16 Ιουν 2013

Μαρτυρίες από το Δίστομο και μια σύγχρονη πραγματικότητα

Μαρτυρίες από το Δίστομο και μια σύγχρονη πραγματικότητα 
 Ελένη Αθανασίου Κίνια

 Όταν έγινε η σφαγή ήμουν εννιά χρονών. 10/6/1944. Έζησα τη θηριωδία σε όλη της το μεγαλείο. Οι Γερμανοί έφτασαν στο Δίστομο πολύ πιο αγριεμένοι από άλλες φορές και διαφορετικά ντυμένοι- οι στολές τους είχαν μια φαρδιά ζώνη στη μέση με χειροβομβίδες, ξίφη και στιλέτα. Στη διαδρομή τους από τη Λιβαδειά μέχρι το Δίστομο είχαν συλλάβει δώδεκα ομήρους 20-35 χρονών οι οποίοι εργάζονταν στα κτήματα. Τους έβαλαν στα αυτοκίνητα οι και μπήκαν στο χωριό για να κάνουν το καθιερωμένο τους πλιάτσικο. Από τον ιερέα τον παπά- Σωτήρη και από τον πρόεδρο του χωριού, τον Χαράλαμπο Κίνια, αδερφό του πατέρα μου, ζήτησαν εξηγήσεις γιατί την προηγούμενη ημέρα είχαμε φιλοξενήσει στο Δίστομο 35 αντάρτες. Οι δικοί μας απάντησαν: «όπως έρχεστε εσείς και αναγκαζόμαστε να μην μπορούμε να σας αρνηθούμε το ίδιο συμβαίνει και με τους αντάρτες». Την προηγούμενη, είχαν πάρει και οι αντάρτες ο, τι ήθελαν, είχαν έρθει σε ένα σπίτι δίπλα από το πατρικό μου, έφαγαν, ήπιαν, μέθυσαν και πρωί- πρωί έφυγαν γιατί γνώριζαν από τους πληροφοριοδότες τους ότι οι Γερμανοί πλησίαζαν.. Στις 2 λοιπόν το μεσημέρι και μετά το πλιάτσικο οι Γερμανοί έφυγαν με κατεύθυνση τον Ελικώνα. Οι όμηροι μαζί τους- μέσα στα αυτοκίνητα.

 Εντωμεταξύ οι αντάρτες είχαν ταμπουρωθεί 2 χιλιόμετρα έξω από το Δίστομο. Και μόλις εμφανίστηκαν τα γερμανικά αυτοκίνητα, άρχισαν να χτυπάνε. Μια σκληρή μάχη ξεκίνησε αναμεταξύ τους. Στη συμπλοκή τραυματίζεται ο ταγματάρχης των Γερμανών, κάποιος Τεό, ο οποίος είχε σπουδάσει στην Ελλάδα, μιλούσε άπταιστα την γλώσσα μας και είχε παντρευτεί Ελληνίδα. Μετά τον βαρύ τραυματισμό του οι Γερμανοί υποχωρούν κι ύστερα από 2 ώρες η συμπλοκή παίρνει τέλος. Εμείς εντωμεταξύ να ακούμε καθαρά τους πυροβολισμούς καθ’ όλη τη διάρκεια της μάχης.

 Η ώρα τώρα είναι 4 το απόγευμα. Οι Γερμανοί επιστρέφουν, σταματούν στην Κάτω Πλατεία του χωριού μπροστά στο δημοτικό σχολείο, εκεί όπου βρίσκονταν συγκεντρωμένοι οι συγγενείς των ομήρων. Κατεβάζουν τον τραυματισμένο ταγματάρχη τους και μια γειτόνισσα τού πηγαίνει ένα ποτήρι νερό. Πριν ξεψυχήσει ο ταγματάρχης λέει κάτι και στις δύο γλώσσες. Στα γερμανικά το μόνο που καταλαβαίνουμε είναι το «Καπούτ».

 Στα ελληνικά λέει:

 «Σκοτώστε τους όλους εκτός από την γριά». Κι αμέσως οι Γερμανοί κατεβάζουν από το αυτοκίνητο τους 12 ομήρους, τους στήνουν στον τοίχο του σχολείου και τους εκτελούν μπροστά μάτια των γυναικών τους, των γονιών τους, των συγγενών τους, μπροστά στα μάτια όλων μας. Βάζουν όλοι τις φωνές, κλαίνε και αυτοί στρέφουν τα όπλα πάνω μας κι αρχίζουν να πυροβολούν αδιακρίτως.
 Όσοι προλαβαίνουν τρέχουν σαν τα αγρίμια, κρύβονται μέσα στα σπίτια, σε μαντρότοιχους και στενά κι οι Γερμανοί από πίσω να μας κυνηγούν. Η οικογένεια μου αυτή την ώρα βρίσκεται στο πατρικό μου, στο κέντρο του χωριού. Την εκτέλεση δεν την έχουμε δει.

 Στον αλευρόμυλο που έχει ο πατέρας μου δίπλα από το σπίτι έχουν μαζευτεί 5 γυναίκες από το διπλανό χωριό, το Κυριάκι, μαζί με τα ζώα τους. Τη στιγμή που ακούμε τους πυροβολισμούς οι γυναίκες κρύβονται στη σκάλα του σπιτιού μας. Στο ίδιο σημείο φτάνει κι η γιαγιά μου, η αδελφή του πατέρα μου κι η μάνα μου με ένα μωρό 25 ημερών στην αγκαλιά και τα δύο μικρότερα αδέλφια μου.
 Ξαφνικά, ακούμε φωνές κι οδυρμούς και βλέπουμε την γειτόνισσα μας, την Βασιλική την Γεωργάκου μαζί με τις δύο κόρες της να κλαίει και να χτυπιέται γιατί οι Γερμανοί έχουν σκοτώσει τον μοναχογιό της, 19 χρονών. Τον έχουν φέρει σέρνοντας από την κάτω πλατεία στο σπίτι της μάνας του. Η γιαγιά μου μας μεταφέρει την είδηση - «τον Μήτσο τον γιο της Βασιλικής τον σκότωσαν» κι ύστερα πηγαίνει στην γειτόνισσα να της δώσει ένα λευκό ρούχο για σάβανο, να αλλάξουν στο νεκρό τα ματωμένα ρούχα.

 Εγώ ή από ένστικτό, ή από φόβο, δεν μπορώ να ξεχωρίσω τι ένιωσα εκείνη τη στιγμή, ανοίγω την πόρτα του σπιτιού και τους βάζω όλους μέσα. Κλειδώνω την πόρτα και στέκομαι από πίσω της μη βγει έξω κανείς.

 Λίγα λεπτά νωρίτερα, η αδερφή μου, 7 χρονών τότε, επέστρεφε από τη βρύση που είχε πάει για νερό κι στο δρόμο της είχε συναντήσει έναν Γερμανό. Την είχε κοιτάξει καλά καλά και την είχε αφήνει να φύγει.

 Είμαστε λοιπόν στο καθιστικό και έξω ακούμε τους πυκνούς πυροβολισμούς οι οποίοι αυτή τη φορά έχουν ένα περίεργο ήχο. Είναι γιατί πέφτουν πάνω σε ανθρώπινα σώματα. Ακούμε τα κλάματα της γειτόνισσας, τις μπότες των Γερμανών έξω από το σπίτι κι ύστερα έναν Γερμανό να φωνάζει στην κυρία Βασιλική, ύστερα πυροβολισμούς και μετά πάλι ησυχία. Δεν τολμάμε να βγούμε έξω.

 Οι γυναίκες από το Κυριάκι λένε ότι μπορεί να μας αφήνουν μέσα στο σπίτι για να μας βιάσουν μετά, όπως είχαν κάνει και στο χωριό τους. Μετά από 2 ώρες βλέπουμε από το παράθυρο της κουζίνας καπνό- « να δείτε που θα μας κάψουν ζωντανούς» λένε τώρα οι γυναίκες από το Κυριάκι. Τελικά ανοίγουμε την πόρτα και ακούμε μια υπόκωφη φωνή και περίεργη που δεν θα την ξεχάσω ποτέ να λέει «Οι Γερμανοί έφυγαν».

 Ξεθαρρεύουμε και βγαίνουμε στο δρόμο. Οι γυναίκες από το Κυριάκι παίρνουν τα ζώα τους και φεύγουν και την ίδια στιγμή ακούμε κάποια να φωνάζει «Κουμπάρα μου, κουμπάρα μου τον Χρήστο τον σκότωσαν». Ο Χρήστος Κίνιας ήταν ο αδερφός του πατέρα μου. Βάζουν τις φωνές ο παππούς και η γιαγιά και ξεκινούν για την πλατεία μαζί με την έγκυο γυναίκα του Χρήστου στο δεύτερο παιδί τους και το μικρό τους παιδί ενός χρόνου.

 «Παιδί μου» λέει η μάνα μου «τρέξε και εσύ να δεις τι έγινε με το θείο εγώ δεν μπορώ να πάω». Ξεκινάω κι εγώ, τρέχω να προλάβω τους άλλους και φτάνοντας στην πλατεία βλέπω σπίτια να καίγονται, να γίνονται κάρβουνα, να πέφτουν στο δρόμο κι εγώ να φοβάμαι μην πέσουν πάνω μου και με κάψουν.

