είναι φυσικά ο τουρισμός, η ναυτιλία, οι κατασκευές, οι τηλεπικοινωνίες και ορισμένες απελευθερωμένες υπηρεσίες (...).
Το μοντέλο, ας το ονομάσουμε τραπεζικοκεντρικό, οδήγησε την οικονομία στα βράχια. Δεν γυρίζουμε σ' αυτό. Δεν επιστρέφουμε σ' αυτό. Εκλεισε τον κύκλο του (...) Η ιδέα ότι το τραπεζικοκεντρικό σύστημα ή ένας απόλυτα απελευθερωμένος ιδιωτικός τομέας θα καθοδηγήσει τον οικονομικό μετασχηματισμό είναι λάθος. Πρέπει να βρούμε μια νέα ισορροπία ανάμεσα στο κράτος και τους ιδιώτες».
Τα... «μοντέλα ανάπτυξης»
Αυτό που περιγράφει ο Σταθάκης δεν είναι βέβαια διαφορετικά «μοντέλα ανάπτυξης», αλλά μείγματα διαχείρισης σε διαφορετικές φάσεις εξέλιξης της καπιταλιστικής οικονομίας.
Σε όλες αυτές τις φάσεις, οι σχέσεις παραγωγής παρέμεναν εκμεταλλευτικές, καπιταλιστικές. Από αυτή την άποψη, είναι τουλάχιστον κοροϊδία να μιλάμε για διαφορετικά «μοντέλα ανάπτυξης». Η ανάπτυξη είναι και παραμένει καπιταλιστική, αυτό που μεταβάλλεται και προσαρμόζεται κάθε φορά είναι το μείγμα διαχείρισης.
Ο Σταθάκης παρουσιάζει το «μνημονιακό μοντέλο» αποσπασμένο από την καπιταλιστική κρίση. Κρύβει, δηλαδή, ότι την περίοδο της κρίσης, προτεραιότητα του κεφαλαίου ήταν να τη φορτώσει στο λαό και ταυτόχρονα το κράτος να βοηθήσει στη δημιουργία προϋποθέσεων ανάκαμψης, για να συνεχιστεί η διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου.
Αυτό προϋποθέτει υποτίμηση της εργατικής δύναμης και καταστροφή κεφαλαίου. Αυτόν το στόχο υπηρετούσαν τα μνημόνια. Αρα, μιλάμε για προσαρμογή του μείγματος διαχείρισης από το κράτος στις ανάγκες που έχει κάθε φορά το κεφάλαιο.
Το ίδιο ισχύει και για την προηγούμενη περίοδο, μέχρι το 2009. Ο Σταθάκης περίπου διαμαρτύρεται επειδή στο σχεδιασμό της ανάπτυξης στην Ελλάδα την πρωτοκαθεδρία την είχαν οι τράπεζες και όχι το κράτος. Αυτός είναι, κατά τη γνώμη του, ο λόγος που η οικονομία «έπεσε στα βράχια», υπονοώντας προφανώς την κρίση. Αρα, αν το κράτος είχε μεγαλύτερη παρέμβαση στην «καθοδήγηση» της ανάπτυξης, είναι πιθανό η οικονομία να γλίτωνε από την κρίση.
Η θέση αυτή, βέβαια, «μπάζει» από παντού. Οι κρίσεις είναι νομοτέλεια στον καπιταλισμό, προκαλούνται από τις ίδιες τις εσωτερικές αντιφάσεις του, που κανένα μείγμα διαχείρισης δεν μπορεί να εξαλείψει.
Ανταγωνιστικός ο ρόλος κράτους - τραπεζών;
Για να δούμε, όμως, πόσο διακριτός ή ανταγωνιστικός είναι ο ρόλος των τραπεζών και του κράτους στο σχεδιασμό της καπιταλιστικής ανάπτυξης, όπως τον παρουσιάζει ο Σταθάκης. Είναι, άραγε, οι τράπεζες ο «αντιλαϊκός» πόλος της ανάπτυξης και το κράτος ο «φιλολαϊκός», όπως υπονοεί ο υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ;
Οι τράπεζες είναι καπιταλιστικές επιχειρήσεις που εμπορεύονται χρηματικό κεφάλαιο. Από τη μια, συγκεντρώνουν λιμνάζοντα κεφάλαια, που οι επιχειρηματίες δεν θέλουν να ρίξουν στην παραγωγή, επειδή προσδοκούν υψηλότερα ποσοστά κέρδους. Την ίδια ώρα, άλλοι καπιταλιστές έχουν έλλειψη από ρευστό και δανείζονται από τις τράπεζες για να κάνουν επενδύσεις.
Στην εποχή του ιμπεριαλισμού, όπου τα μονοπώλια παίζουν αποφασιστικό ρόλο στην οικονομία, το χρηματιστικό κεφάλαιο συγχωνεύεται με το βιομηχανικό. Το τραπεζικό σύστημα παίζει ρόλο πραγματικού «ρυθμιστή» της οικονομίας: Δανείζει κεφάλαια για επενδύσεις σε τομείς με ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους και αποσύρει κεφάλαια από τομείς όπου το ποσοστό κέρδους πέφτει.