 Όπως τρέχω, σκοντάφτω σε κάτι μαλακό, σκύβω και βλέπω κάτω τα πτώματα δύο μικρών κοριτσιών. Το μεσημέρι έπαιζα μαζί τους. Πιο’ κει οι γονείς τους σκοτωμένοι με τα σώματά τους σε περίεργες στάσεις και πνιγμένα μέσα στο αίμα. Τρελαμένη φτάνω στην κάτω πλατεία. Ο θείος ο Χρήστος είναι ακόμα ζωντανός. Η γυναίκα του πεσμένη πάνω του να κλαίει. Η γιαγιά και ο παππούς να τραβάνε τα μαλλιά τους. Οι μάρτυρες από τα γύρω κλειστά σπίτια να μας λένε ότι ο θείος σκοτώθηκε τελευταίος. Γυρίζει ο θείος τα μάτια του, με κοιτάζει. Φεύγω πάλι σαν τρελή. Δεν θέλω να ξαναπεράσω από τον ίδιο δρόμο με τα σκοτωμένα κοριτσάκια και παίρνω τον κεντρικό. Εκεί όμως τα πράγματα είναι χειρότερα, ο δρόμος γεμάτος σκοτωμένους, αίμα να κυλάει παντού. Φτάνοντας στην γειτονιά μου βλέπω μέσα σε μια αυλή ένα αντρόγυνο σκοτωμένο και την κόρη τους- 25 χρονών, ανάσκελα πεσμένη με ένα καρό φόρεμα, μια χοντρή πλεξούδα στα μαλλιά και στο στόμα της, άσπροι και κόκκινοι αφροί να σχηματίζουν ένα μεγάλο μπαλόνι. Φτάνω στη μάνα μου και της λέω για όλα όσα έχω δει. «Τώρα» μου λέει «πήγαινε να δεις τι κάνει ο θείος ο Γιάννης» (σ.σ. ο άλλος αδερφός του πατέρα μου).

 Παίρνω άλλο δρόμο για να μην δω την κοπέλα με τους αφρούς. Αντικρίζω δύο παλικάρια, ένα με μια λίμνη αίματος δίπλα στο στόμα του και τον άλλο να κουνάει ακόμα τα χέρια του. Τρελαίνομαι. Δεν προχωράω άλλο. Αργότερα μαθαίνω ότι τον είχαν ξεκοιλιάσει και προσπαθούσε να βάλει μέσα τα εντόσθια του. Επιστρέφω στη μάνα μου και της λέω: «που με στέλνεις; το χωριό είναι γεμάτο νεκρούς.»

 Την ίδια στιγμή φτάνει μια μακάβρια πομπή, ο θείος μου ο Χρήστος ζωντανός ακόμα να τον σέρνουν μέσα σε μια κουρελού. Τον ξαπλώνουν στο πλακόστρωτο της αυλής, έρχεται ο γιατρός, βλέπει το τραύμα στο λαιμό του, κουνάει το κεφάλι και φεύγει. Ο θείος καταλαβαίνει, μας κοιτάζει, στάζει ένα δάκρυ και ξεψυχάει.

 Δεν αντέχω άλλο. Επιστρέφω στη σκάλα. Εκεί- καρφωμένη η μάνα μου με τέσσερα μωρά στο χέρι και περιέργως κανένα να μην βγάζει άχνα. Φτάνει μια άλλη γειτόνισσα και μας λέει για το εγγονάκι της 2 χρονών και τη νεκρή νύφη της, 22. Το μωρό, βαριά τραυματισμένο δεν έχει ξεψυχήσει ακόμα. Το έχει πάρει η γιαγιά αγκαλιά πνιγμένη μέσα στα αίματα και το κάνει βόλτα γύρω από τη σκάλα, του βρέχει τα χειλάκια με λίγο νερό μέχρι που ξεψυχάει κι αυτό. Στις 6 το απόγευμα μετά από 2 ώρες πέφτει μια βαριά σκιά σε όλο το χωριό κι ουρανός γίνεται τόσο γκρίζος σα νύχτα. Οι Γερμανοί τα μαζεύουν και φεύγουν γιατί φοβούνται ότι θα έρθουν οι αντάρτες και θα τους πετσοκόψουν. Αρχίζουν να φεύγουν όλοι σαν τρελοί προς το βουνό, την Κομμένη Ράχη. Άλλοι ματωμένοι, τραυματισμένοι, με μια κουβέρτα στην πλάτη. Ένα παλικάρι 16- 17 χρόνων μας λέει «τους σκότωσαν όλους». Καταλαβαίνουμε ότι έχει γίνει σφαγή.

 Οι Γερμανοί έχουν αφανίσει το μισό χωριό. Έχουν μπει μέσα σε σπίτια, έχουν σκοτώσει έγκυες, ετοιμόγεννες, έχουν ποδοπατήσει έμβρυα, έχουν λιώσει τα κεφαλάκια τους στο πάτωμα έχουν σκοτώσει δύο παιδάκια μέσα στην κούνια μπροστά στα μάτια του παππού και της γιαγιάς, τα έχουν ξεκοιλιάσει τυλίγοντας τα εντόσθια τους γύρω από το λαιμό…. Στο σπίτι του παπά έχουν σκοτώσει τον ίδιο μαζί με άλλα 15 άτομα. Τραυμάτισαν την παπαδιά που κρατούσε στην αγκαλιά της το δίχρονο κοριτσάκι της. Αυτό, το πυροβόλησαν στο κεφάλι και το κεφαλάκι του σκορπίστηκε στο πρόσωπό της. Αυτή έζησε από θαύμα. Τρελάθηκε εκείνη την ώρα κατέβηκε στην αυλή και χόρευε. Είναι πάρα πολλές οι μαρτυρίες. Κάθε ένα σπίτι έχει και μια, θέλει πολύ χρόνο για να ειπωθούν όλα.

 Αφού περάσαμε μια φριχτή νύχτα στο βουνό έρχεται η επόμενη μέρα και το πρόβλημα της ταφής. Επιστρέφουμε στο χωριό να τους θάψουμε ομαδικά μέσα σε σεντόνια και κουβέρτες. Όταν κάποιος βλέπει ένα αυτοκίνητο στα τριγύρω βουνά φωνάζει «έρχονται οι Γερμανοί» κι εμείς παρατάμε τους νεκρούς μέσα στο δρόμο. Υπό αυτές τις συνθήκες είναι αδύνατο να θάψουμε 220 νεκρούς μέσα σε μια ημέρα. Αρχίζει η αποσύνθεση. Το χωριό μυρίζει ολόκληρο και έτσι αναγκαζόμαστε να ανοίγουμε τάφους μέσα στις αυλές και τους κήπους, τάφους όχι πολύ βαθείς- ίσα που σκεπάζονται με λίγο χώμα.

 Τι κουράγιο να βρεις να σκάψεις βαθιά στις 10 Ιουνίου….;

 Πέντε χρόνια μένουν έτσι μέχρι να τους ξεθάψουν. Και κάθε βράδυ το Δίστομο φωτίζεται από τα καντηλάκια και τα κεριά όλων αυτών των τάφων. Το χωριό είναι ένα απέραντο νεκροταφείο.

 Περνάνε 7 ολόκληρα χρόνια για να φορέσει κάποιος χρωματιστά ρούχα στο χωριό. Οι γάμοι και οι βαφτίσεις γίνονται μέσα στα σπίτια, δεν ακούγονται γέλια, τραγούδια, καμία κοπέλα δεν φοράει νυφικό στο γάμο της. Παιδιά μεγαλώνουν με τον παππού και την γιαγιά. Από μια οικογένεια έχει μείνει μόνο ένα κορίτσι 15 χρονών. Το μεγαλώνει η γειτονιά. Στο Δίστομο λείπει πια μια ολόκληρη γενιά. Γονείς θάβουν τα παιδιά τους και μεγαλώνουν τα εγγόνια σα να είναι οι γονείς.
 Η λέξη «τραγικό» είναι απειροελάχιστη για να εκφράσει αυτό που έγινε στο Δίστομο. Πέρασαν πολλά χρόνια για να ξαναζήσει το χωριό και να βρει τους ρυθμούς του.

 Τη μέρα της σφαγής είχαν σκοτώσει τον αρραβωνιαστικό μιας κοπέλας που ήταν έγκυος. Ένας νεαρός έχασε επίσης την ίδια μέρα την αρραβωνιαστικιά του, έγκυος και εκείνη. Οι δύο επιζώντες παντρεύτηκαν κι ο άντρας αναγνώρισε το παιδί που πήρε το όνομα Θεμιστοκλής Θεμιστοκλή Σφουντούρη. Αυτά άφησαν πίσω τους οι Γερμανοί. Έχουν άδικο τώρα να ζητάνε οι Διστομίτες δικαίωση για τους συγγενείς τους; Δεν πρέπει να πληρώσουν γι αυτό που έγινε;

 Η αλήθεια βέβαια είναι ότι τίποτα από όλα αυτά δεν μπορεί να πληρωθεί. Για τα παιδιά που έζησαν χωρίς τα αδέλφια τους, που ποτέ δεν είπαν τις λέξεις «μάνα» και «πατέρα», για ορφανά που δεν έβγαλαν ποτέ τα μαύρα. Με τι πληρώνονται όλα αυτά; Αυτό θέλω να πω εγώ στην κα Μέρκελ και σε όλο το σινάφι της. Έχουν τα μούτρα να τα βάζουν ακόμα με την Ελλάδα; Θα έπρεπε να νιώθουν απέραντη ντροπή. Δεν ήμασταν θύματα πολέμου όπως ισχυρίζονται. Ήμασταν δολοφονημένοι εν ψυχρώ. Κρατήστε αυτά που σας είπα σαν ένα φόρο τιμής για όλους αυτούς που χάθηκαν.»


Παναγιώτης Σφουντούρης (τότε ήταν 6 ετών) 

«Την ώρα της σφαγής βρισκόμουνα στο ισόγειο του Αγγελή Πίτσου, εγώ, η αδερφή μου Μαρία, η γιαγιά μου Κατερίνη Πίτσου με την κόρη της Ασήμω. Είμαστε κλεισμένοι μέσα γιατί ακούγαμε να πέφτουν σφαίρες από τη μεριά του Στειριού. Για μια στιγμή βλέπουμε απ’ το γωνιακό παράθυρο να έρχονται γερμανικά αυτοκίνητα από το δρόμο του Στειριού και να σταματούν μπροστά στο Δημοτικό σχολείο προς του Ψημένου. Άρχισαν να κατεβάζουν άντρες από τα αυτοκίνητα.

  Εγώ, μικρός, δε γνώριζα αλλά η γιαγιά μου είπε πως ήταν τα παιδιά. Αργότερα έμαθα πως ήταν οι δώδεκα Διστομίτες νέοι που αιχμαλώτισαν στις Τσέρες το πρωί της σφαγής, όταν ερχόντουσαν από τη Λιβαδειά, οι Γερμανοί. Αφού τους κατέβασαν τους έστησαν στον τοίχο του σχολείου προς τη μεριά του σπιτιού του Βιτριόλη – Πανουργιά και τους εκτέλεσαν. Μετά από λίγο από το άλλο παράθυρο βλέπουμε να μπαίνουν οι Γερμανοί στο διπλανό μας σπίτι, του Θανάση Καστρίτη. Εκείνη την ώρα η Σταμούλα Καστρίτη με τη μάνα της Θεοφανή Κοκκίνη ήταν στο φούρνο και ρίχνανε το ψωμί. Ο πατέρας της Σταμούλας και σύζυγος της Θεοφανής, ο Αγγελής Καστρίτης καθόταν στο πλατύσκαλο, το πέτρινο, της ξύλινης σκάλας.

 Οι Γερμανοί εισβάλλοντας σκοτώνουν τη γυναίκα και την κόρη της όπως φούρνιζαν. Ο γέρο Αγγελής έκαμε να σηκωθεί να ορμήσει. Του ρίχνουν και τον σωριάζουν. Βλέποντας η γιαγιά μου να σκοτώνουν τον πατέρα, τη μάνα της και την αδερφή της έβγαλε μια φωνή που έσκισε τον αέρα. Αμέσως για καλή μας τύχη σηκώσανε τον καταρράχτη και μπήκαμε στο υπόγειο. Εγώ, η γιαγιά μου, η αδερφή μου και η ξαδέρφη μου η Ασήμω. Με το κλείσιμο του καταρράχτη έσυραν και μια κουρελού, έφτασαν και μπήκαν από την πόρτα της κουζίνας και βγήκαν από την άλλη της κυρίας εισόδου.

 Ύστερα από αρκετές ώρες βγήκε πρώτη η ξαδέρφη μου η Ασήμω, γύρω στα 17. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει και αφού είδε πως δεν υπήρχαν γερμανικά αυτοκίνητα στο δρόμο και δεν ακούγονταν πυροβολισμοί, βγήκαμε όλοι από τον καταρράχτη. Εμένα με την αδερφή μου μας έστειλαν στο πατρικό μας, 50 μέτρα μακρύτερα. Βγαίνοντας απ’ την αυλόπορτα του Πίτσου πάνω σε στέφλα είδαμε σκοτωμένο το Νίκο Σφουντούρη, ξάδερφό μου. Ήρθαμε στο σπίτι μας και αντικρύζω τη μάνα μου σκοτωμένη, γονατιστή στην αγκωνή στο τζάκι. Μόλις την ακούμπησα σωριάστηκε χάμω.

 Ο πατέρας μου ήταν σκοτωμένος πάνω στο κρεβάτι. Στο άλλο μικρό κρεβάτι δίπλα στο τζάκι ξεκοιλιασμένος ο αδερφός μου Νίκος, δύο χρονών. Βγήκαμε έξω κλαίγοντας και φωνάζω στη γιαγιά Κατερίνη πως σκοτώσαν τους γονείς μου και μου είπε να πάω στης γιαγιάς μου το σπίτι – στη μάνα της μάνας μου. Ξεκινήσαμε πιασμένοι χέρι- χέρι. Φτάνοντας στην πάνω πλατεία είδαμε ένα σκοτωμένο μπροστά στου Μπουκαλή. Για να πάμε στης γιαγιάς περνούσαμε από το στενό μεταξύ Τζάθα και Κουτριάρη. Εκεί είχαν τραυματίσει τον Ειρηνοδίκη και έναν άλλον. Μέσα από το σπίτι του Τζάθα μούγκριζε τραυματισμένος. Φτάσαμε με την αδερφή μου στο σπίτι της γιαγιάς. Κλεισμένο, έρημο. Μας μάζεψε ο γερο Λουκάς Καϊλης που ζούσε ανήμπορος στο σπίτι του Μιλτιάδη Καϊλη. Μας ρώτησε τι πάθαμε και του είπα πως σκότωσαν τους γονείς και τον αδερφό μου. Ύστερα ήρθε ο αδερφός της μάνας μου Χαράλαμπος Καρούζος που μας πήρε και διανυκτερεύσαμε έξω από το χωριό στη μεγάλη λάκκα. Εκεί άκουγα όλη τη νύχτα τα κλάματα, τα μοιρολόγια των πατριωτών μου. Άκουγα τους λυγμούς της Νίτσας Καϊλη (Νίτσα Σφουντούρη σήμερα) που της είχαν σκοτώσει τους γονείς της. Την άλλη μέρα φύγαμε και πήγαμε στο μαντρί του Θανάση Καστρίτη στο αλωνάκι για αρκετό καιρό. Ύστερα περιπλανιόμαστε και φτάσαμε στην Αντίκυρα και από κει τριγυρνούσαμε στον ελαιώνα της Παραλίας Διστόμου αποφεύγοντας τους Γερμανούς που πολλές φορές κατέβαιναν με άλογα φορτωμένα κανόνια.

 Απ’ αυτή την άγρια σφαγή έχασα 14 άτομα άμεσους συγγενείς μου».


Ο επικεφαλής του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού στην Ελλάδα, Σουηδός Στούρε Λιννέρ

«Παντρευτήκαμε με την Κλειώ στις 14 Ιουνίου 1944. Ο υπεύθυνος της ελληνικής επιτροπής, Έμιλ Σάντστρομ, παρέθεσε γαμήλιο γεύμα προς τιμήν μας. Αργά το βράδυ με πλησίασε και με απομάκρυνε από τα γέλια και τις φωνές, προς μια γωνιά όπου θα μπορούσαμε να μιλήσουμε οι δυο μας. Μου έδειξε ένα τηλεγράφημα που μόλις είχε λάβει: οι Γερμανοί έσφαζαν για τρεις ημέρες τον πληθυσμό του Διστόμου, στην περιοχή των Δελφών, και στη συνέχεια πυρπόλησαν το χωριό. Πιθανοί επιζώντες είχαν ανάγκη άμεσης βοήθειας. Το Δίστομο ήταν μέσα στα όρια της περιοχής την οποία, την εποχή εκείνη, ήμουν αρμόδιος να τροφοδοτώ με τρόφιμα και φάρμακα. Έδωσα με τη σειρά μου το τηλεγράφημα στην Κλειώ να το διαβάσει, εκείνη έγνεψε κι έτσι αποχωρήσαμε διακριτικά από τη χαρούμενη γιορτή.

 Περίπου μα ώρα αργότερα ήμασταν καθ’ οδόν μέσα στη νύχτα. Απαιτήθηκε ανυπόφορα μεγάλο χρονικό διάστημα έως ότου διασχίσουμε τους χαλασμένους δρόμους και τα πολλά μπλόκα για να φτάσουμε, χαράματα πια, στον κεντρικό δρόμο που οδηγούσε στο Δίστομο. Από τις άκρες του δρόμου ανασηκώνονταν γύπες από χαμηλό ύψος, αργά και απρόθυμα, όταν μας άκουγαν που πλησιάζαμε.

 Σε κάθε δέντρο, κατά μήκος του δρόμου και για εκατοντάδες μέτρα, κρεμόντουσαν ανθρώπινα σώματα, σταθεροποιημένα με ξιφολόγχες, κάποια εκ των οποίων ήταν ακόμη ζωντανά.

 Ήταν οι κάτοικοι του χωριού που τιμωρήθηκαν με αυτό τον τρόπο: θεωρήθηκαν ύποπτοι για παροχή βοήθειας στους αντάρτες της περιοχής, οι οποίοι επιτέθηκαν σε δύναμη των Ες-Ες.

 Η μυρωδιά ήταν ανυπόφορη. Μέσα στο χωριό σιγόκαιγε ακόμη φωτιά στα αποκαΐδια των σπιτιών. Στο χώμα κείτονταν διασκορπισμένοι εκατοντάδες άνθρωποι κάθε ηλικίας, από υπερήλικες έως νεογέννητα. Σε πολλές γυναίκες είχαν σχίσει τη μήτρα με την ξιφολόγχη και αφαιρέσει τα στήθη, άλλες κείτονταν στραγγαλισμένες, με τα εντόσθια τυλιγμένα γύρω από το λαιμό.

 Φαινόταν σαν να μην είχε επιζήσει κανείς.

 Μα να! Ένας παππούς στην άκρη του χωριού! Από θαύμα είχε καταφέρει να γλιτώσει τη σφαγή. Ήταν σ ο κ α ρ ι σ μ έ ν ο ς από τον τρόμο, με άδειο βλέμμα, τα λόγια του πλέον μη κατανοητά. Κατεβήκαμε στη μέση της συμφοράς και φωνάζαμε στα ελληνικά: «Ερυθρός Σταυρός! Ερυθρός Σταυρός! Ήρθαμε να βοηθήσουμε».