Σε κάθε περίπτωση, το πού θα επενδύσει ένας καπιταλιστής εξαρτάται αποκλειστικά από την προσδοκία του να αποκομίσει το μεγαλύτερο κέρδος. Η επιλογή του δεν υπακούει σε κάποιον «κεντρικό σχεδιασμό», όπως υπονοεί ο Σταθάκης, επιχειρηματολογώντας υπέρ της μεγαλύτερης συμμετοχής του κράτους στο σχεδιασμό της παραγωγής.
Κεντρικός σχεδιασμός μπορεί να γίνει μόνο στο σοσιαλισμό, εκεί όπου το κράτος των εργατών έχει τον έλεγχο των κοινωνικοποιημένων μέσων παραγωγής και οργανώνει την οικονομία με κριτήριο την ικανοποίηση των αναγκών του λαού. Αντίθετα, στην καπιταλιστική οικονομία ο όποιος σχεδιασμός του αστικού κράτους δεν μπορεί να εξαλείψει την παραγωγή με γνώμονα το καπιταλιστικό κέρδος, τον σκληρό ανταγωνισμό, την ανισομετρία και άλλες αντιφάσεις της καπιταλιστικής παραγωγής.
Αυτό δε σημαίνει ότι το κράτος δεν παρεμβαίνει στη διαδικασία της διευρυμένης καπιταλιστικής αναπαραγωγής. Κάθε άλλο μάλιστα. Νομοθετεί μέτρα προστασίας της κερδοφορίας, δίνει κίνητρα, διευκολύνει τις καπιταλιστικές επενδύσεις. Παρεμβαίνει με στόχο τη συγκράτηση της πτώσης του μέσου ποσοστού κέρδους για τους καπιταλιστές, ή, συγκυριακά, για την αύξησή του. Επιπλέον, το κράτος διαθέτει τους μηχανισμούς καταστολής για να καταπνίγει την ταξική πάλη, συμβάλλει στην αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης για λογαριασμό των καπιταλιστών κ.ά.
Καπιταλισμός και φιλολαϊκή ανάπτυξη δεν συμβιβάζονται
Βέβαια, ο ρόλος του κράτους στην καπιταλιστική ανάπτυξη δεν είναι ίδιος από εποχή σε εποχή, αλλά προσαρμόζεται στην κάθε φάση εξέλιξης της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής. Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα: Το ίδιο αστικό κράτος που στις δεκαετίες του '60 και του '70 έφτιαξε στρατηγικής σημασίας υποδομές, μετά τη δεκαετία του '80 τις παρέδωσε για εκμετάλλευση στους καπιταλιστές.
Το ίδιο κράτος που μονοπωλούσε τομείς της παραγωγής, πούλησε μετά τα κρατικά μονοπώλια στους ιδιώτες. Το ίδιο κράτος που αγόραζε τις «προβληματικές», τις επέστρεφε στη συνέχεια εξυγιασμένες στους καπιταλιστές. Το ίδιο κράτος που στη δεκαετία του '80 έκανε ορισμένες προσωρινές παραχωρήσεις στο λαό, τα σάρωσε όλα για λογαριασμό του κεφαλαίου, με σημείο καμπής τις αρχές της δεκαετίας του '90.
Τι παρέμενε σταθερό όλα αυτά τα χρόνια; Ο ταξικός ρόλος του κράτους υπέρ των μονοπωλίων. Μπορεί το κράτος στον καπιταλισμό να καθοδηγήσει ανάπτυξη που να ικανοποιεί τις λαϊκές ανάγκες; Η απάντηση είναι πως δεν μπορεί.
Η ανάπτυξη υπακούει στους νόμους του καπιταλιστικού κέρδους. Επιπλέον, το ποιοι τομείς θα αναπτυχθούν σε κάθε χώρα δεν καθορίζεται από τις ανάγκες του λαού και τις παραγωγικές δυνατότητες, αλλά από τις ανάγκες του κεφαλαίου σε συνδυασμό με τη συμμετοχή του κάθε κράτους στη διεθνή καπιταλιστική αγορά, από τις δεσμεύσεις και τους περιορισμούς που προκύπτουν από το νόμο της ανισόμετρης ανάπτυξης.
Για παράδειγμα, η ανάπτυξη της ναυπηγοεπισκευής στην Ελλάδα υπόκειται σε περιορισμούς από τη συμμετοχή της στην ΕΕ, αλλά χτυπιέται και από τα ανταγωνιστικά πλεονεκτήματα άλλων καπιταλιστικών κρατών (Κίνα, Κορέα, Τουρκία κ.ά.). Ενα μοντέλο με «περισσότερο κράτος» δεν μπορεί να υπερβεί αυτές τις νομοτέλειες και ξαφνικά να ανοίξουν οι δουλειές στα ναυπηγεία, που ούτως ή άλλως δούλευαν έως τώρα με κρατικές μόνο παραγγελίες.
Αλλο παράδειγμα είναι η αγροτική παραγωγή, που καθορίζεται σε μεγάλο βαθμό από την ΚΑΠ. Ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται να αξιοποιήσει «στο έπακρο δυνατό επίπεδο την ανασυγκρότηση της γεωργίας υψηλής προστιθέμενης αξίας, της μεταποίησης, αλλά με πολύ διαφορετικό τρόπο απ' ό,τι στο παρελθόν».