 Από μακριά μας πλησίασε διστακτικά μια γυναίκα. Μας αφηγήθηκε ότι ένας μικρός αριθμός χωρικών πρόλαβε να διαφύγει προτού ξεκινήσει η επίθεση. Μαζί με εκείνη αρχίσαμε να τους ψάχνουμε. Αφού ξεκινήσαμε οι τρεις μας, διαπιστώσαμε ότι [η γυναίκα] είχε πυροβοληθεί στο χέρι. Τη χειρουργήσαμε αμέσως με χειρουργό την Κλειώ. Ήταν το ταξίδι του μέλιτός μας.

  Λίγο καιρό αργότερα η επαφή μας με το Δίστομο θ’ αποκτούσε και έναν αξιοσημείωτο επίλογο. Όταν τα γερμανικά στρατεύματα κατοχής αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την Ελλάδα, δεν πήγαν και τόσο καλά τα πράγματα, αφού μια γερμανική μονάδα κατάφερε να περικυκλωθεί από αντάρτες ακριβώς στην περιοχή του Διστόμου. Σκέφτηκα ότι αυτό ίσως θεωρηθεί από τους Έλληνες ως ευκαιρία για αιματηρή εκδίκηση, πόσο μάλλον που η περιοχή εδώ και καιρό είχε αποκοπεί από κάθε παροχή βοήθειας σε τρόφιμα. Ετοίμασα λοιπόν φορτηγά με τα αναγκαία τρόφιμα, έστειλα μήνυμα στο Δίστομο για την άφιξή μας και έτσι βρεθήκαμε στο δρόμο για εκεί, για άλλη μια φορά, η Κλειώ και εγώ.


 Όταν φτάσαμε στα όρια του χωριού, μας συνάντησε μια επιτροπή, με τον παπά στη μέση. Έναν παλαιών αρχών πατριάρχη, με μακριά, κυματιστή, λευκή γενειάδα. Δίπλα του στεκόταν ο αρχηγός των ανταρτών, με πλήρη εξάρτυση. Ο παπάς πήρε το λόγο και μας ευχαρίστησε εκ μέρους όλων που ήρθαμε με τρόφιμα. Μετά πρόσθεσε: «Εδώ είμαστε όλοι πεινασμένοι, τόσο εμείς οι ίδιοι, όσο και οι Γερμανοί αιχμάλωτοι. Τώρα, εάν εμείς λιμοκτονούμε, είμαστε τουλάχιστον στον τόπο μας. Οι Γερμανοί δεν έχουν χάσει μόνο τον πόλεμο, είναι επιπλέον και μακριά από την πατρίδα τους. Δώστε τους το φαγητό που έχετε μαζί σας, έχουν μακρύ δρόμο μπροστά τους». Σ’ αυτή του τη φράση γύρισε η Κλειώ το βλέμμα της και με κοίταξε. Υποψιαζόμουν τι ήθελε να μου πει με αυτό το βλέμμα, αλλά δεν έβλεπα πλέον καθαρά. Απλά στεκόμουν κι έκλαιγα».








Και ένα μικρό παράθεμα της σημερινής πραγματικότητας ...

















 Αναρτήθηκε από Oberon  

Τουρκία: Στρατό στην πλατεία Ταξίμ αναπτύσσει η κυβέρνηση Ερντογάν

Τουρκία: Στρατό στην πλατεία Ταξίμ αναπτύσσει η κυβέρνηση Ερντογάν


Στη μετακίνηση μονάδων στρατού προχωράει η κυβέρνηση του Ερντογάν, κλιμακώνοντας την καταστολή του λαϊκού κινήματος στην προσπάθεια να αποτρέψει τις προγραμματισμένες για το απόγευμα συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας. 

Ήδη φάλαγγα 8 στρατιωτικών οχημάτων με στρατιώτες παίρνουν θέση στην ευρύτερη περιοχή της πλατείας Ταξίμ σε περίμετρο 3 χιλιομέτρων. Επίσης, όπως ενημερώνει το ΚΚ Τουρκίας, σε απόσταση 10 χιλιομέτρων από την πλατεία σημειώνονται συγκρούσεις διαδηλωτών και αστυνομικών. 

Αστυνομία και ο στρατός συνεργάζονται για τη φρούρηση της πλατείας Ταξίμ και του πάρκου Γκεζί, ενώ ως ένα μέτρο αποτροπής της δυνατότητας προσέγγισης της περιοχής σήμερα διακόπηκαν όλες οι θαλάσσιες συγκοινωνίες στο Βόσπορο - μεταξύ ευρωπαϊκής και ασιατικής Τουρκίας. Και υπάρχει προειδοποίηση από τον υπουργό Ευρωπαϊκής Ένωσης, Εγκεμέν Μπαΐς, ότι «από εδώ και στο εξής όποιος πάει στην Ταξίμ θα θεωρηθεί τρομοκράτης». 

Σε ανακοίνωσή του το ΚΚ Τουρκίας καλεί το λαό οργανωμένα και πειθαρχημένα να συμμετάσχει στις διαδηλώσεις που διοργανώνονται σήμερα στην Κωνσταντινούπολη και τις άλλες πόλεις και δηλώνει ότι οι κομμουνιστές, με τα στελέχη και τα μέλη τους, θα συνεχίσουν τον αγώνα. «Λαός ενωμένος - ποτέ νικημένος είναι η καλύτερη απάντηση στην αντίδραση στην Τουρκία», σημειώνει το ΚΚ Τουρκίας.   Από 902.gr

Στην μνήμη του Αρη Βελουχιώτη

Στην μνήμη του Αρη Βελουχιώτη 


Συμπληρώνονται σήμερα 65 χρόνια απ' την ημέρα που άφησε την τελευταία του πνοή ο πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ Αρης Βελουχιώτης. 

«Θρυλικός ο Αρης Βελουχιώτης. Ο πρώτος που άρχισε την Αντίσταση του λαού στα βουνά κι ο τελευταίος που την έκλεισε με τον τραγικό του θάνατο. Η πρώτη ψυχή του αγώνα κι η τελευταία πνοή. Λίγοι το καταλάβανε, όπως ο Αρης, πως οι εχθροί της Ελλάδας (ξένοι και ντόπιοι) θα μετατρέπανε τη νίκη του έθνους σε νίκη των εχθρών του. Τιμή και δόξα στο ασύγκριτο παλικάρι. Τιμή και δόξα και στο λαό, που τόνε γέννησε».

Κ. Βάρναλης

 «...Αν στη ζωή μου υπάρχει ένα σημείο που με συγκίνηση και με υπερηφάνεια αφάνταστη από καιρού σε καιρό γυρίζω και βλέπω, είναι ακριβώς η εποχή που μπήκα στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Διαπαιδαγωγήθηκα ταξικά, έμαθα το συμφέρο μου, πέταξα τον κεφαλαιοκρατικό πολιτισμό στα μούτρα της λωποδύτριας μπουρζουαζίας και ρίχτηκα με πίστη, με θέληση, με ηρωισμό στον αγώνα για τις εργαζόμενες μάζες. Εκτοτε δεν έχω στο ενεργητικό μου παρά φυλακίσεις για πάλη επαναστατική. Μιλάν τα γεγονότα, μιλάει αυτή η αλήθεια. Ούτε ΜΙΑ ΚΗΛΙΔΑ. Είναι αυτό σε βάρος μου; Είναι αυτό στοιχείο ενάντια στο Κομμουνιστικό Κόμμα; ΤΙΜΗ ΜΟΥ ΜΕΓΑΛΗ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΤΙΜΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΗ ΣΤΟ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟ ΚΟΜΜΑ ότι γλίτωσα απ' τη διαφθορά της συνείδησης, στην οποία με οδηγούσε το ληστρικό αστικό καθεστώς και κόσμησα τον Κλάρα που φερόντανε τροχάδην στον γκρεμό με ΑΓΝΑ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΑ στοιχεία και μόνο με τέτοια. Το Κομμουνιστικό Κόμμα εξαγνίζει και δημιουργεί αγωνιστές αφοσιωμένους στη μεγάλη υπόθεση του προλεταριάτου. Είναι το μόνο κόμμα που οδηγεί τους εκμεταλλευόμενους στον ιστορικό δρόμο: Στην οριστική απελευθέρωση του προλεταριάτου. Στο κόμμα αυτό έδωσα όλη μου τη ζωή και θα συνεχίσω να δίνω όσες δυνάμεις μου απομείναν στον αγώνα του, για το ψωμί των εργαζομένων, κατά των φόρων και των πολέμων, για την επανάσταση».

 Επιστολή του Αρη Βελουχιώτη στον Ριζοσπάστη (9/9/1931).

 Ο Αρης Βελουχιώτης - το πραγματικό του όνομα ήταν Θανάσης Κλάρας - γεννήθηκε στη Λαμία στα 1905. Από νέος ακολούθησε τα προοδευτικά κινήματα της εποχής του και εντάχθηκε τελικά στο ΚΚΕ Λίγο μετά την ένταξή του στο Κόμμα, ο Θανάσης Κλάρας κλήθηκε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία κι όπως ήταν φυσικό για την εποχή, επειδή ήταν κομμουνιστής, την υπηρέτησε στο Καλπάκι που ήταν «πειθαρχικός ουλαμός», το χειρότερο στρατιωτικό κάτεργο της εποχής, ένα πραγματικό στρατόπεδο συγκέντρωσης. 