Δηλαδή, τι θα κάνει; Μήπως θα ανακόψει την καπιταλιστικοποίηση της αγροτικής παραγωγής, που είναι βασικός στόχος της ΚΑΠ; Μήπως θα υποχρεώσει τους καπιταλιστές να επενδύσουν σε μη κερδοφόρους κλάδους, που όμως είναι αναγκαίοι για την κάλυψη των λαϊκών αναγκών;
Τίποτα απ' αυτά δεν πρόκειται να γίνει. Ο ρόλος του κράτους, όπως και ο ρόλος των τραπεζών, δεν πρόκειται να γίνει φιλολαϊκός, ανεξάρτητα από το πώς θα διαμορφωθεί η αναλογία κράτος - ιδιώτες στο μείγμα διαχείρισης του ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα αν οι διοικητές των τραπεζών είναι κρατικοί υπάλληλοι ή ιδιώτες τεχνοκράτες.
Η έγνοια τους είναι για το κεφάλαιο
Στο διά ταύτα, ο ΣΥΡΙΖΑ υπερασπίζεται το μείγμα που προτείνει με το επιχείρημα ότι είναι καλύτερα προσαρμοσμένο στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου, σε μια περίοδο που η ελληνική καπιταλιστική οικονομία παρουσιάζει σχετική σταθεροποίηση. Η τάση αυτή θα εξαρτηθεί βέβαια από τις γενικότερες εξελίξεις στην οικονομία της Ευρωζώνης και γενικότερα στην παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να εφαρμόσει ένα πιο επεκτατικό - στην πραγματικότητα λιγότερο περιοριστικό - μείγμα διαχείρισης, που θα δώσει ώθηση στην καπιταλιστική ανάπτυξη, με μεγαλύτερη παρέμβαση του κράτους στο μοίρασμα της πίτας και περισσότερο κρατικό χρήμα στα μονοπώλια. Γι' αυτό ζητάει απομείωση του χρέους. Γι' αυτό ζητάει εξαίρεση των δημόσιων επενδύσεων από τους περιορισμούς για το ύψος των ελλειμμάτων. Ολα αυτά είναι αναγκαίες προϋποθέσεις για να εφαρμόσει τους άξονες του μείγματος που προτείνει και τους οποίους περιέγραψε ως εξής ο Σταθάκης:
«Διαχείριση των επιχειρηματικών δανείων των μικρομεσαίων επιχειρήσεων με τρόπο φιλικό προς τις επιχειρήσεις, νέος αναπτυξιακός νόμος, ο οποίος θα δώσει ισχυρά κίνητρα σε επενδύσεις που θέλει και έχει ανάγκη η χώρα με κλαδικά και γεωγραφικά κριτήρια, νέοι διαφανείς κανόνες με τους οποίους θα ξέρουν όλοι ότι τα χρήματα του Δημοσίου πάνε για το σκοπό για τον οποίο προορίζονται και άλλα παρόμοια» κ.ά.
Αυτό το μείγμα διαχείρισης καμιά σχέση δεν έχει με τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες. Αντίθετα, προϋποθέτει την ακόμα μεγαλύτερη συντριβή τους, για να θωρακιστεί η ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου. Μ' αυτό το κριτήριο πρέπει να δει ο λαός το «αναπτυξιακό μοντέλο» του ΣΥΡΙΖΑ...

Με αφορμή τις «εκδηλώσεις στήριξης της κυβέρνησης»

Με αφορμή τις «εκδηλώσεις στήριξης της κυβέρνησης»

2011 ή 2015; Αν, λοιπόν, το 2011 το περιεχόμενο των κινητοποιήσεων των λεγόμενων «αγανακτισμένων» ήταν «θολό», «αντιμνημονιακό», σήμερα είναι ακόμα «πιο πίσω»
Eurokinissi
Η 11η Φλεβάρη του 2015 δεν είναι η 9η Γενάρη του 1905, επικεφαλής της διαδήλωσης δεν ήταν ο παπα-Γκαπόν1. Οι διαδηλωτές δε ζητούσαν από τον τσάρο να τους προστατεύσει από τους αφέντες και, βεβαίως, δε βρισκόμαστε σε επαναστατικές συνθήκες. Ο συνειρμός δημιουργήθηκε από το γεγονός ότι, στις πρώτες 20 μέρες από την εκλογή της, η νέα κυβέρνηση έκανε άλματα στην επιδίωξη να φορέσει στο εργατικό - λαϊκό κίνημα το καπέλο της διαπραγμάτευσης. Εκτός από το πρόγραμμα - γέφυρα για τη μετάβαση από το σημερινό πρόγραμμα, το μνημόνιο, σε ένα άλλο πρόγραμμα που θα έχει το 70% από το παλιό και το 30% θα συμπληρωθεί με αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις τους ΟΟΣΑ, με τη μετονομασία της τρόικας σε «θεσμούς» που θα επιτηρούν από τις Βρυξέλλες, επιχειρείται και μια ακόμα μετάβαση. Από την αντίθεση του λαού, των εργαζομένων στο μνημόνιο (έστω και θολή, αποπροσανατολισμένη απ' την πραγματική αιτία των δεινών τους, που είναι η στρατηγική του κεφαλαίου και της ΕΕ με ή χωρίς μνημόνια), από τη διεκδίκηση του στόχου της κατάργησης των μνημονιακών νόμων, της δανειακής σύμβασης, στη στήριξη της κυβέρνησης που τα επαναδιαπραγματεύεται για λογαριασμό των συμφερόντων του κεφαλαίου! Εντείνεται μια προσπάθεια «να μπει το κίνημα στο κουτί», να διαδηλώνει δηλαδή κάτω από ξένη σημαία.