 Οταν απολύθηκε από το στρατό, γύρισε στην Αθήνα, ανασυνδέθηκε με το Κόμμα και χρησιμοποιήθηκε σε σοβαρές κομματικές δουλειές, ενώ παράλληλα ήταν συντάκτης του «Ριζοσπάστη». Στη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά συλλήφθηκε και φυλακίστηκε στην Αίγινα. Κατά τη διάρκεια δίκης του στην Αθήνα απέδρασε και πέρασε στον παράνομο κομματικό μηχανισμό του ΚΚΕ. Ξανασυλλήφθηκε στα μέσα του 1939 και τον έστειλαν στις φυλακές της Κέρκυρας. Τον Ιούλη του ίδιου έτους υπέγραψε «δήλωση μετανοίας» και αποφυλακίστηκε. Επρόκειτο για μια πράξη που του τυραννούσε τη συνείδηση σ' όλη την υπόλοιπη ζωή του.

 Οταν άρχισε ο ελληνοϊταλικός πόλεμος, βρέθηκε στο αλβανικό μέτωπο ως λοχίας πυροβολικού. Οταν τα γερμανικά στρατεύματα εισβάλουν στην Ελλάδα συνιστά στους συναδέλφους του φαντάρους να μην παραδώσουν τον οπλισμό τους, αλλά να τον κρύψουν για να μπορέσουν στη συνέχεια να αντισταθούν στον κατακτητή. Παράλληλα, με δική του πρωτοβουλία, συγκρότησε μηχανισμό, τον οποίο, στη συνέχεια, παρέδωσε στα μέλη της ηγεσίας του ΚΚΕ, που είχαν γυρίσει από τις εξορίες και είχαν αναλάβει να ανασυγκροτήσουν το Κόμμα.

Το Νοέμβρη του 1941, ο Κλάρας ανέλαβε αποστολή από την ΚΕ του ΚΚΕ να πάει στη Ρούμελη για να εξετάσει τις δυνατότητες ανάπτυξης του αντάρτικου κινήματος. Επέστρεψε το Δεκέμβρη του ίδιου έτους και υπέβαλε σχετική έκθεση στο Κόμμα, η οποία και εγκρίθηκε. Το Γενάρη του 1942, βγήκε οριστικά στο βουνό και αρχίζει τη δουλειά της συγκρότησης των ανταρτοομάδων.

 Η πρώτη εμφάνιση των ανταρτικών τμημάτων που οργάνωσε ο Κλάρας έγινε στις 7/6/1942 στο χωριό Δομνίστα της Ευρυτανίας. Ο ίδιος ήταν η πρώτη φορά που εμφανίστηκε με το όνομα Αρης Βελουχιώτης. Από κει και μετά, τούτο το όνομα αντήχησε σ' ολόκληρη την Ελλάδα κι έγινε θρύλος. 
 Η συντριβή του ιταλικού καταδιωκτικού αποσπάσματος «Ρυκά», ο Γοργοπόταμος, η μάχη του Κρικέλου, η μάχη του Μικρού Χωριού και εκατοντάδες άλλες θα φέρουν τη σφραγίδα του. Ετσι, στις 2/5/1943, όταν συγκροτήθηκε το Γενικό Στρατηγείο του ΕΛΑΣ, ο Αρης ορίστηκε καπετάνιος του, μέλος της τριμερούς ηγεσίας του, δίπλα στον Στέφανο Σαράφη, που ήταν ο στρατιωτικός αρχηγός και στον αντιπρόσωπο του ΕΑΜ, τον Ανδρέα Τζήμα - Σαμαρινιώτη.

 Στις 22/4/1944, ο Αρης πέρασε στην Πελοπόννησο με αποστολή να βοηθήσει στην ανάπτυξη του αντάρτικου κινήματος και στη συντριβή των εθνοπροδοτικών ταγμάτων ασφαλείας. Ηταν μια αποστολή, στην οποία πέτυχε απόλυτα. Η πιο σημαντική μάχη με τους ταγματασφαλίτες δόθηκε στον Μελιγαλά και επειδή την ιστορία την γράφουν οι νικητές έχει χυθεί τόνους λάσπης από τους φασίστες για την στάση που κράτησε ο Αρης σ’ αυτή την μάχη. 
 Να πως την περιγράφει ένας από τους συναγωνιστές του Αρη, ο Γιάννη Χατζηπαναγιώτου (Καπετάν Θωμά) στο βιβλίο του "Η Πολιτική διαθήκη του Άρη Βελουχιώτη: "Τρεις μέρες κράτησε η φονική μάχη στον Μελιγαλά, 13, 14, 15 Σεπτεμβρίου 1944. Οι ταγματασφαλίτες είχαν συγκεντρώσει εκεί 1500 άνδρες με βαρύ οπλισμό και πυροβολικό. Στις 13 Σεπτεμβρίου το 9ο σύνταγμα του Ε.Λ.Α.Σ και τμήματα του 8ου Συντάγματος εξαπολύουν την επίθεση μετά τις άκαρπες προσπάθειες κι εδώ για παράδοση του οπλισμού με την εγγύηση οτί κανείς από τους άνδρες δεν θα θιγόταν. 

Ο αγώνας υπήρξε σκληρός. Τα φανατισμένα όργανα του εχθρού κρατούσαν γερά τις θέσεις τους ακόμη και τη δεύτερη μέρα. Οι απώλειες κι από τις δυο μεριές ήταν μεγάλες. 
 Ο Άρης διατάσσει τότε να ριχτούν στη μάχη και εφεδρείες από το 11ο σύνταγμα της Τρίπολης. Το οχυρό πέφτει και η μάχη κλείνει στις 15 Σεπτεμβρίου. 
 Οι απώλειες των ταγματασφαλιτών ήταν μεγάλες. Είπαν και έγραψαν για τη μάχη αυτή ότι ο Άρης βλέποντας τις μεγάλες απώλειες του Ε.Λ.Α.Σ, έδωσε εντολή να εκτελεσθούν οι αιχμάλωτοι. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Αιχμάλωτοι στη φονική αυτή μάχη δεν ήταν δυνατό να μην υπάρξουν. Οι ταγματασφαλίτες πετσοκόφτηκαν μαχόμενοι ως την τελευταία στιγμή από θέση σε θέση. 
 Τα σώματα τους ρίχθηκαν με ανάθεμα για το αδικοχαμένο αίμα από τους βασανισμένους κατοίκους της περιοχής στη περιλάλητη Πηγάδα. Ο Άρης δεν σκότωνε αιχμαλώτους. Πολεμούσε κι όποιον πάρει ο χάρος. Όποιος γλύτωνε, χάρισμα του. Κι ας είχε ο Ε.Λ.Α.Σ στη μάχη αυτή τις πιο μεγάλες απώλειες: 60 νεκροί και 150 τραυματίες."

Αργότερα το πολιτικό του αισθητήριο και η οξυδέρκειά του θα τον οδηγήσουν να επισημάνει τις κακοτοπιές του Λιβάνου, της Καζέρτας και της Βάρκιζας, που φέρανε τον εμφύλιο στα 1946 - '49. Στα Δεκεμβριανά θα πει: «Οι Αγγλοι δεν ήρθαν στην Ελλάδα να σκοτωθούν για το συμφέρον του λαού μας, αλλά ήρθαν για τα δικά τους συμφέροντα (βλέπε βιβλίο Δ. Καραθάνου «Αντίο Καπετάνιε»). 

 Εχει αρχίσει η οριστική αντιπαράθεση του Αρη Βελουχιώτη με μεγάλη μερίδα της ηγεσίας του ΚΚΕ. Ο Αρης ξανάρχισε την αντάρτικη δραστηριότητα και επιχείρησε, όπως αναμφισβήτητα προκύπτει από πλήθος ιστορικών στοιχείων και ντοκουμέντων, να δημιουργήσει το «Νέο ΕΛΑΣ».

 Το είχε δηλώσει εξάλλου από τότε που πρωτοξεκίνησε το αντάρτικο: «Δε θ' αφήσουμε το όπλο από το χέρι μας, αν δεν πετύχουμε και τη διπλή λευτεριά: Τη λαοκρατία. Γι' αυτό θα παλέψουμε για να εκτελέσουμε κι αυτή την υπόσχεσή μας, αφιερώνοντας και θυσιάζοντας τη ζωή μας ακόμα για τη λαοκρατική λύση του ελληνικού προβλήματος». 
 Η ΚΕ του ΚΚΕ, στην 11η Ολομέλειά της, τον διαγράφει απ’ το κόμμα.

 Στις 16 Ιουνίου του 1945, ο βίος του Αρη Βελουχιώτη έφτασε στο τέρμα του. Κι ήταν ο ίδιος που έκοψε το νήμα της ζωής του, έξω από τη Μεσούντα, καταδιωκόμενος από δυνάμεις του εχθρού, ενώ το θάνατο μοιράστηκε μαζί του και ο Τζαβέλας, ο πιστός του αντάρτης.

Λίγες ημέρες αργότερα, από τις 18 ως τις 20 Ιούνη, τα κεφάλια των δύο ηρώων κρέμονταν σ' ένα φανοστάτη στα Τρίκαλα. 

 Το μεταβαρκιζιανό καθεστώς έδειχνε όλη του τη θηριωδία, πράγμα καθόλου τυχαίο, αφού ο Αρης θεωρούνταν η προσωποποίηση της Εθνικής Αντίστασης. 
 Ηταν, άλλωστε, κορυφαία λαϊκή, ηγετική φυσιογνωμία του ΕΛΑΣ, ο πρωτοκαπετάνιος του. 
 Αναρτήθηκε από giorgis  στις 4:14 μ.μ.  Αποστολή με μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου 
BlogThis!
Μοιραστείτε το στο Twitter
Μοιραστείτε το στο Facebook
  
 Ετικέτες Ιστορία 
 1 σχόλια: 
Λουκία της Δίκοπης Ζωής είπε... 