Με αφορμή τη δήθεν «αυθόρμητη» συγκέντρωση στο Σύνταγμα της 11ης Φλεβάρη, που οργανώθηκε από την αρχή μέχρι το τέλος από τα κυβερνητικά κόμματα και διάφορα αστικά επιτελεία, αναπτύχθηκε μια αρθρογραφία με πυρήνα τον ισχυρισμό ότι «για την επίτευξη των στόχων της κυβέρνησης απαιτείται η κινητοποίηση και η συμμετοχή του λαού».
Στο σημείο αυτό ας ξεκαθαριστεί ότι το πρόβλημα δεν είναι αν μια κυβέρνηση καλεί τον κόσμο να κινητοποιηθεί. Το πρόβλημα είναι ποια κυβέρνηση και για ποιο σκοπό καλεί το λαό να κινητοποιηθεί. Μια, λοιπόν, κυβέρνηση αστικής διαχείρισης, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που δεσμεύεται από τις Συνθήκες της ΕΕ και δηλώνει ότι θα υπηρετήσει το στόχο της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, καλεί το λαό να κινητοποιηθεί όχι για να ανατρέψει όλα αυτά που γεννούν τα βάσανά του, όχι για να υπερασπιστεί κατακτήσεις και δικαιώματα αλλά για να στηρίξει τη διαπραγμάτευσή της, που έχει ως κριτήριο τα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, που ζητούν χρήμα για τη στήριξη των επενδύσεών τους, δίνοντας «παράταση» σε όλα αυτά που ευθύνονται για τα λαϊκά βάσανα.
Ανιστόρητη σύγκριση
Εγραψαν, λοιπόν, ότι δεν είναι η πρώτη φορά που ο λαός διαδηλώνει στηρίζοντας την κυβέρνηση. Και ως παράδειγμα στην «Εφημερίδα των Συντακτών» παρουσίασαν τις διαδηλώσεις που έγιναν το Μάρτη του 1983 για να φύγουν οι αμερικανικές βάσεις.
Η σύγκριση βέβαια με το '83 είναι ανιστόρητη. Τότε, ένας λαός, με νωπή ακόμα τη μνήμη της αντιδικτατορικής πάλης, της κατοχής της Κύπρου, με τον αμερικανικό στόλο να σουλατσάρει στο Σαρωνικό και στο φόντο της διεθνούς αντιπαράθεσης καπιταλισμού - σοσιαλισμού, διαδήλωνε -βεβαίως με αυταπάτες και ψευδαισθήσεις για την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ- το διαχρονικό αίτημά του. Μια διαδικασία, βεβαίως, που στηρίζονταν στη δράση του εργατικού - λαϊκού κινήματος στις γειτονιές, στους χώρους δουλειάς, με αποφάσεις, μαζικές συνελεύσεις, δημοψηφίσματα και όχι με ανώνυμα «αυθόρμητα» καλέσματα μέσω διαδικτύου κάποιων άγνωστων κέντρων, σκηνικό που έχουμε δει κατ' επανάληψη να επαναλαμβάνεται στην Ελλάδα και διεθνώς. Η τότε κυβέρνηση του Α. Παπανδρέου (που είχε εκλεγεί με αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα, όπως έξω από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ) την ίδια περίοδο, τυπικά, συζητούσε τη συμφωνία για την αποχώρηση των βάσεων, που μετά με την υπογραφή της έμειναν.... Στις 2 Μάρτη 1983 είχε γίνει καθαρό ότι τα παζάρια της κυβέρνησης Παπανδρέου οδηγούσαν σε παραμονή των βάσεων και ακριβώς απέναντι σε μια τέτοια εξέλιξη οργανώθηκαν στις 3 Μάρτη συλλαλητήρια με στόχο να αποτραπεί η κυβερνητική υποχώρηση.
Κανένα «μορατόριουμ»
Την περίοδο που η «Εφημερίδα των Συντακτών» παρουσιάζει το λαό να διαδηλώνει μαζί με την κυβέρνηση, δεκάδες κλάδοι απεργούν ενάντια στην κυβερνητική πολιτική, με τον τότε υπουργό Εργασίας να δηλώνει ότι «η κυβέρνηση δεν πρόκειται να επιτρέψει καμία αύξηση, πάρτε το απόφαση» (8 Μάρτη 1983) και μάλιστα -τι σύμπτωση- να επικαλείται κινδύνους για τη δημοκρατία από οικονομική καταστροφή. Και τότε διάφοροι μιλούσαν για «μορατόριουμ» με την κυβέρνηση. Ο «Ρ», στις 9 Μάρτη 1983, γράφει: «Κανένα μορατόριουμ δεν υπάρχει με την κυβέρνηση στο θέμα της αντεργατικής εισοδηματικής πολιτικής που ακολουθεί. Οι εργαζόμενοι δίκαια παλεύουν για την κατάργησή της και έχουν την αμέριστη συμπαράσταση του Κόμματος της εργατικής τάξης».
Χρειάζεται να σημειώσουμε ότι το πώς χειρίστηκε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ τότε το εργατικό - λαϊκό κίνημα, παρόλο που διαδήλωνε με αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα, πρέπει να αποτελέσει πείρα για την ανάγκη το κίνημα να μην εγκλωβίζεται στα «στενά», στους ελιγμούς της αστικής διαχείρισης, να μη χρησιμοποιείται στα διάφορα σχέδια τμημάτων της αστικής τάξης, να σηκώνει ψηλά την ταξικά ανεξάρτητη σημαία του. Δηλαδή, η πείρα του '83 δείχνει γιατί σήμερα οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να μπουν κάτω από τα πανό της «διαπραγμάτευσης», που σηκώνουν οι δυνάμεις της συγκυβέρνησης και τα βαφτίζουν «αγώνα για την αξιοπρέπεια», καλώντας το λαό να εγκαταλείψει ουσιαστικά το αίτημα για αποκατάσταση των απωλειών της περιόδου της κρίσης, για ξήλωμα όλου του αντεργατικού - αντιλαϊκού πλαισίου, την πραγματική κατάργηση των μνημονίων και της δανειακής σύμβασης, κάθε πάλης διεκδίκησης των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών, την άρνηση του να ζει με ψίχουλα.
Παλιά τους τέχνη
Σε αντίθεση με το παράδειγμα του 1983, η «Εφημερίδα των Συντακτών» επιχειρεί, παράλληλα, να προλάβει την όποια σύγκριση με τα εθνικιστικά συλλαλητήρια για το Μακεδονικό της διετίας 1992-1994. Τότε που ο πνευματικός παππούς του ΣΥΡΙΖΑ, ο Λ. Κύρκος, κατάγγελλε το ΚΚΕ, τους κομμουνιστές ως «Λακεδαιμονίους», γιατί και τότε είχαν αρνηθεί να συμμετέχουν στα συλλαλητήρια που οργάνωνε η κυβέρνηση.
Στις 14 Φλεβάρη 1994, καθώς διοργανώνονταν ένα ακόμα συλλαλητήριο για το Μακεδονικό, ο «Ρ» έγραφε: «Το σημερινό συλλαλητήριο είναι μια καλοστημένη παγίδα, μια προσχεδιασμένη προσπάθεια αντιπερισπασμού ώστε να πέσει στα μαλακά ο πραγματικός αντιιμπεριαλισμός που γεννιέται και αναπτύσσεται στην Ελλάδα (...) είναι μια ένεση τονωτική για να αναζωπυρωθεί ο εθνικισμός και ο σοβινισμός». Ηταν η κατάληξη μιας περιόδου που ξεκίνησε το 1992, κατά την οποία στην «Ελευθεροτυπία» υπήρχε τίτλος «πλην Λακεδαιμονίων» (10 Δεκέμβρη 1992), που υιοθετούσε τη σχετική δήλωση του Κύρκου. Και ενώ το έθνος «ενωμένο» διαδηλώνει για το όνομα της Μακεδονίας, την ίδια μέρα ο Στράτος του ΣΕΒ υπογράφει με τον Πρωτόπαππα της ΓΣΕΕ και του ΠΑΣΟΚ τη συλλογική σύμβαση που θάβει τα εργατικά δικαιώματα και εξασφαλίζει δίχρονο πάγωμα μισθών.
Για την ιστορία μόνο, αναφέρουμε ότι την ίδια μέρα το ΚΚΕ έκανε κριτική στον ΣΥΝ που εμφανίζονταν να ζητά αναθεώρηση του Μάαστριχτ (χωρίς αναθεώρηση των αρχών του), που είχε ψηφίσει πριν 2 χρόνια.
Αν, λοιπόν, το 2011 το περιεχόμενο των κινητοποιήσεων των λεγόμενων «αγανακτισμένων» ήταν «θολό», «αντιμνημονιακό», σήμερα είναι ακόμα «πιο πίσω». Επιδιώκουν ένα «κίνημα χειροκροτητή» των διαπραγματεύσεων που κάνει η κυβέρνηση εντός του αντιλαϊκού πλαισίου της ΕΕ, για να πάρει παράταση η δανειακή σύμβαση, για να καταφέρει μια συμφωνία που θα περιέχει το 70% των μνημονιακών μεταρρυθμίσεων και το υπόλοιπο 30% θα συμπληρώνεται με μέτρα που θα προτείνει ο ΟΟΣΑ. Ενα κίνημα «χειροκροτητή» της προσπάθειας να εξασφαλιστεί χρήμα για τις επενδύσεις του κεφαλαίου, «χειροκροτητή» των «ομπαμιστών» στον ανταγωνισμό τους με τους «μερκελιστές». Η συγκυβέρνηση θα προσπαθήσει να αξιοποιήσει αυτό το κλίμα για να «παγώσει» από σήμερα κάθε αυριανή προσπάθεια ανασύνταξης του κινήματος. Πολύ περισσότερο που το μέλλον απαιτεί νέους αγώνες για την ανάκτηση απωλειών, για την αντιμετώπιση του αντιλαϊκού - αντεργατικού πλαισίου που θα είναι εδώ με όποια συμφωνία.