 "Του μικρού χωριού"
 Βαριά στενάζουν τα βουνά
 κι ο ήλιος σκοτεινιάζει.
 Το δόλιο το μικρό χωριό
 και πάλι ανταριάζει.
...................................
 Λαμποκοπούν χρυσά σπαθιά
 και το ντουφέκι αλάργα,
 Ο Άρης κάνει πόλεμο,
 μ' αντάρτες παλικάρια.
...................................
 Έλα βρε άπιστε Ιταλέ,
 κορόιδο Μουσολίνι, 
 να μετρηθούμε δω μαζί,
 να δεις το τι θα γίνει.
..................................
 Δεν έχεις γέρους κι άρρωστους
 σήμερα για να σφάξεις,
 ούτε κορίτσια ορφανά,
 ούτε χωριά να κάψεις.
...................................
 Μανάδες για να τυραννάς,
 στη μέση στο παζάρι,
 έχεις μπροστά σου σήμερα
 ΤΟΝ ΚΑΠΕΤΑΝΙΟ ΑΡΗ.
..................................
 Που γρήγορος σαν τον αϊτό, 
 σαν το γοργό τ'αγέρι
 προδότες(φασίστες) έσφαξε πολλούς
 με δίκοπο μαχαίρι."
...................................
 Έτσι ήταν πραγματικά ο Άρης.Ο πιο αγνός, ο πιο έντιμος ήρωας της Αντίστασης. Ήταν ο Ένας, ο μοναδικός, ο αναντικατάστατος.
 Ο Πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ.
Τυχεροί αυτοί που τον γνώρισαν και πολέμησαν ή καθοδηγήθηκαν απ' αυτόν.(Γι'αυτόν μου μιλούσε πάντα ο πατέρας μου, με απεριόριστη αγάπη, θαυμασμό αλλά και πίκρα για το τέλος). Ήταν ένα πραγματικό παλικάρι όπως σωστά εκτίμησε ο Κ. Βάρναλης. 
 Τιμή και δόξα σ' αυτόν γιατί και με το τραγικό και σκληρό τέλος του έδειξε πραγματικά πως πεθαίνουν οι λαϊκοί ήρωες.

Τουρκία: Νύχτα βαρβαρότητας από τις δυνάμεις καταστολής

Τουρκία: Νύχτα βαρβαρότητας από τις δυνάμεις καταστολής
Η βαρβαρότητα της τουρκικής κυβέρνησης εκδηλώθηκε για άλλη μια φορά το Σάββατο το βράδυ στην πλατεία Ταξίμ στην Κωνσταντινούπολη ενάντια στους διαδηλωτές που αντιδρούν στην πολιτική της.

Η αστυνομία, μετά τη λήξη του λεγόμενου τελεσίγραφου που έδωσε ο πρωθυπουργός Ερντογάν, επιτέθηκε με «βροχή» δακρυγόνων, χημικών, κανόνια νερού, πλαστικές σφαίρες και χτύπησε αδιακρίτως γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους που βρίσκονταν στο χώρο που έχουν κατασκηνώσει οι διαδηλωτές στο πάρκο Γκεζί από τα τέλη Μάη.

Οι πληροφορίες είναι συγκεχυμένες σχετικά με τον αριθμό των τραυματιών, ωστόσο τα ασθενοφόρα όλη τη νύχτα παραλάμβαναν ανθρώπους, ενώ κάποια τουρκικά ΜΜΕ αναφέρουν και ένα νεκρό που όμως δεν έχει επιβεβαιωθεί. Αν επιβεβαιωθεί θα πρόκειται για τον 5ο νεκρό από την αρχή των λαϊκών διαδηλώσεων πριν δύο βδομάδες, ενώ οι τραυματίες, πολλοί από αυτούς σοβαρά, υπερβαίνουν τους 7.500.

Στόχος της κυβέρνησης Ερντογάν, πέρα από την τρομοκράτηση του λαϊκού κινήματος, είναι με την εκκένωση της πλατείας να εκκαθαρίσει το χώρο προκειμένου το απόγευμα της Κυριακής να πραγματοποιηθεί συγκέντρωση οπαδών του, του λεγόμενου Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης ΑΚΡ, και να κάνει επίδειξη δύναμης.

Παρά και τη χθεσινή καταστολή στην Κωνσταντινούπολη, χιλιάδες κόσμου, που αντιδρούν στην αντιλαϊκή αυταρχική πολιτική της κυβέρνησης, μετά τη βίαιη εκκένωση της πλατείας Ταξίμ, πραγματοποίησαν μαζικές διαδηλώσεις σε πολλές λαϊκές γειτονιές της πόλης. Όλη τη νύχτα χιλιάδες λαού και νεολαίας αντιμετώπιζαν με θάρρος την κρατική βια.

Στην πρώτη γραμμή το ΚΚ Τουρκίας με τα μέλη και στελέχη και κεντρικό σύνθημα «Ούτε βήμα πίσω» κάλεσαν το λαό να συνεχίσει ακόμα πιο αποφασιστικά και ανυποχώρητα τον αγώνα.

Αντίστοιχες μαζικές διαδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν στην Άγκυρα και πολλές άλλες πόλεις της Τουρκίας.

Για αύριο Δευτέρα η Συνομοσπονδία Δημοσίων Υπαλλήλων έχει εξαγγείλει απεργία ως ένδειξη διαμαρτυρίας στη βάρβαρη καταστολή.

"Πόρνες όπως στη Ρώμη..." !

Παρέμβαση Σώτης Τριανταφύλλου: "Πόρνες όπως στη Ρώμη..."

 Άλλη μια παρέμβαση της νεοφιλελεύθερης Σώτης Τριανταφύλλου.
 Πόρνες οι απολυμένοι, όχι μόνο της ΕΡΤ αλλά και αλλού, κατά τη διανοούμενη.
 Μερικοί τελικά, ενώ φυσικά θεωρούν τον εαυτό τους τον ανθό της διανόησης, όποτε περάσουν και σ'αγγίξουν σε γδέρνουν με τ'αγκάθια τους.

 Μια μικρή παράγραφος από τα "ωραία" που ειπε η Σωτη Τριανταφύλλου: "Δεν είναι λίγοι οι πολίτες που πιστεύουν, δικαίως, ότι έχουμε βάλει τον λύκο να φυλάει τα πρόβατα. Το πρόβλημά μας όμως είναι ευρύτερο: δεν υπάρχουν πρόβατα - βρισκόμαστε στην παρέα των λύκων. Η ΕΡΤ υπήρξε για πολλά χρόνια μια μικρογραφία της κοινωνίας μας: σωρεία προσλήψεων, περίσσευμα τεμπέληδων και εγκάθετων της κάθε κυβέρνησης, ανοργανωσιά, σπατάλες και φραπόγαλα° όπως στη Ρώμη, το 1490, όταν σε πληθυσμό 90.000 υπήρχαν 6.800 εγγεγραμμένες πόρνες… Κι ανάμεσα στον συρφετό μερικοί έντιμοι δημοσιογράφοι, μερικοί ταλαντούχοι καλλιτέχνες, μερικοί άξιοι διευθυντές που έγραψαν την ταπεινή ιστορία των ελληνικών ΜΜΕ."
 Μπράβο κυρά Σώτη, πολύ χρήσιμος ρόλος. Όταν νικήσει ολοκληρωτικά ο καπιταλισμός και λειώσει τους πάντες και τα πάντα σίγουρα θα δείξει ευγνωμοσύνη. Αν δε νικήσει όμως;

 Υ.Γ.: Έβλεπα μια βιολίστρια από την ορχήστρα της ΕΡΤ πριν λίγο που έπαιζε κι έκλαιγε. Ηταν μια από τις ...πόρνες της ΕΡΤ. Σίγουρα δεν έκλαιγε μόνο από συναισθηματική συντριβή για το "τέλος εποχής". Οι συντριπτικά περισσότεροι της συμφωνικής ορχήστρας θα μείνουν για πάντα άνεργοι. Ποιος θα νοιαστεί σήμερα για κλασσικές μουσικές και τέτοιες πολυτέλειες; Ο ΣΚΑΙ; 

 Αναρτήθηκε από Γιώργος Σαρρής

Χρυσή Αυγή: Μίσος για τους εργάτες, πλάτες στην κυβέρνηση

Χρυσή Αυγή: Μίσος για τους εργάτες, πλάτες στην κυβέρνηση
Απροκάλυπτα υπέρ της κυβέρνησης και του κλεισίματος της ΕΡΤ η Χρυσή Αυγή, συνεχίζει να στάζει το δηλητήριό της απέναντι στους εργαζόμενους της ΕΡΤ, αλλά και σε όλους αυτούς (εργάτες, αυτοαπασχολούμενους, φοιτητές, άνεργους), που εκδηλώνουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους στους εργαζόμενους της ΕΡΤ.
Στην προσπάθειά τους να θολώσουν τα νερά, να κρύψουν την ξεκάθαρη στήριξή τους στις χιλιάδες απολύσεις, προτείνουν -μέσω της χρυσαυγίτικης παράταξης με το όνομα «Πατριωτική Αφύπνιση ΟΣΥ»- λύση «υπέρ» των εργαζομένων της ΕΡΤ. Αντιγράφουμε κατά λέξη από τη σελίδα της Χρυσής Αυγής (διατηρώντας και τη σχετική αν-ορθογραφία) και όχι από κάποιο non-paper της κυβέρνησης:
«Προτείνουμε -λένε οι φασίστες- την άμεση μετάταξη αυτών στην Ο.ΣΥ σε θέσεις όπως αυτών των εισπρακτόρων για την εκμηδένιση της λαθρεπιβίβασης με αποτέλεσμα την αύξηση των εσόδων της εταιρείας. Θέσεις πολητών εισιτηρίων, οδηγών και τεχνικών».
Οχι μόνο αποδέχονται, δηλαδή, τις απολύσεις οι Χρυσαυγίτες, αλλά έχουν την ίδια γραμμή με την κυβέρνηση για μετατάξεις στο Δημόσιο.
Η ταύτιση της Χρυσής Αυγής με την κυβέρνηση συνεχίζεται και με την επίθεσή της στους απεργιακούς αγώνες:
«...Αυτή είναι πραγματική συμπαράσταση και όχι απεργίες που ρίχνουν "πιστολιές" στον αέρα και ταλαιπωρούν τον ήδη καταπονημένο απλό μισθωτό...».
«Ταλαιπωρία» οι αγώνες για δουλειά ενάντια στις απολύσεις για τη Χρυσή Αυγή. Πόσες και πόσες φορές τα έχουμε ακούσει αυτά από στελέχη της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και των άλλων αστικών κομμάτων;
Αυτό είναι το πραγματικό πρόσωπο της ναζιστικής Χρυσής Αυγής. Οι θέσεις και οι πράξεις της στρέφονται ενάντια στους εργαζόμενους, προσφέρουν στήριξη στην κυβέρνηση και το κεφάλαιο.
Ο λαός να τους απομονώσει, να τσακίσει το σύστημα που τους γεννά και τους θρέφει.
YΓ: Η ταύτιση της Χρυσής Αυγής με τη ΝΔ φαίνεται ξεκάθαρα και από την ανάρτηση που έκαναν στο site «ethnikismos.net» όπου έγραψαν: «Σήμερα θα κάνουμε μια εξαίρεση και θα τον συγχαρούμε (!!!) -σ.σ. εννοούν τον πρωθυπουργό- για πρώτη -και μάλλον για... τελευταία φορά-, για την απόφασή του να κλείσει αμέσως η -μήνας μπάινει, μήνας βγάινει, το παραδάκι πέφτει άκοπα- kopriterie της ΕΡΤ!».
Είναι ώρα, ακόμα και ένας κόσμος που στηρίζει τη ΝΔ να βγάλει συμπεράσματα, να μη δεχτεί τις γέφυρες της ΝΔ με τις αντιδραστικές θέσεις που προωθούν και τη Χρυσή Αυγή.

Ανοιχτή υπονόμευση από τις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού

ΑΠΕΡΓΙΑ ΣΤΟΝ ΤΥΠΟ ΚΑΙ ΤΑ ΜΜΕ
Ανοιχτή υπονόμευση από τις δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού
Eurokinissi
Η συνεδρίαση του Συντονιστικού των συνεργαζόμενων ενώσεων στα ΜΜΕ (Διασωματειακό), που πραγματοποιήθηκε την Παρασκευή στις εγκαταστάσεις του Ραδιομέγαρου της ΕΡΤ, ανέδειξε ανάγλυφα την ύπαρξη δύο γραμμών στο εργατικό κίνημα και τον εκφυλισμό στον οποίο έχουν καταδικάσει τα σωματεία του κλάδου οι δυνάμεις του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού, αλλά και οι δήθεν «αριστερές, αγωνιστικές δυνάμεις» του κλάδου. Το θέμα της συνεδρίασης το μεσημέρι της Παρασκευής ήταν η συνέχιση και η περιφρούρηση του απεργιακού αγώνα, με δεδομένες τις προθέσεις εκδοτών και καναλαρχών να σπάσουν την απεργία, εκδίδοντας κυριακάτικα φύλλα και βγάζοντας δελτία ειδήσεων στον αέρα. Την ώρα που συνεδρίαζε το Διασωματειακό αναμενόταν η απόφαση του δικαστηρίου, στο οποίο είχαν προσφύγει τα μεγάλα εκδοτικά συγκροτήματα (ΔΟΛ, ΠΗΓΑΣΟΣ, ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ, αλλά και η REAL NEWS, το ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ κ.ά.) ζητώντας να κηρυχτεί η απεργία παράνομη και καταχρηστική, όπως και έγινε. Ενώ ταυτόχρονα έφταναν οι πληροφορίες ότι σε αυτές τις εφημερίδες η ύλη είχε συγκεντρωθεί και ήταν έτοιμες να πάνε στο τυπογραφείο, αν δεν τυπώνονταν ήδη.
Από την αρχή της πολύωρης συνεδρίασης του Διασωματειακού, οι εκπρόσωποι των ταξικών δυνάμεων επέμειναν στην ανάγκη συνέχισης της απεργίας, τονίζοντας πως απαιτείται ο αγώνας των εργαζομένων της ΕΡΤ να γίνει υπόθεση όλου του λαού. Υποστήριξαν την ανάγκη η απεργία του κλάδου να περιφρουρηθεί, να γίνει υπόθεση των εργαζομένων μέσα στους χώρους δουλειάς. Τόνισαν την κρισιμότητα του αγώνα των εργαζομένων στην ΕΡΤ και την ανάγκη ο κλάδος να σταθεί δίπλα τους σε κάθε επίπεδο.

Eurokinissi
Απέναντι σε αυτή τη γραμμή υπήρξε η αναμενόμενη αντίδραση πατενταρισμένων εργοδοτικών, μελών του Μεικτού Συμβουλίου της ΕΣΗΕΑ, οι οποίοι ούτε λίγο ούτε πολύ πρότειναν ξεκάθαρα τη λήξη της απεργίας. Ωστόσο, το πιο ύπουλο χτύπημα ήρθε από την ηγεσία της ΕΣΗΕΑ, που πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ και τη συγκυβέρνηση.
Εδειξαν από την αρχή της συνεδρίασης την πρόθεσή τους να αποφύγουν επί της ουσίας κάθε σύγκρουση με την εργοδοσία, παρά τους φραστικούς λεονταρισμούς. Δεν αμφισβήτησαν ευθέως τη συνέχιση της απεργίας, αλλά με τις προτάσεις τους έστρωσαν το χαλί στους μιντιάρχες. Σήκωσαν τα χέρια ψηλά απέναντι στις απεργοσπαστικές κινήσεις των εκδοτών, ρίχνοντας την ευθύνη για την περιφρούρηση στα σωματεία των εργαζομένων στα τυπογραφεία και τα πρακτορεία διανομής Τύπου, στον τελευταίο δηλαδή κρίκο της αλυσίδας παραγωγής. Αρνήθηκαν επιδεικτικά να πάρουν θέση απέναντι στο γεγονός ότι οι κυριακάτικες εφημερίδες είχαν ήδη συγκεντρώσει την ύλη, εκβιάζοντας τους εργαζόμενους. Γνώριζαν από την προηγούμενη μέρα ότι σε μερικές εφημερίδες είχε επιχειρηθεί να στηθούν ακόμη και «συνελεύσεις εργαζομένων» που θα ζητούσαν τη διακοπή της απεργίας και αυτό το... αντιμετώπισαν με ένα SMS προς τους δημοσιογράφους, ότι «συνελεύσεις συγκαλεί μόνο η ΕΣΗΕΑ»! Ενώ - το χειρότερο - με τη στάση τους και τις διαρροές τους, έστελναν το μήνυμα ότι «η απεργία τελειώνει», αφήνοντας έτσι τελείως έκθετους και ανυπεράσπιστους τους δημοσιογράφους απέναντι στις πιέσεις των διευθυντικών στελεχών. Περιορίστηκαν στο να δεσμευτούν για την παραπομπή στο Πειθαρχικό Συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ όσων στελεχών «πιέζουν» τους εργαζόμενους να εργαστούν. Θεώρησαν την έκδοση εφημερίδων δεδομένη, περίπου σαν αναγκαίο κακό. Μάλιστα, ο προσκείμενος στον ΣΥΡΙΖΑ πρόεδρος της ΕΣΗΕΑ έφτασε στο σημείο να προτείνει να εκδοθούν κανονικά τη Δευτέρα οι κυριακάτικες εφημερίδες «που θα σεβόντουσαν την απεργία», με το σκεπτικό ότι αυτές οι εφημερίδες «δεν πρέπει να τιμωρηθούν»! Νομιμοποιώντας έτσι και τυπικά την απεργοσπασία και λέγοντας έτσι, εμμέσως πλην σαφώς, ότι η απεργία τελειώνει την Κυριακή! Παράλληλα, στο όνομα της «ευελιξίας της τακτικής», η ηγεσία της ΕΣΗΕΑ πρότεινε να δοθεί άδεια στα ραδιοτηλεοπτικά μέσα να μεταδίδουν σύντομα δελτία ειδήσεων που να περιορίζονται δήθεν στο θέμα της ΕΡΤ, ανοίγοντας έτσι το δρόμο στους καναλάρχες να εκπέμψουν κανονικό ενημερωτικό πρόγραμμα.
Αλλωστε, από την προηγούμενη μέρα το μήνυμα είχε δοθεί με τον πλέον επίσημο τρόπο. Αντί να πάρει μέτρα για την οργάνωση και τη συνέχιση της απεργίας, το Διασωματειακό συζητούσε σχεδόν όλη τη μέρα για την πρόταση της προσκείμενης στο ΣΥΡΙΖΑ ηγεσίας της Ενωσης Προσωπικού Εφημερίδων Αθήνας να εκδοθούν κανονικά οι κυριακάτικες εφημερίδες!
Οι εκπρόσωποι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν διαφοροποιήθηκαν επί της ουσίας, πλειοδοτώντας σε αγωνιστικές κορόνες και επιμένοντας στην ανάγκη για μια γενική και αόριστη περιφρούρηση του αγώνα και την έκδοση απεργιακού φύλλου, «που θα κρεμαστεί μαζί με τις απεργοσπαστικές εφημερίδες και θα αναμετρηθεί μαζί τους». Μάλιστα, και αυτοί έριξαν την ευθύνη για την περιφρούρηση της απεργίας στα σωματεία των εργαζομένων στα πρακτορεία και τα τυπογραφεία.
Οι εκπρόσωποι της «Δημοσιογραφικής Συνεργασίας» κατήγγειλαν τη μεθόδευση της ηγεσίας της ΕΣΗΕΑ, υποστηρίζοντας πως πρόκειται ουσιαστικά για πρόταση λήξης της απεργίας, πρόταση σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση από την απόφαση της προηγούμενης μέρας και κάλεσαν τα Διοικητικά Συμβούλια των Σωματείων να συνεδριάσουν και να πάρει ο καθένας την ευθύνη του για το πώς θα συνεχιστεί και θα περιφρουρηθεί ο απεργιακός αγώνας. Αυτή η πρόταση δεν έγινε δεκτή από τις άλλες δυνάμεις, που κρύφτηκαν πίσω από μια απόφαση των παριστάμενων στη συζήτηση (πρόεδροι και μέλη ΔΣ, μέλη του Μεικτού της ΕΣΗΕΑ, υποψήφιοι στις εκλογές της ΕΣΗΕΑ, «παρατηρητές» κ.ά.) για «συνέχιση της απεργίας». Χωρίς όμως να αποφασιστεί τίποτα επί του πρακτέου.
Ετσι, όλα δείχνουν ότι η απεργία στον Τύπο και τα ΜΜΕ οδεύει στο τέλος της. Εκτός αν οι εργαζόμενοι παραμερίσουν τις συμβιβασμένες ηγεσίες και πάρουν την υπόθεση του αγώνα στα χέρια τους. Αυτές τις ηγεσίες που έδειξαν από την αρχή ότι δεν πιστεύουν στην απεργία, αλλά παίζουν με τις εντυπώσεις και την επικοινωνιακή εκμετάλλευση, ενόψει και των εκλογών της ΕΣΗΕΑ την ερχόμενη Τρίτη και Τετάρτη και όχι μόνο.