Σημείωση:
1. Στα τέλη του 1904 ξεσπούν στην τσαρική Ρωσία μεγάλοι αγώνες και ήδη στην αρχή του 1905 διαμορφώνεται επαναστατική κατάσταση. Η κυβέρνηση, από το φόβο μήπως οι διωγμοί δε σταματήσουν το εργατικό κίνημα, κατέφυγε στον αστυνομικό σοσιαλισμό. Με εντολή των αρχών ο παπα-Γκαπόν ίδρυσε την οργάνωση των «Ρώσων εργοστασιακών εργατών της Πετρούπολης», με σκοπό να διακανονίζει ειρηνικά τις διαφορές των εργατών με τους επιχειρηματίες, να ματαιώνει τις επαναστατικές εξεγέρσεις. Στις 9 Γενάρη 1905, ο παπα-Γκαπόν (πράκτορας, όπως αποδείχθηκε, της τσαρικής μυστικής αστυνομίας, της «Οχράνα») ηγήθηκε της διαδήλωσης προς τα Χειμερινά Ανάκτορα με ένα υπόμνημα γεμάτο παρακλήσεις προς τον τσάρο. Οι μπολσεβίκοι, με προκήρυξή τους, προειδοποιούσαν τους εργάτες ότι δεν μπορούν να περιμένουν ελευθερία από τον τσάρο, ότι «η ελευθερία αγοράζεται με αίμα, κατακτάται με το όπλο στο χέρι, με σκληρές μάχες». Η διαδήλωση πνίγηκε στο αίμα, η εμπειρία από αυτήν αναλύθηκε από τον Λένιν στο άρθρο «Η επανάσταση στη Ρωσία αρχίζει».

«Περήφανοι» απολογητές της εξουσίας του κεφαλαίου

«Περήφανοι» απολογητές της εξουσίας του κεφαλαίου

Ας τρέμουν οι κυρίαρχες τάξεις, ας τρέμει το κατεστημένο και οι δυνάστες του λαού. Η δημοκρατία αναβαθμίστηκε, τα δικαιώματα και η αξιοπρέπεια τρέχουν απ' τα «μπατζάκια» μας.

«Είμαστε κυρίαρχη χώρα, έχουμε δημοκρατία, έχουμε πρόγραμμα και συμφωνία με το λαό μας», είπε ο Α. Τσίπρας στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. «Είμαστε σάρκα από τη σάρκα αυτού του λαού, είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας και αυτό θα υπηρετήσουμε μέχρι τέλους», είπε ο ίδιος στην ανάγνωση των προγραμματικών δηλώσεων.
«...Ενσαρκώνουμε τη ζωντανή δύναμη της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, που κάθε εξουσία της πηγάζει από το λαό, υπάρχει για το λαό και ασκείται, σύμφωνα με το Σύνταγμα, μαζί με το λαό», μας είπε η νέα πρόεδρος της Βουλής, κ. Κωνσταντοπούλου.
Είναι χαρακτηριστικό της αστικής δημοκρατίας, από την ίδια της τη φύση, το ζήτημα της δημοκρατίας να τίθεται από τους απολογητές και επίδοξους αναμορφωτές της, γενικά και αφηρημένα. Ετσι, με μια γενικόλογη και αταξική τοποθέτηση περί ισότητας, ισονομίας και ελευθερίας, διακηρύσσεται η τυπική ισότητα του καπιταλιστή και του εργάτη, του εκμεταλλευτή και του εκμεταλλευομένου.
Η συζήτηση για δημοκρατία και ελευθερία, όπως και η συζήτηση για την περιβόητη ανάπτυξη, πρέπει να απαντάνε στο ερώτημα ελευθερία, δημοκρατία και ανάπτυξη για ποιον. Κάθε παράκαμψη αυτού του ερωτήματος αποτελεί συνειδητή απόκρυψη της ταξικής ουσίας του αστικού κράτους, συνειδητή υπεράσπιση της αστικής τάξης. Τα συνθήματα και οι βερμπαλισμοί για ισότητα, ελευθερία και δημοκρατία, που αποσιωπούν τα παραπάνω ερωτήματα, στόχο έχουν να «θολώσουν τα νερά», να συσκοτίσουν τη σημασία του ποιος έχει την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, ποιος κρατά τα κλειδιά της οικονομίας, τίνος είναι το κράτος και η κρατική εξουσία. Επιδιώκουν με το ψέμα και την υποκρισία να συγκαλύψουν την πραγματική οικονομική ανισότητα και ανελευθερία για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα, τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού, προβάλλοντας την παραδοξολογία ότι τάχα έχουν ή μπορεί να έχουν ίδια δικαιώματα ο χορτάτος και ο νηστικός, ο εκμεταλλευτής και ο εκμεταλλευόμενος. Γι' αυτό γράφουν εκθέσεις ιδεών στο όνομα της ελευθερίας, του κοινοβουλευτισμού και της δημοκρατίας, ενώ η πολιτική τους εξασφαλίζει αύξηση των κερδών για τους καπιταλιστές και φιλοδωρήματα για το λαό. Γι' αυτό δοξάζουν την επιχειρηματικότητα και την ανταγωνιστικότητα -βασικές ιδρυτικές αρχές της ΕΕ- δίνοντας συσσίτια και λίγο ρεύμα στους εξαθλιωμένους.
Δημοκρατία για ποιον;
Αλήθεια ποιος αμφισβητεί ότι οι εκμεταλλευτές αποτελούν μόνο μια μικρή μειοψηφία του πληθυσμού; Ποιος αμφισβητεί ότι στην καπιταλιστική κοινωνία, ακόμη και στην πιο εξελιγμένη εκδοχή του κοινοβουλευτισμού, αυτή η μικρή μειοψηφία του πληθυσμού επιβάλλει, μέσω των μηχανισμών και λειτουργιών του κράτους της, τη δική της θέληση και τα δικά της συμφέροντα στη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού; Οτι η δημοκρατία που υπάρχει είναι δημοκρατία για τους εκμεταλλευτές, δικτατορία δηλαδή των λίγων; Στον έλεγχο αυτής της μειοψηφίας βρίσκονται όλες οι λειτουργίες του κράτους, κατασταλτικές και ιδεολογικές (στρατός, αστυνομία, δίκαιο, εκπαίδευση, ενημέρωση κλπ.). Αυτήν τη δημοκρατία υπηρετεί το Σύνταγμα και σ' αυτή δίνει όρκους πίστης η νέα συγκυβέρνηση.
Αλήθεια, τι κατοχυρώνει για τη μεγάλη πλειοψηφία των λαϊκών στρωμάτων το Σύνταγμα;
Τι σημαίνει δημοκρατία στους χώρους δουλειάς; Πώς διαμορφώνονται οι εργασιακές σχέσεις, οι όροι αμοιβής, τα κοινωνικο-ασφαλιστικά δικαιώματα; Κατά πόσο μπορεί σήμερα χωρίς εμπόδια ο εργαζόμενος να συνδικαλιστεί, να αγωνιστεί, να απεργήσει, διεκδικώντας βελτίωση των συνθηκών δουλειάς, καλύτερο μεροκάματο, δωρεάν υπηρεσίες υγείας και παιδείας; Πού θα βρεθεί αν σκεφτεί ότι αυτός παράγει τον πλούτο και δικαιούται να τον διεκδικήσει; Ας θυμηθούμε τις επιστρατεύσεις απεργών, τις παράνομες και καταχρηστικές απεργίες, τη βιομηχανία διώξεων αγωνιστών του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, την κρατική και εργοδοτική βία και τρομοκρατία απέναντι στους αγώνες.
Το κράτος και οι ιδιωτικοί επιχειρηματικοί όμιλοι έχουν στην ιδιοκτησία τους τα ΜΜΕ, τους μηχανισμούς ενημέρωσης, πληροφόρησης και διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Πώς αυτά αξιοποιούνται, μαζί με μια σειρά άλλους μηχανισμούς χειραγώγησης, στη μαζική επιρροή του τρόπου σκέψης των λαϊκών μαζών; Πώς ανεβοκατεβάζουν κόμματα «κομήτες», χρήσιμα για την εκτόνωση της λαϊκής δυσαρέσκειας; Και όλα αυτά, ακόμη και στις πιο «δημοκρατικές» καπιταλιστικές χώρες. Ας μας δείξουν έστω και μία χώρα που αποτελεί εξαίρεση.
Πώς και από ποιον διαμορφώνονται τα κυρίαρχα διλήμματα;
Κατά πόσο οι εκλογές για το κοινοβούλιο εκφράζουν λαϊκή κυριαρχία; Κατά πόσο είναι πραγματική εξουσία, που πηγάζει από το λαό, η δυνατότητά που του δίνουν μια φορά στα τέσσερα χρόνια να επιλέγει ποιο τμήμα του πολιτικού προσωπικού της αστικής τάξης θα διαχειρίζεται το σύστημα; Πώς χρησιμοποιούνται σταθερά μέθοδοι προεκλογικής εξαπάτησης, αποξένωσης και αποχής από τις εκλογικές διαδικασίες, μέθοδοι τεχνητής πόλωσης, ψεύτικων διλημμάτων, ιδεολογικής τρομοκρατίας και χειραγώγησης; Παράδειγμα, οι πρόσφατες εκλογές. Πώς εκφράστηκε η λαϊκή βούληση; Πώς όμως διαμορφώθηκε το κριτήριο ψήφου; Πώς και από ποιον διαμορφώθηκαν τα κυρίαρχα διλήμματα; Ανάμεσα σε ποιους διάλεξαν οι εργαζόμενοι; Ανάμεσα στον τρόμο μήπως χάσουμε αυτό που δεν έχουμε, εξασφαλίζοντας από τη σταθερότητα και την καπιταλιστική ανάπτυξη κάποια ψίχουλα, και στην οργή να φύγουν οι προηγούμενοι και να έρθουν οι νέοι σωτήρες, που μπορεί το κόκαλο που θα πετάξουν να έχει και λίγο ξεχασμένο ψαχνό επάνω. Αυτά τα προγράμματα αναμετρήθηκαν, αυτή η αντιπαράθεση κυριάρχησε, προκειμένου να κρυφτεί η «ταμπακέρα» με τα πραγματικά αίτια των δεινών που βιώνουν τα λαϊκά στρώματα, για να μη φανεί τι φταίει και φωτιστεί η λύση, που μπορεί όχι μόνο να δώσει πίσω τις απώλειες των τελευταίων ετών αλλά και να αξιοποιήσει τον πλούτο που αντικειμενικά υπάρχει για να ικανοποιηθούν οι πραγματικές ανάγκες της πλειοψηφίας του λαού.