Ο Μόσιαλος, η Κατσέλη και η ΕΡΤ

Ο Μόσιαλος, η Κατσέλη και η ΕΡΤ
Γρηγοριάδης Κώστας
Το θράσος και η υποκρισία του ΠΑΣΟΚ και πρώην στελεχών του, τα οποία σήμερα βρίσκονται σε ανοιχτή επικοινωνία με τον ΣΥΡΙΖΑ και καμώνονται πως διαφωνούν με το κλείσιμο της ΕΡΤ, είναι απύθμενα! Αυτοί που σήμερα βγαίνουν στα κεραμίδια, ζητώντας «να παραμείνει ανοιχτή η κρατική ραδιοτηλεόραση», είναι αυτοί που έστρωσαν το δρόμο για να μπει λουκέτο σε μια σειρά πρώην ΔΕΚΟ και οργανισμούς του Δημοσίου, μεταξύ αυτών και η ΕΡΤ.
Το ΠΑΣΟΚ, από τη θέση της κυβέρνησης, ψήφισε τον Αύγουστο του 2011 το νόμο 4002, που προέβλεπε τη σταδιακή συρρίκνωση της ΕΡΤ και μαζικές απολύσεις υπαλλήλων, με στόχο τη μείωση του προσωπικού της κρατικής ραδιοτηλεόρασης κατά 45%! Στον ίδιο νόμο, και συγκεκριμένα στο άρθρο 66, προβλεπόταν επίσης η«κατάργηση, συγχώνευση και αναδιάρθρωση» δεκάδων Νομικών Προσώπων Δημοσίου Δικαίου και δημόσιων επιχειρήσεων (βλέπε αναλυτικά στη σελίδα 14).
Σε ό,τι αφορά ειδικότερα στην ΕΡΤ, βάσει του νόμου, αλλά και «σχεδίου αναδιάρθρωσης»που είχε εκπονήσει ο τότε υπουργός Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ, Ηλ. Μόσιαλος, η κυβέρνηση σχεδίαζε το κλείσιμο της ΕΤ-1, του περιφερειακού ραδιοφωνικού σταθμού «9,58» και του περιοδικού «Ραδιοτηλεόραση». Προέβλεπε επίσης την κατάργηση 15 «μεσαίων κυμάτων», του Ινστιτούτου Οπτικοακουστικών Μέσων (ΙΟΜ) καθώς και του Εθνικού Οπτικοακουστικού Αρχείου (ΕΟΑ). Προωθούσε, τέλος, τη συγχώνευση και ενοποίηση άνω των 20 περιφερειακών σταθμών, μεταξύ των οποίων και αυτών της ΕΡΤ-3.
Με το συγκεκριμένο σχέδιο, η τότε κυβέρνηση φιλοδοξούσε μέσα στο 2011 να εντάξει σε καθεστώς «εργασιακής εφεδρείας» το 10% των εργαζομένων της ΕΡΤ και να προχωρήσει στην απόλυση του 50% των συμβασιούχων ορισμένου χρόνου, μέσω της μη ανανέωσης της σύμβασής τους. Μέχρι το τέλος του 2011, είχαν θέσει στόχο να απολυθούν περίπου 350 εργαζόμενοι και στη συνέχεια, σταδιακά, μέχρι και το 2015, να απολυθούν συνολικά περίπου 1.500 υπάλληλοι.
Το συγκεκριμένο νομοσχέδιο έφερε τις υπογραφές όλων των τότε υπουργών της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ και δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα όσα προωθεί τώρα η ΝΔ. Πολύ περισσότερο που την Παρασκευή ο Αντ. Σαμαράς πρότεινε την αναδιάρθρωση της ΕΡΤ «εν λειτουργία», με ελάχιστο προσωπικό, ικανοποιώντας το αίτημα ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ να προχωρήσει η διάλυση της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης με το σήμα της να εκπέμπει.
Ο συγκεκριμένος νόμος προέβλεπε ακόμα την απόσπαση των «περιουσιακών στοιχείων»των προς αναδιάρθρωση δημόσιων οργανισμών, με στόχο την εκποίησή τους. Επαυξάνοντας, ο τότε αντιπρόεδρος της κυβέρνησης, Θ. Πάγκαλος, έλεγε ότι όταν καταργείται ένας οργανισμός του Δημοσίου, καταργείται ταυτόχρονα και η οργανική θέση του υπαλλήλου και άρα ανοίγει ο δρόμος για την απόλυσή του.
Αυτός είναι ο πυρήνας της Πράξης Νομοθετικού Περιεχομένου που κατέθεσε την προηγούμενη Δευτέρα στη Βουλή η κυβέρνηση. Επαληθεύεται ότι το ΠΑΣΟΚ όχι μόνο σήμερα, αλλά διαχρονικά, έχει προσυπογράψει και προωθήσει σειρά από νόμους που στοχεύουν σε μαζικές απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων και σε κλείσιμο δημόσιων οργανισμών. Σ' αυτό συμφωνεί με τη ΝΔ και μαζί με τη ΔΗΜΑΡ σήκωσαν σκόνη όχι για την ουσία, αλλά για τις διαδικασίες που επέλεξε η ΝΔ για να διαχειριστεί το λουκέτο στην ΕΡΤ.
Το κλείσιμο επιχειρήσεων του Δημοσίου και οι απολύσεις εργαζομένων ήταν στρατηγική επιλογή του ΠΑΣΟΚ και των άλλων κομμάτων της πλουτοκρατίας, πολύ πριν την τρόικα και την υπογραφή του μνημονίου, σε περίοδο που δεν υπήρχε ακόμα κρίση στην Ελλάδα. Το 2008, η Λ. Κατσέλη, τότε βουλευτής του ΠΑΣΟΚ και μετέπειτα υπουργός Οικονομίας, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας στην κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου, με συνέντευξή της στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ είχε προτείνει το κλείσιμο των «προβληματικών» ΔΕΚΟ.
«Εάν μια επιχείρηση (σ.σ. ΔΕΚΟ) δεν χρειάζεται πλέον, θα μπορούσε να κλείσει και να κοιτάξει κανένας τι πρέπει να γίνει.Δεν νομίζω, δεν είναι το θέμα ιδεολογικό.Το ζήτημα είναι ότι μια δημόσια επιχείρηση είναι ένα εργαλείο ανάπτυξης. Αν αυτό το εργαλείο ανάπτυξης δεν είναι χρήσιμο, θα πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε» (Λ. Κατσέλη, 31/07/2008 στο ραδιόφωνο της ΝΕΤ). Αυτά έλεγε τότε η σημερινή συνομιλήτρια του ΣΥΡΙΖΑ.
Τα σχέδια για κλείσιμο μιας σειράς εταιρειών και οργανισμών του Δημοσίου, με μαζικές απολύσεις εργαζομένων, είχαν δρομολογηθεί από τα κόμματα της αστικής διαχείρισης εδώ και πολλά χρόνια, προκειμένου να επιτευχθεί ο στρατηγικός στόχος για τη διάνοιξη νέων κερδοφόρων πεδίων για το μεγάλο κεφάλαιο, σε βάρος του λαού. ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, η «κυβερνώσα αριστερά» της ΔΗΜΑΡ και τα άλλα κόμματα του «ευρωμονόδρομου» είναι συνένοχοι και σαν τέτοιους πρέπει να τους αντιμετωπίσει ο λαός.

TOP READ