Κανείς δεν αρνείται ότι η αστική δημοκρατία ιστορικά αποτέλεσε πρόοδο σε σχέση με το Μεσαίωνα και τα απολυταρχικά καθεστώτα. Βεβαίως, οι εργαζόμενοι θα χρησιμοποιήσουν και θα προσπαθήσουν να διευρύνουν με τον αγώνα τους κάθε δυνατότητα για βελτίωση της θέσης τους. Ομως, η φλύαρη επανάληψη και επίκληση αυτής της κοινοτοπίας από τους κυβερνώντες, η ανεπίκαιρη χρησιμοποίηση των συνθημάτων των αστικών επαναστάσεων, της εποχής που η αστική τάξη ήταν ακόμη προοδευτική κοινωνική δύναμη, η αποθέωση των θεσμών, της συνέχειας του κράτους και της νομιμότητας, ρίχνει «στάχτη στα μάτια» για τον αντιδραστικό ρόλο της σύγχρονης αστικής δημοκρατίας, η οποία ακριβώς λόγω του ταξικού της χαρακτήρα δεν μπορεί παρά να είναι, όπως έλεγε ο Λένιν, στενή, κολοβή, ψεύτικη, υποκριτική, παράδεισος για τους εκμεταλλευτές και τους πλούσιους, παγίδα και απάτη για τους εκμεταλλευόμενους και τους φτωχούς.
Επιχείρηση συγκάλυψης του αντιδραστικού χαρακτήρα του αστικού κράτους
Πρόκειται για επιχείρηση συγκάλυψης του αντιδραστικού χαρακτήρα του αστικού κράτους, που επικαλείται τη λαϊκή κυριαρχία και τη λαϊκή θέληση μόνο όταν ο λαός αποδέχεται τα ισχύοντα. Οταν όμως η όξυνση της ταξικής πάλης διαμορφώσει την παραμικρή πιθανότητα να κινδυνεύσει η εξουσία του κεφαλαίου, ενεργοποιείται ο αυταρχισμός, η κρατική βία και η καταστολή.
Η στάση τους είναι διδακτική, για όσους καλοπροαίρετα πιστεύουν ότι το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί εναλλακτικό ρεαλιστικό μεταβατικό πρόγραμμα προς το σοσιαλισμό και την εργατική εξουσία.
Στην πραγματικότητα, θα προχωρήσουν σε προσαρμογές που στην πλειοψηφία τους υπηρετούν τις ανάγκες ισχυροποίησης της αστικής εξουσίας και του αστικού πολιτικού συστήματος. Στο όνομα της καταπολέμησης των «πελατειακών» σχέσεων, θα επιδιώξουν ένα πιο αποτελεσματικό κράτος στην υπηρεσία των σύγχρονων αναγκών του κεφαλαίου.
Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να ξεχνάνε ότι όσο στην κοινωνία μια χούφτα μέτοχοι - παράσιτα ιδιοποιείται τον κόπο τους και τον πλούτο που παράγουν, κάθε συζήτηση για ελευθερία, ισότητα και δημοκρατία αποτελεί αυταπάτη και αυτοί που επικαλούνται το αντίθετο απλά τους εξαπατούν για να υπερασπιστούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης.
Στο επόμενο διάστημα θα επιδιώξουν όχι μόνο την παθητική συναίνεση του λαού αλλά και την ενεργή υποστήριξη της πολιτικής τους. Στόχος τους ένας λαός που είτε θα κάθεται ήσυχος και δεν θα τους αμφισβητεί είτε θα είναι πρόθυμος να ανταποκριθεί σε κάθε sms ή tweet, που τον καλεί να βρεθεί στους δρόμους και έξω από τη Βουλή, προκειμένου -όχι να μουντζώσει αυτήν τη φορά- αλλά να χειροκροτήσει την «εθνική» προσπάθεια, μέχρι να αρχίσει να μουντζώνεται για ό,τι του έχει συμβεί και την παγίδα που του έχουν στήσει.
Για τους μισθωτούς, τους άνεργους, τους φτωχούς αγρότες και τους αυτοαπασχολούμενους η διαχωριστική γραμμή είναι μία. Με τα μονοπώλια ή με το λαό. Με την αστική δημοκρατία, που είναι δικτατορία των λίγων σε βάρος της μεγάλης πλειοψηφίας, ή με την εργατική εξουσία, τη δημοκρατία της πλειοψηφίας που είναι δικτατορία σε βάρος των λίγων.
Γι' αυτό τα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ θεωρούμε ως βασικό μας καθήκον το επόμενο διάστημα να δυναμώσει η μαχητική εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση παντού.

Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΞΕΚΑΛΑΚΗ*
*Ο Δημήτρης Ξεκαλάκης είναι μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του 

TOP READ